‫ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﻳﺮان‬

‫ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﻳﺮان ﻧﻬﺎدي ﺑﻴﻄﺮف و ﻣﺴﺘﻘﻞ ﭘﮋوﻫﺸﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺪف آن اﻳﺠﺎد ﻳﻚ ﺗﺎرﻳﺨﭽﻪ ﺟﺎﻣﻊ و ﻋﻴﻨﻲ از‬
‫وﺿﻌﻴﺖ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ در ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﻳﺮان از زﻣﺎن اﻧﻘﻼب ﺳﺎل ‪ 1357‬ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﺨﭽﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ‬
‫ﺟﻤﻊآوري و ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻃﻴﻒ ﮔﺴﺘﺮدهاي از اﺳﻨﺎد و ﻣﺪارك اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت آرﺷﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻬﺖ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﺗﺤﻘﻴﻖ‬
‫در دﺳﺘﺮس ﻋﻤﻮم ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺻﻞ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﭘﺬﻳﺮي در ﻗﺒﺎل ﺗﺨﻠﻔﺎت ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻻزﻣﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ‬
‫اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و ﺗﺤﻮﻻت دﻣﻮﻛﺮاﺗﻴﻚ در آﻳﻨﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﻳﺮان‪ ،‬ﮔﻔﺘﮕﻮ و ﺗﺒﺎدل ﻧﻈﺮ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ‬
‫درﺑﺎره وﺿﻌﻴﺖ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ در اﻳﺮان را ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺮﻛﺰ ﺑﺎ ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدي از ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان و‬
‫ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن در زﻣﻴﻨﻪ ﻣﺴﺘﻨﺪﺳﺎزي ﻣﻮارد ﻧﻘﺾ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ و ﺳﺎﻳﺮ ﭘﺮوژهﻫﺎ ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻫﺪاف ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﻳﺮان‬

‫ﺑﺮرﺳﻲ و ﻣﺴﺘﻨﺪﺳﺎزي ﻣﻮارد ﺗﺨﻠﻒ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ در اﻳﺮان؛‬ ‫•‬

‫ارﺗﻘﺎي ﺳﻄﺢ آﮔﺎﻫﻲ ﻣﺠﺎﻣﻊ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ از ﺗﺨﻠﻔﺎت ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ در اﻳﺮان و ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار دادن دوﻟﺖ اﻳﺮان‬ ‫•‬
‫ﺑﺮاي ﺧﺎﺗﻤﻪ دادن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺨﻠﻔﺎت؛‬
‫ارﺗﻘﺎي ﺳﻄﺢ آﮔﺎﻫﻲ ﻣﺮدم اﻳﺮان از ﻣﻮارد ﺗﺨﻠﻒ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ در اﻳﺮان و اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎي ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ؛‬ ‫•‬
‫اﻳﺠﺎد ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ و آرﺷﻴﻮي اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ از اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﻛﻪ روزي در ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و ﺣﻤﺎﻳﺖ از روﻧﺪ‬ ‫•‬
‫ﻣﺴﺌﻮل ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻣﺘﺨﻠﻔﺎن ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪.‬‬

‫آدرس‪:‬‬
‫‪Iran Human Rights Documentation Center‬‬
‫‪129 Church Street, Suite 304‬‬
‫‪New Haven, CT 06510, USA‬‬
‫ﺗﻠﻔﻦ‪(203) 772-2218 :‬‬
‫ﻧﻤﺎﺑﺮ‪(203) 772-1782 :‬‬
‫ﭘﺴﺖ اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ‪info@iranhrdc.org :‬‬
‫ﭘﺎﻳﮕﺎه اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ‪http://www.iranhrdc.org :‬‬

‫ﻋﻜﺴﻬﺎ‪ :‬ﻋﻜﺲ روي ﺟﻠﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺒﺮﮔﺰاري ﻓﺎرس از ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﭼﻬﺎر وﺑﻼگﻧﻮﻳﺲ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ دادﺳﺘﺎن ﺗﻬﺮان‬
‫ﺳﻌﻴﺪ ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺗﺮﺗﻴﺐ داده ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻜﺲ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻣﺤﻤﻮد ﻫﺎﺷﻤﻲ ﺷﺎﻫﺮودي‪ ،‬رﺋﻴﺲ ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ‬
‫از ﺳﺎل ‪ 1378‬ﺗﺎ ‪ 1388‬ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺎﻳﺮ ﻋﻜﺴﻬﺎي ﮔﺰارش از اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪهاﻧﺪ‪.‬‬

 ‫اﻋﺘﺮاﻓﺎت اﺟﺒﺎري‬

‫ﻫﺪف ﻗﺮار دادن ﻓﻌﺎﻻن اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ اﻳﺮان‬

‫ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﻳﺮان‬

‫ﺗﻴﺮ ‪1388‬‬
 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎر‪1 ...............................................................................................................‬‬

‫روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ ‪2 ..................................................................................................‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ ‪3...............................................................................................................................................‬‬

‫اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن ‪30........................................................................................................‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن ‪31 ....................................................................................................................................................‬‬

‫آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ ‪47 ....................................................................................................‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ ‪48 ................................................................................................................................................‬‬

‫اﻟﻒ‬
 ‫ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎر‬

‫در اﻳﻦ ﮔﺰارش‪ ،‬ﺳﻪ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ اﻳﺮاﻧﻲ ﺗﺠﺎرب ﺗﻠﺦ ﺧﻮد را از دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ‪ ،‬ﺣﺒﺲ‪ ،‬ﺷﻜﻨﺠﻪ و در‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ ﺗﻮﺳﻂ رژﻳﻢ اﻳﺮان در زﻣﺎن رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮري ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﺗﻤﻲ ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺷﺮح ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬دو ﺗﻦ از اﻳﻦ‬
‫روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران‪ ،‬روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ و اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‪ ،‬در زﻣﺎن دﺳﺘﮕﻴﺮي از ﻓﻌﺎﻻن اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ ﻣﻘﻴﻢ ﺗﻬﺮان ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ ﭼﻮن »اﻋﺘﻤﺎد« و »ﺟﻤﻬﻮرﻳﺖ« ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬در ‪ 6‬ﻣﻬﺮﻣﺎه ‪ 1383‬دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫وي ﻣﺪت دو ﻣﺎه را در ﺣﺒﺲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮد‪ .‬ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن در ‪ 19‬ﻣﻬﺮ ‪ 1383‬دﺳﺘﮕﻴﺮ و اﻧﺪﻛﻲ ﭘﺲ از ﻳﻚ ﻣﺎه و ﻧﻴﻢ آزاد ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ دو ﻓﻌﺎل اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ در ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎهﻫﺎي ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻧﻬﺎدﻫﺎي اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﻣﻮازي اﻳﺮان اداره ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻧﮕﻬﺪاري‬
‫ﺷﺪه و ﭘﺲ از آن در زﻧﺪان اوﻳﻦ ﺗﻬﺮان زﻧﺪاﻧﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﺪ ﺳﻮم‪ ،‬آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‪ ،‬ﺳﺮدﺑﻴﺮ روزﻧﺎﻣﻪ »ﮔﻴﻼن اﻣﺮوز« در‬
‫رﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺮﻛﺰ اﺳﺘﺎن ﮔﻴﻼن ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ در ‪ 19‬اﺳﻔﻨﺪ ‪ 1383‬دﺳﺘﮕﻴﺮ و ﻣﺪت دو ﻣﺎه را در ﺣﺒﺲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺿﻤﺎﻧﺘﻬﺎي ﻣﻘﺮر در ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﻳﺮان و ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻋﻤﻮﻣﻲ و ﺣﻀﻮر ﻫﻴﺌﺖ ﻣﻨﺼﻔﻪ را در‬
‫ﭘﺮوﻧﺪهﻫﺎي ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از اﻳﻦ اﻓﺮاد در دادﮔﺎهﻫﺎي ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻧﺸﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﺘﻬﻢ )و‬
‫ﻣﺤﻜﻮم( ﺑﻪ ﺟﺮاﻳﻢ اﺧﻼﻗﻲ‪ ،‬ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ و اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ و ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن ﺑﻪ ﻃﻮر ﻏﻴﺎﺑﻲ ﻣﺠﺮم ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه و‬
‫در ‪ 16‬ﺑﻬﻤﻦ ‪ 1387‬ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ ﺑﻪ دو ﺳﺎل و دو روز زﻧﺪان و ‪ 84‬ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق و ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن ﺑﻪ دو ﺳﺎل و‬
‫ﺷﺶ ﻣﺎه زﻧﺪان و ‪ 10‬ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ‪ 14‬ﺳﺎل زﻧﺪان ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪ اﻣﺎ ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ او در‬
‫دﻳﻮان ﻋﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺗﻘﻠﻴﻞ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ اﻳﻦ ﺳﻪ ﻓﻌﺎل اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎي اﻋﺘﺮاﻓﺎﺗﻲ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎرﻫﺎي ﺷﺪﻳﺪ رواﻧﻲ و ﻓﻴﺰﻳﻜﻲ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺿﺮب‬
‫و ﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺎزﺟﻮﻳﻴﻬﺎي ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ و زﻧﺪان اﻧﻔﺮادي اﻧﺠﺎم دادهاﻧﺪ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در زﻣﺎن ﺣﺒﺲ‪ ،‬از ﺣﻖ داﺷﺘﻦ وﻛﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻊ‪،‬‬
‫ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده و ﺑﺮﺧﻮرداري از اﺑﺘﺪاﻳﻲﺗﺮﻳﻦ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ و ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن ﺗﻨﻬﺎ زﻣﺎﻧﻲ آزاد ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﻛﺖ در ﻧﻘﺸﻪ ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ ﺳﻌﻴﺪ ﻣﺮﺗﻀﻮي‪ ،‬دادﺳﺘﺎن ﻛﻞ ﺗﻬﺮان )ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻪ »ﻗﺼﺎب ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت«( ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ اﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ‪ ،‬ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ آزاد ﺷﺪ و ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻋﺘﺮاﻓﻨﺎﻣﻪاي ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ و ﺑﺮاي ﻧﺸﺮ ﺑﻪ رﺳﺎﻧﻪﻫﺎي ﮔﺮوﻫﻲ اراﺋﻪ‬
‫دﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ اﻋﺘﺮاﻓﻨﺎﻣﻪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺮﺗﻀﻮي دﺳﺘﻮر آزادي ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن و ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ دﻳﮕﺮ را داد‪.‬‬
‫ﻫﺪف ﻣﺮﺗﻀﻮي آﺷﻜﺎرا ﺑﻲاﻋﺘﺒﺎر ﻛﺮدن ﺟﻨﺒﺶ اﺻﻼﺣﺎت و ﺳﺮﻛﻮب روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران و ﻓﻌﺎﻻن اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ و وﺑﻼگﻧﻮﻳﺴﻬﺎ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر روزاﻓﺰون ﺑﻪ اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ رﺳﺎﻧﻪ ارﺗﺒﺎط ﺟﻤﻌﻲ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ روي آورده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺠﺎرب اﻳﻦ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﺗﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﮔﺰارﺷﻬﺎي ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﻳﺮان‬
‫»‪ :Ctrl+Al+Delete‬ﭘﺎﺳﺦ اﻳﺮان ﺑﻪ اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ« )ﺗﻴﺮ ‪ (1388‬و »ارﻋﺎب ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ‪ :‬ﻧﻬﺎدﻫﺎي اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﻣﻮازي اﻳﺮان« )ﺧﺮداد‬
‫‪ ،(1388‬اﻳﻦ ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪﻫﺎ ﺷﺒﻜﻪاي از اﻓﺮاد در دوﻟﺖ اﻳﺮان—ﺷﺎﻣﻞ اﻋﻀﺎي ﻧﻴﺮوﻫﺎي اﻣﻨﻴﺘﻲ و اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﻣﻮازي‪ ،‬ﻗﻮه‬
‫ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ‪ ،‬و وﺳﺎﻳﻞ ارﺗﺒﺎط ﺟﻤﻌﻲ دوﻟﺘﻲ ﻧﻈﻴﺮ روزﻧﺎﻣﻪ »ﻛﻴﻬﺎن« و ﺻﺪا و ﺳﻴﻤﺎي ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﻳﺮان—ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮل‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﻛﺮدن ﺻﺪاي ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن در اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ را اﻓﺸﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪﻫﺎي اﻳﻦ ﮔﺰارش ﺣﺎﺻﻞ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎي ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﻳﺮان در ﺳﺎﻟﻬﺎي ‪ 1387‬و ‪ 1388‬ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫‪1‬‬
 ‫روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر و وﺑﻼگﻧﻮﻳﺲ اﻳﺮاﻧﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫روزﺑﻪ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻞ دوره ﻛﺎرﺷﻨﺎﺳﻲ ﻋﻠﻮم ﺳﻴﺎﺳﻲ از داﻧﺸﮕﺎه آزاد‬
‫اﺳﻼﻣﻲ ﺗﻬﺮان درﺳﺎل ‪ 1383‬ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري ﺧﻮد را در ﺷﻬﺮ ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪ ﺧﻮد‪،‬‬

‫رﺷﺖ‪ ،‬آﻏﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﻛﺎر ﺣﺮﻓﻪاي او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر در اواﻳﻞ دﻫﻪ‬
‫‪ 1380‬و زﻣﺎﻧﻲ آﻏﺎز ﺷﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﺒﺶ اﺻﻼﺣﺎت در اﻳﺮان ﻗﻮت ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬از آن زﻣﺎن‪ ،‬ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر‪ ،‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪ ،‬دﺑﻴﺮ‬
‫ﺳﻴﺎﺳﻲ‪ ،‬دﺑﻴﺮ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و ﺳﺮدﺑﻴﺮ ﺑﺮاي ﺑﺴﻴﺎري از ﻧﺸﺮﻳﺎت‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫»اﻋﺘﻤﺎد«‪» ،‬اﻋﻤﺎد ﻣﻠﻲ«‪» ،‬ﺷﺮق«‪» ،‬ﺗﻮﺳﻌﻪ«‪» ،‬اﻗﺘﺼﺎد ﺧﺎﻧﻮاده«‪» ،‬ﺻﺪاي‬
‫ﻋﺪاﻟﺖ«‪» ،‬ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﻲ«‪» ،‬ﺟﻤﻬﻮرﻳﺖ«‪» ،‬اﻳﺮان ﻣﺎ«‪» ،‬روز آﻧﻼﻳﻦ«‪ ،‬و‬
‫»اﻳﺮان در ﺟﻬﺎن« ﻛﺎر ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮔﺰارﺷﮕﺮ آزاد ﺑﺮاي‬
‫ﺗﻌﺪادي روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﺎر ﻛﺮد و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﺳﻴﺎﺳﻲ روزﻧﺎﻣﻪ اﺻﻼحﻃﻠﺐ‬
‫»ﻣﺮدم ﺳﺎﻻري« ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬وي در آﺧﺮ دﺑﻴﺮ ﺳﻴﺎﺳﻲ روزﻧﺎﻣﻪ اﺻﻼحﻃﻠﺐ‬
‫روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬ ‫»اﻋﺘﻤﺎد« ﺷﺪ‪.‬‬

‫در ﺳﺎل ‪ ،1383‬ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ ﺑﻪ روزﻧﺎﻣﻪ »ﺟﻤﻬﻮرﻳﺖ« ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دﺑﻴﺮ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ روزﻧﺎﻣﻪ »ﺗﻮﺳﻌﻪ« ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ‬
‫ﻛﺎر ﺷﺪ‪ .‬در اﻳﻦ زﻣﺎن‪ ،‬ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﻓﻌﺎل اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ و وﺑﻼگﻧﻮﻳﺲ ﺧﻮد را ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬
‫اﻏﻠﺐ ﻣﻘﺎﻻت ﺧﻮد را در وﺑﻼگ ﺧﻮد ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮده و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ وب ﺳﺎﻳﺘﻬﺎي اﺻﻼحﻃﻠﺐ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬

‫ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ در ‪ 6‬ﻣﻬﺮ ‪ 1383‬ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ و وﺑﻼگﻧﻮﻳﺴﻲ ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ از دﺳﺘﮕﻴﺮي ﺑﻪ‬
‫ﻣﺪت دو ﻣﺎه در ﺣﺒﺲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮد‪ .‬اﺗﻬﺎﻣﺎت ﺳﻴﺎﺳﻲ او ﺷﺎﻣﻞ ﻋﻀﻮﻳﺖ در ﮔﺮوهﻫﺎي ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ‪ ،‬ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻈﺎم‪ ،‬ﻧﺸﺮ‬
‫اﻛﺎذﻳﺐ‪ ،‬اﻫﺎﻧﺖ ﺑﻪ رﻫﺒﺮ و ﺑﺮ ﻫﻢ زدن ﻧﻈﻢ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دادﺳﺘﺎن ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﺳﻌﻴﺪ ﻣﺮﺗﻀﻮي‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ او و ﺳﺎﻳﺮ‬
‫وﺑﻼگﻧﻮﻳﺴﺎن ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺑﺎ زور اﺧﺬ ﺷﺪه آﻧﻬﺎ در روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬
‫را آزاد ﻛﺮد‪ .‬در ‪ 16‬ﺑﻬﻤﻦ ‪ 1387‬ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ )ﺑﻪ ﻃﻮر ﻏﻴﺎﺑﻲ( ﺑﻪ دو ﺳﺎل و دو روز زﻧﺪان و ﻫﺸﺘﺎد و ﭼﻬﺎر ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق‬
‫ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪ‪.‬‬

‫دو ﺳﺎل ﭘﺲ از آزادي‪ ،‬ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ و ﻫﻤﺴﺮش اﻳﺮان را ﺗﺮك ﻛﺮدﻧﺪ و در اواﺳﻂ ﺳﺎل ‪ 1385‬در اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه‬
‫آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﻴﻮﻳﻮرك ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫در ﺳﺎل ‪ ،1385‬ﺳﺎزﻣﺎن دﻳﺪهﺑﺎن ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﺟﺎﻳﺰه ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ ﻫﻠﻤﻦ‪/‬ﻫﻤﺖ را ﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ اﻋﻄﺎ ﻛﺮد‪ .‬در ﺳﺎل ﺗﺤﺼﻴﻠﻲ‬
‫‪ 1386-1387‬ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ اوﻟﻴﻦ داﻧﺸﺠﻮي ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ رﺷﺘﻪ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري در داﻧﺸﻜﺪه روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري داﻧﺸﮕﺎه ﻧﻴﻮﻳﻮرك‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺸﺎور ﺳﺎزﻣﺎن دﻳﺪهﺑﺎن ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﻛﺎر ﻛﺮده و ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﺑﻪ ﻧﮕﺎرش‬
‫در آورده اﺳﺖ‪ :‬از ﺟﻤﻠﻪ »ﻧﺎﮔﻔﺘﻪﻫﺎﻳﻲ از اﻧﻘﻼب ‪ «57‬و »ﻧﺎﮔﻔﺘﻪﻫﺎ«‪ .‬ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي در دﺳﺖ اﻧﺘﺸﺎر او »اﺻﻼﺣﺎت زﻳﺮ‬
‫ﻫﺸﺖ« و »آزادي و دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ« ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر رادﻳﻮ آزاد اروﭘﺎ در ﺷﻬﺮ ﻧﻴﻮﻳﻮرك ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪2‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪاز‪271‬از ‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪3‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬ ‫اﺳﻢ‪:‬‬

‫رﺷﺖ‪ ،‬اﻳﺮان‬ ‫ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪ‪:‬‬

‫ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪1357 30‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻮﻟﺪ‪:‬‬

‫روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر‪ ،‬وﺑﻼگﻧﻮﻳﺲ‬ ‫ﺷﻐﻞ‪:‬‬

‫ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﻳﺮان‬ ‫ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪه‪:‬‬

‫‪ 13‬ﺑﻬﻤﻦ ‪1387‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ‪:‬‬

‫ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﻳﺮان‬ ‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪه‪:‬‬

‫ﺷﻬﻮد‪:‬‬

‫اﻳﻦ ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺣﻀﻮري ﺑﺎ آﻗﺎي روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ ﺷﺎﻣﻞ ‪91‬‬
‫ﭘﺎراﮔﺮاف و ‪ 27‬ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ‪ 13‬ﺑﻬﻤﻦ ‪ 1387‬ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﻣﺘﻦ ﻛﺎﻣﻞ آن در ‪ 30‬ﻣﺮداد‬
‫‪ 1388‬ﺗﻮﺳﻂ آﻗﺎي ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ ﺗﺎﺋﻴﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬

‫‪3‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪24‬ازاز‪2727‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ‬

‫‪ .1‬ﻣﻦ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ ﻫﺴﺘﻢ و در ‪ 21‬ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ‪ 1978‬در ﺷﻬﺮ رﺷﺖ‪ 1‬ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪم‪ .‬اﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر‬
‫در ﻧﺸﺮﻳﻪ ﻫﻨﺮي »ﻣﻬﺮ« ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻧﺸﺮﻳﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬ﻛﻢ ﻛﻢ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري ﺑﺮاي ﻣﻦ‬
‫ﺟﺎﻟﺐ ﺷﺪ‪ .‬در آن زﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﺤﺮﻳﺮي ﻛﻪ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم ﺷﺮوع ﺑﻪ اﻧﺘﺸﺎر ﻧﺸﺮﻳﻪ ﺧﺎﻧﮕﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﻫﻨﻮز‬
‫ﻫﻢ ﻛﭙﻲﻫﺎي اﻳﻦ ﻧﺸﺮﻳﺎت را دارم‪ .‬ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﻪ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎري ﻧﺸﺎن دادم و ارﺗﺒﺎط ﻣﻦ ﺑﺎ‬
‫ﻧﺸﺮﻳﺎت ﮔﺴﺘﺮش ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬در اﺑﺘﺪا ﺑﺮاي ﻧﺸﺮﻳﺎت ﻣﺤﻠﻲ ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ ﻧﻮﺷﺘﻢ و آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻣﻦ را ﻣﻨﺘﺸﺮ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزي ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮاي داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣﻘﺎﻻت ﺧﻮد را ﺑﺮاي‬
‫ﭼﺎپ ﺑﻪ ﻧﺸﺮﻳﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻓﺮﺳﺘﺎدم و ﻛﻢ ﻛﻢ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻣﻦ در روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺳﺮاﺳﺮي ﭼﺎپ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ .2‬اواﻳﻞ اﺻﻼً ﺑﻪ ﻓﻀﺎي ﺳﻴﺎﺳﻲ اﻳﺮان و ﻣﺤﺪودﻳﺘﻬﺎي ﻣﻮﺟﻮد در آن ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬آن درﻛﻲ را ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ‬
‫ﺑﺎ ﻋﻀﻮﻳﺖ در ﻫﻴﺌﺖ ﺗﺤﺮﻳﺮﻳﻪ ﻧﺸﺮﻳﺎت ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از وارد ﺷﺪن ﺑﻪ ﻛﺎر ﻋﻤﻠﻲ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري‬
‫و ﻋﻀﻮﻳﺖ در ﻫﻴﺌﺖ ﺗﺤﺮﻳﺮه ﺑﺎ رﻳﺰهﻛﺎرﻳﻬﺎ‪ ،‬ﺧﻄﻮط ﻗﺮﻣﺰ و ﻗﻮاﻧﻴﻦ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم‪ .‬اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﺑﺎﻋﺚ‬
‫ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻓﻈﻪﻛﺎري روي ﺑﻴﺎورم‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎ و ﻣﻘﺎﻻت ﻣﻦ را ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﮕﺬارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ دﻳﮕﺮي را ﻧﻘﺾ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ اﻳﻦ ﺑﺎور ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﻠﻜﺮد‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎي ﻣﺮدم ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد وارد ﻛﺎر روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري ﺷﺪم‪ ،‬و در‬
‫ﻣﻘﺎﻟﻪﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﺎرﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻛﻪ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ آﻣﺎده ﭘﺮداﺧﺖ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﻛﺴﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﭘﺮداﺧﺖ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻣﺤﺎﻓﻈﻪﻛﺎري ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ اﻧﺘﻘﺎد ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ در دوران اﺻﻼﺣﺎت دو ﺑﺪﻧﻪ‬
‫ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﺟﻨﺒﺶ داﻧﺸﺠﻮﻳﻲ و روزﻧﺎﻣﻪﻧﻮﻳﺴﺎن‪ ،‬ﻛﻪ وارد ﺟﻨﺒﺶ اﺻﻼﺣﺎت ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﺰﻳﻨﻪ دادﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﺮان‬
‫اﺻﻼحﻃﻠﺐ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻧﺪادﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺟﻨﺒﺶ اﺻﻼﺣﺎت ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺎﻣﻮﻓﻘﻲ داﺷﺖ‪.‬‬

‫‪ .3‬ﺣﺴﺎﺳﻴﺘﻬﺎي دوﻟﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺳﺎل ‪ 1382‬ﺷﻤﺴﻲ‪ ،‬ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺣﺎدﺛﻪ زﻫﺮا ﻛﺎﻇﻤﻲ‪ ،‬ﺷﺮوع‬
‫ﺷﺪ‪ .‬در آن ﻣﻘﻄﻊ ﻣﻦ دﺑﻴﺮ ﺳﺮوﻳﺲ ﺳﻴﺎﺳﻲ روزﻧﺎﻣﻪ »اﻋﺘﻤﺎد« ﺑﻮدم‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻤﺖ ﺣﺴﺎس و ﭘﺮﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻲ ﺑﻮد‬
‫ﭼﻮن ﻧﻘﺶ دروازه اﺧﺒﺎر و ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﺮاي روزﻧﺎﻣﻪ را داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎﺟﺮاي زﻫﺮا ﻛﺎﻇﻤﻲ در زﻣﺎﻧﻲ اﺗﻔﺎق‬
‫اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺟﻨﺒﺶ اﺻﻼﺣﺎت‪ ،‬ﺑﺎ آﻧﻜﻪ اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن اﻛﺜﺮﻳﺖ اﻋﻀﺎي ﻣﺠﻠﺲ را در آن زﻣﺎن ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲدادﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻓﻠﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دوﻟﺖ و ﻣﺠﻠﺲ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺣﺮﻛﺘﻲ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﻲدادﻧﺪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ اﺻﻼﺣﺎت ﺳﺮدرﮔﻤﻲ‬
‫وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﺒﺶ اﺻﻼﺣﺎت در ﺣﺎﻟﺖ ﻛﻤﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎﺟﺮاي زﻫﺮا ﻛﺎﻇﻤﻲ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن از اﻳﻦ ﻛﻤﺎ ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ و اﺻﻼﺣﺎت در ﻣﺠﻠﺲ‪ ،‬دوﻟﺖ و ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻴﻔﺘﺪ‪.‬‬

‫‪ .4‬ﻣﺠﻠﺲ اﺻﻼﺣﺎت ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ را ﭘﻴﮕﻴﺮي ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻤﻴﺴﻴﻮن اﺻﻞ ‪ ،90‬ﻛﻪ در آن ﻣﻘﻄﻊ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﻦ از ﻣﻮﻓﻖﺗﺮﻳﻦ ﻛﻤﻴﺴﻴﻮﻧﻬﺎ در ﺗﺎرﻳﺦ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ در ﻣﻮرد ﭘﺮوﻧﺪه زﻫﺮا‬

‫‪ 1‬رﺷﺖ ﻣﺮﻛﺰ اﺳﺘﺎن ﮔﻴﻼن و ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺷﻬﺮ اﻳﺮان در ﺳﺎﺣﻞ درﻳﺎي ﺧﺰر ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪4‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪35‬ازاز‪2727‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫ﻛﺎﻇﻤﻲ ﮔﺰارﺷﻲ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﺰارش آﻣﺎده ﺷﺪ و ﻃﺒﻖ ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﻳﺮان ﻗﺮار ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﺲ از ﺗﻬﻴﻪ‬
‫در ﺻﺤﻦ ﻋﻠﻨﻲ ﻣﺠﻠﺲ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ اراﺋﻪ اﻳﻦ ﮔﺰارش ﺗﺎ دو ﻣﺎه و ﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻣﺎ در روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ‬
‫ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﻧﻮﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﻛﻪ ﭼﺮا ﮔﺰارش ﻛﻤﻴﺴﻴﻮن ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﮔﺰارش در‬
‫دﺳﺘﻮر ﺟﻠﺴﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و در ﺻﺤﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﺷﺒﻜﻪ ﻫﺎي رادﻳﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻃﺒﻖ‬
‫ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺬاﻛﺮات ﻣﺠﻠﺲ را ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﭘﺨﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ اﻳﻦ واﻗﻌﻪ را ﻧﻴﺰ ﭘﻮﺷﺶ داد‪.‬‬

‫‪ .5‬در اﻳﻦ ﻣﻘﻄﻊ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر و دﺑﻴﺮ ﺳﺮوﻳﺲ ﺳﻴﺎﺳﻲ روزﻧﺎﻣﻪ »اﻋﺘﻤﺎد« وﻇﻴﻔﻪ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﭘﻮﺷﺶ ﺧﺒﺮي ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آﻗﺎي ﺳﻌﻴﺪ ﻣﺮﺗﻀﻮي‪ ،‬دادﺳﺘﺎن ﺗﻬﺮان و »ﻗﺼﺎب‬
‫ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت«‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻲ از ﻣﺘﻬﻤﺎن ﭘﺮوﻧﺪه ﻧﺎم ﺑﺮده ﺷﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﺎ روﺷﻬﺎي‬
‫ﺧﺎص ﺧﻮد در رﺳﺎﻧﻪﻫﺎ اﻋﻤﺎل ﻧﻔﻮذ ﻣﻲﻛﺮد و ﻓﺸﺎر ﻣﻲآورد ﻛﻪ ﻛﺴﻲ درﺑﺎره ﭘﺮوﻧﺪه زﻫﺮا ﻛﺎﻇﻤﻲ ﺧﺒﺮ‬
‫رﺳﺎﻧﻲ ﻧﻜﻨﺪ و ﻧﺎﻣﻲ از او ﻧﻴﺎورد‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻚ ﺻﻔﺤﻪ از روزﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﮔﺰارش ﻣﺠﻠﺲ اﺧﺘﺼﺎص داده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8:00-8:30‬ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﮔﺰارش در ﻣﺠﻠﺲ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪ‪ ،‬آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﺎ ﺳﺮدﺑﻴﺮ روزﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬آﻗﺎي‬
‫ﺑﻬﺮوز ﺑﻬﺰادي‪ ،‬ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ در ﺻﻮرت ﭼﺎپ ﮔﺰارش ﭘﺮوﻧﺪه ﻗﺪﻳﻤﻲ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺮﻳﺎن ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد‪ .‬آﻗﺎي ﺑﻬﺰادي ﻣﻦ را ﺻﺪا زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﭼﺎرهاي ﻧﺪارﻳﻢ ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺒﺮ را ﻣﻨﺘﺸﺮ‬
‫ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ «.‬اﻳﻦ اﻗﺪام ﺑﺎ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﮔﺰارش ﻣﺠﻠﺲ در ﻫﻴﭻ روزﻧﺎﻣﻪاي‬
‫ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻳﺎدم ﻣﺎﻧﺪه روزﻧﺎﻣﻪ »ﻳﺎس ﻧﻮ« ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ‬
‫ﻣﺸﺎرﻛﺖ‪ 2‬ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻘﺎﻟﻪ را ﭼﺎپ ﻛﺮد )ﻛﻪ آن ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از اﻧﺘﺸﺎر ﺧﺒﺮ ﺗﻮﻗﻴﻒ ﺷﺪ(‪.‬‬

‫‪ .6‬ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻋﺪم ﻣﻄﻠﻖ ﺧﺒﺮرﺳﺎﻧﻲ ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص رﺳﺎﻧﻪﻫﺎي ﺧﺎرﺟﻲ‪ ،‬ﺷﻚ و ﺳﺆال ﺑﺴﻴﺎري‬
‫ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﺎران ﺳﺎﺑﻖ ﻣﻦ ﻛﻪ در آن زﻣﺎن در »رادﻳﻮ ﻓﺮدا« ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺟﻮﻳﺎي ﺧﺒﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل دﺧﺎﻟﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬دورهاي ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﻪ از ﻣﺮﺗﻀﻮي و ﺳﺎﻳﻪ او ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻜﺎر ﺳﺎﺑﻖ ﻣﻦ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬آﻳﺎ ﺣﺎﺿﺮي اﻳﻦ را ﺑﮕﻮﻳﻲ؟«‬
‫ﻣﻦ اﻋﻼم آﻣﺎدﮔﻲ ﻛﺮدم و در ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺧﻮد ﺑﺎ »رادﻳﻮ ﻓﺮدا« ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم ﻛﻪ در ﺳﺎﻋﺖ ﻓﻼن ﻣﺮﺗﻀﻮي‬
‫زﻧﮓ زد و ﻣﺎ را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮد‪ ،‬و ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﺎ ﻣﻘﺎﻟﻪ را ﭼﺎپ ﻧﻜﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ‬
‫ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن اﺟﺎزه ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري را ﻧﻤﻲدﻫﺪ و ﻛﺎر اﻳﺸﺎن ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺰارش‬
‫ﻣﺠﻠﺲ درﺑﺎره ﻣﺮگ زﻫﺮا ﻛﺎﻇﻤﻲ از رادﻳﻮﻫﺎي داﺧﻠﻲ ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم اﻳﺮان ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﺠﻠﺲ‬
‫ﻛﺸﻮر ﻧﻴﺰ ﺗﺸﺨﻴﺺ داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺤﺘﻮاي آن ﮔﺰارش ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫اﺣﻀﺎرﻳﻪ وزارت اﻃﻼﻋﺎت‬

‫‪ 2‬ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻳﺎ ﺣﺰب ﻣﺸﺎرﻛﺖ اﻳﺮان اﺳﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺣﺰب اﺻﻼحﻃﻠﺐ و ﺳﻴﺎﺳﻲ اﺳﺖ در ﺳﺎل ‪ 1377‬و ﺑﻌﺪ از اﻧﺘﺨﺎب ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﺗﻤﻲ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪ و رﺋﻴﺲ‬
‫آن ﺑﺮادر رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﺧﺎﺗﻤﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪5‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪46‬ازاز‪2727‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫‪ .7‬ﻣﻦ ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ را ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺤﺒﺘﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎزﺗﺎب داﺷﺖ‪.‬‬
‫دو ﻳﺎ ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ از ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ »رادﻳﻮ ﻓﺮدا«‪ ،‬از وزارت اﻃﻼﻋﺎت ﺑﺎ ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺴﺌﻮل روزﻧﺎﻣﻪ ﺗﻤﺎس‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﻦ را اﺣﻀﺎر ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺴﺌﻮل ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ از‬
‫وزارت اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬او ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ در‬
‫ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﻦ را ﻧﺪارﻧﺪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ از وزارت اﻃﻼﻋﺎت ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺮاي ﻓﺮداي آن روز ﻗﺮار‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫‪ .8‬ﻣﺤﻞ ﻗﺮار دﻓﺘﺮ اﺻﻠﻲ وزارت اﻃﻼﻋﺎت در ﺧﻴﺎﺑﺎن اﺑﻮذر ﻏﻔﺎري ﺑﻮد و وزارت اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻌﻤﻮﻻً‬
‫روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران ﻳﺎ اﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﭘﺮوﻧﺪهﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻳﺎ ﺳﻴﺎﺳﻲ داﺷﺘﻨﺪ را آﻧﺠﺎ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻓﺮداي‬
‫آن روز ﻣﻦ ﺑﻪ آن ﻣﻜﺎن رﻓﺘﻢ‪ .‬آﻗﺎﻳﻲ ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد و ﺧﻮﺷﺮو ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ و ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻳﻚ اﺗﺎق‬
‫راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ وارد اﺗﺎق ﺷﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ اﺗﺎق ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﻴﺰ در اﺗﺎق ﺑﻮد و اﻃﺮاف‬
‫آن ﭼﻨﺪ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬

‫‪ .9‬آن آﻗﺎ ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﺮد و ﺳﭙﺲ ﻳﺎدآوري ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪاي ﺑﺎ »رادﻳﻮ ﻓﺮدا« اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮدم‬
‫و در آﻧﺠﺎ ﻋﻠﻴﻪ آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي‪ ،‬دادﺳﺘﺎن ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬او ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي‬
‫ﺑﻪ ﺷﻮراي ﻋﺎﻟﻲ اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﻲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺼﻮﺑﻪ ﺷﻮراي ﻋﺎﻟﻲ اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﻲ را ﻧﻘﺾ ﻛﺮده و‬
‫ﺑﻪ وي اﻓﺘﺮا زده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻛﺎر ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ اﻧﺠﺎم داده اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ .10‬ﻣﺼﻮﺑﻪاي ﻛﻪ وي ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﻣﻲﻛﺮد ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻗﺒﻞ از ﻗﻀﻴﻪ زﻫﺮا ﻛﺎﻇﻤﻲ در ﺷﻮراي ﻋﺎﻟﻲ اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﻲ ﺑﻪ‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺐ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﻣﺼﻮﺑﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﻓﺮادي ﻛﻪ در اﻳﺮان زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻳﺎ ﻣﻨﺼﻮب ﺑﻪ‬
‫ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ رﺳﺎﻧﻪﻫﺎي ﺧﺎرﺟﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ »رادﻳﻮ ﻓﺮدا«‪» ،‬ﺻﺪاي آﻣﺮﻳﻜﺎ« و »دوﻳﭽﻪ‬
‫وﻟﻪ« ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا اﻳﻦ رﺳﺎﻧﻪﻫﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻈﺎم ﺟﻮ ﺳﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺼﻮﺑﻪ از »رادﻳﻮ ﺑﻲ‪.‬ﺑﻲ‪.‬ﺳﻲ«‬
‫ﻧﺎﻣﻲ ﻧﺒﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ .11‬ﻣﻦ دﻻﻳﻞ ﺧﻮد را ﺗﻮﺿﻴﺢ دادم و ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺿﺮر ﻧﻈﺎم و ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ را در ﻣﻮرد اﺻﻼﺣﺎت و آﻗﺎي ﺧﺎﻣﻨﻪاي‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺳﺆاﻟﻬﺎي دﻳﮕﺮ او راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﺎﻳﻌﺎﺗﻲ در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻼ در ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ﻓﺮدي ﺷﺎﻳﻌﻪ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﺳﻌﻴﺪ ﺣﺠﺎرﻳﺎن دوره ﺟﻨﮓ رواﻧﻲ دﻳﺪه ام‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ آﻗﺎي ﺳﻌﻴﺪ‬
‫ﺣﺠﺎرﻳﺎن را ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪﻳﺪه ام‪ ،‬و آن ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﺳﻮءﻗﺼﺪ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺧﺒﺮي ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎﻣﻌﺘﺒﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻳﺪ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاي وزارت‬

‫‪6‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪57‬ازاز‪2727‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫اﻃﻼﻋﺎت ﺻﺤﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒﻲ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻧﻬﺎﻳﺖ وزارت اﻃﻼﻋﺎت ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺗﺬﻛﺮ ﺷﻔﺎﻫﻲ داد‪.‬‬

‫ﺳﺎﻧﺴﻮر ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت و »ﺧﻂ ﻗﺮﻣﺰ«‬

‫‪ .12‬دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺖ و ﻣﻦ ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم ﻣﻲدادم‪ .‬اواﺧﺮ ﻫﻤﺎن ﺳﺎل اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﻣﺠﻠﺲ‬
‫ﻫﻔﺘﻢ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ و ﺟﺮﻳﺎن اﺻﻼﺣﺎت‪ ،‬ﺗﺤﺼﻦ و دﻓﺎع از ﻣﺠﻠﺲ ﻫﻤﻪ را ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬
‫ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ رﺳﺎﻧﻪﻫﺎي ﺧﺎرﺟﻲ اداﻣﻪ دادم و ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬آﺧﺮ آن ﺳﺎل‬
‫ﻣﻦ روزﻧﺎﻣﻪ »اﻋﺘﻤﺎد« را ﺑﻪ دﻻﻳﻠﻲ ﺗﺮك ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺨﺸﻲ از ﻣﺸﻜﻼت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت و اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺴﺌﻮل روزﻧﺎﻣﻪ »اﻋﺘﻤﺎد« ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از آﻏﺎز ﺳﺎل ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ آﻗﺎي ﻋﻤﺎداﻟﺪﻳﻦ ﺑﺎﻗﻲ و روزﻧﺎﻣﻪ‬
‫»ﺟﻤﻬﻮرﻳﺖ« ﻛﻪ ﺗﺎزه داﺷﺖ ﺑﻪ راه ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﭘﻴﻮﺳﺘﻢ‪.‬‬

‫‪ .13‬ﻗﺒﻞ از ﻗﻀﻴﻪ زﻫﺮا ﻛﺎﻇﻤﻲ ﺑﻌﻀﻲ اوﻗﺎت ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺧﻮدﺳﺎﻧﺴﻮري ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﭘﺎﻳﺎن دوران ﻃﻼﻳﻲ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت‬
‫و ﺑﺴﺘﻦ ﻫﻤﻪ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺗﻼش ﻛﺮد ﺗﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻧﺸﺮﻳﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻛﻨﺘﺮل ﺑﻮدﻧﺪ اﺟﺎزه اﻧﺘﺸﺎر‬
‫ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﻲ ﻛﻪ در آن ﻣﻘﻄﻊ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي )ﻛﻪ در دوران ﺗﻮﻗﻴﻒ‬
‫روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ رﺋﻴﺲ دادﮔﺎه ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ﺑﻮد( ﺑﻪ ﭘﺴﺖ دادﺳﺘﺎن ﺗﻬﺮان ﻛﻪ ﭘﺴﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻤﻲ اﺳﺖ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫از آن ﭘﺲ‪ ،‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﻪ ﺷﻴﻮهﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ اوﻗﺎت ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﻓﻮرﻳﺖ داﺷﺘﻨﺪ و ﻻزم ﺑﻮد دوﻟﺖ واﻛﻨﺶ ﺳﺮﻳﻊ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﺑﻪ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ‬
‫زﻧﮓ ﻣﻲزد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ دﺳﺘﻮر ﻣﻲداد ﻗﻀﻴﻪ را ﭘﻮﺷﺶ ﻧﺪﻫﻨﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻳﻜﻲ از ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﻬﻢ ﺳﺎﻧﺴﻮر‬
‫ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت در اﻳﺮان ﺑﻮد و ﻗﻄﻌﺎً ﺑﻴﺮون از ﭼﺎرﭼﻮب ﻗﺎﻧﻮن ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬

‫‪ .14‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ،‬ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺳﺮدﺑﻴﺮﻫﺎي ﺗﻌﺪادي از روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﺑﺮاي ﺟﻠﺴﻪاي اﺣﻀﺎر ﻣﻲﻛﺮد و »ﺧﻄﻮط‬
‫ﻗﺮﻣﺰ« را ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲداد‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻜﺮد از دوران آﻗﺎي ﺧﺎﺗﻤﻲ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷﻮراي ﻋﺎﻟﻲ‬
‫اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﻲ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ رﻳﺎﺳﺖ رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﺘﺮﻳﻦ ﻋﻮاﻣﻞ ﺳﺎﻧﺴﻮر ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت‬
‫اﻳﺮان ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از اﻳﺮاداﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ از دوران رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮري آﻗﺎي ﺧﺎﺗﻤﻲ دارم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﭼﺮا وي اﺟﺎزه داد در ﺷﻮراﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮد رﺋﻴﺲ آن ﺑﻮد و اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن در آن ﺣﻀﻮر ﭘﺮرﻧﮕﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺳﺎﻧﺴﻮر ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ﻋﻤﻼً ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺷﻮراي ﻋﺎﻟﻲ اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﻲ ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ ﻣﺴﺌﻮل ﺳﻴﺎﺳﺘﮕﺬاري‬
‫ﻛﻼن اﻣﻨﻴﺖ ﻛﺸﻮر اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪ ﭼﻪ ﺗﻴﺘﺮي ﺑﺰﻧﺪ و ﻳﺎ از ﭼﻪ واژهاي اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ ﺟﺰﺋﻴﺎﺗﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ در ﻣﻮرد آﻧﻬﺎ در ﺻﻼﺣﻴﺖ اﻳﻦ ﺷﻮرا ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ در دوران ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ آﻗﺎي‬
‫ﺧﺎﺗﻤﻲ‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﺑﺮاي ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ وﻇﻴﻔﻪاي را ﻧﻴﺰ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫‪ .15‬در دوران اﺻﻼﺣﺎت ﻋﻤﺪه ﺳﺎﻧﺴﻮر از ﻃﺮف ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻤﻠﻜﺮد ﺑﺪ و زﻧﻨﺪه ﺧﻮدﺳﺎﻧﺴﻮري ﻫﻢ‬
‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻳﻚ واﻗﻌﻴﺖ روزاﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻛﺎر روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﺗﻌﺪاد ﺑﻴﺸﺘﺮي‬
‫از روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻛﺎر ﺧﻮد را اداﻣﻪ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﺻﻼً ﺑﻪ اﻳﻦ‬

