rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 2

မင္းဒင္ရဲ႕သက္ခိုင္
(အတဲြ - ၃)

မင္းဒင္

မ်က္ႏွာဖံုးဓာတ္ပံု - ဂ်စ္တူး (မံုရြာ)

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 3

မာတိကာ
tcef; (71) - awmf&mrSm raysmfomwJh rif;ca,mufsm; ............................................................................ 5 
tcef; (72) - ppfaoemywdcsKyf AdkvfcsKyfBuD;ayguf,lcsef;...................................................................... 11 
tcef; (73) - bmrxD oufcdkif ........................................................................................................... 18 
tcef; (74) - ]]ae}}qDysHrnfhiSuf (odkY ) rkefwkdif;Zifa,mf ......................................................................... 26 
tcef; (75) - auGuGif;aemufqHk; trkef;rSwfwdkif .................................................................................. 33 
tcef; (76) - aojcif;w&m;eJY axGcif;upm;cJh...................................................................................... 40 
tcef; (77) - qHk& rarhw,f? bHkb0 wauGY 0,f .................................................................................. 48 
tcef; (78) - arQmfvifhcsufrJhwJh aeY awGvnf;&Sd .....................................................................................57 
tcef; (79) - bk&m;jzpfr,fh tkwfeDcJ ...................................................................................................65 
tcef; (80) - pcef;ajr? [dkwcdkrSmv .................................................................................................... 72 
tcef; (81) - azmfaumif oufckdif........................................................................................................80 
tcef; (82) - ewfrdr,fwdkY aysmfpH&m ....................................................................................................90 
tcef; (83) - ysHavwJhiSufcg;............................................................................................................101 
tcef; (84) atmifausmfcsrf;at; rEÅav; .........................................................................................110 
tcef; (85) - oufcdkif&JU tdkif,maumhum .......................................................................................... 121 
tcef; (86) - ao&Gmjyef ed'gef; .........................................................................................................136 
tcef; (87) - &mZ0ifxJu armif0dwf .................................................................................................147 

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 4

မင္းဒင္ရဲ႕ သက္ခုိင္

မင္းဒင္

http://www.mindin.info/

သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို google မွ ရယူပါသည္။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 5

tcef ; (71) - awmf &mrS m raysmf omwJ h rif ;ca,muf sm;

သမီးရည္းစားအၾကား၊လင္မယားအၾကား၊ ညီအကုိေမာင္ႏွမအၾကား၊ ၾကားသံုးၾကား မဝင္ေကာင္းဘူးဆုိေပမဲ့ က်ေနာ့္

ဘဝေပးကုသုိလ္နဲ႕ ေအာင္မင္းနဲ႕ ခင္မာလာၾကားကုိ တည့္တည့္ႀကီးကုိ က်ေနၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ဒီကိစၥမွာ က်ေနာ့္ ရပ္တည္
ခ်က္က ရွင္းပါတယ္။ လင္ေယာက်္ားကုိ မေသေသေအာင္ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႕ အကြက္ခ်ေနတဲ့ ခင္မာလာကို က်ေနာ္
မေထာက္ခံႏုိင္ပါဘူး။ ခင္ဝင္းနဲ႕ ခင္မာလာ ဇာတ္႐ႈပ္ကုိလည္း ေမ့ထားလို႕ မရျပန္ပါဘူး။
ခင္မာလာ့ ေနရာမွာ က်ေနာ့္ ႏွမဆုိရင္လည္း မရရေအာင္ကြာပစ္ႏုိင္ဖုိ႕ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ႏွမက သူကိုယ္တိုင္လည္း ေဖာက္ျပန္ေနျပန္၊ သူ႕ေယာက်္ားကုိ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႕သတ္ပစ္ဖုိ႕ ၾကံစည္ေနတာ
မ်ဳိးကုိေတာ့ က်ေနာ္လက္မခံႏုိင္ပါဘူး။
ခင္မာလာေျပာသေလာက္ ေအာင္မင္းဆုိးမဆုိး မေသခ်ာေပမဲ့ ေအာင္မင္းဟာ ခင္မာလာ့ကုိ ခ်စ္တာေတာ့ ေသခ်ာလွ
ပါတယ္။ အခ်ိန္ရွိသ၍ လာ ... လာ ... လာ နဲ႕ တလာတည္းလာေနတဲ့ ေအာင္မင္းပါ။ အခု က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ေအာင္မင္း
ကို လက္စတံုးေပးဖို႕ေျပာေနတဲ့ ခင္မာလာဟာ ေအာင္မင္းကုိ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ တေမာင္တည္းေမာင္ေနတဲ့ ခင္မာလာ
ပါပဲ။ ဘယ္လိုက်ိတ္ၿပီး ရက္စက္ၾက၊ ဟန္ေဆာင္ေနၾကတယ္ဆုိတာ ေတြးေတာင္မေတြးတတ္ေအာင္ဘဲဗ်ာ။

ဒီမွာတင္ က်ေနာ္ ခင္မာလာ့ကို စကားတခု အျပတ္ေျပာခ်လုိ္က္ပါတယ္။ ညည္း၊ ေအာင္မင္းကုိ ကြဲခ်င္တာတခုတည္း

နဲ႕ ဒီလုိ ဟုိၾကံဒီၾကံ လုပ္ေနတာေတြကို ရပ္လိုက္ပါေတာ့။ မိန္းခေလးတေယာက္ ၾကံေကာင္းတဲ့အလုပ္လည္း မဟုတ္
ဘူး။ ညည္းေျပာသလုိ ေအာင္မင္းဆုိးဆိုး၊ မဆိုးဆိုး ညည္းဘက္က ဒီေလာက္ ကြခ
ဲ ်င္ကြာခ်င္ေနမွေတာ့ ဒီအိမ္ေထာင္
ေရးဟာ ဘယ္လိုမွ အဖတ္ဆယ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ညည္းငါ့ကုိ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးပါ။ ညည္း လူသတ္စရာ
မလိုဘဲ ကြာလုိ႕ရရပါေစ့မယ္၊ ဒီကတိကုိ ငါေပးတယ္ ဆိုၿပီး တာဝန္ခံလုိ္က္ေရာေပါ့ဗ်ာ။
အျပစ္ေျပာခ်င္လည္း ေျပာေတာ့ဗ်ာ။ ဒီအတိုင္းဆက္လႊတ္ထားရင္ တနည္းနည္းနဲ႕ ေအာင္မင္း ေသမွာပဲ။ ခင္မာလာ
ဒီေလာက္ေျပာေနပံုေထာက္ရင္ တခါက ထမင္းပန္းကန္ထဲကို အဆိပ္ခတ္တယ္ဆုိတာလည္း ေဗဒင္ေမးစရာ မလို
ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ့္ဆီက ကတိလည္းရေရာ ခင္မာလာက ... ကိုသက္ခိုင္ကို က်မယံုပါတယ္၊ အခ်ိန္ေစာင့္ ဆုိလည္း ေစာင့္ပါ့
မယ္။ ေသခ်ာေပါက္ ကြာရွင္းႏုိင္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားေပးပါ ဆုိၿပီး ျပန္သြားေလရဲ႕ဗ်ာ။ မတတ္ႏုိင္တ့ဲ အဆံုးမုိ႕သာ
က်ေနာ္ ဒီအလုပ္မ်ဳိးကုိ အာမခံလုိက္ရတယ္၊ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာေတာ့ မဟုတ္လွဘူးဗ်ဳိ႕။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 6

ခင္မာလာကို ကတိေပးလိုက္ေပမဲ့ လား႐ႈိးကုိ က်ေနာ္ မျပန္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ေန႕မွာ ဝန္ႀကီးကေတာ္က

ေဇာ္ဂ်ီလမ္းအိမ္မွာ ျဖဳတ္ႏိုင္တပ္ႏုိင္တ့ဲ ဘုရားခန္းတခု အျမန္လိုခ်င္တယ္ ဆုိျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္က နားမရွင္းလို႕
ထပ္ေမးေတာ့ ... ေအာ္ ... ဒီဝန္ႀကီးအိမ္ဆုိတာ မမတို႕ အပုိင္မဟုတ္ဘူးေလ။ ေျပာင္းတဲ့ေရႊ႕တဲ့အခါ ျဖဳတ္သြားႏိုင္
ေအာင္ေပါ့တ့။ဲ ေအာ္ ... မမဆိုလို႕ သတိရေသးဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း မင္းစိုးရာဇာ ဓေလ့ေတြ နားမလည္ေလေတာ့
ပဲခူးမွာ တုိင္းမွဴး ကေတာ္ဘဝတုန္းက ေဒၚတင္တင္ေအးကုိ အန္တီေခၚမိလို႕ အမ်က္ခံရေသးဗ်ာ။
စစ္တပ္က အရာရွိႀကီးေတြ ရာထူးအဆင့္ဆင့္ႀကီးလာေလ၊ အေခၚအေဝၚ အသံုးအႏွဳံးေတြ ထီးမူနန္းဟန္ ၾကငွန္းဆန္
လာေအာင္ ဘယ္သူကမ်ားစၿပီး ထြင္လုိက္သလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒုတိယ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ျဖစ္လာရင္ အဘ၊ ေနာက္
တျဖည္းျဖည္း အဆင့္ျမင့္သြားလုိ္က္တာ အဘႀကီး တဲ့။ ဦးေနဝင္းလက္ထက္ကဆုိ အေဖႀကီး လို႕ေတာင္ ေခၚၾကေသး
ဗ်ာ။ လူႀကီးကေတာ္ေတြလည္း အမ၊ မမ၊ အမႀကီးတဲ့။ စိတ္ထဲမွာ အမွန္ေလးစားလို႕ ဘယ္လုိေခၚေခၚ ေျပာစရာမရွိ
ေပမဲ့ ဒီလိုေခၚကုိေခၚရမယ္ဆုိတာႀကီးက သိပ္ေတာ့ မနိပ္လွဘူးဗ်။
ေအးဗ်ာ၊ လူႀကီးနဲ႕ အကၽြမ္းဝင္တယ္ဆုိတာ ေနရာတကာေတာ့ မေကာင္းလွဘူးဗ်။ သူတို႕ ဗာဟီရေတြကလည္း
အမ်ားသားကလား။ ေနာက္ၿပီး သူတို႕လုပ္ပံုကိုင္ပံု၊ ေတြးပံုေခၚပံုကလည္း နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္
ႏုိင္တယ္လို႕ စိတ္ထဲထင္မိေတာ့တာပဲဗ်ာ။ အတင္းေျပာတာေတာ့မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ ဝန္ႀကီးကေတာ္ ေဒၚတင္တင္
ေအး ဘုရားရွိခိုးလို႕ ေမတၱာပုိ႕ရင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးနာမည္ကေန၊ အစုိးရအဖြဲ႕ဝင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနာမည္ေတြ၊ သူ႕သားသမီး
နာမည္ေတြ စံုေနေအာင္ကုိ အသံက်ယ္က်ယ္ရြတ္ၿပီး ေမတၱာပို႕သဗ်။ အဲ ... ထူးျခားတာက သူန႕ဲ မတည့္တ့ဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္
နာမည္မပါဘူး။ သူၾကည့္မရတဲ့ ေခၽြးမ၊ သားမက္နာမည္ေတာ့ မပါျပန္ဘူးဗ်။ ေမ့ေနတာေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူးဗ်ာ။
တမင္ခ်န္ထားခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ဘုရားစင္ၿပီးေတာ့လည္း ၾကက္ျခံေလးလုပ္ပါဦးတဲ့။ ဇယားကေတာ့ တယ္႐ႈပ္ဗ်ာ။ ၾကက္ျခံလုပ္ခိုင္းတာလည္း ရာဇဝင္

ေလးနဲ႕။ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ဝန္ႀကီးရဲ႕ သားအငယ္ ထြန္းႏုိင္ေအးက ၾကက္ေမြးတာ ဝါသနာပါသတဲ့။ ေမြးထား
တာကလည္း တုိက္ၾကက္ေတြ၊ တေန႕ေတာ့ ဝန္ႀကီးျခံထဲက တုိက္ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ ခြပ္လုိက္တာ ထူးထူးဆန္းဆန္း
ႏွစ္ေကာင္လံုးေသသြားတယ္ဆုိပ။ဲ ဒါကို ဝန္ႀကီးကေတာ္က လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕တာဝန္ေပါ့တယ္ဆုိၿပီး ... ေသတဲ့ ၾကက္
ႏွစ္ေကာင္ကုိ မင္းတို႕ခ်က္စားလိုက္ၾက။ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ဘုိးကို မင္းတို႕အေစာင့္ေတြ စုၿပီး ေလ်ာ္ၾကလို႕ အမိန္႕ခ်
သတဲ့။ အေစာင့္ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ... ဆရာရယ္ ... ၾကက္ႏွစ္ေကာင္က ေျဖာင္းကနဲ ေျဖာင္းကနဲ ႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္ပဲ
ခြပ္ရေသးတယ္၊ ႏွစ္ေကာင္လံုးႂကြသြားတာ က်ေနာ္တုိ႕ ဘယ္လုိလုပ္တားမလဲ၊ ေလ်ာ္ဆုိေတာ့လည္း ေလ်ာ္လိုက္ၾက႐ံု
ေပါ့ဗ်ာ တဲ့။

ဘုရားစင္၊ ၾကက္ျခံၿပီးျပန္ေတာ့ ဦးညြန္႕ကိစၥက ဝင္လာျပန္ေရာ။ ဦးညြန္႕က အလုပ္သမား ညႊန္ၾကားေရးမွဴး႐ံုးက

ဒုတိယညႊန္ၾကားေရးမွဴးပါ။ သူကလည္း ေခသူေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးဝန္ႀကီးလုပ္ခ့တ
ဲ ့ဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္
ဲ ယ္ဆုိပဲ။ သူက မိတၳီလာသားဗ်။ သူ မိတၳီလာ
ျပည့္စံု ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႕မိဘမ်ားအိမ္မွာေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ခ့တ
အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့တုန္းက အခု ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ ေမာင္ေအးနဲ႕ တတန္းတည္းတဲ့။ တေန႕
ေမာင္ေအးေက်ာင္းေျပးတာကုိ ဦးညႊန္႕က ထန္းေရေလးေထြေထြနဲ႕ ... ေဟ့ေကာင္၊ ေမာင္ေအး၊ မင္းေက်ာင္းေျပးတာ
ငါသိတယ္ဆုိၿပီး ေမာင္ေအးေနာက္ေက်ာကုိ ေျခေထာက္နဲ႕ကန္ခ့ဖ
ဲ ူးသတဲ့။ ဒီတုန္းက ေမာင္ေအး အကိုက မိတၳီလာ
တပ္မွာ အရာရွိတ့ဗ
ဲ ်ာ။ ေမာင္ေအးလည္း ဧရာမအေကာင္ႀကီး ျဖစ္လာေရာ ဦးညႊြန္႕လည္း ေမာင္ေအး သူတို႕ဌာန
လာရင္၊ ဌာနေပါင္းစံု အစည္းအေဝးေတြမွာ ဆိုရင္ ကိုယ္ေပ်ာက္အတတ္က်င့္ေနရသတဲ့။ ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးကေတာ့ ...
ကိုညႊန္႕တေယာက္ ဒီဌာန ေရာက္ေနတယ္ဆုိ ... လို႕ ေမးသတဲ့။ ဘာေၾကာင့္ေမးသလဲဆုိတာေတာ့ ေမာင္ေအးမွပဲ
သိေတာ့မယ္ဗ်ာ။ ဒါလည္း ဦးညြန္႕က က်ေနာ့္ကုိ ရင္ဖြင့္လု႕ိ သိရတာပါ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 7

အခု ဦးညြန္႕က်ေနာ့္ကို နားပူတာက သူရာထူးတဆင့္တုိးခ်င္လို႕တဲ့ဗ်ာ။ ရာထူးတိုးႏိုင္ဖုိ႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ လုပ္သက္

တို႕၊ ဘီအယ္ဘြဲ႕တို႕ ျပည့္စံုေနပါၿပီ။ ခက္တာက သူ႕လုိ အဆင့္တူ၊ အေျခအေနတူ သုံးေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥပါပဲ။
ေနာက္သူက ဂ်နီဗာမွာလုပ္တ့ဲ ကမၻာ့အလုပ္သမား ညီလာခံတို႕ ဘာတုိ႕လည္း သံုးႀကိမ္ေလာက္ တက္ဖူးၿပီးသားပါ။
ဒါေပမဲ့ သိတ့အ
ဲ တိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ေနတ့ဲ ေခတ္ႀကီးဆုိေတာ့ သူ ရာထူးတုိးဖုိ႕ ဒီအတုိင္းထုိင္ေစာင့္ေနလို႕
မေသခ်ာလွတာနဲ႕ က်ေနာ့္ကုိ အပူကပ္တာပါပဲ။ သူ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ကလည္း ရာထူးကုိ မက္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး ဆိုပဲ၊
ပင္စင္ယူတ့ဲအခါ ညႊန္မွဴးရာထူးေလးနဲ႕ဆုိေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ ဂုဏ္ရွိေစခ်င္လို႕ပါတဲ့ဗ်ာ။ ေအာ္ ... ကေလးေတြ
က ငယ္တယ္ဗ်။ ဒုတိယအိမ္ေထာင္ေလ။ ငယ္ဆို အငယ္ဆံုးေလးက ေျခာက္ႏွစ္သာသာပဲ ရွိေသးတာ။ ထားလုိက္
ပါေလ။
က်ေနာ္ကလည္း အညာသားခ်င္းျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ပဲ ဗုိလ္ႀကီးေက်ာ္ေဇာကုိ တီး ေခါက္ၾကည့္လိုက္
ပါတယ္။ အန္ကယ္ ဦးညြန္႕ ရာထူးတိုးခ်င္တယ္။ ဘာကန္ေတာ့ရမလဲေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ ဗုိလ္ႀကီးေက်ာ္ေဇာက အမႀကီးကုိ
လွမ္းသတင္းပုိ႕၊ အမိန္႕နာခံလုိက္ေတာ့ ... ေငြသားတဲ့ ခင္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ ဦးညြန္႕ကုိ အန္ကယ္ကန္ေတာ့မယ့္ ပိုက္ဆံကုိ
စကၠဴပါကင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ထုတ္သာလာခဲ့ေပေတာ့ လို႕ေျပာလုိက္ေတာ့ ဦးညြန္႕က ဟာ ... ကိုသက္ခိုင္၊ က်ေနာ္
ယူမလာရဲဘူး ဆိုသဗ်ာ။
ဦးညြန္႕စိတ္ပူမယ္ဆုိရင္လည္း ပူေလာက္ပါတယ္။ ဝန္ႀကီးအိမ္ေငြသြားပုိ႕တယ္ဆုိတာ အဝင္မေတာ္ရင္ အလုပ္ျပဳတ္႐ံု
မက ေထာင္ပါတန္းက်သြားႏုိင္တာမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ေသခ်ာေအာင္ဆုိၿပီး ဝန္ႀကီးကေတာ္ဆီ တန္း
ဝင္လုိက္ပါတယ္။ အန္ကယ္ ဦးညြန္႕လာကန္ေတာ့ႏုိင္မယ့္ရက္ကုိ သိခ်င္လို႕ပါေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ အမႀကီး ႏွစ္သက္တ့ဲ
ပစၥည္းအမ်ဳိးအစားရွိရင္လည္း သိပါရေစေပါ့။ ဒီမွာတင္ အမႀကီးက ... ကိုသက္ခိုင္ရယ္၊ မမတို႕မွာ ပစၥည္းမ်ဳိးစံု
လိုေလေသးမရွိ ျပည့္စံုေနပါၿပီ။ လွဴဖို႕တန္းဖို႕ ေငြသားဆုိရင္ ပိုၿပီး အဆင္ေျပတာေပါ့တ့။ဲ ကဲ၊ ရွင္းေရာေပါ့ဗ်ာ။

ဒါနဲ႕က်ေနာ္လည္း ဦးညြန္႕ကုိ ... ကဲ၊ အန္ကယ္၊ ဝန္ႀကီးကေတာ္ အဆင့္ဝတ္တ့ဲ ကီမိုႏိုလို ႏွစ္ထည္၊ ဝန္ႀကီးအတြက္
ပုိးလံုခ်ည္ႏွစ္ထည္ ၾကားမွာ အန္ကယ္ကန္ေတာ့မယ့္ ေငြသားငါးသိန္းကို ညႇပ္ၿပီး ယူလာခဲ့ေပေတာ့လို႕ ဆုိေတာ့
ကိုသက္ခုိင္ပါ လုိက္ခ့အ
ဲ ံုး လုပ္ျပန္ေရာ။
ဒါနဲ႕ညေနေျခာက္နာရီေလာက္လည္းက်ေရာ က်ေနာ္နဲ႕ဦးညြန္႕ ဝန္ႀကီးအိမ္ေရာက္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ ဝန္ႀကီးေရွ႕လည္း
ေရာက္ေရာ ေငြသားညႇပ္ထားတဲ့ လက္ေဆာင္ပါဆယ္ထုတ္ကို ဝန္ႀကီးေမာင္ႏွံေရွ႕ခ်ၿပီး ဦးညြန္႕က ထုိင္ကန္ေတာ့
ေတာ့တာပဲေပါ့။ အမွန္ေတာ့ ဝန္ႀကီးနဲ႕ ဦးညြန္႕ဟာ အသက္သိပ္မကြာလွပါဘူး။ ထုိင္သာကန္ေတာ့လုိက္ေပေတာ့
ဆုိၿပီး က်ေနာ္ သင္ထားတာေပါ့ဗ်ာ။
ဒါနဲ႕ ဝန္ႀကီးက ... ကိုညြန္႕ကေလးေတြ ဘယ္အရြယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ ဘာညာ စကားစတာနဲ႕ က်ေနာ္လည္း
မေယာင္မလည္ အိမ္အျပင္ ထြက္ေနလိုက္ရတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ရာထူးတိုးေပးပါဆုိေတာ့ က်ေနာ္ ထိုင္နားေထာင္
ေနလို႕ ဘယ္သင့္ပါ့မလဲ။ မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္သံုးလေလာက္ေနေတာ့ ဦးညြန္႕ ညြန္မွဴးျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။
ေအာ္ ... ဒါနဲ႕ ဝန္ႀကီးကေတာ္ က်ေနာ့္ကိုေျပာတဲ့ မမတို႕မွာ ပစၥည္းမ်ဳိးစံုလုိေလေသးမရွိဘူးဆုိတာ အမွန္ပဲဗ်။
မ်ဳိးစံုသလား မေမးနဲ႕၊ ေပသံုးဆယ္ ေပႏွစ္ဆယ္ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ လူတရပ္ေလာက္ျမင့္တ့ဲ ပစၥည္းပံုႀကီးကို
ေတြ႕ခဲ့ရသဗ်ာ။ တီဗီ၊ြ ေအာက္စက္၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ကက္ဆက္ေတြအျပင္ ေရာင္စုံစကၠဴမ်ဳိးစံုနဲ႕ ပါဆယ္ထုတ္ထားတဲ့
အမ်ဳိးအမည္မသိရတဲ့ ပစၥည္းေတြ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။ ဟာဗ်ာ၊ ဝန္ႀကီးကေတာ္ကေတာ့ ဒါေတြကို
တမင္ ဘယ္ေခၚျပပါ့မလဲ။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္သြားလို႕ ျမင္ခ့ရ
ဲ တာေပါ့၊ ဒီလုိဗ် ... ။

အဲဒီပစၥည္းေတြကို ဝန္ႀကီးရဲ႕ ေဇာ္ဂ်ီလမ္းအိမ္မွာ ထားတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဝင္ဒါမီယာထဲက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာထဲက

အိမ္မွာထားတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရြာကုိ ဝင္တာနဲ႕ လံုျခံဳေရးဂိတ္ကုိေက်ာ္ ရတယ္။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 8

ေက်ာ္ရဆုိ ဂိတ္နဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ေစာေမာင္အိမ္ ရွိတာကုိး။ မွတ္မွတ္ရရ အဝင္ဂိတ္နားမွာ

ေစတီေလးတဆူလည္း ရွိေလရဲ႕။ က်ေနာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာထဲကုိ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေရာက္သလဲဆုိရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး
ကိုယ္ရံေတာ္တပ္ဖြဲ႕က ဗိုလ္ႀကီးသူရိန္ (ေနာင္ လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္ မဝတ ဥကၠဌ) ဗိုလ္ႀကီးတင္ေအးနဲ႕ေတာင္ ေသာက္ေဖာ္
စားဘက္ ျဖစ္သြားတဲ့အထိဗ်။ ေအာ္ ... ဗိုလ္ႀကီးတင္ေအးဆုိတာ တျခားသူ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ၊ ဗမာ့ေဘာလံုး ေရႊေခတ္က
မဟာဒူး၊ ေအးေမာင္ႀကီး၊ ေအးေမာင္ေလး၊ ဘပု၊ မ်ဳိးဝင္ညြန္႕တို႕နဲ႕အတူ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္အျဖစ္ ႏုိင္ငံတကာ
မွာလွည့္ၿပီး ေျခစြမ္းျပခဲ့တ့ဲ တင္ေအးေပ့ါဗ်ာ။ တကယ္အားကစားသမား ပီသတယ္ဗ်။ က်ေနာ္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့ ငါးဆယ္
ဝန္းက်င္ ျဖစ္ေနေပမဲ့ ၾကံ့ခိုင္ေနတုန္းပဲ။
ေအးဗ်ာ။ မၾကာခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ေစာေမာင္ က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူးဆုိတ့ဲ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ ျပဳတ္သြားေတာ့
ကုိတင္ေအးေကာ၊ ကိုသူရိန္ပါ တပ္က ထြက္လိုက္ၾကရတယ္။ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္ ဗိုလ္ႀကီးတင္ေအးနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ ...
ဗ်ဳိ႕ ကိုတင္ေအးႀကီး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ဘုိးေတာ္ က စိတ္ေရာဂါလုိလုိ ဘာလုိလိုျဖစ္တယ္ဆုိတာ ဟုတ္သလားဗ်ာလုိ႕ စပ္စု
လိုကမ
္ ိေသးတယ္။ က်ေနာ္ေမးလိုက္တာ သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္ထိခိုက္သြားပံုရတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး ညီေလးရာ၊
ကိုယ္တုိ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တကယ့္ဘုရားတရားနဲ႕ စစ္သားစိတ္ အျပည့္ရွိတ့သ
ဲ ူပါ။ ကိုယ္က အနီးကပ္ေနတာပါ။
သက္သက္မ့ဒ
ဲ ုကၡေပးလုိက္ၾကတာပါတဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္းအားနာတာနဲ႕ အေသးစိတ္သိရေအာင္ေမးခ်င္ေပမဲ့ ဆက္
မေမးျဖစ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။

အဲဒီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာဆုိတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအတြက္ မဆလ

ေခတ္က ႏုိင္ငံေတာ္ဘ႑ာနဲ႕ အိ္မ္ႀကီးေတြ ေဆာက္ေပး
ထားတာေပါ့ဗ်ာ။ ထံုးစံအတုိင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေအးေသာင့္
အိမ္လည္းရွိေလရဲ႕။ အဲဒီအိမ္ကုိ က်ေနာ္ ေရာက္သြားရတဲ့
အေၾကာင္းက အဲဒီအိမ္မွာ လက္ေဆာင္ပစၥည္း မ်ဳိးစံု
သုိေလွာင္ထားတဲ့အခန္း ေသာ့ပ်က္သြားလုိ႕တဲ့ဗ်ာ။
ဘ႑ာတုိက္ေသာ့ပ်က္တယ္ဆုိေတာ့ ပူရွာၾကတယ္ ထင္ပါ
ရဲ႕။ ဝန္ႀကီးကဆုိ ကိုသက္ခုိင္ ေသခ်ာသြားျပင္ေပးလုိက္ပါ
အံုး တဲ့။ ေမာင္ရင့္ အမ ညည အိပ္ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး ဆုိပဲ။
ေသာ့ျပင္ရတာလည္း စစ္ဆင္ေရးက်ေနတာပဲဗ်ဳိ႕။ ေသာ့ကို
သြားစစ္ၾကည့္ေတာ့ အေဆာက္အဦးက ေဆာက္ထားတာ
ၾကာလို႕ က်ည္းေဘာင္ေတြေခ်ာင္ၿပီး ေသာ့ထစ္က ေသာ့
အိမ္နဲ႕မၿငိေတာ့တာေပါ့။ အသစ္လဲရေအာင္ကလည္း ေသာ့
ေမာ္ဒယ္က သိပ္ေဟာင္းေနလို႕ လဲမရျပန္ဘူးဗ်ာ။
ေနာက္ဆံုးေသာ့ျပင္တ့ဲ ကုလားကုိ မ်က္ႏွာအဝတ္စည္းၿပီးေခၚလာ၊ ေသာ့ေဟာင္းကုိ ျဖဳတ္၊ ခ်က္ခ်င္း မၿပီးၿပီးေအာင္
ျပန္ျပင္ခိုင္းလိုက္တာ ေသာ့ကုလားကေတာင္ ေနာက္ဆုိ ... ဘယ္ေလာက္ပိုက္ဆံရရ အနဲေခၚရင္ က်ေနာ္ မလုိက္
ေတာ့ဘူး ညည္းယူတ့အ
ဲ ထိ။
ေသာ့ျပင္ၿပီးေတာ့လည္း ကုလားက မျပန္ရေသးဘူးဗ်ာ။ ဝန္ႀကီးေရာ၊ ဝန္ႀကီးကေတာ္ပါ ႏွစ္ပါးစံုေရာက္ေအာင္ေစာင့္ၿပီး
အစမ္းသပ္ခံရေသးတယ္။ ဝန္ႀကီးကေတာ္က အျပင္မွာေနၿပီး ဝန္ႀကီးကအထဲကေန ... ေအးေရ၊ ဖြင့္ၾကည့္ပါအံုးကြယ္၊
ပိတ္လိုက္ၿပီေနာ္၊ ဟုတ္ၿပီ၊ ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ပါအံုးကြယ္။ ေနာက္တခါ ထပ္စမ္းၾကည့္မယ္ေနာ္ တဲ့။ ဝန္ႀကီးကေတာ္
ကလည္း ... အဘႀကီးေရ၊ ပိတ္လိုက္ပါအံုး၊ ျပန္ဖြင့္ပါေနာ္၊ ဟုတ္ၿပီ၊ ျပန္ပိတ္လိုက္ပါအံု အဘရယ္တ့။ဲ သူတို႕ကသာ
ေအးေရ၊ အဘေရ လုပ္ေန၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ရင္မေနရတယ္။ မေတာ္တဆ မေသသပ္လုိ႕ကေတာ့ ေခ်ာက္က်
ကိန္းပဲလို႕။ နတ္သိၾကားမတယ္ပဲေျပာၾကပါစုိ႕ဗ်ာ။ မဟာေသာ့ႀကီးက ျပန္ေကာင္းသြားသဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 9

ေနာက္ပိုင္း အဲဒီအိမ္ကို က်ေနာ္ အႀကိမ္ေပါင္းမေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ကုိ ေရာက္ပါသဗ်ာ။ တအိမ္လံုး လက္ေဆာင္

ပစၥည္းေတြ အျပည့္ပါပဲ။ ငပိငါးေျခာက္လို အထုပ္အပိုးေတြလည္း မစားႏုိင္မေသာက္ႏုိင္ ထည့္ေလွာင္ထားတဲ့ အခန္း
လည္း ရွိေသးဗ်။ သူတို႕က စေန၊ တနဂၤေႏြလို ႐ံုးပိတ္ရက္မွာ အဲဒီအိမ္ကုိ လာၿပီး အနားယူၾကတာေလ။ အနားယူရင္း
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ အစားအေသာက္ေတြလည္း ဝယ္ခုိင္းေသးတယ္ဗ်ာ။
ေျပာင္းဖူးျပဳတ္၊ ေျမပဲျပဳတ္၊ စာကေလးေခြ၊ ဇီးထန္းလ်က္၊ မုန္႕လက္ေကာက္ေၾကာ္ စံုလို႕ပဲဗ်ဳိ႕။ ဒါေတြက ေျပာေတာ့
သာ လြယ္တာ၊ တကယ္ေလွ်ာက္ဝယ္ေတာ့ လြယ္လြယ္ဝယ္မရတတ္ဘူးေလ။ တရက္ က်ေနာ္ အဲဒီမုန္႕ေတြ
ေလွ်ာက္ဝယ္ရင္း ကုကၠိဳင္းလမ္းဆံု အရက္ဆုိင္မွာ ေန႔လည္ဘက္ႀကီး ခြက္ပုန္းဝင္ခ်ေနတုန္း အရင္ကတည္းက ခင္ေန
တဲ့ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ဦးသုိက္စုိးႀကီးကို ေတြ႕တာနဲ႕ လုိက္ခ့ဗ
ဲ ်ာလုိ႕ ဇြတ္ေခၚေတာ့ သူလည္း ခပ္ေထြေထြေလးနဲ႕
လုိက္လာပါေရာဗ်ာ။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရြာက ဝန္ႀကီးအိမ္ေရာက္ေတာ့ ဝန္ႀကီးနားေနတဲ့ အခန္းထဲကို က်ေနာ္ အစားအေသာက္ ဝင္ခ်ေပးေနတုန္း
ဦးသုိက္စုိးႀကီးက ဝင္ခ်လာသဗ်ာ။ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ ဝန္ႀကီးကေတာ္ အလန္႕တၾကား ျဖစ္ၿပီး ... ကိုသက္ခိုင္၊
ကိုသက္ခိုင္ လို႕ စြတ္ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ဝန္ႀကီးလည္း လန္႕သြားတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဣေျႏၵေတာ့ သိပ္မပ်က္လုိက္ဘူး။
ေဒၚတင္တင္ေအး က်ေနာ့္ကို ဘာမွ မေျပာေပမဲ့ ကိုေက်ာ္ေဇာကို ဖိႀကိမ္းေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ကိုေက်ာ္ေဇာကေတာ့ ကိုသက္ခိုင္ရာ၊ ခင္ဗ်ားလုပ္လုိက္ရင္ မိုး မီးနဲ႕႐ႈိ႕တာမ်ဳိးခ်ည္းပဲတ့။ဲ ဘြားေတာ္ ေတာ္ေတာ္ လန္႕
သြားတာဗ်တဲ့။ အိမ္ထဲကို ဓားျပဝင္တုိက္ၿပီ ေအာက္ေမ့လုိ႕တဲ့။ အမွန္ေတာ့ ဦးသုိက္စုိးက တပ္ထဲကေန ဗိုလ္ႀကီးဘဝ
နဲ႕ ထြက္ခ့တ
ဲ ာတဲ့ဗ်ာ။ အခုဝန္ႀကီးထက္ေတာင္ သူက စီနီယာက်ေသးသတဲ့။ ဦးသုိက္စုိးတို႕၊ ဦးေဂ်ာ္လီေဆြတို႕အဖြ႕ဲ
ပဲခူးကုိ လာၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖပြဲလုပ္ခ့တ
ဲ ုန္းက က်ေနာ္လုိေလေသးမရွိ ဧည့္ခံခ့လ
ဲ ို႕ ရင္းႏွီးေနခဲ့တာပါဗ်ာ။

ဒါလည္း လားရွဴိးကို က်ေနာ္မျပန္ႏိုင္ေသးပါဘူးဗ်ာ။ မရမ္းကုန္း ကုန္တင္ကုန္ခ် ဧည့္ရိပ္သာ အသစ္ ဖြင့္မယ္ဆိုလို႕

ေနရျပန္ေရာ။ ေအးေလ၊ ဒီအေဆာက္အဦးကလည္း က်ေနာ္ေဆာက္ထားတာဆုိေတာ့ ဖြင့္ပြဲအတြက္ တာဝန္ရွိျပန္
သေပါ့။ ဝန္ႀကီးကုိယ္တုိင္လာဖြင့္မယ္ဆုိေတာ့ ႀကိဳဆုိေရး၊ ဧည့္ခံေရးေတြျပင္ရဆင္ရျပန္တာေပါ့ဗ်ာ။
မဖြင့္ခင္ တရက္မွာ ဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္ေဇာက အေရးတႀကီးဖုန္းဆက္လာတယ္။ ဖြင့္ပြဲမွာ ဝန္ႀကီးမနက္စာ စားမယ္ဆုိပဲ။
ဒါတင္မကဘူးဗ်ာ။ ဝန္ႀကီးက ဂ်င္ေသာက္ခ်င္သတဲ့။ အဲဒါ အမွားအယြင္းမရွိေအာင္ ကိုသက္ခိုင္ ကိုယ္တုိင္စီစဥ္ပါတဲ့။
ဒါက သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူးေလ။
က်ေနာ္က ဒီလုိင္းကုိေကာင္းေကာင္းကၽြမ္းတာကလား။ ကင္းေရာဘတ္(King Robert) ဂ်င္တလံုးဝယ္ၿပီး ေတာ့နစ္
ဝါးတား တဒါဇင္၊ သံပုရာျခမ္းပါးပါးေလးနဲ႕အသင့္ျပင္ထားရတာေပါ့။
အဲဒီမနက္ ဝန္ႀကီးလည္း ေရာက္လာေရာ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ဂ်င္တဆ၊ ေတာ္နစ္သံုးဆ၊ သံပုရာျခမ္းအဝိုင္းေလး
ဖန္ခြက္ႏွဳတ္ခမ္းခ်ိတ္ၿပီး ေသခ်ာစပ္ေပးလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္အစပ္အဟပ္ပဲ တည့္သလား ဝန္ႀကီးကပဲ မေသာက္
ရတာ ၾကာလုိ႕ပဲလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ တဂြတ္ဂြတ္နဲ႕ခ်လိုက္တာ ေလးငါးခြက္ေလာက္ ဆက္တုိက္ စပ္ေပးရ
သဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ေတာ့အပူသားဗ်ာ။ ေရခ်ိန္လြန္ၿပီး စကားမွားကုန္ရင္ က်ေနာ့္ေခါင္းေပၚက်မွာကိုး။
ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဂ်င္နဲ႕ေတာ္နစ္ဟာ ေသာက္ရတာ အဝင္ေကာင္းသေလာက္ ေနာက္ပိုင္း အရွိန္တက္တတ္တာကုိး။
က်ေနာ္စိတ္ပူတာ မမွားပါဘူးဗ်ာ။ ဝန္ႀကီးဟာ စားေသာက္လည္းၿပီးေရာ ... ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားေတြကုိ
မိန္႕ခြန္းေခၽြဖို႕ လုပ္ပါေလေရာ။ က်ေနာ္လည္း ေဘးက ရင္တမမနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။ ၾကည့္ရတာ ဝန္ႀကီးက ဟန္ေတာ့ သိပ္
မပ်က္လွဘူး။ စကားေျပာတာေတာ့နည္းနည္းသြက္ေနၿပီ။ သြက္ဆုိ အရိွိန္ေလးနဲ႕ကိုး။ ဝန္ႀကီးက အလုပ္သမားေတြကုိ
မိန္႕ခြန္းေခၽြေနရင္း ျဗဳန္းဆုိ အဆက္အစပ္မရွိဘဲ ... မင္းတို႕ ေခါင္းက ဆံပင္ပုံေတြက ဒံုပစ္ေတြပဲတ့။ဲ ဒံုပစ္ဆုိတာေရာ
သိၾကလားတ့ဲ။ ဟာ၊ ျပႆနာပဲဗ်ာ။ အလုပ္သမားေတြကလည္း ဝန္ႀကီးေမးတာ ဆုိေတာ့၊ ဟုတ္က့ဲ သိပါတယ္တ့။ဲ
ဒါဆုိဘာလဲကြာလို႕ဆက္ေမးေတာ့ ဒစ္ပံုပါတဲ့။ ေကာင္းၾကေရာဗ်ာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာတင္ ရယ္ေမာၿပီး
ဇာတ္လမ္းက တခန္းရပ္သြားလုိ႕။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 10

ဒီလုိနဲ႕ ရန္ကုန္မွာ တပတ္ပဲၾကာမယ္ဆိုၿပီး လာလုိက္တာ ႏွစ္ပတ္ၾကာသြားသဗ်။ ျပန္မယ္ အလုပ္မွာ လား႐ႈိးၿမိဳ႕နယ္

ဦးစီးအရာရွိဆီက ဖုန္းဝင္လာျပန္တယ္။ ကိုသက္ခိုင္ ... အျမန္ျပန္လာေတာ့တ့။ဲ ခင္ဗ်ားကို ဝ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕ေတြက
ေတြ႕ခ်င္လို႕တဲ့။ က်ေနာ္က ဇေဝဇဝါနဲ႕ ဘာလဲဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ကို ဝ အဖြဲ႕က ေတြ႕ခ်င္ရေအာင္ ဘယ္သူနဲ႕မွ သိတာ
လည္း မဟုတ္ဘူး ဆုိေတာ့ ... သိတာမသိတာ အသာထား၊ ခင္ဗ်ား ျမန္ျမန္သာ ျပန္လာခဲ့ေပေတာ့။ ခင္ဗ်ားကို ဝ
အဖြဲ႕က ဗိုလ္မွဴးႀကီးေက်ာက္အုိက္နပ္က အေရးတႀကီးေတြ႕ခ်င္လို႕ က်ေနာ့္႐ံုးကုိ လာေမးေမးေနတာ သံုးေလးႀကိမ္
ရွိေနၿပီ တဲ့။ ဒါနဲ႕ လား႐ႈိးကုိ တက္သုတ္႐ုိကၿ္ ပီး ျပန္ခ့ရ
ဲ ျပန္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ဗ်ာ ... “ဝ” ဆိုတာ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္စာအုပ္ထဲမွာ ျပည္ေထာင္စုဖြား တုိင္းရင္းသားဆိုၿပီး
ျမန္မာျပည္ ေျမပံုေပၚမွာ ႐ိုးရာဝတ္စံုေလးေတြနဲ႕ အ႐ုပ္ကေလးေတြ ဆြဲၿပီး ျပထားတုန္းက က်ေနာ္က ဒီ “ဝ” က
စာတလံုးတည္းပါလား၊ ပံုႏွိပ္တာမ်ားက်န္ခ့သ
ဲ လားလို႕ေတာင္ ေတြးထင္ခ့ဖ
ဲ ူးတဲ့ ဝ လူမ်ဳိးေတြေေပါ့။ ေအာ္ ... ဘေဝ၊
ဘဝ မ်ားစြာက “ဝ” ဆုိတ့ဲ လူမ်ဳိးနဲ႕ ေရစက္ပါခဲ့ထင္ပါရဲ႕။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 11

tcef ; (72) - ppf aoemywd csKyf Ad k vf csKyf BuD ;ayguf ,l csef ;

ကၽြန္ေတာ္လား႐ႈိးေလဆိပ္ကုိ ေရာက္ေတာ့ ေအာင္မင္းနဲ႕ ကိုကိုႏုိင္ လာႀကိဳေနပါတယ္။ ကိုကိုႏုိင္ဟာ လား႐ႈိး

အလုပ္သမားဦးစီးဌာနက ႀကီးၾကပ္ေရးမွဴးပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအာင္မင္းကုိေတြ႕လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္သူ႕ကုိ ေတာ္ေတာ္
သနားသြားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္ေလယာဥ္ေပၚကဆင္းလာလာခ်င္း သူေမးလိုက္တာက ... အကုိ၊
လာ ေနေကာင္းရဲ႕လား၊ လာ က်ေနာ့္ကုိ ဘာမွာလိုက္ေသးလဲတ့။ဲ ေအးဗ်ာ၊ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေအာင္မင္းေရ ...
မင္းမိန္းမကေတာ့ မင္းကုိသတ္ခုိင္းလိုက္ေလရဲ႕လုိ႕ေတာ့ ဘယ္ေျပာလုိ႕ျဖစ္ပါ့မလဲဗ်ာ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေအးကြ၊
ခင္မာလာေနေကာင္းပါတယ္၊ ဒီမွာ လုပ္လက္စေတြ လက္စသတ္ၿပီးတာနဲ႕ မင္းနဲ႕ငါ အတူျပန္လာၾကဖို႕
မွာလိုက္တာပဲကြာ ဆိုၿပီး ေလေျပထုိးလိုက္ရပါတယ္။
တကယ္ေတာ့လည္း ေအာင္မင္းျပႆနာဟာ ဖုတ္ပူမီးတုိက္ေျဖရွင္းရမယ့္ ကိစၥမဟုတ္တာ က်ေနာ္သိေနပါတယ္။
က်ေနာ္ အခ်ိန္ယူရပါလိမ့္မယ္။ ေခါင္းေအးေအးထားရပါလိမ့္မယ္။ တကယ္တမ္းလည္း ေအာင္မင္းဇာတ္လမ္းကိုရွင္းဖုိ႕
က်ေနာ့္မွာ အခ်ိန္မရျပန္ပါဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ေနာက္တေန႕မနက္ က်ေနာ့္လုပ္ငန္းခြင္ကုိ “ဝ” ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတပ္ဖြဲ႕
စကားျပန္ ဦးေမာင္ငယ္နဲ႕ ကိုေအာင္ျမင့္ ဝ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက ကားတစီးနဲ႕ ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႕ ဗုိလ္မွဴးႀကီး
ေက်ာက္အုိက္နပ္က ညစာစားဖုိ႕ ဖိတ္ခိုင္းတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
တံုးတယ္လို႕ေျပာခ်င္လည္း ေျပာေတာ့ဗ်ာ။ လား႐ႈိးေရာက္ခါစက ေသာင္းက်န္းသူလို႕ ေခၚေခၚေနခဲ့တ့ဲ ဝ တပ္ဖြဲ႕ဟာ
ယူနီေဖာင္း အျပည့္အစံု၊ (UWSA) ဆိုတ့ဲ တံဆိပ္ေတြနဲ႕ လက္နက္အျပည့္အစံုကိုင္ၿပီး အေကာင္းစားကားေတြနဲ႕
ဥဒဟုိသြားလာေနတာကိုျမင္ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမေတာ့ေတာ္ေတာ္ကုိအံ့ၾသမိတယ္ဗ်။ သိဘူးေလ၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ
ျမန္မာႏုိင္ငံႀကီးတခုလံုးကုိ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ႀကီးကပဲ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေနေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏုိင္တယ္လို႕ထင္ခ့တ
ဲ ာကိုး။

က်ေနာ့္ကိုလာေခၚတဲ့ဦးေမာင္ငယ္ကိုက်ေနာ္မျမင္ဖူးပါဘူး။ သူကအသားခပ္ညိဳညိဳပါ။ သူ႕အသားအေရက က်ေနာ္တို႕

အညာသားေတြနဲ႕ မတိမ္းမယိမ္းပါပဲဗ်ာ။ အသားလတ္တ့အ
ဲ ထဲေတာင္မပါပါဘူး။ ညိဳတဲ့အဆင့္ေက်ာ္ပါတယ္။ ဒါလည္း
ထူးျခားခ်က္တခုပဲဗ်။ ဝ ေတြထဲမွာ တခ်ဳိ႕က ျဖဴေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ ခပ္ညိဳညိဳေတြပဲဗ်ာ။ ကုိေအာင္ျမင့္ဟာ က်ေနာ္နဲ႕ အသက္
မတိမ္းမယိမ္းပါ။ သူက ေျခတဖက္ျပတ္ေနပါတယ္။ ခ်ဳိင္းေထာက္နဲ႕လမ္းေလွ်ာက္ရပါတယ္။ သူလည္း ဝ တပ္ဖြဲ႕ဝင္
ပဲလား၊ ဘယ္လုိ ဝတပ္ဖြဲ႕နဲ႕ရင္းႏွီးတာလဲ က်ေနာ္ေတာ့ မေမးလိုက္မိဘူး။ သူနဲ႕ခင္ေနတာက က်ေနာ္တာဝန္ယူေနတဲ့
အေဆာက္အဦးအတြက္ လိုအပ္တ့ဲ ပစၥည္းေတြ သြင္းေနလို႕ေပါ့ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 12

ညစာစားဖို႕ဖိတ္တာကို က်ေနာ္လက္ခံလုိက္ေတာ့ ဦးေမာင္ငယ္ပဲ ျပန္သာြ းၿပီး ကိုေအာင္ျမင့္ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႕

က်ေနာ္က ... ေဟ့၊ ကိုေအာင္ျမင့္ ေနပါအံုးဗ်၊ ဗုိလ္မွဴးႀကီးေက်ာက္အုိက္နပ္ဆုိတာက ဘယ္လုိလူမ်ဳိးတုန္း၊ က်ေနာ့္ကုိ
ဘာေၾကာင့္ေတြ႕ခ်င္ရတာတုန္း ... လို႕ေမးလိုက္မိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုေအာင္ျမင့္က ဟာ ... သူက ဦးေပါက္ယူခ်န္းရဲ႕
ညာလက္႐ံုးေလတဲ့။ ခက္ေနတာက သူေျပာတဲ့ ဦးေပါက္ယူခ်န္းကုိ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေရးပါ
တဲ့ ဝ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ျဖစ္မယ္ ဆုိတာေလာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ရိပ္မိလုိက္ပါတယ္။ သူေျပာတဲ့အထဲမွာ စိတ္ဝင္
စား စရာတခ်က္က ... ဝ တပ္ဖြဲ႕ေတြ အခ်င္းခ်င္း အုပ္စုကြဲတုန္းက ဗုိလ္မွဴးႀကီး ေက်ာက္အုိက္နပ္ဟာ ျမင္းကုန္း
ႏွီးေဘးမွာ ျခင္းၾကားႀကီးတလံုးကိုခ်ိတ္ၿပီး အယူအဆကြဲလြဲသူေတြရဲ႕ေခါင္းေတြကုိ၊ အဲဒီ ျခင္းအျပည့္ရေအာင္
လိုက္ျဖတ္ခ့ဖ
ဲ ူးတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ က်ေနာ္ေလ့လာဖူးသေလာက္ ကိုေအာင္ျမင့္ေျပာျပတဲ့ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ေက်ာက္အုိက္နပ္
ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းဟာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကေန ဝ တပ္ေတြ ခြဲထြက္တုန္းက အေၾကာင္းလို႕ထင္ပါတယ္။ ဒါလည္း
က်ေနာ့္စိတ္ထင္ပါ။ မေသခ်ာလွပါဘူး။

ဒီလုိနဲ႕ အဲဒီည ရွစ္နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ တည္းေနတဲ့ နယူးေအရွ တည္းခုိခန္းကုိ လက္နက္အျပည့္ကိုင္ထားတဲ့

ဝ စစ္သား ေလးေယာက္ပါတဲ့ကားတစီးရယ္၊ ေနာက္ ဟုိင္းလတ္ အလြတ္တစီးရယ္ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီ
ဟုိင္းလတ္ေပၚမွာ ဦးေမာင္ငယ္ပါလာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ႐ိႈးစမိုးနဲ႕ အေနာက္တုိင္းဝတ္စံုကုိ အေသသပ္ဆံုးဝတ္ၿပီး
လုိက္ခ့ဲေရာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဘယ္လိုေနလဲ၊ ဟုတ္လား။ ဘယ္လုိမွ မေနပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္ ဝါသနာကိုက
သည္းထိတ္ရင္ဖုိေလးေတြကုိ ႏွစ္သက္တတ္တာကလား။ ညစာစားဖုိ႕ဖိတ္ပါတယ္ဆုိေနမွ ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းပံုစံ
သြားလုိ႕ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ထံုးစံအတုိင္း ေအာင္မင္းရယ္၊ ကိုေက်ာ္ဦးရယ္၊ ကိုကိုႏုိင္ရယ္ပါလာၾကသေပါ့ဗ်ာ။ ေအာင္မင္း
ကုိလည္း သတိိလက္မလြတ္ဖို႕ ႀကိဳေတာင္းပန္ထားရေသးဗ်ာ။ ဒါနဲ႕တင္စိတ္မခ်ေသးလို႕ ကိုေက်ာ္ဦးေရာ၊ ကုိကုိႏိုင့္
ကုိပါ ေအာင္မင္းကုိ ေသခ်ာထိန္းဖို႕ ေအာင္မင္းမသိေအာင္ စည္းဝါး႐ုိက္ရေသးဗ်ာ။
ေဆာင္းရာသီမို႕လား၊ လား႐ႈိးထံုးစံပဲလားေတာ့မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ ညရွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သာ ရွိေသးေပမဲ့
လားရွိဳးၿမိဳ႕လယ္လမ္းေတြေပၚမွာ လူသြားလူလာ၊ ကားအသြားအလာ ေတာ္ေတာ္ရွင္းေနၿပီဗ်။ ဆယ့္ငါးမိနစ္သာသာ
ေလာက္လည္း ေမာင္းၿပီးေရာ၊ ျခံအျပင္မွာေရာ အျပင္မွာပါ ေသနတ္ကိုင္ ဝ စစ္သား ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လံုျခံဳေရး
ယူထားတဲ့ ျခံဝင္းက်ယ္ႀကီးတခုထဲကိုေရာက္လာပါတယ္။ ျခံဝင္းထဲမွာ ကားဂိုေဒါင္နဲ႕ အေစာင့္တပ္ဖြဲ႕ ေနတယ္ထင္ရ
တဲ့ အေဆာက္အဦေတြပါ ရွိေနပါတယ္။ ကားေပၚကေနဆင္းၿပီး ဦးေမာင္ငယ္ေခၚရာေနာက္ကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပံုစံနဲ႕
လုိက္သြားလိုက္တာ ဧည့္ခန္းထဲမွာ သားေရဂ်ာကင္ အေကာင္းစားဝတ္ၿပီး ထုိင္ေနတဲခ
့ ပ္ဝဝ၊ အသက္ငါးဆယ္
ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတေယာက္က မတ္တတ္ရပ္ၿပီးႀကိဳပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း တ႐ုတ္စကားလိုလုိေတြ
ေျပာၿပီး ႀကိဳဆုိသဗ်။ သူေျပာတဲ့စကားကုိ က်ေနာ္နားမလည္ေပမဲ့ လွဳိက္လွဲပ်ဴငွာတဲ့ အသံဆုိတာေတာ့ ခန္႕မွန္းလို႕
ရပါတယ္။ တခန္းလံုးေစ့ေစ့စပ္လုိက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝ တပ္ စစ္ဝတ္စံုနဲ႕ လူလတ္ပိုင္း ေျခာက္ေယာက္ေလာက္
လည္း ေတြ႕ရသဗ်။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကုလားထုိင္တလံုးမွာ ကိုေအာင္ျမင့္ ထုိင္ေနပါတယ္။

ဒီမွာတင္ ဦးေမာင္ငယ္က ... ဒါဟာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေက်ာက္အုိက္နပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အခုလို ညစာစားဖို႕ဖိ္တ္တာကုိ

လာေရာက္တ့အ
ဲ တြက္ ဝမ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူပါတယ္၊ ဒါက ... ဦးသက္ခိုင္ပါ ... ဘာညာဘာညာေျပာၿပီး မိတ္ဆက္ေပး
တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕လိပ္စာကပ္ေတြ အျပန္အလွန္လဲရင္း ဦးေက်ာက္အုိက္နပ္ကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူလည္း အသားမဲတ့ဲ
“ဝ” အမဲမ်ဳိးပါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲေတာ့ တ႐ုတ္စကားေျပာေနတဲ့ အညာသားလိုပါလား ေတြးမိသဗ်။ သူ စကားေျပာ
ေနပံုက တကယ့္ကုိ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးခင္ခင္မင္မင္ ေျပာေနတဲ့ပံုပါ။ က်ေနာ္လည္း ဖက္လွဲတကင္း ျပံဳးျပၿပီး ... က်ေနာ္
သက္ခိုင္ ပါ၊ အခုလို ညစာစားဖုိ႕ ဖိတ္တာကို ဂုဏ္ယူမဆံုးပါဘူး လို႕ ဗမာလိုပဲ ေျပာခ်လုိက္ပါတယ္။ ဦးေမာင္ငယ္က
ဘာသာျပန္ေပးပါတယ္။ က်န္တ့ဲ ဝတပ္ စစ္ဝတ္စံုနဲ႕ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုလည္း တေလးတစား ႏွဳတ္ဆက္ရသေပါ့ဗ်ာ။
ေဆးမွဴးတဲ့၊ ခ႐ုိင္မွဴးတဲ့ ... ရာထူးနာမည္ အကုန္လံုးေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူးဗ်ဳိ႕။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 13

ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ရင္း အလႅာပသလႅာပေျပာေနရင္းက သူက ဦးေမာင္ငယ္ကေနတဆင့္ ေမးခြန္းတခု ေမးလိုက္

ပါတယ္။ “ေတာင္ေစာင္းကုိ ေပါက္တူးနဲ႕ ၿဖိဳေနတဲ့သူ” ဟာ ကိုသက္ခိုင္လားတဲ့။ ဟား၊ က်ေနာ္ရိပ္မိလုိက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္
လားရွိဳးေရာက္ကတည္းက က်ေနာ္တို႕ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တာကုိး။ က်ေနာ္လည္း ယႏၱယား ရႏုိင္ဖို႕
နည္းလမ္းမရွိတ့အ
ဲ တြက္ ေနာက္ဆံုးနည္းလမ္းကိုသံုးရတဲ့အေၾကာင္း၊ အေဆာက္အဦးအခ်ိန္မီၿပီးဖို႕လိုေၾကာင္း၊ ၾကာ
ရွည္ ေနဖို႕အခက္အခဲရွိေၾကာင္းရွင္းျပလုိက္ေတာ့ ဦးေက်ာက္အုိက္နပ္က ဒီလိုဆံုးျဖတ္ၿပီးလုပ္ကိုင္တတ္တ့ဲ က်ေနာ့္
လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ကုိ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်ဆုိပဲ။
ဦးေမာင္ငယ္ကို ၾကားခံၿပီး က်ေနာ္နဲ႕ ဦးေက်ာက္အုိက္နပ္ အျပန္အလွန္စကားေျပာေနတာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္
လည္း ၾကာေရာ ေဘးအခန္းထဲက ဝ စစ္သားတေယာက္ထြက္လာၿပီး ဦးေက်ာက္အုိက္နပ္ကုိ က်ေနာ္နားမလည္တ့ဲ
စကားနဲ႕ပဲ သတင္းပုိ႕ပါတယ္။ ဒီမွာတင္ ဦးေမာင္ငယ္က ... ဝ ႐ုိးရာ ညစာကို သံုးေဆာင္ဖုိ႕ အဆင့္သင့္ ျဖစ္ပါၿပီလုိ႕
ေျပာေတာ့မွ လက္စသတ္ေတာ့ ထမင္းက်က္ၿပီလုိ႕ သတင္းပုိ႕တယ္ဆုိတာ ရိပ္မိပါေတာ့တယ္။

ဒီလုိနဲ႕က်ေနာ္တို႕ဟာ ဧည့္ခန္းေဘးမွာရွိတ့ဲ အခန္းက်ယ္ႀကီး

ထဲကို ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ညစာစားပြဲ
ဆုိေတာ့ ၾကက္ေကာင္လံုးေက်ာ္ေတြ၊ ငါးကင္ေတြ၊ စပါယ္ရွယ္
ဟင္းလ်ာေတြမ်ား စားပြဲႀကီးနဲ႕ အျပည့္ေတြ႕ေလမလား ထင္မိ
ေပမဲ့၊ ရာႏွဳန္းျပည့္ကို လြဲသဗ်ာ။ လူဆယ့္ငါးေယာက္စာ
ေလာက္ ဝုိင္းႏုိင္တ့စ
ဲ ားပြဲဝိုင္းႀကီးေပၚမွာ ငါးၾကင္းၿမီး ဖန္ခြက္
ႀကီးေတြ၊ လစ္ပုိပုလင္းအကဒ္ေတြနဲ႕ အာမီရမ္ပုလင္း အလံုး
ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ခ်ထားတာေတြ႕ရသဗ်။ စားပြဲအလယ္မွာ
သီဟုိဠ္ေစ့ ပန္းကန္ေတြေတာ့ ရွိသဗ်။
က်ေနာ္က ဦးေက်ာက္အုိက္နပ္နဲ႕ ကပ္လ်က္၊ ဦးေမာင္ငယ္က သူ႕ဘယ္ဘက္မွာ၊ ေဆးမွဴးဆုိတ့ဲ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း
က်ေနာ္နဲ႕ ကပ္လ်က္ပဲဗ်။ ကိုေက်ာ္ဦး၊ ေအာင္မင္းနဲ႕ ကိုကိုႏိုင္တုိ႕လည္း ခပ္ကုပက
္ ုပ္ပံုစံနဲ႕ ဝင္ထိုင္ေနၾကေလရဲ႕ဗ်ာ။
ထုိင္ၿပီးတာနဲ႕ ဝစစ္သားတေယာက္က ဖန္ခြက္ေတြအားလံုးထဲကုိ အာမီရမ္ေတြ အျပည့္လိုက္ထည့္ေနသဗ်။ ခြက္
အားလံုးလည္း ျပည့္ေရာ ဦးေက်ာက္အုိက္နပ္ဟာ စကားျပန္ ဦးေမာင္ငယ္က တဆင့္ ... “ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ အထိမ္း
အမွတ္နဲ႕၊ အားလံုးညီညီညာညာ တခြက္လံုးေမာ့လုိက္ၾကပါစုိ႕” “ကမ္ေပ့” “ကမ္ေပ့” ဆိုၿပီးလုပ္ပါေလေရာဗ်ာ။ ဒီမွာ
တင္ ကိုကိုႏိုင္၊ ေအာင္မင္းနဲ႕ ေက်ာ္ဦးတို႕ မ်က္ႏွာေတြ႐ႈံ႕မဲ့ၿပီး ေခ်ာက္က်ကုန္ပါေရာဗ်။ ေအးေလ၊ က်ေနာ့္
အေတြ႕အၾကံဳအရ ငါးၾကင္းၿမီးဖန္ခြက္တလံုး အျပည့္ဟာ အရက္တစိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိတယ္ဗ်၊ ေတာ္႐ံုအေတြ႕အၾကံဳနဲ႕
အာမီရမ္ တစိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကုိ တခ်က္တည္းေမာ့ဖုိ႕ဆုိတာ လြယ္တ့အ
ဲ လုပ္ေတာ့မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ့္အတြက္
ကေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မရွိတာေသခ်ာသဗ်။ အရက္နဲ႕ပတ္သက္ရင္ ဝါရင့္ယမကာလုလင္ဆိုေတာ့ မိုက္လံုးႀကီး၊
ေသာက္လံုးႀကီးတဲ့ေနရာမွာ မတူရင္မတုနဲ႕လို႕ကို စိန္ေခၚသူအဆင့္၊ နံပတ္တစ္မွာအျမဲစြဲခ့တ
ဲ ာကလား။ သတိရတုန္း
ေျပာလုိက္ရအံုးမယ္၊ က်ေနာ္ဟာ အရက္ေသာက္တ့ေ
ဲ နရာမွာ ေသဒဏ္တို႕၊ ေထာင္ဒဏ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တို႕ က်ဖူးတဲ့
ရာဇဝင္လူမုိက္ေတြကုိေတာင္ ျဖတ္ပုိင္းလွီးခ် ေအာင္ပြဲရခ့ဲဖူးပါတယ္ဗ်ာ။
မွတ္မွတ္ရရ ကမာရြတ္ရွမ္းစုလမ္းထိပ္က ေရႊလမင္းစားေသာက္ဆုိင္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ေရႊလမင္း ဆုိတာကလည္း တေခတ္
တခါက လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္မွာ နာမည္ႀကီး သဟာယအရက္ဆုိင္ကုိ ဆိုင္နံမည္ေျပာင္းၿပီး သူ႕သားမက္ ဦးေသာင္းတင္က
ဆက္ဖြင့္ထားတာေပါ့ဗ်ာ။ စာေရးဆရာေသာ္တာေဆြ၊ မိုးေဝ၊ သန္းေဆြ၊ မင္းရွင္တို႕လုိ သူ႕ေခတ္သူ႕အခါက
ထိပ္ထိပ္ၾကဲ စာေရးဆရာႀကီးေတြ စားက်က္က်ခဲ့တ့ဆ
ဲ ိုင္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ စကားမစပ္ေျပာရရင္ ကုိေသာင္းတင္က အရင္
တုန္းက သဟာယမွာ စားပြဲထုိးတဲ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ ဆုိင္ရွင့္သမီးနဲ႕ညားၿပီး ကိုယ္ပုိင္ဆုိင္ေတြဘာေတြ ျဖစ္လာတာ
ဆုိပဲ။ ဦးေသာင္းတင္က တကယ္ သူေဌးျဖစ္ထုိက္တ့သ
ဲ ူဗ်။ ေအာက္သက္ေၾကတယ္၊ ဆက္ဆံေရးေကာင္းတယ္ဗ်ာ။
ကိုေသာင္းတင္ဆီကေန နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာေတြ သူ႕ဆုိင္လာေသာက္တုန္းက ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ
အမ်ားႀကီး ၾကားခဲ့ဖူးတယ္ဗ်။ စာေရးဆရာ မိုးေဝဟာ သူ႕ဆုိင္ကုိ မိုးလင္းကတည္းက ေရာက္ေနၿပီး တခြက္ၿပီး တခြက္

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 14

ေသာက္ရင္း ေဖာင္တိန္တေခ်ာင္း စာရြက္တထပ္ႀကီးနဲ႕ စာေရးေနတတ္တယ္တ့ဗ

ဲ ်။ ကိုေသာင္းတင္အေျပာအရေတာ့
ဆရာမိုးေဝဟာ စားပြဲမွာထုိင္ေနရင္း သူ႕ေဖာင္တိန္ကေန လ်ဴဂါေသနတ္သံ တဒုိင္းဒုိင္း ထြက္ေနေတာ့တာပဲတ့။ဲ
ေအးေလ၊ အဲဒီေခတ္က မိုးေဝရဲ႕ တင္ေမာင္ေဆြႏွင့္မိုးစႏၵာ ဆုိတ့ဲ အပစ္အခတ္ဦးစားေပး ဝတၳဳေတြက တႏုိင္ငံလုံး
ဟုိးဟုိးေက်ာ္ခ့တ
ဲ ာကုိး ။

ေနာက္ ကိုေသာင္းတင္ေျပာတဲ့အထဲမွာထူးထူးဆန္းဆန္းတခုက်ေနာ္မွတ္မိေနတာက အဲဒီစာေရးဆရာေတြနဲ႕ အဖြဲ႕က်

ေနတဲ့ အၾကားအျမင္ဆရာလိုလို၊ လကၡဏာဆရာလိုလုိ၊ မုိက္ကယ္ဆုိတ့ဲ ကုလားတေယာက္အေၾကာင္း ေျပာေသး
တယ္ဗ်။ အဲဒီ မုိက္ကယ္ဆုိတ့လ
ဲ ူရဲ႕ လူတေယာက္ရဲ႕ေရွ႕ျဖစ္ကုိ ေဗဒင္ေဟာပံုေဟာနည္းက ေတာ္ေတာ္ထူးတယ္
ေျပာရမယ္ဗ်ာ။ မုိက္ကယ္က လူတေယာက္ သူ႕ေရွ႕ျဖစ္ကို သိခ်င္ၿပီဆိုရင္ စာရြက္အျဖဴတရြက္ကိုေတာင္းၿပီး အဲဒီ
စာရြက္ေပၚမွာ ေဖာင္တိန္ထဲက မင္ေတြကုိ ခါခါ ခ်သတဲ့။ သူ႕စိတ္ႀကိဳက္ မင္ေတြခါခ်ထားတဲ့စာရြက္ကုိ လက္နဲ႕လံုး
ေခ်ၿပီး၊ ခဏအၾကာ ျပန္ျဖည္လိုက္ရင္ မင္စက္ေတြက ႐ုပ္ပံုေတြ ျဖစ္ကုန္သတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီ အ႐ုပ္ေတြက ငွက္ပံု၊ နဂါးပံု၊
က်ားပံု၊ ႐ႈခင္းပံုေတြ ေပၚသတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီ ေပၚလာတဲ့ အ႐ုပ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေရွ႕ျဖစ္ကုိေဟာသတဲ့။ ၁၉၇၀ ဝန္းက်င္က
အင္းယားကန္မွာ ေရနစ္ေသသြားခဲ့တ့ဲ ႏိုင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာ သန္းေဆြကုိ ခင္ဗ်ားၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီ
ကိုသန္းေဆြေသမယ့္ေန႕ မနက္ဆယ္နာရီေလာက္၊ သဟာယဘားမွာထိုင္ေသာက္ၾကရင္း မိုက္ကယ့္ကုိေဗဒင္ေဟာဖို႕
ကိုသန္းေဆြက ေျပာသတဲ့။ ဒါနဲ႕ မိုက္ကယ္က ထံုးစံအတုိင္း စာရြက္ျဖဴေပၚမွင္ေတြ ခါခ်ၿပီး လံုးေထြးထားရာကေန
ျပန္ျဖည္လည္းၿပီးေရာ ... ေဟ့ေကာင္ သန္းေဆြ၊ မင္းကို ငါမေဟာခ်င္ဘူးေျပာသတဲ့။ ကိုသန္းေဆြက မူးမူးနဲ႕
ဇြတ္ေဟာခိုင္းတယ္တ့။ဲ မေဟာခ်င္ပါဘူးလို႕ဘယ္လိုမွျငင္းလုိ႕မရတဲ့အဆံုး မိုက္ကယ္ဟာကိုသန္းေဆြကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး
ခပ္ေလးေလးအသံနဲ႕ ... သန္းေဆြ၊ ဒီစာရြက္မွာလူေသတေယာက္ပုံေပၚေနတယ္လုိ႕ ေျပာခ်လိုက္တယ္ဆိုပဲ။ ကို
ေသာင္းတင္ေရာ၊ ေဘးမွာ ထုိင္ေသာက္ေနတဲ့ ဆရာေသာ္တာေဆြပါ မိုက္ကယ့္လက္ထဲက စာရြက္ကုိ လွမ္းယူၾကည့္
လုိက္ေတာ့ စာရြက္ေပၚက မင္စက္ေတြဟာ လူတေယာက္ရဲ႕ ခပ္မ့မ
ဲ ့မ
ဲ ်က္ႏွာနဲ႕တူသလိုလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုပဲ။ ေအးဗ်ာ၊
အဲဒီေန႕ အဲဒီဆုိင္ကထြက္သြားၿပီး ေန႕လည္ႏွစ္နာရီေလာက္ အင္းယားကန္မွာ ကိုသန္းေဆြ ေရနစ္ေသတာပဲတ့ဗ
ဲ ်ား။
ေအာ္၊ မိုက္ကယ္၊ မုိက္ကယ္လို႕ေျပာေနတာက ကိုေသာင္းတင္ေခၚတဲ့အတုိင္းလုိက္ေခၚေနတာပါဗ်ာ။ အခုဆုိ အသက္
ေတာ္ေတာ္ႀကီးေလာက္ေရာေပါ့။ ကိုေသာင္းတင္ေျပာတာေတာ့ ေနာက္ပိုင္း သူ႕ဆုိင္ကုိမိုက္ကယ္မလာေတာ့ဘူးဆုိပဲ။

က်ေနာ္ကလည္း အေသာက္သမားဆုိေတာ့ ကိုေသာင္းတင္နဲ႕ တကယ့္ကုိ မိတ္ရင္းေဆြရင္း လုိျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။

ကိုေသာင္းတင္ၾကည့္ရတာ က်ေနာ္ေပါင္းသင္းေနတဲ့ တပည့္ေက်ာ္ လူမုိက္ေတြကုိ ေတာ္ေတာ္လန္႕ပံုရတယ္ဗ်ာ။
ကိုေသာင္းတင္က က်ေနာ့္ကုိ ဆရာရယ္၊ ဆရာ ေသာက္ခ်င္ရင္ ႐ံုးခန္းအထိ လာပို႕ေပးပါ့မယ္။ ဆရာလက္မရြံ႕
အဖြဲ႕ေတြ ဆုိင္ထဲလာရင္ ဘယ္သူမွ မဝင္ရဲေတာ့လုိ႕ပါဆရာ ဆိုၿပီး ႀကိဳေျပာထားဖူးသဗ်။ တေန႕ က်ေနာ္ ရွမ္းစု႐ံုးခန္း
မွာထုိင္ေနတုန္း ဘယ္ကဘယ္လုိ ဆံုလာၾကတယ္မေျပာတတ္ဘူးဗ်၊ ေက်ာ္ရွိန္ (ကမာရြတ္)၊ စုိးေအာင္၊ အာရကီး၊
သုံးေယာက္သား ေပါက္ခ်လာၿပီး အရက္တုိက္ပါလုပ္ပါေလေရာ။ ဂ်ီက်တာက ကမာရြတ္ပါဗ်ာ။ စုိးေအာင္နဲ႕ အာရကီး
က ဘာမွမေျပာရွာပါဘူး။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္က အရက္ဘုိးထုတ္ေပးလုိက္ေတာ့ ေက်ာ္ရွိန္က အကိုပါ လုိက္ေသာက္
ရမယ္ ထပ္ရစ္ ျပန္ေရာဗ်ာ။
ဒါဆုိလည္း ဒီ႐ံုးခန္းမွာပဲ ထုိင္ေသာက္ၾကမယ္၊ ကိုယ္ အရက္ဝယ္ခုိင္းလုိက္မယ္ ေျပာေတာ့လည္း မရဘူးဗ်ာ။ အကိုပါ
က်ေနာ္တို႕နဲ႕အတူ ဆုိင္ထဲမွာ ထုိင္ေသာက္ရမယ္လုပ္ေနတာနဲ႕ စိတ္မရွည္ဘဲ ထလုိက္သြားလိုက္ေရာဆုိပါေတာ့။
က်ေနာ့္႐ံုးနားမွာ တျခားဆုိင္လည္းမရွိေလေတာ့ နီးနီးနားနား ကိုေသာင္းတင္ရဲ႕ ေရႊလမင္းဆုိင္ထဲကိုပဲ ဝင္သြားရတာ
ေပါ့ဗ်ာ။ နားညည္းမခံခ်င္လို႕သာ လုိက္လာရတယ္၊ ကိုေသာင္းတင္ကုိ က်ေနာ္ အားနာစရာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာ
ကလား။ က်ေနာ္ထင္ထားတဲ့ အတုိင္းပါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႕ ေလးေယာက္ဆုိင္ထဲ ဝင္လာလည္းေတြ႕ေရာ၊
ကိုေသာင္းတင္ဟာ သိသိသာသာကုိ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားပါတယ္။ လူမုိက္ေတြက ကိုေသာင္းတင့္ မ်က္ႏွာကို

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 15

အဓိပၸာယ္ မေဖာ္ႏိုင္ေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိလိုက္ပါတယ္။ ကိုသက္ခုိင္ရာ၊ ဒီေလာက္ေတာင္းပန္

ထားတဲ့ၾကားက ဒီလူမုိက္ေတြနဲ႕ ဆုိင္မွာလာေသာက္ရလား ေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္က လူတမ်ဳိးဗ်။ ကိုယ့္ကုိ ေၾကာက္ပါတယ္ေျပာရင္ ထပ္ၿပီးအႏုိင္က်င့္တာမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ဘူး။ အခု

လည္း ကိုေသာင္းတင့္ဆုိင္ကုိ က်ေနာ္ဒုကၡလာေပးမိေနၿပီဆုိတာ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္
ကိုယ္တုိင္ပဲ ကုိေသာင္းတင္ဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး ... ဦးေသာင္းတင္၊ ဒီတႀကိမ္ ခြင့္လႊတ္ပါ။
ဆယ္မိနစ္ထက္ မေက်ာ္ေစရပါဘူး ဆိုၿပီး မႏၱေလးရမ္တလံုးခ်ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ အျမည္းမလုပ္နဲ႕၊ သံပုရာသီး
တလံုးကုိ ေလးျခမ္းျခမ္းၿပီးသာ ခ်ေပးဗ်ာ ေျပာလိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာတယ္ဗ်။ ဒီေတာ့ ရမ္တလံုးကုိ ဖန္ခက
ြ ္
ေလးလံုးမွာ ခြဲထည့္လိုက္ၿပီး ... ကဲ၊ေသာက္ၾကေပေတာ့ကြာ လို႕လည္းေျပာလိုက္ေရာ ေရႊကိုယ္ေတာ္ ေက်ာ္ရွိန္က
ဟာ၊ အကိုကလည္း အျမည္းေလးဘာေလးေတာင္ မပါဘူးလားတဲ့။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္က သူတို႕ ေလးေယာက္စလံုးကုိ
ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ... ကိုယ္တခုေျပာမယ္၊ လူဆုိးလူမုိက္ဆိုတာလည္း သစၥာတရားတို႕၊ နားလည္မႈတို႕ ရွိရတယ္။ မင္းတို႕
ဆုိင္ရွင္ ကုိေသာင္းတင္ေနရာမွာေနၾကည့္ပါအံုး။ တို႕လုိ လူဆိုးစာရင္းဝင္ေတြ ဆုိင္မွာလာထုိင္ေနရင္ တျခားဘယ္သူ
လာစားပါေတာ့မလဲ၊ မင္းတို႕ အရက္တုိက္ပါဆုိ တုိက္တယ္၊ ကိုယ္တုိင္လုိက္ေသာက္ပါ ဆုိလုိ႕ လုိက္ေသာက္တယ္၊
ဒီေလာက္ဆုိ ေက်နပ္သင့္တယ္၊ ဒီေတာ့ ဒီရမ္တလံုးကုိ ေလးေယာက္တၿပိဳင္တည္း ေမာ့လုိက္ၾကရင္ ကိုေသာင္းတင္
ကုိ ကူညီရာေရာက္မယ္လို႕ ေျပာခ်လိုက္ပါတယ္။ စိုးေအာင္ေရာ အာရကီးပါ က်ေနာ့္တရားကုိ နားဝင္ၾကပါတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ေဝစု ဖန္ခြက္ကုိ တက်ဳိက္တည္း ဂြတ္ကနဲ ေမာ့ၿပီး ခြက္ကုိ စားပြဲေပၚ ေဆာင့္ခ်လုိက္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ ေရတငံုနဲ႕ သံပုရာသီးတစိပ္ ယူစုပ္ လိုက္ပါတယ္။
အမယ္၊ လူမိုက္ဆုိတာမ်ဳိးက မခံခ်င္စိတ္ ေရွ႕တန္းတင္တတ္ၾကတာကလား။ စုိးေအာင္ေကာ၊ အာရကီးပါ က်ေနာ့္လို
တခ်က္တည္းခ်ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပန္းစား လုိက္ေသာက္လုိက္ၾကပါတယ္။ ေက်ာ္ရွိန္တေကာင္ပဲ ႏွစ္ခါေမာ့ရသဗ်။
ဒါေတာင္ ေက်ာ္ရွိန္က ရွက္ရမ္းရမ္းသလုိလုိ ဘာလုိလိုနဲ႕ ... ဒီတခြက္တည္းနဲ႕ေတာ့ ဘယ္ဝမလဲ အကိုရာတဲ့။
က်ေနာ္ကလည္း ဟာ၊ မဝေသးရင္လည္း ရတာေပါ့ကြာ ဆိုၿပီး ေနာက္တလံုးထပ္မွာ၊ ေစာေစာကအတိုင္းပဲ ေလးခြက္
ခြဲထည့္ၿပီး တဂ်ဳိက္တည္းထပ္ေမာ့ျပလိုက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္က မတ္တတ္ထရပ္ၿပီး၊ ကဲ၊ ဘက္တူရင္
လူမေရြးတဲ့ေမာင္ေတြပဲကြာ။ အသည္းေကာင္းေကာင္းနဲ႕ လက္စသတ္လိုက္ၾကစုိ႕လည္းေျပာလုိက္ေရာ စုိးေအာင္ေရာ
အာရကီးပါ အံႀကိတ္ၿပီး ဒုတိယခြက္ကုိ လက္စသတ္လုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္လိုပဲ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္ၾကျပန္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕ သံုးေယာက္လံုး ထျပန္ဖုိ႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေတာ့ ေက်ာ္ရွိန္လည္း တခ်က္တည္းေမာ့ၿပီး ထျပန္လိုက္ဖို႕
ႀကိဳးစားေပမဲ့ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ ဆိုင္အျပင္ထြက္လာၾကေတာ့ ေက်ာ္ရွိန္ အရက္သီးေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ ေနာက္ျပန္
လွည့္ၿပီး ဆုိင္ထဲက ကိုေသာင္းတင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက က်ေနာ့္ကုိ အေလးျပဳေနသဗ်ာ။

ဒါေၾကာင့္ အခု ဦးေက်ာက္အုိက္နပ္တို႕ဝိုင္းမွာ က်ေနာ့္အတြက္ လက္ရည္မီဖို႕ မခက္လွပါဘူး။ က်ေနာ္တေယာက္ပဲ

ကမ္ေပ့ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး တဝုိင္းလံုးရဲ႕အာ႐ံုကုိ က်ေနာ့္ဆီေရာက္ေအာင္လုပ္လိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ့္အဖြဲ႕သားေတြ
ကေတာ့ တငံုခ်လိုက္၊ ျပန္ခ်ထားလိုက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕နည္းနည္းလည္းေရခ်ိန္မွန္ေလာက္ေရာ က်ေနာ္တို႕ေသာက္ေနတဲ့
စားပြဲအလယ္ေခါင္ကုိ စတီးဇလံုႀကီးတလံုး လာခ်သဗ်ာ။ ဒါနဲ႕က်ေနာ္က ဘာမ်ားပါလိမ့္ဆိုၿပီး လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့
ေအာင္မေလးဗ်ာ ... ဝက္စာေတြပါလား။ အသံသာထြက္ေအာ္မိရင္ ေသနတ္နဲ႕ပါ အပစ္ခံရမလားေတာ့ မသိဘူးဗ်။
တကယ့္ကုိ ဆန္ကြဲနဲ႕ဟင္းရြက္တခ်ဳိ႕ကုိ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္၊ ဝက္စာက်ဳိထားတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသား
တခ်ဳိ႕လည္း ေတြ႕ရေသးဗ်ာ။ အဲဒီ ဝက္စာလုိလုိ ဆန္ျပဳတ္ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ေတြကို ပန္းကန္လံုးေလးမွာ ထည့္ၿပီး တူတစံုစီနဲ႕
လူေတြေရွ႕လုိက္ခ်သဗ်။
အရက္ကို လက္ရည္မီေအာင္ေသာက္ႏိုင္ေပမဲ့ ဒီဆန္ျပဳတ္ကိုေတာ့ ျမင္တာနဲ႕ က်ေနာ္အန္ခ်င္ေနပါၿပီ။ ဒါတင္ဘယ္က
မလဲဗ်ာ။ ဦးေက်ာက္အုိက္နပ္က ... ဒါဟာ ဝ႐ုိးရာ ဆန္ျပဳတ္ျဖစ္ပါတယ္၊ ေလးစားအပ္တ့ဲ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးမင္း
ေတြကို ဧည့္ခံတ့အ
ဲ ရာပါ ဆိုၿပီး စကားျပန္ဦးေမာင္ငယ္ကတဆင့္ ထေျပာေနျပန္ေတာ့ ပိုၿပီး ေခ်ာက္က်ေတာ့ တာေပါ့

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 16

ဗ်ာ။ တုိတုိေျပာရရင္ အဲဒီဆန္ျပဳတ္ ပန္းကန္တလံုးစာကုိ က်ေနာ္ အတင္းအံႀကိတ္ၿပီး ေသာက္ခ့ရ

ဲ တယ္ဗ်ာ။ ည
ဆယ္နာရီေလာက္ တည္းခုိခန္းကို ျပန္ပုိ႕ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေအာင္မင္းၿငိမ္လွခ်ည့္လားလို႕ေတြးမိတာနဲ႕ ...
ေဟ့ေကာင္၊ ေအာင္မင္း အသံတိတ္လွခ်ည့္လား ေမးလုိ္က္ေတာ့ ... ဟာ၊ မတိတ္လို႕မရဘူးေလ။ သူတို႕က မူးမူးနဲ႕
တရင္းတႏွီးလွမ္းလာဖက္တာ ခါးၾကားက ပစၥတိုေသနတ္ေတြက က်ေနာ့္နံၾကားကုိ လာလာေထာက္သလို ျဖစ္ေန
တယ္ တဲ့ဗ်ား။

ဝ႐ုိးရာ ညစာစားပြဲၿပီးလို႕ ေနာက္ႏွစ္ရက္မွာ ကိုေအာင္ျမင့္ကတဆင့္ က်ေနာ့္ဆီကို ဝတပ္ဖြဲ႕႐ံုးကေန ဖိတ္စာတေစာင္

ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ ဖိတ္စာမွာေတာ့ ဝ အမ်ဳိးသား ခရီးသြားလာေရးကုမၸဏီ ေလးႏွစ္ျပည့္အခမ္းအနားတဲ့။ ဦး
ေက်ာက္အုိက္နပ္က ပုိ႕ခိုင္းေၾကာင္း၊ မျဖစ္မေန တက္ဖုိ႕အေၾကာင္းလည္း ပါေသးဗ်ာ။ ေအာ္၊ တက္ဆိုလည္း တက္
လုိက္ရျပန္တာေပါ့ဗ်ာ။ ထံုးစံအတုိင္း ေအာင္မင္းနဲ႕ကိုကိုႏုိင္လည္း ပါသေပါ့။ အဲ၊ ဒီတေခါက္ ကုိေက်ာ္ဦးေတာ့ ပါမလာ
ဘူးဗ်ာ။
အခမ္းအနားကလား႐ိႈးၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမမွာလုပ္တာဗ်။ ဟုတ္တယ္၊ သားအဖႏွစ္ေယာက္ထင္းစည္းခ်ဳိးေနတဲ့ေက်ာက္တုိင္
နားက ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမကို ေျပာတာဗ်။ ခရီးသြားလာေရးကုမၸဏီတခု ေလးႏွစ္ျပည့္အခမ္းအနားလုပ္တယ္ဆုိတာ
ဘာဆန္းသလဲလို႕ ေတြးေတာ့ေတြးမိသားဗ်ာ။ တကယ္တမ္း အခမ္းအနားကုိ ကိုယ္တုိင္တက္ေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္
ႀကီးက်ယ္တ့ဲ အခမ္းအနား ျဖစ္ေနသဗ်။ လား႐ႈိးၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမပတ္လည္မွာ လံုျခံဳေရးေနရာယူထားလုိက္တာ အားလံုး
ဝ စစ္သားေတြခ်ည္းပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ ေလးငါးေျခာက္ရာေလာက္ကုိရွိမယ္။ အားလံုး ေပ်ာက္ၾကားဝတ္စံု အသစ္
ေတြနဲ႕ ခ်ည္းပဲ။ ကိုင္ထားလိုက္ၾကတာလည္း ေအက ေမာင္းျပန္ေတြခ်ည္းပဲဗ်ာ။ ဗမာစစ္သားဆုိလုိ႕ တေကာင္တၿမီးမွ
မေတြ႕ရလို႕ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုထူးဆန္းေနသဗ်။

ဦးေက်ာက္အုိက္နပ္ကိုယ္တုိင္ က်ေနာ့္ကုိ ႀကိဳၿပီး ခန္းမထိပ္ပုိင္း

ေနရာမွာ ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း စပ္စုခ်င္တာနဲ႕
ေအာင္မင္းတုိ႕ကို စားပြဲမွာထားခဲ့ၿပီး ႀကိဳဆုိေရးလုပ္ေနတဲ့ အဝင္ဝ
ဘက္ကို ထြက္ခ့မ
ဲ ိသဗ်ာ။ လာလုိက္တ့ဧ
ဲ ည့္သည္ေတြ၊ ကားႀကီး
ကားငယ္ေတြ မနည္းလွဘူးဗ်။ ယူလာလိုက္တ့ဲ လက္ေဆာင္ေတြ
ကလည္း ေတာင္ပံုရာပံု ျဖစ္ေနၿပီဗ်။ အားလံုးလုိလုိဟာ တ႐ုတ္
မ်က္ႏွာေပါက္ေတြနဲ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တခ်ဳိ႕တ႐ုတ္ေတြ ပံုစံ
က လား႐ႈိးနယ္ဘက္က မဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႕လည္း ေတြးမိေသး
သဗ်။
က်ေနာ္ေငးေနတုန္းမွာပဲ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ေရာက္လာတာပါပဲဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္။ ဗမာစစ္တပ္ တီအီးကားႏွစ္စီး
ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္မၾကာခင္မွာဘဲ မာဇဒါဂ်စ္တစီး ေနာက္က ပါလာေလရဲ႕။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ့္ေနာက္နားက
ဗမာသံတခြန္းထြက္လာတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအးေက်ာ္ လာၿပီတ့။ဲ ေအာ္၊ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ့္ကို လက္ခံမေတြ႕တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္
ေအးေက်ာ္၊ အလုပ္သမားဝန္ႀကီးဒုတိယဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေအးေသာင္ကုိအစာမေၾကတဲ့ကိုယ္ေရႊဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ နဖူးေျပာင္ေျပာင္
နဲ႕ ကိုယ္ေတာ္ကုိ က်ေနာ္ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ တခုထူးျခားတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအးေက်ာ္ကုိ တဖြဲဖြဲလာေနတဲ့ ပရိသတ္က
သိပ္ၿပီး ဂ႐ုစိုက္ၾကပံုမရပါဘူး။ ကားတံခါးနားအထိသြားႀကိဳေနတဲ့သူေတြကုိ ေတြ႕ရေပမဲ့ သူလည္း တျခားဧည့္သည္
ေတြလုိ တန္းစီ ဝင္လာေနရတာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဗဳန္းဆို ဘယ္ကဘယ္လုိ ထြက္လာမွန္းမသိရတဲ့ ဒုိင္း ဒုိင္း ဒုိင္း
ဆိုၿပီး တဒုိင္းဒုိင္း အသံေတြဆူညံသြားပါေလေရာဗ်ာ။
က်ေနာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဒီေလာက္ဆူဆူညံညံ တဒုိင္းဒုိင္းသံေတြၾကားေတာ့ ႐ုတ္တရက္ လန္႕သြားတာေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္တင္ဘယ္ကမလဲဗ်ာ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအးေက်ာ္လည္း မင္းလမ္းအလည္မွာခပ္တည္တည္ေလွ်ာက္ေနရင္း ဆတ္ကနဲ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 17

တြန္႕ၿပီး လန္႕သြားတာပါပဲ။ လက္စသတ္ေတာ့ တ႐ုပ္ေဗ်ာက္အုိးသံကုိး။ သိဘူးေလ၊ ဒီေလာက္ အသံက်ယ္ၿပီး

ငါးမိနစ္ေလာက္ နားကြဲမတတ္ဆူညံတ့ဲ ေဗ်ာက္အုိးအတြဲလုိက္ေပါက္သံကုိ က်ေနာ္မွမၾကားဘူးဘဲ။

ဒီလုိနဲ႕ အခမ္းအနား စကာနီးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္စားပြဲရွိရာ ျပန္လာလုိက္ေတာ့ ဧည့္သည္ ဆယ္ေယာက္နီးပါး

က်ေနာ္တုိ႕ဝိုင္းမွာ ေရာက္ေနၿပီဗ်ာ။ စားပြဲႀကီးေတြက လူဆယ့္ႏွစ္ေယာက္စာေလာက္ စားပြဲေတြဗ်။ ဒီမွာတင္
ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ထိုင္ေနလို႕မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္အိပ္ကပ္ထဲက လိပ္စာကဒ္ေလးေတြကို ထုတ္ၿပီး
ေဝလုိက္ေတာ့ က်ေနာ့္ ေဘးကပ္ရက္က ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက သူ႕လိပ္စာကဒ္ေလးျပန္ေပးသဗ်ာ။ မဖတ္တတ္တ့ဲ တ႐ုတ္စာ
ေတြ ၾကားထဲက ရွားရွားပါးပါး အဂၤလိပ္စာလံုးေလးတေၾကာင္းေတြ႕တာနဲ႕ ဖတ္လိုက္ေတာ့၊ လားလား ... ယူနန္
ျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး (Governor of Yunan State) ဆိုပဲ။ လက္စသတ္ေတာ့ ဒီေလာက္ ေတာက္ေတာက္
ေျပာင္ေျပာင္ ဧည့္သည္ေတြဟာ တ႐ုပ္ျပည္က လာၾကသကိုးလို႕ သိေတာ့သဗ်ာ။
အခန္းအနားစေတာ့ တ႐ုပ္သီခ်င္းေတြလုိလို ဝ သီခ်င္းေတြလိုလို သီဆုိေဖ်ာ္ေျဖၾကသဗ်ာ။ သိပ္မၾကာပါဘူး။
အခမ္းအနားမွဴးက ႐ုတ္တရက္ ... အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ဝ တပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေပါက္ယူခ်န္းက
ႂကြေရာက္လာတဲ့ ဧည့္ပရိႆတ္ႀကီးကို ႏွဳတ္ခြန္းဆက္ စကားေျပာပါေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ေၾကညာလုိက္ပါေတာ့တယ္။
ဟ၊ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဗို္လ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဆိုပါလားဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ေအာင္မင္းကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့
အပိုးကုိ က်ဳိးလို႕၊ ခပ္႐ုိ႕႐ုိ႕ ပံုစံေလးနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 18

tcef ; (73) - bmrxD ouf cd k if

ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ႀကီး ဆုိတာကုိ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားသြားတယ္ဗ်။ ေအးေလ၊ ဧည့္ခံခန္းမ

ထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ တိုင္းမွဴးက ဗုိလ္ခ်ဳပ္အဆင့္ပဲရွိတာ၊ အခု စင္ေပၚတက္လာမွာက စစ္ေသနာ
ပတိခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဆုိေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အဆန္းပဲေလ၊ စင္ျမင့္ရဲ႕ ညာဘက္ေဒါင့္ကေနတက္လာတဲ့
ဦးေပါက္ယူခ်န္းဟာ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ဝန္းက်င္ပဲ ရွိပါအံုးမယ္။ ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႕၊ ရွပ္အက်ီအျပာေရာင္
လက္ရွည္ ဝတ္ထားပါတယ္။ အရပ္အေမာင္း ငါးေပငါးလကၼေလာက္ရွိမယ္မွန္းရပါတယ္။ အသားျဖဴပါတယ္။ ျဖဴတယ္
ဆုိတာ တ႐ုပ္ေတြျဖဴသလုိေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကိုယ္ခႏၶာ အခ်ဳိးအစားက ခပ္ျပည့္ျပည့္လို႕ေျပာႏုိင္ေပမဲ့ ဝၿဖီးေနတာ
မ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သြက္လက္ေပါ့ပါးတဲ့ပံုစံပါ။ သူ႕လက္တဖက္မွာ ဝိုင္ခက
ြ ္ပံုစံ အရက္ခြက္ကုိ ကုိင္ထားပါတယ္။
သူက စင္ျမင့္ရဲ႕ ညာဘက္လည္းေရာက္ေရာ စကားျပန္က မုိက္ခ႐ုိဖုန္းကို တ႐ုိတေသ ကမ္းေပးလုိက္ေတာ့ တက္ႂကြ
ရႊြင္လန္းတဲ့ အမူအယာနဲ႕ စကားေတြေျပာပါေတာ့တယ္။ ဘာေတြေျပာမွန္း က်ေနာ္ဘယ္သိပါ့မလဲ။ စကားျပန္က
ဘာသာျပန္ေတာ့မွ ... အခုလို ဝ အမ်ဳိးသား ခရီးသြားလာေရး ကုမၸဏီရဲ႕ ေလးႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနားကုိ တက္ေရာက္
လာတဲ့ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးမင္းမ်ားကုိ အထူးေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း၊ ညီေနာင္ရင္းခ်ာေတြလုိ ေရွ႕ေလွ်ာက္ လက္တြဲ
သြားၾကမယ္ဆုိတ့ဲ အေၾကာင္း၊ တုိင္းမွဴးကိုယ္တုိင္ ႂကြေရာက္အားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ တည္ခင္း
ဧည့္ခံထားတဲ့ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြကုိ စတင္သံုးေဆာင္ႏိုင္ၿပီ ဆုိတ့ဲ အေၾကာင္းေတြပါပဲဗ်ာ။ သူ႕စကားလည္း
ဆံုးေရာ သူ႕လက္ထဲက အရက္ခြက္ကုိ ေျမႇာက္ၿပီး ပရိသတ္ေတြကိုပါ အရက္ခြက္ေတြ ေျမႇာက္ဖုိ႕ တေပ်ာ္တပါး တၿပိဳင္
နက္ ေသာက္လုိက္ၾကဖို႕ ကမ္ေပ့ ကမ္ေပ့ ဆိုၿပီး ညာညႇိလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္အပါအဝင္ ပရိသတ္ေတြလည္း
အရက္ခြက္ကုိယ္စီေျမႇာက္ၿပီးလိုက္ေသာက္ၾကရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအးေက်ာ္လည္း အမ်ားနည္းတူ ေသနာပတိႀကီး
စကားအတုိင္း လုိက္ၿပီး ကမ္ေပ့ေနတာကုိ က်ေနာ္ လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ စင္ျမင့္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာေတာ့ ဝ မိန္းမပ်ဳိ
ေလးေတြ ထင္ပါရဲ႕၊ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ တန္းစီ ရပ္ေနၾကပါတယ္။

ေအာ္၊ ဒါနဲ႕ အဲဒီေန႕က အခမ္းအနားမွဴးလုပ္တ့၊ဲ စကားျပန္ဟာ က်ေနာ္မိတ္ေဆြေျခတဖက္ ျပတ္္ေနတဲ့

ကိုေအာင္ျမင့္နဲ႕ နာမည္တူပဲဗ်။ သူ႔နာမည္ ဦးေအာင္ျမင့္တ့။ဲ ပိန္ပိန္ပါးပါး အသက္ေလးဆယ္ ဝန္းက်င္ပါပဲ။ သူ႕ကို
ၾကည့္ရတာ ပညာတတ္ပံုေပၚပါတယ္။ ရန္ကုန္ တ႐ုတ္တန္းမွာ သူ႕ကုိ လူသိေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဘယ္လုိလုပ္
ဝအဖြဲ႕နဲ႕ ခ်ိတ္မိၿပီး ေနရာရေနသလဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ေသခ်ာတာက သူဘာသာျပန္တာကုိ နားေထာင္ၾကည့္ရ
တာ ဗမာစကားကုိ ကမၼဝါဖတ္ႏုိင္တ့ဲ အဆင့္မ်ဳိးပဲဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕၊ ေနာက္ပိုင္းအမ်ဳိးသားညီလာခံဆုိတာျဖစ္လာ
ေတာ့ ဦးေအာင္ျမင့္ကုိ ဝ တုိင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္နဲ႕ တီဗီမွာ က်ေနာ္ ျမင္လိုက္မိပါတယ္။ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 19

ဒါကို ၾကည့္ရင္ ခင္ဗ်ားလည္း ရိပ္မိေလာက္ေရာေပါ့။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက အပစ္အခတ္ရပ္ၿပီး စီးပြားေရး စားက်က္

ေတြကို ျဖန္႕က်က္ကိုင္တြယ္ႏိုင္ဖုိ႕ ဗမာရည္လည္တ့ေ
ဲ မာင္ေတြကို လက္ေရြးစင္ အေနနဲ႕ ေရြးေနတာကလား။
ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ေက်ာက္အုိက္နပ္နဲ႕ တကယ့္မိတ္ရင္းေဆြရင္းေတြလို ျဖစ္လာပါတယ္။
သူ က်ေနာ့္ကို ဘာသေဘာက်မွန္း မသိေပမဲ့ က်ေနာ္ သူ႕ကုိ သေဘာက်တဲ့ အခ်က္ကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ပြင့္လင္း ႐ုိးသားမႈ
ပါပဲ။ စကားေျပာတဲ့ေနရာမွာ တကယ့္ကို ႐ိုးသားပြင့္လင္းမႈ အျပည့္ရွိတာကေတာ့ ျငင္းလို႕မရတဲ့ အခ်က္ပါ။ က်ေနာ္
သူ႕အိမ္ကို အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္အေၾကာင္း၊ က်ေနာ့္ဘဝ
အေၾကာင္းေတြကုိ စကားလက္ဆံုက်တဲ့အခါ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ့္ကုိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ေမြးတယ္
ဆုိတာကုိ သူေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသတဲ့ပံု ျပပါတယ္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာလည္း မိတ္ေဆြတုိးတယ္ဆိုတ့ဲ အသိနဲ႕ပဲ ဘာကိုမွ
မျခြင္းမခ်န္ ေျပာျပခဲ့တာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေက်ာက္အုိက္နပ္ဟာ ရန္ကုန္တုိင္းအတြက္ သူတုိ႕ အဖြဲ႕ရဲ႕
စီးပြားေရးတာဝန္ခံေနရာမွာ တာဝန္ယူေပးဖို႕ က်ေနာ့္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလာပါေတာ့တယ္။

အမွန္ကို ဝန္ခံရရင္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕ေတြကုိ အထူးအခြင့္အေရးမ်ဳိးစုံေပးတာဟာ ေခတ္ဦးပဲ ရွိပါ

ေသးတယ္။ အစိုးရနဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕ဝင္ေတြၾကားမွာရွိေနတဲ့ အေပးအယူအေျခအေန အေသးစိတ္ကိုလည္း က်ေနာ္
မသိေသးပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္က ဘာလုပ္ရမယ္ဆုိတာ ေမးေတာ့ ... ေက်ာက္စိမ္းအ႐ုိင္းတံုးေတြကုိ မီးရထား
တြဲလုိက္ပုိ႕ေပးမယ့္အေၾကာင္း၊ အရည္အေသြးအလိုက္ေစ်းကြက္ရွာေပးေစခ်င္ေၾကာင္းေျပာလာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့
သစ္ခုတ္လွဲခြင့္ လုပ္ကြက္ေတြ ရႏုိင္ဖို႕ အစုိးရဆီမွာ ေလွ်ာက္ထားခ်င္တာေတြလည္း ပါေသးဗ်။ ဒီ့အျပင္ က်ေနာ့္
မွတ္ပံုတင္နံပါတ္ေတြ၊ ရန္ကုန္႐ံုးခန္းလိပ္စာေတြ ေတာင္းၿပီး က်ေနာ္ ရန္ကုန္အျပန္မွာ ဦးေမာင္ငယ္ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႕
အတူ ထည့္လိုက္မယ္ ေျပာပါတယ္ ။ ဦးေမာင္ငယ္ကုိ ထည့္တာလား။ ရန္ကုန္ေထာက္လွမ္းေရး႐ံုးမွာ က်ေနာ့္ကို “ဝ”
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႕ရဲ႕ ရန္ကုန္တုိင္း စီးပြားေရးတာဝန္ခံအျဖစ္ တရားဝင္အေၾကာင္းၾကားဖို႕ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း
မီးစင္ၾကည့္ က ဖို႕ဆုံုးျဖတ္လုိက္ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္မယ့္ရက္ကို ေျပာပါ့မယ္လို႕ ကတိေပးလိုက္ပါတယ္။

ဒီၾကားထဲမွာ ေအာင္မင္းကိစၥကို ဘယ္လိုရွင္းရမယ္ဆိုတာ

အခ်ိန္ရတုိင္း အၾကံထုတ္ရပါေသးတယ္။ ဘာအၾကံမွမထြက္
တဲ့အဆံုး ခင္မာလာေပးတဲ့နည္းအတုိင္း ... ေအာင္မင္းရာ၊
ပါးအို႕နီေလးေတြနဲ႕ ရွမ္းမေလးေတြ မင္းကုိ ေတာ္ေတာ္
သေဘာက်ေနပံုရတယ္ဆိုၿပီး အကဲစမ္းလိုက္ေတာ့ သံုးေလး
ရက္ေတာင္မၾကာပါဘူးဗ်ာ၊ ကိုကုိႏုိင္ကမ်က္ေစ့မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႕
က်ေနာ့္ကုိ တုိင္ခ်က္ဖြင့္ပါေလေရာ။ အကို၊ အကို႕လူကို
ၾကည့္ထိန္းအံုးေလ။ အကို႕လူက က်ေနာ့္ ေကာင္မေလးကို
အတင္း နသားပါရလုပ္ေနၿပီတ့။ဲ လား႐ႈိးဘဏ္မွာ ေငြကိုင္
စာေရး လုပ္ေနတဲ့ ကိုကိုႏုိင့္ခ်ာတိတ္မေလးကုိ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ က်ေနာ္တင္ သိတာ မဟုတ္ပါဘူး။
လား႐ိႈးတၿမိဳ႕လံုးလိုလုိ ကိုကိုႏုိင္တို႕စံုတြဲအေၾကာင္း သိေနၾကတာပါ။ မၾကာခင္ လက္ထပ္ဖုိ႕လည္း က်ေနာ့္ကိုေတာင္
တုိင္ပင္ဖူးပါတယ္။ တကယ့္ ရည္ရည္မြန္မြန္ မိန္းမေခ်ာေလးပါ။
က်ေနာ္ကလည္း နားမရွင္းတာနဲ႕ ဘာတုန္း ဟ၊ မင္းဟာ အရင္းမရွိအဖ်ားမရွိ၊ ငါ့လူက ဘာလုပ္ေနလို႕တုန္း ဆုိေတာ့
... ဟာ၊ အကို႕လူ က်ေနာ့္ခ်ာတိတ္မကို အတင္းလိုက္ကပ္ၿပီး လက္ထပ္ပါရေစလုပ္ေနလို႕ ဆုိေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း
“ေဟ” တလံုးပဲ အသံထြက္ႏိုင္ၿပီး ေအာင္မင္းကုိ ေျဗာင္ဖြင့္ေမးရပါေတာ့တယ္။
ေအာင္မင္းကလည္း ခပ္တည္တည္ပဲဗ်ာ။ “ဟုတ္တယ္အကိုရ၊ တကယ္ေတာ့ ကိုႏုိင့္ ေကာင္မေလးက တကယ္တမ္း
က်ေတာ့ ကိုႏိုင့္ကုိ တကယ္ေမတၱာရွိပံုမေပၚဘူး။ က်ေနာ္က ကိုႏုိင္ထက္ အစစ အရာရာသာတာ အကိုလည္း

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 20

သိေနတာပဲ။ အခု က်ေနာ္ဖြင့္ေျပာတာကို လက္ခံမယ့္ အေနအထားေရာက္ေနၿပီ” ဆုိပဲ။ ကဲ၊ ၾကည့္ေပေတာ့၊

ေအာင္မင္းလုပ္ပံုကေတာ့ ဒီလက္ကြက္၊ ဒီအခ်ဳိးခ်ည္းပဲဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ဇာတ္ပို႐ႈပ္မကုန္ေအာင္ ကုိယ္တုိင္
ေလ့လာလုိက္ေတာ့မွ ေအာင္မင္းတေယာက္ စိတၱဇဆန္ဆန္ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာေပၚလာပါေတာ့တယ္။ တကယ္တမ္း
ေတာ့ ကေလးမေလးက ဧည့္သည္တေယာက္အေပၚထားတဲ့ စိတ္ထက္ မပိုရွာပါဘူး။ ေအာင္မင္းကသာ သူ႕ပင္ကုိယ္
အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပမႈကို နည္းလမ္းမမွန္တ့ပ
ဲ ံုစံနဲ႕ထြက္ေပါက္ရွာေနတာပါ။ က်ေနာ့္မွာ ကိုယ္ပါ ၾကံရာပါလို ျဖစ္
ေနတာေၾကာင္႔ေအာင္မင္းကုိ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး တားရျပန္ပါတယ္။ ေခ်ာ့တယ္ဆုိတာလည္း ထံုးစံအတုိင္း အရက္ေလးနဲ႕
ေပါ့ဗ်ာ။ ေအာင္မင္းကုိ အေခ်ာ့ေကာင္းလုိက္တာ လား႐ႈိးမွာ ေမ့မရတဲ့ ေနာင္ဂ်ိန္ပြဲႀကီးတပြဲ ႏႊဲမိျပန္ပါေရာဗ်ာ။
ေနာင္ဂ်ိန္ပြဲမွ တကယ့္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းစိန္ေခၚၿပီး ေရႊပြဲလာပရိသတ္ေတြေရွ႕မွာထိုးသတ္ၾကသလိုပါပဲဗ်ာ။ ဒီလုိဗ် ..
က်ေနာ္က ေအာင္မင္း စိတ္ေျပပါေစေတာ့ ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႕တည္းေနတဲ့ ဟုိတယ္နဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိတ့ဲ ေစ်းေလး
နားက ရွမ္းစားေသာက္ဆုိင္ေလးကိုေခၚသြားမိသဗ်။ အဲဒီဆိုင္ေလးက က်ေနာ္ အျမဲတမ္း ခြက္ပုန္းခ်ေနက် ဆုိင္ေလ။
ဟုတ္တယ္၊ လူအမ်ားနဲ႕ စားၾကေသာက္ၾကမယ္ဆုိရင္ လား႐ႈိးဘဏ္နားက နာမည္ႀကီး ဗမာထမင္းဆုိင္မွာ စားေပမဲ့၊
အခ်ိန္မေတာ္ အရက္ေသာက္ခ်င္ရင္ အဲဒီ ရွမ္းဆုိင္ေလးကို သြားေနက်။ က်ေနာ္သေဘာအက်ဆံုးက ေႂကြခြက္
ေသးေသးေလးနဲ႕ခ်ေပးတဲ့ ရွမ္းအရက္ ခပ္ျပင္းျပင္းပဲ။ တခြက္မွ တဆယ္ေလာက္ပဲေပးရတယ္ ထင္တာပဲ ဗ်ာ။
အျမည္းကလည္း လိုသေလာက္ တတံုးႏွစ္တံုးမွာစားလည္း ရတာမို႕ ပုိသေဘာက်တယ္။ က်ေနာ္က ေသာက္ရင္
သိပ္အျမည္း စားတတ္တ့ဲ အက်င့္မရွိဘူး မဟုတ္လား။ သြားေနက်လိုက္တာမွ ဆုိင္ရွင္ အမႀကီးနဲ႕ေရာ၊ ဆုိင္လာ
ထုိင္ေနက် အရက္ခ်ဳိးေတြနဲ႕ပါ ခင္မင္ေနတယ္ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။
မွတ္မွတ္ရရ ေအာင္မင္းကုိေခၚသြားမိတာ ညဆယ့္တစ္နာရီနီးပါးရွိေနၿပီဗ်။ ဆုိင္တံခါးတျခမ္းေတာင္ပိတ္ေနၿပီ။ ဆုိင္ရွင္
အမႀကီးက က်ေနာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ဆုိင္မပိတ္ေသးဘဲ က်ေနာ္တို႕မွာတဲ့ အရက္ကိုခ်ေပးရွာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕
စားပြဲေဘးမွာ ထိုင္ေသာက္ေနတဲ့သူနာမည္က ကိုေက်ာ္ေအး တဲ့ဗ်။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္။ သူက
တပ္ကထြက္လာတယ္လုိ႕ဆိုတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ေသနတ္ပစ္လက္ေရြးစင္ေဟာင္းတဲ့။ သူလည္းဘဝကို ဘာနာက်ည္း
ေနသလဲ မေျပာတတ္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ေန႕ေတြမွာေတာ့ ေန႕ေရာညေရာ အရက္ခ်ည္း ဖိေသာက္
ေနတာ ေတြ႕တာပဲ။
က်ေနာ္ ကိုေက်ာ္ေအးကုိ ေသခ်ာမွတ္မိေနတာက က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေနခဲ့တ့ဲ အလယ္တန္းေက်ာင္းေဘး ကပ္လ်က္
မွာေနတဲ့ ကိုေက်ာ္ေအးနဲ႕ နာမည္ေရာ၊ ေသနတ္ပစ္ခ်န္ပီယံ ျဖစ္တာေတြပါ တူေနလို႕ဗ်။ ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ္တုိ႕
ေက်ာင္းေဘးက ကိုေက်ာ္ေအးကလည္း ကၽြန္းဆြယ္အုိလံပစ္မွာ ေရႊတံဆိပ္ခ်ိတ္ခ့တ
ဲ ့ဲ ဘားမားေသနတ္ပစ္ခ်န္ပီယံ
ေက်ာ္ေအးပဲဗ်။ ေနာက္ထပ္တူတာ တခုေတာင္ရွိေသးဗ်ာ။ ၾကည့္ရတာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အိႏၵိယေသြး ပါတာလည္း
တူတာပဲဗ်။ ဒါေပမဲ့ ဘားမားေက်ာ္ေအးက အရပ္ေျခာက္ေပေက်ာ္ ကလန္ကလားႀကီးဗ်။ ဒီလား႐ႈိး ကိုေက်ာ္ေအးက
ငါးေပငါးလကၼထက္ မေက်ာ္ေလာက္ဘူး။ ေသနတ္ပစ္တ့ဲ ကုိေက်ာ္ေအးလို႕ စၾကားလုိက္တာနဲ႕ ဘားမားေက်ာ္ေအး
သမီးေလးတေယာက္ေတာင္ သူ႕ျခံဝင္းတံခါးကို ယီးေလးခုိစီးရင္း ဝင္းတံခါး အုတ္တုိင္ျပဳတ္က်ၿပီး ပိေသသြားတဲ့ ေန႕
ကုိေတာင္ က်ေနာ္အမွတ္ရေနေသးတယ္ဗ်။ ေတာ္ေတာ္ကံဆုိးရွာတဲ့ကေလးမေလးဗ်ာ။ အသက္က ရွိလွမွ ေျခာက္ႏွစ္
ဝန္းက်င္ေပါ့။ မိဘေတြ မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာတင္ ျဖစ္သြားေတာ့ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနတဲ့ ကုိေက်ာ္ေအးမ်က္ႏွာကုိ က်ေနာ့္
မ်က္ေစ့ထဲက မထြက္ဘူး။ ထားလုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ။
အခု လား႐ႈိးကိုေက်ာ္ေအး ေဘးခုံမွာ အရက္ထုိင္ေသာက္
ေနလို႕ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေတာင္ မၾကာလုိက္ပါဘူး၊ ေအာင္မင္း
ဘယ္ကဘယ္လို သြားရန္စလုိက္သလဲ မသိဘူး။ ဆုိင္
အတြင္းဘက္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ ဝိုင္းကေန ခပ္ေတာင့္ေတာင့္
ေမာင္တေယာက္ ေလွ်ာက္လာတယ္ဗ်ာ။ ဒီေမာင္က
ေအာင္မင္းမ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ... ေယာက္်ားပီပီ
တေယာက္ခ်င္း စာရင္းရွင္းလုိက္ရင္ေကာင္းမယ္ ... လုပ္ပါ
ေလေရာဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 21

တကယ္ေတာ့ ေအာင္မင္း ဘာေျပာလုိက္မွန္း၊ ဘာလုပ္လုိက္မွန္း က်ေနာ္မသိလုိက္တာ အမွန္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ ဒီေမာင္

လာၿပီး စိန္ေခၚပံုက ရင့္ေက်ာေက်ာပံု သိပ္ေပါက္ေနတာနဲ႕ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ေထာင္းကနဲ ေဒါသျဖစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႕
က်ေနာ္က ေနပါဦး၊ မင္းဥစၥာ အသားလြတ္စိန္ေခၚေနရေအာင္ မင္းက လား႐ႈိးလူမုိက္လားလုိ႕ အေငၚတူးလုိက္
မိေရာဗ်ာ။ သူကလည္း မေလွ်ာ့ဘူးဗ်ာ။ “ဟုတ္တယ္၊ ငါ လား႐ႈိးမွာ လူမုိက္ပဲ၊ လူမိုက္မွ ဘယ္သူမွ ေမာ္မၾကည့္ရတ
ဲ ့ဲ
လူမုိက္” တဲ့။ “မင္းပါ အသားမနာခ်င္ရင္ ဝင္မ႐ႈပ္နဲ႕” ဆုိပ။ဲ ေအာ္၊ ဒီလုိေၾကးလားဗ်ာ။ ရတာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္လည္း
ျဖစ္ပံုပ်က္ပံုကိုေမးမေနေတာ့ဘဲ ... “ကဲ၊ ငါဆုိတ့ေ
ဲ ကာင္ကလည္း မင္းလုိ လူမုိက္မ်ဳိးကုိ ရွာေနတာၾကာၿပီ။ ဒီေတာ့
မင္းနဲ႕ငါပဲ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စာရင္းရွင္းလုိက္တာေပါ့ကြာ” ဆုိၿပီး နားရြက္တံေတြးျပန္ဆြတ္လုိက္ေရာဗ်ာ။ ဒီမွာတင္
ဆုိင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက အလယ္ေလွ်ာက္လမ္းေလးမွာ ဒီေမာင္နဲ႕ က်ေနာ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေတြ႕ၾကပါေလေရာ။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္လုိက္မွ သူဟာ က်ေနာ့္ေလာက္ အရပ္အေမာင္း မရွိေပမဲ့ တကယ့္ကုိ ၾကံ့ခိုင္တ့ဲ ပံုေပၚတယ္ဆုိတာ
သိသာလာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ေနာက္ဆုတ္ဖို႕ မစဥ္းစားပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဘးခံုမွာ ထုိင္ေသာက္ေနတဲ့
ကိုေက်ာ္ေအး ဆီက အသံထြက္လာတယ္ဗ်။
“ေဟ့ေကာင္ ျမင့္ေအာင္၊ ရပ္လုိက္စမ္းတဲ့”
ေအာ္၊ လက္စသတ္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ ရင္ဆုိင္ေနတဲ့ လူမုိက္နာမည္က ျမင့္ေအာင္တ့ဗ
ဲ ်ာ။ ဒါတင္မကေသးပါဘူးဗ်ာ။
ကုိေက်ာ္ေအးက သူ႕အေႏြးထည္ ေဘးအိပ္ကပ္ထဲကေန တစံုတခုကို ထုတ္ၿပီး စားပြဲေပၚကုိ ပစ္တင္လုိက္ပါတယ္။
ေဒါက္ ဆုိတ့ဲ အသံလာရာကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ လက္ကုိင္ဒင္မွာ ဒန္ေရာင္နဲ႕ ပစၥတိုတလက္ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္
ရပါတယ္။ တခ်ိန္တည္း မွာပဲ ...
“မင္းတို႕ ရန္ပြဲကို ငါမတားဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အိမ္ရွင္နဲ႕ ဧည့္သည္ မတရားမျဖစ္ဖုိ႕ေတာ့ လိုတယ္၊ ေနာက္တခ်က္ မင္းတို႕
ဒီဆုိင္ထဲမွာ ထုိးဖို႕ႀကိတ္ဖုိ႕ ငါခြင့္မျပဳဘူး” တဲ့။ သူေျပာကာမွ ျမင့္ေအာင္ေနာက္က လူမုိက္ပံုေပါက္ေနတဲ့ အေဖာ္
ေလးငါးေယာက္ကို က်ေနာ္ သတိျပဳ မိပါေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့ ျမင့္ေအာင္ဆိုတ့ေ
ဲ မာင္က ... “ႀကိဳက္တ့ေ
ဲ နရာသာ ေရြးလုိက္ဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ဘက္က အဆင္သင့္ပ”ဲ တဲ့။ က်ေနာ္
ကလည္း စိတ္ကို အတည္ၿငိမ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ထိန္းရင္း “ဒုိင္လူႀကီးပါေတာ့ ပြဲ ပိုေကာင္းတာေပ့ါဗ်ာ” လုိ႕ ခပ္တင္းတင္း
ျပန္ တုန္႔ျပန္လုိက္ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႕ ဆိုင္ထဲက လူအုပ္ေရာ၊ ဆုိင္အျပင္လမ္းတေလွ်ာက္က လူအုပ္ေရာ၊ စုစုေပါင္း ပရိသတ္ ငါးဆယ္ေလာက္ဟာ
ရွမ္းအရက္ဆုိင္ေလးထဲက ထြက္ၿပီး ဟုိတယ္ဘက္ကိုျပန္သြားတဲ့လမ္း၊ လမ္းေလးဆံုတေနရာမွာ က်ားနဲ႕ဆင္
လယ္ျပင္မွာ ေတြ႕ၾကပါေလေရာဗ်ာ။ အျပင္မွာ ေတာ္ေတာ္ေအးေနပါၿပီ။ ေသခ်ာေပါက္မွတ္မိေနတာကေတာ့ အဲဒီေန႕
ဟာ ဒီဇင္ဘာလ (၂၅) ရက္ေန႕ည၊ ခရစၥမတ္ေန႕ပါပဲ။ အခ်ိိန္က သန္းေခါင္ယံ ၁၂နာရီ ထုိးခါနီးေနပါၿပီ။ ေယ႐ႈ
ခရစ္ေတာ္ဟာ လူသားေတြရဲ႕ ဒုကၡကိုကယ္တင္ဖို႕ ေျမကမၻာကိုေရာက္လာတဲ့ေန႕ရက္မွာ လူမုိက္ႏွစ္ေယာက္က
မုိက္ဂုဏ္ ၿပိဳင္ေနခဲ့ၾကတဲ့ အျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ။
လား႐ႈိး နယူးေအးရွား ဟုိတယ္မလွမ္းမကမ္းက လမ္းေလးဆံုမွာ၊ သူ႕ဘက္ကိုယ့္ဘက္ အားေပးေနတဲ့ ပရိသတ္ေတြ
အလယ္မွာ ျမင့္ေအာင္နဲ႕က်ေနာ္ ရင္ဆုိင္ေတြ႕ေနခဲ့ပါၿပီ။ သူ႕ဘက္ကိုယ့္ဘက္ပရိသတ္ဆုိတာ စကားအျဖစ္သာ ေျပာရ
တယ္၊ တကယ္တမ္း က်ေနာ့္ပရိသတ္က က်ေနာ့္ေနာက္ဘက္ကေန ခပ္႐ုိ႕႐ုိ႕ေလးပါလာၿပီး ... အကို၊ ျဖစ္ပါ့မလား
တုိးတုိးေလး ေမးေနတဲ့ ေအာင္မင္း တေယာက္တည္းပါပဲ။

တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ရန္ပြဲေတြမွာ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ရင္ဆိုင္လုိက္တာနဲ႕ ေနာက္ေကာက္

ခ်ည္းပဲ က်ေနခဲ့တ့ဲ က်ေနာ္ဟာ အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ႕ တျဖည္းျဖည္း လက္ရဲဇက္ရဲျဖစ္လာလုိက္တာ စိန္ေခၚပြဲ ေတြ
ကုိ ေနာက္မတြန္႕တမ္းႏဲႊႏုိင္တ့အ
ဲ ဆင့္ကို ေရာက္လာသဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္လည္း ကူလီဝတ္စံုနဲ႕အလုပ္သမား
ကိုေတာင္ ေၾကာက္ခ့တ
ဲ ့ဲ လူေၾကာက္ကေလး ဘဝကေန လူမိုက္တပုိင္း ျဖစ္လာတာကုိ အံ့ၾသလုိ႕ မဆံုးဘူးဗ်ာ။ တခု
ေျပာစရာရွိတာက က်ေနာ္တို႕ေခတ္တုန္းက နာမည္ႀကီး႐ုပ္ရွင္ေတြကလည္း ဖိုက္တင္ပေလးအသားေပးတဲ့ ဇာတ္ကား
ေတြက အမ်ားသားလားဗ်ာ။ ဘာတဲ့၊ ညြန္႕ဝင္းရဲ႕ ဗန္တုိလူေလးနဲ႕သူဇာ၊ သမန္းက်ားအဖြဲ႕ရဲ႕ သမန္းက်ား၊

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 22

ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ စိန္သုိ႕မဟုတ္စိမ္၊ ေဇာ္ဝမ္းေက်ာ္ဟိန္းတြဲတ့ဲ ဒုိ႕ႏွစ္ေယာက္န႕ဲ မိၿငိမ္းခ်မ္း၊ မကၡရာဓား .. အုိ၊ စံုလို႕ပါပဲဗ်ာ။

တခါတခါ စဥ္းစားမိတာက ဒီ႐ုပ္ရွင္ေတြက က်ေနာ္တုိ႕ကို လႊမ္းမုိးခဲ့ေလသလားလို႕။
စကားမစပ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ့္မွာ လူမသိသူမသိ အက်င့္တခု ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တခါတခါ က်ေနာ့္စိတ္မွာ မခံစားႏုိင္
ေတာ့ရင္ ဇြတ္အရဲကိုး အတင္းေရွ႕တုိးလုပ္တတ္တ့ဲ ညာဥ္ပါပဲ ။
က်ေနာ္ဇြတ္တုိးခဲ့တ့ဲ မေမ့ႏုိင္စရာ အျဖစ္ေတြ အမ်ားႀကီး
ရွိပါတယ္။ ခင္ဗ်ား သိသာေအာင္ ေျပာရရင္ က်ေနာ္
ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး က်ေနာ့္ဇာတိမႈိက္ပင္ရြာကို အလည္
ျပန္ခ့တ
ဲ ့ဲ တေခါက္ေပါ့။ ရြာေရာက္လို႕ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္
ေလာက္ၾကာေတာ့ ေန႕လည္ဘက္မွာ က်ေနာ္နဲ႕ ရြယ္တူ
ေပၚေအး ဆုိတ့ဲ ရြာက သူငယ္ခ်င္း တေယာက္နဲ႕ ရြာျပင္
ထြက္လာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ပဲႏွမ္းေတြ ရိတ္ကာ
သိမ္းကာနီး အခ်ိန္ႀကီးမုိ႕ စိုက္ခင္းတုိင္းလိုလုိကို ဇီးကုိင္း
ဆူးခက္ေတြနဲ႕ ကာထားၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္
လမ္းမနဲ႕ နီးတဲ့ စိုက္ခင္းေတြေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႕ေပၚေအးက
ေတာၾကက္ကို ေလာက္ေလးခြနဲ႕ ပစ္ရေအာင္ ထြက္လာ
ၾကတာေလ။ ယာခင္းေတြ တေနရာေရာက္ေတာ့ ေတာၾကက္တေကာင္ ခုန္ဆြခုန္ဆြ လုပ္ေနတာ ျမင္တာနဲ႕
ေပၚေအးက ေလးခြန႕ဲ လည္း လွမ္းပစ္လုိက္ေရာ ေတာၾကက္ကုိ ထိေပမဲ့ ဖလူးဆုိ ႐ုတ္တရက္ ထျပန္သြားၿပီး
ခပ္လွမ္းလွမ္းက ယာခင္းထဲကို ျပဳတ္က်သြားပါေလေရာဗ်ာ။
ဒါနဲ႕ အဲဒီယာခင္းထဲ ဝင္ႏိုင္တ့အ
ဲ ေပါက္ကိုရွာေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ဆူးခက္ေတြ အထပ္ထပ္ ကာထားတာ ေတြ႕ရ
ပါေလေရာ။ ေပၚေအးကေတာ့ ကိုႀကီး သက္ခိုင္၊ ထားလုိက္ပါေတာ့ဗ်ာတဲ့။ ေပၚေအးက ရြာခံဆုိေတာ့ ပုိင္းတန္းေတြ၊
ခ႐ိုးေတြ၊ ဇီးခက္ေတြ အခိုင္အမာ ကာထားမွန္း ႀကိဳတင္သိေနပံုရလို႕ ထားလုိက္ပါလုိ႕ေျပာတာပါ။ က်ေနာ္ ေသခ်ာ
ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ယာခင္းပင္မ ဝင္ေပါက္ကုိ ဇီးခက္ခပ္ထူထူကာထားပါတယ္။ က်န္တ့ေ
ဲ နရာေတြက တုိးဝင္ရ
ေအာင္လည္း စည္း႐ုိးတန္းအပင္ေတြ ၾကပ္ေနလို႕ ႐ုတ္တရက္ ဝင္လို႕ မလြယ္ျပန္ပါဘူး။ က်ေနာ္ဟာ ေတာၾကက္ကို
မက္ေမာလြန္းတာမဟုတ္ေပမဲ့ ေပၚေအးေျပာတဲ့ “ထားလုိက္ပါေတာ့” ဆိုတ့စ
ဲ ကားကို လက္မခံခ်င္ဘူးဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္
မွာပဲ က်ေနာ့္စိတ္မွာ ယာခင္းအဓိက ဝင္ေပါက္၊ ဇီးခက္ေတြခပ္ထူထူ ပိတ္ဆုိ႕ထားတဲ့ အတားအဆီးကို မရရေအာင္
ေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္ဗ်ာ။
ဲ နရာမွာ အားသန္တယ္ေျပာရပါမယ္။ ေလးေပခြဲ ငါးေပေလာက္
က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ရြယ္တူေတြနဲ႕စာရင္ အျမင့္ခုန္တ့ေ
အျမင့္ကို က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းခုန္ႏုိင္ပါတယ္။ အခု ဇီးခက္ပိုင္းတန္းဟာ ငါးေပထက္ မေက်ာ္ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ ခါးေတာင္း
ေျမႇာင္ေအာင္က်ဳိက္ၿပီး ေပၚေအး ... မင္းအသာေန၊ ငါရေအာင္ေက်ာ္မယ္လို႕ေျပာရင္း ေနာက္ကုိ ေလးငါးလွမ္းဆုတ္ၿပီး
ဇီးခက္ပုိင္းတန္းကို လႊားကနဲေက်ာ္ပစ္လုိက္မိေတာ့တယ္ဗ်ာ။
ဇီးခက္ပုိင္းတန္းအျမင့္ကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းလြတ္ေအာင္ ေက်ာ္ႏုိင္လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ “အတြက္မွား”
သြားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဇီးခက္ပိုင္းတန္းဟာ ဝါးတလံုး ႀကိဳးတေခ်ာင္း ျဖတ္တန္းထားသလို မဟုတ္ေလေတာ့
အျမင့္ကုိေက်ာ္ႏုိ္င္ေပမဲ့ အက်ယ္ထု အထူကို ေက်ာ္ဖို႕ ခက္ပါတယ္။ ေလထဲမွာ ေျမာက္တက္ေနတုန္း မလြတ္
လြတ္ေအာင္ အားစိုက္ေပမဲ့ မလြတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ကိုယ္တျခမ္းဟာ ဇီးခက္ပုိင္းတန္းေပၚ ျဖတ္က်သြားပါေတာ့တယ္။
ေအာ္၊ ဇီးခက္ေတြေပၚက်တယ္ ဆိုမွေတာ့ ပန္းေမြ႕ရာေပၚက်သလုိ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ။ ဇီးဆူးေတြ က်ေနာ့္ေပါင္မွာ
စူးဝင္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ က်ေနာ္လည္း ဒဏ္ရာကို စပ္စုမေနဘဲ ေတာၾကက္ကုိ ေျပးေကာက္ၿပီး၊ ခပ္ပါးပါး
ျဖစ္မယ္ထင္ရတဲ့ ပုိင္းတန္းေနရာကုိေရြးၿပီး ျပန္ခုန္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ အေမရဲ႕ ညီမ၊
က်ေနာ့္ အရီးေလး မစန္းက ... က်ေနာ့္ ေပါင္က ဇီးဆူးေတြကို ဇာဂနာနဲ႕ ထြင္ေပးရင္း စုတ္တသတ္သတ္နဲ႕ ...
“လူေလးရယ္၊ တကယ့္ ဇြတ္တရြတ္ပါလား၊ မုိက္ခ်က္ ... ” တဲ့။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 23

ဒါတင္ဘယ္ကမလဲဗ်ာ။ ဇီးခက္ဆူး ဆူးတဲ့ဒဏ္ရာ ေပ်ာက္

သေလာက္ ရွိေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ “ဇာနည္” ကို စီးဖုိ႕ က်ေနာ္
က်ိတ္ၾကံျပန္ေရာ။ “ဇာနည္” ဆုိတာ နတ္ေမာက္ နယ္တ႐ုိး မွာ
ဟုိးဟုိးေက်ာ္ေအာင္ နာမည္ႀကီးတဲ့ ၿပိဳင္ျမင္းႀကီး ေပါ့ဗ်ာ။
ဆယ္တန္း တခါက်ၿပီး ရြာမွာ ေတာင္သူျပန္လုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္
အကို ပုိင္တာေလ။ “ဇာနည္” ပါတဲ့ ျမင္းပြဲေတြမွာ
ေလာင္းေၾကး သိန္းသံုးေလးဆယ္ေက်ာ္ထပ္ၿပီးကို ေလာင္းၾက
တာတဲ့ဗ်။ ဇာနည့္အေမႊးက အုန္းခြံေရာင္ဗ်၊ အရပ္ေရာ၊
ၾကန္အင္လကၡဏာ ဘာအျပစ္မွ ေျပာစရာမရွိတ့ဲ ျမင္းေကာင္း
ျမင္းသန္႕ ဆိုတာ က်ေနာ္လုိ ျမင္းအေၾကာင္း နားမလည္တဲ႕
သူေတာင္ သိသာတယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ ျမင္းက တလက္ကိုင္၊
သူ႕ကိုစီးတဲ့ေဂ်ာ္ကီနဲ႕ က်ေနာ့္အကိုက လဲြရင္ ဘယ္သူမွ မစီး
ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကို ၾကမ္းတယ္ ဆုိပဲ။ အဲသလုိ ဇာနည့္ကုိ
လူစိမ္းဘယ္သူမွ မစီးႏုိင္ဘူးဆုိေလ၊ က်ေနာ္ အူယားေလပဲ
ဗ်ာ။ က်ေနာ့္အကိုကုိ “မင္းျမင္းကို ငါစီးၾကည့္ခ်င္တယ္”
ဆုိေတာ့ သူက ရယ္တယ္။ ဘယ္စီးလုိ႕ျဖစ္မလဲကြာ ဆုိၿပီး ျမင္းကုန္းႏွီးကို သိမ္းထားသဗ်။
ဒါနဲ႕ က်ေနာ္က ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ဇာနည္ကို စီးတဲ့ ေဂ်ာ္ကီ၊ က်ေနာ့္ အရီးေလး မစိန္ေမ ေယာက်္ား ကိုတုတ္ၿမိဳင္ကို
ကပ္ရတယ္။ ကိုတုတ္ၿမိဳင္ကလည္း ခြင့္မျပဳဘူး။ အဲ၊ ဒါေပမဲ့ ျခြင္းခ်က္တခုေတာ့ ရွိတယ္ဗ်ာ။ “သက္ခုိင္၊ မင္းဒီေလာက္
အားသန္ေနရင္ အရင္ဦးဆံုး စိန္ေက်ာ္ေမာင့္ ျမင္းကုိ အရင္စီးၾကည့္၊ စိန္ေက်ာ္ေမာင့္ ျမင္းဟာ ဇာနည္ၿပီးရင္ ဒီနယ္မွာ
ဗိုလ္ပဲ။ ေအး၊ အဲဒီေကာင္ကုိ မင္းႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္းစီးႏုိင္ရင္ ဇာနည္ကုိ ကုန္းႏွီးတင္ေပးဖုိ႕ ငါ့တာဝန္ ထားေပေတာ့” တဲ့။
က်ေနာ္ကလည္း ေသြးႂကြေနတဲ့ေကာင္မဟုတ္လား။ အဲဒီညေနပဲ စိန္ေက်ာ္ေမာင့္ကုိ ေျပာၿပီး သူ႕ျမင္းကို စီးၾကည့္
ခ်င္တယ္ဆုိၿပီး နားပူတာေပါ့ဗ်ာ။ စိန္ေက်ာ္ေမာင္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ ညီအကို ဝမ္းကြဲေတြပါ။ စိန္ေက်ာ္ေမာင္လည္း
ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ေရာ၊ က်ေနာ္က ျမင္းေက်ာေပၚကို ကုန္းႏွီး ခ်က္ခ်င္းတင္၊ ေျခနင္းကြင္းကို ေျခမနဲ႕ညႇပ္ၿပီး ျမင္းေပၚကို
လႊားကနဲတက္ၿပီး ဒုန္းစုိင္း လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ပထမဆံုး ျမင္းစီးဖူးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။
ရန္ကုန္မွာေနတုန္းကလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ ျမင္းႏုိ႕လည္ေရာင္းတဲ့ ျမင္းေတြကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး က်ေနာ္ စီးဖူးတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီျမင္းေတြက ခပ္ေျဖးေျဖး အသားက် သြားတာကလား။ အခု စိန္ေက်ာ္ေမာင့္ ျမင္းက သူ႕နံေဘးကို
ဖေနာင့္နဲ႕ တခ်က္ေပါက္ရေသးတယ္၊ ကဆုန္စုိင္း ေျပးေတာ့တာပဲဗ်။
ရြာအေနာက္ဘက္အေပါက္ကေန ႏွစ္မုိင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ရြာေလးနားအထိကို က်ေနာ္ ေရာက္သြားသဗ်ာ။
ဲ အာင္ က်ေနာ္ သတိႀကီးႀကီးထားႏုိင္ခ့ပ
ျမင္းေက်ာေပၚမွာ လြင့္ကနဲ လြင့္ကနဲ စီးလုိက္ေနရင္း ျပဳတ္က်မက်န္ခ့ေ ဲ ါတယ္။
ရြာေလးကေနျပန္လွည့္လာၿပီး က်ေနာ္တုိ႕ရြာထဲကိုျပန္ဝင္၊ စိန္ေက်ာ္ေမာင္တုိ႕ ျခံဝုိင္းထဲေရာက္လုိ႕ ျမင္းေပၚကလည္း
ဆင္းေရာ ကိုတုတ္ၿမိဳင္က ... ဟာ၊ သက္ခိုင္၊ ဒါဆုိ မင္းဇာနည္ကို စီးလို႕ရၿပီတ့။ဲ

ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ ေနာက္တေန႕မနက္ေစာေစာ၊ က်ေနာ့္အကို အလစ္မွာ ဇာနည့္ေက်ာေပၚ ကုန္းႏွီးတင္ၿပီး ဇာနည္ကုိ

က်ေနာ္စီးေတာ့တာေပါ့။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ဇာနည့္ေက်ာေပၚကိုေရာက္တာနဲ႕ က်ေနာ့္အေျခအေန မဟန္ဘူး
ဆုိတာ ရိပ္မိလုိက္ပါတယ္။ ဇာနည္ဟာ က်ေနာ္ သူ႕ေက်ာေပၚကို ေရာက္တာနဲ႕ ျမားတစင္းလႊတ္လုိက္သလုိ ဒုန္းစုိင္း
ေျပးေတာ့တာပါပဲ။ ျခံစည္း႐ုိးအေကြ႕ေတြ၊ လမ္းေကြ႕ေတြမွာ ႐ုတ္တရက္ လွစ္ကနဲ လွစ္ကနဲ ေကြ႕ေကြ႕ပစ္တယ္ဗ်ာ။
က်ေနာ့္ လက္တဘက္သာ ကုန္းႏွီး အစြန္းကုိ ကိုင္မထားႏုိင္ခ့ရ
ဲ င္ ျခံစည္း႐ုိး တခုခုေပၚမွာ က်ေနာ္တင္က်န္ေနခဲ့မွာ
အေသအခ်ာပဲဗ်ာ။ ရင္ထဲမွာ ေၾကာက္စိတ္ ေပၚေနေပမဲ့ အသိစိတ္လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ သတိနဲ႕ ဒုန္းစုိင္းစီးရင္း
သံုးမုိင္ေလာက္ အကြာအေဝးရွိတ့၊ဲ ရြာအေရွ႕ဘက္က သရက္ေတာဘက္ေရာက္ေတာ့ ျပန္ေကြ႕လာတယ္။ တလမ္းလံုး
ခ်ဳိင့္ေတြ၊ က်င္းေတြ၊ ကုန္းျမင့္ေတြကို ေက်ာ္လုိက္တုိင္း ျပဳတ္မက်ေအာင္ အေတာ္ကို သတိထားေနရတယ္ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 24

ျမင္းေျပးတဲ့ အရွိန္ကလည္း ျမန္သလား မေမးနဲ႕ဗ်ာ။ ေလတဝူးဝူး တုိးသံကုိ နားထဲမွာ အက်ယ္ႀကီး ၾကားေနရတယ္ဗ်။

ျမင္းေပၚက က်လုိက္လုိ႕ကေတာ့ မ႐ႈမလွပဲ ဆိုတာ ေခါင္းထဲေရာက္လာတယ္ဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ ဇာနည္ဟာ
သူ႕ေက်ာေပၚမွာရွိေနတဲ့က်ေနာ္ဟာ သူ႕ကိုမႏုိင္မွန္း သိေနဟန္တူပါတယ္။ ရြာလယ္လမ္းကို ျပန္ဝင္လာေတာ့ က်ေနာ့္
စိတ္ နည္းနည္းေအးသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ အတြက္မွားျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အရီးေလး ျခံဝင္းထဲလည္း
ေရာက္ကာနီးေရာ ဇာနည္ဟာ ရပ္ဖို႕ ဇက္က်ဳိးတုံ႕တာကုိ နားလည္ပုံမရဘဲ၊ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ကို သစ္ကိုင္း
ခပ္တုတ္တုတ္ေတြ တန္းက်ဲပစ္ၿပီး မိုးထားတဲ့ စင္ရွိရာကုိ တဟုန္တိုး ေျပးဝင္သြားပါေတာ့တယ္။
စင္ေပၚက သစ္ကိုင္းေတြဟာ က်ေနာ့္ရင္ဝနဲ႕တည့္တည့္ကို တန္းေနေတာ့တာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္ မ်က္လံုးေတြျပာၿပီး
ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားခ်ိန္မရေတာ့ဘဲ ဇာနည့္ဇက္ႀကိဳးကို ဆြဲလွည့္ၿပီး ေခါင္းကုိ ငံု႕လုိက္တာနဲ႕ ဇာနည္ဟာ
စင္ကို ဝင္တုိက္ခ်လုိက္တာ စင္ၿပိဳက်သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လား၊ ေျမေပၚကို လြင့္စင္က်သြားၿပီး သစ္ကုိင္းစြန္းနဲ႕
ထုိးမိတ့ဲ ဒဏ္ေၾကာင့္ လက္ေကာက္ဝတ္ကေန ခ်ဳိင္းနားအထိ ညာလက္ေမာင္းတခုလံုး စုတ္ျပတ္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။
ရြာခံ ေဘးပရိသတ္ကေတာ့ က်ေနာ္ လူးလဲထလာတာကို တအံ့တၾသ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကေလရဲ႕ဗ်ာ။ အရီးေလးကေတာ့
ထံုးစံအတုိင္း ကုန္းႏွီးတင္ေပးတဲ့ ကိုတုတ္ၿမိဳင္ကုိ မေအေရာ၊ ႏွမေရာ စံုေနေအာင္တုတ္ေတာ့တာေပ့ါ။ က်ေနာ့္ကို
လည္း က႐ုဏာေဒါေသာထင္ပါ့၊ “မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း လူေလးရယ္၊ မ်ဳိးနဲ႕႐ုိးနဲ႕ကုိ မုိက္လံုးႀကီးတဲ့
အမ်ဳိးပါလား” ဆုိၿပီးေကာင္းခ်ီးေပးသဗ်။
ဗ်ာ ... က်ေနာ့္အမ်ဳိးထဲမွာ ဘယ္သူေတြ မုိက္လံုးႀကီးသလဲ၊ ဟုတ္လား။ ဒါေတာ့ မသိဘူးေလ။ အရီးေလးကိုလည္း
မေမးမိပါဘူးဗ်ာ။

ေအးေလ၊ အခုလည္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မခံစားႏုိင္လြန္းတာနဲ႕ လား႐ႈိးၿမိဳ႕ ေဆာင္းတညမွာ ႏုိင္ႏိုင္ မႏုိင္ႏုိင္ နယ္ခံ

လူမုိက္တေယာက္ကို ဇြတ္ရင္ဆိုင္ဖို႕ စိန္ေခၚတာကို လက္ခံၿပီး မုိက္လံုးႀကီးေနျပန္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ဟာ ျမင့္ေအာင္နဲ႕
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရပ္လုိ္က္ၿပီးေတာ့ အေပၚက အေႏြးထည္နဲ႕ ရွပ္အက်ီကို ခၽြတ္ၿပီး ေအာင္မင္းကို ပစ္ေပးလုိက္ပါတယ္။
က်ေနာ္မွာ ေအာက္ခံခ်ဳိင္းျပတ္စြပ္က်ယ္နဲ႕ဒူးဆစ္အထိမတင္ထားတဲ့ေဘာင္းဘီရွည္သာက်န္ပါေတာ့တယ္။ ျမင့္ေအာင္
လည္း အေပၚအက်ီခၽြတ္ပါတယ္။ သူ႕ကိုယ္အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းေနပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ သူဟာ က်ေနာ့္ထက္ ၾကံ့ခိုင္
ေတာင့္တင္းမွန္း ပိုသိသာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္မွာ ေၾကာက္စိတ္ေတာ့ မေပၚမိဘူးဗ်။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး၊
ဒီေမာင့္ကုိ က်ေနာ္ ၿဖိဳႏုိင္မယ္လို႕ ခုိင္ခုိင္မာမာကို ယံုၾကည္ေနတယ္ဗ်ာ။
ဒိုင္လူႀကီးလုပ္တ့ဲ ကိုေက်ာ္ေအးက ပစၥတုိကို လက္တဘက္မွာ ကုိင္ထားရင္း ... ရန္သူေတြလုိ သေဘာမထားၾကဖုိ႕၊
လဲရင္ ထပ္မထုိးဖို႕ ... တို႕ေျပာေနေပမဲ့ က်ေနာ္ သိပ္နားမဝင္လွဘူး။ က်ေနာ္ အေရးတႀကီးေလ့လာေနတာက
ျမင့္ေအာင္မွာ ဘာအားနည္းေနသလဲ၊ ဘယ္လို အႏိုင္ရႏုိင္မလဲဆုိတာသာ ေခါင္းထဲေရာက္ေနပါတယ္။ ေသခ်ာတဲ့
အခ်က္ကေတာ့ ျမင့္ေအာင္ဟာ က်ေနာ္နဲ႕စာရင္ နည္းနည္း ပုိမူးေနတာပဲဗ်ာ။ ပံုစံကလည္း အသတ္အပုတ္
ကၽြမ္းက်င္ၿပီး ႏြားသုိးႀကိဳးျပတ္ ထုိးမယ့္ႀကိတ္မယ့္ပံုပါပဲ။ က်ေနာ္ အတြက္မမွားပါဘူး။
“ကဲ၊ စ” ဆုိၿပီး ကိုေက်ာ္ေအးလက္႐ုပ္ၿပီးေနာက္ဆုတ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမင့္ေအာင္ရဲ႕ဘယ္ေျခဟာ ဝွီးကနဲ က်ေနာ့္
မ်က္ႏွာဆီကို ေရာက္လာပါသဗ်ာ။ သူ႕ဘယ္ေျခကို က်ေနာ့္ ညာလက္နဲ႕ ျဖတ္႐ုိက္ခ်လုိက္ေတာ့ ေျဖာင္းကနဲ
အသံထြက္သြားၿပီး၊ က်ေနာ္ ေနာက္ကို ေျခႏွစ္လွမ္းစာေလာက္ဆုတ္လုိက္ရပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ျမင့္ေအာင္ရဲ႕
ဘယ္ေျခနဲ႕ပဲ ေနာက္ထပ္ တခ်က္ဆင့္ကန္ခ်က္က ဝင္လာျပန္တာမို႕ ဘယ္လက္နဲ႕႐ုိက္ခ်ၿပီး ေဘးကို ေရွာင္ထြက္
လုိက္ေတာ့ သူက ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားပါတယ္။
ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ သူဟာ ေျခေထာက္ကန္ခ်က္ေတြနဲ႕ တလၾကမ္းတုိက္စစ္ဆင္ျပန္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ဟာ သူ႕
ကန္ခ်က္ေတြကို ေရွာင္ေနရင္းက သူ႕အားနည္းခ်က္ကို ႐ုတ္တရက္ ေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ သူက
အင္အားသံုးၿပီး ဇြတ္အတင္း ႏုိင္ခ်င္ေဇာနဲ႕ တုိက္ေနတုန္းမွာ က်ေနာ္က ဉာဏ္ထုတ္ေနတာ၊ သူ႕အားနည္းခ်က္ကို
ရွာေနတာေလ။ တကယ္ေတာ့ ျမင့္ေအာင္ဟာ သူကၽြမ္းက်င္တ့ဲ ေျခကန္ခ်က္ေတြနဲ႕ ပြဲသိမ္းႏိုင္ေအာင္ ညာေျခကို
အားျပဳၿပီး ဘယ္ေျခနဲ႕ ပံုေသတုိက္ေနတဲ့ အခ်က္ေပါ့။ ဒီအခ်က္ကုိ အခြင့္အေရး အျဖစ္ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပဲ က်ေနာ္
အသံုးခ်လုိက္ပါတယ္။ သူနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရပ္ရင္း သူ႕ဘယ္ေျခ ေျမာက္အတက္မွာ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ္ကို တျခမ္း

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 25

ေစာင္းလိုက္ၿပီး သူ႕ကိုယ္ညာဘက္အျခမ္းကိုဝင္လုိ္က္ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ သူ႕ညာေျခတံေကာက္ခြက္ကို က်ေနာ့္

ညာေျခဖေနာင့္နဲ႕ ခပ္ဆတ္ဆတ္႐ုိက္ခ်လုိက္တာ ျမင့္ေအာင္ဟာ ဘုန္းကနဲ ကတၱရာလမ္းေပၚ ျပဳတ္က်သြား
ပါေတာ့တယ္။ အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္ခံလုိ႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်ာ။ ပက္လက္လန္လဲက်ေနတဲ့ သူ႕ကိုယ္ေပၚကို
က်ေနာ္တေစာင္းျဖတ္လွဲၿပီး သူ႕လည္မ်ဳိကို က်ေနာ့္တေတာင္နဲ႕ ဖိႀကိတ္ထားလုိက္ပါတယ္။ ေအာ္၊ ေျပာဖို႕ ေမ့ေန
တယ္။ ဂ်ဴဒုိတုိ႕၊ ကရာေတးတုိ႕လည္း ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ က်ေနာ္သင္ထားဖူးေသးသဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ၿပိဳင္ဘက္ကုိ
ဂ်ဴဒုိနည္းနဲ႕ ကန္႕လန္႕ျဖတ္ခ်ဳပ္တာေလာက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း လုပ္တတ္ ေနတယ္ေလ။
ပရိသတ္ကေတာ့ ဟာကနဲ အသံတၿပိဳင္နက္ထြက္လာ
ပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေအးဆီကလည္း “ ရပ္” “ရပ္” ဆုိၿပီး
စိုးရိမ္တႀကီးေအာ္သံထြက္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္
လည္း ျမင့္ေအာင္လည္ပင္းက က်ေနာ့္တေတာင္ကုိ
ျပန္ခြာလုိက္ၿပီး မတ္တပ္ျပန္ရပ္လုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့
ျမင့္ေအာင္ကို ျပန္ထႏုိင္ဖုိ႕ လက္ကမ္းလုိက္ပါတယ္။
ျမင့္ေအာင္ဟာ က်ေနာ့္လက္ကိုအားျပဳၿပီး ႐ုတ္တရက္
မတ္တတ္ျပန္အထမွာ ညာေျခဖ်ားနဲ႕ က်ေနာ့္ေပါင္ၾကား
ကို ႐ုတ္တရက္ ဝွစ္ကနဲျဖတ္ကန္လုိက္သဗ်ာ။ ဟား၊
ဟား၊ သူ႕ကိုယ္သူ သိပ္လည္လွၿပီ ထင္ေနတာကိုး။
ဒီအကြက္မ်ဳိးကုိ က်ေနာ္ႀကိဳတြက္ထားၿပီးသားပါဗ်ာ။
အထူးသျဖင့္ ရန္ပြဲေတြမွာ ႐ႈံးတဲ့သူက ႏုိင္ရင္ၿပီးေရာ ႐ႈံးမဲမဲတတ္တ့ဲ အက်င့္ရွိတယ္ေလ။ က်ေနာ့္ခါးကို အသာေလး
လွည့္ၿပီး သူ႕ေျခဖ်ားကို က်ေနာ့္ ဒူးနဲ႕ဆီးခံထားလိုက္တာ ေျဖာင္းကနဲ အသံနဲ႕အတူ ျမင့္ေအာင္ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းနဲ႕
ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားေတာ့တာေပါ့။ က်ေနာ္လည္း မွတ္ေလာက္သားေလာက္ရွိေအာင္ ငုိက္ေနတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာကို
ဒူးစာဆက္ေကၽြးမလုိ႕ လုပ္တုန္း ကိုေက်ာ္ေအးက ျမင့္ေအာင္ နားထင္ကို ေသနတ္နဲ႕ထုတ္ခ်ိန္ၿပီး “ေဟ့ေကာင္၊
မင္းမညစ္နဲ႕၊ ပြဲၿပီးၿပီ” ဆုိတာနဲ႕ကိုယ္ရွိန္ျပန္သတ္ရသဗ်ာ။ ပြဲအစအဆံုး ႏွစ္မိနစ္ေတာင္ မၾကာလုိက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
ေအာင္မင္းကေတာ့ “ဒါမွ ဒို႕အကိုက”ြ ဆုၿိ ပီး က်ေနာ့္အက်ႌကုိ ေလေပၚကို ပစ္တင္ ဂုဏ္ျပဳေနေလရဲ႕။
ဒီရန္ပြဲၿပီးလို႕ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ ေအာင္မင္း ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ဖုိ႕စီစဥ္ရပါ ေတာ့တယ္။ ျမင့္ေအာင္တုိ႕
ရန္ေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေအာင္မင္း မူးၿပီး ရမ္းခ်က္ေတြက က်ေနာ္ပါ မခံစားႏုိင္ေတာ့လုိ႕ ၾကာရင္ က်ေနာ့္
လက္ခ်က္နဲ႕ ေအာင္မင္းလည္း ကိုယ္က်ဳိးနည္း၊ က်ေနာ္လည္း ခင္မာလာ့ ၾကံရာပါျဖစ္ေတာ့မယ္ဆုိတာ ေတြးမိလုိ႕ပါ။
ဘာျဖစ္လို႕လဲ၊ ဟုတ္လား။ ေအာင္မင္းရဲ႕ ခင္မာလာ အလြမ္းနာဟာ ပိုပုိ သည္းလာလုိက္တာ က်ေနာ့္ကိုပါ မခ်န္ဘဲ၊
ဆက္ရမ္းလာလို႕ ေအာင္မင္းနဲ႕ က်ေနာ္ တပြဲတလမ္္း အကဲစမ္းခဲ့ၾကရျပန္လို႕ေပါ့ဗ်ာ။ ျဖစ္ပံုက ဒီလုိဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 26

tcef ; (74) - ]]ae}}qD ysH rnf h iS uf (od k Y ) rk ef wk d if ;Zif a,mf

ေႏြမုိးေဆာင္း ရာသီစက္ဝန္းကား သူ႕သေဘာသူေဆာင္ကာ လည္ပတ္ျမဲပင္။ စခန္းခြဲဝန္းက်င္ တေမွ်ာ္တေခၚ

ၾကည့္မဆံုးေသာ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းမ်ားပင္ အဝါရင့္ေရာင္ ေျပာင္းလာခဲ့ေပၿပီ။ ထိုမွ တဆင့္တက္၍ စပါးရိတ္သိမ္းခ်ိန္
ေရာက္လာသည္။ ရဲဘက္တုိ႕ကား စိုက္ခ်ိန္တန္လွ်င္ စိုက္၊ ရိတ္ခ်ိန္တန္လွ်င္ရိတ္၊ အလုပ္သံသရာလည္း လည္ျမဲ
လည္လ်က္ ပင္တည္း။
သုိ႕ေသာ္ စပါးရိတ္ခ်ိန္ကား ေျခာက္ေသြ႕ရာသီျဖစ္၍ စပါးစိုက္ခ်ိန္ႏွင့္ ႏွဳိင္းစာလွ်င္ သက္ေတာင့္သက္သာလုပ္ႏုိင္သည့္
အေနအထားျဖစ္၍ ရဲဘက္တို႕ကားသီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္ျဖင့္ စက္မပါ၊ ႏြားဗလာ၊ လက္ခ်ည္းသက္သက္ စပါးရိတ္ရင္း
ျပစ္မႈေႂကြးကုိ ေခၽြးျဖင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ဆပ္ေနၾကေလသည္။ လယ္ကြင္းထဲတြင္ စပါးရိတ္လိုက္၊ သူတို႕ရိကၡာအလို႕ငွာ
ႂကြက္တြင္းေတြလိုက္တူးလိုက္ျဖင့္ လက္ရွိ အက်ဥ္းသား ဘဝကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကဟန္တကား။
ေကာက္လွဳိင္းပုံႀကီးမ်ားကုိ စခန္းတာဝန္ခံ ဦးေအးႏိုင္ အိမ္ေနာက္မွာ တန္းစီပံု ထားသည္။ ျပည္စံု လံုေလာက္ေသာ
ေျမၾသဇာထည့္သြင္းစုိက္ပ်ဳိးထားျခင္း မဟုတ္ေသာ္ျငား သာမန္ သဘာဝေျမဆီေျမႏွစ္ျဖင့္ပင္ တဧကတင္း ၄၀ခန္႕မွ်
ေတာ့ ထြက္ႏိုင္သည္ဟု ႏိုင္ဝင္း ခန္႕မွန္းသံ ၾကားမိသည္။ စိုက္ပ်ဳိးေျမဧကအတိအက်ကို က်ေနာ္မသိေသာ္ျငား
ရိတ္သိမ္းထားေသာ ေကာက္လွဳိင္းပံုႀကီးမ်ားမွာ စပါးတင္းေထာင္ခ်ီထြက္မည္ဟု အလြယ္တကူခန္႕မွန္းႏုိင္သည္။ ထုိ
ေကာက္လွဳိင္းပံုႀကီးမ်ားရွိရာသုိ႕ ဦးေအးႏိုင္ ညေနတုိင္းေရာက္ေရာက္ လာတတ္သည္။ သူႏွင့္အတူ ကိုသက္ခိုင္ေရာ၊
က်ေနာ္ပါ ပါသြားေလ့ရွိသည္။ စပါးအထြက္ႏွဳန္း မည္မွ် ရွိမည္ကုိ လာေရာက္ခန္႕မွန္းေနပံုရသည္။
တခုေသာညေနတြင္ စခန္းတာဝန္ခံႏွင့္အဖြဲ႕ ေကာက္လွဳိင္းပံုႀကီးမ်ားကို ၾကည့္႐ႈေနစဥ္ ကိုသက္ခိုင္က ႐ုတ္တရက္
ေကာက္ခါငင္ခါ ဦးေအးႏိုင္ကုိေမးလိုက္သည္။
“ခုအခ်ိန္ မုိးရြာရင္ ဒီေကာက္လွဳိင္းေတြ ဘာျဖစ္သြားမလဲ ဆရာ”
ဦးေအးႏိုင္က ရယ္ေမာလ်က္ ...
“ဟာ ... ကိုသက္ခုိင္ကလဲ၊ ေႏြေခါင္ေခါင္ ဘယ္ကမုိးက လာရြာရမွာလဲဗ်ာ”
“မဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္ေမးတာက မုိးရြာရင္ ဒီေကာက္လွဳိင္းေတြ ဘာျဖစ္ကုန္မလဲ ေမးတာပါ”
“ေရစိုၿပီး အေညႇာင့္ေပါက္ကုန္မွာေပါ့”
“ဒါဆုိ စပါးႀကိတ္လို႕မရေတာ့ဘူးလား”
“ရေတာ့ရတယ္ဗ်၊ ဒါေပမဲ့ မေကာင္းေတာ့ဘူးေပါ့”
“ဒါဆုိရင္ ဒီေကာက္လွဳိင္းေတြကို အမိုးအကာတခုခုနဲ႕ ထားရင္ေကာင္းမယ္ ဆရာ”
“ဟာဗ်ာ၊ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ေကာက္လွဳိင္းပံုေတြကုိ ဘယ္လုိလုပ္အမိုးအကာနဲ႕ထားႏိုင္မလဲဗ်”
စခန္းတာဝန္ခံက စကားျပတ္ လက္စတံုးေျပာခ်လုိက္ေသာ္ျငား ကိုသက္ခုိင္က လက္မေလွ်ာ့ေခ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 27

“က်ေနာ္ဆိုလိုတာက ေစ်းေပါေပါ တာလပတ္လုိ အစမ်ဳိးနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ ဖံုးအုပ္ထားႏိုင္တာမ်ဳိး စဥ္းစားေစခ်င္တာပါ”

က်ေနာ္က စကားျမန္ျမန္ျပတ္ပါေစေတာ့ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ကိုသက္ခုိင္ကုိ စခန္းတာဝန္ခံအနားမွ လက္တုိ႕ၿပီး
ေခၚလာရသည္။ သူ႕တဲနားေရာက္ကာနီးမွာ က်ေနာ္ စပ္စုလိုက္မိသည္။
“ကိုသက္ခုိင္ရယ္၊ ခင္ဗ်ားမလဲ ပူစရာမရွိ အပူရွာေနျပန္ၿပီ၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲဗ်။ မုိးေလဝသဌာနက အခ်ိန္အခါမဟုတ္
မုိးရြာမယ္လုိ႕ေရဒီယိုက ေၾကညာသလားဗ်ာ”
“မေၾကညာပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ မုိးေငြ႕ရေနတယ္၊ တိတိက်က်ေျပာရရင္ က်ေနာ့္ႏွာသီးအဝမွာ
မုိးေငြ႕လာ႐ိုက္ေနသလုိ ခံစားရတယ္”
“ေအာ္ ... ခင္ဗ်ားက အၾကားအျမင္ေတြဘာေတြရေနၿပီလားဗ်ာ”
“မေနာက္စမ္းပါနဲ႕ဗ်ာ၊ က်ေနာ့္စဥ္းစားပံုက တမ်ဳိးျဖစ္ေနတာနဲ႕တူတယ္။ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ မုိးမရြာရင္ေတာ့
ဟုတ္ပါၿပီ၊ မုိးရြာရင္ ဘယ္လိလ
ု ုပ္မလဲ ဆုိတာ အေျဖမရွိဘူး၊ မုိးဆုိတာမ်ဳိးက တဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ရြာတတ္တာမ်ဳိးေလ၊
ဒီေကာက္လွဳိင္းပံုႀကီးေတြ ရလာေအာင္ အက်ဥ္းသားေတြ ေခၽြးေတြ၊ ေသြးေတြ၊ အသက္ေတြ ေပးထားရတာဗ်ာ။
ဘယ္နည္းနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ အက်ဳိးရွိေစခ်င္တယ္၊ ရဲဘက္ေတြအက်ဳိး၊ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနအက်ဳိး၊ တုိင္းျပည္အက်ဳိး တခုခု ရွိေစ့
ခ်င္တယ္၊ ယုတ္စြအဆံုး ေထာင္ပုိင္အိတ္ကပ္ထဲပဲေရာက္ေရာက္၊ ေထာင္မွဴးအိပ္ကပ္ထဲပဲေရာက္ေရာက္၊ အေရး
အႀကီးဆံုး အခ်က္က အလဟႆ ျဖစ္မကုန္ဖုိ႕လုိတယ္”
“ေအးေအးေဆးေဆးေနစမ္းပါ ကိုသက္ခုိင္ရယ္၊ ခင္ဗ်ားဟာက ပူစရာမရွိ ၾကံဖန္ပူသလို ျဖစ္ေနတယ္”
သုိ႕ေသာ္ ကိုသက္ခုိင္သည္ လြယ္လယ
ြ ္ႏွင့္လက္မေလ်ာ့ခ့ေ
ဲ ခ်။ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေဌးေအာင္၊ ေဘးၾကယ္ႀကီး ဦးျမေဖ၊
တပ္ၾကပ္ခင္ေမာင္ေဌးတုိ႕ကို တာလပတ္စမ်ား ရွာေဖြစုေဆာင္းထားရန္တတ္ႏိင
ု ္သမွ် နားခ်စည္း႐ံုးခဲ့ပါေသးသည္။
သုိ႕ေသာ္ စခန္းတာဝန္ခံကိုယ္တုိင္ တုတ္တုတ္မလွဳပ္ေသာ ကိစၥျဖစ္၍ မည္သုိ႕မွ် အရာမေရာက္ခ့ေ
ဲ ခ်။
ထုိသုိ႕လွ်င္ ေကာက္လွဳိင္းပံုမ်ား အမုိးအကာေအာက္ေရာက္ေရးကိစၥမွာ ဤမွ်ႏွင့္ပင္ နိ႒ိတံခ့ရ
ဲ ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ...

အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ေလသည္ေလာ၊ ကိုသက္ခုိင္ပင္
အၾကားအျမင္ရေလသေလာ က်ေနာ္ မေဝခြဲႏုိင္လင့္ကစား
ကိုသက္ခုိင္ သတိေပးၿပီး ငါးရက္ေျမာက္ေန႕ညေနတြင္
ႀကီးစြာေသာ မုိးႀကီးရြာခ် ပါေလေတာ့သည္။ ဆုိင္းမဆင့္
ဗံုမဆင့္ အၿငိဳးႀကီးႀကီးျဖင့္ ရြာခ်လုိက္ေသာ မိုးသည္
ေတာ္႐ံုႏွင့္ စဲမည့္ အရိပ္လကၡဏာ မရွိေခ်။
တေဗ်ာင္းေဗ်ာင္း ရြာခ်လုိက္ေသာ သည္းထန္သည့္
မုိးေပါက္မ်ား ေအာက္တြင္ စခန္းတာဝန္ခံ အပါအဝင္
ဝန္ထမ္းမ်ားအားလံုးလုိလုိ ေကာက္လွဳိင္းပံုႀကီးမ်ား ရွိရာ
သုိ႕ အေျပးအလြႊား စု႐ံုးေရာက္ရိွလာၾကသည္။ ထုံးစံ
အတုိင္း ကိုသက္ခုိင္လည္း ေရာက္လာသည္။ ေရာက္သာ ေရာက္လာၾကသည္။ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားမႈ မရွိပါဘဲလ်က္
ယခုအခ်ိန္တြင္မွ မည္သူမွ် ဘာမွ်တတ္ႏုိင္သည့္ကိစၥမဟုတ္ရကား ေကာက္လွဳိင္းပံုႀကီး ေအာက္ေျခမွ အုိင္ထြန္းလာ
ေသာ ေရမ်ားကုိ ေဖာက္ထုတ္ေသာ အလုပ္ကုိသာ စတိသေဘာ မင္းတုိင္းေက်လုပ္ေနၾကရေလသည္။ ဘာမွ
မည္မည္ရရလုပ္ႏိုင္ၾကျခင္းမရွိဘဲ အက်ဥ္းဦးစီးဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္ တာဝန္ရွိ ရဲဘက္မ်ား ဟုိေျပးဒီလႊား ပ်ာယာခတ္
ေနၾကစဥ္ ...
“ေတာက္ ... ”

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 28

ျပင္းထန္လြန္းေသာ ကိုသက္ခုိင္၏ ေတာက္ေခါက္သံေၾကာင့္ သူႏွင့္ ကပ္လ်က္ရပ္ေနေသာ က်ေနာ္ပင္ ႐ုတ္တရက္

လန္႕သြားသည္။ ပုိ၍ ထူးဆန္းသည္ကား စခန္းတာဝန္ခံ ဦးေအးႏိုင္ႏွင့္ အက်ဥ္းဦးစီးဝန္ထမ္းမ်ားေရွ႕တြင္ ကိုသက္ခိုင္
“ေတာက္” ျပင္းျပင္း ေခါက္လိုက္ျခင္းပင္တည္း။
တပ္ၾကပ္ႀကီး ေဌးေအာင္လည္း အသံတိတ္ေနသည္။ ျမင္းျခံေထာင္မွ ေျပာင္းလာေသာ တပ္ၾကပ္ ကိုခင္ေမာင္ေဌးကမူ
“ညႊန္ခ်ဳပ္ဆီ တိုင္လုိက္လုိ႕ကေတာ့ကြာ၊ အကုန္ျပဳတ္ေပါက္ပ”ဲ ဟု ခပ္ညစ္ညစ္ အသံထြက္လာသည္။ ကိုသက္ခိုင္ႏွင့္
အက်ဥ္းဦးစီးဝန္ထမ္းတို႕ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးေရွ႕ ေရာက္ေနသည့္ပံုစံ ျဖစ္ေန
သည္။
က်ေနာ္ ကိုသက္ခိုင္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသာအခါ မုိးေရထဲက ေကာက္လွဳိင္းပံုႀကီးမ်ားေရွ႕တြင္ တကုိယ္လံုး မိုးေရ
စိုစုိရႊဲလ်က္ႂကြက္စုတ္ေရမြန္းသည့္ပံုစံျဖင္င
့္ ူငူႀကီးရပ္ေနသည္။ ေထာင္မွဴးဦးေအးႏိုင္ကား ကိုသက္ခိုင္ ေတာက္ေခါက္သံ
ကုိ မၾကားသလိုလုိ ခပ္ငိုင္ငုိင္ ရပ္ေနေလသည္။

တနာရီေက်ာ္ခန္႕မွ် မိုးေရထဲတြင္ ရပ္ေနၿပီးေနာက္ ကိုသက္ခိုင္ သူ႕တဲဘက္သုိ႕ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ျပန္ထြက္သြား

သည္။ နာရီဝက္ခန္႕အၾကာတြင္ က်ေနာ္ ကိုသက္ခိုင္ တဲရွိရာသုိ႕ လုိက္သြားရာ သူက အေႏြးထည္အပါးတထည္
ဝတ္ထားၿပီး ေရေႏြးၾကမ္း ထုိင္ေသာက္ေနသည္။ က်ေနာ္က ေလေျပကေလးျဖင့္ ...
“ကိုယ့္ဆရာ၊ သတိလည္းထားအံုးေလ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕က်ေနာ္တုိ႕က အက်ဥ္းသား ရဲဘက္ေတြဗ်၊ ေတာ္ၾကာ ဒီကိစၥဟာ
အက်ယ္အက်ယ္ မၿငိမ္းဖြယ္ျဖစ္လာရင္ ခင္ဗ်ားဘက္ကုိ ျပႆနာျမားဦးလွည့္လာအံုးမယ္ေနာ”
ဟု ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆ ေျပာလုိက္ရာ သူက သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကုိ ဟင္းကနဲခ်လုိက္ရင္း ...
“ဟုတ္ပါတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ တခါတေလ ႀကိဳသိေနတာ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡႀကီးတယ္။ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ စာတပုဒ္မွာ
မာကိုနီမေပၚခင္ အႏွစ္ငါးဆယ္ေလာက္က အဂၤလန္ျပည္သား၊ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အေဝးက လႊင့္တ့အ
ဲ သံကုိ
ဖမ္းလို႕ရတဲ့နည္းကို ေတြ႕ရွိခ့ဖ
ဲ ူးတယ္ဆုိပဲ။ နည္းကုိေတြ႕႐ံုတင္မကဘူး၊ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီ႐ံုးလုိ အမ်ားျမင္သာတဲ့ ႐ံုးေရွ႕
မွာေတာင္ လက္ေတြ႕စမ္းျပခဲ့သတဲ့။ လူေတြဟာ သိသိႀကီး အသံလႊင့္တာကို ၾကားရက္ႀကီးနဲ႕ အ႐ူးေတြလုိ႕ ဝိုင္းေအာ္
ဲ ဖူးတယ္တ့။ဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အသံလႊင့္နည္းကုိစတင္တီထြင္သူနာမည္စာရင္းဝင္ရမယ့္ အဲဒီလယ္သမားဟာ
တာ ခံခ့ရ
သူ႕တီထြင္မႈကုိ လံုးဝလွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ပစ္ထားလုိက္ၿပီး သူမွတ္စုစာအုပ္မွာ ... ငါဟာ လက္ရွိေခတ္ရဲ႕ အႏွစ္
ငါးဆယ္ ေစာၿပီး ေရာက္ေနတာ လို႕ေရးထားခဲ့သတဲ့”
“ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်။ ခင္ဗ်ားဟာ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ လာျပန္ၿပီ”
“Stranger than science ဆိုတ့ဲ စာအုပ္ကို ဘာသာျပန္ထားတာ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတယ္၊ အဲဒီ စာအုပ္မွာ သိပၸံြပညာ
ထက္ ဆန္းက်ယ္တာေတြကို ရွာေဖြစုေဆာင္းၿပီး ေရးျပထားတာ။ မူရင္း ေရးသူေရာ၊ ဘာသာျပန္သူေရာ က်ေနာ္
ေမ့ေနၿပီ၊ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ရဲ႕ ပထမဆံုး အခန္းက “ေဒးဗစ္လင္း ဘယ္မွာလဲ” တဲ့။ အဲဒီအခန္းမွာ
အေမရိကန္ျပည္ ၿမိဳ႕တျမဳိ႕က ေဒးဗစ္လင္းဆုိတ့ဲ လူတေယာက္ကို သူ႕ေယာက္ဖက ၿမိဳ႕ထဲသြားဖုိ႕ ကိစၥတခု ရွိလို႕
သူ႕အိမ္ေရွ႕မွာ ျမင္းလွည္းနဲ႕ေစာင့္ၿပီး လာေခၚတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒးဗစ္ဇနီးက ေလွ်ာ္ၿပီးသား အဝတ္ေတြကို
လွန္းေနတယ္။ ေဒးဗစ္လင္း ကေလးႏွစ္ေယာက္က အိမ္ေရွ႕ျမက္ခင္းမွာ ကစားေနၾကတယ္။ ေဒးဗစ္လင္းဟာ
ျမင္းလွည္းရွိရာကုိ သူ႕အိမ္ေရွ႕ျမက္ခင္းျပင္ေပၚကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာေနတုန္း ျဗဳန္းဆိုသူ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာ မီးထေလာင္
ၿပီး ႐ုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ဖူးတယ္လုိ႕ ဆိုတယ္”
“ဟာဗ်ာ၊ မုိးႀကိဳးပစ္တာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလားဗ်”
“ေတာ္ေတာ္ခက္ပါလားဗ်ာ၊ အဝတ္ေနလွမ္းေနပါတယ္ ဆုိကာမွ မုိးရြာခ်ိန္ျဖစ္ပါ့မလားဗ်၊ အဲသလို ျဖစ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ
သူ႕မိသားစုေရာ၊ သူ႕ေယာက္ဖပါ ေဒးဗစ္လင္း ေပ်ာက္သြားတ့ဲ ေနရာကိုေျပးသြားၿပီး ၾကည့္လုိက္ၾကေတာ့ ေဒးဗစ္လင္း
ရပ္ေနခဲ့တ့ဲ ျမက္ခင္းျပင္မွာ လူတကိုယ္စာရပ္ႏုိင္ေလာက္တ့ဲ မီးေလာင္ရာအဝိုင္းကြက္ေလးတခုသာေတြ႕သတဲ့။ အဲဒီ
မီးေလာင္ရာ ျမက္ခင္းအဝိုင္းကြက္ေလးထဲကေန ေဒးဗစ္လင္းရဲ႕ ညည္းညဴသံသ့သ
ဲ ့က
ဲ ိုလည္း ၾကားေနရသတဲ့။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 29

ေနာက္ပုိင္း အဲဒီၿမိဳ႕က တာဝန္ရွိသူေတြ ကိုယ္တုိင္ ေျမေအာက္ဥမင္လိုဏ္ေခါင္းေတြ ရွိမရွိ လူအင္အား အေျမာက္

အမ်ားနဲ႕ဝိုင္းရွာ ေပးခဲ့ၾကေပမဲ့ ေနာက္ဆံုး လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရသတဲ့”
“ဟ ... တကယ့္ကို စိတ္ဝင္စားစရာပါလားဗ်ာ၊ ဆက္ပါဦးဗ်၊ ေနာက္ထပ္ ဘာအေၾကာင္းေတြ ေရးထားေသးလဲဗ်ာ”
“ေရာ ... ခင္ဗ်ားကိုစာအုပ္ေၾကာ္ျငာေနတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ထပ္သိခ်င္ရင္ အဲဒီစာအုပ္ကိုရွာဖတ္ၾကည့္ေပေတာ့။ စာအုပ္
ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွားေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕၊ က်ေနာ္ ဆိုလုိခ်င္တာကေလာကႀကီးမွာ ႀကိဳသိေနတဲ့ဒုကၡနဲ႕ အေျဖရွာမရတဲ့
ပုစၦာေတြ ရွိေနေသးတယ္ ဆုိတာကို ေျပာခ်င္တာ”
“ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ စာအုပ္ကို ရွာေတာ့ ရွာၾကည့္အံုးမယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ အခု ေကာက္လွဳိင္းေတြ ေရစိုကုန္တ့ဲ ျပႆနာကုိ
ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိ ဆက္လုပ္မတုန္း”
“ဘယ္လုိမွ ဆက္လုပ္လုိ႕မရဘူး၊ က်ေနာ့္လုပ္ပုိင္ခြင့္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ေစာေစာကေတာ့ ႀကိဳသိေနလ်က္နဲ႕ ဒီလုိ
ျဖစ္ရေလျခင္းလုိ႕ မခံစားႏုိင္လြန္းလုိ႕ ေတာက္ေခါက္လုိက္မိတာ။ ေအးဗ်ာ၊ စိတ္ဆုိတာ လႊြတ္ထားရင္ မွားတတ္တာ
မ်ားပါတယ္ေလ၊ ေအာင္မင္းကိစၥတုန္းကလည္း ေနာက္ဆံုးအေျဖကုိသိေနလ်က္နဲ႕ ဒီလုိပဲ လက္ပုိက္ၾကည့္ၿပီးေနလုိက္
ရတာ ပါပဲဗ်ာ”
“ေအာ္ ... ဟုတ္သားပဲ၊ ေအာင္မင္းကိစၥက ေနာက္ဆံုးဘာျဖစ္သြားသလဲဗ်”
“သူ႕သေဘာသူေဆာင္သြားတယ္လုိ႕ပဲ ဆုိၾကပါစုိ႕ဗ်ာ”
“ေဆာင္ပံုေဆာင္နည္းေလး လင္းစမ္းပါအံုးဗ်ာ”
“ေအးဗ်ာ၊ မုိးကေလးေအးေအးနဲ႕ ေအာင္မင္းဇာတ္လမ္းေလး ေရွ႕ဆက္လုိက္ၾကတာပဲ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ေရစိုေနတဲ့
ေကာက္လွဳိင္းပံုႀကီးေတြအေၾကာင္းလည္း ေခါင္းထဲက ဖယ္ထုတ္ရင္းေပါ့”
ဤသုိ႕လွ်င္ ကိုသက္ခုိင္က သူ႕ဇာတ္လမ္းရွည္ႀကီးကုိ ေရွ႕ဆက္ရန္ အေၾကာင္းဖန္လာျပန္ပါသည္။

ရန္ကုန္ျပန္ခါနီးေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေအာင္မင္းကိစၥကုိ

ေခါင္းထဲထည့္ရျပန္ေရာ။ ရန္ကုန္မွာ ခင္မာလာကုိ ကူညီ
ပါ့မယ္လို႕ က်ေနာ္ ကတိေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ တကယ္
ေတာ့ ရန္ကုန္ကုိ ဒီအတိုင္းျပန္သြားရင္ ခင္မာလာနဲ႕
ေအာင္မင္းဇာတ္လမ္းဟာ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း
ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ ေသခ်ာေပါက္ ႀကိဳတင္
ခန္႕မွန္း ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီပံုစံ အတုိင္း လက္မႈိင္ခ်ရမဲ့ အတူတူ
ရွမ္းမေလးတခ်ဳိ႕နဲ႕ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ မသိမသာ
ခ်ိတ္ဆက္ေပးေပခဲ့မ့ဲ ေတြ႕တုန္းခဏ စားၿပီးေမ့ပစ္
သေဘာေလာက္ပါပဲ၊ ေအာင္မင္း ပံုၾကည့္ရတာ တျခား
ဘယ္မိန္းမကိုမွခင္မာလာထက္ ပုိၿပီး စြဲလန္းပံုမရပါဘူး၊၊
ေနာက္တခုက သူ႕သမီးေလး သံေယာဇဥ္လည္း ပါေကာင္းပါႏုိင္ပါတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ အခ်ိန္ကလည္း သိပ္မရေတာ့ ေနာက္ဆံုးနည္းလမ္းအေနနဲ႕ တဲ့တိုး ေျပာတဲ့နည္းကို သံုးမယ္လုိ႕ ဆံုးျဖတ္
လုိက္ရပါေတာ့တယ္။ အျခားနည္းလမ္းမရွိလို႕ ေရြးမဲ့သာေရြးရတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ဒီနည္းဟာ နည္းေကာင္းတခု
မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ့္၊ သူမ်ားအိမ္ေထာင္ေရးကို ဝင္ၿပီး ျဖဳိခြဲသလုိျဖစ္ေနတာကလား။ ဒီေတာ့
တညေန၊ က်ေနာ္တုိ႕ ေဆာက္လက္စတန္းလန္း အေဆာက္အဦးနဲ႕ မလွမ္းမကမ္းက စားေသာက္ဆုိင္မွာ သူန႕ဲ
က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း အရက္ထုိင္ေသာက္ေနၾကတုန္း ... ေအာင္မင္း၊ မင္းပံုစံနဲ႕ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ ဆုိရင္
တကယ့္ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ မိန္းမေတြ ရႏုိင္တယ္ကြ ... ဆိုၿပီး ၾကံဖန္ စကား စ လုိက္မိပါတယ္။ ဒီေတာ့သူက ... က်ေနာ္
မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီးၾကံဳဖူးပါတယ္ အကိုရာ ... တဲ့။ ဒါနဲ႕က်ေနာ္လည္းအားတက္လာၿပီး ဒါဆုိ မင္း ေနာက္အိမ္ေထာင္
ဆုိတာကုိ စိတ္မကူးမိဘူးလား၊ ကိုယ့္ကုိ တမ်ဳိးေတာ့မထင္ပါနဲ႕၊ ကိုယ္တို႕ေမြးခဲ့တ့ရ
ဲ ြာမွာဆုိ လင္ကြာ မယားကြာဆုိတာ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 30

ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးတဲ့ အရာပါ၊ မင္းတို႕ရန္ကုန္မွာက လင္ကြာ မယားကြာေတြ တယ္မ်ားတာပဲ ... ဆုိၿပီး

ငါးဖယ္ထုိးေလးနဲ႕ ေသြးတိုးစမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။
ေအာင္မင္းဟာ ဒီေနရာမွာ ေတာ္ေတာ္ပါးတယ္လုိ႕ဆိုရပါမယ္၊ က်ေနာ့္ကို မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႕ျပန္ၾကည့္ၿပီး ... “ဘာလဲ
အကိုက က်ေနာ့္ကို “လာ” နဲ႕ ကြဲေစခ်င္တာလား၊ ဘာသေဘာလဲ” ဆုိၿပီး ျပန္ပက္တာနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ေရွ႕ဆက္
မဟ,ရဲေတာ့ဘဲ အၿမီးျပန္ကုပ္ေနလုိက္ရပါတယ္။

က်ေနာ္အဲသလို ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ေအာင္မင္းဟာ သူ႕အေၾကာင္းသူ ျပန္စဥ္းစားမိေလေရာ့သလားေတာ့ မဆိုႏုိင္ဘူး၊

ေသာက္တာ၊ ရမ္းတာပိုမ်ားလာပါတယ္။ လား႐ႈိးေထာက္လွမ္းေရးက တပ္ၾကပ္တေယာက္နဲ႕လည္း ၿငိမလို ျဖစ္ပါေသး
တယ္။ အမွန္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တႏုိင္ငံလုံး ျပန္ၾကားေရး႐ံုးအသစ္ေတြ ဖြင့္တ့အ
ဲ ခ်ိန္။ တကယ္ေတာ့ စာၾကည့္တုိက္
လိုလုိ၊ လူထုဆက္ဆံေရး႐ံုးလိုလုိသာ ဖြင့္ထားတာ။ တကယ္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ မသိမသာေနရာယူ ထား
တာ။ အဲဒီလား႐ိႈးျပန္ဆက္႐ံုးက ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ၾကပ္က က်ေနာ္တို႕နဲ႕ ဦးေပါက္ယူခ်မ္းအဖြဲ႕ ဝင္ထြက္သြားလာ
ေနတာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တာ။ တေန႕ က်ေနာ့္တို႕ အေဆာက္အဦး ေဆာက္ေနတဲ့ေနရာကုိ လာၿပီး ေတာင္ေမး
ေျမာက္ေမး ေလွ်ာက္ေမးေနတုန္း ေအာင္မင္းနဲ႕ၿငိမလိုျဖစ္တာ။ က်ေနာ္က ဝန္ႀကီးကိုယ္တုိင္ ေရးေပးလိုက္တ့ဲ
ပုဂၢိဳလ္ေရးစာကို ထုတ္ျပလုိက္ေတာ့ အဲဒီေထာက္လွမ္းေရး ပါးစပ္ပိတ္သြားပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ေအာင္မင္းကိစၥကို ထဲထဲဝင္ဝင္သိထားေတာ့ သူေနသာသလုိ ေနပါေစ၊ က်ေနာ့္ကို လာၿပီး ရမ္းရင္
ေတာင္ သည္းခံေနလိုက္ဖုိ႕ ဆံုးျဖတ္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဗ်ာ၊ တညမွာ ရန္ကုန္ကေန က်ေနာ့္ဆီကို
လုိက္လည္တ့ဲ ညီေတာ္ေမာင္ သက္ပုိင္နဲ႕ ေအာင္မင္းေသာက္ရင္း စားရင္း ၿငိၾကပါေလေရာ။ ၿငိတာက ဟုိတယ္မွာ
မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္တုိ႕လက္စသတ္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးထဲမွာ၊ ဘယ္ကဘယ္လုိ ၿငိၾကသလဲ ဆိုတာလည္း
က်ေနာ္ မေျပာတတ္ပါဘူးဗ်ာ။
က်ေနာ္လည္း သူတို႕ တေယာက္တခြန္းစကားမ်ားေနတာ စၾကားကတည္းက အေပၚထပ္ကို ယာယီေလွခါးနဲ႕
တက္သြားၿပီး အေပၚေရာက္တာနဲ႕ ေလွခါးကို တြန္းခ်ထားလုိက္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ က်ေနာ့္ညီ သက္ပုိင္
ကလည္း သိပ္ေျပာလို႕ဆုိလို႕ ေကာင္းတာမွ မဟုတ္တာ။ အေပၚထပ္က ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ေနရင္း သူတုိ႕
အျပန္အလွန္ ႀကိမ္းေမာင္းေနရာက တျဖည္းျဖည္း က်ေနာ့္ကိုပါ ငါနဲ႕ကုိင္တုတ္လာတဲ့အထိ က်ေနာ္ ေအာက္မဆင္း
ျဖစ္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေအာင္မင္းက ဓားတေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး ရမ္းျပန္ပါတယ္။ သက္ပုိင္အတြက္ စိတ္ပူေပမဲ့ က်ေနာ္
ဝင္ပါရင္မေကာင္းဘူး၊ သူတို႕ကိစၥ သူတို႕ဘာသာရွင္းေပ့ေစဆုိတ့စ
ဲ ိတ္နဲ႕ ဘာတခြန္းမွ အသံမေပးဘဲေနလိုက္တာ ပိုပို
ဆုိးလာတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုး အေဆာက္အဦးအတြက္ ျပဴတင္းတံခါးေတြ ေခြတုန္းက စုပံုထားတဲ့ ေရေပၚစာ အပံုႀကီး
ကုိ မီး႐ႈိ႕ၿပီး အေဆာက္အဦးကိုပါ မီးတင္႐ႈိ႕မယ္ လုပ္ပါေလေရာဗ်ာ။
ေရေပၚစာပံုႀကီး မီးေလာင္ေနတာကို က်ေနာ္လွမ္းၾကည့္ေနပါေသးတယ္။ ေအာင္မင္းဟာ ေဘးက သစ္တုိသစ္စေတြပါ
ပစ္ထည့္ၿပီး တည္းခိုရိပ္သာကုိ မီးတုိက္ဖုိ႕ျပင္ပါေတာ့တယ္။ ေအာင္မင္းၾကည့္ရတာ လူစိတ္ေပ်ာက္ေနပံုရတာမို႕
မျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိၿပီး ေအာက္ထပ္ကုိ က်ေနာ္ ခုန္ဆင္းလုိက္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ခုန္ဆင္းတာဟာ
မီးမ႐ႈိ႕ျဖစ္ေအာင္တားဖို႕ ခုန္ဆင္းလုိက္တာပါ။ က်ေနာ္ ေျမေပၚကို ဖုတ္ကနဲ က်လာတာ ေအာင္မင္းျမင္ေတာ့
ဘယ္လုိစိတ္ကူးေပါက္သြားသလဲ မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ရွိရာကိုေျပးလာၿပီး သူ႕လက္ထဲက အသြားေျခာက္လကၼ
ေက်ာ္ေလာက္ ရွိတ့ဲ ဓားေျမႇာင္နဲ႕ က်ေနာ့္ကို ဝင္ထုိးပါေလေရာ။
သူလာေနတာကို က်ေနာ္လွမ္းျမင္ေနပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း မုိးမႊန္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆို ေနတာကိုလည္းၾကား၊
ဓားကိုလည္း ျမင္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ေပါက္သြားပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ေျခႏွစ္ဖက္ကုိ ကားၿပီး သူ႕ကို ရင္ဆုိင္လုိက္
ပါတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္လွတာ ထုိးစမ္းကြာ ဆုိၿပီး ရင္ေကာ့ေပးလိုက္ေတာ့ သူက မူးမူးနဲ႕ဇြတ္တုိးၿပီး ထိုးပါေတာ့
တယ္။ အမူးလြန္ေနေတာ့ သူ႕ဓားဟာ အားမပါလွပါဘူး။ တည့္တည့္ထုိးတာ က်ေနာ္ လက္တဘက္ေျမႇာက္ၿပီး ေဘးကို
ေရွာင္ေပးလုိက္ေတာ့ သူ႕လက္ဟာ က်ေနာ့္ခ်ဳိင္းၾကားကို ေရာက္လာပါတယ္။ ခ်ဳိင္းၾကားထဲက သူ႕လက္ကုိ ေသခ်ာ
ညႇပ္ၿပီး လိမ္ခ်ဳိးလုိက္တာ သူ႕ဓားဟာ ေအာက္ကို လြတ္က်သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္
ရွိတာနဲ႕ သူ႕ဂုတ္ကေနကိုင္ၿပီး ေျမေပၚမွာ တရြတ္တုိက္ဆြဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေစာေစာက သူ႕႐ႈိ႕ထားတဲ့ ေရေပၚစာ မီးပံုထဲကုိ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 31

တြန္းခ်ပစ္လုိက္မိေတာ့တာပဲဗ်ာ။ သူ႕ဆံပင္ေတြေရာ၊ ဝတ္ထားတဲ့အေႏြးထည္ပါမီးစြဲေနတုန္း ေစာေစာက ဘယ္ေခ်ာင္

မွာ ေရွာင္ေနမွန္းမသိတ့ဲ ကိုကိုႏိုင္က ေအာင္မင္းကို မီးပံုထဲကေနဝင္ဆြဲလိုက္လို႕ မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္း
ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲေတာ့ ေသလည္းေအးေရာ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္မိတာ အမွန္ပဲဗ်ာ။
ဒီလုိသာ စခန္းဆက္သြားရင္ ေအာင္မင္းဟာ က်ေနာ့္လက္ခ်က္နဲ႕ တႀကိမ္မဟုတ္တႀကိမ္ မျဖစ္သင့္တ့ျဲ ပႆနာမ်ဳိး
ေတြ အႀကီးအက်ယ္တက္ေတာ့မယ္ဆိုတာကိုစဥ္းစားမိတာနဲ႕ သက္ပုိင္ကုိခ်က္ခ်င္းရန္ကုန္ျပန္လႊြတ္ၿပီး ေနာက္တပတ္
အၾကာမွာ ေအာင္မင္းနဲ႕ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ဆင္းလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဝ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက ဦးေမာင္ငယ္တုိ႕လည္း ပါလာ
သေပါ့ဗ်ာ။ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ဦးေမာင္ငယ္တို႕အဖြဲ႕နဲ႕ က်ေနာ္ဟာ မဂၤလာဒံု ေထာက္လွမ္း
ေရး အကူတပ္ကိုေရာက္ခ့ပ
ဲ ါေတာ့တယ္။ ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ။ လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ ေျခာက္ႏွစ္ဝန္းက်င္က ဆယ့္ေျခာက္ရက္တာ
ငရဲက်ခဲ့တ့ဲ ေထာက္လွမ္းေရးအကူတပ္ ေပါ့။ က်ေနာ့္ကို ဝၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႕ရဲ႕ရန္ကုန္တုိင္း စီးပြားေရး တာဝန္ခံအျဖစ္
လႊြဲေျပာင္းေပးဖုိ႕ တပ္မွဴးနဲ႕လာေတြ႕ရတာပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေထာက္လွမ္းေရးအကူ တပ္မွဴးက ဗုိလ္မွဴး

သန္းထြန္းမဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်။ ဗိုလ္မွဴးသန္းႀကိဳင္ျဖစ္သြားၿပီ။
ဗုိလ္မွဴးသန္းထြန္းက ဗုုိလ္မွဴးႀကီးေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ၿပီး
လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ ႏွစ္သန္းေပါင္း မ်ားစြာက ေက်ာက္ျဖစ္႐ုပ္ႂကြင္း
ပ႐ုိင္းမိတ္ေတြကုိ ပံုေတာင္ပံုညာဘက္မွာရွာေဖြၿပီး လူသား
အစ ျမန္မာက လုိ႕သက္ေသျပႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနတာ
တီဗီေ
ြ တြ သတင္းစာေတြမွာ ေတြ႕ေတြ႕ေနရတယ္။
ဗုိလ္မွဴးသန္းႀကိဳင္က တေလးတစားႀကိဳဆုိဧည့္ခံၿပီး က်ေနာ့္
ဓာတ္ပံုကပ္ထားတဲ့ ေထာက္ခံစာတေစာင္ကုိ ေထာက္လွမ္းေရးတံဆိပ္တံုးေတြ ထုၿပီး ခ်က္ခ်င္း လုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ေထာက္ခံစာအတြက္ ႐ုံးခန္းထဲမွာ သူတို႕အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကတုန္း က်ေနာ့္ေရွ႕က ေကာ္ဖီခြက္ကုိေက်ာ္ၿပီး ျပဴတင္းေပါက္
ကေနတဆင့္ ဟုိး ... ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိတ့၊ဲ လက္နက္တုိက္နဲ႕အခ်ဳပ္ခန္းတြဲလ်က္အေဆာက္အဦးေတြဘက္ကုိ ေငးၿပီး
အလြမ္းေျပ လွမ္းၾကည့္လုိက္မိေသးတယ္ဗ်။ ဘယ္ေမ့ႏိုင္ပါ့မလဲဗ်ာ၊ အရွင္လတ္လတ္ငရဲက်ခဲ့တ့ေ
ဲ နရာမဟုတ္လား။
ဗိုလ္မွဴးသန္းႀကိဳင္ကေတာ့ လြန္ခ့ေ
ဲ သာ ၁၉၈၉ခုႏွစ္က ေထာက္လွမ္းေရးအက်ဥ္းသားျဖစ္ခ့ဖ
ဲ ူးတဲ့ ဒီမုိကေရစီ
ဘက္ေတာ္သားတေယာက္ဟာ အခုသူ႕ေရွ႕မွာ ဝၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕နဲ႕ေပါင္းၿပီး ရန္ကုန္တိုင္းစီးပြားေရးတာဝန္ခံ ျဖစ္ေန
တာကို ရိပ္မိပံုမေပၚပါဘူး။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ “ငါဟာ ေငြေနာက္ကို လုိက္ေနတာ
အလြန္အကၽြံျဖစ္ေနၿပီလား” လို႕စဥ္းစားမိၿပီး စိတ္ထဲမွာ သိပ္မလံုလွပါဘူး။ ရွက္သလိုလုိ၊ မဟုတ္တာတခုခုလုပ္မိသလုိ
ခံစားရပါတယ္။
သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ ဦးေက်ာက္အုိက္နပ္ကိုယ္တုိင္ သူ႕မိသားစုနဲ႕အတူ ရန္ကုန္ကို ေပါက္ခ်လာပါတယ္။ သူ သမတ
ဟုိတယ္မွာ တည္းေနေတာ့ က်ေနာ္သြားေတြ႕ၿပီး သူ႕မိသားစုကို ရန္ကုန္တိရိစၦာန္႐ံု ငါးျပတုိက္ေရွ႕က ေဒၚလဖင္
စားေသာက္ဆုိင္မွာ ညစာေခၚေကၽြးပါတယ္။ အသက္ေျခာက္ႏွစ္ကေန ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္အရြယ္ သားသမီး
ေလးငါးေယာက္ပါတဲ့ သူတို႕မိသားစုဟာ ဘာဟန္ေဆာင္မႈမွ မရွိဘဲ စားၾကေသာက္ၾကတာ ေတာ္ေတာ္ကို ေပ်ာ္စရာ
မိသားစုပါပဲ။ မွတ္မိေနေသးတာက ဂဏန္းျပဳတ္ေတြ စားခ်င္တယ္ဆုိလုိ႕ မွာေကၽြးေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း သစ္သား
စဥ္းတီတံုးေလးေတြနဲ႕ သစ္သားတူေလးတစံုစီ ခ်ေပးသဗ်။ တူဆိုတာ ထမင္းဟင္း ညႇပ္စားတဲ့ တူမဟုတ္ဘူးဗ်ာ။
ဂဏန္းကုိ ထုခြဲလုိ႕ရေအာင္ သစ္သားကုိ တင္းပုတ္ပံုစံေလးလုပ္ထားတာဗ်။ အဲဒီစဥ္းတီတုံးေတြနဲ႕ တင္းပုပ္ေလးေတြ
ကို သံုးၿပီး သူတို႕မိသားစု ဂဏန္းထုလုိက္ၾကတာ တဆုိင္လံုးကို ဆူညံေနေတာ့တာပဲဗ်ာ။ အဲဒီ စားေသာက္ဆုိင္မွာပဲ
ဦးေက်ာက္အုိက္နပ္က သူယူလာတဲ့ပတၱျမားေတြနဲ႕ေက်ာက္စိမ္းေတြကို ရန္ကုန္မွာ ေရာင္းဖုိ႕ က်ေနာ့္ကို အကူအညီ
ေတာင္းလာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္မွာရွိတ့ဲ အဆက္အသြယ္တခ်ဳိ႕နဲ႕ အေရာင္းအဝယ္ျဖစ္ေအာင္ တုိက္႐ုိက္
ခ်ိတ္ဆက္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဘာပြဲခမွ မယူလုိက္ပါဘူးဗ်ာ။ လား႐ႈိးမွာ က်ေနာ့္အေပၚေကာင္းခဲ့တာေတြ ရွိတယ္
မဟုတ္လား။ ဦးေက်ာက္အုိက္နပ္ကေတာ့ ငါးရက္ေလာက္ေနၿပီး လား႐ႈိးကို ျပန္သြားပါတယ္။ မျပန္ခင္မွာ စီးပြားေရး

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 32

ခြင္ႀကီးႀကီး ရေအာင္ရွာဖုိ႕၊ ဘယ္ေလာက္အေကာင္ႀကီးႀကီး ဝင္ဖုိ႕ထြက္ဖို႕လုိရင္၊ ဘာမဆိုလိုတာရွိရင္ အားမနာတမ္း

ဖုန္းလွမ္းဆက္ဖုိ႕ မွာသြားေလရဲ႕ဗ်ာ။

က်ေနာ္ဟာ ကိုယ့္ဘဝကိုကိုယ္ မၾကာခဏျပန္ၿပီး ဆန္းစစ္ၾကည့္ခ့ဖ

ဲ ူးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္ ဘယ္အရာကို
ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေနသလဲ ဆိုတာကိုပါပဲ။ က်ေနာ္ဟာ အေပၚဆံုးမွာ ဘာရွိမွန္းမသိဘဲ အျမင့္ကုိသာ
ေရာက္ခ်င္ေဇာနဲ႕ စြတ္တက္ေနတဲ့သူလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ပုိပုိျမင့္တ့တ
ဲ န္းေတြကုိ ေက်ာ္ၿပီးရင္း ေက်ာ္
ေနတဲ့ တန္းျမင့္ခုန္သမားတေယာက္လို ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေသခ်ာေပါက္ေျပာႏုိင္တာက က်ေနာ္ဟာ ေငြတခုတည္းကို
ေလာဘေဇာတိုက္ေနခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ခက္ခက္ခဲခဲ အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ျပခ်င္ေနတာ၊ အခက္အခဲေတြကို
ေက်ာ္လႊားျပခ်င္ေနတာဆိုတာ တျဖည္းျဖည္း ထင္ရွားလာပါတယ္။ ခက္တာက က်ေနာ္ဟာ အဆံုးမရွိတ့ဲ လမ္းခရီး
ရွည္ႀကီးကို ေလွ်ာက္ေနမိသလုိပါပဲ။
က်ေနာ့္စ႐ုိက္နဲ႕ပတ္သက္လုိ႕ က်ေနာ့္အသိမိတ္ေဆြေတြက မွတ္ခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေပးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ဆရာအတတ္သင္
တုန္းက ခ်င္းတြင္းေဆာင္တေဆာင္တည္းေနခဲ့တ့ဲ တြံေတးက ကုိတင္ဦးဆုိရင္ “သက္ခိုင္ မင္းလိုေကာင္မ်ဳိး တုိင္းျပည္
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာရင္ ေစာေစာစီးစီး ပစ္သတ္ခံရမွာပဲ” တဲ့။ သူ႕မွတ္ခ်က္အရ က်ေနာ္ဟာ ေနာက္လုိက္ေတြ လွည့္
မၾကည့္ဘဲ တေယာက္တည္းသေဘာနဲ႕ ထင္တုိင္းၾကဲတတ္လို႕ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
က်ေနာ္ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံုလမ္း ပပဝင္းဓာတ္ပံုတုိက္က မင္းသားႀကီး ေကာလိပ္ဂ်င္
ေနဝင္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္တူတ့ဲ ဓာတ္ပံုဆုိင္ပုိင္ရွင္ ဦးေလးႀကီးကုိ က်ေနာ့္ဘဝေရွ႕ေရး ရည္မွန္းခ်က္ေတြအေၾကာင္း
စကားစပ္လုိ႕ ေျပာျပမိေတာ့ သူက က်ေနာ့္ စကားအဆံုးမွာ “ဟ ... သက္ခိုင္၊ မင္းေျပာေနတဲ့ စကားေတြဟာ လက္ရွိ
မင္းအသက္ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးက်ယ္ေနတယ္” ဆုိၿပီး မွတ္ခ်က္ခ်ဖူးေသးသဗ်။
က်ေနာ့္ကုိ ခ်စ္ေၾကာက္႐ုိေသေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီအရင္းတေယာက္ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ကေတာ့ ... ကုိႀကီးသက္ခိုင္၊ ဘာကို
ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး ဘာေတြကုိ ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆုိတာ စဥ္းစားလုိ႕ကုိ မရဘူး ... ဆိုပဲ။
ေနာက္တေယာက္ရဲ႕ မွတ္ခ်က္လည္း ရွိေသးသဗ်ာ။ သူကေတာ့ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေအးေသာင္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိ
ဗုိလ္ႀကီးေက်ာ္ေဇာပဲ။ သူက က်ေနာ္နဲ႕သိပ္ရင္းႏွီးေနေတာ့ က်ေနာ့္လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြကိုၾကည့္ၿပီး “ကိုသက္ခိုင္၊ ခင္ဗ်ား
ဟာ က်ေနာ္တုိ႕တပ္ထဲမွာ ဗုိလ္ျဖစ္လာရင္ ေစာေစာစီးစီးတုိက္ပြဲမွာက်ရင္က်၊ မက်လုိ႕ကေတာ့ ရင္ဘတ္ေရာ
ေက်ာကုန္း မွာပါ တံဆိပ္မ်ဳိးစံု ခ်ိတ္ရမဲ့လူစားပဲ” တဲ့။
အခုလည္း က်ေနာ္ဟာ ဘဝမွာ အထိုက္အေလ်ာက္ ျပည့္စုံေအာင္ျမင္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္ ကားေတြ၊ ျခံေတြ ရွိသင့္တာ
ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ရွာေဖြထားသမွ်နဲ႕ အၿငိမ့္သား ထုိင္ၿပီး စည္းစိမ္ခံလုိက္မယ္ဆုိတ့ဲ စိတ္ကူးမ်ဳိး
တခါမွ မေပၚခဲ့ပါဘူး။ ဘဝဆုိတ့ဲ တုိက္ပြဲကို ေရွ႕ဆက္တုိက္ဖုိ႕သာ စိတ္ေစာေနသလိုပါပဲ။ အခု ဝၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕ရဲ႕
ရန္ကုန္တုိင္း စီးပြားေရးကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ က်ေနာ့္ၾကံရည္ဖန္ရည္နဲ႕ဆုိ လက္ဖ်ားေငြသီးၿပီး ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲအဆင့္မွာ
ေနႏိုင္ေတာ့မွာ ေသခ်ာေပမဲ့ အေခ်ာင္ရတဲ့ ေနရာလုိမ်ဳိး ခံစားရတာေၾကာင့္ သိပ္ၿပီး အရသာမေတြ႕လွသလိုပဲဗ်ာ။
က်ေနာ္ဟာ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးဘဝမွာ ျပႆနာနဲ႕ေပ်ာ္ေနတတ္တ့ေ
ဲ ကာင္ ထင္ပါရဲ႕။
ဗ်ာ ... ေအာင္မင္းကိစၥလား။ ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိေဖာ္ မသူေတာ္လုပ္ေနတာနဲ႕ ေအာင္မင္းဇာတ္လမ္းေတာင္
ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ ေအာင္မင္းဇာတ္လမ္းက ေညာင္ညဳိပင္လမ္းခြဲကို ေရာက္သြားၿပီဗ်။ ဒီလုိ၊ ဒီလို ...

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 33

tcef ; (75) - auG uG if ;aemuf qH k ; trk ef ;rS wf wd k if

က်ေနာ္ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီးႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာ၊ တေန႕ေန႕လည္ႏွစ္နာရီေလာက္မွာက်ေနာ့္႐ံုးခန္းကုိ ေအာင္မင္းဟာ

သူ႕ေယာက္ဖဝင္းျမင့္နဲ႕အတူ ေပါက္ခ်လာပါတယ္။ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာလည္း ေတာ္ေတာ္ပ်က္ေနရွာပါတယ္။ သူ႕ၾကည့္ရ
တာ က်ေနာ္နဲ႕ နင္ပဲငဆ ျဖစ္ခ့တ
ဲ ာေတြလည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပံုစံပါပဲ။
သူက ႐ုံးခန္းကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထုိင္ေတာင္မထုိင္ေသးဘဲ ... အကို၊ က်ေနာ့္ကုိ အရက္တိုက္စမ္းပါဗ်ာ ဆုိၿပီး
အခ်ိန္မဟုတ္အခါမဟုတ္ နားပူပါေလေရာ။ က်ေနာ္က ဟ ... မင္းဥစၥာ ေန႕ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ေသာက္ေတာ့
မလို႕လား ... ေမးေတာ့ ဘာမွျပန္မေျဖဘဲ ငူငူႀကီးထုိင္ေနပါတယ္။ သူ႕ေယာက္ဖဝင္းျမင့္က က်ေနာ့္ကို ႐ံုးခန္းေနာက္
မသိမသာေခၚေျပာလို႕သိရတာက၊ အဲဒီေန႕မြန္းတည့္ခ်ိန္ေလာက္မွာ သူနဲ႕ေအာင္မင္း ကိုခင္ဝင္း႐ံုးခန္းကို ေရာက္သြား
ေတာ့ ခင္မာလာနဲ႕ကိုခင္ဝင္းကို ႐ံုးခန္းထဲမွာ မေတာ္တေရာ္ ပက္ပင္းေတြ႕ခဲ့ရလုိ႕ ဆုိပဲ။ ေအာင္မင္းက ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း
ဘာမေျပာညာမေျပာ လွည့္ထြက္လာရာက က်ေနာ့္ရွမ္းစု႐ံုးခန္းကိုေရာက္လာခဲ့တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ပံုစံကို အကဲခတ္
ရတာ ခင္မာလာဟာ က်ေနာ့္ကုိ အားကိုးေနလဲ အပုိပဲဆိုၿပီး ေနာက္ဆံုးနည္းေတြသံုးၿပီး ေျဗာင္စစ္ေၾကညာၿပီး
တုိက္ေတာ့မယ့္ အခင္းအက်င္းလို႕ထင္မိတာပါပဲ။
က်ေနာ္လည္း ေအာင္မင္းနဲ႕ျဖစ္ခ့သ
ဲ မွ် ေမ့ထားၿပီး သူစိတ္ခ်မ္းသာပါေစေတာ့ ဆိုတ့ဲ စိတ္တခုနဲ႕ပဲ ေရြႊလမင္းဘားထဲ
ေခၚသြားၿပီး ျပဳစုလိုက္ပါတယ္။ အျပန္မွာ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ကားေပၚလုိ္က္တင္ေပးၿပီး ... ဒီေန႕ မင္းအေမအိမ္ တည
ေလာက္ ျပန္အိပ္ရင္ေကာင္းမယ္၊ လင္မယား စိတ္ကေတာက္ကဆျဖစ္တုန္း ခဏခြဲေနလုိက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ လို႕
ေသခ်ာမွာလုိက္ပါတယ္။ ေအာင္မင္းဆိုတ့ဲ ေမာင္ကေတာ့ဗ်ာ၊ ေသခ်ာမွာလုိက္ကာမွ ျပႆနာကို ရွာျဖစ္ေအာင္ ရွာ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 34

ေသးတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီည က်ေနာ္အိမ္ျပန္ေရာက္လို႕ နာရီဝက္ေတာင္ မရွိေသးပါဘူးဗ်ာ၊ သန္လ်င္ကေန ခင္မာလာ

ဖုန္းဆက္လာပါေလေရာ။
“ကိုသက္ခုိင္၊ ကိုေအာင္မင္းကို ဘယ္ေလာက္မ်ားတုိက္လႊြတ္လိုက္သလဲ၊ အခုေအာင္မင္း အိမ္ေရွ႕မွာ လာရမ္းေနလို႕
ရဲက လာဖမ္းသြားၿပီ” တဲ့။ ေရာ၊ အမႈက ကိုယ့္ဘက္ျပန္ပတ္လာပါပေကာဗ်ာ။ ေနာက္ေန႕မနက္ ေအာင္မင္း ခံဝန္နဲ႕
ျပန္ထြက္လာေတာ့မွ အေၾကာင္းစံုသိရတာက မေန႕ညက သူ႕အေမအိမ္မျပန္ဘဲ ခင္မာလာငွားထားတဲ့ ေတာင္လံုးျပန္
ရပ္ကြက္က အိမ္ကို သြားေတာ့ ခင္မာလာ သူ႕မိဘေတြရွိတ့ဲ သန္လ်င္ကို ျပန္သြားတာသိရသတဲ့။ ဒါနဲ႕ ေတာင္လံုးျပန္
ကေန သန္လ်င္ကိုဆက္လုိက္သြားၿပီး သူ႕ေယာကၡမေတြအိမ္ေရွ႕မွာ ျခံစည္း႐ုိးေတြ႐ိုက္ခ်ဳိးၿပီးရမ္းသတဲ့ဗ်ာ။ ေအာင္မင္း
တပ္တ့ဲ ရမ္းရျခင္းအေၾကာင္းရင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ သူနဲ႕ခင္မာလာ မကြဲကြဲေအာင္ သူ႕ေယာကၡမေတြက ပူးေပါင္း
ၾကံစည္မႈတ့။ဲ ေနာက္ေတာ့ ေယာကၡမေတြ အသည္းစြဲျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕သမီးေလးကို သူနဲ႕ ထည့္လိုက္ဖုိ႕လည္း အေရးဆုိ
သတဲ့။ ေအာင္မင္းေျပာတာ က်ေနာ္နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ ခင္မာလာ့ကို ေအာင္မင္းက တခ်က္မွ အျပစ္မဆုိတာကုိ
သတိထားမိသဗ်။ ေအာ္ ... လူတကာကုိလုိက္ရမ္းေနတဲ့ ေအာင္မင္းတေယာက္ ခင္မာလာ့ဘက္ကို မရမ္းရဲဘဲ
ကုပ္ေနပါေရာ့လား လို႕ေတြးမိပါတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ ျပႆနာဟာ လြယ္လြယ္နဲ႕ ရွင္းလုိ႕ရမဲ့

အဆင့္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာသိေနတာနဲ႕ ေအာင္မင္းကို အၾကံ
ေပးတာ၊ ေဆြးေႏြးတာ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ သူေျပာ
တာ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနလုိ္က္တာ ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊
ေအာင္မင္းဟာ ကိုျမင့္ေဌးနဲ႕ အဖြဲ႕က်ၿပီး မုိးလင္းတာနဲ႕
က်ေနာ့္ ႐ံုးကို ေရာက္ေရာက္ေနပါေတာ့တယ္။ တခါတခါ
မူးလာရင္ ခင္ဝင္းကို အျပတ္ရွင္းမယ္ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ
မ်က္ရည္တစမ္းတစမ္းနဲ႕ ဓားႀကိမ္းႀကိမ္း ေနျပန္ပါတယ္။
က်ေနာ့္ လက္စြဲေတာ္ လူမုိက္ေတြကိုလည္း တဖက္လွည့္
စည္း႐ံုးသလိုလိုေလွ်ာက္လုပ္ေနျပန္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း
ေျပာရရင္ ေအာင္မင္းကုိ က်ေနာ္သနားမိပါတယ္။ သူ႕ခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡကိုလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာႏုိင္ပါတယ္။ မိသားစု
မခြဲမခြာေနလိုတ့ဆ
ဲ ႏၵကုိ က်ေနာ္ နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ ခက္ေနတာက အမွားအမွန္ကုိ ေဝခြႏ
ဲ ုိင္တ့ဉ
ဲ ာဏ္ပညာ ခ်ဳိ႕တဲ့မႈ
နဲ႕ မတည္ၿငိမ္တ့ဲ သူ႕စိတ္ပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခင္မာလာနဲ႕ခင္ဝင္းသတင္းဟာ ရန္ကုန္ပန္းဆုိးတန္းတဝိုက္မွာ မၾကားဖူးသူ မရွိ
သေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ထုတ္ေပးတဲ့ ေနရာတဝိုက္မွာ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း တြဲသြားတြဲလာ လုပ္
ေနၾကပါၿပီ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္တြဲလ်က္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဆံုခ့ပ
ဲ ါေသးတယ္။
ခင္မာလာကေတာ့ ခင္ဝင္းကုိ က်ေနာ္နဲ႕ေျပာင္ေျပာင္ပဲ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ကိုခင္ဝင္း ကမ္းေပးတဲ့ လက္ကုိ ဆြဲယူ
လႈပ္ရမ္းရင္း သူ႕မ်က္ႏွာကုိ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေယာက္်ားတို႕တတ္အပ္ေသာ အတတ္ပညာ ကိုယ္စီနဲ႕ အသံတိတ္အေမး
အေျဖ လုပ္လုိက္မိပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္မွာ ကိုခင္ဝင္းက “ရက္စ္” လို႕ေျဖတယ္လို႕ အဓိပၸါယ္ထြက္ပါတယ္။
မွားခ်င္လည္း မွားေပမေပါ့။ သုိ႕ေသာ္ ဒီဇာတ္လမ္းႀကီးဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အေျဖထြက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ေသြးထြက္သံယို
ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္းျဖစ္၊ ဘယ္ဘက္ကတြက္တြက္ စိတ္ႏွလုံးမခ်မ္းေျမ့စြာနဲ႕ နိဂံုးခ်ဳပ္ဖုိ႕
သာ ရွိပါေတာ့တယ္။ ခင္မာလာဟာ ေနာက္ဆုတ္ဖို႕မစဥ္းစားေတာ့တာလား၊ ဘယ္အရာကိုမဆုိ ေက်ာ္ျဖတ္ရင္ဆုိင္
ေတာ့မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ေလသလားေတာ့ မသိပါဘူး။ က်ေနာ့္ကုိ ကိုခင္ဝင္းနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးပုံက “ဒါ ကၽြန္မ
ေနာက္ထပ္ယူမယ့္ ေယာက္်ားပဲ” လုိ႕ အသိေပးတ့ဲ ပံုစံျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မလဲဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 35

ခင္မာလာ ဒီလုိအခ်ဳးိခ်ဳိးေလ၊ ေအာင္မင္း ပုိပိုေပါက္ကြဲေလ

ေပါ့ဗ်ာ။ ခင္မာလာက ေတာင္လံုးျပန္အိမ္မွာလည္း မေန
ေတာ့ဘဲ သန္လ်င္က သူ႕မိဘေတြအိမ္ကို ေျပာင္းေနပါ
တယ္။ ေအာင္မင္းကေတာ့ ခင္မာလာကို ေတြ႕ခ်င္ရင္
ပန္းဆုိးတန္းတဝုိက္မွာ ေယာင္လည္လည္နဲ႕ ေလွ်ာက္လုပ္
ေနတာပါပဲ။ ထူးဆန္းတာက ေအာင္မင္းဟာ ခင္မာလာကုိ
လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ ပြဲမၾကမ္းရဲဘူး ဆုိတာပါပဲ။ ေနာက္တခ်က္
က ခင္မာလာ့ေမာင္ ဝင္းျမင့္နဲ႕ေအာင္မင္းက တတြတ
ဲ ဲြ လုပ္
ေနတာ ဆုိေတာ့ ဝင္းျမင့္ကုိ အလိမၼာနဲ႕ထိန္းေနတာလည္း
ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းက ႐ႈပ္သထက္႐ႈပ္လာတာကို
ဝင္းျမင့္ကိုယ္တုိင္ က်ေနာ့္ကို ဝန္ခံဖူးပါတယ္။ ကိုသက္ခုိင္
ရာ၊ မာလာနဲ႕က်ေနာ္က ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲသာေျပာရတယ္။
က်ေနာ့္ၾသဇာ မေညာင္းဘူး။ မာလာက လုပ္လုိက္ရင္
တဇြတ္ထိုးခ်ည္းပဲ။ က်ေနာ္လည္း မေျပာသာဘူး ျဖစ္ေန
တယ္။ ဒီေကာင္မေလး ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနတယ္
ဆုိတာ က်ေနာ္လည္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး ဆိုပဲ။
ဒီလုိနဲ႕ ခင္မာလာက ေအာင္မင္းကို အေတြ႕မခံ၊ ေအာင္မင္း
ကလည္း သန္လ်င္မွာ ေျခခ်ဳပ္ခံဝန္သေဘာမ်ဳိး လုပ္ထားရေတာ့ ေယာကၡမအိမ္ သြားရမ္းဖို႕ကလည္း မျဖစ္ႏုိင၊္
ခင္ဝင္းနဲ႕ ခင္မာလာကလည္း ႏွစ္ေယာက္တည္းေနခ်င္တယ္ဆုိတ့ဇ
ဲ ာတ္ကို ဆက္က။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေအာင္မင္း
က်ေနာ့္႐ံုးမွာ ေန႕ေရာညေရာ လာမူးေနတာသာ အဖတ္တင္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ေအာင္မင္း ခံယူခ်က္
တမ်ဳိးေျပာင္းလာျပန္ေရာ။ အဲဒါက သူ႕သမီးေလးကို သူနဲ႕ေခၚထားခ်င္တယ္ဆုိတာပဲဗ်ာ။ ခင္မာလာနဲ႕ ကြဲခ်င္ ကြဲေပ
ေစေတာ့။ လင္မယားကြဲရင္ သမီးေလးရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူအျဖစ္ သူ႕လက္ထဲကို သူ႕သမီး ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးပါလို႕
က်ေနာ့္ကို နားပူျပန္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒါလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေခ်အလြန္နည္းပါတယ္။ ထံုးစံအားျဖင့္ သမီးမိန္းကေလးကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္
ခြင့္ဟာ မိခင္သာ ရဖုိ႕မ်ားပါတယ္။ ခင္မာလာ့ စာရိတၱနဲ႕ပတ္သက္လုိ႕ အလြန္ခုိင္မာတိက်တဲ့ အေထာက္အထားေတြ
လိုပါတယ္။ ဒီလုိ အေထာက္အထားရဖုိ႕ ဆုိတာကလည္း မလြယ္ကူတ့က
ဲ ိစၥပါ။ အေျခအေနအားလံုးကို ေအာင္မင္းကို
ရွင္းျပေတာ့ သူကခပ္ငူငူႀကီးငိုင္ဆင္းသြားပါတယ္။ လက္ေတြ႕အေျခအေနနဲ႕စဥ္းစားၾကည့္ရင္လည္း လက္ရွိ စီးပြားေရး
အေနအထား၊ ေအာင္မင္းရဲ႕စ႐ုိက္နဲ႕ ေအာင္မင္းဟာ သူ႕သမီးေလးကုိ လူတလံုး သူတလံုး ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ဖုိ႕ လြယ္ကူ
တ့ဲကိစၥေတာ့ မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။
အားလံုးကို ျခံဳငံုၾကည့္လိုက္ရင္ ေအာင္မင္းက ခင္ဝင္းနဲ႕ခင္မာလာကို သတ္ရင္သတ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဝင္းနဲ႕
ခင္မာလာက ေအာင္မင္းက လက္စတုံးရင္တံုး၊ ဒီႏွစ္လမ္းပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ တခုေသာေန႕မွာေတာ့ ေအာင္မင္းဟာ
သူ႕အေမနဲ႕အတူ က်ေနာ့္႐ံုးခန္းကို ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ ေအာင္မင္းအေမက ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႕ စဥ္းစားေတြးေတာ
တတ္ပံု ရပါတယ္။ ဦးသက္ခုိင္ရယ္၊ က်မသားကုိ ဒီကေလးမေလးနဲ႕ တရားဝင္ကြာရွင္းနုိင္ေအာင္ ကူညီေပးေစ့ခ်င္ပါ
တယ္ တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ေျပာမထြက္လို႕သာေနရတာ၊ ဒီနည္းလမ္းဟာ နာက်င္မႈရွိေပမဲ့ အက်အဆံုးအနည္းဆုံးလမ္း
ဆုိတာ သေဘာေပါက္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအာင္မင္းစိတ္ကုိသိေနတဲ့ က်ေနာ္က ... အမႀကီးရယ္ ကြာတာရွင္းတာကို
က်ေနာ္ လိုက္ကူညီေပးႏုိင္ပါတယ္။ အမႀကီးသား စိတ္ပုိင္းျဖတ္ႏုိင္ဖုိ႕သာ လုိရင္းပါ။ သူ႕ကုိသာ ထပ္ၿပီးေမးပါအံုး ...
လို႕ တုိတုိပဲ ျပန္ခ်ည္လိုက္ရပါတယ္။ ေအာင္မင္းကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ေခါင္းႀကီးငိုက္စုိက္နဲ႕ေပါ့။
ေနာက္ဆံုး ေအာင္မင္းဟာ သူ႕အေမနဲ႕ က်ေနာ့္႐ံုးခန္းကုိ သံုးေလးႀကိမ္ေပါက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ေအာင္မင္းဟာ
အထုိက္အေလ်ာက္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖစ္လာပါတယ္။ “အကို၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မိန္းမမရွားပါဘူးအကိုရာ၊ က်ေနာ္
“လာ့” ကို ကြာလုိက္ေတာ့မယ္။ သမီးေလးကို ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္နဲ႕ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ေခၚထားႏိုင္ဖုိ႕
က်ေနာ္ႀကိဳးစားမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်လာရင္ တရား႐ံုးကေန စကားေျပာမယ္တ့။ဲ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 36

က်ေနာ္လည္း သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်ၿပီး ကူညီေပးမယ္လို႕ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာလည္း

တမ်ဳိးႀကီး ပါပဲဗ်ာ။ ဒီလုိကိစၥမ်ဳိးကူညီရတာ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ မခ်မ္းေျမ့စရာ ေကာင္းတာကလား။ သိပ္ေတာ့
တက္တက္ႂကြႂကြ ရွိလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။

အဲဒီညမွာ ခင္မာလာ့ဆီ အက်ဳိးအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေတာ့ ခင္မာလာက မဂၤၤလာစုံတြဲ သိန္းထီေပါက္တ့ေ

ဲ လသံနဲ႕
“ေသခ်ာရဲ႕လား ကိုသက္ခိုင္၊ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ ကိုသက္ခုိင္ရယ္၊ က်မဘယ္ေန႕ ဘယ္႐ံုးကို လာခဲ့ရမလဲ” တဲ့။
ဝမ္းသာလံုးဆို႕ေနတဲ့ အသံဟာ ေတာ္ေတာ္ကို သိသာသဗ်ာ။
၁၉၉၅-ခုႏွစ္၊ တခုေသာလ၊ တခုေသာေန႕မွာေတာ့ ေအာင္မင္းနဲ႕ ခင္မာလာဟာ လိႈင္ျမဳိ႕နယ္ တရား႐ံုးမွာ ကြာရွင္းခဲ့
ၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႕က ခင္မာလာဟာ သူ႕အေမ၊ သူ႕အမ ေက်ာင္းဆရာမတေယာက္နဲ႕အတူ ပါပလစ္ကာ
ကားေလးနဲ႕ လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္တရား႐ံုးကုိ ေရာက္လာပါတယ္။ ေအာင္မင္းကေတာ့ က်ေနာ့္ကားေပၚမွာ ပါလာပါတယ္။
ေအာင္မင္းအေမေတာ့ ပါမလာပါဘူး။ က်ေနာ္ရယ္၊ ကိုျမင့္ေဌးရယ္၊ ဘားလားရယ္လည္း ပါသေပါ့ဗ်ာ။
ေအာ္၊ ဒါနဲ႕ ကမာရြတ္တရား႐ံုးကုိ ေရြးလုိက္တာ က်ေနာ့္ အစီအမံဗ်။ အဲဒီ႐ံုးက ဥပေဒအရာရွိ ဦးသန္းထြန္းတို႕၊ တရား
သူႀကီး ဦးတင့္ေဝတို႕ဆုိတာ က်ေနာ္န႕ဲ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းေတြ၊ ကုိသန္းထြန္းဆို ဥပေဒ စာေပးစာယူ တက္တုန္း
က စာေမးပြဲေတြမွာ ေဘးခ်င္းကပ္ က်ခဲ့ၾကတာ။ ကိုသန္းထြန္းၾကည့္ရတာ စာေမးပြဲခန္းထဲသာ ဝင္လာခဲ့တာ၊ ဘာစာမွ
က်က္လာပံုမရဘူး။ ပထမႏွစ္ကေန ေနာက္ဆံုးႏွစ္အထိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအေျဖလႊာေတြဟာ က်ေနာ့္ ေကာင္းမႈေတြ
ခ်ည္းပဲဗ်ာ။ သူက အခု လွဳိင္တရား႐ံုးမွာ ဥပေဒအရာရွိ ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ဒါနဲ႕ စကားမစပ္ ကိုသန္းထြန္းဆုိတ့ဲ ေမာင္
ကလည္း တကယ့္အထုပ္႐ႈပ္ဗ်ာ။ ေနဦး၊ သူကသာ အထုပ္႐ႈပ္လို႕သာ ေျပာရတာ၊ သူ႕ဇနီးက အလယ္တန္း
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးဗ်။ သူ႕သမီး တေယာက္လည္းေဆးေက်ာင္းတက္ေနတယ္၊ တကယ့္ တည္တည္တန္႕တန္႕
ဂုဏ္သေရရွိမိသားစုပါ။ သူတေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ေဖာက္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း သူနဲ႕
က်ေနာ္ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကားဆံုမိၾကတယ္။ က်ေနာ္ ပဲခူးမွာကန္ထ႐ုိက္ေနတုန္း ကုိသန္းထြန္းက သူ႕မိတ္ေဆြ ဥပေဒ
အရာရွိတေယာက္ ပဲခူးတုိင္းဘက္ကုိ ေျပာင္းမိန္႕က်ေတာ့ ပဲခူးတုိင္း၊ တုိင္းမင္းႀကီး ဦးခ်စ္ေမာင္နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးပါ
ဆိုလို႕ သူ႕ကုိပဲခူးေခၚသြားခဲ့ဖူးတယ္။ ပဲခူးကုိေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ကညႀကီးမင္းႀကီးဆုိေတာ့ မနက္က်မွပဲ တုိင္းမင္းႀကီး
ဆီေခၚသြားေတာ့မယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႕စတည္းခ်တဲ့ ဇီဇဝါတည္းခုိခန္းမွာသူ႕ကုိအခန္းတခန္းေပး၊ အိပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။
ဒီမွာတင္ မအိပ္ခင္ေသာက္ခ်င္လွခ်ည့္ဆုိတာနဲ႕အန္ဖတ္ဆုိ႕ခါနီးနီးတိုက္လုိက္တာမူးလည္းလာေရာ ေနာက္ထပ္တမ်ဳိး
တိုးလာျပန္ပါေလေရာ။ ထံုးစံအတုိင္းေပါ့ဗ်ာ၊ မူးလာေတာ့ အေဖာ္မပါဘဲ မအိပ္ရဲေတာ့ဘူးေပါ့။ က်ေနာ္ကလည္း
နားေအးရင္ၿပီးေရာ၊ ဇီဇဝါမွာ တည္းေနတဲ့ နတ္မိမယ္ေလးတေယာက္နဲ႕ ခ်ိတ္ေပးလုိက္တယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီကိစၥမ်ဳိး
မကင္းေပမဲ့ မူးလာရင္ ေလွ်ာက္အပင္လိမ္သလုိမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္တတ္ဘူးဗ်။ သူ႕လိုင္းနဲ႕သူ၊ သီးသီးျခားျခားေလး
လုပ္တတ္တ့ဲ အက်င့္ရွိတယ္။
ညဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္ က်ေနာ့္အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ၿပီး အိပ္မယ္လို႕ေခါင္းခ်ကာရွိေသး၊ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက က်ေနာ့္
အခန္းကုိ တဒုန္းဒုန္း လာထုသဗ်ာ။ က်ေနာ္က တံခါးဖြင့္ေပးၿပီး ဘာမ်ား ေသေရးရွင္ေရး ျဖစ္လာသတုန္း ေမးေတာ့၊
ကုိေရႊြသန္းထြန္းက ... ေဟ့ ကိုသက္ခိုင္၊ ေမာင္ရင္ကူညီမွ ျဖစ္မယ္ လုပ္ပါအုန္း ... တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း မူးမူးနဲ႕
အိ္ပ္ခ်င္စိတ္လည္းမ်ားေနေတာ့ စိတ္တုိတုိနဲ႕ ဘာကူညီရမွာလဲဗ်ာ လို႕လည္းေျပာလိုက္ေရာ၊ ကုိယ္ ဒီကေလးမေလး
ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း သံေယာဇဥ္ ျဖစ္သြားၿပီတ့။ဲ အဲဒါ ကိုယ္တို႕ လက္ထပ္လို႕ရေအာင္ ဒီညပဲ ေမာင္ရင္ ကူညီပါအံုးတဲ့။ ကဲ၊
ၾကည့္ေပေတာ့ဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏုိင္တ့လ
ဲ ူလဲလို႕။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း အိပ္ခ်င္စိတ္ေပ်ာက္သြားၿပီး
ဒီမယ္ ကိုသန္းထြန္း၊ ငွက္ကုိ ငွက္လုိသေဘာထား၊ ခင္ဗ်ားကေလးေလးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဟုိဟာခင္သလုိ ဒီဟာ
ခင္သလုိ လာလုပ္မေနနဲ႕လို႕ ခပ္ဆတ္ဆတ္ျပန္ေျပာေတာ့ သူကမ်က္ႏွာထားတည္တည္နဲ႕ ... သက္ခိုင္ရာ၊ ခ်စ္ျခင္း
ေမတၱာဆုိတ့သ
ဲ ေဘာတရားကုိ မင္းမသိေသးတာပါ။ ကုိယ္အတည္ေျပာေနတာပါ။ သူ႕ကို ကိုယ္တကယ္ အတည္
လက္ထပ္ယူမွာပါ တဲ့။ လုပ္ျပန္ေရာ။ ၾကည့္၊ သူ႕အသက္က ေလးဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ က်ေနာ့္ထက္ ဆယ္ႏွစ္နီးပါး
ႀကီးတယ္။ သူေတြ႕ရာမိန္းမနဲ႕ ႐ႈပ္ခ့သ
ဲ မွ် ဇာတ္လမ္းေတြလည္း က်ေနာ္သိၿပီးသားေတြခ်ည္းပဲ။ ႐ႈပ္တာ ႐ႈပ္လို႕ ရပါ
တယ္၊ ေတြ႔ရာမိန္းမ ဆုိင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ ေကာက္ယူမယ္လုပ္တာေတာ့ ေၾကာင္လြန္းတယ္ ထင္လုိ႕ပါဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 37

နာရီဝက္သာသာေလာက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးအေၾကာင္းျပၿပီး နားခ်လို႕လည္း မရ၊ အခ်ိန္မေတာ္ ညတနာရီေလာက္မွာ ဘယ္မွာ

လာၿပီး တရားသူႀကီးနဲ႕သက္ေသေတြ ေခၚလုိ႕ရမလဲဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ့္ကုိ အံုးစားတဲ့သူ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္လည္း
မတတ္သာတဲ့အဆံုး ... ဒီလုိလုပ္ ကိုသန္းထြန္းရာ။ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႕ ခင္ဗ်ားတို႕လက္ထပ္ႏုိင္ေအာင္ က်ေနာ္ စီစဥ္
ေပးမယ္။ ဒီည ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္အခန္းမွာပဲ အိပ္လုိက္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားေကာင္မေလး သေဘာထား
တီးေခါက္ၾကည့္ရေအာင္ ခင္ဗ်ားအခန္းထဲ က်ေနာ္ေရႊ႕အိပ္မွျဖစ္မယ္ ... လုိ႕လည္း ေျပာလုိက္ေရာကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက
ဒါျဖင့္ရင္လည္း ေမာင္ရင့္အခန္းမွာပဲ ေမာင္ရင္အိပ္ပါေတာ့၊ မနက္က်ရင္သာစီစဥ္စရာရွိတာစီစဥ္ေပးပါတဲ့။ ကဲ၊ ၾကည့္။

အခု ေအာင္မင္းတို႕ကြာရွင္းမဲ့ကိစၥကို အဲဒီကုိသန္းထြန္းကုိ

အပူကပ္ရေတာ့ေပါ့ဗ်ာ။ အေရးထဲ ကြာတာရွင္းတာကုိ
ဝုိင္းေကာင္းေကာင္းလုပ္ေပးရမယ္ဆိုၿပီး ကတိေတာင္းေန
ေသးသဗ်။ တရားသူႀကီး ဦးတင့္ေဝေရွ႕မွာ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္
ကုိ လက္မွတ္ထုိးၾကေတာ့ ခင္မာလာက
တက္ႂကြလန္းဆန္းေနသေလာက္ ၾကက္ႀကီးလည္လိမ္ထား
သလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ေအာင္မင္းပံုစံကုိ က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ထဲက
မထြက္ဘူးဗ်ာ။ ဂ်ာကင္အက်ီအေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး
ဝတ္ထားတဲ့ ေအာင္မင္းဟာ ေက်ာ့ေနေအာင္ ျပင္ဆင္လာ
တဲ့ ခင္မာလာကုိသံေယာဇဥ္မကုန္တ့မ
ဲ ်က္လံုးေတြနဲ႕လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနေလရဲ႕။ တရားသူႀကီးဦးတင့္ေဝက ခင္ဗ်ားတုိ႕
ေသခ်ာ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၿပီးၾကၿပီလား ေမးေတာ့လည္း ခင္မာလာက ခပ္သြက္သြက္ျပန္ေျဖသေလာက္ ေအာင္မင္း
ကေတာ့ မပြင့္တပြင့္၊ မၿငိမ့္ခ်င္ၿငိမ့္ခ်င္နဲ႕ ေခါင္းၿငိမ့္ရွာေလရဲ႕ဗ်ာ။
ဒီလုိနဲ႕ သံသာေလကမ္းတုိင္၊ တူၿပိဳင္ေလကူးဖုိ႕ ရည္ရြယ္ခ့ၾဲ ကတဲ့ ေအာင္မင္းနဲ႕ခင္မာလာ ဇာတ္လမ္းဟာ ခ်စ္ခင္
ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံျခင္းကား ေကြကြင္းေနာက္ဆံုး နိဂံုးတုိင္ခ့ပ
ဲ ါေတာ့တယ္။ ေနာက္တလေလာက္ၾကာေတာ့ လား႐ႈိး
စီမံကိန္းလည္းၿပီး၊ ခင္မာလာ ရသင့္ရထို္က္တာ ခြဲေဝေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း ခင္မာလာကို က်ေနာ္ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္
ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ တေန႕ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္စိန္တေယာက္ ႐ံုးကိုေရာက္လာၿပီး စကားမစပ္ေျပာေတာ့မွ
ခင္မာလာဟာ ကိုခင္ဝင္းနဲ႕ မညားဘူးဆိုပဲ။ တတိယေျမာက္ပုဂၢဳိလ္ သေဘၤာသားတေယာက္နဲ႕ ညားၿပီး စကၤာပူကုိ
ထြက္သြားၿပီ တဲ့။ ေအာ္ ... မိန္းမ၊ မိန္းမလုိ႕ပဲ ညည္းခ်င္းခ်ရမလိုပါလားဗ်ာ။
ခင္မာလာကုိ ေနာက္ထပ္မေတြ႕ရေတာ့ေပမဲ့ ေအာင္မင္းနဲ႕ကေတာ့ ေရစက္က မကုန္ႏုိင္ဘူးထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ခင္မာလာနဲ႕
ကြာရွင္းၿပီးတဲ့ေန႕ကစၿပီး ေပ်ာက္သြားလိုက္တ့ဲ ေအာင္မင္းဟာ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္အၾကာမွာ ဘုန္းႀကီးလမ္း
က က်ေနာ့္႐ံုးခန္းကုိ ျဗဳန္းဆုိေပါက္ခ်လာျပန္ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ေအာင္မင္းနဲ႕က်ေနာ္ဟာ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ဆံုျခင္းပါ
ပဲ။ စိတ္မေကာင္းစရာခြဲခြာျခင္းပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း ကံေကာင္းလို႕လူသတ္မႈမျဖစ္လုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ျဖစ္ပုံကဒီလုိဗ်ာ။
အဲဒီေန႕ သူေရာက္လာေတာ့ မနက္ဆယ္နာရီ ဝန္းက်င္။ ခပ္ေၾကာ့ေၾကာ့ ဝတ္စားဆင္ယင္ၿပီး ႐ံုးထဲကုိ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္
ဝင္လာတာပါပဲ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ... အကို႕ညီ သေဘၤာလို္က္ေနတယ္ အကိုရ ... တဲ့။ က်ေနာ္ ေနာက္မိန္းမ ယူ
ေတာ့မယ္။ ဟုိမိန္းမနဲ႕ျပတ္သြားတာ အကို႕ေက်းဇူးပဲ ... ဘာညာဆိုၿပီး အေသးသံုးေလး ေငြသံုးေသာင္းေလာက္
လုပ္ပါအံုးတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ေငြသံုးေသာင္းဟာ က်ေနာ့္အတြက္ မခက္လွပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ့္
လက္ထဲမွာ ေငြသားမရွိတ့ဲ အခ်ိန္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႕ ဒီလုိလုပ္ပါ ေအာင္မင္းရာ၊ ငါ့ကို ေငြလာပုိ႕မယ့္လူ ရွိပါတယ္။
ေန႕လည္ေလာက္ တေခါက္ျပန္လာလုိက္ ဆုိေတာ့လည္း က်ေနာ္ဒီမွာပဲေစာင့္မယ္တ့။ဲ ဒီလုိဆုိ မင္းဒီမွာ ထိုင္ေစာင့္
မယ့္ အတူတူ၊ ေအာက္ထပ္ကဆုိင္မွာ ႀကိဳက္သေလာက္သာ မွာစားထားလိုက္၊ ေသာက္ခ်င္တာမွာေသာက္ေပေတာ့
လုိ႕ ေစတနာေရစီးကမ္းၿပိဳလို္က္မိေရာဗ်ာ။
ဆယ္နာရီေလာက္မွာ ေအာက္ထပ္က ဆုိင္ကုိ ဆင္းသြားၿပီးေသာက္ေနတဲ့ ေအာင္မင္းဟာ က်ေနာ့္ဆီလာသမွ်
ဧည့္သည္ေတြကို ေအာက္ထပ္ကေနဆီးႀကိဳၿပီး ဒကာခံေနလို္က္တာ ေန႕လည္ တနာရီေလာက္လည္းေရာက္ေရာ
ေအာက္ထပ္ စားေသာက္ဆုိင္က ဘီလ္ေရာက္လာလို႕ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တေသာင္းေျခာက္ေထာင္တ့။ဲ ဒီၾကားထဲ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 38

ဘီလ္ယူလာတဲ့ က်ေနာ့္ ႐ံုးဝန္ထမ္း ေက်ာ္ေအးက ဆရာ၊ ကိုေအာင္မင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ဆရာ့ကိုလည္း

ေပါက္ကြဲေနတယ္ တဲ့။
ဒီလိုဆိုလည္း ျမန္ျမန္ဇာတ္လမ္းသိမ္းလုိ္က္ရေအာင္ ေအာင္မင္းကိုေခၚလုိက္ေတာ့ကြာ။ ေငြလာယူခုိင္းလုိက္ေတာ့လို႕
ေျပာလုိက္ရတာေပါ့။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပါပဲဗ်ာ၊ ေအာင္မင္းဟာ ေလွခါးကေနဒယီးဒယုိင္နဲ႕ က်ေနာ့္ကို မေအေရာ ႏွမပါ
ေကာ္ဆဲၿပီး ႂကြျမန္းလာပါေလေရာ။ က်ေနာ္လည္း လက္ထမ
ဲ ွာ အဆင္သင့္ကိုင္ထားတဲ့ ေငြသုံးေသာင္းပါ စာအိတ္ကို
ကိုင္ရင္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။
႐ံုးခန္းမွာ တျခားဧည့္သည္ေတြလည္းေရာက္ေနေတာ့
စိတ္ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆံုးထိန္းၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန
ေလေအးေလးနဲ႕ ေအာင္မင္းရာ၊ ဘာျဖစ္လာျပန္တာတုန္း
လုိ႕ ေမးလိုက္တာ စကားေတာင္မဆံုးေသးဘူးဗ်ာ။ သူ႕
လက္ကုိ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာထားၿပီး ဖြက္ယူလာတဲ့
မႏၱေလးဘီယာ ပုလင္း ႏွစ္လံုးနဲ႕ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာဆီကုိ
ဝွီးကနဲ ဝွီးကနဲေနေအာင္ လွမ္းပစ္ထည့္ လိုက္ပါေလေရာ။
က်ေနာ္ ေခါင္းကုိင့ၿဲ ပီးေရွာင္လုိက္ေတာ့ ဘီယာပုလင္းေတြ
ဟာ က်ေနာ့္ေနာက္က နံရံန႕ဲ ထိၿပီး ေဖာင္းကနဲ၊ ေဖာင္းကနဲ
ကြဲကုန္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္းေစလုိတ့စ
ဲ ိတ္နဲ႕ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သည္းခံခ့ပ
ဲ ါၿပီ။
သူတို႕လင္မယားအၾကား ဇာတ္႐ႈပ္ထဲမွာလည္း မျဖစ္သင့္တာမျဖစ္ရေအာင္ မဝင္သင့္ဘဲ ဝင္ရွင္းခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ စိတ္သစ္
လူသစ္နဲ႕ ဘဝတခုကို ထူေထာင္ေနရမဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာအခ်ဳိးမွမေျပာင္း၊ သမီးေလးမ်က္ႏွာလည္း မေထာက္၊ ထင္တုိင္း
ၾကဲေနတဲ့ ေအာင္မင္းကုိ လည္မ်ဳိေျပးညႇစ္ၿပီး က်န္တ့လ
ဲ က္တဘက္နဲ႕ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ရက္ရက္
စက္စက္ ထုိးပစ္လုိက္မိပါေတာ့တယ္။ လက္သီးဒဏ္နဲ႕ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ပံုကနဲ လဲက်သြားေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ
ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္က ေဒါသအရွိန္မေျပတာနဲ႕ ေသသြားလည္းေအးေရာကြာ ဆုိၿပီး
သူ႕အုတ္ဆက္ခ်က္ေကာင္းကုိေျခဖမိုးနဲ႕အားကုန္ထည့္ၿပီး ျဖတ္ကန္လိုက္တာ ေအာင္မင္းဟာ ၾကက္ဝိုင္းမွာ ၾကက္မ်ား
အမႊန္အခြပ္ခံရသလုိ ဆန္႕ငင္ဆန္႕ငင္နဲ႕ အေၾကာဆြဲသလုိ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဇတ္ကနဲ ဇတ္ကနဲ တြန္႕တြန္႕ၿပီး
အသက္ငင္ေနသလုိ ျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဒီတခါေတာ့ လက္လြန္သြားၿပီးဆိုၿပီး သတိျပန္ဝင္လာပါတယ္။
အမွန္ေတာ့ ေအာင္မင္း ဒီလုိရမ္းကားတာ ထူးဆန္းတာမွ မဟုတ္တာ၊ က်ေနာ္ကသာ ႐ံုးမွာေရာက္ေနတဲ့ ဧည့္သည္
ေတြ ေရွ႕မို႕ ရွက္ရမ္းရမ္းမိတာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္။
က်ေနာ့္ ႐ံုးအဖြဲ႕သားေတြ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေအာင္မင္းကုိ ႏွာႏွပ္ၿပီး ကားတစီးေပၚ တင္ေပးလုိက္ၾက
ပါတယ္။ တနာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေအာင္မင္းဦးေလးဆိုတ့သ
ဲ ူက က်ေနာ့္႐ံုးကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီး အမႈဖြင့္မယ္
လက္စားေခ်မယ္ လုပ္လာျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ခင္ဗ်ားတူကို ေသခ်ာေမးဗ်ာ။ ဘယ္သူလြန္သလဲလို႕၊ က်ေနာ္
လြန္တယ္ထင္ရင္ ႀကိဳက္တ့လ
ဲ မ္းကသာတက္ခ့ေ
ဲ ပေတာ့လုိ႕ ေျပာၿပီးဖုန္းကို ေဆာင့္ခ်ပစ္လုိ္က္တယ္။
ေအးဗ်ာ၊ အဲဒီေန႕ဟာ ေအာင္မင္းနဲ႕ေနာက္ဆံုးေတြ႕ျခင္း
ေနာက္ဆံုး ခြဲခြာျခင္းပါပဲ။ ေဒါသတရားေၾကာင့္ ဒီထက္
ေစာၿပီး ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့မလုိ႕ဗ်ာ။ အင္း ... ဒီအခ်ိန္
ဆို ေအာင္မင္းသမီးေလးေတာင္ အပ်ဳိေပါက္ ျဖစ္ေလာက္ၿပီ
ထင္ပါရဲ႕။
ေအာင္မင္းနဲ႕ က်ေနာ္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖိုက္တင္ပေလး
ခဲတ
့ ာေတြကုိ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာဟာ ဂုဏ္ယူၿပီး ေျပာေန
တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္က
ေျပေျပလည္လည္ ျဖစ္ေနခ်ိန္၊ ေအာင္မင္းက ကမၻာပ်က္ေန
တဲ့ အခ်ိန္မို႕ ျပန္စဥ္းစားရင္ စိတ္မေကာင္းစရာေတြခ်ည္း
ပါပဲ။ က်ေနာ့္ပင္ကုိယ္စိတ္ဟာ အားႀကီးသူက အားနည္းသူကုိ ႏိုင္တိုင္းလုပ္တာကို လက္ခံသူမဟုတ္ပါဘူး။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 39

ႏိုင္တုိင္းမလုပ္နဲ႕ဆုိတာ ႐ူပေဗဒ ပါေမာကၡ ေဒါက္တာျမင့္ေဝ ဆံုးမခဲ့တ့စ

ဲ ကားဗ်။ အဲဒီ ဆံုးမစကားေျပာခ့ဲတ့ေ
ဲ န႕က
အျဖစ္အပ်က္ကုိ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ဆယ္တန္းေအာင္တ့ႏ
ဲ ွစ္တုန္းက သမုိင္းေကာလိပ္ထဲ
က အေဆာင္ေတြမွာ တကၠသိုလ္ေတြ မဖြင့္ခင္ စက္မႈလုပ္အားေပးဆိုၿပီး စခန္းသြင္းခဲ့ဖူးတယ္။ က်ေနာ္က ေမခေဆာင္
မွာ က်တယ္။ ေမခေဆာင္နဲ႕ ကပ္လ်က္က ဇြဲကပင္ေဆာင္။ က်ေနာ္တုိ႕အေဆာင္မွဴးက သခ်ၤာဌာနမွဴး ေဒါက္တာ
ေက်ာ္ညြန္႕နဲ႕ ေဒါက္တာျမင့္ေဝ ပူးတြဲတာဝန္က်တယ္။ ဇြဲကပင္အေဆာင္မွဴးက ဥပေဒဌာနမွဴး ေဒါက္တာ
တင္ေအာင္ေအး ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက ပညာေရးဝန္ႀကီးက ဗိုလ္မွဴးႀကီးေက်ာ္ၿငိမ္းဗ်။ ဖဆပလေခတ္က ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း
မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီဝန္ႀကီးက စစ္ဗုိလ္ပါ။
တေန႕ေတာ့ ေမခေဆာင္နဲ႕ဇြဲကပင္ေဆာင္၊ အေဆာင္အလုိက္ ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲက်င္းပရင္း ေဘာသမားအခ်င္းခ်င္း
ၿငိကုန္ၾကၿပီး ႏွစ္ဘက္အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားပရိသတ္ေတြပါ ပါတဲ့ ႐ုိက္ပြဲႀကီး ျဖစ္ပါေလေရာဗ်ာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒါက္တာတင္ေအာင္ေအးက ဥပေဒေဒါက္တာဘြဲ႕ယူၿပီးျပန္လာတာမၾကာေသးဘဲ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္
ေနတဲ့ အခ်ိန္၊ ပညာေရးဝန္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာသာေပးေနတဲ့ အခ်ိန္တ့။ဲ
ေမခနဲ႕ဇြဲကပင္ေဆာင္ေဘာလံုးပြဲကေနစတဲ့ အေဆာင္အခ်င္းခ်င္း ႐ုိက္ပြဲသတင္းကုိ ေဒါက္တာ တင္ေအာင္ေအးက
ပညာေရးဝန္ႀကီးဆီကုိ ဦးေအာင္အစီရင္ခံလုိက္တာ ပညာေရးဝန္ႀကီးဟာ ဘာမွ ေမးျမန္းစံုစမ္းမႈမလုပ္ဘဲ ေဘာလံုးပြဲ
တာဝန္ခံ ေဒါက္တာျမင့္ေဝကုိ ေခၚၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႀကိမ္းေမာင္းပါေလေရာတဲ့ ဗ်ာ။
ဝန္ႀကီးအႀကိမ္းခံရာကျပန္လာတဲ့ ေဒါက္တာျမင့္ေဝဟာ က်ေနာ္တို႕ေမခေဆာင္ကေက်ာင္းသားေတြကုိ အေဆာင္
ေလွခါးရင္းမွာ လူစုခုိင္းၿပီး မ်က္ရည္စမ္းစမ္းနဲ႕ ... ငါ့တပည့္တုိ႕ ေသခ်ာမွတ္ထားပါ။ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္ႏုိင္တယ္
ဆုိတုိင္း အားနည္းသူကုိ ဘယ္ေတာ့မွ အႏိုင္မက်င့္မိပါေစနဲ႕တဲ့။ ဒီယဥ္ေက်းမႈထြန္းကားတဲ့ ဒီႏုိင္ငံမွာ ဆရာ
ဆက္မေနေတာ့ဘူးတဲ့။ ေဒါက္တာျမင့္ေဝက တ႐ုတ္ေသြးပါတယ္ထင္တယ္၊ မ်က္ႏွာတခုလံုး နီရဲၿပီး စကားမဆက္
ႏုိင္ေတာ့ဘဲ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္သြားတာ က်ေနာ္အခုထိ ေတြးလုိက္တုိင္း မ်က္ေစ့ထဲမွာ ေပၚေနတုန္းပါပဲဗ်ာ။ အခု
ေဒါက္တာျမင့္ေဝဟာ ျမန္မာျပည္ထဲမွာပဲ ရွိေနေလေသးသလား၊ ျပည္ပႏုိင္ငံတခုခုကိုပဲ ထြက္သြားေလေရာ့သလား
မေျပာတတ္ပါဘူးဗ်ာ။
က်ေနာ္ ေလာေလာဆယ္ေျပလည္ေနတယ္ ဆုိတာကလည္း က်ေနာ့္ဘဝ ကံတရားေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။ ေအာ္ ဒါနဲ႕၊
က်ေနာ့္ ကံတရားဆုိလုိ႕ က်ေနာ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ကုိ ကံေကာင္းသူလို႕ ဆုိရမယ္ဗ်။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ကုိသန္းဝင္းကုိဆို
က်ေနာ့္ကုိေတြ႕တိုင္း “ခင္ဗ်ားဟာ အတိတ္ကံေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့လူ” လုိ႕ ခဏခဏေျပာတတ္တယ္။ သူေျပာမယ္
ဆိုလည္း ေျပာစရာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ကံေကာင္းခဲ့ပံုေတြမ်ား၊ ေျပာျပရင္ ယံုႏုိင္စရာေတာင္မရွိဘူး။ ဗ်ာ ...
ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ရဲ႕ ထူးဆန္းလွတ့ဲ ဘဝကံအေၾကာင္းတရားေတြကို သိခ်င္ျပန္ၿပီလား။ ေျပာတာေပ့ါဗ်ာ၊ အခု
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိပ္ေဆာင္ပိတ္ခါနီးေနၿပီ။ မနက္ပိုင္း ဘုတ္ဆင္းထြက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
ေျပာမွာပါဗ်ာ၊ ေစ်းမကိုင္ရပါဘူး၊ စိတ္ကုိေလွ်ာ့ေနာ္။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 40

tcef ; (76) - aojcif ;w&m;eJ Y axG cif ;upm;cJ h

အျငိဳးႀကီးေလေသာ အခါမဟုတ္မုိးေၾကာင့္ ေနာက္တေန႕နံနက္တြင္ ရဲဘက္တုိ႕ ဘုတ္ဆင္း မထြက္ရေခ်။ အမုိး

အကာမဲ့ ေကာက္လွဳိင္းပံုႀကီးမ်ားလည္း မိုးေရေအာက္တြင္ ဒုကၠရစရိယ က်င့္လ်က္ရွိေလသည္။ အေဆာင္ကို
ပိတ္ထား၍ ရဲဘက္အားလံုး အျပင္ထြက္ခြင့္မရေသာ္ျငား ကၽြန္ေတာ္ကား ရသမွ် အခြင့္အေရးေလးကုိ အိတ္သြန္
ဖာေမွာက္ အသံုးျပဳလ်က္ ကိုသက္ခိုင္ တဲဘက္ကူးသြားခဲ့ရာ သူ႕ဆက္၍ေဟာေလေသာ “သက္ခိုင္၏ဘဝကံတရား”
ဇာတ္လမ္းကို ေအာက္ပါအတုိင္း နာခြင့္ၾကားခြင့္ ႀကံဳခဲ့ျပန္ပါသည္။

က်ေနာ္ ကံေကာင္းတယ္ဆုိတာ ေငြရေပါက္ အႀကီးအက်ယ္ၾကံဳခဲ့တာ၊ အသက္ေဘးက လြတ္ခ့တ

ဲ ာေတြကို ဆိုလုိတာ
ပါ။ ေငြရေပါက္ၾကံဳတာေတာ့ ေနာက္မွ ေျပာတာေပါ့ေလ။ အသက္ေဘးက လြတ္ခ့တ
ဲ ာေတြ ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ လူတုိင္း
လူတိုင္း ေသေဘးေတာ့ေၾကာက္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ ေသေဘးကလြတ္တာထက္ကံေကာင္းတာ ရွိပါအံုးမလားဗ်ာ။
ဲ ာကေတာ့ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝ အညာသြားလည္တန
ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္ အသက္ေဘးက လြတ္ခ့တ ု ္း
လွည္းေမွာက္လို႕မေသခဲ့တာပဲဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္၊ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အညာက ေဆြမ်ဳိးေတြကလည္း
ေတြ႕ခ်င္၊ အေမကလည္း အညာက ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႕ အဆက္ျပတ္ကုန္မွာစုိးတာနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ညီအကိုတေတြကုိ
လူႀကံဳနဲ႕ အညာအလည္ လႊတ္လုိက္ေရာ ဆုိပါေတာ့။
အဲဒီေခတ္ကနတ္ေမာက္ ႀကီးနီဖက္ကို ရန္ကုန္ကေန တုိက္႐ိုက္ ရထားမရွိဘူးဗ်၊ ပ်ဥ္းမနား ဘူတာမွာ ႀကီးနီရထားကို
ေျပာင္းစီးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာက သားျမားဘူတာမွာ ဆင္းၿပီး တနာရီခြဲေလာက္ လွည္းလမ္းခရီးဆက္ရတယ္။
ၾကည့္ေလရာ သဲျပင္ႀကီးေတြဗ်ာ၊ တခ်ဳိ႕ လွည္းလမ္းေဘး ဘယ္ညာမွာေတာ့ ခ႐ိုးေတြ၊ ပိုင္းတန္းေတြ၊ သစ္ပင္
ခပ္အုပ္အုပ္ေတြ ရွိေလရဲ႕။
ရြာေရာက္တာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ညီအကိုကေတာ့ ရြာျပင္ခ႐ိုးေတြမွာ တင္းၾကမ္းေပါက္ေနတဲ့ ၾသဇာပင္ေတြ ကေန
ၾသဇာသီးေလွ်ာက္ခူးေတာ့တာပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ရန္ကုန္မွာ ၾသဇာသီး ကတယ္ေစ်းႀကီးတာကုိး။ တေန႕ေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး ကိုသာဒြန္း ေတာထဲကို အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္အမုိးလုပ္ဖုိ႕ တုိင္ေတြ တန္းေတြလိုတာနဲ႕သစ္သြားခုတ္မယ္
လုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထံုးစံအတုိင္း လုိက္ခ်င္လွခ်ည့္ရဲ႕ နားပူၿပီး လုိက္သာြ းလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕
ရြာတဝိုက္ဟာ သဲျပင္ႀကီးေတြခ်ည္းပဲ ဆိုေပမဲ့လို႕ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ သစ္ဝါးရွိတ့ေ
ဲ နရာေတြ ရွိေနေသးတယ္ဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 41

မနက္ေစာေစာ ေျခာက္နာရီေလာက္ ရြာကထြက္သြားလုိက္တာ ေန႕လည္တနာရီေလာက္လည္းရွိေရာ လုိတ့သ

ဲ စ္သား
လူတဖက္မရွိတရွိေလာက္ေတြ လွည္းအျပည့္တင္ၿပီး ျပန္လာၾကေရာဆုိပါေတာ့။ သစ္သားပုိင္းေတြ၊ သစ္သားတုိင္ေတြ
လွည္းအျပည့္တင္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သစ္သားပိုင္းေတြေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္အိပ္ၿပီးလုိက္လာရတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရြာေရာက္ခါနီး တတိုင္(ႏွစ္မုိင္)ေလာက္အလုိက်ေတာ့ လွည္းလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္

လွည္းႏွစ္စီး ဆံုမိၾကပါေလေရာ။ ေရွ႕ကလာေနတဲ့လွည္းေပၚမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါး ပါေနတာေၾကာင့္ ဦးေလး
ကိုသာဒြန္းက လွည္းကုိ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ၿပီး လွည္းလမ္းေဘးက ကုန္းျမင့္ျမင့္တခုေပၚကုိ ေမာင္းတင္ၿပီး ေရွာင္ေပး
လုိက္ပါေရာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေႏြေခါင္ေခါင္ ကုန္းအထက္မွာဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ေရလာတင္ေနသလဲေတာ့ မေျပာတတ္ေတာ့ ဘူးဗ်ာ။
လွည္းလမ္းေပၚက ခ်ဳိင့္ခြက္တခုမွာ ႏွမ္း႐ိုးေျခာက္ေတြၾကားမွာ ေရအုိင္ေလးျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ႐ုတ္တရက္ လွည္း႐ုန္း
ေနတဲ့ ႏြားဟာ ႏွမ္း႐ိုးေျခာက္ၾကားက ေရအုိင္မွာ သူ႕အရိပ္ကိုလည္း ျမင္ေရာ လွည္းကိုေဘးဆြဲခ်လုိက္ပါေလေရာ။
ပုိဆုိးခ်င္ေတာ့ ေစာေစာက ေရွာင္ေပးလုိက္တ့ဲ လွည္းေပၚက ႐ုတ္တရက္ေရဒီယို ဖြင့္လုိက္တ့ဲ အသံေၾကာင့္
ႏြားေတြက ပုိလန္႕ကုန္ၿပီး ထိန္းမရေတာ့တာေၾကာင့္ သစ္သားပုိင္းေတြ အျပည့္တင္လာတဲ့ လွည္းဟာ လူႏွစ္ရပ္စာ
ေလာက္ျမင့္တ့ဲ ကုန္းေပၚကေန ဂၽြမ္းထိုးေမွာက္ခုန္ ျဖစ္ၿပီး လွိမ့္ဆင္း သြားေတာ့တာပဲ ဗ်ဳိ႕။
ဘာျဖစ္ကုန္သလဲေတာ့ အတိအက် မေျပာတတ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ သတိရလို႕
ငါဘယ္ေရာက္ေနသလဲ ၾကည့္မိေတာ့ လွည္းက ပက္လက္လွန္ေနၿပီ။
က်ေနာ္က လွည္းအိမ္ လက္ရမ္းတုိင္ေတြေအာက္မွာ ေရာက္ေနေလရဲ႕။
အားယူ ၿပီး ကုန္းထၾကည့္ေတာ့လည္း လက္ရမ္းတုိင္ အခၽြန္ေတြ က
က်ေနာ့္ခါး႐ိုးအလည္ကုိ ကြက္တိလာေထာက္ေနတာနဲ႕ လွဳပ္လုိ႕ေတာင္
မရပါဘူးဗ်ာ။ ဦးေလး ကိုသာဒြန္းကေတာ့ လွည္းေအာက္မာွ သစ္သားပုိင္း
ေတြ ပိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မရွဳမလွ အသက္ေပ်ာက္ၿပီလုိ႕ ထင္ေနသတဲ့။ သူက
လွည္းဦးမွာဆုိေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ခင္ ခုန္ခ်ႏိုင္လိုက္သတဲ့ ေလ။
ေနာက္ေတာ့မွ လွည္းလက္ရမ္း ေအာက္တည့္တည့္မွာ ညပ္ေနတဲ့
က်ေနာ့္ကုိေတြ႕ၿပီး ဆြဲထုတ္ ၾကည့္ေတာ့လည္း မရျပန္ဘူး။ သူ
တေယာက္တည္း အားနဲ႕ ပက္လက္လန္ ေနတဲ့ လွည္းကုိ ဘယ္ မ လို႕
ရပါ့မလဲဗ်ာ။ ပါးစပ္ကလည္း “ငါ့တူႀကီး ငါ့တူႀကီး ဘာျဖစ္သြားေသးတုန္း”
တတြတ္တြတ္ လုပ္ေနေလရဲ႕။ နာရီဝက္ တနာရီနီးပါးရွိမွ နီးစပ္ရာ
ယာခင္းက အသိေတြ အကူအညီ ေတာင္းၿပီး လွည္းကုိ မ၊ က်ေနာ့္ကို
ဆြဲထုတ္၊ လွည္းကုိ ျပန္လွန္လုပ္ရေတာ့ေပါ့ဗ်ာ။ တကယ့္ကုိ ေသကံ
မေရာက္ သက္မေပ်ာက္ပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အထက္က အကို ကုိေပါဟာ ကၽြန္ေတာ့္အဘုိး ေမာင္းတဲ့ လွည္းေပၚ ကအဆင္းမွာ ႏြားေတြ
လန္႕႐ုန္းရာကေန လွည္းနင္းမိလို႕ ဆံုးခဲ့တာဗ်။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ႏွစ္သားေက်ာ္ေက်ာ္ ကိုေပါက ေလးႏွစ္
ဝန္းက်င္ေပါ့၊ ကံႀကီးေပလုိ႕ က်ေနာ့္အကို ဇာတ္သိမ္းသလို မသိမ္းခဲ့တာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ လွည္းနဲ႕တင္ အသက္ေဘးက လြတ္ဘူးတာမဟုတ္ဘူး။ ကားနဲ႕လည္း အသက္ေဘးက လြတ္ဖူးေသး

တယ္ဗ်ာ။ အဲဒါကေတာ့ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝက ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႕ ကီလီေစ်းကေန မနက္အေစာႀကီး
ေဒါ့ဂ်စ္အိမ္ရွည္နဲ႕ ကုန္အျပည့္တင္ၿပီး ျပန္လာတုန္းကေပါ့။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 42

ကမာရြတ္ေစ်းႀကီးထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆုိင္က ကုန္စိမ္းေရာ ကုန္ေျခာက္ပါ တင္ေရာင္းေတာ့ ညဘက္ကုိ ကီလီဒုိင္ကုိ

ဆင္းၿပီး မၾကာခဏ ကုန္သြားတုိက္ရတယ္။ ကုန္တုိက္တယ္ ဆိုတာ ေစ်းသြားဝယ္တာကို ေျပာတာေလ။
အေဖကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိပ္ေရးပ်က္မွာစုိးလို႕ ညဘက္ကီလီေစ်းႀကီးကို ကုန္သြားတိုက္ရင္ မလိုက္ေစခ်င္ဘူး။
ဒီတခါလည္း က်ေနာ္က စပ္စပ္စုစုဝါသနာပါလို႕ ဇြတ္အတင္းနားပူတာေၾကာင့္ ေခၚသြားျဖစ္တာပါပဲ။
အဲဒီေန႕က မနက္သံုးနာရီခြဲေလာက္ က်ေနာ္တုိ႕ကုန္ကား ကီလီေစ်းကေန ျပန္ထြက္လာတယ္။ ၾကက္သြန္အိပ္၊
အာလူးအိပ္ေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္ ေသတၱာေတြ တစီးလံုးအျပည့္အသိပ္ ၾကပ္ညပ္ေနေအာင္ တင္လာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့
ထံုးစံအတုိင္း ကုန္စိမ္းကုန္ေျခာက္အိတ္ေတြ၊ ေသတၱာေတြၾကားမွာ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီးလုိက္လာတာေပါ့ ။

ဇိမ္ေလးနဲ႕ ႏွပ္ၿပီး လုိက္လာတဲ့ က်ေနာ္ဟာ “ သက္ခုိင္” “သက္ခိုင္” ဆိုတ့ဲ

အေဖ့ စိုးရိမ္တႀကီး ေအာ္ႏွဳိးသံေၾကာင့္ လန္႕ႏိုးလာေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕
“ဗ်ာ” လို႕လည္း ျပန္ထူး လိုက္ေရာ၊ အေဖက တုန္လွဳပ္ေနတဲ့ အသံနဲ႕
“ငါ့သား ျဖည္းျဖည္းေလး ဆင္းလာခဲ့” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ဘုမသိ ဘမသိ
ေဒါ့ဂ်စ္ကား ေဘးကေန ေခါင္းျပဴထြက္လုိ္က္တယ္။ အေဖ ကမ္းေပးတဲ့
လက္ကိုဆြဲလိုက္ၿပီး ေအာက္ေရာက္ေတာ့မွ ကားကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္
ေတာ့ ...“ေအာင္မယ္ေလး၊ လား လား ... ”
က်ေနာ္တို႕ ကုန္တင္ထားတဲ့ ေဒါ့ဂ်စ္ကားဟာ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ဘက္မွာ
ဘီးႏွစ္လံုး၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ဘီးႏွစ္လုံး တင္ၿပီး ဆပ္ကပ္ထဲမွာ ကားကုိ
ႀကိဳးတန္းေပၚ တင္ထားသလို လွဳပ္လွဳပ္ လွဳပ္လွဳပ္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရသဗ်။
တကယ့္ကုိ အသည္းယား စရာ ပါပဲဗ်ာ။
ေနာက္မွ အေဖေျပာျပလို သိရတာက ... ကားဒ႐ိုင္ဘာ အိပ္ငိုက္သြားတာ
ေၾကာင့္ ကားက ေခ်ာက္ဆီကုိ ထုိးဆင္း သြားတာတဲ့။ အေဖက ဒ႐ိုင္ဘာေဘးမွာ ထုိင္လိုက္ လာေတာ့ သတိရွိရွိ နဲ႕
ဒ႐ိုင္ဘာကုိ ေဘးတြန္းဖယ္ၿပီး စတီယာရင္ကုိ ဆြဲလွည့္၊ ဘရိတ္ကို လွမ္းနင္းလုိုက္ႏိုင္လုိ႕ ဆိုပဲ။ ကီလီလမ္းကေန
အထြက္ အလံုဘက္ကုိ ခ်ဳိးမယ့္ဆဲဆဲ၊ လမ္းေဘးမွာ ေခ်ာက္ႀကီးရွိတယ္။ ေဂ်ာက္ (ေခ်ာက္)ဆုိေပမဲ့ ေခ်ာင္းက်ယ္ႀကီး
ဗ်။ လွဳိင္းေလႀကီးတဲ့အခါ ေလွသမၺာန္ အႀကီးႀကီးေတြ ဝင္ခိုတ့ေ
ဲ နရာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေရမရွိခ်ိန္က မ်ားေနေတာ့ ဧရာမ
ေခ်ာက္ႀကီးလို ျဖစ္ေနတာ၊ အဲဒီနားမွာ ျဖစ္ခ့တ
ဲ ာေပါ့ဗ်ာ။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သည္းထိတ္ရင္ဖို ျဖစ္စရာေကာင္းသလဲ ဆိုရင္ ေခ်ာက္ႏွဳတ္ခမ္း၊ ကားေပၚက ပစၥည္းေတြကုိ
သယ္ခ်ရဲတ့ဲ အလုပ္သမားေတာင္ ရွာမရဘူးဗ်ာ။ ေအးေလ၊ ဘယ္ခ်ရဲပါ့မလဲ၊ ကားက ဒီအတုိင္းၾကည့္ေနတာေတာင္
လွဳပ္ေနတုန္း။ တခ်က္ေလး ဟန္ခ်က္လြဲတာနဲ႕ ေခ်ာက္ထဲကုိ လိမ့္ဆင္းသြားေတာ့မွာေလ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကရိန္း
ကားနဲ႕ ဆြဲတင္မွ ရေတာ့တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီတႀကိမ္မွာလည္း က်ေနာ္ဟာ ေသေဘးက လြတ္ခ့ျဲ ပန္ေရာ၊ ကားနဲ႕ ေသရမယ့္
ကံဇာတာ ကၽြန္ေတာ့မွာပါမလာဘူးထင္ပါရဲ႕။

