You are on page 1of 10

Seleccin de textos de santo Toms de Aquino sobre las misiones divinas.

1 - Summa theologica, I p., q. 43, a 3, c.


Est enim unus communis modus quo Deus est in omnibus rebus Super istum autem modum communem est unus specialis, qui convenit natur rationali, in qua Deus dicitur esse sicut cognitum in cognoscente, et amatum in amante... Nullus alius effectus potest esse ratio quod divina Persona sit novo modo in rationali creatura, nisi gratia gratum faciens. Unde secundum solam gratiam gratum facientem mittitur et procedit temporaliter Persona divina. Similiter, illud solum habere dicimur quo libere possumus uti, vel frui. Habere autem potestatem fruendi divina Persona, est solum secundum gratiam gratum facientem. Sed tamen in ipso dono grati gratum facientis Spiritus Sanctus habetur, et inhabitat hominem. Unde ipsemet Spiritus Sanctus datur et mittitur. Hay pues un modo comn por el cual Dios est en todas las cosas Sobre este modo comn, empero, hay uno especial, que conviene a la naturaleza racional, en el cual se dice que Dios est como lo conocido en el cognoscente, y lo amado en el amante Ningn otro efecto puede ser razn de que la Persona divina este de modo nuevo en la creatura racional sino la gracia que hace grato [santificante]. De donde slo segn la gracia santificante es enviada y procede temporalmente la Persona divina. Del mismo modo, solamente decimos que tenemos aquello de lo que libremente usamos o gozamos. Pero tener la potestad de gozar de la divina Persona, es slo segn la gracia santificante. Y por fin, en el mismo don de la gracia santificante se tiene al Espritu Santo, e inhabita en el hombre. Por esto, el mismo Espritu Santo es dado y enviado.

2 - In I Sententiarum, d. 37, q. 1, a. 2, c.
Distinctio istorum modorum partim sumitur ex parte creatur, partim ex parte Dei. Ex parte creatur, inquantum diverso modo ordinatur in Deum et coniungitur ei, non diversitate rationis tantum, sed realiter. Cum enim Deus in rebus esse dicatur secundum quod eis aliquo modo applicatur, oportet ut ubi est diversus conjunctionis vel applicationis modus, ibi sit diversus modus La distincin de estos modos se toma en parte de la creatura, y en parte de Dios. De parte de la creatura, en cuanto que se ordena de diverso modo a Dios y se une a l, no slo con diversidad de razn, sino realmente. Pues dado que se dice que Dios essendi. Coniungitur autem creatura Deo tripliciter. Primo modo secundum similitudinem tantum, inquantum invenitur in creatura aliqua similitudo divin bonitatis, non quod attingat ipsum Deum secundum substantiam: et ista coniunctio invenitur in omnibus creaturis divinam bonitatem assimilantibus: et sic erit modus communis quo Deus est in omnibus creaturis per essentiam, prsentiam et potentiam. est en las creaturas en cuanto que de algn modo [su poder] se aplica a ellas, es necesario que, donde es diverso el modo de la unin o de la aplicacin, sea diverso el modo de estar. Ahora bien, la creatura se une a Dios de triple modo.

El primer modo segn la similitud solamente, en cuanto se encuentra en cualquier creatura una similitud de la divina bondad, la cual no alcanza a Dios mismo segn su sustancia: y esta unin se encuentra en todas las creaturas que se asimilan a la divina bondad: y as ser el modo comn con que Dios est en todas las creaturas por esencia, por presencia y por potencia [presencia de inmensidad]. Secundo creatura attingit ad ipsum Deum secundum substantiam suam consideratum, et non secundum similitudinem tantum; et hoc est per operationem; scilicet quando aliquis fide adhret ipsi prim veritati, et caritate ipsi summ bonitati: et sic est alius modus quo Deus specialiter est in sanctis per gratiam. Tertio creatura attingit ad ipsum Deum non solum secundum operationem, sed

