MGA HALIMBAWA NG
Nawala rin
MAIKLING KWENTO
Ang Engkantada ng Makulot
Ang mga naninirahan sa munting bayan ng Cuenca ay
maligaya, matahimik at matakutin sa diyos. Ang Cuenca ay
tirahan ng mabait na prinsesang reyna ng Makulot.
Siya ay mahiwaga. Ang kanyang kinalulugdang alaga ay
Torong Ginto. Ang Torong Ginto, katulad din ng
pangkaraniwang baka, ay malimit makitang nanginginain
ng damo sa kaparangan.
Ang Torong ito ay siyang tulay ng pag-iibigan at
pagmamagandang-loob ng mga mamamayan at ng
prinsesa. Ang prinsesa ay napakabait
mapagkawanggawa sa mga taong dukha. Dahil sa Torong
Ginto nabibigyan ng salapi ng prinsesa ang mga mahihirap
na nangangailangan ng tulong upang ipagtawidgutom.
Sila ay dapat may mabuting budhi't malinis na asal. Nguni't
kung ang mga tao'y mahilig sa pagkakasala wala silang
hihintaying gantimpala sa prinsesa. Lumakad ang mga
araw at ang mga mamamaya'y nakalimot sa magandang
halimbawa at malinis na pamumuhay.
Dahil diya'y nawalang bigla ang Torong Ginto.
ang prinsesa. Sakali mang makita ang Torong Ginto, ito'y
nangangahulugang magkakaroon ng gutom, salot, sakit at
kung anu-anong sakuna, kaya ang mga tao ay
nagprusisyon, nagdasal, nagpamisa at tumutupad ng
sarisaring pangako sa kanilang mga anitos.
Naging hampas na parusa ng mga anito sa mga tao ang
paglabas ng Torong Ginto. Kung makita ang Torong Ginto,
ito'y babalang matutuyo ang mga halaman o di kaya'y
magkakaroon ng malaking baha o masamang ani. Ang
raha't lakan ng magkakaratig na balangay ay nagkaisang
tumawag ng pulong.
Kanilang isinaalangalang kung ano ang dapat gawin upang
ang Torong Ginto ay huwag nang makita. Pinagkaisahan ng
lahat na ang pinakamatapang at makisig na binata at subok
na kawal ay ialay sa prinsesa upang maalis ang kanyang
galit. Ang kaawa-awang binata ay itinali sa puno ng kahoy
upang sunugin. Di-umano'y ang usok nito ay isusubo sa
Reyna ng Makulot. Anong pagpapakasakit!
Nang kakanin na ng apoy ang bagong taong ubod ng
tapang ay siyang paglabas ng Torong Ginto sa yungib ng
bundok. Sakay rito ang Engkantada ng Makulot.
Iwinagayway ng prinsesa ang kanyang mahiwagang
baston.
Ang binata ay tinangay ng hangin at naagaw sa
nagngangalit na apoy. Sa isang iglap ay iniupo siya sa
Torong Ginto. Ang prinsesa at binata na kapuwa sakay ng
Torong Ginto ay pumasok sa yungib ng bundok.
Ang Torong Ginto mula noon ay hindi na napakita. Ang
mga mamamayan naman, dahil sa takot na baka sumipot
uli iyon, ay nagbago na rin at nanatiling mabubuting tao.
at
MGA HALIMBAWA NG
MAIKLING KWENTO
Ang Kabayong Humingi ng Katarungan
"Ito ay kampana ng katarungan," ang sabi ng hari.
"Ito ay para sa inyo, aking mamamayan at nasasakupan. Tugtugin
ninyo kung may gumawa sa inyo ng masama. Dali-daling paririto
ang mga hukom upang kayo'y bigyan ng katarungan. Ito ay para
sa lahat - mayaman ma't dukha; bata o matanda.
“Ngunit huwag ninyong tutugtugin kung sa akala ninyo ay hindi
naman kayo inaapi."
Maraming mga taon ang nakaraan kaya marami ring mga
kamalian ang naituwid at marami ring mga salarin ang
naparusahan. Humina na ang lubid na nakatali sa kampana at ang
ibaba nito ay nalagas at napatid kaya matangkad lamang ang
puwedeng makaabot sa lubid upang makatugtog. Ang sabi ng isa
sa mga hukom, "Problema ito.
Kung sakaling may batang pinaslang, paano niya ito
mapararating sa kaalaman namin?" Ipinag-utos ng mga huwes na
palitan ang lubid. Wala namang makitang mahabang lubid sa