ေၾသာ္၊ အဲဒီႏွစ္ႀကိမ္တည္းနဲ႕ ယာဥ္ရထားနဲ႕ေသရမယ့္ဇာတာ ပါမလာဘူးလုိ႕ ေျပာတာမဟုတ္ရပါဘူး။ သေဘၤာေပၚက

ျပဳတ္က်ၿပီးေသရမယ့္ေဘးကလည္း လြတ္ခ့ဖ
ဲ ူးေသးလို႕ဗ်။ အဲဒီအျဖစ္ကေတာ့ မေတာ္တဆမႈမဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္
ကိုယ္တုိင္ကကုိ ေသေဘးကို မေၾကာက္ဘဲ မုိက္မုိက္မဲမဲ ေသတြင္းကို ခုန္ဆင္းခဲ့တာ။
က်ေနာ္ ဘုိကေလးဆရာအတတ္သင္တက္ေနတုန္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္တခု အိမ္အျပန္ေပါ့။ ရန္ကုန္ဘုိကေလး
သေဘၤာဟာ မနက္ငါးနာရီဝန္းက်င္ေလာက္ ျမင္းကကုန္းမွာ ခဏရပ္ေနတုန္း က်ေနာ္က ဗိုက္ဆာတယ္ဆိုၿပီး သေဘၤာ
ေပၚကဆင္း၊ မုန္႕ဟင္းခါးဆုိင္မွာ ဝင္စားေနတုန္း သေဘာၤျပန္ထြက္ေတာ့မယ့္ ဥၾသဆြဲေရာဗ်ာ။ အမွန္က ဥၾသသံ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 43

ၾကားၾကားခ်င္း ျပန္ေျပးရင္ မီေလာက္တယ္ဗ်။ ခက္တာက မုန္႕ဟင္းခါးသည္က ကၽြန္ေတာ္ေပးတ့ဲ ငါးက်ပ္တန္ကုိ

ေလွ်ာက္ၿပီး အေႂကြအမ္းေနတာကို ေစာင့္ေနတာနဲ႕ သေဘာၤက ကမ္းကေန ခြာပါေလေရာ။
က်ေနာ္ ေဘာတံတားထိပ္ကေရာက္ေတာ့ သေဘၤာဟာ ေဘာတံတားထိပ္ကေန တလံေက်ာ္ သာသာေလာက္
ကြာေနၿပီဗ်။ ျမင္းကကုန္းကေန ရန္ကုန္ကုိ ဒီသေဘၤာမမီလည္း ေနာက္သေဘၤာနဲ႕လုိက္ႏိုင္တာကုိ ေခါင္းထဲမွာ
မစဥ္းစားမိတ့ဲ ဇြတတ
္ ရြတ္သမား ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေဘာတံတားထိပ္ကေန ေနာက္ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္ဆုတ္ၿပီး ကမ္းက
ခြာစျပဳေနတဲ့ သေဘာၤေပၚကို လႊားကနဲ ခုန္လိုက္ပါေလေရာဗ်ား။ ကမ္းကခြာေနတဲ့ဲ သေဘၤာေပၚကုိ တလံေက်ာ္
သာသာကေန ခုန္ကူးတယ္ဆုိတာ တကယ္မုိက္မဲတ့ဲ အလုပ္ဗ်။ သေဘၤာက ၿငိမ္ေနတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ က်ေနာ္ ခုန္မယ္
လုပ္တုန္းက မီေလာက္ေပမဲ့ ေနာက္ဆုတ္ခ်ိန္ရယ္ ခုန္ေနခ်ိန္ရယ္ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္လြဲသြားၿပီး
ေျခတဖက္ပဲ သေဘာၤနံကုိ နင္းမိေတာ့တယ္။ ကံက ႀကီးခ်င္ျပန္ေတာ့ သေဘၤာနံေပၚကို ေျခတဖက္နင္းရင္း
ေနာက္လန္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ဆီကုိ လက္တဖက္ေရာက္လာလို႕ ဆြဲတက္လုိ္က္တာ ေသတြင္းက လြတ္ခ့ျဲ ပန္ေရာဗ်ာ။
သေဘၤာနဲ႕ေဘာတံတားၾကား က်လုိ႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွ ေရမကူးတတ္တာ ေသဖုိ႕ပဲ ရွိတာေပါ့။

ေသေဘးက လက္မတင္လြတ္ခ့တ
ဲ ာေတြကို ေလွ်ာက္ေျပာေနရင္ေတာ့ ကုန္ႏုိင္မယ္ေတာင္ မထင္ပါဘူးဗ်ာ။ ေလးတန္း
ေက်ာင္းသားဘဝက ေက်ာင္းေျပးၿပီး ၿမိဳ႕ပတ္ရထားလုိက္စီးတုန္းက ရထားေပၚက ျပဳတ္က်တာေတာင္ မေသခဲ့တာ၊
သူေဌးေပါက္စဘဝ ေရာက္ခါစက ဂ်စ္ကားကုိ ကုိယ္တုိင္ေမာင္းၿပီး မဂၤလာဒံုဖက္ကုိအသြား နာမည္ႀကီး ကိုးေလာင္း
ေကြ႕မွာ စလစ္ျဖစ္ၿပီး ကားတပတ္လည္သြားတာေတာင္ လမ္းေဘးေခ်ာက္ထဲထုိးမက်လို႕ မေသခဲ့တာ၊ လူလည္
လူရွဳပ္ဘဝနဲ႕ ထင္တုိင္းၾကဲေနတဲ့ဘဝမွာ အခ်ိန္မေတာ္ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ တစ္နာရီေလာက္မွာ မူးမူးနဲ႕ ေမာင္းလာ
လုိက္တာ ေခ်ာင္းဝေက်ာင္းနားက ေျမာင္းႀကီးထဲကုိ ကားေရာလူပါ ထိုးဆင္းသြားတာေတာင္ မေသခဲ့တာ၊ ေသဒဏ္နဲ႕
တသက္တကၽြန္း ျပစ္ဒဏ္ထုိက္တ့ဲ အမ်ားပိုင္ပစၥည္းကာကြယ္ေရးအက္ဥပေဒ ပုဒ္မ (၃)နဲ႕ တရားစြဲခံရရာက လြတ္ခ့ဲ
တာ၊ ႏုိင္ငံေရးပုဒ္မ ၁၇(၁)၊ ၅(ည)ေတြကေန လြတ္လာခဲ့တာ၊ အုိ ... စံုလုိ႕ပါပဲဗ်ာ။ တခါတခါ က်ေနာ္ဟာ
လူ႕ေလာကႀကီးထဲကို ေရာက္လာၿပီး လုပ္စရာအလုပ္ေတြ အစံုအလင္ ဆံုးခန္းတိုင္ မလုပ္ရေသးလို႕ မေသႏုိင္ခ့ေ
ဲ သး
တာ မ်ားလား စဥ္းစားမိပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ဥပမာ အခု က်ေနာ္လုပ္ေနတဲ့ မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရား ရွာတာမ်ဳိးက အစေပါ့။

ကိုယ္ေသေဘးလြတ္တာေတြေျပာကာမွ ေသျခင္းတရားအေၾကာင္း ေျပာခ်င္စိတ္

ေပါက္လာတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ဘဝထဲမွာ အေမဟာ ေရာဂါေဝဒနာနဲ႕ ကြယ္လြန္ခ့ဲ
ေပမဲ့ က်ေနာ့္အကိုနဲ႕ အေဖဟာ ဘယ္လိုမွ ေတြးထင္မထားတဲ့ အေၾကာင္းေတြနဲ႕
႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ခ့ၾဲ ကတာကလား။
ေသျခင္းတရားဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတာဗ်။ တခ်ဳိ႕ မ်က္စိေအာက္မွာတင္
ျဗဳန္းဆုိ ေသကုန္တယ္၊ တခ်ဳိ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ပါဘူးဆုိတ့အ
ဲ ေျခအေနမွာ
ႏွစ္နဲ႕ခ်ီၿပီး အသက္မထြက္ျပန္ဘူး။ က်ေနာ္က ငယ္ငယ္တုန္းက ကမာရြတ္ေစ်းႀကီး
မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တာဆုိေတာ့ က်ေနာ္ ေသခ်ာၾကံဳဖူးခဲ့တ့ဲ ေသျခင္းတရားေတြဟာ
အဲဒီနားတဝိုက္က ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ တုန္လႈပ္သြားဖူးတဲ့ အျဖစ္က
ကမာရြတ္ေစ်းႀကီးေရွ႕က ေဇယ်ဝတီဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အုတ္တံတုိင္းႀကီး ျပဳိက်
တုန္းကေပါ့ဗ်ာ။ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ ၁၉၇၅ ဝန္းက်င္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္း
ေက်ာင္းသားဘဝေလာက္ကေပါ့။
အဲဒီ ေဇယ်ဝတီေက်ာင္း အုတ္တံတုိင္းႀကီးဟာ ကမာရြတ္ေစ်းေရွ႕တည့္တည့္
ကားလမ္းေဘးမွာ ရွိေနတာဆိုေတာ့ အဲဒီ အုတ္တံတုိင္းႀကီးေဘးမွာ မနက္ပုိင္းဆုိ
ပ်ံက်ေစ်းသည္ေတြ ေစ်းေရာင္းေနႀကတာေလ။ တကယ္ေတာ့ အုတ္တံတိုင္းႀကီး

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 44

ခပ္ယိုင္ယိုင္ျဖစ္ေနတာၾကာပါၿပီ၊ က်ေနာ္လည္း ျမင္ေတြ႕ေနတာပါပဲ၊ ဘယ္သူမွလဲ ဒီအုတ္တံတုိင္းႀကီး ဝုန္းကနဲ ၿပိဳက်

မယ္ ဆိုတာ ေတြးမိၾကဟန္မတူပါဘူး။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တေန႕မနက္ ကုိးနာရီေလာက္မွာ ေစ်းစည္ေနတုန္း၊ အဲဒီအုတ္တံတုိင္းႀကီး ေဘးမွာ ပ်ံက်ေစ်းသည္
ေတြေရာ၊ ေစ်းဝယ္ေတြပါ စည္ကားေနတုန္း ၿပိဳက်ပါေလေရာဗ်ာ။
ေစ်းေရာင္းေစ်းဝယ္ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ဟာ ဘာမွန္းမသိလုိက္ဘဲ အုတ္နံရံႀကီးေအာက္ ေရာက္ၿပီး အသက္
ေပ်ာက္ကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း အုတ္တံတုိင္း ျပဳိတယ္ ၾကားလုိ႕ ေစ်းထဲကေန ေျပးၾကည့္လုိက္ေတာ့
ဆယ့္ငါးေပေလာက္ရွိတ့ဲ အခန္းေပါင္း ေလးခန္းေလာက္ ၿပိဳက်တာကလား၊ ဝုိင္းၾကည့္ေနတဲ့လူေတြကသာ ဘယ္သူ
ပိေနတယ္ ... ဘယ္သူပါသြားၿပီ စြတ္ေအာ္ေနေပမဲ့ ကယ္ဖုိ႕ဆုိတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။
ေအာ္ ... ဒီအုတ္တံတုိင္းႀကီးေဘးမွာ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့သူမွန္သမွ် က်ေနာ္အကုန္သိေနတယ္ဗ်ာ။ အမ်ဳိးသမီး
တေယာက္ဆုိ ကိုယ္ဝန္ေန႕ေစ့လေစ့ႀကီးနဲ႕၊ အဲဒီမနက္ကေတာင္ အဲဒီ အုတ္တံတုိင္းႀကီးေဘးကို က်ေနာ္ ေရာက္ခ့ဲ
ေသးတာပဲ၊ က်ေနာ့္စိတ္ထမ
ဲ ွာ ေသျခင္းတရားကုိ အထိတ္တလန္႕ စျဖစ္မိတာ အဲဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ေပါ့။

ေဇယ်ဝတီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆုိလို႕ေသျခင္းတရားနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္စပ္စပ္စုစုလုိက္ လုပ္ခ့ဖ

ဲ ူးတာ အမွတ္ရေသး
တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္သြား စပ္စုတာက အဲဒီ ေဇယ်ဝတီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတ့ဲ
စ်ာပနဗ်။ ထူးဆန္းတာတခုက အဲဒီ ဆရာေတာ္ ဦးဥကၠ႒ဟာ ပ်ံလြန္မယ့္ေန႕မွာ ေန႕ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီး သူ႕ဒကာေတြကို
ေနာက္ဆံုး တရားေတြဘာေတြ ေဟာခဲ့ေသးဆုိပဲ။ ေအာ္ ... လူေသလူျဖစ္ေဟာတဲ့ ဦးဥကၠ႒ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီ
ဆရာေတာ္က တျခားပါ။ ဘာေတြေဟာခဲ့တယ္ဆုိတာ က်ေနာ္လည္း ငါးတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ေလာက္ပဲ ရွိေသး
ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အက်င့္သီလ ျပည့္စံုတယ္ဆိုၿပီး အဲဒီဆရာေတာ္ကို အဲဒီေဇယ်ဝတီ
ေက်ာင္း မွာပဲ သူသက္ရွိထင္ရွား ကုိယ္ခႏၶာ အခ်ဳိးအစားအတုိင္း ေက်ာက္႐ုပ္ထု ထုထားတာေတာ့ အခုထက္ထိ
မွတ္မိေနေသးတယ္ ။
အဲဒီ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဘုန္းႀကီးပ်ံက ေတာ္ေတာ္ကို စည္ကားတာကလား။ က်ေနာ္လည္း ဧယဥ္က်ဴးတယ္ဆုိတာ
အဲဒီေတာ့မွ ေသခ်ာျမင္ဖူးတာဗ်။ မွတ္မိဆုိ ဧယဥ္လာက်ဴးတာက ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးႀကီး ေဒၚၾကည္ၾကည္ေဌးေလဗ်ာ။
ဒါနဲ႕ ဘုန္းေတာ္ႀကီးအေလာင္းကုိ မီးရွဳိ႕မယ့္ေန႕ ေရာက္လာပါေလေရာ။ နည္းနည္းေနာေနာ ကားတန္းႀကီးလားဗ်ာ။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးအေလာင္းကို တင္ထားတဲ့ ျပသာဒ္ပံုေလာင္တုိက္တင္ထားတဲ့ကားပါဆုိ ကားအစီးေရငါးဆယ္ေလာက္
ကို ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ထီးျဖဴမိုးတဲ့ နတ္သားေတြလည္း ပါေသးသဗ်ာ။ ဆရာေတာ္ကုိ သၿဂႋဳဟ္မယ့္ ေနရာက ၾကံေတာ
သုႆန္မွာဆုိေတာ့ က်ေနာ္လည္း ၾကံေတာအထိ လုိက္သြားတယ္။ ဘယ္ကလာ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီး စ်ာပနကို လိုက္ပုိ႕
တာ ဟုတ္ရမွာလဲ။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ပိုက္ဆံၾကဲလုိ႕ လုိက္လုရင္း ပါသြားတာဗ်။
လုိက္ရမယ္ဗ်။ ၾကဲတ့ပ
ဲ ိုက္ဆံေတြက က်ပ္တန္ေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီေခတ္က တက်ပ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ တန္ဘုိးရွိတာ
ကလား။ အဲဒီေန႕က က်ေနာ္ တေယာက္တည္း လုတာေတာင္ အေႂကြေရာ က်ပ္တန္ပါေပါင္းရင္ ေျခာက္က်ပ္ေလာက္
ရခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။
ၾကံေတာသုႆန္လည္းေရာက္ေရာ ပရိႆတ္ေတြ ပိုက္ဆံလုိက္လုတ့ဲ ကေလးေတြ အကုန္နီးပါး ျပန္ေပမဲ့ က်ေနာ္က
မျပန္ဘူး။ ျဖစ္ပံုက ဒီဘုန္းေတာ္ႀကီး အေလာင္းကို မီးရိွဳ႕တာကို ကုိယ္တုိင္ျမင္ခ်င္လို႕က်န္ေနခဲ့တာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ
ဒီဆရာေတာ္ဟာ ဘုန္းတန္ခိုးရွိတယ္လုိ႕ သူေျပာငါေျပာေျပာေနၾကေတာ့ သူ႕ကိုမီးရွဳိ႕ရင္ ေလာင္မွေလာင္ပါ့မလား၊
မီးေတာက္ထဲကေန ဆရာေတာ္ျပန္ထလာမလား ကေလးအေတြးေတြနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။
ဆရာ့ေတာ့္အေလာင္းကို သနပ္ခါးထင္းပံုႀကီးေပၚကိုတင္၊ ဓာတ္ဆီေတြေလာင္းၿပီး မီးစရွဳိ႕ လုိက္ေတာ့ မီးေတာက္ႀကီး
ဟာ ဟုန္းဆုိ အထက္ကို တက္သြားလုိက္တာ ခပ္ျမင့္ျမင့္မွာ အမိုးလုိလုပ္ထားတဲ့ ပိတ္စႀကီးဟာ အေပါက္္ႀကီး
ျဖစ္သြားသဗ်။ မီးညြန္႕တက္႐ိုက္လိုက္တာေလ။ တာဝန္ခံမီးသၿဂႋဳဟ္တ့ဲ လူေတြကေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ေနၾကဖို႕
ေအာ္ဟစ္ သတိေပးေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ဝင္တစားတတ္ႏုိင္သေလာက္ ေရွ႕တုိးၿပီး ဆက္ၾကည့္တာပါပဲ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 45

မီးစရွဳိ႕ၿပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္လည္းရွိေရာ မီးေတာက္ေတြၾကားမွာ ဆရာေတာ့္အေလာင္းဟာ ပက္လက္ကေန ထထိုင္

သလို ျဖစ္လာတယ္ ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ လန္႕သြားတယ္။ လန္႕သာလန္႕တယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့
ေသခ်ာၾကည့္ေနလိုက္တာ ဆရာေတာ့္ေပါင္ကေန ထြက္လာတဲ့ အဆီေတြ တဖ်စ္ဖ်စ္မီးေလာင္တာေတာင္ ျမင္ေနရ
တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝါးလံုးရွည္ကိုင္ထားတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္က ထထိုင္သလို ျဖစ္ေနတ့ဲ့ ဆရာေတာ့္ အေလာင္းႀကီးကို
ဝုန္းဆုိ ပစ္ထုိးလိုက္ၾကသဗ်ာ။ လက္စသတ္ေတာ့ မီးအပူရွိန္ေၾကာင့္အေၾကာေတြ႐ုန္းၿပီး ထထိုင္သလို ျဖစ္လာတာကိုး။
အမယ္၊ ဝါးလုံးနဲ႕ လွမ္းထုိးတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္အားစိုက္ၿပီး ထုိးေနၾကရတဲ့ ပံုပဲဗ်။ ေနဦး၊ အေလာင္းကို မီးရွဳိ႕လုိ႕
ထြက္လာတဲ့ အနံ႕က ဘယ္လုိအနံ႕ႀကီးမွန္းမသိဘူးဗ်ာ။
ေနာက္တေန႕ ဘုန္းေတာ္ႀကီးစ်ာပန မီးသၿဂႋဳဟ္တာကို က်ေနာ္အစအဆံုး သြားၾကည့္ခ့တ
ဲ ့ဲ အေၾကာင္း အေမသိသြား
ေတာ့ ဆူလုိက္တာဗ်ာ၊ “သက္ခုိင္ရယ္၊ လူေသေကာင္ အေညႇာ္ဟာ အနာရွိတ့ဲသူ ခံမိရင္ အနာရင္းၿပီးေသတတ္တယ္
သားရဲ႕” ဆုိေတာ့ မွ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္လန္႕သြားတယ္ ။

စပ္စုတ့ဘ
ဲ ဝမွာေတာ့ ေခြး႐ူးျပန္ေရာဂါနဲ႕ေသတ့ဲအေလာင္း ကိုလည္း
အေခါင္းထဲထည့္ထားၿပီး ေလးရက္ေလာက္ အၾကာမွာ ဖြင့္ၾကည့္
တာကိုလည္း မေမ့ႏုိင္စရာ ျမင္ခ့ဖ
ဲ ူးတယ္။ ေသတာက က်ေနာ့္
ညီတဝမ္းကြဲ ေမာင္ၾကည္ဝင္းတဲ့။ ဆင္မလိုက္သေဘၤာက်င္းမွာ
အလုပ္လုပ္တ့ဲ ဦးေလးကိုေက်ာ္ႏိုင္ရဲ႕ သားအႀကီးဆံုးေပါ့။ ၾကည္ဝင္း
ေသေတာ့ ကိုးႏွစ္သားေလာက္ရွိၿပီဗ်။ က်ေနာ္က ရွစ္တန္းေက်ာင္း
သားေလာက္ေပါ့။ လမ္းထဲကေခြးသားအုပ္မတေကာင္က ၾကည္ဝင္း
ကုိ ကိုက္လုိက္ရာကေန ေလးငါးရက္ေနေတာ့ ၾကည္ဝင္း ေခြး႐ူးျပန္
ေတာ့ပဲဗ်ာ။ အစကေတာ့ ဘယ္သူမွ ေခြး႐ူးျပန္မွန္းမသိၾကဘူး။
အပမွီသလုိလုိ၊ အဖ်ားႀကီးသလိုလို တေယာက္တခြန္းေလွ်ာက္ေျပာၾကတာပါပဲ။ ကေယာင္ကတမ္းေတြ ဘာေျပာသလဲ
မေမးနဲ႕ဗ်ာ။ ေတာင္တခြန္း ေျမာက္တခြန္း ေျပာလုိေျပာ၊ အလန္႕တၾကားထေအာ္လုိေအာ္၊ မီးေရာင္တုိ႕၊ ေရတို႕ျမင္ရင္
ပိုဆုိးတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ရတာက ၾကည္ဝင္းဟာ ဆံုးခါနီးဆဲဆဲမွာ က်ေနာ့္ကို “ကိုႀကီး
သက္ခုိင္” “ကိုႀကီးသက္ခုိင္” တဖြဖြေခၚၿပီး က်ေနာ္သူ႕ကို ေက်ာပိုးထားရင္ ခဏ ၿငိမ္ၿငိမ္သြားသဗ်ာ။ အရပ္ထဲက
သူေျပာငါေျပာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနလုိက္တာ ေဆး႐ံုေတာင္ မေရာက္လုိက္ရွာပါဘူးဗ်ာ။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ သံုးနာရီ
ေလာက္မာွ ဆံုးရွာတာပါပဲ ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၾကည္ဝင္းဆံုးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဦးေလး ကိုေက်ာ္ႏုိင္တို႕လင္မယား စကားမ်ားၿပီး သူ႕မိန္းမ မေစာၾကည္က
ခေနာင္တုိဘက္ကို ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနသဗ်ာ။ သူ႕အေမကို လုိက္ေခၚဖုိ႕အတြက္ အေလာင္းကုိ ငါးရက္ထား
မယ္ လုပ္ၾကပါေလေရာ။ ေခြး႐ူးျပန္ေရာဂါနဲ႕ေသလုိ႕ပဲလား၊ ရာသီဥတုပူလုိ႕ပဲလားေတာ့မေျပာတတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အေခါင္း
ေအာက္မွာ ေက်ာက္ဖ႐ံုသီးထားတဲ့ၾကားက ေလးရက္ေျမာက္တ့ေ
ဲ န႕မွာ တလမ္းလံုးမခံႏုိင္ေအာင္ အပုပ္နံ႕ ထြက္လာ
ပါေလေရာ။ ဒီေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက နားလည္တတ္သိတ့လ
ဲ ူေတြက အေခါင္းဖြင့္ၿပီး ပါးစပ္ထဲကို မီးျခစ္ေက်ာက္ ထည့္
ရတယ္၊ ေရနံဆီေလာင္းရတယ္ အၾကံေပးၾကတာနဲ႕ လိုက္လုပ္ၾကေရာဆုိပါေတာ့။
အေခါင္းလည္းဖြင့္ေရာ က်ေနာ္လည္း ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနရာကေန မရဲတရဲ တခ်က္လွမ္း ၾကည့္မိလုိက္သဗ်ာ။
ေအာင္မယ္ေလး၊ ေမာင္ၾကည္ဝင္းရဲ႕ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးဟာ ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္ေလာက္ေတြျဖစ္ေနၿပီဗ်ာ။ သူ႕အေမ
မေစာၾကည္ဆုိ တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ကို ေျခလွမ္းသံုးလွမ္းေလာက္ ဆုတ္သြားသဗ်။ ေအာ္ ... အမိနဲ႕သား ဆုိေပ
မယ့္ ေသလုိ႕ ႐ုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ ျဖစ္တ့အ
ဲ ခါ ဒီလိုျဖစ္တတ္ပါကလားလို႕သာ သံေဝဂရမိေတာ့ပါပဲ။

ဒါတြင္ဘယ္ကမလဲ၊ ကမာရြတ္ေစ်းႀကီးထဲမွာ ကိုျမင့္သိန္း အသတ္ခံရတုန္းကလည္း က်ေနာ္ လုိက္စပ္စုခ့ေ

ဲ သးတာပဲ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 46

အဲဒီအျဖစ္ဟာ ၁၉၈၂ ဝန္းက်င္ မွာ ျဖစ္ခ့တ

ဲ ာဗ်။
ကုိျမင့္သိန္းဆုိတာ ကမာရြတ္ေစ်းႀကီးထဲမွာ အဂၤလိပ္ေဆးမ်ဳိးစုံေရာင္းတယ္ဗ်။ သူက အသက္ ေလးဆယ္ဝန္းက်င္
ေလာက္ ရွိမယ္။ သူနဲ႕မယားညီအကုိ ကိုျမင့္ဦးဆိုတာက က်ေနာ္နဲ႕ေတာ္ေတာ္ကို ရင္းႏွီးတယ္ဗ်ာ။ ကိုျမင့္ဦးအေဖက
ကမာရြတ္ေစ်းႀကီးထဲမွာ ကုန္ေျခာက္ဆုိင္ အႀကီးႀကီး ဖြင့္ထားတယ္။ သူတုိ႕က တ႐ုတ္လူမ်ဳိးေတြဗ်။
ကုိျမင့္ဦးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႕ခံယူခ်က္ကလည္း နည္းနည္းဆန္းတယ္ဆုိရမယ္။ သူက ဆယ္တန္းနဲ႕ေက်ာင္းထြက္ထားၿပီး
သူ႕မိ႐ိုးဖလာ ကုန္စံုဆုိင္အလုပ္ကုိ သိပ္စိတ္ဝင္စားပံု မရဘူး။ က်ေနာ္နဲ႕အတူ သစ္ကုန္သည္ လုိက္လုပ္ဖူးတယ္။
ကန္ထ႐ိုက္တုိက္ေတြ လုိက္ေဆာက္ဖူးတယ္။ အဲဒီနယ္ေတြက သူ႕အတြက္ စိမ္းေနေလေတာ့ ဟုိစပ္ဒီစပ္ ကၽြမ္းဝင္
ႏွံ႕စပ္ၿပီး ပညာေလး မေတာက္တေခါက္တတ္တ့ဲ က်ေနာ့္ကို အထင္ႀကီးေနပံုရတယ္။
အဲဒီေန႕ မနက္ခုနစ္နာရီေလာက္က ကိုျမင့္သိန္းဟာ သူ႕မိန္းမ မျမျမကုိ စက္ဘီးေလးနဲ႕ ခါတုိင္းလိုပဲ သုခလမ္းကေန
ကမာရြတ္ေစ်းထဲကုိလုိက္ပုိ႕တယ္။ ကုိျမင့္သိန္းက စက္ဘီးကုိ ဝါသနာပါလုိ႕သာစီးေနတာ၊ သူ႕စီးပြားေရးက ကားစီးႏိုင္
တဲ့ အေျခအေနဗ်။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကမာရြတ္ေစ်း အဝင္ဝမွာ ဝက္သားတင္တ့ဲ ကားနဲ႕ တုိက္မိမလို ျဖစ္သြားပါေလေရာ။
ဒီမွာတင္ ကိုျမင့္သိန္းက ဝက္သားကားေမာင္းတဲ့လူကို ဆဲလုိက္မိသတဲ့ဗ်ာ။ ဆဲလိုက္ေတာ့ ဝက္သားကား ယာဥ္ေမာင္း
ကလည္း ကားထဲကထြက္ၿပီး တေယာက္တခြန္း ဆဲၾကဆုိၾက၊ ႀကိမ္းၾကေမာင္းၾကေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ ေဘးလူေတြက ဝုိင္းဖ်န္
ေျဖလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဖက္လံုး ၿငိမ္သြားၾကေရာတဲ့။ ပြဲၿပီးသြားၿပီထင္ခ့ေ
ဲ ပမဲ့ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ပြဲက မၿပီးဘူးဗ်ာ။
တနာရီသာသာေလာက္အၾကာမွာ ဝက္သားကားယာဥ္ေမာင္းဟာ ဆင္မလုိက္ဝက္သတ္႐ုံက လူမုိက္ေတြကုိ ေခၚလာ
ၿပီး ကိုျမင့္သိန္းထုိင္ေနတဲ့ ေစ်းဆုိင္ေရွ႕ေရာက္လာၿပီး ဝက္သတ္တ့ဓ
ဲ ားနဲ႕ ဆုိင္ေပၚတက္ထုိးလုိက္တာ ကုိျမင့္သိန္း
တေယာက္ ပြဲခ်င္းၿပီးပါေလေရာ။
ကုိျမင့္သိန္းေသတဲ့ အခ်ိန္ က်ေနာ္ေစ်းထဲမွာ မရွိပါဘူး။ ပတ္သက္လာပံုက ကိုျမင့္သိန္း နာေရး အတြက္ လုိအပ္တာ
လုိက္လုပ္ဖုိ႕ ကိုျမင့္ဦးက က်ေနာ့္ကုိ အကူအညီေတာင္းတာနဲ႕ ေရခဲတုိက္ကေန အေလာင္းထုတ္တာ အေလာင္းျပင္
တာေတြ လုပ္ဖုိ႕လုိက္သြားရတယ္ဆုိပါေတာ့။ ဒီမွာ အခက္အခဲရွိေနတာက လူသတ္မႈျဖစ္ေနေတာ့ ဆရာဝန္စစ္ခ်က္
ယူတာ၊ ရင္ခြဲစစ္ေဆးတာေတြက ဟုိဝင္ဒီထြက္ကိစၥေတြ ရွိေနေတာ့ အသုဘခ်မယ့္အခ်ိန္မီေအာင္ လူလည္က်ေနာ့္ကုိ
မရမက လာေခၚေနတာေပါ့ဗ်ာ။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆုိတ့ေ
ဲ ကာင္ကလည္း ဆရာသာတင္ရင္ ေမာင္မျငင္းဆုိတ့အ
ဲ ထဲမွာ ပါေလေတာ့ အသုဘခ်မယ့္ေန႕
မနက္ရွစ္နာရီေလာက္ကတည္းက ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီး ေရခဲတိုက္ကုိ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ တေယာက္တည္းေတာ့
ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်။ ကိုျမင့္ဦးရယ္၊ သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြထဲက ကိုျမသိန္း၊ မႈံႀကီးနဲ႕ ကိုေက်ာ္ဦးတို႕လည္း ပါတယ္။
ေအာ္ ... ေမ့ေနလို႕၊ နံမည္ႀကီးဖဲသမားေက်ာ္ဦးက ကိုျမင့္ဦး ေယာက္ဖ ဗ်။ ကိုေက်ာ္ဦး ညီမ ဝါဝါ့ကုိ ကိုျမင့္ဦးက
ယူထားတာ။ စုစုေပါင္း မသာကိုယ္စားလွယ္ငါးေယာက္ဟာ အေလာင္းကို သြားမထုတ္ခင္ မနက္ဘက္ႀကီး နီးရာ
အရက္ရတဲ့ စားေသာက္ဆုိင္တဆိုင္ဝင္ၿပီး ရဲေဆးတင္လုိက္ရေသးတယ္ဗ်။
ထင္ထားသလိုပါပဲဗ်ာ။ အခ်ိန္မီအေလာင္းျပင္ႏိုင္ဖို႕ အေလာင္းကို လြယ္လြယ္နဲ႕ထုတ္မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာဝန္
ေဆးစာ အတည္မျဖစ္ေသးလို႕ထုတ္မရေသးတာတဲ့။ ဒါနဲ႕ပဲ ျမန္မာျပည္ဓေလ့ထံုးစံအတုိင္း ေဖာေဖာသီသီ ေရထုတ္ၿပီး
ကမ္းလွမ္းလိုက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားေရာ ဆိုပါေတာ့။ တကယ္တမ္း ကိုျမင့္သိန္းအေလာင္းကို သြားၾကည့္ ၾကေတာ့
အကုန္လံုး အရက္မူးေနတာေတာင္ တြန္႕ဆုတ္တြန္႕ဆုတ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္ဗ်ာ။ တခုေတာ့ရွိတယ္။ သူတို႕က
ကိုျမင့္သိန္းနဲ႕သိပ္ရင္းႏွီးေနလုိ႕ပဲလား၊ က်ေနာ္က ကိုျမင့္သိန္းနဲ႕ သိပ္မရင္းႏွီးလုိ႕ဘဲလားေတာ့ မဆုိႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ့္
စိတ္ထဲေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ သိပ္မရွိသလုိဘဲ။
အေလာင္းထားတ့ဲ အေအးခန္းထဲကို က်ေနာ္ဦးေဆာင္ၿပီးဝင္သြားေတာ့ ကိုျမင့္သိန္းအေလာင္းဟာ သံမံတလင္းေပၚမွာ
ပက္လက္ႀကီးဗ်။ ဘယ္ဖက္ရင္အံုေအာက္မွာလည္းဓားဒဏ္ရာအႀကီးႀကီးကိုျမင္ေနရတယ္။ ဓားဝင္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာဟာ
ခပ္ေစာင္းေစာင္းပံုစံဗ်။ အရွည္ေျခာက္လကၼေလာက္ရွိမယ္။ ထုိးလိုက္တ့ဓ
ဲ ားဟာ အျပားႀကီးထင္ပါရဲ႕။ အေအးခန္း
ေစာင့္ ဝန္ထမ္းက အေလာင္းကုိသယ္ခါနီး မ,လိုက္တ့အ
ဲ ခါ အေလာင္းဟာေမွာက္ခံုျဖစ္သြားၿပီး ေနာက္ေက်ာမွာ
ေပါက္ထြက္ေနတဲ့ ေျခာက္လကၼေက်ာ္ ဒဏ္ရာႀကီးကိုျမင္ရျပန္ေရာ။ အေအးခန္းထဲမွာမို႕ထင္ပါရဲ႕၊ ေသြးေတာ့ ထြက္
မေန ေတာ့ဘူးဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 47

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဆးစာရြက္ခဏေစာင့္ပါအံုး လို႕ေျပာတာနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ခပ္မူးမူးဆုိေတာ့ အေအးခန္းထဲက

တျခားအေလာင္းေတြကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနလုိက္မိတယ္။ တေနရာမွာ ထူးထူးျခားျခား မိန္းမအေလာင္း
တေလာင္းေတြ႕ရသဗ်ာ။ အဲဒီမိန္းမအေလာင္းက ထံုးစံအတိုင္း အဝတ္အစားမရွိဘူး။ ထူးဆန္းတာက အဲဒီ အမ်ဳိးသမီး
အေလာင္းရဲ႕ ဒူးေခါင္းေလာက္နားမွာ ေမြးကင္းစကေလးေလး အေလာင္းတေလာင္း ကပ္လ်က္ေတြ႕ရသဗ်ာ။
က်ေနာ္လည္းနားမလည္ႏိုင္လုိ႕ စပ္စုလိုက္ေတာ့မွ ဒီအမ်ဳိးသမီးဟာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ဆုိပဲ။ ေန႕ေစ့လေစ့ႀကီး
ကားတုိက္ခံရတာတဲ့။ ဆုိးလိုက္တ့ဲ အျဖစ္ပါလားဗ်ာ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္နင့္သြားသဗ်။ က်ေနာ္လည္း
အေလာင္းေတြ တေလာင္းၿပီးတေလာင္း ေလွ်ာက္စပ္စုၿပီး ေသျခင္းတရားဆိုတာ ဘယ္လိုဟာႀကီးပါလိမ့္၊ လူေတြရဲ႕
ေသမယ့္ေန႕ဟာ အဆင္သင့္ ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ထားၿပီးသားလား၊ ေသမယ့္အေၾကာင္းအရာဟာလည္း ဒီအတုိင္း
ျဖစ္ရမယ္လို႕ ျပ႒ာန္းၿပီးသားလား၊ အဲဒါေတြကို ေက်ာ္လြန္လြတ္ေျမာက္ႏုိင္တ့ဲ နည္းလမ္းေကာ ရွိေလသလား၊
ေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနပါတယ္။ မတ္တပ္ရပ္ စဥ္းစားရင္း၊ ေတာင္ေလွ်ာက္ေျမာက္ေလွ်ာက္ ေညာင္း
လာတာနဲ႕ အေအးတုိက္ထဲမွာ ေတြ႕တဲ့ ေက်ာက္ခံုေလးတခုေပၚ ပက္လက္လွန္ၿပီး နဖူးေပၚလက္တင္ထားလို္က္တာ
ဘယ္လိုလုပ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္း မသိလုိက္ပါဘူးဗ်ာ။ ကိုျမင့္ဦး အလန္႕တၾကား လာႏိႈးေတာ့မွ ႏိုးေတာ့တယ္။
ကိုျမင့္ဦးကေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ၿပီး “သက္ခုိင္ရာ၊ ဒီမွာလာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနရသလား၊ အံ့ေရာ” တဲ့။

ကဲ ... ေသေဘးကလြတ္တ့အ
ဲ ေၾကာင္းေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႕ရပ္ၾကအံုးစို႕။ ေငြရေပါက္ၾကံဳခဲ့တ့ဲ ကံေကာင္းျခင္း ေန႕ရက္
မ်ားဆီ လွည့္လိုက္ၾကအံုးစုိ႕ဗ်ာ။ ေအာ္ ... စီးပြားေရးသမားဆုိမွေတာ့ ေငြရတာ အဆန္းမဟုတ္ေပမဲ့ လက္ထဲမွာ
ျခဴးတျပားမွ မကပ္တ့အ
ဲ ခ်ိန္မွာ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ေငြရတာမ်ဳိးမွ ကံထူးတယ္လို႕ေျပာႏိုင္တာဗ်။ ဒီလိုေလ ...

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 48

tcef ; (77) - qH k & rarh w,f ? bH k b0 wauG Y 0,f

က်ေနာ္ဆုိတ့ေ
ဲ ကာင္ကလည္း လူမွန္းသိစကတည္းက အေဖ့ဆုိင္က ပုိက္ဆံကို နည္းမ်ဳိးစုံ သံုးၿပီး ခိုးသံုးလာတဲ့
ေကာင္ဆုိေတာ့ ေငြတန္ဘိုးကုိ သိပ္နားလည္ခ့တ
ဲ ာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အဲ ... ေနဦးဗ်။ ပုိက္ဆံဆုိတာ ကိုယ့္မွာ မရွိရင္
ေတာ္ေတာ္မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္ ဆုိတာ ကေလးဘဝကတည္းက သိခ့ရ
ဲ တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ တခု ရွိေသးတယ္။
က်ေနာ့္စိတ္ထင္ က်ေနာ္ ေလးငါးတန္းေလာက္က ထင္ပါရဲ႕။ အညာကိုျပန္မယ့္ ဧည့္သည္ေတြကို ရန္ကုန္ ဘူတာႀကီး
လိုက္ပုိ႕ၿပီး က်ေနာ့္အစ္ကိုနဲ႕ က်ေနာ္ အိမ္ကိုအျပန္မွာေပါ့။ ဘယ္ကဘယ္လို ေျခရွည္ၿပီးေရာက္သာြ းတယ္ေတာင္
မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႕ညီအစ္ကိုဟာ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးနားက ႐ုပ္ရွင္႐ံုေတြဘက္ကုိ ေရာက္သြားၾက
တယ္။ ေနပူႀကီးထဲမွာ လမ္းေလ်ွာက္ေနတာ ၾကာလာေတာ့ ေရငတ္လာတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေအာက္က ဘာလီပံုး
ေလးမွာေရစစ္တခုခ်ိတ္ၿပီး ေရခဲေရေရာင္းတဲ့ဆုိင္ေလးမွာ ေရခဲေရမွာေသာက္လိုက္တယ္။ ေရခဲေရက တခြက္
ငါးျပားဗ်။ က်ေနာ္လည္း ေရသိပ္ငတ္ေနေတာ့ ႏွစ္ခြက္ဆင့္ ေသာက္ခ် လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္အကိုလည္း က်ေနာ့္လုိပဲ
ေရငတ္လြန္းတယ္ထင္ပါ့၊ သူလည္း ႏွစ္ခြက္ဆင့္ ေသာက္ခ်လိုက္တယ္။ ေရခဲေရ ႏွစ္ခြက္စီလည္း ေသာက္ၿပီးေရာ
က်ေနာ့္အကိုက “ေဟ့ေကာင္ သက္ခုိင္၊ မင္း ပုိက္ဆံေပးလိုက္” တဲ့။ ဟာ ... ေသပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႕မွာ
ပိုက္ဆံ က်န္ေသးတယ္ထင္ၿပီး သူ႕အားကိုးနဲ႕ေသာက္ခ်လုိက္တာဗ်။ တကယ္ေတာ့ အိပ္ကပ္ထဲက ပုိက္ဆံတခ်ဳိ႕ဟာ
အခ်ဥ္ထုတ္ဝယ္စားလုိက္၊ ဓားလွီးမုန္႕ဝယ္စားလိုက္နဲ႕ ကုန္ေနၿပီဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 49

က်ေနာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားၿပီး “ကိုႀကီး၊ မင္းေနာက္မေနနဲ႕။ ငါ့မွာ ပုိက္ဆံ မရွိေတာ့ဘူး၊

မင္းေပးလုိက္” လုိ႕ ျပန္တြန္းရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူလည္း က်ေနာ့္အားကိုးနဲ႕ ေသာက္ခ်လုိက္တာပဲ
တဲ့ဗ်ာ။ ေရခဲေရသည္က ပုိက္ဆံေတာင္းေလ၊ က်ေနာ္တို႕ညီအကိုက အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေလ ဆုိေတာ့ ေနာက္ဆံုး
ေရခဲေရသည္ မိန္းမႀကီးက “အသက္ကေလးေတြၾကည့္ေတာ့ လက္ေတာက္ေလာက္ကေလးေတြ၊ အခုကတည္းက
လိမ္တတ္ေနၿပီ၊ လိမ္စရာမရွိ ေရခဲေရသည္ကို လာလိမ္ရတယ္လို႕” ဆုိၿပီး လူၾကားသူၾကား ေအာ္ပါေလေရာဗ်ာ။
ေအးဗ်ာ၊ ေပးစရာမွမရွိတာ ဘယ္လိုလုပ္တတ္ႏိုင္မတုန္းဗ်ာ။ ေျပာလည္း ခံ႐ုံရွိေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ
ဲ ကားကို အခုထိ နားထဲကမထြက္ဘူးဗ်ာ။ ကိုယ့္မွာလည္း ေငြတကယ္
အဲဒီေရခဲေရသည္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ေျပာလုိက္တ့စ
မပါေတာ့ မေပးႏုိင္၊ လူလိမ္လို႕အေျပာခံရတာကုိလည္း ရွက္။ ထူပူၿပီး အဲဒီေန႕က ဘယ္လိုလုပ္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာ
မွန္းေတာင္ မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္တေန႕မနက္မွာေတာ့ အဲဒီေရခဲေရဆုိင္ကုိ ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး ေရခဲေရသည္ အေဒၚႀကီးကို “ေရာ့၊
ဒီမွာ မေန႕က က်ေနာ္တုိ႕ညီအကို ေသာက္သြားတဲ့ ေရခဲေရဘုိး” ဆိုၿပီး ပုိက္ဆံ ျပားႏွစ္ဆယ္ေပးျဖစ္ေအာင္
ျပန္ေပးလိုက္ေတာ့ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီး ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္က်န္ခ့တ
ဲ ာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္း
အဲဒီအျဖစ္မ်ဳိးၾကံဳၿပီးကတည္းက စားေသာက္ဆုိင္တို႕၊ ေစ်းဆုိင္တုိ႕ ဝင္မယ္ဆုိရင္ အိပ္ကပ္ျပန္ျပန္စမ္းတတ္တ့ဲ အက်င့္
ခုထက္ထိပါလာေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ မလုပ္နဲ႕ဆရာေရ႕၊ ဒါမ်ဳိးနဲ႕ အရွက္ကခ
ဲြ ့ဖ
ဲ ူးၿပီေလ။

ပုိက္ဆံအေၾကာင္းေျပာလို႕ ရယ္စရာတခုေတာင္ သတိရမိေသးဗ်ာ။ က်ေနာ္အေဖ့ဆိုင္က ပိုက္ဆံ ခုိးသံုးေနတဲ့ အခ်ိန္

သံုးေလးတန္းေက်ာင္းသား ဘဝေပါ့။ ကမာရြတ္ေစ်းႀကီးအတြင္းထဲမွာ ေစ်းဆိုင္ခန္းေတြ စံနစ္တက်ခ်မေပးခင္ အေဖ့
ဆုိင္က လိပ္ျပာေတာင္ေဘးမွာဗ်၊ က်ားေက်ာင္းနဲ႕ ေဇယ်ဝတီေက်ာင္း နံရံႏွစ္ခုဆံုရာနဲ႕ တည့္တည့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္
လမ္းတဖက္မွာကုန္သြယ္ေရး လိပ္ျပာေတာင္ရွိတယ္။ ဆုိင္ဆုိေပမဲ့ တဲႀကီးလိုထုိးတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္က ေစ်းစည္
ေနတုန္း အခ်ိန္ အေဖ့အလစ္မွာ ပုိက္ဆံအေႂကြေတြ လက္တဆုပ္စာ ႏိႈက္ၿပီး ေစ်းဆုိင္တဲႀကီး ေနာက္ကိုသြား၊
လက္ထဲက အေႂကြေတြကုိ ႂကြက္တြင္းတခုထဲ ထည့္ထားလုိက္သဗ်ာ။
က်ေနာ့္အၾကံက ေစ်းကြဲၿပီး ေက်ာင္းအသြားမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းျပန္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ႏိႈက္ယူမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့
အဲဒီေန႕က လူမလစ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ႂကြက္တြင္းထဲက ပိုက္ဆံကို မနက္ပုိင္းမွာ ႏိႈက္မယူလုိက္မိဘူးဗ်ာ။ ဒါနဲ႕
ညေနေက်ာင္းျပန္လာမွ ေမွာင္ရီပ်ဳိးေနခ်ိန္ အေဖ့အလစ္မွာ ႂကြက္တြင္းရွိရာသြားၿပီး ထားခဲ့တ့ဲ ပိုက္ဆံျပန္ႏိႈက္ေတာ့
တာေပါ့ဗ်ာ။ မျမင္မစမ္းနဲ႕ စြတ္ႏွဳိက္လုိက္တာ၊ ဟာ ... လက္ထဲမွာ ေပ်ာ့ေပ်ာ့စိစိေတြ ကုိင္မိေတာ့မွ ဘာမ်ားတုန္းဟ
လို႕ စဥ္းစားခ်ိန္ေတာင္မရပါဘူးဗ်ာ။ အနံ႕ဆိုးႀကီးက ႏွာေခါင္းထဲတန္းဝင္လာေတာ့တာပဲ။ ဘယ္ေကာင္က ၾကံၾကံ
ဖန္ဖန္ ႂကြက္တြင္းဝမွာ ဖင္သရမ္းသြားသလဲ မသိပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ စမ္းမိတ့ဲ မစင္ပံုက နည္းနည္းေနာေနာ အပံုႀကီး
မဟုတ္ပါလား။ က်ေနာ့္မွာ ပိုက္ဆံေလးငါးက်ပ္ ဆံုးမွာလည္းေၾကာက္၊ လက္မွာလည္း ေခ်းေပေနၿပီ။ အနံ႕ကလည္း
ဆိုးသလား မေမးနဲ႕။ ေအးဗ်ာ၊ လက္ဘက္ရည္တခြက္ ျပားႏွစ္ဆယ္ေခတ္မွာ ဒီေလာက္ေငြကို အဆံုးခံလို႕မျဖစ္ေခ်ဘူး
ဆုိၿပီး ဆက္ႏိႈက္ရေတာ့တာေပါ့။ ကံဆုိးခ်က္ကေတာ့ဗ်ာ၊ လက္မွာ ေခ်းေပေနရက္န႕ဲ ေဇာကပ္ၿပီး ဆက္ႏိႈက္လုိက္တာ
ဘယ္အခ်ိန္က စိတ္တုိၿပီး ေခ်ာင္းေနမွန္းမသိတ့ဲ တြင္းထဲကႂကြက္က က်ေနာ့္လက္ကုိ ကိုက္လုိက္ပါေလေရာ။ က်ေနာ့္
မွာဗ်ာ၊ ေခ်းေပတာက တမ်ဳိး၊ ႂကြက္ကိုက္တ့ဲ ဒဏ္ရာတဘက္နဲ႕ လက္ကုိေဆးရ ပုိက္ဆံေတြကို ေဆးရ၊ ဒဏ္ရာကုိ
ဓာတ္ဆီထည့္ရနဲ႕ ေတာ္ေတာ့္ကုိဗ်ာမ်ားခဲ့ရတာကလား။ အင္း၊ ပုိက္ဆံငါးက်ပ္ေလာက္နဲ႕ ခံရတဲ့ဒုကၡ မေသးလွဘူးဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 50

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ေငြနဲ႕

ပတ္သက္ၿပီး ပူတတ္ပင္တတ္ လာတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ
ေက်ာင္းဆရာ ဘဝမွာ မူလတန္း ေက်ာင္းသားေတြအတြက္
အထူးထုတ္စာအုပ္ေတြ ႐ိုက္ေရာင္းဖုိ႕လုပ္ေတာ့ က်ေနာ့္ညီ
ဆီက ေငြငါးေထာင္ ေခ်းခဲ့ဘူးတယ္။ တသက္နဲ႕တကုိယ္
ေငြငါးေထာင္အေႂကြးမတင္ခ့ဘ
ဲ ူးတဲ့ က်ေနာ္ဟာ … ငါ
႐ုိက္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ မေရာင္းရရင္ ဒီအေႂကြး ဘယ္လုိ
ဆပ္ပါ့မလဲ ေတြးၿပီး အိပ္လို႕ေတာင္ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။
ေစာင္ကုိ ေခါင္းၿမီးျခံဳၿပီး အိပ္လိုက္၊ လန္႕ႏိုးလာလုိက္နဲ႕
ေတာ္ေတာ္ကုိ ဆုိးတဲ့ ေသာကပဲဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္း စီးပြားေရးေလာကထဲ ေရာက္လာ
ေတာ့ ေငြရွာနည္းမ်ဳိးစံုကုိ က်ေနာ္သိလာတယ္။
က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္ ေငြရွာတတ္လာသလဲဆုိရင္ ဆရာ
ေသာ္တာေဆြလုိ ပုဂၢိဳလ္ကေတာင္၊ “ေဟ့ေကာင္ သက္ခုိင္၊
မင္းလုိ ေကာင္မ်ဳိးေတြရွိေနရင္ ျမန္မာျပည္ႀကီးဘယ္ေတာ့ မွ
မဆင္းရဲဘူးကြ” ဆုိၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးတဲ့အထိပဲဗ်ာ။ မိုးကုတ္
ျမေမာင္လုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးနဲ႕ တြဲေသာက္ခ့တ
ဲ ့ဲ ဆရာက ဒီလုိ
ေျပာလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္ လန္႕သြားတယ္ဗ်။
ဟုတ္တယ္၊ ဆရာေသာ္တာေဆြနဲ႕ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ကို
ရင္းႏွီးခဲ့တယ္။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ သူမကြယ္လြန္ခင္ ေလးလေလာက္အထိ က်ေနာ္နဲ႕ အရက္တြဲေသာက္ခ့တ
ဲ ယ္။
ဆရာေသာ္တာေဆြနဲ႕ က်ေနာ့္ဇာတ္လမ္း သိခ်င္လို႕လား။ ဆရာေသာ္တာေဆြနဲ႕ က်ေနာ္ တရင္းတႏီွးေနခဲ့တာ
၁၉၈၉ ဝန္းက်င္ဗ်။
ခင္မာလာအေၾကာင္းေျပာတုန္းက က်ေနာ္နဲ႕တြဲခ့တ
ဲ ဲ ့အလံနီလူထြက္ ကိုတင္ထြန္းကို မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား၊
သူေပါ့ဗ်။ ဆရာေသာ္တာေဆြကို က်ေနာ့္ ရွမ္းစု႐ုံးခန္းကုိ ေခၚခ်လာတာေလ။ ဘယ္မွာ ဘယ္လုိဆံုၿပီး ေခၚလာမွန္း
ေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး။
ဆရာေသာ္တာေဆြက က်ေနာ့္႐ုံးခန္းမွာ တနာရီေက်ာ္ေလာက္ထိုင္ၿပီး က်ေနာ္ အလုပ္အေၾကာင္းေျပာတာ၊ ဌာန
ဆုိင္ရာေတြကို ဖုန္းဆက္တာေတြ ထုိင္ၾကည့္ၿပီး ေစာေစာက မွတ္ခ်က္ကို ခ်ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ဆရာ့မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္
က်ေနာ္က ျပာျပာသလဲ ... ဟာ၊ မလုပ္ပါနဲ႕ ဆရာရယ္၊ က်ေနာ္ ဘာေကာင္မွမဟုတ္ရပါဘူး ရွင္းျပလည္း မရဘူးဗ်ာ။
ေဟ့ေကာင္ သက္ခိုင္၊ ငါလည္း မုိးကုတ္ျမေမာင္လုိေကာင္မ်ဳိးနဲ႕ေပါင္းလာတာ။ ငါအခုေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္လုိက္ရင္
မင္းလက္ရည္ကုိ ငါသိၿပီ ဆုိၿပီး ဇြတ္လုပ္ေနလို႕ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနလုိ္က္ရတယ္ဗ်ာ။
ေနာက္ပုိင္းမွာ ဆရာေသာ္တာေဆြက ေန႕လည္ တနာရီေလာက္ဆုိ အခ်ိန္မွန္လိုလုိ ဖုန္းဆက္တတ္တယ္။
ဲ ့ဲ။ က်ေနာ္က ဆရာ့ကို သူ႕စာေတြေၾကာင့္
ေဟ့ေကာင္ သက္ခုိင္၊ အားရင္ အိမ္လာခဲ့ကြာ။ ရမ္နဲ႕ဘဲကင္တျခမ္း ဆြဲခ့တ
ေလးစားရင္းစြလ
ဲ ည္းရွိ၊ ေသာက္ေဖာ္လည္းရ ဆိုေတာ့ သူေခၚတုိင္း ေမာင္မျငင္းေပါ့ဗ်ာ။ သူေနတဲ့ ျပည္ေထာင္စု
ရိပ္သာက တိုက္ခန္းကို တရက္ျခားႏွစ္ရက္ျခားဆုိသလို ခဏခဏေရာက္ေနတယ္။ ေနဦး၊ သူက သူက ရမ္နဲ႕ဘဲကင္
ဝယ္လာခုိင္းလုိ႕ တမ်ဳိးမထင္လုိက္နဲ႕လုိက္အံုး။ က်ေနာ္နဲ႕ ဆရာေသာ္တာေဆြေတြ႕ေတာ့ သူက သူ႕သားမက္ အိမ္မွာ
လိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္။ သူ႕သားမက္က ဗိုလ္မွဴးႀကီးဘဝင္းတဲ့။ ဆရာ့စာေတြထဲမွာေတြ႕ေတြ႕ေနရတဲ့ သူ႕သမီးႀကီး (ေဒၚ)
ဒင္ပယ္ေဆြ ရဲ႕ ေယာက္်ားဗ်။
ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဘဝင္းလည္း အေသာက္သမားပါပဲဗ်ာ။ အေသာက္သမားမွ ဘီအီးဒီစီလို႕ ေခၚတဲ့ အရက္ျဖဴကုိ စြဲစြဲ
လန္းလန္း ေသာက္တ့ဲ ယမကာလုလင္ပဲ။ သိတာေပါ့ဗ်။ ဆရာေသာ္တာေဆြ႕ဆီ သြားရင္ သူက အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ
ပုလင္းေထာင္ေနတာ အေခါက္တိုင္းလို ေတြ႕ေနရတာပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ (ေဒၚ)ဒင္ပယ္ေဆြကို မေဆြလို႕ပဲ ေခၚပါ
တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဘဝင္းက အေကာက္ခြန္မွာ ဒုတိယ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ဆုိလား ျဖစ္ေနၿပီဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 51

ဆရာေသာ္တာေဆြ႕အိပ္ခန္းထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားအရက္ပုလင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အမ်ားႀကီးမွ တကယ့္အမ်ားႀကီးဗ်။

ပုလင္းအရြယ္မ်ဳိးစံု၊ တံဆိပ္မ်ဳိးစံု၊ သူကေတာ့ ... သက္ခုိင္၊ အဲဒီအခန္းေထာင့္က အရက္မ်ဳိးစံုကို မင္းႀကိဳက္တ့ဲ တံဆိပ္၊
ႀကိဳက္သေလာက္သာ ေသာက္ေပေတာ့၊ ငါကေတာ့ ရမ္ပဲတ့။ဲ ကဲ ... ၾကည့္၊ အရက္သမားမ်ား သူ႕အႀကိဳက္နဲ႕သူဗ်။
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ယူလာတဲ့ ဘဲကင္ကုိ အသားထြင္ၿပီး သူ႕အခန္းထဲမွာ အသင့္ရွိတ့ဲ ျငဳပ္ဆံုေလးထဲ ထည့္၊
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေထာင္း၊ ပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီး ျမံဳ႕ေနေလရဲ႕ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ္နဲ႕ ဆရာေသာ္တာေဆြ ေတြ႕ေတာ့
သူ႕အသက္ ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ျငဳပ္ဆံုေဘးနားက ဖန္ခြက္ထဲမွာ သူ႕သြားတုအံကပ္ကို ျဖဳတ္ၿပီးေရစိမ္ထားေလရဲ႕။
ပထမဆံုးစေတြ႕တဲ့ေန႕ကေတာ့ က်ေနာ္လည္း သူ႕အခန္းေထာင့္က ကုိးရီးယားဂ်င္ဆင္အရက္ ဧရာမပုလင္းႀကီးကုိ
ေရြးလုိက္ၿပီး ႏြားငတ္ေရက် ေသာက္ပစ္လုိက္တယ္။ အဲဒီ အရက္ပုလင္းႀကီးဟာ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ သံုးလီတာ
ဝန္းက်င္ေလာက္ ဆန္႕မယ္ထင္ပါရဲ႕။ တညေနတည္း တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၿဖိဳလုိက္တာလည္း ဆရာေသာ္တာေဆြ
ျမင္ေရာ၊ ႏိုင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာ၊ ျမန္မာအရက္သမားေတြရဲ႕ ဘုိးေအႀကီးက အလန္႕တၾကားနဲ႕ ... ဟ၊ သက္ခုိင္၊
မင္းဥစၥာ အေသာက္ၾကမ္းလွခ်ည့္လား၊ အရက္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ေတြေသာက္တုန္း တဲ့။ က်ေနာ္က ေန႕ညမေရြး
ၾကံဳရင္ၾကံဳသလုိေသာက္ၿပီး မၾကံဳရင္ ေတြ႕ေအာင္လုိက္ရွာ ေသာက္တ့အ
ဲ ေၾကာင္း ေျပာလုိက္ေတာ့ ဆရာ
ေသာ္တာေဆြက ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႕ ... မဟုတ္ေသးဘူး သက္ခုိင္ ဆိုၿပီး သူအရက္ေသာက္ပံုကို ရွင္းသဗ်ာ။
“မင္းေသာက္ပံုေသာက္နည္းက ျမန္ျမန္မာလကီးယားမယ့္နည္းကြ၊ ငါဆို မနက္ပုိင္းလံုးဝ မေသာက္ဘူး၊ မနက္ဘက္
ငါကုိယ္တုိင္ေစ်းဝယ္ထြက္တယ္။ စားစရာ၊ ျမည္းစရာကုိ ကိုယ္တုိင္ေၾကာ္ေလွာ္ၿပီး ေန႕လည္ပုိင္းေရာက္မွ၊ တိတိက်က်
ေျပာရရင္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္မွ စေသာက္တယ္။ ညေနသံုးနာရီေလာက္မွာ တေရးတေမာအိပ္တယ္။ ညခုႏွစ္နာရီ
ေလာက္ ထၿပီး စာေရးတယ္။ ကိုးနာရီေလာက္မွာ ျပန္ေသာက္တယ္၊ အိပ္တယ္” ဆိုပဲ။ ဒါလည္း သူငယ္စဥ္ဘဝက
အက်င့္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ စာေရးတာ ေတာ္ေတာ္က်ဲသြားပါၿပီ။ က်ေနာ္ညဘက္ေတြ
ေရာက္ရင္လည္း အခ်ိန္မေတာ္ေသာက္တာပါပဲ။
အခ်ိန္မေတာ္အလာေကာင္းလုိ႕ ဆရာေသာ္တာေဆြ႕
ေျမးမေလးေတြကေတာင္ အေငၚတူးတာခံရဖူးသဗ်ာ။ ဒါက
လည္း က်ေနာ့္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း
မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ အလုပ္သမားဦးစီးဌာနက ၿမိဳ႕နယ္
အရာရွိ ကိုေဇာ္မင္း ဂ်ီက်လုိ႕ ျဖစ္ရတဲ့ ဇာတ္လမ္း။ တေန႕
ကိုေဇာ္မင္းက ညဘက္ခုႏွစ္နာရီခြဲေလာက္မွာ မရမ္းကုန္း
ဘုရင့္ေနာင္ပြဲ႐ုံတန္းက အရက္ဆုိင္ တဆိုင္မွာ ေသာက္ေန
ၾကတုန္း ျဗဳံးစားႀကီး စာေရးဆရာ ေသာ္တာေဆြကို
ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္ ဆုိၿပီး ဂ်ီက်ပါေလေရာ။ က်ေနာ္က
ခင္ဗ်ား နားပူတာ အခ်ိန္မေတာ္ႀကီး၊ ဆရာေသာ္တာေဆြက
အသက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီ၊ ညဘက္သိပ္ညဥ့္နက္မွ
သြားလည္တာ မေကာင္းပါဘူးလို႕ အတန္တန္ နားခ်
ပါရက္နဲ႕ နားမဝင္တာနဲ႕ ဆရာ့ကို လွမ္းဖုန္းဆက္ၿပီး
လာပါရေစဆုိေတာ့ ဆရာကလည္း လာခဲ့ေလကြာတဲ့။
ဒါနဲ႕ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ကားေမာင္းၿပီး ျပည္ေထာင္စု
ရိပ္သာကုိ ခ်ီတက္သြားပါေလေရာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လမ္းၾကံဳ
ပါတယ္ေလ၊ သမီးနဲ႕ ဇနီးပါ ဆရာေသာ္တာေဆြနဲ႕
မိတ္ဆက္ေပးလုိက္မွ ဆုိၿပီး သူတုိ႕ကိုပါ အပါေခၚလာမိ
သဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ ကိုေဇာ္မင္းကုိ ေခၚလာမိတာေရာ၊
ဇနီးနဲ႕ သမီးကုိ ေခၚလာမိတာပါ က်ေနာ့္ မဟာအမွားပါပဲ။
ဆရာ့အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကိုးနာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ဆရာ့အခန္းေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ဗိုလ္ဘဝင္းလည္း အျဖဴတပုလင္း
နဲ႕ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ဆက္ရက္မင္းစည္းစိမ္ယူေနေလရဲ႕။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း မေဆြကို ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး မိသားစုေရာ၊

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 52

ကိုေဇာ္မင္းကိုပါေခၚၿပီး ေနာက္ဘက္က ဆရာ့အခန္းထဲ ဝင္သြားလုိက္တယ္။ ကိုေဇာ္မင္းဆုိတ့ဲ ေမာင္ကေတာ့ဗ်ာ၊

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႕ထြင္းေတာ့တာပဲ။ သူက မူးလည္း အေတာ္မူးေနၿပီဗ်။ က်ေနာ္မိတ္ဆက္ေပးတာေတာင္
မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ... ဆရာေသာ္တာေဆြ႕ကုိ လက္ညိႇဳးထုိးၿပီး “ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူတုန္း၊ ဘာအလုပ္
လုပ္သလဲ” တဲ့။ ေသပါေတာ့ဗ်ာ၊ လက္စသတ္ေတာ့ သူက စာဖတ္တယ္သာဆုိတယ္ ေရႊေသြးနဲ႕ေတဇ ဖတ္တ့ဲ
လူစားထင္ပါရဲ႕။ လူအထင္ႀကီးေအာင္ ဆရာေသာ္တာေဆြကို ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆုိၿပီး မူးမူးနဲ႕ တမင္ဂ်ီက်တာ ဖံုးမရ
ေအာင္ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္က ကိုေဇာ္မင္း ေနဦး၊ ေနဦးလုိ႕တားတာေတာင္ တားမရဘဲ စြတ္ၿပီး တင္ေနေတာ့ ဆရာေသာ္တာေဆြဟာ
ကိုေဇာ္မင္းေမးတဲ့ ေမးခြန္း သံုးေလးႀကိမ္လည္း ထပ္လာေရာ ႐ုတ္တရက္ေဒါကန္လာပံုရတယ္။ “ေဟ့ေကာင္၊
သက္ခိုင္၊ မင္းဘယ္က ကေလကေခ်ကို ေခၚလာတာလဲ” တဲ့။ ေနာက္ၿပီး ကိုေဇာ္မင္းမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ...
“ေဟ့ေကာင္၊ ၾကင္ေဆြ ဆုိတ့ေ
ဲ ကာင္က ဦးေနဝင္းလုိလူကုိေတာင္ ေသာက္ဂ႐ုစုိက္ခ့တ
ဲ ့ေ
ဲ ကာင္မဟုတ္ဘူး” ဆုိၿပီး
ထခ်ဲပါေလေရာဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္၊ သူ႕နာမည္အရင္းက ဦးၾကင္ေဆြ တဲ့ဗ်။
က်ေနာ္မိန္းမနဲ႕ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္က်ေနာ့္သမီးဟာ မ်က္လံုးေလးေတြ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ ထုိင္ရမလုိ ထရမလို
ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့ေပါ့ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ဆရာေသာ္တာေဆြက ရာဇဝင္နဲ႕လူ။ သူ႕ကုိ မဆလလက္ထက္တုန္းက
ဆုိဗီယက္နဲ႕တျခားႏုိင္ငံအခ်ဳိ႕ကို စာေရးဆရာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ေတြေစလႊတ္တုန္းက သူ႕ကုိ ဦးေနဝင္းကိုယ္တုိင္က
လုိက္သြားပါ ဆိုၿပီး ထည့္လိုက္ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေသာ္တာေဆြက ဝတ္စရာအဝတ္အစားနဲ႕ မိန္းမအတြက္
အိမ္သံုးစရိတ္ မထားခဲ့ႏိုင္လို႕ မလုိက္ႏိုင္ပါဘူး ျငင္းဖူးတာကုိ သူကိုယ္တုိင္ က်ေနာ့္ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းမွာ ဖြင့္ေရးခဲ့ဖူး
တယ္ဗ်။ ေနာက္ပုိင္း ဦးေနဝင္းကိုယ္တုိင္က ဆရာေသာ္တာေဆြအတြက္ အဝတ္အစားေရာ၊ သူ႕ဇနီးအတြက္ အသုံး
စားရိတ္ပါ သူေသာက္ေနတဲ့အရက္ဆုိင္ကုိ လူလႊတ္ၿပီး ထုတ္ေပးမွ အဲဒီႏိုင္ငံျခားခရီးစဥ္ကုိ လုိက္သြားသတဲ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္လည္း ဘယ္လုိမွ မေနသာေတာ့ဘဲ ကိုေဇာ္မင္းကုိ ... “ေဟ့လူ၊ ခင္ဗ်ား ဒီလုိဆက္လုပ္ေနရင္ က်ေနာ္
သည္းမခံေတာ့ဘူး။ ဒါ ခင္ဗ်ားေတြ႕ခ်င္တယ္ဆုိတ့ဲ ဆရာေသာ္တာေဆြပဲ။ ခင္ဗ်ား ရစ္တာမရပ္ရင္ က်ေနာ့္ကို
အဆုိးမဆုိနဲ႕။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုေကာင္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားအသိဆံုး” ဆိုၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကိုင္ေတာ့မယ္ဟန္ျပလုိုက္ေတာ့
ကိုေဇာ္မင္း ၿငိမ္က်သြားၿပီး ဆရာရယ္ က်ေနာ္မွားပါတယ္ဆုိၿပီး ဆရာေသာ္တာေဆြ႕ကို ထုိင္ကန္ေတာ့ေနျပန္ေရာဗ်ာ။
မၿငိမ္လို႕မရဘူးေလ။ သူ႕ဝန္ႀကီးနဲ႕က်ေနာ္က အဆမတန္ ရင္းႏွီးေနတာ က်ေနာ္ဒုကၡေပးရင္ သူေဂ်ာျပတ္သြားမွာေပါ့။
ခက္တယ္ဗ်။ အမူးသမားတခ်ဳိ႕ဟာ ဒီလိုပဲ။ ရမ္းကားလုိက္၊ ေအာ္ဟစ္လုိက္၊ ႀကိမ္းလုိက္ေမာင္းလုိ္က္၊ ငိုလုိက္
ရယ္လုိက္ ျဖစ္တတ္ၾကတာကလား။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာေသာ္တာ့ေဆြ အခန္းထဲက အရက္တလံုးဖြင့္ၿပီး ထပ္ေသာက္လုိက္ၾကတာ

ညဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ ျဖစ္သာြ းပါေလေရာ။ ဒီေတာ့မွ အိမ္ရွင္ေတြကို သတိရၿပီး ျပန္ၾကမွ သင့္မယ္ဆုိၿပီး ...
ဆရာ့အခန္းထဲကထြက္၊ မေဆြကို က်ေနာ္တုိ႕ ျပန္ပါအံုးမယ္လုိ႕လည္းႏွဳတ္ဆက္ေရာ၊ ဆရာ့ေျမးမေလး၊ မေဆြ႕သမီး
ကိုးႏွစ္ေလာက္ကေလးမေလးက က်ေနာ္တို႕ကုိ ေတာ္ေတာ္ျမင္ျပင္းကပ္ေနၿပီထင္ပါ့။ ျပန္သင့္တာၾကာလွၿပီတ့။ဲ

က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း အလုိ္က္မသိတ့ဲ အထဲပါေနေတာ့ ကေလးေျပာတာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဘယ္လုိမွ မေနေပမဲ့

က်ေနာ့္သမီးကေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္သြားရွာပါတယ္။ မိန္းမလုပ္သူကေတာ့ ... ရွင္ဟာ အခ်ိန္မေတာ္ လူႀကီးကို
သြားဒုကၡေပးတာပဲ ဆုိၿပီး အျပန္လမ္းမွာ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္တပတ္ေက်ာ္ေလာက္ေနေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း မေဆြကိုယ္တုိင္ က်ေနာ့္ကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ “ကိုသက္ခုိင္၊
ေဖေဖ့က်န္းမာေရးဟာ အားရစရာမရွိေတာ့ဘူးလို႕ ဆရာဝန္ႀကီးက ေျပာတယ္။ ခက္တာက ေဖေဖဟာ တျခား
ဘယ္သူလာလာ၊ ဘယ္စာေရး ဆရာလာလာ အရက္မေသာက္ေတာ့ေပမဲ့ ကိုသက္ခုိင္လာရင္ ေသာက္ေသာက္ ေန

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 53

တယ္။ အခုလည္း ေနမေကာင္းတဲ့ၾကားက ကိုသက္ခုိင္ကုိ ေမးေမးေနတယ္။ အဲဒါ ကိုသက္ခုိင္ နားလည္ေပးေစ့

ခ်င္ပါတယ္” တဲ့။
ေအးဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း နားလည္ေပးတ့ဲအေနနဲ႕ ဆရာေသာ္တာေဆြ ဖုန္းဆက္
လာတုိင္း “အလုပ္မ်ားေနလုိ႕ပါဆရာ” ဆုိၿပီး အလိမၼာနဲ႕ ေရွာင္ရပါေတာ့တယ္။
ဆရာ့အိမ္ကုိ က်ေနာ္မေရာက္တာ ေလးငါးလေလာက္အၾကာမွာ ဆရာ့နာေရး
သတင္း သတင္းစာေတြမွာ ပါလာပါတယ္။ ဆရာ့အသုဘေျမက်တဲ့ေန႕က
ၾကံေတာသုႆန္မွာ မေဆြနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ ... “ေအာ္၊ ကိုသက္ခိုင္ ေဖေဖ့ဆီ
မလာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာ သြားၿပီေနာ္” တဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာ
ေသာ္တာေဆြဟာ က်ေနာ္မေမ့ႏင
ုိ ္တ့ဲ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ပါပဲ။ သူမဆုံးခင္ ေလးငါးလ
ေလာက္အထိ သူ႕အခန္းေလးထဲမွာ တြဲေသာက္ခ့ၾဲ ကပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕
ဲ န႕ေတြမွာ ဆံုးသြားရွာၿပီ ျဖစ္တ့ဲ သူ႕ဇနီး “ေမ”
ႏွစ္ေယာက္တည္း ေသာက္တ့ေ
ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း၊ သူ႕အေပၚ နားလည္မႈရွိတ့အ
ဲ ေၾကာင္း
မေမာတမ္း ေျပာေျပာေနခဲ့ဖူးတယ္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ျမင့္ျမင့္ခုိင္ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို
ထုတ္ျပၿပီး ... သက္ခုိင္၊ မင္း ငါ့မိန္းမ ေမ့ကို မျမင္ဖူးရင္ သူ႕ပံုသာ ၾကည့္ေပ
ေတာ့၊ တေထရာတည္း ခၽြတ္စြပ္ကြ ဆိုၿပီး အတည္လိုလုိ ေနာက္သလိုလုိ
ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ သူေရးထားခဲ့ၿပီး စက္မတင္ျဖစ္ေသးတဲ့စာတခ်ဳိ႕ကို ... သက္ခိုင္၊
မင္းထုတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ပိုက္ဆံ တျပားမွမေပးဘဲ ထုတ္ကြာလို႕လည္း ေျပာခဲ့ဖူး
တယ္။ ဆရာနဲ႕က်ေနာ္၊ ဆရာနဲ႕က်ေနာ့္မိသားစု ဓာတ္ပံုတြဲ႐ုိက္ျဖစ္ခ့တ
ဲ ာေတြ ... ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မေမ့ႏုိင္စရာေတြ
ဲ ါတယ္။ အင္း ... ေနာက္တေခါက္ က်ေနာ့္မိန္းမ ဧည့္ေတြ႕လာမွ ဆရာေသာ္တာေဆြနဲ႕ တြဲ႐ုိက္ထားတဲ့
အျဖစ္ က်န္ခ့ပ
ဓာတ္ပံုေတြ ယူလာခုိင္းၿပီး ခင္ဗ်ားကို ျပရဦးမယ္ဗ်ာ။

ေအာ္၊ က်ေနာ္ရင္းႏွီးခဲ့တာ ဆရာေသာ္တာေဆြ တေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဆရာေအာင္သင္း၊ ဆရာ

ျမသန္းတင့္၊ လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္တို႕နဲ႕လည္း တရင္းတႏွီး ဆံုခ့ဖ
ဲ ူးေသးတယ္ဗ်ာ။ ၁၉၈၇-ခုႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာေပါ့။
လွဳိင္ျမစ္ကမ္းထိပ္မွာ ရွိတ့ဲ အထပ္သားစက္႐ုံအမွတ္(၂) မွာ စာေပေဟာေျပာပြဲလုပ္တုန္း ကေပါ့။ စာေပေဟာေျပာပြဲကုိ
ဦးစီးဦးေဆာင္ လုပ္တာက အဲဒီ စက္႐ုံက မန္ေနဂ်ာ ဦးခင္ေမာင္ရင္ဗ်။ သူက ကမာရြတ္ေစ်းထဲက ကိုျမင့္ဦးတုိ႕နဲ႕
ရင္းႏွီးရာက က်ေနာ္နဲ႕ပါ ရင္းႏွီးေနတယ္။
ေအာ္၊ ဦးခင္ေမာင္ရင္က ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္းတယ္ဗ်။ ၿမိဳ႕နယ္တရားသူႀကီးေတြ ဘာေတြ လုပ္ဖူးတယ္။ သူတို႕စက္႐ုံ
စာေပေဟာေျပာပြဲ လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ရင္ က်ေနာ့္အိမ္ ေပါက္ခ်လာၿပီး “ဆရာသက္၊ က်ေနာ္တို႕ စက္႐ုံ
စာေပေဟာေျပာပြအ
ဲ တြက္ ဖိတ္ထားတဲ့ စာေရးဆရာေတြကို ဆရာ့အိမ္မွာ ဧည့္ခံေပးပါ။ ဧည့္ခံစားရိတ္
က်ေနာ္တို႕ထုတ္ေပးမွာပါ” တဲ့။
ၾကည့္ရတာ က်ေနာ္ စာတုိေပစဖတ္တယ္ဆိုတ့အ
ဲ ေၾကာင္း ကိုျမင့္ဦးတုိ႕ဆီကသိၿပီး အကူအညီလာေတာင္းပံုရပါတယ္။
က်ေနာ္ကလည္း စာေရးဆရာေတြန႕ဲ ဆံုခ်င္ေနတဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ ဖိုးက်ဳိင္းတုတ္ျဖစ္ၿပီး လြယ္လြယ္ပဲ တာဝန္ယူ
လုိက္တယ္။ စာေရးဆရာေတြကုိ ဧည့္ခံတာ ဘာခက္တ့အ
ဲ လုပ္လဲဗ်ာ။ ေအာ္ ... ဆရာေအာင္သင္းကုိ ေဟာေျပာပြဲ
အတြက္ သြားဖိတ္ေတာ့ သြားတဲ့သူေလးငါးေယာက္ထမ
ဲ ွာ ဆရာ ေအာင္သင္းက က်ေနာ့္ကုိ ေမးဆတ္ၿပီး “ေနပါဦး၊
ေမာင္ရင့္နာမည္က သက္ခုိင္တ့လ
ဲ ား၊ ေမာင္ရင္ ဘာလုပ္သတုန္း” တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္ ရန္ကုန္ျပည္လမ္းမွာ
တာဝန္က်ေနခ်ိန္မို႕ “က်ေနာ္ အေဝးေျပးလမ္း စီမံကိန္းမွာလုပ္ပါတယ္” လည္းေျဖလုိက္ေရာ ဆရာ ေအာင္သင္းက
“အင္း၊ ဒီေခတ္မွာေတာ့ ေမာင္ရင္တုိ႕ အစားသာဆံုးပဲ၊ က်ဳပ္တုိ႕ေတာ့ ဖာေခါင္းထက္ဆိုးတဲ့ အလုပ္လုပ္ေနရတယ္”
တဲ့။ က်ေနာ္လည္း တအံ့တၾသနဲ႕ “ဆရာက ဘာမ်ားလုပ္ေနလို႕တုန္း” ဆုိေတာ့ “က်ဴရွင္ျပေန တာေလ” တဲ့။
က်ေနာ္က လွ်ာရွည္ၿပီး ဆရာက ဘာလို႕ ဖာေခါင္းထက္ ပုိဆုိးရတာလဲ ေမးမိေတာ့ “ဟ၊ ဖာေခါင္းက ျပစ္မႈထင္ရွားရင္

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 54

ေထာင္ေျခာက္လပဲ၊ ကိုယ္တုိ႕က ျပစ္မႈထင္ရွားရင္ ေထာင္ဒဏ္သံုးႏွစ္ ဒဏ္ေငြ သံုးေသာင္း” တဲ့။ သူေျပာမွ

အဲဒီေခတ္မွာ က်ဴရွင္ ဆရာေတြ တရားမဝင္စာျပရင္ ျပစ္ဒဏ္သံုးႏွစ္၊ သံုးေသာင္း ခ်ထားတာ သတိရမိပါေတာ့တယ္။

စာေပေဟာေျပာပြလ
ဲ ုပ္မယ့္ေန႕လည္းေရာက္ေရာ က်ေနာ္ဟာ အင္းစိန္လမ္းမႀကီး၊ ပ႑ိတလမ္းနားက နာမည္ႀကီး
စားေသာက္ဆုိင္ သံုးေျခာက္ကုိး ကေန ကုန္းေဘာင္ေၾကာ္၊ သီဟုိဠ္ေစ့ေၾကာ္၊ ဆယ့္ႏွစ္မ်ဳိးဟင္းခ်ဳိ၊ ကိုက္လန္ေၾကာ္
စတဲ့ အျမည္းအစံုအလင္ ႀကိဳတင္ဝယ္ထားရတာေပါ့ဗ်ာ။ အရက္ကေတာ့ ရမ္ႏွစ္ဒါဇင္ေလာက္ ဦးခင္ေမာင္ရင္
လာပုိ႕ထားေလရဲ႕။ ဧည့္ခံတာကေတာ့ က်ေနာ္ေနတဲ့ ဘူတာ႐ုံလမ္းက က်ေနာ့္ေယာကၡမ အိမ္မွာေပါ့။ အဲဒီေန႕က
ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ဟာ ညေနေလးနာရီေလာက္ကတည္းက ဝီရိယေကာင္းၿပီးအေစာႀကီးေပါက္ခ်လာတယ္။
အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာ လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ဟာ “ပန္းၿမိဳင္လယ္က ဥယ်ာဥ္မွဴး” ဆုိတ့ဲ စာအုပ္နဲ႕
စာေပဗိမာန္ဆုေရာ၊ အမ်ဳိးသားစာေပဆုပါ ရၿပီး လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ေနခ်ိန္ေပါ့။ စာေရးဆရာေတြကို ဧည့္ခံတာဟာ
ဘာမွ ဆန္းလွတယ္ မဟုတ္ေပမဲ့ တကယ့္ႏုိင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးကုိ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း အရက္ပုလင္းခ်ၿပီး “ကဲ၊
ဆရာေရ႕၊ ဒါအရက္ပုလင္းပဲ။ စိတ္ရွိလက္ရွိသာေသာက္ပါဗ်ာ” လုိ႕ က်ေနာ့္ပါးစပ္ကေျပာမထြက္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ေအးေလ၊ အခ်ိန္ကလည္း ေလးနာရီဝန္းက်င္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဆရာလယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ကလည္း စာေတြသာ
အႏုအလွေရးေနတာ။ လူပုံစံက တကယ့္ ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္း၊ ဥပဓိ႐ုပ္မင္ေမာင္းအျပည့္န႕ဲ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္က
မလန္႕ေပမဲ့ အားနာသလိုလုိ ခပ္တြန္႕တြန္႕ ျဖစ္ေနတယ္။

ဒါနဲ႕ စိတ္ကူးေပါက္သလုိ ယဥ္ေက်းမႈအရ ေရေႏြးၾကမ္းအုိးတလံုးခ်ၿပီး လက္ဖက္သုတ္ တပန္းကန္နဲ႕ မိတ္ဆက္

စကားေျပာဖုိ႕ အားယူလုိက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း စကားမရွိ စကားရွာၿပီး စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း
ေတာင္တလံုး ေျမာက္တလံုး ေလွ်ာက္ေမး ေလွ်ာက္ေျပာ လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဆရာလယ္တြင္းသားဟာ က်ေနာ္
ေမးေနေျပာေနတာကို ဝတ္ေက်တန္းေက် ျပန္ေျဖ၊ ျပန္ေျပာေနေပမဲ့ စိတ္မပါသလိုလုိ ဟန္ပန္ျဖစ္ေနတာရယ္။
ေရေႏြးၾကမ္းပန္ကန္နဲ႕ လက္ဖက္သုတ္ကုိ လက္နဲ႕ေတာင္မတုိ႕တာရယ္ေၾကာင့္ လူကဲခတ္မညံ့တ့ဲ က်ေနာ္ဟာ တခုခု
မွားေနၿပီဆုိတာ သေဘာေပါက္လုိက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း မထူးပါဘူးေလ ဆုိၿပီး ... “ဆရာ၊ အခု ဆရာနဲ႕
က်ေနာ္ စကားေျပာေနရတာ ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႕ မစုိေျပဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အာသြက္လွ်ာသြက္ကေလး ျဖစ္သြားေအာင္
နည္းနည္းေလာက္ လုပ္လိုက္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္ဆရာ” လုိ႕လည္း စကားဦးသန္းလုိက္ေရာ၊ ဆရာလယ္တြင္းသား
ေစာခ်စ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ျမဴေမွာင္ေဝကင္းတဲ့ ဖိုးလမင္းႀကီးလုိ ဝင္းပလာၿပီး “ဟာ၊ ရွိလားဆရာ၊ ေကာင္းတာေပါ့” တဲ့။
အမယ္၊ သူကေတာင္ က်ေနာ့္ကို ဆရာတဲ့၊ ဟုတ္ေတာ့ေနပါၿပီ။
ဒီလိုနဲ႕ ရမ္ပုလင္းတလံုးဖြင့္ၿပီး ဖန္ခြက္နဲ႕ေဆာ္ဒါပုလင္းေတြခ်ေပးလုိက္တာ ဆရာလယ္တြင္းသားဟာ ခ်က္ခ်င္း
ဆိုသလို သူကိုယ္တုိင္ လက္ေလးလံုးေလာက္ငွဲ႕ထည့္ၿပီး ေရငတ္ေနတဲ့ပံုစံ နဲ႕ ဂ်ဳိက္ကနဲေသာက္ခ်လုိက္ပါေရာ။ အဲ ...
ေနာက္ပုိင္းေတာ့ သူနဲ႕က်ေနာ္ေလေပးေျဖာင့္လာတယ္။ က်ေနာ္န႕ဲ သူ ေျပာျဖစ္တာေတာ့အစံုပဲဗ်။ အဲဒီတုန္းက ဆရာ
လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ဟာ လမ္းစဥ္ပါတီ လူငယ္ေရးရာမွာ ဝင္လုပ္ေနတယ္။ သူ႕မိခင္ဌာနကေတာ့ ျပည္ထဲေရး
ဝန္ႀကီးဌာန (ယခု အေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဦးစီးဌာန) မွာဆုိပဲ။ ေအာ္ ... ေမ့ေနလုိ႕၊ အဲဒီေန႕က က်ေနာ္ အရက္
မေသာက္ဘူးဗ်။ ခါးနာေနတာနဲ႕ အရက္ကို တပတ္ေလာက္ မေသာက္ဘဲ နားထားတဲ့အခ်ိန္။ အဲဒီေန႕က ဆရာ
လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္နဲ႕ ေျပာျဖစ္တ့ဲ အေၾကာင္းထဲမွာ က်ေနာ္က သူေရးတဲ့စာေတြကို ေဝဖန္တာလည္း ပါတယ္။
က်ေနာ္ သူေရးတဲ့ စာေတြဖတ္ၿပီး စိတ္ထဲမွာခံစားေနရတာကုိ ထုတ္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ “ဆရာေရ၊ စိတ္ေတာ့မရွိပါနဲ႕ဗ်ာ။
က်ေနာ္ ဆရာေရးတဲ့စာေတြကုိ ဖတ္ၿပီး ဆရာ့စာေတြကုိ တစံုတခုက ဇက္ခံ႕ြ ထားသလုိ ခံစားရပါတယ္ လုိ႕ ေျပာလိုက္
မိသဗ်ာ။ က်ေနာ္သံုးလိုက္တ့ဲ ဇက္ခံ႕ြ ဆိုတ့ဲ အသံုးအႏႈန္းကိုလည္းၾကားေရာ ဆရာလယ္တြင္းသားဟာ “ဟ၊ ခင္ဗ်ား
စကားလုံးက အဆန္းပါလား၊ ဆက္ပါဦး” တဲ့။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 55

အမွန္ေတာ့ သူ နားမလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာ ျဖစ္ပါ

လိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ဆိုလိုတာက သူေရးတဲ့ စာေတြမွာ
ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ကုိ သာသာထုိးထုိး
ေထာက္ခံေနတဲ့ အေရးအသားမ်ဳိးေတြ လြန္ကဲ ေနတာ
ေၾကာင့္ သူ႕စာေတြဟာ ဇက္ခံ႕ြ ခံထားရတဲ့ ျမင္းတေကာင္
လို ထင္သေလာက္ ခရီးမေရာက္ဘူးလုိ႕ က်ေနာ္
ဆိုလိုတာပါ။ ေအာ္ ... ခင္ဗ်ားကလည္း ဒုံးေဝးရန္ေကာ၊
ဇက္ခံ႕ြ တယ္ ဆုိတာ ျမင္းေတြရဲ႕ ပါးစပ္ေထာင့္မွာ သစ္သား
တုံးေလး ထည့္ၿပီး အာေဒါက္ထည့္ထားတာကုိ ေျပာတာဗ်။
အာေဒါက္ကုိ ဇက္ႀကိဳးနဲ႕တြဲထားေတာ့ ဇက္ႀကိဳးကို
ဆတ္ကနဲဆြဲလုိက္တုိင္း အာေဒါက္ကပါးစပ္ေဘးေထာင့္ကုိ
ဆြဲျဖဲသလို ျဖစ္ၿပီး ျမင္းဟာ ထင္တုိင္း မေျပးႏုိင္ေတာ့ဘူး။
တခ်ဳိ႕သိပ္ဆိုးတဲ့ ျမင္းေတြဆုိ သံနဲ႕ လုပ္ထားတဲ့ အာေဒါက္
ေတာင္ ထည့္ထားၾကေသးဗ်။ က်ေနာ့္အေမးကုိ ဆရာ
လယ္တြင္းသားက “ေအာ္ ၊ကိုသက္ခုိင္ရယ္၊ က်ေနာ္ဟာ
ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက တင္းၾကပ္တ့ဲ စည္းကမ္းေတြ
နဲ႕ ေနလာခဲ့ရတာဟာ က်ေနာ့္စာေတြမွာ လာေပၚေနတာ
ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တစုံတေယာက္၊ အဖြဲ႕တခုခုက က်ေနာ့္ကုိ
ဇက္ခံ႕ြ ထားတာ မရွိ႐ုိးအမွန္ပါ” တဲ့။ ငဖယ္တိုးေလး
တုိးၿပီးေျဖသဗ်။
ဒီမွာတင္ က်ေနာ္လည္း စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းမွပါပဲေလ ဆုၿိ ပီး က်ေနာ့္စာအုပ္စင္ေပၚက ဆရာေဇာ္ဂ်ီ
ဘာသာျပန္ထားတဲ့ “ကမၻာ့ႏုိဗယ္ဆုရ စာေရးဆရာမ်ား၏ မုိးၾကယ္မို႕လားႏွင့္ လမ္းသစ္ ဝတၳဳတိုမ်ား” ဆုိတ့ဲ စာအုပ္ကုိ
ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ဟာ ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ လက္ရာေတြအနက္က အေကာင္းဆံုး စာရင္းမွာ ပါႏိုင္တယ္ဗ်။
က်ေနာ္ သိသေလာက္ အဲဒီစာအုပ္နဲ႕ ဆရာေဇာ္ဂ်ီဟာ အမ်ဳိးသားစာေပဆုေတာင္ ရခဲ့ဖူးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ၁၉၇၇
ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္က ထုတ္ခ့တ
ဲ ာပါ။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ စာေရးဆရာ အေက်ာ္အေမာ္ ဝီလ်ံ
ေဖာ့ကနား (WILLIAM FAULKNER) ေရးတဲ့ (A ROSE FOR EMILY) ဆုိတ့ဝ
ဲ တၳဳတိုကုိ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက “ဇာတိပုည
ဂုဏ္မာန” ဆုိတ့ဲ အမည္န႕ဲ ဘာသာျပန္ထားတာ ပါတယ္ဗ်။ အဲဒီ ဝတၳဳတိုမွာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဘဝင္မက်တဲ့ အခ်က္
တခ်က္ေတြ႕တာနဲ႕ ဆရာလယ္တြင္းသားကုိေမးမလို႕ စာအုပ္ကုိ ဆြဲထုတ္လုိက္တာဗ်။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဆရာ့ေဇာ္ဂ်ီဟာ
တကယ့္ကဝိတဆူပါ။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ ဘဝင္မက်တာ မွန္ခ်င္မွမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ထဲရွိတာကုိ
ႏိုင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးနဲ႕ ဆံုတုန္း ေမးၾကည့္လုိက္မွ ဆုိၿပီး စိတ္ကူးေပၚလာလုိ႕ပါ။
ဒီလိုဗ်။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီဟာ အဲဒီ ဝတၳတုိထဲက ဇာတ္ေကာင္ အမယ္အုိ အင္မလီရဲ႕ မာန္မာနႀကီးပံုကုိ ေရးဖြဲ႕ျပေနရာ
ကေန “ထို႕ေၾကာင့္ အင္မလီ၏ ဝင္းမွ အပုပ္နံ႕ ထြက္လာစဥ္ေသာအခါ မည္သူမ်ွ အံ့ၾသျခင္း မျဖစ္ၾကေခ်” လုိ႕
ေရးထားသဗ်။ က်ေနာ့္ကို စိတ္စေနာင့္စနင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္တာ အဲဒီ “အပုပ္နံ႕” ဆိုတ့ဲ စကားလံုးပဲဗ်။ အဲဒီအခန္းမွာ
ဆရာေဇာ္ဂ်ီေရးထားတာက လူေသေကာင္အပုပ္နံ႕ကုိ ဆုိလုိေပမဲ့ ႐ုတ္တရက္ဆုိရင္ အမယ္အုိ အင္မလီရဲ႕ ကိုယ္က်င့္
တရား အပုပ္နံ႕လုိ႕ ထင္စရာျဖစ္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း သိတ့အ
ဲ တုိင္းပဲေလ။ ျမန္မာစာမွာ “အပုပ္နံ႕” ဆုိတာ ရင္းျမစ္
အနက္ေကာ ဆင့္ပြားအနက္ပါ ရွိတာမဟုတ္လား။ ေခြးေသေကာင္ကနံတ့ဲ အပုပ္နံ႕က ရင္းျမစ္အနက္ဗ်ာ။ “ဒီေကာင္မ
အပုပ္နံ႕ ကေတာ့ တရပ္ကြက္လံုး ျပန္႕ေနၿပီ” ဆုိတာမ်ဳိးက ဆင့္ပြားအနက္မဟုတလ
္ ား။
“အဲဒီ စာလံုးနဲ႕ ပတ္သက္လုိ႕ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီဟာ တျခားစကားလုံး တလုံးလံုးကို ေျပာင္းသံုးရင္
ေကာင္းမယ္ထင္လို႕ပါ ဆရာ” လုိ႕ က်ေနာ္လည္း ေျပာလိုက္ေရာ ဆရာ လယ္တြင္းသားဟာ က်ေနာ့္ကုိ အၾကာႀကီး
စုိက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ က်ေနာ့္အေမးနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဘာမွ ျပန္မေျဖခဲ့ပါဘူး။ “ကိုသက္ခုိင္ စာမ်ားမ်ား ဖတ္တာ
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ စာဖတ္သူဟာ တေန႕မွာ သဘာဝေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္” ဆုိၿပီး စကားလႊဲလိုက္သဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 56

ေနဦးဗ်။ ေနာက္ပုိင္း အဲဒီဝတၳဳကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဖတ္ျပန္ၾကည့္ၿပီး အဲဒီစကားလံုးေနရာမွာ တျခား စကားလံုးသုံးဖို႕

က်ေနာ့္ ကိုယ္ပုိင္ဉာဏ္နဲ႕ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း သူ႕ထက္ ေကာင္းမြန္သင့္တင့္တ့ဲ စကားလံုး ရွာမရျပန္ဘူးဗ်။
ဆရာလယ္တြင္းသားကလည္း က်ေနာ္ေလကန္ေနတာကို နားေထာင္လုိက္၊ ျပန္ေျပာလုိက္နဲ႕ တနာရီသာသာ အတြင္း
မွာ ရမ္တလံုးေျပာင္ေအာင္ ေသာက္လုိက္ၿပီဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႕ ညေန ေျခာက္နာရီသာသာေလာက္မွာ ဆရာေအာင္သင္း
ေရာက္ခ်လာတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း လြယ္အိတ္တလံုး လြယ္လို႕ေပါ့။
ေအာ္ ... က်ေနာ္ကံေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ေျပာမလုိ႕လုပ္ေနတာ စကားေတြေဘးေခ်ာ္ၿပီး စာေရးဆရာေတြအေၾကာင္း
ေရာက္သြားျပန္ၿပီ။ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္စကားေျပာလုိက္ရင္ ဒီလိုခ်ည္းပဲ။ ေတာေရာက္လုိက္ ေတာင္ေရာက္လုိက္နဲ႕။
စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕သာ သည္းခံၿပီး နားေထာင္ပါေတာ့ဗ်ာ။ ဆရာေအာင္သင္းက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း “ဖုိးသက္ခုိင္ေရ႕၊
သံုးႏွစ္သံုးေသာင္း ဖာေခါင္းထက္ ဆိုးတဲ့အလုပ္ လုပ္ေနရလုိ႕ နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္။ ခြင့္လႊတ္ကြာ” တဲ့။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 57

tcef ; (78) - arQmf vif h csuf rJ h wJ h aeY awG vnf ;&S d

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဆရာဦးေအာင္သင္းရဲ႕ စာေပၾသဇာကုိ က်ေနာ္နည္းနည္းေတာ့ လန္႕တယ္ဗ်။ သူက ေမၿမိဳ႕

စစ္တကၠသုိလ္ ျမန္မာစာဌာနမွာ နည္းျပဆရာ လုပ္ခ့ဖ
ဲ ူးသတဲ့။ ဆရာ ေအာင္သင္းဟာ စာအေရးအသားထက္ စာေပ
ေဝဖန္ေရးမွာ အားေကာင္းတယ္။ တခါကဆို “ေအာင္သင္း ဘာေျပာေျပာ” ဆုိၿပီး မဂၢဇင္းတခုမွာ ေရးလုိက္ရာကေန
မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာေတြမွာ အျပန္အလွန္ေရးၾက၊ ေအာ္ၾကနဲ႕ ဧရာမစာေပတုိက္ပြဲႀကီး တခုလိုျဖစ္ၿပီး စာေပလူၾကမ္း
မင္းသား လုိ႕ေတာင္ အမည္တြင္သြားခဲ့ဖူးေသးတယ္ဗ်။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ စာေပေဝဖန္ေရးေတြ၊ လူငယ္ ျမႇင့္တင္ေရး
ေတြ ဘက္ကုိ ေရာက္သြားတယ္။ သူေဟာတဲ့ စာေပေဟာေျပာပဲေ
ြ တြကုိ က်ေနာ္ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝေလာက္
ကတည္းက က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းမွာ လာေဟာလုိ႕ နားေထာင္ခ့ဖ
ဲ ူးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ အေျပာအေဟာ ေကာင္းတာ
ကလား။ သူေဟာတာ ေျပာတာ ခ်က္က်လက္က် ျဖစ္လန
ြ ္းလို႕ က်ေနာ္ႀကိဳက္တယ္။
သူက စကားေျပာတ့ဲေနရာမွာ တကယ့္ကုိပါရဂူေျမာက္ကၽြမ္းက်င္တာဗ်။ စကားႀကီးဆယ္ခြန္းထဲမွာ ဆရာေအာင္သင္း
အကၽြမ္းက်င္ဆံုးကေတာ့ ေကာက္ပင္ရိတ္လွီးေျပာနည္းလို႕ ထင္တာပဲဗ်။ က်ေနာ္သတိထားမိသေလာက္ သူ စကား
ေျပာရင္ တဘက္လူကုိ နလံမထူႏုိင္ေအာင္ ျဖတ္ပုိင္းလွီးခ် ေအာင္ပြဲရေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။ ခုလဲ ၾကည့္ေလ၊
ဝိုင္းမွာ ထုိင္ေတာင္မထုိင္ေသးဘူး၊ သူနဲ႕ ဆရာေမာင္သာရ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ ျဖစ္လာတာကုိ စားျမံဳ႕ျပန္ေနေလရဲ႕။
ေအးဗ်၊ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆရာေမာင္သာရကလည္း စာေပအသုိင္းအဝိုင္းမွာ သူ႕ေခတ္နဲ႕ သူတြင္က်ယ္
ေနတဲ့ အခ်ိန္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း ဆရာေမာင္သာရ ေရးသမွ်စာအုပ္ကုိ မဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဆရာ
ေမာင္သာရရဲ႕ စာေပၾသဇာဟာ က်ေနာ္တုိ႕အေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးခဲ့တယ္ ဆုိပါစုိ႕။ ေအးေလဗ်ာ၊ ၾသဇာႀကီးဆုိ
သူေရးတဲ့စာအုပ္ကုိ မဖတ္ခင္ စာအုပ္နာမည္ၾကားရကတည္းက စိတ္ထဲမွာ သ႐ုိးသရီျဖစ္ၾကရတာကလား။ ၾကည့္ေလ၊
“ထမိန္ကၽြတ္၍ လႊတ္လိုက္သည္”၊ “စီးပေလေစ ေမာင္မသုတ္နဲ႕”၊ “ခါးတကယ္မတို႕ခင္က ယားတယ္လို႕တြန္႕”
“ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းက ေက်ာ္ဟိန္းပါပဲ”။ ကဲ၊ အဲဒါ သူ႕စာအုပ္ နာမည္ေတြဗ်။
ဆရာေအာင္သင္းနဲ႕ ဆရာေမာင္သာရ ၿမိဳ႕ထဲတေနရာမွာ ဆံုမိၾကေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လို ၿငိၾကသလဲ မေျပာတတ္ဘူး
ဗ်။ ဆရာေမာင္သာရက “ဆင္သြားရင္ လမ္းျဖစ္တယ္” လို႕ ေျပာတာကုိ ဆရာေအာင္သင္းက “ခင္ဗ်ား ဆင္က
အကန္းႀကီး” လုိ႕ ျပန္ပက္ခ့သ
ဲ တဲ့။ သေဘာကေတာ့ ဆင္ကန္းေတာတုိး ျဖစ္ေနတာကို ဆုိလုိတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
ဆရာေအာင္သင္းက သူန႕ဲ ဆရာေမာင္သာရ အေခ်အတင္ေျပာခဲ့တာကုိ အားရပါးရေျပာေနေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 58

ေဘးကေန ၿငိမ္ၿပီး အကြက္ေခ်ာင္းေနတယ္ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ရွိန္တာလန္႕တာကတျခား၊ ဒီလုိ ႏုိင္ငံေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္နဲ႕

ေတြ႕တုန္း ကိုယ့္စိတ္ထဲမရွင္းတာ ေမးဖို႕ သူ႕အလစ္အငိုက္ကို ေစာင့္ေနတယ္ဆုိပါေတာ့။
ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့ ဆရာလယ္တြင္းသားေလာက္ အရက္ေသာက္တာ မၾကမ္းဘူးဗ်။ အျမည္းေလး စားလုိက္
တခြက္ေမာ့လုိက္နဲ႕ ပံုမွန္ေလးသြားေနတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ညခုႏွစ္နာရီခြဲ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ေဟာေျပာပြဲစဖုိ႕ အခ်ိန္က်ေန
တာနဲ႕ ဆရာလယ္တြင္းသားက ပြဲဦးထြက္ သူပဲတာဝန္ယူလုိက္ပါ့မယ္၊ ဆရာေအာင္သင္း အရွိန္ရေအာင္ ေအးေအး
ေဆးေဆး ေသာက္ပါေစဆုိၿပီးေဟာေျပာပြဲရွိရာထြက္သြားသဗ်။ အရက္ဝုိင္းမွာဆရာေအာင္သင္းနဲ႕က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္
တည္း က်န္ခ့ပ
ဲ ါေလေရာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာေအာင္သင္းက အျမည္းပန္းကန္ေတြ
ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး ကိုက္လန္ေၾကာ္ တဖတ္ကုိ တူနဲ႕ညႇပ္ၿပီး
စားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေဟ့ ဖိုးသက္ခုိင္၊ ဒါက ဘာတုန္း
ကြ၊ ကန္စြန္းရြက္လည္းမဟုတ္ပါလား” တဲ့။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္
လည္း ဟာ၊ ဆရာ ဒါ ကိုက္လန္လုိ႕ ေခၚတယ္။ အရက္
နဲ႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လုိက္တယ္ ဆရာ လုိ႕လည္း ေျပာ
လုိက္ေရာ “ေအးကြ၊ ကိုက္လန္ဆုိတာ ကိုယ္တခါမွ မစားဖူး
ဘူး” ဆုိပဲ။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း အကြက္ေကာင္း ဆုိက္ၿပီ
ဆုိၿပီး ... “ဒါနဲ႕ဆရာ၊ ဆရာနဲ႕က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း
ရွိတုန္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေျပာခ်င္တာေလး ေျပာပါရေစ” ဆုိ
ေတာ့ ဆရာကလည္း “ေအး၊ ေျပာေလကြာ” တဲ့။
အမွန္က က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ မရွင္းမလင္းျဖစ္ေနတာက သမုိင္းကိစၥဗ်။ အဲဒီေခတ္တုန္းက သမုိင္းျပဳစုေရးေကာ္မရွင္
ဆိုၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္က ကမကထျပဳၿပီး လုပ္ေနတာရွိတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သမုိင္းဆုိတာ အစုိးရက ျပဳစုမွေတာ့ ဘယ္မွာ
လာၿပီး အမွန္တရားေပၚေတာ့မလဲ။ သမုိင္းကုိ ျပဳစုရမွာက သမုိင္းပညာရွင္ေတြရဲ႕ အလုပ္လုိ႕ပဲ က်ေနာ္ ႐ိုး႐ိုးသားသား
နားလည္တယ္။ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ဘုရင္က မွန္နန္းေဆာင္မွာေနရာေပးၿပီး သမုိင္း(ရာဇဝင္) ေရးခုိင္းသတဲ့။
အမွီအခုိမကင္းတဲ့ သမုိင္းဆရာဟာ ဘယ္လုိလုပ္ သမိုင္းအမွန္ကုိ ျပဳစုမလဲဗ်ာ။
ဒီေတာ့ က်ေနာ္က ဆရာေအာင္သင္းကုိ “ဆရာ၊ က်ေနာ္သမုိင္းကို အယံုအၾကည္မရွိဘူး” လို႕ စြတ္တင္ပစ္လုိက္ေရာ
ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ဆရာေအာင္သင္းက အာေမဋိတ္သံနဲ႕ “ေဟ၊ ဒါဆုိ မင္းက သီေပါမင္းပါေတာ္မူတာကို မယံုဘူးလား” တဲ့။
ကဲ၊ ၾကည့္။ ေမးသူကုိ နလံမထူႏိုင္ေအာင္ ျပန္ခပ
ြ ္လုိက္တာပဲဗ်။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ေျပာတာကတျခား ဆရာေအာင္သင္း က်ေနာ့္ကို ေထာက္လက္သီးေပးသလုိ ျပန္ေျဖတာက တျခား
ျဖစ္ေနတယ္ဗ်။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္က သမုိင္းေကာ္မရွင္ဖြဲ႕တဲ့ ကိစၥကို ေျပာျပၿပီး အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္မယံုၾကည္ႏိုင္တ့ဲ
ဲ ူေတြကိုမယံုတာဘဲ။ သမုိင္းကို မယံုတာမွ မဟုတ္တာ”တဲ့။
အေၾကာင္း ျပန္ရွင္းေတာ့ သူက ... “မင္းက သမုိင္းျပဳစုတ့လ
က်ေနာ္လည္း ေဟာတဲ့ေျပာတ့ဲေနရာမွာ၊ စကားႏုိင္လုတ့ေ
ဲ နရာမွာ တေခတ္မွာတေယာက္ ဆုိသလုိ နာမည္ႀကီးခဲ့တ့ဲ
ပုဂၢိဳလ္နဲ႕ ဆက္ၿပီးျငင္းမလို႕လုပ္ေနတုန္း ကိုျမင့္ဦးဝင္လာၿပီး ဆရာျမသန္းတင့္က က်ေနာ့္အိမ္ မဝင္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ
ေဟာေျပာပြဲဆီကုိ သြားၿပီ၊ အရက္ဝုိင္းကို အထပ္သားစက္႐ုံ ဧည့္ရိပ္သာကို ေရႊ႕ခဲ့ပါ ေျပာတာနဲ႕ စကားျပတ္သြားေရာ
ဗ်ာ။
က်ေနာ္လည္း တပည့္ေက်ာ္ ဝင္းၾကည္ဆုိတ့ဲ က်ေနာ့္တပည့္ေက်ာ္တေယာက္ကုိ အျမည္းေတြ အရက္ေတြ
အထပ္သား ဧည့္ရိပ္သာထဲ စံနစ္တက် ေရြ႕ေျပာင္းဘုိ႕မွာခဲ့ၿပီး ဆရာေအာင္သင္း ကုိ ကားေပၚ တင္ၿပီး ေဟာေျပာပြဲဆီ
လုိက္ပုိ႕လုိက္ရေရာ ဆုိပါေတာ့ ။

က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ ဆရာ လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္က တ႐ုပ္သုိင္းဝတၱဳေတြအေၾကာင္းကေန မ်က္ေမွာက္ေခတ္

စာေပအေၾကာင္း ဆက္စပ္ၿပီးေဟာေနေလရဲ႕။ က်ေနာ္လည္း ဧည့္ခံေရးကို တာဝန္ယူထားေတာ့ ေဟာေျပာပြဲကုိ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 59

ေသခ်ာေတာ့ နားမေထာင္လုိက္ရပါဘူး။ က်ေနာ့္အျမင္ေျပာရရင္ ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္က သူ႕စာေတြ

ဘယ္လိုေကာင္းေကာင္း ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီအာေဘာ္က မလြတ္ပါဘူး။ ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့
“သရက္ေထာင္ ေဖာက္ခ့စ
ဲ ဥ္က” ဆုိတ့ဲ ေဆာင္းပါးနဲ႕ စာေရးဆရာျဖစ္လာေပမဲ့ မဆလအစုိးရကို ထိခိုက္မယ့္ အခ်က္
ေတြကိုေတာ့ လိမ္လိမ္မာမာ ပါးပါးနပ္နပ္ ေရွာင္လႊေ
ဲ ျပာသြားတာပါပဲ။ ဆရာျမသန္းတင့္ကေတာ့ အတည္ၿငိမ္ဆံးု နဲ႕
သူယံုၾကည္ရာကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ဆက္ၿပီး စြဲကုိင္ထားတ့ဲ ပံုစံလုိ႕ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ အကဲရမိတာပါပဲ။
ဆရာ ျမသန္းတင့္က သူ႕ရဲ႕နာမည္ေက်ာ္ ဓားေတာင္ကုိ
ေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္မည္ ဆုိတ့ဲ ဝတၳဳ ျဖစ္လာပံု၊
သူေရးဖြဲ႕ခဲ့ပံုေတြကုိ လူတန္းစားအျမင္ေတြပါ ထည့္ၿပီးေဟာ
တယ္။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ ဆရာကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း
ဆရာေအာင္သင္းေပါ့။ ခံစားသိနဲ႕ ၾကံဆသိ၊ ေၾကာင္မွာ
ေၾကာင္က်ဴေကးရွင္း ရွိသလုိ လူမွာ အက္က်ဴးေကးရွင္း
ရွိတယ္ဆုိတာေတြ ေဟာေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္တမ္း
လည္း ဆရာေအာင္သင္းဟာ ေဟာတဲ့ေျပာတဲ့ေနရာမွာ
အခ်က္က်က် ေျပာတတ္တာေတာ့ ၿပိဳင္စံရွားပဲဗ်။ ပရိသတ္
တဝါးဝါး တဟားဟား လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႕ ပြဲကို
ဆူေအာင္ လုပ္ႏုိင္တာကေတာ့ ဆရာေအာင္သင္းပဲဗ်ာ ။

ညဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ ေဟာေျပာပြဲလည္းၿပီးေရာ ေသာက္ပြဲဆက္ၾကျပန္ေရာဗ်။ က်ေနာ္ကေတာ့ အထပ္သား

စက္႐ုံထဲမွာ ကိုယ့္အိမ္လုိ လူတြင္က်ယ္လုပ္လုိ႕ မေတာ္ေခ်ဘူး ဆိၿု ပီး ခပ္ကုတ္ကုတ္ပဲေနၿပီး ျပန္ပုိ႕ဖုိ႕သာ ေစာင့္ေန
လုိက္ေတာ့တယ္။
ထူးျခားတာက ဆရာျမသန္းတင့္ဗ်။ လူလံုးလူဖန္ေသးေသး၊ မ်က္မွန္ထူထူနဲ႕ စကားဟဟ မေျပာလွဘူး။ ခပ္
ေအးေအး ပံုစံပဲ။ တကယ့္ကုိ ဂႏၱဝင္စာေပေတြကို ေရးခဲ့တ့ဲ ဆရာျမသန္းတင့္ ဆုိတာ သူမွ ဟုတ္မွေလစ လုိ႕ေတာင္
ထင္စရာပါပဲ။ အဲဒီညက က်ေနာ္နဲ႕ဆရာျမသန္းတင့္ စကားမေျပာျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီညကေတြ႕ခဲ့တ့ဲ စာေရးဆရာ
သံုးေယာက္မွာ ဆရာျမသန္းတင္ကုိ က်ေနာ့္ အေလးစားဆံုးပါပဲ။
ေရခ်ိန္ကိုက္လာလုိ႕ထင္ပါရဲ႕၊ ဆရာေအာင္သင္းဟာ အဆုိေတာ္႐ုပ္ရွင္မင္းသား ျမတ္ေလးရဲ႕ ကျပားမေလး ဂုိယာရမ္
သီခ်င္းကုိ အက်ယ္ႀကီးဟစ္ေနေလရဲ႕။ ဆရာလယ္တြင္းသားကလည္း ေဘးကေန ေရာၿပီးသံေယာင္လုိက္ေနတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဗဳန္းဆုိ ကုတ္အက်ႌ အမည္းႀကီး ဝတ္ၿပီး လူတေယာက္ ဝင္ခ်လာပါေရာဗ်ာ။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဒီလူဟာ
အရက္ေတာ္ေတာ္မူးေနၿပီး အာေလးလွ်ာေလးသံႀကီးနဲ႕ အဂၤလိပ္ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ရြတ္ရင္းဝင္ခ်လာတာဗ်။ ဒါကို
ျမင္လုိက္ၾကားလိုက္တ့ဲ ဆရာေအာင္သင္းဟာ ႐ုတ္တရက္ မ်က္ႏွာထားတည္သြားၿပီး မတ္တတ္ ထရပ္လုိက္တယ္၊
ၿပီးေတာ့ “ေဟ့ေကာင္၊ မင္းဘာေကာင္တုန္း၊ ဘယ္ကေကာင္တုန္း” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ေၾကာင္
သြားတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ သူ႕ကို က်ေနာ္လည္း မျမင္ဖူးဘူးဗ်ာ။ အဝတ္အစား ဝတ္ထားတာကလည္း ကုတ္အက်ႌ
အစုတ္၊ ဥပဓိ႐ုပ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ညံ့ဆိုေတာ့ ဒီလူ ဘယ္ကလဲ၊ ဘာလုိ႕ဝင္လာတာပါလိမ့္ဆိုၿပီး စဥ္းစားေနတုန္း
ဦးခင္ေမာင္ရင္ ျပာျပာသလဲ ဝင္လာၿပီး ... “ဟာ၊ ဆရာတုိ႕နဲ႕မိတ္ဆက္ေပးဖုိ႕ ေမ့ေနတယ္။ သူက အမွတ္(၁၀)
အထပ္သား စက္႐ုံမွဴး ဦးေက်ာ္ျမင့္သိန္းပါ” တဲ့။ ေကာင္းၾကေရာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႕စက္႐ုံက လုပ္တ့ဲ စာေပေဟာေျပာပြဲကို
လာေဟာတဲ့ စာေရးဆရာေတြက စက္႐ုံမွဴးကို ဆီးေဟာက္မိေနတာေပါ့။ ခက္တာက ဧည့္ခံႀကိဳဆုိေရး တာဝန္ယူထား
တ့ဲ က်ေနာ္ေတာင္ စက္႐ုံမွဴး ဥပဓိ႐ုပ္ညံ့တာ ၾကားဖူးနားဝ ရွိေပမဲ့ လူကိုယ္တုိင္ေတာ့ မျမင္ဖူးခဲ့ဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွ
သိရတာက စက္႐ုံမွဴး ဦးေက်ာ္ျမင့္သိန္းဟာ စာေပကုိ ဝါသနာထံုတ့ဲ စာသမားေပသမား။ ဒီေဟာေျပာပြဲမွာ
ဒီဆရာေတြကုိ ဖိတ္ပါဆိုတာလည္း သူကိုယ္တုိင္ စီမံခန္႕ခြဲခ့ဲတာဆုိပဲ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 60

စက္႐ုံမွဴးပါလုိ႕လည္း မိတ္ဆက္ေပးလုိက္ေရာ ဆရာေအာင္သင္းလည္း စပ္ျဖဲျဖဲ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ ... “ေအာ္ ျဖစ္မွ

ျဖစ္ရေလဗ်ာ။ ေစာေစာစီးစီး မိတ္ဆက္ေပးထားမွေပါ့” တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဆက္ေျပာေသးတယ္၊ “ေနအံုးဗ်၊ ေစာေစာက
ခင္ဗ်ား ရြတ္လုိက္တ့ဲ ကဗ်ာဟာ တကယ့္ဂႏၱဝင္ ကဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ရြတ္ပံုဆုိပံု ဌာန္က႐ုိဏ္းမက်ဘူး။ က်ေနာ္ရြတ္ျပမယ္၊
နားေထာင္” ဆုိၿပီး ေစာေစာက ဦးေက်ာ္ျမင့္သိန္း ဝင္လာရင္း ရြတ္ခ့တ
ဲ ့ဲ အဂၤလိပ္ကဗ်ာကုိ အသံေနအသံထားနဲ႕ ရြတ္ပါ
ေလေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္ဆိုတ့ဲ ေကာင္ကလည္း ကဗ်ာဆုိရင္ ျမန္မာကဗ်ာေတာင္ သိပ္နားရည္ဝလွတာမဟုတ္ေတာ့
ဘယ္သူေရးတယ္ ဘယ္လုိဂႏၱဝင္ေျမာက္တယ္ ဆုိတာ မေျပာတတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမ့ဲ ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ ကဗ်ာ
ရြတ္ဟန္ ကဗ်ာရြတ္သံဟာ ကဝိတဆူဟန္ ေပါက္ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်။
က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို႕ေသာက္ေနတဲ့ ဝိုင္းကုိ အကဲခတ္ၿပီး လိုတ့အ
ဲ ရက္ အခ်ိန္မီေရာက္ေအာင္ ၾကည္ဝင္းကုိကားနဲ႕
က်ေနာ့္အိမ္လႊတ္လႊတ
ြ ္ၿပီး ရမ္ပုလင္းေရာ ေဆာ္ဒါပုလင္းပါ သံုးေခါက္ေလာက္ ယူခိုင္းလုိက္ရတယ္။
အင္း၊ က်ေနာ္လည္း ေနရာတကာ အရာရာနဲ႕အေၾကာင္းေၾကာင္းခ်ည္း ေျပာရမလုိပဲဗ်ာ။ အဲဒီညက စာေရးဆရာ
အဖြဲ႕ကုိ ဧည့္ခံရာကေန ကားနဲ႕လူနင္းသတ္မိသလို ျဖစ္ေတာ့မလို႕ဗ်။ ျဖစ္ပံုက အဲဒီညဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္လည္း
ရွိေရာ စာေရးဆရာေတြကုိ ျပန္ပုိ႕ဖုိ႕ စီစဥ္ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနၿပီဆုိေတာ့ စာေရးဆရာ
ေတြကို ကားတစီးတည္း စုတင္ၿပီး လိုက္ပုိ႕လုိ႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဗ်။ ဒါနဲ႕ တေယာက္တစီးစီ ေနအိမ္ေတြအေရာက္ ျပန္ပုိ႕
ၾကဖို႕ တာဝန္ခြဲလိုက္တာ က်ေနာ္က ဆရာေအာင္သင္းကုိျပန္ပုိ႕ဖုိ႕တာဝန္က်တယ္ဗ်ာ။ ဆရာေအာင္သင္းကုိ ကားေပၚ
တြဲမတင္ရေပမဲ့ ေသာက္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနေတာ့ ေျခလွမ္း မမွန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကိုျမင့္ဦးက ဆရာေအာင္သင္းနဲ႕ ကားေနာက္ခန္းမွာ ထုိင္ၿပီး ကားကို က်ေနာ္ေမာင္းမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္
ကားထဲဝင္ထုိင္လုိက္ၿပီး ကားစတီယာရင္ကုိ ကုိင္ရင္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲ စႏုိးစေနာင့္ျဖစ္လာသလို ခံစားရတယ္။ ဆရာ
ေအာင္သင္းကလည္း ကိုျမင့္ဦးကုိ ဘာေတြေျပာမွန္းမသိ၊ ဝူးဝူးဝါးဝါးေတြေျပာေနရာကေန “ေဟ့ေကာင္၊ သက္ခုိင္
ေမာင္းေလကြာ” တဲ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တစုံတခုက သတိေပးေနသလို ထူးထူးဆန္းဆန္း ခံစားရတာနဲ႕
မေမာင္း ေသးဘဲ ခပ္ငူငူ စဥ္းစားေနမိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲကုိ ဝင္းၾကည္အေၾကာင္း ဝင္လာတယ္ဗ်။ ဟုတ္တယ္၊ တပည့္ေက်ာ္ ဝင္းၾကည္ ဆုိတ့ဲ
ေကာင္က တကယ့္အရက္ခ်ဳိး။ အဲဒီေန႕က စာေရးဆရာေတြ ဧည့္ခံမွာမို႕ ဝင္းၾကည္ကုိ ပြဲၿပီးမွေသာက္ပါကြာလို႕
ေခ်ာ့ေမာ့ေတာင္းပန္ထားတာ အခုပြဲၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ က်ေနာ္စဥ္းစားေနတာ။ ဒါနဲ႕က်ေနာ္က
ကားေနာက္ခန္းက ကိုျမင့္ဦးကုိ ဝင္းၾကည္ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ” ေမးလုိက္မိတယ္။ သူကလည္း မသိဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႕
က်ေနာ္ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ဧည့္ရိပ္သာေပၚျပန္တက္ၿပီး ရွာတယ္၊ မေတြ႕ဘူး။ ဒါနဲ႕ ဟုိရွာဒီရွာလုပ္ရင္း စိတ္ထဲမွာ
သိပ္မသကၤာတာနဲ႕က်ေနာ့္ကားေအာက္ကုိငံု႕ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဟာ၊ တကယ့္လူမုိက္ပါပဲဗ်ာ။ ဝင္းၾကည္ဟာ က်ေနာ့္
ကားေအာက္တည့္တည့္မွာ ဝမ္းလ်ားထုိးႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသဗ်။ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္သာ ကားေပၚက ဆင္းမရွာမိရင္
ဝင္းၾကည္ဟာကားဘီးနဲ႕အႀကိတ္ခံရဖို႕ေသခ်ာေပါက္ေပါ့ဗ်ာ။ ၾကည့္ရတာ စာေရးဆရာေတြအတြက္ အိမ္ကုိ သြားသြား
ယူခိုင္းေနတဲ့ အရက္ပုလင္းေတြထဲကေန လမ္းမွာ ၾကားျဖတ္ၿပီး ေမာ့လာတာ ေရခ်ိန္လြန္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
က်ေနာ္က ဝင္းၾကည္ေျခေထာက္ကို ဆြဲၿပီး ႏိႈးရင္း ထြက္ခ့ဖ
ဲ ုိ႕ေအာ္ေတာ့မွ ဗလုံးဗေထြးအသံနဲ႕ ကားေအာက္က
ထြက္လာေလရဲ႕။ က်ေနာ္က “ေဟ့ေကာင္၊ ငါ့ကုိ ေထာင္ထဲထည့္ေနတာလား” လုပ္ေတာ့ “မဟုတ္ဘူးေလ ဆရာရယ္၊
ဲ အာင္ ကားနားမွာ ေစာင့္ေနတာပါ” တဲ့။ က်ေနာ့္မွာ စိတ္ဆုိးရအခက္၊ ေဒါသျဖစ္ရ
ဆရာျပန္ထြက္ရင္ က်ေနာ္ မက်န္ခ့ေ
အခက္နဲ႕ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း အဲဒီညက ကားမေမာင္းေတာ့ပဲ ကိုျမင့္ဦးကုိ
ကားေမာင္းဖုိ႕ေျပာၿပီး ေနာက္ခန္းမွာ ဝင္ထုိင္လို္က္တယ္။ ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့ က်ေနာ္တို႕အျဖစ္ကို ဘာမွ မသိ
ေတာ့ပါဘူး၊ ဇက္က်ဳိးေနပါၿပီ။ က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚမွာ ေခါင္းတင္ၿပီး အိပ္ေနရင္းက “သက္ခုိင္၊ မင္းကိုေတာ့ မေမ့ဘူးကြ၊
ငါ့ကုိ ကိုက္လန္စားဖူးေအာင္ ေကၽြးတဲ့ေကာင္” လို႕ တတြတ္တြတ္ လုပ္ေနေလရဲ႕။

စာေရးဆရာေတြ အေၾကာင္း စကားေကာင္းေနလိုက္တာ ကံေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းေတာင္ စကားစ ျပတ္သြားတယ္။

ဟုတ္ၿပီ၊ ကံေကာင္းတဲ့ဘက္ ျပန္လွည့္ဦးမွ။ က်ေနာ္ကံေကာင္းတယ္ဆုိတာ မီးေလာင္တာနဲ႕ ပတ္သက္ ေနတယ္။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 61

က်ေနာ္တုိ႕ေနတ့ဲ လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္ကေတာ့ဗ်ာ၊ ေႏြရာသီေရာက္လို႕ အဆိုေတာ္ ကုိထြန္းေရႊ ဆုိတ့ဲ “ရန္သူမီးကုိ အစဥ္အျမဲ

သတိျပဳပါ” ဆုိတ့ဲ သီခ်င္းကုိ လမ္းေပၚမွာ ေလာ္စပီကာနဲ႕ လိုက္ေအာ္လို႕ မဆံုးခင္ မီးစေလာင္တတ္တ့ဲ ၿမိဳ႕နယ္ဗ်။
မီးေဟ့ ဆုိတာနဲ႕ေလာင္ၿပီးသား ဆုိတ့ဲ ၿမိဳ႕နယ္ပါပဲဗ်ာ။ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ မီးေလာင္တ့ေ
ဲ နရာမွာေတာ့
ႏွစ္တုိင္းလိုလုိ တံခြန္စိုက္ဆု ခ်ိတ္ေနက်ပါပဲ။ မေတာ္တဆေလာင္တယ္၊ မေတာ္တဆ မေလာင္ရင္ ေလာင္ေအာင္
ရွဳိ႕တယ္။ ၁၉၇၄ ဝန္းက်င္ေလာက္က က်ေနာ္တုိ႕ေနတဲ့ (၅)ရပ္ကြက္မွာ ရွဳိ႕မီး အႀကီးအက်ယ္ ေလာင္ဖူးတယ္ဗ်။
ေသခ်ာေပါက္မွတ္မိေနတာက အဲဒီအခ်ိန္က လွဳိင္ေစ်းႀကီး မီးေလာင္ၿပီးကာစအခ်ိန္။ တျမဳိ႕နယ္လံုး မီးလန္႕ေနတဲ့
အခ်ိန္။ မီးလန္႕ေနလို႕ မီးကင္းေတြဘာေတြ ပုိခ်ၿပီး သတိနဲ႕ေနေနၾကရင္းက ထေလာင္တာပါပဲဗ်ာ။ စေလာင္တာက
သမဝါယမဆုိင္ဗ်။ ရွဳိ႕တဲ့သူက ဆုိင္တာဝန္ခံ။ သမဝါယမဆုိင္က စေလာင္တာဆုိေတာ့ သက္ဆုိင္ရာက စစ္တာ
ေဆးတာ၊ ဖမ္းတာဆီးတာေတြလုပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အစကေတာ့ ဆုိင္ထဲက ဝါယာေရွာ့ျဖစ္ၿပီး ေလာင္သလုိလုိ ဘာလုိလုိ
အသံထြက္ေပမဲ့ သမဥကၠ႒ ဦးထြန္းလွေအာင္တုိ႕ ဆုိင္တာဝန္ခံ ဦးစိုးႏိုင္တုိ႕ကုိ တလေက်ာ္ေလာက္ ဖမ္းထားၿပီးလည္း
စစ္လုိက္ေရာ အမႈမွန္ ေပၚလာေတာ့တာပါပဲ။ ဦးထြန္းလွေအာင္နဲ႕ေတာ့ မဆုိင္ဘူးဗ်။ သူ႕ခမ်ာ စစ္ေၾကာေရးမွာ
ေတာ္ေတာ္ ထုေထာင္းခံလုိက္ရတယ္လုိ႕ သူကိုယ္တုိင္ေျပာျပဖူးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဝါယာေရွာ့ျဖစ္တယ္
ထင္ရေအာင္ စံနစ္တက် မီးရွဳိ႕တာက ဆုိင္တာဝန္ခံဦးစုိးႏုိင္ဆုိတာ ေပၚလာတယ္။ တကယ့္ဥာဏ္ႀကီးရွင္ပဲဗ်ာ။
သမဝါယမဆိုင္နဲ႕ ပတ္သက္တ့ဲ စာရင္းစာအုပ္ေတြကုိ ဓာတ္ဆီ အျပည့္ထည့္ထားတဲ့ ဇလံုႀကီး တခုနားမွာ စုပံုၿပီး အဲဒီ
ဇလံုေပၚမွာ ေလးဆယ္ဝပ္မီးလုံးတလံုးကို မထိတထိ ထားခဲ့လုိက္တာတဲ့။ ညဘက္ေရာက္လို႕ ညေစာင့္လံုျခံဳေရးက
မီးဖြင့္လုိက္ေတာ့ မီးလံုးက တျဖည္းျဖည္းပူလာၿပီး မနက္ႏွစ္နာရီ တရပ္ကြက္လံုးက လူေတြ အိပ္ေမာက်ေနတုန္း
ဝုန္းကနဲ ထေလာင္တ့ဲ အျဖစ္ပါပဲဗ်ာ။ အဲဒီေန႕က ေလာင္တ့မ
ဲ ီးကေတာ့ သမဝါယမဆုိင္တင္မကဘူး။ ငါးရပ္ကြက္
တကြက္လံုး ေျပာင္ေအာင္ ေလာင္တာပဲဗ်ဳိ႕။ အဲဒီဆုိင္တာဝန္ခံ ဦးစုိးႏုိင္က အေရာင္းတာဝန္ခံ အမ်ဳိးသမီးနဲ႕လည္း
ဘာလုိလုိ ဇာတ္လမ္းရွိေသးသတဲ့။ အမႈကို တရား႐ုံးတင္ၿပီးေတာ့ ဦးစုိးႏိုင္လည္း ေထာင္ဆယ္ႏွစ္ဆုိလား က်သြား
ေလရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္တခုနဲ႕တုိးၿပီး ငါးႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ လြတ္လာတယ္။ လြတ္လာၿပီး မၾကာခင္
အဆုတ္ကင္ဆာလုိလို၊ အဆုတ္နာလုိလုိ ေရာဂါနဲ႕ ေသတာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ေျပာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက စစ္ေၾကာေရး
မွာ ထုေထာင္းထားတဲ့ ဒဏ္ေတြလုိ႕လည္း ေျပာၾကသဗ်။

