- O n a f h a n k e l i j k

M a g a z i n e -
Jaargang 1 - Nummer 1

Jazzcats in het donker

Diva!
One hit wonders om nooit te vergeten

Wat vergeet u het meest?

Nucleair & Ondergronds

op expeditie in Mol

Inhoud
! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !

3!

!
! ! ! !

Van de redactie Editoriaal

4
! ! ! !

!!

Binnenland De giftige erfenis van onze generatie: de nucleaire ondergrond ! van Mol Groeiend succes Plopsaland bezorgt kopzorgen ! Gerechtspsychiater Deberdt: Niemand wil nog werken voor ! justitie ! Rood! Buitenland Lifestyle ! ! Sport ! ! De Zwarte Duivels Hoe zou het nog zijn met Opinie Wat vergeet u het meest? Schrikkelkinderen Ethiopisch tafelen

16 17
! !

! ! ! !

22
! !

27
! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !

Cultuur ! ! ! ! ! ! Recensie Brusselse metro One hit wonders: een top tien Tv-Kompels Input-Uitput Jazzcats Column

38!
!

In de put ! Column ! Contact ! De redactie ! 2

39
!

!! !

Va n d e r e d a c t i e
!

Onbekend maakt bemind

Journalisten zijn verwoede vragenstellers en niets kon ons dan ook verhinderen om het onderste uit de vergeten kan te halen. Wat speelt er zich af op de achtergrond van de verslagen, interviews en reportages die we dagelijks op ons bord krijgen? Gedreven door een gezonde verhalenlust namen we deze eigenzinnige sprong in het onbekende. Een resultaat van weken journalistieke ijver, verkenning en trial and error. Leerrijk voor ons en boeiend voor U. Dat was wat we steeds voor ogen hielden. Een evenwichtsoefening maar vooral een opwindende zoektocht naar opmerkelijke antwoorden ! op vergeten vragen. Met veel trots stellen we U dan ook ons nieuwste webmagazine De Vergeetput. voor. Uit liefde voor verhalen en de personen die er achter schuilgaan, trokken we deze maand voor het eerst onze vergeetput open en visten er een heleboel opmerkelijke schandelijk-! over-het-hoofd-geziene verhalen uit. Onze februari-editie geeft het antwoord op onder andere de volgende tot voor kort ongestelde vragen: Hoe zit het met het kernafval onder de graszoden van de anders zo stille Kempen? Pikken de inwoners van De Panne een graantje mee van het gigantische succes van Plopsaland? Vieren we volgend jaar massaal Valentijn in een Ethiopisch restaurant? Dopingcontroles in kleinere sporten: nuttig of pure pesterijen? En welke vragen werden nog niet gesteld aan exgerechtspsychiater en karaktermens Roger Deberdt? We hebben wel wat gemeen op de redactie van De Vergeetput: een inke portie ambitie, een indrukwekkende verzameling krantenabonnementen en een niet te stillen honger naar markante verhalen. Maar hoe trouw we ook zijn aan onze papieren en digitale journalistieke platformen, we snakken voortdurend naar meer. En we hopen U ook.

! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !

Veel leesplezier.

De Hoofdredactie Matthias Colpaert en Tim Devriese

Binnenland
reportage De giftige erfenis van onze generatie zoek naar een laatste rustplaats voor het Belgische nucleaire afval. door Samuel Hanegreefs op

"Het HADES laboratorium, 235 meter onder de Antwerpse Kempen. Hier onderzoeken wetenschappers de haalbaarheid van geologische berging van nucleair afval in Belgi"

Door scheurtjes in de kerncentrales van Doel en Tihange is het debat over kernenergie levendiger dan ooit. Maar met of zonder nucleaire toekomst, voor het kernafval dat al bestaat moet na veertig jaar atoomsplijten nog steeds een bestemming worden gezocht. Een mogelijke oplossing ligt diep onder de Antwerpse Kempen. We staan diep onder de grond in het HADES laboratorium, dat niet toevallig de naam draagt van de Griekse god van de onderwereld. "Ooit zullen de radioactieve stoffen vrijkomen uit het omhulsel waarin we ze opbergen, dat is onvermijdelijk", vertelt geoloog Jan Rypens bloedserieus. Daar wordt natuurlijk rekening mee gehouden, stelt hij ons gerust. "kleigrond, zoals hier in de Kempen is interessant voor geologische berging van kernafval. Het zorgt voor een sterke natuurlijke barrire. De radioactieve stoffen worden afgeremd zodat die nooit de oppervlakte kunnen bereiken."

Met een snelheid van vier meter per seconde stuurt een lift de bezoeker, via een lange smalle schacht, zo'n 225 meter de Kempense ondergrond in. Twee keer de hoogte van het Atomium, maar dan pijlrecht naar beneden. Ver onder de site van het Molse nucleair onderzoekscentrum, waar een halve eeuw geleden de eerste stappen richting Belgische kernenergie werden gezet, ligt het laboratorium. Nu breken wetenschappers er zich het hoofd over hoe moet worden afgerekend met het nefaste afvalproduct dat de toen veelbelovende technologie met zich meebracht. Het is een sobere gang van ongeveer 200 meter lang. Buizen en kabels kronkelen er langs de wanden en hier en daar staan computers en meetapparatuur. "HADES is de enige plaats in Belgi waar ondergronds onderzoek wordt gedaan naar geologische berging van kernafval", vertelt Rypens. Het is de oplossing die het vaakst naar voren wordt geschoven om voor eens en voor altijd komaf te maken met de zwaarste vormen van ons nucleair afval. Dat materiaal voor altijd verstoppen, diep onder de grond, lijkt wel de enige haalbare optie. Die kwestie ligt echter wel bijzonder gevoelig. Politiek, maatschappelijk en zelfs lososch. Het afval blijft immers 100.000 jaar gevaarlijk voor de mens. Zo lang zou het dus onaangeraakt moeten blijven. In die periode kan er heel wat gebeuren. Aardbeving Een deel van het omstreden afval staat nu te wachten aan de oppervlakte in Mol. "Zwaar afval moet eerst vijftig jaar gekoeld worden voor het eventueel de grond in kan", zegt Bart Thieren van Belgoprocess, een dochteronderneming van de Nationale instelling voor radioactief afval en verrijkte splijtstoffen (NIRAS). Samen zoeken de twee overheidsinstellingen naar een duurzame oplossing voor het radioactief afval in Belgi. "Tijdens die periode zorgen we eerst voor het licht radioactieve afval. Dat kan aan de oppervlakte blijven en blijft veel minder lang gevaarlijk. Die opslag vindt nu al plaats in Dessel, een buurgemeente van Mol. Bovendien kan er in de tussentijd ook gewerkt worden aan een maatschappelijk draagvlak voor geologische berging." Niet iedereen kan zich immers verzoenen met de gedachte dat tonnen uiterste gevaarlijk nucleair afval voor de eeuwigheid in onze bodem zullen verdwijnen. Wat met de mensen die in de omgeving wonen? Wat met de volgende generaties? En hoe organiseren we de kennisoverdracht? Of moeten we de site net zo goed mogelijk verstoppen en hopen dat de locatie nooit ontdekt of geopend wordt? Het zijn vragen waar intussen niet alleen wetenschappers maar ook losofen zich over buigen.

Een lift schiet de bezoeker 225 meter de Kempense ondergrond in. Twee keer de hoogte van het Atomium, maar dan pijlrecht naar beneden.

"Het is onze taak om ons leefmilieu te behouden en te beschermen voor de volgende generaties", vertelt Rypens. "We beschikken nu over voldoende informatie om te weten dat dit project op een veilige manier kan worden uitgevoerd". Intussen wandelen we verder door de tunnel, op weg naar het oudste deel van het labo. Dat stamt al uit de jaren '80. Hier en daar wordt door de enorme druk wat klei door de openingen van de betonnen wand naar binnen gestuwd. "Kan geen kwaad", verzekert Rypens. "Hier onder de grond is alles erg stabiel. Voor een geoloog is 100.000 jaar niet eens zo lang. Die klei zit hier al verschillende miljoenen jaren op deze diepte. Zelfs een aardbeving kan weinig kwaad. Onder de grond beweegt er dan amper iets."

Toch is het ook van belang wat zich in die periode boven de grond afspeelt. "Er wordt in het onderzoek daarom rekening gehouden met verschillende evoluties aan het oppervlak. Zo zal er binnen afzienbare tijd een nieuwe ijstijd komen. Iets waar mensen niet bij stilstaan nu steeds wordt gesproken over klimaatsopwarming. En de grootste onvoorspelbare factor is natuurlijk de menselijke activiteit." De vergelijking met de Egyptenaren wordt hier graag gemaakt. Hun tempels van 'slechts' 5.000 jaar oud zijn voor ons nog steeds een mysterie. Het brengt kennisoverdracht over een periode van 100.000 jaar, twintig keer zo lang, in perspectief. Bewoners Dat een denitieve berging, na politieke goedkeuring, ook in de buurt van het onderzoekscentrum in Mol zal plaatsvinden, staat nog lang niet vast. Het labo zelf is ondanks de grote omvang niet bruikbaar. De ondergrond is er door het onderzoek te veel verstoord. "Op dit ogenblik is er nog geen beslissing genomen over waar een mogelijke site zal komen", weet Jef Verrees, voorzitter van Mols Overleg Nucleair Afval, kortweg MONA. Zijn organisatie is een partnerschap tussen NIRAS en de bewoners van Mol en zorgt ervoor dat de buurt goed genformeerd blijft. "Het enige dat vast staat is dat de zogenaamde Boomse klei erg geschikt is voor een mogelijke berging. En die is op heel wat plaatsen in Belgi aanwezig. Er zijn dus meerdere mogelijkheden". Toch opperen enkele ongeruste bewoners dat de regio wl een grote kanshebber kan zijn. De bevolking is immers vertrouwd met decennia van nucleair onderzoek en ook de bovengrondse opslag vindt er nu al plaats. Langs de andere kant zijn er ook voorstanders. Zo'n berging kan immers een inke cent aan subsidies opleveren voor de gemeente die zich kandidaat stelt. Toch denkt Verrees niet dat het Molse publiek erg enthousiast zal reageren moest de vraag er vanuit politieke hoek ooit komen. "Ik betwijfel ten zeerste dat de inwoners in dat geval meteen met een 'ja' zouden antwoorden. En ik denk dat hoe langer de overheid met de vraag wacht, hoe kritischer ze er zullen tegenover staan."

andere Europese landen zoals Zweden en Frankrijk hebben al voorzichtige beslissingen genomen, maar daar is de start van de werken niet voor morgen. Ons land, aanvankelijk een pionier op vlak van onderzoek en berging, trappelt intussen in besluiteloosheid. "Tien jaar geleden gold er in Europa nog de afspraak dat elk land verantwoordelijk was voor de berging van het eigen afval", zegt Verrees. "Tegenwoordig bestaat de mogelijkheid dat kleinere landen overeenkomsten zullen sluiten met grotere. Het afval dat we hier in Belgi hebben is bijvoorbeeld maar een fractie in vergelijking met wat ze in Frankrijk zullen moeten bergen." We zijn aangekomen bij het andere uiteinde van het laboratorium. Daar staat de tweede lift, die nu dienst doet als nooduitgang. "Vroeger was dat de enige toegang en was er enkel een laddersysteem in geval van panne", lacht geoloog Rypens. "Elk jaar moesten de ondergrondse werkers toen bewijzen dat ze fysiek in staat waren de 225 meter naar boven te klimmen. Onder medisch toezicht.". Over de trage ontwikkeling van het project maakt Rypens zich weinig zorgen. "Wetenschappers zijn vooral blij dat ze hier aan een bijzonder boeiend onderzoek kunnen meewerken." NIRAS liet vorig jaar al weten dat de start van een denitieve berging, op welke locatie dan ook, er zeker niet inzit vr 2035. Dat lijkt nog een eeuwigheid, maar al wie boven een stevige laag Boomse klei woont, is bij deze toch alvast gewaarschuwd.

Een denitieve o n d e r g r o n d s e Het ziet er hoe dan ook naar uit dat die vraag nog eventjes op zich zal berging zit er zeker laten wachten. Alleen in Finland zijn momenteel werken aan een ondergrondse opslagplaats voor nucleair afval aan de gang. Enkele niet in vr 2035.

Uitvoering verkeersplan blijft in de put tot 2018.

