S.S.

Rajamouli ups the game with well-defined characters, an

absorbing narrative and a visually stunning spectacle
Baahubali – The Conclusion is a game changer. Year from now, filmmakers
who dream big but shy away from taking that leap of faith will probably draw
strength from the work of this team. With part one, this team broke the
barriers of what otherwise gets boxed into a ‘regional film’ and took it to a
pan-Indian audience, ending with a cliff hanger and the raging question
#wkkb.

There were awe-inspiring sequences and characters about whom we wanted

to know more. There were also niggles, like the track between Mahendra
Baahubali (Prabhas) and the guerilla warrior Avantika (Tamannaah).
With The Conclusion, the team makes The Beginning seem like child’s play.
They raise the bar to give us a visually breathtaking film that also makes up
for a few aspects that were found wanting in part one.
Baahubali - The Conclusion

 Cast: Prabhas, Anushka Shetty, Rana Daggubati and Ramya Krishna

 Director: S S Rajamouli

 Music: M M Keeravani

The Rajamouli that ardent Telugu moviegoers know is an excellent storyteller.

Here, he gives us well-defined back-stories (story by Vijayendra Prasad) with
the necessary emotional heft. The magnificent Mahishmati is celebrating its
victory over the Kalakeyas and its king-to be, Amarendra Baahubali
(Prabhas). Beneath the celebratory layer, something sinister is brewing. The
larger-than-life palace appears eerie, as though it bemoans the impending fall
from grace.

Amarendra, oblivious to the viciousness of Bhallaladeva (Rana Daggubati),

gives his all to be the dutiful foster son and the prospective king his people
would be proud of. The film is a whole lot more than ‘why Kattappa killed
Baahubali’ (#wkkb). It’s a conflict of characters, caught in the whirl of palace
politicking and deceit. The face-offs take place between Mahendra Baahubali
and Bhallaladeva, between the loyal Kattappa (Sathyaraj) and the conniving
Bijjaladeva (Nasser) and more interestingly, between Sivagami (Ramya
Krishna) and Devasena (Anushka Shetty).

As each of these characters reveal to what extent they can go for their
convictions, the actors’ real names seem like a blur. You’d rather give in to
their screen names and parts. Prabhas, Anushka and Rana get their career-best
roles. As the two Baahubalis, Prabhas is still lifting boulders, trees and
whatever mighty is in front of him to protect people who matter. He is regal
and assured as Amarendra and thirsty for revenge as Mahendra, learning war
tactics along the way. Rana is on a beast mode as the dark, ominous
Bhallaladeva.

It’s Anushka who’s a revelation. Not even in Rudhramadevi did she shine as
she does as Devasena. Thrown into an unenviable situation, she stands her
ground and questions the basic tenets of the kingdom. Her portions with
Sivagami (Ramya Krishna, once again aces the part) drive a chunk of the
drama.

Broadly speaking, Baahubali – The Conclusion is a tale of good vs. evil. Ever
since we saw Devasena in part one gathering twigs for a funeral pyre we
knew what’s in store. But within that framework are sequences that warrant a
suspension of disbelief and an intriguing match of wits. The film has several
of those, particularly the events that unfold during the crowning of
Mahishmati’s king. A hat tip to the team that made it possible, from
cinematographer Senthil Kumar to production department captained by Sabu
Cyril and the visual effects team.

The downer in this fantastically-mounted spectacle is the climactic portion —

let’s just say Marvel superheroes would be put to shame.

For the most part, The Conclusion doesn’t let us take our eyes off the screen.
It’s designed to be a cinematic celebration, one that deserves to be watched on
the largest screen possible.
చితతత : ‘బబాహహుబల: దద కతకక
క్లూ జన’

నటటీనటటులల: పతభబాస - రరానన దగగగ్గుబబాటట - అననుషష - రమమ్యకకృషష -

సతమ్యరరాజ - ననజర - సనుబబ్బరరాజ - తమననన తదదతరరులల

సతగగీతత: ఎత.ఎత.కకీరవరాణణ

ఛనయయాగగహణత: ససతథదల కలమయార

మయాటలల: విజయ కలమయార - అజయ కలమయార

పప త డక్షన డడిజజజైన: సరాబగ ససిరరిల

వీఎఫసకక ససూపర వవజైజర: కమల కణష న

కథ: విజయయతదత పతసరాద

నిరరార్మాతలల: శశోభగ యయారక్లూ గడడ - పతసరాద దదేవిననేని

సససస్క్రీన పపక్లూ - దరర్శకతతత: ఎస.ఎస.రరాజమమౌళ

తతెలలగగ అని కరాదను.. తమిళత అని కరాదను.. హహతదద అని కరాదను.. దదేశతలల

ఏ భబాషకల చతెతదదన పపతక్షకలలలజైనన సరర.. ఇపప్పటటదనకరా మరర ససినిమయాకక

ఎదనురరు చసూడనతతగరా ‘బబాహహుబల: దద కతకక

క్లూ జన’ కకోసత ఎదనురరు
చసూశరారతటట అతిశయోకకక లలేదను. ఆకరాశరాననతటట అతచననలల అననన సరర..

‘బబాహహుబల-2’ విషయతలల తకలషవనే అయపపో తతతదదేమ. అతతగరా

ఉతషతఠ రరపసితదద ససినిమయా. ఎటట్ట కరలకల ఈ ఉతషతఠకల.. నిరగీక్షణకల

తతెరపడడితదద. ‘బబాహహుబల: దద కతకక

క్లూ జన’ పపతక్షకలల మగతదనుకల వచదేచ్చేససితదద.

మరరి ఈసరారరి రరాజమమౌళ బకృతదత ఎలయాతటట మయాయ చదేససితదద ..

‘బబాహహుబల’ని ఎలయా మగగరితచితదద తతెలలసనుకలతదనత పదతడడి.

కథ:

కరాలకరయగలతత యగదద తలల విజయయానతతరత బబాహహుబలని శివగరామి

మహహషర్మాతికక రరాజగరా పతకటటతచనక.. పటబాట్టభిషపకరానికక గడడువవ

సమీపసితచదేలలపవ అమర్మా ఆదదేశత మమేరకల దదేశరాటనకల బయలలేల్దే రతనడడు

బబాహహుబల. మరరోవవజైపవ ససితహాసనత తనకల దకషలలేదనన అకషసనుతత

రగరిలపపో తతనన భలయాక్లూలదదేవవడడు బబాహహుబలని ఎలయా దతెబబ్బ తీయయాలయా అని

ఆలలచిసనుకతటబాడడు. ఇతతలల దదేశరాటనలల భబాగతగరా కలతతల రరాజజమ్యనికక వవళక్లూన

బబాహహుబల.. ఆ దదేశ యగవరరాణణ దదేవసపననను పపతమిసరాకడడు. ఆమమ కకడన

అతణణన పపతమిసనుకతదద. దదనిపసజై మగతదదే సమయాచనరత తతెలలసనుకలనన

భలయాక్లూలదదేవవడడు.. బబాహహుబల-దదేవసపన పపతమలల ఉనననరనన సతగతి

తతెలయని శివగరామి దగగ్గు ర తనకల దదేవసపననను ఇచిచ్చే పసళక్లూ చదేసక రానననే మయాట

తీసనుకలతటబాడడు. శివగరామి భలయాక్లూలకల ఇచిచ్చేన మయాట కరారణతగరా..

బబాహహుబలకక రరాజ కరావడమయా.. లలేక దదేవసపననను చదేపటట్ట డమయా అనన

మీమయాతస ఎదనురవవతతతదద. అపవప్పడతనను ఏత చదేశరాడడు.. అతడడి నిరషయత

తరరాతత ఎలయాతటట పరరిణనమయాలల చరోటటు చదేసనుకలనననయ.. అసలల కటట్ట పప్ప

బబాహహుబలని చతపడత నిజమమేనన.. అతదనుకల దనరరి తీససిన పరరిసతసిస్థి తలలేతటట..

తన ననేపథమ్యత గగరరితచి తతెలలసనుకలనననక శివవడడు ఏత చదేశరాడడు.. భలయాక్లూలనను

బతికలతడగరాననే చితి మీద పడడుకకోబబెటట్ట ట కరాలయాచ్చేలనన తన తలక్లూ కకోరరికనను

అతనను నవరవనేరరాచ్చేడన.. అనన పతశనలకల తతెరమీదదే సమయాధననత

తతెలలసనుకకోవరాల.

కథనత - విశశక్లూషణ:

మనసను వవళక్లూన చరోటకలయాక్లూ మనిషసి వవళక్లూకకడదను అతటబారరు. ఐతదే ససినిమయాకల

సతబతధదతచిన ఊహల విషయతలల మయాతతత రరాజమమౌళ మయాతతత తన

మనసను వవళక్లూన పతతి చరోటటకకీ తననను వవళక్లూపపో వరాలననుకలతటబాడడు. తన ఊహలలక్లూ

రరూపవదదదల్దే నుకలనన అతదమమమైన.. అసరాధనరణమమమైన దకృశరామ్యలకల వవతడడితతెర

రరూపత ఇసరాకడడు. పపతక్షకలడడిని అబగబ్బరపరరుసరాకడడు. విసర్మాయయానికక గగరరి

జ క్లూ బబెటట్ట ట చసూసపలయా చదేసక రాడడు. ‘బబాహహుబల: దద బిగరినితగ’లల ఇలయా

చదేసక రాడడు. ననోరళ

పపతక్షకలడడికక సతభతమయాశచ్చేరరామ్యలకల గగరరి చదేససిన దకృశరామ్యలలననోన. తన ఊహలకల

ఆకరాశరాననేన హదనుల్దేగరా చదేసనుకలని.. వవతడడితతెరపసజై కళళ

క్లూ చతెదదరరిపపో యయ దకృశరామ్యలన

ఆవిషషరరితచి భబారతీయ ససిన పపతక్షకలలన ఉరరూ

గ తలకగరితచనడడు జకషనన.

ఐతదే ‘దద బిగరినితగ’లల కళళ

క్లూ అయతదే చతెదదరరిపపో యయాయ కరాన.. మనసను

మయాతతత నితడలలేదనన భబావన పపతక్షకలలకల కలగరిన మయాట వరాసక వత.

మగఖమ్యతగరా పసదల్దేగరా కథతటట ఏమీ లలేకపపో వడత.. కథ.. పరాతతలల

అసతపపూరష తగరా మగగరిససిపపో వడత.. బలమమమైన ఎమషన లలేకపపో వడత

పపతక్షకలడడిని కకతత నిరరాశకల గగరరి చదేశరాయ. అయనపప్పటటకకీ అదనుద్భుత

దకృశరామ్యల మయాయలల పడడి పపతక్షకలడడు ఈ తపసిప్పదనల మీద మరగీ ఎకలషవ

దకృషసిట్టపసటట్టలలేదను. ఐతదే ‘దద కతకక

క్లూ జన’లలనసూ అలయా పసజైపసజైన కథ

నడడిపసితచదేయడననికక వీలలేక్లూ దని రరాజమమౌళకక తతెలలసను. అతదనుకర ఈసరారరి కథకల

పసదల్దే పసట వనేశరాడడు. పరాతతలన బలతగరా తీరరిచ్చేదదదల్దే నుకలనననడడు. ఎమషనను

క్లూ
బబాగరా పతడదేలయా చసూసనుకలనననడడు. తనదతెజైన శశశైల హహీరరోచిత సనినవనేశరాలకక

ఢద కరా లలేకలతడన చసూసనుకలనననడడు.

కరాన తతొల భబాగరానికక పతధనన ఆకరర్షణగరా నిలచిన విజవల గరాగతడడియర..

వరార ససకజతనక విషయతలల మయాతతత పపతక్షకలలల పసటట్ట టుకలనన ‘భబారగీ’

అతచననలన రరాజమమౌళ అతదనుకకోలలేకపపో యయాడడు. ‘దద కతకక

క్లూ జన’ పతధననతగరా

కథ మీద ససినిమయా నడవడత వలక్లూ ‘దద బిగరినితగ’ తరహాలల శరవనేగతగరా

ససినిమయా సరాగరిపపో యన భబావన కలగదను. ఈసరారరి కథ వలక్లూ .. పరాతతల వలక్లూ

మనసను నితడడినన.. కళళ

క్లూ చతెదదరరిపపో యయ ఫసలతగ అయతదే పపూరరిక సరాస్థియలల

కలగదను. ఐతదే ఈ పతతికకలతల మయాటటెలయా ఉననన.. లలపరాల గగరరితచి ఎతత

చరరిచ్చేతచనుకలననన.. అతతిమతగరా ‘బబాహహుహహుబల: దద కతకక

క్లూ జన’ కకడన

తపప్పక చసూడనలకన చితతమమే. అదద అనివరారమ్యత.