bayan. Kung sila naman'y magpasugo at magpakuha sa gubat ay
baka malaunan.
"Anong gagawin kung sa mga sandaling ito ay magkaroon ng kaso
ang isang bata at dalhin sa amin?
" Sa mga istambay na nakikinig ay may isa namang nagprisinta,
"Ako'y kukuha ng mainam na tali." Ito'y umalis at nang magbalik,
may dalang mahabang baging. Siya'y umakyat sa tore at itinali
ang baging sa kampana. Ito'y nakalawit at puno ng mga sariwang
dahon. "Maayos na iyan!" ang sabi ng mga hukom at tuloy
pinasalamatan ang nag-magandang-loob.
Di-kalayuan sa pamilihang-bayan may nakatirang isang kawal.
Siya'y matapang noong kanyang katanghalian. Malaki ang
kanyang karanasan sa digma. Malalayong bayan ang kanyang
narating at naging kasama ang kanyang kabayong di-miminsang
nagtawid sa kanya sa mga panganib.
Nang siya'y tumanda, wala na sa kanyang isip ang digma. Hindi
na siya naniniwala sa katapangan at kabayanihan. Walang laman
ang kanyang ulo kundi ginto. Walang iniisip kundi kayamanan.
Ang kanyang sinasamba ay salapi. Ipinagbiling lahat ang mga ari-
arian at tumira na lamang sa maliit na dampa sa bukid. Wala
siyang gawa kundi bilangin ang kanyang pera. Dumating ang
sandali na ang kanyang kabayo ay ayaw pakainin.
Isang araw, naisip ng lalaki na ipagbili ang kanyang kabayo.
"Ngunit sinong bibili sa kanya? Payat, matanda at di na makahila.
Walang tatanggap sa kanya kahit ibigay ko pa. Siya'y pasanin
lamang! Akin na lamang aalpasan at bahala na siyang manginain
ng damo sa lansangan!" Ang kabayo ay inalpasan. Ito'y naging
masasakitin at papilay-pilay. Binabato ng mga bata sa daan.
Siya'y tinatahulan ng mga aso. Nagpalibot-libot ngunit walang
makaing damo. Ang kapaligira'y kalos na kalos pagkat tag-init.
Sa di kinukusa, napadako ang kabayo sa pamilihang-bayan.
Walang tao sa lansangan pagkat sila'y nasa bahay dahil sa
alinsangan ang panahon. Bukas ang tarangkahan ng pamilihan.
Ang kabayo ay nakapasok at namataan niya ang baging nakabitin
na tali ng kampana. Para bang siya'y kinawayan ng mga dahon at
ang sabi, "Halika, ikaw'y nagugutom."
Sinimulang kainin ng kabayo ang mga dahon. Tuwing dadakmain
ang mga dahon, nahahaltak ang baging, kaya ang kampana ay
tumutugtog. Narinig ng mga taong-bayan at mga huwes ang
tugtog ng kampana. Wari'y isang panawagan, "Ako'y pinabayaan,
ipinagtabuyan, kaya kaawaa't bigyan ng katarungan." Maraming
mga mamamayan ang nagpunta sa pamilihang-bayan. Nakita nila
ang kabayo.
Sigaw ng isa, "Iyo'y kabayo ng sundalo.
Talagang masamang tumarato!" "Kahit hayop ay natutung
magsakdal dahil sa kanyang kaapihan!" sambat naman ng isa.
Ipinatawag ng mga hukom ang may-ari ng kabayo.
Nang humarap ang kawal sa tribuna, siya'y hinatulan ng ganito,
"Pinagsilbihan ka ng kabayo mo nang mahabang panahon. Ikaw
ay iniligtas niya sa sarisaring panganib. Siya ang nagbigay sa iyo
ng iyong kayamanan.
Ang kayamanang iyan ay hahatiin at ang kalahati ay ilalaan sa
iyong kabayo. Siya'y ibibili ng pastulan, pagkain at kabalyurisang
matatahanan. Gugugulin ang pera sa kanya habang buhay!"
Nanlumo ang kawal nang marinig ang hatol.
Masakit para sa kanya ang magbitiw kahit isang kusing!
Nagsigawan ang mga tao, "Sa wakas ay nagtagumpay rin ang
katarungan!" Salamat sa , kampana ng katarungan!
MGA HALIMBAWA NG
MAIKLING KWENTO
Ang Matalik Kong Kaibigan May mga tapal ang kanyang pisngi at noo. Lumapit sa akin
ang kapatid niyang si Kristine. "Nabundol ng trak ang
kotseng sinasakyan niya."

