Estudyante (Tulang Pastoral) ni Jamie Izza Bactong

Sistemang paulit ulit ay nakakapanghal,

Lunes, Martes, Miyerkules, Huwebes, Biyernes, Sabado at Lingo.
Tila ba gustong pigilan ang oras sa pagtakbo,
Pare, tinatamad ako pagkat bukas lunes nanaman.

Sa oras ng klase wari'y wala pa sa sarili,

At nang ika'y tawagin lagot, walang masagot!
Mga magulang minsa'y masuspensya,
Akala nila'y nagbubulakbol,
Yun pala'y sa deadline ika'y naghahabol.

Munting Pugad (Tulang Pastoral) ni: Irah Kabiling

Sa mayamang lupa iyong matatagpuan
Isang munting pugad, pangalawang tahanan
Na nababalutan ng mga pangarap
Dito ko nakita ang unang liwanag.

Itong munting pugad ay walang katulad

Ang pagkatao ko'y dito lubos namulat
Puno ng halakhakan pati karunungan
Na nakaukit sa aking puso't kaisipan.
Hindi malilimutan itong pangalawang tahanan
Na nagturong masdan ang lupang ibabaw.

Bayani ng Bukid

Ako'y magsasakang bayani ng bukid
Sandata'y araro matapang sa init
Hindi natatakot kahit na sa lamig
Sa buong maghapon gumagawang pilit.
Ang kaibigan ko ay si Kalakian
Laging nakahanda maging araw-araw
Sa pag-aararo at sa paglilinang
Upang maihanda ang lupang mayaman.
Ang haring araw di dapat sumisikat
ako'y pupunta na sa napakalawak
Na aking bukiring laging nasa hagap
at tanging pag-asa ng taong masipag.
Sa aking lupain doon nagmumula
Lahat ng pagkain nitong aking bansa
Ang lahat ng tao, mayaman o dukha
Sila'y umaasa sa pawis ko't gawa.
Sa aking paggawa ang tangi kong hangad
ang ani'y dumami na para sa lahat
Kapag ang balana'y may pagkaing tiyak
Umaasa akong puso'y magagalak.
At pagmasdan niyo ang aking bakuran
Inyong makikita ang mga halaman
Dito nagmumula masarap na gulay
Paunang pampalakas sa ating katawan.
Sa aming paligid mamamalas pa rin
Ang alagang hayop katulad ng kambing
Baboy, manok, pato't alay ay pagkain
Nagdudulot lakas sa sariling atin.
Ako'y gumagawa sa bawa't panahon
Nasa aking puso ang taos na layon
Na sa bawat tao, ako'y makatulong
At nang mabawasan ang pagkakagutom.
Ako'y magsasakang, bayani ng bukid
Sandata'y araro matapang sa init
Hindi natatakot kahit na sa lamig
Sa buong maghapon gumagawang pilit.

MGA TULANG PASTORAL
Ating samahan ni Jamie Izza
Bactong
Mga tawanang walang humpay
Mga biruang walang kwenta
Mga asarang tila wala ng bukas
At mga tuksuhang di na masakyan
Aral mo'y dala saan man ang punta
Itong tula ay para sa iyo
Pakatatandaan iyong mga turo
Kaibigan ni Jamie Izza Bactong
Ako'y iyong iningatan
At inilayo sa kapahamakan
Na laging nakaagapay
Tunay nga kitang kaibigan

Sa mga galang biglaan Wag kang mag-alala

Hindi magkasundo sa patutunguhan Kahit marami pang iba diyan
Minsa'y pumasok ang matinong usapan Mananatili sayong tapat
Pagkat isang miyembro ay problemado Pagkat ika'y iba sa lahat

Dahil sa kanila Ipapangako sa'yo

At mga payo nilang minsa'y nagiging kalokohan Saan mab magtungo
Kailangan man ay hindi maiimbento ang salitang Palaging aalalahanin
kaibigan Mga panahong tayo'y nagsasama pa
Hindi magagawa ang salitang samahan

Samahan na hindi mapapalitan

Pagkakaibigan hindi mapapatayan
Kasayahang kailanman ay hindi mabibili
At kalokohang hindi matatawaran

Para Sayo, Guro ni Jamie Izza

Bactong
Iyong binigyang kalinawan
Mga kabataang iying tinuturuan
Ikaw ang siyang humubog sa katalinuhan
Ang gumabay sa kanilang patutunguhan