‫‪7‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪68‬ازاز‪2727‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫ﻣﺤﺪودﻳﺖﻫﺎ ﺗﻦ ﻧﻤﻲدادﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻛﺜﺮ ﻣﺪﻳﺮان ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲدادﻧﺪ ﻓﻌﺎل ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺠﺒﻮر‬
‫ﺷﻮﻧﺪ دﻓﺘﺮ را ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺰاﻳﻲ در ﻋﻤﻠﻜﺮد ﺧﻮدﺳﺎﻧﺴﻮري داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ از ﺑﺪﻧﻪ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري ﺣﺬف ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .16‬ﺗﻜﺮار ﺗﻤﺎس از ﺳﻮي ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت روز ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ اوﻗﺎت ﻫﺮ روز زﻧﮓ ﻣﻲزد‪ .‬اﮔﺮ‬
‫اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺎد و ﻳﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲداد ﻛﻪ آن واﻗﻌﻪ ﭘﻮﺷﺶ ﺧﺒﺮي‬
‫ﻧﺸﻮد‪ ،‬زﻧﮓ ﻣﻲزد و دﺳﺘﻮر ﻣﻲداد ﭘﻮﺷﺶ ﻧﺪﻫﻴﻢ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ‪ 18‬ﺗﻴﺮ‪ 3‬ﻳﺎ ‪ 2‬ﺧﺮداد‪ 4‬ﺟﻮ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﻪ ﺷﺪت‬
‫ﺣﺴﺎس ﺑﻮد‪ .‬دادﺳﺮا ﺳﻴﺴﺘﻤﻲ ﭘﻴﺎده ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ روزﻧﺎﻣﻪاي ﻳﻚ ﻣﻬﺮه داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻬﺮه ﻣﺰدور‬
‫دادﺳﺘﺎﻧﻲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮرﻫﺎي دادﺳﺘﺎن ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺮور زﻣﺎن اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺗﺒﺪﻳﻞ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻛﻮﭼﻚ درون دﻓﺘﺮ روزﻧﺎﻣﻪ‪ .‬اﻛﺜﺮ ﺳﺎﻧﺴﻮرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در دﻓﺎﺗﺮ ﻧﺸﺮﻳﺎت ﭘﻴﺶ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﻮﺳﻂ اﻳﻦ اﻓﺮاد اﻧﺠﺎم ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ .17‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ روزﻧﺎﻣﻪ »ﺟﻤﻬﻮرﻳﺖ«‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻜﻪ ‪ 13‬ﺷﻤﺎره ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﻜﺮد و ﺳﭙﺲ ﺗﻮﻗﻴﻒ ﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي آن ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران آن ﻣﻘﻄﻊ را ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺟﻤﻊ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ اﻳﻦ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران از ﺟﻤﻠﻪ اﻓﺮادي ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻀﻮي اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮد ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻴﺰي را ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﺪ ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮد آن را از ﻧﻄﻔﻪ ﺧﻔﻪ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ‪ ،‬روزﻧﺎﻣﻪ »ﻧﻮﺳﺎزي« ﻣﺎل آﻗﺎي ﺟﻼﻳﻲﭘﻮر‪ ،‬ﻓﻘﻂ ‪ 2‬ﻳﺎ ‪ 3‬ﺷﻤﺎره درآﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮﻗﻴﻒ ﺷﺪ‪.‬‬
‫روزﻧﺎﻣﻪ »ﺑﻨﻴﺎن« ﻧﻴﺰ ﻓﻘﻂ ‪ 4‬ﻳﺎ ‪ 5‬ﺷﻤﺎره درآورد‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي در ﻣﻮاردي ﺣﺘﻲ روزﻧﺎﻣﻪاي را ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻨﺘﺸﺮ‬
‫ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺗﻮﻗﻴﻒ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬روزﻧﺎﻣﻪ »آرﻳﺎ« ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد دوﺑﺎره ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﻮد ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ در ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﻮﻗﻴﻒ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ .18‬ﭼﻨﺪي ﭘﻴﺶ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺎﻣﻪ »ﺷﻬﺮوﻧﺪ اﻣﺮوز« را ﺗﻮﻗﻴﻒ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻴﻢ »ﺷﻬﺮوﻧﺪ اﻣﺮوز« ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ »آرﻳﺎ«‬
‫را دوﺑﺎره ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﺒﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢ آﻧﻬﺎ در ﺳﺎﻳﺘﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻳﻨﺘﺮﺗﻲ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬
‫اﻗﺪام ﻛﻨﻨﺪ دﺳﺘﻮر درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻖ اﻧﺘﺸﺎر ﻧﺪارﻧﺪ ﭼﻮن روزﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮﻗﻴﻒ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺗﻴﻢ ﺳﭙﺲ‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺎﻣﻪ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻧﻴﻤﺮوز« )ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺴﺌﻮل آن آﻗﺎي ﺣﻖﺷﻨﺎس ﺑﻮد( ﻣﻨﺘﺸﺮ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺎﻣﻪ را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎره در ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﺎ ﻣﺠﻮز ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﻫﻔﺘﻪ‬
‫ﻧﺎﻣﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﭼﺎپ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ﻗﺒﻞ از آن اﻋﻼم ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﺮﻳﻪ ﺗﻮﻗﻴﻒ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﺗﻴﻢ‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ )از آﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز زور ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺑﻪ ﻛﺮوﺑﻲ ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ( در روزﻧﺎﻣﻪ »اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻠﻲ« ﻣﺠﻠﻪ ﺧﻮد‬
‫را ﺑﺎ ﻧﺎم »اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻠﻲ« در ﺑﻴﺎورد‪.‬‬

‫ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﭘﻴﺶ از ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﺎ‬

‫‪ 3‬در ‪ 18‬ﺗﻴﺮ ‪ 1378‬اﻋﻀﺎء ﮔﺮوه ﺗﻨﺪروي اﻧﺼﺎر ﺣﺰب اﷲ ﺑﻪ ﻛﻮي داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﺮگ دو داﻧﺸﺠﻮ و ﻧﺎآراﻣﻲ و ﺗﻈﺎﻫﺮات‬
‫داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن در ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺮان ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ 2 4‬ﺧﺮداد ‪ 1378‬روز اﻧﺘﺨﺎب ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﺗﻤﻲ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮري اﻳﺮان ﺑﻮد‪ .‬دوم ﺧﺮداد ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ اﺻﻼحﻃﻠﺐ اﺷﺎره ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از‬
‫اﻧﺘﺨﺎب ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﺗﻤﻲ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪ اﺷﺎره ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪79‬ازاز‪2727‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫‪ .19‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ در روزﻧﺎﻣﻪ »ﺟﻤﻬﻮرﻳﺖ« ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم ﭼﻨﺪ اﺗﻔﺎق ﻣﻬﻢ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑﺎز ﺷﺪن ﻣﺠﺪد‬
‫ﺑﺤﺚ زﻫﺮا ﻛﺎﻇﻤﻲ و اﻧﺘﻘﺎل ﭘﺮوﻧﺪه او ﺑﻪ دادﮔﺎه ﺑﻮد‪ .‬دﻗﻴﻘﺎً ﺑﻪ ﻳﺎدم دارم ﻛﻪ ﻧﺸﺮﻳﻪ ﻣﺎ در روزي ﻛﻪ‬
‫دادﮔﺎه زﻫﺮا ﻛﺎﻇﻤﻲ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ ﺗﻮﻗﻴﻒ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻴﺘﺮ آﺧﺮ روزﻧﺎﻣﻪ »ﭘﺮوﻧﺪه ﻫﺰار ﺻﻔﺤﻪاي« ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﭘﻴﺶ ﺧﺒﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ اﻣﺮوز دادﮔﺎه ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ روزﻧﺎﻣﻪاي ﻛﻪ آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ‪ ،‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻧﺸﺮﻳﻪ ﻣﺎ را در ﺷﺒﻲ ﻛﻪ دادﮔﺎه زﻫﺮا ﻛﺎﻇﻤﻲ‬
‫ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ ﺗﻮﻗﻴﻒ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺷﻤﺎره ﻓﺮدا ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻗﺒﻼً زﻧﮓ زده و ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ‬
‫ﭘﺎﺳﺦ ﺳﺮدﺑﻴﺮ و ﺷﻮراي ﺳﺮدﺑﻴﺮي اﻳﻦ ﺑﻮد‪» :‬ﻣﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻗﻴﻒ ﻛﻨﻴﺪ«‪.‬‬

‫‪ .20‬ﻳﻜﻲ از اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻣﻬﻢ دﻳﮕﺮ آن دوران ﺣﺴﺎس ﺷﺪن ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ و ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ در ﺗﺤﻠﻴﻠﻬﺎي اﻣﻨﻴﺘﻲ ﺧﻮد از اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﻄﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﻲ ﻧﺎم ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت را ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﺪ )و ﻣﻲﻛﺮد(‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﻨﺘﺮل اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ از دﺳﺖ آﻧﻬﺎ ﺧﺎرج ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ را در ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻟﻬﺎي ‪ 81‬ﺗﺎ ‪ 82‬ﻛﻪ اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ در اﻳﺮان ﺗﺎزه ﮔﺴﺘﺮش ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻢ‬
‫دﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ از ﺗﻠﻜﺲ وﻳﮋه ﺧﺒﺮﮔﺰاري اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺧﺒﺮﻫﺎ را از ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫‪ .21‬اﺗﻔﺎق دﻳﮕﺮ دو دﺳﺘﻪ ﺷﺪن اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن در آن ﻣﻘﻄﻊ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ از دﺳﺘﻪﻫﺎي اﺻﻼحﻃﻠﺐ‪ ،‬ﻛﻪ ﺳﺎزﻣﺎن‬
‫ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ اﻧﻘﻼب ﺑﺨﺸﻲ از آن ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻨﺪرو ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺨﺶ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻛﻪ آﻗﺎي ﻛﺮوﺑﻲ در آن ﻗﺮار‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺎﻓﻈﻪﻛﺎر ﺷﻤﺮده ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ اﻧﻘﻼب ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻳﺖ ﺧﺒﺮي ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد )زﻳﺮا‬
‫اﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎن در آن زﻣﺎن رﺳﺎﻧﻪ ﻧﺪاﺷﺖ و روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي آن ﺗﻮﻗﻴﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد(‪ .‬ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﺳﺎﻳﺘﻬﺎ »اﻣﺮوز«‬
‫ﻧﺎم داﺷﺖ و اﺧﺒﺎر را از ﻣﻮﺿﻊ اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن رادﻳﻜﺎل ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دوﻟﺖ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺎﻳﺖ ﺑﺴﻴﺎر‬
‫ﺣﺴﺎس ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ در آن زﻣﺎن ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺳﺎﻳﺖ ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ )ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺑﻪ دﻻﻳﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ در روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﻣﻄﺮح ﻛﻨﻢ(‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎﻳﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺤﺒﻮب‬
‫دﻳﮕﺮ »ﮔﻮﻳﺎ ﻧﻴﻮز« ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﻫﻢ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬

‫ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﻦ‬

‫‪ .22‬ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺷﺪﻳﺪي ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪ ،‬در ﺗﻼش ﺑﻮد ﺗﺎ آن را در اﻳﺮان‬
‫ﺑﻪ ﻃﻮر رﻳﺸﻪاي ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﺪ‪ .‬اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺘﻬﺎي »اﻣﺮوز« و »روﻳﺪاد« ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮدﻧﺪ ﭼﻮن ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬
‫ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ اﻧﻘﻼب را ﺣﺬف ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﺮاي ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ ﻏﻮﻟﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎر‬
‫و ﻣﺎر ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬اول ﻣﺴﻌﻮد ﻗﺮﻳﺸﻲ‪ ،‬ﻛﻪ وب ﻣﺴﺘﺮ ﺳﺎﻳﺖ »اﻣﺮوز« ﺑﻮد‪ ،‬دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪ‪) .‬او ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ در‬
‫ﻳﻚ زﻧﺪان ﻧﮕﻬﺪاري ﻣﻲﺷﺪ‪ (.‬ﺳﭙﺲ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﺖ را ﺛﺒﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻤﻪ‬
‫ﻛﺎرﻣﻨﺪان و اﻋﻀﺎي ﻫﻴﺌﺖ ﻣﺪﻳﺮه ﺷﺮﻛﺖ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪه ﺳﺎﻳﺖ »اﻣﺮوز« )ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﻳﺎ ﭘﻨﺞ ﺟﻮان ‪24-25‬‬
‫ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدﻧﺪ( را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﺳﻢ ﺷﺮﻛﺖ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻤﻲآورم‪ ،‬اﻣﺎ در ﺗﻬﺮان ﺑﻮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺳﺎﻳﺖ‬

‫‪9‬‬
‫‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪ 810‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫آﮔﻬﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎزارﻳﺎﺑﻲ ﻣﻲﻛﺮد را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻳﻚ ﺟﻮي ﺑﻪ وﺟﻮد آوردﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﻼً ﻫﻤﻪ‬
‫رﺳﺎﻫﺎ )‪ (.I.S.P‬در اﻳﺮان ﺗﺤﺖ ﻛﻨﺘﺮل دوﻟﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ رﺳﺎ راه ﺑﻴﺎﻧﺪازد‬
‫و ﺧﺪﻣﺎت اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬

‫‪ .23‬ﺑﻌﺪ از ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎي ﺗﻜﻨﻴﻜﻲ ﻗﻀﻴﻪ‪ ،‬ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻛﻨﺘﺮل ﻣﺤﺘﻮا ﻛﺮد‪ .‬آن زﻣﺎن ﻣﻦ را‬
‫دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﻧﻈﻴﺮ ﺣﻨﻴﻒ ﻣﺰروﻋﻲ و ﺷﻬﺮام رﻓﻴﻊزاده را دﺳﺘﮕﻴﺮ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮام رﻓﻴﻊزاده ﻫﻤﺸﻬﺮي و دوﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬او دﺑﻴﺮ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ روزﻧﺎﻣﻪ »اﻋﺘﻤﺎد« ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻫﻤﺨﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺷﻬﺮام ﺑﻴﺴﺖ روز ﻗﺒﻞ از ﻣﻦ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ‬
‫روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺳﺎﻳﺘﻬﺎ ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺣﻨﻴﻒ و ﺷﻬﺮام ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬در آن ﻣﻘﻄﻊ‬
‫ﺣﻨﻴﻒ ﺳﻔﺎرش ﺛﺒﺖ دوﻣﻴﻦ )‪ (domain‬ﺳﺎﻳﺖ »روﻳﺪاد« )ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﻮد( را داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫او را ﺑﺎ اﺗﻬﺎم اﻗﺪام ﻋﻠﻴﻪ اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از او ﺷﻬﺮام ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ در ﻣﻬﺮ ﻣﺎه ‪ 83‬دﺳﺘﮕﻴﺮ‬
‫ﺷﺪم‪.‬‬

‫‪ .24‬ﻗﺒﻞ از ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﻦ روزﻧﺎﻣﻪ »ﺟﻤﻬﻮرﻳﺖ« ﺗﻮﻗﻴﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻴﻜﺎر ﺑﻮدم‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﻦ را‬
‫ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬از آﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ و ﺷﻬﺮام ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻜﺎر‬
‫و ﻫﻤﺨﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﮔﺮه ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫اﻳﺮان را ﺗﺮك ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺧﻮد ﺷﻬﺮام ﻧﻴﺰ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﺮار ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻛﻪ او را در زﻧﺪان دﻳﺪم‬
‫از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﻧﺮﻓﺘﻲ؟ ﻣﻦ ‪ 20‬روز ﻛﺶ دادم ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮوي«‪) .‬از دﺳﺘﮕﻴﺮي ﺷﻬﺮام ﺗﺎ دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻣﻦ‬
‫دﻗﻴﻘﺎً ‪ 20‬روز ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً ﻳﻜﻲ از زﻧﺪاﻧﻴﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﻣﻜﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ وادار ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﺗﺎ آن را ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ(‪.‬‬

‫‪ .25‬دﻟﻴﻞ ﻓﺮار ﻧﻜﺮدن ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدم )و ﻫﻨﻮز ﻧﻴﺰ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻫﺴﺘﻢ( ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻫﻴﭻ ﺟﺮﻣﻲ ﻧﺸﺪه‬
‫ﺑﻮدهام‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‪ ،‬ﻗﺒﻮل ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ اﮔﺮ ﺷﻬﺮام را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻣﻦ را ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8‬ﺻﺒﺢ‬
‫روز ‪ 6‬ﻣﻬﺮﻣﺎه ‪ ،1383‬زﻧﮓ درب ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ را زدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺴﺮم درب را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ از ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺆال‬
‫دارﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم‪» :‬ﺷﻤﺎ از ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﺣﻜﻢ دارﻳﺪ؟« ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ از دادﺳﺘﺎﻧﻲ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻚ ﻛﺎﻏﺬ ﭘﺎره‬
‫را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﻜﻢ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎﻏﺬ ﺗﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد و روي آن ﺑﺎ ﺧﻂ ﺑﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻦ‬
‫ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺷﻮد و ﭘﺲ از ﺑﺎزرﺳﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺑﺸﻮم‪ .‬ﺣﻜﻢ ﻣﻬﺮ و ﺳﺮﺑﺮگ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ آن ﻛﺎﻏﺬ ﭘﺎره ﺣﻜﻢ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﺣﻜﻢ داﺷﺘﻨﺪ و ﭼﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‬
‫ﻛﺎر ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻣﺴﺌﻠﻪ وﻛﻴﻞ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ—داﺷﺘﻦ ﻳﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻦ وﻛﻴﻞ در دوران ﺑﺎزداﺷﺖ ﻫﻴﭻ‬
‫اﻫﻤﻴﺘﻲ در ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫‪10‬‬
‫‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪ 911‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫‪ .26‬دو ﻧﻔﺮ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﺳﻢ ﻳﻜﻲ ﺻﺒﻮري ﺑﻮد‪ ،‬و اﺳﻢ دﻳﮕﺮي را از ﻳﺎد ﺑﺮدهام‪ .‬ﻫﺮدو ﻟﺒﺎس ﺷﺨﺼﻲ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ و اﻓﺴﺮﻫﺎي اﻃﻼﻋﺎت ﻧﻴﺮوي اﻧﺘﻈﺎﻣﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪) .‬در ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ ﺿﺎﺑﻂ ﻗﻀﺎﻳﻲ اﻃﻼﻋﺎت ﻧﻴﺮوي اﻧﺘﻈﺎﻣﻲ‬
‫ﺑﻮد و ﻣﺎ در ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه آﻧﻬﺎ ﻧﮕﻬﺪاري ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪاً آﻧﻬﺎ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ دادﺳﺘﺎن ﻣﺎ را ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪(.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از اﻓﺴﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻲ و ﺑﺎ رادﻳﻮﻫﺎي ﺿﺪ‬
‫اﻧﻘﻼب ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻈﺎم ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ«‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ وﻟﻲ ﻛﺎر ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻧﻜﺮدهام«‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻛﺮدهاي ﻳﺎ ﻧﻪ«‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ‪.‬‬

‫‪ .27‬ﻣﺎ در ﺟﻨﻮب ﺷﻬﺮ در ﻣﺤﻠﻪ ﮔﻤﺮك زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ آن ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم آن را‬
‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‪ :‬آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬زﻳﺮ و روي ﺗﺨﺘﺨﻮاب‪ ،‬و ﺣﺘﻲ داﺧﻞ ﻳﺨﭽﺎل ‪ ...‬ﺗﻤﺎم ﭘﻮﺷﻪﻫﺎي ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻣﻦ را ﭘﺨﺶ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻻي ﻋﻜﺲﻫﺎ و ﻛﺘﺎبﻫﺎ را ﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از اﻓﺴﺮﻫﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻣﺎﻫﻮارهات ﻛﺠﺎﺳﺖ؟« ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺎﻫﻮاره ﻧﺪارم‪ .‬ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ!« داﺷﺘﻦ ﻣﺎﻫﻮاره در اﻳﺮان ﺟﺮم اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ‬
‫ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﺟﺮم دﻳﮕﺮي ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺷﺨﺺ را ﺑﻪ دﻟﻴﻞ داﺷﺘﻦ ﻣﺎﻫﻮاره ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺑﺎزداﺷﺖ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎزرﺳﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً دو ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ از اﻓﺴﺮﻫﺎ اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎر آﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎم‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮك ﻛﺮدﻳﻢ و آﻧﻬﺎ ﻣﻘﺪار زﻳﺎدي از ﻓﺎﻳﻞﻫﺎ و اﺳﺒﺎبﻫﺎي ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻦ را ﺑﺎ ﺧﻮد‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬داﺧﻞ ﭘﻴﻜﺎﻧﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و ﻣﻦ را ﺑﻪ اداره اﻣﺎﻛﻦ ﺗﻬﺮان واﻗﻊ در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻄﻬﺮي )ﺗﺨﺖ ﻃﺎووس‬
‫ﺳﺎﺑﻖ( ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎزداﺷﺖ و ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ‬

‫‪ .28‬در اداره اﻣﺎﻛﻦ ﻣﻦ را ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻲ در زﻳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻨﺸﻴﻦ‪ .‬ﺑﺮاي ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻲ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺳﺮاغ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ درب ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺳﺮﺑﺎزي آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ«‪.‬‬
‫ﻣﻦ را دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺣﻴﺎط اداره اﻣﺎﻛﻦ ﺑﺮد‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ون ﺑﺎ ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي ﺳﻴﺎه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ‬
‫ﺑﺮوم داﺧﻞ ون و ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﺎﺑﺎن را دﻳﺪم‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻄﻬﺮي‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و آدﻣﻬﺎ در رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ دارد ﻣﻲاﻓﺘﺪ و ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻳﻜﻲ از اﻓﺴﺮاﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ را ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻣﻲﻛﺮد دﺳﺘﻤﺎﻟﻲ در آورد و ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ را ﺑﺴﺖ‪ .‬دﺳﺘﺒﻨﺪ ﺑﻪ‬
‫دﺳﺘﻢ ﺑﺴﺖ و ﺳﺮ ﻣﻦ را زﻳﺮ ﺻﻨﺪﻟﻲ راﻧﻨﺪه ﻓﺸﺎر داد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺣﺪود ﻳﻚ رﺑﻊ ﻳﺎ ﺑﻴﺴﺖ دﻗﻴﻘﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫درب ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻛﺴﻲ ﭘﺸﺖ ﻳﻘﻪ ﻣﻦ را ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‬
‫دﺳﺖ ﻣﻦ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻠﻜﺎﻧﻲ ﺑﺮد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻣﻦ را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮي‬
‫ﻛﻪ زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﺑﻮد داد‪ .‬زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﻣﻦ را ﺑﺮد اﺗﺎق دﻳﮕﺮي و ﺑﺎزرﺳﻲ ﺑﺪﻧﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻦ را‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻦ را اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ داﺧﻞ ﻳﻚ ﺳﻠﻮل‪ .‬ﻫﻨﻮز ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬در ﻃﻮل ‪ 60‬روزي ﻛﻪ در زﻧﺪان‬
‫ﺑﻮدم ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ در دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ و ﺳﻠﻮل ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫‪11‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 10‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪12‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫‪ .29‬ﺑﻌﺪ از دو دﻗﻴﻘﻪ ﻣﻦ را از ﺳﻠﻮل ﺑﻴﺮون آورد و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺑﺮد‪) .‬ﻳﻜﻲ از ﺗﻜﻨﻴﻜﻬﺎي آﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺷﺨﺺ اﺻﻼً اﺟﺎزه ﻧﻤﻲدﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد را در ﻓﻀﺎي ﺟﺪﻳﺪ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ(‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ آﻣﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ و دﺳﺘﻮر‬
‫داد ﻛﻪ ﺟﻮاب ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻲﻧﻮﺷﺖ را ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬روي ﺑﺮﮔﻪﻫﺎي ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻠﻴﻪ رواﺑﻂ ﻧﺎﻣﺸﺮوع‬
‫ﺧﻮد را اﻓﺸﺎء ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫‪ .30‬ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ راﺑﻄﻪ ﻧﺎﻣﺸﺮوﻋﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻛﺎﻏﺬ را ﺑﻪ او ﭘﺲ دادم‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎﺷﻮ«‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺎ ﺷﺪم ﭼﻜﻲ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ زد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬دروغ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟« ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ‬
‫دروﻏﻲ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪارم«‪ .‬ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﺘﻚ زدن ﻣﻦ‪ .‬ﺳﭙﺲ دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‪ .‬آن ﻛﺎﻏﺬ را ﭘﺎره‬
‫ﻛﺮد و روي ﻛﺎﻏﺬي دﻳﮕﺮ دوﺑﺎره ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﻪ رواﺑﻂ ﻧﺎﻣﺸﺮوع ﺧﻮد را ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬دوﺑﺎره ﻛﺎﻏﺬ را ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫داد و ﻣﻦ ﻣﺠﺪداً ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ راﺑﻄﻪ ﻧﺎﻣﺸﺮوﻋﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬داري ﺑﺎ ﻣﻦ ﻟﺠﺒﺎزي ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آﺧﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ! ﻣﻦ را اﻳﻨﺠﺎ آوردﻳﺪ و ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ ﺗﻮ راﺑﻄﻪ ﻧﺎﻣﺸﺮوع داﺷﺘﻲ‪ .‬اﺗﻬﺎم ﭼﻴﻪ؟ ﺟﺮم ﭼﻴﻪ؟«‬
‫دوﺑﺎره دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ و ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻦ زد‪ .‬ﺑﻪ دﻳﻮار ﺧﻮردم‪ .‬ﻣﻦ در‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻛﺘﻚ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻴﻠﻲﻫﺎ و ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪﻫﺎي ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را‬
‫آﻧﺠﺎ ﺧﻮردم‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺮس و ﺟﻮ از ﺳﺎﻋﺖ ‪ 12‬ﻇﻬﺮ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 9‬ﺷﺐ اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ .‬او داﺋﻤﺎً دﺳﺘﻮر ﻣﻲداد ﻛﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺗﻤﺎم رواﺑﻂ ﻧﺎﻣﺸﺮوع ﺧﻮد را ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ و ﻣﻦ ﻧﻤﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺿﺮب و ﺷﺘﻢ اداﻣﻪ داﺷﺖ‪.‬‬

‫‪ .31‬ﺑﻌﺪ از روز دوم ﻳﺎ ﺳﻮم ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻏﺬا ﻣﻲآورﻧﺪ و ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻣﺎ را دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ و از‬
‫آن ﻃﺮﻳﻖ ﺳﺎﻋﺎت روز را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﻣﺎ را ﻓﻘﻂ در ﺳﻪ ﻧﻮﺑﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ‬
‫ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ وﺿﻮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪.‬‬

‫‪ .32‬روز دوم ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8‬ﺻﺒﺢ ﻣﻦ را ﺑﺮاي ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺳﺎﻋﺖ ‪ 1‬ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻣﻦ‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ روز وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﺘﺮﻳﻦ روز ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ را رواﻧﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ‬
‫ﻣﻲآوردﻧﺪ و ادﻋﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮان اذﻋﺎن ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻲ راﺑﻄﻪ ﺟﻨﺴﻲ داﺷﺘﻪام‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ‬
‫ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺟﻮاﺑﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻤﻲدادم ﻛﺘﻚ ﻣﻲﺧﻮردم‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ زﻧﺪاﻧﺒﺎن را‬
‫ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺗﻮم ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ارﻋﺎب ﺑﻮد—ﺑﺎزﺟﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻦ را ﺑﺎ‬
‫ﺑﺎﺗﻮم ﻳﺎ ﺷﻼق ﻧﺰد اﻣﺎ ﺳﺮ ﻣﻦ را ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻴﺰ و دﻳﻮار ﺳﻠﻮل ﻛﻮﺑﻴﺪ‪.‬‬

‫‪ .33‬از روز ﺳﻮم ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺪت ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻛﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8‬ﺻﺒﺢ ﻣﻦ را ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ و ﻇﻬﺮ ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺠﺪداً ﺳﺎﻋﺖ ‪ 3‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ و ‪ 5‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﻀﻴﻪ راﺑﻄﻪ‬
‫ﻧﺎﻣﺸﺮوع را ﭘﻴﮕﻴﺮي ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬ﻫﺮ روز از ﻣﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ رواﺑﻂ ﻧﺎﻣﺸﺮوع ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﻴﺰ اﻧﻜﺎر ﻣﻲﻛﺮدم و ﺳﭙﺲ ﻛﺘﻚ ﻣﻲﺧﻮردم‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎ آن زﻣﺎن ﺗﺤﺖ ﭼﻨﺎن ﻓﺸﺎري ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫‪12‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 11‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪13‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫از ﻟﺤﺎظ ﺟﺴﻤﻲ و روﺣﻲ ﺗﺤﺖ اﺳﺘﺮس ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪﻳﺪي ﻗﺮار داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺤﻠﻴﻞ رﺳﻴﺪم ﻛﻪ دﻟﻴﻠﻲ‬
‫ﻧﺪارد ﻣﻦ ﺳﺮ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻢ و ﺧﻮد را ﺧﻼص ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫‪ .34‬روز ﻫﻔﺘﻢ ﺑﺎزﺟﻮ دوﺑﺎره آن ﺳﺆال را ﺗﻜﺮار ﻛﺮد و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﺸﻜﻞ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻪ! راﺑﻄﻪ‬
‫ﻧﺎﻣﺸﺮوع داﺷﺘﻪام«‪ .‬دﺳﺘﻮر داد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺟﻮاب دادم ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ آن ﻛﺎري‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻲ او ﻣﻦ را ﻣﺠﺒﻮر ﻛﺮد ﺗﺎ ﺗﻤﺎم دوﺳﺖ دﺧﺘﺮﻫﺎي ﺧﻮد را‪ ،‬از دوره راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻧﺎم‬
‫ﺑﺒﺮم‪ .‬ﺳﭙﺲ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺪام ﻳﻚ از ﺧﺎﻧﻤﻬﺎي روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر و ﻫﻤﻜﺎر ﺧﻮد راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎ ﻫﻴﭻ‬
‫ﻛﺪام«‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ دﻳﮕﺮ راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻦ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪاي و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻮده‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫آﻧﻬﺎ راﺑﻄﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻲ؟« ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬وﻟﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ! ﺷﻤﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺤﺮﻳﺮﻳﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ده ﻧﻔﺮ راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟« ﺑﺎزﺟﻮ ﻟﻴﺴﺘﻲ از روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران ﺧﺎﻧﻤﻲ در آن ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺑﻪ ﺻﻮرت‬
‫ﺣﺮﻓﻪاي در روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺑﺎ ﻛﺪام ﻳﻚ از‬
‫اﻳﻨﻬﺎ راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪاي؟« ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام«‪ .‬ﻳﻜﺴﺮي ﻛﺎﻏﺬ ﺷﺎﻣﻞ اﻋﺘﺮاف زﻧﺪاﻧﻴﺎﻧﻲ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ادﻋﺎ ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻢ را آورد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻮ را دﻳﺪهاﻧﺪ و‬
‫اﻋﺘﺮاف ﻛﺮدهاﻧﺪ«‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮم ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﺎ ﻓﻼن ﺷﺨﺺ راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪام ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺤﺚ‬
‫راﺑﻄﻪ ﻧﺎﻣﺸﺮوع را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪.‬‬

‫‪ .35‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ در روزﻧﺎﻣﻪ »اﻋﺘﻤﺎد« دﺑﻴﺮ ﺳﺮوﻳﺲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻮدم‪ ،‬روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﺧﺎﻧﻤﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم ف‪ .‬ق‪ .‬آﻧﺠﺎ‬
‫ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ف‪ .‬ق‪ .‬ﺟﺰو روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران ﻣﻮﻓﻖ آن ﻣﻘﻄﻊ ﺑﻮد و ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻬﻴﻪ ﮔﺰارش ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ او‬
‫ﺻﻤﻴﻤﻲ ﺑﻮدم وﻟﻲ راﺑﻄﻪ ﻣﺎ در ﺣﺪ ﺷﻮﺧﻲ و ﺧﻨﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ اوﻗﺎت ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎر‬
‫ﺑﺎ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ او ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻣﻦ در ﺷﻤﺎل اﻳﺮان رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺣﺮف ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ادﻋﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ راﺑﻄﻪ ﺟﻨﺴﻲ داﺷﺘﻴﻢ و ﻣﻦ ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻛﺮدم‪ .‬او‬
‫ﻓﺸﺎر ﻣﻲآورد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻲ اﻳﻦ اﺗﻬﺎم را ﻣﻲﭘﺬﻳﺮم ﻛﻪ ﺑﺎ ف‪ .‬ق‪ .‬ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ف‪ .‬ق‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ازدواج ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻛﺎر‬
‫روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري را ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﻦ واﻗﻌﺎً ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ رﻓﺖ‪.‬‬

‫‪ .36‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎزﺟﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺑﺖ راﺑﻄﻪ ﻧﺎﻣﺸﺮوع داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺟﻮاب دادم‪» :‬ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﭼﻪ ﻛﺎر داري؟« اﺻﻞ‬
‫ﻗﻀﻴﻪ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم وﻟﻲ او ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ وارد ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲدﻫﻢ اﻳﻨﺠﺎ وارد آن ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻧﺸﻮم‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪم و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﻘﺎﺿﺎ‬
‫ﻛﺮدم ﺗﺎ آﻧﭽﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ را ﺑﻪ ﻣﻦ دﻳﻜﺘﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدن و ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬ﻛﺎﻏﺬ‬
‫را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮي او‪ .‬ﺑﺮﮔﻪﻫﺎي ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻦ را ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ را ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪاي ﺑﻴﻦ‬
‫ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻢ و در ﭘﺮوﻧﺪه ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻲﮔﺬارﻳﻢ«‪ .‬ﺑﻌﺪاً ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ آﻧﻬﺎ‬

‫‪13‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 12‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪14‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺟﻨﺴﻲ ﻣﺎ را ﻛﭙﻲ ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﺧﻮدﺷﺎن ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﺣﺎل‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﻦ اﻳﻦ ﭘﺮوﺳﻪ ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ از ﺑﭽﻪﻫﺎي ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺼﻮر آﻧﻬﺎ اﻳﻦ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ اﻧﺠﺎم دادن ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ را ﺑﭙﺬﻳﺮد ﺷﻜﺴﺘﻪ اﺳﺖ و در ﻣﺮاﺣﻞ ﺑﻌﺪي ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ از‬
‫ﺧﻮد ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺸﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد‪.‬‬

‫‪ .37‬ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزداﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎزﺟﻮ وارد ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺷﺪ و از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﻪ اﻗﺪاﻣﺎت ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ‬
‫ﺧﻮد را اﻓﺸﺎءﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻛﺎر روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻗﺒﻼً اﺷﺎره ﻛﺮدم ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻧﺪارد و ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ از آﻧﺠﺎ آزاد ﺷﻮم و ﺳﭙﺲ آن اﺗﻬﺎﻣﺎت را ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺎ آن اﺗﻬﺎﻣﺎت ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻢ ﺣﺪاﻗﻞ ‪ 20‬ﺳﺎل ﻣﻬﻤﺎن آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ در ﻓﻀﺎي‬
‫زﻧﺪان اﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ اﻳﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪﻫﺎ را ﺑﺎور ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎرات زﻳﺎدي ﻛﻪ ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮ‬
‫و دادﺳﺘﺎن داده‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﻏﻠﻄﻲ ﻛﻪ دﻟﺸﺎن ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﻣﻮارد زﻳﺎدي ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫درآﻧﻬﺎ ﺑﺎزﺟﻮ و دادﺳﺘﺎن ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺘﻬﻢ را ﺑﺪون دﻟﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﺪت ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮕﺎه دارﻧﺪ‪.‬‬

‫»ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻨﻜﺒﻮت« و اﻋﺘﺮاﻓﺎت اﺟﺒﺎري‬

‫‪ .38‬در ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﻦ ﻫﺸﺖ اﺗﻬﺎم ﻛﻠﻲ وﺟﻮد داﺷﺖ ﻛﻪ ﺳﻪ اﺗﻬﺎم آن ﻏﻴﺮﺳﻴﺎﺳﻲ و ﭘﻨﺞ اﺗﻬﺎم آن ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻪ اﺗﻬﺎم ﻏﻴﺮﺳﻴﺎﺳﻲ ﺷﺎﻣﻞ داﺷﺘﻦ راﺑﻄﻪ ﻧﺎﻣﺸﺮوع‪ ،‬ﺷﺮب ﺧﻤﺮ و ﻣﻘﺪﻣﺎت اﻳﺠﺎد ﻓﺴﺎد از ﻃﺮﻳﻖ دﺳﺖ دادن‬
‫ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ 5.‬اﻳﻦ اﺗﻬﺎﻣﺎت واﻗﻌﺎً ﺧﻨﺪهدار ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﺗﻬﺎﻣﺎت ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻣﻦ اﻗﺪام ﻋﻠﻴﻪ اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﻲ‪ ،‬ﺷﺮﻛﺖ در‬
‫ﺗﺠﻤﻌﺎت ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ )در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ در ﻫﻴﭻ ﺗﺠﻤﻌﻲ‪ ،‬ﭼﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ و ﭼﻪ ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ‪ ،‬ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻜﺮده‬
‫ﺑﻮدم(‪ ،‬ﻋﻀﻮﻳﺖ در ﺟﻤﻌﻴﺘﻬﺎي ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ‪ ،‬ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ رﻫﺒﺮي‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﺶ اذﻫﺎن ﻋﻤﻮﻣﻲ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ‬
‫رﺳﺎﻧﻪﻫﺎي ﺿﺪاﻧﻘﻼب‪ ،‬و ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻈﺎم ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﻃﻲ اﻋﺘﺮافﮔﻴﺮي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﺎدداﺷﺖ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ‬
‫ﻣﻲدادﻧﺪ و ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﻨﮕﺎم ﻧﻮﺷﺘﻦ آﻧﻬﺎ را ﻣﺪﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫‪ .39‬روزﻧﺎﻣﻪ »ﻛﻴﻬﺎن« در ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ ﻧﻘﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻤﻲ داﺷﺖ‪ .‬در ﻫﻤﺎن ده روز اوﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ در زﻧﺪان ﺑﻮدﻳﻢ‪،‬‬
‫ﺳﺮﻣﻘﺎﻟﻪاي در »ﻛﻴﻬﺎن« ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻨﻜﺒﻮت« ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺻﺒﺢ روزي ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﺟﻮ‬
‫ﻣﻦ را ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺑﺮد و ﻳﻚ ﻛﭙﻲ از آن ﻣﻘﺎﻟﻪ را ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ را آﻗﺎي‬
‫ﺷﺮﻳﻌﺘﻤﺪاري درﺑﺎره ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻄﻠﺒﻲ ﻛﻪ در آن ‪ 60‬روز زﻧﺪان از ﺑﻴﺮون ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ رﺳﻴﺪ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ »ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻨﻜﺒﻮت« ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎي ﺑﺎزﺟﻮ در دوران ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ را‬
‫وادار ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ اﻗﺪاﻣﺎت ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ذﻛﺮ ﺷﺪه در آن ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ 5‬در اﺳﻼم دﺳﺖ دادن ﻣﺮد ﺑﺎ زن ﻧﺎﻣﺤﺮم ﺣﺮام اﺳﺖ‪ .‬زن ﻧﺎﻣﺤﺮم ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ راﺑﻄﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺴﺒﻲ ﻳﺎ ﺳﺒﺒﻲ ﺑﺎ ﻣﺮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪14‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 13‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪15‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫‪ .40‬در ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ »روزﺑﻪ م‪ «.‬و »ﺷﻬﺮام ر‪ «.‬ﻋﻮاﻣﻞ ﺳﺎزﻣﺎن ﺳﻴﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر از »ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻋﻨﻜﺒﻮت« ﻳﻚ ﺳﺮي ﻋﻮاﻣﻞ در داﺧﻞ و ﺧﺎرج ﻛﺸﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﺳﻴﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﻂ ﻣﻲداد و از ﻃﺮﻳﻖ‬
‫آﻧﻬﺎ ﭘﺮوژهﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺟﺮاء در ﻣﻲآورد‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﻧﺘﺸﺎر اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ‪ ،‬ﺑﺎزﺟﻮ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ ﺑﺎﻳﺪ از ﭼﺎرﭼﻮب ﺗﺤﻠﻴﻠﻲ »ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻨﻜﺒﻮت« ﺑﻴﺮون ﻧﺮود‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﺮ اﺳﺎس‬
‫ﺳﻨﺎرﻳﻮﻳﻲ ﻛﻪ در »ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻨﻜﺒﻮت« ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد را ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ‪200‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪاي ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮ اﺳﺎس »ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻨﻜﺒﻮت« ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﺎ‬
‫ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ »ﻛﻴﻬﺎن« و ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺴﺌﻮل آن ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً در ﭘﺮوژه اﻋﺘﺮافﮔﻴﺮي ﻣﺎ دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ و از‬
‫ﮔﺮداﻧﻨﺪﮔﺎن اﺻﻠﻲ آن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در »ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻨﻜﺒﻮت« اﺳﺎﻣﻲ اﺷﺨﺎﺻﻲ ذﻛﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺎزداﺷﺖ ﻧﺸﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﺎدم ﻫﺴﺖ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ‪ 40‬ﺗﺎ ‪ 45‬روز ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ‬
‫ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ .41‬ﻳﻜﻲ از ﻧﺎﻣﺮديﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎزﺟﻮي ﻣﻦ اﻧﺠﺎم داد اﺣﻀﺎر ﻛﺮدن ﺧﺎﻧﻢ ف‪ .‬ق‪ .‬ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻗﺒﻼً اﺷﺎره‬
‫ﻛﺮدم‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ف‪ .‬ق‪ .‬ﺑﺮاي ﺑﻌﻀﻲ ﺳﺎﻳﺖﻫﺎ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻣﻲﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﻣﺄﻣﻮران ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او رﻓﺘﻨﺪ وﻟﻲ او را ﭘﻴﺪا‬
‫ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪر ﻫﻤﺴﺮ او اﺣﻀﺎرﻳﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ف‪ .‬ق‪ .‬ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ دادﺳﺮا‬
‫رﻓﺖ و ﺧﻮد را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ اﺣﻀﺎر ﺷﺪن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاض ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ دادﺳﺮا‪ ،‬آﻗﺎي ﺻﺎﺑﺮي‬
‫ﻇﻔﺮﻗﻨﺪي )ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻮد(‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮاً ﺳﺮ وي داد ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ رواﺑﻂ‬
‫ﻧﺎﻣﺸﺮوﻋﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻪ ﺳﻨﮕﺴﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﺳﻨﺪي ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻢ ف‪ .‬ق‪ .‬ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‬
‫ﻧﻴﺰ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ .42‬ﺧﺎﻧﻢ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻋﺒﺎﺳﻘﻠﻲزاده ﻧﻴﺰ از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺘﻬﻤﻴﻦ در ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬در ﻛﻞ‪ ،‬ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ )ﻛﻪ‬
‫ﺗﺎ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻛﻴﻔﺮﺧﻮاﺳﺖ رﻓﺖ( ﺷﺎﻣﻞ ‪ 21‬ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻌﺪ از ورود ﺷﺎﻫﺮودي و ﺟﻨﺠﺎﻟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ‬
‫آﻣﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ‪ 21‬ﻧﻔﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻬﺮام رﻓﻴﻊزاده‪ ،‬اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن و ﺟﻮاد ﻏﻼم ﺗﻤﻴﻤﻲ‪ ،‬ﺗﺒﺮﺋﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ‬
‫ﻛﻴﻔﺮﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان ﺻﺎدر ﻧﺸﺪ و آﻧﻬﺎ آزاد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺟﻬﺖ اﻃﻼع‪ ،‬از آن ﺟﻤﻊ ‪ 21‬ﻧﻔﺮه ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ‬
‫ﻣﺴﻌﻮد ﻗﺮﻳﺸﻲ )ﻛﻪ وب ﻣﺴﺘﺮ ﺳﺎﻳﺖ »اﻣﺮوز« ﺑﻮد( ﺗﻦ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻋﺘﺮاﻓﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺎزﺟﻮﻳﺎن ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬
‫دادﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﻌﻮد از ﻣﻦ ‪ 4-3‬ﺳﺎل ﺟﻮاﻧﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از اﺗﻬﺎﻣﺎت را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺘﻚ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺣﺪود ‪ 90‬روز ﻧﻴﺰ در زﻧﺪان ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ آزاد ﺑﺸﻮﻳﻢ‪.‬‬

‫‪ .43‬ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ﺣﺪود ده روز ﺑﻌﺪ از دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎدي رﻓﺘﻨﺪ و اﻳﺸﺎن وﻛﺎﻟﺖ ﻣﻦ را‬
‫ﻗﺒﻮل ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻛﺎﻟﺘﻨﺎﻣﻪ را ﺑﻪ زﻧﺪان ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ اﻣﻀﺎء ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻘﺎﻣﺎت زﻧﺪان ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه اﻣﻀﺎء‬
‫ﻧﺪادﻧﺪ‪ .‬داﺷﺘﻦ وﻛﻴﻞ ﺣﻖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻼع دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫دﺳﺘﻮر ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻣﻦ ﺣﻖ ﻧﺪارم اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ وﻛﺎﻟﺖ را اﻣﻀﺎء ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺒﺎدي را ﺑﭙﺬﻳﺮم‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻧﻴﺰ‬

‫‪15‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 14‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪16‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫دﺳﺘﻮر داده ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ وﻛﺎﻟﺘﻨﺎﻣﻪ را اﻣﻀﺎء ﻛﻨﻢ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻪ اﺗﻬﺎﻣﺎت ﻣﻦ اﺿﺎﻓﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺿﻤﻨﺎً ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻳﺎدداﺷﺘﻲ دادﻧﺪ ﻛﻪ در آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ وﻛﺎﻟﺘﻨﺎﻣﻪ را رد ﻛﺮدم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ‬
‫دﻟﻴﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎدي ﻋﺎﻣﻞ اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﺳﺖ و از ﺑﺤﺚ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻋﻠﻴﻪ‬
‫ﻧﻈﺎم ﺟﻮ ﺳﺎزي ﻣﻲﻛﻨﺪ اﻳﺸﺎن را ﻧﻤﻲﭘﺬﻳﺮم‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﻦ ادﻋﺎ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ اﺑﺰار ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺒﺎدي‬
‫ﺑﺸﻮم و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻲ وﻛﺎﻟﺖ ﻣﻦ را ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺘﻦ اﻳﻦ ﻳﺎدداﺷﺖ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت اﻣﻼﺋﻲ ﻓﺎﺣﺸﻲ‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻋﻴﻦ ﻣﺘﻦ را ﺑﺎ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت اﻣﻼﺋﻲ روﻧﻮﻳﺲ ﻛﺮده و اﻣﻀﺎء ﻛﺮدم‪.‬‬

