You are on page 1of 12

Mga Halimbawa ng Epiko

Ibalon (Epiko ng mga Bikolano)


Si Baltog ay nakarating sa lupain ng Ibalon dahil sa pagtugis niya sa isang
malaking baboy-ramo. Siya'y nanggaling pa sa lupain ng Batawara. Mayaman
ang lupain ng Ibalon at doon na siya nanirahan. Siya ang kinilalang hari ng
Ibalon. Naging maunlad ang pamumuhay ng mga tao. Subalit may muling
kinatakutan ang mga tao, isang malaki at mapaminsalang baboy-ramo na tuwing
sumasapit ang gabi ay namiminsala ng mga pananim. Si Baltog ay matanda na
upang makilaban. Tinulungan siya ng kanyang kaibigang si Handiong.

Pinamunuan ni Handiong ang mga lalaki ng Ibalon upang kanilang lipulin ang
mga dambuhalang buwaya, mababangis na tamaraw at lumilipad na mga pating
at mga halimaw na kumakain ng tao. Napatay nila ang mga ito maliban sa isang
engkantadang nakapag-aanyong magandang dalaga na may matamis na tinig.
Ito ay si Oriol. Tumulong si Oriol sa paglipol ng iba pang mga masasamang
hayop sa Ibalon.

Naging payapa ang Ibalon. Ang mga tao ay umunlad. Tinuruan niya ang mga tao
ng maayos na pagsasaka. Ang mga piling tauhan ni Handiong ay tumulong sa
kanyang pamamahala at pagtuturo sa mga tao ng maraming bagay.
Ang sistema ng pagsulat ay itinuro ni Sural. Itinuro ni Dinahong Pandak ang
paggawa ng palayok na Iluad at ng iba pang kagamitan sa pagluluto.
Si Hablon naman ay nagturo sa mga tao ng paghabi ng tela. Si Ginantong ay
gumawa ng kauna-unahang bangka, ng araro, itak at iba pang kasangkapan sa
bahay.

Naging lalong maunlad at masagana ang Ibalon. Subalit may isang halimaw na
namang sumipot. Ito ay kalahating tao at kalahating hayop. Siya si Rabut.
Nagagawa niyang bato ang mga tao o hayop na kanyang maengkanto. May
nagtangkang pumatay sa kanya subalit sinamang palad na naging bato.
Nabalitaan ito ni Bantong at inihandog niya ang sarili kay Handiong upang siyang
pumatay kay Rabut.

Nalaman ni Bantong na sa araw ay tulog na tulog si Rabut. Kaniya itong pinatay


habang natutulog.
Nagalit ang Diyos sa ginawang pataksil na pagpatay kay Rabut. Diumano,
masama man si Rabut, dapat ay binigyan ng pagkakataong magtanggol sa sarili
nito. Pinarusahan ng Diyos ang Ibalon sa pamamagitan ng isang napakalaking
baha.

Nasira ang mga bahay at pananim. Nalunod ang maraming tao. Nakaligtas
lamang ang ilang nakaakyat sa taluktok ng matataas na bundok. Nang kumati
ang tubig, iba na ang anyo ng Ibalon. Nagpanibagong buhay ang mga tao
ngayon ay sa pamumuno ni Bantong.
Ullalim (Epiko ng Kalinga)
Ang kwento ay nagsimula sa nakatakdang kasal nina Ya-u at Dulaw nang
makapulot ng nganga o ua (na tawag ng taga-Kalinga). Ang magkasintahan ay
naanyayahan sa isang pistahan sa Madogyaya. Nang sila ay nasa Madogyaya,
naakit ang pansin ni Dulliyaw si Dulaw hanggang si Dulaw ay magkagusto sa
kanya. Sa pagplano na ligawan ni Dulaw si Dulliyaw ay naisip nitong painumin ng
alak si Ya-u hanggang sa malasing. Habang si Ya-u ay natutulog sa ibang bahay
ay saka niligawan ni Dulaw si Dulliyaw. Pinakain nito ang babae ng nganga at
sinabi niya sa babae na sa pamamagitan ng pagtanggap niya ng nganga ang
ibig sabihin ay tinanggap na niya ang pag-ibig na kanyang iniaalay. Bago siya
umalis ay sinabi niya sa babae na siya ay babalik kinabukasan. Naiwan na nag-
iisip ang dalaga.

