ÂDÂB-I ZİKİR RİSÂLESİ

Muhammed Zahid KOTKU [ K. S. ]

ÖNSÖZ
Bismillâhir-rahmânir-rahîm.
Allàhümme lâ uhsî senâen aleyke, ente kemâ esneyte alâ nefsik. Elhamdü lillâhi
hamden kâmilen, ves-salâtü ves-selâmü alâ şefîinâ muhammedin ve alâ âlihî ve
ashàbihî ecmaîn.
Her türlü noksan sıfatlardan münezzeh ve kemâl sıfatlarıyla muttasıf olan
Cenâb-ı Vâcibül-Vücud ve Sàhibül-Keremi vel-Cûd Hazretleri, mü'minleri
insanlar arasında;
(İnnemel-mü'minûhellezîne izâ zükirallàhu vecilet kulûbühüm)
[Mü'minler o kimselerdir ki, Allah zikredildiği zaman kalbleri titrer.] (Enfal: 2)
ayet-i kerimesiyle mümtaz kılmış; bir çok ayet-i kerimelerle zâkirlerin kadr ü
kıymetlerini de yüceltmiştir. İnsanın yaratılışından maksad-ı aslî olan devâm-ı
ubûdiyyet ve ma'rifet-i ilâhiyye olduğundan,
(Tehallekû bihulkıllâh!) [Allah'ın ahlâkıyla ahlâklanın!] sırrının zuhuru;
(Eddebenî rabbî feahsene te'dîbî.) [Beni Rabbim terbiye etti ve terbiyemi güzel
eyledi.] hadis-i şerifinin mazmunu üzerine terbiyenin lüzûmunu ve
ehemmiyetini beyan buyurmuşlardır.
Ashàb-ı kirâm-ı zevil-ihtirâm hazretleri ise;
(Ashàbî ken-nücûmi bieyyihim ıktedeytüm ihtedeytüm)
[Ashabım yıldızlar gibidir; hangisine iktidâ ederseniz, doğru yolu bulursunuz.]
hadis-i şerifiyle, evliyâ-yı àrifînin öncüleri ve reisleri olmağa salâhiyetli ve;
(Hayrul-kurûni karnî)
[Devirlerin en hayırlısı benim devrimdir.] mantûk-u âlîsince Rasûlüllah SAS
Hazretleri'nin sevgili ve emsalsiz dostları olmuşlardır.
Temiz düşünceli, kıymetli her ferde gizli değildir ki, Hak Celle ve A'lâ'nın zikri
insanları, bâhusus mü'min ve müvahhidleri Hakk'a ulaştırıcı en kısa ve büyük
yoldur. Lâkin sâdât-ı sûfiyye K.S. hazretleri, maksada ulaşabilmek için bazı
âdâb-ı lâzimeye riayeti şart kılmışlardır. Zîrâ,
(Etturûku küllühâ edebün)
[Tarikatların hepsi edebden ibarettir.] sözüne göre edeblere riayet lâzımdır.
Edebleri terk etmek, sâliki maksuda vusûlden men eder ve mahrum kılar.
(Men terekel-usûl, harume aleyhil-vusûl.)

1
[Kim usûlü terkederse, ona vusül haram kılınır.] demişlerdir. Hatta Hàdim Şeyh
K.S. Hazretleri,
(Feveylün lil-kàsıyeti kulûbühüm min zikrillâh)
[Allah'ı anmak hususunda kalbleri katılaşmış olanlara yazıklar olsun!] (Zümer:
22) ayet-i kerimesinin tefsirinde, "Bazı kimseler vardır ki, nefisleri
muktezâsınca gafletle ve edebe riayet etmeksizin zikrederler ve böyle
zikirlerden kendilerine kasvet-i kalb hàsıl olur." buyurmuşlardır.
Hazret-i Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî Mesnevî-yi Şerif'inde, edebi terkin mûcib-i
felâket olduğunu herkese beyan buyurmuşlardır. Bu hususta bu tarikatın ricâli,
zikir hakkında 20 âdâb beyan etmişlerdir.
Bu edebler her ne kadar dervişlere ve tàliblere mürşidleri tarafından bildirilir ve
söylenirse de, bunlar ekseriya hep sözde kalıp, ne demek olduğunu ve her bir
edebin ne yolda icrası lâzım geldiğini hakkıyla öğrenemediklerinden, Tarîkat-ı
Âliyyeden tam mânâsıyla istifade ve istifâza edemedikleri cihetle, âdâb-ı
mezkûrenin bilmeyen ihvâna öğretilmesi, üstazım tarafından emir buyrulmuştur.
Emirlerine imtisâlen bitevfîkıllàhi teàlâ, âdâb-ı mezkûrenin sâlik-i mübtedî için
beyânı zımnında, işbu risâle-i muhtasara bir mukaddime, üç fasıl ve bir hàtime
üzerine tahrir ve itmâm ile, "Hediyyetül-İhvân fî Adâbi Zikril-Mennân" adı
verilmiştir.
MUKADDİME
Tarikat-ı Nakşıbendiyye'nin akreb-i turûk ilallah olduğu beyanındadır:
Mâlûm ola ki, sâliki Cenâb-ı Vâhid-i Hakîkî'ye îsâl eden yollar,
(Etturûku illalàhi biadedi enfâsil-halâik)
[Allah'a giden yollar, mahlûkatın nefesleri sayısıncadır.] mazmununca pek
çoktur. Kendisinde nefse muhalefet fazla olmayana nisbetle akreb-i turuk, en
kestirme ve en kısa yol, âşikâr ve şüphesiz ki Tarîkat-ı Nakşıbendiyye'dir. Her
işte muhalefeti iltizâm ile nefse hakim olmak, onu yok etmek ve zararsız hale
getirmek usülleri, bütün tarikatlardan ziyade Tarîkat-ı Aliyye-i
Nakşıbendiyye'de mevcud olduğu cümlece mâlûmdur. Zîrâ sâdât-ı
Nakşıbendiyye K.S. hazerâtı, azîmetle ameli ihtiyar edip, ruhsattan son derece
kaçınmışlardır. Bu sebeple Tarîkat-ı Nakşıbendiyye, müridin derecât-ı tevhîde
vusûlü için, diğer tarikatların akreb ve esheli, yâni hem kolayı hem de
kestirmesidir.
Bu tarîkatın sâdâtının şanları âlî olması ve kendilerine mahsus eltàf-ı ilâhiyyenin
zuhur etmesi, zâhiren ve bâtınen, kalben ve kàliben kitap ve sünnete ittibâ ve
âsâr-ı selef-i sàlihîne itktidâları ve bid'atlardan ictinab edip kaçınmaları
sebebiyledir. İşte bu yol sahabe-i güzînin yollarıdır. Bu tarîk-ı âlîde matlab,
reîsüt-tarîka ve gavsül-halîka Nakşıbend Muhammed Bahâeddin K.S.
Hazretleri'nin, "Bizim kısmet-i mâneviyyemiz mâsivallàhı nefiydir." diye

2
buyurdukları vech üzere cemî harekât, âdât, ibâdât ve muàmelâtta yokluk tarîkı
üzere huzur billâh ve ubûdiyyete devamdan ibarettir.
Allâme Şehâbeddîn ibn-i Hacer el-Mekkî (Rh.A) dahi, Hàtime-i Fetvâ'sında,
(Ettarîkatül âliyyetüs-sâlimetü min kudûrâti ceheletis-sûfiyyeti hiye tarîkatün-
nakşıbendiyyeh) diye, bid'atçı ve cahil sûfîlerin çirkin ve bozucu hareketlerinden
sâlim ve mahfuz kalan tarîkatın, hemen yalnız Tarîkat-ı Nakşıbendiyye
olduğunu beyan etmiştir.
Abdurrahmân-ı Câmî Hazretleri de, Tarîkat-ı Nakşıbendiyye'nin akreb-i turûk
olup, sâlikîni kâbe-i maksuduna bilâ mânî vâsıl eder olduğunu, şu ebyât-ı
meşhûreleriyle beyan buyurmuşlardır ki, teberrüken iki beyti yazılmıştır:
Nakşıbendiyye aceb kàfile sâlârânend,
Ki bered ez reh-i pinhân be-Harem kàfile-râ.
"Tarîkat-ı Nakşıbendiyye meşâyih-ı kirâmı, hûb ve aceb kafile reisleri ve
serdarlarıdır ki, kafile-i ehl-i sülûku yâr ve ağyârdan gizli bir yoldan kâbe-i
maksûda eriştirirler."
Ez dil-i sâlik-i reh câzibe-i sohbetişân,
Mî-bered vesvese-i halvet ü fikr-i çile-râ.
"Bu zâtların câzibe-i sohbetlerinin tesiri, sâlikin kalbinden halvet vesvesesini ve
çile çekmek fikrini kesip atar ve bir nazarla kalb-i sâliki, huzur billâh derecesine
vâsıl eder."
Turûk-u sâirede muhalefet-i nefs riyâzâta ve açlığa maksurdur, yâni açlıkla olur.
Tarîkat-ı Nakşıbendiyye'de ise;
(Race'nâ minel-cihâdil-asgari ilel-cihâdil-ekber) hadis-i şerifi mûcebince,
mücâhede ile hàsıl olur. Mücâhede lügatte, muharebe demektir. Sûfiyye dilinde,
nefs-i emmâre ile muharebeye denir ki, nefse hoş gelmeyen ve meşakkatli
görünen işleri o nefse yüklemektir. Bu tarîkatta mücâhede olup riyâzât
olmamasından, yemede içmede ortayı ve îtidali tecâvüzün câiz olduğu
anlaşılmasın! Mâlûmdur ki, taamda îtidali tecâvüz, şerîatte ve tarîkatta
mezmumdur, kötüdür. Nakşıbendî kitaplarında taamın nev'inin bir veya iki,
nihayet üçten fazla olmaması tenbih olunmuştur Üçün ise, ancak ya misafir,
veya bir ihtiyaç anına hasredilmesi muvâfıktır.
Dikkat edilmesi lâzımdır ki, fazla açlık da ya ibadette tenbellik ve atâleti mûcib
olur, veyahut bir takım hayâlât-ı fâside ve evhamı celb eder. Onun için
Peygamber SAS'ın meddâhı olan İmam Busîrî (Rh.A) Hazretleri Kasîdei
Bürde'de:
Vahşed-desâise min cûin ve min şibain,
Ferubbe mahmesatin, şerrün minet-tühemi.

