Kuantum Şifresi Altan Cimen

Altan Çimen _ Kuantum Şifresi
Merhabalar
Buraya Yüklediğim e-kitaplar Aşağıda Adı Geçen Kanuna Đstinaden
Görme Özürlüler Đçin Hazırlanmıştır
Ekran Okuyucu, Braille 'n Speak Sayesinde Bu Kitapları Dinliyoruz
Amacım Yayın Evlerine Zarar Vermek Değildir
Bu e-kitaplar Normal Kitapların Yerini Tutmayacağından
Kitapları Beyenipte Engelli Olmayan Arkadaşlar Sadece Kitap Hakkında Fikir Sahibi Olduğunda
Aşağıda Adı Geçen Yayın Evi, Sahaflar, Kütüphane, ve Kitapçılardan Temin Edebilirler
Bu Kitaplarda Hiç Bir Maddi Çıkarım Yoktur Böyle Bir Şeyide Düşünmem
Bu e-kitaplar Kanunen Hiç Bir Şekilde Ticari Amaçlı Kullanılamaz
Bilgi Paylaştıkça Çoğalır
Yaşar Mutlu
Not: 5846 Sayılı Kanunun "altıncı Bölüm-Çeşitli Hükümler " bölümünde yeralan "EK MADDE 11.
- Ders kitapları dahil, alenileşmiş veya yayımlanmış yazılı ilim
ve edebiyat eserlerinin engelliler için üretilmiş bir nüshası yoksa hiçbir ticarî amaç güdülmeksizin
bir engellinin kullanımı için kendisi veya üçüncü
bir kişi tek nüsha olarak ya da engellilere yönelik hizmet veren eğitim kurumu, vakıf veya dernek
gibi kuruluşlar tarafından ihtiyaç kadar kaset, CD, braill
alfabesi ve benzeri 87matlarda çoğaltılması veya ödünç verilmesi bu Kanunda öngörülen izinler
alınmadan gerçekleştirilebilir."Bu nüshalar hiçbir şekilde
satılamaz, ticarete konu edilemez ve amacı dışında kullanılamaz ve kullandırılamaz. Ayrıca bu
nüshalar üzerinde hak sahipleri ile ilgili bilgilerin bulundurulması
ve çoğaltım amacının belirtilmesi zorunludur." maddesine istinaden web sitesinde deneme yayınına
geçilmiştir.
T.C.Kültür ve Turizm Bakanlığı Bilgi Đşlem ve Otomasyon Dairesi Başkanlığı Ankara
Bu kitaplar hazırlanırken verilen emeye harcanan zamana saydı duyarak
Lütfen Yukarıdaki ve Aşağıdaki Açıklamaları Silmeyin
Tarayan Yaşar Mutlu
KUANTUM ŞĐFRESĐ
ALTAN ÇĐMEN
DOĞAN KĐTAP
O I4 ö »?* R cr
D -O ti i' "> Cn5P73
Kuantum Şifresi
,>
¦¦5-
KUANTUM ŞĐFRESĐ
Yazan: Altan Çimen
Yayın hakları: © Doğan Kitapçılık AŞ
1. baskı / aralık 2004
2. baskı / ocak 2005 / ISBN 975-293-280-0 Bu kitabın 2. baskısı 2 000 adet yapılmıştır.
Kitaba katkılarından dolayı mıilıiıml*llt»fai' gazetesine teşekkür ederiz.
Kapak tasarımı: Ayşe Çelem Design Baskı: Altan Matbaacılık / Yüzyıl Mahallesi Matbaacılar
Sitesi 222/A Bağcılar - ĐSTANBUL
Doğan Kitapçılık AŞ Hürriyet Medya Towers, 34544 Güneşli-ISTANBUL Tel. (212) 677 06 20 -
677 07 39 Faks (212) 677 07 49 www.dogankitap.com.tr biryazan@yahoo.com
Kuantum Şifresi
Altan Çimen
JĐgĐâ
DOĞAN KĐTAP
Bu romanda adı geçen kişi ve kuruluşların tümü hayal ürünüdür ve yazar tarafından kurgulanmıştır,
isim veya durum benzerliği rastlantısaldır. Romanda adı geçen bazı tanınmış resmî kuruluşlar,
romanın dramatik yapısını desteklemek amacıyla eklenmiştir ve yazar bu kuruluşların veya bu
kuruluşlarda çalışan kişilerin, romana konu olan faaliyetlerde bulunduklarını iddia etmemektedir.
Aynca yazar, bazı roman kahramanlarının hayal ürünü olduklarını bilmemelerinden de sorumlu
değildir.
Keyifli okumalar.
Altan Çimen
16 haziran 2003,05:55
Çağlayan'a, Egemen'e ve kelimelere..
Güneşi batırdım diye sevinme Yann yine doğacağım.
a>
oa
12 ağustos 2001, pazar 21:40, Doğu Zamanı1
Argonne Hills'teki NSA'ya2 ait iki katlı evlerden birinin park yerine, sınırlı sayıda üretilmiş bir cip
yanaştı. Cipten inen Fitz Patrick Garner çiçeklerin arasına döşenmiş düz taşlara doğru yürürken
bitkin görünüyordu. Kansı Angela, doğum yapan baldızına loğusalık döneminde yardımcı olmak
üzere, Florida'ya gitmişti. Aslında o da gitmek istemiş ama, direktörlüğünü yaptığı Kuan-tum
Kripto3 Projesi buna engel olmuştu. Bir hafta daha eşinden ayrı kalmak zorundaydı.
Angela'nın özenle yetiştirdiği çiçeklerin arasındaki taş yolda yürürken, karısının kokulu pembe gül
yapraklanyla boynunu ovduktan sonra gelip boynuna sarılışım hatırladı. Tenine sinen gül kokusu
bahçedekinden de mükemmeldi. Teninin doğal kokusuyla birleşir, afrodizyak bir etki uyandırırdı.
Karısını çok özlemişti. Đçinde bir şeylerin kıpırdadığını hissetti.
Kapıyı açtı. Bir gülle gibi ağır olduğunu düşünmeye başladığı golf çantasını portmantodaki özel
yerine yerleştirdi. Bütün hafta boyunca, geceyanlanna kadar proje üzerinde çalışmıştı. Proje üç ay
önce başladığından beri zihnen çok yoruluyordu. Uzmanlık alanı şifreleme sistemleri olmasına
rağmen, kuantum fiziğinin şifreleme yöntemi olarak kullanımı onun için çok yeni bir olaydı.
Projenin direktörü olunca, projenin gidişatı konusunda doğru kararlar verebilmek için, en azından
belli bir düzeyde bilgi sahibi olması gerekiyordu. Gerçi, Arşen Bora gibi yeni nesil beyinler
yanında çalışıyordu. Đstediği zaman ekibinden her konuda bilgi alabiliyordu. Yine de, en azından
bahsi geçen konularda bir ön
1. Amerika ve Kanada'nın doğu sahili zaman dilimi (GMT'ye göre S saat geri).
2. Açılımı "Ulusal Güvenlik Teşkilatı" anlamındaki National Security Agency.
3. Şifreleme.
bilgi sahibi olması gerektiğine inanıyordu. Ekibi de, eksiklerini yüzüne vurmadan, proje için
gerekli bütün bilgileri onunla paylaşıyordu.
Hafta boyunca, Arşen Bora'nın üzerinde çalıştığı algoritmanın detaylarım anlamak için kafa
patlatmıştı. Zekâsını genç insanların zekalarıyla yarıştırmaktan hoşlanırdı. Arsen'in algoritması da
zekâsını sınayabileceği mükemmel bir fırsattı. Arsen'in ortaya attığı fikir çok basitti, ama sonuca
nasıl ulaşılacağı büyük bir muammaydı.
Sabah uyandığında, işe gitmeyi, hatta pazar olmasına rağmen Arsen'in de orada olacağını bildiği
için, aklına takılan bir iki konuyu ona sormayı düşünmüş, fakat son anda fikrini değiştirip golf
oynamaya gitmişti. Beynini bir sonraki haftanın sıkı temposuna hazırlaması gerekiyordu. Aksi
takdirde, hafta boyunca aynı verimle çalışabilmesine imkân yoktu. Üyesi olduğu Meade Golf
Kulübü'nde mükellef bir kahvaltı yapmış, ardından da diplomat arkadaşlarıyla sıkı bir golf
oynamıştı. Yorulmuştu... Yine de kendini bir gün öncesine göre çok daha dinç hissediyordu. Kırk
altı yaşında olmasına, üst kısmı seyrelen saçlarına ve hafif göbeğine rağmen, iyi bir sporcu
olduğunu iddia edebilirdi.
Meade Golf Kulübü'nde çok popüler bir golf partneriydi. NSA'da üst düzey sayılabilecek teknik bir
işinin oluşu, popülerliğinin ana nedeniydi. Ne de olsa golfta kazanan bir NSA çalışanı, biraz da
alkolün etkisiyle, çenesi düşmeye hazır bir bilgi kaynağıydı ve kulübün diplomat üyeleri de
şanslarını denemeye her zaman hazırlardı. Görevi teknik olmasına rağmen, NSA dan gelen
direktifler doğrultusunda, geçmişte bir iki diplomatı yanlış bilgilendirmişti. Bu tür sosyal
boşboğazlıkları, çok dikkatli bir şekilde yapabilecek kadar kendisine güveniyordu.
Kulüpteki popüler merak konularından biri de, üzerinde çalıştıkları Kuantum Kripto Projesi'ydi.
Projeye Amerika ev sahipliği yapmasına rağmen, projenin sahibi NATO'ydu. Çalışma yeri olarak
da NSA ve Los Alamos seçilmişti. Tüm yazılım ve simülas-yon çalışmaları NSA'da yapılırken, test
ve uygulama çalışmaları Los Alamos'ta yapılıyordu, ilgi o kadar fazlaydı ki, NATO dışı ülkelerin
diplomattan ustaca ağzını arıyor, çörekten bir ısırık almak için can atıyorlardı. Tabiî onun için, bu
tür yaklaşımları savuşturmak çocuk oyuncağıydı. Birkaç saat önce de, özellikle Çin ataşesi, ilgisini
belli etmemeye çalışarak, ağzından laf almaya çalışmıştı. Fakat o, ne zaman boşboğazlık
yapacağını çok iyi bilirdi.
Ev, sessiz ve soğuktu. Karısının yokluğunu bu kadar hissedeceği hiç aklına gelmemişti. Bir an golf
kulübüne geri dönmeyi düşündü, sonra vazgeçti. Girişte, portmantonun yanındaki sehpada duran
telsiz telefonu aldı ve salona geçti. Baldızının Florida'daki evinin numarasını çevirmeye başladı.
Baldızıyla bir iki dakika konuşup minik bebeğin durumunu öğrendikten sonra, telefonu karısı aldı
ve bir süre karısıyla konuştu.
Konuşması bittikten sonra, telsiz telefonun almacını şömine mermerinin üzerine bıraktı. Müzik
setine bir blues CD'si koydu. Swamp blues dinlemeyi çok severdi. Katie Webster da, yaşamın
hüznünü sesine çok iyi yansıtan yorumculardan biriydi.
Sallanan koltuğa uzanıp, kendini Katie Webster'ın muhteşem sesinin akışına bıraktı.
Mavi Sedan araba, Garner'ı Meade Golf Kulübü'nden çıkışından itibaren takip etmişti. Garner evine
girdikten sonra da uygun bir yer bulup, park etmişti. Arabada bulunan iki kişi de kulaklıklarından,
tıpkı Garner gibi, Katie Webster'ın sesini dinliyorlardı.
Sol kulağındaki kulaklıktan gelen müzik sesini duyar duymaz yüzünü buruşturan adam, yanındaki
kadına doğru döndü ve "Daha ne kadar bekleyeceğiz?" diye sordu. Đyice sıkılmaya başladığı her
halinden belliydi. Yanındaki kadın ise onun söylediklerini duymamış gibi, iki blok ötedeki evi
incelemeye devam ediyordu. Adam dayanamadı ve kadının omzuna dokundu. "Ms. Sutack? Daha
ne kadar bekleyeceğiz ?"
Lil Sutack, yüzünün çocuksu hatlarından hiç de beklenmeyen bir sertlikle yanındaki adama baktı.
Bir iki dakika hoşça vakit geçirmek için bile tercih etmeyeceği bir tipin, onu dürtüklemesi sinirine
dokunmuştu. "Sana ne oluyor ki? Sen oturduğun yerde para kazanıyorsun. Bütün işi ben yaptım.
Bekle işte" demeyi düşündü. Đki gündür Garner'ı takip eden, eve dinleme sistemini yerleştiren,
Meade Golf Kulübü'nde ona nano enjeksiyonu4 yapan da oydu. Yanındaki adam, sadece
şoförlüğünü yapmış olmasına rağmen mızmızlanıp duruyor, sanki randevusuna geç kalan bir yeni-
yetme gibi davranıyordu. Bununla birlikte, o da daha ne kadar bekleyeceklerini merak ettiği için,
cebindeki elektronik süreölçe-ri çıkartıp kontrol etti. "Đlk aşamanın başlamasına on yedi dakika
var." Sesi, "Başka bir soru sorma" der gibiydi. Ama yanındaki adamın anlayabileceğinden o kadar
emin değildi.
Katie Webster'ın söylediği üçüncü şarkının bitiminde Garner
4. Mikroskobik boyutlarda yapılan enjeksiyon.
gözlerini açtı. Biraz kendine gelmişti. Minibara gidip, kendine bir kadeh konyak doldurdu.
Bakışları şöminenin yanındaki duvara asılı resimlere doğru kaydı ve Potomac Nehri'nde babasıyla
tuttukları dev alabalıkla çektirdiklerinde takıldı. Resme bakıp, kadehini kaldırdı. "Şerefine ihtiyar"
dedi. Konyaktan büyük bir yudum aldı.
Akşamları bir kadeh konyak içmek babasından miras kalmıştı. Aslında, belli olmasa bile,
babasından ona miras kalan pek çok şey vardı. Örneğin işi... Babası Hitler rejiminden kaçan bir
Alman bilimadamıydı. Savaş başlamadan önce Fransa'ya, oradan da Đngiltere'ye kaçmıştı. Savaşın
başlamasıyla birlikte, ingiliz kod kırıcıların merkezi olan, Bletchley Park'ta altı yıl çalışmış ve
Almanların Kreigsmarine Enigma M3 adlı, Alman Deniz Kuvvetleri şifresini çözen ekipte yer
almıştı.
Çocukluğu boyunca, babasının matematik profesörü olduğunu sanmıştı. Ta ki, duvardaki resmin
çekildiği güne kadar. Resmin çekildiği gün, yirmi bir yaşını dolduralı üç gün olmuştu ve o gün
babası ona bilinmeyen geçmişinden bahsetmişti. Havanın soğuğundan biraz olsun korunabilmek
için yaktıkları ateşin karşısında konyaklarını yudumlarken anlatmıştı babası her şeyi. O zaman,
babasını şaşkınlıkla karışık bir hayranlıkla dinlemişti. Gözünün önüne bir sis perdesi indi ve
duvardaki resim bulanıklaşmaya başladı. Garner elinin tersiyle gözlerini ovaladı, ama işe yaramadı.
Sanki ya geçmişi siliniyor ya da geçmişe dönüyordu. Bir zaman tüneli açılmış ve resmin çekildiği
günden önceye, babasının gençlik çağlarına doğru bir yolculuğa başlamıştı.
Odayı kaplayan müzik değişmeye başladı. Katie Webster'in sesi pesleştikçe, arka plandaki tiz
sinyal sesleri artmaya başladı. Müzik setine baktı. Bir şeyler oluyordu. Birden müzik setinden gelen
sesler, kulağı tırmalayan radyo sinyallerine dönüştü. Sanki biri tranzistorlu bir radyonun başındaydı
ve sürekli bir istasyondan diğerine geçerek radyoyu kurcalıyordu. Bir süre, birinden diğerine gidip
geldikten sonra, yayın bir istasyonda sabitlendi. Biri Almanca konuşuyordu. Ne söylediğini
anlayabilmek için tüm dikkatini konuşmaya verdi.
Annesi de babası gibi Alman kökenliydi ve Alman asıllı olmak ailesi için bir gurur kaynağıydı.
Oğullarının Alman yönünün arka planda kalmasını istememişlerdi. Bu nedenle küçüklüğünden beri
iki dili konuşarak, iki kültürü öğrenerek büyümüştü.
Nasıl olup da o sesleri duyduğunu sorgulamak, aklının ucundan geçmiyordu. Tüm dikkatini
radyodaki konuşmayı anlamaya
vermişti. Biri nutuk çekiyordu ama, sesler bir tünelin ucundan geliyormuş gibi, uzak ve ekoluydu.
Radyodaki sesi bir yerden tanıyordu, ama nereden olduğunu çıkaramıyordu. Konuşmanın arka
planında, mors koduyla bir mesajın yollandığına dikkat etti. Bir yandan konuşma, diğer yandan
radyodan yollanan mors kodu, zihninde imgeler halinde belirmeye başladı. Sanki beyni birdenbire
normalin on katı kapasiteyle çalışıyordu. Hatta, belki de yüz katı...
Bir anda ne olduğunu anladı. Amerika'nın işgalinin her aşaması, beyninin içinde cisimleniyordu.
Annesinin Đkinci Dünya Sava-şı'yla ilgili anlattığı anıları gerçek oluyordu. Çok geçmeden hava
saldırısının başlayacağını düşündü. Belki de çoktan başlamıştı ve gemiler Annapolis'in
açıklarındaydı. Fort Meade de saldırıların ana hedeflerinden biri olacaktı. Birinci ve Đkinci Dünya
savaşı yıllarındaki askerî önemi kalmamış olsa bile, NSA'nın varlığı, Fort Meade'yi işgalin ana
hedeflerden biri yapmış olmalıydı.
Elindeki bardağı düşürdüğünü fark etmeden yerinden fırladı ve saldırıyı haber vermek için girişteki
sehpaya doğru koştu. Sehpadaki telefonun almacı yerinde yoktu. Sehpaya sert bir tekme attı.
Üzerindeki telefon dış kapıya çarpıp parçalandı.
Vücudundan terler boşanmaya başlamıştı. Üşüyordu... Sırtındaki ürperti ensesine doğru kaydı. Sırt
kasları kramp girecek kadar sertleşmişti. Dışarıda birilerinin olup olmadığını anlayabilmek için, bir
süre kıpırdamadan durdu. Arabaya gitmeye çalışsa düşmanlara yakalanır mıydı ? Nefes bile
almadan bir süre dışarısını dinledi. Radyodaki sinyallerin ve derinden gelen konuşmaların dışında
hiçbir ses duyulmuyordu. O esnada şöminenin üzerine bıraktığı telefonu fark etti. Şöminenin
yanına gidip, telefonu aldı. Hat kesikti. "Alçaklar, telefon sistemini de çökertmişler!" diye bağırdı.
Radyoda verilen steganografik5 mesajlara odaklandı. Mesajları dinlerken yerinde duramıyor,
amaçsızca odanın içinde bir oraya bir buraya gidip, önüne çıkan her şeyi deviriyordu. Bir an önce
durumu yetkililere haber vermeliydi.
Radyodaki yayın tekrar değişti ve başka biri konuşmaya başladı. Başlangıçta ses zayıftı. Bu sesi de
bir yerden tanıyordu. Adam, Almanca ve Đngilizce karışık konuşuyordu. Yok, yok... Aslında
Đngilizce konuşuyor gibiydi, ama içinde bazı Almanca kelimeler vardı. Đki dili de çok iyi bildiği
halde, tam olarak hangi dil olduğu-
S. Bir resme, görüntüye ya da sese gizlenen, ilk bakışta fark edilemeyen, şifreli mesaj yollama
yöntemi.
na karar veremedi, ama konuşan babasıydı.
"Evlat, ülken için bir şeyler yapma zamanın geldi... Birazdan benim de yerimi bulacak..." Ses
kesildi, istasyon arama sesleri tekrar duyuldu.
"Baba! Baba!" Garner çılgına dönmüştü. Birileri babasını da ele geçirmek üzereydi. Belki de ele
geçirmişlerdi. "Alçaklar! Babamı rahat bırakın!" Avazı çıktığı kadar bağırıyordu.
Radyo yeniden eski yayına dönmüş ve steganografık sinyaller yeniden duyulmaya başlamıştı.
Yollanan mesajların hepsi kafasını dolduruyor, sonra da dışarı sızabileceği bir yol bulmaya
çalışıyordu.
Acaba NSA'dakiler bunları kaydediyor muydu? SĐGNĐT6 anlaşması çerçevesinde bütün radyo
frekansları dinleniyordu dinlenmesine ama, onun duyduklarını duyuyorlar mıydı? Dinlediklerini
kaydetmeye karar verdi. Dizüstü bilgisayarını açtı. Ses kayıt programını çalıştırdı.
Duyduğu seslerin tümü zihninde görüntüler halinde beliriyor-du. Hatta, neresi olduğunu bilmediği
yerlerdeki görüntüler bile beynini kemiriyordu. Bir süre görüntülere bir anlam yüklemeye çalıştı.
Dünyanın değişik yerlerindeki olayları radyo yayını aracılığıyla görüp, konuşmaları duyabiliyordu.
Bütün dünyanın bilgisi ona gelirken, dünyayı tehlikeden korumak için yapabileceği hiçbir şey
yoktu. Đçinde bulunduğu durum Truvalı Kassandra'nınki-ne çok benziyordu. Her şeyi görüyordu,
fakat insanları olan bitenlere nasıl ikna edecekti ?
Derin bir çaresizlik içini kapladı. Bir şeyler yapmalıydı. Salonun ışıklarını söndürdü. Aklına yatak
odasındaki Smith & Wes-son 380 model tabancası geldi. Lojmanın üst katına çıkan merdivenlere
doğru koştu. Bu arada, salonu dans eden mavi-kırmızı ışıklar doldurmaya başlamıştı. Sırayla
salondaki bütün renkler mavinin, daha sonra da kırmızının tonlarına bürünüyordu. Basamakları
dörder dörder çıktı. Üst kat koridorunu yıldırım hızıyla geçti.
işi gereği bir silahı olduğundan beri, silahını yatağın yanındaki komodinde tutuyordu. Koşarken
silahının yerinde olmasını umdu. Yatak odasına girdiğinde bile, sesler peşini bırakmamıştı.
Çekmeceyi açmak için elini uzattı, ama bir türlü çekmecenin kulpunu bulamıyordu. Birdenbire,
insanüstü bir güçle, komodini tut-
6. Açılımı "sinyal istihbaratı" anlamında Signals intelligence. Amerika, Đngiltere, Kanada,
Avustralya ve Đrlanda arasında imzalanan, daha sonra bazı minör ortakların katılımıyla genişleyen,
dünyadaki radyo sinyallerinin izlenmesi için yapılan anlaşma.
tuğu gibi karşı duvara fırlattı. Komodin parçalanırken, içindekiler de yatak odasına saçıldı, iç
çamaşırlannın arasından tabancasını ve iki şarjörü buldu. Şarjörlerden birini tabancaya yerleştirdi,
diğerini de pantolonunun arka cebine soktu. Bu kadar kurşun yetmezdi. Dolap odasındaki 38'lik
mermiler aklına geldi. Onları da almalıydı. Dolap odasına geçti ve dolabın üst bölümündeki mermi
kutusunu kısa bir aramadan sonra buldu ve pantolonunun ceplerine mermileri doldurdu.
Eli tetikte, koridorun sonundaki merdivenlere doğru ilerlemeye başladı. Artık düşmanla
savaşabilecek ateş gücü vardı. Savaşmadan teslim olmak istemiyordu. Sağda, yaklaşık iki metre
ötesinde merdivenlerden sesler geliyordu. Sanki biri adını sesleniyordu. "Mr. Garner!" Allak bullak
olmuştu. Bütün duyulan o kadar hassaslaşmıştı ki, ses merdivenlerden mi, yoksa millerce uzaktan
mı geliyor, karar veremiyordu. Mavi-kırmızı ışıklar, sanki merdivenleri tırmanıyordu.
Olay yerine gelen devriye ekibi, site güvenliğinden olayla ilgili ön bilgi aldıktan sonra, kapıya
gitmişti. Đçeriden kınlan eşyalann ve arada bir bağıran birinin sesleri geliyordu. Zili çalmalanna
rağmen kapı açılmamıştı. Görünüşe göre, aile kavgasından daha ciddi bir durumla karşı
karşıyaydılar. Polislerden biri destek istemek için polis arabasına giderken, diğeri etrafı kolaçan
etmeye başladı.
Garner, tabancasını iki eliyle kavradı. Kolunu dirseklerinden kırıp, silahı yüzüne yaklaştırdı. Her
yönden gelebilecek tehdide karşı silahını doğrultabileceği en uygun pozisyon buydu. Sırtını sağdaki
duvara vererek, merdivenlere doğru yan yan yürümeye başladı. "Mr. Garner!" Merdiveni gözucuyla
kontrol etti. Kimse yoktu. Merdiven boşluğundan gördüğü kadanyla, mavi-kırmızı ışıklann dansı
devam ediyordu.
Tırabzandan uzakta durup, sırtını duvara dayayarak aşağıya kadar indi. Terden sınlsıklam olmuştu.
Sırtından sızan ter yol boyunca duvan ıslatmıştı. Seyrelen saçlan fışkıran terlerin akışını
engelleyemiyordu. Bir an gözlerine giren terleri silmek için duraladı. O sırada tüle vuran bir gölge
gördü. "Mr. Garner! iyi misiniz ?"
Polis memuru, sadece holdeki ışığın aydınlattığı salonu, pencereden görmeye çalışırken, Gamer
dışandakilerin hangi amaçla orada olduklarını fark edecek durumda değildi. Kanına kansan
zehir, şiddetli halüsinasyon görmesine neden oluyor, Garner'ı gerçek ile hayal arasındaki sınırda
dolaştırıyordu. Garner korkularının oluşturduğu hayal sarmalına öyle bir dolanmıştı ki,
yaşadıklarından hangisinin hayal, hangisinin gerçek olduğunu ayırt edemiyordu.
iki blok öteye park etmiş olan mavi Sedan'daki iki kişi keyifle evden gelen sesleri dinliyorlardı. Lil
Sutack ilk defa denediği nano enjeksiyonun, bu kadar başarılı olacağını hiç tahmin etmemişti.
Garner, Meade Golf Kulübü'nden çıkarken ona çarpmış ve yere düşmüştü. Garner onu kaldırırken
de yüzüğüyle Garner'ın ensesine nano enjeksiyon yapmıştı. Garner hiçbir şey hissetmemişti, oysa
vücuduna, enjeksiyon anında aktifleşen ve bir kez aktif-leştikten sonra durdurulması imkânsız iki
grup nano makine en-jekte edilmişti.
Nano enjeksiyon, tam bir suikast silahı olarak tasarlanmıştı. Amacı kurbanı öldürmek ve bu arada
suikastçıya zaman kazandırmaktı. Đki grup nano makine kurbanın bedenine giriyor ve birinci grup
kurbanın bilinçaltındaki en korkunç kâbusları ortaya çıkarıyor, kurbanın on iki saat boyunca
şiddetli sanrılar görmesine yol açıyordu. Ölümcül değildi. Amacı, intiharına ya da öldürülmesine
yol açacak ölçüde kurbanı çıldırtmaktı. Đkinci grup nano makineler ise aktif hale geçtikten bir
buçuk saat sonra, kurbanı iki saniyede öldüren ikinci zehri kurbana enjekte ediyordu. Amacı yarım
saat içinde kurban ölmemişse, sessizce ölümünü sağlamaktı. Đki zehrin de, bilinen bir panzehri
yoktu ve nano makineler öyle programlanmışlardı ki, bir kez aktif hale geçtikten sonra, hiçbir
şekilde durdurulamıyor, görevini sonuna kadar yapıyordu.
Garner penceredeki gölgeye doğru ateş etmeye başlar başlamaz, "Beni sağ ele
geçiremeyeceksiniz!" diye avazı çıktığı kadar bağırdı ve ağza alınmayacak küfürler etmeye başladı.
Smith & Wesson 380'lik tabancadan çıkan mermiler, tülü delip, camda örümcek ağı desenli delikler
bırakarak, dışarı çıkıyordu. Namlu gazlarının yardımıyla, yarı otomatik çalışan tabancanın şarjörün-
deki altı mermi, birkaç saniye içinde boşalmıştı.
Bir çığlık duyduğunu sandı. Düşmanlardan birini haklamış olmalıydı. Birkaç saniye sonra,
dışarıdan kurşun yağmaya başladı. Kurşunlar eşyaları gelişigüzel delip geçiyordu. Kurşunlardan
biri müzik setine isabet etmiş ve Katie Webster'in şarkısı yarım kalmıştı. Fakat Garner, yaklaşık
yirmi dakikadır, şarkıları duya-
bilecek durumda olmadığı için, müzik setinin sustuğunu fark etmedi bile.
Kurşunlardan sakınmak için, kendini yere attı. Sürünerek kanepenin arkasına saklandı. Boşalan
şarjörünü, cebinden çıkardığı yenisiyle değiştirdi. Cebinden bir avuç mermi çıkartıp, parkenin
üzerine koydu. Bütün dikkatini, dışarıdan gelebilecek olası bir saldırıya verip, boşalan şarjöre
mermileri dizmeye başladı.
"Argonne Hills, 26'ya 10-38 !"7 Yaralan polis memuru bir eliyle bacağını tutarken, yeleğine
entegre edilmiş telsiziyle konuşmaya çalışıyordu.
Telsizden bir ses yükseldi. "10-9 !"8 Karşı taraf konuşmayı anlayamamıştı. "10-9!"
"10-200.9 Argonne Hills 26'ya 10-38! Kahretsin, yaralandım! Acil ambulans gönderin!" diye inledi
yaralı polis.
"10-39."10 En sonunda karşı taraf durumu anlamıştı. Bir ila saniye sonra, genel telsiz anonsu
duyuldu. "10-45! 10-45111 Argonne Hills'te acil durum! Çevredeki bütün ekipler Argonne Hills
26'ya gitsinler! Bir polis memuru yaralı!"
On beş yıldır polislik yapan Çavuş Jason Mender ilk defa vuruluyordu. Kasığından yaralanmıştı.
Yarası ne ölçüde vahimdi, gö-remiyordu, ama kanamasının fazla olduğu belliydi. Fort Meade, belki
de Amerika'nın en düşük suç oranına sahip bölgesiydi. Bu şekilde vurulacağı akimin ucundan bile
geçmezdi. Şaşkınlığı acısının önüne geçmişti sanki.
Silah seslerini duyan Mike Lewis aldığı eğitime uygun olarak yere yüzükoyun yatarak siper almış
ve ateş açanların konumlarını belirlemeye çalışmıştı. Devriye arkadaşının vurulduğunu fark
ettiğinde de dizlerinin üzerinde doğrulmuş ve başını mümkün olduğu kadar yere yakın tutarak,
koşar adımlarla arkadaşının yanına gelmişti. Bu arada ateş açılan evin pencerelerine doğru korunma
ateşi açmayı da ihmal etmemişti.
Arkadaşının yanına geldiğinde evden bir karşılık verilmiyordu.
"Kıpırdama Jason. Yarana bakayım" dedi Lewis. Yarayı göremi-yordu, ama kurşun kasığının iç
tarafım delip geçmiş olmalıydı. Atardamar parçalanmış gibi oluk oluk kan akıyordu.
7. Argonne Hills, 26'ya ambulans gönderin.
8. Mesajı tekrarlayın.
9. Destek gönderin. 10. Mesaj alındı.
I I. Civardaki bütün ekipler yanıt verin.
Mender, "Kahretsin! iki saat sonra eve gidecektim" diyebildi zorlukla.
Lewis, "Jason sus. Mümkün olduğu kadar hareketsiz kal. Yaraya tampon yapmam lazım" dedi.
Kurşun yarasına baktı. Kanama çok fazlaydı. Arkadaşını ateş hattından uzaklaştırması gerekiyordu.
"Hadi bana yaslan" dedi Jason Mender'in sol kolunu boynuna dolarken. Zorlukla devriye arabasının
yanına kadar geldiler.
Ön koltuğun altındaki ilkyardım çantasına, evin atış menzilinden mümkün olduğu kadar uzak
durmaya çalışarak uzandı. Đlkyardım çantasından aldığı makasla pantolonu kesti ve yarayı ortaya
çıkardı. Atardamar yaralanmaları ciddiydi ve yaralı ortağı kan kaybı nedeniyle şoka girebilirdi.
Turnike uygulayabileceği bir durum söz konusu değildi. Đki sargı bezi aldı ve plastik paketini
açmadan ikisini de ayrı ayrı başka bir sargı beziyle sardı. Kapalı iki sargı bezini, sert tampon olarak
kullanarak kurşunun kasığa girdiği ve çıktığı yerlerine bastırıp, elastik bandajla sardı.
Atardamardan akan kanı durdurması mümkün olmamıştı.
Yaklaşmakta olan ambulansın sesi duyuldu. Ambulans gelene kadar ortağının kan kaybını azaltmak
için, tabancasını her an ulaşabileceği şekilde yanına koyup Mender'in yarasının üzerine iki eliyle
bastırdı.
Garner yaşadıklarına inanamıyordu. Nasıl olurdu da bu kadar sıkı korunan bir ülkeyi işgal
edebilirlerdi ? Mutlaka içerden birileri yardım etmiş olmalıydı. Ülkeyi bölmek isteyen güçler,
işgalin yardakçıları olmalıydı. Belki de, komşuları bile yardakçılık yapıyordu. Kime güvenecekti ?
Salondaki eşyalar bile, ona düşman görünmeye başlamıştı. Koltuk sanki hareket ediyor gibiydi.
Düşünmeden silahını doğrultu ve koltuğun arkasında olması muhtemel birini vuracak şekilde üç el
ateş etti. Koltuğu delen mermi, arkadan çıktı ve camı parçalayıp, devriye arabasının kaportasına
saplandı.
Lewis kurşunun kaportaya çarptığını duyar duymaz yere doğru iyice eğilip siper aldı. Bir karar
vermesi gerekiyordu. Güvenlik nedeniyle, ambulans ateş hattına girmezdi. Bir an önce ortağını olay
yerinden uzaklaştırmalı, atış menzilinin dışına çıkarmalıydı.
Polis arabasının arka kapısını açtı ve Mender'i arabaya soktu. Daha sonra şoför koltuğuna geçip
geri vitese taktı. Arabayı üç blok
geriye, olası ateş hattının dışına çıkardı. O esnada, destek ekip de olay yerine gelmişti.
Gelen iki arabadan atlayan dört polis olası bir ateşten korunarak yanlarına geldi. "Durumu nasıl
Mike?" Mender kaybettiği kan nedeniyle titremeye ve şoka girmeye başlamıştı.
"Kasığından vuruldu. Sanıyorum atardamara gelmiş, ağır kana-'ması var. Ben Jason'la ilgilenirim.
Siz evi kuşatın. Evde rehine olabilir" dedi Mike Lewis.
Garner'ın evinden gelen cam kırılma seslerinin dışında etraf sessizdi. Mahalle halkı, silah
seslerinden sonra ışıklarını söndürmüş, perdelerinin aralığından olayları izliyordu. Ambulansın tu-
runcu-beyaz ışıklan caddenin diğer ucunda belirdi. Bir dakika içinde Jason Mender uzman ellerde
olacaktı. Mike Lewis, iki elini arkadaşının kasığına bastırırken, sabırla ambulansın gelmesini
bekledi. Bir dakika sonra o ateş eden hergeleye, polis vurmanın ne demek olduğunu gösterecekti.
"Biraz daha dayan Jason, az kaldı. Ambulans geldi."
Garner'ın düşünceleri de elleri de vücudu da sanki başkasına aitti. Büyük bir yokluk içinde, neyin
gerçek olduğunu bilmeden, etrafa saldırıyordu. Silahını kontrol etti, doldurduğu şarjörü tabancasına
taktı ve çıkan şarjörü de mermiyle doldurdu. Kurşunlan hepsine yeterdi. Ona karşı koyabilecek
kimse yoktu. Hepsini temizleyecekti.
"Kahretsin, nerede bizimkiler? 'Kahraman ordumuz' kuyruğunu kıstırıp kaçtı mı yoksa?" diye
söylenmeye başladı. "Hepsini ben temizlerim!" dedikten sonra, ağza alınmayacak küfürlere devam
etti. Bir şeyler yapması gerekiyordu. Orada, kapana kısılmış bir şekilde kalamazdı. Ablukayı
yarmaya çalışmalı ve yetkililere durumu haber vermeliydi.
Pencereyi açıp dışarıya çıktı. Karısının yetiştirdiği çiçekleri ezerek, mavi-kırmızı ışıklarını yakan
düşmanlarına doğru koşmaya başladı. Bir yandan da elindeki tabancayı doğrultmuş ateş ediyordu.
Üzerine gelen birkaç mermiden sıyrıldı, fakat göğsüne giren iki mermi onu durdurmaya yetti. Yere
düştüğünde ölmüştü. Silah sesleri Garner yere düştükten sonra, birkaç saniye daha devam etti.
Lil Sutack, Garner'ın yere düşüşünü gördükten sonra, süreöl-çerine baktı. Eğer Garner ölmemiş
olsaydı, iki dakika kırk saniye sonra ikinci grup nano makine zehrini salgılayacak ve onu iki sa-
niye içinde öldürecekti. Yanındaki adama dönüp, "Hadi gidelim" dedi "Buradaki işimiz bitti." Daha
fazla kalmalarına gerek yoktu. Nano enjeksiyonun mükemmel çalıştığını raporlayabilirdi.
Adam arabayı çalıştırdı, geri vitese taktı. Mavi Sedan farlarını yakmadan, gerisin geri yanm blok
gitti ve Provinces Park'a doğru dönerek, Severn yönünde uzaklaştı.
17 ağustos 2001, cuma 17:40, Doğu Zamanı
Arşen Bora, Washington-Baltimore arasındaki 295 numaralı yolun kenannda bulunan ve gayri
resmî adıyla, Cookie Factory olarak bilinen, Fort Meade'deki dört katlı NSA Teknoloji Bina-
sı'ndaki ofisinde son hazırlıklannı tamamlıyordu.
Stresli, üzüntülü ve bütün olanlara rağmen bir o kadar yoğun bir hafta geçirmişti. Proje direktörü
Fitz Patrick Garner'ın ölümü bütün ekibi yasa boğmuştu. Tanıyalı birkaç ay olmasına rağmen,
çalışmalannda Garner'ın sürekli desteğini görmüştü. Bilgiye ve yeniliğe açık bir adamdı. Proje
lideri Marco Marconi'den olanlarla ilgili bir iki detay öğrenmişti. Yine de tanıdığı Garner'ın, duy-
duklannı yapmasına imkân yoktu. O, kontrollü ve iyi bir adamdı. Asla kontrolünü kaybedip,
polislere saldıracak bir tip değildi.
Uzamaya başlayan sakalını eliyle sıvazladı. En son salı gecesi, iki saat yatağında yatabilmişti.
Çarşamba sabahı, yine güneş doğmadan NSA Teknoloji Binası'ndaki ofisine gelmiş ve o günden
beri uyumadan çalışmıştı.
Üzerinde çalıştığı konuya o kadar odaklanmıştı ki, ihtiyaçlan-nı karşılamak dışında odasından
neredeyse hiç çıkmamıştı. îşko-lik olduğu söylenemezdi. Başına buyruk çalışmayı severdi.
Önceden belirlenmiş çalışma saatlerine bağlı kalmadan, kendi seçtiği zaman diliminde, kendi
belirlediği bitiş zamanına kadar çalışırdı, îşe başladığında ise zaman sının olmaksızın çalışır; işi
belirli bir aşamaya getirmeden bırakmazdı. Đstediği aşamaya ulaştığında da, bir dakika dahi durmaz,
çalışmayı bırakırdı.
On gün önce projede takıldıklan bir konu için yeni bir yaklaşım düşünmüş ve denemek için süre
istemişti. Fitz Patrick Gar-ner da ona istediği süreyi vermiş, o da çalışmaya başlamıştı. Nihayet
maratonun sonuna gelmişti.
Masanın altındaki iki bilgisayara bağlı, 17"lik dört LCD monitör hâlâ yazdığı kodlarla doluydu.
Yan yana duran iki klavyeyi ise tekerlekli çalışma koltuğunu kaydırarak kullanıyordu. Masanın
duvara yakın ucunda kâğıdı neredeyse bitmek üzere olan lazer yazıcı, masanın boş kalan tek
bölümünde ise biri boş, diğeri yarım iki kola kutusu, hemen arkasında da bir tomar kâğıt
duruyordu. NSA'nın çalışanlarına koyduğu, Arsen'in sinirine dokunan, en önemli kural, ofisinden
çıkmadan önce tüm elektronik aletlerin kapatılması ve ortalıkta hiçbir doküman kalmamasıydı.
Çıkmadan önce etrafı toparlamalıydı.
Masasının üzerindeki kâğıtları toparladı ve duvara monte edilmiş kâğıt öğütücüsüne bloklar halinde
atmaya başladı. Şeritler halinde doğranan kâğıtlar, şeffaf bir kanaldan geçtikten sonra duvarın
içinde kayboluyordu. Bir dakikada işini bitirdi. Bilgisayarından e-postalanm kontrol etti. Saat altıda
onu laboratuvar-daki kutlamaya beklediklerini bildirenin dışında, ekibin yolladığı birkaç tebrik
mesajı vardı. Hatta arkadaşlarından biri, başarısından dolayı şaka yollu olarak, alacağı ikramiyenin
yarısını teklif etmişti. E-postalann kontrolünü tamamladıktan sonra, bilgisayarları kapattı ve yarım
kolasını iki yudumda bitirdi. Kutuyu çöpe attı.
Üniversitede mühendislik eğitiminin yanı sıra fizik lisans programına da katılmış ve duble majör
yapmıştı. Fiziği ortaokul yıllarından beri çok severdi. Fizik projelerinden birinde kuantum me-
kaniğiyle ilgili bir araştırma yaparken kütüphanede, Stephen J. Wiesner'in 1983 yılında yayımlanan
bir çalışmasını bulmuştu. Wi-esner yazısında kuantum mekaniğinin, şifreli mesaj yollanmasında
kullanılabileceğinden bahsediyordu. Makale ilginç gelmişti ve o gün kuantum mekaniğiyle
ilgilenmeye karar vermişti. Mastırını mühendislik yerine fizikte yaptıktan sonra TÜBiTAK'ta
çalışmaya başlamıştı.
Mayıs 2000'de TÜBĐTAK, Türk Silahlı Kuvvetleri için, askerî iletişimin güvenliği ve ulusal
şifreleme teknikleriyle ilgili bir projeye başlayınca, beş kişilik çekirdek kadroya alınmıştı. Birkaç
ay sonra, NATO da aynı kapsamda bir proje başlatmıştı. Bunun üzerine iki proje birleştirilmiş ve
NATO'nun projesinde çalışmak üzere Amerika'ya gelmişti.
Projede, biri Fort Meade'de ve diğeri Los Alamos'ta olmak üzere iki ekip halinde çalışılıyordu.
Arsen'in de içinde bulunduğu si-mülasyon ekibi, Fort Meade'de olası kuantum şifreleme
çözümlerinin simülasyonlarını yaparken, Los Alamos'taki ekip fiber op-
tik sistemler üzerinde çalışıyordu. On yıl kadar önce olsa, iki ekibin neden aynı binada
çalışmadıklarını merak ederdi. Oysa Fort Meade ile Los Alamos arasındaki fiber optik hat, iki
ekibin aynı binadaymış gibi çalışmasını sağlıyordu. Đstedikleri anda, vide-okonferans yöntemiyle
konuşabiliyor, hatta yapılan testlerin sonuçlarını gerçek zamanlı izleyebiliyorlardı.
Simülasyon ekibi 12 kişiydi ve ekibe, Đtalya'nın Palermo kentinden gelen, Prof. Marco Marconi
liderlik yapıyordu. Marconi 1986 yılından beri, Palermo Üniversitesi'nde kuantum kriptolojisi
üzerine çalışmalar yapıyordu ve Arsen'in o güne kadar gördüğü kuantum uzmanlarının en
iyilerindendi. Edindiği geniş tecrübeleri tüm ekibiyle paylaşmaktan hoşlanan, cana yakın, babacan
bir adamdı. Ellilerinin sonlarında olduğu, nüfus cüzdanına bakılmadan anlaşılamayacak kadar genç
gösteren Marco'yla iyi anlaşıyordu.
Proje iyi başlamış ve herkes bilgi birikimini birbiriyle paylaştığı için, bulmacanın parçaları büyük
bir hızla birleştirilmişti. Görünen tek sorun polarize fotonlann algılanması aşamasında yaşanıyordu.
Bazı fotonlar algılayıcı tarafından yakalanamıyor ve bilgi kaybı oluyordu. Fiber optik hatlarda
kullanılan klasik iletişim yöntemleri de işe yaramıyordu. Alıcıların fotonlardaki polarizasyonu
doğru ve eksiksiz algılamasını sağlamaları halinde, işi başarmış olacaklardı.
Sorunu çözebilmek için üzerinde çalıştığı hata ayıklama modülünde, değişken çoklamalı bir yapı
kullanmayı düşünmüştü. Fikir basitti. Đletişim sırasında yollanan her bilgi otuz iki defa yollanıyor
ve her bilgi değişiminde fotonlann polarizasyonu değiştiriliyordu ve sağlıklı iletişim sağlandıkça,
çoklama sayısı azaltılıyordu.
Yaptığı denemeler, ellerindeki ekipmanlann durumu göz önüne alındığında, bire sekizlik bir oranın
sistemin doğru çalışabilmesi için yeterli olduğunu gösteriyordu. Đleride algılayıcılann daha
hassaslaşması durumunda, ideal olan bire birlik oranın da sağlanabileceğini düşünmek hayal
değildi.
Đki saat kadar önce, hata ayıklama modülünün, yeni sürümünü derlemiş ve 1024 bitlik şifreyle, test
edilmek üzere Los Alamos'a yollamıştı. On dakika önce de, testlerin çok başanlı sonuçlandığı
haberi gelmişti. Bunun anlamı Kuantum Kripto Projesi'nin birinci aşamasının bitişiydi.
Çalışırken masanın çekmecesine koyduğu telefonu aldı ve Marco'nun telefonunu çevirdi. Üçüncü
çalışta karşı taraf telefonu açtı.
"Marco? Ben Arşen."
"Teşekkürler. Biliyorsun neredeyse bir haftadır uyumadım. Eve gidip, duşumu alıp uyumak
istiyorum."
"Đnan Marco, çok yorgunum..." "Peki, peki. Ama fazla kalamam."
"Tamam... Beş dakikaya kadar oradayım."
Telefonu masanın üzerine bıraktı. Hazırlanıp, beş dakika içinde laboratuvardaki kutlamada
olmalıydı. Nasıl olmuştu da Marco bu kadar kısa bir zamanda, bir kutlama ayarlayabilmişti ? Gerçi,
arada bir Marco'nun müneccim olup olmadığını düşünmüyor değildi.
Odasından çıktı, krem rengine boyanmış koridoru geçti ve kutlamanın yapılacağı laboratuvarın
önüne geldi. Kapının yanında, yerden bir buçuk metre yükseğe yerleştirilmiş, korunaklı ekrana sağ
elini koydu ve yarım saniye boyunca sistem Arsen'in el izini kontrol ettikten sonra, kapı açıldı.
Laboratuvarda toplantı masasının başında bekleyen grup kapının açıldığını görünce, içeri giren
adama baktılar. Siyah saçları, çatık kaşları, delici bakışlı mavi gözleriyle odadakileri inceleyen
adamın yüz hatlarını iyice belirginleştiren iki günlük sakalı, onu daha da çekici yapmıştı. Kıyafet
zorunluluğu olmadığı için, blucin pantolonun üzerine giydiği, beyaz tişörtü ve spor ayakkabısıyla,
60'ların gençlik filmlerinden çıkmış, bir sokak çetecisi gibiydi.
Arşen masanın yanındaki gruba baktı. Marco Marconi de dahil olmak üzere herkes, üzeri içki ve
yiyeceklerle dolu masanın etrafında, gelişini bekliyordu.
Arşen şaka yaptığını belli eden abartılı bir tonla, "Bakıyorum herkes burada. Ekibin bilimadamları
yerine, alkoliklerden kurulduğunu unutmasam iyi olacak. Böyle bir fırsatın kaçırılması şöyle
dursun, geç kalınabileceğini bile düşünmemem gerekirdi. Nasıl oldu da içkilere dokunmadan
bekleyebildiniz ?" deyip eliyle ekibe selam verdi.
Marco Marconi, "Nerede kaldın ? Buradaki süngerleri içkilerden uzak tutabilmek için akla karayı
seçtim" dedi.
Arşen kendini tutmaya çalışsa da, yapılan hazırlıklar karşısında biraz mahcup olmuştu. Hele ekibin
tümünün onu beklediğini
görmek garip bir duyguydu. Yüzüne yayılan ateşi hissedebiliyordu. Allah'tan esmerdi de kızardığı
belli olmayacaktı. Marco kutlamaya katılmasını istediğinde, pek sıcak bakmamıştı, ama Marco'nun
"Birinci aşamanın bitişinin gayri resmî kutlamasını yapacağız. Yarın olmayacağına göre, en
azından buradaki kutlamaya katıl. Biraz kalıp gidersin" demişti. Arşen de kabul etmek durumunda
kalmıştı.
Arşen tüm ekiple el sıkıştıktan sonra, Marconi, Arsen'in çalışmalarını öven bir konuşma yapmaya
başladı, ama ekibin içki konusundaki azgın tavrı nedeniyle, konuşmasını birkaç cümleyle sınırlı
tutmayı akıl edebildi.
Arşen, "Teşekkürler Marco. Süngerlerin hazır kıta beklediğini bilseydim, daha erken gelirdim.
Kimseye işkence yapmak istemem" dedi, gülerek.
Frank Wade, ekibin en sıkı içicisi olarak, Arsen'in katılımından en fazla memnun olan kişiydi.
"Marco, Arsen'i bilirsin, lezzet duygusu pek gelişmemiştir. Bilgisayar kodu yazmaktaki başarısını,
içki konusunda da göstermesi için biraz motivasyona ihtiyacı var galiba" dedi.
Marco, Wade'e güldü, "Frank, senin bu konuda pek fazla motivasyona ihtiyacının olmadığını
hepimiz biliyoruz. Motivasyonunun birazını Arsen'e versen, ortada bir problem kalmayacak."
Frank Wade sıkı bir kahkaha kopardı. "Haklısın, ben motive de olsam, demotive de olsam sıkı
içerim. Zaten bu nedenle, Fransız restoranında bile kanlı biftek sipariş edecek kadar zevk yoksunu
olan, ekibin Amerikalı üyeleri yerine, içkileri almakla beni görevlendirdin."
Marco, Arsen'in yaptığı çalışmanın başarılı olacağından o kadar emindi ki. Arsen'den modülün bitiş
haberini alır almaz, yapılacak testleri beklemeden iki kişiyi kutlama hazırlıkları için
görevlendirmişti. Frank da içki tadımcılarıydı.
Ekibin çoğunluğunu oluşturan Amerikalılar bir şey diyecek oldular, ama Marco Marconi elini
kaldırdı. "Arkadaşlar! Şimdi şampanyaları patlatma zamanı!"
Masanın başında o anı bekleyen ekip, îvan Pavlov tarafından şartlanmış gibi, "şampanya" ve
"patlatma" kelimelerini duyar duymaz, şişelere hücum ettiler. Şampanya şişeleri açılmaya,
mantarları laboratuvarm içinde her yöne fırlamaya başladı. Bir dakika geçmeden, Arşen hariç,
bütün ekibin elindeki kadehler boşalmış ikinci kadehlerini doldurmaya çalışıyorlardı. Sanki ka-
dehlerindeki şampanya buhar olup, uçmuştu.
Marconi elindeki kadehi kaldırdı. "Arkadaşlar! Đsterdim ki, Fitz Patrick de, bizimle birlikte bugünü
yaşayabilsin. Fakat onun beklenmedik kaybı, bizi bundan mahrum bıraktı. Kadehlerimizi Fitz
Patrick için kaldırmayı öneriyorum."
Tüm ekip birden ellerindeki kadehleri kaldırdı, "Fitz Patrick Garner'a!"
Marconi şampanyasından büyük bir yudum aldı. Sanki, yukarıdaki Garner'a bir şeyler
söyleyecekmiş gibi, başını tavana kaldırdı ve öylece birkaç saniye durdu. Başını aşağıya indirdi ve
tüm ekibe göz attı. "Yirmi dakika önce, Los Alamos'taki ekipten işin başarıldığına dair bir mesaj
geldi. Bugün ikinci olarak kadehlerimizi son bir haftayı neredeyse uyumadan çalışarak geçiren ve
hata ayıklama modülü konusunda iddia ettiği yeni yaklaşımda haklı olduğunu kanıtlayan Arşen
Bora için kaldıralım."
Ekip mutluluk mırıltıları içinde, ellerindeki içkileri bitirdi. Marco tüm ekibin, bu kadar kısa bir
sürede üçüncü içkilerine yöneldiğini görünce, "Hey yavaş olun! Henüz birinci aşama bitti.
Bitirmemiz gereken bir aşama daha var. Bu kadar hızlı içerseniz, korkarım sizi önümüzdeki hafta
sonundan önce, işinizin başında göremeyeceğim" diye yüksek sesle hayıflandı.
Ekibin elektrooptik uzmanı Laura Hayes, "Los Alamos bağlantısı hazır" der demez, toplantı
masasının yanındaki duvarda bulunan plazma ekranda, Los Alamos laboratuvanndaki diğer ekibin
görüntüsü belirdi. Onlar da kendi çaplarında bir kutlama düzenlemişlerdi. Fakat göründüğü
kadarıyla içecekleri bira ve viskiyle sınırlı kalmıştı.
"îyi iş çıkardınız, Marco." Los Alamos'taki ekibin lideri Kevin Dovraing ağzında kalın purosu ve
şişman yüzüne kondurduğu, "Teksaslılar büyük sever" gülümsemesiyle karşılamadaydı. Kevin
Dovming projenin hem Los Alamos'taki lideriydi hem de projenin tümünden sorumluydu. Ekip
gıyabında ondan "patron" diye bahsederdi. Her zaman başında olan taba kovboy şapkası bu kez
yoktu. Büyük bir ihtimalle, yapılan testin başarılı sonuçlanmasından sonra, "Hurra" diyerek
şapkasını bir yerlere fırlatmış olmalıydı.
Ağzından purosunu çıkarmadan kelimeleri yuvarlayarak, tam bir Teksaslı ağzıyla, "Bakıyorum bizi
beklemeden kutlamalara başlamışsınız. Hey Marco! Burada yaptığımız kutlamanın birinci
aşamanın başarısı için yeterli olacağını sanmıyorum. Ekibin güzel bir hafta sonu geçirmesini sağla.
Hesaplar şirketten" dedikten sonra, ağzından purosunu çıkardı ve puronun ıslak ucunu ekrana
sallayarak konuşmaya devam etti. "Ha, az daha unutuyordum. îlk aşamayı planlanandan iki ay önce
geçmemiz nedeniyle, tüm ekip iki maaş ikramiye alacak" dedi ve sarsıcı bir kahkaha attı.
Videokonferans sırasında, ilk aşamanın bitişiyle rahatlayan iki ekip, karşılıklı esprilerle atışmış,
daha sonra da, herkes kendi partisine dönmüştü. Đçkiler yirmi dakika içinde temize havale edilmişti.
Đçkiyle arası pek iyi olmayan Arşen bile, iki kadeh şampanya içmişti. Arşen bir an önce duşunu alıp
yatmak istiyordu. Gruplar halinde sohbete devam eden ekibe veda etmeye başladı.
Marconi, "Hey Arşen! Nereye gidiyorsun ? Buradan çıkıp, iyi bir yemek yedikten sonra partiye
devam edeceğiz. Sen de şeref konuğumuz olacaksın" dedi. Marconi'nin neşesi yerindeydi.
Arşen, "Teşekkürler Marco. Çok uykusuzum ve yarın yapmam gereken şeyler var. Bir duş alıp,
yatmak istiyorum" dedi.
Marconi, "Doğru ya, yarın sen kursa gideceksin. Tamamdır, Bull's eye\12 Pazartesi görüşmek
üzere" dedi.
Arşen de, "Pazartesi görüşürüz" dedikten sonra, ekibin kalanına da veda edip, çantasını almak üzere
odasma gitti. Çantasını aldıktan sonra ikinci bodrumdaki odasından çıktı ve dış kapıya kadar dört
ayrı kontrol noktasından geçip, otoparka açılan yan kapıdan binadan çıktı.
NSA'nın güvenlik sistemi, optik kontrolünü yaptıktan sonra, Arşen Bora'nın ana binadan çıkış
kaydı sistem tarafından onaylandı ve dış kapı güvenliğine Arşen Bora'nın çıkış yapmakta olduğu
bildirildi. Her çalışanın ne zaman nerede olduğunun bilgisi, güvenlik birimlerine iletilirdi.
Arsen'in, önünden geçmesi gereken son bir güvenlik noktası kalmıştı. Her gün, dünyada metrekare
başına en fazla matematikçinin düştüğü, NSA Teknoloji Binası'na giriş ve çıkışta sıkı güvenlik
sistemlerinden geçmek zorunda kalıyordu. Normal güvenliğe ek olarak, el izini, göz retinasını ve
yüzünü tanıyan dört ayn sistemden geçip içeriye giriyor ve aynı prosedürden geçerek çıkıyordu.
NSA bünyesinde güvenlik sahtekârlıkları için kurulan özel birim, sürekli olarak güvenlik sistemini
aldatmaya yönelik tehditleri inceliyor ve güvenlik sistemini, olası tehditlere karşı test ediyordu.
Görevimiz Tehlike filminde kullanılan silikon maske, yapay el izi gibi sistemi yanıltmaya yönelik
yöntemlere karşı sistemin güvenliğini sağlıyordu. Aynca tanıtma kartına iliştirilen mik-
12. Atıcılıkta hedefin tam ortası.
roçip bina içinde hangi birimde olunduğunu merkezî izleme sistemine bildiriyordu.
Tanıtma kartını dış kapıdan çıkana kadar, sol göğsünün üzerinde taşımak zorundaydı. Arşen akıllı
kartından memnundu. Güvenliği sağlamasının yanı sıra, gelen telefonların bulunduğu yere otomatik
olarak aktarılmasını sağladığı için, fonksiyoneldi de.
Beş bin araç kapasiteli otoparkı geçti. Dış kapıdan çıktı. Emory Yolu'nu takip ederek, Meade Golf
Sahası'na doğru yürümeye başladı. NSA'ya geldiği günden beri lojmanına yürüyerek gitmeyi âdet
haline getirmişti. Gün boyu bir odada çalışmak zorunda kaldığı için, lojmanı ile NSA arasındaki üç
kilometrelik yolu yürümekten hoşlanıyordu.
Amerika'ya gelir gelmez, bir araba almıştı ama, arabasını sadece şehre ineceği zaman kullanıyordu.
Fort Meade yaşamak için güzel bir yerdi. Hatta NSA'nın lojmanları da güzel sayılırdı. Yeşillikler
içindeki bir yaşama, asla "hayır" demezdi. Tüm huzuruna ve yeşilliğine rağmen, Fort Meade'nin
tarihten gelen askerî yapısı, atmosferine de etki ediyordu. Etraftaki düzen, Arsen'in ruhunun gizli
kalmış isyankârlığını körüklüyordu. Belki de, sırf bu nedenle kendisine klasik sayılabilecek bir
araba almış ve hafta sonlarını Fort Meade'nin dışında geçirmeye karar vermişti.
NSA'nın yaklaşık 46 hektarlık alana yayılmış binalarını soluna, havadan bakıldığında, Katagana
alfabesiyle yazılmış bir şiiri andıran, Meade Golf Kulübü'nü de sağına alıp, Emory Yolu'nun, Obri-
en Yolu'yla kesiştiği yere kadar yürüdü. Meade Golf Kulübü'nün bir kısmı NSA'nın radyo dinleme
istasyonuna ayrılmıştı, kalanında ise golfçüler 18 delikli oyunu oynuyorlardı. Golfçülerin büyük
çoğunluğu deliklere konsantre olduğu için, ironik bir şekilde, devasa bir golf topuna benzeyen
radyo dinleme istasyonunu fark etmiyordu. Sık ağaçlar da mükemmel bir doğal kamuflaj
sağlıyordu. Lojmanlara gitmek için sola döndü.
Fort Meade'de bulunduğu üç ay içinde, her hafta sonu Washington ve Baltimore çevresini
dolaşmıştı. Ama hiçbir şehir Đstanbul'un yerini tutamazdı. Boğaziçi'ni, balıkçı teknelerinden aldığı
balık ekmeği, Taksim'deki simitçisini, hatta Đstanbul'un o hafif kadın gibi ne yapacağı belli olmayan
havasını bile özlüyordu. Tabiî hepsinden önemlisi, can dostu da Đstanbul'daydı. Timur Sarp.
Timur'la liseye başladığı gün tanışmışlardı. Yatılı okuyacaktı ve hayatında ilk defa bir yatakhane
görüyordu. Đki katlı ranzalarla dolu bir yatakhanede, 20 kişi kalacaklardı. Okul açılmadan önce-
ki pazar günü okula gitmiş, yatakhaneye yerleşmişti. Yatakhanede ilk gecesiydi. Hatırlayamadığı
bir nedenden dolayı, yatakhanede biriyle yani Timur'la kavga etmişti. Sıkı bir kavgaydı ve Timur
onu iyice benzetmişti. Gerçi o da Timur'a biraz hasar vermişti ama, onun durumu daha kötüydü.
Kavgaları nöbetçi öğretmen tarafından aynlmasaydı belki de Timur'u dövebilirdi.
Gürültülere gelen rehber öğretmen ikisini ayırmıştı. O gün için, çok ağır buldukları bir ceza
almışlardı. Bir ay boyunca, okul dışına çıkamayacaklar, daha kötüsü okul içinde birbirlerine
zincirlenmiş gibi, her yere birlikte gideceklerdi. Birbirlerinden ayrıldıkları her sefer, cezalarına bir
hafta eklenecekti. Teneffüslerde, yemekhanede, sürekli yan yana olmak zorundaydılar.
Birinci hafta, ikisi de birbirlerine diş bileyerek, cezanın gereklerini yerine getirmişlerdi. Nefretleri
gözlerinden okunuyordu. Đkisi de karşısındakini, içinde bulunduğu durumun sorumlusu olarak
görüyordu. Bundan en çok Timur rahatsız olmuştu. Ne de olsa Timur, lise sona gidiyordu ve liseye
yeni başlayan biriyle dolaşmak zorundaydı. Üstüne üstlük, aldıkları cezayı öğrenen diğer
öğrenciler, onlarla dalga geçmeye başlamışlardı. O günlerde, hayatında bundan daha fazla
aşağılanmadığını düşünmüştü. Fakat sonradan hayatının en büyük dostunu edinmişti; Timur'u...
Aralarındaki buzları çözmek için ilk harekete geçen, Timur olmuştu. Ona, "Bak!" demişti, "Đkimiz
de, daha üç hafta bu durumda cezamızı çekmek zorundayız. Herkes bizimle dalga geçmeye başladı.
Bu durumda üç hafta daha yaşayacağıma, üç dişimin kırılmasını yeğlerim. Neden kavga ettiğimizi
bile hatırlamıyorum. Gel, el sıkışalım ve en azından cezamız bitene kadar düşmanlığı bir kenara
bırakalım". O gün, Timur'un uzattığı eli sıkmıştı. Neden sıktığını hâlâ bilmiyordu ama, uzatılan eli
sıktığı için çok mutluydu. O günden sonra, birbirinden ayrılmayan iki can dostu olmuşlardı.
Akşam, internetten, Timur'la konuşacaktı. Can dostunu çok özlemişti.
Lojmanın güvenlik kontrolüne geldiğinde, görevli Arsen'i kapıda karşıladı. "Mr. Bora, bir paketiniz
var." Yarışmada kazandığı tabancayı, NSA'da teslim alamadığı için lojmanına yollamışlardı.
"Teşekkürler Toby" dedikten sonra paketi aldı ve dairesine çıktı.
Yol boyunca onu takip eden mavi Sedan arabayı fark etmemişti.
Son model uzatılmış limuzin, Montpelier yolundan, ormanlık alana saptıktan 200 m sonra, yüksek
tel örgüyle çevrilmiş bir kapının girişine yanaştı. Tel örgünün hemen arkasında, siyah mermerden
bir kaidenin üzerine konulmuş, iki metre genişliğindeki aynı cins mermerin üzerinde, GORĐ,
Global Opportunities Research Đnstitute13 yazıyordu. Yazının hemen altındaysa, bir slogan vardı.
"Bilgi güçtür. Güç bilmektir."
Limuzin giriş kapısının önünde durdu. Açılan kapıdan içeri girdi. Kapı araba girdikten sonra seri
bir şekilde kapandı. Uzatılmış limuzin artık tel örgülerle çevrilmiş bir yolda iki kapının arasındaydı.
Üç güvenlik görevlisi arabayı kontrol etmek için güvenlik kulübesinden çıkıp, arabanın etrafındaki
yerlerini aldılar. Görevlilerden ikisi, duran arabanın arkasında çapraz pozisyonda beklerken,
üçüncü görevli şoför kapısına doğru yaklaştı.
Güvenlik görevlisinin geldiğini gören şoför, kendi camını ve arka camı indirdi. Görevli arabanın
içini kontrol ettikten sonra, monoton bir şekilde, "Geçebilirsiniz" dedi.
Başıyla güvenlik görevlisini selamlayan şoför hiç konuşmadan camlan kapatıp, limuzini açılan
kapıdan geçirdi. Limuzin geçer geçmez, kapı büyük bir hızla kapandı. Öyle kapanmıştı ki, limuzi-
nin arka tamponu birkaç santimle kurtulmuştu.
GORĐ, adından da anlaşılacağı gibi çokuluslu şirketler için, dünya üzerindeki fırsatları ve yeni
pazar alanlarını araştırmak için kurulmuştu. Yirmi yıl kadar Washington'da faaliyet gösterdikten
sonra, haziran 2001'de Washington ile Baltimore arasındaki 295 numaralı yolun üzerinde,
Montpelier yakınlarındaki yeni genel merkez binasına taşınmıştı. Uzatılmış limuzinin arka koltu-
13. Global Olanaklar Araştırma Enstitüsü.
ğundaki Lou Walltrip de, GORÎ'nin on dört yıldır başkanlığını yürütüyordu.
GORÎ'nin faaliyet alanları göz önüne alındığında, korunma önlemlerinin abartıldığı söylenebilirdi.
Güvenlik yapısı iç içe girmiş iki çember halinde tasarlanmıştı. Birinci güvenlik çemberinde
yakalanan bir saldırgan sorgulandıktan sonra lokasyon emniyet görevlilerine teslim ediliyordu.
Eğer saldırgan ikinci güvenlik çemberinin içine girmeyi başarabilirse, güvenlik görevlilerine vur
emri verilmişti ve öldürmek için ateş etme yetkileri vardı. O güne kadar hiç kimse ikinci güvenlik
çemberine ulaşamamış olmasına rağmen, güvenlik timleri, her türlü tecavüze karşı her an hazırlıklı
bekliyordu.
Limuzin, ormanlık araziye girdikten bir kilometre sonra ikinci güvenlik noktasına geldi, ikinci
güvenlik kuşağı derin bir tank hen-değiyle başlıyordu. Hendek, arazi Amerikan ordusundan alındığı
zaman da vardı. Ordu bir zamanlar burayı nükleer başlık silosu olarak kullanmış, eski Sovyetler
Birliği'yle yapılan nükleer silahlarda indirim anlaşmasından sonra iki taraf da başlıklarda indirim
yapınca siloda bulunan nükleer başlıklar sökülmek üzere başka yere taşınmış ve silo boşaltılmıştı.
GORĐ de ordudaki nüfuzunu kullanarak silonun bulunduğu araziyi satın almıştı. Yaklaşık dört yıl
süren yenileme çalışması sonunda birkaç ay önce taşınmışlardı.
Derin tank hendeğinden sonra sadece bir buçuk metrelik kısmı dışarıda kalacak biçimde yere
çakılarak, yan yana dizilmiş tren rayları da zırhlı araçların geçişine engel olmak için konmuştu.
Ordunun yaptığı bu sistem artık GORÎ'nin korunmasında kullanılıyordu.
Lou Walltrip, ikinci kontrol noktasına yaklaşmaya başladıkları andan itibaren, iki izleme biriminin
limuzini takibe aldığını biliyordu. Böyle bir takibin yapılması, onun için gereksizdi, fakat disiplinin
bozulmaması için, güvenlik prosedürlerinin kendisi dahil herkese uygulanmasını emretmişti.
Arabada içtiği puronun yaydığı ısı bile, ısıl kameralar tarafından kaydediliyordu. Hatta güvenlik
direktörü Bruce Thomson, arabada gelirken purosunun yaydığı ısıdan sinirli olup olmadığını bile
anlayabildiğini bir gün ağzından kaçırmıştı. Thomson bu tür küçük hesaplar yapmaz, ama ufak
tefek bilgilere sahip olmayı severdi. Bir doksanlık cüssesi, atletik yapısı ve yaşını inkâr eden
dinçliğiyle tüm güvenlik ekibinin saygı ve sevgisini kazanmıştı. Yardımcısı Sarah Concord ise tam
tersine küçük hesaplar konusunda uzmandı. O kadma dikkat etmesi gerektiğini bildiği
için onu yardımcısı yapmayı istememişti, ama emir yukarıdan gelmişti. Şimdiyse Concord kendi
hükümranlığım ilan etmenin fırsatını kolluyordu.
Limuzin ikinci güvenlik noktasındaki bir tünel gibi tasarlanmış yirmi metre uzunluğundaki kontrol
bölümüne girdi. Kontrol bölümü iki ucunda kapısı olan mini bir uçak hangarını andırıyordu.
Burada aracın her yeri, ısı farklarını çok hassas bir şekilde ölçebilen kameralarla incelendi ve
kameralardan elde edilen bilgiler üçboyutlu olarak güvenlik görevlilerine bildirildi. Tünelin içinde
yapılan termal kontrol beş saniye sürdü. Araçta iki kişi vardı ve şoförünki dışında silah yoktu.
Patlayıcı izine de rastlanmamıştı. Geçiş onayı alındıktan sonra, ikinci kapı açıldı ve limuzin
hedefine doğru hareket etti. Alacakaranlığı delen projektörlerin ışığı binayı ve çevreyi
aydınlatıyordu.
GORĐ'nin binası on beş metre yüksekliğinde seksen beş metre genişliğindeydi. Binanın hiç
penceresi yoktu. Dışarıdan bakıldığında masif granit bir bloku andırıyordu. Binanın duvarları 120
cm kalınlığında, çelik örgülü iki kat zırhla desteklenmişti. Üst üste nokta atışı yapılmadığı sürece,
duvarın delinebilmesine imkân yoktu.
Binanın çatısındaki heliportta ise, dört adet pist vardı ve önemli misafirler helikopterle GORÎ'ye
gelirdi. Walltrip'in de bazen helikopterle geldiği olurdu. GORl'nin filosunda bulunan Sikorsky
helikopterlerden birini arada bir kendi işi için kullandığı zamanlarda veya eyalet dışından
geldiğinde, GORÎ'nin heliportunu kullanırdı.
GORÎ'nin yapımının uzun sürmesine neden olan, GORl'nin masif blok şeklindeki binasının inşaatı
değildi. Maddî imkânları, o boyutlardaki bir binayı en fazla üç ayda yapmalarına yeterliydi.
Đnşaatın bu kadar uzun sürmesinin nedeni, yer altında bulunan nükleer füze depolarının
genişletilerek, bir üs haline getirilmesiydi. Dikkat çekmemek için üç yıl süren inşaat süresince, yer
altında, nükleer saldırılar da dahil olmak üzere her türlü saldırıya karşı koyabilecek bir üs
hazırlanmıştı.
Lou Walltrip'in hem şoförlüğünü hem de yakın korumalığını yapan Jeff Loomis arabayı GORl'nin
girişinde durdurdu. Arabadan çıkıp kapıyı açmak için koşarken, Walltrip kapıyı açmış ve girişe
doğru yürümeye başlamıştı bile. Bunu her zaman yapardı Walltrip ve yeri geldiğinde de
yetişemediği için şoförüne takılırdı.
Walltrip, GORl'ye girer girmez, kolundaki saatine baktı: 18:57. Toplantıya yarım saatten fazla
zaman vardı. Birinci kattaki odasına çıktı. GORÎ'deki odasını kendi zevkine göre döşemişti. Odanın
uzak bir köşesinde çalışma masası duruyordu, fakat genellikle
odanın ortasındaki oturma grubunu kullanmayı tercih ederdi.
Geyik derisinden koltuğa yerleşip, duvarlara astığı tablolara bakmaktan büyük zevk alıyordu.
Odaya giren biri kendini bir müzenin resim galerisinde sanabilirdi. Duvar ekranın bulunduğu
bölüm dışında bütün duvarlarda Rönesans dönemi sanatçıların eserleri asılıydı.
Her biri elli inçlik plazma ekranların, neredeyse birleşim yeri belli olmayacak şekilde oluşturduğu
duvar ekranı işi için kullanmayacak olsaydı onun yerine de tablolar asardı. Yine de işi için
kullanmadığında duvar ekranda, Washington'un gerçek zamanlı panoramik görüntüsünü
yansıttırırdı.
Lou Walltrip, her ne kadar legal olarak GORĐ'nin başkanı olsa da, GORĐ'nin hiçbir işiyle
ilgilenmiyordu. GORÎ'yle ilgili bütün işleri yardımcısı Sarah Concord yürütüyordu. Gerçekte
GORĐ'nin 120 metre altındaki Pluto'yu yönetiyordu. Yani Umbranautların çıkarlarını koruyordu.
Her şey o kadar karışıktı ki. 1953 yılında MÎT'de fizik bölümünde son sömestrini okuyan ve fiziğin
yanında güzel sanatlarla da ilgilenen bir öğrenciydi. Rönesans sanatı boş vakitlerinin tümünü
alıyordu. Belki fıziken okulun spor kulüplerinden birine girmeye yetecek kadar gelişmemiş olduğu
için, belki de kızların tercih ettiği bir tip olmadığı için, dersleri ve Rönesans sanatı hayatının büyük
bir bölümünü kaplamıştı. Oysa o da, komşu üniversitedeki kızlarla gezip tozmayı çok isterdi.
20 kasım 1952'de, CĐA'nın dördüncü direktörü olan General Walter Bedeli Smith'in Truman'a
verdiği brifing sonucunda, askerler dışında resmî görevlilere ve seçilmiş kişilere de istihbarat
eğitimi verilmesi karan alınmıştı. Walltrip, bu karar sonucunda, 1953 yılının başında Şirket'e ilk
girenlerden olmuştu.
Silik bir bilimadamı adayıyken, herkesin hayallerini süsleyen bir mesleği olacaktı. CĐA'ya seçilmesi
kendine güvenini kazanmasına yardımcı olmuştu. Yabancı ülkelere gidecek, orada ülkesi adına
faaliyetlerde bulunacaktı. Sinyor yılında olduğu için, hem derslerini hem de gizli servis eğitimini
birlikte almak zorunda kalmıştı.
Yüksek lisansa başladığında, ilk casusluk görevini de üstlenmişti. Đşi, ona iletilen bilimsel
dokümanları incelemek ve dokümanlar hakkında rapor yazmaktı. Rusça ve Fransızca yazılı olan
belgeler Đngilizce'ye çevrilerek ona geliyordu, ama Almanca'yı çok iyi bildiği için Almanca
belgeleri orijinalinden inceliyordu. Okuldan ve doküman incelemekten arta kalan zamanlarında ise,
kendini sanata ve lisan öğrenmeye vermişti.
Üç yıl boyunca iyi bir saha ajanı olarak eğitilmişti. Çeşitli savunma ve saldın eğitimlerinin yanı
sıra, psikolojik olarak da yeni görevine hazırlanmıştı. O yıllar Walltrip'in kanmın adrenalinin de
etkisiyle hızlı aktığı yıllardı.
O yıllarda, Doğu ile Batı blokları arasındaki kutuplaşma artmış ve CĐA daha fazla saha ajanına
ihtiyaç duymaya başlamıştı. 1957 yılının başında, Rusların uzay teknolojisindeki ilerlemesini daha
yakından gözleyebilmek için Avrupa'ya yollanmıştı. Berlin Teknik Üniversitesi'nde fizik doktoru
olarak göreve başlamıştı.
1957 yılı, bilimsel casusluklar için önemli bir yıldı. Uzay yarışında Sovyetler Birliği'nin Sputnik
uydusunu uzaya yollamayı başarması ve bunun karşılığında Amerikan roketlerinin neredeyse
oldukları yerde infilak etmeleri, Eisenhower'ı çileden çıkarmıştı. Eisenhower o zaman iki emir
vermişti, ilk olarak Rusların uzay yarışında Amerikalıları aşağılamasına derhal karşılık verilecekti
ve ikinci olarak da Doğu'nun elinde bulunan bilimadamlarmm Batı'ya kaçmaları teşvik edilecekti.
Bu kararların alındığı bir ortamda, Berlin'e yollanması kariyerinin dönüm noktası olmuştu. O sırada
Berlin Duvarı ya da Doğu Almanya'nın söylemiyle, Antifaşist Koruma Duvarı, henüz yapılmamıştı.
Batı'ya kaçanların yoğunluğu, Doğu Bloku'nu tedirgin ediyordu. Nikita Kruşçev, Sovyetler
Birliği'nin bir uydusu durumundaki Doğu Almanya'ya, kaçışların önüne geçilmesini emretti ve
ocak 1961'de duvar yapılmaya başlandı ve yedi ay gibi bir sürede tamamlandı. O günlerde
Berlin'deydi. Bir yandan üniversitede eğitim veriyor, diğer yandan da casusluk yapıyordu.
Duvarın örülmesiyle birlikte, casusluk faaliyetleri ön plana geçmişti. Walltrip masa başı görevden,
sahaya çıkmış ve duvarın yapılmasından sonra daha da zorlaşan Doğu'dan Batı'ya bilimadamı
kaçırma işine ağırlık vermişti.
Đlk kazdıkları tünelin girişi Doğu Berlin'de bir mezarlıktaydı. Elinde çiçeklerle mezarlığa girenler
bir daha mezarlıktan dışarı çıkmıyorlardı. Uzun süre bu durum dikkat çekmeden sürmüş ve
yüzlerce Doğu Alman, Batı'ya kaçmıştı, içlerinde yirmiden fazla bilimadamı ve ailesi de vardı.
Fakat sonunda Doğu Alman polisi tüneli fark etmiş ve tüneli bombalamıştı.
Duvara yalan bölgelerde kiraladıkları fınn, fotoğraf stüdyosu gibi yerlerin bodrum katlarından tünel
kazmaya başlamışlar ve bu tünellerle, aralarında bilimadamlannın da olduğu binlerce insanı
özgürlüğe kavuşturmuşlardı. Doğu Almanlar buna engel olabilmek için duvarın yarımdaki binalan
yıkmaya başlamışlardı. Bir
taraf bir şey yaptığında, karşı taraf da karşılık veriyordu. Vopos-lar yani Doğu Alman sınır
muhafizlan, bir tüneli keşfedip bombaladığında, bir başka tünel faaliyete geçmiş oluyordu.
TU Berlin'de14 okuyan ve iki Almanya'nın aynlmasından sonra Doğu'da kalan öğrenciler, Batı'ya
kaçışta öncülük yapıyordu. Walltrip de onlara lojistik ve malî yardımda bulunuyordu. Onun için
Doğu Alman vatandaşlannın Batı'ya geçmesi ya da çalıştıkları işyerleri Batı'da kalmış altmış bin
kişinin olması önemli değildi. Onun hedefi bilimadamlanydı ve bunu gerçekleştirirken de
Doğu'daki direnişi kullanması akıllıcaydı. Birkaç paket sigara veya çikolata, o yıllarda Doğu
Almanya'da pek çok kapının açılmasına yetiyordu.
60'lann ilk yansı, Walltrip için kendisini tanıma ve benliğini bulma yıllan olmuş, içindeki lideri
keşfetmişti. Bu arada onca karmaşanın içinde sanatla ilgilenme fırsatı da bulmuştu. Nazilerin işgal
edilen ülkelerden Almanya'ya getirdikleri sanat eserlerine merak sarmış ve el altından satın aldığı
sanat eserleriyle, özellikle Rönesans dönemine ait olanlarla, özel koleksiyonunu oluşturmaya
başlamıştı.
1968 yılının aralık ayında, zamanın ClA direktör yardımcılarından John Chester onu Amerika'ya
çağırmıştı. Vatanperverliği ve üstün başanlan nedeniyle ödüllendirileceği düşüncesiyle Amerika'ya
geri dönmüştü. ClA binasında olacağını sandığı görüşme, Chester'ın Washington'un dışındaki
yazlık evinde yapılmıştı ve görüşmede Chester çalışmalarından duyduğu memnuniyeti etraflıca
anlatmıştı. O zaman içini bir korku kaplamıştı. Sanki "Sen çok başanlı oldun, artık senin kenara
çekilme zamanın geldi" der gibiydi Chester.
Chester konuya girdiğinde, durumun hiç de tahmin ettiği gibi olmadığım anlamıştı. Aralarında
geçen konuşmayı bugünmüş gibi hatırlıyordu. Chester ona XVI. yüzyılda kurulan bir örgütten söz
etmişti. Adına Umbranaut denilen bu örgüt, deniz ticaretindeki çıkarlannı, korsanlara ve başka
gruplara karşı korumayı amaçlayanlar tarafından kurulmuştu. Kurucuları arasında değişik
ülkelerden kişiler vardı ve ülkeler üstü bir oluşum meydana getirmişlerdi.
Örgüt kuruluşunun ardından, çıkarlanm korumak için savaş vermiş ve daha sonra da sömürgelere
açılarak maddî kaynaklan-nı geliştirmişti. Haklannı koruma amacı, zamanla hırsın da etkisiyle,
sömürgelerdeki zenginlikleri ele geçirmeye, köle ticareti
14. Berlin Teknik Üniversitesi.
yapmaya, hatta çıkarları için ayaklanmalar planlamaya dönüşmüştü. Onların açısından açıklamaları
çok mantıklıydı. Yapmasalardı, başkaları yapacaktı ve onlar kaybedenlerin arasında olacaklardı.
Ticaretle başlayan, daha sonra sömürgecilikle devam eden serüvenleri, zamanla değişmiş, kömür
madenciliğine, çelik üretimine, oradan da silah sanayine geçmişlerdi. Petrol dünyanın geleceği için
yaşamsal hale gelmeye başlayınca da petrol işine girmişlerdi. Ortadoğu'daki Arapları kandırmak ve
onları, sözde bağımsızlık vaatleriyle sömürmek çok kolay olmuştu.
Walltrip, John Chesteı'la görüştüğü gün, Pluto'ya katılmıştı ve o zamandan beri Umbranautlar için
çalışıyordu. Bir kez Umbra-nautlar için çalışmaya başlandı mı geri dönüş olmazdı. Buna karşılık da
sessizlik, itaat ve çalışkanlık beklerlerdi. Walltrip emekliliğinin yakın olduğunu biliyordu.
Pluto'yu ondan devralacak Sarah Concord'un işleri berbat etmemesi için yeni düzenlemeleri
yapabilecek kadar vaktinin olmasını umuyordu. Aksi takdirde Umbranautlar başlarına büyük bir
bela almış olurlardı. Aslında, Sarah Concord çok zeki ve hırslı bir kadındı, ama hırsını kontrol
etmeyi beceremiyordu. En son yaptığı iş, başlarına büyük bela açmıştı. Neyse ki, dallanıp
budaklanmadan örtbas etmeyi başarmışlardı. Pluto'yu da GORĐ gibi yönetmeye çalıştığı için, en
önemli prensiplerini, gizliliği göz ardı etmişti.
GORl, kuruluşlara gerek bilgi, gerekse operasyonel destek sağlayan legal bir kuruluştu. Müşterileri
genellikle, uluslararası şirketler ve değişik ülkelerin yönetimleriydi. Kuruluşlar bir yere yatırım
yapmadan önce GORÎ'ye gelip, yatırım yapacakları coğrafya hakkında bilgi talep ederlerdi. GORÎ
de, yatırım yapılacak coğrafyanın iklimi, etnik, politik, coğrafî, askerî, vb özellikleri hakkında
kuruluşu bilgilendirirdi. Bu verdikleri hizmet türlerinden biriydi. Đkinci tür hizmetleri ise, iş bitirici
yardımları içeriyordu. Sorun yaşayan kuruluşlar onlara başvurup, çıkarlarının korunmasını
istediklerinde, sorun çıkaran yönetimlere ve gruplara karşı caydırıcı yöntemler uygulanmasına
yardım ediyorlardı.
Bütün bu hizmetlere ek olarak, hukukî yapıları gereği, faaliyet göstermekten çekindikleri alanlarda
hükümetlere gerek lojistik, gerekse operasyonel destek sağlıyorlardı. GORĐ'nin verebileceği
hizmetlerin iki şartı vardı. Birincisi verilen hizmet Umbranautla-n deşifre etmeyecek ve ikincisi de
Umbranautlann çıkarlarına aykırı olmayacaktı. Bu iki şart da Pluto dışındaki bir oluşum tarafından
hassasiyetle iner
Pluto'ysa tam bir yeraltı organizasyonu olarak çalışırdı. Gizlilik en önemli düsturuydu. Gizli
servisler de dahil olmak üzere, hiçbir örgüt varlığından haberdar değildi. Tek amacı vardı. O da
Umbranautlara hizmet etmek.
Bulundukları konuma gelmeleri yıllarını almıştı. Amerika istihbaratının kalbine bu kadar yakın,
kalbin her atımını takip edebilecek bir konumdayken, kovanı çomaklamanın anlamı yoktu.
NSA'nın, Echelon15 II Projesi için açılan ihaleye Umbranautlara bağlı üç şirketle girmişler ve
dünya üzerindeki en büyük rakiplerine, kendi kullandıkları sistemi pazarlamışlardı. Walltrip bu
pazarlamanın onayını Umbranautlardan aldığı gün, büyük bir iş yaptığına inanıyordu. Zaman içinde
de haklı çıkmıştı.
NSA'ya sattıkları sisteme saha ajanı admı verdikleri yapay zekâ yazılımları yerleştirmişlerdi. Saha
ajanları, NSA'ya pazarlanan sistemin en sofistike unsurlarıydı; görevleri, bulundukları sistemden
geçen veya sistemin içinde bulunan bilgileri incelemek, değerlendirmek ve gerekmesi halinde
istenilen yere yollamaktı. Saha ajanları sistem içindeki varlıklarım neredeyse görünmez kıldıkları
için, sistemin güvenlik ve bakım yazılımları tarafından algılanmaları imkânsızdı. Bu şekilde,
NSA'yla güvenli bağlantı kuran bütün birimlerdeki bilgilere erişmeleri mümkün olabilmişti. Çok
ironikti, NSA dünyayı dinlerken, Vulkan Sistemi de NSA'yı dinliyordu ve bundan kimsenin haberi
yoktu.
Bütün bunlara ek olarak, NSA'ya sattıkları sistemin yerine de, yeni bir sistemi geliştirmeye
başlamışlardı. Her zaman birkaç adım önde olmak, teknolojide olduğu gibi bilgi casusluğunda da
çok önemliydi. Üniversitelerin ve enstitülerin, geliştirdikleri sistemle ilgili yapay zekâ projelerine
sponsor olmuş ve elde edilen gelişmeleri kendi sistemlerine uyarlamaya başlamışlardı.
Vulkan Sistemi işlem gücü ve veri depolama kapasitesi açısından eşsiz bir bilgisayar sistemine
kavuşmuştu. Ellerindeki makine parkı bildiği kadarıyla, Amerika'daki resmî kuruluşların tü-
mündekinden daha gelişmişti ve kapasitesi daha fazlaydı. Tüm sistem bir yıl içinde tam kapasite
çalışmaya başlayacaktı. Üç yıl içinde de, tüm sistem yapay zekâ ürünü yazılımlar tarafından kontrol
edilecek ve dünya üzerinde sızamayacakları bilgisayar sistemi kalmayacaktı. Saha ajanları,
sızdıkları sistemlerden ihtiyaç duyulan bilgileri Vulkan Sistemi'ne aktaracaktı.
IS. Amerika, Đngiltere, Kanada, Avustralya ve Đrlanda'nın ortaklığında imzalanan Birleşik Krallık-
ABD anlaşması çerçevesinde, bütün dünyadaki iletişimi izlemek için oluşturulmuş sistem.
Dünyadaki tüm iletişimin yaklaşık yüzde yirmi beşi, bu sistemdeki sözlük bilgisayarlar tarafından
izlenmektedir.
Bunca çabaya ve yatırıma rağmen, istenmeyen olaylardan kaçınmaları her zaman mümkün
olmuyordu. Birazdan Pluto'ya inmesi ve bir toplantıya katılması gerekiyordu. Los Alamos'taki
bağlantıları, Kuantum Kripto Projesi'nde aşama kaydedildiğini bildirmişti. Fiziğe ilgisi nedeniyle
konuyla bizzat ilgileniyordu. Yapılan çalışma, eski bir bilimadamı olarak onu heyecanlandırmasına
rağmen, Umbranautlar için büyük bir tehdit oluşturuyordu ve durdurulmalıydı.
Vulkan Sistemi elde ettiği bilgilerin % 65'ini NSA'nın sistemine yerleştirdikleri saha ajanlarından
sağlıyordu. Oysa, Kuantum Kripto Projesi'nin başarıya ulaşması durumunda, fiber optik hat
korunmaya alınacak ve o hattı bilgi almak için kullanamayacaklardı. Sistem kurulur kurulmaz hatta
sızıldığı anlaşılırdı. Bu da, kabulü imkânsız bir riskti. Ya NSA'nın kaynaklarını gizlice
kullanmaktan vazgeçeceklerdi ya da NATO'nun bu projeden vazgeçmesini sağlayacaklardı.
NSA'dan bilgi almaktan vazgeçemeyeceklerine göre, alternatif bir yöntem keşfedene kadar,
projenin başarısız olmasını sağlamaları gerekiyordu.
Concord bir şeyler yapılması gerektiği konusunda haklıydı, bununla birlikte seçtiği yöntem yanlıştı.
Kısa süren tatili esnasında GORl'yi yöneten Sarah Concord'un yüzüne gözüne bulaştırdığı işi şimdi
temizlemesi gerekiyordu. Walltrip yerinden kalktı. Pluto üssündeki toplantı odasına gitmesi için 3
dakikası vardı. Dakik olma konusunda başkalarını eleştirmekten çekinmediği için, kendini aynı
titizliği göstermeye zorlardı. Tam zamanında toplantı salonunda olmalıydı. Đlgilenmesi gereken bir
durum ortaya çıkmıştı ve kendi ipini çekmek üzere olan Sarah Concord'a düğüm atmasında
yardımcı olacaktı.
En sonunda Arsen'in kazandığı Hammerli 208 gelmişti. Eve girince paketi koltuğun üzerine bıraktı
ve duş almaya gitti.
Rahatlatıcı bir duştan sonra, çabucak üstünü giyindi ve koltuğun üzerindeki büyük paketi aldı.
Yapacak üç işi kalmıştı. Ödülünü incelemek, Timur'la, eğer on-line ise, görüşmek ve uyumak.
Başka bir şey yapmak istemiyordu.
Sıkı sıkıya bağlanmış paketin ipini çözdü. Paket minik bir bond çanta büyüklüğündeydi. Paketi açtı
ve kalın kartonun üzerindeki resimleri inceledikten sonra, karton kutuyu açtı. Kutunun içinden bir
mahfaza çıktı. Darbelere karşı dayanıklı olsun diye kevlerden yapılmıştı.
NSA'da serbest atış yarışmasına katılmıştı. Yarışmaya katılım az olmuştu. Katılımın neden o kadar
az olduğunu, yarışanlardan bazıları hakkındaki fısıltıları antrenmanlarda öğrendiğinde anlamıştı.
Biri olimpiyat eski takımından dört iyi atıcı yarışmaya katılınca, pek çok kişinin cesareti kırılmıştı.
Arşen ise işin eğlencesinde olduğundan ve biraz da cahil cesaretinden, duyduklarına rağmen
katılmak istemişti. Silahlarla tek yakınlığı askerde poligon astsubayıyla sıkı dost olmasından
kaynaklanıyordu. Toz marka olimpik silahla antrenman yapma fırsatı bulmuştu. Yarışmada ise
sadece Walther GSP'nin gelişmiş bir modeli kullanılacaktı. Onun için yeni bir silahtı, yarışma
öncesi on atış yaparak silahı ayarlamış, alışmaya çalışmıştı.
En iyi 16 kişi ön eleme turunu geçmiş ve asıl yarışma ondan sonra başlamıştı. Yarışma olimpik
kurallarla, 600 tam puan üzerinden yapılmıştı. Finallerde en iyi 8 yarışmış ve her atıcı, komutla 10
atış yapmış ve 109 olan tam puan üzerinden, 97 almıştı. Puanı birinci olan olimpiyat eski takımı
mensubu yarışmacıdan sa-
dece 4 puan eksikti. Aslında hassas hedef vurma Arsen'in pek fazla üzerinde çalışmadığı bir daldı.
Hızlı atış daha çok ilgisini çekerdi. Yine de birincilik ödülü Hawaii seyahati yerine, Hammerli 208'i
kazandığı için çok mutluydu.
Đki yanındaki açma mandallarından çantayı açtı. Gördüğü silah karşısında şaşkınlığını gizleyemedi.
O güne kadar sadece resmini gördüğü efsanevî Hammerli 208 karşısındaydı. Tabancanın yanında
yedek kabza ve iki adet şarjör, çantanın bir köşesinde de mini alet takımı duruyordu. Tabanca tahta
kabzasıyla hantal görünüyordu, hatta o kadar hantaldı ki, 30 santime yakın boyuyla, çanta dışında
bir yerde taşınmasına imkân yok gibiydi. 22 kalibrelik tabanca 50 metre atışlarının efsanesi haline
gelmişti ve artık yepyeni bir Hammerli 208'i vardı.
Silahın olimpik yarışmalardaki efsanevî başarısını duymuştu. 1970'lerde neredeyse bütün
şampiyonlar Hammerli 208 kullanmıştı. Şimdi efsanevî tabanca, onun elindeydi. Olimpiyatlarda
artık Hammerli'nin yeni SP20 modeli kullanılıyordu. Fakat elindeki tabancanın değeri neredeyse iki
SP20 kadardı.
Küçük olan ikinci paketi açtı. Paketin içinden 5 tane 100'lük 22 kalibre mermi ve tabanca yağı çıktı.
"Gerçekten her şeyi çok iyi düşünmüşler" diye aklından geçirdi. Silahla birlikte gelen ruhsat ona
silahı sportif amaçla kullanma hakkı veriyordu. Hammerli'yi yanında taşıyamazdı, ama bir atış
poligonunda rahatlıkla kullanabilirdi. Zaten otuz santimlik boyuyla başka türlü yanında taşımasına
da imkân yoktu.
Tabancayı elinde bir süre inceledikten sonra yerine koydu ve stüdyo tipi mutfağa geçti.
Buzdolabından bir kola aldı ve minik yudumlarla içmeye başladı. Kazandığı ödülü görmek onu
dinçleş-tirmişti. Bireysel bir sporda ilk defa ödül kazanıyordu.
Arşen, "Evet. Sıra Timur'la olan randevumda" dedi.
Evde kişisel kullanımı için bir bilgisayar vardı. NSA'da onun için iki kullanıcı profili tanımlanmıştı.
Đkinci profilini evden kullanıyordu ve NSA'nın özel kullanımlar için hazırladığı hat üzerinden
internete girebiliyordu. Đzlenen hat üzerinden internete girildiğini kullanıcılara belirten bir uyarı
bilgisayarın ekranının üst kısmında büyük harflerle yazılmıştı. "UYARI! BĐLGĐSAYARDAN
YAPILAN TÜM ĐŞLEMLER KAYDEDĐLMEKTEDĐR!" Đsteyen kendi imkânlarıyla internete
erişebilirdi. Fakat Arşen hangi servis sağlayıcısını seçerse seçsin bir şekilde izlendiğini bildiği için,
ayrı bir hat almayı düşünmemişti.
Bilgisayarı açtı, gelen ekrana kullanıcı admı ve şifresini girdi.
Aynı uyarıyı daha geniş bir şekilde anlatan bir pencere açıldı. Yazılanları okumadan "Tamam"
tuşuna bastı. Đstanbul'u, Amerika'dan aramak ucuza geliyor olmasına rağmen, Timur'la bilgisayar
üzerinden görüşmeyi tercih ediyorlardı. Bilgisayar otomatik olarak internete bağlandı. ÎCQ'yu16
açtı. Türkiye'yle 7 saatlik bir zaman farkı vardı. Đstanbul'da sabaha karşı saat iki yirmiydi. "Umarım
Timur e-postamı almıştır" diye düşündü. En sonunda akşam evde olabileceğini görünce, Timur'a
akşam bağlanacağını bildiren kısa bir mesaj yollamıştı.
Birkaç saniye sonra, ÎCQ'nun çiçeği yeşile döndü. Listesindeki tek isim olan Timur'un da adının
karşısındaki çiçeğin rengi yeşildi. Timur'la genellikle, Timur'un öğle tatiline denk düşen
zamanlarda görüşüyorlardı. Arşen gün doğmadan kalkıp sporunu yapıyor daha sonra da işe
gitmeden önce Timur'la biraz laflıyordu. Gerçi bir haftadır görüşmedikleri için konuşacakları çok
fazla konulan vardı.
Bir zil sesiyle ekranda bir pencere açıldı. Timur, Arsen'in hatta olduğunu görmüş ve mesaj
yazmıştı.
Timur (19:21):
Hoş geldin Hocim! Piştolu aldın mı ?
Timur, ikisi yalnız olduğu zaman "Hocam" kelimesinden türettikleri, "HocmV'le seslenirdi.
Arşen (19:21):
Selam Timur. Aldım, aldım... Uyumamışsın bakıyorum.
Timur (19:21):
Mail'ini alınca beklemek farz oldu. Đşlerini hallettin mi ?
Arşen (19:22):
Sorma, bu hafta çok yoruldum. Eve gelene kadar, elim neredeyse klavyeden kalkmadı desem
abartmış olmam. VolP17 yapalım. Biraz parmaklarımı dinlendirmek istiyorum. Timur (19:22):
Tamam.
Arşen ĐCQ'dan, Timur'un ĐP adresini alıp, VoĐP yazılımına kopyaladı ve telefon görüşmesini
başlattı. Kaliteli hoparlörlerden çıkan iki tonlu zil sesinden sonra, binlerce kilometre uzaktaki
Timur'un sesi duyuldu.
"Bütün hafta boyunca senden ses seda çıkmadı. Öğlenleri bel-
16. ingilizce 7 seek you' (seni arıyorum) cümlesinin kısaltmasını isim olarak seçmiş bir internet
mesajcısı (www.icq.com).
17. Voice över ĐP: internet üzerinden sesli görüşme.
ki internete girersin diye ICQ'yu açtım. Çiçeğin sürekli kırmızıydı. Bütün hafta boyunca ne yaptın
öyle."
"Gerçekten bu hafta neredeyse eve bile uğramadım desem pek yanlış olmaz. Gece saat 4 gibi
geldim ve duşumu alıp hemen yattım. Hatta dün eve bile gelmedim. Bitirmem gereken bir iş vardı
ve nihayet bugün öğlen onu bitirdim. Artık rahatım. Bu gece de erken yatıp dinlenmeyi
düşünüyorum, inanır mısın hâlâ zihnimde program kodları dolaşıp duruyor." Arsen'in aklına
programda yapması gereken birkaç değişiklik gelmişti. Pazartesi günü aklındaki değişiklikleri
yapacaktı.
Timur, Arsen'in, nasıl çalıştığını çok iyi bilirdi. Öğrencilik yıllarından beri aynı çalışma prensibini
uygulardı. îşi belli bir aşamaya getirene kadar, hiçbir kuvvet onu masanın başından kaldıramazdı.
Hatta ona, "Deprem olsa seni masanla dışarı taşımamız gerekecek" dediği zaman bile Arsen'in
yanıtı, "Mumlan almayı unutmayın" olmuştu. "Đnanırım Hocim. Ben de bir sefer çok zorlu bir kab-
lolama işi sırasında, rüyamda network kablolanyla sımsıkı bağlandığımı görmüştüm. Senin de,
uyuma fırsatı bulamadığın için, ayakta rüya görmen normaldir. Eee ? Piştolu anlat bakalım. Ne
biçim bir şeymiş ?"
"Dur sana resimlerini yollayayım" dedikten sonra, Hammer-li'nin internet sitesini açtı. Sitenin
adresini, ICQ'dan Timur'a yolladı. Ödülü kazandıktan sonra siteyi bulmuş ve incelemişti.
"Yolladığım adrese bir bak."
"Tamam şimdi bakıyorum."
Timur'un yorumlarını beklemeye başladı.
"Hocim, balyoz gibi bir şey bu. Bunun neresi tabanca? Resmin altında Hammerli 208 yazmasaydı
yanlış sayfaya girdiğimi sanacaktım."
Arşen güldü. "Tabiî, sen tabancaları ancak filmlerde gördün. Ha bir de bizim Kırıkkaleleri görmüş
olabilirsin. Orada resmini gördüğün, bir zamanların olimpiyat şampiyonudur ve bir klasiktir."
"Tamam Hocim. Sen öyle diyorsan... Yarın araba kullanmayı öğrenmeye gidiyor musun ?" Timur,
Đstanbul'da olmasına rağmen, Arsen'in programını çok iyi bilirdi.
Arşen, Timur'un onu dalgaya almaya çalışacağını fark etti. "Araba kullanmayı öğrenme"
konusunda söyleyecek çok sözü vardı. Đkiliden her yıl kaza yapan Timur'du. Yine de, oluşan
dalgayı kırmamaya karar verdi. Dalganın üzerinde biraz sörf yapmakta bir salanca yoktu. "Sabah
erkenden yola çıkacağım. Tüm hafta sonunu kendime ayırdım."
ileri sürüş teknikleriyle ilgili bir kursa yazılmıştı. Đki günlük bir kursta ileri sürüş tekniklerini
uygulamalı olarak öğrenecekti. Kursu genellikle yakın korumalar ve güvenlik teşkilatı elemanları
alıyordu. Sıradan kişiler de ücretini vermeleri halinde kursa ka-tılabiliyordu.
Timur'un ağzı sulanmıştı. "Yahu! Sen orada bir mirasa falan mı kondun ? Ben seni vatan adına
hizmet ediyor biliyordum. Sense keyfin gıcır, eğlenip duruyorsun" dedi.
Arşen, "Beni bilirsin, bu kadar yoğun sosyal yaşam beni aşıyor aslında ama, yine de vatan için
katlanmak zorundayım" dedi. Timur'un yerinde olmak istediğini çok iyi biliyordu.
Timur, "Sizin oralarda bana da vatan için, bir iş yok mu ? Ben de ülkemi senin gibi değişik
platformlarda başarıyla temsil etmek istiyorum" diye Arsen'i zorlamayı sürdürdü.
Arşen, Timur'la birlikte çalışmayı çok isterdi. Hatta TÜBiTAK'taki projeden önce birlikte bir şirket
kurmaya karar vermişlerdi. Fakat işin bilim kısmı ağır basmış, Arşen TÜBiTAK'ta kalmıştı.
"Ben de şimdi onu düşünüyordum. Pazartesi ilk iş, sana burada bir iş aramaya başlayacağım. Senin
gibi bir pazarlama gurusu-na buralarda her zaman iş vardır" dedi. Cümlesini bitirir bitirmez de,
dudaklarının ucuna kadar gelen esnemesini, çenesini kilitler-cesine geçiştirmeye çalışsa da engel
olamadı. Çalışırken asla es-nemezdi. Ama artık iş bitmiş sıra dinlenmeye gelmişti. Beyni ona
uyumasını emrediyordu.
Arsen'in ket vuramadığı esneme sesini duyan Timur, "Hocim istersen sen biraz dinlen. Bütün hafta
uyumamışsın. Seninle pazartesi günü görüşürüz" dedi.
"Oldu. Pazartesi öğlen ÎCQ'yu aç. Sabah sporundan sonra seninle yine laflarız."
Timur, "Tamamdır. Pazartesi bütün gün büroda olacağım, beklerim efendim" dedikten sonra VoîP
programını kapattı ve birkaç saniye sonra da ĐCQ'daki yeşil renkli çiçeği kırmızıya döndü.
Arşen de bilgisayarını kapattı. Âdet edindiği, akşam koşusunu başka bir zaman yapardı artık. Yatak
odasma geçti. Yatağa yüzüstü uzandı. Birkaç saniye sonra uyumuştu.
Lou Walltrip toplantı saatine 10 saniye kala, toplantı odasına girdi. Đstenilmesi halinde, Pluto'daki
bütün toplantı odaları dahilî konferans sistemiyle tek oda gibi kullanılabilecek şekilde tasarlanmıştı.
Bu nedenle bütün toplantı odaları küçük tutulmuştu. Girdiği oda, en küçüklerden biriydi. Đçeride
kendisi dahil olmak üzere, beş kişi vardı. Teknolojinin gelişimi toplantı odalarına da yansımıştı.
Eskiden yapıldığı gibi bir toplantı masasının çevresi yerine, ceylan derisi koltuklar, bir sohbet
havası verecek şekilde odaya dizilmişti. "U" şeklinde dizilen koltukların açık ucunda bulunan
duvarın tümü dev bir plazma ekran olarak düzenlenmişti.
Dev ekranda iki kişi görülüyordu. Pluto'da toplantıya katılacak kişiler "ihtiyaç kadar bilme"
prensibiyle gruplara ayrılırdı. Bazı katılımcılar, aynı toplantıya katıldıkları halde, başka toplantı
odalarında, kendileriyle irtibat kurulana kadar beklerlerdi. Kendilerinden istenen bilgiyi verdikten
sonra da, toplantıyla bağlantıları kesilirdi. Bu şekilde toplantıda konuşulan konuları bilemezlerdi.
Hatta genellikle toplantı odasındakileri görmeleri bile sistem tarafından engellenirdi. Dev ekranda
görülen iki kişi de bilgi vermek üzere toplantıya çağrılmışlardı. Onlarla irtibat kurulana kadar,
olaylardan bihaber bekleyeceklerdi.
Walltrip bakışlarını odadakilere çevirdi. Koltukların açık ucu kapının ters yönündeydi. Uzak uçta
Remil Hudson oturuyordu. Remil Hudson, teknik altyapıdan sorumluydu. Üniversite yıllarında
tamamen beyazlayan saçlarım kahverenginin kızıla kaçan bir tonuna boyardı. Kızıl sakalına ve
kahverengi saçına bir de yuvarlak hatlı gözlükleri eklenince yüzü komik bir havaya bürünmüştü.
Seyrekleşmiş saçlarım her zamanki gibi jöleleyip geriye doğru taramıştı.
ORHAN KEMAL
ĐL HALK KÜTÜPHANESĐ
Walltrip, Hudson'a ne zaman baksa, karşısında bir korkak görürdü. 180 cm'lik boyu, sürekli
kamburunu çıkardığı için 170 cm'nin altında gibi görünürdü. Đnce yapılı oluşu da görünüşünü, iyice
sümsükleştirirdi ve onun sümsüklere hiç tahammülü yoktu. Hudson'ı sadece çok iyi bir analist
olduğu için Pluto'da tutuyordu. Eğer yerine daha iyisini bulabilse, hemen değiştirirdi.
Odaya girdiğini görünce, Remil Hudson koltuğuna biraz daha sinmişti. Doğal olarak, Hudson da
kendisiyle ilgili düşüncelerini bilirdi ve mümkün olduğu kadar göz göze gelmemeye çalışırdı.
Hudson'ın koltuğuna sinişi, Walltrip'i gizliden gizliye memnun etti.
Hudson'ın sağ yanında ise operasyonlardan sorumlu olan 190 cm boyunda ve iri cüsseli Bruce
Thomson, ben her gün birkaç saat spor yaparım, havasıyla oturuyordu. Thomson'a yakın koruması
Loomis kadar güvenirdi. Bruce Thomson genellikle sessiz görünmesine rağmen, konuştuğu zaman
karşısındakinin çok dikkatle dinlemesi gereken şeyler söylerdi.
"Đyi akşamlar, Mr. Walltrip." Konuşan yardımcısı Sarah Con-cord'du. Concord Umbranautlardan
birisinin listesinden gelmişti, fakat kim olduğunu bilmiyordu. Bir araştırma yapacak olsa durumu
öğrenebilirdi, fakat böyle bir araştırma, kesinlikle meslek hayatının sonu olurdu. Belki de
hayatının...
Sarah Concord'un şahsî dosyasından, geniş bir saha tecrübesine sahip olduğunu biliyordu. Concord
eski bir MÎ-6 ajanıydı ve çok zorlu dönemler geçirmek zorunda kalmıştı. Onun yaşadıklarını asla
yaşamak istemezdi. Belki de dayanamaz ölürdü. Kariyerindeki başarıları, bulunduğu pozisyona ne
kadar büyük zorlukları aşarak geldiğini ispatlıyordu. Sırf bu nedenle, Concord'a karşı saygı duysa
da aşırı hırsı nedeniyle, Pluto'nun gizliliğine zarar verebileceğini düşündüğünden onu sevmezdi.
Düşüncelerinde haklı olduğunu da biliyordu.
Walltrip, "Đyi akşamlar" dedi. Duvar ekrana baktı. "Diğer oda-dakiler kim ?" Odadakileri
inceleyerek başladığı sözlerini, yanıt vermeye hazırlanan Timoty Diaz'a dönerek bitirmişti.
Diaz'ın yüzünde, suçiçeğinin bıraktığı derin izler rahatlıkla görülüyordu. Meksika'daki çocukluk
yıllarında geçirdiğini tahmin ettiği bu hastalığın etkisini hayatı boyunca taşıyacaktı. Yine de insana
huzur veren bir görünüşü vardı. Teknoloji koordinatörü olarak ekibinden iki kişiyi toplantıya
katılanları teknolojik konularda bilgilendirmek için çağırmıştı. Kuantum kriptosistemleriyle ilgili
konularda uzman iki elemanı, toplantı sırasında sorulabilecek her türlü soruyu cevaplayabilecek
bilgi düzeyindeydiler.
Diaz, "Efendim, onlar teknik ekibimizden ve fiber optik hatlara karşı alabileceğimiz önlemlerle
ilgili bilgi vermeleri için çağrıldılar" dedi.
Walltrip bir şey söylemeden, Sarah Concord'un yanındaki boş koltuğa oturdu. Duvar ekranda
görülen iki kişiye bir süre baktı. "Geri yollayın. Şu anda teknik analizlerle ilgilenmiyorum. Eğer
içinizden teknik analizlere ihtiyaç duyan biri olursa sonradan bilgilensin" dedi. iki saniye sonra
ekrandaki görüntü kayboldu ve yerini Washington'un panoramik görüntüsü aldı. Bu Walltrip'in
çalışırken tercih ettiği görüntüydü.
Toplantıya arka planda destek veren ve toplantıda geçen konularla ilgili verileri sağlayan
görevlilerden biri, diğer toplantı odasında bekleyen iki uzmana görevlerinin başına dönmelerini
bildirdi.
Walltrip'in hazırlıklı olarak toplantıya geldiği ilk cümlelerinden belli olmuştu. Toplantıya
katılanları zor anlar bekliyordu. Dirseklerini koltuğun kenarına dayamış olan Lou Walltrip,
parmaklarını yarısı hizasında iki tarak gibi birbirine kenetledikten sonra ellerini alt dudağının
hizasına getirdi ve başparmaklarını çenesinin altına dayayarak bir süre durdu.
Đznini yarıda kesip, dört gün önce Washington'a dönmek zorunda kalmıştı. Beş yıldır ilk defa iki
hafta izin kullanacak olmuştu ve Sarah Concord işi yüzüne gözüne bulaştırmıştı. Yokluğunu fırsat
bilen Concord saldırgan tavrını sergileyip, NSA'da bir operasyon başlatmış, Fitz Patrick Garner'ın
ortadan kaldırılması emrini vermişti.
Pluto'nun bunca yıl uyduğu gizliliği, ortada geçerli bir neden olmadan tehlikeye atmanın sırası
değildi. Bu gibi durumlarda aktif caydırıcılık yerine, daha diplomatik kanallar kullanılması
Pluto'nun olağan yöntemiydi. Concord'un yapılması için emir verdiği, akıl sınırlarını zorlayan
operasyon nedeniyle zor durumda kalmışlardı. Üç gündür durumu düzeltmek için elinden gelen
gayreti göstermiş ve olayla ilişkilerini gizlemeyi başarmıştı.
Walltrip koltuğun kolçaklarını tuttu ve ellerinden destek alarak doğruldu. Bakışlarını Concord'a
yöneltti. Kaşları çatıktı ve mavi gri gözleri saldırgandı. "Fitz Patrick Garner neden safdışı bırakıldı
? Bizim genel politikamıza aykırı bir hareketi başlatmak için ne gibi bir gerekçeniz vardı?"
"Efendim, konuyla ilgili size ulaşmaya çalıştım, fakat adanın iletişim hatları kapatılmıştı. Rahatsız
edilmek istemediğinizi düşündüm" dedi Concord.
Walltrip yılların verdiği tecrübeyle sinirine hâkim olmaya çalış-
tı. Washington'a geldiğinden beri Concord'la bu konuyu konuşmamış ve olayları kontrol altına
alabilmek için gerekli kanalları harekete geçirmişti. "Ms. Concord, Pluto, GORl değildir. Sizin
göreviniz, Pluto'nun çıkarlarını ve gizliliğini korumak. Yaptığınız yanlış yüzünden hem Pluto'nun
gizliliğini tehlikeye attınız hem de Kuan-tum Kripto Projesi'nin birinci aşaması tamamlandı" dedi.
Concord rahatsızlığını belli etmemeye çalışarak konuşmaya çalıştı. "Efendim, proje ekibinden hem
Fitz Patrick Garner'ın, hem de Arşen Bora adındaki fizikçinin safdışı edilmesi emrini vermiştim.
Operasyon sekteye uğradığı için, Arşen Bora henüz safdışı edilemedi ve ilk aşamanın
tamamlanmasını sağlayan kişi de Arşen Bora'dır. Eğer zamanında onu yok etmeyi başarabilsey-dik,
bu olaylar meydana gelmeyecekti. Sizden operasyonun durdurulması emrini aldıktan sonra
beklemeye geçtik."
Concord çizmeyi aşmıştı. "Ms. Concord, bundan sonra benim onayım olmadan hiçbir operasyon
başlatılmayacak. Bu Pluto'nun yaptığı bütün operasyonlar için geçerlidir. Sizden bu toplantı
sonrasında mevcut operasyonların tümüyle ilgili ayrıntılı bilgi istiyorum. Bana operasyonları tek
tek gerekçeleriyle detaylı olarak açıklayacaksınız. Şu an itibariyle sizin onayladığınız bütün
operasyonlar da askıya alınmıştır" dedi. Toplantıya destek veren Pluto ekibinden bir kişi, Sarah
Concord'un onay verdiği bütün operasyonların askıya alındığı emrini sisteme kaydetti.
Concord kötü yakalanmıştı. Eğer, yolladığı ekip Arşen Bora'yı safdışı bırakmış olsaydı, bütün
bunlar olmayacaktı. O zaman projenin birinci aşamasının tamamlanması engellenmiş olacaktı.
Şimdi Walltrip bütün operasyonları durdurmuştu. Bir kez daha şansını denemek istedi. "Ama Mr.
Walltrip, Arşen Bora'nın safdışı..." diyecek oldu. Walltrip sol eliyle dur işareti yaparak Concord'u
susturdu.
"Verdiğim emirler kesindir. Şu an için hiçbir eylem gerçekleş-tirilmeyecek." Đzne çıkmadan önce
her türlü olasılığı düşünmüştü. Hatta NSA'daki projeyle ilgili ayrıntılı bilgi almıştı. Ona söylenen
birinci aşamanın tamamlanmasının en azından iki ay alacağıydı. "Nasıl oldu da birinci aşamayı bu
kadar kısa bir sürede aşabileceklerini tahmin edemedik? Bu durumu nasıl öngöremedik?" diye
sordu odadakilere.
Sarah Concord konuşmak için bir hamle yapacak oldu, fakat hamlesi Walltrip eliyle susmasını
emredince yarım kaldı.
Lou Walltrip toplantı odasındakileri tekrar inceledi. Đnsanlarının gözlerinin içine bakıp, alacağı
tepkiyi ölçmekten hoşlanırdı.
Termal kameralarla yapılan yalan testi yerine, gözlere bakılarak yapılan bir konuşma, sadece
konuşanın değil, karşısındakinin de ruh halini gösterirdi. "Anlayamadığım bir şey var. Ben tatile
gitmeden önce yaptığımız toplantıda durumun kontrol altında olduğu söylenmişti." Odadakileri
inceledi. Thomson hariç kimsede gözlerine bakacak cesaret yoktu. "Burada bir yanlışlık var. Her
gün NSA'daki ekibin çalışmalarının tümü elimize geçiyor. Orada ne yapılırsa, bize ulaşıyor. Ama
yine de siz olanları anlayamadınız. Değil mi, Mr. Hudson ?"
Remil Hudson koltuğunda iyice büzülmüş, Walltrip'in konuşmasını dinliyordu. Sonunda kabak
yine onun başına patlayacaktı. Oysa onun işi bilimdi ve insanlarm anlık kararlarla öldürüldüğü bir
ortamda çalışmak ona göre değildi. Her gün sıranın ne zaman kendisine geleceğini düşünerek
çalışmak onun için fazlaydı.
Hudson boğazını temizlemek için hafifçe öksürdü. "Kuantum kriptolojisiyle ilgili çalışmalarda
kullanılmak üzere NSA'nın sisteminin dışında, müstakil bir sistem kurdular. Gün içinde hiçbir
şekilde ne yaptıklarını öğrenemiyoruz..."
"Bunlar beni ilgilendirmiyor. Her gece sistem yedeğinden onların yaptıklarıyla ilgili bilgileri elde
edebiliyoruz. O gün içinde yazdıkları bütün kodlar ve projelerindeki gelişmeler sabaha karşı 4'te
elimizde oluyor. Eski sistemimizi boşuna onlara vermedik."
Concord cesaretini toplayıp, "Efendim, her gün projedeki gelişmelerle ilgili bilgi elimize geçiyor.
Elimize geçen bilgilerin değerlendirilmesi sonucunda operasyon karan alındı" dedi.
"Yapmayın Ms. Concord. Ne zamandan beri operasyon kararlarında çaresizliğimizi temel olarak
alıyoruz. Yaptıklarınız gizliliğimizi tehlikeye düşürdü. Aynca yapılan operasyon birinci aşamanın
tamamlanmasına katkıda bulundu. Garner her ne kadar iyi bir yönetici olsa da, projedeki
durağanlığın sebeplerinden biriydi."
Lou Walltrip ceketinin iç cebinden deri puro kutusunu çıkardı. Canı iyice sıkılmıştı. Đnsanların
hatalarım savunmalarından nefret ederdi. Kutusundan bir puro çıkardı. Puroyu ağzına aldı fakat
yakmadı. "Timoty, incelediğiniz çalışmalardan ne gibi bilgiler elde ettiniz ?" diye sordu.
Timoty Diaz, "Bir konu hariç her konuda yeterli bilgimiz vardı Mr. Walltrip. Göz ardı ettiğimiz
konu, oradaki ekibin içinde bir dâhi olabileceğiydi. Son bir hafta içinde, Arşen Bora'nın
çalışmalarını anlayabilmek için, ekibi iki katma çıkardım. On altı kişi onun yazdıklarını anlamaya
çalıştı. Pazar sabahı kopyaladığımız yedekte büyük bir değişiklik vardı. Đlk bakışta ne olduğunu
anlayamadık.
Ancak salı sabahı Arşen Bora'nın neyi amaçladığını anlayabildik..."
Walltrip, Diaz'ın sözünü kesti. "Yani çalışmalardaki değişikliği ilk olarak geçen pazar günü fark
ettiniz. Durumu ne zaman Ms. Concord'a bildirdiniz?"
"Pazar sabahı beni evimden aradılar. Saat yedi gibi Pluto'ya geldim. Ekiptekiler bana kodlarda
değişiklik olduğunu ve ne olduğunu anlayamadıklarını söyledi. Ekibin artırılması emrini verdim ve
onlara bir saat içinde bulabildikleri her şeyi bir araya getirmeleri ve bir görüşle gelmeleri direktifini
verdim" dedi Diaz.
"Sonra?" dedi Walltrip.
"Đlk gelen değerlendirme olumsuzdu. Kodlardaki değişikliğin başarısı konusunda yorumda
bulunmaya yetecek kadar elimizde bilgi yoktu." Diaz'ın anlatırken gözleri parlıyordu. Anlaşılan o
gün buldukları, onu da heyecanlandırmıştı. Düşmanı bile yapmış olsa, iyi bir çalışmayı her zaman
takdir ederdi.
Walltrip, Diaz'ın gençlik yıllarını bilirdi. Timoty Diaz'ı, Umbra-nautlar okutmuştu. Tabiî Diaz o
yıllarda bunu bilmiyordu. Çok cömert bir şirketin ona burs verdiğini sanıyordu. Diaz'a güvendiği
için hiçbir zaman pişmanlık duymamıştı. Onun üzerinde çalıştığı projeler Pluto'nun ilerlemesini
sağlamış, Pluto'nun teknolojik casusluk alanında dünyanın bir numara haline gelmesinde büyük
katkısı olmuştu.
"Ne zaman durumu Ms. Concord'a bildirdin?" dedi Walltrip.
"Pazar sabahı bir değişiklik olduğunu bildirdim ve üzerinde çalıştığımızı söyledim."
Walltrip sıranın kendisine gelmesini bekleyen operasyonlardan sorumlu Bruce Thomson'a döndü.
"Operasyon emrini ne zaman aldın?"
"Pazar sabah saat 10'da Pluto'ya 'Ültra' koduyla çağrıldım. Saat 10:30'da Ms. Concord'la toplantıya
başladık. Bana acil olarak operasyon hazırlıklarına başlamam söylendi. Takımı oluşturmak için
harekete geçtiğimde sanıyorum saat ll'di."
Thomson kendisine verilen emirleri sorgulamazdı. Thomson'a göre o anda Concord, Pluto'yu temsil
ediyordu ve Pluto böyle bir operasyon için karar almışsa ona düşen bunu en iyi şekilde
uygulamaktı.
Mümkün olduğu kadar konuşmalara karışmamaya çalışan ve tersleneceğini bilen Concord
dayanamadı. "Mr. Walltrip, o an elimizdeki bilgilerin ışığında iki şey yapabilirdik. Birincisi
bekleyip sonucu görmek ya da bir aksiyonda bulunmak. Pazar günü teknik ekip bir nevi paralize
olmuş gibiydi. Öyle bir hava vardı ki,
sanki Arşen Bora'nın çalışmasını bitirmesini istiyorlardı. Belki ellerinden gelse, ona yardımcı bile
olacaklardı. Oysa bir an önce duruma el koyup bu gidişi durdurmak gerekiyordu" dedi.
"Peki, Arşen Bora'yı seçmeni anladım diyelim. Fitz Patrick Garner'ı neden seçtin ?"
Sarah, Garner'ın Lou Walltrip'in eski bir dostu olduğunu biliyordu. Fort Meade Golf Kulübü'nden
golf arkadaşıydılar. Garner, Kuantum Kripto Projesi'nin başına geçtiği zaman Concord, Plu-to'nun
adamlarından birinin onun yerine geçmesi için talepte bulunmuştu. Fakat Walltrip buna karşı
çıkmıştı. Pazar sabahı da gerekli değişikliği yapabileceği bir fırsat çıkmıştı ve Concord fırsatların
değerlendirilmek için olduğuna inanırdı.
Concord konuşmasına devam etmek zorunda hissetti. "Efendim, olaylar bizim açımızdan
kontrolden çıkmaya başlamıştı ve kontrol altına almak gerekiyordu. Bir şekilde kendimizi toparla-
yana kadar zamana ihtiyacımız vardı. Teknik ekibimiz yaptığımız toplantıda gelişmeleri analiz
etmek için iki hafta süre istedi. Bu nedenle NSA'daki ekibin iki üyesine yönelik operasyon emri
verdim." Garner'ın öldürülmesi emrini çok daha önce verdiğini söylemenin bir anlamı olmayacaktı.
En başından beri Garner'ın yerine kendi adamlarından birinin geçirilmesini istemişti. Walltrip tatile
çıkınca, yardımcısı olarak yetkileri devraldığında da, Garner'ın safdışı edilmesi için emir vermişti.
Garner'ın öldürülmesi için daha önceden emir verdiğini, Walltrip'in de bildiğini tahmin etti. Yüzüne
vuracağı zamanı bekliyor olmalıydı.
Walltrip bir şey söylemedi. Đstihbarattan sorumlu Dorothy Ruth'a döndü. Ruth'la iki gündür işleri
düzeltmeye çalışıyorlardı. Bütün istihbarat kanallarını zorlamışlar ve olayı kontrol altma almak
için, ek operasyonlar planlamak zorunda kalmışlardı.
"Ms. Ruth, bize Garner'ın ölümünün yol açtığı olaylar hakkında bilgi verebilir misiniz ?"
"Fitz Patrick Garner'ın beklenmedik ölümü üzerine olaya NSA el koydu. Soruşturmayı FBĐ'yle
birlikte yürütmeye başladılar. Garner'ın ölüm şekli çok belirgindi. Silahlı çatışma sonunda
vücuduna aldığı, ikisi ölümcül dört mermi nedeniyle öldü." Odadaki dev ekranda Garner'ın polisler
tarafından yaylım ateşine tutulmuş cesedi belirdi. "Olaydan dört dakika sonra, NSA'dan bir ekip
olay yerine geldi ve duruma el koydu. NSA'daki adamlarımızdan Hugh Simons olay yerine ilk
ulaşan ekipteydi. Cesedi aldılar ve FBI merkezine taşıdılar. Ceset hemen otopsiye alındı. Bu arada
duruma müdahale edemedik."
"Adlî Tıp'ta adamımız yok muydu? Niçin bu planlanmadı?" diye sordu Walltrip. Bu tür bir
operasyon yapılacağı zaman, olay sonrası incelemeler için de kendi adamlarını kullanmak Plu-
to'nun düsturlarından biriydi. "Ms. Concord, sizin geçmiş tecrübeleriniz, operasyonlarda olası
aksaklıklara karşı alternatif planlar yapma konusunda ne kadar başarılı olduğunuzun kanıtı. Fakat
NSA'nın eceliyle bile olsa, ölen her elemanına otopsi yaptığını unutmamalıydınız. Hesaplama
hatanız yüzünden neredeyse deşifre oluyorduk. Yarattığınız kargaşayı temizlemek ve sumen altı
edilmesini sağlamak bize pahalıya mal oldu."
Concord, "Her iki zehrin de otopside çıkmasına imkân yok efendim" dedi.
Halk arasında panter başlığı olarak bilinen Amanita pantheri-na türündeki mantarın bir türünden
hazırlanan zehir kullanılmıştı ve öldürücü değildi. On iki saate varan şiddetli sanrılar görülmesine
neden oluyordu. Conticeo adlı zehir ise, ani bir kalp kasılmasına neden oluyordu ve birkaç saniye
içinde kurbanın kalbi duruyordu.
Nano enjeksiyon, çok iyi korunan devlet adamlarına suikast düzenlemek amacıyla geliştirilmişti.
Uygun bir zamanda yapılacak minik bir temas sayesinde, bir süre sonra devlet adamının ölümüne
neden olabileceklerdi. Nano makinelerin üretimleri sırasında, içlerindeki zehrin vücuda zerk
edileceği zaman değiştiri-lebiliyordu. Bu şekilde aylarca sonra zehrini enjekte edebilecek nano
makineler yapmak mümkündü. Genel olarak kullanılan süre Amanita pantherina için bir saat ve
Conticeo için ise bir buçuk saatti.
Bir sonraki aşama nano makineleri bir tehdit unsuru olarak kullanmaktı. RF18 teknolojisinin nano
boyuta geçirilmesi için çalışmalar yapılıyordu. Kurbana enjeksiyon yapıldıktan sonra, istedikleri
zaman uzaktan kumandayla zehirleri aktif hale getirebileceklerdi. Bu şekilde ihtiyaç duymaları
durumunda istedikleri lideri kontrol altına alabileceklerdi, istedikleri lideri de, safdışı
bırakabileceklerdi. Fakat yeteri kadar küçük ve güvenilir bir nano RF modeli geliştirmeleri henüz
mümkün olmamıştı.
Walltrip, Concord'un açıklamalarını duymazlıktan geldi. Đstihbarattan sorumlu Dorothy Ruth'a
döndü. "Dorothy, Kuantum Kripto Projesi'nde son durum nedir?"
"Elde ettiğimiz bilgiye göre, resmî olarak olmasa da, fiilî olarak NSA'daki ekibin basma Marco
Marconi geçmiş durumda. Marco-
18. Radyo frekansı.
ni'nin gelişi, bizim açımızdan büyük bir handikap gibi görülüyor."
Walltrip, Diaz'a döndü, "Timoty sence şu anki durumda, ekibin basma kendi adamlarımızdan birini
geçirmemiz, projeyi ne kadar aksatabilir?"
Diaz endişeli bakışlarla konuşmaya başladı, "ikinci aşamada işin ağırlıklı kısmı Los Alamos'ta
yapılacak. Görüldüğü kadarıyla Marco Marconi, başarılı bir ekip lideri ve ekibe yaklaşımı, ekibin
başarısını artırdı. Başarısızlıklarını garanti altına alabilmek için, ilk olarak Marconi'nin projeden
ayrılmasını sağlamak gerekli, ikinci aşama göz önüne alınırsa, NSA'daki ekibin ikinci kişisi Laura
Ha-yes. Elektrooptik konusunda, dalında bir numara. Gelişmelere göre onun da ekipten ayrılmasını
sağlamak gerekebilir. Olaya Los Alamos açısından baktığımızdaysa, orada kontrol bizde. Kevin
Downing gerekli önlemleri alacaktır. Sanıyorum Los Alamos'ta yaptığımız gibi NSA'daki ekibin
basma da içimizden birini sokarsak başarı şanslarını düşürebiliriz" dedi.
Konuşmaları sinirlerine hâkim olmaya çalışarak dinleyen Concord, Arşen Bora'nın adının
verilmemesine inanamıyordu. O kadar sinirlenmişti ki yerin yüz yirmi metre altında olduğunu bile
unutmuştu. Açıkça Diaz, Arşen Bora'yı kolluyordu. "Bir dakika, bir şeyi anlamakta zorluk
çekiyorum. Burada birinci aşamanın tamamlanmasında en fazla paya sahip olan biri var ve
teknoloji sorumlumuz Mr. Diaz onun ismini telaffuz bile etmiyor. Oysa Arşen Bora olmasaydı,
birinci aşamayı bu kadar inanılmaz sürede tamamlamaları imkânsızdı. Neden Arşen Bora'nın adını
telaffuz etmediniz?" diye sordu. Bir şekilde karanmn arkasında durmalıydı.
Timoty Diaz teknolojide olduğu kadar, ilmi siyasetteki bilgisini de gösterme imkânına kavuştuğu
için mutluydu. "Kesinlikle haklısınız Ms. Concord. Arşen Bora olmasaydı birinci aşamanın bu
kadar kısa bir zaman içinde tamamlanması hayal bile edilemezdi. Bununla birlikte, projenin ikinci
aşamasında onun rolü minör hale gelecek. Şu anda hazırlamış olduğu yazılım ikinci aşamanın da
bel kemiğini oluşturacak. Bunun yanında ikinci aşamaya yapacağı ek katkı minimal olacağı için,
Arşen Bora'nın adını telaffuz etmedim" dedi.