‘బబాహహుబల: దద బిగరినితగ’ ఎకషడ మగగరిససితదద అకషడ మొదలయయమ్య కథ

‘దద కతకక
క్లూ జన’. ఒక రకతగరా చతెపరాప్పలతటట ఒక ససినిమయా ఇతటరజతల ననుతచి

కకనసరాగగతతననటటక్లూ . అలయాతటపవడడు ఇకషడ కకతక గరా ఇతటటత ససనక్లూకల అవకరాశత

ఉతడదననే అననుకలతటబాత. హహీరరోనను కకతక గరా పరరిచయత చదేసపదదేమగతదననే

భబావిసరాకత. కరాన ఇలయాతటట ననేపథమ్యతలలనసూ ఒక కకతక ససినిమయాలల హహీరరోనను

పరరిచయత చదేససినటటు
క్లూ గరా బబాహహుబలని తతెరమీదకల తీసనుకలరరావడత..

రరోమయాలల నికషబబొ డడుచనుకలననే వీరరోచిత విననమ్యసతతత.. పపతక్షకలలలక్లూ ఒక

రకమమమైన భబావవోదదేతగత.. ఉతనకహత కలగరితచదే రగీతిలల తన కథనననయకలడడిని

పరరిచయత చదేయడత రరాజమమౌళకర చతెలక్లూతదద. ఆ సనినవనేశతతతననే ‘సరాహహో రర..’

అనిపసిసక రాడడు. పపతక్షకలల ననడడిని జకషనన ఎతతగరా పటటట్టశరాడద ...

హహీరరోయజజనిన ఎలవనేట చదేసప విదమ్యనను ఎతతగరా ఔపరాసన పటటట్టశరాడద

చతెపప్పడననికక ఇదద ఒక ఉదనహరణ. రరాజమమౌళ బలమతతన ఇకషడదే ఉతదద.

హహీరరోయజజనిన పతనక సరాస్థియకక తీసనుకజళళక్లూ ఇలయాతటట రరోమయాతచిత దకృశరామ్యలల

‘దద కతకక
క్లూ జన’లల లలటటమీ లలేదను. హహీరరో తన వరాసక వ రరూపరానిన

దనచనుకలని.. ఒక సరామయాననుమ్యడడిలయా కనిపసిసక సూ.. అవసరమమమైన సమయతలల

ఒకషసరారరిగరా తన వీరతనతనిన చసూపసిసపక పపతక్షకలడడిలల వచదేచ్చే ఎమషననే వనేరరు.

ఇదద ఎనినసరారరుక్లూ వరాడడినన అరరిగరిపపో ని.. తరరిగరిపపో ని సకజకస ఫవల ఫరారరుర్మాలయా.

ఈ అవకరాశరానిన కకడన జకషనన వదదలపసటట్టలలేదను. కలతతల రరాజమ్యతలలకక

మతదబగదదద కలవరాడడిగరా పతవనేశితచి.. సతదరరాద్భుననుసరారత తన వీరతనతనిన

చసూపసితచదే సనినవనేశతలల హహీరరోయజత వరారజవరా అనిపసిసక నుతదతతదే. ఇక ‘దద

బిగరినితగ’లల విగగహత ససనక్లూ నో ఎలయా అయతదే హహీరరోయజత పతనక సరాస్థియకక

చదేరరుకలని.. రరోమయాలల నికషబబొ డచనుకలననేలయా చదేససితదద .. ఇతదనులలనసూ

విరరామయానికక మగతగరిట భలయాక్లూలదదేవవడడి పటబాట్టభిషపకత జరరిగర సమయతలల

బబాహహుబల ననమసర్మారణతత హహో రజతికపపో యయ సనినవనేశత అతతకలమితచి

ఎమషన తీసనుకకసనుకతదద పపతక్షకలడడిలల. ఇక నితడడు సభలల భలయాక్లూల

నమిర్మానబతటటు శిరచదేచ్ఛేదనననికక సతబతధదతచిన సనినవనేశత కకడన

పపతక్షకలడడిని కలదనురరుగరా కకరరోచ్చేనివతదను. హహీరరోయజజనిన పతడడితచడతలల

రరాజమమౌళ పతతదేమ్యకతనను చనటటచతెపపప్ప ఈ ఘటబాట్టలనన పపతక్షకలలన

గ తలకగరితచదేసక రాయతతదే. వీటటతతననే సగత కడడుపవ నితడడిపపో తతతదద.

ఉరరూ

‘దద కతకక
క్లూ జన’ చసూడకమగతదదే తమ ఊహాశకకకతత బబాహహుబలని కటట్ట పప్ప

ట రారరు చనలయామతదద. ఇక
ఎతదనుకల చతపరాడననే పతశనకల సమయాధననత కనిపసటట్ట శ

‘దద కతకక
క్లూ జన’ కథ మొదలలజైన కరాసపపటటకర దదనిపసజై పపతక్షకలలకక ఒక

అతచనన వచదేచ్చేసనుకతదద. ఇతదనులల బలమమమైన కథ ఉతదద కరాన.. కథలల

తరరాతత ఏత జరగబబో తతతదననదద ఊహహతచడత అతత కషట్ట మమేమీ కరాదను.

అయనపప్పటటకకీ పతతి సనినవనేశరానన రకకకకటటట్టతచడతలల రరాజమమౌళ బకృతదత

విజయవతతమమమైతదద. కథలల.. పరాతతలక్లూ ల ఉనన బలయానికక తతడడు.. పతధనన

పరాతతధనరరులతదరరూ తమ అతతమ్యతక మ పతతిభనను చనటటుకకోవడతతత

ఎమషనల ససనక్లూ ను రకకకకటబాట్టయ. ననేపథమ్య సతగగీతత కకడన ఈ సనినవనేశరాలన

మరరితత ఎలవనేట చదేసక నుతదద. మగఖమ్యతగరా అమరరతదత బబాహహుబల పరాతతనను

అదనుద్భుతతగరా తీరరిచ్చేదదదల్దేడతతత పపతక్షకలలల ఆ పరాతతతత ఎమషనల గరా బబాగరా

కనవకట్టయపపో య.. దనతతత పరాటటు పతయయాణణసక రారరు. తతెరమీద ఆ పరాతత

కనిపసితచినతతసపపపూ పపతక్షకలడడి దకృషసిట్ట పకషకల వవళక్లూదను. ఆ పరాతతనను

మగగరితచిన తీరరు.. అనతతరత వచదేచ్చే ఎమషనల ససనక కదదలసరాకయ.

కటట్ట పప్ప బబాహహుబలని ఎతదనుకల చతపరాడననే పతశనకల... జవరాబగ ఇచదేచ్చే

ఘటబాట్టనిన.. దననికక మగతదను డనతమయానను నడడిపసితచిన తీరరు

ఆకటటుట్టకలతటటుతదద. ఈ విషయతలల పపతక్షకలడడిని బబాగరాననే సమయాధనన

పరరిచనడడు రరాజమమౌళ.

కరాకపపో తదే కటట్ట పప్ప బబాహహుబలని చతపప ససన తనలకకల ఎపసిసపో డ మయాతతత

అతచననలకల తగగ్గు టక్లూ టుగరా లలేదను. అసలకషడ జరరిగరితదదేతటట సరజశైన వివరణ

 క్లూ అనిపసిసక నుతదద.
లలేకలతడన హడనవవడడిగరా ఈ సనినవనేశరానిన లయాగరితచదేససినటటు

బబాహహుబల మరణననతతరత భలయాక్లూలదదేవవడడి కరషశతరరాతనిన చసూపసితచదే ససన

కకడన సరరిగరా పతడలలేదను. ఇక రరాజమతదదరతలల జరరిగర కలటతలల

కలతతతనతలల.. శివగరామిని తపవప్పదద వ పటటట్టతచదే సనినవనేశరాలల బిగగవవతతననే

అనిపసిసక రాయ కరాన.. కకతచతెత ననటకకీయత ఎకలషవవజైన భబావన కలగరిసక నుతదద.

అతత శకకకమతతతరరాలలజైన.. తతెలవవజైన శివగరామి అతత సనులలవవగరా

మసపపో వడత.. ఎకషడన కకడన ఆమమ రజతడద కకోణననిన

ఆలలచితచకపపో వడత.. దదేవసపన వివిధ సతదరరాద్భులలక్లూ కయయామ్యనికక కరాలల

దనువనేతలయా పతవరరికతచదే తీరరు.. ఆమమ పరాతత చితీతకరణ కకతచతెత అసహజతగరా

అనిపసిసక రాయ. ఒక దశలల ‘బబాహహుబల’ పసితయగలల పతధననతగరా ఆశితచదే

విజవల గరాగతడడియర ఏమీ లలేకలతడన పతధననతగరా కథ మీదదే నడవడత వలక్లూ

ససినిమయా నవమర్మాదదగరా.. కకతచతెత సరాగతీతగరా సరాగగతతనన భబావన కకడన

కలలగగతతతదద.

దదననునతచి బయటపడదేయడననికక.. ఫరాక్లూష బబామ్యక మగగరిశరాక హడనవవడడిగరా

రరాజమమౌళ యగదద సనినవనేశతలలకక దదగరిపపో య పపతక్షకలలల కకోరరుకలననే విజవల

గరాగతడడియర అతదదతచదే పనిలల పడతనడడు. కరాన ఏమయాటకరామయాటట

చతెపవప్పకకోవరాల.. యగదద సనినవనేశరాలల ‘దద బిగరినితగ’ సరాస్థియని

అతదనుకకోలలేకపపో యయాయ. అమరరతదత బబాహహుబల మరణతతతననే పపతక్షకలలలక్లూ

ఒకరకమమమైన నవజైరరాశమ్యత అలలమగకకోగరా.. తనకతటట ఏ బలత లలేని శివవడడు

ననేరరుగరా కదన రతగతలలకక దదగరయడత సమతజసతగరా అనిపసితచదను. అతడడి

యగదద వపూమ్యహాలల.. భలయాక్లూలదదేవవడడిపసజై దనడడికక దదగర తీరరు నమర్మాశకమ్యతగరా

అనిపసితచవవ. ‘దద బిగరినితగ’లల పతనకసరాస్థియలల జరరిగర హహో రరాహహో రగీ

సమరరానిన చసూససి కళళ

క్లూ చతెదదరరిపపో య.. మహహతదత బబాహహుబల-భలయాక్లూలదదేవవడడి

మధమ్య యగదద తపసజై ఎననోన అతచననలతత చసూసప పపతక్షకలల కళక్లూ కల తతెరమీద

జరరిగరదద అతతగరా ఆనదను. వనేరర ఏ ససినిమయాతత పపో లచ్చే చసూససినన ఇదద గగొపప్పగరా

అనిపసితచగొచదేచ్చేమ కరాన.. ‘దద బిగరినితగ’ చసూససిన కళక్లూ తత చసూసపక మయాతతత ఇదద

సతతకృపసిక పరచదను. పతనక సనినవనేశతతత పరాటటు.. కలతతల రరాజమ్యతలల వచదేచ్చే

యగదద సనినవనేశతలలనసూ విజవల ఎఫసకట్టక విననమ్యసరాలల అననుకలనన

సరాస్థియలల కలదరలలేదను. వీటటలల సహజతతత లలపసితచితదద. హతసననవ

పరాటలల విజవల గరాగతడడియర కకోసత ఏదద పతయతనత చదేశరారరు కరాన.. ఆ

ఊహ గగొపప్పగరా అనిపసిసక సూననే.. మరగీ అతిశయోకకకలయా అనిపసిసక నుతదద. ‘దద

కతకక
క్లూ జన’లల కకతత కథనను కరామమడడీతత నడడిపసితచి.. పపతక్షకలలన సరజశైరర్ప్రైజ

చదేయయాలని చదేససిన పతయతనత అతతగరా ఫలతచలలేదను. ఐతదే మయామమూలల

ససినిమయాలలక్లూ ఇవనేవీ కకడన చతెపవప్పకకోదగగ్గు లలపరాలలేమీ కరావవ. కరాన

‘బబాహహుబల: దద బిగరినితగ’తత రరాజమమౌళ నవలకకలప్పన పతమయాణనల పతకరారత

చసూసపక వీటట గగరరితచి పతసక రావితచనలకతదదే. కరాన ఈ లలపరాల మయాటటెలయా ఉననన..

