Week 14, Woensdag 4 april 2012

chtergrond

pagina 33

Kasseienkoorts!
NIEUWERKERK A/D IJSSEL - Parijs-Roubaix is meer dan zomaar een wielerklassieker, stelt Gerard van Dongen. De Nieuwerkerker is verknocht aan de koers, die komende zondag voor de honderdentiende keer wordt gehouden. Alleen dat aantal al. Dat is meer dan een mensenleven! Van Dongen heeft zijn liefde voor De Hel van het Noorden, zoals de tocht over de kasseistroken in Noord-Frankrijk ook wel wordt genoemd, vorm gegeven in een schitterend blog op internet. Met honderdentien dagen achtereen telkens een nieuwe bijdrage vol wetenswaardigheden. ParijsRoubaix, dat is het oer-wielrennen. Je mag Gerard van Dongen gerust een maximalist noemen. Als hij ergens voor gaat, dan gaat hij er ook echt voor. In zn werk en in zn hobbys. Of zeg maar passies. Trouwe Kanaallezers herinneren zich mogelijk nog een interview van jaren geleden, toen Gerard vertelde over een andere passie van hem, voor racebanen. Liep ook helemaal uit de hand, glimlacht hij. Op het laatst werd ik zelfs uitgenodigd door fabrieken in Spanje, de televisie kwam hier filmen en ik stond in allerlei kranten. En Gerard houdt er rekening mee dat het met zijn Parijs-Roubaix-tic net zo zal gaan. Maar waarom Parijs-Roubaix? En waarom niet een Ronde van Vlaanderen of een andere beroemde wielerwedstrijd? Er volgt een uitgebreide uitleg. In Parijs-Roubaix gaat het nog om de essentie van de sport: het oer-wielrennen. Je bent er als wielrenner nog op jezelf aangewezen. In het huidige wielrennen spelen tactiek, materiaal, ploegenspel allemaal een veel te grote rol. Ik denk dat als ik nu pas met wielrennen in aanraking zou komen dat ik er helemaal niet zo weg van zou zijn. Renners kiezen hun doelen en de rest van het jaar zie je ze niet. Ze trainen in andere wedstrijden voor n bepaalde wedstrijd in het seizoen. Het ploegenspel, gedirigeerd vanuit de ploegwagens, bepaalt vaak wie er wint. Maar in ParijsRoubaix speelt dat allemaal veel minder. Parijs-Roubaix is ook de oudste klassieker, vervolgt Gerard. Luik-Bastenaken-Luik pretendeert dat wel te zijn, maar dat is niet zo. Ze tellen een paar jaar amateurkoersjes mee. Parijs-Roubaix is altijd een profkoers geweest en heeft een hele rijke historie, die ook is verweven met de Eerste Wereldoor log, waar ik ook een meer dan gemiddelde belangstelling voor heb. Dat rare Noordfranse land, waar de huizen worden opgeleverd met dichte luiken voor de ramen. Er is ook geen wedstrijd die een eigen vereniging heeft, Les Amis de Paris-Roubaix, die zich bekommert om de instandhouding van het parkoers. Ze bewaken de erfenis van de koers. De kasseistroken, die tot monument zijn verheven. De mensen gaan ook zelf de kasseien boenen als stroken dreigen te worden afgekeurd omdat ze echt niet meer te berijden zijn. En er worden ook wel stukken opnieuw bestraat. En dan is Parijs-Roubaix ook nog eens de meest pure grote koers, voegt Gerard nog een argument voor zijn liefde voor de helletocht over de kasseien toe. Het is de wedstrijd met de meest schone winnaars als het om doping gaat. Kijk je naar bijvoorbeeld Luik-BastenakenLuik dan kan ik je zo negen winnaars van de laatste jaren opnoemen die op doping zijn betrapt. Van Parijs-Roubaix niet eentje! Nee, van doping ga je niet beter sturen. Tegen al die hosanna over de klassieker in Noord-Frankrijk zou je nog kunnen inbrengen dat het op die schots en scheef liggende keien toch eigenlijk een loterij is wie er wint en dat dat iemand is die gewoon het geluk heeft gehad het minst te hebben lekgereden of het minst te zijn gevallen. Maar dan ben je bij Gerard van Dongen aan het verkeerde adres. Nee, het is echt geen loterij. Wie goed is in Parijs-Roubaix rijdt zelden lek. Roger De Vlaeminck is er een bewijs van. Een keer of twaalf meegedaan en ik geloof maar n of twee keer lekgereden. Er wint ook bijna altijd een grote renner. Met een enkele uitzondering. Ja, de winnaar van vorig jaar, Johan Vansummeren, is misschien niet zon goed voorbeeld. Maar die had toch ook al eens eerder bij de eersten gezeten.