Concord, "Ben yine de Arşen Bora'nın safdışı edilmesi gerektiğini düşünüyorum. Projenin gelecek
günlerinde başka bir deha örneği çalışma yapıp, bizi yine faka bastırabilir" diye itiraz etti.
Diaz, "Sanıyorum Arşen Bora'nın safdışı edilmesi yerine, işi bırakmasının sağlanması daha iyi olur.
Bunca yıllık meslek hayatım
I
boyunca onun gibi çok az insana rastladım ve eğer bizim şirketlerimizden birinde çalışırsa, bizim
için büyük bir kazanım olur."
Arşen Bora, Walltrip'in de ilgisini çekmişti. Özellikle, kendilerini faka bastıran birini saflarına
çekme fikri çok cazipti. Pluto'nun ondan yararlanabileceği pek çok şirketi vardı. "Dorothy, elimizde
Arşen Bora'yla ilgili bilgiler neler?"
"Kuantum Kripto Projesi ekibinin bilgileri en ince ayrıntısına kadar sistemlerimizde mevcut
efendim" dedi Dorothy Ruth.
Toplantı öncesinde, destek olmak amacıyla kuantum Kripto Projesi'nde çalışanların tümüyle ilgili
bilgiler hazırlanmıştı. Ama Dorothy Ruth ezbere bildiği için sistemden yardım almadan anlatmaya
başladı.
Dorothy anlattıkça, Walltrip'in Arşen Bora'ya olan ilgisi artıyordu. Matematik Olimpiyatlarında
üçüncü oluşu, buna rağmen fiziği seçişi ve yaptığı çalışmalar ilgisini çekmişti. Pluto sürekli olarak
genç beyinleri araştırır, onları destekler ve daha sonra da kendi şirketlerinde işe yerleştirirdi.
Aralarından uygun olanlar da Pluto'da çalışırlardı. Hepsi dünya üzerinde alabilecekleri en iyi
maaşları alıp en modem ortamlarda çalışırlardı.
Walltrip, "Dorothy sana göre, Arşen Bora bizimle çalışır mı ?" diye sordu.
Dorothy bu soru karşısında afallamasına rağmen, kendini çabuk topladı. "Aslında iki özelliği
bizimle çalışması için artı etken. Birincisi değişiklikten hoşlanıyor ve ikincisi de bilinmeyeni
çözme konusunda karşı koyamadığı bir dürtüsü var. Bununla beraber, aramıza katıldığında,
bilimsel yeterliğinin dışında Pluto'da çalışmasına asıl engel, sorgulayıcılığı ve yetiştirilişinden
kaynaklanan ahlak anlayışı olacaktır. Belki bizim yan şirketlerimizden birinde çalışabilir. Fakat
Pluto'da çalışmayı kabul edeceğini ve bizim kurallarımızla çalışabileceğini sanmıyorum."
Walltrip, Timoty Diaz'a döndü. "Sence bu adam bizim saflarımıza çekilmeye değer mi, Timoty?"
Timoty, "Kesinlikle" dedi. "Onun gibi birinin bize çok büyük katkısı olacaktır. Ben de Dorothy
gibi, doğrudan Pluto bünyesine almak yerine, öncelikle şirketlerimizden birisine yerleştirmemizin
daha doğru olacağını düşünüyorum."
Walltrip bir karara varmadan önce bir iki soru daha sormaya karar verdi. "Herhangi bir teşvik veya
yönlendirme işe yarar mı?"
Dorothy Ruth, "Maddî beklentilerden daha çok, keşfetmekle ilgileniyor. Parasal olarak ona
sağlayacağımız fayda mutlaka etkili olacaktır ama, değişikliğe ve keşfetmeye olan açlığı bizim için
da-
l'p^i
ha önemli. Sanırım kimin için çalıştığını bilmediği takdirde, bizim için çalışabilir" dedi.
Walltrip ekrana bakıp, "Bana Arşen Bora'nm Kişisel Tehdit Faktörü analizini gösterin" dedi. Dört
saniye sonra, Arşen Bo-ra'nın KTF bilgileri ekranda belirdi.
Kişisel Tehdit Faktörü, Pluto tarafından kullanılan, bireylerle ilgili bir değerlendirme sistemiydi.
Pluto'nun ilgilendiği kişiler için, yaklaşık 300 kişisel özellik göz önüne alınarak hesaplanıyordu.
KTF değeri, karar verme aşamasında nihaî bir kriter olmamasına karşın, kişinin Pluto için ne kadar
tehlike oluşturduğunu gösteriyordu.
Sistemdeki ses modülü konuşmaya başladı. "Arşen Bora'nın KTF'si TÜBiTAK'ta Türk Silahlı
Kuvvetleri adına bir projede çalışmaya başlayana kadar sıfırdı. Bu projede çalışmaya başlamasıyla
birlikte KTF değeri 0,008 oldu. Kuantum Kripto Projesi'ne seçilmeden önceki son KTF değeri
0,018'di. Projeye seçilmesiyle birlikte KTF değeri 0,037 oldu ve daha sonra 0,118'e kadar yükseldi.
Projenin birinci aşamasının tamamlanmasıyla KTF değeri 0,172 oldu..."
"Bu kadar yeter!" dedi Walltrip. KTF değeri 0,300 düzeyine gelmeden, bireylere karşı aktif
müdahale yapılmazdı. Bu karar, altı yıl önce dünyadaki teknolojik gelişmelerin yaygın bir şekilde
artmasıyla alınmıştı. Dolaylı olarak tehdit oluşturabilecek o kadar çok kişi vardı ki, tümüne karşı
aksiyonda bulunmak imkânsızdı. Bu nedenle müdahale sınırlarını yükseltmişlerdi. "Bana Arşen
Bora'nın Kuantum Kripto Projesi'ndeki GTF değerini söyleyin" dedi.
GTF yani Global Tehdit Faktörü, ise bir kişinin veya kurumun etkileşimde bulunduğu kişi veya
kuruma göre oluşturduğu tehdidi gösteriyordu. Arşen Bora'nın GTF değeri, 0,217'yle oldukça
yüksekti.
Walltrip elindeki KTF ve GTF değerlerinden Arşen Bora'nın kişisel olarak oluşturduğu tehdidin,
çalıştığı projeden kaynaklandığına karar verdi. Mantıken, bir kişinin GTF değeri iki şekilde dü-
şürülürdü. Ya kişi safdışı edilirdi ya da kişinin yaptığı işle ilişkisi kesilirdi. Pluto'da genellikle
uygulanan yöntem, kişinin işten uzaklaştırılmasıydı. Zorunlu olmadıkça, safdışı etme yoluna
gidilmezdi. Asıl üzerinde durmaları gereken proje olduğu için, projenin GTF değerini azaltacak
yaklaşımlarda bulunulması daha doğru olacaktı. "Bana proje ekibinin GTF ve KTF değerlerinin son
durumunu göster" diye sisteme komut verdi.
Ekranda, Kuantum Kripto Proje ekibinin GTF ve KTF değerleri belirdi.
Birinci sırada 0,325 GTF ve 0,178 KTF değeriyle Marco Marco-ni vardı. Onu 0,296 GTF ve 0,129
KTF değeriyle Laura Hayes takip ediyordu. Fitz Patrick Garner 0,056 GTF ve 0,013 KTF değeriyle
listede dokuzuncu sırada yer alıyordu. Ölümüyle tehdit faktörleri sıfırlanmış olmasına rağmen,
listede ölmeden önceki tehdit faktörü analiz için verilmişti. Arşen Bora ise dördüncü sıradaydı.
Walltrip bir süre listeyi inceledi. Bir şeyler yapması gerekiyordu ve aldığı karar Pluto'nun
geleceğini garanti altına almalıydı. "Projenin GTF değeri nedir?" diye sordu. Ekranın sağ üst
köşesinde 0,382 yazısı belirirken odada artık alışmaya başladıkları kadın sesi duyuldu. "NATO
Kuantum Kripto Projesi'nin GTF değeri 0,382'dir."
Tatile çıkmadan önce bu değer 0,189'du. Bir hafta içinde projenin tehdit gücü iki katına çıkmıştı.
Mutlaka bir şeyler yapılması gerekiyordu.
Pluto bünyesinde, projeye koşut olarak çalışmalar yapılıyordu. "Elimizde kuantum kriptosistemine
karşı kullanabileceğimiz bir çözüm var mı ?" diye sordu.
Bilgi sistemleri koordinatörü Remil Hudson ile teknoloji koordinatörü Timoty Diaz bu sorunun
ortak muhatabıydı. Hudson söz aldı. "QKD şemalarında, APD'leri foton detektörü olarak
kullanıyorlar. Çığ sırasında geniş bantta bir kısım ışık iletişim fiberden yansıyor. Biz de bunu
izleye..."
Walltrip oturduğu yerden ayağa fırladı, "Hudson! Ben bir çözüm olup olmadığını sordum. Nasıl
başarısız olduğunuzu bana anlatma. Yansıyan ışık bize elle tutulur bir bilgi veremez. En fazla çığ
başına bir foton elde edilebilir. înGaAs tarayıcılarını kullanmayı denediniz mi ?" Walltrip
başarısızlıkların bilimsel zırvalarla anlamsızlaştınlarak anlatılmasına sinir olurdu.
Hudson yine koltuğuna büzülürken, "Şey..." diyebildi. Sesi neredeyse çıkmıyordu.
Walltrip bunun üzerine Timoty Diaz'a döndü. "Timoty? Sen anlat bir çözüm var mı ?"
Diaz, "Hat üzerinde araya girerek iletişimi izlemek için elimizde bir çözüm yok. NSA'mn içine
sızabildiğimiz için, bilgileri fiber optik hatta girmeden kopyalar ve ayrı bir hattan kendi
sistemimize aktarırız. NSA'ya özel bir hat çekeriz ve o hattı kullanırız" dedi. Anlattıkları, "proje
kullanılırsa çuvallarız" demenin başka bir yoluydu.
Projenin GTF değerini düşürmeleri önlerindeki en acil konuy-
du. iki saat önce projenin GTF değeri birdenbire 0,300 seviyesini geçince sistem otomatik olarak
alarm vermişti. Toplantılarının amacı da 0,382 olan GTF değerini, acil olarak tekrar 0,300
seviyesinin altına çekmekti. Walltrip tekrar listeyi incelemeye devam etti. "Bana Marco
Marconi'nin safdışı edilmesi halinde projenin ve ekibin yeni GTF ve KTF değerlerini göster" dedi.
Ekranda yeni bir liste belirdi. Marconi'nin öldürülmesi halinde, Laura Hayes dışındaki tüm ekibin
KTF değerlerinde bir düşme oluyordu. Fakat sadece Marconi'nin ölümü, projenin başarısızlığını
garanti altına almak için yeterli değildi. "Marco Marconi ve Arşen Bora safdışı edilirse durum ne
olur?"
Liste tekrar yenilendi. Proje hâlâ tehdit olmaya devam ediyordu. Arşen Bora'nın öldürülmesi
marjinal bir fayda sağlıyordu. "Marco Marconi ve Laura Hayes safdışı edilirse durum ne olur ?"
Đkisinin ölümü, GTF değerini büyük oranda düşürüyordu. Fakat ikisinin birden safdışı edilmesini
sağlamak çok riskliydi. Kısa aralıklarla aynı projeden üç kişinin ölümü, NSA'da alarmları,
susmamak üzere çaldırırdı. Concord başlarına çok büyük bela açmıştı.
Walltrip sol elinin kenarını kaşıdı ve sol elinin serçeparmağm-daki şövalye yüzüğüyle oynamaya
başladı. Yüzüğün üstündeki yelkenleri şişmiş bir gemi, güneşi arkasına almış açık denizlerde yol
alıyordu. Yüzüğü meslekteki yirmi beşinci yılı nedeniyle Umbranautlar hediye etmişti. Aynı
yüzüğü başka kimsede görmemişti. Operasyon koordinatörü Bruce Thomson'a döndü. "Bruce,
Marco Marconi safdışı edilecek. Gerekli bütün planlamalarla bizzat senin ilgilenmeni istiyorum.
Garner olayındaki gibi bir durumla karşılaşmak istemiyorum."
"Anlaşıldı Mr. Walltrip" dedi Bruce Thomson.
Walltrip, Concord'a döndü. Yine son olayları başıma kakacak diye düşünen Concord kendisini
savunmaya hazırlandı. Koltuğunda, sanki sıkıştığı köşeden fırlamaya hazır bir kedi gibiydi. "Ms.
Concord, sizden Marconi'nin yerine geçecek olan adayı, Ti-moty'yle birlikte belirlemenizi
istiyorum. Bütün adayların bireysel ve proje bazında GTF ve KTF değerlerini mutlaka göz önünde
bulundurun... Ayrıca amacımız projenin sekteye uğratılması değil, iptal edilmesi. Öyle bir aday
seçmeliyiz ki, projenin iptalini garanti edebilsin... En iyisi, siz adayları belirleyin, daha sonra
oturup kimi yerleştireceğimize karar verelim."
Sarah Concord biraz rahatladığını hissetti. Toplantı boyunca günah keçisi olmuştu ama, sonunda
çok iyi yapabileceği bir görev üstlenmişti. "Emredersiniz Mr. Walltrip" dedi.
Laura Hayes'e sıra gelmişti. Garner'dan sonra, şimdi de Marconi safdışı edilecekti. Projeden iki
kişinin art arda ölümü büyük patırtı koparabilirdi. Buna bir de Hayes eklenirse altından kalkı-
lamayabilirdi. Bir süre düşündü. Pluto birini safdışı etmek istediğinde engel olunamayacağını
biliyordu. "Projenin ikinci aşamasının zaman planı nedir?" diye sordu.
"Đkinci aşamanın on dört ay süreceği planlandı" dedi Timoty Diaz.
Walltrip, "Hım" dedi. "Laura Hayes için acele etmenize gerek yok. Onun işten el çektirilmesi daha
uygun olur. Yeni proje koordinatörü atandığında, Laura Hayes'in projeden çıkartılmasını
sağlarsınız. Eğer sorun çıkarsa, safdışı edilmesi konusunu daha sonra konuşuruz. Bruce, Hayes için
Dorothy'le birlikte çalışın."
Hem Dorothy Ruth hem de Bruce Thomson bakışlarıyla söylenenleri onayladılar.
Walltrip'in karar vermesi gereken bir kişi kalmıştı. Arşen Bora... "Arşen Bora'nın projeden el
çektirilmesini istiyorum, ama safdışı edilmeyecek. Eğer mümkünse, bize bağlı şirketlerden
birisinde çalışmasını sağlayın. Bu gerçekleştirelemezse projeden el çektirilmesi yeterli" dedi.
"Dorothy onun bizimle çalışmasını sağlamayı, senin üstlenmeni istiyorum. Timoty de sana
yardımcı olsun."
Dorothy Ruth, "Emredersiniz" dedi.
"Toplantı bitmiştir. Herkes işinin basma. Ms. Concord, yirmi dakika sonra odamda olun lütfen"
dedi ve toplantı odasından ayrıldı.
Sarah Concord, Walltrip'in ardından odadan ayrılan ilk kişiydi. Bir an önce dışarı çıkmak istiyordu.
Odasma bile uğramadan bahçeye çıkmak ve temiz havayı ciğerlerine çekmek. Eski anıların kötü
mirası arada onu yokluyordu. Klostrofobisini yenebilmek için çok uğraşmıştı ve sonunda
başarmıştı. Ama geçmişinde kalmış da olsa, izlerini hâlâ taşıyordu.
Bahçeye çıkar çıkmaz, çimlerin üzerinde yürümeye başladı. Sakinleşmesi birkaç dakikasını aldı.
Lou Walltrip'ten kurtulmak zorundaydı. Ona yapılanların bedelinin ödenmesi gerekiyordu. Bir
şekilde Walltrip gidecekti ve Pluto'nun başına o geçecekti. Walltrip'le yapacağı toplantı aklına
geldi. GORÎ'nin giriş kapısına doğru isteksiz adımlarla yürümeye başladı.
6
18 ağustos 2001, cumartesi 06:05
Arşen güneş doğmadan kalkmış, spor kıyafetlerini giyip, sabah koşusuna çıkmıştı. Koşudan sonra
da duşunu alıp, sinekkaydı tıraşını olmuş, aceleyle kurulanıp, kot pantolonunun üzerine beyaz
tişörtünü ve maviye çalan uzun kollu gömleğini giyip, kendini dışarı atmıştı.
Lojmanın otoparkına indiğinde gün yeni ağarmıştı. 1965 model Corvette Stingray'in ralli kırmızısı
boyası, yeni doğan güneşin altında parlıyordu. 42 000 mil yapmış, her yeri orijinal arabanın
kromları ayna gibi parlıyordu. Arabanın içi tamamen siyah deriyle kaplanmıştı. Şoför koltuğuna
yerleşti ve marşa bastı. 5 350 cc'lik, 300 beygirgücündeki V8 motoru saldırgan bir sesle çalışmaya
başladı.
Park yerinden ayrılıp, MD-100 Batı yoluna çıktı. Bir süre MD-100'ü takip ettikten sonra, arabayı 1-
70 Batı çıkışına sürdü. Sanki araba kendiliğinden gidiyor gibiydi.
Fort Meade'nin dışında, hafta sonları gidebileceği üç yer vardı. Ya Washington'a gidecekti ya
Annapolis'e ya da Baltimore'a. tik hafta sonu şansını Baltimore'da denemişti. Đkinci hafta sonu ise
Washington'da, daha sonra da Annapolis'te. Sonunda kararını Baltimore ve Annapolis yönünde
vermişti. Washington ona fazla elit gelmişti. Her adım başı bir Limuzin veya Rolls-Royce'un
görüldüğü bir şehirde kendini yabancı hissetmişti.
Baltimore ise gidilecek yerler arasında onu en çok tatmin edeniydi. Daha Avrupalıydı ve Đstanbul'u
hatırlatıyordu. Yine de Đstanbul kadar renkli ve güzel olmasına imkân yoktu.
Konsolun üzerindeki yuvarlak analog saate baktı; saat yediye geliyordu. 52 numaralı çıkışa
gelmişti. US-15 Güney'e döndü. Dört mil sonra da, Charlestovm'a doğru, US-340 Batı'ya saptı. Yo-
lun yarısını geçmişti ve saat 8 olmadan pistte olacaktı. Takip edildiğinin farkında değildi.
Yirmi dakika geçmeden, Summit Point Yarış Pisti'ne varmıştı. Summit Point, düşük bütçeli hafta
sonu yarışlarının yapıldığı ve çoğunlukla araba yarışlarıyla amatörce uğraşan insanların rağbet
ettiği, üç ayrı pistten oluşan bir kompleksti.
Jefferson Pisti'nde gerçek yaşamda karşılaşılabilecek şartlarda sürüş eğitimi veriliyordu. Jefferson
Pisti'nin kuzeydoğu ucunda bulunan Aktif Sistemler Pisti'nde, sekiz metre genişliğindeki iki yol,
yaklaşık yüz metre çapında bir daire oluşturuyordu. Bu pistte değişik yol tutuş şartlarında, sürüş
eğitimleri veriliyordu.
Bu iki piste ek olarak, tüm komplekse adını veren, Summit Point Yanş Pisti vardı. Düzenli yapılan
yarışlar ve ileri sürüş teknikleri eğitiminin pratik çalışmaları bu yanş pistinde yapılıyordu.
Kompleksin dışında da arazi araçları için, ayn bir eğitim parkuru vardı. Sürüş eğitimi almak isteyen
biri orada aradığını bulabilirdi.
Arsen'in katılacağı eğitim iki gün sürüyordu. Eğitimi genellikle güvenlik çalışanları ve askerler
alıyordu. Bunun dışında Arşen gibi sıradan insanlar da ücretini ödeyerek eğitimden
yararlanabiliyorlardı. Đlk gün aracı tanımayla başlayacak, değişik yol şartlarında arabaya hâkim
olmayı öğreneceklerdi. Đkinci gün ise daha çok güvenlik görevlilerine verilen, tehdit altında sürüş
eğitimi vardı.
Sabahın henüz ilk saatleri olmasına rağmen, o günkü yarışlara katılacak yarışçılar hazırlıklarına
başlamışlardı bile. Çekicilerle getirilen arabaların, yanş pistinde tekerleklerini yakmadan önceki
son kontrolleri yapılıyordu.
Arşen, "Bir gün belki ben de yanşınm" diye düşündü. Aslında altındaki Stingray'le Briggs
Cunningham Kupası'na katılabilirdi. Ne de olsa o da bir klasik araba kullanıyordu. Tek yapması
gereken, kısa bir uğraşla yanşçı lisansı almak, araba için zorunlu tutulan birkaç değişikliği yapmak
ve yüz elli dolar katılım ücretini vermekti. Kim bilir, belki de kazanırdı. Tabiî arabasını böyle bir
yanşa sokmaya kıyabilirse...
Yanşlara hazırlanan ekipleri geride bırakıp kurs binasına doğru Stingray'i sürdü ve binanın
önündeki park yerinde durdu. Karşısındaki kurs binasına baktı. Tek katlı bina askerî barakaları an-
dınyordu. Biraz ötede ise yan yana dizilmiş üç eğitim arabası duruyordu. Kurs binasından kısa bir
tünelle geçilen baraka da, sınıf olmalıydı.
Kontağı kapattı. Sürücü gözlüklerini torpido gözüne koydu. Tam arabadan inmek üzereyken kurs
binasından çıkan bir kadına gözleri takıldı. Siyah kanvas kumaştan, bacaklarını saran bir şort,
üzerine de göbeğini açıkta bırakan kırmızıya kaçan portakal rengi bir atlet giymişti. At kuyruğu
toplanıp, sonradan örülmüş siyah saçları, sabah ışığının altında sanki her teline vernik sürülmüş
gibi parlıyordu. Arşen belli etmeden kadmı incelemeye başladı. Eşikte duran kadın, taktığı Ray-
Ban gözlüklerin verdiği rahatlıkla güneşe-doğru döndü ve iki elini çıplak beline koyup gerindi.
Arşen, bu arada kadının at kuyruğu saçlarının uzunluğunun neredeyse beline kadar olduğunu fark
etti. Saçlarının ucuna kırmızı bir bandana bağlamıştı. Ayağındaki çorapsız giydiği botlarıyla yakın
bir zamanda kaya tırmanışı yapmayı planlıyor gibiydi. Tek yapması gereken beline bir magnezyum
karbonat torbası takıp, tırmanışa hazırlanmaktı.
Belli etmemeye çalışarak kadının yüzünü incelemeye başladı, înce, uzun sayılabilecek bir yüzü ve
belirgin elmacıkkemikleri vardı. Gözlükleri yüzünden gözlerini görememiş olmak canını biraz
sıkmasına rağmen, kadının profilden, karşıdan olduğu denli muhteşem göründüğünü düşündü.
Hafif çıkık yüksek kalçası, gerindiği halde belirginliğini kaybetmemiş dik göğüsleri, neredeyse yok
denecek kadar ince beli kadının bakımlı olduğunun göstergesiydi.
Convertible aldığından beri, hep yaptığı gibi, arabanın kapısını açmadan, üzerinden atlayarak
inmek istedi. Atlarken sağ ayağı tam olarak indirmeyi unuttuğu cama takıldı ve vücudu çizmesi
gereken yayı tamamlayamadı. Yere kapaklanmak üzereyken toparlandı ve son anda çömelir
vaziyette yere indi. Kapının önündeki kadından başka kimsecikler yoktu ama, kadın da etrafta
Arsen'den başkası olmadığından ona bakıyordu. Arşen gö-zucuyla gülmekte olan kadına baktı.
Kadın, yere kapaklanmaktan son anda kurtulduğu için onu alkışlıyordu. Doğruldu ve reverans
yaptıktan sonra, hızlı adımlarla yanş pistine doğru yürümeye başladı.
Bir süre yanş hazırlıklannı seyrettikten sonra, kayıt işlemlerini tamamlamak için kursa geri
dönmeye karar verdi. O esnada, yanş arabalannm motorlan ısıtılmaya başlanmıştı. Barakadan içeri
girdiğinde, ortalığı serinletmeye çalışan klimanın da etkisiyle minik salonu kaplayan bir koku
hissetti. Derin bir nefes aldı. Gerçekten çok hoş bir parfümdü. Kursun kapısmda gördüğü ka-
1
dm, üzerinde idare yazan sağ taraftaki kapıdan dışan çıktığında, Arşen hâlâ kokunun etkisindeydi.
Kadın, Arsen'i görür görmez, yüzünde geniş bir gülümseme belirdi, iki minik gamze kadının
yanağına oturdu. Gözlüğünü takmamıştı.
Kokunun kaynağı, gülümseyen gözlerle karşısındaydı. Hayatında hiç bu kadar yeşil iki göz
görmemişti. Kadının yosun yeşili gözleri, insanda karşı konulması imkânsız bir etki yaratıyordu.
Bakışları sıcaktı, ama öyle bir etki alanı vardı ki, Arşen hipnotize olmuş gibi kadına bakmaktan
kendini alamadı.
Kadın da durmuş, ona bakıyordu.
Arşen zar zor kendini toparladıktan sonra ancak, "Affedersiniz ? Kayıt formunu nereden alabilirim
?" diye kadına sorabildi. Bir kadının onu bu kadar bile etkileyeceğini tahmin edemezdi.
Kadın Arsen'e bakmaya devam ediyordu. Yüzündeki biraz şaşkın ve biraz da sorgulayıcı anlamı,
Arşen yosun gözlerin derinliğine kendini kaptırdığı için fark edemedi.
Kadın bir şeyler söyleyecekmiş gibi ağzmı açtı. Durdu. Elindeki klasöre baktı ve sonra tekrar
Arsen'e baktı. "Đleri sürüş teknikleri eğitimi için mi geldiniz ?" diye, ince fakat net bir sesle sordu.
Arşen hayatında ilk defa bir kadından bu kadar etkileniyordu. "Evet Bayan" dedi.
Kadının anlık şaşkınlığı yerini yine gülümsemeye bıraktı. Elindeki klasöre yemden baktı ve
"Buyurun" diyerek klasörü Arsen'e uzattı. Yüzündeki gülümseme, Arsen'in fark edemediği bir
şekilde muzip bir hal almıştı.
Arşen, "Teşekkür ederim Bayan" dedikten sonra klasörü aldı, kayıt formunu doldurmak için
masaya yöneldiğinde, "Böyle çekici danışma görevlisi olan her kursa zevkle katılınm" diye
düşünüyordu.
Birkaç dakika sonra elinde doldurup imzaladığı formla, "Đdare" yazılı kapıya doğru ilerlemeye
başladı. Kapıyı açtığında, içeriden çıkmak üzere olan yosun gözlerle karşılaştı. "Formu doldurdum"
dedi.
Kadın Arsen'in uzattığı formu aldı ve incelemeye başladı. Bir süre formu inceledikten sonra
"ilginç" der gibi başım salladı ve Arsen'e kaçamak bir bakış atıp içeri geçti.
Arşen kendisine kızmaya başlamıştı. Ne olmuştu da, kadın onu bu kadar çok etkilemişti? Sanki
odanın ısısı artmıştı. Sağda kapının yanında duran soğuk su makinesini gördü. Su içmek için
makinenin yanında duran plastik bardağı aldı ve ağzına kadar suyla doldurdu. Arkasına
döndüğünde, Arsen'in formundan kurtulan
kadınla burun buruna geldi. Çarpışma, Arsen'in ani bir refleksle kenara kaçmasıyla kıl payı
engellendi.
Yosun gözler, "Araba kullanmada da bu kadar iyiyseniz, kursu birincilikle bitireceksiniz demektir,
Mr. Bora" dedi.
Bir başka sakarlık daha yapıp, suyu dökmediği için mutlu olan Arşen, "Teşekkür ederim, Ms..."
dedi.
Kadın gülümseyerek yanıtladı. "Duncan."
"Çok teşekkürler Ms. Duncan," dedikten sonra yol vermek için kenara çekildi. Tam o esnada yosun
gözlerin çıktığı kapıda bir başka kadm belirdi. "Mr. Bora?"
Arşen, "Evet benim" dedi.
"Lütfen kayıt işlemlerinizi tamamlamak için ofise kadar gelir misiniz?" Arşen biraz üzgün bir
ifadeyle, kahve makinesinden kahve alan yosun gözlere baktı. Yosun gözlerle kayıt işlemlerini
tamamlayacağım ummuştu.
Kayıt işlemlerini tamamladıktan sonra, teorik dersleri alacakları sınıfa gitti. On kişilik bir grup
sınıfta oturuyordu. Arşen de en önde boş olan iki sandalyeden birine oturdu ve kurs programmı
incelemeye başladı.
Eğitimle ilgili bilgileri okurken, grubun gürültüsü bir anda fısıltıya dönüşünce, arkasına döndü. Çift
katlı beyaz Nomex yarışçı tulumunu beline kadar giymiş; üst kısmını ise kollarından belinin
çevresine bağlamış halde içeri giren yosun gözleri -ilk adı neydi acaba- gördü.
Kadmın muhteşem görünüşünün etkisindeki sınıfın aksine, utanmıştı. Danışma görevlisi sandığı
kadın kurs hocası çıkmıştı.
Kadın bakışlarını kursiyerlerin üzerinde dolaştırdı ve gözleri Arsen'i bulunca, yüzüne biraz önceki
gülümsemesi yerleşti.
Bu arada baltayı taşa nasıl olup da bu kadar çok vurduğunu düşünüp utanmakta olan Arşen,
gözlerini önündeki broşüre çevirmiş, okur gibi yapıyor, "Bu kadar salaklık yetsin" diye kendine
telkinde bulunuyordu. Kadınm ona doğru geldiğini hissetti. Başını kaldırıp, kadından özür dilemek
istedi. Geç kalmıştı.
"Burada oturan var mı, Mr. Bora?"
Arşen şaşkınlık üzerine şaşkınlık yaşıyordu. Başını yukarıya kaldırdı, ağzı açık bir şekilde
gülümseyen gözlere baktı.
"A... tabiî ki yok. Lütfen buyurun" derken ayağa kalktı ve sandalyeye koyduğu klasörünü aldı.
Nedendir bilinmez, sol eliyle kadınm sağ elini tutup oturmasına yardım etti. Sanki, kadınm
yardımına ihtiyacı varmış gibi...
Birbirlerine gülümsediler ve aynı anda konuşmaya başladılar.
Gülüştüler. Arşen salaklığına gülmeye başlamıştı. Bu kadar kısa bir zamanda bu kadar çok yanlış
anlama olmazdı ki. Acaba yosun gözler neye gülüyordu?
"Çok özür dilerim, ben sizi sanmıştım ki..." "Biliyorum, biliyorum Mr. Bora... Çok komiktiniz."
"Ama, siz de benim yanlış anlamama müsaade ettiniz. Ayrıca bana 'Arşen' deyin lütfen."
"Peki o zaman, siz de bana 'Melody' deyin." Oh... En sonunda adını öğrenmişti. Melody. Melody...
"En sonunda doğru şekilde tanıştığımıza memnun oldum Melody" dedi elini kadına doğru
uzatırken...
Arşen kalp ritmini bozan kurs arkadaşından çok etkilenmişti, içinde hoş bir sıkıntı vardı. Öyle bir
duyguydu ki hem Melody'yle yan yana olmak istiyordu hem de bozulan iç dünyasının eski
düzenine dönmesini... Ama iki isteği birbiriyle çelişiyordu. Melody, kelimenin tam anlamıyla aklını
başından almıştı.
Bütün gün bir ders teorik, bir ders uygulamalı geçen eğitimin sonunda, herkes çok yorulmuştu.
Eğitmen David Yates'in güvenli sürüşle ilgili, biraz uzunca uyarılarının ardından ilk günkü eğitim
sona ermişti. Gün boyu eğitimlerde ikisini "buddy" yapmışlardı. Aynı arabayı sırayla kullanmışlar
ve birbirlerinin hatalarını yorumlamışlardı.
"Oh! En sonunda bitti. Bir saat daha dayanamazdım" dedi Melody, Arsen'e dönüp.
Arşen yüksek tempolu çalışmaya alışkın bir yapıya sahipti. Me-lody'ye gülümsemekle yetindi.
Kadmın yüzüne bakmak bile tüm yorgunluğunu atmasına yeterdi.
Melody, beklediği desteği bulamamanın kısa süreli sıkıntısını yaşasa da Arsen'le konuşmaya devam
etti. "Bu gece nerede kalmayı düşünüyorsun ?"
"Bu civarlarda bir yerde, kalacak bir motel bulurum diye düşünmüştüm" dedi Arşen. Bir plan
yapmamıştı. "Peki senin planın nedir?"
Melody, "Ben Baltimore'a geri dönmeyi düşünüyorum. Sahi, bu arada sen nerede oturuyorsun?"
"Fort Meade'de."
Melody'nin bakışları sınıfın flüorışıl lamba dolu tavanına kaydı. Bir süre düşündü ve daha sonra
yosun gözlerle Arsen'e baktı. "Sana bir teklifim var, geceyarısına kadar açık bir balık lokantası
biliyorum, Baltimore Limanı'nda. istersen yemeğimizi orada yiyelim. Arabayı sen sür, yemekleri de
ben ısmarlayayım."
Arsen'in yanıtı samimiydi. "Olur... Ama yarınki yemekleri de ben ısmarlayacağım, tamam mı?"
Melody'nin hafif endişeli yüzü, Arşen "Olur" der demez aydınlanmıştı.
"Seni uyarıyorum, sıkı yemek yerim" diye Arsen'e takıldı.
Melody'nin arabasını park yerinde bırakarak, Arsen'in arabasına bindiler. Hava serinlemişti. Arşen
arabanın üstünü kapatmak istedi, ama Melody engel oldu. Rüzgârı hissetmek istiyordu. Đkisi
birlikte Baltimore'a doğru yola çıktılar.
Đlk konuşmaya başlayan Arşen oldu, "Ne iş yapıyorsun ?"
"Arkeologum. Ya sen ne iş yapıyorsun?"
Arşen bir süre düşündü, "Ben de fizikçiyim."
"Çok iyi."
Araba satene sürtünen bir el gibi, yolu okşarcasına ilerliyordu. Yavaş gitmelerine rağmen 300
beygirgücündeki motorun homurtusu dışında, bir ses duyulmuyordu.
Bu sefer konuşamama sırası Melody'deydi. Gün içinde neredeyse bütün konuşmaları
yönlendirmişti. Sonunda yanında olmasını istediği adamla Baltimore'a gidiyorlardı, ama o konuşa-
mıyordu. Gözü analog radyoya takıldı. Uzun yıllardır analog bir radyo görmemişti. Radyoyu
açtıktan sonra, istasyon arama düğ-mesiyle oynamaya başladı, istasyonlar birbiri ardına
değişiyordu. Bir süre kurcaladıktan sonra, Ben E. King'in sesini duyunca durakladı.
"Bu kalsın" Arşen şarkıyı beğenmişti.
... gece çöktüğünde
ve etraf karardığında
ve ay görebildiğimiz tek ışık olduğunda
yo korkmayacağım, yo korkmayacağım
sen kaldığın, yanımda kaldığın sürece...
Arsen'e döndü, "Filmini gördün mü? Çok güzeldi" dedikten sonra şarkıya eşlik etmeye başladı.
Özellikle şarkıya eşlik ederken "yanımda kal" bölümünü Arsen'e bakarak söylüyordu. Şarkıdaki
gibi karanlıkta yol alıyorlardı. Ay, yeniden doğmadan önce, son ışığını yansıtmak için uğraşıyordu.
Arabanın farlan ve yoldan geçen araçlar tek ışık kaynaklarıydı. Ortalık kapkaranlık bile olsa,
içinden bir ses Arşen yanında olduğu sürece korkmasına ge-
rek olmadığını söylüyordu. Arsen'i görür görmez, yanında kalması gerektiğini düşünmüştü.
Melody, "Biliyor musun?" diye söze başladı. "Seni park yerinde gördüğümde, kurs hocalarından
biri olduğunu sanmıştım. Ama arabadan yuvarlanırcasına inişini görünce, 'Eyvah, hocamız buysa
yandık' dedim". Bunları söylerken gülümsememeye çalışmış, ama başaramayınca eliyle ağzını
kapatmıştı. Karşıdan gelen arabanın farlan, gözlerinin ışıltısını cama yansıtıyordu.
Arşen, Melody'nin anlattıklan ile düşünceleri arasındaki bağı keşfetmenin mutluluğunu yaşıyordu.
"Aslında sakar değilimdir. Bugün aksilikler bir türlü peşimi bırakmadı. Ne yapalım ? Maymunlar
da ağaçtan düşer" dedi.
Melody en sonunda bir konuşma başlatmış olmanın keyfiyle, "Nasıl yani, beni de bir aksilik olarak
mı görüyorsun ?" diye sordu. Sesindeki muzip ton olmasa, Arşen yine söylediklerini düzeltmeye
çalışacaktı.
Melody'ye doğru döndü, "Umarım arabayı bir yere çarpmam" dedikten sonra, Melody'nin ince
fitilli kadife gibi çizgili, dolgun dudaklarından bir öpücük aldı. Melody'nin sıcak dudaklan Arsen'i
dağlamıştı. "Artık eminim, aksiliklerin kaynağı benim, ama sakarlığımın kaynağı da sensin."
Melody, Arsen'in sert bakışlanrun ona bakarken nasıl mahzun-laştığını görmüştü. Yanılıyor
olamazdı. Birbirlerine âşık oluyorlardı. Bunu garantilemek için elinden geleni yapacaktı...
19 ağustos 2001, pazar 01:30
Marco Marconi projenin birinci aşamasının bitiş kutlaması için cumartesi gecesini ayarlamıştı. Tüm
ekip Washington'un favori mekânlarından Cafe La Ruche'a gitmişlerdi. Yemeklerini yedikten ve
biraz da demlendikten sonra, üçe ayrılmışlardı. Bir grup diskoları mekân olarak seçmek istemiş,
diğer bir grup da bu kadar yeter deyip, evlerine gitmişti. Laura Hayes ise, Murphy's Irish Pub'a
gitmek istemişti. Marco'yla birlikte, kutlamalar için Los Alamos'tan gelen Kevin Dovming ve kız
arkadaşını da yanlarına alıp, Murphy'nin yerine gitmişler ve mönüdeki içkileri denemeye
başlamışlardı.
îşe şişesi 135 dolar olan 1984 mahsulü Dom Perignon'la başlamışlardı. Dört kişi birinci şişeyi su
gibi bitirmişlerdi, ikinci şişe de onları kesmemişti. Daha sonra Fetzer "Bonterra" Chardon-nay'yle
devam etmişlerdi. Sırf kutlamalar için Los Alamos'tan gelen Dovming, iyice çakırkeyif olmuştu,
ama fazlasını istiyordu.
Minik grup projenin gidişatıyla ilgili çakırkeyif bir muhabbete dalmışken, Dovming'in büyük bir
ihtimalle, bir eskort servisinden bulduğu kız arkadaşı Tiffany, makyajını tazeleyip masaya döndü.
"Buradan sıkıldım artık. Gidelim mi canikom?" dedi Dow-ning'e, arsız ve aynı zamanda da bir
çocuk söylemişçesine masum. Cümlesi bittiğinde dudakları hâlâ dışarı doğru büküktü. Sanki
Dovming'e "Onları öp" der gibi.
Dovming arsız bakışlarla kadını baştan aşağı süzdü. Gitmek iyi fikirdi. "Laura, seni Marconi'ye
emanet edersem, bize darümaz-sm değil mi ?" diye sordu. "Tabiî isterseniz bizimle de gelebilirsiniz
? Alexandria bölgesinde çok güzel bir bar biliyorum. Oraya gideriz" dedi. Cümlesinden,
gelmeseniz daha mutlu oluruz ifadesi rahatlıkla anlaşılabiliyordu.
Marconi, Laura'ya baktı. Değil darılmak, çok mutlu olurlardı. Laura'nın sessiz onayını aldıktan
sonra, "Siz gidin. Ben Laura'yı eve bırakırım" dedi. Đkisi de Kevin Dovming ve kız arkadaşının
muhabbetinden pek hoşnut değildi. Ayrıca, bekârların bir gecelik ilişki aramak için gittikleri bir
bara gitmek istemiyorlardı.
Laura da Marco Marconi'den hemen sonra tekrarladı, "Size iyi eğlenceler, zaten biz de birazdan
kalkarız."
Dovming, "Tamam. Pazartesi günü görüşürüz" dedi. Sah günü ikinci aşama için yapılacak
toplantıya katılacak, daha sonra da Los Alamos'a geri dönecekti.
"Pazartesi günü görüşürüz" dedi Laura ve Marco aynı anda.
Dovming, kız arkadaşıyla masadan kalkarken, Tiffany geniş ağzını büzebildiği kadar büzerek, bir
öpücük yolladı. Dovming ise eliyle selam verdikten sonra, içkinin etkisinden mi, yoksa yapısı
gereği mi kıkırdadığı belli olmayan Tiffany'yi belinden kavrayıp, çıkışa doğru yöneldi.
Yalnız kalan Laura ve Marco birbirlerine baktılar. Daha önce bir kere birlikte olmuşlardı. Ertesi
gün, ikisi de hiçbir şey olmamış gibi davranmıştı. Laura'nın kâğıt üzerinde de olsa, evliliği hâlâ
sürüyordu ve yetiştiriliş tarzı böyle bir ilişkiye izin vermemesine rağmen, o gece Marco'yla birlikte
olmak istiyordu. Buna şiddetle ihtiyacı vardı. Bacaklarını birbirine yapıştırıp sıktığı gecelerin son
bulması gerekiyordu.
"Yine ikimiz kaldık" dedi Marco.
"Evet ben de onu düşünüyordum."
"Tahmin ettim. Çünkü ben de düşünüyorum. Yeni bir Dom Pe-rignon'a ne dersin ?"
"Yo hayır. Bu gece..." Güldü. "Ayık olmak istiyorum." Birkaç dakikadır bir kadının, onları dikkatle
izlediğini fark etmişti. "Marco, sana bir şey sormak istiyorum. Lütfen yanlış anlama, iki masa
solunda, bize bakan bir kadın var. Açık mavi bir elbise giymiş. Bir süredir, belli etmeden bize
bakıyor. Ben tanımıyorum, acaba senin tanıdığın biri mi diye merak ettim?"
Marconi, Laura'nın bahsettiği kadını gözucuyla aradı ve buldu. Minisi insanın hayal gücünü ideal
bir biçimde zorlayan mavi, askılı bir elbise giyinişti. Alımlı bir kadındı. Üçüncü sınıf filmlerde rol
aldığını duysa insan şaşırmazdı. "Tanımıyorum. Bize baktığından emin misin ?"
"Kadın sanki bizi tanıyormuş gibi bakıyor." Bir süre daha kadını gözucuyla izledi. Kadında bir şey
vardı. Kadınlık içgüdüsü ona sinyaller yolluyordu ve pek yanılmazdı. Onlarla ilgilendiğini
hissetmesine rağmen kadının bakışlarını yakalayamamıştı. Kadın yanındaki adamla ilgileniyor ve
şuh kahkahalar atıyordu. "Neyse, boş ver. Belki de içki yüzündendir. Đstersen kalkalım" dedi.
Marco, "Şimdi hesabı istiyorum" dedi. Hesabı istedi. Hesabı ödedikten sonra, "Kalkalım mı?" diye
sordu.
Laura, "Biliyor musun? Kadının yarımdaki adam da, hesap istedi" dedi. Bir süredir kadınlık
içgüdüsüyle diğer masayı inceliyordu.
Marco, Laura'nm söylediklerine gülerken, "0 zaman acele edelim de peşimize takılmadan çıkalım"
dedi.
îki çiftin kalkışları aynı ana denk geldi. Mavi elbiseli kadın körkütük sarhoş olmuş, yürümekte
zorluk çekiyordu. Birdenbire topuklu ayakkabısı kaydı ve yere düştü. Öyle bir yerde düşmüştü ki,
kadın ayağa kalkmadığı sürece, kapıdan geçmek imkânsızdı. Kadın kendi çabasıyla ayağa
kalkmaya çalışıyor, yanındaki çam yarmasıysa, kadını kaldırmak yerine, kadının çabasını
kahkahalarla seyrediyordu.
Marconi kadına yardım etmek için eğildi. Çam yarması da, yardım etmeye karar vermişti. Kadın iki
adamın yardımıyla ayağa kalkmaya çalıştı. Marconi bu telaş içinde, koluna yapılan nano
enjeksiyonu fark edemedi.
Mavi elbiseli kadın, "Ay! Çok pardon. Otururken bu kadar içtiğimi fark etmemiştim" derken, neden
olduğu kargaşanın utancını yaşıyordu. Yanındaki adam, kapının önünde diğer ikisine
geçebilecekleri kadar yer açabilmek için, kadım yana çekmeye çalıştı. "Siz buyurun, arkadaşım
adına sizden özür dilerim." Bir eliyle kadını tutarken, diğer eliyle ikisine geçmelerini işaret
ediyordu.
Çiftin yanından geçerken Laura kolunda bir elektriklenme hissetti.
Mavi elbiseli kadın düşmemek için yaslandığı adama, "Ay bal-kabağım, beni temiz havaya çıkar
lütfen" dedi.
Onlar içerideyken, dışarıda sağanak şeklinde yağmur yağmış olmalıydı. Caddeler sırılsıklamdı.
Dışarı çıktıklarında da, hâlâ yağmur çiseliyordu. Marco, Laura'ya sarıldı ve koşar adımlarla park
yerindeki arabalarına doğru gittikleri sırada, sarhoş çift kapının önünde kararsızca caddeye
bakıyordu.
Marco'nun centilmence açtığı kapıdan içeri girerken, "Bazıları ne kadar içmeleri gerektiğini
bilmiyor" dedi Laura.
Marco, "Biz de tam zamanında kalkmışız" diyerek gülümsedi. "Umarım eve kadar kazasız belasız
gideriz."
Laura yüksek sesle gülmeye başladı. "Olmazsa, yol kenarında uygun bir yere çeker, sabahı
bekleriz."
Marco'nun kullandığı araba, yağan yağmurla aynaya dönüşen yoldaki aksini ezerek hareket etti.
Yağmur havayı biraz serinlet-mişti. Caddeler neredeyse boşalmıştı. Marco da, trafik kontrolüne
yakalanmamak için yasal hız limitinin 10 mil altında gidiyordu. Tecrübeleri çok yavaş araba
kullanmanın da dikkat çektiğini öğretmişti ve bir alkol muayenesi sonucunda geceyi nezarette
geçirmek istemiyordu. Hele de Laura'yla geçirecekleri gecenin böyle bir nedenle mahvolması çok
kötü olurdu.
Lil Sutack açık mavi elbisesinin yukarı doğru sıyrılan eteğini düzeltti. Bu işten sonra uzun bir tatil
yapacaktı. "Biraz yavaş sür. Öndeki arabaya fazla yaklaşmanı istemiyorum" dedi yarımdaki adama.
Arabayı kullanan Anton Fogg, deneyimli bir Pluto ajanıydı ve görevini de kusursuz yapıyordu.
"Emredersiniz, Ms. Sutack" dedi ve önlerindeki arabanın biraz uzaklaşmasına izin verdi.
Sutack minik çantasından süreölçeri çıkardı. Süreölçerin çalışmasını sağ elindeki yüzüğe bağlı bir
sistem başlatıyordu. Bir nano enjeksiyon yapıldığında otomatik geri sayım gerçekleşiyordu.
Süreölçerde yapılan iki nano enjeksiyonun da geri sayım bilgisi görülüyordu. Ne kadar zamanları
olduğunu kontrol etti. Marconi ile Hayes'in enjeksiyonları arasında on iki saniyelik bir fark vardı.
Elli üç dakika sonra, on iki saniye arayla, ikisi birden ölüm öncesi son aşamaya gireceklerdi.
Kendisinden istenen Marco-ni'nin safdışı bırakılmasıydı. Laura Hayes'le ilgili bilgi de verilmişti,
ama kadın listede yoktu. Birlikte oldukları için, kurunun yanında yaş da yanacaktı. Şans diye
düşündü. Kötü şans...
Potomac Nehri kıyısında bir grup genç neşe içinde yağmurun ıslattığı çimlerde eğleniyordu.
Arabayı çevre yoluna çıkaran ve hızını artıran Marconi, Laura'ya baktı. Kadının elini tutup, hafifçe
sıktıktan sonra dudaklarına götürdü. Yavaşça öptü. Dudaklarını sanki ne kadar yumuşak olduğunu
anlamak ister gibi, Laura'nın elinin üzerinde bir süre gezdirdi.
Laura kızardığını hissetti. Bir an, içinden yükselen dürtülerine hâkim olamayacağını sandı. "Biliyor
musun ? Canım lojmana gitmek istemiyor, istersen okyanus kenarına gidelim ve okyanus manzaralı
güzel bir oda tutalım."
Marco memnun bir tavırla, "Annapolis'te gittiğimiz yere gidelim istersen. Geçen seferin tadı
damağımda kaldı" dedi.
Laura kendinden geçmiş, içindeki kıpırtıları kontrol etmekte
zorlanıyordu. Marconi'ye yaslandı ve yanağından öptü. Fısıltıyla, "Benim de" dedi. "Bu geceyi
içimdeki yosma yaşayacak."
iki yüz metre önlerindeki araba Riverdale Heights'tan geçiyordu. Marconi bütün trafik kurallarına
uyarak yol alıyordu. Sutack süreölçere tekrar baktı. Gerisayım, dört dakikadan biraz fazla
zamanlarının kaldığını söylüyordu. Her geçen saniye, bir öncekinden daha uzun sürüyordu.
Önlerindeki araba, sağ sinyalini verdi ve Fort Meade istikametinde gitmek yerine, Greenbelt'e
gelmeden güneydoğuya döndü. "Okyanusa gidiyorlar galiba, Ms. Sutack" dedi Fogg.
"Sanırım" dedi Sutack. "Annapolis'e gidecekler galiba" dedikten sonra kısa bir durum
değerlendirmesi yaptı. Zehrin aktif hale gelmesinden önce, 50 numaralı yolun sapağına varmalarına
imkân yoktu. Sanrıları başladıktan sonra, Marconi'nin 650 numaralı yolda devam edeceğini
hesapladı. Torpido gözündeki telsizi aldı ve ekipleri bilgilendirdi.
Operasyona biri polis aracı olmak üzere, dört araç katılıyordu. En önde, Marco Marconi'nin de
arabasının önünde, sivil bir araç ilerliyor ve olası bir aksiliğe karşı yolu kontrol ediyordu. Bir
sapağa geldikleri zaman öndeki araç, Marconi'nin aracının da sapma ihtimaline karşı, sapağa
giriyordu. Arkadan gelen Marconi'nin arabası yola devam ederse, tekrar ana yola geri dönüyordu.
Marconi'nin arabasının hemen arkasında ise Anton Fogg'un kullandığı araç ve onun arkasında da
ikinci sivil ekip bulunuyordu. Đkinci sivil ekip öndeki araç, sapakta saparsa hızlanıyor ve
Marconi'nin aracının önüne geçiyordu. Sapaktan çıkan araç da arkaya geçiyordu. Bu şekilde
kusursuz bir takip gerçekleştiriyorlardı. Polis arabası ise en arkada kendi sırasının gelmesini
bekliyordu. Bütün bu araçlara ek olarak iki ambulans ve biri helikopter ambulans olmak üzere iki
helikopter birkaç dakikalık mesafeden onları takip ediyordu.
Yirmi saniye sonra ilk grup nano makine aktif hale gelecek ve meskalin türevi zehri Marconi'nin
vücuduna zerk edecekti. On iki saniye sonra da aynı şey Hayes'in başına gelecekti.
"On saniye!"
Iil Sutack bakmakta olduğu süreölçerden bakışlarını kaldırdı. Son saniyeleri zihninden saydı ve
birkaç saniye de emin olmak için bekledikten sonra, telsizden hareket emrini verdi.
Anton Fogg'un kullandığı arabanın yaklaşık 400 metre arkasındaki polis arabasındakiler hızlarını
artırıp, Marconi'nin arabasına
yaklaşmaya başladı. Anton Fogg da, polis arabası onları geçer geçmez, hızını artırıp takibe katıldı.
Bir dakika geçmeden, üç araba aralarında on beşer metrelik mesafeyi koruyacak şekilde yola
devam ediyordu. Polis arabası uzun farlarını yakmış şekilde önündeki Sedan'ı takibe başladı.
Marconi bir an kendinden geçer gibi oldu. Aynadan gelen ışık gözlerini alınca kendine geldi.
"Aman Tanrım, o gelen nedir öyle?" dedi. Arkadaki arabanın aynadan yansıyan ışığı beynini
yakıyordu. Sağ eliyle aynaya vurdu. Cama yapıştırılmış olan ayna darbenin etkisiyle yerinden
kopup, Laura'nın kucağına düştü. Laura bir an için ne olduğunu anlayamadı. Merak içinde, "Marco,
ne oluyor?" diye sordu. Bütün duyuları aşın hassaslaşmıştı.
Marco'nun yanıt verecek hali yoktu. Keskin virajları olan bir yola girmişti ve bütün dikkatini yola
vermek zorundaydı.
Laura gözlerine inanamıyordu. Marco çıldırmış olmalıydı, dümdüz yolda arabayı bir sağa bir sola
savuruyordu. Marco'yu sağ kolundan tutup sarsmaya başladı. "Marco! Ne oluyor?" Marco,
dirseklerini kullanarak Laura'yı koltuğuna itti. "Merak etme, bizi yakalamalarına izin
vermeyeceğim aşkım!" diye bağırdı.
Zehir Laura'yı da etkilemeye başlamıştı. Elinde olmadan emniyet kemerini gevşetip, arkalarındaki
ışığa baktı. Zehrin etkisiyle büyüyen gözbebekleri, ışığa reaksiyon verip küçülmedi. Işık neredeyse
gözlerini kör edecekti. Gözlerini kapattı. Gözlerini kapatması ışığın etkisini azaltmış olmasına
rağmen, hâlâ arkadaki arabayı ve direksiyondaki kocasını görebiliyordu. Yanındaki koltukta ise
annesi vardı. Oysa annesi öleli sekiz yıl olmuştu. "Kocam! Biz takip etmiş olmalı!" diye bağırıp
Marco'nun koluna yapıştı.
"Seni görmesinler. Mümkün olduğunca koltuktan aşağıya kayarak saklan. Ben seni korurum aşkım"
dedi Marco. Her ne pahasına olursa olsun Laura'yı koruması gerekiyordu. Vitesi küçülttü ve gaz
pedalına köküne kadar bastı. Birkaç saniye sonra arabanın hızı saatte seksen mile çıkmıştı. Araba
hızlandıkça, virajlı olan yol düzleşmeye başlamıştı. Marco ne kadar hızlanırsa yol o kadar
düzleşiyordu. Hızlandıkça, bir güç yolu tutup, lastik gibi çekiyordu.
Laura yalvaran bakışlarla Marco'ya baktı. "Marco, kurtar beni ne olur! Đkimizi de öldürecekler!"
Çığlıkları fısıltı olarak çıkmıştı.
Arkadan gelen polis arabası mavi-kırmızı-beyaz döner ışıklarını yaktı ve sirenini çalıştırdı. Standart
araba takip prosedürüne
uygun olarak, öndeki arabaya fazla yanaşmadan takip ediyordu. Lil Sutack yan gözle hız
göstergesini kontrol etti. Saatte yüz on mil hızla gidiyorlardı. Telsizin konuşma mandalına bastı.
"Đkinci aşama başlasın. Artık genel anons yapabilirsiniz" dedi. işi polise bırakacaklardı. Kendi
adamlarının olduğu polis arabası takibe devam ederken diğer araçlar takibi bırakıp, geriden
geleceklerdi. Fogg'a döndü ve "Yavaşla" dedi. Marconi'nin sonunu göremeyecekti. Birkaç dakika
sonra nasıl olsa öleceği için, buna pek önem vermiyordu. Fogg arabanın hızını azalttı. Önlerindeki
ışıklar uzaklaşmaya başladı.
Marconi'nin kullandığı arabayı takip eden polis aracının anonsundan sonra çevredeki bütün polis
ekipleri derhal alarma geçmişti. Đlk önlem olarak aracın şehir içine girme ihtimaline karşı şehre
giriş yapabileceği sapaklara devriye araçlanndan barikat kurdular. Amaçlan arabanın Washington
veya Annapolis yönüne sapmasına engel olup, Coral Hills'e doğru devam etmesini sağlamaktı.
Daha sonra da araç kontrollü olarak 408 numaralı yola yönlendirilecekti.
Kovalamaca beş dakika kadar sürdü. Ta ki Marco'nun kullandığı araba 408 numaralı yolun
sapağına gelene kadar.
Marco kurulan barikatı algılayamadı. Işıklar yolun üzerine inmiş, onu yutmak için bekliyordu. Her
yer ışıklarla kaplanmıştı. Belki o da bir ışıktı. Diğer ışıklarla aynı hızda gittiğine göre, "Neden
olmasın ?" diye sordu kendi kendine. Yolun, ışık hızına yaklaştığı için düzeldiğini düşündü.
Karşısındaki ışıkların içinden geçecekti. Ayağını gazdan çekmeden, ışıklara doğru arabasını
sürmeye başladı. Ne de olsa artık onlar da ışıktı.
Marconi'nin kullandığı arabayı durdurmaya niyeti olmadığını fark eden polis, arabalardan
kurduklan barikatı yoldan çekmeye çalıştı. Fakat geç kalmışlardı. Marconi'nin arabasının sağ
çamurluğu, geri çekilmeye çalışan polis arabasına, sol ön tekerleği hizasından saatte yüz seksen
kilometre hızla çarpmış ve polis arabasının kendi ekseni etrafından fınldak gibi dönmesine neden
olmuştu. Çarpmanın etkisiyle, Sedan momentumunun büyük bir kısmını koruyarak sol bankete
doğru yanlamasına yönlenmişti. Arabanın sol arka tarafı bankete çarptıktan sonra, ekseni etrafında
dönerek karşı bankete vurdu. Tekrar sol bankete yöneldiği esnada, arabada bir patlama oldu. Araba,
kırmızı bir alev yumağı halinde bir süre gittikten sonra yolun kenannda durdu. Alevlerin
yerini, yer yer kömür siyahı duman almıştı. Patlayan benzin deposundan çevreye yayılan benzin
ise, yolun üzerinde pullularla yanıyordu.
Lil Sutack yanmakta olan arabanın yanından geçerken, arabaya tiksintiyle baktı. Cep telefonunu
çıkardı ve şifreli hattı kullanarak raporunu verdi, "iyi bir tatili hak ettim" diye düşündü.
8
Arşen gözlerini açtığında, alacakaranlık hâlâ detayları gizlemeye devam ediyordu. Nerede
olduğunu hatırlaması birkaç saniye sürdü. Komodinin üzerindeki saatinin fosforlu göstergesine
baktı. Sadece iki saat sürmesine rağmen, uzun zamandır bu kadar rahat uyumamıştı. Yanında yatan
Melody'ye baktı. Melek gibi uyuyordu. Bir süre, yattığı yerden Melody'nin siluetini seyretti. Daha
önce Melody gibi biriyle karşılaşmamıştı. Uyurken bile insana heyecanla karışık bir mutluluk
veriyordu. Đçinden ona sıkıca sarılmak geçti.
Kurstan çıkıp arabayla Baltimore'a giderken, ona, "Sende şeytan tüyü var" demişti. Gerçekten de
Melody'ye baktıkça söylediklerinin ne kadar doğru olduğunu görebiliyordu. Bir insan ilk bakışta
ancak bu kadar kendisini sevdirebilirdi. Sessizce yataktan kalktı. Yatak odasının camına gitti.
Ağarmaya başlayan bulutsuz gökyüzü günün pırıl pırıl olacağını haber veriyordu. Sabah henüz
erkendi. Bir süre camın kenarına oturup, dışarısının aydınlaıuşını seyretti. Sanki gün katmanlar
halinde aydınlanıyordu. Bir süre aynı renkte kalıyor, sonra bir saniyede daha açık bir tona
bürünüyordu. Detaylar belirginleşmeye başlamıştı. Odaya, hâlâ yatakta olan Melody'ye döndü,
insanı böylesine derinden etkileyen bir kadınla karşılaşabileceğini hayal bile edemezdi. Aşk üzerine
daha önce ne düşünürse düşünsün, orada, yatakta yatan kadına âşık oluyordu. Nedenlerin an-
lamsızlaştığının farkındaydı. Bahanelerin de... Nereden karşılaşmıştı onunla? Bütün yaşamı altüst
olmak üzereydi.
îlk defa olarak hayatının kontrolü başkasının ellerindeydi. Nasıl olduğunu bile anlayamadan,
birdenbire kendini bu durumda bulmuştu. Yataktaki kadın büyük bir çekim kuvvetiyle, onu etki-
si altına almıştı. Melody'nin bütün etkisinin gözlerinde olduğunu düşünüp, kendini kandırmıştı.
Nasıl olsa, pazartesi günü normal yaşamına geri dönecekti. Çok dönerdi... Yosun gözleri
görmeyince, nasılsa hayatını geri alacaktı. Zor alırdı...
Karşısında çırılçıplak yatan kadının gözleri kapalıydı ama, üzerindeki etkisi hâlâ sürüyordu. O
gözlerin ona bakmasını, gülümsemesini istiyordu. Yerinden kalkıp Melody'yi uyandırmamak için
kendini zor tuttu. O yosun gözlerin bir an önce ona bakmasını, onu sonsuza kadar büyülemesini
istiyordu. Yatağın yanına gitti. Yere düşen çarşafı aldı ve Melody'nin üstünü örttü. Kendine hâkim
olamadı ve Melody'nin gece çözdüğü saçlarını okşamaya başladı. Melody de uykusunun arasında
gülümsedi ve Arsen'in elini tutup öptükten sonra, uykusuna devam etti.
Beş dakika kadar yatağın kenarında, Melody'nin uyuyuşunu seyretti. Yirmi dört saat dolmadan âşık
olmuştu. Her ne kadar kabullenmek istemese de, âşıktı. Oysa kendini müzmin bir bekâr olarak
görüyordu ve hayatını da buna göre planlamıştı. Bütün planlan altüst olacaktı... Bir hastalık, aklın
anlık çılgınlığı, vücut kimyasının bir oyunu; her ne ise aşkın varlığını kabul etmek durumundaydı
ve o aşk, hayatının bundan sonraki gidişatını kontrolü altına almıştı.
Belki de kapıdan çıkıp gitmeliydi. Melody'yi orada uyurken bırakmak ve sessizce gitmek. Yok, bu
olmazdı. Ne kadar korkarsa korksun, bunu yapamazdı. Melody'yi kursa götürür ve bir işinin
çıktığını söyleyip oradan ayrılırdı. Kaçmış olurdu, ama sessizce değil. Korkakça değil. Daha sonra
da aldığı bu dersle, planladığı yaşamına kaldığı yerden devam ederdi. Bir gecelik ilişkiler onun için
daha uygundu. Hiç olmazsa biliyordu ki hayatı, ertesi gün kaldığı yerden devam edecekti. Yine de,
her ne kadar kabul etmekte zorlansa da, kesin olan bir şey vardı. Altı kapıya girmişti.
"Keşke düşünmeyi bırakabilsem" diye düşündü kendi kendine. "O zaman bunları düşünmez ve
yaşadığım günün tadını çıkarırdım." Oysa ortada bir şey yokken kendini geri çekiyordu. Pek çok
insanın hayatı boyunca yaşamak için beklediği bu duyguyu o yaşamaktan korkuyordu. Korkmasına
ne gerek vardı ? Yaşanması gereken bir şeyi yaşıyordu. Ona engel olan kayıpları ve acıları mıydı?
Babasını çok küçükken kaybetmişti. Annesi de o ilkokuldayken ölmüştü. Daha sonra da
babaannesi... Bütün sevdiklerini birer birer kaybetmişti. Çok küçük yaşta acılara karşı duvarlar
örmek ve kendini savunmak durumunda kalmıştı. Şimdi de sevme-
ye korkuyordu. Yok... Sevmekten değil, yeniden kaybetmekten korkuyordu.
Eğildi, Melody'nin yanağına bir öpücük kondurdu. Bir gün korkularıyla yüzleşeceğini biliyordu. O
gün bugündü.
Kahvaltıyı hazırlamak için mutfağa gitti.
9
10 eylül 2001, pazartesi 09:55, Pasifik Zamanı
Arşen bazen kendini tanımakta güçlük çekiyordu. Son bir ayda hayatı ne kadar çok değişmişti.
Melody'yle tanışmış ve âşık olmuştu. Hayatında ilk defa olarak bu kadar derin bir aşk yaşıyordu.
Daha önceden de hayatında birkaç kişi olmuştu, ama hiçbiriyle bu kadar derin bir ilişki
yaşamamıştı. Aslında buna izin vermemişti. Bir şekilde ilişkisini sonlandırmıştı. Fakat sıra Me-
lody'ye gelince ne yapacağını bilememişti. Daha doğrusu ilişkisini sonlandıramamıştı. Kursa gittiği
hafta sonu tanışmışlar ve birbirlerine âşık olmuşlardı. Hafta başı ise işe geri dönmüş ve Me-lody'yi
aramamıştı.
Bir bakıma mazereti de hazırdı. Proje ekibinin başmı bir karabasan sarmış ve ekip arkadaşlarından
ikisi trafik kazasında ölmüştü. Hem de ekipten en sevdiği iki kişiyi kaybetmişti. Marco ve Laura.
Pazartesi günü tüm ekip hiç çalışmamıştı. Yıllardır ilk defa işten erken aynlmıştı. Canı hiç çalışmak
istememişti. Lojmanına gitmiş ve spor kıyafetlerini giyip Fort Meade'nin sokaklarında bayılacak
gibi oluncaya kadar koşmuştu.
Salı sabahı isteksizce işe döndüğünde bir başka sürprizle karşılaşmıştı. Los Alamos'taki ekibin
başında bulunan Kevin Dow-ning ekibin basma geçmişti. Adam ekibin başına geçer geçmez,
ayrımcı tavırlarıyla herkesin tepkisini çekmişti.
işler birdenbire zor yürümeye başlamıştı. Dovvning'in onun konusuyla ilgili bilgisi olmamasına
rağmen sürekli çalışmalarına burnunu sokması, hatta Marconi'nin yaptığının tam tersine,
çalışmasını bölüp, sonu olmayan toplantılara katılmasını istemesi ortamı iyice germeye başlamıştı.
Buzlu bir yolda yokuş yukarı çıkmaya çalışan arabalar gibi önce patinaj yapmaya, daha sonra da
geriye doğru kaymaya başla-
mışlardı. ilerlemeler, yanlış kararlarla tekrar başa döndürülmeye başlanmıştı ve itirazlar vakit
kaybını artırmıştı. Çalışmaları da si-mülatörde doğru çalışmasına rağmen, Los Alamos'taki
laboratu-varlarda yapılan testlerde geçer notu alamamaya başlamıştı. Aksilikler birbiri ardına
geliyordu.
Hafta sonuna kadar sürekli aksiliklerle dolu beş gün geçirmiş, moral bozukluğu cuma akşamı
Melody'nin onu aramasına kadar devam etmişti. Sesi bütün sıkıntılarının uçup gitmesine neden
olmuştu. Birkaç dakika süren telefon konuşmasımn ardından Stingray'e binip, Baltimore'mi yolunu
tutmuştu. Teknede geçirilen hafta sonunun ardından aşkına sahip çıkmaya karar vermişti. Melody
buna değerdi.
Aşk hayatı tüm sıcaklığıyla onu sarmışken, her zaman başarılı olduğu iş hayatı ise ona anlaşılmaz
oyunlar oynamaya devam ediyordu. Bir hafta önce ekibe üç kişi daha katılmış ve ondan projenin
hiçbir parçasını anlamayan birine bağlı olarak çalışması istenmişti.
Yaptığı işin bir sorumluluğu vardı ve birkaç ay durumu idare edebilirdi. O bir profesyoneldi. Fakat
hiçbir şey beklediği gibi olmamıştı. Durum gittikçe kötüye gidiyordu. Sanki birileri iyi giden bir
projenin bir ay içinde nasıl batırılabileceğini kanıtlama peşindeydi.
Son bomba da cuma günü patlamıştı. Đşe gittiği zaman bir haftalık çalışması ortadan kaybolmuştu.
Kimse bunun nasıl olduğunu bilmiyordu ve kabak onun başında patlamıştı.
Ona söylenen şey çok saçmaydı. Efendim onun daha dikkatli olması gerekirmiş ve bilgileri
yanlışlıkla silmişmiş.
Birileri bir şeyler karıştırıyordu. Sisteme saklanan bilgilerin, istenilen gün ve saatteki haline geri
dönmesi sürüm kontrol yazılımıyla mümkündü. Arada bir kendisi de bazı çalışmalarını geri almak
için bu yöntemi kullanırdı. Ama yazılımda asla bir hafta öncesine dönüş yapmamıştı. Birileri bunu
yapmış olmalıydı. Ayrıca her gece sistemde alman yedeklerde de çalışmaları görünmüyordu.
Sistem dışında kendi disk alanına aldığı yedekler de aynı şekilde çalışmalarını göstermiyordu.
Yazıcı çıktıları bile değişmişti.
Durumu fark eder etmez ona bir şaka yapıldığını düşünmüş, fakat kimse olayla ilgili bir sorumluluk
üstlenmemişti. Üstelik bir de, "Damadımız düğün yaklaşırken iyice şaşkmlaştı" diye dalga
geçmişlerdi. Kim olduğunu bilmiyordu ama, yapanı bulabilse onu iyice benzetirdi.
Bütün hafta sonu çalışmaları yeniden yapmış ve yedekleri bizzat Downing'e vermişti. Üzerinde
çalıştığı yazılım bir iki gün içinde bitecekti. Yazılımın bitmiş hali test edildikten sonra da istifa
edecekti. Buna kesin kararlıydı. Bu tür Bizans oyunlarının döndüğü bir ortamda çalışmasına imkân
yoktu.
Arşen haline güldü. Pazar günü düğünü vardı. Đki gün sonra istifasını verecekti. Belki biraz sonra
yapacağı görüşme sonucu yeni bir işi olabilirdi. Her şey çok hızlı gelişiyordu. Çok hızlı.
"Acaba bu ben miyim ? Ben mi bütün bunları yaşadım ?" diye kendine sordu. Kesin olan bir şey
vardı ki, Melody onun için her şeyden, herkesten önemliydi.
Yarım saat kadar önce San Francisco Uluslararası Havaala-nı'nm iç hatlar için kullanılan üç
numaralı terminaline inmiş ve kiraladığı arabaya binip. San Francisco Körfezi'nin doğu kıyısına
doğru yola çıkmıştı.
Yolcu koltuğuna koyduğu yol haritasını aldı. Vakti olduğu için körfezin üzerindeki köprüyü
kullanmamış ve tüm körfezi dolaşmayı tercih etmişti. Haritaya göre sapağa az kalmıştı. Sağa
yanaştı ve birkaç yüz metre sonra da Fremont'a doğru saptı, iş görüşmesi yapacağı bina biraz
ilerideydi.
Kapıdaki güvenliği geçti, arabasını kapalı park yerine park ettikten sonra onu karşılayan
resepsiyonistin eşliğinde görüşmeyi yapacağı odaya çıktı.
"Mr. Bora... Hoş geldiniz. Adım Justin Finch. Avalon Laboratu-varı'nın genel müdürüyüm"
dedikten sonra Arsen'e masanın karşısındaki sandalyeyi gösterdi. "Lütfen oturun."
Arşen bir süre odayı inceledikten sonra adamın gösterdiği sandalyeye oturdu. Bir hafta önce bir
danışmanlık kuruluşu aracılığıyla ilk görüşmeyi yapmışlardı. Bu kadar çabuk bir iş görüşmesine
çağrılacağını hiç düşünmemişti. Danışmanlık şirketine özgeçmişini yolladıktan üç gün sonra ilk
görüşmesine çağrılmıştı. Görüşmenin ardından, ertesi gün telekonferansla Avalon'un insan
kaynaklan müdürüyle görüşmüş ve San Francisco'ya çağrılmıştı. Şimdi de şirketin genel
müdürünün karşısındaydı. Adam göründüğü kadarıyla onunla bir görüşme odasında konuşmayı
tercih etmişti.
Adam beş saniye sonra incelediği dosyayı bıraktı ve ayağa kalkıp Arsen'in yanına geldi. Elini
Arsen'e uzattı. "Sizinle tanışmayı sabırsızlıkla bekliyordum."
Arşen de ayağa kalkıp adamın elini sıktı. Ne diyeceğini bilemiyordu. "Ben de" demekle yetindi.
Adamla yaptıkları görüşme iki saatten fazla sürmüştü, tik olarak adam üzerinde çalıştıkları konuları
anlatmış, daha sonra da açık pozisyona almayı düşündükleri kişiden beklentilerini sıralamıştı.
Đhtiyaç duydukları kişi tam olarak oydu. insanın iştahını kabartan bir çalışma ortamına ek olarak,
insanın akimi çelecek düzeyde bir maaşı, okyanus manzaralı bir evi olacaktı. Tek sorun projenin
başlangıç tarihi ekim başıydı ve Melody güzel bir balayı yapmak istiyordu. Yanıt vermek için
Justin Finch'ten bir hafta süre istemişti. Finch de isteğini kabul etmişti.
Görüşmeden sonra Melody'yi aramış ve durumu bildirmişti. Melody sakin bir şekilde karşılamış ve
geldiği zaman detayları konuşmayı teklif etmişti. Bir saat sonra uçağı Baltimore'a inmiş olacaktı.
Büyük bir ihtimalle, Melody görüşmeyle ilgili haberi alır almaz, söyleyeceklerini tasarlamış
olmalıydı ve Melody'ye hayır diyebilecek bir insanın dünya üzerinde olabileceğine inanmıyordu.
10
10 eylül 2001, pazartesi 18:25, Doğu Zamanı
Lou Walltrip duvar ekrandan Pluto'nun süren operasyonlarını inceliyor ve ilgisini çekenlerle ilgili
bilgi alıyordu. Ekrandaki listede Arşen Bora'nın adını görünce bu ismi bir yerden hatırladığını
düşündü.
"Arşen Bora'nın dosyasını detaylandırın."
Odada yalnızdı, ama duvar ekrana bilgileri yansıtan üç dört kişilik ekip, Pluto'daki kontrol
odalarından birinde Walltrip'ten gelebilecek direktifleri bekliyorlardı. Ekrana yansıtılan konularla
ilgili bilgiler sistemden alınmış ve ekrana yansıtılacak hale getirilmişti.
Duvar ekrandaki görüntü sola kayarken Arşen Bora'yla ilgili bilgiler iki bölüm halinde ekranda
belirdi. Birinci bölümde Arşen Bora'nın Pluto'yla ilgisi gösterilirken ikinci ekranda da Arşen
Bora'nın özgeçmişi görünüyordu.
Ekrandaki bilgileri açıklayan sesi eliyle durdurduktan sonra yazıları incelemeye başladı. Arşen
Bora'yı iyi hatırlıyordu. Son yıllarda zekasıyla ilgisini çeken çok fazla insan olmamıştı. Kuan-tum
Kripto Projesi'nde, yaptığı çalışmalarla, başlarına açtığı dertleri bile saygıyla karşılamıştı. Yine de
onlara zarar verebilecek konumda olmaması, mümkünse onların safına geçmesi gerekiyordu.
Projeden istifa etmesi sağlanmış ve Arşen Bora'ya iş teklifinde bulunulmuştu.
Avalon Laboratuvarmm başmda bulunan Justin Finch'in raporuna göre Arşen Bora yapılan teklifi
kabul edecek gibi görünüyordu. Arşen Bora'nın cep telefonundan nişanlısıyla yaptığı görüşmeye
göre ise, durum o kadar net değildi. Durum hakkında yapılan analizlere göre, Melody Duncan, yani
Arşen Bora'nın nişanlısı, ilişkilerinde karar verici konumdaydı. Arşen Bora'yı yön-
lendirebilmek için Melody Duncan'ın aklını çelmek gerekiyordu.
Olası aksiyonlarla ilgili planlar yapılmıştı. Bu planlar arasında, Arşen Bora'mn etkili olamayacağı
pozisyondaki bir işe girmesi bile vardı. Eğer kendi taraflarına geçiremezlerde, rakiplerinin de Arşen
Bora'mn bilgisinden yararlanmamasım sağlamalan gerekiyordu. Bir şekilde bu başarılacaktı.
"Listeye geri dönelim" dedi.
Orijinal liste duvar ekrandaki eski yerine geldi.
Birkaç yü sonra.
11
28 temmuz 2005, perşembe 15:10
Melody dayanma gücünü zorlayan sırt ağrısıyla yüzünü buruşturmuş, kitap yığınlarının arasında
incelediği elyazmasından başını kaldırdı. Boynu tutulmuş, beline iki taraflı dayanılmaz bir ağrı
girmişti. Doğrulur doğrulmaz da ağrıları iki katına çıkmıştı.
Çocukluğundan beri masa başı işi yapmayacağını, her gün aynı saatte kalkıp gideceği bir iş
istemediğini söyler dururdu. Sıradan bir işi olsun istememişti. Öyle bir işi olmalıydı ki, zamanının
çoğunu dünyayı gezerek geçirmeliydi. Tam hayalleri doğrultusunda, kendine uygun olduğunu
düşündüğü bir iş seçmişti. Ya da öyle olduğunu sanmıştı.
Arkeoloji...
Geçmişi, günümüze getirme fırsatı, egzotik topraklarda yapılan çalışmalar, serbest çalışma zamanı,
keşfedilecek uygarlıklar, araştırılacak gizemli geçmişler, dişi îndiana Jones olma fırsatı onu
bekliyordu.
Arkeolojinin ne olduğunu öğrendiğinde, John Heywood gibi, "Karanlıkta bütün kediler gri
görünürler" demişti kendi kendine. Aradan bir süre geçtikten sonra da, mesleğini çok sevmişti.
Yine de, ne kadar zaman geçerse geçsin, masa başında çalışmaktan nefret etmeye devam edecekti.
Amerika, arkeolojik açıdan pek bir şey vaat etmiyordu. Amerikalılar, daha çok tarih yaratmayı
tercih etmişlerdi. Oysa onun hayallerini yazılı tarihin başladığı zamanlar süslemişti.
Kolomböncesi'yle veya Amerikan yerlileriyle ilgili çalışmak istemediği için Mezopotamya'yı ve
özellikle de Sümerleri seçmişti. Mezun olup da çalışmaya başladığında, Sümeroloji açısından
baktığında da, karanlıktaki kedilerin hâlâ gri olduğunu görmüştü.
Eski Mezopotamya uygarlıkları, bugünkü Irak, Suriye ve Tür-
kiye topraklan üzerinde bulunuyordu. Körfez Savaşı'nın çıkacağını ve Mezopotamya uygarlığının
merkezi olan Irak'a giriş çıkışların çok zorlaşacağını, özellikle de bir Amerikalı için Irak'a girmenin
neredeyse imkansızlaşacağını düşünememişti. Zor da olsa, Irak'ta Uruk yakınlarında bir çalışmaya
katılma imkânı bulabilmişti. Fakat çalışmaları kısa sürmüş ve Iraklı yetkililer tarafından sımrdışı
edilmişlerdi. Babillilerin "Sümerler" diye adlandırdıkları, Sümerlilerin ken.gir -uygar ülke-
dedikleri şehir devletlerinden kurulu uygarlıklanndaki saha çalışması bununla sınırlı kalmıştı.
"Tanrı uçamayan kuşuna, konacak alçak dal verir" derler. Sümeroloji konusunda yaşadığı
talihsizlikten sonra, akademik yaşamına Amerika'da devam ederken, Arsen'le tanışmıştı.
Tanışmaları, evlenmeleri, Türkiye'den iş teklifi alması ve istanbul'a gelmeleri... her şey iki ay
içinde olmuştu.
Masanın üzerindeki kitap yığınının arkasında çalışan asistanı Tamay'a baktı. Üniversite yaz tatiline
girmişti. Fakat onlar Osmanlıca elyazmalannda arkeolojik kazılara ipucu olabilecek efsanelerle
ilgili çalışmalar yapıyorlardı.
"Tamay ? Đstersen bırakalım. Birkaç saat daha çalışırsak, Anadolu tanrıçaları gibi heykelleşeceğiz."
Tamay incelediği elyazmasından başını kaldırdı. Hayatından bezmiş bir hali vardı. "Of..." diye
inledikten sonra yanıt verdi. "Acaba bizi hangi binyılda bulurlar?" Yazılar artık birbirine geçiyordu.
Osmanlıca elyazmalarını okuyabilmek için insanın kelime dağarcığının çok iyi ve bulmaca
çözmeye meraklı olması gerekiyordu. Sesli harfleri yanlış yerleştirince bütün cümle farklı bir
anlama sahip olabiliyordu. Hata yapmamak için aşırı dikkat etmesi gerekiyordu.
Melody, "Her yerim tutulmuş" dedikten sonra sandalyeden kalktı. Ellerini yukarı kaldırdı ve sağ
eliyle sol bileğini kavrayıp gerindi. Otuz yedisine yaklaşıyordu. Genç bir koca bulmanın verdiği
gençlik bile, bu çalışma temposuna dayanmasına yetmiyordu. Günlerce dere tepe yürüyebilirdi
yeter ki, masa başında iki büklüm çalışmasın. Yıllar artık onunla dost değildi.
Kan dolaşımını harekete geçirmek için çalışma salonunun penceresine doğru yürüdü. Pervaza iki
elini dayadı ve dışarıya bakmaya başladı. Dışarıda yürüyen insanların çoğu "dünya kitabı"
sayılabilecek bir yerde yaşadıklarının farkında değildi. Hatta istanbul'u yaşamıyorlardı bile.
Kaldırımlarında yürüdükleri şehrin dünya tarihine katkısını bilmiyorlardı. Birileri istanbul'un ve
Anado-
lu'nun dünya tarihindeki yerini, tüm insanlığa anlatmalıydı.
Çalışma masasının yanına döndü ve eşyalarım toplamaya başladı. Tamay da bu arada
çalışmalarında kullandıkları elyazmalarını kütüphane görevlisine teslim etmişti.
"Bu akşam ne yapıyorsunuz?" Tamay'ın sesinden sıkıntılı olduğu belliydi.
Melody çantasına notlarını ve kitaplarını yerleştirmeye çalışırken, "Henüz bir plan yok. Đstersen
Hürriyet Meydanı'nda bir kahve içelim oradan da çıkıp Mercan'ı dolaşırız" dedi. Nasıl olsa Arşen
eve saat sekizden önce gelmezdi. "Tabiî başka bir planın yoksa?" demeyi de ihmal etmedi. Birlikte
çalışmaya başladıkları andan itibaren Melody, Tamay'la çok iyi dost olmuştu. Tamay da onu sırdaş
olarak görür, her türlü sorununu onunla paylaşırdı.
"Yo, bir planım yok. Tabiî eve gidip sebze salatası yemeyi, müzik dinlemeyi ve yatmadan önce de
biraz kitap okumayı saymazsak."
"Tamam o zaman. Her zamanki gibi yapalım. Raylı sistem yerine kestirmeden yürüyelim."
iki arkadaş hazırlanıp Beyazıt Devlet Kütüphanesi'nden çıktılar ve, Hürriyet Meydanı'ndaki
kahveye gittiler. Az şekerli kahvelerini içip, hesabı ödediler ve Boğaziçi akıntıları gibi, birbirine
geçmiş şekilde iki yönde ilerleyen insanların araşma karışıp Bakırcılar Çarşısı'na doğru yürümeye
başladılar.
Tamay'la birlikte Mercan'a saptıkları sırada Melody, sağ elinde taşıdığı çantanın dengesinde bir
gariplik sezdi. Sanki birdenbire çantası hafiflemeye başlamıştı. Ani bir refleksle çantasını kendine
doğru çekti.
Bu arada arkasında bir karışıklık oldu; çantasından düşen kitapların yarısı bir poşetin içinde yarısı
da yerde duruyordu.
Tamay yarı heyecanlı yarı tedirgin bir tavırla, "Ne oldu?" diye sordu.
Çantanın tamamıyla yırtılmış olan dibini incelemeye başlayan Melody. "Kahretsin! Çanta
yırtılmış!" diye haykırdı. "Biri çantanın dibini kesmiş!"
Etraftakiler yere dağılmış eşyaları ve kitapları toplayıp Me-lody'ye verdiler. Herkes bir ağızdan
yankesiciyle ilgili yorumlarda bulunurken, birkaçı da polise söylemenin bir anlamı olmadığını
söyleyip duruyordu.
Melody yardımcı olanlara teşekkür ettikten sonra, esnafın verdiği bir poşete çantasından saçılanları
koydu. Makyaj çantası dışında bir şey kayıp değildi. Havanın güzel olduğu günlerde sık sık
Mercan, Mahmutpaşa, Mısır Çarşısı güzergâhını takip ederek Emi-
nönü'ne oradan da Kadıköy vapuruyla karşıya geçerlerdi, tik defa başlarına böyle bir olay
geliyordu. Büyük ihtimalle yankesici çantanın altına poşeti dayamış ve bir falçatayla çantanın altını
tamamen kesmişti. Açılan kesikten de çantanın içini boşaltmaya kalkmıştı. Fakat Melody durumu
fark edince makyaj malzemeleri dışındaki bütün eşyaları orada bırakıp kaçmıştı.
Birlikte Çakmakçılar Yokuşu'ndan aşağı inip, Mahmutpaşa Yo-kuşu'na doğru kalabalığın
arasından, dükkânların sokaklara çıkardıkları eşyalara çarpmamaya çalışarak ilerlediler. Satıcılar
mallarını satabilmek için, eşyalarını yola açtıkları tezgâhlara koymuşlardı. Bu durum, zaten
kalabalık olan sokaklarda yürümeyi bir hayli zorlaştırıyordu.
Melody bir ara Tamay'ın kolundan çektiğini hissetti. "Melody? Baksana, burada tam sana göre bir
çanta var."
Eskici-antikacı karışımı bir dükkânın vitrininde, eski doktor çantalarından biraz daha büyük bir
çanta duruyordu. Derisi yıpranmış olmasına rağmen, sağlam görünüyordu. Melody bütün
çalışmalarını çantaya koysa bile, boş yer kalacak kadar büyüktü.
Melody, "iyi ki sen de gelmişsin. Yoksa çantayı görmeden geçip gidecektim" dedi.
Birlikte dükkâna girdiler.
Sıkı bir pazarlıktan sonra Melody çantayı aldı. Aldığı çantanın hayatını ne şekilde
değiştireceğinden habersiz, Kadıköy vapur iskelesinin yolunu tuttular.
12
NSA'nın, Atlantik Okyanusu'nun dibinde, Avrupa ile Amerika arasındaki hızlı veri aktarımını
sağlayan fiber optik hatta sapladığı veri dağıtıcı sisteme, Vulkan Sistemi'nin yerleştirdiği saha ajanı,
hat üzerinden geçen bir e-posta mesajım incelemeye aldı. Ön inceleme sonucunda e-postanın daha
ileri düzeyde incelenmesi gerektiğine karar verdi ve e-posta mesajının bir kopyasını, şifreli
paketleme kullanarak, Pluto'nun veri toplama merkezine aktardı. E-postanm yolla tuşuna
basılmasının üzerinden henüz iki saniye geçmişti.
Vulkan Sistemi, 2005 yılının mart ayında tamamıyla yenilenmiş ve tüm sistem yapay zekâ
yazılımlarıyla donatılmıştı. Vulkan Sistemi gerek bilgi toplama, gerekse yapılacak operasyonlarla
ilgili her türlü düzenlemeyi, bünyesindeki yapay zekâ programlarıyla yönetebilecek konuma
gelmişti.
Yeni nesil yapay zekâ programları, Pluto'nun ihtiyaç duyduğu bilgileri dünya çapındaki bilgisayar
sistemlerinden topluyordu. Saha ajanları, internet üzerinde belirlenen sunuculara yollanıyor ve
bulundukları ortamdaki bilgileri Vulkan Sistemi'ne aktarıyorlardı. Aynı şekilde internetin yapısı
içinde belirli noktalardan geçen verileri incelemek amacıyla kullanılan veri dağıtıcı sistemlere de
saha ajanları yerleştiriliyor, fiber optik hatlardan geçen veriler inceleniyor ve aralarında ileri
düzeyde incelenmesi gerekenler bulunup Vulkan Sistemi'ne aktarılıyordu.
E-posta mesajı Vulkan Sistemi'nde bulunan toplayıcı ajanlardan biri tarafından incelemeye alındı.
Toplayıcı ajan e-posta mesajına bir kimlik numarasını verdi. Artık e-posta mesajı ve mesajla ilgili
her türlü işlem, verilen kimlik numarası üzerinden takip edilecekti. Kimlik numarasının
verilmesinden sonra, e-posta me-
sajı muhataplar ve mesaj olmak üzere iki bölüme ayrıldı. Mesaj bedava e-posta hizmeti veren servis
sağlayıcı kullanılarak yollanmıştı. Yollayan kişinin bilgileri gerçek kimliğini yansıtmayabilir-di. E-
postanın alıcısı ise Chicago Üniversitesi Doğu Enstitüsü'n-deki bir sunucuydu. E-postayı yollayanın
ve alıcısının kimlik bilgilerinin doğrulanması gerekecekti.
7839 karakterden oluşan bir metnin yanı sıra, her biri 129 KB'lık iki JPG dosyası vardı. Metin ve
resimler kimlik numarasıyla ilişkilendirildi. Đncelenmek üzere medya ajanlarına yollandığında, e-
postanın yollanmasının üzerinden henüz üç saniye geçmişti.
Vulkan Sistemi'nde kullanılan medya ajanları değişik format-lardaki bilgileri inceleyecek ve gerekli
değerlendirmeleri yapabilecek şekilde programlanmıştı. Görevleri her türlü mesajı, krip-tografik ve
steganografık olarak incelemek, istenilen dillere tercümelerini yapmaktı. E-posta mesajından
ayrılan metin ve görüntü dosyaları kriptografık ve steganografık olarak incelendi. Metin Đngilizce
olduğu için tercüme edilmesine gerek duyulmamıştı.
îki ayrı medya ajanı metni ve görüntüleri incelemeye aldı. Yapılan kontroller sonucunda e-posta
mesajının şifreli bir metni olmadığı belirlendi. Görsel materyali içerik olarak ve steganografık
açıdan incelemeye alan medya ajanı, JPG görüntüleri tek tek ve daha sonra da birbirleriyle
etkileşimli olarak inceledi. Bu aşamadan sonra görsel mesajın dijital yapısı, olası steganografik
mesajların varlığı açısından incelendi. Sonuç olumsuzdu. JPG dosyalardaki görüntü antik dillerden
biriyle yazılmış bir metin ihtiva ettiği için, dosyalan altıncı seviye ajanların incelemesi gerektiğini
belirten, Code6 flaması eklendi. E-postanın yolla tuşuna basılmasından itibaren beş saniye
geçmişti.
Medya ajanları belirli bir düzeye kadar kayıtlarda bulunan şifreleri çözebilme kabiliyetine sahipti.
Kendi yeteneklerini aşan bir şifreli mesajla karşılaşmaları durumunda, mesajı Code4 flamasıy-la
işaretler ve kod kinci ajanların mesajdaki kodu çözmelerini beklerlerdi. Daha sonra da mesaj
üzerinde kontrollerini yaparlardı. E-postanm metnini inceleyen ajan, şifreli olabilecek bir mesajla
karşılaşmadığı için, mesajın kodkıncı ajanlara yollanmasına gerek duymadı.
Kodkıncı ajanlar, Vulkan Sistemi'nin şifre çözücü ajanlanydı. Neredeyse, dünya üzerinde kullanılan
tüm şifreleme algoritmalarının bilgisine sahiplerdi ve yeni çıkabilecek şifreleme algoritmalarına
karşı çözüm yöntemleri konusunda da uzmanlardı. Rutin
çalışma koşullarında şifreli bir mesajı 20 saniye içinde çözmek durumundaydılar. Bu süre içinde
çözülemeyen şifreli bir mesajla karşılaştıklarında, mesajı Pluto'nun kriptografi bölümüne
aktarırlardı. Kullanıma alındıkları mart 2005 tarihinden beri sadece üç tür şifreleme algoritmasını
çözememişlerdi. Pluto'nun kriptografi bölümü bir algoritmayı çözmeyi başarmış ve Vulkan Siste-
mi'ne çözüm yöntemini aktarmıştı. Diğer iki algoritma üzerindeki çalışmalar halen devam
ediyordu.
Her gün, telefon hatlarından, uydu hatlarından veya fiber optik hatlardan yapılan milyonlarca
iletişim Vulkan Sistemi tarafından incelemeye alınıyordu ve yapılan inceleme sonucunda elde
edilen bilgiler, Vulkan Sistemi tarafından kaydediliyordu. Binlerce yapay zekâ ajanı günün yirmi
dört saati, Umbranautların çıkarları doğrultusunda elde edebilecekleri her türlü bilgiyi arıyor,
buluyor, çapraz kontrolünü yapıyor ve saklıyordu.
Mesajda bulunan kişi ve kurumlarla ilgili bütün bilgiler, tanımlayıcı ajanlara aktarıldı. Tanımlayıcı
ajanlar kimlik bilgilerini kontrol edip, sistemde mevcut kimliklerle eşlemek veya kimlik bilgisi
sistemde mevcut değilse, kimlik bilgisini oluşturmakla görevliydi. Bazı durumlarda kimlik
bilgilerini elde edebilmek için internet üzerinde araştırma yapılmasını isteyebilir, hatta Pluto'nun
dünyanın değişik ülkelerindeki ekiplerinden ek inceleme yapmalarını talep edebilirdi.
Bir tanımlayıcı ajan, e-posta mesajıyla ilişkilendirilen kişileri incelemeye aldı. Mesajın yollandığı
ÎP adresi belirlendi ve mesajın çevirmeli ağdan yollandığı görüldü. Mesajın yollandığı telefon
numarası, servis sağlayıcı şirketin sunucularının log dosyalarından bulundu. Telefon numarası
belirlendi, Türk Telekom'un internetteki kayıtlarından da telefonun sahibi bulundu.
Mesaj Đstanbul, Türkiye'de oturan Hititolog, Dr. Melody Dun-can Bora tarafından, Chicago Doğu
Enstitüsü'nde çalışan Mısır-bilimci, Dr. Celsey Kerr'e yollanmıştı. Mesajın yollandığı telefon
hattmın sahibi Arşen Bora'ydı. Vulkan Sistemi mesajda geçen kişilerle ilgili kendi bilgi bankasında
inceleme yaptı ve mesajdan elde edilen bilgileri, kişisel bilgilerle ilişkilendirdi. E-postanın yolla
tuşuna basılmasından on üç saniye sonra mesajda geçen üç kişinin, yenilenen tanım bilgileri
sisteme kaydedilmişti.
Altıncı seviyede bulunan, çapraz kontrol ajanları, bilgilerin farklı kaynaklardaki bilgilerle çapraz
kontrolünü yapmakla görevliydi. Kontrol işleminde temel olarak, Vulkan Sistemi'ndeki bilgiler
kullanılmasına rağmen, ihtiyaç durumunda tanımlayıcı
ajanlara ek araştırma yapılması emrini verebiliyordu.
Altıncı seviye, dört çapraz kontrol ajanı, paralel olarak tek bir beyin gibi çalışıp mesajdaki bilgileri
kontrol etmeye başladı. Mesajdan elde edilen bilgiler önce Vulkan Sistemi'ndeki bilgilerle
karşılaştırıldı, daha sonra internet üzerinde ek araştırma yapıldı. Aksine bir komut verilmedikçe
internet üzerinde yapılan araştırma yirmi saniyeyle kısıtlıydı. Araştırma için bütün arama
motorlarının kopyalarının bulunduğu Vulkan Sistemi'nin verilerine bakılır ve sitelerden bilgi
toplanırdı. Süre tamamlandıktan sonra da bulunan bilgiler, mentor adı verilen yedinci seviye
ajanlara aktarılırdı. E-postayla ilgili mesaj yedinci seviye ajanlara aktarıldığında, e-posta mesajının
yollanmasından itibaren 24 saniye geçmişti.
Mentorlar, Vulkan Sistemi'nin karar veren yapay zekâ programlarıydı. Alt seviye ajanların
yaptıkları araştırmaları inceleyip, harekete geçilmesiyle ilgili karar yedinci seviyede verilirdi. Men-
torlann yaptığı analizler ve aldıkları kararlar Vulkan Sistemi için son aşamaydı. Mentorun aldığı
karar son olarak incelenmek üzere Vulkan Sistemi'nin dışındaki, BlackBox19 adı verilen sisteme
aktarılırdı.
Umbranautlar gizliliğe çok büyük önem verdikleri için, Vulkan Sistemi'nde kendi üyeleri, çıkarları
ve yatırımlarıyla ilgili bilgileri saklamazlardı. Hiçbir mentor planladığı operasyonun Umbra-
nautlann çıkarlarına uygunluğunu bilmezdi. Planlama Umbranautların çıkarları düşünülmeden
yapılır ve onay için BlackBox'a yollanırdı. BlackBox da planlanan operasyonun yapılması ya da
yapılmaması kararını verirdi.
BlackBox'ı Umbranautlar kontrol ederdi ve Vulkan Sistemi'nde alınan kararların kendi çıkarlarıyla
çatışmasına engel olmak için kurulmuştu. Mentorlar tarafından alman bir operasyon kararının,
uygulanması için BlackBox'ın da onayından geçmesi şarttı. Black-Box'ın onaylamadığı hiçbir
operasyon başlatüamazdı. Bu şekilde Pluto tarafından planlanan herhangi bir operasyonun,
Umbrana-utlann çıkarlarına zarar vermesi engellenirdi. Gizliliklerini korumak için de iptal edilen
operasyonla ilgili bilgiler sistemden silinirdi. Bütün bu süreç BlackBox'ın tam kontrolü altında
yapılırdı ve Umbranautlarla ilgili hiçbir bilginin Vulkan Sistemi'nde bulunmaması garanti altına
alınırdı.
Mesajın son kontrolünü yapan mentor, e-posta mesajındaki bilgilerin uzman kişiler tarafından
değerlendirilmesi konusunda
19. Kara Kutu. Đç mekanizması bilinmeyen düzenek ya da sistem.
bir karar aldı. Uzmanların listesini hazırladı ve her birinin çalışma planlarını düzenledi. Vakitleri
uygun olmayan iki uzmanın çalışma planını değiştirdi ve listenin sonunda Pluto'dan
bilgilendirilecek kişileri ekledikten sonra, aldığı karan onaylaması için BlackBox'a yolladı. E-
postanın yolla tuşuna basılmasının üzerinden 25 saniye geçmişti.
Altı yüz kırk milisaniye sonra BlackBox, mentorun yaptığı çalışmaları onaylayan yanıtını geri
yolladı. Mentor onayı aldıktan sonra toplantı gündemini gizli tutarak, uzmanları, toplantı zamanı
hakkında bilgilendirdi. Pluto'dan bilgilendirilecek kişilere ise toplantı zamanı bilgisine ek olarak,
özet bilgi yolladı. Özet bilgide istenilmesi halinde detay bilgilere ulaşabilecekleri referanslara giriş
iznini de ekledi. E-postamn yolla tuşuna basılmasının üzerinden henüz 26 saniye bile geçmemişti.
13
Vulkan Sistemi'nin tamamıyla aktif hale geçişiyle birlikte, Umbranautlar 2004 yılı başmda Rusya,
Almanya ve Fransa'da bulunan üslerini kapatmış ve sadece Montpelier ve Bletchley'deki iki üssü
kullanmaya başlamıştı. Ana üs olarak Pluto kullanılırken, Bletchley'deki üs ise Pluto'nun yedeği
olarak düzenlenmişti.
Pluto çalışanları çok ciddi bir incelemeden geçtikten sonra işe kabul ediliyordu. Adaylar işe
alınmadan önce, sıkı bir incelemeye almıyordu. Bazı durumlarda ise, adaylar Umbranautların
maddî desteğiyle okutuluyor, daha sonra da Pluto'da işe başlıyorlardı. Bir çalışan, gizlilik koduna
uyduğu sürece, başka bir patron için çalışmaya ihtiyaç duymayacağı kadar ücret alırdı. Kişisel
tatminsizliklerin cezası ise ölümdü.
Pluto'da üç ayrı profilde çalışan vardı. Birinci grup çalışanlar, üste üçer aylık periyotlar halinde
çalışan sürekli kadroydu. Bu grup, üç ay boyunca Pluto'dan çıkmadan çalışırlar ve çalıştıkları süre
kadar da ücretli izin kullanırlardı. Đkinci grup Pluto çalışanı uzmanlardı. Uzmanlar kendi dallarında
dünya literatüründe çalışmaları olan Pluto çalışanlarıydı. Pluto veya ona bağlı bir enstitü adına
araştırma projelerinde çalışırlardı. Đhtiyaç duyulması halinde de toplantılara katılmak üzere Pluto'ya
gelirlerdi. Üçüncü grup ise operasyon elemanlarıydı. Her biri kendi alanında uzman tetikçiler, eski
askerler, bomba uzmanları, emniyet görevlileri, Pluto'nun kirli işlerini yaparlardı.
GORl'nin yönetim kurulu ve Vulkan Sistemi üzerinde çalışanlar dışında hiç kimse, Vulkan Sistemi
tarafından yönetildiklerini bilmiyordu. Mükemmel bir bilgi kaynağına sahip olduklarının farkında
olmalarına rağmen, Pluto'nun fiilî yönetiminin yüzde doksanından fazlasının bilgisayarlar
tarafından yapıldığından haber-
sizlerdi. Oysa Vulkan Sistemi, operasyonların yüzde doksanından fazlasını planlıyor, ekibi
belirliyor ve sonuçlarını takip ediyordu. Ayrıca GORl ve Pluto'nun otomasyonu da Vulkan
Sistemi'nin kontrolü altındaydı. Đnsanlar her iki durumda da sadece kontrol mekanizması olarak
görev yapıyorlardı. Bu durumun bir tek istisnası vardı. O da yapılacak operasyon sırasında olası
hayat kaybı olması durumunda, Pluto yönetiminin onayı aranıyordu. Yine de, Pluto yönetiminin
onayının da üzerindeki BlackBox, son karan veren merciydi. BlackBox tarafından onaylanmayan
hiçbir operasyon yapılamazdı.
Sarah Concord, Pluto'nun Montpelier'e taşınmasından beri, üsse ineceği zaman tedirgin oluyordu.
Yer altı ona, bir zamanlar kaldığı sorgu hücrelerini hatırlatıyordu. Onu günlerce karanlıkta,
küçücük bir hücrede tutmuşlardı. Kaldığı hücre o kadar ufaktı ki, değil uzanmak oturduğunda
ayaklarını uzatabilecek kadar bile yer yoktu. Yarım metrekare alanda, sırtını hücrenin bir köşesine
dayayıp ayaklarını hücrenin karşı köşesine uzattığında bile dizlerini bükmek zorundaydı.
Bacaklarını uzatmak istediğinde ayaklarını yukarıya doğru dikmesi gerekiyordu. Ayağa kalkmaya
çalışsa boyu tavandan yirmi santim uzundu. Yarım metre genişliğindeki kapının altından sızan
ışıkta hayatta kalmaya zorlandığı hücresinde geçirdiği günler korkunçtu.
Hâlâ tam olarak o hücrede kaç gün kaldığını bilmiyordu. Hücrenin kapısının altından her zaman
ışık sızardı. Günü, geceyi bilmeden yaşamış, hayvanların bile yemeyeceği artıkları yemek zorunda
kalmıştı. Sıralamayı şaşırmadığı zamanlarda iki yemeğin ardından, hücresinin basınçlı suyla
yıkanmasından bir gün geçtiğini anlıyordu. Belki de iki gün geçiyordu. Ama rutini hatırlıyordu. Bir
yemek gelirdi, saatler sonra hücresinin kapısı açılır ve basınçlı soğuk suyla hücresi ve kendisi
yıkanırdı. Dışkılarını su alır götürürdü. Ardından o nemli yerde yeni yemeği gelirdi. Yemeğin
ardından saatler sonra, bir yemek daha gelirdi. Sonra aradan yine saatler geçer ve yine basmçlı
suyla yıkanır ve yemeği verilirdi. Kaç defa bunların yapıldığını hatırlamıyordu. Hücrenin içinde
vücudu yemeğe ve yıkanmadan önce dışkılamaya alışmıştı. Onu duvara yapıştıran basınçlı suya
bile alışmıştı, ama o karanlığa ve üzerine gelen duvarlara alışamamıştı. Bayıldığı zamanlarda,
basınçlı suyla uyandınldığını hatırlıyordu. Ama bir süre sonra sıralama o kadar kanıksanıyordu ki
neyin hangi zaman diliminde yapıldığım algılayamıyordu.
Hücrede geçirdiği günleri, hâlâ kâbuslarında görüyordu. Onu konuşturmak ve MÎ6'yla ilgili bilgi
almak için çok uğraşmışlardı. Arada bir hücresinden gözleri bağlı olarak çıkartılıp sorgulanmaya
götürülüyordu. O sorgulandığı anlar bile ona güzel geliyordu. Sorgunun hiç bitmemesini istiyordu.
Gerisin geri, o yarım metrekarelik hücresine dönmek, duvarlar üzerine gelmesin diye sırtını bir
duvara, ayaklarını da karşı duvara dayamak ve duvarlar onu ezmesin diye bütün vücuduna kramplar
girene kadar duvarları itmek istemiyordu. Sorgunun uzun sürmesi için her şeyi yapardı.
Sonunda bir ajanla değiş tokuş edilmişti. Dışarı çıktığında, kendine gelmesi altı aydan fazla
sürmüştü. Aylarca tedavi görmesine rağmen, içinde bir yerlerdeki tedirginlik hiç peşini
bırakmamıştı. Hiçbir şart altında ışıklarının sönmesine imkân olmayan Pluto'ya inerken bile, pilli
minik fenerini yanından eksik etmezdi.
Sonunda Walltrip emekli olmuş ve Pluto'nun yeni başkanı olmuştu. Yine de sevinemiyordu.
Walltrip emekli olmadan önce, Vulkan Sistemi'nin yeni sürümünü kullanıma almıştı ve artık
kararların çoğu Vulkan tarafından almıyor, bilgisayarlar tarafından onaylanmayan hiçbir proje
uygulamaya bile alınamıyordu. Bazı kritik operasyonların dışında, bütün operasyonların
planlanması ve uygulayacak ekibin seçimi bilgisayarlar tarafından yapılıyordu. Pluto'nun başmda
olmasına rağmen, ona sadece bilgi notu geliyordu.
Pluto'nun başına geçmişti. Hah... Ne işe yarardı ki? Bütün işi Vulkan Sistemi yapıyor ve dışarıdan
yapılabilecek her türlü müdahaleye karşı da kendisini çok iyi koruyordu. Walltrip emekli olmadan
önce son şakasını yapmıştı. Bir beş yıl sonra belki de ona bile ihtiyaç kalmayacaktı. Artık başkan
olduğu için, Walltrip'in koyduğu kuralı kendisi için değiştirmiş ve toplantıların çoğuna odasından
katılmaya başlamıştı. Hiç olmazsa başkan olmasının bu avantajını kullanabiliyordu.
Yüksek ökçeli ayakkabılarım çıkardı. Eteğini yukarı çekip ayaklarım masanın üzerine koydu.
Bacakları gençlik yıllarından kalma bir iki yara izinin dışında biçimli ve bakımlıydı. Elli yedi
yaşma gelmiş olmasına rağmen, sürekli squash oynayarak formunu korumasını bilmişti. Bir erkek
sporu olarak bilinen squash'ı oynamaya başladığında, Billie Jean King'in Bobby Riggs Howard'la
yaptıkları tenis maçı kadar tepki almıştı. Vulkan Sistemi tarafından her an izlendiğini bilmesine
rağmen, masaya uzattığı bacaklarım sıvazladı. Güzellerdi. Hele elli yedi yaş için mükemmellerdi.
Esaretten kurtulduktan sonra, ilk olarak Veneer olan soyadını,
Concord olarak değiştirmiş ve işe geri döner dönmez de MÎ6'da bütün iş arkadaşlarından iki kat
daha fazla çalışmıştı. Zamanla kadınların, içlerindeki kadım öldürmeleri gerektiğini öğrenmiş ve
erkeklerin egemen olduğu acımasız iş hayatında, onlardan da acımasız olarak bulunduğu yere
ulaşmıştı.
Aklına Pluto'da yapılacak toplantı geldi. Kurallar gereği toplantıya bilim ekibiyle aynı odada
katılamazdı. Bilim ekibinin toplantısını, Pluto'daki bir toplantı odasından tek başına izlemek yerine,
odasından takip edecekti.
Vulkan Sistemi, sadece odasından Pluto'daki toplantıları izlemesine yarıyordu. Ona kalsa Vulkan'ı
bilgi deposu olmanın dışında başka hiçbir iş için kullanmazdı. MĐ6'da çalıştığı günlerde istihbarat
saygı duyulan bir meslekti. Öyle filmlerdeki gibi çok para kazanılan ya da çok ünlü olunan bir
meslek değildi. Bir casus için ünlü olmak, en iyi ihtimalle aktif meslek hayatının bitmesi anlamına
gelirdi. Ya merkeze alınır ya da bir büyükelçilikte çalışmaya başlardı. Bütün kötü anılarına rağmen,
insanın içindeki adrenalin seviyesini her an üst düzeyde tutan bir yaşam tarzıydı. Bilginin
karşılığında, tehlikeye giren yaşamlarıydı. Ufak bir hatayı, hayatlarıyla öderlerdi. Yatağına
yattığında, bir gün sonrasını görebilecek miyim diye düşündüğü günler çok olmuştu. Yüreği
ağzında, pek çok operasyona katılmış, pek çok bilginin kendi saflarına geçmesini sağlamıştı.
Şimdiyse bir bilgiye mi ihtiyaç var? Tek yapmaları gereken, Vulkan Sistemi'nden istemekti. Hadi o
neyse, bir de operasyonları Vulkan planlamıyor muydu ? Çok sinirleniyordu bu duruma. Ama
elinden gelen fazla bir şey yoktu. Bilgi o kadar fazlalaşmıştı ki, her geçen gün artan bilgi
bombardımanına sadece insan gücüyle karşı durulmasına imkân yoktu. Beş yıl sonra durumları ne
olacaktı? Đyice piyon duruma düşüp, tüm kontrolü bilgisayarlara mı kaptıracaklardı?
Otoriter bir sesle, "Saati söyle?" diye emretti.
Yumuşak bir erkek sesi -kendisine asistanlık yapan mentorun itaatkâr bir erkek sesine sahip
olmasını istemişti- yanıt verdi, "10:22, Ms. Concord."
"Bana saat 10:40'ta haber ver!" Asistanlığını yapan mentorun ismini söylemeyi pek sevmezdi.
Mümkün olduğu kadar da kullanmazdı.
Biraz dinlenmek istiyordu. Ter içinde kaldığı, uzun bir gece geçirmişti.
"Saat kaç?"
"Saat 10:27 Ms. Concord" dedi, Sarah Concord'a asistanlık yapan yapay zekâ programı. Đsmi Art'tı.
Pluto'nun üst düzey yöneticileri emirlerine verilmiş bir mentor ayrıcalığına sahipti.
"Uzmanlar geldiler mi?"
"Dört kişi geldi Ms. Concord. Diğer üç kişi ise henüz gelmedi."
"Toplantı gündeminin detaylarını tekrar oku!"
Art toplantı gündemini okumaya başladı. Concord dinlerken, arada bir Art'ı durduruyor ve konu
hakkındaki yorumunu alıyordu. Ne kadar nefret etse de, mentorlar bazı konularda işine yarıyordu.
Hiç zaman kaybetmeden, bilgiye ulaşmasını sağlıyordu. Art açıklamasına bir süre ara verip "Saat
10:40 Ms. Concord" diyerek zamanı bildirdikten sonra Concord'dan gelecek komutu beklemeye
başladı.
Toplantıya 12 dakika kalmıştı. "Bana bir kahve ve su söyle" dedi Concord.
Dünya çok garipti. Birkaç yıl önce Pluto'nun yolu Arşen Bo-ra'yla kesişmişti. O zaman Arşen
Bora'nın safdışı edilmesini emretmişti, ama Walltrip engel olmuştu. Gerçi sonuçta Umbranaut-lar o
günlerde yapılan NATO'nun Kuantum Kripto Projesi'nin iptal edilmesini sağlamışlardı, ama
hislerinde yanılmadığını da çok iyi biliyordu. Arşen Bora başlarına bela olacaktı.
"Arşen Bora'nın Kuantum Kripto Projesi'nden sonra neler yaptığını anlat."
Art, Arşen Bora'yla ilgili sistemlerindeki bilgileri, toplantı zamanını göz önünde tutarak,
özetlemeye başladı. "Kevin Downing'in Kuantum Kripto Projesi'nin direktörü olmasından üç hafta
sonra, Arşen Bora projeden ayrıldı. Pluto'nun iki şirketinden ona iş teklifi yapıldı. Hatta bu
şirketlerden biriyle imza aşamasına kadar gelinmesine rağmen, 11 Eylül saldırılarından sonra,
Türkiye'ye yerleşme karan aldı. Melody Duncan'la evlendikten sonra, Türkiye'ye yerleşti ve Timur
Sarpla ARTIM adı verilen bir yazılım şirket kurdu. Halen lokal pazara yazılım hazırlıyorlar."
"Bora'nın KTF değeri nedir?" diye sordu Concord.
"0,005" dedi Art.
"Bora'nın ve AKTIM'ın GTF değerleri nedir?"
"0,006 ve 0,005."
Hem Bora'nın hem de şirketinin Pluto için bir sorun olma ihtimali ufukta gözükmüyordu. Büyük bir
deha olduğu söylenen ve Pluto'nun şirketlerinden birine alınması için ısrar edilen adam, Türkiye'ye
gitmiş, lokal pazara ürün satmaya çalışıyordu. Ya bu
adam tahmin ettikleri kadar değerli biri değildi ya da kendini harcamıştı. Yine de Concord için
önemli olan hisleriydi. O adam başlarına bela açabilecek kapasitedeydi. Umbranautların çıkarlarına
uygun olarak, Amerikan hükümetine de kabul ettirdikleri, potansiyel tehditleri, henüz hazırlık
aşamasına bile geçmeden yok etme yönündeki doktrinlerini, Arşen Bora'ya uygulayacaktı. Aksi
takdirde bir gün Arşen Bora gelip onların basma bela olacaktı. Kişisel tecrübeleri saflarından
olmayan başarılı insanların gün gelip, herhangi bir konuda başlarına bela olduğunu söylüyordu.
Çünkü böyle insanlar kendileri için çalışmazlarsa, başkaları için çalışırlardı.
Bir süredir dinlendirdiği bacaklarını masanın üzerinden indirdi ve Dior marka ayakkabılarını giydi.
Ofisinin içindeki banyoya -başka bir yönetici ayrıcalığı- gitti. Makyajını tazeledi. Yine bir sürü
uzman kılıklı lümpen, aldıkları paranın cüzi bir kısmını hak etmek için, vaktini almaya geliyordu.
Odasına döndüğünde kahvesi ve suyu gelmişti. Sade kahvesini sıcak içmeyi severdi. Normal bir
insanın damağını haşlayabilecek kadar büyük bir yudum aldı. Neredeyse hiçbir ümidin kalmadığı,
Rusya'nın bozkırlarında geçirdiği o günlerde, bir bardak sıcak kahve için seve seve kolunu
verebilirdi. O soğukta parmaklarını, kulaklarını hatta burnunu kaybedenler olmuştu. Londra'ya
döndüğü günden beri, her gün öğle saatlerine kadar en az iki fincan kahve içerdi.
"Şimdi dinlenme moduna geç ve toplantı saatinde bana haber ver" dedi Concord.
Art odadaki ışığı azalttı ve Concord'un dinlenmek için tercih ettiği enstrümantal bir müzik yayınını
odaya verdi.
I
14
ll:30'da yapılacak toplantı için gelen uzmanlar, GORl'deki bekleme odalarından birine alındı. Bütün
sistem, uzmanların mümkün olduğu kadar dışarısıyla ve birbirleriyle iletişimini en aza indirmek
üzerine kurulmuştu. Bu paranoyakça yaklaşım Pluto'nun işine geliyor ve çalışanların sessizlik
yeminlerine uymaları için ek bir neden oluyordu.
Toplantı saatine kadar orada bekleyecek ve daha sonra da bir görevli eşliğinde Pluto'ya ineceklerdi.
Birbirleriyle konuşmuyorlardı. Herkes birbirini uzun yıllardır tanıyordu. Aynı toplantıya
katılacaklarını bildikleri için toplantının konusunu tahmin etmeye çalışıyorlardı. Yine de
birbirleriyle tek kelime bile konuşmuyorlardı.
GORÎ ve Pluto için çalışan uzmanlara özel hazırlanmış bir cep telefon verilirdi. Pluto'yla ilgili
görüşmeleri sadece bu telefondan yapabilirlerdi. Hepsi gelen çağrı mesajına yanıt olarak Pluto'nun
hiçbir yerde bulunmayan özel numarasını aramış ve konusu belli olmayan bir toplantı için saat
ll:20'de GORl'de olmaları istenmişti.
Onlar da belirtilen saatte GORÎ'ye gelmiş ve toplantı öncesinde bekleme odasındaki açık büfeden
bir şeyler yiyerek, toplantı saatinin gelmesini bekliyorlardı. Odada konuşmadan beklemek hiçbirine
cazip gelmemişti. Odanın otomatik kapısı açıldı ve dört çift göz toplantı saatinin geldiğini
düşünerek kapıya baktı. Odaya üç kişi daha gelmişti. Alımlı bir hostes gelenleri odaya aldı. Yeni
gelenlerle birlikte uzmanlar tamamlanmıştı. Yeni gelenlerle, oda-dakiler başlarıyla birbirlerini
selamladılar. Hepsi birbirini tanıyordu. Aynı panellere katılmışlar ya da bazı araştırmalarda birlikte
çalışmışlardı. Bazen birbirlerine karşı çıkmış olsalar da grubun
geçinme endeksi iyiydi. Toplantının olası gündemi hakkında her biri düşüncesini netleştirmeye
çalışırken, açık mavi döpiyesinin altına uçuk san bir bluz giymiş bir hostes sessizce açılan kapıda
belirdi.
"Lütfen beni takip edin" dedikten sonra odadakilerin hazırlanmalarını beklemeye başladı.
Ortadoğu ve dinler tarihi konusunda uzman olan grup, Plu-to'nun, dolayısıyla Amerika'nın, yeni
Ortadoğu politikasına ne gibi bir katkıda bulunacaklannı düşünerek, onları Pluto'ya inen asansöre
kadar götürecek hostesi takip etmeye başladı. Gizli ışıklandırmayla aydınlatılmış koridorda, sağlı
sollu dinlenme odalan vardı. Fakat onlar geçerken kapılar kapalı ve koridor boştu. Koridorun
ortasındaki asansöre geldiler. Asansörün kapısı otomatik olarak açıldı ve sekiz kişi asansöre bindi.
Asansör GORl'nin üçüncü bodrum katma iniyordu.
Asansörün kapılan kapandı ve hissedilmeyecek kadar iyi ayarlanmış bir ivmeyle asansör aşağıya
inmeye başladı.
Üçüncü bodrum katı Pluto'nun dış dünyayla bağlantısıydı. Bodrum katı yaklaşık 70 metre
genişliğinde ve 15 metre yüksekliğinde sekizgen bir yapı olarak tasarlanmıştı. Pluto çalışanlan
oraya Liftport adını takmıştı. Pluto'nun dış dünyayla bağlantısının kurulduğu bütün asansörler
oradaydı.
Üst limanın bir kenarında, devasa bir tünel vardı. Yaklaşık 24 metre genişliğindeki tünel dışbükey,
yan küresel bir kapıyla kapatılmıştı. Dışbükey küresel kapının diğer tarafında ise, yine aynı
özellikte bir kapı daha vardı. Kapılar karşılıklı olarak kapatılıyor ve aralan vakumlanıyordu. Bu
şekilde tehlike durumunda dış dünyadan hava yoluyla gelebilecek bir virüs saldınsının Pluto'ya
bulaşmasına engel olunuyordu. Vakumlu kapılar, yaklaşık 3 kilometre uzunluğundaki tünel
boyunca 500 metre arayla yapılmıştı. Yolun sonu Pluto'nun sahibi olduğu kullanılmayan altın
madenine açılıyordu. Dışandan bu kapılan geçmek isteyen bir grup 60 cm kalınlığındaki iki çeliği
kesmek zorundaydı.
Tünel, her bir tekerleği insan boyunun iki katı olan dev Hitachi Euclid kamyonlanndan ikisinin yan
yana geçebileceği kadar büyük tasarlanmıştı. Pluto'nun yapımı sırasında milyonlarca metreküp
toprak bu yol kullanılarak yeryüzüne çıkartılmış ve Pluto'nun yapımında kullanılan malzemeler de
aynı yoldan Pluto'ya getirilmişti. Dev tünelin karşısında, tünel kadar ihtişamlı iki asansör
duruyordu. Her biri 480 ton yük taşıyabilen asansörler Pluto'ya iniyordu. Her asansör inşaat için
gerekli olabilecek ekipmanlan aşa-
ğıya taşıyabilecek şekilde tasarlanmıştı. 12 metrelik yüksekliği ve 18x24 metrelik boyutlanyla boş
durumdaki iki Euclid EH4500 dev kamyonu veya dolu bir tanesini rahatlıkla taşıyabilirdi.
Sekizgenin diğer iki kenannda ise dörder personel asansörü vardı. Birinci grup asansörle GORÎ'den
Liftport'a iniliyordu. îkin-ci grup asansör ise Liftport ile Pluto arasında personel taşımak için
kullanılıyordu.
Pluto'nun güvenliği açısından bütün asansörlerin şaftında bulunan hava vakumlanabiliyor ve
asansör şaftı kaim, beton çelik kanşımı duvarlarla mühürlenebiliyordu. Şaft bir kere
mühürlendikten sonra hiçbir şekilde yukandan aşağıya girilmesi mümkün olmuyordu. Bu şekilde
asansör şaftından içeri atom bombası bile atılsa Pluto bir zarar görmüyordu.
Hostesin eşlik ettiği grup asansörden indi ve Liftport'un Pluto'ya iniş bölümüne kurulan güvenlik
noktasına geldi. Burada hostesin görevi bitiyordu. "Đyi günler" dileyip grubun yanından aynldı.
GORĐ çalışanlannın bu noktanın ötesine geçme izinleri yoktu. Artık görevi Pluto çalışanlan
devralmıştı.
Pluto ile GORĐ arasındaki fark, güvenlik noktasına gelindiği andan itibaren anlaşılıyordu. Güzel
hosteslerin yerini ciddi bakışlı güvenlik görevlileri almış ve ortam militarize olmuştu. Disiplin o
kadar kendini hissettiriyordu ki, grup farkında olmadan güvenlik noktasında tek sıra haline dizildi.
Yenilenen sistemle birlikte GORÎ veya Pluto için çalışan herkesin sol el bileklerine mikrokapsüller
enjekte edilmişti. GORÎ ve Pluto bünyesindeki bütün hareketleri mikrokapsülün içindeki konum
belirleme cihazıyla kontrol ediliyordu. Güvenlik masasının önüne geldiklerinde, her biri sağ elini,
korunaklı el izi tanımlayıcısına soktu. Yanm saniye süren tanımlama işlemi sırasında,
bileklerindeki kapsülle Pluto'nun sistemi arasında bağlantı kuruldu ve sistem kapsüllere Pluto
içindeki dolaşım haklarıyla ilgili bilgileri yükledikten sonra kimlik onayını verdi.
Güvenlik masasmdaki ekrana grubun tümünün aşağıya inebileceği onayı geldikten sonra, yaklaşık
bir doksan boyunda bir güvenlik görevlisi grubu asansöre götürdü. Grup hiç konuşmadan Pluto'ya
indi. Pluto üssünün asansörlere açılan bölümü, yukan-daki Liftport'un neredeyse eşiydi. Sekizgen
ana yapı aynen korunmuştu.
Dördüncü seviye karantina merkezi, acil bir durum olması du-
rumunda Pluto'nun tali girişi olarak sekizgen alanın sol tarafmda duruyordu. Rastlantısal olarak
verilen alarmlarda Pluto'nun ana girişi kapatılıyor, giriş ve çıkış karantina merkezi üzerinden
yapılıyordu. Bu şekilde dış dünyadan gelebilecek her türlü tehlikeye karşı kendilerini korumanın
yanı sıra ihtiyaç duymaları halinde güvenli bir şekilde dış dünyayla bağlantı da kurulabiliyordu.
Nükleer ve biyolojik savaşlarla ilgili paranoyak düşünceler Soğuk Savaş yıllarında kalmasına
rağmen, Pluto yapılırken her türlü tehdit göz önüne alınmıştı. Amerika'nın "Yeni Dünya Düzeni"
yaklaşımı, Umbranautlann ne kadar ileri görüşlü olduğunu gösteriyordu.
Asansörden çıkan grubu, her biri dört kişi taşıyabilen, insansız iki portör bekliyordu. îki grup
halinde portörlere bindiler ve sistem tarafından kontrol edilen portörler toplantının yapılacağı odaya
doğru hareket etti.
15
Odadaki müziğin sesi kesilip, Art'ın sesi odada duyulduğunda, Sarah Concord gözlerini kapatmış
dinleniyordu.
Art, Sarah Concord'un kalp ritminden uyumadığını algıladığı için ses tonunu yükseltmeye gerek
duymadan, "Ms. Concord, toplantının başlamasına iki dakika kaldı. Ekip toplantı odasına girmek
üzere" dedi yumuşak bir sesle.
Sarah Concord gözlerini açtı. Bir süre bakışlarını odada dolaştırdıktan sonra, masasından kalktı ve
odanın ortasındaki koltuğa geçti. Koltuğun yanındaki sehpada bulunan gözlük şeklindeki sidekick'i
aldı.
Sidekick, Apache helikopterlerin pilot kasklanna monte edilen silah kontrol sistemleri baz alınarak
üretilmiş, etkileşimli bir kontrol gözlüğüydü. Sesle ve Vulkan Sistemi'nin yansıttığı görüntünün
belirli bir noktasına odaklanılarak Vulkan Sistemi'ne komut iletilebiliyordu. Ayrıca Vulkan Sistemi,
kulak içine yerleştirilen mikrokulaklıklar ve gözlüğün camına yansıtılabilen görüntüler aracılığıyla
kişiye özel bilgilendirme yapabiliyordu. Sidekick'i kullanmak bir zorunluluk değildi, odada yalnız
olduğu için bütün görüntüler zaten şahsına özel olacaktı. Yine de sidekick işleri hızlandırdığı için,
kullanmayı tercih ediyordu. Kendisine itiraf etmese de bakışlarıyla ve sesiyle Vulkan Sistemi'ni
kontrol ettiğini hissetmek ona haz veriyordu.
Bu tür teknolojik gelişmeler onu devre dışı bırakmadığı ve daha kolay karar almasına yardımcı
olduğu sürece Concord'un itirazı yoktu. Gelişmiş bir karar destek sistemine de hayır demezdi. Onun
tek itirazı, karar verme pozisyonunda insanların yerine bilgisayarların olmasınaydı.
Birazdan toplantı başlayacaktı. Aslında bilgi notu geldiği zaman
konuyu biraz deşmemiş olsaydı, toplantıyı izlemeyi bile düşünmez, toplantıyı rutin toplantılardan
birisi olarak görür, sadece sonucuyla ilgilenirdi. Ama hem konu ilgisini çekmişti hem de doğrudan
ilgili olmasa da Arşen Bora'yla yeniden karşılaşmıştı.
Concord, Art'a, "Bana toplantı odasını göster" dedi.
Duvar ekranda toplantı odasının görüntüsü belirdi. Concord odaya yerleşmekte olan yedi
bilimadamını seyretmeye başladı. Vulkan Sistemi, ekrandaki her uzmanın yanma isim etiketlerini
yerleştirdi. Concord herhangi bir katılımcı hakkında bilgi almak istediğinde bakışlarım isim
etiketine odaklaması ve "Bilgi ver" demesi yeterliydi.
Sidekick yaptığı karmaşık işlemlere rağmen iri bir güneş gözlüğü boyutlarındaydı. Her bir göz için
kullanılan beş mikrokame-ra gözlüğün ağırlığının 40 gramın altında tutulmasını sağlamıştı.
Toplantı salonunda bulunan yedi kişi toplantının başlayacağı zamanı bekliyordu.
"Toplantı başlasın" dedi Concord. Arşen Bora'nın idam kararını imzalamak için sabırsızlanıyordu.
16
Ortadoğu ve îsrailoğullan konusunda uzman yedi kişi toplantı odasında hangi gündemle
toplandıklarını bilmiyordu. Hiçbiri de konuşmaya istekli değildi. Pluto çalışanı olmanın şartı, yeteri
kadar bilgilendirilmenin dışında bir soru sormamaktı. Her biri aldıkları maaşı hak etmek için
çağrılır çağrılmaz, tek soru sormadan Pluto'ya gelmişlerdi.
Odada oval olarak yerleştirilmiş sekiz koltuk ve bir o kadar da sehpa vardı. Koltukların ortasındaki
alanda holografi cihazının konduğu bir bölme vardı. Üçboyutlu görüntüler üzerinde çalışmaları
gerektiğinde bir mentor holografi cihazmı kullanarak bilgi veriyordu.
Salonun dar kenarını oluşturan karşılıklı iki duvarda, aynı anda bir kadın görüntüsü ortaya çıktı.
Kadınm üzerinde buz mavisi bir bluz ve açık yeşil bir ceket vardı. Yüz hatları üç aktristin yüzünden
bazı bölümlerin seçilmesiyle oluşturulmuştu. Mükemmel simetrisinin dışında hatların olağanüstü
bir tarafı yoktu. Yüzü sade ve huzur vericiydi.
Kadın, "Đyi günler, benim adım Helen. Bugünkü toplantıya ben asistanlık edeceğim" dedi. Sesi de
görüntüsü gibi sadeydi. Mükemmel bir Đngilizce'yle konuşuyordu ve ulusal kanallardan birinde
rahatlıkla spikerlik yapabilirdi.
Toplantıya katılanlar hemen sidekick'lerini taktılar. Hiçbiri karşılarında bir mentor olduğunu
bilmiyordu. Karşılarındaki görüntünün Pluto'nun çalışanlarından birine ait olduğunu sanıyorlardı.
Helen berrak sesiyle konuşmaya devam etti, "Hazır olduğunuz zaman toplantı başlayacak." Bir süre
uzmanların yerlerine yerleşip, hazır olduklarını hissetmelerini bekledi.
Eliyle gözlerinin üzerine düşen saçlarını geriye doğru attı. "Ms.
Mandy Aiguille, bu toplantıya başkanlık etmek üzere atanmıştır" dedi. Yedi kişi en sonunda
içlerinden hangisinin toplantıya başkanlık edeceğini öğrenmişti. Helen'in görüntüsü duvarın sağ üst
köşesine kayarken, duvarın geri kalan kısmında yan yana siyah beyaz iki fotoğraf belirdi.
Helen konuşmaya devam etti. "Şimdi size toplantımızın gündemiyle ilgili bazı bilgiler sunmak
istiyorum... Bu sabah elimize bazı fotoğraflar geçti. Yaptığımız ön inceleme sonucunda,
fotoğrafların incelenmesi yönünde bir eğilim belirdi. Bu nedenle de, sizleri davet ettik, iki
fotoğraftaki yazıları inceleyeceğiz ve metinde bahsedilen konunun gerçekliğini tartışacağız" dedi.
