6 Kasım’ın ışığında,
Olanakları güce dönüştürmek
için güne yüklenelim,
yarını kazanalım!
Gençlik hareketi birçok yerelde ortaya konan
eylemliliklerle bir 6 Kasım sürecini daha geride
bıraktı. Bu sürecin hedefler, politikalar ve ortaya
konan pratikler üzerinden değerlendirilmesi,
deneyimleri ileriye yönelik adımlara konu
edilebilmek açısından önemlidir. 6 Kasım toplam
gençlik mücadelesinden bağımsız ele
alınamayacağına göre, bu mücadele içerisinde nerede
durduğunu ortaya koyabilmek gerekmektedir.
Ticarileşen eğitim, düzen içi
taraflaşma
ve halkların kardeşliği
Bu yılın 6 Kasım gündemleri, ticarileşen eğitim,
burjuva düzen gericiliği ve düzen içi taraflaşma,
YÖK’ün baskıcı ve anti-demokratik uygulamaları ve
Kürt halkının özgürlük mücadelesine yapılan
saldırılar olarak belirlenmiştir. Genç komünistlerin
yürüttüğü tüm çalışmalarda 6 Kasım süreci birçok
politik başlık ile birlikte ele alınmış, düzenin teşhiri
ve gençliğe yönelik saldırılar bu kapsamda
işlenmiştir.
Yalnızca kriz gündemi kimi yerellerde yeterli
düzeyde işlenememiştir. Bunda, 6 Kasım ön
sürecinde henüz kriz gündeminin gençlik içinde bir
taraflaşmaya yol açmamış olması rol oynamıştır. 6
Kasım sonrası süreçte kriz gündemin etkin bir
biçimde işlenmesi, düzene karşı tek alternatifin
sosyalizm olduğunun güçlü bir propagandanın
konusu haline getirilebilmesi gerekmektedir.
Gençlik örgütlenmelerinden yan-
sıyanlar
Yurtsever Gençlik’in son yıllardan farklı olarak 6
Kasım sürecine dâhil olma, ortak eylemlere katılma
çabası anlamlıdır. Gençliğin birleşik, kitlesel
hareketinin gelişebilmesinin koşullarından biri de
Kürt ve Türk gençliğinin ortak mücadelesinin
örülebilmesidir. YDGH’ın 6 Kasım sürecine katılmış
olması bu noktada önemlidir. Öte yandan, Kürt
halkının meşru taleplerini sahiplenmek, bunun pratik
ayaklarını örebilmek noktasında toplam 6 Kasım
eylemlilikleri anlamlı bir yerde durmaktadır. Gerek
anadil talebinin dillendirilmesi, gerekse şovenist
histeriye karşı halkların kardeşliği şiarlarıyla beraber
Kürt halkının özgürlük mücadelesine dönük
saldırıların 6 Kasım sürecinde işlenmiş olması da,
ortak mücadelenin geliştirilmesi bakımından Gençlik hareketi
önemlidir. birçok yerelde
6 Kasım üzerinden atılan bu adımları ileriye ortaya konan
taşıyabilmek gerekmektedir. Kürt halkına yönelik eylemliliklerle bir 6
saldırılara karşı ortak mücadele hattı örülebilmesi, Kasım sürecini
haklı taleplerinin geniş gençlik kesimlerice daha geride bıraktı.
sahiplenmesi yönlü çabalar ortaya konulmalıdır. Bu sürecin hedefler,
Tırmandırılmaya çalışılan milliyetçi-şoven havanın politikalar ve ortaya
gençlik içerisinde yoğun bir etki alanına sahip konan pratikler
olduğu düşünüldüğünde, bu 6 Kasım sürecinde atılan
üzerinden
adımların güvenceye alınmasının önemi açıktır. Kürt
değerlendirilmesi,
deneyimleri ileriye
gençliğini gençlik mücadelesinin bir bileşeni haline
yönelik adımlara
getirme bakışıyla hareket edilmeli, bunun gerekleri
konu edilebilmek
yerine getirilmelidir.
açısından
Bu vesileyle vurgulanması gereken bir diğer
nokta ise, 6 Kasım sürecinde Öğrenci Kolektifleri,
TKP, Geleceğimizi İstiyoruz İnisiyatifi gibi siyasal önemlidir. 6 Kasım
gruplarla yaşanan politik ayrışmadır. Bu ayrışma toplam gençlik
eylemin içeriğine ilişkin politik tartışma sonrasında mücadelesinden
yaşanmıştır. Gençlik hareketlerinin ihtiyaçları ve bağımsız ele
birleşik eylemsel sürecin önemini bir kenara koyarak alınamayacağına
kendi politik eksenlerini toplama dayatmak göre, bu mücadele
istemişlerdir. içerisinde nerede
TKP’nin sergilediği tutum, yıllardır sürdürülen durduğunu ortaya
ilkesiz ve dar grupçu anlayışın bir devamıdır. Çoğu koyabilmek
zaman “programatik temelli” olduğu iddia edilen ve
gerekmektedir.
bugüne kadar aralıksız sürdürülen 6 Kasım
tartışmalarına yönelik açık ilgisizlik bunun bir
göstergesidir.
Öğrenci Kolektifleri ise, sorunu AKP eksenli ele
alan politik platformunu toplama dayatmaya
çalışmış, sekterliğe varan tartışmalar yürütmüştür.
Sorunu AKP karşıtı mücadeleye indirgeyen, düzen
içi taraflaşmayı görmezden gelerek gençliğin
enerjisinin sahte taraflaşmalarla heba edilmesine yol
açan bakışlarla ortak bir 6 Kasım sürecinin
örgütlenemeyeceği açıktır.
Siyasal gençlik gruplarını ayrıştıran temel
noktalardan biri de Kürt sorunu olmuştur.
İstanbul’daki eylem için Öğrenci Kolektifleri ilk
tartışmasında, “Biz geçen sene ‘Halkların kardeşliği’
3
şiarıyla süreci örgütlemiştik ancak bu seneki eylem açısından Kürt
sorunu eksenli bir söyleme çok gerek olduğunu düşünmüyoruz” türünden
açıklamalar yapabilmiştir.
Birleşik bir 6 Kasım sürecini örgütleme üzerine
Siyasal gençlik örgütlenmelerinin apolitizminin göstergelerinden biri,
6 Kasım’ın kendinden menkul bir gün olarak görülmesidir. Bu anlayış
toplantılarda kendini açık biçimde ortaya koymuştur. Eylemin biçimi
üzerine saatlerce tartışılırken, eylem ön sürecinin nasıl ve hangi yöntem
ve araçlarla örgütlenebileceği tartışması ya sürekli sınırlandırılmış ya da
“o zaten halledilir” laçkalığıyla geçiştirilmeye çalışılmıştır.
Genç komünistler bulundukları her yerelde birleşik ve hedefli bir 6
Kasım sürecinin örgütlenmesi için azami çabayı harcamışlardır. Ancak,
etkin bir politik müdahaleyle birlikte yerellerden birleşik bir tarzda
örülmüş 6 Kasım çalışmaları daha sonraki süreçte de devam edebilmeli,
hedef baştan bu çerçevede ortaya koyulabilmeli, en geniş gençlik
kesimlerini sürece katacak bir hat oluşturulabilmeliydi. Bunun pratikteki
karşılığı, politik bir temelde ortaklaşmak, dar grupçu kaygılara
kapılmadan birleşik bir eylemli süreci örmek olmalıydı. Fakat toplamda
eylemler ve ön çalışmalar değerlendirildiğinde, bunun karşılığının
olmadığı, 6 Kasım’ın tek bir günden ibaret olarak algılandığı
görülmüştür.
Eylem değerlendirmelerinde, genelde eylemlerin parçalığına işaret
edilmektedir. İstanbul 6 Kasım’ında yedi farklı eylem gerçekleşmiştir.
Biçimsel kaygılar ve dayatmalar eylemin bölünmesini koşullayabilmiştir.
Birçok ilde sağlanan ortaklıklar ise eylem gününe sıkışabilmiştir.
Sonuçta, bu seneki 6 Kasım süreci bir kez daha göstermiştir ki,
birleşik bir mücadele hattının geliştirilmesinde halen aşılamayan birçok
engel vardır. Bu aynı zamanda birleşik mücadeleden ve ortak bir eylem
sürecinden ne anlaşılması gerektiği ile de ilgili bir sorundur.
6 Kasım öncesinde bu konuda söylediklerimiz oldukça açıktır:
“Birleşik bir 6 Kasım süreci çerçevesinde üniversitelerde yoğun ve
ısrarlı bir faaliyet örülmeli, yanı sıra kitle inisiyatiflerini açığa
çıkarabilecek araçlar tanımlanabilmelidir. Yalnızca siyasal gençlik
gruplarının örgütlü güçlerine daralan bir 6 Kasım eylemini aşabilmek
için bu son nokta ayrı bir önem taşımaktadır.” (Ticari Eğitime Karşı
Gençlik Koordinasyonu 6. Toplantısı Sonuç Bildirgesi)
Birleşik bir mücadele ve eylem süreci, kitle çalışmasına dayanmalı ve
bu çerçevede ortak bir politik hat ortaya konulabilmelidir. Ancak bu
seneki 6 Kasım süreci, kimi yerellerdeki olumlu örnekleri saymazsak,
afiş ve bildiri dağıtımına sıkışmış bir “ortaklığın” ve “birleşikliğin”
dışına çıkamamıştır. Siyasal gençlik gruplarının 6 Kasım sürecini
takvimsel bir eylemlilik olarak algılayan bakışı varlığını sürdürmektedir.
Genç-Sen ve 6 Kasım süreci
Genç-Sen’in genel tablosu olan politikasızlık bu 6 Kasım sürecine de
yansımıştır. Gerek yerel 6 Kasım eylemlerini gerekse de merkezi eylemi,
saptanmış bir politika çerçevesinde etkin bir ön çalışmayla
örgütleyememiş, birçok yerde bunu “tercih etmemiştir.”
Liberal-reformist bloğun etkin olduğu alanlarda, gençlik hareketinin
birleşik eylem ihtiyacına yanıt verecek bir ortak mücadele
örgütlenememiştir. Ortaklık için çaba harcamak şöyle dursun, kimi
tutumlar bazı yerellerde bu ortaklığın bozulmasına neden olabilmiştir.
Kimi yerellerde 6 Kasım sürecinin ortak örgütlenmesi tartışmaları
yapılsa da, liberal-reformist bloğun etkisi ile bu tartışmalar boşa
düşürülebilmiştir. Gen-Sen’in siyasal gençlik gruplarıyla
“aynılaşmaması” kaygısı ile birçok yerelde tek başına eylem
4
örgütleme dahi tartışılmıştır. Sonuçta Genç-Sen’in genelde 6 Kasım’a
yönelik etkin bir iradi çabayı ortaya koymadığını söylemek mümkündür.
Bu tablo 9 Kasım merkezi Ankara eylemine de yansımıştır. Etkin bir
pratik ön sürece dayanarak örgütlenmesine çaba harcamak bir yana, bu
yönlü tartışmalar boğulmaya çalışılmıştır. Liberal-reformist bloğun
eylem ön sürecine dair ortaya koyduğu tek çaba,“ Polis nereye izin
verirse eylemi orda örgütleyelim” söylemi olmuştur. Devrimci
müdahaleyle ortaya çıkan fiili-meşru eylem kararı ise, kendi korkularını
kitleye mal etme çabasıyla birlikte çiğnenmeye çalışılmış, fakat buna izin
verilmemiştir.
Genç-Sen’in eylemi tek başına örgütleme çabası ve gençlik hareketi
içerisindeki öznelerin sürecin dışında bırakılması, yereldeki tutumun
merkezi düzeyde karşılığıdır. Pratik ön hazırlık sürecinden yoksun,
hareket içerisindeki özneleri sürece katma çabası olmayan bir birleşik
örgütlenme iddiası kendini giderek daha fazla tartışmalı hale
getirmektedir.
“Gençlik hareketi her dönem hareketin düzeyiyle uyumlu ve
ihtiyaçlarını karşılayabilen çeşitli kitlesel örgüt biçimleri ortaya
çıkartmak potansiyeline sahiptir. Subjektivizme ve grupçuluğa düşmeden
bu biçimleri somutlamak, hareketin durumunu ve olanaklarını en doğru
bir biçimde değerlendirerek örgüt sorununa uygun çözümler bulmak
devrimci önderlik sorumluluğu kapsamındadır.” (Deneyimlerin ışığında
gençlik örgütlenmesi, Ekim, Sayı:239, Ekim 2004)
Merkezi bir eylem planlanırken öncelikle yapılması gereken, yerel
ayaklarını güçlü örebilmektir. Politik bir kitle çalışması ile mümkün olan
en geniş kesimi harekete geçirmek, yerellerde eylemler örgütlemek ve
merkezi bir eylemde bu çalışmaları birleştirmektir. Hemen hiçbir yerelde
bu başarılamamışken, merkezi eylemin başarılı geçtiği yönlü
değerlendirmelerin hiçbir gerçekliği yoktur.
6 Kasım sürecinin dersleri ile gençlik
hareketini büyütmeye!
6 Kasım sonrası süreçte yapılması gereken, politik kitle çalışmasını
güçlendirmek ve bu süreçte yaratılmış güç ve olanakları en iyi bir
biçimde değerlendirmektir. Kimi yerellerde anlamlı eylem süreçleri
yaşanmıştır. Kimi yerellerde başarılı bir kitle çalışması pratiği
sergilenebilmiştir. Olumlu ve olumsuz yanlarıyla birçok dersi içerinde
barındıran bir 6 Kasım süreci daha yaşanmıştır.
Gençlik hareketinin ihtiyaçlarını yanıt verme ve hareketi ileriye
taşıma iddiası taşıyan tüm güçlerin yapması gereken, olanakları güce
dönüştürüp güne yüklenmek ve geleceği kazanmaktır. Bu irade ortaya
konulduğu ve bunun gerekleri yerine getirilmeye başlandığında,
gençliğin birleşik, kitlesel, devrimci hareketini geliştirme doğrultusunda
anlamlı adımlar atılabilecektir.
Ekim Gençliği
 Gençlik 12 Eylül’ün postal
izi YÖK’e karşı alanlara çıktı!
12 Eylül askeri faşist darbesinin üniversitelerdeki postal izi Yüksek
Öğretim Kurulu (YÖK) kuruluşunun 27. yıldönümünde bir kez daha
ülke genelinde protesto edildi. Birçok ilde gerçekleştirilen 6 Kasım
eylemlerine parçalı bir tablo hakimdi.
İstanbul:
6 Kasım günü Beyazıt Meydanı birbiri ardına gerçekleşen YÖK
protestolarına sahne oldu. 6 Kasım İnisiyatifi olarak Ekim Gençliği,
YDG, EHP Gençliği, YDGH, DÖB, Genç Kurtuluş, DİP’li Öğrenciler,
Tüm-İGD, DSG, ÖEP, SGD, Genç Sol, Köz, Öğrenci Postası, Beyazıt
Gazetesi, YKÖD, İLGP, Dev-Lis’in örgütlediği eylemde düzenin çok
yönlü saldırılarının karşısında gençliğe mücadele çağrısında bulunuldu.
Edebiyat Fakültesi’nden yürüyüşle çıkan öğrenciler Beyazıt tramvay
durağından doğru yürüyüşe başlayan kitleyle bir araya geldiler. “Em
Perwerdahiya Zimane xu Dixazin-Anadilde eğitim istiyoruz /
Emperyalizme ve şovenizme karşı yaşasın halkların kardeşliği / 6 Kasım
İnisiyatifi” yazılı pankartla meydana yüründü. Merkez Kampüs’teki
öğrenciler “AKP, YÖK, MGK, TÜSİAD, sermaye defol üniversiteler
bizimdir” pankartıyla ana kapıyı açarak meydana geldiler.
Öğrenciler meydanda buluştuktan sonra basın metni okundu. Basın
metninin ardından Genç-Sen adına bir konuşma yapıldı. Konuşmanın
ardından 16 Mart katliamının gerçekleştiği Eczacılık Fakültesi’nin
önüne gidilerek davanın zamanaşımına uğraması protesto edildi. 16
Mart şehitleri başta olmak üzere tüm devrim şehitleri anısına
gerçekleştirilen saygı duruşunun ardından hep bir ağızdan Beyazıt Marşı
söylendi.
“Sermaye defol üniversiteler bizimdir!”, “Kürdistan faşizme mezar
olacak!”, “Soruşturmalar, gözaltılar, baskılar bizi yıldıramaz!”, “16
Mart’ı unutma unutturma!”, “Katil polis üniversiteden defol!”, “Bıji
bıratiya gelan!” sloganlarıyla Beyazıt Meydanı’nda toplanan 500’ü
aşkın öğrenciye Özgür Eğitim Platformu ve Genç-Sen de açtıkları
pankartlarla destek verdi.
Saat 12.30’da Eğitim-Sen 6 No’lu şubesi üyeleri Merkez Kampüs
içinden pankart ve sloganlarla çıktılar. Eğitim-Sen üyeleri adına basın
açıklamasını gerçekleştiren Cemil Ozansü, YÖK’ün temellerinin 12
Eylül’de atıldığını vurguladı. Eylemde, YÖK tarafından 50/d statüsüyle
istihdam edilen asistanların 33/a hükmü esas alınarak istihdam
edilmeleri talep edildi. “Eğitim haktır satılamaz!”, “Doktoralı işsiz
olmayacağız!”, “YÖK Başkanı 50/d’ye geçirilsin!”, “YÖK’e hayır!”
sloganlarını atarak YÖK’ü ve uygulamalarını protesto eden Eğitim-
Senliler eylemleri sırasında asistan kıyımını protesto eden tişörtler
giydiler.
Üniversite Öğrencileri pankartıyla gerçekleştirilen basın
açıklamasında “Halk için bilim, eğitim, üniversite” talebini yükseltti.
“YÖK, kriz, şovenizm... Kapitalizm tarihin çöplüğüne! Yaşasın devrim
ve sosyalizm” pankartıyla basın açıklaması gerçekleştiren DPG’liler tek
alternatifin “sosyalizm” olduğunu vurguladılar. Devrimci 78’liler
Federasyonu gerçekleştirdiği basın açıklamasıyla “Utanç ünvanları geri
alınsın YÖK’e hayır!” dedi. Bir diğer eylem de yine Üniversite
Öğrencileri imzasıyla gerçekleşti. Alana farklı yerlerden giriş yapan
grup basın açıklamasının ardından bir skeç sergiledi. Açıklama İlkay
Akkaya’nın da Çav Bella Marşı’nı kitleyle beraber söylemesiyle devam
etti. Liselilerin de pankart açarak katıldığı eyleme 200’e yakın kişi
katıldı.
İzmir:
6 Kasım Perşembe günü Ekim Gençliği, Öğrenci Kolektifleri, Yeni
Demokrat Gençlik ve Geleceğimizi İstiyoruz Girişimi’nin ortak
örgütlediği YÖK protestosu gerçekleştirildi. “Üniversiteler Bizimdir”
üst başlığıyla örgütlenen eylemde “Dokuz Eylül Üniversitesi
Öğrencileri” pankartı açılırken Ege Üniversitesi’ndeki gençlik örgütleri
de eyleme ayrı pankartlarıyla katıldılar.
Ege Üniversitesi’nde saat 12.00’de toplanmaya başlayan kitle
alkışlarla, ıslıklarla yürüyüşe başladı. “ Üniversiteler Bizimdir”
pankartının ardından gençlik örgütleri sıralandılar. Genç komünistler
olarak “ Emperyalizme, şovenizme, ticari eğitime ve geleceksizliğe
Geçit Yok / Ekim Gençliği” pankartıyla katıldık. Dokuz Eylül
Üniversitesi’nde ise Eğitim ve Dokuz Çeşmeler kampüslerinde açılan
“Üniversiteler sermayenin, emperyalist savaşların, YÖK’ün değil
bizimdir” pankartının arkasına dövizlerle katılım sağlandı. Korteje
katılım az olmasına rağmen kafelerdeki tüm öğrenciler
ayağa kalkarak alkışlarla ve sloganlarla bize destek 5
verdiler.
Basmane’de iki üniversiteden gelen öğrencilerin birleşerek AKP binasının önüne geçilmesi ile basın metni okundu. Yaklaşık 200 kişinin
katıldığı eylem alkış ve sloganlar eşliğinde sona erdi. Eylem boyunca sık sık “ YÖK kalkacak, polis gidecek, üniversiteler bizimle özgürleşecek!” , “
YÖK, polis, medya bu abluka dağıtılacak!” , “Parasız sağlık parasız eğitim!” , “Savaşa değil eğitime bütçe!”, “Yetkin mühendisliğe, sözleşmeli
öğretmenliğe, aile hekimliğine hayır!”, “Sermaye defol üniversiteler bizimdir!”, “Kurtuluş yok tek başına, ya hep beraber ya hiç birimiz!”
sloganları atıldı.

7 Kasım günü Ege Üniversitesi’nde 12 Eylül’ün postal izi YÖK’ün 27. kuruluş yıldönümü
Genç-Sen’in düzenlediği bir eylemle protesto edildi. Edebiyat Fakültesi’nin önünden saat
12.15’te başlayan eylem her fakültenin önünde durulup öğrencilere eyleme katılım çağrısı
yapıldı. E-Kafe’nin önünde basın açıklaması yapıldı. Basın açıklamasının ardından Edebiyat
Fakültesi’nin önüne dönülerek eylem bitirildi. Eylemde, “YÖK kalkacak, polis gidecek,
üniversiteler bizimle özgürleşecek!”, “Ne istiyoruz-özgürlük! Ne zaman-hemen şimdi!
Vermeyecekler-alacağız!”, “Yaşasın halkların kardeşliği!”, “Parasız eğitim-parasız
sağlık!”, “Katil polis üniversiteden defol!”, “İşkenceci polis üniversiteden defol!”, “Ali
Serkan Eroğlu ölümsüzdür!”, “Bıji Bratiya gelan!” sloganları atıldı. Eyleme 60 kişi
katıldı. Ekim Gençliği ise Ege Genç-Sen içindeki tartışmaların pankart taşıyıp taşımamak
üzerine sıkışması nedeniyle eylemde yer almadı.

Ankara:
Ankara’da 6 Kasım DGH, Ekim Gençliği, Emek Gençliği, Genç Kurtuluş, ÖEP, SGD, Tüm İGD,
YDG, YDG(M), Umut Kültür Derneği ve ODAK/Genç Direnişçi tarafından ortak örgütlenen bir
eylemle protesto edildi. Eylem saat 15.30’da öğrencilerin Sakarya Caddesi’nde buluşmasıyla
başladı. Burada oluşturulan polis barikatının önünde 15 dakika kadar beklendikten sonra polis
barikatı açmak zorunda kaldı ve Yüksel Caddesi’ne doğru yürüyüşe geçildi.
Yürüyüşte en önde “YÖK duvarını yıkacağız!”, “Eşit, parasız, bilimsel, anadilde eğitim
istiyoruz!” şiarlı ortak pankart taşındı. Genç komünistler ise eyleme “Gençliğin devrimci
hareketini yükseltmek için mücadeleye/ Ekim Gençliği” şiarlı pankartıyla katıldı. Yürüyüş
boyunca “Gençlik gelecek, gelecek sosyalizm!”, “Eşit, parasız, bilimsel, anadilde eğitim!” ,
“Diplomalı işsiz olmayacağız!” , “Yeni Ekimler için ileri!”, “Yaşasın devrim ve sosyalizm!”
sloganları atıldı. Yüksel Caddesi’ne gelindiğinde ise ortak basın metni okundu. Okunan
basın metnini ardından öğrencilere destek olmak için eyleme katılan Eğitim-Sen 2 No’lu
şube, Düşünce ve Özgürlük Platformu ve Devrimci 78’liler Federasyonu tarafından kısa
konuşmalar yapıldı. Yapılan konuşmalarda da eğitime yönelik neo-liberal saldırılara değinildi ve
mücadele çağrısı yapıldı. Eylemde Genç Dayanışma ve Eğitim Emekçileri Derneği destekçi
olarak pankart ve flamalarıyla yer aldı. Eyleme yaklaşık 300 kişi katıldı.

Ortak YÖK protestosu sona erdikten sonra aynı yerde Öğrenci Kolektifleri ve Geleceğimizi
İstiyoruz Girişimi tarafından ortak örgütlenen “AKP’ye ve AKP’nin YÖK’üne karşı üniversite
öğrencileri” imzasıyla gerçekleştirildi. Okunan basın metninde AKP’nin uyguladığı
politikalar teşhir edildi, üniversite öğrencilerinin AKP’yi istemediği belirtildi. Basın
açıklamasının ardından çekilen halaylarla eylem son buldu.

5 Kasım günü Ankara Üniversitesi Cebeci Kampüsü’nde Ankara Gençlik Derneği,

Cebeci Genç-Sen, DGH, EBF Gazetesi, Ekim Gençliği, Genç Dayanışma, Genç
Kurtuluş, Hukuk Fakültesi Öğrenci Derneği, Marksist Bakış, ÖEP, SGD, Tüm İGD,
YDG ve YDGM tarafından YÖK’e karşı bir eylem ve etkinlik gerçekleştirildi. Program,
Eğitim Fakültesi’nde bir etkinlik ile başladı. Açılış konuşmasının ardından sinevizyon gösterimi
yapıldı. Öğrencilerin sorunlarından bahsettiği serbest kürsü bölümü düzenlendi. Etkinliğin ardından saat 14.00’da
kampüs girişinde basın açıklaması gerçekleştirildi.

Eskişehir:
Ekim Gençliği, DPG, DGH, DÖB, ODAK/Genç Direniş ve ÖDP Gençliği’nin birlikte örgütlediği 6 Kasım eylemi, saat 12.00’de Eczacılık
girişinde AÜ ve OGÜ öğrencinin buluşmasıyla başladı. Buradan “YÖK çürümüş düzenin aynasıdır. Eşit, parasız, bilimsel, anadilde eğitim
sosyalizmde!/ Üniversite Öğrencileri” şiarlı pankart ve çeşitli taleplerin yazılı olduğu ortak dövizler açılarak yemekhane önüne doğru yürüyüşe
geçildi. 12.30’da yemekhane önünde de ajitasyonlar çekildi. Yemekhane önünde çekim yapmak isteyen polisle arbede yaşandı. Yemekhaneden
rektörlüğe doğru yürüyüşe geçildi. Rektörlük önünde basın metni okundu. Sık sık “Yaşasın devrim ve sosyalizm!”, “Kurtuluş devrimde
sosyalizmde!”, “Faşizme karşı omuz omuza!”, “YÖK kalkacak, polis gidecek, üniversiteler bizimle özgürleşecek!”, “YÖK, polis, medya bu abluka
dağıtılacak!”, “Gençlik gelecek, gelecek sosyalizm!”, “Eşit, parasız, bilimsel, anadilde eğitim!”, “Ticari eğitime, yetkin mühendisliğe, sözleşmeli
öğretmenliğe, stajyer avukatlığa hayır! Diplomalı işsiz olmayacağız!” sloganları atıldı. Eylem YÖK düzenini ortadan kaldırma
çağrısıyla sona erdi.
6
 Aynı gün SGD, SDG, ÖGD, Öğrenci Kolektifleri, EHP Gençliği ve Geleceğimizi İstiyoruz Girişimi’nin oluşturduğu AÜ-OGÜ Öğrencileri
12.15’te Yunus Emre Yurdu önünde toplanarak rektörlük önüne doğru bir yürüyüş gerçekleştirdiler. Eylemde “YÖK’e hayır! Eşit, parasız, bilimsel,
anadilde eğitim için mücadeleye!” ve “Üniversitelerimizi emperyalizme, çetecilere, AKP’ye, YÖK’e bırakmayacağız!” şiarlı pankartlar açıldı. Basın
açıklaması gerçekleştikten sonra bir etkinlik gerçekleştirildi.

Bursa:

İlk olarak Uludağ Üniversitesi Öğrencileri olarak üniversite içerisinde bir eylem
gerçekleştirildi. “Eşit, parasız, bilimsel, anadilde eğitim için YÖK’e Hayır / Uludağ Üniversitesi
Öğrencileri” yazılı pankartla önce yemekhaneler ve kantin dolaşıldı. Sonra 12.15’te Merkez
Kampüs önünden Mediko-Sosyal’e yüründü ve burada bir basın açıklaması gerçekleştirildi.
Basın açıklamasının ardından halaylar çekilip türküler söylendi. Buradan da Mühendislik
Fakültesi’ne yürünüp söylenen marşlarla eylem sona erdirildi.

Aynı gün saat 18.00’de Orhangazi Parkı’nda Ekim Gençliği, DGH, SDG, SGD, Genç
Kurtuluş, Genç-Sen ve Emek Gençliği tarafından basın açıklaması gerçekleştirildi.
Eylemde “Darbecilere, kirli savaşa, neoliberal saldırılara karşı YÖK’süz özgür
üniversite” pankartı açıldı. “Eşit, parasız, bilimsel, anadilde eğitim”, “YÖK, jandarma,
medya bu abluka dağıtılacak” , “YÖK kalkacak asker gidecek üniversiteler bizimle
özgürleşecek” sloganları atıldı. Yaklaşık 60 kişinin katıldığı eyleme Eğitim-Sen,
Partizan, BDSP, ESP, BATİS, SODAP, SDP, DHP, EMEP ve Marksist Tutum dergisi
destek verdi.

Adana:
6 Kasım günü saat 12.15’te yemekhane önünde toplanılarak alkışlar ve sloganlar eşliğinde
yaklaşık 100 kişinin katıldığı bir eylem gerçekleştirildi. “Em perwerdehiya bi zimanê zikmakî
dixwazin! YÖK kalkacak polis gidecek üniversiteler bizimle özgürleşecek!” pankartının
açıldığı basın açıklaması sırasında “YÖK kalkacak polis gidecek üniversiteler bizimle
özgürleşecek”, “YÖK, polis, medya bu abluka dağıtılacak”, “Soruşturmalar, gözaltılar,
baskılar bizi yıldıramaz”, “Yaşasın halkların kardeşliği”, “Berxwedan jiyane”, “Eşit,
parasız, anadilde eğitim”, “Faşizme karşı omuz omuza”, “Üniversiteler bizimdir bizimle
özgürleşecek” sloganları atıldı. Yemekhane önünde okunan basın metninin ardından R1-
R2 derslikleri arasında bulunan çimliklere doğru sloganlar eşliğinde yürüyüşe geçildi.
Burada söylenen Gündoğdu marşının ardından eylem sona erdi.