အဲသလုိ မီးေလာင္တ့အ
ဲ ႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲက တႀကိမ္မွာ
ေတာ့ က်ေနာ္လည္း မီးေဘးဒုကၡသည္ ဘဝ ေရာက္ခ့ရ
ဲ ေရာ
ဗ်ာ။ ၁၉၉၃ မွာ က်ေနာ္ေနတဲ့ ေယာကၡမအိမ္ မီးထဲပါ သြား
တယ္။ မီးေလာင္ေတာ့ က်ေနာ္က ဘားလမ္းတရား႐ုံးမွာ
အရက္ ထုိင္ေသာက္ေနတဲ့အခ်ိန္။ က်ေနာ့္ဇနီးကလည္း
အသုဘတခုလုိက္ပုိ႕ေနေတာ့ အတြင္းပစၥည္းေတြပါ ဘာတခု
မွ မရလုိက္ေတာ့ဘူးဆုိပါေတာ့။
အမွန္ေတာ့ လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္မွာမီးေလာင္ေနတယ္ဆိုတာ
က်ေနာ္ အေစာႀကီး သိေနတာဗ်။ လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္မွာ
မီးေလာင္တာ အဆန္းမွ မဟုတ္တာ၊ ကိုယ့္အိမ္ေတာ့
မပါေလာက္ပါဘူး ဆုိၿပီး ပန္းဘဲတန္းရဲစခန္းက
ရဲအုပ္ဦးခ်စ္ၿမိဳင္နဲ႕ ထုိင္ေသာက္ ေနရာက မထျဖစ္တာ။
ေလာင္ေနတဲ့ မီးက က်ေနာ့္အိမ္နား ေရာက္ေနၿပီဆုိလို႕
ကေသာကေမ်ာ ျပန္ေျပးလုိက္ေတာ့ အိမ္ေနရာမွာ
တုိင္ငုတ္ပဲက်န္ေတာ့တယ္ ဆုိပါေတာ့။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 62

အဲဒီမီးေလာင္မႈၿပီး မၾကာခင္ ရက္တရက္မွာေပါ့။

အဲဒီေန႕က ရွမ္းစု႐ုံးခန္းကုိ က်ေနာ္ မနက္ရွစ္နာရီေလာက္ကတည္းက ေရာက္ေနတယ္။ လက္ထဲမွာ ေငြျပတ္ေနၿပီး
ဘာၾကံရမွန္းကုိ မသိလို႕ ႐ုံးခန္းေခါင္းရင္းဘက္က ေျမကြက္လပ္မွာ ဒရင္းဘတ္ခင္းခိုင္းၿပီး ပက္လက္လွန္ ေနလုိက္
တယ္။ အၾကံအုိက္လြန္းလို႕ ႐ုံးေစာင့္ ဦးတင္ေရႊကို ေျမျဖဴခဲတခဲ ယူခိုင္းလုိက္ၿပီး ႐ုံးခန္းေခါင္းရင္းဘက္ အျပင္နံရံမွာ
“ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ့တ
ဲ ့ဲ ေန႕ေတြလည္းရွိ” ဆုိၿပီး စာတေၾကာင္းေတာင္ေရးထားလိုက္မိတယ္။ ေရးယံုတင္ မကဘူး၊ အဲဒီ
စာေၾကာင္းနဲ႕ က်ေနာ့္ပံုကုိတြဲၿပီး ဦးတင္ေရႊကုိ ဓာတ္ပံုပါ ႐ိုက္ခိုင္းထားမိေသးဗ်ာ။
ဲ ါဘူး။ မနက္ကုိးနာရီေလာက္က်ေတာ့ ေဌးစုိးတုိ႕ ညီအကုိ ေပါက္ခ်
တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႕ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မမ့ဲခ့ပ
လာတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ညီအကုိက တကယ့္ဖုိးတြမ္တီးေတြ။ ေအာ္၊ က်ေနာ္သူမ်ားကုိ ဖိုးတြမ္တီးလုိ႕ မတရား မေျပာ
ပါဘူးဗ်ာ။ သူတုိ႕ စီးပြားေရးခြင္တခ်ဳိ႕မွာ လိွမ့္ေနပတ္ေနတာေတြ က်ေနာ္အကုန္သိေနလုိ႕ပါ။ ေဌးစုိးအကုိနာမည္က
ျမင့္စုိးတဲ့။ စီးပြားေရးေလာကထဲမွာေတာ့ သူတုိ႕ကုိယ္သူတုိ႕ မိတ္ဆက္ထားတာ ဗိုလ္ႀကီးေဌးစုိး နဲ႕ ဗိုလ္မွဴးျမင့္စုိးေပါ့။
အဲဒီမတိုင္ခင္လြန္ခ့တ
ဲ ့ေ
ဲ ျခာက္လေလာက္က ဒီေမာင္ေတြညီအကုိနဲ႕ ရန္ကုန္သစ္လုပ္ငန္း ႐ုံးခ်ဳပ္မွာက်ေနာ္သိခ့တ
ဲ ာဗ်။
အဲဒီတုန္းက နံမည္ႀကီးသစ္ပြဲစား ကိုလွျမင့္ဆုိတ့ဲ ညီအကုိနဲ႕ ေငြေပးေငြယူကိစၥ အလံုသစ္ေတာ႐ုံးေရွ႕မွာ ျပႆနာ
ဲ ာ။ က်ေနာ္က ကိုလွျမင့္နဲ႕ခင္ေနေတာ့ “ခင္ဗ်ားတုိ႕ျပႆနာ က်ေနာ့္႐ုံးမွာ လုိက္ရွင္းၾကပါ၊
ျဖစ္ေနတုန္း သိခ့တ
လမ္းေဘး လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ လူျမင္မေတာ္ပါဘူး” ဆုိၿပီး က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ သူတုိ႕သုံးေယာက္လံုးကုိ ပင့္လာ
ခဲ့တာ။ အမွန္ေတာ့ သူတို႕ျပႆနာကုိ က်ေနာ္စိတ္ဝင္စားတာလဲပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က သူတုိ႕ညီအကုိဟာ
တပ္မေတာ္ အရာရွိေတြ မဟုတ္ေလာက္ဘူးဆုိတာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲက အလုိလုိသိေနသလုိပဲ။
ဒါနဲ႕ က်ေနာ့္႐ုံးခန္းမွာ စာရင္းရွင္းၾကေတာ့လည္း ထုိးမယ္ႀကိတ္မယ္ေတြျဖစ္လာၾကလုိ႕ က်ေနာ္ပဲဝင္ထိန္းၿပီး ေျပလည္
ေအာင္ ဝင္ရွင္းေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီကစၿပီး သူတုိ႕ညီအကုိ က်ေနာ့္ကုိ အကို၊ အကုိနဲ႕ အဖြဲ႕စက်ေတာ့တာပဲ။ အမွန္က
သူတို႕ညီအကုိဟာ နဝတအစုိးရတက္လာၿပီး တည္ေဆာက္ျပဳျပင္ျမန္ျပည္တခြင္ဆုိတ့ဲ စီမံကိန္းေတြနဲ႕ လုပ္စားေနၾက
တာဗ်။ သူတုိ႕ စားက်က္က ကခ်င္ျပည္နယ္ဘက္မွာ။ ကခ်င္ျပည္နယ္က တည္ေဆာက္ေရး စီမံကိန္းနဲ႕ ပတ္သက္တ့ဲ
သစ္ပါမစ္ေတြ ရန္ကုန္ယူလာၿပီး ျပန္ေဖ်ာေနၾကတာ။ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ သူတုိ႕ ဘယ္လုိ အဆက္အသြယ္ရွိသလဲ
ေတာ့ မသိဘူး။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ နဝတ႐ုံး ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ဗုိလ္မွဴးႀကီးသန္းတင္နဲ႕လုပ္စားေနၾကတာဗ်။ ဒါဟာ
ေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ သံသယရွိလို႕ ဗိုလ္မွဴးႀကီးသန္းတင္ရဲ႕အိမ္ကုိ ပါမစ္လက္မွတ္ထိုးဖုိ႕ ေဌးစုိးနဲ႕
လုိက္သြားခဲ့ဖူးတယ္။ က်ေနာ္အကဲခတ္မိသေလာက္ေတာ့ ဗုိလ္မွဴးႀကီးသန္းတင္ဟာ ေဌးစုိးယူလာတဲ့ ေလ်ွာက္လႊာ
ေတြကုိ ကခ်င္ျပည္နယ္ကတင္ျပတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာမွန္မမွန္ စစ္ေဆးၿပီး လက္မွတ္ထုိးေပးတာဟာ လုိင္းေၾကး ေက်နပ္
ေလာက္ေအာင္ရလုိ႕ ထိုးေပးလုိက္တာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီလို လုိင္းေၾကးမဝင္တ့ဲ ေလွ်ာက္လႊာဟာ ေလးငါးလ
ၾကာေနတတ္တယ္။ တခါတခါဆုိ
ျပန္ေတာင္က်မလာတတ္တာမ်ဳိးပါ ရွိတယ္။
ေဌးစုိးတုိ႕ညီအကို အဲဒီေန႕မနက္ကလာတာ တကယ္ေတာ့
ေကာင္းေသာလာျခင္း မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္တပည့္ေလး
တေယာက္ကုိ အခ်ဳပ္ထဲထည့္ခ်င္လို႕ က်ေနာ့္ကုိ လာၿပီး
စည္း႐ုံးတာ။
တပည့္နံမည္က ေအာင္ခ်ဳိတ့။ဲ ျမန္မာမေလးတေယာက္နဲ႕
အိမ္ေထာင္က်ေနတဲ့ ဟိႏၵဴကုလားေလး။ အသက္ႏွစ္ဆယ္
ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူ႕ကုိ က်ေနာ္ အင္းစိန္
ေထာင္ထဲမွာ သိခ့တ
ဲ ာဗ်။ ေထာင္ထဲမွာေနတုန္း တရက္မွာ
ဂီတနက္သန္ ကိုေစာျငိမ္းရဲ႕ “ခ်စ္ျပံဳးႏွင္းဆီ” သီခ်င္းကုိ
အသံေကာင္းေကာင္း၊ အလူးအလိွမ့္မွန္မွန္နဲ႕ ဆုိေနသံ ၾကားလုိ႕ ေသခ်ာသြားၾကည့္ေတာ့ ကုလားေလး
ေအာင္ခ်ဳိျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္က ေထာင္ထဲမွာပ်င္းရင္ ေအာင္ခ်ဳိ႕ကို ေခၚေခၚၿပီး ခ်စ္ျပံဳးႏွင္းဆီ သီခ်င္းဆုိခိုင္းရာက
သူကလည္း က်ေနာ့္ကို ဆရာသမားတေယာက္လို ခင္ေနခဲ့တာ။ ေထာင္အျပင္ကုိ ေရာက္ေတာ့လည္း က်ေနာ့္႐ုံးကို

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 63

ဝင္ထြက္ေနတာမုိ႕ အခင္အမင္မပ်က္ရွိေနခဲ့တယ္။ အဲဒီ ေအာင္ခ်ဳိ က ပဲခူးကဝဘက္က လယ္ထြန္စက္ေဟာင္းတခုနဲ႕

ပတ္သက္ၿပီး ေရာင္းမွားဝယ္မွားျဖစ္ရာက အမႈဖြင့္ခံရၿပီး ေရွာင္ေန ရတဲ့အခ်ိန္ ေဌးစုိးတုိ႕ ညီအကုိ ေရာက္ခ်လာတာပဲ။
အမွန္က ေအာင္ခ်ဳိ ဝယ္လုိက္တ့ဲ လယ္ထြန္စက္အေဟာင္းဖ်က္ထားတဲ့ သံတုိသံစေတြကုိ ေဌးစုိးတုိ႕အသိမိတ္ေဆြ
ပုိင္တ့က
ဲ ားနဲ႕ ငွားတင္လာတာဆုိေတာ့ ရဲက ကားကုိ သိမ္းထားတယ္။ သိမ္းထားတဲ့ ရဲကလည္း ပဲခူးတုိင္း ရဲ။
ေအာင္ခ်ဳိဟာ က်ေနာ့္တပည့္ျဖစ္ေနမွန္း ကဝရဲစခန္းက သိေနေတာ့ စြတ္မလုပ္ရဲဘူး။ ေအးေလ၊ တုိင္းရဲမင္းႀကီးနဲ႕
က်ေနာ္က အဆမတန္ခင္ေနတာကလား။
ဒီမွာတင္ ရဲက ေအာင္ခ်ဳိ႕ကို ဖမ္းမိမွ ကားကုိ ျပန္ထုတ္ေပးမယ္ဆုိၿပီး အၾကပ္ကုိင္တယ္။ ဒီေတာ့ ကားပုိင္ရွင္က
ေဌးစုိးတုိ႕ညီအကိုကုိ အပူကပ္တယ္။ ေဌးစုိးတုိ႕ညီအကုိက ေအာင္ခ်ဳိ႕ကုိ ဖမ္းႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ့္ကုိ အကူအညီ
ေတာင္းဖုိ႕အတြက္ ေရာက္လာၾကတာေလ။
ဒီေမာင္ေတြ က်ေနာ့္ကုိ ဒီအတုိင္းအမႈကိစၥ မေျပာရဲဘူးဗ် ။အကို ၊ တခုခု စားရေအာင္ဆိုၿပီး ဘူတာ႐ုံလမ္းနားက နဂါးနီ
စားေသာက္ဆုိင္ကိုေခၚသြားတာနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ညစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆုိေတာ့ လြယ္လြယ္ပဲ ေခါင္းျငိမ့္ၿပီး
လုိက္သြားလုိက္တယ္ ။

တကယ္ေတာ့ ေဌးစုိးတုိ႕ညီအကုိ က်ေနာ့္ကုိ မလွန္ရဲပါဘူး။ မလွန္ရဲတ့ဲ အေၾကာင္းလည္း ရွိပါတယ္။ ကုိလွျမင့္နဲ႕

ျပႆနာျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူတုိ႕ညီအကုိ က်ေနာ့္႐ုံးခန္းကုိ မၾကာမၾကာ ေပါက္ခ်လာတတ္တယ္။ က်ေနာ့္႐ုံးက
က်ေနာ့္တပည့္ေတြေရာ၊ ႐ုံးကုိ လာလည္တ့ဲ ဧည့္သည္ေတြကေရာ သူတုိ႕ညီအကုိကုိ ဗိုလ္ႀကီး၊ ဗုိလ္မွဴး လုိ႕ပဲ ေခၚၾက
တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုေဌးစုိး၊ ကုိျမင့္စုိးပဲ ေခၚတယ္။ ဒါကုိ သူတုိ႕က သိပ္ေက်နပ္ပုံမေပၚဘူး။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း
နဂါးမွန္းသိေအာင္ အေၾကာင္းေတာ့ျပလုိက္အံုးမွဆုိၿပီး အကြက္ေခ်ာင္းေနလုိက္တာ မၾကာပါဘူးဗ်ာ၊ သူတို႕
ဗုိလ္မဟုတ္တ့ဲ အေၾကာင္း သက္ေသျပလုိက္ႏုိင္ေတာ့တာပါပဲ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တေန႕ သူတုိ႕ညီအကုိ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္နဲ႕ အရက္ေသာက္ရေအာင္ အေဖာ္ညႇိလာတယ္ဗ်။
က်ေနာ္ကလည္း ညေနသုံးနာရီေလာက္ျဖစ္ေနေတာ့ ႐ုံးမွာပဲ ခ်လုိက္ၾကရေအာင္ဆုိၿပီး ဦးလွေရႊကုိ အျမည္းအတြက္
ဘဲကင္ဝယ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အရက္က ဝယ္စရာမလုိဘူးဗ်။ က်ေနာ့္တပည့္ေတြလာပို႕ထားတဲ့ အာမီရမ္ ႏွစ္လံုး ရွိေန
တယ္ေလ။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ႐ုံးေနာက္ခန္းထဲက အာမီရမ္တလံုးကုိ ယူလာၿပီး ေဌးစုိးလက္ထဲကိုထည့္လိုက္တယ္။
“ကဲ ကိုေဌးစုိး ဖြင့္ဗ်ာ” လုိ႕လည္း ေျပာလုိက္ေရာ ေဌးစုိးဟာ စားပြဲေပၚက ၾကက္သြန္လွီး တဲ့ ဓားေလးကုိ ယူၿပီး
အာမီရမ္ပုလင္းထိပ္က ခ်ိတ္ေတြကုိ တေတာက္ေတာက္နဲ႕ ခြာေနတယ္။ ေဌးစုိး ပုလင္းထိပ္က ခ်ိတ္ကုိ ခြာေန
တာလည္း ျမင္ေရာ က်ေနာ္က က်န္တ့ဲ အာမီရမ္ တလံုးကို ခ်က္ခ်င္း ဆြဲထုတ္လာလိုက္တယ္။ ပုလင္းကုိ လက္မွာကုိင္
ပုလင္းအဝကို ေအာက္ဘက္ ေလးဆယ့္ငါးဒီဂရီေလာက္လွည့္ထားၿပီး ပုလင္းဖင္ကုိ က်န္တ့ဲ လက္တဘက္က
လက္ဖေနာင့္နဲ႕ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ႐ုိက္ခ်ျပလုိက္တာ အာမီရမ္ပုလင္းဟာ ေဖာင္းကနဲလည္း ပြင့္ထြက္သြားေရာ ေဌးစုိး
ေရာ ျမင့္စုိးပါ မ်က္ႏွာမွာ ေသြးမရွိေတာ့ဘူး။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိ ၿပိဳင္တူလွမ္းၾကည့္လုက
ိ ္ၾက
တယ္။ သူတို႕ၾကည့္တ့ဲ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ “ က်ေနာ္တို႕ကုိ နားလည္ေပးပါဗ်ာ” ဆုိတ့ဲ အဓိပၸါယ္ေပါက္ေနေလရဲ႕။
က်ေနာ္လည္း မ်က္လံုးနဲ႕ျပန္ၾကည့္ၿပီး အေျဖေပးလုိက္ပါတယ္။ “မင္းတုိ႕ဘာသာ ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္လုပ္ၾက၊ ငါဟာ
မင္းတုိ႕ ထင္သလုိ အခ်ဥ္မဟုတ္ဘူး” လို႕။
ေအးေလ၊ အာမီရမ္ပုလင္းေတာင္ မဖြင့္တတ္ဘဲ ဘယ္လုိလုပ္ ဗုိလ္ျဖစ္ႏုိင္ေတာ့မလဲဗ်ာ။ အာမီရမ္ပုလင္းကို
စစ္သားတုိင္းဖြင့္တတ္တယ္ဗ်။ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္မွာ အာမီရမ္ပုလင္းအဝကုိ ဓားေလးနဲ႕ တေတာက္ေတာက္
လုပ္ေနလုိ႕မွ မရတာ။ အဲဒီေန႕ကစၿပီး သူတုိ႕လည္း အပုိးက်ဳိးသြားေရာ ဆုိပါေတာ့။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 64

နဂါးနီစားေသာက္ဆုိင္ကုိ က်ေနာ္တို႕ေရာက္ေတာ့ မနက္

ကုိးနာရီေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ ဆုိင္ပုိင္ရွင္က ဦးေက်ာ္ျမင့္တ့။ဲ
သူက တ႐ုတ္။ က်ေနာ့္လုိပဲ အင္းစိန္ ဂ်ီတီအုိင္ဆင္း။
က်ေနာ္ေရာ က်ေနာ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြပါ နဂါးနီမွာ
ေသာက္ေနက်ဆုိေတာ့ ဦးေက်ာ္ျမင့္နဲ႕ မ်က္မွန္းတန္းမိ
ေနတယ္ ဆုိပါေတာ့။ ေဌးစုိးတုိ႕ညီအကုိက အၾကံနဲ႕
ဆုိေတာ့ မွာလုိက္တ့ဲ စားစရာေတြ၊ စားပြဲအျပည့္ပါပဲဗ်ာ။
က်ေနာ့္ကုိ ဘာအရက္ ေသာက္မလဲေမးေတာ့ Black label
ခ်ခိုင္းလုိက္တယ္။ ဖန္ခြက္ေတြထဲလည္း အရက္င႕ွဲ ၿပီးေရာ
ေဌးစုိးက က်ေနာ့္ကုိ ဘယ္ေလာက္ခင္ေၾကာင္း၊ က်ေနာ္နဲ႕
သိကၽြမ္းရတာ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိေၾကာင္း၊ က်ေနာ့္ကုိ
ဘယ္ေလာက္ အားကုိးေၾကာင္း စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ၿပီး
ေလွ်ာက္ေျပာေနေတာ့တာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမွ
ခြန္းတုန္႕မျပန္ဘဲ မ်က္ႏွာထားတည္တည္နဲ႕ပဲ အသာၿငိမ္
ၿပီး နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္႐ုံေပါ့ဗ်ာ။
သူတုိ႕ ခြင္ဆင္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ တခုခု ဂ်င္းထည့္ေတာ့မယ္
ဆုိတာ က်ေနာ္ ရိပ္မိေနၿပီပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဗဳန္းဆို လက္ေပြ႕ထီေရာင္းတဲ့ ထီေရာင္းသမားတေယာက္ ဆုိင္ထဲကို ဝင္ခ်လာသဗ်။ သူက
တဆိုင္လံုးကုိ လွည့္အကဲခတ္လိုက္ၿပီး ေဌးစုိးအနားကုိ ကပ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ဆရာ၊ ထီထုိးပါဦး၊ ထီဖြင့္ေနၿပီ” တဲ့။
ေဌးစုိးဟာ စိန္ေကာင္းေက်ာက္ေကာင္း ေရာင္းေနတဲ့ေနရာ ထီသည္လာရွဳပ္ေနတယ္ ထင္သြားဟန္တူပါရဲ႕။ ထီသည္
ကုိ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ လက္နဲ႕ေနာက္ျပန္တြန္းလုိက္သဗ်။ ေဌးစုိးက လက္ေနာက္ျပန္တြန္းလိုက္ေပမဲ့ ထီသည္က
လက္မေလွ်ာ့ဘူး။ ျမင့္စုိးေရွ႕က စားပြဲေပၚကုိ ထီစာအုပ္ေတြထိးု တင္လိုက္ၿပီး “ထီက ဖြင့္ေနၿပီ ဆရာ” လုိ႕ လုပ္ျပန္ေရာ
ဗ်ာ။ ျမင့္စုိးဟာ ေဌးစုိးနဲ႕စာရင္ စိတ္ပုိဆတ္တယ္ဗ်။ ထီစာအုပ္ေတြကုိ လက္မွာ လံုးေခ်ဆုပ္ကုိင္ၿပီး ျပန္ေပးရင္းက
ထီသည္ရဲ႕ရင္ဘတ္ကုိ ေဆာင့္တြန္းလုိ္က္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ အတြန္းခံလုိက္ရေတာ့ ထီေရာင္းသမားဟာ ေနာက္ကုိ
ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္ဆုတ္သြားတယ္။
ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း ထီေရာင္းသမားကို ေသခ်ာလွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ ေအာ္၊ ဥပဓိ႐ုပ္ကေတာ့ ႏုံရွာတယ္ဗ်ာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဌးစုိးတို႕ညီအကိုလုပ္ပံုကုိ က်ေနာ္သေဘာမက်လွဘူး။ မဝယ္ခ်င္ရင္ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာလည္း
ရတာပဲ။ က်ေနာ္ထီေရာင္းသမားကို ေတာ္ေတာ္ သနားသြားတယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္က ထီေရာင္းသမားကို “ကဲ၊
ဒီဘက္လာစမ္းပါဗ်ာ” လုိ႕လည္းေခၚလုိက္ေရာ ထီသည္ဟာ မ်က္ႏွာဇီးရြက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အမွန္က က်ေနာ္
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ေန႕မို႕ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာထားတင္းေနတာကုိ သူလန္႕ေနပံုရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း
ဆုိင္ထဲကုိ ဝင္လာကတည္းက က်ေနာ့္ဆီကုိ လာမေရာင္းဘဲ ေဌးစုိးတုိ႕ ညီအကုိကုိ သြားေရာင္းတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါကို
ရိပ္မိတ့ဲ က်ေနာ္က တင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားကုိ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ျပင္လိုက္ရင္း ...
“လာပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ေရာင္းခ်င္ေနရင္ က်ေနာ္ ဝယ္လုိက္ပါ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ထီထိုးတဲ့ အလုပ္ကို အယံု
အၾကည္မရွိဘူး။ ဝါသနာလည္း မပါဘူး။ အခု ဝယ္မွာကကိုယ့္ဆရာကုိ သနားလုိ႕ ဝယ္မွာ” လုိ႕ေျပာလုိက္တယ္။
ဒီမွာတင္ သူက က်ေနာ့္အနားကို မရြံ႕မရဲနဲ႕ကပ္လာၿပီး ထီစာအုပ္သံုးေလးအုပ္ကုိ က်ေနာ့္ေရွ႕က စားပြဲေပၚကို
လွမ္းတင္လုိက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း “ခင္ဗ်ား ထီလက္မွတ္ဖိုး ဘယ္ေလာက္တုန္း” လုိ႕ေမးလုိက္တယ္။ ထီေရာင္း
သမားဟာ တုန္တုန္ရီရီေလသံနဲ႕ ျပန္ေျဖရွာပါတယ္။
“တရာသံုးဆယ့္ငါးက်ပ္ပါ ဆရာ” တဲ့။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 65

tcef ; (79) - bk &m;jzpf r,f h tk wf eD cJ

ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း အိပ္ကတ္ထဲက ပုိက္ဆံထုတ္လုိက္ၿပီး “ေရာ့ဗ်ာ ... တရာသံုးဆယ့္ငါးက်ပ္ေတြ ဘာေတြ လုပ္မေန

ပါနဲ႕။ ဒီမွာ တရာ့ေလးဆယ္” လို႕ေျပာရင္း ထီသည္ကုိ ေငြထုတ္ရွင္းလုိက္ပါတယ္။ ထီေရာင္းသမားကေတာ့
ဝမ္းသာအားရနဲ႕ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ၊ သိန္းထီဆုႀကီး ေပါက္ပါေစဗ်ာ၊ ဒါနဲ႕ ဆရာ့လိပ္စာေလး မ,စပါ ဆရာ၊
ေပါက္ေနရင္ အေၾကာင္းၾကားလုိ႕ရတာေပါ့” တဲ့။ အမွန္တကယ္က က်ေနာ္ထီလက္မွတ္ဝယ္လုိက္တာ ထီေပါက္ခ်င္
လုိ႕ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူ႕ၾကည့္ရတာ စိတ္မခ်မ္းသာလြန္းလို႕။ အဲဒီေန႕က သူ႕ခမ်ာ ထီဖင
ြ ့္ေနၿပီ ဆုိေတာ့
ထီလက္မွတ္ေတြ သူ႕လက္ထဲက်န္မွာ စုိးရိမ္ေနဟန္လည္းတူပါရဲ႕။ ေနာက္တခုက ေဌးစုိးတုိ႕ညီအကုိ သူ႕ကုိ
ဆက္ဆံတာ ရင့္သီးလြန္းတယ္ထင္တာလည္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က “ကဲပါဗ်ာ၊ ဆရာသမား သြားစရာရွိတာ
သြားပါေတာ့၊ က်ေနာ့္ဖာသာပဲ ထီေပါက္စဥ္ ဝယ္တုိက္လုိက္ပါ့မယ္” ဆုိၿပီး စကားျဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
ထီသည္ ဝတ္စားဆင္ယင္ထားတာက အက်ႌအစုတ္၊ ဥပဓိ႐ုပ္ကလည္း မြဲမြဲေျခာက္ေျခာက္ ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ
သနားသြားမိတာ အမွန္ပဲ။ အဲဒီလုိ သနားတတ္တ့ဲ က်ေနာ့္အက်င့္ေၾကာင့္ ျပႆနာ ၾကံဳရေပါင္းလည္း မနည္းဘူး။
က်ေနာ့္အက်င့္ကလည္း ခက္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ဒုကၡေရာက္ေနတာေတြ႕ရင္ သူတို႕ဒုကၡကို လမ္းဆံုးေအာင္
ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနတတ္တ့ဲ အက်င့္ဗ်။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာလည္း ေတာင္းရမ္းနည္းကတယ္စံုသကုိး၊ တခ်ဳိ႕ မီးဖြားၿပီးခါစ
မိန္းမေတြက တကုိယ္လံုး နႏြင္းေတြဝါထိန္ၿပီး ေမြးကင္းစကေလးေလးကုိ ပလက္ေဖာင္းေပၚခ်ေတာင္းတာက တမ်ဳိး၊
တခ်ဳိ႕ကေလးေတြက ဖြဲျပာဗန္းကို ေခါင္းမွာ ရြက္ၿပီး မီးပိြဳင့္ေတြမွာ ကားအရပ္ က်မဖြဲျပာေလး ဝယ္သြားေပးပါ
ဆုိတာမ်ဳိးလည္း ရွိေသး။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီသူေတာင္းစားေတြေတြ႕ရင္လည္း သိသိႀကီးနဲ႕ကုိ မ်က္ႏွာလႊဲသြားရမွာ
ဝန္ေလးတတ္တ့ဲ လူစားဗ်။ ဘယ့္ႏွယ့္၊ ဖြဲျပာေတြကားေပၚတင္လာလုိ႕ျဖစ္မွမျဖစ္တာ၊ ေငြေပးၿပီး အိမ္ ျပန္ခို္င္းရ
တာေပါ့။
အထူးသျဖင့္ စားတုန္းေသာက္တုန္းအခ်ိန္မွာ မစားႏုိင္ မေသာက္ႏိုင္ ခ်ဳိ႕တဲ့သူေတြကုိျမင္ရင္ က်ေနာ္ စားမဝင္
ေတာ့ဘူး။ ေျမနီကုန္း ေလဟာျပင္မွာဆို စားေသာက္ဆုိင္ေတြကို ထုိင္ကို မထုိင္ဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ၊
က်ေနာ္တို႕ဝိုင္းဖြဲ႕စားေနတုန္း ေတာင္းတဲ့ရမ္းတဲ့ ကေလးေတြက “အကိုႀကီးတုိ႕စားၿပီးသား အက်န္ေလးေတြ
က်ေနာ္တို႕ကုိ ေပးပါ” တဲ့။ က်ေနာ္ေတာ့ က်ေနာ္စားမယ့္ ပန္းကန္ထဲက အစားအေသာက္ေတြကုိ သြန္ထည့္
ေပးလုိက္ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္နဲ႕ ပါလာတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြကေတာ့ က်ေနာ့္အက်င့္ကုိ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ၾက

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 66

တယ္ဗ်ာ။ မတတ္ႏုိင္ဘူးဗ်ာ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒါမ်ဳိးၾကံဳ လာရင္ မ်ဳိလုိ႕ကို မက်ဘူး။ သနားမိလုိ႕ၾကံဳရတဲ့

ဇာတ္လမ္းေတြကေတာ့ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ပဲဗ်ာ။

က်ေနာ္ ငါးတန္းေက်ာင္းသားေလာက္တုန္းက က်ေနာ့္

အေဖ့ဆုိင္မွာ ေစ်းကူေရာင္းေပးတုန္းမွာ ၾကံဳရတာေလး
နားေထာင္ပါအံုး။ က်ေနာ္တုိ႕ဆုိင္က အျမဲလာဝယ္ေနက်
ကုလားမႀကီး တေယာက္ေပါ့ဗ်ာ။ သူက လစ္ရင္
လစ္သလုိ အာလူးေတြ ၾကက္သြန္ေတြ အလစ္သုတ္
တတ္တယ္။ ခဏခဏ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ေတြ႕ေနေပမဲ့
သူ႕ခမ်ာ မရွိရွာလို႕ပဲ ဆိုၿပီး က်ေနာ္က မျမင္ခ်င္ေယာင္
ေဆာင္ေဆာင္ ေနလို္က္တယ္ဗ်။ ခက္တာက သူက
က်ေနာ္ မျမင္ခ်င္ေယာင္တာကို သိလုိ႕လား။ မျမင္ဘူး
ထင္လို႕လားေတာ့ မသိဘူး။ တျဖည္းျဖည္း လက္ရဲလာပံု
ရတယ္။ နည္းနည္းခ်င္း သူ႕ျခင္းထဲကုိ ယက္ယက္ၿပီး
ထည့္ရာကေန အမ်ားႀကီး ယက္ထည့္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ့္မွာ သူ႕အစားရင္ပူလြန္းလုိ႕ သူ အာလူးေတြ
ယက္ထည့္ေနတုန္း သူ႕ အနားသြားၿပီး “အေဒၚႀကီး ေတာ္ပါေတာ့၊ က်ေနာ္ျမင္တာက အေရးမႀကီးဘူး။ က်ေနာ့္ အေဖ
အေမ ျမင္ရင္ အေဒၚႀကီး အရွက္ကြဲလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္” ေျပာလုိက္ေတာ့မွ ရပ္ေတာ့သဗ်ာ။
ဇာတ္လမ္းက ဒီမွာတင္ မရပ္ဘူးဗ်ာ။ ေနာက္သံုးေလးရက္ေနေတာ့ သူၾကက္သြန္ႏိႈက္ယူေနတာကို အေဖလည္း
ေတြ႕ေရာ အဲဒီကုလားမႀကီးက “ရွင့္သားက နည္းနည္းယူရင္ ရတယ္ ဆိုလို႕ ယူတာပါ” ဆိုၿပီး ျမားဦးကို က်ေနာ့္ဘက္
လွည့္လုိက္တာ အေဖက “ေတာ္ေတာ္ အားကုိးရတဲ့ေကာင္၊ သူခိုးအားေပး” ဆုိၿပီး တေနကုန္ ဆူလုိ္႕မၿပီးေတာ့ဘူးဗ်ာ။

က်ေနာ္အိမ္ေထာင္က်ၿပီးကာစကလည္း ၾကံဳရပံုေလး ရွိေသးဗ်။ က်ေနာ့္အိမ္ေအာက္ထပ္ က်ေနာ့္ေယာကၡမဖြင့္ထားတဲ့

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာေပါ့။ အဲဒီေန႕က မနက္ကုိးနာရီေလာက္ အလုပ္သြားကာနီးမွ မုိးက သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာလာ
တာနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ စားပြဲခံုတခုမွာ ထုိင္ေနတုန္း အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဖြားႀကီး တေယာက္ က်ေနာ့္ဆီ
တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္လာၿပီး “သားရယ္၊ အဖြားကုိ ေငြငါးက်ပ္ေလာက္ မ,စပါ၊ အဖြားတုိ႕ သူေတာင္းစား
မ်ဳိး႐ုိးလည္း မဟုတ္ရပါဘူး၊ ဒုကၡေရာက္လန
ြ ္းလုိ႕ပါ၊ စားစရာမရွိလို႕ပါ” တဲ့။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္လည္း သနားသြားတာနဲ႕
“ကဲ၊ အဖြား ထုိင္ပါဦး” ဆုိၿပီး လက္ဖက္ရည္ေကာ၊ မုန္႕ေကာ ထေႂကြးလုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ မုိးစုိေနတဲ့
သူ႕အဝတ္အစားေတြ ၾကည့္ၿပီး သူ႕က်န္းမာေရးကို စုိးရိမ္တာနဲ႕ “ကဲ၊ အဖြား၊ ဘယ္လုိမွ စိတ္မရွိပါနဲ႕၊ ဒီေန႕ မုိးက
အရမ္း သည္းေနၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ဆို အိိမ္ျပန္ၿပီး အဝတ္အစားလဲ နားေနမွ ျဖစ္မယ္။ ဒီေတာ့ အဖြား အိမ္ျပန္မွ ျဖစ္မယ္။
ေနာက္ေန႕ ေတာင္းတာမေတာင္းတာေတာ့ အဖြားသေဘာပါ။ အဖြား တေန႕ေတာင္းတဲ့ ေန႕တြက္ ဘယ္ေလာက္
ရသလဲ က်ေနာ့္ကုိ ေျပာပါ” လုိ႕ေမးလုိက္မိတယ္ဗ်ာ။
ဒီေတာ့ သူက တုန္တုန္ရီရီနဲ႕ ခဏစဥ္းစားၿပီး “ငါးဆယ္မ်ဳိးတရာမ်ဳိးေတာ့ ရတတ္ပါတယ္ သားရယ္” တဲ့။
က်ေနာ္လည္း ဟန္က်ၿပီဆုိၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႕ကိုယ္ ဆက္တြန္းလိုက္တယ္။ “ကဲ ဒီလိုလုပ္ပါ အဖြားရယ္၊ ဒီေန႕
တေန႕စာ ေတာင္းလုိ႕ရမယ့္ဝင္ေငြကုိ က်ေနာ္ေပးပါ့မယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ ဒီကေနျပန္ရင္ ဘယ္ကုိမွ ေလွ်ာက္မေတာင္း
ေတာ့ပါဘူး ဆုိတ့ဲ ကတိကုိေတာ့ က်ေနာ့္ကုိေပးပါ” လည္း ေျပာလုိက္ေရာ “စိတ္ခ်ပါ သားရယ္ အဖြား အခု ဒီကေန
အိမ္ကို တန္းျပန္ပါ့မယ္။ အဖြားကတိေပးပါတယ္။ ငါ့သား ဘုန္းႀကီးပါေစ သက္ရွည္ပါေစ” တဲ့။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္လည္း
ပုိက္ဆံရာတန္ တရြက္ထုတ္ေပးလုိက္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 67

တကယ္ဆုိ အဲဒီေန႕က်ေနာ္ျပဳလုိက္တ့ဲ ဒါနအတြက္ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာေနခဲ့တာဗ်။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္

ကံမေကာင္းခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီေန႕ က်ေနာ္ ရွမ္းစုလမ္း႐ံုးခန္းကုိ ေရာက္ၿပီး လုပ္လက္စ အလုပ္တခ်ဳိ႕ လက္စသိမ္း၊ ညေန
သံုးနာရီေလာက္ ေရႊလမင္းစားေတာ္ဆက္ထဲမွာ ဝုိင္းဖြဲ႕ေနတုန္း က်ေနာ့္ေနာက္ေက်ာဘက္ကေန အသံတခု ၾကားရ
ပါေလေရာဗ်ာ။ ဘာတဲ့ ... “အဖြားကုိ ေငြငါးက်ပ္ေလာက္ မ,စ ၾကပါ” တဲ့။ က်ေနာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ပုိင္းက
က်ေနာ္နဲ႕ ဆံုလိုက္တ့ဲ အဖြားအုိပါပဲ။ အဝတ္အစားေတာင္ လဲမထားေသးပါဘူး။ ေသလုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒီမွာတင္
က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ဆီကုိေရာက္မလာပါေစနဲ႕လုိ႕ ဆုေတာင္းေပမဲ့ ဆုေတာင္းမျပည့္ျပန္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ဝိုင္း၊ က်ေနာ့္
ေရွ႕တည့္တည့္ ေရာက္လာျပန္လို႕ က်ေနာ္က သူ႕မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး စိတ္မသက္္မသာေလသံနဲ႕ ...
“အဖြား၊ အိမ္မျပန္ေသးဘူးလား အဖြားရယ္” လို႕လည္း ေျပာလိုက္ေရာ အဖြားအုိဟာ ဆုိင္ထဲက ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္
သြားပါေတာ့တယ္။ ကဲ ... စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေတာ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားသာ က်ေနာ့္ေနရာမွာဆုိရင္ စိတ္ထဲ ဘယ္လုိ
ေနမတုန္း။ ခက္တာက က်ေနာ္ ကိုယ္က မရွင္းမရွင္း ကတိေတြဘာေတြ ေတာင္းမိတာပဲ မွားေနခဲ့သလားလုိ႕။

ဒါတင္ပဲလား မဟုတ္ေသးဘူး။ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ

လူငယ္ျမႇင့္တင္ေရးသမားလုိလုိ လုပ္ခ့ဖ
ဲ ူးတာလည္း
ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ့္နဲ႕ က်ေနာ့္ဇနီး မညားခင္
အင္းယားကန္မွာ ခ်ိန္းေတြ႕တုန္းကေပါ့။ ေအးေအး
ေဆးေဆးရွိမယ့္ သစ္ပင္ႀကီး တပင္ေအာက္ ထုိင္မယ္
ၾကံကာ ရွိေသး ...
အသက္ ရွစ္ႏွစ္ကုိးႏွစ္ဝန္းက်င္ ဇူဇကာ ပုဏၰား
လက္သစ္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ ေပၚလာၿပီး “အကိုႀကီး
ထမင္းမစားရေသးလို႕ ပုိက္ဆံဆယ္ျပားေလာက္” တဲ့။
သူတို႕လည္း ကုလားေလးေတြပဲဗ်။
ေအးဗ်ာ၊ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနတဲ့ေကာင္ ဆုိေတာ့
က်ေနာ္လည္း ဒီေကာင္ေလးေတြ ေတာင္းစားေနတာကုိ စိတ္ထဲမွာ သိပ္ဘဝင္မက်လွဘူးဆုိပါေတာ့။ ဒါနဲ႕
က်ေနာ္လည္း အရစ္ရွည္လိုက္မိတယ္။ “ေနပါဦးကြ၊ မင္းတို႕ၾကည့္ရတာ သူေတာင္းစား႐ုပ္လည္း မေပါက္ပါဘူး၊
မင္းတို႕လုိ ရြယ္တူေတြ ဇီးထုတ္ေရာင္း၊ စီးကရက္ေရာင္းေနတာ မေတြ႕ဘူးလား။ သူတို႕လို လုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိဘူးလား”
ဆုိေတာ့ သူတို႕က မ်က္လံုးေလးေတြ ကလယ္ကလယ္နဲ႕ “လုပ္ခ်င္တာေပါ့ အကိုရာ။ အရင္းမွ မရွိတာ” တဲ့။
က်ေနာ္လည္း ဟန္က်ၿပီဆုိၿပီး “ဒါဆုိ အရင္းရွိရင္ မင္းတုိ႕ တကယ္လုပ္မလား” လည္းေမးလုိက္ေရာ “လုပ္မွာေပါ့” တဲ့။
တုိတုိေျပာရရင္ က်ေနာ္လည္း စီးကရက္တဗူး ဘယ္ေလာက္၊ မီးျခစ္တဗူးဘယ္ေလာက္၊ သူတုိ႕နဲ႕ေမးျမန္း စံုစမ္းၿပီး
စုစုေပါင္း ေငြတရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ကို ထုတ္ေပးခဲ့ေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ၊ ေသခ်ာမွာခဲ့ရေသးတယ္။
ေနာက္တခါ ငါလာရင္ မင္းတုိ႕ေတာင္းစားေနတာ မျမင္ခ်င္ဘူးေနာ္လို႕။ မညားေသးတဲ့ က်ေနာ့္ဇနီးေလာင္း ရည္းစား
ကေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ စိတ္မႏွံ႕တဲ့သူတေယာက္လုိ ၾကည့္ေနေလရဲ႕။
ထံုးစံအတုိင္း ဒီတခါလည္း က်ေနာ္ကံမေကာင္းျပန္ပါဘူး။ ငါစီမံခ့တ
ဲ ာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ေတာင္းစားတ့ဲ ဘဝ
က လြတ္သြားၿပီလုိ႕ စိတ္ခ်မ္းသာေနလို္က္တာ ေနာက္တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း အဲဒီေနရာမွာ အဲဒီပုံစံမ်ဳိး
အတုိင္း ေရႊကိုယ္ေတာ္ေလးေတြနဲ႕ ျပန္ဆံုရျပန္တာပါပဲ။
ဒီတခါကေတာ့ က်ေနာ္ ဘာမွမေျပာလုိက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ “ထမင္းမစားရေသးလုိ႕ ပုိက္ဆံဆယ္ျပားေလာက္”
ေျပာလုိ႕ေတာင္ မဆံုးေသးဘူး။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး တခ်ဳိးတည္း လစ္ေတာ့တာပဲဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 68

ဒီလုိ ဇာတ္လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ေျပာရင္ ကုန္ႏုိင္မယ္မထင္ပါဘူးဗ်ာ။ တခါတခါ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိ က်ေနာ္ မွန္ထဲ

ျပန္ၾကည့္ရင္း အလွဴခံ မ်က္စိက်ေလာက္တ့ဲ ဘုရားဒကာ႐ုပ္မ်ားေပါက္ေနသလား ေတြးမိပါရဲ႕။
တခါကလည္း စိတ္မႏွံ႕တဲ ့ တ႐ုတ္မႀကီးတေယာက္နဲ႕ ရွမ္းစုလမ္းထိပ္မွာပဲ ဆံုေသးတယ္။ အဲဒီတ႐ုတ္မႀကီးက
ေတြ႕တဲ့ လူတုိင္းကို “တက်ပ္ေလာက္၊ တက်ပ္ေလာက္” ဆုိၿပီး ေတာင္းေလ့ရွိသဗ်။ က်ေနာ္က သူ႕အေၾကာင္းသာ
ၾကားဖူးေနတာ၊ တခါမွေတာ့ အေတာင္းမခံရဖူးဘူး။ တေန႕ေတာ့ ႐ံုးရွိရာ ကုိ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ၿပီး လာရာကေန အဲဒီ
တ႐ုတ္မႀကီးနဲ႕ ပက္ပင္းတုိးၿပီး “တက်ပ္ေလာက္” လုပ္ပါေလေရာ။ မေနတတ္မထုိင္တတ္ က်ေနာ္ကလည္း
သူေတာင္းတယ္ ဆုိတာနဲ႕ အိတ္ကပ္ထဲ လက္အရင္ေရာက္ၿပီး ငါးက်ပ္တန္ တရြက္ ထုတ္ေပးလုိက္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္
ထြက္လာလုိ္က္တယ္။ အဲ ... စက္ကြင္းက မလြတ္ျပန္ဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ကေန အဲဒီတ႐ုတ္မႀကီးက “ဟ့ဲ အေကာင္
နင့္ပုိက္ဆံ အစုတ္ႀကီးကုိ ငါက ဘာလုပ္ရမလဲ၊ အခုခ်က္ခ်င္း ျပန္လဲေပး” တဲ့။ ဘယ္ဘက္ကမွ မလြတ္ပါလားဗ်ာ။
က်ေနာ္လည္း မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာလုိက္ရတယ္။ ေၾသာ္ ... ျဖစ္ရပံုမ်ားဗ်ာ။

က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ လည္လွၿပီ

ေအာက္ေမ့ေနတာ၊ တခါတခါ က်ေနာ့္ေစတနာ ကပဲ
လူရယ္စရာ ျဖစ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ့္ တပည့္
ေက်ာ္ တေယာက္ ထူးထူးဆန္းဆန္း တပတ္႐ုိက္တာ
ခံရဖူး ေသးတယ္ဗ်ာ။
က်ေနာ့္႐ံုးမွာ ပစၥည္းအတင္အခ် တာဝန္ယူေနတဲ့
စိုးႏိုင္ဆိုတ့ဲ ေမာင္ေပါ့ဗ်ာ။ တေန႕မနက္ အေစာႀကီး
အိိမ္ကုိ ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႕ေပါက္ခ်လာတယ္။ “ဆရာရယ္၊
က်ေနာ့္အေမဆံုးၿပီ၊ ကယ္ပါဦး” တဲ့။ တကယ္ေတာ့
စိုးႏုိင္ဆုိတ့ေ
ဲ မာင္ဟာ ေန႕ေရာညေရာ ေသာက္စားၿပီး
အေနအထုိင္ သိပ္စည္းကမ္းရွိလွတ့ဲ ေကာင္ေတာ့
မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ဆိုတ့ဲ ေကာင္ကလဲ အေမဆိုတ့ဲ
စကားနဲ႕ သူ႕ငိုသံကိုၾကားလိုက္ကတည္းက ဘာမွဆက္မေမးေတာ့ဘဲ ေငြတေသာင္းထုတ္ေပး၊ “ေလာေလာဆယ္
ဒီေငြနဲ႕ၾကည့္သံုးထား၊ ရက္လည္ေတာ့ လာခဲ့အံုးမယ္။ ဒီၾကားထဲ လိုတာရွိရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္” ဆုိၿပီး မွာလိုက္ရတာ
ေပါ့ဗ်ာ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီရက္ပုိင္းက က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဗ်။ စုိးႏုိင္ျပန္သြားၿပီး ကိုယ့္အလုပ္နဲ႕ကိုယ္
ခ်ာလပတ္ရမ္းေနရာက စိုးႏုိင္အေမ ရက္လည္ကိစၥဟာ ရက္လည္တ့ေ
ဲ န႕မွာပဲ ဘယ္သူမွ သတိမေပးဘဲ က်ေနာ့္
ေခါင္းထဲကုိ ေရာက္လာသဗ်ာ။ ဒါနဲ႕က်ေနာ္လည္း တပည့္ေက်ာ္အေမရက္လည္ေတာ့ မသြားလုိ႕မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆိုၿပီး
႐ံုးမွာရွိတ့ဲ ဝန္ထမ္းေတြ ကားေပၚတင္ၿပီး စိုးႏိုင္ေနတယ္ဆုိတ့ဲ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ကုိ ကားေမာင္းထြက္ခ့ေ
ဲ ရာဗ်။ သူေပးထားတဲ့
လိပ္စာအတိုင္း ရွာလိုက္ရတာဗ်ာ။ ၿမိဳ႕သစ္တည္ကာစဆုိေတာ့ ဘယ္ေမးေမး ေယာင္ဝါးဝါးခ်ည္းပဲ။ က်ေနာ့္ကလည္း
နာေရးကိစၥမို႕ မေတြ႕မေနဆုိတ့စ
ဲ ိတ္နဲ႕ ရွာလုိက္တာ စိုးႏုိင္ေနတဲ့လမ္းေရာ စိုးႏိုင္ကုိပါသိတ့ဲ အသိတေယာက္နဲ႕
တုိးပါေလေရာ။
ဒီလူက စိုးႏုိင္တုိ႕လမ္းကို လုိက္ျပရင္း “ဆရာ ဒီေလာက္ အေရးတႀကီး ဘာကိစၥမ်ားရွိလို႕တုန္း” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း
သူ႕ကို တအံ့တၾသျပန္ၾကည့္ၿပီး “မင္းက စိုးႏိုင္နဲ႕ ခင္တယ္ဆုိေတာ ့စုိးႏိုင့္ အေမဆံုးတာ မသိဘူးလား” လို႕ ေမးလိုက္
ရတယ္။ ဒီေတာ့ သူက အလန္႕တၾကားနဲ႕ “ဟာ၊ ဆရာ တခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ၊ စိုးႏိုင္အေမဆံုးတာ ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ”
တဲ့။ က်ေနာ္ဆိုတ့ေ
ဲ ကာင္က ဒါေတာင္ မေလွ်ာ့ခ်င္ေသးဘူး၊ “မင္းဥစၥာ ေသခ်ာမွလည္း လုပ္ပါကြာ။ ဘယ္သူက
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ အေမမဆံုးဘဲ ဆံုးပါတယ္လိမ္ပါ့မလဲ၊ သူ႕ေယာကၡမေတြ ဘာေတြ ဆံုးတာမ်ား ျဖစ္ေနမလား” ဆုိေတာ့
ဒီေမာင္က ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ စိုးႏိုင္အိမ္အထိ က်ေနာ္တို႕အုပ္စုကို ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။ စိုးႏိုင္အိမ္မွာ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 69

ဘာနာေရးမွ မရွိပါဘူး။ စိုးႏုိင္လည္း မရွိပါဘူး။ ဒီ့ထက္ျပည့္စံုေအာင္ေျပာရရင္ အဲဒီေန႕က စိုးႏိုင္တုိ႕လမ္္းထဲမွာ နာေရး

ရွိတ့ဲ အိမ္လည္း မေတြ႕ရပါဘူး။
ပါလာတဲ့ က်ေနာ့္တပည့္ေတြကေတာ ့က်ေနာ့္ကို သနားစရာသတၱဝါလို ၾကည့္ၿပီး “ဆရာ၊ ဒီတခါေတာ့ ညံ့သြားၿပီ” တဲ့။
အမွန္အတုိ္င္း စိတ္ထဲရွိတာေျပာရရင္ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ သနားစရာလို႕ မေတြးမိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲ
မေကာင္းတာေတာ ့အမွန္ပါပဲ။ သူ႕အရင္ တပည့္ေက်ာ္တေယာက္လည္း သူ႕သား ကိုးႏွစ္သားေလး သံစူးၿပီး ေမးခိုင္ပိုး
ဝင္တာ သံုးရက္ပဲ ခံတယ္။ ဆံုးသြားပါၿပီဆုိလို႕ ကူညီခ့ဖ
ဲ ူးပါတယ္။ သားကုိေသပါတယ္ေျပာၿပီး ေငြေတာင္းတာ
ထားပါေတာ့။ အခုကိစၥက ေသသြားတဲ့ အေမကုိ နာမည္ထပ္ပ်က္ေအာင္ လုပ္တာမို႕ စိတ္ထဲ ေအာင့္သက္သက္ ခံစား
ရတယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ပဲ ကားေပၚမွာပါလာတဲ့ တပည့္ေတြကို “မင္းတို႕လည္း လိမ္မယ္ဆိုရင္ၾကည့္လိမ္ၾကကြာ” ဆိုၿပီး
က်ေနာ္ၾကားဖူးတဲ့ ပသီပံုျပင္တပုဒ္ကုိ ေျပာျပျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။
ေရွးေခတ္အီရတ္ႏိုင္ငံက သူေဌးႀကီးတေယာက္အေၾကာင္းေပါ့။ အဲဒီသူေဌးႀကီးဟာ မရွိဆင္းရဲသားေတြကုိ စာနာ
ေထာက္ထား တတ္သတဲ့ဗ်ာ။ သူ႕မွာ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းတဲ့ ျမင္းေကာင္းတစီးလည္း ရွိသတဲ့။ တျခားေသာ သူေဌးေတြက
သူ႕ျမင္းရဲ႕ ေက်ာ္ေစာလွတ့သ
ဲ တင္းေၾကာင့္ တန္ဘုိးေငြ အဆမတန္ေပးၿပီး ျပန္ေရာင္းဖုိ္႕ ကမ္းလွမ္းၾကသတဲ့။
ဘယ္ေလာက္ေစ်းေပးေပး မေရာင္းတာေၾကာင့္ ျမင္းလာဝယ္တ့ဲ သူေဌးတေယာက္က “ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ေတာင္
မေရာင္းခ်င္တ့ဲ ျမင္းကို က်ဳပ္မရရေအာင္ ယူျပမယ္” လို႕ ႀကိမ္းဝါးၿပီး ျပန္သြားပါသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ ရက္အတန္ၾကာလာေတာ့ ျမင္းပုိင္ရွင္ သူေဌးဟာ သူ႕ျမင္းကိုစီးၿပီး ဒမတ္စကတ္ၿမိဳ႕ဘက္ကုိ ခရီးထြက္
လာေတာ့ လမ္းမွာ လဲေနတဲ့ သူေတာင္းစားတေယာက္ကုိ ေတြ႕ရပါေလေရာ။ ဒါနဲ႕ သူေဌးဟာ ျမင္းကို ရပ္ၿပီး
သူေတာင္းစားကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးေတာ့ အစာမစားရတာ သံုးရက္ေတာင္ ရွိပါၿပီလို႕ ေျဖသတဲ့။ ဒီေတာ့ သူေဌးက
ေငြစတခ်ဳိ႕ထုတ္ေပးၿပီး “ေရာ့၊ ဒီေငြနဲ႕ မင္းအစားဝယ္စားေပေတာ့” လို႕လည္းေျပာေရာ သူေတာင္းစားက “ထမင္း
သံုးရက္ မစားရတဲ့သူဟာ ဘယ္လိုလုပ္ ထမင္းေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ကုိ ေလွ်ာက္သြားႏိုင္မလဲ” လို႕ အထြန္႕တက္ျပန္ေတာ့၊
သူေဌးႀကီးကလည္း “မင္းေျပာတာ မွန္သားပဲ၊ ဒါဆုိ ျမင္းေပၚကို တက္” လို႕ ဆိုျပန္သတဲ့။
ဒီအခါမွာလည္း သူေတာင္းစားက ထမင္းသံုးရက္မစားရတဲ့ သူက ဘယ္လုိလုပ္ ျမင္းေပၚ တက္ႏိုင္မွာလဲ ဆုိျပန္ေတာ့
သူေဌးက မင္းေျပာတာ မွန္တာပဲလို႕ ေျပာရင္း ျမင္းေပၚကဆင္း၊ သူေတာင္းစားကိုေပြ႕ခ်ီၿပီး သူေတာင္းစားကုိ
ျမင္းေပၚလည္း တင္လိုက္ေရာ သူေတာင္းစားဟာ ပကတိ္လူေကာင္းတေယာက္လုိ ျမင္းကုိ ကဆုန္စိုင္းစီးၿပီး “ကဲ၊
သူေဌး၊ အခု ခင္ဗ်ားဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ၊ ခင္ဗ်ားျမင္းကို က်ေနာ္ရၿပီ” လို႕ ေျပာေျပာဆိုဆို ႐ုတ္ျခည္း ထြက္သြား
ပါေလေရာတဲ့။
႐ုတ္တရက္ မွင္တက္မိသြားတဲ့ ျမင္းပိုင္ရွင္ သူေဌးဟာ လက္စသတ္ေတာ့ ဒီလူဟာ တကယ့္ သူေတာင္းစားမဟုတ္ဘဲ
သူ႕ျမင္းကုိလာဝယ္တုန္းက ၾကိမ္းဝါးသြားတဲ့ ျမင္းဝယ္သူဆိုတာ သိလုိက္တာနဲ႕ခ်က္ခ်င္း သတိျပန္ဝင္လာၿပီး ျမင္းစီးၿပီး
ထြက္သြားတဲ့ အေယာင္ေဆာင္ သူေတာင္းစားကို လက္ျပတားလိုက္ရင္း “အင္း၊ ဟုတ္ပါၿပီ၊ အလာဟ္အရွင္
အလိုေတာ္ ရွိရင္လည္း မင္း ငါ့ျမင္းကို အပို္င္သာ ယူသြားပါေတာ့၊ ဒါေပမဲ့ ငါ့ျမင္းကုိ မင္းဘယ္လို ယူသြားတယ္ဆိုတာ
ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာပါဘူး ဆိုတဲ ့ကတိကိုေတာ့ ေပးပါ” လို႕ ဆိုသတဲ့။
ဒီေတာ့ အေယာင္ေဆာင္သူေတာင္းစားဟာ ထူးဆန္းလွတ့ဲ သူေဌးရဲ႕စကားေၾကာင့္ ျမင္းကုိ ခဏရပ္ၿပီး “ဘာေၾကာင့္
က်ဳပ္က သူတပါးကုိ ျပန္မေျပာခိုင္းတာလဲ၊ ခင္ဗ်ားျမင္းကုိဆံုးရွဳံးရမွာ မႏွေျမာဘူးလား” ဆုိေတာ့ သူေဌးက “ငါ့ျမင္းကုိ
ႏွေျမာတာထက္ ေလာကႀကီး ပ်က္စီးသြားမွာ ငါပိုၿပီး ႏွေျမာလို႕” ဆိုပဲဗ်ာ။
သူေတာင္းစားလည္း တအံ့တၾသနဲ႕ “ခင္ဗ်ား ျမင္းကို ယူသြား႐ံုနဲ႕ ေလာကႀကီး ပ်က္စီးရေရာလားဗ်ာ” လို႕
ေမးျပန္ေတာ့ သူေဌးက “မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေပါ့၊ မရွိဆင္းရဲသားေတြကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ အလာဟ္ အရွင္က
သင္ၾကားဆံုးမထားတယ္၊ မင္းက သူေတာင္းစား ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ငါ့ျမင္းကို ယူသြားတယ္၊ အဲဒီအေၾကာင္းကို မင္းက
လူတကာကို ေလွ်ာက္ေျပာေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူကုိ ဘယ္သူမွ ကူညီခ်င္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒုကၡေရာက္သူေတြ
ကူကယ္ရာမဲ့ၿပီဆိုရင္ ေလာကႀကီး ပ်က္စီးၿပီေပါ့” လုိ႔ ေျဖတယ္တ့ဗ
ဲ ်ာ။
ပံုျပင္ဆံုးေတာ့ သူေတာင္းစားလည္း သတိတရားရၿပီး ျမင္းကို ျပန္ေပးၿပီး သူေဌးကို ေတာင္းပန္တာေပါ့။ က်ေနာ္
ေျပာတဲ့ ပံုျပင္ကို နားေထာင္ေနတ့ဲ ကားေပၚကတပည့္ေတြ တေယာက္မွ တုတ္တုတ္မလွဳပ္ေတာ့ပါဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္။
က်ေနာ္အလိမ္ခံရတာကိုဝမ္းမနည္းလွေပမဲ့ ဒီလိမ္နည္းကိုက်ေနာ္မႏွစ္ၿမိဳ႕ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီး

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 70

တခုနဲ႕ မလိမ္လည္ခ့ဖ
ဲ ူးေပမဲ့ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း လိမ္သလုိ ျဖစ္သြားရတာ၊ တခါတခါ မလႊဲသာမေရွာင္သာ လိိမ္လိုက္
ရတဲ့ အျဖစ္ေတြ ရွိခ့ပ
ဲ ါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္က လိမ္ရမယ္ဆုိရင္ေတာင္ မရွိဆင္းရဲသားေတြအေပၚ လိမ္လည္လုိတ့ဲ စိတ္
အလ်ဥ္းမရွိခ့ဘ
ဲ ူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္အေမနာမည္ သံုးၿပီး လိမ္ဖို႕ဆုိတာကေတာ ့ေဝလာေဝးဗ်ာ။
က်ေနာ္ဟာ သူခိုးတေယာက္ျဖစ္ခ့ရ
ဲ င္ ျမန္မာရာဇဝင္ထဲက ငတက္ျပားလို၊ ဓားျပျဖစ္ခ့ရ
ဲ င္ေတာင္ ႐ုပ္ရွင္ထဲက
ဗိုလ္ေအာင္ဒင္၊ ေတာပုန္းႀကီး စံဖဲ၊ ေရာ္ဘင္ဟုဒ္ တို႕လုိပဲ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝစာမ်က္ႏွာေတြကို အခု
ျပန္လွန္ေနေတာ့ ဇာတ္လမ္းဆံုးတ့ဲအခါ ဒီအခ်က္ဟာ ပုိမုိေပၚလြင္လာေကာင္းပါရဲ႕။ က်ေနာ္ လွဳပ္ရွား ျဖတ္ေက်ာ္ခ့တ
ဲ ့ဲ
ျမန္မာ့စီးပြားေရးေလာကဟာ ပံုမမွန္လည္ပတ္ေနတ့ဲ ယႏၱရားႀကီးတခုလိုပါပဲ။ အေျခအေနအားလံုးဟာ ႐ုတ္တရက္
ေျပာင္းလဲေနတတ္တ့ဲ သေဘာရွိပါတယ္။ အစိုးရရာထူးအေျပာင္းအလဲ၊ ေစ်းကြက္အေျပာင္းအလဲေတြဟာ ေမွ်ာ္မွန္း
ထားသလုိ မျဖစ္ဘဲ ကေျပာင္းကျပန္ ျဖစ္တာမ်ဳိး ၾကံဳရတဲ့အခါ ေပးထားတဲ့ ကတိေတြပ်က္ၿပီး ေႂကြးရွင္ကုိ ေရွာင္ေန
ရတာ၊ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး လိမ္ရတာေတြ ေသခ်ာေပါက္ ရွိခ့တ
ဲ ာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ မရွိဆင္းရဲသားေတြကို
မလိမ္ဘူး။ သူတို႕ေငြ မေမွ်ာ္လင္ဘ
့ ဲ လာၿပီးၾကားညပ္ေနရင္ေတာင္ သီးျခားဖယ္ထုတ္ၿပီး ရွင္းေပးတတ္ပါတယ္။
ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ တခါတေလ ဘယ္လုိမွ ေရာင္းမထြက္တ့ဲ ကားတုိ႕၊ အိမ္တုိ႕ကုိ ေရာင္းသူက သိန္းရာဂဏန္း
ေစ်းႀကီးတင္ၿပီး သံုးလဆုိင္းေလာက္နဲ႕ ဇြတ္အတင္း ေရာင္းခ်င္ၾကတယ္။ ကိုယ္က အရင္းအႏွီး ႀကီးႀကီးမားမား လုိေန
တဲ့အခ်ိန္၊ တျခားလုပ္ငန္းမွာ ေသခ်ာေပါက္ အျမတ္အစြန္းရမယ္ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး လက္ခံမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ထင္သလို
ျဖစ္မလာတဲ့အခါ သူ႕ေငြကို အခ်ိန္မီ ျပန္ဆပ္ႏိုင္ဖို႕ ေစာေစာက သံုးေလးလဆုိင္းၿပီး အေရာင္းထိုင္းပစၥည္း ထုတ္မယ့္
လူမ်ဳိး ထပ္ရွာရျပန္ေရာ။ ဒီလုိလုပ္ရာက ႏွစ္ဆင့္သံုးဆင့္လည္း လြဲေရာ လူလိမ္ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္ဟာ လူလိမ္
တေယာက္လို႕ အမ်ား ျမင္စရာထင္စရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါလိမ့္မယ္။ သုိ႕ေသာ္ က်ေနာ္ဟာ လိမ္မိရင္ မ်က္ႏွာ
မထားတတ္ေလာက္ေအာင္ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္တတ္ပါတယ္။ “ငါလိမ္ႏိုင္လုိက္ၿပီက”ြ လုိ႔ ဘယ္ေသာအခါကမွ ေက်နပ္
အားရျခင္း မရွိခ့ပ
ဲ ါဘူး။ အျပစ္ႀကီးတခု က်ဴးလြန္ခ့တ
ဲ ယ္လို႕ပဲ အျမဲခံစားရပါတယ္။

အင္း ... အဲဒီ ကုသုိလ္ကံေစတနာေတြ ေၾကာင့္လား

ေတာ့ မဆိုႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္ ထီလက္မွတ္ ဝယ္လုိက္ၿပီး
ေလးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ့္႐ံုးခန္းကို နဂါးနီ
စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေတြ႕ခဲ့တ့ဲ ထီေရာင္းသမား
ေပါက္ခ်လာသဗ်။ ေပါက္ခ်လာပံုကလည္း အေမာ
တေကာ ပံုစံ။ “ရွာလုိက္ရတာ ဆရာရယ္၊ ဆရာ့ကို
က်ေနာ္ ရွာေနတာ ေလးရက္ရွိၿပီ” တဲ့။ သူက က်ေနာ္
ထိုင္ခိုင္းတာေတာင္ မထိုင္ေသးဘဲ “ဆရာ့ ထီ
လက္မွတ္ေတြ ဘယ္မလဲ” တဲ့။ သူေျပာကာမွ
က်ေနာ္လည္း ထီလက္မွတ္ေတြ ဘယ္နား ထားမိ
ပါလိမ့္ ဆုိၿပီး ေတာ္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားယူရတာကလား။
သူ႕အေျပာအရ အဲဒီေန႕က သူထြက္သြားၿပီး တနာရီေလာက္အၾကာမွာ က်ေနာ္ ထီေပါက္ေနတာ သူသိေနၿပီ ဆုိပဲ။
ဆုိင္ကို ျပန္လာရွာေတာ့လည္း မေတြ႕၊ လိပ္စာလည္း ေပးမထားခဲ့ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ရွာမရတဲ့အဆံုး နဂါးနီ
စားေသာက္ဆုိင္ပုိင္ရွင္ ဦးေက်ာ္ျမင့္ကုိ လူပံုပန္း ေမးၿပီး ရွာလာရတာ ေလးရက္ေျမာက္မွ ေတြ႕သတ့ဲ။
အတုိခ်ဳပ္ရရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ့တ
ဲ ့ေ
ဲ န႕ေတြလို႕ က်ေနာ္ထင္ခ့တ
ဲ ့ဲ အဲဒီေန႕မွာ က်ေနာ္ ထီတသိန္းဆု ေပါက္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။
ဲ ခ်ိန္၊ လက္ထဲမွာလည္း ျခဴးတျပားမွ မကပ္တ့အ
ကားတစီးကုိ သံုးသိန္းေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိတ့အ ဲ ခ်ိန္ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္
အသံုးဝင္တယ္ ဆုိရမယ္ဗ်။ ထီေရာင္းသမားက ထီလက္မွတ္ကို ေရာင္းခ်င္ရင္ သူေရာင္းေပးပါ့မယ္ဆိုလို႕ ေရာင္းခိုင္း
လုိက္တာ အပုိေငြ သုံးေသာင္းေတာင္ ရေသးဗ်။ ထီေရာင္းတဲ့သူကို ေအာ္နာသေဘာမ်ဳိး ေငြငါးေထာင္ထုတ္ေပးၿပီး
က်န္တာကုိ ေလွ်ာက္သံုးပစ္လုိက္တာပါပဲ။ ဘာမွ မယ္မယ္ရရေတာ့ မျဖစ္လုိက္ပါဘူး။ ထင္တိုင္းလုပ္လုိ႕ျဖစ္မယ္ဆိုတ့ဲ
စိတ္ေတြ မကုန္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ တြင္းတူးၿပီး မုိက္ေနတုန္း အခ်ိန္ေပါ့။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္ဟာ ဘဝ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 71

တေလွ်ာက္လံုး လိုလုိ ေငြကုိ ေရလုိေလလို သုံးျဖဳန္းေနခဲ့တယ္။ ေငြရမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတ့ဲ အလုပ္ျဖစ္

ပါေစ၊ က်ေနာ္ ရွင္းႏိုင္တယ္လို႕ ယံုၾကည္ေနခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးဟာ က်ေနာ္ထင္ထားသလို မဟုတ္ပါဘူး။ ကံေကာင္းပါတယ္ ဆိုတ့ဲ အခ်ိန္ေတြ ၾကံဳခဲ့ရ
သလုိ ကံဆုိးတဲ့အခါက်ေတာ့ လူငွားၿပီး သတ္ခိုင္းတာမ်ဳိးလည္း ၾကံဳခဲ့ရဖူးပါရဲ႕ဗ်ာ။ ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကုိ
သတ္ခိုင္းတာေပါ့။ အဆိုးထဲက အေကာင္းလို႕ ေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္ဟာ သူတပါးလက္ခ်က္နဲ႕ ေသႏိုင္တ့ဲ
ကံဇာတာ ပါမလာျပန္ဘူးဗ်။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကုိ မေသေသေအာင္ စံနစ္တက် လူငွား၊ အကြက္ခ်ၿပီး အသတ္
ခိုင္းတာ ၾကံဳရဖူးပါတယ္။ ျဖည္းျဖည္း ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ။ ဝကၤပါဆန္တ့ဲ ဘဝကုိ တညတည္း၊ တလတည္းေတာ့ ဘယ္လုိ
အဆံုးသတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ တေထာင့္တညေတာ့ မၾကာေလာက္ပါဘူး။ အာေျခာက္လုိက္တာဗ်ာ။ ကြမ္းတယာေလာက္
စားပါရေစေနာ္။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 72

tcef ; (80) - pcef ;ajr? [d k wcd k rS mv

စခန္းတာဝန္ခံ ေထာင္မွဴး ဦးေအးႏုိင္တေယာက္ ေမ်ာက္မီးခဲကိုင္မိသလို ဂဏွာမၿငိိမ္ ေယာက္ယက္ခတ္လ်က္

ရွိေလသည္။ အေၾကာင္းကား မႏၱေလးလူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ သူ႕ဇနီး၊ ခြင့္ရက္ရွည္
ယူကာ စခန္းခြဲသုိ႕ လာေရာက္မည္ဆုိေသာ ဖုန္းသတင္းေၾကာင့္ပင္တည္း။ ေမာင္တရြာ မယ္တၿမိဳ႕ အလုပ္တာဝန္အရ
ခြဲခြာေနၾကရသူတုိ႕၏ ဘဝကို ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္လွ်င္ကား ဦးေအးႏုိင္ပ်ာယာခတ္ေနျခင္းကုိ အဆုိးဆုိသာမည္ မဟုတ္ပါ။
ဇနီးသည္ႏွင့္ခြဲခြာေနရသည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႕ရွိၿပီဟု ရဲဘက္ဘီဘီစီမွ ဆုိပါသည္။ သူ႕ဇနီး လတ္လတ္ေထြး
မီးဖြားစဥ္ကပင္ သူအနားမွာ မရိွခ့ဟ
ဲ ု သိရသည္။ တီတီတာတာ ေျပာေနတတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သမီးငယ္ကုိ ေတြ႕လုိစိတ္
ေစာေနျခင္းလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးသုိ႕ သြားေရာက္ႀကိဳရာတြင္ လုိက္ပါမည့္ ရဲဘက္ေတြကုိ ဆန္ခါတင္ ေရြးထုတ္ေနရာ စခန္းခြဲတခုလံုး

လွဳပ္လွဳပ္ရြရြ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကိုသက္ခုိင္ ရဲဘက္စခန္း အျပင္ထြက္သည္မွာ မဆန္းလွေသာ္လည္း အျခား
အက်ဥ္းက်ရဲဘက္မ်ားအဖို႕ကား ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ အခြင့္အေရးတည္း။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ေထာင္မွဴးႏွင့္အတူ လုိက္ပါလုိ
ေသာ ရဲဘက္အေရအတြက္ မ်ားလွသည္ျဖစ္ရာ ေထာင္မွဴးႏွင့္အတူ အျပင္ထြက္ခြင့္ရေရးအတြက္ တုိးတုိးတမ်ဳိး
က်ယ္က်ယ္တဖံု လိုင္းဝင္ေနၾကသည္။ ေထာင္မွဴးလက္စြဲေတာ္ ကုလားေခၚ မ်ဳိးေဇာ္ဦးတို႕ မ်က္ႏွာပန္းပြင့္ခ်ိန္ပင္။
တစခန္းလံုး လွဳပ္လွဳပ္ရြရြျဖစ္ေနၾကခ်ိန္ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနေသာ ကိုသက္ခုိင္ကုိ၊ အေဆာင္ေပၚမွာ မေတြ႕ရ
သျဖင့္ သူ႕တဲဘက္ဆီ က်ေနာ္ ကူးသြားလိုက္သည္။ ကုိသက္ခိုင္တေယာက္ သူ႕တဲေပၚမွာ ေဘာပင္တေခ်ာင္းကုိ
လက္က ကုိင္ကာ စာရြက္ေတြေပၚမွာ ေလးေထာင့္ကြက္ေတြ၊ အဝိုင္းေတြ ေလွ်ာက္ျခစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသျဖင့္
က်ေနာ္ စပ္စုလိုက္သည္။
“ဘာေတြလဲဗ်။ ‘အင္း’ ကြက္ေတြ ခ်ေနတာလား”
“ေပါက္ေပါက္ရွာရွာဗ်ာ၊ ပြဲစဥ္ဇယား ဆြဲေနတာဗ်”
“ဟ၊ ဘာပြဲစဥ္တုန္းဗ်ာ”
“ေၾသာ္၊ ဒီေန႕ ဘုိးေတာ္ အျပင္သြားတာနဲ႕ ပုိက္ေက်ာ္ျခင္း ၿပိဳင္ပြဲ စမယ္ေလ၊ ရဲဘက္ေတြ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ေပါ့”
“ေၾသာ္၊ ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာလို႕”
“ကိုမင္းဒင္၊ ခင္ဗ်ား အက်ဥ္းသားေတြကို ကိုယ္ခ်င္းမစာလုိ႕ အလုပ္မရွိအလုပ္ရွာတယ္ ထင္တာပါ၊ ခင္ဗ်ား စဥ္းစား
ၾကည့္၊ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ သူသူကိုယ္ကုိယ္ အျပင္ထြက္ခ်င္ၾကတဲ့ သူခ်ည္းပဲဗ်။ ဒီစခန္းထဲက အက်ဥ္းက်ရဲဘက္ျခင္း

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 73

အတူတူ အျပင္ထြက္ခြင့္ရတဲ့ ရဲဘက္ကို ၾကည္ၿ့ပီး စခန္းမွာ ေငါင္ေတာင္ေတာင္က်န္ခ့တ

ဲ ့ဲ ရဲဘက္ေတြ စိတ္ထဲ
ဘယ္လုိေနမလဲ။ ထြက္ခြင့္ရဖို႕ကလည္း မလြယ္၊ ထြက္ခြင့္ရျပန္ေတာ့လည္း ေငြကုန္ေၾကးက် ဒီေလာက္မ်ားတာ
တတ္ႏိုင္ဦးမွ၊ ဒီေတာ့ မထြက္ႏိုင္တ့ဲ ရဲဘက္ေတြ အာ႐ံုအေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ပါေစေတာ့ေပါ့ဗ်ာ”
ကိုသက္ခိုင္ေျပာမွ က်ေနာ္စဥ္းစားမိသည္။ က်ေနာ့္ဇနီးသည္ ဧည့္ေတြ႕လာသြားသည္မွာ မၾကာေသးေသာ္လည္း
က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ အျခားသူမ်ား စခန္းအျပင္ထြက္ခြင့္ရသည္ကုိ ေငးရင္း အျပင္ထြက္ခ်င္စိတ္ေပၚမိသည္ကား အမွန္။
ကိုသက္ခိုင္က က်ေနာ္ ငိုင္သြားသည္ကုိ သတိျပဳမိဟန္ တူသည္။
“ဘာလဲဗ်၊ ခင္ဗ်ားေကာ အျပင္ထြက္ခ်င္လို႕လား၊ ဘုိးေတာ္ကုိ ေျပာေပးမယ္ေလ”
“ေနပါေစဗ်ာ၊ ဒီေလာက္မ်ားတ့ဲ လုိင္းေၾကး က်ေနာ္မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ထြက္ေတာ့ ထြက္ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ”
“ေအးဗ်၊ ဒီတေခါက္ေပါက္ေစ်းက တေသာင္းတဲ့၊ ခင္ဗ်ားထြက္ခ်င္လည္း ဒီေလာက္လူအမ်ားႀကီးနဲ႕ လုိက္မသြားနဲ႕ဗ်ာ။
က်ေနာ္ ထြက္တ့ေ
ဲ န႕မွာ ခင္ဗ်ားကို တုိင္ကယ္ခ်ိတ္ၿပီး ေခၚသြားေပးပါ့မယ္၊ ခုတေခါက္က လိုက္သာြ းတဲ့ ေမာင္ေတြ
လည္း သြားခ်င္ရာ သြားႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ျပန္လာရင္လည္း ေထာင္မွဴးမိန္းမ ထဘီ(ထမိန္)ေသတၱာ ထမ္းျပန္
လာရမွာ”
ကိုသက္ခိုင့္ စကားေၾကာင့္ က်ေနာ့္ အျပင္ထြက္ခ်င္စိတ္သည္ ႐ုတ္ျခည္း ငုတ္လွ်ဳိး ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ျပန္ပါသည္။

ကိုသက္ခိုင္ ေရာက္စကေသာ္ တရက္ စခန္းအျပင္

ထြက္ေၾကးသည္ ဒီဇယ္ေပပါ တလံုး (ကာလ
ေပါက္ေစ်း ေျခာက္ေသာင္းက်ပ္ခန္႕)အထိ ျမင့္တက္
သြားဖူးရာ စခန္းခြဲ(၁)တြင္ အျမင့္ဆံုး ေစ်းျဖစ္၍
ကိုသက္ခုိင္ မွတပါး အျခားသူတုိ႕ မတတ္ႏိုင္ေသာ
ေၾကးပင္။ ေနာက္ပုိင္း စခန္းတာဝန္ခံႏွင့္ မည္သုိ႕
အေပးအယူ တည့္သည္မသိ။ ကိုသက္ခိုင္ စခန္း
အျပင္ထြက္ေသာအႀကိမ္ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိခ့ဲ ေသာ္
လည္း ဒီဇယ္ေပပါတုိ႕ကိုမူ စခန္းခြဲတြင္မေတြ႕ရေခ်။
စခန္းအျပင္ထြက္သည့္ ေစ်းႏွဳန္းကား ပုံမွန္အားျဖင့္
ၾကမ္းခင္းေစ်း တရက္လွ်င္ က်ပ္တေသာင္းခန္႕
ျဖစ္သည္။ ထြက္ခြင့္ေပးသည့္ အေၾကာင္းကား စခန္းခြဲ
အတြက္ လုိအပ္သည့္ မ်ဳိးေစ့၊ ဓာတ္ေျမၾသဇာ၊ ေပါက္တူး၊ ေဂၚျပား၊ တူရြင္း၊ ငန္းျပား စသည့္ စခန္းအသံုးအေဆာင္
ဝယ္စရာျခမ္းစရာတုိ႕ကို သြားေရာက္ဝယ္ယူျခင္းဟူ၍ ေခါင္းစဥ္တပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ထုိ႕ျပင္ ေထာင္ပုိင္ေထာင္မွဴး ပါးစပ္ထဲက ေတြ႕သမွ်ေလွ်ာက္မွာသည့္ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကိုလည္း အျပန္တြင္ ဝယ္ယူ
လာၾကရသည္။ မွာသမွ်မပါဘဲ၊ ေမ့ေလ်ာ့ လြဲေခ်ာ္ခ့လ
ဲ ်င္ကား ေနာက္တႀကိမ္ အျပင္ထြက္ခြင့္ အၿပီးကုန္ဆံုးမည့္အျပင္
အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာ၍ ေျခက်င္းႏွင့္ပင္ ျပန္ညားသြားႏိုင္သည္။
စခန္းက ထြက္ခ်ိန္တြင္ အက်ဥ္းဦးစီးဝန္ထမ္းႏွင့္ အတူထြက္ၾကျခင္းျဖစ္ၿပီး စခန္းႏွင့္ အတန္ငယ္ေဝးေသာ ၿမိဳ႕ငယ္
ေလးကုိ ေရာက္မွ လူခ်င္းခြဲကာ ျပန္ဆံုမည့္အခ်ိန္ကုိ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ကာ အက်ဥ္းသားက သူသြားလုိရာသြား၊
ေထာင္ဝန္ထမ္းက သူ႕လမ္းသူသြားၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ထိုသုိ႕ထြက္ခြင့္ရျခင္းသည္ တရားဝင္ဟူ၍ေတာ့ မထင္မွတ္ပါေလႏွင့္။ ျပင္ပတြင္ ျပႆနာ တစံုတရာ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ္
ထိုအက်ဥ္းသားသည္ ရဲဘက္စခန္းမွ ထြက္ေျပးကာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေစရန္ အဆိုပါ
အက်ဥ္းသားကို ရဲဘက္ေျပးစာရင္းသြင္းရန္၊ အက်ဥ္းဦးစီးဝန္ထမ္းဘက္မွကိုယ္လြတ္႐ုန္းႏုိင္ရန္ အစစ ႀကိဳတင္စီစဥ္ၿပီး
ျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ့္ကုိ ကိုသက္ခုိင္ေျပာျပဖူးသည္။ တခါတရံ အလြန္ဇယားႏုိင္လွေသာ ရဲဘက္အက်ဥ္းသားတို႕၏
ေျပာင္ေျမာက္လွေသာ လွည့္ကြက္မ်ားေၾကာင့္ မလည္မဝယ္ေထာင္ဝန္ထမ္းမ်ားပါ အလုပ္ျပဳတ္ကိန္း ၾကံဳသြားတတ္

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 74

သည္လည္း ရွိသည္ ဆုိပါ၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ စခန္းအျပင္ထြက္ခြင့္အတြက္ အက်ဥ္းသား ေရြးရသည္မွာ အခ်က္

အလက္ေပါင္း မ်ားစြာကုိ စီစစ္ၾကရသည္။ ရာဇဝင္လူဆုိးက စခန္းအျပင္ထြက္ကာ ရာဇဝတ္မႈ ထပ္မံက်ဴးလြန္ၿပီး
ရဲဘက္စခန္းအတြင္း ဟန္မပ်က္ျပန္ေနပါက၊ သူက်ဴးလြန္ခ့ေ
ဲ သာျပစ္မႈကုိ မည္သို႕မွ် ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ရန္ အေၾကာင္း မရွိ
ေခ်။ ထုိ႕ေၾကာင့္ စခန္းအျပင္ထြက္ခြင့္ကား အမွန္ေတာ့ ထြက္ခြင့္ရသူရဲဘက္ေရာ၊ ဝန္ထမ္းအတြက္ပါ အလြန္
အႏၱရာယ္ႀကီးလွေခ်သည္။

က်ေနာ္တုိ႕ စခန္းခြဲ (၁) တည္ရွိရာေနရာကား

ေရနက္ကြင္းႀကီးကုိ တူးေျမာင္းမ်ားျဖင့္ ေရထြက္ေပါက္
မ်ား ေဖာက္ကာ ကုန္းေျမျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထားျခင္း
ျဖစ္သည္။ စခန္းခြဲႏွင့္ ကပ္လ်က္ကား တူးေျမာင္း
အမွတ္ (၁၆) ျဖစ္၏။ အဆုိပါတူးေျမာင္းမွ အေရွ႕စူးစူး
သုိ႕ တမုိင္ေက်ာ္ခန္႕ အကြာတြင္ တူးေျမာင္း အမွတ္
(၂) ႏွင့္ ေပါင္းဆံုသြားသည္။ တူးေျမာင္း အမွတ္(၂)
အတုိင္း ႏွစ္မုိင္ခန္႕ ခရီးႏွင္ေသာ္ ပင္မစခန္းသုိ႕
ေရာက္သည္။ ပင္မစခန္းသည္ အေဝးေျပး လမ္းမႀကီး
ႏွင့္ ကပ္လ်က္တည္ရွိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အျပင္
ထြက္မည့္ ေထာင္ဝန္ထမ္း၊ ဧည့္ေတြ႕လာသူမ်ားႏွင့္
ည အက်ဥ္းသားပါ ပင္မစခန္းကုိ မျဖစ္မေနျဖတ္ေက်ာ္ရသည္။ ႁခြင္းခ်က္အားျဖင့္ကား ေႏြရာသီတြင္ ေရနက္ကြင္း
တခုလံုး ေျခာက္ေသြ႕ေနသည္ျဖစ္ရာ စခန္းခြဲ(၁)မွ ေတာင္ဘက္စူးစူး အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေပၚသို႕ ကုန္းလမ္း
ေပါက္သည္။
က်ေနာ္သည္ ကိုသက္ခိုင္တဲေပၚမွေန၍ မလွမ္းမကမ္းရွိ တူးေျမာင္း အမွတ္(၁၆) ဘက္ ဆီသုိ႕ ေငးေနရင္း
ဦးေအးႏုိင္ခရီးစဥ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ မရွင္းေသာ ကိစၥတခုကို ေမးခြန္း ထုတ္မိျပန္သည္။
“ေနပါဦးဗ်၊ ပင္မစခန္းမွာ အက်ဥ္းဦးစီး ႐ုံးခ်ဳပ္က ညႊန္မွဴး ေရာက္ေနတယ္ဆို၊ ဦးေအးႏုိင္က ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး
ရန္ကုန္ကုိ သြားမလဲဗ်ာ”
“ဒီတေခါက္ေတာ့ ဦးေအးႏိုင္လည္း ရဲဘက္ေတြနဲ႕ ဘဝတူပဲဗ်။ သူလည္း သူ႕မိန္းမကို ႀကိဳရမွာမုိ႕ ခိုးထြက္ရမွာ၊
ဲ ူး၊ ေလေၾကာင္းအရန္ ငါးေမြးကန္နားက တူးေျမာင္းကေန ေလွနဲ႕လမ္းမႀကီးေပၚတက္မွာေလ”
ပင္မစခန္းကို မျဖတ္ရဘ
“ဟ၊ ေလေၾကာင္းအရန္ငါးကန္နားက တူးေျမာင္းထဲမွာ ဘယ္က ေလွ ရွိလုိ႕ လမ္းမႀကီးေပၚ ေရာက္မလဲဗ်”
“က်ေနာ္တုိ႕စခန္းက ေလွကုိ အဲဒီတူးေျမာင္းထဲ ေရာက္ေအာင္ ပုိ႕မယ္ေလ”
“ဗ်ာ၊ က်ေနာ္နားမရွင္းဘူးဗ်။ ဒီကေန ေလေၾကာင္းအရန္တူးေျမာင္းကုိ ေရာက္ဖို႕ ဗြက္ေတာကို တမုိင္ေလာက္
ျဖတ္ရမွာ မဟုတ္လား”
“ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ အီဂ်စ္မွာ ပိရမစ္ႀကီးေတြ ဘယ္လုိတည္ေဆာက္ခ့သ
ဲ လဲ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ရက္ရက္စက္စက္ အာဏာျပၿပီး
ေဆာက္ခ့တ
ဲ ာပဲ မဟုတ္လား၊ အခုလည္း စခန္းကေလွကုိ အဲဒီတူးေျမာင္းထဲေရာက္ေအာင္ အလုပ္ၾကမ္းဘုတ္ထဲက
ရဲဘက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ မနက္ ငါးနာရီေလာက္ထၿပီး ဗြက္ေတာကို ျဖတ္ထမ္းရမွာဗ်ဳိ႕၊ ေလွက ဦးေအးႏုိင္
ျပန္လာတဲ့အထိ အဲဒီတူးေျမာင္းထဲမွာ ေစာင့္ေနမယ္၊ အျပန္က်ေတာ့ ေလွကို မနက္ကပုိ႕ထားတဲ့ အဖြဲ႕ကပဲ စခန္းအထိ
ျပန္ထမ္းလာရမယ္။ ရွင္းၿပီလား”
“ေၾသာ္”
က်ေနာ့္ႏွဳတ္မွ ေၾသာ္ တလံုးသာထြက္ႏိုင္ပါေတာ့သည္။ ရဲဘက္အက်ဥ္းစခန္း၏ လက္ရွိ အေျခအေနကား အေမက
ငါ့ကိုႏိုင္၊ ငါက ၾကက္မႀကီးႏိုင္ ဟူေသာ စကားအတုိင္း ႀကီးႏုိင္ငယ္ညႇင္း ႏိုင္ရာစား ရပ္ဝွန္းေဒသေပတည္း။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 75

အက်ဥ္းဦးစီးဌာန ရဲဘက္စခန္းမွ ေထာင္မွဴးတပြင့္ဟူေသာ ရာထူးမွာ စစ္တပ္မွ တပ္ၾကပ္ႀကီးအဆင့္ အသြင္ေျပာင္း

လာလွ်င္ ရႏိုင္ေသာ ရာထူးမွ်သာျဖစ္သည္။ တပ္မွ ဗုိလ္ႀကီးေျပာင္းလာလွ်င္ကား ေထာင္ပုိင္ အဆင့္။ ေထာင္မွဴး
တပြင့္သည္ ေထာင္ပုိင္ကုိ ပေထြးထက္ပင္ေၾကာက္ရသည္။ ထို႕အတူ အက်ဥ္းဦးစီး အျခားအဆင့္ဝန္ထမ္းသည္
တပြင့္ႏွင့္ ေထာင္မွဴးကို ေသမေလာက္ေၾကာက္ရသည္။ ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ပင္ အက်ဥ္းသားရဲဘက္သည္ ေထာင္ဝန္ထမ္း
ကုိ အသက္ရဲရဲ မရွဴဝံ့ေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ရျပန္ေလသည္။
အမွန္ေတာ့ ရဲဘက္စခန္း အက်ဥ္းဦးစီး ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္ အက်ဥ္းသားမ်ား၏ ဘဝမွာ ေထြေထြထူးထူး
ကြာျခားလွသည္ေတာ့မဟုတ္။ စခန္းတာဝန္ခံ ဦးေအးႏိုင္ပင္လွ်င္ အက်ဥ္းသားမ်ားအိပ္ေဆာင္ႏွင့္ အရည္အေသြး
မကြာလွေသာ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာမွာ ေနၾကရသည္။ မသဒၶါေရစာေၾကာင့္ေပေလာ မဆုိႏုိင္၊ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနမွ ဝန္ထမ္း
အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူေမႊးလူေတာင္ ေျပာင္လွသည္ေတာ့မဟုတ္ေခ်။ အျခားဝန္ထမ္းမ်ားကဲ့သုိ႕ လူေတာသူေတာ
ေကာင္းေကာင္းမတုိးႏုိင္သည္မွာ ထင္ရွားလွသည္။ ေသခ်ာလွေသာအခ်က္မွာ မည္သည့္ေထာင္ဝန္ထမ္းမွ် အရပ္ထဲ
သို႕ ဌာန ယူနီေဖာင္းျဖင့္ မသြားရဲျခင္းပင္။
အက်ဥ္းသားမ်ား ဧည့္ေတြ႕၊ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႕ရာတြင္ ေပးခဲ့ေသာ ေကာ္ဖီမစ္၊ ငါးပိေၾကာ္ စသည့္စားေသာက္
ဖြယ္ရာ မ်ားမွာ ေထာင္ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ အဓိကအားထားရာ ရိကၡာ ျဖစ္သည္။ ဆႏၵရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊
သေဘာတူသည္ျဖစ္ေစ၊ မတူသည္ျဖစ္ေစ ရဲဘက္တေယာက္အေနျဖင့္ ဧည့္ေတြ႕အျပန္မွာ ထားခဲ့သည့္ အစားအစာ
တခ်ဳိ႕ကုိ သက္ဆိုင္ရာ ေထာင္ဝန္ထမ္းတို႕ကို ခြဲေဝေပးရျခင္းကား ေထာင္ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
ေထာင္ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ အဓိကအပုိဝင္ေငြကား အက်ဥ္းသားတုိ႕၏ သက္သာခြင့္ကို နားလည္မႈျဖင့္ လုိက္ေလ်ာ
ရာက ရေသာေငြတည္း။
အက်ဥ္းသားတုိ႕ေနထုိင္မေကာင္း၍ အလုပ္မဆင္းႏိုင္လွ်င္ လာဘ္ထုိးရသည္။ အလုပ္သက္သာလုိလွ်င္ ေငြေပး
ရသည္။ ဧည့္ေတြ႕ခ်ိန္ၾကာၾကာေတြ႕လုိလွ်င္ ေငြကုန္ရသည္။ ေနရာေကာင္းေကာင္းမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ
အိပ္လိုလွ်င္ ေငြကုန္ရသည္။ အတိုခ်ဳပ္ရလွ်င္ ေနရာတကာ ေငြကုန္ေပါက္ခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။ ေငြကုန္ေပါက္သည္
ေထာင္ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္သာ မဟုတ္။ အက်ဥ္းသားအခ်င္းခ်င္း လုပ္ပုိင္ခြင့္ရွိေသာ ႏွစ္ႀကီးအက်ဥ္းသားကလည္း
ေငြရေပါက္ ဖန္တီးသည္လည္း ရွိေသးသည္။

ဦးေအးႏုိင္ စခန္းမွထြက္ခြာသြားခ်ိန္တြင္ ကိုသက္ခုိင္တေယာက္ သူ႕တဲႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွ ႐ုိးျပတ္ကြင္းမွာ

ပုိက္ေက်ာ္ျခင္းဝိုင္းျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္။ ရဲဘက္မ်ားကုိ ေလးေယာက္ပါေသာ အသင္းရွစ္သင္းခြဲကာ၊ ႐ံႈးထြက္ပြဲမ်ား
ဆက္တုိက္လုပ္ေပးသည့္အျပင္ သူကိုယ္တုိင္ပါ စစ္ေျပးသန္းေအာင္တို႕ႏွင့္တြဲကာ လူငယ္ရဲဘက္ေတြၾကားမွာ ဝင္ခတ္
ေနသည္။ ဆုေၾကးကား ပထမ စူပါေကာ္ဖီမစ္ သံုးထုပ္၊ ဒုတိယ ႏွစ္ထုပ္၊တတိယ တထုပ္ ျဖစ္သည္။ ကုိသက္ခုိင္၏
တာဝန္ေပးမႈေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း ပုိက္ေက်ာ္ျခင္း ဒုိင္ျဖစ္ေနရသည္။ က်န္ ရဲဘက္မ်ားကား ကြင္း ေလးဘက္
ေလးတန္မွ ပရိသတ္မ်ားအျဖစ္ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ တက္ေရာက္အားေပးလ်က္ ရွိၾကေလသည္။
ကိုသက္ခိုင္ကား အလုပ္တခုကို လုပ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လွ်င္ အင္တုိက္အားတုိက္ စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္လုိေသာ အက်င့္
စ႐ိုက္ ရွိသူတည္း။ အမွန္ေတာ့ သူပါဝင္ေသာ အသင္းမွာ ေျခရည္သိပ္ရွိလွသည္ မဟုတ္လွေသာ္လည္း ကိုသက္ခုိင္၏
တက္ႂကြေသာ လွဳပ္ရွားဟန္၊ အားပါေသာ အမိန္႕ေပးသံတို႕ေၾကာင့္ေလာ မဆိုႏိုင္။ ႏုိင္ပဆ
ဲြ က္ေနသည္။
“ေဟ့ေကာင္၊ စိတ္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္ထား၊ ႏုိင္ကို ႏုိင္ရမယ္”
“ဆယ္၊ ဆယ္၊ ရေအာင္ဆယ္”
“အသာေလး ေျမာက္ေအာင္ ခတ္တင္ထား”
“ဟုတ္ၿပီ၊ ႐ုိက္ခ်လုိက္”
“ေကာင္းလုိက္တ့ဲ ကန္ခ်က္ကြာ၊ ေနာက္တခ်က္ေလာက္ လုပ္လုိက္ပါဦး”
“တမွတ္ပဲလုိေတာ့တယ္ေနာ္၊ မလွန္ႏုိင္ဘူးလို႕ ထင္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြကုိ ပညာေပးလုိက္ ပါအံုးကြာ”

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 76

႐ုိးျပတ္ကြင္း၊ ဟင္းလင္းျပင္အားကစား႐ံုႀကီးမွ ပုိက္ေက်ာ္ျခင္းဝိုင္းမွာ ကိုသက္ခုိင္ သူ႕လူေတြကို အားေပးသံျဖင့္သာ

ဖံုးလႊမ္းေနသည္။ က်ေနာ္ကား လူငယ္တေယာက္လို ဖ်တ္လတ္သြက္လက္ေနဆဲ ျဖစ္သည့္ ကိုသက္ခိုင္ကုိ ၾကည့္ကာ
သံေဝဂပြားေနမိေလသည္။ ကိုသက္ခိုင္ကား သူ႕ဘဝအတိတ္ကုိ ေမ့ေနေယာင္တကား။ တခ်ိန္ကေသာ္ သူ
ကၽြမ္းက်င္ရာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ဤဟန္ပန္ႏွင့္ပင္ အားတက္သေရာ လုပ္ကုိင္ေနခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ယခုေသာ္
ကား ဘဝငရဲခန္းက အက်ဥ္းသား ရဲဘက္မ်ား အၾကားတြင္ ေလာကဓံ၏ ႐ုိက္ပုတ္မႈကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပင္ ရင္ဆိုင္
ျဖတ္ေက်ာ္ ေနပံုရေလသည္။

မြန္းတည့္ခ်ိန္ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းဝိုင္း ဗုိလ္လုပဲြ စခါနီးတြင္ ပင္မစခန္းမွ ဝန္ထမ္းတဦး ေရာက္လာကာ ကိုသက္ခိုင္ကုိ

ေထာင္ပုိင္ႀကီး အေခၚလႊတ္သည္ ဆိုသျဖင့္ ေခၽြးတလံုးလံုးျဖစ္ေနေသာ ကိုသက္ခိုင္ အေပၚအက်ႌတထည္
ေကာက္စြပ္ကာ ခ်က္ခ်င္းလိုက္ပါသြားသည္။ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ပင္ ကိုသက္ခိုင္ထြက္သြားၿပီး တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္
ခန္႕တြင္ ေလွစီးဧည့္သည္တဦး စခန္းခြဲသုိ႕ ေရာက္လာျပန္သည္။ အဆိုပါဧည့္သည္ကား အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ခန္႕
ရွိၿပီး မြန္ရည္ေသာ ႐ုပ္ရည္ရွိသည့္ လူငယ္တဦးျဖစ္သည္။ အရပ္အေမာင္းေကာင္း၍ အနည္းငယ္ ပိန္သြယ္သည္။
ကိုသက္ခိုင္ကုိ ေတြ႕လုိေသာ ဧည့္သည္ဟုဆုိသည္။
ဲ သာ ေဘးၾကယ္ႀကီးလမ္းညႊန္မႈျဖင့္ ထိုလူငယ္သည္ က်ေနာ္ ရွိရာသုိ႕ ေရာက္လာ
စခန္းခြဲယာယီတာဝန္ခံအျဖစ္က်န္ခ့ေ
ေလရာ က်ေနာ္က ကုိသက္ခိုင့္ တဲေပၚသုိ႕ ေခၚသြားလိုက္ရသည္။ သူက က်ေနာ္ ႏွဳတ္ဆက္သည္ကိုပင္ မေစာင့္ဘဲ၊
အေမာတေကာ ဆုိသည္။
“ကိုသက္ခိုင္ နဲ႕ေတြ႕ခ်င္လုိ႕ဗ်ာ”
“ဟာ၊ ကိုသက္ခိုင္ ေထာင္ပုိင္ႀကီးေခၚလုိ႕ ပင္မစခန္းကို ထြက္သြားတယ္ေလ၊ ပင္မစခန္းမွာ မေတြ႕ခဲ့ဘူးလားဗ်ာ”
သူက စိတ္႐ႈပ္ေထြးသြားေသာ အမူအရာျဖင့္ ...
“အင္း၊ က်ေနာ့္အကိုကေတာ့ ရဲဘက္ေရာက္တာေတာင္ အလုပ္က ရွဳပ္ေနတုန္းပါပဲလားဗ်ာ”
“ေအာ္၊ ခင္ဗ်ားက ကိုသက္ခိုင္ ညီလားဗ်”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ သက္ၿမိဳင္ ပါ၊ သူ႕ညီအလတ္ပါ”
ကိုသက္ခိုင့္ညီဟုေျပာကာမွ က်ေနာ္သူ႕ကို အကဲခတ္ၾကည့္ရာ မ်က္ခံုးမ်က္လံုး မ်က္ႏွာက် ကိုသက္ခုိင္ႏွင့္ အေတာ္
ဆင္သည္ကုိ သတိျပဳမိသျဖင့္ စကားကုိ အလုိက္သင့္ ေရာခ်လုိက္ရသည္။
“ေၾသာ္၊ ကိုသက္ခိုင္ကေတာ့ သူတို႕ ညီအကုိ ေျခာက္ေယာက္ေတာင္ ရွိတယ္ လို႕ေတာ့ ေျပာဖူးသားဗ်ာ”
“ဒါနဲ႕ ကိုသက္ခုိင္ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္လာမလဲ သိသလားဗ်ာ၊ ေစာေစာက အရာခံႀကီးေျပာေတာ့ အကိုက ဦးမင္းဒင္နဲ႕
အတြဲမ်ားတယ္ဆုိေတာ့ ဦးမင္းဒင္ကိုမ်ား တခုခု မွာခဲ့သလားလို႕ပါ”
“က်ေနာ္ေတာ့ ေစာေစာျပန္ေရာက္မယ္ မထင္ဘူး ကိုသက္ၿမိဳင္၊ ေထာင္ပုိင္ႀကီး အေခၚခိုင္းတာက ကုိသက္ခိုင့္
ဧည့္သည္ေတြ ကားသံုးေလးစီးနဲ႕လာၿပီး ကိုသက္ခိုင္ကုိ အျပင္ခဏ ေခၚသြားခ်င္တယ္ ဆိုလို႕ လာေခၚတာတဲ့ဗ်၊ သူ
ရန္ကုန္ကုိ လုိက္သြားမယ္ထင္တယ္”
လူငယ္သည္ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးဘက္သုိ႕ ခပ္ေငးေငးၾကည့္ရင္း ...
“ေအးဗ်ာ၊ ဦးမင္းဒင္ က်ေနာ့္ကို စာရြက္ေလးတရြက္ေလာက္ေပးပါလား၊ က်ေနာ္ စာေရးထားခဲ့ခ်င္လို႕ပါ”
က်ေနာ္က ကိုသက္ခိုင့္တဲအတြင္းမွ ဗလာစာအုပ္တအုပ္ကုိ သူ႕ေရွ႕သုိ႕ထိုးေပးလုိက္ရာ သူေရးေနေသာ စာမ်ားကို
က်ေနာ္ လွမ္းျမင္ေနရသည္။
…………………………………..
……………………………………
အကိုသက္ခိုင္၊

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 77

က်ေနာ္ စခန္းခြဲကို လုိက္လာခဲ့ပါတယ္။

ကိုသက္ခိုင္ အျပင္သြားတယ္ဆိုလုိ႕ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ျပန္သြားပါတယ္။
မနက္ျဖန္ က်ေနာ္တာဝန္က်ရာ နယ္ကုိ ျပန္ရမွာမို႕ ႏႈတ္ဆက္ ကန္ေတာ့ခ့ပ
ဲ ါတယ္။
ဘယ္ေနရာ ဘယ္ဘဝေရာက္ေရာက္ က်ေနာ္ဟာ ကုိသက္ခိုင့္ညီ ျဖစ္ရျခင္းအေပၚ ဘယ္ေသာအခါမွ သိမ္ငယ္စိတ္
မျဖစ္ေပၚခဲ့ပါဘူး။

သက္ၿမိဳင္
(၂၉ /၇ /၂၀၀၄ )
…………………………………..

ထိုေန႕က အိပ္ေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္ မုိးႀကီးစံုးစုံးခ်ဳပ္မွ ကုိသက္ခုိင္

ျပန္ေရာက္သျဖင့္ ေနာက္တေန႕မနက္ သူ႕ညီေရးခဲ့ေသာ စာ
ပါသည့္ ဗလာစာအုပ္ေလးကုိ ကိုသက္ခိုင့္ လက္ထဲထည့္လုိက္
ရသည္။ ကိုသက္ခိုင္သည္ စာကိုဖတ္ရင္း ခပ္ငူငူ ခပ္ငုိင္ငိုင္ ျဖစ္သြား
ေလသည္။ ႏႈတ္မွလည္း တီးတိုးေရရြတ္သံ ထြက္ေပၚလာသည္။
“ေအးဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ညီ သက္ၿမိဳင္လာမယ္မွန္းသိရင္ က်ေနာ္
လိုက္သြားျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္ညီကို က်ေနာ္ မေတြ႕ရ
တာ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိေရာ့မယ္”
“အင္း၊ ခင္ဗ်ားညီၾကည့္ရတာ လူရည္သန္႕ပဲ၊ အစိုးရဝန္ထမ္း
ထင္ပါရဲ႕”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႕မိသားစုထက
ဲ တေယာက္တည္းေသာ
အစုိးရ ဝန္ထမ္းေပါ့၊ က်ေနာ္တုိ႕ ညီအကုိေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အထားဆံုး ညီေပါ့၊ တျခား
ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြက အေဖဆံုးၿပီးတဲ့ေနာက္ ပညာေရးကို သိပ္စိတ္မဝင္စားၾကေတာ့ဘူး၊ အကိုအႀကီးဆံုးဆုိ
နတ္ေမာက္ကို ျပန္ၿပီး အေမ့အေမြ ယာေတြေခ်ာင္းေတြ ျပန္လုပ္ေနတယ္၊ က်န္တ့ဲ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြကလည္း
အိမ္ေထာင္ေတြက်ၿပီး ပညာေရး တဝက္တပ်က္နဲ႕ စီးပြားေရးဘက္ ေျခဦးလွည့္ကုန္ၾကတယ္”
“ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ားညီက ဘယ္ဌာနကလဲဗ်ာ”
“အင္း၊ ... က ၿမိဳ႕နယ္ဦးစီးမွဴးေလ”
“ခင္ဗ်ားညီ စာထဲမွာ ‘ဘယ္ေနရာ ဘယ္ဘဝေရာက္ေရာက္ က်ေနာ္ဟာ ကုိသက္ခိုင့္ညီ ျဖစ္ရျခင္းအေပၚ ဘယ္ေသာ
အခါမွ သိမ္ငယ္စိတ္ မျဖစ္ေပၚခဲ့ပါဘူး’ ဆုိတာ ဘာသေဘာလဲဗ်၊ နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းေနသလိုပ”ဲ
“ေအးဗ်ာ၊ က်ေနာ္လည္း ဒီစာေၾကာင္းကိုဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္၊ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ညီနဲ႕
အတူ က်ေနာ္ယံုၾကည္ရာေတြကိုလက္တြဲၿပီးလုပ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခ့ဖ
ဲ ူးပါတယ္၊ က်ေနာ့္ညီကုိ က်ေနာ္နဲ႕ ပံုတူနီးပါးျဖစ္ေအာင္
က်ေနာ္ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ ထင္တုိင္းမျဖစ္တဲ ့ေလာကႀကီးမွာ က်ေနာ့္ညီဟာ က်ေနာ့္
လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြကို စိတ္အပ်က္ႀကီး ပ်က္တယ္ထင္ပါရဲ႕၊ က်ေနာ့္ကို လံုးဝေက်ာခုိင္းၿပီး သူယံုၾကည္ရာလမ္းကို
ေရြးသြားခဲ့တာပါပဲ”
“ခင္ဗ်ားက ဘယ္လုိမ်ား ပ်ဳိးေထာင္ခ့ဲတာလဲဗ်”
“တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ညီဟာ ခုႏွစ္တန္းေလာက္အထိ ပညာေရးမွာ အားရစရာ မရွိလွဘူးဗ်၊ တေန႕က်ေနာ္က
သူ႕ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြကို ေလွ်ာက္လွန္ၾကည့္ရာက လက္ေရးေတြက ပဲပင္ေပါက္လုိ ျဖစ္ေနတာေတြ႕တာနဲ႕
လက္ေရးလွစာအုပ္ဝယ္ၿပီး လက္ေရးျပန္က်င့္ခိုင္းရာက က်ေနာ္ဟာ သူ႕ကို က်ေနာ့္စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္လာေအာင္ ပံုစံ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 78

စသြင္းမိေတာ့တာပါပဲ၊ အေကာင္းဆံုး က်ဴရွင္ဆရာေတြနဲ႕ အပ္တယ္၊ ကုိယ္ခံပညာမ်ဳိးစံုသင္ခိုင္းတယ္၊ ဗဟုသုတ

အလို႕ငွာ စာမ်ဳိးစုံကုိ ဖတ္ခိုင္းတယ္၊ အုိဗ်ာ၊ မိန္းမကိစၥက လြဲလို႕ ေယာက္်ားတုိ႕တတ္အပ္တယ္လို႕ က်ေနာ္ယူဆတဲ့
ပညာမ်ဳိးစုံကုိ သင္ယူလုိက္စားဖုိ႕ က်ေနာ္ စံနစ္တက် ၾကပ္မတ္ၿပီး ပံုသြင္းခဲ့ပါတယ္”
“ခင္ဗ်ားညီကေကာ ခင္ဗ်ား ပုံသြင္းသလို လုိက္ႏုိင္ရဲ႕လားဗ်ာ”
“ေကာင္းလိုက္တ့ဲ ေမးခြန္းဗ်ာ၊ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ သက္ၿမိဳင္ဟာ က်ေနာ့္ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြကုိ လုိက္နာႏုိင္
ခ့ဲတယ္လို႕ ထင္မွတ္စရာပါပဲ၊ သာမာန္ဉာဏ္ရည္နဲ႕ ခပ္ေအးေအး ခပ္ကုပ္ကုပ္ေနတတ္တ့ဲ သက္ၿမိဳင္ဟာ ဂ်ဴဒုိမွာ
ခါးပတ္အညိဳအဆင့္ ရွိခ့တ
ဲ ယ္၊ ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးႏွစ္ခုပါခဲ့တယ္၊ အဲဒီေခတ္က ျမန္မာစာထူးခၽြန္သူေတြကုိ
ေပးေလ့ရွိတ့ဲ ျမန္မာစာက်ဴရွင္ဆရာ ဆရာဒုိးရဲ႕ ေရႊတံဆိပ္ရခဲ့တယ္၊ အဂၤလိပ္စာမွာ ယူေမးနီးယား သမၼတေဟာင္း
ေခ်ာင္ရွက္စကူးရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိကုိ ဘာသာ စမ္းျပန္ခ့ဖ
ဲ ူးတယ္၊ စစ္တုရင္မွာ ႐ုရွ စစ္တုရင္ အေက်ာ္အေမာ္ အနာတုိလီ
ကားေပါ့ နဲ႕ေတာင္ ထုိးခဲ့ဖူးေလရဲ႕ဗ်ာ”
“ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားညီက အနာတိုလီကားေပါ့နဲ႕ တကယ္ထိုးဖူးသလား”
“ေၾသာ္၊ ခက္ပါလား၊ ေဘာ္ဘီဖစ္ရွာနဲ႕ စပတ္စကီတို႕လို က်ေနာ့္ညီက အနာတုိလီနဲ႕ တေယာက္ခ်င္းထိုးဖူးတာေတာ့
ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ၊ သူ ျမန္မာျပည္လာလည္တုန္း စစ္တုရင္ ဝါသနာရွင္ အေယာက္ငါးဆယ္ကို ေရြးၿပီး တၿပိဳင္နက္
ထိုးခဲ့ဖူးတာကုိ ေျပာတာပါ”
“ဟာ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားညီက အလာႀကီးပါလား”
“ေဝဖန္တာ မေစာနဲ႕အံုးဗ်ာ၊ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ က်ေနာ့္ ပ်ဳိးေထာင္မႈဟာ ေအာင္ျမင္သေယာင္ ထင္ရေပမဲ့ သူ႕
အတြင္းစိတ္မွာ ႀကီးစြာေသာ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈ ျဖစ္ေနတာကုိ က်ေနာ္ မျမင္ႏိုင္ခ့ဘ
ဲ ူး။ သူ ဒုတိယႏွစ္လည္း ေရာက္ေရာ၊
က်ေနာ့္ကုိ လံုးဝမၾကည့္ခ်င္တ့ဲ ေဝဒနာတမ်ဳိး စိတ္ေရာဂါဆန္ဆန္ စြဲကပ္လာပါေတာ့တယ္၊ ေရာဂါသည္းတဲ့ အခ်ိန္
ေတြဆုိ က်ေနာ့္အသံၾကားတာနဲ႕ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိ ျမင္တာနဲ႕ စိတၱဇေဝဒနာ ေဝဒနာရွင္တေယာက္လို ေအာ္ဟစ္
ဆန္႕က်င္ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ၊ အဲဒီႏွစ္မွာ သူ စာေမးပြဲ မဝင္ႏုိင္ခ့ဘ
ဲ ူး၊ က်ေနာ့္မွာ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖစ္လြန္းလုိ႕
မ်က္ရည္က်ရတဲ့ အထိပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ သက္ၿမိဳင္ဟာ က်ေနာ္ အခ်စ္ဆံုး ညီပါ။
တလေက်ာ္ေလာက္ ေဆးဝါးကုသမႈခံယူလုိ႕ အေကာင္းပကတိျပန္ျဖစ္သြားေပမဲ့ က်ေနာ့္အေပၚ နာၾကည္းတဲ့ စိတ္
ကေတာ့ လံုးဝေပ်ာက္မသြားေတာ့ပါဘူး၊ ဓာတုေဗဒ ဂုဏ္ထူးတန္း ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ္ မယူပါနဲ႕ တားခဲ့တ့ဲ
မိန္းမကုိလက္ထပ္တယ္၊ က်ေနာ္ ဝင္ၿပီး မလုပ္ေစခ်င္တ့ဲ အစုိးရအလုပ္မွာ ဝင္လုပ္တယ္၊ အုိး၊ ဘာဆုိဘာမွ က်ေနာ့္
စကားကုိ နားမဝင္ေတာ့တ့ဲ အထိပါပဲ၊ အလုပ္ကိစၥေတြ အေရးႀကီးလို႕ က်ေနာ္လုပ္ေနတဲ့ စီမံကိန္းတခ်ဳိ႕မွာ ဝင္ၿပီး
လုပ္ေပးဖုိ႕ နားခ်ၾကည့္ေပမဲ့ ခဏပါပဲ။ သူ႕ရဲ႕ မသိစိတ္မွာ သူ႕ဘဝကို အတင္းပံုသြင္းခဲ့တ့ဲ က်ေနာ့္ကုိ အေတာ္
နာၾကည္းသြားပံုပါပဲ၊ ေဟာ၊ အခု ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ေရာက္လာေလသလဲေတာ့ မဆုိႏိုင္ဘူး၊ သူေရးသြားတာကုိ
ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ၊ သူျဖစ္ခ်င္တ့ဲ အစုိးရအရာရွိဘဝမွာ သူေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ ဆုိရင္
က်ေနာ္ ေျဖသာပါတယ္ေလ”
“ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ား ဧည့္သည္ေတြနဲ႕ ရန္ကုန္လုိက္သြားတယ္ ဆုိ”
ကိုသက္ခိုင္ ေျပာေနပုံမွာ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းႀကီးစြာ ခံစားေနရပံုေပၚသျဖင့္ က်ေနာ္က သူစိတ္ေျပလုိေျပျငား စကား
လမ္းေၾကာင္း လႊဲလိုက္ရသည္။
“ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ အျပင္မွာ ရွိတုန္းက ကာလေပါက္ေစ်း သိန္းေပါင္း ေသာင္းခ်ီတန္တ့ဲ အေမြဆုိင္ျခံႀကီးတခုကို
အမႈမၿပီးျပတ္ေသးဘဲ ဝယ္ထားလုိက္တာ စာခ်ဳပ္မွာ ပုိင္ရွင္သံုးဦး စာရင္းထဲမွာ က်ေနာ့္နာမည္က ပထမပုိင္ရွင္
နာမည္ေပါက္ေနတဲ့ ကိစၥေပါ့ဗ်ာ၊ လက္ေျပာင္းၿပီး ဝယ္ခ်င္တ့ဲ အုပ္စုက က်ေနာ့္ဆီက ကိုယ္စားလွယ္လႊဲစာ
ေပးႏုိင္မလား ေခၚေမးတာပါ”
“ဟ၊ သိန္းေပါင္းေသာင္းခ်ီၿပီး တကယ္တန္သလားဗ်”
“မဟာစည္ သာသနာ့ရိပ္သာလမ္းလို ေနရာမ်ဳိးမွာ သံုးဧကေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိတ့ဲ ျခံႀကီးပဲဗ်ာ၊ တန္တာေပါ့”
“လက္စသတ္ေတာ့ ကိုသက္ခုိ္င္က သူေဌးပဲ”

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 79

“လြဲျပန္ၿပီဗ်ာ၊ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ျခံႀကီးကုိ ဝယ္တ့ေ

ဲ ငြထဲမွာ က်ေနာ့္ေငြ တျပားမွ မပါပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ဒီျခံႀကီးကုိ
လက္ဝယ္ရွိတ့ဲ အစုိးရဌာနက ဝယ္သူလက္ထဲကို လႊဲေျပာင္းေပးဖုိ႕ ကိစၥမွာေတာ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးနဲ႕
လုပ္ရည္ကိုင္ရည္က မရွိမျဖစ္ ဆုိပါေတာ့၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီျခံႀကီးရဲ႕ အေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္မွာ က်ေနာ္က အဓိက
ေနရာက ပါေနတာပါ”
“အေမြမႈ ဆုိတာေတာ္ေတာ္႐ႈပ္တယ္လို႕ေတာ့ ၾကားဖူးတယ္ဗ်”
“႐ႈပ္သလားေတာ့မေမးနဲ႕ေတာ့ဗ်ာ၊ ျမန္မာျပည္မွာ အၾကာဆံုးတရားမမႈပါပဲ၊ အမႈျဖစ္စဥ္ မွတ္တမ္းကို ၾကည့္ရင္
ဒီအမႈဟာ လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္က စျဖစ္ခ့တ
ဲ ယ္၊ ဒီအမႈမွာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ (ႏုိင္ငံေတာ္
သမၼတေဟာင္း)၊ ဂ်ပန္ေခတ္ ႏိုင္ငံေတာ္ အဓိပတိ ေဒါက္တာ ဘေမာ္ရဲ႕ အကိုအရင္း ဝတ္လုံေတာ္ရ ေဒါက္တာ
ဘဟန္ လို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြအထိ ပါဝင္ပတ္သက္ခ့ပ
ဲ ါတယ္”
“ဟာ၊ တယ္လဲ ႀကီးက်ယ္တ့ဲ အမႈပါလားဗ်ာ၊ ျဖစ္ပံုပ်က္ပံုကို ၾကားခ်င္စမ္းပါဘိဗ်ာ”
“အမႈတြဲနံမည္က ... ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႕ ေဒၚၾကည္ၾကည္ ... တဲ့။ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြ အတြက္ မယားငယ္
ဟူ၍ မရွိေစရ၊ မယားၿပိဳင္သာ ရွိေစရမည္ ဆိုတ့ဲ စီရင္ထံုး ထြက္လာခဲ့တ့ဲ အမႈေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီ စီရင္ခ်က္ကိုလည္း
ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ က ခ်မွတ္လိုက္ေရာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းရဲ႕ဇနီး ေဒၚခင္ေမသန္းကေတာင္ “ကုိေမာင္ေမာင္၊ ရွင္
ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာတုန္း” ဆုိၿပီး ဖုန္းဆက္ အၾကိမ္းခံရဖူးသတဲ့၊ ေဒၚခင္ေမသန္း ဘယ္လို သိသလဲဆုိေတာ့
အဲဒီေခတ္က သတင္းစာေတြမွာ ဧရာမ စာလံုးမဲႀကီးေတြနဲ႕ ပါခဲ့လို႕ပါပဲဗ်ာ”
“ဒါဆုိလဲ ခင္ဗ်ား ဝင္ပါတဲ့ အဲဒီအမႈအေၾကာင္းေလး လုပ္စမ္းပါဦးဗ်”
“ေၾသာ္ ... ခက္ပါလား၊ ဒီအမႈတခုတည္းအေၾကာင္း ကြက္ၿပီးေျပာလို႕ေတာ့ မျဖစ္ဘူးဗ်၊ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့
အေၾကာင္းေတြ ဆက္ေျပာေနရင္း သူ႕ေနရာနဲ႕သူ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ”
“ဒါဆိုလည္း ေျပာသာေျပာဗ်ာ၊ ဒီေန႕ ဦးေအးႏုိင္လည္း သူ႕မိန္းမေရာက္ေနၿပီ ဆုိေတာ့ ... ”
“ဘာလဲဗ်၊ ခင္ဗ်ား စကားက ... ”
“ေၾသာ္၊ သူ႕မိန္းမေရာက္ေနလို႕ ေထာင္မွဴး စိတ္ေကာင္းဝင္ေနခ်ိန္ဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဇာတ္လမ္းရွည္ႀကီးကုိ
ေအးေအးေဆးေဆး နားေထာင္ခ်ိန္ ရတာေပါ့ဗ်ာ”
က်ေနာ္က ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ေျပာလုိက္ရာ ကိုသက္ခိုင္သည္ တဲဘက္ကပ္လ်က္က တူးေျမာင္းႀကီး၏ အဆံုး၌ ရွိေနေသာ
စိမ္းညဳိ႕ေနေသာ ငွက္ေပ်ာေတာအုပ္ရွိရာသုိ႕ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ရင္း သူ႕ဇာတ္လမ္းကုိ ဆက္ပါသည္။
“တကယ္ေတာ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ အန္တီဆယ္နဲ႕အတူ ထုိင္းႏိုင္ငံကုိ ထြက္လာခဲ့တ့ဲ ကာလေတြဟာ က်ေနာ့္ဘဝရဲ႕
အေအာင္ျမင္ဆံုးကာလေတြျဖစ္သလို အခုၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ကံဆုိးမိုးေမွာင္က်ရျခင္းရဲ႕ အစအဦး ေျခလွမ္းေတြ
ဆိုပါေတာ့ .... ”

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 80

tcef ; (81) - azmf aumif ouf ck d if

ေအးဗ်ာ၊ က်ေနာ္ဆိုတ့ေ
ဲ ကာင္ကလည္း ကိုယ့္တုိင္းျပည္ထဲမွာကိုယ္ လူလည္က်ေနႏိုင္ေလေတာ့ ႏိုင္ငံျခားတုိ႕
ဘာတုိ႕ထြက္ဖို႕ဆုိတာ အိမ္မက္ေတာင္မမက္မိတာ အမွန္ပါဗ်ာ။ အင္း၊ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ႏိုင္ငံျခားမွာ
အလုပ္ထြက္လုပ္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ျပည့္ျပည္စံုစံု အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႕ လုပ္ငန္းရွင္သူေဌးတေယာက္လို စတုိင္က်က်
“ကမၻာေပၚမွာ ေလွ်ာက္ပါလို႕ ႏွံ႕သေလာက္ လည္မွာ” ဆုိတာမ်ဳိးေတာ့ စိတ္ဝင္စားသဗ်။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ သြား
ခ်င္တ့ဲ ေနရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေလရဲ႕။ ဥပမာဗ်ာ၊ အီဂ်စ္မွာရွိတ့ဲ ဗုဒၶမေပၚထြန္းမီ လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ ႏွစ္ေပါင္း
ငါးေထာင္ေက်ာ္က ပိရမစ္တို႕၊ စဖင့္႐ုပ္တုႀကီးတို႕လုိ အထင္ကရ အေဆာက္အဦးေတြကို ေရာက္ဖူးခ်င္တယ္။
အေမရိကန္မွာ ရွိတ့ဲ ေလဘာတီ႐ုပ္တုႀကီး ေရွ႕မွာ ရပ္ၿပီး “ဟယ္လုိ၊ ေဒၚေလဘာတီ၊ မိုင္နိမ္းအစ္ သက္ခုိင္၊ အုိင္ဝပ္စ္
ဘြန္းအင္ နတ္ေမာက္။ ေနာင္း အုိင္ အမ္ စတင္းဒင္း အင္ဖရန္႕ေအာ့ဖ္ ယူ” လုိ႕ ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္လိုက္မယ္ ဆိုတ့ဲ
စိတ္ကူးမ်ဳိးေတြေပါ့။ ေနာက္ ဆြစ္ဇာလန္၊ အာဖရိက နဲ႕ ေမာ္႐ိုကို တုိ႕လည္း ေရာက္ဖူးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီႏိုင္ငံ
ေတြမွာ ေအာက္က်ေနာက္က် သြားေနရတာမ်ဳိးေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္မကူးမိဘူးဗ်ာ။

အဲဒီတုန္းက ဘန္ေကာက္သြားမယ္ဆိုတ့က
ဲ ိစၥကလည္း အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လို႕ သြားးျဖစ္ခ့တ
ဲ ာပါ။ တိုက္ဆုိင္တာ
ကလည္း သာမာန္တုိက္ဆုိင္မႈမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ေျပာဖူးတဲ့ ျမန္မာ့အမ်ဳိးသမီး စီးပြားေရး
စြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ား အသင္းအတြက္ အေဆာက္အဦးကိစၥ ပံုစံဒီဇုိင္းစဆြဲေနတုန္းအခ်ိန္ေပါ့။ ပံုစံကုိ ဆြဲေပးတဲ့
အာခီတက္က ကိုညြန္႕ဝင္းေလးတဲ့။ သူက ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ကေန အာခီတက္ဘြဲ႕ရတာ။ က်ေနာ့္ညီဝမ္းကြဲ
ဗိုလ္ကံနဲ႕ ေက်ာင္းေနဖက္ေပါ့။ ကိုညြန္႕ဝင္းေလးက ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သမားပါပဲ။ စိတ္ရင္းအင္မတန္ ေကာင္းရွာပါတယ္။
သူ႕ေယာကၡမက က်ေနာ္တုိ႕ငယ္ငယ္တုန္းက စြဲစြဲလန္းလန္း ဖတ္ခ့ရ
ဲ တဲ့ က်ဴးဘားသမၼတ ဖီဒယ္ကတ္စထ႐ိုရဲ႕
ကမၻာေက်ာ္ေလွ်ာက္လဲခ်က္မ်ားကုိ ဘာသာျပန္ခ့တ
ဲ ့ဲ နံမည္ေက်ာ္ေရွ႕ေနႀကီး ဦးကိုယုေပါ့ဗ်ာ။ ဦးကုိယုေရးတဲ့ တျခား
နာမည္ေက်ာ္စာအုပ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးဗ်။ ဥပမာ တရားခံျဖစ္သြားေသာ ေရွ႕ေန၊ တရားခံႏွင့္ သူ၏ ခ်စ္သူတုိ႕
ဘာတုိ႕ေပါ့ဗ်ာ။ ဦးကိုယုဟာ ဆင္စြယ္ရြာလူသတ္မႈနဲ႕ နာမည္ဆုိးတြင္ခ့တ
ဲ ့ဲ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီက သခင္စုိးတို႕လုိ
အမႈမ်ဳိးကုိ လုိက္ခ့တ
ဲ ့ဲ တကယ့္ႏိုင္ငံေက်ာ္ ေရွ႕ေနႀကီးေပါ့။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈနဲ႕ ေသဒဏ္က်ခံသြား
ရတဲ့ ဗိုလ္ႀကီး အုန္းေက်ာ္ျမင့္ အမႈကိုလည္း သူလုိက္ခ့တ
ဲ ယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေမာင္သစ္ဆုိတ့ဲ ကေလာင္ နာမည္နဲ႕လည္း
စာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ သမိုင္းလမ္းဆံုနားက ကိုညန
ြ ္႕ဝင္းေလးရဲ႕အိမ္ကို ခဏခဏ ေရာက္ေန

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 81

ေတာ့ ဦးကိုယုနဲ႕လည္း က်ေနာ္မ်က္မွန္းတန္းမိ ေနတယ္ေလ။ ဦးကိုယု ၾကည့္ရတာ တ႐ုတ္ေသြး စပ္ပံုရတယ္ဗ်။

ထားလိုက္ပါဗ်ာ။ ဦးကိုယုအေၾကာင္း ဆက္ေျပာရင္ တေနကုန္ေလာက္တယ္။

ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး စီးပြားေရးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ား အသင္း

အေဆာက္အဦး အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႕ ေစတနာ
ေဆာက္လုပ္ေရး ဆုိတ့ဲ သီးျခား ကုမၸဏီေလး ဖြဲ႕ေတာ့
ေရႊကမၻာစီးပြားေရး လုပ္ငန္းစုက ဦးလွၾကည္က ဥကၠ႒၊
က်ေနာ္က အတြင္းေရးမွဴးေပါ့။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ဟာ
ဦးလွၾကည္ ႐ံုးထိုင္တ့ဲ ေရႊကမၻာဘက္ကုိ ေျခဦးတည့္
ေနခဲ့ေလေတာ့ အန္တီဆယ္နဲ႕ ခဏ ခဏဆံုေနရာက
တေန႕ေတာ့ အန္တီဆယ္က “ေဟ့၊ ကိုသက္ခုိင္။
တို႕အိမ္လာခဲ့ပါဦး၊ တုိင္ပင္စရာ ရွိလို႕” တဲ့။
ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း အန္တီဆယ္တုိ႕အိမ္ ေရာက္သြားေတာ့
အန္တီဆယ္က သူ႕မိတ္ေဆြ ေတာင္ကိုးရီးယား လုပ္ငန္းရွင္တေယာက္ ျမန္မာျပည္လာၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ရာကေန
သိန္းသံုးရာေက်ာ္ အလိမ္ခံရၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသမယ္လုပ္ေနလို႕ ... မင္းတတ္ႏိုင္ရင္ ကူညီပါဦး လုပ္ပါ
ေလေရာ။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေသခ်ာေမးေတာ့မွ အဲဒီေတာင္ကုိးရီးယားဟာ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ စီးပြားေရးလုပ္ဖုိ႕ ေငြ
အရင္းအႏွီးကို ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းေတြ သြင္းၿပီး ယူလာသတဲ့။ သူသြင္းလာတဲ့ ပစၥည္းေတြလည္း ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္း
ေရာက္ေရာ၊ ဘယ္လုိ ပြဲစားမ်ဳိး နဲ႕ ခ်ိတ္မိေလသလဲေတာ့ မဆုိတတ္ဘူး၊ စရန္ေငြအနည္းအက်ဥ္းေပးၿပီး က်န္တာကို
သံုးလဆုိင္းနဲ႕ ေရာင္း လုိက္ သတဲ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဝယ္သြားတဲ့ကုန္သည္ကုိ ဘယ္လိုမွ ဆက္သြယ္လုိ႕
မရေတာ့တာနဲ႕ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသမယ္ ျဖစ္ေတာ့တာပဲေပါ့ဗ်ာ။
အမွန္ေတာ့ ဒီလုိကိစၥမ်ဳိးက အဲဒီေခတ္မွာ သိပ္မဆန္းလွဘူးဗ်။ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံဖုိ႕ ႏိုင္ငံျခားေငြေတြ
ယူလာလုိ႕မွ မရတာ။ ယူလာရင္လည္း အစုိးရ တရားဝင္ေပါက္ေစ်း ေျခာက္က်ပ္ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႕ ညားသြားမယ္ေလ။
ဒီေတာ့ ပစၥည္းေတြသြင္းလာၿပီး ျပည္တြင္းေရာက္မွ ေငြျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးရတာမ်ဳိးေပါ့။ ဒီအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ခြင္သမား
တခ်ဳိ႕က အဲဒီျပည္ပက သြင္းလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေရာင္းသူမက္ေလာက္ေအာင္ ေစ်းအျမင့္ေပးၿပီး ဝယ္တယ္။
အမွန္က ေစ်းအျမင့္ေပးၿပီးဝယ္ထားတာကုိ အစိုးရဌာနဆုိင္ရာ တခ်ဳိ႕မွာ အေပးအယူလုပ္ၿပီး သြင္းတာတုိ႕၊ တျခား
အျမတ္အစြန္းမ်ားမ်ား ရမယ့္ ပစၥည္း၊ တုိက္ခန္း၊ ကား စတာေတြနဲ႕ အဆင့္ဆင့္ ဖလွယ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
ဒီလုိအလုပ္မ်ဳိးေတြကို က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း အႀကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ခ့ဖ
ဲ ူးပါတယ္။ ခက္တာက တခ်ဳိ႕က
ပစၥည္းအဆင့္ဆင့္ ဖလွယ္ဖုိ႕သာလုပ္ၾကေပမဲ့ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ တမင္ ခြင္ဆင္ၿပီး အေပ်ာက္႐ုိက္လိုက္ၾကတာလဲ ရွိတယ္
ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္က အဲဒီအလုပ္ကိစၥအတြက္ ခ်ဳပ္ထားတဲ့စာခ်ဳပ္ကို ေတာင္းဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ဝယ္သူ” ေနရာမွာ
လက္မွတ္ထုိးတာက “ဦးသန္းေဌး” တဲ့ဗ်ား။ ဟား၊ ေကာင္းၾကေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္ သန္းေဌးကို ေကာင္းေကာင္း သိတာ
ေပါ့။ သန္းေဌးဟာ တကယ္ခြင္သမားပါ။ သန္းေဌးဟာ ဆယ္တန္းေတာင္မေအာင္ေပမဲ့ သူက အာအုိင္တီဆင္းပါလို႕
အျမဲေျပာၿပီး ခြင္႐ိုက္တတ္တ့ေ
ဲ မာင္။ ဒီလုိပံုစံနဲ႕ေတာ့ သန္းေဌးဆီက ေငြကို ျပန္ရစရာ လမ္းမျမင္ေတာ့ပါဘူး။
တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ ဇ၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကို သန္းေဌးေကာင္းေကာင္း သိေနတာေၾကာင့္ က်ေနာ္
ဇြတ္အတင္း ဝင္ပါရင္ေတာ့ ျပန္အန္ ထြြက္ႏိုင္ပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ သန္းေဌးနဲ႕ က်ေနာ့္ၾကားမွာ ပတ္သက္မႈေတြ အမ်ားႀကီးရွိခ့ပ
ဲ ါတယ္။ သူဟာ က်ေနာ့္ေလာက္
လက္ရည္မရွိေပမဲ့ မွင္ေမာင္းေကာင္းလြန္းလုိ႕ ႐ုတ္တရက္ ယံုၾကည္လက္ခံသူမ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္
သူ႕ခြင္ခ်တာေတြမွာ ဝင္ၿပီး ႏွဳတ္၏ေစာင္မျခင္း၊ လက္၏ေစာင္မျခင္းေတြ လုပ္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲသလို ဝင္ၿပီး ကူမ,
ေပးတာကလည္း အဆင့္ဆင့္ ဖလွယ္တ့ဲေနရာမွာ အက်ဳိးအျမတ္ရွိရာ ရွိေၾကာင္းအတြက္ပါ။ အေပ်ာက္႐ိုက္ပစ္ လုိက္
ဖုိ႕ေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္ေသာအခါကမွ အားမေပးခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 82

ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း အန္တီဆယ့္မိတ္ေဆြ ကိုးရီးယားလူမ်ဳိး မစၥတာလီကုိ လွမ္းေခၚခိုင္းၿပီး ျဖစ္ပံုပ်က္ပံု

အေသးစိတ္ေမးျမန္းၿပီး သိပ္စိတ္မပူဖုိ႕အေၾကာင္း၊ တပတ္အတြင္း က်ေနာ္ ေျဖရွင္းေပးပါ့မယ္လို႕ ကတိခံခ့ေ
ဲ ရာ
ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။
ဲ ာဟာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ အန္တီဆယ့္မိတ္ေဆြကိုးရီးယားဟာ မ်က္ေစ့သူငယ္နဲ႕ ျမန္မာျပည္ကုိ
က်ေနာ္ကတိခံခ့တ
ေရာက္လာပံုရပါတယ္။ ဒီေငြကိစၥနဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ သတ္ေသေတာ့မယ့္ အျဖစ္ကိုေတာ့ ဘယ္သူကိုမွ က်ေနာ္
မၾကံဳေစ့ခ်င္ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ သန္းေဌးရွိမယ့္ေနရာကုိ စနည္းနာရပါေတာ့တယ္။ ခြင္သမားဆုိတာက ႐ံုးခန္းတုိ႕ဘာတုိ႕
အေျခတက် အခ်ိန္ၾကာၾကာ ရွိတတ္တာမွ မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ။ သိပ္မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ တာေမြဘက္မွာ သန္းေဌး ႐ံုးခန္း
အသစ္နဲ႕ ဟန္က်ပန္က် ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း သတင္းရပါေတာ့တယ္။ သန္းေဌးဟာ အဲဒီ ကုိးရီးယားတင္
ခြင္႐ုိက္ထားတာမဟုတ္ဘဲ အဲသလို ခြင္မ်ဳိးေတြခ်ည္း ေလးငါးေျခာက္ခုေလာက္ ႐ိုက္ထားႏိုင္တယ္ ဆုိတ့ဲ သတင္းပါ
ရလာပါတယ္။ ဟန္က်ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ တေယာက္တည္းကုိ ခြင္႐ုိက္ထားတာဆုိရင္ ျပန္အန္ထြက္ဖို႕ ခက္မယ္မဟုတ္လား။
က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္ၾကာၾကာဆြဲမေနေတာ့ဘဲ က်ေနာ့္တပည့္ေက်ာ္ေတြကို လႊတ္ၿပီး သန္းေဌးရဲ႕ ႐ုံးခန္းတည္ေနရာ၊
သန္းေဌး ဝင္တ့ထ
ဲ ြက္တ့အ
ဲ ခ်ိန္၊ သန္းေဌးကုိ ေသခ်ာေပါက္ေတြ႕ႏုိင္မယ့္ အခ်ိန္ေတြကို ေထာက္လွမ္းခုိင္းလိုက္
ပါတယ္။ သံုးရက္ေလာက္ေနေတာ့ သန္းေဌး ေသခ်ာေပါက္ ရွိႏုိင္တ့ဲ အခ်ိန္ကုိ က်ေနာ္သိလာပါေတာ့တယ္။ ေၾသာ္ ...
သူ႕႐ံုးခန္း ဖုန္းနံပတ္ေတာ့ သိတာေပါ့ဗ်။ က်ေနာ္ ဖုန္းနဲ႕ဆက္လို႕ မျဖစ္ဘူးေလ။ သူက က်ေနာ္ပါလာေတာ့မယ္ဆုိတာ
သတင္းအစအနရတာနဲ႕ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သြားႏုိင္တယ္ေလ။
က်ေနာ္သတ္မွတ္တ့ဲ ယ-ရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္ မနက္အေစာႀကီး အိပ္ရာထ၊ က်ေနာ္ စိတ္အခ်ရဆံုး လက္မရြံ႕
ေထာင္ထြက္တေယာက္ကုိ သူ႕အိမ္ကေန သြားႏိႈး၊ အက်ဳိးအေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး လုိလိုမယ္မယ္ ပစၥည္းပါထည့္ခ့ဖ
ဲ ုိ႕
ေျပာရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ သူက ၾကည့္ျမင္တုိင္မွာ ေနတယ္။ သူ႕နာမည္က ေပါက္ေပါက္တ့။ဲ ေထာင္ထဲကို အႀကိမ္ႀကိမ္
ဝင္ထြက္ေနတဲ့ လူမုိက္ေပါ့။ ေၾသာ္ ... ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ခက္ပါလား။ သန္းေဌးဆုိတ့ေ
ဲ မာင္ဟာ ခြင္႐ုိက္ၿပီးရင္
ထိတ္ထိတ္ၾကဲ လူမိုက္ေတြနဲ႕ အကာအကြယ္ယူတတ္တာ က်ေနာ္သိေနတယ္ေလ။ အေရးထဲ ေပါက္ေပါက္ လံုခ်ည္
အစိမ္းနဲ႕ အက်ီအျဖဴဝတ္ၿပီး ရင္ဘတ္မွာ ရင္ထုိးေလးတခုထုိးလာလုိ႕ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႕ရင္ဘတ္က
တံဆိပ္ဟာ ျပည္ေထာင္စု ၾကံ့ခိုင္ေရးႏွင့္ဖံ႕ြ ၿဖိဳးေရးတံဆိပ္ ျဖစ္ေနသဗ်ာ။ က်ေနာ္က ... ေဟ့ေကာင္၊ ျပႆနာ သြားရွင္း
မယ့္ကိစၥကို မင္းဟာက ယူနီေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနပါလား ... ေျပာမိေတာ့ အကို မသိပါဘူး အကိုရာ၊ က်ေနာ္က
ၾကံ့ခုိင္ဖံ႕ြ ၿဖိဳးေရးကတဲ့။ ဟာ၊ မင္းဥစၥာ အသင္းတံဆိပ္ႀကီးတပ္လာေတာ့ မေတာ္တေလ်ာ္ ျဖစ္မေနဘူးလား ဆုိေတာ့
အကိုမသိေသးလို႕ပါ။ ဒီတံဆိပ္ပါရင္ ရွင္းရတာ လြယ္သတဲ့ဗ်ာ။ ဘာေတြဘယ္လို ရွင္းရလြယ္သလဲေတာ့ က်ေနာ္
လည္း ဆက္မေမးမိေတာ့ဘူး။ လက္စသတ္ေတာ့ သူ႕အိမ္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ အရက္ပုန္းဆုိင္လည္း အဲဒီအသင္းႀကီး
ေကာင္းမႈ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
က်ေနာ္ဘာမွ ထပ္မေျပာေနေတာ့ဘဲ သူ႕ကိုကားေပၚတင္ၿပီး တာေမြဘက္ကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ကုိ
ေခၚလာတာဟာ သန္းေဌးေနာက္က လူမုိက္ေတြ မၿငိမ္ရင္ ထိန္းဖုိ႕ေလာက္ပါပဲ။ တကယ္တမ္း သန္းေဌးကို
တေယာက္ခ်င္း က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ရင္ဆုိင္ဖုိ႕ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ။
က်ေနာ္ သန္းေဌး႐ံုးခန္းေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ ေပါက္ေပါက္ကို ကားထဲမွာ ေစာင့္ခိုင္းၿပီး ႐ံုးေပၚကိုလည္း တက္သြား
လိုက္ေရာ သန္းေဌးရဲ႕ လက္စြဲေတာ္ မူဆလင္အဘိုးႀကီးနဲ႕ တန္းတိုးေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအဘုိးႀကီးက အသက္
ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္။ သန္းေဌးက ဘုိလုိမေျပာတတ္ေတာ့ ဘုိလုိမႊတ္ေနေအာင္ေျပာတတ္တ့ဲ အဲဒီ
ဘုိးေတာ္ကုိ မန္ေနဂ်ာခန္႕၊ လက္သပ္ေမြးထားတာဆုိပါေတာ့။ အဘိုးႀကီးက က်ေနာ့္ကိုလည္းေတြ႕ေရာ “ထုိင္ပါဆရာ၊
ဆရာ ဦးသန္းေဌး ပတၱျမားအေရာင္းအဝယ္ ကိစၥတခု ဧည့္သည္န႕ဲ စကားေျပာေနလို႕ပါ” တဲ့။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲက
ရယ္ခ်င္သြားေပမဲ့ ဧည့္ခန္းစားပြဲမွာ အသာေလးၿငိမ္ၿပီး ထုိင္ေနလုိက္ပါတယ္။ အမယ္၊ သန္းေဌးဟာ တကယ့္ကုိ
ခြင္ေကာင္းမိေနပံုရတယ္ဗ်။ သူ႕႐ံုးခန္း အျပင္အဆင္က တယ္လဲ အဆင့္ျမင့္ၿပီးခန္႕ျငားေနတာကုိး။ တ႐ုတ္
ေႂကြပန္းအုိးႀကီးေတြထဲ မွာ ဝါးပင္ခပ္ရွည္ရွည္ေတြ စုိက္ထားတာမ်ဳိးေတြလည္း ရွိေလရဲဲ႕။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 83

ခဏၾကာေတာ့ အခန္းထဲက ဧည့္သည္တေယာက္ထက

ြ ္လာတာနဲ႕ က်ေနာ္လည္း
မန္ေနဂ်ာအဘုိးႀကီးကို ေဘးကိုတြန္းဖယ္ၿပီး သန္းေဌးအခန္းထဲကုိ ဝင္လုိက္ပါတယ္။
သန္းေဌးဟာ က်ေနာ့္ကုိ ႐ုတ္တရက္ျမင္လုိက္ေတာ့ တအံ့တၾသျဖစ္သြားပံု ရသဗ်။
ေနာက္မွ ဣေႁႏၵဆည္လိုက္ၿပီး “ဟာ၊ ကိုသက္ခုိင္ ထုိင္ေလဗ်ာ” တဲ့။ ဒီေတာ့
က်ေနာ္လည္း “ကုိသန္းေဌး၊ ခင္ဗ်ား ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပေနပံုရတယ္။
ဝမ္းသာတယ္ဗ်ာ။ စကားနည္းနည္းေျပာရေအာင္ အျပင္ကို ခဏလုိက္ခ့ပ
ဲ ါ” လို႕
ေလသံေအးေအးနဲ႕ ေျပာလုိက္ရပါတယ္။ အျပင္ ေခၚမထုတ္လို႕ မျဖစ္ဘူးေလ။ အခု
လာရင္းကိစၥက အေျဖတခု မျဖစ္မေနထုတ္ရမွာဆုိေတာ့ မင္း ဘာလဲ၊ ငါဘာလဲ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ေတြ ပါလာတတ္ေလ
ေတာ့ သတ္ကြင္းကို ေရြးတတ္ဖို႕ လိုပါတယ္။ ေျပာေနရင္းေတာင္ အခန္းအျပင္ဘက္က မန္ေနဂ်ာႀကီး အခ်က္ေပး
လုိက္လို႕ ထင္ပါရဲ႕၊ သန္းေဌးတပည့္ေက်ာ္တခ်ဳိ႕ ဘယ္ကဘယ္လုိ ေရာက္လာမွန္းမသိဘဲ “ဆရာ အခု ေတြ႕ေနတဲ့
ဧည့္သည္က ဘယ္ကတုန္း” ဘာညာဆုိတာေတြ အခန္းထဲကေန ၾကားေနရၿပီဗ်။
အစပုိင္းေတာ့ ခပ္အင္အင္လုပ္ေနရာကေန သန္းေဌးဟာ “ရတယ္ေလ၊ အျပင္မွာ သြားေျပာခ်င္ရင္လည္း ေျပာၾကတာ
ေပါ့” ဆုိၿပီး လုိက္လာပါေလေရာ။ မနက္ကုိးနာရီေလာက္ပဲ ရွိေသးေပမဲ့ က်ေနာ္ သူ႕ကုိ သူ႕႐ံုးနဲ႕ မလွမ္းမကမ္းက
ဘီယာဆုိင္တခုကုိ ေခၚသြားလုိက္တယ္။ သူက အေျခအေန အကဲခတ္ေနေတာ့ ေစာေစာစီးစီးမေသာက္တတ္ပါဘူး
ဆုိၿပီး ျငင္းသဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘီယာႏွစ္ခြက္ေလာက္ေမာ့လုိက္ၿပီး “ကဲ၊ ကုိသန္းေဌး။ ခင္ဗ်ား မစၥတာလီကုိ
သိသလား” လုိ႕လည္းေမးလိုက္ေရာ သူက ေလသံခပ္ေအးေအးနဲ႕ပဲ “သိတယ္ေလ၊ သူနဲ႕လုပ္ထားတဲ့ အေရာင္း
အဝယ္ ကိစၥေလးေတြေတာင္ မျပတ္ေသးဘူးဗ်ာ” တဲ့။ အမွန္ေတာ့ သန္းေဌးဟာ ဟန္မပ်က္ က်ေနာ့္ကို ျပန္တြန္းဖုိ႕
ေနာက္တလွမ္းဆုတ္တာကုိ ေႁမြေႁမြခ်င္း ေျချမင္လုိက္ပါၿပီ။ ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ “ကိုသန္းေဌး၊
တုိတုိပဲ ေျပာၾကပါစုိ႕ဗ်ာ။ မစၥတာလီဟာ က်ေနာ္နဲ႕ ပတ္သက္ေနတယ္၊ ဒီေတာ့ သူ႕နဲ႕ပတ္သက္တ့ဲ ေငြလက္က်န္ကုိ
မျဖစ္မေန ရွင္းေပးမွျဖစ္မယ္” လို႕လည္း ေျပာလုိက္ေရာ သန္းေဌးဟာ ႐ုတ္တရက္ငိုင္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့
အသံ ခပ္ေလးေလးနဲ႕ “ကိုသက္ခိုင္ရာ၊ ကိုယ္နဲ႕မဆုိင္တ့ဲ အလုပ္ကို ဝင္မပါရင္ ေကာင္းမယ္ဗ်ာ” တဲ့။
သူေျပာသလိုပဲ က်ေနာ္နဲ႕မဆိုင္သလို ျဖစ္ေနတာလည္း အမွန္တရားဆုိေတာ့ က်ေနာ့္သူ႕ကုိ တရားခ်ရပါေတာ့တယ္။
“ခင္ဗ်ားအခု မိထားတဲ့ ခြင္ေတြလည္း မနည္းလွဘူးဆုိတာ က်ေနာ္ သိထားၿပီးပါၿပီဗ်ာ။ အခုကိစၥက အန္တီဆယ့္
မိတ္ေဆြ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အန္တီဆယ္တုိ႕ အမ်ဳိးသမီးအသင္းနဲ႕ ပတ္သက္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ား
ဒီတခြင္ကို ေလွ်ာ္ေပးပါ။ ခင္ဗ်ား ေနာက္တခြင္ခြင္ကုိ ႐ိုက္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ဝင္ကူညီေပးပါ့မယ္။
မစၥတာလီလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတ္ေသမယ့္ဘဝေရာက္ေနတာမ်ဳိးကမလုပ္ေကာင္းပါဘူး။ မစားေကာင္းတဲ့စာရင္းထဲ
ထည့္ေပးေစခ်င္တယ္” လုိ႕လည္း ေျပာလုိက္ေရာ သန္းေဌးဟာ ႐ုတ္တရက္ ခပ္တင္းတင္း မ်က္ႏွာနဲ႕ “က်ေနာ္
မရွင္းဘူးဆုိရင္ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္မလဲ” တဲ့။
ေရာ၊ ဓာတ္သိခ်င္း အကဲလာစမ္းေနတယ္ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းဆုိသလို ...
“ခင္ဗ်ား မစၥတာလီကိစၥကို ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ျဖည္မေပးဘူးဆုိရင္ က်န္တ့ဲ ခြင္အားလုံးကို က်ေနာ္ လုိက္ဖ်က္ပစ္
ရပါလိိမ့္မယ္။ အေရးႀကီးဆံုး ေနာက္တခ်က္က၊ ခင္ဗ်ား ဒီဆုိင္ထဲက အျပင္ထြက္လို႕ရမယ္မထင္ပါနဲ႕” လုိ႕ အလံုးႀကီး
သံုးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ သန္းေဌးလည္း ညံံ့လွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူ႕လူမုိက္အုပ္စုလည္း ဆုိင္
မလွမ္းမကမ္းမွာ မေယာင္မလည္လုပ္ေနတာကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္ေလ။ က်ေနာ္လည္း လာမယ့္ေဘးေျပးေတြ႕
လိုက္မယ္ ဆံုးျဖတ္ထားတာေၾကာင့္ သိပ္ေတာ့ စိတ္မလႈပ္ရွားမိဘူးဗ်ာ။ လူတေယာက္ ေသမလုိျဖစ္ေနတာကို
ခြေကာင္းထုိင္မိေနတဲ့ လူလည္တေယာက္ကို လ်စ္လ်ဴရွဳႏုိင္မယ္ ဆုိရင္ က်ေနာ္လည္း စားပြဲေပၚက ဘီယာပုလင္းနဲ႕
သူ႕ေခါင္းကို ႐ုိက္ခြဲပစ္လုိက္ဖုိ႕ ဝန္မေလးတာ အမွန္။

သန္းေဌးဟာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ အသံတိတ္ေနၿပီးမွ က်ေနာ္လူမုိက္အားကုိး တဇြတ္ထုိးလုပ္တတ္တ့ဲ

ဉာဥ္ကုိ သတိရသြားတယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ။ အၾကာႀကီး တုတ္တုတ္ေတာင္ မလွဳပ္ဘဲ စဥ္းစားအၿပီးမွာ “ေကာင္းၿပီေလ၊
ဒီတခြင္ေတာ့ က်ေနာ္ျပန္ျဖည္ေပးလုိက္ပါေတာ့မယ္” ဆုိၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္တာနဲ႕ ပြဲၿပီးသြားေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ စာခ်ဳပ္ေတြ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 84

ဘာေတြ မလိုပါဘူးဗ်ာ။ ခြင္သမားေလာကမွာ စာခ်ဳပ္ထက္ အခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ကတိက ပုိၿပီး အရာေရာက္ပါတယ္။

ေနာက္ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ ဝင္ဒါမီယာက (Comfort) ဟုိတယ္မွာ သန္းေဌးဟာ သူ႕လူမုိက္ တျပံဳႀကီးနဲ႕အတူ
ေငြေသတၱာ ႏွစ္လံုးသယ္လာၿပီး မစၥတာလီကုိ အေႂကြးဆပ္ပါေတာ့တယ္။ အေရးထဲဗ်ာ၊ သန္းေဌးေနာက္က လူမုိက္
ေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး မစၥတာလီဟာ ေငြထုပ္ေတြကုိ ေရေတာင္မေရရဲေတာ့ဘဲ ေျခတုန္လက္တုန္နဲ႕ “မစၥတာသန္းေဌးကို
က်ေနာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္” လုပ္ေနလို႕ သန္းေဌးကေတာင္ က်ေနာ့္ကို “ကိုသက္ခုိင္ကသာ ဝင္႐ႈပ္ေနတာ၊
ကာယကံရွင္က က်ေနာ့္ကို ယံုတာေတြ႕ၿပီလား” ဆုိၿပီး စကားနာထုိးေနေသးဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ခက္တ့ဲ ေလာကႀကီး
ပါလား။ က်ေနာ္ေတာ့ မစၥတာလီကို နားရင္းထမ႐ိုက္မိေအာင္ စိတ္ကိုေတာ္ေတာ္ထိန္းလိုက္ရသဗ်။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ဒီကိစၥအေပၚ သန္းေဌးရဲ႕ လုိက္ေလ်ာမႈကို က်ေနာ္ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ က်ေနာ့္ကတိအတုိင္း ေနာက္ပိုင္းမွာ
သူအခက္အခဲေတြ႕ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ သူ႕ကို ျပန္ကူညီႏုိင္ပါတယ္။ ေၾသာ္ ... အလားတူ ခြင္တခု ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။
မစၥတာလီရဲ႕ျပႆနာလည္း ေျပလည္သြားေရာ အန္တီဆယ္ဟာ က်ေနာ့္အေပၚ ေတာ္ေတာ္ ယံုၾကည္အားကိုး လာခဲ့
ပါတယ္။ သူမၾကာခင္ ဘန္ေကာက္သာြ းမွာမုိ႕ ဘန္ေကာက္က အေဆာက္အဦးေတြ လိုက္ေလ့လာဖို႕ ေခၚပါေတာ့
တယ္။ အမ်ဳိးသမီးစြမ္းေဆာင္ရွင္အသင္းအေနနဲ႕လည္း က်ေနာ္ဟာ မရွိမျဖစ္စာရင္းမွာပါေနတာေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္
ကုိ လုိက္သြားဖုိ႕ တညီတညြတ္တည္း သေဘာတူၾကပါတယ္။ မရွိမျဖစ္စာရင္းဝင္ရတာလဲ အေၾကာင္း ရွိပါသဗ်ာ။
အမ်ဳိးသမီးစီးပြားေရးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားအသင္းအေဆာက္အဦးဟာ ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီ႐ံုးႀကီးကို ဖ်က္ၿပီး ေဆာက္မွာ
ဆုိေတာ့ အေဆာက္အဦးေဟာင္းထဲက ရွိရွိသမွ် အစုိးရဌာနေတြ ဖယ္ရွားေရြ႕ေျပာင္းေပးေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ
အေဆာက္အဦးေဟာင္းမွာ ၿမိဳ႕နယ္ သမဝါယမဦးစီး႐ံုးပါ ရွိေနလို႕ အခ်ိန္မီဖယ္ပါလုိ႕လည္း က်ေနာ္က စာထုတ္ေရာ
ဦးစီးမွဴး အမ်ိဳးသမီးဟာ သမဝါယမဝန္ႀကီးနဲ႕အမ်ဳိးေတာ္လို႕ ဆုိလား၊ ေနရာ အစားမရရင္ မဖယ္ႏိုင္ပါဘူးဆုိၿပီး ဂ်စ္တီး
ဂ်စ္ကပ္ လုပ္ေနပါေလေရာဗ်ာ။ အဲသလို ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကပ္လုပ္ေနတဲ့အေၾကာင္း အမ်ဳိးသမီးစီးပြားေရးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ား
အသင္းရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး ေဒၚျမင့္ျမင့္ရီ ကိုလည္း ေျပာလုိက္ေရာ ႏွစ္ရက္ေတာင္ မၾကာဘူး။ သမဝန္ႀကီးနဲ႕ အမ်ဳိး
ေတာ္ပါတယ္ဆိုတ့ဲ ၿမိဳ႕နယ္ဦးစီးဟာ ႐ံုးေဟာင္းႀကီးကေန အသာတၾကည္ဖယ္ပါ့မယ္ ျဖစ္လာျပန္ေရာဗ်ာ။ ဒီေတာ့
က်ေနာ္လည္း အမ်ဳိးသမီးစီးပြားေရးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားအသင္းဟာ ဘယ္လုိအားကုိးနဲ႕မ်ား ခ်ဲလုိက္ပါလိမ့္၊
ဘယ္ခလုပ္ကုိမ်ား ႏွိပ္လိုက္ပါလိမ့္လို႕ တအံ့တၾသျဖစ္မိပါရဲ႕ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ မၾကာလွပါဘူး။ အဲဒီမိန္းခလုပ္ကို
မၾကာမတင္ တခုေသာေန႕မွာက်ေနာ္သိလာပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေန႕က ေန႕လည္တနာရီေလာက္မွာ ေစတနာေဆာက္လုပ္ေရး ဥကၠ႒ ဦးလွၾကည္ဟာ က်ေနာ့္ဆီကုိ ေရႊကမၻာ
အုပ္စု ႐ံုးခန္းကုိ လာခဲ့ဖုိ႕အေရးတႀကီး ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေရႊဘံုသာလမ္းက ေရႊကမၻာ အုပ္စု ႐ံုးခန္း
လည္းေရာက္ေရာ ဒီေန႕ ေစတနာေဆာက္လုပ္ေရးအဖြဲ႕ေငြစာရင္းထဲက သိန္းတရာကုိ အေရးတႀကီး ပုဂၢိဳလ္
တေယာက္ ဆီကုိ လႊဲေပးရမွာမို႕ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္တ့ဲ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လုိက္ခ့ဖ
ဲ ုိ႕လုိေၾကာင္း ေျပာပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္တာဝန္ယူေနတဲ့ စီမံကိန္းမွာ သိန္းတရာဆုိတာ ဘာမွေျပာပ,ေလာက္တ့ေ
ဲ ငြလည္းမဟုတ္၊
ဦးလွၾကည္လုိလူမ်ဳိးက မဟုတ္တာလုပ္မယ့္သူမဟုတ္ေလေတာ့ ဘယ္သူ႕ကုိေပးမယ္၊ ဘာေၾကာင့္ေပးမယ္ဆုိတာ
မေမးေတာ့ဘဲ သူေခၚတဲ့ေနာက္ကိုလုိက္သြားေရာေပါ့ဗ်ာ။ သူက က်ေနာ့္ကို ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက ႐ိုးမဘဏ္ကို
ေခၚသြားတာဗ်။ အဲဒီဘဏ္ကေန သိန္းတရာကိုထုတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သိမ္ျဖဴလမ္းက ယူနီဗာဆယ္ဘဏ္ကုိ
အဲဒီေငြေတြသယ္သြားတယ္။ ယူနီဗာဆယ္ဘဏ္လည္းေရာက္ေရာ ဘဏ္ပုိင္ရွင္ စာရင္းထဲမွာပါတဲ့ အမ်ဴိးသမီး
စီးပြားေရး စြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားအသင္း ဥကၠ႒ ေဒၚစိန္စိန္က အဆင္သင့္ေစာင့္ေနေလရဲ႕။ ထူးျခားတာက ေဒၚစိန္စိန္ဟာ
နည္းနည္းေတာ့ ျပာယိျပာယာျဖစ္ေနတဲ့ပံုပဲဗ်။ ဒီထက္ထူးျခားတာက ဦးလွၾကည္ကားေပၚမွာပါလာတဲ့ေငြေတြကို
ဘဏ္ထဲကိုလည္း သယ္ၿပီးေရာ ဘဏ္ကို ပိတ္လုိက္ပါတယ္။ ဘဏ္ပိတ္ခ်ိန္နးီ ေနေပမဲ့ ပိတ္ခ်ိန္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး
ဗ်ာ။ ဘဏ္လည္းပိတ္ၿပီးေရာ ေငြေရတြက္တ့စ
ဲ က္ေတြနဲ႕ ေငြသိန္းတရာကို ေရေတာ့တာပါပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့
႐ုိးမဘဏ္က ယူလာတဲ့ တေထာင္တန္ေငြစကၠဴေတြကို စက္နဲ႕ ေရလိုက္တာ တေထာင္တန္ေလးငါးအုပ္ဟာ တရြက္
ႏွစ္ရြက္ ေလ်ာ့ေနလို႕ ဦးလွၾကည္က ႐ိုးမဘဏ္ကို လွမ္းဆူေနေသးသဗ်။ ေၾသာ္၊ ဦးလွၾကည္က ႐ိုးမဘဏ္က အဓိက
အစုရွယ္ယာဝင္ေလ။ သူက စကၤာပူသူေဌး ဆပ့္ခ်္ပန္းနဲ႕အဖြဲ႕ေပါ့။ ဆပ္ခ်္ပန္းက ျမန္မာျပည္ေပါက္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
ျမန္မာနာမည္လည္း ရွိေလရဲ႕။ က်ေနာ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူးဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 85

အဲဒီေန႕က လွ်ိဳ႕ဝွက္ေငြစာရင္းတခုထဲကို အဲဒီေငြေတြ လႊဲေပးခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ေငြလႊဲေနခ်ိန္မွာ

ဘဏ္စာရင္းနံပတ္ေတြ အမည္ေတြကို မသိမသာ စပ္စုလုိက္တာ ဘယ္သူ႕ကုိ လႊဲေပးရတယ္ဆုိတာ သိလာေတာ့
တာပါပဲ။ အဲဒီေန႕က လႊဲေပးလုိက္တ့ေ
ဲ ငြဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ ၿငိမ္ဝမ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး(၁)၊
ေထာက္လွမ္းေရး ညြန္ၾကားေရးမွဴး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညန
ြ ္႕ရဲ႕ ဇနီး ေဒၚခင္ဝင္းေရႊ အတြက္ေပ့ါဗ်ာ။ အင္းေလ၊ သူက
ျမန္မာႏုိင္ငံ အမ်ဳိးသမီးစီးပြားေရးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားအသင္းရဲ႕ နာယကႀကီး မဟုတ္လား။ ေနဦးဗ်၊ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစား
ေတာ့မွ အဲဒီေန႕က လာဘ္ေပးတဲ့ ကိစၥမွာ ဦးလွၾကည္ေရာ၊ ေဒၚစိန္စိန္ပါ ဘာမွမဆုိင္ဘူးဗ်။ သူတုိ႕က ဘဏ္လုပ္ငန္း
လုပ္ေနတဲ့သူေတြဆုိေတာ့ သူတုိ႕အလုပ္ သူတုိ႕လုပ္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ့္ကုမၸဏီနာမည္နဲ႕ ရတဲ့ လုပ္ငန္း
အတြက္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လာၿပီး လွ်ဳိ႕ဝွက္ေငြစာရင္းကုိ လာသြင္းေပးေနတာကုိက က်ေနာ္ဟာ လာဘ္ေပးသူ
တရားခံ နံပါတ္တစ္ပါပဲ။

သိပ္ေတာ့ မအံ့ၾသပါနဲ႕ဗ်ာ။ ေခတ္ႀကီးက တကယ္ကို

ပ်က္ေနၿပီဗ်။ ေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႕ႀကီးဟာ
လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ကင္းတယ္ ဘာညာ ဆုိတ့ဲ
သတင္းေတြ က်ေနာ္ ဖန္တရာေတေအာင္ ၾကားခဲ့ဖူး
ပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ႏိုင္ငံမွာ လာဘ္ေပး
လာဘ္ယူ ဆုိတာ မဆလေခတ္ တုန္းကေတာင္
တိတ္တိတ္ပုန္း မသိမသာ လုပ္ခ့ၾဲ ကတာကလား။ အခု
နဝတေခတ္ႀကီးလည္း ေရာက္ေရာ ေနရာတကာမွာ
စစ္သားေတြေနရာယူ၊ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးဆုိတ့ဲ
ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ခြင္ေတြကမ်ား၊ အဲဒီစစ္သားေတြ
က ေငြမ်ားမ်ားမကုိင္ဖူး၊ စည္းစိမ္ ဆုိတာမ်ဳိးကုိလည္း ေကာင္းေကာင္းမခံစားဖူးေလေတာ့ စစ္ဗုိလ္စစ္သားေတြ
အက်င့္ပ်က္ကုန္ၾကေရာ ေပါ့ဗ်ာ။ စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္တ့ေ
ဲ ခတ္၊ ရာထူးႀကီးႀကီးမွန္သမွ် စစ္ဗုိလ္ေတြခ်ည္းဆုိေတာ့
ေအာက္လက္ငယ္သား အရာထမ္းေတြလည္း ဘာသားနဲ႕ထုထားတာ မို႕လို႕လဲဗ်ာ။ အ႐ုိးရရ အရင္းရရ ကိုက္ၾက
ေလသတည္း ေပါ့။
တဆက္တည္းဆုိသလို က်ေနာ္တုိ႕လုိ စီးပြားေရးသမားေတြကလည္း အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရခ်င္တယ္။ ကိစၥ ျမန္ျမန္
ျပတ္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေငြကုိ ပံုေအာၿပီး လာဘ္ေပးလာဘ္ယူလုပ္ၾကရာက ပ်က္စီးျခင္းငါးပါးဆုိက္ေတာ့တာပဲဆုိၾကပါစုိ႕။
ပ်က္စီးျခင္းငါးပါး ဆုိက္ပံုမ်ား အသုဘကုိ မီးသၿဂႋဳဟ္တ့ေ
ဲ နရာမွာေတာင္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမကင္းေတာ့ဘူးဗ်။
မယံုမရွိနဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ဗ်ာ။
က်ေနာ္နဲ႕အင္မတန္ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ႕အေမ နာေရးတုန္းကေပါ့။ အသုဘခ်တဲ့ေန႕၊ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ထဲကို
အေလာင္းသြင္းခါနီးေပါ့။ သိပ္ခင္မင္တ့ဲ မိတ္ေဆြျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း သူ႕အနားမွာ အားေပးရင္း ရပ္ေနမိတယ္။
အသုဘလာပုိ႕တဲ့သူေတြ၊ မိသားစု အရင္းအခ်ာေတြကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ အေလာင္းထည့္ထားတဲ့ေခါင္းကုိ ဖြင့္ျပၿပီး
ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္ဗ်။ ေနာက္ေတာ့ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ ဝန္ထမ္းတေယာက္က ... ကဲ၊ ကဲ၊ သက္ဆုိင္တ့ဲ လူႏွစ္ေယာက္
ေလာက္ ဝင္လုိက္ခ့ပ
ဲ ါ။ မဆုိင္တ့သ
ဲ ူေတြ ဝင္လုိ႕မရပါဘူး ဆုိၿပီး မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ထဲကို အေခါင္းႀကီးသြင္းလုိက္ေရာဗ်ာ။
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းဆုိတ့ဲ ေမာင္ကလည္း အေမဆံုးလို႕ စိတ္ထိခိုက္ၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။
အူလည္လည္ လုပ္ၿပီး ရပ္ေနတာနဲ႕ က်ေနာ္က သူ႕လက္ကိုဆြဲၿပီး မီးသၿဂႋဳဟ္ခန္းထဲကို ဝင္လုိက္ရေရာဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့
က်ေနာ္လည္း မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ယဥ္ေက်းမႈကို သိလုိ႕မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းအေမ နာေရးလည္းျဖစ္ျပန္၊ မီး
ဲ ူႏွစ္ေယာက္ေခၚတာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္ဆိုၿပီး သိခ်င္စိတ္နဲ႕ ဝင္လုိက္သြားမိတာဗ်။
မသၿဂႋဳဟ္ခင္ သက္ဆုိင္တ့သ
မီးသၿဂႋဳဟ္ခန္းထဲလည္း ေရာက္ေရာ ဝန္ထမ္းတေယာက္က ကဲ၊ အေလာင္းကို ထပ္ၿပီး ဖြင့္ၿပီး ထပ္ၾကည့္ခ်င္ေသး
သလား၊ ထံုးစံအတုိင္းလုပ္ပါတဲ့။ ဟာ၊ က်ေနာ္လည္း အေတြ႕အၾကံဳမရွိေသးတာေၾကာင့္ သူေျပာတဲ့ ထံုးစံအတုိင္း
ဆိုတာ သေဘာမေပါက္ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကလည္း တုတ္တုတ္မလွဳပ္ဘူး။ ဒီမွာတင္ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 86

ဝန္ထမ္းတေယာက္ဟာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေမအေလာင္းထည့္ထားတဲ့ အေခါင္းႀကီးကို သံတူရြင္းခပ္ရွည္ရွည္

တေခ်ာင္းနဲ႕ ဝုန္းဒိုင္းဆုိ ႐ုိက္ခြဲေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း ေၾသာ္၊ လက္စသတ္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းဆိုတာ
ေငြေတာင္းေနတာကိုးလုိ႕ သေဘာေပါက္ပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ကပ်ာကယာ အိတ္ကပ္ထဲက ေငြႏွစ္ရာ
ထုတ္ၿပီး က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအေမပါဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးခရီးကုိ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ျဖစ္ပါေစလို႕ ေျပာေတာ့မွ၊ ေစာေစာက
မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ဝန္ထမ္းက မ်က္ႏွာထားခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားၿပီး ညင္ညင္သာသာ ဆက္စခန္းသြားပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းဆုိ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ကလည္းထြက္ေရာ အေမအတြက္ငုိလည္းငို၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ
လုပ္တ့ဲ ဝန္ထမ္းေတြကိုလည္း ဆဲ။ မ်က္ရည္ေတြ၊ ႏွပ္ေခ်းေတြ ညႇစ္ရင္း သုတ္ရင္း၊ ငါ ခ်င္းကို မိုးမႊန္ေနေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။

အမယ္၊ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ယဥ္ေက်းမႈကလည္းအ႐ႈပ္သားဗ်ာ။
ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္ေလ့လာလို႕ ရသေလာက္
မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ထဲကုိ ညင္ညင္သာသာ ထည့္ေပးဖုိ႕အတြက္
တင္ ေငြကုန္တာ မဟုတ္ဘူးတဲ့ဗ်။ အေလာင္းကုိ
တေလာင္းတည္း ျပာက်ေအာင္ ႐ိႈ႕ေပးဖုိ႕လည္း ေငြေပး
ရသတဲ့။ ဒီလုိဗ်။ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္က အက္ဖ္အုိဆုိတ့ဲ
ေလာင္စာဆီတမ်ဳိးနဲ႕ ရွဳိ႕တာဆုိေတာ့ အက္ဖ္အို အကုန္
သက္သာေအာင္ ေခၽြတာတဲ့အေနနဲ႕ အေလာင္း
တေလာင္းခ်င္းကို ျပာက်တဲ့အထိ မီးမရွဳိ႕ဘူး ဆုိပဲ။
အသုဘရွင္ေရွ႕မွာ အျမင္ေကာင္းေအာင္ ဟန္ျပသေဘာမ်ဳိး
ရွဳိ႕ျပၿပီး တဝက္တပ်က္နဲ႕ သံုးေလးငါးေလာင္း စုထားၿပီးမွ
စုေပါင္းၿပီး ရွဳိ႕တာဆုိပဲ။ ေနာက္ထပ္ သိရတာက
အသုဘရွင္ ဝင္လုိက္မလာရင္ အေလာင္းမွာ ဝတ္ေပးထား
တဲ့ အဝတ္ေတြ အကုန္ခြာသတဲ့ဗ်ာ။ ဂဏွာဟိ မွတ္ေပ
ေတာ့ဗ်ား။
ေၾသာ္၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအေမ ကိစၥမွ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။
က်ေနာ့္အေမဆံုးတုန္းကလည္း ၾကံဳရျပန္တာပါပဲ။
က်ေနာ္ကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။
ျဖစ္ပံုက ဒီလုိ။ က်ေနာ္က စီးပြားေရးဘက္ လံုးပန္းေနရေတာ့ အိိမ္မွာ ထမင္းျပန္စားတာ နည္းတယ္ဗ်။ ဆင္ေရတြင္း
မွတ္တုိင္အလြန္က ဝါးခယ္မထမင္းဆုိင္မွာ မၾကာမၾကာ က်ေနာ္ ထမင္းစားေလ့ရွိတယ္။ တေန႕ က်ေနာ္ အဲဒီဆိုင္မွာ
ညစာထမင္းစားေနတုန္း ေရႊဆြဲႀကိဳး အႀကီးႀကီးဆြဲထားတဲ့ ခပ္ဝဝ လူတေယာက္နဲ႕ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း စကား
ေျပာျဖစ္ၾကပါေရာ။ က်ေနာ္လည္း သူ႕နာမည္၊ သူ႕အလုပ္အကိုင္ မေမးမိပါဘူးဗ်ာ။ တဝိုင္းစီ စားေနရာကေန
လွမ္းေျပာေနၾကတာပါ။ ဒီလိုနဲ႕ စားလည္းၿပီးေရာ က်ေနာ္က သူစားတဲ့ ထမင္းဘုိးပါ ေရာရွင္းေပးလုိက္ၿပီး
လမ္းခြဲသြားၾကေရာ ဆုိပါေတာ့။ အဲဒီလူကုိၾကည့္ၿပီး ဧရာမဆြဲႀကိဳးႀကီးကုိ ဘာေၾကာင့္ ဆြဲထားပါလိမ့္ ဆုိၿပီးေတြးမိတာ
က လြဲလို႕ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မစပ္စုမိပါဘူးဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ေလးငါးလေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ့္အေမဆုံးပါေလေရာ။ အေမ့အသုဘ ေျမက်ဖုိ႕ အစစအရာရာ
က်ေနာ္ပဲ လုိက္လုပ္ရတာဆုိေတာ့ ၾကံေတာကုိ ေရာက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ထဲ မေရာက္ခင္ အသုဘ႐ႈ
ျပင္ဆင္ဖို႕ အခန္းကလည္း ဗြီအုိင္ပီရွယ္နဲ႕ ႐ုိး႐ုိးသာမာန္ ခြထ
ဲ ားေသးတယ္ဆိုေတာ့ လိုင္းဝင္ဖို႕ ဟုိစံုစမ္း ဒီစံုစမ္း လုပ္ရ
ျပန္ေရာ။ ဒီမွာတင္ သီးသန္႕ရွယ္ခန္း ရဖို႕အတြက္ သုႆန္ အရာရွိ တာဝန္ခံခြဲမွဴးကို ေတြ႕ရမယ္တ့ဗ
ဲ ်ာ။ က်ေနာ္လည္း
လက္လွမ္းမီရာစုံစမ္းၿပီး တာဝန္ခံအရာရွိဆုိတ့ပ
ဲ ုဂၢိဳလ္အခန္းထဲလည္း ေရာက္ေရာ၊ အရာရွိစားပြဲမွာ မိန္႕မိန္႕ႀကီး
ထုိင္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က တျခားသူ မဟုတ္ပါဘဲလားဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႕ ဝါးခယ္မထမင္းဆုိင္မွာ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း
ေလကန္ၿပီး ထမင္းတနပ္ဘုိး ရွင္းေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ဧရာမဆြဲၾကိဳးႀကီးနဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေနသဗ်ာ။ ေမာင္မင္းႀကီးသားေကာင္းမႈန႕ဲ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 87

ေငြကုန္ေၾကးက် မမ်ားလွဘဲ တကယ့္ရွယ္ဆုိတ့ဲ ဗြီအုိင္ပီ အသုဘအခန္းက်ယ္ႀကီးေရာ၊ ဧရာမပန္းေခြေတြနဲ႕ေရာ

အေမ့႐ုပ္ကလာပ္ကို ျပင္ႏုိင္ခ့တ
ဲ ယ္ဗ်ဳိ႕။ ျမန္မာျပည္မွာ အရာေရာက္တ့ဲ အသိမိတ္ေဆြ မရွိ၊ ေငြမရွိလို႕ကေတာ့
ေသလမ္းေတာင္ မေျဖာင့္ဘူးဗ်ဳိ႕။
ေၾသာ္၊ က်ေနာ္က မီးသၿဂႋဳဟ္စက္အေၾကာင္းတုိ႕၊ သခ်ႋဳင္းအေၾကာင္းတုိ႕ ဘယ္လိုလုပ္ သိေနတာလဲ၊ ဟုတ္လား။
က်ေနာ္ကလည္း ၾကံဳလုိက္မွျဖင့္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ ၾကံေတာအေၾကာင္း က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္
သိတယ္ဗ်။ သိရတဲ့အေၾကာင္းကလည္း က်ေနာ့္ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း ေအးလြင္ရဲ႕ ညီဝမ္းကြဲ တေယာက္
ၾကံေတာသုႆန္ထဲက မိန္းကေလးတေယာက္ကုိ ခိုးေျပးတုန္းကေပါ့။ ေအးလြင္ညီနံမည္က ျမင့္လြင္တ့။ဲ အသက္က
ရွိလွ ႏွစ္ဆယ္ေပါ့။ သူ႕မိဘေတြက သေဖာ့ေတာသုႆန္ကို သြားတဲ့ လမ္းထိပ္မွာ သံျဖဴလုပ္ငန္း လုပ္တယ္။
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာဘဝဗ်။
တေန႕ေတာ့ ေအးလြင္က က်ေနာ့္အိမ္ကို အေရးတႀကီးအေမာတေကာ ေပါက္ခ်လာၿပီး “ေဟ့ေကာင္ သက္ခိုင္၊ ငါ့ညီ
မိန္းမခိုးလာလို႕ မင္းလိုက္ၿပီး ကူညီပါဦး” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း သူေျပာတာ ဘူးလံုးနားမထြင္းျဖစ္ေနတာနဲ႕ “ဟ၊ မင္းညီ
ခိုးတဲ့ မိန္းမက ငါ့ႀကီးေတာ္ျဖစ္ေနလို႕လား၊ ငါနဲ႕ဘာဆုိင္လုိ႕တုန္း” ဆုိေတာ့ “မဟုတ္ဘူးကြ၊ သူ ခိုးလာတဲ့ မိန္းကေလး
က ၾကံေတာသုႆန္ထဲက” လို႕လုပ္ျပန္ေရာ။ က်ေနာ္က “ေဟ့ေကာင္ရာ၊ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းကုန္ပါၿပီ။ ၾကံေတာ
သုႆန္ထဲေနလည္း လူပါပဲ။ အဆင့္အတန္းေတြဘာေတြ လုပ္မေနပါနဲ႕” ဆုိေတာ့ ေအးလြင္က “ေအးကြာ၊ ငါ့ဦးေလး
သူ႕အေဖကေတာ့ သေဘာမတူဘူး။ ငါ့အေဒၚကေတာ့ သူ႕သားမ်က္ႏွာငယ္မွာ စိတ္ဆင္းရဲမွာစုိးလုိ႕ အေျခအေန
သြားၾကည့္ ေပးေစခ်င္သတဲ့၊ ၾကံေတာထဲကုိ ငါတေယာက္တည္းလည္း မသြားရဲဘူး၊ ပုိဆုိးတာက ေကာင္မေလး အကို
ေတြက ၾကံေတာသုႆန္ထဲမွာ လူမိုက္ေတြ တဲ့။
ဒီလုိနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ေအးလြင္ေခၚရာ ပါသြားေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ေအးလြင့္အေဒၚေပးလုိက္တ့ဲ မျမင္ဖူးေသးတဲ့
ေခၽြးမေလာင္းေလးအတြက္ ထမိန္ထုပ္ေလးကုိ ေအးလြင္နဲ႕ က်ေနာ္ တေယာက္တလွည့္ ဆြဲရင္းေပါ့။ ၾကံေတာလည္း
ေရာက္ေရာ ေအးလြင့္ညီ ျမင့္လြင္ရွိမယ့္ေနရာကို ဟုိေမးဒီေမး ေလွ်ာက္ေမးရေတာ့တာေပါ့။ ေမးရတာလည္း
ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ ဗ်ာ။ ၾကံေတာဆုိတ့ဲ ေနရာက ဖဲဝိုင္း၊ အရက္ပုန္း၊ ဘိန္းျဖဴ၊ ဘိန္းမဲ အကုန္ရတဲ့ ေနရာဆုိေတာ့
က်ေနာ္တုိ႕ကို ဟုိထင္ဒီထင္ျဖစ္မွာ ေၾကာက္ရတယ္ေလ။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ၾကံေတာထဲက သေဘာေကာင္းတဲ့ လမ္းညႊန္သူတေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ၿပီး ဟုိနားက ခြက္ကုန္း၊
ဒီဘက္က စ႑ာလကုန္း ဘာညာဆုိၿပီး လမ္းညႊန္လို္က္တာ ျမင့္လြင္ ရွိေနတဲ့ တဲကုိေရာက္ေရာ ဆုိပါေတာ့။
တဲေရွ႕လည္းေရာက္ေရာ မေယာင္မလည္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနတုန္း မ်က္ႏွာထားခပ္တင္းတင္းနဲ႕ အသက္ သံုးဆယ္
ေလာက္ ရွိတ့ဲ လူတေယာက္ထြက္လာၿပီး “ဘာကိစၥလ”ဲ တဲ့။ က်ေနာ္လည္း မ်က္ႏွာခ်ဳိေလးနဲ႕ “ေၾသာ္၊ က်ေနာ့္
ညီေလး တေယာက္ မိန္းမခိုးသြားတယ္ ဆိုလုိ႕ မိသားဖသားပီပီ ျပန္အပ္ရေအာင္ တုိင္ပင္ခ်င္လုိ႕ လာရွာတာပါ ခင္ဗ်ာ”
လုိ႕လည္း ေျပာလုိက္ေရာ “အဲဒါ က်ဳပ္ညီမပဲ၊ တဲထဲမွာ ရွိတယ္” ဆိုၿပီး လမ္းမဘက္ ထြက္သြားပါေလရာ။
တဲအျပင္ကေန ေအးလြင္က အသံျပဳလုိက္ေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသား ေမာင္ျမင့္လြင္ ထြက္လာပါေလေရာ။ ျမင့္လြင္က
စုိးရိမ္ေၾကာက္လန္႕ေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႕ “ကိုႀကီးရာ၊ က်ေနာ္တုိ႕ခ်စ္ျခင္းကိုမခြဲပါနဲ႕၊ က်ေနာ္ သူ႕ကို တကယ္ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ
ေမတၱာရွိတာပါ” တဲ့။ ေအးလြင္က ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္တာနဲ႕ က်ေနာ္လည္း “ေဟ့ေကာင္၊ အလြမ္းသယ္မေနနဲ႕။
မခြဲခ်င္လို႕ ထမိန္ထုပ္ထမ္းၿပီးလာပုိ႕တာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းအမ်ဳိးသမီးကို ငါတုိ႕ ျမင္ခ်င္တယ္။ ဒါမွ မင္းအေမကို
အက်ဳိးအေၾကာင္းျပန္ေျပာႏိုင္မွာ” ဆုိၿပီး ဝင္တြန္းရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ျမင့္လြင္ဆုိတ့ဲ ငတံုးက တဲထဲ ဝင္ၾကည့္
ေလ တဲ့။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း “မင္းကြာ၊ ဒို႕က မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး ႏြားပြဲစားလိုဝင္ၾကည့္လုိ႕ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ၊
ဒီလုိလုပ္၊ မင္းအမ်ဳိးသမီးကို အဝတ္အစားလဲၿပီး ၾကံေတာအျပင္ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခ့၊ဲ တုိ႕က အေဝးကပဲ
အေျခအေန မေယာင္မလည္ ၾကည့္လုိက္မယ္” ဆုိေတာ့မွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ဒါဆုိ အကိုတို႕ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္နားက
ေစာင့္ေန၊ က်ေနာ္တို႕ ထြက္လာခဲ့မယ္ဆုိၿပီး တဲထဲ ျပန္ဝင္သြားေရာဗ်ာ။
ေအးေလ၊ က်ေနာ္တုိ႕လည္း သူေျပာသလို မီးသၿဂႋဳဟ္စက္နားးက သြားေစာင့္ရေတာ့တာေပါ့။ အေရးထဲ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့
ဗ်ာ၊ မိုးကခပ္ဖြဲဖြဲရြာခ်လုိက္ေတာ့ ေအးလြင္နဲ႕က်ေနာ္တကုိယ္လံုး စိုၿပီး ႂကြက္စုပ္ပံုစံနဲ႕ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ေဘးမွာ
ရပ္ေနတာကို က်ေနာ့္ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမတသုိက္ အသုဘလာပို႕တာနဲ႕တုိးပါေလေရာ။ အသုဘေခါင္းေပၚ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 88

တင္တ့ဲ ထမင္းထုပ္ေတြ၊ ပန္းေခြေတြ စြန္႕ပစ္တ့ေ

ဲ နရာမွာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ထုိင္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ကိုၾကည့္ၿပီး ျပဴးတူးျပဲတဲ
ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ဘယ္လိုလုပ္ ရွင္းျပမလဲဗ်ာ။ ထင္ခ်င္သလိုသာ ထင္ေပေတာ့ေပါ့။
နာရီဝက္ေလာက္ေနေတာ့မွ ျမင့္လြင္တုိ႕အတြဲ ေပါက္ခ်လာတယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန အကဲခတ္
ၾကည့္ရေတာ့တာေပါ့။ ေအာင္မယ္ေလးဗ်ာ၊ ျမင့္လြင့္ ခ်ာတိတ္မက ေျခတဖက္ ဆာတာဆာတာနဲ႕ပါလားဗ်ာ။ ၾကံေတာ
က ခြက္ကုန္းမွာေနတာကေတာ့ ထားပါေတာ့၊ ေျခတဖက္ဆာတာ ဆာတာ ျဖစ္ေနေတာ့ ျမင့္လြင့္အေမကုိ က်ေနာ္
ဘယ္လို ျပန္ေျပာရပါ့မလဲေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ အၾကံမေပးတတ္ေတာ့ဘဲ၊
ေအးလြင္ေရ၊ မင္းအေဒၚကို မင္းသာၾကည့္ေျပာလိုက္ေပေတာ့။ ငါလည္း မဆံုးျဖတ္တတ္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး သူ႕အ႐ႈပ္ထုပ္
ကို သူ႕ေခါင္းေပၚ ျပန္တင္ေပးလုိက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေအးေလ၊ က်ေနာ္ဘယ္လုိရွင္းတတ္မလဲဗ်ာ။ တဖက္ကၾကည့္ေတာ့
မိန္းကေလး တေယာက္နစ္နာေနၿပီ၊ ေပါင္းပါသင္းပါဟဲ့ ဆိုျပန္ေတာ့ ေရွ႕ေရးကမေအး၊ ဘယ္ဘက္က ၾကည့္ၾကည့္
ၾကားညပ္မယ့္ အေပါက္ႀကီးပဲမဟုတ္လား။ တကယ္ေမတၱာစစ္ေမတၱာမွန္ ဆုိရင္လည္း သူ႕သေဘာသူေဆာင္ေပေတာ့
ေပါ့ဗ်ာ။

ၾကံေတာဇာတ္လမ္းက ဒါတင္မကေသးဘူးဗ်။ က်ေနာ့္

ေယာကၡထီးႀကီး ဆံုးတုန္းကလည္း ငိုအားထက္
ရယ္အားသန္ ဆုိသလို ၾကံဳခဲ့ရဖူးတယ္။ က်ေနာ့္
ေယာကၡထီးႀကီးက ဖ်ားလို႕ ေဆး႐ံုတင္ရာကေန
႐ုတ္တရက္မေမွ်ာ္လင့္ဘဲဆံုးသြားတာဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္၊
ဒီေန႕ညေနလိုတင္ၿပီး ေနာက္ေန႕ညေန ေကာက္ကာ
ငင္ကာ ဆံုးသြားရွာတာပဲ။ က်ေနာ္လည္း သားမက္တုိ႕
ဝတၱရားရွိသည့္အတုိင္း လုိအပ္သည္မ်ားကို လုိက္လုပ္
ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကေလးၿမိဳ႕မွာေနတဲ့
သူ႕ညီမမ်ားက သူတို႕အကုိအေလာင္း မီးသၿဂႋဳဟ္အမီ
လာမယ္ဆုိသဗ်။ သူတို႕ေလယာဥ္ဆုိက္မယ့္ ေန႕နဲ႕
အခ်ိန္ကလည္း အသုဘခ်မယ့္ေန႕၊ အခ်ိန္နဲ႕ တုိက္ေန
ျပန္ပါေရာ။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ့္မွာ ညေန သံုးနာရီခြဲေလာက္
အထိ ေယာကၡထီးႀကီး အေလာင္းကို မီးသၿဂႋဳဟ္စက္
ထဲ မသြင္းႏိုင္ဘဲ သုႆန္ဝန္ထမ္းနဲ႕ နားလည္မႈ ယူၿပီး
အသုဘပုိ႕တဲ့ သူေတြ ျပန္ကုန္တ့အ
ဲ ထိ အေလာင္း
ေဘးမွာ ရပ္ေစာင့္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီမွာတင္ဗ်ာ၊ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ အမ်ဳိးသမီး
တေယာက္ အူယားဖားယား ေျပးလာၿပီး အေလာင္း
ေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အမေလး အေမရဲ႕ သမီးကုိ
မေစာင့္ေတာ့ဘူးလား လို႕ ေျပာေျပာဆုိဆုိ အသံက်ယ္
ႀကီးနဲ႕ ငိုပါေလေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႕ ဘယ့္ႏွယ့္ ငါ့ေယာကၡထီးႀကီးက ေသကာမွ ဘယ့္ႏွယ့္
မိန္းမဘဝ ေျပာင္းသြားရပါလိမ့္ေပါ့။
ေၾသာ္၊ က်ေနာ္က ဘယ္လိုလုပ္တားမလဲဗ်။ က်ေနာ္က အဲဒီမိန္းမကို ႐ုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ေယာကၡထီးႀကီး ညီမလား
ဘာလား မွတ္တာေပါ့။ တမိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမွ ငိုခ်င္း ခ်ေနတဲ့ အမဟာ အေလာင္းထိပ္မွာ ကပ္ထားတဲ့
စကၠဴကဒ္ျပားက စာကုိ ႐ုတ္တရက္ ဖတ္မိၿပီး ... “ဟင္၊ ဦးၾကည္ တဲ့၊ အေမ့အေလာင္း ဟုတ္ဘူး” ဆိုၿပီး
ရွက္ကုိးရွက္ကန္းနဲ႕ ထြက္သြားေရာဗ်ာ။ တကယ္ပါပဲဗ်ာ။ အေလာင္းေဘးနားမွာ အသင့္အေနအထား ရွိေနတဲ့ က်ေနာ့္

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 89

ဇနီးဘက္က ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ေတြလည္း မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲကေန ဣေႁႏၵမဆည္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ျပံဳးစိစိျဖစ္ကုန္

ၾကေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။
ကဲ ... ဒီေလာက္ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြ ၾကံဳရမွေတာ့ ၾကံေတာအေၾကာင္း၊ သုႆန္အေၾကာင္း၊ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္
အေၾကာင္း က်ေနာ္သိေနတာ ဘာဆန္းသလဲဗ်ာ။ ေၾသာ္ ... ဘန္ေကာက္သြားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါ့မယ္ ဆုိကာမွ
ၾကံေတာဘက္ေရာက္ေနျပန္ၿပီဗ်ာ။ ဘန္ေကာက္ဘက္ လွည့္လိုက္ၾကဦးစုိ႕ေနာ္။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 90

tcef ; (82) - ewf rd r,f wd k Y aysmf pH &m

ဘန္ေကာက္သြားဖို႕ဆုိတာလည္း သိပ္ခက္လွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္က လိုလိုမယ္မယ္ သံုးႏိုင္ေအာင္

ဆုိၿပီး ႀကိဳလုပ္ထားတာ အဆင္သင့္ရွိပါတယ္။ သြားကာနီးမွ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သက္တမ္းကုန္ေနလို႕ သက္တမ္းတိုးရ
မယ္ ဆိုေတာ့လည္း အန္တီဆယ္ဟာ အထူးတပ္ဖ႕ဲြ အက္စ္ဘီက ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဗဟိန္းနဲ႕ သိပ္ရင္းႏွီးေနေတာ့
ဗုိလ္မွဴးႀကီးဗဟိန္း ႐ံုးခန္းကုိ တေခါက္သြားလုိက္႐ံုနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းၿပီးေရာ ဆုိပါေတာ့။ အန္တီဆယ္နဲ႕ ဗုိလ္မွဴးႀကီး
ဗဟိန္းက ရင္းႏွီးဆုိ အဲဒီရက္ပုိင္းေတြတုန္းက ဗုိလ္မွဴးႀကီးဗဟိန္းရဲ႕သမီး မဂၤလာေဆာင္မွာ သတုိ႕သမီး ဝတ္ဖုိ႕
စိန္ထည္တခ်ဳိ႕ အန္တီဆယ္သြားပို႕ေတာ့ က်ေနာ္ပါသြားေသးတယ္ေလ။ အဲဒီ စိန္ထည္ေတြကို ဝယ္ေလသလား၊
ငွားေလသလားေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေသခ်ာ မသိဘူးဗ်။

ခရီးထြက္ဖို႕ သံုးေလးရက္ေလာက္အလိုမွာ အန္တီဆယ္ဟာ က်ေနာ့္ကုိ အကူအညီတခု ေတာင္းလာျပန္ပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ကေန သူတင္သြင္းလာတဲ့ ဘိလပ္ေျမေတြ ထားစရာေနရာမရွိလို႕ ဂိုေဒါင္ရွာေပးပါဦး တဲ့။
ေအးဗ်၊ ထူးထူးဆန္းဆန္းက အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာတျပည္လံုးက လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ေစ်းသက္သာတယ္၊ အျမတ္
က်န္တယ္ ဆိုၿပီး တ႐ုတ္ ဘိလပ္ေျမေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္သြင္းလုိက္ၾကတာ ဘိလပ္ေျမထားစရာဂုိေဒါင္ေတာင္ ရန္ကုန္
မွာ ရွာမရတဲ့အထိ္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဗ်။ အမွန္ေတာ့ အန္တီဆယ္ဟာ ေဆာက္လုပ္ေရးဝန္ႀကီး ဦးေစာထြန္းနဲ႕ညိႇၿပီး
ဘိလပ္ေျမသြင္းလာတာပါ။ ဘိလပ္ေျမေတြ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းေရာက္မွ ဘာ အဆင္မေျပျဖစ္တယ္ မေျပာတတ္ဘူး။
က်ေနာ့္ကုိ ထားစရာဂိုေဒါင္ အပူတျပင္း ရွာခုိင္းေတာ့တာပါပဲ။ အင္းေလ၊ ဘိလပ္ေျမအိပ္ေတြ သုိေလွာင္စရာ မရွိလို႕
သေဘာၤေပၚမွာ ဆက္ထားရင္ ရက္လြန္ေၾကးနဲ႕ မြဲသြားမွာေပါ့။

ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြကုိ က်ေနာ့္ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္တခုထဲမွာ ယာယီဂုိေဒါင္တလံုး

ေဆာက္ၿပီး လက္ခံထားလုိက္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အန္တီဆယ္ဟာ စီးပြားေရး အကြက္ျမင္တယ္လို႕

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 91

ဆုိရပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ မၾကာခင္ ေဆာက္ေတာ့မယ့္ ျမန္မာ့အမ်ဳိးသမီး စီးပြားေရး စြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ား

အသင္း အတြက္ လိုအပ္တ့ဲ ဘိလပ္ေျမက အိတ္ေရသိန္းခ်ီေနတာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ သူက က်ေနာ့္ကို
မင္းလုိတ့ေ
ဲ နရာမွာ သံုးခ်င္ရင္လည္း သံုးလုိက္လုိ႕ေတာင္ လိမ္လိမ္မာမာ စကားဦးသန္းထားေသးဗ်ာ။ အဲဒီ
အန္တီဆယ္ အပ္ထားခဲ့တ့ဲ ဘိလပ္ေျမအိတ္ ေလးေထာင္ဟာ က်ေနာ့္ ေအာင္ျမင္မႈေတြကုိ ေျမျမႇဳပ္သၿဂႋဳဟ္ရာမွာ
သံုးတဲ့ ဘိလပ္ေျမေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
ဘယ္လုိျဖစ္သြားတာတုန္း ဟုတ္လား။ အဲဒါကို မေျပာခင္ က်ေနာ့္ ကုမၸဏီ ဖြဲ႕စည္းပံုေလးကို ေျပာထားမွ
ဇာတ္ရည္လည္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
က်ေနာ့္ကုမၸဏီမွာ က်ေနာ္က မန္းေနဂ်င္း ဒါ႐ိုက္တာ
ေပါ့။ ဒါ႐ုိက္တာအဖြဲ႕ဝင္ သံုးေယာက္ ရွိေလရဲ႕။
ဦးလွျမင့္ ဆိုတာ လက္ပံတန္းဇာတိ။ အထက္တန္း
ေက်ာင္းဆရာ လူထြက္၊ သူက ရဟတ္ယာဥ္ ပ်က္က်
ၿပီး ကြယ္လြန္သြားရွာတဲ့ နဝတ အတြင္းေရးမွဴး(၂)
ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တင္ဦးရဲ႕ ညီအရင္း။ ကိုလွျမင့္ဟာ
က်ေနာ့္ထက္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးပါလိမ့္
မယ္။ သူဟာ ဘီအီးဒီတက္ေနကတည္းက ဖဲဝါသနာ
ႀကီးလြန္းလို႕ စာေမးပြဲတဘုန္းဘုန္း က်ေနခဲ့သတဲ့။
က်ေနာ္တုိ႕လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္ကနာမည္ႀကီးဖဲသမား ေက်ာ္ဦး
နဲ႕ အဖြဲ႕ေတြေပါ့ဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ ကိုလွျမင့္ကို ကုမၸဏီထဲမွာ နာမည္ထည့္ထားတာဟာ လုိလိုမယ္မယ္ ဝိတ္သံုးရ
ေအာင္သာ ထည့္ထားတာ၊ သူ႕အစုရွယ္ယာေငြ တျပားမွ မပါပါဘူး။
ကိုလွျမင့္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က ဒီလူဟာ အလုပ္တခုကို ဘယ္ေတာ့မွ စြဲစြဲျမဲျမဲ မလုပ္တတ္ဘူး။ သူအားသန္တာက
အမႈပြဲစားပဲ။ ဘယ္ျပႆနာဆို ဘယ္ေလာက္ေပး၊ သူ႕အကိုနာမည္ေျပာၿပီး လိုက္ရွင္းမယ္။ ဘယ္ပါမစ္လုိခ်င္ရင္
ဘယ္ေလာက္ေပး၊ သူ႕အကိုနာမည္နဲ႕ လိုက္လုပ္ေပးမယ္။ က်ေနာ္က သူ႕ကို ဣေႁႏၵရရ ခြင္ႀကီးႀကီး တခြင္ႏွစ္ခြင္
ဖန္ၿပီး ေနဖို႕ေျပာလည္း နားမဝင္ဘူးဗ်။ ခက္တာက သူဟာ အရက္ေသာက္ရင္ ဘီအီးအရက္ျဖဴကလြဲလို႕က်န္တ့ဲ
အရက္ကို မ်ဳိမက်ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ဘီအီးမွ ဘီအီး။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ အရက္တုိက္တုိက္ မေသာက္ဘူး။ ပုိဆိုးတာ
က ကုိလွျမင့္ဟာ အဝတ္အစား ဘုိသီဖတ္သီနဲ႕ လူ႐ုိေသရွင္႐ုိေသျဖစ္ေအာင္ မေနတတ္ဘူးဗ်ာ။
ကိုလွျမင့္ ဘီအီးႀကိဳက္ပံုနဲ႕ ဝတ္ပံုစားပံု၊ လုပ္ပံုကိုင္ပံု ဟန္မက်ပံုမ်ား ၾကံဳတုန္း ေျပာလုိက္ရဦးမယ္။ ထုိင္ဝမ္ကလာတဲ့
စီးပြားေရးအဖြဲ႕တဖြဲ႕နဲ႕ ကုန္းျမင့္သာယာ ေရွ႕တည့္တည့္က စားေသာက္ဆုိင္မွာ လုပ္ငန္းကိစၥ ညႇိတုန္းကေပါ့ဗ်ာ။
ဟုတ္တယ္ဗ်။ ထိုင္ဝမ္သံ႐ံုးသာ ဗမာျပည္မွာ မရွိတာ ထုိင္ဝမ္က စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တခ်ဳိ႕ေတာ့ သူ႕နည္းသူ႕ဟန္နဲ႕
လာေနၾကတာပါပဲ။ အဲဒီပြဲမွာ ထိုင္ဝမ္ဘက္က ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံဖို႕ကမ္းလွမ္းမွာဆုိေတာ့ ကိုလွျမင့္ကုိ က်ေနာ္က “ခင္ဗ်ား
ည ရွစ္နာရီတိတိ အေရာက္လာပါ။ ထုိင္ဝမ္ဧည့္သည္ေတြ ကို အတြင္းေရးမွဴး(၂) ရဲ႕ ညီအရင္းကိုယ္တုိင္ပါလိမ့္မယ္”
လို႕ က်ေနာ္ေျပာထားတဲ့အေၾကာင္း အာေပါက္မတတ္ေျပာထားခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ေျပာခဲ့တုန္းကေတာ့ ေခါင္းေလးတၿငိမ့္ၿငိမ့္
ပါပဲ။ ခ်ိန္းထားတဲ့ေန႕မွာ ထုိင္ဝမ္အဖြဲ႕ ဧည့္သည္ခုနစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕သံုးေလးေယာက္ စုစုေပါင္း
ဆယ္ေယာက္ေလာက္ဟာ စားစရာေသာက္စရာေတြ မွာၿပီး ကိုလွျမင့္ကို ရွစ္နာရီကတည္းက ထုိင္ေစာင့္လုိက္တာ
ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေပၚမလာဘူးဗ်ဳိ႕။ က်ေနာ္လည္း ဧည့္သည္ေတြကို ကိုလွျမင့္ လာမွာေသခ်ာတဲ့အေၾကာင္း၊
သည္းခံေစာင့္ဖုိ႕ မ်က္ႏွာပူပူနဲ႕ ထိုင္ဝမ္ဧည့္သည္ေတြကုိ ေတာင္းပန္ထားရတာေပါ့ဗ်ာ။
ဆယ္နာရီလည္း ထုိးကာနီးေရာ ကိုေတာ္ေခ်ာက ဖုန္းဆက္လာသဗ်။ သူ႕ကို စစ္တပ္လံုျခံဳေရးက မသကၤာလုိ႕
ဖမ္းထားလို႕ ဆုိပဲ။ ေကာင္းဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ဖမ္းထားတဲ့ေနရာကို ေမးလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ထုိ္င္ေနတဲ့
စားေသာက္ဆုိင္နဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္က ကုန္းျမင့္သာယာ လံုျခံဳေရးဂိတ္မွာတဲ့ဗ်ား။
က်ေနာ္လည္း ဆုိင္အျပင္ထြက္ ကားလမ္းကူးၿပီး လံုျခံဳေရးဂိတ္ကုိ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးေတာ့ ကိုလွျမင့္ဟာ မူးမူးနဲ႕
ကုန္းျမင့္သာယာက လံုျခံဳေရးဂိတ္ကုိ က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ ခ်ိန္းထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္မွတ္ၿပီး ဝင္သြားရာက ျပႆနာ
စတာတဲ့ဗ်ာ။ သူ႕ကို ဖမ္းၿပီး စစ္လားေဆးလားလုပ္ေတာ့ သူဟာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦးရဲ႕ ညီပါလို႕ ေျဖရွင္းခ်က္လည္း

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 92

ေပးေရာ သူ႕ပံုစံကုိ ၾကည့္ၿပီး ပုိၿပီး မယုံသကၤာ ျဖစ္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ေအးေလ၊ ပါးစပ္က ဘီအီးနံ႕ တေထာင္းေထာင္း
ထၿပီး ဝတ္ထားတဲ့ အက်ႌကလည္း ေၾကမြ စြန္းထင္းေနေလေတာ့ မယံုတ့သ
ဲ ူ အျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်ဳိ႕။ ေနာက္ဆံုး
ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦးရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိ ဗိုလ္ႀကီးစုိးႏုိင္ကုိ လွမ္းဆက္မွပဲ ကိစၥၿပီးသြားေရာ ဆုိပါစုိ႕။
ဒါမ်ဳိးက ဒီတပြဲတင္မကပါဘူး။ တကယ့္ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း
တည္လိုက္ရင္ ကုိလွျမင့္က ဒီအခ်ဳိးခ်ည္း ခ်ဳိးသဗ်။
က်ေနာ္က ခြင္ႀကီးႀကီး ဖန္မယ္လုပ္လိုက္၊ သူက
ေပါက္ကရလုပ္လုိက္နဲ႕ပါပဲ။ က်ေနာ္ အလုပ္မျဖစ္ေအာင္
တမင္တကာ ဒီအခ်ဳိးခ်ဳိးေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။
အားမနာတမ္းေျပာရရင္ ကိုလွျမင့္ဟာ ကေလကေခ်
စိတ္ မကုန္ဘူးဗ်။ တကယ္ဆို ကိုေတဇတို႕ ရသြားတဲ့
ဆိုဗီယက္ကေန ျမန္မာျပည္ကို လက္နက္သြင္းဖုိ႕ ကိစၥ
မ်ဳိးမွာ က်ေနာ္တုိ႕အုပ္စု ရႏုိင္တာေပါ့။ ဟုတ္တယ္၊
႐ုရွကုိ လက္နက္ဝယ္ဖုိ႕ စၿပီးသြားတာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး
တင္ဦးပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က ႐ုရွ စစ္သံမွဴးႀကီးဟာ
ဗိုလ္မွဴးႀကီး သာဝင္းဗ်။ ေအာ္ ... ဗိုလ္မွဴးႀကီးသာဝင္းနဲ႕လည္း ခ်ိတ္ဖို႕မခက္ပါဘူးဗ်ာ။ သူ႕သားမက္တေယာက္လံုး
က်ေနာ့္ ကုမၸဏီမွာ ရွိေနတယ္ေလ။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါ႐ိုက္တာအဖြဲ႕ဝင္ ေနာက္တေယာက္က ကိုျမင့္ေဌးေပါ့ဗ်ာ။ ကိုျမင့္ေဌးနဲ႕ က်ေနာ္က ေထာင္ထဲမွာ

သိလာတာဗ်ာ။ သူက ျပည္တြင္းေရေၾကာင္းမွာ လက္မွတ္စစ္လုပ္ရင္း အမႈျဖစ္ၿပီး ေထာင္က်လာတာ ဆိုပါေတာ့။
တနသၤာရီတုိင္း ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရး ဥကၠ႒လုပ္ခ့တ
ဲ ့ဲ ဗိုလ္မွဴးႀကီးသာဝင္းဟာ သူ႕ေယာကၡမေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္လုိဘယ္ပံု အမႈ
ျဖစ္လာသလဲေတာ့ မေမးမိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ အမႈတြဲေတြက ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ဆုိေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးသာဝင္းလည္း
မကယ္ႏုိင္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ကိုျမင့္ေဌးဟာ ျပည္တြင္းသေဘၤာလက္မွတ္စစ္ဘဝကေန တဝတ ဥကၠ႒သမီးနဲ႕ ဖူးစာဆံုလို႕မွ
မၾကာခင္ ေထာင္က်ခဲ့တာဆုိေတာ့ ေထာင္ကအထြက္မွာ သူ႕ေယာကၡမ အသိုင္းအဝိုင္းၾကားမွာ မ်က္ႏွာငယ္ ေနရတဲ့
အခ်ိန္ က်ေနာ့္ဆီေပါက္ခ်လာၿပီး အလုပ္ေတာင္းရာက က်ေနာ့္ကုမၸဏီမွာ ဒါ႐ုိက္တာ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ သူ႕
ရွယ္ယာလား၊ တျပားမွ မပါေၾကာင္းပါဗ်ာ။ က်ေနာ့္ဆင္လံုးထြင္လံုးေတြနဲ႕ ဒါ႐ုိက္တာျဖစ္လာတယ္ ေျပာၾကပါစုိ႕ဗ်ာ။
အင္း၊ ေနာက္ဆံုးတေယာက္ကေတာ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္နဲ႕ မဟာရန္သူေတာ္ ျဖစ္လာမယ့္ မစၥတာကူးမားပါပဲဗ်ာ။
သူက ဒလၿမိဳ႕နယ္ဘက္က ဇာတိလုိ႕ေျပာတယ္။ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္ပါ။ ျမန္မာျပည္ေပါက္စစ္စစ္ျဖစ္ေပမဲ့ သူ႕နာမည္ကို
မစၥတာတပ္ေခၚမွ ႀကိဳက္သဗ်။ သူက သေဘၤာသားအျဖစ္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ လုပ္ခ့ဖ
ဲ ူးတယ္ ဆုိပါတယ္။
သေဘၤာအင္ဂ်င္နီယာ chief အဆင့္နဲ႕ လုပ္ေနရာက ျမန္မာျပည္မွာ အုိးမကြာ အိမ္မကြာ စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္တယ္
ဆုိၿပီး က်ေနာ့္႐ံုးက မန္ေနဂ်ာဦးဝင္းေဖကတဆင့္ မိတ္ဆက္ေပးရာက က်ေနာ့္ ကုမၸဏီထဲကုိ ေရာက္လာတဲ့သူပါ။
ကုမၸဏီအစုရွယ္ယာဝင္ေငြ အျဖစ္ သူ႕ေငြ သိန္းသံုးဆယ္ပါပါတယ္။ ဒီေငြ သိန္းသံုးဆယ္ဟာလည္း က်ေနာ့္လက္ထဲကို
ထည့္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သူကုမၸဏီထဲကို ဝင္လာေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာ လမ္းငါးဆယ္ကုိ ႐ံုးခန္းေျပာင္းမယ့္အခ်ိန္နဲ႕
တုိ္က္ဆိုင္ေနတာေၾကာင့္ ႐ံုးခန္းေျပာင္းစားရိတ္ကို သူက က်ခံတာနဲ႕ ဒါကို အစုရွယ္ယာဝင္ေငြအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးခဲ့
တာပါ။
တကယ္ေတာ့ မစၥတာကူးမားဟာ စိတ္ဓာတ္ႏူးညံ့ၿပီး လူေတာ္တေယာက္လို႕ သတ္မွတ္လို႕ရပါတယ္။ ဥပဓိ႐ုပ္လည္း
ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္သူ႕ကို ကုမၸဏီထမ
ဲ ွာ ပါဝင္ခြင့္ေပးလုိက္တာဟာ ထင္ရာစိုင္းတတ္လြန္းတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္
အထိန္းအကြပ္ေလး ျဖစ္လိုျဖစ္ျငားဆုိတ့ဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မစၥတာကူးမားရဲ႕ ႀကီးစြာေသာ
အားနည္းခ်က္ဟာ သူတပါးစကားကို ယံုလြယ္လက္ခံတတ္ျခင္းနဲ႕ က်ေနာ့္အေပၚ လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႕ မူလကတည္းက
ရည္ရယ
ြ ္ထားျခင္းပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္စီးပြားေရးေလာကဟာ အလြန္တရာ ရွဳပ္ေထြးဆန္းျပား

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 93

လြန္းတာေၾကာင့္ က်ေနာ္လို ေနရာမ်ဳိးစံုမွာ က်င္လည္က်က္စားခဲ့တ့ဲ၊ ေခတ္နဲ႕အညီ ဖ်ံက်ေနတဲ့သူ တေယာက္ကုိ

လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္ခ်င္တာဟာ ေခတ္ကာလက အေျခအေနမေပးဘူးလို႕ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၉၆-ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ က်ေနာ္ဟာ ထုိင္းႏိုင္ငံကုိ အန္တီဆယ္နဲ႕ အတူထြက္ခြာ လာခဲ့ပါတယ္။

အန္တီဆယ္ကေတာ့ စိန္အေရာင္းအဝယ္နဲ႕လာတာလုိ႕ သူ႕စကားအရ သိရပါတယ္။ စိန္ေတြကုိ ဘယ္လုိသယ္တယ္၊
ဘယ္လိုေရာင္းတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ ေလဆိပ္ကုိ က်ေနာ့္ဒါ႐ုိက္တာအဖြဲ႕ေတြ လုိက္ပုိ႕ေတာ့
က်ေနာ္လည္စည္း စည္းမထားတာနဲ႕ မစၥတာကူးမားဟာ အဆင္သင့္ယူလာတဲ့ အနီေရာင္လည္စီးတခုကို ေလဆိ္ပ္
အိမ္သာထဲမွာ သူကိုယ္တုိင္ က်ေနာ့္ကုိ စည္းေႏွာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ လည္စည္းဟာ ေသဒဏ္ေပး
ခံရမယ့္ တရားခံတေယာက္ရ႕ဲ လည္ပင္းကို စြပ္လို္က္တ့ဲ ႀကိဳးကြင္း ဆုိတာ ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္သိလာခဲ့ပါတယ္။
ေလယာဥ္ေပၚမွာေတာ့ ေကာ္ဖီခြက္ထဲကို ျငဳပ္ေကာင္းမႈန္႕ မွားထည့္ၿပီး ေသာက္မိတာက လြဲလို႕ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား
မရွိလွဘဲ နတ္မိမယ္တုိ႕ေပ်ာ္စံရာလို႕ ေခၚေဝၚသမုတ္ၾကတဲ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တည္းခိုတ့ဲ ဟုိတယ္က တည္ေနရာကုိ က်ေနာ္ျပန္မေျပာတတ္တ့ဲ Manurah Hotel ပါပဲ။ မြန္ရာဇဝင္ထဲက
မႏူဟာဘုရင္ရဲ႕ နာမည္မ်ားလားလို႕ က်ေနာ္ေတြးမိပါတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္တ့ဲအခ်ိန္ဟာ Manurah Hotel ဖြင့္လွစ္တ့ဲ
ဆယ္ႏွစ္ျပည့္တ့အ
ဲ ခ်ိန္နဲ႕ တုိက္ဆုိင္ေနတာေၾကာင့္ ဟုိတယ္အဝင္ဝမွာ Ten year anniversary ဆုိတ့ဲ စာတမ္းႀကီးကုိ
ခ်ိတ္ဆြဲထားတာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။
က်ေနာ္ဟုိတယ္ကိုေရာက္ေတာ့ ညမုိးခ်ဳပ္ ခုနစ္နာရီေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အန္တီဆယ္ကေတာ့ ေလဆိပ္မွာလာႀကိဳတဲ့
ဘန္ေကာက္က စိန္ကုန္သည္ မာလဝါရီကုလားႀကီးရဲ႕ အိမ္မွာ တည္းေလရဲ႕ဗ်ာ။

ဟုိတယ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အျပင္ဘက္ကုိ ျပဴတင္းေပါက္ကေန

ၾကည့္လုိက္တာ ဟုိတယ္ေဘးမွာ ဧရာမကြန္ကရစ္တိုင္ႀကီးေတြ
ေတြ႕သဗ်။ စပ္စုၾကည့္ေတာ့ မိုးပ်ံမီးရထားလမ္းအတြက္ ဆုိပဲ။
ဟုိတယ္ခန္းထဲမွာ က်ေနာ္အရင္ဆံုး စရွာတာကေတာ့ အရက္ပုလင္း
ပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ တေယာက္တည္း ေငါင္ေတာင္ေတာင္
ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႕ ဆုိေတာ့ အရက္ေသာက္ဖုိ႕ပဲ ရွိေတာ့တာကုိး။ အခန္း
ထဲက ေရခဲေသတၱာထဲမွာ အရက္မ်ဳိးစံု ရွိေနတာေၾကာင့္ ေစ်းအသက္
သာဆံုး အရက္ကိုေရြးလိုက္ရပါတယ္။ ပုလင္းလုိက္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဟုိတယ္ဝန္ထမ္းကို ေခၚၿပီး ေလးပက္ေလာက္
မွာလုိ္က္တာ ေစ်းက တယ္ႀကီးသကုိး။ ေနာက္ပုိင္း ရက္ေတြမွာေတာ့ ဒီအရက္မ်ဳိးကို ဟုိတယ္မွာယူတ့ဲ ေလးပက္ဘုိး
ေပးရင္ တပုလင္းလံုး အျပင္မွာ ဝယ္လို႕ရႏိုင္တာကုိ သိလာတာေၾကာင့္ ပုလင္းလုိက္ ဝယ္ထားပါေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီကာလမွာ က်ေနာ္ေသာက္ခ်င္စားခ်င္စိတ္ သိပ္မရွိလွပါဘူး။ အေမဆံုးတာ ကလည္း
မၾကာေသးေတာ့ ညညဆုိ အေမ့ကို အိပ္မက္မက္ေနတာေၾကာင့္ စိတ္ေျပလုိေျပျငား ေသာက္ေနတာလည္းပါပါတယ္။
က်ေနာ္ဆုိတ့ဲလူလည္ကလည္း ဟုိတယ္က ေကၽြးတဲ့ မနက္စာ ဘူေဖးကုိ ႀကိဳက္သေလာက္ စားႏို္င္မွန္းလည္း မသိ၊
အျပင္မွာလည္း ထြက္ၿပီးဝယ္မစားတတ္ဆုိေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္ဆုိ အန္တီဆယ္တည္းတဲ့ မာလဝါရီကုလားႀကီးအိမ္
သြားစားရပါတယ္။ မာလဝါရီကုလားႀကီးအိမ္က ဟုိတယ္နဲ႕ သိပ္မေဝးလွပါဘူး။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေန႕လည္စာေရာ
ညစာပါ ကုလားႀကီး အိမ္သြားစားေနေတာ့ အန္တီဆယ္က ျမင္ျပင္းကပ္လာတယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ။ “ကိုသက္ခို္င္၊
ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ ေယာက္်ားဆုိတာ စံုမွေပါ့၊ သြားစရာလည္စရာ ရွိတာေတြ ေလွ်ာက္လည္ေပါ့၊ ပက္ပုန္းတုိ႕ ဘာတို႕
သြားၾကည့္ေပါ့” ဆုိပဲဗ်ာ။ ေအာ္၊ အန္တီဆယ္က မႏၱေလးသူဆုိေတာ့ စကားေျပာရင္ က်ေနာ္နဲ႕ ခင္ဗ်ားနဲ႕
ေျပာတတ္ပါတယ္။ အင္း၊ ျမင္းကုိ ခ်ဳိတပ္ေပးေနသလိုပါပဲဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 94

ဒါနဲ႕က်ေနာ္လည္း ဒီလုိေနလုိ႕ျဖင့္ မသင့္ေခ်ဘူး။ ကိုယ္တုိင္လမ္းရွာၿပီး ထြက္လည္မွ သင့္ေပေတာ့မယ္လုိ႕ စိတ္ကူးၿပီး

ေနာက္ေန႕မွာ ပက္ပုန္းဘက္ကို အငွားကားနဲ႕ ထြက္ခ့ပ
ဲ ါေတာ့တယ္။ ေနအံုးဗ်။ ပက္ပုန္း ဆုိတာ ဘာဘာညာညာ
အစံုရတဲ့ ေနရာဆုိေပမဲ့ တေယာက္တည္း က်ဲဖို႕က်ေတာ့ ပြဲဦးထြက္ ခရီးစဥ္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ စိတ္က သိပ္မရဲလွဘူး။
ဟိုေလွ်ာက္ၾကည့္ ဒီေလွ်ာက္ေငးနဲ႕ ႏွစ္ညေလာက္ အခ်ိန္ကုန္သြားျပန္ပါတယ္။
ဘန္ေကာက္ေရာက္လို႕ ေလးရက္ေျမာက္တ့ေ
ဲ န႕ညမွာေတာ့ သိၾကားမင္းဟာ မာတလိနတ္သားကို ဒ႐ုိင္ဘာေယာင္
ေဆာင္ေစၿပီး က်ေနာ့္ဆီကို လႊတ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ျဖစ္ပံုကေတာ့ အဲဒီညက ကိုးနာရီေလာက္မွာ ဟုိတယ္ခန္းထဲက
ဖုန္းသံျမည္လာလို႕ ေကာက္ကိုင္လုိက္ေတာ့ “ဟယ္လုိ၊ သူငယ္ခ်င္းလား” တဲ့၊ ဘုိသံနဲ႕ ႏွဳတ္ဆက္သဗ်။ က်ေနာ္လည္း
ဟုတ္က့ေ
ဲ ျပာပါဆုိၿပီး စကားျပန္လုိက္ေတာ့ သူ႕နာမည္က တုိနီဆုိပဲ။ သူက ဟုိတယ္ေရွ႕မွာ တကၠစီေမာင္းပါသတ့ဲ။
သူက က်ေနာ္တေယာက္တည္း ဟုိတယ္ကို ဝင္လို္က္ထြက္လုိက္လုပ္ေနတာကိုသတိျပဳမိၿပီးဆက္တာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဖုန္းထဲကေန ေလးငါးခြန္းလည္း အခ်ီအခ် ေျပာၿပီးေရာ သူနဲ႕က်ေနာ္ ဟုိတယ္ဧည့္ခန္းမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ စကားေျပာ
ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ဘန္ေကာက္ဟာ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း၊ နတ္မိမယ္ေလးေတြ ေပါေၾကာင္း၊
ညဘက္ရွဳခင္းေတြ၊ လည္စရာပတ္စရာေတြကို ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႕ သူလိုက္ပုိ႕ေပးႏိုင္ေၾကာင္း ဆြယ္ေတာ့
တာပဲဗ်ဳိ႕။ ေအာ္၊ က်ေနာ္ ဘာေျပာစရာလုိေသးလဲဗ်ာ။ က်ေနာ္လိုအပ္ေနတာကလည္း သူလုိလူမ်ဳိးမဟုတ္လား။
တုိနီဟာ က်ေနာ္နဲ႕ အသက္မတိမ္းမယိမ္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ပါပဲ။ သေဘာေကာင္းပံု ရပါတယ္။

က်ေနာ္လည္း ဟုိတယ္ခန္းထဲျပန္၊ အဝတ္အစားလဲၿပီး တုိနီေခၚရာေနာက္ကုိ သူ႕ကားေရွ႕ခန္းကေန မိန္႕မိိန္႕ႀကီး

ထုိင္ၿပီး ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ခ့ေ
ဲ ရာဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ေအာ္၊ သူေခၚသြားတာလည္း ပက္ပုန္းပဲဗ်။ ဆုိင္တဆုိင္
ထဲဝင္ၿပီး ဘီယာတပုလင္းကုိ သံုးဆယ့္ငါးက်ပ္နဲ႕ ဝယ္ေသာက္လိုက္ေတာ့ အဝတ္အစားမလုံ႕တလံုဝတ္ၿပီး တုိင္ပတ္
ကေနတဲ့ ထုိင္းပ်ဳိျဖဴေတြကုိေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ။ လက္စသတ္ေတာ့ တုိနီဟာ က်ေနာ့္ကုိ တကယ့္ေတာသား ထင္ေနပံု
ရပါတယ္။ အဝတ္အစားမပါတဲ့မိန္းမေတြကိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာေကာ အျပင္မွာပါ ေတြ႕ဖူးေနတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္
စိတ္ထဲ တယ္ၿပီး မထူးဆန္းလွဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ေျပာၿပီးပါၿပီေကာ။ က်ေနာ္က သူေတာ္စင္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး ဆုိဗ်ာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္စိတ္ဟာ ဘယ္က ဘယ္လုိ အေတြးေခ်ာ္သြားသလဲ မဆုိတတ္ဘူး။ က်ေနာ္အသက္ ၁၉-ႏွစ္
သားမွာ တက္ခ့ဖ
ဲ ူးတဲ့ ဘုိကေလးဆရာအတတ္သင္ဆီကုိ ေရာက္သြားသဗ်ာ။ မဆီမဆုိင္ မထင္လုိက္ပါနဲ႕။
ဆုိင္ပါတယ္။ ၁၉၇၇-ခုႏွစ္ ဘိုကေလး ဆရာအတတ္သင္ က်ေနာ္တက္ခ့တ
ဲ ုန္းကေပါ့။ သင္တန္းသားဦးေရ
ငါးရာေက်ာ္ေလာက္ထဲမွာ က်ေနာ္လုိ ၁၉၊ ၂၀ ခ်ာတိတ္ေတြေရာ၊ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြေရာ၊ လူပ်ဳိလူလြတ္ေတြပါ
ပါတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဖြင့္လို႕ ေလးငါးလေလာက္လည္းၾကာေရာ အတြဲေလးေတြကိုယ္စီနဲ႕ ခ်ိတ္မိကုန္ၾကေရာေပါ့ဗ်ာ။
အဲ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ အတြဲမရွာႏုိင္ေသးတာေၾကာင့္ ႁခြင္းခ်က္ ဆုိပါေတာ့။
ဒီလုိနဲ႕ အဲသလို သင္တန္းဖြင့္ၿပီး ေလးငါးလၾကာတဲ့ တခုေသာေန႕မွာေပါ့။ သင္တန္းသားေတြ နံနက္တုိင္း မျဖစ္မေန
သြားၿပီး စုေဝးရတဲ့ စုေဝးခန္းမႀကီးထဲမွာ ညဘက္႐ုပ္ရွင္ျပမယ္လို႕ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေၾကညာသဗ်။ ဘာဇာတ္ကားမ်ား
ျပမွာပါလိမ့္ ေမးမိေတာ့ ဘယ္သူမွ မေျဖႏိုင္ဘူး၊ အားလံုးေယာင္ဝါးဝါးပဲ။ ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းေတာ့ က်န္းမာေရးပညာေပး
႐ုပ္ရွင္လုိလုိ ဘာလိုလုိ ေျပာၾကေလရဲ႕ဗ်ာ။
က်ေနာ္အပါအဝင္ သင္တန္းသား အားလံုးဟာ ပြဲငတ္ေနတာေၾကာင့္ ႐ုပ္ရွင္ေဟ့ ဆုိတာနဲ႕ ဘယ္သူမွ ႐ုိက္ၿပီး
မလာခုိင္းရဘဲ စံုစံုညီညီေရာက္လာၾကပါေတာ့တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားက စုေဝးခန္းမႀကီးရဲ႕ စင္ျမင့္ေနာက္ခံမွာ
ကပ္ထားတာေပါ့ဗ်ာ။ ေအာ္၊ သတိရတုန္း ႂကြားရဦးမယ္။ ဆရာအတတ္သင္ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ က်ေနာ္က စာဂ်ပုိး
မဟုတ္လား။ ဘုိကေလး ဆရာအတတ္သင္မွာ ျပဳလုပ္ေနက် ျပည္ေထာင္စုေန႕၊ အမ်ဳိးသားေန႕၊ အာဇာနည္ေန႕ စတဲ့
ေန႕ႀကီးရက္ႀကီးေတြအတြက္ အထိမ္းအမွတ္ ေဆာင္းပါးၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ အၾကိမ္တုိင္းလိုလို က်ေနာ္ ဆုခ်ိတ္ခ့ေ
ဲ လေတာ့
ခံုဖိနပ္ကို တေဂါက္ေဂါက္ျမည္ေအာင္စီးၿပီး ေအာက္ခံစြပ္က်ယ္၊ အေပၚက တုိက္ပံုအက်ႌန႕ဲ လက္ဝဲသမား ဂိုက္ဖမ္းၿပီး
ဆုတက္တက္ယူခ့တ
ဲ ့ဲ စင္ျမင့္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 95

ညခုနစ္နာရီခြဲေလာက္မွာ ႐ုပ္ရွင္စျပေတာ့ ကာတြန္းကားဗ်။ ပတ္ဝန္းက်င္ သန္႕ရွင္းေရး၊ ေရတြင္းေရကန္ သန္႕ရွင္းေရး

နဲ႕ ေရာဂါရေစတဲ့ ပုိးမႊားေတြ ေပါက္ပြားပံုေတြကို ျပတာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ၊ ၾကည့္ရတာ ေကာင္းပါတယ္။
ဗဟုသုတလည္း ရစရာပါပဲ။ သုိ႕ေသာ္ အဲဒီအခန္းေတြျပၿပီးလုိ႕ တနာရီဝန္းက်င္ေလာက္လည္းေရာက္ေရာ ႐ုတ္တရက္
ပိတ္ကားေပၚမွာ ကိုယ္တံုးလံုးတီး ေယာက်္ားတေယာက္ပံု ဘြားကနဲ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ သင္တန္းသား အထီး
မ်ားက အသာေလး ၿငိမ္ေနေပမဲ့ သင္တန္းသူမ်ားကေတာ့ ဟာ ဟင္ ျဖစ္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။
ဒါတင္ဘယ္ကမလဲဗ်ာ။ ကိုယ္တံုးလံုး မိန္းမပံုထပ္ေပၚလာျပန္ပါတယ္။ သင္တန္းသူေတြလည္း ေနာက္လွည့္တ့သ
ဲ ူ
လွည့္၊ မ်က္ႏွာကိုလက္ဝါးနဲ႕ အုပ္သူအုပ္၊ ဆူညံေနေပမဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကေတာ့ ျပျမဲ ျပလ်က္ပါပဲဗ်ာ။ ေဟ့လူ၊ တလြဲေတြ
ေလွ်ာက္မေတြးနဲ႕ေလ။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားထင္ေနသလို အျပာကား ျပေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင္တန္းသားေတြအတြက္
လိင္ပညာေပး၊ ကာလသားေရာဂါ ပညာေပးကား ျပေနတာဗ်။
အစပုိင္းေတာ့ ေယာက္်ားမိန္းမသဘာဝ ဘယ္လုိ ဆက္ဆံၾကတယ္ ဆုိတာမ်ဳိးကေန ဘယ္လို ေရာဂါ ရၾကတယ္။
ေရာဂါ လကၡဏာက ဘယ္လိုဆုိတာ ေရာဂါသည္ေတြရဲ႕ လိင္အဂါၤ အစိတ္အပုိင္းေတြကို အေသးစိတ္အနီးကပ္
႐ုိက္ျပလုိက္တာ မၾကည့္ရက္ မျမင္ရက္စရာေတြခ်ည္းပါပဲဗ်ာ။ ႐ုပ္ရွင္ျပၿပီး ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ သင္တန္းသား
အထီးေတြလည္း အမေတြကို မၾကည့္ခ်င္၊ သင္တန္းသားအမေတြကလည္း သင္တန္းသား အထီးေတြကို မျမင္ခ်င္
ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တာပဲဗ်ာ။ သမီးရည္းစား အတြဲေတြ၊ ခ်ိတ္တိတ္တိတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြေတာင္
ခပ္တန္းတန္း ျဖစ္ကုန္ၾက ဆုိပဲ။ ေအာ္၊ တလဝန္းက်င္ေပါ့ဗ်ာ။ အျမဲတမ္းေတာ့ ဘယ္စိတ္ကုန္ၾကပါ့မလဲ၊ ကာမဘံုသား
ဆံုလည္ႏြား လုိ႕ ဆုိတယ္ မဟုတ္လား။
တုိနီက ပက္ပုန္းေခၚသြားၿပီး ထုိင္းမေတြ မလံု႕တလံုဝတ္ၿပီးတုိင္ပတ္ေနတာကို ျပေတာ့ က်ေနာ့္ စိတ္က ဘုိကေလး
ဆရာအတတ္သင္ျပန္ေရာက္ၿပီး ရယ္ခ်င္သလိုလုိ ပံုစံျဖစ္ေနတာကို ေဘးက ၾကည့္ေနတဲ့ တုိနီက က်ေနာ္ဟာ ဒီေဆး
ေလာက္နဲ႕ မတုိးေလာက္ဘူး ဆုိတာ သေဘာေပါက္တယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ။ ဘီယာေတာင္ကုန္ေအာင္ မေသာက္ေတာ့ပဲ ...
လာကြာ၊ ေနာက္တေနရာ သြားၾကမယ္ဆုိတာနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ဖဝါးေျခထပ္ ထပ္ခ်ပ္မကြာ တုိနီနဲ႕လို္က္ခ့ရ
ဲ
ျပန္ပါတယ္။

အမယ္၊ ဒီတခါ ေခၚသြားတာကေတာ့ အဆန္းသားဗ်ာ။

FUCKING SHOW ဆိုပဲ။ ေအာ္၊ အဓိပၸာယ္ေတာ့
သိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္လုိ႐ိႈးမ်ဳိးတုန္း ဆုိတာေတာ့
မသိတာအမွန္ပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ကလည္း ႀကိဳတင္ကာကြယ္
တဲ့ အေနနဲ႕ ေဟ့ တုိနီ ဝင္ခသိပ္မ်ားေနရင္
မၾကည့္ခ်င္ဘူးေနာ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ တုိနီက မပူပါနဲ႕
ကြာ။ သူမ်ားေတြ ဘတ္တေထာင္ေပးရတဲ့ ေနရာကို
မင္းကုိ ငါးရာနဲ႕ပို႕မယ္ ဆုိတာနဲ႕ ဘယ္ေနရာမွန္း
ေျပာမျပတတ္တ့ေ
ဲ နရာကို တုိနီ႕ေက်းဇူးနဲ႕ ေရာက္ခ့ျဲ ပန္
ေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္ အဲဒီ ႐ိႈးပြဲကို ေရာက္သြားေတာ့
ညဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ ရွိေနၿပီဗ်။
အဲဒီရွဳိးပြဲလုပ္တ့ဲေနရာဟာ အျပင္ဝင္ေပါက္ကေနၾကည့္ရင္ သိပ္မသိသာလွေပမဲ့ အထဲဝင္လုိက္ေတာ့မွ ဧရာမခန္းမႀကီး
ျဖစ္ေနသဗ်ာ။ ခန္းမႀကီးထဲမွာ စင္ျမင့္တခုလည္း ရွိေလရဲ႕။ ထူးထူးျခားျခား ေတြ႕မိတာကေတာ့ စင္ျမင့္ အေရွ႕ပုိင္းက
ခပ္ျမင့္ျမင့္ေနရာမွာ ႀကိဳးတန္းၿပီး ေရာင္စံုေဘာလံုးေလးေတြ ခ်ိတ္ထားေလရဲ႕။ စင္ေပၚမွာ မိန္းကေလးေတြက
ကိုယ္တံုးလံုး ခၽြတ္ ေလွ်ာက္ျပေနတာကုိ က်ေနာ္လည္း ဘာစိတ္ညာစိတ္မွ မျဖစ္ဘဲ အသာၿငိမ္ ၾကည့္ေနလုိ္က္တာ
ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အထူးအစီအစဥ္ေတြ တင္ဆက္ပါေတာ့မယ္ဆိုတ့ဲ ေၾကညာသံထြက္လာသဗ်။ ေအာ္၊
လံုးေစ့ပတ္ေစ့ေတာ့ ေၾကညာေနတာကုိ ဘယ္နားလည္မလဲဗ်ာ။ ဒီလုိပဲ ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းေပါ့။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 96

ဒီမွာတင္ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ခပ္ငယ္ငယ္ ထုိင္းပ်ဳိျဖဴတေယာက္ စင္ေပၚတက္လာၿပီး ဝတ္လစ္စလစ္နဲ႕ ေကာ့ေကာ္

ကန္ကားလုပ္ျပေတာ့သဗ်။ အဲ၊ အဲဒီ ေကာ့ေကာ္ကန္ကားလည္း က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ သိပ္ဆန္းလွတယ္ မထင္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ အဲဒီမိန္းမပ်ဳိဟာ ႐ုတ္တရက္ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ အေနာက္ကိုေထာက္လုိက္ၿပီး သူ႕ခါးကုိ
ညႇစ္သလိုလုိ ျမင္လုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္နဲ႕ တၿပိဳင္တည္းလုိလုိ စင္ျမင့္ေရွ႕က ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ေဘာလံုး
တလံုးဟာ “ေဖာင္း” ကနဲ ေပါက္သြားလုိက္တာ က်ေနာ္ လန္႕ေတာင္သြားသဗ်ာ။ ေသခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ
အဲဒီမိန္းကေလးရဲ႕ မေတာ္တေရာ္ေနရာမွာ ထုိးသြင္းထားတဲ့ ဖန္ေခ်ာင္းလုိလုိ ေျပာင္းဝ ကေန ပန္းပြားေလးေတြ တပ္
ထားတဲ့ ျမားေလးေတြ ထြက္ လာတာကုိး။ ေအာင္မေလး၊ ထူးပါဆန္းပါေပ့ဗ်ား။ ဒီမွာတင္ ပရိသတ္ထဲက ၾကိဳက္တ့ဲ
ေဘာလံုးအေရာင္ေတြကုိ ေျပာခိုင္းၿပီး သူက ခါးေကာ့လုိက္၊ ပစ္ျပလုိက္ လုပ္လိုက္တာ ေဘာလံုးေတြ တေဖာင္းေဖာင္း
ေပါက္ကုန္ေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။ တယ္လဲ ခ်ိန္သားကိုက္သကိုး။ ဘယ္ကာလကမ်ား ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေလ့က်င့္ထား
ပါလိမ့္ဗ်ာ။
ဒါတင္ဘယ္ဟုတ္ဦးမလဲဗ်ာ။ မေတာ္တေရာ္ေနရာနဲ႕ ဘီယာပုလင္းေတြေဖာက္ျပ၊ ေနာက္ ေဆာ္ဒါပုလင္းထဲက
ေဆာ္ဒါေတြကို မေတာ္တေရာ္ေနရာထဲထည့္ၿပီး ေနာက္ေတာ့ ျပန္ညႇစ္ ထုတ္လုိက္တာ အေရာင္ေတြနဲ႕ျပန္ထြက္လာ
ျပန္ေရာ။ အင္း ၾကည့္ရတာ ဗဟုသုတေတာ့ ရပါရဲ႕။ ျမန္မာလူမ်ဳိး၊ ေတာက်က် က်ေနာ္လုိေကာင္မ်ဳိးအတြက္ေတာ့
တယ္ၿပီး သတီစရာေတာ့ မဟုတ္လွဘူးဗ်ဳိ႕။
အဲသလို မဟုတ္တမ္းတရား၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္၊ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ျပေနလုိက္တာ တနာရီနီးပါး ရွိမယ္
ထင္တယ္ဗ်ာ။ ဒီေလာက္တင္ ၿပီးၿပီ မွတ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး အထူးျခားဆံုး အစီအစဥ္ တင္ဆက္ပါေတာ့မယ္
လုပ္ျပန္ေရာဗ်ာ။

က်ေနာ့္စိတ္ထဲမေတာ့ ၾကည့္ၿပီးတာေတြေတာင္ဆန္းလွၿပီထင္ေနတာ ဒီ့ထက္ဆန္းတာဘာမ်ားပါလိမ့္ဆုိၿပီး ဆက္

ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ လူငယ္တေယာက္ ကိုယ္တံုးလံုး တက္လာၿပီး ဟန္ေရးျပျပန္သဗ်။ မၾကာပါဘူး
ဗ်ာ၊ ထုိင္းမေလးတေယာက္ ထုိနည္းလည္းေကာင္း တက္လာၿပီးဟန္ေရးျပျပန္တာပါပဲ။ ဟန္ေရးလည္းျပၿပီးၾကေရာ ...
ဟန္ေရးထက္ပုိတာ ဆက္လုပ္ၾကေရာဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ လူပံုအလယ္ ေတာ္ေတာ္ကုိ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္တ့ဲ အစီအစဥ္
ပါလားဗ်ာ။ ဘာလုပ္ၾကတယ္ ဆိုတာေတာ့ ခင္ဗ်ားဘာသာ ဆက္ၿပီး စဥ္းစားေပေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာ့ ေျပာမထြက္
ေတာ့ဘူးဗ်ဳိ႕။ အင္း၊ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႕ နားထင္ နားရင္းေတြေတာင္ ပူလာေတာ့တာပဲဗ်ာ။
ဘာတုန္းဗ်၊ ခင္ဗ်ားၾကည့္ပံုက က်ေနာ္က မ႐ိုးမသားစိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္ ထင္လုိ႕လား။ အဲဒီရွဳိးပြဲအခန္းထဲမွာ
က်ေနာ္တေယာက္တည္းဗ်။ တုိနီက အျပင္မွာက်န္ေနခဲ့တာ။ အမွန္ ေျပာရရင္ ဘာစိတ္မွ မေပၚတဲ့အျပင္ ၾကည့္ေနရင္း
နည္းနည္းေတာ့ လန္႕လာသလုိပဲဗ်ာ။
“ဗ်ာ”၊ ဘာလို႕ ၿငိမ္ၾကည့္ေနသတုန္း၊ ဟုတ္လား။ ခက္ပါလား။ က်ေနာ္က ဘာမွန္းမသိေသးေတာ့ သူတို႕ ဘာကို
ရည္ရယ
ြ ္တယ္၊ ဘာကုိဆိုလိုတယ္ဆုိတာ သိခ်င္လို႕ အစအဆံုးၾကည့္ ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ အစအဆံုးမၾကည့္ဘဲ ကိုယ္
မကၽြမ္းက်င္တ့ဲ ေနရာမွာ ထင္ျမင္ခ်က္ မေပး ေကာင္းဘူးေလ။

ေအာ္ ... ဇာတ္လမ္းကုိ နားမလည္ဘဲ၊ ဘာမွ မသိဘဲ၊ ထင္ရာျမင္ရာ စြတ္မေျပာရဘူးဆုိတာ က်ေနာ့္မွာ သင္ခန္းစာ
ရွိဖူးတယ္ဗ်။ ပထမအႀကိမ္ သင္ခန္းစာက မဂၤလာဒံု႐ုပ္ရွင္႐ံုမွာ ရခဲ့တ့ဲ သင္ခန္းစာပါပဲ။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာ
လုပ္ေနတဲ့ ၁၉၈၀ ဝန္းက်င္ႏွစ္ေတြတုန္းက မဂၤလာဒံု တုိင္းခန္းမမွာ ႐ံုမတင္ရေသးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားအသစ္ေတြ
ျပတယ္ဗ်။ ဟုတ္တယ္။ တပ္တြင္း မိသားစုေတြအေနနဲ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္႐ုပ္ရွင္႐ံုမွာ ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ဝယ္မၾကည့္
ႏိုင္ၾကတာေၾကာင့္ အထူးအခြင့္အေရးအေနနဲ႕ ျပတယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ တပ္တြင္းမိသားစု တင္မဟုတ္ပါဘူး။
ဘယ္သူလာၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္လို႕ရပါတယ္။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 97

တေန႕ေတာ့ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္အေရးအခင္းမွာ ေပါင္ၾကားထဲက ပုဆုိးကို ထုတ္ျခင္းခတ္ က်ည္ဆံဝင္ၿပီး ကံေကာင္းလို႕

မေသခဲ့တ့ဲ က်ေနာ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေက်ာင္းဆရာ ကိုတင္ျမင့္နဲ႕ အဲဒီ႐ုပ္ရွင္႐ံုမွာ ဒါ႐ိုက္တာဝင္းေဖရဲ႕ ႏွင္းဆီနီ
အိပ္မက္ ဇာတ္ကား၊ ႐ံုတင္တာနဲ႕ သြားၾကည့္ျဖစ္ၾကတယ္ဗ်ာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုတင္ျမင့္နဲ႕အတူ အူလည္လည္
ခ်ာတိတ္တေကာင္ ပါလာသဗ်ာ။ ဒီခ်ာတိတ္က ငါးတန္းေလာက္နဲ႕ေက်ာင္းထြက္ၿပီး လက္သမားေလးဘာေလး
လုိက္လုပ္ေနတာတဲ့ဗ်ာ။ ဒီေကာင့္နာမည္က ကုလားတဲ့ဗ်။ တကယ့္ကုလားမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အသားမဲလုိ႕ ကုလားလုိ႕
ေခၚၾကတာပါ။ သူ႕အကို ေအာင္တင္တုိ႕၊ ေမာင္ေမာင္တင္တုိ႕လည္း က်ေနာ္နဲ႕ အသက္မတိမ္းမယိမ္း က်ေနာ့္
သူငယ္ခ်င္းေတြ ပါပဲ ။

မဂၤလာဒံုတုိင္းခန္းမထဲကို က်ေနာ္တို႕ေရာက္ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ကျပေနၿပီဗ်။ က်ေနာ္တုိ႕ သံုးေယာက္လည္း ေမွာင္ထဲမွာ

ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ႀကိဳးစားရွာၿပီး ပိတ္ကားေပၚက ႐ုပ္ရွင္ကုိ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇာတ္လမ္္းက ဆယ္မိနစ္စာေလာက္
ေက်ာ္သြားၿပီထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္လည္း ဇာတ္ကား အဆက္အစပ္ကုိ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေတြးယူၿပီး ဆက္ၾကည့္
ေနလုိက္ပါတယ္။ ဇာတ္ကားက အိမ္ေထာင္ေရး ဇာတ္ကားဗ်။ စကားေျပာခန္းေတြေတာ့ မ်ားတယ္။ ဒါ႐ုိက္တာဝင္းေဖ
ရဲ႕ ႐ိုက္ခ်က္ေတြ၊ စကားေျပာေတြ ဆုိေတာ့ တ႐ံုလံုးက ပရိသတ္ဟာ တုတ္တုတ္ေတာင္ မလွဳပ္ဘဲ အသက္ရွဴသံ
ေတာင္ ၾကားရေလာက္ေအာင္ စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီကားမွာ ေမယုအကယ္ဒမီရတဲ့ အခန္း
ေတြမွာ စကားေျပာပိုင္လြန္းလုိ႕ ပရိသတ္က ပိုၿပီး ၿငိမ္သက္ေနၾကသဗ်။ က်ေနာ္နဲ႕ ကိုတင္ျမင့္ၾကားမွာ ထုိင္ေနတဲ့
ကုလားကို ငဲ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူလည္း တုတ္တုတ္မလွဳပ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေအာ္ ... ကုလားလည္း ဒီလုိ
အိမ္ေထာင္ေရးအသားေပး ဇာတ္ကားေတြ ၾကည့္တတ္သားပဲလုိ႕ ေတြးၿပီး အထင္ႀကီးေနမိသဗ်။

ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ ႐ုပ္ရွင္ကားျပလုိ႕ မိနစ္ေလးဆယ္သာသာ

ေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ က်ေနာ့္ ေဘးမွာ တခ်ိန္လံုး
ၿငိမၿ္ ပီး ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနတဲ့ ကုလားဟာ ဆက္ၿပီး
သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တ့ဲ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႕ ... ဘာေတြ
ျပေနတာလဲကြာ ... ဆုိၿပီး ထေအာ္လုိက္တာ တ႐ံုလံုးကုိ
ဟိန္းထြက္သြားေတာ့တာပဲဗ်ာ။ သူ႕ အသံက်ယ္ႀကီး
ကိုလည္း ၾကားေရာ ႐ံုထဲက ၿငိမ္သက္စြာ အားေပးေနတဲ့
ပရိသတ္ဟာ အႀကီးအက်ယ္ေပါက္ကၿဲြ ပီး ေဟ့၊ ဘယ္က
အ႐ူးလဲကြ။ မၾကည့္တတ္ရင္ ႐ံုထဲကထြက္ ဆုိၿပီး
တခဲနက္ ေမတၱာပုိ႕ၾကပါေလေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႕
ကိုတင္ျမင့္ဗ်ာ၊ ေခါင္းေတာင္မေဖာ္ရဲဘူး။ အသာေလး
ကုပ္ေနလုိက္ရတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးလုိ႕ ႐ံုျပင္ေရာက္ေတာ့မွ
ကုလားရာ မင္းဘာျဖစ္လုိ႕ ထေအာ္ရသလဲ ေမးမိေတာ့
ဟ၊ ဆရာတုိ႕ကလည္း ဒီဇာတ္ကားက စကားေတြခ်ည္း
ေျပာေနတာ၊ လက္သီးထုိးခန္း၊ ေသနတ္ပစ္ခန္းေတြ
လည္း တခန္းမွမပါဘဲ လူေတြၿငိမ္ေနတာမ်ား က်ေနာ္
အံ့ၾသလြန္းလုိ႕တဲ့။ ေအာ္၊ လက္စသတ္ေတာ့ ကိုေရႊ
ကုလားက ႐ုပ္ရွင္မွန္ရင္ လက္သီးထုိးရမယ္၊ ေသနတ္
ပစ္ရမယ္ အေသတြက္ထားေပသကိုး။
ဒါတင္ဘယ္ဟုတ္ေသးလဲဗ်ာ။ ေနာက္တႀကိမ္ အလားတူ
အျဖစ္မ်ဳိး ၾကံဳခဲ့ဖူးေသးသဗ်။ ဒါလည္း ႐ုပ္ရွင္႐ံုထဲမွာပါပဲ။
ဒီတခါပါလာတဲ့အေဖာ္က ေမာင္ေမာင္သန္႕တဲ့။ သူက က်ေနာ္ ဂ်ီတီအုိင္တက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းပါပဲ။ က်ေနာ္နဲ႕

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 98

စာရင္ ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ငယ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေျမနီကုန္း ညေစ်းတန္းမွာ မူးေနေအာင္ေသာက္ၿပီး၊

ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက အိမ္မျပန္ခ်င္ေသးပါဘူး၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကရေအာင္ နားပူတာနဲ႕ ရတနာပံု႐ုပ္ရွင္႐ံုထဲဝင္ၿပီး
႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ျဖစ္ပါေလေရာ။ အဲဒီကားက အကယ္ဒမီေမာင္တင္ဦးရဲ႕ မမစိမ္း ဆိုတ့က
ဲ ားဗ်ာ။ မင္းသားက ဇင္ဝိုင္း၊
မင္းသမီးက ခင္သန္းႏုဆုိတာေတာ့ မွတ္မိေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕ဝင္သြားေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ႐ုပ္ရွင္ျပေနပါၿပီ။
႐ုပ္ရွင္က အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ျဖစ္ေပမဲ့ ေမာင္တင္ဦးရဲ႕ လက္ရာ ဆုိေတာ့ ပရိသတ္က ၿငိမ္ၿပီး အာ႐ံုက်ေနတုန္း
ေမာင္ေမာင္သန္႕ဆုိတ့ေ
ဲ မာင္က မူးမူးနဲ႕ “ဘာေတြလဲကြာ၊ စကားမ်ားေနတာနဲ႕အခ်ိန္ကုန္တယ္” ဆိုၿပီး အသံက်ယ္ႀကီး
နဲ႕ ထေအာ္ ျပန္တာေၾကာင့္ တ႐ံုလံုး ဝိုင္းၿပီး ေမတၱာပုိ႕လိုက္ၾကတာ ေသာက္ထားတဲ့ အရက္ေတာင္ ဘယ္ေရာက္
သြားမွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ။
ေအးေလ၊ က်ေနာ္လည္း အဲသလုိ အေတြ႕အၾကံဳမ်ဳိး ႏွစ္ႀကိိမ္ႏွစ္ခါရွိထားေလေတာ့၊ ဘာမွန္း ေသခ်ာမသိေသးတဲ့ အဲဒီ
ရွိဳးပြဲကို ပြဲၿပီးတဲ့အထိ အသံမထြက္ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ၾကည့္ေနလုိက္တယ္ေလ။

အဲဒီရွဳိးပြဲေခၚမလား၊ ဟုိဒင္းပြဲေခၚမလား၊ အဲဒီကေနအျပန္လမ္းမွာ တုိနီက “ဘယ္ႏွယ့္လဲ၊ ေကာင္းရဲ႕လား” ေမးေတာ့

က်ေနာ္လည္း အလုိက္သင့္ တခါမွ မၾကည့္ဖူးပါေၾကာင္း၊ ေကာင္းလွပါေၾကာင္းလည္း ျပန္ေျပာလုိက္ေရာ တုိနီက
ဒီ့ထက္ေကာင္းတာ ရွိေသးသတဲ့ဗ်ား။ ေအာ္၊ သက္ခိုင္ပဲဗ်ာ။ အေဖာ္ေကာင္းရင္ ငရဲျပည္ကို သံုးေခါက္ေလာက္
အသြားအျပန္လုပ္ခ်င္တ့ဲ ေကာင္မုိ႕ ေနာက္ညရွစ္နာရီေလာက္မွာ ပုိ၍ထူးဆန္းေသာ ေနရာကို တိုနီနဲ႕အတူ ခ်ီတက္
ခဲ့ၾက ျပန္ပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကုိအခုမွ တေခါက္ေရာက္ဖူးတဲ့ က်ေနာ့္အဖုိ႕ တိုနီ ဘယ္ကေနဘယ္ကုိ
ေမာင္းေနတာ ဆုိတာ မသိဘဲ နာရီဝက္ေလာက္အၾကာမွာ တခုေသာ အေဆာက္အဦးႀကီးထဲကို ေရာက္ခ့ျဲ ပန္သဗ်။
က်ေနာ္တုိ႕ေရာက္သြားတာ အဲဒီအေဆာက္အဦးရဲ႕ ဒုတိယထပ္ထင္ပါရဲ႕။ ဝင္ေၾကးေပးစရာမလုိေသးတာနဲ႕ တုိနီပါ
ဝင္လုိက္သဗ်။ အထဲလည္းေရာက္ေရာ အခန္းက်ယ္အလြတ္ႀကီးတခုထဲမွာ သီခ်င္းတီးလံုး အသံခပ္တုိးတုိး ၾကားေန
ရတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲကေန တဆစ္ခ်ဳိးလည္းေကြ႕လုိက္ေရာ ... ဟုိက္ ရွားလဘတ္၊ မွန္အလံုတပ္ထားတဲ့
အခန္းထဲမွာ လွပ်ဳိျဖဴေလးေတြပါလားဗ်ာ။ အဲဒီမွန္လံုခန္းထဲမွာ အဝါေရာင္ ဝမ္းဆက္ဆင္တူဝတ္စုံေတြနဲ႕
ထိုင္းမေလးေတြ အေယာက္တရာေလာက္ကုိ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ အခန္းထဲမွာ ေလွခါးထစ္ပံုစံလုပ္ထားၿပီး
ထိုင္းမေလးေတြဟာ ထုိင္ရင္းတသြယ္၊ ရပ္ရင္းတဖံု နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႕ အလွျပေနၾကေလရဲ႕ဗ်ာ။ ေနဦး၊ မွန္ခန္းအျပင္မွာ
က်ေနာ္နဲ႕ တုိနီတင္မဟုတ္ဘူးဗ်။ မ်က္ႏွာျဖဴ ပုရိႆ ပရိသတ္ဆယ္ေယာက္ေလာက္လည္း မွန္ခန္းထဲကို ႏြားပြဲမွာ
ႏြားေရြးသလို စိတ္ဝင္တစား ရွဳစားေနၾကေလရဲ႕ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ လူမုိက္႐ုပ္ေပါက္ေနတဲ့ ဝန္ထမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
လည္း အသင့္ အေနအထားနဲ႕ ေတြ႕ေနရတယ္။
ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာသား က်ေနာ္လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ၾကည့္ေနလုိက္တာ ေဘးက တိုနီက လက္တုိ႕ၿပီး
မင္းႀကိဳက္တာေရြး၊ ေဒၚလာတရာပဲ ဆုိေတာ့မွ အရိပ္အကဲနားလည္ေတာ့သဗ်ာ။ က်ေနာ္သိလုိက္ပါၿပီ။ ဒီေနရာကို
ဝင္လာၿပီးမွ မဝယ္ခ်င္ေသးဘူး ေျပာၿပီး ျပန္ထြက္လာလုိ႕ရတဲ့ ေနရာမ်ဳိး ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း
ဟန္မပ်က္ ေခ်ာ္လဲေရာထုိင္ၿပီး ျမန္မာ့သတၱိကိုျပဖုိ႕ မွန္ခန္းထဲမွာရွိေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြထဲက တေယာက္ေယာက္
ကုိ ေရြးရပါေတာ့တယ္။

အင္း၊ အဝတ္အစားေၾကာင့္လား၊ လိမ္းခ်ယ္ထားတ့ဲ မိတ္ကပ္ေတြေၾကာင့္လား၊ က်ေနာ္ကပဲ တုံးလြန္းေနသလားလုိ႕

မေျပာတတ္ေတာ့ဘူးဗ်ဳိ႕။ က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ထဲေတာ့ မွန္ခန္းထဲက ထုိင္းပ်ဳိျဖဴအားလံုးဟာ အားလံုးလွေနေတာ့တာပါပဲ။
ေၾသာ္၊ ဒါေၾကာင့္လည္း နတ္မိမယ္တုိ႕ ေပ်ာ္စံရာ လုိ႕ ေခၚေဝၚသမႈ ျပဳၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္လည္း
ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ၿပီးေရာ က်ေနာ္ဟာ အလွဆံုးလုိ႕ထင္ရတဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလးကုိ ေရြးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ေရြးၿပီးေတာ့ ေဒၚလာတစ္ရာကို ေကာင္တာမွာသြားရွင္းလုိက္တ့အ
ဲ ခါ က်ေနာ္နဲ႕ ထုိင္းမေလးကို အဲဒီအေဆာက္အဦးရဲ႕
ေျခာက္ထပ္ေျမာက္အခန္းကို လူမုိက္႐ုပ္ေပါက္ေနတဲ့ ထုိင္းတေယာက္က လုိက္ပုိ႕ပါေလေရာဗ်ာ။ ဘုရားစူးပါေစ့ဗ်ာ။
အဲဒီစိတ္နဲ႕ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာမဟုတ္ရပါဘူး။ ေပါက္တ့န
ဲ ဖူးထူးမွ မထူးေတာ့တာ။ ေျခာက္ထပ္ေျမာက္က တခုေသာ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 99

အခန္းထဲလည္း ေရာက္ေရာ အဲဒီထုိင္းမေလးက ဘာမေျပာညာမေျပာ သူ႕အဝတ္အစားေတြကုိ ခၽြတ္လည္း

ခၽြတ္ခ်လုိက္ေရာ လူပါးပုလင္းထိမွန္း သိေတာ့တာပဲဗ်ာ။ လက္စသတ္ေတာ့ မယ္မင္းႀကီးမေတြက မွန္ခန္းထဲမွာ
မီးစံုးဓာတ္ပါတဲ့ မီးေရာင္ထိုးထားလုိ႕၊ မ်က္ႏွာတခုတည္း
ကြက္ၿပီး အလွခ်ယ္ထားလုိ႕ ၿပိဳင္သူရွဳံး ႏွဳန္းဖက္မတူ
ေအာင္ လွေနၾကတာကုိး။ သူ႕ကုိေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္
ေတာ့မွ မြဲေျခာက္ေျခာက္ အသားအရည္နဲ႕၊ က်ေနာ့္
စိတ္ထဲ ဝဲေျခာက္ေတြလုိလုိေတာင္ ပါေသး ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ၊ ရန္ကုန္မွာ သူ႕ထက္ အဆရာေထာင္
သာတဲ့ ဒိတ္ဆုိတ့ဲ မိန္းမလွေတြနဲ႕တြဲလာတာဆုိေတာ့
ေတာ္ေတာ္ကုိ စိတ္ကုန္စရာပါပဲဗ်ာ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူေရခ်ဳိးေပးတာ ႏွိပ္နယ္ေပးတာ
ဘာညာသာရကာေတြ ဆက္သာလုပ္ေနရတယ္ စိတ္ထဲ
မွာေတာ့ ဖြဲတယ္တယ္ ပါပဲဗ်ာ။ ဘာဗ်။ ကြန္ဒံုးပါလား။
က်ေနာ္ အဲသေလာက္ မတံုးပါဘူးဗ်ာ။ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြ ေလွ်ာက္မေမးနဲ႕ေလဗ်ာ။ တခါတေလ အလိုက္သိစမ္း
ပါဗ်။

ေနာက္ေန႕ေတြမွာေတာ့ နတ္ေမာက္သားလူလည္တေယာက္ တုိနီ႕အကူအညီ မလုိေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ့္အစြမ္း

ကိုယ့္အစနဲ႕ပဲ ဘန္ေကာက္နဲ႕ မလွမ္းမကမ္းက ပတ္တယားဆုိတ့ဲ ကမ္းေျခကုိ ေရာက္ခ့ျဲ ပန္ပါတယ္။ ပတ္တယား
ဆုိတ့ဲ ကမ္းေျခဟာလည္း က်ေနာ္လုိ ေတာသားအဖို႕ နတ္ဘံုနတ္နန္းလုိပါပဲဗ်ာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ
ၾကံဳရျပန္ေရာဗ်ဳိ႕။ က်ေနာ္က တည္းခိုခန္းတခုမွာ အခန္းငွားၿပီး တခုခုေသာက္ရေအာင္ ကမ္းေျခဖက္ကုိ
ေလွ်ာက္လာေတာ့ ထုိင္းငနဲတေကာင္က က်ေနာ့္ကိုလမ္းျပ “Guide” လိုသလား ေမးပါေလေရာဗ်ာ။ အသက္က
ခပ္ငယ္ငယ္ပါဗ်ာ။ ရွိလွ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေပါ့။
က်ေနာ္လည္း အဆင့္သင့္ေလျခင္းဆုိၿပီး တေန႕ကိုသံုးရာႏႈန္းနဲ႕ ေစ်းတည့္ရာကေန အတူတူ ေသာက္ျဖစ္စားျဖစ္ေရာ
ဆုိပါေတာ့။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး လက္ရည္ညီညီေသာက္လုိက္ၾကတာ ညေန ေျခာက္နာရီဝန္းက်င္ေလာက္လည္း ရွိေရာ၊
သူက က်ေနာ့္ကို ဘယ္မွာတည္းသလဲ၊ အခန္းကိုျပန္ၾကမယ္၊ သူပါလုိက္ခ့မ
ဲ ယ္ ဆုိတာနဲ႕ ျပန္လာခဲ့ၾကေရာဗ်ာ။
အခန္းထဲလည္း ေရာက္ေရာ သူ႕အမူအရာက နည္းနည္း ထူးျခားလာတယ္ဗ်။ က်ေနာ့္မေတာ္ရာကို ေတာင္ကုိင္
ေျမာက္ကုိင္လုပ္ပါေလေရာ။ က်ေနာ္က ဒီေကာင္မူးေနလို႕ ျဖစ္မွာပါလုိ႕ ေတြးေနတုန္း သူ႕အေပၚအက်ႌကိုလည္း
ခၽြတ္လိုက္ေရာ က်ေနာ္ မ်က္လံုးျပဴးရေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။ လား၊ လား၊ သူ႕ ရင္ဘတ္က ရင္သားေတြဟာ ေယာက္်ားတန္မ့ဲ
ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနတာပါကလား။ ေသခ်ာၾကည့္ေလ ဂံုညင္းဒုိးသာသာေလာက္ ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ သူ႕ရင္သားေတြက
ထင္ရွားေလပဲဗ်ာ။ ေသာက္က်ဳိးနည္း၊ လက္စသတ္ေတာ့ ဒီေမာင္ မိန္းမရွာ “ေဂး”ပဲ။ ေဂးအခြင့္အေရးတုိ႕ ဘာတုိ႕
လည္း က်ေနာ္ၾကားဘူးေပမဲ့ ဒါမ်ဳိးေတာ့ မႏွစ္ၿမိဳ႕လွဘူးဗ်ာ။ ဒါနဲ႕က်ေနာ္လည္း သူ မဟုတ္တမ္းတရား မလုပ္ႏိုင္ခင္
သူ႕ရင္ဘတ္ကုိေဆာင့္တြန္းၿပီး အခန္းအျပင္ထြက္ခိုင္းလုိက္ရပါေတာ့တယ္။
ပတ္တယားမွာ တညအိပ္၊ ဘန္ေကာက္ကိုျပန္လာခဲ့ၿပီး ေနာက္တရက္မွာ အာယုဒၶယဘက္ကုိ တကၠစီတစီး
ပုတ္ျပတ္ငွားၿပီး ေျခဦးလွည့္ခ့ျဲ ပန္ပါတယ္။ ေငြေရးေၾကးေရးလား၊ ဘာမွပူစရာမရွိတ့အ
ဲ ခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ အာယုဒၶယကို
ေရာက္ေတာ့ လူတုိင္းသိၿပီးတဲ့အတုိင္း ေရွးျမန္မာဘုရင္ေတြ တုိ္က္ပြဲျဖစ္တုန္း လက္စြမ္းျပထားတဲ့ ဘုရားပ်က္ေတြ
ေစတီပ်က္ေတြပေ
ဲ တြ႕ရတာပါပဲ။ ထူးျခားတာက အဝင္လမ္းမႀကီးရဲ႕ညာဘက္က နန္းေတာ္လုိလို၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း
လိုလုိ အေဆာက္အဦးေတြက ျပန္ၿပီး မြမ္းမံထားေပမဲ့ လက္ဝဲဘက္ တေလွ်ာက္က ဘုရားဆင္းတုေတာ္ေတြေရာ၊
ေစတီေတြပါ မီးတုိ္က္ ႐ုိက္ခ်ဳိး ဖ်က္ဆီး ထားတာကုိ ေနာင္လာေနာင္သားမ်ားၾကည့္ရွဳႏိုင္ရန္ ေရွးမူမပ်က္ ထိန္းသိမ္း
ထားၾကေလရဲ႕ဗ်ာ။ အင္း၊ စစ္ဆုိရင္ ဘယ္စစ္မွ မေကာင္းတာ သြား သတိရမိသဗ်။ စစ္ဆိုတာမ်ဳိးဟာ ရန္ျငိဳးရန္စေတြ၊
ျပာပံုေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြကိုပဲ ခ်န္ထားခဲ့တတ္ၾကတာမ်ဳိးမဟုတ္လား။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 100

ဘန္ေကာက္မွာ ေနာက္ထပ္ေနတဲ့ ႏွစ္ရက္မွာေတာ့၊ အန္တီဆယ္နဲ႕အတူ ျမဘုရားဖူး၊ ေဆာက္လက္စဘုိင္ယုတ္