"Saan nangyari ito?" ang tanong ko.

"Sa may Magallanes Village, sa Expressway, noong Sabado.

Wala ngang nakakita kung anong plate number ng truck.
Hit and run ang nangyari."

"Nanghina ako nang mabasa ko sa pahayagan ngayong

hapon. Nagmadali nga akong pumarito," ang wika ko. Isang
mabait at masayang kaibigan si Richard.

Marami siyang kaibigan, mahirap at mayaman. Buhat pa ng

maliliit kami ay magkaibigan na at madalas magkasama,
nagbabasketball, namamasyal, nagsisimba, at iba pang
gawain ng mga bata.

Bakit kaya siya binawian agad ng buhay? Labimpitong taon

pa lamang siya. Marami pa sana siyang magagawa at
matutulungan.

Nasabi ko tuloy sa sarili na hindi nga pala nakatitiyak ang

sinuman kung kailan daratihg ang kamatayan. Maaaring sa
araw ding ito, o sa madaling panahon.

Kailangang maging handa sa lahat ng oras. Kailangan ang

paghingi lagi ng awa. at kaiinga sa Diyos, at ang pagiging
mabait. Nakilibing ako kay Richard at sa tabi ng kanyang
Tulad ng nakagawian kong gawin, pagkarating ko sa bahay
hukay ay ipinangako ko na gagawan ko ng istorya aqg
mula sa paaralan, hinanap ko ang pahayagan. Ipinatong ko
buhay niya at ang ipapamagat ko ay "Ang Matalik Kong
ang pagod kong mga paa sa bangkito at inumpisahan kong
Kaibigan."
basahin ang kolum ni George Nava True tungkol sa
kalusugan at mga sakit sa katawan.

Sunod kong tinunghayan ang Entertainment at pagkatapos

nito, sinulyapan ko ang mga pangalan ng mga namatay sa
obituary. Laking gulat ko na lang nang makita ko ang
pangalan ng aking matalik na kaibigan. Bigla akong tumayo
na nanikip ang dibdib.

Sinabi ko kay Nanay na namatay si Richard at pupuntahan

ko agad sa St. Peter's Chapel kung saan siya nakaburol. Sa
St. Peter's, sinabi sa information na sa huling silid sa
kaliwa naroon ang aking kaibigan.

