Kayıp Dünya / Sayı: 65 / Ocak 2011

EDİTÖR’DEN yine çevrimiçi ama artık e-dergi olarak,
ulaştırmaya başlıyoruz.
Herkese merhaba,
Yazıların sonlarında göreceğiniz yorum
Nisan 2001’de Yayın hayatına başlayan yapmanız için eklediğimiz bağlantıları
Kayıp Dünya, geçen 10 yılda epey kullanarak kayipdunya.com’daki ilgili
badireler atlattı. Ama hiçbir zaman ilk yazının yorum bırakma bölümlerine
günkü hedefinden sapmadı. O hedef, ulaşabileceğiniz interaktif bir yapıyı da
kaliteli hikâye ve makalelerin, kitlelere sunmaya çalıştık. Bu projenin hayata
ücretsiz sunumuydu. geçmesinde teşvik ve desteğini
esirgemeyen sevgili dostum Gürkan
İlk yılında 15 günde bir çıkan çevrim içi KARA’ya özellikle teşekkür etmek
dergimiz, daha sonra aylık düzene geçti. isterim.
Bazı dönemler yayınımıza ara verdiysek
de, Kayıp Dünya’nın kaybolduğu Unutmayın, siz yazı beklediğiniz kadar,
dönemlerde, okurlarımızın bizi yalnız kaliteli içerik üreten değerli
bırakmadı ve ısrarla göreve geri yazarlarımız da görüşlerinizi duymak
çağırdılar. istiyorlar. 
Gördüğünüz gibi ekipçe tekrar görev Sevgilerimle.

başındayız ve Ocak 2011 itibariyle, her
ay sitemizde yayınlanan hikâye ve Altuğ Gürkaynak
Kayıp Dünya Editörü Kayıp Dünya
makalelerimizi siz değerli okurlarımıza,
İÇİNDEKİLER
1 VAKA-İ HORTLAKİYE
Mehmet Berk YALTIRIK
16 EJDERHA MIZRAĞI
Selim CAMBAZOĞLU
19 ZAMANDA YOLCULUK VE PARADOKSLAR

Müge ALANKUŞ
26 VINLAND SAGA
Ercan ERGÜR
31 ÇİZGİ ROMAN’DA ÇAĞLAR BÖLÜM-1: ALTIN ÇAĞ

Tunç PEKMEN
KAYIP DÜNYA – OCAK 2011 1
Mehmet Berk YALTIRIK

19 Temmuz 1987'de Adana/Ceyhan'da doğdum. İlköğretim (2002) ve lise (2005)
eğitimini Özel Edirne Beykent Koleji'nde tamamladım. 2010'da Trakya Üniversitesi
Edebiyat Fakültesi Tarih bölümünden mezun oldum. Aynı üniversitede, Sosyal
Bilimler Enstitüsü'ne bağlı Tarih Anabilim Dalı'nda Genel Türk Tarihi alanında
yüksek lisans eğitimi almaktayım. Çocukluğumdan beri kaleme aldığım yazıları
sonradan öyküleştirmeye ve düzenlemeye başladım. Yüzüklerin Efendisi,
Ravenloft, Dracula gibi batı örneklerinin yanı sıra doğu fantastiğine, meddah
öykülerine, Arap-İran ve Türk masallarına, şahnamelere, hannamelere,
peygamberlerden hükümdarlara, halk menkıbelerine gezindim. Yüzüklerin Efendisi'ni ve ardından
Şehnameyi okuduğum 2001 yazı kırılma noktasıydı. Korku öyküleri ve denemelerin yanı sıra, tiyatro
oyunları, kısa film ve skeç senaryoları yazmaktayım. Tarihsel ve fantastik unsurların bulunduğu,
"sword and sorcery" gibi "yatağan ve efsun" türünden hikâyeler yazmaktayım.
(28 Ocak 2011 tarihinde Kayıp Dünya’da yayınlanmıştır)
VAKA-İ HORTLAKİYE
1.Kısım
(6 Safer 882 – 20 Mayıs 1477)

(Sultan Mehmed’in İkinci Eflak Seferi’nin ertesi yılı)
(Saray-ı Cedid[1] – Kostantiniyye)
R
umeli martalozlarının[2] kethüdası Arnavut Cafer Ağa, devasa zindanları
andıran koca arz salonunda, Sultan Mehmed’in huzurunda küçülmüş
gibiydi. Sultan’ın hışmından korkarak iki büklüm olmuş bedeni ve el pençe
divan durmuş haliyle yaramazlığından utanmış küçük bir çocuk gibi duruyordu.
© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

İzinsiz veya referans gösterilmeden çoğaltılması, kullanılması yasaktır.
2 KAYIP DÜNYA – OCAK 2011
Ömrünü Rumeli’nde casus peşinde geçirmiş, bir akından sonra Sultan Murad
devrinde devşirilmiş bu deli Arnavut, her ne kadar savaş meydanlarında düşmanı
yıldıran bakışları ve pos bıyıklarıyla bir nice hengameden sağ çıkmışsa da, Cihan
Fatihi namıyla andıkları sultanın karşısında korkudan iki büklüm kalmıştı.
Sultan Mehmed, Cafer Ağa’nın karşısına dikilmiş, sanki kandırılmanın kızgınlığını

taşıyan öfkeli bakışlarıyla adeta Cafer Ağa’yı dövmekteydi. Tekrar elindeki ufak kağıt
parçasına baktı.“Vilayet-i Eflak’ta bilâdehşet (dehşetli) hadiseler cereyan etmektedir.
Ahali, geçtiğimiz sene canı cehenneme ısmarlanan melun (lanetli) ve habis sabık
voyvoda Vlad Drakola’nın hortladığına inanmaktadır. Civar karyelerde (köy)
kaybolan bazı kızların ve çocukların bu habisin işi olduğuna dair derin bir itikad
vardır. İş bu minvalde iken gereğinin yapılması iktiza eder” sözlerini tekrar okudu.
Mesajı buruşturarak yanmakta olan bir kandilin ateşine tutarak yaktıktan sonra
zeminin taş kısmına attı. Mesaj küle dönüşürken Cafer Ağa’ya döndü:
“- Ne dersin ağa? Gerçek midir yazılanlar?” diye sordu. Cafer Ağa Arnavutluk
yöresine has bir şiveyle, ağır konuşmaya başladı:
“- Padişayım, ihtimaldır ki orada eşkıyanın birı ya da eskiden bu voyvodanın

şatolara koydurduğu benzerlerınden birisı halkı sindirmek içın böyle göstere
kendıni. Eşkıya kısmi ya hortlayım der ya şerbetliyım der ki halk versin destek,
korksun asker. Ama ömrüm o topraklarda geçtiyı içın bir ihtimal daha vardır
sultanım. Bazı ölen kimselerin, yaşariken başkasına fenalık etmiş, fesat kişilerdense
hortladıklarına inanırlar oralarda. Hele o Eflak ormanlarının ahalisı hepten
inanır.”
Rönesans zihniyetini koca sarayda tek başına sürdüren koca Sultan ona alaycı bir
şekilde baktı:
“- Bana o deyyusun öldürüldüğü halde yeniden hortladığını mı ima ediyorsun?

Kafasını kestiğimiz halde?”
“- Padişayım, bunlar koca karı masalıdır, inansın çoluk çocuk. Ama hatırlarsanız
bu voyvodayı neden buradan uzaklaştırdık? 1457 senesinde ki o kaybolan kızlar,

Edirne vakası, bulunan cesetler. Bize kalsa keserdik kafasını ama siz siyaset
demiştinız, prens olduğundan dokunamadık kendisına. Kanlarını içerdı ya,
hortlaklığı o zamandan başlasa gerektır sultanım. Tabi bu ihtimal. Ben inanmayim.
Ama tedbir aldım padişayım. Emredın adamlarımla gideyım, bu eşkıyanın kellesinı
kesıp önce halka sonra şehr-i Kostantiniyye’ya teşhır edeyim.”
Sultan Mehmed, Cafer Ağa’nın sözleri üzerine bir anlığına geçmişini anımsadı.
Çocukluk çağında Edirne’deki Saray-ı Atik’e[3] getirilen Eflak hükümdarı II.Vlad
Trakul[4]’un çocuklarını hatırladı. Radu ile Vlad’ı. Alexander Kastriota[5], kendisi ve
onlarla birlikte yaşadıklarını hatırladı. Kader her birini farklı yönlere savurmuştu.
Kendisi Kostantiniyye fatihi namıyla hüküm sürmüş, Kastriota saraydan ayrılır
ayrılmaz yıllar süren bir isyana önayak olmuş 1468’de öldürülmüştü. Radu, bey
namıyla Vlad yerine tahta geçsede 1476’da öldürülmüştü. Geçen yıl da intikam
seferine çıkan Fatih Kazıklı Vlad’ın kafasını kestirmiş, çocukken geldiği Edirne’deki
Saray-ı Atik’in önünde ve Kostantiniyye’deki sarayın önünde bir mızrağın ucunda
sergilenmişti.
Ama Cafer Ağa’nın sözleri bir başka karanlık anıyı deşmişti. 1457 kışında Edirne’de
tuhaf cinayet vakaları cereyan etmişti. Özellikle Kaleiçi semtinin Kule Kapısı
civarında üç kız kaybolmuş, ikisinin cesedi şehrin surlarının dışında boğazları ve
bilekleri kesik bir şekilde, boyunlarında delikle bulunmuşlardı. Halk tedirgindi.
İnsanlara tuhaf sorular sorup öldüren karakoncolos denen cinin şehre musallat
olduğuna inanılıyordu.[6] Üçüncü kızın kaybolması üzerine sultan bizzat Edirne’ye
gelerek dört bir yana casuslarını göndertmişti. Kule Kapı’nın civarındaki Makdon
Kulesi’nin orada eski bir harap eve götürülen bir kızın istihbaratını alan sultan,
adamlarıyla birlikte söylenilen evi bastığında iki odadan ibaret eski bir rum evi
olduğunu ve boş olduğunu görmüşlerdi. Ama evin döşemeleri altından garip sesler
gelmesi üzerine evi aramışlar, bir fıçının altına gizlenmiş mahzen kapağını
keşfetmişlerdi. Sultan, adamlarıyla taş merdivenlerden aşağı indiğinde gördüğü şey
karşısında dehşete düşmüştü. Bu eski mahzenin meşalelerle aydınlanan duvarlarına
kanla tuhaf semboller çizilmiş, yazılar yazılmıştı. Küffar papazlarının cadılık ayini
dediği türden bir şeyin tam ortasına düşmüşlerdi. Mahzenin ortasına kırmızı boyayla
beş köşe bir yıldız çizilmiş, onun ortasına da kaybolan kız yatırılmıştı. Ortalık
yakılmış tütsü ve buhurdanlıklardan mezar odası gibi kokuyordu. Sultan’ı asıl

