Professional Documents
Culture Documents
Nagpatuloy ang kasayahan sa labas at patuloy din ang dasal ng buto ng kasoy.
Sa mga oras na iyon ay may isang engkantada na naakit sa ingay ng kasayahan.
Naganyak siyang makisaya sa mga hayop. Sa gitna ng pagdiriwang ay may
naulinigan ang engkantadata, isang tinig ng naghihirap at humihingi ng tulong.
Naawa ang engkantada. Sa isang kumas niya ay biglang lumabas ang buto ng
kasoy. Tuwang-tuwa ang buto sa kagandahan ng paligid. "Butihing diwata, nais
ko sanang manatili dito sa labas. Ayoko nang bumalik sa madlim na
pinanggalingan ko," pakiusap ng buto ng kasoy sa engkantada.
Subalit anumang dasal ang gawin niya ay walang kasagutang nangyari dahil sa
wala sa kapaligiran ang engkantada. Nang tumigil na ang unos ay muling
nagpakita ang engkantada. Nakita niya ang buto na nakabaluktot at halos hindi
na magawang magsalita.
Nagsalita ang engkantada. "Ito'y isang aral sa iyo. Ang lahat ng bagay ay may
dapat na kalalagyan. Ito ay kailangan mong tanggapin dahil sa ito ang
ipinagkaloob sa iyo ng Diyos! Pagkasabi nito ay naglaho na ang engkantada.
Magmula noon ang buto ng kasoy ay nasa labas na ng prutas.
Alamat Ng Aso
Kinaiinggitan ang mabuting samahan ng magkaibigang Masong at Lito. Maliliit
pang mga bata ay lagi na silang magkasama. Lagi nilang inaalala ang isa't isa.
Lagi rin silang magkasama sa bawat lakaran.
Nang mabawi ang lakas ay ang puntod ni Masong ang unang pinuntahan ni Lito.
Doon ay nakita niya ang hayop na araw-araw na itinataboy ng ina. Nakatayo iyon
sa tapat ng puntod at kawag nang kawag ang buntot.
Pinangalanan niyang Masong ang hayop pero nang lumaon ay naging aso ang
tawag dito.
Lahat ng uri ng trabaho ay pinasukan ng lima. Nagtrabaho sila araw at gabi pero
totoong mahirap ang buhay kaya madalas silang sumasala sa oras. Wala silang
nagawa liban sa magtiis.
Isang araw ay nakita ng apat na daliri si Hinlalaki. Sarap na sarap ito sa pagkain
ng karne kung kaya hindi na halos sila napansin.
Nang makita ni Hinlalaki ang apat na kaibigan ay bigla naman itong namutla.
"Magnanakaw ang kaibigan ninyo! Ninakaw niya ang aming pag-kain!" ang
sumbong ng babae.
Alamat Ng Litson
Noong araw ay napakasisipag ng mga tao. Masisipag sila sa pagtatanim ng mga
halaman. Masisipag rin sila sa pag-aalaga ng iba't ibang mga hayop.
Bagamat karamihan ay may mga alagang hayop, ang inaalagaan nila ay itong
siguradong makatutulong sa kanilang pagtatanim at pagsasaka.
Mabilis dumami ang kanilang mga alaga kaya naman naging katuwaan ng mga
bata na panoorin ang mga ito lalo na sa oras ng paliligo.
Dahil maraming alaga, karaniwan na ring nagkakatay ng baboy ang pamilya para
ipamigay ang karne sa mga kapitbahay.
Mabilis dumami ang mga baboy kaya nagpasya ang pamilya na magpagawa ng
malaking kulungan.
Minsan ay nayaya ang pamilya sa isang pagtitipon. Hindi agad sila nakauwi kaya
nagwala ang mga baboy dahil sa gutom. Nagawa nilang sirain ang kulungan
kaya nakatakas ang iba.
Nang bumalik ang mga tao dala ang nahuli nilang mga baboy ay sunog na ang
kanilang mga bahay.
Nilapitan nila ang mga nasunog na baboy. Isang babae ang natuk-song kumurot
ng piraso noon saka tinikman.
Gumaya ang iba. Tinikman nila ang mga baboy na naihaw dahil sa sunog. Tulad
ng babae ay nasarapan sila sa karne nito.
Dahil sa pangyayaring iyon ay nagkaideya ang mga tao. Nag-alaga narin sila ng
mga baboy at iniihaw ang mga ito para muli nilang matikman ang masarap na
luto sa karne. May iba namang nakaisip na gawing hanapbuhay iyon para
ipagbili sa kalapit na mga bayan.
Lingid sa mga magulang ay may nobyo na ang dalaga. Ito si Pepe, isang
magsasaka.
Nagluksa ang binata at halos araw gabing umiyak. Nang tuluyang gumaling si
Pepe ay agad tinungo ang libingan ni Payang.
Ang bunga ng puno ay tinawag niyang Payang. Nang lumaon ay naging papaya
ang tawag dito ng mga tao.