etiam secundum esse: non quidem prout esse est actus essenti, quia creatura non potest transire in naturam divinam: sed secundum quod est actus hypostasis vel person, in cuius unionem creatura assumpta est: et sic est ultimus modus quo Deus est in Christo per unionem. En el segundo la creatura alcanza al mismo Dios considerado segn su sustancia, y no slo segn la similitud; y esto es por la operacin, a saber cuando alguien por la fe se adhiere la misma verdad primera, y por la caridad a la misma bondad suma: y as hay otro modo por el que Dios est de manera especial en los santos por la gracia En el tercero la creatura alcanza a Dios no slo segn la operacion, sino tambin segn el ser: no ciertamente en cuanto que el ser es el acto de la esencia, porque la creatura no puede llegar a la naturaleza divina: sino segn es acto de la hipstasis o persona, en cuya unin la creatura es asumida: y as es el ltimo modo porel que Dios est en Cristo por la unin [hiposttica].

3 - In I Sententiarum, d. 37,q. 1, a. 2, ad 3.
Illi tres modi non sumuntur ex diversitate creatur, sed ex parte ipsius Dei operantis in rebus: et ideo omnem creaturam consequuntur, et prsupponuntur etiam in aliis modis. In quo enim est Deus per unionem, etiam est per gratiam; et in quo est per gratiam, est per essentiam, prsentiam et potentiam. Estos tres modos [de existir Dios en la creatura] no se toman de la diversidad de la creatura, sino de parte del mismo Dios que acta en las cosas: y as se siguen a toda creatura y se presuponen tambin en los otros modos. Por tanto, en donde Dios est por unin, tambin est por gracia; y en donde est por gracia, est tambin por esencia, presencia y potencia.

4 - In I Sententiarum, d. 14, q. 2, a. 1, ad 1.
Cum dicitur Deus esse ubique, importatur qudam relatio Dei ad creaturam, qu quidem realiter non est in ipso, sed in creatura. Contingit autem ex parte creatur istas relationes multipliciter etiam diversificari secundum diversos effectus quibus Deo assimilatur; et inde est quod significatur ut aliter se habens ad creaturam quam prius. Et propter hoc Spiritus Sanctus, qui ubique est, secundum relationem aliquam creatur ad ipsum potest dici de novo esse in aliquo, secundum novam relationem ipsius creatur ad ipsum. Cuando se dice que Dios est en todas partes se implica una cierta relacin de Dios a la creatura, la cual, realmente, no est en El, sino en la creatura. Sucede de parte de la creatura que estas relaciones se diversifican tambin mltiplemente segn los diversos efectos por los cuales se asimilan a Dios; y por eso se significa [Dios] como relacionndose a la creatura de otro modo que antes. Y por eso, el Espritu Santo, que est en todas partes, segn una cierta relacin de la creatura a l se puede decir

que est de modo nuevo en algo, es decir,

segn una nueva relacin de la creatura misma hacia l.

5 - In II Cor., c. 6, l. 3
Deus est in omnibus rebus per suam actionem, inquantum coniungit se eis, ut dans esse et conservans in esse. In sanctis autem est per ipsorum sanctorum operationem, qua attingunt ad Deum, et quodammodo comprehendunt ipsum, qu est diligere et cognoscere. Dios est en todas las cosas por su accin, en cuanto se une a ellas, al darles el ser y conservarlas en el ser. En los santos, en cambio, es por la operacin de los mismos santos, por la que alcanzan a Dios, y de algn modo lo abarcan, la que es amar y conocer.