Groeiend succes Plopsaland veroorzaakt kopzorgen door Soe Coen

De immense populariteit van het pretpark Plopsaland zorgt voor kopzorgen bij de lokale ondernemers en inwoners. De impact van het Disneyland aan de Noordzee is overweldigend voor een kleine gemeente als Adinkerke. Grootste boosdoener zijn de monsterles die zich tijdens zomerse topdagen langs de invalswegen vormen. Een degelijk verkeersplan hangt al jaren in de lucht, maar wat is vandaag de stand van zaken? Mama, zijn we er bijna? Een subtropisch zwembad en een hotelcomplex, beide gepland voor begin 2015. Dat zijn de laatste twee aanwinsten van Plopsaland. Wim Wauters, parkmanager van Plopsaland De Panne, benadrukt dat de uitbereidingen gericht zijn op twee zaken: Ten eerste willen we een spreiding van bezoekers over voor- en najaar en ten tweede willen we de mensen toch vertier kunnen geven als het regent. Plopsaland blijft nieuwe markten aanboren, maar waar zal de capaciteit ooit stoppen?, vraagt Unizo-voorzitter Jos Dierycks-Visschers zich af. Telkens de capaciteit groeit, gaat dat gepaard met meer bezoekers. Dat betekent meer autos en langere les. Een zenuwslopende en onveilige situatie. Positief is dat een uitbreiding meer tewerkstelling betekent, zowel op vaste basis als voor jobstudenten. Stphane Buyens, voorzitter van Horeca De Panne benadrukt dat Plopsaland voor een naambekendheid zorgt, het zet De Panne op de kaart, bovendien brengt het volk op de been dat anders niet zou komen.

Lokale ondernemers Een rondvraag bij de ondernemers in de buurt, brengt de frustraties aan het licht. Brigitte Madou baat bakkerij Catteeuw uit recht tegenover het pretpark. Op drukke dagen kan het dorp niet meer bewegen. Ik heb veel klanten uit De Panne die ik in de zomer niet zie, de klanten die ik van Plopsaland krijg, wegen niet op tegen het volk dat ik anders heb. Zowel Jos Dierycks-Visschers als Stphane Buyens zijn het ermee eens dat het een ramp is voor de ondernemers die van de dagjestoeristen leven. Buyens: Hoe je het ook draait of keert, het dagtoerisme naar De Panne is voor een groot stuk gereduceerd. Veel mensen zijn op de hoogte van de problemen, rijden af in Veurne en rijden door tot Koksijde of Nieuwpoort. Het is moeilijk te meten hoeveel verlies de horecazaken hierdoor lijden, maar op drukke dagen schat ik dat er tot 50 procent minder volk is.

Hun eigen succes is hun grootste probleem en tevens dat van ons

Kofedik kijken Tussentijdse oplossingen, zoals betere signalisatie van de les, verlichtten vandaag het leleed. Intussen is het wachten op een ingrijpende structurele oplossing. In 2011 legde het MER (milieueffectenrapport) een verkeersplan voor een oostelijke ringweg voor aan de bevolking. Dat plan heeft wel enkel nut als er een afrit met een parking komt en dat ligt moeilijk, zegt parkmanager Wauters. De gronden voor de parking moeten onteigend worden, maar de eigenaars kunnen uiteraard niet gedwongen worden. Maar is het nog noodzakelijk als de uitbreidingen die het park plant vooral gericht zijn op de spreiding van het aantal bezoekers? Wim Wauters is duidelijk: Natuurlijk wel, voor de omgeving, de ondernemers en ons personeel, want zij staan ook in die les. Onmiddellijk maakt hij wel een kanttekening: Het plan is inderdaad ingeschreven in de begroting van 2018, voor de rest is het kofedik kijken of het doorgaat. Als het aan ons lag, begint de uitvoering morgen al. Nog minstens vijf jaar wachten op een oplossing voor het leed is lang. Zeker met de voortdurende uitbreiding van Plopsaland. Is er geen tussenoplossing? Burgemeester Vanheste stelt eveneens een westelijke ringweg met parking voor. Maar ook daarvoor moet er gebouwd worden en hebben we de Vlaamse regering nodig. Gelukkig is Plopsaland bereid voluit mee te werken. Unizo-voorzitter Dieryck- Visschers vat het best samen: Hun eigen succes is hun grootste probleem en tevens dat van ons.

interview
Gerechtspsychiater Roger Deberdt onthult schaduwzijde van zijn job.
door Jeroen Bauters en Soe Coen Een spilguur in de assisenzaken wordt vergeten door de overheid en vernederd door advocaten. Roger Deberdt werkte zich 50 jaar lang uit de naad als gerechtspsychiater voor het Ministerie van Justitie. Onderwaardering blijkt een wezenlijk onderdeel van zijn beroep. Met een gespannen hart betreed ik altijd het assisenhof. Daar wacht een avontuur waarvan ik nooit weet hoe het zal aopen.

Niemand wil nog werken voor justitie

Met een beleefde aanspreking - meneer en mevrouw - nodigt de gentleman ons uit in zijn bureau in het West-Vlaamse Ieper. Roze gerechtsdossiers stapelen zich metershoog op in het midden van de ruimte. Boekenkasten vol wetenschappelijke kleppers sieren elke meter muur van zijn kleine kantoor. Een impressionante ontmoeting met het resultaat van vijftig jaar hard labeur. Het is het vertrouwde terrein van gerechtspsychiater Roger Deberdt. Ondertussen is hij 83 jaar oud, afhankelijk van een wandelstok en bevangen door een vrees voor trappen. Maar de geest van deze eeuwige studax is helder gebleven. Hij zal de komende weken als voorzitter van het vijfkoppige college van gerechtspsychiaters in de zaak-Kim De Gelder aantreden. Eigenlijk ben ik al drie jaar op pensioen. Sindsdien zijn er geen nieuwe zaken meer, maar de zaak van De Gelder duurt ondertussen al vier jaar. Het beroep boeit mij enorm. Toch zal ik blij zijn als alles achter de rug is.

Belgi kent een tekort aan gerechtspsychiaters. Wie wordt er in uw plaats benoemd? Niemand. Dokter Hans Hellebuyck heeft een deel overgenomen. In Kortrijk is er nog iemand, maar die stopt ook binnenkort. Er blijft dus slechts n iemand over in de provincie. Dat is overal zo. Oorspronkelijk waren er in Vlaanderen zon vijftien gerechtspsychiaters. Nu zijn er provincies die het zelfs zonder moeten stellen. Iemand die stopt, raakt niet meer vervangen. Een onderzoeksrechter stelde mij zelfs aan in Limburg. Toen ik dat de laatste jaren niet meer zag zitten, vooral door het verkeer op de ring rond Brussel en Antwerpen, brachten ze de gevangenen voor zes weken over naar de gevangenis in Brugge. Dat was dichterbij. Hoe is dat tekort dan eigenlijk tot stand gekomen? Het Ministerie van Justitie heeft dat zelf geschapen door een onderbetaling per prestatie. Voor een volledig psychiatrisch onderzoek, met de studie van het dossier en de administratieve kosten, krijgt men 345 euro. Voor sommige verslagen lagen mijn dactylokosten hoger dan dat ereloon. In Duitsland, Nederland en Engeland bedraagt dat loon drie tot vier keer meer. Vaak word je dus onderbetaald. Eens je akkoord bent met die tarieven moet je natuurlijk niet meer reclameren. Ook al wordt de diesel duurder en betalen ze je een klutsprijsje per kilometer. Ook voor lange, ingewikkelde zaken die maanden duren? Dat soort zaken zijn uitzonderlijk. Voor de zaak-De Gelder hebben we meer gekregen, omdat die veel langer duurde. Toch zou viervoud niet ongewoon zijn. Maar wij hebben niet te vragen, want het gaat bij ons om een vast tarief. De uitbetaling daarvan duurt trouwens erg lang. Vroeger was dat zes maanden. Nu is dat drie tot vier jaar. Bijna alle verslagen die ik schreef in 2010, moeten nog betaald worden.

Heeft u dan nooit iets ondernomen tegen het beleid van het Ministerie van Justitie? Protesteren bij de minister probeerden we al. Als antwoord krijg je dan: er is geen geld. Dat is ook zo, want de criminaliteit is toegenomen en gevangenissen zitten overvol. Ons dierbaar vaderland vergoedt ook alle kosten van een gevangene. Die bedragen zijn enorm. En dan spreek ik nog niet over gevangenissen die veel te lang werden verwaarloosd of over het aftappen van telefoons waarvoor de overheid jaarlijks miljoenen betaalt aan maatschappijen, terwijl het in andere landen gewoon gratis is. Een politicus trekt zich daar weinig van aan. Die heeft geen moraal of ethiek meer. De jacht om opnieuw minister te worden, is het enige wat telt.

A d v o c a t e n m a k e n o n s belachelijk. Dat is totaal verkeerd.

Hoe moet het probleem dan opgelost worden? Ik weet niet hoe ze dat gaan oplossen. Misschien gaat men wel psychologen benoemen. Ik moet in elk geval niet zoeken naar kandidaten. En ding is zeker: op een bepaald moment vinden ze geen meer, want niemand is genteresseerd. Men ontziet het trouwens om naar het assisenhof te komen, want men wordt er al eens door advocaten belachelijk gemaakt. Met advocaten heeft u het dus ook niet zo hoog op. Hoe komt dat? Sommige advocaten zijn erg vernederend in het assisenhof. En het is altijd hetzelfde clubje binnen die wereld van advocaten. Ze achten het nodig om ons hard aan te pakken.

10

Daardoor kruip je in een verdedigende houding. Totaal verkeerd, want eigenlijk moeten wij gewoon ons idee geven. Meermaals schreef ik een brief naar de stafhouder om te vragen naar excuses van de advocaat voor zijn gedrag. En die kreeg ik ook. Maar daarmee houdt het niet op. Als er een nieuwe komt, voel je snel hoe ze zullen evolueren. Een jonge snaak sprak mij zelf eens aan met dokteurtje. U heeft het moeilijk met de manier van pleiten? Men moet mij altijd met het nodige respect behandelen. Vooral in het begin van een carrire vergeten ze dat. Vaak willen ze je dan afmaken. Bij mijn vierde expertise moest ik een moordenares uit de streek onderzoeken. Op de zitting maakte haar advocaat mij af tot op het bot. En eens ik een teken van zwakte toonde, dan wist hij van geen ophouden. Hij bleef beuken. Toen ik buiten kwam, besloot ik te stoppen. Voor duizend frank getuigengeld wou ik mij niet meer laten belachelijk maken. Nooit meer. Mijn vrouw zag het ook: ik was er niet goed van. Ik was vernederd. Dat was toen in het jaar 67 of 68. Gelukkig gaf een onderzoeksrechter mij opnieuw goesting. Sindsdien laat ik mij niet zo makkelijk afmaken, maar een assisenhof betreed ik nog altijd met een gespannen hart. Het is een avontuur waarvan je nooit weet hoe het zal aopen. Sommige van die advocaten ontzien geen verwijten. Is het dan allemaal show? Eindigt een proces dan nog eerlijk ? Aah... Assisenhof (twijfelt) Nergens heb je meer emotionaliteit. De procedure is voorbijgestreefd. Niet zozeer de jury, wel die dagenlange procedure die mondeling moet gebeuren. Een terrein bij uitstek voor advocaten om te roepen en tieren. Die moet je eens horen, die grote welsprekenden met lange mouwen.

Maakt dat Jef Vermassen zo overtuigend en succesvol? De stijl van Vermassen heeft een zekere religieuze eloquentie. Men begint stil en meestal duurt dat heel lang. In assisen moet je geduld hebben, want ze moeten eerst vele uren pleiten. Aja, men wordt betaald voe te zingen, h. En dan plots verheffen ze de stem en roepen ze en tieren ze zelfs. Altijd emotioneel beladen en angstaanjagend. Mensen gaan ook naar assisen voor die shows, waar een type als Vermassen perfect bij past. Jonge gerechtspsychiaters stoppen dus vaak omwille van het gedrag van enkele advocaten? Een aantal jaar geleden werd een moord gepleegd in de streek van Brugge. Een vrouw vermoordde samen met haar zoon haar man en gooide hem in de aalketel van de koeien. Een jonge dokter onderzocht de zoon en ik de vrouw. Voor die collega was het de eerste keer dat hij moest verschijnen op een assisenproces. Drie kwartier later kwam hij opnieuw in de wachtzaal. Dat was dezelfde vent niet meer. Meteen was het ook zijn laatste expertise voor assisen. Nooit meer, zei hij. De advocaat van de verdediging had hem en plein public belachelijk gemaakt. Jammer. Want psychiaters die stoppen, worden niet meer vervangen. Er zijn nochtans opleidingen, maar daar kiezen meestal vrouwen voor. Ik ben in heel mijn carrire slechts n vrouwelijke gerechtspsychiater tegengekomen. Die heeft het niet lang volgehouden. Assisen, h. Iets anders nu, we lezen dikwijls dat er discussie is tussen de gerechtspsychiaters, hoe komt dat? Tegenexperts worden door een advocaat zelf gevraagd. Ik kom ze al vijftien jaar tegen en weet dat ze vier vijf keer meer krijgen dan wij. Ik ken psychiaters die naar de andere kant van de brug gaan, maar dan moet je verdedigen wat de advocaat zegt. Dat weiger ik te doen.

