12
Buitenlandse buitenland
zaken
M
ogen we het peilingsin-
stituut TNS geloven,
dan is 53 procent van de
Nederlanders er niet
van op de hoogte dat ze donder-
dag kunnen stemmen voor het Eu-
ropees Parlement.
Die uitkomst werd deze week be-
kendgemaakt, maar was geba-
seerd op een peiling uit de eerste
twee weken van mei; laten we aan-
nemen dat de onwetendheid
sindsdien enigszins is afgenomen.
Dan nog staat vast dat de belang-
stelling voor dit democratische
voorrecht niet veel groter is dan bij
de verkiezingen voor de water-
schappen, ook zeker belangrijk.
Het Europees Parlement is, in de
woorden van de voormalige EU-
commissievoorzitter Jacques De-
lors, een UPO: een Unidentified
Political Object. En nergens is dat
meer het geval dan in Nederland,
waar 63 procent van de onder-
vraagden zegt slecht geïnformeerd
te zijn over de verkiezingen – het
hoogste percentage in de EU.
De opkomst zal in Nederland
naar verwachting blijven steken
bij ongeveer dertig procent, een
diepterecord. Maar in de meeste
andere landen van de EU is de si-
tuatie nauwelijks rooskleuriger;
de Europese burgers moet de de-
mocratie door de strot geduwd
worden.
Dat is niet alleen te wijten aan
het slechte karakter en de aange-
boren lamlendigheid van de kie-
zers. Het Europees Parlement –
736 leden voor 500 miljoen bur-
gers uit 27 landen – is een volks-
vertegenwoordiging zonder volk,
daar ligt alvast een belangrijke
hindernis voor enthousiasme.
Vervolgens is het een parlement
zonder parlementaire democratie,
dat wil zeggen: het parlement
kiest de regering niet en kan ook
geen wetsvoorstellen indienen.
Wat het wel kan doen, is nuttig
genoeg, maar het leent zich niet
voor het theater dat een parlement
als podium van politiek zou moe-
ten zijn. Daarvoor zijn de dossiers
– het woord doet het al vermoeden
– ook te technisch. Als de welbe-
spraakte leider van de liberale
fractie, de Brit Graham Watson, de
macht van het parlement voor het
voetlicht wil brengen, komt hij op
de proppen met ‘de dienstenricht-
lijn, wetten voor chemische stof-
fen, telecommunicatie en trans-
port’. “De fundamentele overeen-
komsten zijn hier
Gun de nee-
zeggers een
EU-pauze
afgesloten,” zei hij in NRC/Han-
delsblad.
In het krachtenveld dat gedeeld
wordt met de Europese Commissie
(het bestuur in Brussel) en de Eu-
ropese Raad (de aangesloten lan-
den), heeft het parlement in de
loop van de jaren inderdaad
steeds meer zeggenschap gekre-
gen. Maar de afstand tot de kiezers
blijft groot: het Nederlands smal-
deel (25 zetels) maakt drie procent
uit van de hele vergadering – om
die drie procent strijden zeventien
Nederlandse partijen.
Dat een dergelijk parlement het
volk niet in vuur en vlam zet, zou
niemand bijzonder hoeven te ver-
ontrusten. Maar het is ook Europa
zelf, als idee, of zelfs als ideaal,
dat veel kiezers vermoeit, zo niet
tegenstaat.
Als instrument voor verzoening
– noodzakelijk na de Tweede
Wereldoorlog – heeft de EU aan
urgentie verloren, als instrument
voor bovennationale samenwer-
king stuit zij op scepsis en arg-
waan. Landen die zich toch al be-
dreigd voelen door de komst van
immigranten en de confrontatie
met moslimextremisten, hebben
Dit parlement leent
zich niet voor theater
de neiging de grenzen te sluiten,
niet om ze te openen.
Hoe dat te rijmen valt met de
grensoverschrijdende werkelijk-
heid van alledag (die zich mani-
festeert op zo ongeveer elk vlak,
van klimaat, handel, migratie, we-
tenschap en kunst tot criminaliteit
en terrorisme) hoor je de scham-
perende Europahaters nooit uit-
leggen.
Misschien moeten we de wegblij-
vers en de neezeggers ruimhartig
hun zin geven. Laat het EU-lid-
maatschap van elk land dat don-
derdag een opkomst van 25 pro-
cent of minder boekt, voor vijf jaar
– de termijn van het Europees Par-
lement – opgeschort worden.
Bevalt de bevrijding van het juk
van Brussel hen goed, dan zien we
ze niet meer terug. Valt het tegen,
dan kunnen ze via de stembus hun
opschorting weer ongedaan ma-
ken. Heel democratisch.
