WIKA AT KULTURA

Ang kultura ay ang pangkabuuang pananaw ng mga tao sa isang lipunan sa mundo at sa kanilang
kapaligiran. Ang pananaw na ito ay hango sa mga paniniwala, tradisyon, uri ng pamumuhay, at iba pang
mga bagay na nag-unay sa kanila at nagpapatibay sa bigkis ng pagkakaisa na siyang nagpapalaganap sa
kanilang pangkalahatang diwa, pananaw, kaugalian, at adhikain. Ang bawat tao ay may kinabibilangang
kultura na siyang kinalakhan niya at nagtuturo sa kanya sa mga papel na dapat niyang gampanan sa
lipunan at kung paano niya ito maisagawa sa pamamaraang maituring na kanais-nais. Higit sa lahat ang
kulturang ito ang kanyang sandigan at gabay sa kanyang paglalakbay tungo sa makabulohang buhay.

Ang kulturang ito ay nabibigyang anyo, naipahayag, at naipasa sa ilang henerasyon sa pamamagitan ng
wika. Habang natutohan ng isang bata ang kanyang katutubong wika, unti-unti rin niyang nakukuha ang
kanyang kultura. Ang mga salita na napabilang sa leksikon ng isang wika ay matinding indikasyon sa uri
ng pamumuhay at pananaw sa mundo sa mga nagsasalita nito. Halimbawa, ang bawat grupo ng mg tao
ay may kni-kanilang paraan at terminolohiya sa pagbibilang ng panahon: ang mga magsasaka, sa
pamamagitan ng mga araw o buwan ng pagtatanim at pag-ani; ang mga pumapasok sa pabrika ay
nagbibilang ng walong oras bawat araw at naghihintay ng akinse ng bawat buwan; at ang mga mag-aaral
naman ay nagbibilang ng mga semestre sa pasukan at bakasyon.

Ang leksikon ng wika ay nagsasaad rin sa mga bagay na pinapahalagahan sa mga nagsasalita nito.
Halimbawa, mapapansin natin na ang mga Pilipino ay may maraming terminolohiya para sa ibat ibang
anyo ng bigas—palay, bigas, kanin, lugaw, sinangag, puto, suman, atbp. Maliban diyan, may iba’tibang
klase pa tayo ng bigas tulad ng malagkit, denorado, wagwag, atbp. Samantalang isa lamang ang
terminolohiya ng mga Amerikano sa bigas—rice. Kaya sila ay may rice grain, steamed rice, fried rice,
atbp. Tayo naman ay walang salita para sa snow ngunit ang mga Eskimo ay may humigit kumulang
sampung salita para dito.

Samakatuwid, ang wika ay ang nagbibigay anyo sa diwa at saloobin ng isang kultura. Ito rin ang nag-
uugnay sa mga tao sa isang kultura, at sa pamamagitan nito ang kultura ay maiintindihan at
mapahalagahan maging sa mga taong hindi napaloob sa tinutukoy na kultura.

WIKA AT LIPUNAN: Sociolinguistics

Ang bawat lipunan ay may katutubong wika. Ang bawat lipunan ay bumubuo ng isang speech
community na kinabibilangan ng mga tao na may iba’t-ibang social orientation batay sa kanilang
katayuan sa buhay, sa mga grupo na kanilang ginagalawan, sa iba’t-ibang tungkulin na kanilang
ginagampanan. Isa sa mga batayan sa baryasyon ng wika ay ang pagkakaiba ng katangian ng mga grupo
na napaloob sa istruktura ng isang lipunan. Ang baryasyong ito ng wika ay tinatawag na sociolect o social
dialect.
Kaugnay dito, ang bawat tao sa lipunan ay may sariling pamamaraan ng paggamit ng kanyang wika. Ito
ay tinatawag na ideolect. Ito ay bunga sa pamilya na kanyang pinanggalingan, sa grupo na kanyang
sinasamahan, sa lugar na kanyang kinaroroonan, at sa mundo na kanyang ginagalawan.