Taglay nakin ang iyong kaalaman

Na ipapasa sa'min ngayon
Iyong pagtuturo'y hindi malilimot
Ating kahapon ay tatandaan ko

Pasasalamat sayo'y magpakailanmab

 MGA TULANG DALIT
Tulang Dalit Tungkol sa Tuwa Ikaw po ang katamistamisan sa tuwina,
Sa bayang may hapis, ikaw nga po ang ligaya!
Ang tuwang nararamdaman Amin nga pong pangako, sa butihin mong Puso
Ay gustong ipagsigawan Sa Landas ng Kabanalan, doon nga dadako—
Ito'y ipangalandakan Nang ang Siete Dolores na nagtusak sa Iyo
Upang kanilang malaman Ay huwag madagdagan, mawala sa pagkaduro!

Itong katuwaang laman Kung ang Puso’y Isang Ibon

Ng aking puso't isipan
Kung ang puso’y isang ibon
Ay nais ipamahagi sa iba
Saan pa ito hahapon?
Upang malaman nila ang sayang nadarama
Kundi sa ‘yong punongkahoy
Doon ito paroroon.
Labis akong natutuwa
Sapagkat wala nang iba
Sa mga biyayang kaharap na
Lunang masusulingan pa
Sapagkat puso ko ay matagal nangulila
Kundi pugad ng pagsinta
Upang magkaroon ng ganitong biyaya
Sa dibdib mo na kayganda.
Kahit pa nga kasalanan
At ngayong naging akin na
Kandungan mo’y pamugaran
Saya ko ay hindi kayang ikaila
Parusa ng kalangitan
Dahil ang tunay na katuwaan
Hahayaan nang lumatay!
Ay sa mata masisilayan
Kung puso’y isang ibon
Saan pa ito hahapon?
Doon sa ‘yong punongkahoy
Tulang Dalit tungkol sa Galit
Doon nga po paroroon…
Galit ang namamayani
Sa bawat isa sa amin Sining ng pagsasaing
Paano niya nagawa Takalin kung ilang gatang
Ang kami ay iwan bigla At isalin sa saingan
Tatlong ulit na hugasan
Galit lang maibibigay Saka mo ito tubigan.
Sa iyo na nakahimlay Isalang, saka apuyan
Dahil hanggang sa ngayon ay Takip, bahagya na kawang
Galit ay nararamdaman Hintayin mong matuyuan
Saka apoy, ‘yong hinaan.
Dalit sa Marikit ng Bulaklak ng Sampaga, Mahal na Pagkainin, ‘wag kainipan
Virgen Maria Talagang ganiyan, ‘igan
O katamis-tamisang Bulaklak ng Sampaga Kailangang tama lamang
Marikit, marilag, butihing Inang Maria Nang ‘di masunog, mahilaw.
Dinggin pagsusumamo ng mga anak ni Eva Parang pagmamahal iyan
Dito sa kahapishapisang bayan nga ng dusa! Labis na init, sunog ‘yan
Ilawit ang tulong mo, o Mahal naming Ina Kung sa pagtubig ay kulang
Huwag hayaang maligwin sa Iyong Kalinga Asahan mong alibutdan.
Reyna at Ina ka, Tanggulan ng kaluluwa
Bukal ng Awa’t labis-labis nga na pagsinta! Dalit
Marikit na Rosa Mistika, oh, Perla Sola! Dinggin ang puso kong umaawit,
Mahal na Ina ng Hesukristong Sinisinta, ng mga imno ng gintong pagibig,
Na siyang sumasaliw sa sasal na dibdib,
na ang tanging sigaw ay tunay na pagibig.
Dinggin mo nawa sa gitna ng gabi,
Yaring aking puso’y pakinggang maiigi.
Ang mga haranang banggit ng labi,
Dinggin mo nawa nang buong pagkasi.
Bayaang ihayag ang mga damdamin,
Sa saliw na gintong himig ng biyulin,
MGA TULANG AWIT
PAG-IBIG NA WAGAS
May isang dalaga na ubod ng yaman,
Umibig sa abang binatang utusan;
Langit at lupa ang kanilang pagitan
Kaya’t pagmamahala’y maraming hadlang.
Pamilya ni Lira’y ayaw sa binata
Pagkat mangyari’y isa s’yang hampaslupa
Mababang tingin pilit pinamumukha
Kay Simsong mabait, masipag mat’yaga.
Minsang umakyat ‘tong si Simson ng ligaw
Dala’y gitara at bulaklak na dilaw
At kahit na sa kanya ay sadyang ayaw
Ng ama ni Lira’y pilit siyang dumalaw.
Ngunit hindi pa man sa may tarangkahan,
Naroroon ang Don, tila nag- aabang