‫‪ .44‬اﻳﻦ ﻣﺘﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺧﻮﺑﻲ در ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﻦ ﺷﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺳﻴﻒزاده )ﻛﻪ در ﺟﻤﻊ اوﻟﻴﻪ وﻛﻼي ﻣﻦ ﺑﻮد( ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﻳﺎدداﺷﺖ را ﻛﻪ دﻳﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﻦ ﺟﺪي اﺳﺖ‪ .‬در آن ﻣﻘﻄﻊ اﻧﺠﻤﻦ ﺻﻨﻔﻲ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران‬
‫ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﻣﺎ اﻋﺘﺮاض و ﺗﺤﺼﻦ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬آﻗﺎي ﺳﻴﻒزاده ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻲ از وﻛﻼ ﺑﻪ‬
‫ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﺗﺠﻤﻌﺎت رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻳﺎدداﺷﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ در ﺷﺮاﻳﻂ ﻏﻴﺮﻋﺎدي در‬
‫ﺑﺎزداﺷﺖ ﺑﻮدم‪ .‬او اﻇﻬﺎر داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ دﺑﻴﺮ ﺳﺮوﻳﺲ ﺳﻴﺎﺳﻲ روزﻧﺎﻣﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻏﻠﻄﻬﺎي اﻣﻼﺋﻲ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺎزﺗﺎب ﺧﺒﺮي ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ‪.‬‬

‫‪ .45‬ﻫﺮ ﻛﺪام از ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ )ﺷﻬﺮام‪ ،‬اﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺟﻮاد و ﻣﻦ( ﺗﺨﺼﺼﻬﺎي ﺧﻮد را داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻃﺒﻖ آن‬
‫اﻋﺘﺮاﻓﻬﺎي ﺧﻮد را ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺜﻼً ﻣﻦ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري ﺑﻮدم ﻛﻪ در ﺣﻮزه ﺣﻘﻮق ﻣﺪﻧﻲ و ﺷﻬﺮوﻧﺪي‬
‫ﻓﻌﺎل ﺑﻮدم و ﺑﺎﻳﺪ در اﻳﻦ ﻣﻮرد اﻋﺘﺮاف ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬اﻣﻴﺪ و ﺷﻬﺮام و ﺟﻮاد ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﻃﺒﻖ ﺗﺨﺼﺼﻬﺎي ﺧﻮد‬
‫اﻋﺘﺮاف ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺟﻨﮓ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻲ راه ﺑﻴﺎﻧﺪازد‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺑﻮد‬
‫و آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ از ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺑﺰاري ﻋﻠﻴﻪ اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ .46‬ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃﻼع دادﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ دادﮔﺎه ﻣﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ در زﻧﺪان ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﻮد و ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺘﻮر دادﻧﺪ ﺗﺎ‬
‫دﻓﺎﻋﻴﺎت ﺧﻮد را ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ دﻓﺎﻋﻴﺎت ﺧﻮد را ﺑﺮ اﺳﺎس ﻫﻤﺎن ﺳﻨﺎرﻳﻮي داده ﺷﺪه ﻧﻮﺷﺘﻴﻢ و ﺗﺤﻮﻳﻞ‬
‫دادﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪاً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ دﻓﺎﻋﻴﺎت ﻣﺎ را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻛﻴﻔﺮﺧﻮاﺳﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﺦ دادﮔﺎه‬
‫ﻣﺎ دوﺷﻨﺒﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﮔﻔﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺑﺎ وﺛﻴﻘﻪ آزاد ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬و ادﻋﺎ ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ‬
‫ﻣﺎ را ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از زﻧﺪان ﺑﻪ دادﮔﺎه ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﺎ را ﺑﺎور ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد )زﻳﺮا ﺗﺼﻮر ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﺎ ﺑﻪ زور ﺷﻜﻨﺠﻪ اﺧﺬ ﺷﺪهاﻧﺪ(‪ .‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺳﻨﺎرﻳﻮي آﻧﻬﺎ ﻣﻮﻓﻖ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﺎ را آزاد ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻌﺪ دادﮔﺎه را ﺑﺮﮔﺰار ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ‬
‫ﺟﺎ ﺑﻴﺎﻧﺪازﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﺎ را ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از زﻧﺪان ﺑﻪ دادﮔﺎه ﻧﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﻫﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن را آزاد ﻛﺮدﻧﺪ‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻛﻤﺎﻛﺎن در آن ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه )ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪ 30‬ﺗﺎ ‪ 35‬ﺳﻠﻮل داﺷﺖ( ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ‪.‬‬

‫‪16‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 15‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪17‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫‪ .47‬ده روز ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ را آزاد ﻛﻨﻨﺪ ﻣﻦ و ﺷﻬﺮام رﻓﻴﻊزاده را در ﻳﻚ ﺳﻠﻮل اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻜﻲ‬
‫دﻳﮕﺮ از ﺗﻜﻨﻴﻜﻬﺎي ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ آﻧﻬﺎ اﺳﺖ‪ .‬اول دو ﻧﻔﺮ را ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺳﺮي ﻣﺸﺘﺮﻛﺎﺗﻲ دارﻧﺪ ﺑﺮاي ﺗﺨﻠﻴﻪ‬
‫اﻃﻼﻋﺎت ﺟﺪا ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﺗﺨﻠﻴﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬زﻧﺪاﻧﻴﺎن را ﺑﺎ ﻫﻢ رو ﺑﻪ‬
‫رو ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺣﺮﻓﻬﺎي آﻧﻬﺎ را ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﻗﺮار دﻫﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ و ﺷﻬﺮام ﻣﺪت زﻳﺎدي ﻫﻤﺨﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﻣﺸﺘﺮك ﺧﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﻮاﺳﻤﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ دﺳﺖ آﻧﻬﺎ ﻧﺪﻫﻴﻢ‪.‬‬

‫‪ .48‬ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﻫﻤﻪ را آزاد ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎي ﻣﻦ‪ ،‬ﺟﻮاد‪ ،‬اﻣﻴﺪ و ﺷﻬﺮام‪ .‬ﻣﻦ و ﺷﻬﺮام در ﻳﻚ ﺳﻠﻮل ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬و‬
‫اﻣﻴﺪ و ﺟﻮاد در ﺳﻠﻮﻟﻲ دﻳﮕﺮ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬و اﻃﻤﻴﻨﺎن دادﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﻫﻢ ﺗﺎ ﻓﺮدا ﻳﺎ ﭘﺲ‬
‫ﻓﺮدا آزاد ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎ را ﺧﻴﻠﻲ آزار ﻣﻲداد‪ .‬ﺳﻠﻮﻟﻬﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻚ و ﺣﺪود ‪ 1‬در ‪ 1،5‬ﻣﺘﺮ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ دﻗﻴﻘﺎً اﻧﺪازه ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﻳﻚ ﻧﻔﺮه‪ .‬ﻣﻦ و ﺷﻬﺮام ﻫﺮ دو در ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻠﻮﻟﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ اﻋﺘﺮاض ﻛﺮدﻳﻢ و ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻠﻮل ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .49‬ﺗﺎ اﻳﻦ زﻣﺎن ﻣﺎ در ﻳﻜﻲ از ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎهﻫﺎي ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﻧﻴﺮوي اﻧﺘﻈﺎﻣﻲ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺤﻞ اﻳﻦ ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه‬
‫ﻫﺮﮔﺰ رﺳﻤﺎً ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺸﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از اﻓﺸﺎء ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه اﻋﻼم ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ‬
‫را ﺑﻪ اوﻳﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻦ زﻣﺎن ‪ 54‬روز از ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ در ﻃﻮل اﻳﻦ‬
‫ﻣﺪت ﻫﻤﻮاره ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .50‬ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ را‪ ،‬ﻫﻤﺮاه ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻗﺎﺿﻲ و ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻋﺒﺎﺳﻘﻠﻲزاده‪ ،‬ﺑﻪ اوﻳﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ زﻧﺎن‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﺮي »ﺳﻮﺋﻴﺖﻫﺎي« ﺗﺎزه ﺳﺎز ﻛﻪ زﻣﺎن آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در زﻣﺎن آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﻲ در ﺳﻴﺴﺘﻢ زﻧﺪاﻧﻬﺎ ﭘﻴﺶ آﻣﺪ و ﻗﺎﻧﻮن ﺑﺮ اﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﻠﻮل‬
‫اﻧﻔﺮادي دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو‪ ،‬ﻳﻜﺴﺮي از ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي اﻧﻔﺮادي را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﻛﺮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و ﺣﻤﺎم اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و اﺳﻢ آﻧﻬﺎ را »ﺳﻮﺋﻴﺖ« ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﺎﻇﺮﻳﻦ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ‬
‫ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﺑﺮاي ﺑﺎزدﻳﺪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﻠﻮﻟﻬﺎ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬ﺣﺪود ‪ 100‬ﺗﺎ‬
‫‪ 150‬ﺳﻮﺋﻴﺖ در اوﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻮﺋﻴﺖﻫﺎ در اﻧﺪرزﮔﺎه ‪ ،9‬ﻃﺒﻘﻪ ﭼﻬﺎرم ﻗﺮار دارﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .51‬در ﻳﻜﻲ از روزﻫﺎي آﺧﺮ ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﺎ را ﺻﺪا زدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻦ دﻓﺎﻋﻴﺎت را در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﺷﺮﻛﺖ در دادﮔﺎه ﺧﻮد آﻣﺎده ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻗﺮاري ﻛﻪ ﺑﺎزﺟﻮ و آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﺎ ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ ﻣﺎ دﻓﺎﻋﻴﺎت ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﺘﻦ »ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻨﻜﺒﻮت« ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛﻨﻴﻢ و ﻋﻤﻠﻴﺎت ﭘﺸﺖ ﭘﺮده اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن را اﻓﺸﺎء‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻣﺎ را آزاد ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻗﺎﺿﻲاي ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آﻧﻬﺎ ﻋﻮض ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﻣﺎ را اﺣﻀﺎر ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﺎ وﺛﻴﻘﻪ آزاد ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺮط ﻛﻪ وﻗﺘﻲ آزاد ﺷﺪﻳﻢ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫‪17‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 16‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪18‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫‪ .52‬اﻣﺎ دﻟﻴﻞ اﺻﻠﻲ آزادي ﻣﺎ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺴﺮ و ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ﭘﻴﮕﻴﺮ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ اﻓﺮاد‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﻲﻛﺮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺴﺮم ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺎﻫﺮودي را در ﺟﺮﻳﺎن ﻳﻜﻲ از دﻳﺪارﻫﺎي ﻣﺮدﻣﻲ او‬
‫ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮودي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﺟﻮان ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﺎ ﺗﺎزه ازدواج ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬او ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮودي ﻣﺮا ﺑﺎ وﺛﻴﻘﻪ آزاد ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﺮودي ﻧﻴﺰ ﺑﻪ آﻗﺎي ﻋﻠﻴﺰاده‪ ،‬رﺋﻴﺲ‬
‫دادﮔﺴﺘﺮي اﺳﺘﺎن ﺗﻬﺮان‪ ،‬دﺳﺘﻮر داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ وﺛﻴﻘﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﺸﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ از اﻳﻦ‬
‫ﺟﺮﻳﺎن ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ‪ ،‬دادﺳﺘﺎن آزادي ﻣﺎ را ﻣﺸﺮوط ﺑﺮ اﻧﺘﺸﺎر اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻃﺮح ﻓﻮقاﻟﻌﺎده ﻣﺮﺗﻀﻮي‬

‫‪ .53‬ﻣﻦ را در ‪ 5‬آذر ﻣﺎه ‪ ،1383‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 7‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ‪ ،‬آزاد ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺮط ﻫﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻲ‬
‫ﻛﻪ آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ و در رﺳﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮد‬
‫ﻧﻔﺮ دوم وﻗﺘﻲ آزاد ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﻣﺘﻦ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ او ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد را ﻣﻲﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎ‬
‫ﻧﻔﺮ ﺳﻮم آزاد ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻮﻋﻲ ﮔﺮوﮔﺎﻧﮕﻴﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺸﺮوط ﺑﺮ اﻧﺘﺸﺎر ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬از ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﻲ‪ ،‬ﻣﻦ اوﻟﻴﻦ‬
‫ﻧﻔﺮي ﺑﻮدم ﻛﻪ آزاد ﺷﺪم‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻓﻀﺎي ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ در اﻳﺮان از زﻧﺪان ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻳﺪ ﻫﻤﻪ او را‬
‫ﻳﻚ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻲ وﻗﺘﻲ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﻮﺑﻪ و اﻧﺘﺸﺎر ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪ ﻣﻄﺮح ﻣﻲﺷﻮد ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﻳﻚ‬
‫ﺿﺪﻗﻬﺮﻣﺎن ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻫﻀﻢ اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ آﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪ .54‬ﺧﻼﺻﻪ آزاد ﺷﺪم و ﺣﺪود ‪ 9:30‬ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎدر ﻫﻤﺴﺮم رﺳﻴﺪم‪ .‬دوﺳﺘﺎن ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺮاي ﺑﺎزدﻳﺪ آﻣﺪﻧﺪ و‬
‫ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 2‬ﻧﺼﻒ ﺷﺐ دور ﻫﻢ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ در روزﻫﺎي آﺗﻲ ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ‪ 10‬ﺻﺒﺢ ﻓﺮدا ﺑﺎزﺟﻮ )ﺑﺎ ﻧﺎم ﻣﺴﺘﻌﺎر ﻛﺸﺎورز( ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زد و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪ را ﻧﻮﺷﺘﻪام‬
‫ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪام‪ .‬دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ او را در ﻣﻴﺪان آزادي ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﻢ؛ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ .55‬ﻣﻦ و ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻪ ﻣﻴﺪان آزادي رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ آﻣﺪ و از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﻴﻦ او ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‪ .‬ﺳﭙﺲ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻧﺎﻣﻪ را ﻫﻨﻮز ﻧﻨﻮﺷﺘﻪام‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﺎزه ﺷﺐ ﭘﻴﺶ آزاد ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮدم ﻛﻪ‬
‫او ﺑﮕﺬارد ﻗﺒﻞ از ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻛﻤﻲ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬اﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻬﺮام و ﺟﻮاد‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ«‪ .‬ﻣﻦ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﺎﻏﺬي از ﺟﻴﺒﺶ در آورد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺣﺎج آﻗﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮارد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر از »ﺣﺎج آﻗﺎ« آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ را در ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﺑﻨﻮﻳﺲ‪ .‬ﻣﻦ ﻋﺼﺮ ﻣﻲآﻳﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎدر ﺧﺎﻧﻤﺖ و ﻧﺎﻣﻪ را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣﻲﮔﻴﺮم«‪.‬‬

‫‪ .56‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ و روﻧﻮﻳﺴﻲ را ﺷﺮوع ﻛﺮدم‪ .‬ﻧﺎﻣﻪاي ﺑﻪ ﺳﺮان ﺳﻪ ﻗﻮه‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ آﻗﺎي ﺧﺎﺗﻤﻲ‪ ،‬ﺣﺪاد ﻋﺎدل و‬
‫ﺷﺎﻫﺮودي‪ ،‬ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ﺷﺐ آﻣﺪ و ﻧﺎﻣﻪ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺷﺮاﻳﻂ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪي ﺑﻮد و ﻛﺴﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫‪18‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 17‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪19‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫ﻛﻪ ﭼﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از دوﺳﺘﺎن ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻮن ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ‬
‫ﻗﻀﻴﻪ ﻟﻮ ﺑﺮود و ﺑﺮاي آن ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ در زﻧﺪان )ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد( ﻣﺸﻜﻠﻲ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫‪ .57‬ﻓﺮدا ﻳﺎ ﭘﺲ ﻓﺮداي آن روز ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎزﺟﻮ دوﺑﺎره زﻧﮓ زد و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﺮا ﻧﺎﻣﻪ را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺟﻮاب دادم ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﺗﺤﻮﻳﻞ آﻧﻬﺎ دادم‪ ،‬و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ اﻧﺘﺸﺎر ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮد و‬
‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺣﺎج آﻗﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ رﺳﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﺒﺮم و ﺧﻮدم ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮاي دﻳﺪار ﻣﺎدر و ﭘﺪرم ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﺑﺮوم )ﻫﻨﻮز آﻧﻬﺎ را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم( ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﺗﻌﺪادي از‬
‫رﺳﺎﻧﻪﻫﺎ ﻓﺎﻛﺲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﺧﺒﺮﮔﺰاري »اﻳﻠﻨﺎ« و »اﻳﺴﻨﺎ« )ﻛﻪ ﻫﺮ دو از ﺟﻤﻠﻪ‬
‫ﺧﺒﺮﮔﺰاريﻫﺎي ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن ﺑﻮدﻧﺪ( ﻓﺎﻛﺲ ﻛﺮدم‪.‬‬

‫‪ .58‬دو ﺗﺎ ﺳﻪ روز ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬در رﺷﺖ ﺑﻮدم ﻛﻪ دوﺑﺎره ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺧﺎﻧﻤﻢ زﻧﮓ زد و‬
‫ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ داد و ﻓﺮﻳﺎد ﻛﻪ ﭼﺮا ﻧﺎﻣﻪ را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﻜﺮدهام‪ .‬ﻳﺎدآوري ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻨﻮز در زﻧﺪان ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﻓﺎﻛﺲ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺨﺶ و اﻧﺘﺸﺎر آن ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﭘﻴﮕﻴﺮي ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﻴﺎ ﺗﻬﺮان ﻛﻪ ﺣﺎج آﻗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﺎر دارد«‪ .‬ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻬﺮان راه‬
‫اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻜﻬﺎي ﻛﺮج ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ اس‪.‬ام‪.‬اﺳﻲ از ﻃﺮف ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﺎرﻫﺎي روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎرم درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮدم‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﻛﻪ رﺳﺎﻧﻪاي ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪ ﻣﻦ را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬دوﺳﺘﻢ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ‬
‫دارد ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﺧﺒﺎر درﺳﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ آن را ﺟﺪي ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺮاي‬
‫ﺧﺒﺮﮔﺰاريﻫﺎي »اﻳﻠﻨﺎ« و »اﻳﺴﻨﺎ« ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدم‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﭼﻮن ﻃﺮﻓﺪار اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن ﺑﻮدﻧﺪ آن را ﻣﻨﺘﺸﺮ‬
‫ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺷﺨﺼﺎً از دﻓﺘﺮ ﺧﻮد ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﺧﺒﺮﮔﺰاري ﻓﺎرس )ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد( ﻓﺎﻛﺲ ﻛﺮده ﺑﻮد و آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺒﺮ اﻧﺘﺸﺎر ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﻳﻊ در ﺗﻬﺮان‬
‫ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻲ از دوﺳﺘﺎن از ﻣﻦ اﻧﺘﻘﺎد ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﻢ‪.‬‬

‫‪ .59‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﺎ اﻛﺜﺮ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ در آﻧﻬﺎ ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﻮدم )و روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي اﺻﻼحﻃﻠﺐ دﻳﮕﺮ( ﺗﻤﺎس‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻦ را در ﺻﻔﺤﻪ اول‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻴﺘﺮي ﻣﺎﻧﻨﺪ »اﻓﺸﺎءﮔﺮي« ﻳﺎ »ﺗﻮﺑﻪ‬
‫روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر اﺻﻼحﻃﻠﺐ«‪ ،‬ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ آﺑﺮو و ﺣﻴﺜﻴﺘﻲ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺷﺐ آن روزي ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ اﻣﻴﺪ و ﺷﻬﺮام آزاد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪاي در زﻧﺪان آﻣﺎده ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و وﻗﺘﻲ ﻛﻪ آزاد‬
‫ﺷﺪﻧﺪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ رﺳﺎﻧﻪﻫﺎ اراﺋﻪ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ در ﺟﻤﻊ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران اﺻﻼحﻃﻠﺐ ﺑﺮوﻳﻢ‬
‫ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﺟﻮر ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﻀﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪي ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪19‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 18‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪20‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫‪ .60‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ آﻗﺎي رﺟﺒﻌﻠﻲ ﻣﺰروﻋﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﭘﺴﺮش ﻫﻤﺮاه ﻣﺎ ﺑﺎزداﺷﺖ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎ ﺗﺤﺖ‬
‫ﻓﺸﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ آﻗﺎي ﺧﺎﺗﻤﻲ ﻧﺎﻣﻪاي ﻧﻮﺷﺖ و اﻇﻬﺎر داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﻃﺮف ﻣﺎ‬
‫ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه اﻳﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬او از آﻗﺎي ﺧﺎﺗﻤﻲ ﺗﻘﺎﺿﺎ‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﭘﻴﮕﻴﺮي ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﻢ ﺳﺒﺐ ﺧﻴﺮ ﺑﻮد و ﻫﻢ ﺳﺒﺐ ﺷﺮ‪ .‬ﺷﺮ از آن ﺟﻬﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ دادﺳﺘﺎﻧﻲ ﺗﻬﺮان و دﻓﺘﺮ آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي اﺣﻀﺎر ﺷﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺟﻮاب‬
‫ادﻋﺎﻫﺎي آﻗﺎي ﻣﺰروﻋﻲ را ﺑﺪﻫﻴﻢ‪ .‬آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ آﻗﺎي ﻣﺰروﻋﻲ ﺧﻄﺮﻧﺎك‬
‫اﺳﺖ‪ .‬از آن ﺟﻬﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺰروﻋﻲ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻢ و ﺗﺄﺋﻴﺪ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻮرد آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ‬
‫در زﻧﺪان ﺧﻮب ﺑﻮده و ﺷﻜﺎﻳﺎت آﻗﺎي ﻣﺰروﻋﻲ ﺑﻲاﺳﺎس ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺟﻮاد ﻫﻨﻮز در زﻧﺪان ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﺮﺗﻀﻮي‬
‫ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺎ ﺟﻮاب ﻧﺎﻣﻪ را ﻧﺪﻫﻴﻢ ﺟﻮاد در زﻧﺪان ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .61‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر دﺳﺘﻮر ﻣﺮﺗﻀﻮي را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺳﻪ ﻧﻔﺮه ﻧﺎﻣﻪاي ﻧﻮﺷﺘﻴﻢ و در آن ﻣﻮاردي ﻛﻪ آﻗﺎي ﻣﺰروﻋﻲ‬
‫ادﻋﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد را دروغ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي ﻧﺒﻮدﻳﻢ و ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻧﻴﺰ ﻧﺸﺪﻳﻢ‪ .‬ﺳﭙﺲ از‬
‫ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ را داد ﺗﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻼﻓﻬﺎي ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت‬
‫ﺧﻮد ﭘﻲ ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪ را اﻣﻀﺎء ﻛﺮده و ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﻣﺮﺗﻀﻮي و ﺧﺒﺮﮔﺰاري ﻓﺎرس ﻓﺎﻛﺲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﭼﻴﺰي‬
‫ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ دوﺑﺎره از دﻓﺘﺮ آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي زﻧﮓ زدﻧﺪ و ﻣﺎ را اﺣﻀﺎر ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ دﻓﺘﺮ آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي در‬
‫ﻣﻴﺪان ارگ ﺗﻬﺮان رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ از ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد )زﻳﺮا وي‬
‫ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ دادﺳﺮا در آن ﻣﻘﻄﻊ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ(‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ دﺳﺘﻮر‬
‫داد ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﻜﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ‬

‫‪ .62‬ﻣﺎ از اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻲاﻃﻼع ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻗﺒﻞ از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺒﺮﮔﺰارﻳﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ و اﻳﺴﺘﮕﺎهﻫﺎي‬
‫ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و آﻧﻬﺎ را دﻋﻮت ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ در ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻴﺮون اﺗﺎق او ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮاي اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ اﺷﺎره ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎ »ﻛﺠﺎ« اﻧﺠﺎم‬
‫ﺷﺪﻧﺪ—ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻄﺮح ﻣﻲﺷﻮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ دادﻳﻢ‪.‬‬

‫‪ .63‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ داﺧﻞ دﻓﺘﺮ ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬او ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎي ﻣﺎ را ﺗﻚ ﺗﻚ اﺣﻀﺎر ﻛﺮد و آﻧﻬﺎ را ﺗﻬﺪﻳﺪ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﺎدر اﻣﻴﺪ و ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻦ از اﺗﺎق او ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺎدر اﻣﻴﺪ اﺷﻚ ﻣﻲرﻳﺨﺖ‬
‫و ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺮان ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎدر اﻣﻴﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد؟ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ داﺧﻞ‬
‫اﺗﺎق ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺎﻳﻴﻦ اداره ﻋﻤﻠﻴﺎت اﺳﺖ‪ ،‬زﻧﮓ‬
‫ﻣﻲزﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﺷﻤﺎ را ﺑﺒﺮﻧﺪ«‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲروﻳﺪ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎرﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را‬

‫‪20‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 19‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪21‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد در دادﮔﺎه و در ﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺧﻮد درﺑﺎره ادﻋﺎﻫﺎي آﻗﺎي ﻣﺰروﻋﻲ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ«‪.‬‬
‫او ﺗﻮﺿﻴﺢ داد ﻛﻪ دﺳﺘﻮر داده ﺑﻮد ﺟﻮاد را ﻫﻢ از زﻧﺪان ﺑﻴﺎورﻧﺪ ﺗﺎ در ﻛﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﻘﺪاري ﻛﺎﻏﺬ درآورد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ از اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده‬
‫آﻗﺎي ﻣﺰروﻋﻲ ﻋﻀﻮ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ‪ 6‬ﺑﻮده و اﻋﺪام ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﻮاب دادم ﻛﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺷﺨﺼﻲ آﻗﺎي‬
‫ﻣﺰروﻋﻲ ﻛﺎري ﻧﺪارم‪ ،‬و ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ او ﮔﻔﺘﻪ دروغ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ در ﺳﻠﻮل‬
‫اﻧﻔﺮادي ﻧﺒﻮدﻳﻢ و ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻧﺸﺪﻳﻢ‪.‬‬

‫‪ .64‬از اﺗﺎق ﺑﺎزﭘﺮﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻳﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ! ﻳﻜﻲ از ﺧﺒﺮﻧﮕﺎرﻫﺎي اﺻﻼحﻃﻠﺐ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﻜﺎر ﻣﺎ ﺑﻮد از ﻛﻨﺎر ﻣﻦ رد ﺷﺪ و ﻳﻮاش ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از‬
‫رﺳﺎﻧﻪﻫﺎي اﺻﻼحﻃﻼب از ﻣﺎ ﺳﺆال ﻧﭙﺮﺳﻨﺪ‪ .‬ﺧﺒﺮﮔﺰاري »ﻓﺎرس« ﻫﻢ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ‪ .‬در اﺑﺘﺪا ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻛﺖ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺳﺆال ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻛﺴﻲ ﺳﺆال ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮام رﻓﻴﻊزاده ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ‬
‫ﻧﺎم ﻓﺎﺿﻞ )ﻛﻪ از ﺧﺒﺮﮔﺰاري »ﻓﺎرس« ﺑﻮد و داﺋﻤﺎً در دادﺳﺮا دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ( اﺷﺎره ﻛﺮد و ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ‬
‫ﭘﺮس و ﺟﻮ را ﺷﺮوع ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﺎﺿﻞ و ﻫﻤﻪ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران )ﻛﻪ از ﻃﺮف ﻣﺤﺎﻓﻈﻪﻛﺎرﻫﺎ ﺣﻤﺎﻳﺖ‬
‫ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ( ﺳﺆاﻟﻬﺎي ﺧﻮد را ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﻣﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻤﺎن را ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮرات آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي زدﻳﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺟﻠﺴﻪ‬
‫ﻓﻴﻠﻤﺒﺮداري ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ در ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧﻮﺑﺖ در اﺧﺒﺎر روز ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ .65‬ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن در اﻳﺮان رﺳﺎﻧﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮﮔﺬاري اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣﻦ در ﻣﻴﺪان آزادي ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و‬
‫راﻧﻨﺪهاي ﻣﺮﺗﺐ از ﻛﻨﺎر ﻣﺎﺷﻴﻦ رد ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﻚ داﺷﺘﻢ و ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻫﻤﻪ ﺑﻪ‬
‫دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻳﻦ راﻧﻨﺪه آﻣﺪ‪ ،‬در را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫دﻳﺸﺐ در ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﻮدﻳﺪ؟« ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﻗﺸﻨﮕﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺸﻜﻠﺘﺎن ﺣﻞ ﺷﺪ؟« ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ان‬
‫ﺷﺎءاﷲ ﺣﻞ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﻨﻮز ﺣﻞ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮاﻳﻢ آرزوي ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﻛﺮد و رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد ﻋﺎدي ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ از دوﺳﺘﺎن روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر و روﺷﻨﻔﻜﺮ ﻣﺎ ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﺨﺖ ﻣﺎ را‬
‫درك ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬

‫‪ .66‬ﻣﺎ ﻫﺰﻳﻨﻪ زﻳﺎدي ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و آﺑﺮوﻳﻤﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ‬
‫ﻟﺠﻦ ﻣﻲﻛﺸﻢ ﺗﺎ دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻗﺒﻠﻲﺗﺎن ﺑﺮﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻗﻀﻴﻪ ﻛﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ‪ ،‬ﺑﺎزﺟﻮ ﻫﺮ روز‬
‫)ﻳﺎ ﻳﻚ روز در ﻣﻴﺎن( ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه و ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻮاﺑﺶ را ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫روﻧﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﻜﻨﺠﻪ رواﻧﻲ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ 6‬ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﺧﻠﻖ اﻳﺮان ﺣﺰب ﺳﻴﺎﺳﻲ اﺳﻼﻣﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺮاﻳﺸﻬﺎي ﻣﺎرﻛﺴﻴﺴﺖ – ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺘﻲ دارد و ﻫﻴﭻ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻲ )ﺣﺰب‬
‫اﺻﻼحﻃﻠﺐ( ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﺧﻠﻖ از اواﻳﻞ اﻧﻘﻼب در اﻳﺮان ﻣﻤﻨﻮع ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪21‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 20‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪22‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫‪ .67‬ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻬﺮام و اﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺒﻬﺎ ﺣﺪود ‪ 7:30-8:00‬ﺷﺐ در ﻳﻚ ﻛﺎﻓﻪ در ﺗﻬﺮان ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ و اﺧﺒﺎري ﻛﻪ در‬
‫ﻣﻮرد ﻣﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد را ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﺑﻄﺤﻲ ﻳﻚ ﻣﻄﻠﺐ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم »وﺑﻼﮔﻨﻮﻳﺴﺎن ﭘﺸﻴﻤﺎن‬
‫و ﻏﻴﺮﭘﺸﻴﻤﺎن« و در آن ﻣﺎ را آدم ﻫﺎي ﺑﺰدﻟﻲ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‬
‫ﻛﻪ زﻣﺎن آن اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎزي را ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﺑﺎ آﻗﺎي ﺧﺎﺗﻤﻲ از ﻃﺮﻳﻖ آﻗﺎي رﻣﻀﺎنزاده‬
‫)ﻛﻪ ﺳﺨﻨﮕﻮي دوﻟﺖ ﺑﻮد( ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ و او را ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺟﺮأت ﻧﻤﻲﻛﺮد ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﺗﻤﻲ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ آدﻣﻬﺎي »ﭘﺸﻴﻤﺎن« ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ او را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪاي ﻛﻪ آﻗﺎي ﻣﺰروﻋﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﺗﻤﻲ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ درد ﻣﺎ ﺧﻮرد‪ .‬ﺧﺎﺗﻤﻲ از روي اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ اﺟﺮاي ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ دﺳﺘﻮر‬
‫داده ﺑﻮد ﺗﺎ ادﻋﺎي آﻗﺎي ﻣﺰروﻋﻲ را ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻫﻢ ﻫﻔﺖ ﻳﺎ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ از وﺑﻼﮔﻨﻮﻳﺴﺎن‬
‫»ﻏﻴﺮﭘﺸﻴﻤﺎن« را دﻋﻮت ﻛﺮد ﺗﺎ ادﻋﺎﻫﺎي آﻧﻬﺎ را ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬اﻳﻦ وﺑﻼﮔﻨﻮﻳﺴﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮده و‬
‫ﺣﺮفﻫﺎي ﺧﻮد را زده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ از ﻛﺘﻚﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در زﻧﺪان ﺧﻮردﻧﺪ ﺻﺤﺒﺖ و ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻗﺎي‬
‫اﺑﻄﺤﻲ ﮔﺰارش آن دﻳﺪار و ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ زده ﺷﺪه ﺑﻮد را در وﺑﻼگ ﺧﻮد ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪ .68‬ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ ﮔﺰارش اﺑﻄﺤﻲ‪ ،‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻣﺎ را ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺧﻮد اﺣﻀﺎر ﻛﺮد‪ .‬از ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﻲ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﻦ در ﺗﻬﺮان ﺑﻮدم‪.‬‬
‫او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »وﺑﻼﮔﻨﻮﻳﺴﺎن ﻏﻴﺮﭘﺸﻴﻤﺎن« ﭘﻴﺶ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﺪه و ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺧﺎﺗﻤﻲ )ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻤﻴﺘﻪ‬
‫ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ اﺟﺮاي ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ( رﻓﺘﻪ و دروغ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺴﻴﻮن اﺻﻞ ﻧﻮد ﻣﺠﻠﺲ‬
‫)ﻛﻪ آن ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﻣﺤﺎﻓﻈﻪﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻮد( ﺑﺮوﻳﻢ و ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪاي ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﻣﻦ آن را‬
‫روﻧﻮﺷﺖ ﻛﺮدم‪ .‬اﺻﻞ ﻧﺎﻣﻪ را دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﺮﺗﻀﻮي دادم و از دﻓﺘﺮ او ﺑﻴﺮون آﻣﺪم‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪم ﺗﻠﻔﻦ‬
‫زﻧﮓ زد‪ .‬ﺟﻮاب دادم و ﺷﺨﺼﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ آﻗﺎي ﺷﺎﻳﺎﻧﻔﺮ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺣﺴﻦ ﺷﺎﻳﺎﻧﻔﺮ‪ .‬از روزﻧﺎﻣﻪ »ﻛﻴﻬﺎن«‬
‫ﺗﻤﺎس ﻣﻲﮔﻴﺮم«‪ .‬روزﻧﺎﻣﻪ »ﻛﻴﻬﺎن« ﺳﺘﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻧﻴﻤﻪ ﭘﻨﻬﺎن« دارد ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت‬
‫»ﻛﻴﻬﺎن« اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺴﻦ ﺷﺎﻳﺎﻧﻔﺮ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺣﺴﻴﻦ ﺷﺮﻳﻌﺘﻤﺪاري ﺑﻪ »ﺑﺮادر ﺣﺴﻦ« و »ﺑﺮادر ﺣﺴﻴﻦ«‬
‫ﻣﺸﻬﻮر ﻫﺴﺘﻨﺪ و در دوران ﻗﺘﻠﻬﺎي زﻧﺠﻴﺮهاي ﺑﺪﻧﺎم ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﺮﻛﺰ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ‬
‫دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺶ ﻧﺎﻣﻪاي ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺴﻴﻮن اﺻﻞ ﻧﻮد درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺘﻦ آن‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ دادﺳﺘﺎن ﺗﻬﺮان دادم‪ ،‬در روزﻧﺎﻣﻪ‬
‫»ﻛﻴﻬﺎن« ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻧﻈﺮي در ﻣﻮرد اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻧﺪارم و ﺣﺮﻓﻲ ﻫﻢ ﻧﺪارم ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺣﻖ اﻧﺘﺸﺎر‬
‫ﻧﺎﻣﻪ را ﻧﻴﺰ ﻧﺪارﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻮن آن ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺴﻴﻮن اﺻﻞ ﻧﻮد اﺳﺖ و آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ آن را ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﻨﻨﺪ«‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮدم‪ .‬دو روز ﮔﺬﺷﺖ و آﻧﻬﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ زﻧﮓ زدﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪم ﺑﺎ‬
‫آﻧﻬﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫‪ .69‬ﺑﻌﺪ از دﻳﺪار »وﺑﻼﮔﻨﻮﻳﺴﺎن ﻏﻴﺮﭘﺸﻴﻤﺎن« ﺑﺎ ﻛﻤﻴﺘﻪ و اﻧﺘﺸﺎر اﺧﺒﺎر آن دﻳﺪار‪ ،‬آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﻪ آﻗﺎي‬
‫دﻛﺘﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻬﺮﭘﻮر‪ ،‬رﺋﻴﺲ ﻛﻤﻴﺘﻪ‪ ،‬زﻧﮓ زده و ﮔﻠﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﺮا او ﺗﻨﻬﺎ »وﺑﻼﮔﻨﻮﻳﺴﺎن‬

‫‪22‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 21‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪23‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫ﻏﻴﺮﭘﺸﻴﻤﺎن« را دﻋﻮت ﻛﺮده و ﺑﻪ دروﻏﻬﺎي آﻧﻬﺎ ﮔﻮش داده ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﻪ ﻣﻬﺮﭘﻮر ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »وﺑﻼﮔﻨﻮﻳﺴﺎن‬
‫ﭘﺸﻴﻤﺎن« ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮده و ادﻋﺎ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﻧﺸﺮ اﻛﺎذﻳﺐ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻬﺮﭘﻮر اﻃﻼع داد ﻛﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس اﻳﻦ ﺷﻜﺎﻳﺖ دادﺳﺘﺎن ﻗﻀﻴﻪ را ﭘﻴﮕﻴﺮي ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ‬
‫»وﺑﻼﮔﻨﻮﻳﺴﺎن ﭘﺸﻴﻤﺎن« را دﻋﻮت ﻛﻨﺪ و ﺣﺮﻓﻬﺎي آﻧﻬﺎ را ﻧﻴﺰ ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬ﻣﻬﺮﭘﻮر ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﮔﺮوه ﭘﺸﻴﻤﺎن را دﻋﻮت ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد و ﺣﺮﻓﻬﺎي آﻧﻬﺎ را ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ‬
‫ﻣﺮﺗﻀﻮي‪ ،‬ﺑﺪون ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ ﻣﺎ‪ ،‬ﻗﺮار ﺟﻠﺴﻪ را ﺷﻨﺒﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫دﻳﺪار ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻴﺌﺖ ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ اﺟﺮاي ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ‬

‫‪ .70‬روز ﺷﻨﺒﻪ ﺣﻮل و ﺣﻮش ﺳﺎﻋﺖ ‪ ،11:30-12‬ﺑﺎزﺟﻮي دﻓﺘﺮ ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زد و ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ‬
‫ﺑﺮوم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ و ﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ آوردم‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎﺷﻮ و ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ! ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺑﻪ دﻳﺪار ﻫﻴﺌﺖ ﺑﺮوي«‪ .‬اﻳﻦ را ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻓﻬﻤﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻛﺎرﻫﺎي‬
‫ﺧﻮد را ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺗﻤﺎم ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﮔﻮﺷﻲ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮدم و ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺧﺎﻧﻤﻢ ﺑﻪ‬
‫اﻣﻴﺪ زﻧﮓ زدم‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻴﺪان اﻧﻘﻼب ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ؛ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺘﻲ ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻗﻀﻴﻪ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺣﺪس ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺎزﺟﻮ از »ﻫﻴﺌﺖ«‬
‫ﻫﻤﺎن ﻫﻴﺌﺖ ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ اﺟﺮاي ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﺎن‬
‫ﺑﺮﺧﻮردي را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ در ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﺑﺎ ﻣﺎ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻲ‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﺎﺗﻤﻲ ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﻴﻢ و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ از اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻣﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﻇﻬﺮ روز ﺷﻨﺒﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ اﺑﻄﺤﻲ زﻧﮓ زدم و ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ آﻳﺎ ﻗﺮار ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻴﺌﺖ ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ اﺟﺮاي ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﺎ ﺗﻨﺪي ﺟﻮاب داد و ﮔﻔﺖ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻗﺮار ﺑﺮاي ﺳﺎﻋﺖ ‪ 2‬ﺑﻮد‪ .‬آدرس ﻣﺤﻞ ﻣﻼﻗﺎت را‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﻧﻬﺎد ﻳﺎ ﻫﻤﺎن دﻓﺘﺮ رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮري‪ ،‬ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭘﺎﺳﺘﻮر«‪.‬‬

‫‪ .71‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 2:00‬ﺑﻪ دﻳﺪار ﻫﻴﺌﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮري رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺧﻮد را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮدﻳﻢ و‬
‫ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪاي دﻋﻮت ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ‪ ،‬اﻣﻴﺪ و ﺳﻮﻟﻤﺎز )ﻫﻤﺴﺮم( ﺑﺎ اﺟﺎزه ﻣﻬﺮﭘﻮر ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻴﺌﺖ در آن ﺣﻀﻮر داﺷﺖ رﻓﺘﻴﻢ و داﺧﻞ ﺟﻠﺴﻪ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﺣﻘﻮﻗﺪان ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﺑﻄﺤﻲ‬
‫)ﻣﻌﺎون ﺣﻘﻮﻗﻲ(‪ ،‬ﺷﻮﺷﺘﺮي )وزﻳﺮ دادﮔﺴﺘﺮي(‪ ،‬اﻣﻴﻨﻲ )ﻋﻀﻮ ﻫﻴﺌﺖ رﺋﻴﺴﻪ ﻣﺠﻠﺲ(‪ ،‬ﻳﻚ آﺧﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻀﻮ‬
‫ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺒﺮﮔﺎن ﺑﻮد‪ ،‬و ﻳﻚ ﺳﺮي اﺳﺎﺗﻴﺪ ﺣﻘﻮق در ﺟﻠﺴﻪ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬دور ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎ را‬
‫ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ‪ .‬آﻗﺎي ﺷﻮﺷﺘﺮي ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي زﻧﮓ زده و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻛﺎري ﭘﻴﺶ آﻣﺪه و‬
‫ﺟﻠﺴﻪ را ﻟﻐﻮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻫﻴﭻ ﺟﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪاﻳﻢ و ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻴﻢ‪ «.‬ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺧﻮد را ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ‪،‬‬
‫‪23‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 22‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪24‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫ﺷﻮﺷﺘﺮي و ﻣﻬﺮﭘﻮر ﻫﺮ دو ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ‪ «.‬ﺳﭙﺲ ﺷﻮﺷﺘﺮي ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ،‬اﮔﺮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻫﺰﻳﻨﻪ دارد و ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ وﺿﻊ ﺷﻤﺎ را ﺑﺪﺗﺮ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺧﻮردي ﺻﻮرت‬
‫ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺎري ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﭘﺎي آن ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ«‪.‬‬

‫‪ .72‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬واﻗﻌﺎً ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ وزﻳﺮ ﻣﻤﻠﻜﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ و ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ و ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﻣﻨﻴﺖ ﻣﺎ را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﺻﻼً ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻲداﻧﻴﻢ‬
‫ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ در آن ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﻴﺮون ﺑﺮوﻳﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ«‪ .‬و واﻗﻌﻴﺖ ﻗﻀﻴﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ .73‬ﻣﻬﺮﭘﻮر ﻛﻪ دﻳﺪ ﻣﻦ ﻋﺼﺒﻲ ﺷﺪم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آرام ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺷﻤﺎ را ﻣﻲﺷﻨﻮﻳﻢ‪ «.‬ﻣﻦ ﺑﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺷﺮوع ﻛﻨﻴﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ اﺻﻼً ﭼﺮا آﻧﺠﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﻳﻢ و ﭼﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﻣﻄﺮح ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ دادم‪» :‬ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﻬﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺮم رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﻫﺴﺘﻴﺪ و اﮔﺮ رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﺑﺪاﻧﺪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ«‪ .‬ﺷﺮوع‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدن‪ .‬ﻧﺤﻮه ﺑﺎزداﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮرد‪ ،‬ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ و ﮔﺮوﮔﺎﻧﮕﻴﺮي را ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺗﻮﺿﻴﺢ دادﻳﻢ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﮔﻮش ﻣﻲدادﻧﺪ و ﻣﺎت ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ اوﻗﺎت ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﺤﻮه ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲﻫﺎ و ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎ را ﺗﻮﺿﻴﺢ‬
‫ﻣﻲدادﻳﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﻲ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .74‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺤﻮه ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ و ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺧﻮد را ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﻮر ﺳﻮﻟﻤﺎز‬
‫)ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺣﺎﺿﺮ در ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻮد( ﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ «.‬ﺑﻪ ﺳﻮﻟﻤﺎز ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻨﺪ‬
‫دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮود ﺗﺎ ﻣﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻤﺎن را ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﺳﻮﻟﻤﺎز از ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﻣﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ راﺣﺖ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎزﺟﻮ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻲ در ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ زده و ﭼﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬در آﺧﺮ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻪ آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي و ﺿﺎﺑﻄﻴﻦ او ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪ ،‬وﻟﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻳﻢ آن ﻫﺰﻳﻨﻪ‬
‫را ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪.‬‬

‫‪ .75‬ﺟﻠﺴﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎي ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻋﻜﺲ ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ‬
‫ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ را دارم )ﻛﻪ اﺑﻄﺤﻲ ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد(‪ .‬در ﻋﻜﺲ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﻋﺼﺒﻲ‬
‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻣﺎ ﻗﺮﻣﺰ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﻴﺪ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﺪ و ﻣﻦ آب ﻣﻲﻧﻮﺷﻢ‪.‬‬

‫‪ .76‬ﺑﻌﺪ از ﺧﺘﻢ ﺟﻠﺴﻪ‪ ،‬ﻣﻬﺮﭘﻮر از ﻣﺎ ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺧﺒﺮ اﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﻮد ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ و اﻣﻴﺪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻮن ﻳﻚ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ از ﻣﺎ )ﺷﻬﺮام ﻛﻪ در آن زﻣﺎن ﺷﻤﺎل ﺑﻮد و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد در‬
‫ﺟﻠﺴﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ( ﺣﻀﻮر ﻧﺪاﺷﺖ و ﭼﻮن اﻧﺘﺸﺎر اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲدادﻳﻢ‬