Kocaeli:
6 Kasım günü saat 13.00’de SDG, Genç-Sen, Emek Gençliği, Demokratik Gençlik Hareketi,
Ekim Gençliği, Dev-Lis, Yurtsever Gençlik Hareketi ve Kocaeli Üniversitesi Öğrencileri
tarafından gerçekleştirilen YÖK protestosu Anıtpark Yerleşkesi’nde başlayarak İnsan Hakları
Parkı’nda yapılan basın açıklaması ile sona erdi. Eylemde “Eşit, parasız, bilimsel, anadilde
eğitim!”, “YÖK kalkacak, polis gidecek, üniversiteler bizimle özgürleşecek!”, “Müşteri değil
öğrenciyiz!”, “Savaşa değil, eğitime bütçe!”, “Be ziman jiyan nabe!”, “Edi bese!”, “Edi bese
em zımane dıxwazın!”, “Kürt diline özgürlük, kahrolsun faşist diktatörlük!” sloganları atıldı.
Eyleme yaklaşık 200 kişi katıldı.

Edirne:
5 Kasım günü saat 12.30’da Menza önünde kitlesel bir YÖK protestosu gerçekleştirdik. İlk
önce kısa bir müzik dinletisiyle başlayan etkinlik halaylarla devam etti ve ardından YÖK’ün kurulduğu günden
bu yana suç dosyasını teşhir ettik ve buna karşı öğrenci gençliğin taleplerini basın metnimizde söyledik. Eylemde “YÖK
kalkacak, polis gidecek, üniversiteler bizimle özgürleşecek!”, “Sermaye defol üniversiteler bizimdir!”, “YÖK, polis, medya bu abluka
dağıtılacak!”, “Eşit parasız bilimsel anadilde eğitim!” sloganları gür bir şekilde atıldı. Eyleme yaklaşık 100 kişi katıldı. Eylem; Genç-Sen, Ekim
Gençliği, Genç Kurtuluş, TÖP, SGD, Emek Gençliği, DGH, YÖGEH tarafından örgütlendi. Eylemi diğer kurum ve sendikalardan da destekleyenler
oldu.

Tokat:
YÖK’ün kuruluşu Tokat’ta ilk kez bu yıl protesto edildi. Tokat Eğitim Sen ve Tokat GOP Üniversitesi öğrencileri olarak ortak bir eylem
gerçekleştirildi. 6 Kasım günü saat 16.00’da Tokat Cumhuriyet Meydanı’nda yapılan eylem, Eğitim Sen Tokat Şube Başkanı Ertan Uysal’ın
okuduğunu basın açıklaması ile son buldu. Basın açıklamasının ardından “Eğitim haktır satılamaz!”, “Parasız eğitim, parasız sağlık!” “AKP defol,
üniversiteler bizimdir!” sloganları atıldı. Basın açıklamasına 50 kişi katıldı.
7
 TÜSİAD raporu sermayenin eğitim sistemine bakışını yansıtıyor...
Sermaye defol, üniversiteler bizimdir!
TÜSİAD, 27 Ekim günü, Avrupa Üniversiteler Birliği (EUA) Kurumsal
Değerlendirme Programı’na (IEP) hazırlatmış olduğu “Türkiye’de Yüksekö-
ğretim: Eğilimler, sorunlar ve fırsatlar” raporunu yayımladı. Rapor, IEP’nin
17 Türk üniversitesi üzerinde yapmış olduğu çalışma ve değerlendirmeyi
kapsıyor.
TÜSİAD bu ülkenin egemen burjuva sınıfının temsilcisi olarak bugüne
kadar yükseköğretim üzerine fazlasıyla eğilmiş ve atılan bir dizi adımın yön-
lendiricisi olmuştur. Geçmişten günümüze en önemli sermaye örgütü olarak
sermayenin yönelimlerini ve ihtiyaçlarını dile getiren TÜSİAD, üniversite-
leri de sermayenin ihtiyaçlarını doğrultusunda şekillendirmeye çalışmış, dü-
zenin ilgili tüm kurumlarını tutum almaya zorlamıştır.
“Üniversite-sanayi işbirliği” adı altında gerçekleştirilen üniversite-ser-
maye işbirliği, üniversitelerin paralılaştırılması vb. dönüşümler, Türkiye’de
özellikle son yıllarda iyiden iyiye gözle görülür hale gelmiştir. Hazırlanan bu
rapor da, ifade edilen dönüşümlerin sermaye açısından daha etkin bir bi-
çimde hayata geçirilmesinin zemini döşemektedir. Raporun temel vurgu nok-
tasını “özerklik” ifadesiyle üniversitelerin ticari bir işletmeye dönüşmesi
anlayışı oluşturmaktadır.
Sermaye cephesinden “özerlik” kavramı ile ifade edilen üniversitelerin
mali özerkliğe sahip olmasıdır. Bunun için de “bütçelendirme” yapması
gerekliliği ortaya koyulmuştur. Tam bir işletme mantığı içerisinde üniversite-
lerin kar-zarar hesabına göre işletilmesi beklenmektedir. Bu kapsamda
yapılması gereken ise, üniversitelerin kendi gelir kaynaklarını yaratması,
bunları maksimum düzeyde tutmaya çalışması, buna paralel olarak giderle-
rini olabildiğince en aza indirmeye yönelmesidir.
Bugün halihazırda eğitim temel bir hak olmaktan çıkıp artık piyasanın ih-
tiyaçlarına göre şekillenen bir meta haline gelmişken, bu süreç bundan sonra
daha da hızladırılacaktır. Bu çerçevede eğitimde yeni dönüşümlerin ser-
mayeye hizmette sınır tanımayacağı açıktır.
Raporda oldukça dikkat çekici bir yan olan “özerklik” anlayışı akla, üni-
versitelerin bilimsel üretimlerini hangi “ihtiyaçları” ele alarak yapacağı soru-
sunu getirmektedir. “Türkiye’nin mevcut zorluğu da fırsatı da Avrupa
bağlamında ilerleme olanağına sahip olmasıdır. Sorumluluğu ise ilerlemenin
ve kalite geliştirmenin tüm cephelerde el ele gitmesini temin etmektir.” Ra-
porda geçen bu ifadeler soruya da açıklık getirmektedir.
“Tüm cephelerde ele ele gitmesi” kaygısı ile beraber yine raporda
tanımlanan “üniversitelerde tüm paydaşların temsil edilmesi gerekliliği”, bir-
biriyle ilişkili olarak “bilimsel” üretimin durduğu yeri belirleyecektir.
Üniversiteler üzerinde sermayenin rahatlıkla söz söylemesi, toplumsal
yarar bir kenara bırakılarak sermayenin ihtiyaçları çerçevesinde bilim üretil-
mesi demektir. Burada üniversite politikalarını belirleyen asıl güç sermaye-
darlar yani “dış paydaşlar” olduğu koşullarda, sermayenin açılmak ve hüküm
sürmek isteği tüm “cephelerde” üniversiteler aktif bir rol oynayacaktır. Üni-
versiteler sermayenin ihtiyacı olan AR-GE çalışmalarını yürüterek ve insan
kaynağını sağlayarak “temel” görevini yerine getirecektir.
Değinilmesi gereken diğer bir nokta ise, bugün üniversitelerde öğrenci-
lere, akademisyenlere ve üniversite çalışanlarına hiçbir söz hakkı tanınmaz-
ken, üniversite dışı “paydaşlar”ın üniversiteleri yönetecek olmasının raporda
açıkça ifade edilmesidir.
YÖK, TÜSİAD kolkola!
8 ‘’YÖK, üniversiteleri sistem düzeyinde yönlendirmek ve temsil
etmek anlamında bu rolünü oynamaya devam etmelidir. Değişmesi gereken,
bugün büyük ölçüde YÖK tarafından yürütülen düzenleyici sistemdir. Bunun
değişmesi için mevcut sistemi yöneten zihniyetten de uzaklaşmak önemlidir.
YÖK tarafından hazırlanan taslak strateji, çeşitli konularda çok sayıda
çözüm içermekle birlikte büyük ölçüde mevcut gerçekliği temel almaktadır.
Özerkliği arttırmayı desteklerken, üniversitelerin iç yönetimine fazlasıyla
müdahale etmektedir. Gerçek bir değişimin, Türkiye’de yükseköğretim için
tanımlanmış bir misyon ve vizyondan hareketle gelmesi gereklidir. Bu misyon
ve vizyon, sektörün gelecekte ulusal ve uluslararası toplumdaki yerini göz
önüne almalı ve geniş anlamda yükseköğretim camiası tarafından kabul gör-
melidir.” (Türkiye’de Yükseköğretim: Eğilimler, sorunlar ve fırsatlar)
Kurulduğu günden bu yana neo-liberal eğitim politikalarının üniversite-
leri şekillendirmesinde temel bir rol oynayan YÖK, yine sermayenin üniver-
siteler üzerinden yaptığı planlamalarda bu etkinliğini sürdürmeye devam
edecektir. Bu haliyle bile YÖK’ün uygulamaları yetersiz bulunmakta, üniver-
sitelerin piyasaya açılması noktasında “müdahaleci” olduğu düşünülmekte,
YÖK’ün üniversiteler üstündeki bu “kısıtlayıcı” etkisinin son bulması gerek-
tiği ifade edilmektedir.
Yani önümüzdeki yıllarda da üniversiteleri birer işletmeye çevirmek için
YÖK, TÜSİAD ve sermayenin diğer kuruluşları kolakola hareket edecekler-
dir.
Sermayedarların dilinden düşürmediği
“özerklik” sorunu
Personel seçimi, bütçe düzenlemesi vb. alanlarda özerk bir üniversite...
Öğrenci alırken kendine göre kriterler belirleyebilen özerk bir üniversite...
Özel sektörle daha rahat bağ kurabilen, daha da ticarileşen ve bilgiye daha
fazla yabancılaşmış özerk bir üniversite… İşte sermayenin özerklikten an-
layışı budur!
Kapitalist düzen koşullarında üniversiteler biçimsel anlamda özerk bir
yapıya sahip olabilirler. Ama bu sermayenin dillendirdiğinden çok farklı an-
lamdadır.
“İşte biçimsel bir özerklik, üniversitenin kapitalist sistemle var olan kaba
bağlarını koparmak anlamına gelir. Örneğin üniversitenin başında bir baskı
ve yönlendirme aracı olan bir takım kurumlar -YÖK gibi- ortadan kaldırılır.
Üniversitenin yönetiminden burjuva sınıfa açıkça hizmet edenler
uzaklaştırılır. Üniversite mali açıdan yalnızca devletten aldığı kaynaklarla
ayakta durur. Ancak üniversite mali kaynaklarını kullanabilmekte belli bir
bağımsızlığa sahip olmalıdır. Sermayenin üniversite üzerindeki doğrudan
mali denetimini sağlayan yardımlar ya da benzeri uygulamalar ortadan
kaldırılır.
Tüm bunlara rağmen üniversite hala gerçek anlamda ‘özerk’ değildir.
Ortada yalnızca biçimsel bir özerklik vardır. Tıpkı burjuvazinin anayasal
eşitlik anlayışı gibi bu özerklik de aslında görüngüdedir, sahtedir. Üniversite-
nin, burjuva sınıfından ve onun temel baskı aygıtı olan devletten tam özer-
kliği onun her alanda ve her anlamda kapitalizmden arındırılmasıyla
mümkün...” (Bir slogan ve ötesi: Özerk-Demokratik Üniversitesi, Ekim Gen-
çliğ, sayı: 67)
Biliyoruz ki, sermaye istediği kadar plan ve proje üretsin, biz karşı dur-
duğumuz zaman bunların hiçbir hükmü olmayacaktır. Sermayenin planlarını
boşa düşürmek için, “Eşit, parasız, bilimsel, anadilde eğitim!” için, “Özerk-
demokratik üniversite!” için mücadeleyi yükseltmeliyiz!
 24 Kasım aldatmacası...
Eğitim emekçileri
birleşik bir mücadeleyi
yükseltmelidir!
Bu sistemin verdiği rahatsızlık ne tek başına bireysel bir
çabayla çözülebilecek bir rahatsızlıktır, ne de tek başına eğitim
sistemiyle alakalıdır. Bugün eğitim emekçileri kamusal alanda çok
önemli bir yere sahiptir. Ama eğitim emekçilerinin mevcut sürecin
etkisi ile gerici sendikalarda örgütlenmesi ve bu kanadın
işyerlerinde kadrolaşması, eğitim emekçilerinin kendi içinde
bölünme yaşamasına sebep olmaktadır.
Bunun yanısıra, kamusal alana yönelik saldırılar ve “kamu
personeli rejim yasa tasarısı”, eğitim emekçilerini daha da
Sokakta iş arayan, atama bekleyen öğretmenim, kölelik
parçalayacak bir rol oynamaktadır. Çünkü sermaye devleti çıkardığı
koşullarında çalışan ücretli, stajyer öğretmenim, sosyal güvencesiz
yasalardaki 4A, 4B, 4C gibi uygulamalarla farklı istihdam biçimlerini
sözleşmeli öğretmenim, yoksulluk sınırında yaşayan kadrolu
gündeme getirmiştir. Birçok statü yaratıp eğitim emekçileri arasında
öğretmenim... 24 Kasım Öğretmenler Günü’nüz kutlu olsun.
rekabet oluşturarak bu alandaki örgütlülüğü zayıflatmaya
Senede bir gün bile olsa böyle bir aldatmaca ruhunuzu okşuyor
çalışmaktadır.
belki... Hediyeler, çiçekler, övgü dolu sözler… Dünyanın en “kutsal”,
İşin vahim yanı, bu rekabetin sadece mesleki alanda değil, daha
en “onurlu” mesleği ne de olsa! Gururunuz okşanıyor, o gün kendinizi
eğitim fakültelerindeyken başlamasıdır. Üniversitede çan eğrisi
dünyanın en önemli insanı hissediyorsunuz, yaşadığınız tüm sorunlar
mantığıyla birbirinin üstüne basan eğitim öğrencileri, KPSS ile
bir günlüğüne de olsa aklınızdan uçup gidiyor. Her yerde kutlamalar,
rekabetçi bilinci daha da içselleştirmeye başlamıştır. Bu yarışı kazanan
televizyonda öğretmenliğin ne yüce bir meslek, öğretmenlerin ne
“şanslı” öğretmen adayları meslek hayatı boyunca üç kuruş daha fazla
kadar fedakar insanlar olduğunu anlatıp bitiremeyen programlar…
kazanabilmek ve hiçbir anlamı olmayan unvanları edinebilmek için
24 Kasım’ın tarihsel anlamını hepimiz aşağı yukarı biliyoruz. Ama
meslektaşlarına rakip olmak zorundadır.
birçoğumuzun bilmediği bir şey daha var. Evet “ Millet mekteplerinin”
250 bin öğretmen açığının olmasına rağmen 20 bin atama
kuruluşu ve Mustafa Kemal’e başöğretmen unvanının verildiği gün
yapılarak, geri kalan eğitim emekçileri dershanelerde stajyer ya da
olan öğretmenler günü “Türk” öğretmenlerine ithaf edilmiştir. Tarih
ücretli öğretmen olarak kölelik koşullarında çalışmaya mahkum
1928. Fakat 24 Kasım öğretmenler günü resmi olarak 1981 yılından
edilmektedir. Hatta kadrolu atamanın iki katı kadar sözleşmeli atama
itibaren kutlanmaya başlanmıştır. 12 Eylül askeri faşist darbesinden
yapılmasıyla daha rahat sömürelebilecek ücretli köleler yaratılmak
sonra, işini, özgürlüğünü kaybeden, işkencelerden geçirilen
istenmektedir. Devlet kendi kurumlarına KPSS ile özenle seçtiği
öğretmenlerimize verilmiş bir sus payıdır 24 Kasım.
kölelerini “güvence” altına alarak sömürürken, geriye kalan öğretmen
Bugün binlerce işsiz öğretmen atama beklerken, binlerce eğitim
adaylarını ise sermayenin daha azgın sömürü çarkının arasına atıyor.
emekçisi yoksulluk sınırında yaşarken, en ufak bir hak arama
Binlerce eğitim fakültesi mezunu dershanelerde, özel kurumlarda
girişiminde bu sistem öğretmenlerin üzerine bir karabasan gibi
neredeyse hiç ücret almadan çalışmak zorunda bırakılıyor. Sermayenin
çökerken, 24 Kasım sadece bir aldatmacadır. Eğitim emekçilerinin
kukla tiyatrosunda daha renkli kıyafeti giymek için yarışan eğitim
gerçekliği olmayan sahte övgülerle beyinlerini bulandırarak, mesleği
emekçileri, izleyicilerinin sadece maskarası oluyor ne yazık ki.
kutsallaştırarak, zorunlu bir fedakarlık bilinci aşılamaya çalışarak bir
“Kutsal meslek” palavrasıyla eğitim emekçilerini uyutmaya
yanılsama yaratılmaya çalışılıyor.
çalışan, sahte unvanlarla üstünlük yarışına sokmaya çalışan sermaye,
24 Kasımlar’da en çok duyduğumuz söz, “Bir milleti yaratan
aynı zamanda bu oyuna kendinizi fazla kaptırmayın mesajını da
öğretmenlerdir”! Ne kadar büyük ve kutsal bir görev! Aslında bu
vermekten çekinmiyor. MEB’in 24 Kasım dolayısıyla okullara
cümleyi kuran zatı muhterem çok doğru söylemiştir. Evet bu sistemin
gönderdiği uyarı eğitim emekçileri açısından oldukça onur kırıcıdır.
devamlılığını sağlıyor öğretmenlerimiz. Egemen ideolojinin anti-
MEB tüm okullara, öğretmenler gününde öğrencilerden pahalı
bilimsel eğitim anlayışını, ırkçı-şoven ve sorgulamayı yasaklayan
hediyeler alınmaması konusunda uyarı niteliğinde bir yazı
zihniyetini, “eğitimci” sıfatı yok edilen eğitim emekçileri ilkokul
göndermiştir. Bunların yanı sıra, artık hastalanıp rapor almak bile
sıralarından üniversite amfilerine kadar beyinlerimize işliyor. Bu
“vatan hainliği” sayılıyor.
çarkın en büyük dişlilerinden biri oluyor ister istemez. Mesleğin
Gün geçtikçe daha da ağırlaşan koşullarda yaşamaya mahkum
kutsallığı ve fedakarlığı gereği en iyi şekilde bu görevi yerine
edilen eğitim emekçileri birleşmek ve birlikte mücadele etmek
getirmek zorundadır eğitim emekçileri! Bu sisteme karşı çıkan,
zorundadır. Bu nedenle 24 Kasımlar’ın da bir mücadele gününe
sendikalı olan ya da eleştiren, sorgulatmaya çalışan eğitim emekçileri
dönüştürülmesi gerekmektedir.
ise sisteme karşı gelmenin bedelini soruşturmalarla, sürgünlerle, hatta
işinden olmayla ödüyor. 9
 Ankara Üniversitesi’nde yemekhane işgali
“Krizin faturasını
sürüyor!
ödemiyoruz! Atılan işçiler
geri alınsın!
Ankara Üniversitesi’nde Tadal Şirketi’ne bağlı olarak çalışan Tadal
işçileri, yaklaşık iki ay önce, ödenmeyen ücretlerinin ödenmesi ve işten
atılan arkadaşlarının işe geri alınması talepleriyle öğrencilerle birlikte
boykot başlatmışlardı. Yaklaşık 10 gün süren boykot sonucunda
rektörlük işçilerin taleplerini kabul etmiş ve atılan işçileri geri almıştı.
Ancak işçiler işe geri alındıktan sonra Tadal şirketi iflas ettiğini
söyleyerek işçilerin maaşlarını ödememiş ve maaşları rektörlüğün
ödeyeceğini bildirmişti. Rektörlüğün çeşitli mazeretler göstererek
ücretleri ödememesi üzerine başlayan grev sonucunda ödenmeyen
ücretler asgari ücret üzerinden alındı.
7 Kasım günü yapılan ihaleyi, Tam Sofra adında yeni bir taşeronun
alması, yemekhanelere malzeme almayan rektörlüğün aslında en
başından itibaren ikiyüzlülük yaparak bunun zeminini hazırladığını
gösterdi. Rektörlük, 17 Kasım günü Tadal’la olan sözleşmeyi iptal etti ve
işçilere de işten çıkarıldıklarını bildirdi. 18 Kasım günü yeni gelen şirket
ve işçiler arasında bir görüşme oldu. Bu görüşmede şirket, rektörlüğün
kendisine kendi işçileriyle çalışmasını talep ettiğini söyledi ve işçilerle
bir anlaşma yoluna gidilmedi. 19 Kasım gününden itibaren de işçilerin
kampüslere girmesi yasaklandı, girişlerde zorluk çıkartıldı, yemekhane
kilitleri değiştirilmeye çalışıldı. Rektörlükle görüşülmeye gidildiğinde,
artık burada çalışmadıkları ve muhatap alınmayacakları söylendi.
Bunun üzerine yemekhane işçileri öğrencilerle beraber bir toplantı
düzenlediler. Toplantı öncesinde kampüs içinde yürüyüş gerçekleştirildi.
Yemekhane işgali başladı!
Yürüyüş boyunca rektörlüğün verdiği sözleri tutmadığının teşhiri
yapılarak işçilerin işten çıkarıldığı haberi okul bileşenlerine duyuruldu.
Yapılan toplantıda işçiler, rektörlükle ve diğer birimlerle yeteri kadar
konuşulduğunu ve masa başında çözüme gidilemeyeceğini dile getirdiler.
Artık kaybedecek bir şeyleri kalmadığını, işlerine sahip çıkacaklarını,
işyerlerini terk etmeyeceklerini söylediler ve yemekhane işgalini
başlattılar. İşgal üzerine sendika temsilcisini arayan rektör, “Sizin şu an
orada ne yaptığınız bizi ilgilendirmiyor. Artık bu bir güvenlik
sorunudur” diye tehdit savurdu.
Yaklaşık bir aydır malzeme almayarak yemek çıkmasını engelleyen
ve okulun öğrencilerini de mağdur eden rektörlük, yeni şirket gelene
kadar kumanyalarla öğrencileri oyalamaya çalışıyor. Daha önce belirtilen
talepler arasında yer alan “ucuz ve kaliteli yemek” isteğini görmezden
geliyor.
Rektörlük önünde eylem
19 Kasım günü yapılan toplantıda sesimizi daha güçlü duyurmak
gerektiği konuşuldu ve bunun için neler yapabileceğimiz
tartışıldı. İlk olarak AÜ Rektörlüğü önüne giderek burada bir
10 basın açıklaması yapılması kararlaştırıldı. 20 Kasım günü
öğle saatlerinde rektörlük önünde buluşmak için gelen
işçiler ve öğrenciler polisin tehditkar tutumuyla karşı
karşıya kaldı. Farklı yollardan gelen işçi ve öğrencilerin
önü polis barikatlarıyla kesildi fakat kısa bir süre sonra
bir araya gelinmesiyle eylem başladı. Eylemde “Krizin faturasını
ödemiyoruz! Atılan işçiler geri alınsın! Ucuz, nitelikli yemek istiyoruz!”
yazılı pankart açıldı. Okunan basın metninde taleplerimiz rektörlüğe bir
kez daha iletildi. Eyleme anlamlı bir katılım sağlandı.
Rektörlükten görüşme talebi
Eylemin bitiminde işçiler ve öğrenciler hep birlikte Cebeci
Kampüsü’ne geçti. Kampüse gelindiğinde, OLEYİS temsilcisi
tarafından, rektörlüğün işçilerle görüşme talep ettiği bilgisi aktarıldı.
Bunun üzerine sendika temsilcisi ve işçilerden oluşan bir heyet
görüşmeye gitti. Kalan işçiler ve öğrenciler yemekhanedeki
bekleyişlerini sürdürdüler. Kısa süren görüşmenin ardından
yemekhaneye gelen temsilciler konuşmaları aktardılar. Yapılan
görüşmelerde, Tam Sofra şirketinin bir ay içerisinde yemek satışı 1,5
katına çıkarsa işçilerin hepsini işe alabileceğini, fakat bunun için de bir
aylık süreyi deneme süresi olarak değerlendireceğini söylediği bilgisi
verildi. Karşılığında işçilerin işgale son vereceği ve bir hafta sonra iş
başı yapacağı ifade edildi.
Bu bilgiler aktarılırken sendika temsilcisini yeniden arayan yetkililer,
bu bir aylık sürenin kendilerini hukuki açıdan zora sokacağını, o yüzden
tüm işçilerin işe alınmasının mümkün olmayacağını söylediler. Telefon
görüşmesinin üzerine temsilciler yeniden görüşmeye gitti. Bu defa uzun
süren görüşme anlaşmazlıkla sonuçlandı. İşverenin “Atılan işçiler
başvuru formlarını doldursunlar ben ihtiyacım kadarını işe alayım”
şeklindeki sözde “iyi niyetli” kurnazlığına karşı işçiler, atılanlardan tek
bir kişi dahi işe geri alınmazsa yemekhaneyi boşaltmayacaklarını ve
direnişlerini sonuna kadar sürdüreceklerini söylediler. Böylelikle
masadan kalkıldı.
Yemekhanedeki bekleyiş sürüyor
İşçiler ve öğrenciler 19 Kasım’dan beri geceleri de dahil
yemekhanede bekliyor. Bekleyiş esnasında sürece dair tartışmalar
yapılıyor. Hep beraber halaylar çekiliyor, oyunlar oynanıyor. Cuma
akşamı hep birlikte maden işçilerinin mücadelesini anlatan “Maden”
filmi izlendi. Bundan sonraki günlerde de hem bilincimizi tazeleyecek,
hem direnişimizi güçlendirecek farklı etkinlikler gerçekleştirilmeye
devam edilecek. Aynı zamanda sesimizi başta kampüs bileşenlerine ve
daha geniş bir kitleye duyurmak için pratik faaliyetlerde bulunulacak.
İşçilere destek amacıyla bir imza kampanyası başlatmak, kampüsteki
akademisyenlerin bu süreçte daha aktif desteklerini almak vb. yapılan
planlamalar arasında yer alıyor.
Ankara Üniversitesi işçileri ve öğrencileri bu anlamlı direnişi tüm
işçileri işe geri aldırtıncaya dek ısrarla sürdürmeye devam edecekler.
Cebeci Ekim Gençliği
 Yurtlarımdan insan
manzaraları...
Dönemin başından beri Türkiye’deki tüm devlet yurtlarında yaşanan yığılma ve buna dair uygulanan “çözüm” yolu
öğrenciler için tam bir kâbusa dönüşmüş bulunuyor. Geçen yıllara kıyasla bu yıl devlet yurdu başvurularında ciddi bir
artış yaşandı ve bu durum kendisini özellikle İzmir’deki devlet yurtlarında hissettirdi. Dokuz Eylül Üniversitesi
öğrencilerinin barındığı Hacı Ahmet Tatari Kız Yurdu ve Hoca Ahmet Yesevi yurtları “başını sokacak bir yer” olarak
nitelendirilmek istense de, gerçekleştirilen uygulamalar aymazlıktan başka bir şey değil.
Yurtlardaki satranç ve çalışma odalarının birkaçı kapatılarak 12 kişilik yatakhanelere dönüştürüldü ve bu odalar
misafir öğrencilere günlük 5 YTL karşılığında tahsis edildi. Koğuştan farksız bu odalar, içinde yaşayan insanlar için son
derece sağlıksız ve verimsiz bir ortam. Ayrıca öğrencilerin ders çalışma alanlarının daha da kısıtlı hale gelmiş olması
üzerinde durulması gereken diğer bir konu.
HAT Yurdundan üç öğrenci arkadaşla bu gibi güncel sorunlar ve diğer temel problemler üzerine konuştuk:

- Kaldığınız yurtta yaşadığınız sıkıntılardan bahseder misiniz?

S: Ben önce misafirhanelerden başlamak istiyorum. Kalacak bir yerimiz olmadığından bizlere burayı açtılar sağ
olsunlar, ama küçük bir odada 12 kişi yaşamak çok zor. Oda çok havasız kalıyor. Bırakın ders çalışıp kitap okumayı
nefes dahi alamıyoruz. Odada yer kalmadığından kıyafetlerimizi koyacağımız dolaplar da yok. Ayrıca bize kahvaltı ve
yemek kuponu da verilmiyor. Sadece barınmak için aylık 150 YTL ücret ödüyoruz. Örneğin ben aylık 160 YTL kredi
alıyorum ve aynen iade ediyorum. Bütün para okulda ve yurtta tükeniyor zaten. Üniversite öğrencisiyim, hiçbir sosyal
aktivitede bulunamıyorum, istediğim bir kitabı alamıyorum. Açıkçası sadece okula gidip geliyoruz.

- Yemekleri, yemekhane ve kantin ücretlerini nasıl buluyorsunuz?

A: Yemekler çok çeşitli çıkıyor ama buna karşılık ücretleri de oldukça yüksek. Bir yemek en az 3,5 YTL. Birçok
arkadaş yemekhanede yemeyip dışarıdan bir şeyler alıyor. Kantinde de her şey iki katı fiyatına satılıyor zaten. Üstelik
geçen yıl birkaç kez yemeklerden böcek çıkmış.

- Başka ne gibi sorunlar var?