Sa pagpasok ko pa lamang sa silid ay nakita ko na agad ang

iba naming kabarkada. Puro sila malungkot at halos
maiyak-iyak. Di ko mapigil ang aking luha habang
minamasdan ko ang mukha ni Richard sa loob ng kabaong.
MGA HALIMBAWA NG
MAIKLING KWENTO
Ang Matalinong Pintor
Masama ang loob ni Zandrey habang minamasdan niya ang
kahabaan ng bakuran nila. Bitbit niya sa kanang kamay ang isang
lata ng pinturang puti at sa kaliwang kamay ang brotsang
gagamitin sa pagpipintura.
Nag-aalmusal pa siya nang sabihin sa kanya ng nanay niya na,
"Huwag kang aalis, Zandrey, dahil may ipagagawa ako sa iyo."
"Ano po iyon, inay?" tanong ni Zandrey na nag-uumpisa nang
mag-alala.
Kasunduan nilang mga magkababata na maglalaro ng basketbol
sa parke ngayong umaga. "Pangit na ang pintura ng ating bakod.
Kupas at marumi pa. Nakabili na ako ng pinturang puti at brotsa
at maaari mo nang masimulan pagkakain mo."
Hindi maaring hindi susunod sa utos. Mabait ito kung sa mabait,
ngunit ang mga utos niya ay parang utos ng reyna na di mababali.
Habang minamasdan ni Zandrey ang bakuran, lalo namang
nagsisiksikan sa pag-iisip niya ang tiyak na nasa laruan nang mga
kababata, malamang ay inip na inip na sa pag-aantay sa kanya, o
di kaya'y naglalaro na at hindi na siya hinintay.
Isinawsaw niya ang brotsa sa lata ng pintura at dahan-dahang
idinampi sa isang sulok ng mahabang bakuran.
"Sa lahat ng trabaho, ito talaga ang nakakapundi," wika niya sa
sarili. "Binabalak pa naman namin ni James na ilampaso ngayon
sina Henry." Nang walang kagana-ganang isasawsaw na uli ang
brotsa sa lata ng pintura, natanaw niyang dumarating ang kapwa
bata ring si Vince.
"Hoy, Zandrey!"
Di siya lumingon at kunwari ay walang narinig. Binilisan niya ang
paghahaplos ng pintura sa bakod. "Ano ang ginagawa mo,
Zandrey?" Wala pa rin siyang narinig. Humakbang siya sa likod at
sinipat ang napinturahan na. "Kawawa ka naman, Zandrey.
Nagpipintura ka."
"Oy, nandiyan ka pala, Vince. Di kita napansin."
Isinawsaw na uli ni Zandrey sa lata ang brotsa at ganadong-
ganadong itinuloy ang pagpipintura. Maya'tmaya'y sinisipat ang
napintahan na. Sisipol-sipol siya at tila tuwang-tuwa sa ginagawa.
Si Vince ay nakatungangang nagmamasid.
"Papinta rin nga," maya-maya'y pakiusap, nito. "Titikman ko lang
magpintura."
"Ay, huwag! Baka hindi mo kaya. At saka, magagalit ang nanay
ko. Kailangang maayos ang pintura nito."
"Sige na, patikim lang. Aayusin ko.
O, ibibigay ko sa iyo ang trumpo ko, pagpintahin mo lang ako." "O,
sige na nga." Naupo si Zandrey sa isang tabi at hinayaang
magpintura ang kababata. Habang pinapanood niya si Vince,
nabuo sa isipan niya ang isang balak para mapadali ang trabaho
niya at makaipon pa siya ng mga regalo.
Nang umalis na ang napagod nang si Vince, sumunod namang
naisahan ni Zandrey si Armel. Binigyan siya nito ng yoyo kapalit
ng pagpipintura sa bakod. Sumunod naman dito si Erick, saka si
Ethan, si Alexander, si Richard.
Nang matapos ang araw, malaking kayamanan ang inisa-isang
bilangin ng matalinong si Zandrey - may yoyo, trumpo, tatlong
malalaking sigay, kandadong walang susi, larawan ni Batman at
Robin, komiks na Superman, mahabang tali ng borador, plastic na
baril-barilan, singsing na tanso.... Pinagmasdan niya ang bakod na
pininturahan.
May makapal, may manipis, may paayon, pasalungat, may kulang-
kulang na pintura. Ngunit sa paningin ni Zandrey, ang bakod ay