Kinabukasan sa kalagitnaan ng gabi ay dumating si Dulaw sa bahay nina


Dulliyaw. Habang sila’y kumakain ng nganga, sinabi nito sa babae na siya ay
nagpunta roon upang isama nang umuwi ang dalaga sa kanilang bahay. Nagulat
si Dulliyaw sa winika ng lalaki. Iyon lamang at nagkagulo na ang mga tao sa
nayon. Sa pagtakas nila ay nakasalubong sila ng isang lalaki na may dala-dalang
palakol at balak silang patayin. Bago sila maabutan ng lalaki ay nakaakyat na si
Dulaw sa isang puno upang tumakas. Samantala wala namang mangahas na
siya ay lusubin kaya naipasiya ni Ya-u na tawagin ang mga sundalong Español
ng Sakbawan.

At noon nga si Guwela na kumander ng Garison ay umakyat sa kaitaasan ng


Kalinga na kasama ang mga sundalo. Iniutos niya na dakpin si Dulaw na
nakaupo pa rin sa puno. Napag-alaman niya na marami ang tutol sa ginawa niya
kaya wala na siyang lakas na lumaban nang siya ay lagyan ng posas. Sa utos pa
rin ni Guwela siya ay dinakip at nakulong sa Sakbawan.

Makalipas ang tatlong taon na pagkakabilanggo, naging payat na siya. Humingi


si Dulliyaw ng nganga kay Dulaw. Kinuha ni Dulaw ang huling nganga sa bahay
at ito’y pinagpirapiraso. Bago niya ito maibigay kay Dulliyaw bigla na lamang
itong nawala.

Samantala, sa pook na Magobya naliligo si Duranaw. Sa paliligo niya sa ilog ay


nakapulot siya ng nganga. Kinain niya ito nang walang alinlangan.
Matapos nguyain ang nganga ay bigla na lamang itong nagbuntis hanggang sa
siya ay magsilang ng isang malusog na lalaki at pinangalanan niya itong Banna.
Tatlong taon ang lumipas. Si Banna ay mahilig makipaglaro sa mga Agta, subalit
siya’y madalas na tinutukso ng kanyang mga kalaro. Sinasabi na kung siya raw
ang tunay na Banna ang ibig sabihin ay siya ang anak ni Dulaw na nakulong sa
Sakbawan. Sinumbong niya ito sa kanyang ina ngunit pinabulaanan ito ng
kanyang ina.

Sa isang iglap, si Banna ay naging malakas at naghangad ng paghihiganti. Isang


mahiwagang pangyayari ang nagdala kay Banna pati ng kanyang mga kasama
sa Sakbawan. At doon ay kanyang pinatay si Dulliyaw. Sinabi ng isang kasama
ni Banna kay Dulaw na si Banna ay kanyang anak, iyon lang at sila ay dali-daling
sumakay sa isang bangka at sa isang iglap ay nakarating sila sa pook ng
Magobya. Mula noon ay nauso na ang kasalan sa kanilang pook.
Tuwaang (Epiko ng mga Bagobo)
Ang Tuwaang, epiko ng mga Bagobo, ay isang mahabang tula na nagsasalaysay
ng mga kabayanihan ni Tuwaang. Si Tuwaang ay siyang puno ng Kuaman.
Balita siya sa katapangan, lakas at kakisigan. Isang araw tumanggap si Tuwaang
ng balita na may isang dilag na nagmula sa kalangitan ng Buhong na nakarating
sa kaharian ni Batooy upang humingi ng tulong. Tinawagan ni Batooy si
Tuwaang. Nagpaalam si Tuwaang sa kapatid niyang babae na kinagigiliwan
iyong tawaging Bai, ibig niyang tulungan ang nasabing dalaga. Ayaw mang
pumayag ni Bai sapagkat ang gagawin ni Tuwaang ay lubhang mapanganib,
hindi rin napigil si Tuwaang sa gagawin niyang pagsaklolo. Sumakay si Tuwaang
sa kidlat. Ang karaniwan niyang sasakyan ay hangin. Ngunit sa pagkakataong
ito'y humingi siya ng pasintabi sa hangin sa hindi ito ang gamiting sasakyan
sapagkat siya'y nagmamadali.