K: Mesela 700 kişilik bir öğrenci yurdunda jeneratörün olmaması sıkıntı yaratan bir durum. Geçen yıl sırf bu
yüzden kimse vize sınavlarına doğru düzgün çalışamadı. On gün boyunca sürekli elektrik kesintisi yaşandı ve bunu
defalarca dile getirdiğimiz halde ne yazık ki bir karşılık bulamadık. Yurt idaresi bunun sürekli yaşandığını, jeneratör
talep ettiklerini ancak yapılmadığını söyledi. Bundan istifade edenler oldu ve kantinde
mumlar dört katı fiyatla satılmaya başlandı. Bu yıl yine jeneratör yok ve acil bir ihtiyaç
olduğunu düşünüyoruz.
S: Bir diğer sorun da, odalarda priz bulunmaması. Kantinde bir bardak sıcak su bile
parayla satıldığı için biz de su ısıtıcısı kullanmak zorunda kalıyoruz. Yasak olduğu
gerekçesiyle devamlı toplanıyor, üstüne bir de tutanak tutuluyor.

- Tüm bunlar karşısında ne yapılabilir?

A: Ben bir şey yapılabileceğini düşünmüyorum. Sadece benim bilmem, benim karşı
çıkmam yetmez, herkesin tepki göstermesi gerekir. Şu tabloya baktığımda imkânsız
olduğunu görüyorum. İnsanlar sadece kabulleniyor.
S: Aslında hep birlikte bir adım öne çıkabilsek sorunlarımızı duyurabiliriz ve kararlı
davranabilirsek bir sonuca varabiliriz. Örnekleri yok değil.
K: Bence de bizler böyle sustukça iyice tepemize çıkıyorlar. Neden insan gibi yaşamak
için direnmeyelim? Bugün çay fiyatlarını düşürmekle başlar, yarın jeneratör olur, sonra
bir yurt daha yapılır, sonrasında harçları düşürürüz. …
***
Devlet yurtlarının hali böyleyken öte yandan özel yurtların sayısının hızla artması
dikkat çekiyor. Örneğin Buca’da kafanızı nereye çevirseniz özel yurt görebilirsiniz. Bu
tezatlık, üniversite kapısını işçi ve emekçi çocuklarına kapatan zihniyetin kendisini ifade
etmektedir. Politik hesaplarla üniversite kontenjanları arttırılmış fakat maddi gücü
olmayan öğrencilerin barınma durumları gözetilmemiştir. Eğitime ayrılması gereken
bütçenin yeterli olmamasının bedelini yine ezilen ve sömürülen sınıfların çocukları ödüyor.
Bu tablo bir gerçeği daha ortaya koyuyor. İki sınıf arasındaki uçurum gitgide
derinleşiyor. İşçi ve emekçi kesim daha da yoksullaşıyor, burjuvazi ise giderek daha çok
zenginleşiyor. Bu çarkı durduracak olan bizleriz. Bu yüzden hak arama mücadelemizi
yükseltmeliyiz. Biz öğrenci gençlik bu kaygan zeminden bir an önce kurtulmalı, en başta
kendi sorunlarımızdan yola çıkmalı ve geleceğimiz için mücadele etmeliyiz.
Dokuz Eylül Üniversitesi / Ekim Gençliği 11
 “Geçit YOK!”
kampanyasindan...
İstanbul: 2 Kasım günü, düzenin çok yönlü saldırılarına “Geçit YOK!” diyen İstanbul
Ekim Gençliği olarak Galatasaray Postanesi önünde basın açıklaması gerçekleştirdik. Basın
açıklaması öncesinde bir yoldaşımız üst araması yapılacağı gerekçesiyle gözaltına alınmaya
çalışıldı. Sergilenen kararlı tutum sonrasında serbest bırakıldı.
Basın açıklamasında şunlar söylendi: “Sermaye düzeninin kendi iç çatışmaları arasında
düzene yedeklenmeye çalışılan gençlik kesimleri bugün AKP-ordu, laik-antilaik tartışmaları
ekseninde kendi sorunlarından uzaklaştırılmakta, demokrasi havarisi kesilen ve
darbecilerle hesaplaştığını iddia eden AKP hükümeti işçi ve emekçilere açlık ve
yoksulluktan, öğrencilere ise geleceksizlikten başka bir şey vermemektedir. Bu yüzden
gençlik gerici taraflaşmalara yedeklenmeyecek, kendi mücadele talepleri ekseninde
geleceğin ve özgürlüğün tarafında olacaktır...”
Emperyalist savaşlara, şovenizme, işsizliğe, geleceksizliğe ve ticari eğitimin her türlü
yansımasına karşı gençliğe mücadele çağrısında bulunuldu. Kürt halkına dönük imha ve
inkara karşı halkların kardeşliği şiarını her alanda yükseltmenin önemi vurgulandı

Ankara: 4 Kasım günü Ankara Ekim Gençliği olarak Yüksel Caddesi’nde düzenlenen
bir basın açıklamasıyla “Geçit YOK!” kampanyamızı başlattık.
Basın açıklamasında şunlar söylendi:“Gençlik gerici taraflaşmalara yedeklenmeyecek,
kendi mücadele talepleri ekseninde geleceğin ve özgürlüğün tarafında olacaktır. Türk ve Kürt
gençliğinin birlikte mücadelesine yüklenerek halkların kardeşliğini daha güçlü haykıracaktır.
İşsizliğe, geleceksizliğe ve ticarileşen eğitime karşı mücadelesini sürdürecek ve her koşulda
‘Eşit, parasız, bilimsel, anadilde eğitim’ hakkını savunacaktır.”
Basın açıklaması geleceğimize ve özgürlüğümüze yönelik bütün saldırılara karşı ‘Geçit yok!’
kararlılığıyla çıkma çağrısıyla son buldu.

İzmir: 23 Kasım günü Bornova metro önünde gerçekleştirdiğimiz açıklamamızda

“Emperyalizme, şovenizme, ticari eğitime, geleceksizliğe ve işsizliğe geçit yok/ Ekim Gençliği”
şiarlı ozalitimizi ve merkezi afişlerimizden hazırladığımız dövizlerimizi taşıdık. Basın
açıklamamızda düzenin gençliğe yönelttiği kapsamlı saldırıları ele aldık ve bu saldırılara devrim
cephesinden cevabımızın “Geçit yok!” olacağını ilan ettik.
Metroyu kullanan öğrenciler ve emekçiler basın açıklamamıza yoğun ilgi gösterdi.

Dokuz Eylül’de “Geçit YOK!” kampanyası sürüyor

Dokuz Eylül Üniversitesi’nde 6 Kasım YÖK protestosunun yerel ayaklarını merkezi “Geçit YOK!” kampanyamızla birleştirerek örgütledik.
Faaliyetimize, “Üniversiteler bizimdir!/ Çeteleşen devlete, çürüyen düzene, YÖK’e, işsizliğe ve geleceksizliğe GEÇİT YOK!/ Bu pisliği DEVRİM
temizler!” şiarlı materyallerimizi Yabancı Diller girişindeki duvara asarak başladık.
4 Kasım günü Dokuz Eylül’de ÖGB’lerin müdahaleleriyle karşılaştık. Masamızın etrafında dolaşan ÖGB’ler ile sivil polisler tarafından taciz
edildik. Ardından bildiri dağıtan bir arkadaşımızın fakülteye “dışardan” geldiği ve “öğrenci” olmadığı gerekçesiyle kimlik sorgusu yapılmak istendi.
Bunu teşhir eden konuşmalar yaptık ve birçok öğrencinin desteğini aldık.
5 Kasım gününde de ÖGB terörü devam etti. Afişlere müdahale eden ÖGBler kararlı bir tutumla karşılaşınca geri adım atmak zorunda kaldılar ve
ortamı terörize ettiler. Öğrenciler arasından bizlere sahip çıkanlar olunca bir kez daha boşa düştüler.
Yabancı Diller Yüksekokulu’nda ise kampanya gündemli toplantılar yaptık. Tartışmalar sonucunda, Hazırlık Öğrencileri olarak karşı karşıya
kaldığımız sorunları diğer arkadaşlarımızla paylaşmak ve bunlara karşı mücadele etmek amacıyla bir bülten çıkarma kararı aldık.
Öte yandan, 29 Kasım Ankara eylemine çağrı yapan bir faaliyet yürüttük.
Derinleşen krizinin kapitalizmin doğası gereği yaşandığı ve bu krizi yaratanın kapitalistler olduğu vurgusuyla gençliği mücadele alanlarına
çağırdık. Bu kapsamda “Kriz demek, işsizlik, geleceksizlik demektir! / İşsizliğe, geleceksizliğe Geçit yok! / 29 Kasım’da Ankara’dayız!” şiarlı
afişlerimizi yaygın olarak kullandık. Mitinge çağrı yapan merkezi Ekim Gençliği materyalimizi ozalit olarak masamızda kullandık ve bildiri
dağıtımları gerçekleştirdik.
DEÜ Ekim Gençliği

Maçka’da yemekhane sorunu

İTÜ Maçka Kampüsü Hazırlık binasında yaşanan yemekhane sorunuyla ilgili Maçka Öğrencileri olarak çalışma yürütüyoruz. Maçka
12 Kampüsü’ndeki üç fakülte, hazırlık binasında bulunan küçük bir yemekhaneyi kullanıyor. Uzayan yemekhane kuyrukları, öğlen tatili
içerisinde sıranın gelmemesi öğrencilerin tepkisini büyüttü. Sorunu
çözmek için bir araya gelip bu konu üzerinden çalışma yapmaya karar
verdik.
13 Kasım günü yemekhane önünde bir toplantı gerçekleştirdik.
Yaşanan sorunu çözmek için neler yapabileceğimizi konuştuk. Dilekçe
yazmaya karar verdik. “Maçka’da öğrenci kapasitesine yetecek
yemekhane yapılması”, “Hazırlık binasında bulunan yemekhaneye ikinci
giriş ve yemek dağıtımı”, “Öğlen arası en az 90 dakikaya çıkarılsın” tale-
plerinden oluşan bir dilekçe hazırladık.
17 Kasım’dan itibaren yoğun bir şekilde dilekçe toplamaya başladık.
İlk gün 400’ü aşkın dilekçe toplandı. Dilekçeleri 21 Kasım günü teslim
etme kararı aldık.
20 Kasım sabahı tüm sınıflara dilekçeleri teslim etmeye birlikte gitme
çağrısı yapıldı. Öğlen yemekhane açıldığında dilekçe masamızı açtık.
Yemekhane içinde son çağrıyı yaparak müdürlüğe doğru yürüdük.
Müdürenin okula gelmediğini öğrendik. Bunun üzerine dilekçeler müdür-
lüğün önüne atıldı, alkış ve ıslıklarla protesto başladı. Müdür yardımcısı
gelene kadar alkışlarımızla bekledik. Müdür yardımcısı geldi, sorunun
çözülmesi için çalışma başlattıklarını söyledi. Dilekçeleri teslim edip
yemekhane süreciyle ilgili çalışmamıza devam edeceğimizi belirttik.
İTÜ Maçka Öğrencileri
AÜ’de “Geçit yok!” şiarını yükseltiyoruz
Anadolu Üniversitesi’nde “Geçit yok!” kampanyamızı yoğun bir
propaganda faaliyetiyle başlatmış bulunuyoruz. Yaygın afiş kullanımıyla
beraber ajitasyon konuşmalarıyla dergi satışı gerçekleştiriyoruz. Masa
açarak bildiri dağıtımı ve dergi satışına devam ediyoruz.
Kampanya çalışmasını, haftanın belirli günleri masa açarak ve
yürüttüğümüz kampanyanın materyallerini yerel bir takım araçlarla
birleştirerek sürdüreceğiz.
Tadal işçilerinin yanınıdayız!
Ankara Üniversitesi’ndeki yemekhane işçilerinin başlattığı
mücadeleye destek vermek için Anadolu Üniversitesi Yunus Emre
Kampüsü’nde basın açıklaması gerçekleştirildi. “Ankara Üniversitesi
Cebeci Kampüsü’nde hakları için direnen yemekhane işçisinin
yanındayız!” pankartı açıldı. Basın açıklamasında Tadal işçilerinin
mücadele süreci de anlatılırken, patronların kriz söylemi altında
gerçekleştirdikleri saldırılara değinildi.“Anadolu Üniversitesi öğrencileri
olarak Cebeci’den yükselen sese, yemekhane işçilerinin haklı mü-
cadelelerine destek veriyor, talepleri kabul edilene kadar yanlarında
olacağımızı haykırıyoruz.” sözleriyle basın açıklaması sona erdi.
Anadolu Üniversitesi Ekim Gençliği
YTÜ’de faaliyetlerden…
YTÜ’de “Geçit yok!” başlıklı kampanya çalışmamız devam ediyor.
Bu kapsamda etkin bir propaganda faaliyeti yürütüyoruz. Merkezi
afişlerin yanı sıra çeşitli gündemler üzerinden çıkardığımız afiş ve duvar
gazetelerini yaygın bir şekilde kullanıyor, bildiri dağıtımları yapıyor ve
düzenli bir biçimde masa açarak dergi satışı gerçekleştiriyoruz.
25 Kasım çağrısı: “25 Kasım Kadına Yönelik Şiddete Karşı
Uluslararası Mücadele Günü”nü anlatan duvar gazetesini kullanarak 23
Kasım’da Emekçi Kadın Komisyonları’nın gerçekleştirdiği eylemin
çağrısını yaptık.
29 Kasım çağrısı: “Bu çürümüş düzenin tek alternatifi sosyalizmdir!
Krizin faturasını kapitalistlere ödetmek için 29 Kasım’da Ankara’dayız”
şiarı ile miting çağrısı yaptık.
30 Kasım çağrısı: Ekim Devrimi’nin 91., Parti’nin 10. yılını işleyen
çalışmamız birkaç haftadır devam ediyor. Ekim Devrimi’nin
kazanımlarını, sosyalizmin güncel, Yeni Ekimler ve Partisi’nin yakıcı bir
ihtiyaç olduğunu ifade eden iki çeşit duvar gazetesini ve afişleri
kullanıyoruz, aynı içeriğe sahip bildiri dağıtımları yapıyoruz. Bu
çalışmanın bir parçası olarak “Büyük Ekim Devrimi’nin 91. yılında
sosyalizm günceldir!” başlıklı panelin çağrısını yaptık.
Ticari eğitime geçit yok!
24 Kasım gününden başlamak üzere artık YTÜ yerleşkeleri arasında
ulaşımı sağlayan servislerin tarifesine zam yapıldı.
Yapılan zamma karşı Ekim Gençliği olarak duvar gazetelerini
kullanıyor ve bildiri dağıtımları gerçekleştiriyoruz. Duvar gazetesinde bu
uygulamanın ticarileşen eğitimin bir göstergesi olduğunu ifade ediyoruz.
Ayrıca, SSGSS ile üniversitelerde kısmi zamanlı çalışan öğrencilerin
işlerine son verilerek ücretlerinin ödenmemesinin de teşhirini yapıyoruz.
Ayrıca “Ulaşamıyoruz!”, “Ne üniversiteler ticarethane ne de öğren-
ciler müşteri…/ YTÜ Öğrencileri” imzalı çalışma ve bildiri dağıtımları ile
öğrencilerle bu konu üzerine konuşmaya çalışıyoruz. Bildiri dağıtımları
ve duvar gazeteleri ile bu uygulamanın teşhirini yapıyoruz.
YTÜ Ekim Gençliği
İÜ’de kampanya çalışmaları...
İstanbul Üniversitesi’nde başlattığımız “Geçit yok!” başlıklı
çalışmamız devam ediyor. Bildiriler ve afişlerle yürüttüğümüz
propaganda faaliyeti ile öğrencileri emperyalizme, şovenizme, düzen içi
çatışmalara ve neo-liberal politikaların eğitimdeki yansıması olan
işsizliğe, geleceksizliğe ve paralı eğitime karşı taraf olmaya çağırıyoruz.
Ayrıca Edebiyat Fakültesi’nde “25 Kasım Kadına Yönelik Şiddete
Karşı Uluslararası Mücadele Günü” kapsamında hazırladığımız duvar
gazetesini yemekhanede kullandık. Gazetemiz oldukça ilgi çekti.
Ekim Devrimi’nin 91. yılını anlatan “Buz kırılmış, yol açılmıştır! Yeni
Ekimler için ileri!” şiarlı bildirileri fakültelerde dağıtarak, Ekim
Devrimi’nin güncelliğini koruduğunu ve insanlığın kapitalizmin yıkıcı
barbarlığından ancak “Yeni Ekimler” ile kurtulacağını anlatıyoruz. Ayrıca,
her hafta düzenli olarak Kızıl Bayrak gazetemizi öğrencilere
ulaştırıyoruz.
Kamp-Üs çalışması devam ediyor...
12 Kasım günü Yabancı Diller Bölümü’nde gerçekleştirdiğimiz
Kamp-Üs Dergisi tanışma toplantısında Kamp-Üs dergisinin çıkışı ve
neler yapıldığı üzerine konuşmuş ve belirlediğimiz gündemler
çerçevesinde bir planlama yapmıştık. Eğitim gündemleri, politik
gündemler, kültür-sanat, bilim-felsefe, Türkiye’den ve dünyadan haberler
kapsamında yazdığımız yazılarımızın yer aldığı yeni sayıyı çıkartarak
öğrencilere ulaştırmayı planlıyoruz.
İÜ Ekim Gençliği
MSGSÜ’de faaliyetler...
27 Ekim günü MSGSÜ öğrencileri olarak “Ekim Devrimi Etkinliği”
gerçekleştirdik. Yaklaşık iki haftadır hazırlıklarını yaptığımız anma
etkinliği, bir arkadaşımızın anmaya çağrı yaptığımız bildiriyi yüksek sesle
okumasıyla başladı.
“Yaşasın devrim ve sosyalizm!”, “Üniversiteler bizimdir bizimle
özgürleşecek!”, “Devrim şehitleri ölümsüzdür!” sloganlarının atıldığı
etkinlik “Enternasyonal”, “Çav Bella”, “Avusturya İşçi Marşı”, “Beyazıt”
ve “1 Mayıs” marşlarının söylenmesiyle son buldu.
***
Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’nde devrimci faaliyet
baskılara ve saldırılara rağmen sürüyor. 17 Kasım günü Fındıklı’da
Kürtçe şiarlı pul ve afişler faşistlerce yırtılmıştı. Bu saldırı üzerine okulda
ortak bir faaliyet örgütlendi. “MSGSÜ Öğrencileri” olarak yürütülen
faaliyet kapsamında “Bijı bratiya gelan! Yaşasın halkların kardeşliği!”,
“Türk-Kürt-Ermeni…Yaşasın halkların kardeşliği!” şiarlı afişlerimizi
üniversitenin pek çok yerine astık. Saldırıyı teşhir etmek amacıyla hazır-
ladığımız bildirinin dağıtımını gerçekleştirdik.
Faşistlerin afişlere yaptığı saldırının ardından 20 Kasım günü de özel
güvenlikler “Ekim Gençliği” ve “MSGSÜ Öğrencileri” imzalı
afişlerimize müdahale girişiminde bulundular. Tüm baskılara rağmen de-
vrimci siyasal faaliyetimizi sürdürüyoruz.
MSGSÜ Ekim Gençliği
13
 Üniversitelerden...
İÜ’de faşist saldırı protesto edildi
İstanbul Üniversitesi Merkez Kampus önünde 30 Ekim’de’da faşistler tarafından
gerçekleştirilen sopalı satırlı saldırı İstanbul Üniversitesi öğrencileri tarafından protesto edildi.
Basın açıklaması öncesinde tüm fakültelerde saldırının teşhirini yapan bildiriler dağıtılarak
öğrenciler basın açıklamasına çağırıldı. Fen-Edebiyat Fakültesi ve Merkez Kampüs’ten
sloganlarla toplu çıkış yapan öğrenciler Merkez Kampüs önünde toplandılar. Basın metninin
okunmasından sonra “Beyazıt Marşı”nın okunmasıyla eylem son buldu. Saldırıda yaralanan
devrimci demokrat öğrencilerin hastanede çekilen fotoğrafları döviz olarak taşındı.
Sivil faşistler tarafından devrimci öğrencilere yönelik gerçekleştirilen bu saldırı, 3 Kasım günü
Sultanahmet Adliyesi önünde yapılan basın açıklamasıyla da protesto edildi. Açıklamayı, saldırı
sırasında yaralanan Günay Dağ yaptı.
Dağ konuşmasında, aynı gün İstanbul Üniversitesi Merkez Kampüsü’nde devrimci-demokrat
öğrencileri provoke etmeye yönelik saldırıyı anlattı ve bu saldırıların polis-idare işbirliğiyle
gerçekleştiğini ifade etti.

İÜ’de İslamcılar saldırdı!

13 Kasım’da İstanbul Üniversitesi İktisat Fakültesi’nde “Hüseyin Üzmez’le ilgili karar
geri alınsın!” başlıklı imza kampanyası yürüten Yurtsever Cephe Öğrenci Birliği’nden
öğrencilere “Müslüman Gençlik” den 3 kişi çivili sopalarla saldırdı. Saldırıya müdahale eden bir yoldaşımız
da yaralandı. Saldırının ardından saldırganlar tekbir sesleriyle ayrıldılar.
Saldırıya uğrayan öğrenciler suç duyurusuna bulunurken Yurtsever Cephe Öğrenci
Birliği tarafından İktisat Fakültesi önünde yaklaşık 70 kişinin katıldığı bir basın açıklaması
gerçekleştirildi.

İÜ öğrencilerinden protesto
İstanbul Ünivesitesi Psikoloji Bölümü Öğrencileri, 18 Kasım günü yaptıkları eylemle,
Hüseyin Üzmez’e verilen rapora itiraz eden üç Adli Tıp personeline Adli Tıp Kurumu tarafından
soruşturma açılmasını protesto ettiler.
Edebiyat Fakülesi önünde, “Üzmez’e tahliye, bilime tasfiye!” pankartı ve “Üzmez’in tahliyesi
ne adli, ne tıbbi!”, “Üniversiteli arkadaş bilime sahip çık!”, “Üzmez’e tahliye, bilime tasfiye!”
dövizlerini açan İÜ Psikoloji Bölümü Öğrencileri, konuya ilişkin bir basın açıklaması yaptılar.
Eyleme yaklaşık 50 kişi katıldı.

Fatura öğrenciye kesildi…

SSGSS Yasası’nın yürürlüğe girmesiyle birlikte üniversitelerde yarı-zamanlı olarak laboratuvarlar, kütüphaneler, arkeolojik kazılar ve sosyal
destek birimlerinde çalışan ve aynı iş kapsamında engelli öğrencilere yardım eden asistan öğrenciler 20 Kasım günü işten çıkarıldılar. Öğrenciler 1,5
aylık maaşlarını da alamayacaklar.
Bu saldırıya karşı 21 Kasım’da Beyazıt Meydanı’nda gerçekleştirilen açıklamaya yaklaşık 200 kişi katıldı. “Üniversiteli Asistan Öğrenciler” adına
yapılan açıklamada, yaşanan krizin faturasının işçi ve emekçilere kesilmeye çalışıldığı vurgulanarak, şimdi de sıranın öğrencilere geldiği belirtildi.
Oldukça coşkulu geçen eylemde, “Sermaye defol üniversiteler bizimdir!”, “Güvenli gelecek istiyoruz!”, “Yaşasın sınıf dayanışması!”, “Kurtuluş
yok tek başına, ya hep beraber ya hiçbirimiz!”, “Parasız eğitim parasız sağlık!”, “Savaşa değil eğitime bütçe!”, “Çapa işçisi yalnız değildir!”
sloganları atıldı. Eylem sırasında, artık belediye bursları için bütçe ayrılmayacağını öğrenen öğrenciler “Devlet, bursumdan elini çek” sloganını da gür
bir şekilde attılar.

İÜ’de saldırı protestosu

İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’nden Öğrenci Kolektifleri’nin AKP’nin politikalarını teşhir eden karikatür sergisine 20 Kasım’da polis ve
özel güvenlikler saldırdı. Saldırıya tepki gösteren İstanbul Üniversiteli öğrenciler, 21 Kasım günü Edebiyat Fakültesi önünde basın açıklaması
gerçekleştirdiler.
Yaklaşık 100 kişinin katıldığı eylemde, “En sonunda karikatürden de korktular / Bu kapının arkasında faşizm var!” pankartı açıldı.

14
Genç-Sen eylem, etkinlik ve
faaliyetlerinden...
Genç-Sen’den soruşturma protestosu
31 Ekim günü İÜ Edebiyat Fakültesi önünde Genç-Sen olarak
soruşturmalara karşı basın açıklaması düzenledik. İÜ’de bu dönem 15
öğrenci farklı nedenlerle çeşitli cezalar aldı. Basın açıklamasında,
geçtiğimiz senelerden itibaren devrimci öğrencileri okuldan
uzaklaştırmak, gençliği sindirmek amacıyla başvurdukları soruşturma
saldırılarından bahsedildi.
Bursa’da ulaşım eylemi
Uludağ Üniversitesi Genç-Sen tarafından iki hafta boyunca
gerçekleştirilen ulaşım eylemleri ve imza kampanyası 4 Kasım günü
yapılan basın açıklamasıyla sona erdi. Fen-Edebiyat Fakültesi önünden
yürüyüşe başlayan Genç-Senliler sloganlarla Mediko önüne geldiler.
Burada gerçekleştirilen basın açıklamasında, ulaşıma yapılan zamların
geri çekilmesi ve otobüs sefer sayılarının arttırılması istendi. Zamlar
geri çekilene kadar kampanyanın devam edeceği duyuruldu. Eylemde,
“Ulaşım zamları geri çekilsin!“, “Yolunacak kaz değil öğrenciyiz!“,
“Başka bir üniversite mümkün!“ sloganları atıldı. Eylem, söylenen
türkülerle sona erdi.
kısa bir film gösterimi ve Genç-Sen üzerine söyleşi gerçekleştirdik. Bu
etkinlikler için hafta başından itibaren yaygın bir bildiri dağıtımı
gerçekleştirdik.
Etkinlik ODTÜ öğrencilerinin hazırlamış olduğu “Kırıntı” isimli
kısa film gösteriminden sonra Genç-Sen üzerine sohbetimizle devam
etti. Etkinliğimize katılan arkadaşlara Genç-Sen’in kuruluşunu ve
üniversitelerde neden birleşik bir gençlik mücadelesinin gerekli
olduğunu anlattık. Maçka’da nasıl bir Genç-Sen faaliyeti
yürütülebileceği üzerine konuştuk. Buradaki öğrenciler açısından en
büyük sorunun sosyal alan eksikliği olduğu vurgulandı.
YTÜ’de Genç-Sen faaliyetleri...
YTÜ’de dönem başından bugüne Genç-Sen’in sürdürdüğü
propaganda çalışması devam ediyor. Bu kapsamda Genç-Sen kapatma
davası ile birlikte gençliğin taleplerini birlikte işleyen afişlerimizi
yaygın olarak kullanıp masa açtık. Ayrıca Genç-Sen Genel Kurulu’nun
değerlendirmesini içeren Ekim Gençliği imzalı duvar gazetelerini de
kampüs içerisinde kullandık.

Genç-Sen YÖK’e karşı yürüdü!

9 Kasım günü saat 15.00’de Ankara Kızılay Meydanı’nda Genç-
Sen’in çağrıcısı olduğu YÖK karşıtı bir eylem gerçekleştirildi.
Kurtuluş’ta toplanan kitlenin yolu kolluk güçleri tarafından kesildi.
Yürüme konusundaki kararlılık karşısında barikat kaldırıldı.
Sloganlar ve alkışlarla coşkulu bir şekilde Kurtuluş’tan Sakarya’ya
yüründü.
Sakarya Caddesi’ne varıldığında, kısa bir konuşma yapıldıktan sonra
basın metni okundu. YÖK’ün kuruluşundan bugüne üniversitelerde
karşımıza çıkan sorunlara değinilip mücadele çağrısı yapıldı. Eğitim-
Sen ve Emekli-Sen Genel Başkanlarının konuşmalarının ardından
halaylar çekildi ve sloganlarla eylem bitirildi.

Kayseri’de Genç-Sen paneli

9 Kasım günü Eğitim-Sen’de, “YÖK ve Üniversiteler” başlığı ile bir
panel gerçekleştirildi. Genç-Sen girişimi olarak düzenlenen panel kısa
bir slayt gösterisi ile başladı. Daha sonra Devrimci Genç-Senliler’in
sunduğu panele geçildi.
Formasyon, sözleşmeli öğretmenlik, geleceksizlik, anti-bilimsel
eğitim, üniversitelerin kışlaya çevrilmesi gibi birçok konunun da
tartışıldığı etkinlik örgütlenme çağrısı ile devam etti. Tartışmaların
sonucunda, önümüzdeki süreçte gençliğin sorunları ve örgütlenme
ihtiyacı üzerinden anket çalışması yapılması kararlaştırıldı.

Genç-Sen’i kapatma davasına tepki!

18 Kasım günü, Genç-Sen hakkında açılan kapatma davasının 3.
duruşması İstanbul’da yapıldı. Kapatma davası İstanbul, Adana,
Kocaeli, İzmir, Eskişehir vb. pek çok yerde yapılan eylemlerle protesto
edildi.

İTÜ’de Genç-Sen faaliyetleri...