Kasama’y mga lalaking naglalakihan
Habang mga mata’y puno ng kasamaan.
Pilit tinatagan pusong nagmamahal
Sa Don ay lumapit at nagbigay galang
Ngunit anong sakit nang siya’ duraan
Matapos hamakin ay sinaktan naman.
Mga tauhan nito’y bigla siyang sinuntok
Binugbog, sinipa at sa lupa’y nalugmok
Di pa nasiyaha’y pinalo sa batok
Saka pinatakbo sa hudyat ng putok.
Dahil sa takot ‘di siya nag-alinlangan
Tumakbong matulin tungo sa kung saan
Sa aking gitara’t mga awitin,
Madama nawa ang tapat kong paggiliw.
Sa tinig kong garalgal, maunawaang lahat,
Yaring mga damdaming sa puso’y namugad,
Sa tapat na pagibig, lahat nag-ugat—
Dinggin nawa ang dalit ng pagibig kong tapat!
‘Di inalintana sakit ng katawan
Ang makalayo ang tanging nais lamang.
Si Simso’y humayo ng araw ding yaon
Batid na pangarap tangi lamang baon,
Sa kanyang minamahal ‘di maglalaon
Ang maging marapat sa tamang panahon.
Doo’y hinarap samu’t saring hamon
Lahat tiniis para lang maka-ahon
Pilit pinanindigan kanyang desisyon
Na ang kanyang paglayo’y magkakatugon.
Dahil sa nangyari, si Lira’y tumamlay
Masisiglang mata’y nawalan ng kulay;
Nagmukmok sa silid, kalungkuta’y taglay
Pagbabalik ng irog ang hinihintay.
Nagmamahal na ama’y di nakatiis
Para sa anak ay naglaho ang bangis,
Sinaliksik si Simon sa buong libis
Kasiyahan ng anak ang tanging nais.
Ngunit isang taon na ang dumaraan,
‘ni anino ni Simso’y di nasilayan;
Naratay si lira sa kapighatian,
Nagistulang patay ang pusong sugatan.
Lumipas ang araw si Simso’y lumitaw
Matikas na binata ang s’yang bumuglaw
Pansin ang karangyaan sa bawat galaw,
Kaya’t mga kanayo’y tila ba natuklaw.
Tahanan ni Lira ang agad tinungo,
Tiwala sa sarili’t loob ay buo;
Sa pangalawang beses, handang sumuyo,
At muling balikan kabiyak na puso.
Si Don Damyan ang una niyang hinarap
Na nagka-ayos rin matapos mag-usap,
AWIT NG PAG-IBIG
Melvin Banggollay
Awit ng pag-ibig ay may dakilang himig
Na kayang alisin luha't pait ng umiibig
Pagkat puso'y galak ang bukam-bibig
Sa bawat himig ng pagsuyo na nakakakilig.
Tunay na may kakaibang diwa ang dala
Ng mga awiting pag-ibig na ang panata
Ay magmahal ng wagas at buong pagsinta
Oh, Pag-ibig ...
ni: Sweet Lapuz
Pag-ibig na ito’y pagkagulo-gulo,
Kung minsa’y baluktot, kung minsan ay wasto,
Bulag ang katulad, tila nalilito
Kung minsa’y may sakit ng pagkasiphayo.
Ngunit kung tunay nga, wagas at dakila,
Madarama nama’y kilig sa simula,
Sa gitna ay ngiti at dulo’y may tuwa,
Kung magmamahal ka ng tapat at akma.
Habang si Lira’y malugod s’yang tinanggap
At muling nabuo, pag-ibig na wagas.
Kahit hatid man nito'y wakas ng hininga.
Di man ito palaging inaawit para marinig
ito'y nasa himig ng pagtibuk at pagtindig
ng abang pusong tunay at wagas na umibig
at sa bawat kislap ng matang naliligalig.
Awit ng pag-ibig hatid ay ibang saya
Lalo na pag awitin ng buong pagsinta
at bawat nota'y damhin ng buong diwa
at pag naririnig mo'y dagling iibig ka
dinulot .
Ang hirap ng kalgayn pag ibig ang kalaban.
Hindi maintindihan kung anong dapat na gawin
Mahal pero bakit ganito ang nadarama.
Nasasaktan pag naaalala lalo nat pag nag iisa ang hirap
kalimutan.
ang hangad mong pagbabago ay aking ginawa para lang
hindi ka mawala.
sana lang tigilan na ang kalokohang ginawa.
nang ang pusong nag hahangad sayo ay kumalama.
hndi na mag isip na baka minsa'Y iwan mo pa..

