WISCONSIN POWER PLAY

Wisconsin Güç Oyunu

Last week, in the face of protest demonstrations against Wisconsin`s new union-busting governor, Scott
Walker – demonstrations that continued through the weekend, with huge crowds on Saturday –
Representative Paul Ryan made an unintentionally apt comparison: “It`s like Cairo has moved to
Madison.

Geçen hafta, Wisconsin’in yeni sendika karşıtı valisi Scott Walker’a karşı protesto gösterileri sırasında –
haftasonu boyunca devam eden, cumartesi günü büyük kalabalıklara ulaşan gösteriler – Temsilci Paul
Ryan istemeden uygun bir karşılaştırma yaptı: “Sanki Kahire Madison’a taşınmış”.

It wasn`t the smartest thing for Mr. Ryan to say, since he probably didn`t mean to compare Mr. Walker,
a fellow Republican, to Hosni Mubarak. Or maybe he did after all, quite a few prominent conservatives,
including Glenn Beck, Rush Limbaugh and Rich Santorum, denounced the uprising in Egypt and insist
that President Obama should have helped the Mubarek regime suppress it.

Bu Mr. Ryan için çok akıllıca bir laf değildi çünkü muhtemelen o Mr. Walker’ı, yani Cumhuriyetçi dostunu,
Hüsnü Mübarek’le karşılaştırmak istememiştir. Ya da belki istemiştir, Glenn Beck, Rush Limbaugh ve Rich
Santorum gibi bir çok ünlü muhafazakar, Mısır’daki ayaklanmalara karşı çıkmış ve Başkan Obama’nın
Mübarek rejimine ayaklanmalar karşısında destek vermesinde ısrar etmişlerdi.

In any case, however, Mr. Ryan was more right than he knew. For what`s happening in Wisconsin isn`t
about the state budget, despite Mr. Walker`s pretense that he`s just trying to be fiscally responsible. It
is, instead, about power. What Mr. Walker and his backers are trying to do is to make Wisconsin – and
eventually, America – less of a functioning democracy and more of a third – world – style oligarchy. And
that`s why anyone who believes that we need some counterweight to the political power of big money
should be on the demonstrators` side.

Fakat, her neyse, Mr. Ryan farkettiğinden daha haklıydı. Çünkü Wisconsin’de olan eyalet bütçesiyle ilgili
değildi, Mr. Walker’ın mali olarak sorumlu olmaya çalıştığını iddia etmesine rağmen. Aksine bu güçle
ilgiliydi. Mr. Walker ve onun destekçilerinin yapmak istediği Wisconsin’i – ve nihayet Amerika’yı-
işlemeyen bir demokrasi ve üçüncü-dünya stili bir oligarşiye dönüştürmek istiyor. Ve bu yüzden büyük
para sahiplerinin siyasi gücünü dengelemeye çalışmamız gerektiğini düşünen herkes protestocuların
tarafında yer almalıdır.

Some background: Wisconsin is indeed facing a budget crunch, although its difficulties are less severe
than those facing many other states. Revenue has fallen in the face of a weak economy, while stimulus
funds, which helped close the gap in 2009 and 2010, have faded away.
Biraz arka plan: Wisconsin gerçekten bir bütçe krizi yaşıyor, bir çok eyaletin karşılaştığı zorluklardan daha
az zorluğu olmasına rağmen. Zayıf bir ekonomi yüzünden gelirler düştü, bir yandan da 2009 ve 2010 ‘da
farkı kapatan uyarıcı fonlar azaldı.

In this situation, it makes sense to call for shared sacrifice, including that they are, in fact, willing to
make such concessions.

Bu durumda ortak bir fedakarlık yapmak mantıklı, eğer gerçekten taviz vermek istiyorlarsa.

But Mr. Walker isn`t interested in making a deal. Partly that`s because he doesn`t want to share the
sacrifice: even as he proclaims that Wisconsin faces a terrible fiscal crisis, he has been pushing though
tax cuts that make the deficit worse. Mainly, however, he has made it clear that rather than bargaining
with workers, he wants to end workers` ability to bargain.

Fakat Mr. Walker’ın derdi anlaşma yapmak değil. Bunun bir sebebi fedakarlığı paylaşmak istememesi:
Wisconsin’in müthiş bir mali kriz yaşadığını söylese de, vergi kesintilerini artırarak açığı daha kötü hale
getirdi. Bununla birlikte, açıkça söyledi ki, işçilerle anlaşma yapmaktan çok, işçilerin anlaşma yapma
yetisini azaltmak istiyordu.