Ang rehiyon na kinalalagyan ng isang grupo ay isa ring dahilan ng baryasyon --halimbawa, may kaibhan
ang punto ng mga Tagalog sa Manila at ng mga Tagalog sa Batangas o sa Marinduque. Gayun pa man,
nagkakaintindihan pa rin sila. Ang Tagalog sa Manila, sa Batangas at sa Marinduque ay rehiyonal na
baryasyon ng wikang Tagalog. Ang mga ito ay tinaguriang mga dialect ng Tagalog. Ang baryasyon dito ay
makikita sa punto, sa mga salita mismo, at sa pagkakabuo ng mga prase o mga pangungusap.

Isa pang uri ng baryasyon ng wika ay ang tinatawag na register. Ito ay may kaugnayan sa paggamit ng
estilong formal o informal, alinsunod sa paksang tinatalakay, sa mga nakikinig, sa okasyon, at iba pa.

Ang sociolect, dialect, at register ay mga uri ng baryasyon ng wika sa isang lipunan. Ito ang
nagpapaliwang sa iba’t-ibang anyo ng isang wika batay sa mga sumusunod: sa taong nagsasalita, sa
taong kinakausap o nakikinig, sa okasyon o sitwasyon, sa lugar, at sa konteksto na ibig ipahiwatig. Ito
ang tinatalakay sa sociolinguistics, ang sanga ng linguistics na nag-aaral sa mga aspetong sosyal ng wika.

Sociolect.

Ang sociolect ay ang baryasyon ng wika batay sa katayuan ng speaker sa lipunan o sa lupon na kanyang
kinabibilangan. Mahalagang pansinin na ito ay nakaugnay sa social grouping na makikita sa lipunan. Ito
ay may kinalaman sa socioeconomic na katayuan --mahirap o mayaman, walang pinag-aralan o
propesyonal, manager o janitor, kolehiyala o kriminal; sa kasarian (gender) -- babae lalaki, bakla; sa
gulang; sa grupong etniko -- Bisaya, Tagalog, Muslim, Tingguian, T’boli; sa relihiyon, at iba pang salik
sosyal na pinapahalagahan ng lipunan.

Bilang halimbawa, tingnan natin ang bokabularyo ng mga bata ngayon na tiyak na hindi ginagamit ng
mga matatanda: yosi, dedma, promdi, sked, org, syota, tangengot, praning, sosi, bongacious. At bakit
nga ba na ang kubeta ay "c.r" sa mga estudyante at "powder room" o "ladies’ lounge" para sa mga sosi?
Ang damo ay pagkain ng baka, ngunit sa mga adik ng druga ito ay marijuana. Ang pera ay maaring
tawaging datung, atik, o kwarta. Ang kasintahan naman ay syota o jowa.

Karamihan sa mga bokabularyo sa kabataan na nakalista sa itaas ay tinatawag na slang. Ito ay nagsasaad
ng informal na baryason ng wika na may makabagong terminolohiya na binubuo ng iilang grupo sa
lipunan batay sa napagkasunduan nilang konteksto sa paggamit nito. Kung minsan naman, sa halip na
bumuo ng bagong salita, binabago na lamang nila ang kahulugan ng mga ito: ube (kulay > P100 );
ulupong (ahas > traydor); mongha (madre > babaeng bihirang lumalabas sa bahay). Ang slang ay
ginagamit bilang palatandaan kung kabilang sa grupo ang isang tao o hindi. Ito ay nagpapahayag sa
pagkamalikhain ng mga taong bumubuo nito.

Ang lengwahe na ginagamit ng mga bakla (gay lingo) ay para sa kanilang grupo lamang. Wala silang
intensiyong ipagamit ito sa hindi nila kasama. Ito ay "sekretong lingo," o argot, na dapat hindi
maiintindihan ng mga taga-labas. Ngunit ang iba nito ay nakakalabas at ginagamit na rin sa
"mainstream" --tulad ng bading, tsimay, tsugi, jeproks, bagets, tsibug, chika, jowa, syota, eklat, at baboo.

