Di Masilip Ang Langit - at pag-iinitan ka pa. Bago ka pa lang dito, pare.

Yan ang unang matututuhan mo dito sa ob-lo pagtagal-tagal mo. Umiiyak kanina ang waswas ko, pare. Isi ka lang, sabi ko. Ito ang kapalaran natin, e. Naawa siguro sa kin. Matagal nang ito ang haybol ko at bibilang pa ng maraming taon na ito ang haybol ko. Sabi ko naman, ayaw ka ba non, konkreto ang bahay ko at ginugwardiyahan pa ng les-pu? Nagpapatawa lang ako, pare lungkot din ako. Sabik na ako sa laya, pare. Naaawa na rin ako sa waswas ko na di ko alam kung paano nabubuhay ngayong narito ako sa ob-lo. Pare, sindihan mo yan. Huwag mo lang ipapatanaw ang baga sa labas. Takpan mo ng lukong ng palad mo. Anong kaso mo pare? Arson, pare. Ha-Ha-ha! Isang ospital ang sinunog ko o pinagtangkaang sunugin. Dahil hindi nasunog lahat, pare. Tersiya parte lang ng bilding ang kinain ng apoy. Hindi ka siguro maniniwala, pare. Kami ang gumawa ng ospital na iyon. Sa Quezon City yun, pare. Yong pribadong ospital na ari ng magkapatid na mestisong instik, Lim ang apelyido. Ang ibig kong sabihin, pare. isa ako sa mga peon, yung nagtayo non, kantero ko pare yon bang tagahalo ng semento. Nang magawa namin yon pare, para kong pintor na nakagawa ng obra maestra. Ganon pala ang mararamdaman mo pag nakagawa ka, pag nakabuo ka ng isang magandang bagay. Yon lang kasi ang magandang bagay na nagawa ko sa buong buhay ko. Alam ko, ang arkitekto ang nagplano non, pero, isa ko sa mga gumawa. Kung masasabi niyang siyang gumawa non, masasabi ko rin na ako. paano mo matatayo ang isang bilding pare, kung wala kang tagahalo ng semento? Di mo yon maitatayo sa pamamagitan ng lapis at papel lang. Nang mayari namin yon pare, di ko pagsawaang tingnan. Paulit-ulit kong minasdan. Lalagay ako sa malayo, sa harapan, at hahagurin ko ng tingin. Papano parang isang magandang babae, pare na mayat mayay gustong mong ukulan na humahanga at nagmamalaking tingin dahil alam mong mga kamay mo ang katulong na gumawa at bumuo. At ito ang pinagtangkaan kong sunugin, pare! Ha-Ha! Sasabihin ko sa yo kung bakit. Uumpisahan ko sa simula. Mahigit na sang taon naming ginawa ang ospital na yon pare. Nang mayari ang pundasyon, marami sa mga kasamahan ko ang doon na natutulog. Alam mo na, para makatipid sa pasahe. Nang malaon, sinabi ko ke Luding Luding ang pangalan ng waswas ko, pare na don na rin ako matutulog, kasi kahit na nasa Quezon City rin kami nakatira e malayo sa amin ang ginagawang bilding, kailangan magdalawang sakay ka sa bus at dyip. Sige sabi ng waswas ko.Nang makatipid tayo ng kontisa gastos Kasi pare, minimum lang ang pagana sa kin sa ginagawang ospital. Ang minimum non disiotso, hustong-husto lang sa pagkain at pangangailangan naming mag-asawa. Sasabihin Ko muna sa yo Kung saan kami nakatira non, pare. Ang haybol namin non e hindi talagang bahay kundi isang maliit na kubo, mas tama sigurong tawaging barung-barung yon, dahil mas marami ang yero na unti-unti naming naitayo sa isang bakanteng lote sa tabi ng isang bagong tayo ring subdibisyon. Pinsan ng waswas ko ang inhenyerong nagtayo ng subdibisyon at napakiusap namin sa kanyang bakanteng ngang loteng yon, na di na sakop ng lupa ng subdibisyon, na kaibigan naman ng inhiyerong pinsan ng waswas ko. Ang ibig ko lang sabhin dito, pare, legal naman ang pagkatira sa subdibisyon, hindi kami talagang iskwater na basta na lang nagtayo ng bahay, sa lupa ng me lupa. Sabihing nakatira, pero hindi iskwater. Ang hirap ng lagay namin don pare. Para kaming etat, sa tabi ng isang basong gatas. Bakit e medyo maaskad ang kara ko. Kung tingnan ako ng mayayamang taga sabdibisyon e parang bang sa anumang sandaliy lolooban ko ang malaki at magaganda nilang bahay. Ang talagang dahilan lang namay nakakapagpapangit ang aming barung-barong, sa tingin, sa magaganda nilang bahay sa sabdibisyon at ibig nilang kamiy umalis.