öfkelendiren ise şahit olduğu şeydi. Sarayda ikamet eden ve hiçbir hatasını görmediği
Eflak Prensi Vlad, üstüne içi kırmızı dışı siyah bir pelerin geçirmiş, ağzına demirden
sivri kurt dişi gibi bir maske takmış kızın boynundan akan kanları yalamaktaydı. Kız
ölüydü. Sultan belinden meşhur gümüş kamçısını[7] çeker çekmez Vlad’ın suratına
büyük bir öfke patlamasıyla indirmişti. Onun gibi zeki bir adamın eski pagan
inançlarına bu denli derin bir imanla bağlanması hem garibine gitmiş hem de kendi
tebaasına zarar vermesi onu çileden çıkarmıştı. Hırsından ikinci ve üçüncü kamçı
darbelerinin ardından kılıcını çekecekti ki yanında bulunan yeniçeri ağalarından
birisi sultanı engellemişti.
Sultan Zindanaltı mahzenlerine kapattırdığı Vlad’ı kan emici sapıklığı yüzünden

öldürtmek istemişti. Ama öfkesi dinince daha mantıklı düşünmeye başlamıştı. Vlad
alelade birisi değildi. Hem Eflak’ta eski Grek-Bizans tedrisatından geçerek sanattan
coğrafyaya, riyazi bilimlerden felsefeye bir çok alanda eğitim görmüş, hem de
Osmanlı’da İslam tedrisatından geçmişti. Eski Bulgarca, Germence, Slavca, Farsça ve
Türkçe bilir, kafası her şeye erer, üstelik yiğitliği ve cesaretiyle nam yapmış, asker
arasında sevilir olmuştu. Kendisinden pek farklı bir zekada değildi. Üstelik o iyi kötü
Osmanlı tedrisatından geçmişti, ileride Eflak’a yönetici olarak gönderildiğinde
Osmanlı’ya sadık bir bey olarak hareket edecekti. Böylesine kıymetli bir kozu
kaybetmeyi göze alamazdı. Ayrıca bir prensin öldürülmesi bölgede siyasi krize yol
açabilir, asi voyvodaların güdümüne sokabilirdi Eflak’ı. Koca Fatih’ti belki ama hem
böyle yetişmiş birini hem de çocukluk arkadaşını ölüme gönderemezdi. Onu
öldürmeden zindandan salıvermesi de imkansız gibiydi. Kendisi birkaç kere Eflak’ta
annesinden ve bakıcısından dinlediği hortlak masallarını, cahiliye inançlarını çekici
bulduğunu ağzından kaçırmış üstelik bir gece bir kızın hayatına kıymak zorunda
kaldığını söylemişti. O an taşlar yerine oturmuştu. Eski büyücülük saçmalığına
inanan Vlad ilk kurbanını Eflak’ta almış, yıllar içerisinde bu kendisinde saplantı
oluşturmuş burada da rahat duramamıştı. Onu Edirne’de de tutamazdı zira kısa süre
içerisinde o öldürülen kızların faili olduğu anlaşılırsa akrabaları yada halk onu
öldürmeye kalkabilir, daha da kötüsü korunması halinde 1444 Buçuktepe
Olayı’nda[8] olduğu gibi bir ayaklanmaya yol açabilirdi. Edirne’de göndermeliydi. Ama
nereye? Vlad nereye giderse gitsin orada da benzeri olaylar olacak bu sefer başka bir
sorunla uğraşmak zorunda kalacaktı. O nedenle ondan tamamen kurtulmak için
Eflak’a vali atamaya karar verdi. Gerçi tahtta bir başka voyvoda varken bunu

yapamazdı ama o beladan kurtulmak için başka bir yol yoktu. Fatih’in emriyle Vlad
zindandan çıkarılmış, söylentiler çıkmadan birkaç gün içerisinde Kostantiniyye’deki
alaylardan birkaç yeniçeri bölüğüyle birlikte Eflak’a gönderilerek eski voyvodayı
tahttan indirtmişti. Sonrası malumdu.
Sultan onun hortlamasına inanmıyor ve ihtimal vermiyordu. Ama bölgede onun adını
kullanan bir eşkıyanın ortaya çıkması devletin otoritesini sarsabilirdi. Sessizce
halledilmesi gereken basit bir harekâtla her şey halledilebilirdi. Sultan Mehmed,
odanın cam kafesi önüne giderek, daha geniş bir salonda bekleyen dört kişiye baktı.
Rumelinin sınırlarından kopup gelme, casus avında ünlenmiş silahlı martalozlardı.
Cafer Ağa’nın verdiği isim listesinden namlarını ve eşkâllerini tanıyordu. Hepside
yüzlerinde ve ellerinde çeşitli silah yaraları taşıyan, yüzlerinde halavet bulunmayan,
nursuz sıfatlı, kara suretli, görenin ödünü patlatacak derecede korkunç bakışlı,
gaddar karakterli adamlardı. Adam öldürürken zerre vicdan sızısı hissetmezlerdi,
ama aldıkları ayrıcalıklara karşılık sultana derin bir sadakat beslerlerdi. En sağda
nişancılıkta mahir, Bulgar eşkıyaları arasında gezinirken devlete çalışmaya başlayan
Okçunun Petro vardı. Onun yanında Malkoçoğlu akıncılarının arasında yaşayan,
akıncılıktan gelme Malkoçlu Pehlivan Rüstem vardı. Onunda yanında Arnavutluk
dağlarında İskender Bey ölmeden önce onun adamları içerisine sızıp casusluk eden,
İstanbul kuşatmasında yeniçeri acemisiyken bölükten ayrı düştükleri bir kulede iki
gece bir gün düşmana direnen Kabregirmez Dokakin vardı. En sonda ise Kırım’dan
gelme, Tatar Hanlarının, mirzalarının ayak oyunlarında pişmiş bir kiralık katilken
sultana bağlılık arzederek Rumeli’de casus avlayan Tatar Haydut namlı bir cins
adamdı.
Sultan, Cafer Ağa’ya dönmeden eliyle çekilebileceğini gösteren bir işaret yaptı. Bu
fedailik nizamına göre gidip kelleyi getirmelerinin istendiğine dair bir emareydi.
Böylece uğursuz suratlı beş atlı Kostantiniyye’den ayrıldılar gecenin alacasında. Şafak
sökerken Istrancaların eteklerinden geçerek Rumeli vilayetine varan atlılar öğle
ezanını işittiklerinde Burgaz’ı çoktan geçmekteydiler. Akşama doğru Varna’ya vasıl
olup kondular. Sabahın alacasında yeniden yola koyulan beş martaloz, akşam geceye
devrilirken at değiştire değiştire Eflak vilayetine bağlı Poenari karyesine
yaklaşmışlardı.

2.Kısım
(Poenari Kalesi havalisi, Eflak vilayeti)
Beş atlı gece yarısına doğru, tepede güneş gibi parlayan ay, etraflarında ışığa rağmen
dipsiz kuyular kadar karanlık, ağzı yutmaya hazır canavarları andıran ağaçların
arasından geçiyorlardı. Mevsim bahar olmasına rağmen bu ağaçların çiçeksiz,
yapraksız olmaları, zindanda unutulmuş iskelet parçaları gibi sağdan soldan kara
kuru dallarla göğe uzanır halleri tuhaf gelmişti. Dağlardan yankılanan kurt
ulumalarına baykuş ötüşlerinin karıştığı tekinsiz bir geceydi. Onlardan önce bölgeyi
tarayan casuslardan gelen bilgiler doğrultusunda civarda hiç adam görmediklerini
öğrenmişlerdi. Cafer Ağa’nın emri üzerine kasabaya yönelmişlerdi. Kasabadaki hana
gidecekler ve orada bulunması ihtimal olan eşkıyaların casusları bu civarda görülen
reise haber uçuracaklardı. Böylece eşkıyayı üzerlerine çekerek kolayca
halledeceklerdi.
Atlılardan biraz ileride bulunan, tek tük ışıkları görünen kasabaya ve onun tepesinde
bulunan dağların üzerine akbaba gibi konmuş karanlık siluetli kaleye doğru
ilerliyorlardı. İçlerinden belki de en batıl inançlısı olan, çöl Nogayları arasında
yaşadığından ruhlara, cinlere aşırı inanan Tatar Haydut, korktuğunu belli etmemeye
çalışmasına rağmen korkusunu bastırmak için Kırım aksanıyla hafiften bir Kırım
türküsü tutturmuş, eşkıyaların izine rastlamayan gaddar adamlarda buna ses
çıkarmamışlardı:
“- Eminem mantar toplayır, dereleri töpeleri atlayır. Bardım penciresine, Eminem

saçlarını toplayır.”
Tatar Haydut’un sesi ormanda uğuldayan rüzgârın ıslık sesi tarafından bastırılıyordu.
Beş martaloz at sırtında dörtnala ilerleyerek kasabaya girdiler. Ahşap duvarlı yada
taş, en fazla iki katlı evlerin bulunduğu tipik Eflak kasabalarından farksızdı. Bazı
sokak başlarına o da üç yerde fener asılmıştı. Eşkıyanın casuslarının görmesi için ve
eşkıyanın tam yerini bulmak için kasabanın hanına doğru gidiyorlardı. İki katlı, geniş
ve eski cumbalı ev gibi yana doğru eğilmiş, camlarından ışık vuran han binasının
önüne geldiklerinde atlarından inerek hanın yanındaki yarı açık ahıra giderek atları

direklere bağladıktan sonra, Cafer Ağa önde ahırdan çıktılar. Cafer Ağa, Tatar
Haydut’a kalmasını söylediğinde, Tatar:
“- Mende keleymen sizinnen.”[9] diye diretti. Cafer Ağa adamlara döndü:

“- Tedbirdır be more kalsın birınız. Birangi birisı gelır gider ise edesın haber.”
Tatar Haydut emri alınca sırtını duvardan yana vererek beklemeye koyuldu. Dört
martaloz, önde Cafer Ağa ahırdan çıkıp hana girdiler. Handa bulunan bir iki kişi ve
hancı kapıya baktıklarında korkudan küçük dillerini yutacak gibiydiler. Gecenin bir
vaktinde eşkıya kılıklı adamların kasabaya inmesi hem garibine gelmişti hem de
korkudan olduğu yerde buz kesmişti. Dört martaloz içeri girerek etrafa bakındılar.
İçlerinde en fazla lisan bileni akıncı kökenli Malkoçlu Rüstem Pehlivan, hancıya
yaklaşarak önce Transilvanya Saksonlarının lisanında eşkıyaların yerini sordu.
Anlamayınca Eflak dilinde sordu. Hancı bu yörede uzun süredir hiçbir eşkıyanın
bulunmadığını söyledi. Rüstem bu kez daha tehditkar bir şekilde Kazıklı Vlad
olduğunu iddia eden eşkıyayı sordu. Vlad’ın adı geçer geçmez köylülerin korku dolu
gözlerle onlara baktıklarını ve istavroz çıkardıklarını gördüler. Martalozlar bundan
etkilenmemişlerdi. Sonuçta Balkan coğrafyasının insanını yakından tanıyorlardı ve
bu tür batıl inançları olduğunu hep görmüşlerdi. Hancı onun adını anmamaları
gerektiğini, halen yaşadığını ve geceleri tepedeki kalede gezindiğini söyledi. Rüstem
hancının yakasına yapışarak Kazıklı Vlad’ın bir yıl öncede Snagov manastırı
civarındaki çatışmada öldürüldüğünü kellesinin Edirne ve Kostantiniyye’de
sergilendiğini söyledi. Köylüler korkuyla ıstavroz çıkarara martalozlara “Moroi!
Moroi!” demeye başladılar. Eflak dilinde kan emen hortlak manasına geliyordu. Cafer
Ağa adamlarına dönerek:
“- Bu köylü kısmı olsun gerek cahil. Ne bilsın insanı hortlağı. Adam bellı kalede
saklanır. Yürüyün be more!”
Beş martaloz ahırdan atlarını alarak dörtnala kasabanın tepesindeki kayalıklara