Dumaan muna si Tuwaang sa lupain ng Binata ng Pangavukad. Dinulutan si


Tuwaang ng itso (ikmo at bunga). Ang pagdudulot ng itso sa panauhin ay
kaugalian ng mga Muslim. Pumunta si Tuwaang at ang Binata ng Pangavukad
sa lupain ni Batooy. Pagdating nila roon, dahil sa kagandahang lalaki ni Tuwaang
ay halos hinimatay ang mga tao sa laki ng paghanga sa binata ng Kuaman.
Pumanhik si Tuwaang at sa laki ng pagod dahil sa paglalakbay ay nakatulog siya
sa pagkakaupo sa tabi ng dalagang may lambong ng kadiliman, ang dalaga ng
Buhong. Nang magising si Tuwaang, dinulutan ang dalawa ng itso at sila'y
ngumanga. Mula pa ng dumating sa lupain ni Batooy ay walang nais kausapin
ang dalagang may lambong ng kadiliman. Hinintay niya si Tuwaang upang dito
sabihin ang kanyang malaking suliranin. Nagkagusto ang binata ng Pangumanon
sa dalaga. Malaki naman ang pag-ayaw ng dlaga, subalit nais kunin ng Binata ng
Pangumanon ang dalaga sa dahas. Kaya napilitan siyang humingi ng saklolo kay
Tuwaang at kay Batooy.

Hindi pa gaanong natatagalan ang pag-uusap ni Tuwaang at ng dalaga ng


Buhong ay dumating naman ang Binata ng Pangumanon. Walang taros na
pinagtataga ng Binata ng Pangumanon ang tauhan ni Batooy. Para lamang
tumatabas ng puno sa isang tubuhan at sa ilang saglit nakabulagta nang lahat
ang mga kawal at tauhan ni Batooy.

Nanaog si Tuwaang at nagharap ang dalawang malakas at makapangyarihang


lalaki. Ginamit ni Tuwaang ang kanyang kampilan. Sa lakas ng pagtatagaan ay
naputol ito. Itinapon ni Tuwaang ang puluhan nito at kaagad na tumulong ang
punong malivutu. Gayon din ang nangyari sa binata ng Pangumanon. Ginamit
naman ni Tuwaang ang iba pang sandata niyang palihuma, gayon din ang
balaraw hanggang nabali rin sa puluhan ang mga ito. At sabay na nagtapon ng
baling puluhan ang dalawa at ito'y naging punong maunlapay. Nang
magkaubusan na sila ng mga armas, sinunggaban ng Binata ng Pangumanon si
Tuwaang at ibig durugin sa kanyang binti. Hindi nasaktan si Tuwaang.
Sinunggaban naman ni Tuwaang ang Binata ng Pangumanon at tinangkang
ihampas sa malaking bato. Nang sasayad na ang katawan, ang bato ay naging
alabok. Tinawagan ng Binata ng Pangumanon ang kanyang patung. Ito'y isang
dangkal na bakal na ipinulupot kay Tuwaang. Ang patung ay bumuga ng apoy.
Inunat ni Tuwaang ang kamay at namatay ang apoy. Tinawagan naman ni
Tuwaang ang kanyang patung at nagliyab ang binata ng Pangumanon at
namatay.