3
"Açlığın ve tokluğun hilelerinden haşyet ile kork; çünkü ekseriya çok şiddetli
açlık, tokluktan daha şerlidir." diyerek açlık perhizinden men etmiştir.
Açlığa alışmak mümkündür. Vücut alıştığı şekilde hareket edebilir. Hattâ bazı
hristiyan doktorların ve Hint fakirlerinin 40-50 gün kadar yalnız su ile iktifa
ederek, açlık perhizine bazı sebeplerden nâşi devam edegeldikleri görülmüştür.
Hüner hiçbir zaman açlıkta değildir. Kemâl derecesinin Hakk'ın rızasına
muvafık amel, ilim ve hareketlerle ve nefsin gayr-i meşrû arzularına tam
muhalefetle elde edilebileceği şüphesizdir. Nefsi açlıkla değil, belki tam bir
mücahede ile ıslah mümkündür. İstilâya uğramış memleketlerin kurtarılabilmesi
nasıl açlıkla mümkün değilse, nefsi yenmek de ancak tam mânâsıyla
mücâhedelere ve bu mücâhedelerdeki azim ve gayrete bağlıdır. Azimsiz
mücâhedenin de tam muvaffakıyet sağlamayacağı cümlenin ma'lûmudur.
Onun için sâdât-ı Nakşıbendiyye hazarâtı açlığı değil mücâhedeyi iltizâm
etmişlerdir. Fakat bu, çok yensin mânâsına değildir. Bil'akis, îtidali elden
bırakmamak esastır.
Efendimiz SAS Hazretleri'nin buyurdukları gibi, bir gün aç olup tazarru ve
niyaz, bir gün de tok olup Hakk'a şükretmek en evlâ ve güzel bir yoldur.
Yiyecek, içecek ve giyeceklerde nefse muhalefet ve onun arzusunun hilâfına
hareket ve amel ile beraber;
(Nefsüke matıyyetüke ferfak bihâ)
"Nefsin senin yolculukta üzerine bindiğin bineğin gibidir; ona yumuşak davran!"
muktezâsınca îtidâle, muhafaza-i nisbete devâma, sünnet-i şerîfelere riâyete,
gece ibadetlerini ihyâya, sükût ve uzlete, yalnızlığa da riâyet etmelisin.
Sâdât-ı kirâm hazarâtı;
RE. 243/8 (Bihasebil-mer'i mineş-şerri en yüşâra ileyhi bil-esàbii fî dînin ev
dünyâ illâ men asamehullàh.)
[Kişiye gerek dünya cihetinden, gerek ahiret cihetinden parmakla işaret edilmesi
şer olarak kâfîdir; meğer ki Allah koruya.] hadis-i şerif mûcebince avam
nazarında büyük ve kıymetli görünen ve halkın kabulünü ve beynen-nâs şöhreti
mûcib olan riyâzât ve uzletlerden, âfâtı mutazammın olmasından nâşi ziyâde
ihtiraz etmişler ve sakınmışlardır.
İmâm-ı Rabbânî Hazretleri, "Ziyâde açlık, yemekteki hadd-i îtidâle riayetten
daha kolaydır." demişlerdir.
"Çok şiddetli açlıklarla olan riyâzâttan, orta hale riayetle olan riyâzât daha
ekmeldir." denilmiştir.
Bundan anlaşılan, Tarîkat-ı Nakşıbendiyye'de nefse muhalefetin daha ziyade
bulunduğu ile, akreb-i turuk olduğudur. Bu beyan, umum ve ekseriyet
üzerinedir. Nitekim sâir tarikatlarda da nâdiren bazı zevât zuhur eder ki, ekmel

4
olur. Ve yine Tarîkat-ı Nakşıbendiyye'nin efradı arasında bazı kimseler bulunur
ki, kabiliyet ve istîdâdı gayet az olduğundan, derece-i kemâle vâsıl olamaz.
Kaldı ki Nakşîliğe nisbet iddia edip, mücahede olduğunu bilmeyen, veya bilip
de yapmayan ve hilâf-ı usülde bulunan, yâni tarikatın usül ve âdâbına riayet
etmeyen ve tarîkat-ı âliyyeyi şeriatın gayrı sayan, cahil sofîlerin bir kaç sözüyle
vakitlerini geçirip zâyî eden ve şeriata da uymayan kimseler bahsimizden
hariçtirler.
Şimdiki zamanda ise şeyhlik, sülûk ile mürşid-i kâmilden me'zuniyete münhasır
olmayıp, ekseriya babadan miras kalıyor, veya bazı açıkgözler, tasavvuf
kitaplarından öğrendikleri bir miktar zâhirî mâlûmatla ve merasimlerde icrâ
edilegelen usülleri bilmekle, işi oldu bittiye getiriyor. Çenesinin sayesinde ve
gösterişli giyiniş, sakal, sarık ve sâire kıyafetlerle ortaya çıkan bu misillü eşhas
ki, bunlara müteşeyyih denir; yâni yalancı şeyh, uydurma şeyh demektir. Her ne
kadar salâh-ı hal sahibi gibi görünürlerse de, öyle değillerdir.
Kemâl-i insâniyyet ve ahlâkan olgunluk, öyle elbise ve bilgi ile olsaydı, ne âlâ!
O zaman her bilen kemâl sahibi olabilirdi. Fakat hiç de öyle değildir. Bunlar hep
erbâbına hizmete, hizmetteki muvaffakıyetlere ve Hakk'ın ihsân ve ikrâmına
bağlıdır. Öyle bilgi sahipleri vardır ki, nefislerinin esiri oldukları için çok çirkin,
çok fenâ ve çok fesad işleri ya bilfiil kendileri işler, veya bu fenâ ve fesad işlere
alet olurlar. Bunlar her zaman ve her yerde görülmektedir. Ehl-i sünnet
mezhebinin dışındaki mezheb alimlerini de bunlara katabilirsiniz. O zaman iş
daha açıkça anlaşılır.
Allah Celle ve A'lâ cümlemizi kötü ve fenâ yollara sapmaktan, kötü arkadaş ve
refîklerden muhafaza buyursun, âmîn...
Birinci Fasıl
ÂDÂB-I ZÀHİRE
Allah Celle ve A'lâ'yı zikretmenin yirmi âdâbı vardır ki, bunlardan şu yedisine
âdâb-ı zàhire adı verilmiştir:
1. Abdestli olmak.
2. Yalnız bir yerde Kıble'ye karşı oturmak.
3. Sağ inciğin üzerine oturup, ayak uçlarını sol taraftan çıkartmak.
4. İstiğfar etmek.
5. Bir Fâtiha, üç İhlâs okuyup, sevabını Nakşıbendiyye silsilesinin ruhlarına
hediye etmek.
6. Ervâh-ı silsileden istimdâd etmek.
7. Gözleri yummaktır.
1. Zikir Esnasında Abdestli Olmak

5
Zîrâ, tâat ve ibadette, nefis ve şeytanın vereceği kötü hatıraları def'e çalışmak
iktizâ edecektir. Mü'minin ise şeytan ile cihadda en birinci silâhı abdestli
olmaktır. Zikrullah efdal-i ibâdât olduğundan, yâni nafile ibadetlerin en
faziletlisi bilindiğinden, nefis ve şeytanın tasallut edeceği pek âşikâr bir şeydir.
Abdestin ibadetlerden başka, korkulan an ve mahallerde dahi çok büyük
faydaları vardır. Ashàb-ı kiramdan bir zât, evine bir haham uğradığı zaman,
hemen ev halkına abdest almalarını emretmiş. Tabii, bu sırada kapıyı da biraz
geç açmış. Sebebi sorulunca:
"-Cenâb-ı Hakk'ın Mûsâ AS'a, 'Korktuğun zaman abdest al ve ehline de abdest
aldır; o zaman benim ahd ü emânımda olursun!' buyurması sebebiyle, ben de
sizin devlet tarafından gönderildiğinizi görünce, içime korku geldi ve derhal
abdest alarak Cenâb-ı Hakk'ın himayesine iltica ettim. Senden emin olarak
namaz kıldık, sonra kapıyı açtık." demiştir.
Bundan anlaşılıyor ki, eski ümmetlere de abdestli olmak tavsiye edilmiştir.
Abdest, mü'minin gerek şeytan üzerinde ve gerek sâir korkulacak yerlerde
mânevî silâhıdır. Onun için dâimâ abdestli olmak lâzımdır. Hattâ tàlib-i Hak
olan kişiye üç şeyi lâzım görmüşlerdir. Bunları terke müsaade yoktur:
a. Dâimâ abdestli olmak,
b. Nisbeti muhafaza etmek,
c. Lokmada ihtiyat etmektir. Hem helâl lokma yemek, hem de fazla tokluk
olmamasına dikkat gerektir.
İbrâhim Hakkı Hazretleri'nin dediği gibi,
"Az ye, az iç, az uyu; ten mezbelesinden vaz geç!" mısraı ne kadar yerinde bir
sözdür.
Abdestin âdâb-ı zàhiresi ve ve bâtınesi vardır. Âdâb-ı zàhiresinden bazıları:
1) Evvelâ helâda avret yerlerini güzelce yıkayıp, taharet bezleri ile güzelce
kurulamak ve yaşlık bitinceye kadar beklemek.
2) Abdest suyunu israf etmemek, üstüne başına sıçratmamak ve yıkamayı üçten
fazla yapmamak.
3) Kıbleye karşı sümkürmemek.
4) Kıbleye karşı oturarak abdest almak.
5) Abdest alırken huzura dikkat edip konuşmamak.
6) Abdestin arkasından iki rekât şükür namazı kılmak.
Abdestin âdâb-ı bâtınesinin mühimleri üçtür:
1) Biri, abdest alırken huzur-u kalbdir. "Esnâ-yı vudûda huzur-u kalb bulunursa,
namazda da huzur bulunur. Yoksa, namazda sehv olur." demişlerdir.

6
2) İkincisi, abdest alan kimse tâzim ile alıp, bununla Rabbül-àlemîn'in huzurunu
murad etmektir.
3) Üçüncüsü de, bütün günahlardan tevbe etmektir.
Böyle alınan abdestler, iç ve dış temizliği için pek lâzımdır ve mûcib-i
terakkîdir.
2. Hàlî Bir Yerde Kıbleye Karşı Oturmak
Şol sebebdendir ki, farz ibadetlerden gayrisinin efdal olanı gizli olanıdır. Esâsen
Tarîkat-ı Nakşıbendiyye'de her halde gizli olmak efdaldir ve bu tarikatın adına
Tarîk-ı Hafiyye derler. Zàhirleri halk ile, bâtınları, yâni içleri de Hak ile
muamelededir. Tac ve hırka giymezler, ulemâ kisvesindedirler. Kendilerinin
ehl-i tarîk oldukları ve meşâyıhtan bulundukları belli değildir. Hàrika ve
keramet göstermeyi kat'iyyen arzu etmezler. Ahvâl ve amellerini dâimâ halktan
saklarlar. Bu da ancak uzlet ve kimsesiz yerlerde mümkündür.
Uzletin de ibadet olduğu Efendimiz SAS Hazretleri'nin:
(Elkanâatü râhatün vel-uzletü ibâdetün)
hadisleriyle bildirilmiştir ki, "Kanâat ehl-i tevhide rahat; ve halktan uzlet de
ibadettir." demektir.
Hazret-i Ali KV, Rasûl-ü Ekrem SAS Hazretleri'nden, en kolay ve ind-i ilâhîde
en yakın yola ve akreb tâate delâlet buyurmalarını rica ve istirhamda
bulunduklarında:
(Yâ Alî, aleyke bimüdâvemeti zikrillâhi fil-halevât)
"Yâ Ali, halvetlerde zikrullaha devam eyle!" buyurmuşlardır.
Zîrâ uzlet, halvet ve vahdetin en güzeli, insanların bilemeyeceği ve
bulamayacağı bir yerin olması lâzımdır ve bundan kimsenin haberi olmaması
gerektir. Yoksa insanların bildikleri yerlerde şöhrete vesîle olacak halvetler,
uzletler, vahdetler ibadet değil, herbiri bir kabahat ve bir afet olur.
(Eş-şühretü àfetün)
[Şöhret afettir.]
Bu halvet yerinin karanlıkça olması da güzel olur. Cemiyyet-i ihvân halvete
mânî değildir. Onların bulunduğu yer, mekân-ı hafî demektir.
İstikbâl-i kıble; kıbleye yönelmek de bir ibadettir ve bununla da memuruz.
3. Aks-i Teverrük Tarzında Oturmak
Yâni, kadınların tahiyyatta oturduklarının aksine, sağ inciğin üzerine oturup,
ayaklarını sol taraftan çıkarmaktır. Bu oturuşta ashàb-ı güzîn (Rıdvânullàhi
aleyhim ecmaîn) hazarâtına müşâbehet ve hem de sûret-i meskenet vardır.
Sahabe-i güzîne müşâbehetle olan ibadetin memduh ve muteber olacağı
şüpheden ârîdir.