kurulu şatoya doğru ilerlemeye başladılar. Burası Poenari kalesiydi. Cafer Ağa’ya
gelen istihbarat raporlarına göre Kazıklı Voyvoda, Türk ordusunu en iyi kale
kuşatmasıyla oyalayabileceği için İskender Bey’in taktiğini uygulamaya kalkışmış,
birçok yerde savunmasını kalelere yaymıştı. Ama Poenari’nin yapılış amacı ve

hikayesi olduğundan daha sadistik ve korkunç bir sırrı saklıyordu. Vlad Drakula
1457’de tahtı ele geçirdikten sonra, 1448’de ülkede isyan çıkaran ve babasıyla abisini
canlı canlı gömerek katleden yerel boyarları bir yemeğe davet etmişti. Neredeyse tüm
boyalar yemeğe toplanmalarının ardından hepsi zincire vurularak kırbaç altında bu
kaleyi yapmaya zorlanmıştı. Ölenlerin kemikleri kalenin temelleri ve duvarları
arasına gömülmüştü. Sağ kalanlarda bu kale civarındaki kazıklar ormanında ilk
kazığa geçirilenler olmuştu. Beş martaloz şimdi tepede uğursuz bir heybetle
dikilmekte olan karanlık kaleye ilerlerken her birisinin aklında Kazıklı Voyvoda’ya
dair binlerce tekinsiz ve ürkütücü rivayet dolanıyordu.
Gerçi duydukları dinledikleri istihbarat raporlarından ve Eflak seferlerine katılmış

askerlerin hatıralarından ibaretti. Ama Malkoçoğlu Bali Bey’le birlikte meşhur 1462
seferine katılan akıncılardan olan Malkoçlu Rüstem bizzat görmüştü bu yaşananları.
Braşov’daki muazzam kazıklar ormanını, üstündeki binlerce Türk ve Bulgar
cesetlerini, çarmıha gerilmiş cesetleri, muazzam derecede tiksinç ceset kokusunu,
annelerinin yanında ölmüş çocuklarının bağırsaklarını deşeleyen kargaları, en yüksek
kazığa geçirilen Hamza Paşa’nın cesedini görmüştü. Meşhur gece baskınlarına,
hastalıklı insanları Türk kılığında ordugaha sokmasına, akıncılarla birlikte Karpat
dağlarında köşe bucak Drakula’yı aramışlar, her şatoda bir benzerini koyduğuna,
köylülerin ondan sihirbaz, büyücü gibi bahsetmesine, korkunç hikayelere, öldürülen
köylülere bizzat tanıklık etmişti.
Ekibin içerisinde onu tek görende Cafer’den sonra Malkoçlu Rüstem’di. Kan kardeşi
Kasımpaşa’ya yerleştirilen Karadeniz göçmenlerinden Trabzonlu Molla Resuhi’nin
medreseye döndüğü 1476 seferinde denk gelmişti voyvodaya. Adamlarının başında,
bir elde kılıç bir elde balta yeniçerilerin saflarına saldıran, kudurmuş köpekleri
andıran görüntüsüyle, çökmüş çukur gözleri ve nursuz esmer sıfatıyla cehennem
zebanilerini andıran Vlad’la bir anlığına o cenk eyyamında göz göze gelmişti. Vlad’ın
içindeki şeytanı, yeryüzünde yürüyen en korkunç laneti onun gözlerinde görmüştü.
Yaşarken bile kanlı hortlaklardan farksızdı. Hortlamış olsa buna hiç şaşırmazdı.

3.Kısım
(Poenari Kalesi)
Beş martaloz gecenin ortasında Poenari kalesine çıkan bir anı uçurum yolu aşmış,
dolunayın altında ayan beyan görülen kalenin önüne gelmişlerdi. Taş duvarlar,
cesetleri çoktan kaldırılmış eskiden kalma tahta kazıklar, kalenin duvarlarındaki
boşluklara yuva yapmış baykuşların gözleri, kurukafaların siyah göz boşluklarını
andıran pencereler… Her detay ayan beyan ortadaydı. Kalenin kapılarına çıkan
merdivenleri gördüklerinde atlarını yeniden kamçılayarak hızlandılar. Ama
merdivenlere yaklaşmışken tuhaf bir şey oldu. Atlar sanki bir şey görmüşte korkmuş
gibi merdivenleri oraya gitmek istemiyormuş gibi oldukları yerde şaha kalkıp deli gibi
kişnemeye başladılar. Martalozlar atlarını güçlükle zaptettiler. Atlar yol tarafına
dönünce sakinleşiyorlardı ama merdivenleri görür görmez yeniden delirmeye
başlıyorlardı. Tatar Murat haykırdı:
“- Ataylar aytkan, at degen ayvan ayaletleri köreyler. En yahşisi yayan ketelim!”[10]
Petri ıstavroz getirdikten sonra kaleyi göstererek:

“- Karyeda da dedıler buraya uğursuz diye lanetli diye. Ürker hayvanlar bile.” Diye
haykırdı. Cafer Ağa onlara baktıktan sonra atlarından inmelerini emretti. Atları kara
kuru ağaçlara bağlayarak kılıçlarını çektikten sonra kalenin merdivenlerine doğru
yürüdüler. Havada ürpertici bir soğuk, kalede derin ve kasvetli bir hava vardı. Bu
gaddar ve korkusuz adamların kalpleri bile yıllardan sonra ilk defa korkuyu
hissetmeye başlamıştı. Taş merdivenlerden hızla çıktıktan sonra kalenin büyük giriş
kapısı önüne geldiler. Dev, siyah çivilerle sağlamlaştırılmış tahta kapıların kapalı
olduğunu gördüler. Civarda bir nöbetçi görmek bir yana, ışıkların yanmamasına göre
kalede yaşayan bir canlı bile yoktu. Cafer Ağa’nın emriyle koca kapıyı sırtlanıp açtılar.
Kalenin kapısı ürpertici ve rahatsız edici bir gıcırtıyla açıldı. Kapının paslanmaya yüz
tutmuş menteşelerine bakılırsa uzun bir süreden sonra ilk defa açılıyor gibiydi. Uzun
ve dar sayılabilecek bir avluya denk geldiler. Sağda solda eski savaş döneminden
kalma askerlere ait paslı zırh ve kalkan parçaları, arabalar ve sepetler, fıçılar
duvarlara dayanmıştı. Daha 1462’deki savaştan sonra boşaltılmış ve uzun süre böyle
kalmış olmalıydı. İçeride hiçbir nöbetçinin olmaması ve ışıkların sönük olması

tuhaflarına gitmişti. Ama Cafer Ağa eşkıyaların halkı vampir söylentisine inanmaları
için kasten kapıdan girmeyip başka bir yoldan kaleye girip çıkıyor olabileceklerini
söyleyince bir nebze olsun rahatladılar. Yanlarından meşalelerini çıkarıp yaktıktan
sonra bir başka kapıdan geçerek geniş bir kulenin içerisine girdiler. Voyvoda’nın sağ
olduğu dönemden kalma ejder amblemli parçalanmış flamalardan bir kaçı sağdan
soldan sarkıyordu. Cafer Ağa adamlarına dönerek Dokakin’in üst katlara bakmasını,
Tatar’ın sağ taraftaki surların orayı kontrol etmesini, Petri’nin soldaki surları kontrol
etmesini, Rüstem’inde kendisiyle birlikte gelmesini söyledi. Bir şey görürlerse haber
verecekler ama bir durum olmazsa en uçtaki büyük kulenin olduğu yerde, giriş
kapısının önünde buluşacaklardı. Cafer Ağa’nın emriyle martalozlar dağılırken Cafer
ile Rüstem orta yoldan gitmek üzere bir başka kapıdan çıkarak kalenin ortasındaki
avluya çıktılar. Dokakin onlar çıktıktan sonra merdivenlerden yukarı katlara doğru
tırmanmaya başladı. Meşaleyi sol eline alıp kılıcını elinde hazır tutarak yürüdü.
Birkaç kat çıkmıştı ki hiçbir şeyin olmadığını gördü. Sadece voyvodanın döneminden
kalma bazı mobilyalar, kalkan ve silahlar, bazı heykeller duruyordu. Etrafın tozlu,
örümcek ağlarıyla ve hayvan pislikleriyle kaplı durumu uzun bir müddet buraya insan
girmediğini gösteriyordu. Üstelik bu kasvetli yer, sanki korkunç işkencelerle
öldürülen insanların izlerini taşıyor gibiydi. Ay ışığının tuhaf göz oyunlarına neden
olması da bu uğursuz mekanı daha da korkunç bir hale getiriyordu. En üst kata
vardığında da boş olduğunu gördü. Uyuyan bir nöbetçi bulurum diye kulenin
tepesindeki balkona çıktı. Burası hikayelerden duyduğu kadarıyla Kazıklının
insanlara işkence yaparken seyrettiği balkonuydu. Ama aynı zamanda Vlad’ın
karısının da kendisini aşağıya atarak intihar ettiği yerdi. Bulutların ayı
kapatmasından ötürü ortalık zifiri karanlığa gömülmüştü. Avluda yürüyen iki
yoldaşını güç bela seçebiliyordu. Kenarı demir korkuluklu balkonda yürürken biraz
ilerisinde arkası dönük beyazlar içerisinde bir kadın gördü. Bellerine kadar uzanan
siyah saçları ve kefene benzeyen beyaz kıyafetiyle eşkıyaların kaçırdığı kızlardan birisi
olabilir miydi? Yanına yaklaştığında kılıcını beline soktuktan sonra kadının omzuna
dokundu. Kadın yılan gibi tıslayarak arkasına döndüğünde görebildiği son şey iki sivri
diş ve ateş kırmızı iki korkunç gözdü. Son hissettiği şey ise boynundaki acıydı.
Bilincini ve gücünü yavaş yavaş kaybediyor gibiydi. Sanki üzerine karabasan çökmüş
gibiydi. Kulenin çatısından iki kadının daha indiğini gördü. Hoş görünümlerine
rağmen ikisinin de suratında sivri dişleriyle korkutucu bir ifade vardı. Birinin saçı

sapsarıyken diğerinin saçı ateş kızılıydı. Dokakin’in son gördüğü ve hissettiği şey
onlarında Dokakin’in bileklerini ısırarak boynundan ısıran kız gibi kanını içmeleriydi.
Cafer Ağa ve Rüstem kulenin kapısının önüne geleli bir hayli zaman geçmişti. Ortalık
kararmıştı ve kurt ulumaları daha da artmıştı. Ne Dokakin’in ne de diğerlerinin bu
kadar kısa sürede dönmemeleri, üstelik onlardan bir ses sedanın çıkmaması onları bir
hayli şüpheye düşürmüştü. Kara bulutların ay ışığını kapatmasından dolayı etraf zifiri
karanlığa gömülmüş, meşalelerinin ışığından gerisi karanlıkta kalmıştı. Ne surlarda
ne girişteki kule tarafında bir hareketlilik yoktu. Bu gergin bekleyişleri sırasında
önünde bekledikleri kuleden bir çığlık sesinin yükselmesi üzerine kafalarını çevirip
oraya baktılar. Beyazlar içinde bir kadın onlara doğru çığlık atıp Rumence bir şeyler
söyledikten sonra ortadan kaybolmuştu. Cafer Ağa “-Eşkıyalar yukarıda!” diye
gürleyerek kulenin tahta kapısına Rüstem’le birlikte yüklendi.
Kapıyı kırmalarının ardından elde kılıç içeriye dalarak etrafa bakındılar.