పపతక్షకలల కడడుపవ నితపప మరజననోన విశశషరాలల.. అదనుద్భుతనలల కకడన

‘బబాహహుబల: దద కతకక
క్లూ జన’లల ఉనననయ. అతదనులల మరరో మయాట లలేదను.

నటటీనటటులల:

పతభబాస గగరరితచి ఒకష మయాటలల చతెబితదే సరరిపపో దను. అతడడి నటన.. కషట్ట త

గగరరితచి ఎతత చతెపసిప్పనన తకలషవనే. ఒక గగొపప్ప చకగవరరిక అతటట ఇలయా

ఉతటబాడదేమ అనిపసిసక రాడడు పతభబాస. బబాహహుబల గగొపప్పదనత ఏతటట ‘దద

కతకక
క్లూ జన’లల చనలయా బబాగరా చసూపసితచడతతత మరరితతగరా ఈ పరాతతతత పపతమలల

పడడిపపో తనత. తతొల భబాగతతత పపో లసపక పతభబాస మరరితతగరా ఆకటటుట్టకలతటబాడడు.

మగఖమ్యతగరా అమరరతదత బబాహహుబలగరా అతనను ఎమషనల సనినవనేశరాలలక్లూ

నటటతచిన తీరరు ఎకలషవ మమపసిప్పసనుకతదద. యయాకకట్టతగ దగగ్గు రరునతచి బబాడడీ

లయాతగరతజ వరకల అనిన రకరాలలగరా అమరరతదత బబాహహుబల పరాతతలల తన

పతతదేమ్యకతనను చనటటుకలనననడడు పతభబాస. ఐతదే అకషడకషడన కకనిన చరోటక్లూ అతడడి

వరాయస మయాతతత తదేడన కకటటట్టతదద. లలక కకనిన చరోటక్లూ కకతచతెత తదేడనగరా

అనిపసిసక నుతదద.

బబాహహుబల తరరాతత కథలల అతమ్యతత కకీలక పరాతత దదేవసపనదదే. ఈ పరాతతలల

అననుషష మమపసిప్పతచితదద. మధమ్యలల అననుషష శరగీరతలల వచిచ్చేన మయారరుప్పల

కరారణతగరా లలక కకతచతెత అటటు ఇటటుగరా కనిపసితచడత ఇబబ్బతదద పసటట్ట న

ట న..

నటన పరతగరా అననుషషకల అతి పసదల్దే పరగీక్షగరా నిలచిన సనినవనేశరాలలక్లూ

మమపసిప్పతచితదద. శివగరామికక సవరాలల విససిరర సనినవనేశరాలలక్లూ అననుషష నటన

ఆశచ్చేరమ్యపరరుసనుకతదద. భలయాక్లూలదదేవవడడిగరా రరానన కకడన తన పతతదేమ్యకతనను

చనటటుకలనననడడు. పతనక సనినవనేశరాలలక్లూ అతడడి పసరరార్ఫామమనక చనలయా

బబాగగతదద. తలక్లూ దగగ్గు ర మతచి వరాడడిగరా నటటసక సూననే తన కపటతనతనిన

చనటటుకలననే సనినవనేశరాలలక్లూ రరానన నటన ఆటకటటుట్టకలతటటుతదద. ఐతదే

బబాహహుబల చనిపపో యయాక అతడడి శవత మగతదను కకరరుచ్చేని కరషశతనతనిన

పతదరరిర్శససూ
క వీరరావనేశతతత డతెజైలయాగగలల చతెపపప్ప ససనక్లూ నో మయాతతత రరానన నిరరాశ
పరరిచనడడు. అతనను ఆ డతెజైలయాగగలల చతెపసిప్పన తీరరు ఇబబ్బతదదకరతగరా

అనిపసిసక నుతదద.

కటట్ట పప్పగరా సతమ్యరరాజ మరరోసరారరి మమపసిప్పతచనడడు. తతొల భబాగతలల లయాగర అతడడి

పరాతత పపతక్షకలల మదదపసజై బలమమమైన మగదత వనేసక నుతదద. ఇతదనులల కటట్ట పప్ప

పరాతతతత విననోదత కకడన పతడడితచడననికక చదేససిన పతయతనత పసదల్దేగరా సకజకస

కరాలలేదను. ననజర యయాజ యమూజవల గరా అదరగగొటట్ట శ

ట రాడడు. సతమ్యరరాజ..

ననజర ఇదల్దే రరిన చసూసనుకననపవడడు వరాళళ

క్లూ నటటసక నునననరరు అనన అనన

సతగతదే మరరిచిపపో తనత అసలల. అతతగరా ఇదల్దే రరూ ఆ పరాతతలక్లూ ల

ఒదదగరిపపో యయారరు. కలమయార వరర్మాగరా సనుబబ్బరరాజకల మతచి గగరరికతపవనన పరాతదేత

దకకషతదద. అతనను ఆకటటుట్టకలనననడడు. తమనననకల ‘దద కతకక

క్లూ జన’లల

అసలలేమయాతతత పరాతత లలేదను. ఒకటటెతత డడు షరాటక్లూ లల ననమమయాతతతగరా

కనిపసిసక నుతదతతదే. మిగతన వరాళక్లూ తతన మయామమూలలే.

సరాతకరతికవరగ్గు త:

కకీరవరాణణ మరరోసరారరి తన ననేపథమ్య సతగగీతతతత ‘బబాహహుబల’కక పసదల్దే బలతగరా

నిలచనడడు. ఓవవజైపవ ఎమషనల ససనక.. మరరో వవజైపవ యగదద సనినవనేశరాలల..

మరరోవవజైపవ హహీరరోయజత ఎలవనేట అయయమ్య ససనక.. అనినతటటక్లూనసూ కకీరవరాణణ

ననేపథమ్య సతగగీతత పతనక సరాస్థియలల సరాగగతతతదద. బబాహహుబలని చతపక

తపప్పదని శివగరామి నిరషయయానికక వచదేచ్చే సనినవనేశతలల వచదేచ్చే ననేపథమ్య

సతగగీతత వినననక కకీరవరాణణకక హామ్యటబాకఫ అనకలతడన ఉతడలలేత. ఐతదే పరాటల

పరతగరా కకీరవరాణణ ననుతచి మరరితత ఎకలషవగరా ఆశిసరాకత. సరాహహో రర

బబాహహుబల.. దతడనలయయామ్య మినహా పరాటలల మయామమూలలగరా అనిపసిసక రాయ.

పరాటలల మరరితత బబాగరా ఉతడనలకతదనన భబావన కలలగగతతతదద. ససతథదల

కలమయార కజమమరరా పనితనననికక వతకలల పసటట్టలలేత. ససినిమయాలల విజవల

ఎఫసకట్టక.. గరాగఫసికక తత మగడడిపడడ సనినవనేశరాలలక్లూ ససతథదల పరాతత ఏతటననదద

సప్పషట్ట తగరా చతెపప్పలలేత కరాన.. వరాటటతత సతబతధత లలేని సనినవనేశరాలలక్లూ ససతథదల

తన పతతదేమ్యకతనను చనటటుకలనననడడు. పతపతచ సరాస్థియకక ఏమయాతతత తగగ్గు ని ఔట

పవట ఇచనచ్చేడడు ససతథదల. సరాబగ ససిరరిల పప త డక్షన డడిజజజైన కకడన ససినిమయా

సరాస్థియకక తగగ్గు టక్లూ టుగరా సరాగరితదద. రరాజ దరరాబ్బర తత పరాటటు అననేక ససటట్ట తట గక

కటటట్టపడదేసక రాయ.
విజవల ఎఫసకట్టక విషయతలల మయాతతత పపతక్షకలలల పసటట్ట టుకలనన అతచననలన

‘బబాహహుబల: దద కతకక
క్లూ జన’ అతదనుకకోలలేదననే చతెపరాప్పల. బబాగరా లలేవవ అని

చతెపప్పలలేత కరాన.. ‘బబాహహుబల: దద బిగరినితగ’ తరరాతత పసటట్ట టుకలనన

అతచననలన మయాతతత వీఎఫసకక టటీత అతదనుకకోలలేకపపో యతదద. కకతచతెత

హడనవవడడిగరా పని మగగరితచదేశరారరమ అనన భబావన కలలగగతతతదద. నిరరార్మాణ

విలలవల గగరరితచి.. నిరరార్మాతల సరాహసత గగరరితచి చతెపపప్పదదేమగతదద? వరాళక్లూ కల

హామ్యటబాకఫ చతెపరాప్పలకతదదే. కథకలడడు విజయయతదత పతసరాద తతొల భబాగతలల కతటట

ఇతదనులల తన పతతదేమ్యకతనను చనటటుకలనననడడు. కథ పపతక్షకలల అతచననలకల

తగగ్గు టటక్లూ సరాగరినపప్పటటకకీ.. పతధనన పరాతతలల.. వరాటట మధమ్య సతఘరర్షణనను

విజయయతదత డడీల చదేససిన తీరరు ఆకటటుట్టకలతటటుతదద. అజయ కలమయార..

విజయ కలమయార కలససి రరాససిన డతెజైలయాగగలలక్లూ నిలకడ లలేకపపో యతదద. కకనిన

చరోటక్లూ మయాటలల వరారజవరా అనిపసిసక రాయ. కకనిన చరోటక్లూ సరాదనససదనగరా

అనిపసిసక రాయ. భబాష.. యయాస విషయతలల కనికససట్టనక లలేకపపో వడత

ఇబబ్బతదదగరా అనిపసిసక నుతదద. కకనినచరోటక్లూ ఇపప్పటట ససినిమయాల తరహాలల

అనిపసిసక రాయ డతెజైలయాగగలల.

ఇక తతొల భబాగతలల కరవలత విజవల గరాగతడడియర తత మయాయ చదేసపశరాడడు..

కథనను సరరిగరా చతెపప్పలలేకపపో యయాడని కకతత మమేర విమరర్శలలదనురగొషనన

రరాజమమౌళ.. ఈసరారరి ఆ విషయత మీదదే ఎకలషవ దకృషసిట్టపసటట్ట బాడడు. అసలల

కథనను ఆసకకకకరతగరా.. బిగగవవతత చతెపప్పడతలల రరాజమమౌళ విజయవతతత

అయయామ్యడడు. ఎమషనల డనతమయానను నడడిపసితచిన తీరరు ఆకటటుట్టకలతటటుతదద.

ఎపప్పటబాక్లూగర హహీరరో ఎలవనేషన ససనక లల రరాజమమౌళ తనకల తనననే సరాటట

అనిపసితచనడడు. విజవలలజైజరషన.. ఎగరిగ్జికకమ్యషన విషయతలల మరరోసరారరి

రరాజమమౌళ తన పతతదేమ్యకతనను చనటటుకలనననడడు. కరాకపపో తదే విజవల

గరాగతడడియర విషయతలల ఈసరారరి రరాజమమౌళపసజై పపతక్షకలలల పసటట్ట టుకలనన భబారగీ

అతచననలన అతనను అతదనుకకోలలేకపపో యయాడడు. పతనక సనినవనేశతలల యగదద త

రరాజమమౌళ సరాస్థియకక తగగ్గు టక్లూ టు లలేదననే చతెపరాప్పల. కరామమడడీ తన కప ఆఫ టటీ

కరాకపపో యనన.. దనని మీద అనవసరతగరా దకృషసిట్టపసటట్ట బాడదేమ అనిపసిసక నుతదద.

తతొల భబాగతతత పపో లసపక కచిచ్చేతతగరా ‘బబాహహుబల-2’ కకతత లయాగరితగ గరా

అనిపసిసక నుతదద. ఈ విషయతలల రరాజమమౌళ కకతచతెత జజగగతక పడనలకతదద.

చివరగరా: సరాహహో రర.. బబాహహుబల

రరటటతగ: 3.25/5

The epic conclusion of the most awaited Baahubali is here. SS

Rajamouli who has set the benchmark pretty high with his vision
and grandeur in the beginning of Baahubali has exceeded
expectations yet again with the conclusion. This is easily the most
hyped movie ever in Indian cinema history. Rajamouli like always
has managed to meet the sky high expectations with his
immaculate imagination and great vision.

What is it about?

