You are on page 1of 22

La Gramtica Espaola

Alumno: Ignacio Cespedes Vargas


Curso: 8 Ao
Profesora: Anabella Gallardo
Asignatura: Lengua Y Literatura

Indice

Introduccion
La gramtica del espaol es muy similar a la de las
dems lenguas romances, aunque en su aprendizaje muchos
estudiantes extranjeros del idioma aseguran que rasgos como el
abundante uso del modo subjuntivo, la diferencia entre los
verbos ser y estar y el uso preciso de las perfrasis verbales y
la fraseologa les resultan especialmente difciles de dominar.
El espaol es una lengua flexiva de tipo fusionante, es decir, en
las oraciones se usa preferentemente la flexin para indicar las
relaciones entre sus elementos. Sin embargo, como la mayora
de las lenguas fusionantes, tambin recurre al uso
de adposiciones (preposiciones), palabras abstractas que sirven
de nexo y son invariables. Por la forma en que se marcan los
argumentos de los verbos transitivos e intransitivos, se agrupa
dentro de las lenguas nominativo-acusativas con algunos rasgos
de ergatividad escindida. Sintcticamente el espaol es
una lengua de ncleo inicial altamente consistente.

Verbos
El verbo es la palabra ms variable del idioma
espaol. Por significado indica accin (Ej: correr) o
proceso (Ej: pensar), y en el caso de los verbos
copulativos ser, estar y parecer existencia, esencia o
estado. Constituyen el ncleo del predicado verbal y
la cpula del predicado nominal.
Los verbos del espaol poseen dos tipos de
conjugaciones, la simple, y la perifrstica o a travs
de un centenar largo de perfrasis verbales. La
Conjugacin simple, a su vez, se divide en
conjugaciones regulares e irregulares.
Los verbos del
espaol
se
dividen
en
tres conjugaciones regulares,
que
se
pueden
identificar segn las dos ltimas letras del infinitivo:
-ar, -er o -ir. Todos los que no siguen perfectamente
estos patrones son denominados verbos irregulares.
Los que slo se conjugan en determinadas personas
o tiempos se denominan a su vez verbos defectivos.
Los verbos del espaol se conjugan en tres
modos: indicativo, subjuntivo, e imperativo y en dos
voces, voz activa y voz pasiva. Esta ltima se forma
de dos maneras: una pasiva analtica con el

verbo ser o estar en el tiempo de la activa y


el participio del verbo que se conjuga, y una segunda
denominada pasiva sinttica opasiva refleja, con
el morfema se y un verbo en tercera persona ms
un sujeto
paciente y
sin complemento
agente explcito: Se vende piso.
El modo condicional presente en otras lenguas
indoeuropeas es a veces incluido como un modo
ms, y otras veces se prefiere considerarlo como uno
de los tiempos verbales simples y compuestos del
modo indicativo.
Existen adems en la conjugacin regular tres
formas no personales o verboides, es decir, que no
portan morfemas de persona y por tanto no pueden
llevar sujeto sintctico con el que concordar, aunque
s lo pueden tener semntico (el hacerlo l fue
buena idea): son el infinitivo simple y compuesto,
el gerundio simple y compuesto y el participio.
Todas estas formas entran en la composicin de
las perfrasis verbales y tienen usos como clases de
palabras diferentes: sustantivo en el caso del
infinitivo, adverbio en el caso del gerundio
y adjetivo en el caso del participio; el participio,
adems, sirve para formar los tiempos compuestos
del verbo.

Los tiempos verbales pueden ser simples o


compuestos. Por cada tiempo simple hay uno
compuesto, que se forma anteponiendo el tiempo
simple correspondiente del verbo haber al
participio del verbo que se est conjugando.
Los verbos
copulativos del
espaol
son
descendientes directos del Verbo copulativo
indoeuropeo y se distinguen de otras lenguas en que
poseen dos formas con distintos usos: ser y estar,
usado el primero para expresar lo esencial y
permanente y el segundo para lo accidental y
transitorio. Habitualmente se considera tambin
verbo copulativo parecer.