Hirap kami non, pare. Ang layo ng iniigiban ko ng tubig. Wala pang ilaw. Ayaw kaming pakabitin ng koryente sa sabdibisyon. Ang ibig nga nilay Kamiy umalis. Sa itinatayong bilding na nga ako natutulog at umuuwi lang kung Sabado ng hapon. Me kasama naman sa bahay ang waswas ko, ang kanyang ina na nakapisan na sa amin mula pa nang kamiy ikasal. kung gabi, masaya kami sa ginagawang bilding. Me magpapabili ng kuwatro kantos at pararaanin namin ang mga oras sa kantahan at kwentuhan. O gagalain namin ang buong bilding na kung baga sa tao e kalansay pa lang. Ang pasikot-sikot ng bilding e alam na alam namin, pare, na parang guhit ng aming palad. Nang matapos na ang bilding nang matapos na, ang ibig kong sabihin at me doktor na at me tumatanggap na ng pasyente siya namang pagbubuntis ng waswas ko. Yon ang una naming anak, pare. Wala pa kaming sang taong kasal nang umpisahan naming gawin ang ospital. Hanggang Maagay magplano tayo, sabi ko sa waswas ko isang gabi, at sinabi ko sa kanya na mabuti siguroy sa ospital na itinayo namin siya manganak. Mahal roon, sabi ng waswas ko. Mayayaman lang ang nanganganak at nagpapagamot doon. Me pri ward doon, sabi ko naman. Hindi ko alam,sabi niya. Alam ko, sabi ko. kailangan yon. kami ang gumagawa non, di ba? Gamot at pagkain lang ang babayaran mo sa pri ward doon at konting donasyon na ibibigay. Ikaw, kung gusto mong don ako manganak e di don sabi ng waswas ko. Meron ka bang alam na ibang ospital na maari mong panganakan? , sabi ko. Tumingin lang sa akin ang waswas ko at hindi sumagot. Alam na niya na ang pinakamalapit na ospital sa min e ang ginawa namin. Me ilang ospital naman na me pri ward din, pero iyoy malayo na sa amin o nasa maynila na. Wala pa kong masasabi sa yo tungkol sa waswas ko. Mabait siya, pare. Siya yong kung sisigawan moy tatalungko na lang sa isang sulok. Sunud-sunuran sa gusto ko, pare. Maganda pa. nakita mo naman sa bisitor rum kanina. Me mukha naman, di ba? Tayung-tayo pa ang suso, di ba? Pagkatapos naming mag-usap ng waswas ko kung saan siya manganganak, Isang araw na napagawi ako sa ospital na ginawa namin e nagtuloy ako sa loob. Wala naman akong ipapagamot. Gusto ko lang mag-usisa, mag-usyoso. Ginala ko ulit ang palibot, sinundan ng tinginang nagsasalimbayang mga nars at doktor. Pare, gusto kong sabihin sa lahat ng tao ron na isa ko sa mga gumawa non. Sa madaling salitay lumaki at lumaki ang tiyan ng waswas ko. Nang walong buwan na ang kanyang kabuntisan e ping-uusapan uli namin ang kanyang panganganak. Para kaming nagdidril kung ano ang gagawin kung magkakasunog. Sabagay, kailangan yon. Malayo ang subdibisyong aming iniiskwat sa kalsada na daanaan ng mga sasakyan. kaya halos lahat ng taga subdibisyon e me kotse. Pano kung dumating ang oras ng manganganak kang wala ako rito sa bahay? tanong ko ke Luding. Mangyayari lang yon, pare sa araw na nasa trabaho ako. Me ginagawa kaming bahay non sa Pasay. Lalakad ako hanggang sa abangan ng sasakyan at tatawag ng dyip o taksi at magpapahatid sa ospital, sabi ng waswas ko. Makaya mo kayang lumakad hanggang sa kalsada? tanong ko. Kakayanin ko, sabi niya. Pano kung di mo makaya? sabi ko. Pano kung mapanganak ka sa daan? Bahala na, sabi niya. Sanay narito ko pag nanganak ka na, sabi ko. Tumawa ang waswas ko at ang sabi, Di ganon din yon. Maglalakad din ako hanggang sa abangan ng sasakyan. iba talaga yung narito ko,sabi ko. Sabagay,sabi niya. Sanay sa gabi ka manganak, sabi ko. Narito ko.