Amarendra Baahubali (Prabhas) goes on a pilgrimage to know the

problems of his people. He comes across the princess of Kuntala,
Devasena (Anushka) and falls in love. He doesn't disclose his
details and goes along with her. Devasena also falls for him. Later
she comes to know that he is Baahubali, the King of Mahishmathi.
However, Devasena gets into the bad books of Sivagami (Ramya
Krishna) due to Ballaladeva (Rana). Baahubali is forced to choose
either the throne or Devasena. He chooses the latter and
Ballaladev is crowned as the King. But he is not happy with it as
he couldn't win people's love and respect like Baahubali. So a
conspiracy is cooked up by Ballala and his evil father Bijjala Deva
(Nasser). Baahubali gets killed by Kattappa (Satya Raj) and
Mahendra Baahubali wages war against Ballala to avenge his
father's death.

Performances:

Prabhas who looked jaded and subdued in the first part is in his
elements in this one. His voice and demeanor suited the role of a
king. While he is extremely good as Amarendra Baahubali, he did
an okay job as Mahendra Baahubali. Rana is pretty impressive as
Ballala Deva who is jealous of Baahubali's charm and popularity.
He is like a raging bull in the climax fight. Anushka takes the cake
with a wonderful performance. It is easily the best performance in
her career so far. Ramya Krishna is superb as the mother caught
between two brothers. Satya Raj enlivened his character and
Nasser is excellent as Bijjala Deva.

Technicalities:

Rajamouli focused totally on emotions and the drama. It is his

forte and the master filmmaker excels in bringing out the best
from his actors. There is his stamp all over the film that
sometimes his vision overshadows the actors. It is a dream like
movie for any filmmaker and Rajamouli brought it to life. His
vision and imagination is unbelievably astonishing. His deft
handling of Kattappa killing Baahubali episode shows how good a
filmmaker he is. Rajamouli is arguably the best director in Indian
cinema industry at the moment. While there are directors who
attempt such movies, no one can even come close to him in
terms of vision and execution.

Keeravani's music is excellent. It is one of the finest works of the

legendary music composer. Although Keeravani excelled with BGM
he couldn't come up with catchy tunes. The cinematography of KK
Senthil Kumar, without which, Baahubali would not be such a
visually rich experience. Art department's work is praiseworthy.
Visual effects are stunning all through barring a few glitches here
and there. Editing is alright. They could have done with the
lengthy romantic episode of Baahubali and Devasena. Producers
should be lauded for making a film of this scale without any
compromise. Without them Baahubali wouldn't have been
possible.

Thumbs Up:
Rajamouli's vision

Emotional quotient

Pre interval episode

Cinematography

Thumbs Down:

Unnecessary comedy in first half

Weak climax

Analysis:

If Baahubali: The Beginning is all about visual grandeur and

graphics, The Conclusion focuses on the emotional conflict of the
principal characters. Movie starts off with a stunning scene where
Bijjala asks Ballala to kill his mother to which Kattappa comes up
with a deadly retort. Baahubali's grand entry with the elephant
scene is breathtakingly beautiful followed by a well
choreographed Bhali Bhali song.

Tempo slips a bit after that as Baahubali gets into romance zone.
Devasena's introduction scene is yet another fantastic moment in
the first half. Romance episode of Baahubali slows down the pace
but the story gains momentum as Ballala gets into his evil act.
Baahubali taking on the attackers of Kuntala is one of the best
scenes which demands repeated viewings. Rajamouli like always
stores his best scene for the interval episode which will give
goose bumps. People shouting Baahubali's name while he is
taking oath as the commander in chief and Keeravani's
spectacular background score makes it one of the best ever
scenes in Rajamouli's films.

While first half is all about Baahubali's heroics, second half

focuses on his righteous nature and his life as a commoner.
Screenplay loses momentum as the plot thickens. Special efforts
have been put to make the 'Why did Kattappa Killed Baahubali'
episode to live up to the expectations. One would expect the
confrontation of Mahendra Baahubali and Ballaladev to be an
epic, but it is very underwhelming. Even the climax war scene is a
bit over the top and unconvincing. This may disappoint fans that
are expecting another Kalakeya kind of war experience.

People that have complained about lack of emotional depth in the

first part will surely be thrilled with this one as it is an emotional
roller coaster all the way. But people that are expecting another
spectacle like the first part will be left disappointed as Rajamouli
bravely sticks to the story rather than the visual grandeur. As a
film, Baahubali 2 is definitely better than its predecessor and is
also one of the best works of Rajamouli. It is surely worth the
hype and all the existing box office records will eventually bow
down to its might. Go watch it in theaters.

Verdict: Saahore Rajamouli and Co.

-
The Baahubali films highlight that even violence can be
lyrical, that inventive imagination can bend and break
barriers.

A still from Baahubali: The Conclusion.

Baahubali: The Beginning, the first film of the Baahubali series, hit us like a jolt.
And it did so because Indian cinema hadn’t seen a film mounted on such a big scale,
promising such a spectacle. Nearly nothing about it was commonplace, and almost
everything remarkable. Whether it was Shiva (Prabhas) trying to climb a ginormous
waterfall, the architectural splendour of the Mahishmati kingdom or the frenetic and
kinetic, often jaw-dropping, battleground sequences. As if S. S.
Rajamouli, Baahubali: The Beginning’s director, was challenging the very meaning
of opulent and grand, heightening the melodrama so much and so often that it
looked believable. And to top it all, the film ended on a terrific cliffhanger, a question
that managed to sustain its potency for nearly two years: Why did Kattappa
(Sathyaraj) kill Baahubali?

So Baahubali: The Conclusion (a sequel to Baahubali: The Beginning) – which aims

to tie the loose ends of the first part, while telling its own story – isn’t a standalone
film. And that is both its boon and bane. Boon because, unlike the first film, it
doesn’t have to set up a world or introduce its characters; it can dive straight into the
story, keeping the audiences hooked through a compelling narrative and majestic
visuals. And bane because, unlike the first film, the sequel is, more or less, set in the
same world; we’re familiar with its settings – and almost nothing about them catches
us off-guard, astounding us into submission. (Every part in Baahubali: The
Beginning, in contrast, leapt at us, speaking a language of its own: whether it was
the 3,000-feet waterfall, the snow-laden forest or the imposing palaces.)
Besides, Baahubali: The Conclusion, even though more plot-heavy than its prequel,
is still a fairly predictable fare. Sure, we await the answer to the Kattappa-Baahubali
question, but beyond that, we know how the film will end – which is understandable,
epics aren’t known for surprise endings. Baahubali: The Conclusion, however, is
battling some complications of its own making.

Having said that, the sequel, just like the prequel, starts on a strong note. Rajamouli
begins Baahubali: The Conclusion in flashback, showing Amarendra Baahubali’s
initial days as Mahishmathi’s king and how he fell in love with Devasena (Anushka
Shetty). And it is heartening to see that the film’s female lead, Devasena, has much
more power and agency than Baahubali: The Beginning’s heroine, Avanthika
(Tamannaah). Because even though Baahubali: The Beginning was a heart-
thumping heady ride, it had its disquieting moments: Tamannaah’s Avanthika was
almost used as a prop, her mission hijacked by Shiva; a romantic song, picturised on
the two, was problematic, for her consent wasn’t clear; the soldiers of the warring
kingdom, Kalakeyas, were black brute savages, reinforcing a colonial stereotype.
But Baahubali: The Conclusion sets those flaws right by making Devasena her own
woman. The daughter of Kuntal Desh’s king, Devasena is a fierce warrior, slaying her
opponents with ease, while maintaining her calm and composure, much like the
franchise’s heroes. She’s strong-willed, too, holding her own against Sivagami
(Ramya Krishnan), the matriarch and the queen mother, rejecting some
questionable practices of the Mahishmati kingdom.

There’s enough plot-wise in Baahubali: The Conclusion’s initial segment to keep you
interested. Rajamouli revels in Baahubali’s superpower: his hero crumbles giant
doors, pulls a huge chariot, tames elephants. The romantic subplot, too, is enjoyable
(and although its comedic track is a bit on the nose, there’s nothing here that’s
particularly jarring). Rajamouli, just like in Baahubali: The Beginning, keeps finding
ways to treat us visually, unleashing his untrammelled imagination on us with full
force. So a battleground scene has numerous bulls charging towards the Kuntal Desh
with flaring horns. Baahubali rescues Kuntal Desh’s subjects by opening a dam that
drowns the warring army’s soldiers. A few scenes later, a boat becomes airborne,
tearing through clouds, surrounded by cloud-shaped horses.

Rajamouli nails the macro – the battle sequences, the big fight, the hero landing the
blows, the villains flying in air, anything epic is underlined with a capital-E – but
seems indifferent to the micro: the small scenes that allow us to know the characters
better, the intimate moments between them. The latter is conspicuous by absence. In
fact, only one scene in the film – between Kattappa and Baahubali, moments before
the latter’s murder – carries true emotional heft. Otherwise, Baahubali: The
Conclusion is a litany of adrenaline rush, which is fine and enjoyable on its own
terms, but this would have been a better film had Rajamouli thrown some heart in
the mix, too.

But it’s notable and impressive that Baahubali: The Conclusion is tonally consistent
– not just with this film but also with its prequel. K.V. Vijayendra Prasad (who’s
written the story) and Rajamouli (credited with the screenplay) smoothly make the
film transition from one part to next, giving every subplot its due, every character
motivation its adequate reasons. No part of the plot is played for shocks or results
from lazy writing. Even the most important and dramatic revelation, the first film’s
cliffhanger, is believable. And with the exception of one bit that feels contrived,
Sivagamini realising her mistake, the rest of the film is marked by sure-footed
plotting.

The fact that both Baahubali films are riveting and enjoyable should act as a wake-
up call for some Indian filmmakers, especially those known for making tedious
actioners. Because, unlike their films (centred on cops, gangsters,
hitmen), Baahubali is set in a make-believe world, employing the same
melodramatic tropes, especially in action sequences (a hero vanquishing scores of
opponents, all by himself), and yet Rajamouli’s is a more believable, more enjoyable,
fare.

And it’s so because Rajamouli assiduously sweats the small stuff. In the world
of Baahubali, even the action sequences are laced with reasons. The characters’
modes of attack – such as an ingenious sequence in the film, where Shiva’s soldiers
are launched into the Mahishmati kingdom on the back of palm trees – are inventive
and original, sucking us deep into this world, keeping us hooked, making us care. It
also helps that Rajamouli unabashedly adores his heroes, presenting them as beings
capable of anything. They uproot trees, tame elephants, crack bricks, rain arrows. He
shoots his action sequences (K. K. Senthil Kumar’s cinematography is brilliant) like
someone would choreograph songs. Nothing is ordinary; everything is elegance
personified. Shiva and Baahubali gracefully slide onto the ground after a huge jump.
They wield their quivers and swords like a musician holding a violin. Blood almost
always drips slowly; sometimes it runs in rivulets. Baahubali is, of course, an epic, so
not every film can follow its model, but Rajamouli has at least paved the way,
showing how even violence can be lyrical, that inventive imagination can bend and
break barriers.
Both Baahubali films, though, make for strange bedmates. Baahubali: The
Conclusion is superior to Baahubali: The Beginning – in terms of plot,
characterisation, VFX, even dubbing (the prequel suffered from some awkward
translation) – and yet, the first, deliriously original and new, was more enjoyable,
hitting us like a sack of bricks. Baahubali: The Conclusion hits us too, but some of
the impact is diluted by familiarity. It isn’t Rajamouli’s fault though; he, and his
team, should go home proud. The kingdom’s been conquered.
Saibal Chatterjee
Baahubali: The Beginning, with its intriguing open-ended climax, had wound up with a
teasing, million-dollar question: why did Katappa kill Amarendra Baahubali? Why indeed
would a loyal soldier have betrayed his beloved master, we were left wondering. The
Katappa conundrum whetted the curiosity of Baahubali fans and fanned a rare degree
of craze, turning the follow-up into one of the most anticipated films in the history of
Indian cinema. So here finally is the film that contains the much-awaited answer. The
bigger question on our minds as Baahubali: The Conclusion unfolds is: is the sequel
worth all the brouhaha? The scale and sweep of the no-holds-barred fantasy epic set in
a spectacularly garish fictional kingdom are expectedly phenomenal. It is the riot of
colours, the robotic action, and the resultant kinetic heat that are a strain on the senses.
They suck the air out of the nearly three-hour-long film and turn it into a limply
mechanical show of superficial wizardry.

