Cando nacn, entre o zunir da noite,

Coma unha folla na rbore do sangue,

Coma un samargo entre silveiras solto,
Parouse o mar, calou fronte s rompentes,
E entre un xirar de muos permitiuse
Caer unha pouca luz por medio o tempo.

Haba unha costa sen color nin home,

chea de plantas hmidas e esporas,
un val deserto, uns brazos que abalaban
Coma a la e o sol, e a terra esixe,
rguense carnes e sinalan nervios
Cara a unha fenda na que o vento chama.

Cando nacn, abriuse unha fronteira:

un cuarto cheo de mapas e de flores
con lume branco e sombras bailadoras,
tristuras coma moscas, dedos lentos
trazando coma araas noite e da;
por fra, os ollos que de amor reclaman.

Por fra, as ondas, o rotundo tigre,

a voltas coma un circo de planetas
ecoan entre a beleza e o pecado:

a vida, que non da ningn repouso

entre a ledicia e a dolor, tinguindo
todos os brancos, todos os baleiros.

Daquela, fronte s marxes e as toxeiras

E longo desa rede negra, o mundo,
Palabra souben e tanguer nas liras
Dos mortos que arrecenden nos camios;
Palabra de outas rbores repletas
De tintinar de cousas non sabidas.
Rotando, as ondas, o rotundo tigre,
O pai primeiro que devora estrelas
Batendo en sos brandos coma nubes,
Vermes, papeis, escravas sen cabelo
mais un corcovo entre cadeas corren,
A voltas coma un circo de planetas

Daquela, fronte s marxes e as toxeiras

E longo desa rede negra, o mundo,
Palabra souben e tanguer nas liras
Dos mortos que arrecenden nos camios;
Palabra de outas rbores repletas
De tintinar de cousas non sabidas.

Se cadra,

desde a terra, desde os croios

Que non coece a la, e desde as augas
A man sangrante rguese entre a herba,
E sae a flote o fgado das serpes
Coma unha pedra antiga, e vai no vento
O pulmn no que alenta o mundo todo;

se cadra,

Cando nacn, abriuse unha fronteira;

un cuarto cheo de mapas e de flores
Con lume branco e sombras bailadoras,
Tristuras coma moscas, dedos lentos
Trazando coma araas noite e da;
Por fra, os ollos que de amor reclaman
E desde o da das pegadas brancas
E o se crebar da cor, entre as mapoulas
Naceu a espada que tronzara o tempo,
Que abriu se cadra os circos e permite
Volver a luz e os brazos caer de fra,
Volver ser un a folla e mailo sangue.

Irm da serpe e da dentamia rota,

E o fgado da prata e as mapoulas,
O pulmn no que alenta o mundo todo.

Daquela, ao p da costa sen colores

Haba plantas hmidas e esporas,
Un val deserto, uns brazos que abalaban
Coma a la e o sol, e a terra esixe,
rguense panos e sinalan nervios
Cara a unha fenda na que o vento chama.

Mouras do fondo

Daquela, desde a terra, desde os croios

Que non coece a la, e desde as herbas,
E desde as mans sangrantes, foi a espada
Para creba-las vrtebras do tempo,
A auga que cae das costas coma chuvia,
O pulmn no que alenta todo o ceo.

Coma o primeiro pai que devorara

Os pastos das estrelas, unha moza
Borrando cos seus beizos as pegadas
E un corcovo entre cadeas corren,
A voltas, coma un circo de planetas.

Daquela, fronte s marxes e as toxeiras

E longo desa rede negra, o mundo,
Palabra souben e tanguer nas liras
Dos mortos que arrecenden nos camios;
Palabra de outas rbores repletas
De tintinar de cousas non sabidas.

Pois ao nacer, o tempo foi burlado,

Coma o primeiro pai que devoraba
Os pastos das estrelas o sen face,
que morde pedras e rabua ventres-
e manda un ro de cans e de cabalos
a triparen os regos coma a chuvia.

Pero

Por iso, un animal en carapucha

Mordendo pedras vai e rabuando
O ventre das mulleres e das vacas.

Hai unha espada que din que tronzara

As vrtebras do tempo, e unha carne
Ferida e un sangue que han curalo todo.

Hai no aire unha chamada, un asubo,

Para esa busca, para o nacemento
Que permitira por si solo o mar.

Cando nacn, entre a dolor e o da,

Como un samargo en terra allea, as augas
Abriron os seus beizos de muo,
Calaron os seus golpes, permitiron
Caer unha pouca luz por medio o tempo.

de lume branco e sombras bailadoras;

tristuras coma moscas,

e desde o territorio segurado

Tiven palabra non de homes, frecha
Para rompe-la pel e cruza-la auga;
En fronte, os ollos que de amor reclaman.

un agardar antigo

Todo romper membranas

uns brazos que abalaban

Coma a la e o sol ao erguerse o pano,

Todo romper membranas cara algures,

Cara a una fenda na que o vento chama.