Huwag lang sa hating-gabi o madaling araw. Baka mahirapan tayong makakita ng taksing maghahatid sa tin sa ospital. Naging problema sa kin ang panganganak ng waswas ko. Unang anak ko yon, pare, unang pagkakataon na magiging tatay ako. Maiintindihan mo naman siguro kung bakit ganon na lang ang paghahangad kong malagay sa ayos ang panganganak niya, huwag malagay sa panganib ang aming magiging anak. Pare,halos gabi-gabiy pinag-uusapan namin kung ano ang ipapangalan sa aming magiging anak. Ang waswas koy mahilig sa mga pangalang Amerkano at gusto niya ang mga pangalang Michael at Leonard at Robert, kung lalaki ang bata at kung babae namay gusto niya ang pangalang Elizabeth at Jocelyn at Roda. Ang gusto ko namay Lualhati, kung babae ang bata, at Joselito kung lalaki. Me kapatid kasi akong namatay na Jose ang pangalan at ikinabit ko ang Lito dahil yon ang gusto kung maging palayaw nya Paboritong ko kasing artista si Lito Lapid, pare, Gaya ng nasabi ko na, sunod-sunuran sa kin ang waswas ko at nagkasundo kami sa pangalang gusto ko. Me isa pang dahilan kung bakit ayokong malagay sa panganib ang buhay ng aming magiging anak, pare. Gustong-gusto ng waswas ko ang kanyang pagbubuntis. Ang ibig kong sabihin pare, gustong-gusto niyang maging ina. Napapakiramdaman ko yon sa ming mga pag-uusap tungkol sa batang isisilang, kung nagsasabi siya ng mga pangalang Amer-kano na ibig niya para sa bata, kung pinag-uusapan namin kung saan pag-aaralin ang bata. Likas lang siguro yon sa bawat babae. Bawat babaey gustong maging ina. At ayokong maging sentimental, pare. Ang gusto ko sa waswas koy natural din sa mga lalaki, di ba? Nobyembre, manganganak ang waswas ko at alam ko kung papasok ang buwang ito. Matatapos pa lang ang Oktubre, namumulaklak na ang talahib sa pagpasok ng Nobyembre at sa panganganak ng waswas ko. Pumasok ang Nobyembre, nakaipon na ko ng sandaang piso. Sa gaya kong nagkakantero lang, pare, hindi madaling mag-ipon ng sandaang piso na ilalabas mo sa gastusan sa bahay. Kinakailangang awasin ko yon, nang unti-unti, sa gastos ko sa pagkain sa tanghali, sa paghinto muna sa paninigarilyo, sa hindi muna pagtoma. Pare, kung minsa,y nagpupunta sa birhaws o sa putahan ang mga kasama ko pero nagtiis akong maiwan sa ginagawang bilding. Tinipid kong talaga nang husto ang sarili ko, pare. Ang sandaang pisong yon e inilaan ko sa biglaang pagkakagastusan, gaya ng ibabayad sa taksi kung dadalhin na sa ospital si Luding, o bayad sa ospital kasi ngay me pagbabayaran ka rin sa ospital kahit pri ward. Nasa trabaho ko pare, nang magdamdam ang waswas ko. Umaga non. Ang pangyayariy hindi ko nakita. Ikinuwento na lang sa kin ng waswas ko kinagabihang puntahan ko siya sa ospital. Ganto, pare. Isang oras pagkaalis ko ng bahay, sumakit ang tiyan ng waswas ko talagang oras na ng panganganak niya, naramdaman niya. Hindi niya ko matawagan sa telepono siyempre walang telepono sa bahay na ginagawa namin. Hindi naman daw niya mautusan ang nanay niya na puntahan ako at pasabihan. Medyo engot ang matanda, pare, aanga-anga at mahina pa ang tenga. Sinabi na lang niya sa nanay niya na pumirme sa bahay at pupunta na siyang mag-isa sa ospital. Lalakad siya hanggang sa kalsada, gaya ng usapan namin, at sasakay sa dyip o taksi at magpapahatid sa ospital. Me pantaksi siya. Lagi siyang may nakahandang pantaksi na ibinigay ko sa kanya mula sa sandaang naipon ko. Nang naglalakad na ang waswas ko sa mga kalye ng subdibisyon, pasiyorkat sa abangan ng sasakyan, bigla raw humilab ang tiyan at hindi siya makalakad. Napilitan siyang lumapit sa isang malaking bahay don na ari ng isang taga-BIR na ang panglay Mr. Cajucom, na me kotse, at kumatok siya nang kumatok at tumawag nang tumawag sa geyt. Ang lumabas, pare, e yong asawa ni Mr. Cajucom, na ito at tinanong siya kung bakit. Sabi ng waswas koy manganganak na siya at kung maaariy makikiangkas sa kotse at padadaan sa ospital. Kumakain pa, e, sabi raw ni Miss Cajucom Biruin mo yon, pare? Kumakain pa raw! Pare, akong may kotse at me nagsasabi sa kin na ang kapitbahay koy manganganak, maski na ko nasa ibabaw ng waswas koy, babangon ako at uunahin kong asikasuhin yung manganganak. Pero, pare, kumakain pa raw! Hindi man lang