Baahubali: The Conclusion is a film that is so in awe of its own grandiose canvas that it
tends to lose sight at times of the need for tighter editing and more believable
characterization. Just about everything in the film falls prey to the lure of excess. It has
several flamboyantly mounted passages that drift in the hope that the 'magic' of the
visuals would be enough to keep the audience from noticing the film's over-indulgent
strain.
 Baahubali 2 Movie Review: Prabhas in a film still

Baahubali 2 is blindingly flashy, overly dramatic and mightily entertaining (if you dig
flying arrows, flashing swords and rogue bull-taming warriors). The members of the cast
go along with the frenzied flow of the story. Prabhas and Rana Daggubati, all brawn and
bravado, are suitably muscular, Anushka Shetty goes convincingly from being pretty and
peppy to being traumatized and worn-out, and Ramya Krishnan, Sathyaraj and Nasser
are easily excitable and prone to bouts of loud theatrics. It's a world where everything is
doled out in smothering bushels. Be very, very impressed!

But are we? For all the stunning imagery that writer-director S S Rajamouli and his army
of VFX artists have put on the screen, Baahubali: The Conclusion is ultimately only a
lightweight yarn buttressed by flashy technical inputs designed to dazzle and disarm the
audience.

Baahubali 2 Movie Review: Prabhas in a film still

Parts of Baahubali do just that, but as was the case in the first installment, the battle
sequences are interminable and fatiguing. The film as a whole, and not just the all-out
climactic war that breaks out between a good army and an evil one, demands an awful
amount of suspension of disbelief. Especially superfluous are some portions of the love
story involving Amarendra Baahubali (Prabhas) and a beautiful princess Devasena
(Anushka Shetty). They render the first half exasperatingly sluggish. In the second half
the film gathers some momentum but never manages to free itself from the spirit of
randomness that informs its core.

If one were to take a more critical view of the film, Baahubali, both The
Beginning and The Conclusion, represent status quo cinema at its most brazen. It
propagates archaic notions of the divine right of the ruler and the inescapable fate of the
ruled - "mera vachan hi mera shaashan hain (my vow is my royal diktat)", both Rajmata
Sivagami (Ramya Krishnan) and Mahendra Baahubali (Prabhas) declare at different
points in the film.

Baahubali 2 Movie Review: Ramya Krishnan in a film still

In Rajamouli's universe, the royal brood occupies a higher moral plane than the people
that they govern and it, as a matter of right, thrusts its religious rituals - one of which
requires the queen to walk all the way to a temple many furlongs away with fire on her
head to ensure the kingdom's invincibility. Through the film, there is talk of agni
prasthan, Vijayadashami, Krishna puja and Vaastu dosham, among other loftily pure
notions and it travels from the top down. The people of Mahishmathi, including the
brave and invincible Katappa, are a subjugated lot - they swear unquestioning and
unswerving allegiance to the king. The only distinction that they make is between good
and evil. Baahubali is good, Bhallala Deva (Rana Daggubati) isn't. No other nuances
are allowed in this cut-and-dried landscape.
 Baahubali 2 Movie Review: Rana Daggubati in a film still

It is disconcerting when segments of the audience whistle, cheer and clap when blood is
drawn, a severed head is displayed, bodies are impaled on the battlefield or a man has
his throat slashed with a scimitar in broad daylight. Nor is that all. Baahubali 2 also
troubling ideas of masculinity, motherhood, fealty of subordinates, codes of honour and
the valour of warriors, all the while upholding the appeal of the cult of violence and
blood feuds.

While Avantika (Tamannaah Bhatia) is reduced to an extra, Devasena, the Kshatriya

princess of a small kingdom has a big part to play in Baahubali 2. The girl is proud of
her lineage. She is as proficient with a bow and arrow as she is with a sword. But she
isn't above social expectations that are reserved for women in this film's culture of
conservatism. Somebody suggests that her family should much rather be focusing on
finding her a bridegroom than letting her hone her battle skills "like the men".
 Baahubali 2 Movie Review: Anushka Shetty in Baahubali: The Conclusion

And when the stage is set for Devasena to accompany the besotted hero to
Mahishmathi as his bride, the latter assures her sister-in-law: "Nischint rahiye ab yeh
meri zimmedari hai (Rest assured, she is my responsibility from now on).
Really? Devasena is as good a thrust-and-parry artist as any, goddammit!

Even in strictly technical terms, Baahubali: The Conclusion is glaringly uneven. Some of
the CGI is breathtakingly fabulous, and some rather ordinary, if not outright tacky. The
animals, particularly the bulls and the elephants, look like stuffed toys. Many of the
backdrops conjured up for the action have a papier mache or cardboard feel.

When the key revelation about Katappa's 'treachery' is sprung upon us, it does not quite
catch us by surprise. Presented as a fait accompli, it is terribly underwhelming. It turns
out that the hook that held us in thrall all these months is after all no big deal.

But, all said and done, Rajamouli is an exceptional storyteller and craftsman. He packs
just enough into this magnum opus for his fan base for the film not be dismissed merely
as a hollow extravaganza. It is in excess that the strength of Baahubali 2 lies and it
makes no bones about it, take it or lump it.

Verdict: Baahubali 2 is more of the same - actually, a great deal more of the same -
minus the soul of the original. But the packed houses are bound to tell another story.
Katappa has done his bit.

Raja Sen

Amarendra Baahubali doesn't have the best moustache. The right end is curled up while
the left is lost in stubble, and it could use some proper twirling. Under these casually
unkempt whiskers we see a substantially low-slung cummerbund, tied - loosely - around
a man with a mostly unhurried gait. This is a ruler born into dominance, one who wears
power lightly and effortlessly, and doesn't have anything to prove.

This could be said of the director S S Rajamouli as well, who created cinematic
history with the first Baahubali a couple of years ago. Titled The Beginning, it was a
sword-and-sandals epic mounted on a scale Indian cinema had never seen. It gave us
not mere heroes and villains but its own mythology, telling us the story of a lost
princeling returning to claim his rightful throne. This film - The Conclusion - tells us why
he was lost in the first place, while elaborating on a dramatic revelation the first film
ended with.

Baahubali 2 Movie Review: Prabhas in Baahubali: The Conclusion

This is the rare sequel that is better than the first. Rajamouli's original Baahubali was
engaging and effective but significantly overstuffed, with waterfalls and a weird romantic
track and far too many songs for the genre, while this film is a lot more assured about
both narrative and tone. The story proceeds briskly and intriguingly, and Rajamouli has
a gift for swerving away from what appears obvious.

As does his leading man, Prabhas. This is a giant film, an unsubtle blockbuster with
a Haatim Tai aesthetic and the soul of a shrieky libretto, but Prabhas plays Baahubali
Senior with a gentle ease. This leading man doesn't make faces or allow his nostrils to
flaunt his anger, and his dry intensity serves the film superbly. He is a hero to celebrate,
and while his moustache might droop - for he is too cool to be vain - his shoulders never
do. In this tale of kartavya and parkourtavya, he finds little flourishes, like the way he
watches blind justice being carried out while he looks mildly judgmental about the whole
thing, or the way he perches atop a throne in the opening scenes, dancing onto it and
stretching as he lands, as if posing for a calendar. What a graceful man.

GIF courtesy: Dharma Productions

He doesn't get much time for throne-posing, however. Conspiracies are afoot, and - like
at a ceremony preceded by Warren Beatty and Faye Dunaway - Baahubali finds the
announcement for his coronation altered, with crowds dumbstruck as the throne goes to
his stepbrother Bhallala Deva, played by the majestic (and jacked) Rana Daggubati.
Baahubali and Bhallala might be rivals for the kingdom, but the film's decision making
lies with the two dominant women in Baahubali's world, the queen mother Sivagami
(Ramya Krishnan) and his princess bride, Devasena (Anushka Shetty).

The film starts off lightly, with Baahubali and his man-at-arms Katappa - played by
Sathyaraj, who bestows the likeable character with overwhelming warmth - in comic
mode as they approach the warrior princess Devasena pretending to be simpletons.
Things stay calm till there is an attack, and - in my favourite action moment - the cool
and collected hero leaps into the air and shoots off three arrows in one go, a money-
shot if ever there was one.
Things get louder as they go on - with an army of flaming cows, believe you me - but
Rajamouli never loosens his grip on the narrative. This film stays tight despite a 171
minute running time, with well-written characters and motivations. The problem,
however, is that with nearly four-fifths of the new film playing out as a flashback, it
leaves very little time to satisfactorily tie things up once we return to the present. The
climax is appropriately massive and barrels ahead ballistically, set around a giant statue
Mayawati would endorse, but it needed elbow room. The people's revolution is reduced
to a few yells; Avanthika, the warrior princess of the first film, is left entirely without lines
this time around. Bhallal Deva simply doesn't have enough time to appear truly
threatening, despite his vicious performance and sabre-toothed breastplate.

Part of this complaint may, perhaps, be merely me clamouring for more of Rajamouli's
storytelling, and not wanting the saga to end just yet. He is an accomplished filmmaker
with a strong understanding of epic grammar, and - for all his overt iconography and big
setpieces - his smaller touches are what stay with me. There is much to appreciate in
the intricacy of the insignia painted on the characters' foreheads, the detailed scale
models Baahubali makes of his projects before constructing them, and lines like one
about bestowing a bride with so many jewels that she'd need a year before she could
repeat them.

Even the mythical land of Mahishmati is shown, in all its infallibility, as rigid. Rigid
enough to break the masts of its own ships as they enter. Good thing their champion is
secure enough to bow when he must.

Rediff.com » Movies » Baahubali 2 Review: Rajamouli keeps winking, and we keep falling for it
 Baahubali 2 Hindi
movie review:
Cocktail of grand
stunts, visuals,
terrible acting,
closeted conservatism
Entertainment Anna MM VetticadApr, 28 2017 17:02:49 IST

#Baahubali 2#Baahubali 2 movie review#Bahubali-2#Hindi movie review#Movie rating#Movie

review#Why katappa killed baahubali#Wkkb

2.25/5
Cast : Prabhas, Rana Daggubati, Anushka Shetty, Ramya Krishna, Sathyaraj, Nassar, a few seconds
of Tamannaah Bhatia
Director
S.S. Rajamouli
(Note: This is a review of the Hindi dubbed version of the Telugu
film Baahubali: The Conclusion.)
Fans of the Baahubali franchise have been discussing the hashtag
#WKKB on the social media for a while now.
If you have not guessed yet, that stands for “Why Kattappa Killed
Baahubali”, a reference to the teaser in the closing scene
of Baahubali: The Beginning in 2015. You will not find spoilers
on the #WKKB front in this review. Hold on to your seats though
for the answer to a far more pressing question: #DRTOHS.

The main characters in Baahubali 2 : The Conclusion.

In the first film, the tribal boy Shivudu (Prabhas) discovered that
he is, in fact, Mahendra Baahubali, son of the late great
Amarendra Baahubali (also Prabhas) who was robbed of the
throne of Mahishmati kingdom by the machinations of his cruel
cousin Bhallaladeva (Rana Daggubati) and uncle Bijjaladeva
(Nassar). In Baahubali: The Conclusion, Mahendra hears the
story of why and how that happened before setting off to avenge
the deaths of his father and foster grandmother Sivagami (Ramya
Krishna) and to free his mother Devasena (Anushka Shetty) from
imprisonment in Mahishmati.
As with the opening film, this one too is an Amar
Chitra Katha-style blend of mythological references
and palace intrigue laid out on a vast canvas of visual
grandeur.
The proportion of the ingredients has been changed though, with
myth and socially regressive themes being scaled down, family
politics being scaled up, and the decibel levels being raised by
several notches.

The novelty of seeing an Indian film so laden with heavy special

effects at such a scale from start to finish has worn off in the two
years since Baahubali 1 was released, and it is hard now to forgive
this one for Mahishmati’s plastic façade and those painfully
obvious CGI beasts.
Somehow, nothing here seems to match up to that waterfall in
Part 1. Still, when the going is good, director S.S.
Rajamouli’s Baahubali: The Conclusion is pleasing to the eye, in
particular with its costumes, lavish interiors and innovative
stunts.
A film of this nature obviously requires a suspension of disbelief
in that last department. And frankly, if we are willing to swallow
the invincibility of the likes of Tom Cruise, Bruce Willis and the
various Bonds down the decades, then there is no reason why we
should not buy that scene in which Amarendra mounts an
elephant by walking up its trunk with the animal’s assistance and
– my favourite of the lot – that war-time gimmick involving palm
trees, shields and Newtonian physics towards the end.
Prabhas in a poster for Baahubali 2: The Conclusion
Those stunts, M.M. Kreem’s background score and the use of his
songs to up the tempo of the narrative are what keep Baahubali:
The Conclusion watchable even when the ridiculous over-acting
becomes hard to take and the lack of freshness in the storyline
sinks in. Daggubati and Shetty – both gorgeous, both equally
charismatic – keep themselves relatively in check, which is
admirable considering that over-statement seems to be the
demand of Rajamouli’s storytelling in this cinematic diptych
(“relatively” being a key word here). Prabhas’ pretty face
somewhat compensates for all that self-indulgent posing about he
does, most notably while Devasena sings a song about Lord
Krishna in a scene that unwittingly betrays her man’s Oedipus
complex.
The rest of the cast is laughable, with each rivalling the other for
the year’s Worst Acting Awards. There is the usually wonderful
Nassar who hams here to such an extent that he makes Sohrab
Modi seem under-stated in comparison. The extras in every single
scene – soldiers, courtiers and subjects – seem to be competing
with the memorably howlarious bit-part players of the black-and-
white era. And Subba Raju playing Devasena’s beau Kumara
Varma is so bad, he should be declared a threat to society.