‫‪24‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 23‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪25‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫ﻛﻪ ﺷﻬﺮام ﻫﻢ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺑﺮاي اﺑﺮاز ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻬﺮﭘﻮر ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻣﺎ را ﻗﺒﻮل ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ‪24‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺻﺒﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 9‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﻬﺮام ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮام اﻳﻦ ﭘﻴﻐﺎم را دادﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ او ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬

‫‪ .77‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬روزﻫﺎ در ﺧﺎﻳﺒﺎﻧﻬﺎ ﻗﺪم ﻣﻲزدﻳﻢ‪ ،‬و ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺻﻮرت اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ دوﺳﺘﺎن ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻤﺎﺳﻲ ﻣﺒﻨﻲ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ وﺛﻴﻘﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد را اﺣﻀﺎر‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .78‬ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻓﺸﺎر روي ﻣﻦ و اﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﺣﺪ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻠﻲ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﺑﻄﺤﻲ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﭘﻴﻐﺎم ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺧﺒﺮ را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﺤﻠﻴﻞ او اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ در آن زﻣﺎن ﻫﻤﻪ‬
‫ﻓﺸﺎرﻫﺎ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﻦ و اﻣﻴﺪ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ اﮔﺮ ﺧﺒﺮ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪ ﻓﺸﺎر ﺑﻴﻦ ﻣﺎ و ﻛﻤﻴﺘﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ اﻳﻦ‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ را ﻗﺒﻮل ﻛﺮدﻳﻢ و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻗﻀﻴﻪ را اﻓﺸﺎء ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻧﻴﺰ ﻛﻪ از دﻳﺪار ﻣﺎ‬
‫ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺮﺗﺐ ﭘﻴﻐﺎم ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در ﻳﻜﻲ از ﭘﻴﻐﺎمﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﻪ‬
‫ﻣﺎ اﺧﻄﺎر داده ﺑﻮد ﻛﻪ اﻓﺮاد زﻳﺎدي در ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي اﻳﺮان ﺗﺼﺎدف ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ‪ ...‬ﻣﺎ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ او ﺑﻪ ﺷﻬﺮام‪ ،‬ﻛﻪ ﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻛﻮﭼﻚ داﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺧﻮد را در ﺧﻄﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫‪ .79‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ آﻗﺎي ﻣﻬﺮﭘﻮر زﻧﮓ زدم و ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﻮد‪ .‬ﺗﺎ آن ﻟﺤﻈﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮي ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﻣﺎ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان »وﺑﻼﮔﻨﻮﻳﺴﺎن ﭘﺸﻴﻤﺎن« ﻳﺎد ﻣﻲﺷﺪ و ﺣﺘﻲ ﺷﺎﻳﻌﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﻣﺎ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺎزﺟﻮﻳﺎن در زﻧﺪان ﺑﻮدﻳﻢ و ﺑﺎ دادﺳﺘﺎن ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻬﺮﭘﻮر ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﺎ اﻋﻀﺎي ﻛﻤﻴﺘﻪ‬
‫ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ اﺟﺮاي ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ ﻣﺸﻮرت ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ را‬
‫ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‪ ،‬او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آﻗﺎي اﺑﻄﺤﻲ در اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪاي ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬آﻗﺎي اﺑﻄﺤﻲ ﻧﻴﻢ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺎ »اﻳﺴﻨﺎ« ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آن ﺟﻤﻊ از وﺑﻼﮔﻨﻮﻳﺴﺎن ﻛﻪ آﻗﺎي دادﺳﺘﺎن ادﻋﺎ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺤﺚ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻛﺮدهاﻧﺪ و وﺿﻌﻴﺖ ﺧﻮد را در زﻧﺪان ﺗﻮﺿﻴﺢ‬
‫دادهاﻧﺪ‪ .‬آن ﺷﺐ اﺑﻄﺤﻲ ﺑﺨﺶ وﺳﻴﻌﻲ از آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﺎ در ﺟﻠﺴﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ را در وﺑﻼگ ﺧﻮد ﻣﻨﺘﺸﺮ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻀﺎي رﺳﺎﻧﻪاي ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻋﻮض ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﻣﺎ را ﻗﻬﺮﻣﺎن اﻋﻼم ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺎ ﺑﺎ آﻳﺖاﷲ ﺷﺎﻫﺮودي‬

‫‪ .80‬ﺷﺐ آن روزي ﻛﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ‪ ،‬رﺋﻴﺲ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ اﺟﺮاي ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ ﮔﺰارش ﺟﻠﺴﻪ را ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﺗﻤﻲ داد‪ .‬وي در ﮔﺰارش ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺑﺮرﺳﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ دو‬

‫‪25‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 24‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪26‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫ﻧﻔﺮ زده ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و در ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي ﻧﮕﻬﺪاري ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ و اﻳﻦ‬
‫اﻗﺪاﻣﺎت ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ را ﻧﻘﺾ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺧﺎﺗﻤﻲ آن روز )ﻳﺎ ﻓﺮداي آن روز( ﺑﻪ دﻓﺘﺮ آﻗﺎي‬
‫ﺷﺎﻫﺮودي زﻧﮓ زد‪ ،‬ﮔﺰارش را ﺗﻮﺿﻴﺢ داد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮرﺳﻲﻫﺎي او ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت‬
‫واﻗﻌﺎً رخ داده و دادﺳﺘﺎﻧﻲ )ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮد( ﻣﺮﺗﻜﺐ اﻳﻦ ﺗﺨﻠﻔﺎت ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮودي اول اﻳﻦ اﺗﻬﺎﻣﺎت را ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮده و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ دروغ ﺑﻮده و ﺑﺎ ﻫﺪف ﺟﻮ ﺳﺎزي ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫آﺧﺮ ﻛﻼم آﻗﺎي ﺧﺎﺗﻤﻲ ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ده درﺻﺪ اﻳﻦ ادﻋﺎﻫﺎ ﻫﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬واي‬
‫ﺑﺮ ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺣﺎﻛﻤﺎﻧﺶ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي ﺑﻪ آﻗﺎي ﺧﺎﺗﻤﻲ وﻋﺪه داد ﻛﻪ اﻳﻦ ادﻋﺎﻫﺎ را ﺑﺮرﺳﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ آﻏﺎز ورود آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي ﺑﻪ ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ .81‬آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﻳﻜﻲ از ﻣﻌﺎوﻧﻴﻦ ﺧﻮد را ﻣﺄﻣﻮر ﻛﺮد ﺗﺎ ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ را ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ ﻣﺎ‬
‫ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬از‬
‫ﻣﺤﻞ ﻗﺮار‪ ،‬او ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺟﺮدن ﺑﺮد ﺗﺎ ﺑﺎ آﻗﺎي ﺿﻴﺎﻳﻲﻓﺮ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از ﻓﻌﺎﻻن ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ و دﺑﻴﺮ ﺳﺎزﻣﺎن ﺣﻘﻮق‬
‫ﺑﺸﺮ اﺳﻼﻣﻲ‪ ،‬ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫‪ .82‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8‬ﺷﺐ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪﻳﻢ و ﺑﺮاي ﻣﻼﻗﺎت ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه آﻗﺎي ﺿﻴﺎﻳﻲﻓﺮ‬
‫ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اوﻳﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺸﺖ اوﻳﻦ ﻳﻚ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻫﺸﺖ ﺑﻬﺸﺖ« ﻛﻪ‬
‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦ آﻧﺠﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود ‪ 8:00-8:30‬ﺷﺐ ﺑﻮد و دﻓﺎﺗﺮ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻔﺖ ﻳﺎ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬وارد ﻳﻜﻲ از دﻓﺎﺗﺮ ﺷﺪﻳﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬دو ﻧﻔﺮ وارد اﺗﺎق‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺧﻮد را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد‪) .‬ﻣﻦ اﺳﻤﺶ را ذﻛﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ (.‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﻮر‬
‫ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ از ﻃﺮف آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ دارم ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ دور از ﭼﺸﻢ دادﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﺒﻴﻨﻢ و ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﻨﻢ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ«‪ .‬آن ﺷﺐ ﻣﺎ ﺑﺎ آن ﻣﺄﻣﻮر ﺣﺪود ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﻴﻢ ﺟﻠﺴﻪ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺗﻚ ﺗﻚ‬
‫ﺟﺰﺋﻴﺎت ﭘﺮوﻧﺪهﻫﺎي ﺧﻮد را ﻣﻄﺮح ﻛﺮدﻳﻢ و ﻣﺪارك ﺧﻮد را اراﺋﻪ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪم را ﻛﻪ از زﻧﺪان‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮدم آورده ﺑﻮدم ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن دادم‪ .‬در ﻣﺼﻮﺑﻪاي ﻛﻪ آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي ﺻﺎدر ﻛﺮده ﺑﻮد )ﻛﻪ ﺑﻌﺪاً ﺑﻪ‬
‫ﻗﺎﻧﻮن اﺣﺘﺮام ﺑﻪ آزاديﻫﺎي ﻣﺸﺮوع و ﺣﻔﻆ ﺣﻘﻮق ﺷﻬﺮوﻧﺪي ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ( اﺳﺘﻔﺎده از ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ و ﺳﻠﻮل‬
‫اﻧﻔﺮادي ﺟﺮم ﻗﻠﻤﺪاد ﺷﺪه ﺑﻮد‪) .‬آن ﺷﺨﺺ ﺑﻌﺪاً ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آن ﺷﺐ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ ،‬دﭼﺎر‬
‫ﺳﺮدرد ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺷﺪت از اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ دادﺳﺘﺎﻧﻲ زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺎراﺣﺖ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد(‪.‬‬

‫‪ .83‬ﻳﻚ روز ﻗﺒﻞ از دﻳﺪار ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ وﺛﻴﻘﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﺣﻀﺎرﻳﻪاي درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﻧﺴﺨﻪ اﻳﻦ اﺣﻀﺎرﻳﻪ را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ ﻓﺮداي ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺄﻣﻮر‬
‫ﺷﺎﻫﺮودي ﻣﻼﻗﺎت داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ وﻛﻴﻞ ﺧﻮد ﺑﻪ دادﺳﺮا ﺑﺮوم‪ .‬آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﺷﺎﻫﺮودي ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫اﺣﻀﺎرﻳﻪاي درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮدم و ﻓﺮدا ﺑﻪ دادﺳﺮا ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎد‬
‫‪26‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 25‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪27‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫ﺑﺎزداﺷﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺄﻣﻮر و ﺷﺎﻫﺮودي را در ﺟﺮﻳﺎن ﺑﮕﺬارم‪ .‬او ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮاي آﻗﺎي‬
‫ﺷﺎﻫﺮودي ﻧﺎﻣﻪاي ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬و وﻋﺪه داد ﻛﻪ آن ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮودي ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬ﻣﻦ آن ﺷﺐ ﺑﺮاي‬
‫ﺷﺎﻫﺮودي ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ و درﺑﺎره اﺣﻀﺎرﻳﻪ و اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﺧﻮد ﺗﻮﺿﻴﺤﺎﺗﻲ دادم‪.‬‬

‫‪ .84‬ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺒﺎدي‪ ،‬اﻣﻴﺪ و وﻛﻴﻞ اﻣﻴﺪ ﺑﻪ دادﺳﺮا رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﻮد را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬در دادﺳﺮا ﻣﺎ را ﺳﻪ‬
‫ﺗﺎ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻌﻄﻞ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎدي ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻮﻫﻴﻦآﻣﻴﺰ ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ‬
‫‪ 1:30 - 2:00‬ﻣﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﺑﺎ ﺑﺎزﺟﻮ داﺷﺘﻢ ﭼﻮن اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ او‬
‫ﻛﺎري ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺎ را ﺑﺎزداﺷﺖ ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬دوﺑﺎره ﻳﻚ ﺳﺮي ﺳﺆال و ﺟﻮاب ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ آﻧﺠﺎ‬
‫ﻫﻤﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻗﺒﻠﻲ ﺧﻮد را ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺷﺎره ﻛﺮدم ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر از ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و اﻻن ﻛﻪ دﻳﮕﺮ آزاد ﻫﺴﺘﻢ ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را رد ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫‪ .85‬ﻋﺼﺮ ﻫﻤﺎن روز از دﻓﺘﺮ ﻣﻌﺎون ﺷﺎﻫﺮودي دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﺎ زﻧﮓ زدﻧﺪ و ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻣﻼﻗﺎت ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ و اﻣﻴﺪ‬
‫دوﺑﺎره ﻧﺰد او رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﮔﺰارش را ﺑﻪ آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي داده ﺑﻮد و اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺿﻤﻨﺎً اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﺳﺎﻋﺎت ‪ 4‬ﺗﺎ ‪ 5‬ﺑﻌﺪ‬
‫از ﻇﻬﺮ وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﻮد‪ .‬ﺳﭙﺲ اﻗﺎي ﻣﻌﺎون ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﻋﻀﺎي دﻳﮕﺮ ﮔﺮوه ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺷﺎﻫﺮودي ﻣﻼﻗﺎت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺟﻠﺴﻪ را ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰي ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﺑﭽﻪﻫﺎ را در ﻳﻚ ﻛﺎﻓﻪ ﺟﻤﻊ‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ و داﺳﺘﺎن را ﺷﺮح دادﻳﻢ‪ .‬ﺿﻤﻨﺎً ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ در ﻃﻮل ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ را ﻣﻄﺮح‬
‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺗﺎ در آن روز ﻣﻮﻋﻮد دو ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ از ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي در ﻛﺎﻓﻪ‬
‫ﻧﺎدري در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺟﻤﻬﻮري ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻮﻳﻢ‪ .‬روز ‪ 11‬دي ﻣﺎه ‪ ،1383‬ﺑﺎ آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي ﻣﻼﻗﺎت ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺟﻠﺴﻪ‬
‫دو ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ )ﺑﻴﺸﺘﺮ از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي دﻳﺪار ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد(‪ .‬آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي ﺑﻪ اﺣﺘﺮام ﻣﺎ‬
‫ﺟﻠﺴﻪ ﺷﻮراي ﻋﺎﻟﻲ اﻧﻘﻼب ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺧﻮد را ﻋﻘﺐ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫‪ .86‬ﻫﺮ ﻛﺪام از ﻣﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﭘﻮﺷﺶ ﺑﺨﺸﻲ از ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﺪ ﺣﺮف زدم‪ .‬ﻧﻜﺘﻪ اوﻟﻲ‬
‫ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از ﺟﻠﺴﻪ آن روز ﻣﻦ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺎري آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي اﻧﺠﺎم‬
‫ﻣﻲداد ﺑﺎ دﺳﺘﻮر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺷﺎﻫﺮودي ﺑﻮد‪ ،‬و اﻳﻨﻜﻪ ﺷﺎﻫﺮودي ﻛﺎﻣﻼً در ﺟﺮﻳﺎن ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ اﺑﺮاز‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ را ﻓﺮاﻫﻢ آورده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺗﻜﻠﻴﻒ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ را روﺷﻦ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ اﻧﺠﺎم ﻣﻲداد‪ ،‬و اﻳﻦ اﻗﺪاﻣﺎت‬
‫ﺑﺮاي ﺷﺎﻫﺮودي و ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ ﮔﺮان ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺿﻤﻨﺎً ﺑﻪ ﺗﻌﺪادي از ﮔﻔﺘﻪﻫﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي اﺷﺎره ﻛﺮدم‪ ،‬از‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ادﻋﺎي او ﻛﻪ »ﻣﻦ ﻫﺮ ﻛﺎري ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻜﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻦ رﺑﻊ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻫﺴﺘﻢ!« وﻗﺘﻲ ﻣﻦ اﻳﻦ را ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺷﺎﻫﺮودي ﺧﻨﺪهاش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮب اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ رﺑﻊ ﻣﻤﻠﻜﺖ راﺿﻲ ﺑﻮده!« ﺳﭙﺲ‬
‫ﺷﺎﻫﺮودي ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻣﺎ‪ ،‬آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻳﻚ ﺳﺮي ﻣﺪرك اراﺋﻪ داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮاً‬
‫ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد ﻛﻪ ﻣﺎ در وﺑﻼگﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﻪ اﺋﻤﻪ اﻃﻬﺎر ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل ﺷﺎﻫﺮودي ﺑﻪ‬
‫ﻋﻜﺴﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺟﻨﻴﻔﺮ ﻟﻮﭘﺰ را روي ﺗﻦ اﻣﺎﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ادﻋﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ و‬

‫‪27‬‬
‫‪227‬‬
‫از ‪7‬‬
‫‪ 26‬از‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪28‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺴﺌﻮل اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬واﻗﻌﺎً ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ رﺋﻴﺲ ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ‬
‫ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺮﺟﻊ ﺧﺒﺮي و ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮي ﺷﻤﺎ آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﺮاي ﺗﻮﺟﻴﻪ اﻋﻤﺎل ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﻤﺎ آﻳﺖ اﷲ ﻫﺴﺘﻴﺪ و اﺋﻤﻪ اﻃﻬﺎر ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺣﺴﺎس ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ را راﺿﻲ ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﻣﺎ واﺟﺐ و ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ و ﺷﻤﺎ ﺑﺎور ﻛﺮدﻳﺪ«‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در ﻣﻮرد ﺷﺮاﻳﻂ ﮔﺮوﮔﺎﻧﮕﻴﺮي ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻀﻮي از ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻓﺮاﻫﻢ آورده ﺑﻮد‬
‫ﺗﻮﺿﻴﺢ دادم‪ .‬ﺳﭙﺲ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﺮاي ﻣﺎ ﭘﻴﻐﺎم ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﺎدآوري ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ اﻓﺮاد‬
‫زﻳﺎدي ﻫﺮ روز در اﺛﺮ ﺗﺼﺎدﻓﺎت در ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻜﻲ از ﻧﻔﺮات ﺑﻌﺪي ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻋﺒﺎﺳﻘﻠﻲزاده و دﻳﮕﺮ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎ درﺑﺎره ﻧﺤﻮه ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺧﻮد ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدﻧﺪ ﺷﺎﻫﺮودي‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻋﺒﺎﺳﻘﻠﻲزاده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎج آﻗﺎ‪ ،‬ﻣﻦ دﺧﺘﺮ دم ﺑﺨﺖ دارم ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ازدواج‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻲ راﺑﻄﻪ دارم و ﺑﺎﻳﺪ در آن ﻣﻮرد ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﻢ«‪ .‬ﭘﺎﺳﺦ ﺷﺎﻫﺮودي اﻳﻦ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﻣﺎ ﮔﻨﺎه ﻛﺮده و ﻣﺮﺗﻜﺐ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎي ﻧﺎﻣﺸﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﭘﺮﺳﺶ ﻛﺮدن درﺑﺎره ﮔﻨﺎه‬
‫ﺧﻮد ﮔﻨﺎه ﻛﺒﻴﺮه اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﻖ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺎﻫﺮودي ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺟﻠﺴﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﺷﺎﻫﺮودي ﺑﺮاي ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﺷﻬﺮام ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻛﺎر ﺑﻜﻨﻴﻢ‪ .‬او ﺑﻪ‬
‫ﺷﺎﻫﺮودي ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻫﻨﻮز ﻣﺎ را ﮔﺮوﮔﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و داﺋﻤﺎً ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺿﻤﻨﺎً ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮودي‬
‫ﻳﺎدآوري ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﭽﻪﻫﺎي او را ﻧﻴﺰ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ .87‬ﻫﻨﮕﺎم رﻓﺘﻦ ﺷﺎﻫﺮودي ﺟﻤﻠﻪاي ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻃﺒﻖ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﺄﻣﻮران ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ‬
‫ﺑﻲﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﻮد‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬از اﻳﻦ دﻓﺘﺮ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲروﻳﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﺴﻲ‪ ،‬از ﻫﺮ ﻣﻘﺎﻣﻲ‪ ،‬از ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ در ﺳﻴﺴﺘﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ زﻧﮓ زد و ﺷﻤﺎ را اﺣﻀﺎر ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻛﺎر داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﺮوﻳﺪ و ﺟﻮاب او را ﻧﺪﻫﻴﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ را از ﺣﺎج آﻗﺎ ﭘﻴﮕﻴﺮي ﻛﻨﻴﺪ«‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوﻳﺪ زﻧﺪﮔﻲ و ﻛﺎر ﺧﻮد را ﺑﻜﻨﻴﺪ و‬
‫ﻧﮕﺮان اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ«‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻤﻼت ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﻲ داد‪ .‬ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﺟﻤﻼت‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫در اﻳﺮان ﺑﻮدم از دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻣﺼﻮن ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ دﻳﺪار‪ ،‬ﻣﺎ ﺳﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ و دﻳﮕﺮ اﺣﺴﺎس‬
‫ﺧﻄﺮ‪ ،‬دﺳﺘﮕﻴﺮي و ﺑﺎزداﺷﺖ ﻧﻜﺮدﻳﻢ‪.‬‬

‫‪ .88‬ﻓﺮداي آن ﺟﻠﺴﻪ‪ ،‬آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي ﻣﺮﺗﻀﻮي را اﺣﻀﺎر ﻛﺮده و از او ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﭘﺮوﻧﺪه ﻫﻤﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ‬
‫او ﺑﺴﭙﺎرد‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻫﻢ ﭘﺮوﻧﺪهﻫﺎي ﻣﺎ را از دادﺳﺘﺎﻧﻲ ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﺑﻪ آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي داد‪ .‬ﺷﺎﻫﺮودي ﺑﻪ‬
‫او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺣﻖ ﻧﺪارد روي اﻳﻦ ﭘﺮوﻧﺪهﻫﺎ ﻛﺎر ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺷﺎﻫﺮودي ﻳﻚ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﺳﻪ ﻧﻔﺮه را‬
‫ﺑﺮاي ﺑﺮرﺳﻲ و ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻮﺟﻪ ﺑﻮدن ﭘﺮوﻧﺪهﻫﺎي ﻣﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎء آن ﻛﻤﻴﺘﻪ ﺟﻤﺎل‬
‫ﻛﺮﻳﻤﻲراد‪ ،‬ﺳﺨﻨﮕﻮي ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ در آن زﻣﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺮﻳﻤﻲراد ﺑﻌﺪﻫﺎ در اﺛﺮ ﺳﺎﻧﺤﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺟﺎن ﺑﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﺳﻪ ﺗﺎ ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫‪ .89‬دﻳﮕﺮ آزاد ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﺎر ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﺎر ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮ آﻧﺠﺎ ﻓﺸﺎر‬
‫ﻣﻲآورد ﺗﺎ ﻋﺬر ﻣﻦ را ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ روزﻧﺎﻣﻪاي ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در آن ﺑﻪ ﻣﺪت ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ‬
‫‪28‬‬
‫‪27‬‬
‫‪ 27‬از‪27‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪29‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬

‫روزﻧﺎﻣﻪ آﻗﺎي ﻛﺮوﺑﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺣﺘﻲ ﻫﻤﺴﺮم در اﻳﻦ زﻣﺎن از ﻛﺎر ﺧﻮد اﺧﺮاج ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎ را ﻛﺎﻣﻼً ﻓﻠﺞ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ و ﺣﻜﻢ ﻣﻦ‬

‫‪ .90‬ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻛﻤﻴﺘﻪاي ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮودي ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻧﻈﺮ ﺧﻮد را درﺑﺎره ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ ﺻﺎدر ﻛﺮد‪ .‬ﻛﻤﻴﺘﻪ‬
‫ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎي ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ )اﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻬﺮام‪ ،‬ﺟﻮاد و ﻣﻦ( ﻫﻤﻪ را ﺗﺒﺮﺋﻪ ﻛﺮد‪ .‬درﺑﺎره ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ‬
‫رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن دادﺳﺘﺎن ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻛﻴﻔﺮﺧﻮاﺳﺖ ﺻﺎدر ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دادﮔﺎه ﺑﺮود ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ‬
‫ﺗﺒﺮﺋﻪ ﺑﺸﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺮاي ﻣﺎ دوﺑﺎره ﭘﺮوﻧﺪه ﺑﺎز ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ دادﮔﺎه ارﺳﺎل ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه‬
‫ﺳﺎل ‪ 1387‬ﺣﻜﻢ دادﮔﺎه ﺑﺪوي ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺻﺎدر ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺷﺎﻣﻞ دو ﺳﺎل زﻧﺪان و ﻫﺸﺘﺎد و ﭼﻬﺎر‬
‫ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﻮز ﭘﺮوﻧﺪه ﺳﻪ اﺗﻬﺎم ﻏﻴﺮﺳﻴﺎﺳﻲ ﻣﻦ ﺑﺎز ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ .91‬ﻣﻦ و ﺧﺎﻧﻤﻢ در ‪ 24‬ﻣﺮداد ‪ 1385‬از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﺷﺪﻳﻢ و ﺑﻪ اروﭘﺎ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬در ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻫﻤﺎن ﺳﺎل وارد آﻣﺮﻳﻜﺎ‬
‫ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬

‫‪29‬‬
 ‫اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر و وﺑﻼگﻧﻮﻳﺲ‬

‫اﻳﺮاﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻞ دوره‬
‫ﻛﺎرﺷﻨﺎﺳﻲ رﺷﺘﻪ ﻣﺘﺎﻟﻮرژي داﻧﺸﮕﺎه آزاد اﺳﻼﻣﻲ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫در ﺳﺎل ‪ ،1382‬ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن ﺟﺎﻳﺰه ﻗﻠﻢ ﻃﻼﻳﻲ ﻓﺴﺘﻴﻮال‬

‫ﻣﻠﻲ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران در اﻳﺮان را ﺑﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﺼﺎص‬
‫داد‪ .‬ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺎري از روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي اﻳﺮان ﻧﻈﻴﺮ‬
‫»ﺣﻴﺎت ﻧﻮ«‪» ،‬ﻳﺎس ﻧﻮ«‪» ،‬وﻗﺎﻳﻊ اﺗﻔﺎﻗﻴﻪ« و »ﺷﺮق«‬
‫اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬ ‫ﻫﻤﻜﺎري ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن ﺑﺮاي ﻗﻄﻌﻪﻫﺎي‬
‫ﺧﺒﺮي ﻛﻪ ﺑﺮاي »ﺳﺮوﻳﺲ ﺧﺒﺮي ﺧﺎرﺟﻲ«‪،‬‬
‫»ﻧﻴﻮﻳﻮرك ﺗﺎﻳﻤﺰ«‪» ،‬ﻟﻮس آﻧﺠﻠﺲ ﺗﺎﻳﻤﺰ«‪ ،‬و »ﺳﺎﻧﻔﺮاﻧﺴﻴﺴﻜﻮ ﻛﺮاﻧﻴﻜﻞ« ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﻌﺮوف ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وي ﺑﻪ ﻃﻮر‬
‫ﻣﻨﻈﻢ ﺑﺮاي »ﻫﺎﻓﻴﻨﮕﺘﻮن ﭘﺴﺖ« ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن در ‪ 19‬ﻣﻬﺮ ‪ 1383‬ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي ﺧﺒﺮﻧﮕﺎري و وﺑﻼگﻧﻮﻳﺴﻲ ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ از دﺳﺘﮕﻴﺮي‬
‫ﻣﺪت دو ﻣﺎه و ﻧﻴﻢ را در ﺣﺒﺲ ﺳﭙﺮي ﻛﺮد‪ .‬اﺗﻬﺎﻣﺎت او ﺷﺎﻣﻞ ﻋﻀﻮﻳﺖ در ﺟﻤﻌﻴﺘﻬﺎي ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ‪ ،‬ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻈﺎم و ﻧﺸﺮ‬
‫اﻛﺎذﻳﺐ ﺑﻮد‪ .‬دادﺳﺘﺎن ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﺳﻌﻴﺪ ﻣﺮﺗﻀﻮي‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ او و ﺳﺎﻳﺮ وﺑﻼگﻧﻮﻳﺴﺎن ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت‬
‫اﺟﺒﺎري آﻧﻬﺎ در روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺑﺮﺳﺪ او را آزاد ﻛﺮد‪ .‬در ‪ 16‬ﺑﻬﻤﻦ ‪ 1387‬ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن )ﺑﻪ ﻃﻮر ﻏﻴﺎﺑﻲ( ﺑﻪ دو‬
‫ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ زﻧﺪان و ده ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن در ﺳﺎل ‪ 1384‬اﻳﺮان را ﺗﺮك ﻛﺮد و ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎﻳﺰه ﺳﺎزﻣﺎن دﻳﺪهﺑﺎن ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﺟﺎﻳﺰه ﻣﺪاﻓﻊ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ را‬
‫در ﻫﻤﺎن ﺳﺎل درﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻮد‪ .‬در ﺳﺎل ﺗﺤﺼﻴﻠﻲ ‪ ،1384-1385‬وي ﻣﺤﻘﻖ داﻧﺸﻜﺪه روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري داﻧﺸﮕﺎه ﻛﺎﻟﻴﻔﺮﻧﻴﺎ در‬
‫ﺑﺮﻛﻠﻲ ﺑﻮد‪ .‬از ﺳﺎل ‪ 1386‬ﺗﺎ ‪ ،1388‬ﺑﻮرﺳﻴﻪ ﺻﻠﺢ ﺟﻬﺎﻧﻲ در داﻧﺸﻜﺪه روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري داﻧﺸﮕﺎه ﻛﺎﻟﻴﻔﺮﻧﻴﺎ در ﺑﺮﻛﻠﻲ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪30‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪131‬ازاز‪1617‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬ ‫اﺳﻢ‪:‬‬

‫ﺗﻬﺮان‪ ،‬اﻳﺮان‬ ‫ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪ‪:‬‬

‫‪ 7‬ﺧﺮداد ‪1353‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻮﻟﺪ‪:‬‬

‫روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر‬ ‫ﺷﻐﻞ‪:‬‬

‫ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﻳﺮان‬ ‫ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪه‪:‬‬

‫‪ 15‬ﻣﺮداد ‪1388‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ‪:‬‬

‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪه‪:‬‬

‫ﺷﻬﻮد‪:‬‬

‫اﻳﻦ ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺣﻀﻮري ﺑﺎ آﻗﺎي اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ ﺷﺎﻣﻞ ‪66‬‬
‫ﭘﺎراﮔﺮاف و ‪ 16‬ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ‪ 15‬ﻣﺮداد ‪ 1388‬ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﻣﺘﻦ ﻛﺎﻣﻞ آن در ‪19‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪ 1388‬ﺗﻮﺳﻂ آﻗﺎي ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن ﺗﺎﺋﻴﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬

‫‪31‬‬
 ‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 32‬از ‪17‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 2‬از ‪16‬‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ‬

‫ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﻦ‬

‫‪ .1‬ﻣﻦ در ‪ 19‬ﻣﻬﺮ ﻣﺎه ﺳﺎل ‪ 1383‬در ﻣﺤﻞ ﻛﺎر ﺧﻮد در ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪم‪ .‬ﭼﻬﺎر ﻣﺄﻣﻮر ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ‬
‫ﻛﺎر ﻣﻦ آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﺑﺮﮔﻪ ﺣﻜﻢ و اﺣﻀﺎرﻧﺎﻣﻪاي ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻣﻦ را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﺴﻠﺢ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻧﺤﻮي اﺳﻠﺤﻪﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﻫﻤﻜﺎران ﻣﻦ ﻧﺘﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ‬
‫راه اﻓﺘﺎدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن رﺳﻴﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﻳﻚ ون آﺧﺮ ﻛﻮﭼﻪ و ﻳﻚ ﭘﻴﻜﺎن‪ 1‬ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ‬
‫اﻳﺴﺘﺎدهاﻧﺪ‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﻨﻢ آﻧﻬﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﻛﺎر ﺧﻮد ﺑﺮﺳﻢ ﺗﺎ ﻣﻦ را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ .2‬دﻟﻴﻞ دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻣﻦ را ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻧﺪادﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دادﮔﺎه ﻣﻲروﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ اول ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻦ رﻓﺘﻴﻢ و‬
‫آﻧﻬﺎ اﺗﺎق ﻣﻦ را ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ وﺳﺎﻳﻞ و ﻣﺪارك ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻦ را ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﻣﺼﺎدره ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ داﺧﻞ‬
‫ون ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮم را آوردﻧﺪ و داﺧﻞ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬دوﺑﺎره ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دادﮔﺎه‬
‫ﻣﻲروﻳﻢ‪.‬‬

‫‪ .3‬در وﺳﻂ راه ﻣﻦ را ﻛﻒ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪﻧﺪ و ﭘﺘﻮﻳﻲ روي ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از آﻧﺎن ﭘﺎي ﺧﻮد را روي‬
‫ﮔﺮدن ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺟﺎﻳﻲ را ﻧﻤﻲدﻳﺪم‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎﻫﻲ ﻛﻪ داﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬آن‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه ﻛﺠﺎ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪاً ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﺣﻮاﻟﻲ ﻣﻴﺪان ﻣﺤﺴﻨﻲ ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ‬

‫‪ .4‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه رﺳﻴﺪﻳﻢ از زﻳﺮ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻃﺮاف را ﻛﻤﻲ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬دﻳﺪم ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه ﺧﺎﻧﻪاي ﻳﻚ‬
‫ﻃﺒﻘﻪ اﺳﺖ و زﻳﺎد ﺑﺰرگ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه ‪ 8‬اﺗﺎق داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ از آﻧﻬﺎ ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻳﻌﻀﻲ‬
‫دﻳﮕﺮ اﺗﺎق ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ‪ .‬ﭼﻬﺎر ﺳﻠﻮل ﻛﻨﺎر ﻫﻢ در ﻳﻚ ﻃﺮف ﺑﻮدﻧﺪ و ‪ 4‬ﺳﻠﻮل دﻳﮕﺮ در ﺳﻤﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻗﺮار‬
‫داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ .5‬در اﻳﻦ ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه‪ ،‬زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺣﻖ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﺮاﻏﻬﺎي زﻧﺪان ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻤﻴﺸﻪ روﺷﻦ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﺮاغ اﺗﺎق ﻣﻦ در دو ﻫﻔﺘﻪ اول ﻫﻤﻴﺸﻪ روﺷﻦ ﺑﻮد‪ .‬در ‪ 24‬ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﺎر‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎم اذان ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﻣﻐﺮب‬
‫و ﻋﺸﺎء‪ ،‬زﻧﺪاﻧﻴﺎن را ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺒﻞ از آن ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻳﻢ‬
‫ﻛﺎر ﺧﻮد را در ﻇﺮف ﻏﺬا اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻴﻢ‪ .‬ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﻣﺤﺪودﻳﺘﻬﺎ در ﭼﻨﺪ روز اول ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﭼﻮن‬
‫ﺑﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺮور ﺧﻮد را ﻣﻴﺰان ﻛﺮدم‪.‬‬

‫‪ 1‬ﭘﻴﻜﺎن ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ داﺧﻞ اﻳﺮان ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬

‫‪32‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪333‬ازاز‪1617‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫‪ .6‬زﻧﺪاﻧﻴﺎن را ﻣﻌﻤﻮﻻً ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮي ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪاً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران دﻳﮕﺮي‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫روزﺑﻪ ﻣﻴﺮاﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ و ﺷﻬﺮام رﻓﻴﻊزاده ﻫﻢ در اﻳﻦ زﻧﺪان ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ ﭼﻮن ﻫﻨﮕﺎم رﻓﺘﻦ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ‬
‫آﻧﻬﺎ را دﻳﺪم‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ اوﻗﺎت ﻣﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻧﻴﻤﻪ ﻟﺨﺖ ﻣﻲدﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺤﻘﻴﺮآﻣﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬درب ﺣﻤﺎم‬
‫زﻧﺪان ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد و ﺟﻠﻮي آن دورﺑﻴﻨﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ را در روز ﺷﺎﻧﺰدﻫﻢ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺣﻤﺎم‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .7‬وﻗﺘﻲ ﻣﻦ را ﺑﺮاي ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ و دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺪاي ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ و ﻛﺘﻚ ﺧﻮردن زﻧﺪاﻧﻴﺎن دﻳﮕﺮ را‬
‫ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ زﻧﺪاﻧﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﺎ اراذل و اوﺑﺎش‪) .‬در اﻳﻦ زﻧﺪان اراذل و اوﺑﺎش را‬
‫ﻧﻴﺰ ﻧﮕﻬﺪاري ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ(‪.‬‬

‫ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ و ﺿﺮب و ﺷﺘﻢ‬

‫‪ .8‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ داﺧﻞ ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه ﺷﺪم ﻣﻦ را ﺑﺎ ﺗﺤﻘﻴﺮ و ﻓﺤﺶ و ﻟﮕﺪ ﺑﻪ ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬دو‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲﻫﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ را از ﺳﻠﻮل ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﺗﻼش‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ ﻣﻦ را ﻣﺮﻋﻮب ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻓﺤﺶ دادن و ﻛﺘﻚ زدن‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﺧﺎﺋﻨﻲ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﭘﺪر ﺗﻮ را در ﻣﻲآورﻳﻢ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮاﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪ«‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم درﺧﻮاﺳﺖ وﻛﻴﻞ ﺑﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺎزﺟﻮ ﺳﺮﻳﻊ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻛﻴﻞ ﺑﻲ وﻛﻴﻞ!« ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﻪ ﺗﻬﺪﻳﺪات ﺧﻮد اداﻣﻪ داد‪» :‬ﻣﺎ ﺗﻮ را اﻳﻨﺠﺎ ﻧﮕﻪ ﻣﻲدارﻳﻢ و ﻛﺎري‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ دﺳﺖ از ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﺮداري‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻲﺷﻮي«‪ .‬ﺑﻌﺪ او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺼﻔﻴﻪ درﻣﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ را از ﻋﻮاﻣﻠﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎ ﺧﻼص ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ »ﻟﻴﺴﺘﻲ از‬
‫ﮔُﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮردي را ﺑﻨﻮﻳﺲ«‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي ﺧﻮد را در ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻟﻴﺴﺖ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ آﻧﻬﺎ را از دﻫﻦ ﺧﻮد ﻣﻦ‬
‫ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪاً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ آﻧﻬﺎ در واﻗﻊ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻤﻲ درﺑﺎره ﻣﻦ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎزﺟﻮﻳﺎن ﻓﻘﻂ ﺑﺮ‬
‫آﻧﭽﻪ اﻋﺘﺮاف ﻛﺮده ﺑﻮدم )ﻳﺎ از دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﻜﺎران ﻣﻦ ﺑﻪ زور درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ( ﺗﻤﺮﻛﺰ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .9‬ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ در اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻮﭼﻚ‪ ،‬ﺣﺪود دو ﻣﺘﺮ در ﻧﻮد ﺳﺎﻧﺘﻲﻣﺘﺮ ﺻﻮرت ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻚ ﺑﺎزي‬
‫ﺑﺮﮔﺬار ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻧﺤﻮه ﺑﺎزي ﺑﺪﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ اول از ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي ﺧﻮد را ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‬
‫و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳﺎﻣﻲ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ را اﺳﺘﺨﺪام ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﺎر‬
‫ﺑﺮاي اﻳﻦ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻬﻴﻪ وﺑﻼﮔﻬﺎ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﻔﺮﻫﺎي ﺧﺎرﺟﻲ و دﻳﮕﺮ اﻃﻼﻋﺎت را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲدادم‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎي ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻣﻦ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ از ﻣﻦ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬

‫‪ .10‬از ﺻﺒﺢ زود‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ‪) 7‬ﺣﺘﻲ ﺑﻌﻀﻲ اوﻗﺎت از ﺳﺎﻋﺖ ‪ 5‬ﺻﺒﺢ( ﻣﻦ را ﺑﺮاي ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺳﺆاﻟﻬﺎي ﺧﻮد را ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﺮﺗﺐ ادﻋﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ دروغ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﻮاب‬
‫ﻣﻲدادم ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﺎن اﺳﺖ و ﻫﻤﻪ داﺳﺘﺎن را ﮔﻔﺘﻪام‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎزﺟﻮ اﺻﺮار ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ از ﮔﻔﺘﻦ ﺗﻤﺎم‬

‫‪33‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪434‬ازاز‪1617‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫اﻃﻼﻋﺎت ﺧﻮدداري ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻓﺸﺎر روﺣﻲ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎدي ﺑﺮ ﻣﻦ وارد ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺣﺎل ﻣﻦ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﻣﻲﺷﺪ و ذﻫﻦ ﻣﻦ اﺻﻼً ﻧﻤﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر روﺣﻲ و ﺟﺴﻤﻲ‬
‫ﻗﺮار داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ از ﺗﺮس ﻗﻔﻞ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻃﻮري‬
‫زﻣﻴﻨﻪﺳﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﺳﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺸﻮم ﻫﺮ ﭼﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ را ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫‪ .11‬ﭼﻨﺪ دﻓﻌﻪ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺷﺪت ﻛﺘﻚ زدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎم ﻛﺘﻚ زدن ﻣﻌﻤﻮﻻً ‪ 2‬ﺗﺎ ‪ 3‬ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﻦ ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﻣﻦ‬
‫را ﺑﻪ دﻳﻮار ﻣﻲزدﻧﺪ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً دﻳﻮار را ﺑﺎ ﮔﭻ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻔﺖ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ را ﺑﻪ آن ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﺪت درد ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ اوﻗﺎت ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﻦ را از ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ‬
‫ﭘﺮت ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﻣﻦ را ﻣﻲزد‪ .‬اوﻗﺎت دﻳﮕﺮ ﭘﺎي ﺧﻮد را روي ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬اﻋﻤﺎل او ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﺗﺤﻘﻴﺮآﻣﻴﺰ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﺒﺎر ﻛﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدم ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﻣﻦ زد و ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ‬
‫ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻛﺮدم و ﻃﻮري ﻧﺸﺎن دادم ﻛﻪ اﻧﮕﺎر دل و رودهام ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻳﻨﺪ‪ .‬او ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ و رﻓﺘﺎرش را ﺑﺎ‬
‫ﻣﻦ ﻛﻤﻲ ﻋﻮض ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪ .12‬آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ از ﻣﻦ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ )و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﻲداﻧﻢ(‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ‬
‫ﭘﺮوﻧﺪهاي ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﺎﻣﻼً ﺻﺤﻨﻪﺳﺎزي ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﻣﻦ درﺑﺎره اﻓﺮاد دﻳﮕﺮ ﭘﺮس‬
‫و ﺟﻮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ درﺑﺎره آﻧﻬﺎ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ اراﺋﻪ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻋﻠﻴﻪ اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن از ﻣﻦ‬
‫اﻋﺘﺮاف ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬در واﻗﻊ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻘﺸﻪ از ﻗﺒﻞ ﻃﺮاﺣﻲ ﺷﺪه ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮي ﻫﺪف ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺧﻮد‬
‫راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .13‬ده روز ﻗﺒﻞ از دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻘﺎﻟﻪاي در روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﻴﻬﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻨﻜﺒﻮت« ﭼﺎپ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﺎزﺟﻮﻳﺎن ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﻲ ﻛﻪ روزﻧﺎﻣﻪ »ﻛﻴﻬﺎن« ﺑﻪ ﻣﻦ وارد ﻛﺮده ﺑﻮد اﻗﺮار‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﻘﺶ ﻣﻦ ﻋﺒﺎرت ﺑﻮد از ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮرده ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن ﻣﻘﺎﻻﺗﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ‬
‫و ﺑﺮاي ﺳﻴﺎهﻧﻤﺎﻳﻲ و ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻧﻈﺎم اﻗﺪام ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻨﺎرﻳﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﺶ ﺧﻮد ﺑﺮاي ﺗﺨﺮﻳﺐ ﭼﻬﺮه ﻧﻈﺎم اﻋﺘﺮاف ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺿﻤﻨﺎً ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻳﻢ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ‬
‫ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻴﻢ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻧﺒﻮده و در واﻗﻊ ﺑﺨﺸﻲ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن ﺑﺮاي »اﻧﻘﻼب‬
‫ﻣﺨﻤﻠﻲ« ﻃﺮاﺣﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﺮي از ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي ﻣﺎ )ﻛﻪ‬
‫ﺷﺎﻣﻞ اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺄﻣﻮران ﻋﺎﻟﻴﺮﺗﺒﻪ رژﻳﻢ ﻣﻲﺷﺪ( اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﻲ ﻛﺸﻮر را در ﺧﻄﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ .14‬در اﺑﺘﺪا‪ ،‬ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺎ ﻃﺮح اﺗﻬﺎﻣﻲ ﺟﺪي ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺿﻤﻦ آن اﺗﻬﺎﻣﺎت ﻛﻮﭼﻜﻲ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﻜﺎري ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺖ ﻣﺸﺎرﻛﺖ را ﻧﻴﺰ ﻣﻄﺮح ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﺗﻬﺎم ﺑﺰرگ ﺟﻨﺒﻪ ارﻋﺎﺑﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮاي‬
‫اﻳﻨﻜﻪ اﺗﻬﺎم ﺳﻨﮕﻴﻦ را ﻧﭙﺬﻳﺮم ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ اﺗﻬﺎم ﻛﻮﭼﻚ ﻳﺎ ﻧﻮﻋﻲ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ‬
‫ﻫﺪف ﺑﺎزﺟﻮ از اول اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ را وادار ﻛﻨﺪ ﺗﺎ اﺗﻬﺎﻣﺎت ﻛﻮﭼﻚ را ﺑﭙﺬﻳﺮم‪ .‬او ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ‬