6 - In I Sententiarum, d. 14. q. 2, a. 1, c.
Ipsemet Spiritus Sanctus procedit temporali processione, vel datur, et non solum dona eius. Si enim consideremus processionem Spiritus Sancti ex parte eius a quo procedit, non est dubium quin secundum illum respectum ipsemet Spiritus Sanctus procedat. Si autem consideremus processionem secundum respectum ad id in quo procedit, tunc, sicut dictum est, in hac dist., qust. 1, art. 1, respectus iste in Spiritu Sancto ponitur, non quia ipse realiter referatur, sed quia alterum refertur ad ipsum. Cum igitur in acceptione donorum ipsius non solum relatio nostra terminetur ad dona, ut ipsa tantum habeamus, sed etiam ad Spiritum Sanctum, quia aliter ipsum habemus quam prius. El mismo Espritu Santo procede por la procesin temporal, o es dado, y no slo sus dones. Pues si consideramos la procesin del Espritu Santo de parte de aquel de quien procede, no hay duda que segn ese respecto el mismo Espritu Santo procede. En cambio, si consideramos la procesin respecto a aquel en el cual procede, entonces, como se ha dicho, en esta dist., q. 1, a. 1, se afirma en el Espritu Santo esta relacin, no porque l guarde relacin real, sino porque otro se refiere a l. Puesto que en la recepcin de sus dones nuestra relacin termina no slo en los dones, de tal modo que los tengamos slo a ellos, sino tambin en el Espritu Santo, a quien tenemos de otra manera que antes.

7 - In I Sententiarum, d. 15, q. 4, a. 1, ad 1.
Ad rationem missionis non requiritur quod sit ibi cognitio actualis Person ipsius, sed tantum habitualis, inquantum scilicet in dono collato, quod est habitus, reprsentatur proprium divin Person sicut in similitudine; et ita dicitur quod mitti est cognosci quod ab alio sit per modum reprsentationis. Sicut aliquid dicitur se manifestare vel facere cognitionem de se, inquantum se reprsentat in sui similitudine. Sed tamen me habere actuale donum, in quo Persona divina detur, non possum scire certitudinaliter in actu, propter similitudinem actuum moralium ad actus meritorios (etsi possim ex aliquibus signis conjicere) nisi per revelationem fiat certitudo; et ideo dicit Job: Si venerit ad me, non videbo eum; si abierit, non intelligam. Para la razn de misin no se requiere que haya all conocimiento actual de la Persona misma, sino solamente habitual, en cuanto que en el don concedido, que es hbito, se hace presente lo propio de la Persona divina como en semejanza,

y as se dice que ser enviado es ser conocido como viniendo de otro, por modo de representacin. Como alguien dice que se manifiesta y se tiene conocimiento de l, en cuanto se hace presente en su semejanza. No obstante, que yo tenga el don actual, por el cual la Persona divina se da, no lo puedo saber con certeza de hecho, a causa de la similitud entre los actos morales y los actos meritorios (aunque pueda conjeturarlo a partir de algunos signos), excepto que por revelacin se me diera certeza; y por eso dice Job: Si viniera a m no lo vera; si llegara, no lo entendera.

Quia certitudinaliter gratia gratum faciens in qua est adventus divin Person, cognosci non potest; quamvis ipsum donum perceptum sit in se sufficienter ductivum in cognitionem advenientis Person. Porque no se puede conocer con certeza la gracia que hace grato [santificante], por la cual se da la venida de las divinas Personas; aunque el mismo don percibido es suficiente en s para conducir al conocimiento de las Personas que vienen.

8 - Super I ad Cor., c. 3, l. 3
Est autem considerandum quod Deus est in omnibus creaturis, in quibus est per essentiam, potentiam et prsentiam, implens omnia bonitatibus suis, secundum illud Ier. 23, 24: Clum et terram ego impleo. Sed spiritualiter dicitur Deus inhabitare tamquam in familiari domo in sanctis, quorum mens capax est Dei per cognitionem et amorem, etiam si ipsi in actu non cognoscant et diligant, dummodo habeant per gratiam habitum fidei et charitatis, sicut patet de pueris baptizatis. Et cognitio sine dilectione non sufficit ad inhabitationem Dei, secundum illud I Io. 4, 16: Qui manet in charitate, in Deo manet, et Deus in eo. Inde est quod multi cognoscunt Deum, vel per naturalem cognitionem, vel per fidem informem, quos tamen non inhabitat Spiritus Dei. Pero hay que considerar que Dios est en todas las creaturas, en las cuales est por esencia, por potencia y por presencia, llenando todo con sus bondades, segn aquello de Jr 23, 24: Yo lleno el cielo y la tierra. Pero se dice que Dios habita espiritualmente como en su casa familiar en los santos, cuya alma es capaz de Dios por el amor y el conocimiento, an si no lo conocen y lo aman en acto, mientras tengan por la gracia el hbito de la fe y de la caridad, como se ve en los nios bautizados. Y el conocimiento sin el amor no alcanza para la inhabitacin de Dios, segn aquelo de 1Jn 4, 16: El que permanece en el amor, permanece en Dios, y Dios en l. De donde resulta que muchos conocen a Dios, ya sea por conocimiento natural o por fe informe, a los cuales, sin embargo, no los inhabita el Espritu Santo.