The queen of the film’s hamsters though (if such a word does not
exist in the acting lexicon, then it should) is Krishna whose eyes
remain fixed in a bulbous stare through the nearly three hours of
this film’s running time.

For all its seeming innocuousness, Baahubali: The

Beginning was a horribly narrow-minded film that
rolled out a range of stereotypes couched in its good-
looking frames.
The black-denotes-evil cliché was exacerbated by its white-is-
glamorous conviction. Disability coincidentally found its way only
on to evil people. And Sivagami’s power paled into insignificance
in the face of Shivudu’s sexual violation and ultimate subjugation
of the warrior Avanthika played by Tamannaah Bhatia.
In that respect, Baahubali: The Conclusion is a step up. Devasena
remains strong and active from start to finish, and is at no point
reduced to being Shivudu or Amarendra’s sidekick. She is a
partner, not a prop. Still, the marginalisation of Avanthika in this
film is almost tragic. In Part 1 she was a feisty woman whose
mission was taken over by Shivudu once he ‘makes’ her fall in love
with him and discover her inner femininity.
In Part 2, she is an absolute nobody with nothing to say and just a
few seconds of screen time in mass scenes. In that context, giving
Bhatia fourth billing in the closing credits (after the two leading
men and Shetty, but before Krishna) comes across as
condescension, not an acknowledgement of her star status.

There is so much else that is troubling in Rajamouli’s worldview:

for one, the undisputed right of the Kshatriya to rule. If there is a
question here, it is only: which Kshatriya – the good guy or the
bad guy? And either way, it has to be one of the guys. All the
spectacle in the world, the Durga-esque positioning of Sivagami
and Devasena, and the emphasis on Mahendra/Amarendra’s
virtues cannot camouflage Baahubali’s disturbing romanticisation
of social status-quoism.
This then is the conclusion of this review: Baahubali: The
Conclusion is a cocktail of fun stunts, attractive stars, grand
settings, terrible acting, conflicted attitudes and closeted
conservatism. (Aside: The Hindi dubbing is impressive. A bow
here to the choice of voices and to Manoj Muntashir, dialogue
writer and lyricist for this version.)
As is always the case, each viewer’s response to the
film depends on her/his priorities. My priority, I
admit, is not #WKKB but #DRTOHS: does Rana take
off his shirt (in the film, as he has for the posters)?
Answer: yes he does. For good measure, so does
Prabhas.
Both men rip off their upperwear in an extended scene of hand-
to-hand combat, to reveal perfectly sculpted, stunningly muscular
torsos in what has now become commercial Indian cinema’s
most-used formula across all states.

In the way it is told, #WKKB is not as dramatic a revelation as

expected. #DRTOHS, on the other hand, is absolute paisa vasool.

Published Date: Apr 28, 2017 03:58 pm | Updated Date: Apr 28,
2017 05:02 pm
How does computer generated imagery (CGI)work?
HAYDEN WALLES

Last updated 05:00 25/09/2012

Share

GETTING CLOSE: While computer-generated graphics in video games, like this shot
from the upcoming PlayStation 3 game Beyond: Two Souls, aren’t quite photo-realistic
yet, rendering techniques used by game makers mean they’re getting closer and closer.
Computer generated imagery (CGI) is now so good that it's often impossible to tell what
was filmed and what only ever existed inside a computer.
Game graphics aren't quite that good but they're getting close.
Starting from a 3D model of a scene inside a computer, complete with virtual lighting
and a virtual camera, how does the computer render a realistic representation of the
model on to the grid of pixels that make up the screen? It's not a simple problem, but
there are a few solutions.
Probably the gold standard of computer graphics, used a lot these days in CGI, is a
technique called ray tracing, which approaches the problem starting with the pixels. It
begins by working out the path that a light ray would take coming from a pixel on the
screen to a viewer in front of it. Then it just keeps following the ray backwards into the
virtual world behind the screen, finding the closest object in the model that lies along the
ray. The pixel gets the colour of that object because that's what the viewer would see if
the model really existed on the other side of the screen.
The colour of the object depends on the light falling on it, which in turn depends on the
lights in the scene, the colour and transparency of the object itself and reflections and
shadows from other objects. So the computer traces additional rays from the source of
the first one to discover what the lighting situation is before it colours the pixel on the
screen. If there's a lot of reflections and other effects then a lot of rays will be bouncing
back and forth.
All this ray tracing can take a long time. That's OK if you're making a movie and can
spend hours behind the scenes rendering each second of final footage, but to render
interactive graphics in real-time for games there are quicker approaches. The main one
is rasterisation, which starts with the model instead of the pixels.
The model in this case is made up of lots of triangular surfaces. Even curved surfaces
are approximated by lots of little triangles stitched together. Using a bit of trigonometry
to take perspective into account, and taking care not to draw distant triangles over near
ones, each triangle is projected on to the two dimensional screen and the corresponding
pixels are coloured. Rasterisation takes a less disciplined approach to working out the
actual colour of the surface, using a big bag of tricks to approximate the effects of
lighting, transparency, reflections and so on.
There are other approaches, too, and its even possible to blend these and other
techniques in hybrid graphics systems. But ray tracing and rasterisation have emerged
as key technologies in the computer graphics world.
Rasterisation is very fast, but it has many limitations which stop it reaching the
photorealism of ray tracing. Photorealism is not always the goal, of course, but real-time
ray tracing is just possible at present and as technology improves it is bound to
eventually usurp rasterisation, even in games.
Baahubali 2 Review: Rajamouli keeps
winking, and we keep falling for it
April 28, 2017 17:27 IST
Baahubali: The Conclusion doesn't enlarge the scope of the first film or
deepen its meaning. However, it does expose the smallness of its many
ideas, even as it redeems most of its campy elements, feels Sreehari Nair.

It's not every day that a movie critic begins his review with two confessions, but I have
two nevertheless.

Two confessions is just my sort of thing -- one would amount to advertising-talk and
three or four confessions would be a bit too many.

So my first confession is that I hadn't watched Baahubali: The Beginning until

yesterday.

So, after that graceless burst of sad news, which for all practical reasons should
immediately disqualify me from reviewing the second part, I also have to confess that I
thought that the first film was a teasing, hilarious movie.

Before you assume anymore, let me tell you, I didn't think it 'unintentionally hilarious.'

But then director SS Rajamouli's vision of the past is so full of unapologetic kinkiness
and grotesquerie, and so in-tune with the fantasy we take for granted when we read
mythological books that the movie became truly rapturous.

An unabashed director of spectacles, Rajamouli scores his ribbons by *not* denying us

the evidence of our senses.

Baahubali: The Beginning was probably India's first mytho-comic movie, and it had me
by my lapel and gave me the tickles.

For how else do you respond to a film in which Tamannaah Bhatia's weather-beaten face
turns powder-puffed over the course of a fight?

Or how do you take in a land where even the waterfall seems subtitled?

Or what about that famous hand-out-of-lake iconography which looked like a

submerged version of Columbia Pictures' logo, with the torch replaced by a baby?

While vacuum-words such as 'Poignant,' 'Evocative' and 'Visual Extravaganza' were

heaped on the movie, I personally thought Baahubali: The Beginning was a speeded-up
orgy version of those Set-Max Movies where the sheer energy of the director had turned
pure trash into pleasurable camp.
Out there on display was a vision so baroque that it had me slapping hard at my thighs.
And this is why I was glad I hadn't watched the movie with an audience that seemed to
have taken it in all solemnness. For among those grave souls, I would have been like that
boy who laughed in church.

Overheard the below conversation at a Coffee-Shop between two girls, wearing dungaree
jackets, and talking with a certain nasal offhandedness:

"Part One was like a Kurosawa movie recreated using VFX."

"You mean to say like Ran?"

"Of course it did; ran big time."

After all those tickles which some of us took for movie-greatness, Rajamouli is now back
with the second installment of his opus. It's been two years since the first one, which
adds up to 'zero time' in the Mahishmati Kingdom-world.

Baahubali: The Conclusion does not enlarge the scope of the first film or deepen its
meaning. However, it does expose the smallness of its many ideas, even as it redeems
most of its campy elements.

The movie begins by taking its epic-status seriously, with Part 1 being recapped in
computerised sculpture-figures and a running ballad that suggests that revenge is what
turns the world. And by the time the titles are over, we are back to tomfoolery.

The neat O Henry finish of the first installment has been the source of all the major
excitement surrounding the movie. But expect no answers, too soon. For Kattappa, the
programmed royal slave who has trained himself to surrender his mind, wakes up
in Baahubali: The Conclusion as a comical Sancho Panza to Baahubali's Don Quixote.

We know he's going to betray him eventually, but they start off here in all jest and
happily heckling each other.

Inside the Mahishmati palace, there's Bhallala Deva still sniggering, and his father
Bijjaladeva who hand-mimes a crab and works up a spit. Nothing much has changed,
not even the way that Ramya Krishnan's Sivagami looks at Baahubali, which (forgive me
if I am way off here), to me, suggested startling Freudian undertones.

Feral animals, as in the first part, are all CGI-enhanced, and the servile figures (that
happily bow down to royalty) are real ones. Characters take in their surroundings, but
there is a weird sort of pleasure in knowing that they are for most part just looking at
green screens.

Rajamouli is a careful reader of our most popular mythologies; in that he doesn't

question their outlines but is fascinated by their inner tensions.

Rajamouli is not a reinterpreter of mythology like M T Vasudevan Nair or someone, who

will try to get at the real meaning of mythologies (like how John Huston did
with The Bible); he is merely a student of its most-admired rhythms. He isn't, for
example, only interested in Shakuni's or Kaikeyi's evilness but also interested in noting
that such evilness was often sourced from these characters' complexes about their
disabilities.

Rajamouli notices such populist simmers, and in his movies uses them like elements in a
Soap-Opera. This means that the things in his movies that can startle you are also the
things that can be seen as supremely funny.

In Baahubali 2, a father asks his son if he ever wished to murder his mother. There is a
lake full of bobbing corpses; there are cows with flaming horns, bodies falling from the
moon, background dancers taken straight from a Mumbai-based Thai Spa, and a
telegram-bringing Falcon.

Three seats to my left, a gentleman was gaping at all of these, while I was laughing hard.
What's macabre in Baahubali 2 can also be chucklesome. And in getting at this duality
with all vigour, the movie becomes a wholesome celebration of Camp.

All those who may think of this second installment as underwhelming (and there will be
many who'll think so) didn't obviously watch the first part for its flaky pleasures.

And all those who'll merely mock at this whole franchise for its 'illogicality' all the while
prostrating to such gooey trash as X-Men Apocalypse are obviously betraying two very
separate standards for judging camp.

This, to me, is exactly the kind of picture that Pedro Almodovar was talking about in his
following theory: "When a movie has a profusion of bad tastes, it becomes a style."

There's no performance here of any intuition and they are all staged to achieve a certain
effect.

Anushka Shetty, who appeared in a loused-up avatar in the first part, gets a back-story
here, as the warrior princess who sets off the film's central dispute. In one particular
sequence, arrows pass through that small space between her lobe and earrings and she
blinks, before settling down to do a tango-of-combat with Baahubali as an in-palace
battle happens around their dance.

Baahubali himself, in addition to being an artifact of royal valor, is portrayed as a terrific

actor, a love-struck child, an engineer of some repute, and in one particular sequence, 'a
human bridge.'

As the plot progresses, and as we move toward that big reveal that we have been denied
for two years now, Baahubali is shown to run a parallel government that threatens to
overthrow the kingdom. That section could have been investigated further, as
emblematic of how modern democracies were formed, but in the spirit of Rajamouli's
movies, we only get an AV-show of heroism.

If there's one area where Baahubali 2 falls clearly short of the first part, it is in its
staging of the battle sequences. I thought the big battle sequence in Baahubali: The
Beginning had, in significant measure, helped expand the meaning of its kitsch.