En sonunda toplantının gündemi belirlenmişti. Odadaki topluluk hayret dolu bakışlarla duvar
ekrandaki iki fotoğrafa bakıyordu. Ekranda, kenarları altın ya da gümüş gibi bir metalle
çerçevelenmiş koyu renk, sert görünümlü bir taşın resmi duruyordu. Taş üzerine kazınan Eski Mısır
hiyeroglifleri rahatlıkla görülebiliyordu. Görüntüden anlaşıldığı kadarıyla aynı boyutta iki taşın ya
da bir taşın iki yüzünün fotoğrafı çekilmişti.
Toplantıya o gün başkanlık yapacak olan Mandy Aiguille'in dikkatini resimlerden birinin metal
çerçevesinin dışında bulunan karmaşık şekiller çekti. Yarım yamalak, çok cüzi bir parçasının
görünmesine rağmen, çiviyazısıyla yazılmış bir yazıtın satır başları fark edilebiliyordu. Eğer gözleri
yanılmıyorsa, bu iki fotoğrafın dışında başka fotoğrafların da olması gerekirdi.
Gözlerine taktığı sidekick'i kullanarak bakışlarını fotoğrafların duvardaki görüntüsüne
yoğunlaştırdı. Sidekick'in üzerinde bulunan algılayıcılar, Aiguille'in bakışlarını yönlendirdiği
bölümü belirledi ve görüntüyü sidekick'in üzerindeki ekrana taşıdı. Bir anda Aiguille'in
gözlüğündeki cam saydamlığını yitirdi ve kişisel bir ekran halini aldı. Artık Aiguille rahatlıkla
fotoğrafları gruptan ayrı olarak inceleyebilirdi.
Fotoğraf eskiydi. Ne zaman çekildiğini bilmemesine rağmen, siyah beyaz resimlerin kendi yaşı
kadar olduğunu tahmin etmek zor değildi. Tarayıcıdan geçirilen görüntünün bazı yerlerinde resmin
orijinalinde bulunan lekeleri görebiliyordu, iki fotoğrafın da alt bölümündeki bozulmalar kötü bir
ortamda saklandıklarını, hatta hiç korunmadıklarını gösteriyordu.
Pluto'nun elindeki ileri teknikleri kullanarak, fotoğrafların bozulan bölümlerini neden
onarmadıklannı düşündü. Bir ihtimal, Pluto'nun elinde fotoğrafların orijinalleri yoktu. Aksi takdirde
görüntü çok daha mükemmel halde onlara sunulurdu.
Pluto için ilk çalışmaya başladığı zaman bir rüyada olduğunu sanmıştı. Henüz Eski Mısır uygarlığı
uzmanı olmuştu ve Mısır'a gitmek için bir fırsat kolluyordu. Nedense dünya böyle kurulmuştu, bazı
ülkelerde antik uygarlıklar bazılarında ise para ve imkân vardı. Yeni uygarlığın ileri ülkelerinde
yetişenler de eski uygarlıkların ülkelerinde yaşayanların toprakları üzerinde araştırma yapıyorlardı.
Yemek için sahibinin bacaklarının arasında dolanan bir kedi gibi fırsatları kovalarken paravan bir
enstitü aracılığıyla karşısına Pluto çıkmış ve altı yıl boyunca mutlu bir çalışma hayatı olmuştu.
Fakat sonra birileri onun Pluto'nun projelerine liderlik etmesinin zamanının geldiğini düşünmüş ve
yaptığı çalışmaların öbür yüzünü görmüştü.
Bir ülkede değişik amaçlarla yapılan faaliyetlere kamuflaj olarak, bazen arkeolojik araştırmalar
kullanılıyor ve Pluto'nun operasyon ekibinden kişiler araştırma ekiplerine katılıyordu. Onlar
araştırmanın kamuflajı altında kendi işlerini görüyordu. Operasyon ekibinin neler yaptığını hiçbir
zaman öğrenememişti ve aslına bakılırsa, öğrenmeye de niyeti yoktu. O resimleri de kim bilir nasıl
elde etmişlerdi. Ama artık umursamamayı öğrenmişti.
Taranmış fotoğrafların kalitesi alıştığından düşüktü. Yine de taşın üzerindeki hiyeroglifler
okunabilecek şekilde görülüyordu. Sidekick'i kullanarak hiyeroglif yazıları büyüttü. Kısa bir süre
metnin okunabilen bölümlerini inceledi. Birinci fotoğrafın sol bölümünde çiviyazısıyla yazılmış
yazılar onu heyecanlandırmıştı. Ellerindeki fotoğraf filoloji açısından göründüğünden çok daha
büyük bir değer taşıyabilirdi.
Anlaşıldığı kadarıyla fotoğrafı çekilen taşın, iki yüzünde Sü-merce diğer iki yüzünde de Eski
Mısırca yazılar vardı. Müthiş bir şey, diye düşündü. Hiyerogliflerin ne anlattığıyla henüz
ilgilenmeye başlamamasına rağmen eğer tahmini doğruysa, ne yazılı olursa olsun çok büyük değer
taşıyordu.
Eğer bir yazıtta birden fazla dil kullanılmışsa, çok büyük ihtimalle yazılar birbirinin tercümesi
olurlardı. Bire bir olmasa da aynı olayı anlatırlardı. Bu da tarihin sayfalarında kalan dillerin
çözümlenmesi için bulunmaz bir fırsattı. Bu şekilde çapraz kontrol yapabilecekleri ve her iki dili
çözebilecekleri bir imkân doğardı. Buna benzer iki dilde yazılmış bir yazıtı daha önce de görmüştü,
ilk olarak isimler okunmaya başlamıştı daha sonra da genellikle tahminlere de dayansa, kelimeler
oluşturulmuş ve bu da cümleleri çözümlemelerine olanak sağlamıştı.
Eski metin çözümlemelerinde uygulanan yöntem, aynı metni
birbiriyle irtibatı olmayan biliminsanlanna vermek ve her birinin yaptığı tercümeyi karşılaştırmaktı.
Bir gün gelecek ve bu diller tamamıyla çözümlenecekti. O güne kadar bu yöntem uygulanmak
durumundaydı. Pluto gibi elinde çok büyük imkânlar olan bir organizasyon bile aynı yöntemi
kullanarak sonuca ulaşmak zorundaydı. Eğer gördükleri ve tahminleri gerçekse, arkeoloji dünyası
için çok büyük bir buluş karşılarında duruyordu.
"Ms. Helen, eğer yanlış görmüyorsam, bu yazıtın diğer tarafında büyük bir ihtimalle Sümerce
yazılmış bir metin daha var. Eğer iki metin de önümüzde olursa sonuca çok daha kolay ulaşabiliriz.
Diğer metnin fotoğraflarını da görmemiz mümkün mü?" diye sordu Aiguille. Sesi umutsuz ama,
"Var" demelerini istercesine yakarış doluydu.
Helen, "Şu an için elimizde sadece bu iki fotoğraf var, Ms. Aiguille" demekle yetindi.
Odadaki bilimadamları o ana kadar hiyerogliflerle ilgilendikleri için siyah taş blokun yan tarafına
dikkat etmemişlerdi. Fotoğraftaki çiviyazıları yanlamasına görüldüğü için, işin uzmanlarının
gözünden bile kolaylıkla kaçabilirdi. Nitekim kaçırmışlardı. O ana kadar hiyerogliflerle ilgilenen
biliminsanları Mandy Aiguille'in konuşmasından sonra, taş blokun yanındaki belli belirsiz şekillere
konsantre oldular. Aiguille'in, sidekick'indeki görüntünün aynısı dev ekrana yansıdı. Duvar ekranın
bir köşesinde fotoğrafın sol kısmında görülen Arkaik Sümerce yazı büyüdü ve taşm yan tarafında
olduğu için yatık olan görüntü Vulkan Sistemi tarafından düzeltildi. Arkaik Sümerce metnin çok
azı görülebiliyordu.
Bilimadamları taş blokun diğer yüzlerinde başka bir dille yazılmış bir yazı olduğunu
öğrendiklerinde, odada, gürültüye yol açacak şiddette mırıldanmalar oldu. Hatta bir iki kişi hafif
nidalarla heyecanını gösterdi.
Odadaki gürültünün hafıflemesiyle, Helen konuşmaya başladı. "Fotoğraflar üzerinde yapılan
incelemeler sonucunda, dikdörtgen prizma şeklindeki siyah bir taş blokun, on iki santime on sekiz
santim ebadında olduğunu bulduk. Yaptığımız inceleme sonucunda o çağlara ait bulunan en küçük
yazıt ve yazıların kazındığı taş olarak da mermer seçilmiş. Genel olarak daha büyük ebatta ve
işlenmesi kolay taşların veya kil tabletlerin kullanıldığı düşünülürse taş blok epey şüphe
uyandırıcı."
Aiguille bakışlarını fotoğrafın diğer bölümlerine odakladı. Taş blok bir masanın üzerine konmuştu.
Arka planda köstekli bir saat ve bir dolmakalem seçiliyordu. Masanın arkasında ise fıstık
ağaçlan seçiliyordu. Fotoğraflar kim bilir nerede çekilmişti ? Birileri elli yıl önce büyük bir keşif
yapmıştı, ama henüz dünyanın bundan haberi yoktu.
Helen, "Yazıtın iki yüzünün Arkaik Sümerce, diğer iki yüzünse Eski Mısırca olduğunu tahmin
ediyoruz. Elimizde sadece Eski Mısırca kısmın fotoğrafları var" diye anlatmaya devam etti.
"Diğer fotoğraflara ne zaman bakabileceğiz ?" Bunu soran kısa bir süre önce Mısırbilim profesörü
olan Harry Blumarine'di.
Helen, "Henüz bir zaman vermem mümkün değil, Mr. Blumari-ne" diye yanıtladı.
Odada, duyulan hayal kırıklığının büyüklüğünü belirten sesler işitildi.
Fotoğrafları incelemekte olan Aiguille, incelemesine ara vermeden, "Bir hayli eski görünüyor"
dedi.
"Böyle olması çok normal. Baksanıza renkli bile değil" diye kinayeyle konuştu Mandy Aiguille'in
ezeli rakibi George Castleham.
Castleham, Mandy Aiguille'in toplantıya başkan seçilmesine epeyce içerlemişti. Neredeyse ikisi de
ellilerine gelmelerine rağmen, okul yıllarındaki bir kazı çalışması sırasında başlayan
anlaşmazlıkları, ender de olsa akademik çerçeveyi aşıyordu.
Aiguille, toplantı salonuna girdiği andan itibaren oraya ait olmadığını düşündüğü Castleham'a,
küçük bir çocuğu masadan elma çalarken yakalamış rehber öğretmen edasıyla baktı. Castle-ham'ın
toplantıyı sabote etme niyetinde olduğunu ve başkanlığının başarısızlığı için çaba harcayacağını
biliyordu.
"Hiyeroglifler çok eski dönem Mısırcası'yla yazılmış. Aralarında bugüne kadar hiçbir arşive
girmemiş hiyeroglifler bile var. Bu konu üzerine uzmanlığı olmayan arkadaşların resimlerin fiziksel
özelliklerinden başka bir yaklaşım gösterememeleri normaldir" derken Castleham'a bakıyordu.
Castleham'ın dudaklarındaki gülümseme yanaklarına yayıldı. Aiguille'i kızdırmak kolaydı. Fakat
şimdi bunun zamanı değildi. Gerçekten de onu kendinden geçiren bir buluntunun fotoğrafları
karşısındaydı. Nasıl olmuştu da bu fotoğraflar çekildikleri zaman arkeoloji dünyasının gündeminde
yer almamıştı.
Fotoğrafların durumundan en az kırk ya da elli yıllık oldukları anlaşılıyordu. Epey yıpranmışlardı.
Fotoğrafların üzerindeki si-yahî yeşil lekeler büyük bir ihtimalle bir çeşit küftü. Bazı bölümleri
okunamıyordu.
"Elimizdeki materyalden daha iyi sonuçlar elde etmemiz mümkün mü ?" diye sordu Castleham.
"Gördüğünüz fotoğraflar çok yakın bir zamanda elde edildi. Fotoğrafların orijinalleri henüz elimize
ulaşmadı. Orijinaller elimizde olmadığı için, taranan görüntülerin üzerinden dijital iyileştirme
yaptık. Orijinaller olmadan daha ileri düzeyde bir çalışma yapabilmemize imkân yok."
"Elimizde şu an için sadece fotoğrafların taranmış görüntüleri var, değil mi?" diye sordu Harry
Blumarine. Toplantıya katılanlar içinde teknolojiyi en yoğun şekilde kullanan kişiydi.
"Haklısınız Mr. Blumarine. Şu an için elimizde bulunan taranmış görüntülerin dışında başka bir
bulgu mevcut değil. Bu toplantıda elimizdeki bulguların ışığı altında fotoğraflardaki bilgilerin
doğru olma olasılığını araştıracağız ve daha ileri bir incelemeye ihtiyaç var mı, yok mu karar
vereceğiz" dedi Helen.
"Orijinalleri ne zaman inceleyebileceğiz?" diye sordu Blumarine. Helen, Blumarine'e doğru döndü.
Ekrandaki bir görüntü olmasına rağmen, her birinin odadaki pozisyonunu biliyordu ve oda-daMler
karşılarındakinin insan olduğunu öylesine kabullenmişlerdi ki Helen'in bu hareketini
yadırgamadılar. Helen'in ekrandaki görüntüsü normalden büyük olmasa, bir camın ardından
konuştuğunu bile söyleyebilirlerdi.
Helen, "Burada yapacağımız Çalışmanın sonucunda orijinallere ne kadar ihtiyacımız olduğuna dair
yeterli bir değerlendirmeye sahip olacağımızı umuyoruz" dedi.
"Tabiî ki orijinalleri elimizde olunca, çok daha doğru bir sonuca ulaşabiliriz" dedi Blumarine.
Helen her zaman kullandığı sakin tonla, "Orijinalin yerini henüz bilmiyoruz. Burada yapılacak olan
çalışma sonucunda orijinalinin yerini araştırmamızın ne kadar uygun olacağına karar vereceğiz. Şu
an için elimizdeki tek ipucu gördüğünüz fotoğraflar. Bunların dışında başka bir bulgu yok" dedi.
Helen izin verse soruların ardı arkası kesilmeyecekti. Grubun tümünü bir merak dalgası sarmıştı ve
merakın kelimelere dökülmesini engellemek gerekiyordu. "Eğer izin verirseniz gündeme geri
dönmek istiyorum" dedi.
Helen'in sesi aynı netlikte çıkmasına rağmen, ses düzeyini biraz artırmıştı. Uzmanlar, daldıkları
hayallerden sıyrılıp, dikkatlerini Helen'e yönelttiler.
Helen, "Bünyemizde dünya üzerinde bulunan bütün hiyerogliflerin ve o hiyeroglifleri tercüme
etmek için yapılan çalışmaların bilgisi var. Ön tercüme çalışmalarında ekibimiz bu bilgilerden
faydalandılar. Yüzde yüz emin oldukları bölümleri tercüme etti-
ler, isterseniz yapılmış olan tercüme üzerinde çalışalım. Tercüme üzerinde hemfikir olduktan sonra,
tercüme edilememiş kısmın çözümüne uğraşalım" diye devam etti.
Ekranın solundaki fotoğrafın görüntüsü kalırken, yanında hiyerogliflerin Đngilizce'ye tercüme
edilen bölümü belirdi. Helen, "Birinci fotoğrafın yüzde yetmişini tercüme edebildik. Şimdi hep
birlikte üzerinde duralım isterseniz" dedikten sonra, hiyeroglifler ve Đngilizce karşılığı senkronik
olarak uçuk sarı ve uçuk yeşil renklerde ayrıştılar. Bu şekilde katılımcılar kontrol edecekleri ve
çözümleyecekleri hiyeroglifleri iki ayrı renkte gördüler.
Tercümeye ilk olarak uçuk yeşil bölümden başladılar ve tercümenin doğruluğunu kontrol ettiler.
Sıra henüz tercüme edilememiş olan uçuk sarı bölüme gelmişti. Pluto'nun imkânları arkeoloji
ekibini ziyadesiyle memnun ediyordu. Dışarıda bir yerlerde o an bulundukları durumla
karşılaşsalar, araştırmaları tamamlamaları belki de günlerini alırdı. Fakat birkaç saat daha sürecek
bir toplantı sonucunda metni hemen hemen tümüyle çözebileceklerine hepsinin inancı tamdı.
Đhtiyaçları olan bilgilere Pluto'nun imkânlarıyla kolayca erişebilirlerdi. Đncelemek için yüzlerce
dokümanı karıştırmalarına gerek yoktu. Doğru sorulan sorduklan müddetçe, bilinen en doğru
yanıtlan alacaklanna şüpheleri yoktu. Bunca imkânın karşılığında ödemek zorunda olduklan bedel,
bir bilima-damı için çok büyüktü. Ne bulurlarsa bulsunlar, dünyayla paylaşamayacaklardı.
Egolannı tatmin edemeyeceklerdi. Çalışmalarının neredeyse tümü, bir gizem perdesinin gerisinde
saklı kalmak zorundaydı. Gördükleri fotoğraflarda yazanlar da, büyük bir ihtimalle aynı akıbete
uğrayacak çalışmalardan biri olacaktı.
Metin üzerinde tercüme çalışmalarına başladılar. Đhtiyaç olması durumunda, Helen her hiyeroglifin
daha önce geçtiği metinler ve o metinlerde taşıdıkları anlamlar konusunda ekibi bilgilendiriyordu.
Bir bakıma yapmalan gereken çoktan seçmeli kelime grubu içinden anlam ifade edecek cümleler
kurmaktan ibaretti. Arada karşılama çıkan bir iki hiyeroglif için alternatif bulmakta zor-lanmalanna
rağmen çalışmaları verimli geçiyordu.
Aiguille bütün dikkatiyle anlatılardan dinliyordu. Metinde bir sandığın beş hafta süren yolculuğu
anlatılıyordu. Tarihî bir doküman olmaktan çok bilmecelerle dolu bir masalı andınyordu. Ne kadan
doğru, ne kadarı esinlenmeydi ? Ne kadan arkeolojinin ne kadan teolojinin alanına giriyordu? Sanki
Aiguille, zaman tüneline girmiş ve dinin tanımladığı bir dünyada yol alıyordu. O dünyanın gerçekle
bağlantısı ne ölçüdeydi? Gerçek neydi?
Ahit Sandığı'nın20 hikâyesi aklına geldi. Bir biliminsanı olarak elinde kanıt olmadığı sürece
olaylara kuşkuyla bakması gerekirdi. Tanrı'nın, Musa'yı Sina Dağı'na çağırması, On Emir'i içine
koyması için Bezaleel ben Uri'nin sandığı yapması, ilk tabletlerin dağdan inerken kırılmasıyla ilgili
bilgilerini zihninde tazeledi, ikinci defa Musa'nın On Emir için iki taş yonttuğunu hatırladı. Din
kitaplarında yazılan o kadar çok şey vardı ki. Sandık, bir bakıma Đsrailoğullannın doğuşunu
simgeliyordu. En sonunda ne kadar gerçek olduğu belli olmayan bir ipucu ellerine geçmişti. Gerçi
metin bunları anlatmıyordu, göründüğü kadarıyla sandığın kaybolmadan önceki son yolculuğunu
anlatıyordu.
Aiguille, Helen'in anlattıklarım dinlerken buluntunun gerçek olmasını şiddetle istedi. Öyle bir şeydi
ki, Ölü Deniz Eh/azmaları bile yazıtın yanında sönük kalırdı. Her şey metnin gerçekliğine ve
metinde anlatılan sandığın akıbetine bağlıydı.
Bir taş üzerine kazınmış yazının tarihini karbon testiyle hesaplamanın imkânı yoktu. Bir
buluntunun yaşı buluntuda karbon testi yapılabilecek bir organik bileşen varsa belirlenebiliyordu ve
taş blok için karbon testi uygulanamazdı. Metal üzerine yoğunlaşmaları gerekecekti. Bunun için de
ellerinde yazıt olmalıydı. Bunun dışında ellerinde bakabilecekleri iki referansları daha vardı.
Birincisi yeteri kadar doğrulayıcı olmasa bile metnin kendisiydi. Đkincisi de taşın bulunduğu yerde
yapılacak bir araştırmaydı. Đki durum da, şüpheleri tümüyle yok etmeyecekti. Yine de
yapabileceklerinin en iyisi buydu.
Tercüme işleminden sonra taşın bulunduğu yere gitmeleri gerekiyordu. Fotoğrafa ulaşsalar bile
ancak fotoğrafın otantik olup olmadığını anlayabilirlerdi. Taşın bulunduğu yeri bulmaları ve kazı
alanında araştırma yapmaları gerekiyordu. Taşın bulunduğu yerdeki her türlü organik buluntuyu
incelemeleri ve taşın yazıldığı zamanı belirlemeleri gerekiyordu.
Keşke taş toprak altından çıktığında orada olsalardı. Kazı alanını ve taşı bile bulsalar asla emin
olamayacaklardı. Belki de Eski Mısırca'yı ve Arkaik Sümerce'yi çok iyi bilen birileri o taşı
yazmıştı. Ne Sümerlerin ne de Eski Mısırlıların öylesine sert bir taşa yazı yazdıklarını görmemişti.
Hatta taşın mermer benzeri yapısı da kuşku uyandırıyordu. Belki de yazılan sadece bir efsaneydi?
Ne olursa olsun, ellerindeki taşın yakın dönemde yazılmış olmasına imkân yoktu. En azından iki
dilin de henüz unutulmadığı bir zamanda yazılmış olmalıydı. Sadece bir efsane bile olsa, sonunda
20. Allah'ın dünyaya yolladığı On Emir'in iki tablete yazılıp içine konduğu sandık.
onları Mukaddes Sandık'a götürmeyecek de olsa, ellerinde tarihî bir buluntunun fotoğrafları vardı.
Katılımcıların gözlerine taktıkları sidekick'ler, Helen'e her birinin o anki dikkat düzeyini
bildiriyordu. Bir kar gözlüğünü andıran sidekick iki yönlü çalışacak şekilde hazırlanmıştı. Hem
sistemdeki bilgileri kullanıcısına istediği biçimde sunuyor hem de kullanıcının beyin
fonksiyonlarını ve yaşamsal verilerini sisteme iletiyordu. Toplantılara ılımlayıcı olarak katılmak
üzere hazırlanan mentorlar katılımcılardan elde ettikleri bilgileri sürekli değerlendiriyor ve
toplantının gidişatını elde ettikleri bilgilere göre yönlendiriyorlardı. Helen de, bir toplantı
ılımlayıcısı vasfıyla toplantıyı yönlendiriyordu.
Toplantı ilgi çekmişti. Hem konusuyla, hem de herkesin bir katkıda bulunma isteği duyduğu olası
sonuçlarıyla. Hepsi beyinlerinin iki yarımküresini de çalıştırarak modeller oluşturmaya ve mevcut
modellerle karşılaştıkları durumu eşlemeye çalışıyordu. Helen ise durumu değerlendirebilmeleri
için toplantıdaki duraklama anlarını ayarlıyor ve bir süre katılımcıları kendi hallerine bıraktıktan
sonra çalışmayı yeniden başlatıyordu.
Helen eliyle metnin üzerindeki aydınlatılmış bir bölümü işaret etti. "Tercüme çalışmaları sırasında
metnin bu bölümünde problemle karşılaştık." Metnin kalan bölümü silikleşirken aydınlanan
bölümdeki iki figür belirginleşti. "Bugüne kadar bu iki figüre hiçbir yerde rastlanmadı. Đçinizde bu
figürlere veya benzerine daha önce rastladığını hatırlayan var mı ?" diye sordu.
Salonda sonsuza kadar sürecekmiş gibi algılanan bir sessizlik oldu. Harry Blumarine bir an yerinde
kıpırdandı. Odadaki bakışlar yardım istercesine ona döndü. "Ben ikinci hiyeroglife benzeyen bir
şekille daha önce karşılaşmıştım. Bir dinî törenle ilgili Eski Mısır tabletlerinden birini çözmeye
çalışıyorduk. O sırada onu, deforme olmuş bir güneş kelimesine benzettik ve güneş olarak
tanımladık. Yanımda notlarım olsaydı size daha iyi yanıt verebilirdim."
Vulkan Sistemi, Pluto çalışanlarının tüm çalışmalarına sahipti. Ekranda Blumarine'in bahsettiği
tabletin görüntüsü belirdi ve tablette bahsedilen figürün bir kopyası, metindeki figürün yanma
taşındı. Helen sakin ve berrak sesiyle, "Mr. Blumarine, bu çalışmanızda belirttiğiniz şekil ile burada
görülen şekil arasında bazı farklar var. Bununla birlikte sizin yaklaşımınıza uygun bir şekilde bu
figürün bir tür enerji kaynağı olabileceği yaklaşımı mantıklı. Bu iki figür hakkında başka yaklaşımı
olan var mı?" diye gruba sordu.
Blumarine, elinde olmadan gülümsedi, toplantıda yaklaşımına
bu kadar iltifat gösterilmesi onu memnun etmişti. Çünkü o zamana kadar yaptıkları tek iş mevcut
tercümeyi onaylamak olmuştu.
Birdenbire Blumarine'in aklına geldi. Nasıl olurdu da sadece kâğıt üzerinde tuttuğu bir araştırmanın
bilgisi Pluto'da olurdu? O araştırma Pluto'ya katılmadan bir yıl önce yapılmıştı ve hiçbir yerde
yayımlanmamıştı. Nasıl olmuştu da Pluto ele geçirebilmişti ? Gerçekten Pluto her yerdeydi. Pluto
her şeyi biliyordu...
Toplantıya katılan ilahiyatçılar tercüme konusunda bir yardımda bulunamadıkları için, metnin ifade
ettiği anlamı yorumlayabil-mek için kafa yoruyorlardı. Gündemin ikinci maddesine geçildiğinde
onlara sıra gelecekti. Đsrailoğullan konusunda dünyanın en önde gelen ilahiyatçılarından olan
Jeremiah Falasifah sinirden kıpkırmızı olmuş, gündemin ikinci maddesine geçilmesini bekliyordu.
Metinde yazılanların uydurma olduğu konusundaki yorumu, çenesinin kapatmasının nazikçe
istenmesiyle yanm kalmıştı. O da bekleyecekti ve bu yazıtların ne kadar akla hayale sığmaz şeyler
olduğunu hepsine gösterecekti. Ha güneş olmuş, ha enerji olmuş, ha ay olmuş ne fark ederdi?
Yazılanların tümü safsataydı.
"Nedir bu yazıtın önemi anlayamadım ?" dedi Concord. Toplantı tahmininden daha çok ilgisini
çekmişti. Kararım baştan vermiş olmasına rağmen toplantıyı keyifle izliyordu. Belki de içinde bir
yerlerdeki araştırmacı dürtüleriydi onun heyecanlanmasını sağlayan.
Bir yuvarlak ve iki ucu yuvarlağın üst kısmından çıkan "U" harfine benzeyen bir şekil ve "U"
harfinin sivri iki ucu arasından doğan bir güneşin ışınlarından oluşan figür insanda ilgi
uyandırıyordu.
"Mısırlılar hiyeroglif figürlerini seçerken, figürlerin çağrıştırdığı anlama da bakmışlardı. Bugün
itibariyle üç bin dört yüz on yedi hiyeroglif belirlenmiş durumda ve buradaki figür ilk kez
görülüyor" dedi Art.
"Bunu anladım. O figür bugüne kadar başka hiçbir yerde kullanılmamış. Peki, ne anlama gelebilir?"
diye sordu Concord.
Otoritesini hissettirmek istediğinde, otoritesine boyun eğer bir pozisyonda konuşulması Concord'un
konuya kendini daha iyi vermesine sağlıyordu. Art iki elini önünde birleştirdi ve hafifçe başmı öne
eğerek konuşmaya başladı.
"Figür bir tür elektrik çarpmasını anlatıyor. Bunun yıldırım çarpması olarak yorumlanması da
mümkün, fakat metindeki anlatıma elektrik çarpması daha uygun" diye yanıtladı Art.
Concord, "Elektrik mi? O devirde elektrik diye bir şey yoktu ki? Neden öyle bir kelime seçtiniz?
Niye yıldırım olarak kullan-
madınız ?" diye merakla aklındaki sorulan sıraladı. Dört bin yıl önce elektrik çarpması nasıl
mümkün olabilirdi ?
Art, "Ms. Concord, metnin gidişatı yıldırım çarpması olasılığını ortadan kaldırıyor. Kontrollü ve
şartlı bir elektrik çarpmasına benziyor. O gün için, yıldırım çarpması gibi kullanılmış olsa bile,
anlam olarak elektrik çarpmasından bahsediliyor" dedi.
Concord toplantı salonunda gösterilen tercümenin aynısını odasındaki duvar ekranda görebiliyordu.
Metni incelemeye başladı.
Đnananlar anlaşmaya secde edecekler. Đnanmayanlar açacaklar ve ne olduğunu görmek isteyecekler.
Gözleri kör olacak. Vücutları "elektrik çarpmasından" sarsılacak. Dokunan parmakları kül olacak.
"Yıldırım çarpması da rahatlıkla kullanılmış olabilir" dedi Concord.
Art, kendisi için gereksiz olan, fakat karşısındaki için gerekli olduğu deneyimler sonucunda tespit
edilmiş bir süre bekledi. "Haklısınız Ms. Concord. Bu nedenle iki olasılık üzerinde birden
duruyoruz." Bu arada toplantı salonunda da aynı konuda bir tartışma sürüyordu.
Concord bir karara vardıktan sonra fikrini değiştirmeyen yapıda birisiydi. "O zaman elektrik
keşfedilmemişti ki. Hem elektrik keşfedilmiş dahi olsa hangi amaçla kullanılırdı ki? Bence 'elektrik
çarpması' yerine 'yıldırım çarpması' kullanılmalıydı."
Art yine saygılı bir bekleyişten sonra yanıt verdi, "Mezopotamya kültürüyle ilgili elde edilen
bilgilere göre MÖ 3. yüzyılda elektrik şarjını saklayan bir yoğunlaç yapıldığı konusunda elimizde
bilgi mevcut. Bağdat pili adı verilen bu düzenek elektrik şarjını saklamak için kullanılmıştır. Hangi
amaç için elektrik şarjını kullandıkları bilinmemekle birlikte, bulunan alet kesinlikle bir
yoğunlaçtır. 14 cm boyunda 7 cm çapında olan ilk yoğunlaçların içine sirke gibi asidik bir şey
konulduğu zaman zayıf bir akım elde edilebiliyordu" diyerek eski çağlarda elektriğin kullanımıyla
ilgili bilgiler vermeye başladı. Ondan durması istenmediği sürece bilgilendirmek göreviydi.
Concord, "Çok ilginç, ben de elektriği Kont Alessandro Volta buldu diye biliyordum. Çok ilginç..."
dedi ve toplantı salonunda olanları izlemeye devam etti.
"Neden bu kadar insana iş veriyoruz ki? Bunların bulacakları bir şey yok. Lümpen yaşamaya
alışmışlar. Kim bilir kaç zamandır arkeolojik çalışma da yapmamışlardır" diye düşündü. Art'la
çatışmak-
tan asla sıkıntı duymamıştı. Mentorlar gibi başarılı ÎNSAN'lara ihtiyacı vardı. Bilgisayar
teknolojisindeki gelişmeler onun gibi insanların kenara itilmesi sonucunu getirmemeliydi.
Art, Concord'un dikkatinin dağıldığını, gerek beyin aktivitesin-den, gerekse gözbebeklerinden
anladı. Toplantı odasındaki konuşmaların duyulduğu dahilî ses sistemini lOdb artırdı. Sesin artışı
Concord'un daldığı düşüncelerden sıyrılmasını sağladı. Art da odadaki sesi yavaşça eski düzeyine
düşürdü.
Tercüme bittiğinde konuşmak isteyen çıkmadı. Metnin tamamının çözümlenememesine rağmen,
üzerinde fikir birliğine vardıkları büyük bölümünde kuşkulu bir yan kalmamıştı.
Helen tercümenin bitiminde yarım saatlik yemek arası verdi. Helen'in görüntüsü toplantı odasından
kayboldu. Yaklaşık üç saate yakın bir süre aralıksız toplantı yapmışlardı. Toplantıları içecek servisi
yapan portörler tarafından iki kere kesilmiş ve beşer dakikalık ara vermişlerdi. Verilen aralarda hiç
kimse konuşmamış sadece portörün üzerindeki minibardan tercihlerine göre soğuk veya sıcak
içecekleri almakla yetinmişlerdi.
Yemek arası da dahil olmak üzere toplantı odasından dışarı çıkmaları yasaktı. Đhtiyaçları için bile
dışarı çıkmadan, her toplantı odasında standart olarak bulunan dinlenme odasını kullanıyorlardı.
Helen'in toplantıya ara vermesinden birkaç saniye sonra, yemek servislerini getiren bir portör içeri
girdi. Tabldotta her birine yeme alışkanlıklarına uygun yemekler gelmişti. Herkes koltuğunun
yanındaki sehpayı kullanarak yemeğini yemeye başladı.
Konuşmamak, Pluto bünyesinde normal bir davranıştı, fakat konuşmanın başlaması için yalvarır
gözlerle birbirlerine bakıyorlardı. Odadakiler metnin etkisinde kalmıştı ve içlerinden gelen
konuşma isteğini açıkça belli etmelerine rağmen, konuşmaya ilk başlayan olmak istemiyorlardı.
Oysa teorik olarak toplantıya yemek sırasında da devam edebilirlerdi.
"Bütün tarih kitapları Ahit Sandığı'nın Kral Süleyman'ın tapınağında bulunduğunu yazmaktadır.
Kutsalların Kutsalı'nı, bütün dinlerin kutsal mekânı olan Kudüs'te aramak varken, neden başka bir
yerde arayalım ? Ahit Sandığı'nın bulunacağı yer, yine Ulvî Kubbe olacaktır. Başka bir yerde
aramanın bir anlamı yok. Bugün ilahiyatla ilgilenen herkes, sandığın Mescidi Aksa'nın altında
olduğu konusunda hemfikirdir" dedi Falasifah.
Yetmişlerin sonlarında olan din adamı, Jeremiah Falasifah ko-
nudan duyduğu heyecanı kaybetmeden konuşmaya devam etti. "Ahit Sandığı'nı islam'a göre Hz.
Muhammed'in göğe yükseldiği yerde kurulan Mescidi Aksa'nın temelinde aramak lazım. Dünya
üzerinde Allah'ın sözlerinin bulunduğu sandığı, üç dinin buluştuğu yerin dışında aramanın hiçbir
anlamı yok."
Konuşmayı dinleyen Mordechai Adret, söz alma ihtiyacı hissetti. Din adamlarının konuşmaları
tarihî pek çok konuda fayda sağlıyordu, fakat konu arkeolojiye geldiğinde daha farklı bir yaklaşım
sergilemek gerekiyordu. Bilgisine saygı duyduğu birinin sözlerini istemeyerek kesmek zorunda
kalacağı için sıkıntılıydı.
"Şey... Rabi Falasifah, sizin söylediklerinize katılmamak mümkün değil. Sizin de çok iyi bildiğiniz
gibi sandığın Şeria Irmağı'nın doğu kıyısında olduğuna dair eski Yahudi belgeleri de mevcut. Bazı
araştırmalara göre sandığın Đsa Peygamber'in çarmıha geril-diği yerde olduğu söyleniyor.
Günümüzde bazı insanlar çıkıp Eti-yopya'daki Sion'lu Saint Mary Kilisesi'nde olduğuna dair
iddialar öne sürüyorlar. Pek çok yerde olduğuna dair iddialar var" dedikten sonra metnin görüldüğü
ekranı göstererek konuşmaya devam etti. "Bugün burada bir başka iddia var ve bu iddianın ne kadar
ciddiye alınacağını belirlememiz gerekir."
Falasifah sinirlenmişti. Önündeki tabağı sehpanın diğer ucuna iterek konuşmaya başladı, "Bakın
Mr. Adret, sizin bahsettiğiniz 1947'de Kumran'da bulunan Ölü Deniz Elyazmalan'dır. Hirbetü'l-
Kumran elyazmalan açısından önemli, bunu kabul ediyorum, ama orada bulunan elyazmalan
nedeniyle Kutsal Sandık'ın orada olabileceği yolundaki tahminler sadece saf bir temenni. Sizin de
çok iyi bildiğiniz gibi Bedevi çobanların Ürdün çöllerindeki mağaralarda elyazmalarını
bulmalarından sonra oraya ilk gidenlerden birisi de bendim. O günlerde 18 yaşında bir öğrenciydim
ve araştırmaları yapan ekibin en genç üyelerindendim. Elyazmaları-nın tercümesinde bizzat
çalıştım ve bizzat BEN, evet BEN 1952 yılında dördüncü mağarayı keşfeden ekipteydim." iki elini
önüne uzattı ve ellerine bakarak konuşmaya devam etti. "Bu ellerimle iki yüz elli dört tane
elyazması çıkardım o mağaradan." iki eli önünde titriyordu.
Mandy Aiguille duruma müdahale etme ihtiyacı duydu. Bir süredir yemeğine ara vermiş
konuşmaları dinliyordu. Oturduğu koltuktan kalktı ve konuşmaya ayakta başladı. "Rabi, sizin
çalışmalarınız ve bu konudaki bilginiz konusunda hiç kimsenin en ufak bir şüphesi yok. Bununla
birlikte, burada bulunma nedenimiz, elde edilen yeni bulguları değerlendirmek. Bunu yaparken de
hepi-
miz konuyla ilgili tecrübelerimizi paylaşacağız. Tecrübelerimizi başka bir tecrübenin üstünü
örtmek yerine, toplam tecrübe düzeyini artırmak yönünde kullanmamız gerektiğini düşünüyorum.
Ancak bu şekilde başarılı olabiliriz" dedi.
Odadaki elektriklenmenin biraz hafiflediğini gördükten sonra koltuğuna oturmak üzere geri döndü.
Koltuğunda konuşmaya devam etti. "Sizin de çok iyi bildiğiniz gibi, Ölü Deniz Elyazmaları
olmasaydı, îsrailoğullarının iddiaları biraz önce sizin gösterdiğiniz türde tepkilere maruz kalmaya
devam ederdi. Oysa bulunan elyazmaları yeni bir bakış açısının oluşmasını sağladı."
Adret, elyazmalannın ne gibi bir gelişme sağladığı ve halkların çektiği acılarda elyazmalannm payı
konusunda, negatif düşünceler taşımasına rağmen, Aiguille'in kullandığı taktiğin Falasifah üzerinde
etkili olduğunu gördü. Falasifah artık sakin sakin bildiklerini savunmaya devam edebilirdi.
Yemek arası sırasında toplantının ikinci bölümü fiilen başlamıştı. Herkes hem yemeğini yiyor hem
de toplantıya katılmaya çabalıyordu. Helen, grup sidekick'lerini çıkardığı için olan biteni toplantı
odasının değişik yerlerine konmuş ses ve görüntü alıcıları aracılığıyla izliyordu. Aiguille toplantı
başkanı olarak grubun dirliğini sağlayabildiğinden Helen'in görüntüsü toplantı odasına
yansıtılmıyordu.
Falasifah'ın gündemin ikinci maddesiyle ilgili görüşlerini söylemesinden sonra gerginleşen ortam,
Aiguille'in araya girmesiyle rahatlamıştı. Bir efsane havasındaki metin üzerine konuşmalar yeni
yeni başlıyordu.
Mandy Aiguille oturduğu yerden konuşmaya devam etti. Sesi, yatışmış olan odanın atmosferine
uyuyordu. "Elimizde filolojik açıdan büyük önem taşıyan bir belge olduğu kesin. Ben belgenin
otantik olduğunu düşünüyorum. Hatta şunu itiraf edebilirim ki, biz bile şu anki bilgi düzeyimizle,
böyle bir belgeyi iki ayrı dilde hazırlayanlayız. Dünya üzerinde de, bunu yapabilecek bir başka
ekibin olabileceğini sanmıyorum. Anlatılanlar konusuna gelirsek, bu ancak tahminlere kalan bir
durum. Yazının eskiliğinden emin olduğum ölçüde anlatılanlardan şüpheliyim" dedi.
Aiguille, boğazına takılan gıcığı sehpasının üzerindeki sudan iki küçük yudum alarak giderdikten
sonra konuşmaya devam etti. "Bildiğiniz gibi, bir buluntu otantik bile olsa, anlatılan metnin doğru
olması bir zorunluluk değildir. Şüpheciliği elden bırakmadan yazılanların doğru olma olasüığınivda
gözden kaçırmamalıyız. Bizim şu anda araştırmamız gereken konu, sandığm yeri..."
Helen'in görüntüsü duvar ekranda belirdi. Yarım saatlik süre henüz dolmamış olmasına rağmen,
tartışmalarda Vulkan Siste-rni'nden bilgiye ihtiyaçları olacağını tahmin ettiği için toplantıya
katılmaya karar vermişti. Pürüzsüz sesiyle konuşmaya başladı. "Eğer isterseniz siz yemeğinizi
bitirirken, ben de size Ahit Sandı-ğı'yla ilgili bilgileri aktarayım."
Aiguille huzur içinde yemeğini yerken, yeni bir tartışmaya fırsat vermeyecek bu yaklaşımdan
memnun olmuştu. Suyundan bir yudum daha aldı. "Ms. Helen, sanıyorum Ahit Sandığı'nın ne
şekilde yapıldığıyla ilgili bilgileri grup olarak biliyoruz. Bizim bilmediğimiz onun akıbeti. Lütfen
sandığın bilinen en son yeriyle ilgili bilgi verebilir misiniz ?" diye sordu. Bu şekilde diğerlerinin
sessiz kalmasını sağlayabileceğini umuyordu.
"Sandığın bilinen en son yeri konusunda ortak görüş Kral Süleyman'ın Tapınağı'dır. Eldeki bilgiler
tapınağın pek çok kez saldırıya uğradığını göstermektedir. Bu nedenle sandığın tapınaktan başka
bir yere götürülmüş olması ihtimali büyüktür. Yine de çok ufak da olsa saldırılara karşı sandığm
mabedin derinliklerinde bir yerde saklanması olasılığı da var."
Helen sandıkla ilgili bilgi verirken duvar ekranda iki resim belirdi. Birincisi üzerinde birbirine
bakan kanatlarını açmış iki meleğin olduğu bir sandıktı. Diğeri ise bir tapmağı andıran taş bir
yapıydı.
Helen konuşmaya devam etti. "Her iki olasılığın da değerlendirilmesi gerekir. Sandığm taşındığını
varsayalım. Daha sonra da sandığın Kral Süleyman'ın Tapınağı'nda kaldığına dair varsayımlar
üzerinde çalışırız. Bu şekilde her iki olasılığı da detaylı bir şekilde incelemiş oluruz."
"Herhangi bir şeyi atlamamak için işe sandığın geçmişini anlatarak başlar mısınız, lütfen ?" dedi
Aiguille. Daha önceki düşüncesine ters olsa da, Helen'in geçmişi tekrar anlatma düşüncesi iyi
olabilirdi.
Helen, "Tabiî ki" dedikten sonra, bir saniye içinde ekrana gelen resimlerin eşliğinde anlatmaya
başladı. "Musa, Mısır'ı terk edeli üç ay geçmişti ve müritleriyle birlikte dolaşıyorlardı. Bir gün
Tanrı, Musa'ya, 'Dağda BANA gel, orada sana kanun ve emirlerimin olduğu taş tabletler
vereceğim. Sen de onları öğreteceksin' dedi. Musa, Sina Dağı'na gitti ve 40 gün boyunca dağda
kaldı."
Helen hareketli görüntüler ve harita eşliğinde Musa'nm yaşadıklarını anlatıyordu. Anlatımda din
kitapları baz alınmıştı.
"... Tanrı tapmaklarını nasıl yapacaklarını detaylı bir şekilde
anlatan taş tabletler verdi. Tann'nın direktifleri kesindi. Musa akasya ağacından yapılma bir sandık
yaptıracaktı. Tahta kısım bittikten sonra üzeri som altınla kaplanacaktı. Sandığın üst kapağına da
yine som altından kanatlan sandığı bütünüyle kaplayan iki melek konacaktı ve hepsinden önemlisi
Tann'nın SÖZLERĐ sandığın içinde saklanacaktı."
Duvar ekranda sandığın yapım aşamaları görülmeye başlandı. Şematik olarak sandığın yapıldığı
malzemeler sandığın kesiti üzerinde gösteriliyordu.
"Sandık, Bezaleel ben Uri tarafından Sina'da yapıldı. Tanrı cennette yarattığı tabletleri Musa'ya
halkına öğretmesi için verdi. Musa Tann'nın verdiği tabletlerle birlikte, Sina Dağı'ndan aşağıya
inerken düştü ve tabletler kınldı. Bunun üzerine çadırda ne yapılacağına dair bir toplantı düzenlendi
ve Musa Tann'ya ikinci bir şans için yalvardı."
Odadakilerin hepsi Helen'in anlattıklarını değişik detaylarda da olsa biliyordu. Mandy, toplantının
gergin havasını dağıttığı için Helen'in anlattıklannı kesmedi. Herkes bu arada yemeğini bitirmiş ve
toplantıya katılabilecek duruma gelmişti.
"Musa'ya ikinci bir şans verildi. Musa, cennetten gelen iki tabletin yerine kendisi taştan iki tablet
yonttu ve yeni tabletleri koyabilmek için tümü tahtadan bir sandık hazırladı. Tann, Musa'nın
getirdiği tabletlere ilk tabletlerdeki emirlerini yazdı. Musa da tabletleri getirdiği sandığa koydu..."
Odanın ortasında üçboyutlu olarak iki sandık ve sandıkların hemen yanında da tabletler duruyordu.
Akasya ve altından yapılan sandığın yanında duran tabletler kınlmıştı. Tahta sandığın yanında ise
ikinci tabletler duruyordu.
"Burada ikişer tablet olduğu ve birincilerin kınlmış olduğu anlaşılıyor. Đlk tabletler cennetten gelen
tabletlerdi ve kınldılar. Đkinciler ise Musa tarafından yontuldu ve Tann Sina Dağı'nda ilk tabletlerin
üzerindekileri yazdı. Tahta sandık, ibadet yerlerinde dururken, Tann'nın dünya üzerindeki tahtım
temsil eden altın sandık onlarla birlikte her yere gidiyordu."
Adret burada bir soru sorma ihtiyacı hissetti. "Ms. Helen, burada anladığım kadarıyla tahta sandık
Kral Süleyman'ın Tapına-ğı'nda dururken, altın sandık ve içindeki kınk tabletler Musa ve
havarileriyle birlikte sürekli dolaştı mı ?"
"O yıllarda ibadet ettikleri yer Kral Süleyman'ın Tapınağı değildi. Kendilerine yaptıklan tapınak
başkaydı. Musa ve havarileri için Tann'nm yolladığı sandık ve tabletler çok önemli olduğun-
dan sandık Musa nereye giderse onunla gidiyordu. Tahta sandıktaki tabletler ise ibadet ettikleri
yerde duruyordu. Bu elli yıl sürdü. Sandığın elli yıl süren yolculuğu Süleyman Tapınağı'ndaki
yerine yerleştirilmesiyle son buldu" diye devam etti Helen.
Duvar ekranda Süleyman Tapınağı'nın devasa bir görüntüsü belirdi. "Bugüne kadar herkes, altın
sandığın Süleyman Tapma-ğı'na konduğunu düşünüyordu. Burada bulunan belgede bahsedilen
sandık dışında, ki Ahit Sandığı olup olmadığı ayn bir inceleme konusudur, ikinci bir altın sandık
olduğu yolunda bir iddiada bulunuyor. Süleyman Tapınağı'na konulan sandığın ikinci sandık
olduğu ve bu sandığın içinde sadece Tann'nın -Musa'nın yonttuğu taş tabletlere- yazdığı iki tablet
bulunduğu söylenmektedir." Đkinci fotoğrafta sandığın akıbetiyle ilgili yazılar belirginleşti ve
tercümesi altındaki yarı şeffaf kutuya yazıldı. "O ki, kırtksız taş tabletlere sahip altın sandık mabede
kondu."
"Dinler tarihi açısından incelendiği zaman Birinci Krallar 8.9'da Süleyman Mabedi'ndeki sandığın
içinde sadece iki adet taş tablet olduğu söylenmektedir" diye devam etti Helen.
Concord içmekte olduğu sodasını kenara bıraktı. "Burada bahsedilen iki sandık da neyin nesi
oluyor? Neden iki sandık yapılmış ?" diye sordu.
Art, "Dinî metinlere göre Tann Musa'ya On Emir'in yazılı olduğu iki tableti verdi. Bu tabletler
inanışa göre cennet yapımıydı. Bu nedenle çok iyi korunmalan gerekiyordu. Tann tabletlerin
korunması için özel bir sandık yapılmasını emretti. Altın kaplı akasya sandık cennetten gelen
tabletler için yapılmıştı" dedi.
Salonun ortasındaki holografik projektörden çıkan ışınlar gerçeğe yakın üçboyutlu bir görüntü
oluşturdu. Concord rahatlıkla Mescidi Aksa'yı görebiliyordu. "Ama burası Süleyman Tapınağı
değil ki" dedi Concord.
Art, yumuşak ve kadınsı bir sesle, "Haklısınız, Ms. Concord" dedi. "Bu görmüş olduğunuz Mescidi
Aksa. Genel inanışa göre Süleyman Tapınağı'nın yerine yapılmış. Müslümanların peygamberi Hz.
Muhammed buradan göğe yükselmiştir."
Concord, Art'ın bütün dinlere aynı mesafede olduğunu gördü. Her din için mentorlar o dinin
anlatımlannı kullanıyordu. Hiçbir din için varsayımsal konuşmuyor, o dinin anlatım gereklerine
göre konuşuyorlardı. Programlayanların buna özen göstermiş oldukları kesindi.
"Aynı şekilde Yahudiler açısından, Đbrahim'in oğlunu kurban
etmek istediği yer olarak da önemlidir, iki din açısından da kutsal bir yer olarak görüldüğü için
burada bir kazı çalışması yapılması çok büyük problemlere neden olabilir. Dinler açısından
bakıldığı zaman sadece Mescidi Aksa yüzünden bile savaş çıkabilir. Hem Müslümanlar hem de
Yahudiler, Mescidi Aksa'nın kendi egemenlik alanları içinde kalmasını istiyorlar. Süleyman Tapı-
nağı'nın orada olup olmadığını araştırmanın imkânı yok. Bazı bi-limadamları tapınağın orada
olmadığını, bazıları da Mescidi Aksa'nın temelleri altında bile olsa sandığın el değmeden
kalamayacağını söylüyorlar. Burada iki soruyla karşı karşıya kalıyoruz. Birinci soru Süleyman
Tapınağı nerede ve ikinci soru sandık hâlâ tapınağın içinde mi?" diye konuyu açtı.
Bir yandan toplantıyı izleyen ve bir yandan da Art'ın anlattıklarını dinleyen Concord sordu.
"Sence... sandık mabedin içinde mi?"
Art beklemeden yanıt verdi. "Bunu kesin olarak bilmenin imkânı yok. Eldeki verilerle pozitif bir
yargıda bulunulamaz. Bununla birlikte binlerce yıldır Israiloğullan sandığı arıyor. Çok büyük bir
ihtimalle Süleyman Tapınağı henüz ayaktayken de arıyorlardı. Genel kanı, tapmağın içinde gizli bir
bölüm olduğu ve sandığın o bölümde saklandığı şeklinde. Yine de sandığın tapınak dışında bir yere
taşındığı konusundaki düşünce akla daha uygun geliyor. Tarihî veriler Süleyman Tapınağı'nın
defalarca saldırıya uğradığı şeklindedir. 3:16'da belirtildiği gibi, Ahit Sandığı unutuldu. MÖ 597'de
Babil kralı II. Nabukadnezar, tapmağı ele geçirdi, içindekileri aldı ve tapınağı MÖ 586'da yerle bir
etti. Süleyman Tapına-ğı'ndan alınanların üstesine bakıldığı zaman sandık aralarında yoktu. Bu
durum da, sandığın saldırıdan önce kaçırılmış veya saklanmış olma olasılığının ortaya atılmasına
neden oldu. Hatta tapınakta bulunan sandığın da, orijinal olmadığına dair pek çok iddia var."
Concord sıkılmıştı, "Ben senden hikâye anlatmanı istemedim, veriler ışığında en yakın olasılığın ne
olduğunu sordum."
Art her zamanki ses tonuyla, "Sandığın Süleyman Tapmağı'nda olmama olasılığı çok büyük" dedi.
Concord'un canı sıkılmaya başlamıştı. Bütün bu bilimadamı tayfası incir çekirdeğini
doldurmayacak konularda yıllarca tartışabilirdi. Bir insanın hem bilimadamı olup hem de bağnaz
olmasını anla-yamıyordu. Rabi Falasifah ve Profesör Adret sıkı bir tartışmaya girmişlerdi. Eski bir
deyişi hatırladı, "iki Yahudi'yi bir araya getir, üç fikre sahip olursun." Artık toplantıya dikkatinin
yansım bile veremez olmuştu.
"Art toplantı bağlantısını kes, aşağıdaki anlamsız tartışma bittikten sonra tekrar bağlantı kurarsın.
Bu arada ilginç bir şey olursa söyle. Artık şu karganın sesini duymak istemiyorum" dedikten sonra,
gözlerini kapattı ve biraz sakinleşmek için ayak parmaklarından başlayarak bütün vücudunun
rahatladığını hissetmeye çalıştı.
Toplantı odasmda tartışma, Süleyman Tapınağı'nın yeri, sandığın yeri, Arap-Đsrail Barışı, dinin
günlük hayata etkisi gibi pek çok konuda sürdü. Concord birkaç saat boyunca içindeki sıkıntıyı
bastırarak, Art'ın ara sıra yaptığı açıklamaları dinledi. Bir iki kez de Art aracılığıyla, duruma
müdahale etmek durumunda kaldı.
Yaklaşık olarak altı saat süren toplantı sonuncunda, fotoğrafın orijinalliğinin araştırılması ve
mümkünse yazıtın yerinin bulunması konusunda tavsiye karan çıktı.
Concord laf kalabalığına boğulunca, kendini tam olarak toplantıya verememişti. Onun için önemli
olan birkaç yıl önce kaçırdığı fırsatı yeniden yakalamaktı. Bu sefer elinden kaçamayacaktı.
"Bana toplantıyı birkaç cümleyle özetle" diye Art'a komut verdi.
Art anlatmaya başladı. "Elde edilen fotoğraflar tarihle çelişmeyen bilgileri içeriyorlar. Orijinal
fotoğraflar olmadan eldeki bilgilerin doğruluğunu belirleme imkânımız yok. Eğer fotoğraflann
otantik olduğu ispatlanırsa, yeni bir inceleme başlatılabilir."
"Bu toplantıdan önce Vulkan Sistemi'nin olayla ilgili yorumu neydi?" diye sordu Concord.
Mentorların ne gibi bir sonuç çıkardığım öğrenmek istiyordu.
"Yazıtta tabletlerin sağlam oldukları söyleniyor. Bu nedenle bunlar ikinci grup tabletler olabilir ya
da daha sonra yazılan tabletlerden biri olabilir, ikiden fazla hazırlanmış tablet grubu olma olasılığı
yüksek. Doğru çıkma olasılığı çok az olduğu için bir operasyon yapılması gereksiz olabilir.
Bununla birlikte eğer bir operasyon karan alınırsa fotoğraflar incelenebilir ve eksik kalan bölümler
laboratuvarlarımızda okunabilir. Bu bile filoloji açısından çok önemlidir. Ölü Deniz
Elyazmalan'nda morötesi ve kızılötesi kameralarla inceleme yapılmış ve silinen ya da hasar gören
bilgilere erişilebilmiştir. Bu nedenle 200 nanometre ile 1 100 nano-metre arasındaki dalga
boylarındaki ışıklarda fotoğraflann üzerinde inceleme yapılmalıdır."
Concord konunun uzmanı değildi, ama eğer bir şey yapacaklarsa ellerinde orijinaller olmalıydı ve
onlar dışında kimse aynı anda fotoğraflardaki bilgilerin ışığında araştırma yapmamalıydı.
Hem toplantı sonucu hem de mentorların görüşü incelemenin daha ileri düzeyde yapılması
yönündeydi.
"Ms. Concord, operasyon sırasında bazı şahıslar zarar görebileceğinden karan sizin vermeniz
gerekiyor" dedi Art.
"Biliyorum" dedi Concord. Almak istediği bazı ek bilgiler vardı. "Şimdilik sen çekilebilirsin.
Kararımı sonra bildiririm." Art'ın görüntüsü odadaki duvar ekrandan silindi.
Concord, Ahit Sandığı'yla ilgili bazı şeyler duymuştu. On Emir'in bulunduğu sandık ve sandığın
sahip olduğu dünya dışı güç hakkında duydukları, o zamanlar da ilgisini çekmişti. Mistik bir masal
gibi düşündüğü sandık, belki de bir gerçeklikti. Sandığın bulunması, insanlar üzerindeki gizemini
yitirmesinden başka bir şey değildi.
Büyük bir ihtimalle tahta kısımları yitmiş ve gizemini koruyan gizli gücü kaybolmuş olacaktı.
Kamçılı Adam filmindeki gibi bir enerji boşalmasını beklemek en iyimser tahminle bile saflık
olurdu. Belki de sandığa Yahudi cemaatinin ilgisi onlara daha önemli bir güç sağlayacaktı. Bu gücü
Yahudiler üzerinde kullanarak Ortadoğu'yu yeniden şekillendirebileceklerdi.
Umbranautlann, Đsrail'in kuruluşunda ne kadar katkısı olduğunu bilmiyordu, ama gerek Körfez
Savaşı'nda gerekse Irak Sava-şı'nda Umbranautlar kârlı çıkmışlardı. Yanlış hatırlamıyorsa iki
savaşta sadece petrol fiyatlarındaki oynamalar yüzünden yirmi milyar doların üzerinde kâr
sağlamışlardı. 11 Eylül'den sonra bir süre Amerika'nın kabuğuna çekileceğinden korkmuşlar, ama
Amerikan hükümetinin şahin kanadını ikna etmeleri zor olmamıştı. Irak'ı kitle imha silahlarından
arındırmak gibi uydurma bir nedenle Irak'ta başlayan hareketlenmeyi bölge ülkelerine yayma
yönündeki yaklaşımlarını, think tank adı verilen oluşumlar yardımıyla, bölge ülkelerin siyasî ve
ekonomik ileri gelenlerine ak-" tarmaları ve Amerikan hükümetini özellikle de Suriye ve Iran
konusunda yönlendirmeleri işlerine yaramıştı.
Demokratikleşme yolunda gelişme sağlayan Suriye hükümeti, Amerika'yı karşısına almayı göze
alamadığı için kendi topraklarına yapılan tacizlere bile sesini çıkarmamıştı. Iran ise molla rejiminin
çatırdamaya başladığını görünce kendi halkına karşı şiddet eylemlerine başlamış ve kaynayan bir
kazana dönüşmüştü.
Amerika, etnik kozu iran'da da ortaya sürmüş ve iran'da bulunan değişik kökenlerdeki grupların
rejime karşı harekete geçmelerini planlamıştı. Her an sonuca ulaşılabilirdi.
Filistin ile israil arasındaki sorunlar da aynı eksende ele alınmış ve güvenli enerji kuşağı oluşturma
adına bir Filistin devleti kurulmaya karar verilmişti. Öyle bir devlet kurulacaktı ki Ürdün
1
ve israil'den alınan toprakların üzerinde kurulacak hükümet, bölgede göreceli bir barış havası
oluşmasını sağlayacaktı. Bu olay dışındaki her şey Umbranautlann çıkarlanna uyuyordu, israil'le
bölge ülkelerinin arasında banş sağlanması ve böylece özellikle Suriye ve Filistin topraklarındaki
terör örgütlerinin temizlenmesi işlerine gelmiyordu. Bir terör örgütünü kullanabilme gücü, bir
anlamda geleceklerinin garantisiydi. Çıkarları her zaman Amerikan çıkarlanyla örtüşmüyordu.
Dünyanın şerifliğine soyunan Amerika'nın mümkün olduğunca dümen suyunda gitmek işlerine
geliyordu, ama bu, her zaman onlan hedeflerine götürmüyordu.
Eğer Ahit Sandığı'nı ele geçirirlerse israil hükümetini kontrolleri altına alabilirlerdi. Belki de Ahit
Sandığı karşılığında Federal Reserve'in çoğunluk hissesine sahip olabilecek kadar para
kazanabilirlerdi.
Umbranautlar için önemli olan dünyanın yönetiminde söz sahibi olmak ve üyelerinin geleceğini
garanti altına almaktı. Birkaç yüzyıl önce denizcilikte ve tüccarlıkta yoğunlaşmışken, özellikle altın
ve elmas madenlerinin çoğalması, daha sonra bunlara kömür, petrol ve çelik üzerindeki yatırımlann
eklenmesi Umbrana-utlan globalleştirmişti. Bildiği tek şey vardı, o güne kadar Umbranautlann
hiçbir ırk veya dine karşı bir emir vermedikleriydi. Onlar için önemli olan oligarşik global yapının,
çıkarlarını koruyacak şekilde sorunsuz yürümesiydi. Sandık gerekli şekilde kul-lanılabilirse, hem
ekonomik hem de stratejik bir silah olabilirdi.
Boş gözlerle ekrana bakmaya devam etti. Önünde vermesi gereken bir karar vardı ve Arşen
Bora'nın dışmda, kimlerin safdışı edileceğine karar verecekti. "Ben Walltrip değilim, onun gibi
minik makineler kullanmak benim tarzım değil. Eski usul operasyonlar beni daha çok tatmin
ediyor" diye düşündü. Düşmanından ne kadar nefret ederse etsin, kendini savunma fırsatını az da
olsa verme taraftanydı. Nano enjeksiyonla düşmana bu fırsat tanınmıyordu. Sinsice işi bitiriliyordu.
Düşmana şans verme, onun sportmenlik anlayışıydı.
"Art! Karanmı verdim. Mümkün olduğu kadar sessiz bir şekilde bu konudan haberdar olan bizim
dışımızdaki herkesin safdışı edilmesini istiyorum. Ancak bu şekilde elde edilen bilginin steril
kalmasını sağlayabiliriz. Klasik yöntemlerle faaliyet gösterecek bir operasyon ekibi kurulsun. Olası
ekipler ne şekilde oluşabilir?" dedi Concord.
Art'ın üçboyutlu görüntüsü odada tekrar belirdi. Olası bir operasyon durumunda kullanılabilecek iki
ekip planlanmıştı. Birinci
ekip 0,999827 başarı faktörüyle operasyonu tamamlayabiliyordu. Bu ekibin hazırlanma süresi,
operasyon Amerikan topraklarında yapılacağı için 5 saat olarak öngörülüyordu, ikinci ekip ise
Türkiye'de operasyon yapacaktı ve hazırlanma süresi olarak 3 gün öngörülüyordu. Bu ekibin başarı
faktörü ise 0,999947'ydi.
Art'ın operasyonla ilgili anlattıklarını dinleyen Concord ikinci ekibin hazırlanma süresini çok uzun
buldu. Üç gün uzun bir süreydi. "Ben ikinci ekibin de birkaç saat içinde operasyon yapacak şekilde
hazır olmasını istiyorum! Bana başka bir ekip planla!"
Art beklemeden yeni bir ekip bilgisi verdi. Bu ekip 8 saat içinde hedef bölgede olabiliyordu.
Bununla birlikte hem fotoğrafları ele geçirmeleri hem de hedeflerindeki kişileri yok etmeleri için
gerekli olan başarı faktörü standartların epey altında kalıyordu. 0,420347'lik bir başarı faktörü
matematiksel olarak projenin başarısız olacağını gösteriyordu.
"Bana minimum 0,99 basan faktörlü bir ekibi en erken kaç saat içinde oraya gönderebilirsin ?"
Anlık bir beklemeden sonra, "57 saat sonra orada olacak şekilde bir ekip yollayabiliriz" diye
yanıtladı Art.
"57 saat!" Concord kulaklarına inanamıyordu. "57 saatte küçük bir ülkeyi ele geçirebiliriz. Bundan
daha kısa sürede iki kişiyi halletmek için Türkiye'ye bir ekip yollayamıyorsak, o zaman
Türkiye'den birini kullanalım. Bana Đstanbul'daki ekiplerden birini kullandığımızda başarı
faktörünün ne olacağını söyle."
"Đstanbul'da şu anda ekibimiz yok. iki ekibimiz de Kuzey Irak'ta bulunuyor. Orada bulunan ekibi
Türkiye sınırlarına sokmak 14 saati alır. istanbul'a göndermek ise bir 14 saat daha alır. Bu şekilde
başarı faktörünü 0,93178 olarak elde edebiliriz."
Concord iyice sinirlendi, "Balkanlar ve Ortadoğu sorumlusu kim ve o ne halt ediyor?" diye sordu.
"Marcus Ludwig, Şu anda italya'da; italyan hükümet yetkilileriyle iran'daki olaylar konusunda
görüşüyor."
Concord eski Stasi21 ajanını hatırlamıştı. Hayatındaki karanlık günlerin sorumlusu olmamasma
rağmen, Ludwig gibi bütün eski Stasi mensuplarına diş biliyordu. "Ne işi var orada? O adamın
işkence ve bombalama tekniklerini bilmesi dışında bir özelliği yoktur ki."
Art söz konusu kişinin hangi konuda ne ölçüde bilgi sahibi olmaya yetkisi var, çabucak kontrol etti
ve yeterli onayı aldıktan sonra anlatmaya başladı, "iran'daki öğrenci olayları had safhaya
21. Staatsicherheit: Doğu Alman gizli polisi.
ulaştı. Molla rejiminin iki eski destekçisi Fransa ve italya'yla bilgilendirme görüşmeleri yapıyor..."
Saran Concord bahsedilen olayların çoğunu uzaktan takip ediyordu. Pluto için Amerikan
hükümetinin son taktik başarısızlıkları büyük gelir kaynağı oluyordu. Güney Afrika, Somali, eski
Yugoslavya, oradan Afganistan ve en son Irak. Hepsinde Amerikan hükümeti bir taraf olmuş ve
onlar açısından işler yoluna girince de desteklerini çekmişlerdi, ingilizlerin sömürgelerden
çekilirken geride bıraktığı enkazın benzerini Amerika bu ülkelerde bırakıyordu.
Pluto gibi silah satışından her yıl milyarlarca dolar geliri olan bir topluluk için bu bulunmaz bir
fırsattı. Ellerinde silahlarla geride kalan ve savaşmaktan başka bildikleri hiçbir şey olmayan
gruplardan, nispeten eğitilebilir olanları seçmişler ve çıkarları adına kullanmaya başlamışlardı.
"Bir talimat çıkartın ve 24 saat içinde operasyon başlasın. Başında da Ludwig olsun. Bana
Ludvvig'in başında olduğu bir ekip kur. KADEK, DHKP-C gibi örgütlerin adamları da dahil olmak
üzere, taşeronlardan oluşacak bir ekip oluşturulabilir. Bana olası ekipleri, başarı faktörlerine göre
göster."
Salondaki duvar ekranda beş kişilik bir ekip belirdi. Art ekibi tanıtmaya başladı. "Ludwig'le birlikte
operasyona gidebilecek bir ekip oluşturuldu. Basan faktörü 0,98937 ve yirmi bir saat içinde
operasyona başlayabilirler."
Concord ekrandaki ekibe baktı. Ludwig dışında dört kişi daha görünüyordu. Adamlardan ikisi 45
yaşlannda ve sendikacı kılıklıydı. Rahatlıkla casus olarak kullanılabilirlerdi. Görünüşlerinde dikkat
çekici bir yön yoktu. Yine de iki kişinin temizleneceği bir operasyon için seçilmeleri garipti. Diğer
ikisiyse göreve uygun görünüyordu. Bakışlarında bile ben katilim diyen bir ifade vardı. Sokakta
görse, anında tekin olmadıklarını anlardı. Üç kişilik bir ekibin yeterli olacağını düşünmüştü.
"Neden beş kişilik bir ekip seçtin ?" dedi Concord.
"Ludwig'le birlikte seçilenler, Hollanda gümrüğünde bir miktar uyuşturucusu yakalanan bir mafya
grubu. Gümrükten mallarının çıkarılması karşılığında bu işe rahatlıkla ikna edilebilirler, ikisi eski
terörist, diğer ikisi ise mafyayla ilişkileri nedeniyle çevik kuvvetten atılmışlar. 24 saat içinde
kurulabilecek en iyi ekip bu. iki gün olursa bizim ekiplerimizden birisini kullanabiliriz" dedi Art.
Concord operasyona Ludvvig'in katılmasını istiyordu. Mümkün olduğu kadar çabuk hareket
etmeleri gerekiyordu. Chicago'daki
işi çabuk halletmeleri durumu biraz kurtaracaktı. Kararını verdi. "Tamam. Chicago ve Đstanbul
ekiplerini göreve yollayın. Sonuçları hakkında hemen bilgilendirilmek istiyorum. Saat kaç olursa
olsun beni bilgilendir" dedikten ellerini dizlerinin üzerine vurdu.
Art, Concord'dan aldığı direktif doğrultusunda yapılacak operasyonla ilgili aynntılan BlackBox'a
yolladı. Bir saniye geçmeden onay yanıtı gelmişti. Derhal Concord'u, operasyonun onaylandığı
konusunda bilgilendirdi ve operasyon için gerekli birimlere mesajlar yollanmaya başlandı. Geri
sayıma başlanmıştı.
I
Ölüm parmağı
17
13 ağustos 2005, cumartesi 10:45
I
Metin Karakul, Etüer'deki müstakil evinde karısı ve iki kızıyla kahvaltı yapıyordu. Birkaç gündür
iştahsız olduğu halde, işyerinde yaşadığı problemleri eve yansıtmak istemediği için ailesiyle
kahvaltıya oturmuştu. Bir yandan 8 ve 6 yaşındaki kızlarıyla şakalaşıyor, diğer yandan da işiyle
ilgili problemleri nasıl çözeceğini düşünüyordu.
Karısı ile iki kızını Bodrum'daki yazlık evlerine yollamaya karar vermişti. Okullar açılana kadar
orada kalacaklardı. O da bu arada işleri yoluna koymanın bir yolunu bulacaktı.
Cep telefonunun çaldığını duydu. Ortağı Osman'ın aradığını tahmin etti. Tam kalkacakken küçük
kızı, "Ben getiririm baba" diyerek yerinden fırladı ve telefonu almak için salona koştu. Birkaç
saniye sonra elinde çalmakta olan telefonla mutfağa döndü. "Baba al!"
Metin kızına gülümsedi, keşke o da kızı gibi saf ve temiz bir hayat sürebilseydi. Telefonunu eline
aldığında arayan numaranın gizlenmiş olduğunu gördü. Arayan Osman Selence olamazdı. Telefonu
açtı.
"Evet benim. Kiminle görüşüyorum ?" Kalktı ve salona geçti. "Siz kimsiniz ve neden bu konuyla
ilgileniyorsunuz ?" Bir elinde telefonu tutarken, diğer eliyle sigara paketinden bir sigara çıkarmaya
çalışıyordu.
"Hayır benim gümrüklerle bir işim yok." Masanın kenarına vurarak paketten bir sigara çıkardı.
"Bütün bunları nereden biliyorsunuz?" Ronson marka çakmağıyla sigarasını yaktı.
Sigara ağzında, pek anlaşılmayan bir sesle, "Osman mı ?" dedi. Sigarasını içerken uzunca bir süre
karşı tarafın konuşmasını dinledi. Konuşmayı dinlerken şakaklanndaki damarlar belirgin-leşti ve
yüzü kiremit rengine dönmeye başladı. Boyun kaslan gerildi. Sigarasını kül tablasında söndürdü.
îçerdekiler duymasın diye sesini alçaltmaya çalışarak konuşmaya çalıştı. "Pazartesi günü beni yine
ara o zaman konuşuruz. Hafta sonları iş konuşmam" dedi.
Tam telefonu kapatmaya niyetlenmişken cep telefonunu kulağına yapıştırdı. Bir süre dinledi ve
sonunda "Tamam, yarım saat sonra orada olacağız" dedikten sonra telefonu kapattı.
Cep telefonunu masaya koydu, bir sigara daha aldı ve yaktı. Hiç tanımadığı yabancı aksanlı biri
onu aramış ve Hollanda gümrüğünde takılan mallarını kurtarmaları için onlara yardımcı
olabileceğini söylemişti. Tek istediği 24 saat sürecek bir hizmetti. 250 kg esrarı kurtarma
karşılığında bir amme hizmeti istemeyecekleri kesindi. Ortağı Osman Selence'nin de görüşmeye
gelmesini istiyorlardı. Aklına Osman'ı araması gerektiği geldi ve cep telefonunu tekrar eline aldı.
Metin Karakul yarım saat sonra Bebek'e indiğinde, Osman'ı kahvenin önünde beklerken buldu.
Osman, Metin'in geldiğini görünce, "Hayrola Metin ne oldu ? Nereden çıktı bu herif?" diye sordu.
Metin arabasını uzaktan kumandayla kilitledi. Alt dudağmı bilmediğini göstermek istercesine
hafifçe büktü. "Ben de anlamadım ama, hakkımızda çok şey biliyor" diye asıl derdini söyledi.
Osman, "Bir tuzak olmasın sakın?" diye aklındaki şüpheleri açıkladı.
"Onu ben de düşündüm. Ama sanmıyorum. Eğer bizi hapse atmak isteselerdi telefon etmek yerine
eve gelir tutuklarlardı. Yolda bizim amiri aradım, ama onun da hiçbir şeyden haberi yok. Hele bir
içeri girelim de herif ne isteyecek öğrenelim" dedi Metin.
"Hadi bakalım" dedi Osman.
Birlikte kahveden içeri girdiler. Arkalarından seslenilince geri döndüler, "Metin Bey!" Otuz beş
yaşlarında beyaz tenli, siyah saçlı, yaz sıcağına rağmen takım elbiseyle dolaşan bir adam onlara
seslenmişti. "Ben de gelmenizi bekliyordum. Buyurun masamız hazır" dedikten sonra ikisine
masaya kadar eşlik etti. Sesi ve kelimeleri yuvarlaması Amerikalı olduğunu gösteriyordu.
ClA'nm bölge şef yardımcısı, Julius McGinley genellikle Şirket
dışına çalışmazdı, fakat bu sefer yüklü bir ricaya hayır diyememişti. Tek yapması gereken iki kişiyi
bir günlük bir iş için ikna etmekti. Özel hattından sabah uyandırılmış ve yapması istenen iş kısaca
ona anlatılmıştı. îşi kabul ettikten sonra da detay bilgiler verilmişti. îşi reddetme şansı olsa da en
fazla bir saatini alacak iş için önerilen tutar tatminkârdı.
iş basitti. Karşısındaki iki adama reddetmeleri imkânsız bir teklifte bulunacaktı. Hiç dinlemeden
gitmeleri durumunda en fazla bir hafta sağ kalırlardı, eğer dinledikten sonra reddederlerse birileri
çok yakın bir zamanda onları emekli ederdi.
McGinley, "Hemen konuya girmek istiyorum. Sizin Hollanda gümrüğünde yakalanan 250 kg
malınızı kurtarmanıza yardımcı olabilirim" dedi.
Metin omuz silkti, "Neden bize yardımcı olmak isteyesiniz ki? Hem bizim öyle bir faaliyetimiz
yok. Biz başkasıyla karıştırmış olmalısınız." Ailesi de dahil olmak üzere neredeyse bütün çevresi
onun deri ihracatıyla uğraştığmı sanıyordu.
McGinley, "Hiç sanmıyorum Metin Bey" dedi. Türkiye'de uzun bir süreden beri kaldığı hitabından
belliydi. "Ayrıca Afgan dostlarınız sizden gelecek para yerine avuçlarım yalayacaklarını
öğrendiklerinde, ben burada olmayacağım. Şu anda size yaptığım yardım teklifi çok kısa bir süre
için geçerli. Bu nedenle size tavsiyem, beni dikkatle dinlemeniz ve çok iyi düşünmeniz" dedi. Kısa
bir sessizlikten sonra McGinley devam etti, "Hem Surinam asıllı ortaklarınızı hem de malı aldığınız
Afgan dostlarınızı hayal kırıklığına uğrattınız. Tutuklanan adamınız da cabası. Yeterli malvarlı-
ğmız olmasına rağmen elinizdeki nakit, ödemelerinize yetmiyor, ayrıca Afgan dostlarınız sizden
gelecek paraya şiddetle ihtiyaç duyuyorlar. Bir hafta daha tahammül edebileceklerini pek
sanmıyorum. Yani kısaca şunu söyleyebiliriz ki çok kısa sürede elinizdeki bulmacayı çözmezseniz,
hem sizin hem de yakınlarınızın sağlığı tehlikeye girebilir. Ben size bu işten sıyrılabileceğiniz bir
yardım önerisiyle geldim."
McGinley'in söyledikleri tamamen doğruydu. Bir acemilik yapmışlar ve nakde sıkışmışlardı. "Farz
edelim M, bize yardımcı olma konusundaki teklifinizi kabul ettik" dedi Metin. "Eğer geri
alacağımız malımız karşılığında bir pay isteseydiniz, buna hiç gerek yoktu, malı alırdınız. Peki
karşılığında ne istiyorsunuz ?" diye sordu.
McGinley, "Metin Bey, malınızı kurtarmanızın karşılığında sizden maksimum iki günlük bir hizmet
bekliyoruz" diye biraz açıklama yaptı.
O zamana kadar sessizce konuşmaları dinlemekte olan Osman Selence başını kaldırdı. "Ne tür bir
hizmetten söz ediyorsunuz ?" Sesi film tanıtımı yapar gibi kalın ve derindi.
"Sizlerin ve iki adamınızın maksimum iki gün için bize yardımcı olmasını istiyoruz. Bunu
rahatlıkla yapabilecek cesarette ve yetenekte olduğunuzu da şimdiden söyleyebilirim."
Osman'ın canı sıkılmıştı. "Şimdi bırakın bunları da bize ne istediğinizi söyleyin."
McGinley bir süre Osman Selence'nin ne demek isteyebileceğini düşündü. Karşısındaki adamların
kolay lokma olmadıkları kesindi. Konuya kısa yoldan girmeye karar verdi. "Konunun detaylarını
ben de bilmiyorum. Sizden istenen iki şey var. Birinci olarak bir doküman bizden çalındı onu acil
olarak almamız gerekiyor. Đkinci olarak da belgeyi çalan iki hırsızın temizlenmesini istiyoruz. Bunu
başarabilmek için iki operasyon yapmanız gerekecek. Bu bittikten sonra da sizin 250 kg malınız
serbest kalacak."
Osman sıkıntılı bir sesle, "Bu iki kişi kim ve ne çaldılar?" diye sordu.
"Bu konuda benim de elimde henüz bir bilgi yok. Đşi kabul ettiğiniz zaman sizi bir başka kişiye
yönlendireceğim o size gerekli bilgileri verecek."
Osman ve Metin birbirlerine baktılar. Yapmaları istenen şeyin pis bir iş olduğunu biliyorlardı, ama
artık ne yapmaları istendiği onlara söylenmişti. Bu sefer sözü alan Metin oldu. "Aramızda
görüşelim, size yanıtımızı pazartesi günü veririz" dedi.
McGinley, "Yanıtınızı şimdi almam gerekiyor. Yarın öğlene kadar bu iş bitmeli. Ben sizi birkaç
dakika yalnız bırakacağım aranızda konuşun" dedikten sonra ayağa kalktı. "Ben dışarıya çıkıyorum.
Geldiğim zaman yanıtınızı alırım."
"Yanıtımız olumsuz olursa ne olacak?" diye sordu Metin.
McGinley beklediği soruyu duymuştu. "Bu aşamada olumsuz yanıt verirseniz, kendi yolunuza
gidersiniz. Bir haftaya kalmaz işinizi dostlarınız bitirir. Eğer kabul ettikten sonra vazgeçerseniz, bu
sürenin bir haftadan çok daha kısa olacağını söylememde sakınca olduğunu sanmıyorum" dedi ve
kapıya doğru yöneldi.
Boğaz kenarındaki masada yalnız kalan ikili, bir süre birbirlerine baktı. Denizin yosun kokusu
burunlarına kadar geliyordu. Fakat onların, ne Boğaziçi'nin güzelliğine bakacak ne de meltemin
getirdiği kokuyu hissedecek halleri vardı.
"Şimdi ne yapacağız Osman ?" diye sordu Metin.
Osman da Metin gibi aynı soruyu kendine soruyordu. Bu adam gelmeden önce ortalıktan
kaybolmak dışında seçenekleri yoktu. Kaybolmak ne kendi güvenliklerini ne de ailelerinin
güvenliğini sağlayacaktı. Uyuşturucu işinde iki altın kural vardı. Bir sattığın malı
kullanmayacaksın, iki yamuk yapmayacaksın. Yakalanan mallan, onların sonu olmuştu, hem
kendilerinin hem de ailelerinin hayatını tehlikeye atmışlardı.
"Đki kişiyi temizlememiz gerekiyor. Eğer bizim işimize karışmış olsalardı, bunu rahatlıkla yapardık,
ama durum farklı. Bizimle hiçbir alakası olmayan iki kişinin hayatı karşılığında kendimizin-kini
kurtarmamız gerekiyor. Bugüne kadar birkaç kişi öldürdük. Đlk başta inandığımız ideoloji uğruna
yaptık, daha sonra da iş gereği yaptık, ama her zaman karşımızda düşman olarak gördüğümüz
birileri vardı. Bu sefer karşımızda iki hırsız var ve hırsız oldukları da şüpheli."
Osman cebinden bir sigara çıkardı ve yaktı. Đlk nefesini sıkıntıyla havaya üflerken konuşmaya
başladı. "Ben de aynı şeyleri düşünüyorum. Bu arada aklıma tuzak olma ihtimali de gelmiyor değil.
Ama zaten bu duruma düşmüşken, bizimle kim uğraşmak ister ki?" Sigarasından bir nefes çekti.
"Bu işi yapacağız başka çaremiz yok."
Đkisinin de bildiği bir şeyi Osman dillendirmişti. Masada, sadece suya dalıp çıkan martıların sesi
duyuluyordu.
18
Sabahın ilk ışıkları arabanın arka camından dikiz aynasına vuruyordu. Metin Karakul dikiz
aynasından baktı. Arkasından gelen araba yoktu. Gece iki gibi Đstanbul'dan yola iki araba olarak
çıkmışlardı. Đkinci araba birkaç kilometre arkalarından geliyordu. Yanında oturan sarı kafa böyle
istemişti.
Yana döndü ve ön yolcu koltuğunda kestiren adama baktı. 55 yaşlarında beyaza kaçan san
saçlarıyla bir Alman'dan daha çok kuzeylileri andırıyordu. "Aman uyusun, uyanık olduğu zaman
sinirlerimi bozuyor" diye düşündü. Marcus Ludwig'i ilk olarak gece görmüştü. Ama adam onu
yıllardır tanıyor gibiydi. Oysa o adamı yedi saattir tanıyordu ve tanışmasından itibaren de
tanımamış olmayı istemişti.
Onlardan aynı marka ve model iki araba istenmişti. Şirketin arabalarını kullanmaya karar
vermişlerdi. Havaalanından Lud-wig'i almışlar ve daha sonra Taksim yakınlarında birinden iki
çanta alıp, Ludwig'in söylediği adrese gitmişlerdi. Evin içinde fotokopilerini gördükleri fotoğrafları
aramışlardı, fakat evin altını üstüne getirmelerine rağmen bulamamışlardı. Aksilikler bununla
bitmemişti.
Gidecekleri ikinci yer olarak Keşan bildirilmişti. Park yerinden çıkarken arabalardan birinin park
lambası kırılmıştı. Ellerinde o an için başka bir araba olmadığından bir araba çalmak durumunda
kalmışlardı. Durumu öğrenen Ludwig küplere binmişti. Söylemediği lafı bırakmamıştı.
Dikkatini tekrar yola verdi. Aynadan yansıyan güneş ışığı gözünü rahatsız ediyordu. Eliyle dikiz
aynasını ayarladı. Arkalarında Osman'ın kullandığı araba görünmüyordu. Çalıntı arabayla yol
aldıkları için, hızlarını düşürmüşlerdi. Yol boyunca herhangi bir
trafik kontrolüne yakalanmak istemiyorlardı. Metin'in kullandığı araba diğerinin iki kilometre kadar
önünde gidiyor ve olası bir çevirmeyi arkadaki çalıntı arabaya haber vermek için bir bakıma
tavşanlık yapıyordu.
Gözleri yolda, aklı hayatında arabayı kullanmaya devam ediyordu. 70'lerin devrimcisi, seksenlerin
uyuşturucu taciri, şimdi de bir kiralık katil olacaktı. Hayatlarının hiçbir döneminde karşısına
çıkmamış iki kişiyi öldürmek zorunda kalacaktı. Midesi bunu kaldırmıyordu. Bir iki yıl içinde
tamamen uyuşturucu işinden çıkmayı düşünürken, şimdi her şey çok daha kötüye gidiyordu.
Yetmişlerde, orta halli ailesinin desteğini de alarak Almanca eğitim veren bir lisede okumuştu. O
zamanlar uluslararası ilişkiler okumak istiyordu. Sınıfında bir kız arkadaşı vardı, ilerde evlenmeyi
düşünüyorlardı. Sonra birden devrimcilik rüzgârına kapılmış ve ülkeyi kurtarma sevdasına
düşmüştü.
Üniversite yıllarında ise tam bir gerilla olmuştu. Bölgesinde hızla yükselip, bölgesel lider
pozisyonuna gelmişti. Pek çok eyleme katılmış hatta bir keresinde kahveleri tarandığında
bacağından yaralanmıştı. Yine de devrim dışında hiçbir şey umurunda değildi.
Yetmişler insanların kabına sığmadığı yıllardı. Uluslararası ilişkiler konusunda ülkesini temsil
etmek isterken, profesyonel bir devrimci olmuştu. Đlk başlarda ailesinden gelen parayla idare etmiş,
daha sonra da devrim komitesi ailesinin yerini almıştı. Okula devam etmek yerine, paralı bir asker
gibi devrim için çalışmaya başlamıştı. Parayı kim veriyordu? Silahları kim sağlıyordu? Bu gibi
sorulan o günlerde sormak aklının köşesinden geçmemişti. Gerçi sormuş olsaydı da devrim
destekçilerinden başka bir yanıt bulabileceğini sanmıyordu.
Derken seksen darbesi olmuştu. 12 Eylül günü darbe yapılmış ve tek mermi atılmadan tüm
ülkedeki olaylar bir anda kesilmişti. Her gün iki taraftan onlarca kişi ölürken, birdenbire bütün
eylemler kesilmiş ve tutuklamalar başlamıştı.
12 Eylül sabahı Altınoluk'ta bir devrimcinin yazlık evindeydi. Bir eylem planı üzerinde
çalışıyorlardı. Haberi radyodan öğrenmişlerdi. Birkaç gün ne yapacağım bilememişti. Birkaç gün
son-raysa, asıl darbenin beynine ve ruhuna indiğini anlamıştı. Nasıl olurdu da tek kurşun atılmadan
bir darbe yapılabilirdi? Düzenin adamları nasıl olur da duruma bir anda hâkim olabilirlerdi ?
Neredeydi o binlerce devrimci yoldaşı? Neredeydi onlara destek verenler ? Đnsanlann kum
eleğindeki taşlar gibi toparlanıp, ayıklanıp, tutuklandıklarını duyuyordu. Nasıl olurdu da bir
devrimden
bu kadar çabuk vazgeçilebilirdi? Oysa, o bütün hayatını devrime adamıştı.
Bir hafta sonra dıştan takmalı motoru olan bir tekneye binip, Midilli'ye geçmişlerdi. Yunan
makamları onları almış ve daha sonra da Atina'daki bir kampa yerleştirmişti. Sağcısı, solcusu hepsi
aynı kampta yaşamaya başlamışlardı. Bir zamanlar ülkesi için birbirlerini gördükleri yerde silahını
çekip kurşun sıkacak iki grup insan, kaderin bir cilvesi olarak başka bir ülkedeki kampta, aynı sonu
paylaşıyorlardı. Dört ay boyunca o kampta mecburî ikamet -esaret demeye hâlâ dili varmıyordu-
etmişti. Bol bol düşünmüştü.
Sağcısıyla solcusuyla akvaryumdaki balıklar gibi günde üç öğün yemeklerini yemişler ve birlikte
ajanstan Türkiye'yle ilgili haberleri dinlemişlerdi.
O günlerde Osman Selence'yle tanışmıştı. Osman bir ülkücüydü ve aynı yerde onunla haberleri
dinliyordu. O da ülkesini kurtarmak için ne kadar çok çalıştığını hararetle anlatıyordu. Tartışmayla
başlayan husumet zamanla azalmış ve bir kader arkadaşlığına dönüşmüştü.
Kampın yöneticileri için, sağcı ya da solcu olmaları birdi. Onlar için önemli olan Türkiye'ye karşı
ne kadar işlerine yarayacaklarıydı. Đçlerinden bazılarını alıp, kampın dışında lüks içinde
yaşamalarını sağlıyorlardı, işlerine yaramayacaklar ise kampta akıbetlerinin ne olacağını
bekliyordu.
Dört ay sonra, Osman'ın da içinde bulunduğu bir grubu Almanya'ya mülteci olarak yollamışlardı.
Bu sefer Alman hükümeti onlara harçlık ve mülteci statüsüyle kalma izni vermişti. Hayatı boyunca
kendisini o kadar aşağılanmış hissetmemişti. Birileri onlara sürekli bakıyor ve onları besliyordu.
Güçlüydü, kuvvetliydi. Bir işe girip çalışabilirdi, ama çalışma izni yoktu. O sadece bir mülteciydi.
Aslında orada mülteci statüsünde mi kaldığını hâlâ bilmiyordu. Bir kısmı kuzey ülkelerine gitmişti.
O ise Osman'la birlikte Almanya'da kalmış ve uyuşturucu işine girmişti. O günlerdeki nefretini
anlatmanın imkânı yoktu. Her şeyden nefret ediyordu.
Bir satış sırasında Alman polisi tarafından yakalanmışlar ve dörder yıl hapis yatmışlardı. Ondan
sonra da Türkiye'ye dönmüşlerdi. Bu sefer Türkiye'de mahkemeleri olmuş, sonunda tutuklu
kaldıkları süre cezadan düşülünce birkaç ay sonra dışarı çıkmışlardı. Birkaç ay hapis yatmak
Türkiye'ye dönebilmek için ödenebilecek çok küçük bir bedeldi.
I
Türkiye'de de uyuşturucu işine girmişler ve Avrupalıları zehirlemeye başlamışlardı. On altı yıl o işi
yaptıktan sonra, içinde bulundukları durum hiç de iç açıcı değildi. Kiralık katil olarak iki kişiyi
öldürmeye gidiyorlardı. Eğer karşılarında işlerine çomak sokan iki kişi olsaydı bunu yaparlardı,
ama öldürecekleri kişilerin onlarla hiç alakası yoktu, insan bir kez batmaya görsün, ne kadar derine
batacağı belli olmuyordu.
Yanlarında gelen iki adamına, yapacakları operasyonu anlatırken, kurbanların muhbir olduğunu ve
Hollanda gümrüğünde malların takılmasının sorumluları olduklarını söylemişti. Adamlarının,
anlamsız bir nedenden dolayı, birilerini öldürmeye gittiklerini bilmelerine gerek yoktu.
Sağ eliyle San Kafa'yı dürttü. "Uyanın Herr Ludwig. Neredeyse vardık" dedi kusursuz
Almanca'sıyla.
Marcus Ludwig ani bir refleksle gözlerini açmadan elini sağ koltukaltına götürdü. O kadar çok
farklı yerde ve farklı durumda uyanmıştı ki her an tetikte olması gerektiği kaslarının hafızasına
işlenmişti. Gözlerini açtı. Saat yediye geliyordu. "Arkadaki arabanın durumu nedir?" diye sordu
Metin'e. Gidişdönüş toplam altı yüz kilometre yol yapmak durumunda kalacakları bir operasyona
temiz olmayan bir arabayla gidilmezdi, ama elinden başka bir şey gelmediği için kabullenmek
durumunda kalmıştı. Bu dört amatörle işini bitirip bir an önce geri dönmek istiyordu.
Metin, "iki dakika arkamızda gelmeye devam ediyorlar. Herhangi bir aksilikle karşılaşmadık" dedi.
Ludwig orta düzeyde Türkçe bilmesine rağmen bunu yanmdakilerle paylaşmak istememişti.
Herkesle Almanca konuşuyordu.
Ludwig'in canı çok sıkkındı. Bir operasyona gideceği zaman her şeyi en ince ayrıntısına kadar
planlamayı ve gerekli hazırlıkları yaptıktan sonra harekete geçmeyi severdi. Oysa şimdi karşısında
iki terörist eskisiyle, iki çevik kuvvet eskisi vardı. Park yerinden çıkarken bile dikkatli olmayı
beceremeyen kişilerle bir operasyon yapması istenmişti. Ona kalsa yirmi dört saat içinde kendi
ekibini getirir ve bu işi iki dakikada hallederdi. Madem istediği ekip olmuyordu, o zaman
malzemeleri tam olmalıydı. Tam teçhizat operasyona başlamayı düstur haline getirmişti. Amerikalı
operatörlerin her ameliyat öncesi tam set olarak malzemeleri açması gibi o da ihtiyacı olmasa bile
her operasyona tam teçhizat giderdi. Neyin ne zaman gerekeceği belli olmazdı. Neyse ki istediği
ekipmanlar Berlin'den yollanmıştı. Malzemeleri cumartesi sabaha karşı Berlin'deki isveç
Konsolosluğu'na verilmiş ve isveç
Konsolosluğu, "özgürlük savaşçıları" için gerekli malzemeler olduğu söylenen iki paketi açmadan
diplomatik kuryeyle Đstanbul'a yollamışlardı, isveçlilerin saflığı Norveçlilerin esprilerine konu
olduğu kadar var, diye düşünüyordu.
isveç hükümeti gibi, uluslararası arenada esamisi okunmayan yönetimler, başkalarının şeyleriyle
gerdeğe girmeye bayılırdı. Kendi ülkelerindeki monoton yaşamları, halkın yaşama isteğini bitirdiği
ve insanları neredeyse toplu intihara sevk ettiği için, dünyanın başka ülkelerinin terörist olarak
nitelediği insanları barındırıp, onlara destek olmanın zevkini tatmak istiyorlardı. Kendi
ülkelerindeki sıkıcı yaşamı, terörist grupları bünyelerinde barındırarak canlandırmak son
fantezileriydi. Bir gün gelip de teröristleri besleyerek başlarına ne kadar büyük bela aldıklarını
gördükleri zaman da, durumdan yine en kârlı Pluto çıkacaktı.
Türkiye'deyken bir deyim duymuştu, "Körle yatan, şaşı kalkar." Terörizme destek veren ülkeler de
şaşılaşmaya başlamışlardı. Terörist grupları kontrol eden, XXI. yüzyılda dünyayı kontrol edecekti.
Bunu da sadece Pluto yapabilirdi.
Arabanın hızlı gittiğini hissetti, "Herr Karakul, biraz yavaşlayın lütfen. Bir de arkadakilere telefon
edin, onlar da hızlarım artırma-sınlar. 80'in üzerine çıkmalarını kesinlikle istemiyorum. Buraya
kadar geldik, bundan sonra bir sorunla karşılaşmayalım" dedi.
Metin, tam iki koltuğun arasındaki bölüme koyduğu telefonuna uzanacakken, Ludwig devam etti.
"Keşan sapağına yaklaşıyoruz. Sapaktan sonra ikinci benzin istasyonunda duracağız. Adamlara
söyle bizi orada beklesinler." Bir süre düşündü. "Yok en iyisi biz sapaktan sonra kenara çekelim
onları bekleyelim. O zaman ararsınız. Yine de hangi benzincide duracaklarım bilsinler. Biz de
arabayı oto sanayi sitesinin arkasına park edip benzinciye yürürüz. Keşan'dan sonra tek araba yola
devam edeceğiz. Temiz araba bize dönüş yolunda lazım." Hâlâ Almanca konuşuyordu. Aslında
Türkçe'yi Stasi'de çalışırken öğrenmişti. Kuzey Irak'ta militanlara eğitim verirken de Türkçe'sini
geliştirmişti. KADEK her ne kadar Kürt ayrımcılığını savunan bir örgüt olsa da, içlerinde liderleri
dahil Kürtçe konuşan pek yoktu. Diyalekt farkları nedeniyle Kürtçe bilenlerin de birbirleriyle
anlaşması zor oluyordu. Dolayısıyla resmî dil Türkçe'ydi. Farsça bilgisi nedeniyle biraz Kürtçe
konuşabiliyordu. Burada Almanca'yı çok iyi bilen iki adam olduğu için de Türkçe konuşma ihtiyacı
duymamıştı. Böylesi daha iyiydi, bu avantajdan yararlanıyor ve yanmdakilerin konuşmalarını
rahatlıkla dinleyebiliyordu.
Araba bir kamyon hızıyla yol alarak beş saatte Keşan sapağına gelmişti. Sol sinyalim vererek sola
yanaştılar ve ışığın yeşile dönmesini beklediler. Yeşil ışık onlar için yandığı zaman, yumuşak bir
manevrayla Metin arabayı sola döndürdü ve arkalarında bıraktıkları ışıklan rahatlıkla görebileceği
uygun bir yerde arabayı park etti. Telefona uzandı ve Osman'ı aradı. "Osman biz şimdi Keşan
sapağına girdik. Kenara çektik ve sizin gelmenizi bekliyoruz. Kaç dakika sonra burada olursunuz ?"
diye sordu. Osman'ın konuşmasını dinledi. "Tamam, sakın hız limitini aşmayın. Keşan sapağından
sonra ikinci benzinciye gireceksiniz, biz de arabayı uygun bir yere park edip benzincide size
katılacağız. Yolun bundan sonrasını tek araba olarak devam edeceğiz" dedi. Yine karşı tarafın
söylediklerini dinledikten sonra, "Tamamdır. Görüşürüz" dedi ve cep telefonunu kapattı.
Metin Karakul, Ludwig'e döndü. "Bir iki dakikaya kadar burada olacaklar. Benzinciye kadar bizi
takip edecekler ve orada bekleyecekler" dedi.
Ludwig konuşmaların tümünü dinlemişti, "Çok iyi" demekle yetindi. "Bir saat kaldı sabretmeliyim"
diye düşündü. Sabah güneşi yükselmeye başlamış ve sol camdan girip eline vurmuştu. Dikkati eline
gitti. Gayri ihtiyarî sağ elinin üzerindeki derin yara izini sol eliyle kapattı. "Emekli olma zamanı
geldi" diye düşündü. Tropik adalardan birine gidecek ve orada büyük bir katamaran alacaktı. Sekiz
kamaralı bir katamaran görmüştü. Saçlarını kazıtıp bir süre oralarda keyif çatacaktı. Yine heyecan
arayacaktı, ama bir süre başını dinlemeliydi. Arabanın elektronik saatine baktı. Saat sekiz buçuğa
geliyordu.
Arkadan takip eden araba, trafik ışıklarından döndü. Metin birinci vitese geçti ve araba gerisinde
tekerlek izinden başka bir şey bırakmadan tozlu banketten sessizce ayrıldı, iki araba yaklaşık 3 km
ötedeki benzin istasyonuna geldiklerinde öndeki araba ileriden sola dönüp oto sanayi sitesinin
arkasına doğru yol alırken, arkadan gelen çalıntı araba benzin istasyonuna girip park etti. Arabanın
içinden üç kişi indi. Arabayı kullanan Osman uyuşmaktan neredeyse hissizleşen ayaklarını açmak
için biraz yürüdü. Arabadan inen diğer iki kişi de alışveriş yapmak için istasyonun marketine girdi.
Bir saat içinde işleri bitecekti ve rahata kavuşacaklardı.
Metin, Ludwig'in de yardımıyla oto sanayinin arkasında park edecek uygun bir yer bulmuştu.
Arabadan inip teçhizatı almak için
bagaja yöneldiler. Ludwig'in bütün operasyon ekipmanı çantadaydı, Kendisi için hazırlanmış
kurşungeçirmez yelek, altı Sternmeyer P-35 tabanca, yedek şarjörler minik bir çantaya konmuştu.
Tabancaları ekibe yolda verecekti. Her operasyon için temiz silah kullanılması en önemli
kurallarından birisiydi.
Keskin nişancıların gözdesi bir Arktik Warfare Magnum, bir kutu sniper kurşunu, 4 kalıp C4
patlayıcı ve iki adet MEBO MST-13 zamanlayıcı, iki çantaya paylaştırılmıştı. Ludwig hiç yanından
ayırmadığı evrak çantasını ve tabancaların olduğu çantayı aldı ve diğer ikisini de Metin'e bıraktı.
Birlikte benzin istasyonuna doğru yürümeye başladılar.
Metin, Ludwig'e döndü, "Herr Ludwig, buraları çok iyi biliyorsunuz galiba" diye sordu. Ludwig'in
bilgisi onu şaşırtmıştı. Birkaç defa Keşan'dan geçmesine rağmen oto sanayi sitesinin nerede
olduğunu bile bilmiyordu.
Ludwig, "Gelmeden önce biraz incelemiştim" diyerek kestirip attı. Ona tüm Ortadoğu ve
Balkanlar'ı avucunun içi gibi bildiğini söylemeye gerek yoktu. Askerî açıdan olası bir Türk-Yunan
savaşında Türk ordusunun savunmak için çekileceği mevzileri bile çok iyi bildiğini, Mecidiye yolu
üzerinde bulunan kışlanın mühimmat durumunu ve mevcudunun ne olduğundan haberdar olduğunu
söylemesi abes olurdu.
Benzin istasyonuna vardıklarında, diğerleri ihtiyaçlarını gidermiş, onları bekliyordu. Patlayıcıların
ve ağır silahların bulunduğu iki çantayı bagaja yerleştirdiler. Ekibin kalanı onlar gelene kadar
yiyecek bir şeyler almayı akıl etmişlerdi. Ludvvig'in midesi kazmıyordu. Uçmaktan korktuğu için
Roma-Đstanbul seferi yapan THY uçağında neredeyse gelene kadar içmişti. Hosteslerin nazik
uyarısı olmasaydı zom olması işten bile değildi. Đndiğinden beri de bu adamlar ülserini azdırmaktan
başka bir şey yapmamışlardı. Bir şeyler atıştırmak iyi gelecekti. Boş mideyle operasyon yapmayı
tercih ederdi, ama bir iki lokmanın zararı olmayacağını düşündü. Metin'e döndü. "Fazla bir şey
yemesinler. Operasyon sırasında hafif olmak gerekir" dedikten sonra bisküviden birkaç tane aldı ve
gazozla birlikte yemeye başladı. Ağzındaki lokmasını henüz bitirmeden konuşmaya devam etti.
"Adamların cep telefonlarını topla ve kapalı olarak torpido gözüne koy. Tam operasyon sırasında
birinin cep telefonunun çalmasını istemiyorum." Rolex marka saatine baktı. 8:43. "Hadi gidelim
geç kalıyoruz." Metin Karakul'a baktı, "Siz sürün" dedi. Evrak çanta-
sını ve tabancaların bulunduğu çantayı yanma alıp ön yolcu koltuğuna geçti. Metin adamlardan cep
telefonlarını aldı. Hepsini kapattı ve arabanın torpido gözüne koydu.
Beş adamın bindiği siyah Mercedes-Benz benzinciden ayrılıp Gelibolu istikametinde ilerlemeye
başladı.
19
14 ağustos 2005, Pazar 08:05
Melody yarım saate yakındır yapmakta olduğu duşunu istemediği halde bitirmek zorundaydı. Geç
yatmamış olmasına rağmen, bütün haftanın yorgunluğunu üzerinden hâlâ atamamıştı. Duşta biraz
kendine gelmişti, ama bütün hafta boyunca, çalışmanın verdiği yorgunluktan ve heyecandan artık
adrenalin salgılayacak hali kalmamıştı.
Duşun musluğunu kapattı ve duş kabininin yanındaki askıda bulunan havlusuna uzandı. Üstünkörü
kurulandıktan sonra, havluyu vücuduna sardı ve baş havlusunu alıp banyodan çıktı. Yazlık evin üst
katındaki parkelerin üzerinde çıplak ayaklarının ıslak izlerini bırakarak yatak odasına geçti.
Yatak odası, güneye bakan geniş camların aydınlattığı iki odanın birleştirilmesinden oluşmuştu.
Odanın uzak ucundaki camın önüne iki kişilik bir yatak konmuştu. Saros Körfezi'nin panoramik
görüntüsü yataktan olduğu gibi görülebiliyordu. Kapının sol tarafında aynalı bir şifoniyer ve sağ
tarafında neredeyse odanın tahta kaplamasından ayırt edilemeyecek kadar iyi gizlenmiş bir gardırop
vardı. Odanın karşısındaki şöminenin önü hariç, her yer parkeyle kaplanmıştı. Şöminenin önü ise
şöminenin yapıldığı taştandı. Soğuk kış günlerinde ayaklarını sıcak taşlara dayamaktan büyük zevk
alırdı. Yere gizlenmiş panel radyatörlerin varlığı hissedilmiyordu.
Kapıya yakın olan pencerenin önüne bir fiskos masası ve iki berjer koltuk konmuştu. Kışın, kır
evine geldikleri zaman, LPG'yle çalışan kalorifer sistemi evi ısıtana kadar yatak odasında kalırlardı.
O zaman camın önünden alıp şöminenin karşısına yerleştirdikleri koltuklara oturur, bir kısmını
kitaplık olarak kullandıkları gardıroptan aldıkları kitapları okurlardı.
fÖffHAN K*MAL
Birkaç ayrıntısı dışında bütün evi Melody kendi zevkine göre düzenlemişti. Uzatılmış balayı
gezilerinde Erikli'ye geldikleri zaman kır evini görmüştü. Erikli sahili modern villalarla kaplanmıştı
ve özellikle geceleri çok gürültülüydü. Fakat sahilden iki kilometre içerideki kır evi sessizdi. Evin
sahile uzak oluşu ve çevresindeki ağaçlar gürültünün onlara ulaşmasını önlüyordu.
Melody sağ ayağını sol baldırının altına kıvırıp yatağın üzerine pencereye dönük olarak oturdu.
Pencerenin sol tarafında yükselmekte olan güneşe ve uzaklarda insanı çağıran denize bakmaya
başladı. Hayatında şu kısacık sürede olan değişiklikleri düşünüp gülümsedi.
Eşiyle Baltimore'da evlenip Đstanbul'a geldiklerinden bu yana dört yıla yakın bir süre geçmişti.
Birisi ona Arsen'le tanışacağını, bir ay içinde evleneceğini, Türkiye'ye yerleşeceğini söyleseydi,
kesinlikle inanmazdı. Oysa hepsi gerçekleşmişti, iyi de olmuştu. Hayatı boyunca bu kadar mutlu
günler yaşayabileceğini hayal bile etmemişti.
Arsen'le evlenmeye karar verdiklerinde, henüz tanışalı bir ay bile olmamıştı. Geleneklerine çok
bağlı olan ailesi, şaşırtıcı bir şekilde Arsen'i kabullendiği halde, düğün hazırlıkları için en az üç aya
ihtiyaç olduğunu söylemişlerdi. Sülalenin tek kızı olduğu için, özellikle annesi tüm akrabalarını
memnun edecek bir düğün töreni planlamaya başlamıştı.
Arşen çok akıllıydı, evlilik hazırlıklarıyla ilgili her türlü kararı ona bırakmış ve bir köşede
Melody'nin düğün hazırlıklarının yanı sıra ailesiyle de cebelleşmesini seyretmişti. Hatta bir iki
konuda Melody'nin annesinden yana tavır koyarak iyi bir damat adayı profili çizmişti.
Baltimore'da yapılan ve 11 Eylül olayları nedeniyle sönük geçen düğün töreninden sonra, balayı
için Türkiye'ye gelmişlerdi. Bütün ülkeyi, karış karış dolaşmışlardı. Balayında gezdikleri yerler,
tanıştığı insanlar ve gördüğü muhteşem tarih bir bakıma kariyerini tekrar gözden geçirme fırsatı
vermişti ona. Dünyanın hiçbir yerinde bu kadar zengin ve çeşitli tarihî miras yoktu. Buna,
Anadolu'nun binlerce yıllık kültürü de eklenince, Türkiye'ye âşık olmaktan kendini alamamıştı.
Trakya'yı dolaşırlarken Erikli'ye uğramışlardı. Arşen, fbrice'de tüple dalış yaparken Melody'de
Mecidiye ve Erikli civarını dolaşmıştı. O gün sahilden Erikli köyüne doğru çıkarken, uzaktaki
ağaçların arasında kır evini görmüştü. Dünyadan o kadar uzak görünüyordu ki, o anda ev ona bir
sığınak gibi gelmiş ve almak istemişti.
Arsen'in dalış teknesinden inişini sabırsızlıkla beklemişti o gün. iki ay sonra da ağaçların arasındaki
kır evi onların olmuştu. Kışın yapılan komple tadilatın sonunda baharda taşınmışlardı.
O günden beri de, cuma akşamı yola çıkmak, Tekirdağ'da köfte yemek, kır evine gitmek, iş
düşünmeden telefonsuz bir hafta sonu geçirip pazar akşamı eve dönmek onlar için bir ritüel haline
gelmişti.
Bahçeciliğe uygun sekiz dönüm arazisi kır evinin bulunduğu bir adacık dışında ağaçlarla kaplıydı.
Köyden, bahçeyle ilgilenecek yaşlı bir çift bulmuşlardı. Meyve ağaçlan budanmış ve aşılanmıştı.
Yaşlı çift evin tüm bakımmı yapıyor ve yemek için dalmda bırakılanların dışında tüm meyveleri
satıyorlardı. Arsen'le birlikte dalından meyve yeme zevkini tadıyorlardı.
Köyden deniz kıyısına inerken son virajı aldıktan sonra sağa doğru belli belirsiz ayrılan mıcırlı bir
yol kır evine çıkıyordu. Sahile inenler manzaranın etkisinde kaldıklarından, pek çoğu kır evini ve
eve giden yolu fark etmezdi.
Sapaktan girişe hiç dokunmamışlar ve o bölümü yabanî bırakmışlardı. Ancak saptıktan elli metre
kadar sonra görüntü değişiyordu, mıcır yolun iki tarafına çim ekilmişti. Yola sapan biri bir süre
sonra kendisini bambaşka bir yerde buluyordu. Yaban içinde özenle hazırlanmış bir vadiye
giriyorlardı. Melody güldü, vadi demek fazla abartı olurdu. Yine de insanın ruhunun huzur bulduğu
bir yerdi, kır evi.
Mıcır yolun sonundaki kır evine gelindiğinde ortada taştan yapılmış bir havuz gelenleri
karşılıyordu. Minik bir çağlayandan kapalı devre sirkülasyonla su akıyordu. Havuzun yanındaki
çardak ise sevişmelerinin sessiz tanığıydı.
Yataktan kalktı gardıroptan Wolford marka iç çamaşırlarını alıp giydi. Havlusunu yatağın üzerine
attı. Şifoniyerin üzerinde bulunan aynanın karşısına geçti. Aynaya yansıyan vücudunun
görüntüsünü incelemeye başladı. Ellerini yukarı kaldırıp göğüslerinin durumunu inceledi, daha
sonra geriye doğru yarım dönüp kalçalarında ve baldırlarında selülit oluşup oluşmadığını kontrol
etti. Henüz selülit vücudunu ele geçirememişti. Yine de spor yapmaya devam etmeliydi, bu şekilde
birkaç yıl daha kazanabilirdi.
Şifoniyerin yanında duran evrak çantasına baktı. Bir çantanm hayatını bu kadar değiştireceği hiç
aklına gelmezdi. Üzerinden daha üç gün bile geçmemişti. Perşembe akşamı eve gitmek için
dosyalarını evrak çantasına yerleştirirken, dosya çantanm içinde
bir yere takılmıştı. îlk anda satıcının elli yıl daha kullanılır dediği çantanın yırtıldığını düşünmüştü.
Dosyanın nereye takıldığını incelerken, çantanın içinde gizli bir bölme olduğunu görmüştü. Gizli
bölmede deri bir mahfaza içinde bazı fotoğraflar bulmuştu.
Perşembe gecesi Arşen bir iş görüşmesi için izmir'de olduğundan fotoğrafların üzerinde rahatlıkla
çalışabilmişti. Çiviyazısıyla Arkaik Sümerce yazılan yazılan çözümlemeye başlayabilmesi için
bütün geceyi uyanık geçirmesi gerekmişti. Hâlâ da yazının tümünü tam olarak çözmüş değildi,
incelemeleri sırasında Eski Mısır yazısıyla yazılmış olan bölüme de bakmıştı, fakat üniversite
yıllannda aldığı dersler yeterli olmamıştı. Aynı taş blok üzerine veya yan yana bulunan taş
bloklarda birden fazla dilde yazıla-nn bulunması arkeolojik açıdan çok önemliydi ve büyük bir
olasılıkla iki yazınm da aynı konuyu anlattığı varsayılırdı. Bu dilbi-limsel açıdan bulunmaz bir
nimetti. Bu şekilde bir dildeki eksiklik diğer dilden bilinenle giderilebilecekti.
Sümerce ve Eski Mısırca yazılann aynı şeyi anlattığından emin olmak için de Eski Mısırca'nın
tercümesine ihtiyacı vardı. Sağduyu her ne kadar iki metnin aynı olduğunu söylese de bundan emin
olmak zorundaydı.
Hiyerogliflerde yazılanlar işinin uzmanı birisi tarafından çözülmeliydi. Bunlan düşünürken aklına
Celsey gelmişti.
Celsey Kerr, Chicago Üniversitesi, Doğu Enstitüsü'nde, Mısır-bilimci olarak çalışıyordu ve işinde
çok iyiydi. Üstelik üniversite yurdunda aynı odada kalmışlardı. Çok sık olmasa da birbirleriyle
görüşüp okul yıllanndan gelen dostluklanm taze tutmuşlardı. Ay-nca insan olarak da Celsey'ye
güvenirdi. Yine de Celsey'nin de ihtiyaç ölçüsünde bilgilenmesini istiyordu. O an için ihtiyacı Eski
Mısırca metnin tercümesiydi ve bu metni Sümerce metinle karşılaştırmak istiyordu. Celsey tercüme
yaparken Sümerce metni görmezse sadece hiyerogliflere konsantre olacaktı. Bu şekilde diğer
metinden etkilenmeyecekti.
Arkeolojiye merak sardığı yıllarda, antik dillerin rahatlıkla tercüme edilebileceğini düşünüyordu.
Öğrendiğinde Fransızca'dan tercüme yapar gibi olacağını sanıyordu. Seyrettiği bütün filmlerde
arkeologlar yazılan hemen tercüme ediyorlardı. Üniversite eğitimine başladığında durumun hiç de
filmlerde gördüğü gibi olmadığını öğrenince, hayal kırıklığına uğramıştı.
Antik dillerin çoğunu anlama çalışmaları, henüz iyimser tahminlerin ötesine geçmemişti. Özellikle
fonetik olarak kelimelerin
nasıl söylendiğini belirlemek, Hititçe gibi bugüne bazı bağlan olan diller dışında, imkânsızdı. Eski
Mısırca ve Sümerce günümüzde devamlan olmadığı veya devamlan varsa bile bilinmediği için ses
olarak çözülemiyordu. Tek yapabildikleri tahmin yöntemiyle anlamlar üzerinde yorumda
bulunmaktı. Çözülen birkaç isim dışında ses olarak okunabilen bir yazı yoktu.
Elindeki fotoğraflar iki dil açısından da büyük bir fırsattı. Yazı-lanlan yine okuyamayacaklardı
belki, ama yazılann anlamlan konusunda önemli ipuçları elde edebileceklerdi.
Aynca bir de neredeyse bir efsane havasıyla anlatılan sandığın hikâyesi vardı. Niçin iki dilde birden
yazılmıştı ? O günlerde edebiyatın bir parçası olarak böyle metinler yazılır mıydı ? Yoksa sandığın
yeriyle ilgili anlatılan bir efsaneden mi bahsediliyordu ? Cevaplanması gereken o kadar çok soru
vardı ki.
Đlk olarak iki metnin de aynı olduğu konusundaki tahminini doğrulaması gerekiyordu. Daha sonra
da taşm yerini arayacaklardı. Taşın bulunmasından sonra da metinde yazılanlann doğruluk payı
araştınlacaktı.
Cuma sabah dokuza kadar çalışmalannı belirli bir aşamaya getirmiş, daha sonra da Celsey'yi
aramıştı. Uykulu bir sesle telefonu açan Celsey, söylediklerini duyduğunda kulaklarına
inanamamıştı. Hele fotoğrafları nasıl ele geçirdiğini anlattığı zaman şaka yaptığını sanmıştı.
"Celsey, sana Eski Mısırca metinlerin fotoğraflanm yollamak istiyorum. Bana metnin deşifresi
konusunda yardımcı olur musun?" dediğinde Celsey'nin kelimenin tam anlamıyla yerinden
fırladığını duymuş, çığlıklann etkisini azaltmak için ahizeyi kulağından uzaklaştırmak zorunda
kalmıştı. Arkadaşına güvenmesine rağmen konunun ikisinin arasında kalmasını özellikle rica
etmişti. Pazar akşamı için görüşmeyi planlayıp telefonu kapatır kapatmaz, Arsen'in bilgisayanndaki
tarayıcıyı kullanarak fotoğraflan taramış ve fotoğrafların bilgisayar kopyalannı Celsey'nin
üniversitedeki e-posta adresine yollamıştı.
Birazdan istanbul'a gitmek için yola çıkacaktı. Evlendikten yaklaşık altı ay sonra, Arşen eve iş
getirip çalıştığı için, hafta sonlan çalışmama konusunda bir prensip karan almışlardı. îlk defa olarak
prensip kararını esnetmesi gerekiyordu. Arsen'e, pazartesi gününe yetiştirmesi gereken bir işi
olduğunu ve istanbul'a dönmesi gerektiğini söylediğinde, Arşen hiçbir şey demeden kabul etmişti.
Şüphelenmişti, ama yine de bir şey söylememişti. Sadece ondaki heyecanı ve değişikliği kısa bir
süre sorgulamakla yetinmişti.
Pazartesi günü Arşen için büyük bir sürpriz olacaktı. Sümerle-rin Magan dediği diyarlardaki
Tutanhamon'un hiç girilmemiş mezarının bulunması bile Ahit Sandığı'nın bulunmasının yanında
silik kalacaktı. Belki de XXI. yüzyılın en büyük arkeolojik buluşunu yapan arkeolog olacaktı.
Anlık bir hayal kınklığı yaşadı. Fotoğraflardaki taşı nasıl bulacaktı ? Rahatlıkla bir el çantasına
sığabilecek büyüklükteki taşın nerede olduğunu bile bilmiyordu ki. Bu durumda elindeki
fotoğraflarla iki dilin çözümü için bir ilerleme kaydetse bile, bilimsel olarak ne kadar güvenilir
olacaktı. Ya metnin deşifresini tamamlayıp sandığı buldularsa? O zaman sandığı bulan kişi
olamayacaktı. Ama işin iyi tarafı o güne kadar hiç kimse böyle bir buluşla ortaya çıkmamıştı. Böyle
bir buluşu kim dünyadan saklayabilirdi ki? Metinde yazılanlann hayal ürünü olma olasılığı
bulunması olasılığından daha fazlaydı. Fotoğraf Türkiye'de basılmıştı. Fotoğrafı basan stüdyonun
adı sol alt köşede okunuyordu. "Antep" yazısı rahatlıkla görülüyordu. Belki de o fotoğrafı basan
fotoğrafçıyı bulmalıydı. Fotoğraf çok eskiydi. O fotoğrafı çeken veya tab eden kişi hâlâ yaşıyor
olabilir miydi? Ya da konuşmak ister miydi ? ilk önce kuşkularını doğrulaması gerekiyordu. Daha
sonra üniversitenin kuracağı ekip gerekli araştırmalan yapardı.
Kocasına yazıttan bahsetmek istemişti, ama önce emin olmak istiyordu. Üstelik Arşen sürprizleri
severdi. Durum kesinleşince ilk olarak Arsen'e söyleyecekti. Heyecan verici ve bir o kadar da
sıkıntılı düşüncelerinden zorlukla sıynldı. "Acaba Arsen'e söylesem mi?" diye tekrar düşündü.
Başını "Hayır" der gibi salladı. Söylemeyecekti, bütün tahminlerinin doğru olduğunu ispatlamadan
söylemeyecekti. Bulduğu fotoğrafların hikâyesini duyduğunda Arsen'in yüzünün alacağı şekli
görmeyi çok istiyordu.
Suyu kesilmiş bir değirmene döndüğünü hissediyordu, ilk defa olarak kocasına doğruyu
söylememişti, ilk defa olarak yanında Arşen olmadan, yazlık evden dönecekti. Oysa Arşen onunla
dönmeyi teklif etmişti, ama o reddetmişti. "Senin yapacak işlerin var, onlan tamamla. Hem ben de
evde yalnız başıma yetiştirmem gereken çalışmamı tamamlayayım" demişti. Kendisini kocasını
aldatıyor gibi hissetmekten bir türlü kurtulamıyordu. Komodinin üzerindeki kol saatine baktı.
08:14.
Derin bir soluk aldı. Güne bu düşüncelerle başlamak istemiyordu. Arsen'in tasarımmı yaptığı düğün
hediyesi takı setini şifoniyerin üzerinden aldı. Takıdan pek hoşlanmamasına rağmen evlendi-
ği günden bu yana her gün takı setinin en az bir parçasını takmayı âdet edinmişti.
îki kalbin birbirine dik olarak geçtiği ve ortasında yıldız olan kolyesini aldı. Her takısında kocasının
onları hediye ettiği anı düşünürdü. Evlendiği günkü mutluluğunu düşünmek ona her seferinde
doping etkisi yapardı. Bir kalbin üçte ikisinden oluşan ve ortasında yine yıldız olan küpelerini aldı.
Genç kızlığa adım attığından beri kulaklarını deldirmeye korkmuştu. Arsen'in hediyesini
gördüğünde kulaklarını deldirmeye karar vermiş ve bir doktor arkadaşı da topluiğneyle kulaklarını
delmişti. Ancak o şekilde bütün takılan düğünde takabilmişti. Kulağı delinirken Arsen'in elini
tutuşundan aldığı gücü hissetti. Bütün korkusu o an gitmişti. "Acaba Arsen'e söylesem mi ?" diye
düşündü. Dalgın dalgın kolyesini sağ elinin işaretparmağı ve başparmağının arasına alıp bir süre
kolyeyle oynadı.
Yatağm üzerindeki havlusunu alıp balkona çıktı. Hafta sonu ev işlerini yapma sırası Arsen'de
olmasına rağmen her zaman ikisi de kendi dağınıklıklarını toplama konusundaki sessiz
anlaşmalarına uymaya gayret ederlerdi.
Havluyu kuruması için balkondaki ipe astı. Uzakta, güneş denizin üzerinde yükselmeye başlamıştı.
Hanımeli kokularım ve çi-yin neden olduğu taze toprak kokusunu duymak çok hoştu.
Ellerini balkonun demirlerine koydu, gözlerini kapattı ve derin derin nefes almaya devam etti.
Gözleri kapalı olduğu halde sanki acıkmış gibi manzaranın görüntüsü zihninden çıkmıyordu.
"Tanrım, buraya bayılıyorum" dedi.
Evlenip, Türkiye'ye geldiği zaman çok az Türkçe biliyordu. Bir an önce Türkçe öğrenmek istediği
için Arsen'den yardım istemişti. Türkçe kursuna gitmesinin yanı sıra, evde de mümkün olduğu
kadar Türkçe konuşmaya gayret etmişlerdi. Arşen ona Türkçe'nin matematiğim öğretmişti. Bir dilin
bu kadar matematiksel olabileceğini daha önce hiç düşünmemişti. Türkçe'yi öğrendikçe mutluluğu
artmıştı.
Balayı sırasında birkaç cümleden oluşan dağarcığı aradan altı ay geçince gelişmişti. Birlikte
oldukları her gece Arsen'e en az iki saat sesli kitap okumuştu, ilkokul seviyesindeki kitaplarla
başlayan ve gazetelerle devam eden okuma seansları zamanla roman okuma seviyesine yükselmişti.
Aradan iki yıl geçmeden Türkçe'ye tam olarak hâkim olmuş sayılırdı. Hatta onunla yeni tanışanlar
Amerikan asıllı olduğuna inanmakta zorluk çekmişlerdi. Bunda sesli kitap okumasının ve
Arşen gibi yanlışlarını düzeltecek birisinin olmasının çok büyük faydası olmuştu. Bu arada Arşen
de Türk kadın yazarların romanlarının çoğunu onun sesinden dinlemişti.
Evlilikleri bir bakıma özlem evliliğiydi. Arşen bir arkeologla evlenmesinin ne anlama geldiğini
öğrendiğinde hiç itiraz etmemişti. Birlikte oldukları zamanları değerlendirmelerinin ayrı oldukları
zamanlan sorgulamalarından daha iyi olduğu konusunda ortak düşüncede oldukları için aynlıklann
yarattığı özlemleri paylaşmışlardı.
îlk başlarda biraz zorlanmışlardı. Arşen ailesini küçük yaşlarda kaybettiği için, kısa da olsa
aynlıklann sonundaki beraberliğin mutluluğunu yaşamak yerine ayrılığı daha yoğun yaşamıştı.
Fakat kendisini kısa sürede yenilemiş ve duruma adapte olmuştu. Melody ise Arsen'in geçtiği
aşamaları daha çabuk aşmıştı. Belki de kadın olmanın doğal bir sonucuydu bu. Kim bilir.
Aslında Türkiye'deki arkeolojik kazılara, bir ekip elemanı olarak katılmamıştı. Đki kazıdaki
çalışmalara dışandan destek vermenin ötesinde pek bir şey yapmış sayılmazdı. Bir gün gelecek kazı
sorumluluğu alacaktı. O gün, kaçınılmaz olarak, bir haftadan daha uzun süre aynlıklan olacaktı.
Hafta sonlan, cuma akşamından arabaya binip Erikli'ye gelmeyi rutine bağlamışlardı. Evleri
Anadolu Yakası'nda olduğu için perşembe akşamından hazırlıklar tamamlanırdı. Cuma sabahı
eşyalar arabanın bagajına konur ve Arşen onu Kadıköy'e bırakıp köprü trafiğinden Mecidiyeköy'e
geçerdi.
Cuma akşamı da bir taksiyle Arsen'in Mecidiyeköy'deki işyerine gider ve yola çıkarlardı. Hemen
hemen her hafta, sonu aynı ri-tüeli tekrarlamak hoşlanna giderdi. Önce Tekirdağ'da bir köfte ve
piyaz ziyafeti yaparlar, sonra da özel kasaplanndan aldıklan hazır Tekirdağ köftesiyle Erikli'ye
geçerlerdi. Baş başa geçen iki günün sonunda, pazar akşamı yola çıkıp Đstanbul'a dönerlerdi. Bir iki
kere pazartesi sabahı döndükleri de olmuştu, ama ilk defa Đstanbul'a tek basma dönecekti.
Geceleyin, güneşin hangi yönde olduğunu merak eden, güne-bakanlann arasından geçip Erikli
köyüne gelmek... Köyü geçtikten sonra mehtabın, Saros Körfezi'ni gümüş bir kaftan gibi örttüğünü
görmek bile, yaklaşık üç saatlik yola kesinlikle değerdi.
Melody'nin saçları denizden gelen hafif rüzgârda dalgalanıyordu. Dalgalı saçlan esen rüzgârın
etkisiyle forma girmeye başlamıştı. Saçlarını elleriyle havalandırdı. Oldum olası saçlarını tara-
maktan hoşlanmazdı. Onların doğal bir biçimde dalgalanması hoşuna giderdi.
Balkonun altındaki verandada Arşen kahvaltı hazırlıklarını yapıyordu. Tabaklan yerleştiriyor
olmalıydı. "Evet, Đstanbul'a gitmeli" diye iç geçirdi. Yatak odasına geçti ve eşyalarını hazırlamaya
başladı. Birkaç dakika içinde giysilerini iki spor çantaya koymuştu. Evrak çantası ise geceden
hazırlanmıştı. Eşyalarını aşağıya indirecekken kocasının sesini duydu. "Hayatım! Kahvaltı hazır!"
"Geliyorum canım! Bir saniye!" dedikten sonra aynada son bir kez kendisine baktı. Görünüşünden
memnun bir şekilde yatak odasından çıkıp merdivenlere yöneldi. Kızarmış ekmeğin kokusu,
Melody'yi merdivenlerde yakalamış ve verandada hazırlanmış olan kahvaltı masasına kadar ona
eşlik etmişti.
Arşen sabahları erken kalkar ve sabah sporundan sonra köyden günlük yumurta, taze süt ve köy
ekmeği alırdı. Kızarmış köy ekmeği ve üzerine sürülen tereyağı bile, damakta bıraktığı lezzetiyle
tek başına bir kahvaltı sayılabilirdi.
Alt katın neredeyse tamamını kaplayan salonu geçip verandaya çıktığında Arsen'i göremedi.
"Mutfakta olmalı" diye düşündü. "Çay hazırlıyordur." Önünde servis olan hasır koltuklardan birine
oturdu.
Kahvaltı masasındakileri görünce ağzı sulandı. Melody'nin bütün kadınların kıskandığı, eşi zor
bulunan bir özelliği vardı. Yedikleri, ona kilo olarak geri dönmüyordu. Gerçi bunda küçüklüğünden
beri yaptığı sporun ve hızlı çalışan metabolizmasının büyük etkisi vardı. On sekiz yaşından beri
aynı boy ve kiloda kalmıştı. Böylece, bir kadını terk edilme endişesinden daha fazla strese sokan,
kilo alma gibi bir problemi hiç yaşamamıştı.
Arşen, normal çay ile tomurcuk çayın karışımından hazırladığı çay elinde olduğu halde verandaya
geldi. Türklerin çay içme konusundaki âdetleri ona farklı gelmişti. Ayrı bir demlik kullanmaları ve
çayın sürekli ateşte olması da ilginçti.
Kocasına sabah öpücüğü vermek istedi, fakat Arsen'in elleri dolu olduğu için, çaydanlığı masaya
koymasmı bekledi.
"Günaydın aşkım. Bakıyorum karını bu sabah enerji deposu yapmaya iyiden iyiye niyetlisin" dedi
gülümseyerek.
Arşen güneş doğmak üzereyken kalkmış ve kır evine geldiği her hafta sonu yaptığı gibi dağ
bisikletine atlayıp sahile gitmişti. Dağ bisikletiyle sahildeki villaları geçip kıyıya paralel patikalara
girmişti. Melody'yle birlikte keşfettikleri Günbatımı Kayalığı'na gitmişti. Bisikletini kayalıkların
arasındaki koya bırakıp mini
kumsalda sabah sporunu yapmıştı. Sporun ardından da neredeyse çarşaf gibi olan denize girip bir
saat kadar yüzmüştü. Hafta içinde koşunun dışında spor yapma fırsatı olmadığı için hafta sonunda
yüzmeyi ihmal etmezdi. Bir havuza gidip yüzmek ona sıkıcı geliyordu. Sınırlanmış bir alanda
yüzmek, koşu bandında koşmaktan farklı değildi ve spor yaparken doğada olmalıydı.
