8

Staking

Wie volgt vakbonden nog?

Belgi in top 3 van EU-landen met meeste stakingen
Toen op 17 januari de vakbonden beslisten om de eerder aangekondigde algemene staking op 30 januari in elk geval te laten doorgaan, stuitte dat op heel wat protest in werkgeverskringen maar niet alleen daar: uit een onlinebevraging van het onderzoeksbureau Profacts bij ruim 1000 Belgen blijkt dat 55 procent negatief staat tegenover de staking van vorige maandag. Slechts 21 procent staat achter de actie, 24 procent spreekt zich niet uit. Bij de vakbonden lijkt de tijd rijp om zich te bezinnen. Een analyse.
TEKST POL BRACKE

In dit dossier
Wie volgt vakbonden nog?
- Analyse stakingsacties

Vakbonden spelen met vuur

- Reactie Pieter Timmermans

De grenzen van het stakingsrecht

- Belgi een van meest tolerante landen

Eenzijdig verzoekschrift
- Vakbonden vrezen uitholling stakingsrecht

Verschillen tussen rechtbanken

- Uiteenlopende uitspraken bij sociale conicten

at de stakingsactie van 30 januari op de eerste plaats de bedrijven trof en niet zozeer de nieuwe regering waartegen de actie gericht was, vindt Anne Demelenne, algemeen secretaris van de FGTB, een verkeerd uitgangspunt: Bedrijven hoeven zich niet het slachtoffer te voelen van deze staking, wel van de huidige crisis en de besparingsmaatregelen die genomen worden. En die zijn grotendeels veroorzaakt door de nancile wereld, vindt ze. Ik had dan ook graag gezien dat andere werkgevers zich duidelijker afzetten van de houding van sommige van hun collegas in de nancile sector.

Jan Vercamst, voorzitter van de liberale vakbond ACLVB, voegt daar aan toe dat het niet louter om een politieke staking ging: Doordat de regering op een drafje enkele zware pensioenhervormingen wil doorvoeren, leidt ze de aandacht af van het levensfasebewust personeelsbeleid dat langer werken moet mogelijk maken. Het n hangt met het andere samen. De nationale staking had een uitgebreide sociaaleconomische signaalfunctie, en richt zich dus ook naar de werkgevers.

Stakingsland Belgi
De vakbonden benadrukken dat de staking op 30 januari onvermijdelijk was, aangezien het sociaal overleg met de regering veel

10

forward
februari 2012

Als de jongere generatie minder actiebereid zou zijn, dan heeft dat meer te maken met hun precaire statuut dan met onwil
Anne Demelenne (FGTB)