napakaganda, dahil ni-kaunti man ay di siya napagod at
nakakamal pa siya ng maraming yaman. May mga aral pa sa
buhay na kanyang natutuhan.
Ano kaya ang mga iyon?
MGA HALIMBAWA NG
MAIKLING KWENTO
Ang Nawawalang Prinsesa
Nawawala ang prinsesa gabi-gabi ngunit, walang makapagsabi
kung saan siya pumupunta. Nagpabalita na ang hari na ang
sinumang makapagtuturo kung saan tumitigil ang anak tuwing
hatinggabi ay bibigyan ng kalahati ng kaharian at, kung binata, ay
ipakakasal sa prinsesa.
Ngunit, kapag nabigo ang nagprisintang magbabantay, pupugutan
siya ng ulo. Marami ang nagtangkang makipagsapalaran hindi
lamang dahil sa kayamanang matatamo kundi dahil sa
napakaganda raw ng prinsesa. Ang lahat ng mga ito ay nabigo.
Wala pa ring makapagsabi kung bakit nawawala ang prinsesa sa
hating-gabi.
Sa kalagitnaan ng gubat na malapit sa palasyo, may isang
dampang tinitirhan ng isang matandang mangkukulam. Isang
araw ay dinalaw ang matanda ng binatang napamahal sa kanya
dahil madalas siyang tulungan nito. Ngayon naman, ang binata
ang humihingi sa kanya ng tulong.
"Maganda pong talaga ang prinsesa kaya tulungan po ninyong
magtagumpay ako sa kanya."
Binigyan siya ng matanda ng isang balabal na kapag kanyang
isinampay sa mga balikat niya ay hindi siya makikita ninuman.
Binindisyunan siya ng matanda at pinagbilinang magpakaingat
bago siya nagpaalam.
Nang gabi ring iyon, nasa labas na nga siya ng silid ng prinsesa at
handang magbantay. Biglang nabuksan ang pinto at tumambad sa
kanyang paningin ang napakagandang binibini. May iniabot sa
kanyang isang basong inumin na noong makatalikod ang prinsesa
ay kanyang itinapon sa isang masitera ng halaman.
Naluoy agad ang mga dahon ng halaman. Nagkunwaring
natutulog, ang binata sanhi ng tinunggang inumin. Nang
maramdaman niyang lumabas sa silid ang prinsesa, isinoot niya
ang mahikang balabal at sinundan niya ito.
May dinaraanan palang tagong pintuan ito na palabas sa palasyo.
Sumakay sa isang naghihintay na karwahe ang prinsesa. Di nito
alam ay kasama ang binata dahil hindi niya nakikita ito.
Nagtuloy sa isang malayong gubat ang karwahe. Sa gitna ng mga
kahuyan huminto ito at bumaba ang prinsesa. Nakipag sayaw siya
sa mga gitanong nagkakaipon doon at nagsasaya.
Sa likod ng isang puno, tinanggal ng binata ang kanyang balabal
at naglagay ng maskara. Nilapitan niya ang prinsesa at sila'y
nagsayaw. Nagsayaw sila nang nagsayaw hanggang mapagod ang
dalaga at halos mabutas ang mga suwelas ng sapatos. Muling
isinoot ng binata ang balabal nang paalis na ang karwahe at sila'y
bumalik sa palasyo.
"Masasabi mo ba kung bakit nawawala ang prinsesa sa hating-
gabi?" tanong ng hari nang humarap sa kanya ang binata
kinaumagahan.
"Opo, Mahal na Hari!
Nakikipagsayaw po siya sa mga gitano sa gubat gabi-gabi. Ito po
ang katunayanitong halos warak nang sapatos na kinuha ko sa
kanyang pinagtapunan matapos na makasayaw siya."
Ipinatawag ng hari ang prinsesa at hindi naman ito makatanggi sa
amang nagpakita ng katunayan. Balak pa sana ng prinsesa na
umayaw na maging asawa ang binata, ngunit nang ilagay nito ang
maskara, nakilala niya ang kasayaw na kinagiliwan nang
nagdaang gabi.
Tumugtog ang banda at masuyong niyaya ng binata na magsayaw
sila ng prinsesa na masaya namang yumakap sa kanya.
MGA HALIMBAWA NG
MAIKLING KWENTO
Ang Sapatero at ang Dwende