Arşen, Melody'nin gizli bir arzuyla vücuduna baktığını hissetti. Esmer olan cildi birkaç aydır
denizde yüzdüğü için iyice bronz-laşmıştı. Asla kumsalda güneşlenmezdi. Uzun süreli yüzüşten
sonra, bir gölge bulur ve orada otururdu. Hafta sonlan sabah sporunu yapıp duşunu aldıktan sonra
yatak odasına Melody'nin yanına giderdi. Fakat bu hafta sonu Melody'nin istanbul'a erken dönmesi
gerekiyordu.
iki gündür bir şeyler olduğunu fark etmiş olmasma rağmen, Melody'nin hazırladığı sürprizin ne
olduğunu sormamıştı. Aslında cuma akşamı durumu fark ettiği zaman Melody'nin ağzını aramış,
fakat bir ipucu elde edememişti. Oysa Melody birkaç dakikalık direncin sonucunda çözülür ve her
şeyi bütün açıklığıyla anlatırdı. Ertesi günkü denemesinden de bir sonuç alamayınca, merakı
artmasına rağmen, sorulara devam etmemişti. Nasıl olsa bir iki gün içinde Melody baklayı ağzından
çıkanrdı.
Melody'nin yola iyi bir kahvaltıdan sonra çıkmasını istediği için, köyden taze yumurta ve köy
ekmeği almıştı, ikisi için de öğünler içinde en fazla önem taşıyan sabah kahvaltısıydı. ilk olarak
görüntü, ardından kahvaltının kokusu ve en son olarak da yiyeceklerin tadı onları doyurmalıydı.
Yaza girerken Melody'nin dağ çileğinden yaptığı reçel baş köşedeydi, bahçedeki hanımelileri
kıskandıracak kadar hoş kokusuyla ikisini de kahvaltıya davet ediyordu.
Melody iştahlı bir bakışla kocasına baktı. "Bir kurt gibi yiyebilirim."
Birkaç saniye önce, kendisine de aynı iştahla baktığını hatırlayan Arşen, şaşırmış görünüp bir an
geriler gibi yaptı. "Beni mi ?" dedi ve düşünür gibi bir müddet durdu. Sonunda bir karara varmak
üzereymiş gibi dudaklarını birbirine kenetledi. "Hım, neden olmasın ?" dedi ve güldü.
Melody oturduğu hasır koltuktan kalktı, elindeki çaydanlığı masaya koymasmı beklemeden,
kocasına sarıldı ve dudaklanndan öptü. "Küçükhanım, müsaade edin de elimdeki çaydanlığı masaya
koyayım. Şu anda avantaj sizde."
Melody dudaklannı yine Arsen'inkilere yapıştırdı, öptükten sonra dudaklannı ayırmadan, "Olmaz o
zaman avantajımı kaybe-
derim. Siz beyefendi çaydanlığa dikkat etmeye devam edin. Sizinle ilgili planlarımı
gerçekleştirirken elinizin çaydanlık tarafından esir alınması benim için daha uygun" dedi hınzırca.
Arşen dudaklarını Melody'nin ateşli dudaklarından zorlukla kurtardı, "Hadi Melody. izin ver lütfen,
çay dökülecek yoksa."
Melody'yi gülme tuttu, ama yine de son bir öpücük almadan kocasını bırakmaya niyeti yoktu.
Hınzır bir gülümsemeyle, "Olsun aşkım, ben sıcak çaya bayılırım" dedi. Aslında doğru söylüyordu.
Türklerin demlik ve çaydanlıkla hazırladıkları çaya alışması biraz zaman almıştı, ama sıcak demli
çaya alıştığından beri de poşet çay içemiyordu.
Tanıştıkları günden beri sabah öpüşmeleri meşhur olmuştu. Her sabah mutlaka birbirlerini
öperlerdi. Arşen trafik nedeniyle işe birkaç dakika geç kalacak olsa ortağı Timur hemen ona
takılırdı. "Biriniz sabahları dudak nemlendiricisi kullanmayı akıl edemez mi? Yine birbirinize mi
yapıştınız?" derdi.
Timur'a göre aşk her insanın en az ve en çok bir kere yaşaması gereken bir hastalıktı.
"Birincisinden sonra bağışıklık kazanmayanlar, tedavi için psikologa gitmeli" derdi. Oysa Timur,
birkaç ayda bir âşık olmayı âdet haline getirmiş müzmin bir bekârdı. Hercaîlik onun için bir yaşam
biçimiydi neredeyse.
Kocasından son bir öpücük alan Melody, Arsen'i serbest bıraktı. Arşen çayı nihalenin üzerine
koyarken, Melody "Sofra harika olmuş hayatım" dedi.
Elleri serbest kalan Arşen, avantajı ele geçirdiği için karısının durumundan faydalanıp aldığı
öpücüklere karşılık vermek niyetindeydi. Melody başlatmıştı, o da iyi bir eş olarak sürdürmeliydi.
Masa başındaki kurun yeterli olmayacağım Melody'nin beline sarılıp kendine çekerek belli etti.
Melody'nin gözlerindeki mutluluk ışıltısı dudaklarına ve yanaklarına yayıldı, hissetmekten bir türlü
vazgeçmeyeceği bir sıcaklık bütün bedenini kapladı.
"Arşen dur. Daha yeni duş aldım, kahvaltıdan sonra da çıkmam gerekiyor."
"Hayatım akşama benimle dönsen olmaz mı ?" Son bir kez Melody'nin sürprizini anlamaya
çalışacaktı. Bunun için de elindeki son fırsat, aç karnına karışım biraz sıkıştırmaktı.
"Üzerinde çalıştığım projeyle ilgili birkaç detayı kontrol etmem gerekiyor. Ayrıca akşam Celseyle
görüşeceğim. Projeyle ilgili konuşacağız." Melody sırrını paylaşmaya henüz hazır değildi.
Đştah kabartan kahvaltılarını bitirdikten sonra, sıra Arşen'de olduğu için sofrayı kaldırmaya başladı.
Melody sessizce, "Ben artık yola koyulmalıyım" dedikten sonra banyoya gitti.
Kahvaltı sofrasını toparladıktan sonra, üst kata Melody'nin eşyalarını indirmek için çıktı. Melody
eşyalarını toplayıp yatak odasının kapısının önüne koymuştu, iki çantayı aldı ve arabaya indirdi.
Güneş sabahın erken saatleri olmasına rağmen arabayı ısıtmaya başlamıştı. Arabanın klimasını
çalıştırdı.
"Aşkım, hazırlıklar tamam."
"Geliyorum canım !" dedikten yüzünü yıkayıp, saçlarını iki avuç suyla ıslattı ve eşyalarını almak
için yatak odasına gitti. Eşyaları odada yoktu. Saatine baktı. 8:43.
"Aşkım, eşyalarımı arabaya mı taşıdın ?"
"Evet. Bagaja koydum!"
Melody iki gündür kocasını ihmal ettiğini biliyordu. Aşağı iner inmez, merdivenin başında
bekleyen kocasınm yanına gitti, kendine doğru çekerek sarıldı. Parmaklarının üzerine yükselip
kocasının dudaklarından öptü. "Aşkım bu hafta sonu seninle yeteri kadar birlikte olamadığımın
farkındayım. Sana söz veriyorum bu gece geldiğinde seninle ilgilenemememin yarattığı hayal
kırıklığını gidereceğim."
Arşen elleriyle karısının belini kavradı. Bir saniye sonra Melody'nin ayak parmaklan yerden
kesilmişti. Đki koluyla birden kocasına sarıldı ve onu öpmeye başladı. Bir türlü kocasını bırakıp
gitmek istemiyordu. Normal bir insanı neredeyse nefessiz bırakacak kadar kocasına sarılmış bir
halde öpmeye devam etti. Arşen de ona katılmıştı. Tekrar ayaklarını yere basmaya başladığının
farkına varmamıştı bile.
Gitmesi gerekiyordu. Birkaç saniye daha öpüşürlerse hayatı boyunca oradan ayrılamazdı. Kocasını
saran kollarını gevşetti. Ar-sen'in dudağına minik bir öpücük kondurduktan sonra, iki eliyle bir süre
kocasının saçlarını okşadı.
Kocasının gözlerine baktı. Siyah kaşlarının altında iki nazar boncuğu gibi görünen gözleri, çakmak
çakmaktı. Ama derinliklerindeki hüznü içinde hissediyordu. Đkisinin de isimlendiremediği bir şey
vardı.
Đstanbul'a gitmek... ilk defa Đstanbul'a gitmek istemiyordu. Kocasının güçlü kollarının arasında,
başını kocasının göğsüne dayamak ve ebediyen öyle kalmak istiyordu. O kadar güvenli ve rahattı ki
kocasının kollarının arasında, nasıl bırakıp gidebilirdi?
Arşen karısının önce dudağını sonra da boynunu öptü. Bir süre karısını kokladı. Sanki bütün
duyuları burnunda toplanmıştı.
Burnunu karısının boynuna öyle dayadı ki, nefes almasına imkân yoktu. O an karısının içinde
olmayı o kadar çok arzuluyordu ki kansmı kucaklayıp yatak odasına çıkarmamak için kendini zor
tuttu.
Melody de içindeki sızının kurbanı olmak üzere olduğunu fark etti. Aşağıdan başlayıp beynine
kadar çıkan bir sıcaklığın içini kaplamasının anlamını çok iyi biliyordu. Kapının aralığından
arabayı gördü. Şoför kapısı açık halde onu bekliyordu. "Bakıyorum bir an önce gitmem için
arabanın kapısını bile açmışsın" dedi Ar-sen'e gülümseyerek. Hâlâ kocasının kolları arasındaydı,
içinden hiç bırakmasın istiyordu.
Arşen karışma doladığı kollarını gevşetti. Serbest kalan Melody bir an çakırkeyif olmasının
etkisiyle sendeledi.
Arşen, "Size arabanıza kadar eşlik edeyim Hanımefendi" dedi ve karısına arabanın kapısına kadar
eşlik etti. Arabaya geldiklerinde, tıpkı Melody'yi gördüğü ilk günkü gibi, reverans yaptı. "Umarım
yolculuğunuz iyi geçer Hanımefendi."
Yolcu koltuğunda duran beyzbol şapkasını aldı ve saçlarını arkaya doğru atarak başına taktı. Bu
haliyle bir oğlan çocuğunu andırdığının farkındaydı, ama rüzgârın görüşünü engellemesini
istemiyordu.
Arsen'e baktı. Bir kez daha öpmeye korktuğu için sol elinin iç tarafına bir öpücük kondurup, elini
kocasının dudaklarına değ-dirdi. "Akşama görüşürüz."
Arşen karısının çektiği elini yakaladı ve avuç içini öptü. "Akşama görüşürüz."
Son model Toyota Corolla'nın tekerlekleri yoldaki mıcırları gıcırdatarak dönmeye başladı.
Araba o kadar yavaş ilerliyordu ki, Arşen istese yürüyerek arabayı takip edebilirdi. Gerçi koşması
gerekse de arabanın arkasından gitmek için büyük bir istek duyuyordu. Araba mıcır yoldan
kaybolana kadar izlemeye karar verdi. Karısı uzaktan kumandayla açılan kapıyı geçene kadar
bekleyecekti.
Melody dışarıdan gelen sıcak havaya rağmen arabanın camını kapatmak istemedi. Klimayı
içerideki havayı sirküle edecek şekilde ayarladı. Dikiz aynasına bakmaya korkuyordu. Hiç böyle
olacağı aklına gelmemişti. Evin yegâne uzaktan kumandalı aleti olan otomatik kapıyı arabanın
konsolundaki açma düğmesinden açtı. Kapı yana doğru kaydı. Açılan aralıktan geçtikten sonra,
kapı arkasından kapandı.
Arşen güvercinliği tamir etmek için eve girerken, Melody rüz-
gârı hissederek asfalt köy yoluna çıkmış istanbul'a doğru gidiyordu. Arabayı ikinci vitese taktı.
Biraz kendini toparlamalıydı. O kadar çok duygusal salınım yaşamıştı ki, yol boyunca mümkün
olduğu kadar bunları düşünmemeliydi. Önünde gitmesi gereken 300 km'nin üzerinde yolu vardı.
20
Melody'nin kullandığı araba, uysal bir şekilde köye doğru tırmanmaya başladı. Cam açık olmasına
rağmen, klima arabanın içindeki serinliği muhafaza ediyordu. Yol Erikli köyüne girmeden önce
sağa kıvrılıyordu ve Melody istanbul'a dönmeden önce son bir kez Saros'a baktı ve bir hafta sonra
görüşmek üzere körfeze veda etti. Artık Yedi Tepeli Şehir'e geri dönüyordu.
Köylülerin buldukları çözümle köy içinden gidiş ve geliş iki ayrı güzergâhtan yapılıyordu. Sağdaki
yoldan geçip köyü arkasında bıraktı. Mecidiye sapağına kadar bozuk bir asfalt yolu geçmesi
gerekiyordu. Bilmediği bir nedenden dolayı Keşan-Mecidiye arasındaki yol düzgün bir şekilde
asfaltlanmışken Erikli'ye giden yola yama dışında bir şey yapılmamıştı. Yolun üzerinde yer yer
arabanın amortisörlerini patlatacak kadar derin çukurlar vardı. Bütün yol boyunca çok dikkatli
olması gerekiyordu. Hemen her hafta Erikli'ye geldikleri için yoldaki her çukuru ve çukurun
özelliğini ezbere biliyordu. Yine de ağır bir kamyonun açacağı yeni bir çukur her an karşısına
çıkabilirdi. Geçmişi bilmek, günü bilmek anlamına gelmiyordu.
Yamanmaktan Afrika haritasına dönen yol Mecidiye sapağına kadar devam ediyordu. Yoldaki
çukurlara girmemeye çalışırken, her zamanki gibi müzik dinlemek geçti içinden. Yunanistan
sınırına çok yakın oldukları için radyolarda Yunan kanallarının hâkimiyeti vardı ve reklamlarla
dolu radyo kanallarını dinlemek cazip gelmedi. CD çaları açtı. Marie Fredriksson'un muhteşem sesi
arabanın içinde dolaşmaya başladı.
Deniz tepelerin ardında kalmıştı. Hafif bir eğimle, araba tepeden aşağı, ovaya doğru inmeye
başladı. Etraf, yolun sinir bozuculuğunun tersine o denli huzur vericiydi. Camını sonuna kadar aç-
I
ti ve müziği dinlerken rüzgârı yüzünde hissetmek istiyordu. "Keşke Arsen'in Stingray'i burada
olsaydı" diye düşündü. "Arabanın üstünü açıp bu yolda gitmek büyük bir keyif olurdu." Onlar
Türkiye'ye giderlerken, Arşen arabasını ağabeyi Mark'a satmıştı. Satarken de bir süre sonra yeniden
satın almak istediğini söylemişti. Belki ekim ayında Baltimore'a giderlerse Arşen arabayı alabilirdi.
Convertible'la ilgili hayaller kurarak, girdiği virajda karşı yönden, yolu kaplayarak, gelen siyah
Mercedes'i görür görmez tırnaklarını direksiyon simidine geçirdi. Son hız gelen araba, hızmı
kesmeden, yoldaki bir çukura girmemek için karşı şeride geçmişti.
Gelen tehlikeyi gören Melody, anlık paniğin ardından, mümkün olduğu kadar yolun sağma geçti.
Yanından geçen Merce-des'le aralannda oluşan vakum etkisi Toyota'nın sallanmasına neden oldu.
Yine de arabanın hızının azlığı, yol kenarındaki mıcıra giren arabanın güvenle yola çıkmasını
kolaylaştırdı. Tehlikeyi arkasında bırakan Melody'nin kalbi hızlı hızlı atıyordu. Kalbinin
pompaladığı kanın, şakaklarına yaptığı basıncı hissediyordu. Melody "Deli mi bunlar ?" diye
bağınrken neredeyse arkaya dönecekti. Arabayı toparlayıp dikiz aynasından arkasına baktığı zaman
Mercedes virajın ardında gözden kaybolmuştu. "Dangalaklar!" dedikten sonra yoluna devam etti.
Bu lafı Timur'dan öğrenmişti. Timur'un çok kızdığında kullandığı en büyük küfürdü. En azından
yanında bir hanım varken.
"Çabuk geri dön! Bu onların arabası" diye bağırdı Ludwig. Arabayı yoldaki çukurlara sokmadan
sürebilmek için bütün dikkatini harcayan Metin, şaşkınlıkla tüm gücüyle frene bastı. Araba yolun
ortasına çapraz şekilde durmuştu. "Ne oldu ?" diye sordu Metin söylenenlere anlam veremeyerek.
"Görmedin mi ? Bora'nın arabası geçti yanımızdan" dedi Lud-wig. "Arabadan in direksiyona ben
geçeceğim!"
Metin hâlâ nedenini zihninde sorgulamaya çalışıyordu. "Çabuk çık dışarıya!" diye bağıran
Ludwig'e içinden lanet okuyarak arabadan çıktı ve arabanın önünden geçerek yolcu koltuğuna
geçti. Ludwig ise yaşından beklenmeyecek bir çeviklikle arabanın içinden şoför koltuğuna kayıp,
emniyet kemerini takmıştı bile. Metin kapıyı kapatırken arabayı geri vitese takılmış ve geldiği yola
dönmek için ilk manevrasına başlamıştı.
Melody sakin olmaya çalıştı. Ehliyetini manavdan alan dangalakların sinirlerini bozmasına izin
vermemeliydi. Arsen'den öğ-
rendiği kadarıyla nefesini kontrol etmeye ve kalp atışlarını düzenlemeye çalıştı. CD çalarda "I
Remember You" çalıyordu. Amerika'da çıkan sürümde bu şarkı yoktu. Neden Amerika'da satılan
CD'lere o şarkının konmadığını düşündü. Şarkıya eşlik etmeye başladı.
Benim sırlarımı ve kahkahalarımı paylaştın Senin gözlerinin içindeki ışığa âşık oldum...
"Çantadaki tabancalardan birini al!" diye emir verdi Ludwig, Metin'e. Metin eğilip evrak çantasına
uzanınca, "Yok, siyah spor çantasında seni mankafa!" diye bağırdı.
Öne doğru eğilen Metin'in duyduklarından sonra kan başına iyice sıçradı. Yerdeki çantayı kucağına
koydu ve susturuculu silahlardan birini eline alıp şarjörünü kontrol etti. Silah doluydu.
Geldiği yolu hızla geri gitmeye başlayan Mercedes birkaç dakika sonra Toyota'ya yetişmişti.
Kendini şarkıya kaptıran Melody, bir iki dakika önce neredeyse yoldan çıkmasına neden olan
arabanın arkasında geldiğini fark etmedi. Gittikçe arkadan yaklaşan arabayı son anda gördü.
Gördüğü anda da Mercedes'i tanıdı. Arabasını biraz daha sağa çekerek arkadaki arabanın geçmesi
için fazlasıyla yer açtı. Merce-des'in dikiz aynasındaki görüntüsü gittikçe büyüdü ve aynayı
kapladı. Gelen arabanın onu geçmek gibi bir niyeti yoktu. Araba ona çarpacaktı.
Vitesi ikiye taktı ve gaza sonuna kadar yüklendi. 110 beygirgücündeki araba, motora aktarılan
güçle hızlanmaya başladı. Birkaç saniye sonra motor altı bin devire ulaşmıştı. Arkadaki Mercedes
eskisine nazaran daha yavaş yaklaşmasına rağmen birkaç saniye sonra çarpacaktı. Melody arabayı
üçüncü vitese aldı.
Üçüncü vitese taktığında hızı yaklaşık 90 km'ydi. Kaçınılmaz çarpışma Melody gaza yüklendiğinde
olmuştu. Aldığı ileri sürüş teknikleri eğitiminde, bu gibi durumlarda yapılması gerekenleri
öğrenmişti. Eğitimi o anki gibi savunma manevraları için almamıştı, ama şimdi öğrendikleri işine
yarayacaktı.
Çarpma anında arabasını arkadaki arabayla ortalamış, iki arabanın aynı çizgide olmasmı sağlamıştı.
Bu şekilde arkadan çarpan araba moment kaybederken Toyota hızlanmaya devam etmişti.
Çarpışma anından biraz önce Melody ayağını gazdan çek-
meden debriyaja basmış çarpmadan sonra da ayağını debriyajdan çekerek çarpışmanın momentini
lehine kullanmıştı. Şans eseri sadece arabanın arka tamponu ezilmiş ve plakasının plastik
muhafazası kırılmıştı. Arabanın yürüyen aksamı ise çarpmadan hiç etkilenmemişti. Bu gibi
durumlarda yapılan en büyük hatayı yapmamış ve frene basmamıştı.
Ludwig önündeki arabanın çarpışmadan kolaylıkla kurtulduğunu görünce keyifli bir kahkaha attı.
Karşısında dişli bir rakip vardı. Ama iki araba karşılaştırıldığında rakibinin hiç şansı yoktu. Aranın
açılmaya başlamasını da dert etmiyordu. Nasıl olsa bir dakika içinde yine yakalayacaktı.
Arkasındaki arabayla arayı açmak için bütün dikkatini yola veren Melody üçüncü ve dördüncü
vites arasında gidip gelerek arabayı mümkün olduğunca arkadan gelen Mercedes'ten uzak tutmaya
çalışıyordu. Tam bu esnada sağ dikiz aynasının parçalandığını gördü. Az önce yerinde duran
aynadan geriye parçalanmış bir plastik parçasından başka bir şey kalmamıştı. O güne kadar silah
konusunda filmlerde gördüğü dışında bilgisi olmamasına rağmen ateş edildiğini hemen anladı.
Arkadaki arabadakiler onu ölü istiyordu. Mercedes'in yaklaşmamasını sağlamanın dışında
gelebilecek kurşunlardan da korunması gerekiyordu.
"Ne yapıyorsun sen ? O arabanın kaportasında bir tane bile delik olmasını istemiyorum. Beni iyi
anladın mı" dedi Ludwig, Metin Karakul'a. Bir yandan arabayı kullanırken, diğer yandan sağ eliyle
Metin'in ceketini omzundan tutmuş, çekiştiriyordu. "Susturucuyu çıkart. Arabaya ateş etmeni
istemiyorum. Havaya ateş edeceksin. Đhtiyacım olan en son şey o arabanın üzerinde bir delik."
Sının ölüm ve yaşam olan bir savaş başlamıştı. Melody av, arkasındaki Mercedes ise avcı
pozisyonundaydı. Bir şekilde birileri onu öldürmek istiyordu. Onlara ne yapmıştı ? Neden onu
öldürmek istiyorlardı ? Sakin olmak zorundaydı. Bir şekilde kurtulmanın yolunu bulmalıydı. Eşit
şartlarda, tavşan durumunda olmasının dezavantajını avantaja çevirebilirdi, ama bu şartlarda,
elinden gelenin en iyisini yapması bile kurtulabilmesine yetmeyebilirdi. Art arda iki el silah sesi
dikkatinin arkadaki arabada yoğunlaşmasına neden oldu. Her silah sesi elinde olmadan ken-
dini korumak için büzülmesine ve dikkatini yoldan ayırmasına neden oluyordu.
Mercedes öndeki arabaya yaklaşmaya başlamıştı. Yolda iki arabanın dışında hiçbir araç yoktu. Üç
kilometre sonra Dişbu-dak'a geleceklerdi. "Ateşi kes! Birazdan Dişbudak'a geleceğiz. Bundan
sonrasını ben hallederim" dedi Ludwig önde giden arabayı kovalamaktan aldığı zevki gizlemeye
gerek duymadan. Gözlerinde ölümün soğukluğu vardı.
Siyah Mercedes E280, 204 beygirgücündeki V6 motoruyla arayı kapatıyordu. Toyota'yla ona karşı
koyabilmesi neredeyse imkânsızdı. Siyah Mercedes aradaki mesafeyi tekrar kapattı ve To-yota'nın
arka tamponuna ikinci defa çarptı. Bu kez çarpmanın etkisi birinciye göre daha az olmasına
rağmen, hızm fazlalığı nedeniyle Melody'nin arabayı toparlaması daha zor oldu. Arkadan darbe
alan araba ilk önce ileri bir hamle yaptı daha sonra da yolda hafif bir yalpa yaptı. Melody iki kontra
hareketle arabayı düzeltti. Araba neredeyse yolun yanındaki derin bankete düşecekti. Bankete
girdiği anda oradan kurtulmanın imkânı yoktu. Kalbi yerinden fırlayacakmış gibi atıyordu.
Arkasındakiler bir grup serseri olamazdı. Đkinci çarpmadan sonra plastik koruyucusu parçalanan
plaka yola düştü. Mercedes'in üzerinden geçişiyle oluşan anaforun etkisiyle fırlayıp yol kenarındaki
arka uçtu.
Arkadaki arabada beş kişi seçebildi. Bir avantajı vardı, arabası arkasından gelen tankın neredeyse
yan ağırlığındaydı. Eğer bu ağırlık farkını lehine kullanabilirse kurtulabilirdi. Bunun dışında
kurtulma şansı yoktu. Birazdan Dişbudak'a gireceklerdi ve sağa doğru keskin bir dönüş vardı.
Evlerin önünden geçerken fren yapsa ve orada dursa arkasındakiler ne yapardı ? Onlar da durup
silahlarını ateşler miydi ? Ya da ona kurtulabilme imkânı doğar mıydı ? Arkadan artık ateş
etmiyorlardı. Arkadan gelenler o kadar kararlı gözüküyordu ki fren yapmaya kalksa arkadan olanca
hızlarıyla ona çarparlardı. Bu gibi durumlarda her zaman arkadan çarpan arabanın avantajlı
olduğunu biliyordu. Kışlaya kadar, arayı biraz açabilirse, nizamiyede durmayı deneyebilirdi. Olası
bir çarpışmadan kurtulursa askerlerin bulunduğu bir yerde en azından ona ateş etmeye
kalkmazlardı.
îki araba aralarında beş metre farkla Dişbudak'a girdiler. Lud-wig yakın takibini sürdürürken
önündeki arabaya çarpmamaya
dikkat ediyordu. Keskin virajı alırken öndeki arabanın fren yapma ihtimaline karşı viraja biraz
içerden girdi. Bu şekilde eğer zorunlu kalırsa öndeki arabaya yandan çarpacaktı. Ama bir yerleşim
yerinde saldın her şeyi berbat ederdi.
Đki arabanın Dişbudak'ı geçmesi birkaç saniye sürdü. Asfalt sürüşü için hazırlanmış yumuşak
süspansiyonlar, Toyota'nın virajlara gerektiği gibi girmesine engel oluyordu. Viraj çıkışından sonra
Mercedes aradaki mesafeyi kapattı. O kadar yakın bir takip oluyordu ki, neredeyse iki tren vagonu
gibiydiler. Mercedes arabanın yanına geçmek için yer bulmaya çalışıyor ve 100 km'nin üzerinde
hızla giden Totoya da mümkün olduğu kadar geçecek yer vermemek için çabalıyordu.
Ludwig sinirlenmeye başlamıştı. Dışandan bakan biri sıntışı-nın gerisinde dişlerini sıktığını
görebilirdi. Arabadaki herkes susmuş Ludwig'in arabayı takip edişini seyrediyordu. Metin hâlâ
elinde tuttuğu silaha baktı. "Durunca şu herifi gebertsem ne güzel olur" diye düşündü. Çatışmada
öldürüldüğünü söylerdi soranlara. Ama yapamazdı, adamlannın öldüğünü öğrendiklerinde değil
mallarını geri vermek, tüm sülalelerini temizlerdi bunlar. Kimlerdi bilmiyordu, ama bildiği bir şey
vardı, istediklerini yapmak ve yaptırmak konusunda başarılıydılar ve sadece kendi yaşamı değil,
ailesinin yaşamı da tehlikeye girerdi. Herifin dediklerini aynen yapmalı ve diline hâkim olmalıydı.
Đşleri yakında bitecek ve normal yaşamlanna döneceklerdi.
Melody düz yolda giderken tüm dikkatini arkadaki arabanın pozisyonuna ve yoldaki çukurlara
veriyordu. Arkadan gelen arabanın bir dezavantajını daha keşfetmişti. Çukurlar. Melody çu-kurlan
görüyordu, ama arkadan gelen araba hiçbirini göremiyor-du. Bu durumu lehine kullanmalıydı.
Çukurlardan son anda kurtularak arkasındaki arabanın çukura girmesini sağlamalıydı. Gerçi
Mercedes gibi bir araba o çukurlardan ne kadar etkilenirdi bilemiyordu, ama denemek zorundaydı.
Göz önünde bulundurması gereken o kadar çok parametre vardı ki. Hem, arkadaki arabayı yanma
yaklaştırmayacak, hem de heyecandan yerlerini unuttuğu çukurlara arkadaki arabayı sokmaya
çalışacaktı. En azından denemeliydi. Yüz kilometrenin üzerindeki bir hızla bunlan yapması ise işin
en zor kısmıydı.
Arkasındaki arabayı çukura sokacak şekilde arabasını kontrol
edebilmek için, arkasındakiler gibi de düşünmesi gerekiyordu. Mercedes onu yoldan çıkarmak için
çabalıyordu. O zaman yanına gelmek zorundaydı. Arkadan vurma denemelerinin ikisinde de
başarısız olmuşlardı. Bunu bir kez daha deneyeceklerini sanmıyordu. Öyle ayarlamalıydı ki hem
çukuru gizleyebilmeli, hem de arkadaki arabayı çukura doğru yönlendirmeliydi.
Mercedes'in içinde çıt çıkmıyordu. Sadece V6 motorun gürültüsü, düşük vitesin etkisiyle kabin
içinde uğulduyordu. Arkadaki-ler filmlerde gördükleri kovalama sahnelerini canlı yaşıyorlardı.
Đsteseler bile konuşacak halleri yoktu.
Ludwig tepeden tırnağa sinir kesilmişti. Başına hücum eden kan gözlerinin kanlanmasına neden
olmuştu. Her hamlesi önündeki araba tarafından savuşturuluyordu. Önündeki arabaya arkadan
çarparak onu yoldan çıkarması neredeyse imkânsızdı. Ancak keskin bir viraja girerken içeriden alıp
öndeki arabayı yoldan çıkarabilirdi. Onun dışında başka bir yol yoktu.
Toyota limitlerini aştığı halde, şoförünün ustalığı sayesinde yolda kalabiliyordu. Tam "Bu iş
tamamdır" diyecekken birden araba kendini toparlıyordu. Böyle bir kovalamacanın içine gireceğini
bilseydi işi baştan sıkı tutar ve fark ettirmeden arkadan yaklaşıp Toyota'nın önünü keserdi. O
zaman işi bitirmek çok daha kolay olurdu. Ama şimdi öndeki arabayı bir şekilde durdurmak
zorundaydı. Metin Karakul'a ateş etmesi için izin vermeden önce birkaç deneme daha yapmaya
karar verdi.
Yol virajlı bir hal almaya başlamıştı. Melody bütün dikkatini gireceği bir sonraki viraja
yoğunlaştırıyor ve arkasındaki arabadan mümkün olduğu kadar uzaklaşmaya çalışıyordu. Arkadaki
arabayı yanına yaklaştırmaması gerektiğini çok iyi biliyordu.
Yolun boş olması yol çizgisini istediği gibi almasına imkân veriyordu. En iyi çizgiyi bulması ve
birkaç yıl önce kursta öğrendikleri, arkadaki arabanın yeteri kadar yanaşmasını engelliyordu.
Mercedes yapısı itibariyle ondan çok daha iyi viraj alma kapasitesinde olmasına rağmen, sürücüsü
yol çizgisini tutturamadığı için geri kalıyordu.
Toyota viraja girerken Mercedes içerden alarak sağa girmeye çalıştı. Melody'nin dua etmekten
başka yapabileceği bir şey yoktu. Viraja içeriden giren Mercedes, Toyota'nın arkasını kıl payı
kaçırmış ve viraja neredeyse düz girmek zorunda kalmıştı.
Virajı içeriden alan Ludwig öndeki arabaya çarpamamıştı. San-
timle kurtulan araba yoluna devam ederken, Mercedes büyük bir tehlikeyle karşı karşıya kalmıştı.
Ludwig içgüdüsel olarak frene basıp direksiyonu sağa doğru kırdığında, arabanın arkası viraja
doğru kaymaya başlamıştı. Arabadakiler iyice gerilmiş ve tutunacak bir yer aramaya başlamışlardı.
Göz göre göre ölüme gidiyorlardı.
Ludwig ayağını frenden çekip, debriyaja bastı ve direksiyonu ters yöne çevirerek arabayı şarampole
yuvarlanmaktan son anda kurtardı. Bu arada mesafe yeniden elli metreye çıkmıştı. "Kaltak!" diye
bağırdı.
Melody arkasındaki arabadan kurtulmanın bir yolunu arıyordu. Kalbi ağzma gelmişti. Her ne kadar
rahatlamaya çalışsa da arkasındaki tehlikeyi hissettikçe bütün kaslarının kasümaktan ağrımasına
engel olamıyordu. Özellikle boyun kasları ve kol kasları korkunç derecede ağrıyordu. Boynuna
kramp girmek üzereydi.
Günebakan tarlaları ve ismini bilmediği ağaçların arasından geçerken, esen rüzgârın keyfine varma
hayali artık Melody'nin aklının köşesinden bile geçmiyordu. Vietnam Savaşı sırasında askerlerin
ortalama yaşam beklentilerinin beş dakika olduğunu duyduğunda kulaklarına inanamamıştı. "Ne
yani, beş dakikadan daha fazla yaşayacaklarını ummuyorlar mıymış ?" dediği zaman, gün gelip
kendi yaşam beklentisinin bir dakikanın altına inebileceğini düşünememişti. Oysa o an tek
düşündüğü şey, bir sonraki virajı sağ salim geçebilmekti.
Arabanın içi serin olmasına rağmen her yerinden ter fışkınyor-du. Aklına klimayı kapatmak geldi.
Klimanın harcadığı beygirgü-cüne, her ne kadarsa, ihtiyacı vardı, iki vites değişimi arasında
klimayı kapattı.
Sıkışan emniyet kemeri kaburgalarım eziyor nefes almasını zorlaştınyordu. Yine de emniyet
kemerini ayarlayacak zamanı yoktu. Bir eliyle sürekli vites değiştirirken diğer eliyle de arabaya
mümkün olduğunca hâkim olmak zorundaydı. Arkasındaki arabayla it dalaşına gireli henüz beş
dakika olmasına rağmen vücudu günlerdir durmadan çalışıyormuş gibi ağrıyordu. Kesik kesik nefes
aldığı ve vücuduna yeterli oksijen gitmediğinden toamplar yakınlaşıyordu.
Bütün bu it dalaşının üzerine bir de ona ateş etmelr : tüm sistemini harap etmişti. "Dayan Melody"
dedi. "Dayan..."
"Herr Ludwig, ateş edip durdurayım mı?" diye sordu Metin elindeki silah" ^ östererek. Ludvvig
adama güvenmiyor* 'ı Yine de
elinde başka bir şansı yok gibiydi. "Havaya ateş et sakın arabaya ateş etme" diye bağırdı. Belki
açılacak bir ateş öndeki şoförün dikkatini dağıtabilirdi.
Metin birkaç el ateş etti. Öndeki araba yolda belirsiz yalpalar yapmaya başladı. Đşe yaramıştı. Her
ateş sesi gelebilecek bir kurşunun habercisiydi ve ne zaman geleceği bilinmeyen bir kurşundan
sakınmak dünyanın en sinir bozucu şeylerinden biriydi. Mercedes arayı kapatmaya başladı. Ara
kapandıkça açılan ateş de daha etkili olmaya başladı. Aralarında on metre kalmıştı.
Ludwig yanındaki adama güvenmek ihtiyacmı hissetti. "Arka camı vurmanı istiyorum. Vurabilir
misin ?" diye sordu. Sesinde öyle bir ton vardı ki, "Eğer vuramazsan ben seni vururum"u ekle-mese
de hissetti Metin.
"Vururum" dedi Metin. "Siz arabayı sola yanaştırın."
Metin öndeki arabaya ateş edebilmek için emniyet kemerini çözdü. Pencereden arabanın dışına
sarkıp ateş edecekti. Sağ dizini koltuğun üzerine koyup yarım bağdaş kurdu. Vücudunu mümkün
olduğu kadar kapıya yaklaştırdı. Dengesini sağlayabilmek için emniyet kemerini sağ koluna iki tur
doladı. Başını dışarı çıkardığında yüzüne tokat gibi çarpan rüzgârla karşılaştı. Yan dikiz aynasına
iki eliyle tuttuğu silahını dayadı.
Toyota'nın arka camını delen kurşun etrafı hareli bir delik bıraktıktan sonra sağ ön yolcu camını
paramparça edip çıktı. Me-lody silah sesiyle birlikte yanında parçalanan camı hissetti. Beyni
sağdan gelebilecek bir tehlikeye karşı vücuduna sola kaçma emri verdi. Araba yalpaladı.
Kaçmak... Sadece kaçmak... Bir viraj daha kaçmak... Tüm benliğiyle kendini yola vermeliydi.
Toyota'nm yalpalaması, Mercedes'in arayı kapatmasma neden oldu. Sola kaçan Toyota kendini
düzeltmeye çalışırken, hem hız kaybetmiş hem de Mercedes'in önünü açacak şekilde sağa kaymıştı.
Ludwig'in kanlı gözleri ışıldadı. En başından beri beklediği fırsat eline geçmişti. Artık son hamleyi
yapabilirdi. Mercedes'i yolun solundan sürerek Toyota'nın arka tekerlek hizasına kadar getirdi.
Mercedes iyice arkasına yaklaşmıştı. Hayat beklentisinin birkaç saniyeye düştüğünün farkındaydı.
Birkaç yüz metre önünde sola dönen bir viraj ve sol yanında da onu geçmeye başlayan Mercedes
vardı.
Hızlı düşünmeliydi. îki olasılık vardı. Birincisi frene basmak ve
Mercedes'in yanından geçmesini beklemekti, ikinci olasılık ise vites düşürüp sağa kaçarak
hızlanmaya çalışmaktı. Çok hızlı bir karar vermesi ve kararını verdikten sonra da geri dönmemesi
gerekiyordu.
Mercedes'in arka çamurluğa sürttüğünü duyabiliyordu. Bir an önce karar vermeli ve uygulamaya
geçmeliydi. îki negatif durumdan birini seçmek zorundaydı ve bunu da çok hızlı yapmalıydı.
Arabasını terk edip tarlaya kaçmak ona bir alternatif olarak göründü. En azından herkes yaya
olurdu ve büyük ihtimalle vurulmadan arayı elli metre açabilirse kurtulurdu. Ya da vitesi düşürüp
arabayı hızlandırmalıydı. Ama Mercedes'i ölümcül kovalamacada alt etmesine imkân yoktu. En
sonunda ya önüne geçecekler ya da onu yoldan çıkaracaklardı.
Farkında olmadan beyni bir karara vardı ve gazı bırakıp bütün gücüyle frene bastı. Arabayı
durdurup tarlaya kaçacaktı.
Toyota'nm benzin deposu hizasına kadar girmiş olan Ludwig ani bir hareketle direksiyonu sağa
kırdı.
îki metalin birbirine çarpmasından çıkan sese, Toyota'nın ABS sisteminden gelen tıkırtılar karıştı.
Toyota'nm arka tarafı yolun sağına doğru kayarken, Melody son bir gayretle direksiyonu sağa kırdı,
ayağını frenden çekti. Araba yolun üzerinde nispeten düz bir çizgide yalpalanmaya devam etti.
Kontra hareketi arabayı düzeltmeye yeterli olmamıştı. Yumuşak süspansiyonlar arabanın ağırlık
merkezini yeteri kadar merkeze taşıyamamış ve Me-lody'nin her yaptığı hareketle ağırlık merkezi
arabanın bir yanından diğerine taşınmaya başlamıştı. Kontrolün imkânı yoktu. Gaza bassa araba
düzelir miydi ? Olanca gücüyle gaza bastı. Tam o sırada araba sol arkasından ikinci darbeyi aldı.
Ludwig'in gözleri önünde Toyota'nın arkası sağa doğru kaydı ve yola neredeyse dik hale geldi.
Ludwig aniden frene bastı. Artık iş bitmişti. Eğer arabayı kullanan kaltak şanslıysa en iyi ihtimalle
yaralı kurtulurdu.
Toyota'nın ön tekerleği yoldaki büyükçe bir çukura enlemesine girmiş ve yaklaşık 110 km/s hızla
giderken takla atmaya başlamıştı. Sağ tarafının yere çarpmasından sonra, araba havalandı. Yere
değmeden havada iki takla attı ve yolun sağ tarafındaki gü-nebakan tarlasına düştü. Tarlada da bir
takla attıktan sonra büyük bir toz bulutu çıkarak tekerleklerinin üzerinde durdu.
21
Siyah Mercedes cüssesinden beklenmeyecek bir çeviklikle yolun kenarında durdu. Sadece sağ ön
çamurluğu ezilmişti, yürüyen aksamında bir sorun yoktu. Arabanın stop lambalanndaki geri vites
ışığı yandı. Araba geri giderek yolun yirmi metre dışındaki To-yota'nın hizasında durdu.
Ludwig Metin'e döndü, "Adamları yolla, baksınlar bakalım kadın ölmüş mü?" Metin şaşırmıştı.
"Kadın mı?" diye sordu. "Evet Melody Bora. Bir baksınlar, öldüğünden emin olsunlar arabada
buldukları her şeyi ve evrak çantasını getirsinler" dedi Ludwig. "Ha, bir de silah falan
kullanmasınlar sakın" diye ekledi.
Metin arkaya döndü. "Bekir, Hamit! Gidin arabaya bir bakın. Kadın ölmüş mü kontrol edin.
Yaşıyorsa işinizi silah kullanmadan halledin. Evrak çantasını arayın, ayrıca arabada bulduğunuz
bütün eşyaları da getirmeyi unutmayın."
Adamlar tam arabadan inerken Metin, Hamit'in kolunu kavradı. "Hamit, mümkün olduğu kadar iz
bırakmayın bir de eğer arka camdaki kurşun izi belli oluyorsa, camı parçalayın. Orada bize ait
hiçbir iz olmasın. Bekir'e de mukayyet ol."
Hamit polislikten kalma alışkanlıkla, "Emredersin patron. Sen merakta kalma. Ben gerekeni
yaparım" dedi ve arabadan çıktı.
Hamit ve Bekir neredeyse bir örnek giyinmişlerdi. Koşarak yirmi metre ötedeki arabanın yanına
gittiler. Tozun büyük bölümü yere inse de zerrecikler bir bulut gibi havada asılı kalmıştı.
Takla atarken, Toyota'nın tavanı yandan aldığı darbelerle, bir çadır gibi sivrilmişti. Arka bagaj
bölümü çarpmadan kaynaklanan darbeler yüzünden yamulmuş ve bagaj kapağı garip bir şekilde
açılmıştı. Araba bir bütün olarak tekerlekleri üzerinde durmasına rağmen, marka ve modelin
karakteristik özellikleri kaybolmuştu. Aldığı bü-
yük küçük darbelerle deforme olmayan yeri kalmamıştı neredeyse.
Arabanın yanına geldiklerinde Bekir silahım çıkarmış, kıpırdayan bir şey olursa her an ateş edecek
gibi pozisyon almıştı.
Hamit, "Bekir, tabancan kılıfında kalsın, eldivenini de tak hiçbir yerde iz bırakmanı istemiyorum"
diye Bekir'i uyardı. "Sen arabanın bagajını aç ve içindekileri al" dedikten sonra şoför kapısına gitti.
Çarpışma sırasında şoför tarafındaki cam tuzla buz olmuştu. Melody'nin başı camdan sarkıyordu.
Beyzbol şapkası arabanın içinde bir yerlerde olmalıydı. Dalgalı saçları, sanki öldüğünü an-
latırcasına yüzünü örtmüştü. Başı vücudunun üzerinde doğaya aykırı bir açıda duruyordu.
Hamit görür görmez kadının öldüğünü anladı. Boynu kırılmıştı. Melody'nin saçlarını yana doğru itti
ve yüzüne baktı. Bir an kadının öldüğüne inanamadı. Melody'nin gözleri açıktı. Sanki bir hayale
dalmış ve her an onun geldiğini görüp ona bakacakmış gibiydi. Gözbebeklerini görmese
ölmediğine yemin bile edebilirdi. Eldivenini çıkarttı ve Melody'nin nabzını kontrol etti. Atmıyordu.
Kaza sırasında arka koltuğa fırlayan çantayı gördü, arka kapıyı açtı. Çantayı aldı.
Bu arada Bekir de bagajı açmayı başarmıştı. "Abi, bagajda iki çanta var. Onları alıyorum" dedi
Hamit'e. "Lan oğlum! Al tabiî! Orada bırakacak değilsin ya!" dedikten sonra Bekir'in işleri
karıştırmasına mahal vermemek için bagajı bir de kendisi kontrol etmek istedi. Arka kapıyı
kapattıktan sonra bagaja geçti. Bekir bagajdan iki çantayı çıkarmış ve yarı beline kadar bagaja girip
içerisini kontrol ediyordu. "Kenara çekil" dedi Hamit.
"Emredersin amirim" dedi Bekir saygıyla ve bagajdan iki adım uzaklaştı. Meslekte dört yıl boyunca
Hamit'e "Amirim" dediği için bu alışkanlığı dışarıda da sürdürmüştü. Hamit Erduru'nun da bundan
bir şikâyeti olmadığı için aralarındaki ast üst ilişkisi çevik kuvvetlerin dışında da devam etmişti.
Kontrolü bittikten sonra bagajdan çıkan çantalara bir daha bakan Hamit şaşkınlığını gizleyemedi.
"Allah, Allah. Bize söyledikleri çanta burada yok. Çabuk koş iki çantayı Metin Bey'e ver içine bir
baksınlar. Ben de etrafı bir daha kolaçan edeyim" dedi Hamit.
Bekir iki çantayla birlikte, Hamit'in ona uzattığı kadın çantasını da aldı. Ağır yüküne ve bir
günebakan tarlasının içinde olmasına rağmen koşar adım Mercedes'e doğru gitti.
Hamit bagajı sertçe kapatmaya çalıştı, ama çarpmanın etkisiyle her iki köşesinden de içeri doğru
ezilmiş olan bagaj kapağı ka-
panmıyordu. Arabanın diğer tarafına geçti ve arabanın içini kolaçan etti. Sağ ön kapıyı açtı ve
torpido gözündekileri inceledi, işe yarar bir şey yoktu. Tekrar arabanın şoför tarafına geçti ve
koltuk altlarında bir şeyler olup olmadığına baktı. Yine bir şey yoktu. Aklına aradıkları çantanın
çarpışma anında bagajdan fırlamış olma ihtimali geldi. Kaza anını yaşarken öyle bir şey
görmemişti. Yine de böyle bir olasılık imkân dahilindeydi. Arabanın yoldan çıktığını tahmin ettiği
yere kadar etrafa bakarak yola çıktı. Evrak çantası yoktu.
Tam geldiği yoldan dönecekti ki korna sesini duydu. Đleriden bir minibüs geliyordu. Onu arabaya
çağırıyorlardı. Aklına arabanın arka camını kontrol etmediği geldi. "Bir dakika, geliyorum! Arka
camı kontrol edeyim" diye arabadakilere seslendi. Koşarak arabanın yanma gitti. Arka camda
kazadan dolayı oluşan çatlaklara rağmen kurşun deliği görülebiliyordu. Tabancasını kılıfından çekti
ve hafif darbelerle kurşun izinin bulunduğu kısmı parçaladı. Daha sonra da çatlakların üzerine
tabancanın kabzasıyla vurarak, deliğin doğal bir şekilde oluştuğu izlenimini vermeye çalıştı. Đşini
bitirdikten sonra tekrar korna çalmalarına fırsat vermeden geri dönüp arabaya atladı.
Camı kontrol etmek için döndüğünde Erikli yönüne çevirdikleri arabaya Hamit'i de alarak Erikli
istikametine doğru hareket ettiler.
Birkaç dakika içinde Ludwig'in adrenalini en üst seviyesine çıkmıştı. Bir şekilde ondan isteneni
yerine getirmek zorundaydı ama, aksilikler sürekli üst üste geliyordu. Bu da canını sıkıyordu. Plu-
to'nun kendisine verdiği bilgilere daima güvenirdi. Bugüne kadar eksik bir bilgiyle karşılaşmamıştı.
Ama bu sefer durum biraz farklıydı. En azından eksik bir ekibi vardı. Kişi sayısı olarak değil, ama
kavrayışları eksikti. Đkincisi, ilk defa olarak işi aceleye getirmişlerdi. Bu da canını sıkıyordu.
Üçüncüsü, temizlemeleri gereken iki kişiden kadın olanı başlarına bu kadar bela açarsa, kim bilir
erkek olanı ne kadar bela açacaktı. Đlk çarpışmalarını yapmışlar ve istenilen belgeleri henüz ele
geçirememişlerdi.
Gevşeyebilmek için arabayı Karakul'un kullanmasını istemişti. "Yavaş kullan. Artık daha fazla
dikkat çekmeyi istemiyorum. Arşen Bora'nm çok tehlikeli olduğunu sakın unutmayın. Adamlara da
söyle onu kesinlikle hafife almasınlar" dedi Metin Karakul'a ve gözlerini kapatıp sakinleşmeye
çalıştı. Bu adamlardan çekeceği vardı.
Metin de Ludwig'in söylediklerini Almanca bilmeyen Hamit ve
Bekir'e anlattı. Osman en az onun kadar iyi Almanca bildiği için, ona aktarmasına hiç gerek yoktu.
Dikiz aynasından arka ortada oturan Osman'a baktı. Yola çıktıklarından beri Osman'ın ağzını bıçak
açmıyordu. "Sessizsin" dedi Metin, Osman'a.
Osman bir süre konuşmadan Metin'in dikiz aynasındaki görüntüsüne baktı. Metin de arada bir yolu
kontrol etmenin dışında Osman'a bakıyordu. "Ne diyeyim kardeşlik? Şu pis iş bir bitsin başka bir
şey istemiyorum. Yıllardır bulaştığımız pislikten çıkamıyoruz ve şimdi de pisliğin en dibine battık.
Baksana halimize" dedi içindeki sıkıntıyı dışarı vururcasına.
Yirmi yıl önce ona bir mafya babası olacağını ve daha sonra da masum ve savunmasız insanları
öldüreceğini söyleselerdi, tabancasını çeker söyleyeni vururdu. Onun için vatan uğruna
savaşmaktan daha büyük bir ülkü yoktu o yıllarda. Yurdu düşmanlardan korumak için adam bile
öldürmüştü. Daha sonra iki kutba bölünmüş, birbiriyle savaşanların aslında aynı topraklarda
yaşadıkları insanların, kendilerince mutlu olması için savaştıklarını görmüştü. Karşısındakinin
kendisinden bir farkının olmadığını, iyi-siyle kötüsüyle birbirlerine benzediklerini görmüştü.
Aralarındaki tek fark belki de kendilerine neden olarak öne sürdükleriydi. Şimdiyse yirmi yıl önce
çok büyük bir hakaret olarak kabul edeceği şeyleri neredeyse kıllarını bile kıpırdatmadan
yapıyorlardı.
"Haklısın baba" dedi Metin. "Ne yapalım, üç bacağımızdan asılmışız çengele, birileri bıçaklarını
boynumuzda biliyor. Ya çengelden kurtulacağız ya da dördüncü ayağın vereceği kuvvetle kanımızı
akıtacağız."
Osman biraz da olsa umursamaz bir tavırla, "Ne yapalım kardeşlik, taksiratımızda varsa o da olur"
dedi.
Ludwig ilgilenmiyormuş gibi yapıp, tüm konuşmaları dinledi. Elindeki yüzüğe baktı. Yüzüğün
içindeki zehrin ne kadar güçlü ve ne kadar güvenli bir silah olduğunu biliyordu. "Neden bu herifleri
yanıma vermek yerine bu işi elimdeki yüzükle tek başıma halletmemi istemediler?" diye düşündü.
Oysa yüzüğün içindeki zehri kolaylıkla kankocaya enjekte edebilir ve onların ölmesini
bekleyebilirdi. Fakat emir kesindi. Görkemli olması isteniyordu. Sanki şahsî bir kin vardı bu işte.
Bir aksilik durumunda yüzüğü yanındakiler için kullanmaya karar verdi.
Günebakan tarlalarının arasından yoluna devam eden Mercedes, Melody'nin hayalini kurduğu
yolculuğun ters yönünde Erik-li'ye doğru giderken saatler 9:37'yi gösteriyordu.
22
Güvercinliğin penceresi kışın yağan yağmurlar yüzünden şişmişti. Yerine tam oturmuyordu. Arşen
tamir işlerini de hobisi olarak gördüğü için, yapmayı üstlenmişti. Aslında o güne kadar hiç şişen bir
pencere tamir etmemişti. Bu ilk olacaktı.
Pervazı ve pencereyi inceledi. Şişmenin etkisiyle hem pencerede hem de pervazda sürtünmeden
kaynaklanan ezilmeler görülüyordu. Anlayabildiği kadarıyla, sürtünmenin asıl kaynağı pervazdı.
Yine de pencerenin tüm boyasını kazıması gerekecekti. Fakat önce şişen yerleri onarmalıydı.
Pencereyi pervazdan ayırıp, yere koydu. Elektrikli rendeyi eline aldı ve şişen kısımları rendelemeye
başladı. On dakika geçmeden ihtiyacı kadar bölümü kabaca tıraşlamıştı. Pencerenin kenarlarını da
rendeledikten sonra yerine taktı ve rahat açılıp kapanıyor mu diye kontrol etti. Yağmurun yol açtığı
şişliği gidermişti, fakat macun ve boya payını da hesaba katmalıydı. Tahmin ettiğinden çok daha
kısa sürede işi bitecekti, işini tamamlamak için, tekrar pencereyi yerinden çıkardı.
Zımpara makinesinin fişini uzatma kablosuna taktı ve makineyi çalıştırıp pencerenin boyasını
kazımaya başladı. Makinenin ucu pervazda dolaştıkça boya kazınıp yerine ağaç çıkıyordu. Ağacın
kokusunu hissetmek çok güzeldi. Reçinenin de karıştığı bu kokuyu içine çekti.
Aniden içinde bir çekilme hissetti. Sanki vücudunun içi boşalmıştı. Başı dönüyor, ayakta durmakta
zorluk çekiyordu. Zımpara makinesini kapattı. Ellerini pencere pervazına dayayıp bir süre o şekilde
kaldı. Gücünü toplayabilmek için merdivene oturdu. Kendini biraz daha iyi hissettikten sonra
zımpara makinesini çalıştırıp işine devam etti. Pervazı bitirdikten sonra pencerenin boyasını kazıdı.
'- * Saatine baktı.
9:50.
Yarım saat bile olmadan düzeltme ve boya kazıma işleri bitmişti. Sıra macun ve boyadaydı. Kolay
uygulanan ve kuruyan malzemeler seçmişti. Macunun kuruma süresi iki saatti. Boya ise altı saatte
kemikleşiyordu.
Macunlamaya geçmeden önce biraz ara vermek istedi. Alnına biriken teri elinin tersiyle sildi. Hava
iyice ısınmaya başlamıştı ve sıcak hava aşağıdan tavan arasına yükseliyordu. Banyoya indi.
Üzerindeki atleti çıkardı ve başını soğuk suda ıslattı. Kurulanmadan mutfağa indi. Buzdolabından
su şişesini aldı. Şişenin yüzeyi buzdolabından çıkar çıkmaz havanın nemiyle buğulandı. Şişeyi
kaldırdı ve dudaklarına değdirmeden şişedeki suyu bitirdi. Susuzluğu geçmemişti. Buzdolabından
bir kutu kola aldı ve yukarıya işinin başına döndü. Pencerenin pervazında oturup kolasını açtı ve
minik yudumlarla içmeye başladı. Sessizlik. Sabahtan beri dişisine kur yapan bülbül artık
ötmüyordu. Belki de zımpara makinesinin sesinden rahatsız olmuş başka bir yere gitmişti.
Ensesinde bir ürperti hissetti. Sanki bir buz parçası bir anlığına ensesine dokundurulmuştu. Ürperti,
ensesinin iki yarımdan beyinciğine doğru çıktı. Beklenmedik bir şeyler oluyordu. Kolasını çatıya
bıraktı ve pervazdan sessizce indi. Aşağıdan ayak sesleri geliyordu. Birileri eve girmişti. Evlerine
pek misafir gelmezdi. Belki onu akşam eve götürecek olan olta arkadaşı Ercan gelmişti. Ama o da
haber vermeden içeri girmezdi. En azından zili çalardı. Gelen her kimse eve haber vermeden
girmekte hiçbir sakınca görmemişti. Önce Melody'nin geri dönmüş olabileceğini düşündü. Sonra
araba sesi duymadığını hatırladı. Melody olsa dönüşünü mutlaka şatafatlı bir şekilde haber verirdi.
Pencerenin pervazından sessizce indi. Çatı katının ışığım kapattı ve alt kata doğru gürültü
çıkarmamaya çalışarak inmeye başladı. Yatak odasının bulunduğu kata geldiğinde merdiven
aralığından giriş katına baktı. Ellerinde tabancaları olan üç kişiyi gördü. Emniyet görevlileri gibi
giyinmemişlerdi. Kim olduklarını ve evde ne aradıklarını merak etti. Bir an seslenmeyi düşündü,
sonra vazgeçti.
Ellerindeki tabancanın ucuna takılmış lazer işaretleyicilerin ışığı odanın içinde dans ediyordu.
Hırsız dese, hırsızlar da güpegündüz ellerinde silahla evlere girip soygun yapmazdı.
Fısıltıyla konuştuklarını duyabiliyordu, ama ne dediklerini anla-yamıyordu. "Canlan cehenneme"
ne hakkında konuşabilirlerdi ki?
Onu arıyorlardı ve onlardan sadece bir kat uzaktaydı. Birinci katta saklanabileceği üç oda ve banyo
vardı. Fakat gelenlerin büyük bir ihtimalle bir sonra bakacakları yer üst kat olacaktı. Duyduğu
seslere göre iki kişi merdivenlerden yukarı çıkmaya başlamıştı bile.
Olasılıklarını değerlendirmeye çalıştı. Çatı katında sandığın içindeki Hammerli 208'i aklına geldi.
22 kalibrelik tabanca olim-pik yarışlarda kullanılıyordu. Yine de çıplak elle silahlı üç saldırgana
karşı koymaktan daha iyiydi.
Sessizce çatı katına çıktı ve sandığa gitti. Melody silah konusunda hassas olduğu için tabancayı çatı
katında tutuyordu. Sandığı açtı ve özel kevler kutuyu aldı. Kutunun yanında duran mermileri de
yanma aldı.
Çatının lambasını gevşettikten sonra kevler kutuyu açıp tabancasını çıkarttı. Dolu tuttuğu iki
şarjörü de kontrol etti. Tabancayı bacaklarının araşma alıp mümkün olduğu kadar ses çıkartmadan
şarjörü taktı ve bacaklarını sesi engellemesi için sıkıştırıp mermiyi namluya sürdü. îkinci şarjörü ise
pantolonunun arka cebine yerleştirdi.
Çatı katı atmaya kıyamadıkları gençlik hatıralarına ve tamir aletlerine ayrılmıştı. Evin yanında bir
atölye yapma planları evin bulunduğu bölgenin SĐT alanı olması nedeniyle suya düşmüştü. Evin
orijinaline sadık kalarak restorasyonunu yapmışlar ve fazladan bir santimetrekare eklememişlerdi.
Dolayısıyla çatı katı da Arsen'in zorunlu atölyesi olmuştu. Saklanabileceği pek fazla yer yoktu.
Güvercinlikten gelen ışık sayesinde çatı katı zifirî karanlık değildi. Bir an güvercinlikten çatıya
çıkmayı düşündü. Fakat geç kalmıştı. Adamlar birinci kata gelmişlerdi. Çatıya çıkmak için
yerinden kımıldaması görülmesi demekti.
Aşağıdan gelen seslere konsantre oldu. Birisi "Osman Abi, buldum" dedi. Neyi bulmuşlardı? Bu
herifler ne arıyordu? Ne olursa olsun karşılarına çıkmamaya kararlıydı. Hiçbir eşya insanın hayatını
tehlikeye atmasma değmezdi. Her ne buldularsa sesler yükselmeye başladı. îlk başta üç kişi
olduğunu sandığı adamların sayısı daha fazlaydı. Hatta birileri Almanca konuşuyordu. Alman-ca'yı
çok az bilmesine rağmen konuşulan dili fark etmişti.
Biraz önce Almanca konuşan ses, Türkçe olarak bir şeyler söyledi. Söylenenleri tam olarak
duyamadı, ama konuşma içinde kendi adının geçtiğini hemen fark etti. Birileri onun için gelmişti.
Ya onu bulacaklardı ya da evde olmadığından emin olacaklardı. Acaba aşağıda kaç kişi vardı? Üç
kişi görmüştü, ama sayıları kesinlikle üçten fazlaydı.
Elindeki silah beş mermi alabiliyordu. îkinci şarjörü takabilmek için zamana ihtiyacı olacaktı. Bunu
aklının bir yerine yazdı. Beş.
Çatının ahşap tavanında dans eden kırmızı lazer ışıklarını görünce, sıranın çatı katına geldiğini
anladı. Saklanabileceği hiçbir yer yoktu. Keşke sandığı biraz öne alabilecek kadar zamanı olsaydı.
Hiç olmazsa arkasına geçerdi.
Güvercinliğin önüne geldiklerinde, adamları net olarak gördü. Çatı katına, Arsen'in bulunduğu yere
doğru merdivenlerden çıkmaya başladılar. Artık Arsen'in tamamen atış alanına girmişlerdi. Đkisini
birden bir saniyede yere indirebilirdi. Ama gelenler gerçekten onu öldürmek amacıyla mı gelmişti ?
Sandığın yanına çö-melmiş bir şekilde beklemeye devam etti. Adamlarla arasında yedi metreden
biraz fazla mesafe vardı. îki adam aralarında konuşmaya başladılar.
"Önce çatıya bakalım" dedi birincisi.
"Hayır önce çatı katına bakalım. Daha sonra çatıya bakarız. Şimdi çatıya çıkarsak döndüğümüzde
gözlerimiz karanlığa zor alışır" dedi diğeri. O kadar açık bir hedef oluşturduklarının farkında
olmadan konuşmalarım sürdürdüler.
"Tamam o zaman, sende fener var sen önden git" dedi birincisi.
Görülmeden, olduğu yere sinme düşüncesi suya düşmüştü. Kalp atışları biraz hızlanmıştı. Ama asıl
nefes alıp verişini duymalarından çekiniyordu. Hayatında canlı bir hedefe hiç ateş etmemişti. Olta
balıkçılığı dışmda hayvan bile avlamamıştı. Şimdi kar-şısındakilerle ölümüne bir düelloya
girişecekti. Canlı hedefe ateş etmek ile bir kâğıt parçasına ateş etmek arasında çok büyük bir fark
olduğunu duymuştu. Fener yandıktan en fazla üç saniye sonra onu görürlerdi. Hatta çatı katının bir
ucunda olduğu için taramayı hangi taraftan yaparlarsa yapsınlar bulunması üç saniyeyi aşmazdı. Bir
seçim yapmak zorundaydı. Seçimi de fener yerine adamı vurmak olacaktı. Çünkü fenere bile ateş
etse yeri hemen belli olacaktı. Karanlıkta patlayan tabancanın alevi görülecekti.
Elinde fener olan adam, yanmdakine, "Hazır mısın?" diye sordu.
"Hazırım Hamit Ağabey" dedi birinci. Fenerli adamın adı Ha-mit'ti, Arşen bunu aklına kaydetti.
Hamit'in tabancası, çatı katına doğru tuttuğu sol elindeki fenerin hemen üstündeydi. Bu şekilde
fenerin aydınlattığı yere ateş edebilecekti. Tam feneri yakacağı anda karanlığın içinde, düşmeyle
karışık bir sürtünme sesi duydu. Hamit feneri yakarken, Sternmeyer P-35 marka tabancasıyla sesin
geldiği yöne doğru ateş etmeye başladı.
Arşen yakınında uygun bir şey bulamadığı için elindeki kevler çantayı yere paralel olarak
adamların tam karşısına gelecek şekilde atmıştı. Kevler çanta nispeten yumuşak bir şekilde yere
düşmüş, biraz kaydıktan sonra durmuştu.
Arşen bir an için sağır olduğunu düşündü. Beyninin içinde çanlar çalıyordu. Kevler çantayı çatı
katının diğer ucuna fırlatır fırlatmaz tabancasını iki adamın ortasına nişan almıştı. Hangisi ilk
olarak tabancasını ona çevirirse, hedef olarak onu seçecekti.
Ensesinde yine aynı ürpertiyi hissetti. Kıpırdayamadı. Işık ona doğru yaklaşıyordu, fakat hayatını
kurtarmak için bile olsa ateş edemiyordu. Görülmemek ve hedef küçültmek için sandığın yanına
iyice büzüldü. Ama sandığın yüksekliği ancak yarım metreydi ve arkasında değil de sandığın
yanında olması onun için çok büyük bir dezavantajdı. Tetiği nasıl çektiğini fark etmedi, ilk mermi
elinde fener tutan adamın burnunu parçalayıp beynine girmişti, ikinci mermi de aynı adamın
boğazından içeri girmişti. 22 kalibrelik kurşun girdiği yerde sadece kırmızı bir leke bırakmıştı.
Fenerin ışığı bir kez daha çatıda amaçsızca dolaştıktan sonra, fener adamın elinden kurtulup yere
düştü.
Diğer adam çatı katında ateşlenen silahın alevini görmüştü ve daha arkadaşı yere düşmeden
alışkanlıkla tabancasını yere doğru çevirmiş, ateş etmeye hazırlanıyordu. Lazer ışığı karanlıkta
hızla, Arsen'in bulunduğu yere doğru yaklaşmaya başladı.
Arşen, Hammerli'sini adama doğrulttu ve ateş etti. ilk kurşun adamın sol gözünden girdi, ikinci
kurşun ise adamın gözüne doğru götürdüğü sol elinden geçip yanağına saplandı.
Arşen hiçbir şey hissetmiyordu. Merdivenlerin başında yatan iki adam vardı ve onları birkaç
saniyede öldürmüştü, ilk mermi namludan çıktıktan sonra, geri dönüş yoktu.
Öldürmenin nasıl bir şey olduğunu daha önce düşünmüştü. Ama insanın bu kadar hissizleştireceği,
aklının ucundan bile geçmemişti. Bir makine gibi davranmış ve iki kişiyi öldürmüştü. Tabancasında
kalan tek kurşunla aşağıdan gelecek bir başkasını öldürmek için bekliyordu.
Silah seslerinin kesilmesinden sonra aşağıdan gürültüler ve bağırtılar gelmeye başladı. "Hamit!
Hakladınız mı?" Arşen konuşmaları duyduktan sonra kendine geldi. Henüz her şey bitmemişti.
Merdivenin başında yatan iki kişi dışında onu öldürmek isteyen en az iki kişi daha vardı. Belki de
bir düzineydiler.
Usta bir hareketle içinde tek kurşun kalan şarjörü çıkardı ve arka cebindeki yedek şarjörü tabancaya
taktı. Elindeki silah elli
metre ötedeki hedefleri vurmak için hazırlanmış, olimpik bir silahtı. Hatta antika bile sayılırdı.
Hızla merdivendeki adamlara doğru koştu. Adamların silahlarına ihtiyacı vardı. Sağ elindeki
Hammerli 208'i bırakmadan Hamit'in elinden düşürdüğü silahı sol eliyle aldı. Bu arada sol kolunda
büyük bir yanma hissetti. Tabancayı alırken duvarda dolaşan kırmızı ışığı görmemişti. Tam silahı
alıp geri çekilecekken aşağıdan gelen bir kurşun kolundaki üçbaşlıkası delip geçmişti.
Yanmayı hisseder hissetmez kendini geriye doğru attı. Stern-meyer sol elinden yere düştü. Sağ
elindeki Hammerli'yi bıraktı ve elini sol kolunun üst bölümüne doğru tuttu. Kolu acımıyordu. Hafif
bir sızı vardı. Zaten kolunu düşünecek zamanı da yoktu. Yerde duran Sternmeyer'i aldı. O güne
kadar hiç kullanmamıştı. Hatta ilk defa gri renkte bir silah görüyordu. Namlunun hemen altına lazer
işaretleyici sistem monte edilmişti. O da gri renkteydi. Lazer işaretleyicinin üzerindeki kırmızı
düğmeye bastı. Lazer işaretleyici kapandı.
Kolunu sıyırıp geçen merminin açtığı yaradan kanı akıyordu. Atardamarına gelmediği için ne kadar
şanslı olduğunun farkında değildi.
Merdivenin pozisyonu nedeniyle sağ elini kullanarak ateş ederse vücudunun bir kısmını açığa
çıkarması gerekecekti. Merdiveni karşısına alacak şekilde çömeldi ve sağ eline aldığı tabancayı
ileri uzatıp aralıktan aşağıya doğru bakmaya başladı, ikinci tabanca birkaç basamak aşağıdaydı.
Aşağıda kaç kişi olduğunu bilmiyordu. Mümkün olduğunca fazla ateş gücüne sahip olması
gerekliydi. Her an en az bir silahı hazır tutmak durumundaydı. Silahı doldurmak için zamanı
olmayabilirdi.
Aşağıda merdivenin başında siper alanlardan biri yukarıya sesleniyordu. "Hamit! Bekir! iyi misiniz
?" Fısıltıyla söylenmesine rağmen, endişeden adamın sesi tıslama gibi çıkıyordu.
Osman merdivenin başında adamlarından birinin yattığını görüyordu, fakat kim olduğunu ve
durumunu bilemiyordu. Hamit ile Bekir neredeyse bir örnek giyinmişlerdi ve yatan adamın yüzünü
seçmesine imkân yoktu. Bir daha seslendi. "Hamit! Bekir! Orada neler oluyor?"
Adamlarının ölmüş olabileceğine inanamıyordu. Birkaç saniye süren bir çatışmada iki adamının
birden ölmesi kabul edilemez bir durumdu. Dosyasından okuduğu kadarıyla Arsen'in bunu yapması
imkânsızdı. Yukarıda birileri vardı ve iki adamını safdışı bırak-
mışlardı. Ludvvig ne biçim bir işe onları bulaştırmıştı. iki kişiyi öldürme konusunda tereddüt
ederken ve bunu içine sindirmeye çalışırken şimdi iki adamını kaybetmişti. Yukarıdan hâlâ çıt
çıkmıyordu. Yoksa Ludvvig onları bir tuzağa mı çekmek istemişti?
Metin Karakul, "Bizi nasıl bir işin içine bulaştırdın ?" diye sahanlığın odalara açılan bölümündeki
duvara siper alan Ludwig'e seslendi.
Ludvvig, "Durumun tahmin ettiğiniz kadar kolay olmayacağını size söylemiştim" dedi. "Ama
adamlarının bu kadar çabuk safdı-şı kalacağını ben bile tahmin etmemiştim."
Çatı katına çıkan merdivenler, doksan derecelik bir açıyla sola dönüyordu. Bu dönemeç Arsen'i
aşağıdakilerin saldırısına karşı koruyor, aynı zamanda da aşağıdakiler için merdivenlerden inecek
kişiye karşı avantajlı bir konum sağlıyordu. Ne o aşağı inebilirdi ne de aşağıdakiler yukan
çıkabilirdi. Arşen çatı katına kıs-tırılmıştı. Elindeki silahlar ve mermiler onun ne kadar
dayanabileceğini gösterecekti.
Arsen'in bakışları güvercinliğe kaydı. Aynı zamanda çatıdan gelebilecek bir saldırıya da hazırlıklı
olmalıydı. Bir şekilde evin yanındaki güneş enerjisi sisteminin borularından yukarı tırmanıp çatıya
çıkabilirlerdi. Gerçi kiremitlerde ses çıkarmadan ilerlemeleri zordu, ama yine de çatıya birilerinin
çıkması durumunda merdivenlerdeki pozisyonunu kaybedip çatı katmda iyice kıstın-labilirdi. Her
türlü olasılığı hesaplaması ve ona göre bir plan yapması gerekiyordu. Oysa aşağıda tam olarak kaç
kişinin olduğunu bile bilmiyordu. Aşağıda kaç kişinin olduğunu öğrenebilmek için kurşunlarının
yarısını verebilirdi. Tabiî kalan kurşunlan aşağıdakilere yetecekse...
Elindeki tabanca bir polisin veya resmî görevdeki birilerinin kullanabileceği türde bir şey değildi.
En azından tanesi 600 dolar eden bu silahlan, olsa olsa Derin Devlet kullanabilirdi ve Derin
Devlet'in gerçek olup olmadığını bile bilmiyordu.
Aşağıdan bir ses, "Hey Arşen, senin işini bitireceğim. Çok az vaktin kaldı. Adamlanmın intikamını
alacağım" dedi.
Arşen konuşanın daha önce sesini duymamıştı, üstelik hangi nedenle ona saldırdıklarım bile
bilmiyordu. Fakat bunlan düşünecek zamanı yoktu. Đlelebet orada kalacak değildi. Karşılık olarak
aşağı doğru bir el ateş etmeden önce, "Buyurun alın. Bekliyorum" dedi.
Arsen'in hedef belirlemeden yaptığı atışın ardından, aşağıdan ağza alınmayacak küfürler edilmeye
başlandı. Küfreden adam
yaylım ateşine başladı ve mermisini bitirene kadar durmadı.
On iki. Arşen atışları saymıştı. Yukandaki iki adamda da aynı tür silah olduğuna göre
aşağıdakilerde de aynı silahlardan olduğunu varsayabilirdi. Demek ki elindeki silahta dokuz mermi
vardı. Vurduğu adam ölmeden önce karşısındaki duvara iki el ateş etmişti.
Yaylım ateşi biter bitmez elindeki Sternmeyer'le aşağıya doğru ateş etmeye başladı. Atış sırasmda
adamın geri çekilmesini fırsat bilip güvercinliğin yanma düşen diğer tabancayı aldı. iki el daha ateş
ettikten sonra yerde yatan adamı koltuk altlarından tutup yukarıya doğru çekti. Ondaki yedek
şarjörlere de ihtiyacı olacaktı. Kemerine iliştirilmiş şarjör kılıfını çekip çıkardı.
"R. kurusu bizim silahlan bize karşı kullanıyor" dedi Osman Selence kendini mermi yağmurundan
zar zor kurtardıktan sonra.
Ludvvig köpürmek üzereydi. Osman'ın da Almancasının çok iyi olduğunu bildiği için, Almanca
olarak, "Biriniz dışandan çatıya tırmanın" diye emir verdi. Sesi tıslar gibi çıkmıştı.
Metin ile Osman birbirine baktı. Gözlerinden yaşadıklanna inanamamanın verdiği şaşkınlığın
yanında, yılgınlık da okunuyordu. En formda oldukları gençlik yıllarında bile çatıya tırmana-
mazlardı.
Evi uzaktan izlerken Ludvvig onlara olası çatıya tırmanma noktasını gösterdiğinde, oraya
tırmanacaklan ikisinin de, aklına gelmemişti. Ludvvig'i sadece dinlemekle yetinmişlerdi. Osman,
Lud-vvig'le muhatap olma işini Metin'in üstlendiğini bildiği için, gözünü "sen söyle" der gibi kırptı.
Metin Karakul, "Herr Ludvvig, biz komando değiliz" dedi. "Đsterseniz siz çıkın çatıya..."
Ludvvig kendisine verilen adamlann ne kadar beceriksiz olduğunu bir kez daha anladı. Güya
yukanda ölen iki salak bir zamanlar, çevik kuvvetle operasyona katılmışlardı. Ölmeleri üç saniye
bile sürmemişti.
Ludvvig, "Bir ara, çevik kuvvete, şu iki salağı attıklan için tebrik mesajı çekeyim" diye düşündü.
Karşısındaki iki salaksa, bira şişelerine ateş etmenin dışında, ellerine silah almışa benzemiyorlardı.
"Nedir bu saçmalık ?" diye düşündü. Geri döndüğünde, böyle bir ekibin hazırlanması emrini veren
mankafadan, hesap soracaktı.
"Madem o herifi öldüremiyorsunuz, bari ikiniz aşağı inmesine engel olun" dedikten sonra evrak
çantasına yöneldi. Diğer ikisi merdivenin başına giderken, evrak çantasını aldı ve "Ben de bu işi
kökünden halletmek için bir şeyler yapacağım. Siz onu bir-
kaç dakika yukarıda tutun" dedikten sonra evrak çantasıyla aşağıya doğru inmeye yeltendi, fakat
Metin, Ludwig'i omzundan tuttu ve geri çekti. "Bizi burada bırakıp gidemezsin." Elindeki silah
Ludwig'e doğru çevrilmişti. "Sen aşağıya inebilirsin, ama evrak çantası burada bizimle kalıyor.
Çanta ancak bizimle birlikte aşağıya iner" dedi. Sesi kin doluydu. Ludwig'in kabul etmekten başka
şansı yoktu. Nasıl olsa işi bitirdikten sonra kalan ikisini rahatlıkla temizleyebilirdi. Evrak çantasını
üst katın sahanlığına bıraktı. "Hazır olunca sizi çağıracağım. Bu arada vurulmamaya çalışın" dedi.
Metin, Ludwig'in çantasına koyduğu zamanlayıcıları ve patlayıcıları görmüştü. Çantayla aşağı
inmesi durumunda bütün evle birlikte havaya uçmaları çok kolay bir çözüm olurdu. Tek
güvenceleri o evrak çantasıydı. O çanta Ludwig için çok önemliydi ve bütün bunlar o çanta için
yapılmıştı. Üst kat sahanlığının ortasında duran çantayı, ayağıyla duvarın yanma kadar itti. Gözü
üst kattan gelecek bir saldırıdaydı. Korunabilecekleri tek yer sahanlığın alt kata inen merdivenlere
açıldığı yerdi. Metin, Osman'a göre daha kısa boylu olduğu için yere çömelip silahını duvarın
köşesine dayadı. Lazer ışığının görülmemesi için de, silahını merdivenin üst kata dönüşündeki
duvarına tuttu. Lazer işaretleyiciyi kapatmak istemiyordu. Hiç olmazsa nereye ateş ettiğini
biliyordu.
Arşen merdivenin başında, aşağıdaki seslere kulağını kabartmış, bekliyordu. Konuşmaların
hiçbirini anlayamamıştı ama, artık aşağıda en az üç kişi olduğunu biliyordu. Đçlerinden biri, giriş
katına inmişti. Acaba, fark etmediği başkaları da var mıydı ?
Kolundan akan kan yere damladıkça merdivendeki kırmızı birikintiyi artırıyordu. Titriyordu. Hayır!
Korkuyordu. Ölüm konusunu bir ara sıkça düşünmüştü. Önce babasının kaybetmişti. Babasını
kaybettiğinde henüz iki yaşındaydı. Fotoğrafların dışında, babasını hatırlamıyordu. Ona söylenen,
babasının Kıbns'ta şehit olduğu ve cennette yattığıydı.
Okul çağına yaklaştıkça, babasının ölümünden çok, bir babası olmaması aklına takılmıştı. Herkesin
bir babası vardı, ama onun babası yoktu. Annesinin bu konuda pek konuşmak istemediğini
hatırlıyordu. Altı yaşında bir babası olmasmı o kadar çok istemişti ki. Akşam eve geldiği zaman
onu öpecek, başını okşayıp dizine oturtacak bir baba. Annesinin saklamaya çalıştığı üzüntüsüne son
verecek bir baba... Ölümü anlamaya başladığı o yıllarda babasına çok kızmıştı. Neden ölüp onları
yalnız bırakmıştı. Onun da kaderi
babası gibi mi olacaktı ? Babası gibi bir çatışmada mı ölecekti. O da babası gibi, karısını yalnız mı
bırakacaktı? Melody hamile olmadığını söylemişti, ama ya sürprizin tadım kaçırmak istemediy-se?
Ya doğacak çocuğunu da öksüz bırakacaksa? Yıllar öncesine döndü. Yaşadıklarını çocuğunun da
yaşayacağını düşündü. Kendini babasının yerine koydu. Acaba o da Kıbrıs'ta aynı şeyleri mi
düşünmüştü. O da kendisi gibi korkmuş muydu ? Bir keskin nişancının kurşununa kurban gitmeden
önce, babası da karısını, çocuğunu düşünmüş müydü ? Korkuyordu. Ölesiye korkuyordu. Ölmekten
değil, geride bırakacakları yüzünden korkuyordu.
Aşağıdakiler yeniden taciz ateşine başladı. Kurşunlar arkasına saklandığı merdiveni çatı katına
bağlayan duvara çarpıyordu. Duvarın ne kadar sağlam olduğunu deniyor gibiydiler. Fakat
betonarme duvar kurşunlara direniyordu. Ateş etmeyi kestiler.
Arşen yukarı çıkma girişiminde bulunmamalarına şaşırdı. Demek ki başkaları yoktu. Biri çatıya
çıkacak olsa kiremitlerde çıkardıkları seslerden anlardı. Peki içlerinden biri neden aşağıya inmişti?
Diğerlerini bırakıp gidecek miydi, yoksa çatıya mı tırmanacaktı?
Duvara yanlamasına siper almış şekilde aşağıyı kontrol etmeye çalıştı. Onu bırakacakları yoktu. O
da aşağıdakileri bırakmayacaktı. Birdenbire içini bir mutluluk kapladı. Đyi ki Melody, bu
cehennemi yaşamamıştı. Đstanbul yolunda, bütün bunlardan habersizdi.
Düşünceler birbirini kovalıyordu. Bütün duyu organları olası tehditleri algılayabilmek için
alarmdayken, beyni düşüncelerle boğuşuyordu. Peki saldırganların arkasında kim vardı? Durup
dururken neden saldırmışlardı ? Yerde yatan cesetlere baktı. Kimleri öldürmüştü? Ceplerini
karıştırmaya başladı. Belki bir cep telefonu bulup polis çağırırdı. Adamın arka cebindeki cüzdanını
aldı. Đçinden kimlik olarak sadece ehliyet çıktı. Bekir Turan. Doğum 1972...
O esnada aşağıdan gelen Almanca konuşma dikkatini çekti. Almanca pek bilmemesine rağmen
"gel" kelimesini anlamıştı. Üst kattan yanıtın gelmesi gecikmedi. Daha sonra incelemek üzere
ehliyeti kot pantolonunun arka cebine koydu.
Aşağıdaki adam diğerlerini çağınyor olmalıydı. Neden? Neden, onu çatı katına sıkıştırmışlarken,
adamları aşağı çağınyordu? Üst kat sahanlığı hareketlenmişti. Silahını sahanlığın merdivenlere
açılan bölümüne doğrulttu ve beklemeye başladı.
Duvarın kenarından bir namlu ucu gördü. Tabancayla ona doğru rasgele ateş edilmeye başlanınca
refleksle başını geri çekti. Kurşunlar gelişigüzel kâh merdivene, kâh duvara isabet ediyor-
du. Gözucuyla aşağıya baktı. Bir el daha ateş edildikten sonra silah geri çekilmişti. Yedek şarjör
takacağını düşündü.
Bu sefer o da ateş edecekti. Aşağıdakiler gitmek için acele ediyorlardı. Bir an gitmelerine izin
vermeyi düşündü. Fakat gitmek istemeleri beynini kertmiyordu. Neden onu çatı katına
sıkıştırmışken gitmek istesinlerdi ki ? Alt kata indiklerinde ne yapacaklardı ? Aynca arkalarında iki
ölü bırakarak gitseler bile mutlaka onu öldürmek için geri döneceklerdi. Gitmelerinin ardında bir
bit yeniği vardı. Ne olduğunu bulmak zorundaydı.
Aşağıdan yine konuşmalar gelmeye başladı. Söylenenlerden "çabuk" ve "üç dakika" kelimelerini
anladı. Üç dakika içinde aşağıya inmeleri gerekiyordu. Đkinci tabancayı sol eline aldı. Ateş gücüne
ihtiyacı vardı. Madem adamların üç dakikaları kalmıştı. O da onları orada tutacaktı.
Aşağıdan yeni bir yaylım ateşi başladı. Arşen de sol elindeki tabancayla aşağıya doğru bakmadan
ateş etmeye başladı. Tabanca boşa tetik düşürene kadar, ateş etti. Hemen sağ elindeki tabancayı
aşağıya doğrulttu. Planının işleyeceğini umuyordu. Adamlardan biri elindeki silahı yukarıya doğru
ateşleyerek duvarın arkasındaki yerinden fırladı. Arşen de kendisini koruyarak aşağıya doğru ateş
etmeye başladı, iki kurşun adamın göğüs kafesini delip geçmişti. Adam düşerken diğerinin açtığı
ateşten kendini korumak için geri çekildi. O arada vurduğu adamın elindeki evrak çantasıyla
aşağıya düşüşünü göremedi.
"Osman! Kardeşlik!" Aşağıdan gelen çığlık kulakları tırmalayacak kadar yüksek ve sinir
bozucuydu. Sanki onları öldürmek için evlerine giren Arsen'di. Aşağıdaki adam kurşunu bitene
kadar yukarıya ateş etti.
Arşen aşağıya baktı. Bir el ateş edildi. Geri çekilmek zorunda kaldı. Artık seri atış yapmıyorlardı.
Kontrol etmek için tekrar aşağıya baktığı sırada, ikinci el atış geldi. Kurşun duvardan bir parça
kopanp diğer duvara sekti. Arşen elinde olmadan geri çekildi. Tam bu esnada aşağıdaki adam
yerinden fırlayıp aşağıya doğru koşmaya başladı. Arşen pozisyonunu aldığında geç kalmıştı. Adam
merdivenlerden, erişemeyeceği kadar, aşağıya inmişti, iki kurşun daha bulunduğu yere doğru
sıkıldı. Sahanlık görüş alanı içinde olduğundan siper alması kolaydı. Oysa merdivenlerin alt
bölümüne ateş edebilmek için açığa çıkması gerekiyordu.
Birkaç saniye olduğu yerde kaldı ve pür dikkat aşağıyı dinledi. Hiç ses gelmiyordu. Belli belirsiz
bir konuşma duydu, fakat
ne söylendiğini anlayabilecek durumda değildi. Bir süredir dikkatini merdivenlere yoğunlaştırdığı
için çatı katmı unutmuştu. Belki de çatıya tırmanacaklardı. Güvercinlik penceresinden çatıyı
kontrol ederken bir esinti hissetti. Aşağıda kapı açılmış olmalıydı. Üç el silah sesi daha duydu.
Silah sesleri kesildikten sonra kulak kesildi ve aşağıdan gelecek sesleri dinlemeye çalıştı. Birkaç
saniye süren tabanca sesinin kulağında yankılanmasından sonra ev sessizliğe gömüldü. Çıt
çıkmıyordu ve aşağıdan gelen esinti devam ediyordu.
Arka cebinden bir yedek şarjör alıp tabancasına taktı. Tabancayı pantolonunun arkasına
sıkıştırdıktan sonra, yerde duran Hammerli'sini alıp çatıya, çatının arka tarafına çıktı, güneye doğru
dönüp olası bir saldırıya karşı tetikte, evin ön tarafına doğru yürümeye başladı.
iki kişi evden ana yola çıkan patikada koşuyordu. Şimdiden yaklaşık yüz metre kadar gitmişlerdi.
Koşanlardan birini hemen tanıdı üst katta ona ateş eden adamdı. Diğeri ise Almanca konuşan adam
olmalıydı. Otomatik kapının dışında duran siyah Mercedes onlarındı herhalde. Sarışın diğerinden
yaklaşık otuz metre kadar öndeydi ve kapının yanındaki alçak çitleri aşmıştı. "Kaçıyorlar" diye
düşündü, içinden haykırmak geliyordu, iki cesedi geride bırakıp kaçmaları anlamsızdı. Ne için
gelmişlerdi ve neden gidiyorlardı. Sternmeyer'in şarjöründe kalan kurşunları kaçanların üzerine
boşalttı.
Ludwig ilk kurşundan sonra kendisini yere attı. Nereden ateş edildiğini ilk anda anlayamadı. Daha
sonra, çatıdan ateş eden Ar-sen'i gördü. Bir an için ateş etmek aklına geldi. Fakat tabancayla o
mesafeden Arşen Bora'yı vurmasına imkân yoktu. Gerçi Bo-ra'nın atışlarının da ona ulaşmasına
imkân yoktu. Metin Karakul da yere yapışmış kalmıştı. Kurşun yağmuru devam ederken, yerinden
kalkıp Mercedes'e doğru koşmaya başladı. Arktik Warfare Magnum'u kullanacaktı ve bu adamın
kesinlikle ortadan kaldırılması gerekiyordu. Metin aşağıya indiği zaman ona her ihtimale karşı
enjeksiyonu yapmıştı. Bir buçuk saat içinde nasıl olsa ölecekti. Arşen Bora'yı da temizledi mi iş
bitmiş olacaktı.
Operasyon başlamadan önce Magnum'u hazırlamıştı. Yaklaşık 150 metre ötedeki bir hedefi vurmak
çocuk oyuncağıydı.
Arşen elindeki tabancayı yere attı ve Hammerli'sini çıkardı. Normal tabancayla o uzaklıktan hedefi
vuramamıştı, ama Ham-
merli'yle vurma olasılığı daha fazlaydı. Uzun namlusu rahatlıkla elli metre ötedeki 5 cm çapındaki
bir hedefi vurabildiğine göre, 100 metrenin biraz üzerindeki bir hedefi de rahatlıkla vurabilirdi.
Eskiden birkaç deneme yapmıştı ve hedefin ne kadar üzerine nişan alması gerektiğini biliyordu.
Adamları kontrol etti. Biri Mercedes'e ulaşmıştı. Diğeri ise yerden henüz kalkmış ve Mercedes'e
doğru koşuyordu. Mercedes'e koşan adama doğru nişan aldı. Ateş etmek istedi, ama adamın arkası
dönük olduğu için ateş edemedi. Sırtı dönük birini vuramazdı.
Silah sesinden sonra kendini yere atan Metin Karakul, ayağa kalkmış ve Mercedes'e doğru koşmaya
devam ediyordu. Osman'ı öldüren adamı vurma isteği arttı ve bir an için geri dönüp çatıya doğru
ateş etmeye başladı. Bu arada karşıdan açılan ateş sırasında sol omzundan vurulduğunu hissetti.
Sanki kor halindeki bir çuvaldız omzuna saplanmıştı. Sol eliyle çuvaldızı çıkarmak ister gibi bir
hareket yaptı. Canı yanıyordu. Çanta artık Ludwig'de olduğu için Ludwig rahatlıkla kaçabilirdi.
Kalan gücüyle Mercedes'e doğru koşmaya başladı. Geride kalmak istemiyordu. Lud-wig'le
görülecek bir hesabı vardı. Can dostu Osman'ın ve iki adamının ölümünden Ludwig de en az
çatıdan ateş eden adam kadar sorumluydu. Sonunda ölecek bile olsa, punduna getirip Ludwig'i
öldürecekti. Kulakları sağır eden bir patlama oldu. Yazlık eve konan dört kalıp C4 patlamıştı.
Patlama anında Arşen adamları takip edebilmek için güvercinliğe doğru gidiyordu. Kulak zarını
patlatacak ölçüde bir basınçla, tüm vücudu sarsıldı. Arsen'in ayaklarının altındaki çatı sanki bir
anda zıpladı. Ev sanki temelinden kopup havaya fırlamış ve yere inmişti. Tekrar çatıya düştüğünde
ne olduğunu hâlâ anlayamamıştı. Her yeri ağrıyordu ve dengesini yitirmişti. Sanki bir anda
etrafındaki bütün oksijen emilmişti. Nefes almakta zorluk çekiyordu. Sıcaklık ciğerini dağlayacak
kadar yüksekti. Ciğerlerinde kalan bir miktar havayı mümkün olduğu kadar tutmaya çalıştı. Nefes
almaya çalışması ciğerlerini mah-vedebilirdi. Sıcaklığın yüzünden uzaklaştığını hissetti. Patlamada
çatının batı ucuna fırlamıştı. Doğrulmaya çalıştı. Çatının çöken bölümünden alevler fışkınyordu.
Çatıdaki LPG tankı patlamanın etkisiyle yerinden kopup aşağıya düşmüştü ve her an patlayabilirdi.
Ludwig bagajdan aldığı nişancı tüfeğini geri koydu. Patlama herkesin dikkatini çekmişti ve bir an
önce oradan uzaklaşmaları gerekiyordu. Arşen Bora denen adamın işini patlama bitirmiş olmalıydı.
Arşen bir an önce çatıdan inmesi gerektiğini düşündü. LPG tankı her an patlayabilirdi. Çatıda su
ısıtma için kullandıkları güneş paneli aklına geldi. Soğuk suyun çatıya çıktığı ve güneş panelinde
ısınan suyun aşağıya indiği boruları kullanarak aşağıya inebilirdi. Her yeri sızlıyordu ve dengesini
bulmakta zorluk çekiyordu. Kulak zarlan patlamanın etkisiyle delinmiş olmalıydı. Gücü borulara
tutunarak aşağıya inmesine yetecek miydi; emin değildi. Hammer-li'yi beline soktu. Belinden
kemerini çıkardı, iki eline kemeri sıkıca doladı. Çatının kenarındaki oluklardan aşağı doğru sarktı
ve iki eliyle boruları kavrayıp aşağı doğru kaymaya başladı.
Aşağıya iner inmez yola doğru koşmaya başladı. Sarhoş gibiydi, düz koşamıyordu. Patlamanın
etkisiyle, evin elektrikleri kesildiği için, devridaim pompası duran minik çağlayan, havuzdaki suyu
öksüz bırakmıştı. Arşen beline taktığı Hammerli 208'in havuzun yanındaki çimlere düştüğünü fark
etmedi. Sol ayağındaki yaraya aldırmadan sekerek Mercedes'in arkasından yola doğru koşmaya
devam etti.
Đlk patlamada ara deposu havaya uçan LPG tankının vanasında başlayan sızıntı yangının etkisiyle
alev aldı. Üç yüz litrelik tankta kalan yaklaşık 130 litrelik yakıt büyük bir alev topu halinde
patlamıştı. Oluşan alev, pussuz bir günde Gelibolu'dan bile rahatlıkla görülebilecek kadar büyüktü.
Patlamanın yol açtığı basınç dalgası Arsen'i yakalayıp, altı metre kadar ileriye, Me-lody'nin özenle
seçtiği çiçeklerin üzerine fırlattı. Arşen kendinden geçmişti.
23
15 ağustos 2005, pazartesi 05:10
Uçağın dahilî anons sisteminden gelen iki çan sesinden sonra, hostesin sesini işittiğinde, Ludwig
ölümle burun buruna geldiği son iki günün en zor dakikalarını yaşıyordu. "Sayın Yolcularımız, cep
telefonları uçağımızın uçuş aletlerini olumsuz yönde etkilediği için, lütfen cep telefonlarınızın
kapalı olduğunu kontrol ediniz. Terminal binasına girinceye kadar kullanmayınız" diye başlayan
anonsu duyduğunda sinirleri biraz daha gerildi.
Oldum olası uçmaktan nefret ederdi. Đyi ki uçağa gelir gelmez, THY'nin bir Business Class
ayrıcalığı olan, "hoş geldiniz içkisi"ni almıştı, içki, uçağa biner binmez duymaya başladığı korkuya
da-yanabilmesinin en etkili yoluydu. Geceyarısını biraz geçe istanbul Atatürk Havalimanı'na
gelmişti ve gümrükten geçene kadar Welcome Cafe'de bira içmişti. Gümrükten geçtikten sonra da,
artan korkusunu yatıştırmak için, içkinin alkol düzeyini artırmış ve viskiye terfi etmişti. Alkol eşiği
yüksek olduğu için havalimanında aldığı içkiler ona ancak uçağa binecek cesareti vermişti.
Birkaç kez Türk Havayolları'yla yolculuk etmişti. Uçak kalkmadan önce "hoş geldiniz içkisi"
dışında içki vermelerinin yasak olduğunu biliyordu. Bu nedenle uçağa binmeden minik viskilerden
altılık paket almış ve ikisini daha uçağa binmeden bitirmişti. Yolcuların yerlerine yerleşmelerine
yardımcı olan hosteslerden birine seslendi. "Affedersiniz?"
Büyük olması nedeniyle başüstü dolabına sığdıramadığı bagajının kargoya inmesi gerektiği
konusunda bir yolcuyu ikna etmeyi yeni başaran hostes, "Size nasıl yardımcı olabilirim ?" diye
yanıtladı.
"Eğer mümkünse, bir bardak buzlu su almak istiyorum" dedi Ludwig ve ekledi, "Lütfen buzu çok
olsun." Sadece buz almak is-
tediğinde, hostesler yanında getirdiği içkiyi mi içeceğini merak ediyorlardı. Fakat bol buzlu bir su
istediği zaman, hostes durumu fark etse bile nezaketinden bir şey söylemiyor ve aralarında gereksiz
konuşmalar olmuyordu. Bir dakika geçmeden buzla dolu suyu gelmişti. Bir dikişte suyu içtikten
sonra yanındaki yolcuya fark ettirmeden viskisini bardağa boşalttı. Bardağın yanındaki peçeteyle de
bardağı sardı. Bu şekilde içtiğinin viski olduğu uzaktan anlaşılmayacaktı.
Uzun zamandır bu kadar insan kıyımının olduğu bir operasyona katılmamıştı. En son, üzerinden
konvoy geçen bir köprüyü Sırp milislerle birlikte havaya uçurduklaruu hatırlıyordu. Gerçi Arşen
Bora denilen herif işin çoğunu halletmişti ama, o da Bo-ra'nm işini bitirmişti. Bir an aklına Metin
Karakul geldi. Adamı delirmeden temizlediği için, içi rahattı. Bir de onun yaralı halde delirmesini
izlemeyi çekemezdi. Kafasına sıktığı bir kurşun işi halletmişti.
Derin bir nefes aldı. Bir gün önce ölümle yüz yüze gelmiş, ama bir an bile korkmamıştı. Uçak
yolculuğu onun en büyük korkusuydu ve işi gereği bu korkusuyla sık sık yüzleşmesi gerekiyordu.
Yüzlerce defa uçakla yolculuk etmesine rağmen, zom olmadan uçmayı bir türlü başaramamıştı. Bu
düşüncelerden kurtulması gerekiyordu. Viskisinden bir yudum aldı.
Her yudumda kendine uçuşun iyi geçeceğini, Türk Havayolla-rı'nın çok iyi bir şirket olduğunu
söylemeye başladı. Dahilî anons sisteminden yeni anons duyulana kadar, az da olsa rahatlamıştı.
Kaptan pilot kabin ekibine yerlerini almasını söylüyordu. Bardakta kalan içkiyi büyük bir yudumla
içti. Bardağı önündeki cebe sıkıştırdıktan sonra iki eliyle yüzünü kapattı. Diğer yolcuların
korkusunu görmesini istemiyordu. Korkusu sadece kendisiyle hosteslerin arasında bir sır olarak
kalmalıydı.
Uçak pist başına gelmişti. Motorların gürültüsü artmaya başladı. Boeing 737-800 her an fırlamaya
hazır bir yay gibi geriliyordu. Uçağın kalkmasına engel olan sadece frenleriydi. Bir anda bütün
vücudunun geriye gidip koltuğa yapıştığım hissetti. Frenlerin durdurucu etkisinden kurtulan uçak,
ok gibi yerinden fırlamıştı. Tekerleklerin geçtiği pist üzerindeki her tümseğin yol açtığı darbeyi
bütün vücuduyla hissediyordu. Sanki bütün vücudu yerden ayrılmamak ister gibi tekerleklerle
bütünleşmişti. Tekerleğin her dönüşünde iç dünyası altüst oluyordu. Yerden kopmak istemiyordu.
Sonsuza kadar pistte gitmek istiyordu.
Sonunda kaçınılmaz olan gerçekleşti. Bütün vücudu bir anda
koltuğa yapıştı, hemen ardından da sanki en tepeye yükselen bir salıncakta aşağıya doğru iniyormuş
gibi kendini boşlukta hissetti. Uçak havalanmıştı. Hâlâ ellerinin yüzünde olduğunu hatırladı.
Ellerini indirdi ve cebe sıkıştırdığı bardağı alıp yeni bir içki koydu. Birlikte yolculuk ettiği insanlar
gibi umursamaz bir şekilde yolculuk edebilmek için neler vermezdi. Kimi uçağa girdiği zaman
dağıtılan gazeteleri okuyordu, kimi de yanmdakiyle sohbet ediyordu. Hiçbiri artık altlarında sadece
hava oluşunu umursamı-yordu. Oysa uçak her geçen saniye yükselmeye devam ediyordu. Aşağıdan
gelen "küt, küt" sesleri yükselirken de devam ediyordu. Uçak sola doğru yattı. Kalbi o kadar hızlı
atıyordu ki, neredeyse nefes almasına engel olacak kadar sıktığı kemer onu durdurma-sa, ayağa
kalkıp kapıya gidecekti. Uçak dönüşünü tamamladıktan sonra kemer ikaz ışıkları söndü. Kalkış
sırasında uçağın mutfak bölümü ile yolcu bölümü arasında çekilmiş olan perdeyi açan hostesin
gülümseyen yüzünü görünce kendisini biraz rahatlamış hissetti.
Hosteslere hayret ediyordu. Nasıl oluyordu da hemen hemen her gün uçabiliyorlardı? Otuzlarının
başlarında olduğunu tahmin ettiği hostesin en azından on bin saat uçtuğunu düşünmek bile içinin
bir tuhaf olmasına neden oldu. Oysa o uçak yerde bile dursa, içine girmeye cesaret
edemeyenlerdendi. Uçağın merdivenlerine doğru yürümeye başladığında, bütün vücudundan ter
boşalıyor, midesine kramplar giriyor ve başı dönüyordu. Arada bir hosteslerin uçağın içinde sanki
yerdeymiş gibi dolaşmalarına sinir olsa da, havada olduklarım umursamayışlan, ona az da olsa güç
veriyordu.
Hostes perdeyi açtıktan sonra uçağm mutfağına gidip hazırlıklarını yapmaya başladı. Đki dakika
sonra uçuşun en tehlikeli olan ilk altı dakikası bitecekti.
Bir süre uçağm seyrüsefer sisteminden yolcu kabinindeki ekrana aktarılan görüntüyü inceledi.
Motorlardan gelen ses ve hafif bir titreşim dışında uçağm gittiğini gösteren tek şey ekranda
gördüğü uçak şeklinin Balkanlar üzerinden Doğu Avrupa'ya doğru hareketiydi. Ekrandaki görüntü
bile canını sıkmaya yetiyordu. Görüntüdeki uçağın içindeydi ve birileri de radar ekranından uçağı
takip ediyordu. Radarın başında uçağının seyrini kontrol eden adam için sadece bir numara ve
işaretti o uçak ve düştüğü zaman radar ekranından işaret kaybolacaktı...
Đmdadına buzlu suyunu veren hostes yetişti. Business Class yolcularına sıcak havlu ve mönü kartı
dağıtılıyordu. Sıcak havlusunu
hostesten alırken, "Bir viski alabilir miyim, lütfen?" diye sordu.
Hostes, "Hangi marka istersiniz? Jack Daniels? Johnny Walker Black Label ?..." diye sayarken,
Ludwig 12 yıllık içkilerden b,ir duble buzlu Black Label siparişi verdi. "Hemen içkinizi
getiriyorum" dedikten sonra arka sırada bulunan iki yolcuya da "havlusunu ve mönü kartlarını verdi
ve Ludwig'in içkisini hazırlamak için mutfağa girdi. Bir dakika bile geçmeden Ludwig içkisini
içiyordu.
Teorik olarak inişe geçene kadar tehlike minimum düzeydeydi. Uçak Đstanbul'u arkasında bırakmış
hedefine doğru ilerliyordu. Asla cam kenarına oturmaya cesaret edemezdi. Pencereden dışarısını
görünce uçtuğu gerçeğiyle karşılaşmak onu mahvediyordu. Pencerenin plastik perdesini kapatmak
için kemeri bağlı olduğu halde cama uzandı. Camdan göreceklerinden korkarak el yordamıyla
pencerenin plastik perdesini aşağıya indirdi. Biraz rahatlamıştı. Đki gündür o kadar çok olay
yaşamıştı ki uçak yerdeyken bunu yapmak aklına gelmemişti. Camdan dışarısını gördüğü zaman,
kendisini havada asılı bir kutuda gibi hissediyordu. Sanki kutu bir iple asılmış, her an ip kopacak ve
aşağıya düşecekti.
Korkusu onu gittikçe etkisi altına alıyor. Bir kâbustan diğerine götürüyordu. Oysa soğukkanlılığını
korumalıydı. Neredeyse bütün hayatı boyunca tehlikeyle iç içe yaşamıştı. Onların en kötüsü bile, şu
an içinde bulunduğu durumdan daha iyiydi. Başka düşüncelerle beynini kandırmalıydı. Önündeki
iki saati bir şekilde geçirmek zorundaydı, geri dönüş yoktu.
Amerika'nın yeşil kuşak stratejisi, Pluto'nun işine geliyordu. Bu şekilde radikal kesimlerden
kendilerine piyon bulmaları ko-laylaşıyordu. Ayrıca yeşil kuşak içinde oluşturulan yeni dengeler de
ekmeklerine yağ sürüyordu. Daha bir ay önce Filipinler'deydi.
Keyiflendiğini hissetti. Uçakta olduğunu unutturacak şeyler düşünmek işine yarıyordu. Altı kişinin
ölümüne neden olan dokümanları incelemek için ayağının dibindeki çantayı aldı. Çantadaki
dokümanların arasındaki fotoğrafları incelemeye başladı. Fotoğraflar değerli olmalıydı. Oysa onun
için fotoğraflarda gördüklerinin hiçbir önemi yoktu. Zaten birkaç saattir aldığı alkol beynim
etkilemeye başlamıştı. Fotoğrafları yerine koydu ve bir Black Label daha almak için çağırma
düğmesine bastı.
Gelen viskiyi iki yudumda içtikten sonra ayağa kalktı. Ön bölümdeki tuvalette ihtiyacmı
giderdikten sonra yerine geçip oturduğunda, yemek servisi yapılmaya başlanmıştı. Hostes geldiği
zaman bir şey yemeyeceğini söyledi. Onun, uçtuğunu unutturacak bir şeye ihtiyacı vardı; içkiye.
Biri onu uçmadan önce bayıltsa ve indikten sonra ayılsa o kadar mutlu olurdu ki. Yastığı başının
altına koydu ve gözlerini kapatıp uyumaya çalıştı. Motorun sesinin iş makinelerinin çalışırken
çıkardığı sesler olduğunu düşünmeye, aslında yerde olduğuna kendini inandırmaya çalıştı.
Olmuyordu. Başka düşünceler ve içki tek çıkar yoldu. Elinde hem içkisi hem de onu rahatlıkla
sinirlendirip uçtuğunu unutturacak bir olay vardı.
Onca operasyona katılmıştı, onlarcasım planlamıştı, ama hayatında ilk defa olarak operasyon
sırasında ekibini kaybetmişti. Tabiî onlara ekip denebilirse. Plan aslında basitti, istanbul'da bir eve
girip bazı belgeleri alacak, daha sonra da iki kişiyi saf dışı edeceklerdi.
Organizasyonun lojistik ayağı iyi yürümesine rağmen, operasyonun ayrıntıları ve kullanacağı
ekibin bilgisi eline ulaştığında, çıldıracak gibi olmuştu, iki mafya babası ve iki de tetikçi. Yerel
halktan kişilerin, operasyonlara ne şekilde katılabileceklerine ilişkin yıllarca eğitim vermiş, pek çok
örgütün militanlarını yetiştirmişti. Yerel halk ancak hassas operasyonlarda rehberlik veya lojistik
destek amacıyla kullanılırdı. Onların operasyonla ilgili detay bilgisi asla olmazdı. Hedefleri
incelediği zaman bir karıkoca olduklarını görmüştü.
Kadın otuz yedisinde, albenili biriydi. Bir hedef olarak kendisine gösterilmemiş olsa resme ilk
baktığı anda kadının uluslararası bir şirketin halkla ilişkiler bölümünde çalıştığım söyleyebilirdi.
Bakımlı ve karşısındakini ikna gücüne sahip görünüyordu. Adam-sa atletik yapılı biriydi.
Bakışlarında sanki bir şeyler gizler gibi bir hava sezinlemişti. Her an bir şey yapacak ve bulunduğu
ortamdaki havayı değiştirebilecek kapasitede görünüyordu. Dosyayı görür görmez adama dikkat
etmek gerektiği konusunda bir not düşmüştü. Düşündükleri de gerçek olmuştu. Arşen Bora'yı
havaya uçan evin yıkıntıları arasında bıraktığında, adam ekibin -ne kadar ekip denebilirse- üç
elemanını saf dışı etmişti. Gerçi Arşen Bora onları safdışı etmeseydi, o etmek durumunda kalacaktı.
Bir bakıma işini kolaylaştırmıştı. Yine de Arşen Bora'ya karşı gizli bir hayranlık duyuyordu.
Kendisinden çok daha donanımlı beş kişilik bir ekibe karşı iyi direnmişti. Aklının köşesine yazdığı
not, tahminlerinin ötesinde doğru çıkmıştı. Metin Karakul'un işini bitirdikten sonra silahlan daha
önceden belirlenen noktaya bırakmış ve oto sanayinin arkasına bıraktıkları arabayla Edirne
üzerinden istanbul'a gitmişti.
Artık uzun süredir yaşadığı Berlin'e geri dönüyordu. Birkaç sa-
at sonra Marcus Ludwig kimliğinden sıyrılıp başka bir kimlikle yaşamına devam edebilecekti. Bir
içkiye daha ihtiyacı vardı. Bedeni içkinin uyuşukluğuyla neredeyse uyumak üzereydi ama, beyni
uyumayı reddediyordu, iki gündür yaşadıkları, onu bu operasyona yollayandan soracağı hesap, kaza
yapan uçaklar beyninde resmi geçit yapıyordu. Nazik bir dille hostesten bir Black La-bel viski daha
istedikten sonra zihnindeki istenmeyen düşünceleri atabilmek için geçmişle ilgili düşüncelere daldı.
Pasaport kontrolünden geçişi çok rahat olmuş ve Berlin yerel saatiyle yedi kırk beşte havaalanından
çıkmıştı. Avrupa Topluluğu pasaportu taşımak ona bir ayrıcalık sağlıyordu. Yanında daima en az
bir Avrupa pasaportu taşımayı âdet haline getirmişti. O kadar çok kimlik değiştirmek durumunda
kalmıştı ki, nerede doğduğunu, kim olduğunu bile hatırlamakta güçlük çekiyordu.
Bindiği taksi eski Doğu Berlin'in merkezine doğru giderken, evine geldiğini hissetti. Ne de olsa
yıllarını, en azından evi olarak nitelendirebileceği kadar, eski Doğu Berlin'de geçirmişti. Havanın
yağmur yağdı yağacak kadar kapalı olması bile duyduğu rahatlamayı bozamazdı. Hem artık uçakta
değildi, evindeydi. Gece Berlin'in güzide mekânlarında iki günlük yorgunluğunun acısmı
çıkartacaktı. Her ne kadar sinirleri iyiden iyiye bozulmuş olsa da, iki günlük işten alacağı prim,
emeklilik fonuna büyük katkıda bulunacaktı.
Ludwig ellerine baktı. Vücudu ve yüzü yaşını gizliyor olsa da elleri bütün çıplaklığıyla yaşmı
gösteriyordu. Belki bir yıl daha bu işi yapardı. Daha sonra da emekliliğinin tadını çıkaracaktı.
Neredeyse altmış yaşma gelmişti. Artık emeklilik fonundaki birikimleriyle, iyi bir emeklilik yaşamı
sürebilirdi. Dikkat çekmeyecek bir iş kurar ve gençlik yıllarından beri hayalini kurduğu gibi bir
katamaran alıp, turistlere kiraya verirdi. Tropik adalardan birinde hayatının geri kalanını,
kalabalıktan ve stresten uzak geçirmek istiyordu.
Ludwig, "Sağda durun, lütfen" dedi. Gideceği yere henüz iki sokak vardı. Biraz yürümek istiyordu.
Bir an aldığı alkolün etkisiyle pek fazla yürüyemeyeceğini düşündü. Yok. Yürüyebilirdi. Taksinin
ücretini ödedikten sonra iki çantasını alıp arabadan indi.
Doğu Berlin'in evleri dışarıdan bakıldığında birbirine benziyordu. Beş katlı, minik pencereli, sokak
boyunca kesintisiz uzanan apartmanlar, insanda askerî disiplin izlenimi uyandırıyordu. Dikkatli
olmasa kolaylıkla insan kendi bloku yerine, başka bir
bloka girebilirdi. Geniş bir girişten sonra arka tarafta kare şeklinde bir avlu ve avluya bakan minik
camlar. Avludaki bir iki ağaç ve minik bir çiçeklik, klostrofobisinin üstesinden gelmesine
yetmiyordu.
Birbirinin kopyası gibi olan bloklardan birinin girişinden saptı. Buradaki evler genellikle tek
odalıydı; tuvaleti ve banyoyu hâlâ birkaç ev ortak kullanıyordu. Evlerde oturanlar genellikle
birbirine komşu iki üç odayı alıp içini yeniden yapmışlardı.
Çantasını zorlanmadan taşıyarak merdivenlerden dördüncü kata çıktı. Katın tamamı Pluto'ya aitti.
Dışarıdan bakıldığı zaman bütün kapılar orijinal haliyle durmasına rağmen katın tümü bir daire
olarak yeniden düzenlenmişti. Pluto dairenin her türlü konforunu ve güvenliğini eksiksiz
sağlamıştı. Alman makamları bile burada bu şekilde bir ev olduğunu bilmiyordu veya bilmezlikten
geliyordu.
Dairenin kapışım açtı ve sekiz komün odasının birleştirilmesinden oluşan eve girdi. Doğrudan
yatak odasına geçti. Neredeyse iki gündür uyumamıştı ve üstelik de üç saatin üzerinde uçmuştu.
Çantalarını bir kenara koydu ve kendim yatağa attı. Bir süre iki buçuk metre yukarıda olan tavanı
seyretti. îşi henüz bitmemişti. Evrak çantasını ve içindekileri teslim etmesi gerekiyordu. Saatine
baktı. Ceketinin cebindeki cep telefonunu çıkardı. Tamamıyla normal görünen cep telefonuyla,
normal GSM altyapısını kullanarak şifreli görüşme yapabiliyordu. Pluto'yla her türlü iletişimde
büyük gizlilik esastı. Aklındaki bir numarayı tuşladı. Karşısına bir çiçekçinin telesekreteri çıktı.
Hattın aktarılması için gerekli numaralan tuşladı.
iki zil sesinden sonra, hattm diğer ucundan, "Evet?" diyen bir ses duyuldu.
Nihayet karşısına bir yetkili çıkmıştı.
"Ödemeyi yapıp paketi aldım."
Hattın diğer ucunda bir saniyeden az süren bir sessizlik oldu. Bekleme süresince, Ludwig'in kimliği
kontrol edilmiş, aldığı işin detay bilgilerine ulaşılmış ve sonuçları değerlendirilmişti. Bütün bu
işlemler operatör olarak görev yapan mentor tarafından yapılmıştı. "Paketi aldığınız teyit edildi.
Ödeme konusunda bir eksiğiniz kalmış" dedi telefonun diğer ucundaki ses.
Marcııs Ludwig hâlâ içkinin etkisindeydi, yine de yaşadıklarının muhasebesini yapmıştı. Bunu her
operasyondan sonra yapardı. Arşen Bora, üç salağı safdışı etmişti. O da Melody Bora ile Metin
Karakul'u. Ama kadının öldüğünü bizzat kontrol etmemişti.
Bir an için Melody Bora'mn yaşayabileceği aklına geldi. O salaklar belki de kadının öldüğünü
sanmıştı. Dişlerini kenetledi. Burnundan tıslarcasına nefes verdikten sonra sordu, "Ödemenin eksik
kalan kısmı nedir? Benim bildiğim kadarıyla bir eksiklik olmaması lazım."
Hattın diğer ucundaki kadın, monoton bir şekilde konuşmayı sürdürdü. "Yanınızda götürdüğünüz
malzemelerden birinin ödemesini yapmamış görünüyorsunuz." Bu nasıl olurdu? Ekibin tamamı
ölmüş olmalıydı. Arşen öldürememiş bile olsa, patlamadan sağ kurtulmalarına imkân yoktu.
Patlamanm şiddetiyle iki tonluk Mercedes bile sarsılmıştı. Patlamanm evdekileri buharlaştırması
gerekirdi.
"Bir yanlışlık olmasın. Ben yanımdaki malzemelerin tümünün ödemesinin eksiksiz yapıldığına
eminim."
"Malzemelerinizden birinin, yakındaki bir tamircide onarıma girdiği yolunda bir bilgi elimize
ulaştı. Malzemenin tanımlanması evrak üzerinden yapıldı."
"Tekrar ediyorum. Yanımdaki malzemelerden biri olmasına imkân yok" dedi Ludwig. Adamlardan
birinin yaşıyor olma ihtimali sıfırdı. Eğer Melody Bora veya Arşen Bora için bir şey söylensey-di,
o zaman içine bir şüphe düşerdi. Đkisinin de ölmemiş olma ihtimali diğerlerine göre daha yüksekti.
Ama yanma verdikleri ekipten birinin yaşıyor olması imkânsızdı.
"Negatif."
Ludwig aklına en son gelen olasılığı söylemeye hazırlandı. Bir tek ihtimal vardı. Arşen Bora ile
ekipten birinin karıştırılması. "Malzeme etiketlerinin değiştirilmediğinden emin misiniz ?" diye
sordu. "Aklıma malzemelerin etiketlerinin karışması dışında bir olasılık gekniyor. Bir ihtimal de
olsa, oradaki malzemelerden büyüğünün ödemesi eksik yapılmış olabilir."
"Şanslı piç kurusu" diye geçirdi içinden. Onca olayın ardından Arşen Bora sağ kalmayı başarmıştı.
Şimdi ondan tekrar uçağa binip yarım bıraktığı işi bitirmesini mi isteyeceklerdi ? Bu kadarı da onun
için çok fazla olurdu. Hâlâ ayılamamıştı ve yeniden uçağa binip istanbul'a gitmektense priminin
yansım geri vermeyi tercih ederdi.
"Bilgi elimize dün akşamüstü geldi. Hatayı düzeltmek için bir tamirci yolladık. Yarın sonuçlan
elimize geçecek" dedi telefondaki ses.
Ludwig sıntırken yanağının seğirdiğini fark etmemişti. Pluto için her şeyin zamanında ve eksiksiz
yapılması çok önemliydi. O sıralarda bir başka Pluto ekibi Arşen Bora'yı safdışı ediyor olma-
lıydı. Tekrar uçağa binmek zorunda kalmayacağına çok memnun oldu.
Ludwig, "Aldığım... Bendeki paketi ne zaman teslim edebilirim?" diye sordu. O dokümanlardan bir
an önce kurtulmak istiyordu.
"Saat onda bir kurye paketi almak için gelecek. Paketi ve aldığınız emaneti eksiksiz olarak kuryeye
teslim edin."
"Ederim" dedikten sonra Ludwig cep telefonunu kapattı. Par-mağındaki yüzüğe baktı. Yüzük
operasyon dışında yaranda bulundurabileceği bir silah değildi. Onu da diğer silahlarla birlikte
bırakması gerekiyordu. Fakat yüzüğü bırakmayı unutmuştu. Belki de yaranda saklamak istemişti. O
yüzük gibi sessiz bir ölüm makinesi işine yarardı. Fakat Pluto'nun kurallarına karşı çıkmak, ölüm
fermanını imzalamaktan farksızdı. Yüzüğü de iade etmek zorundaydı.
Yüzüğü sol elinden çıkardı ve incelemeye başladı, iri taşlı bir yüzüktü baktığı. Mafya babalarının
taktıkları cinsten. Akik taşının oturtulduğu yer itilince, minik bir iğne ortaya çıkıyordu. Gözleri iyi
durumda olmasına rağmen iğneyi zorlukla gördü. Alkolün etkisinden diye düşündü. Akik taşı
yerine yerleştirdi ve yüzüğü alıp evrak çantasının içine koydu.
Havaalanında giysilerini değiştirmiş olmasına rağmen yıkana-mamıştı. Lavaboda elini yüzünü
yıkamakla yetinmişti. Saatine baktı. Bir saate yalan vakti vardı. Giysilerini çıkardı ve duşa girdi.
Ilık duş kendisine gelmesine yardımcı oldu. Duştan çıktıktan sonra üzerine krem rengi keten
pantolon ile kısa kollu mavi bir gömlek geçirdi. Çıplak ayaklarına giydiği Timberland ayakkabıla-
rıyla olduğundan daha genç gözüküyordu.
Buzdolabından soğuk bir şişe bira aldı. Yatak odasına geçti ve ele geçirdiği dokümanları evrak
çantasından çıkardı, iki klasör dolusu doküman ve dört fotoğraf vardı. Bir süre resimleri
inceledikten sonra, diğer dokümanlara bakmaya başladı. Anlamamasına rağmen, önemli olduğunu
tahmin etti. Aksi takdirde Pluto bu kadar zahmete girmezdi. Dokümanları evrak çantasına geri
koydu. Yüzüğün mekanizması kapalı mı değil mi kontrol ettikten sonra, yüzük ile süreölçeri minik
bir poşete attı. Daha sonra hem çantayı hem de poşeti kurye torbasma yerleştirip, mühürledi. Yatak
odasındaki sığınağa girdi. Torbayı, ihtiyaç olması halinde şifreli iletişimde kullanacakları şifre
metinlerinin bulunduğu kasaya koydu. Sığmaktan çıktı. Kurye torbasmı hazırlarken masanın
üzerine koyduğu birasını aldı. Şişe hâlâ soğuktu. Dışarının manzarasını seyrederken düşünmeye
başladı.
ORHAN
Bir zamanlar, geleceği olan çakı gibi bir Doğu Alman istihbarat subayıydı. Doğu Berlin'in nispeten
daha nezih bir semtinde devletin tahsis ettiği bir evi vardı. Yabancı diller konusundaki yeteneği
sayesinde görevi sırasında pek çok örtülü faaliyete katılmıştı. Aslında her şey dönüp dolaşıp ikinci
Dünya Savaşı'na dayanıyordu. Avrupa'nın belirli bir yaş üstündeki vatandaşlarının tümünde, bir
şekilde ikinci Dünya Savaşı'ndan bir iz kalmıştı. Kimi savaş yıllarında voleyi vurmuş ve bugün o
yıllarda yaptıklarını unutarak dolaşıyordu. Kimi ise hâlâ savaş yıllarının etkisini derinden
hissediyordu. Ludwig'se bir savaş çocuğuydu, ikinci Dünya Savaşı'nda, Polonyalı baba ve Alman
asıllı bir anneden Varşova'da, savaş sırasında doğmuştu.
O yılları hayal meyal hatırlıyordu. Sokaklardaydı. Üşüyordu. Korkuyordu. Herkes sokaklarda bir
yerden diğerine doğru koşuyordu. Bir netlik yoktu hatıralarında. Sanki sislerin gerisinde beliren bir
kâbus gibiydiler. O yıllardan kaldığını sandığı rüyaları hâlâ görüyordu.
Ortaokulu bitirene kadar bir yetiştirme yurdunda kalmıştı. Kendisi gibi ailesini kaybetmiş olan, o
kadar çok çocuk vardı ki bütün Polonya'daki çocukların yetiştirme yurtlarında büyüdüğünü
zannederdi. Annesi ve babası olan çocuklara bir garip bakardı. Sanki anneleri ve babaları vatan
hainiydi. Savaş sırasında ölmeyip sağ kalmışlardı.
Ortaokulu bitirdiği yıl Doğu Almanya'daki bir çiftlik evine götürülmüştü. Belki de hayatm en güzel
dönemi, o evde kaldığı üç aydı. Çiftlik evini yöneten Carla Krister, orada kaldığı sürece ona bir
anne gibi davranmıştı. Çiftlikte değişik yerlerden gelmiş, delikanlılığa adım atmak üzere olan bir
düzineyi aşkın çocuktan dört tanesi askerî okula alınmıştı. Diğerleri ise geri yollanmıştı. Yıllar
sonra Stasi'nin o çiftlik evi gibi başka yerlerde de evleri olduğunu öğrenmişti. Rüya gibi geçen
yazın ardından Doğu Alman askerî okullarından birine bir Alman ismiyle kaydedilmişti. Çiftlikte
geçirdiği birkaç ay onun hayatı boyunca tek mutluluk çapasıydı. Yetiştirme yurdunun
yatakhanelerinden, askerî okulun yatakhanesine, oradan da Doğu Berlin'in komün evlerine
geçmişti. Kaldığı evler, karşıdaki binalara çok benziyordu. Aslında o yıllarda Doğu Berlin'in
neredeyse tümü birbirine benziyordu.
Birkaç yıl Stasi görevlilerini izleyen ekipte çalışmıştı. Başkaları da onu izliyordu. O yıllar devletin
Stasi aracılığıyla insanlara iş ürettiği yıllardı. Dış göreve almana kadar sıkıcı iki yıl geçirmişti.
Casusluk mesleğinde klasik görev olan askerî ataşeliği üç yıl sür-
dürdükten sonra, ileri düzey eğitimini tamamlamak için Moskova'ya gitmişti. Moskova'da aldığı
eğitimden sonra da, Üçüncü Dünya ülkelerinde çalışmaya başlamıştı. Dünyada nerede bir kargaşa
varsa, bir süre için de olsa, mutlaka orada bulunmuştu. Büyük bir ihtimalle de kargaşanın
taraflarından biri olarak...
Doğu Bloku'nun çöküşünü görmüş ve buna engel olmak için elinden geleni yapmıştı. O yıllarda
farkına varmamıştı ama, UNESCO'nun kültür tanımında yaptığı değişiklik kaçınılmaz sonu
hazırlamıştı. Kültür tanımı birden etnik bir kimliğe bürünmüş ve Amerika'nın başında bulunduğu
ülkeler etnik grupları kaşımaya başlamıştı. Nitekim Doğu Bloku'nun ve doğal olarak Sovyetler
Birliği'nin parçalanması bu şekilde olmuştu. Sadece bir tanımda yapılan ufak bir değişiklik, dünya
üzerinde ideolojilerin piyonu haline gelmiş ve etnik milliyetçiliği XX. yüzyılın; hatta XXI. yüzyılın
sorunu haline getirmişti. Eski Çin hanedanlarının kullandığı yöntem, dünyanın yeni yüzündeki
sivilceleri daha da azdıracaktı.
Pluto'ya katılmasıyla etnik milliyetçiliği körükleme çalışmalarının ne kadar planlı yapıldığını
görmüştü. Gelirinin büyük kısmını dünya üzerindeki kaostan kazanan Pluto, bu işi çok iyi
yapıyordu. Şili, Filipinler, Irak, Filistin, israil, Lübnan, Endonezya, Somali, Sırbistan, Türkiye,
Kafkaslar... Pek çok yerde çalışmıştı. Son on iki yıl içinde, neredeyse dünyadaki terör örgütlerinin
yansından fazlasıyla ilişki kurmuştu.
Berlin'in puslu havasına dalan Ludwig'i, karşıdaki evlere bakıp daldığı hayallerden, çalan zilin sesi
ayırdı. Alışkanlıkla yerinde olmayan silahını almak için elini beline götürdü. Silahını içeride
bıraktığını hatırladı. Hızlı adımlarla odasına, oradan da evin sığmak bölümüne geçti.
Sığmağın girişindeki güvenlik kameralarına baktı.
Özel bir posta şirketi üniformalarım giymiş iki kişi, kapının önünde bekliyordu. Bir kişinin
gelmesini beklerken Pluto iki kişi yollamıştı. Görüntüdeki adamlardan biri kapıya doğru uzandı. Zil
sesi adamın ne yaptığını anlatmaya yeterliydi.
Kapıdakilerle konuşmak için dahilî ses sistemini açtı.
"Ne istiyorsunuz?"
Zili çalan adam konuştu, "Herr Ludwig ?"
"Ne istiyorsunuz?" diye yeniden sorarken uydu bağlantısıyla kendisine gelecek kuryenin bilgisini
almak için iletişim konsolunu kullanıyordu. Henüz bilgilere ulaşamamıştı.
"Paketi almaya geldik"
"Neden iki kişi geldiniz?" Kuryelerin ikisini de tanımıyordu. Zile basan adamı tanıyacak gibiydi,
ama doğru insanlara kapıyı açtığından emin olmalıydı.
"Paketin çok hassas olduğu bize bildirildi" dedi zili çalan adam kayıtsızca. Kapı açılmadığı sürece
orada durmaya niyetli görünüyorlardı.
Türkiye'den getirdiği evrakların değeri fazla olmalıydı. Yukarıya iki kişi çıktığına göre en azından
iki kişi daha aşağıda olmalıydı. Pluto'nun çalışma yöntemlerini iyi biliyordu.
Ekranda kendisine gelen kuryelerin bilgisi belirdi. Otomatik olarak kapının önündeki iki kişiyle
eşleşmişti, isim yoktu. Sadece kuryelerin onaylandığı görülüyordu ekranda, iki kişi ise
kıpırdamadan kapmın önünde durmaya devam ediyordu.
"Gelin" dedikten sonra kapıyı açan düğmeye bastı. Sığmaktan çıktı. Kapı kapandığı anda otomatik
kilit mekanizması harekete geçti ve yatak odasının kapısından çıktığında içeri giren iki kişiyi gördü.
Diğerine göre on yaş kadar yaşlı olan, siyah saçlı adam başıyla selam vererek konuşmaya başladı.
"Herr Ludvvig. Bizi sizdeki evrak çantasını ve içindekileri almak için yolladılar."
Diğerine göre sıska ve sinirli görünen diğeri de gözlerini Lud-wig'den ayırmadan, başıyla onayladı.
Sanki her an bir ses duyup kaçmaya hazır bir kedinin ciğere baktığı gibi; iştahlı fakat tedirgin
bakışlara sahipti.
Bir süre adamları inceleyen Ludwig, "Lütfen oturun Beyler. Paketi getireyim" dedikten sonra yatak
odasının kapısından kayboldu.
Bir dakika sonra geri döndüğünde, kuryelerden birisinin diğerinden ayrılıp cama doğru gitmiş
olduğunu gördü, ikisinin de elinde susturuculu tabanca vardı. Pluto için onca yaptıklanndan sonra,
onun için iki temizlikçi yollanmıştı. Yüzünde çarpık bir gülümseme belirdi. Her zaman böyle bir
güne hazırlanmıştı.
24
Bütün geceyi hastanenin acil servisinde geçiren Dr. Hülya Pe-ker, bir hastadan diğerine dolaşırken
karşılaştığı irikıyım adamı koridorda bir kez daha gördü. Bir doksan boyundaki adam tam onun
hayal ettiği tipti. Güçlü ve her an onu almaya hazır.
Bakışlarındaki vahşilik onu korkutmasa yanma gidip konuşmaya başlayabilirdi. Ama adamın çatık
kaşlarının altında bakışları o kadar sertti ki, karşısına çıkmaya çekiniyordu. Oysa bir saat sonra,
yaklaşık 12 saattir süren gece nöbeti bitecekti ve ne kadar yorgun olursa olsun günün kalanını
onunla geçirebilirdi. Onca yorgunluktan sonra, o geniş omuzlara yüzünü bastırıp ciğerleri patlayana
kadar koklama fikri içini gıcıkladı, insanın fantezilerin-deki kişilerle karşılaşması pek mümkün
olmuyordu.
Belki onunla konuşacak bir konu bulurum diye umutlanarak hemşire odasma doğru yöneldi. Ne de
olsa hastanede olup bitenleri en iyi onlar bilirdi. Hem birkaç dakikalığına bile olsa oturmak ona iyi
gelecekti.
Odaya girdiğinde iki hemşire yorgunluktan bitkin, koltuklarında kaykılmış oturuyordu. Önlerindeki
bardaklardaM çaylar neredeyse yarısına kadar içilmişti. Diğer yarısını içecek takatları kalmamıştı.