19 Kasım günü Maçka Kampüsü’nde “Sesimize ses kat!” şiarıyla 15
 Düzenin katliamcı kimliği 16 Mart katliamı davası
ile bir kez daha tescillendi!..
Kendini temizlemeye çalışan
kirli sistem
16 Mart 1978... Her zamanki gibi
değildi gün, ama bunun ne anlama geldiği
bilinmiyordu. Sonra alkış ve ıslık sesleri…
Bunların arasından koparak gelen gürültü,
çığlıklar, bağırışlar, kaçışlar…
Önce Beyazıt Meydanı’ndaki kaosun
sebebinin dönemin alışılmış olaylarından
olduğu düşünülüyor. Sonra bunun herhangi
bir eylem değil kitlenin içerisine atılan bir
bomba olduğu anlaşılıyor.
Birkaç kişi tutuklanıyor. Katliamı planlayan
dönemin Ülkü Ocakları başkanı Orhan Çakıroğlu,
yöneticisi Mehmet Gül, MHP gençlik kolları başkanı
Kazım ‘’delil yetersizliğinden’‘ beraat ediyor. Ancak
bombanın devlet eliyle, polisin bilgisi dahilinde
öğrencilerin arasına atıldığı, geçen uzun sürenin
ardından ortaya çıkıyor ve dava tekrar başlıyor.
Sonrasında ise birçok tartışmaya konu olan dava
zaman aşımından düşüyor.
16 Mart 1978’de Beyazıt Meydanı’nda 7
öğrencinin ölmesi, 47 öğrencinin yaralanmasıyla
sonuçlanan katliamı kimin neden ve nasıl yaptığı
bütün delillerle kanıtlanmış durumda. Bombayı atan
kişi Zülküf İsot durumu ailesine açıklıyor. Zülküf’ün
konuşmasından korkulduğu için 1995’te devlet
tarafından öldürülmesinden sonra ailesi itirafta
bulunuyor. Tüm deliller açıkça ortadayken dava uzun
yıllar sürüyor. Hiçbir gelişme kaydetmeden dava 20
Ekim 2008’de zaman aşımından düşüyor.
Devletin kendini aklama çabaları
Davanın düştüğü 20 Ekim günü Silivri’deki özel
mahkemede Ergenekon davası başlıyor. Çeteleşmiş
devletin birkaç kontrgerilla mensubunu kurban
etmesi üzerine güzellemeler yapılıyor. “Yeni bir
terör örgütü ama bilindik terör örgütlerinden
değil!” açıklamalarıyla devlet kendi pisliğini
üzerinden atmaya çabalıyor. “Bütün çetelerin
üstüne gideceğiz!” cümlesi her yerde duyulmaya
başlanıyor. Bu çaba “derin devleti” temizlemek
olarak açıklanıyor.
Oysa sözkonusu olan, çok da derinlerde
olmayan, herkesin gözü önünde olan, yani açığa
çıkmış tetikçilerdir ve sırf ABD’nin bazı
politikalarına karşı çatlak sesler çıkardıkları için
16 etkisizleştirilmişlerdir.
…
Ergenekon çetesini “temizlemeye” çalışarak
kendini aklamaya çalışan düzen, davanın olduğu
aynı gün 16 Mart’ın katillerini de aklayarak aslında
gerçek yüzünü ortaya koyuyor.
Biz bu düzenin gerçek yüzüyle sürekli karşı
karşıyayız. Sokakta gazete satarken, köylerimiz
basılıp yakılırken, herhangi bir sebepten karakola
gittiğimizde polislerin tekme, tokat ve coplarıyla
saatlerce dövülürken, bunun sonucu kimi zaman
hayatımızı kaybederken, 12 yaşında vücudumuza 13
kurşun yerken, fabrikalara kapatılıp yakılırken,
tecavüze uğrayıp suçlu görülürken…
Devletin katliamcı yüzü bizi her alanda karşılıyor.
Bu kimi zaman devletin kolluk kuvvetleri tarafından,
kimi zaman Ülkü Ocakları’ndan seçilen sivil faşistler
tarafından, kimi zaman devletin ta kendisi olan
“derin devlet” tarafından işkencelere, katliamlara
uğruyoruz.
Baskılara karşı yılmadan mücadeleye!
Onca katliama rağmen kaybeden biz değil
onlardır. Kendini temize çıkarma çabaları kirli
yüzüyle birleşince, her zaman ikiyüzlü olan sistemin
gerçek yüzü açığa çıktı. 20 Ekim günü bu
ikiyüzlülüğü bir kez daha sergilediler.
Onlar katletti biz ise çoğalmaya devam ettik,
onlar yok etmeye çalıştı biz ise güçlenerek
varlığımızı sürdürdük. Uyguladıkları tüm baskılar
karşısında yılmadan mücadelemizi sürdürdük ve
sürdürmeye devam edeceğiz. Onlar azaltmaya
çalıştıkça çoğalarak!..
“Yürü üstüne üstüne
Tükür yüzüne celladın…”
 “ Müslüman Gençlik”in “ TKP’li Öğrenciler”e saldırısıyla birlikte gelişen
süreç üzerine…
Sola dönük saldırılarda ve dinsel gericilik
karşısında devrimci tutum
13 Kasım günü İstanbul Üniversitesi’nde
“Hüseyin Üzmez’le ilgili karar geri alınsın!”
başlıklı imza kampanyası yürüten Yurtsever
Cephe Öğrenci Birliği’nden öğrencilere
“Müslüman Gençlik” tarafından “dine hakaret
etme” gerekçesiyle çivili sopalarla saldırıldı.
Olayda dört kişi yaralandı, saldırıya müdahale
eden Ekim Gençliği’nden iki yoldaşımız da sopa
ve yumruklarla darp edildiler.
Bu olayın ardından gerek “Müslüman
Gençlik” gerekse “TKP’li Öğrenciler” bir dizi
açıklama yaparken, bu süreçte muhatabı
olduğumuz bir takım tartışmalar da yaşandı.
Bu süreçte öne çıkan birkaç başlık üzerinde
durmak istiyoruz.
Dinsel gericilik karşısında
devrimci tutum
Yaşanan olay, dinsel gericilik karşısında
komünist devrimci tutum ve yöntemi bir kez
daha ortaya koymayı gerektirmektedir.
TKP’nin “Hüseyin Üzmez’in tahliye
kararının geri alınması”na dair yaptığı çalışma
“dinsel gericilik karşıtı mücadelede”ki tutarsız
bakışının örneklerinden birini oluşturmaktadır.
“Hiçbir koşulda din sorununu burjuva
radikal demokratlarının sık sık yaptığı gibi,
soyut, ülkücü bir biçimde, sınıf mücadelesinden
kopuk ‘entelektüel’ bir sorun gibi ortaya koymak
yanlışına düşmememiz gerekir. Aşırı baskı
temeline oturan ve işçilerin eğitilmediği bir
toplumda, dinsel önyargıların sadece
propaganda yöntemleriyle yok edilebileceğini
sanmak budalalık olur. İnsanlığın üzerindeki din
boyunduruğunu toplumdaki ekonomik
boyunduruğun bir sonucu ve yansıması
olduğunu akıldan çıkarmak burjuva dar
görüşlülüğünden başka bir şey değildir.” (Lenin,
Sosyalizm ve Din )
Komünistler dine ve dinsel gericiliğe karşı
mücadelede, onu besleyen maddi-toplumsal
koşullar ortadan kaldırılmadıkça sorunun kalıcı
bir tarzda çözülemeyeceği gerçekliğinden
hareket ederler. Bu hiçbir biçimde dinsel
gericiliğe karşı somut pratik mücadeleyi tali
plana itip sorunu önemsizleştirmemektedir.
Burada önemli olan, sınıf mücadelesinden kopuk
bir tarzda ortaya konulan ve “burjuva dar
görüşlülüğü”ne denk düşen tutumlardan
kaçınılması gerekliliğidir.
TKP türban sorununa yaklaşımındaki çarpık
bakışını, benzer biçimde “Hüseyin Üzmez”
konusunda da sürdürmektedir.
Hüseyin Üzmez her ne kadar Vakit
gazetesindeki yazarlığı ile birlikte dinsel gerici
kimliği üzerinden tanınsa da, daha birçok sıfatı
da “layıkıyla” hak etmiş biridir. Hüseyin Üzmez
düzenin dinsel gericiliğinin simgesidir, faşist
tetikçilerinden biridir, yoz kültürünün tecavüzcü
ve tacizci yüzüdür, kadını meta olarak gören ve
çifte sömürüsünü meşrulaştıran bu düzenin
sözcüsüdür. Özcesi Üzmez bir bütün olarak bu
çürümüş düzeninin resmidir. Üzmez’in aklanma Komünistler dine ve
çabası aynı zamanda düzenin aklanma çabasıdır.
dinsel gericiliğe karşı
Komünistler için sorunu ele alış yöntemi bu
olayda da aynıdır: Dinsel gericiliğe karşı mücadelede, onu
mücadeleyi onu besleyen nesnel-toplumsal besleyen maddi-
koşullarla birlikte ele almak. toplumsal koşullar
“Türkiye üniversite gençliği ve tüm halkımız
adına aydınlanmanın, emperyalizmden
ortadan
bağımsızlığın ve kamuculuğun bayrağını yükselt- kaldırılmadıkça
meye kararlıyız. Bu sarsılmaz ilkelerimize ve sorunun kalıcı bir
ülkemizin geleceğine dair her türlü saldırıyı
tarzda
karşılayacak iradeye ve kararlılığa sahip
çözülemeyeceği
olduğumuzu ilan ederiz.”
Bu sözlerle dinsel gericiliğe karşı “ilericilik” gerçekliğinden
eksenli bir mücadele çağrısı yapan TKP’nin, hareket ederler. Bu
bugün benzer eksende tartışmalarda bir “taraf”
olan ulusalcı güruhtan ne gibi bir farklılığı
hiçbir biçimde dinsel
gericiliğe karşı somut
bulunmaktadır ? Buradaki “gericilik” karşıtı
mücadele çağrısı, hiçbir biçimde onu sürekli pratik mücadeleyi tali
olarak üreten maddi-toplumsal koşullara ve
plana itip sorunu
dolaysız bir biçimde tüm kurumlarıyla birlikte
önemsizleştirmemek
sermaye düzenine karşı bir mücadeleyi ifade
etmemektedir. tedir. Burada önemli
olan, sınıf
TKP’nin oportünizmi ve sola mücadelesinden
dönük saldırılarda devrimci tutum kopuk bir tarzda
TKP’nin dinsel gericilik karşısındaki tutumu ortaya konulan ve
tutarsız olsa da, bu, son tahlilde sola dönük bir “burjuva dar
saldırıya karşı tutum almayacağımız anlamına görüşlülüğü”ne denk
gelmemektedir. Nitekim gereken tutum
alınmıştır.
düşen tutumlardan
TKP geleneği ise böyle süreçlerden her kaçınılması
zaman uzak kalmış, bugüne kadar bu ilkesiz gerekliliğidir.
tutumun pek çok örneğini sergilemiştir. ADKF-
Türk Solu çetesiyle yaşanan çatışma sonrasında
yapılan açıklama, “TKP’li Öğrenciler başından
beri soğukkanlı bir tutum almış ve hiçbir
çatışmaya katılmamıştır” olabilmiştir. İÜ’de
Kızıldere anmasında okula çevik polis
girdiğinde, Çukurova’da öğrenciler afiş astıkları
için gözaltına alındıklarında, bu “komünist”
arkadaşlar olayların dışında kalmayı tercih
edebilmişlerdir. YTÜ’ de İP/TGB çetesiyle
yaşanan çatışmada da bu “soğukkanlılık” 17
korunmuş, ardından gerçekleşen çevik polis saldırısı da dahil
yaşananlara dair tek bir pratik tutum alınmamıştır. Bu örnekleri
daha da çoğaltmak mümkündür.
Ekim Gençliği, ideolojik-sınıfsal konumlanışının bir gereği
olarak, sol adına yürütülen siyasal faaliyete yönelik saldırı
karşısında her zaman gereken tutumu almıştır. Yaşanan saldırının
karşısında TKP’li Öğrencilerin yanında, onlarla birlikte siyasal
faaliyeti savunmuştur. Devrimci tutumun gereği budur ve bundan
sonra da bu olacaktır.
Komünistlerin dinsel gericilerle
hiçbir hukuku olamaz!
Saldırı sonrası “Müslüman Gençlik” adına yapılan açıklamada,
“Ekim Gençliği”nin hedef alınmadığı, sorunun “TKP’li
Öğrenciler”le olduğu ifade edilmiş, “Ekim Gençliği ile hukukumuz
devam etmektedir” denilebilmiştir.
Saldırının alandaki siyasal faaliyete yönelik olduğu, bu
çerçevede çatışmanın tarafı olunduğu Müslüman Gençlik’e ifade
edilmiştir. Bundan sonraki benzer saldırılarda da bizleri
karşılarında görecekleri söylenerek aramızda hiçbir hukukun
bulunmadığı belirtilmiştir.
Dini kişisel bir sorun olarak algılama planındaki tutarsızlıklar,
dinsel gericilik karşısında izlenen çarpık tutumların başkaca
örneklerini de karşımıza çıkartmaktadır.
Lenin, “Proletaryanın partisi devletin dini kişisel bir sorun
Yurtsever Gençlik’in Kürtçe eğitim talebi üzerine...
Anadilde eğitim talebi
kültürel haklar
derekesine indirgenemez!
Geçtiğimiz haftalarda Yurtsever Demokratik Gençlik Hareketi’nin
çağrısıyla anadilde eğitim talebi üzerinden bir eylem örgütlendi. Eylemin
devrimci tutum ve politika açısından sorunlu yönlerine Ekim Gençliği
tarafından yapılan müdahaye toplam bileşen bir karşılık vermedi.
Mevcut muhtevasıyla eylem SGD, TÜM-İGD, EHP, Emek Gençliği,
Öğrenci Postası’nın da katılımıyla örgütlendi
“Gençlik dilin savunma gücüdür!” şiarıyla örgütlenen 19 Kasım
Beyazıt eylemi, aynı eksenli kampanyanın bir ayağı olarak kurgulanmış.
Kampanya “Kürtçenin, Türkçenin yanında resmi dil olarak kullanılması
için yasal düzenleme yapılması” başlığıyla yürütülecek, bu çerçevede
imza kampanyaları başlatılacak ve mecliste önerge sunulacaktır.
Soruna ilişkin mücadele anlayışını, politik tutum ve yaklaşımlardaki
temel ayrım noktalarını genel hatlarıyla bir kez daha ortaya koymak
yararlı olacaktır.
Düzen sınırlarına hapsolmuş mücadele
çizgisinin anadil sorununa yasıması
Gerçekleştirilen eyleme ilişkin YDGH tarafından yapılan
18 çağrı üzerine yürütülen tartışmalar, düzen sınırlarına
olarak belirlemesini ister, ancak halkın afyonu niteliğindeki dini,
dinsel batıl inançlara karşı savaşı ‘kişisel sorun’ olarak görmez”
diyerek, dinin hangi koşullarda bireysel bir sorun olarak
görüleceğini net bir biçimde ortaya koymuştur.
Siyasal örgütlü bir kimlik olarak kendini ifade eden dinsel gerici
grup ve çevrelerle hiçbir yan yana gelişimiz olmayacağı gibi
aramızda hiçbir hukuk da bulunmamaktadır. Ekim Gençliği’nin bu
noktadaki tutumu son derece nettir:
“Sorunu şöyle somutlayabiliriz: Örneğin okullarda yemeklere
yapılan zammı protesto etmek için boykot örgütlüyoruz. Bizim
boykot ya da basın açıklamamıza dinsel inançlara sahip öğrenciler
de katılmak istiyorlarsa, bu noktada bizim hiçbir itirazımız olmaz.
Çünkü eylemimize katılımları kendi dinsel kimlikleri çerçevesinde
örgütlü bir siyasal kimlikle değil, bireyseldir. Bireysel kaldığı
sürece bizim açımızdan sorun yoktur. Ancak kendi dinsel inançları
üzerinden örgütlü (şeriatçı, İBDA-C’ci, Hizbullahçı, Fethullahçı
veya tarikatçı) olarak eylemimize katılmak isterler ve kendilerini
siyasal pankartları, sloganları, işaretler vb. ile ifade etmeye
kalkarlarsa, buna izin vermeyiz. Çünkü bizim ne böyle bir örgütsel
kimlikle yan yana durmamız mümkündür, ne de bunlarla herhangi
bir ortak yönümüz vardır. Eyleme sebep olan sorunun (harç veya
yemeklere yapılan zam vb.) ortak olması, dinsel akımların aynı
zamanda sermaye devleti elinde bize karşı saldırı ve katliamlarda
kullanıldığı ve kullanılacağı gerçeğini unutturmamalıdır. Biz
komünistler İslami gericiliğe/şeriata karşı mücadeleyi toplam
siyasal mücadelenin bir parçası olarak ele alırız.” (Ekim Gençliği,
Türban karşıtlığı mı, MGK solculuğu mu?)
hapsolmuş mücadele çizgisinin anadil sorununa yaklaşımındaki
tutarsızlığını da bir kez daha gözler önüne sermiştir.
“Kürt hareketi bugün düzen içine kaymış bulunuyor ve kurulu düzeni
esas alan, onda siyasal reformlarla yetinen bir çizgi izliyor; bunu devleti
demokratikleştirmek ve bu temelde Kürt sorununa da demokratik çözüm
getirmek olarak formüle ediyor. Ne var ki bu çözüm siyasal alanı
kapsamıyor, ya da siyasal alanı kapsadığı kadarıyla bu devletteki genel
demokratik dönüşüm anlamına geliyor. Ama Kürt ulusal sorunu
açısından bu değişim programı siyaset alanını kapsamıyor. Oysa özü ve
esası yönünden ulusal sorun, dolayısıyla da Kürt sorunu siyasal bir
sorundur. Siyaset alanını dışta bırakarak, uluslar arasındaki siyasal
eşitsizliği es geçerek, sorunu salt kültürel haklar derekesine indirgeyerek,
böylece ulusal soruna çözüm bulunabileceğini iddia etmek boşa
konuşmaktır. Gelgelelim İmralı çizgisinin Kürt sorununun çözümünü ele
alışı halihazırda budur.” (Kürt hareketinde İmralı süreci ve Türkiye’de
Kürt sorunu, Kızıl Bayrak, Sayı:2005/27)
Yurtsever hareketin 2002 yılında “Kürtçe eğitim talebi” üzerine
örgütlediği gençlik eksenli kampanya süreci de, politik özü itibariyle
bugünkü söylemle örtüşmekteydi. Düzenle bütünleşme çabalarının ürünü
teslimiyetçi politik platformun, anadil sorununu ulusal sorunun
bütünlüğünden kopararak ele alıp onu kültürel haklar derekesine
indirgemesi, bu sürecin de somuttaki karşılığıdır:
“Türkiye Cumhuriyeti her ne kadar her iki halkın ortak vatanı olarak
kurulmuş olsa da ardından gelişen inkar ve imha siyaseti ile birlikte
Kürtler bir halk olarak tanınmamış devlet; tek dil, tek ırk, tek renk
ideolojisi ekseninde milliyetçi bir kimlik ile diğer tüm halkları inkara
gitmiştir.”
“Bizler; demokrasi ve özgürlük mücadelesi veren güçler olarak bu
ülkede halkların eşit ve özgür bir arada yaşayabilmesinin yolunun
öncelikle bu ülkenin zenginliği olan dil ve kültürlerin tanınmasından
geçtiğine inanıyoruz. Bu ülkede gerçek bir demokrasinin tesis
edilebilmesi için devletin 80 yıllık bu soykırımcı politikalarından
vazgeçmesi gerekmektedir. Bunun için öncelikle Kürt halkının en meşru
ve demokratik hakkı olan dil hakkının anayasal güvenceye
kavuşturularak özgürlüğü sağlanmalıdır.”
“Başta dil hakkının anayasal güvenceye kavuşturulması ve Kürt
sorununun çözülerek demokratik bir Türkiye yaratılana dek bu
mücadelemiz devam edecektir.”
Kampanyanın başlangıç ayağı olarak gerçekleştirilen eylemde
okunan basın metninden yapılan bu alıntılar, sorunun özünü ortaya
koymaktadır.
Yaşanan gelişmeler başka önemli noktalara da işaret etmektedir.
Yurtsever hareket tarafından ideolojik-politik devrimci muhteva uzun bir
süredir terk edilmeye çalışılsa da, Kürt emekçi halkı gibi Kürt gençliği
de devrimci enerji ve potansiyelini korumaktadır. Kürt gençliği, sermaye
devletinin, en geri içerikte bile kurgulansa Kürt halkının meşru
taleplerini hiçbir biçimde karşılamaya yanaşmadığını görmektedir.
Benzer bir içeriğe sahip olmasına rağmen 2002’deki kampanya sürecine
de azgınca saldıran devlet, bugün de benzer baskı ve saldırılarını
sürdürmektedir. Kürt gençliğinin mücadele dinamizmini devrimci
kanallara aktarabilmek günün yakıcı sorumluluklarından birini
oluşturmaktadır.
Soruna ilkesiz yaklaşımda ve kuyrukçuluk
politikasında ısrar
“Genel olarak demokrasi sorunu, özel olarak da ulusal sorun,
marksist sınıf bakışaçısının en net biçimde sınandığı kritik sorunlardır.
Bu sorunlarda doğru bir bakışaçısı ve politik tutumla hareket edemeyen
bazı çevrelerin bugün kuyrukçuluğa ve sınıf işbirliği çizgisine
düştüklerinden yarım ağız yakınmaları da buna tanıklık etmektedir.”
(Ekim, Sayı: 210)
Söz konusu eyleme ilişkin yapılan çağrı üzerine gelişen tartışmaya,
Ekim Gençliği dışında, devrimci öznelerce herhangi bir müdahil olma
çabası sözkonusu olmamıştır. Örgütleyici olan diğer bileşen de, gerek
mevcut içeriğine gerekse politik hattına yönelik yapılan devrimci müda-
hale çabasına bir yanıt vermemiştir. Basın metninden pankart şiarı ve
eylem içeriğine kadar tüm başlıklara hiçbir tartışma yürütmeksizin mü-
dahil olan bu özneler, bugüne değin soruna yönelik sergiledikleri ilkesiz
yaklaşımları ve kuyrukçuluk politikalarını aynen sürdürmüşlerdir.
2002 yılında gerçekleşen kampanya sürecine yaklaşım, kuyrukçuluk
politikasının temsilcilerinin bugünkü tartışmalarında da varlığını
korumaktadır. Diğer öznelerden çok farklı olmamakla birlikte, özellikle
SGD kuyrukçuluğu sürdürmekte ısrar etmektedir.
“Kürtçe eğitim talebinin” meşru ve demokratik bir talep olduğuna
dair uzun uzun anlatımlarla sorunun özü görmezden gelinmektedir. Bu
tartışmalarda demagojik yön ağır basmaktadır. Atılım’da, “Halkların
kardeşliği inisiyatifi”nin oluşması sürecine dair devrimcilere yönelik
yazılmış “Bu fotoğrafta niye yoksunuz?” başlıklı metinde sorulan
“Parasız eğitim uğruna mücadele vermek neden reformizm olmuyor da,
diyelim ki anadilde eğitim uğruna mücadele reformizm oluyor?” sorusu
buna ilişkin örneklerden biridir. Devrimci yöntemsel bakıştan uzak bu
tutumun temsilcileri, meşru bir ulusal demokratik talebi sahiplenmek ile
teslimiyetçi bir platforma kayıtsız şartsız destek sunmak arasındaki kalın
çizgileri görme yeteğinden yoksundurlar.
Aynı “devrimci öncü”nin Genç-Sen sürecinde tüzüğe “anadilde
eğitim talebini savunma” maddesinin koyulmasına ayak diremesi ise,
ilkesiz ve belkemiksiz siyaset anlayışını yeterince gözler önüne
sermektedir. DİSK bürokratlarıyla yapılan görüşmeler ve koltuk
pazarlıkları sonucu ortaya çıkan ilkesizlik tablosu, anadilde eğitim talebi
uğruna verilen mücadeledeki devrimci iddia ve samimiyetin gerçekliğini
ortaya koymaktadır.
Kürt halkının meşru istemlerini sahiplenme adı altında Kürt
hareketinin mevcut çizgisine yedeklenen siyasal yaklaşımlara karşı ilkeli
bir ideolojik mücadele genç komünistlerin görevleri arasındadır.
Gerçek ve kalıcı çözüm sosyalizmde!
“Ortak vatan” diye ifade edilen burjuva cumhuriyetin ilanından bu
yana Kürt halkına dönük imha, inkâr ve asimilasyon politikaları devam
etmektedir. “AB uyum süreci” adı altında yasal bazı değişiklikler yapılsa
da, Kürt diline dönük yasakçı zihniyette özünde hiçbir değişim
olmamıştır.
Anadilde eğitim talebi Kürt halkının en meşru demokratik
taleplerinden biridir. Ancak sermaye devleti Kürt halkının birçok talebi
gibi anadilde eğitim talebi karşısında da gerici tutumunu sürdürmektedir.
Bu son derece haklı istem elbette sahiplenilmeli fakat devrimci hedeflere
bağlanmayan reformist bir mücadele çizgisinde çözüme ilişkin bir adım
bile mesafe alınamayacağı konusunda açık olunmalıdır.
Anadilde eğitim talebi yürütülen imha, inkar ve asimilasyon
politikalarına karşı mücadeleyle birlikte ele alınmalı, eşit, parasız ve
bilimsel eğitim talebiyle birleştirilmelidir. Anadilde eğitim için verilecek
mücadele Kürt halkının ulusal ve sınıfsal baskıdan kurtuluş
mücadelesinden ayrı ele alınamayacağı için bu talep “Eşitlik, kardeşlik,
Kürt halkına özgürlük!” şiarlarıyla birlikte ele alınmalıdır.
Komünistlerin soruna ilişkin son derece açık ve net bakışları genç
komünistlere yol göstermektedir:
“Ulusal baskı ve eşitsizliğin sınıfsal baskı ve eşitsizliğin bir
yansıması olduğunu gözönünde bulunduran TKİP, ulusal sorunun köklü
ve kalıcı çözümünün ancak proletarya devrimi tabanında olanaklı
olduğu gerçeğine dayanır. Proletarya devrimi programının bir parçası
olarak, aşağıdaki istemler uğruna bugünden kararlılıkla mücadele eder
ve iktidara gelir gelmez bunları derhal gerçekleştirir:
a- Her türlü ulusal baskı, eşitsizlik ve ayrıcalığın ortadan
kaldırılması.
b- Kürt ulusuna kendi kaderini tayin hakkı.
c- Tüm dillerin tam hak eşitliği. Zorunlu devlet dilinin
kaldırılması. Herkese kendi anadilinde eğitim hakkı.
d- Tüm azınlık milliyetlere kendi dillerini ve kültürlerini
kullanma, koruma ve geliştirme olanağı. ( TKİP Program’nın
“Ulusal sorun” başlığı)
19
Liberal-reformist güçlerin politikalarının geneline
yansıyan ilkesizlik, aynı güçlerin gençlik hareketi Genç-Sen Gene
Günü kur
içerisindeki temsiliyetlerinde de her zaman
karşımıza çıkmaktadır. Pratik bir ön sürecin
örgütlenmesinden tercihen uzak durulan,

devrimci eleşti
apar topar “örgütlenen” Genç-Sen I.
Olağan Genel Kurulu da, öncesi ve
sonrasıyla bu tutumun örnekleriyle
doludur.
Gençlik hareketinin ihtiyaçlarını
“İlkesizlik, yenilmiş, yıldırılmış, terbiye edilmiş ve böylece düzenin icazet
kavramaktan uzak dar grupçu alanına çekilmiş küçük-burjuva akımların temsil ettiği liberal solun en temel
özelliğidir. Liberal solda ilkelerin yerini (ki artık gözetecekleri ilkeleri de yoktur)
tutumlar ve bunun üzerine inşa burjuva pragmatizmi almıştır. Bu akımların siyasal tutum ve tercihlerini artık
herhangi bir ilke ya da stratejik çizgi değil (ki gerçekte artık herhangi bir bağımsız
edilmiş ilkesizlik pazarlıklar, stratejileri de yoktur), fakat yalnızca gündelik çıkarlar belirlemektedir.” (“Sosyalist”
“demokrasicilik oyunları”yla reformizm ya da sosyal-demokrasi, Kızıl Bayrak, Sayı:2004/12 (04))
Liberal-reformist güçlerin politikalarının geneline yansıyan ilkesizlik, aynı güçlerin
süren işlevsiz bir Genel Kurul gençlik hareketi içerisindeki temsiliyetlerinde de her zaman karşımıza çıkmaktadır. Pratik
bir ön sürecin örgütlenmesinden tercihen uzak durulan, apar topar “örgütlenen” Genç-Sen
sürecine de damgasını I. Olağan Genel Kurulu da, öncesi ve sonrasıyla bu tutumun örnekleriyle doludur.
vurmuştur. Gençlik hareketinin ihtiyaçlarını kavramaktan uzak dar grupçu tutumlar ve bunun
üzerine inşa edilmiş ilkesizlik pazarlıklar, “demokrasicilik oyunları”yla süren işlevsiz bir
Bu çerçevede Genel Kurul Genel Kurul sürecine de damgasını vurmuştur.
Bu çerçevede Genel Kurul süreci değerlendirilerek, önümüzdeki sürece yönelik devrimci
süreci değerlendirilerek, mücadele yönteminin ortaya konulması önem taşımaktadır.
önümüzdeki sürece
Nasıl bir Genel Kurul süreci?
yönelik devrimci
Kurucu Genel Kurul’u önceleyen bir buçuk yıla yakın süreçte liberal-reformist blok tarafından
mücadele ısrarla sürdürülen “mücadele dışılık” yöntemi, onu izleyen bir yıllık zaman diliminde ve son olarak da
1. Olağan Genel Kurul sürecinde kendini tekrar göstermiştir.
yönteminin ortaya Bu politik bakışın sahipleri tarafından fiili-meşru mücadele ve örgütlenme süreci tercihen reddedilmiş,
konulması önem örgüt iddiası daha baştan “yasal-icazetçi” bir çerçeveyle sınırlandırılmıştır. Bugün yalnızca bir “bürokratik
normlar yığını” olan mevcut tüzük, hem hareketin gelişmesinin önünde bir engel olmuş hem de iş
taşımaktadır. yapmamanın dayanağı haline getirilmiştir. Birleşik bir örgütlenmenin doğası gereği farklı siyasal yaklaşımları
barındıran örgüt iddiası içerisinde “eleştiri-özeleştiri” mekanizmaları işletilemediği gibi, bu yönlü adımlar
karşısında da tahammülsüz bir tutum sergilenmiştir. Genç-Sen’in kitle tabanından yoksun olması nedeniyle Genel
Kurul öncesi uzun soluklu bir kitle faaliyetinin yürütülmesi önerilerine kulak tıkanmıştır. Devrimci öznelerin, bu
koşullarda ancak göstermelik bir Genel Kurul’un örgütleneceğine dair tartışmaları göz ardı edilmiş, sürecin tabanın
katıldığı açık ve yerel toplantılar üzerinden örgütlenmesi gerektiğine ilişkin vurgular görmezden gelinmiştir.