Merdivenlerden bir üstteki kata tırmandılar. Ama üst katı göremeden sert bir
rüzgarla meşaleler sönmüştü. Yarı karanlık geniş bir salona çıktıklarında kılıçlarını
hazır tutarak etrafa bakındılar. Etraf yarı karanlıktı. Bazı şeyleri görebiliyorlardı ama
yine de karanlık sayılırdı. Balkona doğru yöneldiklerinde bir anda yukarıdan üstlerine
bir şeyin atladığını gördüler. Rüstem bir kılıç darbesiyle inen şeyi ikiye ayırdı. Üstü
başı kan içinde kalmıştı. Ay ışığı altında bunun Dokakin olduğunu görünce çıldıracak
gibi oldu. Karanlıklar içinde birkaç yerden tuhaf, ürpertici kadın kahkahası
yankılandı. Tam önlerine iki ceset daha düştü. Bunlar da Tatar ile Petri’ydi. Rüstem
sinirden harap olmuş bir halde etrafa bağırmaya başladı. Düşmanını görmek
istiyordu. Yoldaşlarının canını alanla karşılaşmak istiyordu. İçinden bir ses bu
karşılaşmaya hazır olup olmadığını sordu. Sanki zihninin içinde bir başka zihin ona
seslenmiş gibiydi. Birden sütunlardaki meşalelerin kendiliğinden yandıklarını
gördüler. Önce ikisi yandı. Karanlıklar içinden üç çekici ve hoş görünümlü kadının
çıktığını gördü. Üçü farklı görünümlerde, farklı tenlerde ve farklı saç
renklerindeydiler ama üçünün de bir ortak noktası vahşi kurtlara benzeyen sivri
dişleri, cehennem ateşlerini andıran kızıl gözleri ve korkutucu bakışlarıydı.
Karabasan hislerine benzer bir hisle onların gülüşmeleri onu hem korkutuyor hem de
hoşuna gidiyor, içini gıdıklıyordu. Salonun diğer ucundaki meşalelerde yandığında

tahtında otrumakta oturan bir adam görüntüsü Rüstem’in ve yüreğini ağzına getirdi.
Tahtta oturan kişi sabık Eflak Voyvodası Vlad Drakula’ydı.
Tahtadan oymalarla bezeli tahtında tüm heybetiyle baykuş gibi kurulmuş, sırtında
siyah abasıyla yarasaları andıran, uzun siyah saçlarından pala bıyıklarına, kemerli
burnundan çökmüş surat yapısına, çukur ve sinsi gözlerinden uğursuz sıfatına, tamı
tamına oydu. Benzerlerinden biri değildi. Bir yıl önce Snagov’daki savaşta göz göze
geldiği lanetli voyvodaydı. Tek farkı eskisinden daha korkunç görünmesi, insanın
ruhunu görüyormuş hissi veren delici bakışları ve bıyıklarının ardından fırlayan iki
sivri dişti. Rüstem şaşkınlıkla sordu:
“- Bu işte olsun başka şey! Sen hortlak olsan nasıl dirilesın ba? Kafanı kestıler senın
güzümüzün ününde. Şehır şehır dolaştı mızrak ucunda. En sonunda attılar uğursuz
kellenı deniza!”
Drakula tekinsiz bir sırıtışla ona bakarak cevap verdi:
“-Beni öldürdünüz. Yaşamım boyunca ölümsüzlüğü aradım. Çeşitli denemelerden

sonra buldum. Kan ayinleriyle başladım. Ne kadar çok kan içersem onların
hayatını kendiminkine ekleyecek ve sonsuza kadar yeryüzünde hüküm sürecektim.
Ben! Büyük Mircea’nın torunu, kahraman Drakul’un oğlu Vlad Drakula! Senin
sultanın şehri aldığında Kadırga limanında büyük bir bakırdan gemi
bulmuşlardı.[11] Hatırladın mı? Sultan Kostantiniyye cadılarını cehaletle suçlayarak
gemiyi yok ettirmişti. Ben ölümsüzlüğü bulamadan öldüm. Ama intikam için fırsat
arayan cadılar suikastten daha iyi bir şey buldular. Onlar bana ölümsüzlüğü
öğrettiler. Tabi o kadar insanı öldürmek ayrı bir zevkti benim için ama içimi
kavuran ölümsüzlüktü. Babamı, abimi gözümün önünde diri diri gömdüler! Bende
öldürüldüm. Ama cadılar kafamı alarak buraya getirdiler. Yerine diktiler. Size bir
fırsat veriyorum. Önümde diz çökün. Size sonsuz yaşamı vereyim. Ya da bunlar gibi
geberin!”
Korkunç kahkahası taş salonun dört bir yanında çınladı. Cafer Ağa, Rüstem’e
yanaşarak, fısıltıyla sordu:
“- Rüstem. Bu deyyus bulmuş Allah’ından. Sen kaç kurtul. Padişaya haber edesın.”

“- Ağam ben saraya gideyim. Gideyim de ne deyim? Sultan bana inansın? Hortlak
derım gönderir beni bimarhaneye!”
“- Bu deyyus hortladı be more! Bre bu adamın canlısı milletın canina ot tıkadı.
Dirisını bilirim bunun. Dirisi canımıza ot tıkadı bunun hortlağıyla nasıl baş
edecekler? Bu buradan bir çıkarsa, cümle Osmanlı memalikinin bela olur başına!”
“- Hortlak kısmı siyasete mi bulaşacak? Artık kan için yaşar. Dünyayı görmez bu.”
“- O halde sen kaçasın. Beni bırak. Ama ahdin olsun. Alasın öcümüzü.”
“- Sana söz Cafer Ağa! Öcünüzü bu kansızda koymam!”
Cafer Ağa elinde tuttuğu kılıcını kaldırarak Drakula’ya doğru koşamaya başladı.
Rüstem ise tam tersi yönde koşarak boş pencereden aşağı attı kendini. Çimenlerin
üstüne sırtüstü düştü. Fazla bir yükseklik olmasa da vücuduna muazzam bir acı
hissetti. Büyük bir korku ve kurtulma isteğiyle küçük kuleye doğru koşmaya başladı.
Arkasına bakmadan kuleden geçip merdivenlerden indi. Bağlı atlardan birini çözerek
sırtına atlayıp dörtnala kaleden ters yönde uzaklaştı.
4. Kısım
Güneş doğalı çok geçmemişti ki, açık havanın altında Köstence Limanına doğru bir
atlı ilerlemekteydi. Yüzünde şeytanı görmekten mütevellit bir solgunluk, kalbinde
olabilecek en korkunç şekilde öldürülmüş yoldaşlarının yasıyla ağır aksak ilerliyordu.
Voyvoda’nın kalesinden kaçar kaçmaz ardına bile bakmadan oradan kaçmış, martaloz
devriyelerinden birine denk geldiğinde olayı anlatmıştı. Ama martalozlar onun beti
benzi solmuş yüzünü görüp “hortlak mı gördün” tepkisi vermelerine rağmen onun
hortlak gördüğüne bir türlü inanmamışlardı. Eflak dağlarında delirdiğini
düşünmüşlerdi. Artık buradaki hayatı bitmişti. Ölenleri nasıl anlatabilirdi? Eski
yaşamına dönebilir miydi? İşte bu duygular içinde başka bir kimlikle çok uzak bir
diyara gitmeyi düşünmüştü. Kimseye hesap vermek zorunda kalmayacağı ve bu
delilik dolu hikayeden kopup o iblisin etkisinden uzakta yaşayacağı bir diyar.
Eskilerin “Bir kötünün kırk iyiye zararı vardır” sözü gibi, Drakula hiçbir şey
yapmadan böylesine insanların hayatını altüst edebilecek bir kötülüktü ve o yalnız bir
akıncıydı. İşte bu kararla birlikte Kostantiniyye yerine Köstence’ye gelmişti. Çaldığı
bir seyahat belgesiyle birlikte bir gemiye atlayacak ve lanetli geçmişinden
uzaklaşacaktı. Liman yakınlarındaki birkaç hanı dolaşmış ve birkaç erkenci

gemicilerin ağzını yoklamış en son birisini kandırmayı başarmıştı. Kaçak altın

satacağını söyleyip bir ıssızda adamı bayıltmış, elbiselerini ve seyahat belgesini
aldıktan sonra limana doğru yollanmıştı.
Limana indiğinde daha önce açıp bakmadığı belgeye baktı. Almanca’ya benziyordu.
Geminin gideceği yer Flaman[12] ülkesiydi. Geminin işaretine bakarak limanın öbür
ucundaki yolcu gemisini buldu. Gemi demir almak üzereydi. Atını hızla rıhtıma
sürdü. Gemiye binmeden önce yetişen birkaç seyyahın isimlerini soran liman
katibinin önünde sıra vardı. Atından inerek sırada beklemeye başladı. Bir anlığına
gözü batı tarafında biriken, karanlığını kaybetmiş o uğursuz gecenin izini taşıyan
bulutlara kaydı. Limanın gerisindeki geniş ormanların ilerisinde toplanmışlardı.
Daha da ilerisinde Karpatlar vardı. Sanki o kara bulutlar Drakula’nın askerleriymiş
gibi toplanmışlardı. Ona ait gibiydi. Rüstem bulutlara bakarak kendi kendine
konuştu:
“- Şimdi gidiyorum Kazıklı Bey. Ama sanma ki yoldaşlarımın öcünü sende

koyacağım! Geri döneceğim Vlad! Geri döneceğim ve seni cehenneme geri
yollayacağım! On yılda geçse, elli yılda geçse, yüz yılda geçse gene geleceğim
kaderimi sonlandıran bu topraklara. Ben gelemesem bile soyumdan gelen birisi
muhakkak gelecek ve bu işi bitirecek!”
Sıranın kendisine geldiğini farkettiğinde hızla katibin önüne gitti. Katip adını sorunca
donup kaldı. Alelacele anlamamış gibi belgeye baktı. Katip bu kez Rumence sorunca
yanıtladı:
“-Johan. Johan Van Helsing.”
Katibin adını yazmasından sonra atıyla birlikte gemiye geçmişti. Gemi rıhtımdan
ayrılırken Rüstem ve anıları ölmüş, Johan Van Helsing yeni adına ve anılarını
düşünmeye başlamıştı.
SON
Bu hikâye hakkındaki görüşleriniz için lütfen tıklayın