11

Dat gaat in tegen uw opvattingen? Ik kan dat niet. Ik wil dat niet. Een eerlijk besluit dat gestoffeerd is, daar wil ik voor zorgen. De Gezichten van de Misdaad Eind januari bracht Deberdt het boek De Gezichten van de Misdaad uit. Scherpe uitspraken over het nut van psychotherapie bij slachtoffers van pedolie en verkrachting zorgden voor heel wat controverse. Toch blijkt de Vlaming genteresseerd in de visie van Deberdt. Sinds vorige week is zijn boek het best verkochte non-ctieboek in Vlaanderen. Ik ben verrast. Zelf was ik nooit van plan om memoires of dergelijks te schrijven. Het was op vraag van de uitgeverij. Voor de publicatie was ik bang, omdat ik wist dat het iets zou oproepen. Collega-psychiaters en psychologen waren aangeslagen na de publicatie. Had u niet beter gewacht met het boek tot na het proces van Kim De Gelder? Dat kon ik niet kiezen. Dat deed de uitgever. Alleen zou ik trouwens nooit een boek schrijven. Zelfs niet aan gedacht. Zie je mij al bezig, met een pen of mijn ouderwetse typemachine? Ik heb nooit leren typen op school. Wij gingen naar de mis, de vespers en andere dommigheden. (lacht) De kritiek op mijn boek ging om drie lijntjes. Van al die grote protagonisten die zich uitgelaten hebben, heeft niemand het boek gelezen. Volgens Adriaenssens (Kinderpsychiater Peter Adriaenssens, nvdr) loop ik 15 jaar achter. Dat is de grootste vernedering die ik ooit ervaren heb. Over welke drie lijntjes ging het dan? Die staan helemaal achteraan in het boek, het gaat over slachtofferhulp. Ik lees het eens voor: Ik stel me de vraag of pedolie zo traumatisch is voor het kind als vaak beweerd wordt. Volgens bekende advocaten in dat domein zouden slachtoffertjes van pedolie levenslang verminkt zijn, wat mijns inziens niet noodzakelijk waar hoeft te zijn. Niet dat ik de feiten onderschat. Voorzichtiger dan dat kon ik toch niet zijn? Ik wikte mijn woorden bij het schrijven. In een passage daarvoor benadruk ik nog het belang van opvang. Ik heb mensen gezien in zulke situaties, soms een halfuur tot drie kwartier nadat de feiten gebeurd waren. Ik zeg zelfs niet dat ik ertegen ben, maar vraag me alleen af of het levenslang noodzakelijk is, want die therapien duren jaren. ! In principe vindt u dat niet zo controversieel? Maar nee, dat is een gewoon zinnetje. Het gevaarlijke is dat ze niet alles gelezen hebben. Therapie heeft volgens u ook weinig nut voor slachtoffers van verkrachting? Daarvoor moet eerst heel de scne rond die verkrachting gekend zijn. Brutaal overvallen en verkracht worden als anonieme vrouw of kleuters die gepenetreerd worden, dat is rampzalig. Zon kinderen heb ik gezien, ook tijdens de operatie. Nadien herinneren ze zich niets meer. Dan dring ik daar ook niet op aan. Peter Adriaenssens stelt dat het levende littekens op het hart nalaat. Dat is dogmatisch denken, waar ik niet aan meedoe. De resultaten van psychotherapie worden trouwens in vraag gesteld. Minister Onkelinx wou zelfs komaf maken met elke vorm van alternatieve geneeskunde. Oorspronkelijk hoorde psychotherapie daarbij. Ik ben dus niet de enige die er niet in gelooft. Ik stel alleen vast: vroeger ging niemand in therapie en nu kan men niet zonder. Dat wil niet zeggen dat ik ooit mensen belette om therapie te volgen.

12

U begrijpt dat mensen in therapie of mensen die erin geloven het moeilijk hebben met die mening? Ik neem het hen niet kwalijk dat zij zich daaraan storen, maar ik heb ook het recht op een mening. Ik belet nooit mensen om naar een therapeut te gaan. Om af te sluiten. Ze noemen u weleens de nestor van de gerechtspsychiatrie. Bevalt u dat? Laat die mens slapen . (lacht) !

En minence grise? Oei, oei. Ook niet. ! Wat dan wel? Dat ik mijn praktijk heb stopgezet. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Meer niet. Vooraleer afscheid te nemen, vraagt hij het interview door te faxen. Een computer heeft hij niet. Het dossier De Gelder dat hij aan het lezen was toen we binnenkwamen, neemt hij weer ter hand. Diepe voorhoofdrimpels verschijnen bij een blik op het lijvige voor hem het laatste dossier.

Het is voorbarig om Rood! als een echte politieke partij te bestempelen. door Jan De Win
! ! ! ! ! !

Toen Erik de Bruyn in 2007 34% van de stemmen wist binnen te halen bij de voorzittersverkiezingen van sp.a was dat even schrikken voor de partijtop. De roep om een koerswissel klonk luid en even leek de fractie sp.a-Rood de wind in de zeilen te hebben. In 2011 volgde een breuk met sp.a. Tegen 2014 moest Rood! een 'nieuwe, grote linkse partij' worden. Na de gemeenteraadsverkiezingen van vorig jaar lijkt Rood! echter wat in de vergetelheid geraakt. Toch wil politiek secretaris Stephen Bouquin de balans niet te negatief opmaken. 'In de stadskernen hebben we steeds meer dan 1% gehaald, in de buitengebieden soms zelf meer.'

13

Toch lijkt het erg stil geworden rond Rood!. Hoe kijkt u nu zelf terug op de 14/10? In feite moeten we erkennen dat deze verkiezingen voor ons een les in realisme en bescheidenheid zijn geweest. We hoopten samen met de andere linkse partijen naar de kiezer te trekken in Antwerpen. Het lag voor ons moeilijk om sp.a daarbij te betrekken, maar het was wel onze bedoeling om een eenheidsformule te vormen met Groen! en PVDA+. Helaas zag geen van beide dat zitten. Ze toonden wel interesse in Rood!, maar vooral in onze kiezers en niet in samenwerking. We kwamen ook uit de sp.a waar we jarenlang het verwijt kregen een soort van alibilinkervleugel te zijn. Bij ons was de neiging zeer groot om het alleen te proberen. Dat leidt dan tot de les in bescheidenheid. Als je het alleen doet, overleef je wel wat we hebben gedaan. Maar je kan daarom niet spreken van een doorbraak, temeer omdat PVDA+ wl is doorgebroken. De kleine linkse partijen haalden samen ongeveer 25,000 stemmen in Antwerpen ongeveer de kloof tussen N-VA en de stadslijst. Dat moet toch dubbel geweest zijn? Dat betekent dat je een verschuiving hebt naar links zonder een stemmenwinst. De grootste van de kleintjes is doorgebroken en dan stelt zich de vraag waarom we niet aansluiten bij de PVDA+.

Nu, die vraag is ons nooit gesteld geweest door de PVDA. Ik zie zowel overeenkomsten als verschillen tussen onze beide partijen. Wij zouden wel willen samenwerken of zelfs opgaan in de PVDA+ maar dan moeten we wel onze eigenheid kunnen bewaren of de ruimte krijgen om onze eigen punten naar voren te schuiven. Het enige dat ze ons echter aanbieden is een lidkaart. In feite zijn er vandaag mensen bij Rood! actief die tegelijk lid zijn van PVDA+, van sp.a, van syndicale organisaties. Het is dus misschien nog een beetje voorbarig om Rood! als een echte politieke partij te bestempelen. Maar het blijft wel de ambitie om uit te groeien tot een volwaardig links alternatief? Rechts en centrumrechts zijn vandaag goed voor 80% van de stemmen in Vlaanderen en 2014 komt eraan. We wten wat Bart De Wever wil, we wten wat Voka wil, wat wij niet willen is de overwinning van rechts en de toepassing van een ultranationalistisch, ultraliberaal beleid. Wij willen een koerswijziging ten opzichte van het beleid dat nu wordt gevoerd. Het probleem is dat we op twee fronten moeten vechten. Dat is niet makkelijk maar misschien is het ook nodig om binnen de linkerzijde een discussie te voeren over hoe we het gaan aanpakken, met het oog op 2014. We willen niet het beleid van de N-VA en niet het huidige beleid, wat dan wel? Wij willen vandaag met Rood! de motor zijn van een discussie rond inhoud.

Er liggen elementen en voorstellen op tafel maar die moeten nu samengebracht worden. Is dat niet makkelijker bnnen een breed links platform als de sp.a? Ok, dan zeggen we eigenlijk dat Rood! het gevolg is van een familieruzie binnen de sp.a die misschien goed kan eindigen. Why not? Maar dan moet de sp.a wel veranderen en we hebben de tijd niet om daarop te wachten. Sp.a was jullie misschien ook liever kwijt dan rijk: liever een grote groep centrumkiezers behouden, dan enkele linkse stemmen verliezen in de periferie? Johan Vande Lanotte zei altijd tegen sp.a-Rood dat we onze kiezers in het centrum moesten gaan halen. Wel, er bestaat geen centrum meer dankzij De Wever! De sp.a zit tussen hamer en aambeeld.

Wij hebben ideen, nu moeten we de krachten bundelen om die geloofwaardig te maken

14

Jullie spraken destijds zelfs van een cordon sanitair tegen sp.a-Rood. Kritiek werd niet geduld? Er waren maar twee afdelingen van sp.aRood die konden stemmen op het partijcongres. Van alle andere Roodfracties werden de stemkaarten gegeven aan de getrouwen, de horigen, zij die altijd braaf jaknikken. De grote vrees aan de linkerzijde is wat een overwinning van N-VA in 2014 tot gevolg zou hebben voor de sociale verworvenheden. Denkt u dat het echt zon vaart zal lopen? Op sociaaleconomisch vlak vist N-VA toch voor een deel in dezelfde vijver als Rood!, lijkt me. Ja, maar aan de andere kant zit je met een wereldkapitalisme in crisis en een Europa dat stagneert. Beleggend Vlaanderen de one percenters, zeg maar wil af van die sociale zekerheid, van de PS, van de belastingen. Zij hebben het ultraliberalisme van JeanMarie Dedecker samengebracht met een soort ultranationalisme. Het is zoals Bart De Wever zelf zegt: VOKA is mijn werkgever. Bart De Wever slaagt er wel in om mensen te doen geloven in een radicale ommezwaai. Maar hij begint niet met het sociaaleconomische. Hij neemt het sociaaleconomische als een natuurlijk gegeven waaraan je niets kan veranderen. Toch denken veel kiezers dat hij het systeem in 2014 fundamenteel zal veranderen. Met gemakkelijkheidsoplossingen. Bart De Wever heeft een geloofwaardigheidsbonus omdat hij zich nooit heeft verbrand aan de macht en omdat hij tegen het establishment handelt. Dat vinden veel mensen nodig, want er s een establishment, een oligarchie, een laag van politici die in feite niet voor het algemeen belang opkomt maar voor zichzelf.

Hij komt over als een politicus die voor het algemeen belang opkomt. n hij stelt dat we als Vlaanderen opnieuw greep moeten krijgen op onze toekomst en dat Belgi een blok aan ons been is. Het zogeheten populisme van het volk, waarmee jullie weleens worden geassocieerd, zou een breed publiek moeten aanspreken. Toch lukt dat niet. Is het dan moeilijker om je te proleren als linkse partij? Mensen stemmen rechts van thuis uit. Iedereen is opgegroeid in dat kapitalistisch systeem en dan komen wij met herverdelen af. Wij willen de klok niet terug-draaien, maar dan wordt het algauw: dat zijn de communisten. Maar u blijft optimistisch over de toekomst van Rood!? Rood! is een middel, geen doel op zich. Wij hebben ideen, alleen moeten we nu de krachten bundelen om die geloofwaardig te maken. Dat zal misschien vijf of acht jaar duren, maar het zal gebeuren binnen de komende tien jaar. Wij hebben als Rood! nog altijd een zweepfunctie te vervullen. Links zal terug op de voorgrond komen.

bron: Rood!

15

Buitenland
door Arnout Gyssels

McCamembert lokt schampere reacties uit in Frankrijk

Frankrijk De fastfoodketen McDonalds lanceerde op 12 februari de McCamembert, een burger belegd met een sneetje camembert, maar kreeg van de meeste Fransen de wind van voren. Dit past binnen de politiek van McDonalds om in verschillende streken lokale varianten van haar burgers aan te bieden. Zo opent het enige vegetarische McDonalds restaurant binnenkort in de Indische stad Amritsar de deuren en kan je in het Midden-Oosten genieten van een McArabia, kiplet in een pitabroodje. De Fransen zijn echter minder enthousiast. De beroepsorganisatie van camembertproducenten voelt zich naar eigen zeggen gebruikt en een culinaire recensie van de krant LExpress waarschuwt zijn lezers: de kaas op de burger zou verward kunnen worden met brie.