Sa pag-aaral ni Camencita F. Montenegro (1982) sa 200 estudyante sa Unibersidad ng Santo Tomas (19-
24 taong gulang), napatunayan niyang may pagkakaiba ang paggamit ng wika ng mga babae at mga
lalaki. Isa nito ay ang mas malimit na paggamit ng mga babae sa mga hiram na salita at ng mga
positibong adjective kay sa mga lalaki. Kalimitang ginagamit ng mga babae ang hiram na salita sa akala
nilang ito ay may prestige. Ito ay nagpapakita na ang kasarian ay may kinalalaman sa paggamit ng wika.

Ang kakaibang lengwahe naman na ginagamit ng mga doktor, syentipiko, at iba pang propesyonal o
teknikal na grupo kaugnay sa kanilang trabaho ay tinatawag na jargon. Ang tonsillectomy ay ang
terminolohiya ng mga doktor sa pagtatanggal ng tonsil. Ang mga mahilig naman sa kompyuter ay may
sarili namang jargon, tulad ng: modem, ram, cd-rom, software, prolog, byte, download, atbp.

Maraming baryasyon ng wika ang ginagamit ng iba’t ibang grupo na napaloob sa lipunan. Gayunpaman,
may tinaguriang standard na wika na siyang ginagamit sa pormal na pagsusulat, sa paaralan, sa mga
nakapag-aral, at sa mga pagtitipon. Dito rin ibinabatay ang baryasyon ng wika. Halimbawa, ang Cebuano
ay nagsasabing wa:a at ba:y ngunit sinusulat ang mga ito na wala at balay na siyang tanggap na standard
lexicon.

Sa kabililang dako, may mga salita namang ipinagbabawal. Kung minsan, ang mga ito ay maaring
bigkasin ng mga matatanda ngunit ipinagbawal sa mga bata, tulad ng mga salita na tumutukoy sa sexual
organs. Kung minsan naman, ito ay may kinalaman sa kasarian.

Halimbawa, may iilang grupong etniko sa Pilipinas na nagbabawal sa mga babae pagtawag ng pangalan
ng kanilang ama, tiyohin, biyenang lalaki, at lolo. Kung minsan, ang mga ito ay may kasagwaan sa
pandinig ng mga tao sa lipunan at hindi ginagamit sa matinong usapan. Kung kaya hinahanapan ito ng
mas tanggap na kapalit. Ang prosesong ito ay tinatawag nga euphemism. Kaya ang puta ay tinatawag na
babaeng mababa ang lipad o prosti sa kontemporaryong salita. Marinig rin sa mga kabataan ngayon ang
"jijingle muna ako" sa halip na "iihi muna ako."
Ang sociolect ay isang mahusay na palatandaan ng istratipikasyon ng isang lipunan, na siyang nagsasaad
sa pagkakaiba ng paggamit ng wika sa mga tao na napaloob nito batay sa kanilang katayuan sa lipunan
at sa mga grupo na kanilang kinabibilangan.

Dialect at ibang baryasyon.

Ang dialect ay ang baryasyon ng wika batay sa katangian nito na siyang karaniwang ginagamit sa mga
tao ng isang rehiyon o pook. Halimbawa, ang Tagalog ng Batangas, Marinduque, Metro Manila, at Baler
ay may pagkakaiba sa bigkas at sa iilang terminolohiya, gayun pa man, nagkakaintindihan ang mga
Tagalog na ito. Kung ang mga taga-Manila naman ay manirahan ng matagal sa Mindanao, mag-iiba
naman ang Tagalog nila. Samakatuwid, ang mga ito ay tinatawag na dialect ng wikang Tagalog.

Ang dialect ay nabubuo kung ang mga tagapagsalita ng isang wika ay magkahiwalay dahil sa lokasyon o
sa sosyal na mga dahilan at sa gayon ay wala na silang ugnayan. Ang wika ay nagbabago at ang
pagbabagong ito ay may sistema. Kung hindi maipasa ang anumang pagbabago na naganap sa sentro o
sa alinmang rehiyon sa isang grupo, malamang na unti-unting maging iba ang pagsasalita ng grupong
iyon.