DİPNOTLAR
[1] Günümüzde İstanbul Üniversitesi merkez binası. Topkapı Sarayı’nın inşasından sonra Saray-ı Atik
adını almıştır.
[2] Osmanlı döneminde daha çok Balkanlarda ve Avrupa’da görev yapan, Hristiyan uyruklu, çeşitli
yabancı dilleri bilen ve halkın arasına karışmış casusların oluşturduğu teşkilat. Orhan Gazi devrinde
kurulmuş ve Rumeli’deki Hristiyan halk arasından devşirilerek silahlı istihbarat gücü olarak
kullanılmıştır.
[3] Günümüzde Edirne’de Selimiye Camii ve Taşodalar’ın bulunduğu mevki.
[4] Osmanlı kaynaklarında Drakula, Drakola (vav harfinin o veya u okutmasına nispetle) yada Trakul
(başta de okutan dal yerine tı yazılmış olsa gerek.
[5] Arnavut halk kahramanı İskender Bey’in adı. İskender Bey, Fatih, Drakula ve Radu ile aynı
dönemde sarayda eğitilmişti.
[6] Yurdumuzun farklı bölgelerindeki yaygın bir inanışa göre, kışın en soğuk günlerinde insanlara
zarar veren bir varlıktır. Kışın en soğuk zamanı, Ocak ayının ilk on iki günü sokaklarda dolaşır,
rastladığına “Nereden geliyorsun, nereye gidiyorsun, adın ne?” diye sorarmış, Verilecek cevapların
içinde mutlaka kara kelimesi olmalıymış yoksa Karakoncolos elindeki kocaman tarakla vurarak
karşısındakini öldürürmüş. Bu durumdan kurtulmak için kış günleri evlerdeki taraklar ortada
bırakılmaz, saklanırmış. Bu yaratık “Kış Yarısının Cini” diye de adlandırılır.
[7] Söz konusu gümüş kamçı tarihi rivayetlere geçmiştir. Rivayete göre İstanbul Kuşatması sırasında,
üç tane yardım gemisinin Osmanlı donanması arasından sıyrılarak Haliç’e girmesi üzerine Fatih
tarafından görevinden azledilen Baltaoğlu Süleyman Paşa’ya bu kamçıyla vurduğu iddia edilir.
[8] 1444’te tahtı küçük yaştaki Şehzade Mehmed’e bırakarak Manisa’ya çekilen Sultan Murad Han’ın
ardından, bir rivayete göre akçe nedeniyle bir diğer rivayete göre tahta Murad’ı yeniden çıkarmak
isteyen Çandarlı Halil Paşa’nın kışkırtması nedeniyle, yeniçerilerin ayaklanarak Edirne’de bazı paşa
konaklarını yağmaladıktan sonra şehre hakim durumdaki bir tepeye çıkarak çadır kurmaları olayı.
Sultan Murad olay üzerine tahta yeniden çıkmış ve yeniçerilerin maaşlarına buçuk oranında zam
yaparak isyanı sona erdirmiştir. Bu olaydan dolayı o tepenin adı Buçuktepe kalmıştır.
[9] “Ben de geliyorum sizinle.”
[10] “Atalar der, at denilen hayvan hayaletleri görebilir. En iyi yayan gidelim.”
[11] Evliya Çelebi’nin İstanbul ile ilgili bahsettiği bir deniz tılsımıdır. Kadırga limanında dev, bakırdan
bir gemi şeklindeki bu tılsıma, kentte bulunan büyücü kadınlar Zemheri gecesi biner ve sabaha kadar
limanı dolaşarak İstanbul’u korumak için büyüler yaparlardı. Bu tılsımlı geminin, Fatih’in İstanbul’u
fethi sırasında ele geçirdiği söylenir.
[12] Hollanda.

Selim “Şopar” CAMBAZOĞLU

EjderhaMızrağı'nın (Dragonlance) Türkiye'deki gurusu!
EJDERHA MIZRAĞI
U
zun yıllar önceydi benim için, ilk EjderhaMızrağı kitabı Türkçe’ye
çevrildiğinde (Çiğdem Erkal İpek’in çevirisiyle – Güz Alacakaranlığı
Ejderhaları – ArkaBahçe – 1998) ben daha lisedeydim. O zamanlar Türkçe
olarak fantastik kurguya dair bir şeyler bulmak pek de mümkün değildi,
hafızam beni yanıltmıyorsa sadece Hobbit, Yüzüklerin Efendisi ve birkaç
kitap daha vardı, o da onlar hangileriydiyse, bulabilirseniz tabii. Fantastik
kurgu oyunları üniversite seviyesinde oynanan bir oyundu, lisede her okul iyi bir
yabancı dil katmadığından öğrenciye, pek bilinmezdi masa üstü oyunlar.
Gel gelelim, benim lise yıllarımda EjderhaMızrağı diye bir şey duyduk Türkçe’ye
çevrilmiş (şimdi gidip baktım da arkasına Temmuz 1999 diye tarih atmışım,
bitirdiğim tarih yani). Bir heyecan aldık çoğumuz, o zamanlar masa üstü oyunları da
oynuyoruz çat pat İngilizcemizle ama oynatan arkadaş olaya hakım şansımıza (2.
düzen Zindanlar ve Ejderhalar vardı o zaman, fotokopiyle çoğaltılmış Oyuncunun
Elkitabı sayfaları, oynatan arkadaşta da orjinaller gözümüz gibi bakılır, Canavarlar

Elkitabının sayfaları çevrilirken özen gösterilir elimizdeki renkli tek kaynak o olduğu
ve baş tacımız olduğu için). İşte burada ben ve diğer arkadaşların yolu biraz ayrıldı.
Ben Ejderha Mızrağı okumaya devam ettim hep, onlar Unutulmuş Diyarlar’a daldı,
KuzgunYuvası’na gitti, hatta Türkçe’ye hiç çevrilmemiş PlaneScape kitaplarını bile
okudular, ama ben EjderhaMızrağı’nda takılıp kaldım tabiri caiz ise.
Kış Gecesi, İlkbahar Şafağı derken bir anda Türkçe kitaplar bitiverdi 3 – 4 ay içinde.
Başladım İngilizceleri okumaya, Efsaneler Üçlemesi, İkinci Nesil, Yaz Alevi derken
ana hikayenin kitapları bitiverdi. İşte bir çok EM okuyucusunun durduğu nokta
olan Weis ve Hickman kitaplarının dışına çıkarak (bir çok kişiye göre abartı olsa
bile) diğer kitapları okumaya da hiç ara vermeden devam ettim.
Haa, bütün bunları neden anlattın diye sorarsanız eğer, şimdilerde raflarda dizi dizi
EM kitabı olmasının ne güzel bir nimet olduğunun farkına varabilelim diye. Kimse
kızmasın ama yeni nesil diyebileceğim arkadaşlar rahatça okuyabiliyor artık fantastik
kurguyu ve bunun değerini bilmeleri gerekiyor bence.
Gelelim asıl konumuza, Ejderha Mızrağı.
Nedir Ejderha Mızrağı?
Weis ve Hickman’a göre evde toplanıp masa üstü DnD oyunu olarak oynadıkları bir
eğlence ilk başta. Sonra ise 1984 yılının gelmesi ile birlikte bir kitap. Sonraki yıl bir
üçleme, sonraki yıllara ise bir efsane; EM edebi olarak hem de öykü açısından. En
önemli kitapları isim anne-babası olan Margaret Weis ve Tracy Hickman tarafından
yaratılmış. Tabii ki ancak onların yazdıklarının dışında onlarca roman daha var.
Tarihine bakılacak olunursa yaklaşık 9500 yıllık bir süreci biliniyor Krynn
dünyasının. Farklı çağlara ayrılıyor bu tarih aralığı ama daha önemlisi farklı
isimlendirmeler var tarihler için (M.Ö – M.S. gibi) Afetten Önce (A.Ö.) Afetten Sonra
(A.S.) İkinci Afet (İ.A.) gibi mesela. Romanları çoğunluğu (özellikle ana romanlar)
Afetten Sonraki dönemde 300’lü yıllarda geçiyor. Tam olarak ne demek bu: A.Ö.

dönemi 9000 yıllık bir dönemi kapsıyor, A.S ve İ.A. dönemi ise yaklaşık 500 yıllık
(buna en sonra Ruhların Savaşı dönemi dâhil).
İlk kitap olan Güz Alacakaranlığı Ejderhaları

yaklaşık A.S. 350’li yıllarda geçiyor. Sanırım bu
aşamada bu ayrıntıları neden verdiğimi açıklamam
gerekiyor; romanların çoğunun 500 bile değil 100-
150 yıllık bir döneme sıkıştığı ve aslında tahmini
9500 yıllık bir dünya geçmişi olan bir dünyada
sayısız kitap sayısız öykü yazılabilir ve romanların
bu kadar çok olmasına da şaşırmamak lazım
açıkçası.
Tabii haklı olarak ana karakterler ve onların

çevresindeki karakterlerin yer aldığı kitapların
yazılıyor olması çoğunlukla şaşırtıcı değil çünkü ilgi çekici öyküler her zaman genele
şekil veren öykülerdir; ‘Herhangi birinin hayatı değil, önemli olan tarihi değiştirenin
hayatıdır’ diyebiliriz yani. Ve tabii ki tarihi yazanların romanları da en önemlileridir
(aşağıda eksiksiz olduğunu umduğum bir liste vermeye çalıştım.)
Bu kadar yeterli mi bilmem, biraz deneme, biraz genel bakış gibi oldu sanırım, eğer
devamını getirebilirsem yazarlardan (benim okuduklarımla sınırlıdır ne yazık ki tabii
ki) ve romanlardan, bahsetmeye çalışacağım…
Hayal kurmayı unutmayın,
Sevgiler,
Selim “ŞOPAR” Cambazoğlu
Bu makale hakkındaki görüşleriniz için lütfen tıklayın

Müge ALANKUŞ
1983 yılında Adapazarı'nda doğdum. Fantastik öykülere merakım okumama
akıcılık kazandırdığım tarihe denk gelmektedir. Yeni açılan kitapçıda görülen
"Yüzüklerin Efendisi", taştan saraylarındaki cüce hükümdarlar, elfler ve insanlara
hükmederken artık bana da hükmetmeye başlamıştır. Yüzüğün peşinde giderken
liseyi bitirip, üniversiteye geçtim. O dönemde Kayıp Dünya ile tanıştım. Kısıtlı
internet kullanımı sebebiyle sık uğrayamadığım bu siteden o zamanlar kolay kolay
bulamayacağım birçok şey öğrendim. Ben de bir gün yazar olur muyum sorusu ise
ara ara aklıma gelirdi. Üniversiteden mezun olunca bir bankada müfettiş yardımcısı olarak işe
başladım. Bu dönemde kendimi fantastik ve bilim kurgu üzerinde geliştirmeye çalıştım. Kısa
yazılarımın yer aldığı bir blog sitesi hazırladım. Şu anda ise pazarlama alanında çalışmaktayım.
ZAMANDA YOLCULUK VE
PARADOKSLAR
B
ilim kurgu yazan neredeyse her yazar günün birinde zaman yolculuğu
temasına ucundan kıyısından da olsa bulaşır. Hatta birçok fantastik kurgu
yazarı bile bu temanın çekiciliğinden kaçamamıştır. Konu başta cazip gelse
de, zaman yolculuğunu hakkıyla işlemek bataklık kumunda yürümeye benzer, nereye
bastığını bilmeyen yazar dibe batmaya mahkûmdur. Peki, nedir bu temayı bu kadar
büyük bir zorluk haline getiren? Zaman yolculuğu paradoksları! Henüz zaman
yolculuğunu başaramadığımız için bu sorundan kalıcı olarak kurtulamasak da, bu
yazıda zaman yolculuğu hakkındaki paradokslar üzerinde duracağız. Zaman
yolculuğu mümkün müdür sorusu ise bu yazının konusunun dışında kalıyor.