Ngumanga si Tuwaang at ibinuga ang tabug ng nganga sa mga tauhan ni Batooy


at sila'y nabuhay na lahat. Iniuwi ni Tuwaang ang dalaga sa Kuanan. Pagdating
nila sa Kuaman ay may ligalig na nagaganap. Pagkatapos na magapi ni
Tuwaang ang kalaban, minabuti niyang doon na sila sa bayan ng Katu-san
manirahang lahat. Inilulan ni Tuwaang sa sinalimba, isang ginituang sasakyang
lumilipad ang lahat niyang tauhan. Pinasan ni Tuwaang sa magkabila niyang
balikat ang dalagang Buhong at ang kapatid na si Bai at pumunta rin sila sa
Katu-san, ang lupaing walang kamatayan.
Maragtas (Epikong Bisayas)
Ang epikong Maragtas ay kaysayan ng sampung magigiting, matatapang at
mararangal na datu. Ang kasaysayan ng kanilang paglalakbay mula Borneo
patungo sa pulo ng Panay ay buong kasiyahan at pagmamamalaking isinalaysay
ng mga taga-Panay.

Ayon sa ilang ulat at pananaliksik na pinagtahi-tahi at pinagdugtung-dugtong,


ganito ang mga pangyayari:

Ang Borneo noon ay nasa pamumuno ng isang malupit at masamang sultan na


si Sultan Makatunao. Kinamkam niya ang lahat ng yaman ng nasasakupan.
Kanya ring pinupugayan ng dangal ang mga babae, pati ang mga asawa at anak
na dalaga ng mga datu na nasa ilalim niya.

Isang araw, si Pabulanan, ang asawa ni Datu Paiborong, ang nais halayin at
angkinin ng masamang sultan. Nalaman ni Datu Paiborong ang tangka ni Sultan
Makatunao. Nagbalak ang magigiting na datu na manlaban kay sultan
Makatunao. Nag-usap-usap silang palihim. Naisipan sin nilang humingi ng tulong
kay Datu Sumakwel.

Si Sumakwel ay mabait, magalang at matalino. Alam niya ang kasaysayan ng


maraming bansa at marami siyang alam kung tungkol sa paglalayag. Dinalaw ni
Datu Paiborong at ni Datu Bangkaya si Sumakwel. Ipinagtapat ng dalawa ang
paglaban na nais nilang gawin. Ayaw ni Sumakwel sa balak na paglaban.

Pinuntahan ni Sumakwel si Datu Puti. Si Datu Puti ay punong ministro ni


Makatunao. Sinabi ni Sumakwel ang suliranin ng mga datu at ang balak na
paglaban. Ipinasiya nina Sumakwel at Datu Puti ang palihim na pag-alis nilang
sampung datu sa Borneo. Hindi nila magagapi si Makatunao. Maraming dugo
ang dadanak at marami ang mamamatay. Ayaw ni Datu Puti na mangyari ang
ganoon. Iiwan nila ang kalupitan ni Sultan Makatunao at hahanap sila ng bagong
lupain na maaaring pamuhayan nila nang malaya at maunlad. Sila'y mararangal
na datu na mapagmahal sa kalayaan.

Nagpulong nang palihim ang sampung datu. Sila'y tatakas sa Borneo. Palihim
silang naghanda ng sampung malalaking bangka, na ang tawag ay biniday o
barangay. Naghanda sila ng maraming pagkain na kakailanganin nila sa
malayong paglalakbay. Hindi lamang pagkain ang kanilang dadalhin kundi pati
ang mga buto at binhi ng halamang kanilang itatanim sa daratnan nilang lupain.
Madalas ang pag-uusap ni Sumakwel at ni Datu Puti. Batid ni Sumakwel ang
malaking pananagutan niya sa gagawin nilang paghanap ng bagong lupain.
Silang dalawa ni Datu Puti ang itinuturing na puno, ang mga datung hahanap ng
malayang lupain.