Sa daraang araw, oras at sandali, "mahal na mahal" at walang halong pag dududa.
Kahit na mag-isa, ikaw ay ngingiti, sanay higitan mo ang dulot kong pag papahalaga.
Kung maaalala ang suyuang huli, wala ng papalit sayo oh sking sinta
At ang matatamis na sintang mabuti. dahil ikaw ang tangi at wala ng iba pa..

At ang minamahal kung makakapiling

Ay tila kaybilis ng oras sa dingding
Hahalik sa pisngi at saka yayakapin,
Limot ang problema, hindi makakain.

Kung ika’y iibig, tandaan mo lamang,

Ang tunay na kulay, sikaping sulyapan,
Pagkat marami diya’y nagpapanggap lamang,
Sa baba ng lupa ang pinanggalingan!

"Sinabi ang totoo, pag papahalaga"

sinabi ang totoo katotohanan na magpapsya.

Ngunit ang iniisip na pasya ay hindi natupad at tinanggap
ng buong buo.
Sobrang pag mamahal tinanggap ang maling ginawa.
Para lang hindi mawala.

Mahal na Mahal ka ng minsan mong nakalimutan. Sa Dalampasigan

Na syang mahalaga pala sa buhay mo. ni Teodoro A. Agoncillo
Na tinatangggap ang pagkaka mali mo.
I.
Na balang araw ay mag babago at lilimutin ang sakit na
O mumunting alon!
Buhat sa magalas na batong tuntungan,
Namamalas kitang tumatakbo-takbo’t sumasayaw-sayaw
Bago ka humalik sa dalampasigan.
Sa sinasayaw-sayaw, sa tinakbu-takbo ikaw ay kundimang
Namadmad sa labi ng isang kariktan!
Sa sinayaw-sayaw at hinalik-halik sa aking paanan,
Titik kang masigla ng luma ng talindaw.
O mumunting alon! Buhat sa magalas na aking tapakan,
Ikaw ay piraso’t nagkadurog-durog na sultanang buwan!
II
Buhat sa malayo,
Ikaw’y dambuhalang busilak ng bagwis,
Na kung ibuka mo’y parang niwawalat ang pinto ng langit,
Sa pananambulat ng iyong tilamsik
Ay nasaksihan ko ang pagkadurog-durog ng mga daigdig!
Habang sa malayo ikaw ay mabagsik,
Maamung-maamo, mayuming-mayumi ikaw kung lumapit!
Sa buhanging tuyo’t may kislap na init,
Marahang-mabining idinarampi mo ang wagas na halik!
III
Lumapit-lumayo
MGA TULANG ELEHIYA
ELEHIYA KAY INAY
Kung ang kamataya’y isang panibagong
paglalakbay aking Inay
Sa iyong pagtawid ala-ala nami’y baunin
Pagmamahal mo, pagkalinga,
mga pagtitiis at pagdurusa
Ngayo’y nakatakas ka na
Habang nakamasid ka sa ‘ming iyong naiwan
sa mga ibong nakasama mo,
sa mga talangka at sigay na naging laruan mo
sa mga along kahabulan mo
at sa malawak na buhanginang naging palaruan mo
Nawa’y naalala mo ang mga ito sa paglisan mo
Mag-isang ninanamnam ang kalinga ng kalikasan
habang isang ala-ala na lamang ang yakap ng iyong
ina
sa oyayi ng hangin, ipinaghele ka,
sapagkat ika’y maagang naulila
Lumaking salat sa pagmamahal sa magulang
Ay pinapawi mo ang kayraming bakas
Na sa buhangina’y limbag na balita ng gabing lumipas,
Aywan kung ang mga magkatabing yapak
Ay pinawi mo rin sa bisa ng iyong pagliyag
Kung magkagayon man, nais kong isulat
Na “ibig ko na ring ako’y maging isang dagat na malawak;
Ako, sa ganito, ay magkakapalad
Maging kahalikan ng tuyong buhangin sa tabi ng dagat!
Sa ganya’y lagi nang mayroong kabulungan at kayakap-
yakap!”
IV
At ang mga bulong
Sa aki’y di ingay kundi mga awit
Ng pag-aanasan at pagsusumpaan ng lupa at tubig!
At sa paanan ko kung aking mamasid
Ang paghahabulan ng along animo’y kumakabang dibdib
Ng isang dalagang bago pang ninibig
Nais kong mawala, matunaw at muling iluwal ng langit,
Nang di ko madama yaring tinitiis!
Sa aki’y di ingay ang naririnig ko- kundi mga tinig