Salt “seçim”lere indirgenmiş bir Genel Kurul

Genel Kurul’un “oldu-bitti” anlayışıyla örgütlendiği ve salt “seçim”lere indirgenmiş bir çerçeveye sahip olduğu, gerek Genel
Kurul’un bir günle sınırlandırılması gerekse politik çalışma başlıklarına yönelik tartışmalara neredeyse hiç vakit ayrılmayıp bu yönlü
çabaların fiilen engellenmeye çalışılmasıyla gözler önüne serilmiştir.
MYK, önergelerin etkin bir biçimde tartışmaya konu edilmesinden çok “%10 imza ile sunulabilme” koşulunu dayatmış, böylece bir kez
daha hareketin ihtiyaçlarına göre değil kendi dar grup çıkarlarına göre hareket etmiştir.
Şube toplantılarından temsilciler meclisine kadar birçok mekanizmada “üye salt çoğunluğu zorunluluğu”nu iş yapmanın önüne engel
olarak çıkartanlar, Genel Kurul için aynı şartı aramadıkları söylemişlerdir. Bu keyfiyetin teşhiri yapılarak neye göre tüzüğe uyulduğunun
açıklanması istendiğinde ise, iş “el çabukluğu ile” usulüne uydurulabilmiştir. Aylardır “1500 üyeyi aştık” diye övünenler, sadece aidatını
verenleri üye sayıp üye sayısının 756 olduğunu, dolayısıyla 642’lik katılımın yeter sayısını geçtiğini açıklayabilmişlerdir.
Devrimci Genç-Sen’liler ile birlikte DPG’nin müdahale çabalarına rağmen “erkeklerin katılmayacağı kadın komisyonlarının
20 kurulması”na karar verilirken, liseli çalışmasının özgünlük alanlarına dair hiçbir söz söylenmeyerek, örgütlenme kanallarının tanımlanması
“ileriki bir tarihe” bırakılabilmiştir. Yanı sıra, başta “Kapatma davası süreci” olmak üzere “Birleşik gençlik örgütlenmesi ve Genç-Sen”,
el Kurulu’na ve önümüzdeki sürece dair ...
rtarma çabası, ilkesizlik ve
iri karşısında tahammülsüzlük!
“halkların kardeşliği ve anadilde eğitim”, “düzen içi
çatışma ve düzen gericiliğ”i, “soruşturmalara, faşist
saldırılara ve baskılara karşı mücadele” gibi
önümüzdeki süreç açısından temel önem taşıyan bir dizi
başlık “zaman yetersizliği” gerekçesiyle Temsilciler
Meclisi’ne ertelenmiştir.

Tüzük tartışmaları: İlkesizlik ve

devrimci eleştiri
karşısında tahammülsüzlük
“Taban inisiyatifinin açığa çıkarılmaya çalışılması,
öznelerin siyasal süreçlerin ve işleyişlerin içerisine
doğrudan girmesi, etkin pratik ön süreçlerin örülmesi…
Bunları geçiniz! Sorunlara hareketin ihtiyaçları
çerçevesinde bakmak ve bu eksende dinamik tüzüksel
normlar oluşturmak iradesi yerine demokrasicilik
oyunu ve bürokratik mekanizmalar yığını! Mevcut
durumuyla, pratikte sınanmamış, kitle tabanından ve
iradesinden yoksun bir kitle örgütlenmesi!” (Yeni
dönem ve Genç-Sen süreci, Ekim Gençliği, Sayı:111)
Liberal-reformist blok tarafından Genel Kurul’un ilk bölümünde
sergilenen tutumlar tüzük üzerine önergelerin tartışılacağı ikinci bölümde
de sürmüştür. “Zaman darlığı” vurgusuyla süre oldukça sınırlı tutulmaya
çalışılmış, kendi çizdikleri çerçevenin dışına çıkan tartışmalara
tahammülsüzce müdahale edilmiştir.
İki ana önergeden biri olan MYK önergesi 6 Kasım gününde, yani her
iki son gönderim tarihinin ertesinde gönderilmesine rağmen,“% 10 imza ön
şartı” aranmaksızın tartıştırılmaya başlanmıştır. Bunun üzerine Devrimci
Genç-Sen’liler söz alarak, sergilenen tutarsızlığı teşhir eden bir konuşma
yapmışlardır. MYK önerisi için de imza toplanılmasını değil fakat tüzüksel
normlara sıkışan anlayışı ve bu eksenli keyfi uygulamaları teşhir eden bir
çerçeve ortaya koymuşlardır.
Devrimci Genç-Sen’lilerin tüzük önergesi çerçevesinde yürütmek
istedikleri tartışma gerekçelendirmeyle başlamıştır. Bugüne değin yapılan
değerlendirmeler ekseninde liberal-reformist blokun tüzük
tartışmalarındaki tutumu eleştirilmiştir. Mevcut tüzük anlayışı, yaşanan
somut örnekler üzerinden teşhir edilmiştir.
Ancak, gerekçelendirme konuşmasına yönelik, gerek divandan gerekse
salondaki liberal-reformistlerden sürekli müdahaleler gelmiş, konuşma
engellenmeye çalışılmıştır. Konuşma karşısında tahammülsüzlüğün
dozajını arttıran liberal-reformistler, diğer devrimci güçleri de hedefleyerek
fiziki saldırıya yönelebilmişlerdir. Devrimci Genç-Sen’liler kürsüden bu
durumu teşhir etmeye devam etmişlerdir.
Tahammülsüzlük tüzükte somut madde değişikliklerine yönelik
tartışmada da sürdürülmüştür. Tüzüğün hiçbir biçimde hareketin
ihtiyaçlarının önüne geçemeyeceği vurgusu yapılarak öneriler açıklanmaya
çalışılmış, bu da “refleks bir blok tavırla” engellenmek istenmiştir.
Demokrasi anlayışları biçimsel burjuva demokrasisinin ufkunu aşamadığı
içindir ki, kısa bir “indir-kaldır” işlemiyle tüzüğün, madde madde değil
bütün olarak oylanmasına karar verilmiştir.
Bunun üzerine Devrimci Genç-Sen’liler sergilenen tahammülsüzlüğü
ve demokrasicilik oyununu bir kez daha teşhir edip, bu süreçten sonraki
tüzük tartışmasının anlamsızlığına vurgu yaparak önergelerini geri
çekmişlerdir.
9 Kasım tartışmaları: Düzenin icazetini alma
ve korkularını kitlelere maletme kaygısı
Liberal-reformist bloğun etkin bir ön sürece dayanarak örgütleme
kaygısı taşımadığı, “Polis nereye izin verirse eylemi orada yapalım”
bakışının yön verdiği “9 Kasım eylemi”ne yönelik tartışmalar, ufku düzen
sınırlarını aşamayan politik platformların icazetçi eylem anlayışlarını bir
kez daha gözler önüne sermiştir.
Temsilciler Meclisi’nde devrimci öznelerin basıncı sonucu eylem için
Kurtuluş-Sakarya güzergâhına başvuru yapılması, izin verilmediği takdirde
fiili-meşru bir eylemin hayata geçirilmesi kararı alınmıştır. Ancak, eylem
için yapılan başvurunun kabul edilmemesi üzerine, Temsilciler Meclisi’nin
iradesi hiçe sayılarak polisin izin verdiği yer kabul edilebilmiş, bu
değişiklik Genel Kurul sabahına dek üyelere geniş
biçimde duyurulmamıştır. Devrimci güçlerin Genel
Kurul’da bu yaşananlara dair hesap verilmesi talebi, 21
“Hesap vereceğimiz bir şey yok”,“Biz kavga etmek
niyetinde değiliz, biz kazma değiliz” sözleriyle yanıtlanmıştır.
Bunun üzerine Devrimci Genç-Sen’liler, DPG’liler ve Tüm-İGD’liler
bu tutumu teşhir etmişlerdir. Gerektiğinde düzenle karşı karşıya gelip bedel
ödeyerek mücadele etmenin önemini kavrayamayan bu gerici platforma
gereken yanıt verilmiştir. “Eylemin güzergâhı Kurtuluş-Sakarya’dır, devlet
izin verse de vermese de biz her koşulda orada olacağız” kararlılığının
ortaya konularak gerici tutumun boşa düşürülmesi, Genel Kurul’daki
istisnai olumlu sonuçlardan biri olmuştur.
Burjuva politikacıları aratmayan
“oy isteme” oyunları
Liberal-reformist blok tarafından Genel Kurul’u önceleyen süreçte ve
Genel Kurul anında sergilenen ilkesiz tavırlar dolaysız bir biçimde “koltuk
pazarlıkları”nın da belirleyeni olmuştur. Yapılan “paylaşım” sonucu DİSK
temsilcisi, SGD, SDP, Anti-Kapitalist, Genç Kurtuluş, EHP ve TÖP adına
çıkarılan adaylar, burjuva politikacıları aratmayacak “nutuk”larla “oy”
istemişlerdir.
Devrimci Genç-Sen’liler DPG ile seçimlere uzanan sürece kadar ortak
politik tutumlar almışlardır. Salt seçimler üzerinden bir birlikteliğin
tanımlanamayacağı, olası bir birlikteliğin tüm süreci içerisine alan
devrimci politik bir tutum olarak geliştirilebileceği karşılıklı olarak
vurgulanmıştır. Bu noktadan hareketle, anti-demokratik genel kurulu ve
ilkesiz tartışmaları teşhir edebilecek MYK adaylarının gösterilmesi tercih
edilmiştir.
Bu süreçte görüşülen Tüm-İGD’nin tutumu ise tutarsızlık içermektedir.
Seçimler üzerine yapılan ilk tartışmada kendilerine, bu birlikteliğin tüm
süreci kapsaması gerektiği, ortak paydada hareket etme zemininin ancak
öncesindeki tartışmalarda ortak tutumlar alınmasıyla mümkün olabileceği
söylenmiştir. DPG ile birlikte yapılan bir sonraki tartışmada ise,
yaşananların etkin teşhiri amacıyla kürsüyü birlikte kullanıp bu eksende
MYK adayları çıkartmak önerilmiştir. Ancak, SGD’nin kendileriyle
görüşerek MYK listesinden bir kişinin Tüm-İGD’den olmasını önerdiği;
listede SGD için iki kişi önerildiği, “eşitlik” çerçevesinde kendilerinin de
iki kişiyle listeye girmek talebinde bulunduklar; bu konuda ret cevabı
aldıkları takdirde seçim sürecine katılmayacakları belirtilmiştir. Her ne
kadar MYK’ya seçilme durumunda karşıt politik çizgilerini hayata
geçireceklerini söyleseler de, bu sergilenen tutarsızlığın gerekçesi olamaz.
Devrimci Genç-Sen’lilerin MYK adaylarından ikisi kürsüye çıkarak
yaşanların etkin bir teşhirini yapmışlardır. İlk konuşmada anti-demokratik
tutumlara, gerçekleşen sözlü ve fiziksel saldırılara karşı tutum alma çağrısı
yapılmış, bundan sonraki süreçte alanlardan yükselen bir çalışmayla taban
inisiyatifinin açığa çıkarılması gerektiği ifade edilmiştir. Sonraki
konuşmada, süreci tabanın doğrudan katılımına dayalı açık biçimde
örgütlemeden, gündemler üzerine etkin tartışmalar yapılmadan ve farklı
fikirlere unsurlara söz hakkı tanımadan gerçek demokrasiden
bahsedilemeyeceği söylenmiştir. Devrimci müdahale ve devrimci pratiğin
bu tür “demokrasicilik” oyunlarını ve ilkesizlikleri alaşağı edeceği
söylenerek, tüm samimi güçlere “Birleşik, kitlesel, devrimci bir gençlik
hareketi ve örgütü” için mücadele çağrısı yapılmıştır. Mevcut durumda
Genel Kurul ve seçimlerin gençlik hareketi için hiçbir anlam ifade etmediği
vurgulanmış, “Gençlik gelecek, gelecek sosyalizm!” sloganıyla Genel
Kurul terkedilmiştir.
DPG de kürsüyü ortak paydada etkin bir teşhir için kullanacağını
söylese de, bu noktada yeterli tutumu alamamıştır. Devrimci Genç-
Sen’lilerin konuşmalarına verilen destek dışında pratik tutum almak
noktasında eksik kalmıştır. Salonu birlikte terk etme çağrısı yanıtsız
bırakılmıştır.
İdeolojik ayrışma ve
yakıcılaşan devrimci politik odaklaşma ihtiyacı
“Yaşanan çeşitli pratik sorunlara rağmen Genel Kurul’un
22 başarılı geçtiği ve sendikamızın önemli bir eşiği aştığı
değerlendirmesi yapıldı. 9 Kasım günü gerçekleştirdiğimiz miting
üyelerimizin kararlığını ve ortak hareket etme gücünü göstermiştir.”
(MYK’nın Genel Kurul değerlendirme metni)
Böylesine niteliksiz bir Genel Kurul süreci yaşanmışken, liberal-
reformist blok yaşananları görmezden gelmeyi sürdürmektedir. “Eşik
aşma”, “başarma” gibi içi boş güzellemelerle durumu kurtarmaya
çalışmaktadır.
Bugün, DİSK bürokratları öncülüğünde başlatılan “tepeden gençlik
örgütü kurma” tartışmalarına bir dizi liberal-reformist gençlik örgütü
cephesinden verilen “olumlu” yanıtın sonuçları yaşanmaktadır. Sözü edilen
örgüt, birkaç siyasal gençlik örgütünün dar grup çıkarları ekseninde günü
kurtarmaya yönelik bir iddianın karşılığı yapılmaya çalışılmaktadır.
İddianın çerçevesi böyle olunca, bu çerçevenin dışına çıkmaya çalışan her
müdahale türlü yöntemlerle boğulmak istenmektedir. Süreci fiili-meşru
mücadele üzerinden örme ve bu eksende tabana dayanan gerçek bir kitle
örgütlenmesi yaratma çabasındaki devrimci siyasal gençlik gruplarının ve
bir dizi samimi gücün müdahaleleri sistematik bir biçimde engellenmeye
çalışılmaktadır. Son olarak Genel Kurul sürecinde karşımıza çıkan bu
tablo, devrimci politik odaklaşmanın önemini bir kez daha ortaya
koymaktadır.
“Birleşik mücadele, eylem ve örgütlenme arayışı ve çabası, hiçbir
biçimde farklı konumların ifade ettiği anlamı ve yarattığı sorunları ortadan
kaldırmayacağı gibi, bu farklılıklar üzerinden sürekli bir ideolojik
mücadele ve tartışmayı da gereksiz kılmaz…
“Fakat bu çerçevede önemli olan, bu mücadelenin birlikte iş yapma
süreci içinde yürütülmesi ve gerisin geri bunu güçlendiren sonuçlar
yaratabilmesidir. Biz inanıyoruz ki, bu tutum hem mücadeleyi ve hem de
ortak çalışmada ve mücadelede devrimci tutarlılığı temsil edenleri
güçlendirecektir. Bu tutarlılığı kimler temsil ediyorsa varsın onlar
güçlensinler, yeter ki bu süreçten genel olarak gençlik hareketi ve
mücadelesinin kendisi de güçlenerek çıkabilsin.” ( Gençlik hareketinin
sorunları, Ekim, Sayı: 239)
Önümüzdeki süreç ve komünist gençliğin tutumu
Genç komünistler tarafından birleşik bir örgütlenme olanağı
çerçevesinde ele alınan Genç-Sen, açıktır ki bu konumunu gün geçtikçe
yitirmekte, kendisini her anlamda daha da tartışmalı hale getirmektedir.
Genç-Sen’in, mevcut yapısal zaafları ve buna “önderlik” eden liberal-
reformist çizgi ve anlayış aşılmadan, gençlik hareketi açısından etkin bir
araç olması olanaksızdır. Ancak, ortaya koyulacak etkin bir çaba ve
devrimci müdahale birleşik, kitlesel bir hareketin ve örgütlenmenin yoluna
açabilecektir. Genç komünistlerin Genç-Sen’e yönelik bundan sonraki
müdahalesi de, bugüne kadar olduğu gibi, birleşik bir gençlik hareketi ve
örgütlenmesinin geliştirilmesi ekseninde olacaktır. Müdahale olanaklarının
tamamen tükenmesi durumunda ise net bir tutum alacaktırlar.
“Tüm zorlanma alanlarına rağmen, ortaya koyulan pratik-politik hat
çerçevesinde genç komünistler, Genç-Sen sürecine önümüzdeki dönemde de
müdahale edeceklerdir. Ancak bu müdahale, birleşiklik temelinde mücadele
etmenin olanakları çerçevesinde, buna uygun alanlarda ve zeminlerde
gerçekleşecektir. Bununla beraber genç komünistler, bulundukları tüm
yerellerde kendi politik faaliyetlerini ısrarlı ve yoğun bir biçimde
sürdürmeye devam edeceklerdir. (Yeni dönem Genç-Sen süreci üzerine,
Ekim Gençliği, Sayı:111)
Bu değerlendirmelerin güncelliğini koruduğu yerde yapılması gereken,
yalnızca Genç-Sen süreci için değil gençlik mücadelesinin bütünü için,
devrimci müdahaleyi yoğunlaştırmak ve gençlik kitlelerini kazanmaya
yönelik bir çalışmaya yüklenmek olacaktır. Genel Kurul’da da
vurguladığımız gibi, ancak bu koşullarda, ‘devrimci müdahale ve devrimci
pratik bu tür ‘demokrasicilik’ oyunlarını ve ilkesizlikleri alaşağı edecek’,
“Birleşik, kitlesel, devrimci bir gençlik hareketi ve örgütü” yaratılabilecek-
tir.
Ekim Gençliği
 TKİP’nin 10. yılı vesilesi ile gerçekleştirilen “Parti, Sınıf, Devrim,
Sosyalizm Gecesi”nde yapılan konuşma...
Türkiye’nin devrimci
geleceğine hazırlanıyoruz!
Dostlar, yoldaşlar!..
Anlamlı bir yıldönümünde yine birlikteyiz.
Partimizin 10. Yılı ile Ekim Devrimi’nin 91. Yılını
birlikte kutlamanın mutluluğu içindeyiz. Bu vesileyle
sizleri partimiz ve Yurtdışı Örgütümüz adına içten
devrimci duygularla selamlıyorum. “Parti, Sınıf,
Devrim, Sosyalizm Gecesi”ne hoş geldiniz!..
Türkiye Komünist İşçi Partisi, yoğun, sabırlı,
inatçı ve coşku dolu bir emeğin ürünü olarak, Kasım
1998’de kuruldu. Bu on yıllık bir kuruluş süreci
demektir. Kuruluşundan bu yana bir on yıl daha
geçmiş durumda. Demek ki toplam 20 yıllık bir emeği,
20 yıllık bir siyasal çalışma ve mücadele deneyimini
temsil eden bir parti ile yüzyüzeyiz.
Fakat gerçekte bu süre ne bizim gerçek yaşımızı,
ne de gerçek birikimimizi ve deneyimimizi
göstermektedir. Doğada olduğu gibi toplumda da
hiçbir şey boşluktan doğmaz, yoktan hiçbir şey
varedilemez. Varolan, varlık hakkı kazanan, yaşayan
herşey, bunu kendinden önceki bir varlığa ve birikime
borçludur. Devrimci siyasal yaşamda bu özellikle
böyledir.
TKİP de boşluktan doğmamıştır, hiç de bir grup
devrimci kadronun özel yetenekleriyle var
edilmemiştir. O bir tarihten geliyor ve bir birikime
dayanıyor. Bu temel üzerinde geleceği, Türkiye’nin
devrimci geleceğini temsil ediyor.
TKİP’nin dayandığı tarih, Komünist
Manifesto’nun ilanıyla bilimsel pusulasını bulan, 1848
Devrimleri ile ilk devrimci itilimini kazanan, Paris
Komünü ile yeni bir safhaya ulaşan ve nihayet Ekim
Devrimi’nin büyük devrimci fırtınası ile bütün bir 20.
yüzyıla damgasını vuran zengin, dopdolu, onur ve
gururla anılan bir tarihtir. TKİP işte bu tarihten geliyor,
buradan kök alıyor, bu kaynaktan besleniyor, bu
birikime dayanıyor.
TKİP, yalnızca bu zengin uluslararası tarihi
mirasa dayanmıyor. O, Türkiye’nin kendi öz ilerici-
devrimci birikiminin de en dolaysız bir ürünüdür.
Mustafa Suphiler’in inanç dolu ilk adımları, Nazım
Hikmetler’in ve Doktor Hikmetler’in en zor
koşullardaki direnci ve davaya bağlılığı, ‘60’lı yılların
topluma soluk aldıran taze sol rüzgarı, 71
Devrimcileri’nin, Denizler’in, Mahirler’in,
İbrahimler’in devrimci çıkışı ve boyun eğmezliği,
‘70’li yılların coşku dolu devrimciliği, 12 Eylül’ün
karanlık yıllarının umut dolu devrimci direnci,
devrimci tarihimizin tüm bu birikimi, TKİP’yi
dolaysız olarak besleyen kaynakları oluşturmaktadır.
TKİP bu mirasa dayanıyor, bu kaynaklardan
besleniyor, bu birikimin üzerinde yükseliyor. Bugünün
Türkiye’sinde bu birikimi işçi sınıfı devrimciliği
üzerinden yaşatıyor ve geleceğe taşıyor. TKİP’nin
gerçek yaşına, mücadele geçmişine, devrimci
deneyimine ve birikimine buradan bakmak gerekir.
Biz her zaman burdan baktık, buradan bakıyoruz.
TKİP’nin tarihsel köklerine ve beslenme TKİP’nin dayandığı
kaynaklarına yaptığımız bu vurguların 10. yılımızı tarih, Komünist
kutlamanın duygusal coşkusu ile, hele hele tarihe karşı
cömertçe bir yüce gönüllülük ile hiçbir alakası yok. Manifesto’nun ilanıyla
TKİP, devrimci mirasa bu bakışını ve sahiplenişini, her bilimsel pusulasını bulan,
satırını özenle kaleme aldığı programına bile 1848 Devrimleri ile ilk
geçirmiştir. TKİP Programı’nın sonuç bölümünde
aynen şunlar kayıtlıdır: “TKİP, dünyada ve Türkiye’de devrimci itilimini
başarı ve yenilgilerle dolu zengin bir devrimci tarihin kazanan, Paris Komünü
mirasçısıdır.” Bu bir tek cümlede bir dünya görüşü ve
ile yeni bir safhaya
bir tarih bilinci saklıdır. TKİP, geçmişi olmayanın
geleceği olamaz bilincinin temsilcisi ve taşıyıcısıdır. ulaşan ve nihayet Ekim
O, bu konudaki açık ve sağlam perspektifini, Kuruluş Devrimi’nin büyük
devrimci fırtınası ile
Bildirisi’ne de şu sözlerle geçirmiştir: “Türkiye
Komünist İşçi Partisi, dünyada ve Türkiye’de zafer ve
yenilgilerden oluşan zengin bir devrimci mirasın bütün bir 20. yüzyıla
üzerinde yükselmektedir. Partimiz bu mirası damgasını vuran zengin,
kararlılıkla savunmakta, kendisini onun bugünkü
temsilcisi ve yarınlara taşıyıcısı saymaktadır. ”
dopdolu, onur ve gururla
Fakat doğada gelişme, toplumda evrim, hiçbir anılan bir tarihtir. TKİP
zaman düz ve doğrusal bir çizgi halinde ilerlemez. işte bu tarihten geliyor,
Tersine, gelişme ve evrim, karmaşık ve sıçramalıdır.
Geçmiş, ancak sıçramalı gelişmelerle aşılarak, yeni bir buradan kök alıyor, bu
temel üzerinde yaşatılabilir. kaynaktan besleniyor, bu
TKİP aynı zamanda bunun bilincidir ve bugünkü birikime dayanıyor.
varlığını tam olarak buna borçludur. Nitekim Kuruluş
Bildirisi’nin devrimci mirası sahiplenen sözleri şöyle
devam etmektedir: “Fakat öte yandan partimiz, bizzat
bu aynı devrimci geçmişin çok yönlü bir eleştirel
değerlendirmesinin ürünü olmuştur. Zayıf, eksik ve
kusurlu olan her noktada bu geçmişi devrimci
eleştiriye tabi tutmuş, ondan gelecekteki mücadeleler
için gerekli dersleri ve sonuçları çıkarmaya çalışmış,
bu temel üzerinde devrimci bir yenilenmenin ifadesi
olmuştur...”
TKİP ağır bir yenilgi ve dünya ölçüsünde bir
yıkılış döneminde doğdu. Doğumunu tam da yenilgiye
ve yıkılışa yolaçan nedenlerin sorgulamasına
borçludur. Türkiye’de kolay bir yenilgi ve dünyada
sarsıcı bir yıkılışla sonuçlanan bir geçmişin yapısal
zaafları sorgulanmadan, deneyim ve dersleri
özetlenmeden, geleceğe yürümek mümkün olamazdı.
Bu geçmişin devrimci mirasını ve kazanımlarını
23
savunmak, yaşatmak ve geleceğe taşımak da olanaklı
olamazdı.
TKİP, aynı zamanda bu bilincin ve tutumun taşıyıcısı
oldu. Türkiye’nin yakın geçmişine egemen sınıf dışı küçük-
burjuva devrimciliği aşılmadan, işçi sınıfının devrimci dünya
görüşü temelinde bir yenilenme yaşanmadan ne geçmişin
devrimci kazanımlarının korunabileceğini ve ne de geleceğin
kucaklanabileceğini savundu.
Küçük-burjuva darkafalılığı ve tutuculuğu, geçmişi
savunmak adı altında komünistlerin bu tutumuna ölçüsüzce
saldırdılar, onları inkarcılıkla suçladılar. Bugün, 20 yılın
ardından, tablo ortadadır. Geçmişte ayak direyenler o geçmişin
devrimci kazanımlarını bile savunamadılar. Oysa TKİP hem bu
geçmişte yanlış, kusurlu, zaaflı, kabul edilemez olan herşeyi
acımasızca eleştirip terketti ve hem de aynı geçmişin devrimci
kazanımlarını bugüne taşıdı. Onları yeni, daha ileri bir temel
üzerinde, işçi sınıfı devrimciliği temelinde yaşatmayı başardı.
Geçmişin devrimci kazanımları ancak, aynı geçmişin
küçük-burjuva kimliğe dayalı çok yönlü yapısal zaafları her
alanda eleştirilip aşılarak korunabilirdi. Aradan geçen 20 yıllık
zaman bu konuda TKİP’yi doğruladı. Bugün Türkiye
Komünist İşçi Partisi’nde ifadesini bulan proleter sınıf
devrimciliği, geçmişin devrimci mirasını koruyup derstir. Bu tarihsel ilerlemenin tunç yasasıdır. Proletarya devriminin zaferi
sürdürebilmenin biricik gerçek güvencesi haline gelmiştir. Oysa geçmişin proletaryanın örgütlü devrimci hazırlığına sıkı sıkıya bağlıdır. 20. yüzyılın
yapısal zaaflarıyla devrimci temellerde bir hesaplaşmaya yanaşmayanlar, başında Rusya’da bu hazırlık vardı, Ekim Devrimi görkemli bir zafer
geçmişi savunmak adına küçük-burjuva tutuculuğunda ayak direyenler, kazandı. Avrupa’da, örneğin Almanya’da yoktu, bu nedenledir ki devrim
sonuçta ne geçmişin devrimci kazanımlarını koruyabildiler ve ne de kendi kolayca yenildi. Kapitalizm emperyalist savaşın yıkıntıları içinden bile
devrimci kimliklerini... doğrulup ayağa kalkabileceğini gösterdi.
Geride kalan 20 yılın iki ayrı tutum ve çizgi tarafından temsil edilen Lenin’in öğretisinden ve Ekim Devrimi’nin tüm deneyiminden
bu son derece önemli deneyiminin bu vesileyle altını çiziyoruz. biliyoruz ki, hazırlık demek öncelikle devrimci bir teoriye dayanmak,
bundan devrimci bir program ve stratejik çizgi süzmek demektir. Hazırlık
Değerli dostlar, yoldaşlar! demek, devrimci teorinin ve programın taşıyıcısı olacak ihtilalci temellere
dayalı bir örgüt demektir. Hazırlık demek, devrimci teori ile silahlanmış
TKİP olarak 91. yılını kutlamakta olduğumuz Ekim Devrimi devrimci örgütün devrimci sınıfı, işçi sınıfını sarıp sarmalaması demek.
deneyimini her zaman çok önemsedik. Her geçen gün de daha çok Bunlar, devrimci teori, devrimci örgüt ve devrimci sınıf bir araya geldi mi,
önemsiyoruz. Ekim Devrimi, bütün bir 20. yüzyıla damgasını vurarak, bu birlik devrimci bir işçi sınıfı partisinde somutlandı mı, koşulları
muazzam devrimci gücünü ve soluğunu kanıtlamıştır. olgunlaşan devrimin zaferinin önünde hiçbir güç duramaz.
Biz siyasal mücadele sahnesine çıktığımız dönemde, Ekim 91. yılını kutladığmız Ekim Devrimi’nin en büyük dersi budur. TKİP,
Devrimi’nün ürünü hemen tüm mevziler ve kazanımlar yitirilmişti. Bu, ‘89 bu dersin temel öğeleri ile silahlanmıştır ve tüm hazırlığını da buna göre
yıkılışının hemen öncesi idi. Ama biz, tam da böyle bir dönemde, tam da yapmaktadır. O gelip geçici gündelik başarıların değil, devrimin fırtınalı
Ekim Devrim’inden geriye kalan ve artık içi boşalmış olanın da yıkılıp günlerine hazırlığın partisidir. Gündelik görevlerine de bu temel amaç ve
gideceği bir sırada, “Yeni Ekimler için ileri!” şiarı ile ortaya çıktık. Tüm hedef üzerinden bakmaktadır. Onun Türkiye sol hareketinin tarihinden
dünyaya egemen bu siyasal gericilik döneminde, anlamlı bir tercihle EKİM çıkardığı en temel ders de budur.
ismini benimsedik. Çünkü kapananın yalnızca kendine özgü bir dönem Bugüne kadar Türkiye’de, devrimci teorik tutarlılığı devrimci örgütte
olduğunun bilincindeydik. Tarihin çarkı dönüyordu ve kapitalist dünyanın kararlılıkla birleştiren ve bunu da büyük bir inatla işçi sınıfı ile devrimci
onulmaz çelişkileri, çok geçmeden Yeni Ekimler’i insanlık için bir ihtiyaç birleşmeyle taçlandırmaya yönelen bir devrimci siyasal akım olmadı. Bunu
haline getirecekti. ilk kez olarak TKİP yapmaktadır.
İşte şimdi o aşamadayız. Kapitalizmin insanlığı ve doğayı kasıp Onu yeni dönemin, gelmekte olan yeni proletarya devrimleri
kavurduğu, hoyratça talan edip tükettiği bir evredeyiz. Yeni bir emperyalist döneminin partisi yapan da budur... Onu Türkiye’nin devrimci geleceğini
savaşlar dönemi başladı ve şu günlerde tüm kapitalist dünya ağır bir kucaklayacak parti olarak nitelememiz bundan dolayıdır...
ekonomik bunalımın etkileri aldında sarsılıyor. Kapitalist dünya bile Karl
Marx’ın bir kez daha haklı çıktığını itiraf etmek zorunda kalıyor. Demek Hepinizi içten devrimci duygularla selamlıyorum...
ki, yeni bir devrimler dönemine yakınlaşıyoruz, demek ki Yeni Ekimler’in
kaçınılmaz olduğu bir yeni safhaya doğru ilerliyoruz.
Fakat tarihin ve bilimin ışığında biliyoruz ki, ne kapitalizm Yaşasın proletarya devrimi ve sosyalizm!
kendiliğinden yıkılır, ne de devrimler her halükarda zafere ulaşır. Yaşasın Türkiye Komünist İşçi Partisi!
Kapitalizmi yıkmak ve devrimlerin zaferini güvence altına almak bir
İşçi sınıfı savaşacak, sosyalizm kazanacak!
devrimci hazırlık işidir. Kapitalizmi yıkmak kapasitesine sahip biricik sınıf
olan işçi sınıfı devrimcileşmeden, devrimci bir partinin önderliği altında
kenetlenmeden, tam da bu sayede tüm öteki emekçi katmanları kendi (www.tkip.org sitesinden alınmıştır.)
birleştirici ekseninde birleşik bir kuvvet haline getirmeden, ne kapitalizm
yıkılır ne de proletarya devriminin zaferine ulaşılabilir.
Bu, tarihin, bu bizzat Ekim Devrimi’nin, onun taşıyıcısı olan
24 Lenin önderliğindeki Bolşevizmin, bize bıraktığı en büyük
Genç Komünistlerin TKİP’nin 10. Yıl etkinliğine mesajı...
Gençliğin yolu işçi sınıfını devrimci yoludur!
Gençlik içerisinde proleter devrimciliğin
bayrağını daha da yükseltmek için ileri!
Yoldaşlar, değerli dostlar!
Ekim Devrimi’nin 91., Yeni Ekimler’in partisi TKİP’nin 10. yılında
düzenlemiş olduğunuz etkinliği, partiye ve devrime olan sarsılmaz
inancımız ve bağlılığımızla selamlıyoruz.
Özel mülkiyete dayalı kapitalist toplumda emek-sermaye çelişkisi
gün geçtikçe derinleşirken, gençlik sorunu da dolaysız bir biçimde ağır-
laşmaktadır. 12 Eylül askeri faşist darbesiyle gençlik sorununu siyasal
planda geçici olarak çözen burjuvazi için sorun daha sonrasında birçok
yönden katmerleşmiştir. Gelinen noktada sermaye devletinin gençliğe
verebildiği tek şey geleceksizlik ve çözümsüzlüktür. Bu nesnel gerçeklik,
kitlesel bir devrimci gençlik hareketi geliştirmenin olanaklarına işaret et-
mektedir.
Bu tablo içerisinde geniş gençlik kesimlerinin yaşadığı apolitizasyon,
ideolojik platformlardaki erozyon sonucu bir dizi siyasal gençlik
grubunda da kendini göstermektedir. Gençlik hareketinin parçalı ve
dağınık tablosunu aşmaya yönelik iradi çaba ve müdahalelerden ziyade,
günü kurtarmaya dönük hedefsiz çabalar, dar grup çıkarlarını önplanda
tutan ilkesiz tutumlar bir dizi alanda karşımıza çıkmaktadır.
Böyle bir süreçte genç komünistlerin omuzlarına binen yük daha da
artmaktadır. Sermaye devletinin çok yönlü saldırılarının gençlik alanın-
daki yansımalarına karşı tok bir iddia ile mücadeleye sarılan genç
komünistler, gençlik hareketi içersindeki devrimci önderlik sorununun
çözüm noktasındaki önemli görev ve sorumluluklarla yüzyüzedirler.
Daha güçlü bir komünist gençlik örgütü için!...
Partimizin gençlik alanındaki sesi soluğu olan genç komünistlerin
temel dayanağı, partimizin tutarlı dünya görüşü ve programıdır.
Marksist-Leninist bakışaçısıyla gençlik alanındaki sorunları kavrayıp bu
alana dair devrimci çözüm ve politika üreten biz genç komünistlerin
toplam hareket içerisine belirgin bir biçimde yansıyan enerji ve çabası,
partimizin bu alana dönük ısrarlı politik ve örgütsel müdahalesinin
dolaysız bir yansımasıdır.
Genç komünistler, güçlü yanlarının yanı sıra yetersizlik alanlarını de
açıklıkla tanımlamaktadır. Bir dizi etkenle beraber ortaya koyulan ça-
baların tam karşılığını üretmemesi, örgütsel ve politik yönleriyle
sistematik bir tartışmaya konu edilmektedir.
Genç komünistlerin önündeki temel hedef, çizilen çerçeveye ve or-
taya koyulan çabaya paralel olarak daha güçlü bir komünist gençlik
örgütlenmesi yaratmaktır. Bu iddia aynı zamanda partiyi her açıdan daha
da özümseme iddiasının diğer adıdır. Güçlü bir komünist gençlik örgütü
ise, birleşik, kitlesel, devrimci bir gençlik hareketi ve örgütünü yaratma
çabasıyla birlikte hayat bulabilecektir.
TKİP: Yeni Ekimler’i yaratacak tek devrimci sınıf
partisi!
Ekim Devrimi, devrimci teorinin devrimci pratikle buluşmasının,
kendiliğinden bir sınıfı kendi için bir sınıf yapmanın, işçi sınıfını
devrimci bir program etrafında örgütleyerek devrim iradesi yaratmanın
adıdır. Ekim Devrimi aynı zamanda, düzen karşısında ihtilalci konum-
lanışın, Marksist-Leninist ideolojiye ve proleter sınıf kimliğine dayalı
örgütlü bir gücün, sınıfın partisinin de adıdır. Bu ad Bolşevik Partisi’dir.
Ve bu coğrafyada aynı özün, iddianın ve ısrarın adı ise “Yeni Ekimler
için ileri!” diyen TKİP’dir.
Ekim Devrimi’nin 70. yılında, 1987’de mücadele sahnesine çıkan
komünistler, geçmişin devrimci mirasını tümüyle sahiplenmişler, yanı
sıra aynı geçmişin tüm zaaflarıyla hesaplaşmasını bilmişlerdir. Çok
yönlü bir mücadele ve zorlu bir parti inşa sürecinin üzerinden “Devrim
tarihimizde bir kilometre taşı” olan TKİP’nin kuruluşunu ilan et-
mişlerdir. Bundan sonra “Sınıfı partiye kazanma, partiyle devrimi
kazanma hedefi” ortaya koyulmuştur.
Yenilen düşman darbesinin ardından kapsamlı bir muhasebe yapan
komünistler, düşmanın suratına “Devirmeyen darbe güçlendirir”
demişlerdir.
Komünist hareketin ortaya çıkışının 20. yılında TKİP II. Kongresi’ni
başarıyla toplayan komünistler, “Partiyi her açıdan ve her alanda
güçlendirmek için ileri!” demişler, “Devrimci çizgi, devrimci örgüt, de-
vrimci sınıf”taki ısrarlarını bir kez daha vurgulamışlardır.
Partimiz şimdi 10. yılındadır. Ve komünistlerin değerlendirmelerinde
de net bir biçimde belirttiği gibi partimiz, “Geçmişin kapsamlı bir de-
vrimci eleştirisi temelinde marksist-leninist ideolojik kimliğini oluştur-
muştur. İdeolojik-ilkesel temeli nettir, stratejik doğrultusu açıktır,
programı dostun düşmanın gözleri önünde göndere çekilmiştir.”
Bu düzenin tek alternatifi sosyalizmdir!
Kapitalist sistem doğası gereği kendini döne döne tekrar eden kriz-
lerinden birini daha yaşarken, burjuva ideologların bir kısmı tarafından
dahi Marks’ın haklılığından bahsedilebilmektedir. Sömürü ve talan üzer-
ine kurulu bu köhne sistemin her daim krizlere gebe olacağı gerçeği
dışında Marks’ı haklı çıkaran başka noktalar da bulunmaktadır. Bu
çürümüş düzenin tek alternatifi sosyalizmdir. Sosyalizm ise ancak işçi
sınıfı ve emekçilerin devrimci bir program etrafında toplanarak iktidarı
zor yoluyla ele almalarıyla gerçekleşecektir. Sınıfsız ve sömürüsüz bir
dünyanın temellerinin atılacağı bu devrim ancak devrimci bir sınıf par-
tisiyle örgütlenecektir.
Bugün bu topraklarda böyle bir parti vardır! Bu partinin adı,
TKİP’dir!
Yaşasın Türkiye Komünist İşçi Partisi!
Gençlik partiye, devrime, sosyalizme!
(www.tkip.org sitesinden alınmıştır.)
Genç Komünistler
25
10. yıl etkinliklerinden...
TKİP’nin kitlesel
ve coşkulu
10. Yıl etkinliği...
Parti, sınıf, devrim,
sosyalizm!
Partimizin 10. Yılı kutlamaları
çerçevesinde düzenlediğimiz, “Parti, sınıf,
devrim, sosyalizm” gecesi 1200 işçi, emekçi ve
gencin katılımıyla Almanya’nın Köln kentinde
gerçekleştirildi.
(...) Etkinliğin gerçekleştiği salonu,
üzerinde partimizin belli başlı stratejik
sloganlarının yazılı olduğu dev pankartlarla
süsledik. Sahnenin ortasına, devasa büyüklükte,
ortasında orak-çekiç ve yıldızın yer aldığı, üstte
“Parti, devrim, sosyalizm!”, altta ise, “TKİP 10.
yılında!” ibaresinin yazıldığı pankartımızı
astık. Çeşitli büyüklükteki parti bayrakları ana
pankartı tamamlıyordu. “Kahrolsun
sömürgecilik! Özgürlük, eşitlik, gönüllü
birlik!”, “Yaşasın sosyalist işçi-emekçi
iktidarı!”, “Sınıfa karşı sınıf, düzene karşı
devrim, kapitalizme karşı sosyalizm!”,
“Gençlik gelecek, gelecek sosyalizm!”,
“Yaşasın proletarya enternasyonalizmi!”,
“Emperyalizm yenilecek, direnen halklar
kazanacak!” ve “Emperyalist saldırganlığa ve
kapitalist sömürüye karşı, dünyanın bütün
işçileri birleşiniz!” sloganlarının yazılı olduğu
Türkçe ve Almanca pankartları salonun çeşitli
yerlerine astık. Sahnenin ön tarafını ise, kızıl
karanfiller, Marks, Engels, Lenin, K.
Liebnecht, R. Luxemburg, M. Suphi, Deniz,
İbrahim, Mahir, M. Fatih Öktülmüş, Mazlum
Doğan ile Habip, Ümit ve Hatice yoldaşların
resimleri ve parti bayrakları ile süsledik.
Gecemiz, kapitalizmin yaşadığı kriz ve
olası sonuçlarına özlü ve vurucu olarak değinen
kısa bir açılış konuşması ile başladı. Bunu,
Almanca ve Fransızca söylenen Enternasyonal
marşı eşliğindeki saygı duruşu izledi. Alman
müzik grubu Zündstoff ile Grup Su’nun coşku
ile söyledikleri marş sırasında, salondaki 1200
26 kişi ayaktaydı ve bu gerçekten görülmeye değer
devrimci bir sahneydi.
Saygı duruşunun hemen ardından
Bielefeld’den genç yoldaşlarımızın sözlü
Kürtçe ve Türkçe parçalar eşliğinde sundukları
folklor gösterisi ilgi ve beğeniyle izlendi.
Folklor gösterisinin ardından Partimiz
adına gecemizin konuşmasını yapmak üzere bir
yoldaşımız kürsüye çağrıldı. Konuşma her
zamanki gibi partimizin niteliğini yansıtan tok
bir konuşmaydı ve büyük bir dikkatle dinlendi,
sloganlarla karşılandı.
Gece konuşmasının ardından Grup Su
sahne aldı. Grup Su’nun ardından Berlin’li
yoldaşların hazırladığı şiir dinletisi
gerçekleştirildi. N. Hikmet, B. Brecht, P.
Neruda, Mayakovski gibi komünist ve devrimci
şairlerin yaşama, kavgaya ve sevdaya dair
coşkulu şiirlerini müzikler eşliğinde okuyan şiir
grubu beğeniyle izlendi.
Verilen aradan sonra programın ikinci yarısı
başladı. Önce, dost devrimci bir folklor grubu
olan Grup Özgün, Urfa yöresine ait halk
oyunlarından oluşan güzel bir gösteri sundu.
Bunu, Türkiye’den gelen devrimci
dostumuz Volkan Yaraşır’ın konuşması izledi.
Konuşmasında, özetle, Ekim Devrimi’ni, bu
görkemli devrimin teori ve pratiğini işleyen V.
Yaraşır’ın akıcı ve coşkulu konuşması belirgin
bir dikkat ve ilgiyle izlendi.
Konuşmanın ardından, sanatçı dostumuz
Mikail Aslan sahne aldı.
Yoğun, yaygın, planlı ve hedefli bir politik
ve pratik faaliyet yürüttük. İlk kez tam olarak
başarıya kilitlendik ve sonuçta başardık. Her
şeyden önce, yurtdışında bir iddiayı
gerçekleştirmiş olmanın sağladığı bir özgüven
kazandık. Partimize duyduğumuz güven ve
sahip olduğumuz moralle geleceğe
hazırlanacağız.
TKİP Yurtdışı Örgütü