Isang hatinggabi, lulan sa kanilang mga biniday o barangay, pumalaot ng dagat


ang sampung datu kasama ang kanilang asawa at mga anak at buong pamilya
pati mga katulong. Sa sampung matatapang na datu, anim ang may asawa at
apat ang binata. Si Sumakwel ay bagong kasal kay Kapinangan, si Datu
Bangkaya ay kasal kay Katorong na kapatid ni Sumakwel. Ang mag-asawang si
Datu Paiborong at Pabulanan, si Datu Domangsol at ang asawang si Kabiling,
ang mag-asawang si Datu Padihinog at Ribongsapaw, Si Datu Puti at ang
kanyang asawang si Pinampangan. Ang apat na binatang datu ay sina
Domingsel, Balensuela, Dumalogdog at Lubay.

Ang mga tag-Borneo ay kilala sa tawag na Bisya o Bisaya. Malakas ang loob nila
na pumalaot sa dagat pagkat batid nila ang pagiging bihasa ni Datu Puti at ni
Sumakwel sa paglalayag. Nakita nang minsan ni Sumakwel ang isang pulo
makalagpas ang pulo ng Palawan. Alam niya na ang naninirahan dito ay mga Ati,
na pawang mababait at namumuhay nang tahimik. Alam din niya kung gaano
kayaman ang pulo.

Nasa unahan ang barangay ni Datu Puti. Makaraan ang ilang araw at gabi nilang
paglalakbay, narating nila ang pulo ng Panay. Ang matandang pangalan nito ay
Aninipay.

Bumaba si Datu Puti at naglakad-lakad. Nakita niya ang isang Ati. Siya ay
katutubo sa pulong oyon. Pandak, maitim, kulot ang buhok at sapad ang ilong.
Sa tulong ng kasama ni Datu Puti na marunong ng wikain ng katutubo ay
itinanong niya kung sino ang pinuno sa pulong iyon at kung saan ito nakatira.
Ipinabalita ni Datu Puti kay Marikudo na silang mga Bisaya mula sa Borneo ay
nais makipagkaibigan.

Si Marikudo ay siyang hari ng Aninipay. Siya ay mabuting pinuno. Ang lahat sa


pulo ay masaya, masagana at matahimik na namumuhay. Walang magnanakaw.
Ang lahat ay masipag na gumagawa. Kilala rin sila sa pagiging matapat at
matulungin sa kapwa.

Dumating ang takdang araw ng pagkikta ng mga Ati sa pamumuno ni Marikudo


at ng mga Bisaya sa pamumuno ni Datu Puti. May isang malaking sapad na bato
sa baybay dagat. Ito ang kapulungan ng mga Ati. Ito ang Embidayan. Dito
tinanggap ni Marikudo ang mga panauhin. Nakita niya na mabait at magalang
ang mga dumating. Ipinaliwanag ni Datu Puti ang kanilang layong makipanirahan
sa pulo ng Aninipay. Nais nilang bilhin ang lupain. Sinabi ni Marikudo na tatawag
siya ng pulong, ang kanyang mga tauhan at saka nila pagpapasyahan kung
papayagan nilang makipanirahan ang mga dumating na Bisaya.

Muling nagpulong ang mga Ati at mga Bisaya sa Embidayan. Nagpahanda si


Marikudo ng maraming pagkaing pagsasaluhan ng mga Ati at mga Bisaya.
Dumating mula sa Look ng Sinogbuhan ang mga Bisaya lulan ng sampung
barangay. Nakaupo na sa Embidayan si Marikudo kasama ang kanyang mga
tauhan. Katabi ni Marikudo ang kanyang asawa na si Maniwantiwan. Nakita ng
mga Ati ang maraming handog ng mga Bisaya. Ang mga lalaking Ati ay binigyan
ng mga Bisaya ng itak, kampit at insenso. Ang mga babaeng Ati ay binigyan
naman ng kuwintas, panyo at suklay. Ang lahat ay nasiyahan. Nagpakita ng
maramihang pagsayaw ang mga Ati. Tumugtog ang Bisaya sa kanilang solibaw,
plota, at tambol habang ang mga lalaki naman ay nagsayaw pandigma, ang
sinurog.