‫‪34‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪535‬ازاز‪1617‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻮاﻓﻘﺖ اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎﻧﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺼﻄﻔﻲ ﺗﺎﺟﺰاده ﺑﺮاي ﺳﺎﻳﺖ ﻣﺸﺎرﻛﺖ‪ 2‬ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ در ﺟﻠﺴﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺟﺰاده ﺣﻀﻮر داﺷﺖ در ﻣﻘﺎم ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺮاي ﻧﻮﺷﺘﻦ‬
‫ﻣﻘﺎﻻت در ﺳﺎﻳﺖ ﻣﺸﺎرﻛﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎزﺟﻮ اﺗﻬﺎﻣﺎت ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ و دﻳﺪار ﺑﺎ اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن را ﻣﻄﺮح ﻣﻲﻛﺮد‪،‬‬
‫ﻣﻨﻄﻘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ دوﻣﻴﻦ اﺗﻬﺎم را ﺑﭙﺬﻳﺮم‪ .‬در آن زﻣﺎن ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ را ﺑﻪ دادﮔﺎه ﺑﺮدﻧﺪ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻲ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ اﺗﻬﺎﻣﺎت را ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫‪ .15‬ﺣﺪود ‪ 10‬روز ﺑﻌﺪ از دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻛﺎﻏﺬي آوردﻧﺪ و از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ آن را اﻣﻀﺎء ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎرﻳﺦ آن ﭘﻴﺶ از‬
‫آن روز ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻗﻮاﻧﻴﻦ آﻳﻴﻦ دادرﺳﻲ ﻛﻴﻔﺮي ﻛﺸﻮر ﺑﺎﻳﺪ زﻧﺪاﻧﻲ را در ‪ 48‬ﺳﺎﻋﺖ اول‬
‫ﺗﻔﻬﻴﻢ اﺗﻬﺎم ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ از آﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺪرﻛﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ روز دﻫﻢ ﻣﻦ را ﺗﻔﻴﻬﻢ اﺗﻬﺎم‬
‫ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬روز دﻫﻢ ﻣﻦ را ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ اﻗﺪام ﻋﻠﻴﻪ اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﻲ از ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻴﺎﻫﻨﻤﺎﻳﻲ و ﻫﻤﻜﺎري ﺑﺎ ﮔﺮوهﻫﺎي‬
‫ﻣﻐﺮض و ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻈﺎم ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .16‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮري ﻛﻪ ﻗﺒﻼً اﺷﺎره ﻛﺮدم‪ ،‬اﻳﻦ اﺗﻬﺎﻣﺎت ﺑﺮ اﺳﺎس اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد ﻣﻦ )و دﻳﮕﺮان( ﺗﺮﺗﻴﺐ داده‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼً‪ ،‬ﻣﻦ در ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﺧﻮد از ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻬﺎ و دﻳﺪار ﺑﺎ ﺳﻔﺮا و ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎي ﺧﺎرﺟﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ اﺷﺨﺎص ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﻨﻢ‬
‫و ﻧﻘﺶ و ﺣﻀﻮر آﻧﻬﺎ را در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭘﺮرﻧﮓ ﻛﻨﻢ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻦ راﺟﻊ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ واﻗﻌﺎً اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‬
‫ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﺑﻮدم و ﻳﻜﻲ از ﻛﺎرﻫﺎي ﻣﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ .17‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻮر ﻣﻲدادﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ادﺑﻴﺎت وﻳﮋه آﻧﻬﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ اﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ‬
‫آﻧﻬﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲزدﻧﺪ و ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻘﺶ آﻧﻬﺎ را در ﻛﺸﻮر ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﺴﺎزم‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎزﺟﻮﻳﺎن دﺳﺘﻮر ﻣﻲدادﻧﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﻫﺪف ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻏﺮب را در ﻛﺸﻮر‬
‫ﮔﺴﺘﺮش ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬و ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ اﻧﻘﻼﺑﻲ در ﺗﻀﺎد ﺑﻮد را ﮔﺰارش ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﻛﺘﻚ و ﺗﻬﺪﻳﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻦ را وادار ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻘﺸﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن اﺟﺮاء ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬

‫‪ .18‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬اﺻﻞ واﻗﻌﻪ درﺳﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ آن اﻓﺮاد ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻘﻴﻪ آن اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻧﻘﺶ را ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ و ﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻏﺮﺑﻲ را در ﻛﺸﻮر ﮔﺴﺘﺮش‬
‫ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع دﻧﺒﺎﻟﻪ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺳﭙﺲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ در ﻋﺮض ‪ 10‬ﺗﺎ ‪ 15‬ﺳﺎل ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﻓﺮﻫﻨﮓ اﺳﻼﻣﻲ را اﺳﺘﺤﺎﻟﻪ و ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً‬
‫ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ﻣﺮاﺣﻠﻲ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ از اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ وارد ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ واﻗﻌﺎً ﺷﻮﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬

‫‪ 2‬ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻳﺎ ﺣﺰب ﻣﺸﺎرﻛﺖ اﻳﺮان اﺳﻼﻣﻲ ﻛﻪ ﺣﺰب اﺻﻼحﻃﻠﺐ و ﺳﻴﺎﺳﻲ اﺳﺖ در ﺳﺎل ‪ 1377‬و ﺑﻌﺪ از اﻧﺘﺨﺎب ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﺗﻤﻲ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪ و رﺋﻴﺲ‬
‫آن ﺑﺮادر رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﺧﺎﺗﻤﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪35‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪636‬ازاز‪1617‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫‪ .19‬ﺳﺆاﻟﻬﺎي دﻳﮕﺮ آﻧﻬﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻬﺎي ﺧﺎرﺟﻲ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ اﺻﺮار ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻛﺎري ﻏﻴﺮﻋﺎدي ﻧﻜﺮده‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬وﻟﻲ ﺗﺤﺖ ﺗﺸﺪﻳﺪ ﻓﺸﺎر‪ ،‬ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺮج ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻬﺎي ﻣﻦ را اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن ﻣﻲدادﻧﺪ ﺗﺎ در‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ در راﺳﺘﺎي اﻫﺪاف آﻧﻬﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰي ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً »ﻛﻤﻚ« ﻣﻦ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﻤﻬﻮري‬
‫اﺳﻼﻣﻲ را ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﻋﺪم آزادي ﺑﺮاي زﻧﺎن و ﺟﻮاﻧﺎن ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬و ادﻋﺎ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺳﻴﺎﺳﺘﻬﺎي دوﻟﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺿﺮر ﻣﺮدم ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﻮد و ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻧﺎﻛﺎرآﻣﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ اﻋﺘﺮاف ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن ﻣﺎ را‬
‫ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻘﺎﻻت ﻧﺎدرﺳﺖ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺎﻳﺰه ﻗﻮل ﻣﻲدادﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻫﺎي‬
‫ﺧﺎرﺟﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻫﻴﭻ اﺻﻼحﻃﻠﺒﻲ ﺧﺮج ﺳﻔﺮﻫﺎي ﻣﻦ را ﻧﺪاده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ رﺳﻢ اﺳﺖ‬
‫ﮔﺮداﻧﻨﺪﮔﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ )ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺪﻳﺮان ﻧﺸﺮﻳﺎت( ﺻﺮﻓﺎً ﭘﻮل ﺑﻠﻴﻂ و ﻫﺘﻞ ﻣﻦ را ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻲآورم ﻛﻪ‬
‫ﺣﺘﻲ ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻣﺆﺳﺴﻪ ﻣﻠﻲ ﺟﻮاﻧﺎن در ﻳﻜﻲ از ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ‪ 1000‬دﻻر داده ﺑﻮد‬
‫ﺗﺎ ﻣﻦ اﻫﺪاف آﻧﻬﺎ را ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻛﻨﻢ‪) .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﺟﺎﻳﺰه را ﺑﺮده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ در ﻛﻨﻔﺮاﻧﺲ اﺟﻼس‬
‫ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﻛﻪ در ﺳﺎل ‪ 2003‬در ژﻧﻮ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻲﺷﺪ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻢ(‪.‬‬

‫ﻋﺪم ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده‬

‫‪ .20‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪﻛﻪ اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼً‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺑﺮادر‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﻦ را ﺿﺒﻂ ﻛﺮده و در آن ﻣﺤﺘﻮﻳﺎﺗﻲ ﻛﺸﻒ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ او را ﺑﻪ ‪ 10‬ﺳﺎل‬
‫زﻧﺪان ﻣﺤﻜﻮم ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ از ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺑﺮادر ﺧﻮد اﻃﻼﻋﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ اﺷﺎره ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎدر ﻣﻦ اﺻﻼً ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ وﺑﻼگ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬و ﻗﻄﻌﺎً ﺧﺒﺮ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ وﺑﻼگ ﻫﻢ ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫‪ .21‬ﺑﻌﺪ از دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻣﻦ ﻣﺎدرم ﺑﺎ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد‪ ،‬و ﺑﺎزﺟﻮ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎدرم را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬در ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻢ و از او ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﻔﺘﮕﻮي ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻣﻦ و ﻣﺎدرم را ﻧﻈﺎرت ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎي‬
‫ﺧﻮد اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﺪ ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان ﮔﺮان ﺗﻤﺎم ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ .22‬در ﻃﻮل ‪ 35‬روزي ﻛﻪ در ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه ﻣﺨﻔﻲ ﺑﻮدم دوﺑﺎر ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺎدرم ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺻﻮرت رﺳﻤﻲ ﺑﺎ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺧﻮد دﻳﺪار ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر در ﻫﻔﺘﻪ اول ﻳﺎ دوم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎدرم ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫دوﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﻛﻪ ﺑﺎ او ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم در ﻫﻔﺘﻪ آﺧﺮ ﻧﮕﺎهداري ﻣﻦ در ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه ﻣﺨﻔﻲ ﺑﻮد )ﻗﺒﻞ از‬
‫اﻧﺘﻘﺎل ﻣﻦ ﺑﻪ زﻧﺪان اوﻳﻦ(‪ .‬دﻟﻴﻞ اﺟﺎزه دادن آﻧﻬﺎ ﺑﺮاي ﺻﺤﺒﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺎل ﻣﺎدرم ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺮاي ‪ 2‬ﺗﺎ ‪ 3‬دﻗﻴﻘﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫‪ .23‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣﺎدرم را ﺗﺼﺎدﻓﺎً در دادﺳﺮا دﻳﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ از ‪ 2‬ﻫﻔﺘﻪ ﻣﻦ را ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ ﺑﻪ دادﺳﺮا ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬رﻳﺶ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺎدرم ﻣﻦ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬و از ﺣﺎل رﻓﺖ‪.‬‬

‫‪36‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪737‬ازاز‪1617‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫ﺳﺮﺑﺎزي ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﻮد ﻟﻄﻒ ﻛﺮد و ﺑﺮاي ‪ 2‬دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ رﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﻣﺎدرم ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫‪ .24‬ﺑﻌﺪ از دﺳﺘﮕﻴﺮي و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪن ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺎدرم ﺑﻪ آﻗﺎي ﺧﺎﺗﻤﻲ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ او ﻛﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﺧﺎﺗﻤﻲ در ﺟﻮاب ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﻦ اﻃﻼﻋﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن ﻣﻦ دوﺑﺎره ﺑﻪ‬
‫ﺷﻜﻞ ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﻣﺎدرم را در دادﺳﺮا دﻳﺪم‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر رﺋﻴﺲ دادﮔﺎه اﺟﺎزه داد ﺗﺎ ﺑﺎ او در اﺗﺎق وي ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﻢ‬
‫ﭼﻮن ﺣﺎل ﻣﺎدرم ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺑﻮد و ﻫﺮ روز ﻧﺰد رﺋﻴﺲ دادﮔﺎه ﻣﻲرﻓﺖ و ﺳﺮاغ ﻣﻦ را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺎ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﻮد و ﺑﻴﺶ از ‪ 5‬دﻗﻴﻘﻪ ﻃﻮل ﻧﻜﺸﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎرﻳﺦ دﻗﻴﻖ اﻳﻦ ﻣﻼﻗﺎت را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻤﻲآورم‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ‪ 4‬ﻳﺎ ‪ 5‬ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎدرم ﻣﺨﺘﺼﺮاً ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻧﺠﻤﻦ ﺻﻨﻔﻲ‬
‫روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺟﻠﺴﻪاي ﺑﺮﮔﺰار ﻛﺮده و ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ﻣﺸﻬﻮري )ﻣﺴﻌﻮد ﺑﻬﻨﻮد( ﻧﻴﺰ ﻣﻄﻠﺒﻲ درﺑﺎره ﻣﺎ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺼﺪ ﻣﺎدرم اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﺪهاﻳﻢ )ﺑﺮ ﻋﻜﺲ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﺎزﺟﻮﻳﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ(‪ ،‬و ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ ﻫﺮ روز ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺟﻠﺐ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲﻫﺎ و اﻋﺘﺮاﻓﺎت اﺟﺒﺎري‬

‫‪ .25‬در ﻃﻮل ﺑﺎزداﺷﺖ در زﻧﺪان ﻣﺨﻔﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﻜﺮراً ﺳﺆاﻻت زﺷﺘﻲ راﺟﻊ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺷﺨﺼﻲ‬
‫ﻣﻦ و دﻳﮕﺮان از ﻣﻦ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺮي از ﺳﺆاﻻت او ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎي ﺷﻬﺎدت اﺟﺒﺎري روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر زﻧﺪاﻧﻲ‬
‫دﻳﮕﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﻳﺎدم ﻣﻲآﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎزﺟﻮ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ زﻧﺪاﻧﻴﺎن را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داد‪ 4 .‬ﺻﻔﺤﻪ‬
‫از ﻣﺠﻤﻮع ‪ 5‬ﺻﻔﺤﻪ دروغ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ آن ﻓﺮد ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ .26‬از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ درﺑﺎره اﻓﺮاد دﻳﮕﺮ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬و ﺳﺆاﻻﺗﻲ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﻜﺎراﻧﻢ‪ ،‬دوﺳﺘﺎﻧﻢ‪ ،‬و ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم )و در ﺗﻤﺎس ﺑﻮدم( ﻣﻄﺮح ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪاي ﻛﻪ از ﺧﻮد داﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺑﻬﺘﺮ‬
‫اﺳﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎ را ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺑﮕﻴﺮم و اﻓﺮاد دﻳﮕﺮ را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻧﻴﻨﺪازم‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺣﺘﻲ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ دﻳﮕﺮان اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮔﺮدن ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ‬
‫درﺑﺎره زﻧﺪﮔﻲ ﺷﺨﺼﻲ آﻧﻬﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬ﻣﺜﻼً او ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ رواﺑﻂ ﺟﻨﺴﻲ داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪،‬‬
‫رﺷﻮه ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎي ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﻈﺎم ﻣﻼﻗﺎت ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .27‬ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪم ﻛﻪ وﻗﺘﻲ آزاد ﺷﺪم ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ اﺗﻬﺎﻣﺎت را ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﺑﻮدم ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﺠﺒﻮر ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ در دادﮔﺎه ﻣﺪرك ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت ﺑﻴﮕﻨﺎﻫﻲ ﺧﻮد ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اراﺋﻪ‬
‫ﺳﻨﺪ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ اﻻن ﻛﻪ در ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه ﻫﺴﺘﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت را ﺑﺒﺎﻓﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ‬
‫از زﻧﺪان آزاد ﺷﺪم ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ اﺗﻬﺎﻣﺎت ﺑﻲاﺳﺎس را زﻳﺮﺳﺆال ﺑﺒﺮم‪.‬‬

‫‪37‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪838‬ازاز‪1617‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫‪ .28‬ﻳﻜﻲ از ﻣﺤﻮرﻫﺎي اﺻﻠﻲ ﻓﺸﺎر در اﻳﻦ زﻣﺎن ﺗﻤﺮﻛﺰ ﺑﺮ رواﺑﻂ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻨﺪ ﭘﺮوﻧﺪهاي‬
‫راﺟﻊ ﺑﻪ »رواﺑﻂ ﻧﺎﻣﺸﺮوع« ﻣﻦ ﺑﺴﺎزﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼً ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻛﺪام ﻳﻚ از ﻫﻤﻜﺎرﻫﺎي ﺧﻮد در دﻓﺘﺮ‬
‫روزﻧﺎﻣﻪ )و دﺧﺘﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ( راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ادﻋﺎ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﻮارﻫﺎ و ﻓﻴﻠﻢﻫﺎﻳﻲ از ﻣﻦ‬
‫دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﻦ در دﻓﺘﺮ روزﻧﺎﻣﻪ ﺳﻜﺲ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻦ اﺗﻬﺎم را ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻛﺮدم و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن‬
‫ﻳﺎدآوري ﻛﺮدم ﻛﻪ اﻧﺠﺎم دادن اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر دهﻫﺎ ﻧﻔﺮ در دﻓﺘﺮ ﻗﻄﻌﺎً ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ او‬
‫اﺻﺮار ﻣﻲورزﻳﺪ و ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺮاﻓﻴﻚ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲداد ﻛﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﺬﻛﻮر ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻫﻤﻜﺎر‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮدم و دﺳﺖ ﺧﻮد را ﻻي ﺳﻴﻨﻪﻫﺎي او ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻜﺎران ﺧﻮد را‬
‫ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﻴﻨﺪازم و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﭼﻨﺪ اﺳﻢ ﺗﺨﻴﻠﻲ ﺧﻠﻖ ﻛﺮدم ﺑﻪ او دادم‪ .‬ﺣﺪس ﻣﻲزدم ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮاي‬
‫ﭘﻴﮕﻴﺮي اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ و اﺛﺒﺎت وﺟﻮد اﻳﻦ اﺷﺨﺎص ﻋﻼﻗﻪاي ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻨﺪ‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ رواﺑﻂ ﻧﺎﻣﺸﺮوع داﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫‪ .29‬ﻳﻜﻲ از اﻫﺪاف ﻋﻤﺪه ﺑﺎزﺟﻮي ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻋﺘﺮاﻓﺎت راﺟﻊ ﺑﻪ رواﺑﻂ ﺟﻨﺴﻲ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎي اﺻﻼحﻃﻠﺐ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﺮدم و اﻋﺘﺮاف ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮي داﺷﺘﻢ و ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ‬
‫او ازدواج ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﺪرش راﺿﻲ ﻧﺒﻮد و ﻣﺎ ازدواج ﻧﻜﺮدﻳﻢ وﻟﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ راﺑﻄﻪ ﺟﻨﺴﻲ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬از ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ‬
‫داﺳﺘﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم ﻛﻪ زﻧﺎﻛﺎر ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺰﺋﻴﺎت را ﺷﺮح ﺑﺪﻫﻢ‪.‬‬
‫از ﻣﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ را از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮔﺮاﻓﻴﻚ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎم ﭘﺮس و ﺟﻮ‬
‫دﺳﺘﻬﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﮔﺮدن و ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺑﺮاز ﻧﺎراﺣﺘﻲ و ﻫﺮاس‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬او ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﺮﻛﺎت زﺷﺖ ﺧﻮد را اداﻣﻪ ﻣﻲداد‪ .‬ﻳﻜﺒﺎر ﻧﻴﺰ ﻋﻜﺲ ﺟﻨﻴﻔﺮ ﻟﻮﭘﺰ )ﻛﻪ از ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮم ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ آورده ﺑﻮد( را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داد و ﭘﺮﺳﻴﺪ اﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﻮاب او را دادم‪ .‬ﺳﭙﺲ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﺑﺎ‬
‫او ﻧﻴﺰ راﺑﻄﻪ ﺟﻨﺴﻲ داﺷﺘﻪام ﻳﺎ ﻧﻪ! ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ وي ﻳﻚ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻣﺸﻬﻮر آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ .30‬ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ دﻳﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﻓﺸﺎرﻫﺎ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﻢ و ﻧﻘﺶ ﺧﻮد را اﻓﺸﺎء‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از اﻳﻦ ﻣﻮاردي ﻛﻪ ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﻢ واﻗﻌﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ‬
‫ﻛﺪام از ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﻪ در وﺑﻼﮔﻢ و ﭼﻪ در روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺟﻤﻬﻮري‬
‫اﺳﻼﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎرﻫﺎ از آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﺎﻗﺾ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻲ‬
‫آﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﺪرﻛﻲ اراﺋﻪ ﻧﺪادﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .31‬در ﻋﻮض ﭼﻨﺪﺗﺎ از ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎ و ﻣﻘﺎﻟﻪﻫﺎي ﻣﻦ را از وﺑﻼگ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و زﻳﺮ ﺑﻌﻀﻲ از ﺳﻄﻮر آﻧﻬﺎ‬
‫ﺧﻂ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ادﻋﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪام ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻦ را ﺑﻪ ‪ 5‬ﺗﺎ ‪ 10‬ﺳﺎل زﻧﺪان ﻣﺤﻜﻮم ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺣﻘﻮﻗﻲ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدم و ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ دروغ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻦ را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ از ﺗﻮ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮ را ﺑﺮاي ‪ 10‬ﺳﺎل در زﻧﺪان ﻧﮕﺎه دارد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻳﺎدآوري‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻧﻈﺮ ﺻﻮرت ﺑﮕﻴﺮد و ﭘﺮوﻧﺪه ﺑﻪ دﻳﻮان ﻋﺎﻟﻲ ﻛﺸﻮر ﺑﺮﺳﺪ ‪ 2‬ﺗﺎ ‪ 3‬ﺳﺎل ﻃﻮل‬

‫‪38‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪939‬ازاز‪1617‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫ﻣﻲﻛﺸﺪ و در اﻳﻦ دوران ﻣﻦ زﻧﺪان ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدي از ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺣﻜﻤﻬﺎي ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﺎﻟﻬﺎ زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ در ﭘﺮوﻧﺪه آﻧﻬﺎ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻧﻈﺮ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫‪ .32‬در روز ‪ 35‬ﺑﺎزداﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ دوﺑﺎره ﺑﻪ دادﺳﺮا ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ آﻧﻜﻪ از ﻓﻀﺎي زﻧﺪان ﻣﺨﻔﻲ ﺑﻴﺮون آﻣﺪه‬
‫ﺑﻮدم ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ در زﻧﺪان ﻧﻮﺷﺘﻪام زﻳﺮ ﺳﺆال ﺑﺒﺮم‪ .‬ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم از ﻣﻘﺎﻣﺎت زﻧﺪان‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻋﻔﻮ و ﺑﺨﺸﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر ﺑﻮدم و ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻋﻔﻮﻛﺮدم‪.‬‬

‫‪ .33‬ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ اﺧﺒﺎر دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻣﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺰرﮔﻲ در ﻛﺸﻮر‪ ،‬و ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ را در ﻳﻜﻲ از‬
‫زﻧﺪاﻧﻬﺎي ﻣﺨﻔﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻜﻪ آﻧﻬﺎ ﺗﻼش ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﻮدن دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻣﺎ )ﺷﻬﺮام‪،‬‬
‫روزﺑﻪ‪ ،‬ﺣﻨﻴﻒ ﻣﺰروﻋﻲ و ﻣﻦ( را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺘﮕﻴﺮ‬
‫ﺷﺪﻳﻢ و ﻫﻤﮕﻲ ﻳﻚ ﺟﺎ ﻧﮕﻬﺪاري ﺷﺪهاﻳﻢ‪.‬‬

‫اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ اوﻳﻦ‪ ،‬ﺷﻜﻨﺠﻪ روﺣﻲ و اﻋﺘﺮاف‬

‫‪ .34‬اواﺧﺮ ﻧﻮاﻣﺒﺮ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ‪ 35‬روز‪ ،‬ﺣﺪود ‪ 17‬ﻧﻔﺮ را در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﭘﺮوﻧﺪه وﺑﻼﮔﺮﻧﻮﻳﺴﺎن آزاد ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ )روزﺑﻪ‪ ،‬ﺷﻬﺮام‪ ،‬ﺟﻮاد‪ ،‬و ﻣﻦ( را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻗﺎﺿﻲ و ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻋﺒﺎﺳﻘﻠﻴﺰاده ﺑﻪ زﻧﺪان اوﻳﻦ‬
‫اﻧﺘﻘﺎل دادﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ را در ﺑﻨﺪ زﻧﺪاﻧﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﻜﻢ ﻳﺎ اﻋﺪام ﺑﻮدﻧﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ )ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﻟﺤﺎظ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺳﻴﺎﺳﻲ را از ﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺟﺪا ﻛﻨﻨﺪ(‪ .‬اﺳﻢ ﺑﻨﺪ را ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ ،‬وﻟﻲ ﺟﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ‬
‫زﻧﺪاﻧﻲﻫﺎ در ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي اﻧﻔﺮادي ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻳﻚ اﺗﺎق ﺑﺰرگ داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﺻﺪاي ﺟﻴﻎ‬
‫و داد دﻳﮕﺮان را ﻫﻨﮕﺎم ﻛﺘﻚ ﺧﻮردن ﻣﻲﺷﻨﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬

‫‪ .35‬از ﻫﻔﺘﻪ ﭼﻬﺎرم ﺑﺎزداﺷﺖ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ آزاد ﺑﺸﻮﻳﻢ‪ .‬ﻗﺒﻮل ﻛﺮدﻳﻢ ﻫﺮﭼﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ را‬
‫ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ داﺧﻞ زﻧﺪان ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﺎري از دﺳﺘﻤﺎن ﺑﺮ ﻧﻤﻲآﻣﺪ و‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ داﺧﻞ زﻧﺪان ﻣﻲﻣﺎﻧﺪﻳﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﺻﺪﻣﻪ ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص از اﻳﻦ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدﻳﻢ‬
‫ﻛﻪ ﻓﺸﺎر رواﻧﻲ ﺑﻪ ﺣﺪي ﺑﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ دﭼﺎر ﺻﺪﻣﻪ ﺟﺪي رواﻧﻲ ﺑﺸﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﻫﻤﻜﺎري ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻌﺪ از‬
‫آزادي اﺗﻬﺎﻣﺎت آﻧﻬﺎ را زﻳﺮ ﺳﺆال ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ .‬اﻗﺪاﻣﺎت آﻧﻬﺎ ﻗﻄﻌﺎً ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻌﺪ از آزادي راﺟﻊ ﺑﻪ ﭘﺮوﻧﺪه ﺧﻮد ﺻﺮاﺣﺘﺎً ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﻗﻀﻴﻪ را ﺷﺮح ﺑﺪﻫﻴﻢ‪.‬‬

‫‪ .36‬ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻳﻚ ﺑﺎزﺟﻮ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ او را »ﺣﺎج آﻗﺎ« ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ اﺳﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎر او ﻛﺸﺎورز ﺑﻮد‪) .‬ﻧﺎم‬
‫او در ﭘﺮوﻧﺪه ﺳﻴﻨﺎ ﻣﻄﻠﺒﻲ ﻧﻴﺰ آورده ﺷﺪه اﺳﺖ(‪ .‬وي ﺣﺪود ‪ 55‬ﺳﺎل داﺷﺖ و ﭼﺎق ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر در‬
‫ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ ﻣﻦ ﻳﻚ آدم ﺑﻴﺴﻮاد ﻫﺴﺘﻢ و ﻓﻘﻂ ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺘﻪاي ‪ ...‬ﻣﻦ ﻓﻮق‬
‫ﻟﻴﺴﺎﻧﺲ رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ دارم«‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮد‪» :‬ﺗﻮ را ﺧﻮرد ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ آدﻣﻬﺎﻳﻲ را درازﻛﺶ ﻛﺮدهاﻳﻢ‬

‫‪39‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1040‬ازاز‪1617‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫ﻛﻪ ﺗﺼﻮر آن را ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ«‪ .‬او اداﻣﻪ داد‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺎزﺟﻮي ﻛﻴﺎﻧﻮري‪ 3‬و ﻋﺒﺎس ﻋﺒﺪي‪ 4‬ﺑﻮدم‪ .‬ﻛﻠﻪ ﻋﻠﻲ‬
‫اﻓﺸﺎري‪ 5‬را ﻻي آﺟﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ«‪.‬‬

‫‪ .37‬ﺑﺎزﺟﻮ ﺧﻴﻠﻲ آدم ﺑﻲﺣﻴﺎﻳﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺟﻨﺴﻲ ﻣﻦ را ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﻣﻲداد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﮔﺮﻳﻪام ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در ﻃﻮل ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻠﻤﺎت رﻛﻴﻜﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ اوﻗﺎت ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ »ﺑﭽﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ«‪ .‬در اوﻗﺎت دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻟﭙﻬﺎ و ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﻢ را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻳﺎ‬
‫دﺳﺘﻬﺎ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻢ را ﻟﻤﺲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻣﻲﻛﺮد ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺎري ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎم اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮔﺮاﻓﻴﻚ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲداد ﻛﻪ از ﻣﻦ‬
‫ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﻣﺮد ‪ 55‬ﺳﺎﻟﻪ در ﻳﻚ اﺗﺎق ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺟﻨﺴﻲ )ﻛﻪ ﻣﻦ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ در ﻣﻴﺎن‬
‫ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ( ﺣﺮف ﻣﻲزد‪.‬‬

‫‪ .38‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ را از ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه ﺑﻪ اوﻳﻦ اﻧﺘﻘﺎل ﻣﻲدادﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﻦ را ﭘﻴﺶ ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﻲﺑﺮد‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ان ﺷﺎءاﷲ ﻳﻮاش‪ ،‬ﻳﻮاش ﺗﻮ را ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ داﻣﺎد ﺑﻜﻨﻨﺪ«‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم‪» :‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﺣﺎج‬
‫آﻗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ«‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪم و وﺣﺸﺖ ﻛﺮدم‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ اﺻﻄﻼﺣﺎﺗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از ﺗﺠﺎوز ﺟﻨﺴﻲ ﺑﻪ‬
‫زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺮود و ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ ﺗﺎ ﻣﻦ را ول ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﺠﺎوز ﺟﻨﺴﻲ‬
‫در زﻧﺪاﻧﻬﺎي اﻳﺮان ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻲ دارد و ﻫﻴﭻ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ اﻳﻦ ﻛﺎر را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ‬
‫اﻧﺴﺎن ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻔﻲ دارد و ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻒ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﺪ و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ‬
‫ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و از آن ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از اﻳﻦ رو‪ ،‬ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎ را از ﺳﺎﻋﺖ ‪2‬‬
‫ﺷﺐ ﺗﺎ ‪ 4‬ﺻﺒﺢ اﻧﺠﺎم ﻣﻲداد‪.‬‬

‫‪ .39‬در اوﻳﻦ ﺑﺎزﺟﻮﻳﺎن ﻣﺎ ﺳﺨﺖ ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻋﺘﺮاف‬
‫ﻛﺮدن ﺗﻨﻬﺎ راه آزادي ﻣﺎ اﺳﺖ ﭼﻮن ﺑﺎور داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻋﺘﺮاف ﻛﺮدن ﺗﻤﺎم ﭘﻠﻬﺎي ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﻣﺎ ﺑﺎ‬
‫اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن ﺧﺮاب ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺎ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ را ﺗﻚ ﺗﻚ ﺑﻪ اﺗﺎق‬
‫ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ اﺣﻀﺎر ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﺎ ﺳﻤﺖ و ﺳﻮ ﻣﻲدادﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .40‬ﺑﺎزﺟﻮ از ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺒﻜﻪاي ارﺗﺒﺎﻃﻲ را در اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ‬
‫ﻳﻚ ﺑﺨﺶ آن ﺷﺒﻜﻪ ﺑﺎ ﺷﻬﺮام ﺑﻮد و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺑﺨﺸﻬﺎي دﻳﮕﺮ آن را روزﺑﻪ و ﻣﻦ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎزﺟﻮ از ﻣﺎ داﺷﺖ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﺷﻬﺮام ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻣﺸﺨﺼﻲ را ﺑﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن و‬

‫‪ 3‬ﻧﻮراﻟﺪﻳﻦ ﻛﻴﺎﻧﻮري از اﻋﻀﺎي ﻋﺎﻟﻴﺮﺗﺒﻪ ﺣﺰب ﺗﻮده ﺑﻮد‪ .‬او در ﺳﺎل ‪ 1362‬دﺳﺘﮕﻴﺮ و زﻧﺪاﻧﻲ ﺷﺪ‪ .‬وي ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺑﺮاي ﺷﻮروي اﻋﺘﺮاف ﻛﺮد و‬
‫اﻋﺘﺮاﻓﺎت او از ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن دوﻟﺘﻲ اﻳﺮان ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ 4‬ﻋﺒﺎس ﻋﺒﺪي اﺻﻼحﻃﻠﺐ ﺳﺮﺷﻨﺎس ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ در ﺳﺎل ‪ 1381‬دﺳﺘﮕﻴﺮ و ﺑﻪ ﻣﺪت ﭼﻨﺪ ﺳﺎل زﻧﺪاﻧﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ 5‬ﻋﻠﻲ اﻓﺸﺎري ﻓﻌﺎل داﻧﺸﺠﻮﻳﻲ و ﻃﺮﻓﺪار اﺻﻼﺣﺎت در ﺳﺎﻟﻬﺎي اوﻟﻴﻪ دﻫﻪ ‪ 80‬ﺑﻮد‪ .‬او از ‪ 1379‬ﺗﺎ ‪ 1382‬زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪40‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1141‬ازاز‪1617‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬روزﺑﻪ ﺑﺎ ﻣﻠﻲ – ﻣﺬﻫﺒﻲﻫﺎ‪ 6‬ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮ ﻗﺮار‬
‫ﻛﺮدن ﺑﺎ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎي ﻏﻴﺮدوﻟﺘﻲ )‪ ،(NGO‬روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران و ﻧﻬﺎدﻫﺎي ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺪﻧﻲ را داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﻋﻼﻗﻪ زﻳﺎدي ﺑﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻲ ﻛﻪ درون ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎي ﻏﻴﺮدوﻟﺘﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪ .‬او ﻣﻘﺪاري از اﻳﻦ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت‬
‫را داﺷﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺻﺤﺖ اﻃﻼﻋﺎت ﺧﻮد را ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﺎ در اﺧﺘﻴﺎر اوﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺴﻨﺠﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ .41‬ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻫﺪف ﺑﺎزﺟﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺨﻠﻴﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻮد و ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﻪ دﺳﺖ آورد‪ .‬ﻣﺜﻼً‬
‫در ﺑﺨﺶ وﺑﻼﮔﻨﻮﻳﺴﻲ از ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ‪ 10‬وﺑﻼﮔﻨﻮﻳﺲ ﺑﺮﺗﺮ را ﻧﺎم ﺑﺒﺮم‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ‬
‫اﻳﻦ اﻃﻼﻋﺎت آن وﺑﻼﮔﻨﻮﻳﺴﺎن را ﻫﺪف ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد و ﺑﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ واﻧﻤﻮد ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻛﺴﻲ را‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺸﺎر ﺑﺴﻴﺎري ﺑﺮ ﻣﻦ وارد ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﻫﻤﺎن ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ )ﻳﺎ‬
‫ﺑﻘﻴﻪ داده ﺑﻮدﻧﺪ( را ﺑﺎزﮔﻮ ﻛﻨﻢ و ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻧﺪﻫﻢ‪ .‬ﻛﻮﺷﻴﺪم ﺗﺎ اﺳﺎﻣﻲ اﻓﺮاد ﻋﺎﻟﻴﺮﺗﺒﻪ اﺻﻼحﻃﻠﺐ را‬
‫ﻛﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻘﺎﻟﻪ »ﻛﻴﻬﺎن« در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﻓﻌﺎل ﺑﻮدﻧﺪ ذﻛﺮ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﺳﻢ ﺗﺎﺟﺰاده را در اﻋﺘﺮاﻓﺎﺗﻢ زﻳﺎد ﺑﻪ ﻛﺎر‬
‫ﺑﺮدم ﭼﻮن ﺑﺎور داﺷﺘﻢ ﻛﻪ او از اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﻦ ﺻﺪﻣﻪاي ﻧﺨﻮاﻫﺪ دﻳﺪ‪ .‬اﺳﻢ وي ﺑﺎرﻫﺎ در ﻣﻘﺎﻟﻪ »ﻛﻴﻬﺎن«‬
‫ذﻛﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي او ﭘﺮوﻧﺪه ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .42‬ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻮر داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در اﻋﺘﺮاﻓﺎت راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﻘﺶ ﭼﻬﺎر ﺷﺨﺼﻴﺖ اﺻﻼحﻃﻠﺐ اﻃﻼع ﺑﺪﻫﻢ‪ :‬ﺑﻬﺰاد‬
‫ﻧﺒﻮي‪ ،‬ﻣﺼﻄﻔﻲ ﺗﺎﺟﺰاده‪ ،‬ﻣﺤﺴﻦ ﻣﻴﺮداﻣﺎدي و ﻋﺒﺪاﷲ رﻣﻀﺎنزاده‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺤﺴﻦ ﻣﻴﺮداﻣﺎدي و ﺑﻬﺰاد ﻧﺒﻮي را‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺮاي روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﻴﺮداﻣﺎدي ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم و در ﺳﺨﻨﺮاﻧﻴﻬﺎي او ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬وﻟﻲ‬
‫ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺑﺎ او ﻣﻼﻗﺎت ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ آﻳﺎ او را دﻳﺪهام ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻌﺪادي از اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻂ داده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎ را‬
‫ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻫﺎي ﺧﺎرج ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻢ و ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻫﻨﻤﺎﻳﻲ رژﻳﻢ ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر‬
‫ﺷﺪم ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺟﺎﻳﺰه ﻣﻲدادﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺧﻮش ﺧﺪﻣﺘﻲ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﺎﻳﺰه ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ﺳﺎل ‪ 2002‬را ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻛﺎﻣﻼً دروغ ﺑﻮد‪ .‬اﻧﺠﻤﻦ ﺻﻨﻔﻲ‬
‫روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران )ﻫﻤﺎن ﻧﻬﺎدي ﻛﻪ ﺟﺎﻳﺰه را ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺑﻮد( ﻳﻚ ﺳﺎزﻣﺎن ﻏﻴﺮدوﻟﺘﻲ ﻣﺴﺘﻘﻞ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ‬
‫وﺟﻪ ﺗﺤﺖ ﻛﻨﺘﺮل اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪ .43‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻗﺒﻼً اﺷﺎره ﻛﺮدم‪ ،‬اﺷﺨﺎص ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﻧﻘﺸﻬﺎي ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ و ﻣﺘﻔﺎوﺗﻲ را در اﻳﻦ ﺷﺒﻜﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه‬
‫داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎﺟﺰاده و ﻧﺒﻮي در ﺣﻮزه ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎي ﻏﻴﺮدوﻟﺘﻲ ﻧﻘﺸﻬﺎي ﻣﻬﻤﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﻧﻤﺎزي‪ ،‬ﺷﻴﺮﻳﻦ‬
‫ﻋﺒﺎدي و ﻫﺎﻟﻪ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎري در ﺑﺨﺶ رواﺑﻂ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ ﻓﻌﺎل ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺘﻬﺎ ﺑﺎزﺟﻮ اﻃﻼﻋﺎت دﻗﻴﻘﺘﺮ‬
‫و ﺑﻴﺸﺘﺮي راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻓﺮاد داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺜﻼً ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻫﺎﻟﻪ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎري ﺷﺎﺋﻮل ﺑﺨﺎش ﺑﻮد و ﻳﺎ‬
‫ﻳﻬﻮدي ﻫﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ اﻳﻦ اﻃﻼﻋﺎت را داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﻮارد اﻃﻼﻋﺎت ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎدي داﺷﺘﻨﺪ و داﺋﻤﺎً‬
‫اﻳﻦ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت را ﺑﻪ ﻣﺘﻦ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﺎ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ 6‬ﻣﻠﻲ – ﻣﺬﻫﺒﻴﻮن ﺟﻨﺎح ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻣﻴﺎﻧﻪ رو اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻌﺪادي از اﻋﻀﺎء آن در ﺳﺎل ‪ 1379‬دﺳﺘﮕﻴﺮ و زﻧﺪاﻧﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫‪41‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1242‬ازاز‪1617‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫‪ .44‬در اوﻳﻦ ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮاي ﺗﻜﻤﻴﻞ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد ﺻﺮف ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬آﻧﻬﺎ داﺋﻤﺎً ﻣﺎ را‬
‫ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﻋﺪم ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ادﻋﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﺣﻘﺎﻳﻖ‬
‫را ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻢ )ﻳﺎ ﻓﻘﻂ اﻛﺎذﻳﺐ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻴﻢ(‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲﻫﺎ ﻫﺮ روز اداﻣﻪ داﺷﺘﻨﺪ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ آﻧﻬﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻫﻤﺎن‬
‫ﺑﺎزﺟﻮي اول ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .45‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣﻲدادﻳﻢ آﻧﻬﺎ ﻣﺘﻮن را ﺑﺮرﺳﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ اوﻗﺎت ﻣﺘﻮن را ﺑﻪ ﻣﺎ‬
‫ﭘﺲ ﻣﻲدادﻧﺪ و ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت )ﻳﺎ ﻣﺸﺨﺼﺎت( ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ اوﻗﺎت ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫در اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد ﻣﺤﻮرﻫﺎ ﺗﻌﻴﻦ ﺷﺪه را رﻋﺎﻳﺖ ﻧﻜﺮدهاﻳﻢ )ﻣﺜﻼً‪ ،‬ﺑﺎزﺟﻮي ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ده‬
‫ﻣﺤﻮر را در اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻢ(‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ دﺑﻴﺮ روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﻻت را وﻳﺮاﻳﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫دﺳﺘﻮر ﻣﻲداد ﻛﻪ ﭼﻪ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎي ﻣﺘﻦ ﺧﻮد را ﺑﺎﻳﺪ اﺻﻼح ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻳﺎ اﺳﺎﻣﻲ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ را ﺑﺎﻳﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲدادم ﻛﻪ اﻳﻦ اﺷﺨﺎص را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ و ﻳﺎ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ‬
‫ﺑﻨﻮﻳﺲ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل آﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻛﺮدهاﻧﺪ«‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻣﻦ‬
‫ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم‪» :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ؟« ﺟﻮاب او ﻛﺘﻚ زدن ﻣﻦ و دﺳﺘﻮر اداﻣﻪ ﻛﺎر ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﺎرهاي ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫‪ .46‬از ﻫﻔﺘﻪ ﭼﻬﺎرم ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آزاد ﺷﺪم روي ﻣﺘﻦ اﻋﺘﺮاف ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻛﺎر ﻛﺮدم‪ .‬اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺘﻦ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻻ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺨﺸﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺨﺶ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎي ﻏﻴﺮدوﻟﺘﻲ‪ ،‬ﺳﻔﺮﻫﺎي ﺧﺎرﺟﻲ‪،‬‬
‫وﺑﻼﮔﻨﻮﻳﺴﻲ‪ ،‬ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎي ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ‪ ،‬و ﻏﻴﺮه‪.‬‬

‫‪ .47‬در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺣﻮزه ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎي ﻏﻴﺮدوﻟﺘﻲ ﻗﺼﺪ آﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﺮي اﻓﺮاد را ﺳﻴﺎهﻧﻤﺎﻳﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺗﻲ ﻣﻲدادﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ از آﻧﻬﺎ در اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺻﺮاﺣﺘﺎً ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻮر ﻣﻲدادﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻓﺮاد و ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎي ﻏﻴﺮدوﻟﺘﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺧﻂ ﻣﻲدادﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺑﻪ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻣﻦ ﺷﻜﻞ و ﺳﺎﺧﺖ ﻣﻲدادﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻧﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮد ﺑﺮﺳﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ .48‬ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل‪ ،‬در ﺑﺨﺶ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻬﺎي ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻲ رﻓﺘﻢ و راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﻘﺶ‬
‫اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﺑﻴﻦ ﺟﻮاﻧﺎن و ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺪﻧﻲ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ ﻛﺮدم‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ادﺑﻴﺎت ﺧﺎص ﺧﻮد را داﺷﺘﻨﺪ و ﻣﻦ را‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﻳﻚ اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن ﺑﻪ ﺳﻔﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و آﻧﻬﺎ ﭘﻮل در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪،‬‬
‫ﻣﺨﺎرج ﺳﻔﺮ ﻣﻦ را ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻮر داده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺧﺎﺻﻲ ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﻣﺎ در ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻳﻢ و وﻋﺪه دادﻳﻢ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻧﻈﺎم ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬

‫‪ .49‬ﻣﺎ ﺗﻼش ﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺗﻬﻴﻪ ﻣﺘﻮن اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد را ﻛﺶ ﺑﺪﻫﻴﻢ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ‬
‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻫﺴﺘﻴﻢ آﻧﻬﺎ ﻣﺎ را ﻛﺘﻚ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ زد‪ .‬وﻟﻲ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺣﻮﺻﻠﻪ آﻧﻬﺎ ﺳﺮ رﻓﺖ و‬

‫‪42‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1343‬ازاز‪1617‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫دﺳﺘﻮر دادﻧﺪ ﺗﺎ اﻋﺘﺮاﻓﺎت را ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر از ﺑﺎﻻ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ )ﻃﻲ‬
‫ﻫﻔﺘﻪ دوم ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﺎ در اوﻳﻦ( ﻣﺎ را ﺟﻠﻮي دورﺑﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎزﮔﻮﻳﻲ ﻣﺘﻦ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد را‬
‫ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺎ را ﺑﺮاي ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ آﻣﺎده ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻃﻲ‬
‫ﺟﻠﺴﺎت ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺟﻠﻮي دورﺑﻴﻦ ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ‪.‬‬