Ekim Devrimi’nin 91., Yeni Ekim-
ler’in Partisi’nin
10. mücadele yılı etkinlikleri…
Adana’da 10. Yıl kutlaması...
Ekim Devrimi’nin 91,. Yeni Ekimler’in Partisi’nin 10. mücadele
yılı 16 Kasım günü Adana’da gerçekleştirilen bir etkinlikle kutlandı.
Etkinlik gerek ön hazırlık çalışmalarında gerekse de programın
sunumunda sosyalizmin güncelliğini işleyen bir temelde örgütlendi.
Emperyalist-kapitalist sistemin merkezinde başlayan kriz ve bu krizin
önlenemez yayılması ile birlikte faturanın işçi ve emekçilere
ödetilmeye çalışıldığı başarılı bir biçimde ortaya konuldu. Krizin
faturasının egemenler tarafından işçi sınıfına ve emekçilere
ödettirilmeye çalışıldığı bir dönemde, insanlığın yegâne alternatifinin
sosyalizm olduğu vurgusunun öne çıkarıldığı bir çalışma yürütüldü.
Etkinlik salonu da içeriğine uygun bir biçimde düzenlendi. Salona
“Kapitalizm kriz, açlık, savaş ve sefalet demektir! Çözüm devrimde,
kurtuluş sosyalizmde!”, “İşçi sınıfının devrimci programı atında bir-
leşelim, savaşalım!” pankartlarının yanı sıra Marx, Engels ve Lenin’in
resimleri ile sınıfı partiye ve sosyalizme kazanma mücadelesinde
ölümsüzleşen Habip, Ümit ve Hatice yoldaşların resimleri yerleştirildi.
Etkinlik programı bir dakikalık saygı duruşuyla başladı. Ardından
sinevizyon gösterimi yapıldı. Yapılan açılış konuşmasında, işçi
sınıfının mücadele tarihinin sayısız yenilgiler ve unutulmaz zaferlerle
dolu olduğu dile getirilerek, komünistlerin bu tarihin mirasçıları
oldukları ifade edildi ve bu tarihten öğrenmenin gerekliliğinin altı
çizildi.
Etkinliğin ikinci bölümü ise Volkan Yaraşır ve BDSP temsilcinin
konuşmalarından oluştu.
Volkan Yaraşır, Ekim Devrimi’ni önceleyen süreçte Rus işçi
sınıfının gelişimini ve onun entelektüel mayasını oluşturan süreci canlı
bir anlatımla özetledi. Bugün yapılması gerekenin sınıfa gitmek ve
sınıftan öğrenmek olduğunu söyleyerek konuşmasını bitirdi.
Ardından söz alan BDSP temsilcisi, Ekim Devrimi’nden
öğrenmenin aynı zamanda onu gerçekleştiren partiden de öğrenmek
demek olduğunu belirterek, bugünün Türkiye’sinde işçi sınıfına
yönelen ve sınıfa öncülük edecek bir partinin bulunduğunu ve bu
partinin yolun başında olmasına rağmen geleceğe güvenle yürüdüğünü
ifade etti.
Konuşmaların ardından soru-cevap bölümüne geçildi. Etkinlik,
Ekim Devrimi üzerine yürütülen tartışmaların ardından sona erdi.
Kızıl Bayrak/Adana
Ankara’da Parti selamlandı!
Kapitalizmin kriz içinde debelendiği bir süreçte sosyalizm
alternatifinin güncelliğini anlatacak bir ön çalışma ile düzenlenen
etkinlikte salon, “Parti, sınıf, devrim, sosyalizm! BDSP”, Marks,
Engels, Lenin figürlü, “Bütün ülkelerin işçileri birleşiniz!”, “Ekim
Devrimi’nin ışığında, Yeni Ekimler’in yolunda sosyalizm kazanacak,
dünya emeğin olacak!” şiarlı pankartlarla donatıldı.
Saygı duruşuyla başlayan etkinlikte yapılan açılış konuşmasında,
kapitalizmin tüm insanlığı tehdit eden yıkıcı sonuçlarına karşı
mücadelenin güncelliğine vurgu yapıldı. Çürümüş ve kokuşmuş
sermaye düzenine karşı işçi sınıfının bulunduğu her alanda 10 yıl önce
kazandığımız parti ile sınıfı, devrimi ve sosyalizmi kazanma bakışıyla
hareket edildiği ifade edildi. Ardından sinevizyon gösterimine geçildi.
Mamak İşçi Kültür Evi şiir atölyesinin sosyalizmi anlatan sunumu
başarıyla ilgi ile izlendi.
Ardından Volkan Yaraşır ve BDSP konuşmacısının yer aldığı panel
bölümüne geçildi.
Volkan Yaraşır, Ekim Devrimi’nin Rusya’da, işçi sınıfının içinde
bulunduğu hangi nesnel süreçler ve deneyimlerle mayalandığını, işçi
sınıfının örgütlenme ve mücadele pratiği içerisinde Sovyet
örgütlenmesinin ne şekilde oluştuğunu anlatan sunumu oldukça canlı
geçti. Bolşevik Parti’nin buradaki rolü ve misyonunu ele aldı.
BDSP Temsilcisi ise “Ekim Devrimi ve Parti” başlıklı bir sunum
gerçekleştirdi. Devrimci sınıf partisinin devrimci iktidar
mücadelesindeki yaşamsal rolü üzerinde durdu.
Etkinlik Yeni Ekimler’i omuz omuza yaratma çağrısının ardından
Enternasyonal marşı ile sona erdi.
Ankara BDSP
İzmir’de coşkulu Ekim Devrimi etkinliği!
İzmir’de 24 Kasım günü “Ekim Devrimi’nin 91. yılında sosyalizm
günceldir!” başlıklı bir panel düzenlendi. Salona “Yeni Ekimler için
ileri!”, “Sınıfa karşı sınıf, düzene karşı devrim, kapitalizme karşı
sosyalizm!” şiarlarının yer aldığı pankartlar asıldı. Marks, Engels ve
Lenin ile Hatice, Ümit, Habip yoldaşların fotoğrafları ile “Ya barbarlık
ya sosyalizm!” yazılı ozalit bir arada kullanıldı.
Panel açılış konuşmasının ardından etkinlik Volkan Yaraşır’ın
sunumuyla başladı.
Yaraşır, 19. yüzyıl ve 1789 Fransız Devrimi’nden başlayarak
burjuvazinin siyasal iktidarı eline geçirme sürecinden söz etti. 20.
yüzyıla gelindiğinde, büyük Ekim Devrimi’nin bugüne de referans
olduğunu söyledi. Ekim Devrimi’nin yol gösterdiği tek kurtuluş
yolunun marksist-leninist parti örgütlenmesi olduğunu vurguladı.
Daha sonra sözalan BDSP temsilcisi devrimin partisi üzerine
konuştu. Bolşeviklerin Marksizm’in devrimci yöntemini, proletaryanın
tarihsel misyonunun kavradığını ifade etti. İşçi sınıfının tarihsel
konumunu kavramanın yanı sıra pratik ve örgütsel hatta bir irade
ortaya koyabilmelerinin Bolşeviklerin üstün yanı oluğunu söyledi.
Türkiye’de modern sınıflara dayalı toplumsal ilişkileri tanımladı.
Temel çelişkiyi emek-sermaye çelişkisi olarak belirtti. Bu topraklarda
programıyla, tüzüğüyle, ideolojisiyle, ihtilalci temellerde
örgütlenmesiyle sınıfın komünist işçi partisinin var olduğunu dile
getirdi. Devrimci sınıf, devrimci ideoloji, devrimci örgüt anlamında
komünist işçi partisinin aldığı mesafeyi dile getirdi. Eksiğiyle,
artısıyla, olumlu ve olumsuz yanlarıyla da olsa sınıfa yönelen, sınıf
içinde güç olma perspektifini ve temel ilkesel konumlanışını
kaybetmeden komünist işçi partisinin önümüzdeki dönemi
kucaklamaya aday tek parti olduğunu söyledi. Önemli olanın geçici
başarılar değil çizgisini, ihtilalci konumunu ve ilkelerini kaybetmeyen,
yüzünü sınıfa dönen komünist işçi partisinin bu yönelimidir dedi.
Konuşmalarının ardından canlı tartışmalarla panel devam etti.
Yaklaşık 4 saat süren panele 100 kişi katıldı.
Kızıl Bayrak / İzmir
27
İnkar ve imha politikası sürüyor...

Kürt halkının ulusal özgürlük ve eşitlik istemi

boğulmak isteniyor!
Sermaye cumhuriyetinin on yıllardır süren imha ve inkar politikaları Kürt halkının ulusal özgürlük ve eşitlik
istemlerini boğmayı başaramadı. Giderek yoğunlaşan baskı ve saldırılar militan direnişlerle yanıtlanıyor.
Geçtiğimiz ay saldırıların daha da sertleşmesine tanık olduk. Abdullah Öcalan’a yapılan saldırının ardından
yükselen eylemler Kürt halkının saldırılar karşısında sinmeyeceğini ve karşı teslim alınamayacağını bir kez daha
ortaya koydu.
Başbakan Erdoğan’ın “Kürt sorunu benim de sorunumdur” sözü, sorunu çözmek üzerinden verdiği vaatler
Kürt halkının belli bir kesiminde umutlar yaratmıştı. Dinsel gerici propaganda ile bu vaadler, AKP’nin
Kürdistan’da başarı kazanmasını kolaylaştırmıştı.
Ancak AKP Kürt halkının beklentilerini karşılayamadı, karşılayamazdı da! Çünkü AKP Kürt halkının inkarı
üzerine kurulan bir devletin çocuğuydu ve genlerinde de sömürgecilik, imha ve inkar vardı.
AKP iktidarının Kürdistan’da yarattığı sisli ortam 2006’dan itibaren yavaş yavaş dağılmaya başladı.
Başbakan Erdoğan “Kadın, çocuk dinlemeden vuracağız!” dedi. Kolluk kuvvetlerinin Diyarbakır sokaklarında
yaptığı katliamı açıktan sahiplendi. Ardından Kürt halkına yönelik saldırganlık daha da boyutlandı. Sınır ötesi
hava ve kara harekatı, DTP’ye açılan kapatma davası... Bu gelişmeler Kürt halkının AKP’ye bakışının
değişmesine neden oldu, AKP’ye bağladığı ümit kırılmaya uğradı.
Son süreçte Öcalan’ın saldırıya uğraması Kürt halkında büyük bir öfke yarattı. Bu olay aslında rejimin Kürt
sorununda bir çıkmazda bulunduğunun ifadesiydi. Bu saldırının üzerinden çok geçmeden Başbakan Erdoğan’ın
Kürt illerine yaptığı provokatif ziyareti militan protestolarla karşılandı. Diyarbakır’a binlerce bekçi köpeği
korumasında girmek zorunda kalan Erdoğan’ın konuşmasını dinlemeye az sayıda işbirlikçi dışında kimse
gitmedi. Tüm kentte kepenkler kapatıldı. Toplu taşıma araçları çalışmadı. Diyarbakır halkı devlet terörüne karşı
militan bir karşı duruş sergiledi. Ardından Dersim’e geçen Erdoğan orada da istediğini bulamadı.
Hakkâri’ye yaptığı ziyarette Erdoğan,“Tek bayrak, tek millet, tek vatan diyerek yola çıktık. Beğenmeyen
çeksin gitsin.” diyerek AKP’nin faşist özünü açıkça sergiledi. MHP ve Genelkurmaydan bir farkı olmadığını,
bizzat onların söylemlerini kullanarak ortaya koydu.
“Ya sev ya terk et!” demeye getiren başbakan, sömürgeci sermaye devletinin kuruluşundan bu yana izlediği
resmi ideolojinin iyi bir savunucusu olduğunu kanıtladı. Kürt halkına açıkça, ya teslim olması ya
da olacaklara katlanması gerektiğini söyledi. Bununla da kalmadı, polis terörüne direnen Kürt
gençlerine pompalı tüfekle ateş eden “vatandaş”a sahip çıkacak denli pervasızlaştı.
Geçmişte de, “Bu devlet Türklerindir, Türk olmayanlar da bu devlete uysalca hizmet
edecektir” demişti sömürgeci düzenin efendileri. Bugün de süren aynı anlayıştır ve
hangi düzen partisi gelirse gelsin sürecektir.
Bu aynı süreçte DTP’ye kapatma davası açılmıştır. Hiçbir şekilde düzen
sınırlarını aşmayan, burjuva reformist bir parti olan DTP Kürt ulusunun kimi
taleplerini savunmakta, bunu “barışçıl” bir şekilde elde etmek istediğini her fırsatta
dillendirmektedir. Buna rağmen Türk burjuvazisi DTP’ye terör uygulamaktan geri
durmamaktadır.
Çünkü Türkiye Cumhuriyeti devleti Kürt halkının inkârı üzerine kurulmuştur.
Kürt halkının varlığı daha ilk adımda inkâr edilmiş, varlığından en fazla
aşağılayarak bahsedilmiş, kültürünü yaşayıp geliştirmesi, anadilinde
konuşması dahi yasaklanmıştır. Bugüne kadar Kürtlere hiçbir hak
verilmemiştir. Bugünkü kimi kazanımlar Kürt halkının can bedeli
mücadelelerinin bir ürünüdür.
Türk burjuvazisi ve onun devleti ayakta kaldığı sürece Kürt halkına
yönelik saldırılar devam edecektir. Kürtlerden sadece itaat etmesi
istenecektir. AKP sürecinde de yaşandığı gibi, hiçbir düzen partisi
Kürt halkının haklı ve meşru taleplerini karşılayamaz. Yaşanan son
süreç bunu tüm açıklığı ile bir kez daha gözler önüne sermiştir.
Kürt halkı ve gençliği düzenden ve düzen partilerinden medet
umulmamalı, “düzene karşı devrim” çizgisiyle hareket
edilmelidir. Ancak bu çizgi Kürt halkının gerçek kurtuluşun
sağlayabilir.