ဟုိတယ္ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ကုိ အန္တီဆယ့္ အဆက္အသြယ္နဲ႕ ဟုိေလွ်ာက္ၾကည့္ ဒီေလွ်ာက္ၾကည့္
လုပ္႐ံုက လြဲလုိ႕ဘာမွ က်ေနာ္ မေလ့လာျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါဘူး။
စုစုေပါင္းကိုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ အန္တီဆယ္က
နက္ျဖန္ျပန္မယ္လို႕ ဖုန္း ဆက္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႕
က်ေနာ္လည္း အိပ္ကပ္ထဲက လက္က်န္ေငြကို ဝယ္စရာ
ရွိတာ ဝယ္၊ ျဖဳန္းစရာ ရွိတာျဖဳန္းၿပီး ေနာက္ေန႕မနက္မွာ
ေလဆိပ္ကိုထြက္ဖုိ႕အဆင့္သင့္ျဖစ္ေနတုန္း အန္တီဆယ္
ဆီက ဖုန္းဝင္လာျပန္ပါတယ္။ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ ဖ်က္
သိမ္း သတဲ့ဗ်ာ။ ေအးဗ်ာ၊ အဲဒါမွ ေခ်ာက္က်တာပါပဲဗ်ဳိ႕။
ပါလာသမွ်ပုိက္ဆံ သူေဌးသံုး သံုးလုိက္ၿပီ ဆုိေတာ့
ေနာက္ထပ္ေနရမယ့္ တရက္အတြက္ က်ေနာ့္ အိတ္ကပ္
ထဲမွာ ဘတ္အေႂကြေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္ေလ။
အန္တီဆယ့္ဆီ သြားေတာင္းရင္ ရေပမဲ့ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႕ကိုယ္ တရက္စာေတာ့ ဒုကၡခံလုိက္မဟဲ့ ဆိုၿပီး မနက္စာကုိ
ဟုိတယ္မွာစား၊ ေန႕လည္စာကုိ ဘတ္အေႂကြ ေလးဆယ္နဲ႕ ကြတ္တီယို(ထိုင္းမုန္႕ဟင္းခါး) ဝယ္စားၿပီး ဟုိတယ္ဘက္
လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာေတာ့ ကုိေရႊတုိနီက မုိးပ်ံ တံတားတိုင္ႀကီးေအာက္ကေန က်ေနာ့္ကို လွမ္းေခၚသဗ်ာ။
တနဂၤေႏြေန႕မို႕ သူကားမထြက္ဘဲ နား တာေၾကာင့္ က်ဳပ္ကုိ ဘီယာအတင္းတုိက္ၿပီး ဧည့္ခံသဗ်။
ညစာလား။ တုိနီေကာင္းမႈနဲ႕ပဲ မႏူရာဟုိတယ္ရဲ႕ေနာက္ဘက္မွာရွိတ့ဲ သူ႕အေပါင္းအသင္း ကားဒ႐ုိင္ဘာေတြ
ေသာက္ပြဲစားပြဲ လုပ္ေနတဲ့ေနရာကို ဇြတ္ေခၚၿပီး ဧည့္ခံျပန္တာေၾကာင့္ ညစာ ကိစၥၿငိမ္းျပန္ေရာဗ်ာ။ အလကားေတာ့
စားခဲ့ေသာက္ခ့တ
ဲ ာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ သူတို႕ ဝါသနာပါတဲ့ လကၡဏာေလးဘာေလး ၾကည့္ေပးရင္းေပါ့။ ဗ်ာ၊ က်ေနာ္
လကၡဏာ ၾကည့္တတ္သလား။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ဗ်ာ။ အာယုေလခ၊ညာဏေလခ၊ ဟဒယေလခ တုိ႕ ဘာတုိ႕ေလာက္သာ
နည္းနည္းပါးပါး ၾကည့္တတ္ၿပီး ဥပဓိ႐ုပ္ၾကည့္ ၿဖီးရျဖန္းရတာေပါ့။ ဒီလူမ်ဳိးက တယ္လည္း ဒါမ်ဳိးကို အထံုဝါသနာ
ႀကီးသကိုး။ ေလွ်ာက္ၿဖီးေနတာကိုပဲ ညတစ္နာရီထုိးတဲ့အထိ ဟုိလူက လက္ဝါးလာျဖန္႕လိုက္၊ ဒီလူက
လက္ဝါးလက္ျဖန္႕လိုက္နဲ႕ ေဗဒင္ဆရာ လက္မလည္ဘူး။ ေအာ္၊ ထိုင္းလုိ ဘယ္ေဟာ တတ္မလဲဗ်။ ဘိုလုိ
တတ္သေလာက္ ေျပာတာကို တိုနီက ဘာသာျပန္ေပါ့။

ေနာက္တေန႕ေန႕လည္မွာ က်ေနာ္ ဘန္ေကာက္ကေန ရန္ကုန္ကို ျပန္ခ့ပ

ဲ ါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ့္လည္ပင္းကို
စြပ္မ့ဲ ႀကိဳးကြင္းက အဆင့္သင့္ ေစာင့္ႀကိဳေနပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ျပည္ဖံုးကားခ်မယ့္
ႀကိဳးမိန္႕ဆုိပါေတာ့။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 101

tcef ; (83) - ysH avwJ h iS uf cg;

ဘန္ေကာက္က ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ေန႕မွာ က်ေနာ္႐ံုးတက္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း မန္ေနဂ်ာ ဦးဝင္းေဖ တေယာက္

႐ံုးမတက္ဘူးဗ်။
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ဝန္ထမ္းေတြထဲမွာ ဦးဝင္းေဖ ဆုိတ့ဲ ပုဂၢိဳလ္က နည္းနည္းေတာ့ ဆန္းတယ္ေျပာရမယ္။
ဦးဝင္းေဖဟာ အသက္ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ သူ႕သားအႀကီးဆံုးေတာင္ ရန္ကုန္စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မီတီ
မွာ အရာရွိ အဆင့္ျဖစ္ေနၿပီလို႕ဆုိပါတယ္။ ေနဦးဗ်၊ သူ႕သားအလတ္ေကာင္လည္း ျမန္မာ့အသံမွာ လုပ္တယ္လို႕
ေျပာဖူးတယ္။ ဦးဝင္းေဖဟာ ဝန္ထမ္းဘဝက ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာန၊ ေငြစာရင္း႐ံုးမွာ အလုပ္လုပ္ခ့ဖ
ဲ ူးသတဲ့။ သူဟာ
အရြယ္ေကာင္းတုန္းက က်ေနာ့္လုိ ခပ္ရွဳပ္ရွဳပ္ ခပ္ေပြေပြ ထင္ပါရဲ႕။ အခုလည္း ပထမဇနီး ဆံုးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္
ဒုတိယအိမ္ေထာင္န႕ဲ ေနရာကေန အိမ္မွာေနရတာ ပ်င္းလွခ်ည့္ရဲ႕၊ လစာဘယ္ေလာက္ပဲ ရရ အလုပ္တခု လက္ဆုပ္
လက္ကုိင္ျပခ်င္လုိ႕ပါ ဆိုၿပီး မစၥတာ စီကူးမားအဆက္အသြယ္နဲ႕ က်ေနာ့္႐ံုးခန္းကို ေရာက္လာေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

ဦးဝင္းေဖရဲ႕ အေကာင္းဆံုး အရည္အခ်င္းကေတာ့

ပါးရည္နပ္ရည္ရွိျခင္းနဲ႕ က်ေနာ့္အထာကုိ ေကာင္းေကာင္း
နပ္ျခင္း ပါပဲဗ်ာ။ အဲ၊ ေနာက္တခ်က္က သူဟာ အိမ္မွာ
ထုိင္မေနခ်င္တ့သ
ဲ ူမို႕ ႐ံုးတက္အလြန္မွန္ပါတယ္။ က်ေနာ္
ဆုိတ့ဲ ေကာင္ကလဲ ဆုိးခ်င္သေလာက္ဆိုး မိုက္ခ်င္
သေလာက္မုိက္ အလုိက္သိရင္ ေတာ္ၿပီဆုိတ့ဲ လူစားမ်ဳိး
ဆိုေတာ့ ဦးဝင္းေဖလို လူမ်ဳိးကို သူန႕ဲ သင့္ေတာ္ရာမွာ
သံုးႏုိင္တယ္လို႕ ယံုၾကည္တာေၾကာင့္ လက္ခံထားတဲ့
သေဘာလည္း ပါပါတယ္။ ဦးဝင္းေဖရဲ႕ အဆိုးဆံုး အခ်က္
ကေတာ့ အသက္ေျခာက္ဆယ္သာ ေက်ာ္တယ္၊ မိန္းမ
ကိစၥ မကင္းခ်င္ေသးဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ လစ္ရင္ လစ္သလို

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 102

အဲဒီကိစၥမ်ဳိးေတြ ရွဳပ္တတ္တယ္။ ေနာက္တခ်က္က တကယ့္ကုိ အေပါင္းအသင္းစံုတ့လ

ဲ ူဗ်ာ။ သတင္းစာဆရာႀကီး
ဦးသာဘန္းတုိ႕၊ ျမန္မာသံအဆုိေတာ္ေကတုဝင္းထြဋ္တို႕လည္း တခါတခါ ႐ံုးကို ေခၚလာတတ္ေလရဲ႕။ ဦးဝင္းေဖနဲ႕
အတြဲဆံုးကေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ စာၾကည့္တုိက္ကေန အၿငိမ္းစား ယူလာတဲ့ ဦးခ်စ္ေဝ ဆုိတ့ဲ ပုဂၢိဳလ္ဗ်။ ဦးခ်စ္ေဝ
လည္း အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ မူဆလင္အဘိုးႀကီးပဲဗ်။ သူ႕ၾကည့္ရတာ မူဆလင္ပံု မေပါက္ပါဘူးဗ်ာ။ တကယ့္
ဗမာ႐ုပ္ ပါပဲ။ အဲဒီဦးခ်စ္ေဝကေတာ့ တကယ့္ကုိ လူေအးဗ်ာ။ သူဟာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ စာၾကည့္တုိက္မွာ ဆရာ
ဦးေသာ္ေကာင္း တို႕၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီတုိ႕နဲ႕ အလုပ္တြဲလုပ္ခ့ဖ
ဲ ူးသတဲ့။ ေၾသာ္၊ ခင္ဗ်ား မွတ္မိလား။ က်ေနာ့္ကုိ ဆူးေလ
ဘုရားလမ္းက ေဒၚရိတ္ႀကီး အသုပ္စံုဆုိင္မွာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီးျမတ္ေလးနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ ဦးခ်စ္ေဝဆုိတာ
သူေပါ့ဗ်။

တခါတခါေလာကႀကီးက အဆန္းသားဗ်ာ။ ဦးခ်စ္ေဝလို ခပ္ေအးေအးခပ္ကုပ္ကုပ္ေနတတ္သူနဲ႕ ဦးဝင္းေဖလို

ခပ္ရွဳပ္ရွဳပ္အဘိုးႀကီးႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ တြဲေနႏုိင္တာ က်ေနာ့္ျဖင့္ အ့ံၾသလို႕
မဆံုးဘူး။ တကယ္ဆုိ ဦးဝင္းေဖက မူးလာၿပီဆုိရင္ ရစ္စရာလူ ေလွ်ာက္ရွာတတ္တ့လ
ဲ ူမ်ဳိးဗ်။ က်ေနာ္ကလည္း
အေသာက္သမားဆုိေတာ့ သူတုိ႕နဲ႕ တြဲေသာက္ဖူးတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းတာမို႕ ဦးဝင္းေဖစ႐ုိက္ကုိ က်ေနာ္
ေကာင္းေကာင္း သိေနတယ္။ သူက မူးလာရင္ က်ေနာ့္ကိုသာ နတ္ေနကိုင္းအေနနဲ႕ ခ်န္ထားတာ၊ က်န္တ့သ
ဲ ူ
အကုန္ရစ္ ပဲ။ သူရစ္တာ အခံရဆံုးကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ဦးခ်စ္ေဝေပါ့ဗ်ာ။ ဦးဝင္းေဖက မူးလာတာနဲ႕ ဦးခ်စ္ေဝကုိ
သူကုိးကြယ္တ့ဲဘာသာပါမခ်န္ စြတ္ရစ္တတ္တ့သ
ဲ ူဗ်။ တခါတခါမ်ား ဦးခ်စ္ေဝခမ်ာ ဦးဝင္းေဖရစ္လို႕ မ်က္ရည္က်ရတာ
မ်ဳိးေတာင္ ရွိေလရဲ႕။ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္က မတည့္လည္း တရက္ႏွစ္ရက္ပဲဗ်ာ။ လူႀကီးေတြသာဆုိတယ္၊ ကေလး
ေတြလို ခုစိတ္ေကာက္လိုက္၊ အခုျပန္ေခၚလုိက္နဲ႕ ေဘးက အျမင္မေတာ္လုိ႕ ဝင္ၿပီးျဖန္ေျဖမိတ့သ
ဲ ူသာ မ်က္ႏွာပ်က္
က်န္ရစ္ေရာ ဆုိတ့ဲ အတြဲပါပဲဗ်ာ။
အမယ္၊ သတိရတုန္းမို႕ေျပာရဦးမယ္။ ဦးဝင္းေဖ အေပါင္းအသင္းစံုတ့ေ
ဲ နရာမွာ သူ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကုိေတာင္ အလုပ္ရွာေပးဖို႕ နားပူခ့ဖ
ဲ ူးသတဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း မယုံတဝက္
ယံုတဝက္နဲ႕ ...
“ဆရာေဖ၊ ဟုတ္မွလည္းလုပ္ပါဗ်ာ” လို႕လည္း ေျပာမိေရာ၊ ေနာက္ေန႕မွာ ဦးဝင္းေဖဟာ သူ႕မွတ္စုစာအုပ္ၾကားထဲမွာ
တ႐ုိတေသ သိမ္းထားတဲ့ ဗလာစာရြက္ေလး တရြက္ေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ စာေလးတေစာင္ ယူလာျပသဗ်ာ။
“ေရာ့၊ ဆရာသက္၊ ဖတ္ၾကည့္ပါ” ဆိုလုိ႕ က်ေနာ္ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္ နာမည္မမွတ္မိေတာ့တ့ဲ လူတေယာက္
ဆီကုိ ဆရာလြန္း ဆုိတ့ဲ လက္မွတ္နဲ႕ အလုပ္တေနရာ ကူညီရွာေဖြေပးဖုိ႕ အကူအညီေတာင္းတဲ့ စာဗ်။ လက္ေရးက
ခပ္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ၊ ေဖာင္တိန္မင္အျပာနဲ႕ ေရးထားတာဗ်ာ။ ဆရာလြန္းဆိုတာ ဆရာႀကီး သခင္ကုယ
ိ ္ေတာ္မႈိင္း ပါ
ကလား။ က်ေနာ္လည္း ဦးဝင္းေဖလို လူရွဳပ္တေယာက္ကုိ တႏိုင္ငံလံုးကေလးစားရတဲ့ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း
လို လူမ်ဳိးက ေထာက္ခံစာေရးေပးတယ္ဆုိတာ အံ့ၾသလြန္းလုိ႕ ...
“ဟား၊ ဆရာေဖ၊ ဒီစာဟာ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း ေရးတာလား” ဆိုေတာ့ သူ က တည္တည္ၿငိမၿ္ ငိမ္ပဲ ...
“ဟုတ္တယ္၊ ဆရာသက္ရ၊ ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းက ေရေက်ာ္ဘက္မွာ ေနဖူးတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း
ေရေက်ာ္သားဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ဦးေလးတေယာက္အဆက္အသြယ္နဲ႕ ဆရာႀကီးဆီကေန ေထာက္ခံစာရေအာင္
ေတာင္းခဲ့ဖူးတာ၊ ဆရာသက္ မယံုရင္ ဆရာႀကီး လက္ေရးျမင္ဖူးတဲ့သူ တေယာက္ေယာက္ကုိ ျပၾကည့္ေပေတာ့”
တဲ့ဗ်ာ။ အမယ္၊ ဒီစာကုိ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ေရးေပးလုိက္တာ မွန္ပါတယ္ဆုိတ့အ
ဲ ေၾကာင္း ဦးခ်စ္ေဝက
လည္း ေထာက္ခံသဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေသခ်ာေအာင္ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ထူးျခားခ်က္တခုက
အဲဒီစာဟာ အလုပ္တခုခန္႕ေပးဖို႕ေရးထားေပမဲ့ သာမန္သူလိုငါလုိလူေရးထားတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ နေဘေတြကာရန္ေတြ
ပါေနသဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီစာေလးကို တ႐ုိတေသသိမ္းထားရင္း၊ ကဗ်ာအတုိအစေတြ ေတာင္စပ္ ေျမာက္စပ္
လုပ္ေနတဲ့ ဂ်ီတီအုိင္ဆင္း၊ က်ေနာ့္တူေတာ္ေမာင္ မ်ဳိးမင္းႏုိင္ လိုခ်င္လွခ်ည့္ရဲ႕ဆိုလုိ႕ ေပးလိုက္ရသဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 103

အဲဒီ ဦးဝင္းေဖက ႐ံုးမပ်က္စဖူး အပ်က္ထူးေနတာေၾကာင့္ တခုခုေတာ့ ထူးေနၿပီလို႕ ထင္လိုက္မိပါတယ္။ ေန႕လည္

ထမင္းစားခ်ိန္လည္း ေရာက္ေရာ ကိုျမင့္ေဌးက “ဆရာသက္၊ ဒါ အန္တီ့ဆယ့္ ဘိလပ္ေျမေတြ ေရာင္းထားတဲ့ စာရင္း”
ဆိုၿပီး စာရြက္တရြက္ လာထုိးေပးသဗ်။
က်ေနာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္နားကို မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ ကိုျမင့္ေဌးကို ေသခ်ာထုိင္ခိုင္းၿပီး
အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးလုိက္ေတာ့ မစၥတာ စီကူးမားရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕ အန္တီဆယ္ အပ္ထားတဲ့ ဘိလပ္ေျမေတြကုိ
ေရာင္းပစ္လိုက္ၾကၿပီ တဲ့ဗ်ာ။
က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ကမၻာေျမႀကီးနဲ႕ မိုးေကာင္ကင္ ေဇာက္ထုိးမိုးေမွ်ာ္ ကေျပာင္းကျပန္ ျဖစ္ကုန္တယ္လို႕ကို ခံစား
လုိက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီျပႆနာဟာ မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္သလုိ ေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာေတြ တျပံဳႀကီး ေပၚလာ
ေတာ့မယ္ဆုိတာ ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္က စီကူးးမားကုိ ခ်က္ခ်င္းေခၚလုိက္ၿပီး ... “ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင့္
ဒီလိုလုပ္လုိက္ရတာလဲ” လုိ႕လည္း ေသခ်ာေမးေရာ၊ သူက အတိတ္ေမ့သလုိလို၊ ထီလက္မွတ္ ေပ်ာက္သလိုလုိ
ေယာင္ဝါးဝါး လုပ္ေနပါေလေရာဗ်ာ။ သူ႕အေၾကာင္းျပခ်က္က အဲဒီ ဘိလပ္ေျမအိ္တ္ေတြေရာင္းၿပီး ကုမၸဏီမွာ လုိအပ္
တာေတြ ဝယ္လိုက္ျခမ္းလုိက္ၿပီး တခ်ဳိ႕ကို ကုမၸဏီေပးရန္ရွိတ့ဲ အေႂကြးေတြ ဆပ္လုိက္ဆုိပဲ။
က်ေနာ္ ေဒါသထြက္လြန္းလုိ႕ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာမရွိတုန္း စီကူးမား
ပါဝါျပခ်င္ေဇာနဲ႕ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြ ထုတ္ေရာင္းလုိက္ရင္ ဒုကၡလို႕ ေတြးပူမိတာေၾကာင့္ “ဒီဘိလပ္ေျမေတြဟာ
က်ေနာ္တုိ႕ပိုင္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အန္တီဆယ္ ခဏ အပ္ထားတာပါ” လို႕ ဖုန္းအႀကိမ္ႀကိမ္ ဆက္ခ့ပ
ဲ ါသဗ်ာ။
အဲဒီၾကားထဲကကို ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေရာင္းျဖစ္ေအာင္ ေရာင္းလုိက္သတဲ့ ဗ်ာ။
အင္း၊ ၿဂိဳဟ္ဆုိးကေတာ့ အေဖာ္အေပါင္းနဲ႕ ဝင္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလူဘာေၾကာင့္ ဒီလုိလုပ္ခ့တ
ဲ ယ္ ဆိုတာ ဒီေန႕အထိ က်ေနာ္
အေျဖရွာလို႕ မရေသးဘူးဗ်ာ။ တကယ္ဆုိ ကုမၸဏီမွာ အေႂကြးပူဆိုလို႕ ထူးထူးျခားျခား ရွိလွတယ္လည္း မဟုတ္၊
က်ေနာ္ ဘန္ေကာက္ကုိသြားတာလည္း ခဏတျဖဳတ္ေျပာလို႕ရတဲ့ ဆယ္ရက္ပါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလုိ႕ရတဲ့
အခ်က္ကေတာ့ စီကူးမားဟာ က်ေနာ္ လူရာဝင္ေနတာကို မရွဳစိမ့္ႏိုင္လြန္းလို႕ က်ေနာ္ကို သိကၡာက်ရာ က်ေၾကာင္း
တခ်က္တည္း ေနာက္ေကာက္က်ေအာင္ အလဲထုိးလိုက္တာ ဆုိတ့ဲ အခ်က္ပါပဲ။ ခန္႕မွန္းၾကည့္ရတာ က်ေနာ္
ေနာက္ေကာက္က်သြားရင္ က်ေနာ့္ေနရာကို သူဝင္ႏုိင္မယ္လုိ႕ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ပံုပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ သူ ဒီလုိ
လုပ္လုိက္တာဟာ ဘယ္ဘက္ကၾကည့္ၾကည့္ ဘာေကာင္းကြက္မွမရွိဘဲ၊ သူ႕ဘဝနစ္မြန္းဖို႕အတြက္ သူကိုယ္တုိင္
ေဖာ္လိုက္တ့ဲ ေဆးပါပဲ။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ။ သူနဲ႕က်ေနာ္ ကမၻာရန္ ျဖစ္လာေအာင္ ဖန္တီးခဲ့တ့ဲ လုပ္ရပ္တခုပါပဲ။

စီကူးမားၾကည့္ရတာ သူလုပ္လုိက္တ့ဲ အလုပ္ရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲကုိ မွန္မွန္

ကန္ကန္ ခန္႕မွန္းတတ္ပံုမရပါဘူး။ သူလုပ္တ့ဲ အလုပ္ဟာ မမွားဘူးဆုိတ့ဲ
မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ ခပ္ေအးေအးပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ မ်က္ကန္းတေစၧမေၾကာက္
ဆုိတာ ဒီေနရာမွာသံုးရမယ့္စကားပါပဲဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာျပည္
စီးပြားေရးေစ်းကြက္ရဲ႕ အထာကို သူသိတယ္ဆုိတာဟာ မူႀကိဳအဆင့္
ေလာက္ပဲ ရွိပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ စီးပြားေရးေလာကမွာ
ယံုၾကည္မႈဟာ အသက္တမွ်အေရးႀကီး ပါတယ္။ ယံုၾကည္မႈ ပ်က္ျပား
သြားရင္ ဘာအလုပ္မွ ဆက္လုပ္လုိ႕မရတတ္တာမ်ဳိးပါ။ ၿဂိဳလ္ဆိုး ဝင္ၿပီ
ေပါ့ဗ်ာ ။
မွန္ရာကို ေျပာရရင္ ဒီျပႆနာကုိ က်ေနာ္ဘယ္လုိရွင္းရမလဲ ဆိုတာ
က်ေနာ္ မသိေတာ့ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ ခင္ဗ်ား ေသခ်ာသိထားဖုိ႕က
က်ေနာ္ဟာ လူလည္ဆုိေပမဲ့ လူလိမ္စာရင္းမွာ မပါပါဘူး။ မ်က္ႏွာ
ေျပာင္ေျပာင္နဲ႕ လိမ္ရဲတ့စ
ဲ ာရင္းမွာ က်ေနာ္မပါပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း
စိတ္ကုိ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၿငိမ္ေအာင္ရင္း အေကာင္းဆံုးေျဖရွင္းႏိုင္မယ့္
နည္းလမ္းကုိ စဥ္းစားေနတုန္း သံုးရက္ေျမာက္တ့ေ
ဲ နမွာေတာ့

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 104

မနက္ကုိးနာရီ ေလာက္မွာ အန္တီဆယ့္ဆီက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ ဆက္တ့ဲ အေၾကာင္းကေတာ့ သူ႕ဘိလပ္ေျမေတြ

ကို ေဆာက္လုပ္ေရးဝန္ႀကီးက ဝယ္ဖုိ႕သေဘာတူလိုက္တာေၾကာင့္ သူ႕ဘိလပ္ေျမေတြကို ခ်က္ခ်င္းသယ္မယ္ ဆုိတ့ဲ
အေၾကာင္းပါပဲ။ ျပႆနာက စပါၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ဘိလပ္ေျမသယ္တ့က
ဲ ားေတြ မလႊတ္ပါနဲ႕ဦး။ က်ေနာ္ ရွင္းျပစရာ
ရွိလို႕၊ အန္တီဆယ့္အိမ္ကုိ က်ေနာ္ အခုခ်က္ခ်င္း လာခဲ့ပါမယ္ ဆုိတာေတာင္ ေဆးမမီေတာ့ပါဘူး။ အန္တီဆယ္က
မင္းရွင္းျပတာေနာက္မွ ရွင္းျပေတာ့၊ အခုပဲ ဘိလပ္ေျမ သယ္မ့က
ဲ ားေတြ လႊတ္လိုက္ၿပီတဗ
့ဲ ်ာ။ ဂုိေဒါင္လိပ္စာလား၊
သိတာေပါ့ဗ်ာ။ အခု ျပန္သယ္မယ့္ကားေတြဟာ ဘိလပ္ေျမလာပို႕တုန္းက ကားေတြပဲေလ။

မနက္ဆယ္နာရီေလာက္ အန္တီဆယ့္အိမ္ေရာက္သြားေတာ့ အန္တီဆယ္ဟာ ဘိလပ္ေျမေတြ ေရာင္းထားၿပီးေၾကာင္း၊

ဘန္ေကာက္သြားေနတဲ့ ရက္ေတြမွာ ေရာင္းလိုက္တ့အ
ဲ ေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းစံုကုိ သိၿပီးေနပါၿပီ။ ဘိလပ္ေျမ
သြားသယ္တ့ဲ သူ႕မန္ေနဂ်ာက သတင္းပုိ႕ထားၿပီ ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း အိမ္ထဲဝင္လုိက္ေရာ အညာသူအန္တီဆယ္ရဲ႕
မ်က္ႏွာဟာ ေဒါသျဖစ္တာထက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ အေတာ္သိသာပါတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိလည္း ျမင္ေရာ
အန္တီဆယ္က ... မင္းကြာ၊ မင္းဒီလုိလုပ္လိမ့္လုိ႕ ငါ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ခ့ဘ
ဲ ူး တဲ့။ ႏိုင္ငံေက်ာ္လူလည္ႀကီး
က်ေနာ္လည္း ဘာစကားေျပာရမွန္းကုိ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ေခါင္းကို ငိုက္စုိက္ခ်ၿပီး ဒီကိစၥကို ရက္ပုိင္းအတြင္း က်ေနာ္
ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းေပးပါ့မယ္ဆုိတ့က
ဲ တိနဲ႕ က်ေနာ္ ျပန္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈ
မွန္သမွ် သဲထဲေရသြန္ဘဝေရာက္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ဂယက္မ်ဳိးစံုကိုလည္း က်ေနာ္ မွန္းဆ
လို႕ ရသြားပါၿပီ။
က်ေနာ္ထင္ထားတ့ဲအတုိင္းပါပဲ။ ေနာက္တေန႕မွာ အန္တီဆယ္ဟာ က်ေနာ္တုိ႕ ဘိလပ္ေျမ ျပႆနာကုိ ေရႊကမၻာ
ဦးလွၾကည္ကုိ အသိေပးလုိက္ပါေတာ့တယ္။ ဘိလပ္ေျမအိတ္ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႕ အန္တီဆယ့္အိမ္မွာ အန္ကယ္
ဦးလွၾကည္၊ စီကူးမားနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ဆံုၾကတ့ဲအခါ အန္ကယ္ဦးလွၾကည္ဟာ ဒီလုိကိစၥမ်ဳိးျဖစ္ခ့တ
ဲ ယ္ဆုိတာ မယံုၾကည္
ႏိုင္တ့ဲ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ပါပဲဗ်ာ။ ဒီျပႆနာဟာ က်ေနာ္ လံုးဝမသိဘဲ ျဖစ္သြားရတဲ့ ကိစၥပါလုိ႕ လူအမ်ားေရွ႕မွာ ဖြင့္ဟ
ေနလို႕ ၿပီးမယ့္ကိစၥမဟုတ္သလို အဲသလုိ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ဳိးလည္း ေပးခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း
ဘယ္လိုစကားလံုးမ်ဳိးနဲ႕မွ မေျဖရွင္းတတ္ေတာ့တာေၾကာင့္ အန္ကယ္ဦးလွၾကည္ေရးေပးသမွ် စာခ်ဳပ္ေတြမွာ
လက္မွတ္ ထိုးေပးလုိက္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။
ဘိလပ္ေျမဘုိးရွင္းေပးလုိက္ရင္ ကိစၥရွင္းသြားမယ္လို႕ ခင္ဗ်ား ထင္ေနမွာေပါ့။ မရွင္းဘူးဗ်။ က်ေေနာ္နဲ႕
အန္တီဆယ့္ကိစၥဟာ အမ်ဳိသမီးစီးပြားေရးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားအသင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဂယက္႐ုိက္သြားတယ္။
အဲဒီဂယက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဒီကိစၥျဖစ္ၿပီး
တပတ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို က်ေနာ္ ယတိျပတ္ခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာ
အမ်ဳိးသမီး စီးပြားေရးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားအသင္းက တာဝန္ယူတည္ေဆာက္ေနတဲ့ MWEA TOWER စီမံကိန္းကေန
အၿပီးတုိင္ ႏွဳတ္ထြက္လို္က္ဖုိ႕ပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ႏွဳတ္ထြက္ဖုိ႕ ဘယ္သူကမွ ဖိအားမေပးပါဘူး။ က်ေနာ့္ကုိ ဖိအားေပးလုိ႕လည္း မရပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ အဲဒီစီမံကိန္းမွာ လူတကာဝိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ သံသယ မ်က္လံုးေတြၾကားမွာ အလုပ္ဆက္လုပ္ဖုိ႕ဆုိတာ
မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လုပ္ခ်င္ စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။

ေအးဗ်ာ။ အ႐ုိးသားဆံုးေျပာရရင္ ျမန္မာျပည္စီးပြားေရးေလာကမွာ လက္ေျဖာင့္ေသနတ္သမား တေယာက္လုိ

က်င္လည္ခ့ရ
ဲ တဲ့ က်ေနာ့္ ဘဝကို က်ေနာ္ၿငီးေငြ႕လွပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ ကုိယ္စြမ္းကုိယ္စနဲ႕ ေအးေဆးတည္ျငိမ္စြာ
လုပ္ကုိင္ႏုိင္မယ့္ လမ္းေၾကာင္းတခုေပၚေရာက္ေအာင္ က်ေနာ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႐ုန္းကန္ခ့ရ
ဲ ပါတယ္။ အခုေတာ့
စီးပြားေရးေလာကမွာ ရွိတ့လ
ဲ ူေတြရဲ႕ ယံုၾကည္အားထားမႈ ရလာေအာင္ အပတ္တကုပ္အားထုတ္ခ့တ
ဲ ာေတြဟာ
႐ုတ္ျခည္း ၿပိဳလဲ ပ်က္စီးရေတာ့မယ့္ အေျခအေနကို ဆုိက္လာေနပါၿပီ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 105

က်ေနာ္ဟာ ျပတ္သားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းတခုကုိ ေရြးခ်ယ္ရပါေတာ့

တယ္။ ကုမၸဏီဒါ႐ုိက္တာအဖြဲ႕ အေရးေပၚအစည္းအေဝးတခု ခ်က္ခ်င္း
ေခၚလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႕က ဒါ႐ုိက္တာအဖြဲ႕ဝင္အားလံုး မ်က္ႏွာစံုညီ
ရွိေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က အန္တီဆယ့္ ဘိလပ္ေျမအိတ္ျပႆနာကို ရွင္း
ျပၿပီး ကုမၸဏီဟာ သိကၡာတျပားသားမွ မရွိေတာ့ေအာင္ က်ဆင္းေနၿပီ
မုိ႕ ဒါ႐ုိက္တာအဖြဲ႕ဝင္ေတြအေနနဲ႕ က်ေနာ္ ခ်ျပတဲ့ လမ္းႏွစ္သြယ္
အနက္ တခုခုကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ေရြးခ်ယ္ၾကဖုိ႕ ေတာင္းဆုိရပါ
ေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ ခ်ျပတဲ့ လမ္းႏွစ္သြယ္ကေတာ့ ... (၁) ဒီကုမၸဏီ
ကေန က်ေနာ္ တျပားတခ်ပ္မွ အက်ဳိးခံစားခြင့္မယူေတာ့ဘဲ ႏွဳတ္ထြက္
မယ္။ ကုမၸဏီရဲ႕ ေကာင္းေမြဆုိးေမြ အားလံုးကုိ က်န္ရစ္တ့ဲ ဒါ႐ုိက္တာ
အဖြဲ႕ဝင္ေတြက လက္ခံ ေျဖရွင္းပါ။(၂) ဒါမွမဟုတ္ လက္ရွိ ဒါ႐ုိက္တာ
အဖြဲ႕ဝင္အားလံုး ဘာအက်ဳိးအျမတ္မွ လက္မခံေတာ့ဘဲ ႏွဳတ္ထြက္
ေပးၾကပါ။ ကုမၸဏီရဲ႕ ေကာင္းေမြ ဆုိးေမြအားလံုးကုိ က်ေနာ္ တာဝန္ယူ
ေျဖရွင္းမယ္ ... ဆုိတာပါပဲ ။
ဒါ႐ုိက္တာအဖြဲ႕ဝင္ေတြအားလံုး တုတ္တုတ္ေတာင္ မလွဳပ္ေတာ့ပါဘူး။ ခင္ဗ်ား စိတ္ထဲမွာ က်ေနာ္ ရမ္းကားလြန္းတယ္
လို႕ ထင္ႏိုင္စရာ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီျပႆနာ ေပၚလာရတာဟာ စီကူးမားတေယာက္တည္းရဲ႕ လက္ခ်က္
မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ကြယ္က မသိမသာ အားေပး အားေျမႇာက္လုပ္ေနတဲ့ အေပါင္းအပါေတြ ရွိေနႏိုင္တာေၾကာင့္၊
က်ေနာ့္ကို ဒုကၡလည္းေပးခ်င္၊ ေပးလည္းမေပးတတ္လို႕ ကိုယ့္ရွဴးကိုယ္ပတ္ျဖစ္ကုန္ၾကတဲ့ ဒါ႐ုိက္တာအဖြဲ႕ဝင္ေတြကိုပါ
စိန္ေခၚ လုိက္ျခင္းပါပဲ ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ့္တုိ႕ကုမၸဏီရ႕ဲ ပိုင္ဆုိင္မႈအားလုံးနီးပါးဟာ MWEA စီမံကိန္း အတြက္

မူလအေဆာက္အဦးေဟာင္း ကေန ေျပာင္းေရႊ႕ရတဲ့ ႐ံုးေတြအတြက္ ယာယီ အစားထုိးအေဆာက္အဦးေတြ ဦးဝိစာရ
အိမ္ရာ ေနာက္ဘက္မွာ ေဆာက္ေပးထားတဲ့ လုပ္ငန္းေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ကုမၸဏီ
လက္က်န္ေငြ တျပားမွ မရွိဘဲ ဒီအထုပ္ရွဳပ္ႀကီးကို တာဝန္ယူေျဖရွင္းႏိုင္တ့ဲ သူရဲေကာင္း ေပၚမလာဘူး ဆုိပါေတာ့။
က်ေနာ္ကလည္း ခပ္ျပတ္ျပတ္ပါပဲ။ အားလံုး ထြက္ရင္ထြက္၊ မထြက္ရင္ က်ေနာ္ထြက္မယ္ ဆုိၿပီး အေခ်အတင္ ျဖစ္ေန
ခ်ိန္မွာ လူတတ္ႀကီး မစၥတာ စီကူးမားဟာ ေနာက္ဆံုးေပၚလက္နက္ဆန္း တခုကို ထုတ္သံုးလုိက္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီလက္နက္ကေတာ့ အစည္းအေဝးခန္းထဲမွာ ေယာက်ာ္းရင့္မႀကီးတန္မ့ဲ ႏွပ္ေခ်းတရွဳံ႕ရွဳံ႕နဲ႕ ငိုခ်လုိက္တာပါပဲဗ်ာ။

အျပင္ပန္းအျမင္အရ က်ေနာ္ဟာ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္သူ၊ ျပတ္သားသူ ၊ရက္စက္သူအျဖစ္ ျမင္ေကာင္း ျမင္ႏိုင္ေပမဲ့

က်ေနာ့္အတြင္း စိတ္ဟာ ေပ်ာ့ညံ့တယ္ဆိုရပါမယ္။ ေဘးလူေတြ အျမင္မွာ က်ေနာ့္ကို ခံႏိုင္ရည္ေကာင္းလြန္းသူလုိ႕
ျမင္ေပမဲ့ လူေတြမျမင္ရာမွာ ခံစားေၾကကြဲေနတတ္တ့ဲ သူမ်ဳိးပါ။ မင္းဘာလဲ ငါဘာလဲ ဆုိတ့ဲ ပြဲမ်ဳိးမွာ ရင္ေကာ့ၿပီး
အသက္စြန္႕ရဲတ့ဲ က်ေနာ္ဟာ တဖက္သူ မ်က္ရည္က်ၿပီး ေတာင္းပန္တုိးလွ်ဳိးတာကုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိသူမဟုတ္ျပန္ပါဘူး။
က်ေနာ့္ေဒါသဟာ စီကူးမားမ်က္ရည္ေၾကာင့္ ႐ုတ္ျခည္းေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒါ႐ုိက္တာ
အဖြဲ႕ဝင္ေတြ ပုိေနျမဲ က်ားေနျမဲ အတုိင္းထားၿပီး ကုမၸဏီတခုလံုးကို က်ေနာ့္ စိတ္ႀကိဳက္ စီမံဖန္တီးႏုိင္ေၾကာင္း
တညီတညြတ္တည္း သေဘာတူၾကၿပီး အစည္း အေဝးကို ႐ုပ္သိမ္းလုိက္ရပါေတာ့တယ္။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 106

႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ အဲဒီေန႕က ပြဲဟာ က်ေနာ္ အႏိုင္ရလုိက္တယ္ လို႕

ထင္စရာရွိေပမဲ့ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ရန္သူကုိ ရန္သူလုိ သတ္မွတ္ၿပီး
ေႁမြငယ္၊ မီးေသးအၾကြင္းအက်န္ ခ်န္မထားေကာင္းဘူးဆိုတ့ဲ ေလာကနီတိ
ကုိ က်ေနာ္မလုိက္နာခဲ့တ့အ
ဲ တြက္ ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း
ႀကီး အထိနာခဲ့ရပါတယ္။ ရာဇဝင္နဲ႕ခ်ီၿပီး ေျပာရရင္ ကမၻာေက်ာ္ စစ္သူႀကီး
ဟန္နီေဗာ မွားခဲ့တ့ဲ အမွားမ်ဳိးေပါ့ ဗ်ာ။ ဟန္နီေဗာဟာ ေရာမကို သိမ္းဖုိ႕
အဲ့လ္ပ္ေတာင္တန္းႀကီးကုိေတာင္ ဂႏၲဝင္ေျမာက္ စစ္ခ်ီနည္းေတြနဲ႕ ျဖတ္
ေက်ာ္ၿပီး ေရာမ နယ္စန
ြ ္နယ္ဖ်ားေတြကုိ သံုးႏွစ္သံုးမိုး တစခ်င္း အမွည့္ေႁခြ
ေႁခြြထား ႏိုင္ခ့သ
ဲ တဲ့ဗ်ာ။ ဟန္နီေဗာဟာ သူ႕ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ နဂါးပတ္
စစ္ဆင္နည္း နဲ႕ အင္အားခ်င္း အဆမတန္ကာြ ျခားတဲ့ ေရာမစစ္တပ္ ကုိ
အႏိုင္ရလုိက္ခ်ိန္မွာ ေသာင္းဂဏန္းနဲ႕ခ်ီရွိေနတဲ့ႏွစ္ဘက္စစ္သည္ ေတြရဲ႕
အေလာင္းေတြၾကားက ေတာင္ကမူေလးေပၚကေန ေရာမ ၿမိဳ႕ႀကီး ဆီကုိ
လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ငူငူႀကီး ရပ္ေနခဲ့သတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူ႕ညီ
မဟာေဗာက အကိုျဖစ္သူ ဟန္နီေဗာကို အကုိ ဒီအခ်ိန္ဟာ ေရာမကုိ အၿပီးတုိင္ ဝင္သိမ္းဖုိ႕ အေကာင္းဆံုး
အခ်ိန္ပါပဲလုိ႕ ဆုိတ့အ
ဲ ခါ ဟန္နီေဗာက ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ ခပ္မဆိတ္ေနတာေၾကာင့္ မဟာေဗာဟာ သူ႕အကုိကုိ
စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႕ စကားတခြန္း ေျပာလုိက္သတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီ စကား ကေတာ့ “ငါ့အကိုဟာ ေအာင္ပြဲကုိ ဘယ္လုိရေအာင္
တုိက္ရမယ္ဆုိတာ သူမတူေအာင္ သိေပမဲ့ ေအာင္ပြဲရဲ႕ အသီးအပြင့္ကုိ မခံစားတတ္ေယာင္တကား” တဲ့ဗ်ာ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဟန္နီေဗာဟာ ေရာမစစ္တပ္ႀကီးကို အႀကီးအက်ယ္ရွဳံးၿပီး အီရတ္ႏိုင္ငံဘက္ကို ဆယ့္ကုိးႏွစ္ေလာက္
တိမ္းေရွာင္ေနရာက ေရာမေထာက္လွမ္းေရးေတြ သိသြားလို႕ ဖမ္းဖုိ႕အလာမွာ အဆိပ္ေသာက္ေသလုိက္ရတဲ့
ဘဝမ်ဳိးနဲ႕ ၾကံဳသြားခဲ့ရရွာသတဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း စီကူးမားနဲ႕ ေနာက္လုိက္ေတြကုိ အၿပီးေခ်မႈန္းသင့္ပါလ်က္
တြန္႕ဆုတ္ေတြေဝခဲ့မႈေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ဒုကၡလွလွ ၾကံဳခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။
ဒါေတြဟာ ေနာက္ပုိင္းမွာ ထင္ရွားလာပါလိမ့္မယ္။ ဇာတ္လမ္းကို ဆုံးေအာင္သာ နားေထာင္ပါေတာ့ဗ်ာ။

ဒါ႐ုိက္တာအဖြဲ႕ အစည္းအေဝးလည္းၿပီးေရာ ေနာက္ေန႕မွာ က်ေနာ္ အန္ကယ္ဦးလွၾကည္နဲ႕ သြားေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။

အန္တီဆယ့္ကုိ က်ေနာ္တုိ႕ေပးရန္ရွိတ့ဲ ဘိလပ္ေျမဘုိးေတြကုိ MWEA TOWER စီမံကိန္းမွာ က်ေနာ္တို႕ ကုမၸဏီ
စုိက္ထုတ္ကုန္က်ထားတဲ့ ေငြေၾကးေတြနဲ႕ ခုႏွိမ္ၿပီး ေပးႏိုင္ဖုိ႕အတြက္ အဲဒီစီမံကိန္း အစုရွယ္ယာစာရင္းကေန
က်ေနာ္တုိ႕ ကုမၸဏီ ႏွဳတ္ထြက္ေပးေၾကာင္းေျပာလုိက္ေတာ့ အန္ကယ္ဦးလွၾကည္ဟာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထိခို္က္သြားပံု
ရပါတယ္။ သူ႕မ်က္မွန္ကုိေက်ာ္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ က႐ုဏာသက္တ့ဲ မ်က္လံုးေတြနဲ႕ ၾကည့္ေနပါတယ္။
အတိုခ်ဳပ္ရရင္ MWEA TOWER နဲ႕ပတ္သက္တ့ဲ ေငြစာရင္းေတြနဲ႕ ကိုညန
ြ ္႕ဝင္းေလး ဆြထ
ဲ ားတဲ့ အေဆာက္အဦး
ဒီဇုိင္းပုံစံေတြကို အန္ကယ္ဦးလွၾကည္လက္ထဲကို အပ္ခ့ပ ဲ ခါ လုပ္ငန္း ပုိအဆင္ေျပ
ဲ ါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ မရွိေတာ့တ့အ
ပါေစေတာ့ဆုိၿပီး က်ေနာ့္လက္စြဲ စာရင္းကုိင္ ဦးေသာင္းထုိ္က္ဆိုတ့ဲ ပုဂၢိဳလ္ကုိပါ ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး အဲဒီစီမံကိန္းကေန
အၿပီးအပုိင္ ႏွဳတ္ထြက္လုိ္က္ပါေတာ့တယ္။

ေၾသာ္၊ ဒီလုိ အျဖစ္မ်ဳိးေတြေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ေဆာက္လုပ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနက ကိုစိန္ေသာင္း ဆုိတ့ဲ မိတ္ေဆြ

တေယာက္က က်ေနာ့္အျဖစ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး “ကိုသက္ခုိင္ရာ၊ ခင္ဗ်ားဘဝဟာ ငွက္ခါးပ်ံသလို၊ ေခါက္လွ်ာငွက္
ပ်ံသလိုပါပဲလား” လို႕ မွတ္ခ်က္ခ်ဖူးသဗ်ာ။ ငွက္ခါးနဲ႕ ေခါက္လွ်ာငွက္ ဘယ္လိုပ်ံတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ေသခ်ာ
မျမင္ဖူးေပမဲ့ အဲဒီငွက္ေတြဟာ ဟုိး အျမင့္ဆုံးမွာ ပ်ံလိုက္၊ ေဒါင္လုိက္ထုိးဆင္းၿပီး ေအာက္ဆုံးမွာ ပ်ံလုိက္ လုပ္တတ္တ့ဲ
ငွက္မ်ဳိး ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 107

ေတာ္ေတာ္ေသာကႀကီးရတဲ့ကာလေတြပါပဲဗ်ာ။ လုပ္ငန္းလႊဲေျပာင္းတာဟာ တေန႕တရက္တည္းလုပ္လုိ႕ ရတဲ့ကိစၥ

မဟုတ္ေလေတာ့ အစုရွယ္ယာဝင္အျဖစ္က ႏွဳတ္ထြက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာလည္း သုံးလေလာက္နီးပါး အန္ကယ္
ဦးလွၾကည္ရဲ႕ ႐ံုးခန္းကုိ မ်က္ႏွာပူပူနဲ႕ ဝင္ထြက္ေနရျပန္ပါတယ္။
ဲ ိတ္၊ ခံျပင္းနာက်ည္းစိတ္ေတြေၾကာင့္ သံုးလဝန္းက်င္
အမွန္ေျပာရရင္ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ခံစားရပါတယ္။ ရွက္တ့စ
ေလာက္ စိတ္ေလၿပီး ႏွဳတ္ခမ္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြေတာင္ မရိတ္ဘဲထားလုိ႕ အျမဲတမ္းေက်ာ့ေနေအာင္ေနတတ္တ့ဲ
က်ေနာ့္ ပံုစံဟာ ညႇင္းသုိးသုိးနဲ႕ အပူသည္႐ုပ္ ေပါက္လာပါေတာ့တယ္။

ေၾသာ္၊ စိတ္ဒုကၡေရာက္ရတဲ့ အခါမို႕ ငယ္ငယ္တုန္းက

က်ေနာ္ ေသာကၾကံဳရတဲ့အခါ အေမ က်ေနာ့္ကုိ အားေပး
တာကို သတိရမိတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေျခာက္တန္း
ေက်ာင္းသား ေလာက္တုန္းကေပါ့။ စာအုပ္ဆိုင္က
စာအုပ္တအုပ္ ငွားဖတ္ရာကေန စာအုပ္က ေရတိုင္ကီထဲ
ျပဳတ္က်ၿပီး စုတ္ျပဲကုန္တာေၾကာင့္ ေလ်ာ္ရမယ့္
အေျခအေနျဖစ္လာေရာဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္က စာအုပ္
တန္ဘုိးက ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလာက္ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္
ၾကံရာမရတာနဲ႕ ေက်ာင္းကအျပန္ အေမခူးထားတဲ့
ထမင္းကုိ မစားႏုိင္ဘဲ ေစာင္ ေခါင္းၿမီးျခံဳၿပီး အိပ္ေန
လိုက္ေတာ့ အေမက က်ေနာ့္ကုိ ငါ့သား ေနမေကာင္း
ဘူးလားတဲ့။ အေမေလးငါးႀကိမ္ ေမးမွ က်ေနာ္က စာအုပ္
အငွားဆုိင္က စာအုပ္ေရစုိလုိ႕ ျပန္ေလ်ာ္ရမယ့္ကိစၥကို အေမ့ကုိ ေျပာျပေတာ့ အေမက အားရပါးရ ရယ္ၿပီး အမေလး
ငါ့သားရယ္၊ ဒီကိစၥကုိ အေမ ရွင္းေပးမွာေပါ့ တဲ့။ ေနာက္ၿပီး မွတ္မွတ္ရရ စကားတခြန္း ေျပာေသးတယ္။ ငါ့သား
ေလာကႀကီးမွာ သိပ္ၿပီး ပူပင္ေသာက မမ်ားပါနဲ႕၊ ပါးရာက ေပါက္ထြက္သြားလိမ့္မယ္။ ဘယ္ေသာအခါမွ စိတ္ဓာတ္
မက်ပါနဲ႕ တဲ့ဗ်ာ။
ေနာက္ပုိင္း အိမ္ေထာင္က်ၿပီးတဲ့အခါမွာလည္း က်ေနာ္ စိတ္ညစ္ညဴးစရာ အႀကီးအက်ယ္ၾကံဳရတဲ့ အခါတိုင္း အေမ့ဆီ
ခဏခဏ သြားေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေသာကကင္းေဝးေနႏိုင္ေရးအတြက္ က်ေနာ္ဖတ္မွတ္ေလ့လာဖူးတဲ့
စာအုပ္ေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ခက္တာက က်ေနာ့္တရားကို က်ေနာ္မက်ဘူးဗ်။ အေမဟာ
ပညာသာ မတတ္တယ္၊ ေလာကႀကီးကုိ ရွဳျမင္ရာမွာ ႐ုိးရွင္းလြန္းလုိ႕ အေမ့တရား၊ အေမ့ရဲ႕ ေလာကအျမင္ကုိ အေမ့
အရိပ္ အာဝါသေအာက္မွာ အေမေျဖသိမ့္တ့ဲ အသံကုိ ၾကားခ်င္လြန္းလုိ႕ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္က စာေတြလည္း အမ်ားႀကီး
ဖတ္၊ ေတြးတဲ့အေတြးကလည္း သိပ္ဉာဏ္မ်ားတဲ့ေကာင္ ဆုိေတာ့ ကိုယ့္တရား ကုိယ္မက်တာ ဆန္းလွတယ္ေတာ့
မဟုတ္ပါဘူးေလ။ အခုေတာ့ အေမ့ဆီ သြားရေအာင္ အေမလည္း မရွိရွာေတာ့တာေၾကာင့္ စိတ္ေသာက ပုိေရာက္
သလုိပဲဗ်ာ။

အန္ကယ္ဦးလွၾကည္ဟာ က်ေနာ္စိတ္ဆင္းရဲျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ေနတာကို မျမင္ရက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ တေန႔မွာ ညေန

႐ံုးဆင္းခ်ိန္ သူ႕႐ံုးခန္းကိုလာခဲ့ဖုိ႕ ဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး က်ေနာ့္ေသာက ေျပရာေျပေၾကာင္း တရားေရေအး တိုက္ေကၽြး
ပါေတာ့တယ္။ သူေဟာတဲ့ တရားက သူ႕ဘဝ အေၾကာင္းရယ္၊ ပုံျပင္ေလးတပုဒ္ရယ္ ပါသဗ်ာ။ သူ႕တရားဟာ
႐ုိး႐ိုးေလး ဆုိေပမဲ့ က်ေနာ္ႏွစ္ၿခိဳက္လြန္းတာေၾကာင့္ အခုထက္ထိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။
ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္ ၁၉၇၇-၇၈ ပတ္ဝန္းက်င္က အန္ကယ္ဦးလွၾကည္ဟာ မဂုိလမ္းက ေရႊေစ်းကြက္မွာ
အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေနခဲ့သတဲ့ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစုိးရက စီးပြားေရးကုိ ႏို္င္ေအာင္ မထိန္းခ်ဳပ္တတ္ေလေတာ့

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 108

နာမည္ႀကီး ကုန္သည္မွန္သမွ် ဇူဇကာစစ္ဆင္ေရးဆုိၿပီး ဖမ္းပါေလေရာတဲ့ဗ်ာ။ ဇူဇကာစစ္ဆင္ေရးထဲမွာ

အန္ကယ္ဦးလွၾကည္ပါ ပါသြားေရာတဲ့ဗ်။ အစုိးရက ဖမ္းမဲ့သာဖမ္းတယ္၊ စြဲတင္စရာ ပုဒ္မရွာမရေလေတာ့ ဦးလွၾကည္
လက္ဝယ္မွာေရနံဆီတပံုးေတြ႕တဲ့အမႈနဲ႕တရားစြဲခံရသတဲ့။ တသက္နဲ႕တကုိယ္ အခ်ဳပ္တို႕၊ ေထာင္တုိ႕အိပ္မက္ေတာင္
မမက္ဖူးတဲ့ အန္ကယ္ဟာ နာမည္ႀကီးေရႊကုန္သည္ဘဝကေန ေထာင္ထဲေရာက္သြားရတာေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္
အႀကီးအက်ယ္က်ၿပီး ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ခ့ရ
ဲ သတဲ့။ မွတ္မွတ္ရရ ေနာက္ဆံုးေန႕ အမိန္႕ခ်မယ့္ရက္မွာ အန္ကယ္
ဦးလွၾကည္ဟာ ရာဘာဖိနပ္စုတ္ေလးတရံကုိ ဖင္ခုထုိင္ရင္း တရားသူႀကီးရဲ႕အမိန္႕ကို နားေထာင္လုိက္ေတာ့ ျပစ္မႈ
ထင္ရွားတဲ့အတြက္ ေထာင္ဒဏ္ (၇)ႏွစ္ အခ်ခံရေရာတဲ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႕ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ အက်ဥ္းသားဘဝနဲ႕
ရွိေနတုန္း ဘဝတူအက်ဥ္းသား ကုလားအဘုိးႀကီးတေယာက္က သူ႕ကုိ ေလာကႀကီးမွာ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း
အေကာင္းခ်ည္းပဲ မွတ္ပါလို႕ သင္ခန္းစာယူထုိက္တ့ဲ ပံုျပင္တပုဒ္ ေျပာျပၿပီး သူ႕ေသာကကုိ ေျပေစခဲ့သတဲ့ဗ်ာ။
“ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက တုိင္းျပည္တျပည္မွာ ေတာလိုက္
ဝါသနာ အင္မတန္ႀကီးတဲ့ ဘုရင္ႀကီးတပါးရွိသတဲ့။ အဲဒီ
ဘုရင္ရဲ႕ သက္ေတာ္ရွည္အမတ္ႀကီးေတြထဲမွာ ျဖစ္လာ
သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲလုိ႕ ခံယူထားတဲ့
အမတ္ႀကီး တပါးလည္း ရွိသတဲ့ဗ်ာ။
တေန႕ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ ေတာလည္သြားရာက
သားေကာင္နဲ႕ အနီးကပ္ ေတြ႕ၿပီး အဲဒီသားေကာင္ကုိ
သံလ်က္န႕ဲ သတ္မဟဲ့ ဆုိတ့စ
ဲ ိတ္နဲ႕ လက္ထဲကသံလ်က္
ကုိ အလ်င္စလို ခၽြတ္လိုက္တာ သူ႕သံလ်က္နဲ႕ပဲ
သူ႕လက္ညဳႇ ိးတေခ်ာင္းကုိ တိကနဲေနေအာင္ ျဖတ္မိပါေလေရာတဲ့။ အဲဒီအခါ ဘုရင္ႀကီးဟာ လက္ညႇဳိးျပတ္ရတဲ့
ဒုကၡအျပင္၊ လက္ညႇိဳးျပတ္တာကို အတိတ္နိမိတ္ေကာက္ၿပီး ေရွ႕ဆက္ျဖစ္လာမယ့္ၾကမၼာဆုိးေတြအတြက္ပါ ေတြးေတာ
ပူပင္လာပါသတဲ့ ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ သူ႕ပညာရွိအမတ္ေတြကို ဆင့္ေခၚစည္းေဝးၿပီး သူ႕လက္ညႇဳိး ျပတ္ရျခင္းရဲ႕
ေနာက္ဆက္တြဲ အတိတ္နမိတက
္ ုိ ေကာက္ေစတဲ့အခါ အျခားေသာ အမတ္မ်ားက အဓိပၸာယ္ အယူအဆအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕
ေရွ႕ဆက္ျဖစ္လတၱံ႕ေသာ ကံၾကမၼာမ်ဳိးစံုကို ေလွ်ာက္တင္ၾကေပမဲ့ ေစာေစာကေျပာခဲ့တ့ဲ အမတ္ႀကီးကေတာ့ သူ႕ထံုးစံ
အတုိင္း ဘုရင္ႀကီးလက္ညႇဳိးျပတ္ရျခင္းဟာေကာင္းဖုိ႕ျဖစ္လာတာပါလို႕ ေလွ်ာက္တင္သတဲ့ဗ်ာ။ အဲသလုိ ေလွ်ာက္တင္
တာကုိလည္းၾကားေရာ ဘုရင္ႀကီးဟာ ေဒါသူပုန္ထၿပီး ေကာင္းဖို႕ျဖစ္လာတယ္လို႕ မွတ္ခ်င္လွတ့ဲ အမတ္ႀကီးကုိ
ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ေစသတဲ့ဗ်ာ။
သိပ္ကာလမၾကာခင္မွာပဲ ဘုရင္ႀကီးဟာ သူ႕ဝါသနာကို မစြန္႕လႊတ္ႏို္င္တာေၾကာင့္ ေတာကစားထြက္ျပန္တ့အ
ဲ ခါ
တေယာက္တည္း မ်က္ေစ့လည္လမ္းမွားၿပီး ဘီလူးေစာင့္တ့ဲ သစ္ပင္တပင္အရိပ္မွာ အပန္းေျဖလုိက္မိသတဲ့။ အဲဒီအခါ
သစ္ပင္ေစာင့္တ့ဲ ဘီလူးက ဝုန္းဆုိ ေပၚလာၿပီး သူ႕အရိပ္မွာလာခိုသူကို သူစားခြင့္ရွိအတြက္ ဘုရင္ႀကီးကုိ စားမယ္
လုပ္ေရာတဲ့ဗ်ာ။
ဘုရင္ႀကီးဟာ သူဟာျပည့္ရွင္မင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ အေပးအယူလုပ္ေပမဲ့ ဘီလူးက နားမဝင္ဘဲ
ဘုရင္ႀကီးကို သတ္စားဖုိ႕ျပင္ဆင္ပါေလေရာတဲ့။ ဘုရင္ႀကီးလည္း ဒီတခါေတာ့ အယူခံမရွိဘဲ ကိုယ္က်ဳိးေတာ့နည္းပါၿပီ
ဆုိၿပီး၊ ဘီလူးစားမယ့္အခ်ိန္ကုိ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ရင္း ရင္တမမနဲ႕ ေစာင့္ေနရေတာ့သတဲ့ဗ်။ ဘုရင္ႀကီးကုိ စားအံ့ဆဲဆဲ
ဘီလူးဟာ ခ်က္ခ်င္းမစားေသးဘဲ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႕ကုိ ေလွ်ာက္စစ္ေဆးေနရာက ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ လက္ညႇဳိး
တေခ်ာင္း ျပတ္ေနတာလည္းေတြ႕ေရာ ဟာ၊ လက္စသတ္ေတာ့ မင္းက ဒုကၡိတပဲ၊ ဒါဆုိ အထက္အမိန္႕အရ ငါဟာ
ဒုကၡိတကုိ စားခြင့္မရွိဘူး ဆိုၿပီး ဘုရင္ႀကီးကုိ လႊြတ္လိုက္ေရာတဲ့ဗ်ာ။
ဒီေတာ့မွ ဘုရင္ႀကီးဟာ သူ႕ပညာရွိအမတ္ႀကီး ေျပာတဲ့ ေကာင္းဖုိ႕ျဖစ္လာတယ္ မွတ္ပါဆုိတ့ဲ ေလွ်ာက္တင္ခ်က္ကို
သတိရၿပီး အမတ္ႀကီးကုိ အက်ဥ္းခ်ထားရာကေန ျပန္ထုတ္ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ သူေကာင္းျပဳတာနဲ႕ ဇာတ္လမ္းဆံုးေရာ
ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 109

သူ႕တရားေၾကာင့္ က်ေနာ္ စိတ္သက္ရာရခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဟာလည္း သူ႕တရားေၾကာင့္ဆုိတာထက္ သူ႕ေစတနာ

ေၾကာင့္ သက္သာရာရခဲ့တယ္ဆုိရင္ ပုိမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဆုိလုိတာက ျဖစ္ခ့တ
ဲ ့က
ဲ ိစၥမွာ က်ေနာ္ အမွန္တကယ္ ဘယ္လုိ
ခံစားရတယ္ ဆိုတာ သူသိတယ္ ဆုိတ့ဲ အခ်က္ကုိ က်ေနာ္ ေက်နပ္မိျခင္းပါပဲ။
အခ်ိန္အၾကာႀကီး စိတ္ေလေနလို႕ မျဖစ္ျပန္တာေၾကာင့္ အလုပ္ေတြဘက္ကုိ ေျခဦးလွည့္ရျပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့
ကံၾကမၼာ (သုိ႕မဟုတ္) ဘုရားသခင္ဟာ က်ေနာ့္ကုိ ဆုလာဘ္ေတြ ဖန္တီးေပးထားဟန္တူပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ
ဆုလာဘ္ေတြဟာ က်ေနာ့္ လံု႕လဝီရိယ၊ ေသြး၊ ေခၽြးနဲ႕ မထိေတြ႕ေသးသေရြ႕ အသက္ဝင္မလာတတ္တာေတာ့
အံ့ၾသစြာ ေတြ႕ရွိရပါတယ္။
MWEA YOWER စီမံကိန္းက က်ေနာ္ ႏွဳတ္ထြက္ၿပီး ေလးလေလာက္အၾကာမွာ လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္ အစုိးရမူလတန္းေက်ာင္း
အမွတ္-၂ ကုိ ၿဖိဳဖ်က္ၿပီး ရွစ္ခန္းတြဲေျခာက္ထပ္ ေဆာက္ဖို႕ အိုးအိမ္ဦးစီးဌာနက ေလလံတခု က်ေနာ္ ေအာင္ခ့ဲ
ျပန္ပါတယ္။ ဒီေလလံပြဲမွာ ျမန္မာျပည္ထံုးစံအတုိင္း စစ္ဘက္နယ္ဘက္က အာဏာေတြ၊ ရာထူးေတြ၊ ဝိတ္ေတြ
ဲ ြဲမုိ႕ ဒုတိယ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေအးေသာင္ရဲ႕ သားေတာ္ေမာင္
ယွဥ္ၿပိဳင္္ၾကရတာပါပဲ။ လက္ရည္သိပ္ျမင့္စရာ မလိုတ့ပ
ထြန္းႏိုင္ေအးကုိ ထုတ္သံုးလုိက္တာ အခက္အခဲ သိပ္မရွိလွဘဲ ေလလံေအာင္ခ့ေ
ဲ ရာ ဆုိပါေတာ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီစီမံကိန္းဟာ အျမတ္အစြန္းအေနနဲ႕ သိန္းေလးငါးရာ ရႏို္င္တာမို႕ ယိုင္နဲ႕ေနတဲ့ ကုမၸဏီကုိ ျပန္လည္
တည့္မတ္လာေအာင္ ထိန္းထားႏိုင္ခ့ျဲ ပန္ပါတယ္။ အဲဒီအေဆာက္အဦး ေအာက္ေျခအုတ္ျမစ္လုပ္ငန္းၿပီးခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္
လုပ္ငန္းခြင္႐ံုးကို စေနေမာင္ေမာင္လို႕ သူ႕ကုိယ္သူနာမည္ေပးထားတဲ့ မင္းႀကိဳင္ေရာက္လာၿပီး မႏၱေလးမွာ ခြင္ႀကီး
တခြင္ ရွိတာေၾကာင့္ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ မႏၱေလးကုိ ဆင္းၿပီး အကြက္ခ်ရင္ ေသခ်ာေပါက္ အဆင္ေျပမွာမို႕ လုိက္ခ့ဖ
ဲ ုိ႕
ဇြတ္ေခၚပါေတာ့တယ္။ မင္းႀကိဳင္ဆုိတာ စိန္ဂၽြန္းေစ်းႀကီး စီမံကိန္းမွာ အႀကီးအက်ယ္ ရွဳပ္ရွဳပ္ေပြေပြ လုပ္ခ့တ
ဲ ာမို႕
က်ေနာ္ လုိက္သြားဖုိ႕ စိတ္ကူးမရွိပါဘူးဗ်ာ ။
ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ လူမသိသူမသိ တြဲေနတဲ့ ခင္ၿငိမ္းေအးဆိုတ့ဲ ခ်ာတိတ္မဟာ ဘယ္လုိ ဘယ္ပံု
စိတ္ကူးေပါက္သလဲ မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္အိမ္ေပၚကုိ ႐ုတ္တရက္ေပါက္ခ်လာရာက အိမ္က မေခ်ာနဲ႕
တည့္တည့္တုိးၿပီး ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ စကားေတြမ်ားၿပီး ဇယားေတြ ရွဳပ္ကုန္ပါေရာဗ်ာ။ ေအးဗ်ာ၊ က်ေနာ္ေပြခ့ဲ ရွဳပ္ခ့တ
ဲ ာ
ေတြကုိ အခ်ိန္ရတဲ့အခါ အေသးစိတ္ ေျပာျပပါဦးမယ္။ လြမ္းလို႕စာစီတာေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူး။ က်ေနာ့္ဘဝ အမွား
ကုေဋဆုိတ့ဲ ေခါင္းစဥ္မ်ဳိးနဲ႕ေပါ့။
အဲဒီအမ်ဳိးသမီး ျပႆနာလည္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾကံဳေရာ က်ေနာ္လည္း ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကုိ မ်က္ႏွာပူပူနဲ႕ အိမ္
မျပန္ရမယ့္နည္းလမ္းကို ရွာရာက မင္းၾကိဳင္ ေျပာတဲ့ မႏၱေလးက ခြင္ဆုိတ့က
ဲ ိစၥကို သတိရမိတာနဲ႕ မႏၱေလးကို
ခရီးထြက္ဖို႕ အေၾကာင္းဖန္လာပါေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ မႏၱေလးကို က်ေနာ္သြားခဲ့တာဟာ ေသတြင္းထဲကုိ ခုန္ဆင္းလိုက္သလို ျဖစ္ခ့တ
ဲ ယ္ဆိုတာ ေနာက္
တႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ က်ေနာ္သိခ့ရ
ဲ ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကုိ လူမုိက္ငွားၿပီးအေသသတ္ခိုင္းတဲ့ မုဆိုးတပုိင္း
မိန္းမ႐ုိင္းဟာ အဲဒီမႏၱေလးမွာေနေလရဲ႕။ သူ႕နာမည္က ေဒၚစက္ၾကည္တ့။ဲ သူ႕မွတ္ပံုတင္မွာ ငါန္းဇြန္ဇာတိလုိ႕
ေရးထားပါတယ္။ ဗ်ာ၊ သူနဲ႕က်ေနာ္ ၿငိလို႕ ျပႆနာျဖစ္တာလို႕ ခင္ဗ်ားထင္ေနသလား။ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူက
အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေနတဲ့ အဖြားႀကီးပါဗ်ာ။ က်ေနာ္က သံုးဆယ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတာ။ က်ေနာ္္ဆုိတ့ေ
ဲ ကာင္က ေငြနဲ႕
အခြင့္အေရးအတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ အမယ္ႀကီးအုိကုိ ၾကံမယ့္အစားထဲေတာ့ မပါပါဘူးဗ်ာ။ အင္း က်ေနာ္ တြဲခ့သ
ဲ မွ်
အမ်ဳိးသမီးအားလံုးဟာ ညြန္႕ေပ့၊ ေခ်ာေပ့၊ လွေပ့ဆိုတာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေၾသာ္၊ မၾကြားရပါဘူးဗ်ာ။ ခိုင္ခိုင္လံုလံု
ျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္ေျပာျပပါ့မယ္။ ခင္ဗ်ား စိတ္ရွည္ရွည္ နားေထာင္ဖုိ႕ အဓိကပါေလ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 110

tcef ; (84) atmif ausmf csrf ;at; rEÅ av;

ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္ဟာ စေနေမာင္ေမာင္၊ မင္းမင္းထြန္းတို႕နဲ႕အတူ ရတနာပံုေရႊြၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဆီကုိ အျမန္ရထားနဲ႕

ခရီးႏွင္ခ့ေ
ဲ ရာဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ မင္းမင္းထြန္း ဆုိတာ အဆုိေတာ္ တင့္တင့္ထြန္း အကုိေပါ့ဗ်ာ။ သူ႕လက္ငုတ္လက္ရင္း
အလုပ္ကေတာ့ ကားပြဲစားဗ်။ နအဖအစုိးရေခတ္မွာ ခြင္ေတြဂြက္ေတြေပၚလာေတာ့ BOA ဆိုတ့ဲ ကုမၸဏီတခု
ေထာင္ဖူးတယ္။ က်ေနာ္ေျပာဖူးတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊရဲ႕အမ ေဒၚၾကည္လြင္ရဲ႕သား တပ္ၾကပ္အၿငိမ္းစား
ေဌးေအာင္နဲ႕ တြဲၿပီး စိန္ဂၽြန္းေစ်းစီမံကိန္းရဲ႕ ပြဲဦးထြက္ အခန္းေတြမွာ ပါဖူးတာကလြဲလုိ႕ သူ႕ကုမၸဏီမွာ တျခား အလုပ္
မည္မည္ရရေတာ့ မေတြ႕မိဘူးဗ်။
အခုလည္း မင္းႀကိဳင္ေခၚ စေနေမာင္ေမာင္က သူန႕ဲ အတြဲဆုိေတာ့ ပါလာတာထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္လည္း အလုပ္က
ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိေသးေလေတာ့ သူ႕စားရိတ္နဲ႕သူလုိက္လာတာကုိ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိပါဘူးဗ်ာ။

ေၾသာ္၊ ဒါနဲ႕ အခုတေခါက္ မႏၱေလးေရာက္တာ ပထမဆံုး

အေခါက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္ ဆရာအတတ္သင္
ေက်ာင္းသားဘဝက မႏၱေလးကုိ ေရာက္ဖူး ေသးတယ္။
က်ေနာ္ရဲ႕ ပုဂံအႏြယ္ေသြးေၾကာင့္ေပလားေတာ့ မသိဘူး
ဗ်။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ျမန္မာႏိုင္ငံရ႕ဲ
ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေတြကုိ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားတယ္။
က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္တ့ႏ
ဲ ွစ္က နတ္ေမာက္ကုိ
ျပန္ရင္း ပုဂံကုိ ေရာက္ဖူးခ်င္တာနဲ႕ လြယ္အိတ္တလံုး
လြယ္ၿပီး ပုဂံဘက္ကုိ ခရီးထြက္ခ့ဖ
ဲ ူးတယ္။ အဲ၊ မႏၱေလး
ကုိေရာက္ခ့ဖ
ဲ ူးတာေတာ့ ကိုယ့္စားရိတ္နဲ႕ကုိယ္မဟုတ္ဘူး
ဗ်ာ။ အစုိးရစားရိတ္နဲ႕ ဆုိပါေတာ့။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ ဘုိကေလးမွာ ဆရာအတတ္သင္ တက္ေနတုန္း

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 111

(၁၉၇၇)ခုႏွစ္က တႏိုင္ငံလံုးမွာရွိတ့ဲ ဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္းေပါင္းစံု ပါဝင္ဆင္ႏႊဲ ခဲ့ၾကတဲ့ “ေက်ာင္းေပါင္းစုံ

ဘက္စံုပညာၿပိဳင္ပြဲ” ဆိုတာ က်င္းပခဲ့ဖူးတယ္။
အင္းေလ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြဆုိတာ ဘက္စုံထူးခၽြန္တ့ဲ တပည့္ေတြ ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ရမွာ ဆိုေတာ့ ဘက္စံုပညာ
ၿပိဳင္ပြဲဆုိတာ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တ့ၿဲ ပိဳင္ပြဲႀကီးတခုပါပဲ။ အဲဒီၿပိဳင္ပြဲမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္ရမယ့္ ၿပိဳင္ပြဲအမ်ဳိးအစားကေတာ့ အေတာ္
စံုသဗ်။ မွတ္မိသေလာက္ ေျပးခုန္ပစ္၊ ေဘာလီေဘာ၊ စားပြဲတင္တင္းနစ္၊ ပုိက္ေက်ာ္ျခင္း၊ ဆုိကေရးတီး၊ ၾကက္ေတာင္
ၿပိဳင္ပြဲေတြ ပါသဗ်ာ။ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္လည္း ခ်ာတိတ္ဘဝမွာ ဆရာအတတ္သင္ကုိ ေရာက္ေနခဲ့ေလေတာ့
အဲဒီၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပဖို႕ လူေရြးမယ္လည္း ၾကားေရာ ၿပိဳင္ပြဲတခုခုမွာေတာ့ ပါမွ ျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး လူေရြးပြဲမွန္သမွ် ဟုိစပ္စပ္
ဒီစပ္စပ္ ေလွ်ာက္ၿပိဳင္ရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ေအးေလ၊ တေက်ာင္းလံုး မွာ ရွိတ့ဲ သင္တန္းသား ခုႏွစ္ရာေလာက္ထဲကေန
လက္ေရြးစင္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေရြးမွာဆုိေတာ့ လက္ေရြးစင္စာရင္းမွာ ပါခ်င္ေဇာနဲ႕ က်ားကုပ္က်ားခဲ လံု႕လထုတ္ခ့ဲ
ရတာေပါ့။

ပထမဆံုး က်ေနာ္အားသန္တာက စားပြဲတင္တင္းနစ္ဗ်။ အမွန္က စားပြဲတင္းနစ္ဆိုတာ ဆရာ အတတ္သင္ေရာက္မွ

ေတြ႕ဖူးတာကလား။ ေလးငါးလ ကစားသက္နဲ႕ ဘယ္တုိးႏိုင္ပါ့မလဲ။ အုပ္စုအဆင့္နဲ႕တင္ ျပဳတ္တာပါပဲဗ်ာ။ ဒါနဲ႕
ၾကက္ေတာင္ဝင္႐ုိက္ျပန္ေတာ့လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲဗ်ာ။ ေဘာလီေဘာအသင္းမွာပါဖုိ႕ကေတာ့ စိတ္ကူး
ေတာင္ ထည့္လို႕ မရဘူး ဗ်ာ။ ဆရာအတတ္သင္လာတက္တ့ဲ သင္တန္းသားေတြထဲမွာ တိုင္းနဲ႕ျပည္နယ္ လက္ေရြးစင္
ေတြေရာ၊ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ လက္ေရြးစင္ေတြပါ ႐ုိက္သတ္လို႕ မကုန္ဘူးဗ်ာ။ ဆုိကေရးတီးထဲ ပါဖုိ႕ ဆုိတာကလည္း
ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႀကိဳဆုိပြဲတုန္းက ဘာမွဟုတ္တိပတ္တိ တတ္တာ မဟုတ္ဘဲ စင္တင္ျပဇာတ္ ဒါ႐ုိက္တာလိုလို
ဆရာႀကီးဝင္လုပ္ခ့ေ
ဲ ပမဲ့ တကယ့္ စည္းဝါးနရီနဲ႕ စံနစ္တက်တတ္တာမွ မဟုတ္တာ၊ ဘယ္မွာလာ အေရြးခံရပါ့မလဲဗ်ာ။
ဒီေနရာမွာ က်ေနာ့္ အားနည္းခ်က္က အထင္းသား ေပၚလာတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ဟာ ေတာင္စပ္စပ္ ေျမာက္စပ္စပ္
မလုပ္တတ္တာ မကစားတတ္တာ မရွိသေလာက္ဆုိေပမဲ့ ဘယ္အားကစားမွ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ မရွိဘူးဗ်ာ။ ေဘာလံုး၊
ေရကူး၊ ေဘာ္လီေဘာ၊ ၾကက္ေတာင္၊ တင္းနစ္၊ ေျပးခုန္ပစ္မွာပါတဲ့ သံျပားဝုိင္းပစ္၊ လွံတံပစ္ ဆုိတာေတြ က်ေနာ္
အားလံုး တတ္တယ္။ ဆုိးေနတာက အဲဒီကစားနည္းေတြထဲက ဘယ္မွာမွ မထူးခၽြန္တာပဲဗ်ာ။
ေနာက္ဆံုးလူေရြးပြဲ ျဖစ္တ့ဲ အေထြေထြဗဟုသုတၿပိဳင္ပြဲအတြက္ တေက်ာင္းလံုးမွာ တေယာက္တည္းေရြးမဲ့ လူေရြးပြဲကို
ဝင္ၿပိဳင္လုိက္တာ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ က်ေနာ့္ထက္စာဂ်ပုိးက်တဲ့ ပန္းတေနာ္သူ ေအးေအးသန္႕ဆုိတ့ဲ ဆရာမက
ပထမရၿပီး က်ေနာ္က ဒုတိယပဲခ်ိတ္ျပန္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ေရာဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။
ဒီလုန
ိ ဲ႕ မႏၱေလးေရႊြၿမိဳ႕ေတာ္မွာ က်င္းပမယ့္ ဘက္စံုပညာၿပိဳင္ပြဲႀကီးကုိ လိုက္ပါႏိုင္ဖုိ႕ က်ေနာ့္အိပ္မက္ေတြ ပ်က္ျပယ္
ကာနီးမွာ ကံေကာင္းခ်င္ျပန္ေတာ့ ပထမရတဲ့ ေအးေအးသန္႕က ေကာက္ကာငင္ကာ နမုိးနီးယားျဖစ္တယ္ ဆိုလား
က်န္းမာေရးမေကာင္းတာနဲ႕ ဒုတိယရတဲ့ က်ေနာ္က ဖုိးကံေကာင္းျဖစ္ၿပီး မႏၱေလးၿပိဳင္ပြဲကုိ ပါလာခဲ့ေရာဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။

ဘုိကေလးကေန မႏၱေလးကုိ သြားရတဲ့ ခရီးကေတာ့ သေဘၤာတတန္၊ ကားတတန္၊ မီးရထားတတန္နဲ႕ဆုိေတာ့

ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းသားဗ်ာ။ မွတ္မိေသးတယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တုိ႕ၿပိဳင္ပြဲဝင္မယ့္ သင္တန္းသားေတြကုိ
အုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႕ လိုက္လာၾကတာက ကထိက ဦးျမင့္ေမာင္နဲ႕ ဆရာဦးဘစန္းဗ်။ ဆရာဦးျမင့္ေမာင္က စာအုပ္ႀကီးသမား
ဆုိေတာ့ သေဘၤာ၊ ကား၊ မီးရထား အဆင္းအတက္ေတြမွာ အုပ္စအ
ု လုိက္ အမွတ္စဥ္ တစ္၊ႏွစ္၊သံုး ဆိုၿပီး ဆင္းပါ၊
တက္ပါလို႕ သင္ထားတယ္။ လူပ်ဳိႀကီးဆရာဦးဘစန္းကေတာ့ သင္တန္းသားေတြနဲ႕ တ႐ုန္း႐ုန္း အေရာတဝင္ေနတဲ့
ဆရာမုိ႕ “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ အဆင္ေျပသလိုသာ တက္ၾကဆင္းၾကကြာ” လို႕ မွာထားျပန္ေရာ။ က်ေနာ္တုိ႕လား …
ဆရာဦးဘစန္းစကားကုိ ေျမဝယ္မက်နားေထာင္ၿပီး ကားေတြ ရထားေတြေပၚက အဆင္းဆုိ ျပဴတင္းေပါက္ကေနခ်ည္း
ခုန္တက္ ခုန္ဆင္းေပါ့ ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 112

အမွန္က က်ေနာ္ဟာ အသက္ကလည္း ငယ္ေသးေတာ့

မႏၱေလးေရာက္ခ်င္လုိ႕သာ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာ ၿပိဳင္ပြဲ
ဝင္ဖုိ႕လည္း အေရြးခံရေရာ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ ျဖစ္
ခ်င္စိတ္ေတာ့ မရွိလွဘူးဗ်။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ၿပိဳင္ပြဲနဲ႕
ပတ္သက္လုိ႕ သိပ္ေလးေလးနက္နက္လည္း မထား
ခဲ့ဘူး။ မထားဆုိ က်ေနာ္ဝင္ရမယ့္ ၿပိဳင္ပြဲက တျခား
အားကစားသမားေတြ၊ ဆုိကေရးတီးၿပိဳင္ပြဲဝင္မယ့္သူေတြ
လုိ လူစံုတက္စံု အပူတျပင္း ေလ့က်င့္ေနရတာမ်ဳိးမွ
မဟုတ္ပဲ။ အခန္းထဲ တေယာက္တည္း ေအာင္းၿပီး
စာဖတ္ေနရတာမ်ဳိးဆုိေတာ့ က်ေနာ္ ဝင္ၿပိဳင္ရတဲ့ တေန႕
က လြဲလုိ႕ အခ်ိန္ရတာနဲ႕ မႏၱေလးၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္လည္
ေတာ့ တာပါပဲ။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အလည္လြန္ေနသလဲ ဆုိရင္
ေနာက္ဆံုး ဆုေပးပြဲညက စင္ျမင့္ေပၚ ကေန က်ေနာ့္
နာမည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေအာ္ေခၚေနတာေတာင္ က်ေနာ္
ေပၚမလာတာေၾကာင့္ ဆရာဦးဘစန္းက တဖ်စ္
ေတာက္ေတာက္ လုပ္တ့ဲ အထိဗ်ာ။ ေၾသာ္၊ ခင္ဗ်ားက
က်ေနာ္ ပထမ ရတယ္ ေအာက္ေမ့လုိ႕လား။ မဟုတ္
ပါဘူးဗ်ာ။ ေက်ာင္းေပါင္း ဆယ့္ေျခာက္ေက်ာင္းက ၿပိဳင္ပြဲ
ဝင္ ဆယ့္ေျခာက္ေယာက္ထဲမွာ ေနာက္ဆံုးဆန္ကာတင္
ေျခာက္ေယာက္ထဲမွာက်ေနာ့္ နာမည္ ပါေနတာပါဗ်ာ။
အင္း ... ဘာမွမဖတ္မမွတ္ဘဲ ေနာက္ဆုးံ ဆန္ကာတင္စာရင္းဝင္တယ္ ၾကားေတာ့မွ ငါသာစာနည္းနည္းက်က္လုိက္ရင္
ငါ့ေက်ာင္း နာမည္ေကာင္းရမွာလို႕ေတာ့ ေနာင္တရမိသလိုလုိ ျဖစ္တာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်ာ။
က်ေနာ္တုိ႕ေက်ာင္းကလည္း ညံ့ေတာ့မညံ့ဘူးဗ်ာ။ အဲဒီႏွစ္က ဘက္စံုပညာၿပိဳင္ပြဲမွာ က်ေနာ္တုိ႕ေက်ာင္းဟာ
ေဘာလီေဘာၿပိဳင္ပြဲအတြက္ ေရႊြတံဆိပ္ရခဲ့သဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးဖုိင္နယ္က အိမ္ရွင္မႏၱေလးဆရာအတတ္သင္နဲ႕ဆုိေတာ့
တကယ့္ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းပါပဲ။ ဒါတင္ဘယ္ကအံုးမလဲ။ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႀကိဳဆုိပြဲမွာ က်ေနာ္ပါးစပ္ဆုိင္းတီးသမွ်
လုိက္တီးေပးခဲ့တ့ဲ ခရမ္းၿမိဳ႕နယ္က ကုိေအာင္ၿမိဳင္ဟာ အတီးၿပိဳင္ပြဲမွာ အေျပာင္ေျမာက္ဆံုး စႏၵယားလက္စြမ္းနဲ႕
ေရႊတံဆိပ္ ခ်ိတ္ခ့ေ
ဲ သးတာေပါ့ ။

အင္း ... အခုတေခါက္လည္း အိမ္က မေခ်ာ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္လုပ္တာ၊

ကင္ေပတုိင္စစ္ စစ္ေနတာ မခံႏိုင္ လြန္းလုိ႕သာ မႏၱေလးကုိ ထြက္လာတာ
အလုပ္နဲ႕ပတ္သက္လုိ႕ ဘာတခုမွ က်ေနာ္ ေရေရရာရာ မသိဘူးဗ်ာ။
ဒါနဲ႕ တည္းခုိတ့ဟ
ဲ ုိတယ္မွာ အိပ္လုိက္စားလုိက္လုပ္ေနလိုက္တာ ေလးငါးရက္
ေလာက္ ၾကာမွ စေနေမာင္ေမာင္ ေျပာ တဲ့ အလုပခ
္ ြင္ဆုိတာ နည္းနည္းခ်င္း
ရိပ္စားမိလာပါေတာ့တယ္။ အမွန္က အဲဒီခြင္ ဆုိတာ မႏၱေလး တက္ေသးအင္း
အိမ္ရာစီမံကိန္းဆုိပဲဗ်။ အမွန္ေတာ့ အဲဒီ စီမံကိန္းကုိ က်ေနာ္တုိ႕ဆီ သယ္လာတဲ့
ေမာင္က မႏၱေလးမွာ ေရႊျခည္ထုိး လုပ္ငန္းလုပ္တ့ဲ ကိုသိန္းထြန္း ဆုိတ့ေ
ဲ မာင္ပဲဗ်ာ။
သူေနတာက ဦးဘသာလမ္း ရွမ္းပြဲရပ္တ့။ဲ ေရႊြျခည္ဦး ကုမၸဏီ ႏွင့္
ျပည့္ေဆာက္လုပ္ေရး ဆုိၿပီး အလုပ္လုပ္ေနသတဲ့။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 113

တကယ္ေတာ့ ေရႊျခည္ထုိးလုပ္ငန္းနဲ႕ ေဆာက္လုပ္ေရးကန္ထ႐ုိက္လုပ္ငန္း ဘာမွေတာ့ မဆုိင္လွဘူးဗ်ာ။ သူ႕

ေရႊျခည္ထုိးလုပ္ငန္းကုိ တုိင္းမွဴးတုိ႕ ဘာတုိ႕ကလည္း သူတုိ႕ ႏုိင္ငံျခားသား ဧည့္သည္တခ်ဳိ႕ အလည္အပတ္ လာတဲ့
အခါ ေရႊျခည္ထုိး အလုပ္႐ံုေတြ ဘာေတြ လုိက္ျပရာက အခ်ိတ္အဆက္မိသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ တည္ေဆာက္ျပဳျပင္
ျမန္ျပည္တခြင္ေခတ္မွာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြလည္း ေခတ္ေကာင္းေရာ၊ ေဆာက္လုပ္ေရးဘက္ကုိ ေခတ္နဲ႕
အညီ လွည့္ခ့ၾဲ ကတာေပါ့ဗ်ာ။ ေခတ္ကုိက စီးပြားေရးသမားမွန္ရင္ ကန္ထ႐ုိက္ ထျဖစ္ကုန္ၾကတဲ့ေခတ္ကုိး။ ဆရာဝန္
ေတြေတာင္ ကန္ထ႐ုိက္ျဖစ္ကုန္တ့ဲ ေခတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာတဲ့၊ စာေရးဆရာႀကီး ေမာင္သာရရဲ႕ ယုန္နဲ႕အတူေျပး၊ ေခြးနဲ႕
အတူလုိက္ဆိုတာမ်ဳိး ထင္ပါ့။

အဲဒီ ကိုသိန္းထြန္းကို တက္ေသးအင္းစီမံကိန္းခ်ေပးမယ္ဆုိၿပီး မႏၱေလးစည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မီတီက ေခၚ

ညႇိႏွဳိင္းေတာ့ ေရႊြျခည္ထုိးသမား ကိုသိန္းထြန္းလည္း ဘာမွ မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္ျဖစ္ေနရာကေန စေနေမာင္ေမာင္
တုိ႕နဲ႕ ခ်ိတ္မိတာေပါ့ဗ်ာ။ စေနေမာင္ေမာင္တုိ႕ကလည္း ေလလံုးထြားထြားနဲ႕ ေငြရလြယ္မယ့္လမ္းကုိသာ လုိက္ရွာ
ေနၾကတာ၊ တကယ္တမ္း မုိးထဲေရထဲမွာ စံနစ္တက်လုပ္ရမယ္ေဟ့လည္းဆုိေရာ က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။
အမယ္ ... ဒီစီမံကိန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ မႏၱေလးကို တုိင္းခန္းလွည့္လည္တုန္းက လမ္းညႊန္ခ့တ
ဲ ာ ဆုိပဲ ။

ဒီလုိကိစၥမ်ဳိးမွာ က်ေနာ္က ဆရာႀကီးဆုိေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မီတီ နဲ႕ သုံးႀကိမ္ေလာက္

လည္း ေတြ႕ဆံုညိႇႏိႈင္းၿပီးေရာ တက္ေသးအင္း အိမ္ရာစီမံကိန္းအတြက္ လုပ္ငန္းသေဘာတူစာခ်ဳပ္ကုိ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္
ၾသဂုတ္လမွာ ခ်ဳပ္ႏုိင္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ ေအာ္ ... အဲဒီတုန္းက မႏၱေလးၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မီတီ ဥကၠ႒
(ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္)က ဗုိလ္မွဴးႀကီး စိန္ဝင္းေအာင္ေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႕ တက္ေသးအင္းစီမံကိန္း အၿပီးမွာ လာအုိသံအမတ္ႀကီး
အျဖစ္ လြင့္သြား ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပါ့ဗ်ာ။ အမယ္ ... သူက တပ္ထဲမွာတုန္းက နာမည္ႀကီး လက္ေဝွ႕သမားဆုိပဲ။

တကယ္ေတာ့ တက္ေသးအင္း အိမ္ရာစီမံကိန္းဆိုတာ အဲဒီတက္ေသးအင္းပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ တဲအိမ္ေတြကုိ

ဖ်က္ၿပီး ဆယ္ခန္းတြဲ သံုးထပ္တုိက္ေတြ ေဆာက္ေပးတဲ့ စီမံကိန္းပါဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႕ေငြစုိက္ၿပီး အဲဒီတုိက္ခန္းေတြ
ေဆာက္ေပးၿပီး မႏၱေလးစည္ပင္သာယာက က်ေနာ္တုိ႕ကို အဲဒီစီမံကိန္းနယ္ေျမထဲမွာ ေျမကြက္ေတြ ျပန္ေပးတဲ့
စံနစ္ေပါ့။ စီမံကိန္းလည္း စေရာ၊ အဲဒီတက္ေသးအင္း တဝိုက္က အိမ္ေတြ ဖ်က္ရေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။ အင္း ... အဲဒီေနရာ
တဝိုက္က အင္းေဘးမွာရွိတာဆုိေတာ့ ျခံေလးဝင္းေလးေတြနဲ႕ ၾကက္သြန္မိတ္တုိ႕၊ နံနံပင္တုိ႕ စိုက္တ့ဲ
စုိက္ခင္းေလးေတြပါ ဖ်က္ပစ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။
မူလေနထုိင္သူေတြအတြက္ေတာ့ ေကာင္းတာေရာ ဆုိးတာေရာ ဒြန္တြဲေနတာပါပဲ။ မူလကတည္းက ျခံနဲ႕ဝင္းနဲ႕
ကာလတန္ေၾကး သိန္းရာခ်ီတန္တ့ဲ အိမ္ေတြကုိ ဖ်က္ေပးလုိက္ရတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ ခြက္ေပ်ာက္တာပဲဗ်ဳိ႕။ အဲ ...
တဲစုတ္နဲ႕ ေနခဲ့တ့သ
ဲ ူေတြအတြက္ေတာ့ ထီေပါက္ကိန္းေပါ့ဗ်ာ။ တုိက္ခန္းေတြကုိ စည္ပင္သာယာက အလကားေတာ့
ျပန္မေပးပါဘူး။ ေျမညီထပ္ ငါးသိန္း၊ ပထမထပ္ ေလးသိန္း၊ အေပၚဆံုးထပ္ သံုးသိန္းကုိ ေလးရစ္ခြဲသြင္းရတာ မ်ဳိးေပ့ါ။
ေနဦးဗ်။ တက္ေသးအင္းဝန္းက်င္က တဲအိမ္ေတြကုိ ဖယ္ရွားရွင္းလင္းေတာ့ အဲဒီမွာ ဗလီတခု ရွိေနတာေၾကာင့္
ညႇိရႏွဳိင္းရတာ ရွိေသးတယ္ဗ်ာ။ အိမ္ေတြ၊ တဲေတြသာ ရွင္းၿပီးသြားတယ္၊ အဲဒီ ဗလီႀကီးက ထီးထီးႀကီးက်န္ေနတာမုိ႕
က်ေနာ္တုိ႕က ေျမထိုးေျမညိႇတ့ဲ ဘူဒုိဇာႀကီးေတြနဲ႕ လုပ္ငန္းလည္း စေရာ ဗလီဆရာေတြလည္း မ်က္ႏွာငယ္
ေလးေတြနဲ႕ ျဖစ္ကုန္ၾကေရာေပါ့ဗ်ာ။ သူတုိ႕လည္း သိပ္ေတာ့ မ်က္ႏွာ မေကာင္းရွာၾကဘူး။ ညိႇတယ္ႏွဳိင္းတယ္
ဆုိတာလည္း စည္ပင္သာယာနဲ႕ ညႇိတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ တုိက္႐ိုက္ေတာ့ မသက္ဆုိင္လွဘူးဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 114

ဗလီဆရာေတြ ၾကည့္ရတာ ျဖစ္သင့္တာထက္ပုိၿပီး

မ်က္ႏွာပ်က္ေနၾကတာေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္
ဆုိၿပီး စပ္စုလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕မေရာက္ခင္ ႏွစ္ႏွစ္
သံုးႏွစ္ေလာက္က ဗလီေတြ မူဆလင္ ရပ္ကြက္ေတြနဲ႕
ပတ္သက္လို႕ တုိင္းမွဴး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲျမင့္ လက္စြမ္းျပခဲ့ဖူးတဲ့
အေၾကာင္း ေပၚလာသဗ်ာ။
မႏၱေလးမွာ ပုလင္းဝင္းဆုိတ့ဲ မူဆလင္ရပ္ကြက္ကုိ
အိမ္ရာစီမံကိန္းအတြက္ ေျမေနရာရွင္းတုန္းကတဲ့ ဗ်ာ။
အဲဒီပုလင္းဝင္းထဲက မူလေနထုိင္သူေတြကုိ ဖယ္ရွား
ေပးဖို႕ တုိင္းမွဴးက သံုးႀကိမ္ အမိိန္႕စာထုတ္ၿပီးတာေတာင္ မဖယ္ၾကဘူးတဲ့ဗ်ာ။ မဖယ္တ့အ
ဲ ျပင္ သူတုိ႕အားကိုးရမယ္
ထင္တ့ဲ ဘာသာတူေဆာ္ဒီအာေရဗ်လုိႏိုင္ငံမ်ဳိးအထိ တုိင္ၾကေတာၾက၊ စာတင္ၾကတယ္ဆိုပဲ။ အဲဒါနဲ႕ ပုလင္းဝင္း
ျပႆနာဟာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမရွင္းႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနရာက ဘယ္ကဘယ္လုိ အမိန္႕ရတယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊
တိုင္းမွဴး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲျမင့္ဟာ ပုလင္းဝင္းကုိ စစ္တပ္နဲ႕ေန႕လည္ သံံုးနာရီေလာက္မွာ ဝိုင္းထားလုိက္ပါေလေရာတဲ့ဗ်ာ။
ပုလင္းဝင္းကုိ ဝိုင္းထားတဲ့ စစ္တပ္က အသံခ်ဲ႕စက္သံုးၿပီး အဲဒီဧရိယာထဲမွာ ရွိေနတဲ့ လူေတြ အားလံုး လူခ်ည္း
သက္သက္ ထြက္ခြာသြားၾကဖုိ႕ အမိန္႕ေပးသတဲ့။ ဒီလုိနဲ႕ ထြက္တ့သ
ဲ ူေတြလည္းထြက္၊ ေပကပ္ေနတဲ့သူေတြကေန
ျဖစ္ေနတုန္း ညေနေျခာက္နာရီခြဲေလာက္ ေမွာင္ရီပ်ဳိးစအခ်ိန္လည္း ေရာက္ေရာ ပုလင္းဝင္းထဲကုိ ဘူဒုိဇာေတြ
အတင္းေမာင္းဝင္ၿပီး ရွိရွိသမွ် တဲေတြေကာ အိမ္ေတြပါ ႀကိတ္ပစ္လုိက္ေရာတဲ့ဗ်ာ။
ႀကိတ္တာမွ ဘူဒုိဇာတစီးစီေပၚမွာ အသင့္အေနအထားနဲ႕လက္နက္ကုိင္ စစ္သားေတြ တက္ထုိင္ၿပီး ႀကိတ္တာတဲ့ဗ်ာ။
အဲဒီေတာ့မွ အထဲမွာ ရွိေနတဲ့လူေတြလည္း အသက္လုၿပီး လက္လြတ္ခြက္ကၽြတ္ ထြက္ေျပးၾကရသတဲ့ဗ်ာ။ ဘယ္သူ
မွန္တယ္မွားတယ္၊ တရားတယ္ မတရားတယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားဘာသာ ဆက္စဥ္းစားေပေတာ့။ က်ေနာ္ကေတာ့
ၾကားဖူးတာ ျပန္ေျပာျပတာပဲ။ အတိအက်မွန္တယ္လုိ႕ က်ေနာ္မေျပာဘူးေနာ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ကုိ ျပန္ေျပာျပတာေတာ့
ဲ ့ဲ တပ္ၾကပ္ႀကီးတေယာက္ပဲဗ်ာ။
အဲဒီ ရွင္းလင္းေရးမွာ ကိုယ္တုိင္ပါဝင္ခ့တ
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္လုိညိႇႏွဳိင္းလုိက္ၾကတယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ တက္ေသးအင္း အိမ္ရာစီမံကိန္းဧရိယာထဲမွာ
ရွိေနတဲ့ အဲဒီဗလီဟာ မူလ အေနအထားအတုိင္း တည္ရွိခြင့္ ရသြားခဲ့ပါတယ္။

တက္ေသးအင္း ဆုိတာက မႏၱေလး-စစ္ကုိင္းလမ္းမႀကီးရဲ႕ အေနာက္ဘက္၊ အဲဒီတုန္းက အသစ္ေဖာက္ေနတဲ့

မႏၱေလးၿမိဳ႕ပတ္ ရွစ္လမ္းသြားလမ္းမႀကီးရဲ႕ အေရွ႕ဘက္၊ ေက်ာက္ဆစ္တန္းကေန အမရပူရၿမိဳ႕ဝင္အထိ ႏွစ္မိုင္နီးပါး
ရွည္တ့ဲ ေရျပင္ႀကီးဗ်။ မႏၱေလးတၿမိဳ႕လံုးက ေရဆိုးေတြကုိ ထုတ္တ့ဲ ေျမာင္းဟာ အဲဒီတက္ေသးအင္း ေဘးမွာ ရွိတာ
ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အနံ႕အသက္ဆုိးတဲ့ ေနရာပဲဗ်ာ။
အဲဒီ တက္ေသးအင္းမွာ တက္ေသးအင္းမယ္ေတာ္ႀကီး နတ္နန္းဆုိတာလည္း ရွိေသးဗ်ာ။ အဲဒီ နတ္နန္းက ပုဂံေခတ္
ကတည္းက ရွိခ့တ
ဲ ာဆုိပဲ။ တက္ေသးအင္း နာမည္တြင္လာပံုကုိ စပ္စုၾကည့္ေတာ့ ဘိုးေတာ္ဘုရား ဗဒုံမင္း
လက္ထက္က ရခုိင္ျပည္ကေန မႏၱေလးကုိ မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီး ပင့္ေဆာင္လာရာမွာ အဲဒီအင္းထဲေရာက္ေတာ့
ေလွာ္တက္ေတြကုိ သိမ္းတာေၾကာင့္ တက္သိမ္းအင္းလုိ႕ ေခၚရာကေန ကာလေရြ႕ေလ်ာလာၿပီး တက္ေသးအင္းလုိ႕
ေခၚတာလုိ႕ ဆုိသဗ်။
အဲဒီတက္ေသးအင္း စီမံကိန္းစတင္ခ်ိန္မွာ မႏၱေလးနဲ႕ ရန္ကုန္ စြယ္ေတာ္ေစတီႏွစ္ဆူ အၿပိဳင္တည္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္
ေပါ့။ အစုိးရမင္းမ်ားက ဘယ္လုိ စိတ္ကူးေပါက္သလဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ မႏၱေလးဟာ ရန္ကုန္နဲ႕ တန္းယွဥ္ႏုိင္တ့ဲ
ၿမိဳ႕ျဖစ္လာေအာင္ စီမံကိန္းခ်ၾကတယ္ဆုိပဲ။ ဥပမာ ရန္ကုန္မွာ ကန္ေတာ္ႀကီး ရွိရင္ မႏၱေလးမွာ ကန္ေတာ္ႀကီး ရွိရမယ္။
ရန္ကုန္မွာ စြယ္ေတာ္ေစတီရွိရင္ မႏၱေလးမွာလည္း စြယ္ေတာ္ေစတီရွိရမယ္ဆုိတာမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ ေၾသာ္ ... ေနာက္ပုိင္းမွာ
တက္ေသးအင္းကုိ ကန္ေတာ္ႀကီးလုိ႕ နာမည္ေျပာင္းလုိက္ၾကတယ္ဆုိပဲ။ အင္း၊ စြယ္ေတာ္ဆုိတာက တကယ့္ မူလ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 115

စြယ္ေတာ္အစစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္စြယ္ကုိ စြယ္ေတာ္ပံုစံထုၿပီး တ႐ုပ္ျပည္မွာ ရွိေနတဲ့ စြယ္ေတာ္အစစ္နဲ႕

အတူထားလိုက္တာ စြယ္ေတာ္ပြားျဖစ္လာတယ္ဆုိပဲ။ ရန္ကုန္နဲ႕ မႏၱေလးမွာ တည္တ့ဲ စြယ္ေတာ္ေစတီေတြမွာ
ဌာပနာတဲ့ စြယ္ေတာ္ ဆုိတာ အဲဒီစြယ္ေတာ္ပြားေတြပါပဲဗ်ာ။

မႏၱေလးစည္ပင္သာယာနဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္ဆုိေတာ့ စြယ္ေတာ္ေစတီတည္ေဆာက္ေရးမွာတာဝန္ယူေနတဲ့ တုိင္းမွဴး၊

ဗိုလ္မွဴး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာတာေပါ့ဗ်ာ။ မႏၱေလးစြယ္ေတာ္ေစတီ ဌာပနာသြင္းတဲ့အခါ ရန္ကုန္စြယ္ေတာ္
ဌာပနာ သြင္းပုံသြင္းနည္းနဲ႕ တထပ္တည္းတူေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆုိတ့ဲ ညႊန္ၾကားခ်က္ထြက္လာေတာ့ စြယ္ေတာ္ေစတီ
တည္ေဆာက္ေရးမွာ အဓိကတာဝန္ယူေနတဲ့ ဗုိလ္မွဴးႀကီး စံလင္းက က်ေနာ့္ကုိ အကူအညီေတာင္းတာေၾကာင့္
ရန္ကုန္စြယ္ေတာ္ေစတီ ဌာပနာပိတ္ပြဲကုိ က်ေနာ္ လုိက္ခ့ရ
ဲ ျပန္ေရာဗ်ာ။
အမွန္က ရန္ကုန္စြယ္ေတာ္ေစတီဟာ အရင္တည္တာေၾကာင့္ ဌာပနာပိတ္ပြဲ အရင္လုပ္တာပါ။ ဒါကုိ ပံုတူကူးၿပီး
မႏၱေလးစြယ္ေတာ္ဌာပနာပိတ္ပြဲလုပ္မွာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ဌာပနာပိတ္ပြဲကုိ ဗီဒီယုိ႐ိုက္ၿပီး အေသးစိတ္မွတ္တမ္းတင္ဖုိ႕
ကိစၥေပါ့။ က်ေနာ္လည္း ဗိုလ္မွဴးႀကီးစံလင္းရဲ႕ ပါဝါနဲ႕ ရင္ဘတ္မွာ အေရးႀကီးပုဂၢိဳလ္ ရင္ထုိး အနီတခုခ်ိတ္ၿပီး ရန္ကုန္က
ငွားထားတဲ့ ဗီဒီယုိ ကင္မရာမင္း မွတ္တမ္း႐ုိက္ယူႏုိင္ေအာင္ ဌာပနာပိတ္ပြဲမွာ အနီးကပ္ လိုက္လံႀကီးၾကပ္သလုိလုိ
ဘာလိုလိုနဲ႕ ဆရာႀကီးေလွ်ာက္လုပ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ျမင္သေလာက္ေတာ့ ဌာပနာသြင္းတယ္ဆုိတာ အလွဴရွင္
ေတြ လွဴထားတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြ၊ ေၾကး၊ ေငြ ဆင္းတု၊ ေရႊပန္းခုိင္၊ ေငြပန္းခုိင္လို အရာေတြကုိ ေန႕ နံအလုိက္
ဟုိေနရာ ဒီေနရာ ေလွ်ာက္စီခ်ၿပီး တခုတည္းေသာ အေပါက္ကုိ အဂၤေတ အေသကုိင္လုိက္တာပါပဲ။
ရန္ကုန္စြယ္ေတာ္ေစတီပိတ္ပြဲမွာ မင္းသားႀကီးကေတာ့ အတြင္းေရးမွဴး(၁) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႕ေပါ့ဗ်ာ။ သူ႕
လက္စြဲေတာ္ကေတာ့အမ်ားသိၾကၿပီးျဖစ္တ့အ
ဲ တုိင္း တိမ္ၾကားအဖြဲ႕ကဘုိးေတာ္သန္းလွေပါ့။ စဥ္းစားဖုိ႕တခုေကာင္းတာ
က ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသနာ ေနလို လလုိ ထြန္းကားပါတယ္ဆုိတ့ဲ က်ေနာ္တုိ႕ႏိုင္ငံမွာ ဘိုးေတာ္သန္းလွလုိ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးကို
ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲ ေရေျမ့ရွင္ေတြက ဘာေၾကာင့္ဦးတုိက္ၾက၊ အားကုိးၾကသလဲဆုိတာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႕ ဆရာ
ဒကာလုိ ရင္းႏွီးေနတဲ့ တိပိဋကဓရဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလဆုိရင္ က်ေနာ္နဲ႕ေတြ႕တုိင္းလိုလုိ “ဒကာႀကီးေရ၊
ဘုန္းႀကီးတုိ႕ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ ဘာသာေရး အခမ္းအနားဆုိရင္ ဘုိးေတာ္သန္းလွေျပာသမွ် လုိက္လုပ္ေနရတာပဲေဟ့”
လုိ႕ေတာင္ မိန္႕ဖူးတဲ့ အထိပါပဲဗ်ာ။

ၾကားျဖတ္ၿပီး ရယ္စရာေျပာရအံုးမယ္ဗ်။ ရန္ကုန္စြယ္ေတာ္ပိတ္ပြဲကို မွတ္တမ္းအတိအက် ရယူဖုိ႕ မႏၱေလး ဗ်ဴဟာမွဴး

ဗုိလ္မွဴးႀကီးသန္းထြန္းလည္း ဗိုလ္မွဴးႀကီးစံလင္းနဲ႕အတူ ပါလာေသးသဗ်။ တက္ေသးအင္းစီမံကိန္းက ကိုသိန္းထြန္း
လည္း ရန္ကုန္ေရာက္ေနေလေတာ့ မင္းမင္းထြန္းက သူ႕အိမ္မွာ မင္းေပါင္းစံုညီ၊ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးခ်င္
လွပါခ်ည့္ရဲ႕လုပ္တာေၾကာင့္ သူ႕အိမ္ကုိ သြားရတဲ့ေနကေပါ့။ ေကၽြးမယ့္အိမ္က ခ်က္တာျပဳတ္တာ မၿပီးခင္ ဖိတ္ၾကား
ထားတဲ့ စားသံုးသူ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြက ႀကိဳေရာက္ေနသဗ်ာ။ ခ်က္ျပဳတ္မၿပီးေသးဘူးဆုိေတာ့ အားလံုး မ်က္ႏွာ
ပူပူနဲ႕ သည္းခံၿပီးထုိင္ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ တနာရီေက်ာ္ေလာက္ထုိင္ေစာင့္လည္းၿပီးေရာ ထမင္းေရာ၊ ဟင္းမ်ဳိးစံုပါ
စားပြဲေပၚကို ေရာက္လာၿပီး ဝင္ေရာက္သံုးေဆာင္ၾကဖို႕ အလွဴရွင္ မင္းမင္းထြန္းက ႂကြပါ ႂကြပါ လို႕လည္း ေခၚလိုက္
ေရာ မင္းမင္းထြန္းရဲ႕ ငါးႏွစ္သား အရြယ္ေရႊကုိယ္ေတာ္ေလးဟာ ႐ုတ္တရက္ အသံျပဲႀကီးနဲ႕ ... ငါ -ုိးမသားေတြ၊
ငါစားဖို႕ ခ်က္ထားတဲ့ဟင္းေတြ ဝင္စားေနၾကၿပီ ဆုိၿပီး ထေအာ္လုိက္တာ ဘယ္သူမွ ထမင္းဟင္းေတြကို မႏွဳိက္ရဲ
ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ကုန္ၾကေရာဗ်ာ။ ပထမေတာ့ က်ေနာ္လည္း မင္းမင္းထြန္းသား ဆုိးလုိ္က္တာလုိ႕ထင္မိေပမဲ့
ေနာက္ပုိင္း ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ... ဆဲတာကလြဲရင္ က်န္တာအမွန္တရားပဲဗ်ာ။ ကေလးဆုိေတာ့သူ႕ရင္ထဲ
မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ရတယ္ထင္ပါရဲ႕။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 116

ရန္ကုန္စြယ္ေတာ္ပိတ္ပြဲမွာ ဗုိလ္မွဴးႀကီးစံလင္းကို
လုိက္ၿပီးကူညီခ့တ
ဲ ာ အခ်ည္းအႏွီးေတာ့မျဖစ္ဘူးဗ်ဳိ႕။
သူ႕ကိုလုိက္ကူညီၿပီး မႏၱေလးကုိ ျပန္ေရာက္လုိ႕မွ
မၾကာခင္ မူဆလင္ အဓိက႐ုဏ္း တခုၾကားထဲမွာ
ညပ္ၿပီး ကံေကာင္းလို႕ေထာင္မက်တယ္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး
စံလင္း ကယ္ေပလုိ႕သာေပါ့ဗ်ာ။ ျဖစ္ပံုက ဒီလုိဗ်။
က်ေနာ္ရယ္၊ က်ေနာ့္ တပည့္ေက်ာ္ေတြ ျဖစ္တ့ဲ
လွစုိးေအာင္နဲ႕ ေက်ာ္ေအးရယ္၊ သံုးေယာက္သား မႏၱေလးၿမိဳ႕ထဲကုိ ညဘက္ႀကီး ကိုးနာရီဝန္းက်င္ေလာက္မွာ
ေလွ်ာက္လည္ေနတုန္း ၈၄-လမ္းအေပၚ ၃၅-လမ္းနဲ႕ ၃၆-လမ္းၾကားလည္းေရာက္ေရာ လူေတြ ႐ုံးစု႐ံုးစု ျဖစ္ေနတာကို
ေတြ႕တာနဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း ဝင္ၿပီး စပ္စုၾကေရာေပါ့ဗ်ာ။ ျပႆနာက ဘယ္က ဘယ္လိုစျဖစ္တယ္ေတာ့ မေျပာတတ္
ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႕လည္း လူအုပ္ႀကီးနားေရာက္သြားေရာ လူအုပ္ႀကီးဟာ အဲဒီလမ္းထဲကေစ်းဆုိင္ခန္းေတြကုိ ႐ုိက္ခ်ဳိး
ဖ်က္ဆီးေနၾကေတာ့ပဲဗ်ာ။ လက္စသတ္ေတာ့ မူဆလင္ေတြပုိင္တ့ဲ ဆုိင္ခန္းေတြကုိး။ ႐ုိက္ခ်ဳိးဖ်က္ဆီးလိုက္တာမွ
ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ေတြ၊ စက္ဘီးေတြ၊ ပလပ္စတစ္လိပ္ေတြ၊ ပိတ္လိပ္ေတြ အားလံုးလိုလုိ အဘုိးတန္ ပစၥည္းေတြ
ခ်ည္းပဲဗ်ာ။ ေစ်းဆုိင္ခန္းထဲက ပုိင္ရွင္မူဆလင္ေတြကုိ ႐ုိက္တာႏွက္တာေတာ့ မေတြ႕ရဘူးဗ်။ ၾကည့္ရတာ
အေျခအေနကုိ ႀကိဳတင္ရိပ္စားမိၿပီး ခပ္ေစာေစာကတည္းက ေရွာင္သြားၾကပံုပဲ။
က်ေနာ္တို႕လည္း ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနလုိ္က္တာ ပြဲက ၾကမ္းသထက္ ၾကမ္းလာၿပီး ဆုိင္ခန္း
ေတြကုိ မီးရွဳိ႕မယ္ဘာညာ ျဖစ္လာပါေလေရာဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ အဲဒီ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနတာ ႏွစ္နာရီ ဝန္းက်င္
ေလာက္အၾကာမွာ အဲဒီဧရိယာရဲ႕ အေရွ႕အေနာက္၊ ေတာင္ေျမာက္ကုိ စစ္ကားေတြေရာက္လာၿပီး ပိတ္ဆုိ႕ထားလုိက္
ပါေလေရာ။ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာလမ္းေတြ ေဖာက္ထားပုံက အေရွ႕အေနာက္၊ ေတာင္ေျမာက္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ေဖာက္ထား
ေလေတာ့ အေရးအေၾကာင္းျဖစ္လာရင္ေလးဘက္ေလးတန္က ပိတ္ဆို႕ဖမ္းဆီးလုိ႕ အင္မတန္လြယ္တာကလား။
အဓိက႐ုဏ္းထဲမွာ တေပ်ာ္တပါးဝင္ၿပီးဆင္ႏႊဲေနၾကတဲ့ မႏၱေလးသားမ်ားကေတာ့ ဟုိအိမ္ၾကားဝင္၊ ဒီအိမ္ၾကားဝင္၊
ဟုိအိမ္ေပၚတက္၊ ဒီအိမ္ေပၚတက္ လုပ္လုိက္ၾကတာ အားလံုးလုိလုိ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ခ်ိန္မွာ
ရန္ကုန္သားလူလည္သုံးေယာက္က လမ္းၾကားေလး တခုထဲမွာ ပိတ္မိေနပါေရာဗ်ာ။
ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိရွိသမွ် အိမ္ေတြကလည္း တံခါးေတြပိတ္၊ မီးေတြပိတ္ ျဖစ္ကုန္ၾကတာေၾကာင့္ အားကုိးစရာ
ရွာမရေတာ့ဘဲ စစ္သားေတြ ရွိတ့ေ
ဲ နရာဆီကုိ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း လြတ္လမ္းရွာေနလိုက္တာ ည ဆယ့္နွစ္နာရီ
ထုိးခါနီးလာေတာ့ စစ္သားေတြ တလမ္းဝင္တလမ္းထြက္ ရွင္းလင္းေတာ့မယ့္ အေျခအေနေရာက္လာေရာဗ်ာ။
သိတာေပါ့ဗ်။ စစ္ဗုိလ္ေတြက အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႕ အမိန္႕ေပးေနတာ အတုိင္းသားၾကားေနရတာကလား။ ၾကားေနရတဲ့
အသံေတြထဲမွာ လမ္းေဘးမွာေတြ႕ေတြ႕သမွ်လူေတြကုိ ကားေပၚကုိ အတင္းဆြဲတင္ေနတဲ့ အသံေတြလည္းပါသဗ်။
ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ဒီအတုိင္းေနလို႕မျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိၿပီး အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ့္နည္းလမ္းကို ေရြးလုိက္ရပါေတာ့တယ္။
အဲဒီနည္းကေတာ့ လမ္းၾကားေလးထဲကေန သံုးေယာက္သား လမ္းမႀကီးအလယ္ေခါင္တည့္တည့္ကုိ ကူးသြားၿပီး
စစ္ကားေတြ၊ စစ္သားေတြရွိရာကုိ ခပ္တည္တည္ေလွ်ာက္သြားလုိ္က္တာပါပဲဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ က်ေနာ္တုိ႕
ဒီ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈမွာ လံုးလုံးမပတ္သက္တ့ဲ ဧည့္သည္ေတြပဲ။ သူတုိ႕ကုိမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႕ၿပီး ေျဖရွင္းလုိက္တာ
အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ ေတာ္ၾကာ လမ္းၾကားထဲ လာဖမ္းမွ အျပစ္ရွိလို႕ ပုန္းေနတယ္ဆုိၿပီး ရွင္းရခက္မယ္ေလ။
က်ေနာ္တုိ႕သံုးေယာက္ လမ္းလယ္ေခါင္လည္းေရာက္ေရာ စစ္သားတေယာက္က မေအနဲ႕ ကုိင္တုတ္ၿပီး ေမတၱာပုိ႕သံ
ၾကားလုိက္ရေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ အကုန္လက္ေျမႇာက္ ထားစမ္း ဆုိတာလည္း ပါေသးဗ်။
က်ေနာ္က လက္ေျမႇာက္စရာ အေၾကာင္းမွ မရိွတာ၊ ပံုမွန္အတုိင္း သူတုိ႕ရွိရာ ဆက္ေလွ်ာက္ေနလုိက္ေတာ့ ငါ -ခ်င္း
မုိးမႊန္ေအာင္ ဆဲသံေတြ ထြက္လာတဲ့အျပင္ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္က က်ေနာ္တုိ႕ရွိရာကုိ ေျပးလာေနရင္း အဲဒီေကာင္
ေတြ အကုန္ဖမ္းကြာ။ အကုန္ကားေပၚတင္ကြာလို႕ အမိန္႕ေပးပါေလေရာ။ က်ေနာ္တုိ႕လည္း ဘာမွေတာင္ ရွင္းမျပ
ႏုိင္ခင္ စစ္ကားေပၚဆြဲတင္ခံရမယ့္ ဆဲဆဲမွာ စစ္ကားနားက လမ္းေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနတဲ့ လူတေယာက္ဆီက
အသံထြက္လာသဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 117

“ေဟ့လူ၊ ကုိသက္ခုိင္ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလွ်ာက္သြားေနတာတုန္းဗ်။ ဒီမွာ ျပႆနာျဖစ္ေနတာ ခင္ဗ်ား မသိဘူးလား” တဲ့။

ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း အသံလာရာကို ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေအာင္မယ္ေလး ေမာင္မင္းႀကီးသား ဗုိလ္မွဴးႀကီး စံလင္း
ပါလားဗ်ာ။
ဒါနဲ႕က်ေနာ္လည္း ဝမ္းသာအားရ “ထမင္းထြက္စားရင္း လမ္းမွာပိတ္မိေနလို႕ဗ်ာ” လို႕ ေျပာလုိက္ေတာ့မွ သူ႕အရာရွိ
တေယာက္ကုိ က်ေနာ္တုိ႕တည္းတဲ့ ဟုိတယ္အထိ လုိ္က္ပို႕ခုိင္းသဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာသိရတာက အဲဒီညက ဖမ္းမိသမွ်
ေမာင္ေတြကို အစစ္အေဆးမရွိ ေထာင္ဒဏ္သံုးႏွစ္စီ ခ်ီးျမႇင့္တယ္ဆုိပဲ။ တက္ေသးအင္းေကာင္းမႈန႕ဲ ေစာေစာစီးစီး
ေထာင္က်ကိန္းၾကံဳေတာ့ မလို႕ ကံသီလုိ႕ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္တုိ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္တာကုိ တက္ေသးအင္း

မယ္ေတာ္ႀကီးကပဲ မႀကိဳက္ေလေရာ့သလား မေျပာတတ္ေတာ့
ပါဘူး ဗ်ာ။ စီမံကိန္းစၿပီး ႏွစ္လေက်ာ္ေလာက္လည္း ၾကာေရာ
ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးသာမက အာရွတုိက္တခုလံုး စီးပြားပ်က္ကပ္
ျဖစ္ေတာ့မယ့္ အရိပ္အေယာင္ေတြ ေပၚလာေတာ့တာပဲဗ်ာ။ အဲဒီ
စီးပြားပ်က္ကပ္ႀကီးကုိ တီထြင္ဖန္တီးလုိက္သူကေတာ့ အေမရိကန္
သူေဌးႀကီး ေဂ်ာ့ဆုိေရာ့လုိ႔ ကင္ပြန္းတပ္ၾကသဗ်။
စီးပြားပ်က္ကပ္ျဖစ္ပံုက အိမ္ေျမအေရာင္းအဝယ္ေစ်းကြက္ လံုးဝ
ပ်က္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ေဂ်ာ့ဆုိေရာ့လုပ္တာ ဟုတ္မဟုတ္ မေျပာ
တတ္ေပမဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္သိလို္က္တာက အဲဒီ စီးပြားပ်က္ကပ္
မျဖစ္ခင္ ျမန္မာျပည္အိမ္ေျမအေရာင္းအဝယ္ ေစ်းကြက္မွာ
ေတာ္ေတာ္ အလုပ္ျဖစ္လိုက္ၾကတာ ဆုိတာပဲဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္၊
ေတာင္ဒဂုံ ေျမာက္ဒဂံု လို ေနရာမ်ဳိးေတြက အေဆာက္အဦး
မေဆာက္ရေသးတဲ့ ေျမကြက္လပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ကုိ အေရာင္း
အဝယ္ ျဖစ္တာဗ်ာ။ ေျမတကြက္ကုိ ဆယ္သိန္းဝန္းက်င္နဲ႕ ဒီေန႕
ဝယ္ထားၿပီး ေနာက္ေန႕ျပန္ေရာင္းရင္ ငါးေသာင္း တသိန္း အထိ
ျမတ္ၾကသဗ်ာ။
ေရာင္းရဝယ္ရတာလည္း လြယ္သလားမေမးနဲ႕၊ ဝယ္တ့ဲ
ေရာင္းတဲ့သူအားလံုး အရပ္ကတိ စာခ်ဳပ္ေတြခ်ဳပ္လုိက္ၾက၊
ေျမဂရံကုိ လက္လႊဲလုိက္ၾကနဲ႕ တကယ့္ကုိ ပြဲေတာ္ႀကီးကုိ ျဖစ္လို႕ေပါ့။ မၾကာပါဘူးဗ်ာ။
ေျခာက္လဝန္းက်င္ေလာက္လည္းရွိေရာ ေန႕ခ်င္းညခ်င္း ႐ုတ္တရက္ ဝယ္သူ မရွိေတာ့တ့ဲ
အေျခအေနဆုိက္သြားေတာ့တာပဲ။ ေျမကြက္ေတြ အေရာင္းအဝယ္ျဖစ္သလုိ တိုက္ခန္းအိမ္ခန္းေတြလည္း ထိုနည္း
လည္းေကာင္း ပြဲေကာင္းၿပီး အလားတူ ပြဲသိမ္းၾကေရာ ေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္ ဉာဏ္မီသေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေငြေၾကးအေျမာက္အမ်ား တတ္ႏုိင္သူ တဦးတဖြဲ႕က ဒီလုိ ေစ်းကြက္

တခု အေရာင္းအဝယ္ျဖစ္လာေအာင္ အေယာင္ျပဖန္တီးၿပီး အလံရွဴး လုပ္တာမ်ဳိး ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီအေျခအေနကုိ
နားမလည္တ့ဲ ျပည္တြင္းက ေငြရွင္ေၾကးရွင္ အပါအဝင္ လက္ထဲမွာ ေငြေလးေၾကးေလး စုမိေဆာင္းမိတ့သ
ဲ ူေတြက ေျမ
ကြက္ေတြ အတင္း နင္းကန္ၿပီးလုိက္ဝယ္လာၾကတဲ့အခါ မူလေစ်းကြက္ဖန္တီးသူက အသာေလးေနာက္ဆုတ္ေန
လုိက္ေတာ့ လက္ထဲက ေငြေတြအစား ေျမကြက္ေတြ ေစ်းႀကီးမိၿပီး က်န္ခ့ေ
ဲ တာ့တာပဲေပါ့ဗ်ာ။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္
ေရႊ႕လိုက္တ့ဲ အကြက္က ႐ုိး႐ိုးရွင္းရွင္းပါပဲ။ က်ေနာ္ၾကားသေလာက္ ဒီေျမကြက္စီးပြားပ်က္ကပ္ဟာ ထုိင္းႏိုင္ငံမွာလည္း

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 118

အေတာ္ ဆုိးဆုိးဝါးဝါး ခံလုိက္ၾကရတယ္ဆုိပဲ။ တခ်ဳိ႕ထုိင္းအိိမ္ေျမေစ်းကြက္သူေဌးေတြဆုိ စီးပြားပ်က္ကပ္ဒဏ္ကို

မခံႏိုင္ၾကလုိ႕ ေဒဝါလီခံရတဲ့သူေတြ ဒုနဲ႕ေဒးရွိသလို ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ေသေၾကာင္းၾကံသြားၾကတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္
မ်ား ဆုိပဲ ။
ဲ ာဗ်။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ၁၉၉၆ ႏွစ္ကုန္ပုိင္း
တိတိက်က် ေျပာရရင္ အဲဒီစီးပြားပ်က္ကပ္ဟာ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္ခ့တ
ေလာက္မွာ အေျခအေန ပ်က္စျပဳလာတာကုိ သတိထားၾကည့္ရင္ သိႏုိင္တယ္ဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႕
တာဝန္ယူတည္ေဆာက္ေနတဲ့ တက္ေသးအင္း အိမ္ရာစီမံကိန္းမွာ ေျမကြက္ကုိ ဝယ္သူမရွိေတာ့တ့ဲ အေျခအေန
ေရာက္လာတယ္။

ေအာ္ ... စီမံကိန္းတခုကို တာဝန္ယူတည္ေဆာက္တယ္ဆုိတာလည္း လုပ္ငန္းအစအဆံုး ဘယ္သူမွ ေငြအကုန္

စုိက္ထုတ္ၿပီး မရင္းႏွီးႏိုင္ၾကဘူးေလ။ ေျမကြက္ေဖာ္တာ၊ အုတ္ျမစ္လုပ္ငန္းစတာေလာက္အတြက္သာ ေငြရင္းႏုိင္
ၾကတာကလား။ အဲဒီလုပ္ငန္းေတြ ၿပီးတာနဲ႕ ကိုယ့္အတြက္ရမယ့္ ေျမကြက္ေတြကုိ ႀကိဳတင္အေရာင္းအဝယ္လုပ္ၿပီး
လုပ္ငန္း အၿပီးသတ္ေအာင္ လုပ္ၾကရတာပါပဲ။ ဒါကလည္း က်ေနာ္တုိ႕ တဖြဲ႕တည္းမဟုတ္ပါဘူး။ တႏုိင္ငံလုံးက
ကန္ထ႐ုိက္မွန္သမွ် ဒီအတုိင္းခ်ည္းပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႕အတြက္ရတဲ့ေျမကြက္ေတြကို ႀကိဳေရာင္းလုိ႕လည္း မရေရာ
အဲဒီစီမံကိန္းလည္း အုတ္ျမစ္လုပ္ငန္းအဆင့္မွာတင္ ထုိးရပ္သြားေရာေပါ့ဗ်ာ။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီစီမံကိန္း ထိုးရပ္
သြားတာ ၁၉၉၆ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ ပဲဗ်ာ။

အဲသလိုျပႆနာမ်ဳိး မႏၱေလးမွာစျဖစ္ေနေပမဲ့ တႏုိင္ငံလံုးအေနနဲ႕ေတာ့မသိသာလွေသးဘူးဗ်ာ။ ေျမကြက္ အေရာင္း

အဝယ္ ေအးတယ္၊ အလုပ္ျဖစ္တာနည္းတယ္ဆုိတာေလာက္သာ သတိျပဳမိေသးတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကိုယ္ရည္ေသြးတယ္
လုိ႕ မထင္လိုက္ပါနဲ႕ဗ်ာ။ မႏၱေလးက အေျခအေနကုိၾကည့္ၿပီး ဒီအရိပ္လကၡဏာဟာ တတုိင္းျပည္လံုးကုိ အေႏွးနဲ႕
အျမန္ ကူးစက္ေတာက္ေလာင္ေတာ့မယ္ဆုိတာကို က်ေနာ္ သံုးလေက်ာ္ေလာက္ ႀကိဳတင္ၿပီးခန္႕မွန္းမိသဗ်။ ဒါနဲ႕
က်ေနာ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကုိ ဒါဟာ စီးပြားပ်က္ကပ္တခုရဲ႕ အရိပ္လကၡဏာပဲ။ တတ္ႏိုင္တ့ဘ
ဲ က္က
ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္ၾကဖုိ႕ က်ေနာ္က သတိေပးေတာ့ သူတို႕က က်ေနာ့္ကုိ အ႐ူးတေယာက္လုိ ျပန္ၾကည့္
တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါကုိ အမ်ားက သာမန္ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္လို႕ သံုးသပ္ၾကေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ထူးျခားးျဖစ္စဥ္လုိ႕ ခံစား
ရတယ္ဗ်ာ။
အင္း ... အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ကုိလူငွားသတ္တ့ဲ ေဒၚစက္ၾကည္ဆုိတာကုိ စေတြ႕တာပါပဲ။ က်ေနာ္နဲ႕ေတာ့ တုိက္႐ုိက္
စသိကၽြမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရႊျခည္ဦး ကိုသိန္းထြန္းက တဆင့္ စေနေမာင္ေမာင္တုိ႕နဲ႕ အဖြဲ႕က်ရာကေန က်ေနာ္နဲ႕
သိလာတာပါပဲ။ သူက အသက္ငါးဆယ္ေလာက္ ရွိပါၿပီ။ ငါန္းဇြန္ဇာတိလုိ႕ဆိုပါတယ္။ လုပ္ငန္းစာခ်ဳပ္ေတြ ခ်ဳပ္ရာက
မွတ္ပံုတင္ထဲမွာ ေတြ႕မိတာေတာ့ သူ႕အေဖနာမည္က ဦးစိန္ေမာ္ တဲ့။ သူေနတဲ့လိပ္စာက (၃၉)လမ္းနဲ႕(၈၀)လမ္း
(၈၁)လမ္းၾကားတဲ့ဗ်ာ။ အသက္ငါးဆယ္ဝန္းက်င္အရြယ္ သူ႕ပံုက ျဖဴျဖဴႏုႏုပါပဲ။ သူက ရွိတ့ေ
ဲ ယာက္်ားႀကီးကုိ
ေမၿမိဳ႕ဘက္က ျခံတျခံမွာပုိ႕ထားၿပီး သူက ဘာသာေရးလုပ္သလိုလုိ ဘာလိုလုိနဲ႕ ေယာဂီထဘီ အျမဲဝတ္ေလ့ရွိတယ္။
ပံုစံၾကည့္ရတာေတာ့ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မယ္လို႕ တခ်က္မွ ထင္ရက္စရာမရွိဘူးဗ်ာ။ စီမံကိန္းအစပုိင္းမွာ
ေဒၚစက္ၾကည္နဲ႕က်ေနာ္ ဘာမွ ပတ္သက္ခ့တ
ဲ ာ မဟုတ္ေလေတာ့ သူ႕အေၾကာင္းကုိ ေနာက္မွ ေျပာၾကတာေပါ့။
အခုဆက္ေျပာေနရင္ စကားလမ္းေၾကာင္းလြဲကုန္ပါလိမ့္မယ္။

က်ေနာ္လည္း ထိုးရပ္သြားတဲ့ စီမံကိန္းကို ျပန္ၿပီးအဖတ္ဆယ္ႏိုင္ေအာင္ နည္းလမ္းမ်ဳိးစံု ရွာေဖြ ၾကံဆရပါေတာ့တယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ စီမံကိန္းဟာ အခ်ိန္ဇယားတခုနဲ႕ ၿပီးစီးရမယ့္ လုပ္ငန္းအဆင့္ဆင့္ကုိ သတ္မွတ္ထားၿပီးသားပါ။
အခ်ိန္ဇယားအတုိင္း မဝင္ရင္ ျပႆနာမ်ဳိးစံု တက္ လာႏိုင္ပါတယ္။ မႏၱေလးစည္ပင္သာယာေရးေကာ္မီတီက တာဝန္ရွိ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 119

ပုဂၢိဳလ္ေတြကလည္း အမိန္႕ေပးတတ္တာကလြလ
ဲ ို႕ အေျခအေနကို မွန္မွန္ကန္ကန္ အကဲခတ္တာ မဟုတ္ေလေတာ့
သတ္မွတ္လုပ္ငန္းကုိ သတ္မွတ္ရက္အမီ ၿပီးစီးေအာင္ အမိန္႕စာေတြ နင္းကန္ထုတ္ ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
မႏၱေလးစည္ပင္က အမိန္႕စာထုတ္လိုက္၊ က်ေနာ္တို႕ကအခက္အခဲကို ရွင္းျပၿပီး အသနားခံလုိက္၊ သံုးႀကိမ္ေလာက္
လည္း လုပ္ၿပီးေရာ မႏၱေလးစည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မီတီဟာ က်ေနာ္တို႕ေငြ အရင္းအႏီွးနဲ႕ စုိက္ထုတ္ ေဆာင္ရြက္
ေနတဲ့ တက္ေသးအင္း စီမံကိန္းကို သိမ္းယူလုိက္ၿပီ ဆုိတ့အ
ဲ ေၾကာင္း အမိန္႕စာထြက္လာပါေလေရာဗ်ာ။

အင္း ... ရန္ကုန္မွာ အဆင္မေျပလုိ႕ မႏၱေလးကို လာမိပါတယ္။ ဆီပူအုိးထဲကေန မီးပုံထဲ ခုန္ခ်မိသလုိ ျဖစ္ေတာ့
တာေပါ့ဗ်ာ။ လုပ္ငန္းလည္း အဆင္မေျပျဖစ္ေရာ ေငြတျပားမွ မစုိက္ထားတဲ့ စေနေမာင္ေမာင္တုိ႕ မင္းမင္းထြန္း
တုိ႕လည္း ကိုယ္ေပ်ာက္အတတ္က်င့္ကုန္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ခက္တာက က်ေနာ္က လူအားေရာေငြအားပါ စုိက္ထုတ္
ထားေလေတာ့ အဆံုးခံလုိကလ
္ ို႕ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဒါအျပင္ တခ်ဳိ႕ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းေတြ အေႂကြးဝယ္ထားမိလို႕
ေႂကြးပူေတြက တဘက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ဟာ ဘယ္ျပႆနာမ်ဳိးကုိမဆို လြယ္လြယ္နဲ႕ လက္မေလွ်ာ့တတ္
တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ ျပႆနာေျဖရွင္းႏိုင္မယ့္နည္းလမ္းကုိ ဆီလိုအေပါက္ရွာတတ္တ့ဲ အက်င့္ရွိတယ္ ဆုိပါေတာ့။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း ၾကံရာမရတဲ့အဆံုး ျဖစ္လာလတၱံ႕ေသာ စီးပြားပ်က္ကပ္နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ႏိုင္ငံေတာ္