Kapıyı açtığı zaman ikisi de ellerinde olmadan biraz toparlanmaya çalışmışlar, tanıdık birinin
girdiğini görünce de kaldıkları yerden rahatlarına bakmaya devam etmişlerdi.
ikisinin de konuşacak halde olmadığını gören Hülya, eliyle onlara selam verdikten sonra, ekibin
çay makinelerine inat, portatif ocakta pişirdiği taze çayın durduğu portatif masaya doğru gitti, iyi
demlenmiş, taze ve şekersiz çay biraz olsun gücünü kazanmasına yardımcı olurdu.
ince belli bardağa - fincandan çay içemezdi- demli çayını koy-
duktan sonra odadaki boş koltuklardan birine oturdu. Elindeki bardaktan minik bir yudum aldıktan
sonra bardağı koltuğun önündeki sehpaya bıraktı, iki elini başının üzerine kaldırıp birbirine
kenetledikten sonra geriye kaykılarak gerindi.
"Ne geceydi ama! Travma bölümü neredeyse doldu." Ağrıyan kollarını yavaşça indirdi, aldığı derin
nefesi verirken. Odadakiler de mırıldanmayla karışık onu onayladılar. Durumlarından onların da
odaya yeni geldikleri anlaşılıyordu.
"Gelirken yine gördüm. Dışarıda bir adam bütün gece koridorlarda dolaşıp durdu. Hastası kim
biliyor musunuz ?"
"Bana 306'daki hastanın durumunu sormuştu" diye umursamazca yanıtladı hemşirelerden biri.
Bütün gece boyunca insanüstü bir çabayla oradan oraya koşturmuş ve ancak onar dakikalık üç mola
verebilmişti.
"306'daki hastanın nesi var, Aylin Hemşire ?" diye sordu Hülya.
"Dün gece getirdiler. Bir kaza geçirmiş. Başından ve vücudunun çeşitli yerlerinden yaralanmış.
Koma şüphesiyle travma bölümünde tutuluyor. Başında oluşan ödem nedeniyle her an komaya
girme tehlikesi var, Doktor Hanım" dedi Aylin Hemşire.
Bütün hayatı boyunca Hülya bunun gibi binlerce vakayla karşılaşacaktı. Bunun gayet iyi farkında
olmasma rağmen, bazen hastanede yatanların kişiliklerini de düşünüyordu. Tabiî yakınlarını da...
Koridorda dolaşan adamı merak etmeseydi, hastanın durumuyla ilgilenmeyecekti. Hasta onun
vizitinde değildi ve acilden hasta kata çıktığı anda sorumluluk ondan çıkardı. Onun görevi acile
gelen hastanın hayatını tehdit eden durumları ortadan kaldırmak, ilk müdahaleyi yapmak ve hastayı
taburcu etmek veya ilgili birime teslim etmekti. Polikliniklerden farklı olarak onların hızlı karar
vermesi ve doğru müdahalede bulunması gerekiyordu.
Hülya adamla tanışmaya karar verdi. "Sağol" dedikten sonra çayından büyükçe bir yudum alıp
yerinden kalktı. 306 numaralı odadaki hastanın dosyasına bakacaktı.
Timur geceyansmdan beri ne yapacağmı bilmez halde dolaşıp durmuştu. Hatta iki kere hastaneden
kovulma noktasına kadar gelmiş ve kendine bir refakatçi odası tutarak atılmaktan son anda
kurtulmuştu. Can dostu bilinçsiz bir şekilde yoğun bakım altında bir odada kalırken, yerinde
durmasına imkân yoktu.
iki elini yüzüne kapattı. Ellerini yüzüne bastırarak, geriye doğru taradığı saçlarım parmaklarının
arasında çekiştirip, kollarını başı-
nın arkasına doğru uzattı. Sağ eliyle ensesindeki saçlarını yakaladı ve bir süre çekiştirdi. Bir şekilde
uykusunu açması gerekiyordu.
Günlerce uykusuz kalmaya alışmış olmasına rağmen tükenmişti. Her hafta sonu yaptığı gibi,
cumartesi gecesi, gecenin büyük bir bölümünü dışarıda geçirdikten sonra, sabaha karşı eve dönmüş
ve pazar öğlene doğru uyanmıştı.
Her şey, sabah gazete almak için evden çıkışıyla başlamıştı. Asansöre giderken, Arsen'in evinin
kapısının aralık olduğunu görmüştü (Arşenle aynı katta oturuyorlardı). Önce yazlıktan erken
geldiklerini düşünmüş ve zili çalmıştı. Bu esnada kapınm kilidine gözü takılmıştı. Eve hırsız
girmişti. Parçalanan kilit, kapının kapanmasına engel oluyordu.
içeri girdiğinde, talan edilmiş bir evle karşılaşmıştı. Salondaki eşyalar yerle bir edilmişti. Fakat dev
ekran televizyon ve Me-lody'nin özenle aldığı müzik setine dokunulmamıştı. Yatak odası da aynı
şekildeydi. Etajer ve çekmecelerdeki eşyalar çıkarılmış ve yatağın üzerine atılmıştı. En kötüsü ise
çalışma odasmın durumuydu. Çalışma odası tam bir savaş alanıydı. Sanki bir grup holi-gan ağır bir
yenilginin ardından çalışma odasından geçmişti.
Bilgisayar ve tarayıcılı yazıcı parçalanmış bir şekilde etrafa savrulmuştu. Odanm iki duvarını
kaplayan kitaplıkta bir tane bile kitap kalmamış ve hepsi odanm içine pazarda satılan elbiseler gibi
gelişigüzel atılmıştı, iki binin üzerindeki kitap odanın ortasında yarım metrenin üzerinde bir yığın
oluşturmuştu. Her yer berbattı.
Diğer iki odaya geçtiğinde de durum aynıydı. Sanki birileri evin altını üstüne getirip, bir şeyler
aramışlardı. Gördüğü kadarıyla, Arsen'in dizüstü bilgisayarı dışında değerli eşyalardan hiçbiri
çalınmamıştı.
Evi detaylıca araştırmış, durumu polise ve sigorta şirketine bildirmişti. Daha sonra da apartman
görevlisini çağırmış ve kapıyı yaptırması için bir miktar para vermişti. Hırsızlığı Arsen'e haber
vermek için cep telefonundan Arsen'in Erikli'deki arkadaşı Ercan'ı aramış ve Arsen'in geçirdiği
kazayı öğrenmişti. Ercan'ın da neler olduğu hakkında fazla bir bilgisi yoktu. Kısa süren
konuşmasında öğrenebildiği kadarıyla, kır evindeki LPG tankı patlamış, Arşen yaralanmış, Keşan
Devlet Hastanesi'ne kaldırılmıştı. Ercan da fazla bir şey bilmiyordu, olayın şaşkmlığıyla da pek
fazla bir şey anlatamamıştı.
Hemen üzerine bir şeyler geçirip arabasına atlamış ve vakit kaybetmeden yola çıkmıştı. Yolda
Ercan'dan, Arsen'in durumuy-
la ilgili son gelişmeleri almış, ARTIM'ın sağlık sigortası yaptırdığı sigorta şirketini aramış ve Arşen
için hava ambulansı yollanmasını istemişti. Ambulans gelmeden Keşan'a varmış ve Arsen'le
birlikte hava ambulansıyla istanbul'a dönmüştü.
Öğrenebildiği kadarıyla, Arşen bahçedeyken evdeki LPG tankı patlamış ve patlama sırasında
fırlayan parçalar Arsen'i yaralamıştı. Ercan'a, Melody'nin durumunu sorduğu zaman, Ercan, Me-
lody'nin pazar sabahı Đstanbul'a döndüğünü, Arsen'inse onunla birlikte akşam döneceğini
söylemişti. Aynca araba da evin bahçesinde yokmuş.
Arsen'in Göztepe'deki evini arayıp telesekretere Arsen'in durumuyla ilgili mesaj bırakmış, aynca
Melody'nin cep telefonunu da aramış, fakat ulaşamamıştı. Melody, evde bıraktığı telefonunu henüz
açmamıştı. En son olarak da, apartman görevlisini arayıp, evin görülecek bir yerine not
bıraktırmıştı.
Bütün geceyi Arsen'in durumunda bir gelişme olmasını bekleyerek geçirmişti. Gece boyunca, itiraf
etmeliydi ki, Melody'yle pek ilgilenmemişti. Gerçi o saate kadar çoktan hastanede olması gereken
Melody'nin programını bilmiyordu. Belki iş için şehir dışına çıkması gerekmişti. Aradan bir gün
geçmesine rağmen Me-lody'den haber alamamıştı. Cep telefonu sürekli kapalıydı. Büyük ihtimalle
notunu da almamıştı.
Melody neredeydi? O ana kadar ortaya çıkmadığına göre onun da basma bir şey gelmiş olabilirdi,
ama ne ? Arşen kaza anından beri kendinde değildi. Konuştuğu doktor ona Arsen'in beyin sarsıntısı
geçirdiğim ve kendine gelmesini beklediklerini söylemişti. Bunun ne kadar süreceği konusunda da
açıklayıcı bir şeyler öğrenememişti.
Arsen'in odasından çıkan doktoru gördüğünde, yanma gidip, Arsen'in durumunu sormaya karar
verdi. Doktor da ona doğru geliyordu. "Affedersiniz, Doktor Hanım? 306'daM hastanın durumunu
soracaktım ?"
Doktor, "Nesi oluyorsunuz ?" diye, Timur'un sorusuna soruyla karşılık verdi, incelediği dosyadan
başmı kaldırdı ve Timur'a bakmaya başladı. Adamın yanına gidip, bir konuşma başlatmak için çaba
sarf etmesine gerek kalmamıştı.
Timur, "Hastanın aile dostuyum. Dün akşam hastayı ben getirdim. Durumu nasıl ? Dünden beri
şuursuz bir şekilde yatıyor. Ne zaman kendine gelir ?" diye zihnindeki soruları sıralamaya başladı.
Hülya soruların tümünü dinledikten sonra bir süre konuşmadan Timur'a baktı. Dev gibi adamın
yeşile kaçan ela gözleri endi-
şe doluydu. Sanki o an zaman durmuştu ve ikisi birden sessizliğe gömülmüştü. Aralarında yirmi
beş santime varan boy farkı nedeniyle başını yukarı kaldırmış, hayran hayran adamı dinliyordu.
Fakat kelimeleri anlamasına imkân yoktu. ,
Timur huzursuzca kıpırdandı.
Kendine gelen doktor, yüzündeki kızarmayı göstermekten çekinir gibi, bakışlarını dosyaya çevirdi
ve bir süre inceledi. Dos-ya'da Timur'un adını buldu. Timur Sarp. "Şey Arşen Bora'nın
durumunu..." demeye başlayan Timur'un sözünü kesti.
"Merak etmeyin. Hastanın hayatî bir tehlikesi yok. Kunt kafa travması geçiriyor. Bu nedenle geçici
bir süre şuurunu kaybetmiş durumda. Yakın zamanda kendine gelecektir. Đsminiz..." Bir kez daha
dosyaya baktı. "Timur Sarp mı?"
"Evet." Sormak istemediği soruyu sormak zorundaydı. "Komaya girme ihtimali var mı?"
"Timur Bey. Arkadaşınızın durumu... Bir tür koma olarak görülebilir. Kaza sırasında beyin
sarsıntısı geçirmiş. Çekilen beyin tomografisinde beyin dokusunda bir hasara rastlanmadı. Sadece
kafasında çarpma sonucu ödem oluşmuş durumda..."
"Peki ne zaman kendisine gelecek? Neredeyse yirmi dört saattir bu durumda."
Hülya, "Size ne zaman kendine geleceğini söylemem mümkün değil. Sanıyorum bir süre daha bu
şekilde kalacaktır. Fakat bunun iki üç günü geçeceğini sanmıyorum. Şu anda başındaki ödem için
tedavi uyguluyoruz, bunun dışında bilinçsiz olduğu süre zarfında beslenmesini sağlayacağız. Merak
edilecek bir durum yok" dedi.
"Belki... belki kaza anında ortaya çıkmamış, fakat daha sonra ortaya çıkan bir durum söz konusu
olabilir mi ? Yani, beyin sarsıntısının ciddileşmesine yol açacak bir durum?"
Hülya, Arsen'in dosyasını incelemeye başladı. Bir süre sonra başmı kaldırdı. "Pek olası değil. Kaza
pazar sabahı olmuş. Hastanemize ise akşamüzeri 17:20'de gelmiş. Prosedür gereği arkadaşınız,
hastanenin acil servisine alınmış ve yapılan ilk müdahaleden sonra, beyin tomografisi çekilmiş.
Anladığım kadarıyla, kaza anı ile tomografinin çekilmesi arasında yedi saatlik bir süre var. Eğer
tomografi kazadan bir iki saat sonra çekilmiş olsaydı, sonradan oluşabilecek travma bulgularının
tomografide çıkmama ihtimali vardı. Bu nedenle kazadan en az beş altı saat sonra bir tomografi
daha çekilip, beynin incelenmesi gerekirdi. Fakat Arşen Bey'in durumunda, kaza anından yedi saat
sonra çekilmiş bir to-
mografi var. Eğer koma karakteristiği gösterecek bir durum olsaydı, çekilen tomografide çıkardı.
Her ihtimale karşı bugün bir tomografi daha çekilecek. Tomografi sonucuna göre, size daha net bir
yanıt verebilirim."
"Yani beyninde bir hasar olmadığını söylüyorsunuz. Peki neden bir türlü kendine gelmiyor?"
"Şöyle izah edeyim. Arkadaşınızın beyninde bir hasardan çok, hücresel işlev bozukluğu var.
Geçirdiği travma göz önüne alınırsa, çok normal. Ben beyninde bir hasar olmadığını söyledim,
fakat içinde bulunduğu durum nedeniyle, beyninin çalışmasında geçici bir bozukluk oluşmuş
durumda. Eminim yakın zamanda kendisine gelecektir."
Uzun zamandır kıvranarak ortalıkta dolaşan Timur, en sonunda kendisine bilgi veren birini
bulmuştu. Buna benzer şeyler ona daha önce defalarca söylenmiş olmasma rağmen ilk defa biri
çıkmış onu ikna etmeye çalışarak konuşmuştu. "Anladığım kadarıyla, Arşen şu anda derin bir
uykuda. Kendine geldiği zaman ne kadar sürede hastaneden çıkabilir?"
Hülya, "Eğer sadece beyin sarsıntısını soruyorsanız, kendine geldikten sonra son tetkikleri yapılır
ve hastaneden taburcu olabilir. Bununla birlikte hastamız şimdi bile kendine gelse, diğer yaralan
nedeniyle birkaç gün burada kalması daha uygun olur" dedi.
"Siz bugün burada mısınız?" Timur Melody'yi bulması gerektiğini düşünüyordu. Melody her
durumda mutlaka Arsen'e gelirdi. Onu bulmalıydı.
"Evet akşam sekizde mesaim bitiyor. O zamana kadar buradayım. Đsterseniz bana telefon
numaranızı verin. Herhangi bir değişiklik olursa size haber veririm." Oysa birkaç dakika sonra
mesaisi bitecekti. Evine gidecek ve güzel bir uyku çekecekti. Neden karşısındaki adama böyle
söylemişti ki?
"Aslında çok memnun olurum. Burada olmamın bir işe yaramadığının farkındayım. Anlattıklarınız
içimi rahatlattı. Bütün gece, insanları taciz eden bir sapık gibi, oradan oraya dolaştım durdum.
Herhalde benden illallah demişlerdir. Ama sizin dışınızda hiç kimse, bana ne olup bittiği hakkında
elle tutulur bir şey söylemedi." Doktora minnet duyuyordu. "Şey adınız nedir?"
"Hülya."
Timur, "Hülya Hanım, eğer vaktiniz varsa kafeteryada bir kahve ısmarlamak isterim size" dedi.
Endişelerini azaltan doktora teşekkür etmek istiyordu.
Hülya önce kolundaki saatine, sonra da karşısındaki adama
baktı. Gülümsedi. "Eğer bu teklifiniz on dakika sonrası için de geçerli olacaksa, bir çaya hayır
demem. Bütün gece ayaktaydım. Hiç oturmadım desem yalan olmaz" dedi.
Timur'un gülümseyişini ilk defa görüyordu. O dev adam gitmiş yerine bir çocuk gelmişti. Sert
bakışlı yüzü aydınlanmış ve çatılmış kaşların altına saklanmış kısık gözleri, parlamıştı.
"Tabiî ki geçerli. Sizi burada bekleyeceğim."
Hülya, "On dakikaya kalmaz dönerim" dedikten hızlı adımlarla Timur'un yanından ayrıldı.
Timur travma servisinin bankosuna gitti. Orada beklemekte olan hemşireye Arsen'i arayan olup
olmadığını sordu. Olumsuz yanıt alınca da merakı iyice arttı. Sırasıyla evi ve Melody'nin cep
telefonunu aradı. Ev yanıt vermiyordu, cep telefonu da hâlâ kapalıydı. Melody büyük bir ihtimalle
henüz eve bile gitmemişti.
Cuma günü Arsen'le konuştuklarında, bahsetmemiş olsa da; acaba Melody'nin başka bir planı mı
vardı? Bilmesine imkân yoktu. Arsen'in durumunun endişe verici olmadığını öğrenmişti
öğrenmesine de bu kez de Melody'nin nerede olduğu aklını kurcalamaya başlamıştı.
Her ne kadar imkânsız gibi görülse de, Melody'nin de başına bir şey gelmişti. Aksi takdirde
mutlaka hastaneye gelirdi. Timur'un aklına Organize Suçlar'da emniyet amiri arkadaşı, Demir geldi.
Eğer Melody bir kaza geçirmişse en çabuk Demir öğrenebilirdi. Cep telefonunu aldı ve 'D'
harfinden "Demir cep"i seçti. Beş saniye sonra karşı tarafın telefonu çalıyordu.
Telefon üçüncü çalışından sonra açıldı. Uykulu birinin sesi duyuldu. "Hayrola Timur? Bu saatte
kargalar kahvaltısını etmeden, ne iş?"
Timur, "Kusura bakma Demir, seni bu saatte uykudan uyandırmak istemezdim, önemli bir sorunum
var ve bunu ancak senin çözebileceğini düşündüm" dedi.
"Estağfurullah Timur, ben dün sabahtan beri mesaideyim, mesaim bu akşam bitecek. Bilirsin
devlet, memurunu fazla mesaiye aldığı zaman bir sonraki gün yine işinin başında olmasını bekler"
dedikten sonra Timur'un sıkıntısını hatırlayıp, "Emret bakalım, bu sefer kiminle başın derde girdi"
diye sordu.
Demir Civelek, Timur ile Arsen'in okuldan arkadaşıydı. Asker olmak isterken göz yüzünden
elenince aynı lisede okumuşlardı. Sonra da polis teşkilatının en genç dördüncü derece emniyet
amirlerinden biri olmuştu. Arsen'den daha çok, Timur'un arkada-
şıydı. Bir iki kez çapkınlığı yüzünden başı derde girince, manevî olarak Timur'a destek olmuşluğu
vardı. Yine, bir gönül meselesinin avutuculuğunu yapacağını düşünmüş olmalıydı.
"Yapma Amirim ya. Öyle bir şey değil bu sefer. Ciddi bir mesele. Arsen'in eşinden iki gündür
haber alamadık. Pazar sabahı Erik-li'den çıkıp Đstanbul'a gelecekti. Yolda bir kaza mı geçirdi diye
düşünmeye başladım. Senden bunu bir araştırmanı rica etsem?"
"Yapma ya! Bana aracın plakasını ver. Ben seni birazdan ararım. Bu arada, Arşen nerede ?
"Arşen bir kaza geçirdi..." Arsen'in Keşan'da geçirdiği kazayı, hava ambulansıyla Đstanbul'a
getirildiğini ve son durumuyla ilgili bildiklerini Demir'e anlattı, daha sonra da arabayla ilgili
bilgileri Demir'e verdi.
Hülya bir gün önce işe gelirken giydiği etek ve ceketten oluşan takımım giymişti, içinde de askılı
bir bluz vardı. Giyimine para ayırabilecek kadar kazanmaya başladığından beri genellikle döpiyesi
tercih ederdi. Sabo terliklerin yerine, giydiği yüksek ökçe-li ayakkabıları da dev adamla
aralarındaki boy farkmı az da olsa kapatacaktı. Kendinden emin adımlarla Timur'a doğru yürümeye
başladı. '
"Tamam hocam. Ne olur senden acil haber bekliyorum... Tamam... Okey... Oldu seni burada
bekliyorum... Tamamdır."
Hülya yanına geldiğinde, Timur telefon görüşmesini bitirmişti; karşısındaki kadına baktı. îlk anda
onun, on dakika kadar önce konuştuğu doktor olduğunu anlayamadı. On dakikada hastalara yardım
eden ciddi doktor gitmiş, yerine bir afet gelmişti.
Hülya kendisine yönelen bakışların, içinde kıpırdanmalar uyandırdığını hissetti. Đçindeki yılan uzun
süren uykusundan uyanmış ve yer değiştiriyordu. Arzularını bastıran bir gülümsemeyle, "Geldim"
dedi. "m" harfini bilerek çocuksu bir havada uzatmıştı.
Eliyle yaylı kapıyı iten Timur, Hülya'nın gözlerine bakarak, "Hoş geldiniz, yukarı çıkalım mı?"
diye sordu. Hülya da bir kuğu zarafetiyle açılan kapının aralığından süzüldü, ikisi birlikte asansörle
kafeteryaya çıktılar. Tam içeceklerini almış denizi gören bir masaya oturmuşlardı ki, Timur'un cep
telefonu çaldı. Arayan Demir'di.
Demir, "Timur..." dedi. Sesinde bir gariplik vardı.
"Demir bir şey mi oldu ?" dedi Timur gelecek kelimeleri dinlemekten korkarak. Telefonun diğer
ucundaki sessizlik bir süre daha devam etti.
Derin bir nefes verişten sonra Demir, konuşmaya devam etti. "Arabayı bulduk. Bir kazaya karışmış,
kazada bir kişi ölmüş fakat kimliği belirlenememiş... Ölen kişi kadınmış."
"Demir? Nasıl kimliği belirlenemez? Nerede olmuş? Nasıl olmuş ?" diye sorulan birbiri ardına
sormaya başladı.
Demir, Timur'un sözünü kesmek zorunda kaldı. "Timur sakin-leş. Senin düşündüğün soruların
hepsi benim de aklımdaydı. Bu kısa sürede ne kadar alabilirsem o kadar bilgi aldım. Birazdan
dosyanın bir kopyasını fakslayacaklar. O zaman daha ayrıntılı öğrenirim. Şimdi bildiklerimin
tümünü sana anlatacağım. Tamam mı?"
"Tamam Amirim. Kusuruma bakma, bunu beklemiyordum." Timur, ilk gençlik yülanndan arkadaşı
olmasına rağmen, Demir'e polislik mesleğindeki unvanıyla seslenirdi.
Durumun ne kadar ciddi olduğunun farkına varmıştı. Me-lody'nin akıbetiyle ilgili kendisine bile
itiraf edemediği olasılığın, gerçek olmasından korkmuştu. Görülen o ki, gerçek olma olasılığı
büyüktü.
"Bana verilen bilgiye göre, Arsen'in aracı pazar sabahı 10:30 civarında Erikli Keşan istikametinde
giderken yoldan çıkmış. Jandarma bölgesi olduğu için inceleme jandarma tarafından yapılmış.
Araçta bir kadın varmış ve kaza anında boynunun kırılması nedeniyle ölmüş. Üzerinden kimlik
çıkmamış. Olay yeri incelemesinde, kazanın aşın hız nedeniyle olduğu belirtilmiş. Elimdeki bilgiler
şimdilik bu kadar. Ben de şu anda TEM'deyim ve yaklaşık on beş dakika sonra orada olacağım."
Timur duyduklanna inanamıyordu. Aynı gün, aynı saatlerde iki ayn kaza olmuş ve birisi ölürken
diğeri de yaralanmıştı. Me-lody'nin aşın hız nedeniyle kaza yapmasına imkân yoktu. Tıpkı Arsen'in
evindeki LPG tankının patlaması gibi.
Ev eski de olsa, içindeki her şey yeniydi ve güvenlik önlemleri alınmıştı. Herhangi bir durumda gaz
kaçağı olsa bile, evdeki emniyet sistemi otomatik olarak gaz akışını keserdi. Gaz kaçağı nedeniyle
bir patlama dahi olsa evi yıkacak kadar büyük bir patlama olmazdı. Oysa, her ne kadar evin son
halini görmemiş de olsa, Ercan'ın anlattıklarına göre evin yerinde molozlar ve bir iki duvar
parçasından başka bir şey kalmamıştı.
işin içinde bir şeyler vardı. Bunun ne olduğunu bulmalıydı. Bu kadar büyük bir şanssızlığın
olmasına imkân yoktu.
"Ortalıkta garip bir şeyler dönüyor. Nedenini bilmiyorum ama, aynı gün, aynı saatlerde, hem
Arsen'in hem de Melody'nin başına gelenin kaza olması, imkânsız gibi geliyor. Bu işin altında bir iş
var. Arsen'i hastaneye başka bir isimle yatırmışlardı. Hastane personeli Arsen'in cebinde bir kimlik
bulmuş ve kaydım o şekilde yapmışlardı. O kimlik, Arsen'in cebinde ne anyordu?" Bir süre sessiz
kaldı. "Neyse sen buraya gel, bütün bunlann üzerinde konuşalım. Kafamı kurcalayan çok şey var.
Ha bir de ne olur ne olmaz diye, Arsen'in yanında kalması için birkaç kişi ayarlayabilir misin? En
azından bu işin altında ne olduğunu bulana kadar."
Demir'den gerekli sözleri aldıktan sonra telefonu kapattı ve onu büyük bir şaşkınlıkla dinleyen
Hülya'ya doğru döndü. Hülya o kadar şaşkın bir şekilde bakıyordu ki, neredeyse oturduğu koltuktan
düşecek gibiydi.
"Kusura bakmayın. Tek istediğim, sizinle birlikte sakin bir kahve içmek ve yardımlarınız için
teşekkür etmekti. Oysa elimde olmadan, sizi de dertlerime ortak etmiş oldum."
Hülya duyduklanndan hâlâ şaşkındı. Karşısındakinin nasıl bir insan olduğunu bir türlü
anlayamıyordu. Tabiî bir de aşağıda yatan adamın... Konuşmalardan, karşısındaki kişinin pek tekin
olmadığı sonucunu çıkarmıştı. Sanki karşısında, iyi eğitim almış bir mafya babası vardı. Hatta,
"Bunlann eğitimlileri de korkunç olur herhalde" diye düşünmüştü bir ara.
"Şey... ne diyeceğimi bilemiyorum." Her an yerinden kalkmaya hazır gibiydi. Elindeki çaya
bakmaya başladı. Anlaşılan bir hata yapmıştı. Neyse ki erken fark etmişti. Yine de adamın
isimlendi-remediği bir çekiciliği vardı, içinden bir ses, ne olursa olsun ondan uzak durması
gerektiğini söylediği halde, adamın çekiciliğine karşı koyamıyordu.
Elindeki çaydan medet ummaya başladı. Neden böyle düşünüyordu ki ? Karşısındaki kişinin
konuşmalannın başka bir açıklaması olabilirdi. Birdenbire adama gizem yüklemenin ne anlamı
vardı ? Hoş bir adamdı ve sadece bir çay içeceklerdi.
"Merak etmeyin, Arşen Bey yalan zamanda kendine gelecektir. Bugün kontrol tomografisi
çekildikten sonra durumu netleşir."
Timur bir süre boşluğa bakar gibi Hülya'nın yüzüne baktı. Gözlerindeki sıcaklığın yerini donukluk
almıştı. Bir ömür gibi gelen birkaç saniyeden sonra, uykusunu açması için ısmarladığı kahveden bir
yudum aldı.
Karşısında oturan kadın korkmuş gibiydi. Yaşadıklarım anlamasına imkân yoktu. Can dostu
komadaydı ve kansı ise... Arşen kendine geldiğinde karısının öldüğünü öğrenince ne olacaktı?
Yeniden mi komaya girecekti? Allak bullak olduğunu hissediyordu. Gece boyunca, oradan oraya
koşturup durmuştu, bir şeyler öğre-
nebilmek için. Beklemek... beklemek... her şeyi yapardı, ama bunu yapamıyordu. Bir yerde oturup
bekleyemezdi. Bir şeyler yapmalıydı, ama ne? "Sizce, Arşen bugün kendine gelir mi?" diye sordu.
Hülya, "Gelmemesi için hiçbir neden yok. Şu anda beynindeki bir kimyasal değişiklik nedeniyle
uyuyor. Fiziksel olarak beyninde bir hasar söz konusu olmadığı sürece, bir iki gün içinde mutlaka
kendine gelecektir" dedi.
"Peki, yaşadığı olay hafıza kaybına yol açabilir mi?"
"Bu mümkün. Bu gibi durumlarda, bazen olay arımdan sonra neler olduğu unutulur. Bazen de
geçmiş belirli bir süre unutulabilir."
"Nereye kadar geçmiş ?"
Hülya hatırlamak ister gibi bir süre tavana baktı. "Bunu söylemek zor. Şu kadarını söyleyebilirim
size. Kim olduğunu hatırlayacaktır, belki kaza gününü hatırlamakta zorlanabilir. Çok ender
durumda ise, daha uzun süreli bir geçmişi hatırlamama durumu olabilir, ama bunun olacağını
sanmıyorum. Đyimser bir tahminle kaza anını unutabilir."
Timur dudaklarını kenetledi. Sormak istediği en zor soruya gelmişti sıra. Bunu öğrenmesi
gerekiyordu. "Anlıyorum. Bir soru daha sormak istiyorum."
"Tabiî, buyurun" dedi Hülya gülümseyerek.
"Arsen'in eşi aynı gün bir trafik kazası geçirmiş ve ölmüş olabilir. Kendisine geldiği zaman bunu
ona söylersem, yeniden komaya girebilir mi?"
Timur'u, sessiz de olsa mafya babası olmakla itham etmekte acele etmişti galiba. Hülya'nın içi
kavrulmuştu. Bir doktor olarak buna asla müsaade etmemesi gerekirdi. Mesaisi bitmişti ve normal
bir insan olarak buna engel olamıyordu. Timur'un derdi onu da etkilemişti. Bir an için ne diyeceğini
bilemedi. Đçinden, kalkıp Timur'a dostça sarılmak geçti. "Şey zor bir durum ve zor bir soru" dedi.
Düşünmeye başladı. Neler diyeceğini biliyordu, ama nasıl diyeceğini bilmiyordu. "Arkadaşınızın
beyin sarsıntısı geçirmesinin direncini azaltacağını sanıyorum. Buna rağmen söyledikleriniz yeni
bir komaya neden olmaz. Sadece direnci az olduğu için ba-yılabilir. Fakat koma olacağını
sanmıyorum. Aslında bu gibi kunt kafa travmalarını, genel olarak bilinen bir koma olarak
görmemek gerekir. Bence kendini toparladıktan sonra söylemenizde fayda var" dedi.
"Anlıyorum" dedi Timur. Melody'yi bulmalıydı. Onu istanbul'a getirmeliydi. Bu arada Arşen
kendine gelse dahi, onunla konuşa-
bilmesi için aradan zaman geçmesi gerekiyordu. Yanına gidip, ona yalan söyleyemezdi. Söylese de,
Arşen hemen anlardı. Hem, Arşen onu görür görmez ilk olarak Melody'yi soracaktı. Ona ne
diyebilirdi ki ?
Cebinden bir sigara paketi çıkardı. Elleri titriyordu. Sinirlerine hâkim olmakta zorlanıyordu. Paketi
açtı. Sağ eliyle paketi tuttu ve paketin açılmış ucunun altını sol elinin işaretparmağına vurarak bir
sigara çıkarmaya çalıştı. Paketi yeni açtığı için sigara çıkmıyordu. Sinirleri iyice tepesine çıktı.
Yüzü kızardı. Zar zor bir sigara çıkardı ve ağzına yerleştirdi. Tam o anda gözü, şaşkın bakışlarla
onu izlemekte olan Hülya'ya takıldı. "Affedersiniz, siz de alır mıydınız?"
Hülya bir an için ne diyeceğini bilemedi. Mesleği gereği ve özellikle acil serviste çalışmasından
dolayı Timur gibi pek çok hasta yakımyla muhatap olmuştu. Duygularını hastanenin bahçesindeki
bir ağaca asar, işe öyle başlardı. Daha sonra da iş çıkışı aynı ağaçtan duygularını alır ve evine
giderdi. Bunu yapmak zorundaydı. Başka türlü bu kadar büyük bir stresi kaldırmasına imkân yoktu.
Her hastanın durumuyla duygusal olarak ilgilenecek olsa, onlara tıbben yardımcı olamazdı. Zaman
zaman, bunu bilmeyen hasta yakınlarıyla tartıştığı bile olmuştu.
Bir keresinde bir hastaya duygusal yaklaşmış ve bunun ne kadar büyük bir hata olduğunu sonradan
anlamıştı. Birdenbire hasta, onun için farklılaşmıştı. Bunu asla yapmaması gerekirdi. Bu diğer
hastalara haksızlık olurdu. Ne olursa olsun bütün hastalara aynı şekilde davranmaktı görevi. Bu
davranış da tıbbî olmalıydı. "Nazik" tamam, ama "duygusal" asla.
Timur'un kendisine uzattığı sigara paketine gözü takıldı. "Hayır kullanmıyorum, teşekkürler" dedi.
"Ben içebilir miyim acaba?" diye sordu Timur.
Kafeteryada oturdukları bölümde sigara içmek serbestti. "Tabiî, buyurun" dedi Hülya.
"Bir türlü bırakamadım şu mereti."
Hülya, "Anlıyorum" dedi.
Timur saatine baktı. Demir neredeyse gelirdi. "Size ilginiz, yardımlarınız ve verdiğiniz bilgiler için
çok teşekkür ederim. Kusura bakmayın, sizi yeteri kadar ağırlayamadım."
Hülya, "Rica ederim," dedi saf bir gülümsemeyle.
Timur, "Bu son gün yaşadıklarımı hayatım boyunca yaşamadım" dedi. Sigarasından bir nefes çekti.
"Eğer kabalık olarak görmezseniz, bir telefon daha etmek istiyorum."
"Sizi çok iyi anlıyorum. Lütfen buyurun. Zaten benim de kalkmam gerekiyor. Yapacak işlerim
var." Oturduğu koltuktan kalktı. "Timur Bey tanıştığımıza çok memnun oldum. Müsaadenizle ben
kalkayım."
Hülya'nın ayağa kalkmak için hareketlendiğini görünce, Timur da ayağa kalktı, elini Hülya'ya
uzattı. "Bana çok yardımcı oldunuz, Hülya Hanım. Daha farklı bir ortamda sizinle yeniden
görüşmek isterdim." Kadının elini sıktıktan sonra kafeteryanın kapısında kadar ona eşlik etti.
Hülya, "Neden olmasın" dedi. "Belki daha farklı bir ortamda yine karşılaşırız."
Timur'un arabası Keşan'da kaldığı için, bir araba lazımdı. Hül-ya'yı uğurladıktan sonra yurtiçi
gezilerinde, ara sıra araba kiraladığı şirketi aradı ve hayatmda ilk defa olarak şoförlü bir araba
istedi. Yolda giderken biraz uyuyabilirdi. Uykuya çok ihtiyacı vardı.
Demir'e telefon etti ve gelmek üzere olduğunu öğrendi. Bir sigara daha yaktı. "Şu mereti ne zaman
bırakacağım?" diye kendine sordu.
Bir türlü bırakamamıştı. Üniversite yıllarından beri içiyordu. Arşenle birlikte aldıkları karar gereği,
ofis içinde sigara içilmesini yasaklamışlardı. Kendi odasında bile sigara içmiyordu. Bununla
birlikte ofisin bir odasma ayn bir klima sistemi kurmuşlar ve bir "gaz odası" olarak fazlasıyla nezih
bir yer hazırlamışlardı. Hatta biraz fazla nezih bir yer olmuş, sigara içmeyenler bile orada vakit
geçirmeye başlamıştı. Hafta içi yarım paketi bulmayan tüketimi, son gün 3 pakete çıkmıştı. Sanki
Arşen acı çekerken, o da acısına ortak olmak için kendim zehirliyordu.
Kafeteryadakilere baktı. Sessiz bir bekleyiş içinde birkaç kişi vardı. Köşedeki büyük ekran
televizyonda bir müzik kanalı açılmıştı. Bir rock grubu, yavaş parçalarından birini çalıyordu.
Kimsenin televizyonla ilgilendiği yoktu. Sigarasını yarısına gelmeden söndürdü. "Artık sigarayı
bırakmalıyım" diye düşündü.
Melody'yi bulmalıydı.
25
Koyu füme camlarına yolun iki yanındaki ağaçların yansıdığı beyaz minibüs, Şarköy sapağını
geceli yanm saat olmuştu. Araba kiralama şirketi bu minibüsü işadamlanna ve şarkıcılara, havaalanı
olmayan yerlere yapacakları yolculuklar için kiralıyordu. Fakat bu sefer minibüsün içinde bir
işadamı grubu yoktu. Minibüsün sürücüsü, arkada ölü gibi uyuyan iki kişinin uykularını bölmemek
için, arabayı mümkün olduğunca sakin kullanıyordu. Ani hareketlere neden olabilecek her türlü
manevradan kaçınıyordu. Saat bir gibi Keşan'da olması söylenmişti. Keşan Emniyet Müdürlüğü'ne
gelince yolcularını uyandıracaktı.
Minibüsün arka kısmı minik bir ofis olarak tasarlanmıştı. Dört kişi rahatlıkla bir masanın etrafından
toplantı yapabilirdi. Müzik sistemi, mini buzdolabı, düz ekran televizyon ve DVD çalar standart
olarak minibüste bulunuyordu. Fakat yolculann, minibüsün konforundan faydalandıklan yoktu. Tek
ilgilendikleri uyumaktı. Araca bindikleri zaman bir iki dakika konuşmuşlar, ardından kol-tuklannı
yatar pozisyona getirip uyumaya başlamışlardı. Iriyan olanı hafiften horluyordu. Diğeri ise sanki
tilki uykusuna yatmıştı. En ufak bir sarsıntıda gözlerini açıp etrafı kontrol ediyor, daha sonra
yeniden hiçbir şey olmamış gibi uykusuna devam ediyordu. Dışanda otuz beş dereceye varan
sıcaklığa rağmen içerinin serinliği uykulannı derinleştiriyordu.
Demir, hastaneye, ekibinden dört adamıyla gelmişti. Timur'un anlattıkları onu iyice
şüphelendirmiş; Arsen'in ve Melody'nin başına gelenlerin bir nedeninin olması gerektiği sonucuna
varmıştı, ne olduğu belli olana kadar da Arsen'in korunmasını sağlayacaktı. Başhekimle görüşmüş
ve ikisi odanın içinde ikisi de koridorda olmak üzere dört adamıyla, Arsen'i koruma altına almıştı.
Çocukla-
nn hepsi de gençti ve Demir'e güvenirlerdi. Mesaileri bitmiş olmasına rağmen amirlerinin ricasını
seve seve kabul etmişlerdi.
Arsen'in bulunduğu odaya, hastane personelinden belirlenen kişiler dışındakilerin girmesini
yasaklamışlardı. Bu şekilde, gayri resmî olarak Arşen için yapabileceklerini fazlasıyla yapmışlardı.
Anadolu şehirlerinden daha büyük olan Keşan'ın, her şehirde âdet olduğu üzere Atatürk heykelinin
bulunduğu merkezindeki Emniyet Müdürlüğü'nün önünde durduklarında, Demir şoföre seslendi.
"Burada bekle, Timur Bey'i uyandırma. Ben birkaç dakika içinde döneceğim."
Demir, Keşan sapağına geldiklerinde uyanmıştı. Timur ise hafif hafif horlayarak uyumaya devam
ediyordu. Zaten Timur'u bilirdi, eğer bıraksa bir gün daha hiç kıpırdamadan orada uyurdu.
Demir çalışır durumdaki minibüsten Atatürk Parkı'nm yanında indi, koşar adımlarla Emniyet
Müdürlüğü binasından içeri girdi, îki dakika sonra Emniyet Müdür Muavini Ali Tosya'nın makam
odasındaydı. Ali Tosya'yla Kaçakçılık Şube Müdürlüğü'nde çalışırken katıldığı operasyonlardan
tanışıklığı vardı. En azından özel bir ricada bulunabilecek kadar onu iyi tanıyordu. Kanundışı
olmadığı sürece her türlü yardımı alabilirdi.
26
Arsen'in başı çatlayacakmış gibi ağnyordu. Başmı kaldırmak istedi, ama başaramadı. Sanki yattığı
yere çivilenmişti ve hareket etmeye çalıştığında çiviler başına batıyordu. Kapalı gözkapakla-nndan
sızan ışık, kan kırmızısı bir gökyüzü imgesinin belirmesine yol açıyordu. Gökyüzünde bir sürü
vagonu olan trenler, birbirleriyle kesişen güzergâhlarda, anlamsız yolculuklar yapıyor, sanki
gezegenler arasında yolculuk ediyordu. "Neler düşünüyorum ?" diye kendine sordu. Bir süre ne
olduğunu anlayamadı. Gözlerinin kapalı olduğunu fark etti ve gözlerini açmaya çalıştı.
Gözlerine dolan ışık, beyninde şimşekler çakmasına neden oldu. Hemen gözlerini kapattı.
Gözlerinin acısı dayanılmazdı. Çatlamış ve kurumuş dudaklarını oynatmaya, acısını sesine
yansıtmaya çalıştı. Başaramadı.
Bir şey yanağına dokundu. Gözleri hâlâ kapalıydı. Bir şey tekrar yanağına dokundu, sonra
dudaklarına soğuk bir şey değdi. Dudaklarının kenarında bir acı hissetti. Soğuk temasın ardından
bir sıvının dudaklarına değdiğini hissetti. Suydu. Susamıştı, elini kaldırmaya çalıştı. Sanki bütün
vücudu bataklığa gömülmüştü, kımıldayamıyordu. Başını hafifçe öne doğru eğip biraz içmeye
çalıştı. Bir el başının arkasından destek olup, su içmesine yardım etti. Çatlamış dudaklarının
arasından sızan su, canını yakıyordu.
Arşen, "Melody..." diye fısıldadı. Đkinci seslenişi biraz daha güçlüydü, "Melody!.."
Yumuşak bir ses bir şeyler söyledi. Ama ne söylediğini anlayamadı. Fakat bu Melody'nin sesi
değildi. Gözlerini tekrar açmaya çalıştı. Işık gözlerini bu sefer daha az etkilemişti. Gözlerini biraz
aralamayı başardı.
Bir ses, "Lütfen uzanın" dedi.
"Karım nerede?" Arşen neredeyse konuşamıyordu.
Aynı ses, "Lütfen uzanın. Dinlenmeniz gerekiyor" dedikten sonra, iki eliyle Arsen'i omuzlarından
tutup nazikçe yatağa yatırdı.
Arşen gözlerini açtı. Aydınlığa biraz olsun alışmıştı. Odanın içinde üç kişi olduğunu görebildi. Bir
adam kapının yanında ayakta duruyordu. Diğeri ise karşı duvarın üst kısmına monte edilmiş
televizyonun altındaki ikili koltukta oturuyordu. Biraz önce ona su veren sesi gördü. Bir
hemşireydi. Sol göğsünün üzerindeki isimliği okumaya çalıştı, fakat başaramadı. Gözü ışığa
alışmasına rağmen hâlâ bulanık görüyordu. Sağ koluna bir serum takılmıştı. Bir hastane
odasındaydı. Dışarıya bakmaya çalıştı, gözünü alan gökyüzünden başka bir şey göremiyordu. Sanki
bulunduğu oda gökyüzüne yapılmış gibiydi. Dışarısını görmesi mümkün değildi. Gözlerini
kısabildiği kadar dışarı baktı, fakat masmavi bir gökyüzünden başka bir şey göremedi.
Kımıldadığında vücuduna ağnlar giriyordu. Sanki üzerinden bir silindir geçmiş, bütün kemiklerini
kırmıştı.
Hemşirenin sözleri uzun bir borudan geçerek ona ulaşıyor gibiydi. Kendini zorlayarak konuşmaya
çalıştı. "Melody nerede ?"
Hemşire ilk anda Arsen'in hayal gördüğünü sanmıştı. Bu gibi durumlarda kendine gelmeye
başlayan hastaların abuk sabuk konuşmaları normaldi.
Arşen tekrar, "Melody... Karım nerede?" dedi.
Hemşire Arsen'in karısının adının Melody olduğunu anlamıştı ama, sorusuna verebileceği bir yanıtı
yoktu. "Lütfen dinlenin. Birazdan doktor hanım size yardımcı olacak" dedikten sonra Ar-sen'e
verilen serumu kontrol etti. Büyük bir ihtimalle bu hastaya verdikleri son serum olacaktı. "Ben
şimdi doktor hanıma haber vermeye gidiyorum. Siz de biraz dinlenmeye çalışın" dedi.
Hemşire odadan çıktı. Arşen neler olduğunu anlamaya çalıştı. Zihni de görüş yetisi gibi bulanıktı.
Bazı hayaller görüyordu, ama gördüğü hayalleri yorumlayamıyordu. Odadaki adamlara baktı.
Đşlerinin o odada beklemek olduğunu belli edercesine konuşmadan bekliyorlardı. Sanki odayla hiç
alakaları yoktu. Tutuklanmış mıydı ? Peki ama neden ?
Arşen, "Siz kimsiniz ?" diyebildi.
"Bizi buraya amirim, size göz kulak olmamız için çağırdı. Kendisi gelene kadar burada
beklememizi istedi." Konuşan kapınm yanında oturan kişiydi.
"Amiriniz kim?" dedi Arşen.
"Demir Civelek" dedi aynı adam. Sivil polis olmalıydı. Demir Civelek, Timur'un liseden sınıf
arkadaşıydı. Arşen neden hastane odasında yattığını, Demir'in neden ona refakatçi verdiğini
düşündü, bir sonuca ulaşamadı. "Ne oldu bana?"
"Bilmiyoruz" dedi oturan adam ve ayağa kalkıp, Arsen'in zorlanmadan kendisini daha iyi
görebileceği bir pozisyona geçti. "Bu sabah amirim bizi aradı ve size refakat etmemizi rica etti.
Kendisi de birkaç saat önce Timur Beyle birlikte ayrıldı" dedi.
Arsen'in aklına sehpadaki telefon geldi. Bütün vücudu uyuştuğu için her yerine iğneler batıyordu.
"Amirinizi arayabilir misiniz, onunla konuşmak istiyorum ?" dedi.
Adam konuşmaya fırsat bulamadan kapı açıldı ve içeri bir doktor girdi.
Hülya, Timur gittikten sonra travma servisindekilere, Arsen'in durumundaki geliştirmeleri ona
bildirmelerini söylemiş, odasına gidip, muayene masasında uyumuştu. Arşen Bora'nın kendine
geldiği haberini alır almaz da, hazırlanıp yukarı çıkmıştı. 306 numaralı odaya girer girmez, iki
polisin Arşenle konuştuğunu gördü. "Beyler, lütfen hastayı yormayın" dedi ve eliyle odanın
kapışım gösterdi.
Arşen soru dolu bakışlarla Hülya'ya bakıyordu. Arsen'in gözlerini ilk defa görüyordu. Öyle derin
bakışları olabileceğini hiç düşünmemişti. Masmavi gözlerinde hüzün vardı. Bir an, ne
diyebileceğini düşündü. Sonra, hastaya duyduğu yakınlığı geri planda tutması gerektiğini hatırladı.
Bir şeyler bilmesi, bildiklerini söylemesi anlamına gelmiyordu.
Bir süre, yatağm yanındaki hasta takip monitöründen, Arsen'in durumunu inceledi. Kalp atışı çok
düşüktü. Kalbi dakikada 45 atan birisini ilk defa görüyordu. Buna rağmen tansiyonu, normal
değerlerine yakındı, iri yapısına rağmen, orta mesafe koşuları yapabilecek kadar dayanıklı
olmalıydı.
"Bizi endişelendirdiniz" dedi gülümseyerek. "Birazdan Doktor Selçuk Bey sizi kontrol edecek.
Kendinizi nasıl hissediyorsunuz?"
Arşen kadına baktı. Zihni hâlâ tam olarak açılmamıştı. Hafızasındaki boşluk canım çok sıkıyordu.
"Bana ne oldu?" diye sordu.
Hülya, Arsen'in doğrulmaya çalıştığım görüp, "Lütfen rahatsız olmayın" dedi. "Bir kaza geçirdiniz.
Evinizde tüp patlamış."
Arşen hatırlamıyordu. Evi... Hangi ev?... "Ne zaman?" diye sordu.
Hülya bilmesine rağmen dosyaya baktı, "Sanıyorum pazar sabahı, pazar akşamı hastanemize
yatırıldınız" dedi.
Hafızasındaki boşluğa rağmen, mantığı yerine gelmeye başlamıştı. Pazar sabahı Keşan'daydılar.
Öyle miydi? Melody sabah erkenden Đstanbul'a dönecekti. Patlama ne zaman olmuştu ? Melody
patlama sırasında evde miydi? Yoksa o yola çıktıktan sonra mı patlama olmuştu? "Karım... karımın
durumu nasıl?" diye sorabildi, alacağı yanıta kendisini hazırlayamadan.
Hülya bir süre ne söyleyeceğini düşündü. Arşen amnezi geçiriyor olmalıydı. "Hastanemize sadece
siz getirildiniz" dedi. Söylediklerinden eşinin kazada ölmüş olabileceği ihtimalini düşüneceğini
anladı ve sözlerini açıklamaya çalıştı. "Timur Bey'den öğrendiğimiz kadarıyla, kaza sırasında evde
sizden başka kimse yokmuş" diyerek toparladı.
Arşen aldığı yanıtla biraz rahatladı. Yine de içinde bir sıkıntı vardı. Melody neredeydi? "Bugün
günlerden ne?" diye sordu.
Hülya, "Pazartesi" dedi.
O zaman kaza olalı bir gün oluyordu. Tüp patladığına göre, Sa-ros'taki evde kaza olmalıydı. O
zamana kadar, Timur'un haberi olabilmişse, Melody'nin de haberinin olması gerekirdi. Timur ne
yapar eder, Melody'ye haber verirdi. Sonra, Timur'un nasıl haberi olmuştu ? "Dün saat kaçta
hastaneye getirildim ?" diye sordu.
Hülya saati pek iyi hatırlamıyordu, "Akşamüzeri saat beş buçuk civarında hava ambulansıyla
getirildiniz" dedi.
Melody patlamada evde olmadığına göre, kaza öğleye doğru olmalıydı. Büyük ihtimalle
patlamadan sonra birileri Timur'a ulaşmış olmalıydı. Daha sonra da Timur aceleyle gelmiş, onu
hastaneye kaldırmıştı. Ama hangi hastaneye? Henüz nerede olduğunu bile bilmiyordu. Demir
adamlarını bıraktığına göre, Đstanbul'daki bir hastanede olmalıydı. Doktor ona hava ambulansıyla
getirildiğini söylemişti.
Eksik parçaları zihninde tamamlamaya çalıştı. Timur kaza haberini aldıktan sonra, hava
ambulansıyla onu almaya gelmiş, bu arada Melody'ye haber verememişti. Çünkü... Çünkü Melody,
o sırada yoldaydı. O zaman, Timur'un, Melody'ye ancak akşam ulaşma fırsatı olurdu. Yani onu
hastaneye yatırdıktan sonra. Melody'nin işi vardı. Ne olduğunu söylememişti, ama Chicago'daki
arkadaşı Celsey'le bir proje hakkında görüşecekti. Eğer Melody cep telefonunu açmamışsa, telefon
da meşgul olacağı için, Timur, Melody'ye haber verememiş olabilirdi. Bunun pek olası olmadığını
biliyordu, ama bu şekilde düşünmek onu biraz rahatlattı. Karısının, hastanede yattığını bilmediği
için gelememiş olması, rahat-layabilmesinin tek çaresiydi. Bu olasılığa sonuna kadar sarılmak
istiyordu. Aksi takdirde aklına getirmekten korktuğu son olasılığı düşünmek zorunda kalacaktı.
"Karım buraya geldi mi ya da aradı mı?" diye sordu.
Hülya bir an ne söyleyeceğini bilemedi. "Bilmiyorum, sizin için öğrenmeye çalışacağım. Sizin de
bu arada dinlenmeniz gerekiyor" dedi.
Demir Emniyet'te gerekli görüşmeleri yaptıktan sonra, Melody'nin cesedini Đstanbul'a sevk etmek
için gerekli ön izni almıştı. Kimlik tespitini yapar yapmaz, Đstanbul'a götürebileceklerdi. Artık
kimlik tespiti için Keşan Devlet Hastanesi'nin morguna gidebilirlerdi. Minibüse geldiğinde Timur
hâlâ uyuyordu. Minibüsün kapısının kapanma sesine bile reaksiyon göstermeden uyumaya devam
etti.
Şoföre yolu tarif etti. Minibüs, Atatürk Parkı'nın yanındaki otoparktan caddeye çıktı. Beş dakika
geçmeden Devlet Hastanesi'nin morg girişine gelmişlerdi.
Timur, Demir'in sesiyle kendine geldi. Minibüsün penceresinden dışarıya baktı. "Geldik mi ?" diye
sordu. Normal olarak böyle bir durumda uyuyamazdı. Ne yapacağını bilememek, acizliğini görmek
istememek, onu uyutmuştu. Bir tür kaçıştı belki de uyuması.
"Evet geldik. Đlçe Emniyet Müdürlüğü'nden gerekli izinleri aldım." Kucağındaki iki dosyayı
göstererek konuşmaya devam etti. "Kazayla ilgili raporun bir kopyası da burada. Şimdi sıra en zor
işi yapmaya geldi."
Demir, Timur'a kaza dosyasını verdikten sonra kır evinde çıkan yangınla ilgili itfaiyenin raporunu
yanındaki koltuğa koydu.
Timur ise dosyanın içindeki Toyota'nın fotoğraflarım görür görmez, dosyayı kapattı. Portatif
masanın üzerine bıraktı. Esmer yüzü daha da kararmıştı. Kaşları çatılmış, boyun kasları gerilmişti.
Azıdişlerini sıktığı rahatlıkla görülebiliyordu. Sanki çenesinde bir kas atıp duruyordu. "Hadi
gidelim artık. Bundan kaçış yok" dedikten sonra kapıyı açtı ve minibüsten indiler.
Keşan'a, Arsen'le dalış yapacakları zaman gelirdi. Đlçe merkezindeki bir otelde kalır, sabahları dalış
yapmak için îbrice'ye geçerlerdi. Eğer gece dalışı yapmayacaklarsa da Đbrice Limanı'nda-ki tek
balık lokantasında balıklarını yedikten sonra, demlenmek üzere Keşan'a geri dönerlerdi. Havalar iyi
olduğundaysa, genellikle Arsen'in ısrarıyla, limanın yanındaki mendireğin arkasına çadırlarını kurar
ve sabahtan ayırttıkları balıkları, yaktıkları kamp ateşinde afiyetle yerlerdi. Şimdi ise artık ona
Keşan dedik-
leri zaman Arsen'i koma halinde buluşu ve Melody'nin ölümü aklına gelecekti.
Morgdaki cesedi tanımlamasına gerek olmadığını biliyordu. Melody olmalıydı. Yine de emin
olması gerekiyordu. Tam morgdan içeri girecekken cep telefonu çaldı. Cep telefonunun minik san
ekranında yazan ismi hatırlamak için bir süre baktı. Telefonu açtı.
"Merhaba, Hülya Hanım. Arsen'in durumunda bir gelişme mi var?" Aksilik olmasın diye içinden
dua ediyordu. Bir de bunu kaldıramazdı.
"Oh! Çok şükür. Birkaç saate kadar orada olacağım." Birden içini bir mutluluğun kapladığım
hissetti. Garip bir mutluluktu bu. Sahte değildi. Sadece bir seçimdi. O an için ileride yaşanacak
üzüntülerin tümü zihninden çıkmıştı. Bu mutlu olmak için ödenmesi gereken bir bedeldi. Morgun
kapısına baktı. îç geçirdi. Anlık mutluluğu başka bir bedel yüzünden yarım kalmıştı. "Lütfen
Arsen'e iyi bakın. Ne gerekiyorsa yapılsın..."
"Çok teşekkürler. Geldiğim zaman siz orada olacak mısınız ?"
Timur, "Görüşmek üzere" dedikten sonra kapatma düğmesine basarak telefonunu, tamamen kapattı,
Đstanbul'a gidinceye kadar Arsen'in aramasını istemiyordu.
Demir konuşmaları sonuna kadar pür dikkat dinledi. Arsen'in kendine geldiğini öğrendiğinde, onun
da içi sevinçle dolmuştu. Solak olduğu için, sol eliyle sağ avucunun içine sıkı bir yumruk atmış ve
burnundan, "Ih," diye bir ses çıkarmıştı. Timur'un sağ omzuna dostça bir şaplak attı ve kuluncunu
hafifçe sıktı. "Hadi Timur, yapmamız gereken bir iş daha kaldı."
"Biliyorum... Biliyorum... Of... Keşke olmasaydı." Birazdan morga girecekti. Büyük ihtimalle
duvar boyunca bir sürü soğuk dolabın bulunduğu bir odaya alınacak, morg görevlisi üzerindeki
kâğıtta "Kimliği Belirsiz" yazan bir dolabı açacak, beyaz bir örtüyle üzeri örtülmüş, cansız bir
bedenin kimliğini teşhis etmesi istenecekti.
ikisi birlikte Devlet Hastanesi'nin altındaki morga girdiler. Cesetlerin çürümemesi için kullanılan
sıvının kokusu koridorları bile kaplamıştı. Bir odaya götürüldüler. Timur filmler dışında, hayatında
ilk defa bir morg görüyordu. Yarım voleybol sahası büyük-
lüğündeki odanın sol köşesinde metal havuz benzeri iki masa duruyordu. Odanın ortasında ise
otopside kullandıklarını sandığı biraz daha düze yakın bir masa vardı. Masanın hemen önünde ise
bir sedye duruyordu. Üzerindeyse yeşil bir örtüyle örtülmüş bir ceset vardı.
Morg görevlisi sedyenin yanında bekliyordu. Timur'un adımları ağırlaşmıştı. Göreceklerinden çok,
Arsen'e ne söyleyeceğini düşünüyordu.
Morg görevlisinin araladığı örtünün altındaki yüze baktı. Melody gözleri kapalı bir şekilde
uyuyordu. Solgundu. Timur, başmı çevirdi ve odadan çıktı. Tek kelime söylemedi. Demir de,
Timur'un arkasından çıktı. Konuşacak bir şey yoktu. Melody'yi bulmuşlardı.
Minibüse geldiklerinde ilk konuşan Demir oldu. "Çok kötü bir kaza."
Timur, "Bu bir kaza olamaz. Aynı gün içinde bir aileden iki kişinin başına böyle şeylerin gelmesi
bir kaza olamaz Demir! Bunun ardında bir şey var. Ne olduğunu bilmiyorum, ama kaza olması
imkânsız" dedi.
Demir, portatif masanın üzerindeki dosyayı aldı. "Kazayla ilgili bütün belgeler burada. Emniyet
Müdürlüğü'nde biraz inceleme fırsatı buldum. Bana, kaza gibi göründü. Rapor da, o şekilde
tutulmuş."
"Ver bakayım şu dosyayı" dedikten sonra Demir'in uzattığı dosyayı aldı ve incelemeye başladı. Bu
sefer bütün dosyayı incelemeye kararlıydı.
Rapordaki krokiye göre, Melody'nin arabası aşın hız nedeniyle bir çukura girmiş, daha sonra takla
atarak şarampole yuvarlanmıştı. Arabanın tahmin edilen hızı saatte 120 kilometre civan olarak
belirtilmişti. Melody çok iyi bir şofördü, seri araba kullanırdı, ama asla hız düşkünü değildi. Yolda,
o kadar hızlı gitmesini gerektirecek bir şey olmalıydı.
"Demir. Bu işin içinde bir iş var. Burada ne yazarsa yazsın, ben bunun doğru olduğuna
inanmıyorum. Tamam... Belki, araba aşın hız nedeniyle yoldan çıkmış olabilir. Buna bir itirazım
yok. Yine de bu rapor, hangi nedenle Melody'nin aşın hız yaptığını açıklamıyor. Bence olaya ya
başka biri ya da başka bir araç kanşmış olmalı... Hadi gidip, kaza mahallini inceleyelim."
27
Yol boyunca Timur ve Demir kaza dosyasını en ince ayrıntısına varana kadar incelediler. Raporda
kazaya aşın hızın neden olduğu yazılmıştı. Bulguların tümü de bunu gösteriyordu. Ama Timur,
aklını kurcalayan, Melody'nin neden o kadar hızlı gittiğiyle ilgili sorulara hâlâ yanıt bulamamıştı.
Melody seri araba kullanırdı, ama asla o yolda, o kadar hızlı gitmezdi. Ayrıca Melody'nin cüzdanı
da dahil, hiçbir eşyası arabada yoktu. Sanki çok acele evden ayrılmış gibiydi. Kaza saati ile
Arsen'in evindeki patlama arasındaki zaman farkı da Melody'nin evden ayrıldığı sırada her şeyin
normal olduğunu gösteriyordu. Neden evden kimliğini bile almadan ayrılmıştı ? Ya da birileri
eşyalarım mı çalmıştı ? Yöre halkı asla kaza yerinden bir şey çalmazdı. Her iki durumun da akla
getirdiği pek çok soru bir noktada düğümleniyordu: kim ?
Dosyada belirtilen kaza yerine yaklaştıklarında pür dikkat kazanın olduğu yeri bulmak için yola
bakmaya başladılar. Đlk gören Demir oldu. Araba günebakan tarlasında duruyordu. Minibüsü sağa
çektiler. Yolun karşısına geçip tarlanın içindeki arabaya doğru yürüdüler. Etraf sessizdi. Birkaç
kilometre öteden gelen kamyonun sesi bile duyulabiliyordu. Cuma ve pazar akşamları yoğun olan
yol neredeyse bomboştu.
Timur ve Demir kalçaları hizasına kadar gelen günebakanların arasından arabanın yamna kadar
gitti. Arabanın tavanı neredeyse izci cadın gibi olmuştu. Arabaya yaklaşırken bir ses onlan
durdurdu. "Durun!" Bir jandarma onbaşısı onlara seslenmişti. Hafif koşar bir şekilde onlara doğru
geliyor, omzuna astığı tüfeği koşarken kalçalarına çarpıyordu. Bir yandan da pantolonunun
düğmelerini iliklemeye çalışıyordu. Anlaşılan nöbet beklerken sıkışmıştı.
Onbaşının geldiğini gören Demir, "Ben Emniyet Amiri Demir
Civelek. Kaza yerini inceleyeceğiz" dedikten sonra, modaya uygun kum beji ceketinin iç cebinden
kimliğini çıkardı. Demir, bir süre konuştuktan sonra onbaşıyı ikna etti. Timur'la birlikte arabayı
incelemeye başladılar. Arabanın bagaj bölümü ve tavanı dışında her yeri yüzeysel sayılabilecek
çarpma izleriyle doluydu. Arabanın arka plakası yerinde yoktu. Toyota'nm attığı taklalardan dolayı
arabanın sağ bölümünün tavanı yandan ezilmiş ve ters 'V şeklinde yukarıya doğru sivrilmişti.
Kapısı kapanmıyordu. Yarım katlanmış bir gazete gibi arabanın yanında eğri büğrü bir şekilde
duruyordu. Sağ ön tekerlek de rottan çıkmış, arabanın altına girmişti.
Kaza tutanağına ek olarak tutulan zimmet raporunda araçtan alınan hiçbir eşya olmadığı yazılıydı.
Sadece arabanın teybi ve torpido gözündeki birkaç eşya zimmete geçirilmişti. Demir, onbaşıya
döndü. "Dün kaza yerine geldiğinizde etrafta şüpheli kişiler var mıydı. Rapora göre arabadan hiçbir
eşya çıkmamış."
"Çıkmadı Komutanım. Şey... efendim" dedi onbaşı.
"Sen burada miydin ?"
"Kaza haberini aldığımız sırada devriyedeydik. Birkaç dakika sonra da olay yerine intikal ettik.
Kazazede kaza anında ölmüştü. Eşyalann çalınmış olacağını sanmıyorum. Dağıtımdan beri
buradayım, bura insanının öyle bir şey yapmayacağına eminim." Sesinden Keşanlı bir yavuklusu
olduğu anlaşılıyordu.
"Peki ? Arabanın arka plakası nerede ? Raporda görülmüyor" diye sordu Timur.
"Bilmiyorum, komutanıma sormalısınız" diye yanıtladı onbaşı. Biraz sıkılmış gibiydi.
"Peki... Biz işimize bakalım. Vaktimiz az. Sana hayırlı teskereler."
Demir nöbetçiyle konuşurken, Timur yola çıkmış ve yoldaki izleri incelemeye başlamıştı. Kazanın
başlangıç yerine doğru ilerlerken, Toyota'nm kınlan stop lambalarının parçalarını gördü. Gelip
geçen araçların ufaladığı parçalar yolun kenarına sürüklenmişti. Çevreyi biraz daha araştırdıktan
sonra iki far parçası buldu. Far parçalarını inceledi fakat onların ne cins bir arabaya ait olduklarını
çıkaramadı. Yine de parçaların temizliği ve bulunduğu yer, kazaya kansan başka bir araba olduğu
konusundaki teorisini destekliyordu.
Yolda fren izleri görülmüyordu. Belki geçen arabalar izleri silmişti. Kazaya sebep olduğu söylenen,
çukuru buldu. Çukurun Keşan'a bakan kenanndan yakın zamanda bir parça kopmuştu. En
derin yeri yaklaşık on beş santimetre olan çukur, yola paralel olarak uzanıyordu.
Melody'nin bu çukuru ezbere bildiğine emindi. Hele gündüz vakti o çukuru görmemesine imkân
yoktu. Đsterse 120 km/sa hızla gitsin. Yolu kontrol etmeye devam etti. Teorisini destekleyecek
başka deliller bulmak istiyordu. Yolun her karışını dikkatle inceledi. Araba takla atarken asfaltın
bazı yerlerinde çizikler bırakmıştı. Çizgiler yolun dışına doğru birkaç metre arayla görülüyordu.
Araba büyük bir hızla takla atmaya başlamış olmalıydı.
Timur yolun kenarına geçti ve yolun yaklaşık elli metrelik bölümünü görecek şekilde yolu
incelemeye başladı. Arabanın plakası kayıptı. Araba, sağ tarafı üzerinde takla atmaya başladığına
göre, büyük bir ihtimalle plaka tarlanın içine fırlamış olmalıydı. Plaka neredeydi? ilk olarak
sağındaki günebakan tarlasını inceleyecekti. Bulamazsa, yolun diğer tarafındaki tarlaya da
bakacaktı.
Yüzlerini yolun ters tarafına dönmüş günebakanlann arasına daldı ve dalış kursunda öğrendiği
arama yöntemiyle kerteriz alarak plakayı aramaya başladı. Arayacağı alanı biraz geniş tutmuştu.
Bir seferde plakayı bulmalıydı, eğer bulamazsa da olmadığından emin olmalıydı.
Kendine kerteriz noktaları belirledi ve aramaya başladı. Arama yaparken belli bir noktaya
odaklanmıyor, odak noktasını değiştirerek, bir seferde mümkün olduğu kadar geniş bir alanı
tarıyordu. Đkinci geçişinde ise ilk taradığı alanın yarısını içine alacak şekilde bir yol izliyordu. Bu
şekilde tek seferde her yeri iki defa kontrol etmiş olacaktı.
Demir de Timur'a katılmış ve yolun diğer tarafım aramaya başlamıştı. Arada birbirleriyle konuşup
durumu soruyorlardı. On dakika kadar süren arama sonuçsuz kalmıştı. Arabanın plakası kaza
yerinde değildi. Emin olmak için arabanın öndeki plakasını kontrol ettiler. Öndeki plaka yerinde
duruyordu. Birileri plakayı çalsaydı, ikisini birden alırlardı. Tek plaka kimsenin işine yaramazdı.
Plaka yolda düşmüş olmalıydı.
"Demir! Mutlaka başka bir araba var. Burnuma kötü kokular geliyor." Bu arada bulduğu far
parçalarım Demir'e gösterdi. "Şunlara bir baksana."
Demir, Timur'un uzattığı far parçalarını inceledi. Farlar Toyo-ta'nın olamazdı. Ayrıca yeni
kırılmıştı. Kırıklarında hiç kir yoktu. "Haklısın Timur. Bu far parçalan Toyota'nın değil ve yeni
kırılmış. Ayrıca, plaka bu civarda olmalıydı. Ama yine de önce bir Ar-sen'le konuşalım. Ondan
sonra gerekeni yaparız."
Timur, "Baba, bir de gidip yazlık evi kontrol edelim. Daha sonra da istanbul'a döneriz. Ne dersin?"
dedi.
Yol boyunca kır evinin yanışıyla ilgili tutulan raporu incelediler. Rapora göre evin çatısında
bulunan LPG tankı patlamış ve ev tamamıyla yanmıştı, itfaiye olay mahalline neredeyse ev
bütünüyle yandığında ulaşabilmiş; yangının etrafta yayılmasını önlemişti. Etraf güvence altına
alındıktan sonra neredeyse kül yığmı haline gelen evdeki yangın söndürülmüştü. Yangın incelemesi
müfettişler tarafından yapılacaktı.
28
Arşen yatağmda doğruldu. Uyandığında yanında bekleyen iki adam dışarı çıkmışlardı. Başmın
ağrısı aldığı ilacın etkisiyle azalmıştı. Serumu bir saat kadar önce çıkartılmıştı. Evi aramış, ama
Melody'ye ulaşamamıştı. Timur'un cep telefonu da kapsama alanı dışındaydı.
Zihnini biraz daha zorlamaya karar verdi. Düşünce bütünlüğünü sağlamak için net hatırladığı son
olayı bulmaya çalıştı. Üzerinde çalıştığı ateşduvan yazılımının her ayrıntısını hatırlıyordu. Pazartesi
günü için yaptığı planların tümünü hatırlıyordu. Tekirdağ'da yedikleri köfte piyazı, yolda önlerine
çıkan köpeği, hatta Melody'yle konuştukları her şeyi hatırlıyordu. Cumartesi gününü de tam olarak
hatırlıyordu.
Sıra pazar sabahına geldiği zaman olaylar bulanıklaşmaya başlıyordu. Sanki pazar günü romantik
bir film ile bir aksiyon filminden kolajlanmış sahnelerle doluydu. Birbirinin içine girmiş görüntüler
zihninde beliriyor, sonra donuklaşıyor ve yerini bir başkası alıyordu. Bazen fotoğraflar o kadar üst
üste biniyordu ki algılaması mümkün olmuyordu.
Pazar sabahı, Melody Đstanbul'a dönecekti. Hafızasındaki Me-lody'nin yola çıkışıyla ilgili görüntü
gerçek olmalıydı. Çünkü o güne kadar Melody'yi Đstanbul'a hiç yalnız yollamamıştı. Her zaman
birlikte dönmüşlerdi. Zihninde beliren uğurlamayla ilgili imgeler gerçekti. Melody'nin kaza
sırasında yazlıkta olmadığı yolundaki düşüncesinin doğru olduğunu varsaydı.
Mümkün olduğu kadar, Melody'nin nerede olduğunu düşünme-meye çalışarak diğer imgeler
üzerinde yoğunlaşmaya çalıştı. Yazlığın çatısmdaM güvercinliğin penceresini tamir etmesi
gerekiyordu. Sol kolunu tuttu. Kolundaki acının nedenini biliyordu. Vurul-
muştu. Gördüğü imgeler gerçek olmalıydı. Birileri yazlık eve saldırmıştı. Belki de, dışarıda
bekleyen adamlar onu korumak için bekliyordu. Demir başka ne için adamlarını orada bırakırdı.
Kendini kötü hissediyordu. Hayatında ilk defa olarak zihnine güvenemiyordu. Doğru olmalıydı.
Ama... Bir şey içini yiyip bitiriyordu. Nasıl olup da hastaneye düştüğünü hatırlamıyordu. Net
olmasa da, hatırladıklarına güvenmeye çalıştı. Bir ara dışarıdaki adamları içeri çağırmayı düşündü,
sonra vazgeçti.
Doğrulmaya çalıştı. Bir günde bu kadar tükenebileceğine ina-namıyordu. Sırtında büyük bir ağrı
hissetti. Eliyle göğsündeki sargıyı yokladı. Hareket etmeye çalıştığı zaman ağnsı artıyordu. Kendini
bir buldozerin altından sağ kurtulmuş gibi hissediyordu. Başının arka tarafı, tümüyle ağrıyordu.
Serumla birlikte ağrı kesici verdiklerini düşündü. Ağrı kesicinin etkisi azaldığı için, ağrıları da
artmıştı. Bununla birlikte zihni bir türlü berraklaşmıyordu. Kimse ona bir şey söylemiyordu.
Melody yoktu. Timur yoktu. Hatta Demir de yoktu.
Yatağın yanındaki telefona uzandı. Timur'un cep telefonunun numarasını çevirdi. Telefonun kapalı
veya kapsama alanı dışmda olduğunu söyleyen mesaj başlar başlamaz kapattı. Timur'un telefonu
hâlâ kapalıydı. Oysa Timur telefonunu asla kapatmazdı. De-mir'in numarası aklında yoktu.
Yanda duran çağrı düğmesini gördü. Bir kordonun ucuna bağlanmış olan düğmeye bastı ve
birilerinin gelmesini beklemeye başladı. Bir süre sonra kapı açıldı ve bir hemşire, uçuk pembe
önlüğünü savururcasına kapıda belirdi.
Hemşire, Arsen'in doğrulmaya çalıştığını görünce, "Dinlenmeniz gerekiyor! Lütfen yatağınızdan
kalkmaya çalışmayın. Ben size yardımcı olayım" dedi otoriter bir tonda.
"Beni arayan oldu mu ?" dedi Arşen. Hâlâ zorlukla konuşuyordu. Sanki boğazında bir yumru vardı
ve konuşmasına engel oluyordu. Sesi o engeli aşıp çıktığındaysa, anlaşılması zor bir hale geliyordu.
Hemşire yatağın karşısındaki duvarda, bir akrobat kol üzerine yerleştirilmiş televizyonu gösterdi.
"Dahilî mesaj sisteminden, size gelen bütün mesajlarla ve ziyaretçilerle ilgili bilgileri alabilirsiniz.
Bunun için uzaktan kumandanın üzerindeki info tuşuna basmanız yeterlidir" dedikten sonra,
komodinin üzerinde bulunan uzaktan kumandayı aldı ve televizyonu açtı.
Birkaç saniye sonra televizyonda dahilî bilgi sistemi açıldı ve hemşire mesajlar bölümünü açtı.
"Size bırakılmış bir mesaj veya
bir ziyaretçi bilgisi yok. isterseniz bu ekran açık kalsın. Bir mesaj geldiği zaman otomatik olarak
yenilenir. Ya da info tuşundan istediğiniz zaman mesajınızı kontrol edebilirsiniz."
"Teşekkür ederim. Dışarıda bekleyenleri içeri gönderebilir misiniz?"
"Sizin dinlenmeniz gerekiyor. Biraz daha dinlenin. Akşamüstü yemek servisinden sonra
arkadaşlarınızı görebilirsiniz." Arsen'in yataktan kalkma çabası sırasında, yataktan düşmek üzere
olan yastığını düzeltti ve yumuşak bir dokunuşla, Arsen'in yatağa yatmasına yardım etti. Hem
otoriter hem de şefkatliydi.
Arşen itiraz edemedi. Aslında itiraz edecek gücü de yoktu. Morali bozulmuştu. Bir şeyler oluyordu
ve ne olduğunu anlayamı-yordu. Hatırlayamadığı saatleri tekrar düşünmeye çalıştı.
29
Minibüs on beş dakika sonra, hâlâ dumanların tüttüğü kır evine ulaştığında kır evinin yolundan
yeni çıkmış, gri renkli bir pikap ardında bir toz bulutu bırakarak Erikli yönünde onların yanından
geçti.
"Ne meraklı insanlar var. Bir yangın gördüler mi, hemen başına üşüşüyorlar" dedi Demir.
Timur dudaklarını kenetleyip basını sallamakla yetindi.
Yıkıntıya ancak yirmi metre kadar yaklaşabilmişti. Her yer molozlarla doluydu. Kır evine sanki bir
füze saldırısı yapılmıştı. Evde şöminenin bulunduğu kuzeybatı duvarı dışındaki bütün duvarlar
yıkılmıştı.
Timur minibüsten indi ve etrafta amaçsızca dolaşmaya başladı. Gördüklerine inanamıyordu. Sanki
bir bombardıman uçağı eve lazer güdümlü füzelerinden birini fırlatmış ve ortada ev denebilecek bir
şey bırakmamıştı. Duvarlar dışarı doğru yıkılmış, yivli inşaat demirleri ısıdan erimişti.
Onca zaman ve emek harcanarak neredeyse yeniden inşa edilen ev, yerle bir olmuştu. Melody'nin
rüya evi... Đkisinin de birbirlerine zaman ayırdıkları, medeniyetten uzak sığmakları... Yıkıntı, için
için tütüyordu. Demir'e döndü, "Hiç böylesini görmemiştim. Ortada ev diye bir şey kalmamış."
Demir de Timur'u başıyla onayladı. Pek çok operasyona katılmıştı, ama hayatında bu kadar büyük
bir yıkım görmemişti. Sanki bir cephanelik patlamıştı. Binadan, sur gibi ayakta kalan kuzeybatı
duvarı dışında, geriye bir şey kalmamıştı. Melody'nin kitap okumayı sevdiği minik çağlayanın
yanındaki kayaya oturup, yıkıntıyı seyretmeye başladı. Hâlâ gördüklerine inanamıyordu. LPG'li
arabaların yandığını görmüştü. Ama bu kadar büyük bir
hasara neden olabileceğini hiç düşünmemişti. Sanki ev merkezinden dışarı doğru patlamıştı.
Yıkıntının etrafında pek çok ayak izi ve tekerlek izi vardı. Evden çıkartılan molozlar dışarı
gelişigüzel yığılmıştı. Sanki bir şey aranmış gibiydi. Ne bulabilirlerdi ki ? Ortada ev denilebilecek
bir şey kalmamıştı.
Yangın yerinden ayrılan pikabın dikiz aynasından bakan adam yanındakine seslendi. "Tam
zamanında çıkmışız. Deminki minibüs yangın yerine doğru saptı" dedi.
"Ne berbat bir iş bu ya." Pikabın arkasındaki yanmış üç cesedi düşünüyordu. Onlara üç kişinin
tanımı verilmiş ve yıkıntıların altında cesetleri bulmaları istenmişti. Her biri yetişkin bir erkek olan
üç kişinin cesedini ararken ilkokul çağındaki çocukların yapısına yakın üç yanmış cesetle
karşılaşmışlardı. Olağanüstü bir sıcaklığın kavurduğu cesetlerin değil tanınması, tek parça halinde
gidecekleri yere varması bile mümkün gözükmüyordu.
Timur'un aklına doktorun söyledikleri geldi. Komaya girmesine neden olan darbe başının arka
kısmına gelmişti. Büyük bir ihtimalle patlama anında evin dışında ve sırtı eve dönük olmalıydı.
Etrafa dikkatle bakmaya başladı. Bulunduğu havuzun kenarı bile patlamanın merkezine çok
yakındı. Büyük ihtimalle patlama anında Arşen daha uzakta olmalıydı.
Evin yok olmasının Arsen'in umurunda olmayacağını biliyordu. Büyük bir ihtimalle Melody'nin
öldüğünü öğrendikten sonra, kır evine ayağını bile basmazdı. BeM de, sırf bu nedenle, evin
kelimenin tam anlamıyla yok olması iyi olmuştu.
Arşen, Melody'yle tanışana kadar, aşktan uzak durmuş, karşısına Melody çıkınca da, kendi
deyimiyle, aşka mecbur olmuştu. Arsen'in gizemli yapısı kadınların doğal olarak ilgisini çeker ve
buna soğuk bakışları da eklenince kadınlar onunla olmak için yanıp tutuşurlardı. Kelimeleri öyle
seçerdi ki, karşısındaki kadın onun ne söylediğini anlayana kadar etkisine girmiş olurdu. Bir gün,
Melody'ye âşık olduğunu söylediği zaman, çok şaşırmıştı. Düğüne gitmek için uçağa binene kadar,
Arsen'in evleneceğine inanamamıştı.
Melody'yle tanıştığında, Arsen'in neden aşka mecbur olduğunu anlaması, birkaç dakikasını bile
almamıştı. Şimdiyse, ona Melody'nin ölüm haberini verme yükü düşmüştü, insan en yakınlarına,
onlan en fazla üzecek haberi nasıl verebilirdi? Ona nasıl söyle-
yebilirdi? Kardeşine bunu nasıl söyleyecekti? Çok ağır bir yüktü...
Đçini öyle bir hararet kapladı ki sanki kulaklarından çıktı. Nefesi hızlandı, bakışları hüzünlendi.
Arşen bu evden sağ çıkmayı başarmıştı ama, Melody'nin haberini alınca ne olacaktı ? Eğer Ar-sen'i
tanıyorsa, kesinlikle enkazını gördüğü evden beter olacaktı. Ne olursa olsun, Arsen'in çöküşüne
engel olmanın bir yolunu bulmalıydı. Keşke, Arsen'e o söyleyecek olmasaydı. Demir'e baktı. Acaba
Demir söyler miydi ? Yok! Olmaz! Arşen ne olursa olsun ondan duymayı tercih ederdi. Bu yükü
başka birisine devredemezdi. Zordu, ama görev onundu.
Ayağa kalktı. Havuzun yanındaki kumun üzerindeki, yansı yanmış tahta parçasına, bir tekme
savurdu. Tahta havaya uçarken, tahtanın altında kalan bir tabanca da çimlerin üzerinde yuvarlandı.
"Vay canına!" dedi. Yere düşen tabancayı hemen tanımıştı. Arsen'le birlikte atış talimi yaptıkları
emektar Hammerli 208 çimlerin üzerinde duruyordu. Eğilip yerdeki silahı aldı. Đlk iş olarak
şarjörünü çıkardı ve kurşunlara baktı. Đki mermi eksikti. Filmlerde gördüğü gibi namluyu kokladı.
Barut kokusunu alır gibi oldu, fakat emin olamadı. Etrafta o kadar çok şey yanmıştı ki, onların
kokularının arasından namludan sızan kokuyu duymasına imkân yoktu.
"Demir baksana !" Demir'e seslenirken bulduğu tabancayı namlusundan tutmuş, ona doğru
sallıyordu. Yıkıntıları dolaşan Demir, Timur'u duyunca sesin geldiği tarafa döndü. Normal olarak
aralannda ev olduğu için birbirlerini görememeleri gerekiyordu. Fakat ortada ev diye bir şey
kalmadığı için rahatlıkla yı-kıntılann iki tarafından birbirlerini görebildiler.
Timur'un salladığı silaha baktı. Demir, "Onu da nereden buldun ?" diye sordu.
"Havuzun yanındaydı!" dedi Timur.
"Bekle geliyorum şimdi!" dedikten sonra, Timur'un yanına koştu. "Ver, bir bakayım şuna."
"Arşen bu silahı dün kullanmış" dedi elindeki silahı namlusundan tutarak Demir'e verirken.
"Şarjörü takılı ve içinde iki mermi eksik."
"Hım" dedi Demir, silahı eline alırken. Bir süre tabancayı inceledi. Hasara uğramamış gibiydi.
Kirlenmişti, ama patlama sırasında evin içinde olmadığı kesindi. O patlamada savrulmuş olsaydı,
mutlaka silahın üzerinde patlamanın etkisi olurdu. "Bu silah patlama sırasında evde değilmiş" dedi.
Timur, "Ben de fark ettim. Aynca Hammerli kevler kutusunday-
di. Etrafta kevler kutu da yok" dedi. Arşen Hammerli'yi her zaman kutusunda tutar ve kullanmadığı
zamanlarda şarjörü takmazdı. "Burada bir işler dönmüş. Bunun ne olduğunu da ancak Arşen
söyleyebilir... Hadi etrafı biraz daha araştıralım, sonra da, Đstanbul'a döneriz" dedi.
30
I
Đstanbul'a girişin, hem mutluluk veren hem de insanın içini sıkan bir yönü olduğunu düşünürdü
Timur. Sefaköy-Florya sapağından, Yeşilköy'e doğru döndüklerinde sıkmtısı iyiden iyiye artmaya
başlamıştı. Oysa, Đstanbul'un bütün kalabalığına rağmen, ışıklarını ve yaşam dinamiğini çok
severdi. Ama o gün farklıydı. Elinde olsa, Đstanbul'a dönmezdi. Ciğerlerini mengene gibi sıkan
yükümlülüğü nefes almasını zorlaştırıyordu. Bir yere gidip sızana kadar içmek istiyordu. Đçmek,
durmadan içmek ve unutana kadar bardakları saymak...
Erikli'deki evin enkazını yarım saati aşkın aramışlar, fakat Ham-merli dışında bir şey
bulamamışlardı. Patlama sırasında etrafa fırlayan parçalar o kadar dağılmıştı ki, sonunda
araştırmayı bırakıp, geri dönmeye karar vermişlerdi.
Melody'nin cesedinin Đstanbul'a getirilmesi için gerekli işlemleri tamamladıktan sonra, Timur'un
Keşan'da bıraktığı arabasını almışlar ve minibüsü geri yollamışlardı. Yol boyunca Demir uyumuş, o
da arabayı kullanmıştı. Mümkün olduğu kadar arabayı yavaş kullanmıştı. Yine de hastaneye beş
dakikalık yollan kalmıştı. Çıkılan her yol bitiyordu...
Dörtçeker hastanenin otoparkına girdiğinde, güneş Đstanbul'un üzerindeki etkisini yitirmeye
başlamıştı. Arabayı park etti ve birkaç dakika kıpırdamadan arabanın içinde oturdu.
Torpido gözünden yeni bir paket sigara aldı. Açtı. Yol boyunca, baca gibi tutmuştu. Arabadan çıktı.
Zippo çakmağıyla sigarasını yaktı. Derin birkaç nefes çektikten sonra, dumanın akşamın sıcağında
yayılıp kaybolmasını seyretti. Hiç rüzgâr esmiyordu. Gökyüzü Marmara'nın batısına doğru
kızıllaşmış, Avcılar istikametinden batıyordu. Sigarasından bir nefes daha çekti. Tutabildiği kadar
du-
manı içinde tuttu. Sanki kendini zehirlemek istiyordu. Dumandan boğulan ciğerleri, oksyen almak
için çırpınmaya başladı. Bir iki defa öğürdü, sonunda iki büklüm olup midesindeki safranın tümünü
kustu, içindeki zehri atarken, yaşamı simgeleyen havayı içine çekti, doya doya. Doğrulduğu zaman
gözlerindeki damarlar çatlamış ve gözleri kıpkırmızı olmuştu. Ağzından etrafa salyalar saçılıyordu.
Arabadan kâğıt mendil aldı ve temizlendi. Her zaman torpido gözünde bulunan ve ferahlamak için
kullandığı nane şekerinden iki tane aldı ve çiğnemeye başladı.
Arsen'e söyleyeceği zehir ne olursa olsun, yaşamak için nefes alması gerekiyordu. Arka koltuğa
boylu boyunca uzanmış yatan Demir'e seslendi.
"Demir? Uyan hadi! Geldik!"
Demir, Timur'un seslenişiyle arka koltukta doğruldu, "Eyvallah" dedi ve askıya astığı ceketini alıp
arabadan indi. Timur'u biraz inceledi, o an için konuşmak istemediğine karar verip, uyuşan
kaslarındaki kan dolaşımını artırmak için gerindi.
"Hadi gidelim artık. Burada bekleyerek bir şeye çözüm bulamayız."
Ağaçların ardında güneş son ışıklarını yollarken, iki adam hastanenin girişine doğru yürümeye
başlamıştı.
Arsen'in bulunduğu kata geldiklerinde ortalık sabah bıraktıkları gibiydi. Çift taraflı açılan kapıdan
içeri girdikleri zaman aynı pastel pembe duvarlar ve bal döküp yalanacak kadar temiz granit zemin
onları karşıladı. Bir sanat galerisi gibi ışıklandırılmış tablolara rağmen, tavandan gelen beyaz ışık,
koridor boyunca sedyelerin darbelerinden duvarları korumak için konan tahta blok, pembe
giysileriyle etrafta dolaşan hemşireler ve hastabakıcılar insana nereye girdiğini hatırlatıyordu.
Timur koridorun iki yanında uzanan kapılara baktı. Sanki kapılar daralmıştı. Yan dönerek bile
geçemeyeceği kadar daralıyor-du koridor. Sağdan dördüncü kapının önünde duran iki adamı tanıdı.
Demir'in adamları Arsen'in odasının önünde bekliyorlardı.
Demir, "Timur, ben arkadaşlarla bir konuşayım. Onlar da neredeyse iki gündür uyumadılar. Onları
evlerine yollayacağım. Bundan sonrasını ikimiz hallederiz" dedi.
"Tamam ben de Arsen'in durumu hakkında bilgi alayım" dedi Timur. Birkaç dakika daha kazanmak
istiyordu. Çıkar yol bulamayacağını bilse de, biraz daha zaman çalmak istiyordu.
31
Arşen vücudunda hissettiği acıya inat, yataktan kalktı. Acıları ona yaşadığmı hatırlatıyordu. Birkaç
saattir Melody dışındaki her şeyi düşünmüştü. Hatta üzerinde çalıştığı ateşduvan yazılımı için bir
iki iyileştirme bile bulmuştu.
Camın önüne gitti. Artık ufkun arkasında kalan güneşin, gökyüzüne bir hatıra olarak bıraktığı
kızıllık, gecenin siyahından, sınırları belirlenemeyen lila rengi bir hatla aynlıyordu. Benzer bir
akşamüstü annesinin ölüm haberini almıştı. O zamanlar, annesi hastanede yattığı için,
babaannesinin yanında kalıyordu. Oysa o, babaannesini ziyarete gittiğini sanıyor, annesinin
hastanede yattığını bile bilmiyordu. Sonradan öğrenmişti, annesi gömüleli bir hafta geçtiğini. Onu
da kimse söylememişti.
Bir gün evden kaçmış, babasmın mezarına gitmişti. O zaman görmüştü, babasının mezarının
yanındaki yerin dolduğunu. Sessiz çığlıklarla ağlamıştı iki mezar taşının arasında. Daha sonra da
hiçbir şey olmamış gibi, eve dönmüştü. Kimseye bir şey söylememişti. Annesi mezara indirilirken
orada olamamasının acısını her zaman içinde taşımıştı.
Gözleri doldu. Biliyordu. Melody de ölmüştü. Onun da komada olmasını çok isterdi. En azından
ona gelememesinin, bir mesaj yollayamamasmın açıklaması olurdu. Ama hayır... Đçindeki acı,
umudunu bile tüketecek kadar büyüktü. Biri, büyük ihtimalle Timur gelecek ve ona acı haberi
verecekti. Bütün gün Timur'a telefondan ulaşamamasının başka bir nedeni olamazdı. Timur gelecek
ve ona söyleyecekti. Başka birine bırakmazdı. Kendine geldiğinden beri düşünmemek için ne kadar
kendini zorlarsa zorlasm sürekli olarak aynı sonuca ulaşıyordu. Sol gözünden bir damla gözyaşı,
uzun kirpiklerine takılıp kaldı ve düşmemek için direndi.
Amaçsızca bir süre dışarıyı seyretti. Ümitsizlik bünyesini etkilemişti. Kapının açıldığını bile
duymadı.
"Arşen!" Çok iyi tanıdığı bu sesi duyduğunda, durumundan beklenmeyecek bir çeviklikle geri
döndü. Dönerken, kirpiklerine takılı kalan damla kurtuldu ve yere düştü.
"Timur!" Đki eski dost birbirlerine sarıldılar. Timur ona öyle sıkı sarılmıştı ki Arşen birkaç
kaburgasınm daha kırılacağım sandı. Ezilen kaburgaları nefes almasını zorlaştırmıştı. Timur'u saran
kollarını gevşetti.
Timur, Arsen'e sarılan kollarını gevşetmeden, "Kendine geldiğinde, yanında olamadığım için özür
dilerim" dedi. Arsen'den yarım adım uzaklaştı, ama elleri hâlâ Arsen'in omuzlanndaydı. Arşen
Timur'un yüzüne baktı. Yutkundu. "Melody..." diyebildi. Timur hiçbir şey söylemeden Arsen'e bir
süre baktı. Avucunun içinde tuttuğu Melody'nin kolyesini ve alyansını Arsen'e uzattı.
Arşen, Timur'un eline baktı. Timur'un elindekileri görür görmez, etraf karardı. Timur yapısından
beklenmeyecek bir çeviklikle Arsen'i koltukaltından yakaladı ve yatağına taşıdı. Arşen bayılmıştı.
Yatağın yanındaki yardım düğmesine bastı. On saniye geçmeden iki hemşire odaya gelmişti.
Biri Arsen'le ilgilenirken, diğeri de Timur'u sorguya çekmeye başladı. "Ne oldu?"
Timur şaşkınlığı üstünden atamadan yanıtladı, "Eşinin öldüğünü öğrendi." Hemşire bir sonraki
soruya geçmeden, kafasını kurcalayan soruyu sordu. "Lütfen söyleyin, komaya mı girdi?"
Hemşireyi kapıdan giren doktor kurtardı. "Lütfen dışarı çıkın." Sesi otoriter ve sakindi. Sesinde,
söylediğinin her zaman yapılmasına alışkın bir ton vardı. Timur itiraz edecek oldu, fakat odaya
alınan tekerlekli masadaki ekipmanları görünce tereddüt etti. "Lütfen dışarı! Hastamızın bize,
sorularınızın yanıtından daha çok ihtiyacı var!"
Timur istemeden odadan çıkmak zorunda kaldı. Birkaç dakika sonra da doktor odadan çıktı.
Timur'un sorgulayıcı bakışlarla ona yaklaşmasına fırsat vermeden konuşmaya başladı. "Ani
tansiyon düşmesi sonucunda bayılmış, şimdi kendine geldi."
"Şimdi iyi, değil mi Doktor? Yeniden komaya girdi diye çok endişelendim."
"Bir süre dinlenmesi gerekiyor. Fiziksel travmanın etkisi yeni azalmışken, bir de duygusal travma
yaşatmayın."
Timur ne diyeceğini bilemedi. "Peki, Doktor" diyebildi sadece.
I
32
16 ağustos 2005, salı 08:50
Timur, Arsen'in odasının bulunduğu kata geldiği zaman, alışkın bir şekilde resepsiyon gibi
düzenlenmiş olan hemşire odasma gitti. Đki günde, serviste çalışanların tümünü tanımıştı neredeyse.
Đsimleri hatırlamak konusundaki doğal yeteneği de ona yardımcı oluyordu. "Nasılsınız, Gülümser
Hemşire ? Arsen'in durumunda bir gelişme var mı?" dedi.
Gülümser Hemşire hazırlamakta olduğu ilaç kutularından başını kaldırdı ve Timur'u gördü.
Yüzünde yine gelmiş ile hoş gelmiş arası bir ifadeyle Timur'a baktı. "Günaydın, Timur Bey. Bir
saniye lütfen; bakayım" dedikten sonra Arsen'in dosyasını bulup bir süre inceledi.
"Arşen Bey güçlü biri. Akşam, yaşadıkları göz önüne alınırsa, iyi durumda olduğunu söyleyebiliriz.
Sadece yemek yeme konusunda biraz isteksiz davranıyor. Yemek yeme konusundaki isteksizliği
biraz daha sürerse, serum vermeye başlamamız gerekebilir. Onun dışında durumu gayet iyi."
Timur duyduklarına çok sevinmişti. "Onu görebilir miyim?" diye sordu. Dün akşam Arşen
bayılınca, bu kez izin istemeden içeri girmeye cesaret edememişti.
Gülümser Hemşire, "Tabiî" dedi. "Bir de ona yemek yemesi konusunda biraz telkinde bulunursanız
çok iyi olur."
Timur, "Siz merak etmeyin" dedikten sonra başıyla selam verdi, "Đyi çalışmalar" diledikten sonra,
resepsiyon bankosundan ayrıldı.
"Timur Bey?" Gülümser Hemşire bir şey daha söyleme ihtiyacı duymuştu.
Timur henüz birkaç adım atmıştı ki öndeki ayağının üzerinde geri döndü. "Efendim?"
"Lütfen hastayı heyecanlandıracak konuşmalardan kaçının."
Önceki gün olanlardan servisteki herkesin haberi olmuştu, demek ki. Hatta vardiya değiştiği halde
haber yayılmış olmalıydı. Timur Gülümser Hemşire'nin bakışlarındaki iyi niyeti gördü. Gözlerini
kapatıp açarak başıyla hafifçe onayladıktan sonra geri dönüp, Arsen'in odasına doğru yoluna devam
etti.
Arşen yine yatamamış ve durumuna aldırmadan, pencerenin yanma gitmiş, dışanya bakıyordu.
Timur ne diyeceğini bilmiyordu, "Nasıl oldun ?" diye sorabildi.
"Nasıl olabilirim Timur? Yanıyorum."
Kelimeler yetersiz kalmıştı. Timur hiçbir şey söyleyemedi. Ar-sen'e, öncekinden daha yumuşak ve
uzun sarıldı.
îlk konuşan Arşen oldu. "Nasıl olmuş ?"
Timur, "Trafik kazası..." dedi. Melody'nin adını kullanmaya korkuyordu.
"Acı çekmiş mi?"
"Hayır, kaza anında ölmüş."
"Nerede?"
"Keşan'a varmadan..."
Arşen bir süre düşündü. "Nasıl olur? Belki ben olsam neyse ama Melody... o asla ölümcül kaza
yapacak biri değil."
"Yoldaki bir çukura girmiş ve arabası yoldan çıkmış."
Arşen sadece, "Anlıyorum" dedikten sonra sustu.
Timur, Arşen konuşmadığı sürece, sessiz kalmaya karar verdi. Arsen'e ne söylerse söylesin, ne
kadar acısını paylaşmaya çalışırsa çalışsın, yetersiz kalacaktı.
Saatler gibi geçen birkaç dakikadan sonra Arşen camın önünden yatağının kenarına gitti. Yüz
ifadesizdi. "Nerede şimdi?"
Timur, "Dün onu Đstanbul'a getirttim" dedi. "Mark da sanıyorum ya bugün ya yarın Đstanbul'da
olacak."
Arsen'in ağzından belli belirsiz bir, "Peki" çıktı. Yüzü iyiden iyiye tunçlaşmıştı. "Beni Melody'ye
götür."
"Peki götürürüm... Bana bir konuda söz vermeni istiyorum. Yemeğini yemek zorundasın. Bir süre
daha böyle devam edersen sana tekrar serum vermek zorunda kalacaklarmış."
Arşen, Timur'a baktı. Onu bulmuş, hastaneye getirmiş, daha sonra da Melody'yi bulmuş, elinden
geleni yapmıştı, elinden gelmeyenin de elinden geleceği zamanı beklerdi. Ayağa kalktı. Timur'un
yanına gitti. "Đyi ki varsın" dedi. Timur'a sarıldı. Akmak için sırasını bekleyen birkaç damla gözyaşı
gözpmarlarmdan süzüldü.
33
ı
Bir gün başına gelebileceğini biliyordu. Silahla yaşayanlar, silahla ölürdü. Kaçınılmaz sonu ne
kadar geciktirirse, o kadar başarılıydı. Başarılı mıydı ? Şimdi de, o bir hedef haline gelmişti. O
güne kadar hesaplanan tehlikeler içinde yaşarken, artık hesaplayamadığı tehlikeler onu bekliyordu.
Yeteneklerini ve tahminlerini aşan tehlikeler. Her şey bir salağın kurduğu yanlış ekiple başlamış ve
onca çabaya rağmen, şanslı bir piç kurusu hayatta kalmayı başarmıştı. Hayatında o kadar başarılı
olmasının nedeni, hiçbir işi yarım bırakmamasıydı. Arşen Bora artık onun için kişisel bir sorun
olmuştu. Onun sağ kalması, ölüm fermanının imzalanması anlamına gelmişti.
Bir yandan Pluto'dan kaçarken, diğer yandan son işini bitirecekti. Hem de bundan büyük bir zevk
alacaktı. Eğer biri, onun ölüm fermanının imzalanmasına neden olmuşsa, o da ölmeliydi. Hem de
acı çekerek. Arşen Bora ölecekti.
Sol elinin ortaparmağına taktığı yüzüğü inceledi. Sıradan ve değersiz gibi görülen yüzük, içinde o
güne kadar dünyada üretilen en yüksek teknoloji ürünü nano makineleri taşıyordu. Đlk defa pazar
günü yüzüğü kullanmıştı, ama sonuçlarını görme fırsatını bulamamıştı. Şimdi kararlıydı, bir şekilde
Arşen Bora'nın ölümünü seyredecekti. Sonra da kendi başının çaresine bakacaktı. Ama önce onun
öldüğünü görmeliydi. Hatta, ona karısını anlatmalıydı. Nasıl kaçtığını ve nasıl öldüğünü. Onunla
nasıl kedi fare gibi oynadığını. Ama buna vakti yoktu. îlk defa olarak sinirden ellerinin titrediğini
hissetti.
Gözlerindeki kini gizlemeden sırıttı. Sıntırken yanağının sol tarafı seğirmeye başlamıştı. Böyle
basit bir işin ardından, Pluto'nun temizlikçilerini gönderişini hazmedemiyordu. Onca yıl çalıştıktan
sonra, bu şekilde emekliye ayrılmayı hak etmemişti. Bir şekilde Arsen'in işini bitirip, planladığı
emeklilik günlerini erkene almalıydı, işverenlerinin ne kadar ileri düzeyde istihbarat yaptıklarını
bildiği için kendine bir gün lazım olur diye bir B planı hazırlamıştı. Đki saat sonra B planı için geri
sayıma başlayacaktı.
Boynu kırılmış şekilde yerde yatan adamı, biraz önce açtığı bagajın içine yerleştirdi ve bagaj
kapağını kapattı. CĐA'nın saha ajanlarından biri de onun gibi Arşen Bora'yı öldürmeye
gönderilmişti. Pluto büyük bir ihtimalle safdışı bırakılacak kişinin Arşen Bora olduğunu sonradan
öğrenmişti. Belki de hâlâ bilmiyordu. Şans eseri hastanenin kapalı otoparkında, daha önce birkaç
kez Kuzey Irak'ta gördüğü adamı tanımıştı. Cabbar Kurtubi. Mısır asıllı, CÎA tetikçilerinden
birisiydi. ClA adına Ortadoğu'nun değişik bölgelerinde operasyonlara katılırdı. Kurtubi de onu
tanımıştı. Ama' geç kalmış ve Hertz'den kiraladığı arabanın bagajındaki yerini almıştı.
Kapajı otoparktan hastanenin resepsiyon bölümüne, oradan da hastane personelinin kullandığı
asansörle üçüncü kata çıktı. Üzerindeki beyaz doktor önlüğü dikkat çekmemesini sağlıyordu.
BerlüVden ayrılmadan önce Pluto'nun imkânlarını son bir kere kullanmış, fakat Arsen'in yeri
hakkında bilgi edinememişti. Sistem, Arşen Bora'nın tehlike faktörünü sıfır gösteriyordu. Vulkan
Sistemi için Arşen Bora ölmüştü. Fakat onun için ölmemişti. Eğer biri oradan sağ kurtulmuşsa, bu
kişi mutlaka Arşen Bora olmalıydı.
En gelişmiş bilgisayar sistemlerinin bile henüz sahip olamadığı casusluk meziyetlerinden birini
kullanmıştı. Rüşvet. Sonunda Arsen'in bulunduğu kata çıkan asansördeydi. Birkaç dakika içinde
Arşen Bora'nın sonu geri dönüşsüz başlayacak ve bir saat sonra da Arsen'in ölüme yaklaşmasını
zevkle dakika dakika seyredecekti.
Asansör üçüncü katta durdu. Önünde geniş bir alan ve iki yöne uzanan koridorun uçlarında çift
kanatlı kapılar vardı. Yazıları okumaya başladı. Arsen'in odası sağdaki koridordaydı. Elinin tersiyle
çift kanatlı kapıyı itti ve içeri girdi. Hastaneye geldiğinden beri elini mümkün olduğu kadar az
kullanmıştı. Kullanmak zorunda olduğu zaman da elinin tersini tercih etmişti.
Kararlı ve seri adımlarla servis bankosunun yanından geçti. Oradaki hemşire, elinde büyükçe bir
torba taşıyan iriyapılı bir adamla konuşuyordu, ikisi de onun geçişini fark etmedi. Hastanenin hasta
takip sisteminden Arsen'in durumuyla ilgili bilgileri
almıştı. Retrograd amnezi geçiriyordu. Kazadan öncesini hatırlamıyordu. Bu da onun keyifle
intikam almaşım sağlayacaktı. Yine de her ihtimale karşı gümüş ile altın karışımı olan saçlarını
siyaha yakın bir kahverengiye boyamış ve lenslerle gözlerinin rengini kahverengi yapmıştı. Taktığı
gözlük de görünümünü değiştirmesine çok yardımcı olmuştu. Aslında o da Arşen Bora'yı sadece
resimlerinden tanıyordu. Onu en yakından ancak tüfeğinin dürbünüyle görebilmişti. Bir hata
yapmak istemiyordu. Birkaç adım sonra hedefinde olacaktı.
Timur, Arsen'in yanından ayrıldıktan sonra ilk iş olarak acilden Arsen'in doktorunu bulmuş ve
doktor ona, Arsen'in yemek yediği ve ilaçlarına devam ettiği sürece, hastaneden taburcu olmasında
bir sakınca olmadığını söylemişti. Kaza sonrası travmasına karşı hastanenin psikiyatnyla
konuşmalarında fayda olduğunu da eklemişti. Onun Melody'yi gördüğünde bir başka travma daha
yaşayacağını biliyordu. Eğer, Arşen bunu isteyebilecek kadar kendine gelmişse, engel olmayacaktı.
Yine de, her ihtimale karşı Me-lody'nin hastanenin morgunda olduğunu Arsen'e söylememişti.
Doktorla konuştuktan hemen sonra Hülya'dan Melody'nin başındaki yaranın gizlenmesi mümkün
müydü, öğrenmek istemişti. Melody'nin başındaki yaranın şeklini ve yerini anlatmak istemişti ama
Hülya, "Ben gerekeni yaparım" demişti.
Hastanede Arsen'in hiç giysisi yoktu. Kaza anında üzerinde olan pantolonu çöpe atmak zorunda
kalmıştı. Karısını, hastane giysileriyle görmeye gitmesi ihtimali, Timur'un içini burkmuştu. Sürekli
olarak elbiselerini aldığı yakındaki SARAR mağazasına telefon etmiş, Arşen için giysi siparişi
vermişti. Koyu renk spor ceket ve koyu renk pantolon, içine de füme gömlek ve siyah kravat. Füme
çorap, siyah kemer ve ayakkabı kıyafeti tamamlıyordu. Arsen'in ölçülerini bilmediği için de kendi
ölçüsünden iki beden küçük giysiler sipariş etmişti. Arsen'e uymasını umuyordu.
Daha sonra yukarı çıkmış ve Arsen'le biraz konuşmuştu. Arşen bir şey anlatmak yerine, Melody'nin
kazasıyla ilgili bilgi almaya çalışmıştı. O da kaza tutanağında yazılanlara bağlı kalarak, Arsen'e
olayları anlatmıştı, ikinci bir arabanın varlığından hiç bahsetmemişti.
Elindeki elbise torbasında, Arsen'e aldığı giysiler olduğu halde, travma servisinin bankosuna
yaklaştı. Gülümser Hemşire yine bankonun arkasında bir şeylerle uğraşıyordu. Duvardaki saate
baktı. ll:50'yi gösteriyordu, "iyi on iki olmadan döndüm" diye düşündü.
Birkaç dakika içinde, Demir de gelmiş olacaktı. Ona Arsen'i hastaneden çıkaracağını söylemişti.
Demir de onların yanında olmak istemişti. Gerçekten de Timur'un yanında güvendiği birine ihtiyacı
vardı. "Yine çalışıyorsunuz bakıyorum, Gülümser Hemşire" dedi.
"Đyi günler Timur Bey. Galiba Arşen Bey'in çıkış işlemleri için geldiniz. Ben de kullanacağı ilaçlan
aldırdım, şimdi ilaçlara kullanım talimatlarını yazıyordum" dedi. Büyük bir ihtimalle geceyi de
hastanede geçirmiş olmasına rağmen dinçti ve adı gibi gülümserdi.
Đster istemez, Timur da gülümsemek durumunda kaldı. Pazar gününden beri Gülümser Hemşire'yle
çok iyi ahbap olmuşlardı. Pazar gününün stresinden sonra tüm servis ona alışmıştı. "Çok güzel, ben
burada yokken Arsen'i muayene edeceklerdi. Herhangi bir sorun çıkmadı değil mi?" Başka bir
komplikasyon daha olmaması için, dua ediyordu.
"Bir dakika dosyasına bakayım. Bildiğim kadarıyla bir sorun yok ki, çıkış işlemlerine başlamamı
söylediler" dedikten sonra Gülümser Hemşire kalktı ve bilgisayardan Arsen'in dosyasını aramaya
başladı. "Bir bakalım... Buldum..."
Bir süre inceledikten sonra, yıllardır yoğun bakım hemşireliği yapmanın verdiği özgüvenle
konuşmaya başladı. "Yarım saat kadar önce tomografisi çekilmiş. Beyninde herhangi bir hasara
rastlanmadı. Ödem tedavisi de başarılı oldu. Burkulma ve açık yaraların pansumanı dışında Arşen
Bey'in tedavi gerektirecek bir durumu yok. Onlar da ayakta tedaviyle yapılabilir" dedi. Timur'a
baktı. "Arşen Bey şanslı birisi. Vücudunun çeşitli yerlerinden bu kadar darbe almasına rağmen
bütün yaralan yüzeysel kalmış."
"Ne biçim bir şans ?" diye düşündü Timur. "Başka bir kontrol yapılacak mı?" diye Gülümser
Hemşire'ye sordu.
"Hayır yapılmayacak. Tüm sağlık kontrolleri yapılmış ve Arşen Bey taburcu edilmeye hazır
görünüyor."
"Teşekkürler, Gülümser Hemşire" diyen Timur. Tam dönmüş, Arsen'in odasına doğru gidiyordu ki,
Arsen'in kapısının önündeki doktoru gördü. "Bu doktoru tanıyor musunuz?" diye sordu Gülümser
Hemşire'ye.
Gülümser Hemşire kısa boyu nedeniyle ayak parmaklarının üzerinde kalkıp, tezgâhın üzerinden
Arsen'in odasına doğru baktı. "Hayır, daha önce hiç görmedim"
Hemşire "hayır" der demez, Timur 306 numaralı odaya doğru koşmaya başlamıştı bile.
34
16 ağustos 2005, sah 11:55
Kapı açıldığında, Arşen denizi donuk bakışlarla seyrediyordu. Düşünceleri bir türlü onu rahat
bırakmamıştı, içi ağlıyordu ama bedeni Ortaçağ heykelleri gibi kıpırtısızdı. Bakışlarındaki hüzün de
olmasa nasıl olduğu anlaşılamazdı. Son kontrolleri yapılıp odaya döndükten sonra yatağına
yatmamış; camdan denizi seyretmeye başlamıştı.
Zaman kavramını yitirmişti, daha doğrusu zamana küsmüştü. Ne kadardır, orada durduğunu
bilmiyordu. Ağnyı mümkün olduğu kadar az hissedeceği bir pozisyonda durmuş ve öylece denize
bakıyordu.
Arsen'in donuk bakışlan içeri giren adamın camdaki yansımasına kaydı. Gelen Timur değildi. Đçeri
gireni görene kadar amaçsızca denize bakmıştı. "Taburcu olmadan önce son bir kontrol yapacaklar
galiba" diye düşündü. Boynunu çevirmekte güçlük çektiği için bedeniyle dönüp gelen doktora
bakmaya çalıştı.
Doktor ona doğru koşmaya başlamıştı. Bir an ne olduğunu anlayamadı. Beyaz doktor önlüğü giyen
adam, anlayamadığı bir dilde bağırarak, ona doğnı koşuyordu. Aralannda iki metreden biraz daha
fazla mesafe kaldığında, adamın Almanca konuştuğunu fark etti. Almanca!! Koşması değil,
kelimeler değil, ama Almanca onun hafızasını yerine getirmişti. Düşünmeye zaman yoktu. Bir anda
gözbebekleri canlandı. Kan beynine hücum etti. Saldırgan ona erişebilecek aşamaya geldiğinde,
Arşen saldınyı karşılayabilecek durumdaydı. Hiç ağn hissetmiyordu.
Saldınyı yanındaki koltuğu adamın üzerine iterek savuşturdu. Bu arada nereden geldiğini
göremediği Timur içeri girmiş ve iri cüssesiyle saldırganın üzerine çöreklenmişti. Adam Almanca
ba-ğınyordu. Timur'a yardım etmek, adamı etkisiz hale getirmek için,
o da adamın üzerine çullandı. Bu arada adam sol eliyle Timur'a okkalı bir yumruk attı. Elindeki
yüzüğün izi Timur'un yüzüne çıkmıştı. Ama Timur aldığı yumruğa rağmen, hiçbir şey olmamış gibi
adamın elini tuttu ve büktü. Birkaç saniye içinde adamı yüzüstü yatırmışlar ve iki elini arkasında
birleştirmişlerdi. Timur her ihtimale karşı dizini adamın sırtının ortasına dayamış, hareket etmesine
engel oluyordu. Adam hâlâ acı içinde, Almanca bağırıp çağırmaya devam ediyordu.
"Yatağa bağlayalım" dedi Timur. Đkisi birden adamı yatağa yatırdılar ve yatağm yanında hastaların
kendine zarar vermesine engel olmak için kullanılan bileklikleri adamın kollarına geçirdiler. Aynı
işlemleri ayaklarına da yaptılar. Artık herhangi bir şekilde kurtulmasına imkân yoktu.
Gülümser Hemşire gürültüyü duymuş ve güvenliğe haber vermişti. Daha sonra da merakına kurban
gitmiş ve odanın kapısına kadar gelmişti. Başını tedirgin, korku dolu içeri uzattığında, gördüğü
manzara karşısında gözlerine inanamamıştı. Biraz önce odaya giren doktor giysili adam yatağa
bağlanmıştı ve yabancı bir dilde bağırıyordu. Timur ise adamın üzerine oturmuş, ayaklarını
güvenlik bilekliklerine bağlıyordu.
Şaşkınlıktan, "Ti Timur Bey!" diyebildi. Adamın sol ayağını da bağlamayı bitiren Timur kapıdaki
Gülümser Hemşire'ye baktı. "Hemen polis çağırın" dedi. Bir süre düşündü. "Durun bir dakika.
Arbede sırasında yere düşen cep telefonunu gördü. "Lütfen güvenliğe haber verin. Polisi ben
çağıracağım. Bu adam Arşen Bey'e saldırdı."
"Pe peki Timur Bey" diye kekeledi Gülümser Hemşire. Yüzündeki korkunun yerini şaşkınlık
almıştı. Yoğun bakımda, pek çok olağanüstü olayla karşılaşmıştı. Bazen uyuşturucu krizine giren
hastalarla baş etmeleri gerekmişti, hatta hastasını kaybeden hasta yakınlarının saldırganlıklarını da
görmüştü, ilk defa olarak bir hastaya saldınldığına şahit oluyordu.
Gülümser Hemşire giderken, Timur da Arsen'in yanına geçti. "Bir şeyin yok ya? Đyi misin?"
Arşen olayın yatışmasını fırsat bilip yaşadığı şaşkınlığı ve hatırladığı olayları düşünme fırsatı
bulmuştu. Ne diyeceğini bilemeden yatakta yatan adamdan bakışlarını ayırıp Timur'a baktı. "Bir
şeyim yok, iyiyim" dedi. Timur'un çenesindeki izi gördü. Yüzük çenesinde düzgün bir şekilde
kırmızı bir iz bırakmıştı. Timur'a çenesini göstererek, "Sen nasılsın?" diye sordu.
Timur, Arsen'in neyi gösterdiğini anlayamadı. Elini çenesine
götürdü, yokladı. "Yok bir şey, Hocim" diye durumu geçiştirdi. "Eğer bunlardan bir şey olsaydı,
halimiz haraptı."
O ana kadar yatakta çırpınan saldırgan, debelenmeyi bırakmış konuşmaları dinliyordu. Sanki artık
durumunu kabullenmiş gibiydi. Adamın durumunu ilk fark eden Timur oldu. "Dur ya şunun üstünü
bir arayalım. Ne olur ne olmaz. Belki bir yerinde silah falan vardır."
Arşen, "Pazar günü bana saldıran adamlardan biri de buydu" dedi. Adamın yanına gitti ve yatağın
kenarına yaslanıp üzerine doğru eğildi. Almanca'yı pek bilmediği için Đngilizce olarak sordu.
"Pazar günü neden bana saldırdınız?"
Timur'un, "Ne saldırısı?" demesi havada kaldı.
Adam hiç konuşmadan Arsen'in yüzüne nefretle bakıyordu. Arşen adamın boğazım eliyle sıkıca
kavradıktan sonra yüzünü neredeyse adamın yüzüne değecek kadar yaklaştırdı. Đki çift göz birbirine
nefretle bakıyordu. "Neden ?" diye dişlerinin arasından tısladı.
Ludwig içinde bulunduğu duruma inanamıyordu. "Sen çok şanslı bir adamsın" dedi Türkçe olarak.
Konuşmasında Alman aksanı ve Doğu Türkçesi seçilebiliyordu. Bu arada Timur da adamın sağına
geçmişti. Đkisi de adamın yüzüne o kadar odaklanmışlardı ki adamın sol elini kurtarmaya çalıştığını
fark etmediler.
Timur adamın üzerini aramaya başladı. Ne silah, ne kimlik, hiçbir şey yoktu. Sadece Hertz'den
kiralandığı belli olan bir arabanın kontak anahtarı ve çalışır durumda elektronik bir süreölçer vardı.
56:17.
56:16.
Anahtar ile süreölçeri alıp komodinin üzerine koydu.
Timur, "Pazar günü bu herif mi saldırdı sana?" diye şaşkınlıkla sordu.
Arşen, Timur'un sözlerini duymamıştı. Tek odaklandığı karşısındaki biri kahverengi, diğeri mavi
gözlerdi. "Neden bana saldırdınız?" dedi. Sesi istim veren bir tren gibi tıslıyordu.
Adam gülmeye başladı. "Çok şanslısın, ama yine de acı çekeceksin?" dedi hırlayarak. Arsen'in
boğazındaki elleri konuşmasını güçleştiriyordu.
"Şu anda bana acı çektirebilecek durumda değilsin. Şu zavallı haline bak. Elimi biraz daha sıksam
öleceksin. Bir de kalkmış bana acı çekeceğimi söylüyorsun."
Ludwig zorlanarak da olsa konuşmasını sürdürdü, "Ölüm benden, senin elinden fazla uzak değil.
Ama şunu da unutma, senin ölümün de, benim elimden fazla uzak değil..." diyebildi. Arsen'in
boğazında pençeleşen elleri, nefes almasını daha da zorlaştırmıştı. "Pazar günü seni öldürmeyi
başaramayınca, benim ölüm fermanım imzalandı. Buraya yarım kalan işimi bitirmeye gelmiştim,
ama kaderde sana biraz daha acı çektirmek varmış..." Son kelimelerde bakışlarını Arsen'in
gözlerinden, Timur'a çevirmiş, sonra yine Arsen'e dönmüştü. Yüzünde bir gülümseme belirdi.
"Senin şansın hayatta kalmak. Ama yaşamak her zaman insanı mutlu etmez. Karının ölümüne..."
Birdenbire adamın sesi boğazından çıkmaya çalışan hırıltılara dönüştü.
Arşen farkında olmadan, pençe gibi elleriyle adamın boğazını sıkmaya başlamıştı. Elleri kollan
bağlı olan Ludwig bir yılan gibi yatakta kıvrılmaya ve kurtulmaya çalışıyordu. Nefes alabilmek için
ağzını, çenesi yerinden çıkacak kadar açmıştı. Ama ciğerleri özlediği havaya bir türlü
kavuşamıyordu. Yüzü, başına oturan kan nedeniyle, kıpkırmızı olmuştu. Aortları başına giden
kanın geri dönüşüne imkân vermiyordu.
Arşen, "Karımı da sen mi öldürdün?" diye bağırdı. Adam konuşacak durumda değildi, ama Arşen
de bunu fark edemezdi. "Konuşsana, piç kurusu!"
Timur olayların akışına kendini kaptırmış, seyrediyordu. Arsen'in adamı neredeyse öldürmek üzere
olduğunu fark edince harekete geçmeye karar verdi ve Arsen'in üzerine atıldı. "Dur Arşen ! Adamı
öldüreceksin!" diye bağırdı, bir yandan da Arsen'in elinden adamı kurtarmaya çalışırken. Arşen
mığrı balığının avını yakalaması gibi, adamın boğazına yapışmış, bırakmıyordu. "Arşen adamı
öldürürsen nedenini öğrenenleyiz. Bırak önce şu herifi konuşturalım!"
Arşen, Timur'un söylediklerini duymuyordu. Kendini kaybetmiş bir şekilde adamın boğazını
sıkmaya devam ediyordu. Timur, Arsen'i boynundan yakalayıp geri çekti. "Bırak şu herifi! Onu
konuşturmak zorundayız!"
Timur'un müdahalesiyle, boğazı Arsen'in pençe gibi ellerinden kurtulan adam, bir yandan nefes
almaya çalışıyor, diğer yandan da öksürük nöbetiyle sarsılıyordu. Bu arada Timur da Arsen'i
neredeyse sürükleyerek yatağın ayak ucundaki koltuğa kadar götürdü. Arsen'i sertçe oturttuktan
sonra, karşısında çö-meldi. "Arşen! Kendine gel! Bu herifi konuşturmak zorundayız! Sizi kimin ve
neden öldürmek istediğini öğrenmemiz la-
zım." Timur'un sesi konuştukça daha ikna edici bir ton alıyordu. "Bu herif sadece bir maşa. Anlıyor
musun? Eğer ölürse, ne olduğunu öğrenemeyiz." Yataktaki adama tiksintiyle baktı. "Bunun yerine
mutlaka, başkalan gelecektir. Seni de kaybetmek istemiyorum" dedi.
Ludwig yatakta hırıltılar çıkararak nefes almaya ve öksürüklerini tutmaya çabalıyordu. Yine
yenilmişti. Ölmek üzere olmak değil, onu yenilmek bitirirdi. Öksürük nöbetinden kurtulur
kurtulmaz, gülmeye başladı. Arada öksürüklerle kesilmesine rağmen konuştu. "Acı çekeceksin!..
Keşke ölseydim... diyeceksin..."
Arşen, Ludwig'in sesini duyar duymaz yerinden fırlamak istedi, ama Timur onu sertçe gerisin geri
koltuğa oturttu. Kulağına fısıldadı. "Sen sinirlendikçe, o keyifleniyor. Önce kim olduğunu ve neden
sizi öldürmeye çalıştığını öğrenelim. Tamam mı ?"
Arşen karısının katiliyle aynı odadaydı. Tek amacı intikam almaktı. Karısını öldüren adamın
ölümünü görmek istiyordu. Ölmek umurunda değildi. Kalkmak ve karısını öldüren adamın
boynunu kırmak istiyordu. Orospu çocuğu ise, orada elleri ayakları bağlı, ona gülüyor, çektiği
acıdan zevk alıyordu. Onu, kendi elleriyle öldürmek istiyordu. Aşağılayıcı gülümsemesini
dondurmak, boynunu kırmak istiyordu. O katil, nefes almayı bile hak etmiyordu. Hiç kimseye
zararı olmayan, dünyaya iyilik yapmak için gelen karısına nasıl kıyabilmişlerdi ? Hangi düşmanlık
bunu yaptırabilirdi ? O da pazar günü üç kişiyi öldürmüştü. Ama o zaman tehlikede olan kendi
hayatıydı ve hayatını kurtarmaya çalıştığı için üç kişinin ölümünü hiç düşünmemişti. Oysa şimdi
bilerek, isteyerek öldürmek istiyordu. Öylesine öfkelenmişti ki, orospu çocuğunu elleriyle milyon
parçaya ayırsa, yine de öfkesi dinmeyecekti. O adam, hayatını elinden almıştı. O da öldürecekti.
Timur'un söylediklerini duymuyordu bile. Tek duyduğu öksürükle karışık kahkahalar ve "Acı
çekeceksin" laflarıydı. O da acı çektirecekti. O kadar ki, yatakta yatan adam ölmek isteyecekti.
Timur'un sars-masıyla kendine geldi.
"Arşen beni duyuyor musun?" dedi Timur.
"Duyuyorum." Aslında duyduğu yoktu. Ağzından otomatik olarak çıkmıştı o laf.
Timur, Arsen'in onu dinlemediğini anlamıştı. Arsen'in yaşadıklarını yaşasaydı, belki de o da aynı
durumda olurdu, ama Arşen de mutlaka ona aynı şeyleri yapardı. Arsen'in yanmda duracak ve
hiddetine yenilmesine engel olacaktı.
O esnada kapı açıldı ve Demir içeri girdi. Yanında hastane güvenliğinden bir kişi vardı, içerideki
durumu kontrol ettikten sonra güvenlik görevlisine dışarıda beklemesini söyledi ve kapıyı kapatıp
içeri girdi. "Bir şeyiniz yok ya?" diye sordu ikisine.
"Đyiyiz" dedi Timur kısaca.
"Ne oldu ?" diye sordu Demir, merakını gizlemeden. Yatağa elleri ve ayaklarından velkro bantla
bağlanan adama baktı. "Bu da kim?"
Timur, Demir'e yataktaki adamı göstererek, "Bu herif Me-lody'nin katili ve Arsen'i de öldürmek
için buraya gelmiş" dedi.
Demir duyduklarına inanamamıştı. Timur'un haklı olması değildi onu bu kadar şaşırtan. Timur çok
az yanlış karar veren biriydi. Onu asıl şaşırtan, birilerinin Arsen'in ve Melody'nin ölmesini
istemesiydi. Dünyayla barışık, iyilik dolu iki insanı kim, hangi nedenle öldürmek isteyebilirdi.
"Hadi ya?" diyebildi sadece. Yataktaki adama baktı. Adamın yüzünden acısı ve nefreti rahatlıkla
okunuyordu. "Kimmiş? Neden öldürmek istemiş?" diye sordu. Konuşmasmda meslekî
alışkanlıkların etkisi görülmesine rağmen, yüzünden şaşkınlığı okunuyordu.
"Bilmiyoruz" dedi Timur, "Şimdi onu öğrenmek üzereydik." Arsen'in adama saldırısından
bahsetmeye gerek duymamıştı. Aslında bulundukları pozisyon, Demir'in anlayabileceği kadar
açıktı. Arsen'e döndü. "Arşen! Sana yalvarıyorum. Önce onu konuşturalım."
Arsen'in çelik gibi gerilmiş kasları gevşedi. Başını belli belirsiz aşağı indirdi. Bunun üzerine, Timur
elini Arsen'e uzattı. Arsen'in elinden tutup onu ayağa kaldırdı. Artık Demir de yanlarında olduğu
için biraz daha rahattı.
Ludwig üç adamın yatağın çevresinde dikilişini seyretti. Arşen ve her an Arsen'i kontrol etmek için
tetikte bekleyen adam sağına, diğeri de soluna geçmişti. Arsen'le arasına giren adama baktı. Uzun
süredir arkadaş olmalıydılar. Bu iyiydi. Arşen daha çok acı çekecekti. Adam bir süre sonra
öleceğini bilmeden, Arsen'i sakinleştirmeye çalışıyordu. Oysa nasıl öleceğini bilse durum çok daha
farklı olurdu. Elleri bağlı olmasaydı, bir ihtimal, Arşen Bora'ya nano enjeksiyon yapıp kaçabilirdi.
Ama elleri bağlıydı. "Hiç olmazsa sol elimi kurtarmalıyım" diye düşündü.
Nefesi yerine geldiğinden beri, sol elini saran iç içe geçmiş iki katlı velkro banttan oluşan kilidi
açabilmek için uğraşıyordu. Sol elini kalçasının altına almış ve kalçasının yardımıyla ilk katı aça-
bilmişti. Đkinci katmanm ise açılması an meselesiydi. Biraz daha
zamana ihtiyacı vardı. Arsen'e baktı. "Öleceksin Arşen Bora" diye tısladıktan sonra Timur'a döndü,
"Sen de öleceksin. Hem de çok yakında."
Arşen zaten burnunda olan öfkesine hâkim olmaya çalışırken, Timur da onu tutuyordu. "Bırak şu
sıçanı geberteyim!" diye bağırdı Arşen.
Timur, Arsen'in arkasından o kadar sıkı tutuyordu ki birkaç kaburgasının daha zedelenmesinden
korkuyordu. "Yeter artık!" diye bağırdı. "Bize bakıp sırıtan şu orospu çocuğunu seve seve senin
ellerine bırakırdım, ama henüz zamanı değil." Ludwig'i gösterdi. "Şuna bir bak. Bir maşa olduğu ne
kadar da belli. Önce onu kimin gönderdiğini öğrenmeliyiz." Tüm siniri dişlerinde toplanmıştı sanki.
Demir de, "Arşen sen merak etme. Bu işin peşini bırakmayacağız. Bu kuşu konuşturmak kolay
olacak. Öğrenir öğrenmez Em-niyet'e haber verdim. Bir iki güne kalmaz bütün bildiklerini
öğreniriz" dedi.
Neredeyse on dakika boyunca Ludwig'i soru yağmuruna tuttular, ama Ludwig onlara hakaret
etmekten başka hiçbir şey yapmadı. Bu arada Arsen'i kontrol etmek gittikçe zorlaşmıştı. Bu da
yatağa neredeyse mıhlanan adamı keyiflendiriyordu. En sonunda Demir dayanamadı, "Arşen,
seninle bir dakika dışarıda konuşmak istiyorum. Benimle gelir misin ?" diye sordu.
Arşen, "Bu herifi bir saniye bile gözümün önünden ayırmam ben. Ancak onun cesedini kargalara
terk ederim. O benim canımı aldı. Ben de onun canını alana kadar buradan ayrılmam" dedi.
Demir içlerinde en sakini olarak konuşmaya devam etti. "Timur, Arsen'i bir dakika dışarı gelmeye
ikna et. Yoksa bu durumdan hiçbir sonuç alamayacağız" dedi.
Timur da Arsen'in biraz daha sakinleşmesi gerektiğini biliyordu. "Hadi Arşen... Sadece bir dakika...
Ben buradayım ve üzerinden bir an bile gözümü ayırmayacağım. Onun en ufak bir hareketinde
tepesine bineceğimden emin olabilirsin" dedi.
Arşen bir süre Timur'a baktı. Öfkeden deliye dönmüştü ve birinin sakinleştirmeye çalışması onu
iyice çileden çıkarıyordu. Ama yine de karşısındaki Timur'du. Katile olan hıncmı Timur'dan
çıkarmak istemiyordu. O kadar kendini kaybetmemeliydi. "Tamam, ama kıpırdarsa onun tepesine
ben bineceğim" dedikten sonra sanki iki gün önce yaralanan kişi o değilmiş gibi odadan çıktı.
Demir de arkasından çıkıp, kapıyı kapattı.
Olayları zevkle seyreden Ludwig, Arşen odadan çıktıktan sonra Timur'a döndü. "Arşen Bora için
çok değerli olmalısın" dedikten sonra sinsi bir gülümseme yüzüne yayıldı.