May isang sapatero na ubod ng hirap at may materyales lang para

sa isang pares na sapatos. Isang gabi ginupit na niya at inihanda Tuloy-tuloy ito sa mesa at sinimulan agad ang pagtatrabaho.
ang mga materyales para gawin sa umaga ang sapatos. Pakanta-kanta pa at pasayaw-sayaw pa na parang tuwang-tuwa
sila sa paggawa.
Anong laking gulat niya nang magisnan niya kinaumagahan na
yari na ang mga sapatos at kay husay pa ng pagkakagawa! Madali nilang natapos ang mga sapatos at mabilis din silang
Madaling naipagbili niya ang sapatos at nakabili siya ng tumalon sa bintana.
materyales para sa dalawang pares. Inihanda na uli ang mga
"Mga dwende pala!" sabi ng babae. "Kay babait nila, ano?"
gagamitin para sa kinabukasan.
"Oo nga. Paano kaya natin sila pasasalamatan? Ayaw yata nilang
Paggising niya sa umaga nakita uli na yari na ang dalawang pares
magpakita sa tao." "Hayaan mo. Itatahi ko sila ng mga pantalon at
na sapatos. Naipagbili niyang madali ang mga sapatos at bumili
baro at iiwan na lang natin sa mesa sa gabi."
naman siya uli ng mga gamit para sa apat na pares. Inihanda niya
uli ito sa mesa para magawa sa umaga. Ganoon na naman ang
Dalawang pares na maliliit na pantalon at dalawang pang-itaas
nangyari, na tila may tumutulong sa kanya sa paggawa ng mga
ang tinahi ng babae para sa mga matutulunging dwende.
sapatos.
Ipinatong nila ito sa mesa kinagabihan at nangubli uli sila sa likod
ng kurtina.
Kinalaunan, sa tulong ng mahiwagang mga sapaterong panggabi,
gumaling ang buhay ng sapatero.
Tuwang-tuwa ang maliliit na sapatero nang makita ang mga
damit dahil nahulaan nilang para sa kanila iyon. Isinuot nila ang
"Sino kaya ang mabait na tumutulong sa akin," tanong niya sa
mga ito at sumayaw-sayaw sa galak.
asawa.
Pagkatapos nilang magawa ang mga sapatos na handang gawin,
"Sino nga kaya?
mabilis silang tumalon sa bintana na suot ang mga bagong damit.
Gusto mo, huwag tayong matulog mamaya at tingnan natin kung
Buhat noon hindi na bumalik ang dalawang dwende ngunit
sino nga siya?" alok ng babae.
nagpatuloy naman ang swerte sa buhay ng mag-asawa na
Ganoon nga ang ginawa ng mag-asawa kinagabihan. Nagkubli sila marunong gumanti sa utang na loob.
sa likod ng makapal na kurtina para makita kung ano nga ang
nangyayari sa gabi. Nang tumugtog ang alas dose, biglang
pumasok sa bintana ang dalawang kalbong dwende.
MGA HALIMBAWA NG
MAIKLING KWENTO
Dalawang Lapis
Isang hapon, dalawang lapis na kapwa nalaglag sa playground ng
paaralan mula sa dalawang batang mag-aaral ang nagkatagpo at
sila ay nag-uusap.
Lapwan: "Hoy, laptu, kumusta ka?" Laptu: "Mabuti, ikaw, Lapwan,
kumusta ka rin?"
Lapwan: (Umiling-iling) "Hindi mabuti, kaibigan."
Laptu: "Kung hindi mabuti, marahil ay masama. Gayon nga ba?"
Lapwan: "Oo, gayon nga."
Laptu: "Bakit naman?"
Lapwan: "Dahil ang amo ko ay hindi mabuting amo. Mahina sa
klase. Salbaheng bata. Kung anu-anong kalokohan ang ginagawa
at ipinagagawa sa akin."
Laptu: "Ano'ng ibig mong sabihin ng mga 'kalokohan'? Anu-ano
ba 'yon?"
Lapwan: (Bumuntung hininga) "Napakaraming kalokohan, pero
ilan lamang ang sasabihin ko sa iyo at sapat na 'yon.
Heto... Ako'y madalas niyang isulat at ipagdrowing sa baro ng
mga kaklase niyang nakatalikod sa kanya pag hindi nakatingin si
Titser. Isinusulat din niya ako at ipinangdodrowing sa dingding
ng classroom, sa desk at kung saan-saan pa.
At isang araw, nang may nakagalit siyang kaeskuwela, ay ginamit
niya akong panaksak. Isinaksak niya ako sa kanyang kaaway, at
mabuti na lamang at nakailag ito at kumaripas ng takbo.
" Laptu: "Hindi nga pala mabuti. (Umiling-iling.) Hindi nga pala
mabuti."
Lapwan: "Ikaw naman, bakit mabuti ang buhay mo?"
Laptu: "Dahil ang amo ko ay isang mabuting amo. Marunong siya
at mabait. Hindi gumagawa ng anumang kalokohan, hindi
nakikipag-away. Ako'y ginagamit niya lamang sa pagsulat sa
kanyang notebook at pad paper. Sa mga test at examination ay
ginagamit din niya ako at madalas ay 100! At sinulatan ng 'Very
Good' ng mga titser niya ang mga ipinagawa niya sa akin, sulat o
drowing man. Ikaw ano ang mga grades na natatamo ng iyong
amo kapag ginagamit ka niya...?"
Lapwan: "Ay naku, nakakahiya ang mga grades ng amo ko.