The bill that has inspired the demonstrations would strip away collective bargaining rights for many of
the state`s workers – namely, those who tend to be Republican – leaning – are exempted from the ban:
it`s as if Mr. Walker were flaunting the political nature of his actions.

Gösterilere neden olan tasarı eyalet işçilerinin bir çoğunun toplu sözleşme haklarını elinden alacaktı –
açıkçası Cumhuriyetçi eğilimleri olanlar yasaktan muaftılar: sanki Mr. Walker hareketlerinin siyasi
doğasını gözler önüne seriyordu.

Why bust the unions? As I said, it has nothing to do with helping Wisconsin deal with its current fiscal
crisis. Nor is it likely to help the state`s budget prospects even in the long run: contrary to what you may
have heard, public-sector works in Wisconsin and elsewhere are paid somewhat less than private-sector
workers with comparable qualifications, so there`s not much room for further pay squeezes.

Sendikalar neden kapatılır ki? Söylediğim gibi, bunun Wisconsin’in şu anki finansal krizle baş etmesine
yardım etmekle alakası yok. Eyalet bütçesinin umutlarına uzun vadede yardımcı olması da zor:
duyduğunuzun aksine, Wisconsin’de ve diğer yerlerde devlet sektörü çalışanları aynı özellkteki özel
sektör çalışanlarından daha az maaş alıyor, yani daha fazla maaş kesintisine yer yok.

So it`s not about the budget: it`s about the power.

Yani bu bütçeyle ilgili değil, güçle ilgili.

In principle, every American citizen has an equal say in our political process. In practice, of course, some
of us are more equal than others. Billionaires can field armies of lobbyists; they can finance think thanks
that put the desired spin on policy issues; they can funnel cash to politicians with sympathetic views (as
the Koch brothers did in the case of Mr. Walker). On paper, we`re a one-person-one-vote nation; in
reality,we`re more than a bit of an oligarchy, in which a handful of wealthy people dominate.

Prensipte, her amerikan vatandaşı siyasi süreçte eşit söz hakkına sahip. Pratikte, elbette, bazılarımız
diğerlerinden daha eşit. Milyarderler lobici orduları kurabilir; politika meselelerinde istenen yere varmak
için düşünce kuruluşlarına para verebilirler, kendi görüşlerini savunan politikacılara para yardımı
yapabilir (Koch kardeşlerin Mr. Walker’a yaptığı gibi). Kağıt üzerinde, herkesin bir oy hakkı olduğu bir
milletiz; gerçekte, birkaç zenginin domine ettiği bir oligarşi gibiyiz.

Given this reality, it`s important to have institutions that can act as counterweights to the power of big
money. And unions are among the most important of these institutions.

Bu gerçek karşısında, büyük para sahiplerinin gücünü dengeleyecek kurumlara sahip olmak önemlidir. Ve
sendikalar bu kurumların en önemlileri arasındadır.

You don`t have to love unions, you don`t have to believe that their policy positions are always right, to
recognize that they`re among the few influential players in our political system representing the
interests of middle – and working – class Americans, as opposed to the wealthy. Indeed, if America has
become more oligarchic and less democratic over the last 30 years – which it has – that`s to an
important extent due to the decline of private – sector unions.

Sendikaları sevmek zorunda değilsiniz, politika kararlarının her zaman doğru olduğuna
inanmayabilirsiniz, fakat şu bir gerçek ki sendikalar, siyasi sistemimizde orta ve çalışan sınıfın çıkarlarını
zenginlere karşı temsil eden bir kaç önemli aktörden biridir. Hatta, eğer Amerika son 30 yılda daha
oligarşik ve daha az demokratik olduysa, ki oldu, bunun önemli bir sebebi özel-sektör sendikalarının
düşüşe geçmesidir.

And now Mr. Walker and his backers are trying to rid of public – sector unions, too.

Ve şimdi Mr. Walker ve destekçileri devlet-sektörü sendikalarından da kurtulmak istiyorlar.

There`s a bitter irony here. The fiscal crisis in Wisconsin, as in other states, was largely caused by the
increasing power of America`s oligarchy. After all, it was super wealthy players, not the general public,
who pushed for financial deregulation and thereby set the stage for the economic crisis of 2008-9, a
crisis whose aftermath is the main reason for the current budget crunch. And now the political right is
trying to exploit that very crisis, using it to remove one of the few remaining checks on oligarchic
influence.