Ang isang siyudad, probinsiya o rehiyon ay maaring mabubuo ng mga tao na may iba’t-ibang wika.
Halimbawa, sa Probinsya ng Davao ay may Cebuano, Davaweño, Tagalog, Bagobo, Mamanwa, Manobo,
Mandaya, at Mansaka. Kailangan nila ng isang wikang pangkomunikasyon upang silay magkaintindahan.
Ang wikang ito ay tinagurian lingua franca. Ang Cebuano ay ang lingua franca hindi lamang sa Davao,
kung hindi sa buong Mindanao at Visayas. Ilokano at Tagalog naman ang mga lingua franca sa Luzon.
Filipino ang lingua franca sa buong Pilipinas.

Noong pumunta ang mga Español sa Lungsod ng Zamboanga, hindi nila naintindihan ang wika ng mga
tao rito. Hindi rin sila naintindihan ng mga Zamboangueño. Ngunit ang dayuhan at ang katutubo ay
kailangan ng wikang pangkomunikasyon. Natuto silang ipaghalo ang Español at wikang katutubo. Sa
puntong iyon, ang tawag sa halu-halong wikang ginamit nila ay pidgin. Nang maglaon, nag-asawa ang
mga Español sa mga katutubo at ang pidgin na kanilang ginamit ay ang sinasalita ng kanilang mga anak.
Samakutuwid, native language na ito ng isang grupo sa lipunang iyon. Kung ang pidgin ay nagkakaroon
na ng katututbong tagapagsalita, ito ay nagiging creole. Ang tawag sa Creole ng Zamboanga ay
Chavacano; ganoon din sa Cavite at sa Ermita, Manila.

Register
Bakit kay daling sabihing "Nasa probinsya ang erpat at ermat ko" sa kaibigan mo. Ngunit kung guro mo
ang kausap mo, bigla itong maging "Nasa probinsiya ang tatay at nanay ko." At bakit kay daling bigkasin
ang mga salitang tsok, tsoys, ayskrim, sentens, at iba pa ngunit bakit naging tisa, pagpipilian, sorbetes, at
pangungusap ang mga ito kung isulat? Napansin mo ba na iba ang tono ng pananalita mo kung ikaw ay
nakipaglokohan sa mga barkada mo at kung ikaw ay nagrereport sa klase? May iba’t-ibang anyo ang
wika batay sa uri at paksa ng talakayan, sa mga tagapakinig o sa kinakausap, sa okasyon. Ang baryasyon
na ito ay tinatawag na register.

Isang uri ng register ay may kinalaman sa pormal o di-pormal na pananalita. Pormal ang tono ng
pananalita mo kung ang kausap mo ay mas matanda sa iyo, may mataas na tungkulin kay sa iyo, may
kapangyarihan, o hindi mo masyadong kilala. Kalimitan, pormal din ang wika na ginagamit sa pagsusulat
at sa panitikan. Nanatiling pormal ang wika sa simbahan, sa mga seremonyas, sa mga talumpati sa
mahalagang pagdiriwang, sa korte, at sa iba pang okasyon na kinabibilangan ng mga kagalang-galang na
mga tagapakinig. Register na di-pormal naman ang kalimitang ginagamit sa mga okasyong dinadaluhan
ng mga magkakaibigan, sa pag-uusap ng magkasing-edad o magkasinghenerasyon, sa pagsulat ng komiks
o liham sa isang kaibigan o kapamilya.

Ang sociolinguistics ay ang nag-uugnay sa wika at sa aspetong sosyal ng isang lipunan. Tinitingnan dito
kung bakit ginagamit ng isang tao ang ganong uri ng wika o baryasyon ng wika kung siya ay nakikipag-
usap sa isang tao sa isang okasyon. At bakit naman umiiba ang modo ng pakikipag-usap niya kung
umiiba ang mga kondisyon. Pinapahiwatig rin nito ang uri sa taong nagsasalita -halimbawa, ano ang
kanyang trabaho, ano ang katayuan niya sa lipunan, saan siya nanggaling, atbp. Samakatuwid, sa
pamamagitan ng ating paggamit sa wika nakikilala ang ating pagkatao, ang grupo na ating
kinabibilangan, at ang mga papel na ating ginagampan.

Custom Search

Next Page : MGA WIKA SA PILIPINAS

Previous Page