te traag op gang was gekomen. Men heeft niet naar onze alternatieve voorstellen willen luisteren, zegt Anne Demelenne: Een staking is de laatste fase in een uitgebreid proces van onderhandelingen en overleg, maar als er van overleg uiteindelijk weinig in huis komt, is actie de enige uitweg. Het argument dat er geen overleg geweest is, lacht Annick Hellebuyck, adviseur bij het Sociaal departement van het VBO, meteen weg: Dat slaat nergens op. Er is wekenlang bijna dagelijks overleg geweest op de kabinetten, zowel met werkgevers als met de vakbonden, weet ze. Annick Hellebuyck hekelt de houding van de vakbonden, en vraagt zich af of ze zelf wel tot overleg bereid waren. Zo hebben de vakbonden op 19 december 2011, toen de stakingsaanzegging voor de actie van 30 januari is ingediend, aangekondigd dat van dan af alle acties tot de dag van de nationale staking erkend zouden worden. Zo hitsen ze de gemoederen alleen maar op, terwijl de aanzeggingsperiode juist bedoeld is als afkoelingsperiode waarin nog een oplossing kan worden gevonden. Tevens spoort de bewering dat staking pas aan de orde is nadat alle pogingen werden uitgeput om via overleg tot een consensus te komen, niet met de statistieken. Belgi blijkt met 78,8 stakingsdagen per 1.000 werknemers per jaar (gemiddelde van de periode 2005-2009) namelijk tot de top drie van landen met het hoogste aantal stakingsdagen te behoren. Alleen Frankrijk en Denemarken staken nog meer (zie graek). Het aandeel van de overheidsbedrijven weegt in die cijfers zwaar door. Niettemin is er in de loop van de voorbije decennia in de privsector een evolutie geweest naar een grotere fragmentering van stakingsacties. Dat hangt volgens Kurt Vandaele, nu onderzoeker aan het European Trade Union Institute, samen met de ontwikkeling van de caoonderhandelingen. In het boek Arbeid vs. Kapitaal (Academia Press, 2007) schrijft Vandaele (p. 83-84): Vanaf de vroege jaren tachtig en vooral sinds haar Globaal Plan van 1993 promoot de overheid actief decentralisering van het sociale overleg. Steeds meer onderhandelingsthemas verschuiven naar het ondernemingsniveau. () Ook al is de decentralisering van het sociaal overleg relatief, er lijkt een verband te bestaan met het veranderde stakingspatroon. Vanaf de tweede helft van de jaren negentig nemen immers het aantal stakingen en de ondernemingscaos spectaculair toe. Dat betekent echter niet dat het gemiddelde aantal stakingsdagen per werknemer toeneemt. Het betreft immers beperktere acties, zowel in omvang als in duur.

Vandaele stelt ook een opmerkelijk verschil vast in aantal stakingsdagen naar gelang de bedrijfsgrootte. Kmos met minder dan 100 werknemers laten een zeer lage STAKINGSDAGEN PER 1.000 WERKNEMERS PER JAAR (GEMIDDELDE 2005-2009) stakingsgraad noteren. Uiteraard is het evident dat een onderneming met meer werknemers ook meer kans maakt op een staking, maar toch kan 159,4 Denemarken het verschil niet alleen op die manier verklaard 132 Frankrijk worden. Wellicht speelt hier ook het feit mee dat 71,6 Belgi de sociale afstand tussen werknemers en bedrijfs60,4 Spanje leiders hier doorgaans veel kleiner is dan in grote 34,8 Itali bedrijven, waar vaak, omwille van die schaalgrootte, meer bureaucratie en (dus) vervreemding VK 23,8 optreedt, analyseert hij. 6,2 Duitsland
Nederland Luxemburg 0,0 5,7 4,1 20,0 40,0 60,0 80,0 100,0 120,0 140,0 160,0 180,0

In actie tegen stakingsactie

Vervreemding is misschien ook een term die op zijn plaats is in de context van algemene stakingen. Het was geleden van het Generatiepact in

Bron: European Foundation for the Improvement of Living and Working Conditions, 2010