Niring kaluluwang di man lumuluha’y may piping hinagpis!
Tanging kaibigan naging takbuhan
Inulila pa ng kapatid na turan
animo’y isang sadlak sa dusang nilalang
Pagkat ang isang kaibiga’y lumisan
Tuluyan nang humalik sa lupa
ang sarangolang dinagit ng hangin,
Tanging pumpon ng bulaklak
sa malamig na bato ang tangan mo
Nakaukit na ang pangalan mo
Ang naiwan sa ami’y mga ala-ala mo
Nang isang inang kasabay kong nangarap,
lumipad, kumalinga at sumalo sa aba ko.
Sa bawat ngiti ng mga munting anghel na kinalinga
mo
isang munting kaluluwang pinanabikan mo
Konting sulyap lamang sana anak ko
Kahit ako’y malamig ng tila yelo
Ngunit ito’y ipinagkait mo
Ngayon aking ina sa iyong paglalakbay
Baunin mo ang aming pagmamahal
Ihalik sa hangin aming mga pagmamahal
Ibulong sa Diyos na kami’y bantayan
Yakapin ng pagmamahal kahit sa panaginip lang
Nawa sa iyong pagtawid sa kabilang buhay
masilayan mo ang kaginhawahang
di natikman sa palad ko
“Elehiya Para Kay Lolo”
Isinulat ni Pauline Lee
Sa aking pinakamamahal na lolo
Na napakabait nung nabubuhay pa
Alaala niya’y sariwang-sariwa pa
Sa bawat ngiti niya ay ligayang tunay
Sa tuwing nasa trabaho ang aking magulang
Siya ay walang sawang nag-aalaga sa amin
Kaya kung siya’y nawala ay sobrang lungkot namin
Walang oras na ‘di namin siya naaalala
Subalit ako ay masaya pa
Wala na akong hihilingin pa
Dahil sa lahat ng pinagsamahan
Hinding-hindi ko malilimutan.
Elehiya sa Kamatayan ni Kuya
isinalin sa Filipino ni Pat V. Villafuerte
Hindi napapanahon!
Sa edad na dalawpu't isa, isinugo ang buhay
Ang kanyang malungkot na paglalakbay na hindi na
matanaw
Una sa dami ng aking kilala tagla ang di-mabigkas
na pangarap
Di maipakitang pagmamahal
At kahit pagkaraan ng maraming pagsubok
Sa gitna ng nagaganap na usok sa umaga
Maniwala't dili panghihina at pagbagsak!
Ano ang naiwan!
Mga naikuwadrong larawang guhit, poster at
larawan,
Aklat, talaarawan at iba pa.
Wala nang dapat ipagbunyi
Ang masaklap na pangyayari nagwakas na
Sa pamamagitan ng luha naglandas ang hangganan,
gaya ng paggunita
Ang maamong mukha, ang matamis na tinig, ang
halakhak
At ang ligayang di-malilimutan.
Walang katapusang pagdarasal
Kasama ng lungkot luha at pighati
Bilang paggalang sa kanyang kinahinatnan
Mula sa maraming taon ng paghihirap
Sa pag-aaral at paghahanap ng magpapaaral
Mga mata'y nawalan ng luha, ang lakas ay nawala
O' ano ang naganap,
Ang buhay ay saglit na nawawala
Pema, ang imortal na pangalan
Mula sa nilisang tahanan
Walang imahe, walang anino at walang katawan
Ang lahat ay nagluksa, ang burol ay bumaba, ang
bukid ay nadaanan ng unos
Malungkot na lumisan ang tag-araw
Kasama ang pagmamahal na inialay
Ang isang anak ng aking ina ay hindi na makikita
Ang masayang panahon ng pangarap.
PARA SA AKING MINAMAHAL"
Simple lang naman ako noon
Walang pakielam sa paglipas ng panahon
Ngunit nag-iba na ata ngayon
Simula ng makita siya kahapon
Ako'y nabigla at natulala
Nang matanaw ang maamo nyang mukha
Ako'y nabighani at napahanga
Sa taglay nyang kakaibang karisma
Dahil ako ay mahiyain
Di ko magawang siya ay tawagin
Upang pangalan niya ay alamin
At makilala na din
Napansin niya ata ako'y nakatingin
Kaya ako ay nilapitan na rin
Una ako'y naging mahiyain
Ngunit paglipas naging okay na rin
Madalas ko na siyang makasama
Dahil don ay labis akong natutuwa
Lalo na pag siya'y nagpapatawa
Dahil puso ko'y nagagalak talaga