9 - In I Sententiarum, d. 14, q. 2, a. 2, c.
In exitu creaturarum a primo principio attenditur qudam circulatio vel regiratio, eo quod omnia revertuntur sicut in finem in id a quo sicut a principio prodierunt. Et ideo oportet ut per eadem quibus est exitus a principio, et reditus in finem attendatur. Sicut igitur dictum est, d. 13, q. 1, a. 1, quod processio Personarum est ratio productionis creaturarum a primo principio, ita etiam est eadem processio ratio redeundi in finem, quia per Filium et Spiritum Sanctum sicut et conditi sumus, ita etiam et fini ultimo coniungimur; ut patet ex verbis Augustini positis in 3 d.., ubi dicit: Principium ad quod recurrimus, scilicet Patrem, et formam quam sequitur, scilicet Filium, et gratiam qua reconciliamur. Et Hilarius dicit infra 31 d.: Ad unum initiabile omnium initium per Filium universa referimus.

En la salida de la creatura respecto al primer principio se verifica una cierta circularidad o giro, puesto que todo regresa como a su fin a aquello de lo cual proceden como principio, y el regreso atiende al fin. Pues como se ha dicho, d. 13, q. 1, a. 1, que la procesin de las Personas es la razn de la produccin de las creaturas por su primer principio, as tambin es la misma procesin la razn del regreso al fin, pues as como por el Hijo y el Espritu Santo somos establecidos, as tambin somos unidos al fin ltimo, como resulta de las palabras de Agustn puestas en la d. 3, donde dice: Principio hacia el cual corremos, es decir el Padre, y la forma que seguimos, a saber el Hijo, y la gracia por la que somos reconciliados. E Hilario dice ms abajo en la d. 31: Hacia uno iniciable de todos los inicios referimos todas las cosas por el Hijo. Secundum hoc ergo processio divinarum personarum in creaturas potest considerari dupliciter. Aut inquantum est ratio exeundi a principio; et sic talis processio attenditur secundum dona naturalia, in quibus subsistimus, sicut dicitur a Dionysio divina sapientia vel bonitas in creaturas procedere. Sed de tali processione non loquimur hic. Potest etiam attendi inquantum est ratio redeundi in finem, et est secundum illa dona tantum qu proxime conjungunt nos fini ultimo, scilicet Deo, qu sunt gratia gratum faciens et gloria, et de ista processione

loquimur hic. Sicut enim in generatione naturali generatum non conjungitur generanti in similitudine speciei nisi in ultimo generationis, ita etiam in participationibus divin bonitatis non est immediata coniunctio ad Deum per primos effectus quibus in esse natur subsistimus, sed per ultimos quibus fini adhremus; et ideo concedimus, Spiritum Sanctum non dari nisi secundum dona gratum facientia. Segn esto, la procesin de las divinas Personas hacia las creaturas puede ser considerada doblemente. En cuanto es la razn del salir del principio; y as tal procesin se contempla segn los dones naturales, en los cuales subsistimos, como dice Dionisio que la divina sabidura o bondad procede hacia las creaturas. Pero de tal procesin no hablamos aqu. O puede, tambin, considerarse en cuanto es razn del tornar al fin, lo cual sucede segn aquellos dones, solamente, que nos unen prximamente al fin ltimo, es decir a Dios, los cuales son la gracia santificante y la gloria. Y es de esta procesin que aqu hablamos. As, pues, como en la generacin natura lo generado no se une al generante en semejanza de especie sino al final de la generacin, as tambin en las participaciones de la bondad divina no hay una conjuncin inmediata a Dios por los primeros efectos por los que subsistimos en el ser de la naturaleza, sino por los ltimos por los cuales adherimos al Fin; y por eso concedemos que el Espritu Santo no se da sino segn los dones que hacen grato alguien a Dios.