Staking

11

2005 dat er nog een nationale staking plaatsvond en op algemeen begrip kunnen die alvast niet rekenen. Hoe sterk de oproep tot staken op 30 januari is opgevolgd, was bij het ter perse gaan van deze forward nog niet duidelijk. Wel bleek de eerdere staking in de openVAKBONDEN SPELEN MET VUUR bare diensten, op 22 december 2011, zeker geen onverdeeld Pieter Timmermans, directeur-generaal van het VBO, was verrast door de besucces: zowel bij Vlaamse als bij sommige federale openslissing van de vakbonden om op 30 januari toch te staken. Er waren kort na bare diensten bleef het percentage stakende werknemers nieuwjaar al werkgroepen opgestart en er had onder de 10%. Van het Gentse stadspersoneel werkte 85% zich wel degelijk overleg op gang getrokken tusen ook in het onderwijs bleef de respons beperkt. In Leuven sen regering, vakbonden en werkgevers. Door was er daags voordien zelfs een protestactie van een tiental deze stakingsactie wordt het overleg alleen maar jongeren die de toegang tot de ACOD-gebouwen even blokbemoeilijkt. Ik vind het in deze precaire econokeerden om hun ongenoegen te uiten over de staking. mische tijden hoe dan ook een onverantwoorde Maar de vakbonden willen alvast niet goedschiks beamen actie. De vakbonden spelen met vuur. dat de actie van 22 december niet geslaagd was. VakbondsDat er onrust is, vindt Pieter Timmermans begrijvrouw Anne Demelenne geeft niettemin toe dat de korte pelijk: Er worden inspanningen gevraagd die niet voorbereidingstijd inderdaad gevolgen had voor de actiebealtijd evident zijn, zeker ook niet voor de bedrijven. Maar in plaats van te stoppen reidheid. Daarnaast wijst ze erop dat er een soort algemene met werken, zouden we beter een tandje bijsteken. Blijkbaar hebben de vakbonconsensus gegroeid is, onder meer door de zeer eenzijdige den nog altijd niets geleerd uit het verleden. De algemene stakingen uit 1974, 1984 en 1993 hebben de situatie niet verbeterd, integendeel! Met dialoog kom berichtgeving in de media, dat de besparingsmaatregelen je sowieso veel verder en via het overleg dat aan de gang was, waren onmiskennoodzakelijk zijn en dat er geen alternatief is. Gevolg is een baar al perspectieven gecreerd. fatalistische houding bij de werknemers, stelt ze vast. Maar Het grote probleem in Belgi is dat de politieke overheid, al dan niet onder druk de syndicalisatiegraad ligt nog altijd hoog in Belgi (samen van de vakbonden, veel te lang gewacht heeft om de noodzakelijke hervormingen met Denemarken, Finland en Zweden, is Belgi een van de in het sociale stelsel door te voeren. Bijvoorbeeld Duitsland en de Scandinaweinige landen waar meer dan de helft van de werknemers vische landen, die daar al in 2001 mee begonnen zijn, staan intussen al veel lid is van een vakbond, ook al daalt, zoals overigens in alle verder en liggen niet in het vizier van de nancile markten. Door onze aarzelende andere Europese landen, de syndicalisatiegraad, nvdr). Men houding zijn de inspanningen nu misschien wat pijnlijker, maar als we daar niet kan ons dus niet verwijten dat we geen legitimiteit hebben. mee doorgaan, schuiven we de schuld door naar de volgende generatie. En dat Als de jongere generatie werknemers al minder actiebekan geen optie zijn. reid zou zijn, dan heeft dat veel meer te maken met hun precaire statuut uitzendarbeid, tijdelijke contracten, en dergelijke dan met onwil, verzekert de algemene secretaris van de FGTB.

Oud syndicalisme
Niettemin lieten sommige prominente stemmen binnen haar eigen vakbondsorganisatie zich in het verleden minder vergoelijkend uit. Zo noemde ABVV-secretaris Karel Gacoms de grote stakingsacties tegen het Generatiepact in 2005 (in een interview in De Standaard van 27 februari 2007) de laatste van de arbeidersklasse. Volgens hem waren ze de uiting van een oud syndicalisme dat langzaam maar zeker ophield te bestaan. Zon vaart is het niet gelopen, maar toch zijn ook de signalen die de liberale vakbond ACLVB via een nationale ledenenqute in 2010 uitgevoerd door UGent en het Centre de Recherche et dInformation Socio-Politiques in dat verband kreeg, veelzeggend. ACLVB-voorzitter Jan Vercamst legt uit: Uit het onderzoek kwam duidelijk naar voren dat onze leden veeleer voorstander zijn van zachte actiemiddelen. Dit zegt op zich echter niets over hun engagement. Overigens erkennen ook sommige bedrijven het belang van jonge syndicalisten: bij BNP Paribas Fortis bijvoorbeeld, steunt de directie jonge syndicalisten in het licht van een goed sociaal overleg op lange termijn. Gilbert Demez, emeritus hoogleraar Arbeidsrecht aan de UCL, vat het als volgt samen: Men kan er niet omheen dat de arbeidsorganisatie en de arbeidsrelaties veel complexer geworden zijn. Fabrieken waar mensen het grootste deel van hun loopbaan elke dag samen aan de slag waren, zijn nauwelijks nog te vinden. Ik vertel niets nieuws als ik zeg dat loopbanen veel minder lineair zijn, er een diversiteit aan arbeidscontracten bestaat, en ook internet de werkrelaties veranderd heeft. Dat leidt naar meer individualisering en tast het collectieve gevoel aan. Dat weten de vakbonden natuurlijk ook, maar ze hebben daar nog geen overtuigend antwoord op gevonden.