De eerste volledig vrouwelijke rockgroep uit Kashmir houdt ermee op

Kashmir Pragaash, de eerste rockgroep uit de Indische moslimdeelstaat Kashmir die volledig uit vrouwen bestaat, heeft beslist om een punt te zetten achter hun muziekcarrire. De drie jonge bandleden namen deze beslissing, nadat oppermoefti Mohammad Bashiruddin in een fatwa of religieuze verordening gezegd had dat de band tegen de geest van de Islam inging en aanleiding gaf tot seksueel geweld. De band kreeg daarna een golf van verwensingen en bedreigingen over zich heen op sociale media en besliste, nauwelijks drie maand na de oprichting, om er een streep onder te zetten. Deze beslissing verdeelt de Indische samenleving in een seculier kamp dat de gebeurtenissen betreurt en een conservatief, religieus kamp, waar extremistische moslims en hindoes elkaar vinden, dat blijft fulmineren tegen Pragaash. De Minister-President van Jammu en Kashmir, Omar Abdullah, heeft de politie de opdracht gegeven om de dreigementen te onderzoeken en stuurde zelf een steunbetuiging de wereld in: Aan de mensen die eerst vrije meningsuiting claimen via sociale media en dan meisjes bedreigen die gewoon willen zingen, schaam jullie! Ik hoop dat deze getalenteerde jonge dames zich niet het zwijgen laten opleggen door een kransje onnozelaars.

16

Lifestyle
straatinterview Wat vergeet u het meest?
door Barbara Daeninck Het West-Vlaamse dorp Westkapelle ligt aan de N49, waar autos op weg naar Knokke voorbij zoeven en waar vrachtwagens naar de haven van Zeebrugge afslaan. Wij blijven er even stilstaan met de vraag wat vergeet u het meest?

Alexandre (66)
Door mijn vroegere beroep als bewakingsagent, vergeet ik eerlijk gezegd niet veel. In speciale cursussen ben ik erop getraind om op alles te letten: nummerplaten bijvoorbeeld. Nu heb ik nog altijd een goed geheugen.

Kurt (43) Ik vergeet dikwijls boodschappen te doen. Dan krijg ik slechte punten van mijn vrouw. Nu ben ik onderweg om iets te doen dat ik nooit vergeet: een pintje gaan drinken.

17

Erik (73 of 74)

Ik kan in geen geval leeftijden onthouden, die van mijn vrouw weet ik zelfs niet. Ik weet wel dat ze zeven jaar jonger is dan mij en ik ben van het jaar 1939. Dat is dus 69. Of neen, 72. Neen, ik word er 73.

Stefanie (19)
Ik vergeet mijn sleutels altijd. Mijn ouders zijn altijd boos als ik moet aanbellen. Zelf vind ik dat ook niet echt aangenaam, zeker niet als ik s nachts thuiskom van een feestje.

Schrikkelkinderen

door Rushka De Rycke

Vorig jaar stonden ze allemaal in de belangstelling. We willen ze dit jaar niet vergeten. De schrikkelkinderen vieren binnenkort hun verjaardag op een dag die niet ofcieel hun geboortedag is. Wanneer branden de kaarsen? Schrikkelkinderen bepalen of ze hun verjaardag op 28 februari dan wel op 1 maart vieren. Toni Roms (29 of 7): "Op welke weekdagen vallen die data?" Dit jaar kiest hij voor 1 maart omdat het een vrijdag is en hij is van plan die dag verlof te nemen. Sommige schrikkelkinderen, zoals Wout Vincent (21 of 5), vieren hun verjaardag steevast op 28 februari, omdat dat de maand is waarin ze geboren werden. Ruben Volckaert (25 of 6) kiest dan weer resoluut voor 1 maart. In elk geval krijgen ze allemaal twee dagen lang verjaardagwensen toegestuurd. Elektronisch defect

18

De verjaardagverwachtingen voor dit jaar liggen over het algemeen lager bij de schrikkelkinderen. Ze vermoeden dat ze minder verjaardagwensen en minder (grote) cadeaus zullen krijgen. Toni merkt op dat veel mensen tegenwoordig verjaardagen 'onthouden' via een elektronische kalender. Buiten de schrikkeljaren wordt een verjaardag op 29 februari niet gemeld, want die dag bestaat simpelweg niet. Wout is een kind van zijn tijd en relativeert: "Ik hecht er geen belang aan dat mensen mijn verjaardag op Facebook vergeten, echte vrienden vergeten je niet." Toni ondervond overigens nog een ander elektronisch defect. Hij vulde enkele jaren geleden een formulier in via zijn computer en bij het opgeven van zijn geboortedag was er geen mogelijkheid om 29 februari te kiezen en dus kostte het hem enige moeite om het formulier in orde te brengen. Maak dat mee De kans dat iemand op 29 februari geboren wordt is 1 op 1461 (365 dagen maal drie + 366 dagen). Dat komt neer op 0,0684%. In Belgi zijn er zo'n 6.821 personen die op een schrikkeldag geboren zijn. Over de hele wereld zagen al vier miljoen mensen het levenslicht op 29 februari. Mensen die op een schrikkeldag geboren zijn, krijgen regelmatig reacties wanneer ze hun geboortedatum bekend maken. Er wordt -goed bedoeld weliswaargelachen en geplaagd. Met grapjes als "gij moogt nog geen alcohol drinken hoor" kan Jan Morre (41 of 10) best wel lachen, al hoort hij het voor de honderdste keer. Geen enkele genterviewde vindt het echt vervelend of nadelig om een schrikkelkind te zijn. Op de vraag of ze het zielig zouden vinden mochten hun kinderen op een schrikkeldag geboren worden, reageren ze allemaal neutraal. Wout relativeert meteen het nadeel als kind, want zijn twaalfde verjaardag viel in een schrikkeljaar en zijn lagere school organiseerde toen een groot verrassingsfeest. "Ze hadden een podium voor mij gebouwd met een zetel als troon en de ganse school heeft gezongen voor mij".

Wout: "Als ik mijn geboortedag vertel aan mensen noemen ze mij soms alleen daarom een specialleke."

Dit jaar geen aanbiedingen Enkele schrikkelkinderen kregen al eens een speciale aanbieding op hun echte verjaardag in een schrikkeljaar. De radiozender Q-music nodigde Jan Morre eens uit voor een gratis ontbijt met alle schrikkelkinderen. Ook supermarktketen Delhaize hield vorig jaar een actie waarbij de schrikkeljarigen bij aankoop van een es cava een tweede gratis kregen. Verder worden er soms evenementen georganiseerd door organisaties, maar geen van hen heeft hier al aan deelgenomen. Niemand van onze contacten is overigens lid van een vereniging of forum voor schrikkelkinderen. "Bestaat dat dan?" vraagt Ruben Volckaert. Ze hebben geen contact met lotgenoten of kennen niemand in hun kenniskring. Zozeer zijn ze dus niet bezig met hun speciale geboortedag.

19

reportage House of Lalibela

door Linde Declercq

Is het al zeven uur? Uitbaatster Semble Abebe van Ethiopisch restaurant House of Labilela draagt geen horloge. En voor zeven nu. Doe dan de deur maar open, lacht ze. Elke avond gaat de deur voor een handvol gasten open. Het restaurant is bewust kleinschalig gehouden. Een vijftiental tafeltjes staan uitnodigend klaar. Semble Abebe is de drijvende kracht, ze is keuken- en zaalpersoneel tegelijk en vindt daarbovenop nog de tijd om de gasten hartelijk te verwelkomen. In een vorig leven was ze diplomate, maar omdat haar man hetzelfde beroep uitoefende, was ze genoodzaakt om een andere carrire uit te stippelen. Ze koos voor haar cultuur, voor een restaurant. Zelf leerde ik Ethiopi vooral kennen uit de verhalen en beelden over hongersnood en armoede. Ook Semble Abebe was geschokt door die beelden. Ik was beschaamd, zegt ze, ik was daar en ik heb het niet gezien. Ik ben in een gegoede familie opgegroeid en heb in heel mijn jeugd nooit iemand honger zien lijden. Het was een bevreemdend gevoel toen ik in het buitenland studeerde en mijn land op zon manier in de pers zag. Ethiopi is het land waar voedsel schaars is, maar de keuken De typische indzjera-rolletjes, of de sponzen broekjes opvallend rijk. Een voorgerecht bestellen was nog nooit zo moeilijk. Er staat niets op de kaart dat ik niet lust en uiteindelijk laat ik me door de gastvrouw adviseren. We kiezen voor Ayiab Begomen en we bestellen ook een es rode wijn. Het is leuk dat alles cht Afrikaans is, geen Franse wijn of chocomousse als dessert hier. Wel lekkere Afrikaanse wijn die perfect past bij de gerechten. Ik, en niet mijn mannelijk gezelschap, mocht hem savoureren en goedkeuren. Topvrouw, die Semble Abebe. Het was trouwens Oude Kaap, een Cabernet Sauvignon van 2011. Voor de kenners onder jullie. De typische indzjera-rolletjes, de sponzen broekjes volgens mijn gezelschap, worden verzorgd gepresenteerd met de ayiab in het midden. Ayiab kan ik het best beschrijven als een mengeling van jngesneden spinazie in combinatie met de huisgemaakte cottage kaas en geheime lalibelakruiden. Het ziet er prachtig uit, maar het opeten is wel niet zo makkelijk. Je spreidt als het

Het is een klein restaurant, toch krijg ik op een avond soms wel tien nationaliteiten over de vloer, maar mijn Belgische clinten zijn mijn echte klantjes!
20

ware het sponzen, ongezoete pannenkoekje uit over het mengsel en grijpt deze er vervolgens tussen. Maar onhandige eters krijgen ook een vork. Omdat kiezen moeilijk is, laten we ons voor het hoofdgerecht verleiden tot een grote schotel van vleesgerechten en vegetarische varianten. Een soort all-in-kennismaking met de Ethiopische keuken. Het ziet er heerlijk uit en zo smaakt het ook. De textuur van lk gerecht is een zoektocht voor de smaakpapillen. Vegetarirs kunnen zich verwachten aan een soort stoofpotje van paddenstoelen, wortel en ajuin (Ingudal Salad), boontjes, groene linzen (Yemiser Azifa), een spinaziemixtuur en een salade met rode biet (Lalibela Selata). En voor hen die er toch graag beetje vlees bij hebben, ligt er op de schotel ook Kifto (jngehakte rundslet met Ethiopische botersaus), Yebeg Wat (gestoofde lamsbereiding in wijn en ui), Doro Wat (kipstoofpotje met een hardgekookt meegestoofd ei) en Minchet Abish (rundsvlees met een lalibelasausje van gember, kardemom en witte peper). Op de menukaart staat vermeld welke gerechten pikant zijn, maar eigenlijk is er niets leuker dan proeven en jezelf laten verrassen. En neem het van me aan, dat gebeurt zeker. Verder wil ik jullie nu al voor d beginnersfout behoeden. Neem zeker genoeg van de gerechten tussen je indzjera-pannenkoekje, want de schotel vult verbazend snel en het is echt jammer als je de lekkere bereidingen moet laten liggen! Helaas had ik geen plaats meer voor dessert, maar ik wil zeker nog de traditionele kofeceremonie vermelden. In Ethiopi zelf kan deze tot wel drie uur duren. Helaas lust ik geen kofe en bestel daarom een Ethiopische kruidenthee met een opmerkelijk zoete smaak. De rekening komt in een handgemaakt houten doosje en is net zoals alle andere decoratie in het restaurant gecreerd door onze gastvrouw. Noem het maar een hobby, zegt ze. Alle lampenkapjes, onderzetters, mandjes, schilderijen aan de muur?, denk ik. Mijn gezicht moet alleszeggend geweest zijn. Alles, lacht ze. Voor een avond Ethiopisch plezier betaalden we elk 26 euro.

Waar? Brusselsestraat 59 3000 Leuven Wat? Ethiopisch, zowel vegetarische als vleesgerechten. Vegetarirs kunnen kiezen uit zes verschillende hoofdgerechten en drie salades als voorgerecht. Wanneer? Openingsuren: 19-23u Niet open op maandag. Hoeveel? Voorgerecht tussen 6-7 euro Hoofdgerecht 15-25 euro Nagerecht 4-6 euro Betalen kan cash, met Mastercard of met Visa. Waarom? House of Lalibela is het eerste Ethiopische restaurant dat in Belgi opende en het heeft geen haar gescheeld of het was in New York geopend!

