COLUMN

HANS VANDEWEGHE

FLIPPERKAST
Royal Sporting Club Anderlecht dacht er op 1 mei goed aan te doen om een open training te houden. Een feestdag, mooi weer, dus veel volk. Meer dan duizend supporters kwamen opdagen en daarvan is er een deel over de omheining gesprongen om de spelers ter verantwoording te roepen. Ze moesten hun shirtje nat maken en meer van die onzin. En toen kwam Roger Vanden Stock tussenbeide, want die was daar toevallig ook. Zon volkswoede wordt nooit met Anderlecht geassocieerd. Wel met Standard en Club Brugge uiteraard, waar dat randdebielengedoe als een virus wordt doorgegeven, als de chromosomen hun werk al niet eerder hebben gedaan. Ook met Beerschot, maar daar waren ze murw na al die slechte seizoenen en had de volkswoede evenveel slagkracht als een grootouderfeest. De eerste keer dat ik grote ogen trok wegens volkswoede was in het seizoen 90-91, toen de fiere club Feyenoord, met in haar trofeenkast twee Europabekers, bang tegen degradatie aankeek. Zevenduizend mensen zaten nog in De Kuip, waar toen nog 52.000 plaatsen waren. De sponsor was failliet gegaan en dankzij Louis de Vries, de Antwerpse makelaar in de transfer van Aurelio Vidmar van Standard naar Feyenoord, kreeg de club de belastinginspectie op het dak. De degradatie werd toen weliswaar vermeden, maar na weer een slechte wedstrijd tegen Fortuna Sittard bestormde Het Legioen, of wat daar nog van overbleef, het veld. Zuid-Amerikaanse toestanden in een tot dan beschaafd voetballand. De beelden gingen de wereld rond: de harde supporterskern die de eigen trainer achterna zat op het eigen veld en die arme Pim Verbeek die zowaar zelfs op CNN voor zijn leven moest rennen. Ik dacht toen: gekker moet het niet worden. Het werd gekker. Zes jaar later vermoordden Feyenoorders een Ajaxsupporter, maar het had net andersom kunnen lopen. Dat was in 1997. Ik werkte toen in Nederland en ik kende die A9. Ik ben kort daarna op een mooie lentedag onderweg naar Alkmaar nog gestopt bij het slagveld en met de tranen in de ogen heb ik staan kijken naar die wei langs de autoweg waar ze hadden afgesproken om op elkaar in te hakken. Letterlijk. Ze hadden klauwhamers en knuppels. De film Braveheart was net uit bij ons en sindsdien associeer ik de voetbalfan met een wilde die zijn emoties niet of nauwelijks onder controle kan houden. Kort door de bocht? Jazeker, maar elke week zie ik weer beelden van dolgedraaide, half ontblote gekken die zich schor schreeuwen. Het s gekker geworden met de fans. Hooliganisme is ook niet weg. Het is latent, maar krijgt geen kans omdat de politie de gemeenschap dus een overmacht aan middelen inzet. Fans betalen nog steeds veel te weinig voor het product voetbal en een aantal onder hen beschouwt dat als een vrijbrief om in de eerste plaats op de vijand en de scheidsrechter te schelden, maar bij de minste tegenslag even goed op de eigen spelers, de trainer en het bestuur. Neen, niet elke fan is Braveheart en er is ook verder niets mis mee om te vieren bij winst en te treuren bij verlies. Niets is ook leuker dan op een zonnige voetbaltribune te luisteren naar het gechicaneer op de eigen elf van de kritische supporters, die hopelijk onderweg naar huis de knop kunnen omdraaien. De voetbalfan die in deze competitie de knop niet kan omdraaien, is onderhand rijp voor de psychiatrie. Een spelletje flipperkast is beter te voorspellen. Ondanks de enorme budgettaire verschillen is de competitive balance in ons voetbal op zijn best, al wint aan het eind wellicht toch een kapitaalkrachtige ploeg en niet dat erg verdienstelijke Zulte Waregem.

Hooliganisme is niet weg. Het krijgt alleen geen kans omdat de politie een overmacht aan middelen inzet. Fans betalen nog steeds veel te weinig voor het product voetbal

Waarom deze competitie zo spannend is, heeft daar al eens iemand zich de kop over gebroken? De enorme drainage van talent de jongste jaren richting buitenland heeft daar ongetwijfeld mee te maken. Omdat we ons niets beters kunnen veroorloven, spelen we nu voetbal in teams met hoofdzakelijk labiele voetballers die ons steeds weer verbazen omdat ze de ene wedstrijd de pannen van het dak spelen en de andere geen deuk in een pakje boter trappen. Onze topploegen zijn Vlaamse koterijen: het staat recht en van ver lijkt het op een constructie, maar haal n plank weg en de boel stuikt in elkaar.

Hans Vandeweghe fileert elke vrijdag de sport uit binnen- en buitenland.