7
Feteşebbehû in lem tekûnû mislehüm,
İnnet-teşebbühe bil-kirâmi felâhun.
Beytin mânâsı: "Ashàb-ı kirâmı ve evliyâ-yı izâm hazarâtı gibi olamadı iseniz
de, taklid etmeli, kendinizi onlara benzetmelisiniz. Zîrâ böyle büyükleri taklid
mûcib-i necât ve felâhtır."
(Men teşebbehe bikavmin fehüve minhüm) "Her kim kendini hangi kavme
benzetirse, o onlardandır." Onlar iyiler ise, ne âlâ... Eğer kötü kimselere benzetir
ve onların yolundan giderse maazallah kötü bir âkıbete sürüklenir.
4. İstiğfar Etmek
İstiğfar, Cenâb-ı Hak'tan mağfiret talebidir ve üç mertebesi vardır. A'lâsı 25,
ortası 15, ednâsı 5 keredir. Mağfiret talebi, günahlardan tevbe ve rücûa ve
üzerinde haklar varsa onları ödemeye ve hasımlarıyla, hak sahipleriyle
helâlleşmeye ve onları razı etmeğe bağlıdır. Yoksa, kalben fısk ve fücûra
rağbetle beraber, hakları ödemedikçe ve onları razı etmedikçe, lisânen istiğfar
bile bir fayda vermez ve kat'iyyen makbul olmaz. Zîrâ tevbe, bütün ibadetlerin
kökü ve esasıdır. Esas olmadıkça, bina vücut bulmaz.
Tevbenin farz-ı ayın olduğu ayât-ı beyyinât ile sabittir. Ezcümle:
(Tûbû ilallàhi cemîan eyyühel-mü'minûne lealleküm tüflihûn.)
[Ey mü'minler! Hep birden Allah'a tevbe ediniz ki, kurtuluşa eresiniz.] (Nur: 31)
(Yâ eyyühellezîne âmenû tûbû ilallàhi tevbeten nasûhâ, asâ rabbüküm en
yükeffira anküm seyyiâtiküm ve yüdhıleküm cennâtin tecrî min tahtihel-enhâr)
[Ey iman edenler! samîmî bir tevbe ile Allah'a dönün! Umulur ki Rabbiniz sizin
kötülüklerinizi örter ve sizi içlerinden ırmaklar akan cennetlere koyar.] (Tahrim:
8)
(Ve zerû zàhirel-ismi ve bâtınehû)
[Günahın açığını da, gizlisini de bırakın!] (En'am: 120) âyât-ı kerîmeleri
tevbenin farzıyyetine sarih delildir.
Beşerden hiçbir ferd bundan müstağni olamaz. Hattâ Rasûl-ü Ekrem Efendimiz
bile günde 75 kere takarrüb ve ta'lim cihetiyle istiğfar ederlerdi.
"Meàsîden tevbe ise, rücû ve hakları yerlerine vermeğe ve hasımları razı etmeğe
mütevakkıftır." diye izah buyurmuşlardır.
Meàsî, bir farzın terki ile hasıl olmuş değilse ve kulların mezâlim ve haklarına
taallûk etmezse, veya içki içmek, çalgı çalmak, nâmahreme bakmak, abdestsiz
Mushàf-ı Şerif'i ele almak ve bid'atlere itikad etmek gibi olursa; onlardan tevbe
etmek nedâmet, pişmanlık, istiğfar, tahassür ve özür dilemekle olur. Velâkin
ferâizden bir farzın edâsı lâzımdır. Eğer ma'sıyetler kullara zulme taalluk ederse,
onun tevbesi zulmettiğine veya onun evlâtlarına veya mirasçılarına haklarını

8
vermesi ve helâllaşması ile olur. Vârisi mâlûm olmazsa, iş müşkül olmakla
beraber hak sahibi nâmına fukarâ-i müslimîne tasadduk eder.
Hazret-i Ali KV, "Sıddîk-ı Ekber RA'dan işittim ki, Rasûl-ü Ekrem SAS
Hazretleri şöyle buyurdu:
(Mâ min abdin eznebe zenben fekàme fetevaddaa ve sallâ, vestağferallàhe min
zenbihî illâ kâne hakkan alellàhi en yağfira lehû; liennehû yekûlü azze ve celle fî
kitâbihî: Ve men ya'mel sûen ev yazlim nefsehû sümme yestağfirillàhe
yecidillàhe gafûran rahîmâ.)" demiştir.
Mânâsı: "Hiçbir kul yoktur ki, bir günah işlediğinde hemen kalkar, abdest alır,
namaz kılar, o günahından dolayı Allah'tan mağfiret dilerse, Allah-u Teàlâ onu
mutlaka affeder. Çünkü Allah-u Teàlâ Kur'an-ı Kerim'inde, 'Kim bir kötülük
işler, yahut kendine zulmeder de sonra Allah'tan mağfiret dilerse, Cenâb-ı
Hakk'ı çok affedici ve çok merhametli bulur.' (Nisâ: 110) buyurmuştur."
Diğer bir hadis-i şerifte:
(Men eznebe zenben sümme nedime aleyhi fehüve keffâratühû.)
"Kim bir günah işler de, sonra nâdim ve pişman olursa, bu hàlet o günahın
kefareti olur." buyrulmuştur.
Hazret-i Lokman oğluna vasiyetinde: "Ey oğul, tevbeyi yarına bırakma! Zîrâ
ölüm sana ansızın geliverir." buyurdular.
Hazret-i Mücâhid: "Her gün sabah ve akşam tevbe etmeyen kimse
zalimlerdendir." buyurdu.
Abdullah ibn-i Mübârek (Rh.A): "Haramdan bir altını sahibine vermek, yüz altın
tasadduk etmekten efdaldir." buyurmuşlardır.
Mü'min bir kişi mûcib-i küfür bir iş işlemedikçe, tevbelerinin kabulünden ümid
kesmemelidir. Asîlerin tevbelerinin tâ ölüm anına kadar kabulü muhakkaktır.
Bunda vaad vardır. Selef;
(Hàsibû enfüseküm kable en tühàsebû!)
[Hesaba çekilmeden evvel nefislerinizi hesaba çekiniz!] hadis-i şerifi hükmünce,
gece uykudan evvel, akvâl ve ef'àlini, harekât ve sekenâtını düşünüp,
kusurlarından nedâmet ve istiğfar ederek, iyi ve hayırlı amelleri için Cenâb-ı
Hakk'a şükrederlerdi.
Şeyh-i Ekber Hazretleri, kalbine gelen hàtıraları ve niyetlerini de muhàsebe
edermiş.
İmâm-ı Rabbânî Hazretleri de, "Uyumadan önce yüz kere tesbih, tahmid ve
tekbir eylemek, nefsin muhasebesi hükmündedir." buyurmuşlardır. "Bu sûretle,
tevbenin anahtarı mesâbesinde olan tesbihi tekrar eylemek sebebiyle, kendi
seyyiat ve taK.S.îrâtından özür dilemiş ve hem tevbeyi, hem de muhasebesini
yapmış olur." denilmiştir.

9
5. Ervâh-ı Silsile-i Nakşıbendiyye'ye Bir Fâtiha, Üç İhlâs Kıraati
Silsilede bulunan eizze-i kirâm hazarâtından istimdâd edileceği cihetle, o
kıraatin ecrini evvelce hediye edip, kendini onlara sevdirmektir. Silsileden
murad, mürşidinden menba-ı sıdk u safâ Hazret-i Peygamber SAS'e varıncaya
kadar olan vasıtalardır; sadece Nakşıbendiyye sâdâtı değildir.
6. Ervâh-ı Silsileden İstimdâd
Huzur ve mevâcîdi tahsilde, zikredilen muhterem zevâtın ervâh-ı şeriflerinin
yardımları olsun içindir. Zîrâ, tarîk-ı sûfiyyede öyle berzahlar vardır ki, onlardan
geçmek ve nefsin, şeytanın ve hevânın hatarâtından ve tehlikelerinden
kurtulmak pek müşkildir. Bu gibi müşkil işlerde evliyâullahtan istimdâd etmek
ve yardım istemek;
(İzâ tehayyertüm fil-umûri festaînû min ehlil-kubûri) mantûk-u celîlince
lâzımdır.
Nisbet-i sahîha ile teveccüh ve telkin sonucu silsile-i kavme dahil ve muttasıl ve
merbut olan mürid, meşâyihını yad edip, tahrik-i silsile ve istimdâd eyledikte,
mürşidinden ta Rasûlüllah'a varıncaya kadar olan ruhaniyyet-i evliyâ ve asfiyâ
birer birer ona isabet edip, ihlâs ve muhabbetine göre mütenâsib bir ruhaniyetle
ifâzâ ve imdad ederler.
İşte mürşidin müride teveccüh ve telkın-ı zikir eylemesinde tarikın sırrı budur ki,
mürşid müridin kalbini teveccüh ile kendi kalbinden ta Rasûl-ü Ekrem SAS
Hazretleri'ne kadar müteselsil ve muttasıl ve merbut kalblere îsal ve rabt eder.
Dikkat: O kimse ki, nisbet-i sahîha ile bit-teveccüh vet-telkın silsile-i kavme
dahil ve muttasıl ve merbut olmaya, yahut olup da sonradan terk etmiş ve
münkatı ola; vech-i mezbur üzere muamele eylese, ona kimse cevap vermez.
Zîrâ o kimse, onların taallûkàtından değildir.
7. Göz Yummak
Bu da sünnet-i seniyyedendir ki, Hazret-i Ali KV ve RA, Efendimiz SAS
Hazretleri'nden zikrin nasıl yapılacağından sual buyurduklarında, Efendimiz
Hazretleri:
(Gammiz ayneyke vesma' minnî selâse merrâtin sümme kul ente ve ene esmau)
[Gözünü yum, benden üç kere işit; sonra sen söyle, ben dinleyeyim!]
buyurmaları üzerine, gözlerini kapamış oldukları halde seslerini çıkararak
yüksek sesle üç kere "Lâ ilâhe illallah" diye tâlim-i zikir eyledikleri rivayet-i
sahîha ile sabittir.
Bu sebepten meşâyih-ı kirâm esnâ-yı zikirde ve her istifâza mahalinde göz
yummayı, pek mühim bir rükün ve esas addettiler Çünkü maksad-ı aslîye vusûle
mânî ve emrâz-ı kalbiyyenin en şiddetlisi, taallûka giriftarlıktır ve mâsivânın
giderilmesi esbâbından birisi mâsivâyı gözden gidermektir. Göz gördükçe
onlarla meşgul olacağı cihetle, her halde gözlerin kapatılması gerektir.

10
Gözün yumdu temâşâ-i cihandan,
Ferâgat kıldı gavga-i zamandan.
mısraları fehvâsınca, gözler yumulunca hatıralar kolaylıkla kalbe giremez.
İkinci Fasıl
ÂDÂB-I BÂTINE
Yirmi âdâbın ikinci yedisine de âdâb-ı bâtıne derler. Bunlar:
1. Tezekkür-ü mevt,
2. Râbıta,
3. Huzur,
4. Vukûf-u kalbî,
5. Vukûf-u zikrî,
6. Vukûf-u adedî,
7. Bâz geşt.
1. Tezekkür-ü Mevt
Ölümü hatırlamaktır. Sâlik olan kimsenin, güyâ sekerât-ı mevti, yâni canın
bedenden çıkma zamanını ve yıkayıcının gasil ve tekfin hizmetini, tabuta konup
namazının kılınmasını, götürüp kabre bırakmalarını; yalnız başına orda kalıp
Münker ve Nekir denilen iki meleğin gelip sorgu sormalarını ve bu sûretle
ehvâl-i kıyametten kurtulamyacağını tefekkür ve teyakkun ile;
(Udde nefseke min ehlil-kubûr)
[Nefsini kabir ehlinden, ölülerden say!] hadis-i şerifince, kendisinin ölülerden
olduğunu ve bulunduğu yerin kabir olduğunu düşünmesidir. İşte bu tefekkür ve
tahayyül, lâyıkıyla icrâ eden sâlikin nefsinin kırılması ve hevâ vü hevesinin
kesilmesine en iyi bir yoldur.
Peygamberimiz SAS Hazretleri de:
(Eksirû zikra hâzımil-lezzâti) buyurmuşlardır ki, "Lezzetleri sizden kesip alan
ölümü çok düşünün!" demektir.
2. Râbıta
Mürşidi şahsen tahayyül etmektir. Yâni hayalinde zabt ve muhafaza etmektir.
Bunun yolu, tevâzu ve meskenetle mürşidin şemâilini tahattur edip, gûyâ alnını
alnına mukabil olarak hazine-i feyz olan iki kaşı arasına nazar ile ondan feyz
taleb etmektir. İki kaş arası nûr-u Muhammedî'nin (SAS) durduğu yerdir. Orası
mevzi-i feyz ve mehbıt-ı nurdur. Bu râbıta ve tahayyül sebebiyle, kalb zikre
istidat kesbeder. Râbıtanın şer'an câiz ve lâzım olduğuna dair birçok edille
olduğu gibi, Hazret-i Hàlid-i Bağdâdî Rahimehullah'ın bu hususta ayrıca bir
eseri de vardır. Burada bu delillerden birkaçını zikr ile iktifa edeceğiz.