Burda acı bir ironi var. Wisconsin’deki mali kriz, diğer eyaletlerde de olduğu gibi, büyük ölçüde Amerikan
oligarşisinin artan gücü yüzünden oldu. Sonuçta, finansal düzenlemesizliğe neden olan ve böylece
şimdiki bütçe krizinin ana sebebi olan 2008-2009 krizinin sahnesini hazırlayan genel kamuoyu değil süper
zengin aktörlerdi. Şimdi siyasi sağ, oligarşik etkinin karşıtı olarak kalan son bir şeyi ortadan kaldırmak için
bu krizin kendisini sömürmeye çalışıyor.
So will the attack on unions succeed? I don`t know. But anyone who cares about retaining government
of the people by the people should hope that it doesn`t.

Sonuçta sendikalara karşı olan saldırı başarılı olacak mı? Bilemem. Fakat insanların kendini yönetmesini
savunan herkes başarılı olmamasının ummak zorunda.

THE CONSCIENSE OF A LIBERAL

Bir Liberalin Vicdanı

A few follow-up points to my earlier note:

Önceki notuma birkaç ekleme:

1 – If you don`t like looking at defense as a share of the overall federal budget, you can use share of GDP
instead, as above. It`s still much lower than it was in the 50s and 60s.

Eğer bütün federal bütçede savunmanın payına bakmayı sevmiyorsanız, Gayri Safi Milli Hasıla’daki
payına bakın, yukarıda görüldüğü gibi. 50lerde ve 60larda olduğundan çok daha az.

2 – These numbers do include the wars, and a bunch of other things that don`t appear in the headline
Pentagon budget. They seem to correspond pretty closely to Fred Kaplan`s estimates of overall military
spending, so I don’t think much is missed here.

Bu rakamların çoğu savaşları ve Pentagon bütçesinin başlığı altında görünmeyen bir çok diğer şeyi
içermez. Bunlar daha çok Fred Kaplan’ın toplam askeri harcama tahminlerine baya uyuyor, yani burda
çok bir eksik yok.

3 – I`m baffled by commenter’s who read my earlier note as an endorsement of current levels of
defense spending. As I said, the defense budget is full of waste, we`ve been fighting wars that we
shouldn`t, and we`re defending against threats that no longer exist. That defense buildup after 9/11 was
outrageous: we were attacked by a handful of terrorist wielding box – cutters (or something like that –
I`m aware that`s not certain), and we responded by (a) buying a lot of heavy thanks (b) invading a
country that had nothing to do with the attack.

Bazı yorumcuların daha önceki notumun şimdiki savunma harcaması seviyelerini savunduğu
düşünmelerine şaştım. Dediğim gibi, savunma bütçesi israfla dolu, yapmamamız gereken savaşlar
yapıyoruz ve artık var olmayan tehditlere karşı kendimizi savunuyoruz. 11 Eylül sonrası savunma artışı
aşırıydı: bir kaç maket bıçağı taşıyan terörist tarafından saldırıya uğradık (ya da öyle bir şey, biliyorum ki
kesin değil) ve bir sürü ağır tank alarak ve saldırıyla alakası olmayan bir ülkeye saldırarak karşılık verdik.

4 – Despite all that, it remains true that defense spending isn`t at the heart of the budget issue. The
current Obama budget calls for calls for defense spending of 3.4% of GDP by 2016; you can make the
case that the number should be closer to 2%. But that`s not enough to avoid hard choices about health
care and revenue.

Bütün bunlara rağmen, şurası doğru ki savunma harcamaları bütçe meselesinin kalbi değil. Şimdiki
Obama bütçesi 2016 itibariyle Gayri Safi Milli Hasıla’nın %3,4’ü kadar savunma harcaması içeriyor,
diyebilirsiniz ki bu rakam %2’ye yakın olmalı. Fakat bu sağlık hizmeti ve gelir konularında zor kararlardan
kaçınmaya yetmez.

If you can`t see how it`s possible both to believe that we waste a lot of money on the military, and
believe that ending that waste would make only a modest contribution to our fiscal problem, I can`t help
you.

Eğer hem askeriyeye bir sürü para israf ettiğimize inanıp hem de bu israfı bitirmenin mali problemimize
sadece küçük bir katkıda bulunacağına inanmanın mümkün olduğunu görmüyorsanız, zaten size yardımcı
olamam.