Tiempos De Los Verbos

Tiempos simples (formas de aspecto


imperfecto):
Presente: (yo) amo, temo, parto; t amas,
temes, partes; l ama, teme, parte; nosotros

amamos, tememos, partimos; vosotros


amis, temis, parts; ellos aman, temen,
parten.
Pretrito imperfecto: Yo amaba, tema,
parta; t amabas, temas, partas; l amaba,
tema, parta; nosotros ambamos,
temamos, partamos; vosotros ambais,
temais, partais; ellos amaban, teman,
partan.
Pretrito perfecto simple o pretrito
indefinido: Yo am, tem, part; t amaste,
temiste, partiste; l am, temi, parti;
nosotros amamos, temimos, partimos;
vosotros amasteis, temisteis, partisteis; ellos
amaron, temieron, partieron.
Futuro imperfecto: Yo amar, temer,
partir; t amars, temers, partirs; l
amar, temer, partir; nosotros amaremos,
temeremos, partiremos; vosotros amaris,
temeris, partiris; ellos amarn, temern,
partirn1
Tiempos compuestos (formas de aspecto
perfecto):

Pretrito perfecto compuesto: Yo he amado,


he temido, he partido; t has amado, has
temido, has partido; l ha amado, ha temido,
ha partido; nosotros hemos amado, hemos
temido, hemos partido; vosotros habis
amado, habis temido, habis partido; ellos
han amado, han temido, han partido2
Pretrito pluscuamperfecto: Yo haba
amado, haba temido, haba partido; t
habas amado, habas temido, habas partido;
l haba amado, haba temido, haba partido;
nosotros habamos amado, habamos temido,
habamos partido; vosotros habais amado,
habais temido, habais partido; ellos haban
amado, haban temido, haban partido.
Pretrito anterior: Yo hube amado, hube
temido, hube partido; t hubiste amado,
hubiste temido, hubiste partido; l hubo
amado, hubo temido, hubo partido; nosotros
hubimos amado, hubimos temido, hubimos
partido; vosotros hubisteis amado, hubisteis
temido, hubisteis partido; ellos hubieron
amado, hubieron temido, hubieron partido3

Futuro perfecto: Yo habr amado, habr


temido, habr partido; t habrs amado,
habrs temido, habrs partido; l habr
amado, habr temido, habr partido;
nosotros habremos amado, habremos
temido, habremos partido; vosotros habris
amado, habris temido, habris partido; ellos
habrn amado, habrn temido, habrn
partido.
Modo subjuntivo
Tiempos simples:
Presente: Yo ame, tema, parta; t ames,
temas, partas; l ame, tema, parta; nosotros
amemos, temamos, partamos; vosotros
amis, temis, partis; ellos amen, teman,
partan.
Pretrito imperfecto: Yo amara o amase,
temiera o temiese, partiera o partiese; t
amaras o amases, temieras o temieses,
partieras o partieses; l amara o amase,
temiera o temiese, partiera o partiese;
nosotros amramos o amsemos,
temiramos o temisemos, partiramos o

partisemos; vosotros amarais o amaseis,


temierais o temieseis, partierais o partieseis;
ellos amaran o amasen, temieran o temiesen,
partieran o partiesen.
Futuro imperfecto: Yo amare, temiere,
partiere; t amares, temieres, partieres; l
amare, temiere, partiere; nostors amremos,
temiremos, partiremos; vosotros amareis,
temiereis, partiereis; ellos amaren, temieren,
partieren4
Tiempos compuestos
Pretrito perfecto: Yo haya amado, haya
temido, haya partido; t hayas amado, hayas
temido, hayas partido; l haya amado, haya
temido, haya partido; nostros hayamos
amado, hayamos temido, hayamos partido;
vosotros hayis amado, hayis temido,
hayis partido; ellos hayan amado, hayan
temido, hayan partido.
Pretrito pluscuamperfecto: Yo hubiera o
hubiese amado, hubiera o hubiese temido,
hubiera o hubiese partido: t hubieras o
hubieses amado, hubieras o hubieses temido,