11
Mâlûm ola ki, kemâl-i şühûda vusûlün husûlü, nûr-u telkîn ve keynûnet-i maas-
sàdıkîn iledir. Cenâb-ı Hak Kur'an-ı Keriminde, estaîzü billâh:
(Ve kûnû maas-sàdıkîn)
[Sàdıklarla beraber olun!] buyurmuştur.
Bu ise iki türlü olur; yâ sûrî, veya mânevî... Sûrî olan, ehl-i sıdk ile beraber ve
onların meclisine devamla olur. Mânevî ise, münâsebet-i mâneviyye ile olur.
Bundan kasd, kemâl-i muhabbettir. Muhabbet ise, kişinin sevdiği mahbubunu
dâimâ gözünün önünde tahayyül etmesini, hatırında tutmasını iktizâ eder.
(El-mer'ü mea men ehabbe) buna işarettir. Yâni, "Kişi dâimâ sevdiği kimse ile
beraberdir."
Feyz alma ve bereketlerin husûlü muhabbet miktarıncadır.
Râbıta tarikatta şeyhine refik olmaktır. Çünkü
(Er-refîk sümmet-tarîk)
[Önce arkadaş, sonra yol.] denilmiştir.
Meşâyih-ı kirâmın da dedikleri gibi, sâlikteki sevgi bütün güç ve kuvvetiyle ve
tam bir meyil ile olmalıdır. O şeyhini nefsi, ehl ü iyâli, mal ve mülkü ve her şeyi
üzerine tercih ve ihtiyar ile, gizli ve âşikâr her hususta bütün emirlerine bilâ
itiraz itaat edip ve yine de lâyıkıyla sevemedim diye af ve özür dilemelidir
denilmiştir. (Meylüke ileş-şey'i bikülliyyetike sümme îsâruke alâ nefsike ve
ehlike ve mâlike sümme müvâfakatüke fis-sirri vel-cehri sümme i'tizâruke
bitaksîrike) İhyâ-i Ulûm ve Tercüme-i Mevâhib-i Ledünniyye kitaplarının
muhabbetle ilgili bahislerinde târif budur.
Bu tarîkatta râbıtasız sülûk çok müşkildir. Hak Sübhànehû ve Teàlâ;
(Vebteğû ileyhil-vesîlete)
[Allah'a yaklaşmaya vesîle arayın!] (Mâide: 35) buyurmuştur.
Padişahlar huzuruna bile vasıtasız girmek müşkül olunca, Cenâb-ı Hakk'ın
huzuruna girmek için vesîle biz-zarûre lâzımdır.
Makàm-ı müşâhedeye varmış, sıfât-ı zâtiyye ile tahallûk eylemiş olan şeyhi
kâmile mürîdin kalbindeki râbıta, zikre istîdat peyda eder.
İhyâ-i Ulûm'un namaz bahsinde, namaz kılan kimse "Esselâmü aleyke eyyühen-
nebiyyü ve rahmetullàhi ve berekâtühû" derken, kalbine Efendimiz SAS
Hazretleri'nin şemâilini getirip, ona hitâben huşû ile demek lâzım olduğu
bildirilmiştir ki, bu da Nebî AS'a râbıta demektir.
Hazret-i İbn-i Abbas RA'ın, Peygamberimiz SAS'in aynasına baktığı zaman,
aynada kendini değil de Rasûlüllah SAS Efendimiz'i görmesi de bir rabıtadır ki,
buna da râbıta-i fenâ denir. Her hal ve zamanda onun gözünün önünden Rasûl-ü

12
Ekrem'in şemâilinin ayrılmaması, onda kendini yok (fânî) etmesiyle olur. Bu
halin hepimizde de böyle olması iktizâ eder. Heyhat!..
Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî Hazretleri de: "Râbıta, şeyhin sûretini Tarîkat-ı
Aliyye'ce ma'lûm ve muayyen vech üzere hıfz etmekten ibarettir." demişlerdir.
Zikir her ne kadar zâtında şerâfet ve fazl sahibi ise de, râbıta yolu mübtedîye
zikirden ziyâde nâfîdir, faydalıdır. Zîrâ, mübtedî mürid alem-i süflîye
mübtelâdır. Alem-i ulvî ile münasebeti yoktur. Feyz ve berekâtı vasıtasız
olamaz. Onun için vasıtaya, vesîleye muhtaçtır. O vasıta öyle bir kâmil zâttır ki,
alem-i ulvîden hisseyâb olmuş ve dâvet-i halk ve irşad için alem-i süflîye
gönderilmiş ve indirilmiş ola. Bu münasebetle, alem-i gaybdan füyûzât alarak,
alem-i süflî ile münasebeti dolayısıyla o füyûzâtı müsteid olan kimselere ve
müridlerine îsâl eyleye...
Seyyid Şerif K.S., Şerh-i Mevâkıf'ında, evliyânın sûretlerinin müridlerine zuhur
ve onlar da ol sûretten feyz ve nur aldıklarını beyan ile râbıtaya işaret
buyurmuşlardır.
Hàdimî Hazretleri de, Risâle-i Nakşıbendiyye'de, "Sâlik ya şemâil-i Nebî SAS'i
veya şeyhinin sûretini tahayyül eylemelidir." diye tasrih eylemiştir.
Sâlik-i mübtedî için bir mürşide taallûk mühimdir. Zîrâ mürşid Allah'ın
emirlerini ve hakîkatleri bildirdiği için ve bu sıfatlarla muttasıf olduğundan, ona
teveccüh etmek fenâ ve ve cezbeyi celb eder. Tasavvufta ise hakîkat-ı terk
cezbesiz olmaz. Onun için mübtedî olan, mürşide taallûku nefyedip cezbe peşine
düşer ve mürşidine muhabbet ve teveccühü terk eylerse, sülûkundan düşüp ifnâ
ve terk zevkine vâsıl olamaz.
Râbıtanın evveli tekellüfle elde edilir. Muhabbetteki aşkı ile, sonra da
kendisinde fenâ fiş-şeyh hàsıl olur ki, bu fenâ fir-rasûl ve nihâyet fenâ fillâh'ın
başlangıcıdır. Fenâ fillâhın zuhuru mümkün değildir ve olsa da çok müşküldür
Bu sebeple müride lâzımdır ki, kendi iradesini şeyhinin iradesine tâbî kılıp,
kendisini tamâmiyle ona ısmarlayıp, onun sohbetinde gassâlin elindeki ölü gibi
ola... Bu hal her tarikatta lâzımdır. Bâhusus Nakşıbendiyye Tarikatı'nda ifâza ve
istifâza, yâni feyz vermek ve feyz almak, aynanın yaptığı akis gibidir ve esası
sohbet üzeredir. Binâen aleyh, şeyhle münasebet ne kadar çok olursa, te'sîr-i
sohbet ve fâide de o kadardır.
Eğer bir kimse Uveysî olup da, pîr-i zâhire muhtaç olmayarak inâyet-i ilâhiyye
ile ehl-i kemâl olur ve bir şeyhte fenâ olmadan Hak'ta fânî olması mümkünse de,
bunlar kibrît-i ahmer gibi pek nâdirattandır. (En-nâdiru kel-ma'dûm) dedikleri
gibi yok hükmündedir.
Nisbet-i râbıta ki, hıfz-ı sûret-i şeyhtir; mürîde zikirden ziyâre nâfîdir. Bunun
galebe ve devamı, mürîde nîmet-i uzmâdır ki, gûyâ dâimâ huzurdadır ve
şeyhinden kolaylıkla feyz alabilir. Bu da mürşid ile münâsebet-i tâmmeyi temin
eder. Bununla beraber mürşidin huzuru başka şekillerde de olabilir. Kemâle

13
ulaşamayan müridlere râbıta ve huzur-u mürşid lâzım ve muteberdir ve çaresiz
sohbet lâzımdır, terk olunmaz. Müridin yalnız râbıta ile iktifâ etmesi hatâdır.
Ashàb-ı güzîn -rıdvânullàhi aleyhim ecmaîn- hazerâtı, muhabbet ve huzur-u
Rasûlüllah'ta bulunmaları devleti ile ashab oldular ve derecât-ı âliyyeye eriştiler.
Uveys-i Karânî Hazretleri, her ne kadar mânen Rasûlüllah'tan ahz-ı feyz eyledi
ise de, şeref-i sohbet ile müşerref olamadığı için, ashab zümresine dahil
olamayıp zümre-i tabiînden oldu.
Sûret-i şeyh ayn-ı şeyh değildir ve şeyhten müstağni eylemez. Sohbet-i şeyhte
olan feyz, sûretinde yoktur. Her ne kadar şeyhten uzaklık mânevî yakınlığa mânî
değilse de, imdi zâkir olan sâlikin kötü ve fenâ hatıralardan ve tabiatı iktizası
çirkin huylardan halâs olmasının en kolay tarafı ve faydalısı, şeyhinin himmet-i
bâtınesinden istimdâd edip, onu teveccühüne kıble kılmasıdır. Zîrâ kendisini
Hak Sübhànehû ve Teàlâ'ya teveccühten aciz bilip, mürşidini vesîle-i teveccüh
eylemek, netice husûlüne daha yakındır. Eğer şeyhin sûreti esnâ-yı zikirde
tekellüfsüz zâhir olursa, onu da kalbinde hıfzettiği halde zikre devam edilmesi,
hale münasib olur. Eğer râbıta esnasında mürîde bir sekir ve gaybûbet, yâni
kendinden geçme gibi bir hal olursa, o zaman sûrete iltifatı terkedip, bütün
kuvvetiyle ve varlığıyla o hale müteveccih ola. Bu gibi mâsivâdan gaybûbet
zamanına, vüsûl ve şühûd tâbir ederler.
Sâlikin şeyhine olan râbıtasına münasebet peydâ etmesi, şeyhine muhabbet ve
hizmetle, zâhiren ve bâtınen onun âdâbına riâyetle olur. Nisbet-i râbıta galebe
eylediğinde, kendini şeyhin aynı ve onun libâs ve sıfatı ile mevsuf bulur. Her
neye baK.S.a, sûret-i şeyhi görür. Bu hususta en büyük ve en mühim şart,
şeyhinin kâmil ve mükemmil olmasıdır.
Sâlikteki fütur, tenbellik ve gevşekliğin en ziyâdesi, sülûk ve cezbeyi tamam
etmeden şeyhlik makamına oturan şeyh-i nâkıstan izin almaktır ki, tàlibine onun
sohbeti semm,i katildir. Bu vücudu değil ruhu öldüren bir zehirdir. Ruhsuz
vücudun ne demek olduğu herkesçe mâlûmdur ve tàlibin istîdadını söndüren bir
maraz-ı mühliktir.
3. Huzur
Mâsivâyı terktir. Husûsiyle mâsivâ cümlesinden olan dünya muhabbeti, efrâd-ı
mü'minînden her birinin kalbinden çıkmış olmalıdır. Zîrâ,
(Hubbüd-dünyâ re'sü külli hatîetin)
[Dünya sevgisi bütün hataların başıdır.] vârid olmuştur.
Sülûke gelince, bütün mâsivâyı terk etmek iktizâ eder. Tâ ki, kendisinde fenâ-yı
kalb hàsıl ola...
Fenâ-yı kalb tâbir ettikleri şol şeydir ki, Hak Celle ve A'lâ'dan gayrisini dil ve
gönülden selb ede, öyle ki eğer tekellüf ile Hak'dan gayrisini hatırlatmağa

