De Samenzwering

De Standaard, 25 Jan. 2013, Page 27 De hitsigheid van de media, een ontstellend gebrek aan (historische) kennis, een overdosis vooringenomenheid en de vaststelling dat elke aap met een hoedje tegenwoordig over doping schrijft/praat, leidt tot vreemde situaties. Zo was jarenlang de Internationale Wielerunie UCI een voorbeeld voor hoe doping kon worden bestreden met andere middelen dan dat hoogst inefficinte zoeken naar positieve plasjes of bloedstalen. Opvoeden en voorlichting van de atleet stonden hoog in het vaandel en bij elke dopingconferentie was er wel iemand die op het ontradende effect van proactief handelen wees. De UCI werd geprezen om haardatamining , monitoring, targeting en ontrading van atleten van wie ze dacht - maar niet zeker wist - dat ze knoeiden. Post-Armstrong is dat fouter dan fout. Tuig de galgen op, steek de brandstapel aan, want Hein Verbruggen heeft 'bekend' aanVrij Nederland dat de UCI de atleten heeft gewaarschuwd dat hun waarden verdacht waren. Na een spin van de persagentschappen: Verbruggen in hoogst eigen persoon heeft atleten ingefluisterd dat ze beter zouden stoppen met wat ze aan het doen waren, tenzij ze natuurlijk niks fout deden en dan bleven ze even goeie vrienden. Tjonge, tjonge, zal de rede ooit terugkeren in dit debat of moeten we echt iedereen opknopen die ooit naar een bijna-positieve plas heeft gekeken, er ooit n heeft afgeleverd of als bobo een positieve coureur de hand heeft geschud? Waar gaat dit nu weer over? Over de beperkingen van de dopingbestrijding in de eerste plaats. Al te vaak ziet men bloedwaarden of urineprofielen waar iets mis mee is, maar die men niet positief kan verklaren. De politiek van de UCI is er jarenlang n geweest van op het matje roepen en uitleg vragen en tegelijk waarschuwen. Zo is Armstrong in juni 2001 met een verdacht urineprofiel door de UCI om uitleg gevraagd. De epo-test stond nog in de kinderschoenen en blijkbaar heeft hij zijn gedrag daarna aangepast en bleef hij netjes onder de radar. Jammer, en helaas was hij niet alleen. De wereld was en is niet perfect. Een ander voorbeeld: Tyler Hamilton. Op 25 april 2004 bij Luik-Bastenaken-Luik past de UCI een nieuw rekenmodel toe: de stimulatie-index, ik bespaar u de formule. Normale waarden lagen tussen 85 en 95 en de alarmdrempel bij de UCI lag sinds 2004 bij 133. Hamilton scoorde n dag voor de wedstrijd een verdachte 123,8. Enkele dagen later bij de Ronde van Romandi, waar hij zou winnen, zat hij al aan 132,9 van de stimulatie-index, was zijn hematocriet tot 49,7 procent gestegen en zat hij met zeer lage jonge rode bloedcellen. Dat betekent alarm, maar je kunt er geen atleet positief op verklaren. Toen niet en vandaag nog steeds niet. Daarop werd hij uitgenodigd om uitleg te komen verschaffen bij de UCI, maar hij kwam niet verder dan 'medische redenen'. In de Dauphin van dat jaar zou Hamilton tweede worden na Iban Mayo in een nu al legendarische klimtijdrit op de Mont Ventoux, waarin Lance Armstrong zoek werd gereden. Op de Olympische Spelen later die zomer pakte Hamilton goud in het tijdrijden. Bij die dopingtest bleek hij positief op bloeddoping. Hamilton was die zomer een speldenkussen geworden: van het moment dat hij zijn neus liet zien, moest hij wel iets afgeven - urine of bloed. Idem voor Raimondas Rumsas. Sinds mei 2000 was hij een doelwit, maar zijn meest verdachte waarden liet de Litouwer optekenen in de Tour van 2002, waar hij derde eindigde met een hematocriet dat vier procentpunten hoger lag dan bij het begin. Zijn vrouw werd bij de Mont Blanc-tunnel tegengehouden door de douane met een karrenvracht doping. In 2003 vond men epo in zijn urine na drie keer negatief testen. In n moeite wordt nu veel heisa gemaakt over dat corticosterode dat bij Armstrong is gevonden in 1999 en waarvoor hij een geantidateerd attest afleverde. Dat is een bagatel. Het product is vandaag toegelaten, een attest antidateren was toen een courante praktijk voor die producten waar niemand interesse in had om ze op te sporen (onterecht) en als het dan toch zo fout was, waarom heeft de controlerende instantie - de Franse overheid - dan geen alarm geslagen? De echte waarheid staat in het Usada-rapport: de UCI heeft geen hand- en spandiensten verleend. Trouwens, enkele weken nadat het Armstrong-rapport bekendgemaakt werd, was de hoofdgeneesheer van
Copyright 2012 Corelio. All rights reserverd

de UCI bij de genodigden op het Usada-dopingcongres. H, misschien was dt wel de grote samenzwering? Welke aap met een hoedje, n een laptop niet te vergeten, voelt zich geroepen?

Copyright 2012 Corelio. All rights reserverd