Gerard van Dongen met de fiets waarop hij zelf Parijs-Roubaix reed: Als het komende zondag op de dag van de wedstrijd de hele dag zeikt van de regen doe je mij een groot plezier!

weer op zoek naar iets nieuws om het parkoers aan te kunnen. Op de donderdag en vrijdag gaan de ploegen de Hel verkennen. Ik ga er dan ook vaak heen, samen met een paar vrienden. Fotos maken, maar ook zelf fietsen.

Stof en modder
Zelf is Gerard van Dongen namelijk ook een verwoed toerfietser. Hij heeft alle toerversie van de grote klassiekers wel eens gereden en zo ook vier keer Parijs-Roubaix. En over de kasseien in Noord-Frankrijk heb ik zelf ook wel zon keer of veertig gefietst. Ik heb maar een paar keer lek gereden. De mooiste fietservaring deed hij zelf echter niet op in ParijsRoubaix, maar in Toscane. Daar reed hij mee in de Monte Pasche LEroca, ook wel kortweg door de Italianen de Strade Bianche genoemd. De tocht over de witte wegen: de onverharde paden over bergen door dalen en door schitterende Toscaanse dorpjes. Toen die tocht net bestond, en er nog niet eens een wedstrijdversie was, reden de deelnemers zoals wielrenners in de jaren dertig van de vorige eeuw: in wollen truien, op historische fietsen en met een reserveband om hun nek. In retrostijl door het stof van Toscane. Een onvergetelijke ervaring, zegt Gerard, terwijl hij door een zelfgemaakt fotoalbum van die prachtige fietstocht bladert.

Nieuwerkerker Gerard van Dongen verklaart dagelijks zijn liefde aan Parijs-Roubaix
Parijs-Roubaix is ook de enige koers waar zo geheimzinnig wordt gedaan over het materiaal dat gebruikt wordt, vervolgt hij zijn lofzang. Renners en begeleiders zijn er altijd

Terug naar Frankrijk, terug naar Parijs-Roubaix. Natuurlijk voor de voor de handliggende vraag aan een Parijs-Roubaix-kijker: prefereert hij een stofhel (droog weer) of een modderhel (nat weer)? Gerard grijnst. Voor de fotos stofhel. een Maar een modderhel levert de ultieme winnaar op, die er maximaal voor moet gaan. Ik me herinner zelf de toereditie van vorig jaar nog goed. In de regen. In het Bos van Wallers reed ik een maatje op twee minuten. Zulke verschillen kun je maken als je in de regen over kasseien durft door te rijden. Het was spekglad, maar het ligt me wel. Ja, in een modderhel worden de jongens van de mannen gescheiden. En als het komende zondag op de dag van de wedstrijd de hele dag zeikt van de regen doe je mij een groot plezier!