Timur yatağa iyice yaklaştı, "Bu senin hayatın boyunca görebileceğin en büyük dostluklardan biri,
ama senin anlayabileceğini sanmıyorum" dedikten sonra o an aklına gelen bütün tehditleri adama
sıralamaya başladı.
Ludwig bir yandan Timur'un tehditlerini dinlerken bir yandan da sol elini kurtarmaya çalışıyordu.
Bacağında bir sızı hissetti. Bacağına yanlışlıkla nano enjeksiyon yapmıştı. Kapıdan girmeden önce
aktif hale getirdiği iğne bacağına batmıştı. Küfretmeye başladı. Almanca, Đngilizce, Türkçe. Pek
çok dilde küfrediyordu.
Timur adamın ne yaptığından habersiz, kendisine küfrettiğini sandı. "Sana yapacaklarımı görünce,
bakıyorum korkmaya ve ag-resifleşmeye başladın" dedi. En sonunda adamı sinirlendirebildi-ğini
düşünüyordu.
Ludwig, "Sen neden bahsediyorsun ? Sözlerinin beni korkutabileceğim mi sanıyorsun ? Ben artık
bir ölüyüm. Tıpkı senin gibi. Ama senden biraz daha fazla yaşayacağım. Aramızdaki tek fark bu"
dedi. "Senin yerinde olsam, Arşen Bora'dan önce kendi hayatım için endişe duyardım."
Timur, "Nefesleri sayılı birisi için gevezesin bakıyorum. Oysa demin ağzını bıçak açmıyordu" dedi.
Timur, "Nefesleri sayılı..." der demez, Ludwig'in histerik gülüşü odayı kapladı. O kadar sinir
bozucu gülüyordu ki, Timur adamın ümüğünü sıkmamak için kendini zor tuttu.
Kahkaha sesine, Arşen ve Demir odaya dalarak tepki göstermişlerdi. Timur adamın başında her an
onu öldürecek gibi duruyordu. Demir odadaki durumu gördükten sonra Arsen'i kolundan tutup
kendine çevirdi. "Dışarıda konuştuklarımızı unutma!" Dışarıda, katilin Arsen'in sinirlenmesini
kendi lehine kullandığını ve bu durumdan da zevk aldığını anlatmıştı. Oysa onu konuşturabil-mek
için, sinirlerine hâkim olmaları gerekiyordu.
"Hoş geldiniz" dedi Ludwig histerik kahkahalarına ara verip. "Biz de şuradaki arkadaşla, 'sayılı
nefesler' konusunda küçük bir sohbet yapıyorduk. Siz de katılmak istemez misiniz ?"
Demir, donuk bir gülümsemeyle. "Olur" dedi. "Senin bu konuda çok fazla tecrüben olmalı."
Arşen de konuşmaya katıldı. "O zavallı, ancak korunmasız bir kadını öldürebilir. Sıra bana geldiği
zaman beş kişi beni alt ede-
mediler. Beceriksizliğinin bedelini de hayatıyla ödeyecek" dedi. "Şimdi onu biz bıraksak başkaları
onu öldüreceği için hayattan bir beklentisi kalmamış bunun." Yataktaki adamın sinirlendiğini fark
etmişti. "Timur şu zavallıya baksana, kim bilir zamanında ne kadar büyük operasyonlara
katılmıştır? Ama kurt kocayınca, köpeklerin maskarası olurmuş. Bunun da zamanı dolmuş, dişleri
sökülmüş. Hatta maskaralık bile yapamayacak halde."
Ludwig yapılan konuşmanın sebebini anlayabilecek kadar tecrübeliydi. "Bir amatörün beni
konuşturmaya çalışması çok komik oluyor" dedi. Birkaç dakika içinde sol elini kurtaracaktı. Biraz
zaman satın almalıydı. Arsen'in ilgisini kelimelerine çekip dikkatleri dudaklarına toplamalıydı.
"Ben hatamın bedelini her zaman öderim ve çok yakm zamanda bunu ödeyeceğim de. Siz kendinizi
düşünün. Beni üzen ölümünün, benim değil de onların elinden olacak oluşu. Yoksa sonum
konusunda hiçbir şüphem yok."
Ludwig en sonunda konuşmaya başlamıştı. Bir şeyler anlatma ihtiyacı duymuştu. "Onlar dediğin
kimler?" diye sordu Timur merakla karışık tehdit dolu sözlerle.
Ludwig, Arsen'e döndü. "Senin ne kadar güçlü bir düşman olabileceğini tahmin edemedim. Sana
yenildim. Her ne kadar kabul etmek zor olsa da, durum bu. Belki ben senin ölümünü
göremeyeceğim ama, sen de acı çekerek öleceksin" dedi.
Arşen adama bakıp, "Benim yaşayacak bir hayatım var. Asıl hatayı, elinize fırsat geçmişken, beni
öldürmeyerek yaptınız. Elinizde fırsat varken beni öldürmeliydiniz. Siz beni ancak yaraladınız.
Güçlü bir insanı yaralı bırakırsan, eskisinden daha güçlü geri döner. Kim olursa olsun, eşimin ölüm
emrini veren kişiler cezalarını bulacaklar. Hem de hepsi. Buna yemin ediyorum" dedi.
Ludwig gülmeye başladı. Pluto başına bir bela almıştı ve anlaşılan başları biraz ağrıyacaktı. Ama
bu adamın Pluto'ya veya onun çıkarlarına bir çizik bile atmasına imkân yoktu. Đçinden Arsen'e
saygı duyuyordu. Yine de onu öldürmeliydi. Bu kadar yaklaşmışken son şansını da kullanmalıydı.
Meslek hayatında bir kere bile işini yarım bırakmamıştı. Bir buçuk saat sonra ölecekti ve kurtuluşu
yoktu. Hiç olmazsa cehennemdekiler "Yanm bıraktığı bir iş yok" deyip, ona saygı duyarlardı.
"Arşen Bey yaklaşın, size kaderinizi söyleyeyim. Madem sizin ölmenizi isteyenleri o kadar merak
ediyorsunuz. Đsmini alacaksınız. Ama onlara karşı bir şey yapabileceğinizi sanıyorsanız
yanılıyorsunuz" dedi.
Arşen henüz admı bile bilmediği adama yaklaştı. "Dinliyorum" dedi.
Ludwig anlatmaya başladı. "Dört gün öncesine kadar, senin kim olduğunu bile bilmiyordum.
Benden yanıma verdikleri dört salakla Melody Duncan Bora'nın elinde bulunan bazı dokümanları
almam ve ikinizi ortadan kaldırmam istendi."
"Ne dokümanları ?" diye sordu Arşen.
"Anlatıyorum..." dedi Ludwig. Bir süre tavana baktı, sonra Arsen'e dönüp konuşmasına devam etti.
"Eğer kendi ekibimi seçme şansım olsaydı, bugün bu durumda olmayacaktım. Sen de yaşa-
mıyacaktın... Çok şanslısın..." dedi ve sustu.
Odada çıt çıkmıyordu.
"Sanıyorum arkeolojik bir tür buluntularla ilgili dokümanlardı. Benim ilgi alanım değil..." Güldü.
"O nedenle ne oldukları konusunda bir şey söyleyemeyeceğim" dedi.
Arşen, Melody'nin heyecanını hatırlıyordu. Demek ki bütün bu olanlar Melody'nin elindeki bazı
arkeolojik belgeler için yapılmıştı. Ne olduğunu bilmiyordu, ama Melody için çok heyecan verici
olduğu kesindi. Kendine hâkim olup adamın konuşmasmı sonuna kadar dinleyecekti. Karısını
öldürenlerin ve bu emri verenlerin tümünden intikamını alabilmesi için bu şarttı.
"Pazar günü kır evinden ayrıldıktan sonra yanımdaki salağı temizledim. Geri döndüğümde ise dört
temizlikçi beni safdışı etmeye kalkıştı. Senin hayatta kalman, benim ölüm emrimi vermelerine
neden oldu. Belki sen ölseydin de, ölüm emrimi vereceklerdi. Bilemiyorum. Ama hiçbir işi yarım
bırakmadım ben" dedi. Sesi hüzünlüydü. Birden bakışları aydınlandı. "Buraya geldiğim zaman
senin için yollanan tetikçiyi gördüm. Kapalı parka arabasını park ediyordu. Şimdi benim arabamın
bagajmda. Kendi işimi kendim halletmek istedim. Araştıracak kadar yaşarsanız, onun CĐA
tetikçilerinden birisi olduğunu bulursunuz. Size biraz yardımcı olayım. Adı Cabbar Kurtubi. Nasıl
olsa onları bulamayacaksınız."
Demir, "CĐA mı? Bu işin arkasında CĐA mı var?" diye sordu.
Ludwig, Demir'e döndü. Acı bir gülümseme dudaklarına yayıldı. "Casuslar için zor zamanda
yaşıyoruz. Eskiden yapacak çok iş vardı. Şimdiyse yapacak işler azaldı. Bununla birlikte masraflar
arttı. CĐA çalışanları da arada ek iş yaparak geçimlerini sağlıyorlar. Kurtubi de ek iş olarak Arşen
Bora'nın safdışı edilmesi işini almış" dedi.
Timur, "Yani bu işin arkasında, CĐA yok mu?" diye sordu.
Ludwig sesli bir kahkaha attı. "CĐA mı? Onlar bu tür işleri beceremezler. NSA olsa belki, ama CĐA
bu iş için biraz.. Nasıl de-
sem... amatör kalır. Hem işin yapılması için gerekli bilgilere ulaşamazlar, hem de işi üzerlerine
aldıkları zaman, yüzlerine gözlerine bulaştırırlar" dedikten sonra Arsen'e döndü. "Yani bir bakıma,
senin hayatını kurtardım" dedi. "Seni kendime sakladım."
Demir'in aklına adamın silahı geldi. Bir silahı olmalıydı. Adamdan silahını almışlar mıydı. "Bu
herifin silahı nerede ? Arşen, sana neyle saldırdı?"
"Elinde bir şey yoktu" dedi Arşen. "Timur da üzerinden çıkanları komodinin üzerine koydu."
Ludwig sol elini kurtarmış, saldırmak için uygun zamanı kollu-yordu.
Demir komodinin üzerindeki süreölçeri eline aldı.
33:24,
33:23.
Yandaki düğmeye bastı. Yeni bir geri sayım vardı onda da.
54:51.
54.50.
Ludwig, "Bir bardak su alabilir miyim. Boğazım iyice tahriş olmuş" dedi. Timur adama su vermek
için, adamın yanından ayrıldığı sırada, Ludwig kurtardığı sol eliyle sağındaki Arsen'e doğru şimşek
gibi bir yumruk çıkardı.
Arşen yumruğun gelişim görmüş ve başını geriye doğru atıp yumruktan kendini sakınmıştı. Şans
eseri yumruk Arsen'in yüzünü ıskaladı. Đlk hareketin şaşkınlığı geçer geçmez, üçü birden adamın
üzerine atıldı. Ludwig acılar içinde böğürmeye başladı. Boğuşma sırasında bileği çıkmıştı. Buna
rağmen adamın elini yine velkro bantla sabitlediler.
Yüzüğe ilk dikkat eden Demir oldu. Arşen'i öldürmek için geldiyse mutlaka yanında bir silahı
olmalıydı. Adamın parmağında-ki yüzüğü çıkardı ve incelemeye başladı. Yüzüğün taşının yana
doğru kaydığını fark etmesi uzun sürmedi. Daha dikkatli inceleyince, yüzüğün üzerindeki minik
iğneyi fark etti. Diyabet hastalarının şekerini ölçmekte kullanılan iğneler gibi neredeyse gözden
kaçacak kadar küçüktü. "Demek bununla Arsen'i öldürmeyi planlamıştın" dedi.
Arşen ve Timur ne olduğunu anlayamamıştı. O sırada Lud-wig'in bütün bağlarının sağlam olup
olmadığını kontrol ediyorlardı. "Ne?" dedi Arşen.
Demir, "Yüzüğün üzerinde bir iğne var ve seni zehirleyerek öldürmeyi planlamış" dedi.
Arşen, "Timur'a ne enjekte ettin çabuk konuş!" diye adama ba-
ğırmaya başladığı sırada, Timur adamın üstüne binmişti bile. Arşen, Demir'in elinden yüzüğü aldı.
"Timur'u şu pisliğin üzerinden al. Şimdi gerçekten konuşturmak zorundayız" dedi.
Demir, Timur'u adamdan uzaklaştırırken Arşen elindeki yüzükle adama doğru iyice yaklaştı.
Elindeki yüzüğü, adamın yüzüne bir iki santim kalana kadar yaklaştırdı. "Konuş yoksa bunun
tadına sen de bakarsın" dedi.
Ludwig, "Senin tehditlerin bana sökmez. Seni vakit kaybından kurtarayım" dedi ve yüzüne
yaklaştırılan yüzüğe doğru bir hamle yaptı.
Herkes şaşırmıştı. Hiçbiri adamın böyle bir şey yapabileceğini tahmin etmemişti. "Neden yaptın
bunu?" diye sordu Arşen.
Ludwig hayatından bezmiş bir şekilde, "On dakika kadar önce elimi kurtarmaya çalışırken,
yanlışlıkla kendime enjekte ettim. Bir kere nano enjeksiyon yapıldıktan sonra kurtuluşu yoktur. Bir
saat sonra delirirsin ve ondan da yarım saat sonra ölürsün" dedi.
Timur duyduklarına inanamıyordu. Odaya girdikleri zaman, adam ona sıkı bir yumruk atmıştı.
Demek ki, o da bir süre sonra ölecekti. Oysa kendini hiç de delirecekmiş gibi hissetmiyordu.
"Nano enjeksiyon mu?" diye sordu Demir.
"Evet" dedi adam. Arsen'i öldüremeyecekti, ama irilayım dostu ölecekti. "Her enjeksiyonda,
yüzüğün içindeki yüzlerce nano makine, vücudun içine girer. Kılcal damarlar yoluyla da kana
karışıp beyne giderler. Daha sonra da içlerindeki zehri vücuda verecekleri zamana kadar beklerler."
"Ne zaman? Zehir ne zaman vücuda verilecek?" diye sordu Timur. Đçinde mikroskobik makinelerin
dolaştığını düşünmek midesini kaldırmıştı. Yüzlerce minik makine içinde dolaşıp zamanı gelince
onu öldürecekti.
Ludwig, Timur'un halini görünce bir kahkaha daha attı. "idam mahkûmları için en zoru nedir bilir
misiniz ? Ne zaman öleceklerini bilmeleri. O an gelene kadar kalp krizi geçirenler bile olur. Son bir
saatleri bitmek bilmez. Her saniye..."
"Ne zaman ?" diye bağırdı Arşen, ama Ludwig'in oralı olduğu yoktu. Bir süre daha zamanı
söylemek niyetinde değildi.
Demir'in aklına süreölçer geldi. Hemen eline aldı. Üç ayrı sayaç geriye doğru sayıyordu. Birincisi
Timur'a enjeksiyonun yapıldığı zaman olmalıydı. Diğer ikisi de Ludwig'inkilerdi. "Yirmi sekiz
dakika otuz iki saniye!" dedi.
Timur bu kadar dakik bir ölüm saati duyacağını hayal bile ede-
memişti. Yarım saatten az bir zamanı kalmıştı. Yatakta paketlenmiş adama döndü. "Tamam, beni
korkuttun. Şimdi neler olacağını da anlat daha da korkayım" dedi. En azından nasıl öleceğini de
bilmek istiyordu.
içine düştükleri durum Ludvvig'i keyiflendirmişti. "0 yüzüğün içinde dünyanın en küçük ve
harekete geçtiği zaman durdurulması imkânsız silahı var. Enjekte edildiği an iki grup nano makine
vücuda girer ve kılcal damarlardan beyne kadar gidip, oraya yerleşir. Zamanı gelince de içlerindeki
zehri vücuda verirler. Diyaliz makinesi bile işe yaramaz" dedi. Pür dikkat dinlendiğini görünce
devam etti. "Birinci grup nano makine, bir saat sonra çok şiddetli halüsinasyonlara yol açan bir
zehri vücuda yayar. Bu zehir öldürücü değildir, ama insanda oluşturduğu sannlar çok yoğun ve
korkunçtur, ikinci grup nano makine ise, birinci gruptan yarım saat sonra harekete geçer ve iki
saniye içinde insanın kalbini durdurur" dedi. Bir iki saniye keyifle etrafındakilere baktı. "Nano
makineler enjeksiyon anında faaliyete geçer ve görevlerini tamamlayana kadar durmazlar. Bir
durdurma mekanizmaları da yoktur. Enjeksiyon anında geri dönüşsüz nokta aşılır."
Timur duyduklarına inanamıyordu. "Kendimi hiç zehirlenmiş gibi hissetmiyorum. Bu bok çuvalı
yalan söylüyor!" dedi.
Demir elindeki süreölçere bir daha baktı. "Sanmıyorum. Bu alet onun anlattıklarını doğruluyor"
dedi. Şu anda üç tane geri sayım gösteriyor. Birincisi Timur'unla. Diğerleri de bu herifin" dedi.
Arşen yataktaki adama, "Hadi söyle, panzehir nedir?" diye bağırdı. Kendini kaybetmeye başlamıştı.
Ludwig, Arsen'in paniklemesinden keyif alıyordu. "Bundan kurtuluş yok... Panzehir yok... Hayatta
kalma yok..." dedi ve Arsen'in yüz ifadesindeki değişikliği izlemeye başladı.
Arşen, "Nasıl yok? Mutlaka bir kurtuluş yolu olmalı!" diye bağırdı.
Ludwig, "Bilmiyorum, istersen bu zımbırtıyı yapanlara sor. Ama pek fazla vaktin de kalmadı.
Arkadaşının son anlarında yanında ol. Son arzusunu yerine getir. Ona öcünü alacağını falan söyle.
Bir şeyler yap işte. Yarım saatten az zamanınız kaldı" dedi.
"Ne kadar zamanımız var?" diye sordu Arşen.
"Yirmi beş dakika, kırk üç saniye" dedi Demir. Bakışlarını bir an bile süreölçerden ayırmıyordu.
Arşen, Timur'a döndü. "Timur merak etme ölmeyeceksin. Bir yolunu bulup seni kurtaracağım"
dedi.
Okul yıllarında nano teknolojiyle ilgilenmişti. Gece görüş ekip-
manlarmda, litografyada,22 kimyasal sentezlerde MEMS23 adı verilen nano teknoloji ürünü
aletlerin kullanıldığını okumuştu. Bir manyak çıkıp MEMS kullanarak mükemmel bir suikast silahı
yapmış olabilirdi. Basit bir şekilde enjekte edeceksin, oradan ayrılacaksın. Bir saat sonra adam
çıldıracak. Akla hayale gelmedik şeyler yapacak, daha sonra da aradan yarım saat geçince ölecek.
Okul yıllarında öğrendiklerini hatırlamaya çalıştı. Bir şekilde bu makineleri görebilmesi
gerekiyordu. Bir hastanedeydi. Bir yerlerde güçlü bir mikroskop olabilirdi. "Demir sen bu manyağı
konuşturmaya çalış" dedi ve Timur'a döndü. "Timur sen de süre-ölçeri ve yüzüğü al. Bir mikroskop
bulmamız lazım."
22. Taşbaskı.
23. Mikro Elektro Mekanik Sistem. Yaklaşık 100 ila 200 mikron büyüklüğünde mikroskobik
makine.
35
Arşen mikroskopa bağlı monitördeki nano makineleri inceliyordu. Gerçekten de yüz elli mikron
büyüklüğündeki nano makine neredeyse ekranın yarısını kaplıyordu. MEMS birbirine bağlı iki
bölümden oluşuyordu. Biri diğerine göre daha şişman iki eliptik silindir oynar mekanizmayla
birbirine tutturulmuştu. Her bölümde, dörder tane olmak üzere silindirik biçimleri çevreleyen
uzantılar vardı. Sanki MEMS'in ilerlemesi ya da bir yere tutunması için konulmuştu.
Bu kadar gelişmiş bir nano makineyle karşılaşacağını hiç düşünmemişti. Ekranda görülen düpedüz
bir robottu. Hem de ne zaman ne yapacağı programlanabilen bir robot.
Odasında yatan manyağın söyledikleri aklına geldi. Ona bir kez aktif hale geldiği zaman asla
durdurulamayacağmı söylemişti. O kadar küçük bir makinenin içinde akıllı bir programın
çalıştığmı düşünmek bile tüylerini ürpertiyordu.
Timur, yüzükten alınan örneğin mikroskopun monitöründeki görüntüsünü görünce kusacak gibi
oldu. Beyninde mekanik böcekler dolaşıyordu ve on beş dakika sonra faaliyete geçeceklerdi.
Arsen'in yanındaki diğer mikroskopta ise hastanenin patologu zehirlerle ilgili çalışma yapıyordu.
Ellerindeki bilgileri patologa vermişlerdi, ama ikisinin de bu kadar kısa bir sürede bir sonuç
alınacağı konusunda şüpheleri vardı.
Arşen gözlerini kapattı. Bir süre hiçbir şey düşünmemeye çalıştı. Son birkaç günde yaşadığı
olayları unutmak, zihnini açmalı, bir çözüm yolu bulmalıydı.
Timur, "Hocim hâlâ aklım yerindeyken sana veda edeyim. Bilincim benden gitmeden bunu
yapalım" dedi. Bunları söylerken, yavaşça Arsen'in yanma gelmiş ve elini omzuna koymuştu.
Arşen başını kaldırdı ve Timur'a baktı. Tanışıklıkları büyük bir kavgayla başlamış, bir daha
birbirlerinden ayrılmamacasına dost olmuşlardı. Her zaman, Timur'u hayattaki en yakın akrabası
olarak görürdü.
Arşen ayağa kalktı. Timur'a sarıldı. "Gitmeyeceksin! Mutlaka bir yolunu bulacağım. Ölmene izin
vermeyeceğim" dedi.
"Anneme iyi bakacağından eminim Arşen. Senden son isteğim bu. Onu yalnız bırakma. Bir oğlunu
kaybedecek, ikincisini de kaybetmesin" diyebildi. Birbirini çeken zıt kutuplar gibi zekâları dışmda
birbirleriyle ortak yönü pek fazla olmayan iki can dostu, belki de son kez birbirlerine sarılıyorlardı.
Zıt kutuplar... Çekim... Bilgisayar programlarının en büyük düşmanı buydu. Manyetik alan. Arşen o
an sevincinden havalara fırlayacak gibi oldu. Aslında fırlamaya çalıştı, fakat Timur ona o kadar sıkı
sarılmıştı ki, iki kütle ancak yaylanabildi. "Bırak beni deli adam. Henüz her şey bitmedi. Daha
yapacak işlerimiz var. Hemen pes etmek niye?"
Arsen'in yüzüne baktı. O bakışı çok iyi tanıyordu. Ne zaman zor bir sorunu çözse yüzünde
aydınlanma ile alaycılık arası bir ifade belirirdi. Sanki bir problemi alt etmek, ona problemle alay
etme hakkını da verirmiş gibi.
"Koca adam, sen ölmeyeceksin! En azından nano makineler yüzünden ölmeyeceksin. Bir deneme
yapmam gerekiyor... Bence olacak... Neden olmasın?.. Hadi şimdi işe koyulalım..."
Heyecan bütün benliğini kaplamıştı. Olmak zorundaydı. Olacaktı. Başka yolu yoktu. "Süreölçeri
elinden ayırma. Bana dakika başı kalan zamanı söyle, Kritik sınırımız beş dakika" dedi.
"On dört dakika, sekiz saniye."
Arşen, "Burada MR cihazı var mı?" diye odadaki patologa sordu.
"Đnceleme yapacaksanız, tomografi cihazımız da var."
"Hayır bana manyetik rezonans yapabilecek bir cihaz lazım. Burada var mı? Ne olur var deyin
bana!" Patologa yalvanyordu.
Patolog, "Koridorda soldan ikinci oda" diyebildi ancak. Ne olduğunu anlayamamıştı. Apar topar
bütün işini bırakıp, hayatında ilk defa olarak doku yerine birkaç mikronluk makineleri incelemeye
başlamıştı. O günü hayatı boyunca unutmayacağı kesindi.
"On üç dakika."
Arşen acele etmek zorundaydı. Aklına geleni denemek için zamanı azalıyordu. "Sen şu
mikroskoptaki lamı al ve beni takip et" dedikten sonra diğer mikroskopun başında inceleme yapan
pato-
loga döndü. "Lütfen ayarlar aynı kalsın. Biz bir iki dakika sonra geleceğiz" dedi. Tam kapıdan
çıkarken de geri dönüp, "Çok özür dilerim hayat memat meselesi. Lütfen birileri bulabildikleri
bütün rulo plasterleri MR odasına getirebilir mi? Timur'u bağlamak zorundayım" dedi.
"Neler olu..." diye konuşmaya başlayan patologu, sağ elini nazikçe yukarı kaldırarak susturdu.
"Çok acele lütfen. Her şeyi size sonra açıklayacağım. Şu anda bir hayat kurtarmaya yardım
ediyorsunuz." Timur'u gösterdi. "Hem de şu koca adamın hayatını."
Koşarak MR odasına girdiler. Oda iki bölümden oluşuyordu. Đçeride devasa bir MR cihazı
duruyordu. Kapalı bölmenin ardında ise iki kişi sohbet ediyordu, "içinizde hanginiz MR cihazının
sorumlusu. Acil olarak cihazı kullanmamız gerekiyor!"
Sol göğüslerinin üzerinde radyasyona karşı hassas uyarı levhaları taşıyan iki kişi odaya girenlere
bakakaldılar.
"Lütfen MR'ı çalıştırın. Acil bir çalışma yapacağız. Kaybedecek vaktimiz yok."
"On iki dakika!" Timur'un ünlem dolu sesi şaşkın radyologların daha da şaşırmasına neden
olmuştu.
Arşen, Timur'a, "Çabuk soyun üzerinde hiçbir metal eşya kalmasın" dedi.
Timur soyunmaya başladı.
"Durun ne yapıyorsunuz siz? Buraya bu şekilde..." diye konuşmaya başlayan radyologun cümlesini
arkadan gelen bir ses yarım bıraktırdı. "Size ne söyleniyorsa onu yapın lütfen, Doktor Ali Bey."
Hülya yanında başhekimle birlikte gelmişti. Bu sözleri de söyleyen başhekim olunca diğerlerine
itaat etmekten başka bir seçenek kalmamıştı.
Radyologlardan birisi makineyi hazırlamaya başlamıştı. Arşen elindeki iki lamı diğer doktora verdi.
"Bunlardan birisini MR cihazının tabanına koyun diğerini de bir plasterle aletin içine çıkmayacak
şekilde sıkıca yapıştırın ve aleti bir saat çalışması halinde bile bir insana zarar vermeyecek
maksimum manyetik güce ayarlayın hemen."
Odada Arsen'in ne yapmak istediğini yarım da olsa tek anlayan Timur'du. Buna rağmen herkes
olaya müdahale etmemeye çalışarak bekliyordu.
"On bir dakika!" Timur sadece donla kalmıştı ortalıkta. Soyunur soyunmaz da kalan süreyi
söylemişti.
Arşen, "Timur, saati doktor hanıma ver. Kusura bakma her ih-
timale karşı seni bağlamak zorundayız. Şu plasterler de nerede kaldı" dedi.
Bu arada diğer radyolog MR cihazına lamları yerleştirmiş ve makine hafif vınlamayla çalışmaya
başlamıştı.
Bir hastane müstahdemi elindeki torbanın içinde plasterle gelmişti.
Arşen, "Nasıl hissediyorsun?" diye Timur'a sordu.
"Yahu ne bileyim? Sanırım bütün bu gördüklerimin ve bu yaşadıklarımın bir halüsinasyon
olduğunu düşünüyorum." Zoraki bir gülümseme, dudaklarının kenarında varla yok arası belirdi.
Arşen aldığı yanıta gülümsedi. Gülümsediğine o da inanamı-yordu. Ama Timur'un hâlâ bilincinin
yerinde olması iyiydi.
"On dakika." Bu sefer süreyi söyleyen Hülya'ydı.
"Ne kadar çabuk" dedi Arşen.
"Kronometreyi elime aldığımda yarım dakika vardı" diye kendini savundu Hülya.
Arşen radyologlara döndü. "MR çalışırken odaya girmemizde hayatî bir tehlike var mı?" diye
sordu.
"Metal olmadığı sürece bir tehlike yok. Doktor Hülya Hanım size zamanı dahilî sistemden
söyleyebilir."
Arşen, "Benim üzerimde metal bir şey yok" dedi. O arada içeri girmiş olan Demir'i fark etti.
"Demir üzerindeki bütün metalleri çıkart. Timur'u MR'a hazırlayacağız." Müstahdemin getirdiği
torbayı aldı ve Timur'a döndü. "Hadi seni bağlayalım."
Silahını, kemerini ve pantolonunu çıkaran Demir de içeriye girdi. Onlara diğer radyolog da eşlik
ediyordu.
Đnterkomdan saati gösteren ses duyuldu. "Dokuz dakika."
Arşen ve Demir plasterlerle Timur'un ellerini bağladılar. Daha sonra neredeyse bir mumya haline
gelecek şekilde bütün vücudunu kapatmaya başladılar.
"Sekiz dakika."
Arşen işi şansa bırakmak istemiyordu. GE'nin son ürünü olan Signa Profile/i MR cihazının içindeki
iki lamı aldı. "Hadi Timur. Sıra şimdi sende."
Timur donuklaşmıştı. Neredeyse kusacaktı. Sıkıca vücudunu saran plasterler de sıkıntısını
artırıyordu. Sanki canlı canlı mum-yalanmıştı. MR cihazının masasına yattı. Başım sabitleyen
düzeneğe başını koydu ve vücudunu masanın kemeriyle sabitlediler.
Lamları radyologa verdi. "Bu iki lamı da incelesinler lütfen. Oluşan deformasyon ve eğer varsa
sızıntıyla ilgili bilgiye acil ihtiyacım var. Aman lamlar birbirine karışmasın. îlk bilgiyi elde eder
etmez bana haber verin. Daha sonra da lamın üzerindeki nano makinelerin tümünü inceleyin"
dedikten sonra Demir'e yardım etmek için MR'm başına döndü.
"Yedi dakika!"
Herhangi bir sorun olması ihtimaline karşı plaster bantla, Timur'un vücudunu masaya iyice
sabitlediler. "Dostum seni bir saat kadar burada tutacağız." Camın ardına seslendi. "Aleti çalıştırın.
Sakın unutmayın, amacımız MR çekmek değil. Mümkün olduğu kadar çabuk başından başlayarak
bütün vücudunu manyetik alandan geçirmek ve bunu baş bölgesi yoğun olmak üzere bütün
vücuduna yapmak. Đlk geçişi baştan başlayarak yapalım. Tekrar söylüyorum. Manyetik alan olması
yeterli. Herhangi bir tarama yapılmayacak. Önemli olan vücudu, oluşan manyetik alandan
geçirmek" dedi. Her ihtimale karşı yapım hatası nedeniyle vücudun başka bir bölgesine gidebilecek
nano makineleri de bozmak istiyordu.
Hülya, "Altı dakika" dedi.
Arşen, "Ne olacağmı bilmiyorum, ama bir ihtimal bu bizim son dakikamız olabilir. Bir şey
yapmadan önce nano makinelerin inceleme sonuçlarına bakmak isterdim, ama vaktimiz yok" dedi.
Timur'a sarıldı. "Hazır mısın?"
Timur yaş dolu gözlerle Arsen'e baktı. "Her zaman" dedi. Kelimenin tam anlamıyla Arsen'e
hayatını teslim ederdi.
"Beş dakika."
Timur, "Saati söylemeyin artık. Neredeyse çıldıracağım. Ama heyecandan mı, zehirden mi
bilmiyorum" dedi.
Herkes sustu. "MR'ı çalıştırın" dedi Arşen.
On tonluk mıknatıs gücüne sahip MR cihazı vınlamaya başladı.
Arşen, nano makinelerin yapısını tam anlamıyla bilseydi Timur'la bunu çok rahat paylaşırdı. Birden
gülümsemeye başladı. "Timur sana bir şey olmayacak. Ama her ihtimale karşı bir süre daha orada
konserve gibi kalmanı istiyorum."
Timur nasıl bir ölüm beni bekliyor diye düşünürken, Arsen'in gülümser sesini duyunca meraklandı.
"Hadi anlat artık da ben de bileyim. Burada heyecandan ve meraktan ölüyorum."
Arşen gülümseyerek "Tamam tamam" dedi. "Nano makineleri mikroskop altında incelediğimiz
zaman onların ne şekilde programlandıklarını düşündüm. Biliyorsun, manyetik ortamlar
programların düşmanıdır. Nano makinelerin içinde de bir tür sayaç olması gerekiyor. Bu mekanik
de olabilirdi. Ama o kadar küçük boyutta mekanik bir zamanlayıcı yerine aynı işi görebilecek elekt-
ronik bir zamanlayıcı olması gerekir diye düşündüm."
Derin bir nefes aldı. "Ayrıca bu zamanın sonunda içinde bulunan konteynerin açılması ve zehri
vücuda zerk etmesi gerekiyor. Bu da bir tür kontrolün yapılıyor olmasını gerektirir. Geri dönüşü
olmayacak şekilde çalıştıkları göz önüne alınırsa. Bir sinyalle çalışmaya başlamalan ve sinyali
aldıktan sonra da işlerini bitirene kadar hiçbir şekilde sinyal kabul etmemeleri gerekir" diye devam
etti.
Timur'un baş bölümü taranıyordu. "Buraya kadar soracağın bir şey var mı?"
"Devam et. Olursa sorarım."
Arşen heyecanla konuşmasına devam etti. "MR cihazlarında çok güçlü bir manyetik alan oluşturma
kapasitesi vardır. Biliyorsun manyetik alan, bilgisayar programları ve veri depolama aletleri için en
büyük tehlikelerden biridir. Bu nedenle seni MR'a sokmak aklıma geldi. Bu şekilde içinde bulunan
nano makinelerin programlarını bozmak istedim."
Sesli bir "Oh!" çekerek devam etti. "Bir korkum vardı. Ya manyetik alana giren nano makineler
parçalanır ve konteynerlerinde bulunan zehri vücuduna yayarsa diye düşündüm. Bu nedenle ilk
olarak lamların üzerindeki nano makinelerde deneme yapmak istedim."
"Vay canına!" dedi Timur.
"Zamanımız çok dardı. Mümkün olduğu kadar çabuk bunları yapmak zorundaydık. Keşke daha
önce bunu deneme imkânımız olsaydı. Ama aklıma geç geldi. Tıpkı şimdi senin ölmeyeceğini
bulmam gibi. Gerçi sen oradan çıkana kadar bundan tam olarak emin olamayacağız, ama bildiğim
bir şey var. Konteynerler parçalanmıyor."
"Onu da nereden çıkardın ?" diye sordu Timur heyecanla.
"Aslında yaptığım sadece bakış açımı değiştirmekti. Hepimiz belirli bir zamana odaklanmıştık. Bu
da nano makinenin halüsi-nasyona neden olan zehri vücuduna enjekte edeceği andı. Ani bir kararla
senin MR'a girmeni istedim. Bir kumar oynadım."
"Evet en kötü ihtimalle benim yarım saat önce ölmeme neden olacak bir kumar" dedi Timur.
Arşen "Aynen" dedi. "Sen MR'a girdiğin andan itibaren yaklaşık on tonluk bir mıknatıs gücü senin
vücudunu etkisi altına aldı. Eğer konteynerler deforme olup içindeki zehri sızdırsalardı, ha-
lüsinasyon görmeden ölmüştün. Ama parçalanmadı."
Radyoloji odasmm kapısından içeri sivil giysili bir memur gir-
di ve Demir'in karşısına geçip selam verdi. "Amirim, gözaltına aldığımız şahıs birkaç dakika önce
elimizden kurtuldu ve camdan atlayarak intihar etti. Dahilî sistem açık olduğu için bu konuşmayı
Timur ve Arşen de duymuştu.
Arşen içeriye seslendi. "Patologa bir bakar mısınız ? Đnceleme ne durumda, bir öğrenin lütfen.
Burada çıldırmak üzereyim ben de." Timur'un yanından ayrılmak istemiyordu.
36
Arşen sakin bir şekilde hemşirenin pansumanını bitirmesini bekliyordu. Katille mücadele ederken
sargılan açılmıştı. Yanındaki hemşire de vücudundaki yaralan dezenfekte ettikten sonra sargılarını
değiştirmişti. Timur ise kırk dakika boyunca neredeyse mumyalanmış bir şekilde kaldığı için, her
yeri uyuşmuştu.
Arşen odadan içeri giren Demir'i görünce sevindi. "Demir! Katil biz aşağıdayken neler anlattı?"
diye sordu.
Demir, "Siz gittikten sonra bayağı keyiflendi. Boşuna çabaladığınızı düşünüyordu. Aynca onun
idam emrini verenlere de çok kızgındı. Bütün bunlara rağmen, tek isim vermedi. Sadece Erikli'de
olanları anlattı."
"Peki neler anlattı?"
"Amaçlan Melody'nin elinde bulunan bazı fotoğraflan almak-mış. Aldıkları emre göre fotoğraflan
alacaklar ve daha sonra da ikinizi öldüreceklermiş. Nedenini sordum, fakat bana bilmediğini
söyledi."
Arşen, "Neyse, devam et" dedi hemşire omzundaki sargıyı değiştirirken.
"Pek fazla konuşmadı. Fotoğraflan sordum ona. Fotoğraflarda antik bir yazıtın birkaç resmi varmış.
Onlan yakmış."
Timur, "Neden?" diye sordu.
Demir, "Ben de onu sordum. Berlin'e gittiği zaman patronlan onu öldürmek için katillerini
yollamış. Onlan öldürmüş. Diğerlerinin de geleceğini bildiği için aldığı belgeleri yok etmiş" dedi.
"Başka neler anlattı ?" Bu sefer merak eden Arşen'di.
"Öleceğinden o kadar emindi ki. Hepimizin bu işe artık bulaştığımızı ve hepimizin sonunun onunki
gibi olacağını, kısa sürede öleceğimizi söyleyip durdu. O kadar söyledi ki, bir ara onun ha-
lüsinasyon görmeye başladığını düşünmedim değil."
"Başka?" dedi Arşen.
"Başka bir şey anlatmadı. Ekip geldikten sonra sizin yanınıza geldim."
Arsen'in pansumanını bitiren hemşire odadan çıktıktan sonra konuşmalanna kaldıklan yerden
devam ettiler.
"Peşinde olduklan kişi benim. Bir şeyler yapmak zorundayız. Bir şekilde benim de ölmem
gerekiyor. Anlaşılan karşımızda hayallerimizin ötesinde bir örgüt var. Onlan bir süreliğine
oyalamamız lazım. Bunun için bir yol bulmalıyız" dedi Arşen.
"O kısmı ben hallediyorum" dedi Demir. "Sen iki saat önce öldün" kayıtlar bunu gösterecek.
Timur yanm saat önce neredeyse ölecekti. Şimdiyse sanki hiçbir şey olmamış gibi bir havadaydı.
Yapılan masaj iyi gelmişti. "Arşen? Pazar günü ne oldu Allah aşkına? Artık hatırlıyorsun di mi ?"
diye sordu. O ana kadar iyi dayanmıştı.
Arşen konuşmaya başladı. "Ne anlatayım... Melody'yi uğurladıktan sonra... Güvercinliği tamir
etmek için yukarı çıktım. Bir süre çalıştım. Daha sonra eve birilerinin girdiğini fark ettim. Beş
kişiydiler. Tavan arasından hedef silahımı aldım. Đkisi ilk anda öldü. Üçüncüyü de vurduğumu
hatırlıyorum."
"Bire beş..." Demir, Timur'un kolundan tutup, susması için biraz sıktı.
"Üçünü öldürdüm sanıyorum. Daha sonra diğer ikisi kaçmaya başladı. Ben de o arada toplam kaç
kişi olduklarını bilmediğim için aşağıya inmek yerine çatıya çıktım. Birini daha vurdum, ama
kaçmaya devam etti. O sırada büyük bir patlama oldu. Ne olduğunu bilmiyorum, ama evi havaya
uçurmak için bomba koyduklarını sanıyorum. Çünkü patlamadan sonra çıkan yangın o kadar büyük
değildi. Çatıdan duvardaki borulara tutunarak aşağıya indim. Peşlerinden koşmaya başladım.
Ondan sonra da kendimi hastanede buldum."
"Biz evi gördük. Artık orada ev diye bir şey kalmamış. Sanıyorum ikinci patlama LPG
tankındaydı" dedi Timur.
"Peki senin kimliğin yerine başka bir kimlikle hastaneye nasıl yatınldın?" diye sordu Demir.
Arşen, "O kısmı pek hatırlamıyorum. Sanıyorum bana saldıranlardan birinin ehliyetini almıştım.
Kot pantolonumun arka cebine koymuştum. Herhalde hastaneye gidince de o kimlikteki bilgilere
göre giriş işlemlerini yaptılar" diye açıkladı.
Demir, "Bu mümkün. Yalnız karşımızdakiler geniş istihbarat ağına sahip olmalı. Biraz önce adamın
cebinden çıkan araba anahtarından, otoparktaki arabası bulundu. Gerçekten de söylediği gibi
bagajdan bir ceset çıkmış. Bir ilerleme sağlandığı zaman bana haber verecekler. Buradayken beni
rahatsız etmemelerini söyledim bizimkilere" dedi.
Timur da söze katıldı. "Eğer CÎA ajanıysa, Amerikan Elçili-ği'nde ataşe olabilir. Genellikle
casuslan ataşe yapmak, gelenek haline geldi. Bu şekilde herhangi bir durumda kendi adamlarına
diplomatik dokunulmazlık sağlamış oluyorlar" dedi.
Demir, "Sanmıyorum" dedi. "Tetikçileri ataşe görevine getirmezler. Büyük bir ihtimalle buraya da
dışarıdan gelmiştir."
Arşen konuşmaları dinlerken, Timur'un getirdiği giysileri giymişti. "Sonra devam etsek? Şimdi
Melody'yi görmek istiyorum."
37
I
Hastanenin morguna geldiklerinde, yanındakilere karısıyla yalnız kalmak istediğini söylemişti.
Onlar da onun bu isteğini başlarıyla onaylamışlardı. Odaya yalnız başına girdi.
Masanın üzerinde bir beden yatıyordu. Üzeri örtülü olmasına rağmen onun Melody olduğunu
biliyordu. Hep ilk ölenin kendisi olacağını düşünmüştü. Ailesini kaybettiği zaman, aynı acıyı bir
daha yaşamayacağına inanmak istemişti. Ama yanılmıştı. Bu sefer de ziyaretçisini bekleyen
Melody'ydi. Bakışlarını masadan alamadı. Üzeri tamamen örtülmüştü.
Ağır adımlarla masanın yanma kadar geldi, imkânsız gerçekleşir miydi. Orada yattığı yerden kalkıp
Arsen'e "Aşkım" diye sarılır mıydı ? Örtüyü kaldırıp kaçınılmaz gerçeği görmekten korkuyordu. O
zaten bir korkaktı. Melody'ye âşık olmaktan, bir gün onu da kaybedebileceğini düşünüp korkmuştu.
Melody'yi kaybetmemek için elinden gelen her şeyi yapardı. "Keşke..." dedi. "Keşke oradaki ben
olsaydım aşkım. Keşke senin cansız bedenini görmek zorunda kalmasaydım."
Örtünün üzerinden, Melody'nin başını okşadı. "Bu bencilliğimi affet aşkım."
Tıpkı bir askerin saygı duruşunda bulunması gibi masanın başında durdu. Konuşmadan bir heykel
gibi bir süre bekledi. Melody ondan bir kanş uzakta cansız yatıyordu. Sanki örtüyü kaldırdığında
onun yattığını görecek ve öldüğünü kabullenmek zorunda kalacaktı. Oysa haberini dahi almadan,
Melody'nin öldüğünü hissetmişti. Bir örtünün hiçbir anlamı yoktu. Kabullenmemenin de. Yine de
eli varıp, örtüyü açamıyordu. Bilmek. Bütün hayatı boyunca bir şeyleri bilmek için uğraşmıştı.
Ölüm karşısında bilmenin anlamı kalmıyordu. Ölüm karşısında bütün anlamlar eroz-
yona uğruyordu. Seve seve yerine geçeceği aşkı soğuk bir morg odasının ortasındaki masada
yatıyordu.
Hayatta en nefret ettiği şeylerden birisi de "keşke"ydi. Đnsan zaman geliyor, keşkelere sığınma
ihtiyacı duyuyordu. Sanki zamanın akışını isteğinin gücüyle geri döndürebilecekmiş, keşke dediği
şeyi yapma şansını yakalayabilecekmiş gibi...
Melody orada yatıyordu. O kadar çok "keşke" vardı ki...
Ellerini örtüye uzattı. Omuzları hizasından tutup, aşağıya doğru çekti. Örtü başının üzerinden
aşağıya doğru kayıp omuzlan hizasına gelene kadar ağır ağır çekmeye devam etti. Melody'nin
saçları masaya düzgünce yayılmıştı. Sanki saçım rüzgârda kurutmuş gibi dalgalan doğaldı. Eğildi
Melody'nin saçlarını kokladı. Diğer kokulann arasında, hâlâ Melody'nin kokusunu alabiliyordu.
Gözleri kapalıydı. Uyuyor gibiydi. Bir damla gözyaşı Melody'nin sol gözünün üzerine düştü. O an
ağladığını fark etti. Dudakları, o öpülesi dudaklan sıkıca kapanmıştı. Eğildi dudaklarından minik
bir öpücük aldı. Her an uyanacak ve yosun yeşili gözlerim açıp, yüzüne kocaman bir gülümseme
kondurup, ona sıkıca sarılacak gibiydi. Bir daha dudaklarından öptü. Đki damla gözyaşı, Melody'nin
yanaklarına damladı. Hiç sesi çıkmadan ağlıyordu. Gözleri ağlıyordu. Aslında ağlayan ruhuydu.
Sağ elinin başparmağı ve işaretparmağıyla Melody'nin kapalı gözlerini açtı. Yosun yeşili gözler ona
bakıyordu.
"Niçin bana o kadar uzun bakıyorsun ?"
"Gözlerine bakıyorum. Bu kadar anlamlı gözleri daha önce hiç görmemiştim."
"Sonra?"
"Çok güzeller. Đnsana mutluluk veriyorlar."
"E ?" Melody'nin gülümsemesi yüzüne iyice yayılmıştı. Arsen'in bir şeyler daha söylemesini
istiyordu. "Başka?"
"Melody yapma şunu" diye yan şaka itiraz etti Arşen.
"Anlat sevgilim, anlatışın hoşuma gidiyor."
"Hayatımda bu kadar koyu bir yeşil görmedim." Arşen gözlerini kapattı ve düşünmeye başladı.
"Evet yosun yeşili. Sanki güneş tutulmasının görüntüsü, suyun hemen altındaki yosunlara yansımış
gibi. Siyah bir gözbebeği, hemen çeperinde san bir hare ve diğer taraflar ise yosun denizi."
"ilginç ailenden hiçbirinin gözleri yeşil değil."
Melody hoş bir kahkaha attı. "Evet, haklısın. Bana gözlerim babaannemden miras kaldı. Ben de
çocuğuma miras bırakacağım."
Melody, Arsen'e seslendi, "Sıra bende, hadi şimdi de sen gözlerini aç. Ben bakacağım."
Melody'nin gözbebeği büyümüş ve yosun yeşilini istila etmeye başlamıştı. Yine de gözleri hâlâ
insanı etkileyecek kadar güzeldi. Eğildi bir kez daha Melody'yi dudaklanndan öptü.
Arşen, "Elveda aşkım" dedi. Gözlerini miras bırakamasa da dayanılmaz bir acı bırakmıştı
arkasında.
38
16 ağustos 2005, salı 10:29, Doğu Zamanı
Sting
On altı paralel işlemcinin gücüyle çalışan mentor, verileri incelemeye başladı. Ondan önceki ajanlar
bütün verileri düzenleyip, aralarındaki ilişkileri kurmuşlar, son kararın verilmesi için, men-torun
yorumuna hazır hale getirmişlerdi.
inceleme 136 mikrosaniye sürdü.
Marcus Ludwig adıyla anılan Hector Lovell'in kişisel tehdit faktörü sıfır olarak yeniden
değerlendirildi. Dosyası kapandı. Şirket hesaplarına iki milyon yedi yüz seksen altı bin dolar,
Hector Lovell'in kişisel hesabından aktarıldı, isviçre'nin en nezih yaşlıla-revlerinden birinde kalan
Alyssa Lovell'in yaşam fonu hesabına yapılan aylık ödemelerin, iki katına çıkartılması konusunda,
Berlin'deki Byron Kardeşler Hukuk Şirketi'ne direktif gönderildi. Saran Concord'un kişisel basan
faktörü 0,0045 puan düşerek 0,0756 oldu.
Tüm inceleme ve karar verme süreci yarım saniyeden az sürmüştü.
39
19 ağustos 2005, cuma 17:55
"Profesör!.. Profesör Virtanen!"
Desire Virtanen altı ayı aşkın süredir profesör unvanına sahip olmasına rağmen, bir türlü "Profesör"
olarak çağrılmaya alışamamıştı. Profesör olarak çağrılmanın, kendisini yaşlı gösterdiğini
düşünüyordu. Oysa henüz otuz dört yaşındaydı. Arkasını döndüğünde gelecek vaat eden
öğrencilerinden Maggie'yi gördü. Elinde Desire'nin ders notlarını tutuyordu.
"Profesör notlarınızı derslikte unuttunuz" dedi Maggie koşar adımla, Desire'ye yaklaşırken.
Desire öğrencisine baktı. Birkaç gündür dalgın olduğunun, kendisi de farkındaydı. Đçinde tarif
etmekte zorlandığı bir sıkıntı vardı. Ders notlarını aldı. "Teşekkürler Maggie. Bugün biraz
dalgınım, umarım derste canınızı sıkmamışımdır" dedi.
Maggie, "Yo hayır. Sizin dersleriniz her zaman benim ilgimi çekiyor. Ayrıca, bugünkü anlatımınız
da çok iyiydi" dedi.
Desire gülümsedi. "Tamam Maggie. Bu kadar yağcılık yeter."
Maggie, "Yarın mezarlığa geliyor musunuz ?" diye sordu.
"Tabiî" dedi Desire. "Ya siz?"
Maggie, dersim her zaman tam olarak yapan bir öğrenci edasıyla, "Tabiî! Bütün bölüm orada
olacak. Profesör Lehtinen orada olmamızdan memnun olurdu" dedi.
Desire, "Peki... Yarın orada görüşürüz" dedikten sonra odasına doğru yürümeye devam etti. Aslında
mezarım ziyaret etmelerinin, Mauno Lehtinen'in umurunda olacağını sanmıyordu. O büyük
ihtimalle öbür dünyada, kuzey tannlanyla kadeh tokuşturuyor olmalıydı. Mezarlıkları ziyaret
etmek, yaşayanların ölülere duyduğu bir tür saygıydı. Bunun ölüleri mutlu edecek hiçbir tarafı
yoktu.
Gözlerinin dolduğunu hissetti. On yedi yaşında üniversiteye başladığında, profesörün en gözde
öğrencisi olmuştu. Yeni makyaj yapmaya başlayan bir genç kızken, Mauno'nun da desteğiyle
bölümünü üç yılda bitirmiş, daha sonra yüksek lisansa başladığında da Mauno Lehtinen'in asistanı
olmuştu. Akademik hayatında, zekâsı ve çalışkanlığı dışındaki her şeyi Mauno'ya borçlu olduğunu
rahatlıkla söyleyebilirdi.
Öldüğünü öğrendiği zaman şok olmuştu. Karısından öğrendiği kadarıyla, Mauno ailesiyle yemeğe
limana gitmiş, yemeğe başladıktan kısa bir süre sonra da, garip davranışlar sergileyerek, etrafa
saldırmaya başlamış, hatta karısını ve kızını itip, restorandan koşarak çıkmış, peşinden koşmuşlar,
ama Mauno iskeleden denize atlamış ve denizde kaybolmuş. Birkaç dakika sonra iki tekne, onu
aramaya başlamış ve mendireğin hemen dışında ona ulaşıp tekneye almışlar, fakat ambulansla
hastaneye kaldırılırken yolda ölmüştü.
Hastaneden eve gelmiş sabaha kadar kâbuslarla karışık rüyalar görmüştü. Sabah kapının sesine
uyanmıştı. Bir DHL kuryesi, büyükçe bir paket getirmişti. Paketle birlikte, kapıya bırakılan
gazeteyi almıştı. Gazetede, "Kaçık Profesörün Sonu" diye manşet atılmıştı. Oysa Mauno, asla bir
kaçık değildi.
Projesine sponsor bulabilmek için sekiz ay tüm dünyayı dolaştığı ve yılmadığı için çılgın olduğu
söylenebilirdi. Öğrencileriyle bildiği her şeyi paylaşmayı amaç edindiği için bir çılgın denebilirdi.
Neredeyse ekibi dışında herkesin onu yapay zekânın Don Kişotu olarak görmesine rağmen, Mauno
Lehtinen asla bir kaçık değildi. Ömrünün hiçbir anında aklının başından gittiğini görmemişti.
Kâbuslar üst üste gelmişti. Yazılım ekibinin başı Lee Wong aramış ve enstitüdeki
laboratuvarlannda yangın çıktığını söylemişti. Onca yıllık çalışmaları, laboratuvarla birlikte yanmış
kül olmuştu. Projenin bilgisayar yedekleri de kaybolmuştu.
Dekan Veli Hynninen soruşturma başlatmış, fakat bir sonuç alınamamıştı. Sponsorlar da verdikleri
desteği çekmiş, ekip dağılma tehlikesiyle karşı karşıya kalmıştı. Desire her şeye yeniden başlamak
durumunda kalmıştı. Bunu "Kaçık Profesörün Sonu" diye manşet atanlara karşı yapmak
zorundaydı.
Günlerce sponsorları projenin devamı için ikna etmeye çalışmış, ama başaramamıştı. Yeni
sponsorlar aramış, ama sonuç yine aynı olmuştu.
Đki hafta sonra, portmantonun üzerindeki koliyi fark etmiş ve açmıştı. Kolinin içinden Mauno'nun
notuyla birlikte projenin ye-
dekleri çıkmıştı. Sanki Mauno o gece olacakları biliyormuş gibi yedekleri ona yollamıştı. Proje
çalışmalarını bulduktan sonra, yeni sponsor arayışına girmişler, nihayetinde yeni sponsorlar bulup
projeyi üç aylık bir gecikmeyle, tamamlamışlardı.
Desire altıncı kattan asansör yerine, merdivenlerden indiğini fark etti. iyice dalgınlaşmıştı. Eve
gidip dinlenmeliydi.
40
25 ağustos 2005, perşembe 19:10
Timur, Mecidiyeköy'den saat altıda yola çıkmış, bir saat sıkışık trafikte yol aldıktan sonra, Atatürk
Havalimanı'mn önündeki kavşaktan Yeşilköy yoluna sapabilmişti. Yorulduğunu hissediyordu ve
gideceği yirmi dakikalık yolu daha vardı.
Arsen'le birlikte Melody'ye son görevlerini yapmak için Balti-more'a gitmişler ve cenazeden sonra
birkaç gün orada kalmışlardı. Geri döndükleri zaman da Türkiye'nin en büyük özel bankalarından
birinin, Felaket Telafi Merkezi'nin altyapısını yenilemek üzere izmir'e gitmişti. Bankanın merkezi
Đstanbul'da olmasına rağmen, Ankara ve Đzmir'de iki ayrı Felaket Telafi Merkezi kurmuşlardı. Bu
şekilde herhangi bir doğal afet durumunda, banka hiç zaman kaybına uğramadan faaliyetlerini
sürdürebilecekti. Đş çok hassas olduğu için, bütün altyapı çalışmalarına bizzat katılmak istemişti.
Arsen'le o, mükemmel iki ortaktı aslında. Arşen mümkün olduğu kadar geri planda kalıp, şirketin
geleceğiyle ilgili çalışmalarda bulunmayı tercih ederdi. O ise müşterilerle iç içe olmaktan
hoşlanırdı. Arşen üretir, o satardı ve kendini iyi bir satıcı olarak görürdü.
Đzmir'e gittiğinden beri Arsen'le telefonda bile görüşememişti. Her gün, en azından on kere aramış,
ama Arşen'den yanıt alamamıştı. ARTIM'ı aramış ve Arsen'e bakması için birilerinin
gönderilmesini istemişti, ama evde olmadığı haberi gelmişti. Arsen'in bir çılgınlık yapmayacağını
adı gibi biliyordu, fakat saldırıya uğrama ihtimali onu her an tedirgin ediyordu. Arşen, Melody'nin
cenazesinden dönüşte Göztepe'deki evine gitmek yerine, Küçük Çekmece sahilindeki, Timur'un
yazlık evine gitmeyi tercih etmişti.
Melody'ye yapılan saldın... Arsen'i öldürmek için yollanan
adamlar... Hastanede yaşanan olaylar ve sonunda vücuduna en-jekte edilen nano makineleri etkisiz
hale getirmek için zamana karşı yarışmaları. Bütün bunlar olalı pek zaman geçmemiş olmasına
rağmen Timur'a hayal gibi geliyordu.
Bütün olayların arkasında Melody'nin bulduğu arkeolojik eserlere ait fotoğraflar vardı, ama henüz
fotoğraflarda ne olduğunu bile bilmiyorlardı. Fakat Melody'nin buluşu çok önemli olmalıydı.
Çünkü birileri o fotoğrafları gören herkesi öldürmeyi göze almıştı. Bazen keşke Melody o
fotoğraflarla uğraşmasaydı diye düşünüyordu. Nereden bilebilirdi ki, onların ölümüne neden
olabileceğini. Büyük bir ihtimalle ölüm aklına bile gelmemişti.
Amerika'dan döndükten sonra Melody'nin çalışmalarının neler olduğunu araştırmışlar, ama bir şey
bulamamışlardı. Ne fotoğraflarla ne de ilgi çekebilecek önemli bir çalışmayla karşılaşmışlardı.
Evdeki bilgisayarın sabit diskleri ve dizüstü bilgisayar çalınmıştı. Melody'nin evdeki bütün
çalışmaları da gitmişti. Üniversitedeki ofisinde yaptıkları çalışma ise sonuçsuz kalmıştı. Asistanı
Tamay'la konuşmuşlar, ama yine bir sonuç elde edememişlerdi. Hiçbir yerde en ufak bir bilgi
kırıntısı bile yoktu. Eğer ufacık bile olsa bir bilgi bulabilmiş olsalardı, Arşen şu anki durumunda
olmayacaktı. Karısının üzerinde çalıştığı projeyi devam ettirmek için çalışırdı. Böylelikle sinmiş bir
şekilde eve kapanmak yerine bir şeyler yapardı. Düşünüyordu da, belki de hiçbir bilgiye
ulaşamamaları, onların yaşamasını sağlıyordu. Bir ipucu bulabilmiş olsalardı, Melody'nin peşine
düşen adamlar yine onların peşine düşeceklerdi.
Saldırganları bile bulamamışlardı, iki gün önce Demir, onlara hastanede saldıran adamın kimliğini
ĐNTERPOL'den araştırmıştı, ama adamın kim olduğuyla ilgili bilgi onlara henüz gelmemişti. Demir
olayın üzerine var gücüyle gitmişti, ama ne yaparsa yapsın bir sonuca ulaşamamıştı.
Onu düşündüren tek konu Arsen'in durumuydu. Onun içine kapanmasının önüne geçmeliydi. Artık
olayların üzerinden on gün geçmişti ve Arsen'in kozasından çıkmasının zamanı gelmişti. Onu
kozasından nasıl çıkaracağını da biliyordu.
Dörtçeker, yeni yapılan Florya sapağından saptı. Tren yolunun altından geçtikten sonra Florya
istikametine doğru, sağa döndü. Küçüklüğünden beri, iki tarafı ağaçlıklı yolu çok severdi. Genç bir
delikanlıyken, bisikletine atlar, o yolda saatlerce pedal çevirirdi. Şimdi de, arabasında, radyoda
çalan şarkının eşliğinde, ağaçlıklı yolda, son kilometreleri alıyordu.
Timur arabayı yavaş sürmeye devam etti. Deniz kenarındaki balıkçıların yanından kanal yoluna
saptı. Küçük Çekmece Gö-lü'ne yapılan arıtma tesisi ve göle atıkların boşaltılmasından vaz-
geçilmesiyle başlayan temizleme çalışmaları ilk sonuçlarını vermeye başlamıştı. Pek çok kişi,
akşamın yaklaşmasına rağmen, denize giriyordu. Deniz önceki yıllara göre epey temizlenmişti, ama
yine de, denize girmek için sahili tercih etmezdi. Arada bir tekneyle açılıp, açıktan girerdi.
Çocuklarını yanlarına alan çevre sakinleri de kâh bisikletleriyle, kâh yürüyerek yolu işgal
ediyorlardı. Korna çalmak zorunda kalarak, kalabalığı aştı ve yolun bitiminden sağa dönerek evin
önüne geldi. Arabayı park etti ve demir kapıyı açıp bahçeye girdi.
Zili çaldı. Yanıt yoktu. Bir daha çaldı. Yine yanıt yoktu. Yanında evin anahtarları vardı, ama
anahtarını kullanmak istemedi. Evi Arsen'e tahsis etmişti. Bahçenin yanından, kanal tarafına geçti.
Tekne yerinde duruyordu. Bütün perdeler örtülüydü. Pencerenin camına arabanın kontak
anahtanyla vurdu ve akabinde içeriye seslendi. "Arşen! Đçerde misin ?" Ses yoktu. Biraz sonra
mutfak kapısının açılırken çıkardığı gıcırtıyı duydu. Bir "Oh" çekti. Mutfak kapışma doğru yürüdü.
"Sen misin ?" Arşen kapıda duruyordu. Gözleri akşamüstü olmasına rağmen ışıktan kamaşmış
gibiydi.
Timur elini iki kere Arsen'in omzuna dostça dururken, "Benim dostum" dedi. Telefonlara niçin
yanıt vermediğini, son birkaç gündür neler yaptığını merak ediyordu. Birlikte içeri girdiler. Bütün
perdeler kapalı olduğu için, içerisi karanlıktı. Ağır bir koku evi sarmıştı, yanından ayrıldığından
beri Arsen'in evi havalandırmadığı belliydi.
Arsen'in görünüşü ve bakışları, içinde bulunduğu durumu açıkça belli ediyordu. Onca yıllık
arkadaşıydı ve Arsen'i tıraşsız çok ender görmüştü. Arsen'in birkaç günlük sakalına baktı. Saçları
yağlanmış ve birbirine karışmıştı. Üzerindeki giysilerin kırışıklığından birkaç gündür üzerinden
çıkarmadığı anlaşılıyordu.
Đlk iş olarak içeri ışık girsin diye perdeleri açtı. Daha sonra da evin bütün pencerelerini açıp
içerisini havalandırdı. Bu arada Ar-sen'le bir kelime bile konuşmamışlardı. Timur evi
havalandırırken, Arşen camdan uzak köşedeki koltuklardan birine oturmuş, boş gözlerle Timur'u
seyrediyordu.
Mutfağa geçti. Buzdolabmı açtı. Arsen'e aldığı yiyeceklerin hepsi buzdolabında duruyordu. Kola
hariç hiçbir şeye dokunulmamış gibiydi. Arsen'e bir kutu kola, kendine de bir kutu bira al-
P
di. "Hadi gel, bahçeye çıkalım, ne dersin ?" dedi.
Arşen sadece, "Olur" demekle yetindi.
Bahçedeki masaya oturdular. Timur kolayı Arsen'e uzattı.
Kanalın kahverengine kaçan rengi gölden gelen yeşilimsi akıntıyı denize taşıyordu. Biraz ötedeki
minik köprüden bisikletli iki çocuk geçiyordu. Arşen yavaş hareketlerle kutu kolasını açtı. Bir
yudum aldı. Timur da elinde birası olduğu halde, Arsen'i inceliyordu.
Birkaç dakika birbirlerine baktılar. Đlk konuşan Arşen oldu. "Tamam. Bu kadar yeter. Haklısın ama
şu an için senin düşündüklerini yapmak istemiyorum."
Timur kutu birasını açtı. Arsen'e baktı. "Neden ?"
Arşen elindeki kolayı masanın üzerine koydu. Đki eliyle yüzünü sıvazladı. "Bilmiyorum... Đnan
bilmiyorum Timur. Bütün sevdiklerim zarar görüyor. Sanki ben yaşadıkça, hep böyle olacak gibi"
dedi.
Timur kaşlarını çattı. "Hocim, ben bundan on gün önce, birkaç dakika farkla ölümden kurtuldum...
Sana bir şey diyeyim mi? Şu anda, hayata çok daha pozitif bakıyorum."
Arşen, "Ama senin neredeyse ölümüne neden olan kişi BENDĐM." "Bendim" kelimesini üzerine
basarak söylemişti.
"Hayatta her şeyi kontrol edemezsin. Orada olanlar, senin kontrolünde değildi. O gün, senin
kontrolünde olan bir şey vardı. Onu da yaptm. Hayatımı kurtardın. O katili oraya getiren sen
değildin ki." Timur'un sesinde Arsen'in alışık olmadığı bir otorite vardı. Yüzünün çocuksu
görünümü gitmiş yerine çatık kaslarıyla ciddi bir adam gelmişti.
"Ama yine de olayların nedeni benim. Belki Melody'yle birlikte Đstanbul'a dönseydim bütün bunlar
olmayacaktı. Bilemiyorum. Belki ben de ölmüş olacaktım."
"Ölü olmayı neden bu kadar istiyorsun?" diye sordu Timur.
Arşen can dostuna baktı. "Ölü olmak değil. Başkalarına zarar vermemek benim düşüncem. Eğer
hâlâ ölmemi istiyorlarsa, ya-nımdakileri dikkate alacaklarını sanmıyorum. Benim yanımda o an
kim varsa onu da öldürürler" dedi.
Timur, "Ne yani, bundan sonra hayatını inzivada mı geçireceksin ?" dedikten sonra birasını masaya
koydu. Ellerinin eşliğinde konuşmaya devam etti. "Olayları bir düşün hele. Hâlâ peşinde olsalardı,
seni öldürmek için ellerine çok fırsat geçmiş olması gerekirdi."
Etrafı gösterdi. "Şuraya baksana bir. Bu çevrede biri seni öldür-
I
meye kalksa, hiç zahmet etmesine gerek yok. Herhangi bir yerden bunu yapabilir. Ama adamların
bunu yapmasma gerek kalmayacak gibi, sen kendini ölüme mahkûm etmişsin şimdiden. Yavaş ve
acılı bir ölüm seçmişsin kendine" dedi. Sesi hiddet doluydu. îşe yarayacağım bilse, kalkıp Arsen'i
rahatlıkla dövebilirdi.
"Sen bu dünyada beni en iyi tanıyan kişisin. Kendim olmadığımın farkındayım. Şu anda hayatımı
benden daha iyi biliyorsun. Đkimiz de, birbirimize kelime oyunu yapmayalım. Ben de senin ne
düşündüğünü ve neyin doğru olduğunu çok iyi biliyorum. Haklısın. Düşündüklerinle de, yapmaya
çalıştıklarınla da. Ama ben şu anda doğruyu yapmak istemiyorum."
Timur, "Peki bu ne kadar zaman sürecek Hocim ? Sana hastanede saldırdıkları günü hatırla. O gün
yıllardır görmediğim bir kararlılığın ve olaylara hâkimiyetin vardı. Hatta MR odasından çıkarken,
herkes senin başarını konuşuyordu. O gün benim hayatımı kurtardın be adam! Sen olmasaydın, bu
nasıl mümkün olacaktı ? Şimdiyse, karşımda bir sümsük var. Sen hayatını bu şekilde geçirmeyi
tercih etmeyecek bir adamsın. Bunu yapamazsın! Arşen bunu yapamaz! Her geçen gün, hiçliğe
biraz daha yaklaşmayı seçemez!" dedi.
Arşen bakışlarını batan güneşe doğru çevirdi. "Birbiri ardına bir sürü travma yaşadım. Hepsi
yüreğimde tazeliğini koruyor. Vü-cudumdaki yara bere iyileşti, ama içimdeki yara kanıyor. Geçen
hafta karımı toprağa verdim. Melody şimdi Westminster'deki aile mezarlığında yatıyor. Onun
Edgar Alan Poe'nun mezar komşusu olduğunu düşünerek kendimi avutamam. Benim için
Westmins-ter Mezarlığı'nda ayrılmış bir mezar yok. Bir gün ölürsem benim yerim Zincirlikuyu'da.
Bazen düşünüyorum. Ufak olaylar, şu anda Melody'nin yaşamasını sağlayacaktı. Anlık ufak
olaylar. Düşünsene, Melody o çantayı satın almasaydı ya da Summit Po-int'ten o akşam tek başıma
aynlsaydım. Đnsanın sevdiğinin geri dönmemek üzere yok olması, katlanılması çok zor bir acı.
Yüreğim Westminster Mezarlığı'nda gömülü... Đçim yanıyor Timur. Đçim yanıyor."
Arsen'in anlattıkları karşısında nutku tutulmuştu. Boğazına bir yumru yerleşmişti. Yutkunmak
istedi, ama bunu başaramadı. Kuruyan ağzını ıslatmak için birasından bir yudum aldı.
"Söylediklerinin hepsini çok iyi anlıyorum... Ama..." Keşke "ama" demesey-dim diye düşündü.
"Keşkeleri bırakmalısın artık. Herkesin geçmişinde 'keşke' dediği, farklı yaşamak istediği, pek çok
olay vardır. Bununla birlikte 'iyi ki' de vardır. Hemen sana birkaç tane
t m yım. Đyi ki, seninle okulun ilk günü kavga etmişiz. Đyi ki, o kavgaya rağmen sonradan dost
olmuşuz. Đyi ki, hayatımı kurtardın. Đyi ki, varsın."
Arşen, Timur'a üzgün gözlerle baktı. "Hayatımda sevdiğim insanları sırayla kaybettim. Önce
babam, sonra annem, sonra babaannem, şimdi de karım. Az kalsın seni de kaybediyordum. Acıları
yaşamak, geride kalanların payıdır. Giden bilmez. Kalandan sormak gerekir" dedi.
"Ne kadar bencilleştiğinin farkında mısın?" diye çıkıştı Timur.
"Farkındayım. Đnsan kendi acısını yaşarken başkalarını pek düşünemiyor. Bir süre sonra, yine eski
'ben' olacağım. Bunu biliyorum. Beni sevenlere acı verdiğimi de biliyorum. Ama en azından ben
yaşıyorum ve yaşayacağım" dedi Arşen, donuk bakışlarla kanala bakarken.
"Seni çok iyi anlıyorum Arşen. Yine de artık az da olsa yaşama dönme zamanının geldiğini
düşünüyorum. Kendi basma kaldığında, düşüncelerin seni hep aynı noktaya getirecektir. Bir
şekilde, iç dünyanın kısır döngüsünden kurtulman lazım. Bir şeyler yapmanın zamanı geldi. Yasını
yaşa, buna bir şey diyemem. Ama bir de yaşam var ve yaşaman, kayıplarına gölge düşünmez."
Arşen bir süre Timur'a baktı. Alıştığı gibi takım elbisesini giymişti. Đş hayatında asla spor
giyinmezdi. Mutlaka takım elbise giyerdi. Arabasının bagajında da her zaman yedek giysilerinin
olduğu bir valizi dururdu. Timur'dan sonra, kendi halini incelemeye başladı. Normal olarak, Timur
gibi işadamı kıyafetleri tercih etmese de, her zaman temiz ve tertipli giyinmeyi severdi. Oysa
Amerika'dan döndüğünden beri üzerindeki giysileri bile çıkarmamıştı. Bir ruh gibi kendini eve
atmış, bütün perdeleri kapamış, ışıkları dahi açmadan evde oturmuştu. Arayanlara cevap vermemek
için, telefonun fişini bile çekmişti. Su ve kolayla yaşamıştı. Dört gündür ağzına bir lokma yemek
koymamıştı. Canı da istememişti. Nasıl göründüğü umurunda değildi, ne yaptığı da umurunda
değildi. Timur'un yanında, bir hamala benziyordu. Sanki, ne kadar dış dünyadan uzak durursa,
acısını o kadar iyi yaşayacaktı. Dışarı çıkmak, bir süre olayları unutmak ve daha sonra da
Melody'yi hatırlatan şeyler görüp çökmek istemiyordu. Yaşama dair şeylerin ancak Melody'yle
güzel olacağı konusunda bir sabit fikir gelip beynine yerleşmişti. O olmadan dışarıya çıkmak
istemiyordu. Elbet bir şey, hiç beklemediği bir anda, acılarını hatırlatacaktı. Alternatif akım gibi,
bir artı uçta, bir eksi uçta dolaşmak istemiyordu. Sürekli eksi uçta dolaşmak daha iyiydi. Đnsan alışı-
yordu. Evet insan alışıyordu. Acıya da alışılıyordu.
Hayatında, karşısında duran dev adamdan başka, ailem diyebileceği biri kalmamıştı. Bir an için
kendini Timur'un yerine koydu. O da acı çekiyordu. Hem Melody için hem de onun için. Đçinde
bulunduğu durumu görüp, bir şeyler yapmaya çabalıyordu. Sanılanın aksine, zeki bir insanı dipten
kurtarmak, çok daha zordu. Arşen dipte kalmak için zekâsını kullanıyordu. Bir balama kendisini
cezalandırıyordu. "Timur, ailemden kalan tek kişi... Orada durmuş, beni ikna etmeye çalışıyorsun.
Biliyorum sen bunu yapmak zorundasın. Benim yaptığım hatalı, ama bu da benim seçimim. Bilinçli
olarak böyle bir hayatı seçtim. Sonsuza kadar değil belki, ama kendime 'bu kadar yeter' diyene
kadar bu şekilde kalacağım. Ah Umurum ah! Seni de üzdüğümün farkındayım. Her ne kadar belli
etmemeye çalışsan da sen de acı çekiyorsun. Biliyorum. Ama elimden gelmiyor. Yapamıyorum"
diye düşündü. Yapamıyordu.
Birden Arsen'in gözlerinin önünde yosun gözler belirdi. Ona şefkatle bakıyordu. Gözler, sanki bir
kelebek gibi, karşısında dolaştı ve Timur'un yanında getirdiği çantanın üzerine kondu ve daha sonra
da çantanın arkasında gözden kayboldu.
Arşen çantayı yeni görüyordu. Normal olarak, Timur çantayı arabada bırakırdı. Oysa yanında
getirmişti. Büyük ihtimalle, bir şey isteyecekti. Cenaze töreni için, Amerika'ya gitmeden önce, bir
günlüğüne ARTIM'a gitmiş ve hazırladıkları GhostWall programında bir iki düzenleme yapmıştı. O
günden beri de şirkete uğramamış, bütün işleri Timur'un üzerine yıkmıştı. Timur ölse gıkını
çıkarmazdı. Neden yanında çantayla gelmişti acaba? "Ne o? Đşyerinde başa çıkamadığınız bir sorun
mu var?" diye sordu, çantayı göstererek.
Timur, "Eğer ilgilenmek istersen, GhostWall'da bir problem var galiba. Müşterilerimizden birisi,
internet çıkışlarının yavaşladığını ve network trafiğinin anlamsız bir şekilde yoğunlaştığını bildirdi.
Bu sabah Đzmir'den döner dönmez oraya gittim. Bütün sistemi inceledik, ama sorunun nereden
kaynaklandığını bulamadık. GhostWall'ın network trafiğini artırdığı yolunda şüphelerimiz var"
dedi.
"Müşteri kim?"
"Calliope Aerospace Industries" dedi Timur. Ateşduvannı ilk kurdukları müşterilerinden birisiydi
ve yazılımın başarılı olması halinde, bir numaralı müşterileri olabilirdi. Bu nedenle, oradan gelen
şikâyetlere çok özel ilgi göstermek gerekiyordu.
"Hım, ilginç. Belki ayarlarını değiştirmişlerdir. GhostWall net-
work'te gereksiz trafik yaratmaz. Ya bir şey bulmuştur ya da ya-nılıyorlardır" dedi Arşen.
"Bütün ayarları bizzat ben kontrol ettim. Ayarlar doğru. Ben oradayken de aynı şey oldu. Kaynağı
belli olmayan bir gürültü network trafiği yaratıyordu."
"Bizim bilmediğimiz, bir virüs sisteme girmiş olabilir mi ?"
"Vallahi bilmiyorum" dedi Timur. Senin ekibindeki çocuklar iki gündür uğraşıyorlarmış. Đşin
içinden çıkamamışlar. Problem, Cal-liope'nin Hamburg'daki genel merkezine kadar ulaşmış
durumda. Pazartesi gününe kadar süre verdiler. Biliyorsun, eğer buradaki ateşduvanndan memnun
kalırlarsa, bütün dünyadaki ofislerinde aynı yazılımı kullanmayı planlıyorlardı. Bu iş bizim sınıf
atlamamız için, kapımıza gelen şanstı. Konuşmalarımızı hatırlıyorsun, değil mi?"
Timur, Calliope Aerospace îndustries'in müşterileri olabileceğini söylediği zaman ikisi de
heyecanlanmışlardı. Dünya üzerinde, ellinin üzerinde ülkede ofisi olan, ayrıca Almanya'daki genel
merkezlerinde, yirmi beş bin kişinin çalıştığı bir şirketti Calliope. Bu boyutta bir şirketin bütün
network iletişimini GhostWall'la kontrol etmeleri durumunda çok iyi bir referansa sahip
olacaklarını konuşmuşlardı. Hatta Arşen çok ender olarak yaptığı bir şeyi yapmış, kutlamak için
içki bile içmişti.
"Hatırlıyorum" dedi Arşen. "Çantada ne var?"
"Oradaki sistemin bire bir kopyasını aldım. Ayrıca, sana yeni bir dizüstü bilgisayar hazırladım.
Eğer aramıza dönmek istersen memnuniyetle sana çıraklık da yapmaya hazırım."
"Pazartesi mi son gün demiştin?" diye sordu Arşen.
"Bize verdikleri deadline24 bu. Bir ihtimal, bir iki gün uzatabiliriz."
Arşen düşünmeye başladı. Kutu kolasından bir yudum aldı. "Acele etmemize gerek yok. Pazartesi
gününe çok var" dedi.
Timur neredeyse patlayacak bir bomba gibiydi. "Yahu senin bu sakinliğine şaşıyorum."
"Bunda şaşılacak bir durum yok. Calliope'nin buradaki ofisi, network ve internet erişimi açısından,
mütevazı gereksinimleri olan bir yer. Orada network trafiğinde garip bir aktivitenin olması, büyük
bir ihtimalle bizim programımızın dışında bir nedenden kaynaklanıyordur."
Timur, Arsen'e uyduruk bir nedenle gelmediği için seviniyordu. Her ne kadar Calliope'nin sorunun
çözülmesi, ARTIM için ya-
24. Bitiş tarihi.
şamsal da olsa, daha önemlisi Arsen'in evden çıkmasını sağlamaktı. Yardım istendiği zaman,
Arsen'in içindeki iyi ruh ortaya çıkardı. Bunu umuyordu ve umduğu olmuştu.
Timur açıklama yapmaya başladı. "Calliope ile network bakım anlaşmamız var. Problem ister
bizden kaynaklanıyor olsun, ister olmasın, çözmek bizim sorumluluğumuz. Şu anda elimizde
içinden çıkamadığımız bir sorun var ve bir şekilde çözmemiz gerekiyor."
Arşen, Timur'a baktı, "Aslında GhostWall'ın network trafiğindeki gürültüyü de minimize etmesi
gerekirdi. Đlginç bir durum. Đlk olarak log dosyalarına bakarız. Daha sonra da sistemi kontrol ederiz.
Bire bir yedek aldığına göre, şirkette bir sunucu hazırlarız ve neden problem yaşadıklarını buluruz."
Timur, "Aslansın Hocim ya!" dedi ve güldü.
Arşen de gülümsedi. "Beni tufaladığını sanma. Senin sihrini ben iyi bilirim. Önce bir tıraş olup
banyo yapayım. Sonra birlikte şirkete gideriz" dedi.
Timur içinden gelen sevinç çığlıklarını bastırmaya çalışarak, "Tamam Hocim. Bu arada yemek de
yiyelim. Senin birkaç gündür bir şey yediğini sanmıyorum" dedi.
Arşen, "Peki. Yarım saate kalmaz hazır olurum" dedikten sonra arkasını dönüp evden içeri girdi.
Timur, Arsen'in arkasından baktı. Mümkün olduğu kadar, onu kendisiyle baş başa bırakmaması
gerekiyordu. Gerekirse, o da Küçükçekmece'ye taşınabilirdi. Hiç olmazsa bir süreliğine...
Nöbetçi ekibe, Calliope'den aldıkları sunucu kopyasmı, bir test ortamı oluşturup, kopyalamalarını
söylemeliydi. Oraya gittikleri zaman bununla uğraşmak zorunda kalmamalıydılar. Cep telefonunu
çıkardı ve Refik Ataman'ı aradı. Refik Ataman ARTIM'ın teknik müdürüydü. Gerekli direktifleri
verdi ve o gece için yiyecek ve içecek alınmasını istedi. Arşen ve Timur'un günlerce işyerinde
kalmasına alışık olan Refik bir detaya ihtiyaç olmadan neler yapacağım anlamıştı. Đhtiyaç olması
halinde, birkaç kişiyi beklemede tutmasını söyledi.
Arsen'i hafif bir yemek yiyebilecekleri, bir restorana götürmeye karar verdi. Ayağa kalktı boş
kutuları çöpe atmak için mutfağa gitti. Mutluydu. Çok mutluydu. En sonunda Arsen'i evden dışarı
çıkartabilecekti.
41
Akşam yedikleri yemekten sonra, Timur'un arabasıyla şirkete gelmiş, gece boyunca çalışmışlardı.
Daha doğrusu işi yapacak kişi, Arşen olduğu için, Arşen yazılımla ilgilenmiş Timur'sa testlerle
uğraşmıştı.
Arşen eskisi gibi çalışmaya başlamıştı. Saatler geceyansına gelmeden sorunun GhostWall'dan
kaynaklanmadığını anlamışlardı. Yine de bir sorun vardı ve bütün çalışmalarına rağmen sorunun
kaynağını bulamıyorlardı.
"Bir bit yeniği var bu işin içinde, ama bir türlü ne olduğunu göremiyoruz" dedi Arşen.
Timur, "Çok garip bir durum. Problemi görebiliyoruz, ama kaynağını bulamıyoruz" diye Arsen'e
katıldı.
"Elimizde bir gerçek var. O da sunucunun kopyasında bir gariplik olduğu. GhostWall'da ise hiçbir
gariplik yok. Programlan tekrar yükledik yine de bir sonuç elde edemedik" dedi Arşen.
Timur aklına gelen fikri söylemekte kararsızdı. "Peki, iki sunucuyu birbirine bağlayalım. Birinden,
diğerini kontrol edelim."
Arşen güldü. Fark edecek bir şey yoktu aslında. Sadece işlerini biraz daha uzatmış olacaklardı.
Ama arkadaşını da kırmak istemiyordu. "Peki öyle yapalım."
Birkaç dakika sonra iki sunucu birbirine bağlanmıştı. "Maalesef, gürültü sürüyor" dedi Timur.
"Vay canına! Karşımızda kendisini çok iyi gizleyebilen bir Tru-valı dostumuz olmalı. Bizim
sunucuya da bulaştı. Network hattını kessene bakalım devam edecek mi?" dedi Arşen, anlık
heyecanını gizlemeden.
Timur iki sunucu arasındaki network bağlantısını kesti. "Sen
Calliope'nin sunucusunun ayarlarını düzelt ben de bizimkinin. Bakalım herhangi bir değişiklik
olacak mı ve test sunucusu da enfekte olmuş mu ?"
Arşen sunucunun ayarlarını yaptıktan sonra, iç trafiği kontrol etti. Bilgisayarın hafızasına baktığı
zaman kullanımda belli bir şişkinlik olduğunu fark etti. Ama bir türlü ne olduğu görülemiyordu.
"Bu da enfekte oldu. Karşımızda, kendini güvenlik sistemimizden geçirebilen, bir Truvalı var. Bu
da başımızın dertte olduğunu gösterir."
Timur dizine bir şaplak attı. "Bir şey olduğunu biliyordum, Ho-cim! Ne kadar zamanda çözebiliriz
sence ?"
Arsen'i bir düşünce aldı. "Henüz ne olduğunu çözemedim. O kadar iyi gizlenmiş ki, normal bir kod
kincinin bunu yapabileceğini sanmıyorum. Kim yaptıysa, iyi bir altyapıya sahip olduğu kesin" dedi.
Timur heyecanla, "Ne yapacağız Hocim ?" dedi.
Arşen ise her zamanki sakin tavrına geri dönmüştü. "Truvalı dostumuzun işgal ettiği iki sunucu var.
Benim odama geçelim ve dostumuzun gizlilik zırhını kaldıracak bir şey bulalım" dedi.
Arşen daha cümlesini tamamlamadan, Timur ayağa kalkmıştı bile. "Peki şimdi ne yapacağız?" diye
sordu heyecanla.
"Bu Truva atı, Stealth uçaklar gibi, kendini bir şekilde görünmez yapmayı başarıyor.
Göremediğimize göre, hayalet kovalayacağız. Onu yok etmek zorundayız. Onun için bir tuzak
kuracağız ve tuzağın içine girmesini sağlayacağız."
"Kulağa hoş geliyor ama, nasıl yapacağını anlamadım" dedi Timur.
"Stealth, nasıl orada olduğu halde, radarda görülmüyorsa, bu Truva atı da, bir şekilde antivirüs
programları ve sistem monitör yazılımları tarafından, orada olduğu halde, algılanamıyor. Stealth
uçaklar nasıl egzosundan gaz ve ısı yayıyorsa. Bu Truva atı da bir şekilde izini belli ediyor olmalı.
Şu anda Truva atının varlığını keşfetmiş bulunuyoruz. Orada olduğuna göre de, yeni teknikler
geliştirip, eninde sonunda onu alt edeceğiz."
"Hâlâ tam olarak anlayamadım, Hocim."
Arşen güldü. "Şu anda nasıl olacağından ben de emin değilim. Şu kadarını biliyorum. Truva atı
orada ve oradaysa yok edilebilir" dedi odasına doğru yürürken.
"Tamam Hocim. Sen çalışırken ben de kanepede biraz kestireyim" dedi Timur. Gece boyunca pek
çok kere esnemişti.
"Hayrola, Đzmir'de yaramazlık mı yaptm yoksa ?" dedi Arşen,
yanı başına gelen Timur'a.
"Yapma Hocim ya. Đzmir'e iş için gittim ben. Üç gün boyunca neredeyse günde 3 saat uyudum.
Üstümü değiştirmek ve duş almak gibi işler için bir yere ihtiyacım olmasa, otelde bile kalmama
gerek kalmayacaktı."
"Ne yapalım sen mimlenmişsin bir kere. Kime sorsan, senin çıtır çıtırdatmayı sevdiğini söyler" dedi
Arşen. Timur'a biraz takılmak istemişti.
"Hocim, benim bütün ilişkilerim düzeylidir."
Timur'un hafiften bozulduğunu görünce, Arşen uzatmak istemedi, "Şaka yaptım, alınma hemen"
dedi. Elini Timur'un omzuna attı. Timur'la birlikte odasına doğru giderken, düşünmeden edemedi.
"Düzeylimi?.."
42
Arşen birkaç saattir SidePack adını verdikleri GhostWall'ın servis modülünün kodlarını
değiştirmekle meşguldü. SidePack'in artık yeni bir görevi daha olacaktı; bir avcı gibi, RAM'i25 ve
sabit diskleri tarayacak, Truva atını yok edecekti.
Test sunucularmdaki son başarısız denemesini, yaklaşık yarım saat önce yapmıştı. Truva atmın
varlığını keşfedebilmiş, ama bir türlü ele geçirememişti. Program, gerçekten çok iyi hazırlanmıştı.
Truva atı kendisine yönelik bir tehlikeyle karşılaştığında, ya kendisini klonlayıp kaçıyordu ya da en
son keşfettikleri şekilde, kendini parçalara ayırıyor ve her bir parçasını amorf hale getirebiliyordu.
Herhangi bir parçasını kaybetmesi halinde de, ilk internet bağlantı fırsatmı bulur bulmaz eksik
parçasını yeniliyordu. Görülen oydu ki yakında işlerinin arasına antivirüs yazılımı üretmek de
girecekti.
Kanepede uyuyan Timur'a baktı, iki saat kadar önce, kanepeye uzanmış, onunla konuşurken
uyuyakalmıştı. îlk sefer iki sunucuyu birbirine bağladıklarında, iki sunucu arasına bir ateşdu-varı
kurmamışlardı. O sıra amaçları sadece GhostWall'ın düzgün çalışıp çalışmadığını kontrol etmekti.
Bunu daha önce düşünmediği için kendine kızdı. Oysa ilk test etmeleri gereken Ghost-Wall'ın
güvenilirliğiydi. Yine de hataları Truva atını keşfetmelerini sağlamıştı.
Ekranın sağ alt köşesindeki saate baktı. 8:24. Çalışanlar birazdan gelecekti. Düşüncesini daha sonra
Timur'la paylaşmaya karar verdi. Masanın üzerindeki telsiz telefonu aldı ve 24 saat çalışan destek
ekibini aradı. Test bilgisayarının tamamıyla format-
25. Rasgele erişimli bellek anlamında açılımı random access memoıy. Geçici bir süre üzerinde bilgi
barındıran, bilgisayar kapandığı zaman üzerindeki bilgiler silinen bir tür bellek.
lanmasını ve sıfırdan sistem kurulmasını söyledi. Bu arada diğer bilgisayarın enfekte olduğunu ve
bu işlemler sırasında kendi sistemlerinden izole edilmesi gerektiğini belirtmeyi de unutmadı. Bir
Truva atını ARTIM'ın sistemine bulaştırmanın âlemi yoktu.
Birkaç dakika dinlenmeliydi. Odasındaki tek lüksü olan mini buzdolabına gitti ve bir kola aldı.
Kutuyu ses çıkmasını engelleyecek şekilde açtı. Çalışırken etrafta dikkatini dağıtacak eşyaların
olmasından hoşlanmazdı. Duvarlarındaki iki yağlıboya tablo dışında her şey sadeydi. îş
hacimlerinin artması nedeniyle yeni eleman alımına gitmişler ve eski ofislerine sığmadıkları için de
üç ay önce yeni ofislerine taşınmışlardı. Timur'un son yaptığı projeksiyona göre, bir yıl içinde
ofislerini tekrar değiştirmeleri gerekecekti. Aslında Timur ona bu olasılıktan bahsetmişti, ama uzun
süren toplantılar sonunda, kredi kullanmamaya karar vermişlerdi. Yeniden taşınmanın onlara
getireceği maliyet çok daha düşüktü.
Yeni ofislerine taşınırken, Timur'un tüm ısrarlarına rağmen ofisinin yenilenmesini istememişti.
Çalıştığı ortamın kullanışlı olması dışında ekstra bir özellik taşımasını umursamazdı. Bunun için de
Timur'un eski ofisini kendi odasına taşıtmıştı. Timur'un zevkine güvenirdi. Timur da müşterilerle
bire bir muhatap olduğu için kendisine yeni bir ofis hazırlatmıştı. Timur satış konusunda bir
dâhiydi. Müşterilerle görüşürken, tüm ofisi kullanarak ürün tanıtımı yapardı. Bir iki kere
müşterilerle yapılan toplantılara katılmıştı. Onun klavyeyle yaptıklarını, Timur'un odadaki her şeyi
kullanarak yapışını hayranlıkla seyretmişti. Müşterinin neye ihtiyacı olduğunu belirledikten sonra,
onu ikna edebilecek bir kurgudan başlayıp, kendi düşüncelerini, müşterinin düşünceleri haline
getirmekte ustaydı.
Kanepede yatan Timur'a baktı. Uyurken hafiften horlamasına rağmen, özel hayatında da iş
hayatında olduğu gibi, canlı ve istekliydi. Arşen gibi mutfakta kalmak yerine, şefgarson olmayı
seçmişti. Ön planda olmaktan hoşlanırdı. Đnsanlarla iletişim kurmak, onları anlamak ve sorunlarına
çözüm bulmak onun işiydi, işinde de çok iyiydi. Yine de özel yaşamına biraz çekidüzen vermesi
gerektiğini düşünürdü.
Hayat tarzları da iş yaşamları gibiydi. Arşen zamanının çoğunu evinde geçirirken, Timur işten
sonra yemeğini dışarıda yiyip, sonra da istanbul gecelerinin keyfini çıkartırdı. Gecenin ilerleyen
saatlerinde eve döner, ertesi gün baş ağrısıyla işe gelirdi. Timur için yaşam, anı yaşamaktan ibaretti.
Sessizce odadan çıktı ve destek odasına gitti. Çalışmaları kont-
rol etti. Lavaboya gitti ve yüzünü yıkayıp odasına geri döndü. Yeni bir gün başlamıştı. Sunucunun
başına oturdu. GhostWall'ın güvenirliğini birazdan test edeceklerdi. Fakat yapmaları gereken bir
şey daha vardı. O da Truva atının nasıl bir şey olduğunu öğrenip, yok etmek. Bir süre ekrana baktı.
Ellerim klavyenin üzerine koydu ve dış dünyadan kendini soyutlayarak çalışmaya başladı.
43
Timur saat on gibi uyanmış, GhostWall'ın yapılan testlerden başarıyla geçtiğim öğrenince, memnun
olmuştu. GhostWaH'ın testten başarıyla geçmesi, işlerinde satışların artacağı bir gelecek anlamına
geliyordu. Fakat yine de bir problemleri vardı. GhostWall enfekte bir sisteme kurulursa, Truva atı
bir yolunu bulup Ghost-Wall'ın oluşturduğu ateşduvarını aşıyordu. En güvenli sistemler sadece
içten çökertilebilirdi.
Arşen Truva atını yok eden kodu, saat iki gibi tamamlamıştı. Truva atı köşeye sıkışınca kendi
kendini yok etmişti. Arşen, "Đşe bak. Bir akrep gibi kendini yok etti" demişti. Daha sonra da Truva
atmı yazan kişilerin dışında, ilk keşfeden olduğu için, bulduğu Truva atına bir isim vermişti.
Araknid.26
Yaptıkları kontrollerde, Araknid'in tamamen yok olduğundan emin olduktan sonra da Calliope'nin
Türkiye ofisini arayıp, randevu istemişlerdi. Đstekleri derhal kabul edilmişti. Şimdi ise Ar-sen'le
birlikte Calliope'nin Mecidiyeköy'deki ofisine çıkan asansördeydiler.
Arşen müşterilerle iletişim kurmaktan pek hoşlanmadığı için, genellikle müşterilere Timur giderdi.
Bu sefer Arsen'in de yanında olmasını istemişti. Mümkün olduğu kadar Arsen'in yanında kalmasını
sağlamaya çalışacaktı.
Calliope'nin danışmasında oturan görevli, randevu konusunda bilgilendirilmişti. Plazanın
girişinden, misafirlerin gelişi haber verildiğinde, giriş onayım vermiş, daha sonra da şirketi
asansörlerden ayıran kurşungeçirmez camın arkasındaki asansörden çıkışlarını beklemeye
başlamıştı.
26. Örümcekleri ve akrepleri de içeren Örümceğimsiler sınıfının Latince adı Arachni-da'dan.
Asansörün açılan kapısından iki adamın çıktığını görünce, masanın üzerindeki düğmeye basarak,
kurşungeçirmez cam kapıyı açtı. Timur'u tanıyordu. Diğeri de onun yanında çalışan
mühendislerden birisi olmalıydı. Đki adam kapıdan içeri girerken, Calli-ope'nin bilgi işlem
sorumlusu Ayhan Muti odasından çıktı ve gülümseyerek misafirlerini karşıladı. Mutluluğu her
halinden belli oluyordu. En sonunda sorunlarına bir çözüm bulunmuştu.
"Hoş geldiniz" diyerek Timur'a doğru elini uzattı. Timur'la to-kalaştıktan sonra elini Arsen'e uzattı.
"Hoş bulduk" yanıtlarından sonra ikisini de toplantı odasına davet etti.
Ayhan Muti'nin odası, bilgi işlem bölümünden, camekânla ayrılmış bir yerdi. Odasına çalışma
masasının dışında iki koltuk ve bir sehpa zar zor sıkıştınldığı için görüşmeyi şirketin toplantı
odalarından birinde yapmayı tercih etmişti.
Odaya girdikten sonra bir şey içmek isteyip istemediklerini sordu. Olumsuz yanıt alınca, kendine
de bir şey almaktan vazgeçti. Timur Sarp her zamanki gibi bakımlı ve takım elbiseliydi. Yanındaki
adam ise, biraz sonra deniz kenarında yürüyüş yapacakmış gibi spor giyinmişti. Bununla birlikte
adamın duruşunda bir ciddiyet vardı. Hatta Timur Sarp'tan bile ciddi duruyordu. Teknik ekipten
birisi olduğunu tahmin ettikten sonra Timur'a dönerek konuşmaya başladı.
"Sizden güzel haberi alınca çok sevindim. Biliyorsunuz. Sizin programı kurduktan sonra network
performansımız düştü. Artık böyle bir sorunumuz olmayacağına çok seviniyorum."
Doğrudan onunla konuşulduğu için bu sözlere yanıt verme görevi Timur'a düşmüştü. Zaten Arşen
asla bu sözleri üzerine almazdı. "Ayhan Hanım. Sizin probleminize bir çözüm bulduğumuz doğru.
Bununla birlikte sizin sorununuz GhostWall değilmiş. Sizin daha derin bir probleminiz var."
"Nasıl yani ?" Ayhan Muti'nin sesindeki merak ve endişe rahatlıkla hissediliyordu.
Timur sakinleştirici bir konuşmayla devam etti. "Sizin bilgisayar sisteminize bir Truva atı girmiş.
Çok sofistike bir Truva atı olduğu için durumu öğrenir öğrenmez, ekibimiz tam kadro olarak
sisteminize giren Truva atını yok etmeye çalıştı." Müşterilerine beyaz yalanlar söylemekten
kaçınmazdı. "Truva atının varlığını bile belirlemek, epeyce zamanımızı aldı. Piyasada bulunan
hiçbir antivirüs programı böyle bir Truva atının varlığını tespit edemedi. Truva atının varlığını
keşfedene kadar, biz de GhostYVaU'dan şüphelenmiştik. Fakat ARTIM'ın laboratuvarında
yaptığımız test-
ler sonucu, GhostWall'ın oluşturduğu ateşduvarının Truva atının girişine izin vermediğini gördük.
Truva atı başka bir yoldan sisteminize girmiş olmalı. GhostWall'ı aşıp içeri girmesine imkân yok;
fakat içeri girdikten sonra admin27 şifresini ele geçirip kendisine internete çıkış için bir kapı açmış"
dedi.
Ayhan Muti sükûnetini korumaya çalışarak, "Nasıl yani ?" diye sordu.
Timur açıklamalarına devam etti. "GhostWall, dışarıdan gelebilecek tehlikelere karşı bilgisayar
sistemlerini koruyor. Bununla birlikte sistem yönetici şifresine sahip olduğu zaman, tıpkı sistem
yöneticisi gibi, GhostWah"ın kontrolünü ele alıyor. Tahminimize göre içeri bir kere sızdıktan sonra
sistem yöneticisinin şifresini girmesini bekliyor ve tuş basımlarım kaydedip şifreyi alıyor. Daha
sonra da admin şifresiyle, GhostWall'da gedik açıyor ve sistemdeki bilgileri aktarıyor. Đlk olarak
sizi o Truva atından kurtarmamız gerek. Daha sonra da şifreleri düzenleyip GhostWall'ın ayarlarını
düzelteceğiz."
Ayhan, "Peki Truva atı ne olacak? Yine bulaşmayacak mı?" diye sordu.
Timur açıklamalarına devam etti. "Sizinle yaptığımız bakım anlaşması çerçevesinde sisteminizde
bulunan Truva atını sileceğiz. GhostWall'dan geçmesine imkân olmadığını daha önce söylemiştim,
ama başka bir yoldan yeniden sisteminize bulaşabilir. Hatta mevcut yedeklerinizde bile
bulunabilir." Aslında bakım anlaşmalarında bilgisayar sistemlerine bulaşabilecek bir virüsün
temizlenmesi yoktu.
"Nasıl bir Truva atı ki bu hiç fark ettirmeden sisteme bulaşıyor?" diye sordu Ayhan Muti.
Timur yanıt vermesi için Arsen'e baktı. "Ortağım Arşen Bey, size bu konuda bilgi verecek."
Ayhan bir anda ARTIM isminin nereden geldiğini anlamıştı. Şirketin adı, Arşen ve Timur'un
isimlerinin ilk hecelerinin birleşmesinden oluşuyordu. Farkında olmadan güldü. "Đyi ki TIMAR
ismini koymamışlar. En azından bu şekliyle artış anlamına geliyor" diye düşündü. Aslında TIMAR
ismi de ironik bir şekilde işlerine uygundu. Ne de olsa GhostWall bir tür tımar programı
sayılabilirdi.
Arşen o ana kadar yapılan konuşmaları dikkatle dinlemişti. "Timur Bey'in de söylediği gibi, bu
Truva atmm ileri düzeyde yazılmış bir kodu olduğunu düşünüyoruz. Đtiraf etmek gerekir ki, Truvalı
dostumuzun varlığını bile bulmak, bizi uğraştırdı. Biz de,
27. Yönetici.
ilk başta sizin gibi GhostWall'dan şüphelenmiştik."
Oysa Arşen bu şüpheyi paylaşmamıştı. Yine de Timur'un ortağı olarak, ona destek çıkmak
istemişti, "tik olarak GhostWall üzerinde yoğunlaştık ve incelemeye başladık. Fakat gürültüden
başka bir şey bulamadık. Daha sonra yaptığımız incelemeler sonunda, sorunun kaynağının henüz
bilinmeyen bir Truva atı olduğunu gördük" dedi.
Bu arada yanlarında getirdikleri iki dizüstü bilgisayarı çantalarından çıkardı. Birinci bilgisayar
Calliope'nin sunucusundaki bilgilerle doluydu. Đkinci bilgisayar ise yeni kurulmuş, virüssüz bir
sunucuydu. Ayhan Muti'nin rahatça görebileceği bir yere iki bilgisayarı koyduktan sonra
bilgisayarları çalıştırdı.
"Size bunu daha iyi gösterebilmek için iki bilgisayar hazırladık" diye konuşmasına devam etti.
Enfekte sisteme sahip bilgisayarı gösterdi. Ekranda hafızaya yerleşmiş olan Truva atının izini
gösteren bir grafik belirdi. Grafik üzerinde ışıklar dolaşıyordu. "Bu gördüğünüz bulmakta
zorlandığımız Truva atı. Sunucunun içinde sürekli olarak hareket ediyor. Bazı durumlarda kendisini
klonluyor ve daha sonra çalışmaya klonunda devam ediyor. Bazı durumlarda ise birden fazla klon
aynı anda çalışıyor."
Ayhan heyecanlanmıştı. Bilgisayarlar konusunda tecrübeli olmasına rağmen ilk defa olarak,
sistemin içindeki bir Truva atmın hareketlerini, ekrandan izliyordu. "Peki ? Arşen Bey bu nasıl
oluyor?" diye sordu.
Arşen istediği soru sorulduğu için mutluydu. Ekranda değişik yerlerde hareket eden karecikleri
göstererek. "Ekranda gördüğünüz sadece bir Truva atı. Yapısını öyle ayarlamışlar ki, amorf bir hale
geçebiliyor. Diskteki veya RAM'deki boyutunu değiştirebiliyor. Birkaç parçaya ayrılabiliyor. Hatta
tehlikede olduğunu fark ettiği zaman, çok minik parçalar halinde sistemin değişik bölümlerinde
uykuya yatıp daha sonra uyanabiliyor. Bir kez minimal seviyeye indiği zaman bulabildiği ilk
internet bağlantısından eksik parçalarını yeniliyor. Bazı durumlarda diğer parçalan yok etmek
yerine sunucunun içinde değişik yerlere bırakıyor ve daha sonra parçalanm topluyor. Akıllıca
yapılmış bir Truva atıyla karşı kar-şıyayız. Bu Truva atı sizde varsa, Calliope'nin diğer
sunucularında da olabilir diye düşünüyorum. Benim size önerim tüm Calliope'nin bilgisayar
sisteminin, tüm ofisleri de dahil olmak üzere, kontrol edilmesi."
Ayhan Muti allak bullak olmuştu. Toplantı saatinden önce, so-runlan çözüldüğü için rahattı.
Şimdiyse sorunun GhostWaU'dan
değil, sistemlerindeki bir Truva atından kaynaklandığını öğrenmişti. Bu da, hassas bilgilerin
başkalannın eline geçmesi anlamına geliyordu. Eğer genel merkezde de varsa, kahraman olabilirdi.
Hem böyle bir saldırganın varlığını ortaya çıkarmış oluyordu, hem de elinde çözüm vardı.
Ekrandaki görüntüyü göstererek, "Bu program GhostWall'ın bir özelliği değil. Değil mi?" diye
sordu.
"Hayır değil" diye yanıtladı Arşen kısaca.
"Peki bu programı almamız mümkün mü? Eğer genel merkezde de böyle bir Truva atı varsa
oradakiler de bilmek isteyeceklerdir."
"Tabiî" dedi Timur. Konu kendi uzmanlık alanına girmişti. "Gördüğünüz programı size ücretsiz
vereceğiz. Bu programla sisteminizde Truva atı olup olmadığını kontrol edebilirsiniz. Ayrıca
bugün, sisteminizde bulunan Truva atını da sileceğiz. Yakında yaptığımız programı, GhostWaU'a
standart bir modül olarak koyacağız. Bunun için de sizden ücret talep etmeyeceğiz."
Arşen belli etmeden Timur'a baktı. GhostWall bir antivirüs yazılımı değildi. Ama anlık bir
uyanıklıkla Timur, GhostWall'ı pazarlamanın bir yolunu daha bulmuş gibiydi. En az yirmi bin
bilgisa-yan koruyacaklardı. Daha sonra da, Calliope referansını kullanarak, müşteri portföylerini
geliştirebileceklerdi. Timur ustaca bir manevrayla, Arsen'in birkaç günlük emeğini, olası bir servete
dönüştürmüştü.
Timur, Ayhan Muti'ye döndü, "Ayhan Hanım, isterseniz ortağım Arşen Bey size sistemin nasıl
çalıştığını ve Truva atının nasıl temizlendiğini göstersin." Her zaman, uygulamalı anlatımın en ikna
edici yöntem olduğunu düşünürdü. Hatta kadınlar üzerinde bile...
"A! Memnun olurum" dedi Ayhan.
Arşen faresiyle bilgisayar ekranındaki bir düğmeye bastı ve bir süre sonra renkli karecikler daha
hızlı hareket etmeye başladılar ve bir süre sonra da kayboldular. "Temizlendi" dedi Arşen.
"Peki bir daha oluşmaz mı? Ya da başka bir yerden gelip sisteme yeniden girmez mi ?"
"Hayır" dedi Timur. "Eğer bizim GhostWall ateşduvannı kullanıyorsanız bu olmaz. Sizin
sisteminizi bakım sözleşmesi kapsamında bu özelliği sağlayacak şekilde yenileyeceğiz. Böylece
güvenliğiniz korunmuş olacak." Arsen'i yaranda getirdiğine çok memnun olmuştu.
Ayhan, "Çok memnun oldum. Acaba bizim sistemi şimdi temizlememiz mümkün mü?" diye sordu.
Timur yanında getirdiği çantasından bir CD çıkarttı. "Tabiî, isterseniz ofisinize geçelim."
Hep birlikte ofise geçtiler ve Arşen, Ayhan Muti'nin bilgisayarına Truva atı monitör yazılımını
kurdu. Daha sonra da temizleme programını kopyaladı. Bu sefer çıkan ekran biraz daha farklıydı.
Arşen, "Şu anda sunuculara bağlı açık bilgisayarların hepsi burada belirecek" dedi.
Birkaç dakika boyunca ekranda araç çubuğu işlemin ne kadarının yapıldığını gösterdi. Network'ün
görsel bir kopyası ekranda belirdi. Program network bilgilerini GhostWaH'dan almış, daha sonra
da, sistemdeki bütün uç noktaları, fiziksel olarak kontrol etmişti.
Arşen koyu renkteki noktaları gösterdi. "Bunlar, şu anda net-work'e bağlı olan, fakat kapalı
bilgisayarları gösteriyor. Uzaktan açılabilen bilgisayarların açılmasını sağlayabilir misiniz ? Bu
şekilde bütün sisteminizde Truva atının izlerini kontrol edebiliriz. Tabiî eğer buna imkân varsa?
Eğer yoksa, önemli değil. Programı GhostWall sunucusuna kopyalayacağım. Bu şekilde program
orada çalıştığı sürece enfekte olan bir bilgisayar bile açılsa Truva atını silecektir."
Ayhan'ın aklı başka yerdeydi. "Peki e-postayla gelirse ne olacak ?" diye Timur'a bakarak sordu. Ne
de olsa onun muhatabı oydu.
Timur yardım ister gözlerle Arsen'e baktı.
"E-posta yoluyla bulaşma ihtimali her zaman var. Yakın zamanda genel bir servis olarak bu sistemi
çalıştıracağız. O zaman net-work kontrol altına alınmış olacak. Ama yine de e-posta yoluyla, gerek
amorf olarak, gerekse fark edilmeyecek parçalar halinde gelebilir. Bu konuda henüz elimizde yeteri
kadar bilgi yok. Sizden aldığımız enfekte olmuş kopya üzerinde çalışmaya devam edeceğiz. Her
durumda e-posta yoluyla geldiği zaman fark edilmese bile, sisteminizde birkaç saniyeden fazla
kalmasına imkân yok. Servis programı, onu bulur bulmaz yok edene kadar peşini bırakmaz" dedi.
"Çok güzel" dedi Ayhan. "Siz lütfen temizlemeye başlayın. O Truva atı başımızı ağrıttı."
Temizleme işlemi başlar başlamaz üzerinde Truva atı kalmayan bilgisayar ve sunucular yeşil hale
geldiler. Bu şekilde Truva atımn kaçarken o bilgisayarlara gitmesine engel olunmuştu. Birkaç
dakika kadar süren renklerin dansından sonra, işlemin tamamlandığını söyleyen mesaj çıktı.
Ayhan Muti daha önce dikkat etmediği mesaja baktı. "Araknid te^3WW$ĐS"^.azıvorcm- "Araknid
nedir?" diye sordu.
"¦HALK KÜTÜPHANESĐ
O gün pazarlama dışındaki bütün konuşmaları yapan Arşen, anlatmak için hazırlanırken Timur söze
girdi. "Araknid ismini biz koyduk. Belki Truva atını yazanlar başka bir isim koymuştur."
"Peki anlamı nedir?"
Timur, Arsen'i işaret etti. "isim babası Arşen Bey."
Arşen biraz isteksizce konuşmaya başladı. "Aslında biraz önce gördüğünüz gibi silmeye
çalıştığımız zaman çok ustaca kaçıyordu. Bunun üzerine yeni bir yaklaşım denedik ve onu köşeye
sıkıştırdık. Bu seferde kendini yok etti. Tıpkı bir akrep gibi. Bu nedenle akrebin ait olduğu
familyanın adından esinlenerek, Araknid adını verdim."
Ayhan, "Şey affedersiniz. Biraz önce merkezden böyle bir şeyin, Araknid'in bulaşabileceğini
söylemiştiniz. Eğer mümkünse Araknid'i bulan programı merkeze yollamak istiyorum. Tabiî sizin
için bir mahzuru yoksa?" dedi.
Timur elinde olmadan gülümsedi. Bir süredir elinde tuttuğu CD'yi Ayhan Muti'e uzattı. "Lütfen
buyurun. Biz de aynı olasılığı düşündük. Eğer onlara da bulaşmışsa bile, henüz haberleri olduğunu
sanmıyorum. Eğer olsaydı, size bugüne kadar bir direktif yollarlardı."
Ayhan Muti'nin, CD'ye arzuyla baktığını gördü. Ayhan Muti, Calliope'nin standart olarak
belirlediği yazılımın yerine, Ghost-Wall'ı satın almıştı. Büyük bir riskti. Ama şimdi elinde tuttuğu
CD, belki de onun kariyerindeki en büyük aşamalardan birini yapmasma neden olacaktı.
Ayhan Muti, CD'yi masanın üzerinden uzanıp aldı. "Eğer sizin dediğiniz gibi merkezde de Araknid
varsa, en büyük müşteriniz Calliope olacaktır."
Calliope dünyanın neredeyse bütün havayolu şirketlerine değişik ebatta uçak satıyordu. Timur tam
olarak bilmiyordu, ama C serisi uçakları değişik kapasitelerde havayolu şirketlerinin gözdesiydi.
Uçak sanayiinin yanı sıra Fransız Guyanası'ndaki uzay istasyonu hemen hemen her iki ayda bir,
uzaya uydu fırlatıyordu.
Bu kadar büyük bir şirket onların müşterisi olduktan sonra, sadece onların bakım işlerini bile
yapacak olsalar, başka müşteri bulmalarına gerek kalmazdı. Timur böyle bir müşteriyi bulduğu için
kendisiyle gurur duyuyordu.
Anlaşma imzalanır imzalanmaz Arsen'e bir sürpriz yapacaktı. Ne de olsa bütün bu imkânları var
eden Arsen'di. Kendisi yerine, iyi bir pazarlamacı da aynı işi yapabilirdi. Ama Arsen'in yerine bir
başkasını bulmak neredeyse imkânsızdı.
"Đsterseniz ekibinize söyleyin, network trafiğini kontrol etsinler. Bu arada lütfen GhostWall admin
şifrelerinizi değiştirin. Araknid sistemi içeriden kontrol ettiği için, şifreyi başka bir yere yollamış
olabilir."
"Tabiî hemen kontrol ettireceğim. Bu arada vaktiniz varsa Hamburg'daki merkeze bu durumu haber
vereyim. Oradaki durumu da on dakika içinde öğrenmiş oluruz."
"Siz görüşürken, biz de GhostWaU'ın kontrolüne nezaret edelim. Sistemin güvenle çalıştığından
emin olalım" dedi Timur.
GhostWaH'la ilgili bütün ayarları kontrol ederken, bilgi işlem uzmanlarına da programla ilgili çok
kısa bir eğitim verdiler.
Bu arada Ayhan Muti, Hamburg'daki genel merkezle irtibat kurmuştu. On dakika sonra sistem
odasına giren Ayhan Muti, gülümseyerek, "Merkezde de Araknid varmış. Sanıyorum size çok iş
düşecek" dedi. Bu bilgi onu hem aklıyor ve hem de çözümün bulunmasında rol aldığı için de
başarılı kılıyordu.
Timur sevincini nasıl saklayacağım bilemedi. Duymamış gibi davranıp arkası Ayhan'a dönükken
bir an gülümsedi. Aslında o anda havalara sıçrayıp, "Zengin olduk!" diye bağırmak istiyordu.
Kendini toparladıktan sonra, ekranın başından kalktı, "Biz de öyle olabileceğini düşünmüştük.
Elimizden gelen yardımı yapmaya hazırız" dedi. Yüzünde yardımcı olabildiği için memnun bir
adamın gülümsemesi vardı. Mal satmak zor zanaattı.
44
6 eylül 2005, salı 10:55
Calliope bir hafta süreyle sistemlerindeki virüsü temizlemenin bir yolunu aramış, büyük bir
ihtimalle, sistem güvenliğini aldıkları şirketle sonuçsuz kalan görüşmeler yaptıktan sonra, ARTIM'ı
Hamburg'a davet etmişlerdi.
Đkili, Calliope'nin kompleksine girdiklerinde, kendilerini bir uzay üssüne girmiş gibi hissettiler. Ucu
bucağı olmayan dikdörtgen şeklindeki üretim birimleri birbirine eklenmiş gibi tüm alanının
nerdeyse yansım kaplıyordu. Yaklaşık olarak yüz metre genişliğindeki bloklar on beş metre
genişliğindeki çelik yapılarla ayakta tutuluyordu. Yeryüzünde bunun kadar büyük bir montaj alam
var mı acaba diye düşündüler bir an. Binalar modüler şekilde tasarlanmıştı ve ihtiyaç olması
halinde yeni bir modül eklenebilirdi.
"Hocim ben hangarları farklı düşünmüştüm" dedi Timur hayretini gösteren bir ıslığın ardından.
"Internet sitesindeki resimlerde bu kadar devasa olduğunu anlamanın imkânı yok."
"Düşünsene burada ayda on sekiz uçak üretiliyor. Bildiğim kadarıyla her biri iki yüzün üzerinde
yolcu alan uçaklardan ayda yirmi dört tane üretebilecek kapasitedeymiş."
"Vay canına..." dedi Timur, tüm cephesi camla kaplı merkez binaya doğru dönmeden önce.
Araknid'e çözüm buldukları gün, Calliope'nin ofisinden ayrılır aynlmaz, yine işyerine dönmüşler ve
Arşen konu üzerinde çalışmaya başlamıştı. Timur'a evine gitmesini söylemesine rağmen, Timur da
gitmemekte direnmişti. Arsen'in huyunu çok iyi biliyordu. Yine de Arsen'e eve gitme konusunda
yalvarmış, sonuç alamayınca da, odasından üçlü kanepesini getirtmiş, Arsen'in yanından
ayrılmamıştı. Uykusuzluğa dayanamadığı zamanlar, kanepe-
ye, ayaklan kanepenin kolçağından dışarı taşacak şekilde uzatıp, biraz kestirmişti.
Onları havaalanında karşılayan şirket yetkilisiyle birlikte, bir futbol sahası genişliğindeki, dokuz
katlı binanın, geniş döner kapısından içeri girdiler. Tüm cepheyi kaplayan, kurşungeçirmez renkli
camların ardında damarlı Afyon mermeriyle döşenmiş bir dünya vardı. Đki yanda duran, ebadı
dışında gerçeğiyle karıştınla-bilecek iki uçak olmasa, insan kendini eski çağlardan kalma bir
mabede girmiş gibi hissedebilirdi. Bir resepsiyonist onları gülümseyerek karşıladı.
Arşen NSA'nın binasından kalan alışkanlıkla güvenlik kameralarının yerlerini tahmin etti.
Saldırganca bir tavırlarında birkaç saniye içinde güvenliğin onları durduracağı kesindi. Döner
kapıdan geçerken üzerlerinde bulunabilecek silahlar için otomatik olarak kontrolden geçmiş
olmalıydılar. Herhangi bir silah bulunsaydı, tahminine göre kapı otomatik olarak duracak, döner
kapının içinde hapis kalacaklardı. Görebildiği kadarıyla, dördü açıkta, altı kamera Calliope'nin
yönetim binasının girişini kontrol ediyordu. Arşen bakışlarını voleybol sahası kadar geniş girişte
dolaştırdıktan sonra resepsiyoniste baktı. Sabah evden çıkarken yüzüne yaptığı hafif makyaja ek
gülümsemesiyle onları karşılayan kadın bir resepsiyon görevlisinden ziyade, kısa mesafe
koşucusunu andırıyordu. Alımlı bir görünüşü olan kadının, yakın dövüş teknikleri konusunda
uzman olduğuna bahse girebilirdi.
Resepsiyonist, dış görünüşünden beklenmeyecek kadar kalın bir sesle, "Timur Sarp ve Arşen
Bora?" diye sordu.
Arşen adının yanlış söylenmesine alışkındı. Ama kadın Timur'un soyadını söylerken elinde
olmadan gülümsedi. 'S' ve 'Z' harfleri konusunda Almanların mı yoksa diğerlerinin mi telaffuz
hatasına düştüğü konusunda bir Alman'la tartışmaya gerek yoktu.
Đkisi birden resepsiyonisti başlarıyla onayladılar.
Resepsiyonist, "Lütfen beni takip edin" dedikten sonra, vücuduna hokka gibi oturan ve diz üstü
kısalığındaki tayyöründe en ufak bir kıpırtı olmadan geri döndü ve diğer asansörlerden ayn duran
bir asansöre doğru yürümeye başladı. Bu arada ikili onu takip ediyor mu diye kontrol etmeyi ihmal
etmedi.
Asansörün önündeki görevliyle birkaç kelime Almanca konuştuktan sonra asansörü çağırdı.
Asansörün kapısı açılınca da "Lütfen buyurun" dedi. Arşen ve Timur'un asansöre binmesini
bekledi, arkalarından asansöre bindi. Cebinden çıkardığı manyetik
kartı, kat düğmelerinin bulunduğu kontrol panelindeki özel yarığa soktu, en üst katın düğmesine
bastı.
Timur ile Arşen birbirlerine bakıyorlardı. O güne kadar görüştükleri en büyük müşterileri buydu.
Belki dünyada, Calliope'den daha büyük bir elin parmağı kadar şirket vardı. Asansörün kapısı
kapandı ve asansör yerçekimine karşı hafifçe direndikten sonra fark edilmeyecek bir hızla yukarı
doğru tırmanmaya başladı.
"Sessizlik" Calliope'nin ana düsturlarından biri olmalıydı. Sessizlik, bilimkurgu filmlerindekinden
daha sessiz açılan asansör kapısının sesiyle bozuldu. Resepsiyonist içten olduğu belli olan
gülümsemesiyle, "Lütfen" dedi. Asansörden inmelerini bekledi.
Timur bir ara, karşısında bir hanım olması nedeniyle, "Önce siz buyurun" demek istedi, sonra
vazgeçti. Centilmen olmanın, o an için bir gereği yoktu. Resepsiyonist görevini yapıyordu.
Arkalarından asansörden çıkan resepsiyonist, asansörü harekete geçirmek için kullandığı manyetik
kartı kullanarak, kurşungeçirmez camdan yapılmış bir kapıyı açtı. Önlerinde uzanan koridorun
sonuna doğru ilerlemeye başladılar. Bitki de dahil olmak üzere hiçbir canlının olmadığı koridorda
yürürken, Calliope'nin düsturu onları takip ediyordu: sessizlik...
Timur binadan hoşlanmıştı. Binanın projesini çizen mimar, giriş bölümünde gün ışığının her yere
ulaşmasını istemiş olmalıydı. Sade görünüşüne rağmen, içeri giren kişi güneşin Calliope için
doğduğunu düşünebilirdi. Her yer pırıl pınl aydınlıktı. Yürüdükleri koridor ise girişten epey
farklıydı. Đnsanı biraz tedirgin ediyordu. Hiç cam yoktu. Gizli ışıklandırma kullanılmıştı. Yerdeki
devetüyü halı dışında insanın bakabileceği tek şey yanından geçtikleri kapalı kapılardı. Yönetim
katında olmalıydılar, ama etrafta kimse yoktu. Yanlarındaki resepsiyon görevlisi olmasa, ikisi de
terk edilmiş bir kata girdiklerini düşüneceklerdi.
Resepsiyonist koridorun sonunda, bir kapmın önünde durdu ve kapıyı açtı. Kapının önünde durup
içeri girmelerini bekledi. "Đyi çalışmalar" dedikten sonra da kapıyı arkalarından kapattı. Timur,
"Size de" deme fırsatını bile bulamamıştı.
Bir Avrupa şirketine gelmelerine rağmen gördüğü mobilyalar Arsen'e Amerikan filmlerinde
gördüğü petrol krallarının ofislerini anımsattı. Sadece biraz daha küçüktü ve alışılmış kupalar ve
resimler eksikti.
Karşısında, oturduğu masanın ardında kaybolmuş gibi duran minyon yapılı bir kadın vardı. Kadının
gözlerinin içine baktı. Đlk defa gördüğü birinin, önce gözlerinin içine bakardı. Genellikle
de karşısındaki bir iki saniye sonra gözlerini kaçırırdı, ama bu arada, nasıl bir insanla karşı karşıya
olduğuna dair ilk izlenimi elde ederdi. Orta yaşın üzerindeki kadın, huzurluydu ve iyilik doluydu.
Timur, Calliope'ye, uçak almak için gelen şirket yetkililerini düşündü. Karşılaştıkları lüks, anlaşma
yapmaları halinde, alacakları kişisel destek fonunun miktarı konusunda onları umutlandırıyor
olmalıydı. "Mutlaka her anlaşmaya göre, kişisel destek fonunun da bir tarifesi vardır" diye
düşündü. Bazı ülkelerin uluslararası faaliyet gösteren şirketlerine, rüşvet masraflarını, temsil gideri
adı altında vergiden düşmelerine izin verdiklerini duymuştu.
"Mr. Sarp?"
"Anlaşılan muhatap olarak beni seçmişler" diye düşündü Timur. Bir şekilde görüşecekleri kişinin,
aslında Arşen olduğunu onlara hissettirmesi gerekecekti. Onun işi, işi bağlamaktı. "Evet, Mr.
Scott'la randevumuz var" dedi minyon kadına. Orta yaşlı görünmesine rağmen, gerçek yaşını ancak
ellerine bakıp tahmin edebildi. Belki de minyon yapısı dinç görünmesinin sırlarından biriydi.
Kadın, "Lütfen beni takip ediniz. Mr. Scott sizi bekliyor" dedi. Masasından kalkıp, solundaki
kapıya kadar onlara eşlik etti. Kapıyı açtı ve içeri girip misafirlerinin de ona katılmasını bekledi.
Odanın öbür ucunda oturan gruba, misafirleri tanıttı. "Mr. Scott... Mr. Sarp ve Mr. Bora geldi" dedi.
Neredeyse bir basketbol sahası kadar büyük odanın öbür ucundaki gruba, oturduğu konum
itibariyle liderlik eden adam, başını kaldırdı ve kapıdan giren iki adama baktı.
Ray Scott, "Teşekkürler, Ms. Abbot, misafirlerimize içecekleri konusunda yardım eder misiniz
lütfen" dedi.
Odada Scott'ın masasının yanındaki koltuklara kurulan diğerleri de merakla gelenlere bakıyorlardı,
fakat hiçbiri ayağa kalkıp misafirleri karşılama ihtiyacı duymamıştı.
Arşen kapının yanında bekleyen Đlke Abbot'a, "Şu an için bir şey almayacağız, çok teşekkürler"
dedi. Kadın başını hafifçe sola doğru eğerek ikilinin kararını onayladı, "Bir şeye ihtiyacınız olursa
beni çağırın" dedikten sonra odadan çıktı. Arşen ve Timur da salonun diğer ucundaki oturma
grubuna doğru yöneldiler.
Ray Scott, Calliope'yi yaklaşık üç yıl kadar önce satm almıştı. 11 Eylül olaylarından sonra krize
giren havacılık sektöründe, böylesine büyük bir el değiştirme çok sükse yapmıştı. Ray Scott
aldıktan sonra Calliope, içinde bulunduğu darboğazdan hızla çık-
mış ve birkaç yapısal değişiklikle dünya havacılık sektöründe başa güreşir hale gelmişti.
Đkisi de Ray Scott'ı resimlerinden tanımışlardı. Calliope'yle ilgili medya araştırmaları sırasında
karşılarına çıkmıştı, Ray Scott'ın resimleri. Medya danışmanları, adamın imajıyla yakından
ilgileniyorlardı. Kimi zaman, bir kayak merkezinde çocuklar yararına düzenlenen bir yarışmanın
onur konuğu olarak, kimi zaman da, dünyanın gelişmiş ülkelerinin başkanlarıyla çekilmiş boy boy
fotoğraflarıyla gazete ve dergilerde yer alıyordu. Medyayı iyi takip eden biri, Ray Scott'ı güçlü,
yardımsever ve iyi bir aristokrat olarak tanımlardı. Belki de öyleydi, ama gelenlerle pek ilgilenir
gibi bir hali yoktu. Odaya girdiklerinde mavi gri gözleriyle gelenleri süzmüştü. Karşılama
cümlesinden sonra da, eliyle oturmalarını işaret edip, önündeki dokümanlarla ilgilenmeye
başlamıştı.
Timur salonun girişindeki uçağa bakmaktan kendini alamadı. Üç kanatlı, kırmızı bir uçak kapının
tam "karşısında duruyordu. Orijinal olmalıydı. Birinci Dünya Savaşı'ndan kalma bir savaş uçağı
için kırmızı garip bir renkti. Gökyüzünde rahatlıkla görülürdü. Yaklaşık 6 metreye varan boyuyla,
bir limuzinden bile küçüktü. Arsen'i dürtüp, uçağı gösterdi.
Arşen, Birinci Dünya Savaşı sırasmda Almanların kullandığı uçağı tanımıştı. Üç kanatlı uçağın
Richthofen Baronu Manfred'in kullandığı Fokker DR1 cinsi bir uçak olduğunu anladı.
Savaşların henüz düğmelerle yapılmadığı çağlarda, düşmanları tarafından "Küçük Kızıl", "Kızıl
Şeytan", "Kızıl Şahin" gibi hep kızıllı adlar takılan Richthofen'in en bilinen takma adı "Kızıl Ba-
ron"du. Uçağım kırmızıya boyamış ve Birinci Dünya Savaşı'nda 80 tane uçak düşürmüştü. Ölümü
de aynı şekilde olmuştu.
Arşen, Timur'a fısıldadı. "Biliyor musun ? Orta sınıf bir arabadan daha güçsüz bir motoru vardır
bunların. Yanlış hatırlamıyorsam 100 beygir civarında olmalı" diye kısa bir açıklama yaptı. Vakti
olsaydı bir havacılık fuarında aynı tip bir uçağı çok yakından incelediğini de anlatabilir, biraz da
teknik bilgi verebilirdi.
Masanın yanında, kendileri için ayrıldığı belli olan iki koltuğa yürüdüler. Oturduklarında ikisi
birden koltuğun tahmin ettiklerinden daha yumuşak olduğunu fark ettiler. Oturur oturmaz koltuğun
içine gömülmüşlerdi. Đkisi de normalden biraz uzun oldukları için, dizleri neredeyse göğüslerinin
hizasındaydı. Scott koltuklan özellikle seçmiş olmalıydı. O maun masanın ardında yüksek
sayılabilecek bir koltukta oturmuş, herkese hâkim konumdayken, diğerleri oturma yeri çok aşağıda
olan koltuklarda oturmak zorun-
daydüar. Sanki o koltuklara oturan biri, bir anda cüceleşiyordu.
Scott masasının üzerindeki kâğıtları incelemeye devam ediyordu. Giydiği tüvit takımm manşetleri
koluna doğru biraz kıvnlmış-tı. Kanatlı bir gemiyi andıran kol düğmeleri ile aynı model kravat
iğnesi şıklığını tamamlıyordu, incelediği kâğıtların sesinin dışında odadaki tek ses, kol
düğmelerinin arada bir masaya çarpmasıyla çıkan sesti.
Arşen, odanın sinir bozucu ortamından kurtulmak için, hafif bir nefes egzersizi yapmaya başladı.
Bu şekilde nefesine konsantre olabiliyordu. Bir süre sonra odadaki sesleri duymaz oldu.
Timur bu arada meraklı gözlerle odadakileri incelemeye başlamıştı. Kimlerle görüşeceğini
biliyordu, ama onların nasıl insanlar olduklarını da bilmesi gerekiyordu. Đyi bir satıcı üstünlüğü
elinde bulundurmak için karşısındaki insanın yerine kendisini koyabilmeli ve onun ihtiyaçlarının
yanı sıra, içinde bulunduğu durumu da iyi değerlendirebilmeliydi. Masanın etrafındaki koltuklara
kurulan üç kişi de sanki balmumu müzesindeki heykeller gibi şık fakat donuk bakışlarla,
kıpırdamadan duruyordu. Odaya girdiklerinde hiçbiri onlan karşılamak için bir harekette
bulunmamıştı. Sanki odada bir anakroni yaşanmış ve Arsen'le başka bir zaman diliminde odaya
girmişlerdi.