Cando nacn, abriuse unha fronteira

de lume branco e sombras bailadoras;
e desde o territorio segurado
Tiven palabra non de homes, frecha
Para rompe-la pel e cruza-la auga;
En fronte, os ollos que de amor reclaman.

Arredor, verdes sabas, soutos ceibes,

Liras dos mortos para uns beizos que abren
Sen coece-la sede; seiva antiga
Para unha lingua nova e sen desexo;
E son que chega novo sobre a terra
Coma a cantara o primordial paxaro.

Arredor verdes teas, en soutos soleados,

Liras da morte para uns beizos novos
Que lamben seiva antiga e oen a unha
E aprenden pouco a pouco; aves longas
En crculos no ceo.

Desde aquela hora, o tempo abre as sas fauces,

Volve famento polos seus dominios
Coma un escuro cazador do norte,
Persegue e borra e rompe e espanta as aves
E monta fortalezas tenebrosas,

E as rbores convrtense en cidades,

E os mortos en viventes levando carapucha,
En viventes que rouban sangue propio,
En fume de entre as veas somerxidas,
E pedras dos estmagos baleiros.

E a espada que tronzou as vrtebras do tempo,

A espada en sangue propio revestida,
Auga e lume de lonxe, herdada por defensa
Para as palabras e a madeira branca,
Para as herbas que medran polas rochas,
Para as rompentes lmpidas do mar.

Daquela, ao p da costa, uns brazos hmidos

De nube e terra en agardar antigo,
Un cuarto de madeira e lume branco,
Todo romper membranas cara algures,
Cara o aire e o son.

uns brazos hmidos

Que abalan coma o sol e a la

un agardar antigo,
Todo romper membranas cara algures

Ao p da costa, uns brazos

De nube e terra, hmidos de chuvia,
E certa paz, toda chea de presaxios,
Un cuarto de madeira e lume branco,
Todo romper membranas cara algures,
Cara aire e son.

entre o rudo e a noite,

Parouse o mar entre os cants e as rochas

E en silencio a marea permitiuse
Caer unha pouca luz por medio o tempo.

Detvose o mar, nos recunchos da costa,

E en silencio a marea permitiuse
Caer unha pouca luz p

Folla disposta pola fe do sangue

Ou saramago entre outras herbas, a auga
Detivo as sas apertas de muo,
Calou na rocha o golpe, permitiuse
Caer unha pouca luz por medio o tempo.

Daquela, ao p da costa sen colores

Autorretrato

Cando nacn, entre o zunir da noite,

como una folla na rbore do sangue,
como un samargo entre silveiras solto,
parouse o mar, calou fronte as rompentes,
e en lusco e fusco
caeu unha pouca luz por medio o tempo.

Haba unha costa sen color nin home,

chea de plantas hmidas,
un val deserto, uns brazos que abalaban
Coma a la e o sol, e a terra esixe,
rguense carnes e sinalan nervios
Cara a unha fenda na que o vento chama.

Cando nacn, abriuse unha fronteira,

entre una estancia
chea de longos mapas e de flores,
tristuras coma moscas, dedos lentos
trazando coma araas noite e da,
e fra, os ollos,
os ollos todos que de amor reclaman.

e esporas,
un val deserto, uns brazos que abalaban
Coma a la e o sol, e a terra esixe,
rguense carnes e sinalan nervios
Cara a unha fenda na que o vento chama.

Cando nacn, abriuse unha fronteira:

un cuarto cheo de mapas e de flores
con lume branco e sombras bailadoras,
tristuras coma moscas, dedos lentos
trazando coma araas noite e da;
por fra, os ollos que de amor reclaman.

Por fra, as ondas, o rotundo tigre,

a voltas coma un circo de planetas
ecoan entre a beleza e o pecado:
Cando nacn, entre o zunir da noite,
Coma unha folla na rbore do sangue,
Coma un samargo entre silveiras solto,
Parouse o mar, calou fronte s rompentes,
E entre un xirar de muos permitiuse
Caer unha pouca luz por medio o tempo.

A terra treme co tambor do Norte

noite, locucin dos sos

Poema sobre a natureza, semellante a This bread I break

Poema sobre os marieiros

El ahogado

Aire cabellos

Rosa de nadie, crece

un alma en el fondo del bosque,
entre orilla y orilla
de la inquieta laguna. Mira:
los colores va mudando
de hora en hora.

El ahogado

Las aguas se apartaban

como velos nupciales
al paso demorado de tu cuerpo.
Los brazos plateados, las dulces manos
eran ya ramas y hojas,
y los peces del fondo
rodearon un tronco verdecido.
Los prpados abiertos para siempre,
entras en las estancias donde el tiempo
est disuelto con la arena.
Ariel, Ariel,
el libro en tus bolsillos deshojse,
y las espinas blancas se volvan
guirnaldas de corales en tu torso
cuando regresabas
al mar que no debiste haber dejado.