hubieras o hubieses partido; l hubiera o


hubiese amado, hubiera o hubiese temido,
hubiera o hubiese partido; nosotros
hubiramos o hubisemos amado,
hubiramos o hubisemos temido,
hubiramos o hubisemos partido; vosotros
hubierais o hubieseis amado, hubierais o
hubieseis temido, hubierais o hubieseis
partido; ellos hubieran o hubiesen amado,
hubieran o hubiesen temido, hubieran o
hubisesen partido.
Futuro perfecto: Yo hubiere amado, hubiere
temido, hubiere partido; t hubieres amado,
hubieres temido, hubieres partido; l hubiere
amado, hubiere temido, hubiere partido;
nosotros hubiremos amado, hubiremos
temido, hubiremos partido; vosotros
hubiereis amado, hubiereis temido, hubiereis
partido; ellos hubieren amado, hubieren
temido, hubieren partido.
Modo imperativo
Presente: ama, teme, parte (t) am,
tem, part (vos) ame, tema, parta (Ud.)

amad, temed, partid (vosotros) amen,


teman, partan (Uds.).
Modo condicional
Condicional simple o Pospretrito de modo
indicativo: Yo amara, temera, partira; t
amaras, temeras, partiras; l amara,
temera, partira; nosotros amaramos,
temeramos, partiramos; vosotros amarais,
temerais, partirais; ellos amaran, temeran,
partiran4
Condicional compuesto o Antepospretrito
de modo indicativo: Yo habra amado, habra
temido, habra partido; t habras amado,
habras temido, habras partido; l habra
amado, habra temido, habra temido, habra
partido; nostros habramos amado,
habramos temido, habramos partido;
vosotros habrais amado, habrais temido,
habrais partido; ellos habran amado,
habran temido, habran partido5

Pronombres
En lingstica y gramtica, un pronombre es la
clase de palabra que desempea el papel
sintctico de un sustantivo, pero que, a
diferencia de ste, carece de contenido lxico
propio,
y
cuyo referente lo
determina
su antecedente o la situacin comunicativa.
Sustituye no slo a sustantivos, sino a sintagmas
nominales o incluso textos, mencionados antes o
despus de ellos, cuyo significado retoman o
copian para usarlo en otro contexto, sin poseer
en
s
mismos significado fijo.
En
la pragmtica o situacin comunicativa se
refieren con frecuencia a personas o cosas reales
extralingsticas ms que a sustantivos del
contexto. A esta propiedad de referirse a otros
elementos
tanto
lingsticos
como
extralingsticos se la denomina dexis.
El
pronombre
no
admite
apenas adjetivos (solamente los que indican
identidad, como mismo en "l mismo", o
nmero,
como
en
"ellos tres").

Posee dexis y persona y la mayor parte de las


veces gnero, nmero y caso (solamente en los
pronombres personales hay caso). Una serie de
ellos son tnicos, esto es, poseen acento de
intensidad; otros no: son tonos y se apoyan
para sonar en la palabra siguiente o anterior, por
lo que se les llama clticos; en la ortografa
espaola los pronombres tonos se escriben
adheridos al verbo si vienen despus que l,
pero no se hace as si estn situados antes:
"Dselo" o "Se lo da".

Adjetivos
Los adjetivos son las palabras que modifican al
sustantivo, lo acompaan y proporcionan
informacin de ste como sus propiedades o
caractersticas. Por ejemplo:
La pelota amarilla.
La: artculo
pelota: sustantivo
amarilla: adjetivo
En la oracin anterior, el adjetivo nos da
informacin sobre el sustantivo, nos dice que la
pelota es de color amarillo.
Dicho de otra forma, los adjetivos son palabras
que funcionan como complemento y siempre
nos dan alguna informacin adicional del sujeto
(de lo que se habla en la oracin). El adjetivo
siempre se escribe antes o despus del sujeto.

Ej: "El coche rojo es de mi pap."