pumasok at sinabi ron sa asawa na ang waswas koy nasa labas at parang asong naghahanap ng mapapanganakan! Mapapanganak na ata ko , Misis, sabi raw ng asawa ko. Baka di na ko umabot sa ospital. Buti na lang at lumabas si Mr. Cajucom at nakita ang waswas ko. Naawa naman siguro o baka nisip na kargo de konsensiya niya kung mamamatay ang waswas ko sa labas ng kanyang geyt iniwan ni Mr. Cajucom ang pagkain at agad daw nagbihis, pinasakay sa kotse ang waswas ko at isinugod sa ospital. Ang totoo, pare, nag-oopisina ang Mr. Cojucom na ito. Hindi naman niya kailangan ihatid sa ospital ang waswas ko, kailangan idaan lang niya sa ospital sa pagpasok niya sa opisina. Eto na ang masakit, pare. Kung sa iyo nangyari to e baka nakapatay ka ng tao. Sasabihin ko muna sa yo kung anong kotse meron ang Mr. Cojucom na to, pare. Mustang yon, pare, erkondisyon at bago. Malalaman mo naman kung bago ang kotse dahil sa plaka, di ba? Ang gara pare, kulay berde. Nakikita ko ang kotseng yon pag gumagala si Mr. Cajucom sa loob ng subdibisyon. Pare, kahit sa layong isang kilometro, masasabi mong ang me are non e hindi basta-bastang tao. Maatik, ibig kong sabihin. Eto na pare. Nang dumating na sila sa ospital, sabi ng waswas ko sa ospital na ginawa namin, pare salubungan daw sa kanila ang mga nars at attendant. Akala siguro, pare, misis ni Mr. Cajucom ang waswas ko. Bumaba raw ng kotse ang waswas ko, sapo ang parang babagsak niyang tiyan, at sabi raw ke Mr. Cajucom: Salamat ho, Mr. Cajucom, at non siguro nalaman ng mga sumalubong na ang waswas koy nakiangkas lang sa kotse, Sa pri ward lang ako. Pare, isa-isa raw tumalikod ang mga nars at attendants. Me natira namang isang nars, na sabi raw sa waswas ko: Titingnan ko ho kung me bakante, maghihintay muna kayo ron. Maghintay muna raw, pare. Namimilipit na ang waswas ko sa sakit ng tiyan. maghintay raw muna. Naupo ang waswas ko sa lobi at naghihintay. At nakalimutan na siya pare. Sinabi kong nakalimutan, pero ang dapat atang sinabi koy hindi inintindi. Dahil beinte minutos pa ang nakaraan, sabi ng waswas ko, e hindi pa rin sumisipot ang nars na nagsabi sa kanya na maghintay siya ron. Malungkot, pare. Don na napanganak ang waswas ko, at ang pagkaguluhan siya ng mga nars at doktor at isakay sa estretser at isugod sa elebeytor para dalhin sa emerdiyensi rum. Eh huli na patay na ang bata. Bopol ako sa ingles pare, mahina ko riyan at wala kong naiintindihan sa mga salitang ingles na sinabi nila na siyang dahilan raw ng pagkamatay ng bata. Pero ang waswas ko pa rin ang pinaniniwalaan ko. Sabi ng waswas koy namatay ang aking anak dahil bumagsak sa semento. Simpleng-simple. pare. Bumagsak sa semento. Nakita ko ang bata, pare. Nang gabing iyon ng sumugod ako sa ospital pagkagaling sa bahay. Nakapagpapaalala, pare, sa isang kuting na nabalian ng leeg. Kuting, pare. pusa. Napaiyak ako, pare. Pare, mamamatay ba ang batang yon kung halimbawang ang asawa ng waswas koy si Mr. Cajucom? Kung halimbawang kame ang me are ng mustang? At nangyari yon. Pare, sa ospital na ang mga kamay ko ang katulong na gumawa. Masakit, pare! Nang gabing yon, sa priward, pare iyak nang iyak ang waswas ko. Gusto raw niyang maghabol. Hindi raw niya mapapayagang mamatay ng ganon na lang ang aming anak. Sabi koy ano ang magagawa namin? Mapapalabas ba naming kasalanan ng ospital kung nanganak siya sa paghihintay sa lobi? Pinaghintay naman siya. di ba? At ang ospital e maraming pera sa husgado, kamiy wala. Inalo ko na lang waswas ko. Pare, nagtawa pa ko. Sabi koy gagawa uli kami ng beybi. Gagabigabihin namin, sabi ko. Pero ngitngit ako, pare. Iyak ng iyak ang misis ko. Kawawa naman daw ang aming anak. Babae ang bata, pare.