Onderzoek toont aan dat onze leden voorstander zijn van zachte actiemiddelen. Dit zegt op zich niets over hun engagement
Jan Vercamst (ACLVB)

12

forward
februari 2012

De grenzen van

het stakingsrecht
Belgi een van de meest tolerante landen
et stakingsrecht is opgenomen in onze wetgeving via de bekrachtiging van het Europees Sociaal Handvest, dat Belgi in 1990 raticeerde. Daarin is het recht om te staken als sociaal grondrecht bepaald. Daarnaast wordt het recht om geen arbeid te verrichten wegens staking ook erkend door het Hof van Cassatie. Het Europese grondrecht tot staken is echter niet scherp afgelijnd. Een staking kan worden gedenieerd als een situatie waarbij de werknemers hun contractuele verplichting om een arbeidsprestatie te leveren, tijdelijk niet nakomen. Maar hoe zich dat dan concreet vertaalt, hangt vaak af van nationale wetgeving en in Belgi, bij een gebrek daaraan, van procedures die tussen de sociale partners zijn afgesproken en juridische uitspraken.

Belgi beschikt, in tegenstelling tot de meeste andere Europese landen, niet over eigen wettelijke bepalingen die het begrip staking deniren. Er is een Europees kader en er zijn afspraken tussen de sociale partners, maar die zijn niet afdwingbaar. In deze bijdrage tasten we de grenzen van het soms vage stakingsrecht af.
TEKST POL BRACKE FOTO CL AEYS & ENGELS, DANIEL RYS, GD

Uit een vergelijkende studie uit 2005 van het internationale advocatenconsortium Ius Laboris (het Belgische advocatenbureau Claeys & Engels maakt daar deel van uit), waarin de stakingswetgeving in Belgi, Luxemburg, Frankrijk, Duitsland, Denemarken, Verenigd Koninkrijk, Itali, Spanje en Griekenland naast elkaar werd gelegd, blijkt dat de meeste van die landen richtlijnen hanteren die vrij gelijklopend zijn. Zo bestaat in de meeste landen een verplichting om een staking ofcieel aan te kondigen, de zogenaamde stakingsaanzegging. De termijn tussen de aanzegging en de stakingsactie varieert wel behoorlijk: in Denemarken bedraagt die 14 dagen, in Griekenland 24 uur. In Spanje moet een staking minimum 5 dagen vooraf worden aangekondigd bij overheidsdiensten geldt daar een aanzeggingsperiode van 10 dagen. In die landen zijn spontane stakingen dan ook in principe illegaal. Frankrijk en Itali zijn toleranter op dat vlak: daar hoeft een stakingsaankondiging niet, al maakt Frankrijk wel een uitzondering voor de overheidsdiensten. Het meest rigide systeem wordt in het Verenigd Koninkrijk toegepast. Daar worden vakbonden geacht de werkgever minimum 7 dagen vooraf aan te kondigen dat ze een stemming bij de leden zullen uitvoeren omtrent een mogelijke stakingsactie. Ze moeten tevens speciren welke leden betrokken zullen zijn bij het referendum en de eventuele staking. Die extra informatie moet de werkgever 3 dagen voor de stemming bereiken. Uiteraard moet de werkgever ook op de hoogte gesteld worden over het resultaat van de stemming. Als die pleit voor een staking, moet de actie binnen de 4 weken na het referendum plaatsvinden. In Duitsland wordt de termijn voor een stakingsaanzegging bepaald door het sociaal overleg tussen vakbonden en werkgevers.