Öyleyse paradoks nedir? Paradoks kelimesiyle lise çağlarında karşılaştığınızı tahmin

ediyorum. Gençler biraz da düşünmeyi öğrensin diye haftada bir yapılan şu felsefe
derslerinde… Xenon’nun kaplumbağa paradoksu veya Giritli Epimenides’in “Bütün
Giritliler yalancıdır.” sözü yeterli çağrışımı yapacaktır sanıyorum. Eski
Yunanca’da para “karşıt, karşı”, daxos ise “fikir, düşünce” anlamına geliyormuş.
Paradoks kelimesinin TDK’daki tanımı ise “Düşünceler arasında tartışmaya açık,
kesin bir yargı içermeyen karşıtlık.” Bu tanıma uygun olarak paradokslarda aynı
anda iki şeyin birden doğru olduğunu görürüz, karşıtlığı yaratan nokta da budur.
Aslında bu yazıyı yazma fikri Doktor Who’nun paradoks içeren bölümleri hakkında
bir yazı okumamla başladı. 47 yıldır zaman yolculuğundan bahseden bir dizinin
paradoks içermeyen bir tane bile bölümü olmaması mümkün değildi tabii.
Araştırmayı derinleştirince paradoksların da çeşitleri olduğunu gördüm. Paradoks
isimlerinin Türkçe’sini bulamadım, çevirilerini ben yaptım diyebilirim, o yüzden
terimlerin Türkçe karşılığı varsa beni bilgilendirirseniz sevinirim.
Bu yazıyı mümkün olduğunca az spoiler vererek yazmak istesem de bazı kitaplar ve

dizilerdeki örnekler anlatmak istediklerimi iyi karşıladığı için onları kullanacağım. Bu
nedenle hazırlıklı olmanızı tavsiye ediyorum.
Bootstrap paradox: Bootstrap isim olarak konç, yani çizmenin arkasına dikilen
deri parçası, fiil olarak da kendi çabalarıyla bir yere gelmek anlamında kullanılıyor.
Bu terimdeki “imkânsızı başarmak” anlamı da Baron Munchausen’in, bir hikâyesinde
kendisini bataklıktan kendi konçlarından çekerek kurtardığını anlatmasına
dayanıyor. Kim kendi kendini çizmesinden tutup kaldırabilir ki?
Daha modern bir açıklama gerekirse, bilgisayarı “boot

etmek” deyimini duymuşsunuzdur. Boot bilgisayarın
işletim sisteminin yüklenmesini sağlayan bir küçük
programcıktır aslında. Fakat buradan şöyle bir soru
doğuyor: İşletim sistemini bu program yüklüyorsa,
öyleyse boot programını ne yüklüyor?
Paradoksun en meşhur örneklerinden birini verelim:

Bir bilim adamının karşısına kendi gelecekteki hali çıkar, ona gelecekte zaman
makinesini bulduğunu söyler, nasıl yapılacağını anlatır, şemaları bırakır ve gider.
Bunun üzerine bilim adamı makineyi yapmaya başlar, bittiğinde geçmişe gidip kendi
geçmişteki haline zaman makinesinin şemasını teslim eder. Döngü bu şekilde sürüp
gider, fakat sorun şudur: Zaman makinesini ilk kim bulmuştur?
Bu durum, işin içine bir nesne girdiğinde daha ilginç hale gelir. Doctor
Who’nun The Big Bang bölümünde bu paradoksa güzel bir örnek bulabiliriz. Bu
bölümde Doktor sadece sonik tornavidası ile açılabilen Pandorica adlı bir kutuya
hapsedilir. Doktor gelecekten gelerek Rory’e sonik tornavidasını verir ve ondan
Pandorica’yı açıp kendisini kurtarmasını, yerine de Amy’yi, Amy’nin cebine de
tornavidasını koymasını ister. Doktor geleceğe gider ve çocuk-Amy’yi Pandorica’nın
sergilendiği müzeye gelmesi için ikna eder, çocuk-Amy’nin Pandorica’ya dokunması
ile kutu açılır. Doktor, Amy’nin cebinden tornavidayı alır ve geçmişe gidip onu Rory’e
verir. Bu durumda, tornavida ilk nereden gelmiştir?
Hepimizin çok sevdiği Back to The Future filmindeki Johnny B. Goode parçası da
bir Bootstrap paradoksu sayılabilir. Marty’nin zamanında şarkı çoktan yazılmış ve
meşhur olmuştur, Marty şarkıyı bu yüzden bilmektedir. Fakat Marty şarkıyı baloda
çaldığında şarkı henüz yazılmamıştır ve Chuck Berry şarkıyı müzik grubunun üyesi
olan kuzeni ona dinletince öğrenir. Bu durumda şarkıyı ilk kimin yazdığı
anlaşılamamaktadır.
Grandfather paradox: Büyükbaba ya da kısaca Dede paradoksu diyebiliriz.

Aslında bu paradoks zaman yolculuğu dendiğinde ilk akla gelendir. Eğer geçmişe
gidip kendi dedemi öldürürsem benim de var olmamam gerekir, fakat ben hiç
doğmazsam asla zaman makinesine binip dedemi öldüremem. Bu durumda dedem
ölmeyeceği için benim de doğmuş olmam gerek. Şu durumda dedem de ben de hem
ölü hem de diri oluyoruz.
Yine Back to the Future‘dan örnek vereceğim; Marty 1955 yılında babasını araba
kazasından kurtarınca anne ve babasının karşılaşmasını engellemiş olur. Bu nedenle
kendi varlığı tehlikeye girer. Bunu önlemek için anne ve babasının okul balosunda
öpüşmesini sağlaması gerekmektedir. O önemli an yaklaştıkça Marty’nin

kardeşlerinin fotoğraftan birer birer kayboluşunu ve Marty’nin varlığını koruma

çabalarını izleriz.
Bu paradoks için önerilen iki çözüm yolu var: Alternatif evren teorisi ve İç-
tutarlılık prensibi. Alternatif evren teorisine göre, geçmişe gittiğinizde vardığınız
nokta sizin evreninizin geçmişteki hali değil, alternatif bir evrendir. Böyle bir
durumda kendi dedenizi öldürseniz bile sizin gerçekliğiniz değişmeyecektir. Bence bu
çözüm başka soruları beraberinde getirmektedir. Mesela, alternatif gerçeklikte sizden
bir tane daha olmadığı ne malum? Yolculuk ettiğiniz alternatif evrenin gerçekliğine
müdahale etmiş olmayacak mısınız?
İkinci çözüm önerisi ise evrenin bu olaya izin vermeyeceği yönündedir, yani geçmişe
gitseniz bile olayları değiştirmeniz mümkün değildir. Diyelim ki elinizde silahla
dedenizin karşısına çıktınız; ya silah patlamayacak, ya siz ıskalayacaksınız, ya biri sizi
durduracak, ya da dedenizi vursanız bile bir şekilde ölümden dönecek demektir. Rus
fizikçi Ivan Novikov bu çözümü destekleyen prensibini 80′lerin ortasında önermiştir.
Novikov’un self-consistency (iç-tutarlılık) prensibine göre geçmişteki bir olayı
değiştirecek, paradoks yaratabilecek herhangi bir olayın gerçekleşme olasılığı sıfıra
eşittir.
Her ne kadar biraz farklı ve tersine bir örnek olsa da; Lost‘un Flashes Before Your
Eyes adlı bölümünde (Desmond Hume’un geçmişe zaman yolculuğu yaptığı bölüm)
Eloise Hawking kırmızı ayakkabılı adamın öleceğini bildiği halde bu durumu
durdurmamıştır. Desmond sorduğunda, onun ölmesine şimdi izin vermese bile başka
bir şekilde mutlaka öleceğini belirtmiştir. Desmond da gördüğü flashforwardlar
sayesinde Charlie’yi birçok kez ölümden kurtarmış fakat sonunda “No matter what i

try to do… you are gonna die Charlie” (Ne kadar çabalasam da sonunda öleceksin
Charlie) diyerek ölmesine izin vermiştir.
Doctor Who‘nun birçok bölümünde diğer tip paradokslarla karşılaşsak da, Dede
paradoksuna şiddetle karşı çıktığı bir bölümü vardır. Last of the Time
Lords bölümünde The Master’ın Tardis’i paradoks makinesine dönüştürmesi ile
zamanın sonundan son insanlar şimdiki zamana gelmiş, kendi atalarını öldürüp
dünyayı ele geçirmişlerdir. Doktor kontrolü ele aldığında ise evren, paradoksun
yarattığı hasarları giderebilmek için her şeyi paradoks öncesi durumuna
döndürmüştür.
Predestination paradox: Nedensellik döngüsü, veya Kader paradoksu diye

adlandırabiliriz. Bu paradoksta kahraman, geleceği “kurtarmak” için geçmişe gitmesi
gereken bir döngüye girer; geleceğin kendi bildiği şekilde gerçekleşmesi için kendi
bildiği geçmişi yaratmak zorundadır. Fakat bu durum özgür irade ile çelişir, çünkü
kişinin gelecekteki varlığı geçmişteki varlığını sağlayabilmesine bağlıdır. Kader
paradoksunda neden ve sonuç bir döngü içindedir ve hangi olayın neden, hangi
olayın sonuç olduğunu anlamak mümkün değildir.
Mesela trafik ışıklarından geçerken dalgınlıkla yola atladınız, tam bu sırada birisi sizi
paltonuzdan tutup kaldırıma geri çekti ve bu sayede ölümden döndünüz. Sizi
kurtaran kişiyi göremediniz. Seneler sonra evinizin bodrumundaki gizli bir geçitte
geçmişe açılan bir kapı buldunuz ve tam da olayın geçtiği zamana geri döndünüz,
kendinizi gördüğünüzde aslında arkanızda sizi kurtaracak şimdiki kendinizden başka
kimsenin olmadığını fark ettiniz ve müdahale etmezseniz öleceğinizi gördünüz.
Geçmişteki kendinizi paltosundan çekerek arabanın altında ölmekten kurtardınız ve
geçmişteki gizli kahraman aslında siz oldunuz.
Ülkemizde de yayımlanmış olan Alacakaranlık Kuşağı dizisinin Cradle of

Darknessbölümünde Hitler’i henüz bebekken öldürerek durdurmak isteyen bir
zaman yolcusu 1889 yılına gider. Bu yolcu görevini başarır fakat Hitler’in annesi
başka bir bebeği Hitler’in yerine koyarak kendi çocuğuymuş gibi büyütür ve bu çocuk
ileride Hitler olur. Zaman yolcusu aslında bunu gerçekleştirmek için geçmişe
yolculuk yapmıştır.