‫‪ .50‬ﻣﺎ دﻟﻤﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﻮش ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺘﻮن ﻧﻬﺎﻳﻲ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ در زﻧﺪان ﺑﻮدﻳﻢ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دﻳﮕﺮي داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﺎ ﺑﻌﺪ از آزادي ﻣﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮي ﻣﺎ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺎ را آزاد ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﺸﺮوط ﺑﺮ آﻧﻜﻪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد را از ﻃﺮﻳﻖ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ و ﺧﺒﺮﮔﺰارﻳﻬﺎ اﻧﺘﺸﺎر دﻫﻴﻢ‪.‬‬
‫او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اول ﻳﻜﻲ از ﻣﺎ را آزاد ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬اﮔﺮ آن ﺷﺨﺺ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد را اﻧﺘﺸﺎر داد و ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ ﺧﻮب ﭘﻴﺶ ﺑﺮود ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪي آزاد ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺮط آزادي ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪي اﻧﺘﺸﺎر اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻧﻔﺮ اول ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎزﺟﻮ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﻨﻴﻢ ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬راه ﺑﺎزﮔﺸﺖ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬او‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ و اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺷﻤﺎ اﻧﺘﺸﺎر ﻳﺎﺑﺪ ﻣﺮدم ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮوﻳﺪ و‬
‫اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد را اﻧﺘﺸﺎر دﻫﻴﺪ«‪ .‬روزﺑﻪ اوﻟﻴﻦ ﻧﻔﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ آزاد ﺷﺪ‪.‬‬

‫آزادي ﻣﻦ و ﺗﻼش ﻣﺎ ﺑﺮاي اﻧﺘﺸﺎر اﻋﺘﺮاﻓﺎت‬

‫‪ .51‬ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ از آزادي روزﺑﻪ‪ ،‬ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﻪ زﻧﺪان آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت روزﺑﻪ ﭼﺎپ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻗﺼﺪ‬
‫داﺷﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪي را آزاد ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از آزادي روزﺑﻪ‪ ،‬ﻣﻦ و ﺷﻬﺮام آزاد ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺮﮔﻪ از‬
‫ﻧﺴﺨﻪ ﻧﻬﺎﻳﻲ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﺎ دادﻧﺪ‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻣﻦ ﺑﻴﺮون در زﻧﺪان ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .52‬دو روز ﺑﻌﺪ از آزادي‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺒﺮﮔﺰاريﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﮔﻪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد و ﺷﻬﺮام را ﭼﺎپ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫)ﭼﻮن ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻬﺮام در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ اﻧﺘﺸﺎر اﻋﺘﺮاﻓﺎت او را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻢ(‪ .‬اﻋﺘﺮاﻓﺎت‬
‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻂ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ‪ ،‬ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدي از ﺧﺒﺮﮔﺰاريﻫﺎ ﻣﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‬
‫و ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدﻧﺪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﺎ را ﭼﺎپ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ رﺳﺎﻧﻪﻫﺎي دوﻟﺘﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ »اﻳﺴﻨﺎ« ﻣﺸﻜﻮك ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻣﺎ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ وﻛﻴﻞ ﺧﻮد ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬

‫‪ .53‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ ﺧﺒﺮﮔﺰاري »ﻓﺎرس« رﻓﺘﻢ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﺴﺨﻪاي از اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﺎ را داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﻌﻴﺪ‬
‫ﻣﺮﺗﻀﻮي‪ ،‬دادﺳﺘﺎن ﻛﻞ ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﺑﻪ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً اﺟﺎزه ﭼﺎپ ﻛﺮدن اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﺎ را ﻧﺪاده ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫زﻧﮓ زده ﺑﻮد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ دﺳﺘﻮر داده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻫﻤﻜﺎري ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﺎرهاي ﺟﺰ ﻗﺒﻮل ﻛﺮدن ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺎرﻣﻨﺪان روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ »اﻳﺮان«‪» ،‬ﺷﺮق«‪ ،‬و »اﻋﺘﻤﺎد« )ﻛﻪ دوﺳﺘﺎن ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ( زﻧﮓ زدﻧﺪ و‬
‫ﻋﺬرﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﻳﻢ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺷﻤﺎ را ﭼﺎپ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮدﺑﻴﺮان ﻣﺎ زﻧﮓ زد و ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺷﻤﺎ را ﭼﺎپ ﻛﻨﻴﻢ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را در ﺻﻔﺤﻪ اول ﻳﺎ‬
‫دوم ﭼﺎپ ﻛﻨﻴﺪ«‪.‬‬

‫‪43‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1444‬ازاز‪1617‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫‪ .54‬ﭼﻬﺎر ﻳﺎ ﭘﻨﺞ روز ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﻨﺪهاي از ﻃﺮف دﻓﺘﺮ رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر وﻗﺖ ﺑﺎ ﻣﺎ‬
‫ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ‪ 40‬روزه ﺑﺎزداﺷﺖ ﺧﻮد را در ﺣﻀﻮر ﻫﻴﺌﺖ ﭘﻴﮕﻴﺮي و‬
‫ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ اﺟﺮاي ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ ﺷﺮح ﺑﺪﻫﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺪار او ﻧﻤﻲروﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻮن وي ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫اﻣﻨﻴﺖ ﻣﺎ را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺟﺎﻧﻤﺎن در ﺧﻄﺮ ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﺎ ﺑﺎ ﺳﻌﻴﺪ ﻣﺮﺗﻀﻮي‬

‫‪ .55‬ﻇﺎﻫﺮاً ﺧﺒﺮ دﻋﻮت ﻫﻴﺌﺖ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ دادﺳﺘﺎن ﻛﻞ ﺗﻬﺮان ﻧﻴﺰ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ زد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ‬
‫اﻧﺘﺸﺎر اﻋﺘﺮاﻓﺎﺗﻢ را ﺧﻮب اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮدم‪ ،‬و »ﻣﻘﺎﻣﺎت« راﺿﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر از »ﻣﻘﺎﻣﺎت« ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺷﻬﺮام ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ روزﺑﻪ و ﻣﻦ ﺑﻪ‬
‫دﻳﺪار ﻣﺮﺗﻀﻮي رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي و ﺑﺎزﺟﻮ آﻧﺠﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ روي ﺣﺮﻓﻬﺎي‬
‫ﺧﻮد ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺳﭙﺲ از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺴﻴﻮن اﺻﻞ ﻧﻮد ﻣﺠﻠﺲ رﻓﺘﻪ و از اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ در‬
‫اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﺎ ﻧﺎم ﺑﺮده ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ او ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎ ﻧﺎﻣﻪاي ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻢ ﻛﻪ در آن‬
‫ﺣﺮﻛﺎت اﻋﺘﺮاﺿﻲ اﻧﺠﻤﻦ ﺻﻨﻔﻲ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران )ﻛﻪ از ﺟﻤﻠﻪ در ﺗﺤﺴﻦ دﺳﺘﻪﺟﻤﻌﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ(‬
‫را ﻣﺤﻜﻮم ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﺎﻣﻪ را ﻧﻮﺷﺘﻴﻢ و ﺑﻪ ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻧﺸﺎن دادﻳﻢ‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺳﺮﻳﻊ ﻧﺎﻣﻪ را ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻬﺘﺮ از آن ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻢ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻃﺒﻖ ﻣﺤﻮرﻫﺎي ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪه ﻧﺎﻣﻪ را ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫‪ .56‬ﻣﺎ دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﺮﺗﻀﻮي دﻳﺪار ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎر اول »ﺷﺎﻳﻌﺎﺗﻲ« ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ در زﻧﺪانﻫﺎي‬
‫ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎهداري ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت را ﻣﺎ ﺑﻴﺮون ﻧﺪاده ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت را ﺑﻴﺮون ﺑﺪﻫﻴﻢ ﺑﺎ ﺟﺎن ﺧﻮد ﺑﺎزي ﻛﺮدهاﻳﻢ‪.‬‬

‫‪ .57‬ﺑﺎر دوم ﺑﺎزﺟﻮ زﻧﮓ زد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آﻗﺎي ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺣﺪود ﭘﻨﺞ ﻳﺎ ﺷﺶ روز ﺑﻌﺪ از‬
‫آزادي‪ ،‬ﻣﻦ‪ ،‬روزﺑﻪ و ﺷﻬﺮام ﺑﻪ دادﮔﺎه رﻓﺘﻴﻢ و در آﻧﺠﺎ ﻣﺮﺗﻀﻮي را دﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي آدم ﺑﺴﻴﺎر ﺣﻴﻠﻪﮔﺮ‬
‫و زﻳﺮﻛﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪ .‬ﺳﭙﺲ اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﻓﻌﻼً‬
‫آزاد ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﻣﺮدم ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت را ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر اﻧﺠﺎم دادهاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد را‬
‫ﺟﻠﻮي دورﺑﻴﻦ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺗﻜﺮار ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ اﺻﺮار ﻛﺮدم ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻋﺎﻗﻼﻧﻪاي ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﺮدم ﮔﻮل‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮرد‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮد و دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ را اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻴﻢ‪.‬‬

‫‪ .58‬در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ رﺳﺎﻧﻪﻫﺎ را ﻗﺒﻼً دﻋﻮت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻃﻠﺐ آﺧﺮ از ﺷﻤﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ را ﺑﻜﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺟﺎن ﺧﻮد ﺑﺎزي ﻧﻜﻨﻴﺪ«‪ .‬او‬
‫اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﺮدﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻜﻤﻬﺎي ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬و اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﻨﻴﺪ ﺣﻜﻢ‬
‫ﺳﻨﮕﻴﻨﺘﺮي ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﺪ و زﻳﺎد در زﻧﺪان ﻣﻲﻣﺎﻧﻴﺪ«‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺑﺎزي در ﻧﻴﺎورﻳﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﺮ اﻗﺪاﻣﻲ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻜﻨﻴﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻴﻠﻲ اﻓﺮاد در ﺗﺼﺎدف ﻣﻲﻣﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎران در ﺗﺼﺎدف ﻧﻤﻲﻣﻴﺮﻧﺪ‬

‫‪44‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1545‬ازاز‪1617‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻘﺎل‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﻨﺪه ﻣﺠﻠﺲ‪ ،‬ﻗﺼﺎب ‪ ...‬ﻫﻤﻪ در ﺗﺼﺎدف ﻣﻲﻣﻴﺮﻧﺪ«‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎور ﻧﻜﺮدﻧﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﻣﺤﻮرﻫﺎي ﮔﻔﺘﮕﻮي ﻣﺎ را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام از ﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻪ‬
‫ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ‪ ،‬ﻣﻦ ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدم اﺳﻢ ﻛﺴﻲ را ﻣﻄﺮح ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﺧﺒﺮﮔﺰاري »ﻓﺎرس« و »ﻛﻴﻬﺎن« ﺑﻌﺪاً ﺑﺨﺸﻲ از ﻣﺘﻦ اﻋﺘﺮاﻓﺎﺗﻲ ﻛﻪ در زﻧﺪان ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم را ﻧﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ و‬
‫ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﮔﺰارش دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻣﺪ ﻣﻦ اﻳﻦ اﻇﻬﺎرات را ﻃﻲ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﺑﻴﺎن ﻛﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬

‫‪ .59‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﺧﺮوج از دﻓﺘﺮ ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺧﺒﺮﻧﮕﺎران ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ آﻣﺪه و ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺆال‬
‫ﻛﺮدن‪ .‬ﻣﺎ ﺳﺆاﻻت آﻧﻬﺎ را ﺟﻮاب دادﻳﻢ‪ .‬ﺟﻮاد ﻏﻼم ﺗﻤﻴﻤﻲ )روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري ﻛﻪ ﭘﺮوﻧﺪهاش ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺘﻔﺎوت‬
‫ﺑﻮد( را ﻧﻴﺰ از زﻧﺪان آورده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﺟﺮﻳﺎن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻳﻦ آﺧﺮ ﺧﻂ ﺑﻮد‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺗﻦ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داد‪ .‬اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﻛﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي‬
‫آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺿﻤﻨﺎً ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ اﮔﺮ ﻛﻤﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺸﺎر وارد ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آﻧﻬﺎ را ﻟﻮ ﺧﻮاﻫﻢ داد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻌﻀﻲ از ﻛﺎﻧﺎلﻫﺎي دوﻟﺘﻲ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ اﺧﺘﺼﺎﺻﻲ ﺧﻮد را ﺑﺮﮔﺰار ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬روش ﻛﺎر‬
‫آﻧﻬﺎ واﻗﻌﺎً ﺑﻲﺷﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ از ﺧﺒﺮﻧﮕﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﺑﺎ ﺑﺎزﺟﻮي ﻣﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ‬
‫دوﺳﺖ ﺑﭽﮕﻲ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻮن ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺑﻮد ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ اﻧﺠﺎم ﻧﺪادم‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻋﻤﻮﻣﻲ‪،‬‬
‫ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ زد و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺷﺐ‪،‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8‬ﺷﺐ‪ ،‬ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﺎ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر از ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ .60‬ﺑﺎر ﺳﻮم ﻣﺮﺗﻀﻮي دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد را در ﻳﻚ ﻛﺘﺎب ﭼﺎپ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ درﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺎﻳﺪ ‪12‬‬
‫روز ﺑﻌﺪ از آزادي ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬از روزﺑﻪ در آن روز اﻣﻀﺎء ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺧﻮد را ﭼﺎپ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از‬
‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﻣﻦ و روزﺑﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ زﻳﺮ ﺑﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎي ﺑﺎزﺟﻮ )و ﻣﺮﺗﻀﻮي(‬
‫ﻧﺮوﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﺎ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻬﺮام‪ ،‬روزﺑﻪ و ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻼﻗﺎت داﺷﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﺤﻮي‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ از ﻓﺸﺎري ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺧﻼص ﺑﺸﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﻣﻼﻗﺎﺗﻬﺎ‪ ،‬روزﺑﻪ ﺑﻪ‬
‫روزﻧﺎﻣﻪ »ﻛﻴﻬﺎن« اﻃﻼع داد ﻛﻪ اﮔﺮ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﻣﺎ را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﻨﻨﺪ واﻗﻌﻴﺖ ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺎزداﺷﺖ ﺧﻮد را اﻓﺸﺎء‬
‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪ .61‬ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ دﻳﺪاري ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﺗﻀﻮي داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ اﺻﻠﻲ اﻋﺘﺮاﻓﮕﻴﺮي را‬
‫ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﻮد ﻛﻪ دﺳﺘﻮر ﻣﻲداد ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ و ﭼﻪ ﻧﮕﻮﻳﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺮﺗﻀﻮي در دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻣﺎ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺪون دﺳﺘﻮر او ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎزداﺷﺖ ﻧﻤﻲﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺮﺗﻀﻮي‬
‫دادﺳﺘﺎن ﺑﻮد و از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ در ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻧﮕﻬﺪاري ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ آﮔﺎه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﺎ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎرت او ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻲﺷﺪ و او از ﻧﺤﻮه ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻣﺎ ﻣﻄﻠﻊ ﺑﻮد‪.‬‬

‫دﻳﺪار ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻴﺌﺖ ﭘﻴﮕﻴﺮي و ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ اﺟﺮاي ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ‬

‫‪45‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1646‬ازاز‪1617‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎرﻳﺎن‬

‫‪ .62‬ﺑﻌﺪ از ﭘﺨﺶ اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﻣﺎ‪ ،‬از ﻫﻴﺌﺖ ﭘﻴﮕﻴﺮي و ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ اﺟﺮاي ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ زﻧﮓ زدﻧﺪ‬
‫و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮري ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬اﺧﺒﺎر اﻳﻦ دﻋﻮت ﻗﺒﻼً از ﻃﺮﻳﻖ‬
‫ﻧﺸﺮﻳﺎت اﻧﻌﻜﺎس ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن روز از دﻓﺘﺮ ﻣﺮﺗﻀﻮي ﺑﺎ ﻣﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ او‬
‫ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺣﺪس زدﻳﻢ ﻛﻪ او ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ اﺟﺎزه رﻓﺘﻦ ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬از اﻳﻦ رو‪ ،‬ﻣﻦ و روزﺑﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻠﻔﻦﻫﺎي او ﺟﻮاب ﻧﺪادﻳﻢ و ﺗﻠﻔﻨﻬﺎي ﺧﻮد را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ دو رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻫﻴﺌﺖ‪ .‬ﺷﻬﺮام در ﺳﻔﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﻬﺮام در ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻜﻨﺪ ﭼﻮن ﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻛﻮﭼﻚ داﺷﺖ‪.‬‬

‫‪ .63‬وﻗﺘﻲ آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪﻳﻢ اﺑﻄﺤﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺷﺮﻛﺖ در اﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﻣﺎ ﺑﻮد‪ ،‬و اﻃﻼع داد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ اﻣﻨﻴﺖ ﻣﺎ را ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﻲاﻓﺘﺎد آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﺎري ﺑﺮاي ﻣﺎ اﻧﺠﺎم‬
‫ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ روزﺑﻪ و ﻣﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺣﺮفﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ ،‬و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ در ﺟﻠﺴﻪ‬
‫ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫‪ .64‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ‪ ،‬ﻣﺎ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ دﻳﺪار ﻫﻴﺌﺖ ﭘﻴﮕﻴﺮي و ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ اﺟﺮاي ﻗﺎﻧﻮن‬
‫اﺳﺎﺳﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪ آﻧﭽﻪ در زﻧﺪان ﺑﺮ ﻣﺎ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد را ﺑﺎ ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺷﺮح دادﻳﻢ‪ .‬در ﺟﺮﻳﺎن ﺟﻠﺴﻪ‪،‬‬
‫رﺋﻴﺲ ﻫﻴﺌﺖ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻮع ﻓﺸﺎرﻫﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺑﺨﺸﻲ از ﻓﺸﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ‬
‫ﻃﻮر ﮔﺮاﻓﻴﻚ ﺑﺎزﺳﺎزي ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻮﺿﻴﺢ دادن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﻧﺼﻒ اﻋﻀﺎي ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺟﻠﺴﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﺗﻤﻲ ﮔﺰارش دادﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﺗﻤﻲ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﻧﺪن ﮔﺰارش ﺟﻠﺴﻪ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ‪» :‬اﮔﺮ‬
‫ده درﺻﺪ آﻧﭽﻪ اﻳﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬واي ﺑﻪ ﺣﺎل اﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﮕﻴﺮي ﺑﺸﻮد«‪.‬‬

‫دﻳﺪار ﺑﺎ آﻳﺖاﷲ ﺷﺎﻫﺮودي‬

‫‪ .65‬دﻗﻴﻘﺎً دو روز ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ دﻳﺪار‪ ،‬از دﻓﺘﺮ رﻳﺎﺳﺖ ﻣﻌﺎون ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻌﺎون ﻗﻮه‬
‫ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻳﻢ و رﻓﺘﻴﻢ ﺑﺮاي ﻣﻼﻗﺎت‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ‪ ،‬روزﺑﻪ‪ ،‬ﺷﻬﺮام‪ ،‬ﺣﻨﻴﻒ ﻣﺰروﻋﻲ‪ ،‬ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ‬
‫ﻋﺒﺎﺳﻘﻠﻴﺰاده و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ در ﺟﻠﺴﻪ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺟﺮﻳﺎن زﻧﺪان و ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ را ﺑﺮاي ﻣﻌﺎون ﺗﻌﺮﻳﻒ‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ او داﺳﺘﺎن ﻣﺎ را ﺷﻨﻴﺪ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﻨﻴﻢ و ﮔﻔﺖ ﺑﺮاي ﻣﺎ‬
‫ﻣﻼﻗﺎﺗﻲ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﺮداي آن روز ﺑﺮاي ﻣﻼﻗﺎت وﻗﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ و ﻣﺎ ﺑﻪ دﻳﺪار آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي‬
‫رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫‪ .66‬آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي داﺳﺘﺎن ﻣﺎ را ﺷﻨﻴﺪ و ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪ‪ .‬او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ در ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ ﺧﻼﻓﻜﺎريﻫﺎي ﺟﺪي‬
‫ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻃﻴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺠﺎزات ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﺮودي وﻋﺪه داد ﻛﻪ ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ را از ﻣﺮﺗﻀﻮي‬
‫ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﺑﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﺳﻪ ﻧﻔﺮه وﻳﮋهاي ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﭙﺮد‪ .‬ﺟﻤﺎل ﻛﺮﻳﻤﻲراد‪ ،‬ﺳﺨﻨﮕﻮي ﻗﻮه ﻗﻀﺎﻳﻴﻪ‪ ،‬ﻣﻮﻇﻒ ﺷﺪ‬
‫ﺗﺎ ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ را ﭘﻴﮕﻴﺮي ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻛﺮﻳﻤﻲراد در ﺣﺎدﺛﻪ ﺗﺮاﻓﻴﻜﻲ ﺟﺎن ﺑﺎﺧﺖ و ﺑﻪ ﻣﺮور زﻣﺎن ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺎ‬
‫دوﺑﺎره رﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﻀﻮي‪ .‬ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ زﻧﺪان ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪم‪.‬‬

‫‪46‬‬
 ‫آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر و وﺑﻼگﻧﻮﻳﺲ‬

‫ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ ﺷﻐﻞ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻛﺎر‬

‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮔﺰارﺷﮕﺮ ﺧﺒﺮي ﺑﺮاي »ﮔﺎم« ﺷﺮوع‬
‫ﻛﺮد‪ .‬وي در ﺳﻦ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﻓﻴﻠﻢ‬
‫ﺑﺮاي روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﺸﻬﻮر »ﻫﻤﺸﻬﺮي« در ﺗﻬﺮان‬
‫ﺑﻮد‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﻨﺒﺶ اﺻﻼﺣﺎت در اواﻳﻞ دﻫﻪ‬
‫‪ 1380‬آﻏﺎز ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ‬
‫ﻣﻘﺎﻻت ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﺮاي ﺑﺴﻴﺎري از روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي‬
‫آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬
‫ﻣﻌﺮوف اﻳﺮان ﻧﻤﻮد‪ .‬در ﺑﻬﺎر ‪ 1380‬و ﭘﺲ از‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﺑﺴﻴﺎري از روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪ ﺧﻮد‪ ،‬رﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻫﻤﻜﺎري دﻳﮕﺮان روزﻧﺎﻣﻪاي‬
‫ﻣﺤﻠﻲ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮد‪ .‬وي در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮔﺰارﺷﮕﺮ ﺳﻴﺎﺳﻲ اﻳﻦ روزﻧﺎﻣﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺮد وﻟﻲ ﺑﻌﺪاً ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺳﺮدﺑﻴﺮي‬
‫را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در ﻫﻤﺎن ﺳﺎل‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ وﺑﻼگﻧﻮﺷﺘﻦ را آﻏﺎز ﻧﻤﻮد‪ .‬ﻛﺘﺎب ﺷﻌﺮي از او ﺑﺎ ﻋﻨﻮان »ﻻﻓﻬﺎي ﻣﺴﺘﻲ«‬
‫در اﻳﺮان ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ وﻟﻲ ﺳﺎﻳﺮ آﺛﺎر او ﻫﻴﭽﮕﺎه اﺟﺎزه اﻧﺘﺸﺎر ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ در آذرﻣﺎه ‪ 1383‬دﺳﺘﮕﻴﺮ و ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري و وﺑﻼگﻧﻮﻳﺴﻲ ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺑﻪ ‪ 14‬ﺳﺎل زﻧﺪان‬
‫ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪ‪ .‬وي در ﻓﺮوردﻳﻦ ‪ 1384‬ﺑﺎ ﺳﭙﺮدن وﺛﻴﻘﻪ آزاد ﺷﺪ‪ .‬در آذر ﻣﺎه ‪ 1384‬دﻳﻮان ﻋﺎﻟﻲ ﻣﺠﺎزات او را ﺑﻪ ﺳﻪ ﺳﺎل‬
‫زﻧﺪان ﺗﻘﻠﻴﻞ داد‪ .‬ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺳﺮﻃﺎن زﺑﺎن در زﻧﺪان ﺷﺪ و ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺎه را داﺧﻞ و ﺧﺎرج از زﻧﺪان ﺳﭙﺮي ﻛﺮد‪ .‬در‬
‫‪ 20‬دي ‪ 1386‬وي ﺑﺮاي درﻣﺎن اﻳﺮان را ﺗﺮك ﻛﺮد و ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎزﻧﮕﺸﺖ‪ .‬در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻴﻤﺎري ﺳﺮﻃﺎن او ﺑﻬﺒﻮد ﻳﺎﻓﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ ﺟﻮاﻳﺰ ﺑﺴﻴﺎري را در ﻃﻮل ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي ﺣﺮﻓﻪاي ﺧﻮد درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬در ﺳﺎﻟﻬﺎي ‪ 1379‬و ‪ 1380‬وزارت‬
‫ﻓﺮﻫﻨﮓ و ارﺷﺎد اﺳﻼﻣﻲ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ از ﺧﺪﻣﺎت او ﺑﻪ رﺷﺘﻪ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري ﻗﺪرداﻧﻲ ﻛﺮد‪ .‬وي در ﺳﺎل ‪ 1384‬ﺟﺎﻳﺰه‬
‫ﻫﻠﻤﻦ – ﻫﻤﺖ ﺳﺎزﻣﺎن دﻳﺪهﺑﺎن ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ را ﺑﺮاي ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﺗﻌﻬﺪ در رﺷﺘﻪ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎري درﻳﺎﻓﺖ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ در اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه آﻣﺮﻳﻜﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮔﺰارﺷﮕﺮ ﺑﺮاي ﺻﺪاي آﻣﺮﻳﻜﺎ‬
‫)ﺳﺮوﻳﺲ اﻳﺮان( ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪47‬‬
‫‪18 17‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪاز‪ 1‬از‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪48‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬ ‫اﺳﻢ ﻛﺎﻣﻞ‪:‬‬

‫‪ 4‬آﺑﺎن ‪1357‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻮﻟﺪ‪:‬‬

‫رﺷﺖ‪ ،‬اﺳﺘﺎن ﮔﻴﻼن‬ ‫ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪ‪:‬‬

‫روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر‪ ،‬ﺳﺮدﺑﻴﺮ ﺳﺎﺑﻖ روزﻧﺎﻣﻪ »ﮔﻴﻼن اﻣﺮوز«‬ ‫ﺷﻐﻞ‪:‬‬

‫ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﻳﺮان‬ ‫ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪه‪:‬‬

‫‪ 2‬آﺑﺎن ‪1387‬‬ ‫ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ‪:‬‬

‫ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﻳﺮان‬ ‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻨﺪه‪:‬‬

‫ﺷﺎﻫﺪ ‪ /‬ﺷﻬﻮد‪:‬‬

‫اﻳﻦ ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺣﻀﻮري ﺑﺎ آﻗﺎي آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ در ‪ 54‬ﭘﺎراﮔﺮاف و ‪ 18‬ﺻﻔﺤﻪ ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ ‪ 2‬آﺑﺎن ‪ 1387‬در ﺷﻬﺮ آرﻟﻴﻨﮕﺘﻮن‪ ،‬وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪48‬‬
‫‪117‬‬
‫‪249‬ازاز ‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ‬

‫‪ .1‬ﻣﻦ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﺘﻮﻟﺪ ‪ 4‬آﺑﺎﻧﻤﺎه ‪ 1357‬در ﺷﻬﺮ رﺷﺖ‪ ،‬اﺳﺘﺎن ﮔﻴﻼن‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر و‬
‫ﺳﺮدﺑﻴﺮ روزﻧﺎﻣﻪ »ﮔﻴﻼن اﻣﺮوز« در اﺳﺘﺎن ﮔﻴﻼن ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ و اﻧﻌﻜﺎس اﺧﺒﺎر ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً در اﻳﺮان ﺳﺎﻧﺴﻮر وﺟﻮد دارد وﻟﻲ در ﺳﺎل ‪ 1379‬ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ‪ 2000‬ﻳﻚ ﭘﺪﻳﺪهاي ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت و ﻫﻔﺘﻪﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎري ﺗﻮﺳﻂ ﻧﻈﺎم‪ 1‬ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺮاي ﻧﻈﺎم ﻫﺰﻳﻨﻪ داﺷﺖ‪،‬‬
‫ﻓﻜﺮش را ﺑﻜﻨﻴﺪ در ﻳﻜﺮوز ‪ 40‬ﺗﺎ روزﻧﺎﻣﻪ و ﻫﻔﺘﻪﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻧﻈﺎم دﻧﺒﺎل راه ﺣﻠﻲ ﮔﺸﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺰﻳﻨﻪ را ﻛﻢ ﻛﻨﺪ و راه ﺣﻞ آن ﺑﻮد ﻛﻪ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران را ﻣﻬﺎر ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﻛﻨﺘﺮل‬
‫ﻛﻨﻨﺪ و وارد ﻣﻘﻮﻻت ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺘﻬﺎ در ﺳﺎﻟﻬﺎي ‪ 80‬ﺗﺎ ‪ 81‬ﻋﻤﻼً ﻓﻀﺎي‬
‫ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺎﻧﺴﻮر ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت و »ﺧﻂ ﻗﺮﻣﺰ«‬

‫‪ .2‬ﺑﻌﺪ از آن روزﻫﺎ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ دو روزﻧﺎﻣﻪ ﺷﺠﺎع داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺣﻴﺎت ﻧﻮ و ﺑﻬﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻲ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ آن روزﻫﺎ‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪﻧﺪ و از ﺗﻮﻗﻴﻒ ﮔﺮوﻫﻲ ﭼﻬﻞ ﻧﺸﺮﻳﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم آن روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ‬
‫ﻫﻢ ﺗﻮﻗﻴﻒ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺣﻴﺚ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﺷﺠﺎع ﭼﻮن‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺧﺮداد ‪ ،1376‬ﺑﺎ راهاﻧﺪازي روزﻧﺎﻣﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺪون ﺗﺮس از ﺑﺮﺧﻮرد‪ ،‬ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ اﻃﻼعرﺳﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﺻﻼً ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﻳﻚ‬
‫ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮوم و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺮس زﻧﺪان‪ ،‬ﺷﻜﻨﺠﻪ و ﻏﻴﺮه را از دل ﻣﺎ‬
‫روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﺎرﻫﺎ از ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻈﺎم ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم اﻣﺎ وﻗﺘﻲ دﻳﺪم ﺳﺮدﺑﻴﺮ ﻣﺎﺷﺎءاﷲ‬
‫ﺷﻤﺲاﻟﻮاﻋﻈﻴﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺎك زﻧﺪاﻧﺶ آﻣﺎده اﺳﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺗﺮس ﻣﻦ ﻫﻢ رﻳﺨﺖ‪.‬‬

‫‪ .3‬ﺑﻪ ﺑﻬﺎر و ﺣﻴﺎت ﻧﻮ ﺑﺎزﮔﺮدﻳﻢ؛ اﻳﻦ دو روزﻧﺎﻣﻪ از ﺗﻮﻗﻴﻔﻬﺎي ‪ 5‬اردﻳﺒﻬﺸﺖ ‪ 1379‬ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ زﻣﺎن زﻳﺎدي ﻧﮕﺬﺷﺖ و در ﺷﺎﻧﺰده ﻣﺮداد ﻫﻤﺎن ﺳﺎل‪،‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻗﺎﻧﻮن اﺻﻼح ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت در ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺮرﺳﻲ ﺷﻮد و رﻫﺒﺮي آن ﺣﻜﻢ ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ را ﺻﺎدر‬
‫ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻬﺎر اﻋﺘﺮاض اﻧﺪك ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﺮد و ﻓﺮداي آن روز ﺗﻮﻗﻴﻒ ﺷﺪ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻬﺎر‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻨﻬﺎ دو ﻣﺎه ﭘﺲ از آن ﺗﻮﻗﻴﻔﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺣﻴﺎت ﻧﻮ ﻫﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻬﺘﺮي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺮﭼﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﻛﻮﭼﻚ رﻫﺒﺮ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﻳﻜﺴﺎل ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪاي دﻳﮕﺮ ﺗﻮﻗﻴﻒ ﺷﺪ‪ .‬ﻻزم ﺑﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ اﺳﺖ‬
‫ﺑﺮادر رﻫﺒﺮ—ﻫﺎدي ﺧﺎﻣﻨﻪاي—ﺑﻪ ﻃﻴﻒ اﺻﻼحﻃﻠﺒﺎن ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ‪.‬‬

‫‪ 1‬ﻣﺮاد از ﻧﻈﺎم‪ ،‬ﻧﻈﺎم ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﻳﺮان اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاﺳﺎس ﮔﻔﺘﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﻳﺮان راﻳﺞ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي دوﻟﺖ‬
‫ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ از اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺣﻜﻮﻣﺖ اﻳﺮان اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻤﻮﻣﺎ در ﺑﺴﻴﺎري از ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﻣﺪرن وﻗﺘﻲ از‬
‫دوﻟﺖ ﻧﺎم ﻣﻲﺑﺮﻳﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﻛﻞ ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﻳﻚ ﻛﺸﻮر اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ در اﻳﺮان دوﻟﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻜﻲ از ﺳﻪ ﻗﻮه ﻣﺠﺮﻳﻪ‪ ،‬ﻣﻘﻨﻨﻪ و ﻗﻀﺎﻳﻲ اﺳﺖ زﻳﺮ ﻧﻈﺮ رﻫﺒﺮ ﻛﺸﻮر‬
‫اداره ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺎس وﻗﺘﻲ در ﻣﻮرد اﻳﺮان ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ دوﻟﺖ اﻳﺮان‪ ،‬ﭼﻮن اﻳﻦ ﻳﻚ ﺟﺰ اﺳﺖ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻋﺒﺎرت‬
‫واﺿﺢﺗﺮ ﻫﻤﺎن »ﻧﻈﺎم« اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر رﻫﺒﺮي و زﻳﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﻳﺶ در ﺳﻪ ﻗﻮه اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪49‬‬
‫‪117‬‬
‫‪350‬ازاز ‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫‪ .4‬در اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮاﻳﻄﻲ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮدﺑﻴﺮ روزﻧﺎﻣﻪاي اﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﻮدم‪ .‬روزﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد و ﺗﻴﺮاژ ﺑﺎﻻ داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﻧﺴﻴﻢ از ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬اﺑﻼﻏﻴﻪﻫﺎي ﺷﻮراي اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﻲ ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ را ﭼﺎپ‬
‫ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻌﻠﻤﻬﺎ ﺗﺠﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭼﺎپ ﻛﻨﻴﻢ و اﮔﺮ ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎ ﺗﺠﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻢ‪.‬‬

‫‪ .5‬اواﺧﺮ ﺳﺎل ‪ ،80‬ﻣﻦ وﺑﻼگ ﻧﻮﻳﺴﻲ را ﺷﺮوع ﻛﺮدم‪ .‬وﺑﻼگ ﻳﻚ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺧﺎص دارد‪ ،‬ﻣﺜﻞ دﻓﺘﺮﭼﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮاﺗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ آدم در دوران ﻧﻮﺟﻮاﻧﻲ دارد‪ .‬ﻣﻦ در ﺟﻮاﻧﻲ اﻳﻦ دﻓﺘﺮﭼﻪ را داﺷﺘﻢ و ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ و‬
‫ﻫﺮ روز در وﺑﻼﮔﻢ ﺧﺎﻃﺮات روزاﻧﻪام را اﮔﺮ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫‪ 8 .6‬آذر ‪ 1381‬ﺑﻮد‪ .‬در ﺷﻬﺮ رﺷﺖ ﻳﻚ دﻛﻠﻬﺎي ﻣﺨﺎﺑﺮاﺗﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻼً ﻣﺎل آﻧﺘﻦﮔﻴﺮي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻮد‬
‫و در اﺻﻞ ﺑﺮاي ﭘﺎرازﻳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺑﻮد روي ﻣﺎﻫﻮارهﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺎﻫﻮارهﻫﺎ را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ‬
‫دﻛﻠﻬﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺪرﺳﻪ دﺧﺘﺮاﻧﻪ ﺑﻮد وﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد روي ﺑﺎروري دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺑﮕﺬرد‪ .‬ﻣﻦ‬
‫روي اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﺮدم و ﻳﻚ ﮔﺰارش ﺑﺴﻴﺎر ﺟﻨﺠﺎﻟﻲ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﺮدم و ﻗﺮار ﺑﻮد اﻳﻦ ﮔﺰارش ﺗﻮﺳﻂ‬
‫روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﺎ ﭼﺎپ ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﺗﻮزﻳﻊ‪ ،‬ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺴﺌﻮل روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را از ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ‬
‫اﮔﺮ اﻳﻦ ﮔﺰارش ﭼﺎپ ﺑﺸﻮد روزﻧﺎﻣﻪ را ﺗﻮﻗﻴﻒ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ارزش دارد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﻮﻗﻴﻒ‬
‫ﺑﺸﻮﻳﻢ اﻣﺎ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ را ﮔﺰارش ﺑﺪﻫﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﮔﺰارش را ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﺎپ ﻛﻨﻢ‪ ،‬از ﻟﺞ ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺴﺌﻮل‬
‫روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﺐ آن را روي وﺑﻼﮔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺳﺎﻳﺘﻬﺎي ﺧﺒﺮي ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﻳﻊ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ را ﭘﻮﺷﺶ دادﻧﺪ و‬
‫ﺷﻬﺮﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق در آن ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻫﻢ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ آﮔﺎه‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺮﺟﺎ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺴﺌﻮل ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻲﺷﺪم دﻳﮕﺮ ﺑﺤﺚ ﻧﻤﻲﻛﺮدم و ﻣﻄﻠﺐ را‬
‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ روي وﺑﻼﮔﻢ‪.‬‬

‫‪ .7‬در ﺳﺎل ‪ ،82‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﺶ در اداره ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺮﻛﺘﻬﺎي داﻧﺸﺠﻮﻳﻲ دوﺑﺎره ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ و‬
‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي زﻳﺎد ﺷﺪ‪ .‬رﺷﺖ ﺷﻬﺮي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﻨﺒﺸﻬﺎي داﻧﺸﺠﻮﻳﻲ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي ﺳﻴﺎﺳﻲ در رﺷﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﻮد و ﺗﺠﻤﻊ ﻣﻬﻤﻲ در رﺷﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ وﻗﺎﻳﻊ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ رﺷﺖ را ﭘﻮﺷﺶ ﻣﻲدادم‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻳﻦ‬
‫اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد ﻣﻦ اﺧﺒﺎر ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ داﻧﺸﺠﻮﻳﻲ را ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ در وﺑﻼﮔﻢ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬ﺧﺒﺮﮔﺰاريﻫﺎﻳﻲ‬
‫ﻣﺜﻞ رادﻳﻮ ﻓﺮدا‪ ،‬رادﻳﻮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﺑﻲ‪.‬ﺑﻲ‪.‬ﺳﻲ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ درﺑﺎره اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ‬
‫ﻋﻨﻮان روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﮔﻮاﻫﻲ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮ اﺳﺎس رﺳﺎﻟﺖ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري واﻗﻌﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮدم‪ .‬ﻳﺎدم‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ اﻻن در ﺷﻬﺮ رﺷﺖ ‪ 10,000‬ﻧﻔﺮ دارﻧﺪ ﺗﺠﻤﻊ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ‬ ‫‪NI-TV‬‬ ‫اﺳﺖ آن ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن‬
‫ﺧﻮدم آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم و ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺷﻬﺎدت دادم ﻛﻪ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ‪ 2,000‬ﻧﻔﺮ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ‪ 500‬ﻧﻔﺮﺷﺎن‬
‫ﻣﺄﻣﻮران اﻃﻼﻋﺎت و ﻧﻴﺮوي اﻧﺘﻈﺎﻣﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر‪ ،‬ﮔﺰارﺷﻬﺎي ﻣﻦ واﻗﻊﺑﻴﻨﺎﻧﻪ و‬
‫دﻗﻴﻖ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ وزارت اﻃﻼﻋﺎت‬

‫‪ .8‬اﻣﺎ وزارت اﻃﻼﻋﺎت ﻛﻪ اﻳﻦ را ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪارم ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﭼﻮن ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ را از اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎز دارد‪ .‬دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ‬
‫‪50‬‬
‫‪117‬‬
‫‪451‬ازاز ‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫اﺑﻼﻏﻴﻪاي از ﺷﻮراي ﻋﺎﻟﻲ اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﻲ ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺗﻬﺮان ﻗﺒﻞ از آن داده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﺪارم ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﺄﻣﻮران وزارت اﻃﻼﻋﺎت اﺑﻼﻏﻴﻪ را ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ در اﺻﻞ ﻧﺎﻣﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻻي آن ﻛﻠﻤﻪ »ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ‪ /‬ﺳﺮي« درج ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در اﺑﻼﻏﻴﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫ﻛﻠﻴﻪ ﻣﺴﺌﻮﻻن ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ اﻋﻢ از ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪاران‪ ،‬ﺑﺨﺸﺪاران‪ ،‬ﻣﺪﻳﺮان ﻋﺎﻟﻲ ﺗﺎ ﻛﺎرﻣﻨﺪان ذﻳﻞ ﺣﻖ‬
‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ رﺳﺎﻧﻪﻫﺎي »ﻣﻌﺎﻧﺪ« از ﺟﻤﻠﻪ رادﻳﻮ اﺳﺮاﻳﻴﻞ‪ ،‬رادﻳﻮ آزادي‪ ،‬رادﻳﻮ آزاد اروﭘﺎ‪ ،‬رادﻳﻮ آﻣﺮﻳﻜﺎ‪،‬‬
‫رادﻳﻮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ‪ ،‬رادﻳﻮ آﻟﻤﺎن و ‪ ...‬را ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺑﺨﺸﻨﺎﻣﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ در ﻣﻮرد‬
‫روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران ﭼﻴﺰي ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺎﻣﻞ آن ﻣﻲﺷﻮم‪ .‬او ﮔﻔﺖ »ﻧﻈﺎم ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫اﻋﺘﻤﺎد دارد و ﺷﻤﺎ را ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺖ ﺣﺬفﺗﺎن ﻣﻲﻛﺮد«‪.‬‬

‫‪ .9‬او درﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪي ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻦ را ﺣﺬف ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻦ ﻛﻪ اﺳﻢ‬
‫ﺑﻲ‪.‬ﺑﻲ‪.‬ﺳﻲ‪ .‬در ﻟﻴﺴﺖ رﺳﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﺟﺎزه ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬رادﻳﻮ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻮد‪ ،‬رادﻳﻮ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد‪ ،‬رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﺑﻮد‪ ،‬رادﻳﻮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ رادﻳﻮي ﺳﻮﺋﺪي ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ درﺑﺎره ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ‬
‫ﻛﺮدن ﺑﺎ رادﻳﻮ ﺑﻲ‪.‬ﺑﻲ‪.‬ﺳﻲ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ .‬او ﺟﻮاب درﺳﺘﻲ ﻧﺪاد ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ اﺟﺎزه را‬
‫دارم‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ رادﻳﻮ ﺑﻲ‪.‬ﺑﻲ‪.‬ﺳﻲ‪ .‬ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪﻫﺎي رادﻳﻮ ﻓﺮدا‬
‫ﻛﻪ از ﻫﻤﻜﺎرﻫﺎي ﺳﺎﺑﻘﻢ ﺑﻮد ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ اﺳﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎر ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻢ و ﺧﻮدم روي ﺻﺪاﻳﻢ اﻓﻜﺖ‬
‫ﺑﮕﺬارم ﻛﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮم‪ .‬ﻣﻦ اﺳﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎر ﻛﺎﻣﺒﻴﺰ ﻛﺮﻳﻤﻲ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم‪.‬‬

‫‪ .10‬در ﻃﻮل ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪ ،82‬ﻣﻦ روﻳﻪ وﺑﻼگ ﻧﻮﻳﺴﻲام را زﻳﺮ اﺳﻢ ﺧﻮدم اداﻣﻪ دادم و ﺧﺒﺮﻫﺎ رو ﭘﻮﺷﺶ ﻣﻲدادم‪.‬‬
‫در ﺳﺎل ‪ 83‬ﺧﻴﻠﻲ ﻓﺸﺎر از ﻃﺮف وزارت اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺧﻮد ﺳﺎﻧﺴﻮريام ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎرﻫﺎ‬
‫ﻣﻲدﻳﺪم ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﺸﻴﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از ﻧﻬﺎدﻫﺎي اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻮازي ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻌﻘﻴﺒﻢ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﻋﻴﻦ‬
‫ﺗﻼش ﺑﺮاي آزادي ﺑﻴﺎن‪ ،‬ﮔﺎه واﻗﻌﺎ دﻟﻬﺮه داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻛﻪ در ﺗﻬﺮان ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن‬
‫ﻛﺎر ﻛﺮدن ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻄﺮﻧﺎكﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﻜﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻘﺪار ﺳﺎﻧﺴﻮر ﺗﻦ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬و اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت را ﺑﺎﻻﻧﺲ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ اﻓﺰاﻳﺶ ﻓﺸﺎر‪ ،‬ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺳﺎﻧﺴﻮر ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ‬
‫ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻏﻴﺮ ﺳﻴﺎﺳﻲ را ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﺜﻼً ﻣﺎ ﻧﻘﺪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻣﺴﺌﻮﻻن اﺳﺘﺎن را ﺟﺪيﺗﺮ‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎ در زﻣﻴﻨﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﺎ اﻧﺘﻘﺎد ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺴﺌﻮﻻن را ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎدم‬
‫ﻫﺴﺖ ﻣﻦ روي آﻣﺎر اﻳﺪز ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺗﺎ آن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻌﺎون وزﻳﺮ در اﻳﻦ‬
‫ﻣﻮرد رﻓﺘﻢ و ﮔﺰارﺷﻲ ﺟﻨﺠﺎﻟﻲ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮدم‪ .‬اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ روزﻧﺎﻣﻪاي ﺧﺒﺮ ﻣﻲداد در اﻳﺮان ‪7‬‬
‫ﻫﺰار ﺑﻴﻤﺎر ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ اﻳﺪز وﺟﻮد دارد ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎً دوﻟﺖ ﻫﻴﭻ ﻧﻈﺎرﺗﻲ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع آن ﻗﺪر ﭘﺮ‬
‫ﺳﺮ وﺻﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ وزارت اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻦ را اﺣﻀﺎر ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻣﻦ ﻋﻼﻗﻪ‬
‫دارم ﺟﻨﺠﺎل درﺳﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺟﻮاب دادم »ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ از رﻫﺒﺮ اﻧﺘﻘﺎد ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬از رﻓﺴﻨﺠﺎﻧﻲ اﻧﺘﻘﺎد ﻧﻜﻨﻢ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﻦ درﺑﺎره اﻳﺪز ﻫﻢ ﻧﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬ﭘﺲ در روزﻧﺎﻣﻪام ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﻗﻴﻤﺖ ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﻲ را ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ؟« زﺑﺎن ﻣﻦ‬
‫در اﻳﻦ زﻣﺎن دراز ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﺣﺘﻲ در ﺗﻬﻴﻪ ﻫﺮ ﮔﺰارش و ﻧﻮﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻼﺣﻈﺎﺗﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫دﻟﻴﻞ آن ﺧﻮد ﺳﺎﻧﺴﻮري ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻼً ﺧﺒﺮي در ﻣﻮرد ﺣﻴﻒ و ﻣﻴﻞ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﺗﻮﻣﺎن ﺗﻮﺳﻂ ﻳﻚ اﻣﺎم ﺟﻤﻌﻪ‬