Gerechtelijke procedure is een stok achter de deur

Inger Verhelst (Claeys & Engels)

Staking

13

Dat is ook in Belgi het geval: ook hier zijn procedures vastgelegd tussen de sociale partners. Maar aangezien die procedures niet wettelijk zijn vastgelegd, kan het niet-naleven ervan niet worden gesanctioneerd. Het gevolg is dat er weinig risicos zijn verbonEENZIJDIG VERZOEKSCHRIFT den aan spontane stakingen, temeer omdat de meeste daarvan door de vakbonden worden erkend. Daardoor hebben de staDe rechtbank van eerste aanleg spreekt zich niet uit over de grond van de kingsdagen voor de stakende werknemers geen invloed op de staking, maar maakt enkel de balans tussen de wederzijdse rechten: die van de stakers en die van werkgevers en eventuele derden. Concreet gaat het opbouw van hun pensioenrechten en hun vakantiedagen.

Stakingspiket

In de meeste landen van het onderzoek van Ius Laboris zijn stakingspiketten die werkwilligen of andere personen de toegang tot het bedrijfsdomein beletten, of blokkades die verhinderen dat bedrijfsgoederen de onderneming verlaten, illegaal. Alleen in Denemarken blijven dergelijke acties onder bepaalde voorwaarden wel binnen het wettelijke kader. Dat is natuurlijk de theorie. In de praktijk dus als de wet wordt overtreden en het tot een juridisch conict komt is er minder eenduidigheid. Dat blijkt ook uit de Belgische rechtspraak. Volgens de meerderheid van de uitspraken ter zake horen piketten (die de toegang verhinderen) niet bij dat stakingsrecht, maar niettemin gaan andere uitspraken uit van het principe dat piketten daar inherent aan zijn. Bij Claeys & Engels vertrekken we van het uitgangspunt dat het stakingsrecht beperkt blijft tot het niet uitvoeren van de arbeidsovereenkomst, situeert Inger Verhelst, vennote bij Claeys & Engels. Maar als je de uitspraken die verband houden met het al dan niet overschrijden van de toegestane praktijken analyseert, moet je vaststellen dat rechters die interpretatie niet altijd volgen. Opvallend is dat rechters in verschillende rechtbanken zeer uiteenlopend kunnen oordelen (zie kaderstuk Verschillen tussen rechtbanken).

dispuut meestal over zogenaamde feitelijkheden waarmee de grenzen van het stakingsrecht al dan niet overschreden worden. Het eenzijdig verzoekschrift waarmee werkgevers een dergelijke zaak voor de rechtbank brengen, ligt de vakbonden zwaar op de maag, omdat ze een juridisering van de sociale relaties kunnen missen als kiespijn en omdat ze er een uitholling van het stakingsrecht in zien. Daarom hebben de drie Belgische vakbonden en de Europese vakbondskoepel ETUC in 2009, wegens het toepassen van het eenzijdig verzoekschrift, bij het Europese Comit voor Sociale Rechten een klacht ingediend tegen de Belgische staat. Onrechtstreeks worden natuurlijk de werkgevers geviseerd. Enigszins ironisch is dat uitgerekend Belgi, het land dus met de meest tolerante stakingswetgeving, zich moet verantwoorden wegens het zogenaamd uithollen van het stakingsrecht. Al even ironisch is dat de klacht tegen het eenzijdig verzoekschrift door de vakbonden eigenlijk is ingediend via een eenzijdig verzoekschrift, namelijk zonder ons daarvan op de hoogte te brengen. We hebben ook geen mogelijkheid meer om in beroep te gaan, legt Annick Hellebuyck, adviseur bij het Sociaal departement van het VBO, uit. Binnenkort wordt een uitspraak in deze zaak verwacht, die ook op de voet wordt gevolgd door de 46 andere landen van de Raad van Europa. Het zijn immers de lidstaten zelf die de politieke eindbeslissing nemen. Afwachten dus hoe de Belgische regering zal reageren.