Coche es de el sujeto (sustantivo) y rojo es el
adjetivo que modifica al sustantivo y nos da
informacin sobre l. De qu color es el coche?
Rojo

Tipos De Adjetivos
Adjetivos Calificativos: Se llaman adjetivos
calificativos a aquellos adjetivos que describen
(califican) lo que son, hacen o tienen los sujetos
de la oracin.
Los adjetivos calificativos reciben ste nombre
debido a que son aquellos que califican al sujeto
dando informacin extra sobre el mismo.
Cuando agregamos una palabra que habla sobre
una caracterstica especifica del sujeto, estamos
ante un adjetivo calificativo.
Ej: la pared rosa (Rosa Es El Adjetivo)

Adjetivos Demostrativos: Los adjetivos


demostrativos son los que determinan una
relacin de proximidad de una persona, animal o
cosa con quienes o de quienes se habla.
Determinan la ubicacin del sustantivo con los
dems elementos de la oracin.
Los adjetivos demostrativos no se acentan (no
confundir con los pronombres demostrativos).
stos forman un pequeo grupo, ya que son
pocos los adjetivos que se consideran
demostrativos:
Ej: Este periodista no se informa, inventa
todo. (Este Es El Adjetivo)
Adjetivos Gentilicios: Los adjetivos gentilicios
son los que se utilizan para manifestar el origen
de las personas o de cualquier objeto, ya sea que
su origen sea por ejemplo un pas, una ciudad,

una provincia, un continente o cualquier otro


lugar.
Aunque los adjetivos gentilicios no se utilizan
para indicar el lugar en que viven las personas,
tambin se pueden utilizar en el caso de alguien
que vive en algn lugar desde hace mucho
tiempo y se siente orgulloso de pertenecer a esa
entidad.
Los adjetivos gentilicios pueden tomar el valor
de un sustantivo, es decir que pueden ser
utilizados para referirse a una persona
nombrando nicamente su gentilicio, o sea que
es correcto decir el europeo en lugar de decir
la persona que es originaria de Europa.
Adjetivos Numerales: Los adjetivos numerales
son los que determinan una cantidad numrica
en el nombre. Se dividen en cinco tipos:
cardinales, ordinales, proporcionales, partitivos
y distributivos.

Preposiciones
Las preposiciones son enlaces con funcin
subordinante. La unin se lleva a cabo con una o
varias palabras. La significacin que dan las
preposiciones responde a circunstancias de
movimiento, lugar, tiempo, modo, causa,
posesin, pertenencia, materia y procedencia.
Las preposiciones son: a, ante, bajo, con, contra,
de, desde, en, entre, hacia, hasta, durante,
mediante, para, por, pro, segn, sin, so, sobre y
tras.
Las preposiciones son palabras no variables que
relacionan los componentes de una oracin
favoreciendo para brindarles sentido. Se colocan
delante de las palabras que rigen y es por este
motivo que son llamadas preposiciones. Ellas

pueden sealar destino, direccin, tiempo,


procedencia, motivo, lugar, etc.

Sufijo Y Prefijos
Sufijo: Los sufijos son palabras que cuentan con
terminaciones que cambian o alteran el sentido
original de la palabra inicial; consta de agregar a
un lexema un elemento afijo
Ej: Arriba = Arribita
Prefijo: Un prefijo es una partcula o slaba, que
carece de significado por s misma, que se
antepone a una partcula clave o morfema, para
modificar o complementar su sentido o
significado, as como de sus palabras derivadas.

Esta palabra proviene del latn, en estrictamente


de la palabra latina "praefixus" y la podemos
traducir como "antes de l" o "delante de l".
La partcula clave o morfema, es una palabra o
fragmento de palabra que tiene sentido completo
por s misma.
El prefijo siempre se pone antes del morfema.
Generalmente los prefijos son de origen griego
o latino, aunque recientemente se han
incorporado algunos prefijos con otros orgenes,
principalmente relacionados con la tecnologa y
la computacin.
Ej: Andro- Geno (Andro Es El Prefijo)

Articulo

You might also like