Yazımızın başında fantastik kurgu yazarlarının da bu

konuya bulaştığını söylemiştik, bir örnek de Harry
Potter ve Azkaban Tutsağı‘ndan geliyor. Bir göl
kenarında etrafıRuhemicilerle sarılıyken gölün karşı
kıyısındaki birinin büyüsüyle ölümden dönen Harry, o
sırada kendini kurtaran büyücüyü 12 yıl önce ölen
babasına benzetir. Geçmişe gittiğinde son ana kadar
babasının ortaya çıkmasını bekleyen Harry, zaman
yolculuğundan önceki hali karşı kıyıda ölmek üzereyken
sonunda kimsenin gelmeyeceğini ve daha önce gölün
karşısında aslında kendini gördüğünü anlar, yaşına göre ileri seviyedeki büyüyü yapıp
kendini kurtarır. Bunu nasıl başardığı sorulduğunda ise “yapabileceğimi biliyordum,
çünkü zaten yapmıştım,” der.
Bilim kurgu yazarı Robert Heinlein burada bahsettiğim Bootstrap ve Kader

paradokslarını kullanarak yazdığı “All You Zombies” ve “By His Bootstraps”
hikâyeleri ile bence zaman yolculuğu fikriyle yazılabilecek en başarılı hikâyelerden
ikisini ortaya çıkarmıştır. Bu hikâyelere ek olarak zaman yolculuğu ile ilgili kitaplar
okumak isterseniz aşağıya birkaç öneri yazdım. Bazıları burada bahsettiğimiz
paradoksları içerirken diğerleri bunlardan bağımsız bir şekilde derdini anlatıyor.
Zaman Makinesi – H.G. Wells

Zamanda yolculuk ve zaman makinesi fikrinin kitlelere ulaşmasını sağlayan, bilim
kurgu dendiğinde ilk akla gelen romanlardan biri
Mezbaha No:5 – Kurt Vonnegut

Kendi hayat çizgisi üzerinde kontrolü dışında yolculuk yapan Billy Pilgrim’in hikayesi
Gece Yarısını Dört Geçe (Umacılar) – Stephen King

Korkunun kralı zaman yolculuğuna farklı bir yaklaşım getirmiş.
İşte O Adam – Michael Moorcock

İsa ile tanışmak için zamanda yolculuk yapan bir adamın hikâyesi.

Anubis Kapıları – Tim Powers

Philip K. Dick ve Science Fiction Chronicle ödüllü benzersiz bir zaman yolculuğu
romanı
Zaman Yolcusunun Karısı – Audrey Niffenegger

İstemsizce zamanda yolculuk yapan Henry ve eşi Clare’in aşk hikayesi
Doomsday Book – Connie Willis

Geçmişi daha iyi anlayabilmek için tarihçilerin geçmişe yolculuk yapabileceğini
düşünün! Hugo ve Nebula ödüllünü almayı başaran kitaplardan biri daha…
The End of Eternity – Isaac Asimov

Asimov’un Vakıf serilerinin öncüsü sayılabilecek, paradokslara farklı yaklaşan bir
kitap
The Accidental Time Machine – Joe Haldeman

Yanlışlıkla sadece geleceğe yolculuk edebilen bir zaman makinesi icat eden bir
adamın maceraları
The Door into Summer – Robert Heinlein

Yine Heinlein ve yine zaman yolculuğu, nişanlısından ve ortağından kazık yemiş bir
adamın geçmişe gidişi anlatılıyor.

Ercan ERGÜR
1984 yılı doğumlu, yaklaşık 10 yıldır aklına gelen her konuda yazan birisi Ercan...
Zamanının büyük kısmını Fantastik ve Bilim Kurgu eserlerden bahsederek, daha
da fazlasını onlar hakkında yazarak, çok daha fazlasını kendi hikâye ve öykülerini
yazarak geçirmiş birisi... Animeler ve Mangalar üzerine, fantastik ve bilim kurgu
öğelerle bezeli diziler hakkında, kurgu bazında ve bazen de gerçekler hakkında
her şeyden bahseden, yazan ve paylaşan bir insan... (Gorath)
VINLAND SAGA
Düşmanını içine hapseden, o donuk ve öfke dolu bakışların sahibi, tarihin
sayfalarından sıyrılarak gelen, intikam için yaşayan bir Viking’in hikâyesi; Vinland
Saga!
Sizlerle bu güne kadar okuduğum en sağlam Viking hikâyesini paylaşmama izin
verir misiniz?
Dünya onlar için acımasızdı. Düşmanları ile olan savaşları, kendi içlerindeki iç
hesaplaşmalarının ve de liderlik oyunlarının yanında bir hiçti. Bir gün her şeyi olan,
en güçlü, lider konumundaki bir Viking bir diğer gün her şeyini kaybedebilir,
düşmanının komutasındaki lanetli bir katil haline gelebilirdi.
Onların içinde yaşadıkları bir dünya diğerleri için daha da acımasızdı. Muazzam bir
savunması olan, kendini beğenmiş; ama kudretli bir liderin elindeki bir kale bir
günde, tek bir Viking sayesinde düşebilir, birkaç saat içerisinde başka birinin

kontrolüne geçebilir ve yine birkaç saniye içerisinde Vikingler’in tarafsızlığı bu başka

birini de alaşağı edebilirdi.
Ve bazen içlerinden birisi sivrilir, bazen bu sivrilik vura vura köreltilir; ama en kötüsü
de bazen intikam duygusu ile bilenirdi.
Onlar içerisinde yaşamak, onlardan birisi olmak, bir Viking olmak Thorfinn için
acımasız bir kaderden başka bir şey değildi.
Makoto Yukimura’nın kaleminden çıkan bir sanat eseri olan Vinland Saga işte bu
Viking’in, Thorfinn’in yaşam hikâyesini, onun Vikingler içerisindeki hayatta kalma ve
intikam dolu mücadelesini konu alıyor. Hatta manga-ka’mız daha serinin başında
bizleri şu sözlerle karşılıyor;
Güçlü bir insan değilim.

Atletik ya da yapılı biriside değilim.
Cesaret gösterecek ya da rekabet edecek bir şeyde yok.
Ne şimdi ne de küçükken tek bir kavgada yer almadım.

Hatta öyle korkutucu birini görsem kafamı eğerim, göz temasından kaçınır ve
oradan sessizce tüyerim.
İşte ben, bu manganın çizeri böyle biriyim ve buna ben bile şaşıyorum.
Tüm bu sözlerine rağmen tarih kokan bu mangasında her türlü savaşı, kan ve
karanlığı, Vikinglerin tüm korkunç doğasını her şeyi ile hissetmek mümkün. İşte bu
noktada da okur olarak şaşırma sırası bize geliyor.
Thorfinn demiştik;
Babası yıllar önce, şu anda emrinde olduğu ve yolunu

sorgusuzca izlediği Askeladd tarafından öldürülen
Thorfinn’in intikam arzusu o kadar kuvvetlidir ki… O
donuk ve öfke dolu bakışları, düşmanını yok edebilecek
tüm sinsiliği, adeta bir ölüm makinesi olmasına yol
açan kaderi… Thorfinn tüm bu kaderinin içerisinde
savrulmuş ve sonuçta bulunduğu konuma gelmiş bir
Viking’dir işte! Sadece güçlenmek ve nefret ettiği bu
adamdan bir gün intikamını alabilmek için hemen yanı
başında bulunmak zorunda; bir gün intikamını
alabilmek için sürekli yanında bulunmak ve içindeki
öldürme isteğini yine bir gün tatmin edebilmek umuduyla!
Tekrar tekrar onunla, Askeladd ile dövüşerek yenildiği hikâyesi ve onun korkunç,
ürpertici doğası… Açıkçası Askeladd’ın yerinde olsaydım onu yakınımda
bulundurmak bile diken üstünde yaşamama neden olurdu. Gerçi muhtemelen o
şekilde de oluyordur. Sonuçta sürekli sizden intikam almak isteyen böylesine tehlikeli
bir Viking… Asla sırtını dönmemesi gereken bir düşman… Ama Askeladd onun
yeteneklerini ve onun yapabileceklerini bilirken onu kendinden uzaklaştırmayı göze
alamaz elbette ki.

Thorfinn’in tüm derinliği ile kurgulanmış hikâyesi bir yana Vikinglerin yaşadıkları,
tarih sayfasındaki hayatları, yolculukları ve savaşları da mangada çok detaylı, oldukça
güzel kurgulanmış bir şekilde işlenmiş.
11. Yüzyılda, Frank Krallığı Topraklarında başlıyoruz

hikâyemize ve başladığımız gibide şahane bir savaş
sahnesinin ortasına düşüyoruz. Kapılara dayanmış bir
ordu ve rüzgârla birlikte uçuşan oklar, acımasızca can
veren insanlar… Koçbaşı ile yıkılamayan bir kale
kapısı… Nehir yönündeki kapının savunma gücü…
Savaşın durulduğu bir anda savaş alanındaki okları
toplayan bir kızın ölü bir bedenden çekerek zorlukla
çıkarttığı bir okun ucuna takılmış gözün ölüm sonrası
bakışlarını halen unutamam.
Elindeki her şeyi kullanarak ayakta kalmak için

savaşan, muazzam bir savunma ile direnen kaleyi kuşatan o devasa ordu, tüm
kudretine rağmen zor, umutsuz bir durumdadır. İşte böyle bir anda ortaya çıkan,
sadece kendi çıkarları için, para uğruna savaşan Vikingler ve onların temsilcisi olan
kudretli Askeladd, ondan da önemlisi, bizzat Askeladd tarafından elçilik ile
görevlendirilen genç, ürkütücü başrol karakterimiz Thorfinn savaşın tüm gidişatını
değiştirecek ve hiç beklenmedik bir şekilde sonuçlanmasına neden olacaktır. İşte
hikâyemizde ilk defa bu şekilde ortaya çıkan Thorfinn sadece sadakatsiz varlığı ile
yıkımlara neden olan bir karakter… Vikinglerin kudretinde, kararlılığında yaşam
bulmuş ürkütücü bir ruh…
Dönemin haritaları, tasarımları ile süslenmiş bir hikâyesi var manganın. Her cildin
sonunda ortam tasarımları ve projelerinin detayları daha iyi gösteriliyor okura.
Örneğin bir cildin sonunda Thorfinn’in çocukluğunu geçirdiği evin, baba ocağının
detaylı tasarımı yapılmış. Hikâyemiz sürekli olarak Thorfinn’in arayışına dair devasa
haritalarla süslenmiş. Yolculuk planları çok detaylı şekillerle anlatılmış. Aynı şekilde
karakter dizaynları ve tasarımları üzerine resimler de cilt sonlarında karşımıza
çıkarak bizi şaşırtabiliyor. Askeladd’ın tasarım resmi gerçekten şahaneydi örneğin.