Nag-usap sina Marikudo at Datu Puti. Ipinakuha ni Datu Puti ang isang gintong
salakot at gintong batya mula sa kanilang barangay. Ibinigay niya ito kay
Marikudo. Nakita ni Maniwantiwan ang mahabang-mahabang kuwintas ni
Pinampangan. Ito'y kuwintas na lantay na ginto. Ibig ni Maniwantiwan ang
ganoon ding kuwintas. Pinigil ni Maniwantiwan ang bilihan, kung hindi siya
magkakaroon ng kuwintas. Madaling ibinigay ni Pinampangan ang kuwintas niya
kay Maniwantiwan.

Itinanong ni Datu Puti kung gaano kalaki ang pulo. Sinabi ni Marikudo, na kung
lalakad sa baybay dagat ng pulo simula sa buwang kiling (Abril o buwan ng
pagtatanim) ay makababalik siya sa dating pook pagsapit ng buwan ng bagyo-
bagyo (Oktubre o buwan ng pag-aani).

Ang lupang kapatagan ay ibinigay ng mga Ati sa mga Bisaya. Ibinigay rin nila
ang kanilang mga bahay. Ang mga Ati ay lumipat ng paninirahan sa bundok.

Madaling isinaayos ni Datu Puti ang mga Bisaya. Si Datu Bangkaya kasama ang
kanyang asawa na si Katurong at anak na si Balinganga at kanilang mga tauhan
at katulong ay tumira sa Aklan. Sumunod na inihatid ni Datu Puti sina Datu
Paiborong at asawang si Pabulanon at ang kanyang dalawang anak na si Ilehay
at si Ilohay. May mga tauhan ding kasama si Datu Paiborong na kakatulungin
niya sa pagtatanim ng mga buto at binhi na iiwan ni Datu Puti at Datu Sumakwel.
Sina Lubay, Dumalogdog, Dumangsol at Padahinog ay kasama ni Sumakwel.
Sila ay sa Malandog naman maninirahan. Nagpaalam si Datu Puti kay
Sumakwel. Kanyang pinagbilinan si Sumakwel na pamunuang mahusay ang
mga Bisaya. Nag-aalala si Datu Puti tungkol sa kalagayan ng iba pang Bisaya sa
Borneo sa ilalim ng pamumuno ng malupit na si Makatunao.

Matapos magpaalam kay Sumakwel, umalis na ang tatlong barangay, kay Datu
Puti ang isa, at ang dalawa pa ay sa dalawang binatang datu na sina Datu
Domingsel at Datu Balensuela. Narating nila ang pulo ng Luzon. Dumaong ang
tatlong barangay sa Look ng Balayan. Ipinasya ng dalawang datu na dito na sa
Taal manirahan kasama ang mga Taga-ilog. Isang araw lamang at umalis na
sina Datu Puti at Pinampangan upang bumalik sa Borneo.
Indarapatra at Sulayman (Epikong Mindanao)
Si Indarapatra ay ang matapang na hari ng Mantapuli. Nabalitaan niya ang
malimit na pananalakay ng mga dambuhalang ibon at mababangis na hayop sa
ibang panig ng Mindanao. Labis niyang ikinalungkot ang mga nangyayaring ito
sa mga naninirahan sa labas ng kaharian ng Mantapuli.

Ipinatawag ni Indarapatra ang kanyang kapatid na si Sulayman, isang matapang


na kawal. Inutusan ni Indarapatra si Sulayman upang puksain ang mga ibon at
hayop na namiminsala sa mga tao. Agad na sumunod si Sulayman. Bago umalis
si Sulayman, nagtanim si Indarapatra ng halawan sa may durungawan. Aniya
kay Sulayman, "Sa pamamagitan ng halamang ito ay malalaman ko ang
nangyayari sa iyo. Kapag namatay ang halamang ito, nanganaghulugang ikaw
ay namatay."