Bakışlarını ilk olarak karşısındaki koltukta oturan kadına çevirdi. Düzgün bir fiziği olmasına
rağmen, bol kesim pantolon üzerine yakasız bir ceket giymişti. Elindeki yüzükler ve takı seti zevkli
biri olduğunu ispat ediyordu. Đki ayrı set çok güzel bir uyumla birleştirilmişti. Boya olduğunu
tahmin ettiği kömür karası saçları, gri gözleri ve beyaz teniyle albenili bir tezat oluşturuyordu.
Yüzündeki tek kusuru, neredeyse yok denebilecek kadar ince dudaklarıydı. Onu da biraz kaim
sürdüğü kırmızı rujuyla gizlemeye çalışmıştı.
Kadının bakışlarını yakalamaya çalıştı. Nasıl baktığım merak ediyordu. Bir an göz göze geldiler,
bir anlık umut, kadının gözlerinden kayıp geçti. Bakışlarında gizlenmiş bir kızgınlığın yanı sıra,
öfke de vardı. Sanki hak etmediği bir davranışla karşılaşmıştı ve bir şekilde hakkım arama isteğiyle
kıvranıyordu. Kadınm, şikâyetçi taraf olduğuna karar verdi. Bir bakıma, onlann gelmesiyle
sorunlarına bir çözüm bulunacağını düşünüyordu.
Kadının yanında, bakışlarındaki kini gizleyebilecek kadar tecrübeli olmayan kızıl saçlı bir adam
vardı.
Timur, "Sanki yılbaşında aldığı hediyesini kırmışız gibi bakıyor" diye düşündü.
Gerçekten de ikisine nefretle bakıyordu adam. Oysa onlara sunabilecekleri, sadece çözüm
olabilirdi. Adamın onlara kin dolu bakışlarla bakmasının iki nedeni olabilirdi. Ya sunacakları
yardım adamın işine gelmiyordu ya da yardım edecekleri konunun sorumlusu oydu ve
beceriksizliğinin ortaya çıkmasından korkuyordu. Evet adam korkuyordu. Koltukta biraz daha
büzülse rahatlıkla bir koliye konup başka bir yere postalanabilecek boyuta inecekti. Ona dikkat
etmek gerekiyordu. Zihninin bir köşesine yazdı. "Bu adama dikkat edilecek."
Đkinci adam ise, hayatın bütün zorluklarını aşmış gibi görünüyordu. Bakışlarında bir sevecenlik
vardı. Toplantıdan sonra teknesine binip balığa çıkacakmış gibi rahattı. Yüzündeki çizgiler zorlu bir
hayat yaşadığım anlatmaya yetecek kadar derindi. Gözlerindeki parlaklık olmasa, uzun süre
çatılmaktan izleri belirginleşmiş kaşları yanlış anlaşılmasına neden olabilirdi. Gördüğü kadarıyla,
adamın içinde barış ve huzur vardı.
Timur bakışlarını en son olarak kâğıtları karıştırmakta olan Scott'a çevirdi. Onun hakkında
diğerlerinden daha fazla bilgiye sahipti. Yine de masasının üzerinde kâğıtları karıştırmasını bir
zayıflık olarak gördü. Sanki ne diyeceğini bilmiyormuş da, bir şeylerle uğraşarak, karşısındakilere
göreceli bir avantaj sağlıyormuş gibiydi. Timur da, karşı bir adım atmaya karar verdi. Mademki
görünmezdi, o da görünmezlik örtüsünü kullanacaktı. Ayağa kalktı ve salonun girişindeki uçakların
yanına gitti.
Fokker DRl'in dışında, C serisi süper yolcu uçaklarından ikisinin maketi büyük boşluğun içindeki
yerini almıştı. Maketlerden birinin boydan boya, çeyreklik bir kesiti çıkartılmıştı. Đçindeki bütün
detaylar görülüyordu. Sayamadı, ama üç yüzün üzerinde yolcu taşıdığını tahmin etti. Diğeri ise
ondan daha büyük beş motorlu bir uçağın maketiydi. Dış görünüşü bir balinayı andırıyordu.
Yine de üç uçağın içinde ilgisini maket gibi durmasına rağmen, orijinal olduğunu haykıran Fokker
DR1 çekmişti. Fokker'ı incelemeye başladı. Nasıl oluyordu da bu uçak uçabiliyordu ? Oysa Fokker
DR1 için Richthofen'in, "Bir maymun gibi tırmanıyor ve bir iblis gibi manevra yapıyor" dediğini
bilseydi şaşkınlığı daha da artardı.
Uçağm etrafında dolaşmaya başladı. 110 beygirgücündeki, yaklaşık olarak lOOKnot hız yapan,
Uberursell UR 2 motorun önündeki pervaneyi, hemen pilot kabinin üzerindeki iki adet 7,92 mm'lik
Spandau LMG 08/15 makineli tüfeği, neredeyse artık el arabalarında bile kullanılmayan
tekerleklerini, her an dağılacakmış gibi du-
ran gövdesini merakla incelemeye devam etti. Her ayrıntı ilgisini çekiyordu.
Arşen, Timur'un uçağı incelemek için ayağa kalktığım görmüştü. Fakat ona eşlik etmedi. Ayrıca en
azından ekipten birisinin, her ne kadar bir şey olmasa da, yerinde kalmasında fayda vardı.
Egzersizini bitirdikten sonra, bacak bacak üstüne attı ve sessizce Scott'ın işini bitirmesini
bekleyenlere katıldı.
"Bir Fokker DR1. Oyuncak gibi duruyor değil mi?" Gerçekten de bir arabadan biraz daha büyük
olan uçağın uçacağına inanmak biraz zordu. Konuşmaya başlayan Scott'tı. "ilk uçmaya başladığı
zaman, üç kanat kullanımı bir devrim olarak görülmüştü. O yıllar bir başkaymış. Şimdiki gibi ara-
bul-yok et tip güdümlü füzeler yoktu. Pilotlar düşman da olsalar, birbirine saygı duyarlar-mış.
Şimdiyse, değil savaşta, iş ilişkilerinde bile adalet kavramı kalmadı" dedi.
Arşen, Scott'ın adillik konusundaki yaklaşımını düşündü. Bir şeyler ima etmek ister gibiydi.
Timur uçakları incelemeyi bırakıp, koltuğuna doğru gelirken, Scott konuşmasına devam etti.
"Etkileyici bir geçmişiniz var Mr. Bora. Sanıyorum, Araknid adını verdiğiniz, başımıza bela olan
programı siz bulmuşsunuz."
Arşen, Scott'a doğru dönüp, "O programı başkaları yazmış. Ben sadece sisteminizde olduğunu
keşfettim. îsim konusuna gelince, yazanlar bir isim vermediği için... Daha doğrusu, ne isim
verdiklerini bilmediğimiz için, ona bir isim vermek durumunda kaldık" dedi.
"Anlıyorum, peki... Hadi toplantımıza başlayalım, zamanım kısıtlı." Eliyle, hain bakışlarla Arsen'e
bakan otuzlu yaşların ortasındaki adamı gösterdi. "Mr. Steve Priceless bizim teknoloji di-
rektörümüzdür. Bilgi teknolojileriyle ilgili her şey onun sorumluluğundadır.
Priceless kabahati ortaya çıkmış bir çocuk gibi deri koltuğun derinliklerine biraz daha sindi.
Anlaşıldığı kadarıyla, Araknidler sebebiyle, kabak Priceless'in kafasında patlamıştı. Biraz önce
pudra gibi beyaz olan yüzü kızarmış ve çilleri kararmıştı. Buna kızıl saçları da eklenince, takım
elbise giymiş bir pancara benzemişti.
Priceless başıyla ikiliye selam verir gibi yaptı. Yine de bakışları yerdeydi.
Scott eliyle Arsen'in huzurlu bulduğu adamı işaret etti. "Mr. Alan Vignette, güvenlik direktörümüz.
Aramıza yeni katıldı."
I
II
Vignette, Scott çalışırken huzurlu görünürken, toplantının başlamasıyla birlikte aktif hale geçmiş ve
fıldır fıldır gözlerle toplantıya katılan herkesin bütün hareketlerini izlemeye başlamıştı.
Timur, adama baktığında, biraz önceki sakin adamın yerinde başka birinin oturduğunu düşündü bir
an. Vignette'e bakar bakmaz, ondaki huzuru ve banşı görmüştü. Oysa şimdi karşısında bir cin vardı.
Alan Vignette'in geriye taranmış saçlarını, numarasız gözlüklerini yeni fark etmişti. Yine de adam
hakkındaki ilk yargısının özel yaşamı için geçerli olabileceğini düşündü. Şimdi ise adam
profesyonel bir kumarbaz gibi açık vermeden, hatta kendini gizleyerek olayları takip ediyordu.
Vignette bakışlarını ikiliye yöneltti ve içten bir gülümsemeyle selam verdi. Ama Timur bir defa
yanıldığı için, temkinli davranmaya karar verdi. Aynı şekilde selama karşılık verdiler.
Scott en son olarak, tenis nedeniyle diğerine göre orantısız gelişmiş olan elini grubun tek bayanına
uzattı. "Roberta Wise, araştırma geliştirme direktörümüz. Kendisi içimizde en dertli olan kişidir"
derken acı bir gülümseme dudaklarına yayıldı. "Neyse bu konuya sonra gelelim" diye cümlesinin
etkisini azaltmaya çalıştı. Oysa "sonra" kelimesi Roberta Wise'ın derdini gündemin başına
oturtmuştu.
Timur, Calliope'nin merkezinin Almanya olmasma rağmen neden hiçbir Alman'm toplantıda
olmadığını düşündü. Gerçi şirket eskiden beri Alman, Đngiliz ve Fransız ortaklığıydı ve bazı
ürünlerde îspanyollarla da ortak çalışmalar yapıyorlardı. Yine de durumu garipsedi. Belki de Ray
Scott, Calliope'yi alır almaz kendi ekibini kurmak istemiş ve tercihini Almanlardan yana
kullanmamıştı.
Wise'ın yüzündeki tedirgin ifade yerini bir halı satıcısı gülümsemesine bırakmıştı. Neredeyse ağzı
kulaklarına varacak gibiydi. Hafif arzu kokan bir selamla ikiliyi selamladı. Dişiliğinden zevk aldığı
her halinden belliydi. Yine de yüz hatları basamakları tırmanırken bunu kullanmadığını
gösterircesine anlamlıydı.
"Evet... Bize başımızın dertte olduğunu gösterdiniz... Ve anladığım kadarıyla elinizde, başımızı bu
dertten kurtaracak bir çözüm var" dedi Scott. Kısa bir sessizlik oldu. Ama hem Arşen hem de
Timur konuşmama haklarını kullandılar. O an için susmak karşıla-nndakinin açümasmı
sağlayacaktı. Scott'm daha söyleyecek sözleri olmalıydı.
"Bu hafta sonu sıkıntılı saatler yaşadık, istanbul ofisinden gelen programla tüm sistemlerimizi ve
dünya çapındaki yirmi iki ofisimizi taradık. Üzerinde Araknid olan sunucuları devre dışı bı-
raktık. Daha sonra gördük ki, başka sunucularda Araknidler yeniden oluştu. Nasıl bir çözüm
öneriyorsunuz bize ?" diye sordu. Konuşmasmda hiç de yardım ister bir hali yoktu, ama gizleyeme-
diği bir merak rahatlıkla hissedilebiliyordu.
"Şu anda elimizde, hem sisteminizde bulunan Araknidleri yok edecek hem de sisteminizi güvenli
hale getirebilecek bilgi birikimi var" dedi Timur. Odaya girdiğinden beri ilk kez konuşuyordu. Bu
durum onun için alışılmadık bir şeydi. Genellikle inisiyatifi eline alıp müşteriyi yönlendirmede
uzman biri için, garipsenecek bir durumdu bu. "Bugün buraya bilgi birikimimizi ve elimizdeki
çözümleri sizlerle paylaşmak için geldik" diye cümlesini tamamladı ve Scott'ın konuşmasını
beklemeye başladı.
Scott, "Acil olarak ne yapabilirsiniz ?" diye sordu.
Timur, "Elimizde GhostWall adını verdiğimiz bir ateşduvan yazılımı var. Bu ateşduvarını
yüklediğimiz zaman, sisteminiz dışarıdan gelecek Araknid saldırılarına karşı korunma altına
alınacak. Aynca GhostWaH'a eklediğimiz 'Tarla Faresi' adını verdiğimiz servis programıyla da
sistemlerinizde bulunan Araknidleri yok edeceğiz" diye açıkladı.
Dertli olduğu her halinden belli olan Wise konuşmaya başladı, "Hepsi bu değil. Sistemimizdeki
hassas bilgilerin..."
Scott eliyle Wise'ı susturdu ve kendisi açıklama yapmaya başladı. "Bizim sektörümüz bilgi
teknolojileri gibi, bilgi yoğun bir sektördür." Odanın öbür ucundaki uçak maketlerini gösterdi. "Bir
uçağı, prototip aşamasından, üretim hattına almak için harcadığımız paranın geri dönüşü yıllar
alıyor. Ms. Wise'ın söylemek istediği. Yakm zamanda şirketimizin bazı bilgileri, henüz ispat
edemediğimiz bir şekilde, rakiplerimizin eline geçti. Kesin olarak bildiğimiz, bazı satış
stratejilerimizin rakiplerimiz tarafında aleyhimize kullanıldığı..." Bakışları yüksek tavana doğru
kaydı. "Korkarım bizden çalınan bilgiler sadece bununla sınırlı değil. Yaklaşık sekiz yıldır çok gizli
olarak sürdürdüğümüz C710 yolcu uçağımızla ilgili bilgilerin bir rakibimizin eline geçtiği
konusunda güçlü endişelerimiz var."
Timur, "Ne boyutta bir bilginin sızdığını düşünüyorsunuz?" diye sordu. Aslında sorusunun bir
anlamı olmadığını o da biliyordu, ama karşısındakilerin paniklemiş hali hoşuna gitmişti. Bir bakıma
odaya girdiklerinde yaşadıkları selamlaşma eksikliğinin hıncını alıyordu.
Scott, Priceless'e baktı. "Mr. Priceless ?"
Priceless hafif feminen bir tonda konuşmaya başladı. "Bu durumdan şüphelenir şüphelenmez, ilk
olarak projeler için kullandı-
ğımız bilgisayar sistemini, ana sistemden fiziksel olarak ayırdık."
"Bunu ne zaman yaptınız ?" soran Arsen'di.
Priceless, "Dört ay kadar önce" dedi.
Arşen, "Peki size verdiğimiz program, üretim için kullandığınız bilgisayar sisteminde Araknid'e
rastladı mı?" diyerek, konuyu anlamaya çalıştı.
"Đşte sorun da bu. Bu Araknidlerin ne kadar zamandır sistemimizde olduğunu bile bilemiyoruz.
Hatta sizin programınızdan önce sistemimizde böyle bir Truva atının olduğunu bile bilmiyorduk.
Hiçbir antivirüs yazılımı onun varlığını göstermedi."
Aslında bulsalar şaşardı. Program klasik bir Truva atı gibi dav-ranmıyordu. "Đnternet çıkışınız ne
kadar?" diye sordu Timur.
Priceless, "2 tane 155 Mbps'lik28 fiber çıkışımız ve bir tane de kendimize ait uydumuz var. Eğer
trafik uygunsa, sekiz transpon-dere29 kadar çıkabiliriz. Ama eğer kıtalararası veri transferi
yapacaksak maksimum ikisini kullanabiliriz" dedi.
"Sisteminizin veri depolama durumu nedir?" diye sordu Arşen.
"Yaklaşık olarak 45 TB'lık30 bilgi depolanmış durumda. Buna yedekler dahil değil."
Arşen kafasından hızlı bir hesap yaptı. Bütün veri hatları bilgi aktarımı için kullanılsa bile, aktarma
bir haftaya yakın sürerdi. Veri aktarımının fark edilmeden yapılması ise aylar hatta belki de bir yıl
alırdı. Bilgilerin hepsinin çalındığını değil de, seçici davra-nıldığım düşünmek mantıklıydı. Birileri
bazı bilgileri ayıklayıp almış olmalıydı.
"Henüz Araknid'in ne şekilde çalıştığıyla ilgili elimizde kesin bir bilgi yok. Büyük bir ihtimalle
Araknidleri kullanarak bazı bilgileri almış olmalılar" dedi Arşen. Çalmış kelimesini özellikle
kullanmamıştı.
Scott purosundan yoğun bir duman bulutunu tavana doğru üf-lerken, bir yandan da sol eliyle kravat
iğnesini sıkıyordu. "Kalbimize girip bilgilerimizi çaldılar... Bunu ödeyecekler..."
Scott'ı görünce, Timur'un da canı puro çekmişti. Toplantı öncesinde Calliope hakkında yaptıkları
araştırmaları hatırladı. Bir Arap ülkesinin, dünya çapında ünlü havayolu şirketinin filosunu
yenilemek için açtığı ihaleyi Ares Aeronautic Systems almıştı.
28. Megabits per second - Veri iletim hattının bir saniyede ilettiği verinin milyon bit (0 veya I)
olarak hızı. 155 Mbps hızı olan bir netvvork hattında, yaklaşık olarak saniyede, 14 disketlik bilgi
transferi yapılabilir.
29. Uyduda bulunan şifreli veri aktarımı yapabilen bir sistem.
30. Terabyte: bir milyon megabyte. Yaklaşık 690 000 disketlik veri.
Oysa bütün fınans çevreleri ihaleyi Calliope'nin alacağını düşünüyordu. Fısıltı olarak başlayan ve
daha sonra Avrupa Birliği'nin gündemine kadar giden bir sanayi casusluğu söylentisi ortalığı
sarmıştı. Avrupa Birliği bünyesinde büyük tartışmalar çıkmış ve AB, Amerikan hükümetini
Echelon izleme Sistemi'ni ekonomik çıkarları için kullanmakla suçlanmıştı.
Echelon Đzleme Sistemi, 19501i yıllarda, Amerika, ingiltere, Kanada, Avustralya ve Đrlanda'nın
imzaladığı Birleşik Krallık-ABD anlaşmasının en son ürünüydü. Amacı dünya üzerinde yapılan her
türlü ses, görüntü ve veri iletiminin izlenmesiydi. Đzlemeyi, dünyanın değişik yerlerinde
konuşlandırılan, sözlük bilgisayarlar adı verdikleri, belirli kelimelere ve kelime gruplarına duyarlı
bilgisayar sistemleriyle yapıyorlardı.
Başlangıçta sırf askerî amaçla yapılan faaliyetler, Doğu Blo-ku'nun dağılmasından sonra atıl
kapasitesini teknolojik bilgileri toplamaya ayırmış, özellikle Amerikan çıkarlarına yönelik
faaliyetlerde bulunmuştu. Calliope'nin kaybettiği uçak satış anlaşması da bu tür bir bilgi
casusluğunun sonucu olmalıydı. En azından söylentiler bu yöndeydi.
Olaylar sadece bununla da kalmıyordu. CĐA'nın NSA'dan aldığı bilgilerle bazı Amerikan
şirketlerine, radar ihalesi, askerî uçak satışı, silah satışı gibi pek çok konuda avantaj sağladığı
yolundaki söylentiler de ortalıkta dolaşıyordu. Tahminlerine göre, Echelon izleme Sistemi, dünya
üzerindeki her türlü iletişimin yüzde otuzundan fazlasını izleyebiliyordu. Bütün bu faaliyetlerin
başında da NSA bulunuyordu. Bir gün Arşen ona şöyle demişti, "Bilgi ona ulaşana kadar, olduğu
yerde durur." Amerikalılar bilgiye ulaşmanın pratik bir yolunu bulmuştu.
Timur, Scott'ın sözlerini bitirmediğini fark etmeden, "Sanıyorum Ares Aeronautic Systems'tan
bahsediyorsunuz" dedi.
Scott şaşırmış ve sinirlenmişti. Olaylar tam medyanın gündemine girecekken, engellemişlerdi.
Hatta resmî olarak, söylentileri yalanlamışlardı. Ne de olsa daha pek çok ihalede, pek çok kişiye
komisyon vermeleri gerekecekti ve komisyon alanlardan hiçbiri medyaya konu olmak istemezdi.
Üstüne üstlük bir de adlî kovuşturma da söz konusu olabilirdi. Purosunun yoğun dumanıyla
birlikte, ağza alınmayacak bir küfür savurdu. Sakinleştikten sonra, "Vignette, bize açıklama yapar
mısın" diye Vignette'e seslendi.
Vignette koltukta doğruldu, Arşen ve Timur'a bakarak konuşmaya başladı. "Elimizdeki bilgilere
göre, Calliope ile Suudî yetkililer arasındaki yapılan telefon görüşmelerini NSA kaydetmiş ve
1
Đ
I
CĐA da bilgileri Ares Aeronautic Systems'a vermiş. Ares de elde ettiği bilgiyi Suudî hükümetine
aktarmış. Đhale komisyonu başkanı olan Suudî prens görevden alındı ve Calliope de ihale dışında
kaldı." Sesi yapısından beklenmeyecek derecede toktu. Rahatlıkla film jeneriklerinde tanıtım
yapabilecek kadar tok.
Scott, Vignette'ten sözü aldı. "Bu olay potansiyel bir kayıp olarak nitelendirilebilir. Bizim şu anda
ilgilendiğimiz ise çok daha farklı bir durum. Yıllar süren çalışmalarımız sonunda elde ettiğimiz
bilgiler çalındı. Yılların birikimi... Çalman bilgilerin geri alınmasını istiyorum. Sizin bu işi
yapabileceğinizi sanıyorum, bu nedenle ARTIM'la çalışmak istedim."
Timur duyduklarına inanamıyordu. Çalınan bilgilerinin pek çok kopyası çıkarılmış, yedeklenmiş ve
hatta başka çalışmaların içinde kullanılmış olmalıydı. Bütün bunlar sadece bilgisayar üzerinde
yapılmamış, yazıcılardan çıktıları da alınmış olabilirdi. Đstedikleri takdirde bir sisteme girebilecek
kadar bilgi birikimleri vardı, ama bunu asla yapmazlardı.
Scott, "Benim tek istediğim, bizden çaldıkları bilgileri geri almak. Başka hiçbir şey istemiyorum.
Bizim olanı geri alacaksınız sadece" diye devam etti. Đş dünyasında rüşvet ve rakiplere çelme takma
artık doğal sayılıyordu, ama kalbinden bilgi çalınması ve sekiz milyar dolarlık çalışmalarına hiçbir
çaba harcanmadan sahip olunması, onu çileden çıkarmıştı. Bütün sabahı aynı konuyu tartışarak
geçirmişlerdi. Karşılaştığı tepkisizlik sinirlerini bozmuştu. Şimdi de odada ölüm sessizliği vardı.
Balmumu mumyalar kıpırdamadan duruyordu. Tek hareket Scott'ın purosundan kurtulan duman
öbeklerinin dört metre yüksekteki tavana doğru çıkışıydı.
Arşen duydukları karşısında irkilmişti. Orada GhostWall'la Calliope'nin bilgisayar sistemini
korumak, hatta sistemdeki Araknidleri temizlemek için buluyorlardı, işleri güvenlikleri sağlamaktı
ama Scott, onlardan hacker'lık,31 hatta cracker'lık32 yapmalarını istiyordu. "Mr. Scott, biz buraya
sizin güvenliğinizi sağlayacak bir yapıyı oluşturmak için geldik. Elimizde bu konuyla ilgili bir
çözüm var. Anlaşılan sizin ihtiyaçlarınız, bizim tahminlerimizin ve yapabileceklerimizin biraz
ötesinde."
Scott, Arsen'e baktı. "Mr. Bora, sizinle görüşmek istememin asıl nedeni bu."
Arşen sakin bir sesle, "Anlıyorum... Kod kırıcılığı bizim yapabi-
31. izinsiz başkasının bilgisayarına girip işlem yapan kişi.
32. Başkalarının bilgisayarlarına girebilmek için program yazan kişi, kod kırıcı.
leceğimiz bir iş değil" dedi. "Bu tür bir talebi karşılamamız mümkün değil."
"Bir dakika. Şunu bilmenizi isterim ki Mr. Bora. Sizden bize yardım etmenizi isterken, bizim de
size yardımcı olabileceğimizi söylemek isterim" dedi Scott.
Arşen, "Hayır teşekkürler. Bu tür bir..." Scott'ın onu susturmak için kalkan elini umursamadan
konuşmasına devam etti, "... işbirliği bizim yeteneklerimizi aşar" diye cümlesini tamamladı.
Scott, "Siz de, bizim gibi kalbinizden yaralandınız. Yaklaşık üç hafta kadar önce, siz ve eşiniz
saldırıya uğradınız. Eşiniz saldırıda hayatını kaybetti. Kimin yaptığı konusundaki çalışmalarınız
sonuçsuz kaldı. Biz de size katilleri bulmanız konusunda yardım edebiliriz" dedi. Arşen ile
Timur'un şaşkın bakışları arasında konuşmasına devam etti. "Sizinle görüşmeden önce çok az
vaktimiz olduğu için yeteri kadar geniş bir araştırma yapma imkânımız yoktu. Yine de size
yardımcı olabilecek bir iki ipucu elde etmeyi başardık. Sizinle birlikte çalışabilirsek, yardımlarınıza
karşılık size iki konuda yardımcı olabiliriz. Đlk olarak sizin ve ekibinizin güvenliğini sağlayabilir ve
size saldıranları bulmanıza yardım edebiliriz" dedi.
Scott, Arsen'i can evinden vurmuştu. Her şeyden çok, karısını öldürenlerden öç almak istiyordu.
Melody'yi Westminster Mezar-lığı'na gömdükten sonra, Türkiye'ye dönmüş ve ne yapabileceklerini
araştırmaya başlamışlardı. Hiçbir umut yoktu. Demir bütün Emniyet'i harekete geçirmiş, Đnterpol
devreye sokulmuş, ama hiçbir sonuç elde edilememişti. Sadece dört saldırganın kimliğini tahmin
edebilmişlerdi. Kaldı ki, saldırganlardan ikisinin kimlikleri sadece Arsen'in gördüklerine göre ve
tahminlere göre belirlenmişti. Ama beşinci saldırganla, sarı saçlı adamla ilgili en ufak bir ipucu bile
bulamamışlardı. "Sanıyorum şu anda elinizde bazı bilgiler var gibi" dedi.
Scott, "Araştırma yapabilmek için önümüzde sadece bir gün vardı. Kısıtlı zaman içinde bazı
ipuçları elde ettik. Sanıyorum size saldıranlardan dört kişinin kimliğini tespit ettiniz. Biz de beşinci
saldırganla, Marcus Ludwig adıyla bilinen kişiyle ilgili araştırma yaptık. Alman Interpolü, Marcus
Ludwig'in kimliğine ulaşmasına rağmen size bilgi vermedi. Ne kadar beklerseniz bekleyin oradan
size bilgi gelmeyecek. Bir şekilde talebiniz geri plana atıldı ve işleme konmadı" dedi.
Timur, Arsen'den önce, "Nasıl ?" dedi. Günlerce araştırmalarına rağmen hiçbir ipucu ele
geçirememişlerdi.
Scott anlatmaya devam etti. "Bizim de, gerek duyulması halinde kullanabileceğimiz kaynaklarımız
ve geniş bir bilgi birikimimiz var. Gerekli yerlerdeki kilit insanlara bir iki ricamız işlemlerin rayına
girmesine neden oldu ve bazı bilgilere ulaşabildik. Ayrıca çok daha fazla bilgiye ulaşabilme
imkânımız var. Eğer karşılıklı olarak bilgi birikimlerimizi paylaşırsak, iki taraf için de faydalı
olacağını sanıyorum" dedi.
Arşen duyduklarına inanamıyordu. Karısının katillerini bulmak için, Demir'in yaptığı onca
araştırma ve incelemenin sonunda katilin adını bile öğrenememişlerdi. Ellerinde bir bilgi kırıntısı
bile yoktu. Oysa, Scott katilin adını bile bir gün içinde bulmuştu. Gözucuyla Vignette'e baktı.
Minik adam sakin bir şekilde bakışlarını belli bir noktaya odaklamadan koltuğunda oturuyordu.
"Elinizde ne gibi bilgiler var?" diye sordu.
Scott, "Bu toplantı sonunda kararınız ne olursa olsun, elimizdeki bilgilerin tümünü sizinle
paylaşacağız. Ben verdiği sözü tutan biriyim. Sizi ilk olarak bugün görüyorum, ama hakkınızda
edindiğim intiba, sizin de verdiği sözü tutan biri olduğunuz yönünde. Bazı anlaşmalar yazılı olarak
yapılmaz. Umarım bugünkü toplantıda her iki taraf için de verimli bir çalışmanın temeli atılmış
olur. Siz bizim sorunumuzu çözerken, biz de sizin sorununuz için bütün imkânlarımızı seferber
ederiz. Ne dersiniz ?" diye sordu.
Arşen, Timur'un şaşkın bakışları arasında, "Söz!..." dedi.
Scott ayağa kalktı ve Arsen'e elini uzattı. "Sizin işiniz bitene kadar gerek bilgi olarak gerekse
güvenlik olarak tüm imkânlarımız emrinizde olacak."
Wise ve Priceless neler olup bittiğini tam anlayamamıştı. Ama ikilinin arasındaki bu el sıkışmanın,
sorunlarının çözülmesi için yapılan bir anlaşma olduğu belliydi.
Arşen, "Kumar oynar mısınız, Mr. Scott?" diye sordu.
Bakışlar Scott'tan Arsen'e dönmüştü.
Scott, "Hesaplanabilir riskler ilgimi çeker" dedi. Arsen'e içi gittikçe ısınmaya başlıyordu.
"Eğer kumar oynarsak, sizden çalınan bilgilerin kullanılmasına engel olma ihtimalimiz var. Kesin
bir çözüm bulmak imkânsız, ama ellerindeki bilgileri kullanamamalarını sağlayabiliriz... Bugüne
kadar sizden epey bilgi çalınmış olmalı. Onları da pek çok ortamda saklamışlardır. Sisteminizi
hemen koruma altına almamız, karşı tarafı alarma geçirebilir, ilk önerim, şu an itibariyle
sisteminizde herhangi bir koruma tedbiri almamak olacak" dedi.
Scott bu konuşmanın ardından bir şeylerin geleceğini hissedi-
yordu, ama ne geleceğini anlayamamıştı. "Peki, öneriniz nedir?" diye sordu merakla. En sonunda
bir çözüm önerisi karşısına geliyor gibiydi.
Arşen aklı hâlâ saldırganların kimliğinde olmasına rağmen, çalınan bilgileri nasıl alacaklarına
odaklanıp konuşmaya devam etti, "Elimizde bir çözüm olasılığı var. Calliope'den çalınan bilgileri
değişik ortamlarda saklamış, hatta kendi çalışmalarında kullanmış olabilirler. Bu durumda
yapabileceğimiz tek şey kalıyor. Onların ellerindeki bilgilerin doğruluğuna olan güvenlerini
sarsmak. Bunun için de, ekibinizle uyumlu bir çalışma düzeni oluşturmak zorundayız."
Scott, "Ekip konusunu dert etmeyin. Diğer kısım konusunda ne düşünüyorsunuz ve bunu nasıl
başaracaksınız ?" diye sordu. Đyice keyiflenmeye başlamıştı.
"Araknid sonuçta bir program ve her program çözümlenebilir. Araknidleri kullanarak onlara yanlış
bilgi seti sunacağız ve onlar ellerindeki bilgilerden hangisinin gerçek olduğunu anlayamayacaklar.
Hatta ellerindeki bilgilerin doğruluğuna inanmak, onlara pahalıya mal olacak. Onlarla işimiz
bittiğinde ellerinde sadece, çalışmalarınızdan aldıkları ilham kalacak" dedi Arşen.
"Bu imkânsız!" Bakışlar neredeyse yerinden fırlayan Steve Pri-celess'e döndü. "Çaldıkları bilgileri
her formda saklamışlardır. Hatta kendi çalışmalarına bile entegre etmişlerdir. Bu onların
sistemlerine girip, çalışmalarımızı geri almanın çok üzerinde bir olay. Bunu yapmak için sihirbaz
olmak lazım."
Arşen, "O zaman, biz de sihir yaparız" dedi.
Priceless epey sinirlenmişti. Kızıl bir pancarı andıran yüzü kararıyor, burun delikleri alıp verdiği
her nefeste açılıp kapanıyordu. Ondan da aynı şeyi istemişlerdi ve bunun imkânsızlığını çok
mantıklı bir şekilde anlatmıştı. Oysa, biri çıkmış bunun mümkün olduğunu anlatıyordu.
Sinirlenmemek elde değildi.
Scott dayanamadı. "Tıslamayı kesin Mr. Priceless! Sizi dinliyorum Mr. Bora, devam edin lütfen"
dedi. Mantık yoluyla gerçekleşmeyen şeylerin, mantık dışı yollardan çözümlendiğine iş yaşamı
boyunca defalarca şahit olmuştu.
Arşen işlerin doğru yürümesi için Priceless'e ve ekibine ihtiyacı olduğunu biliyordu. Bu nedenle
ona karşı tavrını göz ardı ederek, yumuşak yaklaşmayı tercih etti. "Mr. Priceless'in çekincelerini
çok iyi anlıyorum. Bizim yapacağımız, onların sizden aldıkları dokümanlara olan güvenlerini
sarsmak. Bu da teorik olarak mümkün. Tıpkı bir sihirbaz gibi, onlara göstermek istediklerimi-
zi göstereceğiz. Gerçek bilgiler gözlerinin önünde olduğu halde göremeyecekler. Bunun canlı bir
örneğini size on beş gün içinde verebileceğimi sanıyorum."
Bunu anlatırken lise yıllarında öğrendiği bir oyun aklına gelmişti. Çok hoş bir oyundu ve onun
sayesinde yemek kazanmıştı. Bir bardağa yarısına kadar su konuyordu. Daha sonra bir bozuk para
alınıp, bir mendilin ortasına yerleştiriliyordu. Mendil ters çevrilip, para mendilin üzerinde tutuluyor
ve bardağın üzerine getiriliyordu. Daha sonra da mendilin içindeki para bardağa bırakılıyordu.
Parayı atan kişi paranın bardağın içine düşme sesini bile duyuyordu, ama mendili kaldırıp
baktıklarında parayı bardağın dışında durur vaziyette buluyorlardı. Neden aynı yöntemi, bilgileri
yönlendirmede kullanmasındı. "Mr. Priceless'in haklı olduğu bir konu var. Sizden çaldıkları
bilgileri çeşitli ortamlarda saklamış olabilirler, hatta kendi çalışmalarında bile kullanmış olabilirler.
Biz onların ellerinden bilgileri geri almayacağız. Onlara yeni bilgiler vereceğiz. Neredeyse
birbirinin aynısı olan, yeni bir bilgi setini onlara sunacağız. Đşte burada, çok sıkı bir ekip
çalışmasına ihtiyaç var. Bu çalışmada en önemli görev de Mr. Priceless'e ve ekibine düşüyor." Bir
şekilde Priceless'i yanma çekmeliydi. "Basan için birbirine inanan bir ekip olarak çalışmamız
lazım. Umarım Mr. Priceless'in ekibiyle uyumlu ve verimli bir çalışma yapabiliriz."
"Mr. Bora, nasıl bir ekip çalışması düşündüğünüzü bize söyleyebilir misiniz ?" diye sordu Scott.
Arşen düşündüklerini anlatmaya başladı. "Bir uçağın üretim aşamasına gelebilmesi için yapılan
hesaplamaları bilmiyorum, ama milyonlarca ölçüm ve hesap yapıldığını; her birinin sıfır hatayla
yapılması gerektiğini tahmin ediyorum. Calliope bünyesinde bir ekip oluşturulacak ve bu ekip
ayrıntılı bir inceleme yapılmadığı sürece hatalı olduğu anlaşılamayacak bir bilgi seti hazırlayacak."
Arşen toplantı odasındaki insanlara döndü. "Bunun için de karşımızdakilerin inanacağı bir set
oluşturmak lazım." Timur'u göstererek konuşmaya devam etti. "Biz de oluşturulan seti onlara kabul
ettireceğiz."
"Peki yedekler ne olacak ?" diye sordu Priceless. Bu sefer sesinde hayranlıkla karışık, bir merak
vardı.
Arşen, "Aslında yedeklerdeki orijinal bilgiler kalacak, fakat yedeklere baktıkları zaman bizim
hazırladığımız setteki hatalı bilgileri görecekler. Eğer elimize fırsat geçerse de yeni seti yedekle-
melerini sağlayacağız" dedi.
"Peki, ya kendi dokümanlarında ya da sistemlerinden kullandıkları bilgiler ne olacak?" diye
üsteledi Priceless.
"Bazı bilgilerin onların elinde ve hatta insanların hafızalarında kalması kaçınılmaz. Hatta bazı
çalışmalarınız onlara kendi çalışmalarında ilham da vermiş olabilir. Yine de zaman içinde; bizim
verdiğimiz hatalı bilgileri kullandıkça, doğru bilgiler de yanlış sonuçlar çıkarmaya başlayacak ve
ilk yapacakları şey kontrol etmek olacak. Yaptıkları kontroller sonunda da ellerindeki doğru
bilgileri, bizim hazırladığımız bilgilerle değiştirecekler. Ellerinde doğru olduğunu sandıklan
bilgiler, aslında hatalı olacak."
"Mükemmel" dedi Scott. Aslında tam olarak ne olacağını anlamamıştı, ama en azından anlamıyor
bile olsa biri bir çözüm önermişti.
"Bir konu daha var" dedi Arşen.
"Nedir?" diye sordu Scott.
"Güvenlik. Hem bilgi güvenliği hem de kişisel güvenlik çok büyük önem taşıyacak. Bütün
çalışmaların çok büyük bir gizlilik içinde yapılması gerekiyor ve bu konuda çalışacak bütün
ekiplerin çok yakın korunması gerekiyor. Herhangi bir şekilde, bu çalışma duyulur veya sekteye
uğrarsa, basan şansımız sıfıra iner."
Scott, "Mr. Vignette, size her türlü yetkiyi veriyorum. Ne gerekiyorsa bütün imkânlanmızı kullanıp
güvenliği sağlayın" dedi. Vignette'in gerekeni yapacağını biliyordu.
Önündeki post-it kâğıdına bir şeyler yazdı ve sol eliyle Arsen'e uzattı. "Lütfen bunu alın. Bu size
yapacağınız iş karşılığında ödeyeceğimiz ücret." Arşen elini uzatıp kâğıt parçasını aldı. "Sanıyorum
kısa bir süre içinde, hayatınız boyunca yapamayacağınız bir ciroya imza atacaksınız" dedi. Ne
kadara mal olursa olsun, bilgileri geri almak istiyordu.
Arşen kâğıt parçasını açtı ve yazılı tutarı okudu. Scott haklıydı.
Scott masasının üzerindeki kâğıtlan toparlarken, "Benim acil olarak Washington'a gitmem gerek.
Ulusal Güvenlik danışmanıy-la toplantım var. Siz, bensiz devam edin" dedi. Odadakilere baktı. "Bu
operasyon çerçevesinde hepiniz benden onay almaya gerek duymadan, Mr. Bora'ya her türlü
yardımda bulunacaksınız." Toparladığı kâğıtları önce klasörüne sonra da masanın yanındaki
çantasına yerleştirdi. Ayağa kalktı. Elini Arsen'e uzattı. Arsen'in uzattığı eli sıkıca kavradı ve
bırakmadan konuşmaya devam etti. "Sizin gibi biriyle tanışmak beni mutlu etti. Umarım bu iş
bittiğinde de aynı şeyi söyleyebilirim... Çalışmaya başlamadan önce bir ön ödemeye ihtiyacınız
olacak. Çıkarken Ms. Abbot'a gerekli di-
I
rektifleri vereceğim. Size yardımcı olacaktır." Not kâğıdma yazdığı rakam, çalınan bilgilerin değeri
yanında devede kulak kalırdı. Karşısındaki iki adam da bunun çok iyi farkındaydı. Odadakilere
toplantıya devam etmelerini söyledikten sonra odadan çıktı.
Timur'un içi içini yiyordu. Ray Scott'ın arkasından bakılmasını fırsat bilip, elini Arsen'e uzattı.
Arşen de belli etmeden elindeki not kâğıdını Timur'a verdi. Timur not kâğıdını sol avucunun içine
yerleştirdi ve çaktırmadan baktı. Kalbi yerinden fırlayacakmış gibi atıyordu, kâğıtta yazılı olan
rakamın sıfırlanm üç defa saydı.
Scott'ın çıkışıyla birlikte, Arşen kalanlann lideri pozisyonuna uygun olarak ayağa kalktı. "Đlk iş
olarak izole bir bilgisayar sistemi kuracağız. Bu sistemin hiçbir yerle bağlantısı olmayacak ve
mevcut sistemin bire bir kopyası, izole sisteme aktanlacak. Bütün network konfıgürasyonlan dahi
mevcut sistemin aynısı olacak, fakat mevcut sistemle hiçbir bağlantısı bulunmayacak. Yeni sisteme
GhostWall yükleyeceğiz ve Araknidlerin tümünü yeni sistemden temizleyeceğiz... Mevcut sistemde
ise kesinlikle temizlik yapılmayacak" dedikten sonra yanında getirdiği CD'yi cebinden çıkardı. "Bu
CD'de GhostWall yazılımı var. Yeni sisteme bu yazılımı kurmamız gerekiyor. Fakat kesinlikle
mevcut sistemde bu yazılımı kullanmayın. Oradaki Araknidlere ihtiyacımız var" dedikten sonra
Priceless'in yanına gidip elindeki CD'yi uzattı.
Priceless, Arsen'in uzattığı CD'yi aldı. "Anlaşıldı Mr. Bora. Hemen çalışmalara başlayacağız.
Aynca yeni kurulacak sistem için güvenli bir yer hazırlayabiliriz. Bu şekilde tam gizlilik içinde
çalışmalarımızı yürütebiliriz" dedi.
Arşen, Priceless'in işini layığıyla yapacağına inanıyordu. Ne de olsa Calliope gibi büyük bir şirketin
çalışanıydı. Boş yere Calli-ope'nin teknoloji direktörü olmadığını tahmin ediyordu. "Çok güzel...
Đkinci olarak izole sistem kurulduktan sonra yönlendirilmiş bilgi setini hazırlamamız, daha sonra da
mevcut sistemdeki bilgi setiyle değiştirmemiz gerekiyor. Bunun için Ms. Wise ile Mr. Priceless'in
ekiplerinin koordineli çalışmasının işlemleri kolaylaştıracağını düşünüyorum. Bilgileri o şekilde
deforme etmeniz gerekiyor ki, hem bilgilerin bozulduğu kolayca anlaşılanlasın, hem de verdiğimiz
bilgi setini kullanmaya kalktıklan zaman başansız olsunlar" dedi.
Arsen'i izleyen Timur, Arsen'in olaylara hâkimiyetini gördükçe mutlu oluyordu ama, aklı hâlâ
ceketinin sol cebine koyduğu üzerinde bol sıfın olan not kâğıdındaydı. O kadar heyecanlıydı ki,
çığlıklar atarak koşup Arsen'e sanlmak istiyordu. Arsen'in gözü-
cuyla ona baktığı bir anda, elini kalçasının hizasında okey işareti yapacak şekilde tuttu. Arşen de
ona, gördüğünü belirten belli belirsiz bir jestle karşılık verdi.
Timur'un toplantının bir an önce bitmesini istediği her halinden belliydi. "Mr. Priceless isterseniz
Mr. Sarp'la birlikte çalışmaya hemen başlayın. Kendisi ne gibi bir çalışma yapılacağıyla ilgili her
türlü bilgiye sahiptir" dedi. Aslında Timur'la daha önce bu konuda konuşmamışlardı, ama bu tür bir
işin, Timur için çocuk oyuncağı olduğunu çok iyi biliyordu. Her ne kadar konuşmalara katılmamış
olsa da Timur ondan çok daha iyi bir organizatördü. Đnsanları yönlendirmeyi ve yönetmeyi çok iyi
becerirdi.
Arşen devam etti. "Gizlilik... Anahtar kelimemiz bu olacak. Bu toplantıdan ve yapacağımız
çalışmalardan dışarıda bahsedilmemesi gerekiyor. Çalışma gruplarını belirlerken çok titiz
davranmanızda fayda var. Đşin doğası gereği büyük bir ekip hatalı bilgileri oluşturacağı için,
gizliliği korumak adına ekstra çaba sarf edilmesi gerekebilir" dedi.
Wise, "Đstediğiniz niteliklerdeki belgeleri hazırlamak sandığınızdan çok daha kolay olacak. Sadece
birim sorumlularından oluşan dört kişilik bir ekip bunu iki üç gün içinde başaracaktır" dedi.
Dertlerini geri plana atmıştı. Geleceğe dönük bir umut ışığı gözlerini parlatıyordu.
Bu sefer şaşırma sırası Arsen'deydi. Đşin birkaç hafta süreceğini ve neredeyse işgücünün yarısına
yakınının kullanılacağını tahmin ediyordu. O da bu süre içinde gerekli hazırlıkları yapacaktı. Ama
aldığı yanıt, insanüstü bir çalışma temposuna girmesini gerektiriyordu. Merakla Wise'a döndü.
"Harika. Bunu nasıl yapacaksınız ?" diye sordu heyecanım gizlemeden.
Wise, "Ha ha..." diye güldü. "Aslında çok kolay. Biz projelerin her aşamasına bir sürüm kodu
vererek çalışırız. Projenin değişik aşamalarındaki çalışmaları alıp en son sürüm olarak
saklayacağız. Bu şekilde ellerindeki bilgi onlara işe sıfırdan başlamalarından daha fazla dert
açacaktır. Çünkü ilk önce güvendikleri bilgilerin hatalı olduğunu fark etmeleri gerekir. Bu arada
harcayacakları zamana ek olarak, bir de hataları ayıklayıp düzeltmek için ekstradan çabalayacaklar"
dedi.
Arşen kadının anlattıklarından çok hoşlanmıştı. "Mükemmel!.. Anlaşıldığı kadarıyla herkes benim
çalışmayı bitirmemi bekleyecek. Bu çok güzel" dedi. "Timur, sen, Ms. Wise ve Mr. Priceless'le
hemen çalışmaya başla. Ben de Mr. Vignette'ten yaptığı çalışmalarla ilgili bilgi alacağım. Bu arada
bize çalışacak bir yer ayarla-
yın. Benim nasıl çalıştığımı biliyorsun." Gülümsedi. "Uygun bir ortam olsun..."
Timur, Arsen'e baktı. "Tamamdır" dedi. Arsen'in nasıl bir çalışma ortamı istediğini çok iyi
biliyordu. "Ben ofisi ve kalacak yeri ayarlarım."
Arşen elini yanında durduğu masaya hafifçe vurdu. "Ekleyecek bir şeyi ya da sorusu olan var mı ?"
Vignette konuşmaya başladı. "Ben de sizin için şifreli görüşme yapabileceğiniz cep telefonlarını
ayarlayayım."
Arsen'in de bir süredir kafasında böyle bir şey yapma fikri vardı. Hatta bazı denemeler bile
yapmışlardı. "Nasıl?" diye sordu.
"Telefonları alıyoruz, daha sonra da özel bir donanım ekleyip, yazılımını değiştiriyoruz. Bu şekilde
yaptığımız görüşmelere hiçbir şekilde başkalarının erişmesi mümkün olmuyor" dedikten sonra
ceketinin iç cebinden çıkardığı cep telefonunu Arsen'e uzattı.
Arşen cep telefonunu eline aldı. Kendisinde de bir tane vardı ve piyasadakilerden görünürde hiçbir
farkı yoktu. Kullanımı rahat bir telefon seçtikleri için memnun oldu. Telefonu Vignette'e geri
verirken, "Çok iyi. Elimizden geldiği kadar güvenliğe dikkat edelim. Çünkü kullandıkları
teknolojiye bakılırsa, karşımızda güvenlik sistemleri konusunda uzman bir grup var" dedi. Bir süre
odadakilere baktı. "Toplantı bitmiştir. Mr. Vignette, siz kalın ve sizinle güvenlik konularını
konuşalım. Sonra da, elinizdeki bilgileri benimle paylaşırsınız."
Diğerleri gittikten sonra Arşen ve Vignette, Scott'ın odasmda yalnız kalmışlardı. Abbot, Arsen'e
kola, Vignette'e ise filtre kahve getirmişti. Vignette bir yandan kahvesini içerken, diğer yandan
Ares'le ilgili ellerinde bulunan bilgileri aktarmış, yaptıkları çalışmaların dokümanlarını Arsen'e
vermişti. Arşen dokümanlara kısa süre göz atmış ve sonra da ARTIM'ı arayıp yazılım ekibinden
Semih Onar'ı acil olarak Hamburg'a çağırmıştı. Semih henüz yirmi yaşında olmasına rağmen eski
bir cracker'dı. Eski cracker olanların çoğu gibi, güvenlik yazılımları konusunda kariyerine devam
etme kararı almıştı.
"Đsterseniz yemeğe çıkalım Mr. Bora?" dedi Vignette.
"Artık birlikte çalıştığımıza göre bana Arşen diyebilirsin. Ben de sana Alan derim. Ne dersin ?"
Vignette, "Peki Arşen, yemekte güvenlik konusunu konuşuruz. Daha sonra da sana yaptığımız
çalışmalarla ilgili bilgi veririm. Sen de bana kendi bildiklerini anlatırsın" dedi. Arsen'in bu kadar
süre kendisini tutabilmesini hayranlıkla karşılamıştı. Karısının katilleriyle ilgili tek kelime bile
sormamıştı. Vignette'in bahsedeceği anı beklemişti.
"Tamam. Hadi yemeğe gidelim" dedi Arşen. "Benim de karnım acıktı." Birlikte öğle yemeği yemek
için odadan çıktılar.
45
6 eylül 2005, salı 13:20
I
Yönetim katında yedikleri yemekten sonra, Vignette'in odasına geçtiler. Vignette'in odası, Scott'ın
odasında göre çok küçük, fakat samimiydi. Vignette odasındaki özel barından, yemeği hazmetmek
için her öğlen içtiğini söylediği, likörü çıkarttı ve Arsen'e ikram etti. Kendisine de bir kadeh alıp,
birlikte Elbe Nehri'ne bakan camın önündeki koltuklara yerleşip, konuşmaya başladılar.
Đlk önce Arşen yazlıkta saldırıya uğrayışını, karısının öldürülüşünü ve hastanede ona yeniden
saldınlmasını ve sonrasmda sonuçsuz kalan araştırmalarını anlatmaya başladı. Arsen'in
anlattıklarının tümünü sessizce dinleyen Vignette, arada bazı notlar alıyordu. Konuşmanın sonunda
çekmecesinden bir klasör çıkardı. Klasördeki dokümanları masanın üzerine koydu. Resimlerin
bulunduğu masanın üzerindeki plastik zarfı aldı. Đçinden çıkan resimleri masaya yaydı ve
anlatmaya başladı.
"Size saldıranlar bunlar, içlerinden Marcus Ludwig'in resmini öne doğru sürdü. Son gördüğü
halden çok, kaçarken gördüğü sarı kafaya daha çok benziyordu. Yine de bakışları aynı sertlikteydi.
Marcus Ludwig eski Stasi ajanlarından biriydi, pek çok takma isimle dünyanın değişik yerlerinde
entrikalara katılmış ve bazı ayaklanmaları organize etmişti. Doğu Bloku dağıldıktan ve iki
Almanya birleştikten sonra işsiz kalmış. Bir süre diğer Doğu Almanlar gibi bisiklet fabrikalarında
montaj işçisi olarak çalışmış. Oysa o zamanki rütbesi binbaşıymış. Daha sonra şansım
Makedonya'da denemek istemiş. Bir süre ortadan kaybolmuş. Kim ona daha fazla para verirse onun
için çalışmaya başlamış." Liköründen bir yudum aldı. "Size saldırmak için, istanbul'a italya'dan
gelmiş" dedi.
Arşen, "Bütün bunları nasıl bu kadar çabuk öğrenebildin ?" di-
ye sordu. Onlar Marcus Ludwig'in adına bile ulaşamamışlardı.
Vignette, "Gerektiği zaman çalabileceğimiz birkaç kapı var diyelim" diye konuyu geçiştirdikten
sonra anlatmaya devam etti. "Size saldıran diğer adamlar ise başka bir merak konusu. Adamlar
mafya ve Marcus Ludwig'in mafyayı, size yapacağı saldırıda kullanmasına bir anlam
veremiyorum." Arsen'e baktı. "Kusuruma bakma, Ludwig bana her ne olursa olsun, prensipleri olan
biri gibi geldi. Ekibin kendi seçimi olduğunu sanmıyorum. Büyük bir ihtimalle çok ani olarak
oluşturulmuş toplama bir ekiple saldırıya geçmiş gibi görünüyor" dedi.
Arşen, Ludwig'in kişiliği veya prensipleriyle ilgilenmiyordu. O artık ölmüştü. Eğer o çantanın
içindekileri çalmak için oraya gelmişlerse, çok daha az dikkat çeken bir şekilde çalabilirlerdi. Fakat
birileri ikisinin de ölmesini istemişti.
"Anlıyorum. Beni asıl ilgilendiren, bu işin arkasında kimlerin olduğu ve bizi neden öldürmek
istedikleri. Eğer sadece bir çanta alacak olsalardı, çok daha kolay bir şekilde alabilirlerdi, oysa
onlar, sanki derhal yok edilmesi gereken bir tehlikeymişiz gibi, yanlarında silahlarıyla hatta
patlayıcılarla birlikte geldiler. Oysa ne olup bittiğinden haberimiz bile yoktu. Hangi hastalıklı güç,
bizim ölümümüzü isteyebilir?"
Vignette, "Seni çok iyi anlıyorum. Sanıyorum senin durumunda olsaydım, kendimi bu kadar bile
tutamayabilirdim. Gerekçeleri bulabilmek için saldırganın neyi niçin yaptığına odaklanıyorum.
Ancak bu şekilde onların hangi sebeple size saldırdığım bulabiliriz. Gördüğüm kadarıyla, eşin
birilerinin çok ilgisini çeken bir şeyler bulmuş. Olayın gelişimine bakıldığı zaman, eşinin bulduğu
şeyin çok değerli olduğu sonucunu çıkartabiliriz. Aynı şekilde, arkadaşı..." Notlarına hızlı bir
şekilde baktı. "Celsey Kerr de aynı gün Chicago'daki bir trafik kazasında ölmüş. Bu da ikisinin
ölümleri arasında bir ilişki olabileceğini gösteriyor."
Arsen'in aklına Melody'nin Celsey'le yapacağı görüşme geldi, ilk defa olarak onsuz istanbul'a
gitmesini gerektirecek kadar önemli bir şey olmalıydı. Vignette'in, Celsey'in olayla ilgisini nasıl
öğrendiğini düşündü. Kendisinin bile zorlukla bilebildiği bir bilgiyi Vignette'in yaptığı araştırmalar
sonucunda öğrenebilmiş olması garip gelmişti. "Eşim o hafta sonu heyecanlıydı ve benden bir şey
saklıyordu. Sakladığım anladığımı bilmesine rağmen yine de saklamaya devam etti. Ben de
üstelemedim. Şimdi düşünüyorum da, önemli bir şey bulmuş olması çok mantıklı. Efu, onun
heyecanını çok iyi açıklıyor. Yine de bulduğu ne olursa olsun, ölme-
sini gerektirecek bir şey olduğunu sanmıyorum."
"Eşin Hititolog'du değil mi?" diye sordu Vignette.
"Evet Anadolu ve Mezopotamya uygarlıkları ilgi alanıydı. Ama yaklaşık bir yıla yakın zamandır bir
kazıda aktif olarak çalışmamıştı. Sanıyorum eski Anadolu efsaneleriyle ilgili bir araştırma
yapıyordu."
"Belki araştırmaları sırasında bir şey bulmuştur ve bulduğunu kontrol etmek için Celsey Kerr'le
irtibat kurmuştur. Daha sonra da bir şekilde bu öğrenilmiştir. Operasyon için seçilen ekibin, bu tür
bir iş için amatör olması da karşı tarafın bir an önce harekete geçme konusunda aceleci
davrandığım gösteriyor."
Arşen, "Belki..." dedi. "Alan... güvenlik gerçekten çok üzerinde durmamız gereken bir konu.
Araknid yüksek bir teknolojiyle yapılmıştı. Karşımızdakiler her türlü imkânlarıyla üzerimize
gelebilirler. Bu nedenle çalışma grubunu mümkün olduğu kadar küçük tutmakta fayda var.
Güvenliğe de maksimum önem vermeliyiz."
Vignette camı gösterdi. Camın dört kenarında da birbirinin aynı siyah metalden yuvarlak dört cisim
vardı ve bir kabloyla çerçeveye bağlanıyordu. "Şu gördüğün aletler, cam üzerinde rezonans
oluşturuyorlar. Bu şekilde cama lazer ışığı vererek konuşmalarımızı dinlemeye çalıştıkları zaman o
aletlerden çıkan titreşimler, sesimizin oluşturduğu titreşimleri nötrleştiriyor. Lazer kullanarak
konuşmalarımızı dinlemelerine imkân yok." Odanın karşı köşesindeki bir ışığı gösterdi. "Şurada
gördüğün ışık ise, elektromanyetik karıştırıcının çalıştığını gösteriyor. Odanın içinde bir dinleme
cihazı bile olsa, dışarıya herhangi bir sinyal aktarmasına imkân yok. Sen merak etme. Gerek
gizlilik, gerekse güvenlik Calliope'nin uzmanı olduğu iki dal. Gereken her türlü önlem alınacaktır."
Arşen, "Suudî prensle yapılan telefon konuşmaları kaydedilmişti değil mi?" diye sordu.
"Evet... Olay benden önce olmuş. Fakat anladığım kadarıyla Suudî prens, kendisine çok güvendiği
için bakanlıktaki telefonundan görüşme yapmış ve telefonu dinleniyormuş. Şimdiyse, özel olarak
hazırlattığımız cep telefonlarını kullanıyoruz. Bu telefonlarla yapılan görüşmelerin
çözümlenmesine imkân yoktur."
Arşen şifreli görüşme yapılabilen telefonları duymuştu. Cep telefonları ilgi alanı olmadığı için pek
fazla ilgilenmemişti. "Konuşmaların izlenememesini nasıl sağlıyorsunuz ?" diye sordu Arşen.
"Telefonu alıyoruz ve üzerine kendi seçimimiz olan bir şifreleme algoritması koyuyoruz.
Konuşmalar dijital olarak karşı tarafa
ulaşıyor. Bu şekilde bizim şirketimizin olmayan aynı özellikteki bir telefonla yanlışlıkla şifreli
görüşme yapılması engellenmiş oluyor." Vignette iş, güvenliğe gelince kullandıkları ekipmanlar
konusunda bilgiliydi. "Sana ve Mr. Sarp'a iki tane telefon hazırlattım. Bugün alırsınız."
Ray Scott, onların anlaşmayı kabul edeceklerinden çok emin olmalıydı. Görünüşe göre daha onlar
gelmeden bazı hazırlıklar yapmışlardı.
"Anladım... Sanıyorum bizim birkaç tane telefona daha ihtiyacımız olacak. Bir arkadaşımız buraya
geliyor, ayrıca ARTIM'la görüşebilmek için de telefona ihtiyacımız olacak."
"Ayarlarız."
"Ayrıca telefonlu PDA'lara da33 ihtiyacımız olabilir. Cep telefonları gibi özel PDA'lar da bulmanız
mümkün mü?"
"Özel üretim yapabiliyorlar. Siz istediğiniz özellikleri bildirin. Ben de onlara ileteyim."
Arşen nasıl bir PDA istediğine karar vermişti, ama yapmaları gereken işleri vardı. Benzer bir
sistemi ARTIM'a kurmayı düşünüyordu. Cep telefonları yerine PDA kullanmak işlerini daha
kolaylaştırabilirdi. "Bir ara bildiririm. Bugün yapacak başka işlerimiz var" diyerek konuyu
geçiştirdi.
Vignette güldü. "Haklısın."
"Sanıyorum Timur, ARTIM'la bağlantıyı kurmuştur. Almam gereken belgeler var. Senden yaptığın
araştırmalardaki gelişmeler konusunda bana her gün bilgi vermeni istiyorum. Mümkün mü?"
"Her gün sana gelişmeler hakkında bilgi vereceğim. Ama ne kadar detaylı bilgi elde
edebileceğimizi bilmiyorum. Yine de bütün gelişmelerden haberdar olacaksın. Mr. Scott'm kişisel
olarak verdiği söz, hepimiz için geçerlidir."
46
*
33. Açılımı avuçiçi bilgisayarı anlamında Personal Data Assistant
13 eylül 2005, salı 19:40, Doğu Zamanı
Vulkan Sistemi'ndeki mentorlardan biri, Calliope'deki saha ajanından gelen imdat mesajım
incelemeye aldı. Sistemde, bir imdat mesajı aldığında yapılacak işlemler kayıtlıydı ve ilk defa
olarak bir saha ajanı imdat sinyali yolluyordu. Oysa saha ajanları mevcut güvenlik sistemlerine
karşı her türlü gizlenme ve korunma yeteneğine sahip olarak üretilmişti. Piyasada kullanılan anti-
virüs ve güvenlik yazılımlarının, varlıklarını bile saptamasına imkân yoktu. Gelen imdat mesajı
ilkti. Saha ajanı, yok olma prosedürünü başlattığını haber veriyordu. Bir ihtimal, bulunduğu sistem
çökmek üzere olabilirdi.
Mesaj, toplayıcı ajanlar tarafından alınmış, kontrolü yapıldıktan sonra, mesajı yollayan saha
ajanıyla iletişim kurulmaya çalışılmıştı. Sonuç olumsuzdu. îmdat mesajının yollandığı sisteme
başka bir saha ajanı yollanmış, fakat yollanan saha ajanı sisteme girememişti. Network'ün çalışır
durumda olduğu ve internet çıkışının aktif olduğu bildirilmesine rağmen, saha ajanı sistemden içeri
sızamamıştı.
Mentor ellerinde bulunan bilgilerin ışığı altında, üçüncü bir saha ajanını bilgisayar sistemine
yollamış, fakat üçüncü ajan da sisteme girmeyi başaramamıştı. Birleştirici ajanlar imdat mesajmı
yollayan saha ajanının yok olmadan önce yolladığı diğer mesajları derlemiş ve değerlendirilmek
üzere imdat mesajının kimlik numarasıyla ilişkilendirmişti.
Mentor saha ajanının yolladığı tüm mesajları incelemeye aldı. iki yüz on milisaniye içinde,
Calliope'rün sisteminde yaptığı işlemlerin listesini incelemiş ve sorunun kaynağı olarak, yeni
kurulan ateşduvarını belirlemişti. GhostWall hem sistemi dışarından girişlere karşı koruyor hem de
büyük bir ihtimalle, saha ajanlarını yok
edebiliyordu. Bütün bilgileri ikinci kez değerlendirdikten sonra, Vulkan yazılım ekibine acil
flamasıyla bir inceleme çağrısı yaptı.
GhostWall'ın kuruluş aşaması tamamlanmadan önce, saha ajanı mesaj yollamayı durdurmuştu.
Büyük bir ihtimalle, kuruluş aşamasında saha ajanını yok eden bir kod çalışmış olmalıydı. Saha
ajanının imdat mesajından önce yolladığı bilgilere göre, ellerindeki tek şüpheli GhostWall
ateşduvarı yazılımıydı. Ayrıca ateş-duvarı kurulduktan sonra, sisteme girmeleri de mümkün
olmamıştı. Yazılım ekibine acil flamasıyla mesajın iletilmesinden on dakika bile geçmeden,
yazılım ekibinin ön inceleme sonucu, Vulkan Sistemi'ne ulaşmıştı. Vulkan Sistemi'ne verilen
direktifte, GhostWall'ın program kodlarına ihtiyaç duyulduğu ve problemin çözüm süresinin, ancak
kodların incelenmesinden sonra hesaplanabileceği belirtilmişti.
Yazılım ekibinden gelen mesajı inceleyen mentor, Vulkan Sis-temi'nde GhostWall'la ilgili bilgileri
incelemeye aldı. GhostWall ateşduvarı yazılımının üreticisi ARTIM Teknolojileri'nin tehdit
katsayısını 0,117 den 0,328 çıkarttı. Vulkan Sistemi'nin güvenlik standartlarına göre ARTIM'ın
0,328'lik tehdit katsayısı Pluto için bir tehdit olduğunu gösteriyordu. 0,200 seviyesi inceleme
başlama seviyesi olarak belirlenmişti. 0,300'lük bir katsayı ise harekete geçilmesini gerektiriyordu.
Đhtiyaçlar belirlenmişti. GhostWall yazılımının kodları ele geçirilmeliydi. Bunun için de, yapılacak
en uygun işlem, kodları ele geçirmek için bir operasyon planlamaktı. Mentor operasyon kararını
aldıktan sonra, geçmiş operasyon verilerine dayanarak, olası operasyon planları üzerinde çalışmaya
başladı. En uygun operasyon, doğrudan ARTIM'a bir saha ajanı yollanıp, içeri girip giremediğine
bakmaktı. ARTIM'a bir saha ajanı yolladı. Olasılığı düşük olmasına rağmen gerek emek gerekse
zaman olarak, en uygun ük hareketti. Yirmi iki saniye sonra, saha ajanı ARTIM'ın sistemine
giremediğini bildirdi, internette dolaşan saha ajanlarım kontrol eden mentora, ARTIM sisteminin
gözlem altına alınmasını bildirdikten sonra, bir ekip yollayıp bilgileri alma kararım aldı.
iki yüz seksen üç milisaniye sonra ARTIM'a yollanacak ekip belirlenmişti. Planlanan operasyonda
can kaybı olasılığı neredeyse sıfıra yakın olduğu için, herhangi bir Pluto yetkilisinin onayına ihtiyaç
yoktu. Bu nedenle mentor planı, oluşturulan ekip bilgisini ve elde ettikleri diğer bilgileri
BlackBox'a gönderdi. Black-Box yapılacak operasyonun, Umbranautların herhangi bir çıkarıyla
çakışmadığım onayladıktan sonra, operasyon emrini Plu-
to'nun Londra'daki operasyon birimine acil kodlu bir mesajla yolladı. Mesajda, yapılacak
operasyon, uygulanacak yöntem ve gerekli operasyon bilgileri bulunuyordu. Her zaman yapıldığı
gibi ikinci bir mesaj, yapılacak olan operasyonla ilgili Pluto yetkililerini bilgilendirmek amacıyla
hazırlandı ve Pluto yetkililerinin mesaj kutularına iletildi.
47
17 eylül 2005, cumartesi 08:10
Arşen ve Timur, Ray Scott'la görüşmelerinin ardından aynı gün çalışmalara başlamışlardı. Ekibe
Türkiye'den de Semih Onar katılmıştı. Ares'in bilgisayar yapısına girmenin nispeten kolay
olacağını ummuştu. Ares'in yapısının ne kadar çetrefilli olduğunu öğrenmesi uzun sürmemişti. Tam
o sırada imdadına Vignette yetişmiş, Ares'in üst düzey yöneticilerinden birinin evindeki
bilgisayarın şifresini vermişti. Vignette'e şifreyi nasıl öğrendiğini sormamıştı. Alacağı yanıt, yine
aynı olacaktı nasılsa, "Bizim de ihtiyaç duyduğumuz zaman bilgi alabileceğimiz bazı kaynaklarımız
var." Üst düzey yöneticinin bilgisayarından Ares'e erişmeyi başarmışlardı. Zaten bunda hiçbir
problem yoktu. Tek yapmaları gereken üst düzey yöneticinin evinden işyerine bağlanmak için
kullandığı uzaktan erişim bilgilerini almaktı.
Kırk dolara aldıkları bir casus program hiç zahmete girmeden buna imkân sağlamıştı. Bilgisayara
uzaktan erişerek programı kurmuşlar ve yöneticinin bilgisayarında yaptığı bütün işlemleri izlemeye
almışlardı. Đhtiyaçları olan Ares'e uzaktan erişim bilgileri olduğu için de amaçlarına ulaştıktan
sonra bilgisayardan programı silmişlerdi.
Bu durum aslında Arsen'e biraz garip gelmişti. Ondan bilgileri geri alması istenmiş ve iki günde
Ares'in kalbine girebilecekleri bilgiye erişmişlerdi. Kabul etmek gerekirdi, kapıdan girmiş olmaları
her şeyin çözümlendiği anlamına gelmiyordu, yine de bunu denememiş olmaları ilginçti. Belki de
denemişlerdi, ama sonrası gelmemişti. Yine de garipti. Aslında Ares'in içine girmek ilk adımdı ve
atılması gereken onlarca adım vardı.
Ofisleri hazırlandıktan sonra, ARTIM'm yazılım ekibinin tamamı Đstanbul'dan gelmişti.
Yapacakları işleri paylaştıktan sonra ça-
lışmaya başlamışlardı. Bir ekip Ares'in kullandığı yedekleme yazılımlarını incelerken, bir başka
ekip ise Ares'in sisteminde, çalınan bilgilerin izini sürmeye başlamıştı. Semih'in ekibi ise, Ares'in
iki ayrı platformda kullandığı yedekleme yazılımlarını yanıltacak yazılımın kodlarını yazmaya
başlamışlardı.
Arşen bir yandan Semih'in ekibine yardım ederken, diğer yandan da Araknidleri çözümlemeye
çalışıyordu. Eğer Araknidleri kontrol edebilirlerse, hem teknik olarak bir ilerleme sağlamış
olacaklar, hem de sahte belgeleri Araknidleri kullanarak Ares'in içine sokabileceklerdi. Aksi
takdirde bir şekilde fark edilmeden onlarca terabyte bilgiyi aktarmaları mümkün değildi.
Ares'in bilgisayar ağı iki ayrı ana segment grubundan oluşuyordu. Birinci grupta çalınan bilgilere
rastlanmamıştı. Đkinci segment grubu ise birincisine göre biraz daha sıkı korunuyordu, ama ona da
girmeleri sadece iki günlerini almıştı. Đşe başladıklarının dördüncü gününde çalınan bilgilere
ulaşmışlardı. Eğer Ares'te çalınan bilgileri bulamasalardı, Arşen işi bırakacaktı. Fakat bilgileri
buldukları için çalışmaya devam ettiler.
Çalışmaya başladıklarının haftası olmadan, ARTIM'ın malı olan yeni bilgisayar sistemi kurulmuş
ve Calliope'nin bilgisayar sistemlerinin arasına konmuştu. Sunucular ile ofis arasına fiber optik hat
çekilmiş ve bütün bilgisayarlar 10 Gb'lık hat üzerinden bilgilere erişir hale gelmişti. Sistem tam
anlamıyla kurulduktan sonra da, dokuz kişi sabahın erken saatlerinden gecenin geç saatlerine kadar
durmaksızın çalışmaya başlamıştı. Bütün ekip Ar-sen'in temposuna ayak uydurmaya çalışmış, ama
ikinci gece, Ar-sen'in uyarısıyla, Hamburg'un merkezindeki otellerine gitmek zorunda kalmışlardı.
Arşen ise ofis katında kendisine ayrılan odasında biraz dinlenip, çalışmaya devam etmişti. Çalışma
hayatında edindiği tecrübelere göre, herhangi birinin onun temposuna ayak uydurmasını beklemek
insafsızca olurdu. Bu nedenle ekibin maksimum verimle çalışabilmesi için geceyansı olmadan
otellerine gitmelerini şart koşmuştu. Tabiî bu kendisi için geçerli değildi. Kafasına bir şeyi takıldı
mı, belli bir aşamaya gelmeden asla dinlenmezdi.
En son uyandığından beri üçüncü sabahı gören Arşen, sessiz gecelerdeki dostu kolasından bir
yudum aldı. Kolasmı çalışma masasma koyduktan sonra, parmaklarını birbirine kenetleyip avuç
içlerini tavana bakacak şekilde başının üzerine kaldırdı ve gerindi. Bilekleri ağn içindeydi, sırtı ile
omuzları da tutulmuştu. Ama en çok beyni yorulmuştu. Sanki beyni ağırlaşmış ve boyun
I
kasları da başını taşıyamaz hale gelmişti. Zorunlu ihtiyaçlar dışında, bilgisayarın başından hiç
kalkmamıştı.
Bütün ekibi otele yolladıktan sonra, her birinin çalışmasını tek tek incelemiş ve gerekli düzeltmeleri
kâh not etmiş kâh kendisi yapmıştı. Üç gecedir aynı şeyi yapıyordu. Gün içinde zorunlu olduğu
zaman ekibe destek oluyor ve onlar gittikten sonra da, günün erken saatlerine kadar ekibin
çalışmalarını kontrol ediyordu. Bir sonraki gün için yapacakları işi belirledikten sonra da kendi
işine dönüyordu. Bu şekilde bir çalışma, hata oranını düşürmüştü. Aynı zamanda üç ekip de
koordineli bir şekilde çalışmayı sürdürüyordu.
Calliope'nin onlara tahsis ettiği yönetim binasındaki ofis neredeyse Ray Scott'ın odası kadar
büyüktü. Ofiste on iki masa vardı. Her masanın üzerinde 19"luk LCD ekranlar, açık bir şekilde
sanki onu seyrediyordu.
Ayağa kalktı, gerindi. Bir ara montaj bölümüne gitmeyi düşündü. Uçakların ters olarak montajına
başlandığını ve tavan bölümü yere gelecek şekilde montajı yapıldıktan sonra bir döndürme '
mekanizmasıyla çevrildiğini seyretmekten çok hoşlanmıştı. Bir uçağın montajı sırasında her gece
birleştirilmesi ve lazerli ölçümlerin yapılması ona keyifli geliyordu. Sanki devler için Lego
yaparmış gibi ana parçalar gece birleştiriliyor, test ediliyor ve yeninden bloklar halinde ayrılıyordu.
Hoştu... Ama ilk bakışta ona mantıksız gelmesine rağmen güvenliğin yüzde yüz sağlanabilmesi için
gerekliydi. Bir uçağın yapımı sırasında toplam boyutlarında yapılabilecek bir hatanın bir bozuk
paranın genişliğinden bile az olmasını böyle bir sistem sayesinde garanti altına alıyorlardı.
Vinçlerin milimetrik hareketlerini seyretmek bir tür meditasyon-du onun için. Dışanda sabah
olmuştu artık. Yeni vardiya montaj işine girişmiş olmalıydı. Birkaç saat önce olsaydı dev blokların
dansını ve kenetlenmesini seyretmek için binanın altındaki, yeraltı koridorlarından birine inip,
bisikletine atlayıp montaj sahalarından birine gidebilirdi. Artık geçti.
Tam yerine oturacakken, kapıdan sevgilisinin odasından kocasına yakalanmamak için çok aceleyle
kaçmış gibi, yakası bir tarafta paçası bir taraftaki Timur girdi. Gömleğinin yansı pantolonunun
dışına taşmış, ayakkabılannın bağlan bağlanmamıştı, saçı başı dağınıktı. Yüzü allak bullak olmuştu.
"ARTIM'a saldırmışlar!" diye bağırdı Arsen'in yanma koşarcasına gelirken.
Arşen duyduklarına inanamamıştı. "Saldırmışlar mı?"
"Evet bu gece ARTIM'a saldırmışlar ve iki güvenlik görevlisiyle, destek ekibinden üç kişiyi etkisiz
hale getirip bütün sunucula-nn sabit disklerini ve yedekleri çalmışlar" dedi Timur. Hâlâ kendine
gelememişti, sinirden titriyordu.
Arşen, "Yaralanan var mı ?" diye sordu.
Timur nefesini kontrol etmeye çalışarak, "Güvenlik görevlilerinden biri başından hafif yaralanmış,
onun dışında yaralanan yok, ama herkes ölesiye korkmuş" dedi.
Sabit disklerin ve yedeklerin çalınmasının onlara maliyeti, bilgilerinin çalınmış olması dışında, en
fazla iki gündü. ARTIM'ın dışında, dört ayn merkezde, çalışmalarının yedekleri saklanıyordu.
ARTIM'da herhangi bir sorun olması durumunda başka yerdeki yedekler kullanılabilirdi. En son
yedek bir haftalıktı. Pazar sabaha karşı alınan haftalık yedekler dört ayn yere yollanırdı. Bir haftalık
bilgileri kaybolmuş olmalıydı, ama neredeyse yazılım ekibinin tamamı Hamburg'da olduğu için
yazılım olarak bir kayıplan yoktu. Bütün çalışmalannı Calliope'de yapıyorlardı ve yedekleri de
kendileri alıyorlardı.
ARTIM'ın başkalarını ilgilendiren tek çalışması GhostWall olabilirdi. Olayın sıradan bir hırsızlık
olmadığı belliydi. Sabit diskler kullanılmamış olsalar en fazla elli bin dolar ederdi. "Sadece sabit
diskleri ve yedekleri mi çalmışlar?" diye sordu Arşen.
Timur, "Evet, oysa raflarından sunucuları çekip çıkarmaları da pek fazla zamanlarını almazdı.
Birileri yazılımlarımızı almak istemiş olmalı" dedi. Sesindeki sinir ve heyecan rahatlıkla
hissediliyordu.
Arşen hâlâ inanmakta güçlük çekiyordu. "Nasıl olmuş ?"
"Valla, ben de aynntılan bilmiyorum. Beni biraz önce Kaan aradı, işe geldiğinde herkesi elleri
ayakları bağlı bulmuş. Hemen herkesin elini ayağını çözmüş önce yaralı güvenlik görevlisi için bir
ambulans çağırmış sonra da bize haber vermiş. Gece ekibinden öğrendiğine göre gelenler
maskeliymiş ve ellerinde makineli silahlar varmış. Gelmişler, tek kelime bile etmeden herkesi
bağlamışlar, diskleri ve yedekleri alıp, on beş dakika sonra geldikleri gibi sessizce gitmişler."
Giden programların yedekleri vardı. Diskler de yerine konurdu. Ama çalışanlarına saldırmaları ve
onları yaralamaları fazlaydı. "Timur, bu iş iyice sarpa sarmaya başladı. Đstanbul'a gidebilir misin ?"
diye sordu Arşen.
"Ben de şimdi aynı şeyi söyleyecektim. Đlk uçakla Đstanbul'a gidiyorum. Duyar duymaz sana haber
vermeye geldim."
"Alan'a da durumu söyleyelim. Ekibin devlet başkanı gibi korunmasını istiyorum. Birilerini fena
kızdırmış olmalıyız. Şu Arak-nidler, tahminimizden çok daha fazla başımızı ağrıtacağa benziyor."
Bir an düşündü. "Gel otur biraz sakinleş. Seninle neler yapabileceğimizi bir konuşalım."
Timur, Arsen'in masasının yanındaki tekerlekli büro sandalyesine oturdu. Her sabah dokuzda
toplanıp fikir alışverişi yaparlardı. Timur'un üstlendiği görev, sahte dokümanların ayarlanması ve
ekibe yeni alacakları kişilerin bulunmasıydı. Gündem bu sefer onları seçmişti. "Korkuyorum
Timur" dedi Arşen.
Timur, "Ben de Hocim" dedi. "Birilerini çok fena kızdırmış olmalıyız."
"Bu işi kabul etmese miydik acaba? Ya da sadece ben mi bu işe bulaşsaydım ?" diye sordu Arşen.
Yüzünde acıyla karışık pişmanlık görülüyordu. "Başımıza böyle şeylerin gelebileceğini hiç tahmin
etmemiştim."
Timur bir süre yere baktı. "Bence olanların, bu işle bir alakası yok. Buradaki çalışmalanmızla ilgili
bir durum olsaydı, ARTIM'a saldırmazlardı. Burada ARTIM'a atfedilebilecek hiçbir çalışma
yapmıyoruz. Geriye ARTIM açısından başkalarının başmı ağrıtabilecek tek şey, GhostWall'm
durumu kalıyor. Her halükârda GhostWall'ı yazdığımız için saldırıya uğrayabilirdik..."
"Ve bu durumda da Araknidler yüzünden saldırıya uğradık demektir" diye Timur'un sözünü
tamamladı Arşen.
"Elimizdeki tek olasılık bu."
"Araknidleri bularak birilerinin tekerine çomak soktuk. Şimdi de bize karşı ne yapabileceklerini
araştırıyor olmalılar. Onun içinde tüm kodlarımızı çaldılar" dedi Arşen.
Timur, "Bana da öyle geliyor. Peki bundan sonra ne yapacağız?" dedi.
Arşen, "ilk iş, çalışanların güvenliğim sağlamak, ikinci olarak ARTIM'daki sistemi yeniden
kurmamız lazım. Müşterilere karşı sorumluluğumuz var. Ondan sonra da, GhostWall'la ilgili bir iki
şey yapabiliriz. Ama faydası olacağını sanmıyorum. Bana göre saldırganlar almak istediklerini
aldılar. Artık ARTIM'a bir daha saldıracaklarını sanmıyorum. En azından GhostWall'ın ellerindeki
sürümü, piyasadaki en son sürüm olduğu sürece buna ihtiyaç duymayacaklardır. Belirsiz bir süre
için GhostWall'ın yeni sürümünü askıya almamız gerekiyor" dedi.
Timur başıyla Arsen'i onayladı. "Katılıyorum. Bugün istanbul'a gider gitmez ARTIM'ın yeniden
toparlanması işini üstleneceğim.
Ne olur ne olmaz diye güvenlik önlemlerini de artıracağım. Buradaki işler neredeyse bitmek üzere,
bizim ekipten birilerine işi devrederim. Yeni ekip konusunda çalışmaya ise istanbul'dan devam
ederim" dedi.
Araknidlerle ilgili çalışmalarda Arşen yalnız basma kalacaktı. Araknidlerin arkasında bir yapay
zekâ teknolojisi olduğu belli olmuştu. O kadar gelişmiş bir teknolojinin çözümlenmesi, arkasındaki
yapının deşifre edilebilmesi için, Arsen'e yardımcı olacak bir ekip kurmaya çalışıyorlardı. Vignette
de Timur'a adayların belirlenmesinde ve güvenlik soruşturmalarında yardım ediyordu.
"ARTIM'daki çalışmaları, sadece mevcut müşterilere destek vermekle kısıtlayalım. Bir süre, en
azından bize kimin saldırdığını ve neler yapabileceğini öğrenene kadar, destek verme dışında başka
bir iş yapmayalım. Ne dersin?" diye sordu Arşen.
Bir yandan büyümeye çalışırken, diğer yandan birkaç saat önce yapılan saldın sonunda kabuklanna
çekilmek durumunda kalıyorlardı. "Tamam. Sen merak etme. Ben her şeyin çaresine ba-kanm" dedi
Arsen'e.
"Bundan eminim."
"Gelişmelerden seni haberdar ederim" dedikten sonra ayağa kalktı. Tam gidecekken yerine oturdu.
"Konuşmak istediğim bir konu daha var" dedi. Arşen sessizce Timur'un sözlerine devam etmesini
bekledi.
"Dün akşamüzeri Alan bana, Desire Virtanen adında birinin dosyasını verdi. Dosyayı inceledim.
Desire Virtanen yapay zekâ konusunda önemli çalışmalar yapan biri ve şu anda Helsinki Üni-
versitesi'nde yapay zekâ üzerine bir projede çalışıyor. Bize Araknidler konusunda yardımcı olabilir.
Gitmeden önce sana dosyasını vereyim, sen de bir incele." Timur bir an durdu ve bakışlarını tavana
doğru kaldırdı. "Hem o da, bizimle aynı düşmana sahip olabilir" dedi.
Arşen duydukları karşısında şaşırmıştı. "Aynı düşmana mı? Nereden biliyorsun ?" diye sordu.
Timur'un elle tutulur verilere dayanmadan böylesine hassas bir konuda konuşmayacağmı çok iyi
biliyordu.
"Aslında şu an için bir önsezi. Ama geçen yıl yapay zekâ projesinde çalışırken, ekiplerinin başı,
Mauno Lehtinen de aniden çıldırmış ve hastaneye kaldırılırken de ölmüş. Bu bana nano
enjeksiyonu hatırlattı. Mauno Lehtinen, üniversite çevresinde biraz kaçık olarak tanınmasına
rağmen, bana göre sıkı bir adammış. Öyle bir anda delirip ölmesi bana çok şüpheli geldi..."
Timur'un anlattıkları Arsen'in çok ilgisini çekmişti. On dakika kadar-, Desire Virtanen hakkında
konuştuktan sonra Timur son hazırlıkları yapmak için ofisten ayrıldı. Timur ayrıldıktan beş dakika
sonra da bir görevli kapalı bir zarf içinde Desire Virtanen'in dosyasını Arsen'e getirdi. Hassas
bilgilerin hiçbiri bilgisayar ortamından aktarılmıyordu. Ne de olsa Calliope'nin ekibine tam olarak
güvenmiyordu. Nitekim, birkaç gün önce, üzerine basa basa yapılmamasını söylemelerine rağmen,
Priceless'in ekibi, kendi sistemlerinden birine GhostVVall kurmuşlardı. Böyle bir sakarlığın bir
daha olmayacağından emin olamazdı. Arşen yaptığı işi bırakıp dosyayı incelemeye başladı.
48
17 eylül 2005, cumartesi 06:55, Doğu Zamanı
Sarah Concord sinirlerine hâkim olmaya çalışarak, toplantının yapılacağı odanın kapısının önünde
portörden indi.
Her cuma gecesi olduğu gibi gecenin büyük bir kısmını dışarıda geçirmiş, eğlencenin sonundaysa
körkütük bir vaziyette eve dönmüştü. Yattıktan üç saat sonra aranıp, Pluto'ya çağnlacağı aklının
köşesinden bile geçmemişti. Gül pembesi döpiyesini düzelttikten sonra aslan yelesi kestirdiği
saçlarını geriye doğru attı. Gözlerinde, gece boyunca yuvarladığı kadehlerin etkisi hâlâ
hissediliyordu. Đçtiği kırmızı şarap sanki gözpınarlanndan taşıyordu. Ceketinin eteğinden tutup
aşağı doğru çekti. Vücudunu gerdi. Başını dikleştirdi. Çenesini hafifçe ileri çıkardı. Odanın kapısını
açıp içeri girdi.
Odada Pluto'nun^4 takımı, tam kadro olarak oturuyordu. Hırslı ve kime itaat edeceklerini iyi bilen
kişilerle çalışmak istediği için göreve gelir gelmez, ilk iş olarak kendi ekibini kurmuştu. Yeni ekibi
karşısında duruyordu. Gerek duyması halinde, ekibini yeniden değiştireceğini, odadakilerin her biri
çok iyi biliyordu. Arkasındaki kapı otomatik olarak kapanır kapanmaz konuşmaya başladı, "Bu ne
rezalet böyle!" Odadakiler konuşmasına alışık olmasalar, Concord'un bağırdığım düşünebilirlerdi.
Oysa bu tür bir başlangıç, neredeyse Concord'un bütün toplantılara rutin başlangıç cümlesi haline
geldiği için hepsi sakin bir şekilde konuşmanın devamını bekledi.
Concord, "Birileri bizim sistemimize nasıl saldırabilir ? Bu bizim işimiz. Başkaları bunu nasıl
yapabilir? Carlton durum nedir?" diye devam etti.
Carlton Devlin, Concord'un teknoloji direktörü olarak seçtiği kişiydi. Bir önceki adamı pek
tutmamıştı. Devlin her türlü elekt-
ronik altyapının sorumluluğunu taşıyordu. Doğal olarak da, saldı-nya karşı ilk müdahaleyi ekibi
başlatmıştı.
Carlton Devlin, "Ms. Concord dün gece saat 03:18 itibariyle Pluto'nun sistemine yapılan giriş
denemesini güvenlik yazılımımız fark etti. ÎP adreslerini34 değiştirdik ve saldınları başka bir yere
yönlendirdik ve hemen saldınnın kaynağını araştırmaya başladık. Fakat bir süre sonra değişen ĐP
adresi üzerinden saldı-nlar devam etmeye başladı. Saldın NSA ile Washington arasındaki hat
üzerinden yapılıyordu. Saldınnın yapıldığı portu kapattık. Başka bir port üzerinden saldın devam
etti. Herhangi bir şekilde saldınnın sistemimizin içine girmesi mümkün değildi. Bununla birlikte
saldın hâlâ devam ediyordu. Tüm hattı kapatmak durumda kaldık" dedi.
"Bunun sorumlusu NSA mı yani? Kim bu saldınları yapıyor?" "Almanya Hamburg'daki Calliope
Aerospace Industries'teki bir sunucudan saldın yapıldığını belirledik. Hemen karşı saldın-ya
geçtik."
Concord, Calliope'yi hatırlıyordu. Yaklaşık beş yıl kadar önce bir uçaklanna bomba koyma emri
vermişti, ama bu emri reddedilmişti. Đronik bir şekilde gülümsedi. "Hâlâ saldınya devam ettiklerine
göre, karşı saldırınız da kof çıktı demektir."
"Sunucu GhostWall isimli bir ateşduvan tarafından korunuyor ve henüz Ghost WaU'ı geçemedik"
diye yanıt vermeye çalıştı Devlin. Teknoloji direktörü olarak bu tür bir yanıtın, ne kadar büyük bir
hata olduğunu biliyordu. Concord asla böyle bir yanıtı kabul etmezdi. Ama kelimelere dökebileceği
daha iyi bir yanıtı yoktu. Süklüm püklüm oturmaktansa, bir iki kelime etmeye karar vermişti.
Concord ilk defa olarak böyle bir şey duyuyordu. Birileri Plu-to'ya saldınyordu. Gerçi anladığı
kadarıyla hâlâ saldırdıklanna göre, onlar da başanlı olamamışlardı ve bildiği kadarıyla başar-
malanna da imkân yoktu. Ayağa kalktı. "Bakın iki konu beni çok sinirlendirdi. Birleri bize karşı
saldında bulunuyor. Bu bir! Biz karşı saldında bulunuyoruz ve başaramıyoruz. Bu da iki! Đkisinin
de derhal çözümlenmesini istiyorum!..." Bir süre sessizce toplantı salonunda dolaştıktan sonra
salondakilere döndü. "Neden sal-dınyorlar ? Hem Calliope Aerospace Industries'in bizimle ne alıp
veremediği var? Bruce?.."
Bruce Thomson, Lou Walltrip'ten görevi teslim aldığında ekipte koruduğu tek kişiydi. Garipti ama
o da Walltrip gibi Thomson'a
34. internet üzerinde kullanılan bir adresleme yöntemi (Örnek: 10.10.19.96) Bütün bilgisayar
internete kendilerine verilen bu adres sayesinde erişir.
çok güvenirdi. Adam işini çok iyi biliyordu ve birlikte çalıştığı kişiye büyük bir sadakatle bağlıydı.
Concord'un GORĐ'nin başına geçmesi, çalışmasını hiç etkilememişti.
Bruce Thomson, "Elimizdeki bilgilere göre, Calliope'den yapılan saldın münferit bir olay. Bu
saldınnın ardında herhangi bir gizli servisin bulunduğunu sanmıyoruz. Büyük bir ihtimalle kendi
sistemleri içindeki saha ajanlanmızı keşfettiler ve bunlan yollayanları anyorlar. Fakat kimliğimizi
bildiklerini sanmıyorum" dedi.
"Peki bize neden saldırdılar?" dedi Concord.
Toplantıya katılan diğer dört kişi bakışlarını Concord'dan ka-çınrcasına koltuklannda oturuyordu.
Bruce Thomson, Concord'un ona baktığını görünce devam etti. "Elimizde mantıklı görünen sadece
bir olasılık var. Calliope Aerospace îndustries'in bazı bilgilerini ele geçirip bunlan Ares Aeronautic
Systems'a ak-tanlmasında aracı olmuştuk."
Sarah Concord olayı hatırlıyor gibiydi. Yanlış hatırlamıyorsa yedi yüz milyon dolar civarında bir
kazançlan olmuştu. Tek yaptıkları Vulkan Sistemi'nin bulduğu bir bilgiyi değerlendirmekti. Hatta
ellerinde iyi bir alıcı buldukları takdirde değerlendirebilecekleri yığınla bilgi vardı. Đtiraf etmesi
gerekiyordu ki, Calliope işinden tatlı para kazanmışlardı.
"Saçmalama saha ajanı dediğin nedir ki, alt tarafı bir program. Đnsan değil ki, konuşsun."
Teknoloji direktörü Carlton Devlin söz aldı. "Saha ajanlan elde ettikleri bilgileri, bilgi toplama
merkezimize aktarıyor, saldın da bilgi toplama merkezine yapıldı. Gerek saha ajanlarını gerekse
oluşan trafiği çok iyi gizlememize rağmen, GhostWall isimli ateşduvan yazılımı saha ajanlarının
varlığını keşfetti."
"Bu nasıl 'iyi' gizleme anlamıyorum. Aklıma ağacın arkasına gizlenen fille ilgili fıkra geldi. Şu saha
ajanlan, ağacın arkasında saklanan fılmiş de, biz bilmiyormuşuz..." Hâlâ ayakta dolaşıyor,
sinirlerine hâkim olabilmek için çaba harcıyordu. "Bir işi becere-miyorsunuz. Nasıl oldu da,
bugüne kadar başımız belaya girmedi, anlayamıyorum ?"
. Carlton Devlin, Vulkan Sistemi kendisinden önce kurulmuş olmasına rağmen, sistemi savunmak
zorunda hissetti kendini. "Ms Concord, şu anda GhostWall yazılımı elimizde. Bir şekilde onun da
bizi göremeyeceği bir düzenleme üzerinde çalışıyoruz."
"Yakalanmışsınız, bir de hâlâ üzerinde çalışıyorsunuz. Öyle mi?" diye gürledi.
Devlin konuşmaya çalıştı. "Efendim şu anda dünya üzerindeki sistemlerin yüzde yetmiş sekizine
girebilecek durumdayız. Bu sistem de piyasaya çok yeni çıktı ve henüz kayda değer bir satış
hacmine ulaşmadığı için de portföyümüze alınmamıştı."
"Neden bu yazılımı portföyünüze almadınız ?"
"Bu seçim Vulkan Sistemi tarafından yapılıyor. Tahminime göre, başlangıçta lokal pazarı olan
Türkiye için üretildiği varsayıldı-ğı için portföye alınmamış olabilir" dedi Devlin.
Concord, "Kim, nerede, hangi market için üretirse üretsin, bizim haberimiz olmalı. Henüz çözüm
bulamasak bile üzerinde çalışmalara başlanmış olmalı. Vulkan Sistemi'ni buna göre ayarlayın"
dedi. Yerine oturdu. Sabahın o erken saatinde Pluto'ya geldiği, üstüne üstlük yer altına inmek
zorunda kaldığı için üstündeki negatif enerjiyi atmaya başlıyordu. "Neyse... Şimdi ne yapıyoruz? O
ateşduvarının kınlmasındaki son aşama nedir?"
Devlin, "Programın kodları iki gün önce elimize geçti. Şu anda elimizdeki bütün imkânlarla
programın zayıf noktalarını bulmaya çalışıyoruz. Bütün programlar gibi onun da zayıf yanlarını
bulacağız" dedi. Đki gün içinde hiçbir gelişme gösteremediklerinden bahsetmeye gerek duymamıştı.
"Peki bildiğim kadarıyla dışarıya yolladığımız saha ajanları bir bakıma sistemleri kör ediyor ve onu
görmesine engel oluyordu. Bu program saha ajanlarını nasıl görebildi ?"
"Programa bir ek yapılmış ve henüz programın içine konmamış. Bu ek standart sistem programları
yerine, ağ trafiğini kendisi kontrol ediyor. Tamamen kendi altyapılarını sistemleri kontrol etmek
için kullanıyorlar. Bizim varlığımızı da bu şekilde bulabildiler. Biz de kendi oluşturdukları
altyapıyı aldatabilecek saha ajanları geliştireceğiz" dedi Devlin.
Concord ses tonu aynı yükseklikte konuşmaya, daha doğrusu bağırmaya devam etti. "Bütün bunlar
beni ilgilendirmiyor Carl-ton. Beni ilgilendiren, bu işi bir an önce yapmanız. Gelelim saldırılara
karşı alınacak diğer önlemlere..." Koltuğunun yarımdaki sehpanın üzerindeki bardaktan bir yudum
aldı. Heyecanlanmaya başlamıştı. Artık birkaç can yakma zamanı gelmişti. "Bir an önce Calliope
Defence... her ne haltsa, onun bize herhangj ı>ir tehdit oluşturabilecek bütün imkânlarım yok
etmenizi istiyorum."
Bruce Thomson midesine kramp girdiğini sandı. Concord'un sözlerini doğru mu anlamıştı bir an
kararsız kaldı. Calliope hakkında ayrıntılı bir bilgesi yoktu, ama büyük bir ihtimalle bütün
sistemleri çok sıkı güvenlik altında olmalıydı. "Ms. Concord, bu
bahsettiğiniz meselenin patırtı çıkartılmadan halledilebileceği konusundaki şüphelerimi belirtmek
isterim."
Concord, Bruce Thomson'a soğuk bir bakış attı. "Bazen insanın elini taşın altına sokması gerekir
Bruce. Bu sefer sizden bu işin yapıldığından bizzat emin olmanızı istiyorum."
Kesinlikle Thomson'ın midesine kramp girmişti. "Korkarım bu söylediğiniz çok hassas bir konu
Ms. Concord. Pluto'nun gizliliği..."
Concord lafın arasına girdi. "Pluto her ne koşulda olursa olsun ortaya çıkmaması gereken bir
kurum. Bir şekilde gizliliğimiz tehlikeye girerse, bundan hepimiz zarar görürüz." Konuşulan her
şeyin kaydedildiğini bildiği için kelimelerine çok dikkat ederek devam etti. "Her ne pahasına olursa
olsun, gizliliğimizi korumak zorundayız ve şu anda gizliliğimiz büyük bir tehdit altında."
Thomson ağzından lafı alıp, kendi söyleyeceklerine destek olarak kullanan Concord'a
inanamıyordu. Calliope'ye düzenlenecek bir operasyon çok büyük yankı uyandıracaktı ve başlarına
çok büyük sorunlar açacaktı. Daha önce Calliope'ye planlanan çok daha yüzeysel bir operasyon bile
reddedilmişti. Operasyon için izin çıksa bile bu tür bir operasyonu planlamak ve yapmak riskliydi.
Uzay çalışmalarından, ticarî uçak üretimine kadar pek çok konuda araştırma ve üretim yapan bir
tesisin, çok sıkı güvenlik tedbirleriyle korunduğu kesindi. Pluto'nun böyle bir operasyon
yapabilecek gücü vardı. Hatta gerekli ön çalışma yapılırsa başarılı olma şansı da yüksekti, ama
böyle bir karar almak büyük bir hataydı ve bedeli de büyük olurdu. "Bu durum, bütün dikkatleri
üzerimize çekecektir. Düşük profilli bir mücadelenin daha uygun olacağını düşünüyorum" dedi
Concord'a.
Thomson'a küçümser gözlerle baktı. "Bundan sonra şirketimizin sizin hizmetlerinize ihtiyacı
olmayacak. Çıkabilirsiniz, Mr. Thomson." Buna Concord bile şaşırdı. Böyle bir cümleyi çok daha
etkili bir şekilde söylemek âdetiydi. Hayatında ilk defa olarak birini nazikçe işten kovmuştu.
Thomson ayağa kalktı, tek kelime etmeden toplantı odasından çıktı.
49
21 eylül 2005, çarşamba 18:40
Desire aynı zamanda laboratuvar olarak kullandığı odasında son hazırlıklarını yapıyordu. Cuma
akşamı yapacakları kutlamadan sonra bir hafta kadar evinde dinlenecek, daha sonra da uzun bir
tatile çıkacaktı. En sonunda kariyerini üzerine inşa ettiği projenin ilk aşaması bitmişti. Projenin
başlangıcında asistan olarak ekibe katılmıştı ve şimdi projenin sorumlusu olarak bitimine imza
atıyordu. Proje henüz tam olarak bitmiş sayılmazdı. Böylesine büyük bir çalışma, insanoğlunun en
azından elli yılını alırdı. Belki de yeni sponsorlarla, bilgisayar dünyasının önlerinde açtığı yeni
ufuklara doğru yol alacağı bir başka fırsat karşısına çıkabilir, projenin bir sonraki aşamasına
geçebilirdi. Zihninde, bir sonraki aşamayla ilgili pek çok düşünce vardı ve her biri bilgisayar
dünyasındaki müthiş gelişmeler sayesinde başarıya ulaşabilirdi.
Masasının üzerindeki Profesör Mauno'nun resmine baktı. Aslında bütün proje Mauno Lehtinen'in
zekâsının ürünüydü. Mauno'nun hayaliyle başlayan proje, Mauno'nun ölümüne sebep olan o garip
kaza olmasaydı, çok daha önce hayata geçmiş olacaktı. Son birkaç saattir hiçbir şey yapmadan aynı
olayları düşünüp duruyordu. Kendini Mauno'ya borçlu hissediyordu. Eğer Mauno yaşayıp,
hayalinin öngördüğünün de ötesine gerçekleştiğini görebilseydi, onunla gurur duyar, mutlu olurdu.
Dışarıdan görünenin aksine içedönük bir yapısı vardı. Gerektiğinde takınmak zorunda olduğu
otoriterlik maskesi ve yıllardır iş hayatı dışında sosyal yaşamının olmayışı, çevresinde sınırları belli
ve dıştan sahte görünen bir dünya yaratmasına neden olmuştu. Zeki, leb demeden leblebiyi anlayan,
aynı düşünce frekansındaki insanlardan kurulu bir dünya. Onun dışındaki dünyaya çok yabancıydı.
Çalışma arkadaşlarının kendilerine ait bir dünyası ol-
masına karşın, Desire bunu bir türlü başaramamıştı. Masaya oturduğunda tek çeşit yemek yiyip
kalkanlar gibi, hayata hep aynı açıdan bakmayı yeğlemişti. Başkaları gibi dünyanın tadını çı-
kartamamıştı. Sevdiği bir şeyi yapmayı, farklı tatlar denemeye yeğlerdi. Şimdi de önündeki tek
çeşit yemek bitmişti. Başka bir yemek bulmak zorundaydı. Bir süre bocalayacağının farkındaydı.
Bir burukluk hissediyordu. Hem Mauno'ya olan borcunu ödemenin, iddialı bir projeyi başarmanın
hazzını yaşıyor, hem de içine düşeceği boşluğu öngörmeye çabalıyordu. Onun kadar zeki bir kadın
için her zaman iş vardı. Yapay Zekâ Projesi o kadar büyük bir projeydi ki, sonraki projelerin,
yanında sönük kalacağını düşünüyordu.
Kendine zaman ayırabilirdi. Çok sevdiği hocalığa devam edebilirdi. Yeni sponsorlar aramaya
başlayabilir ve projenin bir sonraki aşamasını hayata geçirmeye çalışabilirdi. Fakat ilk önce
dinlenecekti. Hem de uzun uzun... Güneşin altında... Bir kumsalda... Sıcak... Kumların üzerinde
sıcaktan mayışmış, uyuyacak... Gözlerini kapattı ve hayalindeki güneşi iliklerinde hissetmeye
çalıştı. Evet, güneş. Yeni yemeği bu olacaktı. En azından birkaç ay boyunca.. Gülümsedi. Bir tatile
çıkacaktı. Đyi bir tatile iliklerinin de ihtiyacı vardı. Bembeyaz tenini güneşin ışınları altında, önce
kızartacak, sonra bronzlaştıracaktı. Önünde okulun açılmasına bir ay vardı. Belki gelecek sömestr
izin bile alabilirdi. Yıllardır Helsinki Üniversitesi ile enstitü arasında mekik dokumuştu. Bir süre
dinlenmek ona iyi gelebilirdi.
Tüm ekip pazar günü tatile çıkıyordu. Aralarında karar almışlar ve uzun bir gemi yolculuğu
planlamışlardı. Desire ise onlarla gitmeyi tercih etmemişti. Tatilde onlarla çok iyi vakit
geçireceğinden emindi, ama bir süre yalnız kalmak istiyordu. Bir geminin sınırları içinde tatilinin
bir kısmını geçirmek istememişti. Kumların üzerinde uzanmak ve güneşi soğurmak planının ana
maddesiydi. Kumlarla ve güneşle arasında bir şey olmasını istemiyordu. Güneşe doyacağı bir yere
gidecekti. Farkında olmadan bir kahkaha kopardı. O güneşe doymazdı ki. Uzun zamandır güneşin
hasretiyle yanıp tutuşmuştu. Güneşle kucaklaşmanın hayaliyle kavrulmuştu. Kollarının süt beyazı
rengine baktı. Sayıları az da olsa sapsarı tüyleri bile kolunun beyazlığı karşısında koyu kalıyordu.
Onları güneşle buluşturacağı günler yakındı.
Çekmecesinden makyaj malzemelerini koyduğu portföyünü aldı. Ayağa kalktı, neredeyse minik bir
bavul kadar olan çantasının içine yerleştirdi. Artık eve gitme vakti gelmişti. Ofisten çıktı, kapı-
sini kilitledi. Esrarengiz yangında çalışmaların kaybolmasından sonra, güvenliğe çok önem
vermişlerdi. Projenin korunması için özel güvenlik ekibi oluşturmuşlardı. Bütün bunlar, onun gibi
bir biliminsanı için garipti, ama başlarına gelenlerden sonra alışmışlardı. Kat arasına çıktı ve
asansörün çağırma düğmesine bastı.
Desire giriş katında asansörden çıktı. Girişi geçip, enstitünün dış kapısına ulaştı. Kapının dışında
bir kadın dikkatini çekti. Kadının teni güneşten kararmıştı. "Ne kadar güzel yanmış," diye düşündü.
Elinde olmadan gülümsedi. Birkaç hafta sonra o da öyle kararacaktı. Gayri ihtiyarî kadının tenini
ilgiyle izlerken, kapıdan giren bir adamla çarpıştı.
"Ay pardon."
Desire önüne bakmadığı için biraz utanmıştı. Ama adamın umursadığı yoktu. Adam arkasına bile
bakmadan yürümeye devam ederken, sadece sağ elini arkaya doğru sallamakla yetinmişti. Desire
de bir şey demeden döndü ve arabasının bulunduğu park yerine doğru yürümeye başladı. Mini
arabasına bindi ve mutfak alışverişini yapmak için civardaki marketlerden birine doğru yola çıktı.
On dakikalık bir yolculuktan sonra alışveriş merkezine ulaştı ve bir alışveriş arabası alıp, sebze
bölümünün yolunu tuttu. Yaklaşık altı aydır sıkı bir diyet yapıyordu. On kilonun üzerinde vermişti.
Her kadın gibi bikininin içinde güzel görünmek istiyordu. Arabasını tezgâhta bulduğu sebze ve
meyvelerle doldurduktan sonra, ikinci durağı olan içki bölümüne geçti. Diyeti boyunca
vazgeçemediği tek şey şaraptı. Kırmızı şarap onun güneşten sonra ikinci tutkusuydu. Şarabın yalnız
yaşayan bir kadının kanıtlanmış en yakın dostu olduğunu düşünürdü.
Klasik müzik eşliğinde, koltuğuna uzanıp, bir bardak şarabı ağır ağır yudumlamak en büyük
keyiflerinden biriydi. Bazı günler bu ikiliye güzel bir kitap da eşlik ederdi. Genellikle kendini,
bardağın içindeki şarabın yapıldığı üzümlerin arasında hayal ederdi. Güneşin onları kızartısını,
toprağın kokusunu. O da üzümlerle birlikte güneşin altında kararırdı. Hayatında bir kere üzüm
bağına gitmişti ve o gidişinden sonra da şarap içerken kurduğu hayaller değişmişti. Güneş
hayalleri... Kararan üzüm hayalleri... Bronz-laşan Desire'nin üzümlerin üzerinde, çıplak ayaklarıyla
şıra çıkarışının hayalleri... Güneşi bol bir yerde doğmadığına sık sık hayıf-lanırdı. Öyle bir yer
olmalıydı ki; bağ, deniz ve güneş iç içe geçmeliydi.
Alışverişini bitirip kasaya geldiği zaman, çikolataların bulun-
duğu bölümdeki kadın dikkatini çekti. Ofisten çıkarken gördüğü kadındı. O bronz teni unutmasına
imkân yoktu. Kesinlikle oydu. Kadın yanındaki bir adamla konuşuyor gibi yapıp, gözucuyla da onu
takip ediyordu. Bütün benliğini kaplayan bir tedirginlikle sarsıldı. Đki yerde de aynı kişiyi görmesi
garipti. Helsinki, Finlandiya boyutlarında bir ülke için büyük sayılırdı.
"Paranoyaklaşma Desire" dedi kendine ve kasa kuyruğunda sırasının gelmesini beklemeye başladı.
Kendine engel olamıyordu. Sanki sırada beklerken birileri gelip, arkadan saldıracaktı. Ensesinde
başlayan ürperti omuriliğinden beline, oradan da kollarına geçmişti. Tekrar dönüp arkasına baktı.
Kadın cep telefonuyla konuşuyor gibi yapıyordu. Güneş gözlüklerinin ardından mutlaka onu izliyor
olmalıydı. Biraz önce konuştuğu adamsa ortadan yok olmuştu. Adam neredeydi? Belki de dışarıda
onu bekliyordu.
Yüreği fırlayacakmış gibi çarpmaya başlamıştı. Ne yapmalıydı? Marketten çıkar çıkmaz peşine
düşeceklerdi. O halde markette kalmalıydı. Herkesin içinde ona zarar veremezlerdi ya! Alışveriş
arabasını kuyrukta bırakarak üç çocuklu bir ailenin yanına doğru yürümeye başladı. Çocukların
bulunduğu bir yerde ona saldıra-mazlardı. Raftan bir oyuncak bebek aldı. Bebeği inceliyormuş gibi
yaparken, etrafı kolaçan etmeye başladı.
Güneş yanığı tenli sansın kadın telefonla konuşuyor gibi yaparak, Desire'nin hareketlerini izliyordu.
Sanki birilerine rapor veriyor gibiydi. Alışveriş için gelmediği her halinden belliydi. Yanında
alışveriş sepeti bile yoktu. Ne yapmalıydı?.. Bir şekilde ikisinden de kurtulması gerekiyordu. Elinde
oyuncak bebek olduğu halde kasaya doğru belli etmemeye çalışarak yürümeye başladı. Bu arada
kadının yanındaki adamın nereye kaybolduğunu görmeye çalışıyordu. Etrafı bir süre inceledikten
sonra adamı çikolataların bulunduğu bölümde buldu. Hiçbir şey belli etmemeliydi. Kasaya doğru
yürüyüşüne devam etti. Kasanın yanma gelir gelmez, birdenbire koşmaya başladı. Kasayı geçer
geçmez alarm çalmaya başladı. Bebeğin üzerindeki manyetik güvenlik şeridi, alarm sistemini
harekete geçirmişti. Desire bunu fark edebilecek durumda değildi. Kasayı geçer geçmez park
yerindeki arabasına doğru var gücüyle koşmaya başladı.
Arkasına bakmaya korkuyordu. Bir an önce arabasına binip, uzaklaşmalıydı. Nereye gittiğinin
önemi yoktu. Bir an için arkasına döndü, iki güvenlik görevlisiyle beraber yanık tenli kadın da
onun peşinden koşuyordu.
Arabaların arasından geçerken bacaklarını ve kalçasını kapor-
talara çarpıyordu. Fakat bu onu durdurmuyordu. Bir an önce arabasına varmalıydı. Kahrolası
arabasını nereye park etmişti ? Bin beş yüz arabalık park yerindeki bütün arabalar, Desire'ye kendi
arabası gibi görünüyordu. Park alanında bir arabadan diğerine koşarak kendi arabasını bulmaya
çalıştı. Koşarken çarptığı arabaların alarmları çalmaya başlamıştı. Desire'nin aklına arabasının
uzaktan kumandasının panik düğmesi geldi. Uzaktan kumandayla arabasının panik alarmını
çalıştıracaktı. Bir yandan koşmaya devam ederken diğer yandan elini çantasının içine sokup
arabasının anahtarlarını aramaya başladı. Anahtarlarını buldu ve uzaktan kumandanın açma ve
kapama düğmelerine aynı anda basarak arabasının panik alarmını harekete geçirdi.
Sesler ve ışıklar o kadar yoğundu ki. Sanki gözlerine bir mercek yerleştirilmişti ve bütün ışıklar yüz
katı güçle gözbebeklerine doluyordu. Sesler de çok yoğundu. Kalbinin atışlarını, kulağın-daymış
gibi duyuyordu. Her şey birbirine girmişti. Bütün ışıklar ve sesler birbirine karışmıştı. Neyin ses,
neyin ışık olduğunu bile algılayamıyordu. Sanki ışık huzmeleri binlerce iğneymiş gibi beynine
batıyordu. Tek düşüncesi onu takip edenlerden kurtulmaktı. Bir arabanın tamponuna takılıp düştü.
Ayağa kalkmaya çalışırken, iki güçlü kol onu yakaladı ve minik bir sepet gibi havaya kaldırdı.
50
22 eylül 2005, perşembe 03:50
Arsen'in bileği ve parmakları saatlerdir klavyenin başmda çalışmaktan ağrımaya başlamıştı. Gözleri
de artık ekrandaki program kodlarını çift görmeye başlamıştı. Bir süre ara vermeye karar verdi.
Ayağa kalktı ve tutulan kaslarını gevşetmeye çalıştı. Timur'un ofise koyduğu masaj koltuğuna
oturdu ve geriye doğru kaykılıp uzandı. Timur işini iyi biliyordu. Bağdat Caddesi'nde Comfort
Zone diye bir yerde gördüğü masaj koltuklarından hem Đstanbul'daki işyerine hem de Hamburg'daki
ofislerine almıştı. Bu şekilde çalışanların veriminin artacağına inanıyordu ve haklıydı. Çalışmaya
ara verip, ofise geldiğinde koltuğuna kurulur, bir yandan masaj yaptırırken diğer yandan yarı uyur
vaziyette Ar-sen'le proje üzerine konuşurdu.
Arşen, vücudunu bir hamak gibi saran koltuğu iyice yatırdı. Yarım saat kadar hafif bir masaj
yaptırmak, daha sonra da işinin basma dönmek istiyordu. Masajdan sonra birkaç dakika da
uyuyabi-lirse, mükemmel olurdu. Đki haftayı aşkın süredir neredeyse uyumadan çalışmak,
bünyesini zayıf düşürmüştü. Hamburg'a geldiğinden beri bir kere sekiz saatlik deliksiz uykunun
dışında, ya bir iki saatlik uykuyla ya da hiç uyumadan günler geçirmişti. O uyuduğu gün de
Araknidlerin intihar etmesine engel olduğu gündü.
Araknidler intihar etmeden önce, kendisinden bir parçayı sisteme kopyalıyor ve ayrılan parça tıpkı
bir akrebin iğnesi gibi, Araknid'i yok ediyordu. Ayrılan parça önce Araknid'in içini sıfırladıktan
sonra Araknid'i siliyordu. Araknid de bu yöntemle silindiği için hiçbir şekilde geri dönüşü mümkün
olmuyordu. Diğer parçayı sildikten sonra da kendisini yok ediyordu.
Arşen bu sorunu çözebilmek için önce sistemin silme komutunu değiştirmiş ve silinme emri geldiği
zaman, dosyaları başka bir
yere kopyalamıştı. Bu şekilde Araknid'in içinin sıfırlandığını öğrenmişti. Aynı şekilde silme
işlemini yapan parçayı da ele geçirmişti. Daha sonra da silen parçanın Araknid'in içini sıfırlamasını
engelleyecek bir yöntem üzerine çalışmaya başlamış, ama bir türlü buna engel olamamıştı. Zaman
çok önemliydi. Sunucu üzerinde sıkıştırılan Araknid intihar etmeye karar verdiğinde, maksimum
iki yüz seksen milisaniye içinde kendisini yok ediyordu.
Arsen'in işe yarayabilecek bir çözüm olasılığı bulması iki gününü almıştı. Daha önceden denediği
her türlü yazmaya ve silmeye karşı koruma çabası işe yaramamıştı. Modifiye etme komutunu da
sistemden çıkarması bir işe yaramamıştı. Bunun üzerine tüm işletim sisteminde ihtiyacı olan
programları bir CD'ye kopyalamış ve başka bir CD'den ise içinde Araknid olduğunu bildiği bir
CD'yi de başka bir sürücüye koymuştu. Đki CD'yi birden içinde sabit disk olmayan bir bilgisayara
koymuş ve bu şekilde Araknid'in yapısını incelemeye başlamıştı. Araknid kendisini başka bir yere
kopyalayamadığı ve silemediği için de yakalanmıştı. Bir hafta boyunca elde ettiği bütün bulguları
yazıcıdan çıktı alarak değerlendirmişti. ARTIM'm yazılım ekibi de, Arsen'in ortaya çıkardığı
kaynak kodları kontrol ettikten sonra kendi sistemlerine almışlardı. Ekibe yapacaklarını anlattıktan
sonra ofisin yanında kendisi için hazırlanan odaya gitmiş, duşunu almış, tıraşını olmuş ve sekiz saat
kesintisiz uyumuştu. Ertesi sabah yine gün doğmadan kalkmış ve çalışmalarına kaldığı yerden
devam etmişti. Ta ki Timur ona ARTIM'a yapılan saldırıyı bildirene kadar.
Ray Scott'a verdiği sözü tutmak için kendini iki ayrı modda yaşamaya alıştırmıştı. Tam bir
profesyonel olarak Araknidler ve Ares'ten bilgilerin alınması üzerinde çalışmıştı. Alan Vignette'le
gelişmeler konusunda görüşmüş ve tek başına kaldığında da Me-lody'ye saldıranlar hakkında elde
ettikleri bilgileri düşünmüştü.
Alan Vignette çok iyi bir araştırmacıydı. Hamburg'da bulunduğu her gün toplanmışlar ve Alan
bulduğu bilgileri aktarmıştı. Hamburg'da olmadığı zaman ise özel kuryeyle çalışmalar hakkında
bilgi yollamıştı. Araknidleri yollayan sunucuyu keşfettiklerinde, Alan GORÎ'nin adıyla ortaya
çıkmış ve saldırıyı GORÎ'nin .yapmış olabileceğini söylemişti. Bundan bir gün sonra da Arşen,
Araknidler ile GORl arasındaki ilişkiyi bulmuştu. Aniden, ikiye bölünen yaşamı tekilleşmişti.
GORl, bir şekilde hem saldırılarla, hem de Araknidlerle ilgiliydi. Daha sonra öğrendikleri de
şüphelerinin haklılığını ortaya koymuştu. Vignette'le her görüşmesinde bu düşünceleri daha da
desteklenmişti.
ORHAN KEMAL ĐL HALK KÜTÖPHAN1
Ludwig'in Stasi'de çalıştığı yılları, iki Almanya'nın birleşmesinden sonra işsiz kalışını, karısının
onu terk etmesini, bir süre boşta dolaştıktan sonra Rus mafyası için bir iki iş yapışını ve GO-RÎ'yle
çalışmaya başlamasını birkaç günde öğrenmişti. Somali, Bosna, Suriye, Kuzey Irak, Kuzey Kore
gibi, dünyanın karışık pek çok bölgesinde operasyonlara katılmış ve 2003 yılından itibaren de üst
düzey planlayıcı olarak çalışmalarını sürdürmüştü. Alan'a göre Ludwig'in o tür bir operasyona
katılmaması gerekiyordu.
Alan Vignette'in Araknidlerle ilgili de yardımları da olmuştu. Araknidlerin topladıkları bilgileri
aktardıkları ÎP adresini kullanarak, kendi yazdıkları Truva atını sisteme yollamışlardı. Ama bir
sonuç elde edememişlerdi. Karşı taraf ataklarını fark etmiş ve karşı atağa geçmişti. Bu şekilde
internet üzerinde bir savaş başlamıştı, iki tarafın da karşıdakine üstün gelemediği bir savaş...
Karşılık verildiğinde, ilk iş olarak Vignette'i uyarmıştı ve saldırının yapıldığı yerle ilgili bilgi
vermişti. Kullanılan ĐP adresinin sahibi olan şirket, Kaliforniya merkezli lokal bir internet servis
sağlayıcısı çıkmıştı. Vignette de bu servis sağlayıcısını ve GORĐ'yi sıkı incelemeye almıştı.
GORÎ hakkında öğrendikleri Arsen'in gözünü korkutmuştu. Vignette'ten öğrendiği kadarıyla
GORĐ'ye girmek, Pentagon'a girmekten daha zordu. Sadece danışmanlık yapan bir şirket için çok
etkili güvenlik sistemleri ve çok fazla çalışanları vardı. Uzaktan helikopterden, teleobjektif
kullanılarak çekilen filmi seyrettiğinde, o binada nasıl olup da binden fazla insanın çalıştığını
merak etmişti. Vignette'in elde ettiği bilgilere göre, kompleks eski bir nükleer yeraltı silosunun
üstüne kurulmuştu. Büyük bir ihtimalle, GORĐ buzdağının sadece üst kısmıydı.
O kadar çok olay olmuştu ki, Arşen hatırlamakta bile güçlük çekiyordu. Bilgisayarın sağ alt
köşesindeki saat olmasa, günü bile hatırlayamayacaktı. Gerçekten günlerden neydi ? Faresini
ekranın sağ alt köşesindeki saatin üzerine götürdü. Günü gösteren bir kutucuk çıktı.
Sürekli ışığı açık hücrelerde tutulan mahkûmlar gibi zaman kavramını neredeyse yitirmişti.
Pencereden gelen ışık yardımıyla sadece günü geceden ayırabiliyordu. Nasılsa işini bitirene kadar
tarihin bir anlamı yoktu. Yaptığı işin bitişi, bir milattı onun için. Milattan sonra günler anlam
kazanmaya başlayacaktı.
Günışığına eş yapay ışık veren, sarı ve beyaz flüorışılların aydınlattığı ofisin aydınlığına rağmen,
külçe gibi ağırlaşan gözka-pakları kapandı, Arşen tavşan uykusuna daldı.
51
Mark Flexner yanındaki on iki adamıyla, birbirlerine kılavuz ipiyle bağlı şekilde, balıkadam
giysilerinin üzerine Shadow Oxy-gen Rebreather sualtı solunum sistemlerini giymiş, Elbe Nehri'nin
bulanık sularında yüzeyin dört metre kadar altından ilerliyordu.
Kullandıkları dalış sistemleri, tam kapalı sistemler olduğu için nefes alıp verdikçe suya hiç hava
kabarcığı çıkmıyordu. Özel tasarlanmış sistem, balıkadamın ihtiyacı olan oksijen seviyesini
sağlıyor ve dışarı verilen nefesi yeniden kullanılabilecek hale getiriyordu. Shadow Oxygen
Rebreather ekipmanı, NATO standardı olarak tasarlanmıştı ve Đngiliz deniz kuvvetleri tarafından
kullanılıyordu. Flexner de eski bir SAT komando subayı olarak, Đngiliz SAT ekiplerinin seçimine
güveniyordu.
Solunum sistemleri gibi, bütün dalış teçhizatları da, NATO stan-dardmdaydı. Giydikleri teçhizat
suyun altında altı saat kadar kalmalarını sağlayacak kapasitedeydi. Planlanan dalış süreleri ise
yaklaşık olarak yirmi dakikaydı. Taktıkları Neptune II maskeleriyle hem rebreather hem de standart
dalış ekipmanlanyla dalışlarına devam edebilecek durumdaydılar. Yanlarında Neptune H'ye bağlı
iletişim sistemine ek olarak, dalış kıyafetlerinden kurtulduklarında kullanacakları operasyon
iletişim sistemleri vardı. Bütün ekipmanları, dalış sistemleri gibi, NATO standardındaydı.
En önde giden Flexner koluna bağlı olan ışıklı pusulayı görebilmek için dalış gözlüğünün camına
değecek kadar yaklaştırıyordu. Su üstünde görülmekten korkmadan yaktıkları başları üstündeki
fenerin ışığı bile görüş mesafesinin otuz santimi aşmasına izin vermiyordu. Işık suyun içindeki
çamur ve tortuların oluşturduğu duvara çarpıp, daha ileri gidemiyordu.
Flexner, yıllarını SAT komandosu olarak geçirmişti, yine de
her operasyondan önce heyecanlanırdı. GPS sistemi entegre edilmiş pusulasına göre, Elbe Nehri'nin
denize doğru olan akıntısının da yardımıyla, hızlı ilerliyorlardı. Sualtı GPS verilerine göre, Hah-
nöfer Nebenelbe bölgesine gelmişlerdi. Operasyon öncesinde yaptıkları toplantıda akıntının saatte
iki millik bir hızla denize doğru aktığının bilgisine, palet vuruşları da eklenince hızlan saniyede iki
metreye karşılık geliyordu. GPS uydusundan aldıkları yirmi metre yanılma paylı bilgiyi de hesaba
katarak palet vuruşlarını saymayı ihmal etmiyordu. Yaptığı hesaplara göre sekiz palet vuruşundan
sonra sola, kıyıya doğru dönecekler ve akıntıya dik olarak palet vurmaya başlayacaklardı. Akıntının
etkisiyle, çapraz şekilde giderek hedeflerine varacaklardı.
Yaklaşık otuz saniye kadar palet vurduktan sonra insan yapımı duvara ulaştılar. Calliope'nin nehre
bitişik bahçesi nehir yüzeyinden altı metre yukarıdaydı ve dört güvenlik noktasından kontrol
ediliyordu. Yukarıya çıkmaları demek, direkt olarak hedef haline gelmeleri demekti. Bu nedenle
kanalın dibine doğru dalışa geçtiler.
Aşağıda on üç balıkadam olmasına rağmen, kanalın üzerinde gözle görülebilecek lûçbir gariplik
yoktu. Elbe Nehri her gece olduğu gibi sakin bir şekilde akışını sürdürüyordu.
Operasyon öncesi üzerinde çalıştıkları plana göre, Calliope'nin arıtma tesisinin kanal çıkışı Elbe
Nehri'nin yüzeyinden yedi metre aşağıdaydı. Flexner kendisine bağlı olan iki ipi çekti. Operasyon
sırasında mümkün olduğu kadar sualtı iletişim sistemini kullanmamayı tercih ederdi. Tim yirmi
saniye içinde tespih taneleri gibi duvarın yanında dizildi. Her birinin arasında iki metre
uzunluğunda kılavuz ip vardı. Bu tür körlemesine yapılan operasyonlara alışık olan tim, Flexner'in
iki tarafında arıtma tesisinin kanal çıkışım aramaya başladılar. Bir süre sonra Flexner sol
tarafındaki ipin çekildiğini hissetti. Aynı anda maskesinin içindeki kulaklığında bir kelime duydu.
"Bingo!" Kanal çıkışı bulunmuştu. O da sağındaki ipi çekerek ekibin kalanım uyardı.
Kanal çıkışı plandaki gibi, yaklaşık 80 santim genişliğindeydi ve girişinden dört metre içeride
ızgarayla kapatılmıştı. Sıra yollarındaki ilk engelin aşılmasındaydı. "Hampton sıra sende" dedi
Flex-ner. Charles Hampton seksen santim genişliğindeki borunun içine girdi. Yanında taşıdığı alet
çantasından su altında çalışan bir asetilen hamlacı çıkarttı ve işe koyuldu. Asetilen hamlaçtan çıkan
parlak kaynak ateşi yıllardır suyun altında kalmasına rağmen sağlamlığını kaybetmemiş ızgaranm
demirlerini yavaş, fakat şaşmaz bir şekilde kesmeye başladı. Sekiz dakika sonra demir parmaklık-
lardan oluşan ızgaranın tamamı kesilmiş ve parçalar kanala taşınmıştı, îşini bitiren Hampton kanala
çıktı ve ekibin içindeki yerini aldı. Artık önlerinde iki yüz metrelik bir yol vardı ve iki yüz metre
sonraki yol ayrımından itibaren de ekip ikiye ayrılacaktı.
Flexner kendisine bağlı kılavuz iplerden sol yanındaki ipin ucunu belindeki karabinadan çıkarttı ve
yardımcısı Bauman'a verdi. Her ne kadar su altında rahat görünse de, amfıbik operasyonlardan pek
haz etmezdi. Bu tür operasyonlar için yaşlı olmamasına rağmen, siyatiklerinin azdığından sızlanır
dururdu. Patlayıcılar konusundaki uzmanlığını, hem su üstünde hem de su altında mükemmel
şekilde sergileyebilecek kadar tecrübeliydi.
Artık birbirlerine kılavuz iplerle bağlı iki grup halindeydiler. Flexner önlerine çıkabilecek
beklenmedik bir engele karşı ilk sıraya Hampton'ı alıp bütün ekibi borudan içeri soktu en arkadan
da kendisi içeri girdi. Paletlerini kanala bırakan tim üyeleri birer birer, duvardan bir metre kadar
çıkmış olan borunun içinde gözden kayboldu.
Deşarj borusu hafif bir eğimle yukarı doğru gidiyordu. Kırk metre kadar borunun içinde ilerledikten
sonra, su seviyesi azalmaya başladı. Artık Elbe Nehri'nin seviyesinin üzerine çıkmışlardı. Bu
aşamadan sonra suyun kaldırma kuvvetinden yararlanarak ilerlemeleri bitmiş sürünmeye
başlamışlardı. Kuru dalış giysilerinin üzerine giydikleri dalış teçhizatının yanı sıra operasyonda
kullanacakları malzemelerin bulunduğu sugeçirmez çantalar da ilerlemelerini zorlaştınyordu.
Đnsanda klostrofobi hissi uyandıran boruda yüz yetmiş metre kadar ilerledikten sonra, ellerindeki
planlara uygun olarak, yaklaşık altı metre çapında, yüz yetmiş santim yüksekliğinde daire
şeklindeki bir alana ulaştılar. Bütün ekip zemine sıfır seviyedeki borudan çıkıp dairesel alanda iki
büklüm toplandılar.
Hiçbiri henüz maskesini çıkarmamıştı. Hâlâ dalış teçhizatlarından solumaya devam ediyorlardı.
Flexner etrafını inceledi. Bulundukları yer bir çeşit toplama merkeziydi. Calliope'den boşaltılan
sular bulundukları bölmede toplandıktan sonra da nehre akıtılıyordu. Đlerlemek için önlerinde üç
yol vardı. Birinci grup soldaki hattı izleyecekti. Flexner'in yönettiği ikinci grup ise tam
karşılarındaki yolu takip edecekti. Sağdaki tünel ise diğer atık su temizleme birimiyle paralel bir
hattı.
Flexner Neptune H'sine yerleştirilen telsizinden seslendi. "Paul kirlilik durumu nedir?"
Paul Bauman öncü gruptaydı ve dehlize girer girmez ilk iş ola-
rak dehlizin havasını incelemişti. Özellikle olası bir metan gazı birikimi başlarını derde sokabilirdi.
"Temiz, ama koku konusunda bir şey söyleyemem." Diğerleri arasında bunu söylerken de, sağ
elinin işaretparmağını ve başparmağını bir halka haline getirmiş diğer üç parmağını da açmıştı.
Dalgıç dünyasının işaret diliyle "tamam" diyordu.
Flexner, "Buradaki koku önemli değil, kokudan öleni duymadım, ama yukarıda işimiz hiç kolay
değil" dedi. îki büklüm bekleyen adamlarına baktı. Bir saat sonra, içlerinden bazıları geri
dönemeyecekti. Hepsi iyi yetiştirilmiş uzman askerlerdi. Orduyla ilişkileri kalmamasına rağmen,
asker kimlikleri hâlâ devam ediyordu. Ölene kadar da asker olarak kalacaklardı. Her biri tehlike
anında yapacaklarını çok iyi biliyordu. Kendi aralarında maytap partisi dedikleri saldın birazdan
başlayacaktı. Her türlü hazırlığı yapmış olmalarına rağmen kimin geri dönemeyeceğini yüzlerinden
anlamaya çalıştı. Belki de kendisiydi dönemeyeceklerden biri. Bütün iş hayatları boyunca bu
duruma alışmışlardı. Paralı askerlik, her zaman ödeme gününe yapılan hazırlıktı. Bir gün hepsi
borçlarını ödeyecekti. Ekibin ikiye ayrılma zamanı gelmişti. "Dalış teçhizatınızı çıkarmaya
başlayın. Harekete geçmemize iki dakika kaldı" dedi.