Pag-ibig na nga ba ang nararamdaman
Para sa kanya itong nilalaman
Nang puso ko at isipan
Palaging siya ang napapanaginipan
Akala ko ay magiging masaya
Ang pagtatapos nitong tula
Ngunit nagkamali ako, hindi pala
Pagkat kami ay nagkahiwalay na
Mahal ko sya, yun ang tanging alam
Ngunit ako ngayo'y nagdadamdam
Pagkat sa akin sya ay nagpaalam
Nawala ang lalaking aking inaasamasam
Inisip kong magtapat na sa kanya
Upang damdamin ko mapagtanto na
Ngunit bakit parang di ako kilala
Hindi siya nagrereply sa aking padala
Marahil ako'y kinaibigan nya lang
Sapagkat sa akin siya ay may kailangan
Hindi ko alintana pagkat ako'y nalinlang
Nang damdaming kong nararamdaman
Gusto kong isipin na ako'y minahal din
Ng taong aking mamahalin
Ngunit bakit siya'y walang damdamin
Na nakalaan para lang sa akin
Masakit para sa akin ang nangyaring ito
Lalo't unang pagibig ito ng puso ko
Kaya hindi mapigilan na mapaluha ako
Sa tuwing siya ay naaalala ko.
Samahan ng Pananalig ang
Dalamhati
Hindi masamang magdalamhati.
(Gayunman, maaari itong makasama
kung lagi kang malungkot.) Ang
pinakamagandang paraan para
makayanan ang hirap ng mawalan ng
mahal sa buhay ay ang samahan ng
pananalig ang dalamhati. Isipin mo
ngayon ang kaibigan mo, na nasa daigdig
ng mga espiritu, at kung ano kaya ang
ginagawa niya. Mahal ka niya at gusto
niyang lumigaya ka. Ang pagkatuto
tungkol sa daigdig ng mga espiritu ay
magdaragdag sa pag-unawa mo sa plano
ng kaligtasan at maghahatid ng
kapayapaan, pag-asa, at
pananampalataya. Huwag kalimutang
humingi ng tulong sa Ama sa Langit sa
panalangin. Alam ng Ama sa Langit at ng
Kanyang Anak na si Jesucristo ang tunay
mong nadarama at tutulungan ka kung
taos-puso kang hihiling.
HULING TULA - PAALAM
Paano ko ba sisimulan isang tulang pamamaalam,
Mga salitang parang hindi ko kayang panindigan;
Sadyang hindi maalis sa akin ang kalungkutan,
Subalit wala akong magagawa, dahil ito ang iyong
kahilingan.
Ikaw nga ay nakilala sa isang biglaan,
Kasabay noon ay pag big kong kabilisan;
Pag ibig na yaon hindi ko napigilan,
At iyong karapatan na malaman.
Ako nga ay isa lamang na mistulang hangal,
Naghahangad ng pag ibig mong malinis ang dangal;
Nangangarap na ikaw ay mapa sa akin,
May kalinisan naman itong hangarin.
Ngunit eto na nga ang aking kinatatakutan,
Na ang pag ibig ko ay iyong tanggihan;
Alam kong hindi nakukuha sa madalian,
Handa akong maghintay ngayon at mapabukas man.
Hindi mawala sa muka ang aking kalungkutan,
Nang sabihin mong ikaw ay akin ng tigilan;
Para akong kuting na tinapon sa kung saan,
Ang sakit ay hindi ko kayang talikuran.
Ngunit kung ang pag iwas ko ang iyong kagustuhan,
Iyon ang ibibigay sayo, para sayong kapayapaan;
Hindi ito nagsisilbing ikaw ay aking sinukuan,
Gusto ko lamang manatili sa labi mo ang kangitian.
Ang pangungulet ko ay iyong ipagpaumanhin,
Ang pagmamahal ko sana iyong unawain;
Ngunit ngayong ikaw ay aking lilisanin,
Kaligtasan at kasiyahan mo ang palagi kong hiling.
Pinakamasakit nga ang salitang PAALAM,
Ang hirap gawin ang hirap gampanan;
Subalit ito nga marahil ang nararapat,
Ang tulad ko sa iyo ay hindi karapatdapat.
MGA TULANG SONETO
Soneto Para Sa Makatang
Makabayan
Ni RON DE VERA