In that sequence, there were notes about the Primitivism of war and about the little
engineering of the times; a group of bulgy-eyed warriors added that texture of perversity
to the sequence with the war deaths photographed like a Fibonacci Series (you hit one,
and you got a handful).

Unlike the battle sequences in say a Bajirao Mastani, there, we felt like we were in the
dead centre of a war.

In Baahubali: The Conclusion, Rajamouli falls back on the preferred tropes of war-
sequences: it's all ingenious blocking and rain-of-arrows. In one shot, a commoner tries
to stop the enemy's advancing steps by hurling something that looked like a piece of
stone you throw at the police during a Hartal procession. Funnily enough, the battle
sequences here reduce the scale of the movie.

Despite its gargantuan cast, there are not more than 10 people in Baahubali who
actually talk; the others merely exist as echoes. These are people forever chanting their
support, nodding their heads in accord, or following directions.

If you think about it, this lop-sided view of heroism is in complete disagreement with the
spirit of great movies. But in a world of sheer campy values, as this one, such problems
became the very essence of the experience.

Rediff Rating: 2.5

భళళళలదదేవ భభారర ఎవరర..?
పరారట్ట-1 ననుతచి భళళక్లూలదదేవనను పవర ఫవల గరా చసూపసిసక సూ వచనచ్చేరరు. బబాహహుబల-1 లల భళళక్లూలదదేవ కకడడుకలని
కకడన చసూపసితచనరరు. పరారట్ట-1 లలననే అతడడు శివవడడి చదేతిలల మరణణసక రాడడు. పరారట్ట-2 లల కకడన ఆ కనవక్షన
ఉతటటుతదద. కరాకపపో తదే.. ఇతత భబారగీ ఎపసిసపో డ లల భళళక్లూలదదేవవని భబారమ్య ఎవరననేదద ఎకషడన చసూపసితచరరు.
నిజజనికక కథకల భళళక్లూల భబారమ్యకల సతబతధత లలేకపపో వచనుచ్చే. కరాన కకడడుకలనను చసూపసితచినపవప్పడడు భబారమ్యనను
కకడన చసూపసిసపక బబాగగతడదేదద.
శివగగామ చనిపపో యిన విధధానన
బబాహహుబల రజతడడు భబాగరాలలక్లూ శివగరామిని ధదరరోదనతక మహహళగరా చసూపసితచనరరు. రరాజనతిలల ఆరరితదేరరిన
మహారరాణణగరా పతజజతట చదేశరారరు. కరాన కనసత యగదద త చదేయకలతడన పససికతదనునను పటటుట్టకకని తపసిప్పతచనుకలననే
పతయతనత చదేయడత చనలయామతదదకక నచచ్చేలలేదను. శివగరామి యగదద త చదేససి, పససికతదనునను రకడితచడత కకోసత
తనను తపసిప్పతచనుకలననటటుట్ట చసూపసిసపక బబాగగతడదేదద. పసజైగరా మయాహహషర్మాతి సరామయామ్రాజమ్యతలలననే ఆమమ నటటలల
మగనిగరిపపో యనటటుట్ట చసూపసితచనరరు. కరాన పరారట్ట-1 లల ఆమమ జలపరాతత కకతద తదేలనటటుట్ట చసూపసితచనరరు. ఈ
రజతడడు సనినవనేశరాలకల చిననపరాటట కనవక్షన ఇచిచ్చే ఉతటట బబాగగతడదేదద.
కటట పప్పనన చనపమని ఆదదేశినచదే కకమన
బబాహహుబలని చతపరాలని శివగరామి, కటట్ట పప్పనను ఆదదేశితచదే కగమత చనలయామతదదకక నచచ్చేలలేదను. పరారట్ట-1 లల
కరాన, పరారట్ట-2 లల కరాన తన సప తత కకడడుకల కతటట ఎకలషవగరా బబాహహుబలని పసతచితదద శివగరామి. అలయాతటట
వమ్యకక పసజై అతి తకలషవ టటెజైమ లల శివగరామి అపనమర్మాకరానికక రరావడత చనలయామతదదకక రరుచితచలలేదను.
శివవడడు అవతతికనను పసళక్లూ ళడకపపో వడత
పరారట్ట-1 లల శివవడడు, అవతతిక మధమ్య రగొమయానక నను అదనుద్భుతతగరా చసూపసితచనరరు. అసలల అవతతిక కకోసమమే
తన పరాతణనలకల తతెగరిసక రాడడు శివవడడు. అతతలయా పపమి
త తచిన అవతతికనను పసళక్లూ ళడడినటటుట్ట చివరరోక్లూ చసూపసిసపక
బబాగగతడదేదద. అలయా చదేసపక అవతతిక పరాతతకల కకడన మతచి మగగరితపవ ఇచిచ్చేనటట్ట యయమ్యదద.

మస అయిన మమాయమాజజాలన
పరారట్ట-1 తత పపో లసపక బబాహహుబల - దద కతకక
క్లూ జన లల గరాగఫసికక మమేజిక పసదల్దేగరా కనిపసితచలలేదను. బబాహహుబల-1 లల
గరాగఫసికక మనలన గగకషతిపవప్పకకోనివతవవ. కరాన పరారట్ట-2 లల మయాతతత ఆ చమకలష అకషడకషడ మయాతతమమే
కనిపసిసక నుతదద. హతస ననవ అననే పరాటతత పరాటటు కజక్లూ మ
క యాకక లల వచదేచ్చే గరాగఫసికక మయాతతమమే ఎకలషవమతదదకక
నచనచ్చేయ.
నిజజనికక ఈ లలటటుపరాటటు
క్లూ రరాజమమౌళకక తతెలయనివి కరావవ. కరాకపపో తదే అపప్పటటకర నిడడివి పసరరిగరిపపో వడతతత
కకనిన పరాతతలన, మరరికకనిన సనినవనేశరాలన కలదదతచనలక వచిచ్చేతదద. ఓవరరాల గరా ససినిమయానను మయాతతత పతతి
ఒకషరరూ మమచనుచ్చేకలతటటునననరరు.

'బభాహహుబల' ఆయయుషష
ష ఎనత?
May 08 , 2017 | UPDATED 00:12 IST

భబారతీయ ససినిమయా సరాస్థియని పతపతచ సరాస్థియకక తీసనుకజళక్లూన ససినిమయా... అని మరరికకతదరరు అతటటునననరరు!
ఇవి ఒక ససినిమయాకల ఇసనుకనన కకతనబగలలే కరాన, మనసరాస్థియ మరగీ ఇతత తకలషవ? అననే సతదదేహానిన రజశైజ
చదేసప మయాటలల కకడన ఇవి! జజతీయసరాస్థియ, అతతరరాగ్జితీయ సరాస్థియ.. అననే మయాటలనను పరాతమయాణణకతగరా
తీసనుకలని మయాటబాక్లూడడుతతనననరరు, ఆ మయాటలల ''బబాహహుబల'' ససినిమయానను పప గడటబానికక
ఉపయోగరితచనుకలతటటునననరరు. బబాహహుబల మతచి ఎతటరటటెన
జై రర కరాన, 'సరాస్థియ' అననే పదననిన చనలయా
సనులభతగరా వరాడదేయడమమే ఇకషడ ఒకకతత దనురదకృషట్ట కరమమమైన అతశత. ఈ ససినిమయానను చసూపసితచి మనవరాళళ
క్లూ
జబబ్బలల చరరుచనుకకోవడత, తతొడలల కకటటుట్టకకోవడననిన చసూసపక మనమమే ఆశచ్చేరమ్యపపో వరాలక వసపోక తదద!

అతికక కరరరాఫ అడతస అయన తతెలలగగ మీడడియయా హాలవవడ కకడన రరాజమమౌళ దగగ్గు ర ననుతచి పరాఠరాలల
ననేరరుచ్చేకకోవరాల.. ససినిమయాలల తీయడత ఎలయాగరో రరాజమమౌళని అడడిగరి తతెలలసనుకకోవరాల.. అమమరరికరా వరాళళ
క్లూ , ఇరరాన
వరాళళ
క్లూ , ససౌత కకరరియనను
క్లూ కకమ్యలల కటబాట్టల.. అతటట ననోటక
ట కచిచ్చేన మయాటలతత రజచిచ్చేపపో తతతదద. అలయా
చతెబగతతనన అజజజ్ఞానననికక నివరాళ ఘటటతచడత తపప్ప మరరత చదేయలలేత. బబాహహుబల లయాతటట ససినిమయానను
పతపతచ సరాస్థియ ససినిమయా.. హాలవవడకల ధదటటెజైన ససినిమయా అనడత.. మరరో విసర్మాయకరమమమైన అతశత. అసలల
హాలవవడకల నిరతచనత తతెలయని వరాళళక్లూ ఇలయాతటట మయాటలల చతెబగతతనననరరు! వరారరికకీ జజోహారరులల.

మరరి ఏ హాలవవడ ససినిమయాతత పపో లలదనల్దేత? ఏ రకతగరా ఈ ససినిమయా భబారత ససినకకీరక క

రి క మకలట సరాస్థియదద అని
వివరరిదల్దే నత? వససూళక్లూ నను వివరరితచన? గరాగఫసికకనను చసూపసితచన? ఈ రజతడసూగరాక మరరోమయాట ఏదతెన
జై న ఉతదన?
బబాహహుబలపసజై ఉనన మయాస మయానియయానను తకలషవ చదేయడత లలేదదకషడ. మీడడియయా పవణమ్యమ.. లలేక మరరో
రకమమమైన అదకృషట్ట మ.. ఈ ససినిమయాపసజై అనితర సరాధమ్యమమన
మై కరగజ ఏరప్పడడితదద. ఆ కరగజకల ససినిమయా ఎతత వరకక
ననమ్యయత చదేససితదద .. దదనిన కరగజీగరా చసూససిన వరాళక్లూ కర తతెలయయాల. దననిన దనటట బయటకల వచిచ్చే ''సరాస్థియ''
గగరరితచి మయాటబాక్లూడడితదే దదనిన మన డడొ లక్లూతనననిన మనమమే ఎతడగటబాట్టలక వసనుకతదద.

ఆయనవవరరో అనననడట.. బబాహహుబల ససినిమయాకల ఆసరాషర అవరారడ క కకోసత లయాబీయతగ చదేయసరాకనను అని, ఈ
మయాట వితటట గత ఏడనదద బబాహహుబల పరారట్ట-1 నను ఇతడడియయా తరపవన ఆసరాషర ఎతటటీతకక పరరిశీలతచిన
విషయయానిన గగరరుక చదేయయాలక వసనుకతదద. బబాహహుబల పరారట్ట-1 కల జజతీయ అవరారరుడనను అయతదే ఇచనచ్చేరరు,
సగత ససినిమయాకర జజతీయ ఉతక మ పవరసరాషరరానిన ఇచిచ్చే అసలల ననేషనల అవరారడ కననే నవవతల పరాలలేగ్జి శరారరు.
ఫసచర ఫసిలర్మా కరటగరిరరిలల అవరారరుడనను ఇవరాతలతటట.. సదరరు ససినిమయాకల కజక్లూ మ
క యాకక ఉతడనలననే పరాతథమిక
విషయయానిన మరరిచి ననేషనల ఫసిలర్మా అవరారరుడల సరాస్థియని ననేలకల తీసనుకకచనచ్చేరరు. అయతదే ఫరారజన ఫసిలర్మా
కరటగరిరరిలల ఆసరాషరక ఎతటటీత విషయతలల మయాతతత బబాహహుబల తతొల రరతడలలననే వవనకకషచిచ్చేతదద. చనలయా
ససినిమయాలల ఎతటటీత కకోసత పపో టటీపడగరా.. బబాహహుబల దద బిగరినితగనను వవనకరససి, తమిళ ససినిమయా ''విసరారణణజై''
ఆసరాషరకకల టటకజట పప తదదతదద !
అదద విషయత. వతదలకకోటక్లూ రరూపరాయల బడతెగ్జి టతత రరూపప తదదన ససినిమయా కరాదను, మరరినిన వతదల కకోటక్లూ
రరూపరాయల వససూళక్లూ నను సరాధదతచిన ససినిమయా కరాదను, పతతిషట్ట నను నిలపప ససినిమయాలల వనేరర. మనలన
అతతరరాగ్జితీయయానికక పరరిచయత చదేసప ససినిమయాలల వనేరర. వరాటటని తతెలలగగ వరాళళ
క్లూ ఎననడద తీశరారరు. వరాటట
తరరాతత మనకల కడీణయయానత మొదలలజైతదద. ఆ కడీణయయానతలల మహాయయానమమే ''బబాహహుబల వన అతడ
టట''. వీటటని చసూసప మననోళక్లూ ళ మగరరిససిపపో తతనననరరు.