Madalas ay itlog o zero. Kung minsan ay hindi ako ginagamit ng
amo ko kung may test sila. Nagkukunwari lamang siyang sumulat.
Minsan nga'y nahuli siya ng titser niya at siya'y napagalitan.
Walang pag-asang makapasa ang amo ko. Mabuti pa'y magtanim
na lamang siya ng kamote!"
Laptu: (Napatawa ng Malakas) "Kawawa ka naman. Teyka, bakit
nga pala ganyan ang ayos mo? Parang nginatngat ng daga ang
pagkakatasa sa iyo..."
Lapwan: (Bumuntong-hininga naman) Alam mo, kaya ganito ang
tasa ko, nakalimutan ng amo kong patasahan ako sa kanyang
Tatay sa bahay nila. At kanina, nang magpasulat si Titser, ay
tinasahan ako ng dali-dali ng amo ko sa pamamagitan ng kanyang
mga ngipin!"
Laptu: "Ay naku, talaga palang nakakaawa ka. Tama nga pala ang
sagot mong 'Hindi mabuti' nang kumustahin kita. Kung
matutulungan lamang kita...
Pero, huwag kang mawawalan ng pag-asa. Baka mapulot ka ng
isang mabait at marunong na mag-aaral!"
MGA HALIMBAWA NG
MAIKLING KWENTO
Sugong Kalapati
Katatapos pa lamang naming maglaro ng basketball noong
Biyernes na yaon. Si Karl at Bobby ay kasama kong nakaupo sa
harap ng tindahan ng sarisari ni Mang Lucio at umiinom ng pepsi
habang nagpapahinga.
Matamang nag-uusap kami tungkol sa aming malapit nang
pagtatapos sa paaralan nang buhat sa madilim na karsada ay may
nakita akong lumalakad na isang matandang lalaki. Pinagmasdan
ko siya habang papalapit siya sa kinaroroonan namin.
Matangkad siya, mahaba ang buhok, may balbas at
nakasandalyas. Tumigil siya sa pinto ng tindahan at nang
makitang may mga tindang mga gurine sa isang eskaparate,
siya'y pumasok. Binili niya ang isang gurine ng kalapating puti.
Nang binabayaran niya ito kay Mang Lucio, sumulyap siya sa akin
at ngumiti.
Ako naman na halos namamalikmata rin sa pagtitig sa kanya ay
napangiti rin. Nang
"Ginagabi kayo, Tatang, Saan ba kayo pupunta?"
Tiningnan niya ako at ang sabi, "May pagbibigyan lang ako ng
kalapating ito." Nang makaalis na ang matanda, tinanong ko sa
mga kaibigan ko kung nakita nila ang mukha nitong tila kay bait-
bait.
Wala naman daw silang napansin di-karaniwan. Kinabukasan,
sapagkat Sabado at walang pasok, tanghali na akong nag-almusal.
Biglang may narinig akong kumakatok sa aming pintuan.
Nagulat ako nang makita ko si Tatang pagkabukas ko ng pinto.
Pinatuloy ko siya sa kusina at inalok na kumain. Pinagbigyan
naman niya ako, naupo sa harap ko, at kumain. "Naibigay na po
ba ninyo ang inyong gurine na binili ninyo?"
tanong ko sa kanya. Tiningnan niya ako, "John, bakit ka nawalan
ng tiwala sa Diyos?"
Nagulat ako sa sagot niyang malayo sa tanong ko. Nanginginig
ang tinig kong nagtanong, "Sino po kayo at alam ninyo ang aking
pangalan?" Wala na akong nasabi pa at para akong nanghina at
nangamba.
"Psychic ako. Nababasa ko ang mga nangyayari sa buhay ng tao
kapag tumitingin ako sa mga mata nito. Bakit mo tinalikuran ang
Diyos?"
Pinilit kong sumagot. "Kung mabait po ang Diyos, bakit namatay
sa sakuna ang dalawang pinakamamahal ko sa buhay?"
Tumayo si Tatang. "Anak ko, kapag tapos na ang misyon ng isang
tao sa mundo, siya'y pinaakyat na sa langit." Inihatid ko si Tatang
sa sasakyan, may pupuntahan daw siya sa kabilang bayan.
Bago siya sumakay sa bus, dinukot niya sa bulsa ang kalapating
gurine at iniabot sa akin. Sa pagbabalik ko sa bahay, inilagay ko
ang puting kalapati sa mesa.
Umakyat ako sa silid para magbihis. Inisip ko na isasama ko sa
aparador ng mga gurine ang kalapating bigay ni Tatang. "Sino nga
kaya si Tatang?"
Hanggang sa sandaling iyon tila naghihinala pa ako na may
kababalaghang nababalot sa katauhan niya. Pagbaba ko uli wala
ang kalapati sa mesang pinaglagyan ko.
Hinanap ko ito sa lahat ng dako na sisikdosikdo ang dibdib.
"Tila nga mahiwaga ang nangyayari," nasabi ko sa sarili.
Napatingin ako sa labas ng bintana at sa sampayan doon, nakita
ko ang isang buhay na puting kalapati.
"Diyos ko, patawarin po ninyo ako, Diyos ko. Mahal ko po kayo."
Ngayong ako'y naririto sa seminaryo, may mga ilan na ring taong
napangangaralan ako, mga taong nawawalan ng tiwala sa Diyos.
Tao's-puso ang pagtulong ko sa kanila dahil katulad din nila ako
noon.
MGA HALIMBAWA NG
MAIKLING KWENTO
Hindi Nag-isip