Politieke staking
Een ander opmerkelijk gegeven in de vergelijkende studie van Ius Laboris is dat het begrip politieke staking de algemene staking van 30 januari is daar een voorbeeld van in elk van de onderzochte landen niet toegestaan is, behalve in Belgi alweer omdat hier geen specieke wetgeving bestaat. De argumentatie om politieke stakingen niet te tolereren, komt erop neer dat stakingsacties betrekking moeten hebben op arbeidsvoorwaarden en -omstandigheden. Al is ook hier de realiteit minder zwart-wit dan de theorie. Gilbert Demez, emeritus hoogleraar Arbeidsrecht aan de UCL, reageert: Alles hangt af van hoe men de term politiek interpreteert. Want het klopt inderdaad dat politieke stakingen in vele Europese landen verboden zijn, maar doorgaans vinden de algemene stakingen die onder die denitie vallen, hun oorsprong in een sociaaleconomisch conict, waarbij men zich dan wel tot de beleidsmakers richt, maar waarbij men niet staakt om bijvoorbeeld een regime ten val te brengen. Dat zou dan wl een politieke staking zijn. Maar stakingsacties met sociaaleconomische themas worden wel degelijk erkend. Er zijn de voorbije periode behoorlijk wat stakingen geweest in bijvoorbeeld Griekenland en Itali, landen waar politieke stakingen in principe niet kunnen.

Ironisch is dat Belgi, het land met de meest tolerante stakingswetgeving, zich moet verantwoorden wegens het zogenaamd uithollen van het stakingsrecht
Annick Hellebuyck (VBO)

Feitelijkheden
Als stakingsconicten via de rechtbank beslecht worden, hebben ze doorgaans betrekking op (al dan niet vermeende) opgelopen schade. Bijvoorbeeld werkwilligen die de toegang worden geweigerd, andere bedrijven die niet bereikbaar zijn omdat de stakers de toegangsweg

14

forward
februari 2012

tot een industrieterrein blokkeren of vrachtwagens met bederfbare goederen die het terrein niet kunnen verlaten, zijn feitelijkheden waarvan men bij hoogdringendheid de stopzetting kan vragen via de rechtbank. Een eigenaardigheid daarbij is dat niet de arbeidsrechtbank, maar de rechtbank van eerste aanleg dan bevoegd is (de arbeidsrechtbank komt tussen bij individuele geschillen, maar is niet bevoegd voor collectieve geschillen). Een procedure voor de rechtbank van eerste aanleg is uitzonVERSCHILLEN TUSSEN RECHTBANKEN derlijk, want in kort geding en via een eenzijdig verzoekschrift, Het valt op dat de uitspraken in een stakingsconict van de rechtbanken van wat concreet betekent dat de werkgever (en/of een derde ineerste aanleg nogal wat verschillen vertonen, afhankelijk van het gerechtestantie) een klacht indient en dat de vakbonden daarbij niet lijk arrondissement. Zo blijkt dat bedrijven of instanties die via een eenzijdig worden opgeroepen. De rechter gaat dan eerst na of de strikte verzoekschrift naar de Antwerpse rechtbank stapten, de jongste jaren geen voorwaarden voor absolute noodzakelijkheid vervuld zijn.
beschikking konden bekomen al lukte dat in hoger beroep dan soms wel. De Antwerpse rechtbank gaat immers doorgaans uit van het principe dat een rechter zich niet moet inlaten met een sociaal conict en dat men dus maar via sociaal overleg tot een vergelijk moet komen. De Gentse rechtbank van eerste aanleg blijkt meer open te staan voor de vorderingen van de werkgevers: daar komt dikwijls wel een beschikking uit de bus. In de rechtbank van Luik is er een evolutie waarbij het moeilijker wordt dan voordien om een beschikking te bekomen. Die verschillen kunnen volgens Gilbert Demez, emeritus hoogleraar Arbeidsrecht aan de UCL, deels verklaard worden op basis van de sociaalhistorische achtergrond van de regio: Dat de magistratuur in Antwerpen minder geneigd is om op te treden dan sommige andere gerechtelijke arrondissementen, heeft bijvoorbeeld met de haven te maken, en met het type bedrijven en het sociale klimaat die daar inherent aan zijn. Zo heeft elke regio zijn speciciteit en cultuur, die zich ook in de rechtspraak vertalen.