21

Sport

reportage Zwarte Duivels horen thuis in deze competitie

door Philippe De Schepper

De Rode Duivels zijn aardig bezig in hun kwalicatiecampagne van het WK voetbal en de Red Lions presteerden uitstekend op hun Olympisch hockeytoernooi, maar in de luwte krikte ook het nationaal rugbyteam onze internationale sportwaardigheid op. De Zwarte Duivels, al van gehoord? De Vergeetput trok naar hun interland tegen Spanje in het Brusselse Heizelstadion. Rugby zit in de lift in Belgi

De Zwarte Duivels in actie tegen Spanje

In maart 2012 promoveerden de Zwarte Duivels naar de hoogste Europese afdeling: de divisie 1A, oftewel de Six Nations B. Een unicum in de Belgische rugbysport. Het scheidt hen slecht n afdeling van de ware grootheden Engeland, Wales, Schotland, Ierland, Frankrijk en Itali, die strijden in de zogeheten Six Nations Division. Rugby is nog niet zo populair in Belgi. De Rode Duivels krijgen door hun prestaties veel media-aandacht. Bij het rugbyteam is dat niet het geval, ook al spelen zij op een hoog niveau, zegt een supporter. Na een goede match tegen Georgi weliswaar nipt verloren mochten de Belgen hoopvol uitkijken naar die tegen Spanje. Het wordt niet makkelijk, maar we kunnen winnen, zegt exrugbyspeler Jeremy voor de wedstrijd. Hij is n van de 6000 supporters die de wedstrijd tegen Spanje bijwonen. Het stadion bevat amper 8000 supportersplaatsen en dreigt te klein te worden. In Belgi zit het rugby al een aantal jaar in de lift, zegt Rino Billi, die verantwoordelijk is voor

22

de organisatie van de wedstrijd. Vroeger kwamen zon 3000 mensen naar een interland kijken, maar tegenwoordig is elke wedstrijd zo goed als uitverkocht. Gelijkspel tegen Spanje De wedstrijd tegen Spanje eindigde op een gelijkspel. Een zuur resultaat voor spelers en supporters, ondermeer door het vroege afuiten van de scheidsrechter tijdens een goed moment van de Duivels. Belgisch international Carlos Fierro reageerde erg misnoegd over die beslissing. Als hij die laatste actie had laten doorgaan, dan konden we misschien nog scoren. Het is frustrerend dat we deze wedstrijd verliezen. De spelers waren enorm teleurgesteld, maar mochten het veld met opgeheven hoofd verlaten. Dit is spijtig, want we speelden een goede wedstrijd. We voelden elkaar beter aan dan vorige week. We geven alles weg in de tweede helft, zegt speler Mathieu Verschelden. Nu moeten we vooruit kijken en blijven werken. Alleen zo kunnen we nog verbeteren. Als we op dit hoge niveau blijven spelen, zullen we nog veel schade aanrichten in onze afdeling. Te beginnen volgende week tegen Portugal. Het is hun eerste thuiswedstrijd, dus zullen ze zich zeker en vast willen bewijzen. Toch gaan we voor de overwinning. De punten die we hier verloren hebben, moeten we daar gaan opeisen. Bondscoach McClintock zat met hetzelfde dubbel gevoel na de wedstrijd. Het is zonde dat de overwinning ons ontglipte in de laatste seconden. We weten wat misliep en daarmee moeten we hard werken om het de volgende keer nog beter te doen. We bewijzen vandaag opnieuw dat we thuishoren in deze competitie. We zijn het klein duimpje, maar we spelen op een hoog niveau. Overleven is het hoofddoel De Zwarte Duivels dromen van een WK-kwalicatie en daarvoor moeten ze bij de eerste twee eindigen in hun divisie. Op dit moment pronken daar topfavorieten Roemeni en Georgi. Momenteel staan de Zwarte Duivels met Spanje op een gedeelde vierde plaats. Er rest hen dus nog een lange weg. Dat Belgi in deze competitie kan blijven is al een hele prestatie. Dat is dan ook onze hoofddoelstelling, zegt bondscoach McClintock. Alles wat erbij komt is een bonus.

De Belgen trachten de bal te veroveren tijdens een scrum

23

Opinie Gaat de strijd tegen doping te ver?

De keerzijde. Maar van welke medaille? door Tess Elst
"Nys om zes uur uit bed gelicht. Triestig, echt triestig!" Zo tweette wielrenner Tom Boonen vorige week vol verontwaardiging. De publieke opinie sprong al snel mee op die stroom van onbegrip. Ja, de kersverse wereldkampioen veldrijden werd voor het krieken van de dag gewekt voor een dopingcontrole. Ja, hij had er net een lange vlucht opzitten. En ja, hij moest later die dag nog een cross afhaspelen. Maar zoals de Balenaar zelf opperde: Het hoort bij de job. Want inderdaad, dat is het voor hem: een job. En hij wordt er bovendien bovengemiddeld voor betaald. Maar wat met de vele sporters in bijberoep die aan dezelfde wetten onderworpen zijn? Zij die er nauwelijks een eurocent aan overhouden? Hoeveel moeten zij overhebben voor een sport die ze als hobby uitoefenen?

JA

Dopingvrije sport. Het is een prachtig ideaal waar we zeker naar moeten blijven streven. Het Vlaams dopingagentschap levert goed werk. Alle sporters die houden van hun sport zullen dat beamen. Toch is het vaak oppassen dat de slinger niet naar de verkeerde kant doorslaat. Als mensen niet kunnen leven van hun sport, kunnen we dan verwachten dat ze volledig leven voor die sport? Donderdagochtend, zes uur. Jelske Snoeck, een meer dan verdienstelijke badmintonster, geniet van haar laatste uurtje slaap voor die vervelende wekker rinkelt en een nieuwe stagedag begint. Het geluid van de schrille deurbel sleurt haar echter voortijdig uit dromenland. Daar staan ze dan, de dopingcontroleurs. Een ochtendplasje dient te worden afgeleverd onder het nauwlettend oog van de arm der dopingwet. Dat uurtje slaap minder lijkt misschien niet onoverkomelijk maar dat wordt het wel als je nadien naar je stage moet, nog moet gaan trainen en oh ja, ook nog je whereabouts moet bijhouden. Want ook dat systeem geldt voor deze elitesporter. Neen, dat is geen titel die ze voor zichzelf heeft bedacht. Het is de norm die het Vlaamse dopingagentschap hanteert om te bepalen wie onderhevig is aan deze dopingcontroles. Maar elite is blijkbaar een behoorlijk rekbaar begrip. Naast beroepssporters zijn ook studerende badmintonsters, parttime hockeyspelers, werkende handballers en zelfstandige veldlopers lid van deze exclusieve club. Ze beoefenen allen hun sport uit liefde, dikwijls na hun dagtaak. En ze zijn er toevallig nog erg goed in ook. Maar meer dan een trofee en een mandje vol streekproducten houden ze er vaak niet aan over. Eerlijke sport is dus een mes dat langs twee kanten snijdt. Nieuwe criteria dringen zich op. Minder op basis van prestaties en meer op basis van beroepsstatuut. Wie er zijn brood mee verdient, moet er iets voor over hebben. Ontiegelijk vroege dopingcontroles en whereabouts als keerzijde van de medaille Maar voor wie er nauwelijks iets aan overhoudt, dringt de vraag zich op: Van welke medaille?

24

Een noodzakelijk kwaad door Simon Andries

Daar gaan we weer. Sinds de emotionele heisa rond tennissers Yanina Wickmayer en Xavier Malisse staan de whereabouts en bij uitbreiding het dopingbeleid bekend als stoorzenders in de Vlaamse sportwereld. Lachwekkend, overdreven, te verregaand, onmenselijk, het verschrikkelijke lot van een Vlaamse sporter. Waarom moet de discussie telkens opnieuw gevoerd worden? De dopingcontroles hebben voor de eerlijke sporter toch zoveel meer voordelen dan nadelen?

NEE

Akkoord, het dopingbeleid stond twee jaar geleden nog niet helemaal op punt. Intussen zijn die groeipijnen verleden tijd en zijn onder meer de whereabouts versoepeld. Wat rest, is een eenvoudig en, in de mate van het mogelijke, transparant systeem. En toch is de publieke opinie nog niet overtuigd. Akkoord, een dopingcontrole is niet leuk en het tijdstip is soms wat ongelukkig gekozen. En ja, niet alleen topsporters als Sven Nys, Tom Boonen en Xavier Malisse moeten eraan geloven, maar ook heel wat onbekende (amateur-)sporters, mt alle ongemakken die daarbij horen. De dopingcontroleurs werken nu eenmaal met de middelen die ze hebben. Wanneer we de toekomst van een gezonde sport voor ogen houden, moeten we dat niet alleen aanvaarden maar zelfs toejuichen. We mogen ons in Vlaanderen gelukkig prijzen met een dergelijke goed uitgewerkte dopingbestrijding die ook de lagere en minder bekende sectoren van de sport aanpakt. Want daar wordt de basis gelegd voor een dopingvrije sport in de toekomst. Niet omdat er geen doping meer voorhanden zal zijn kwade zielen vinden altijd wel een weg maar omdat iedereen op termijn doping ethisch zal verwerpen. Om dat te bereiken is er nood aan een doorgedreven mentaliteitswijziging. Niet alleen van bovenaf, wereldsterren als Tom Boonen en Philippe Gilbert leven te ver van ons bed, maar vooral ook van onderuit. Door aandacht te schenken aan de lagere niveaus, groeit het besef rond dopinggebruik en wordt het goede voorbeeld gegeven aan volgende generaties Vlaamse sporters. Op termijn zal het draagvlak voor dopingbestrijding hierdoor alleen maar toenemen. Geen enkele sporter, ook de amateur niet, heeft daarom het recht om te klagen als er weer eens een controleur aan de deur staat. Echte liefhebbers van een zuivere en faire sport hebben dat er graag voor over.

Het is oppassen dat de slinger niet naar de verkeerde kant doorslaat

vs.

Kwade zielen vinden altijd wel een weg

25

Hoe zou het nog zijn met het motortje van Cancellara?

door Tess Elst

We schrijven april 2010. In de voorjaarsklassiekers degradeert Cancellara Tom Boonen en de rest van het peloton tot guranten. Met ogenschijnlijk gemak stormt hij de Muur op en dendert hij over de kasseien van Roubaix. De onklopbare Zwitser. Maar omdat het wielrennen een klein wereldje is, kon zoveel overmacht niet voorbijgaan zonder vraagtekens en beschuldigingen. Zie je hoe hij steeds rechts aan zijn stuur prutst? Cancellara reed met een motortje in zijn ets. Youtubelmpjes, krantencommentaren en analyses door experten. De grove middelen werden ingezet om de doorgaans zo neutrale Zwitser te ontmaskeren. Veel geruchten, bitter weinig bewijzen. Sportjournalistiek als uitloper van de roddelbladen. Vandaag zijn we halfweg februari 2013. De wielerkaravaan trekt zich langzaam maar zeker weer op gang. De voorjaarsklassiekerkoorts stijgt. Maar over dat motortje blijft het al een hele tijd opvallend stil. Misschien omdat Cancellara sinds dat triomfjaar wel botten maar geen potten meer heeft gebroken? Of omdat we met de wederopstanding van prins Tom en koning Philippe opnieuw een zee aan materiaal hebben om onze paginas mee te vullen? Of simpelweg omdat er sinds de oorspronkelijke beschuldigingen geen enkel hard bewijs gevonden is? Dus meneer Cancellara, zou u zo vriendelijk willen zijn uw motortje een seizoen uit te lenen aan de sportjournalisten? Dan kunnen ze hun tong misschien twee keer sneller ronddraaien alvorens te beschuldigen.

26

Cultuur
door Adelgonde Calmeyn

recensie De vergeten ondergrond

een evaluatie van het Brusselse metronetwerk
De Brusselse metrostations: een wereld die dagelijks wordt bezocht door duizenden reizigers, maar tegelijk een wereld die soms vergeten lijkt te zijn door de politici van onze hoofdstad. Onwelriekende gangen die een treffende gelijkenis vertonen met die van een aftands OCMW-ziekenhuis; defecte roltrappen - daar sta je dan met je krukken -; mistroostige beige muren waar de asbest nog in lijkt te zitten; plastieken oranje stoelen waaronder een tien jaar oude kauwgom kleeft: de seventiesstijl is alomtegenwoordig in onze metrostations. Menig doorgewinterd metroganger heeft intussen al ervaren dat onze metrostations niet dezelfde stijlvolle plaatjes zijn als die in Stockholm, Londen of Berlijn. De bundel Kunst in Brussel begint bij de metro van de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB, geeft die lichte frustratie over de toestand van de metrostations een hypocriet kantje. De gids omschrijft het metronetwerk als een reis doorheen de grootste ondergrondse kunstgalerij van Brussel. De Brusselse metro is een echt levend museum. Talloze kunstwerken verfraaien perrons, lokettenzalen en gangen. Toch weet de doorsnee metroreiziger dat de ondergrond van Brussel helemaal niet de allures heeft van een kunstgalerij, integendeel. Creren de kunstwerken wel degelijk een aangenamere sfeer of zal het louche ondergrondse netwerk eeuwig in de put der vergetelheid blijven? Een evaluatie van de stations in de vergeten ondergrond van onze hoofdstad dringt zich op.