kung wika ang sandata at tugmaan ang digma
gawan ng sarswela ang aping magsasaka
ikuwento ang buhay ng nasa selda
at ipagbalagtasan ang tunay na paglaya
kung lapis ang sandata at nasa papel ang digma
sumulat ng tula para sa mga nawawala
gawan ng dalit ang pinatay na walang aba
at bumuo ng nobela tungkol sa pakikibaka
kaya’t pulutin ang sandata at mamuno sa digmaan
pagka’t tula mo’y di lang pang silid-aklatan
ang sinulat mo’y mumulat ng kaisipan
makata ng bayan, may lugar ka sa kilusan
ang obra mo ngayo’y di na lang pang libangan
makata ng bayan, ngayon ay lumalaban!
Soneto 130
ni William Shakespeare
Mata ng irog ko’y hindi maningning na
langit, (a)
Labi niya’y hindi kasing pula ng
rosas. (b)
Kung ulap ay puti, ang balat niya’y
putik. (a)
Buhok niya’y alambreng tinik na
napakatigas. (b)
Samutsari ang kulay ng mga
bulaklak, (c)
Subalit walang bulaklak sa pisngi
Mamimiss ko ang mensahe mo sa umaga,
Mamimiss ko sa gabi ang mga tula;
Mamimiss ko ang kulitan nating kay wagas,
Ang lahat ay mamimiss ko na ngayon ang "wakas"
Salamat sa mga tawang sa akin ay namutawi,
Salamat sa mga hatid mong ngiti sa aking labi;
Salamat sa kasiyahan na sa akin iyong hatid,
Sa isip ko kailan man hindi iyon mapapatid.
niya, (d)
At ang mga pabango’y may
halimuyak (c)
Na si maaamoy sa kanyang
hininga. (d)
Kung kausap ang irog, ako’y
natutuwa, (e)
Subalit mas masarap makinig sa
musika. (f)
Ewan ko kung paano maglakad ang
diwata; (e)
Ang irog ko, napakabigat ng
paa. (f)
Gayunman, lintik! Ang irog ko’y walang katulad. (g)
Lahat ng paghahambing ay madaya at
huwad. (g)
Sonet Na Malagkit
Fermin S. Salvador
Alay ko'y soneto na waring kakanin,
Gawa sa galapong na may kakanggata,
May konting asukal at saka ininin
Sa minana-mana pang aserong kawa -
Bagaman ang uso ay mga rakenrol,
Tinitimpla'y tipa sa gitarang buhay
Nilang maiingay, may bajo at tambol,
Kumbaga sa fastfood: burger at pitsapay.
Alay ko'y soneto, tula at di hip-hop
Na katerno'y mga damit na maluwag;
Aking talinghaga, kahit ka maghubad
Ay sasamahan ka ngunit nakadilat.
Kahit pa ang rima sa kalye'y magkalat,
Inuyat kong sonet, didikit sa utak.
 MGA HALIBAWA NG TULANG ODA
sa may dalampasigan
Manggagawa dahan-dahang huminahon
ni Jose Corazon de Jesus ang iyong kalooban
tulad ng mga alon
Bawat palo ng martilyo sa bakal mong pinapanday at ako na nasa iyong tabi
ay tila anak ng dagat
alipatong nagtilamsik, alitaptap sa kadimlan;
na nakasisid ng perlas
mga apoy ng pawis mong sa Bakal ay kumikinang nang ika'y mangusap.
tandang ikaw ang may gawa nitong buong Santinakpan.
Nang tipakin mo ang bato ay natayo ang katedral
nang pukpukin mo ang tanso ay umugong ang
batingaw,
nang lutuin mo ang pilak ang salapi ay lumitaw, Oda para kay Mang Johny
si Puhunan ay gawa mo, kaya ngayon’y ni bernardumali
nagyayabang.
Kung may ilaw na kumisap ay ilaw ng iyong Itong larawan mo
tadyang, waring aklat ng kasaysayan,
kung may gusaling naangat, tandang ikaw ang gumuhit sa alaala
pumasan malinaw sa’king balintataw.
mula sa duyan ng bata ay kamay mo ang gumalaw Tila naririnig ko ang mga bomba,
hanggang hukay ay gawa mo ang krus na
nakalagay.
ang eroplanong pandigma ng Hapon na nag-iitsa