Sumakay si Sulayman sa hangin. Narating niya ang Kabilalan. Wala siyang


nakitang tao. Walang anu-ano ay nayanig ang lupa, kaya pala ay dumating ang
halimaw na si Kurita. Matagal at madugo ang paglalaban ni Sulayman at ni
Kurita. Sa wakas, napatay rin ni Sulayman si Kurita, sa tulong ng kanyang kris.

Nagtungo naman si Sulayman sa Matutum. Kanyang hinanap ang halimaw na


kumakain ng tao, na kilala sa tawag na Tarabusaw. Hinagupit nang hinagupit ni
Tarabusaw si Sulayman sa pamamagitan ng punongkahoy. Nang nanlalata na si
Tarabusaw ay saka ito sinaksak ni Sulayman ng kanyang espada.

Pumunta si Sulayman sa Bundok ng Bita. Wala rin siyang makitang tao. Ang iba
ay nakain na ng mga halimaw at ang natirang iba ay nasa taguan. Luminga-linga
pa si Sulayman nang biglang magdilim pagkat dumating ang dambuhalang ibong
Pah. Si Sulayman ang nais dagitin ng ibon. Mabilis at ubos lakas ng tinaga ito ni
Sulayman. Bumagsak at namatay ang Pah. Sa kasamaang palad nabagsakan
ng pakapak ng ibon si Sulayman na siya niyang ikinamatay.

Samantala, ang halaman ni Sulayman sa Mantapuli ay laging pinagmamasdan ni


Indarapatra. Napansin niyang nanlata ang halaman at alam niyang namatay si
Sulayman.

Hinanap ni Indarapatra ang kanyang kapatid. Nagpunta siya sa Kabalalan at


nakita niya ang kalansay ni Tarabusaw. Alam niyang napatay ito ng kapatid niya.
Ipinagpatuloy ni Indarapatra ang paghahanap niya kay Sulayman. Narating niya
ang bundok ng Bita. Nakita niya ang patay na ibong Pah. Inangat ni Indarapatra
ang pakpak ng ibon at nakita ang bangkay ni Sulayman. Nanangis si Indarapatra
at nagdasal upang pabaliking muli ang buhay ni Sulayman. Sa di kalayua'y may
nakita siyang banga ng tubig. Winisikan niya ng tubig ang bangkay at muling
nabuhay si sulayman. Parang nagising lamang ito mula sa mahimbing na
pagtulog. Nagyakap ang magkapatid dahil sa malaking katuwaan.

Pinauwi na ni Indarapatra si Sulayman. Nagtuloy pa si Indarapatra sa Bundok


Gurayu. Dito'y wala ring natagpuang tao. Nakita niya ang kinatatakutang ibong
may pitong ulo. Sa tulong ng kanyang engkantadong sibat na si juris pakal ay
madali niyang napatay ang ibon.

Hinanap niya ang mga tao. May nakit siyang isang magandang dalaga na
kumukuha ng tubig sa sapa. Mabilis naman itong nakapagtago. Isang
matandang babae ang lumabas sa taguan at nakipag-usap kay Indarapatra.
Ipinagsama ng matandang babae si Indarapatra sa yungib na pinagtataguan ng
lahat ng tao sa pook na iyon. Ibinalita ni Indarapatra ang mga pakikilaban nilang
dalawa ni Sulayman sa mga halimaw at dambuhalang ibon. sinabi rin niyang
maaari na silang lumabas sa kanilang pinagtataguan. Sa laki ng pasasalamat ng
buong tribu, ipinakasal kay Indarapatra ang anak ng hari, ang magandang
babaeng nakita ni Indarapatra sa batisan.

You might also like