Park/Parc
Bruine muren, bruine muren en nog eens bruine muren. Park kan ofcieel bestempeld worden als het meest kale station ooit, zowel qua inrichting als qua aantal reizigers. De leegte bezorgt je een onbehaaglijk gevoel, en het aanwezige kunstwerk doet dat gevoel spijtig genoeg niet verdwijnen. Het werk, een beige-grijs-oranje mozaekcreatie, hangt tussen een overvloed aan bruine muurtegeltjes, die herinneren aan de muren van de douches, waar je je als kind na de voetbal- of badmintontraining ging wassen. Het bruine kunstwerk zou volgens de kunstenaar associaties moeten oproepen met de bouw, het bouwterrein en het gebouw. Daar is hij alvast goed in geslaagd, want het oogt even kleurloos als de rest van het station. Het werk doet denken aan de camouagetactiek van een kameleon die zijn huidskleur aanpast aan zijn omgeving om niet opgemerkt te worden door zijn belagers. Er bestaat dan ook veel kans dat reizigers de muurtekening gewoon voorbij lopen. Als je daarbij nog eens tot de constatatie komt dat er geen pijlen hangen met daarop de bestemming van de metrolijnen, wordt het

4/10 Geen pozie, enkel een onbehaaglijk gevoel. Dit station is in de vergeetput blijven steken.

27

minimalisme trop, te veel. Passanten moeten hier dus op goed geluk en op eigen risico een trap nemen naar een onbekend perron. Beschrijving MIVB-kunstbundel: Deze materialen hebben al eeuwen de tand des tijds overleefd en brengen ook nu nog een vleugje pozie in de onderaardse ruimten van Brussel.

Kunst-Wet/Arts-Loi
In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, valt er hier geen kunst, maar wel veel renovatiewerk te bespeuren. Enn, alleen maar renovatiewerken eigenlijk. Het geheel doet denken aan een archeologische site, zonder de blakende Egyptische zon welliswaar. Onbeschilderde bakstenen muren, onstabiele houten planken ter vervanging van enkele wanden en het voortdurende geluid van drilboren. Ook aan de richtingaanwijzers moet nog heel wat gewerkt worden: doordat die op een verkeerde plaats hangen, riskeer je voor lange tijd te verdwalen in het station. Besluit: het station is een van de drukste, maar ook een van de lelijkste knooppunten in het Brusselse metronetwerk. We besparen u daarom graag de foto. Beschrijving MIVB-kunstbundel: Ortem is aangebracht boven een trap. Tijdens het dalen naar de perrons kan de kijker het kunstwerk met n blik omvatten, dankzij de heldere overzichtelijkheid van het totaalbeeld. Jean Rets wilde vooral dat zijn kunstwerk niet in de omgeving zou verdwijnen, maar het moest integendeel opvallen.

0/10 Excuseer Jean Rets, uw kunstwerk is toch wat in de omgeving verdwenen. Dit station is in de vergeetput blijven steken. Clemenceau 8/10 Dit station heeft zichzelf uit de vergeetput gewerkt.

In tegenstelling tot de andere stations rijd je hier als het ware letterlijk het kunstwerk binnen, een opvallende en kleurrijke popartversie van een nostalgisch ogende straat. Ondanks dat het iets weg heeft van de muren op de speelplaats van een lagere school, zorgen de schilderijen voor een gezellige omgeving. Volgens de spoorwegpolitie is Clemenceau het gevaarlijkste metrostation van Brussel, maar het kunstwerk zorgt ervoor dat de nietsvermoedende reiziger die indruk niet krijgt (zolang hij niet overvallen wordt natuurlijk). Beschrijving MIVB-kunstenbundel: Deze schilderijen geven aan de metrogebruiker de indruk dat hij zich niet onder de grond, maar in een arcadisch maagdelijk landschap bevindt, waarvan alle typische elementen letterlijk op een rij worden gezet. De beelden glijden voor de ramen van de metrostellen als bij een cinerama dat nostalgie opwekt bij de ouderen en nieuwsgierigheid bij de jongeren. De kunstenaar verwijst in eenvoudige beeldtaal naar onze verstedelijkte consumptiemaatschappij waarbij twee generaties niet langer dezelfde waarden delen.

28

Hallepoort/Porte de Hal 4/10 Door de afstand tussen het hooghangende werk en de kijker, gaat het kunstwerk verloren in zijn zwembadomgeving. Dit station is in de vergeetput blijven steken.
Dit station heeft meer de sfeer van een zwembad dan van een metrostation. Het lijkt alsof het gemeentelijk zwembad van Sint-Gillis uit de jaren zeventig rechtstreeks gemporteerd is in het station, zodat het gemeentebestuur de zwembadstenen niet onnodig moest wegsmijten. Op die blinkende vuilwitte zwembadsteentjes zijn de haren en teennagels van de voorbijgangers duidelijk zichtbaar. Moest de reiziger toch toevallig naar boven kijken, valt er een groot bord met enkele veelkleurige vlakken te zien. Dit moet het kunstwerk van het station voorstellen. Toch verhindert die niet dat het badsfeertje te veel aanwezig blijft. Enkel de geur van chloor ontbreekt nog. Beschrijving MIVB-kunstbundel: Op het timpaan dat boven de perrons hangt, gaat het om combinaties van kleurvelden en horizontaal lopende strepen over de volle breedte uitgewerkt. Door de afstand tussen het hoog hangende werk en de kijker, heeft de kunstenaar zijn werkwijze ietwat aangepast en bewijst hier meteen zijn integriteit als kunstenaarspersoonlijkheid mee.

Delacroix 10/10 Dit station heeft zichzelf uit de vergeetput gewerkt.

Hier waant de reiziger zich in een metrostation zoals die uit steden als Stockholm en Berlijn. Het stijlvol spel van lijnen en driehoeken dat zich over de muren van het station verspreidt, staat in fel contrast met de seventiesstijl van de andere stations. Beste Brusselse politici, zo zou het in elk metrostation mogen zijn.

Beschrijving MIVB-kunstenbundel: Een metrostation is de doorgangsplaats bij uitstek. Alle individuen gaan er een welbepaalde richting uit. Zo ook heeft elk deeltje in het universum, hoe groot of hoe klein ook, een eigen lot en bestemming. Om de essentile beweging van het heelal op een eenvoudige en didactisch verantwoorde manier weer te geven, maakt Thierry Bontridder gebruik van gespannen kabels, aangebracht op de twee laterale muren van het station.

Kunst is geen papje, geen snoepje waarvoor je alleen je bek hoeft open te doen. Het is vooral een kwestie van aandacht en geconcentreerde energie, aldus de grootmeester der Nederlandse letteren Hugo Claus. Dan is de Brusselse metrokunst een kwestie van onmenselijk veel aandacht en energie, en dat heeft een gehaaste pendelaar nu eenmaal niet.

29

One hit wonders

een top tien door Adelgonde Calmeyn
1.Crazy Town - Buttery
Omdat de zanger de eerste geblondeerde johnny was die het aandurfde om een communistische ster op zijn borstkas te laten tatoeren. De clip staat garant voor een overvloed aan gespierde torsos op uw beeldscherm.

2.Bomfunk MCs - Freestyler

Omdat het kapsel van de toetsenist in de late jaren negentig een ware dreadlockrage veroorzaakte. Sindsdien kwam de hele wereld tot de openbaring dat Finnen niet enkel naar depressieve gothicmuziek luisteren, maar zich ook wel eens aan stoere breakdancepasjes durven wagen

3.Him - Join me
Omdat deze Finse band de breakdance-illusie van de Bomfunk MCs aan diggelen sloeg en het clich terug de wereld in bracht dat Finnen enkel naar gothicmuziek over liefde en dood luisteren.

4.Dana International - Diva

Omdat zij/hij nog eens voor wat spanning zorgde in de plastieken Eurovisiewereld, door op het podium te verschijnen met plastieken borsten en een plastieken neus. You go girl!

5.Europe - The Final Countdown

Omdat hun legendarische kapsel, alias nektapijt-gecombineerd-metveel-te-weelderige-froufrouabsoluut nooit vergeten mag worden.

6.Scott McKenzie - San Fransisco

Omdat deze maker van de ode aan het hippielied vorig jaar zijn laatste adem uitblies. Amen.

7.Soeur Sourire - Dominique

Het meest vrolijke lied van de meest depressieve non die de wereld ooit kende. Onvergetelijk Belgisch.

8.Schnappi - Schnappi das kleine Krokodil

Omdat u bij het beluisteren van dit lied niet zal snappen waarom het acht weken op n gestaan heeft in de Vlaamse hitlijsten.

9.Liquido - Narcotic

Omdat het lied na tien jaar nog steeds alle dronken nonkels op de dansvloer krijgt.

10.Baz Luhrmann - Everybodys Free (to wear Sunscreen)

Omdat het lied ofcieel de meeste levenswijsheden ooit bevat. Waarvoor dank, Baz.

30

Input - Uitput
Tijdloze soul

door Dries Backaert

De Duitse producer Larse bracht Candi Staton onlangs weer onder de aandacht door Hallelujah Anyway enkele beats-per-minuut te versnellen en de vocal te voorzien van een swingende basslijn. De man mag dan wel, terecht, met de eer gaan lopen, hij mag Candi Staton op zijn blote knien bedanken. Hoewel Larse een uiterst dansbare versie maakte van Hallelujah Anyway, kan niets tippen aan de originele versie. De Duister is echter niet de enige die teert op het talent van Candi Staton. Florence+The Machine coverde enkele jaren geleden het fantastische You Got The Love. Hoewel Florence Welsch een fantastische zangeres is, kan opnieuw niets of niemand tippen aan het origineel. Saaie eendagsvlieg Passenger scoorde in 2012 met het melige Let Her Go een dikke hit. Passenger, de artiestennaam voor de Britse singer-songwriter Mike Rosenberg, bracht vier albums uit voor hij vorig jaar doorbrak. Met de eerste single van zijn laatste album, All The Little Lights, was het meteen raak. Let Her Go dook de hitlijsten binnen en elke tiener met liefdesverdriet vond dat deze auwe meezinger voor hem of voor haar geschreven was. Dat zijn teksten inhoudelijk mooi mogen klinken, daar kan en wil ik best inkomen. Vocaal, daarentegen, kan ik het echter niet langer dan drie minuten volhouden. Schelle stemmen, op het randje van vals, lijken trouwens hip te zijn, getuige de hit die Asaf Avidan afgelopen zomer had. Hopelijk werden gebroken harten ermee gelijmd en heeft Passenger er genoeg aan verdiend zodat hij snel met vervroegd pensioen kan.

de tv-kompels
door Tess Elst & Linde Declercq

Regelmatig duiken wij, de tv-kompels, het diepe dal der tv-uitzendingen in op zoek naar verborgen parels tussen het mediagedruis. Maar soms zijn de media ons goedgezind en doen ze dit helemaal zelf. Vergeten shows en series worden vanonder het stof gehaald. Bewijs daarvan zijn de vele programmas die onze Vlaamse zenders belonen met een heruitzending. We moeten echter streng blijven. Hebben ze hun job wel naar behoren gedaan? Kwamen deze programmas terecht nog eens uit de vergeetput of waren ze er toch maar beter in gebleven? Enkele voorbeelden onder de loep.

GILMORE GIRLS

Vijf TV Ma/Vrij rond 12u en 14u -

Gilmore Girls kluisterde van 2000 tot 2007 duizenden vrouwen, en misschien ook wel stiekem mannen, van alle leeftijden voor de buis. Ze konden er de kleine avontuurtjes van de single powermoeder Lorelai en haar zestienjarige dochter Rory volgen. Lorelai zette zich af van haar bestaan als rich kid na haar tienerzwangerschap en bouwt een prachtig leven op samen met haar ergerlijk perfecte tienerdochter. Samen te vatten als de knapste, slimste, meest

31

verantwoordelijke en best luisterende tiener ooit. De serie volgt het duo en hun triviaverhalen in Stars Hollow, ht perfecte stadje, alwaar ze vrolijk omringd worden door vrienden, buren en kennissen. De twee hoofdpersonages leiden dus een droomleven, wat zender Vijf TV een goede reden lijkt om de aeveringen te herhalen. Gelukkig voor ons allen enkel op tijdstippen voor chte fans. Want Gilmore Girls, daar ben je hevig voor of misselijkmakend tegen. Vooral de monotone stemmen en het gedrag van de meiden zijn een bron van irritatie. Meteen een reden om de serie slechts twee putjes toe te kennen.