10 - In I Sententiarum, d. 14, q. 2, a. 2, ad 2.
In processione Spiritus secundum quod hic loquimur, prout scilicet claudit in se dationem Spiritus Sancti, non sufficit quod sit nova relatio, qualiscumque est, creatur ad Deum: sed oportet quod referatur in ipsum sicut ad habitum: quia quod datur alcui habetur aliquo modo ab illo. Persona autem divina non potest haberi a nobis nisi vel ad frutum perfectum, et sic habetur per donum grati gratum facientis; vel potius sicut id per quod fruibili coniungimur, inquantum ips person divin quadam sui sigillatione in animabus nostris reliquunt dona quibus formaliter fruimur, scilicet amore et sapientia; propter quod Spiritus sanctus dicitur esse pignus hreditatis nostr. En la procesin del Espritu segn que aqu se habla, en cuanto incluye en s la donacin del Espritu Santo, no es suficiente que haya una nueva relacin, cualquiera sea, de la creatura

hacia Dios, sino que es necesario que se refiera al mismo como a algo tenido. Porque lo que es dado a alguien es tenido de algn modo por El. La persona divina no puede ser tenida por nosotros sino de dos modos: o en cuanto al fruto perfecto, y as se tiene por el don de la gracia que hace grato a Dios Non qualiscumque cognitio sufficit ad rationem missionis, sed solum illa qu accipitur ex aliquo dono appropriato Person, per quod efficitur in nobis conjunctio ad Deum, secundum modum proprium illius person, scilicet per amorem, quando Spiritus Sanctus datur. Unde cognitio ista est quasi experimentalis.

[santificante], o, ms bien, en cuanto las mismas personas divinas, por un cierto sello suyo dejan en nuestras almas los dones por los cuales gozamos formalmente, es decir por el amor y la sabidura; por lo cual se dice que el Espritu Santo es prenda de nuestra herencia.

11 - In I Sententiarum, d. 14, q. 2, a. 2, ad 3
No cualquier conocimiento es suficiente para la razn de misin, sino slo el que se toma a partir de un don apropiado a una persona, por el cual se realiza en nosotros la conjuncin a Dios segn el modo propio de esa persona, esto es por amor, cuando el que es dado es el Espritu Santo. Por lo cual este conocimiento es como experimental.

12 - In I Sententiarum, d. 15, q. 4, a. 1, ad 3
Constat autem quod in processione Verbi terni est cognitio perfecta secundum omnem modum, et ideo ex tali notitia procedit amor. Unde dicit Augustinus: Verbum quod insinuare intendimus cum amore notitia est. Quandocumque igitur habetur cognitio ex qua non sequitur amor gratuitus, non habetur similitudo Verbi, sed aliquid illius. Sed solum tunc habetur similitudo Verbi, quando habetur cognitio talis ex qua procedit amor, qui coniungit ipsi cognito secundum rationem convenientis. Et ideo non habet Filium in se inhabitantem nisi qui recipit talem cognitionem. Hoc autem non potest esse sine gratia gratum faciente. Unde constat quod, simpliciter et proprie loquendo, Filius nec datur nec mittitur, nisi in dono grati gratum facientis; sed in aliis donis qu pertinent ad cognitionem, participatur aliquid de similitudine Verbi. Consta que en la procesin del Verbo eterno hay conocimiento perfecto segn todos los modos, y por tanto de tal noticia procede el amor. De all que Agustn diga: El Verbo que intentamos insinuar es conocimiento con amor. Por tanto toda vez que haya conocimiento del cual no se siga amor gratuito, no se tiene similitud con el Verbo, sino con algo suyo. En cambio slo entonces se tiene semejanza con el Verbo, quando se tiene ese conocimiento del que procede el amor, que une a quel a lo conocido segn la razn del que conviene. Y por ello no tiene al Hijo inhabitando en l sino aquel que recibe tal conocimiento. Pero esto no puede suceder sin la gracia que hace grato [santificante]. De donde consta que, hablando con propiedad y absolutamente, el hijo no se da ni es enviado, sino con el don de la gracia santificante; en cambio, en los otros dones que pertenecen al conocimiento, se participa algo de la semejanza del Verbo.