STEVO AKKERMAN
s.akkerman@parool.nl
ZATERDAG 30 MEI 2009
De jeugd van Iran
Veel Iraanse
jongeren zijn
sterk op het
Westen gericht.
Wat niet
betekent dat ze
op 12 juni
massaal gaan
stemmen op
een liberale
kandidaat.
MICHIEL DE VRIES
K
haranaq, een woestijn-
dorpje in Iran, een paar we-
ken geleden. Uit de luid-
sprekers in een gasthuis
klinkt westerse muziek. Binnen
gaat een groep Iraanse jongeren he-
lemaal uit hun dak, er wordt hard
gelachen en volop gezongen. Een
jonge Teheraanse merkt niet dat tij-
dens het dansen haar hoofddoek is
afgezakt. “Ik ben nog nooit zo ge-
lukkig geweest,” roept een ander
opgetogen, terwijl de muziek nog
wat harder wordt gezet.
In Iran geldt de sharia, de islamiti-
sche wetgeving. Dansen, alcohol en
‘Je moet hier
wel wat beter
opletten dan
in de stad’ Een café in Teheran. Iraanse jongeren zijn vaak meer gericht op het Westen dan de oudere
popmuziek zijn sinds de islamiti- waar de overheid niet toekijkt, is zwart. De mensen waren geweldig
sche revolutie in 1979 verboden. vaak sprake van het tegenoverge- gastvrij.” In Iran zijn de mensen
Maar hier en daar, achter de scher- stelde. Maar het blijft oppassen meer georiënteerd op het Westen
men, gebeurt van alles. Zoals ook voor ze. dan op Mekka, stelt de Nederlander.
hier in dit woestijndorpje. “Daarom “Politie!” sist iemand plotseling in Wat je aan de buitenkant ziet en wat
vind je in Iran de beste feesten,” ver- het pension. Snel gaat iedereen zit- er achter de schermen gebeurt, zijn
zekert Kambiz terwijl hij binnen een ten. De muziek gaat uit en hoofd- twee verschillende dingen. “Daar
qelyoen, een waterpijp, rookt. “Wij doekjes weer om. De onbevangen- zit een groot contrast tussen.”
hebben weinig nodig om uit ons dak heid van zo-even verdwijnt en het is Bij Lida (31), in Teheran, wordt dit
te gaan, we weten dat we het van dit opeens niet zo gezellig meer. bevestigd. De Iraanse nodigt het he-
soort momenten moeten hebben,” Maar het blijkt vals alarm. “Het is le jaar westerse bezoekers uit, geeft
zegt de dertiger. “Hier is het vaak hier wat meer opletten dan in de ze bij binnenkomst drie zoenen en
meteen gezellig.” stad,” zegt Sebastiaan Straten, installeert ze in haar westers inge-
Popmuziek is in de ogen van de Nederlander en eigenaar van het richte appartement achter de televi-
overheid iets westers, dat kost wat gasthuis, als hij de muziek weer sie. Ook Lida betreurt het dat haar
kost buiten de deur gehouden moet aanzet. “Hier op het platteland zijn land in het buitenland zo’n slechte
worden. Discotheken zul je in Iran de mensen wat conservatiever.” naam heeft. Via internet nodigt ze
dan ook niet snel aantreffen. Dream Straten vindt het jammer dat veel vaak reizigers uit die gratis bij haar
on, staat er zelfs ironisch onder het Nederlanders zo’n negatief beeld mogen logeren. “Ik voel het als mijn
kopje ‘nachtclubs’ in een populaire hebben over het land. “Het gaat al- plicht om de andere kant te laten
reisgids over het land. tijd weer over de doodstraf en hoe zien.”
Maar wie Iran bezoekt, zal merken vaak die hier wordt uitgevoerd. Iraniërs weten maar al te goed hoe
dat dit land veel gezichten heeft en Maar ze zouden hier eens moeten er in de wereld naar hen wordt geke-
dat de sharia niet overal zo streng kijken. Dit is ook Iran, maar veel
wordt nageleefd. Net als hun leef- mensen kennen dat niet.”
tijdsgenoten elders in de wereld, Vier jaar geleden reisde Straten
willen moderne Iraanse jongeren door het Midden-Oosten. Iran was
ook weleens uit en genieten van
muziek en dans.
voor hem een grote verassing. “Ik
kende het eigenlijk alleen van de
‘Ons land heeft
Het resultaat is een paradox: op
straat en op de universiteit achten
televisie, van de bekende beelden:
mannen met baarden en vrouwen
veel meer
jongeren zich verplicht zich als vro-
me moslims te presenteren.
in zwarte kleding. Maar toen ik aan-
kwam bleek het land veel meer
kleuren dan
Binnenshuis, en op andere plaatsen kleuren te hebben dan alleen maar alleen zwart’