Kaya ikaw ay marapat dakilain at itanghal ng dinamitang mumuntik ng humuhukay ng
pagkat ikaw ang yumari nitong buong libingan mo.
Kabihasnan….. Waring nakita kitang umiiwas.
Bawat patak ng pawis mo’y yumayari ka ng dangal, Sa iyong pagsasalaysay
dinadala mo ang lahi sa luklukan ng tagumpay. nahagip ko ang sugat
Mabuhay ka nang buhay na walang wakas, walang na lumuray at muntik ng pumilay sa iyong paa.
hanggan, Narinig ko ang usal mo sa Maykapal
at hihinto ang pag-ikot nitong mundo pag namatay.
ang pagpapaubaya sa kanya
Ang tula ay nagbibigay-pugay sa mga
manggagawa. Tinalakay rito ang malaking utang na ng iyong kaluluwa.
loob sa mga manggagawa na siyang pinagmulan Subalit hindi pa wakas
ng lahat ng bagay na mayroon sa mundo. Kinikilala bagkus ay rekado lamang ng
nito ang sakripisyong pinapasan ng mga mala-chopseuy mong buhay.
manggagawa upang guminhawa ang buhay ng Sa Taft Avenue,
kanilang kapuwa. HInihikayat nito ang mambabasa hindi ko nakikita ang Pan Pacific
na dakilain sila sapagkat kapag nawala sila, titigil ni ang Landbank;
din ang buhay ng tao. tinatagos ng mga mata,
tinatanaw ang dagat.
Sa iyong masayang kwento
nakikita ko ang mga mongha
ODA PARA KAY INAY sa beaterio;
ni: Edgar Bacong ang mga mag-aaral ng altasesyodad.
Nalilimot ko ang malagkit na lamyos
muli, inaasam-asam ko
bagkus ramdam ko ang masuyong hangin.
ang pagkakataon
gaya no'ng minsan Ang busina ng jeep ay napapalitan
isang maaliwalas na hapon ng malalakas na hampas ng along
sumasampa sa aplaya’t sabik sumuson
sa mga kaibigang alon.
Sa sinehan ng Robinson
boudavil ang bumibida sa akin.
Tila ang Clover Theater ay buhay na buhay
waring nakipagkamay ako kay Pilita,
habang iyong ipinakikilala sa akin;
habang inaayos mo ang kanyang buhok.
Malambot at maiinit ang kanyang kamay.
Tama ka. Mabuti siya’t sinsero.
Walang sinabi si Markova,
humahanga ako sa iyong pag-ibig,
humahagikgik sa iyong kapilyuhan.
Kung paanong pinaiikot sa iyong
palad ang mga dayuhang Hapon at Amerikano.
Gayunman, hindi ko maiiwasang maluha
sa miminsang kwento mo patungkol sa iyong anak.
Kabiguan marahil,
narinig ko ang iyong hikbi
isang hapon, sa altar.
Naramdaman ko ang bigat ng
loob mo at pangungulila.
Narinig ko ang iyong sumbong
sa kanya at sa kapatid mo sa Maryland.
Nauunawaan ko ang kahulugan ng
panalangin sa iyong binabatang pagdaramdam.
Paumanhin, Mang Johny
Kung hindi ko natupad ang
bayograpi na iyong pinasusulat sa ingles.
Alam mong mahina ako rito
at walang sapat na oras.
Subalit maniwala ka,
nagbalik ako taong 2002.
Wala ka, maysakit ka raw.
Sa wakas ay nasa piling ng
iyong anak, marahil inaaruga,
Hindi ko nagawang hanapin pa
ang iyong kinaroroonan.
Mas kailangan mong magpalakas.
Nakarating sa akin
ang balita,
sumakabilang buhay ka na raw.
Nanghihinayang ako’t di na muling nagkita
at sa kwentong sana’y narinig o nabasa madla.
Panatag ang loob kong payapa ka na,
hindi ko man nagawang isulat
buhay pa rin ang iyong alaala.
Hindi ko rin tinunton ang iyong hukay
pagkat sapat ng maalala kita sa aking isipan.
Narito ang iyong hantungan
buhay ka rito.
Walang pagtangis,
gaya ng madalas mong salubong
sa aming nangupahan,
nakinig sa iyong mga salaysay,
sa aming alaala
masigla ka…
maligaya.
Buhay na Buhay!