W817 Op12 (Ketnet) Ma/Vrij rond 12u en 18u40 W817 is een Vlaamse sitcom voor een jong publiek en werd uitgezonden van 1998 tot 2003 op Ketnet. De reeks speelt zich af in een studentenhuis, waar Tom, Birgit, Steve, Akke, Zo, Jasmijn en later Carlo en Kim samenwonen en steeds op weg zijn naar een les, een lief of een job. Het huis bevindt zich in wijk 8 nummer 17 en dat verklaart de naam, die ook kan uitgesproken worden als Wachteenseven. In totaal werden er vijf seizoenen gemaakt waarbij de mix van grappige en serieuze verhaallijnen steeds primeerde. Omdat de aeveringen maar een kwartiertje duren, de lengte van een doorsnee reclameblok zeg maar, blijft elke aevering fris met een verrassend einde. W817 was de eerste, en zelfs na opvolgers als En daarmee basta! en Click-ID, de populairste jeugdsitcom ooit. Dat ook ernstige themas zoals aids en homoseksualiteit niet geschuwd werden, kan een reden zijn voor de VRT om de serie opnieuw te programmeren. Voor een trip down memory lane kan je dus s middags en s avonds terecht op Ketnet. Bijkomend pluspunt, de diehard fans kunnen op de Ketnetsite wekelijks de aeveringen integraal online herbekijken. Vier putjes voor de charme van de 90ies en de universele themas zoals vriendschap, liefde, jaloezie en huishoudelijke taakjes die de jeugd van tegenwoordig nog steeds kunnen bekoren!

KAAT EN CO: UIT HET LEVEN GEGREPEN

14u20 -

n Ma/Vrij

Met Kaat en co introduceerde de VRT in 2003 een nieuw genre in het Vlaamse televisielandschap: de docuserie. Papa Patrick, dochter Kaat en broer Seppe Cremer zijn de hoofdpersonages die gevolgd worden in hun dagelijkse doen en laten. Multiculturele realityctie die zich afspeelt in het Antwerpse met toen onbekende acteurs en actrices, zoals Nathalie Meskens, die als Kaat de hoofdrol vertolkt. De serie kende geen gemakkelijke start en haalde aanvankelijk niet veel kijkcijfers omdat er niet echt body aan het verhaal zat. Dat pakten de scenaristen aan en uiteindelijk kwamen er vijf seizoenen op de buis. De serie irtte na verloop van tijd af en toe met de kaap van 700.000 kijkers. Het voordeel van een serie op En als je vergelijkt met de cijfers van de Vlaamse ctie op pakweg Vier of VTM. Twee en een half putje voor Kaat en compagnie. Moest je per ongeluk s middags voor de buis blijven zitten zal je er niet slimmer, maar ook niet dommer van worden!

KULDERZIPKEN- Ketnet OP 12- Za en Zon 19u20De koene boerenjongen Kulderzipken die het hart van de bevallige prinses Prieeltje wil veroveren. Zet in datzelfde sprookjeskasteel ook nog een ijdele koning, twee gekke broers en een laffe Duivel en je krijgt het plot van deze Vlaamse jeugdserie. De reeks van totaal twintig aeveringen werd oorspronkelijk uitgezonden in 1995 en is nu ze helemaal terug op Ketnet OP12. En terecht. Al wie ouder is dan twintig jaar zal zich de serie zeker nog herinneren en

32

kunnen genieten van een vleugje jeugdsentiment. Jeugdserie is trouwens een misleidend etiket. De humor die Hugo Matthysen in zijn sprookjesreeks stak is voor alle leeftijden. Los daarvan is het ook amusant om de jonge Jan Decleir te zien spelen in een spannende legging. Met namen als Michal Pas, Ianka Fleerackers, Warre Borghmans en Lucas Van den Eynde bestaat de cast stuk voor stuk uit rasacteurs. De decors en speciale effecten zijn ondertussen wel behoorlijk gedateerd, maar misschien is dat ondertussen wel retro en opnieuw hip. Vier putjes voor Kulderzipken wegens het terugbrengen van de jeugdige fantasie op zaterdag en zondag.

FRIENDS

Vier Ma/Vrij 19u10 -

Ill be there for you, if youre there for me to. De bijhorende reeks Friends is hoogstwaarschijnlijk een van de bekendste sitcoms allertijden. Joey, Phoebe, Chandler, Rachel, Monica en Ross, allen groeiden ze uit tot iconen van jongvolwassenen. De reeks liep oorspronkelijk van 1994 tot 2004 maar de aeveringen worden nog op regelmatige basis heruitgezonden. Meer nog, het zou onvoorstelbaar zijn dat de serie plots helemaal nergens meer te zien zou zijn. Momenteel loopt de sitcom terug op Vier. Hoewel elke aevering dus al meermaals op onze zenders te zien was, blijft de humor fris en de verhaallijnen onderhoudend. Neen, Friends is ondertussen niet meer de reeks waar je intellectueel genot uit zal puren. Maar wie in de vooravond op zoek is naar wat aeiding van de dagelijkse beslommeringen, kan zeker bij de zes jonge New Yorkers terecht. Drie putjes dus voor tijdloos amusement van de bovenste plank.

SPOED VTM Ma/Vrij 14u10 Over deze Vlaamse ziekenhuisserie kunnen we kort zijn. Uitgezonden op onze oudste commercile zender, was dit een auw afkooksel van de Amerikaanse succesreeks ER. Onder invloed van de populariteit van een nieuwe resem ziekenhuisseries zoals Greys anatomy en House M.D. besloot VTM ook Spoed terug op het scherm te gooien. Een vergissing. De acteerprestaties komen zelden boven amateurtheaterniveau uit. Hoofdrolspelers zoals Kurt Rogiers en Leo Madder doen nog hun best, maar de vele guranten hebben waarschijnlijk nooit de binnenkant van een acteerschool gezien. Toch n lichtpuntje: door het uitzenduur worden enkel gepensioneerden en studenten blootgesteld aan dit onding.

33

interview Jazzcats in het donker Brems

schaduw van Jef Neve en Lady Linn

spelen in de
- door Vic De Muynck & Cara

We hebben voor dit leven gekzen, zeggen jazzmuzikanten Nicolas Kummert en Carlo Nardozza. Dat leven draait om glanzend koper, blauwen doemp en vrijheid. Een dubbelgesprek met de Vlaamse gentlemen of jazz. Tegen een uur of drie komt de zon erdoor op Place Flagey. Het Brusselse plein, een artistiek mierennest, zoemt levendig. Caf Belga is aardig gevuld. Hier, tussen vier art-deco wanden, ligt de tweede thuis van Brusselse kunstenaars. Caf Belga: de natuurlijke habitat van de jazzcat. En dus ook van Nicolas Kummert. Kummert (34) spreek uit op zn Frans verdiende zijn strepen ondermeer als saxofonist bij GrooveTHing, de funkband rond Jef Neve. Diens bekendheid heeft Kummert nog niet, maar in het jazzcircuit gaat zijn naam vaak over de tong. Niet moeilijk: Kummert is jong, overgetalenteerd en niet vies van West-Afrikaanse riedels of een streep pozie. Ook Carlo Nardozza (30) is zo iemand. Opgeleid door Bert Joris himself, de peetvader van Belgische jazztrompettisten. Blazer in de magnicent big band van Lady Linn. Nog maar 30 en nu al een quintet onder eigen naam. In de schaduw van Neve en Linn blijft grootschalige erkenning uit voor de twee, maar dat maakt hun rekening niet. Kummert: Misschien dat ik morgen naar Carlo bel om iets te jammen. VRIJHEID Jullie maken muziek van de meest abstracte soort. Kan je jazz in n woord beschrijven? Nardozza: Voor mij is jazz vrijheid. Ik wil alle soorten muziek kunnen spelen, of ze nu commercieel zijn of niet. Zolang het leuk blijft, maakt het mij niets uit. Kummert: Ik ben akkoord met Carlo. Ik denk ook aan improvisatie, maar vrijheid is een beter woord. Jazz is vrijheid. En in n kleur? Kummert: Ik denk meteen aan zwart, omdat het alle kleuren omvat. En omdat de grootste jazzmuzikanten zwart zijn. Nardozza: Mmh, voor mij is het eerder een kleurenpalet. En kleur kiezen is moeilijk. Als je in een band zit met een groene, een gele en een paarse, en de paarse wordt vervangen door een zwarte, dan krijg je een andere kleur. Wat is jullie persoonlijke kleur dan? Kummert: Daar heb ik eerlijk gezegd nog nooit over nagedacht. Nardozza: Blauw. Jazz roept voor mij altijd blauwen doemp op (lacht). Spelen jullie voor jezelf of het publiek? Nardozza: Het publiek is zeker niet de belangrijkste factor. Je bent natuurlijk wel tevreden als mensen je goed vinden, maar ons publiek is sowieso al kleiner dan een gemiddeld poppubliek. Kummert: Als wat je wil brengen niet op het publiek overslaat, is het concert voorbij. Met een publiek dl je iets, maar het is en blijft een risico. Als je te veel om het publiek geeft, vergeet je de essentie: If you try to please everyone, the music is not gonna work. Jullie freelancen bij een hele resem collectieven. Hoe houd je dat vol? Nardozza: En ik vind nog steeds dat ik te weinig doe (lacht). Ook al speel ik meer dan 100 concerten op een jaar. Kummert: Ik ben ook nog bezig met verschillende bands en djs. Wij hebben nooit een steady job gehad, nooit geweten wat een nine-to-ve-job is. Ik heb een zoon van een jaar oud, dus als ik geld zou nodig hebben, dan zou ik een kantoorjob wel moeten

34

Een vibe is een kettingreactie. Als de bazin van mijn vrouw ambras heeft met haar vent, reageert zij zich af op mijn vrouw, mijn vrouw op mij en ik stamp tegen de hond. Zo gaat dat.
overwegen. Het is soms moeilijk. Ik ging vroeger niet vaak naar het buitenland voor lange periodes. Nu gebeurt dat meer en meer en met de kleine erbij is het er zeker niet makkelijker op geworden. HET BEGIN Carlo, waarom koos je voor een trompet en niet voor een gitaar? Nardozza: Voor mij is het cht begonnen met Dizzy (Red. Gillespie). Ik was gek van hem. Hij was een varit-artiest, hij deed vanalles: Louis Armstrong, fanfaremarsen, zelfs op televisie. Toch heb ik er ook al over nagedacht om gitaar te beginnen spelen en mijn trompet aan de haak te hangen, maar ik heb dat instrument nooit kunnen loslaten. BIO Mijn vader was een accordeonist tot hij bij een ongeluk vier vingers van zijn rechterhand verloor. Ik herinner me dat hij toen vreesde niet meer te kunnen spelen. Op een dag kwam een van zijn collegas binnen en gaf hem een trombone. Daar hebt ge geen vingers voor nodig, zei die toen. Mijn pa heeft die trombone nooit aangeraakt tot jaren later. Ik wel, om maar te zeggen dat zon blaasinstrument me onbewust prikkelde. Maar jij, Nicolas, verkoos de saxofoon? Kummert: Inderdaad. Ik denk dat ik een jaar of negen was toen ik begon. Nochtans wou ik eerst ook trompet gaan spelen Nardozza: Das tenminste een echt instrument (lacht)!

Nicolas Kummert (1979) Bands: Nicolas Kummert voices, qu4tre, Yves Peeters group, GrooveTHing, e.a. Te beluisteren op: http://nicolaskummert.com/ music/ Carlo Nardozza (1982) Bands: Carlo Nardozza 4-Tet, Carlo Nardozza Quintet, Jeff Herr Corporation, Lady Linn and her Magnicent Big Band, e.a. Te beluisteren op: http://www.myspace.com/ nardozzacarlo

35

Kummert: Ja, daar was ik ook van overtuigd tot mijn ouders me naar een orgelen trompetconcert in de plaatselijke kerk stuurden. Ga maar eens luisteren, zeiden ze. Na anderhalf uur kwam ik buiten en zei hen: Ik ga saxofoon spelen (lacht)! Je houdt er wel een bijzondere speelstijl op na. Je zingt en speelt sax tegelijkertijd, hoe doe je dat in godsnaam? Kummert: Dat idee kreeg ik van West-Afrikaanse uitisten. Ik ben een vijftal keer naar Afrika geweest om er met hen te spelen. Ze spelen op een traditionele uit, een beetje als een dwarsuit, en zingen tussen de noten door. Heel expressief, zoals een saxofoon. Het geluid van een sax ligt eigenlijk erg dicht bij de menselijke stem.