Rond dat eenzijdig verzoekschrift is al enkele jaren heel wat te doen (zie kaderstuk Eenzijdig verzoekschrift). De vakbonden spreken van een juridische weg om stakingen te breken en dus van een aantasting van het stakingsrecht, maar van werkgeverszijde wuift men die kritiek weg. Niemand betwist het recht op staken, verzekert Annick Hellebuyck, adviseur bij het Sociaal departement van het VBO. Maar bij misbruiken vormt het eenzijdige verzoekschrift de enige manier voor een werkgever om zich te verdedigen. Die mogelijkheid tot gerechtelijke tussenkomst is echter niet altijd aangewezen, waarschuwt Inger Verhelst: In Belgi zijn de meeste stakingen van korte duur. Tegen de tijd dat de gerechtelijke procedure is opgestart en men voldoende bewijsmateriaal heeft verzameld, is de actie veelal voorbij. Wel kwam het al voor dat de werkgever naar de rechtbank is gestapt met een preventief verzoek tot tussenkomst, waarbij men zich beroept op vakbondspametten, persartikels en dergelijke als bewijsmateriaal. Maar rechters zijn niet altijd geneigd om daarop in te gaan, aangezien er nog geen aantoonbare schade of hinder is. Aan de uitspraak van de rechtbank kan een dwangsom worden gekoppeld. Maar ik heb het nog niet meegemaakt dat die dwangsom effectief moet worden opgehoest. De uitspraak van de rechter heeft doorgaans als effect dat de feitelijkheden waartegen de dwangsom is gericht, ophouden, weet de advocate van Claeys & Engels, die er nog aan toevoegt dat de gerechtelijke procedure weliswaar meer wordt opgestart dan vroeger, maar veeleer gebruikt wordt als een stok achter de deur. Een eenzijdig verzoekschrift helpt het sociale conict immers zelden vooruit: Vele bedrijfsleiders beseffen dat zon uitspraak van de rechtbank in een sociaal conict veeleer olie op het vuur is, en springen dan ook voorzichtig om met de concrete toepassing ervan.

Absoluut stakingsrecht

Als er een wetgeving tot stand zou komen, kan je er van op aan dat de volgende dag een jurist achterpoortjes vindt om de wet te omzeilen
Gilbert Demez (UCL)

Toch vinden werkgevers het eenzijdig verzoekschrift een noodzakelijk instrument. In de praktijk is het Belgische stakingsrecht namelijk bijna absoluut. Gilbert Demez becommentarieert: Het klopt dat er weinig limieten zitten op het stakingsrecht in Belgi behalve bij diensten zoals de politie of het leger, waar wegens de speciciteit ervan wel restricties zijn ingebouwd maar ik geloof niet dat een specieke Belgische stakingswetgeving de zaken zoveel meer zou verduidelijken of beter afbakenen. Ik ben er alvast geen voorstander van, omdat het bijzonder moeilijk is om het stakingsrecht te reglementeren. Bovendien: als er al zon wetgeving tot stand zou komen, kan je er van op aan dat de volgende dag een jurist al achterpoortjes zal gevonden hebben om de wet te omzeilen. Dus is het maar de vraag of dat dan meer rechtszekerheid met zich meebrengt.