Eto pa ang isa na talaga namang nakakaasar, pare. Kinabukasan ng gabing youn sumugod ako sa ospital, kinuha ko ang patay na bata at ibinurol sa aming bahay. Kinabukasay nagbalik ako para ilabas ang waswas ko. Ayaw ni Luding na magtagal don, pare, at naiitindihan mo siguro kung bakit. Isa pay inaalala niya na baka lumaki ang babayaran. At ganon nga ang nangyari, pare. Nang pinaghahanda ko na ang waswas ko sa paglabas, sinabi sa kin ng isang nars na pumunta raw muna ako sa kahero at babayaran ko ang dapat bayaran. Nagpunta naman ako. Pare, ang pinababayaran sa kin sa ospital, sa gamot daw at sa pagkain at sa kuwarto e dos sientos beinte! Pare para ke pang naging pri- ward to kung magbabayad din ako ng ganitong kalaki? Halos naisigaw ko sa kahero. Hindi ngayot priward ang tinigilan ng asawa mo e pri ward na lahat. Sabi naman ng kahero, pare. Gusto kong mandagok! Ang dala kong peray sisenta pesos ang beinte pesos ng sandaan koy ibinigay ko nga ke Luding at ang ibay di ko alam paano nagasta ibinayad ko yon sa kahero at nangako ako pumirma ako promissori not ata ang tawag donn na bukas e babayaran ko ang kakulangan. Dahil namatay ang bata, pumayag na rin ang ospital. Saka ko pa lang nailabas ang waswas ko. Ayokong maawa sa sarili, pare. Hindi raw dapat sa tao yang maawa ka sa sarili dahil pag naawa ka sa sarili mo e maiingit at mamumuhi ka naman sa iba, na hindi raw dapat. Pero nang gabing yong nakaburol ang anak ko at patulo nang patulo ng luha ang waswas ko e ganon ang nararamdaman ko. Pare, ni walang umilaw sa patay ng sanggol kundi dalawang kandila na inalagay namin ni Luding sa ulunan at paanan ng kabaong. Hindi namin magawang makikabit ng koryente sa pinakamalapit na bahay sa subdibisyon, dahil baka kami tanggihan at pumayag man ang bahay na yon e kailangang bumili rin kami ng kordon at iba pang gamit, na baka hindi na kaya ng bulsa ko. Ang ibinayad namin sa ataul e inutang ko lang sa me ari ng bahay na aming gingagawa, Me mga kasama ako sa trabaho at kaibigan na nag-abot sa kin ng sampu, lima, dalawa, pero iniukol ko yon sa gagastusin sa libing at sa dapat ko pang bayaran sa ospital. Awang-awa ako sa sarili, pare. Bale bay ni walang nagpunta sa bahay sa dalawang gabing pagkakaburol sa bata. Sabagay, mabuti na rin yon dahil wala kang malaking iintindihing pakakapehin at aalukin ng biskuwit. Pero sa mga nakatira ron e hindi makidalamhati sa yo kung me patay ka, makakaramdam ka ng sakit ng loob. Maaawa ka sa sarili mo. Kinabukasan namin inilibing ang bata. Pumalya uli ako sa trabaho. Dalawang araw na kong pumapalaya sa trabaho at ikatlo ang araw na yon. Nang umuwi kami nang maggagabi na, pagkagaling sa libing, naupo ang waswas ko sa tabi ng bintana at tumingin sa labas. Parang walang nakikita tumitingin lang sa labas. Ayaw magsalita, pare. Para lang mabubuwang, pare. Ang nanay niyay ayaw ring magsalita at mahirap namang kausapin dahil medyo engot nga at mahina ang tenga. Lumalabas ako, pare. Nagpunta ako sa daraanan ng sasakyan na me tindahang nagbibili ng alak at pumasok