အစုိးရအေနနဲ႕ ကူညီကုစားေပးသင့္တယ္ဆိုတ့အ
ဲ ေၾကာင္း စာရွည္ႀကီးတေစာင္ေရးၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ
အပါအဝင္ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲအားလံုး၊ ဝန္ႀကီးအားလံုးဆီကုိလိပ္မူၿပီး ပို႕ခ်လုိက္ေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့
ေရြးစရာလမ္းမရွိေတာ့လုိ႕ က်ေနာ္ရမ္းလိုက္တာဗ်။ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွရင္ ႏွစ္အကန္႕အသတ္မရွိ ေထာင္နန္း
စံ သြားႏိုင္တယ္ေလ။ က်ေနာ္က သာမန္အသနားခံစာေရးယံုတင္ မဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံတခုမွာ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊
ကုမၸဏီေတြ အၾကပ္အတည္းၾကံဳရတဲ့အခါ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရအေနနဲ႕ ဘယ္လုိဘယ္ပံု ကူညီပံ့ပုိးသင့္တယ္ဆုိတာကုိ
“အေမရိကန္သံ႐ံုး၊ ျပန္ၾကားေရးဌာနကထုတ္တ့ဲ အုိင္ယာေကာ့ကာ” ဆုိတ့ဲ ခ႐ုိင္စလာကားကုမၸဏီ အႀကီးအကဲရဲ႕
အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ႀကီးကုိပါ စာတေစာင္ခ်င္းစီမွာ ပူးတြဲေပးလုိက္တာဗ်။ ဘာလုိ႕ကူညီသင့္သလဲဆုိေတာ့ ကုမၸဏီေတြ
ေဒဝါလီခံရင္ အဲဒီ ကုမၸဏီမွာ ရွိတ့ဲ အလုပ္သမားေတြ အလုပ္လက္မ့ဲ ျဖစ္ကုန္မယ္။ ေနာက္တခါ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ
ေစ်းကြက္ပ်က္ရာကေန တႏုိင္ငံလုံးရဲ႕ စီးပြားေရး စံနစ္ႀကီး တခုလံုးကို ထိခိုက္ႏုိင္လို႕ေပါ့ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေတာ္
အႀကီးအကဲအားလံုးဆီကုိ တေစာင္ တအုပ္ ပူးတြဲပုိ႕မွာမို႕ အုိင္ယာေကာ့ကာ
စာအုပ္ အုပ္ေရ သံုးဆယ္ ေလာက္ ရဖုိ႕ လမ္း-၃၀ တဝိုက္မွာ
ရွာလုိက္ရတာဗ်ာ။

က်ေနာ္ေရးတင္လုိက္တ့ဲ စာဟာ ႐ုိးရွင္းေပမဲ့ အဲဒီေခတ္မွာေတာ့ အစုိးရ

အဖြဲ႕အတြက္ ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းေနတယ္ ဆုိရပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္
ေရးထားတဲ့အေၾကာင္းေတြထဲမွာ က်ေနာ္ဟာ မႏၱေလး တက္ေသးအင္း
စီမံကိန္းကုိ တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ေနတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေျမကြက္
အေရာင္းအဝယ္ မရွိေတာ့တာေၾကာင့္ အခက္အခဲၾကံဳတယ္။ ဒီ
အခက္အခဲဟာ က်ေနာ္တေယာက္တည္း ျဖစ္ေပၚေနတာမဟုတ္ဘဲ မၾကာခင္
တႏုိင္ငံလံုးကုိ ကူးစက္လာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ အစုိးရ အေနနဲ႕
က်ေနာ့္အၾကပ္အတည္းကို ကူညီသင့္တယ္။ ထုိ႕အတူ မၾကာခင္
အၾကပ္အတည္းျဖစ္လာမယ့္ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီေတြကိုလည္း ကူညီဖုိ႕
အဆင္သင့္ ရွိေနသင့္တယ္ ေပါ့ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 120

ေအာ္ ... အစုိးရအဖြဲ႕ဝင္၊ ဝန္ႀကီးေတြကုိ အဲဒီစာအုပ္တအုပ္လံုး ထုိင္ဖတ္ခိုင္းလုိ႕ေတာ့ ဘယ္ရမလဲဗ်ာ။ အဲဒီ

စာအုပ္ထဲက က်ေနာ္ရည္ညန
ြ ္းလုိတ့ဲ အခန္းေတြကုိ အမွတ္အသားျပၿပီး ဖတ္ဖို႕ ညႊန္းရတာေပါ့။ က်ေနာ္ညႊန္းလုိ္က္တ့ဲ
အခန္းေတြက အခန္း(၁၄)-နစ္ေနေသာ ေလွေပၚဝယ္၊ အခန္း(၁၇)-အစုိးရထံခ်ဥ္းကပ္ျခင္း၊ အခန္း(၁၈)-
ခ႐ိုက္စလာအား ကယ္တင္သင့္ပါသေလာ၊ အခန္း(၁၉)-ကြန္ဂရက္တြင္ အစစ္ခံျခင္း၊ အခန္း(၂၀)-အညီအမွ်
စြန္႕လႊြတ္ၾက၊ အခန္း(၂၁)-ဘဏ္မ်ားမွ ေငြေခ်းျခင္း ဆုိတ့ဲ အခန္းေတြေပါ့ဗ်ာ။
အင္း ... က်ေနာ္ အခုမွ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ က်ေနာ္ျပဳစုၿပီး တင္ျပလို္က္တ့စ
ဲ ာတမ္းဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံ
အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနနဲ႕ နည္းနည္းေတာ့ အလွမ္းေဝးေနသလိုပဲဗ်ာ။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္စာထက္ စိတ္ဝင္စားဖုိ႕ေကာင္းတာက အဲဒီစာနဲ႕အတူ ပူးတြၿဲ ပီး ပုိ႕လိုက္တ့ဲ အုိင္ယာေကာ့ကာ
အေၾကာင္းဗ်။ သူ႕အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားသိသြားရင္ တကယ့္ကုိ ေလးစားအားက်သြားႏိုင္ေလာက္တယ္။ က်ေနာ္ေတာ့
အုိင္ယာေကာ့ကာကို ေလးစားအားက်သူစာရင္းထဲမွာ ထိပ္ဆံုးက ထည့္ထားတယ္။ သူ႕အေၾကာင္း ေသခ်ာေစ့ေစ့ငွငွ
သိခ်င္ရင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႐ံုးစုိက္တ့ဲ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ျပန္ၾကားေရးဌာနကေန ၁၉၈၉-ခုႏွစ္မွာ ထုတ္တ့ဲ
အုိင္ယာေကာ့ကာ၏ ကုိယ္ေရးျဖစ္စဥ္မွတ္တမ္း ဆုိတ့ဲ စာအုပ္ကုိ ရွာဖတ္ေပေတာ့ဗ်ာ။ မူရင္းေရးသူက အယ္လ္
အုိင္ယာေကာ့ကာနဲ႕ ဝီလ်ံႏုိဗက္၊ ျမန္မာဘာသာကို ျပန္ဆုိတာက “မဟာမိ” တဲ့ဗ်။ မဟာမိဆုိတာ နာမည္ေက်ာ္
ဘာသာျပန္ ျမန္မာစာေရးဆရာတေယာက္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကေလာင္နာမည္ ေျပာင္းထားပံုရပါတယ္။ က်ေနာ္
သိသေလာက္ အုိင္ယာေကာ့ကာ အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာျပမယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေျပာျပႏိုင္တာကလည္း အဲဒီစာအုပ္
ကုိ အႀကိိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္ခ့ဖ
ဲ ူးလုိ႕ပါ။ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ တကယ့္ကုိ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလြန္းတဲ့
ပုဂၢိဳလ္ႀကီးဗ်။ ခင္ဗ်ားေကာ သူ႕အေၾကာင္းၾကားဖူးလား။မၾကားဖူးရင္ ၾကံဳတုန္းနားေထာင္ပါဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 121

tcef ; (85) - ouf cd k if &J U td k if ,maumh um

လႊသမားမ်ား လႊဆြဲေနၾကသည္။
ေခၽြးမ်ား စုိရႊဲေနသည္။
စားစရာကုိ ေႏႊးထားပါ ။
စားစရာအသီးမ်ား ႏႊာထားပါ ။

ႏႊဲေပ်ာ္စရာ တုိ႕ေတာရြာ ။
စပါးေရႊဝါ အားထားစရာ ။
စပယ္ပန္းမ်ား ေမႊးၾကဴ၏ ။
ပ်ံလႊားမ်ား ပ်ံေနၾကသည္။

အထက္ပါ သူငယ္တန္း ဖတ္စာကုိ ရြတ္ဆုိလ်က္ စာအံေနသံသည္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္း တခုအတြင္းမွ ထြက္ေပၚ

လာျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကိုသက္ခိုင္၏ တဲငယ္အတြင္းမွ ႏွစ္ရွည္ ရဲဘက္အက်ဥ္းသား လင္းၾကည္၏ စာအံေနသံ
ျဖစ္ပါသည္။ လင္းၾကည္စာအံေနသည့္ အဓိကအေၾကာင္းမွာလည္း ကိုသက္ခိုင္၏ အားထုတ္ခ်က္တရပ္ပင္
ျဖစ္ပါသည္။

လင္းၾကည္ကား ႐ိုက္မႈျဖင့္ ေထာင္ဒဏ္ ခုနစ္ႏွစ္ က်လာသူျဖစ္၏။ သူ႕အသက္ကား ၂၄ႏွစ္ခန္႕ ရွိၿပီ။ သူကား ဖတဆုိး
ဟုဆုိသည္။ ငယ္စဥ္ဘဝကို မည္သုိ႕ေက်ာ္ျဖတ္လာသည္ကို အေသးစိတ္မသိေသာ္ျငားေသခ်ာသည့္ အခ်က္မွာ
လင္းၾကည္ စာေရးစာဖတ္ မတတ္ျခင္းေပတည္း။ ရဲဘက္အက်ဥ္းစခန္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္ဘုတ္ခြဲျခင္း၊
အလွည့္က် ကင္းခ်ိန္သတ္မွတ္ျခင္း စသည္တုိ႕၌ ေရးတတ္ဖတ္တတ္႐ံုမွ်ေတာ့ လုိအပ္သည္ျဖစ္ရာ စာမတတ္ေသာ
လင္းၾကည္မွာ လူအမ်ား အံ့ၾသစရာ၊ ရယ္ေမာ ေနာက္ေျပာင္စရာဘဝ ေရာက္ရရွာသည္။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 122

လင္္းၾကည္တေယာက္ ေထာင္ထဲေရာက္ရျခင္း တရားခံကား

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မီတီ၏ ဂဠဳန္စီမံခ်က္
ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀-ေက်ာ္ကာလမ်ားက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္မွ လမ္းေဘး
ေစ်းသည္မ်ားကုိ ဖမ္းဆီးသည့္ စည္ပင္ရဲမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ
ဂဠဳန္ အမည္ရွိ စစ္ဆင္ေရးကို ျပဳလုပ္ခ့ၾဲ ကဖူးသည္။
လင္းၾကည္၏အေမကား လမ္းမေတာ္သံေစ်းတြင္ ပန္းေရာင္းသည္
ဆုိ၏။ လမ္းေဘးပ်ံက်ေစ်းသည္ျဖစ္၍ ဂဠဳန္စစ္ဆင္ေရးတြင္
လုိက္တမ္းေျပးတမ္းကစားကာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းရင္း တႀကိမ္
တြင္ မေရွာင္ႏိုင္မတိမ္းႏိုင္ အဖမ္းခံရေတာ့သည္။ အဖမ္းခံရခ်ိန္တြင္
မိခင္ကုိ ဝိုင္းကူေနေသာ လင္းၾကည္သည္လည္း အနီးအပါးတြင္
ရွိေနသည္ျဖစ္ရာ အရင္းျပဳတ္မည့္ အေရးေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးသည့္
ဂဠဳန္တုိ႕ကုိ ရွိခုိးဦးတင္ ေတာင္းပန္ေသာ္ျငား အဆင္မေျပရာမွ
စည္ပင္ရဲ ဂဠဳန္တုိ႕ကုိ ေတြ႕ရာတုတ္တုိျဖင့္ ႐ုိက္မိေတာ့သည္
ဆုိပါသည္။ လင္းၾကည္ကား အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေတာင့္တင္းၾကံ့ခုိင္သူျဖစ္ရကား သူ႕တုတ္စာမိသူ
စည္ပင္ရႏ
ဲ ွစ္ဦးမွာ အတြင္းလူနာဘဝေရာက္ရသည္မွ လင္းၾကည္ေထာင္ဒဏ္ခုနစ္ႏွစ္ ထုိက္သင့္လာျခင္းျဖစ္သတည္း။
စာမတတ္ေသာလင္းၾကည္တြင္ သဘာဝတရားႀကီးက ေပးအပ္ေသာ လက္ေဆာင္ေပေလာ မသိ။ ထူးျခားေသာ
အခ်က္ကား သူ႕ၾကည့္ဖူးေသာ ႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ ဗီဒီယုိဇာတ္လမ္းတုိ႕ကို ခေရေစ့တြင္းက် အမ်ား နားစုိက္ေထာင္ခ်င္
ေလာက္ေအာင္ သုိင္းဝိုင္းဖြဲ႕ႏြဲ႕ကာ ေျပာျပတတ္ျခင္းေပတည္း။

က်ေနာ္တုိ႕ရဲဘက္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အဆုိပါ လင္းၾကည္တေယာက္ ရဲဘက္ေနသား ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႕ရွိေနေလၿပီ။

က်ေနာ္တို႕ရဲဘက္သုိ႕ ကုိသက္ခိုင္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ တခုေသာေန႕တြင္ လင္းၾကည္၏ အိမ္မွလူၾကံဳေပးလုိက္ေသာ
စာတေစာင္ကုိ ကုိသက္ခိုင္ထံ ယူလာၿပီး ဖတ္ျပခိုင္းရာ ကိုသက္ခုိင္က လင္းၾကည္ကုိ အံ့ၾသတႀကီး ေမးလိုက္သည္။
“ဟာကြာ ... မင္း ဒီ အသက္အရြယ္အထိ စာမဖတ္တတ္ေသးဘူးလား”
လင္းၾကည္ကား စကားျပန္မရ။ ကုိသက္ခိုင့္ေရွ႕မွာ ေခါင္းငိုက္စုိက္ခ်လ်က္ တံုဏွိဘာေဝ လုပ္ေနသည္။ ကိုသက္ခိုင္
သည္ အတန္ၾကာမွ် ၿငိမ္သက္ေနလုိက္ၿပီး လင္းၾကည္အား ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။
“ဒါဆုိ မင္းဥစၥာ တသက္လံုး မင္းဖတ္ခ်င္တ့စ
ဲ ာကုိ သူမ်ားေလွ်ာက္ဖတ္ခုိင္းေနေတာ့မလားကြာ”
လင္းၾကည္ကား တုတ္တုတ္မွ် မလွဳပ္ျပန္။ ကုိသက္ခိုင္ကပင္ ဆက္၍ ...
“မင္းကိုယ္တုိင္ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တ့စ
ဲ ာကုိ ကိုယ္တုိင္ မဖတ္တတ္ခ်င္ဘူးလားကြာ”
ဟူေသာ အေမးအဆံုးတြင္မူ လင္းၾကည္ထံမွ စကားသံျပန္ထြက္လာသည္ ။
“က်ေနာ္ အခုေန စာသင္ရင္ တတ္ပါေတာ့မလား ဆရာႀကီးရယ္”
“ဟား ... တတ္တာေပါ့ကြာ။ စာေရးစာဖတ္ဆုိတာ သိပ္ခက္ခဲတ့ဲ အလုပ္မွ မဟုတ္တာ”
“ဘယ္သူက က်ေနာ့္ကုိ စိိတ္ရွည္လက္ရွည္သင္ေပးမလဲ ဆရာႀကီးရယ္။ ပုိဆုိးတာက က်ေနာ္က တေနကုန္ ဘုတ္ထဲ
ဆင္းေနရတာေလ”
“ေဟ့ေကာင္၊ မင္းသာ တကယ္စာတတ္ခ်င္စိတ္ ရွိပါေစ၊ ငါၾကည့္စီစဥ္မယ္။ ငါကုိယ္တုိင္ မင္းကို စာသင္မယ္၊
ေလာကမွာ ေအာင္ျမင္ေအာင္ အားထုတ္မယ္ဆုိတ့ဲ စိတ္ဓာတ္ရွိဖုိ႕သာ ပဓာနပါ”
“ဒါဆုိ က်ေနာ္ စာသင္ခ်င္တာေပါ့ ဆရာႀကီးရာ”
“ဟုတ္ၿပီ။ မင္းကုိ ငါစာသင္မယ္။ မင္းဘက္ကလည္း တကယ္တတ္ခ်င္စိတ္နဲ႕ အားထုတ္ပါကြာ၊ မင္း စာတတ္ကုိ
တတ္ေစရမယ္လို႕ ငါအာမခံပါတယ္”

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 123

ထုိမွသည္ လင္းၾကည္တေယာက္ ညဘက္ အိပ္ခ်ိန္မတိုင္မီ ကိုသက္ခိုင္ ျခင္ေထာင္နားတြင္ ကိုသက္ခိုင္၏ အသံုးလံုး

သင္တန္းကုိ စတင္တက္ေရာက္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ အခ်ဳိ႕ေန႕မ်ားတြင္ ေန႕လည္ပုိင္း၌ လင္းၾကည္ကုိ စာသင္ႏိုင္
ေရးအတြက္ အေဆာင္သန္႕ရွင္းေရးဘုတ္တြင္ တာဝန္ေပးရန္ စခန္းတာဝန္ခံ ဦးေအးႏိုင္ကုိ ကိုသက္ခိုင္
အကူအညီေတာင္းရာ ဦးေအးႏိုင္ကလည္း သေဘာတူလုိက္ေလ်ာေပးသျဖင့္ သင္ၾကားေရးမွာ ထင္သည္ထက္
အဆင္ေျပေလေတာ့သည္။

ကုိသက္ခိုင္က သူ႕ဇနီးကုိ သူငယ္တန္းဖတ္စာ၊ ဂဏန္းသခ်ၤာစာအုပ္မ်ားမွာၿပီး စနစ္တက် သင္ေလရာ တလခြဲခန္႕

အၾကာတြင္ လင္းၾကည္စာတတ္ၿပီ ဆိုသည့္သတင္းမွာ ရဲဘက္စခန္း တခုလုံးတြင္ ေနာက္ဆံုးေပၚ သတင္းထူး
ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ဤေနရာတြင္လင္းၾကည္၏ စိတ္ပါဝင္စားမႈႏွင့္ ဇြဲနပဲကား အသိအမွတ္ျပဳေလာက္သည္။
မည္သူ႕ကုိမွ် ဆတ္ဆတ္ထိ မခံေသာ လင္းၾကည္သည္ ကုိသက္ခုိင္၏ အေအာ္အေငါက္ အႀကိမ္းအေမာင္းဒဏ္ကုိ
မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်သည္အထိ တင္းခံကာ စာအံခ့ေ
ဲ လသည္။ အလုပ္တခုကုိ ေဇာကပ္လုပ္တတ္ေသာ
ကိုသက္ခိုင့္အက်င့္ေၾကာင့္ လင္းၾကည္ခမ်ာ နားရင္းအုပ္ခံရသည့္ အႀကိမ္ေပါင္းလည္းမနည္း။ အေငါက္ခံရသည္လည္း
ဲ ခ်။ အမ်ားက လင္းၾကည္ စာတတ္ၿပီဆုိေသာ္ျငား ကိုသက္ခိုင္ကား သူ႕တပည့္ေက်ာ္ကုိ အခ်ဳိ႕
မေရတြက္ႏိုင္ခ့ေ
စာလံုးမ်ားကို ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပး မဖတ္တတ္ေသး၍ အားရေက်နပ္ဟန္မျပ။ သူငယ္တန္းဖတ္စာၿပီးလွ်င္ ပထမတန္း
ဒုတိယတန္းဖတ္စာေတြကုိ ဆက္သင္ရန္ စီမံေနျပန္သည္။

ရဲဘက္တုိ႕ဘုတ္ဆင္းခ်ိန္ျဖစ္၍ အေဆာင္ေပၚမွာ တေယာက္တည္းက်န္ေနခဲ့ေသာ က်ေနာ္သည္ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္

အေဆာင္ေရွ႕က ေရကန္ငယ္ကုိ ေကြ႕ပတ္ကာ ကိုသက္ခုိင့္တဲ ရွိရာသုိ႕ က်ေနာ္အလာ တဲေပၚမွ လင္းၾကည္၏
စာအံသံကုိ က်ေနာ္ၾကားေနခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ တဲအတြင္းသုိ႕ ေရာက္ေသာ္ လင္းၾကည္ တေယာက္တည္း
သာ ရိွိၿပီး ကိုသက္ခိုင္ကို မေတြ႕ရသည္ႏွင့္ ...
“လင္းၾကည္၊ မင္းရဲ႕ ပါေမာကၡႀကီး ဘယ္သြားသတုန္းကြ” ဟုေမးလုိက္ရာ လင္းၾကည္က
“ဟာ၊ ဦးမင္းဒင္၊ ဆရာႀကီးက ေထာင္မွဴး အခန္းေဘးက အေဆာင္မွာ ေျမပံုေတြ ဆြဲေနတယ္ဗ်”
“မင္း ၾကည့္ရတာ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းလွပါလား၊ ဘာျဖစ္ျပန္သတုန္း”
က်ေနာ္အေမးကုိ လင္းၾကည္က ႐ုတ္ခ်ည္း ျပန္မေျဖဘဲ အတန္ၾကာၿငိမ္ေနၿပီးမွ မပြင့္တပြင့္ ျဖင့္ ...
“အခုေလးတင္ပဲ နားရင္းေလးငါးခ်က္ အ႐ုိက္ခံလုိက္ရတယ္ေလ”
“ဟ၊ ဘယ္လုိျဖစ္တာတုန္းကြ၊ စာမရလို႕လား”
“မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္ ေလးဂြတေခ်ာင္းနဲ႕ ငွက္ပစ္ေနတာ ေတြ႕လို႕”
“ေကာင္းကြာ”
က်ေနာ္လည္း ေျပာေျပာဆုိဆုိ တဲတြင္းမွ ထြက္ကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ရွိေသာ ေထာင္မွဴး အိမ္ဘက္ထြက္ခ့ျဲ ပန္သည္။
ေထာင္မွဴးအိမ္ကား ေျခတံရွည္အိမ္ ႏွစ္ခန္းတြဲ ျဖစ္၏။

ကုိသက္ခုိင္ကား ေထာင္မွဴးအိမ္ခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ အခန္းတြင္းရွိ အလုပ္စားပြဲ တခု ေပၚတြင္ ကြန္ပါခဲတံေပတံမ်ားႏွင့္

တေယာက္တည္းအလုပ္႐ႈပ္ေနေလသည္။ အဆိုပါ အခန္းကား စခန္းခြဲ (၁)သုိ႕ အျခား အက်ဥ္းဦးစီးအရာရွိမ်ား
လာေရာက္သည့္အခါ တည္းခုိေလ့ရွိေသာ အခန္းျဖစ္သည္။ ခံ့ခံ့ညားညား မဟုတ္ေသာ္ျငား အခန္းမွာ သန္႕ရွင္း
သပ္ယပ္သည္။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 124

ကိုသက္ခိုင္သည္ သူ႕ထံုးစံအတုိင္း အေကာင္းစား တံဆိပ္ အဝတ္

အစားမ်ားႏွင့္ ေသသပ္က်နစြာ ဝတ္ဆင္ထားေလရာ သူ႕ၾကည့္ရ
သည္မွာ အျပစ္က်အက်ဥ္းသားႏွင့္ မတူဘဲ အရာရွိ တေယာက္
႐ံုးတက္ေနပံုႏွင့္ တူေနေလသည္။ က်ေနာ္ တက္လာ သည္ကုိ
ကိုသက္ခုိင္ ေမာ့မၾကည့္ဘဲ လုပ္လက္စ အလုပ္ ကိုသာ
အာ႐ံုစိုက္ေနသည္။ က်ေနာ္က သူ႕စားပြဲေပၚရွိ လယ္တီ ဒီပနီ
ေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ႀကီးကုိ ေတာင္လွန္ေျမာက္လွန္ လုပ္ရင္း ...
“ကိုယ့္ဆရာ၊ ဘာေတြမ်ား အလုပ္႐ႈပ္ျပန္သတုန္း”
ဟု က်ေနာ္က အသံျပဳမွ ေမာ့ၾကည့္သည္။
“လာမယ့္ႏွစ္အတြက္ စုိက္ပ်ဳိးေရးစီမံခ်က္ေတြေပါ့ဗ်ာ။
လယ္ကြက္ေျမပံုေတြပါ တြဲတင္ရမယ္ ဆုိလုိ႕ ... ဆုိပါအံုးဗ်။ ဘာကိစၥ
ထူးျပန္လုိ႕တုန္း”
“မထူးပါဘူးဗ်ာ။ ေန႕ခင္းဘက္ အေဆာင္ေပၚမွာ တေယာက္တည္း ျဖစ္ေနလို႕ပါ၊ ဒါနဲ႕ အခု ခင္ဗ်ားတဲမွာ မအိပ္ဘဲ
ဒီမွာ လာအိပ္ေနသလား”
“ေအးဗ်ာ၊ အလုပ္ေဇာကပ္ေနတာနဲ႕ ဒီမွာ အိပ္ျဖစ္ေနတာ ေလးငါးညရွိၿပီ”
ထုိစဥ္ အသက္သုံးဆယ္ဝန္းက်င္ ဧည့္သည္လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ကိုသက္ခိုင္ႏွင့္က်ေနာ္ရွိရာ အခန္းေပၚသုိ႕
ေလွခါးထစ္မ်ားအတုိင္း တက္လာေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
အနီးသုိ႕ေရာက္လွ်င္ဇနီးသည္ မိန္းမပ်ဳိသည္ ကိုသက္ခိုင္ကုိ တ႐ုိတေသ ပံုစံျဖင့္ ...
“ဆရာ၊ ကၽြန္မေမာင္ေလးကုိ တဆိတ္ေလာက္ သက္သက္သာသာ ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ရွဳ ေပးပါ ဆရာ”
ကိုသက္ခုိင္သည္ စကားတခြန္းမွ် ျပန္မေျပာဘဲ ထုိမိန္းမပ်ဳိကုိသာ စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။
ထုိအမ်ဳိးသမီးသည္ ပုိမုိ႐ုိက်ဳိးေသာ ေလသံျဖင့္ ...
“ကၽြန္မေမာင္ေလးက တခါမွ ေထာင္မက်ဖူးပါဘူး ဆရာရယ္၊ အခုျဖစ္တ့ဲ အမႈကလည္း လူငယ္အခ်င္းခ်င္း
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ရန္ျဖစ္ၾကတာပါ။ သူေနရမယ့္ ေျခာက္လမွာ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပေအာင္ ဆရာ့ဆီကုိ
အပ္ထားခ်င္ပါတယ္။ က်သင့္တ့ဲ လုိင္းေၾကးသာ ေျပာပါဆရာ”
မိန္းမပ်ဳိကုိ စုိက္ၾကည့္ေနေသာ ကိုသက္ခုိင္၏ ႏွဳတ္ခမ္းအစံုသည္ ျပံဳးမေယာင္ေယာင္ ျဖစ္သြားေလရာ တခုခုေတာ့
လဲြေနၿပီဟု က်ေနာ္စိတ္မွာထင္လုိက္သည္။ ကိုသက္ခုိင္က ခပ္ျပံဳးျပံဳးပင္ ေမးခြန္းထုတ္လုိက္သည္။
“ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ား ေမာင္ နာမည္က ဘယ္သူတ့ဲတုန္းဗ်ာ”
“သက္ႏိုင္ဦး ပါဆရာ”
“အင္း၊ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ခ်ာတိတ္ေလးပဲ။ က်ေနာ့္ ေတြ႕လုိက္ ပါတယ္”
“ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ”
“ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ားတုိ႕က ဘာအလုပ္လုပ္ၾကသတုန္းဗ်ာ”
“ကၽြန္မတုိ႕က ဆင္မလုိက္နားမွာ လမ္းေဘးဓာတ္ဆီဆုိင္ ဖြင့္ထားပါတယ္ဆရာ။ ဆရာလမ္းၾကံဳရင္ ဓာတ္ဆီ
ဝင္ထည့္ပါဆရာ”
“ဒါနဲ႕ ဆရာ ဆရာနဲ႕၊ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ကုိ ဘာထင္ေနလို႕တုန္း”
“ဆရာက ဒီရဲဘက္စခန္းက တာဝန္ခံေထာင္မွဴး မဟုတ္လား၊ ဆရာ့အိမ္ကုိ ပင္မစခန္းက လမ္းညႊန္လိုက္တာပါ ဆရာ”
“လက္စသတ္ေတာ့ ခင္ဗ်ား လူမွားေနတာကုိး။ က်ေနာ္ေထာင္မွဴး မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ က်ေနာ္က ရဲဘက္အက်ဥ္းသားပါ”
“ရွင္”
“ဗ်ာ”

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 125

တအ့ံတၾသ အလန္႕တၾကား ေရရြတ္လုိက္ေသာ အသံတုိ႕မွာ အဆုိပါ မိန္းမပ်ဳိႏွင့္ ခင္ပြန္းထံမွ တၿပိဳင္တည္း

ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္ေလရာ က်ေနာ္ပါ ေရာေယာင္၍ ျပံဳးမိသြားသည္။
“မဗ်ာပါနဲ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္အက်ဥ္းသားပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားေမာင္ကိစၥကုိ အၾကံေပးရရင္ လုိင္းေၾကးဝင္ဖုိ႕ သိပ္မေလာ
ပါနဲ႕။ တပတ္တန္သည္ ႏွစ္ပတ္တန္သည္ေစာင့္လုိက္ရင္ ေငြအမ်ားႀကီး မေပးရဘူးေပါ့၊ ပူပူေလာေလာဆုိရင္
မလုိအပ္ဘဲ ေငြကုန္ေနပါ့မယ္။ တခုရွိေသးတာက ခင္ဗ်ားတုိ႕ေမာင္ဟာ ဒီစခန္းခြဲမွာ ေသခ်ာေပါက္ ေနရမယ္ဆုိတာ
မေျပာႏိုင္ေသးဘူး၊ အခုေရာက္လာတဲ့ ရဲဘက္ေတြထဲကေန စခန္းခြဲ(၂)ကို ထပ္ေျပာင္းဖုိ႕ရွိေသးတယ္။ ေျပာင္းတဲ့ထဲ
ပါသြားရင္ ႏွစ္ခါကုန္ျဖစ္ေတာ့မေပါ့”
မိန္းမပ်ဳိ ထံမွ ဘာသံမွ ထပ္မၾကားရေတာ့ခ်ိိန္တြင္ ခင္ပြန္းသည္ ျဖစ္သူသည္ လာရင္းကိစၥထက္ ကိုသက္ခိုင္ကို ပုိမုိ
စိတ္ဝင္စားဟန္ျဖင့္ ...
“ဆရာက အက်ဥ္းသား သာေျပာတယ္။ ေနရထုိင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပတဲ့ပံုပဲ ဆရာ၊ ဆရာ့လုိသာ ေနရရင္
က်ေနာ္ေတာင္ ေထာင္က်လုိက္ခ်င္တယ္ဆရာရယ္”
ဟု ေျပာလုိက္ရာ ကိုသက္ခုိင္သည္ မ်က္ႏွာတခ်က္တည္လိုက္ရင္း ...
“ေအာ္ ... ဒါက ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္အျပင္ပန္းကုိ ၾကည့္ေျပာတာပါေလ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲကေသာကကို ခင္ဗ်ား ဘယ္ျမင္ႏိုင္
ပါ့မလဲ။ ဆုမေတာင္းေကာင္းပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေကာင္းတဲ့ ဘဝမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ”
အဆိုပါလင္မယားႏွစ္ေယာက္ ကိုသက္ခိုင္ကို ႏွဳတ္ဆက္ျပန္သြားခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္စြာ
က်န္ရစ္ေနခဲ့သည္။ ကိုသက္ခုိင္သည္ အိမ္ေရွ႕က ေလွငယ္ဆုိက္ရာ ေခ်ာင္းစပ္ကိုေငးၾကည့္ေန၏။ ပ်င္းရိ
ေျခာက္ကပ္လ်က္ ရွိေသာ အေျခအေနျဖစ္၍ က်ေနာ္ကပင္ စကားမရွိ စကားရွာလိုက္ရပါသည္။
“ကုိသက္ခုိင္ ခင္ဗ်ားက ရဲဘက္သာ ေရာက္လာတာ ႐ုပ္ခံေတာ့ က်န္ေသးတယ္ဗ်”
“႐ုပ္ခံတင္မကပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္မွာ ျပင္းျပတဲ့ စိတ္ဓာတ္အခံပါ က်န္ပါေသးတယ္။ ခင္ဗ်ား ေစာင့္ၾကည့္ပါေလ၊ ဒီလုိ
ဘဝမ်ဳိးကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ က်ေနာ္လုပ္ျပပါ့မယ္။ ဘဝမွာ အတက္အက်ၾကံဳရတာ က်ေနာ္တေယာက္တည္း
မဟုတ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားကုိ က်ေနာ္ေျပာမယ္ဆုိတ့ဲ ဖုိ႕ဒ္ေမာ္ေတာ္ကား ကုမၸဏီ ဥကၠ႒ အုိင္ယာေကာ့ကာလုိလူမ်ဳိးေတာင္
ၾကံဳခဲ့ဖူးတာပါပဲ”
“ဟာ ... ဟုတ္ၿပီ။ ဒီေန႕ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တစခန္းလုံးေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖစ္ေနသလို ခံစားေနရတာ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕
အုိင္ယာေကာ့ကာ အေၾကာင္း နားေထာင္စမ္းပါရေစဗ်ာ။ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ား ေသာက္ဖုိ႕ ေကာ္ဖီမစ္ ေဖ်ာ္လုိက္ပါ့မယ္”
က်ေနာ္က ေျပာေျပာဆုိဆုိ အနီးနားရွိ ဓာတ္ဗူးထဲမွ ေရေႏြးႏွင့္ေရာစပ္ရန္ စူပါေကာ္ဖီမႈန္႕ထုပ္ကို ျဖည္ေနစဥ္မွာပင္
ကိုသက္ခုိင္သည္ “တကယ္ေတာ့ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ၁၉၈၀-ဝန္းက်င္က အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ စီးပြားေရး
သူရဲေကာင္း တေယာက္ေပါ့ဗ်ာ” ဟု အစခ်ီလ်က္ သူအားက်ေသာ အုိင္ယာေကာ့ကာ၏ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ခင္းပါ
ေလေတာ့သည္။

အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ သူ႕ဘဝျဖစ္စဥ္နဲ႕ သူေက်ာ္လႊား႐ုန္းကန္ရင္ဆုိင္ခ့ပ

ဲ ံုေတြကုိ
အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု တလႊားမွာ ရွိတ့ဲ တကၠသုိလ္ႀကီးေတြမွာ ေဟာေျပာခဲ့တယ္ဗ်။
အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ တက္သစ္စလူငယ္ေတြကုိ ပညာေပးေစ့ေဆာ္လိုတာေၾကာင့္
သူ႕ရဲ႕အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ကုိ ေရး တယ္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ
ရွင္သန္လွဳပ္ရွားေနၾကတ့ဲ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြရဲ႕ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ သည္းထိပ္ရင္ဖုိ
ယွဥ္ၿပဳိင္ရတဲ့ လက္ေတြ႕သာဓကေတြကုိ နားလည္ေစခ်င္လုိ႕ ေရးတယ္ လုိ႕ ဆုိသဗ်ာ။
အုိင္ယာေကာ့ကာရဲ႕ အေဖ နီကုိလာ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ အသက္ ၁၂-ႏွစ္သား
အရြယ္ ၁၉၁၂-ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ေရာက္ခ့သ
ဲ တဲ့ဗ်။ သူ႕ မူလဇာတိ
ကေတာ့ အီတလီႏိုင္ငံ၊ ေနပယ္ၿမိဳ႕နားက ကန္ပန္နီးယားၿမိဳ႕နယ္၊ စန္မာကုိၿမိဳ႕တဲ့ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 126

ေနာက္ေတာ့ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသား အျဖစ္ခံယူၿပီး အီတလီကုိျပန္တယ္။ သူ႕အေမနဲ႕ ဇနီးအင္တိဳြ င္းနက္ကုိပါ ထပ္ေခၚ

လာျပန္တယ္။ သူတုိ႕မိသားစုဟာ ပင္ဆယ္လ္ေဗးနီးယားျပည္နယ္၊ အယ္လင္ေတာင္းမွာ အေျခခ်ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ
အယ္လင္ေတာင္းမွာပဲ အုိင္ယာေကာ့ကာ ေက်ာင္းေနခဲ့တယ္။ အုိင္ယာေကာ့ကာလည္း က်ေနာ့္လုိပါပဲဗ်ာ။ တနယ္
တေက်းက ေျပာင္းေရႊ႕လာၿပီး ေက်ာင္းသားဘဝကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ခ့ရ
ဲ သူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း အႏွိမ္ခံရ၊ အဆင့္အတန္း
အခြဲခံရနဲ႕စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စရာေတြ ၾကံဳခဲ့ရတာပါပဲ။

သူ႕ပင္ကုိယ္အရည္အခ်င္းေတြေၾကာင့္ သူဟာ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္

ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ အေရြးခံခ့တ
ဲ ယ္။ သူဟာသူ႕ၿပိဳင္ဘက္ကုိ ႏွစ္မဲ အကြာနဲ႕ ရွဳံးနိမ့္ခ့တ
ဲ ယ္။ သူက မဲေပါင္း ႏွစ္ဆယ္
ရၿပီး သူ႕ၿပိဳင္ဘက္က ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္မဲ ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႕အတန္းမွာ မဲေပးရတဲ့ေက်ာင္းသားဦးေရ စုစုေပါင္းက
၃၈-ေယာက္ပဲရွိတာမို႕ကလိမ္ကက်စ္အက်ခံရတာ၊ မဲခိုးခံရတာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ဒါကုိ ေထာက္ျပ
လို႕ အတန္းပုိင္ဆရာမကုိ တုိင္ေပမဲ့ ဆရာမက ေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာေတြ ရွဳပ္ကုန္မွာစုိးတာေၾကာင့္ ဘယ္လုိမွ
အေရးတယူ မလုပ္ခ့ဘ
ဲ ူးတဲ့ဗ်ာ ...
ဒါေၾကာင့္ ကေလးအရြယ္ အုိင္ယာေကာ့ကာရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ လူ႕ဘဝႀကီးဟာ အရာရာ တရားမွ်တမႈ မရွိႏိုင္ဘူးဆုိတ့ဲ
အစြဲတခု ျဖစ္က်န္ရစ္ခ့သ
ဲ တဲ့။
ဒါေပမဲ့ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ စိတ္မပ်က္ ဇြဲမေလ်ာ့ဘဲ ဆက္ၿပီး အားထုတ္တာေၾကာင့္ ခုႏွစ္တန္းနဲ႕ ရွစ္တန္းေတြမွာ
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာခဲ့ျပန္တယ္။ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားဘဝ ေရာက္ျပန္ေတာ့ ဘဝင္ျမင့္ၿပီး ေက်ာင္းသား
ထုနဲ႕ ကင္းကြာခဲ့တာေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ဘဝက ျပဳတ္ျပန္ေရာတဲ့ဗ်ာ။

အုိင္ယာေကာ့ကာရဲ႕ အေဖက အုိင္ယာေကာ့ကာကုိ ဆုိဆံုးမခဲ့တ့ဲ အခ်က္ေတြဟာ မွတ္သားစရာေတာ့

အေကာင္းသားဗ်ာ။ အုိင္ယာေကာ့ကာ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြထဲမွာ သူ႕အေဖရဲ႕ ဒႆနေတြ
လည္း ေရာႁပြမ္းေနဟန္ ရွိသဗ်။
သူက အီတာလ်ံႏြယ္ဖြားမုိ႕ ေက်ာင္းတက္တ့အ
ဲ ခါ ေက်ာင္းေနဘက္ေတြတင္မက ဆရာ၊ ဆရာမေတြကပါ မၾကား
တၾကား ႏွိမ္တာခံရတဲ့ အခါ သူ႕အေဖရဲ႕ ၾသဝါဒက ...
“ငါ့သား၊ မင္းထက္ခြန္အားဗလႀကီးတဲ့ လူနဲ႕ ရင္ဆုိင္ရတဲ့အခါ လက္သီးခ်င္းယွဥ္ၿပီးမထိုးေလနဲ႕။ မင္းနာမွာပဲ။
ဦးေႏွာက္သံုးၿပီး အႏိုင္ယူပါတဲ့” ဗ်ာ။

သူ႕အေဖဟာ အရာရာကုိ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားၿပီး အျမင့္ဆံုးေရာက္ေအာင္ ရည္မွန္းခ်က္ထားဖို႕ သူ႕ကို စိတ္ဓာတ္

စစ္ဆင္ေရးတခု လုပ္ခ့တ
ဲ ာလည္း မွတ္သားစရာပဲ ဗ်။ အဲဒါကေတာ့ သူေက်ာင္းသားဘဝက ေက်ာင္းသားဦးေရ ၉၀၀
ေလာက္ရွိတ့အ
ဲ ထဲမွာ အဆင့္ (၁၂) ရတဲ့ အေၾကာင္း သူ႕အေဖကို ဝမ္းပမ္းတသာေျပာျပေတာ့ သူ႕အေဖက “မင္းဘာ
ေၾကာင့္ ပထမ မရသလဲ” ဆုိၿပီး အေငၚတူးသတဲ့ဗ်ာ။
အုိင္ယာေကာ့ကာရဲ႕အေဖဟာ အုိင္ယာေကာ့ကာကုိ တသက္လံုးမေမ့ႏိုင္တ့ဲ စီးပြားေရး ဥပေဒသ ႏွစ္ခုကို သင္ေပးခဲ့
သတဲ့။ ပထမ ဥပေဒသကေတာ့ မိမိေငြ အရင္းအႏွီးႀကီးမားတဲ့ အလုပ္မလုပ္ဖုိ႕တဲ့ဗ်။ အရင္းအႏွီးမ်ားမ်ားလိုလုိ႕
ဘဏ္တုိက္ေငြေခ်းရတဲ့အခါ ဘဏ္တုိးပိၿပီး ဘဏ္လက္ထဲကုိ ကိုယ့္လုပ္ငန္းထုိးအပ္ သြားရတတ္လုိ႕တဲ့ဗ်ာ။
ေနာက္ဥပေဒကေတာ့ စီးပြားေရးအက်ဥ္းအၾကပ္နဲ႕ ရင္ဆုိငရ
္ တဲ့အခါ အစားအေသာက္လုပ္ငန္းကို လုပ္ပါလို႕ ဆုိသဗ်။
စားေသာက္ကုန္လုပ္ငန္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မတိမ္ေကာ ႏုိင္ဘူးဆုိပဲ။ အုိင္ယာေကာ့ကာ အေဖဟာ သူ႕ၾသဝါဒနဲ႕အညီ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 127

သူကိုယ္တုိင္ စားေသာက္ဆုိင္တဆုိင္ဖြင့္ၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ခ့တ

ဲ ့ဲ ၁၉၃၀ျပည့္ႏွစ္ စီးပြားပ်က္ကပ္ကုိ ရင္ဆုိင္ႏိုင္
ခဲ့ သတဲ့။
အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ၁၉၅၂-ခုႏွစ္မွာ ဖို႕ဒ္ကုမၸဏီကေန ထြက္ၿပီး အစားအေသာက္ ကုိယ္စားလွယ္လုပ္ငန္း လုပ္ဖုိ႕
ေတာင္ စိတ္ကူးခဲ့ေသးဆုိပ။ဲ သူဟာ စားေသာက္ဆုိင္ဆယ္ဆုိင္ကို အခ်က္အခ်ာက်တဲ့လူစည္ကားရာ ၿမိဳ႕လယ္
ကားဂိတ္ေတြမွာ ဖြင့္ၿပီး အစားအေသာက္ေတြကုိ ဗဟုိတေနရာက စုစည္းဝယ္ယူခ်က္ျပဳတ္စီမံ၊ ေနာက္မွ ဆုိင္ေတြကို
လုိက္ျဖန္႕ဖုိ႕ စီမံခ်က္ေရးဆြဲခ့ဲဖူးသတဲ့။ သူအဲသလို ၾကံဆစိတ္ကူးခ်ိန္မွာ အခု သိပ္နာမည္ႀကီး ေနတဲ့ မက္ေဒါနယ္
စားေသာက္ဆုိင္လုပ္ငန္းဟာ အိပ္မက္ေတာင္ မက္ပံု မရေသးဘူးတဲ့ဗ်ာ။

အုိင္ယာေကာ့ကာ တကၠသုိလ္ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ပုလဲဆိပ္ကမ္းကုိ ဂ်ပန္ေတြက ဗံုးၾကဲတာေၾကာင့္ အေမရိကန္

လူငယ္အမ်ားစုဟာ အမိႏုိင္ငံႀကီးကို ကာကြယ္ဖုိ႕ စစ္ထဲကုိ အလံုးအရင္းဝင္ၾကသတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ အုိင္ယာေကာ့ကာ
ဟာ တုိက္ေလယာဥ္ တစီးကို ကိုယ္တုိင္ေမာင္းၿပီး ဖက္ဆစ္ဟစ္တလာနဲ႕ ေနာက္လိုက္ေတြ ရွိတ့ေ
ဲ နရာကုိ ဗံုးမိုးရြာ
ခ်ခ်င္တ့ဲ စိတ္နဲ႕ စစ္ထဲဝင္ဖုိ႕ စာရင္းေပးခဲ့ေပမဲ့ ငယ္ငယ္က ဖ်ားနာထားတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ ေဆးမေအာင္လုိ႕ စစ္သား
မျဖစ္လုိက္ရျပန္ပါဘူး။
အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ စစ္ထဲဝင္ခြင့္မရလုိက္တာေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္ကုိ အပတ္တကုတ္
ေလ့လာလိုက္တာ အယ္လင္ေတာင္းၿမိဳ႕နားက ေလဟုိင္း စက္မႈတကၠသုိလ္ကုိ ထူးခၽြန္စြာ ဝင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူဟာ
ေလဟုိင္း တကၠသုိလ္ကေန စက္မႈဆုိင္ရာဘာသာရပ္ကုိ ဂုဏ္ထူးနဲ႕ေအာင္ခ့တ
ဲ ယ္။
အမယ္ ... စကားမစပ္ သူ႕ဆရာတေယာက္အေၾကာင္း သတိရလုိ႕ ေျပာရအံုးမယ္။ သူ ေလဟုိင္းတကၠသိုလ္မွာ တက္
ေနတဲ့အခ်ိန္၊ သူ႕ရဲ႕ ရူပေဗဒ ပါေမာကၡ ဘာ့ဂ္မင္ဟာ စာသင္ေနရင္း ခဏခဏ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္သတဲ့။
အဲဒီလုိ ေပ်ာက္သြားတာဟာ တကယ္ေတာ့ နယူးေယာက္ကုိ သြားၿပီး မင္ဟက္တန္ စီမံကိန္းကုိ အေကာင္အထည္
ေဖာ္ေနခဲ့တာဆုိပဲ။ ေအာ္ ... မင္ဟက္တန္ စီမံကိန္းဟာ အေမရိကန္ရဲ႕ အႏုျမဴဗံုးထုတ္လုပ္ဖုိ႕ ထိပ္တန္းလွ်ဳိ႕ဝွက္
စီမံခ်က္ တဲ့ဗ်ား။

ေလဟုိင္းတကၠသုိလ္မွာေလးႏွစ္ပညာသင္ၿပီး ဖို႕ဒ္ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ဝင္မ့ဆ

ဲ ဆ
ဲ ဲ အိုင္ယာေကာ့ကာဟာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ
ပရင္တန္တကၠသိုလ္ကေန စက္မႈဆုိင္ရာ မဟာဘြဲ႕အတြက္ ပညာသင္ဆု ရခဲ့ျပန္ေရာတဲ့ဗ်ာ။
သူဟာ အလုပ္ဝင္ရမလား၊ မဟာဘြဲ႕အတြက္ ပရင့္စတန္ကုိပဲတက္ရမလား၊ ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖို႕ဒ္ကုမၸဏီရဲ႕
တာဝန္ရွိသူက မဟာဘြဲ႕အတြက္ ပရင္တန္ကုိသာသြားပါ။ အုိင္ယာေကာ့ကာအတြက္ အလုပ္တေနရာ အဆင္သင့္
ခ်န္ထားပါ့မယ္လို႕ကတိေပးတာေၾကာင့္ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ပရင့္စတန္တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္လာခဲ့ျပန္တယ္။
ပရင့္စတန္ကေန မဟာသိပၸံဘြဲ႕ရတဲ့ ၁၉၄၆-ခုႏွစ္မွာ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ဒက္ထရြိဳက္ၿမိဳ႕မွာ ႐ံုးခ်ဳပ္အျဖစ္ အေျခစိုက္
ထားတဲ့ ဖို႕ဒ္ ေမာ္ေတာ္ကား ကုမၸဏီမွာ အလုပ္သင္ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္လာခဲတ
့ ယ္။ သူအလုပ္ဝင္ကာနီး အခ်ိန္မွာ
သူ႕ခံယူခ်က္ကေတာ့ ...
“ကၽြႏု္ပ္အား သေဘာတရားႏွင့္ နားမခ်ပါႏွင့္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ျပည့္ခ်ိန္တြင္ တႏွစ္လွ်င္ ေဒၚလာ
တေသာင္း ဝင္ေငြ ရွိေနရမည္။ ထုိ႕ေနာက္ သန္းႂကြယ္သူေဌးဘဝကို ခံယူႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္။ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္
တကၠသုိလ္ဘြဲ႕ အေဆာင္အေယာင္မ်ားသည္ တန္ဖိုးမရွိ။ ေငြသာလွ်င္ ပဓာနပဲျဖစ္သည္” ဆိုပဲဗ်ာ။

အိုင္ယာေကာ့ကာဟာ ၁၉၅၆ မွာ ခ်က္စ္တာၿမိဳ႕၊ စိန္႕ေရာဘတ္ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ေမရီနဲ႕ လက္ထပ္ခ့တ

ဲ ယ္။ သူဟာ
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေမာ္ေတာ္ကား စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရဲ႕ စီမံခန္႕ခြဲေရး၊ ထုတ္လုပ္ေရး၊ ေရာင္းဝယ္ေရး က႑ေတြကို

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 128

ကၽြမ္းလာရာကေန ၁၉၇၀-ခုႏွစ္ မွာ ဖို႕ဒ္ကုမၸဏီရဲ႕ ဒုတိယဥကၠ႒ ျဖစ္လာပါေရာတဲ့ဗ်ာ။ သူ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေဟာင္း

ေတြ ထဲမွာ အေမရိကန္ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးေဟာင္း မက္နာရာမာေတာင္ ပါခဲ့တယ္္ဆုိပဲဗ်။
၁၉၇၀ ဒီဇင္ဘာမွာ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ဖို႕ဒ္ကုမၸဏီရဲ႕ ဥကၠ႒ရာထူးကို ရလာခဲ့တယ္။ သူ ဖို႕ဒ္ကုမၸဏီရဲ႕
ဥကၠ႒ရာထူးကိုရေတာ့ အီတလီက သူ႕ေဆြမ်ဳိးေတြဟာ အုိင္ယာေကာ့ကာရဲ႕ ႐ံုးခန္းကို အလည္ေရာက္ၾကတဲ့အခါ
အိုင္ယာေကာ့ကာတေယာက္ အရွင္လတ္လတ္ နတ္ဘုံနတ္နန္းကုိ ေရာက္သြားတယ္လုိ႕ေတာင္ တအ့ံတၾသခ်ီးမြမ္းခဲ့
ၾကရသတဲ့ ။
တကယ္ေတာ့ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာ
တေယာက္ပီပီ ေမာ္ေတာ္ကား ပံုစံသစ္တီထြင္တ့ေ
ဲ နရာမွာ
သူမတူေအာင္ ထူးခၽြန္တယ္ဆိုပဲ။ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ
ေမာ္ေတာ္ကားေလာကကို ဒုိးလုိေမႊ ေရလုိေႏွာက္ လာႏိုင္ခ့ဲ
တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူဟာ ဖို႕ဒ္ ကုမၸဏီအတြက္
နာမည္ေက်ာ္ မတ္စတန္း (Mustang) ဆုိတ့ဲကားတစီးကုိ
ပံုစံထုတ္ေပး ႏုိင္ခ့ၿဲ ပီး မတ္စတင္းရဲ႕ ဖခင္ျဖစ္လာတယ္ဆုိပဲ။
Mustang မတ္(စ္)တန္းဆိုတာ အေမရိကန္ေပါက္
ျမင္း႐ုိင္းတမ်ဳိးရဲ႕နာမည္တ့ဗ
ဲ ်။ က်ယ္ျပန္႕တဲ့ေျမျပန္႕လြင္ျပင္
မ်ားတြင္ က်က္စားၿပီး အေမရိကန္ ဗီဇသတၱိကုိ ေဖာ္ညြန္းတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
လူငယ္ႀကိဳက္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တ့ဲ ကားတစ္စင္းျဖစ္ေအာင္ အခ်က္သံုးခ်က္ ရွိသတဲ့ဗ်။ တစ္၊ ပံုစံ ျမဴးႂကြ ဆန္းၾကယ္
ရမယ္။ ႏွစ္၊ ေစ်းသက္သာရမယ္။ သံုး၊ ေတာင့္တင္းၾကံခုိင္ၿပီး စက္စြမ္းအား ေကာင္းရမယ္ ဆုိပဲ။
ေမာ္ေတာ္ကားေပၚက မတ္စတန္းျမင္းေျပးေနပံုတံဆိပ္ဟာ လက္်ာရစ္ေျပးေနတဲ့ပံုျဖစ္ေနၿပီး အေမရိကန္ျမင္းၿပိဳင္ကြင္း
ေတြရဲ႕ ျမင္းေျပးလမ္းေၾကာင္းဟာ လက္ဝဲရစ္ျဖစ္ေနလို႕ လူအမ်ားက ျမင္းေျပာင္းျပန္ေျပးေနတယ္ဆိုၿပီး ေဝဖန္ၾကေပမဲ့
ေကာ့ကာ ကေတာ့ ျမင္း႐ုိင္းမို႕ စိတ္ထင္ရာေျပးတာပါဗ်ာ လို႕ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးခဲ့သတဲ့။
တကယ္တမ္း မတ္စတန္းေစ်းကြက္ထဲေရာက္တ့အ
ဲ ခါ အုိင္ယာေကာ့ကာ ေမွ်ာ္မွန္းသလုိ မတ္စတန္းဟာ လမ္းမွန္ကုိ
ဦးတည္ၿပီး အရွိန္ႏွင့္ ဒုန္းစုိင္းေျပးသလုိ ေအာင္ျမင္ခ့သ
ဲ တဲ့ဗ်။ အမွန္က မတ္စတန္းကုိ နာမည္ေပးဖုိ႕ ေရြးၾကတုန္းက
ကူးဂါး၊ ဒါမွမဟုတ္ တုိရင္ႏုိ ဆုိၿပီး အဲဒီအမည္ႏွစ္ခုထဲက တခုခုေရြးဖုိ႕စီစဥ္ခ့ၾဲ ကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တုိရင္ႏို ဆုိတ့ဲ
အီတလီ နာမည္ကုိ ေရြးဖုိ႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖို႕ဒ္ရဲ႕ အႀကီးအကဲ ဟင္နရီဖုိ႕ဒ္ ဟာ
အီတလီသူ တခုလပ္မိန္းမတေယာက္ႏွင့္ တြဲခုတ္ေနေလေတာ့ ကားအသစ္ကုိ အီတလီနာမည္ႀကီး မေပးေအာင္
ဟင္နရီဖုိ႕ဒ္ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြက ဝိုင္းဖ်က္ၾကတာနဲ႕ မတ္စတန္းလုိ႕ ျဖစ္လာသတဲ့ဗ်ား။

၁၉၆၄ မတ္လမွာ မတ္စတန္းကားကို ထုတ္လုပ္ၿပီးစီးတယ္။ ဧၿပီလ တစ္ရက္ေန႕မွာ ကား စေရာင္းေတာ့ ဝယ္သူေတြ

ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးလြန္းလုိ႕ ပရိႆတ္ကုိ မထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ အေရာင္းျပခန္းကို ပိတ္လိုက္ရတဲ့အထိ ဆိုပဲ။ တကမၻာလံုး
ဲ ၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ခ့ဲသတဲ့ဗ်။ အုိင္ယာ
မွာ ရွိတ့ဲ ဖို႕ဒ္ကား အေရာင္းျပခန္းကုိ လူဦးေရ ေလးသန္း လာၾကည့္ခ့ေ
ေကာ့ကာရဲ႕အားထုတ္မႈေၾကာင့္ မတ္စတန္းဟာ ထင္တာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ေအာင္ျမင္ခ့႐
ဲ ံုမက ေနာက္ဆက္တဲြ
ထုတ္လုပ္တ့ဲ (Mark) မတ္ခ္ (၃) နဲ႕ မတ္ခ္ (၄)ပါ ဆက္တုိက္ေအာင္ျမင္ခ့ျဲ ပန္ေရာတဲ့။
အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ရွင္သန္တက္ႂကြၿပီး သည္းထိတ္ရင္ဖုိ စိတ္လွဳပ္ရွားဖြယ္ အလုပ္ေတြကို ႏွစ္ၿခဳိက္တတ္တာ
ေၾကာင့္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္မွာ ဖို႕ဒ္ကုမၸဏီရဲ႕ ဥကၠျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ထပ္ ေရွ႕ဆက္တက္စရာ မရွိေအာင္
ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 129

ဒါေပမဲ့ဗ်ာ ... ေလာကမွာ အတက္ရွိရင္ အက်ရွိတာ ထံုးစံပဲ မဟုတ္လား။ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ သူ႕အသက္ (၅၄)ႏွစ္
ျပည့္ကာနီး ၁၉၇၈-ခုနွစ္၊ ဇူလုိင္လ မွာ ဖုိ႕ဒ္ ေမာ္ေတာ္ကား ကုမၸဏီရဲ႕ ဥကၠ႒အျဖစ္မွ ဖယ္ရွားခံလုိ္က္ရတယ္။ သူဟာ
ဖုိ႕ဒ္ေမာ္ေတာ္ကားကုမၸဏီမွာ (၃၂)ႏွစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခ့ၿဲ ပီး ဥကၠ႒ရာထူးမွာ (၈)ႏွစ္ တာဝန္ထမ္းခဲ့သတဲ့ဗ်ာ။
ဘယ္ကုမၸဏီမွာမွ အလုပ္မလုပ္ခ့ဖ
ဲ ူးတဲ့ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ျဗဳန္းစားႀကီး ရာထူးကေန ႐ုတ္တရက္ ဖယ္ရွား
ခံလုိက္ရေတာ့ အလုပ္လက္မ့ျဲ ဖစ္သြားပါေလေရာတ့ဲဗ်ာ။
ရာထူးကလည္း အျဖဳတ္ခံရေရာ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ လုပ္ခြင္စည္းကမ္းအရ ေနာက္ထပ္ အလုပ္ရွာမရမခ်င္း
သံုးလ႐ံုးထုိင္ႏိုင္ဖုိ႕ ကုန္ေလွာင္႐ံုအေဟာင္းေလး တခုထဲမွာ ေနရာေပး ခံရတယ္။
အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ စားပြဲတလံုးနဲ႕ တယ္လီဖုန္း တလံုးသာ ရွိတ့ဲ သူ႕အိမ္နိမ့္စံ ကုန္ေလွာင္႐ံုေလးကုိ တမနက္သာ
ေရာက္သြားခဲ့ၿပီး စိတ္ဆင္းရဲျခင္းႀကီးစြာနဲ႕ ျပန္ထြက္သြားခဲ့ရသတဲ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ စိတ္ဓာတ္အႀကီးအက်ယ္က်ၿပီး
ေန႕ေရာညပါ အရက္ခ်ည္း ဖိေသာက္ေနမိေသးသတဲ့ဗ်ာ။ သူဟာသူ႕ဘဝကုိ ဘယ္ေလာက္နာက်ည္းခဲ့သလဲဆုိရင္ သူ႕
ကိုယ္သူပဲ သတ္ေသရမလား၊ သူ႕ကို ဒီဘဝေရာက္ေအာင္ တြန္းပုိ႕လုိက္တ့ဲ ဟယ္နရီဖုိ႕ဒ္ ကိုပဲ သြားသတ္ရမလား
ေဝခြဲမရေအာင္ ျဖစ္ခ့သ
ဲ တဲ့။

အုိင္ယာေကာ့ကာ အလုပ္က ဖယ္ရွားခံရတာဟာ ကုမၸဏီအႀကီးအကဲ ဟင္နရီဖို႕ဒ္နဲ႕ ၿငိလို႕တဲ့ဗ်ာ ။

ဒီေနရာမွာ ဟင္နရီဖုိ႕ဒ္အေပၚ အုိင္ယာေကာ့ကာရဲ႕အျမင္ေလးကို ထည့္ေျပာမွ ျဖစ္မယ္ဗ်။ ဟင္နရီရဲ႕ စ႐ုိက္ဟာ
သူ႕ကို ယွဥ္ၿပိဳင္လာဝံ့သူမွန္သမွ်အေပၚ သည္းမခံတတ္ဘူးတဲ့။ ဗိုလ္မထားတဲ့ ဧကရာဇ္မင္းပမာ က်င့္ၾကံတတ္သတဲ့။
ဖို႕ဒ္ကုမၸဏီမွာ အလုပ္တည္ျမဲခ်င္ရင္ ပလႅင္ရိပ္ကုိ မနင္းႏွင့္ လုိ႕ေတာင္ ပညတ္ခ်က္ရွိခ့တ
ဲ ယ္လုိ႕လည္း ဆိုၾကတယ္။
ဟင္နရီကုိေရွာင္ အုိေအာင္ မဆင္းရဲလုိ႕လည္း ေျပာစမွတ္ျပဳၾကသတဲ့။
နတ္ဒ္ဆင္ဆုိတ့ဲ ဖို႕ဒ္ကုမၸဏီထိပ္တန္းအရာရွိတေယာက္ဆုိ ဟင္နရီ႕အခန္းထဲကုိ တံခါးမေခါက္ဘဲ ဝင္မိလို႕ အလုပ္
ျဖဳတ္ ခံရဖူးတယ္ဆုိပဲ။ အလုပ္ျဖဳတ္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကိုေတာ့ တံခါးမေခါက္တ့ဲ အျပစ္လို႕ထုတ္မေျပာဘဲ
ပရိယာယ္ဆင္ၿပီး တမ်ဳိး အေၾကာင္းျပသတဲ့ဗ်။

အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ဖို႕ဒ္ကုမၸဏီ႐ံုးခ်ဳပ္ကုိ မွန္နန္းေဆာင္နဲ႕ တင္စားေခၚေဝၚခဲ့တယ္။ မွန္နန္းေဆာင္မွာ ႐ံုးထုိင္

ရေတာ့ ဟင္နရီန႕ဲ အနီးကပ္ ေနလာရတယ္။ ဟင္နရီဟာ ကမၻာေပၚမွာ တန္ခိုးအႀကီးမားဆံုး စာရင္းမွာပါေနတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဟင္နရီဟာ တည္ၿငိမ္သူ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သူနဲ႕ေတြ႕ဖူးသူတုိင္း အံ့ၾသၾကမယ္ဆိုပဲ။ အေျဖကေတာ့ ဟင္နရီ
ဟာ သူ႕တသက္တာမွာ ဘယ္အလုပ္ကိုမွ ဆင္းဆင္းရဲရဲ အပန္းတႀကီး မလုပ္ခ့ဖ
ဲ ူးဘူးတဲ့။ ဒါဟာ ေကာင္းေမြခံ
လူခ်မ္းသာ စည္းစိမ္ရွင္ေတြရဲ႕ သားသမီးအသုိင္းအဝိုင္းမွာ ၾကံဳေတြ႕ျမဲ အေၾကာင္းတရားပဲေပါ့ဗ်ာ။ ပန္းခင္းေသာလမ္း
ကို ေလွ်ာက္ၿပီး ဖခင္ေသတဲ့အခါ ခံစားရမယ့္ စည္းစိမ္ဥစၥာပမာဏကိုသာ တြက္ေနၾကတာ ဓမၼတာပဲ မဟုတ္လား။
အုိင္ယာေကာ့ကာကေတာ့ ဟင္နရီဟာ မိမိပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္း၊ ပင္ကုိယ္စြမ္းရည္ တခုတေလမွ မရွိတ့ဲ သူလုိ႕
သတ္မွတ္တယ္။ ဖို႕ဒ္ကုမၸဏီက ဝန္ထမ္းႀကီးငယ္မွန္သမွ် ဟင္နရီ ၾကားလုိတ့ဲ စကားကုိသာ ေရြးၿပီး ေရႊနားေတာ္
သြင္းၾကရတာပဲတ့။ဲ
ဟင္နရီငယ္ငယ္က ဟင္နရီကုိ ျပန္ေပးေတြ ခုိးယူသာြ းမွာကုိ အဘုိးျဖစ္သူက အစုိးရိမ္ႀကီးလြန္းတာမို႕ ေျမးျဖစ္သူ
ဟင္နရီကုိ အျမဲတမ္း သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြနဲ႕ေနေစၿပီး အိမ္ဝင္းတံခါးကို လံုျခံဳေအာင္ အျမဲ ေသာ့ခတ္ထားေလ့
ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟင္နရီ႕စိတ္မွာ လူတုိင္းဟာ သူ႕ကိုလုပ္ၾကံႏွိပ္စက္မည့္သူမ်ားဟု သံသယ စိတ္စြဲ ႀကီးေနတာ
ေၾကာင့္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မယံုတတ္ဘူးတဲ့ဗ်ာ ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 130

မွန္နန္းေဆာင္ကုိ ဘုရင္မင္းျမတ္စုိးစံေတာ္မူရာနန္းေတာ္
လို႕ တင္စားမယ္ဆိုရင္ ဟင္နရီဟာ ဘုရင္မင္းတရားႀကီး
ပါပဲတ့။ဲ ဟင္နရီဝင္လာတာနဲ႕ မင္းတရားႀကီး ႂကြခ်ီလာၿပီ
ဆိုတ့ဲ သတင္းစကား တမဟုတ္ခ်င္းပ်ံႏွံ႕သြားၿပီး စီမံေရး
ဌာန အႀကီးအကဲေတြဟာ ဟင္နရီ ျမင္လုိျမင္ျငား
ျပဴတင္းေပါက္ဝေတြကေန ရပ္ၿပီး ႀကိဳေလ့ရွိၾကတယ္။
ကံေကာင္းလုိ႕ ဟင္နရီက ျပန္ႏွဳတ္ဆက္တတ္တာလည္း
ၾကံဳရတတ္တယ္။ ဟင္နရီအစည္းအေဝးခန္းထဲ ဝင္လာရင္
လည္း ခ်က္ခ်င္းတိတ္ဆိတ္သြားေတာ့ ဟင္နရီဟာ
ကုမၸဏီအရာရွိႀကီးငယ္ အားလံုးရဲ႕ သက္ဦးဆံပုိင္ ျဖစ္ေန
တယ္။ နဂါးမ်က္ေစာင္းအေၾကာင္းမေရြး၊ ထုတ္ပစ္ဆုိရင္ ျပစ္ဒဏ္စီရင္ခံရသူဟာ ထြက္ရတာပဲ။ အဲဒီ တခ်က္လႊတ္
အမိန္႕ကို ခုခံေခ်ပခြင့္ မရွိဘဲ ဘဝေႂကြလြင့္ပ်က္စီးရတာပဲတ့။ဲ
ဟင္နရီဟာ အေသးအဖြဲေတြကို ပုိစိတ္ဝင္စားၿပီး လူတေယာက္ကုိ အကဲျဖတ္ရာမွာ အတြင္းသ႐ုပ္ျဖစ္တ့ဲ
အရည္အခ်င္း၊ အေတြ႕အၾကံဳ၊ စြမ္းေဆာင္ရည္ စသည္မ်ားကုိ အေလးမမူတတ္ဘူးတဲ့ဗ်။ အျပင္သဏၭာန္
ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ၊ ကိုယ္ဟန္အမူအရာ၊ အျပင္အဆင္ေတြကို အေလးေပး တတ္ျပန္သတဲ့ ။
တခါတုန္းက ဟင္နရီဟာ အိုင္ယာေကာ့ကာကုိ ေခၚၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးတေယာက္ကုိ အလုပ္ျဖဳတ္ခုိင္းေတာ့
အိုင္ယာေကာ့ကာက ဘာေၾကာင့္ျဖဳတ္သလဲ ေမးတာကို ဟင္နရီ ေျဖတဲ့အေျဖက “ဒီေကာင့္ ၾကည့္ရတာ
ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတယ္။ ေနတာထုိင္တာ ေပ်ာ့တိေပ်ာ့ဖတ္နဲ႕ အေျခာက္ပံုေပါက္ေနၿပီး သူဝတ္ထားတဲ့
ေဘာင္းဘီကလည္း ၾကပ္ေနတာပဲ” တဲ့ဗ်ာ။

အဲသလို အမူအက်င့္စ႐ုိက္ရွိတ့ဲ ဟင္နရီဖုိ႕ဒ္နဲ႕ လမ္းသစ္ထြင္သမား အုိင္ယာေကာ့ကာတုိ႕ ကြဲၾကျပဲၾကတာဟာ

သိပ္ဆန္းလွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အုိင္ယာေကာ့ကာ အလုပ္ျပဳတ္ေတာ့ အဆက္အသြယ္လုပ္သူ နည္းသြားတယ္။
တခ်ဳိ႕ကလည္းေရွာင္ေနၾကတယ္။ အုိင္ယာေကာ့ကာနဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ေသာၾကာေန႕တုိင္း ဖဲအတူ
ကစားေလ့ရွိတ့ဲ မိတ္ေဆြတေယာက္ဆုိ အုိင္ယာေကာ့ကာလည္း အလုပ္ျပဳတ္ေရာ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္သြား
လုိက္တာ သူ႕ဇနီးေမရီကြယ္လြန္တာေတာင္ ေရာက္မလာေတာ့ဘူးတဲ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ သူ႕အေဖ
ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ “မင္းေသတဲ့ အခါ မင္းအသုဘမွာ မိတ္ေဆြစစ္ မိတ္ေဆြမွန္ ငါးေယာက္ သတင္းလာေမးရင္ မင္း လူျဖစ္ရ
က်ဳိးနပ္ၿပီမွတ္” ဆုိတ့စ
ဲ ကားကုိ သတိရမိသတဲ့။

ဒါေပမဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ ဒုကၡတြင္းထဲကေန အလင္းေရာင္ကို ရတတ္သလို ေနာက္ ရက္သတၱပတ္

အနည္းငယ္ အၾကာမွာ ခ႐ုိင္စလာေမာ္ေတာ္ကား ကုမၸဏီရဲ႕ ဥကၠ႒ ရာထူးကုိ ရခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အိုင္ယာေကာ့ကာဟာ
ခ႐ိုင္စလာရဲ႕ ဥကၠ႒ရာထူးကို ၁၉၇၈-ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလမွာ လက္ခံခ့တ
ဲ ယ္။ ခ႐ုိင္စလာေမာ္ေတာ္ကားကုမၸဏီရဲ႕
ဥကၠ႒ေနရာကို သူရလုိကတ
္ ာဟာ ကံေကာင္းတယ္လုိ႕ လံုးလံုးမဆုိသာဘူးဗ်။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ခ႐ုိင္စလာကုမၸဏီဟာ စီမံခန္႕ခြဲမႈ အမွားေတြေၾကာင့္ လံုးဝၿပိဳလဲေတာ့မယ့္ အေျခအေနကုိ ေရာက္ေနၿပီတ့ဗ
ဲ ်ာ။
ခ႐ုိင္စလာကုိ သူေရာက္ၿပီး တႏွစ္အၾကာမွာခ႐ုိင္စလာ ဟာ ေဒဝါလီ ခံရလုနီးနီးေတာင္ ျဖစ္ခ့သ
ဲ တဲ့။ ဖို႕ဒ္ကုမၸဏီကေန
အျဖဳတ္ခံရတာ ဆုိးလွၿပီ ထင္ေနတဲ့ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ေသခ်င္တ့ဲက်ားေတာေျပာင္းဆုိသလို ခ႐ုိင္စလာမွာလည္း
ေလွာ္ရင္းနစ္မလုိ ျဖစ္ခ့ျဲ ပန္သတ့ဲ။
အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ခ႐ိုင္စလာရဲ႕ ဥကၠ႒ရာထူးကို လက္ခံရာမွာ ကုမၸဏီတခုလံုး သူ႕သေဘာအတုိင္း ျပင္ဆင္
ဖြဲ႕စည္းခြင့္ကုိပါ ရခဲ့တယ္။ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ အဂၤလန္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဝင္စတန္ခ်ာခ်ီရဲ႕စတုိင္ ေဆးျပင္းလိပ္

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 131

ေသာက္ေလ့ရွိတာမုိ႕ ခ႐ုိင္စလာရဲ႕ အစည္းအေဝးခန္းမထဲမွာ ေဆးလိပ္မေသာက္ရဆုိတ့ဲ စည္းကမ္းကုိ ျပန္ျပင္

ေပးခဲ့ၾကရတယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခ႐ုိင္စလာဟာ အမည္ခံေလာက္သာက်န္ၿပီး အေျခအေနအားလံုးဟာ ဝါးအစည္းေျပ
သလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္လို႕ ဆုိပါတယ္။

ခ႐ုိင္စလာကုမၸဏီရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဒါ႐ိုက္တာေတြဟာ ကုမၸဏီရဲ႕ လုပ္ငန္းအဝဝ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ပုံနဲ႕ လုပ္ငန္း

တုိးတက္မႈ အေျခအေနေတြကုိ အမွန္အတုိင္း မသိၾကဘူးဆုိပဲ။
အမွာစာ မရွိဘဲ ကားေတြအမ်ားႀကီး စြတ္ထုတ္ထားၾကတယ္။ ေရာင္းမစြံတ့က
ဲ ားေတြ စုပံုေနတယ္။ ကားဝယ္လုိသူရဲ႕
အၾကိဳက္ကို ခန္႕မွန္းၿပီး ေပးပုိ႕မွာၾကားတဲ့ အမွာစာေတြအတိုင္း မထုတ္လုပ္ဘူး။ အလုပ္႐ုံတေနရာတည္းမွာ
ထုိင္ေနတဲ့ ဇံုမန္ေနဂ်ာ တဦးရဲ႕ စိတ္ကူးအတိုင္း ကားေတြကုိ ထုတ္လုပ္ေနတယ္။
႐ံုးစည္းကမ္းဆိုတာလည္း နားမလည္ၾကေတာ့ဘဲ အုိင္ယာေကာ့ကာေရွ႕မွာေတာင္ ေကာ္ဖီခြက္ကိုင္ၿပီး ဟုိေလွ်ာက္
ဲ ်ာ။ ခ႐ုိင္စလာမွာ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းမႈ၊ လွ်ဳိ႕ဝွက္သတင္း ေပါက္ၾကားမႈေတြရဲ႕
ဒီေလွ်ာက္ လုပ္ေနၾကတဲ့အထိတ့ဗ
အက်ဳိးဆက္ အျဖစ္ ႏွစ္စဥ္ အႀကီးအက်ယ္အရွဳံးေပၚေနၿပီလုိ႕ဆုိပါတယ္။
ခ႐ုိင္စလာရဲ႕ အေျခအေနဟာ ဆုိးဝါးလြန္းတာေၾကာင့္ အုိင္ယာေကာ့ကာက အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အႀကီးအကဲေတြကုိ ေခၚၿပီး
“ဒီေလာက္ အေတြ႕အၾကံဳေတြမ်ားၿပီး ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္တ့ဲ စီးပြားေရးပညာရွင္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ လူႀကီးမင္းတုိ႕ဟာ
စီမံခန္႕ခြဲေရး က႑က မျပည့္မစံု တင္ျပတ့ဲ စီမံခ်က္မ်ားကုိ မစစ္ေဆးဘဲ ဘယ္လုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကပါသလဲ။
ကုမၸဏီရ႕ဲ ဆုိးဝါးေနတဲ့လုပ္ငန္းအေျခအေန၊ စီးပြားေရးအေျခအေနနဲ႕ပတ္သက္လုိ႕သတင္းမရၾကဘူးလား” လုိ႕ေတာင္
ေမးမိတ့အ
ဲ ထိပါပဲတ့ဗ
ဲ ်ာ ။

ဒီေတာ့ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ခ႐ုိင္စလာကုမၸဏီမွာ ႐ံုခါအမႈိက္ရွင္းတဲ့အလုပ္ကုိ လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ အက်င့္ေဟာင္း

ေတြ အ႐ုိးစြဲေနတာေၾကာင့္ ျပန္ျပင္ ပံုသြင္းလုိ႕ မရေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ခ႐ုိင္စလာရဲ႕ ဒုတိယဥကၠ႒ ၃၅-
ဦး ကေန ၃၃-ဦး အလုပ္ ထုတ္ပစ္ရတယ္။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေခ်ာင္ထုိးခံရသူေတြ ျပန္ခန္႕ရတယ္။
ခ႐ုိင္စလာအတြက္ အုိင္ယာေကာ့ကာ လုပ္ခ့ရ
ဲ တဲ့ အခက္ခဲဆံုးအလုပ္ကေတာ့ ခ႐ိုင္စလာကို ျပန္လည္ထူေထာင္ဖုိ႕
အတြက္ အလုပ္သမား ၇၀၀၀-ေက်ာ္ကို အလုပ္ကေန ရပ္စဲခ့ရ
ဲ တာပဲတ့ဗ
ဲ ်ာ။ အဲဒီရပ္စဲမႈေၾကာင့္ ခ႐ုိင္စလာဟာ
တႏွစ္ကုိ ေဒၚလာသန္း ၂၀၀ ေက်ာ္ သက္သာခဲ့ပါတယ္။
ဒီလုိျပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္ေန႐ံုနဲ႕ မၿပီးျပန္ဘူး။ စီးပြားေရးေလာကမွာ ေရစီးေၾကာင္းနဲ႕အမီ ေျပးႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်မယ္
ဆိုတာ အုိင္ယာေကာ့ကာ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ရပ္ေနရင္ အနင္းခံရမယ္ မဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ဝယ္သူႏွစ္သက္မယ့္ ေမာ္ေတာ္ကား အသစ္တစီးကုိ ထပ္ထုတ္ႏိုင္ဖုိ႕ အားသြန္
ခြန္စုိက္ လံုးပန္းရျပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကားအသစ္တစီး ထပ္ထုတ္ဖုိ႕ဆုိတာ ေငြရင္းေငြႏွီး အေျမာက္အမ်ား
လုိျပန္ေလေတာ့ ေဒဝါလီခံရလုဆဲဆဲ အေျခအေနကေန ေငြရေပါက္ကို ၾကံဆ ရျပန္ပါတယ္ ။
ဒါေၾကာင့္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ စုပုံေနတဲ့ ကားေတြကို အစြံထုတ္ဖုိ႕ နည္းလမ္းရွာၿပီး ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႕
ထုတ္ပစ္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာ ကုမၸဏီကေန ေပးရန္ရွိတ့ဲ အေႂကြးရွင္ေတြကလည္း
ခ႐ုိင္စလာ ၿပိဳလဲေတာ့မယ္ဆုိတ့ဲ မီဒီယာ သတင္းေတြေၾကာင့္ ထပ္မံေစာင့္ဆုိင္းဖုိ႕ စိတ္မရွည္ၾကေတာ့ပါဘူး။
အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ အၾကပ္အတည္းကုိ ရင္ဆုိင္ေနရင္းကေန ခ႐ုိင္စလာဟာ မၾကာမီကာလမွာ ျပန္ၿပီး
ရွင္သန္ဆန္းသစ္လာမွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲလုိ႕ ယံုၾကည္ေန ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ခ႐ုိင္စလာမွာ အလုပ္ဝင္ၿပီး
လအနည္းငယ္အၾကာ ၁၉၇၈ အီရန္အေရးအခင္းေၾကာင့္ ဓာတ္ဆီေစ်းႏွဳန္း ႏွစ္ဆမက ျမင့္တက္သြားတဲ့အျပင္
အေမရိကန္မွာ အႏွစ္ငါးဆယ္အတြင္း တခါမွ မၾကံဳဖူးတဲ့ စီးပြားပ်က္ကပ္ကုိ ၾကံဳရျပန္တယ္။ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 132

ေပါက္တ့န
ဲ ဖူး မထူးေတာ့ဆုိသလုိ လုပ္သင့္တာကိုသာ တစုိက္မတ္မတ္လုပ္ခ့တ
ဲ ယ္။ အရွဳံးေပးလက္ေျမာက္ၿပီး လက္ရွိ
ရာထူးကေန ထြက္ဖုိ႕ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မထည့္ခ့ဘ
ဲ ူးတဲ့ဗ်ာ။
အိုင္ယာေကာ့ကာဟာ ဖုိ႕ဒ္ကုမၸဏီမွာ ဘ႑ာေရးဌာနကုိ တာဝန္ယူေနတဲ့ ဂရင္းေဝါလို လူမ်ဳိးကို ရေအာင္
ေခၚထုတ္ႏိုင္ခ့တ
ဲ ယ္။ ခ႐ုိင္စလာက လူေဟာင္း ဟဲလ္စပါးလစ္ရွ္ကုိ ကုန္ပစၥည္းထုတ္လုပ္မႈ စီမံကိန္းဌာနမွာ ရာထူး
တုိးေပးခဲ့တယ္။

ကုမၸဏီရ႕ဲ ဖြ႕ဲ စည္းပံုကုိ သူ႕သေဘာက် ျပင္ဆင္ၿပီးခ်ိန္မွာ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ေငြရင္းေငြႏွီးရႏိုင္မယ့္နည္းကုိ

အျခားနည္းလမ္းမ်ဳိးစုံနဲ႕လည္း ႀကိဳးပမ္းခဲ့ပါေသးတယ္။ ၁၉၇၉ ကေန ၁၉၈၀ အတြင္း ကုမၸဏီကို က်ားကန္ ေပးမယ့္
ေငြရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြနဲ႕ အႀကိမ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ ေတြ႕ဆံုညိႇႏိႈင္းခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ေတြ႕မွ
လူအမ်ားစုဟာ လူလိမ္ လူညာေတြျုဖစ္ေနတယ္ ဆုိပ။ဲ
အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ေလာင္စာဆီေစ်းေကာင္းလုိ႕
ခ်မ္းသာလာၾကတဲ့ အာရပ္ေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္ေပးမယ့္
ၾကားပြဲစားေတြနဲ႕လည္း ႀကိဳးစားၾကည့္ခ့တ
ဲ ယ္။ အာရပ္
အဖြဲ႕တဖြဲ႕ နဲ႕ဆုိရင္ အႀကိမ္ေပါင္း ၁၅၆-ႀကိမ္ေတာင္
ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။ အာရပ္အဖြဲ႕ေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္
ေပးမယ့္ ယံုၾကည္ေလာက္တ့ဲ ေစ့စပ္သူ ၁၂-ေယာက္
ေလာက္ဟာလည္း အဆုံးမေတာ့ အဖ်ားရွဴး သြားၾက
တာပါပဲတ့ဗ
ဲ ်ာ။ ေနာက္ဆံုး ေငြအရင္းအႏွီးရႏိုင္ဖုိ႕
အုိင္ယာေကာ့ကာ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးခဲ့တ့ဲ သူေတြထဲမွာ
ကမၻာ့နာမည္အႀကီးဆံုး လက္နက္ကုန္သည္ႀကီး
ျဖစ္တ့ဲ ေဆာ္ဒီအာေရဗ် သူေဌးႀကီး အက္ဒနန္
ခါေရွာ့ဂီ ေတာင္ပါေသးတယ္တ့ဗ
ဲ ်ာ။ ခါေရွာ့ဂီဟာ
ေလာင္စာဆီ အေရာင္းအဝယ္ကေန ခ်မ္းသာလာသူ
လို႕ ဆုိပါတယ္။ သူဟာ အေမရိကန္ တကၠသိုလ္မွာ
ပညာသင္ခ့ၿဲ ပီး ဆက္ဆံေရး ေျပျပစ္ပါးနပ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း အုိင္ယာေကာ့ကာ က မွတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
ခါေရွာ္ဂီနဲ႕ေဆြးေႏြးမႈဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ အေကာင္ အထည္ မေပၚခဲ့ျပန္ပါဘူး ။
ဒါနဲ႕ ခ႐ုိင္စလာကုိ ေဗါ့(စ္)ဝက္ဂြန္ကားကုမၸဏီနဲ႕ ဖက္စပ္လုပ္ကုိင္ဖုိ႕ ဆက္ၿပီး ညိႇႏွဳိင္းႀကိဳးပမ္းျပန္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္
မလုိလုိ ျဖစ္ၿပီး စေတာ့ရွယ္ယာေစ်းကြက္မွာေတာင္ ရွယ္ယာေစ်းေတြ (၁၁) ေဒၚလာ ကေန (၁၄) ေဒၚလာအထိ
ျမင့္တက္သြားခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဆင္မေျပျပန္ပါဘူး။

အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ ႀကိဳးပမ္းလုိ႕ မေအာင္ျမင္တ့ဲ အဆံုးမွာေတာ့ ခ႐ုိင္စလာဟာ ေလွာ္ေနရင္း

စုံးစံုးျမဳပ္ နစ္ေတာ့မွာမို႕ ေနာက္ဆံုးနည္းလမ္းအေနနဲ႕ ေခ်းေငြ ရႏိုင္ဖုိ႕ အေမရိကန္အစုိးရကို ခ်ဥ္းကပ္ရပါေတာ့တယ္။
႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ အုိင္ယာေကာ့ကာ ေရြးခ်ယ္လုိက္တ့ဲ နည္းလမ္းဟာ လြတ္လပ္တ့စ
ဲ ီးပြားေရးစံနစ္နဲ႕ အံမက် လွ
တဲ့ အျပင္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ အရင္းရွင္စီးပြားေရးရဲ႕ ဥပေဒသကုိက ၾကံ့ခုိင္သူ အႏိုင္ရစတမ္း မဟုတ္လား။
တကယ္ေတာ့ စီးပြားေရးအဖြဲ႕အစည္းႀကီးေတြဟာ ကုိယ့္ေငြပင္ေငြရင္းကုိ ကုိယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္နဲ႕ ရွာရၿပီး အစုိးရရဲ႕
ႀကိဳးကုိင္မႈကေန လြတ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းရတာပါ။
ဒါေပမဲ့ ခ႐ုိင္စလာဟာ ေလွာ္ရင္းနစ္ေနတဲ့အတြက္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကုိးၿပီး မရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မလႊဲမေရွာင္သာ
အေျခအေနကို ေရာက္ေနလုိ႕ အစိုးရဆီ ဇြတ္မွိတ္ခ်ဥ္းကပ္ရတာပါပဲတ့ဗ
ဲ ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 133

ဖုိ႕ဒ္မွာလုပ္ခ့တ
ဲ ုန္းကေတာ့ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အစုိးရက ဝင္မစြက္ဖက္ေအာင္ ခ်ဳပ္ကိုင္
ခ်ယ္လွယ္မႈကို ဆန္႕က်င္တုိက္ဖ်က္ဖို႔ ဝါရွင္တန္က ျပည္ေထာင္စုအစိုးရနဲ႕ ညိႇႏွဳိင္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုေတာ့
အစုိးရဆီက အကူအညီေတာင္းဖို႕ သြားေတြ႕ရတာေၾကာင့္ အေျခအေနႏွစ္ခုဟာမုိးနဲ႕ေျမလို ကြာေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အစုိးရ အႀကီးအကဲေတြက အုိင္ယာေကာ့ကာကုိ “ဘာေၾကာင့္ ဒီနည္းလမ္းကုိ ေရြးရပါသလဲ” လို႕ ေမးခြန္းထုတ္
ၾကေတာ့ အုိင္ယာေကာ့ကာက “အားကုိးစရာ နည္းလမ္း မရွိေတာ့လို႕” ေျဖလုိက္သတဲ့ဗ်ာ။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ၁၉၇၉ မွာ အေမရိကန္ သမတ ဂ်င္မီကာတာက မီလာကုိ ဘ႑ာေရး ဝန္ႀကီးခန္႕လိုက္ေတာ့

ခ႐ုိင္စလာကုိ ေဒဝါလီခံသင့္တယ္လုိ႕ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ဝန္ႀကီးမီလာဟာ ကူညီေထာက္ပံ့ဖို႕ သေဘာတူလာပါတယ္။
စီးပြားေရးနာလန္ထလာေအာင္ ၾကံဆ ေရးဆြဲထားတဲ့ စီမံခ်က္တင္ျပႏိုင္ရင္ အာမခံနဲ႕ေငြထုတ္ေခ်းဖုိ႕စဥ္းစားမယ္လုိ႕
ေျပာလာပါတယ္။
ဒီမွာတင္ ခ႐ုိင္စလာအတြက္ အစုိးရက ေငြထုတ္ေခ်းမယ့္အစီအစဥ္ကုိ အေမရိကန္ စီးပြားေရးေလာက တခုလံုးက
ဆန္႕က်င္ၾကပါေလေရာတဲ့ဗ်ာ။ အေမရိကန္ အမ်ဳိးသားေရးထုတ္ကုန္အသင္းႀကီးကဆုိ ညီလာခံတခု က်င္းပၿပီး
ကန္႕ကြက္ေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ခ႐ုိင္စလာကုိ ေငြထုတ္ေခ်းမယ့္ အစီအစဥ္ကုိ
ေထာက္ခံၾကတယ္။ ဒီေတာ့ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ အစုိးရနဲ႕ ျပည္သူေတြအၾကား သေဘာတရားေတြကုိ ျငင္းခံု
ေဆြးေႏြးေနခ်ိန္မွာ ခ႐ိုင္စလာဟာ ၿပိဳကြဲပ်က္စီးေနၿပီ ျဖစ္တ့အ
ဲ ေၾကာင္း၊ လက္ေတြ႕ေျဖရွင္းဖုိ႕သာ အေရးႀကီးေနခ်ိန္
ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္တ့ဲ စီးပြားေရးစံနစ္ရဲ႕ အႏွစ္သာရဟာ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ အခုလည္း ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္ဖုိ႕
ခ႐ုိင္စလာ ေငြလုိေနတယ္။ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈ ရွိေနေအာင္ အစုိးရက ေထာက္ပံ့သင့္တယ္။ ခ႐ုိင္စလာ ၿပိဳကြဲသြားရင္
အလုပ္သမားေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ အလုပ္လက္မ့ဲ ျဖစ္မယ္။ ကားငယ္ေစ်းကြက္မွာ ဂ်ပန္ျပည္လုပ္ ကားေတြ တင္သြင္း
ရမွာမို႕ မိေအး ႏွစ္ခါနာျဖစ္မယ္လုိ႕ လူသိရွင္ၾကား မီဒီယာမ်ဳိးစံုကေန ျပန္လွန္ေခ်ပ၊ ေထာက္ျပရပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ခ႐ုိင္စလာကုိ ေငြထုတ္ေခ်းသင့္မသင့္ အေမရိကန္ကြန္ဂရက္မွာ အုိင္ယာေကာ့ကာ ကိုယ္တုိင္

အစစ္ေဆးခံရပါေတာ့တယ္။ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ အျပစ္က်ဴးလြန္တ့ဲ တရားခံတေယာက္လုိ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ
ၾကာေအာင္ အစစ္ခံရပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ၾကားနာေရးေကာ္မီတီဝင္ေတြ ေရွ႕မွာ ေမးသမွ်ေမးခြန္းေတြကုိ ေျပလည္
ေအာင္ ျဖတ္ထုိးဉာဏ္ျဖင့္ တာဝန္ယူေျဖဆုိရပါတယ္။
မရပ္မနား တရစပ္ ေမးလာသမွ် ေမးခြန္းေတြကုိ လက္တန္းေျဖရတာပါ။ အစစ္ခံခ်က္ ေတြကုိ စာနယ္ဇင္းေတြမွာ
ခ်က္ခ်င္းေဖာ္ျပၾကပါတယ္။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတြကေန တုိက္႐ုိက္ထုတ္လႊင့္ၾကေလေတာ့ ကာတြန္းေတြနဲ႕ သေရာ္ၾက
ျပန္ပါတယ္။ အုိင္ယာေကာ့ကာ ရဲ႕ ဇနီးနဲ႕သမီးေတြကုိ ေစ်းတုိ႕ေက်ာင္းတုိ႕မွာ ေျပာင္ေလွာင္ခံရတဲ့ အထိ ပါပဲတ့ဗ
ဲ ်ာ။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဒက္ထရိြဳက္ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ကိုးလ္မင္းဟာ ခ႐ုိင္စလာဘက္မွ ရပ္တည္ အစစ္ခံခ့ပ
ဲ ါတယ္။
ခ႐ုိင္စလာကုိ ေငြထုတ္ေခ်းဖုိ႕ သမတ ဂ်င္မီကာတာကုိေတာင္ သူကိုယ္တုိင္သြားေျပာေပးခဲ့သတဲ့ဗ်ာ။

အုိင္ယာေကာ့ကာ ၾကံဳေတြ႕ခံစားခဲ့ရတဲ့ အၾကပ္အတည္းေတြကေတာ့ တေနကုန္ေျပာရင္ ေတာင္မကုန္ေလာက္ပါဘူး။

သူ႕ဇနီး ေမရီကလည္း ဆီးခ်ဳိေၾကာင့္ အသည္းအသန္ျဖစ္ၿပီး ေဆး႐ံုတင္ရတယ္။ သူလည္း ေခ်းေငြရႏိုင္ဖုိ႕အတြက္
ထုိင္ရတဲ့အစည္းအေဝးေတြ မ်ားလြန္းၿပီး ဝါရွင္တန္ကုိ တပတ္ႏွစ္ေခါက္သြားရတာေၾကာင့္ အုိင္ယာေကာ့ကာ မူးလဲတ့ဲ
ဲ ယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ သူ႕ကိုယ္သူ ႐ူးသြားမလား လုိ႕ေတာင္ထင္ခ့သ
အထိျဖစ္ခ့တ ဲ တဲ့ဗ်ာ။
ဒီလုိနဲ႕ အိုင္ယာေကာ့ကာ ကိုယ္တုိင္ ဂ်င္မီကာတာကုိ သြားေတြ႕တဲ့အခါ သမတ ဂ်င္မီကာတာအေနနဲ႕ ခ႐ုိင္စလာကုိ
ေငြထုတ္ေခ်းဖုိ႕ေထာက္ခံေၾကာင္းေျပာလာပါေရာတဲ့ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 134

ငုတ္မိသဲတုိင္ တက္ႏိုင္ဖ်ားေရာက္ ဆုိသလုိ ေနာက္ဆံုးမွာ ခ႐ုိင္စလာကို ေငြထုတ္ေခ်းမယ့္ ေခ်းေငြ ဥပေဒၾကမ္းကုိ

ေအာက္လႊတ္ေတာ္မွာ ၂၇၁-မဲ၊ ၁၄၆-မဲ၊ အထက္လႊတ္ေတာ္မွာ ၅၃-မဲ၊ ၄၄-မဲ နဲ႕ အႏိုင္ရၿပီး အတည္ျပဳႏိုင္
ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ ဥပေဒဟာ ျပည္ေထာင္စု အစုိးရအေနနဲ႕ေငြေခ်းဘုတ္အဖြဲ႕တခု ဖြဲ႕စည္းၿပီး (၂)ႏွစ္အတြင္း
ခ႐ုိင္စလာကုိ ေဒၚလာ သန္း (၁၅၀၀) ထုတ္ေခ်းဖုိ႕ပါပဲ။ ေခ်းေငြအားလုံးကုိ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ျပန္လည္ ေပးဆပ္ဖုိ႕နဲ႕
ခ႐ုိင္စလာကုိ ျပဳျပင္ဖြဲ႕စည္းရန္ ဆုိတ့ဲ အခ်က္ေတြ ပါပါတယ္။

အဆုိးဝါးဆံုး အေျခအေနမွ ခ႐ိုင္စလာကုိ ကယ္တင္ဖုိ႕ ဓာတ္ဆီစားသက္သာတဲ့ ေရွ႕ယက္ကားဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္

ေရာင္ျခည္ျဖစ္တယ္လို႕ အုိင္ယာေကာ့ကာက ဆုိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အုိင္ယာေကာ့ကာ ဟာ ပံုစံအသစ္ ကားတစီး
ကုိ ထုတ္ဖုိ႕ စုိင္းျပင္းထားမႈဟာ အေတာ္ခရီးေရာက္ေနၿပီလုိ႕ဆုိပါတယ္။ တုိတုိနဲ႕လုိရင္းေျပာရရင္ အုိင္ယာေကာ့ကာ
ဟာ (K) ေက လို႕ အမည္ရတဲ့ ကားသစ္တစီးကုိ ထုတ္လုပ္ႏို္င္ခ့ၿဲ ပီး ခ႐ုိင္စလာကုိ ကယ္တင္ႏိုင္ခ့ပ
ဲ ါေတာ့တယ္။
၁၉၈၃-မွာ ခ႐ိုင္စလာ အေျခအေနျပန္လည္တည့္မတ္လာခဲ့သလုိ သူ႕ခ်စ္ဇနီးေမရီလည္း ကြယ္လြန္ခ့တ
ဲ ယ္။
ခ႐ုိင္စလာဟာ အစုိးရဆီမွာ တင္ေနတဲ့ ေႂကြးအားလံုးကုိ ၁၉၈၃-ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လမွာ ေပးဆပ္မယ္လုိ႕ ေၾကညာ
ႏုိင္ခ့တ
ဲ ယ္။ အဲဒီေန႕ဟာ ဖို႕ဒ္ကုမၸဏီက သူ ထြက္ခ့တ
ဲ ့ဲ ငါးႏွစ္ေျမာက္ေန႕ပါပဲတ့ဗ
ဲ ်ာ။
အဲဒီေန႕မွာ သူူေျပာခဲ့တ့စ
ဲ ကားကေတာ့ “ဒီေန႕ဟာ က်ေနာ္တုိ႕ သုံးႏွစ္တိတိ ႐ုန္းကန္လွဳပ္ရွားခဲ့ရတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡ
အေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္တ့ဲ အတြက္ အဆင္းရဲခံရက်ဳိးလည္း နပ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ဟာ ေရွးဆန္ဆန္ ေငြေခ်းခဲ့ပါ
တယ္။ ယခုေခ်းေငြအားလံုးကုိ စည္းကမ္းတက် ျပန္ဆပ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဝါရွင္တန္မွ တာဝန္ရွိ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ
ေငြေခ်းတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားသာ ရွိၾကပါတယ္။ ျပန္ဆပ္တ့ေ
ဲ ငြကို လက္ခံတ့ဲ အေတြ႕အၾကံဳေတာ့ မရွိၾကလုိ႕
အထိတ္တလန္႕ျဖစ္ၿပီး မူးေမ့သြားရင္ ကုသဖို႕ ဆရာဝန္ေခၚထားရင္ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္” တဲ့ဗ်ာ။ တကယ္လည္း
အဲဒီတေန႕တည္းမွာတင္ မဟာခ်က္လက္မွတ္ႀကီးတေစာင္နဲ႕ သူျပန္လည္ေပးဆပ္တ့ဲ ေငြပမာဏဟာ ေဒၚလာ
သန္းေပါင္း ရွစ္ရာေက်ာ္ ရွိခ့ပ
ဲ ါတယ္။

အေမရိကန္သမတ ဂ်င္မီကာတာဟာ သမတရာထူး စြန္႕လႊတ္

ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ အုိင္ယာေကာ့ကာနဲ႕ ျပန္ဆံုတ့အ
ဲ ခါ သူ႕
သမတသက္တမ္းကာလမွာ ရရွိခ့သ
ဲ ည့္ ေအာင္ျမင္မႈေတြ အနက္
ခ႐ုိင္စလာ အေရးအခင္းဟာ ထင္ရွားမွန္ကန္တ့ဲ အေၾကာင္း
ေလးေလးနက္နက္ မွတ္ခ်က္ျပဳခဲ့ပါတယ္တ့ဗ
ဲ ်ာ။
အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ တကယ့္ ေယာက္်ားေကာင္းတေယာက္
ရဲ႕ ဇြဲနပဲနဲ႕ ခ႐ုိင္စလာကုိ အၾကပ္အတည္းမ်ဳိးစံု ၾကားထဲကေန
ကယ္တင္ႏုိင္ခ့တ
ဲ ယ္။ သူဟာ အေမရိကန္ရဲ႕ အေက်ာ္ၾကားဆံုး
စီးပြားေရးသူရဲေကာင္းျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ အုိင္ယာ
ေကာ့ကာ ဟာ သမတေလာင္းအဆင့္ အထိ တက္လွမ္းႏိုင္
သတဲ့ဗ်။ ေနာက္ဆံုး မွတ္သားစရာ တခုကေတာ့ ခ႐ုိင္စလာမွာ
သူေအာင္ျမင္ၿပီး တခုေသာ ဧည့္ခံပြဲတခုမွာ သူ႕ကို
အလုပ္ျဖဳတ္ခ့ဲတ့ဲ ဖုိ႕ဒ္ကုမၸဏီ ဥကၠ႒ ဟင္နရီဖုိ႕ဒ္နဲ႕ ျပန္ဆံုမိ
ၾကတဲ့အခါ ဟင္နရီဖုိ႕ဒ္ဟာ အုိင္ယာေကာ့ကာကို မ်က္ႏွာခ်င္း
မဆုိင္ရဲဘဲ ဧည့္ခံပြဲကေန ထြက္ေျပး သြားရတဲ့အထိ ေအာင္ႏိုင္
ခဲ့တယ္ ဆုိတာပါပဲဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 135

ေအာ္ ... ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ က်ေနာ္အုိင္ယာေကာ့ကာ့ အေၾကာင္း လက္တန္းေျပာႏိုင္ေနတာကုိ အံ့ၾသေနပံု ရတယ္။

မထူးဆန္းပါဘူးဗ်ာ။ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ခ႐ိုင္စလာကုိ ကယ္တင္ႏိုင္ဖုိ႕ အေမရိကန္ အစုိးရကို ခ်ဥ္းကပ္ေတာ့
သူ႕ဘက္က မွန္ေၾကာင္း ကြန္ဂရက္မွာ အစစ္ခံေတာ့ ျမားနဲ႕ ဆက္တုိက္ပစ္သလို တရစပ္ မရပ္မနား ေမးလာတဲ့
ေမးခြန္း ေတြကုိ လက္တန္း ျပန္ေျဖခဲ့ရတယ္ မဟုတ္လား။
ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း အစုိးရအဖြဲ႕တဖြဲ႕လုံးဆီကုိ အၾကံျပဳစာ ပုိ႕ထားတဲ့ ကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အစစ္ခံရမယ္ဆုိရင္ ဒုိးဒုိး
ေဒါက္ေဒါက္ ေျဖႏိုင္ေအာင္ေျပာႏိုင္ေအာင္ အုိင္ယာေကာ့ကာ့ အေၾကာင္း အာဂံုေဆာင္ထားရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ့္စိတ္ထင္ က်ေနာ္ဟာ အုိင္ယာေကာ့ကာရဲ႕ စာအုပ္ကုိ အေခါက္ေပါင္း တရာေက်ာ္ေလာက္ ဖတ္ခ့တ
ဲ ယ္
ထင္ပါရဲ႕။
တကယ္တမ္း စဥ္းစားၾကည့္ရင္ က်ေနာ့္ အၾကံျပဳခ်က္ စာတမ္း ဟာ အစုိးရကို ဆရာလုပ္သလို ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္
က်ေနာ့္ဆုိလုိခ်က္ကို သေဘာေပါက္မယ့္ ဝန္ႀကီး တေယာက္တေလ ရွိဖုိ႕ဆုိတာ လူ႕ျပည္ကအပ္တစင္း ျဗဟၼာ့ျပည္က
အပ္တစင္း ဆံုခိုင္းသလုိပါပဲဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္လည္း အုိင္ယာေကာ့ကာလုိပဲ တျခားေရြးစရာနည္းလမ္း မရွိေတာ့
ပါဘူး။ လာမယ့္ေဘး ေျပးေတြ႕႐ံုသာ ရွိပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ လက္ထဲမွာ ေငြတျပားမွ မက်န္ေတာ့တ့အ
ဲ ျပင္
အေႂကြးေတြလည္း လည္ပင္းနစ္ေနတဲ့ အေျခအေနမဟုတ္လား။

တခါတခါမွာ ၾကပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းလွတ့ဲ အေျခအေနကေန ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္သန္းလာတတ္၊ ေတြ႕လာ

တတ္တယ္ လို႕ က်ေနာ္ေျပာဖူးတာ ခင္ဗ်ား မွတ္မိတယ္ေနာ္ ... အစုိးရဆီ စာတမ္းေရးတင္လိုက္ၿပီး တလေက်ာ္
အၾကာမွာေတာ့ ကံၾကမၼာဟာ က်ေနာ့္ဘက္ကုိ ထူးဆန္းစြာ မ်က္ႏွာသာေပးလာျပန္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ် ...
အစုိးရအဖြဲ႕ဝင္ ဝန္ႀကီးတပါးက က်ေနာ္နဲ႕ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆုိပဲ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 136

tcef ; (86) - ao&G mjyef ed 'gef ;

ဝႆန္ကာလ မိုးအခါသမယျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရဲဘက္စခန္းတခြင္တျပင္လံုး အံု႕မႈိင္းျပာရီကာ၊ ၿပိဳမေယာင္ထင္မွား

ၿပိဳမွာေလလားမိုးရဲ႕ဟူေသာ ေတးစာသားကုိ သတိရခ်င္စရာ ေကာင္းလွပါေတာ့သည္။ မိုးရာသီကာလ အက်ဥ္းသမား
တေယာက္၏ ဘဝကား အလြန္ပ်င္းရိေျခာက္ကပ္ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။
ကုိသက္ခိုင္ႏွင့္ က်ေနာ္ မဆံုျဖစ္ခ့သ
ဲ ည္မွာ အတန္ၾကာေလၿပီ။ မဆံုျဖစ္ျခင္းအေၾကာင္းရင္းကား ကိုသက္ခိုင္
ပင္မစခန္းသုိ႕ေျပာင္းေရႊ႕သြားေသာေၾကာင့္ပင္။ ေထာင္ပုိင္ႀကီး အေခၚေတာ္ရိွေသာေၾကာင့္ ကုိသက္ခိုင္ ပင္မစခန္းသုိ႕
ေရာက္သြားရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲတြင္ စခန္းခြဲ၌ ကိုသက္ခိုင္ မရွိေလေသာေၾကာင့္ ပုိ၍ေျခာက္ကပ္
ၿငီးေငြ႕သေယာင္ ခံစားေနရသည္။

ေန႕လည္ သံုးနာရီခန္႕ဘုတ္ဆင္းခ်ိန္ျဖစ္၍ အေဆာင္ေပၚတြင္လည္း ရဲဘက္ေရာ ဝန္ထမ္းပါ တေယာက္မွမရွိသည္ႏွင့္

ဘုန္းေမာင္တေယာက္တည္းရယ္ ျဖစ္ေနစဥ္မွာပင္ ဖိုႀကီးတာဝန္ခံ ကိုေအာင္ၾကည္တေယာက္ အေဆာင္ေပၚသုိ႕
မွ်စ္ခေမာက္တလံုးေဆာင္းလ်က္ ေပါက္ခ်လာပါသည္။
“ဆရာသမား၊ ပင္မစခန္းကို ရိကၡာသြားသယ္စရာရွိတယ္၊ လုိက္ခ့ပ
ဲ ါလား၊ က်ေနာ္ ေထာင္မွဴးကို အေဖာ္တေယာက္
ေခၚသြားမယ္လုိ႕ ေျပာထားၿပီးသားဗ်”
ဟု အေဖာ္ညႇိေလရာ ပ်င္းရိလြန္းသည္ႏွင့္ ငိုခ်င္လ်က္ လက္တို႕ ျဖစ္ေနသည္ႏွင့္ ...
“ဟာ၊ အေတာ္ပဲဗ်ာ၊ ကိုသက္ခို္င္နဲ႕ မေတြ႕ရတာလည္း ၾကာၿပီ၊ ဒီအတိုင္း အေဆာင္ေပၚမွာ ဆက္ေနရရင္
ပ်င္းလို႕ေသတဲ့ မသာျဖစ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ”
ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ္ ခေမာက္တလံုးကုိေဆာင္းကာ ကိုေအာင္ၾကည္ေလွာ္ေသာ ေလွဦးတြင္ ထုိင္လ်က္
ပင္မစခန္းရွိရာသုိ႕ မိုးတဖြဲဖြဲၾကားမွာ ထြက္ခြာလာခဲ့ေတာ့သည္။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 137

ပင္မစခန္းသည္ စခန္းခြ(ဲ ၁)ႏွင့္ ႏွစ္မုိင္ခြဲသာသာခန္႕

ေဝးေလသည္။ ေလွသည္ စိမ္းညိဳ႕ေနေသာ ငွက္ေပ်ာပင္တန္း
မ်ားႏွင့္ ကပ္လ်က္ ေခ်ာင္းငယ္ကေလးအတိုင္း မိုးတဖြဲဖြဲ
ၾကားမွာ တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနသည္။ အမွန္စင္စစ္ က်ေနာ္တုိ႕
ေလွျဖင့္ ခရီးႏွင္လ်က္ရွိေသာ ေခ်ာင္းသည္ ေခ်ာင္းဟုဆုိ
ရေသာ္ျငား ေခ်ာင္းမဟုတ္ေခ်။ အက်ဥ္းဦးစီးဌာန ေရနက္
ကြင္း စီမံကိန္းအတြက္ ေရနက္ကြင္းႀကီးထဲမွ ေရမ်ားကုိ
ဆင္ေသေခ်ာင္းထဲသုိ႕ လႊဲႏို္င္ရန္ ေျမတူးစက္ႀကီးမ်ားျဖင့္
တူးထားေသာ တူးေျမာင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
တူးေျမာင္းအတိုင္း တမိုင္ခန္႔ေလွာ္မိလွ်င္ ငွက္ေပ်ာပင္အုပ္တန္းအတိုင္း ဘယ္ဘက္သုိ႕ ခ်ဳိးေကြ႕ရျပန္သည္။
ငွက္ေပ်ာပင္တုိ႕ကား ဧရာမလယ္ကြက္ႀကီးကို တာတမံတုပ္ထားသည့္ ေျမာင္းေဘာင္ႀကီးေပၚတြင္ စုိက္ထားျခင္း
ျဖစ္ေလ၏။
ေလွဦးသည္ ေခ်ာင္းျပည့္မတတ္ အေလ့က်ေပါက္ေနေသာ ကန္စြန္းႏြယ္ႏွင့္ ကုိင္းျမက္ရွည္မ်ားကို ခပ္ဖြဖြထိုးခြဲကာ
ခရီးႏွင္ေနခ်ိန္တြင္၊ ေခ်ာင္းငယ္ထဲက ေရျပင္ေပၚသုိ႕ တဖြဲဖြဲက်ေနသည့္ မုိးေရစက္မ်ားကို ေငးၾကည့္ရင္း ခပ္မဆိတ္
လိုက္ပါလာေသာ က်ေနာ္သည္ ကုိေအာင္ၾကည့္ အေမးေၾကာင့္ သတိျပန္ဝင္လာသည္။
“ဆရာသက္ခိုင္က မလြတ္ေသးဘူးလားဗ်”
“အယူခံတင္ထားတယ္လု႕ိ ေတာ့ ေျပာတာပဲဗ်။ သူကလည္း အယူခံကုိ ေတာ္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားပံုရတယ္”
“ေအးဗ်ာ၊ ဆရာသက္ခိုင္လိုလူမ်ဳိး ေထာင္က်လာတာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ထူးဆန္းေနသလားလို႕၊ ေတာ္ေတာ္
ေပါက္ေရာက္တ့သ
ဲ ူပဲဗ်ာ၊ အခုလည္း ေထာင္ပိုင္ႀကီးက သူ႕ကို လက္မလႊတ္ခ်င္ဘူးထင္တယ္”
“လူကေတာ့ လူေတာ္ပဲဗ်။ ဘယ္ေနရာမွ ေရွာ္လာသတုန္း က်ေနာ္လည္းမေျပာတတ္ဘူး”

ကိုေအာင္ၾကည္ႏွင့္က်ေနာ္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ခရီးႏွင္လာရာ တနာရီသာသာေလာက္တြင္ ပင္မစခန္းသုိ႕

ေရာက္လာၾကသည္။

ပင္မစခန္းတြင္ ကိုသက္ခိုင္မရွိျပန္ေခ်။ ပင္မစခန္းမွ ေထာင္ပုိင္ႀကီးစားဖုိေဆာင္ကို တာဝန္ယူေနေသာ

ရဲဘက္ေမာင္ဝင္းကုိေမးသည့္အခါ ကိုသက္ခုိင္တေယာက္ ေလေၾကာင္းအရန္ငါးကန္သုိ႕ လုပ္အားေပးရဲဘက္အဖြဲ႕ႏွင့္
လုိက္ပါသြားသည္ဆုိပါ၏။ တာဝန္အရ လိုက္ပါသြားျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါေလ။ ထံုးစံအတိုင္း သူ႕သေဘာႏွင့္သူ
ေထာင္ပုိင္ႀကီးကုိ ခြင့္ေတာင္း၍ လုိက္သြားသည္ဟု သိရသည္။
ညေနငါးနာရီဘုတ္သိမ္းခ်ိန္ေရာက္မွ ကိုသက္ခိုင္တေယာက္ ရဲဘက္အဖြဲ႕၏ ထိပ္ဆံုးမွာ ရႊံ႕အလူးလူးျဖင့္
ျပန္ေရာက္လာေလသည္။
က်ေနာ္က သူ႕ကို ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္းပင္ ...
“ေဟ့လူ ကိုသက္ခိုင္၊ ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ ကၽြဲလူးအုိင္ထဲက တက္လာတဲ့ ကၽြဲလို ျဖစ္ေနပါလားဗ်ာ”
“အင္း၊ အုိင္ထဲကတက္လာတာေတာ့ မွန္တယ္ဗ်ာ။ မုိးကလွိမ့္ရြာေနေတာ့ ဗြက္ထူထူ ရႊံ႕ထူထူမွာ တဘုိင္းဘိုင္း
လဲေနတာနဲ႕ ကၽြဲပံုေပါက္ေနတာပဲဗ်ာ”
“ဘယ္လိုျဖစ္လို႕ တဘုိင္းဘုိင္းလဲေနသတုန္းဗ်ာ”
“အမယ္၊ ခင္ဗ်ား မၾကံဳဖူးေသးလုိ႕ ျဖစ္မယ္။ မုိးသည္းေနခ်ိန္မွာ ကန္သင္း႐ုိးေပၚ လမ္းေလွ်ာက္နည္းကလည္း ပညာ
တခုဗ်။ က်ေနာ္က လယ္ထဲေခ်ာင္းထဲ ဆင္းဖူးတဲ့ေကာင္မဟုတ္ေတာ့ ေလးငါးလွမ္းလွမ္းၿပီးတာနဲ႕ တခါ လဲေတာ့
တာပဲဗ်ဳိ႕”

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 138

“႐ံုးခန္းနဲ႕ဘာနဲ႕ အၿငိမ္ေနလို႕ ရရက္သားနဲ႕ ခင္ဗ်ားမုိ႕ ဒုကၡရွာပေလဗ်ာ။ ကဲ ... ခင္ဗ်ား ဗြက္လူးလာတာက

အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္က စခန္းခြဲကိုျပန္ရမွာ။ အခုငါးနာရီ ထုိးေနၿပီ။ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားနဲ႕ေတြ႕ရမလားလို႕
ကုိေအာင္ၾကည္နဲ႕ ရိကၡာလာထုတ္ရင္း လုိက္လာတာဗ်။ စခန္းခြဲကို အခ်ိန္မီျပန္ရမွာ၊ ခုေတာ့ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး”
“ေနပါဦးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဒီည ဒီမွာအိပ္လုိ႕ရေအာင္ ေထာင္ပုိင္ႀကီးကုိ က်ေနာ္ေျပာလုိက္ပါ့မယ္။ ကိုေအာင္ၾကည္ ကေတာ့
မျပန္လုိ႕ မျဖစ္ဘူး။ သူမျပန္ရင္ေတာ့ စခန္းခြဲတခုလံုး ထမင္းငတ္ကုန္မယ္”
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကိုသက္ခိုင္သည္ ရြံ႕အလူးလူးျဖင့္ပင္ ေထာင္ပုိင္ႀကီးအိမ္ဘက္သုိ႕ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ငါးမိနစ္ခန္႕
အၾကာမွာပင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။
“အိုေကတယ္ ဆရာ၊ ကုိေအာင္ၾကည္ကုိ ဆန္အိတ္ေတြနဲ႕ ျပန္လႊတ္လုိက္ေတာ့မယ္၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ မနက္မွ
ပဲအိတ္ေတြနဲ႕ျပန္ေတာ့ဗ်ာ၊ ေရာ့၊ ဒါေထာင္ပုိင္ႀကီးရဲ႕စာ၊ ဦးေအးႏိုင္ဆီကုိ ကုိေအာင္ၾကည္နဲ႕ လူၾကံဳေပးလိုက္ေပေတာ့၊
က်ေနာ္ ေခ်ာင္းထဲဆင္းလုိက္အံုးမယ္ဗ်ာ”
ေထာင္ဇယားႏုိင္ေသာ ကိုသက္ခိုင္ကား က်ေနာ့္ကို စာရြက္တရြက္ထုိးေပးရင္း ေထာင္ပုိင္ႀကီးအိမ္ေရွ႕က
ေခ်ာင္းထဲသုိ႕ဆင္းကာ ေရခ်ဳိးေနေလသည္။ က်ေနာ္က ကိုေအာင္ၾကည့္ကုိ ေထာင္ပုိင္ႀကီးေရးေပးေသာ စာရြက္ကို
ေပးၿပီး ကုိသက္ခိုင္ကိုေစာင့္ရင္း ရဲဘက္ေမာင္ဝင္းတုိ႕ႏွင့္ စကားေျပာရင္းက်န္ေနခဲ့သည္။
ေမာင္ဝင္းႏွင့္ သန္းထြန္းေအာင္ကား ေထာင္ပုိင္ႀကီး၏ ေဝယ်ာဝစၥကုိတာဝန္ယူေပးရေသာ လိုင္းသမားမ်ားျဖစ္၏။
ႏွစ္ေယာက္စလံုး ခ်ဲမႈႏွင့္ေထာင္က်ကာ ရဲဘက္သုိ႕ေရာက္လာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ အၿငိမ္ေနႏိုင္ေရးအတြက္
ေထာင္ပုိင္ႀကီးကို လုိင္းဝင္ထားရသည္။ လုိင္းေၾကး ငါးေသာင္းခန္႕အျပင္ ေထာင္ပုိင္ႀကီး ေန႕စဥ္ စားေသာက္ေရး
တာဝန္ႏွင့္ အျခားလုိအပ္ခ်က္မ်ားကုိ အိပ္စုိက္တာဝန္ယူၾကရသည္။ လစဥ္ကုန္က်ေငြကား တလလွ်င္တေယာက္
ႏွစ္ေသာင္းခန္႕ဆုိ၏။
နာရီဝက္ခန္႕အၾကာတြင္ ကိုသက္ခိုင္ျပန္ေရာက္လာရာ သူ႕ပံုစံမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ပံု ျပန္ေပါက္လာသည္။
ေထာင္ပုိင္ႀကီး အတြက္ အစားအေသာက္ခ်က္ျပဳတ္ေသာ ဖုိႀကီးမွာ ညစာ စားၿပီးသည့္အခါ သူ႕အိပ္ရာျဖစ္ေသာ
ေထာင္မွဴး႐ံုးခန္းမွာ သူႏွင့္က်ေနာ္ စကားေျပာျဖစ္ၾကေတာ့သည္။
“ဒါနဲ႕ ကိုသက္ခုိင္ ခင္ဗ်ားက အၿငိမ္ေနလို႕ ရလ်က္သားနဲ႕ ဘာေၾကာင့္ လုပ္အားေပးလုိက္ သြားရတာတုန္း”
“က်ေနာ္က တသက္လံုး ဂြင္(ခြင္)ေတြ ဂြက္ေတြနဲ႕ခ်ည္း နပန္းလံုးလာတဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ ရဲဘက္ေရာက္တုန္း
တကယ့္ေအာက္ေျခက ရဲဘက္ေတြဘဝကုိ အတြင္းက်က် သိခ်င္လို႕ လုိက္သြားတာဗ်ာ။ အင္း … ရဲဘက္မွာလည္း
ခြင္ မလြတ္ပါဘူး ဗ်ာ”
“ဘာခြင္ေတြတုန္းဗ်”
“က်ေနာ္က လုပ္အားေပးဆုိေတာ့ ႐ုိး႐ိုးတန္းတန္းလုပ္အားေပး ေအာက္ေမ့လုိ႕ လုိက္သြားတာ လက္စသတ္ေတာ့
အက်ဥ္းဦးစီးေကာ ေလေၾကာင္းအရန္ကပါ ႏွစ္ဖက္စလံုး ခြင္႐ို္က္ၾကတာကုိး”
“ေသခ်ာရွင္းစမ္းပါအုံးဗ်ာ”
“ဒီလုိဗ်။ အခုအက်ဥ္းဦးစီးက က်ေနာ္န႕ဲ အတူလုိက္လာတဲ့ လုပ္အားေပးရဲဘက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ဟာ ေလေၾကာင္းအရန္
ကုိ အလကားလုပ္အားေပးသြားၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေန႕တြက္နဲ႕ ငွားတာဗ်။ ရဲဘက္ေတြသိမသိေတာ့ က်ေနာ္
မေျပာတတ္ဘူး။ ေလေၾကာင္းအရန္က ငါးကန္ေတြမွာ ဒုိက္ရွင္းတာ၊ ေျမာင္းသစ္ျပန္တင္တာေတြလုပ္ဖုိ႕ ရဲဘက္က
အက်ဥ္းသားေတြကို ေစ်းေပါေပါနဲ႕ငွားတာဗ်ာ။ တုိတုိေျပာရရင္ ဌာနႏွစ္ခုညိႇၿပီး ခြင္႐ုိက္ၾကတာေပါ့။ အက်ဥ္းဦးစီးက
အလုပ္သမားငွားခရတယ္။ ေလေၾကာင္းအရန္က ေစ်းေပါေပါနဲ႕ အလုပ္သမား ငွားထားတာကို သူတုိ႕ဌာနကို
ျပန္တင္ေတာ့ အျပင္အလုပ္သမားေစ်းနဲ႕ျပန္တင္တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ရဲဘက္ေတြတျပားမွမရဘဲ ျပစ္မႈေႂကြးကို
ေခၽြးနဲ႕ ဆပ္ၾကရတာေပါ့ဗ်ာ။ အမွန္က အက်ဥ္းဦးစီးဌာနရဲ႕ အလုပ္မဟုတ္ဘဲ အျခားျပင္ပအလုပ္ေတြ ထြက္လုပ္
ၾကရရင္ ရဲဘက္ဟာ အဲဒီေငြကုိ ရပုိင္ခြင့္ ရွိတယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ရဲဘက္မွာလည္း ခြင္မကင္းဘူး ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ”
“ခင္ဗ်ား ဥစၥာ ေသခ်ာမွလည္း လုပ္ပါဗ်ာ”
“ေအာ္ ... ေသခ်ာဆုိ ရဲဘက္ဦးေရစာရင္းနဲ႕ ေန႕တြက္လုပ္အားခကို က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ တြက္ေပးေနရတာပဲဗ်ာ။ အခု
ရဲဘက္ အေယာက္တစ္ရာေက်ာ္ လုပ္အားေပးထြက္တယ္ဆုိေတာ့ ေလေၾကာင္းအရန္ကေပးတဲ့ တေယာက္သံုးရာႏွဳန္း

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 139

နဲ႕ဆုိ ေထာင္ပုိင္ႀကီးအေနနဲ႕ တေန႕ကို သံုးေသာင္းေက်ာ္ ကိုက္တယ္ဆုိပါေတာ့။ ေလေၾကာင္းအရန္ဘက္ကလည္း

အျပင္မွာ အလုပ္သမားတေယာက္ငွားရင္ ေန႕တြက္ငါးရာေလာက္ေပးမွ ရမယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႕လည္း တရက္ကုိ
ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ အိတ္ကပ္ထဲေရာက္တယ္ေလ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္စလုံး ခြင္ကိုတည့္လို႕ဗ်ာ”

ကိုသက္ခိုင္တေယာက္ ရဲဘက္လုပ္အားေပးခြင္အေၾကာင္း ဇာတ္စံုခင္းေနခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္ စိတ္ေရာက္ေနသည္မွာ

သူဆက္ေျပာျပမည့္ သူ႕ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းသာ ျဖစ္ေလရာ သူ႕ကို စကားစ ျဖတ္လိုက္ရသည္။
“ကဲပါဗ်ာ၊ ရဲဘက္စခန္းေရာက္ေနတာ ရဲဘက္ေတြအေၾကာင္းေတာ့ မၾကားခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့
ဇာတ္ထုပ္ရွည္ႀကီးကုိသာ ေရွ႕ဆက္ပါေတာ့ဗ်ာ”
“ၾသ ... ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ဘဝဇာတ္ရွဳပ္ႀကီးကုိ နားမၿငီးေသးပဲကုိး။ ဒီလုိျဖင့္တနာရီေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ေပအံုးဗ်ာ၊
အခု ကုိးနာရီထုိးေနၿပီဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ညေလ့က်င့္ခန္းေလး ဆင္းစရာရွိေသးသဗ်ာ”

ေျပာေျပာဆုိဆုိပင္ ကိုသက္ခုိင္သည္ အခန္းမီးကုိပိတ္ကာ တင္ပလႅင္ေခြထုိင္ရင္း အသံတိတ္ ဘုရားရွိခုိးကာ

ဘယ္လက္ေပၚ ညာလက္ထပ္လ်က္ တရားထုိင္ေနေတာ့ရာ က်ေနာ္လည္း သူ႕ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေနေသာ
စာအုပ္ပုံႀကီးကုိ ျပဴတင္းၾကားက လေရာင္မွိန္မွိန္ျဖင့္ လွန္ေလွာေနလုိက္ပါသည္။
စင္စစ္ ကိုသက္ခိုင္သည္ သူ႕စာအုပ္မ်ားကို အေတာ္တန္ဖုိးထားဟန္ရွိၿပီး စာအုပ္တုိ႕ကား မ်ဳိးစံုလွသည္။ ေမာင္သုတ
အမည္ခံ ဗုိလ္မွဴးဘေသာင္း၏ ျမန္မာစာေပပညာရွင္မ်ားသမိုင္း၊ ျမန္မာစာျမႇင့္ခ်င္လြန္းလို႕၊ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္
ဘုရားႀကီး၏ တစ္ဘဝသာသနာ၊ ဆက္မားဆက္မြန္၏ ဝတၳဳတုိမ်ား၊ လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီး၏ စာေပါင္းခ်ဳပ္၊
ညိဳျမ၏ကုန္းေဘာင္ ရွာပံုေတာ္၊ ေဇာ္ဂ်ီ၏ ပေလးတိုးနိဒါန္း၊ လူထုေဒၚအမာ၏ ျပည္သူခ်စ္ေသာအႏုပညာရွင္မ်ား
စသည္ျဖင့္ စာအုပ္မ်ဳိးစံုကုိ ေတြ႕ေနရေပရာ ရဲဘက္စခန္းလို ေနရာမ်ဳိးႏွင့္ အပ္စပ္လွသည္ဟု က်ေနာ္ မထင္ေခ် ။

ပင္မစခန္းအဝင္ကင္းတဲဆီမွ ဆယ္နာရီကင္းသံေခ်ာင္းေခါက္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ကုိသက္ခိုင္ တေယာက္ တရားထုိင္ရာမွ

ထလုိက္ၿပီး ...
“ကဲ၊ ကိုယ့္လူ ဆယ္နာရီထုိးၿပီဆုိေတာ့ မီးပိတ္ခ်ိန္မို႕ ဖြင့္လည္း လာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေမွာင္ထဲမွာပဲ ေျပာၾကတာ
ေပါ့ဗ်ာ”
“အင္း ေမွာင္ထဲမွာပဲ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႕စကားမစပ္ ခင္ဗ်ား ညတိုင္းညတိုင္း တရားထုိင္ေတာ့ ဘာေတြ
ထူးသတုန္းဗ်”
“ခင္ဗ်ားကုိ လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ရွင္းျပေနရင္ မုိးစင္စင္လင္းသြားလိမ့္မယ္ဗ်ာ။ တိုတုိေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႕
ခႏၶာကုိယ္ဟာအမႈန္အလင္းေတြနဲ႕ဖြဲ႕စည္းထားတယ္။ အဲဒီအမႈန္အလင္းေတြဟာ ျမင္မႈ၊ ၾကားမႈ၊ နံမႈ၊ ေတြးေတာမႈေတြ
တေန႕လုံးၾကံဳေတြ႕ေနတာေၾကာင့္ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါေတြကို ေနရာတက်
ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ၿပီး ျပန္စီတယ္လုိ႕သာမွတ္ေပေတာ့ဗ်ာ။ ကဲ၊ ခင္ဗ်ားက တရားနာမွာလား၊ က်ေနာ့္ဘဝ
ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေရွ႕ဆက္ရမွာလား၊ အာ႐ံုေတြမမ်ားနဲ႕ေလ”
“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဇာတ္ေၾကာင္းကုိသာ ဆက္ၿပီး ၾကားပါရေစ။ ခင္ဗ်ား ေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့တာက အေမရိကန္
ကားသူေ႒းႀကီး အုိင္ယာေကာ့ကာ အေၾကာင္း မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ား အစုိးရတဖြဲ႕လုံးဆီကုိ စာတန္းတင္ၿပီးမၾကာခင္မွာ
ဝန္ႀကီးတေယာက္က ခင္ဗ်ားကို ေတြ႕ခ်င္ တယ္ဆုိလား”

က်ေနာ္က ကိုသက္ခိုင္ ဇာတ္လမ္းဆက္ႏိုင္ရန္ အစေဖာ္ေပးလုိက္ရာ သူေရွ႕ဆက္ေျပာျပေသာ သူ႕ဘဝခရီးဝကၤပါ

အေၾကာင္းမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ပါသည္။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 140

က်ေနာ့္ကုိ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆုိတ့ဲ ဝန္ႀကီးကေတာ့

ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္႐ံုး ဝန္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္လြန္းေမာင္ပါပဲ။ ဟုတ္တာ
ေပါ့ဗ်ာ။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တင္ဦးနဲ႕
အတူ ကရင္ျပည္နယ္ဘက္မွာ ရဟတ္ယာဥ္ပ်က္က်ရင္း
ကြယ္လြန္သြားတဲ့သူေပါ့။ သူဟာ က်ေနာ္တင္တ့ဲ အၾကံ
ေပးစာ နဲ႕ အုိင္ယာေကာ့ကာရဲ႕ အတၳဳပၸတိကုိ ဖတ္မိလို႕
က်ေနာ့္ကိုေတြ႕ခ်င္တာလား ဆုိတာေတာ့ ေသခ်ာေပါက္
က်ေနာ္မေျပာႏုိင္ပါဘူး။
ေၾသာ္ ... ဒီေလာက္အခက္အခဲေတြ တပံုတပင္ႀကီး
ၾကံဳေနရခ်ိန္မွာ အစုိးရအဖြဲ႕ဆီကုိ စာေလးတေစာင္
ေရးတင္ၿပီး အိပ္လိုက္စားလုိက္ ထုိင္ေစာင့္ေနတယ္မ်ား
ခင္ဗ်ား ထင္ေနသလားဗ်ာ။
ဘယ္ေစာင့္ေနပါ့မလဲ။ အုိင္ယာေကာ့ကာဟာ ခ႐ုိင္စလာ
ကုိ ကယ္တင္ဖို႔ အစုိးရကုိ ခ်ဥ္းကပ္ေနခဲ့သလုိ က်ေနာ္
လည္း အခက္အခဲၾကားက ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ေအာင္ နည္းလမ္း
မ်ဳိးစံု ရွာေဖြၾကိဳးပမ္းေနခဲ့ရတာပါပဲ။ အင္း … ေလာကႀကီး
မွာ ထန္းသမားစားဖုိ႕ ထန္းပင္ကေန ထန္းႏုိ႕
ထြက္ေပးရတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။
က်ေနာ္လိုလူလည္ အဖို႕ ဇာတာျပန္တက္လာျပန္တယ္
ဆုိရမယ္ထင္ပါ့ဗ်ာ။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ရွမ္းအပစ္ရပ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕တခုက က်ေနာ့္ကုိ သူတုိ႕လုိခ်င္တ့ဲ လုပ္ငန္း
တခုအတြက္ ေငြထုတ္ေပးႏိုင္ေၾကာင္း ကမ္းလွမ္းလာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ အပစ္ရပ္အဖြဲ႕ရဲ႕ နာမည္ကုိ က်ေနာ္ တိတိက်က်မသိဘူးဗ်။ သူတုိ႕ကုမၸဏီနာမည္ကေတာ့ (Pan tai) တဲ့ဗ်ာ။
ျမန္မာလုိ အသံထြက္ရင္ ပန္းတုိင္ လို႕ ထြက္ႏိုင္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္က အဲဒီအဖြဲ႕ကို တုိက္႐ုိက္မသိပါဘူး။
တခုေျပာဖို႕ ေမ့ေနတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေက်ာင္းဆရာဘဝတုန္းက ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴး ျဖစ္ခ့တ
ဲ ့ဲ ဆရာႀကီး ဦးဘခိုင္ဟာ
က်ေနာ့္႐ံုးမွာ အခ်ိန္ပုိင္း အၾကံေပးသေဘာမ်ဳိး ဝင္လုပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီ ပန္းတုိင္ (Pan Tai ) အဖြဲ႕ကုိ ဆရာႀကီး
ဦးဘခုိင္ရဲ႕ေယာက္ဖ အန္ကယ္ဦးေအာင္ၾကည္ ေခၚလာတာပါပဲ။ အမွန္က အန္ကယ္ဦးေအာင္ၾကည္လည္း ေခတ္ပ်က္
ႀကီးမွာ အလုပ္ပြဲစားဝင္ လုပ္တယ္ဆုိပါေတာ့။ သူ႕ကုိ ခင္မင္ေလးစားရင္းစြဲရွိေနတဲ့ ရွမ္းအမ်ဳိးသား စုိင္းေအာင္ႏိုင္ဆိုတ့ဲ
လူငယ္တေယာက္ဟာ ရွမ္းအပစ္ရပ္ျငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕တဖြဲ႕မွာ အရာေရာက္တ့သ
ဲ ူ ျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႕ စကားစပ္မိ
ၾကရင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ခြင္ေကာင္းေကာင္းရွိရင္ ေငြထုတ္ေပးႏိုင္တ့အ
ဲ ေၾကာင္း အန္ကယ္ ဦးေအာင္ၾကည္ကုိ
ေျပာရာက အဲဒီခြင္ဟာ က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။ အမွန္က အန္ကယ္ဦးေအာင္ၾကည္ဟာ သူ႕ေယာက္ဖ
ရွိရာ က်ေနာ့္႐ံုးခန္းကို မၾကာမၾကာဝင္ထြက္ ေနရာက က်ေနာ့္လက္ရည္ကို အကဲခတ္မိၿပီး အဲဒီအလုပ္ခြင္ကုိ
စဥ္းစားမိခ့ပ
ဲ ံုရပါတယ္ ။