14
çalışsa, kat'iyyen hatırına gelmeye... Bu hal etvâr-ı velâyette ilk adımdır ve bu
huzur ihsân ile mûteberdir. İhsân kelimesini;
(El-ihsânü en ta'büdallàhe keenneke terâhü, fein lem tekin terâhü feinnehû
yerâke) hadis-i şerifi açıklamaktadır.
Mânâsı: "İhsân, Allah-u Teàlâ'yı görür gibi ibadet etmendir. Sen her ne kadar
Cenâb-ı Hakk'ı görmezsen de, Allah-u Teàlâ seni görür." demek olur.
İşte Cenâb-ı Hakk'ın gördüğünü tefekkürle huşû ve hudû üzere bulunmalıdır ki,
huzur odur.
Mâlûm ola ki, din ile dünyanın cem'i, zıtların cem'i kàbilindendir. Yâni birbirine
zıttır. İki zıddın ictimâı ise mümkün değildir. Ateşle su, ateşle barut gibi. Bu
sebepten ahirete tàlib olana dünyayı terk muhakkak lâzımdır. Lâkin
zamanımızda, dünyayı terk pek de kolay değildir. Bizzarûre hükmen terk iktizâ
etmektedir.
Hükmen terk demek, dünya işlerinde şeriat-i garrânın hükmü muktezâsınca
hareket edip, yeme, içme, giyme ve meskende hudûd-u şer'iyyeye riâyet etmek
demektir. O hududu tecâvüze tecviz ve müsaade edilmeye... Malının zekâtına ve
sâir hukûkullah ve hukûk-u nâsa riayet edile... Ahkâm-ı şer'iyye ile amel
olundukta, mazarrat-ı dünyadan kurtulunur, ahiret nimetleriyle cem olunur.
Ahkâm-ı şer'iyyeye riayet edilmezse, bahsimizden hariçtir, münafık
hükmündedir. Sûretâ iman ahirette ona faydalı olmaz.
Nakşıbend Muhammed Bahâeddîn Hazretleri'nin, "Bizim kısmetimiz mâsivâyı
nefy etmektir." buyurmaları, mâsivâ ile taallûku ve onun maksudiyetini, ve belki
mâsivâya olan şuhûd ve şuuru nefiydir. Tarîk-ı Nakşıbendiyye'de şart olan fenâ
ve tevhîd-i şuhûdînin hàsılı budur. Mâsivâ hakîkaten gerek mevcut olsun veya
olmasın, nefy-i vücûd-u mâsivha eylemek için tevhîd-i vücûdî, yâni vahdet-i
vücud hiç lâzım değildir. Zîrâ bu tarîk ekâbîrinin nefy,i vücud ile işi yoktur.
Tevhîd-i şuhûdî lâzımdır ki, menâzil-i kurbe vâsıl olmak ona kâfîdir. Gerektir ki,
sâlikin basîretinde mâsivâdan nam ve nişan kalmaya ve mâsivâya olan taallûk-u
ilmî ve hubbî yok olup, Bârîgâh-ı Kudse, Hakk'a yol bula...
4. Vukûf-u Kalbî
Meşâyih-ı kirâm bunu, her biri bir türlü tâbir etmişlerdir ki, ekseri sâlik-i
müntehî kârıdır. Mübtedîye göre vukûf-u kalbî; sâlik cemî havvasıyla
müteveccih olup, her türlü eşya mülâhazasından ve hatırından çıkmış olduğu
halde, nazar-i ilâhî kendisini her cihetten muhit olduğunu düşünerek, kendini de
nazar-ı ilâhîde muhât kılmak ve bu mülâhaza üzerine müstemir olmaktır. Zîrâ bu
mülâhazada devam, nazar-ı ilâhî tahtında kendini o derece ufaltır ki, tedricen
vücudundan eser kalmaz. O halde;
(Küllü şey'in hâlikün illâ vecheh)

15
[O'nun zâtından başka her şey yok olacaktır.] (Kasas: 88) ayet-i kerimesinin sırrı
zuhur eder. Bu surette vücud-u imkânîsi fenâ bularak, gerek vücudunda ve gerek
sâir eşyada vücûd-u Hak'tan gayriyi, yâni Hak'tan başkasını müşâhede
edemeyip, maksad-ı aK.S.â ve matlab-ı a'lâya; yâni:
(Mûtû kable en temûtû)
"Ölmezden evvel ölünüz!" sırrına vâsıl olur.
Böylece nefsini kırma, hevâsını yok etme sûretiyle cihad-ı ekber ederek, yâni
nefsiyle büyük mücâdele ederek, Ölmezden evvel ölünüz!" sırrına vâsıl olanlar,
estaizü billâh:
(Ve lâ tahsebennellezîne kutilû fî sebîlillâhi emvâtâ, bel ahyâün inde rabbihim
yürzekûn.)
[Allah yolunda öldürülenleri sakın ölü sanmayın! Bilakis onlar diridirler, Rableri
yanında rızıklara mazhar olmaktadırlar.] (Âl-i İmran: 169) ayet-i kerimesi
mûcebince, erzâk-ı mâneviyye -ki, maarif ve hakàyık nurlarının parlayışı ve ind-
i ilâhîdeki yakınlık ve keramettir- ile merzuk ve ferah içerisinde oldukları halde,
ebedî hayata nâil olurlar.
Tarîkat-ı Aliyye'de vukûf-u kalbî böyle büyük bir esas olduğu için, sâdât-ı
kiramdan bazıları, eğer sâlik, yânı zâkir Hakk'ı zikirden müteessir olmazsa, onu
mücerred ve yalnız vukûf-u kalbî ile memur ederlerdi. Çünkü gönül sahibi kendi
kalbine müteveccih oldukta, gûyâ kalbinin etrafına o teveccühten gayet kuvvetli
bir kale peydâ olup, alemin haberlerinin ve vesveselerinin kalbe vusûlüne mânî
olur. Bu sırada gönül maksad-ı aK.S.âya, yâni asıl maksad olan Hakk'a bağlanır.
Zîrâ kalb, hiçbir vakitte meşguliyetsiz kalmaz. Ne zaman ki meşguliyettenmen
oluna, ozaman maksada, yâni Hakk'a teveccühten başka çaresi yoktur.
Kalb gerçi şurette bir et parçası ise de, lâkin bu et parçası nâçiz, itibarsız ve
kıymetsiz maddî bir uzuv olduğundan, hayalinde sûret,i kalbe yer verilmeye ki,
maksud olan kalble teveccühtür, kalbin sûretini tasvir değildir. kalb bir cevher-i
nefîstir ki, alem-i halkın esrar hazineleri ve alem-i emrin incelik ve gizlilikleri
onda saklıdır. Alem-i halk, bulunduğumuz alemdir. Alem-i emr ise, melekût ve
ceberût alemleridir.
Bu vukûf-u kalbîde hiç olmazsa 15 dakika miktarı durulmalıdır. Bu müddet ne
kadar uzatılırsa, o kadar yakınlık ve istidat hasıl olur.
Tarikat-ı Aliyye-i Nakşıbendiyye'de bu vukuf her taatte lâzımdır. belki her bir
halde iktizâ eder. Ayakta, otururken, yatarken, hattâ helâya gittikte ve hattâ
münâsebet-i cinsiyyede dahi terk edilmemelidir.
(Ellezîne yezkürûnallàhe kıyâmen ve kuûden ve alâ cünûbihim)
[Onlar ayakta dururken, otururken, yanları üzere yatarken (her vakit) Allah'ı
zikrederler.] (Âl-i İmran: 191) ayet-i kerimesi buna işarettir.

16
Vukûf-u kalbînin asıl Türkçesi, gönül Hak Sübhànehû ve Teàlâ'dan âgâh ve
uyanık olmaktan ibarettir. Esnâ-i zikirde mezkûrdan, yâni zikrolunandan âgâh
olup, gönlü mezkûra bağlamak şarttır. Zîrâ, zâhirde vücudun kıblesi Kâbe
olduğu gibi, can ve gönlün kıblesi de kalbdir.
5. Vukûf-u Zikrî
Zikre vâkıf olmaktır ki, mâsivâdan hâlî olduğu halde kalbine ism-i celâli, yâni
"Allah" lafzını nakşedip; mânâ cihetinden zikir, zikrolunanı hatırlamaya vesîle
olduğundan, isimden müsemmâya, yâni Allah'ın isminden Allah'a rücû ve intikal
ederek, zâtının benzeri, nâziri ve eşi olmadığnı, noksan sıfatlardan münezzeh ve
müberrâ olduğunu tefekkür ile zikretmektir.
Zîrâ kalbinde mâsivâ (Hak'tan gayri şeyler) olduğu halde zikreden zâkirin hasmı
Allah'tır.
(Men kàlellàhe ve fî kalbihî allàh, femuînühû fid-dâreyni allàh; ve men kàlellàhe
ve fî kalbihî gayrullàh, fehasmühû fid-dâreyni Allàh.)
"Her kim diliyle Allah der de, kalbinde de Allah bulunursa, onun iki cihanda
yardımcısı Allah'tır. Yine her kim lishanıyla Allah der de, kalbinde Allah'tan
gayri bulunursa, iki cihanda onun hasmı Allah'tır."
Yâni kalbi Allah'ın rızasından gayri şeylerle meşgul ise, onun diliyle yaptığı
zikrin bir faydası olamaz.
Zikr-i kalbîye çok devam edilmelidir. Bu şartla huzur edebinde anlatıldığı gibi,
zikir ve huzur gönle öyle meleke olur ki, onu gönülden zorla çıkarmak bile
mümkün olmaz.
Mâsivâ denilen, Allah'tan gayri ve onun rızasına muhalif olan her şey gönülden
çıkarıla ve orada Hak Sübhànehû'dan gayri hiç murad ve maksud kalmaya...
Allah lafz-ı mübârekinin mânâsını mülâhazada hiçbir sıfatı ona munzam
kılınmaya, yâni ona karıştırılmaya ve eklenmeye... Hiçbir sıfat denilmesinden
maksad, Esmâ-i Hüsnâ'da mâlûm olan diğer sıfatları da, Allah ism-i şerifiyle
birlikte bulundurmaya... Yalnız Allah diye ve ondan başka bir şeyle meşgul
olmaya... Onda dura, onun hàzır ve nâzır olmasını dahi mülâhaza eylemeye ve
düşünmeye...
6. Vukûf-u Adedî
Esnâ-i zikirde zikrin sayısından haberdar olmaktır. bu da yalnız havâtırı
toplamak içindir ki, sâlikin zâkirin tereddüdü yalnız zikrin sayısında kalıp, sâir
meşguliyetlerden halâs ola... Namazdaki tesbihlerde 33 adedine riâyet bu
sebepten mesnundur.
7. Bâz Geşt
Zikir esnasında,
(İlâhî ente maksûdî ve rıdàke matlûbî) demek de lâzımdır.