Is het belangrijk dat jullie gewaardeerd worden door een muzikant als Jef Neve? Kummert: Jef is een vriend geworden, enn, we waren vrienden vr we samen speelden. Dat is belangrijk: Jef heeft zich van onderuit opgewerkt. Daarom ben ik blij met hem te kunnen spelen. Zo belangrijk is de appreciatie van andere muzikanten niet. De mening van het publiek telt voor mij des te meer. Nardozza: Waardering is mooi meegenomen, maar je mag het nooit doen om respect te winnen. Ik heb ook mn helden: Bert Joris (Red. Belgische jazztrompettist en voormalig leraar van Nardozza) is mijn god. Vanzelfsprekend is het leuk als hij mijn muziek weet te appreciren.

DOOD IS DOOD Verkiezen jullie een leven in de spots als bandleider of werken in de schaduw van Lady Linn of Jef Neve? Nardozza: Beide. Ik ben graag creatief bezig, maar ben ook graag een sideman in een ander collectief of in de schaduw van een vedette. Bij Lady Linn zitten we als blazers in vaste secties. Daar spelen we gewoon onze parts van linksboven naar rechtsonder. Waar niks mis mee is: de eerste keer is dat leuk, maar na twintig keer niet meer. Ik wil alle soorten muziek spelen, commercieel of niet, zolang het maar leuk blijft. Ik wil altijd de keuze hebben eruit te kunnen stappen.

Jazz is blauw. Blauwen doemp.

Kummert: Ik sta liever in de spotlight, maar je leert heel snel dat je dan voor alles moet zorgen. Het is prettiger, maar ook vermoeiender. Soms moet ik vijf minuten voor een optreden nog zo veel zaken regelen. Als ik gewoon meespeel met iemand, weet ik vaak niet eens hoe laat we op moeten. Dat is ook eens jn, en vooral gemakkelijk! Geen schrik om vergeten te worden? Kummert: Ik ben niet bang, maar ik wil geen oude jazzmuzikant worden die klaagt over het feit dat hij maar n concert per maand speelt. Nardozza: Dood is dood. Das voor de nabestaanden. Ik ben wel bang dat het op een dag stopt. Dat ik ouder word en niet meer kan spelen. Dan ga ik niet alleen het spelen missen, maar ook de jazzmen. En natuurlijk de jazzvibe. Een vibe is een kettingreactie. Als de bazin van mijn vrouw ambras heeft met haar vent, reageert zij zich af op mijn vrouw, mijn vrouw op mij en ik stamp tegen de hond. Zo gaat dat.

36

column Etcetera

door Vic De Muynck

Een huis, een thuis: de zekerheid dat je ergens kan schuilen. Maar een vrouw zegt: Le jazz, cest la libert. Limprovisation. Toen ik het interview voorbereidde met Nicolas Kummerts en Carlo Nardozza, verderop in deze Vergeetput, ervoer ik een onvervalste writers block. Nu ben ik geen voorstander van die term te Engels, te zeer Sex and the City maar kan ik toch stellen dat het fenomeen een block aan mijn been begon te worden. Verveeld zocht ik dan maar de straten van het kalme Etterbeek op, in de hoop een idee op te doen. Zo belandde ik in caf Etcetera, een houten herberg aan de rue Philippe Baucq op enkele stappen wandelen van mijn nest in de Brusselse gemeente. Ik had dat pand wel een enkele keer bezocht op een mistige avond, maar wist ik veel dat de waarden van Etcetera de Duvels z fris schenken - ik zweer het u op mijn overgrootmoeders bestofte graf, beste lezer, men zet de glazen koud aan vriestemperaturen, er hing voorwaar een laagje vorst aan het voetstuk! Nog steeds verveeld duwde ik de deur van het etablissement open. Alsof Dame Fortuna zelve er een hand in had, zette een allegaartje jazzmen net een stevig deuntje in dat ik later herken als Aint no sunshine. De muzikanten, een Vlaming, een Brusselaar, een Engelsman en een vooralsnog natieloze trompettist, spraken onderling Frans, Engels, Nederlands en iets wat op Russisch lijkt: jazzcats van overal en nergens. Op het heupwiegende ritme van een dansende trompet en een Django-swing, pende ik prompt een stroom gedachten op papier. De trompet slikte mijn lijf in, mijn ziel daverde bij elke baspartij, de gitaar toucheerde mijn coeur en in mijn geestesoog verbeeldde ik de nochtans erg blanke zanger als een oudere zwarte met een pijnlijke grimas. Ik waande me thuis. Een huis, een thuis. De winterjas van de mens. Maar ook het buiten de straat, het caf, de muziek biedt onderdak en zieletroost. Zoals die Engelse jazzman in caf Etcetera, die twintig jaar in Amsterdam woonde en een tijd terug de liefde vond in Brussel. Zijn huis staat aan de andere kant van de Noordzee, maar zijn thuis, zijn ziel, ligt verankerd in een ebbenhouten gitaar. Home is een klankkast, zes snaren, eeltvingers en beep bop ba doo wa. Het wordt laat. Ik vraag lamour van de bassist wat jazz voor haar betekent. Haar thuis is la libert. Limprovisation.

37

In de put
column In de put
door Tim Devriese

De scenarioschrijvers van Thuis zijn gemeen. Ze laten dokter Ann De Decker genadeloos vallen en kijkers zien haar wegzakken in een moeras van vertwijfeling en zinloosheid. Ach dokter Ann Het leven van een dokter is niet eenvoudig. Het zal je maar overkomen. Onder grote druk beging ze een medische blunder met fatale gevolgen. De consequenties van Anns dodelijke insulineprik waren niet te overzien. Ze werd geschorst en mocht haar geliefde praktijk op de Dreef niet meer in. Het werd haar allemaal te veel, ze stortte in. Maar ik vraag me af: mag het even? Haar vrouw, moeder en collegas manen haar aan de schouders niet te laten hangen. Met andere woorden: ze vinden haar gedrag aanstellerig en zwak. En dat terwijl haar professionele leven in duigen ligt en ze niet meer in staat is voor haar dochter te zorgen. Ze heeft de wil niet om te vechten. Dat de soapmakers dat durven tonen, verdient respect. Net als zoveel vrouwen, moet Ann een haast onmogelijke gezinssituatie met een zwaar professioneel leven zien te combineren. Zon miljoen kijkers zit machteloos toe te kijken en niemand kan haar helpen. Net zoals niemand kon helpen toen Femke eronder door ging, of Simonne werd aangereden, of Franky, vervreemd van zijn vader, eenzaam huilde. Elke werkdag zien we hoe mensen zoals u en ik een weg proberen te vinden in de maalstroom van elke dag. Want hoewel we alles heel hard willen, blijkt het toch nooit echt te lukken. Hebben we het niet genoeg gewild? Hebben we niet genoeg geprobeerd? Ann vindt de energie niet om te vechten, en dat is een gedurfde keuze. Het is nu eenmaal niet zo evident meer om iemand te tonen die niets meer wilt. Men moet handicaps overwinnen en bergketens bedwingen, Paralympische spelen winnen en goede doelen steunen. De helden zijn diegenen die kunnen omdat ze willen. Maar mogen we het even niet willen? Krijgen we even de tijd om te falen, in bed te kruipen en ons af te keren van alles wat moet en hoort? Ja, de scenarioschrijvers van Thuis zijn gemeen. Maar ik wil ze ook bedanken. Want ze tonen hoe problemen van het hart een kleine samenleving kunnen raken en mensen fysiek kunnen verlammen. Vergeet de Wetstraat of de Dorpsstraat, vanaf nu wend ik me tot de Dreef.

38

Contact
de redactie
hoofdredactie
Deze Gentse twintiger droomt van een regionale journalistieke heldenstatus. Verder verdrijft hij de tijd met het regionale, nationale en internationale voetbal en durft hij al eens een boek over de arbeidsmarkt uit de rekken te halen. matthias.colpaert@student.ehb.be

Een Kortrijkse royaltywatcher die alles over Scandinavi weet. Zijn WestVlaamse woordenschat is even omvangrijk als zijn Deense, Zweedse en Noorse. De hoofdredacteur van dienst ambieert een toekomst als modejournalist. tim.devriese@student.ehb.be

eindredactie
Heeft een onstilbare literatuur-, theater-, muziek- en lmhonger. Leeft naar de heilige geschriften van Bob Dylan he not busy being born is busy dying- en droomt ervan hem ooit te kunnen interviewen. Hoopt op een dag naar Berlijn te verkassen. cara.brems@student.ehb.be

Dries heeft twee uitgesproken interesses: muziek en voetbal. Tussendoor is hij ook regelmatig te vinden in n of andere bruine kroeg. Verbaast het u trouwens dat zijn droomjob sportjournalist is? En als dat niet zou lukken, kan hij altijd nog muziekrecensent worden. dries.backaert@student.ehb.be

39

Hij heeft een iets hogere ambitie dan al die wannabee-journalisten hier: de Nobelprijs Literatuur winnen. Met zijn liefde voor de Russische en Servo-Kroatische literatuur heeft hij alvast een stevige basis om aan zijn meesterwerk te beginnen. arnout.gyssels@student.ehb.be

Sportjournalist worden is geen ambitie voor hem, het is zijn levensdoel. Jeroen wilt niets liever dan bij de sportende medemens aanwezig zijn in Tokyo, Madrid of Istanboel. He is a rambunctious sort, aint he? jeroen.bauters@student.ehb.be

lay-out website & redactie

Deze immer goedgemutste werkstudent met technologische expertise weet alles over uw nancin. brigitte.degeest@student.ehb.be

Do something you love every day is haar motto. Linde is dan ook gespecialiseerd in het capteren van alledaagse leuke momenten, maar gezien haar lach- ook in het creren ervan. Ze hoopt dat De Vergeetput u ook minstens n zon moment kan bezorgen. Moeilijk kan dat niet zijn! linde.declercq@student.ehb.be

40

redactie
Tess zit met een gespleten journalistieke persoonlijkheid: ze heeft een gezonde interesse in zowel sport als lifestyle, hard als zacht nieuws. Ze schrijft zelfs net zo graag interviews als opiniestukken. tess.elst@student.ehb.be

Na drie jaar London is Samuel nu expert in Britpop en ook in Amerikaanse country. De lokale Chinese popsongs konden hem tijdens zijn jaar in China helaas minder bekoren. samuel.hanegreefs@student.ehb.be

In het Spaans noemt hij zichzelf Bic. In het Nederlands wordt dat gewoon stylo, wat dan weer goed uitkomt als journalist in wording. Zijn handelsmerk is ironie, zijn specialiteit Schwarzwaldkirschtorte op zijn eigen grootmoeders wijze. vic.de.muynck@student.ehb.be

De combinatie van Italianistiek en Neerlandistiek kan een carrire als reisredactrice alleen maar ten goede komen. Anderzijds, zou haar xatie op dialecten en tussentaal kunnen helpen om Vlaamse wielrenners te vertalen. barbara.daeninck@student.ehb.be

Op haar vijfde kon ze alle hoofdsteden van de wereld opnoemen. Op haar tweentwintigste kan ze dat nog steeds, aangevuld met een grondige kennis van de politieke wereld. Behalve dan de tweets van Q, want die wist ze liever uit haar geheugen. adelgonde.calmeyn@student.ehb.be

41

Rushka vindt Wikileaks fantastische journalistiek: begrijpen hoe systemen in elkaar zitten en de waarheid erachter is wat telt voor haar. Ze noemt zichzelf niet voor niets kritisch, vrijzinnig en idealistisch. rushka.de.rycke@student.ehb.be

Si ce que tu as dire nest pas plus beau que le silence, alors tais-toi is niet voor niets het favoriete Arabische spreekwoord van deze onderzoeksjournalist in spe. Zijn interessegebied reikt tot de gele, bruine en oranje categorien van Trivial Pursuit. simon.andries@student.ehb.be

Hij is gebeten door politiek en heeft een passie voor de Amerikaanse politiek: zo schreef hij een blog over de verkiezingen in de VS. Los daarvan doet hij een oproep om Peter Van Asbroeck weer uit de vergeetput te halen. jan.de.win@student.ehb.be

Als toekomstig sportredacteur, zou hij Jacky Mathijssen de vergeetput induwen, na diens uitspraak over het afschaffen van degradatie in het voetbal. Naast sport, kan hij lm, muziek en literatuur ook wel appreciren. philippe.de.schepper@student.ehb.be

Ze droomt van een journalistieke carrire als buitenlandcorrespondent in Zuid-Amerika, want veel mensen spreken -in espaol of portugus- is wat ze graag doet. Bovendien kent Soe het zuidelijke continent toch al op haar duimpje. soe.coen@student.ehb.be

42