As van os coidados coma flores

de prata ro abaixo. E se escapamos
da estancia fra onde os pasos soan,
tremolosas as frechas, e na neve
arden os ollos, volve a ser posible
falar das cores e dos sons antigos.
Mais nunca as azas pardas dos outonos
retornan. Danza, lmpada nocturna,

plido corpo para a transparencia,

vela o pasado e as sas plumas doces
e no xiro de luces, nas celadas
escuras garda as follas por beber

Que canto ecoa nesta noite oca,

na estancia fra,

oquedal

rbores silandeiras, toxos brancos,

carriolas escoitando aterecidas,
e as agullas nos fos penetrando,
pulsando a sa viaxe cara noite.
Cendal de escura cabeleira e soo,
plido corpo coma un vaso de auga
bebido polo vento, que misterio
debullas, xa tan lonxe da fontana?
Se cadra corpo e alma, nesa danza
de ilusin de regato polas rochas.
Viu a nboa apagando as lumieiras,
e esas fadas do outono non retornan.
Eu querera as vosas follas murchas,
aquelas follas de carballo e nube
que foron mias unha vez, na casa,
quixera poder lelas con mis calma
e ver cal foi a vida que perdn.
E vela que os fos tortuosos
saben das crenzas, saben dos recordos,
e espertan algo mis al da crenza,
onde morren os das e as palabras.
Se a purificacin non posible,
deixdeme mostrar que todo o fro
das horas vosas, o morder do vento,
subindo o pano, vede, son os ecos,
os soares dun merlo que cantaba.
As van os coidados coma flores
de prata ro abaixo. E se escapamos
da estancia fra onde os pasos soan,
tremolosas as frechas, e na neve
arden os ollos, volve a ser posible
falar das cores e dos sons antigos.
Mais nunca as azas pardas dos outonos
retornan. Danza, lmpada nocturna,

plido corpo para a transparencia,

vela o pasado e as sas plumas doces
e no xiro de luces, nas celadas
escuras garda as follas por beber
as augas dese tempo desatado.
Preludio

Na estancia fra o piano meditaba.

Que msicas ecoan na noite oca

Na noite oca, que cancin ecoa?

Que msicas na noite oca ecoan?

Hai unha msica na noite oca

Ecoa unha msica na noite oca

No espello

Perante esta ra vouga, na que encaixan

as pezas dos minutos e as poleas da luz,
contemplo as mias mortes sucesivas
mentidas pola mscara dun rostro case novo.

Vede a irona do xiz, a barba arcaica,

a mansedume cartn pedra do ollo,
as guerras mouras entre alcohol e Roma.
Ecoan as horas, ocas, coma terrores mudos
sobre as tempas:
a onda que adonda a pel
causa dor de carballos feridos,
a bgoa trae veleno verde,
brasa o adeus.
Que pedra hai que desfaga a imaxe desde o centro
sen caer coma un cancro enferruxado.
Quen vive, atado a esa carne en rolda.
No espello un algo desplumado busca
o aplauso das estrelas.

No espello

Perante esta ra vouga, na que encaixan

as pezas dos minutos e as poleas da luz,
contemplo as mias mortes sucesivas
mentidas pola mscara dun rostro case novo:
vede con que quietude, a irona do xiz, a barba arcaica,
a mansedume acartonada do ollo,
as batallas de vidro entre Xenebra e Roma
deixan escoar as horas ocas
coma terrores mudos sobre as tempas,
e cada movemento unha ferida.

Que seixo existe que esbardalle a imaxe

sen recaer cancro enferruxado.
Quen vive, enleado nesa carne en rolda.
No espello un algo desplumado busca
o aplauso das estrelas.

vede a irona do xiz, a barba arcaica,

a mansedume acartonada do ollo,
as guerras mouras entre alcohol e Roma.
Escanlle as horas, ocas,
coma terrores mudos, sobre as tempas,
e cada movemento unha ferida.

Unha onda adonda a pel, levndoa lonxe,

doe cal madeira rota,
despdese con brasas.

A onda que adonda a pel, levndoa lonxe,

causa dor de sobreira esnaquizada,
e coma brasa solta o seu adeus.

o son da guerra entre alcohol e Roma

cartn pedra
as ondas sobre a pel
son carballos feridos,
veleno verde a bgoa, brasa o adeus.

nas sas tempas,

coma terrores mudos,.
unha onda na sa pel un gaoto ferido,
veleno verde a bgoa, brasa o adeus.

sobre tan pouco engano,

que anda procura moito amor, e medo:

Que pedra que desfaga a imaxe desde o centro

sen caer coma un cancro enferruxado.

No espello un anxo desplumado busca

o aplauso das estrelas.

un adeus unha brasa,

Que pedra que desfaga

que unha mscara minte de rapaz case novo.
que minte unha soa mscara de rapaz case novo.

que anda consenten moito amor, e medo.

a mansedume de cartn pedra na mirada

A imaxe pouco engana,

pero consinte moito amor, e medo,

as guerras mouras entre alcohol e roma

Non moito engano (a irona do xiz,

a mansedume cartn pedra na mirada),
permite anda moito amor, e medo.
Moi pasenio vai mudando

Soamente queda o temperado aplauso

que nos dan as estrelas.