17
Mânâsı: "Ey benim Allahım! Maksudum sensin ve matlubum senin rızâ-yı
şerifindir." demektir.
Bundan maksad, tashîh-i niyyettir. Yalnız dil ile söylemek kâfî değildir; kalben
ve ceseden başka talebi olmayıp, ancak rızâ-yı ilâhîye rağbetli olmaktır. Zîrâ
sülûktan, tarikata girmekten ve zikirden maksad ve matlab, ancak rızâ-yı
ilâhîdir.
Hazret-i Gavs-i A'zam Abdülkàdir-i Geylânî K.S.'nun,
Elâ fezhed anil-ekvâni feksıd,
Rıdà rabbil-verâ mevlel-mevâlî
buyurmaları buna nâzırdır ki, rızâ-yı Rabbânî ancak kevnden, yâni mâsivâdan
(Hak'tan gayrisinden) i'raz ve zühd olduğunu beyandır. Zîrâ sûfîye sülûk
esnasında zuhur eden haller, cezbeler, ilimler ve irfanlar maksad-ı aslîden
değildir. Belki evham ve hayâlâttır ki, tarikattaki çocuklar, yâni mübtedîler
bunlarla terbiye olunurlar.
Bunların hepsinden geçip, makàmât-ı sülûk ve cezbenin nihayeti olan ihlhasın
tahsilinden başka bir şey değildir. Efkârı kısa olanlar ef'al, ahvâl ve mevâcidi
maksaddan addederler. müşâhedeleri ve tecelliyatlarına bakıp, matlab işte budur
zannederler. Şüphesiz bunlar vehim ve hayâlat zindanlarına giriftar olup, kemâl-
i şeriatten mahrum olurlar.
Üçüncü Fasıl
ÂDÂB-I SÂİRE
(DİĞER EDEBLER)
Yirmi âdâbın geri kalan altısından ikisi tesirdir ki, biri zikrin tesiri, diğeri de
râbıtanın tesiridir. Yirmi âdâbdan en son dördü; şerîat, tarîkat, hakîkat ve
ma'rifettir.
1. Zikrin Tesiri
Zikrin tesiri, verilen bir lezzet-i aşktır ki, dil ile târifi mümkün değildir. Şu kadar
denilebilir ki, muhabbet-i ilâhiyye vücuduna hülûl eder ve aşk-ı ilâhî vücud
bulur. Yâni muhabbetin ifratı ile aşk meydana gelir. Vücud bu aşkın
hararetinden mütelezziz olur. Bu halden zevk alarak zikretmektir.
2. Râbıtanın Tesiri
Amma râbıtanın tesiri şeyhe kemâl-i muhabbetten, esnâ-yı râbıtada ondan feyz
aldığını bilerek zevkyâb olmaktır. Bu halde sâlikin üşür gibi tüyleri ürperir ve
bazan da taş gibi vücuda hareket gelir. Bazan vücudu taş gibi his ve hareketten
alıkor. Bazan gayet yumuşak olur ve daha daha nice haller zuhur eder olduğu
halde zikretmektir. Böyle bir eser zuhur edinceye kadar, râbıtada tefekkür etmek
lâzımdır.

18
3. Şerîat
Şerîat, evâmîr-i ilâhiyyeye devam ve nevâhîden, yâni yasaklardan ictinâb ve
uzak kalmaktır. Üzerinde kazaya kalmış namaz varsa kılmaktır. Nisaba mâlik ise
zekâtını vermektir. Mâlen ve bedenen gücü yeterse hacca gitmektir. Borçları
varsa ödemektir. Sünnet ve müstehabları tamâmen edâdır.
Mâlûm ola ki, şeriatsız tarîkat, hakîkat ve ma'rifet olmaz. Zîrâ şerîat kurtuluş
yoludur. Bunsuz nefsin hilelerinden ve dalâletten kurtulmak muhal ve bâtıldır.
Eğer iki şeyde istikàmet-i tam mevcut ise, hallerin ve cezbelerin olmaması gam
değildir: Birisi Sàhib-i Şerîat SAS'e ittibâ; biri de şeyh-i muktedâya muhabbettir.
Bu ikisine sahip bir sâlik, rahmet dalgalarından nasipsiz kalmayıp, bu feyzlere
nâil olur. Eğer zikrolunan iki şeyin birisinden noksanlık varsa, ahvâl ve mevâcid
olsa dahi, harabî ve husrandan gayri bir nasibi olamaz.
Mâlûm ola ki, şerîat-i garrâya muvafık olan her amel, isterse alışveriş olsun
zikre dahildir. Yâni zikirden sayılır. Anca sâlik bütü harekât ve sekenâtında
ahkâm-ı şer'iyyeye riayetkâr ola ki, bütün vakitleri zikr-i ilâhîye masruf ve
mahsûb ola... Şurası dahi gizli kalmaya ki, şeriatın hem sûreti, hem de hakîkati
vardır.
Şerîatın sûreti; nefs-i emmârenin münâzaası ve onun cibiliyetinde ve tabiatında
mevcud olan serkeşlik, tuğyan, inkâr gibi halleri var iken, Allah-u Teàlâ'ya ve
Rasûlüne ve Cenâb-ı Hak'tan tebliğ olunan, bildirilen şeylere iman edip, ahkâm-ı
şer'iyyenin yapılmasından ibarettir.
Zîrâ nefis --ki, insan vücudunun esası ve her kişinin ben demesiyle işaret
olunandır-- kendi küfür ve inkârı üzeredir. O halde bu nefisten hakîkî sàlih
ameller tasavvur olunamaz. Eğer nefsi mutmeinnelik derecesine eriştirip de
küfür ve inkârdan halâs kılarsa, o zaman şerîatin hakîkatına ermiş bir iman olur
ve yapılan şer'î hükümler dahi hakîkat-ı İslâmiyye olur.
Cenâb-ı Hakk'ın sadece sûreti kabûlü ve mahall-i rızası olan cennete duhül ile
beşareti ve asl-ı imanda, tasdîk-i kalb ile iktifa buyurarak ve iz'an-ı nefsi teklif
buyurmaması, mahz-ı rahmet ve ihsân-ı ilâhîsindendir. Bu sûret-i şeriat
istikamet şartıyla mûcib-i felâh olacağı gibi, ahiret kurtuluşunu da müstelsimdir.
Çünkü şeriatın sureti dürüst olursa, velâyet-i âmme hasıl olur. Yâni, umûmî
veliler arasına girilir. Estaizü billâh:
(Allàhu veliyyüllezîne âmenû) "Allah iman edenlerin velîsidir." buyrulmuştur.
(Bakara: 257)
Bu iman sâliki istidatlı bir hale getirip, tarikata geçmesine ve dolayısıyla husûsî
velîlerden olmasına da vesile olur; nefsi emmârelikten tedrîcen mutmeinneliğe
yükseltir. Bu Tarîkat-ı Aliyye'yede esas olan zikr-i ilâhî, şeriat-ı garrânın
emirlerindendir. Mürşid-i aramak dahi şeriatın emridir. Estaizü billâh:

19
(Vebteğû ileyhil-vesîlete) [Allah'a yaklaşmaya yol arayın!] buyrulmuştur.
(Mâide: 35)
Şeriat üç kısımdır: Bunlar ilim, amel ve ihlâstır. Bu üçün her biri tahakkuk
etmezse, şeriat da tahakkuk eylemez. Çünkü şeriat ne zaman tahakkuk ederse,
rızâ-yı Hak Sübhànehû ve Teàlâ hasıl olur ki, gerek dünyevî ve gerek uhrevî
bütün saadetlere kefildir. Hiçbir istek kalmaz ki, onda şeriatın ötesine ihtiyaç
ola... Tarikat ve hakîkatın her cüzü, üçüncü olan ihlâsın hadimlerindendir. Her
birini tahsilden maksud, şeriatı ikmaldir ve şeriatın dışında bir şey değildir.
4. Tarîkat
Ammâ tarîkat, tezhîb-i ahlâk eylemek ve mürşidinin gösterdiği şeriat-ı garrânın
efdaliyyeti yolunda sa'y ile gayeye erişmektir. Yoksa şeriat-i garrâ ki, asla şek ve
şüphe olunmak mümkün olmayan vahiy ile sabittir; onun ahkâmı içinde asla
nesh ve tebdil yoktur. Yâni hükümlerde değişme olmaz, ta kıyamete kadar bu
hükümler bâkîdir ve onun muktezası üzere amel etmek avam ve havassın, cahil
ve bilginin ve olgunluk davasında bulunanların hepsine şâmildir. Tarikat hiçbir
zaman şeriatın hükümlerini kaldırmaz, şeriatın dışına da çıkarmaz.
Ehl-i sünnet vel-cemaatin kat'î kaidelerindendir ki, hiçbir kul şeriat-ı garrânın
tekliflerinden sâkit olacak dereceye erişmez. Her kim ki bunun hilâfına itikad
eder ve inanırsa, daire-i İslâm'dan uzaktır; yâni İslâm'dan çıkar. Şu halde
İslâm'dan çıkanın tarikat neresinde kalır?..
Sâlikin kendisinde zuhur eden halleri, vecdleri saklaması, şeriatın
iktizasındandır. Bir aziz rüyasında Rasûlüllah'ı görmüş ve tasavvuftan sormuş,
"Tasavvuf nedir yâ Rasûlallah?" demiş.
Efendimiz SAS buyurmuşlar ki:
(Et-tasavvufü terküd-deàvî ve kitmânül-maànî)
"Tasavvuf dâvâların terki ve mânâların ketmidir." buyurmuşlar.
Velîliğin başlangıcı tarikattır. O makamatda nefy-i mâsivâ matlubdur. Yâni
Hak'tan gayrisinin gönle girmesine mânî olmak maksuddur. Zîrâ şeriatta tevhid,
bir deyip Hakk'ı birlemektir. Amma tarikatta, gönlü Hak'tan gayriden
ayırmaktır.
Vaktâ ki, Allah-u Teàlâ'nın fazlı ile mâsivâ tamamen nazardan silinip ağyârdan
nam ve nişan kalmaz; fenâ hasıl olup makàm-ı tarikat böylece tamam olur ve
seyr-i ilallah da tamam olur. Burada sâlikin kârı Rasûl-ü Ekrem SAS
Efendimiz'in sözlerine ve amellerine ittibâdır ki, bâtına taallûk eder. Tezhîb-i
ahlâk, def,i rezâil, sıfat,ı emrâz-ı bâtına ve mânevî illetlerin izâlesi; bunlar hep
makàm-ı tarikata mütealliktir. Rasûle ittibânın bu derecesi, tarîk-ı sûfiyyeyi
şeyh-i muktedâdan alıp, seyr ilallah yollarını kat eden erbâbı sülûke mahsustur.
5. Hakîkat

20
Hakîkat'e gelince, kemâlât-ı insaniyyenin tahsilidir ve cümle kemâlâttan birisi
aşk ve hubb-u ilâhînin kulu istilâsıdır. Nitekim, alem-i mecazda hiç kimseye
nefsinden ziyade sevdiği bir şey yoktur. zhirâ mal, kadın ve çocuklardan her
hangisini sevse, kendi nefsi için sever. Alem-i hakîkatte ise mahbûb-u hakîkî,
kendi nefsinden ziyade mahbubdur. Nefsine sa'y, mahbûb-u hakîkînin
ubûdiyyetinde devam içindir. Bu sebeple fenâ, bu muhabbetin eseri oldu.
Ve dahi, Rasûl-ü Ekrem SAS Efendimiz'e muhabbet de bu kabildendir. Hadis-i
şerifte:
RE. 482/11 (Lâ yü'minü ehadüküm hattâ ekûne ehabbe ileyhi min nefsihî ve
ehlihî ven-nâsi ecmaîn.)
[Sizden hiç biriniz lâyıkıyla iman etmiş olmaz; beni çocuğundan, anasından,
babasından ve bütün insanlardan fazla sevmedikçe...] buyrulmuştur.
Tarikatın şeyhi dahi Rasûlüllah SAS Efendimiz'in vekili olup, füyûzât-ı
ilâhiyyenin sâlike akmasına vesîle olduğundan, onun muhabbeti de bu şekil
üzerine, yâni Rasûlüllah SAS Efendimiz'e olan muhabbet gibi olması lâzımdır.
Mâlûm ola ki, şeriat ve hakikat birbirlerinin aynıdır; istidlâl ve keşiftir, gayb ve
şehadettir. Şeriatla bildirilen ve mâlûm olan ahkâm ve ulûm, hakkal-yakînin
hakîkatı ile tahakkukundan sonra, yine aynı ile o ahkâm ve ulûm kendisine
keşfolup, gaybetten şehâdete gelirler; tekellüf ve buna benzer ameller ortadan
kalkar.
Hakîkat, hakkal-yakîne vusûlün alâmeti ve o makamın ulûm ve maarif-i
şer'iyyeye mutabakatıdır. Mâdem ki muhalefet vardır, o zaman hakîkatlere vusül
olmadığının delilidir. Şeriata muhalif olan her şey ki, meşâyih-i tarîkatten
birinde ilim ve amelde vâkî olmuştur, o hal sekir vaktine mebnîdir. Sekir vakti
ise ancak yolda olanlarda olur. Sona vâsıl olan müntehi sahıvdadır, yâni
uyanıklık halindedir. Vakit onlara mağlubdur, hal ve makam onların kemâline
tâbîdir.
Celâleddîn-i Rûmî Hazretleri Mesnevî-yi Şerifinde buyurmuşlar ki:
Sûfî ibnül-vakt âmed der misâl,
Lîk sûfî fâriğest ez vakt ü hâl.
Mânâsı: "Sûfîye vaktin oğlu demişlerse de, asıl sûfînin vakit ve halden âzâde
olması lâzımdır."
O zaman, şeriata muhalif söz ve ameller, sahiplerinin hakîkata ulaşamadıklarının
alâmetidir. Ve makàm-ı isbat, yâni illallah tâbiri, seyr fillâh ile bildirilmiş bekà
makamıdır ve hakîkat durağıdır. Velîlikten maksad da budur. Nefs-i emmâre bu
makamda mutmeinne olup, kendi küfür ve inkârından vaz geçip, Allah Celle ve
A'lâ'dan razı; Mevlâ da ondan razı olur.
Vaktâ ki Allah Sübhanehû ve Teàlâ'nın nefsi makàm-ı mutmeinneye îsâl ve
hükm-ü ilâhîye mutî kılması hasıl olunca, hakîkî müslümanlık kendisine