ဒါနဲ႕ အန္ကယ္ဦးေအာင္ၾကည္ဟာ က်ေနာ္ဖန္တီးေပးႏိုင္တ့ဲ ရန္ကုန္က အလုပ္ခြင္သံုးေလးခုကုိ က်ေနာ့္႐ံုးမွာ

လာေလ့လာၿပီး စုိင္းေအာင္ႏိုင္ကို ျပန္ရွင္းျပရာက တပတ္ေလာက္ အၾကာမွာ ႏွစ္ဘက္ သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဖို႕
အဆင့္ကိုေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ကိုေအာင္ႏိုင္ေရြးလုိ္က္တ့ဲ အလုပ္ေတာ့ မဟာဗႏၶဳလလမ္းနဲ႕ သံုးဆယ့္ႏွစ္လမ္း
ေထာင့္က အေဆာက္အဦးေဟာင္းႀကီးကို ေခတ္မီအေဆာက္အဦးအျဖစ္ ျပန္္ေဆာက္လုပ္ဖုိ႕ပါပဲ။ အဲဒီေနရာဟာ
ဆူးေလဘုရားနားက တကယ္အကြက္ေကာင္းတဲ့ ေနရာ။ တီက်ဴးမားဆုိတ့ဲ အေဆာက္အဦႀကီးပဲဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 141

ဟား ဟား၊ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ကို ေနေအးလိမ္နည္းထဲကလုိ အကြက္ခ်ၿပီးလိမ္မယ္ေနလို႕လား။ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။

အဲဒီအခ်ိန္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက အေဆာက္အဦးေဟာင္းေတြကို ျပန္ဖ်က္ၿပီး အသစ္ေဆာက္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မို႕
ေနရာေကာင္းေကာင္းေတြမွာ ေဆာက္ခြင့္ရေအာင္ က်ေနာ္ ႀကိဳတင္စီမံထားတာေတြ ရွိတယ္ဗ်။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္
စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မီတီနဲ႕ က်ေနာ္ညႇိႏိွဳင္းဖူးတာေတာင္ ေလးငါးေနရာရွိသဗ်ာ။ ဥပမာ သိမ္ႀကီးေစ်းစီ႐ံု၊
ရန္ကင္းေစ်းတုိ႕ ဘာတို႕ ေပါ့ဗ်ာ။ အမွန္က အေဆာက္အဦးအေဟာင္းေနရာေကာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အစုိးရ႐ံုး
တခုခု တြဲဖက္ဖြင့္ထားတာ မ်ားသဗ်။ အဲဒါေတြကို အသစ္ျပန္ေဆာက္ခ်င္ရင္ လက္ရွိေနတဲ့သူေတြ သေဘာတူဖို႕
လည္း လုိတယ္။ တခ်ဳိ႕အထင္ကရ ေနရာေတြမွာေတာ့ အစုိးရက ဇြတ္လုပ္ပစ္တာေတြလည္း ရွိသေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္ဆုိတ့ေ
ဲ ကာင္က အဲသလို ဇြတ္အတင္းအဓမၼ လုပ္တာကိုေတာ့ သိပ္အားမေပးခ်င္လွဘူး။ ဒါေၾကာင့္
တီက်ဴးမားအေဆာက္အဦးႀကီးကုိ ျပန္ေဆာက္ခြင့္ရေအာင္ လက္ရွိေနတဲ့ သူေတြနဲ႕ ညွိႏိွဳင္းထားတာရွိတယ္။
လက္ရွိေနတဲ့သူ ဆယ့္ႏွစ္ဦးေလာက္မွာ ကုိးေယာက္ေလာက္က စာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြနဲ႕ သေဘာတူထားၿပီးသား
ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႕ အဲဒီတီက်ဴးမားဆိုတ့ဲ အေဆာက္အဦးေဟာင္းႀကီးကို ၿဖိဳဖ်က္ၿပီး အသစ္ျပန္တည္ေဆာက္ဖို႕ ကိစၥအတြက္
က်ေနာ္ဟာ ရက္ေပါင္းကုိးဆယ္အတြင္း ေဆာင္ရြက္ေပးပါ့မယ္ ဆုိတ့ဲ ကတိနဲ႕ ကိုေအာင္ႏိုင္နဲ႕ က်ေနာ္ လုပ္ငန္းကတိ
စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ျဖစ္ေရာဗ်ာ။ စာခ်ဳပ္စည္းကမ္းအရ လုပ္ငန္းစရံေငြအျဖစ္ စုိင္းေအာင္ႏိုင္က က်ေနာ့္ကုိ စရံေငြ
သိန္းေလးရာ့ငါးဆယ္ ထုတ္ေပးရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ဟာ နစ္ေနတဲ့ ေလွေပၚကေန အသက္ကယ္ေလွေပၚ ျပန္
ေရာက္ သြားပါျပန္ေရာဗ်ား။ က်ေနာ္ေျပာတယ္မဟုတ္လား။ ထန္းသမားအတြက္ ထန္းႏို႕ကေတာ့ထြက္ေနမွာပဲလုိ႕။

အဲဒီတီက်ဴးမားစီမံကိန္းဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီအေဆာက္အဦးရဲ႕ အေမြဆက္ခံခြင့္ရွိသူ ဦးေအာင္ျမင့္ဆုိတ့ဲ

ပုဂၢိဳလ္တေယာက္တည္းနဲ႕ေတာ့ ညႇိႏိႈင္းလို႕မရခဲ့ဘူးဗ်ာ။ အားလံုးနဲ႕ ညႇိႏိႈင္းႏိုင္မွဆုိေတာ့ အဲဒီစီမံကိန္းကို ေနာက္ဆံုး
ဲ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုေအာင္ႏုိင္ဆီက ယူထားတဲ့ေငြကို တက္ေသးအင္းစီမံကိန္းက ရတဲ့
မွာ က်ေနာ္လက္ေလွ်ာ့ခ့ရ
ေျမကြက္ေတြေရာင္းၿပီး ျပန္ဆပ္ခ့ရ
ဲ တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကိုေအာင္ႏိုင္ထုတ္ေပးတဲ့ စရံေငြရယ္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္
လြန္းေမာင္ ေကာင္းမႈရယ္ေၾကာင့္ တက္ေသးအင္းစီမံကိန္းမွာ က်ေနာ္အလုပ္ျပန္လုပ္ခြင့္ရခဲ့တာကိုး။

ကိုေအာင္ႏိုင္အတြက္ တီက်ဴးမားစီမံကိန္းကုိ ႀကိဳးပမ္း

ေနတုန္းမွာပဲ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္လြန္းေမာင္က က်ေနာ့္ကုိ
အေခၚေတာ္ရွိတာေလဗ်ာ။ သူက မႏၱေလးဘက္ကုိ
ခရီးစဥ္တခုလွည့္ေနတုန္း က်ေနာ့္ကို ေတြ႕ခ်င္တ့ဲ
အေၾကာင္း မႏၱေလးစည္ပင္သာယာေရးေကာ္မတီ
ကတဆင့္ အေၾကာင္းၾကားလာတာဗ်။ ဒါနဲ႕
မႏၱေလးကို တက္သြားလိုက္ၿပီး သူနဲ႕ ေတြ႕လိုက္ေရာ
ေပါ့ဗ်ာ။ သူဟာ တက္ေသးအင္းစီမံကိန္း ဝင္းႀကီး
ထဲမွာပဲ အစည္းအေဝးတခုလုပ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို လက္ခံ
ေတြ႕ဆံုပါတယ္။ အျခားအျခားေသာ ကန္ထ႐ိုက္
ေတြကို စီမံကိန္းနဲ႕ ပတ္သက္တ့ဲ အေၾကာင္းအရာ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေမးျမန္းေျပာဆုိၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့၊ ကဲ ... ကိုသက္ခိုင္ဆုိတာ ဘယ္သူတုန္းဆိုၿပီး မင္းသားကို
ပြဲထုတ္ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။
ဒါေၾကာင့္က်ေနာ္လည္း ထိုင္ေနရာက ထၿပီး က်ေနာ္ သက္ခိုင္ပါလုိ႕လည္း ဆုိလုိက္ေရာ သူက က်ေနာ့္ကုိ
ေသခ်ာစုိက္ၾကည့္ေနလုိက္တာ အေတာ္ၾကာသဗ်။ သူ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနတုန္းမွာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲေရာက္
ေနတာကေတာ့ အုိင္ယာေကာ့ကာအေၾကာင္း ပဲဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 142

ဝန္ႀကီးက က်ေနာ့္ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား အုိင္ယာေကာ့ကာအေၾကာင္း ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး စာတေစာင္ေပတဖြဲ႕

ေရးတင္ရသလဲ ေမးလာရင္ က်ေနာ့္ဘက္က ေသခ်ာရွင္းႏိုင္ရမယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ ... သူ က်ေနာ့္ကို
ေမးလုိက္တ့ဲ ေမးခြန္းက ... ကိုသက္ခိုင္ အေဆာက္အဦးေတြမွာ (Chute) ဆိုတာ ဘာတုန္းသိသလားတ့ဲ။
ေရာ ... ေမွ်ာ္လင့္တာတျခား ေမးတာတျခားေတာ့ ျဖစ္ကုန္ၿပီဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္လည္း ေလသံ ခပ္ေအးေအးနဲ႕
(Chute) ဆုိတာ အထပ္ျမင့္အေဆာက္အဦးေတြမွာ ထည့္သြင္း တည္ေဆာက္ရတဲ့ သန္႕ရွင္းေရးစံနစ္ပါ လို႕
ေျဖလိုက္ေတာ့ ဒီစီမံကိန္းမွာ ဘာေၾကာင့္ (Chute) ကို မထည့္သလဲတ့။ဲ ဒီေတာ့ က်ေနာ္က ဝန္ႀကီးခင္ဗ်ာ၊ အခု
စီမံကိန္းအေဆာက္အဦးေတြဟာ သံုးထပ္ပဲျမင့္ပါတယ္။ (Chute System) ကို ေျခာက္ထပ္ထက္ျမင့္တ့ဲ စီမံကိန္း
ေတြမွာပဲ သံုးသင့္ပါတယ္လို႕လည္း ေျဖလိုက္ေရာ၊ ကဲ ကဲ ဟုတ္ပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားတုိ႕ဆီကေန မႏၱေလး စည္ပင္
သာယာေရးေကာ္မီတီက သိမ္းထားတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကုိ ခင္ဗ်ားကို ျပန္ခ်ေပးလုိက္ပါၿပီ။ သတ္မွတ္ခ်ိန္အမီ
ၿပီးေအာင္သာ အားထုတ္ပါတဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ဝန္ႀကီးကုိ ေနာက္ထပ္အမွားအယြင္းမရွိေအာင္ အားထုတ္ပါ့မယ္
ဘာညာ ေက်းဇူးတင္ စကားျပန္ေျပာရင္း အမေလး၊ ေက်းဇူးႀကီးပါေပ့ဗ်ာ လုိ႕ စိတ္ထဲကေရရြတ္ၿပီး သက္ျပင္းခ်
ႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မွာ ဝန္ႀကီးနဲ႕ ငါ အေမးအေျဖကလည္း ဘာမွ အဆက္အစပ္မရွိပါလား ဆုိတာမ်ဳိးခံစားမိေပမဲ့
ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ လူပံုအလယ္မွာ က်ေနာ္ဟာ အေဆာက္အဦးနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး တတ္ကၽြမ္းနားလည္မႈ
ရွိမရွိ ထင္ရွားေအာင္လုပ္ၿပီးမွ စီမံကိန္းကို ျပန္ခ်ေပးလုိက္ပံုရတယ္ဆုိတာ ေရးေရးေပၚလာပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္ မႏၱေလးစည္ပင္သာယာေရးေကာ္မီတီနဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနတုန္း တခုသတိထားမိတာက အရာရွိ ေတာ္ေတာ္

မ်ားမ်ားဟာ စစ္တပ္က အရာရွိေတြခ်ည္းလိုလုိ ျဖစ္ေနတာပဲဗ်။ လုပ္ငန္းအေၾကာင္းကိုလည္း သိပ္နားလည္ၾကပံု
မရပါဘူး။ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္က ဗိုလ္မွဴးႀကီး စိန္ဝင္းေအာင္၊ အတြင္းေရးမွဴးက ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီးေသာင္းတင္။
အေဆာက္အဦးဌာနမွာဆုိ ဗိုလ္မွဴးလွသိန္း၊ ပစၥည္းဝယ္ယူေရးမွာဆုိ ဗိုလ္မွဴးစိုးျမင့္၊ ေနာက္က်န္တ့ဲ အရာရွိေတြ
ကလည္း ဗိုလ္မွဴး၊ ဗုိလ္ႀကီးေတြခ်ည္းပဲဗ်။ သူတို႕ဟာ သူတို႕တာဝန္ယူေနတဲ့ အလုပ္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး နားမလည္
ၾကဘူးဆုိတာ က်ေနာ္ ရမ္းသန္းေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ေတြ႕ပဲဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္နားမလည္ဘူးလဲဆုိရင္
ႏိုင္ငံျခားက ပစၥည္းေတြကုိ အယ္လ္စီ (Letter of Credit) ဖြင့္ၿပီးဝယ္ရတယ္ဆိုတာေတာင္ နားလည္ၾကပံုမရတဲ့ အထိ
ဗ်ာ။ မယံုမရွိနဲ႕ဗ်ာ ... အျဖစ္က ဒီလုိ။

က်ေနာ္ တက္ေသးအင္းစီမံကိန္းကို ျပန္စၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ မႏၱေလးစည္ပင္က ပစၥည္းပို႕ေဆာင္ေရး တာဝန္ခံ ဦးေက်ာ္

ဆုိတ့ဲ ပုဂၢိဳလ္နဲ႕ ရင္းႏွီးသြားခဲ့ဖူးတယ္။ တေန႕ေတာ့ အန္ကယ္ဦးေက်ာ္က က်ေနာ့္ကုိ အကူအညီတခုေတာင္းတယ္ဗ်။
မႏၱေလးစည္ပင္သာယာေရးေကာ္မီတီအတြက္ အယ္စီ (Letter of Credit) ဖြင့္ၿပီး ဝယ္ထားတဲ့ ကတၱရာ
ေပပါငါးေထာင္ေက်ာ္တင္လာတဲ့ သေဘာၤဟာ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းကို အခ်ိန္မွီကပ္ခြင့္မရတဲ့အတြက္ ပင္လယ္ထဲမွာ
ေက်ာက္ခ်ၿပီး ရပ္ထားတဲ့ေနရာကေန မႏၱေလးအေရာက္ သယ္ေပးဖုိ႕ပါပဲ။ သူက အသက္ႀကီးေနၿပီဆုိေတာ့
ပင္လယ္ဝအထိ မသြားႏိုင္တာလည္း ပါပါတယ္။
သေဘာၤေပၚက ပစၥည္းေတြကို စာခ်ဳပ္စည္းကမ္းအတိုင္း အခ်ိန္မီ မခ်ႏုိင္ရင္ စာခ်ဳပ္စည္းကမ္းအတုိင္း ေလ်ာ္ရမဲ့ေငြက
မနည္းလွဘူးေလ။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ရန္ကုန္ျမစ္ဝပင္လယ္ထဲအထိ စက္ေလွငယ္ေလး တစင္းနဲ႕ အဲဒီပစၥည္းေတြကို
အခ်ိန္မီခ်ႏိုင္ေအာင္သြားေလ့လာ၊ ေနာက္ေတာ့ စက္ေလွေတြငွားၿပီး ပစၥည္းေတြခ်၊ ေနာက္ေတာ့ မႏၱေလးကို
ပို႕လုိက္ေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။
မႏၱေလးေဂါဝိန္ဆိပ္ကမ္းလည္း ေရာက္ေရာ စာရြက္စာတမ္းအျပည့္အစုံနဲ႕ မႏၱေလးစည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မတီကုိ
အပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ထူးဆန္းတာက မႏၱေလးစည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မီတီဟာ အဲဒီကတၱရာေပပါေတြဟာ သူတုိ႕ပစၥည္း
မဟုတ္ပါဘူးလုိ႕ ဇြတ္ျငင္းေနပါေလေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္က ေသခ်ာစစ္ေဆးပါအံုးလို႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာေပမဲ့

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 143

လက္မခံတာေၾကာင့္ ကဲ ... ဒီလိုဆုိရင္လည္း ဒီပစၥည္းေတြဟာ မႏၱေလးစည္ပင္သာယာေရးပိုင္ ပစၥည္းေတြ မဟုတ္တ့ဲ

အေၾကာင္း စာတေစာင္ထုတ္ေပးပါ ဆုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ႐ံုးစာ တေစာင္ေရးေပးသဗ်ာ။
က်ေနာ္ရိပ္မိလိုက္ပါၿပီ။ အဲဒီပစၥည္းေတြဟာ မႏၱေလးစည္ပင္သာယာေရးေကာ္မီတီအတြက္ ဝယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြ
မွန္ေပမဲ့ ဘယ္လုိအခြင့္အာဏာရွိတ့သ
ဲ ူက ဘယ္နည္းနဲ႕ဝယ္လိုကတ
္ ယ္ဆုိတာမသိၾကတာပါပဲ။ က်ေနာ္ ေသခ်ာေပါက္
သတိျပဳမိတာကေတာ့ ဒီကိစၥဟာ တခ်ိန္မွာျပႆနာေပၚလာႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုပါပဲ။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း မႏၱေလး
ေဂါဝိန္ဆိပ္ကမ္းက ေျမကြက္လပ္တခုမွာပဲ ကတၱရာပုံးေတြကို ခ်ၿပီး အေစာင့္တေယာက္ခ်ထား လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္ထင္ထားသလုိပါပဲ။ ေနာက္ႏွစ္လေလာက္ၾကာတဲ့ အခါ မႏၱေလးစည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မီတီဟာ
က်ေနာ့္ဆီကို အသည္းအသန္ဖုန္းလွမး္ ဆက္ၿပီး ကတၱရာပံုးေတြဘယ္မတုန္း လုပ္ပါေလေရာဗ်ာ။ အင္း ... သိမ္းထားမိ
လုိ႕သာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္မႏၱေလးမွာ ရွိေနတုန္း ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ ၾကားရသိရတာလည္း ရွိေသးသဗ်ာ။

အန္ကယ္ဦးေက်ာ္ဆီက က်ေနာ္သိရတာတခုကေတာ့ အေတာ္ထူးတယ္ ဆုိရမယ္ဗ်ာ။ ထူးဆန္းဆို သက္ဆုိင္ရာ
အာဏာပုိင္ေတြက မႏၱေလးမဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီးရဲ႕ ဗိုက္ကို ေဖာက္ၾကတယ္ ဆုိပဲဗ်ာ။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု အာဏာပိုင္ဆုိ
ၾကံေတာင္မၾကံစည္ရဲတ့ဲ ကိစၥဗ်ာ။ အဲဒီကိစၥမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေမာင္ေအးကိုယ္တုိင္ အမိန္႕ေပးသလိုလုိ၊ တုိင္းမွဴး
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲျမင့္က သူ႕တပ္က လူယံုေတာ္ေတြနဲ႕ ညဖက္မွာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ေဖာက္ၾကသလုိလုိ ေျပာသဗ်ာ။ အန္ကယ္ဦးေက်ာ္
အေျပာအရ ဘုရားႀကီးဗိုက္ေဖာက္တ့သ
ဲ တင္းကုိ ၿမိဳ႕ေပၚကသံဃာေတာ္ႀကီးေတြ သိသြားၿပီး မဟာျမတ္မုနိ
ဘုရားႀကီးကုိ မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရကပ္ဖို႕တာဝန္ယူထားတဲ့ ေရေတာ္ ဆရာေတာ္ကိုလည္း ေခၚစစ္တယ္ဆုိလား။
ေရေတာ္ဆရာေတာ္ကိုယ္တုိင္က အဲဒီအျဖစ္ဟာအမွန္ပဲလို႕ အစစ္ခံတယ္ဆိုပဲ။ အဲဒီအစစ္ခံခ်က္ကုိ ကက္ဆက္နဲ႕
အသံသြင္းထားတယ္လုိ႕လည္း ဆုိသဗ်။ ကက္ဆက္ေခြထဲက အသံေတာ့ က်ေနာ္နားမေထာင္ခ့ရ
ဲ ပါဘူး။ အင္း ...
ဘုရားႀကီးဗိုက္ကို ေဖာက္တ့ဲ ရည္ရြယ္ခ်က္က အထဲမွာရွိတ့ဲ ေရွးေဟာင္း အစီအရင္ေတြေၾကာင့္လုိလုိ၊ အဖိုးတန္
ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြေၾကာင့္လုိလုိ ဆုိသဗ်။ က်ေနာ္ကလည္း ခင္ဗ်ားကို ဒီကိစၥေသခ်ာတယ္လို႕ မဆုိလုိပါဘူးဗ်ာ။

ဘုရားႀကီးဆုိလုိ႕ စကားမစပ္ေျပာရအံုးမယ္။ မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီးရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္ေတာ္ကုိ ေဖာက္မေဖာက္ မေသခ်ာ

ေပမဲ့ မဟာျမတ္မုနိ ဘုရားႀကီးရဲ႕ ဂႏၶကုဋီတိုက္၊ တုိင္လံုးႀကီးေတြေပၚမွာ ကပ္ထားတ့ဲ အလွဴရွင္နာမည္ေတြ
ေရးထုိးထားတဲ့ ေက်ာက္ျပားႀကီးေတြဟာ ထူးထူးဆန္းဆန္း အလွဴရွင္နာမည္ ခဏခဏေျပာင္းတာကေတာ့
ကိုယ္ေတြ႕ပဲဗ်။
အဲဒီတုိင္လံုးႀကီးေတြရဲ႕အလွဴ႕ရွင္ေတြကေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးကေန တိုင္းမွဴးေတြ ဝန္ႀကီးေတြ နာမည္ေတြခ်ည္းပဲဗ်ာ။
အဲဒီအလွဴရွင္ေတြ ျပဳတ္သြားတာနဲ႕ အဲဒီေက်ာက္ျပားေတြကို ခြာပစ္လုိက္ၾကေရာဗ်ာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးေစာေမာင္
ျပဳတ္သြားေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ နာမည္ေရာက္လာတယ္။ တျခားေသာ ဝန္ႀကီးေတြ ျပဳတ္တ့ဲ
အခါလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲဗ်။ က်ေနာ္မႏၱေလးမွာ ရွိေနတုန္းမွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ဘ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္တုိ႕
အဖြဲ႕ျပဳတ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလို အဲဒီအလွဴရွင္နာမည္ ထြင္းထားတဲ့ ေက်ာက္ျပားေတြ အသစ္လဲကပ္ေနတာ
က်ေနာ့္မ်က္ျမင္ပဲဗ်ာ။ ကဲ ... ၾကည့္၊ တကယ့္ကုိ အနိစၥသေဘာပါပဲဗ်ာ။

မႏၱေလးမွာ က်ေနာ့္ရွိေနတုန္း ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ေနာက္ထူးဆန္းတာတခုကေတာ့ မဟာအံ့ထူးကံသာ ဆုေတာင္းျပည့္

ဘုရားႀကီး အေၾကာင္းပဲဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 144

က်ေနာ္က မႏၱေလးမွာအေနၾကာလာေတာ့ ေမၿမိဳ႕ဘက္ကို

ခဏခဏေရာက္ေနတယ္။ တေခါက္မွာေတာ့ ေမၿမိဳ႕အတက္
ေပြးေကာက္ေရတံခြန္နားမွာ အရြယ္အစား ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့
စက်င္ေက်ာက္န႕ဲ ထုထားတဲ့ ေက်ာက္ဆင္းတု ကိုယ္ေတာ္ႀကီး
တဆူ လမ္းေဘးမွာ ပက္လက္အေနအထားနဲ႔ ေလ်ာင္းေတာ္မူ
ေနသဗ်ာ။ ျဖစ္ပံုက အဲဒီဆင္းတုေတာ္ႀကီးကုိ ကားနဲ႕ပင့္ေဆာင္
လာတုန္း ကားေမွာက္ၿပီး အဲသလုိ ျဖစ္ေနတာဆုိပဲ။
ေနာက္တလေက်ာ္ေလာက္အၾကာ ေမၿမိဳ႕ကို ထပ္သြား
ျပန္ေတာ့ အဲဒီဆင္းတုေတာ္ႀကီးဟာ ယာယီစံေက်ာင္းေတြ
ဘာေတြနဲ႕ ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း
ဘယ္လိုဘယ္ပံုျဖစ္သလဲ စပ္စုလုိက္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းစံုက ဒီလိုပါတဲ့ဗ်ာ။
အဲဒီဘုရားဆင္းတုေတာ္ႀကီးဟာ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ကိုးကြယ္ဖို႕ မႏၱေလးေက်ာက္ဆစ္တန္းမွာ ေအာ္ဒါေပးၿပီး ထုခုိင္းခဲ့
တာဆုိပဲ။ ေအာ္ဒါေပးၿပီးထုခိုင္းတာက ထုိင္လ်က္႐ုပ္ပြားေတာ္ အငယ္ႏွစ္ဆူ၊ အႀကီးတဆူတ့။ဲ ပထမအေသးႏွစ္ဆူကို
မႏၱေလးလားရွဳိးလမ္းကေန တ႐ုတ္ျပည္ကုိပင့္ေဆာင္သြားတာေတာ့ ဘာအခက္အခဲမွမရွိဘဲ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕
ခဲ့သတဲ့ဗ် ။
အႀကီးဆံုးအဆူကို ပင့္ေဆာင္ရာမွာေတာ့ ေပြးေကာက္ေရတံခြန္လမ္းခြဲနားလည္း ေရာက္ေရာ ႐ုပ္ပြားေတာ္ရင္ခြင္ထဲမွာ
အိပ္လ်က္လိုက္လာတဲ့ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ကုိ တစ္စံုတေယာက္က ... “ထ၊ ထ၊ အေရွ႕သြားအိပ္။ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္”
ဆုိၿပီး ေျပာသံၾကားရတာနဲ႕ ယာဥ္ေနာက္လုိ္က္လည္း ကားေရွ႕ခန္းကုိ ေျပာင္းအိပ္လုိက္ေရာတဲ့။
သူကားေရွ႕ခန္းကို ေျပာင္းအိပ္ၿပီး မၾကာခင္ ကားဟာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္လည္ၿပီး ေမွာက္သြားေရာတဲ့ဗ်ာ။ အမယ္ ...
ကားက ႏွစ္ပတ္လည္ၿပီး အတည့္အတိုင္း ျပန္က်ေနျပန္ေရာတဲ့ဗ်။ ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးကေတာ့ ပက္လက္
အေနအထားအတိုင္း ေျမခရတယ္ ဆုိပါတယ္။
အဲဒီေျမခေနတဲ့ ႐ုပ္ပြားေတာ္ကို ဝန္ခ်ီစက္ေတြနဲ႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ မ,ၿပီး ကားေပၚကုိျပန္တင္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကေပမဲ့
မေအာင္ျမင္ဘူးတဲ့ဗ်။ ဒါအျပင္ အဲသလုိ ကရိန္းေတြနဲ႕ ကားေပၚျပန္တင္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားေနၾကတုန္းမွာ အဲဒီေနရာနဲ႕
မလွမ္းမကမ္း ေတာင္ကုန္းခပ္ျမင့္ျမင့္ရွိရာေနရာကုိ ေကာင္းကင္ကေန အလင္းတန္းတခု ထုိးက်လာတယ္လို႕လည္း
ဆုိသဗ်။ အဲဒီအလင္းတန္း ထုိးက်လာတာကို အမိအရ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကိုလည္း က်ေနာ္ ျမင္ခ့ရ
ဲ ေသးသဗ်ာ။
အဲဒီဆင္းတုေတာ္ႀကီးကုိ အလင္းတန္းထုိးက်တဲ့ ကုန္းျမင့္မွာ တည္ထားကုိးကြယ္ပါ့မယ္ဆုိတ့ဲ အဓိဌာန္နဲ႕ မ,ၾကတဲ့
အခါမေတာ့ ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးကုိ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ မ,ႏိုင္ၾကသတဲ့။
အဲဒီကာလမွာပဲ ခရီးသြားေတြက ဆင္းတုေတာ္ႀကီးရဲ႕ ရင္ခြင္ေတာ္ထဲကို အလွဴေငြေတြ ထည့္ဝင္သြားၾကရာက
အနီးနားက ရြာလူႀကီးေတြရဲ႕ေကာင္းမႈနဲ႕ ယာယီစံေက်ာင္းေတာ္ဆီ ေရႊ႕ေျပာင္းႏိုင္ခ့ၾဲ ကသတဲ့။
ဆင္းတုေတာ္အတြက္ က်သင့္ေငြကိုေတာ့ အလွဴခံရတာက တဝက္၊ ဆင္းတုေတာ္ ထုဆစ္တ့ဲ မိသားစုက တဝက္
က်ခံလုိက္ၾကၿပီး မူလပုိင္ရွင္ကုိ ေလ်ာ္ေပးခဲ့ၾကတယ္ဆုိပဲ။
ယာယီစံေက်ာင္းေတာ္ကို ေရာက္ၿပီးမွလည္း အဲဒီဘုရားႀကီးကို က်ေနာ္အႀကိမ္ႀကိမ္ ဝင္ဖူးျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ ေသခ်ာေပါက္
ထူးဆန္းတာတခုကေတာ့ ဆင္းတုေတာ္ႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတာ္ဟာ ရံခါ ျပံဳးေတာ္မူတာပဲဗ်ာ။ အလင္းအေမွာင္ေၾကာင့္
ေျပာင္းေလသလား စဥ္းစားမိေပမဲ့ တေနရာတည္းကေန တခ်ိန္တည္းမွာ ႐ုိက္ထားတာေတာင္ တခ်ဳိ႕ပံုေတာ္ေတြဟာ
သိသိသာသာ ျပံဳးေတာ္မူေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ယာယီစံေက်ာင္းေတာ္ကို ပင့္တာက ၁၉၉၇-ခုႏွစ္၊ လက္ရွိအခိုင္အခန္႕ ေဆာက္ထားတဲ့ေနရာ ဂႏၶကုဋီတုိက္ကုိေတာ့
၁၉၉၉-ကမွ ေရႊ႕ေျပာင္းႏိုင္ခ့ၾဲ ကသတဲ့ဗ်ာ။ ဘုရားရဲ႕ဘြဲ႕ေတာ္ အျပည့္အစံုက မဟာအံထူးကံသာဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား
ဆုိေပမဲ့ လူေတြအခု အလြယ္ေခၚၾကတာကေတာ့ ျပည္ေတာ္ခ်စ္ဘုရားဆုိပဲ။ ေၾသာ္ ... ကိုယ့္ျပည္ကုိ ကိုယ္ခ်စ္လုိ႕
ႏိုင္ငံျခားကို ပင့္တာ မႂကြတာေၾကာင့္ ေခၚၾကတာေလဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 145

တက္ေသးအင္းစီမံကိန္းကို ျပန္စတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ရန္ကုန္မွာ တီက်ဴးမားအေဆာက္အဦးကိစၥနဲ႕ အလုပ္မ်ား

ေနတာေၾကာင့္ တက္ေသးအင္းစီမံကိန္းအတြက္ လုပ္ငန္းတာဝန္ခံ တေယာက္ခန္႕လုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီေမာင္ကေတာ့
လွစုိးေအာင္ပါပဲ။ လွစုိးေအာင္ဟာ က်ေနာ့္တပည့္တေယာက္ရဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႕ က်ေနာ့္႐ံုးကို ေရာက္လာခဲ့တ့ဲ
သူပါ။ လွစုိးေအာင္ဟာ စကားေျပာတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္လည္ရည္ပတ္ရည္ရွိပါတယ္။ ဥပဓိ႐ုပ္ကေတာ့
သိပ္မေကာင္းလွပါဘူး။ သူ႕မ်က္ခုံးအေပၚမွာ ကန္႕လန္႕ျဖတ္ ဓားခုတ္ရာႀကီးတခု ရွိပါတယ္။ ေနာက္ သူဟာ အင္းစိန္
ေထာင္မွာ ႏွစ္ရွည္အက်ဥ္းသားအျဖစ ေထာင္က်ခဲ့ဖူးသလုိလုိေျပာရဲ႕။ က်ေနာ္လည္း ဓားဒဏ္ရာနဲ႕ေထာင္က်ဖူး
တာကို ထည့္မတြက္ဘဲ သူ႕ကို အလုပ္ခန္႕လုိက္ပါေတာ့တယ္ ။
မႏၱေလးကိုေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာ အေခၚအေျပာေကာင္းတဲ့ လွစုိးေအာင္ဟာ ေဒၚစက္ၾကည္ကုိ အေမစက္၊ အေမစက္
နဲ႕ ဝင္လံုးရင္းကေန အဖြဲ႕က်သြားၾကေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။
ဟုတ္ပါတယ္။ ေဒၚစက္ၾကည္နဲ႕ က်ေနာ္ဟာ စီမံကိန္းရပ္ထားစဥ္က အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနခ့ဲေပမဲ့ လုပ္ငန္း
ျပန္စတဲ့အခါ လိုအပ္တ့ဲ ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းေတြသြင္းတာ၊ တခါတရံ အလုပ္သမားခလိုအပ္ရင္ ဝင္ၿပီး စုိက္ရွင္း
ေပးတာနဲ႕ က်ေနာ့္အလုပ္ထဲမွာ တႏြယ္ငင္ တစင္ပါ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

အခုေနေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ တက္ေသးအင္း
စီမံကိန္းဟာ က်ေနာ့္ကို ေကာင္းက်ိဳးတစက္မွ မေပးခဲ့
ဘူးလုိ႕ ဆုိရမယ္ဗ်ာ။ စီမံကိန္းလည္းၿပီးေရာ အဲဒီ
စီမံကိန္းကုိ တာဝန္ယူ တည္ေဆာက္ခ့တ
ဲ ့ဲ ကန္ထ႐ိုက္
အားလံုးကုိ အထူးစံုစမ္းစစ္ေဆးေရးကေန ေခၚစစ္ပါ
ေတာ့တယ္။ ေခၚၿပီး အစစ္ခံရတဲ့ အထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႕
အတူ စေနေမာင္ေမာင္၊ ေရႊျခည္ဦး ကိုသိန္းထြန္း၊
မင္းမင္းထြန္း၊ ကုိမန္းညိဳ တုိ႕လည္းပါသေပါ့ဗ်ာ။
အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေခၚစစ္လိုက္၊ ျပန္လႊတ္လုိက္
သံုးေလးႀကိမ္လုပ္ေနတာေတာင္ ဘာအမႈနဲ႕ ဘယ္သူ႕
ကို အမႈရွာခ်င္တာလဲ ဆုိတာ မသိခ့ရ
ဲ ဘူးဗ်ာ။ ျဖစ္ခ်င္
ေတာ့ ငါးႀကိမ္ေျမာက္ က်ေနာ့္ကိုေခၚစစ္ခ်ိန္မွာ စစ္ေဆးေရးအရာရွိက က်ေနာ့္ကို စစ္ေဆးေနရင္း တန္းလန္းနဲ႕
အထက္အရာရွိေခၚတယ္ဆိုတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကုိ စစ္ေၾကာေရးခန္းထဲမွာ တေယာက္တည္းထားခဲ့ၿပီး အျပင္ကို
ထြက္သြားပါေလေရာဗ်ာ။
ဒီမွာတင္ စပ္စပ္စုစု လုပ္တတ္တ့က
ဲ ၽြန္ေတာ္ဟာ က်ေနာ့္ကုိ စစ္ေၾကာေနတဲ့ အရာရွိရဲ႕ စားပြဲေပၚက အမႈတဲြ
ဖုိင္ႀကီးေတြဆီကို မ်က္စိေရာက္သြားပါေလေရာဗ်ာ။ ဒီမွာတင္ ေရွ႕ေနာက္ဝဲယာကုိ အကဲခတ္ရင္း အဲဒီ အမႈတြဲ
ဖုိင္ထူႀကီးေတြရဲ႕ အဖံုးေတြကိုမသိမသာလွန္ဖတ္ၾကည့့္လုိက္ေတာ့ ... လားလား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္၏ လာဘ္ေပး
လာဘ္ယူမႈမ်ားကို စစ္ေဆးေဖာ္ထုတ္ခ်က္မ်ား၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ေအာင္၏ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈမ်ားကုိ စစ္ေဆး
ေဖာ္ထုတ္ခ်က္မ်ားဆိုၿပီး ျပဳတ္သြားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္ရဲ႕ အမႈတြဲေတြျဖစ္ေနတာကို
ေတြ႕ရပါေလေရာဗ်ာ။
လက္စသတ္ေတာ့ က်ေနာ့္တုိ႕ တက္ေသးအင္းစီမံကိန္းကုိ အဲဒီဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြနဲ႕ ဘယ္လုိပတ္သက္သလဲဆုိတာ
သိခ်င္လို႕ စစ္ေဆးေနတာပဲ။ က်ေနာ္တုိ႕စိတ္ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လြန္းေမာင္နဲ႕ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး
စိန္ဝင္းေအာင္နဲ႕ ပတ္သက္တ့ဲ အမႈေတြကုိ စစ္တယ္ထင္ၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ႀကီးကေတာ္ကုိ စိန္တဆင္စာေပးရတာေတြ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လြန္းေမာင္ကုိ ေဂါက္သီးအိတ္ လက္ေဆာင္ေပးရတာေတြ မဆီမဆိုင္ေပၚကုန္ေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။ က်ေနာ္က
စေဖာ္တာေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ။ စေနေမာင္ေမာင္တုိ႕၊ မင္းမင္းထြန္းတုိ႕က လုပ္ငန္းအစမွာ ပါေနခဲ့ေတာ့

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 146

လုပ္ငန္းအဆံုးမွာ သူတုိ႕နဲ႕ ဘာမွ မဆုိင္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ေလွ်ာက္ေဖာ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီး

စိန္ဝင္းေအာင္ မိန္းမကုိ စိန္တဆင္စာဖိုး ေပးရတယ္ဆုိတာ လုပ္ငန္းကုန္က်စားရိတ္နဲ႕ ပတ္သက္လုိ႕ ကိုသိန္းထြန္း
တင္တ့ဲ စာရင္းထဲမွာ ပါေနခဲ့တာဗ်။ ကိုသိန္းထြန္းက သူကိုယ္တုိင္ေပးခဲ့ပါတယ္ ဆုိေပမဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကေတာ္လက္ထဲ
ေရာက္မေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိခ့ရ
ဲ ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ဟာ ဘာအမႈနဲ႕မွ စြဲခ်က္အတင္
မခံရေပမဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး စိန္ဝင္းေအာင္ကေတာ့ လာအုိႏိုင္ငံဆုိင္ရာ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီး အေနနဲ႕
လြင့္သြားပါေတာ့တယ္။

ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ မႏၱေလးဘက္ကို လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ လွစုိးေအာင္နဲ႕ပဲ

လႊဲထားလုိက္တ့အ
ဲ ခ်ိန္မွာ လွစုိးေအာင္ဟာ ေဒၚစက္ၾကည္နဲ႕ တြဲၿပီး ထင္ရာစိုင္းေနခဲ့တာကို ေနာက္က်မွ သိရ
ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ လွစုိးေအာင္ကုိ က်ေနာ္ အလုပ္ခန္႕မိတာဟာ ကိုယ့္ေသတြင္းကုိ ကိုယ္တူးမိသလုိ
ဲ ယ္ဆုိတာ အခ်ိန္ အေတာ္ႀကီးေနာက္က်မွ က်ေနာ္သိလာရပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ တက္ေသးအင္း
ျဖစ္ခ့တ
အိမ္ရာစီမံကိန္းက စလုိက္တ့ဲ ဇာတ္လမ္းဟာ က်ေနာ့္ကုိ ေသရြာပုိ႕ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အင္း ... က်ေနာ္ဟာ သူတပါး
လက္ခ်က္နဲ႕ ေသရမယ့္ ဥပေစၦဒကကံေတာ့ မပါဘူးထင္ပါရဲ႕။ေသရြာက ျပန္လာႏိုင္ခ့ျဲ ပန္ပါတယ္။
ဇာတ္လမ္းကို ျပည့္ျပည့္စံုစံုေျပာရမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္ရဲ႕ ေသရြာျပန္ဇာတ္လမ္းထဲမွာ လက္ရွိျမန္မာျပည္မွာ ငယ္ငယ္
ရြယ္ရြယ္နဲ႕ ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲသူေ႒းႀကီးစာရင္းဝင္ေနတဲ့ ေမာင္ဝိတ္လည္း ပါတယ္လို႕ ဆုိရမယ္ဗ်ာ။
ဟုတ္ပါတယ္၊ ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚက ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဆရာေတာ္ဦးဝိစိတၱသာရာဘိဝံသ အမွဴးထား၍
ေမာင္ဝိတ္မိသားစုေကာင္းမႈဆိုၿပီး အလွဴရွင္နာမည္ေတြေရးထုိးလွဴဒါန္းခဲ့တ့ဲ ႏိုင္ငံေက်ာ္သူေ႒းေမာင္ဝိတ္ေပါ့ဗ်ာ။
ေၾသာ္ ... ခင္ဗ်ားက ေမာင္ဝိတ္အေၾကာင္း သိခ်င္ျပန္ၿပီလား။
တကယ္ေတာ့ ေမာင္ဝိတ္ဟာ က်ေနာ္နဲ႕ ေတြ႕စဥ္က အသက္သံုးဆယ္ေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ တကယ့္လူငယ္ေလးဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 147

tcef ; (87) - &mZ0if xJ u armif 0d wf

က်ေနာ္နဲ႕ေမာင္ဝိတ္ စၿပီးသိကၽြမ္းတဲ့အခ်ိန္က ေမာင္ဝိတ္ဟာ အင္းယားကန္ေရွ႕၊ ျပည္လမ္းနဲ႕ ကန္လမ္းေထာင့္မွာ

(MYANMAR HONLEONG) ဆုိတ့ဲ ဧရာမကုမၸဏီႀကီးတခု ဖြင့္ထားတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။
အမွန္က သူ႐ုံးဖြင့္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦးႀကီးဟာ အရင္က ဂ်င္ဝိုင္းေတြဘာေတြ ဖြင့္ခ့ဖ
ဲ ူးတယ္ဗ်။ မွတ္မွတ္ရရ
ေျပာရရင္ နာမည္ႀကီးအဆုိေတာ္ ခင္ေမာင္တုိးတုိ႕အဖြဲ႕ေတာင္ အဲဒီ ျခံဝင္းႀကီးထဲမွာ ခရမ္းျပာဆုိတ့ဲ နာမည္နဲ႕
စားေသာက္ဆုိင္ခပ္ေသးေသးေလးတခု ဖြင့္ခ့ဖ
ဲ ူးေသးတယ္ဗ်။ အဲဒီတုန္းက သူတုိ႕တီးဝိုင္းနာမည္ဟာ လိဝစၦီ ဆုိတ့ဲ
နာမည္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ နာမည္ႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။
ေမာင္ဝိတ္ဟာ အဲဒီအေဆာက္အဦးႀကီးကို ဝယ္လုိက္ေလသလား၊ ငွားေလသလားေတာ့ အတိအက်မေျပာတတ္ဘူး။
အတြင္းေရာအျပင္ပါ ခမ္းခမ္းနားနား ျပင္ဆင္မြမ္းမံၿပီး ကုမၸဏီဖင
ြ ့္ထားတာပဲဗ်။ ႐ုံးခန္းေတြထဲမွာ ျပင္ဆင္ထားတဲ့
ပရိေဘာဂေတြကလည္း တကယ့္ကုိ ေစ်းႀကီးေပးရတဲ့ ထိပ္တန္းပစၥည္းေတြခ်ည္းပဲဗ်ာ။
ေနဦးဗ် ... (HONLEONG) ဆိုတ့ဲ ကုမၸဏီဟာ အင္ဒုိနီးရွားတုိ႕ စကာၤပူတုိ႕မွာလည္း ႐ုံးခြဲေတြ ဖြင့္ထားႏိုင္တ့အ
ဲ ထိ
အင္ပါယာႀကီးႀကီးမားမားရွိတ့ဲ ကုမၸဏီတ့ဗ
ဲ ်ာ။ ၾကားရသေလာက္ေတာ့ အဲဒီကုမၸဏီက အရာေရာက္သူေတြနဲ႕
ေမာင္ဝိတ္ဟာ ေဂါက္သီးကစားရာကေန အဆက္အသြယ္ျဖစ္သြားၾကတယ္ဆုိပဲ။ ဟုတ္တယ္၊ ေမာင္ဝိတ္ဟာ
ေဂါက္သီးကုိ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကစားတတ္တယ္ဗ်။ ကၽြမ္းက်င္ဆုိ သူက ပူထရာေဂါက္သီးၿပိဳင္ပြဲမွာေတာင္
ျမန္မာႏိုင္ငံ လက္ေရြးစင္အျဖစ္နဲ႕ ကစားခဲ့ဖူးတယ္တ့ဗ
ဲ ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႕သူ ေဂါက္သီးကစားခဲ့တုန္းက က်ေနာ္ဟာ
(Beginner) အျဖစ္ ေဂါက္သီးကိုးက်င္းကုိ အခ်က္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ႐ိုက္ေနရခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕ အေလွ်ာ့ေပး႐ိုက္ခ်က္
(Handicap) က (Four) တဲ့ဗ်ာ။ ေမာင္ဝိတ္က ေဂါက္သီးကစားနည္းမွာ ကၽြမ္းက်င္တာလည္း မေျပာနဲ႕ေလ။ သူ
ေဂါက္သီး စ ကစားတုန္းက ေဂါက္႐ိုက္ဒုတ္တံဟာ သူ႕အရပ္နဲ႕ မလြတ္ေသးဘူးဆုိပဲ။ ဘယ္လုိသိသလဲ ဆုိေတာ့
က်ေနာ္ေဂါက္သီး႐ိုက္သင္ဖုိ႕ ဆရာ(Pro)တေယာက္ငွားေတာ့ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ေမာင္ဝိတ္ရဲ႕
ဆရာေဟာင္း တေယာက္ ျဖစ္ေနလို႕ေပါ့ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 148

အမွန္က ေမာင္ဝိတ္နဲ႕က်ေနာ္ပတ္သက္ခ့တ
ဲ ာဟာ
၁၉၈၈ ဝန္းက်င္မွာ ျဖစ္ခ့တ
ဲ ့ဲ စီးပြားပ်က္ကပ္ေၾကာင့္လုိ႕
ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေျပာလုိ႕ရတယ္ဗ်။
ႂကြားတယ္လုိ႕ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႕ဗ်ာ။ တခါတခါ
က်ေနာ့္မွာ ေရွ႕ျဖစ္ကုိ အတတ္ေဟာႏိုင္တ့ဲ စြမ္းအင္တခု
ပါလာသလုိပဲဗ်။ ေၾသာ္ ... အျမဲတမ္းသိေနမွေတာ့
အၾကားအျမင္ ဆရာ လုပ္စားေတာ့မွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္
တခါတခါလို႕ ေျပာတာေပါ့ဗ်။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ ဒီလုိ
ႀကိဳသိႀကိဳျမင္တာဟာ က်ေနာ့္ပင္ကုိယ္စြမ္းရည္ေၾကာင့္
ျဖစ္ႏိုင္သလုိ၊ က်ေနာ္က စာစံုဖတ္ၿပီး ကမၻာ့အေရး၊
ျမန္မာ့အေရး၊ ဟုိအေရးဒီအေရးေတြကို အျမဲတမ္းလိုလုိ စပ္စပ္စုစု မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနခဲ့လုိ႕လည္း
ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အင္း ... သတိရတုန္းမို႕ က်ေနာ့္ ေရွ႕ျဖစ္ကုိ ႀကိဳျမင္ခ့တ
ဲ ့ဲ အျဖစ္အပ်က္ေလး တခုကို
ေျပာျပလိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ။

၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊သၾကၤန္ရက္မတိုင္မီ တရက္ကေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ဟာ ျမဝတီဘက္ကုိ အေရးႀကီးကိစၥတခုနဲ႕ ခရီးသြားကာနီး၊

က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းခံစားမွဳတခု ေပၚလာသဗ်ာ။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္စီးေနတဲ့ ကားဟာ အက္ဆီးဒင့္
တခု ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆုိၿပီး တေယာက္ေယာက္က လာသတိေပးေနသလိုပဲဗ်ာ။ ခက္တာက က်ေနာ္ ျမဝတီကုိ ခရီးသြား
မွာက လုိင္းကားနဲ႕ဆုိေတာ့ မဆီမဆုိင္သလို ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႕က်ေနာ္လည္း ဟုတ္ေသာ္ရွိမဟုတ္ေသာ္ရွိ
လုိလုိမယ္မယ္ ကာကြယ္ထားလုိက္တာေကာင္းပါတယ္ေလဆုိၿပီး က်ေနာ့္ ဇနီးကုိ ... ကိုယ္ခရီးသြားမွာ ေလးငါးရက္ပဲ
ၾကာမွာမို႕ အိမ္ေရွ႕ကကားကုိ ဘယ္သူမွ မစီးပါေစနဲ႕။ ယုတ္စြအဆံုး အခုရပ္ထားတဲ့ ေနရာကေန ကားကုိ တလက္မမွ
မေရြ႕ပါေစနဲ႕ ဆုိၿပီး မွာထားခဲ့မိသဗ်ာ။ က်ေနာ့္မိန္းမဟာ က်ေနာ့္ကားကို သူမ်ားစီးမွာ ေၾကာက္လို႕ ဥစၥာေျခာက္တယ္
လုိ႕ ထင္ပံုရပါတယ္။ “ရွင္သြားမွာသာ သြားစမ္းပါ။ ရွင့္ကားကို ဘယ္သူမွ မစီးပါဘူး” ဆိုၿပီး အေငၚတူးသဗ်။ ဒါနဲ႕
က်ေနာ္လည္း ရွင္းျပလိုက္တာေကာင္းပါတယ္ေလဆုိၿပီး၊ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ကားနဲ႕ပတ္သက္တ့အ
ဲ က္ဆီးဒင့္
တခုခု ျဖစ္တယ္လို႕ ခံစားေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကားကုိ တလက္မမွ မေရႊ႕ပါနဲ႕လုိ႕ မင္းကိုမွာေနတာဆုိတ့အ
ဲ ေၾကာင္း
ေျပာျပလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမကေတာ့ သိပ္ အယံုအၾကည္မရွိတ့ဲ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ပါပဲဗ်ာ။
ဒါနဲ႕ အဲဒီညေနမွာ က်ေနာ္ျမဝတီကို ခရီးထြက္လာလုိက္တာ ေနာက္တရက္ ျမဝတီကုိေရာက္လို႕ အထုပ္အပုိးေတာင္
မျဖည္ရေသးဘူး၊ ရန္ကုန္အိမ္ကေန တယ္လီဖုန္းဝင္လာပါေလေရာဗ်ာ။ ဖုန္းထဲကေနၾကားရတဲ့ သတင္းကေတာ့
က်ေနာ့္သမီးနဲ႕ က်ေနာ့္တူေတာ္ေမာင္ ေလးႏွစ္သားေလး ကားအက္္ဆီးဒင့္ျဖစ္လို႕ အင္းစိန္ေဆး႐ုံ အေရးေပၚဌာနကို
ေရာက္ေနၿပီဆုိတ့ဲ သတင္းပါပဲ။
ဒါနဲ႕ အေျခအေနဘယ္လုိတုန္းလို႕ ေမးလုိက္ေတာ့ က်ေနာ့္သမီးက မ်က္ႏွာတျခမ္း စုတ္ျပတ္သြားၿပီး၊ တူေတာ္ေမာင္
ကေလးငယ္ကေတာ့ နားရြက္တဖက္ထိပ္နားက ျပတ္သြားသတဲ့။ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္းဗ်ာ။
က်ေနာ္လည္း စိတ္တုိတုိနဲ႕ မင္းကြာ ငါေသေသခ်ာခ်ာမွာထားရက္နဲ႕ ျဖစ္ရတယ္လို႕၊ မင္းေတာ္ေတာ္ ေသာက္သံုး
မက်တဲ့ မိန္းမ ဘာညာ ဆူပစ္လုိက္ေတာ့ သူက ကားက ကားလမ္းမႀကီးေပၚတက္ေမာင္းတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။
က်ေနာ့္အိမ္ေနာက္ဘက္ ေအးရိပ္မြန္အိမ္ရာထဲက ရပ္ကြက္လမ္းၾကားေလးထဲကို ေမာင္းသြားရင္း ပက္ပ္ဆီ
အေအးပုလင္းေတြ တင္လာတဲ့ ကားက လမ္းၾကားေလးထဲကေန ႐ုတ္တရက္ထြက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကားနံေဘးကို
ဝင္ေဆာင့္တာတဲ့ဗ်ား။ ပုိဆုိးတာက ကားဟာ ဓာတ္တုိင္ငါးတုိင္ျပည့္ေအာင္ေတာင္ မေမာင္းရေသးဘူးဆုိပဲ။
ေနာက္ပုိင္းေတာ့ သမီးမ်က္ႏွာနဲ႕ တူေတာ္ေမာင့္နားရြက္ကုိ မိေမြးတုိင္းဖေမြးတုိင္းျပန္ျဖစ္ေအာင္ ေဒါက္တာ
သက္ထားေဝနဲ႕ ကုလုိက္ရတာ သိန္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ထြက္သြားသေပါ့။ ေငြကုန္႐ံုနဲ႕ ၿပီးဆံုးသြားတာကုိပဲ
ကံႀကီးလွတယ္ ဆုိရမယ္ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 149

သမီးအေၾကာင္းေျပာရင္းနဲ႕ သတိရလာတာတခု ရွိေသး

တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ဟာ သမီးမေမြးခင္ကတည္းက သမီးကို
ႀကိဳေတြ႕ဖူးတယ္ဆုိရင္ ယံုႏုိင္စရာေတာ့ မရွိလွဘူးေပါ့။
ဒါေပမဲ့ သမီးကို သူ႕အေမကုိယ္ဝန္လြယ္ထားခ်ိန္က
သူ႕ဗုိက္က တျခားသူဗိုက္ေတြထက္ပုိႀကီး ေနတာေၾကာင့္
ေယာက္်ားေလးေမြးမွာပါလုိ႕ ႀကိဳတင္မွန္းဆေနၾကခ်ိန္
ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြကုိ
အာလ္ထရာေဆာင္းေတြဘာေတြ ႐ိုက္ၿပီး သားလား၊
သမီးလား ႀကိဳတင္သိေအာင္လုပ္တာေတြက ေခတ္မစား
ေသးဘူးေလ။ တေန႕ က်ေနာ္ညဘက္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခိဳက္
အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းမွာ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ကို တစံု
တေယာက္က ကိုင္ၿပီး ႏွဳိးသလိုလုိခံစားရတာေၾကာင့္ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခုနစ္ႏွစ္သမီးအရြယ္ ဂ်ပန္
ဆံေတာက္နဲ႕ ကေလးေလးတေယာက္က ေဖေဖ ဘယ္ေလွ်ာက္သြားေနတာတုန္း၊ အိမ္မွာေနတယ္ကုိ မရွိပါလားဆိုၿပီး
ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနသဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႕ ညည္းက ဘယ္သူတုန္း ေမးလုိက္ေတာ့ သူက
ရယ္ေမာၿပီး ေဖေဖ့သမီးေလ တဲ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္လည္း အိပ္ရာက လန္႕ႏိုးၿပီး ဘယ္ႏွယ့္အိပ္မက္ပါလိမ့္လို႕ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိေပမဲ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွေတာ့ အဲဒီ
အိပ္မက္အေၾကာင္း မေျပာျဖစ္ခ့ဲပါဘူး။ သမီးကိုေမြးၿပီးလုိ႕ ခုနစ္ႏွစ္သမီးအရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ အလုပ္ကိစၥမ်ဳိးစံု
နဲ႕ အိမ္ျပန္မကပ္တ့ရ
ဲ က္ေတြမ်ားေနတုန္း အိမ္ျပန္ေရာက္တ့တ
ဲ ရက္မွာ သမီးက က်ေနာ့္ကုိ အိမ္ေရွ႕ ထြက္ႀကိဳေတာ့ ဒီ
ပံုစံနဲ႕ ခၽြတ္စြတ္တူတ့က
ဲ ေလးကို ငါဘယ္မွာျမင္ဖူးပါလိမ့္စဥ္းစားမိေတာ့မွ သူမေမြးခင္ကအိပ္မက္အေၾကာင္း ေခါင္းထဲ
ျပန္ေရာက္လာသဗ်ာ။ ကဲပါေလ ... ခင္ဗ်ားယံုတာမယံုတာထားလုိက္ပါေတာ့၊ က်ေနာ့္ဇာတ္လမ္းကို ေရွ႕ဆက္
ရေအာင္။

၁၉၉၈-ဝန္းက်င္မွာ စီးပြားပ်က္ကပ္ဆုိက္ေတာ့ က်ေနာ့္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ အႀကီးအက်ယ္ ေခ်ာက္က်ေတာ့မယ္

ဆုိတာ က်ေနာ္ႀကိဳသိေနတယ္ဗ်။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ဒုကၡအၾကပ္အတည္းတခု
ေရာက္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့လည္း သူတုိ႕က တံုဏွိဘာေဝပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက အာရွႏို္င္ငံ ေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ားလည္း စီးပြားပ်က္ကပ္ၾကံဳေတာ့မယ့္ အရိပ္အေယာင္ေတြေပၚေနေတာ့ သတင္းစာေတြ၊ ေရဒီယုိေတြကေန
သတင္းေတြနားေထာင္ၿပီး က်ေနာ္အေၾကာက္လြန္ေနတာလုိ႕ ထင္ၾကဟန္ တူပါရဲ႕ဗ်ာ။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္မွဳေတြ လုပ္သင့္တယ္ထင္တာနဲ႕ စီးပြားပ်က္ကပ္ က်ေနာ္တို႕ ကုမၸဏီ
ကုိ ဝင္ေဆာင့္လာရင္ ခံသာေအာင္ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႕ ၾကံဖန္ခြင္ခ်ဖုိ႕ လုံးပန္းပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ မႏၱေလး
တက္ေသးအင္းစီမက
ံ ိန္း ၿပီးကာစမုိ႕ မေတာ္တဆစီးပြားပ်က္ကပ္နဲ႕ ၾကံဳလာရင္ ေတာင့္ခံထားႏိုင္ေအာင္ ခြင္ေကာင္း
ေကာင္း တခြင္ေတာ့ ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ ႐ိုက္ထားမွ ျဖစ္မယ္လုိ႕ စိတ္ကူးေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။

မႏၱေလးက စီမံကိန္း လက္စသတ္ေနခ်ိန္မွာ မႏၱေလးကၽြဲဆည္ကန္ရပ္က တိုင္းလူဝင္မွဳႀကီးၾကပ္ေရး႐ုံးေနရာကုိ

အေဆာက္အဦးေတြ ေဆာက္ခ်င္တ့ဲ သတင္းတခုဝင္လာသဗ်ာ။ အေပးအယူကေတာ့ ေျမကြက္ကုိ ႏွစ္ပိုင္းပုိင္းၿပီး
တပုိင္းေပၚမွာ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာေတြ ေဆာက္ခ်င္တယ္။ က်န္တ့ေ
ဲ ျမတဝက္ကုိေတာ့ ကန္ထ႐ိုက္က ရမယ္ေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္လည္း ကၽြဲဆည္ကန္က ေျမေစ်းနဲ႕ အေဆာက္အဦးအတြက္ကုန္က်စားရိတ္ေတြ တြက္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ေတာ့
အျမတ္အစြန္းက မက္ေလာက္စရာျဖစ္ေနတာနဲ႕ အဲဒီအလုပ္ကုိ ရေအာင္လုိက္မယ္ လုိ႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 150

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဆက္အသြယ္က သိပ္ေတာင္ခက္ခက္ခဲခဲ မရွာလိုက္ရပါဘူး။ က်ေနာ့္ ရန္ကုန္႐ုံးခန္းကို

ဝင္ထြက္ေနတဲ့ ကိုေမာင္တင္ဆုိတ့သ
ဲ ူဟာ ျပည္သူ႕အင္အားဦးစီးဌာနက ညြန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ညီပုရဲ႕
ကိုယ္ေရးအရာရွိ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူကေနတဆင့္ လုပ္ငန္းလုပ္ခြင့္ ရႏိုင္ဖုိ႕ အခြင့္အလမ္းေပၚလာပါေတာ့တယ္။

ေၾသာ္ ... အဲဒီေခတ္က အလုပ္ရတယ္ဆုိတာ အလကားေတာ့ ဘယ္ရမလဲဗ်ာ။ ဒီလုိပဲ ပိုင္ရာဆုိင္ရာေတြကို ဝင္ရ

ထြက္ရ တာေပါ့။ ဝင္ရထြက္ရတယ္ဆုိတာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူလုပ္ရတာကုိေျပာတာဗ်။
အေပးအယူကိစၥကလည္း မ်ဳိးစံုပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ်ေပးမယ္ဆုိတာ ႏွဳတ္ကတိတမ်ဳိး၊ ေငြသားတခ်ဳိ႕၊ လက္ေဆာင္
ပစၥည္းနဲ႕တသြယ္၊ ထံုးစံအတိုင္း ဝင္ရထြက္ရတာေပါ့။ အဆင့္ဆင့္ဝင္လုိက္ထြက္လုိက္တာ ေနာက္ဆံုးမွာ လူဝင္မွဳ
ႀကီးၾကပ္ေရးနဲ႕ ျပည္သူ႕အင္အားဦးစီးဌာနဝန္ႀကီး ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေမာင္လွအိမ္ေတာင္ေရာက္သြားေသးဗ်ာ။
သူ႕အိမ္သြားေတာ့ မႏၱေလးတုိင္း ဦးစီးမွဴးဗိုလ္ႀကီးေဇာ္ဝင္းနဲ႕ဗ်။ တုိင္းဦးစီးမွဴးက ဝန္ႀကီးကို ကန္ေတာ့ခ်င္လို႕ ဆုိတ့ဲ
ေခါင္းစဥ္နဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္တမ္းက က်ေနာ့္အလုပ္အတြက္ ခြင့္ျပဳမိန္႕ သြားေတာင္းတာပါ။ ကန္ေတာ့ဖို႕လိုအပ္တ့ဲ
ပစၥည္း ေလးငါးသိန္းဖိုးေတာ့ က်ေနာ့္ အိတ္စုိက္ေပါ့။
ဝန္ႀကီးအိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးေဇာ္ဝင္းဟာ ပါလာတဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းထုပ္ႀကီးေတြကုိ သူကိုယ္တုိင္သယ္ခ်၊
က်ေနာ့္ကုိ ကားေပၚမွာေစာင့္ခိုင္းၿပီး ဝန္ႀကီးအိမ္ထဲကုိ ဝင္သြားပါေလေရာဗ်ာ။ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး က်ေနာ့္ကို
လွမ္းေခၚလုိက္မယ္ဆုိေပမဲ့ နာရီဝက္သာသာေလာက္မွာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက မွဳိရတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႕ ထြက္လာၿပီး ...
ကိုသက္ခုိင္၊ ခင္ဗ်ား တင္ျပတဲ့ စီမံခ်က္ကို ဝန္ႀကီးက လက္ခံလုိက္ၿပီ၊ ခင္ဗ်ား ဝင္ေတြ႕စရာမလိုေတာ့ဘူး လို႕
ဝမ္းသာအားရေျပာလာပါတယ္။
ဝန္ႀကီးမ်က္ႏွာၾကည့္ရဖုိ႕က အေရးမႀကီးပါဘူးဗ်ာ။ အလုပ္အဆင္ေျပဖုိ႕သာ အဓိကမဟုတ္လား။ ဝန္ႀကီး
သေဘာေကာင္းလုိက္ပံုမ်ား ကၽြဲဆည္ကန္က ေျမကြက္မွာ ေျမအေပးအယူနဲ႕ စီမံကိန္းအျပင္ ခ်မ္းျမသာစည္ရပ္က
ေျမကြက္လပ္မွာလည္း အခန္းေပးအခန္းယူစံနစ္နဲ႕ ရွစ္ခန္းတြဲ ေလးထပ္ တလံုးပါေဆာက္ခြင့္ျပဳလုိက္ေသးဗ်ာ။ ဒီလုိနဲ႕
မႏၱေလးတုိင္းထဲမွာ ေနာက္ထပ္ခြင္တခု ခ်ိတ္မိျပန္ေရာဆုိပါေတာ့။

ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ အဲဒီစီမံကိန္းကို အစအဆံုး အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမွာမုိ႕ က်ေနာ့္မွာ ေငြအလံုအေလာက္ မရွိျပန္ဘူးဗ်။

က်ေနာ္ရမယ့္ ေျမကြက္ဆုိတာကလည္း စီမံကိန္းကို သူတုိ႕ဘက္ စိတ္ခ်ရတဲ့ အေနအထားအထိ အေကာင္အထည္
ေဖာ္ျပႏိုင္ရမယ္မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႕ ေငြပင္ေငြရင္း ရႏိုင္မယ့္နည္းလမ္းကို အပူတျပင္းရွာရျပန္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ရန္ကုန္က အလုပ္ပြဲစားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေမာင္ဝိတ္ကို ခ်ဥ္းကပ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ျဖစ္ပံုက အဲဒီ
အခ်ိန္ဟာ ပုဂၢလိကအေဆာက္အဦးလုပ္ငန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အၾကပ္အတည္းေတြ႕ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မုိ႕
ေဆာက္လုပ္ေရး ပစၥည္းေတြဟာ ဝယ္သူမရွိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေမာင္ဝိတ္ဟာ သူ႕လက္ထဲမွာ ပံုေနတဲ့
ေဆာက္လုပ္ေရး ပစၥည္းေတြကို ေရာင္းထုတ္ခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္ဗ်။ ဒီသတင္းဟာ ရန္ကုန္စီးပြားေရးေလာကထဲကေန
တဆင့္စကား တဆင့္နားနဲ႕ က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာတာပါပဲ။
ဒီသတင္းေၾကာင့္ကုန္သည္တခ်ဳိ႕နဲ႕အလုပ္ပြဲစားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေမာင္ဝိတ္လက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ သံေခ်ာင္းေတြ
ဘိလပ္ေျမေတြကုိ အေႂကြးစံနစ္နဲ႕ ဝယ္ခြင့္ရေအာင္ လုံးပန္းေနၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ေရာင္းအားက်ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ
ဘာေၾကာင့္ အေႂကြးဝယ္ခ်င္ၾကသလဲဆုိေတာ့ ေမာင္ဝိတ္ဆီက ဘိလပ္ေျမနဲ႕သံေခ်ာင္းေတြ ရလာရင္ တုိက္ခန္း၊ ကား၊
ျခံေျမေတြနဲ႕ အလဲအထပ္လုပ္ၿပီး စီးပြားပ်က္ကပ္ကုိ ေက်ာ္လႊားႏုိင္ဖုိ႕ေပါ့ဗ်ာ။
ေမာင္ဝိတ္ဆီကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကတဲ့သူေတြဟာ ဆယ္ဂဏန္းဝန္းက်င္ေလာက္ရွိေပမဲ့ အလုပ္လုပ္ရာမွာ ေစ့စပ္ေသခ်ာ
လွတ့ဲ ေမာင္ဝိတ္ကုိ ယံုၾကည္ေအာင္ ဘယ္သူမွ အားမထုတ္ႏိုင္ခ့ၾဲ ကပါဘူး။ ေမာင္ဝိတ္ကလည္း လူလည္ပဲဗ်ာ။
ပုဂၢလိက ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြကပ္ဆုိက္ေနတာကို သူသိတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ပစၥည္းေတြကို အေႂကြးယူၿပီး

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 151

မေသခ်ာမေရရာ ေငြေလွ်ာက္လွည့္မယ့္ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ဘယ္ၾကားအညပ္ခံပါ့မလဲ။ ဒါနဲ႕ပဲ ေမာင္ဝိတ္ဆီ ကေန

ပြဲစားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တပ္ေခါက္ျပန္လာၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။
တျခားလူေတြမေအာင္ျမင္တ့ဲ ကိစၥကုိ ပုိၿပီးစိတ္ဝင္စားတတ္တ့က
ဲ ်ေနာ္ဟာ ေမာင္ဝိတ္ကုိ သြားေတြ႕ၿပီး အလုပ္ျဖစ္
ေအာင္ ညႇိႏွဳိင္းဖုိ႕ စိတ္ပုိင္းျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ ေမာင္ဝိတ္နဲ႕ ပတ္သက္ရာပတ္သက္ေၾကာင္း လူေတြကတဆင့္
ေမာင္ဝိတ္ရဲ႕ စ႐ိုက္သဘာဝကုိ တပတ္ေလာက္္ ေလ့လာၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ ေမာင္ဝိတ္ဟာ သူ႕ကုမၸဏီ
႐ုံးခန္းမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မိၾကပါေတာ့တယ္။

အသက္သံုးဆယ္ဝန္းက်င္ေလာက္သာ ရွိေသးတဲ့
နာမည္ေက်ာ္သူေ႒း ေမာင္ဝိတ္ဟာ သာမန္ အရပ္
အေမာင္းသာ ရွိေပမဲ့ အားကစားသမားပုံ ေပါက္ပါ
တယ္။ ႐ုပ္ရည္သန္႕ပါတယ္။ ေျမႇာက္ေျပာတယ္ေတာ့
မထင္လုိက္ပါနဲ႕။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေမာင္ဝိတ္ဟာ
ကိုးရီးယား မင္းသားတေယာက္နဲ႕ တူေနသလိုပဲဗ်ာ။
ဟုတ္ပါတယ္၊ ေမာင္ဝိတ္ဟာ လူေခ်ာစာရင္း ဝင္တယ္
လို႕ ဆုိႏိုင္ပါတယ္။
ေမာင္ဝိတ္နဲ႕ က်ေနာ္ အျပန္အလွန္ လိပ္စာကဒ္ေတြ
ေပးၿပီး မိတ္ဆက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အလုပ္စကား
စေျပာျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း လိုရင္းတုိရွင္းပဲ
ခင္ဗ်ားဆီက ဘိလပ္ေျမနဲ႕ သံေခ်ာင္း ေဒၚလာတသိန္းဘုိး ေလာက္ဝယ္ခ်င္တယ္လို႕ စကားစလုိက္ပါေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့ သူက ကိုသက္ခို္င္ ဘယ္လိုေငြေခ်မွာလဲဆိုၿပီး တဲ့တုိးပဲျပန္ေမးလာပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခပ္ေအးေအး
ေလသံနဲ႕ သံုးလဆုိင္းအေႂကြးစံနစ္နဲ႕ ဝယ္ခ်င္တာပါလို႕ ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ သူက ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ကုိ ဘာ
အာမခံခ်က္ေပးမွာလဲ တဲ့။ ဒီေမးခြန္းဟာ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသားေမးခြန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုေမာင္ဝိတ္
ဘယ္လုိအာမခံခ်က္မ်ဳိး လုိခ်င္တာလဲလို႕ ျပန္ေမးလုိက္ပါတယ္။
ဒီမွာတင္ ေမာင္ဝိတ္ဟာ ႐ုတ္တရက္ ႏွဳတ္ဆိတ္သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ကိုသက္ခိုင္ေပးႏိုင္တ့ဲ အာမခံ
အမ်ဳိးအစားေတြကိုသာ ေျပာၾကည့္ပါ။ က်ေနာ္လက္ခံႏုိင္တယ္ဆုိရင္ လက္ခံပါ့မယ္ လုိ႕ တုန္႕ျပန္လာပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း ခပ္ေအးေအးေလသံနဲ႕ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်ေနာ္ ဘာအာမခံမွ မေပးခ်င္ဘူး။ က်ေနာ့္
ႏွဳတ္ကတိတလံုးကိုပဲ အာမခံအျဖစ္ထားခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားနဲ႕ က်ေနာ္ဟာ အခုမွသိကၽြမ္းၾကတာမို႕ က်ေနာ့္
ကမ္းလွမ္းခ်က္ကုိ ခင္ဗ်ားလက္မခံႏုိင္ဘူး ဆုိတာလည္း က်ေနာ္သေဘာေပါက္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ဝယ္မယ့္
ပစၥည္းေတြအတြက္ အေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္ကုိ ဌာနဆုိင္ရာအမည္နဲ႕ဝယ္ပါ့မယ္။ စာခ်ဳပ္ကုိလည္း အဲဒီဌာနဆုိင္ရာ
တာဝန္ရွိ ပုဂၢိဳလ္ကပဲ လက္မွတ္ေရးထုိးၿပီး ဝယ္ပါ့မယ္၊ အခုအခ်ိန္ဟာႏိုင္ငံျခားေငြတန္ဖိုး အေျပာင္းအလဲျမန္ေနခ်ိန္မို႕
အေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္မွာ အေမရိကန္ေဒၚလာနဲ႕ ေပးေခ်မွာပါလို႕ ေျပာခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ ကမ္းလွမ္းခ်က္
ကို စိတ္ဝင္စားသြားတဲ့ေမာင္ဝိတ္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ အေရာင္ေတာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီပြဲ
ေအာင္ျမင္ေတာ့မယ္ဆုိတာ ၾကိဳသိလိုက္ပါၿပီ။ သူက ကိုသက္ခိုင္က ဘယ္ဌာနနဲ႕ ခ်ဳပ္ေပးႏုိ္င္သလဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္က
ခပ္ေအးေအးပဲ လူဝင္မွဳႀကီးၾကပ္ေရးနဲ႕ ျပည္သူ႕အင္အားဦးစီးဌာနပါလုိ႕ ျပန္ေျဖေတာ့ သူက ဘယ္အဆင့္ရွိတ့ဲ
ပုဂၢိဳလ္က လက္မွတ္ထိုးမွာလဲ ဆုိလာျပန္ပါတယ္။
ဒီေတာ့က်ေနာ္က ကိုေမာင္ဝိတ္အေနနဲ႕ ဘယ္အဆင့္ေလာက္ရွိတ့သ
ဲ ူဆုိရင္ ယံုၾကည္လက္ခံႏို္င္မလဲ ေမးလုိက္တ့အ
ဲ ခါ
သူက ခဏစဥ္းစားၿပီး ညြန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ အဆင့္ေလာက္ဆုိ က်ေနာ္လက္ခံပါတယ္လုိ႕ ေျဖသဗ်ာ။
က်ေနာ္လည္း တမိနစ္သာသာေလာက္ၿငိမ္ေနလုိက္ၿပီးမွ စာခ်ဳပ္ကို ဘယ္ေနရာမွာ ခ်ဳပ္ခ်င္ပါသလဲလုိ႕ အထြန္႕တက္
လုိက္ျပန္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ၿငိမ္ေနလုိက္တာဟာစဥ္းစားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။ သူေမးမယ့္ေမးခြန္းေတြ

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 152

သူလက္ခံႏို္င္ေလာက္တ့ဲ အေျခအေနေတြအားလုံးကို က်ေနာ္ႀကိဳတြက္ခ့ၿဲ ပီးသားမုိ႕ က်ေနာ့္အကြက္ထဲကို တန္းဝင္

လာတာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းအေျဖမေပးဘဲ မူလုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။
သိပ္ၿပီးေစ့စပ္ေသခ်ာလွပါတယ္ဆုိတ့ေ
ဲ မာင္ဝိတ္ဟာ ႐ုတ္တရက္ အိပ္ယာက လန္႕ႏိုးသလို အမူအရာနဲ႕ ေအးဗ်ာ၊
ကိုသက္ခုိင္ေျပာမွ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ့္ေနရာအေၾကာင္း စဥ္းစားမိေတာ့တယ္။ ဌာနဆုိင္ရာက ဝယ္မွာဆုိေတာ့ အေရာင္း
အဝယ္စာခ်ဳပ္ကုိ အဲဒီဌာနရဲ႕ ညြန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္႐ုံးခန္းမွာပဲ ခ်ဳပ္ၾကတာ ပုိၿပီး သဘာဝက်မယ္ ထင္ပါတယ္လုိ႕
ဆုိသဗ်ာ။
အဲဒီအခါမွာက်ေနာ္က ခင္ဗ်ား ေတာင္းဆုိတ့အ
ဲ တုိင္းျဖစ္ရေစမယ္ဗ်ာ။ အေရာင္းအဝယ္ျဖစ္ၿပီလုိ႕သာ သေဘာထား
လုိက္ေပေတာ့ ဆိုၿပီး ေျပာေျပာဆုိဆုိ က်ေနာ္ဝယ္ခ်င္တ့ဲ ပစၥည္းစာရင္းစာရြက္ကို သူ႕ေရွ႕ထုိးေပးလုိက္ၿပီး စာခ်ဳပ္ကို
ခင္ဗ်ားေရးမလား၊ က်ေနာ္ေရးရမလား ေမးလုိက္ပါေတာ့တယ္။
ပုဂၢလိကကုန္သည္ေတြ ကပ္ဆုိက္ေနခ်ိန္မွာ သူ႕ပစၥည္းေတြကို သူ႕စိတ္ၾကိဳက္ေစ်းနဲ႕ ဌာနဆုိင္ရာတခုကို ေဒၚလာ
တသိန္းေက်ာ္ဘုိး ေရာင္းရေတာ့မယ္ဆုိတ့ဲ အေတြးေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတဲ့ေမာင္ဝိတ္ရဲ႕ အမူအရာဟာ ဖံုးဖိလုိ႕
မရေအာင္ ေပၚလြင္ေနပါတယ္။ သူနဲ႕က်ေနာ္ လက္ဆႏ
ဲြ ွဳတ္ဆက္ၿပီးသူ႕႐ုံးခန္းကအျပန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ကားေပၚမွာ
အဆင္သင့္ေစာင့္ခိုင္းထားတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးေမာင္တင္နဲ႕က်ေနာ္ဟာ လူဝင္မွဳႀကီးၾကပ္ေရးျပည္သူ႕အင္အား ဦးစီးဌာန
ညြန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္႐ုံးခန္းကို ဆက္ၿပီး ခ်ီတက္ခ့ပ
ဲ ါေတာ့တယ္။ စစ္ဆင္ေရးေအာင္ျမင္မွဳကို ညြန္ခ်ဳပ္ဆီ သတင္းပုိ႕ဖုိ႕
ေပါ့ဗ်ာ။
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ ဒီပစၥည္းေတြကို ေဒၚလာနဲ႕ေခ်ၿပီး ဌာနဆုိင္ရာအဖြဲ႕အစည္းတခုခုကေန ညြန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ အဆင့္
ရွိသူ တေယာက္က အေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထုိးႏိုင္မယ္ဆုိရင္ ေမာင္ဝိတ္ဟာ သူ႕ပစၥည္းေတြကို
သံုးလဆုိင္းအေႂကြးစံနစ္နဲ႕ ေရာင္းႏိုင္မယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ က်ိန္းေသေပါက္္ ႀကိဳတင္တက
ြ ္ဆထားၿပီးသားမုိ႕
ညြန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးညီပုကို တပ္ၾကပ္ႀကီး ေမာင္တင္ကတဆင့္ ႀကိဳတင္ စည္းဝါးကိုက္ထားခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ဝိတ္နဲ႕ညႇိႏွဳိင္း ေဆြးေႏြးဖုိ႕ သြားကတည္းက ကိုေမာင္တင့္ကို ကားထဲမွာ ႀကိဳၿပီးေခၚလာတာေပါ့။

ဒီလုိနဲ႕ ေနာက္သံုးရက္အၾကာမွာ ေမာင္ဝိတ္နဲ႕ ဗိုလ္မွဴးႀကီးညီပုတုိ႕ဟာ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ေရးထားတဲ့ ဘိလပ္ေျမနဲ႕

သံေခ်ာင္း ကာလတန္ဖုိး စုစုေပါင္းေဒၚလာတသိန္းေျခာက္ေသာင္းေက်ာ္ဖုိး အေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္တခုကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊
ကမ္းနားလမ္းက ေျခာက္ထပ္႐ုံးႀကီးမွာရွိတ့ဲ ညြန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္႐ုံးခန္းမွာခ်ဳပ္ဆုိျဖစ္ခ့ၾဲ ကပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့
အဲဒီေန႕မွာ ေမာင္ဝိတ္ သိမသြားတဲ့ အျခားစာခ်ဳပ္တေစာင္လည္း ခ်ဳပ္ျဖစ္ခ့ၾဲ ကပါေသးတယ္။ အဲဒီစာခ်ဳပ္တေစာင္
ကေတာ့ ေမာင္ဝိတ္ဆီက ဝယ္ယူလုိက္တ့ဲ ဘိလပ္ေျမနဲ႕ သံေခ်ာင္းေတြအားလံုးရဲ႕ အရပ္ရပ္ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ဟာ
က်ေနာ္ျဖစ္တယ္ ဆုိတ့ဲ စာခ်ဳပ္ပ။ဲ

ဒီေနရာမွာမွတ္မွတ္သားသားေျပာခ်င္တာက ဗိုလ္မွဴးႀကီးညီပုဟာ တကယ့္လူ႐ိုးလူေကာင္း ဆုိတ့အ

ဲ ခ်က္ပါပဲ။ သူဟာ
သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္းဝင္တံဆိပ္ကုိ ႏွစ္ႀကိမ္တုိင္တုိင္ ရခဲ့ဖူးသူပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညန
ြ ္႕နဲ႕လည္း အေတာ့္ကို တရင္းတႏွီးရွိတယ္လို႕သိရပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိစၥမွာ သူဝင္ပါျဖစ္တာဟာ
သူ႕တပည့္ေက်ာ္ ကိုေမာင္တင္အေလွာ္ေကာင္းလို႕ ႐ိုး႐ိုးသားသား ဝင္ၿပီးကူညီခ့တ
ဲ ာပါ။ သူ႕အတြက္ (ဂါ) ရတာေလး
ဘာေလးေတာ့ ရွိသေပါ့ဗ်ာ။ (ဂါ)ရတဲ့ တန္ဖုိးကလည္း သူလက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့တ့ဲ စာခ်ဳပ္တန္ဖုိးနဲ႕ႏွဳိင္းယွဥ္ရင္ အစြန္း
ထြက္ေတာင္မရွိပါဘူးဗ်ာ။ ေၾသာ္ ... (ဂါ) ဆုိတာလား။ စီးပြားေလာကမွာ အစုိးရ အရာရွိႀကီးေတြကုိ ဂါရဝျပဳတဲ့
အေနနဲ႕ ေပးရကမ္းရတာကုိ (ဂါ) လုိ႕ အတုိေကာက္ေခၚေဝၚသမွဳ ျပဳၾကျခင္းပါဗ်ား။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 153

အေရာင္းအဝယ္ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမာင္ဝိတ္နဲ႕ က်ေနာ္

ဟာ အဆမတန္ရင္းႏွီးလာပါတယ္။ ပုိၿပီးရင္းႏွီးစရာ
အေၾကာင္းဖန္လာတာကေတာ့ လူဝင္မွဳႀကီးၾကပ္ေရး
ဦးစီးဌာနက ဒုတိယ ညြန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဒုတိယ
ဗိုလ္မွဴးႀကီး မ်ဳိးမင္းေၾကာင့္ပါပဲ။
သူက ေဂါက္သီး႐ိုက္တတ္ကာစမုိ႕ ေဂါက္သီး႐ိုက္တာကို
အသည္းအသန္စြဲလန္းေနခ်ိန္မို႕ က်ေနာ္နဲ႕ ေတြ႕တဲ့
တရက္မွာ ဖိတ္ေခၚေဂါက္သီးၿပိဳင္ပြဲေလးတခု လုပ္ေပးဖို႕
နားပူလာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ေဂါက္သီးအေၾကာင္းဘာမွ
နားမလည္တ့ဲ က်ေနာ္ဟာ ေမာင္ဝိတ္ကို ထပ္ဆင့္ နားပူ
တာေၾကာင့္ ေမာင္ဝိတ္က ဘယ္သူေတြ ဝင္ၿပီး႐ိုက္မွာတုန္းေမးျပန္လုိ႕ ဗိုလ္မွဴးႀကီး မ်ဳိးမင္းကို ျပန္ေမးတဲ့အခါ
တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးဒုတိယညြန္ၾကားမွဴးခ်ဳပ္အပါအဝင္ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိအေတာ္မ်ားမ်ား ပါမယ္
ဆုိတာ သိရပါတယ္။ ေမာင္ဝိတ္ကို အဲဒီ အက်ဳိးအေၾကာင္းျပန္ေျပာေတာ့ ေမာင္ဝိတ္က စိတ္ပါလက္ပါ အမူအရာနဲ႕
ကိုသက္ခိုင္၊ ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္ ၾကည့္စီစဥ္လုိက္ဗ်ာ။ ေငြကုန္ခ်င္သေလာက္ကုန္ေပ့ေစ ဆုိပဲ။ သူလည္း မီးစိမ္းျပ
လုိက္ေရာ က်ေနာ္ဟာ ရန္ကုန္တုိင္းဦးစီးမွဴး ဗုိလ္ႀကီးသန္႕စင္နဲ႕ညႇိၿပီး ဖိတ္ေခၚ ေဂါက္သီး႐ိုက္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္စရာ
ရွိတာေတြကို ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီပြဲဟာ ေမာင္ဝိတ္နဲ႕သက္ခိုင္ တာဝန္ယူက်င္းပေပးတာလုိ႕ ဗုိလ္မွဴးႀကီး
မ်ဳိးမင္းက ေမာင္းထုလုိက္တာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကုိသက္ခိုင္ကိုပါ
ၿပိဳင္ပြဲထဲမွာ ပါျဖစ္ေအာင္ ပါပါေစလုိ႕ ပြဲေတာင္းလာတာေၾကာင့္ က်ေနာ္ေခ်ာက္က်ေပါက္ တုိးပါေတာ့တယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဟုတ္လား။ ေၾသာ္ ... က်ဳပ္လိုေတာသားက ဘယ္မွာလာ ေဂါက္သီး႐ိုက္တတ္ပါ့မလဲဗ်ာ။ က်ေနာ္

ေဂါက္သီး မ႐ိုက္တတ္ပါဘူးလုိ႕ ျငင္းလုိ႕လည္း မသင့္ေတာ္ျပန္တာေၾကာင့္ ပြဲမစခင္ သံုးရက္ေလာက္အလုိမွာ
ေဂါက္သီးအိတ္ တအိတ္ဝယ္၊ ဒညင္းကုန္း ေဂါက္ကြင္းမွာ ပ႐ိုတေယာက္ငွားၿပီး ခါေတာ္မီေဂါက္သီးသမားျဖစ္ေအာင္
ေဂါက္တံကုိ ဘယ္လိုကုိင္ရတယ္၊ ေျခကို ဘယ္လုိထားရတယ္၊ ေဂါက္သီးကုိ ဘယ္လုိ႐ိုက္ရတယ္ဆိုတာ လက္ပူတုိက္
သင္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီသံုးရက္အတြင္းမွာပဲ ေဂါက္သီးအားကစားနည္းနဲ႕ပတ္သက္တ့ဲ အေခၚအေဝၚေတြကို
ေရးမွတ္ၿပီး က်က္ရတာက အလုပ္တခုဗ်ာ။
ဒီလုိနဲ႕ ဖိတ္ေခၚေဂါက္သီး႐ိုက္ပြဲလုပ္တ့ေ
ဲ န႕မွာ က်ေနာ္ဟာ တကယ့္ေဂါက္သီးသမားႀကီးတေယာက္အုိက္တင္နဲ႕
မဂၤလာဒံုေဂါက္ကြင္းကုိ ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဖိတ္ေခၚၿပဳိင္ပြဲမွာ ဝင္ကစားတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိေတြ
ကေတာ့ အေယာက္သံုးဆယ္နီးပါးေလာက္ကုိ ရွိမယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ဘုန္းေဆြ၊
ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေငြထြန္း၊ ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီး မ်ဳိးမင္း၊ ေဂါက္သီးသူရဲလုိ႕ နာမည္ႀကီးတဲ့ ဗုိလ္မွဴးေငြထြန္း၊ ရန္ကုန္တုိင္း
ဦးစီးမွဴးဗိုလ္ႀကီးသန္႕စင္တုိ႕ပါပဲ။ လက္စသတ္ေတာ့ အစုိးရဌာနဆုိင္ရာအားလံုးလုိလုိမွာ ေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိေတြ
ခန္႕ထားတာပါလားဗ်ာ။
ေဂါက္သီးပြဲလည္း စမယ္လုပ္ေရာ တေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ (Handicap) အေက်ာေပး႐ိုက္ခ်က္ေတြကို ေမးပါေတာ့တယ္။
ေမာင္ဝိတ္က (Handicap) ေလး လို ႕ေျဖခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က (Beginner) လုိ႕ေျဖရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ေလ။
က်ေနာ္ဟာ အဲဒီေန႕ကမွ ေဂါက္ကြင္းထဲကုိ ဆင္းဖူးတဲ့ တကယ့္အသစ္စက္စက္ေဂါက္သီးသမား မဟုတ္လား။ တဖြဲ႕
ကို ငါးေယာက္ေျခာက္ေယာက္ႏွဳန္းနဲ႕ လူစုခြဲလုိက္ၾကတာ က်ေနာ္ကေတာ့ ဗုိလ္မွဴးႀကီး တင္ေဌးတုိ႕အဖြဲ႕နဲ႕
တဖြဲ႕တည္း က်သဗ်ာ။ ဒီလူ႕ၾကည့္ရတာ အရပ္ကပုရတဲ့အထဲ စိတ္ကလည္း ခပ္တုိတုိလူစားထဲကျဖစ္မယ္လို႕
ခန္႕မွန္းရပါတယ္။ သူ႕ေဘးကေန ပ်ာယာခတ္ေနတဲ့ သူ႕တပည့္ေက်ာ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး အင္း ... သူ႕ပါဝါကလည္း
ေသးဟန္မတူဘူးလုိ႕ ေတြးမိေသးဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 154

ႏွစ္ရက္ေလာက္ အပူတျပင္း ေလ့က်င့္ထားတာေၾကာင့္ ေဂါက္ကြင္းထဲကုိ ဆင္းၿပီး က်င္း အမွတ္(၁)တီခုံေပၚမွာ

မသိသာလွေပမ့ဲ သံုးက်င္းေျမာက္ေလာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္ ေဂါက္သီးမ႐ိုက္တတ္ဘူးဆုိတာ ေပၚလြင္လာဟန္
တူပါတယ္။ ေဂါက္သီးကို ေဂါက္႐ိုက္တံနဲ႕ ႐ိုက္အၿပီးမွာ ဗ်ဳိင္းပ်ံသလို ေျခကားရားလက္ကားရား ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္
ပံုစံေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္ေဌးက ကိုသက္ခိုင္ၾကည့္ရတာ ေဂါက္သီးကစားတာ မၾကာေသးဘူး ထင္တယ္
လို႕ စစ္ေၾကာလာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ခပ္တုိတုိပဲ ဟုတ္က့ခ
ဲ င္ဗ် လုိ႕သာ ျပန္ေျဖလိုက္ေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့
က်ိတ္ရယ္ေနမိတာပါပဲဗ်ာ။ ေဂါက္သီးမ႐ိုက္တတ္တ့က
ဲ ်ေနာ္ဟာ အဲဒီေန႕က ဆုတဆုေတာ့ ခ်ိတ္ခ့ေ
ဲ လရဲ႕ဗ်ာ။ အဲဒီ
ဆုကေတာ့ အေကာင္းဆံုးအရွဳံးသမား (Best looser) ဆုိပဲ။ ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ဘုန္းေဆြကိုေတာ့ အထူးလက္ေဆာင္
အေနနဲ႕ သံုးသိန္းခြဲေလာက္တန္တ့ဲ အေကာင္းစားတံဆိပ္ေဂါက္႐ိုက္တံတေခ်ာင္း ေပးရတာေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ေဂါက္သီးကစားနည္းကုိ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားလာပါတယ္။ အခ်ိန္မရတဲ့ ၾကားထဲက
ေတာင္ဥကၠလာပေဂါက္ကြင္း၊ မဂၤလာဒံုေဂါက္ကြင္း၊ ဒညင္းကုန္းေဂါက္ကြင္း၊ သံလ်င္ေဂါက္ကြင္းေတြကုိ ၾကံဳရင္
ၾကံဳသလုိ ေလွ်ာက္႐ိုက္ေနပါေတာ့တယ္။ အဓိကတြဲဖက္ကေတာ့ ဗုိလ္မွဴးႀကီးမ်ဳိးမင္းေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလူက တမ်ဳိးဗ်။ သူ႕ကို
ႏိုင္ေအာင္႐ိုက္တာ မႀကိဳက္ဘူးဗ်။ က်ေနာ့္မွာ သူ႕ကိုႏိုင္ႏိုင္လည္း သိသိသာသာတမ်ဳိး၊ မသိမသာတသြယ္ အရွဳံးခ်ည္း
ေပးရတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဂါက္သီးကစားနည္းဟာ က်ေနာ္လိုလူလည္အဖုိ႕ မျဖစ္မေန တတ္ေျမာက္ထားရမယ့္
အ႒ာရႆ တဆယ့္ရွစ္ရပ္ထဲမွာ ပါတယ္လုိ႕ေတာ့ဆိုရမယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ ဘယ္သူေ႒း၊ ဘယ္အရာရွိမဆုိ
ေဂါက္ကြင္းထဲမွာ ကေလးေတြလိုျဖစ္ကုန္ၾကတာမုိ႕ အလုပ္ကိစၥေဆြးေႏြးစရာရွိရင္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာႏိုင္လုိ႕ေပါ့ဗ်ာ။

ေနဦးဗ်ာ ... က်ေနာ္ အဲဒီဌာနနဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းမွာ ေနာက္ထပ္တရင္းတႏွီးျဖစ္ခ့သ

ဲ ူတေယာက္ ရွိေသးတယ္။
သူကေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ပဲ။ သူဟာစစ္ေခြးေတြကုိ ေလ့က်င့္ရတဲ့တပ္မွာ တာဝန္ယူခ့ဖ
ဲ ူးတာေၾကာင့္
စစ္ေခြးေမာင္ေအာင္လုိ႕လည္းေခၚၾကသတဲ့ဗ်ာ။ သူကလည္း ဗိုလ္မွဴးႀကီးညီပုလို ညြန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ပဲဗ်ာ။
ခင္ဗ်ားနားရွင္းသြားေအာင္ေျပာရရင္ လူဝင္ႀကီးၾကပ္ေရးနဲ႕ ျပည္သူ႕အင္အားဦးစီး႒ာန ဝန္ႀကီးရဲ႕လက္ေအာက္မွာ
ဦးစီး႒ာနႏွစ္ခုရွိတာေၾကာင့္ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္လည္း ႏွစ္ေယာက္ရွိသဗ်။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္က လူဝင္မွဳ
ႀကီးၾကပ္ေရးဦးစီး႒ာန ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူဟာ အသက္ေျခာက္ဆယ္နားကို နီးေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့
အေကာင္းစား ေနကာမ်က္မွန္တလက္ကုိ အျမဲတမ္းတပ္ထားၿပီး လူလတ္ပုိင္းပံု ဇြတ္ဖမ္းထားတတ္ေလရဲ႕ဗ်ာ။
ထူးျခားတာက သူနဲ႕က်ေနာ္ စတင္သိကၽြမ္းတာဟာ ရန္ကုန္မွာ မဟုတ္ဘဲ မႏၱေလးမွာ သိၾကတာဗ်။ က်ေနာ္က
ကၽြဲဆည္ကန္မွာရွိတ့ဲ လူဝင္မွဴႀကီးၾကပ္ေရးနဲ႕ျပည္သူ႕အင္အားဦးစီးဌာန အေဆာက္အဦးေတြကို အပူတျပင္း
ေဆာက္ေနခ်ိန္မွာ ညႊန္ခ်ဳပ္ႀကီး မိသားစုလာမယ္ဆုိတ့ဲ သတင္းကို တုိင္းဦးစီးမွဴးဆီကေနရသဗ်ာ။
ဒီမွာတင္ တုိင္းဦးစီးမွဴးက လုိအပ္တ့ဲ ႀကိဳဆုိဧည့္ခံမွဳေတြလုပ္ေပးပါဦး ဆုိတာနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ေခါင္းၿငိမ့္လုိက္ၿပီး
ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ဟာ ရန္ကုန္ကေန သူ႕ကိုယ္ပုိင္ ေနာက္ဆံုးေပၚ
လင္ကရူဆာကားႀကီးကုိ သူကိုယ္တုိင္ေမာင္းၿပီး မႏၱေလးကို ေရာက္လာပါေလေရာဗ်ာ။ သူတေယာက္တည္း
မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူ႕မိသားစုပါ ပါလာတယ္။ သူ႕မိသားစုဆိုတာက သူ႕မိန္းမနဲ႕သူ႕သား ေပါ့ဗ်ာ။
သူ႕အမ်ဳိးသမီးက တပ္မေတာ္သူနာျပဳတပ္ဖြဲ႕က ဗုိလ္ႀကီးတဲ့ဗ်ာ။ နာမည္ကေတာ့ေဒၚေမႊးေမႊး ထင္ပါရဲ႕။ ဘာေၾကာင့္လဲ
ဆုိေတာ့ ဗုိလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္က သူ႕မိန္းမကုိ ေမႊးေရ၊ ေမႊးေရလုိ႕ ေခၚေနသံၾကားလုိ႕ေပါ့ဗ်ာ။ ဗိုလ္ႀကီး
ေဒၚေမႊးေမႊးဟာ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္သာ ရွိပါလိမ့္အံုးမယ္။ သူ႕သားကေတာ့ အသက္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္
ေလာက္ ရွိတ့ဲ ခပ္ဝဝ ဖက္တီးေလးပါ။
သူ႕ကုိ ႀကိဳဆုိဧည့္ခံရင္း သူေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ဆက္စပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဒၚေမႊးေမႊးဟာ ဗုိလ္မွဴးႀကီး
ေမာင္ေအာင္ရ႕ဲ ဒုတိယအိမ္ေထာင္ျဖစ္ပုံရပါတယ္။ ပထမအိမ္ေထာင္နဲ႕ရတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ရဲ႕ သမီးအႀကီး
ဟာ ေမၿမိဳ႕မွာေနပါတယ္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေမာင္ေအာင္ဟာ မႏၱေလးကေန သူ႕သမီးအႀကီးေနတဲ့ ေမၿမိဳ႕ကို သြားမယ္လုိ႕
လည္း သိရသဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 155

ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ဟာ က်ေနာ့္ကိုေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ယံုၾကည္အားကုိးဟန္တူပါရဲ႕။ ေမၿမိဳ႕ကို သူ႕မိသားစုနဲ႕

အတူလုိက္ခ့ဖ
ဲ ုိ႕ က်ေနာ့္ကို ေခၚပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ျငင္းဖုိ႕မသင့္တာကတေၾကာင္း၊ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လက္စသတ္ေနခ်ိန္ျဖစ္တာကတေၾကာင္းေၾကာင့္ ေမၿမိဳ႕ကို လုိက္သြားျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ဟာ သူ႕ကားကုိ သူကိုယ္တုိင္ေမာင္းခ်င္တ့ဲ ဝါသနာအခံ ရွိပံုရသဗ်ာ။ မႏၱေလးကေန
ေမၿမိဳ႕ကိုလည္း သူကိုယ္တုိင္ေမာင္းသဗ်။ သူက ဒ႐ိုင္ဘာေနရာမွာေမာင္းေနေတာ့ က်ေနာ္က သူ႕ေဘးမွာ
တလမ္းလံုး စကားတေျပာေျပာနဲ႕ လုိက္လာရတာေပါ့ဗ်ာ။
ေမၿမိဳ႕-မႏၱေလးလမ္းတေလွ်ာက္ သူနဲ႕က်ေနာ္ စကားလက္ဆံုက်ရင္း တျဖည္းျဖည္းသိလာရတာကေတာ့ သူတုိ႕
မိသားစု ေမၿမိဳ႕ကုိလာတာဟာ သူ႕သားျပႆနာေၾကာင့္ဆုိတာ က်ေနာ္သိလာရပါတယ္။ လက္စသတ္ေတာ့
သူ႕သားဟာ အဲဒီတုန္းက လမ္းသူရဲဂုိဏ္းလုိလုိ၊ လူဆိုးဂုိဏ္းလိုလုိ နာမည္သိပ္ႀကီးေနတဲ့ စေကာ္ပီယံဂုိဏ္းဝင္တ့ဗ
ဲ ်ာ။
ဗုိလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို အဲဒီအေၾကာင္းတုိက္႐ိုက္တ့တ
ဲ ုိး ဘယ္ေျပာပါ့မလဲဗ်ာ။ သူေျပာေနတဲ့
စကားေတြကို တစခ်င္းဆက္စပ္ၿပီး အဓိပၸာယ္ေဖာ္ၾကည့္ရတာေပါ့။
အဲဒီစေကာ္ပီယံဂိုဏ္းဟာ မဆလေခတ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးေနဝင္းရဲ႕ ေျမးေတြဦးေဆာင္ၿပီး ဖြဲ႕ထားတာ ဆိုတာ
ေလာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားလည္း သိၿပီးသားပါ။ ဒါထက္ထူးတဲ့အေၾကာင္းက အဲဒီ စေကာ္ပီယံဂုိဏ္းထဲမွာ နအဖ
အစုိးရအဖြဲ႕ဝင္ လူႀကီးေတြရဲ႕သားေတြပါ ပါေနသတဲ့ဗ်။
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ စေကာ္ပီယံဂိုဏ္းဟာ သူတုိ႕နဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ၿပိဳင္ဘက္လူငယ္အုပ္စုေတြကုိ ရန္ကုန္လုိ ၿမိဳ႕ေပၚ
မွာေတာင္ သတ္တ့ျဲ ဖတ္တ့အ
ဲ ထိ လက္ရဲဇက္ရဲျဖစ္ေနၾကသတဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ၾကားဖူးတဲ့ သတင္းတပုဒ္အရဆုိရင္
စေကာ္ပီယံဂုိဏ္းသားေတြဟာသူတုိ႕နဲ႕ မတည့္တ့အ
ဲ ုပ္စုက လူငယ္တေယာက္စီးလာတဲ့ကားေနာက္ကို သူတုိ႕
ကားေတြနဲ႕ဝိုင္းလုိက္ၿပီး အတင္းရပ္ခုိင္းသတဲ့ဗ်။ အဲဒီကားလည္းရပ္သြားေရာ စေကာ္ပီယံအုပ္စုဟာ သူတုိ႕
ကားဆယ္စီးေလာက္က ကားမီးေတြကို ေစာေစာက ရပ္သြားတဲ့ ကားဆီကို စုျပံဳထုိးလိုက္ၾကၿပီး ကားထဲက လူငယ္ကုိ
ဇြတ္အတင္း လမ္းမေပၚဆြဲထုတ္ၿပီး ေနရာမွာတင္ ပြဲခ်င္းၿပီး႐ိုက္သတ္ခ့ၾဲ ကဖူးသတဲ့ဗ်ာ။ ဒီသတင္းဟာ မွန္မမွန္၊ က်ေနာ္
အတည္မျပဳႏုိင္ေပမဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားခဲ့တ့သ
ဲ တင္းပါပဲဗ်ာ။
အဲဒီလုိေသာင္းက်န္းေနတဲ့ စေကာ္ပီယံေတြကုိ ၿဖိဳခြဲႏွိမ္ႏွင္းဖုိ႕အတြက္ ေထာက္လွမ္းေရးက စီမံခ်က္ေရးဆြဲေနခ်ိန္မွာ
စေကာ္ပီယံဂုိဏ္းသားေတြထဲက လက္ရွိလူႀကီးသားသမီးေတြ ပါမလာေအာင္ တိုးတုိးတိတ္တိတ္ ႀကိဳတင္အသိေပးခဲ့
ၾကသတဲ့ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေမာင္ေအာင္န႕ဲ သူ႕ဇနီးဟာ သူ႕သားကုိေခၚ၊ ေမၿမိဳ႕ကို တက္လာၿပီး
စေကာ္ပီယံဂုိဏ္းကုိ ႏွိပ္ကြပ္ရာမွာ သူ႕တုိ႕သား ပါမသြားေအာင္ စီစဥ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ထဲမွာလည္း အဲဒီခ်ာတိတ္ဟာ တကယ့္ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္ခ်ာတိတ္ပါဗ်ာ။ စားေသာက္ဆုိင္မွာ စားေသာက္
ေနတုန္း အိမ္သာတက္ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႕ အိမ္သာလုိက္ျပေတာ့လည္း အဲသလုိ အိမ္သာမ်ဳိးမွာ မတက္ႏိုင္ပါဘူးဆုိလုိ႕
သူတို႕တည္းတဲ့ဟုိတယ္ကုိ ျပန္ပုိ႕ရေသးဗ်ာ။ အင္း ... တဦးတည္းေသာသားလည္းျဖစ္ျပန္၊ ႏြားအုိေနာက္က်သားေလး
လည္း ျဖစ္ျပန္ဆုိေတာ့ အေတာ္ခ်စ္ရွာၾက ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

ဒါေၾကာင့္လည္းထင္ပါရဲ႕၊ ဗုိလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္နဲ႕သူ႕ဇနီးဟာ သားေတာ္ေမာင္ ရတက္ေဇာနဲ႕ ေဗဒင္ေတြေမး၊

နတ္ကေတာ္ေတြကိုေမးတာေတြကုိလည္း ေလွ်ာက္လုပ္ခ့ၾဲ ကေသးသတဲ့ဗ်ာ။ အၾကားအျမင္ဆုိလား၊ ေခါင္းစြဲဆုိလား
ေရွ႕ျဖစ္ေဟာတဲ့ ဆရာမတေယာက္ဆီကိုလည္း ေရာက္ခ့ေ
ဲ သးသတဲ့။ အဲဒီေဗဒင္ဆရာမဟာ ဘုိးမင္းေခါင္ ဝင္ပူးၿပီး
သူတုိ႕ကုိ ေရွ႕ျဖစ္ေတြေဟာခဲ့တယ္ဆုိပဲ။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ဟာ ဘိုးမင္းေခါင္ကိုေတာ့ အေတာ္ကုိ
ယံုၾကည္အားထားပံုရတယ္ဗ်ာ။ သူေျပာတာကေတာ့ ... ကုိသက္ခိုင္ ဒါမ်ဳိးက မယံုလုိ႕မရဘူးဗ်။ ေဗဒင္ဆရာမဟာ
မိန္းမႀကီးတန္မ့ဲ ဘုိးမင္းေခါင္လည္း ဝင္စီးေရာ သူ႕အသံက တကယ့္အဘုိးႀကီးအသံေပါက္သြားေရာဗ်ာတဲ့။ က်ေနာ့္
စိတ္ထဲမွာေတာ့ အသံေျပာင္းသြား႐ုံနဲ႕ ဘုိးမင္းေခါင္အစစ္လုိ႕ တထစ္ခ်မယူသင့္ဘူး ထင္တာပဲဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 156

ေမၿမိဳ႕လည္း ေရာက္ေရာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ဟာ သူ႕သားေတာ္ေမာင္ကုိ အရင္ အိမ္ေထာင္နဲ႕ရတဲ့ သူ႕သမီးႀကီး

အိမ္မွာ ထားခဲ့ဖုိ႕ စီစဥ္ေပမဲ့ သားေတာ္ေမာင္ အထုပ္ရွဳပ္က သူမ်ားအိမ္မွာမေနခ်င္ဘူး လုပ္ျပန္တာေၾကာင့္ ေမၿမိဳ႕မွာ
ကိုယ္ပုိင္အိမ္တလံုးဝယ္ခ်င္တယ္၊ ကိုသက္ခုိင္ကူညီပါဦး လုပ္ပါေလေရာဗ်ာ။
ဲ ကာင္ကလည္း
က်ေနာ္ဆုိတ့ေ ေမၿမိဳ႕မွာ အသိအကၽြမ္း
မရွိေလေတာ့ မႏၱေလးက ေဒၚစက္ၾကည္ကို လွမ္းေခၚၿပီး
ထပ္ဆင့္အကူအညီေတာင္းရျပန္ပါတယ္။ ေဒၚစက္ၾကည္
ရဲ႕ အေဟာေကာင္းအေျပာေကာင္းမွာ ဗုိလ္မွဴးႀကီး
ေမာင္ေအာင္ ေမ်ာသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ေဒၚစက္ၾကည္
ရဲ႕ တူမေယာက္်ား၊ သေဘာၤသားတေယာက္ ေဆာက္ထား
တဲ့ ေမၿမိဳ႕က အိမ္ကုိ ဝယ္ပါမယ္လုိ႕ သေဘာတူ
လုိက္သဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ အိမ္အေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ေငြေခ်မယ့္
အဆင့္မွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ဟာ အေရးတႀကီး
ထြက္လာတာေၾကာင့္ သူ႕လက္ထဲမွာ ေငြအဆင္သင့္မျဖစ္တ့အ
ဲ တြက္ အိမ္ဖုိးစရံေငြထုတ္ေပးဖုိ႕ ကိစၥဟာ က်ေနာ့္
ေခါင္းေပၚေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ အိမ္ဖုိး သိန္းတရာ့သံုးဆယ္မွာ က်ေနာ္က စရံေငြအျဖစ္ သိန္းရွစ္ဆယ္ကုိ
အိတ္ထဲက စုိက္ေပးထားလုိက္ရျပန္ပါတယ္။
ေၾသာ္ ... စရံေငြက မ်ားလွခ်ည့္လား၊ ဟုတ္လား။ မမ်ားဘူးဗ်။ ဗုိလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္က ေငြမေၾကခင္ အိမ္ေပၚ
တက္ေနခ်င္တာေလ။ တက္ေနခ်င္႐ုံတင္မကဘူး၊ သူ႕သားေတာ္ေမာင္အလုိက် မူလအိမ္ပုံစံကုိ ဖ်က္တာေတြ၊
တုိးခ်ဲ႕တာေတြ လုပ္ခ်င္တာကိုးဗ်။

ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ အိမ္အေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ ဗုိလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ဟာ ေမၿမိဳ႕က သူ႕အသိ

အမ်ဳိးသမီးအင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ကို ေခၚၿပီး သူလိုခ်င္တ့ဲ ပံုစံျဖစ္ေအာင္ ဖ်က္တာေတြ၊ ျပင္တာေတြ လုပ္ေတာ့တာ
ပဲဗ်ာ။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက ဒီဇိုင္းသာ ထုတ္ေပး႐ံုထုတ္ေပးတာမို႕ ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္သမားေတြလုိျပန္တာေၾကာင့္
မႏၱေလးက က်ေနာ့္အဖြဲ႕ကုိ လွမ္းေခၚရျပန္ပါတယ္။
ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ သားကိုခ်စ္တ့ေ
ဲ ဇာနဲ႕ ညႊန္ခ်ဳပ္႐ုံးခန္းကို တပတ္ေလာက္ပိတ္ထားၿပီး ေမၿမိဳ႕ကို တရားဝင္ခရီးစဥ္တခု ျပၿပီး
ထြက္လာခဲ့တ့ဲ သူ႕ခမ်ာ ဘာလုပ္လုပ္ ကမန္းကတန္းခ်ည္း ျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။
ဒီၾကားထဲ ရယ္စရာတခုၾကံဳရေသးဗ်ာ။ ၾကံဳရပံုက ေစာေစာကေျပာတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ ေမၿမိဳ႕က အိမ္ကို
ျပင္ေဆာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ညေနငါးနာရီေလာက္မွာ အလုပ္သမားေတြြ အလုပ္သိမ္းခ်ိန္မို႕ ဗိုလ္မွဴးႀကီး
ေမာင္ေအာင္န႕ဲ က်ေနာ္ လုိအပ္သည္မ်ားကို လုိက္လံစစ္ေဆးေနခ်ိန္မွာ အဲဒီအိမ္ေရွ႕ကို အမူးသမားတေယာက္
ေရာက္လာၿပီး ျခံထဲက က်ေနာ္တုိ႕အဖြ႕ဲ ကုိ လမ္းမေပၚကေန လွမ္းခ်ဲလင့္လုပ္ပါေလေရာဗ်ာ။ ခ်ဲလင့္ လုပ္ရတဲ့
အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ကိုေရႊငနဲဟာ သူ႕ဖာသူ မူးမူးနဲ႕ စက္ဘီးစီးလာတာ ျခံေရွ႕လည္းေရာက္ေရာ စက္ဘီးလဲက်ၿပီး
စက္ဘီးေပၚကေန ဘုိင္းကနဲပစ္က်တာကို မေက်နပ္လို႕တဲ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္လည္း ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္လို ဂုဏ္သေရရွိ ဧည့္သည္တေယာက္ေရွ႕မွာ ဒီလို အျဖစ္မ်ဳိး မျဖစ္သင့္ေပဘူး
လို႕ ေတြးမိတာနဲ႕ ေရႊကုိယ္ေတာ္ကုိ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး အိမ္ျပန္လႊတ္လုိက္ဖုိ႕ ျခံျပင္ကိုထြက္သြားေတာ့ ဗုိလ္မွဴးႀကီး
ေမာင္ေအာင္ကပါ ေနာက္က လုိက္လာပါေတာ့တယ္။
အမယ္ ကိုယ္ေတာ္က မူးသာမူးေနတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ျခံျပင္ထြက္လာေရာ သူ႕ကိုရန္ျပဳမယ့္သူလုိ႕ ထင္ဟန္တူပါရဲ႕။
ေဟ့ေကာင္ ... မင္းဘာေကာင္တုန္း၊ ငါဘာေကာင္ဆုိတာေကာ မင္းသိသလားလုပ္ပါေလေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္က သူ႕ကို
ေလေျပေလးနဲ႕ က်ေနာ့္အိမ္မွာရန္ကုန္က ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္ေနလို႕ပါဗ်ာ။ အိမ္ကုိ ေအးေအးေဆးေဆးျပန္လုိက္ပါ
လုိ႕ ေျပာေနခ်ိန္မွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ကလည္း က်ေနာ့္ေနာက္မွာ ကပ္လ်က္ ရပ္ေနသဗ်။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 157

ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေတာ္က က်ေနာ္ကိုေက်ာ္ၿပီး ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ကုိ ဆက္ရမ္းျပန္ပါတယ္။

အဲဒီရန္ကုန္ကေကာင္ဆုိတာ ဘာေကာင္တုန္းကြ၊ ငါဘာေကာင္လဲဆိုတာ ဒီေကာင္ သိသလား တဲ့။ က်ေနာ္လည္း
ဒီအတုိင္းေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိၿပီး ... ကဲ ဆရာသမား ဘာေကာင္ဆိုတာ သိပါရေစဗ်ာလို႕လည္း ေမးလုိက္ေရာ သူက
ခုႏွစ္သံခ်ီတင္ၿပီး ... “ေအး ... မင္း မသိေသးရင္ ေသတဲ့အထိမွတ္လိုက္ေပေတာ့၊ ငါက ေမၿမိဳ႕လဝကခ႐ိုင္ဦးစီးမွဴးကြ”
ဆုိၿပီး ေအာ္ပါေလေရာဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီလူေတာ့ ဒီေန႕ကံဆုိးရွာၿပီ ဆုိၿပီးေတြးရင္း ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ကုိ
ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ၾကမလဲ ဆုိတ့ဲ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူက ဘာမွမေျပာပါနဲ႕ ဆုိတ့ဲ အမူအရာနဲ႕
က်ေနာ့္ကို လက္ဝါးကာျပတာေၾကာင့္ ၿငိမ္ေနလုိက္ပါတယ္။ ဒီမွာတင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္က က်ေနာ့္ကုိ
ကုိသက္ခိုင္ ခင္ဗ်ား တပည့္ေတြနဲ႕ ကားေပၚတင္ၿပီး သူ႕အိမ္ျပန္ပုိ႕လုိက္ပါဗ်ာလုိ႕ ခပ္ေအးေအးေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ
ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကုိ က်ေနာ့္ကားေပၚ မရရေအာင္တင္ၿပီး သူ႕အိမ္ျပန္ပုိ႕လုိက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္တေန႕မနက္ အမူးလည္းေျပေရာ သူမေန႕က ရမ္းခဲ့တာဟာ သူ႕ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္လို႕လည္းသိေရာ
႐ုံးေတာင္ မတက္ရဲေတာ့ဘဲ အိမ္မွာ သံုးရက္ေလာက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတယ္ဆုိပဲ။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူ႕ကို ဗုိလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္က ႐ုံးကုိေခၚၿပီး ေနာက္တႀကိမ္ ဒီအျဖစ္မ်ဳိးမျဖစ္ဖုိ႕ ကတိဝန္ခံခ်က္
ထုိးခုိင္း႐ုံနဲ႕တင္ ကိစၥျပတ္သြားတယ္ ၾကားသဗ်ာ။ တကယ့္ကုိ ေတာ္ေတာ္ည့ံတ့ဲ လဝကခ႐ိုင္မွဴးပါပဲဗ်ာ။ ကိုယ့္ဌာနက
ညႊန္ခ်ဳပ္ကုိ ျဖဴသလားမဲသလား မသိေလာက္ေအာင္ မူးရသလား။ ညႊန္ခ်ဳပ္ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာေလာက္ေတာင္
သတင္းမၾကားတာ က်ေနာ့္ျဖင့္ အံ့ၾသလုိ႕မဆံုးဘူး။ ဒီေနရာမွာ ဗုိလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ရဲ႕ သည္းခံမွဳကိုေတာ့
ေလးစားမိပါရဲ႕။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ဆုိရမလားေတာ့ မသိဘူးဗ်ာ။ သူေမၿမိဳ႕ေရာက္ၿပီး တပတ္ေလာက္အၾကာမွာ သူ႕လက္ကိုင္ဖုန္း

ထဲကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႕ကိုယ္တုိင္လွမ္းဆက္တ့ဲ ဖုန္းတခု ဝင္လာသဗ်ာ။ အဲဒီဖုန္းဝင္လာခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က
ဗုိလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ ေဘးနားမွာ ရပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ သူက တ႐ိုတေသေလသံနဲ႕ ဟုတ္က့ခ
ဲ င္ဗ်။
ဟုတ္က့ခ
ဲ င္ဗ် ဆုိၿပီး ‘ခင္ဗ်’ခ်င္းထပ္ေနတာေၾကာင့္ ထူးပါတယ္လို႕ စိတ္ထဲကေတြးေနတုန္း မၾကာခင္ သူ ျပန္ေျပာ
ခ်က္အရ သူ႕ကို ဒုတိယဝန္ႀကီးအျဖစ္ခန္႕လိုက္တ့ဲ ဖုန္းသတင္းျဖစ္ေနတာကုိ သိလုိက္ရပါတယ္။
ဗုိလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ဟာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညန
ြ ္႕ဆီကေန ဒုတိယဝန္ႀကီးခန္႕လိုက္တယ္ဆုိတ့ဲ ဖုန္းသတင္းရၿပီးတဲ့ေနာက္
မွာေတာ့ စကားစပ္မိတုိင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႕ေကာင္းေၾကာင္းတဖြဖြေျပာေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ဘာတဲ့ ... တကယ္ေတာ့
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႕ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို ကိုယ္က်ဳိးမဖက္ဘဲ တုိင္းျပည္အက်ဳိးကုိသာ ၾကည့္တတ္တ့ဲ ပုဂၢိလ္ႀကီး
ျဖစ္တယ္ ဆုိတာလည္း ပါေသးဗ်ာ။ က်ေနာ္သိသေလာက္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ ရာထူးတုိးတာဟာ ရခုိင္နဲ႕
ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နယ္စပ္က ႐ိုဟင္ဂ်ာျပႆနာကို ဟသၤာစီမံခ်က္တုိ႕ဘာတုိ႕လုပ္ၿပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ကုိင္တြယ္
ေျဖရွင္းလာတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေၾကာင့္ဆုိတာပါပဲ။ နအဖအဖြဲ႕ထဲမွာ ဒီျပႆနာကုိ ဘုမသိဘမသိ ဝင္ကုိင္တတ္တ့သ
ဲ ူ
မရွိဘူးလို႕လည္း ၾကားရသဗ်ာ။ သူဟာ ဒုတိယဝန္ႀကီးသာျဖစ္သြားတယ္၊ မ်က္ႏွာျဖဴဘိုစာေတာ့ သိပ္ကၽြမ္းကၽြမ္း
က်င္က်င္ မေျပာတတ္တာေတာ့ က်ေနာ္သတိထားမိသဗ်ာ။ သတိထားမိဆုိ ျမန္မာႏိုင္ငံဆုိင္ရာ ကုလသမဂၢ
ဒုကၡသည္မ်ားဆုိင္ရာ မဟာမင္းႀကီးက သူ႕ဆီကုိ ဖုန္းဆက္တုန္း က်ေနာ္က သူ႕ေဘးနားမွာ ရွိေနတာေၾကာင့္ေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ့္နားထဲမွာေတာ့ သူ ျပန္ေျပာတဲ့ စကားအခြန္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ဟာ (yes)ေတြခ်ည္း ထပ္ေနသလုိပဲဗ်ာ။

အင္း ဗုိလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္အတြက္ကေတာ့ သူ႕သားလည္း ေဘးကင္းရာေရာက္ေအာင္ အခ်ိန္မီလုပ္ႏိုင္၊

ဒုတိယဝန္ႀကီး အျဖစ္လည္း ရာထူးတုိးဆုိေတာ့ သူ႕အတြက္ေတာ့ စုတ္ေရာလာဘ္ပါ ဝင္ေနတဲ့ကိန္းေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ ဗုိလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအာင္ရဲ႕ ေမၿမိဳ႕ခရီးဟာ အကုသုိလ္ဝင္သလုိ ျဖစ္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။ သူ ရန္ကုန္
ျပန္သြားၿပီး တပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ေမၿမိဳ႕ကအိမ္ကုိ မဝယ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး လုပ္ျပန္တာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ စရံေငြေတြ
ဆံုးမလုိ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအိမ္ကို က်ေနာ္ကပဲ ျပန္ဝယ္လုိက္ၿပီး က်န္ေငြကုိ ရက္ခ်ိန္းတခုေပးၿပီး

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 158

ေခ်ဖုိ႕ စာခ်ဳပ္အသစ္တေစာင္ ခ်ဳပ္လုိက္ရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ကုိလည္း ေနမယ့္သူမရွိတာေၾကာင့္ ေဒၚစက္ၾကည္

လက္ထဲကိုပဲ အပ္ထားခဲ့လုိက္ပါေတာ့တယ္။

ခင္ဗ်ားကေတာ့ ယံုခ်င္မွ ယံုခ်င္ေပလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္

ေမာင္ဝိတ္ဆီက ပစၥည္းေတြကို ဝယ္လုိ္က္တုန္းက
အေျပာင္႐ိုက္ အျပတ္ရွင္းလုိက္မယ္ဟ ဆုိတ့ဲ စိတ္ကူးမ်ဳိး
လံုးဝမရွိခ့တ
ဲ ာ အမွန္ပါ။ ေမာင္ဝိတ္ဆီက ဝယ္လုိက္တ့ဲ
ပစၥည္းေတြထဲက တခ်ဳိ႕ကုိ က်ေနာ့္လုပ္ငန္းမွာ သံုးၿပီး
က်န္တာေတြကုိ ေစ်းကြက္ထဲမွာ ျပန္ခ်ေရာင္းၿပီး
ေငြလွည့္ကစားဖုိ႕ေလာက္သာ က်ေနာ္ ရည္ရြယ္ခ့႐
ဲ ိုး
အမွန္ပါ။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးညီပု ျပႆနာ တစံုတရာ
တက္ပါေစေတာ့လုိ႕လည္း စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္ မရွိခ့႐
ဲ ိုး
အမွန္ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ေမာင္ဝိတ္နဲ႕ က်ေနာ္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္အၿပီး
တလေက်ာ္ေလာက္မွာ က်ေနာ္ဟာ သူ႕ပစၥည္းဖုိးေငြ သံုးခ်ဳိးတခ်ဳိးေလာက္ကုိ ျပန္လည္ေပးဆပ္ႏိုင္ခ့ပ
ဲ ါတယ္။
ျပည္တြင္းေစ်းကြက္မွာ ဘိလပ္ေျမနဲ႕သံေခ်ာင္းေတြ ေရာင္းရေငြကုိ ေဒၚလာေတြ ဝယ္ၿပီး ျပန္ေခ်တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္
ေဒၚလာ အဝယ္ၾကမ္းလြန္းလုိ႕ တခါတခါေဒၚလာေစ်းကြက္ေတာင္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္သြားေသးဗ်ာ။ ေမာင္ဝိတ္ဟာ
က်ေနာ့္ကို အယံုႀကီးယံုခ့တ
ဲ ာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ ဘိလပ္ေျမနဲ႕သံေခ်ာင္း လုိအပ္ရင္ ဘာစာခ်ဳပ္မွမလုိဘဲ ထပ္ေပး
ပါ့မယ္ လုိ႕ေတာင္ ကမ္းလွမ္းလာတဲ့ အထိပါပဲဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ မထင္မွတ္တာေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလုိ မထင္မွတ္တာေတြ ျဖစ္လာရျခင္းဟာလည္း ကံၾကမၼာနဲ႕ က်ေနာ့္အမွား တဝက္စီေၾကာင့္ ျဖစ္ရတယ္လုိ႕
ဆုိရပါလိမ့္မယ္။ ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ဒီလုိဗ်။

က်ေနာ့္အမွားကေတာ့ က်ေနာ္ဟာ မႏၱေလးလူဝင္မွဳႀကီးၾကပ္ေရးနဲ႕ ျပည္သူ႕အင္အားဦးစီး႒ာနက ရတဲ့ ကန္ထ႐ိုက္

လုပ္ငန္းႏွစ္ခုအနက္ ကၽြဲဆည္ကန္က အလုပ္ကိုသာ က်ေနာ့္ ကုမၸဏီနာမည္နဲ႕ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ခ့ၿဲ ပီး ခ်မ္းျမသာစည္က
ရွစ္ခန္းတြဲေလးထပ္တုိက္ကုိ ေဒၚစက္ၾကည္ရဲ႕ နာမည္နဲ႕ ခ်ဳပ္ခြင့္ျပဳလုိက္မိျခင္းပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ ေနာက္ထပ္အမွားတခုက
ေတာ့ ေမာင္ဝိတ္ဆီက ဝယ္ထားတဲ့ သံေခ်ာင္းနဲ႕ဘိလပ္ေျမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ မႏၱေလးေစ်းကြက္မွာ ေရာင္းႏုိင္
ေအာင္ သူ႕လက္ထဲကို လႊဲေပးမိျခင္းပါပဲ။ ေအးေလ ... က်ေနာ္ဆုိတ့ေ
ဲ ကာင္ကလည္း လူမေသေငြမရွား၊ ရွာမယ္၊
သံုးမယ္၊ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ေနမယ္၊ ကုန္ရင္ျပန္ရွာႏိုင္တယ္လို႕ ခပ္လြယ္လြယ္ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေတြးေနခဲ့တ့ဲ အခ်ိန္ကုိး။

ေဒၚစက္ၾကည္ဟာ ငါန္းဇြန္ဇာတိဆိုတာ သူ႕မွတ္ပုံတင္အရသိရပါတယ္။ မႏၱေလးသူ ေလသံနဲ႕ စကားခ်ဳိခ်ဳိ ေျပာတတ္

ပါတယ္။ သူ႕အသက္က ငါးဆယ္စြန္းစြန္းေလာက္သာရွိေသးေပမဲ့ သူ႕ကိုယ္သူ အေမစက္၊ အေမစက္လို႕ နာမ္စား
သံုးတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕မေတြ႕ခင္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ေယာဂီထမိန္ကလြဲလို႕ တျခားအေရာင္ေတြမဝတ္ဘူးလုိ႕
ဆုိပါတယ္။ ေယာဂီဝတ္စံုဝတ္ထားေပမဲ့ ဘာ ဘာသာေရးမွ ထူးထူးျခားျခားလုပ္တာ မေတြ႕ပါဘူးဗ်ာ။ ေက်ာက္မ်က္
အေရာင္းအဝယ္လိုလုိ၊ ပြဲစားလုိလုိ လုပ္ေနတာပါပဲ။ က်ေနာ္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ့္လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို ေဆာက္လုပ္ေရး
ပစၥည္းေတြ သြင္းပါတယ္။ တခါတခါ ေငြေလးငါးဆယ္သိန္းလုိအပ္ရင္ ေခတၱခဏ စုိက္ထုတ္ေပးတတ္တာမ်ဳိး
ေတြလည္း ရွိသဗ်ာ။

http://www.mindin.info/
rif ; 'if &J Uouf cd k i f (twJ G - 3) 159

သူ႕မွာ အိမ္ေထာင္ရွိတယ္ဗ်။ သူတို႕အိမ္ေထာင္ေရးဇာတ္လမ္းက နည္းနည္းေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တယ္

ထင္တယ္ဗ်ာ။
ေဒၚစက္ၾကည္ေယာက္်ားက တကယ့္ႏံုႏံုအအ၊ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေတာသားႀကီးပုံစံဗ်ာ။ သူတို႕ အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္
ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီတ့။ဲ သားသမီးမထြန္းကားဘူးဗ်။ အဲ ... ေဒၚစက္ၾကည္ဟာ ေယာဂီထမိန္စဝတ္တ့ဲ လြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ
ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က စၿပီး သူ႕ေယာက်ာ္းကုိ မေပါင္းႏုိင္ေတာ့ပါဘူးဆုိၿပီး အိမ္ေပၚက ေမာင္းခ်ၿပီး မႏၱေလးေမၿမိဳ႕လမ္း
ေပၚက ျခံတျခံ မွာ သြားေနခုိင္းသဗ်။ သိတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီျခံထဲကုိ ေဒၚစက္ၾကည္ဝင္ထြက္ေနတာ က်ေနာ္လည္း ပါပါ
သြားတာပဲ။ ေဒၚစက္ၾကည္ေယာက္်ားကလည္း အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ပါပဲ။ တကယ့္ကုိ ခပ္ကုပ္ကုပ္ ေနတတ္
တဲ့ လူႀကီးဗ်ာ။ ဒါမွမဟုတ္ ေဒၚစက္ၾကည္ကုိ ေၾကာက္ရတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါရဲ႕။
အင္း ... ေဒၚစက္ၾကည္ကလည္း သူ႕ကိုယ္သူ ဇတ္ဇတ္ၾကဲမိန္းမဆိုၿပီး ေနာက္ေၾကာင္းေလးေတြ ဇာတ္စံုခင္းဖူးသဗ်ာ။
သူဟာ သူနဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တေယာက္ကို စီးပြားေရးကိစၥ စကားမ်ားရာက သတ္ဖုိ႕ျဖတ္ဖို႕ ၾကံဖူးတယ္လို႕
က်ေနာ့္ကို ခဏခဏေျပာသဗ်ာ။ အဲဒီလူရဲ႕အိမ္ထဲကုိ ဓာတ္ဆီပုံးေတြ တိတ္တဆိတ္သြားထားၿပီး အေဝးကေန
မီးဒုတ္နဲ႕ ပစ္သြင္းဖူး ဆုိလားဗ်ာ။
က်ေနာ္ကလည္း လူမိုက္ေတြၾကားထဲမွာ ႀကီးလာတဲ့ေကာင္မို႕ သတ္တာျဖတ္တာကုိ သိပ္အထင္ႀကီးလွတ့ေ
ဲ ကာင္
မဟုတ္ေလေတာ့ သူ႕စကားကို လံုးလံုးစိတ္မဝင္စားမိဘူး။
ဒါေပမဲ့ သူရဲ႕ ဒုတိယပစ္မွတ္ဟာ က်ေနာ္ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ခ့ပ
ဲ ါဘူး။ ေနာက္ပုိင္း
မွာေတာ့ ေဒၚစက္ၾကည္ရဲ႕ ဇာတိ႐ုပ္ဟာ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တိတိက်က်ေျပာရမယ္ဆုိရင္
ႏိုင္ငံေတာ္ျငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕ဝင္ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကုိ အုပ္စုလုိက္အနားေပးလိုက္တ့အ
ဲ ခ်ိန္
၁၉၉၈-ခုႏွစ္ ေႏွာင္းပုိင္းေပါ့ဗ်ာ။
အခုမွ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ အဲဒီ ၁၉၉၈-ခုႏွစ္ဟာ က်ေနာ့္ဘဝရဲ႕ ဇာတာစန္းလာဘ္ အတက္ဆံုးႏွစ္ျဖစ္သလုိ
ဇာတာအနိမ့္ဆံုးကို ေရာက္ၿပီးေသတြင္းကုိ က်ခဲ့တ့ႏ
ဲ ွစ္ပါပဲဗ်ာ။

(ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္ ..... )

ေလးစားမႈမ်ားျဖင့္ ...

မင္းဒင္

http://www.mindin.info/