13 - In I Sententiarum, d. 15, q. 2, a. 1, ad 5
Quamvis cognitio appropietur Filio, tamen donum illud ex quo sumitur experimentalis cognitio, qu necessaria est ad missionem, non necessario appropiatur Filio, sed quandoque Spiritui Sancto, sicut amor. Aunque el conocimiento se apropie al Hijo, sin embargo el don a partir del cual se desume el

conocimiento experimental necesario para la

misin, no necesariamente se apropia al Hijo, sino a veces al Espritu Santo, como amor.

14 - Summa theologica, I p., q. 43, a. 5, ad 2.


Anima per gratiam conformatur Deo. Unde ad hoc quod aliqua Persona divina mittatur ad aliquem per gratiam, oportet quod fiat assimilatio illius ad divinam personam qu mittitur per aliquod grati donum. El alma por la gracia se conforma a Dios. Por consiguiente, para que alguna persona divina sea enviada a alguien por la gracia es necesario se realice la asimilacin de aquella a la Persona que es enviada por algn don de la gracia. Et quia Spiritus Sanctus est Amor, per donum caritatis anima Spiritui Sancto assimilatur, unde secundum donum caritatis attenditur missio Spiritus Sancti. Filius autem est Verbum, non qualecumque, sed spirans amorem, unde Augustinus dicit, in IX libro De Trin.: Verbum quod insinuare intendimus, cum amore notitia est. Non igitur secundum quamlibet perfectionem intellectus mittitur Filius, sed secundum talem instructionem intellectus, qua prorumpat in affectum amoris, ut dicitur Ioan. VI: Omnis qui audivit a Patre, et didicit, venit ad me; et in Psalm. 38, 4: In meditatione mea exardescet ignis. Et ideo signanter dicit Augustinus quod Filius mittitur, cum a quoquam cognoscitur atque percipitur: perceptio enim experimentalem quandam notitiam significat. Et hc propie dicitur sapientia, quasi sapida scientia, secundum illud Eccli 6, 23: Sapientia doctrin secundum nomen eius est. Y puesto que el Espritu Santo es el Amor, el alma es asimilada al Espritu Santo por el don de la caridad; y de aqu que la misin del espritu Santo sea considerada en razn del don de la caridad. El Hijo, en cambio, es el Verbo, no cualquiera, sino espirando Amor: de all que Agustn diga, en el libro IX De la Trinidad: El Verbo que intentamos insinuar, es conocimiento con amor. Por tanto, el Hijo no es enviado segn cualquier perfeccin del intelecto: sino segn tal instruccin del intelecto que prorrumpa en afecto de amor, como dice Jn 6, 45: Todo el que oye al Padre, y aprende, viene a m; y en el Sal 38: En mi meditacin se encender el fuego; y por eso certeramente dice Agustn que el Hijo es enviado cuando por alguien es conocido y percibido, puesto que la percepcin significa cierto conocimiento experimental. Y este propiamente se llama sabidura, como un saber sabroso, segn aquello de Eclo 6, 23: La sabidura de la enseanza es segn su nombre.