Vikingler anime ve mangalarda sık sık işlenen bir

temadır aslında. Aklıma gelen Viking temalı ilk anime
bir çoğumuzun bildiği, bir dönem Türk
televizyonlarında da oynayan Vicky the Little Viking
serisidir. Bu seride Vicky öyle harikalar yaratmaktadır
ki zeka gücü ile yarattığı bu harikalarla tüm
bücürlüğüne ve çocuk yaşına rağmen o barbar ve
gaddar olarak nitelenen –animede her ne kadar bu
yapıları yeterince yansıtılmasa da- Vikingler içerisinde
kendisini sık sık kanıtlamaktadır. Babası ve halkı her
tehlikeye girdiğinde ilginç fikirleri, icatları ile işaret
parmağı ile burnunu bir an kaşıdıktan sonra parmaklarını şıklatarak “buldum” diye
haykırması ve planlarını devreye sokması birçok kişinin aklından kolay kolay
silinmeyecektir.
Vinland Saga ise Vicky’nin aksine Viking’lere ve onların yaşayışlarına, yaşadıkları

döneme oldukça gerçekçi bir bakış açısı ile yaklaşmış, adeta tarihsel bir destan olarak
karşımıza çıkmıştır. İşte bu nedenle Vinland Saga kesinlikle tarih konulu yapımları
sevenlerin, özellikle Viking’lere ilgi duyanların okuması gereken bir seridir.

Tunç PEKMEN
74 yılında İzmirde , Akrep burcunu son dakikada yakalayarak doğd um. Okuma ve
yazmayı çizgi roman okuyarak söktüm, o günden beri çizgi roman okumaya,
toplamaya, koleksiyon yapmaya ve de çizgi roman senaryoları yazmaya devam
ediyorum. Bunun dışında bilim kurgu denemelerim de var. Evliyim ve iki kedim
var. Hep beraber bir şekilde yaşamayı sürdürüyoruz.
ÇİZGİ ROMAN’DA ÇAĞLAR

1. BÖLÜM: ALTIN ÇAĞ
KAYIP DÜNYA dergisi bana ulaşıp da çizgi roman yazı serisi yazmamı istediğinde,
önce Amerikan çizgi romanındaki süper kahramanlardan bahsettim, sonra da süper
kahramanlardan. Aslına işin mutfağına inip nasıl çizgi roman hazırlanır gibi yazılar
yazmayı planlıyordum, ama Amerikan çizgi romanların (ya da kısacası comic) biraz
tarihine girmem gerektiğine fark ettim.
Amerikan çizgi romanları 1930lı yılların sonunda ortaya çıkmaya başlamıştır, ve

günümüzde hala çıkmaktadırlar. Bu süper kahramanlı geçen 80 senelik süre, kendi
içinde 4 tane “çağ” a ayrılır. Bu çağlar Altın çağ, gümüş çağ, bronz çağ ve de modern
çağ’lardır.
Bu yazımda, ilk çağ olan altın çağdan bahsedeceğim.

1- Altın Çağ
1930′lu yıllardan başlayıp 1940′lı yılların sonuna kadar

devam eden çağdır. Bu çağ “Süper kahraman” olgusunun
yaratıldığı ve çok geniş bir okuyucu kitlesine hitap edildiği
çağdır. Bu çağda sadece “Süper kahraman” olgusu
yaratılmamış, çizgi romanın boyu, sayfa sayısı ve kare adedi
gibi artık standartlaşmış formatlar ortaya konulmuş ve
standardize edilmiştir. İlk defa çizgi roman (bundan sonra
kısaca ÇR diye anılacaktır), kitap olarak ana yayınlardan biri
kabul edilmiş ve ciddi yazar ve çizerler bu işi yapmaya soyunmuşlardır. Resmi olarak
kabul edilen ilk süper kahraman, tabii ki 1938
′d e çıkan “Superman” dir. Süper
Kahraman ismi de zaten buradan türemiştir. Amerika’nın iki dev yayıncısından biri
olan DC; Superman, Batman, Flash, Wonderwoman gibi kült karakterlerini bu altın
çağda yaratmıştır. Altın Çağ’ın başlangıç tarihi, genel olarak Superman karakterinin
ilk ortaya çıktığı 1938 yılı olarak kabul edilir.
İkinci dev olan Marvel’se Denizler prensi Namor, Ateş Adam ve

Kaptan Amerika gibi kahramanlarla , genellikle Amerikan
milliyetçiliğini pompalayan çr’leri piyasaya sunmuştur. Her iki
dev de özellikle dünya savaşları zamanında bu Amerikan
Milliyetçiliğini son haddeye kadar körüklemeyi bilmişlerdir.
Kahramanlarını Mussolini ve Hitler’in yarattığı süper kötülerle
dövüştürmüşler ve “iyiler her zaman kazanır” sloganını ortaya
çıkarmışlardır. Bunun esas amacı cepheye iden askerlerin bu
çr’leri alması, basit konularla kafayı dağıtması ve de moral bulmasıdır. Yani altın
çağdaki hedef kitlenin önemli bir kesimi genç çocuklar dışında askerler de olmuştur.
Şu anda yayından kalkmış olmasına rağmen o zamanlar Fawcet Comics’in ana

karakteri olan Captain Marvel, en yüksek tiraj elde eden çizgi roman kahramanı
olmuştu. Daha sonra Captain Marvel karakteri, DC firması tarafından satın
alınmıştır. Captain Marvel (ve ailesi) şu anda hala ara ara DC çizgi romanlarında
çıkmaktadır.

Altın çağda sadece süper kahraman konulu ÇR’ler değil, komik hayvanlı ÇR’ler (Örn:
Miki Fare), western’ler, vahşi orman (Örn: Tarzan) ve romantik ÇR’lerde de bir
patlama olmuştur. Özellikle 2. Dünya savaşı esnasında, askerlerin yanlarında kolay
taşıyabildikleri için çizgi romanları tercih etmeleriyle ve iyilerin kötüleri yendiği basit
öyküleriyle büyük ilgi toplamıştır. Altın çağ 1950
′li yılların başında korku ve bilim
kurgu tarzı ÇR’lerin popülerlik kazanmasıyla bitmiştir. Süper Kahraman çizgi
romanları iyice azalıp yok olmaya yüz tutmuştur.
Altın çağın tam olarak bitiş tarihi konusunda değişik

fikirler vardır. Ben bu konuda 1954’te “comics code”un
gelişi olan fikri kabul ediyorum. 1954’te çoğu ÇR, süper
kahraman yerine korku ve fantezi hikayeleri çıkarmaya
başlayınca, bu tarz “korkutucu” ÇR’lerin bir denetleme
kurulu tarafından onaylanmasına gerek duyuldu. Buna
da Comics Code Authority (Çizgi roman Kodları
Otoritesi) ya da kısaca CCA dendi. CCA’nın gelmesiyle
çr’lerde sansürler yaşandı, bunun sonucu olarak büyük
bir okuyucu kitlesi kaybedildi ve bir sürü çr piyasaya daha farklı çr’ler sürmek
durumunda kaldı. İşin gerçeği, her zaman olduğu gibi, o zamanlar da sex ve şiddet iyi
satan elementlerdi. Bazı firmalar bu iki şıkkın üstüne giderek 1-2 yıl kadar çr
çıkarttılar, sonra da piyasadan kayboldular. Bunu arka arkaya 4-5 firma yapınca, CCA
devreye girdi, fakat zararı o kısa süreli yayınevlerine değil, uzun zamandır çr çıkartan
firmalara dokundu.
Captain America’nın okuyucu toplamak için önce korku hikayelerine geçmesi, sonra
da 75. sayıda kapatılması Altın çağ’In bititiğinin başka bir göstergesidir.
Altın çağ bittikten sonra, belli bir süre geçti ve çr’ler tekrar popüler olmaya başladı.
Bu çağa da gümüş çağ dedi. Gümüş Çağdan da gelecek yazımda bahsedeceğim…


Kayıp Dünya / Sayı: 65 / Ocak 2011

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Kayıp Dünya / Sayı: 65 / Ocak 2011

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

EDİTÖR’DEN yine çevrimiçi ama artık e-dergi olarak,

Gördüğünüz gibi ekipçe tekrar görev Sevgilerimle.

19 ZAMANDA YOLCULUK VE PARADOKSLAR

31 ÇİZGİ ROMAN’DA ÇAĞLAR BÖLÜM-1: ALTIN ÇAĞ

Mehmet Berk YALTIRIK

(28 Ocak 2011 tarihinde Kayıp Dünya’da yayınlanmıştır)

(6 Safer 882 – 20 Mayıs 1477)

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

Sultan Mehmed, Cafer Ağa’nın karşısına dikilmiş, sanki kandırılmanın kızgınlığını

“- Padişayım, ihtimaldır ki orada eşkıyanın birı ya da eskiden bu voyvodanın

“- Bana o deyyusun öldürüldüğü halde yeniden hortladığını mı ima ediyorsun?

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

Sultan Zindanaltı mahzenlerine kapattırdığı Vlad’ı kan emici sapıklığı yüzünden

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

(Poenari Kalesi havalisi, Eflak vilayeti)

“- Eminem mantar toplayır, dereleri töpeleri atlayır. Bardım penciresine, Eminem

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

“- Mende keleymen sizinnen.”[9] diye diretti. Cafer Ağa adamlara döndü:

Beş martaloz ahırdan atlarını alarak dörtnala kasabanın tepesindeki kayalıklara

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

Gerçi duydukları dinledikleri istihbarat raporlarından ve Eflak seferlerine katılmış

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

“- Ataylar aytkan, at degen ayvan ayaletleri köreyler. En yahşisi yayan ketelim!”[10]

Petri ıstavroz getirdikten sonra kaleyi göstererek:

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

Kapıyı kırmalarının ardından elde kılıç içeriye dalarak etrafa bakındılar.

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

“-Beni öldürdünüz. Yaşamım boyunca ölümsüzlüğü aradım. Çeşitli denemelerden

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

gemicilerin ağzını yoklamış en son birisini kandırmayı başarmıştı. Kaçak altın

“- Şimdi gidiyorum Kazıklı Bey. Ama sanma ki yoldaşlarımın öcünü sende

“-Johan. Johan Van Helsing.”

Bu hikâye hakkındaki görüşleriniz için lütfen tıklayın

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

[3] Günümüzde Edirne’de Selimiye Camii ve Taşodalar’ın bulunduğu mevki.

[9] “Ben de geliyorum sizinle.”

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

Selim “Şopar” CAMBAZOĞLU

(23 Ocak 2011 tarihinde Kayıp Dünya’da yayınlanmıştır)

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

Gelelim asıl konumuza, Ejderha Mızrağı.

Nedir Ejderha Mızrağı?

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

İlk kitap olan Güz Alacakaranlığı Ejderhaları

Tabii haklı olarak ana karakterler ve onların

Hayal kurmayı unutmayın,

Selim “ŞOPAR” Cambazoğlu

Bu makale hakkındaki görüşleriniz için lütfen tıklayın

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

(14 Ocak 2011 tarihinde Kayıp Dünya’da yayınlanmıştır)

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

Öyleyse paradoks nedir? Paradoks kelimesiyle lise çağlarında karşılaştığınızı tahmin

Bu yazıyı mümkün olduğunca az spoiler vererek yazmak istesem de bazı kitaplar ve

Daha modern bir açıklama gerekirse, bilgisayarı “boot

Paradoksun en meşhur örneklerinden birini verelim:

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

Grandfather paradox: Büyükbaba ya da kısaca Dede paradoksu diyebiliriz.

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.

kardeşlerinin fotoğraftan birer birer kayboluşunu ve Marty’nin varlığını koruma

© 2001-2011 http://Kayipdunya.com Tüm Hakları Saklıdır.