‫‪51‬‬
‫‪117‬‬
‫‪552‬ازاز ‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫داﺷﺘﻴﻢ و ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮﻗﻴﻒ ﻧﺸﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﺪون اﺷﺎره ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﻣﺠﻬﻮل »ﺣﻴﻒ و ﻣﻴﻞ‬
‫ﻣﺴﺌﻮﻻن« ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ روش ﻫﻢ ﻣﺮدم را ﺑﻪ اﺧﺒﺎر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻛﺮدﻳﻢ و ﻫﻢ از ﺗﻮﻗﻴﻒ ﻓﺮار ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬

‫‪ .11‬دو ﭼﻴﺰ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻢ داد ﻛﻪ ﻧﻈﺎم ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﻨﺪ‪ .‬در ‪ 5‬ﺷﻬﺮﻳﻮر‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ در ﻣﻮرد‬
‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺟﻨﺠﺎﻟﻲ ﻛﺸﺘﺎر ‪ 67‬در اﻳﺮان ﻣﻄﻠﺒﻲ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬درﺑﺎره ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﮔﻴﻼﻧﻲ ﺑﻮد و ﻣﻌﺎون ﻣﺴﻌﻮد رﺟﻮي‬
‫ﺑﻮد اﻃﻼﻋﺎت ﻛﺎﻓﻲ داﺷﺘﻢ و ﻳﻚ ﻣﻄﻠﺐ درﺑﺎره او ﻧﻮﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫دﺳﺘﮕﻴﺮي اول ﻣﻦ‬

‫‪ .12‬اﺗﻔﺎﻗﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺧﺎرج ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﺮدم ﺗﺤﺖ ﻧﺎم‬
‫ﺧﻮدم ﻛﻪ درﺑﺎره ﺗﺠﻤﻊ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن رﺷﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎر ﺑﻮد‪ .‬روز ‪ 6‬ﺷﻬﺮﻳﻮر ﻛﻪ‬
‫ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﺤﺖ ﻧﺎم ﻛﺎﻣﺒﻴﺰ ﻛﺮﻳﻤﻲ درﺑﺎره ﺗﺠﻤﻊ ﻛﺎرﮔﺮان ﻣﺼﺎﺣﺒﻪاي ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬در آن‬
‫زﻣﺎن اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﺗﺎ ‪ 12‬ﺷﺐ ﺑﻪ وﻗﺖ ﺗﻬﺮان از ﭘﺮاگ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪ و از دوازده ﺷﺐ ﺑﻪ‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﺣﺪود ‪ 4‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻪ وﻗﺖ واﺷﻨﮕﺘﻦ‪ ،‬از واﺷﻨﮕﺘﻦ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎي رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﻓﺎﻳﻞ‬
‫رو اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﭼﻴﺰي‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 12‬ﺷﺐ ﻛﻪ اﺧﺒﺎر دوﺑﺎره از واﺷﻨﮕﺘﻦ ﺑﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﻋﻼم ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﮔﺰارش ﻛﺎﻣﺒﻴﺰ ﻛﺮﻳﻤﻲ از ﺗﺠﻤﻊ ﻛﺎرﮔﺮان در رﺷﺖ ﭘﺨﺶ ﺑﺸﻮد و اﺷﺘﺒﺎﻫﺎً ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻗﺪﻳﻤﻲ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ اﺳﻢ ﺧﻮدم در ﻣﻮرد داﻧﺸﺠﻮﻫﺎ در ﺳﺎل ‪ 82‬را ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﺰ اﻳﺮان در‬
‫وزارت اﻃﻼﻋﺎت اﻳﻦ دو ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و از ﺗﺠﻬﻴﺰات اﻓﻜﺖ ﺻﺪا اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪ و‬
‫ﻣﻲﻓﻬﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﺒﻴﺰ ﻛﺮﻳﻤﻲ ﻫﻤﺎن آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ .13‬ﻣﻦ ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﻣﻄﻠﺒﻲ در ﻣﻮرد ﻛﺸﺘﺎر ‪ 67‬ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ و روي وﺑﻼﮔﻢ ﻣﻲﮔﺬارم و روز ﺷﻨﺒﻪ‪ 7 ،‬ﺷﻬﺮﻳﻮر‬
‫‪ ،1383‬ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ ‪ ،11:30‬ﻣﻦ در اداره اﺳﺘﺎﻧﺪاري ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ »ﻟﺶ‬
‫]ﺧﻮدم[ را« ﺑﺒﺮم زﻧﺪان اﻃﻼﻋﺎت‪ .‬از ﻃﺮز ﺻﺤﺒﺖ او ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ وارد ﭼﻪ ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز‬
‫از ﻣﺎﺟﺮاي رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﻄﻠﺐ وﺑﻼﮔﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻮراً ﺑﻪ‬
‫ﺗﻌﺪادي از دوﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﺑﺎ آﻧﻬﺎ درﺑﺎره اﺣﺘﻤﺎل دﺳﺘﮕﻴﺮيام ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدم زﻧﮓ زدم و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ دارد ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زد و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ‬
‫زدﻧﺪ و ﺑﻪ زﻧﺪان اﻃﻼﻋﺎت اﺣﻀﺎرم ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدرم ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺄﻣﻮرﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻓﻮراً ﻣﻲآﻳﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺎﻇﻢ ﺷﻜﻮﻫﻲ راد‪ ،‬ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺴﺌﻮل‪،‬‬
‫ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﺪ از ﻣﻦ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺣﻘﻮﻗﻲ ﺑﻜﻨﺪ و ﺑﺮاي ﻣﻦ وﺛﻴﻘﻪ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺰو وﻇﺎﻳﻒ‬
‫ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺴﺌﻮل روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ .14‬ﻇﺎﻫﺮاً آن روز ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ در اﺳﺘﺎﻧﺪاري ﺑﻮدم‪ 4 ،‬ﻧﻔﺮي ﻛﻪ ﻣﺄﻣﻮر اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﻔﺮ‬
‫ﭘﻨﺠﻢ ﻛﻪ ﻗﺎﺿﻲ ﺑﻮد‪ ،‬رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ و ﺧﺎﻧﻪ را زﻳﺮ و رو ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎ‪ ،‬ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ و ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ‪ .‬اﺳﻤﺸﺎن را ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻮن ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻧﻜﺮدﻧﺪ وﻟﻲ ﺣﻜﻢ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ‬
‫و ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪52‬‬
‫‪117‬‬
‫‪653‬ازاز ‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫‪ .15‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 12:30‬ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﺑﻪ زﻧﺪان ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮدم‪ .‬زﻧﺪاﻧﻲ ﻛﻮﭼﻚ در ﻣﺮﻛﺰ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺪ‬
‫ﻛﻮﭼﻚ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه ﺑﻮد ﺗﺎ زﻧﺪان و ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً در‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ورود ﺑﻪ زﻧﺪان ﭘﺮوﻧﺪه زﻧﺪاﻧﻲ ﺛﺒﺖ ﻣﻲﺷﻮد و از او ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ و اﻧﮕﺸﺖﻧﮕﺎري ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ داﺧﻞ زﻧﺪان ﺑﺨﺸﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ دارد‪ .‬ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه اﻃﻼﻋﺎت اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻚ راﻫﺮو ﻛﻮﺗﺎه ﻛﻪ‬
‫دو ﻃﺮف آن ﺳﻠﻮﻟﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ زﻧﺪان ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲﻫﺎي ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﭘﺮس و‬
‫ﺟﻮ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫‪ .16‬ﻗﺒﻼً ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ وزارت اﻃﻼﻋﺎت ﭘﺮوژهاي داﺷﺖ و ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﻣﺤﺪود و ﻛﻨﺘﺮل ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮ‬
‫اﺳﺎس اﻳﻦ ﭘﺮوژه روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران ﺣﺮﻓﻪاي ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻜﺒﺎر و ﺑﻌﻀﻴﻬﺎ ﻫﻔﺘﻪاي ﻳﻜﺒﺎر اﺣﻀﺎر ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ »ﺳﺘﺎد‬
‫ﺧﺒﺮي وزارت اﻃﻼﻋﺎت« دارد‪ .‬اﻳﻦ ﺳﺘﺎد ﻛﻪ در ﻫﺮ اﺳﺘﺎن ﻳﻚ دﻓﺘﺮ دارد‪ ،‬ﻛﺎر رواﺑﻂ ﻋﻤﻮﻣﻲ وزارﺗﺨﺎﻧﻪ‬
‫را ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﺮاي ﻋﻤﻮم ﻣﺮدم اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻣﺸﻜﻼﺗﺸﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ وزارت اﻃﻼﻋﺎت را ﺑﻪ آن ﮔﺰارش‬
‫ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدم ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺘﺎد ﻛﺎري ﻧﺪارﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮده ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در ﻃﻮل ﺳﻪ‬
‫ﺳﺎل ﺳﺮدﺑﻴﺮي روزﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻴﺶ از ‪ 15‬ﺑﺎر‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻫﺮ ﻳﻚ ﻣﺎه ﺗﺎ ‪ 40‬روز ﻳﻜﺒﺎر ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺘﺎد اﺣﻀﺎر ﺷﺪم‪.‬‬
‫دﻓﻌﻪ اول ﻛﻪ از ﺳﺘﺎد ﺧﺒﺮي ﺗﻠﻔﻨﻲ اﺣﻀﺎرم ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﺮﻓﺘﻢ و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ اﺣﻀﺎرﻳﻪ ﻛﺘﺒﻲ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ‬
‫ﻫﻢ دو ﻣﺎﻣﻮر ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺎ ﭘﺎي ﺧﻮدم ﻧﺮوم ﻣﻦ را در ﮔﻮﻧﻲ ﻣﻲاﻧﺪازﻧﺪ و ﺑﻪ زور‬
‫ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن ﻫﺮ وﻗﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲزدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ اﺳﺖ اﻣﺎ‬
‫ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ را ﻣﻜﺘﻮب ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﻮرﺗﺠﻠﺴﻪ ﺑﺸﻮد و ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺑﺎﻻ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﭼﺎي و ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻣﻲدادﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﺻﺮار ﺧﻮدﺷﺎن ﺟﻠﺴﻪ ﻣﺸﻮرت ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮاي‬
‫آﻳﻨﺪه ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر دوﺳﺘﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺎﻣﻮر اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺜﻞ زﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ و ﺿﺮب و ﺷﺘﻢ‬

‫‪ .17‬ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ ﺻﻤﺪي‪ ،‬اﻓﺴﺮ ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎرﻫﺎ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻜﺒﺎر‪ ،‬ﻣﻦ را ﺑﻪ اﻃﻼﻋﺎت اﺣﻀﺎر‬
‫ﻣﻲﻛﺮد و ﻛﺎر او ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻲ ارﺷﺎد ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬او ﺟﻮان ﻗﺪ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ‪ 7-6‬ﻣﺎه‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻗﺒﻞ از‬
‫ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﻦ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﻠﺴﺎت دارﻧﺪ ﺑﻮي ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺧﺒﺮي‬
‫ﭼﺎپ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻀﻤﻮن اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﻣﺪﻳﺮي اﺧﺘﻼس ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬آﻗﺎي ﺻﻤﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زد و اﻋﺘﺮاض‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﺧﺒﺮ را ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﻳﺪ اﺧﺒﺎر را ﺑﺎ آﻧﻬﺎ‬
‫ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬او ﺟﻮاب داد ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻦ و او ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﻴﻖ ﺑﻮدﻳﻢ و ﻣﻦ ﺗﻮﺿﻴﺢ دادم ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫رﻓﻴﻖ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬از اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﭼﺎﻟﺶ اﻳﺠﺎد ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ را ﺻﺪا زد ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ﻧﻴﻮزوﻳﻚ ﻫﻤﻜﺎري دارد و ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﺒﺮ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪CIA‬‬ ‫او ﮔﻔﺖ »در آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻫﻢ ﺳﺎزﻣﺎن‬
‫ﺟﻮاب دادم ﻛﻪ ﺗﺎآن ﻟﺤﻈﻪ راﺑﻄﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻜﺎري ﻧﺒﻮده زﻳﺮا آﻧﻬﺎ از ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻲ ﻣﻦ از آﻧﻬﺎ‬
‫ﻫﻴﭻ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‪ ،‬ﺳﺎزﻣﺎن ﺳﻴﺎ ﻛﻪ داد و ﺳﺘﺪ ﺧﺒﺮي ﺑﺎ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎران دارد ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺳﻮاﻻت‬
‫ﺷﺨﺼﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﻳﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ و دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﺎﻫﻮاره اﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﺸﺮوب ﻣﻲﺧﻮرﻳﻢ را ﻧﻤﻲﭘﺮﺳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ‪،‬‬
‫راﺑﻄﻪ ﻣﺎ ﻛﻢ ﺷﺪ و ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺷﻜﺮآب ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ آﻗﺎي ﺻﻤﺪي ﺑﻪ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران دﻳﮕﺮي ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻤﻚ اﻗﺘﺼﺎدي ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ رادﻳﻮ ﻓﺮدا‪ ،‬او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﺎدآوري ﻛﺮد‬
‫‪53‬‬
 ‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 54‬از ‪17‬‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ 7‬از ‪18‬‬

‫ﻛﻪ ﻗﺼﺪ او ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﺑﻜﻨﺪ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان ﻛﺮد‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪام‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ راه ﺧﻮد را ﻣﻲرود و ﻣﻦ راه ﺧﻮد را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬

‫‪ .18‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه اﺣﻀﺎر ﺷﺪم اواﺋﻞ ﺷﻬﺮﻳﻮر ﺑﻮد و ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮم‪ .‬دو ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻦ را زﻳﺮ آﻓﺘﺎب داغ‬
‫ﻣﻌﻄﻞ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ ‪ 2‬ﻳﺎ ‪ 2:30‬ﺑﻮد ﻛﻪ ‪ 2‬ﺳﺮﺑﺎز ﻣﻦ را ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﻮي ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه و ﺑﺮدﻧﺪ داﺧﻞ ﺳﻠﻮل‬
‫و ﺣﺪود ‪ 2‬ﺳﺎﻋﺖ آﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﺳﻠﻮل ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ وﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮ در ‪ 2‬ﻣﺘﺮ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺳﻠﻮل ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ در آﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪم ﻗﺼﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود ‪ 5-4‬ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ را‬
‫دوﺑﺎره ﺻﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ را ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ زدﻧﺪ و ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﻪ زﻳﺮزﻣﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ را ﺣﺪود ‪ 2‬ﺳﺎﻋﺖ زدﻧﺪ و ﻋﻴﻨﻚ و‬
‫ﺳﺎﻋﺘﻢ را ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آب ﻣﻲرﻳﺨﺘﻨﺪ روي ﻣﻦ و ﻣﻦ را ﻣﻲزدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازهاي ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪام در آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ‬
‫آن زدﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬اﻳﻦ آﻧﻄﻮر ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺪود ‪ 4-3‬ﺳﺎﻋﺖ اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ‪ 11-10‬ﺷﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آﻧﻬﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ »اﻳﻨﻪ؟‬
‫ﭘﺪرش را در ﻣﻲآورﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﻲآورﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ«‪ .‬از ﻟﻬﺠﻪ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺷﺪ‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ اﻫﻞ ﺗﻬﺮان اﺳﺖ‪ .‬از ﻻﺑﻼي ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺸﺎن ﻣﻦ ﺻﺪاي ﺻﻤﺪي را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ و ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ آﻳﺎ او ﻫﻢ‬
‫در اﺗﺎق ﺑﻮد ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ »ﺻﻤﺪي ﻛﻴﻪ؟ ﺻﻤﺪي ﻛﺪوم ﺧﺮﻳﻪ؟ ﭼﻘﺪر ﮔﺮﻓﺘﻲ‬
‫ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺑﻜﻨﻲ؟« ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﻮاب درﺳﺖ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ دادم‪ .‬ﺳﻮاﻻﺗﺸﺎن ﺑﻲرﺑﻂ ﺑﻮد و ﻗﺎﺑﻞ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬آدﻣﻬﺎي ﻣﺘﺨﺼﺼﻲ در زﻣﻴﻨﻪ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري ﻧﺒﻮدﻧﺪ و اﺻﺮار داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﺮدهام‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﺗﺄﻛﻴﺪ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎرم‪ .‬از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﺎ رادﻳﻮﻫﺎي ﺧﺎرﺟﻲ ارﺗﺒﺎط دارﺷﺘﻢ‬
‫و ﻣﻦ ﺟﻮاب دادم ﻛﻪ ﭼﻮن روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻛﺎر ﻣﻦ اﻧﻌﻜﺎس ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه آﻧﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻦ را‬
‫ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .19‬ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 3-2‬ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﻮد‪ .‬دوﺑﺎره ﻣﻦ را از ﺳﻠﻮل آوردﻧﺪ ﺑﻴﺮون و ﭼﺸﻤﻢ را ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﺻﻤﺪي‬
‫را ﺷﻨﻴﺪم و ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ آﻳﺎ ﺻﻤﺪي آﻧﺠﺎ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﮔﻔﺖ »آري«‪ .‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻣﻦ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻄﻠﺒﻲ ﻛﻪ در روز ﺟﻤﻌﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪام ﻣﻦ را ﺑﺎزداﺷﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاﻳﻢ ﺳﻮال ﺑﻮد ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻳﻨﻘﺪر ﺳﺮﻳﻊ‬
‫ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪم ﭼﻮن ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ روز‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﻃﻮل ﻣﻲدادﻧﺪ ﺗﺎ اﺷﺨﺎص را در ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﺐ وﺑﻼﮔﺸﺎن‬
‫ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﺳﻮاﻻت را ﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻄﻠﺐ اﺧﻴﺮ وﺑﻼﮔﻢ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت دﻳﮕﺮ از ﺟﻤﻠﻪ ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻦ ﺑﺎ رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﻧﻴﺰ اﻫﻤﻴﺖ دارد‪.‬‬

‫‪ .20‬ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪم را ﺑﺎز ﻛﺮدﻧﺪ و دﻳﺪم ﺟﻠﻮي دﻳﻮار ﻧﺸﺴﺘﻪام و ﺻﻤﺪي ﭘﺸﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺻﻨﺪﻟﻲام را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم و‬
‫ﺷﺮوع ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺣﺮف زدن‪ .‬ﻣﺤﻮر ﺳﻮاﻻت رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﺑﻮد و اﺻﻼ ﺑﻪ ﻗﻀﻴﻪ وﺑﻼگ ﻣﻦ اﺷﺎره ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻣﻦ‬
‫را ﻣﺘﻬﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺳﻨﻨﺪج و ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺳﻔﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫دورهاي را ﮔﺬراﻧﺪهام و از اﻳﻦ اﺗﻬﺎﻣﺎت و ﺳﻮاﻟﻬﺎ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺮوس ﺧﻮاﻧﺪ و آﻓﺘﺎب درآﻣﺪ‬
‫ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺣﺪود ‪ 7-6‬ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺑﺎزﮔﺮدم اﻋﺘﺮاض ﻛﺮدم‬
‫ﻛﻪ ﭼﺮا ﻣﻦ را ﻛﺘﻚ زدﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺪرﻓﺘﺎري ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺻﻤﺪي ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ را ﺑﺎ ﻛﺲ‬
‫دﻳﮕﺮي اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪54‬‬
‫‪117‬‬
‫‪855‬ازاز ‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫‪ .21‬ﭘﺲ از آن ﺻﻤﺪي ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ دوﺳﺘﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﻠﻮل ﻣﻦ را ﻋﻮض ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ را ﺑﺮدﻧﺪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻛﻮﻟﺮ داﺷﺖ و ﺗﺨﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ .‬ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ ‪ 12‬ﺑﺎز ﺻﺪاﻳﻢ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﻛﺮدم‬
‫و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﻛﺒﺎب ﻛﻮﺑﻴﺪه و ﺑﺮﻧﺞ آﻣﺎده ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ آن ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻤﺎز ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم و اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫اول ﻧﻤﺎزم را ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﻓﺴﺮ ﭘﺮوﻧﺪهام ﻫﻢ آﻣﺪ ﻛﻨﺎر ﻣﻦ و ﻧﻤﺎزش را ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از‬
‫ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ اداﻣﻪ داﺷﺖ اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد و دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺻﻤﺪي‬
‫ﺳﻮاﻻﺗﺶ را ﻣﻲﻧﻮﺷﺖ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﻮاب ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ ﺳﻮال ﻫﻢ درﻣﻮرد ﮔﺮاﻳﺸﺎت ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺧﺎﻧﻮادهام ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻨﺪ داﻳﻲ ﻣﻦ‬
‫ﻣﺠﺎﻫﺪ ﺑﻮده ﻛﻪ ﻣﻦ ﺟﻮاب دادم »آﻫﺎ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻮﺿﻮع ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ؟! ﻣﺴﺌﻠﻪ رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﺑﺮاي ﮔﻤﺮاه ﻛﺮدن‬
‫ﻣﻦ اﺳﺖ!«‬

‫‪ .22‬روز دوم از ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 5‬ﻏﺮوب‪ ،‬ﺻﻤﺪي ﮔﻔﺖ »ﻣﺎ ﻗﺎﻋﺪﺗﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮ را زﻧﺪاﻧﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ وﻟﻲ اﮔﺮ‬
‫ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﻜﺎري ﻛﻨﻲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ«‪ .‬ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﺪادم‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻣﻦ را ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﻴﻜﺎن ﺳﻔﻴﺪ‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ در ﺧﺎﻧﻪ ﭘﻴﺎده ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8-7‬ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﻴﺎده ﺑﺸﻮم‪ ،‬ﺑﺎزﺟﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‬
‫»ﺣﺎﻻ ﺑﺎ آن ﺧﺮاﺑﻜﺎري ﻛﻪ اﻃﻼعرﺳﺎﻧﻲ ﻛﺮدي ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻜﻨﻲ؟« ﻣﻨﻈﻮر او اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻗﺒﻞ از ﺑﺎزداﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﻢ اﻃﻼع داده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﻲﺷﻮم و ﺧﺒﺮ ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﻦ زود ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫در ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا در ﻣﻮرد ﺑﺎزداﺷﺖ اﺧﻴﺮ ﺧﻮدم ﺧﺒﺮ رﺳﺎﻧﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ در ﺟﻮاب‬
‫اﺳﻢ زﻫﺮا ﻛﺎﻇﻤﻲ را ﺑﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ در ﺷﺮاﻳﻄﻲ ﻣﻮﺟﻮد ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ از ﺑﺎزداﺷﺖ ﺧﻮدم ﻧﮕﺮان‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ دﻳﺪﮔﺎه ﻣﻦ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﻨﺜﻲ ﻛﺮدن ﻣﺸﻜﻞ در وﺑﻼﮔﻢ ﭼﻴﺰي‬
‫ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﻛﻪ دو روز ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد‪ ،‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻨﺎر درﻳﺎ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻛﻪ آزاد ﺷﺪم و آﻣﺪم آﻣﺮﻳﻜﺎ روي آن ﻣﻄﻠﺐ را ﺧﻂ ﻛﺸﻴﺪم ﻃﻮري ﻛﻪ ﺑﺸﻮد ﺧﻮاﻧﺪ و ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫اﻳﻦ را ﺑﻌﺪ از آن دو روز ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرش ﺑﺎزﺟﻮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬آن روزي ﻛﻪ ﻣﻦ را آزاد ﻛﺮدﻧﺪ ﻳﺎ‬
‫ﻓﺮداي آن ﻣﻴﻼد اﻣﺎم ﻋﻠﻲ ﻳﺎ روز ﭘﺪر ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ روز ﺷﻨﺒﻪ‪ 7 ،‬ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪ 28 ،1383‬اوت ‪ ،2004‬دﺳﺘﮕﻴﺮ و‬
‫روز ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬ﻋﺼﺮ ‪ 8‬ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪ 29 ،1383‬اوت ‪ ،2008‬آزاد ﺷﺪم‪.‬‬

‫ﺑﻴﻦ دو دﺳﺘﮕﻴﺮي‬

‫‪ .23‬دﻳﮕﺮ ﺻﺪاﻳﻢ ﻧﻜﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ‪ 19‬آذر ‪ .1383‬ﻃﻲ اﻳﻦ ﻣﺪت اﺗﻔﺎق ﺧﺎﺻﻲ ﻧﻴﻔﺘﺎد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺮ روز ﺑﻪ روزﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ و ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﺎر روزاﻧﻪام را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ‪.‬‬

‫‪ .24‬ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً وﺑﻼگ ﻣﻦ را ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزداﺷﺖ دو روزه ﻣﻦ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ دوﺑﺎره دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪم ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺒﻞ از آن ﻫﻢ از اﺑﺘﺪاي ﺷﺮوع وﺑﻼگ‪ ،‬آن را ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم ﻓﻜﺮ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﺷﺮاﻳﻂ ﻓﻌﻠﻲ اﻳﻨﻬﺎ ﻫﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ وﺑﻼگ ﻣﻦ را ﺑﺎ ﺳﻮءﻧﻴﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻً وﻗﺘﻲ‬
‫ﻛﺴﻲ ﺑﺮاي ﻳﻜﻲ‪ ،‬دو روز ﺑﺎزداﺷﺖ ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﻌﺪ آزاد ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻫﺪف ﺗﺮﺳﺎﻧﺪن اوﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن اﮔﺮ ﻣﺘﻬﻢ‬
‫ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬او را آزاد ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻦ را ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدم ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي‬
‫ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬ﺧﻮد ﺳﺎﻧﺴﻮريام ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪ دﻳﮕﺮ ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺎ‬

‫‪55‬‬
‫‪117‬‬
‫‪956‬ازاز ‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫ﻣﻄﻠﺒﻲ ﻣﺸﻜﻞ داﺷﺘﻨﺪ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﻦ را ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام‬
‫رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬از ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻋﻤﺎل‬
‫ﺧﻮدم روزﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﺗﻮﻗﻴﻒ ﺑﻜﺸﺎﻧﻢ‪.‬‬

‫‪ .25‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻣﻌﻴﺎرﻫﺎي روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري داﺷﺘﻢ اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﻲآورد‪ ،‬ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪه‪ ،‬ﻳﺎ ﻧﻨﻮﺷﺘﻦ ﮔﺰﻳﻨﻪ دوم را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم‪ .‬ﻗﺒﻞ از آن‪ ،‬ﻫﺮ‬
‫روز در روزﻧﺎﻣﻪ ﻳﻚ ﺳﺮﻣﻘﺎﻟﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از آن دو روز ﺑﺎزداﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻧﻤﻲﻧﻮﺷﺘﻢ ﻳﺎ اﮔﺮ‬
‫ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ اﻣﻀﺎي ﻣﻦ ﭘﺎي ﻣﻄﻠﺐ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻣﺎه ‪ 10‬ﺗﺎ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ‪ ،‬در ‪ 3‬ﻣﺎه ‪ 5‬ﺗﺎ ﻣﻄﻠﺐ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‪ ،‬ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ ﺷﺪﻳﺪاً ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬

‫‪ .26‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ در ﺷﻬﺮﻳﻮر ﻣﻦ را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻣﻦ را ﻣﺎﻧﻴﺘﻮر ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻨﻢ ﺷﻨﻮ‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪ و ﻫﻢ ﻣﺤﻞ ﻛﺎر‪ .‬واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻠﻔﻦ را ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ در ﻣﺠﺘﻤﻊ‬
‫ﻣﺎ آدم داﺷﺘﻨﺪ و ﺷﻨﻮد داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻣﻴﺎن رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎﻳﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﺳﺘﺎد ﺧﺒﺮي اﻃﻼﻋﺎت ﻛﺎرﻛﺮد‬
‫ﮔﺴﺘﺮدهاي ﺑﺮاي درﻳﺎﻓﺖ اﻃﻼﻋﺎت دارد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ از دﻛﻪدار‪ ،‬راﻧﻨﺪه ﺗﺎﻛﺴﻲ‪ ،‬ﻓﺮوﺷﻨﺪه دوره ﮔﺮد و ﻫﺮ‬
‫ﻛﺲ دﻳﮕﺮي‪ ،‬و ﺣﺘﻲ زﻧﺎن ﺑﺪﻛﺎره‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺒﺮﻫﺎي روزاﻧﻪﺷﺎن را درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻲ‬
‫اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن داد ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ اﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬ﻳﻚ ﻫﻤﻜﺎر‬
‫داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ اﺳﻢ او را ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻢ و ﻣﻦ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدم ﺧﺒﺮﻫﺎي روزﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ وزارت اﻃﻼﻋﺎت‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ دﻳﺪار اﻣﻴﺮاﻧﺘﻈﺎم در ﺗﻬﺮان زﻳﺎد ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬ﻳﻜﺒﺎر ﻛﻪ از ﺳﻔﺮ ﻛﺎري ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‬
‫او را دﻳﺪم و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﻣﻴﺮاﻧﺘﻈﺎم اﺻﺮار ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ‪ 21‬ﺳﺎﻟﻪاش ازدواج ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ در‬
‫ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻣﻴﺮاﻧﺘﻈﺎم دﺧﺘﺮي ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ روز‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﮔﻔﺖ و‬
‫ﺷﻨﻮد ﺑﻪ ﺳﺘﺎد ﺧﺒﺮي دﻋﻮت ﺷﺪم‪ ،‬آﻗﺎي ﺻﻤﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪه اﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ازدواج ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮم ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪.‬او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر او ازدواج ﻣﻦ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ‬
‫اﻣﻴﺮاﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮد‪ .‬اﻧﻜﺎر ﻛﺮدم و ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎدي ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ آﻗﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺧﺒﺮﭼﻴﻦ ﺑﻮد‬
‫اﺧﺮاج ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺻﻤﺪي اﻇﻬﺎر ﻧﺎرﺣﺘﻲ ﻛﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ دﺧﺘﺮ‬
‫اﻣﻴﺮاﻧﺘﻈﺎم را ﺣﺘﻤﺎ او ﺑﻪ ﺻﻤﺪي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻮن ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺻﻤﺪي ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ آﻗﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲﻛﺮدم و اﻳﻨﻜﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻨﺎﺑﻊ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ زﻳﺎدي داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن را‬
‫ﺧﻮدم ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ آن آﻗﺎ را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ دﻳﮕﺮ آن ﺷﺨﺺ را اﺧﺮاج ﻧﻜﺮدم وﻟﻲ او ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ‬
‫ﺷﺪ ﺳﺮدﺑﻴﺮ روزﻧﺎﻣﻪ »ﮔﻴﻼن اﻣﺮوز«‪ .‬در ﻳﻚ ﻣﻮرد دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻳﻜﺒﺎر ﻛﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﻜﻢ در ﻳﻚ‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻣﺴﺖ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺷﻮﺧﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺟﺎرو اداي ﮔﻴﺘﺎر زدن را در آوردم و آواز ﺧﻮاﻧﺪم‪.‬‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻫﻔﺘﮕﻲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺳﺮدﺑﻴﺮ روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﺴﺮ ﺷﺄن‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﺎرو ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﺮﻗﺼﺪ‪ .‬ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﺴﻴﺎر دﻗﻴﻖ از ﻣﻦ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫دﺳﺘﮕﻴﺮي و ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ دوم ﻣﻦ‬

‫‪56‬‬
‫‪117‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1057‬ازاز ‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫‪ 19 .27‬آذر دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﺘﺎد ﺧﺒﺮي ﺻﺪاﻳﻢ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬دو روز ﻗﺒﻞ ازآن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ زدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن آﺧﺮ‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻌﻄﻴﻞ اﺳﺖ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ و ﺑﻪ ﺳﺘﺎد ﺧﺒﺮي ﺑﺮوم‪ .‬روز ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ‪ 19‬آذر ‪ ،1383‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 10‬ﺻﺒﺢ‬
‫رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺘﺎد ﺧﺒﺮي‪ .‬ﺻﻤﺪي و ﻣﺮد دﻳﮕﺮي ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از ﻣﻦ ﻓﻘﻂ درﻣﻮرد ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺻﻤﺪي‬
‫از ﻣﻦ در ﺑﺎره ارﺗﺒﺎﻃﻢ ﺑﺎ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﺧﻠﻖ ﭘﺮﺳﻴﺪ و اﻇﻬﺎر ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﺮوژهﻫﺎي ﻫﺴﺘﻪاي اﻳﺮان را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫ﻟﻮ دادهام‪ .‬او ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ اﺻﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ از ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪام‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﺳﺘﺮاﺗﮋي آﻧﻬﺎ‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ از ﺑﭽﻪﻫﺎي وﺑﻼﮔﻨﻮﻳﺲ اﻋﺘﺮاف ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ از ﻣﻦ ﻫﻢ اﻋﺘﺮاف ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺸﺘﺮ‬
‫وﺑﻼگ ﻧﻮﻳﺴﺎن ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر و ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً اﻋﺘﺮاف ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ از ﻛﺸﻮرﻫﺎي‬
‫ﺧﺎرﺟﻲ ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﺣﺘﻲ در ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻫﻢ اﻋﺘﺮاﻓﺸﺎن ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺪﻓﺸﺎن ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻢ ﻛﻪ از ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﺧﺎرﺟﻲ ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪام‪ .‬ﺻﻤﺪي ﻛﻪ از ﺳﺮ دوﺳﺘﻲ وارد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮاﺳﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﻛﻤﻜﻢ ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻼف ﻗﻮل ﻛﻤﻚ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ‬
‫ﻛﺎري از دﺳﺖ او ﺑﺮ ﻧﻤﻲآﻣﺪ زﻳﺮا ﻣﻦ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻫﻤﻜﺎري ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬

‫‪ .28‬روز ﺟﻤﻌﻪ ‪ 18‬دي ‪ 1383‬ﻳﺎ ‪ 7‬ژاﻧﻮﻳﻪ ‪ ،2005‬ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺴﺌﻮل ﻣﻦ را ﺻﺪا ﻛﺮد ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﻣﺠﺘﻤﻊ اداري ﻛﻪ‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻً وﻗﺘﻲ ﻛﺎر ﺧﺼﻮﺻﻲ داﺷﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬او ﻣﻮرد ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻧﻈﺎم ﺑﻮد و ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺧﻮﺑﻲ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻓﺮدا آن روز ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دادﮔﺎه ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ »ﭘﺲ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺟﺪي ﺷﺪ؟!« او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ‬
‫ﻛﺎري ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺮاي ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي از اﻇﻬﺎر ﻣﻦ ﺑﻪ دادﮔﺎه ﻛﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬او‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪي ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﺮاي وﺛﻴﻘﻪ ﻣﻦ ﺳﻨﺪ دارد‪ .‬آن ﻏﺮوب ﻣﻦ ﺑﻪ روزﻧﺎﻣﻪ‬
‫رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﻜﺎراﻧﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم و ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺎر ﻛﺮدم‪ 9 .‬ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬رﻓﺘﻢ دادﮔﺎه‪ .‬از ﺳﺎﻋﺖ ‪ 9‬ﺻﺒﺢ ﺗﺎ‬
‫دوازده ﻇﻬﺮ‪ ،‬اﻓﺴﺮ ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺎزﭘﺮس ﺻﻤﺪي‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﻦ در اﺗﺎق ﻗﺎﺿﻲ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻴﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﻳﻜﻲ دو ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻗﺎﺿﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ رﺋﻴﺲ ﻛﻞ ﻗﺎﺿﻴﻬﺎي ﺷﻬﺮ رﺷﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ‬
‫ﻫﻢ ﻣﺴﺌﻮﻻن اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻗﺎﺿﻲ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺣﺮف زدﻧﺪ‪ .‬ﻗﺎﺿﻲ ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﻦ اﺳﻜﻨﺪري ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ رﺋﻴﺲ ﺷﻌﺒﻪ ﺳﻮم دادﮔﺎه اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻲ اﺳﺘﺎن ﮔﻴﻼن ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪ .29‬ﻗﺎﺿﻲ اﺳﻜﻨﺪري ﺻﻮرت ﭼﻬﺎر ﺗﻴﻐﻪ داﺷﺖ و ﺧﻮش ﻟﺒﺎس ﺑﻮد‪ .‬او ﻣﺮد ﺧﺎﺻﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺮاﻳﺶ ﺟﻨﺴﻲاش‬
‫ﺷﺎﻣﻞ راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﺮد ﻫﻢ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ در زﻧﺪان ﺑﻮدم از ﻳﻜﻲ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ اﺳﻜﻨﺪري از او‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﺎ او راﺑﻄﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎور ﻧﻜﺮدم‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺮون آﻣﺪم‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﭘﺪرم و ﻣﺎدرم و‬
‫ﻫﻤﻪ ﻫﻤﻴﻦ را ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺎﺿﻲ اﺳﻜﻨﺪري دو ﻣﺴﺌﻠﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﺠﻨﺲ ﺑﺎز‬
‫ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ از ﻣﻘﺎم ﺧﻮد ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﭘﻮل اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﺜﻼً اﮔﺮ ﻛﺴﻲ را ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﺎ ‪ 1000‬ﻛﻴﻠﻮ ﻫﺮوﻳﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﺜﻼً ‪ 500‬ﻫﺰار دﻻر ارزش دارد‪ ،‬اﺳﻜﻨﺪري ﺑﻪ او ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻲداد ﻛﻪ در ازاي‬
‫‪ 100‬ﻫﺰار دﻻر ﺣﻜﻢ ‪ 10‬ﺳﺎل زﻧﺪان ﺑﮕﻴﺮد در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻣﺠﺎزات اﻳﻦ ﺟﺮم ﺣﻜﻢ ‪ 3‬ﺑﺎر اﻋﺪام اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﺎل‬
‫دﻳﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ‪ ،‬در آن اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ در زﻧﺪان ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻮدم ﻛﺴﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺮم ﺣﻤﻞ ‪ 1‬ﻛﻴﻠﻮ ﺗﺮﻳﺎك ﺑﻪ ‪2‬‬
‫ﺳﺎل زﻧﺪان ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪه ﺷﻮد و ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺮم ﺣﻤﻞ ‪ 100‬ﮔﺮم ﺗﺮﻳﺎك ﻫﻢ ﺑﻪ ‪ 2‬ﺳﺎل زﻧﺪان ﻣﺤﻜﻮم‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺎﺿﻲ اﺳﻜﻨﺪري ﭘﻮﻟﻬﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﺎ ﻗﺎﺿﻴﻬﺎي دﻳﮕﺮ و ﻣﺄﻣﻮران اﻃﻼﻋﺎت ﺷﺮﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬

‫‪57‬‬
‫‪117‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1158‬ازاز ‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫‪ .30‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻗﺎﺿﻲ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 12‬ﻣﻦ را ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺻﺪا ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﻮد ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﻣﻴﺰ و اﻓﺴﺮ ﺻﻤﺪي‬
‫ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻦ آﻣﺪم ﺟﻠﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪ آﻳﺎ ﻣﻦ ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ‪ ،‬و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ‬
‫ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﺎ ﻣﻦ‪ 10 .‬دﻗﻴﻘﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ »ﻧﻔﻬﻤﻴﺪي ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ »ﻧﻪ«‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ »ﭘﺲ ﺑﻴﺎ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ« و ﻣﻘﺪاري اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻚ‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم و ﺟﻮاب دادم‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺧﻮدم را در اﻋﺘﺮاض ﺑﺮ ﺣﻖ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ آﻳﺎ ﻣﻦ را ﺑﺮاي ﻳﺎدﮔﻴﺮي زﺑﺎن ﺧﺎرﺟﻪ ﻳﻪ دﻓﺘﺮ دادﮔﺎه ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دﻋﻮاﻳﻢ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ »ﺧﻔﻪ ﺷﻮ‪ ،‬آﺷﻐﺎل! ﺗﻮ ﭼﻪ ﺟﻮر ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ زﺑﺎن ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻲ!« ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﻦ را‬
‫ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎن داد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ »ﮔﻢ ﺷﻮ ﺑﺮو ﺑﻴﺮون!«‬

‫‪ .31‬ﺑﻌﺪ از ‪ 2‬ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﻦ را دوﺑﺎره ﺑﻪ داﺧﻞ ﺻﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻛﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﻦ ﭼﺎپ ﻛﺮده ﺑﻮد‬
‫اﺷﺎره ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ را ﺑﻪ دروغ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺘﻬﻢ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺪرك اﺛﺒﺎت اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻗﺎﺿﻲ اﺳﻜﻨﺪري اﺻﺮار ﻛﺮد ﻛﻪ دروغ ﻧﻮﺷﺘﻪام‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻤﻲ ﺑﺤﺚ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﻦ را از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻴﺮون ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺻﺪاﻳﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮرد ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﻜﺮار ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫از ﻣﺪﺗﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺟﺮاﻳﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺟﺮاﻳﻢ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻗﺎﻧﻮن‬
‫ﻣﻦ ﺣﻖ داﺷﺘﻦ وﻛﻴﻞ و ﺑﺮﺧﻮرداري از ﻫﻴﺄت ﻣﻨﻄﻔﻪ را داﺷﺘﻢ‪ .‬و اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮدم ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺮاي‬
‫ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬او ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺮﻳﺪ و ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎن دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ ﻣﻦ را دﺳﺘﺒﻨﺪ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ را دﺳﺘﺒﻨﺪ زدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺑﻨﺪ‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 3‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻗﺎﺿﻲ اﺳﻜﻨﺪري ﻣﻦ را ﺻﺪا ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ روز‬
‫ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 9‬ﺻﺒﺢ ﺑﻪ دادﮔﺎه ﺑﺎزﮔﺮدم‪.‬‬

‫‪ .32‬ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﮔﻴﻼن اﻣﺮوز ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﻜﺎراﻧﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺎر ﻧﻬﺎﻳﻲ رو ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻢ »راﻫﻲ ﻛﻪ در آن ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻪام ﺑﺎزﮔﺸﺘﻲ ﻧﺪارد«‪ .‬اﺻﺮار ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻏﻠﻂ ﻛﺮدن و ﺗﻮﺑﻪ‬
‫ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﻮم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻗﺎﺿﻲ ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺻﺮاﺗﻲ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ و ﻏﻠﻂ ﻛﺮدم و ﺗﻮﺑﻪ ﻓﺎﻳﺪهاي ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﻏﺮوب آن روز دوﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ را ﻫﻤﺎن ﺷﺐ از ﻛﺸﻮر ﺧﺎرج ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﺮز ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻨﺪاﻧﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺣﺪود ‪ 3‬ﺳﺎﻋﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻓﺮار‬
‫ﻛﻨﻢ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻛﺎري ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻧﺮﻓﺘﻢ‪ .‬دﻳﺮﺗﺮ دوﺳﺘﺎن دﻳﮕﺮي زﻧﮓ زدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺮوﻧﺪهام‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺳﺖ و اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻣﻦ را اذﻳﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﮕﺮاﻧﻲ آﻧﻬﺎ را درك ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫آﺧﺮ راه اﻋﺪام ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻛﺎري ﻛﻪ ﺑﺎ زﻫﺮا ﻛﺎﻇﻤﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺮﻓﺘﻢ؛ ﺷﺐ را‬
‫در ﺧﺎﻧﻪام ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮوم ﻣﻦ را ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻄﻤﻴﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ را ﻛﻨﺘﺮل‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫اﺗﻬﺎﻣﺎت ﻣﻦ‬

‫‪ .33‬ﺻﺒﺢ ﻣﻨﻈﻢ و ﻣﺮﺗﺐ رﻓﺘﻴﻢ دادﮔﺎه‪ .‬دادﮔﺎه ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬اﺗﻬﺎﻣﺎت ﻣﻦ را ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ اﺗﻬﺎﻣﺎت را‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻤﻲآورم ﭼﻮن ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ آﻧﻬﺎ را ﻛﺘﺒﺎً ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪادﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ‪ 14‬ﻣﻮرد اﺗﻬﺎم ﺑﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ در ﺣﻜﻢ ﻣﻦ‬
‫ﻓﻘﻂ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ از آﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎدم ﻣﻲآﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ازاﺗﻬﺎﻣﺎت ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ رﻫﺒﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ در وﺑﻼﮔﻢ‬

