Στο μεσοστρατι απανω της ζωης μας σε σκοτεινο πλανεθηκα ρουμανι , τι`ταν ο δρομος ο σωστος χαμενος. (…) Να ξαναπω πως μπηκα δεν κατεχω , τοσο βαρυς με πλακωνε υπνος τοτε που της αληθειας ξεσφαλα την στρατα. Μα ως εφτανα στα μπροσποδα ενος λοφου , εκει που πια ξετελευε η λαγκαδα , που μου`χε σφιξει την καρδια με τρομο , ψηλαγναντευω και θωρω ντυμενες τις πλατες του με αχτιδες του πλανητη που ολουθε στη σωστη μας φερνει στρατα. Γαληνεψε μια σταλα τοτε ο τρομος που`χε μαζεψει η στερνα της καρδιας μου στο ολοπικρο που διαβηκα ολονυχτι. Για αλλα , πιο γαληνια νερα σηκωνει πανια το καραβακι του μυαλου μου , που τοσο αγρια θαλασσα πισω αφηνει. (…) Χρωμα γλυκο ζαφειρι ανατολιτη , που στο γαληνιο προσωπο του αγερα καθαριο ως τον πρωτοκυκλο απλωνοταν , ξαναδωκε χαρα στα δυο μου ματια , απ`τον νεκρον αγερα ευτυς ως βγηκα , που ματια μου`χε και καρδια πλανταξει. Τ`ομορφο αστρι που σπρωχνει στην αγαπη την πασα ανατολη `κανε και γελαε , θαμπωνοντας τα Ψαρια που το ακολουθουν. Γερνω δεξα να δω τον αλλο πολο , και τεσσερα αστρα αγναντεψα , που μονο το πρωτο εχαρη ανθρωπινο ζευγαρι. Λες ο Ουρανος τη λαμψη τους χαιροταν , ω βοριανη μισοσφαιρα μας χηρα , που τετοια να χαρεις δε δυνεσαι αστρα !