Prece

Sobre Mt., 27, 45-46

Ti, que con ollo de ciclope entraches

en almas moi midas, a gravarlles
un desexo de po e de horizontes;
ti, que as vas desvestindo da a da
e as levas cara s maternais ourelas;

Ti, qu ergue-lo aire con azuis cabalos

de orballo e vento, entre tambores xordos
e pulos de vermello a media luz,
e co teu dedo esplga-las enrugas
da terra, onde hai mil cousas sen un nome;

agora que o teu sangue polo ceo

finxe animais e seivas de tristura,
e os teus nervios traspasan o silencio
coma ramaxes de carballo ardido,
non dixe-lo deserto do meu peito.

Xa que pasaches pola roda humana

que move o mel escuro do desexo
e sabora-lo cuspe da soidade,
non me deas de marrar por conta propia,
non qute-la ta dor da mia dor.

Di que sufriches coma sofren todos

as cornamentas da razn e o da,
e que paseaches entre labaradas
cego, detrs das augas silandeiras
que fan escuma no fondal do soo.
 dese ro
invisbel que vai por entre o soo.

para andar cegos entre as labaradas,

as cornamentas da razn e o da,

Dme o sinal dunha ferida pura

parar andar cego tras das labaradas,
as cornamentas da razn e o da,
e darche a man nos aires renovados,
na carne arrequecida dos ensoos.

teu mapa de feridas puras,

para que o mal tea un sabor concreto,
e por el poida haber aperta logo,
entre ti e min, fra da luz do da,
na carne almiscolada dos ensoos.

el, que ergue o mundo con azuis cabalos

de chuvia e vento, entre msicas
de escravitude e un tambor vermello,
e manda un dedo invisbel

que esperta ao mundo con cabalos

T,
que con ojo de cclope entras en almas muy pequeas
y les grabas un deseo de polvo y horizontes,
para que se vayan dejando desvestir de da en da
comiendo naranjas y soando alguna orilla materna,

T,
que desperezas al mundo con caballos azules de viento,
entre msicas de esclavitud y latidos medio rojos,
y mandas un dedo invisible a espulgar sus arrugas de tierra
donde crecen innmeras cosas sin nombre.