బబాహహుబలని కలట్ట హహట అతదనమయా..? అతటట.. అననొచనుచ్చే. కరాన, దదని పతభబావత ఎనిన రరోజలలతటటుతదద? అననేదదే
సతదదేహత. వీరమయాస మయానియయాకల నిరతచనత అయతదే ఇచిచ్చేతదద కరాన, ఇదదే జనననికక ఈ ససినిమయా
ఎతతకరాలత గగరరుకతటటుతదద? రరపవ టటీవీలల వనేసపక ఫసట్ట అతడ ససకజతడ టటెజైమక తరరాతత మమూడద సరారరి ఇదద
ఎతతమతదదని రరిమట పసజైచదేయ వనేయనయకలతడన చసూడగలదను? అననేదద ఆలలచిసపక .. ఈ ససినిమయా
సరాస్థియయతతత ఇటటట్ట సప్పషట్ట త వసనుకతదద.

బబాహహుబల ససినిమయా గరగట అతటటునన వరారరు కకడన.. దదనిన మయాయయాబజజరతతననో, మిసకమర్మాతతననో, పరాతడవ
వనవరాసతతతననో, మరరో దననవీర శూర కరషతతననో.. పపో లలేచ్చే దనుసరాకహసత చదేయలలేదను. కరాబటటట్ట గగొపప్ప గగొపప్ప
తతెలలగగ ససినిమయాలతతననో.. అతతదేసస్థి రాయ హాలవవడ ఫరాతటససపసిరరియయాడడిక డనతమయాలతతననో పపో లచ్చే సమయయానిన
వకృథన చదేసనుకకోనకషరరక్లూదను. తతెలలగగలల అరవవజై డతెబబెజైబ్బయయళక్లూ కకతదటట వచిచ్చేన కరాక్లూససికల ఎరరా ససినిమయాలలక్లూ దదేని
కరాలబబో టటకకీ సమయానమమన
మై ససినిమయా కరాదను బబాహహుబల. రరోజలల గడడుసనుకనన కకదదల్దే మన పరాత బతగరారరానికక
మమరరుపవ పసరరుగగతతతదద. అదద పసరరుగగతతూననే ఉతటటుతదద. మధమ్య అలయాతటట లలయాక్లూయ ససినిమయాలనను
తీసనుకకచిచ్చే.. మనసరాస్థియ పసరగ
రి రితదద అని మగచచ్చేట పడనకషరరక్లూదను.

బబాహహుబల రరతజ గగరరితచి మయాటబాక్లూడడుకకోవడననికక.. తగరిన ససినిమయా ఒకటట ఒకటట. అదద తతెలలగగలలననే వచిచ్చేతదద.
సతచలన విజయత సరాధదతచితదద. అదదే 'అరరుతధతి'. వరాసక వరాలల మయాటబాక్లూడడుకలతటట.. విడడుదలకల మగతదను
ఎలయాతటట హహహైప లలేకలతడన, విడడుదలకల అపసపో పరాలల పడడి.. వరాయదనలలపడడి వచిచ్చే.. మీడడియయా సహకరారత
ఏదదలలేకలతడన.. జననలకల విపరగీతమమమైన సరాస్థియలల ఎకరషససిన 'అరరుతధతి' ససినిమయా కననన బబాహహుబల ఏ
రకతగరానసూ గగొపప్పదద కరాదను.

అసలల 'అరరుతధతి' అననే ససినిమయానను తీసనుకనననరని కకడన ఎవరరికకీ తతెలయదను. అపప్పటటకక అననుషష ఎవరరో
కకడన పసదల్దేగరా తతెలయదను. ననగరారరుగ్జిన సరసన ససకతడ హహీరరోయన, సనుమతత సరసన ఫసట్ట హహీరరోయన అదద
ఆమమ సరాస్థియ. ఆ ససినిమయా దరర్శకలడడు కకోడడి రరామకకృషష ఔట ఆఫ ఫరామ. ఇక మలలక్లూమయాల శరామ్యతపతసరాద రజడడిడ
ఎపవప్పడద మతచి ససినిమయాలల తీశరారరు కరాన, 'అతజి' డడిజజసట్ట ర తరరాతత ఆయననను నమర్మాడత మయాననేశరారరు
పపతక్షకలలల. ఆయననేదద పసిచిచ్చేకకదదల్దే ససినిమయాలల తీసరాకరరు కరాన, ఆకటటుట్టకలననేవి కరాదదేమ.. అననేదద కకగటటకక
అభిపరాతయత.

ఇక మమేకకతగ దశలల కరాన, విడడుదల దశలల కరాన.. అరరుతధతికక మీడడియయా ఇచిచ్చేన సహకరారత శూనమ్యత.
జీరరో అతటట జీరరో. అదద వసనుకతదననే విషయయానిన మీడడియయా గగరరికతచలలేదను. కరాన.. అదద వచిచ్చేన తరరాతత
మీడడియయా అవసరత ఆ ససినిమయాకల లలేకలతడన పపో యతదద. సతకరాగతతి సతదరద్భుతగరా విడడుదలనననరరు.

ససినిమయానను మగతదనుగరా పతకటటతచిన రరోజ విడడుదల చదేయలలేకపపో యయారరు శరామ్యమ. విడడుదల పతకటననను
పపపరక్లూ కల ఇచిచ్చే.. ఆ రరోజన ససినిమయానను విడడుదల చదేయలలేదతటట... అదతత నవగరిటటవ పరాయతటట పతతదేమ్యకతగరా
వివరరితనకషరరక్లూదను. మరరి రజతడద రరోజన
జజై న విడడుదలలజైతదన? అతటట, అదదలలేదను. చివరకల ఎలయా విడడుదల
అయమ్యతదద , ఏ పపూటకల పతదరరిర్శతత అయమ్యతదద కరాన... ఎలయా బబొ మర్మా పడడితదద! రరాషరాట్టష్ట్రానికక 'బబొ మయార్మాళ'' జతరత
వచిచ్చేతదద!

ఊదరగగొటట్ట ట మీడడియయా లలేదను, ఊరరికర పతచనరత చదేససిపసటట్ట ట కరారగొప్పరరట పబిక్లూ ససిటటీ లలేదను.. కరగజీ డతెర
జై జకట్టర లలేడడు, కరగజీ
హహీరరో లలేడడు, కరగజీ విలన అతతకననన కరాదను... ఏమగతదద ఆ ససినిమయాలల? బబాహహుబల వీళక్లూ తతన మసనుకనన
సరాస్థియతత పపో లలచ్చేకలతటట, అరరుతధతికక దకకషన పతచనరత ఎతత? అరరుతధతిని మససి పసటట్ట తట దద ఎవరరు? ఒకవనేళ
అరరుతధతికక కకడన మగతదను, వవననుక బబాహహుబల లయాతటట హహహైపతతడయ ఉతడడుతటట.. దనని వససూళళ
క్లూ మరర
సరాస్థియలలఉతడదేవి? ఆ ససినిమయాపసజై ఇతకరా ఎలయాతటట పతశతసలల వచదేచ్చేవి? మసపవరాళళ
క్లూ మచనుచ్చేకజన
శై న
లలేకపపో యనన.. అరరుతధతి ఎనిన అదనుద్భుతనలనను సకృషసిట్టతచగలగరితదద?

కకతచతెత డడీపగరా వవళక్లూ మయాటబాక్లూడడితదే.. ఇదద బబాహహుబల సరాస్థియ. బబాహహుబల వన అతడ టట ఈకతలలస టటు
అరరుతధతి! అదద సమీకరణత. బబాహహుబల ససినిమయానను మససిన, మసనుకనన మీడడియయా వరరాగ్గుల
పతయోజననలల వరాటటకలనననయ. ఒక మయాస హహసట్ట ర
స రియయాతత ఆ విధతగరా వమ్యవహారత కకటటుట్టకలపపో యతదద.
కరాన.. ఇదతతన నటటబగడగ. రజతడడు మమూడదేళక్లూ తరరాతత చసూసనుకలతటట.. ఏమీ ఉతడదను!

కరాబటటట్ట... బబాహహుబలని మనకల మకలటయమయానత అననుకకోవడననికక మితచిన అపపో హ మరరోటటలలేదను.

బబాహహుబలని కరాదని.. విసరారణణజైకక ఆసరాషరక టటకజట ఇచిచ్చే పతపసితచినపవప్పడదే.. ఈ విషయత సప్పషట్ట త
అయమ్యతదద. అదదేమతటట.. తమిళ ససినిమయానను పప గగడడుతనరరు.. అని విరరుచనుకలపడతనరరు. మరరి ఆసరాషరకలల
భబారత తరపవన పరాతతినిధమ్యత వహహతచితదద వరాళళ
క్లూ కరాబటటట్ట.. పప గరిడడి తీరరాలకతదద. వతదలకకోటక్లూ రరూపరాయల
వరామ్యపరారరానిన చదేశరామని మనత జబబ్బలల చరరుచనుకలతటట.. ఐదనరరు కకోటక్లూ బడతెగ్జి టతత ససినిమయానను ఆసరాషరకకల
పతపసితచనరరు. ఎవరరు గగొపప్ప?

ఎనినసరారరుక్లూ కళళ
క్లూ చమరరాచ్చేయ? మరజనినసరారరుక్లూ చరర్మాత జలదరరితచితదద, ఇతకజనినసరారరుక్లూ రరోమయాలల
నికషబబొ డడుచనుకలనననయ? బబాహహుబల టటని చసూససినపవప్పడడు ఇలయాతటట ఫసలతగక ఎనినసరారరుక్లూ కలగరాయ?
'దతగల'నను చసూససినపవప్పడడు మరజనినసరారరుక్లూ మనసను, శరగీరత భబావవోదదేతగపపూరరితత అయమ్యతదద? దతగల
కలలక్షక్లూనను కకడన బబాహహుబల బబక
త చదేయొచనుచ్చే గరాక.. మనసనునను వవతటబాడటతలల మయాతతత దతగలనను ఏ
రకతగరానసూ గజలవలలేదను.. బబాహహుబల. ఇలయాతటట బబాహహుబల ఆయగషత
ర్ష కరవలత మమూడడునననళక్లూ మగచచ్చేట.
మరరికకతదరరు అమయాయక జనత.. బహహుబల ససినిమయా చతెజైననలల హహటట్ట తటెట దద, నవజీ
జై రరియయాలల సతచలన విజయత
సరాధదతచితదద అని మగరరిససిపపో తతనననరరు. ఎపవప్పడద దశరాబబాల్దేల కకతదట వచిచ్చేన ''అలక
క్లూ రరి ససతనరరామరరాజ''
లతడనలల అరద శతదదననోతకవత జరరుపవకలనన విషయయానిన పతసక రావిసపక .. మన పతతిషట్ట దశరాబబాల్దేల కకతదటట
ఖతడనతతరరాలనను దనటటతదద, కకతక గరా భగజజలల తడడుమగకకోనకషరరక్లూదనురరా బబాబమూ.. విదదేశరాలలక్లూ ఆడటత అననేదద
బబాహహుబలకర పరరిమితత అయన గగొపప్పదనత కరాదను, దదనిన గగొపప్పదనత అననుకకోవడత కరవలత మీకర
పతతదేమ్యకమమమైన అజజజ్ఞానత అని చతెపరాప్పలక వసనుకతదద. ఇతతకకీ ఇతత గగొపప్పదదగరా ఇపవప్పడడు చతెపప్పబడడుతతనన..
ర్ష ఎతత? అతటట మయాతతత, దననికక కరాలమమే సమయాధననత ఇవతబబో తతతదద!
బబాహహుబల ఆయగషత

http://www.boxofficeindia.com/report-details.php?articleid=2971
India (GROSS)
Dangal - 512 crore (Hindi, Tamil and Telugu)
Bahubali 2 - 1283 crore (Hindi, Telugu, Tamil and Malayalam)

Overseas (GROSS)
Dangal - $189.5 million (1222 crore) (Hindi and Mandarin)
Bahubali 2 - $44 million (284 crore) (Hindi, Telugu, Tamil and Malayalam)

Worldwide (GROSS)
Dangal - 1734 crore (Hindi, Tamil, Telugu and Mandarin)
Bahubali 2 - 1567 Crore (Hindi, Telugu, Tamil and Malayalam)