21
müyesser olur ve hakîkat-i iman da sûret bulur. Her ne zaman ve her hangi bir
ameli işlerse, şeriatın hakîkatıdır. Eğer namaz kılarsa namazı, oruç tutarsa orucu,
hac yaparsa haccı hakîkattır. Sâir ahkâm-ı şer'iyye de bunlara kıyas olunur. Öyle
ise, tarikat şeriatın sûretiyle hakîkatı arasına vasıta oldu. Tâ velâyet-i hassa ile
müşerref olmadıkça, İslâm-ı mecâzîden İslâm-ı hakîkîye ulaşılamaz.
Ehl-i hakîkat, Efendimiz SAS Hazretleri'nin hal, zevk ve mevâcidine ittibâ eder
ki, bunlar hassaten makàm-ı velâyete taallûk ederler. Bu da meczûb-u sâlik
veyahut sâlik-i meczub olan velâyet erbabına mahsustur.
6. Ma'rifet
Ma'rifet, zikr-i Hakk'ın sâlikin kalbini istilâsıdır ve zikirde istiğrak ve istihlâkidir
ki, başka bir düşünce ona yol bulamaz. Gerek hak olsun, gerek bâtıl, Allah'tan
başkasını düşünemez. İstiğrak ile istihlâk da, denizin içinde olan balığın sudan
başka bir şey bilmemesi gibi. Bu halde hàsıl olan dereceye de bekà billâh denir.
Bu makamda kendinin gelip gideceği yeri ve yaptığı kulluklarını ve Hakk'ın
rabliğini ve ma'budiyetini anlar olur.
İnsanın yaratılışından maksad, estaizü billâh:
(Ve mâ halaktül-cinne vel-inse illâ liya'budûn.)
[Ben cinleri ve insanları, ancak bana ibadet etsinler diye yarattım.] (Zâriyât: 56)
ayet-i celîlesinde bildirilen, bütün büyük müfessirlerin ictihadıyla ma'rifet-i Hak
Celle ve A'lâ'yı tahsildir. Ya'budûn'u, yâni ibadet kelimesini ma'rifet ile,
ma'rifetin tahsilidir diye açıklamışlardır.
Ma'rifet makamı büyük ve hakîkî alimlerin makamıdır. Hakîkî alimler kitap ve
sünnette olan benzer ayetlerin te'villerinde ve Kur'an-ı Kerim'in sûre başlarında
olan harflerin esrarını bilmekte nasibi olan zatlardır. Müteşabih ayetlerin te'vili
gizli esrâr cümlesindendir. Elin kudret ile, yüzün zat ile te'vil olunması ilm-i
zâhirdir; esrardan değildir. Bununla beraber ma'rifet, şeriatın dışında bir makam
değildir, yâni şeriat dairesinin dışında değildir.
Hattâ bir kimse Nakşıbend K.S.'den, "Sülûktan maksad nedir?" diye sorunca;
"Ma'rifet-i icmâlî ve tafsîlî olup istidlâlinin keşfî olmasıdır." buyurmuşlardır.
Yoksa, "Şeriat irfanlarından ziyade bir ma'rifet hâsıl ola." buyurmadılar.
Sâlik ibtidâ-ı hâlinde, her ne kadar ma'rifetten habersiz ise de, onun talebinde
kendisine durgunluk ve gevşeme vermeye ve bundan dolayı ızdıraba düşe...
Zîrâ, tasavvuf ızdırabdır denilmiştir. Çünkü sükûn geldiği zaman tasavvuf
kalmaz. Muhibbin mahbubsuz kararı yoktur ve hiçbir gün ondan başkasıyla üns
ve ülfet edemez. İşte sülûkten ve tarikata girmekten en yüksek maksad
ma'rifettir ki, idrakten aczini bilip, (Lâ ya'rifullàhe illallah) "Allah'ı Allah'tan
başkası bilmez." mânâsı sâlike mâlûm ola...
Bunu şu beyit ne güzel ifade eder:
İdrâk-i maàlî bu küçük akla gerekmez;

22
Zîrâ, bu terâzi o kadar sıkleti çekmez.
Ma'rifetten insanın terkibinde zâhir olan, insanın kendi değildir; belki insan bir
aynadır. Ona Hak Sübhànehû ve Teàlâ'nın suver-i ilmiyyesi aK.S.etmiştir. Fakat
bu kadar acz insanın ma'rifetine münâfî değildir. Bazıları ma'rifetten acz cehil
ola zanneylemişler ki, bu da bâtıldır.
Efendimiz SAS'in:
(Sübhàneke mâ arafnâke hakka ma'rifetike yâ ma'rûf) buyurduğu ve Ebûbekr-i
Sıddîk RA Efendimiz'in:
(El-aczü derkil-idrâki idrâkün) buyurmaları ve sûfiyyûn büyüklerinin de:
(Sübhàne men lem yec'alil-halkı ileyhi sebîle illâ bil-aczi an ma'rifetihî) sözleri
buna işarettir.
Tenbih:
Zikrolunan âdâba riayet etmek, sâlikin vazifelerine müstenidendir. Eğer
bazısında kusur vâkî olursa, onu kendi kusuru bilip istenilen vech üzere âdâba
riayet etmeğe sa'y ve gayret göstermelidir ve kusurunu itiraf edip, sa'y ü gayreti
yine elden bırakmamalıdır. Eğer âdâba riayet etmez, kendi kusurunu da
bilmezse, -neûzü billâhi teàlâ- sâdât-ı kirâmın berâtından uzak ve mahrum,
nefsinin hileleri içinde mahv ü perişan olur.
Bu yirmi âdâb, tarîkatın esas ve hulâsâdır. bunların içinde daha birçok âdâb
vardır ki, sâlik-i tarîkat olan muhterem kimseler hâle göre, yâni o vaktin hâl
durumu neyi icab ediyorsa ona göre hareket etmeleri lâzımdır. Bu da ancak
Cenâb-ı Hakk'ın te'dib ve terbiyesine vâbeste, zevk ve vicdân-ı vehbî ile mâlûm
olur. Yâni Hak Sübhànehû ve Teàlâ'nın o kuluna olan lütuf ve ihsânına bağlıdır.
Bu edeblere riayetle berâber, bir sâlik şeyh-i kâmil ve mükemmilden izin almak
şartıyla zikrine devam etmelidir. Eğer bu şartlar olmazsa, ekseriyâ evrad
kàbilinden olur ki neticesi sevaptır, derece-i kurb değildir. Buna dikkat lâzımdır.
Ammâ bazan Cenâb-ı Hak, şeyhin vasıtası olmadan da zikr-i kesîr sayesinde
mukarrebînden kılar. Bazan da, kulun zikri tekrarı dahi bulunmadan yakınlık
mertebeleriyle müşerref kılınması mümkün ve vâkîdir.
Zikrolunan şartlar ekseriyet itibariyle hikmet ve adet kaidesincedir. Bu tarikat
hakkında Nakşıbend Hazretleri, "Bizim tarîkımız sohbet üzerinedir. Halvette
şöhret, şöhrette ise âfet vardır." buyurmuşlardır. Sohbetten murad, tarikatta
birbirleriyle uyuşanların sohbetidir. Yoksa tariklerdeki muhaliflerle olan sohbet
değildir; dikkat edile...
Tarîkat-ı Nakşıbendiyye'de zikr-i cehrî yoktur. Zîrâ, Nakşıbend Hazretleri
yapmamışlar ve yapanları da men etmişlerdir.
HÀTİME
Sâlikin mürşid hakkında îfâ eylemesi muktezî olan [gereken] âdâb beyanındadır:

23
Mâlûm ola ki, tàlibe lâzımdır ki kendi gönlünü bütün cihetlerden, işlerden,
düşüncelerden boşaltıp şeyhine müteveccih kıla... Şeyhin bulunduğu yerde
ondan izinsiz farz ve sünnetten başka namazlar ve zikirlerle meşgul olmaya ve
onun huzurunda ondan başkasına iltifat etmeye... Başkalarının elini öpmek, hatır
sormak ve buna benzer konuşma yapmak doğru değildir.
Bütün varlığıyla kendini şeyhine müteveccih kılıp otura ve öyle bir yerde
oturmalıdır ki, gölgesi bile şeyhinin esvabının üzerine düşmeye...
Seccâdesinde namaz kılmaya ve seccâdesi üzerine ayak basmaya... (Vay zamâne
dervişlerine vay!..) Abdest aldığı yerde abdest almaya, yâni taharethànesine
girmeye... Ona mahsus olan kalem, kâğıt, bıçak, kaşık, tabak ve sâire gibi şeyleri
kullanmaya...
Mürşidi yokken bile, onun olduğu tarafa ayaklarını uzatmaya ve o tarafa
tükürmeye... Çünkü onun adetâ kıblesidir. (Dikkat!)
Şeyhten her ne sadır olursa, zuhur ederse -bu görünüşte hatâ bile olsa- onu doğru
bile... Zîrâ mürşidin hareketleri ilhamdan neş'et eder, hatâsı da hatâ-yı ilhâmîdir.
Hatâ-yı ictihâdî gibi ki, ona levm ve itiraz caiz görülmemiştir.
Vaktâ ki bu usül üzere muhabbet hasıl oldukta, sevdiğinden her ne sadır olursa,
sevenin gözünde mahbub görünür ve sevilir, itiraza meydan kalmaz. Az ve
ufacık bir itiraz vâkî olsa, felâket ve helâkini, mahv ve perişanlığını mûcib olur.
(Ah ah, dik dik konuşmalar, bağıra bağıra şiddet ve hiddetler ve şeyh yanına sık
sık girmenin ve orada lâubâli oturmanın ne demek olduğu, bilmem acabâ
anlaşılır mı?..)
Şeyhten hiçbir zaman havârık-ı âdât, keramet ve geleceğe ait şeyleri ne sormalı,
ne de beklemelidir. Bazı hususlarda kendisine şüphe ârız olursa, hemen arz
etmeli, fakat cevap beklememelidir. Müşkülünü hallederse, ne âlâ; o zaman
susar, bir şey demezse, kendi taksîrinden bilmelidir.
Bazı mühim rüyalarını arzeder, fakat yine tâbirinde ısrar etmez. Kendine
münkeşif olan tâbiri de arz eder.
Gerek sevabını ve gerek hatâsını araştırıp tecessüs etmeye ve kendi keşfine
itimad etmeye, güvenmeye... Zarûret olmadıkça, izinsiz ondan ayrılmaya...
Şeyhinden başkasını onun üzerine tercih etmeye... Bu tercih ve arzu, iradelere
münâfîdir, yâni yakışmaz ve doğru değildir.
Sonra kendi sesini onun sesinden daha fazla çıkarmaya... Şeyhe seslenirken
yüksek sesle çağırmak edebe mugàyirdir.
Her ne gibi feyz ve fütûhâta, devlet ve saadete nâil olursa olsun, onun şeyhinin
tavassutu ile olduğunu zan ve tasavvur eyleye... Eğer başka bir şeyh vasıtasıyla
olduğunu vâkıada görürse, yine onu kendi şeyhinden bile...
Şeyhinin gerek işlerinde, gerek sözlerinde ve gerek hallerinde saklanması lâzım
olan bir hali görse veya vâkıf olsa dahi, onu başkalarına nakil ve hikâyeden