at nagbuwal ng isang bilog. Non ko naisip na magpunta sa ospital. Hindi na malinaw sa isip ko kung bakit nagpunta ako ron sa ospital. Siguroy non ko naisip na magbayad ng kulang ko ng utang ko. Siguroy gusto ko ipakilala sa ospital na kahit na ko mahirap, kahit hirap na hirap sa buhay e me konti ako, ng tinatawag na dignidad at nakakakilala ako ng masamat mabuti at marunong akong magbayad ng utang ko kahit sa kanila na pumatay ng sanggol ko. Ewan ko, anut anuman, pare, nagpunta ko sa ospital. Binayaran ko ang utang ko. Ipinakilala kong marunong akong magbayad ng utang at nasiyahan ako ng konti at sinira ko ang promisori not sa harap ng kahero, nang ibigay niya yon sa kin nang magbabayad ko. Galing ako sa kahero, patungo na sa labasan ko, nang mapatingin ako sa palibot na gaya ng nakaugalian ko sa ospital na yon. Pare, siguro ngay senglot ako, ang tingin ko sa mga doktor at mga nars na nakikita koy nakatawang mga alamid na pumatay sa batang inilibing ko at ang waswas kong nakatulala sa bahay at ang pangyayaring sa mga susunod na araw e maaaring wala na kaming kakanin. Naramdaman kong gusto kong manira, pare. Gusto kong sirain, wasakin ang bilding na yon na lagi kong ipinagmamalaking isa ko sa mga gumawa. Pumanhik ako sa ikalawang palapag. Me isang silid don na nong ginagawa pa lang namin ang bilding e tinutulugan namin ng mga kasama kong peon. Ngayoy pahingahan yon ng mga dalaw at ng nars at doktor na napapagod sa trabaho. Pumasok ako ron at umihi sa sopa. Inihian ko rin

ang telebisyon na para sa bisita. Ang gusto ko lang e Magdumi at manira, pero nang wala na kong maiihi, naisip ko namang magwasak. Nabuwang na nga ko, pare. Ibinuwal ko ang mga kurtina. Siniliban ko rin ang mga magasing naron at ang apoy e idinuldol ko sa lahat ng bagay maaring magdingas. Naglagablab na ang silid nang lumabas ako. Isang attendant na lalaki and nakakita sa kin. Nakita niya ang usok at apoy na lumalabas sa ilalim ng nakasarang pinto at nahulaan ang ginawa ko. Tumakbo ako. Hinahabol niya ko at sa ibaba inabutan. Pero malaki na ang apoy, pare. Nagpalipat-lipat na yon sa maraming silid. Apat na atendant at guwardiya and gumulpe sa kin pare, bago ako ibinigay sa les-pu. Pero tersiya parte nga ng ospital ang nasunog ko. Yosi pa, pare? Nadadalhan pa ko ng yosi ng waswas ko, Ewan ko kung san siya kumuha ng ibinigay nito. Naghahanap buhay daw siya kahit pano pero di ako nagtatanong kung ano ang hanapbuhay yon. Wala siyang alam na trabaho pare. Paris ko rin siyang bopol. Baka masaktan lang ang loob ko kung malalaman ko kung anong hanapbuhay yon kaya di ako nagtatanong. Sige, pare, matulog na tayo. Mag-aalas diyes na siguro. Dito sa ob-lo, pare, lalo na sa gabi, kailangan hulaan mo lang ang oras. Kasi ngay walang me relo dito. Ni hindi mo naman masilip ang langit sa labas mahulaan mo sa ayos ng mga bituin, kung anong oras na nga. Wala kang masisilip dito kundi pader at rehas. Ewan ko naman kung me langit nga sa labas. Hindi na ko bilib sa langit, pare. Matagal na kong kinalimutan ng Diyos. *****