15 - Summa theologica, I p., q. 43, a 5, ad 3.


Cum missio importet originem Person miss et inhabitationem per gratiam, ut supra dictum est, si loquamur de missione quantum ad originem, sic missio Filii distinguitur a missione Spiritus Sancti, sicut et generatio a processione. Si autem quantum ad effectum grati, sic communicant du missiones in radice grati, sed distinguuntur in effectibus grati, qui sunt illuminatio intellectus, et inflamatio affectus. Puesto que la misin implica origen de la Persona enviada e inhabitacin por la gracia, como se ha dicho, si hablamos de misin en cuanto al origen, as la misin del Hijo se distingue de la misin del Espritu Santo, como la generacin de la procesin. En cambio si [hablamos] en cuanto al efecto de la gracia, as comunican las dos misiones en la raz de la gracia, pero se distinguen en los efectos de la gracia, que son la iluminacin del entendimiento, y la inflamacin del afecto.

16 - In I Sententiarum, d. 15, q. 4, a. 1, c.
Sicut Spiritus Sanctus invisibiliter procedit in mentem per donum amoris, ita Filius per donum Sapienti; in quo est manifestatio ipsius Patris, qui est ultimum ad quod recurrimus. As como el Espritu Santo invisiblemente procede a la mente por el don del amor, as el Hijo por el don de la sabidura, en el cual est la manifestacin del Padre mismo, quien es el ltimo al cual recurrimos. Et quia secundum receptionem horum duorum efficitur in nobis similitudo ad propria Personarum; ideo secundum novum modum essendi, prout res est in sua similitudine, dicuntur Person divin in nobis esse, secundum quod novo modo eis assimilamur; et secundum hoc utraque processio dicitur missio. Ulterius, sicut prdicta originantur ex propriis Personarum, ita etiam effectum suum non consequuntur ut coniungantur fini, nisi virtute divinarum personarum; quia in forma impressa ab aliquo agente est virtus imprimentis. Unde in receptione huiusmodi donorum habentur person divin novo modo quasi ductrices in finem vel conjungentes. Et ideo utraque dicitur datio, inquantum est ibi novus modos habendi. Y porque segn la recepcin de estos dones se realiza en nosotros la semejanza a lo propio de las personas, por eso, segn un nuevo modo de ser en cuanto la cosa est en su semejanza se dice que las personas divinas estn en nosotros, esto es, segn que en un modo nuevo nos asimilamos a ellas; y de este modo las dos procesiones se dicen misiones. Adems, as como los predichos [dones] se originan de las propiedades de las personas, as tambin su efecto no lo alcanzan, de modo que se unan al fin, sino en virtud de las divinas personas; porque en la forma impresa por un agente est la virtud de quien lo imprime. De donde se sigue que una y otra [misin] se dice dacin, en cuanto hay all un nuevo modo de ser tenida [la Persona].

17 - In I Sententiarum, d. 15, q. 2, a. 1, ad 2
In missione non tantum est effectus doni creati creatur collati, sed etiam, ut dictum est, ponitur auctoritas alicuius principii respectu ipsius missi. Unde in missione person cognoscitur persona ab alia esse, secundum Augustinum, ubi supra [IV De Trinitate, c.20: mitti est cognosci quod ab alio sit.]. Et quia hoc non convenit toti trinitati nec ipsi Patri, ideo non potest dici Pater vel Trinitas mitti. Et prterea effectus ille magis appropiatur uni person quam alii, secundum quem una persona dicitur mitti et non alia. En la misin no solamente est el efecto del don creado dado a la creatura, sino tambin, como se dijo, se pone la autoridad de un principio respecto del mismo enviado. Por lo cual en la misin de la persona se conoce que la persona es desde otra, segn Agustn, supra [IV De Trinitate: ser enviado es conocerse que es desde otro]. Y porque esto no es correspondiente a toda la Trinidad, ni al Padre, no se puede decir que el Padre o la Trinidad son enviados. Y, adems, el efecto que ms se apropia a una persona que a otra, es aquel segn el cual se dice que es enviada una persona y no otra.