24
sakınmalı; bir başkası söylese, onu da duymazlıktan gelip susmalıdır. Sakın
şeyhimi medhedeceğim diye veya kendisinin yakını olurum zannıyla, iftihar
kasdederek kendini helâk etmeye...
Şeyhinde her gördüğünü, ben de yapayım demeye... Yalnız şeyhinin dedikleri ile
meşgul ola ve izinsiz bu gibi şeyleri yapmaya... Şeyhinin emrine mutî olup,
halife ve müridlerden kendi üzerine takdim ettiği kimselere de itiraz etmeyip,
emirlerine itaat ede...
Efendimiz SAS Hazretleri'nin emir gösterdiği kimseye, ondan daha üstün ve âlâ
olanlar itiraz etmeyip itaat ederlerdi. Bunların zâhiren her ne kadar amelleri az
olsa dahi, yine ihtiram ve tâzim lâzımdır.
Ahvâl ve akvâlinden, sual ve cevaplardan uzun, derin, ince ve buna benzer
sohbetler yapmaya... Zîrâ bu muameleler, müridin kalbinden şeyhinin ihtişam,
vakar ve heybetini izâle eder, giderir. Bunlardan son derece sakınmak ve
korunmak lâzımdır. Zîrâ feyizden mahrum kalır. Eğer şeyh tarafından haddinden
fazla müsamaha ve serbestlik verilirse, bundan da son derece korkmak ve
sakınmak gerektir. Şâyet ki mekr etmiş ola...
Eğer dînî veya dünyevî bir şey soracak olursa, onun hoş vaktini gözlemek ve
şeyhinin haline bakıp, sözlerini dinlemeğe vaktinin müsait olup olmadığını,
yemek ve istirahat vakitlerini, ders ve murakabe hallerini düşünerek, sözleri onu
rahatsız etmeyeceK.S.e arz eder, sözü de uzatmaz. Yoksa hiç düşünmeden ve
mülâhaza etmeden, ağzına geleni söylemekle arîz ve amîk konuşmaya...
Şeyhinin sözlerini gayet dikkatle dinleyip, işaret ve inceliklerine ehemmiyetle
kulak vermeli ve icabını derhal yapmalıdır. Aksi halde fütûhattan ve feyizlerden
mahrum olur. Maksad ve merâmından me'yus olup, söylediği hacetlerden nâdim
ve pişman olur. Çok kere de tekdire müstehak, feyz ve derece-i muhabbetten
uzak düşmesine sebep olur.
Eğer şeyhten uzakta bulunursa, hiç olmazsa ayda bir veya iki kere kendisinin iç
ve dış halini mektupla bildire...
Sâlik tamâmen kendi ihtiyarını şeyhin ihtiyarında mahvedip, bütün
muradlarından nehyolunduğu halde, gayret ve himmetini onun hizmetine arz
ede... Her ne emrederlerse saadet bilip, onu yapmağa can ü gönülden sa'y ve
gayret eyleye... Eğer iktidâ ettiği şeyh zikri münâsib görürse, onu emreder.
Şeyhin sohbeti mevcud oldukta, hiçbir şart ile zikre ihtiyaç yoktur Şeyh tàlibin
haline her neyi münasib görürse, onu emreder. Eğer bazı şerâit-i tarîkatta
taK.S.îr, yâni noksanlık vâkî olursa, şeyhin sohbeti onu telâfî eder ve teveccühü
onun noksanını ıslah eder.
Müridin, kâmil ve mükemmil bir pîre yapışmadıkça hali müşküldür. İnâbe
eylediği şeyh nâkıs olmaya... Zîrâ nâkıs olan şeyh, hevâ ve hevesle meşgul
olacağından şâyân-ı ittibâ değildir. Şâyet onun yoluna ittibâ olunsa, kendisi vâsıl

25
olmadığından mürîdi îsâl edemez. Tarîklerin arasını ve sâliklerin çeşitli
istidatlarını ayıramayan şeyh, sâlikini zulmet içinde bırakır.
İmdi bir mürşid gerektir ki, devlet-i cezbe ve sülûk ile müşerref, saadet-i fenâ ve
bekà ile müsteid ve seyr ilallah, seyr billâh, seyr anillâh dairelerine vusûl bulmuş
ola... Tàlib bu tarzda bir mürşid-i kâmil ve mükemmile nâil olursa, vücûd-u
şerifini ganimet bilip, kendini tamâmen ona şipariş ede... Ve saadetini onun
rızasında, şekâvetini de onun rızasının hilâfında bilip, bilcümle kendi hevâsını
onun rızasına tâbî kıla... Ve bütün varlığından geçip, cümle tâat, ibadet, ilim ve
ma'rifetini yokluk deryasına ata... Gönlünü Hak Sübhànehû ve Teàlâ'nın
inâyetine bağlayarak, kendine ayna edindiği şeyhinin reddini red, kabûlünü de
kabul bile... Zîrâ sâlikin yolunu kapayan kendiliğidir; yâni kendisinin ilm-i
cüz'îsinden geçememesi, ilm-i küllîye vusûlüne mânîdir. Diğerleri de buna kıyas
oluna...
TEMMET
AHİDNÂME SÛRETİ
Elhamdü lillâhillezî menne aleynâ biitmâmi risâletil-âdâbi fî tarîkatin-
nakşibendiyyeh... Ves-salâtü ves-selâmü alâ seyyidinâ muhammedin hayril-
beriyyeh... Ve alâ âlihî ve abhàbihî ecmaîn.
Mir'atül-Makàsıd fî Def'il-Mefâsid kitabının 302. sahifesindeki ahidnâme
sûretidir:
Bismillâhir-rahmânir-rahîm.
Enbiyâ-yı kirâm ve rusül-i izâm ve melâike-i fihâm salevâtullàhi teàlâ alâ
nebiyyinâ ve aleyhim ves-selâm... Ve âl, evlâd, ezvâc, ashàb ve etbâ-ı rasûl-i
rabbil-enâm ve evliyâ-i zevil-ihtirâm, rahimehümül-melikül-allâm hazerâtı
haklarında yakışmayan ve lâyıK.S.ız kelimeler ve noksanı icab eden tâbirler ve
kötü sözlerden ziyadesiyle sakınmak; ulemâ-i àmilîn, meşâyih-i kâmilîn, eimme-
i dîn, müfessirîn, müctehidîn rahmetullàhi aleyhim ecmaîn hazerâtına yalan,
hatâ, hîle, riyâ isnad etmemek ve haklarında sû-i zanna müncer olacak sözlere
düşmemek; ve mezheb reislerine ve kavmin sevilenlerine seb ve şetmi, kadh ve
zemmi, teşni' ve ta'nı, tezyîf ve lâ'nı, itâle-i lisânı, iftirâyı ve bühtanı bırakmak
gerektir.
Efraddan hiçbir kimseyi istihzâ, tahcîl (utandırmak), tahkîr, terzîl, tahmîk, techîl,
tadlîl, tekfîr, ta'zîr, ta'yîb, tekzib, zem ve kadh, şetm, ta'n, lâ'n ve teşni'i mümkün
olduğu kadar yapmamağa çalışmaktır. Bir adamı tekdir ve ta'zir yerine, sürurla
hatırını hoş etmek; terzîl, techîl, tahcîl yerine nasâyıh-ı lâzıme tertib etmek;
tahkîr, tahmîk, tezyîf yerine taltif etmek; elem, hüzün ve teessüf yerine
meserretini artıracak hareketlerde ve sözlerde bulunmak; taz'if, tekzib yerine
tevcihte bulunmak; küfrü mûcib olan şeyleri te'vil etmek; ta'n ve teşni' ve
ayıplama yerine hayır dua etmek; tebzîl-i kibir ve azamet yerine tevazu ve
tenezzülde bulunmak; gadab ve hiddet yerine sabır ve tahammül etmek; zulüm

26
ve ezâ yerine afv ve atâda bulunmak; zem ve kadh yerine medh ve senâda
bulunmak; zor ve cebir yerine ricâ ve niyazda bulunmak...
Ve dahi her halde hilim ve sükûnet. maldan cömertlik ve sehâvet, sözde sebat ve
sıhhat, çehrede beşâşet, sîrette (hal ve tavırda) kerâmet, itikadda selâmet,
ictihadda ihtiyata riayet, ifadede halâvet (tatlılık ve yumuşaklık), irade ve adâlet,
gidip gelmede îtidal; hulâsa her zaman hüsn-ü hal ibraz etmek, yâni göstermek...
Kimseye zulüm, ezâ, cevr ü cefâ, bed-dua, hased, iftira, mânâsız dalkavukluk,
yakışıksız muamele, fitne ve fesada sebebiyet, emanete hıyahet, ulül-emre
itaatsizlik, dini terk, ana babaya muhalefet, fukaraya hakaret, an'ane ve âdâtı,
yâni millî ve dînî gelenekleri tebdil ve tağyir, emniyeti ihlâl, insanların mallarını
çalmak, kibir ve azameti izhar, rüşvet alma, bahillik ve hasisliği irtikâb, gazab
ve hiddet, yalancılık, inat, düşmanlık, ibadette riya gibi şeylere itibar etmeyerek,
hüsn-ü ahlâk ile imtiyaz etmek...
Zinâ ve livatadan ve her türlü içki ve keyif verici haramlardan, menhiyattan,
hattâ sigaradan son derece kaçınmak; oruç, namaz, hac, zekât gibi farzlara ve
Allah-u Teàlâ'nın emirlerine imtisâl ve mutâvaat; Efendimiz SAS Hazretleri'nin
sünnetlerine elden geldiği kadar riayet ve edâya çalışmak; işrak, duhà, evvâbîn
ve teheccüd gibi sünnetleri terk etmemeye çalışmak ve her halde günahları ve
bid'atleri tamâmiyle terk etmek...
Gerçi bunlar kaçınılması pek de kolay olmayan ve beşeriyet iktizâsı olan
şeylerse de, bir kusur olduğunda derhal tevbe ve istiğfar ederek, gücü yettiği
kadar bu ahidlere vefâ ve şikâyetleri gizlemek gerekir.
İş bu ahde riayet, hakîkî adamların kârıdır. Halbuki zamanımızda bunu bilip de
söyleyen ne şeyh, ne de kabul eden derviş bulunuyor. Ey kardeş, sen hakîkî
insan ve hakîkî müslüman olmayı kolay bir şey mi sanırsın?!..
Kıyamazsan baş ve câna, uzak dur, girme meydana!
Bu meydanda nice başlar kesilir hiç soran olmaz.
Dikkat: Bu ahidnâme 1293 [1877 mîlâdî] senesinde yazılmıştır. O güne göre,
bugünü artık sen kıyas et!..
Ves-selâmü alâ menittebeal-hüdâ... Ve sallallàhi teàlâ alâ nebiyyinâ ve selleme
ve alâ âlihî ve ashàbihî ecmaîn.
7 Şa'ban 1389 (19 Eylül 1969)

27