28
 Düzen katletmeye
devam ediyor!
Bizler bu düzenin kolluk güçlerinin yıllardır
hapishanelerde, karakollarda, okullarda, sokaklarda,
meydanlarda emekçi sınıfların mücadelesine ve
sistem karşıtı her türlü harekete karşı çürümüş
düzenin devamlılığını sağlamak için, insan onuruna
sığmayacak her türlü yönteme nasıl rahatlıkla
başvurabildiğine defalarca şahit olduk. Öyle ki,
insanların gösteriler sırasında vahşice dövülmesi,
karakolda tacize, tecavüze uğraması hepimizin
duymaya alışık olduğumuz olaylar haline geldi.
Suratımıza inen tekmelerin, sistemin benliğimize
indirdiği darbeden daha çok can yakmadığını
bildiğimiz için bu kadar kolay alıştık belki de!
İşkenceyle katledilenlerin kendilerini yerlere atıp
kafalarını duvarlara vurdukları türünden hikayelerle
kandırılmaya çalışıldık. Korkutulduk, korktuk
konuşmaktan, hatta düşünmekten korkar olduk
zamanla... Bir yandan bizleri “kötü adamlara karşı
olan iyi polis” tiplemesiyle kandıranlar, öte yandan
korkutarak kafamızı bulandırmaya çalıştılar yıllarca.
17 yaşındaki Ferhat Gerçek, 7 Ekim 2007’de
“Yürüyüş” dergisi satışı sırasında polis tarafından
sırtından vuruldu. Olaya tanık olanların ifadesi
“şüpheli” sıfatıyla, onu tekerlekli sandalyeye
mahkum bırakan kolluk güçlerinin ifadesi ise
“mağdur” diye alındı. Onu katleden polisin ifadesine
ise hala başvurulmadı. Kanıtlar kaybedildi.
28 Eylül 2008’de, Gerçek’i vuran polisin
yargılanması için yapılan basın açıklamasının
ardından Yürüyüş dergisi satan beş devrimci
gözaltına aldı. Gözaltındakilere dayak atıldı, işkence
yapıldı. Beş kişiden dördü tutuklanarak Metris
cezaevine gönderildi. Burada gardiyanlar ve
jandarmalar tarafından dayak ve işkence devam etti.
Karakolda ve cezaevinde maruz kaldığı işkence
sonucu beyin kanaması geçiren Engin Çeber, 7 Ekim
2008’de yaşamını yitirdi. Devlet bu sefer işkenceyi
hasıraltı edemedi. Olay tepkilerle karşılandı. Bunun
üzerine katil devlet, bu kez de masum maskesini
takarak, bunun “münferit bir olay” olduğu
yanılsamasını beyinlere kazıyarak özür dilemeyi
uygun buldu.
Son dönemde düzen “terör” bahanesini
kullanarak, kolluk güçlerinin yetkilerini daha da
arttırmayı planlıyor. İnsanların gözünde cinayetleri,
işkenceyi meşrulaştırmak için demagojik bir
propaganda yürütülüyor. Anketler, toplumun bir
kesiminin “işkencenin gerektiğinde başvurulabilecek
bir yöntem” olduğunu savunabildiğini göstermeye
başlıyor.
Parkta oturan çocuğun göğsüne tekme atarak
öldüren, şüpheli olarak gördüğü her insanı rahatlıkla
kurşuna dizen, birini yalnızca eşcinsel olduğu için
dövebilen, sokakta taciz eden, karakollarda tecavüz
eden polisin üzerindeki üniforma ve belindeki silah,
sadece bu yıl için onlarca ölümün habercisi oldu.
Korumakla yükümlü olduğu sistem kolluk güçlerine,
kendisine karşıt her türlü harekette şiddete
başvurulabilmesi için keyfiyete varabilecek haklar
tanıyor. Estirilen teröre her zaman olduğu gibi
“terörle mücadele” diyor!
Masum maskesiyle karşımızda duran sistem
öldürüyor. Atölyelerde, fabrikalarda, tersanelerde
işlediği cinayetlere kaza süsü veren sistem, polis
cinayetlerini de “teröre karşı” mücadele adı altında
tam bir arsızlıkla savunuyor. Düzen kanla besleniyor
ve can almaya devam ediyor.
Ve bu katiller ellerini kollarını sallayarak
aramızda dolaşıyorlar. İnsanları işkencehanelerde
katledenleri, gösterilerde emekçilere, parkta oturan
çocuğun göğsüne tekmeler indirenleri bu kokuşmuş
düzenin yasaları koruyor. Dolayısıyla, “dur” ihtarına
uymayan 17 yaşındaki gencin ve daha nicelerinin
katili, polisiyle birlikte bu düzendir. Yıllarca bu
düzene karşı çıkan her türlü sesi susturmaya ve etrafa
korku salmaya çalıştılar. Her geçen gün biraz daha
çürüyen düzenlerinin yıkılmasından duydukları
korkudan dolayı bunu yapıyorlar. Korktukları için
korku salmaya çalışıyorlar!
Peki bizler daha kaç kişinin ölmesine seyirci
kalacağız? O korkuyla dolu hayatlarımızda daha ne
kadar başımıza bir şey gelmeden geçirdiğimiz her gün
için şükrederek devam edeceğiz? Daha ne kadar
besleyip büyüteceğiz korkularımızı? Ne kadar
bekleyeceğiz sistemin çarklarının gelip bizi de
ezeceği günü? Onların korkularını yaşamaya ne kadar
devam edeceğiz?
Korkulan başa gelecek... Kanla yazılacak belki
tarih... Ama alınan canlar susturmaya yetmeyecek
isyanın sesini... Haklı olan kazanacak, bir gün
mutlaka!
29
 “Hüseyin Üzmez” olayının göstedikleri...
Suçlu kim(ler) ?
Bursa 4. Ağır Ceza Mahkemesi tarafından hakkında 25 yıla kadar hapis cezası istemiyle, “Küçük yaştaki kıza
cinsel istismarda bulunup ruh sağlığını bozmak” suçundan dava açılan Hüseyin Üzmez ile “Kızını fuhuşa teşvik”
suçundan 20 yıl hapsi istenen Livaze Ç.’nin yargılanması geçtiğimiz Eylül ayında başlamıştı.
Hüseyin Üzmez tarafından tecavüze uğrayan B.Ç., İstanbul Adli tıp Kurumu’nda muayene edildi. İlk
duruşmasına iki pedagog ile gelen, yargılanma öncesi sürekli sakinleştirilen, ilk duruşmada gözyaşlarını
tutamayıp ağlayan B.Ç.’ye uzmanlar tarafından, yaşananlardan hiç etkilenmediği tanısı konuldu.
Üyeleri arasında İstanbul Üniversitesi rektör adayının da bulunduğu Adli Tıp Kurumu’nun verdiği rapor
sonucunda Hüseyin Üzmez serbest bırakıldı
Kimilerine göre bir skandal, kimilerine göre üzerlerinden şöyle bir geçilen 3. sayfa haberlerinden biri...
Bazıları onun sadece bir sapık olduğunu söylüyor, bazıları faşist, bazıları ise dinci gerici ya da ayda 500.000 YTL
maaş alan bir gazete yazarı. Tabii, 14 yaşındaki bir çocuğa tecavüz eden Hüseyin Üzmez’in suçsuz olduğunu
söyleyenler de var!
Evet, küçük bir çocuğa tecavüz eden Hüseyin Üzmez, “Allah’ın izniyle davadan beraat edeceğim”, “Ben
şöhretimin bedelini ödüyorum. Allah sizden tekrar razı olsun”, “Ben Allah’a inanan bir insanım. İnsanı
sevmeyen Allah’ı sevmez” diyebileme rahatlığını gösteren arsız bir gericidir. Aynı Üzmez, “Her şeye karşı bizim
23 milyon kilometre kare vatanımız vardı. Burası benim hem maddi hem manevi vatanım. Tunus, Bağdat, Halep,
Şam, Cezayir, Fas hep benim vilayetlerimdi. Buraları yeniden zapt etmeden, yeniden üç kıtaya yedi denize hakim
olmadan ölürsem gözlerim açık gider” de diyebilen azgın bir faşisttir. Kendisinin zamanında faşistlere akıl
hocalığı yaptığını, bir gazeteciye suikast düzenlediği de övünerek anlatıyor.
Bir taraftan medya kadının sistem tarafından bir meta olarak kullanılmasına hizmet ederken, sayfalarını kadın
vücudunu teşhir eden fotoğraflarla donatırken, diğer taraftan da tecavüz, taciz ve töre cinayeti gibi olayların
kaynağını tek başına bir kişiye, erkeğe indirgeyerek toplumun ilgisini oraya yöneltiyor. Tıpkı “Barış gelini” Pippa
Bacca’nın tecavüz edilip katledilmesi olayında olduğu gibi.
Yaşanan olayda Hüseyin Üzmez’in tek suçlu olarak gösterilmesi temelde yatan sebeplerin görülmesini
engellemek içindir. Yaşanan, kapitalist düzenin etkin bir silah olarak kullandığı dinsel gericilik sorunudur, kadın
sorunudur, sınıf sorunudur, ulusal sorundur... Bir taraftan evlilik yaşının 14 yaşına düşürülmesi ve imam nikahıyla
evlenen kadınların da miras hakkından yararlanabileceği gündeme gelirken, diğer taraftan aynı düzenin fuhuşu
meşrulaştırması, tecavüzü görmezden gelmesi, kadınları birer meta olarak kullanması, işçi ve Kürt kadınları iki
kat daha fazla sömürüye maruz bırakması boşuna değildir.
“Tarihin gördüğü en ileri burjuva devrimi Büyük Fransız Devrimidir. Bu devrimle feodal ilişkilere,
geleneklere, değer yargılarına muazzam darbeler vurulmuştur; bu devrim sayesinde akıl ve bilim öne çıkmış; din
ve kilise, papazların kovulması ve kiliselerin ateşe verilmesine varacak denli itibardan düşmüş; insan ve yurttaş
hakları bugün hala geçerli evrensel beyannamelere konu olmuş, özgürlük ve eşitlik idealleri alabildiğine
yüceltilmiştir. Ama bu en büyük burjuva devrimi bile kadın hakları ve özgürlüğü alanına
uzanamamıştır. ( Kadın sorunu üzerine konferanslardan.../1, Kızıl Bayrak, Sayı: 2006/6 )
İşçilerle birlikte aristokrasiye karşı mücadele veren burjuvazi, daha sonra bunun kendisi için
eşitlik ve özgürlük olduğunun anlaşılmasıyla buna karşı harekete geçen işçilerin mücadelesini
engellemek için zamanında karşı çıktığı dinsel gericiliği kullanmaya başlamıştır.
“Kadının burjuva toplumunda ezilen bir cins olduğunu ve egemen burjuva değer
yargıları içinde aşağı bir cins olarak görüldüğünü biliyoruz. Bu bugünkü burjuva
toplumda çok açık ve kaba bir biçimde ifade edilmese de, sonuçta toplumsal değer
yargılarının, geleneklerin, örf ve adetlerin, ve nihayet, bütün bunlara manevi bir
koruma zırhı oluşturan dinin, kadını hep aşağıladığını, hep geride
gördüğünü, onu aile ve toplum içinde ikinci sınıf saydığını, dahası
bunun genellikle de sorun edilmediğini, tersine egemen kültür ve
değer yargıları içinde olağan karşılandığını biliyoruz.” (Kadın
sorunu üzerine konferanslardan.../1, Kızıl Bayrak, Sayı: 2006/6 )
Hüseyin Üzmez’in bu düzenin adaleti tarafından suçsuz
bulunması şaşırtıcı değildir. Fakat Hüseyin Üzmez cezalandırılsa
da, mesele tek başına onun ya da onun gibilerin cezalandırılmasıyla
çözülmeyecektir. Bu bir toplumsal sistem sorunudur ve ancak bu
sistemin değişmesiyle çözülebilecektir. Bu sisteme karşı mücadele
verilmedikçe, kapitalizm, tecavüzcüler ve tüm bunları görmezden
gelen bir toplum yaratmaya devam edecektir.
30
Türkiye’den...
Metal işçileri:
“Kavgayı sonuna kadar götüreceğiz!”
100 bini aşkın metal işçisinin kaderini belirleyecek olan toplu iş
sözleşmesi görüşmeleri fabrika kapatmalar, ücretsiz izin uygulamaları, kriz
bahanesiyle gerçekleştirilen işçi kıyımları eşliğinde devam ediyor. Bursa’da
Asil Çelik, Kocaeli’de Tezcan Galvaniz, Kartal’da Yakacık Valf’te kriz
bahanesiyle sendikal örgütlülüğü saldırılırken, metal işçileri metal
patronların kölelik dayatmalarına karşı yürüyor.
2008–2010 Metal Grup Toplu İş Sözleşmesi görüşmelerinde
uyuşmazlık zaptını tutan Birleşik Metal-İş Sendikası’nın “MESS
dayatmalarına hayır!” diyerek başlattığı Cuma yürüyüşleri geçtiğimiz hafta
da sürdü. İstanbul’da Ümraniye ve Kartal’da, Gebze’de ise MESS
kapsamında olan fabrikalarda gerçekleştirilen yürüyüşlerde kriz bahanesiyle
yaşanan işten atmalar ve MESS dayatmaları protesto edildi. Tersane İşçileri
Birliği Derneği üyesi tersane işçileri, DİSK’e bağlı Genel-İş Sendikası
Anadolu Yakası Bölge Başkanı Veysel Demir, UİD-DER üyeleri ve Çağrı
gazetesi yürüyüşlere katılarak metal işçileriyle sınıf dayanışmasının anlamlı
bir örneğini sergilediler.
Prysmian işçilerinden MESS dayatmalarına yanıt!
Bursa’da Asil Çelik işçilerinin ücretsiz izin saldırısına karşı
kilometrelerce yürüyerek gerçekleştirdiği “Krizin faturasını ödemeyeceğiz!”
yürüyüşünün ardından metal işçileri eylemlerini büyütüyor.
Birleşik Metal-İş Sendikası Bursa Şubesi’nin örgütlü olduğu
Prysmian’da işçiler, 2008-2010 Metal Grup Toplu İş Sözleşmesi
görüşmeleri arabulucu aşamasında devam ederken, 25 Kasım akşamı
fabrikayı terk etmeme eylemi gerçekleştirdiler.
Fabrika içinden sloganlarla çıkan 08.00-16.00 vardiyasındaki işçiler,
fabrika kapısında bekleyen 16.00-24.00 vardiyası işçileri ile buluştu. 16.00-
24.00 vardiyası işçileri çalışmaya başlarken, 08.00-16.00 vardiyası işçileri
saat 19.30’a kadar fabrikayı terk etmedi. Eylem boyunca metal işçileri
alkışlarla birlikte “Zafer direnen işçilerin olacak!”, “MESS, MESS şaşırma,
sabrımızı taşırma!”, “Emeğe uzanan eller kırılsın!”, “Direne direne
kazanacağız!”, “İnadına sendika inadına DİSK!”, “İş ekmek yoksa barış
da yok!” sloganlarını coşkuyla attılar.
Asil Çelik işçisinden eylem…
Ücretsiz izin saldırısına karşı direnişe başlayan Asil Çelik işçileri, 20
Kasım günü fabrikanın bulunduğu Orhangazi’den onlarca kilometre yol
katederek Bursa şehir merkezine kadar süren bir yürüyüş gerçekleştirdiler.
“Krizin faturasını sorumluları ödesin!”, “Ücretsiz izin dayatmasına
hayır!”, “İşten atmalar yasaklansın!” talepleri ile sabah saat 08.00’de
fabrika önünde yapılan açıklamayla başlayan yürüyüş, Bursa-İstanbul
yolunun İznik Kavşağı’na kadar sürdü. Buradan servislerle Gemlik girişine
gelen işçiler Özdilek önünden tekrar yürüyüşe geçerek Gemlik İskele
Meydanı’na kadar yürüdüler.
Yapılan açıklamanın ardından tekrar araçlara binilerek Bursa
girişindeki Ovakça Beldesi’nde Grammer ve Prysmian işçileri ile buluşan
Asil Çelik işçileri buradan tekrar yürüyüşe geçtiler. Tofaş fabrikasının
karşısında Tofaş işçilerini mücadeleye çağıran konuşmalar yapıldı. “Tofaş
işçisi yalnız değildir!” sloganı coşkulu bir şekilde atıldı.
Beşyol kavşağında metal işçilerinin önü polis barikatıyla kesildi. İşçiler
barikatı “Baskılar bizi yıldıramaz!” sloganlarıyla protesto etti. Yapılan
görüşmelerin ardından yolun açılmasıyla yürüyüşe devam edildi. Yürüyüş
boyunca metal işçileri sıklıkla “Asil Çelik işçisi köle değildir!”, “Krizin
faturasını ödemeyeceğiz!”, “Bedel öderiz, bedel ödettiririz!”, “İşten
çıkarmalar yasaklansın!”, “Krizin faturası patronlara!”, “Ücretsiz izinlere
hayır!”, “Gemileri yaktık dönüş yok artık!”, “Yaşasın sınıf dayanışması!”
sloganlarını coşkuyla attılar. Emekçilerin de destek verdiği yürüyüş
boyunca bildiriler dağıtıldı. Metal işçilerinin sloganları, alkışları ve
düdükleri hiç susmadı.
Taksim: “Zamlara, işsizliğe ve yoksulluğa hayır!”
12 Eylül askeri faşist darbesinin ürünü olan “24 Kasım Öğretmenler
Günü” eğitim emekçileri tarafından eylemlerle karşılandı.
Tünel’de toplanan Eğitim-Sen İstanbul Şubelerine üye emekçiler en
önde açılan “Ders: Ekonomi, Konu: Kriz, Çözüm: Hamdolsun teğet
geçecek, Sonuç: İşten çıkarmalar, Satılık okullar, Güvencesiz çalışma,
Doğalgaza zam! / Krizin bedelini ödemeyeceğiz!” pankartı arkasında
kortejler oluşturdular.
Yüzlerce eğitim emekçisi taşıdıkları döviz ve flamalarla coşkulu bir
görüntü oluştururken eğitim emekçilerinin önü Galatasaray Lisesi önünde
polis barikatıyla kesildi. “Baskılar bizi yıldıramaz!”, “Direne direne
kazanacağız!”, “Emekçiye değil çetelere barikat!”, “Faşizme karşı omuz
omuza!” sloganlarını atan emekçilerin kararlı tutumları çevik kuvvete geri
adım attırdı ve barikat açıldı.
Barikatın açılmasıyla beraber Taksim Meydanı’na ilerleyen emekçilerin
coşkusu daha da arttı. İstiklal Caddesi üzerinde eyleme tanık olan birçok
insan alkışlarla yürüyüşe destek verdi.
“İşçi katliamına dur deme zamanı!”
Kot taşlama ve yıkama işçilerinin örgütlenmesi için yola çıkan Kot
İşçileri Birliği, 23 Kasım günü Beyoğlu İstiklal Caddesi üzerindeki Mavi
Jeans mağazası önüne yaptığı yürüyüşle “Artık ölmek istemiyoruz!” dedi.
Silikozis hastalığının pençesinde ölüm-kalım savaşı veren, sosyal
güvencesizlik ve kuralsız çalışma koşullarında ölümüne çalışan kot taşlama
işçileri bir kez daha seslerini yükselttiler. “Artık ölmek istemiyoruz!”, “Kot
taşlama işçisi köle değildir!”, “Kurtuluş yok tek başına ya hep beraber ya
hiçbirimiz!”, “Mavi’nin patronu işçilerin katili!”, “Yaşasın kot işçileri
birliği!” sloganlarının sıkça atıldığı eylemde okunan basın açıklaması, kot
işçilerinin mücadele talepleriyle son buldu.
“Şiddetin kaynağı kapitalizme karşı mücadeleye!”
“25 Kasım Kadına Yönelik Şiddete Karşı Uluslararası Mücadele
Günü”ne İstanbul’un çeşitli sanayi havzalarında yürüttükleri çalışmalarla
hazırlık yapan Emekçi Kadın Komisyonları, Galatasaray Lisesi’ne
yaptıkları yürüyüşle işçi ve emekçi kadınları kapitalizmin şiddetine, ulusal,
cinsel ve sınıfsal sömürüsüne karşı mücadeleye çağırdılar.
“Kapitalizm kriz, açlık, yoksulluk şiddettir! Emekçi Kadınlar mücadel-
eye! / Emekçi Kadın Komisyonları” pankartını açan emekçi kadınlar, erkek
sınıf kardeşleriyle “Kadın-erkek elele örgütlü mücadeleye!” sloganını
attılar.
Kadına yönelik şiddetin kaynağı olan kapitalizme karşı mücadeleyi
temel alan açıklamada kadına yönelik şiddetin, evde, fabrikada, gözaltında,
sokakta ve cezaevlerinde sürdüğü belirtildi. Kadına yönelik şiddetin ulaştığı
boyut şu sözlerle özetlendi:
“Hüseyin Üzmez tarafından 14 yaşındaki kız çocuğuna gerçekleştirilen
tacizin ardından hazılıkları gizlice yapılan yasa tasarısıyla 14 yaşından
büyük olan kız çocuklarına tecavüz edildiğinde cezanın şikayete bağlı
olması, tecavüzcü ile evlilik durumunda cezanın ortadan kaldırması ve
evlilik yaşının 14’e düşürülmesi vb. düzenlemeler, kadına karşı şiddet ve
tecavüzün devlet tarafından yasalaştırılması ve meşru görülmesi anlamına
geliyor. Hatta Üzmez’in tahliyesi ile birlikte tüm devlet kurumlarnınn nasıl
tecevüzcüleri koruduğu ve kolladığını da görülüyor…”
Açıklamanın son bölümünde ise emekçi kadınlar, şiddetin
sona ermesi için şiddetin kaynağına karşı mücadeleye
çağrıldı. 31
 Dünyadan...
Almanya’da yüz bin liseli eylemdeydi!
Almanya’da 12 Kasım günü 40 kentte 100 bine yakın öğrenci
dersleri boykot etti. Öğrenciler sokağa çıkarak hükümetin eğitim
politikalarını protesto eden gösteriler gerçekleştirdiler.
Boykot çağrısını daha önce Berlin’de bir araya gelerek eğitim
politikalarına karşı mücadele kararları alan eyalet lise öğrenci
temsilcileri yaptı. Ekonomik kriz gerekçe gösterilerek tekellere
milyarlarca Euro aktaran hükümetin bu politikasını eleştiren
öğrenci temsilcileri, eğitime yeterli bütçe ayrılması ve herkese
parasız eğitim hakkı taleplerinin yanı sıra üniversitelerin aldığı
harçlara tepki gösteriyorlar.
Berlin’de yüzlerce öğrenci Humbolt Üniversitesi’ne ait bir
binayı işgal ederek binanın pencerelerine kızıl bayraklar astılar.
Erfurt’ta yüz kadar öğrenci Eyalet Eğitim Dairesi’ni işgal etti.
Boykota katılan öğrencilerin cezalandırılmayacağı sözünün
verilmesinden sonra işgal eylemi sona erdi. Hannover kentinde de
öğrenciler eyalet parlamentosunu işgal ettiler.
Öğretmenler Sendikası GEW de öğrencilerin eylemlerini
destekledi. Sendikanın yaptığı açıklamalarda, toplumda sosyal
bakımdan zayıf olan ve eğitimden uzak kalan kesimlerin haksızlığa
uğramasının eğitim sistemindeki eksikliklerden kaynaklandığı
vurgulandı. Gösterilere üniversite öğrencileri ve veliler de katıldı
İtalya’da binlerce öğrenci alanlarda!
İtalya’da sağcı Berlusconi hükümetinin eğitim politikalarına
karşı 15 Kasım günü 500 bin üniversiteli Roma sokaklarına çıktı.
Üniversite öğrencilerinin gösterilerine eğitim ve üniversite
çalışanları da destek verdi. Roma sokaklarını dolduran yüz binlerce
öğrenci taşıdıkları pankart, döviz ve haykırdıkları sloganlarda,
Berlusconi hükümetinin okulları ve üniversiteleri özelleştirerek
kamusal eğitim sistemini yok etmek istediğini vurguladılar.
Yürüyüşe eğitim sendikaları ve öğrenci örgütleri çağrı yaptı.
Roma’daki yürüyüşe İtalya’nın her yerinden katılım oldu.
Öğrenciler eğitim reformunu değişik biçimlerde protesto ettiler.
İtalya Eğitim Bakanı Mariastella Gelmini tüm tepkilere rağmen
eğitim reformunu uygulamaya kararlı olduklarını bir kez daha
vurguladı.Bütçe kesintisiyle birlikte üniversitelerde açılan ders
sayısının düşeceği ve bazı bölümlerin kapatılacağı tahmin ediliyor.
Bu aynı zamanda, üniversite eğitiminin kalitesinin gerilemesi ve
çok sayıda üniversite personelinin işine son verilmesi anlamına
geliyor.
İspanya’da özelleştirme protestoları
İspanya’da 13 Kasım tarihinde grevler, yürüyüşler ve protesto
gösterileri gerçekleşti. Protestolar yeni okul yasasına, sağlık
sektöründe özelleştirme yasalarının yeniden uygulamaya
geçirilmesine ve kapitalizmin mali krizi neden gösterilerek kitlesel
işten çıkarmalara karşı yapıldı.
En büyük gösteri 13 Kasım günü Barcelona’da düzenlendi.
Burada yeni okul yasasına karşı öğrenciler öğretmenlerle birlikte
sokaklara çıktılar. Yürüyüşe aynı anda grevde bulunan itfaiye
çalışanlarının delegeleri de katıldı. Nissan işletmelerinde çalışan
mücadeleci işçiler de eyleme destek verdi. Yürüyüşe 50 binin
üzerinde bir katılım oldu.
Yürüyüşe özellikle öğretmenlerin katılımı anlamlıydı. Zira en
büyük iki sendika, CCOO ve UGT, eylemleri boykot
etme çağrısında bulundular. Buna rağmen Katalanya
32 bölgesinde derslerin üçte ikisi yapılmadı.
Özelleştirmelere karşı mücadele sadece eğitim sektörü ile
sınırlı kalmadı. Sağlık sektöründe çalışan işçi ve emekçiler de uzun
bir süredir özelleştirmeleri protesto için alanlara çıkıyorlar.
15 Kasım günü ise tüm ülke genelinde 75 merkezde, “Krizin
faturasını kendiniz ödeyin!” sloganı altında gösteriler düzenlendi.
Kolombiya’da pancar işçileri kazandı
Cauca Nehri Vadisi bölgesinde, Ulusal Şeker Kamışı İşçileri
Sendikası’nda örgütlü olan 18 bin Kolombiyalı şeker işçisinin 15
Eylül’de başlattıkları grev, işçilerin kazanımları ile sonuçlandı.
56 gün süren grev süresince kararlılıkla mücadele eden işçiler
taleplerinin tümünü kabul ettirdiler. Buna göre işçiler yüzde 15
ücret artışı alacaklar.
Yine daha önce 12-14 saat arası çalışmak zorunda bırakılan
işçilerin çalışma saatleri 8 saat olarak belirlendi. Mesailer ise 2
saat ile sınırlandı. İşveren, işçilerin ve ailelerinin hastalık sigor-
tası, kira, eğitim ve sosyal hizmet primlerini destekleyecek. Cauca
Vadisi’ndeki şeker kamışı işçileri sefalet ücreti karşılığı haftanın
her günü 14 saatten fazla çalışmak zorunda bırakılıyorlardı. Cauca
Vadisi’ndeki tarlalarda ve imalathanelerde kötü çalışma
koşullarının yanısıra iş kazaları ve mesleki hastalıkların çok
yaygın olduğu ifade edilirken, çalışma ve yaşama ortamı ve içme
sularının tarım ilaçlarıyla yüksek oranda kirlenmiş durumda
olduğu vurgulanıyor.
Şeker kamışı işçileri vadide hükümet tarafından desteklenen
sahte “kooperatifler”de çalışmaktalar. Böylece gerçek işverenler
işçiler için toplu pazarlık, gerekse de sağlık ve emeklilik gibi so-
rumluluklarından kurtulmuş oluyorlar. Hatta sağlık ve emeklilik
gibi primleri işçiler kendi ceplerinden ödemek zorunda kalıyorlar.
Ulusal Şeker Kamışı İşçileri Sendikası, 14 Temmuz’da, insanca
ücret, çalışma saatlerinin düşürülmesi, çalışma, yaşama ve sağlık
koşullarının düzeltilmesi ve sahte kooperatiflerin yerine sendikayı
ve toplu sözleşmeyi tanıyan resmi iş sözleşmelerinin getirilmesi
taleplerini imalathane ve etanol fabrikası sahipleri birliği
Asocana’ya sundu. İşveren talepleri görmezden geldiği gibi, işçi-
lerin üzerine polis gönderdi. Bunun üzerine işçiler greve gittiler.
Bu grev Kolombiya’da son yıllarda gerçekleşen en uzun ve en
sert grev oldu.
Venezüella’da yerel seçimler…
Hugo Chavez, ‘98’de yapılan cumhurbaşkanlığı seçimlerini
kazanarak devlet başkanı olmuştu. Chavez, aradan geçen 10 yıllık
sürede, Venezüella’da yapılan üç cumhurbaşkanlığı, üç anayasa
referandumu, iki parlamento, iki belediye ve bölge kilisesine bağlı
belediyelikler ve bölgesel seçimlerden galip çıkmayı başardı.
Chavez’in tek seçim yenilgisi Aralık ‘07’de yapılan anayasa
referandumu oldu. Bu yenilgi ise, gerici cephenin başarısından
değil, Chavez’e destek veren emekçilerin referanduma
ilgisizliğinden kaynaklanmıştı.
Chavez’in başkanlığa seçilmesinden sonra “seçimler ülkesi”
görünümü kazanan Venezüella’da son olarak vali ve belediye
başkanları seçimi yapıldı. Sandığa giden seçmenler, 22 eyalet valisi
ile 300’ü aşkın belediye başkanı için oy kullandılar.
Seçimlerde Chavez’in kuruluşuna önayak olduğu PSUV 22
eyaletten 17’sinin valiliğini kazandı. PSUV’un belediye başkan
adayının başkent Caracas’ta yenilgiye uğraması, ABD destekli
karşı devrimci güçlerin seçim zaferi ilan etmelerine vesile olsa da,
seçimlerin toplam sonuçları üzerinden bakıldığında, Birleşik
Sosyalist Parti’nin ezici zaferi tartışmasızdır.
 Mirabel kardeşler emekçi
kadınların özgürlük
mücadelesinde yaşıyor...
Dominik Cumhuriyeti’nde Trujillo diktatörlüğüne karşı mücadele eden ve Clandestina Hareketi’nin
öncülerinden olan Mirabel kardeşler, 25 Kasım 1960 günü diktatörlüğün askerleri tarafından katledilir.
Diktatörlüğe karşı özgürlük mücadelesini örgütleyen bu üç kız kardeşten birinin kod adının kelebek
olmasından dolayı “kelebekler” olarak anılırlar.
Kelebekler diktatörlük sistemine karşı mücadele ederken, insanlığın gördüğü en aşağılık
yöntemlerden biri olan tecavüze maruz kalarak öldürülürler. Diktatörlük tarafından araba kazası olarak
kayıtlara geçirilen bu katliamın günü olan 25 Kasım, 1981’de Dominik’te toplanan Latin Amerika
Kadın Kurultayı’nda,”Kadına Yönelik Şiddete Karşı Mücadele Uluslararası ve Dayanışma
Günü” olarak kabul edilir. Daha sonra 1999 yılında BM tarafından “25 Kasım, Kadına Yönelik Şiddetin
Yokedilmesi için Uluslararası Mücadele” günü ilan edilir.
Egemenlerin 25 Kasım’ın içini boşaltıp yasal düzenlemeler yaparak kendini aklamaya çalışması,
tarihin ve gerçeklerin üzerini örtmeye yetmeyecektir. Burjuva basın ve feminist kadın örgütlerinin sıkça
dillendirdi şiddetin son bulması için caydırıcı cezaların uygulanması hiç de sorunu gideren bir çözüm
değildir.
Çünkü kadını çifte sömürüye maruz bırakan kapitalist düzenin ta kendisidir. Fabrikalarda karın
tokluğuna çalışıp ev geçindirmeye veya ev ekonomisine destek vermeye çalışan kadının işi bununla
bitmeyip ev işleri, çocuk bakımı vb. ile sürüp gider. Burjuvazi bununla da yetinmez, mallarına pazarda
pay kapmak için “güzel” bir tanıtım aracı olarak ya da doğrudan bedenlerini pazarlayarak da kadını
kullanır. Erkek egemen toplumu tekrar tekrar üreten kapitalizm, bütün bunların sorumluluğunu erkeğe
yükleyerek, emekçi kadınların öfkesini kendisine değil erkeğe yöneltmeye çalışır. Sanki erkeğin
doğasında kadına şiddet uygulamak varmış gibi ceza erkeğe kesilmekte ve feminist çevrelerce mücadele
bu eksene sıkıştırılmaktadır. Oysa kadın-erkek ilişkilerinin özgürce değil “efendi-köle” ilişkisine göre
yaşanmasının nedeni, insana değer vermeyen ve gece-
gündüz demeden sömüren ve kadını alınıp satılan bir mal
haline getiren kapitalizmdir.
Bir taraftan yasal düzenlemelerle kendini
makyajlamaya çalışan sistem, diğer yandan bütün
kurumlarıyla cinsel istismarı meşrulaştırmakta, kadın-erkek
bütün işçi-emekçileri kültürel yozlaşmadan geçirip onlarca
araç ve yöntemi kullanarak düzene bağlamaya
çalışmaktadır.
Mirabel kardeşlerin kaderini Türkiye’de de çok sayıda
devrimci kadın yaşamıştır. Cinsel taciz ve tecavüz olayları
hiçbir dönem emniyetten, cezaevlerinden eksik olmamış,
gözaltılarda onlarca kadın devrimci taciz veya tecavüze
uğramıştır. Kürt kadınları ise devletin bu iğrenç
uygulamalarından özel olarak nasibini almıştır.
25 Kasım’ın içeriğini boşaltarak emekçi kitleleri
uyutmaya çalışan asalaklara en anlamlı cevap yine
örgütlenen ve özgürleşen kadın işçi-emekçilerden
gelecektir.
Gerçek anlamıyla emekçi kadının özgürleşmesi,
beraberinde erkeğin de özgürleşmesinden, bir bütün olarak
işçi sınıfının özgürleşmesinden geçmektedir. Kadın-erkek
ilişkilerinin özgürce yaşanması, insan emeğine ve bedenine
değer verilen bir sistemle, sosyalizmle mümkündür. Emekçi
kadınlar bu sistemi değiştirmek ve şiddete son vermek için
erkek sınıf kardeşleriyle birlikte mücadele etmek
zorundadır.
33
 1918-1923
Alman Kasım Devrimi
ve
devrimde partinin rolü
Kapitalist barbarlığın insanlığa yaşattığı
korkunç yıkım ve vahşetin ortasında 20. yüzyılın
başlarında tüm görkemiyle Sosyalist Ekim
Devrimi insanlığa gerçek kurtuluş yolunu gösterir.
Halklar hapishanesi olan ve Avrupa gericiliğinin
kalesi sayılan Çarlık Rusyası’nda Bolşevik Parti
önderliğindeki Rus proletaryası 1917 Ekim’de,
dünya proletaryasına ve ezilen halklara yol
gösteren Ekim Devrimi’ni gerçekleştirir.
Ekim Devrimi, kapitalizmin baskısına,
yıkımlarına ve sömürüsüne karşı yeni bir
dünyanın ilk habercisiydi. Dünya işçi sınıfına ve
ezilen halklarına yol gösteren tarihsel bir zaferin,
kapitalist barbarlığa karşı proletaryanın zaferinin
müjdeleyicisiydi. Bundan bir yıl sonra, 1918
Kasım’ında, Alman proletaryası ayağa kalktı.
Çürüme ve ihanet ile sosyalizm davasına olan
inancın bir arada yaşandığı Alman Kasım
Devrimi, Alman Sosyal Demokrat Partisi’nin
(SPD) ihanetiyle zafere ulaşamadı. Alman Kasım
Devrimi zafere ulaşamamış olsa da, devrim ve
sosyalizm mücadelesi açısında oldukça anlamlı
dersler bıraktı.
SPD’de çürüme ve ihanet
SPD 1890 yılıyla birlikte işçi sınıfının kitlesel
ve legal partisi durumuna gelmiştir. SPD
kitleselleşmesiyle birlikte, 1912 yılında 110
milletvekiliyle parlamentoda temsil edilen bir
partidir.
Dağılmadan önce II. Enternasyonal’in 1912’de
alınan son toplantısında, emperyalist paylaşım
savaşı karşısında alınacak tutum tartışılır ve savaş
karşısında alınacak tutum açık ve net bir biçimde
ortaya konulur. Savaşa ve militarizme karşı etkin
bir kitle mücadelesinin örülmesi, savaşın
niteliğinin teşhir edilmesi ve savaşa verilecek her
türlü desteğin işçi sınıfına ihanet olacağı
34 yönündeki devrimci tutum açıklıkla ilan edilir. Bu
tutum 1914’te Almanya’da savaşın başlamasıyla
birlikte kağıt üzerinde kalmaktan öteye geçemez.
Savaş başladığında SPD savaş kredilerine onay
verir ve Alman işçilerini “vatan toprakları”nı
savunmaya çağırarak Alman burjuvazisine
yedeklenir. Parlamentoda 110 milletvekili bulunan
SPD’de sadece Karl Liebknecht savaş kredilerine
oy vermez.
Barışçıl mücadele sürecinde giderek çürüyen
ve bürokratik bir yapıya dönüşen SPD içerisinde
emperyalist savaş karşıtı muhalefet çok cılız kalır.
Rosa Luxemburg savaş karşıtı faaliyetlerinden
dolayı tutuklanır. Karl Liebknecht askerlik yaşı
geçmesine rağmen askere alınır ve bir süre sonra o
da tutuklanır.
Savaş sürecinde hoşnutsuzluklar artar, 1915’te
küçük de olsa sokak gösterileri başlar. 1916’ya
gelindiğinde Karl Liebknecht ve Rosa
Luxsemburg’un oluşturduğu Enternasyonal Grup
savaş karşıtı gösteriler ve toplantılar örgütlerler. 1
Mayıs 1916’da örgütlenen gösteride Karl
Liebknecht “Kahrolsun savaş! Kahrolsun
hükümet!” diye haykırır ve bunun üzerine
tutuklanır. Bu tutuklama üzerine 55 bin işçi greve
çıkar.
Karl Liebknecht ve Rosa Luxemburg’un başını
çektiği ve sol kanat olarak adlandırılan
Spartakistler ve Bernstein’ın başını çektiği bir
grup, Nisan 1917’de SPD’den ayrılarak Bağımsız
Almanya Sosyal Demokrat Partisi’ni (USPD)
kurar. Spartakistler USPD’ye katılır ama süreç
boyunca hep bağımsız politikalarını sürdürürler.
Spartakistlerin ayrı bir örgütlenmeye
yönelmemesi, daha önce SPD’den
ayrılamamalarındaki sebeple aynıdır. Sosyal
demokrat örgütler içinde yer alarak kitlelerden
kopmama düşüncesi!
1917’de Berlin’de 200 binden fazla metal işçisi
greve çıkar ve Nisan’da ilk İşçi Konseyi kurulur.
Ocak 1918’de Berlin’de başlayan, Kiel, Hamburg,
Ruhr Havzası ve Münih’e yayılan grevler bu hareketliliğin son noktasıdır. Greve Berlin’de 500 bin, tüm
Almanya’da ise bir milyonun üstünde işçi katılır. 1918’de Almanya’nın savaşı kaybettiğinin anlaşılması
ve ateşkes görüşmelerinin başlamasıyla muhalefet durulur. İşçi sınıfının mücadelesine ve
enternasyonalizme tarihi bir ihanet sergileyen SPD mükâfatını hükümet ortağı olarak alır.