18 - De Veritate, q. 10, a. 13, c.


Propia autem Personarum sunt relationes, quibus Person non ad creaturas, sed ad invicem referentur.

Lo propio de las Personas son las relaciones, por las cuales las Personas no se refieren a las

creaturas, sino mutuamente entre s.

19 - In I Sententiarum, d. 15, q. 2, a. 1, ad 3
Potentia, qu appropriatur Patri, non habet rationem ut pertineat ad reditum in finem; sed magis pertinet ad exitum a principio, dicit enim potentia rationem principii: et ideo non pertinet ad missionem, qu fit ad revocandum rationalem creaturam in Deum. La potencia que se apropia al Padre no tiene razn de pertenecer al retorno al fin, sino que, ms bien, corresponde a la salida desde el principio. En efecto, expresa, la potencia, la razn de principio, y por eso no corresponde a la misin, hecha para convocar a Dios la creatura racional.

20 - In I Sententiarum, d. 14, q. 1, a. 2, ad 2
Processio temporalis dicitur esse signum tern, quantum ad effectum ex quo consurgit respectus ille temporalis secundum quem processio temporalis dicitur. Effectus autem huius processionis est amor gratuitus, qui est similitudo qudam amoris increati, qui est Spiritus Sanctus, et per consequens signum eius. Se dice que la procesin temporal es signo de la eterna, en cuanto al efecto del cual surge aquella relacin temporal segn la cual se denomina procesin temporal. Sin embargo, el efecto de esta procesin es el amor gratuito, que es cierta semejanza del amor increado, que es el Espritu Santo, y por consiguiente es signo suyo.

21 - In I Sententiarum, d. 14, q. 2, a. 2, ad 1.
Quamvis in collatione donorum naturalium vel gratis datorum attendatur magna liberalitas, tamen perfectio liberalitatis attenditur in his qu ultim perfectioni coniungunt: et ista sunt qu immediate ordinant nos in finem; et ideo secundum ista dona prcipue Spiritus Sancti processio attenditur. Aunque en la donacin de dones naturales o de dones gratuitos se ve la gran liberalidad [de Dios], sin embargo la perfeccin de su liberalidad queda de manifiesto en aquellos [dones] que nos unen a la ltima perfeccin: y estos son los que nos ordenan inmediatamente al fin; y por eso la procesin [en nosotros] del Espritu Santo se considera especialmente segn estos dones.

22 - In I Sententiarum, d. 15, q. 2, a. 1, ad 4.
Cum Pater sit in Filio, et Filius in Patre, et uterque in Spiritu Sancto, quando Filius mittitur, simul et venit Pater et Spiritus Sanctus; sive intelligatur de adventu Filii in carnem, cum ipse dicat, Io. 8, 16: Et non sum solus, sed ego, et qui misit me Pater, sive intelligatur de adventu in mentem, cum ipse dicat, Io. 14, 23: Ad eum veniemus, et mansionem apud eum faciemus. Et ideo adventus vel inhabitatio convenit toti Trinitati: qu non dicuntur nisi ratione effectus coniungentis ipsi Trinitati, quamvis ille effectus ratione appropriationis possit ducere magis in unam personam quam in aliam. Puesto que el Padre est en el Hijo, y el Hijo en el Padre, y ambos en el Espritu Santo, cuando el Hijo es enviado, simultneamente viene el Padre y el Espritu Santo; sea que se entienda de la

venida del Hijo en la carne, cuando dice en Jn 8, 16: Y no soy yo solo, sino yo y el Padre que me envo, sea que se entienda de la venida al alma, cuando dice en Jn 14, 23: Iremos a l, y haremos morada en l. Y as

la venida o inhabitacin conviene a toda la Trinidad: las que no se dicen sino en razn del efecto que une a la misma Trinidad, aunque aquel efecto en razn de la apropiacin pueda conducir ms a una Persona que a otra.

You might also like