modder, slijk, stof en zweet nauwelijks meer herkenbaar zijn. Sommigen zijn zo moe, dat ze met kleren en al onder de douche stappen. Door het dokkeren over de kasseien trillen hun armen na tot de vol-

mers aan de toertocht krijgen zon kei. Een mooiere sportprijs bestaat er niet. In andere wedstrijden krijg je zon chrome beker. Ik heb er een doos vol van staan op zolder. Maar dit is de mooiste trofee. En de meest toepasselijke. Zelf gaat Gerard van Dongen dit jaar ook naar Parijs-Roubaix. Maar niet naar de wedstrijd op zondag. Ik ben bij de verkenning op donderdag. Samen met een groepje gaan we dan zon twaalf stroken verkennen en naar de ploegen kijken die er dan al aan het trainen zijn. Zaterdags is er een toertocht met alle stroken vanaf het Bos van Wallers tot de opeennalaatste strook kasseien. En op zondag is de heilige dag. Die beleef ik thuis voor de televisie.

Er houdt niemand zoveel van deze koers als ik!

gende dag. Menigeen kan het stuur van de auto op weg naar huis niet meer vasthouden en moet zich laten rijden. En toch rijden heel veel renners de wedstrijd uit, ook als ze allang kansloos zijn. In andere wedstrijden zie je ze dan opgeven of een stuk van het parkoers afsteken. Hier niet. Het is een eer om Roubaix te halen, weet Gerard. En het komt ook voor dat renners te laat binnen komen. Dan staan ze het gesloten hek van de wielerbaan waar de finish is. Vergelijkbaar met het leed van de Elfstedentochtrijder die te laat in Leeuwarden aankomt en geen kruisje krijgt Bijna iedereen gaat na afloop naar de douches bij de wielerbaan. Ook de profs, die toch ook een douche in de bus van hun ploeg hebben. Maar in dat badhuis hebben alle grote helden gestaan. Dat voel je, zegt Gerard. Voor de winnaar van de wedstrijdversie van Parijs-Roubaix is er die bijzondere trofee. Een grote kassei. Renners zijn vaak bijna te moe om m boven hun hoofd te tillen. Ook deelne-

PETER SCHILTHUIZEN

Douches
Na ruim 50 kilometer van de in totaal meer dan 200 kilometer lange klassieker mogen de renners het vuil van het afkrabben en afspoelen in wellicht wel de meest archasche sportvoorziening van Europa: de douches van Roubaix, die nog het meest weg hebben van een abattoir, opgetrokken uit het soort graniet waarvan je moeder vroeger een aanrecht had. Daar, achter stenen beertjes tot anderhalve meter hoogte liggen en hangen ze op een bankje, de uitgewoonde coureurs, die door

De prognose van Gerard

Hoe gaat de 110e editie van Parijs-Roubaix komende zondag aflopen? Wie krijgt aan het eind de grote kassei uitgereikt op de wielerbaan in Roubaix? Wie wordt dit jaar de winnaar van De Hel van het Noorden? Gerard van Dongen geeft zn prognose. Boonen Van Marcke Pozzato, Ballan, Chavanel Leukemans, Wijnants Van Summeren, Phinney

Parijs-Roubaix Blog gaat door

Ook na Parijs-Roubaix van zondag zet Gerard van Dongen zijn Parijs-Roubaix Blog op internet voort. Momenteel komen er zon 200 tot 650 bezoekers per dag op de site. Daar zijn zon 200 vaste bezoekers bij.
In mei ga ik me richten op de amateurversie van Parijs-Roubaix en in juni op de toereditie van dit jaar. Tijdens de Tour de France schrijf ik over de Tour en Parijs-Roubaix, in augustus en september volgt nog wat algemene informatie en daarna gaan we ons al weer opmaken voor de aanloop naar de 111e editie van april volgend jaar. Met 111 nieuwe bijdragen! vertelt Gerard, die ook op Facebook actief is en daar door 120 belangstellenden wordt gevolgd. Maar al die aantallen doen er niet zoveel toe, hoor. Als er maar 50 mensen in genteresseerd waren, deed ik het ook. Het is mijn ultieme liefdesverklaring aan die koers. Ik zeg er eigenlijk mee: er houdt niemand zoveel van deze koers als ik.