‫‪58‬‬
‫‪117‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1259‬ازاز ‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ »ﻫﻤﺎن ﻃﻮري ﻛﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻲ ﺟﺎم زﻫﺮ رو ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ آﻗﺎي ﺧﺎﻣﻨﻪاي ﻫﻢ ﺟﺎم زﻫﺮ را ﺳﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﺸﺪ و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻲ ﻳﻚ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻣﺮد آﻗﺎي ﺧﺎﻣﻨﻪاي ﻫﻢ ﻳﻚ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻣﻲﻣﻴﺮد«‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‬
‫»ﻣﻦ در وﺑﻼﮔﻢ ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﺑﻪ آﻗﺎي ﺧﺎﻣﻨﻪاي ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ دﻧﻴﺎ اﻳﺮان را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮده‬
‫و ﺟﻨﮓ ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ دﻳﺮ ﻧﺸﺪه ﺟﺎم زﻫﺮ را ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ«‪ .‬وﻟﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻨﻮﺷﺘﻢ »ﻫﻤﺎن ﻃﻮر‬
‫ﻛﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻲ ﻳﻚ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻣﺮد‪ ،‬آﻗﺎي ﺧﺎﻣﻨﻪاي ﻫﻢ ﻳﻚ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻣﻲﻣﻴﺮد«‪ .‬او اﺻﺮار ﻛﺮد ﻛﻪ آﻧﭽﻪ را‬
‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت ادﻋﺎﻳﺸﺎن ﻣﺪرك ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دادﻧﺪ ﺧﻮدم‬
‫داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬او ﺟﻮاب داد ﻛﻪ اﺗﻬﺎﻣﺎت »دﻳﮕﺮي« ﻫﻢ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ .34‬ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﻲﻣﻮرد دﻳﮕﺮي اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺜﻼً درﺑﺎره ﻣﻘﺎﻟﻪاي ﻛﻪ در روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﻦ ﭼﺎپ ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫ﻣﺴﺌﻠﻪاي را ﺑﻴﺎن ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺴﺌﻮل ﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺷﻨﺒﻪﻫﺎ‪ ،‬روزﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﺮوه‬
‫ﺛﺎﻟﺜﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺣﺰب اﻟﻠﻬﻲ ﺑﻮد اﺟﺎره ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺷﻨﺒﻪ آن ﻫﻔﺘﻪاي ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد رﻫﺒﺮ ﺑﻪ رﺷﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻦ‬
‫ﺗﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ ﺗﻴﺘﺮ اول را زده ﺑﻮدﻧﺪ »ﺷﻤﺎرش ﻣﻌﻜﻮس ﺑﺮاي ورود رﻫﺒﺮ«‪ .‬دوﻣﻴﻦ ﻣﻮرد از اﺗﻬﺎم ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ‬
‫رﻫﺒﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل اﻳﺸﺎن از »واژه ﻣﻨﺤﻮس« ﻣﻌﻜﻮس اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺟﺎي اﻳﻨﻜﻪ از‬
‫»ﺷﻤﺎرش واروﻧﻪ« اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ درﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻧﻘﺸﻲ در ﭼﺎپ روزﻧﺎﻣﻪ آن روز ﻧﺪاﺷﺘﻢ و‬
‫ﻣﻘﺎﻟﻪ را ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫‪ .35‬اﺗﻬﺎم دﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﻧﺸﺮ اﻛﺎذﻳﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺸﺮ اﻛﺎذﻳﺐ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﻔﺖ »ﺗﻮ در ﺧﺒﺮي در ﻣﻮرد ﺑﺎﺑﻚ‬
‫ﻣﻬﺪﻳﺰاده دروغ ﻧﻮﺷﺘﻲ«‪ .‬ﺑﺎﺑﻚ ﻣﻬﺪﻳﺰاده ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ﺳﻴﺎﺳﻲ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﻪ وزارت اﻃﻼﻋﺎت اﺣﻀﺎر‬
‫ﺷﺪه و ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻣﻮرد در وﺑﻼﮔﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺮ اﻛﺎذﻳﺐ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدم ﭼﻮن ﻣﻬﺪﻳﺰاده اﺣﻀﺎر ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺟﻮاب دادم ﻛﻪ از ﺧﻮد ﺑﺎﺑﻚ ﻧﺎﻣﻪاي داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ‬
‫او اﺣﻀﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد و اﮔﺮ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ دروغ ﺑﻮد ﭘﺲ او دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺧﺒﺮ را ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﺎﻣﻪ او‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ روش ﺑﺎزﺟﻮ در ﻣﻮرد ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر اﻗﺘﺼﺎدي روزﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺎد‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﭙﻮر‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد‪ .‬او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻦ در وﺑﻼﮔﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻓﺮﺷﺎد‬
‫زﻧﺪاﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد دروﻏﻲ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﻮﺿﻴﺢ دادم ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺎد ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﭙﺎه ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او‬
‫ﺟﻮاب داد ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺎد »ﺑﺎزداﺷﺖ« ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﻪ »زﻧﺪاﻧﻲ«‪.‬‬

‫‪ .36‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻲ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻛﺮدم‪ .‬ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ اﻣﺎم ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﻟﻪاي‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺧﻤﻴﻨﻲ دﻳﻜﺘﺎﺗﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ‬
‫ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ﺧﻄﻮط ﻗﺮﻣﺰ را در اﻳﺮان ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮔﺮدﻧﻢ از ﻣﻮ‬
‫ﺑﺎرﻳﻜﺘﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ .37‬ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻫﺎي روزﻧﺎﻣﻪ را ﻛﻪ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﻚ ﺳﺮي ﻋﻜﺲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ از اﻳﻦ ﻋﻜﺴﻬﺎي ﻓﻮﺗﻮﺷﺎپ‬
‫ﺷﺪه ﻛﻪ ﻣﺜﻼً ﺳﺮ ﺧﻤﻴﻨﻲ را روي ﺑﺪن ﺟﻨﻴﻔﺮ ﻟﻮﭘﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻲ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ او ﺗﻮﺿﻴﺢ دادم ﻛﻪ ﻋﻜﺴﻬﺎ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬در روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﺎ ‪ 12‬ﻧﻔﺮ ‪ User ID‬داﺷﺘﻦ و ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‬

‫‪59‬‬
‫‪117‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1360‬ازاز ‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮي وﺻﻞ ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬و ﻋﻜﺴﻬﺎ اﻟﺰاﻣﺎً ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﺮدﺑﻴﺮ ﻋﺎﻗﻞﺗﺮ از‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻳﻚ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را روي ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮم ‪ save‬ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫‪ .38‬اﺗﻬﺎم دﻳﮕﺮ ﺑﻮد ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻈﺎم‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ در وﺑﻼﮔﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم »اﻳﺮان ﺑﺎﻳﺪ از‬
‫ﺣﺴﻨﻲ ﻣﺒﺎرك‪ ،‬رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﻣﺼﺮ‪ ،‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻜﺸﺪ«‪ «.‬او ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻟﻪاي اﺷﺎره ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ درﺑﺎره ﺣﺴﻨﻲ‬
‫ﻣﺒﺎرك و ﻋﻔﻮ ﻋﻤﻮﻣﻲ وي در آﮔﻮﺳﺖ ‪ 2003‬ﻋﻔﻮ ﻋﻤﻮﻣﻲ داد و ﺑﻪ دﻟﻴﻞ آن ﺗﻤﺎم زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺳﻴﺎﺳﻲ اش‬
‫آزاد ﺷﺪﻧﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬اﺷﺎره ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ اﻳﺮان ﺑﺎﻳﺪ از او ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬رژﻳﻢ اﻳﺮان ﻛﻪ ادﻋﺎ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﺒﺎرك دﻳﻜﺘﺎﺗﻮر اﺳﺖ و اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﺶ ﻓﺮﻣﺎﻳﺸﻲ اﺳﺖ و ﺻﺪ درﺻﺪ رأي ﻣﻲآورد‪ .‬وﻟﻲ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﺮان ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﺒﺎرك ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﭼﺮا ﻣﺎ زﻧﺪاﻧﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ داﺷﺘﻢ؟ در اﻳﻦ زﻣﺎن ﻣﺎﺷﺎءاﷲ‬
‫ﺷﻤﺲاﻟﻮاﻋﻈﻴﻦ و ﻋﻤﺎداﻟﺪﻳﻦ ﺑﺎﻗﻲ زﻧﺪاﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪام ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻈﺎم ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‬
‫»دروغ ﻛﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪام«‪.‬‬

‫‪ .39‬ﺧﻴﻠﻲ اﺗﻬﺎﻣﺎت دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﺻﻞ اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﻢ ﻛﻪ وﻗﺖ زﻳﺎدي ﮔﺮﻓﺖ درﺑﺎره ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫‪CIA‬‬ ‫رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﺑﺎ ﻧﺎم ﻣﺴﺘﻌﺎر ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ را ﻣﺘﻬﻢ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺟﺎﺳﻮس‬
‫ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﺳﺘﺪﻻل ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن در ﻫﻴﺄت ﻣﺪﻳﺮه رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﻛﺎﻟﻴﻦ ﭘﺎول ﻋﻀﻮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ او ﻧﻈﺎﻣﻲ‬
‫ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬اﻧﻜﺎر ﻛﺮدم ﻛﻪ‬ ‫‪CIA‬‬ ‫اﺳﺖ«‪ ،‬ﻣﻦ در ﻋﻤﻞ ﺑﺮاي‬ ‫‪CIA‬‬ ‫اﺳﺖ و او »ﻋﻀﻮ ﺷﻮراي رﻫﺒﺮي‬
‫و رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ از ﻣﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎ دارﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫‪CIA‬‬ ‫ﺑﺮاي‬
‫ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم اﻣﺎ آﻧﻬﺎ اﺷﺎره ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﺎم ﻣﺴﺘﻌﺎر ﻛﺎﻣﺒﻴﺰ ﻛﺮﻳﻤﻲ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﺎزﺟﻮي اﻃﻼﻋﺎت ﻳﻚ ﻓﺎﻳﻞ ﺑﺎز ﻛﺮد ﺑﺎ ﭼﻬﻞ ﺗﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﺎﻣﺒﻴﺰ ﻛﺮﻳﻤﻲ و ﻧﻈﺮﻳﻪ‬
‫ﻛﺎرﺷﻨﺎﺳﻲ ﻣﻴﺰ اﻳﺮان در وزارت اﻃﻼﻋﺎت‪ .‬وزارت اﻃﻼﻋﺎت در ﺗﻬﺮان ﻣﻴﺰﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﺑﺮاي ﻛﻨﺘﺮل‬
‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ دارد‪ .‬در آن زﻣﺎن ﺑﺮاي رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﻳﻚ ﻣﻴﺰ داﺷﺖ‪ .‬ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﻛﻨﺘﺮل‬
‫ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ وﺑﻼگ و وﺑﺴﺎﻳﺘﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﺰ ﺧﺎص داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻴﺰ رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎي ﻣﻦ‬
‫ﮔﺰراش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم ﺻﺪاﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻧﻈﺮﻳﺎت ﻛﺎرﺷﻨﺎﺳﻲ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ آﻳﺎ ﻣﻲ‬ ‫‪CD‬‬ ‫ﻛﺎرﻫﺎي ﻣﻬﺎرتآﻣﻴﺰي ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎي ﻣﻦ را روي‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻮش ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ‪ CD‬دﻟﻴﻞ ﻧﻤﻲﺷﻮد از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﺑﻮدم و ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮن‬
‫ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت اﻳﺮان‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده از اﺳﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎر ﺟﺰوي از ﺣﻘﻮق روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎران اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ آﻧﻬﺎ را ﻣﻼﻣﺖ‬
‫ﻛﺮدم ﻛﻪ آﻧﻘﺪر وﺿﻊ را ﻧﺎ اﻣﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎران ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از اﺳﺘﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ را ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ اﻓﺴﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ »آرش‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﻜﺎري ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺗﻮ اﺳﺖ«‪.‬‬

‫‪ .40‬دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ ﭘﺲ ﻫﻤﺎن ﺣﺮف دﻳﺮوز را ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎ وﻛﻴﻠﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬
‫ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻤﻲزﻧﻢ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ وﻛﻴﻠﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﺳﻴﻒزاده ﻛﻪ ﭼﻮاب دادﻧﺪ ﺳﻴﻒ‬
‫زاده »ﻳﻚ اﻻﻏﻲ ﺑﺪﺗﺮ از ]ﻣﻦ[« ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ رﻓﺘﺎرﺷﺎن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻮﻫﻴﻦآﻣﻴﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺎﺿﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮوم‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 1-12:30‬ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪60‬‬
‫‪117‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1461‬ازاز ‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫‪ .41‬در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن دادﮔﺎه ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﺗﺎق و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﺎﺿﻲ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در راﻫﺮو ﺑﻴﺮون اﺗﺎﻗﻬﺎ ‪ 3‬ﺳﺎﻋﺖ‬
‫اﻳﺴﺘﺎدم‪ .‬دادﮔﺎه اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﺟﺮاﻳﻢ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر و اﻣﻨﻴﺘﻲ رﺳﻴﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ در راﻫﺮو ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻌﺘﺎد ﺑﻮدﻧﺪ و روي زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺜﻞ آﻧﻬﺎ روي زﻣﻴﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‪ .‬ﺷﻜﺴﺖ‬
‫ﺗﻠﻘﻲ ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت اﻧﺘﻈﺎر را اﻳﺴﺘﺎدم‪.‬‬

‫‪ .42‬ﻗﺎﺿﻲ اﺳﻜﻨﺪري ﻣﻦ را دوﺑﺎره ﺑﻪ اﺗﺎق دادﮔﺎه ﺻﺪا ﻛﺮد‪ 15 .‬ﻣﻮرد اﺗﻬﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻲ‪ ،‬ﺗﻮﻫﻴﻦ‬
‫ﺑﻪ رﻫﺒﺮي‪ ،‬ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺮاﺟﻊ‪ ،‬ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ دﻳﻦ ﺷﺮﻳﻒ اﺳﻼم‪ ،‬ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻈﺎم‪ ،‬ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺑﺮاي ﺳﻴﺎ‪،‬‬
‫اﻓﺸﺎء اﻃﻼﻋﺎت‪ ،‬ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ رﺋﻴﺲ ﻣﺠﻤﻊ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻧﻈﺎم و ﺧﻴﻠﻲ اﺗﻬﺎﻣﺎت دﻳﮕﺮ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ‬
‫اﺷﺨﺎص را ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﺗﻤﻲ رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر اﻳﺮان ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﻫﺎﺷﻤﻲ‬
‫رﻓﺴﻨﺠﺎﻧﻲ رﺋﻴﺲ ﻣﺠﻤﻊ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻧﻈﺎم‪ ،‬ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﺎﻃﻖ ﻧﻮري‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري اﺳﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻗﺎﺿﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﻪ را اﻣﻀﺎ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻮﺷﺘﻢ »اﻳﻨﺠﺎﻧﺐ‪ ،‬آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‪ ،‬در ﻛﻤﺎل ﺻﺤﺖ و‬
‫ﺳﻼﻣﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﺻﻮل ‪ 66 ،26 ،25‬و ‪ 138‬ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﻲ و اﺻﻮل دﻳﮕﺮ اﻋﻼم ﻣﻲدارم ﻛﻪ اﻳﻦ دادﮔﺎه‬
‫ﻏﻴﺮ ﻋﻠﻨﻲ اﺳﺖ ﺑﺪون ﺣﻀﻮر وﻛﻴﻞ و ﻫﻴﺄت ﻣﻨﺼﻔﻪ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻜﺪام از ﻣﻮارد اﺗﻬﺎﻣﻲ را ﻗﺒﻮل ﻧﺪارم«‪.‬‬
‫اﺳﻜﻨﺪري ﻧﻮﺷﺘﻪ را ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ »ﺑﺎ اﻳﻦ اﻣﻀﺎ ﻗﺒﺮ ﺧﻮدت را ﻛﻨﺪي« و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮوم‪.‬‬

‫‪ .43‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ‪ ،‬دو اﻓﺴﺮ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺷﺨﺼﻲ و ﻣﺴﻠﺢ‪ ،‬آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﻦ را ﺻﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎم ورود‬
‫اوﻟﻴﻦ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﺘﺸﺎن را ﻛﻨﺎر زدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻣﺴﻠﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﺎﺿﻲ دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﻣﻦ را‬
‫دﺳﺘﺒﻨﺪ ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ اﺳﻠﺤﻪ ﺧﻮد را دوﺑﺎره ﻧﺸﺎن داد و ﮔﻔﺖ »دﺳﺘﺒﻨﺪ ﻧﻴﺎز ﻧﻴﺴﺖ ‪ .« ...‬ﻣﺜﻞ‬
‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﻓﺮار ﻛﻨﻢ ﻣﻦ را ﺑﺎ ﺗﻴﺮ ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻓﺴﺮ ﻗﺪش از ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺑﺎزوي او زدم و ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﻛﻨﻢ زودﺗﺮ از اﻳﻨﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﻔﻬﻴﻢ اﺗﻬﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫و ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﻃﺒﻖ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺟﺰاﻳﻲ اﻳﺮان ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺮار وﺛﻴﻘﻪ ﺻﺎدر ﻣﻲﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﻣﺒﻠﻐﻲ ﺑﮕﺬارم و ﺑﻪ زﻧﺪان ﻧﺮوم ﭘﺲ اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد را ﻛﺮدم‪ .‬ﻗﺎﺿﻲ ﻗﺮار وﺛﻴﻘﻪ را ‪ 200‬ﻣﻴﻠﻴﻮن‬
‫ﺗﻮﻣﺎن ﺻﺎدر ﻛﺮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺮوﻧﺪهاي ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ وﺛﻴﻘﻪ داﺷﺖ ﻫﺎﺷﻢ آﻏﺎﺟﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ اﻋﺪام‬
‫ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪ و ‪ 50‬ﻣﻴﻠﻴﻮن وﺛﻴﻘﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﺗﺮﺳﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻘﺪار وﺛﻴﻘﻪ ﻣﻦ ﭼﻬﺎر ﺑﺮاﺑﺮ وﺛﻴﻘﻪ آﻏﺎﺟﺮي ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺲ‬
‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﻛﻨﻨﺪ؟ ‪ 4‬ﺑﺎر اﻋﺪاﻣﻢ ﻛﻨﻨﺪ؟‬

‫‪ .44‬زﻧﺪان ﻣﻦ ‪ 2‬ﻣﺎه ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺎ وﺛﻴﻘﻪ آزاد ﺷﺪم‪ 20 .‬روز اول در اﻧﻔﺮادي ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ‪ 15‬روز‬
‫از آن را ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﺳﻠﻮل ﻣﻦ ‪ 1‬ﻣﺘﺮ در ‪ 1‬ﻣﺘﺮ ﺑﻮد و ﺟﺎي ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺧﻮاب ﻧﺒﻮد‪ .‬زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻮد در رﺷﺖ‬
‫و ﺳﻠﻮﻟﻢ ﻣﺮﻃﻮب و ﺳﺮد ﺑﻮد‪ .‬روز اول ﻛﺘﻜﻢ زدﻧﺪ‪ .‬روز دوم ﻳﻚ ﻋﺪه ﺳﺮﺑﺎز ﻣﻦ را ﻛﺘﻚ زدﻧﺪ‪ .‬روز‬
‫ﺳﻮم ﺑﺎزﺟﻮي ﻣﻦ‪ ،‬ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ ﺻﻤﺪي‪ ،‬آﻣﺪ‪ .‬ﻣﻦ اﻋﺘﺮاض ﻛﺮدم و او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ در آن زﻧﺪان اﺧﺘﻴﺎري‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬ﮔﻔﺖ آﻗﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﺎﻟﻤﻲ اﻓﺴﺮ ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪاً ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻤﻲ ﻣﺴﺌﻮل ﺣﻔﺎﻇﺖ‬
‫زﻧﺪان رﺷﺖ اﺳﺖ‪ .‬در زﻧﺪان دو واﺣﺪ ﻧﻈﺎرﺗﻲ ﻫﺴﺖ؛ ﻳﻜﻲ واﺣﺪي ﺑﺎزرﺳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ از زﻧﺪاﻧﻲ ﺗﺎ ﻣﻤﺪﺟﻮ‬

‫‪61‬‬
‫‪117‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1562‬ازاز ‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ زﻧﺪان را ﻧﻈﺎرت ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮي واﺣﺪ ﺣﻔﺎﻇﺖ زﻧﺪان اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺣﺘﻲ ﻛﺎر واﺣﺪ‬
‫ﺑﺎزرﺳﻲ زﻧﺪان ﻧﻈﺎرت ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫زﻧﺪان و ﺷﻜﻨﺠﻪ‬

‫‪ .45‬روز ﭘﻨﺠﻢ ﻣﻦ را از ﭘﻨﻜﻪ آوﻳﺰان ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻪ ﻋﻤﻮدي ﺑﻪ ﻣﻮﺗﻮري روي ﺳﻘﻒ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻮد و‬
‫ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬و ﻣﻦ را از دﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻴﻠﻪاي دﻳﮕﺮ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اوﻟﻲ ﻣﺘﺼﻞ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﺗﻮر ﻛﻪ روﺷﻦ ﻣﻲﺷﺪ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻨﻜﻪ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪم‪ .‬روز ﺷﺸﻢ وﺳﻂ ﺷﻜﻨﺠﻪﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎدرت ﻣﻲآﻳﺪ‬
‫ﺗﻮ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎدر آﻣﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻼﻗﺎت ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻮد و اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ اﮔﺮ ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﻛﻨﻢ ﺷﻜﻨﺠﻪام ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬روز ﻫﻔﺘﻢ ‪ 3‬ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺮون از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن در ﺳﺮﻣﺎي ﺳﺨﺖ زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻮدم‪ .‬روز‬
‫ﻫﺸﺘﻢ ﻓﺘﻮﻛﭙﻲ ﻛﻴﻬﺎن را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬آرش س‪ .‬ﻛﻪ در ﺷﻤﺎل ﻛﺸﻮر ﺑﺎ ﺳﺎزﻣﺎن‬
‫ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﺳﻴﺎ ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎر اﻋﺪام ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪه اﺳﺖ«‪ .‬روز ﻧﻬﻢ ﻣﻦ را ﺑﺮدﻧﺪ در اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻛﻒ آن ﻣﺪﻓﻮع ﺑﻮد‪ 4-3 .‬ﺑﺎﻣﺪاد ﻣﻦ را آوردﻧﺪ ﺑﻴﺮون و ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺣﻤﺎم‪ .‬دوﺑﺎره ﻣﻦ را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺳﻠﻮل‬
‫اوﻟﻢ‪ 3-2 .‬ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮدم ﻛﻪ آﻣﺪﻧﺪ و ﭘﺎي ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺷﻼق زدﻧﺪ‪ .‬روز دﻫﻢ ﻣﻦ‬
‫را ﺑﺮدﻧﺪ در اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﭼﻮﺑﻪ دار ﻳﻚ دورﺑﻴﻦ ﻓﻴﻠﻤﺒﺮداري ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﻣﻦ را اﻋﺪام ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ‬
‫ﻓﻴﻠﻢ اﻋﺘﺮاﻓﻢ را ﺗﻬﻴﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬روز دوازدﻫﻢ ﻧﺎﺧﻦ ﺷﺼﺖ ﻫﺮ دو ﭘﺎﻳﻢ را ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن روز ﻣﻦ را ﺑﻪ‬
‫ﺻﻮرﺗﻲ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﺟﻮﺟﻪ ﻛﺒﺎب‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﺠﺎزات ﻣﭽﻬﺎي دﺳﺘﻢ را ﺑﻴﻦ ﻣﭽﻬﺎي‬
‫ﭘﺎﻳﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻴﻠﻪاي را آﻧﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و دﺳﺖ و ﭘﺎ را ﺑﻪ آن ﺑﺴﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﻃﻮر ﻣﻦ را آوﻳﺰان ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪ .46‬روز ‪ 13‬ﻳﺎ ‪ 15‬ﻣﻦ را ﺑﺮدﻧﺪ دادﮔﺎه‪ .‬دﻳﺪم ﻛﻪ ﻫﻤﻪ اﻗﻮام ﻣﻦ در دادﮔﺎه ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺑﺮادران ﻫﻤﻪ‬
‫در اﺗﺎق آﻗﺎي ﻗﺎﺿﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﺎﺿﻲ ﮔﻔﺖ »ﺑﻴﺎ‪ ،‬اﻳﻦ را اﻣﻀﺎ ﻛﻦ« و ﻳﻚ ﺑﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﻛﻪ روﻳﺶ ‪10‬‬
‫– ‪ 12‬ﺗﺎ اﺗﻬﺎم ﻛﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ آﻧﻬﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻋﺪام ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪه ﺑﻮدم را ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﺮدم و ﻧﻮﺷﺘﻢ‬
‫»اﻳﻨﺠﺎﻧﺐ ﻫﻴﭻ اﻋﺘﺮاﺿﻲ ﻧﺪارم« و اﻣﻀﺎ ﻛﺮدم‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ آﻏﺎﺟﺮي ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻛﺎر اﻧﺠﺎم ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻫﻨﮕﺎم ﻗﺎﺿﻲ ﺑﺎ ﭘﺪرم داﺷﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮد و ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﻣﻦ »ﺑﭽﻪ‬
‫ﺷﺠﺎﻋﻲ« ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻗﺎﺿﻲ از ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ دﻓﺘﺮدار ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺣﻜﻤﻲ را ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫اﻣﻀﺎ ﻛﺮده ﺑﻮدم ﭘﺎره ﻛﻨﺪ‪ .‬در زﻧﺪان ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺣﻜﻢ وﺣﺸﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮادرم اﺷﻜﺎن آﻣﺪ ﻣﻦ را ﺑﻐﻞ‬
‫ﻛﺮد و ورﻗﻲ را ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﻛﻪ ﻣﻦ در دﻫﺎﻧﻢ ﻗﺎﻳﻢ ﻛﺮدم ﺗﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﭘﻴﺪا ﻧﻜﻨﻨﺪ و داﺧﻞ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﺑﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫ورﻗﻪ را ﺑﺎز ﻛﺮدم دﻳﺪم ﺑﺮادرم ﺗﻴﺘﺮ ﺗﻤﺎم ﺧﺒﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ درﺑﺎره ﻣﻦ ﺑﻮد را ﺑﺎ ﻓﻮﻧﺖ ﺑﺴﻴﺎر رﻳﺰ روي ﻳﻚ‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ A4‬ﭘﺸﺖ و رو ﭼﺎپ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 1-12‬ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ را ﺧﻮاﻧﺪم‪.‬‬

‫‪ .47‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 5-4‬اﻓﺴﺮ ﻣﻦ آﻣﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ را ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ آﻣﺎدهام ﺟﻠﻮي دورﺑﻴﻦ ﺑﺮوم و‬
‫اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻢ؟ ﻣﻦ از اﺧﺒﺎري ﻛﻪ در آن ورق ﺑﻮد ﻧﻘﻞ ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ »ﺧﺒﺮ ﻧﺪاري »ﭘﺲ ﻓﺮدا روز آزادي‬
‫آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ اﺳﺖ«؟« ﻣﺘﻌﺠﺐ و ﺷﻮﻛﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ او اﻃﻼع دادم ﻛﻪ ﺳﻴﻒزاده وﻛﺎﻟﺘﻢ را ﻗﺒﻮل ﻛﺮده و‬
‫ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎدي ﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ وﻛﻴﻞ ﻣﻦ ﺑﺸﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ »ﻏﻠﻂ ﻛﺮدﻧﺪ!« وﺧﻴﻠﻲ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ و ﻛﻼﻓﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫‪62‬‬
‫‪117‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1663‬ازاز ‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻮاﻻت او ﺟﻮاب ﻧﻤﻲدﻫﻢ‪ 5 .‬روز ﻣﻦ را ﺗﻮي اﻧﻔﺮادي دﻳﮕﺮي ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺠﻤﻮﻋﺎً ﻣﻦ ‪ 20‬روز‬
‫را در ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادي ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻴﻦ آدﻣﻜﺸﻬﺎ‪ ،‬ﻗﺎﺗﻠﻬﺎ و ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻴﺎن‪.‬‬

‫‪ .48‬اﺻﺮار آﻧﻬﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪاي اﻧﺠﺎم دﻫﻢ و اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻢ ﻛﻪ از ﺳﺎزﻣﺎن ‪ CIA‬ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪام و‬
‫ﺑﺎ رادﻳﻮ ﻓﺮدا ﺗﻴﻢ ﺗﺸﻜﻴﻞ داده و از آﻧﻬﺎ ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪام ﺗﺎ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺷﺒﻜﻪاي از ﺧﺒﺮﻧﮕﺎران در ﺗﻤﺎم‬
‫اﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻛﺸﻮر راه ﺑﻴﺎﻧﺪازم‪ .‬ﻳﻜﻲ از اﺗﻬﺎﻣﺎت ﻣﺴﺨﺮه آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ آن اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ در اﻳﺮان ﻳﻚ ﺷﺒﻜﻪ اﺟﺘﻤﺎع و ﺗﺒﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﻋﻴﻠﻪ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﻳﺮان راه اﻧﺪاﺧﺘﻪام ﻛﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس‬
‫ﮔﻔﺖ و ﮔﻮي ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر ﺷﻴﺮازي ﻛﻪ ﺗﺎ آن زﻣﺎن ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ‬
‫اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج دادم و آﻧﻬﺎ اﻋﺘﺮاﻓﺎﺗﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ‪ ،‬ﺻﺪور ﺣﻜﻢ و اﺳﺘﻴﻨﺎف‬

‫‪ 23 .49‬ﺑﻬﻤﻦ ‪ ،1383‬ﻣﺎدرم ﺑﻪ زﻧﺪان آﻣﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﻦ ﺻﺎدر ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ‪ 14‬ﺳﺎل‬
‫ﺣﺒﺲ ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﺎ آن زﻣﺎن وﻛﻴﻠﻢ را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺻﺪور ﺣﻜﻢ ﻣﻦ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎﻻً اواﺋﻞ اﺳﻔﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺳﻴﻒ زاده وﻛﺎﻟﺖ ﻣﻦ را ﻗﺒﻮل ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ او ﻛﺎر ﻣﻦ را دﻧﺒﺎل ﻛﻨﺪ‪ 7 .‬ﻓﻮرﻳﻪ‬
‫‪ ،2005‬ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﻦ را دادﻧﺪ اﻋﻼم ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ وﻛﻴﻞ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﭼﻮن اﻋﻼم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻴﻒ زاده‬
‫وﻛﻴﻞ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎدي ﺑﺮاي وﻛﺎﻟﺖ ﻣﻦ اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺗﻴﻢ وﻛﺎﻟﺘﻢ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬وﻛﻴﻞ‬
‫دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺮوﻳﺰ ﺟﻬﺎﻧﮕﻴﺮ راد ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻴﻢ ﻣﻦ ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﻣﻦ ‪ 3‬ﺗﺎ وﻛﻴﻞ داﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫‪ .50‬ﺣﻜﻢ ﻣﻦ ﺷﺎﻣﻞ ‪ 4‬ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ اﺳﺘﻨﺎد ﻣﺎده ‪ 508‬ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺠﺎزات اﺳﻼﻣﻲ ﺑﻪ ‪ 10‬ﺳﺎل ﺟﺒﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﻫﻤﻜﺎري ﺑﺎ دوﻟﺖ ﻣﺘﺨﺎﺻﻢ آﻣﺮﻳﻜﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ رادﻳﻮ ﻓﺮدا‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘﻨﺎد ﻣﺎده ‪ 514‬ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺠﺎزات‬
‫اﺳﻼﻣﻲ ﺑﻪ ‪ 2‬ﺳﺎل ﺣﺒﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻲ و رﻫﺒﺮي‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘﻨﺎد ﻣﺎده ‪ 500‬ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺠﺎزات‬
‫اﺳﻼﻣﻲ ﺑﻪ ﻳﻜﺴﺎل ﺣﺒﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻈﺎم و ﺑﻪ اﺳﺘﻨﺎد ﻣﺎده ‪ 512‬و ‪ 610‬ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺠﺎزات اﺳﻼﻣﻲ ﺑﻪ‬
‫ﻳﻚ ﺳﺎل ﺣﺒﺲ از ﺣﻴﺚ ﺗﺸﻮﻳﺶ اذﻫﺎن ﻋﻤﻮﻣﻲ‪ ،‬اﻳﺠﺎد اﻏﺘﺸﺎش و ﺗﺤﺮﻳﺾ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺷﻮرش ﻣﺤﻜﻮم‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ در ﻫﺮ ‪ 4‬ﻣﻮرد اﺗﻬﺎم‪ ،‬اﺷﺪ ﻣﺠﺎزات را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ‪ 14‬ﺳﺎل را ﮔﺮﻓﺘﻢ‬
‫ﺑﺎزﺟﻮ ﻓﻘﻂ ﻳﻜﺒﺎر آﻣﺪ ﺑﻪ دﻳﺪﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎ او ﻓﺤﺶ و دﻋﻮا ﻛﺮدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﺪ ﭼﺮا ﻣﻦ را ﺑﻪ ‪14‬‬
‫ﺳﺎل ﺣﺒﺲ ﻣﺤﻜﻮم ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ از آن ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎس ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﺻﻮرت‬
‫ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﻲ ﻣﻦ را ﻣﻲﺑﺨﺸﻨﺪ وﻟﻲ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﺮدم‪.‬‬

‫‪ .51‬در اواﺧﺮ ‪ 2‬ﻣﺎه زﻧﺪان وﻛﻼي ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ در زﻧﺪان دﻳﺪار ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﻦ اﻋﺘﺮاض ﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﺮوﻧﺪه‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ دادﮔﺎه ﺗﺠﺪﻳﺪﻧﻈﺮ رﻓﺖ‪ .‬ﻗﺮار ﺑﺎزداﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻗﺮار وﺛﻴﻘﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ و ﻣﻦ در ‪ 20‬ﻣﺎرس ‪ ،2005‬ﻣﻮﻗﺘﺎً از‬
‫زﻧﺪان آزاد ﺷﺪم‪ .‬در ﻣﺎه ژوﺋﻦ ‪ 2005‬دادﮔﺎه ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ و ﻣﺎ ﺑﻪ دادﮔﺎه رﻓﺘﻴﻢ‪ 3 .‬ﻧﻔﺮ ﻗﺎﺿﻲ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺿﻲ دادرس ﻗﺪرت اﷲ ﺷﺎﻣﺨﻲ‪ ،‬ﻣﺴﺘﺸﺎر دادﮔﺎه اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺣﺴﻦزاده‪ ،‬و ﻗﺎﺿﻲ ﺳﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ زﻳﺮ ﺣﻜﻢ را اﻣﻀﺎ ﻧﻜﺮد‪ .‬ﺳﻴﻒزاده از ﻣﻦ دﻓﺎع ﺧﻮﺑﻲ ﻧﻜﺮد‪ .‬او ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ »ﭼﻮن در ﻣﻮرد‬
‫ﭘﺮوﻧﺪه وﺑﺎﻟﮕﻨﻮﻳﺴﻬﺎ آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮودي ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را آزاد ﻛﻨﻨﺪ و ﻗﺎﻧﻮن ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮد‪،‬‬

‫‪63‬‬
‫‪117‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1764‬ازاز ‪8‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻮﻛﻞ ﻣﻦ را آزاد ﻛﻨﻴﺪ«‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ را دﻳﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺧﻮدم از ﺧﻮدم دﻓﺎع ﻛﺮدم‪ .‬ﺣﺮف‬
‫آﻗﺎي ﺳﻴﻒزاده از ‪ 9‬ﺗﺎ ‪ 9:15‬ﺑﻮد و ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺻﺤﺒﺖ او ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﺎ ‪ 2‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ از ﺧﻮدم دﻓﺎع‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺠﻤﻮﻋﺎً ﻣﺎ ‪ 3‬ﺳﺎﻋﺖ دﻓﺎع ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺣﻜﻢ ﻧﻬﺎﻳﻲ دادﮔﺎه ﺗﺠﺪﻳﺪﻧﻈﺮ در ﻧﻮاﻣﺒﺮ ‪ 2005‬اﻋﻼم ﺷﺪ‪ .‬از‬
‫اﺗﻬﺎم ﻫﻤﻜﺎري ﺑﺎ دوﻟﺖ ﻣﺘﺨﺎﺻﻢ ﻛﻪ ‪ 10‬ﺳﺎل ﺣﺒﺲ داﺷﺖ و اﺗﻬﺎم ﺗﺸﻮﻳﺶ اذﻫﺎن ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﺎل‬
‫ﺟﺒﺲ داﺷﺖ ﺗﺒﺮﺋﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﺗﺸﻮﻳﺶ اذﻫﺎن ﻋﻤﻮﻣﻲ ‪ 1‬ﺳﺎل را ﺗﺒﺮﺋﻪ ﺷﺪم‪ .‬دو اﺗﻬﺎم ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻲ و‬
‫رﻫﺒﺮي ‪ 2‬ﺳﺎل ﺣﺒﺲ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺗﺒﻠﻴﻐﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻈﺎم ‪ 1‬ﺳﺎل ﺣﺒﺲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﺎً ﺑﻪ ‪ 3‬ﺳﺎل ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪم‪25 .‬‬
‫ژاﻧﻮﻳﻪ ‪ ،2006‬رﻓﺘﻢ ﺣﻜﻢ ﺧﻮدم را ﺑﮕﻴﺮم ﻛﻪ ﻣﻦ را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ زﻧﺪان‪.‬‬

‫‪ .52‬ﺑﺮ اﺳﺎس ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﻳﺮان ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ در دﻳﻮان ﻋﺎﻟﻲ ﻛﺸﻮر اﻋﺘﺮاض ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮاي اﻳﻦ‬
‫ﻣﺮﺣﻠﻪ آﻗﺎي ﭘﺮوﻳﺰ ﺟﻬﺎﻧﮕﻴﺮ راد را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ و در ازاي دو وﻛﻴﻞ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ آﻗﺎي ﺻﺎﻟﺢ ﻧﻴﻚ ﺑﺨﺖ‬
‫وﻛﺎﻟﺖ دادم‪ 12 .‬ﻓﻮرﻳﻪ‪ ،‬ﺑﺮادرم ﻛﻪ در راه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ وﻛﺎﻟﺖ ﻣﻦ را ﺑﺮاي دﻳﻮان ﻋﺎﻟﻲ ﻛﺸﻮر ﺑﺒﺮد‬
‫ﺗﺼﺎدف ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬روز ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي ‪ 10‬روز و ﺳﭙﺲ ‪ 7‬روز اﺿﺎﻓﻪ ﻣﺮﺧﺼﻲ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫از ﺳﻴﺰده ﻓﻮرﻳﻪ ﺗﺎ اول ﻣﺎرس ‪ 2006‬ﻣﻦ در ﻣﺮﺧﺼﻲ ﺑﻮدم‪ .‬در ﺳﺎل ‪ 2006‬ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮش را در زﻧﺪان ﺑﻮدم‬
‫ﻫﺮ ‪ 2‬ﺗﺎ ‪ 3‬ﻣﺎه ‪ 5‬روز ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺧﺼﻲ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬از ﻣﺎه ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ‪ ،‬زﺧﻤﻲ ﮔﻮﺷﻪ زﺑﺎﻧﻢ اﻳﺠﺎد ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻮن در‬
‫ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﻓﻮﺗﺒﺎل زﻧﺪان ﮔﻞ زده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ روز ﻣﺮﺧﺼﻲ دادﻧﺪ ﻛﻪ ﻃﻲ ﻣﺮﺧﺼﻲ زﺧﻢ را ﭼﻚ ﻛﺮدم‬
‫و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺳﺮﻃﺎن اﺳﺖ‪ .‬از ﻧﻮاﻣﺒﺮ ‪ ،2006‬ﺑﻪ ﻣﻦ ‪ 3‬ﻣﺎه ﻣﺮﺧﺼﻲ اﺳﺘﺤﻘﺎﻗﻲ دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺰو زﻧﺪان‬
‫ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن ﻳﻚ ﻣﺮﺧﺼﻲ ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻪ دﻳﮕﺮ و دو ﺗﺎ ‪ 6‬ﻣﺎﻫﻪ دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺰو زﻧﺪان ﻣﺤﺴﻮب‬
‫ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎ ‪ 18‬ﻣﻲ ‪ 2008‬در ﻣﺮﺧﺼﻲ ﺑﻮدم‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﺪت ﻳﻚ دوره ‪ 3‬ﻣﺎﻫﻪ ﺷﻴﻤﻲ درﻣﺎﻧﻲ را ﮔﺬراﻧﺪم‪،‬‬
‫ﻳﻚ ﺟﺮاﺣﻲ ‪ 8‬ﺳﺎﻋﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﺼﻒ زﺑﺎن و ﻣﻘﺪاري ﻏﺪد ﻟﻨﻔﺎوي ﺗﻨﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ‪ 1‬ﻣﺎه رادﻳﻮﺗﺮاﭘﻲ‬
‫ﺷﺪم‪ 10 .‬ژاﻧﻮﻳﻪ ‪ 2008‬ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﺪاوا از ﻛﺸﻮر ﺧﺎرج ﺷﺪه و ﺑﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ آﻣﺪم‪.‬‬

‫‪ .53‬اﻋﺘﻘﺎد ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺎﺿﻲ اﺳﻜﻨﺪري ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ از ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﻦ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ و ﺑﺎب دل ﻣﺄﻣﻮران‬
‫اﻃﻼﻋﺎت راي ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﻣﻦ را در ﻫﻤﻪ ﻣﻮارد ﺑﻪ اﺷﺪ ﻣﺠﺎزات ﻣﺤﻜﻮم ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ‪ ،‬دﺳﺘﮕﺎه‬
‫اﻣﻨﻴﺖ ﺗﺎزه ﺑﺎ ﭘﺪﻳﺪه وﺑﻼگ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ زﻫﺮﭼﺸﻢ ﺑﮕﻴﺮد و ﻃﻮري ﻗﺎﻃﻊ ﺑﺮﺧﻮرد‬
‫ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ‪ .‬واﻗﻌﻴﺖ ﻫﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺮس ﺑﻪ وﺟﻮد آورد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ‬
‫ﻛﻪ ﺳﺮدﺑﻴﺮ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺟﺮم وﺑﻼگ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺑﻪ ‪ 14‬ﺳﺎل زﻧﺪان ﻣﺤﻜﻮم ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﻪ‬
‫ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺘﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺮوﻧﺪهﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺗﻔﺎوت دارد در اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﺎﻛﻲ ﻣﻦ‬
‫وزارت اﻃﻼﻋﺎت اﻳﺮان ﺑﻮد ﻛﻪ رﺳﻤﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻛﻴﺎن ﭘﺮوﻧﺪهﻫﺎي دﻳﮕﺮان ﺳﺎزﻣﺎن اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻮازي و ﺳﭙﺎه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وزارت اﻃﻼﻋﺎت وزارﺗﺨﺎﻧﻪ و ﻣﺴﺌﻮل اﻣﻨﻴﺖ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ اﺳﺖ‬
‫و ﺑﺮﮔﻪﻫﺎي ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺳﺮ ﺑﺮگ دارد ﻛﻪ ﻧﺎم وزارت اﻃﻼﻋﺎت ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ و واﺣﺪ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻛﻨﻨﺪه‬
‫ﺑﺮ آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ در ﻣﻮرد ﺳﺎزﻣﺎن اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻮازي اﺣﻈﺎرﻫﺎ ﺑﺪون اﺣﻈﺎرﻳﻪ ﺑﻮد و ﻏﻴﺮ رﺳﻤﻲ‪.‬‬
‫در ﺳﺎزﻣﺎن اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻮازي‪ ،‬ﻧﺎآﮔﺎﻫﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺎزداﺷﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن و اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪﮔﺎن‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺗﻮﺳﻂ ﭼﻪ ﻧﻬﺎدي دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪهاﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﺑﻮدن دﺳﺘﮕﻴﺮي ﻫﺎ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮﮔﻪﻫﺎي ﺣﻜﻢ و اﺣﻀﺎرﻳﻪام را دارم‪.‬‬

‫‪64‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‪1865‬ازاز‪1817‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪ آرش ﺳﻴﮕﺎرﭼﻲ‬

‫‪ .54‬در ﺣﻜﻢ ﻣﻦ وزارت اﻃﻼﻋﺎت درﺧﻮاﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از اﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻣﺮﻛﺰي ﻳﺎ ﺟﻨﻮﺑﻲ‬
‫ﻛﺸﻮر ﺗﺒﻌﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮدن و اﻣﻜﺎن ﻓﺮار ﺑﻮدن ﺑﺮاي ﻣﻦ‪ .‬در اﻳﺮان در ﺑﺮﺧﻲ ﻣﻮاﻗﻊ ﻣﺘﻬﻢ‬
‫را ﺑﻪ ﺷﻬﺮ دﻳﮕﺮي دور از ﺷﻬﺮي ﻛﻪ در آن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﻳﺮان ﺷﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﻧﺎم‬
‫ﺑﺮده ﺷﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺒﻌﻴﺪﮔﺎه ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﺬه‪ ،‬ﻣﺴﺠﺪ ﺳﻠﻴﻤﺎن‪ ،‬راﻣﻬﺮﻣﺰ و ﺷﻬﺮﻫﺎي دﻳﮕﺮ و‬
‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﻗﻀﺎﻳﻲ ﻣﻲدﻫﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﺒﻌﻴﺪﮔﺎه اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﺪ‪ .‬از آﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻣﻮﺿﻮع اﻣﻜﺎن ﭘﺬﻳﺮ ﻧﺒﻮد و ﻣﻦ ﺑﻲﺧﻄﺮ ﺑﻮدم اﻳﻦ درﺧﻮاﺳﺖ رد ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬

‫‪65‬‬
‫ﮔﺰارﺷﻬﺎي آﻳﻨﺪه ﻣﺮﻛﺰ اﺳﻨﺎد ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﻳﺮان ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻨﺪﺳﺎزي ﻣﻮارد زﻳﺮ ﻣﻲﭘﺮدازﻧﺪ‪:‬‬

‫• ﺷﻬﺎدﺗﻨﺎﻣﻪﻫﺎي ﺷﻬﻮد ﻛﺸﺘﺎرﻫﺎي ﺳﺎل ‪1367‬‬

‫• ﻧﻘﺾ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﺗﻮﺳﻂ اﻳﺮان ﭘﺲ از اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ‪ 22‬ﺧﺮداد ‪1388‬‬