MEERBEKE 3-4-2011

Leukemans moet in Vlaanderen genoegen nemen met plek zeven (WT)

Vacansoleil-DCM kleurt de Hoogmis, maar schiet geen hoofdvogel

Björn Leukemans heeft Vacansoleil-DCM een nette zevende plaats bezorgd in de Ronde van
Vlaanderen. In de aanloop naar de finale kon de nummer vier van vorig jaar rekenen op de luxe steun
van Stijn Devolder en Thomas de Gendt. In het pokerspel op het einde trok Leukemans echter niet de
gelukkigste kaart. “The story of my life. Ik was heel goed, maar heb niet gewonnen”, lachte hij als een
boer met kiespijn. “Over de benen en de conditie kan ik enkel tevreden zijn, met het resultaat niet.”

Leukemans had meer verdiend dan de zevende plaats. Toen Cancellara zijn motor had opgeblazen
reed hij plotseling weer voor de overwinning. "Toen hij wegreed, dacht ik dat we hem niet meer
zouden terugzien. Maar halverwege de Muur kwamen we plots weer in zijn wiel en dat van Chavanel.
Ik vroeg me af of hij een spelletje aan het spelen was en er een beetje verder weer een patat op zou
geven. Maar blijkbaar was het beste er bij hem toch af. Ik was heel goed en zat er steeds bij van voor.
In de slotkilometers moet je keuzes maken en geluk hebben. Daar zat ’t hem in vandaag. En dan heeft
de winnaar altijd gelijk. Ik zou ook graag eens winnen zoals Nuyens het deed. Misschien rekende ik
teveel op Boonen en Gilbert. Ik moet in ieder geval Stijn bedanken dat hij zich zo heeft opgeofferd.”

Halverwege de koers ontsnapten negentien renners uit peloton. Vacansoleil-DCM was met drie man,
Mirko Selvaggi, Marco Marcato en Borut Bozic, het sterkst vertegenwoordigd. De groep kwam echter
niet goed overeen en het peloton kwam terug. “Dat had de verrassingsvlucht van de dag kunnen zijn.
Helaas was er geen perfecte samenwerking”, analyseerde Marcato. In de finale speelde de Italiaan
geen rol meer. “Op dertig kilometer van het einde kwam ik met kramp te zitten en was het over.”

Jens Mouris likte na afloop zijn wonden. De enige Nederlander in de ploeg van Hilaire Van Der
Schueren kwam ten val en moest de wedstrijd uiteindelijk staken. “Het peloton zwenkte uit naar links
en ik kon geen kant op. Het stoepje was te hoog om op te springen”, verklaarde hij zijn tuimeling. “Ik
ben nog wel teruggekomen, maar mijn schoen was stuk. Die heb ik moeten verwisselen, ben weer
teruggekomen en toen werd ik opgehouden door een andere valpartij. Op de Kruisberg ging het licht
uiteindelijk uit. Ik heb een deel van mijn werk kunnen doen, maar wel minder lang dan ik had gewild.”

Velen ogen waren uiteraard gericht op tweevoudig winnaar Stijn Devolder. De kampioen van België
reed echter geen gelukkige wedstrijd. “Ik raakte achterop door een valpartij en er was niemand in de
buurt om te helpen het gat te dichten. Ik heb daarvoor het beste van mijzelf moeten geven, maar de
krachten die ik daarvoor moest aanwenden, kwam ik op het einde tekort. Omdat ik zelf het verschil
niet meer kon maken op de Muur, heb ik me in dienst gesteld van Björn. Die was nog goed. Spijtig dat
hij uiteindelijk niet verder komt dan plaats zeven. We kwamen naar de Ronde om te winnen, dus nu is
er wel sprake van enige ontgoocheling. Maar we kijken al vooruit: elke dag is er een nieuwe kans.”

Ploegleider Van Der Schueren was content. “Ik ben tevreden. We hebben goed in de wedstrijd
gezeten. We hadden gehoopt op het podium, maar we hebben toch een mooie ereplaats. Omdat Björn
goed was, heb ik Stijn en Thomas voor hem op kop gezet. We rekenden erop dat Chavanel voor
Boonen de gaten zou dichten en dat we daarvan konden profiteren. Er had voor ons meer in gezeten,
maar ik heb toch genoten”, aldus Van Der Schueren, die in de finale langs zijn eigen huis passeerde.