"Aba, oo. Talon ka na agad at baka maunahan ka pa

ng iba," yaya ni Maxi.

Dagling tumalon ang kambing, Ang aso nama'y

biglang tumuntong sa kanyang likod at mula doon ay
nakayang luksuhin ang labi ng balon.

Nang nasa ibabaw na siya, dumungaw sa kambing na

nasa ilalim ng balon at nagsabi,

"Sa susunod, kailangang isipin mo muna ang isang

bagay bago gawin.

Hindi mo ginagamit ang isip mo kaya nariyan ka

ngayon."

Napakalikot ng asong si Maxi kaya nahulog sa isang

balon. Tumalon siya nang tumalon ngunit hindi niya
makayang maabot ang ibabaw para siya makaahon.

Sa may dadaang isang kambing. Napadungaw ito sa

balon at nang makita ang aso ay nagtanong,

"Bakit ka nariyan? Ano ang ginagawa mo diyan?"

"Aba, hindi mo ba nabalitaan? Ngayon daw ay ang

tinatawag na El Nino. Mauubos daw ang tubig at
matutuyo ang mga lupa.

Kaya nagsiguro na ako dito sa balon. Marami-rami pa

ang tubig dito at ako'y hindi mauuhaw sa mahabang
panahon."

"Ganoon ba?" tanong uli ng kambing.

"Maaari ba akong sumama diyan sa iyo?"

MGA HALIMBAWA NG
MAIKLING KWENTO kapag nagwawalis, ay kukunin ko ang basahan at ako
na ang magpupunas sa mga mesa at upuan.
Matulunging Bata
Si Tatay at Nanay ay wala; sila ang gumagawa para sa
amin. Ay, mayroon pala. Sabi ng Nanay na malaking

tulong daw sa kanila ni Tatay kung ako, kaming

magkakapatid, ay masunurin, masipag, magalang at
malinis.

Natutuwa daw sila at hindi raw nila nararamdaman

ang pagod, at nagpapasalamat pa sa Panginoon. Kaya
naman maingat kami sa damit upang di sobrang
marumi ang lalabhan.

Takbo ako agad sa pagtulong kung kaya ko rin

lamang gaya ng paghahanda sa hapag-kainan, pag-
urong ng mga ito pagkatapos, paghugas at pagligpit.

Ang dami, ano?

Pagnakagawian na ay walang mahirap. At

napakasarap pang pakiramdaman at pakinggan ang,

Ang mabait, masipag, maalalahanin at mapagmahal "Ay salamat! Mabait at matulungin ang aking anak!"
na bata ay tumutulong nang kusa sa bahay, di lamang
para sa sarili kundi pati sa mga magulang at mga
kapatid.

Para sa aking sarili, ay inilalagay ko sa kanya-

kanyang lalagyan ang lahat ng aking gamit sa
paaralan, sa bahay at sa iba pa.

Sa ganito, ay hindi ako maghahanap at mag-aaksaya

ng panahon lalo na kung nagmamadali ako. Hindi na
rin ako makagagalitan.

Laging nasa lugar ang mga libro, notebook, lapis,

pentelpen, pad paper, school bag, payong, sapatos, at
lahat-lahat na.

Walang kakalat-kalat. Sa Kuya at Ate ay tumutulong

din ako lalo na kung sila ay abalang-abala sa ibang
gawain. Pagdating nila mula sa paaralan ay
sasalubong na ako sa hagdan pa lamang, upang kunin
ang kanilang gamit at ilalagay ko na sa kani-kanilang
lalagyan.

Kapag nagpuputol ng panggatong ang Kuya ko, ay

iniaakyat ko na ang maliliit na piraso. Sa Ate naman,