1918 Kasım Devrimi

Ordu savaşı bitirmek istese de, Deniz Kuvvetleri Komutanlığı İngiliz donanmasına karşı Ekim
1918’de son bir saldırı yapma kararı alır. Erler bu karara tepki göstererek komutan ve subaylara isyan
eder. İsyancı erler tutuklanarak Kiel’e getirilirler. Başta tersane işçileri olmak üzere binlerce Kielli işçi
gösteri düzenler. Subayların göstericilere ateş etmesi üzerine askerler ayaklanarak asker konseyleri
kurarlar. 20.000 denizcinin kurduğu asker konseylerini, çoğunluğunu tersane işçilerinin oluşturduğu işçi
Konseyleri takip eder. 4 Kasım’da tüm Kiel şehrinin denetimi işçi ve asker konseylerinin elindedir.
Ayaklanma hızla diğer kentlere yayılır ve 8 Kasım’da Bavyera Sovyet Cumhuriyeti ilan edilir.
Gelişmeler karşısında hükümetten çekilen SPD “Yaşasın toplumsal cumhuriyet!” sloganını ortaya
atar. İmparatoru ikna eden SPD, Cumhuriyet’i ilan ederken, USPD’yi de hükümete katarak yanına
çekmeyi başarır.
Bu gelişmelerden iki saat sonra Karl Liebkneckt sarayın balkonundan “Sosyalist Cumhuriyet”in
kurulduğunu açıklar.
11 Kasım’da Lenin devrimi selamlar ve burjuvazi ile işbirliği yapmadan, işçi ve asker temsilcilerinin
yer aldığı bir iktidar önerir.
Kitleler hala SPD’nin etkisi altındadır. Spartakistlerin ajitasyon ve propaganda çalışmaları işçi
sınıfını kendi çizgisine çekmekte yetersiz kalmaktadır. Kitleler parlamentonun kurulmasını ve bir an
önce seçimlerin yapılmasını istemektedir.
Devrimci örgüt ihtiyacını hisseden Spartakistler, gelişen olaylar karşısında ayrı bir parti olarak
örgütlenmenin gerekli olduğu kararını alırlar. 30 Aralık’ta diğer sol gruplarla birlikte Alman Komünist
Partisi’ni (KDP) kurarlar. Partinin kuruluşundan 15 gün sonra komünist önderler Rosa Luxemburg ve
Karl Liebknecht SPD’li birliklerce ele geçirilir ve katledilirler. Parti kuruluşunun hemen ardından iki
önderini kaybetmiştir.

Devrimde ihtilalci partinin rolü

Alman Devrimi deneyimi ihtilalci bir komünist partisinin devrimdeki önemine ışık tutar niteliktedir.
1918-1923 yılları arasında Almanya’da devrimci durum yaşanmış fakat sosyalist devrim
gerçekleştirilememiştir. Bu nedenle Alman Devrimi tarihe “gerçekleşmeyen” devrim olarak geçmiştir. O
dönemde Almanya’da işçi sınıfını kucaklayacak, onunla ete kemiğe bürünmüş bir devrimci partinin
olmayışı devrimin yenilgisini ve karşı devrimin zaferini kaçınılmaz kılmıştır.
Sağlam bir ideolojiye dayanan, iktidar perspektifiyle hareket eden ihtilalci bir partinin olmadığı
koşullarda yaşanan devrimci durumların devrime varamayacağı Almanya’da yaşanan deneyim
üzerinden tüm açıklığıyla gözler önündedir. Zamanında SPD’den kopularak illegal ihtilalci bir partinin
kurulamamış olması, işçi sınıfı üzerinde reformizmin etkisini kıracak ve sınıfı devrime yönlendirecek
böyle bir örgütün yokluğu, devrimin yenilgisinde en temel etkendir. KPD’nin kuruluşunun gecikmesi,
kurulduktan çok kısa bir zaman sonra da
önderlerini yitirmesi, 1921 ayaklanmasından
iyi bir şekilde yararlanamaması, kendi
gücünü abartarak erken davranması, 1923
yılında giderek güç kazanmasına, sınıfla
belirli oranda bir birleşme sağlamasına
karşın 1921’de yaşanılan olumsuzluğun
etkisiyle 1923 yılında tereddütlü
davranması, devrimin başarısızlığına
yolaçmıştır.
Alman Devrimi, yaşanan tüm
olumsuzluklara, devrimin
gerçekleştirilememesine rağmen derslerle
dolu bir tarihi kesiti ifade etmektedir. Alman
Kasım Devrimi’nden çıkartılması gereken
en büyük derslerden birisi devrimci partinin
devrimdeki rolüdür. 35
 Erdal Eren:
Darağaçlarından
geleceğe taşınan umut!
Devrimci mücadele yükseliyor... Meydanlar, sokaklar isyan sesleriyle dolu... Sistemin mezarı
kazılıyor... Ve karşı devrim yaklaşıyor... Korkular, yasaklar üzerine kurulu bu acımasız düzen bekasını
korkutarak sağlayacak yine. Evler basılacak, işkence tezgâhları, darağaçları kurulacak, umut dolu isyan
sesleri susturulmaya çalışılacak.
Tarih 30 Ocak 1980... Yurtsever Devrimci Gençlik Derneği (YDGD) üyesi ODTÜ öğrencisi Sinan
Suner yazılama yaparken MHP’li bakan Cengiz Gökçek’in koruması Süleyman Ezendemir tarafından
kurşunlanarak öldürülür.
Tarih 2 Şubat 1980... Sinan Suner ’in öldürüldüğü yerde üniversiteli gençler tarafından bir protesto
gösterisi yapılır. Olaya müdahale eden askerlerle öğrenciler arasında çıkan çatışmada askerlerden birisi
vurularak ölür. 24 öğrenci gözaltına alınır. Erdal Eren üzerinde tabanca bulunduğu için olayın faili ilan
edilir. Ankara Merkez Komutanlığı’na götürülen Erdal, burada işkenceden geçirilir.
13 Şubat 1980’de duruşma başlar. Karar baştan bellidir! Devletin ne kanıta, ne otopsi raporuna, ne
de yaşla ilgili adli tıp raporuna ihtiyacı vardır. Devletin infaza ihtiyacı vardır. Bütün talepler reddedilir.
Hatta Erdal Eren işkence gördüğünü söylediğinde, mahkeme başkanı davayla ilgisi olmadığını
söyleyecektir. Erdal’ın katledilmesine karar verilmiştir. Kendisi de bunun farkındadır. Duruşmada
“Benim hakkımda peşin bir yargılama yapıldığı son derece açıktır. Nitekim benimle ilgili olayın
ertesinde genelkurmay başkanının ‘çoktandır idam olmuyor, bazı kişilerin idam edilmesi gerek’ şeklinde
demeç vermesi benimle ilgili idam kararıdır...” diyecektir.
Erdal düzene karşı kendini “savunmaz”! Savunma için söz verildiğinde, “Bugün devrimcileri ve
onların bir parçası olan beni, aldığınız emirlere uygun olarak yargılayabilir ve ölüm cezası
verebilirsiniz. Fakat bu ilelebet sürmeyecektir. Bir gün mutlaka sizin
yerinizde halkımız olacak, sizi ve koruduğunuz düzeni yargılayacak
ve doğru kararı verecektir” diyecektir. Umut vardır sözlerinde
Sanık koltuğunda devrim mücadelesi vermektedir hala. Dava 45
gün sürer, 45 günün sonunda, baştan verilmiş olan idam kararı çıkar.
13 Aralık 1980... Erdal Eren idam edilir. Yaşı: 17. Suçu:
Kendisine doğru koşmakta olan bir askeri “sırtından vurarak”
öldürmek...
20 Eylül 2008... “Gazete manşetleri kocaman puntolarla “Erdal
Eren öldürmedi, silah kazası” yazmaktadır. Giresun Valiliği’nin
internet sitesindeki ‘şehitlerimiz’ bölümünde, 28 yıl önce Erdal’ı
darağacına götüren olay ‘silah kazası’ olarak geçmektedir. Burjuva
basının olayı yansıtması üzerine şehitlerimiz bölümündeki “silah
kazası” ifadesi değiştirilir
Erdal Eren “suçluydu”! Bir askeri öldürdüğü için değil bir
devrimci olduğu için suçluydu. O, 17 yaşında genç bir komünistti.
Sermaye düzenine karşı gelmişti, sistemin bekasına karşı çıkmış,
boyun eğmemişti. Dolayısıyla ölmeliydi!
Umut doluydu yüreği, umut dolu yüreklerimiz... Boşa gitmedi
yapılan hiçbir şey, söylenen hiçbir söz. Onların umut dolu sözleri ve
kararlılıkları mücadelemize ışık tutuyor!

36
 19 Aralık:
Katliam ve direniş
Bayrampaşa, Ümraniye, Çanakkale, Çankırı, Bartın, Malatya, Ceyhan, Buca, Ulucanlar, Uşak, Kürkçüler,
Bursa, Aydın, Niğde, Gebze... 19 Aralık 2000’de eş zamanlı olarak yirmi cezaevinde gerçekleştirilen katliamda,
gaz ve yangın bombalarıyla ve kurşunlarla yirmisekiz devrimci katledildi, yüzlercesi yaralandı ve sakat kaldı...

“İçerisi teslim alınamadan dışarısı teslim alınamaz”

Sermaye düzeni işçi ve emekçilere sömürü ve sefaleti dayatırken, bu kölelik koşullarına karşı oluşacak haklı
direnişin de korkusu içine hapsolmuştur. Bundan dolayı her hak alma eyleminde bir uyanış şüphesi içinde
yaşamaktadır. Her türlü alana baskı ile hakim olmak zorunda kalması bundandır. Bu uyanışın önünü açacak ve
direnişi büyütecek olan devrimciler ise düzenin duyduğu korkular içerisinde öteden beri en başta geliyor.
Düzenin kölelik koşullarının sürekliliğini tehlikeye sokan her devrimci de bundan dolayı en yoğun baskı ve
şiddet uygulamaları ile sindirilmeye çalışılıyor. Tutsak alma ve devrimci kimliği sindirme, sermaye devleti için
devrimcilere yöneltilen en sistematik uygulamalardan biridir. Ne var ki, düzenin açık hapishanelerini ve
kapitalizmin sadakalarını reddeden devrimciler için bu aygıt da yetersiz kalmaya mahkumdur. Zira zaman
göstermiştir ki, ne zindan, ne idam, ne de işkence devrimci kimliği teslim alamamıştır.
19 Aralık sermaye devletinin bu çaresizliğinin ürünüdür. Devrim mücadelesinin yarattığı korku ile hareket
eden düzen güçleri, tutsakların kimliklerini cezaevlerinde de teslim alamadıklarını gördüklerinde tecrit
koşullarını dayatmışlardır. F tipine geçiş hazırlıklarının hızlandırılması ile devrimciler cephesinden başlayan
direniş ölüm oruçlarına dönerken, sermaye devleti açısından gelinen noktada artık devrimcilerin canlarına
kastetmekten, onları fiziksel olarak da yok etmekten başka çare kalmamıştır. “Sömürü düzeninin çarklarının, yoz
kültürünün olmadığı tek bir yer, tek bir iz, tek bir umut ışığı kalmamalıydı. Her taraf bu düzen gibi karanlık
olmalıydı. Bundandı işte bir gece yarısı, 2000 Aralık ayının 19’unda topla, tüfekle, kimyasal silahlarla ölüm
kusmaları. 4. günün sonunda ise, teslim alınamayan bir gelecek umudunun 28 ayracı iliştirilecekti tarihin en
aydınlık sayfalarına. Zaptedilmiş olsa da içerisi, dışarısı yine sefalete mahkum olacak, değişen sadece daha da
artacak olan yoksulluk olacaktı. Ve sonra, bu düzenin devamı için yeni yalanlar bulunmaya devam edilecekti.
Hapishanelerse, burçlarında kızıl bir bayrak gibi dalgalanan delik deşik edilmiş bedenlerle bu ülkeyi
anlatacaktı. Ancak bu fırtına dindiğinde, bu zulüm tufanı sona erdiğinde doyasıya yaşanılabilecek olan bu
ülkeyi… Bu yüzden karanlıktan aydınlığa doğru açılan bir pencereyi daha kapatmaktı amaçları. Fakat yine de
yok edilemeyecekti gelecek güzel günlere dair umut ve inanç. Çünkü; ‘öldürülseler de hep ışığı taşıyanlar, her
seferinde başkaları almaktaydı yerlerini.’” (Kızıl Bayrak, sayı: 49)
Düzenin bu korkularıyla çaresizlik içinde başlayan “Hayata Dönüş Operasyonu” 19 Aralık sabahı devrimci
iradeyle karşılandı. Tutsaklar tecrit dayatmasının karşısında kararlılıklarını sürdürdüler ve yakılarak, vurularak
yaralandılar, katledildiler.
Hazırlanan sağlık raporlarında yaşanan vahşet açıkça okunmuştur. Operasyona katılan gardiyanların ve
güvenlik güçlerinin kasten ve sistematik biçimde uyguladıkları terör, düzenin katliamcı kimliğini bir kez daha
gözler önüne sermiştir.
Tüm bunların ardından başlayan yargı sürecinde binlerce gardiyan ve jandarma hakkında “Görevi kötüye
kullanmak ve tutuklu ve hükümlülere kötü muamele yapmak”tan dava açılsa da bu taşeronların bir çoğu
“aklanmıştır”. Ortaya saçılmış onca belgeye rağmen katiller kollanırken, devrimci tutsaklar“Uzun süredir isyana
hazırlanmak, cezaevi idaresine karşı toplu ayaklanma”ya kalkışmakla suçlanmışlardır. Oysa, operasyonun bir
yıl önceden hazırlanmaya başlandığı itiraf edilmiştir
Operasyon sonrasında yargı süreci de “bağımsız yargı”nın ne büyük bir yalan olduğunu bir kez daha ortaya
koymuştur. Gardiyan ve jandarmalar hakkında dava açılırken, ne onları operasyon süresince yönlendirenler ne
de talimatı verenler bu sürece dahil edilmişlerdir.
19 Aralık katliamı, öncesi ve sonrası ile düzenin çürüyen yüzünün resmidir.
Cezaevlerinde o gün teslim edilmeyen irade dışarıda da direnişe güç katmıştır. Hem tecrit dayatması hem de
direnişi kırmaya yönelik katliamlar, esas esareti bu kölelik düzenini “dışarıda” yaşamaya mahkum edilenleri
sindirmek içindir. Düzenin korkusu esas olarak işçi ve emekçilerin öfkesinin er geç kendisine yöneleceğini
bilmesindendir.
Devrimci irade ile saldırılar göğüslendiği sürece, işçi ve emekçilerin mücadelesinin büyümesinin önüne
geçilemeyecektir. 37
 “Mustafa”: Nefesi kesilen burjuva
ideolojiye
“hayat öpücüğü”!
“Mustafa” belgeselinin gösterime girdiği son
günlerde gözler bir kez daha M. Kemal’e, dolayısıyla
onun liderlik ve ulusal kahramanlık kültüyle birlikte
kişilik özelliklerine çevrilmiş bulunuyor. Küresel
ekonomik kriz, Ergenekon davası, Kuzey
Kürdistan’daki gelişmeler derken filmi ile gündeme
girmeyi başaran Can Dündar “Fikriye”, “Sarı Zeybek”
gibi belgesellerinden sonra bir kez daha M. Kemal’i ve
Kemalizmi devlet, bürokrasi, aydın-entelektüel tabaka
nezdinde tartıştırmayı başarmış durumda.
“Mustafa” tartışmasına ve taraflarına geçmeden önce
belgeselin içeriğine ve Dündar’ın deyimiyle
“doldurduğu boşluğa” bakmak yararlı olacaktır.
Marksist-Leninist
dünya görüşü, Atatürk’ten Mustafa’ya!
toplumsal gelişmeleri
bilimsel bir yöntemle
1930’lardan günümüze Kemalizm hep bir
“ellemeyin kırılır” ideolojisi olarak kalmıştır.
inceleyip yorumlar ve Marksist-Leninist dünya görüşü, toplumsal
önder konumundaki gelişmeleri bilimsel bir yöntemle inceleyip yorumlar ve
kişileri de bunun önder konumundaki kişileri de bunun içinde bir yere
içinde bir yere
oturturken, burjuva ideolojisi bunun tam tersini yapar.
Devrimci önderler eksiklikleri ve üstünlükleri ile belli
oturturken, burjuva tarihsel koşulların ürünü iken, böyle süreçlerde ortaya
ideolojisi bunun tam çıkan burjuva önderleri gereğinden fazla abartılır, eksiği
tersini yapar.
gediği olmayan kahramanlara çevrilir. Bundan dolayıdır
ki, cumhuriyetin kuruluşundan bu yana Mustafa Kemal
Devrimci önderler ve Kemalist ideoloji tartıştırılmamış, “tabu” haline
eksiklikleri ve getirilmiştir.
üstünlükleri ile belli “Mustafa” belgeselinin gayesi “insan” Mustafa’yı
tarihsel koşulların
anlatmak olarak belirtiliyor. Onun da nihayetinde insan
olduğu, sigara kullanıp her gün bir büyük rakıyı
ürünü iken, böyle devirebildiği, aşkları, hırsları ve yalnızlıkları olduğu
süreçlerde ortaya seyircinin gözüne sokulmak isteniyor. Resmi ideolojinin
çıkan burjuva
özüne hiçbir biçimde dokunulmadan, yalnızca bu
sınırlarda onun dışına çıkılıyor. Seyirci karşısında, M.
önderleri gereğinden Kemal’in “bilmediğimiz yönleri”yle birlikte hayatına
fazla abartılır, eksiği ilişkin ne varsa bir çırpıda anlatmak isteyen bir film
gediği olmayan buluyor.
kahramanlara çevrilir. Kemalizmin ideolojik yükü...
M. Kemal’i içerisinde bulunduğu tarihsel
koşullardan yalıtarak onun dönemsel politikalarına
dokundurmalar yapmak belgeselin “özünü”, dolayısıyla
C. Dündar’ın “niyetini” tartışmaya açmış bulunuyor.
Önemli toplumsal gelişmelerin yaşandığı, laik-anti laik
adı altında düzen içi çatışmaların şiddetlendiği bir
dönemde ideolojik yükünden kurtulmuş bir
Kemalizm’dir sunulmak istenen.
Bir türlü dikiş tutmayan burjuva Kemalist ideolojiye
38 taze kan sunmak amacıyla böyle bir belgesel çekildiği
açıktır. Can Dündar’ın kendisi de filminin “Kemalizme
yeni bir hayat öpücüğü” olduğunu söylüyor. Dündar,
hiçbir zaman alt sınıflara yakın olmayan Kemalizmi
“başkalaştırarak” anlatma kaygısı güdüyor. Burjuva
cumhuriyetin kuruluşunu izleyen yıllarda bir tür “devlet
kapitalizmini” yaratmaya çalışan Kemalizm, yerinin
Avrupalı kapitalist devletlerin yanı olduğunu her
vesileyle belirtmiştir. Emekçi yığınların hak ve özgürlük
taleplerine yanıtı ise baskı ve sindirme olmuştur.
Mustafa Suphi’lerin daha ilk adımda Karadeniz’de
katledilmesi, Kürt isyanlarının kanla bastırılması,
işçilere sendikal hak ve özgürlüklerin tanınmaması vb.,
Kemalist ideolojinin ne olduğuna açıklık getirmektedir.
Belgeselin bir bölümünde M. Kemal yıllar sonra
İstanbul’a döndüğünde, yanındaki Hamdullah Suphi’ye
dönerek: “Bu halk bağrına basmayı bildiği gibi yeri,
geldiğinde linç etmesini de bilir” diyor. Belgeselde
böyle bir diyalog geçince kıyametler
kopabiliyor,“Atatürk diktatör müydü yani” diye ciddi
ciddi tartışılabiliyor. M. Kemal’i tek başına bir kişilik
olarak sorgulanmasından öte, temelleri onun
döneminden atılan resmi ideolojinin ve bu eksen
üzerinden Kemalizmin sorgulanması gerekiyor.
Etnik kimlikleri, kültürleri ve dilleri asimile eden
“tek millet, tek devlet, tek bayrak” anlayışı burjuva
cumhuriyetin bütün bir tarihine damgasını vurmuştur ve
bugün de sürmektedir. Koca bir halk hala yok
sayılmakta, inkâr ve imhaya tabii tutulmaktadır. Eğer
gerçek bir Kemalizm tartışması ve resmi ideoloji
hesaplaşması yapılacaksa, bu temeller üzerinde
yapılmalıdır.
Belgeseldeki diğer bir polemik konusu olan M.
Kemal’in “Kürtlere yerel özerklik verilmeli” söylemi
ise, önümüzdeki günlerde çeşitli çevrelerce liberal ham
hayallere konu olmaya adaydır.
Kemalizm’in iflası
Son olarak Can Dündar, “Mustafa” belgeselinin
yapımında Genelkurmay arşivindeki Atatürk
günlüklerinden faydalandığını belirtiyor. Kimselerin
giremediği böyle bir arşivin kapıları nedense Can
Dündar’a sonuna kadar açılıyor. Faşist ideolojinin kalesi
olan kurum ve kuruluşlar Dündar’ın Mustafa
belgeselinde sorun görmüyorsa, açıktır ki film, bugün
artık çürümüş bulunan burjuva cumhuriyetin ulusal
kahramanı M. Kemal’i “allayıp pullayarak” sunma
projesidir ve çok yönlü bir kriz içinde debelenen düzen
bundan yarar ummaktadır. Bu sefer M. Kemal’e bakılan
pencere biraz farklı olsa da içinde bulunan odalar her
zamanki gibi aynıdır.
A. Direnç