Ekibin tümü maskelerini, sırtlanndaki rebreather'leri çıkartıp bir kenara dizdiler. Hampton bir C4
kalıbını uzaktan kumandalı bir mekanizmayla birleştirdi. "Aktifleştirme onayı bekliyorum" dedi.
Flexner saatinin yarımdaki düğmeden kadranını ışıklandırdı. Günün doğmasına bir saatten az
zaman kalmıştı. "Aktifledir" dedi.
Hampton uzaktan kumandalı patlatıcı sistemi aktif hale getirdi ve düzeneği teçhizatın bulunduğu
yere bir BC'nin35 cebine yerleştirdi. "Kurulum tamamlandı" dedikten sonra uzaktan kumandalı
kilitli anahtar sistemini Flexner'e verdi. Artık gemilerini yakmaya hazırlardı. Hiçbiri geldikleri yolu
kullanarak geri dönmeyecekti. Dönüş için daha pratik ve hızlı bir çözümleri vardı.
Flexner tüm ekibin hazırlıklarını tamamladığını görünce saatine baktı. "On yedi saniye sonra, beş
yüz yirmi sekiz!" dedi. Tüm ekip kollarındaki saatlerine bakmaya başladı."... dört, üç, iki, bir,
ayar!"
Flexner, "Operasyon saatimiz beş yüz kırk beş. Đşareti verir vermez bütün iletişim ve enerji
hatlarının kesilmesini istiyorum" dedi.
35. Dalgıçların sualtında yüzerliklerini kontrol etmek için kullandıkları, havayla şişirile-bilen bir
tür yelek.
Bauman'ın ekibi kompleksin biri üretim bölümünde, diğeri de yedek parça deposunun yanında olan
iki jeneratörünün safdışı bırakılması görevini üstlenmişti. Flexner'in ekibi ise şirketin yeraltından
geçen fiber optik hattını ve elektrik hatlarını kesecekti. Tesis her türlü elektrik kesintisine karşı
yedekleme sistemine sahipti. Bu nedenle kesintisiz güç kaynağı bütün sistemlerin kapanmasına
engel olacaktı. Ellerindeki plana göre, elektrik sistemini kestikleri zaman saldıracakları Bilgi Đşlem
Merkezi'ne giden kesintisiz güç kaynağının, yedek hattı da kesilmiş olacaktı. Yaptıkları plana göre
saldırının ikinci dakikası dolmadan Bilgi işlem Merkezi'nin kesintisiz güç kaynağı da devre dışı
bırakılacaktı. Aldıkları emir, iletişim ve enerji altyapısının yok edilmesiydi.
Flexner'in, "Maytap partisine başlıyoruz. Git. Git. Git" komutuyla Tim iki kol halinde, onları görev
yerlerine götürecek borulardan içeri girdiler, iki grubun da önlerinde sürünerek gidecekleri yaklaşık
dört yüz metreleri vardı.
52
ı
Arşen uyandığında, kendini masaj koltuğuna uzandığı pozisyonda buldu. Hiç kıpırdamadan,
deliksiz bir uyku çekmişti. Kestirmeyi planlamış olmasına rağmen üzerindeki yorgunluk ağır
basmış ve iki saatten fazla uyumuştu. Ayağa kalktı, gerindi, vücudunu esnetti ve birkaç dakika
nefes antrenmanı yaptıktan sonra cama, Elbe'yi seyretmeye gitti.
Üniversite yıllarında yurtta kaldığında da aynı şeyi yapardı, istanbul özlemini gidermek için, gece
olduğunda yurtlardan Ankara'ya bakar ve uzakta gördüğü ışıkların istanbul'un Avrupa yakası
olduğunu ve aradaki ormanın karanlığının da Boğaziçi olduğunu hayal ederdi. MTA'nın bütün gece
yanan ışıkları da gemilerdi. Elbe ona okul yıllarında kurduğu hayalleri hatırlatmıştı.
Nehrin karşı kıyısına demirlemiş teknelerin bir kısmı, birazdan denize açılacaktı. Bir tekneye binip
Kuzey Denizi'ne açılmak, oradan Manş Denizi'ne, Cebelitarık Boğazı'ndan Akdeniz'e geçmek ve
pupa yelken Ege Denizi'ne gitmek isterdi. Oradan... Saros... Gözleri doldu. Düşüncelerin onu
Saros'a götüreceğini hiç düşünmemişti. Ama hiç beklenmedik bir anda, düşünceler derinden
işliyordu. Hâlâ içindeki o suçluluk duygusundan kurtulabilmiş değildi. O duygu ki, dönüp dolaşıp
beyninin bir yerinden çıkıyordu. Yasını bile yaşamaya fırsatı olmamıştı. Yasım yaşamak ister miydi
? Bilmiyordu. Melody bu durumda ne düşünürdü ? Neden sevilen birisi ölünce mantık anlık
yokluklara uğrardı? Bir cennet varsa, Melody mutlaka orada olacaktı. Yoksa da önemi yoktu. Bu
düşünceler, o zaman sadece onu ilgilendirecekti, ikisinden hayatta kalan Melody değil de, Arşen
olmuştu. Yaşadığı için suçlu muydu? Melody'yle birlikte olması mı gerekirdi? Cennette veya
hiçlikte...
Çek sınırında Krkonose Dağlan'nda doğan Elbe Nehri, milyon-
larca insanın yaşam kaynağı, binlercesinin de mezarı olacağını hiç biliyor muydu ? Kim bilir kaç
bin yıldır akıyordu. Aktığını biliyor muydu ? Neden Krkonose Dağları'nda doğduğunu ve neden
Hamburg'un içinden geçip Kuzey Denizi'ne boşaldığını biliyor muydu? Su bunları düşünmezdi...
Su olmak vardı.
Kaç derecede donacağını ve bulduğu en kolay yoldan akması gerektiğim bilirdi sadece. Acaba öyle
miydi? Yoksa üzerinde dolaşan insanların hayatlarındaki yerini bilip, bir şey yapamasa da,
dertlerine ortak olur muydu ? Nehirde yıkandıklarında yeni doğan bebeklerin kulaklarına
geleceklerini fısıldar mıydı ?
Birkaç aylıkken, babasının onu Boğaziçi'nde denize sokarken çekilmiş bir resmi vardı. Acaba o
zaman Boğaziçi ona geleceğini fısıldamış mıydı? Neler söylemişti? Çok zeki olacaksın ama, bütün
sevdiklerini kaybedeceksin mi demişti? Eğer fala inansaydı, elindeki hayat çizgisine bakar mıydı ?
Hayat çizgisindeki kesintilerin her birinin, hangi yaşma karşılık geleceğini düşünür müydü ?
Düşünceler bir kartopu olmuş tepeden aşağı yuvarlanmaya başlamıştı. Tecrübelerinden,
düşüncelerini kendi haline bırakırsa onların çığ olmadan durmayacağını çok iyi biliyordu. Anlaşılan
o ki, dışarıda kısa bir yürüyüş yapma zamanı gelmişti. Bu halde çalışmasına imkân yoktu.
"Hiç dinlenmez misin?"
Arşen arkasını döndü. Vignette, o dışarıya bakıp düşüncelere dalmışken ofise gelmiş ve yakındaki
bir çalışma masasına dayanmıştı. Boyu kısa olduğu için biraz kaykılsa rahatlıkta dirseğini masaya
dayayabilecekti.
Arşen, Vignette'i görünce gülümsedi. "Biraz dinlendiğimi söylemem bile yarasa olduğum
şüphesinden seni kurtaramayacak sanırım" dedi.
Vignette, "Biliyorum, biliyorum" dedi gülümserken. "Güvenlik kamerasından gördüm. Yeni
uyandığını görünce, bir uğrayayım dedim."
Arşen, "iyi yaptın." O sırada masanın üzerindeki dumanı tüten iki fincanı gördü. Eliyle belli belirsiz
fincanları göstererek, "Bakıyorum, yarenlik yapmaya boş gelmemişsin" dedi.
Vignette elini Arşen için getirdiği fincana uzatırken, "Kendime bir kahve alacaktım. Senin de
uyandığını görünce bir tane de sana alayım dedim" dedi ve Arsen'e kahve fincanını uzattı. "Sütlü ve
az şekerli" demeyi de ihmal etmedi.
Arşen kahvesinden bir yudum aldı. Memnuniyetini yansıtan bir mırıltı çıkardı. Arada bir kahve
içmek iyi geliyordu. "Umarım uy-
kusuzluk hastalığı, sana benden bulaşmamıştır" dedi.
Vignette, Arsen'e tedirgin bir bakış attı. "Tabiî ki senden değil, ama üzerinde çalıştığımız projeden
bulaştı. ARTIM'a yapılan saldın ve ardından internet üzerinde yaptığımız köşe kapmaca, artık bizi
de bir hedef haline getirdi. Gece uyuyamadım, ben de gelip ortalığı bir kolaçan edeyim dedim."
Arşen, Vignette'in tedirgin duruşundan etkilenmişti. "Ekibe de bir saldırı olabilir. Onların
güvenlikleri konusunda gereken her şey yapılıyor mu ?" diye sordu. "Onların güvenliğinin
sağlandığından emin olmalıyız!"
Vignette gülümsedi. "Beş gündür her akşam farklı bir güzergâhtan gidiyorlar ve her gece başka bir
otelde kalıyorlar. Aynca onların güvenliğini en iyi adamlanm sağlıyor. Endişe etmene gerek yok"
dedi.
Ekibinin hayatımn tehlikede olabileceği düşüncesi Arsen'i çıldırtıyordu. Her ne kadar ARTIM'a
yapılan saldınnın nedeni olarak, birilerinin GhostWaü"ı ele geçirmeye çalışması görülse de,
Calliope'de çalıştıklan sürece tüm ekibi tehdit altında olacaktı.
"Bilemiyorum, Alan..." Birkaç saniye sessiz kaldı. "Ekibi Đstanbul'a geri yollayacağım. Burada
kaldıklan sürece tehdit altında olmaya devam edecekler. Her ne kadar düşünmemek için çaba
göstersem de çalışmamı etkiliyor. Onlar dönünce daha iyi olacağını düşünüyorum."
Vignette, Arsen'in ekibine sunduğu güvenlikten emindi. Ar-sen'in de güvenlik konusunda bir
tereddüdünün olmadığını tahmin ediyordu, ama yine de ekibin üzerinde çalıştığı konu yüzünden bir
tehdit altında olduğunu düşünmesini normal buldu. "Gerekli ayarlamaları sabah yaparım. Ne zaman
yola çıksınlar?"
"ilk uçakta yer ayırtalım. Hatta bağlantılı bir sefer de olabilir. En kısa zamanda onlann buradan
aynlmalannı istiyorum. Kalan işleri ben hallederim."
Vignette, "Tamam. Kahven soğuyacak" dedikten sonra hazırlıklara başlanması direktiflerini
vermek üzere masanın üzerindeki telefona uzandı.
53
Flexner kolundaki saatin kadranına elini siper ederek, saatin yanındaki ışık düğmesine bastı. Saatin
ekranı aydınlandı.
05:42:17.
Taktik yeleğinin sol üst cebinden uzaktan kumanda aletini çıkardı. Yerleştirilen bütün patlayıcılar
elindeki aletle kumanda edilecekti. Bir cep telefonundan biraz küçük olan uzaktan kumandanın
kapağını açtı ve düğmesine basarak aktif hale getirdi.
Yerleştirilen her bombanın patlaücı mekanizmasında bulunan, şifreli verici sistemi, bombanın
durumuyla ilgili bilgiyi Flexner'in elindeki kumandaya aktardı. Aktif hale gelen kumanda,
yerleştirilen bombalarla radyo sinyalleri aracılığıyla iletişim kurmuş ve bombaların durumunu
kumandanın geniş LCD erkanına tek tek yansıtmıştı. Ekranda, yerleştirilen her bombanın
üzerindeki patlatıcı düzenek kimlik numarası ve aktif hale geldiği saat gösteriliyordu.
Flexner ekrandaki kimlik numaralarından yerleştirilen bombalan takip etmeye başladı. O ana kadar
dört bomba aktif hale gelmişti. Aktif hale gelmesi gereken beşinci bomba ise ekranda
görünmüyordu. Beşinci bomba da, yedek jeneratör sistemine yerleştirildikten sonra, maytap
partisine başlanabilecekti. Patlatıcı düzenekleri ilk gördüğünde çok beğenmişti. Đsteğe göre zaman
ayarlı ya da uzaktan kumandalı olarak kullanılabiliyordu. Aynca güvenliği sağlamak için, patlatıcı
bir bombaya yerleştirilip kurulduktan sonra, on beş saniye boyunca bekleme durumunda kalıyor ve
daha sonra aktif hale geçiyordu. LCD ekranda beşinci bombanın da aktif hale getirildiğini gördü.
Kumanda aletinin yanından çıkardığı Stylus kalemle beşinci bombanın da kontrolünü üzerine aldı.
Artık bu aşamadan sonra yerleştirilen bombanın etkisiz hale getirilmesi imkânsızdı. Beş bombayı
birden, düğme
kontrollü patlamaya ayarladı. Artık tek yapması gereken patlama komutunu vermekti. Komutu
verir vermez, beş bomba eşzamanlı patlayacaktı.
Flexner taktik saldın yeleğine entegre edilmiş telsiz sistemini aktif hale getirdi ve pusuya yatan
keskin nişancı adamlannı aradı, "Dish, hedefi aldın mı?"
Keskin nişancı ekibin lideri Tracy Fox, kod adını kulaklığında duyduğu zaman, Raptor gece görüş
dürbünü takılı M600 tüfeğini, yaklaşık altı yüz metre ötedeki uydu iletişim sistemine yönlendirmiş
ve her biri hedefe girer girmez patlayan, 50 kalibrelik yaklaşık on santim uzunluğundaki bir dizi
mermiyi, yanındaki kadife bezin üzerine dizmiş, bekliyordu. Heckler and Koch MP5SD makineli
tüfeği ise ihtiyaç durumunda kullanılmak üzere yanında hazır bekliyordu. Görevleri çatıdaki uydu
iletişim sistemini yok etmek ve operasyon sonunda onları alacak helikopterler gelene kadar,
yönetim binasına gelebilecek desteğe engel olmaktı.
Yaklaşık bin sekiz yüz metreden nokta vuruşu yapabilmesini sağlayan M600 keskin nişancı
tüfeğinden başım kaldınp, yanındaki ekip arkadaşını kontrol etti. Tek mermi alan M600'ün üstüne
takılı vizörüne, gözünü tekrar dayayıp pozisyonunu aldıktan sonra şifreli olarak konuşmalannı
sağlayan telsizin düğmesine basıp konuştu. "Hazır bir şekilde komutunuzu bekliyoruz" dedi.
Flexner beş ayn gruptan hazır olduklannı belirten sinyali aldıktan sonra saatinin elektronik
göstergesini kontrol etmeye başladı. Bütün operasyonu yedi dakika içinde tamamlamalan
gerekiyordu. Sekizinci dakikada tesisin her yeri polis kaynamaya başlayacaktı. Patlamadan yedi
dakika sonra iki helikopter onlan toplamak için yönetim binasının çatısına gelecekti ve çatıda yirmi
saniye kaldıktan sonra havalanacaktı. Bu süre zarfında helikoptere binemezlerse, kendi başlarına
kalacaklardı.
Bilgi Đşlem Merkezi, yönetim binasının B2 bodrumundaydı. Kesintisiz güç kaynağı ise, Bl bodrum
kalandaydı. Giriş katı temizlendikten sonra ekip üçe ayrılacak ve bir grup çatıya çıkan yolu
temizlerken, diğer grup girişi kontrol altına alacaktı. Üçüncü grup ise kesintisiz güç kaynağı ile
Bilgi Đşlem Merkezi'ni yok edecekti.
"Tüm kazlara, uçuşa onay verildi. Kalkışa hazır olun." Tüm ekip patlamanın ilk dakikanın ilk
saniyesinde başlayacağmı biliyordu. Her biri patlamayı müteakip yapacaklan iş için pozisyon-lannı
almıştı.
54
Aynı anda meydana gelen beş patlamanın akabinde, tüm komplekste elektrikler kesildi ve binalar
sallandı. Patlamaların sesi Arsen'in kulaklarında yankılanırken, kurşungeçirmez camlar
zangırdamaya devam ediyordu. Patlamanın ardından, Calliope bir anda aydınlanmış ve ardından
gelen karanlıkla birlikte büyük bir sessizliğe mahkûm olmuştu.
Arşen sarsıntıdan önce ateş topunu görür görmez içgüdüsel olarak kendini yere atmış, pencereden
görülen ateş toplarına bakmıştı. Vignette ise, savunma refleksinden sonra, "Saldırıya uğradık!" diye
bağınp kapıya doğru koşmaya başlamıştı. Patlamanın etkisindeki Arşen de, Vignette'in bağırması
üzerine geri dönmüş ve onun peşinden koşmaya başlamıştı. Aşağıdan silah sesleri geliyordu.
Đkisi birden, akülü, acil durum ışıklarının aydınlattığı loş koridoru geçip, merdivenlere doğru
koşmaya başladılar. Pis bir koku bulundukları kata kadar geliyordu. Merdivenleri üçer beşer
atlayarak, dört kat aşağıdaki girişe geldiklerinde, bir güvenlik görevlisinin yerde kıpırdamadan
yattığını gördüler.
Vignette her türlü olasılığa karşı, güvenlik ekibine kurşungeçirmez yelek giydirmişti. Fakat iki kişi
tarafından kapının yanından içeri taşınan adamına baktığı zaman kurşungeçirmez yeleğin pek işe
yaramadığı görülüyordu. Ölen adam göğsünden giren bir kurşunla vurulmuştu. Kurşungeçirmez
yeleğin arka tarafı parçalanmıştı. Çok güçlü bir silahla vurulmuş olmalıydı. Yaralılardan birinin
kolu, dirseğinin hemen üstünden kopmuştu. Kolunda kanlı bir paçavra sarkıyordu. Kurşungeçirmez
camda iki delik açılmıştı. O deliklerin dışında diğer mermiler, örümcek ağı gibi izler bırakmasına
rağmen içeriye geçememişti. Birileri vuruş gücü çok
yüksek bir silahla ateş etmiş olmalıydı.
Vignette güvenlik görevlilerinden birinden telsizini almış, tesis çevresindeki adamlarından durumla
ilgili rapor almaya çalışıyordu. Bu arada yaralılar giriş bölümünden uzaklaştırılıp, koridora doğru
çekilmişti. Vignette, Arsen'e doğru döndü. "Silah kullanmayı biliyorsun. Ne olur ne olmaz. Şunu
al" dedi ve yaralı güvenlik görevlisinden aldığı HK USP45 tabancayla, iki şarjörün bulunduğu
şarjör kılıfını Arsen'e doğru itti.
Arşen Vignette'in yerden kaydırdığı tabancayı ve iki şarjörü yakaladı. HK USP45 çok iyi bir taktik
tabancasıydı. Vignette'e sordu. "Şarjörde kaç mermi kaldı?"
"12!" dedi Vignette.
"Tamam!"
Silahın üzerindeki sıcak kan Arsen'in eline bulaşmıştı. Arsen'in içi bir tuhaf oldu. Elini yıkamak
istedi. Hatta bir an tabancayı elinden atmayı bile düşündü. Silah tutan elini pantolonuna sildi. Ne
yapacağını bilmiyordu ama, elinde bir silah olması olmamasından iyiydi. Saldırganlar, elinde silah
olmayanları vurmayacak-mış gibi görünmüyordu.
Makineli tüfeklerden çıktığını düşündüğü "ta ta ta" sesine karşılık tabancadan çıkan "pat pat"
sesleri kulaklarında yankılanıyordu. Arada bir koridorda seken kurşunların vınlamaları durumun
ciddiyetini daha iyi anlatıyordu. "Ta ta ta." Hep üçlü atış yapılıyordu.
Vignette, "Arşen derhal ara katlardan birine çık!" diye Arsen'e bütün gücüyle bağırdı.
Vignette görevi gereği Arsen'i korumak zorundaydı ve o anda Calliope'de bulunan en değerli kişi
Arsen'di.
Bu arada, binanın giriş katından kulakları sağır eden bir patlama duyuldu. Arşen gayri ihtiyarî
ağzını sonuna kadar açtığı için, patlamanın etkisiyle kulak zan patlamamıştı, ama yine de kapalı
alanda hızlanarak gelen basınç dalgası onu iyice sersemletmişti. Kulakları uğultudan başka bir şey
duyamaz olmuştu. Sanki kafasının içinde bir delik açılmış ve şiddetli bir rüzgâr o deliğin içinde
geçiyordu.
"Burada kalacağım!" diye bağırdı. Aslında öyle bağırdığını tahmin etti. Kendi sesini bile
duyamıyordu.
Giriş katındaki kurşungeçirmez camlar birer köpük gibi içeri doğru şişmiş ve daha fazla
dayanamayıp ateşte pişirilen kestaneler gibi yarılmıştı. C4 patlayıcı işini ziyadesiyle yapmış ve
içeri girebilecekleri gedikleri açmıştı. Flexner saatine baktı. Patlama-
dan itibaren bir dakika on yedi saniye geçmişti. Plana göre ilerliyorlardı. Adamlarıyla birlikte
siperlerinden çıkıp, binanın içine girdiler. Camlar o kadar ısınmıştı ki dokunulduğu zaman yapışıp,
yakacak kadar sıcaktı.
Flexner, patlatıcılan harekete geçirdiği zaman, binanın iki cephesinde bulunan dört C4 bombası
aynı anda patlamıştı ve iki tim halinde açılan gediklerden içeri girmişlerdi. Đçeride şiddetli bir
direnişle karşılaşmayı bekliyorlardı. Tahmin ettikleri de olmuştu.
Arşen korunmak için sindiği yerden, koridora diğer uçtan dalan adamları gördü. Etrafın karanlık
olmasına ve pis bir dumanın genizleri doldurmasına rağmen, Arşen gördüğü adamların
siluetlerinden güvenlik görevlisi olmadıklarını fark etti. Başlarındaki uzantılar, ellerindeki uzun
silahlar (makineli tüfek olabilirdi) ve hareketlerindeki sinsiliğe, silahlardan çıkan lazer ışığı
eklenince, dost olmadıklarını tahmin etmek hiç de zor değildi. Karşı taraftan gelen ilk kurşundan
sonra, içgüdüsel olarak elindeki yan otomatik tabancasını düşmanlara doğrulttu ve 45 kalibrelik
mermiyle dolu şarjörünü saldırganlara boşaltmaya başladı. Arsen'i gören bir güvenlik görevlisi de
aynı yöne doğru ateş etmeye başladı.
Koridorda yapılan kısa çatışmanın sonunda, karşı tarafından iki kişi yere düşmüş, diğerleri ise
ortalıktan kaybolmuştu. O koku... Nefes almaya bile engel olacak kadar kesif bir koku koridoru
kaplamıştı. Arşen nefesini tuttu ve siper olarak kullandığı duvarın arkasından koridoru gözetlemeye
başladı. Birkaç saniye sonra bir kol göründü ve bir şeyi Arsen'in bulunduğu yere doğru fırlattı. Bir
saniye kadar sonra ikinci bir kol görüldüğünde güvenlik görevlisi ciğerlerini yırtarcasına "El
bombası!" diye bağırırken, kendini güvenli bir yere atmaya çalışıyordu. Köpekbalığı saldırısına
uğramış balık sürüsü gibi koridordakilerin tümü bulabildikleri kapılardan içeri kaçmaya çalıştılar.
Birbirini takip eden, fakat oradakiler için anlaşılması imkânsız, iki patlama oldu. Arşen ise
patlamadan kısa bir süre önce karşısındaki ofisin içine dalmış ve uzaklaşabildiği kadar kapıdan
uzaklaşmaya çalışmıştı. Bir patlama daha duyuldu. Ardından yine "ta ta ta" sesleri. Bir el bombası
daha. Yine makineli tüfek sesi. Zorunlu kalınca insan tanımadığı sesleri bile çok çabuk öğrenmek
durumunda kalıyordu. Saldırganlar direnişi kırmak için el bombalan kullanıyor olmalıydılar. Bunun
anlamı birkaç saniye sonra bulunduğu salonun kapısından içeri bir kolun uzanıp, bir el bombası
fırlatacağıydı.
Böyle bir durumu daha önce yaşamamış olmasına rağmen, seyrettiği filmlerde bir saldınnın nasıl
yapılacağını görmüştü. Müm-
kün olan en az zayiat için, el bombalan en uygun saldın silahıydı. Önce içeri el bombası atarsın,
ardından da içeri dalıp ölmeyenleri temizlersin. Bu kadar basitti.
Yaklaşık iki yüz kilo ağırlığındaki iki masayı devirdi ve ikisini de kapıyla arasında siper olarak
kullanmaya başladı. Masaların onu ne kadar koruyabileceğini bilmiyordu.
Tetiğin hemen üzerindeki şarjör çıkarma düğmesine bastı ve yeni bir şarjörü tabancasına
yerleştirdi. Çıkan şarjörde kalan altı mermiyi hafızasına kaydedip pantolonunun arka cebine koydu.
Silah tutan sağ elini masanın kenanna dayayıp, kapıdan gelecek saldınyı beklemeye başladı.
Bulunduğu yer, yukarıdaki ofisleriy-le aynı büyüklükteydi. Çabucak etrafa baktı. Ateş ettiği zaman
yerini belli edecekti ve bir sonraki el bombası mutlaka bulunduğu yere gelecekti, ikinci saldın
dalgasından önce gidebileceği yeri kendine seçmeliydi. Bu arada ofis büyük olduğu için el bomba-
lannın etkisinin daha az olmasını umuyordu.
Kapıdan uzanan eli gördüğü zaman ateş etmek için geç kalmıştı. Harekete geçemeden el bombası
içeri düştü. Kol kapıdan kaybolduğu anda, Arşen el bombasının sert bir yere çarptığını duydu.
Mümkün olduğu kadar sırtını masaya doğru dönüp cenin pozisyonu aldı, derin bir nefes aldı ve ağzı
açık şekilde patlamayı beklemeye başladı.
Ofisin içi, insanın nefes almasına engel olacak kadar genzi yakan, koyu ve yoğun bir dumanla
doldu. Patlamanın hemen ardından odaya gireceklerini tahmin ettiği için, kalkıp tabancasını kapıya
doğrulttu. Adamlar işlerini biliyordu. Đki kişi kapının yanından silahlannı içeri doğru doğrultup
pozisyon alırken, üçüncüsü de dizlerini kırmış şekilde kapının ortasında belirmişti.
Fakat iki hata yapmışlardı ve Arşen bu hatalarını değerlendirebilirse yaşayabilirdi. Birincisi
saldırganlann arkalarından gelen acil durum ışığı, onlan belirgin bir hedef haline getiriyordu.
Đkincisi de gece görüş gözlüklerini takmışlardı. Bu da Arsen'in aksine kısıtlı bir görüş açısına sahip
olabileceklerini gösteriyordu.
Arşen çok hızlı bir şekilde beliren tehditleri sıraladı, ilk atışı, kendisine göre kapının uzak
köşesindeki adama yapmaya karar verdi. Diğerlerine göre, görüş açısı Arşen için daha büyük bir
tehdit oluşturuyordu. Tetiği çektiğinde adamlar kapıda belireli bir saniye bile olmamıştı. Çelik
yelek giymişler miydi, bilmediği için, direkt olarak saldırganın basma nişan almış ve ilk atışta
vurmuştu, ikinci atış ise adam geriye doğru düştüğü için boşa gitmişti. Arşen üçüncü atışı kapmm
ortasındaki adama yöneltmişti, ama
artık diğerleri kapıdaki yerlerinde değildi. Geri kaçmışlardı.
Arşen çevik bir hareketle, devrilmiş masanın üzerinden atladı ve bütün gücüyle ofisin diğer ucuna
doğru koşmaya başladı. Doğru bir karar vermişti. Đki el bombası biraz önce bulunduğu yere doğru
fırlatılmıştı. El bombalarının atıldığını gördükten sonra havada uçtu ve karşısındaki masanın
arkasına doğru geçerken, kendisine yakın tarafından yakalayıp, masayı patlamadan kısa bir süre
önce devirmeyi başardı. Patlama sırasında, ağzını açmayı unuttuğu için gözlerinden kan fışkıracak
gibi olmuştu. Bir an kendinden geçer gibi oldu. Kulağındaki çınlama dayanılmazdı. Hiçbir şey
duyamıyordu.
Kapıdan, içeri doğru başlayan yaylım ateşiyle, namlunun ucundan çıkan mermiler, körlemesine
bütün ofisi taramaya başlamıştı. Makineli tüfekler şarjörleri boşalana kadar durmamıştı. Arşen
bulunduğu yerde, kendisine mümkün olduğu kadar korunaklı bir pozisyon almaya çalıştı. Yere
yatıp, tabancasını masanın sol tarafından kapıya doğru uzattı. Đkinci grup atış başlamıştı. Arşen,
bulunduğu yerden sadece makineli tüfeği görebildiği için, atış şansı yoktu. Mümkün olduğu kadar
kendini kurşunlardan uzak tutacak şekilde ateşe dik olarak yatıp olacakları beklemeye başladı.
Büyük bir şans eseri, üçüncü grup yaylım ateşten de sağ salim kurtuldu. Artık atışlar arasındaki
zaman uzamıştı. Büyük ihtimalle verdikleri hasan tahminden uzaktılar.
Ofis artık taranmıyordu. Arşen artık silah seslerini duymaya başlamıştı, ama duyma yetisi hâlâ
minimum düzeydeydi. Beklemeye devam etti. Uzaktaki silah seslerini ve patlamaları
duyabiliyordu, fakat orada neler olduğunu bilmiyordu. Yerinden kıpır-damamaya karar verdi. O
ölmüş gibi yapıyorsa, dışarıdakiler de gitmiş gibi davranabilirdi kolaylıkla.
Üç olmuştu. Birileri üçüncü defa onu öldürmek istiyordu. Daha ne kadar denemeye devam
edeceklerdi ?
Flexner, B2 bodrum katma indi. Böyle bir direnişle karşılaşacaklarını tahmin edemediği için
kendine kızıyordu. Bilgisayar sistemlerini besleyen kesintisiz güç kaynağını havaya uçurmaları için
görevlendirdiği Bauman'la irtibatı kesilmişti. 1991 yılında Körfez Savaşı'ndan beri birlikte
çarpıştığı can dostunun öldüğünü varsaymak zorundaydı. Đkisi de yaptıkları işi seçtiklerinde günün
birinde böyle bir sonla karşılaşabileceklerini biliyordu. Aralarında bir karar almışlardı. Kim geride
kalırsa, taksirat onundu. Saatine baktı. Çatıya çıkmak için önlerinde üç dakikadan biraz
fazla vakitleri vardı. Helikopteri kaçırdıkları takdirde, sonları belliydi. Vuruşarak Calliope'den
kaçmalarına imkân yoktu.
Bilgi Đşlem Merkezi'nin çelik kapısını açtı ve iki adamını dışarıda bırakıp, yanına Charles
Hampton'ı alarak içeri girdi. Cansız vücudu yere serilirken, içeriden kendisine ateş eden Vignette
ve dört adamını görememişti. Flexner'in ölümünden sonra çatışma bir dakika daha sürdü.
Ağır makineli tüfeklerin yerleştirildiği iki helikopter çatıya geldi ve çatının bir metre kadar
üzerinde yirmi saniye kadar asılı kaldı. Sürenin sonunda, kimseyi alamadan iki keskin nişancıyı
almak üzere çatıdan ayrıldılar. Timden hiç kimse helikopterlere bi-nememişti. Bir dakika sonra iki
keskin nişancıyı alıp, Elbe Neh-ri'nin karanlık sularını yalarcasına uçarak, meçhule doğru uçmaya
başladılar.
55
Desire kendine geldiğinde, bir yatakta yattığım fark etti. Gözlerini yavaşça açtı. Işık gözlerine iğne
gibi batıyordu. Batan iğnelere rağmen hiç sesini çıkarmadan, gözlerini mümkün olduğu kadar
kısarak, bulunduğu yeri tanımaya çalıştı.
Đki kadm kapının yanında fısıltıyla konuşuyordu. Arkası dönük olanı göremiyordu, ama yüzü ona
dönük olan bronz tenli kadın tanıdık geldi. Onu bir yerden tanıyordu. Bronz ten... Güneş... Birden
hatırladı.
Çığlıklar atarak yataktan kalkmaya çalıştı. Ancak o zaman, bütün vücudunun yatağa bağlanmış
olduğunu fark etti. Kıvranabili-yordu, ama doğrulamıyordu. Bağırışını duyan iki kadın, ilk önce ne
olduğunu anlamamış, daha sonra da telaşla yatağın başına gelmişti. Desire ise hâlâ çılgınlar gibi
tepmiyor ve bağlarından kurtulmaya çalışıyordu.
"Profesör! Profesör!"
Desire kendi çığlıklarının arasında asistanı Sirpa'nm sesini tanımıştı. "Sirpa! Bu kadın beni
öldürecek!" diye avazı çıktığı kadar bağırmaya başladı. "Çöz beni! Bu kadın beni öldürecek!"
Bağırtılan çığlıklanyla karıştığı için, ne söylediği tam olarak duyu-lamıyordu.
Sirpa bir an ne yapacağını bilemedi. Sağ eliyle Desire'nin yüzüne gelen san saçlarını geriye doğru
yatırdı. "Zehirlendiniz Profesör, ama iyileşeceksiniz!" diyebildi. Bir yandan Desire'yle konuşuyor,
diğer yandan da atletik kollarıyla, onu tutup, kendine zarar vermesini engellemeye çalışıyordu.
Desire biraz daha hareket edecek olsa, kolundaki serum çıkacaktı.
Bu arada odaya giren iki hemşireden biri Desire'ye müdahale ederken, diğeri odadakileri dışan
çıkardı.
Hemşirelerden biri, "Bayan Virtanen, lütfen sakinlesin. Dün zehirlendiniz ve bütün gece
halüsinasyon gördünüz, iyi ki tam zamanında buraya geldiniz. Yoksa çok daha endişe verici
durumlarla karşılaşabilirdiniz" dedi.
Desire, "O kadın beni öldürmek istedi!" dedi. Aslında ne olduğunu hatırlamıyordu ama, kadının
onu öldürmek istediği bir şekilde beynine yerleşmişti. "Beni öldürmek istediler!"
Odadakileri dışarı çıkartan diğer hemşire, enjektöre çektiği sakinleştiriciyi serum hortumuna zerk
etti. "Bayan Virtanen, birazdan rahatlayacaksınız. Dün buraya getirildiğinizde, şiddetli bir
halüsinasyon nöbetine tutulmuştunuz. Sizi zapt etmek bile neredeyse imkânsızdı." Hemşire
Desire'yi tutan kollannı gevşetmeden konuşuyordu.
Desire, "Ama... O bronz tenli kadın beni..." diyebildi.
"O sizin hayatınızı kurtardı. Siz buraya getiren oydu."
Desire duyduklarına inanamıyordu. Nasıl zehirlenmiş olabilirdi ki ? Bir gece önce hastaneye
getirildiğine göre, ancak gün içinde yediği bir şeyden zehirlenmiş olabilirdi. Yemek yediğini bile
hatırlamıyordu. Üstelik onu öldüreceğini sandığı kadının hayatını kurtarmış olması da inanılmazdı.
Hemşireye bir şeyler söylemeye çalıştıysa da bundan emin olamadı. Hemşirenin sesi ise uzun bir
tünelin diğer ucundan geliyormuş gibi, belirsiz ve ekoluydu. Birkaç saniye sonra kendinden geçti.
56
Ray Scott, ingiltere'deki Broughton tesislerinde, tasarlanan yeni uçak motorunu incelemeye
gitmişti. Yeni jet motoru, yakıttan yüzde on ikilik bir tasarruf sağlayacaktı. Sırf yeni motor bile,
yeni üretecekleri uçakların havayolu şirketleri tarafından tercih edilmesi için yeterli bir nedendi.
Testler başarıyla tamamlanmış, sonuçlar umut verici bulunmuştu.
Keyifli geçen kutlamaların ardından, Miami'de sabah yapacakları toplantı için, gecenin ilerleyen
saatlerinde özel uçağıyla yola çıkmıştı. Saldın haberini de Atlas Okyanusu üzerinde almıştı. New
York'ta yakıt ikmali yapıldıktan sonra, uçağın rotası Hamburg'a çevrilmişti. Uçaktayken öğrendiği
kadarıyla saldırıda yedi kişi ölmüş ve yirmi dört kişi de yaralanmıştı, dokuzu ölü, on bir terörist ele
geçirilmişti. Takribi hasar ise yirmi beş ile otuz milyon avro36 arasındaydı. Đşgücü kaybının da
yaklaşık yirmi milyon avro civarında olacağı hesaplanmıştı. Paraya asla acımazdı. Ölen güvenlik
görevlilerinin aileleri ve yaralananların durumu onu düşündürüyordu.
Uçağı Calliope'nin özel pistine iner inmez, ilk iş olarak yaralıların durumunu öğrenmek ve
ailelerine destek olmak için hastaneye gitmişti. Adamlardan birinin durumu çok ağırdı. Yaşam
savaşını kazanması durumunda koluna protez takılması gerekecekti. Durumu kritik olan iki kişi
dışında bütün yaralıların kısa zamanda iyileşeceklerini bilmek içini bir nebze olsun rahatlatmıştı.
Calliope'nin çalışanlar için ayırdığı fondan yaralılara ve ölenlerin ailelerine gerekli yardım
yapılacaktı. Geride kalanların hiçbiri, mevcut sıkıntılarının üstüne maddî bir sıkıntı yaşamayacaktı.
Kendi hesabından özel olarak ek yardım yapılması için gerekli di-
36. Avrupa Birliği'nin ortak para birimi (euro).
rektifleri de vermeyi ihmal etmemişti.
Calliope'ye dönünce de yönetim binasını incelemişti. Orada müthiş bir çatışma olmuştu. Giriş katı
neredeyse kullanılamaz hale gelmişti. Temizlik ve tamirat işlerinin iki hafta kadar alacağı
söylenmişti. Binanın bütün elektrik ve network sisteminin yenilenmesi gerekiyordu. Çalışanlar
sabah aranıp pazartesi gününe kadar izinli oldukları söylenmiş, daha sonra da mühendislik
binasının yanındaki hangarda geçici ofislerin oluşturulması için hummalı bir çalışma başlatılmıştı.
Ray Scott'ın arabası yönetim binasından ayrıldıktan sonra mühendislik binasının önünde durdu.
Mühendislik binası, yaklaşık otuz beş metre yüksekliğindeki üretim hangarının yanında köpek
kulübesi gibi kalıyordu. Bir düzine güvenlik görevlisi arabanın yanında belirdi ve Scott'a binaya
kadar eşlik ettiler. Đdarî işler geçici olarak tesise elektrik sağlamak için var gücüyle çalışıyordu
Henüz mühendislik binası dışında çok az yere elektrik verilebilmişti. Böylesine büyük bir
travmadan sonra iyileşmek biraz zaman alacaktı. Bu normaldi.
Scott'ı kapıda özel sekreteri îlke Abbot karşıladı. Kadıncağızın yüzünden düşen bin parçaydı. Sabah
işe gelmemesi için aramalarına rağmen, Ray Scott'ın geleceğini öğrenince işe gelmişti. "Hoş
geldiniz Mr. Scott" dedi. "Herkes toplantı için sizi bekliyor."
"Teşekkürler Đlke. Sen de evine git. Buranın karamsar havasını yaşamanı istemiyorum" dedi Scott.
îlke Abbot, Scott'ın yüzüne baktığı zaman, yüzündeki kararlı ifadeyi gördü ve itiraz etmeden
söylenenleri kabullendi. Sessizce, Scott'a toplantı odasına kadar eşlik ettikten sonra evine gitmek
için oradan ayrıldı.
Toplantının yapıldığı oda Scott'ın odasına göre mütevazıydı. Büyük projeler üzerinde çalışan
mühendislerin alıştığı tarzda devasa bir toplantı masası ve etrafında yirmi kadar koltuk vardı. Bir
köşede duran yazıcılı tahta ve dokümanların imha edildiği kâğıt doğrayıcısı, mühendislik açısından
hassas toplantılar yaptıklarını gösteriyordu. Ray Scott da arada bir yapılan toplantılara katılır ve
çalışmalarla ilgili bilgi alırdı. Özellikle yeni bir ürün tasarlanırken, yapılan toplantılara katılmayı
âdet edinmişti.
Odanın ortasındaki beyaz çalışma masasının etrafında sıralananlara baktı. Hepsinin yüzünden
düşen bin parçaydı. Đçlerinde tek dik duran Arşen'di. Sanki yüzünde mermerden bir maske var-
mışçasına taşlaşmış bir ifadeyle içeri giren Scott'a bakıyordu.
Scott hiç konuşmadan yerine oturdu. Ceketinin sol iç cebinden bir Cohiba puro çıkarttı. Đstim alan
bir buharlı gemi gibi duman kümeleri purodan yükselmeye başladı. Puronun dumanı odanın ışığını
kuşattı. Çakmağını masanın üstüne sertçe bıraktıktan sonra purosundan ciğerlerini patlatırcasına
birkaç nefes daha çekti. Đçiş şeklinden, içine çektiği belli oluyordu. Yine de sanki sabah sporunu
yaptıktan sonra derin nefesler alarak vücuduna oksijen depolayan biri kadar rahattı. Dumandan mı,
yoksa kızgınlıktan mı olduğu anlaşılamayan bir kırmızılık, yüzüne yayılmıştı.
Masanın iki yanma dizilen ekibini incelemeye başladı. Olaylar, kelimeleri yitirmesine neden olacak
kadar canını sıkmıştı. Ne söyleyebilirdi? Vignette'in ekibinden onca kayıp, neyse ki Arşen
yaşıyordu, idarî işlerden sorumlu başkan yardımcısı olan Adeline Köchel'e döndü. "Ms. Köchel, bu
elim olay nedeniyle hayatlarını kaybeden çalışanlarımızın aileleriyle bizzat görüşmenizi istiyorum.
Onların kahramanlıkları olmasaydı, kayıplarımız çok daha büyük olabilirdi." Purosundan bir nefes
çekti. Bir nefes daha... "Yaralıların son durumu nedir?"
Köchel, "Đki kişinin durumu ağır. Diğerlerinin ise yaraları ölümcül değil" dedi.
Scott kolu kopan güvenlik görevlisini hatırladı. "Kolun yerine dikilmesi imkânı var mı ?"
"Hayır efendim. Dirsek bölümü paramparça olmuş. Yapay bir kol takılmak zorunda" dedi Köchel.
"Anladım. Mümkün olan en iyi şekilde yaralılara bakılsın. Bu arada güvenlik maksimum düzeye
çıkartılsın... Alan, Ms. Köchel'le yeni güvenlik görevlileri alımı konusunda ortak çalışın.
Korunmamızın şirketin sınırları dışından başlamasını istiyorum."
Vignette başıyla onayladı.
Scott purosundan birkaç nefes daha çekip vapur dumanı gibi üfledikten sonra konuşmasına kaldığı
yerden devam etti. "Ms. Köchel, hemen çalışmalara başlayınız."
"Wise ve Priceless, sizler de bir an önce Calliope'nin eskisi gibi çalışabilmesi için gerekenleri
yapmaya başlayın." Aslında onların başladığını biliyordu, ama yine de içinden bir şeyler söylemek
gelmişti. "En az üç ayrı hattan enerji alalım ve her birim kendi güç ve iletişim sistemine sahip
olsun. Gerektiği zaman kaynaklarımızı diğer birimleri besleyebilecek şekilde ayarlayalım. Görülen
o ki şu anki yapımız yeteri kadar esnek değil. Her şeyi bir durum çalışması olarak düşünün ve
olasılıklara karşı felaketten
kurtuluş senaryoları hazırlayın. Bir daha buna benzer bir saldırıyla karşı karşıya kaldığımızda
hemen ertesi gün kompleksin normal işleyişini mümkün olduğunca sürdürmesini istiyorum"
dedikten sonra Priceless'e döndü. "Bilgisayar sisteminin durumu nedir, Priceless?"
Priceless, "Sadece enerji hatları ve iletişim hatlarında problem var. Sistem sağlam. Fiber optik
hatlar ve uydu antenleri hasar görmüş durumda. Uydu hattını yeniledik. Fiber optik hatla ilgili
çalışmalar için gerekli görüşmeleri yaptık. Binadaki diğer tamiratların belirli bir düzeye gelmesini
bekliyoruz" dedi.
"Anladım, siz de gidebilirsiniz... Vignette ve Bora dışındakiler işlerinin basma gidebilir."
Toplantı odasındaki herkes, Priceless ve Wise'la birlikte odasından çıktılar. Odada Scott, Vignette
ve Arşen kalmıştı.
Ray Scott, "Arşen, sana bir şey olmamasına çok sevindim" diye söze başladı. Arsen'e olan ihtiyacı
her geçen gün artıyordu. Adam tahminlerinin üzerinde faydalı olacak gibiydi. Onu her türlü
tehlikeye karşı korumak zorundaydı.
Arşen, Scott'ın samimiyetini öğrenmek istercesine, belli belirsiz bir merakla Scott'm yüzüne baktı.
Scott'ın en azından, yaşadığını gördüğüne sevindiğini tahmin etti. Aslında ortak düşmanları olmasa,
Scott'la aynı ortamda bulunmayı tercih etmezdi.
Scott, "Nasıl içeri girip, yönetim binasına kadar gelebilmişler? Kimse fark etmemiş mi?" diye
sordu. Bütün bilgiler ona ulaştınl-mışsa da bu, şaşkınlığını azaltmıyordu.
"Kanalizasyon sisteminin kanal çıkışındaki mazgalı kesip, içeri girmişler. Bu şekilde görülmeden iç
bölgelere kadar ilerleyebilmişler. Birilerinin patlayıcı ve otomatik silahlarla saldırabile-ceği
olasılığını öngöremedik" dedi Vignette. Bir bakıma, kendine göre günah çıkarıyordu. Kargaşa
yatıştıktan sonra kapsamlı bir araştırmaya başlamışlardı. Havaya uçan atık su kolektörü
yakınlarında dalış teçhizatı parçaları bulmuşlardı. Kolektörün Elbe'ye açılan çıkışından içeriye
girdiklerini öğrenmişlerdi. Yapılan saldın profili göz önüne alındığında, enerji ve iletişim
sistemlerinin hedef olarak seçildiği anlaşılmıştı. Belki saldırı başarıya ulaşsaydı, başka birimlere de
saldırıda bulunacaklardı. Ele geçirdikleri patlayıcılar, kullanıldığını tahmin ettiklerinden iki katı
fazlaydı.
"Bana iki gün kadar önce olası bir saldırıdan bahsetmiştin ve gerekli önlemleri aldığını söylemiştin.
Nasıl oldu da bunu öngöremedin?" diye sordu Scott.
Vignette üzgün bir şekilde, "Bu durum tamamıyla benim hatam. Đstifa mektubum cebimde.
Đstediğiniz an..."
"Saçmalama Alan! Sana ne kadar güvendiğimi biliyorsun. Sormamın sebebi, hâlâ olanlara
inanamıyor oluşum."
"Buraya saldın için bir SWAT timi yollamışlar. Saldırıyı analiz ettiğimiz zaman, hedeflerinin
iletişim ve enerji sistemleri olduğunu gördük. Bizi hareketsizleştirmek ve sağırlaştırmak istediler.
Bir ölçüde bunu başardılar" dedi Vignette.
"Peki bunu neden istemiş olabilirler? Üretim hattındaki uçaklara veya yedek parça deposuna
saldırsalardı eğer, çok daha fazla hasar verebilirlerdi. Hatta birkaç milyar avroluk bir kayıp bile söz
konusu olabilirdi."
"Onların amaçlan bilgisayar sistemlerine erişme çalışmalanmı-za sekte vurmak ve internet erişimini
yok etmekti. Birileri, 'bizimle dalaşmayın' mesajını vermeye çalıştı" diye söze girdi Arşen.
Scott doğuştan lider yapıdaki insanları iyi tanırdı. Bir kısmını yanında çalıştırmış, diğerlerini de
yok etmesi gerekmişti. Kendi çıkarları için, çok iyi bir zamanda Arsen'in varlığını öğrenmişti ve
Arsen'in yaşadığı bazı olaylar da işine yaramıştı. Arsen'in kansı-na yapılan saldın olmasa, çelik
bakışlı adama bir şeyleri kabul ettirebileceğini hiç sanmıyordu.
Scott, "Đkinize de bir şey olmadığına çok memnun oldum" dedi.
"Beni üçüncü defadır öldürmeyi başaramadılar. Harcayabileceğim beş canım daha var" dedi Arşen.
Scott gülümseyerek, "Dokuzuncuyu saklamak iyi fikir" dedi. "Hatta kalan beşini de burada
harcamamakta fayda var."
"Sanıyorum bu seferki saldınnın hedefi ben değildim. Belki bir sonrakinin olabilirim, ama bu sefer
değil... Yine de, çalışmalarım yüzünden saldınya uğradık. Sanal ortamda yapılan bir saldırıya
karşılık olarak ölüm timi yolladılar" dedi Arşen.
Scott, "Daha güvenli bir yerde çalışmalarınıza devam edebilirsiniz. Size erişemeyecekleri bir
yerde" diye bir teklif ortaya attı.
"Bundan sonra ben yalnız çalışacağım. Ekibi geri yolladım. On-lann daha fazla tehdit altında
yaşamasını istemiyorum. Mümkün olduğu kadar az kişinin bu işe bulaşmasında fayda var."
Scott, "Sizin sisteminizi kimsenin aklına gelmeyecek bir yere taşıyacağız. Nasıl bir ekiple çalışmak
istediğinize siz karar verin" dedikten sonra Vignette'e döndü. "Ege'deki adayı çalışmalarınız için
ayarlayabiliriz. Bu olanlardan sonra, orada çalışmalara devam etmenizin daha uygun olacağını
düşünüyorum. Kabul ederseniz, gerekli hazırlıklara başlarız. Buradaki sistemi oraya taşıya-
biliriz. Đhtiyaçlarınıza göre ekibinizi de yenileyebiliriz" dedikten sonra Vignette'e döndü. "Alan, bir
Finli vardı. Desire Virtanen'di galiba adı. Onunla ilgili durum nedir?"
Vignette gülümsedi. "Ms. Virtanen'in durumu iyiye gidiyor. Güvenlik önlemlerini maksimum
düzeye çıkardık. Ms. Virtanen'le irtibat kurma görevini Timur Sarp üstlendi. Yakın zamanda
onunla irtibat kurup, teklifte bulunacağız" dedi.
Arşen, Desire Virtanen'in durumuyla ilgili bilgiyi Timur'dan öğrenmişti. Karşılannda yapay zekâyla
kontrol edilen bir sistem vardı ve Desire Virtanen'in yapay zekâ üzerine yaptığı çalışmala-n
basanları için kritik önem taşıyabilirdi. Yapay zekâ konusunda yaptıkları çalışmalar ve Yapay Zekâ
Projesi devrin en büyük ba-şanlanndan biriydi. Nöroteknoloji dalında bir devrim yaratmışlar ve
insan beyninin veri saklama yöntemlerini çözümlemişlerdi. Daha da önemlisi, öğrenme sistematiği,
kompleks algoritmalar ve bulanık mantık37 konusunda yaptıkları çalışmalar, insan beyni ile
bilgisayarları daha da yaklaştırmıştı.
Scott, "Umanm o da bizimle çalışmayı kabul eder" dedi.
Arşen okuduğu dosyadan öğrendiği kadarıyla, Desire'yle çalışmak isterdi. ARTIM'a ve üzerinde
çalıştıklan projeye katkısı büyük olacaktı. Her ne kadar Desire'yi, Vignette bulmuş olsa da, an-
laşmalan halinde Desire, ARTIM'la çalışacaktı. Scott'la aralann-daki anlaşma bu şekildeydi. Bu
konuda da karar verecek olan Timur'du. Arşen, Scott'ın Desire'ye olan ilgisini anlayamıyordu. Belki
de Scott, Desire'nin projeye yapacağı katkı nedeniyle heyecan duyuyordu. Yine de garipti.
Scott konuşmasına devam etti. "Ege'deki bir adada çalışmalara devam etmeye ne dersiniz Mr.
Bora?" diye sordu.
"Đyi bir fikir olabilir. Yeterli internet erişimi olduktan ve buradaki sistemi oraya taşıdıktan sonra
olmaması için bir neden yok. Beni düşündüren tek konu gizlilik. Hiçbir şekilde oraya
gideceğimizin bilinmemesi gerekiyor. Eğer bir başka saldınyla karşılaşırsak, bu seferki çok daha
güçlü olacaktır" dedi Arşen.
Vignette o adaya daha önce birkaç kez gitmişti. O sıralarda Scott'ın özel güvenliğinden sorumluydu
ve adanın yapısını çok iyi biliyordu. Saldın havadan yapılmadıkça adadakiler kendilerini birkaç gün
koruyabilirlerdi. "Adayı korumak buradan kolay. Şu anda orada bulunan ekibi takviye edersek, bu
iş olur" dedi.
37. Matematikte belirsiz setler kavramı üzerine kurulu bir mantık türüdür. Belirsiz setlerde her bir
eleman için 0 ve I arasındaki kesirli değerlerde doğruluk dereceleri hesaplanır ve doğruluk bu
derecelere göre değerlendirilir.. Örnek: 0, 21766033.
Arşen, "Şom ağızlılık yapmak istemiyorum ama, karşımızdaki-lerin elinde çok geniş olanaklar
olmalı. Her hareketimizi izlemeye almışlardır. Bir şekilde ortadan kaybolsak bile, ellerindeki tüm
imkânları bizi bulmak için kullanacaklardır. Adanız da ilk bakacakları yerlerden biri olacaktır. En
azından adadaki faaliyetleri izlemeye alırlar. Bu nedenle, eğer adada çalışacaksak, adadaki rutini
bozmadan bunu yapmamız gerekir.
Vignette, "Adanın tamamı özel mülkiyet. Güvenlik konusunda iki ekip oluştururuz. Bir ekip
adadaki güvenliği sağlarken, diğer ekip de ihtiyaç olması halinde hemen hareket edebilecek bir
pozisyonda olur. Ada incelemeye alınsa bile faaliyetlerinde bir farklılık gözlenmez" dedi.
"Nasıl bir ada bu ?" diye sordu Arşen.
"Yaklaşık sekiz kilometrekare büyüklüğünde, volkanik bir ada. En yüksek yeri altmış metre.
Üzerindeki kale yıkıldığı için XIX. yüzyılda yıkıntıların üzerine bir şato yapılmış. Orada yeterli
çalışma alanı var. Aynca ihtiyaç duyabileceğiniz her türlü konfor da düşünülmüş durumda.
Memnun kalacağınızdan eminim" dedi Vignette.
Arşen için çalışacağı yerin önemi yoktu. Birkaç metrekarelik bir hücrede bile çalışabilirdi. Onun
için önemli olan Melody'yi öldürenlerin işini bitirmeden ölmemekti. Bunu sağlamak için de elinden
geleni yapıyordu. "Bence bugünden itibaren güvenliği azar azar artırmakta fayda var. Bu şekilde
dikkatleri oranın üzerine çekmeden hazırlıkları yapmamız mümkün olabilir" dedi. "Bir de adanın
iletişim uydusunun kapsama alanı içinde olup olmadığını kontrol etmemiz lazım. Eğer uydunun
ayak izinde değilse, başka bir uydudan hat almamız gerekebilir."
Vignette, "Eğer fikir olarak kabul edildiyse, gereken işlemlerin yapılmasına hemen başlanabilir.
Đhtiyacınız olan her şeyin orada olmasmı sağlarım. Güvenlik konusuna gelince, o konuda da hiçbir
endişeniz olmasın" dedi.
57
I
Desire bir külçe gibi koltuğa yığıldı. On iki saat boyunca yaşadığı halüsinasyonlar ve kendine
gelmek için aldığı ilaçlar, bütün gücünü tüketmişti. Sirpa'nın, onu hastaneden almadan önce yaptığı
alışverişte aldıklarını dolaba yerleştirmesini seyretti. Aslında özel bir şeye baktığı yoktu. Yaşama
adapte olmakta zorlanıyordu. Sanki karşısında ikinci bir yaşam vardı ve o yaşam ona yabancıydı.
Desire, "Sirpa! Bırak onları bir kenara da gel buraya" diye seslendi. "Bana olanları bir kez daha
anlat!" Sirpa'nın anlattıklarını doğru duyduğundan emin olmak istiyordu.
Sirpa, "Bir dakika geliyorum" diye mutfaktan yanıtladı. Dubleks evin alt katı stüdyo şeklinde
düzenlenmişti ve mutfağı, salondan uzun bir tezgâh ayırıyordu. Sirpa, Desire'nin kahveye olan
düşkünlüğünü bildiği için mutfağa girer girmez ısıtıcıya koyduğu suyun ısınmasını bekliyordu. Bu
arada da birkaç parça yiyeceği buzdolabına yerleştirmişti.
"Kahve olur olmaz oradayım."
Sirpa, her yeri dolapla kaplı mutfakta, neyi nereye koyacağını ve neyi nerede bulacağını çok iyi
biliyordu. Ocağın sağındaki dolaptan iki fincan alıp tezgâhın üzerine koydu. Daha sonra da
buzdolabının yanındaki döner dolaptan kahveyi ve buzdolabından da minik kutuda konsantre sütü
aldı. Su kaynadıktan sonra ısıtıcı otomatik olarak durdu. Sirpa ısıtıcıyı aldı ve fincanlara önce suyu,
sonra kahveyi ve en son da konsantre sütü koydu. Đkisi de şeker ya da yapay tatlandırıcı
kullanmıyordu. Đki elinde fincanlar olduğu halde salona geçti, "işte geldim" dedi, bitkinlikten
koltuğa neredeyse yığılmış Desire'ye bakarak. "Bir kahve seni az da olsa kendine getirir."
Sirpa'nın uzattığı fincanı alan Desire, "Sağol... Otur şuraya da, bana her şeyi en başından anlat"
dedi.
"Enstitüden ayrıldıktan sonra yarınki kutlama için son hazırlıkları kontrol etmek üzere konferans
salonuna uğradım. Bilgisayarcı çocuklar hani hani çalışıyorlardı..."
Desire, Sirpa'yı severdi, ama onun olaylan anlamsız bir yerden anlatmaya başlama alışkanlığı asıl
konuya gelene kadar geçen dakikalar, karşısındakinin sabrını tüketirdi. O an, bu tür bir başlangıcı
çekemeyeceği anlardan biriydi. "Ne olur, o kısmı geç de, bana nelere olduğunu anlat" diye
serzenişte bulundu.
Sirpa kahvesini yudumlamaktan vazgeçip anlatmaya devam etti, "Her neyse, sana olanlan
anlatacaktım, değil mi?.." Kahvesinden bir yudum aldı. En olmadık zamanda insanı çıldırtırdı. "Cep
telefonum çaldı. Ekranında senin numaran vardı. Senin aradığını sandım, ama arayan sen değildin.
Bir kadın senin hastaneye yatı-nldığını söyledi. Ekipten iki kişiyle hastaneye geldik. Doktorlar bize
zehirlendiğini söylediler. Hastaneye gelir gelmez, seni gözlem altına almışlar. Çok şiddetli
halüsinasyonlar görüyormuşsun. Beni yanına almadılar, ama orada seni hastaneye getiren çiftle
tanıştım..." Bir yudum daha kahvesinden aldı. Desire bitkinliği had safhada olmasa, elindeki
kahveyi bırakıp Sirpa'nın üzerine yürüyecekti. Şimdi kahve içmenin sırası mıydı ?
Desire "çift" kelimesine takılmıştı. Hafızasında, hayal ile gerçek arasında bir yer bulmaya çalışan
görüntülerdeki kadının yanında bir adam vardı. "Bronz tenli sansın bir kadın mıydı ?" Hatırlıyordu,
ama nasıl oluyordu da onlann kendisine saldırdığını düşünüyordu hâlâ. Ne tür bir zehir, anı gibi
güçlü düşünceler bırakabilirdi insanda?
"Hı hı... Onlardan öğrendiğim kadarıyla, alışveriş yaparken garip davranmaya başlamışsın... Şey...
Koşarak marketten dışarı kaçmışsın. O sırada, marketin hırsız alarmlan çalmaya başlamış. Bir
gariplik olduğunu fark etmişler. Park yerinde arabalann arasında amaçsızca koşuyormuşsun.
Marketin güvenlik görevlileri seni etkisiz hale getirmiş. Anlattıklanna göre, sürekli birilerinin seni
öldürmek istediğini haykınyörmüşsün."
Desire, Sirpa'nın anlattıklarını duydukça utanıyordu. Daha önce, bunlann hiçbirini yapmamıştı.
Utancını, gülümsemeyle maskelemeye çalıştı. Minyon yapısına rağmen, herkese epeyce zorluk
yaşattığı belliydi. "Sonra?" dedi gülümseyerek ve utancını fincanın arkasına gizledi.
"Sonra... Seni derhal hastaneye kaldırmışlar ve beyninde bir
hasar olup olmadığını kontrol etmek için hemen MR'a sokmuşlar" diye devam etti.
"Ne tür bir zehirmiş bu ki, beni bu kadar etkilemiş ?"
"Aslında ben de pek bilmiyorum, ama anladığım kadanyla, çok güçlü halüsinasyonlar görmene
neden olan bir zehirmiş. Nasıl bulaşmış olabileceğini doktorlara ben de sordum. Bir isim söylediler,
ama şu anda hatırlayamıyorum. Bir mantarda varmış galiba o zehir. Durumun beni o kadar
endişelendirmişti ki, aklımda tutamadım..." Kahvesinden bir yudum daha aldı. "Bu arada seni
hastaneye getiren kadın sana çok yardımcı oldu. Neredeyse tek başına senin için elinden gelen her
şeyi yaptı. Sanki başbakan hastaneye yatınlmış gibi herkesi seferber etti."
Desire duydukları karşısında gittikçe daha çok şaşınyordu. Acaba gerçekten, Yapay Zekâ
Projesi'nin başındaki insanı delirten bir laneti mi vardı ? îşin içinde bir bit yeniği vardı. Doktorlar
zehrin etkisinin geçtiğini söylemeseydi, hâlâ sürdüğünü düşünecekti. Yaşadıkları paranoyanın
ötesine geçmiş, şizofrenleşmişti. O bir yana. Kimdi o kadın ? Neden bu kadar ona yardım etmeye
çalışmıştı ? "Bana şu çiftten biraz bahseder misin ?" diye sordu.
isimlerini sormak Sirpa'nın aklına hiç gelmemişti. Onu telefonla aramışlardı, hastanede uzun uzun
konuşmuşlardı ama, isimlerini sormamıştı. Bu arada Desire için bıraktıkları telefon numarası aklına
geldi. "Kim olduklannı sormak hiç aklıma gelmedi, ama sana vermem için bir telefon numarası
bıraktılar." Ayağa kalktı ve çantasından telefon numarasını çıkardı. Kâğıdı Desire'ye uzattı.
Desire'nin cep telefonunu çantasından çıkardı ve verdi. Desire aramadan yapamazdı.
Numarayı kontrol eden Desire, cep telefonunu aldı ve numarayı tuşladı. Karşı tarafta telefonun
çalma sesini duyduğunda iyice heyecanlanmıştı.
"Alo. Ben Desire Virtanen. Kiminle görüşüyorum?"
"Teşekkür ederim Ms. Erke. Şimdi iyiyim. Size teşekkür etmek için aramıştım. Acaba, sizinle bir
yerde buluşmamız mümkün mü?"
"Evet yarın akşam olabilir..." Aklına ertesi gün yapmak zorunda olduğu çalışma ve akşamki
kutlama geldi. "Bir dakika... Yarın akşam, saat sekizde projenin bitişini kutlayacağız. Müsaitseniz
sizi de orada görmek isterim. Anladığım kadanyla size ve eşinize çok şey borçluyum, Bayan Erke."
"Ben de size benim ve sekreterimin telefonlarını vereyim. Sizinle tanışmayı çok arzuluyorum."
Desire telefon numaralarını ve kutlamanın yapılacağı yerle ilgili bilgileri verdikten sonra telefonu
kapattı.
58
I
23 eylül 2005, cuma 20:15
Salondaki, iki yüzü aşkın davetli, sahneye kurulan dev ekranın sol tarafındaki kürsüde konuşmakta
olan genç kadını dinliyordu.
"... on yıl önce... bir adam... bir hayalle ortaya çıktı... Zekânın, sadece canlılara ait olmayan bir
özellik haline gelmesinin hayal olmadığını söyledi... O yıllarda bu adamın hayalleri, bilimkurgu
yazarlarının dışında kimsenin gündeminde değildi. Genel görüş, sadece insanların ve bazı
hayvanların zekâlarını kullandıkları yönündeydi. Đleri düzeyde bir zekâ ise sadece insanların bir
ayrıcalığı olarak görülüyordu. Yine de hiçbiri yapay zekânın gerçek olabileceğine dair hayalleri
kabul etmiyordu. Oysa insanı insan yapan özelliklerinden birisi de zekâsını hayal kurmak için
kullanması ve daha sonra da kurduğu hayali gerçekleştirmek için çaba göstermesidir. Hayallerine
destek bulabilmek için üç yıl uğraştıktan sonra gerekli maddî kaynağı bulup, çalışmalara başladı.
Hayal kurma özelliğine sahip olabilecek yapay zekâ programlanmn temeli, bu şekilde atıldı.
Hepimiz, bu salonda, o adamın hayallerinden yeşeren, Yapay Zekâ Projesi'nin bitişini kutlamak
için bulunuyoruz." Lehtinen'in espri anlayışı projesinin adından belli oluyordu.
Salonda büyük bir alkış duyuldu.
"Yapay Zekâ Projesi başladığında, Mauno Lehtinen'in asistanıydım ve ilk günden itibaren onunla
birlikte, hayallerinin adım adım gerçek oluşunu yaşadım." Salondaki davetlilere bir göz gezdirdi.
"Buradaki pek çok insan gibi, o gün önümde yeni bir ufuk açıldı. Bunu sağlayan adam bugünü
göremedi ama, hayallerinin ne kadar gerçekçi olduğunu gördük. Sonuçlarını ise bugün kutluyoruz...
Bayanlar ve Baylar..." Arka planda Profesör Mauno Lehtinen'in görüntüsü belirdi. Desire sol eliyle
büyük ekranı göstererek, "Pro-
fesör Mauno Lehtinen! Hayali gerçek yapan adam!" dedi.
Salondaki herkes ayağa kalktı ve avuçları şişene kadar, ekrandaki görüntüyü alkışladı. Desire de,
dev ekrana doğru dönüp, ekrandaki görüntüyü alkışlamaya başladı. Sızlayan burnuna ve gözlerinde
biriken yaşlara inat, alkışladı.
Ekranda Profesör Mauno Lehtinen'in görüntüsüne bakıyordu. On yıl önceki resmi seçilmişti.
Asistanı olmasını teklif ettiği günlerde çekilmiş olmalıydı. O resmin bilinçli olarak seçildiğini
düşündü bir an. "Profesör Mauno Lehtinen!" dayanamamış ve bir daha onun ismini söylemişti.
Onun gibi, kendini bilime adamış insanların isimleri akıllardan çıkmamalıydı.
Alkışlar azalmaya başlamışken yeniden arttı. Bir süre alkışların dinmesini bekledi. Salondakilerin
oluşturduğu pozitif akış, Desire'nin kendisini hafiflemiş hissetmesine neden oldu. Sanki, bıraksalar
uçacaktı. Havalanacak ve yere inmeyecekti.
Alkış sesleri aniden kesildi. Desire ne olduğunu anlayamadan, salonu bir uğultu seli kapladı.
Arkasını dönüp, ekrana baktı. Biraz önce ekranda olan görüntü değişmiş ve her zaman giyme
âdetinde olduğu ütüsüz takım elbisesiyle, Profesör Lehtinen'in başka bir görüntüsü belirmişti.
Görüntü hareketliydi. Sanki salon-daymış gibi, karşısındakileri alkışlıyordu. Desire ise gözyaşlarını
tutamadan, iki eliyle şaşkınlıktan açık kalan ağzını kapatmaya çalıştı. Ekipten hiç kimse, bu
sürprizden bahsetmemişti. En azından kendini bu duruma hazırlayabilirdi. Yeni bir alkış tufanı
başladı.
Ekrandaki görüntü, makul bir süre bekledikten sonra, elleriyle salondakileri susturmaya çalıştı.
"Teşekkürler... Teşekkürler..."
Profesörün konuşmaya başlaması üzerine yerlerine oturmaya başlayan davetliler, yeniden ayağa
kalkıp tekrar alkışlamaya başladı. Bu arada Desire de dev ekranı daha iyi görebilmek için asistanı
Sirpa'nm yanında kendine bir yer buldu.
Desire, "Çok hoş bir sürpriz hazırlamışsınız. Keşke önceden haberim olsaydı" dedi Sirpa'ya
dönerek.
Sirpa duydukları karşısında şaşırmıştı. Gözlerini dev ekrandan alamadan, "Biz... biz yapmadık ki.
Ben de sizin hazırladığınızı sanıyordum" diyebildi.
Tam o esnada profesörün sesi yemden salonu kapladı. "Merhaba, lütfen konuşmama izin verin.
Görüntü modülü kurulmadığı için kimlerin salonda olduğunu algılayamıyorum. Fakat seslerden
algılayabildiğin kadarıyla, karşımda heyecanlı bir grubun olduğunu varsayabilirim."
Bu Profesör Lehtinen'di. Aynı mantık yüklü cümleleriyle, kendine has mimikli konuşma tarzıyla,
konuşurken ellerini kullanışıyla, karşısındaki adam Lehtinen'di.
"Ses analizlerine göre biraz önce Desire size hitap etti, açılış konuşmasını yaptı. Sanal yansımamı
çok acele hazırlamak zorunda kaldığım için konuşmanın detayını yorumlayamıyorum. Umarım
hakkımda iyi şeyler söylemiştir."
Alkışlar üzerine konuşmasına bir süre daha ara verdi. "Hepiniz beni karşınızda gördüğünüz için çok
şaşırmış olmalısınız. Oysa ben biliyorum ki, bu konuşmayı yaptığıma göre, ölmüş olmalıyım.
Yoksa sanal yansımamı ekrana vermek yerine, yanınızda olurdum."
Güçlü bir kahkaha kopardı. "Projenin konusu göz önüne alınırsa, sanal bir konuşma yapmak, işin
ruhuna daha uygun olacak gibi."
Salonda, alkışlara eşlik eden gülüşmeler duyuldu. "Nasıl öldüğümü bilmiyorum, ama bir muziplik
yapıp tetik mekanizmasını durdurmadıysam..." Salondakileri görmek istermiş gibi bakışlarını
etrafta dolaştırdı. "Ölmüşüm. Aranızda beni gören yok değil mi?"
Salondakiler Mauno Lehtinen'in öldüğünü bilmesine rağmen, profesörün aralarında olma ihtimaline
karşı, Lehtinen'i aralarında görecekmiş gibi etraflarına baktılar.
Mauno Lehtinen bir süre bekledikten sonra konuşmaya kaldığı yerden devam etti. "Neyse... Böyle
bir günde, yerime sanal görüntümü karşınıza çıkarmak, bana yakışmayacak bir espri olurdu. Ne
zaman ve nasıl öldüğümü bilmiyorum. Hatta size cennet var mı yok mu, onu da
söyleyemeyeceğim. Bazılannız benim çok ileri görüşlü biri olduğumu ve her ihtimale karşı bu
konuşmayı hazırladığımı düşünebilir. Keşke o kadar ileri görüşlü olabilseydim. O zaman, büyük
ihtimalle hâlâ yaşıyor olurdum. Bugün karşınızda bulunmamın nedeni, sadece ve sadece projeye
yerleştirdiğim bir olay tetik mekanizması." Herkes merak içinde Mauno Lehtinen'in neler
söyleyeceğini bekliyordu. Eksantrik profesör en son sürprizini yapmış, herkesi şaşkına çevirmişti.
"Belki daha önce bahsedilmiş olmalı. Önce algılama sistemlerinin tasarımıyla başlayan, daha sonra
da yapay zekâya dönüşen tutkum, sonunda ürününü vermiş gibi görünüyor, içinizden bazıları,
özellikle ailem ve ekibim tutkumun gerçekleşmesi için verilen çabalan çok iyi biliyor. Şimdi ise
olayların kimsenin bilmediği yönünden bahsetmek istiyorum."
Salonda bir mırıltı dalgası yükseldi.
"Gerçi bittiğini görememiş de olsam, böylesine büyük bir projenin bitmesi bile yapılan tüm
fedakârlıklara değer diye düşünüyorum. Bilim öyle bir şey ki... Eğer bir şeyi rastlantı sonucu bul-
madıysanız, çok fedakârlık yapmışsınız demektir...
XIX. yüzyılda, bilimsel çalışma yapabilmek için, iptidai bir la-boratuvara sahip olmak yeterliyken,
bugün milyonlarca avroluk bütçeniz ve çok fazla sabnnız olmalı. Sponsor bulup, projeye başlamam
üç yılımı aldı. iyi bir laboratuvar ortamı ve mükemmel bir ekip, yapay zekâ hayalimin
somutlaşmasına büyük katkıda bulundu...
O yıllarda, benim için önemli olan projeyi bitirmekti. Bu nedenle sponsorları sorgulamak aklıma
gelmedi. Fakat, ekip olarak hazırladığımız öntipin yarattığı sansasyondan sonra, sponsorlardan
büyük baskılar gelmeye başladı. Projeye başka bir yerde, yeni bir ekiple devam etmem istendi.
Hatta bu konuda ciddi tekliflerde bulunuldu. Beni tanıyan ne cevap verdiğimi bilir."
Lehtinen bir süre gelebileceğini hesapladığı tepkileri beklerken, salondan çıt çıkmıyordu. Herkes ne
söyleyeceğini merak ediyordu. "Direncim ve ekibimden aldığım güç sayesinde, talepleri
reddetmeyi başarabildim. Para beni hiçbir zaman ilgilendirmedi. Beni ilgilendiren iki şey vardı.
Ekibim ve proje... Şaşırdınız sanıyorum, her ne kadar yapay zekâ üzerine çalışıyor olsam da, proje
asla ekibimin önüne geçmedi...
Bu kaydı yaptığım sırada, sponsorumuzu kaybetmek üzereydik. Projeye sponsor bulabilmek için
uğraştığınızı tahmin ediyorum. Aksi takdirde iki bin dördün baharında projeyi tamamlamış
olurdunuz."
Desire, Lehtinen'in bir olay tetikleyicisi kullanmasına rağmen gelecekle ilgili, bu kadar çok şeyi
nasıl tahmin edebildiğini düşünüyordu. Olay tetikleri ya da diğer adıyla olay bombaları, belli bir
olay meydana geldiğinde harekete geçerdi. Anladığı kadarıyla profesör, projenin bitişini
kutlayacakları partiyi, olayın tetikleyicisi olarak seçmiş ve önceden hazırladığı konuşmasına ek
olarak test ortamındaki yapay benliğini harekete geçirmişti. Geleceğe yönelik bazı konularda da
kendi ses analizini kullanmıştı. Bazı konularda ekrandaki görüntünün dudak hareketleri ile sesin
farklı olmasının nedeni de, bu olmalıydı.
Lehtinen kısa bir duraklamadan sonra konuşmasına devam etti. "Önemli olan projenin bitmiş oluşu.
Sanıyorum tüm ekip buradadır ve ortaya çıkardıkları eserle gurur duyuyordur. Benim açımdan
yapılan proje bir sanat eseri. Her birinizle gurur duyuyo-
rum ve sizleri tebrik ediyorum." Lehtinen alkışlamaya başladı, sa-londakiler de ona katıldı.
Profesörün elinde bir kadeh şampanya belirdi. "Bu projede emeği olan herkes adına kadehimi
kaldırıyorum." Kadehindeki içkisinin tümünü bir dikişte içti. Salondakiler de Lehtinen'in sanal
yansımasına eşlik ettiler.
"Bayanlar ve Baylar... Konuşmamı Samuel Johnson'ın bir sözüyle bitirmek istiyorum..."
Salondakiler tekrar sessizleştiler. '"Aşk aptalın bilgeliği, bilgenin aptallığıdır...' Her zaman
tutkularınızı bilgeliğinizle yaşatın. Elveda..."
Mauno Lehtinen'in ekrandaki görüntüsü kayboldu ama "Elveda" sözü bir süre daha salondaki
sessizliği yararcasına dolaşıp, herkesin kalbine bıçak gibi saplandı.
Birkaç dakikalığına bile olsa, mentorunu karşısında görmek, Desire'nin içini ısıtmış, ekran
karardıktan sonra da yüreğini sızlatmayı sürdürmüş, bütün vücudu kasılmıştı. Profesör son
konuşmasında, herkesi yine altüst etmişti. Hayal bilgenin yaşadığıydı.
59
23 eylül 2005, cuma 22:10
Konuşmalar yapılmış, heyecanlar yaşanmış, dedikodular yayılmıştı. Özellikle Yapay Zekâ
Projesi'nin lanetli olduğu konusundaki tahminler gerçek çıkmıştı. Artık bu dedikoduyu kimin
yaydığını da biliyordu. Buna rağmen bir şey söylemedi. Gelen davetlilerle ilgilenmek, proje
yöneticisi olarak ona düşmüştü. Açılıştaki sürprizden sonra yapay zekâ gösterileri başarılı olmasına
rağmen, Lehtinen'in sansasyonel çıkışı bekledikleri sükseyi gölgede bırakmıştı.
Açıkçası Desire'nin umurunda bile değildi artık. Tanıtım amacıyla Dünyanın Yedi Harikası ve
yapay zekâ sistemiyle ilgili iki bilgi seti hazırlamışlardı ve salonun değişik yerlerine kurduklan
AĐS38 konsollarından davetlileri bilgilendireceklerdi. Bu şekilde davetliler bir yandan bilgi alırken
bir yandan da yapay zekâ yazılımlarının nasıl çalıştığını öğreneceklerdi.
Lehtinen'in konuşmasından etkilenen davetliler konuşmaların ardından AĐS konsollarına üşüşmüş
ve merak ettikleri konulan da yapay zekâ yazılımlarından öğrenmişlerdi. Görünüşe göre her şey
yolundaydı. Davetliler arasında dolaşıp bj.r iki röportaja katıldıktan sonra uygun bir masa buldu ve
oturdu. Hazır herkes kendi halindeyken, biraz dinlenmekte fayda vardı.
"Çok güzel bir kutlama."
Desire başını kaldırdı ve kendisiyle konuşan kadını gördü. Bütün hatlarını gösteren, uçuk mavi bir
döpiyes ve içine kemik rengi, ipek bluz giymişti. Zinciri biraz uzun tutulmuş pırlanta bezeli elma
figürü ise dikkat çekiciydi. Bronz tenli sarışını görmek Desire'yi heyecanlandırdı. Onu öldürmek
istediklerine dair hayallerinden kaynaklanan, anlık bir tedirginlikten sonra, kadına gülümsedi.
38. Açılımı "Yapay Zekâ Sistemi" anlamında Anifıcial Intelligence System.
Hild, "Bayan Virtanen, benim adım Hild Erke, dün sizinle telefonda konuşmuştuk" dedi.
Desire ayağa kalktı. "Hoş geldiniz" dedi ve yanındaki boş sandalyeyi gösterdi. "Lütfen oturun. Ben
de sizinle tanışmayı çok istiyordum."
Hild Erke sandalyeye oturdu.
Desire, "Önce size teşekkür etmek istiyorum. Öğrendiğim kadarıyla hayatımı kurtarmışsınız" dedi.
Merak ettiği şeyleri en sonunda öğrenebilecekti, yine de yetiştirilme tarzı, önce teşekkür etmesi
gerektiğini söylüyordu.
"Rica ederim. Siz o durumdayken, kim olsa aynı şeyi yapardı. Önemli olan şu anda sağlıklı
olmanız."
"Bana ne olduğunu bir türlü anlayamadım. Ama hatırladığım kadarıyla hipermarkette alışveriş
yaparken birdenbire oldu her şey. Bazı şeyleri hatırlıyorum, ama her şey bölük pörçük. Mesela sizi
hatırlıyorum. Koyu camlı güneş gözlüklerinizi..." Bir an dura-ladı. "Sanıyorum yanınızda biri daha
vardı."
Hild Erke, Desire'nin bu kadar dikkatli olmasından etkilenmişti. "Hatırlamanıza şaşırdım."
Desire hafif bir kahkaha attı. "Nasıl unutabilirim. Enstitüden çıkarken sizi görmüştüm. Birkaç yıldır
tatil yapmadığım için güneş yanığı teninizi çok kıskanmıştım." Biraz mahcup bir gülümseme
yüzüne yayıldı. "Daha sonra da alışveriş yaparken sizi görünce ilgimi çektiniz. Sizi aynı gün iki
ayrı yerde görünce, hatırlamam normal sanıyorum." Onu öldürmek istedikleri konusundaki
paranoyasından bahsetmeye gerek duymamıştı.
Hild Erke tenine yapılan iltifattan mı yoksa, Desire'ye yakalanmasından dolayı mı olduğu belli
olmayan bir şekilde kızardığını hissetti. Oysa görevi fark edilmeden Desire'nin güvenliğini
sağlamaktı. Az kalsın başarısız oluyordu.
Birkaç gün önce Almanya'da oluşturulan bir ekiple birlikte Finlandiya'ya gelmişti. Görevleri Desire
Virtanen'i korumaktı. Almanya'da aldıkları brifingde görevlerinin olağanüstü hassasiyet içerdiği
anlatılmıştı. Yedi kişilik ekip, üç vardiya halinde Desire'yi korumaya almışlardı. "Anlıyorum"
demekle yetindi.
Desire konuyu açmaya karar verdi. "Sanıyorum iki yerde birden bulunmanız ve hayatımı
kurtarmanız tesadüfler zincirinin halkaları değildi. Değil mi ?" diye sordu.
Hild Erke konuşmaya başlamadan önce, Desire'ye bir süre baktı. Lafı dolaştırmadan söylemeye
karar verdi. "Haklısınız, fakat bazı yorumlarınızı doğrulamaya bilgim yeterli değil. îlk ola-
rak sizi özel olarak korumakla görevlendirildiğimizi söylemeliyim. Birkaç gün önce sizi korumaya
başladık. Rastlantı sonucu da sizi ölümden döndürebildik" dedi.
Desire ürperdiğini hissetti. Ölüm hiç aklına gelmemişti. Peki neden onu korumaya almışlardı?
Acaba Profesör Lehtinen ölmeden önce bir şeyler hissedip, koruma mı tutmuştu ? Yoksa projenin
lanetiyle ilgili öngörüsü mü, ona bunu yaptırmıştı ? Profesörün bir saat kadar önce yaptığı konuşma
hâlâ aklını kurcalıyordu. Đkinci olasılık olarak proje sponsorları aklına geldi. Böyle bir korumayı
kabul etmeyeceğini tahmin edebildikleri için, haberi olmadan koruma mı tutmuşlardı? Mümkündü,
ama yine de akla yakın değildi. Sadece kendisinin korunması, projenin geleceğini garanti altına
almazdı. Bütün ekibi koruma altına almaları gerekirdi. Belki de almışlardı. Hem sonra neden birkaç
gün önce, birdenbire onu korumaya başlamışlardı ? "Kimin için çalışıyorsunuz ?" diye sordu.
"ARTIM Teknolojileri isimli bir şirket için çalışıyoruz" dedi Hild.
"ARTIM Teknolojileri? Ne iş yapıyorlar?"
"Bildiğim kadarıyla internet üzerinde kullanılan ateşduvan ve çeşitli güvenlik yazılımları
üretiyorlar. Benim faaliyet alanlarıyla ilgili ayrıntılı bir bilgim yok. Timur Sarp, şirketin genel
müdürü, size gerekli açıklamaları yapabileceğini söyledi ve size iletmem için bana bir paket
verdiler" dedikten sonra biraz şişkince olan çantasını açtı ve içinden bir kutu çıkarttı. "Buyurun."
Desire bir şey söylemeden uzatılan kutuyu aldı ve açmaya başladı, içinden bir cep telefonuyla
birlikte bir not çıktı. Notta telefonun şifresi yazılıydı. Desire telefonu açtı. "Bu telefon ne için ?"
diye sordu. Birisini aramak için kendi telefonunu kullanabilirdi rahatlıkla. Numarasını bilmesi
yeterliydi.
"Şifreli görüşme yapabilmek için özel olarak hazırlanmış bir telefon. Standart GSM şebekesini
kullanarak, hem normal görüşme hem de aynı özelliğe sahip başka bir telefonla şifreli görüşme
yapmanız mümkün. Birilerinin herhangi bir şekilde, araya girerek, konuşmaları dinlemesi imkânsız.
Aynısından bende de var" dedi.
Normal şartlar altında konuşmayı uzatmaz, kutuyu iade ederdi. Fakat karşısındaki kadın,
gerekçesini henüz anlayamamış olmasına rağmen, hayatım kurtarmıştı. En azından nezaket icabı
konuşmayı sürdürmeliydi. Aynca hayatını neden kurtardıklarını da çok merak ediyordu.
"Adres defterinde güvenliğinizi sağlayan altı kişinin ve Timur
Sarp'ın telefon numaralan var. ihtiyaç duymanız halinde bize ulaşabilirsiniz."
Desire alacağı yanıtı çok iyi biliyordu. Korunma talebi olmamıştı. Buna rağmen, birileri çıkmış,
onu korumaları gerektiğini düşünmüştü. Kim bilir ne kadar da maddî kaynak ayırmışlardı bu iş için.
Peki gerekçeleri neydi? Kim tanımadığı biri için bu kadar büyük kaynak ayırırdı? Yedi kişinin
tutulması ve elindeki telefon, yapılanların sadece görünen kısmı olmalıydı. Arkasında çok daha
geniş bir koruma çemberi vardı mutlaka.
Gece artık kutlama gecesi olmaktan çıkmış, onun için sorular gecesi olmuştu. Şüpheli bir şekilde
zehirleniyordu. Sonra nasıl kurtulacağını bilen birileri tarafından hayatı kurtarılıyordu. Birinin
güvenini kazanmak için iyi bir taktikti.
"Zehirlendiğimi nasıl anladınız?" Desire'nin soracak o kadar çok sorusu vardı ki, sorularının ne
zaman biteceğini kendisi bile bilmiyordu.
Hild Erke bütün sorulara, bildiği kadarıyla yanıt vermeye çalışıyordu. "Çığlıklar atarak
hipermarketten çıktığınız sırada, telefonda Timur Sarp'la görüşüyordum. Otoparktaki durumunuzu
anlattığımda, acil olarak MR'a sokulmanız gerektiğini söyledi ve bunu da yarım saat içinde
yapmazsak öleceğinizi söyledi. Detayları öğrenecek vakit yoktu ve söylediklerini harfiyen yerine
getirdik." Hastane personeliyle yaşadıkları sorunları ve hipermarket yönetimine olayı örtbas
etmeleri için yaptıklarını es geçmişti.
"Ne yapılması gerektiğini nereden biliyormuş?"
"O da aynı şekilde zehirlenmiş ve kurtulmanın tek yolu MR'a girmekmiş. Nedenini bilmiyorum,
ama kendisinin size gerekli bilgiyi vereceğinden eminim" dedi.
Desire duyduklarına inanamıyor ve olayların tahminlerinden çok daha karmaşık olduğunu
düşünüyordu. ARTIM, internet güvenliği sağlayan bir şirketti ve onun genel müdürü de saldırıya
uğramıştı. Bir seri katil çıkıp, bilgisayar dünyasındaki beyinleri teker teker öldürmek mi istiyordu.
"Saçmalıyorsun Desire" dedi kendine. Hâlâ Hild Erke'ye, kim bilir gerçek adı neydi, güvenemi-
yordu.
"Peki neden öyleymiş ?"
"Bilemiyorum. O şartlar altında yapılacaklar, sorulardan önemliydi."
Bu kadarı da fazlaydı. Öldürecek olsalardı, bir insanı çok daha kısa zamanda öldürecek başka bir
zehir neden kullanmamışlardı. Bu durum onda ayrı bir kuşku uyandırıyordu. Kasıtlı olarak ze-
hirleyip, kurtarmış gibi gözükmedikleri ne malumdu? Yine de Lehtinen'in ölümü de aklından
çıkmıyordu. O da sanrılar nedeniyle ölmüş olmalıydı. O zaman, AETIM neden Lehtinen için
koruma sağlamamıştı? Belki aynı yöntemle Lehtinen'i de yanlarına alabilirlerdi. Yok... ARTIM'm
profesörün ölümüyle bir ilgisi olma olasılığı çok azdı. Hatta kendi zehirlenmesinin sorumluluğunu
onlara yüklemek de fazla olurdu. Peki ama ARTIM nasıl bir şirketti ? Neden onunla görüşmek
istiyorlardı ?
"Almanya'dan geldiğinizi söylemiştiniz. ARTIM'ın merkezi Almanya'da mı?"
"Hayır Đstanbul'da. Eğer Mr. Sarp'la görüşürseniz, size daha yeterli bir bilgi verecektir."
Desire de aynı şeyi düşünüyordu. Timur Sarp'a da soracak soruları vardı. Hem de çok.
I
60
23 eylül 2005, cuma 23:25
Desire gece on bire doğru eve geldi. Acele bir duş aldıktan sonra kilerden çıkardığı kırmızı şaraptan
bir kadeh doldurup, koltuğuna oturdu. Hâlâ Mauno Lehtinen'in yaptığı konuşmanın şaşkınlığını
yaşıyordu.
Koltuğun yanındaki cepten bluetooth kulaklığını aldı. Tek kulağa takılan kulaklığı, sol kulağına
taktı. Kulaklıktan ince bir tel gibi uzanan mikrofonu ağzına doğru ayarlardı. Mikrofonu öyle
ayarlamıştı ki, şarabını rahatlıkla içmeye devam edebilecekti. Yüksek sesle, "Uyan Suvi!" dedi.
Kendi sesine çok benzer bir ses kulaklığın içinde yankılandı. "Đyi geceler Desire. Günün nasıldı ?"
Suvi, Yapay Zekâ Projesi'nin ürünü olan yapay zekâ programıydı. Proje ilerledikçe Suvi'yi de
geliştirmişti. Suvi, aslında enstitüdeki bilgisayar sisteminde bulunuyordu. Desire evindeki
bilgisayar aracılığıyla Suvi'yle irtibat kuruyordu. Suvi'yi kendisinden örneklemiş, biraz daha kişilik
kazandırmıştı. Desire için Suvi özeldi.
"Suvi, Mauno Lehtinen'in sisteme koyduğu, projenin kutlamalarına ayarlanmış olay tetikleyicisini
bul ve göster."
Birkaç saniye sonra Mauno'nun olay tetikleyicisi ekranda belirdi. Desire incelemeye başladı. Đlk
kontrol projenin bitim kontrolüydü. Bu konuda haklı çıkmıştı. Ondan sonraki kontroller ise daha
karışıktı. Yine de tahmin etmekte zorlanacağı şeyler değillerdi. Mauno proje bitiminde test
sisteminin yanı sıra canlı sistemin de aktif hale getirileceğini düşünmüştü. Aynca AĐS konsollarının
çalışmasına da bir kontrol koymuştu. Ekip liderine de bir kontrol koymuştu. Bu kontrolde ekip
liderinin ses analizi sorgulanıyordu. Kontrole on iki anahtar kelime vermişti. Bu anahtar
kelimelerden herhangi sekizi analizi yapan kişi tarafından söylen-
diği zaman bir kontrol daha aşılmış oluyordu. Konuşmaya başlama anını ise kendi resimlerinden
birisinin ekranda görüntülenmesine veya kutlamanın algılanmasından sonraki yirminci dakikaya
ayarlamıştı. Ayrıca kendisine de bir kontrol konmuştu. Kişisel bilgileri kaydedilmişti. Eğer
herhangi bir şekilde sistem kutlamada çalışmazsa veya projenin bitim tarihinden itibaren bir ay
geçmesine rağmen olay tetik mekanizması çalışmazsa, onun adına hazırlanmış bir mesaj ona
yollanacaktı. O da olmazsa dekana ayrı bir mesaj yollanacaktı.
Her şey çok basitti aslında. Hatta Mauno için çok çok basitti. Onun nasıl çalıştığını bildiği için,
olay tetik mekanizmalarının üs-tünkörü kurgulandığım rahatlıkla söyleyebilirdi. Sanki her şey biraz
aceleye gelmişti.
Elinde tuttuğu kadehini havaya kaldırdı. "Yolun açık olsun ihtiyar kurt!" dedikten sonra şarabından
ağız dolusu bir yudum aldı.
"internete gir. ARTIM Teknolojileri ve Timur Sarp'la ilgili bulabildiğin bilgileri göstermeni
istiyorum."
Suvi, internet üzerindeki bütün arama motorlarını kullanarak arama yapma özelliğine sahipti.
Đstenen bilgileri internet üzerinde arayabilir ve istenilmesi halinde beş ayrı dilde tercüme
yapabilirdi. Bu iki özellik, Yapay Zekâ Projesi'nin, endüstriye yönelik standart fonksiyonlarıydı.
"Ne tür bilgileri arayacağız ?"
"ARTIM'la ilgili olarak... Ne zaman kurulmuş? Ortakları kim? Kaç kişi çalışıyor? Faaliyet alanları
neler? Hangi ülkelerde faaliyet gösteriyor? Bunun gibi şeyler." Aklına ilginç bir şeyler bulursan
onları da söyle demek geldi ama, Suvi'nin nelerin ilginç olduğunu sormasından korktuğu için bir
şey söylemedi. "Timur Sarp'la ilgili olarak da bütün geçmişiyle ilgili bilgileri topla. Ana başlıklar
halinde listele" dedi.
Koltuğun karşısındaki duvara monte edilmiş 42"lik plazma ekran açıldı ve ARTIM'ın internet sitesi
ekrandan görüldü. Suvi, "Ben araştırmamı yaparken istersen sen de sitelerini incele" dedi.
Suvi bir program olduğu için aynı anda birden fazla işi yapabiliyordu. Hatta ihtiyacı olduğu zaman,
enstitüdeki yapay zekâ programıyla irtibat kurup bazı işleri onunla paylaşabiliyordu.
Desire kablosuz klavye ve fareyi kullanarak ARTIM'm internet sitesini incelemeye başladı. Site
Türkçe ve ingilizce olarak hazırlanmıştı, ingilizce'yi seçti. Bilgi teknolojileri sektörü için bile yeni
bir şirketti. Bu süre zarfında yerel müşterilere ve çokuluslu şir-
ketlerin Türkiye'deki bürolarına hizmet vermişti. Yeni çıkardıkları GhostWall adlı bir ürünü
pazarlamanın dışında, sistem güvenliği ve uygulama geliştirme dallarında faaliyet gösteriyorlardı.
Sitedeki bilgilere göre çalışan sayısı yirmi sekizdi. Desire küçük bir şirket olduğunu düşündü.
Ciroları da pek fazla olamazdı. Nasıl olurdu da, onu korumak için altı kişiyi görevlendirebilmişlerdi
? Hem ilgi alanlarının arasında yapay zekâ da yoktu. Neden onunla bu kadar ilgileniyorlardı?
Çantasından cep telefonunu almak için ayağa kalktı ve portmantoya gitti. Elektronik aletlerin
çalışma mantıklarına meraklı olduğu için şifreli görüşmenin nasıl yapılacağını tahmin etmesi zor
olmadı. Büyük ihtimalle telefon görüşmesi başlar başlamaz arayan telefon kendi kimliğini bildiren
şifreli bir mesaj yolluyor olmalıydı. Karşıdaki telefon da eğer gelen şifreli mesajı çözebilirse, kendi
özel kimliğiyle çözümü şifreleyip, arayan telefona yolluyor olmalıydı. Arayan taraf da şifreyi
çözebilirse karşısındakinin güvenilir olduğunu öğreniyor ve görüşme başlıyordu. Ona otorizasyon
süresinin iki saniyeden daha az sürdüğü söylenmişti. Gerçek zamanlı konuşma sırasında da sesin
vericide şifrelenerek yollanması ve karşı taradın şifreli mesajı alıp orijinal haline çevirmesi
katlanılabilir bir gecikmeye yol açacaktı. En azından öyle olmasını umdu.
ARTIM gibi bir şirket, böyle bir telefona niçin ihtiyaç duymuştu ? Bir an önce dostunu ve
düşmanını öğrenmesi gerekiyordu. Karşısında paravan bir şirket olabilirdi. Bunu nasıl bilecekti?
Web sitesini bir süre daha inceledi ve gördüklerinin hissettirdikleri üzerinde biraz düşündü.
"Şirketin ortaklarıyla ilgili neler buldun?"
Suvi neredeyse Desire'nin sesine yakın bir ses rengiyle konuşmaya başladı. "Beş ortağı var. iki
ortak hisselerin yüzde doksan altısına sahip. Diğer üç ortak ise kâğıt üzerinde ortaklar. Büyük
hisseye sahip iki ortak da şirkette bilfiil çalışıyor. Timur Sarp yüzde kırk beş hisseyle şirketin
CEO'su. Diğer ortağın adı Arşen Bora. Şirketin hisselerinin çoğunluğuna sahip ve yazılım ekibinin
başında."
Desire, "Ortaklar hakkında internet üzerinde detaylı araştırma yapmanı istiyorum" dedi.
Suvi'nin yanıtı sadeydi. "Hazır."
Desire bir an, "Suvi'yi çok mu iyi hazırladık ?" diye düşündü. Suvi'nin öğrenme sistematiğinin
temeli olan örnekleme algoritmaları konusunda çok uzun süre çalışmaları gerekmişti. Proses
olarak bir bebeğin öğrenme algoritmasını örneklemişler ve bilgileri ilişkilendirmede bulanık mantık
kullanmışlardı. Yılların ürünü olan Suvi de, elindeki bilgilerin birbirleriyle ilişkileri konusunda çok
iyi hazırlanmıştı.
Suvi dışarıdan bilgi toplayabilecek, topladığı bilgileri sınıflayabilecek, sınıfladığı bilgileri mevcut
bilgilerle düzenleyebilecek kabiliyete sahipti. Aslında yapay zekâ üzerinde yaptıkları en büyük
gelişme de buydu. Henüz tam bağımsız, kendi kendine öğre-nebilen bir yapay zekâ yaptıklarını
söylemekten uzak olmalarına rağmen, öğrenmeyi öğrenmeye çok yaklaşmışlardı. Yüzde yüze yakın
bir olasılıkla örneklemesini doğru yapıyordu. Bununla birlikte yorum gerektiren ya da mevcut
bilgiler arasında benzeri bulunmayan bir durumla karşılaştığı zaman, değerlendirme yapmadaki
başarısr, insan beynine nazaran çok azdı. Sistematiği belirlenebilen her türlü davranışı ve bilgiyi
kullanabilir ve örnekleme yöntemiyle yeni sistematikler hakkında çıkarımlarda bulunabilirdi. Yine
de hafıza ve eşleme açısından insan beyninden kat kat üstün olmasına rağmen, hayal gücü ve
yaratıcılık açısından çok zayıftı. Arada bir kendi içindeki bilgilerden çıkardığı bazı sonuçlar
insanda Suvi'nin hayal gücü olduğu sanısı uyandırsa da henüz insana has olan bu özelliklerden çok
uzaktı.
ARTIM'la ilgili araştırmaya başladığında da aynı şey olmuştu. Desire'nin bir soru sorduktan sonra
hangi derinlikte yanıt isteyebileceğini daha önceki çalışmalardan örneklediği için, gelebilecek yeni
sorulan belirlemiş ve olası sorularla ilgili araştırma yapmıştı. Bilgisayar sisteminde kullanabileceği
işlemci gücü olduğu sürece, bu tür çalışmaları yapmak onun için rutin bir işlemdi.
"Biraz ortaklardan bahset." On yıl önce bu tür bir cümleyi bilgisayara söyleyebileceğini hayal bile
edemezdi.
Suvi, "Hangi detayda istiyorsun?" diye sordu.
"Timur Sarp'tan başlayarak, ortakları bugünden geçmişe dönük olarak anlat" dedi Desire.
"Timur Sarp şirketin ikinci büyük ortağı. Otuz dört yaşında." Ekranda Timur'un bir yıl kadar önce
çekilmiş resmi belirdi. "Firmanın CEO'su. Yüzde kırk beş hisseye sahip. ARTIM'dan önce, başka
bir yazılım şirketinde proje yöneticisi olarak çalışmış..."
"Bekle!" Desire biraz düşünmek istiyordu. Đnternette yayımlanan bilgilerin ne kadar doğru olduğu
şüphe götürürdü. Kendisini gizlemek isteyenlerin, hazırlayacağı yanlış bilgileri de hesaba katmak
gerekiyordu. O ana kadar gördükleri sıradandı. O kadar sıradandı ki insanın şüphesini çekiyordu.
"Diğer ortakla ilgili neler buldun?"
"Arşen Bora şirketin yüzde elli bir hissesine sahip. Otuz iki yaşında. Şirketin büyük ortağı olmasına
rağmen geri planda kalmayı tercih etmiş. Yazılım ekibinin başında. Bir süre Amerika'da çalışmış.
Ondan önce de TÜBiTAK'ta, Kuantum Kriptolojisi Proje-si'ni yürütmüş. Çalışmalarından bir kısmı
bilimsel dergilerde yayımlanmış. Arşen Bora'nın isminin referans olarak gösterildiği birkaç
makaleye rastladım, fakat aynı kişi olduğundan emin değilim."
Desire, "TÜBĐTAK nedir?" diye sordu.
Ekranda TÜBiTAK'ın internet sitesi39 belirdi. Suvi otomatik olarak sitenin Đngilizce sayfalarını
seçmişti. Suvi anlatmaya devam etti. "TÜBĐTAK, Türkiye Bilimsel ve Teknik Araştırma Kurumu,
1963 yılında, ülke çapmda bilimsel çalışmaları desteklemek ve öncülük etmek amacıyla kurulmuş.
Askerî projelerden, deprem araştırmalarına kadar pek çok konuda çalışmalar yapıyorlar." "Arşen
Bora orada hangi konularda çalışmış?" "Arşen Bora, TÜBiTAK'ın Gebze'deki UEKAE adı verilen,
Ulusal Elektronik ve Kriptoloji Araştırma Enstitüsü'nde çalışmış. Steganografi, kriptografik
algoritmalar ve kuantum kriptografisi uzmanlık alanı."
Desire duydukları karşısında şaşınyordu. Karşısında iki kişinin sahibi olduğu bir şirket vardı.
ARTIM... Ağ güvenliği, kriptog-rafı gibi konularda çalışıyorlardı ve onu korumak istemişlerdi.
"TÜBiTAK'ın askerî bir niteliği var mı?" Türk gizli servisi, adını bilmiyordu, onu bir şekilde
yanlarına çekmek istemiş olabilirdi. "Ya da Türk gizli servisiyle..."
"Kuruluş olarak bilimsel bir kuruluş, fakat Türk Silahlı Kuvvetleri ve NATO için bazı projeler
yapıyorlar. SAGE, Savunma Sanayi Araştırma Geliştirme ve Enstitüsü ile ILTAREN, ileri
Teknolojiler Araştırma Enstitüsü, Türk Silahlı Kuvvetleri'nin elektronik savaş konusundaki
ihtiyaçlarını karşılamak üzere kurulmuş. Ama TÜBiTAK'ın askerî bir kuruluş olmadığı kesin. Özel
sektöre ve devletin diğer birimlerine hizmet verdiği gibi, Türk Silahlı Kuvvet-leri'ne de hizmet
veriyor. Türk gizli servisinin adı, MĐT, Millî istihbarat Teşkilatı. TÜBiTAK'la organik bir
bağlantısı olduğuna dair bir bilgiye rastlamadım. Mantıken, özellikle kriptografi konusunda
TÜBiTAK'ın ürünlerini kullanıyor olabilirler. Başka bir ülkenin ürettiği çözümlere güvenmelerine
imkân olduğunu sanmıyorum." "ARTIM ile TÜBĐTAK arasında organik bir bağlantı var mı?"
39. www.tubitak.gov.tr
Suvi, "Araştırıyorum" dedi.
"Bu arada dünyadaki diğer istihbarat örgütleri ile ARTIM arasında bir ilişki var mı, araştırır
mısın?" Sorduğu sorunun yanıtının internette bulunmayacağını çok iyi biliyordu. Yine de aklındaki
soruyu sorma ihtiyacmı duymuştu. Suvi ancak sıradan bir internet kullanıcısının erişebileceği
bilgilere ulaşabilirdi. Yine de sıradan sitelerin pek çok gizli bilgiyi barındırma olasılığı vardı.
"ARTIM ile TÜBĐTAK arasındaki tek ilişki, bir zamanlar Arşen Bora'nm TÜBiTAK'ta çalışmış
olması. Bunun dışında iki kuruluş arasında bir ilişki tespit edemedim."
"Peki diğer istihbarat teşkilatlarıyla ilişkiler?"
"Yaptığım araştırmaya göre. ARTIM'm herhangi bir istihbarat teşkilatıyla ilişkisine rastlamadım.
Bununla birlikte, steganogra-fi, kriptoloji, kuantum kriptolojisi güvenlik açısından dünyadaki bütün
istihbarat şirketlerinin ilgisini çeken konular. Bu nedenle potansiyel olarak ARTIM'ın istihbarat
teşkilatlarının ilgisini çekme olasılığı ve aleni olmasa da istihbarat şirketlerinin ARTIM'la bağlantı
kurmaları mümkün."
Desire, Suvi'nin yorumlarını dinledikten sonra, diğer ortaklar hakkındaki bilgileri dinlemeye karar
verdi. Diğer üç ortaktan ikisinin soyadı Sarp, diğerinin de Bora'ydı. Sanki iki aile bir araya gelmiş
ve şirket kurmuştu. "Biraz da diğer ortaklardan bahset" dedi.
"Diğer ortaklarla ilgili pek fazla bir bilgi yok. Sadece Melody Duncan Bora'nın anısına kurulum
aşamasında olan bir vakıf var. Kurucu olarak Timur Sarp ve Mark Duncan belirtilmiş. Vakfın
başkanlığını Timur Sarp üstlenmiş durumda.
"Ne amaçla kurulmuş ?"
"Tanıtım yazısına göre, Melody Duncan Bora'nın anısına, yapılacak arkeolojik ve bilimsel
araştırmaları desteklemek için kurulmuş. ARTIM şirketindeki hissesi de vakfa bağışlanmış."
"Melody Duncan Bora ölmüş mü?"
"Evet. 14 ağustos 2005 tarihinde ölmüş."
Deştikçe buldukları Desire'yi şaşırtıyordu. ARTIM adında bir şirket, zehirlenerek öldürülmeye
çalışılmış bir CEO ve arkeolojik araştırmalara destek vermek üzere kurulan bir vakıf vardı. Hem de
vakfı soyadı aynı olmasına rağmen Arşen Bora kurmamış, onun yerine Timur Sarp kurmuştu.
"Arşen Bora ile Melody Duncan Bora evli miymiş."
"Evet. Eylül 2001'de evlenmişler."
"Yeterli." Desire bir türlü kurguyu tamamlayamıyordu. Çözüm-
lenmesi gereken sorular ilgisini çekiyordu, ama bir türlü nasıl bir çözüm üzerinde çalışacağını
bulamıyordu. Gördüğü kadanyla olay Timur Sarp ve Arşen Bora üzerinde düğümlenip kalıyordu.
Aslında arka planda olduğu için Arşen Bora daha çok ilgisini çekmişti. Sanki bir şekilde adam geri
planda kalmayı hayat felsefesi olarak seçmişti. Ama niçin karısının anısına kurulan bir vakfın bile
kurucusu olmamıştı ?
Suvi sayesinde internet üzerindeki kullanıma açık bilgilere rahatlıkla ulaşabiliyordu, ama günlerce
inceleme yapsa bile ARTIM'ın gerçek niyetini öğrenmesine imkân yoktu. Bardağındaki son yudum
şarabı da ağzına aldı ve bir süre şarabın burukluğunu tattıktan sonra dili ile damağı arasında
oluşturduğu açıklıktan yavaşça yuttu. Daha sonra kendine bir bardak daha doldurdu. Timur Sarp'la
görüştüğü zaman daha tatmin edici bilgilere ulaşması mümkündü. Yine de görüşmeye başlamadan
önce ne kadar çok bilgiye sahip olursa, görüşmeyi o kadar iyi yönlendirebileceğini düşünüyordu.
Hild Erke'yle yaptığı görüşmede Timur Sarp'in da aynı şekilde zehirlendiğini öğrenmişti. "Bana
şiddetli halüsinasyona neden olan zehirler konusunda bir araştırma yapar mısın ? Özellikle
mantarları inceleyerek başla." Timur Sarp'la konuşmadan önce biraz daha bilgi toplamak
istiyordu...
Desire üçüncü bardak şarabını bitirdiği halde, hâlâ dişe dokunur bir bilgiye ulaşamamıştı. Bir süre
daha Suvi'den ihtiyaç duyduğu bilgileri almaya çalışmış, ama tatmin olmamıştı. Artık, Timur Sarp'ı
arama zamanıydı.
"Şimdi Türkiye'de saat kaç?"
"Aynı zaman dilimindeyiz. Geceyarısını on dakika geçiyor."
Eğer onu korumak için bu kadar çaba harcıyorlarsa geceyarı-sı yapacağı bir telefon görüşmesine de
bir şey demeyeceklerini düşündü. Cep telefonunun adres defterinden Timur Sarp'in numarasını
buldu ve "ara" tuşuna bastı.
61
Timur, Belek'teki otel odasının balkonuna çıktı. Aşağıda amfi-tiyatroda şov yapan animasyon
ekibinin sesleri, çılgınca eğlenen turistlerin alkışlarına karışıyordu. Đnsanların tatil ve eğlenmek için
geldiğinin bilincinde olan bir ekip, sahnede değişik kültürlerin zevklerine göre turistleri
eğlendiriyordu. Tatil yapmak için gelmiş olsaydı bile, amfitiyatroya gitmek yerine hoş bir hatunla
kumsalda dolaşmayı yeğlerdi. Đçkilerini alıp, kumların üzerine uzanırlardı.
Kumsalda yürüyen çiftlere baktı. Onların yerinde olmak isterdi. Bir sigara yaktı ve balkonun
kenarına tutunup, denize vuran son dördündeki ayın görüntüsü incelemeye başladı. Birkaç gün
sonra onu sulara çağıran yakamozlar gitmeden bir gece denize girmeliydi. Denize girip biraz
açılmak ve açıktaki soluğana kendini bırakıp dinlenmek istiyordu, iki gündür otelde olmasına
rağmen henüz ayağını bile denize sokmamıştı.
Balkondan dışarıya bakarken, havanın sıcağı üzerindeki gömleği bedenine yapıştırıyordu. Havuzun
mavi sularına baktı. Mavi zemini suyun içindeki ışıklarla aydınlatılmıştı. Gecenin karanlığında iki
kedi gözü gibi gökyüzünü gözlüyor gibiydi. Đçinde yüzen iki sevgili, büyük ihtimalle yıl boyu
hayalini kurdukları tatili yaşıyorlardı. Birazdan da uygun bir yer bulup, sevişeceklerdi.
Đleride minik bir grup, kumların üzerine ateş yakmış, kendi alternatif eğlencelerini yapıyordu. Bir
başka grup ise yanlarına dizdikleri bira şişelerine bakılırsa anlamsız, ama bir o kadar da koyu bir
sohbete dalmıştı. Büyük bir ihtimalle sohbetleri içlerinden biri sızana kadar devam edecekti. O da
odasmdan çıkıp aşağıya inebilir, kendi alternatif eğlencesini yaşayabilirdi ama, yapacak çok iş
vardı.
Bir saat önce Hild Erke'den, Desire Virtanen hakkındaki son raporu almıştı. Desire'nin güvenliği ve
onunla yapılan görüşmenin detaylarını incelemiş, daha sonra da neler yapabileceklerini
düşünmüştü. Her olasılığı değerlendirdikten sonra Hild Erke'ye, Desire Virtanen'in Antalya'ya
gelebilmesi için hazırlıkları tamamlamalarını söylemişti. Erke'nin verdiği bilgilere göre, Desire için
hazırlanan pasaportlar sabah ellerinde olacaktı. Güvenlik nedeniyle dört ayn kimlik için pasaport
hazırlanmıştı. Đşin detayıyla pek fazla ilgilenmemişti. Onu asıl ilgilendiren, Desire'nin ikna
edilmesiydi. Odada, Desire'nin onu aramasını bekliyordu. Desi-re'yi Antalya'ya gelmek için ikna
etmenin pek zor olmayacağını düşündü. En kötü ihtimalle, bir süre tatil yapmış olurdu. Tabiî
peşindekiler ona rahat verirlerse...
Calliope'ye yapılan saldırıdan önce ekibe yeni katılımlarla ilgili çalışmaya başlamışlardı. Amaçlan
hem kendi sistemlerini güçlendirmek hem de Araknidleri internete salan sisteme girebilmekti. Hatta
çalışabileceklerini düşündükleri adaylann incelenmesine bile başlamışlar ve her bir aday için çok
detaylı bir dosya oluşturmuşlardı. Listedeki herkesi, Calliope'nin istihbarat gücünü kullanarak
araştırmışlar ve içlerinden birlikte çalışabilecekleri uzmanları belirlemişlerdi. Fakat önce ARTIM'a,
sonra da Calliope'ye yapılan saldınlar her şeye sekte vurmuştu. O günden sonra, göz önünde
bulundurmalan gereken bir başka konu ortaya çıkmıştı. Ekibe kattıklan kişileri nasıl koruyacaklardı
?
Đçinde bulundukları durum görünürde bir açmazdı. GORĐ adındaki şirketin Araknidleri yazdığını ve
onları düşman olarak gördüğünü biliyorlardı. GORĐ için iki olasılık vardı. Ya onlan yok edecek ya
da paralize edecekti. Hangisi olursa olsun ekipleri büyük tehdit altındaydı. Bununla birlikte
GORĐ'ye karşı savaşabil-meleri için ekiplerini genişletmeleri gerekiyordu. Ekiplerini ne kadar
güçlendirirlerse, GORĐ'nin güçlerine karşı koyma olasılıkları da o kadar artacaktı. Fakat bir o kadar
da korumak zorunda oldukları kişilerin sayısı artacak ve daha fazla tehdide maruz kalacaklardı.
Seçtikleri uzman adaylar hakkında, Calliope'nin yaptığı güvenlik soruşturmasının sonucuna göre
belirlenen on bir uzmanı Türkiye'ye davet etmişlerdi. Uzmanlardan altısı davetlerini kabul etmişti.
ARTIM'a yapılan saldın nedeniyle, uzmanları Antalya'da ağırlamayı tercih etmişlerdi. Amaçlan
davetlileri otelde bir hafta ağırlamak ve kaldıkları süre içinde onlan gözlemleyip, güvenilirliklerini
son bir kez kontrol ettikten sonra iş teklifinde bulun-
maktı. Her aday kendi dalında uzmandı ve GORĐ'ye karşı yapılan savaşta çok faydalı olabilirlerdi.
Bununla birlikte, Calliope'ye yapılan saldın bütün planlarını altüst etmişti. Hiç kimse bir düzineden
fazla insanın öleceği bir saldırıyı öngörememişti. Birdenbire düşmanları ölümcül yüzünü
göstermişti. Bu durum da onları çok tedirgin ediyordu.
Timur sigarasından bir nefes daha çekti. Dumanı ciğerlerinde bir süre tuttuktan sonra, dumanını son
dördündeki ayı sanki yeniaya dönüştürmek istermiş gibi üfledi. Ayın görüntüsü bir an flu-laştı.
Perşembe sabahı otuz iki kişilik güvenlik ekibiyle otele yerleşmişler ve bütün hazırlıkları
tamamlamışlardı. Cumartesi sabahı da ilk uzman gelmiş ve onu diğerleri izlemişti. Ofladı. Đçi
yeniden sıkılmaya başlamıştı. Sıkıntısına, gömleğini tenine yapıştıran sıcaktan bunalması da
eklenmişti. Bir saattir Desire'nin aramasını bekliyordu.
Çok bitkindi. Başını yatağa koysa, iki gün deliksiz uyuyabilirdi. Sessizce iç geçirdi. Halsizliğinin
nedeni fiziksel yorgunluğu değildi. Güvenliğini sağlamak zorunda olduğu insanların varlığı onu
yoruyordu. Başkalarının hayatlarının sorumluluğunu hissetmek insanı çok yıpratıyordu. Stres,
ikinci bir deri gibi onu sarmıştı.
Sigarasını, iki nefes daha çektikten sonra kül tablasında söndürdü. "En iyisi bir duş alıp, yatmak"
diye düşündü. Sabahleyin erken kalkacak ve ekiple uzmanlar hakkında görüşecekti. Odaya geçti.
Balkon kapısını kapattı. Odadaki klimanın etkisi birkaç saniyede hissedilmeye başlandı.
Otel odasının içi başka bir dünyaydı sanki, serin, sessiz ve Timur'a ait. Gömleğini çıkartıp
şifoniyerin üzerine attı. Dağılan saçlarını iki eliyle geriye doğru taradı. Terlemişti, minibara gitti ve
bir kutu bira alıp açtı. Minik yudumlarla birasmı içmeye başladı. Yatağa uzanmayı düşündü, ama
önce duş alması gerektiğini biliyordu. Birasından büyükçe bir yudum daha aldıktan sonra
rahatlamak için duşa gitti.
Beş dakika sonra havluya sarınmış halde duştan çıktı. Banyodaki yedek havluyu yatağın üzerine
serdi ve yatağa uzandı.
Cep telefonunun sesine uyandı. Uyuyakalmıştı. Ne kadar uyuduğunu hatırlamıyordu. Uzanıp
telefonu aldı ve ekrandaki ismi okumaya çalıştı. Arayan Desire'ydi.
"Alo ?" Karşısındaki kişinin Desire olduğundan emin olmak is-
tĐy°rdU ORHAN KEMAL
"Evet benim, Bayan Virtanen. Ben de aramanızı bekliyordum." istese telefonun üzerindeki
kamerayı etkinleştirebilirdi, fakat durumu buna müsait değildi. Karşısındakinin Desire Virtanen
olduğunu varsaymaya karar verdi.
Desire'nin konuya giriş şeklinden, ARTIM'la ilgili kapsamlı bir araştırma yaptığı anlaşılıyordu.
Desire'nin araştırma yapmış olması hoşuna gitti. O da hazırlıklıydı ve gelebilecek sorulan daha
önceden kafasında yanıtlamıştı.
"Size karşı ölümcül bir tehdit olduğunu bilmiyordum. Şans eseri..." Aslında nasıl bir şanstı bu o da
belli değildi. "Size yapılan saldınmn aynısı bana da yapıldı. Aynı yöntemle size saldınldığmı
öğrenince yardımcı oldum."
Desire tatmin olmamıştı. Olmasını da beklemiyordu. "Size bütün ayrıntılardan telefonda
bahsetmeme imkân yok. Fakat, size şunu söyleyebilirim. Size bir işbirliği teklifinde bulunacaktık,
sizinle irtibat kurma fırsatımız olmadan saldınya uğradınız."
"Üzerinde çalıştığımız proje çok hassas ve sizin uzmanlık alanınız bu projenin ana unsurlarından
birini kapsıyor. Bu nedenle size iş teklifinde bulunacaktık ve bir teklifle size gelmeden önce
güvenilirliğiniz konusunda bir araştırma yapıyorduk."
"Size böyle bir saldırının olacağını bilmiyorduk..."
"Hayır, kim olduklarını henüz bilmiyorum. Ama şundan eminim ki, ikimizin de düşmanlan ortak ve
onlar için bir tehdit olduğumuzu düşünüyorlar."
Timur, Desire Virtanen'in konuşmasmı dinlemeye devam etti. Kadın çok can alıcı sorular
soruyordu.
"Size yönelik tehdidin, bizim sizinle ilgilenmemizle başladığını sanmıyorum. Benim inancıma göre
düşmanımız ortak, fakat size yapılan saldırının ARTIM'la bir ilgisi olduğunu düşünmüyorum. Bana
göre yaptığınız çalışma yüzünden saldınya uğramış olabilirsiniz. Çünkü biz de internet güvenliği
konusundaki bir çalışmamız yüzünden saldınya uğradık."
Timur güldü. "Hayır... hayır. Tabiî ki öyle bir sapık söz konusu değil. Karşımızda çalışmalarımızı
kendi çıkarları için tehdit ola-
rak gören bir örgüt var. Ortak düşmanımıza birlikte karşı koyabileceğimizi düşündük."
Timur, Desire'ye biraz daha bilgi vermek ve ilgisini artırmak ihtiyacı duydu. "Güvenliğiniz
konusunda endişelenmemizin nedeni, Profesör Mauno Lehtinen'in de aynı tür bir saldırı sonucu
öldüğüne yönelik şüphemizdi..."
"Elimizde bazı bulgular var, fakat henüz bir yargıda bulunmak için yeterli kanıt yok."
"Yapay Zekâ Projesi ilgimizi çekti. Bu arada Mauno Lehtinen'in ölümünü ve çalışmaların yandığını
öğrendik. Bu durum daha çok ilgimizi çekti. Çünkü aynı tür saldın bize yapıldı. Bana da zehir en-
jekte edildi. Şirketimize girildi ve bütün çalışmalarımız çalındı..."
Desire, soru sormaktan vazgeçecek gibi görünmüyordu. Meraklanması doğaldı. Timur ona tüm
doğrulan anlatmaya karar verdi. "Elimizdeki bilgilere göre, geçen yıl Yapay Zekâ Projesi'yle ilgili
bütün çalışmalarınız çalınmış. Sizden çalınan bilgiler kullanılarak, internet üzerinde bilgi casusluğu
yapılmaya başlandı. Ürettiğimiz GhostWall ateşduvan da bilgi çalmak için kullanılan programı
keşfetti. Biz de müşterilerimizden gelen talep üzerine casus programı yok etmenin bir yolunu
bulduk ve yok ettik. Bu olaydan sonra onların hedefleri haline geldik. Telefonda size bu kadarını
söyleyebilirim. Eğer kabul ederseniz sizi Türkiye'ye davet etmek istiyorum. Burada hem tatil
yaparsınız hem de sizinle aynntılı olarak her şeyi konuşuruz."
"Hild Erke ve ekibi korunmanızı sağlıyor. Bence hayatınız hâlâ tehdit altında. Bir kere başansız
olmalan, vazgeçecekleri anlamına gelmez. Tekrar deneyeceklerdir..."
"Hayır Đstanbul değil. Şu an için başka bir şey söyleyemem. Ya-nn sabah Hild Erke size uçak
biletinizi ve yolculuk sırasında kullanacağınız pasaportları getirecek. Kendi pasaportunuzla
yolculuk yapmanız, sizin için tehlikeli olur. Dışanda bir yerlerde yarım bıraktıkları işlerini
tamamlamak isteyenler var. Bana kalırsa, bir an önce izinizi kaybettirmenizde fayda var."
"Lütfen, Ms. Erke'nin tek görevinin size yardımcı olmak oldu-
ğunu unutmayın. Eğer yarın Hild Erke'yle birlikte buraya gelirseniz, öğlen olmadan güvenliğinizi
sağlamış oluruz."
"Şu an için, içinde bulunduğunuz tehlikenin devam ettiğini düşünüyorum. Bana göre bir an önce
Helsinki'den ayrılmanız gerekiyor. Aynca nereye gittiğinizin bilinmemesi gerekiyor. Bu hem sizin
hem bizim hem de çevrenizdeki insanların güvenliği açısından çok önemli."
"Bizim için zaman çok önemli. Umarım kendiniz için en doğru karan verirsiniz."
"Görüşmek üzere."
Timur cep telefonunu kapatır kapatmaz Hild Erke'yi aradı. Desire Virtanen'le ilgili bilgileri
verdikten sonra telefonu kapatıp koltuğun üzerine attı.
Desire, Timur Sarp'la yaptığı telefon görüşmesinden sonra koltuğa ikinci bir kılıf gibi yapışmıştı.
Đmkânı olsa, bir bukalemun gibi, kendini koltuğun desenine uydururdu. Korkuyordu... Bir süre
gözlerini kapatıp, kendini güzel bir kumsalda güneşlenirken hayal etmeye çalıştı ama, bir faydası
olmadı. Zihnini kurcalayan düşünceler artık bir yere, oturmuş ve bir düzene girmişti. Olasılıklar
daha belirginleşmişti. Ama bilmek, her zaman insanı rahatlatmıyordu. Daha kötü olmuştu. Keşke
bir hafta önceki hali gibi, bun-lan bilmeden, yaşamına devam ediyor olsaydı. Ölecekse bile, en
azından ne zaman öleceğini bilmezdi.
Timur Sarp'ı düşündü. Đkisi de aynı durumdaydı, ama adamın zerre kadar umursar bir hali yoktu.
Peşlerinde kim olduğunu bilmedikleri bir güç vardı ve ölmelerini istiyordu. Bütün bunlara karşın,
adam sakin ve umursamazdı. Bir an için keşke tüm bunlar bir kamera şakası olsa diye düşündü.
"Alacakaranlık Kuşağı"nda izlediği bir öykü aklına geldi. Aradan yıllar geçmişti. Televizyon
dizisinin bir bölümünde, bir işadamını ziyarete bir adam geliyordu. Đşadamına üyesi olduğu grubu
tanıtıyordu. Grup üyelerinin belirli zamanlarda beyin güçlerini bir araya getirdiklerini ve beyin
güçlerini kullanarak insanların yaşamlarım nasıl değiştirdiklerini örnekleriyle anlatıyordu. Beyin
güçlerini birleştirerek istedikleri kişiyi başarılı yaptıklarını ve istedikleri kişiyi de gerekirse
öldürebildiklerini anlatıyordu, işadamı
da grupla ilgileniyor, hatta gruba katılmayı bile arzuluyordu. Adam örnekler verdikçe, işadamında
o gücün bir parçası olma isteği artıyordu. Uzun bir konuşmadan sonra adam, işadamına dönüp son
cümlesini söylüyordu. "Yarın saat yirmi birde, on binlerce üyemiz, beyin güçlerini kullanarak sizin
ölümünüzü isteyecek..."
O bölümü seyrettiğinde tüyleri diken diken olmuştu. Şimdiyse, kendini o son cümleyi duyan
işadamı gibi hissediyordu, idam mahkûmları da öyle olmalıydı. Đnsan öleceği zamanı bilmemeliydi.
Haksızlıktı bu. Hem de çok büyük bir haksızlık...
Dışarıda Hild Erke ve ekibinin onu koruduğunu düşünüp, rahatlamaya çalıştı. Onu ne kadar
koruyabilirlerdi ki? Yine de, bir kere ölümden dönmüştü. Timur Sarp'ın teklifini geçici bir süre için
de olsa kabul edecekti. Ne olursa olsun bu yaşayabilmesini sağlayacak bir olasılıktı. Eğer olayların
arkasında ARTIM varsa, ne yapacağına karar verene kadar onların yanındaymış gibi görünmesinde
fayda vardı. Eğer olaylar, Timur Sarp'ın dediği şekildeyse, düşmanla arasında Hild Erke ve ekibi
olacaktı. Bu imkân geri tepmenin bir anlamı yoktu. Polise gitse ne anlatabilirdi ki? Polis onun
durumuna karşı ne yapabilirdi? , , i ü=î> i
Hild Erke'yi çağırmak için cep telefonunu eline aldı.; ,,];,?? r.ğ-
L-îI^ .ĐOU.'T
,* ii.tnitai.Tiil
"710 'i J.iîiiiıTJîi ,ijljl"il.jü>i ĐjĐTUh'SÖj
d •:.!. ASifĐO :>1::>V iki Ali ĐÜ 'itll'j'jllĐJ'
>.U .J.iÛĐĐUtUii J (jIÜCĐ .'Jj.lii...

¦ ¦¦ 'lĐtî- lÜ'Ş'iiJ^'ûi'lîilJLÂ
bıi' igi-jgısA -iüilijĐüĐh..
. f ;.J
.'t.t I,
62
I' / ,- 1! 4'
'» ' .,1
ı> -> *
I'i ' l ' 1 I '-<

." î
' ,''
Hostesin Antalya Havalimanı'na iniş anonsu duyulduğunda, Desire hayranlıkla denizi seyrediyordu.
"Sayın Yolcularımız. Biraz sonra Antalya Havalimanı'na inmiş olacağız. Lütfen kemerinizin bağlı,
koltuk arkalıklarının dik, masanızın kapalı olduğunu kontrol ediniz."
Desire, on dakika kadar önce yapılan alçalma anonsunda bağladığı kemerini kontrol etti. Tüm
Avrupa'yı bir ucundan diğerine geçmiş, sonunda Akdeniz'in en güneşli sahillerine gelmişlerdi.
Güneşin sarısı ile denizin mavisi... Sıcak ve soğuk iki renk, başka hiçbir yerde birbirine bu kadar
yakışamazdı. Ateş gibi sıcak kumsallarda karınca gibi görülen insanlar güneşin ve denizin keyfini
ziyadesiyle çıkartıyorlardı. O da birazdan ikisinin birden keyfini çıkartacaktı. On iki saat önce
yaşadıklarını unutmuştu neredeyse.
Masmavi gökyüzüne baktı. Hayatı boyunca sürekli bir buçuk mevsim yaşamıştı. Sekiz ay süren bir
kış ve ne olduğu belli olmayan yarım bir mevsim. Beş dakika sonra güneşle arasındaki camdan
kurtulacaktı.
Timur Sarp'la yaptığı telefon konuşması, ardından sabah Hild Erke'nin gelişi ve ona yolculuk
sırasında kullanacağı pasaportunu ve biletini vermesi. Đzlerini kaybettirmek için birkaç araba
değiştirmeleri ve en sonunda da uçağa binip, Antalya'ya doğru yola çıkışları. Yanında oturan Hild'e
döndü.
"Daha önce hiç Antalya'ya gelmemiştim. Şehri ve çevresini biliyor musun ?"
Hild gülümseyerek yanıt verdi. "Bu benim altıncı gelişim. Gezecek o kadar çok yer var ki,
kaldığınız sürece ne yapacağmızı şaşıracaksınız. Ama..." Birden görevi aklına gelmişti. Bakışları
do-nuklaştı. Bir süre sessiz kaldı. Desire'nin hayatı tehdit altodaydı
"Güvenlik açısından, çevreyi dolaşmayı başka bir zamana bırakırsanız daha iyi olur sanıyorum. Bu
seferlik denizin ve güneşin tadını çıkarmakla yetinmek durumunda kalacaksınız."
Desire, Hild'in ne söylemek istediğini anlamıştı. "Olsun, en azından neleri kaçıracağımı bilmek
isterim."
Hild bir kahkaha attı. "Altıncı defa gelmeme rağmen, ben bile denizden uzaklaşıp, tarihî ve doğal
güzellikleri gezebilecek kadar iradeli davranamadım. Deniz ve güneş o kadar güzel ki insan
uzaklaşmak istemiyor. Yine de Olimpos Vadisi, Olimpos Dağı, Çıralı Plajı, Aspendos, Noel Baba
Kilisesi gezdiğim yerlerden bazıları. Fakat henüz benim de görmediğim o kadar çok yer var ki...
Mesela Antalya'nın yaylalarını çok methediyorlar. Yaylaya çıkmak ve oradaki insanların
yaşamlarını görmek isterdim."
Desire'ye deniz ve güneş yeterliydi. Çevreyi dolaşmayı başka zamana bırakabilirdi. Uçağın
kanadına baktı. Flaplar tam açılmıştı, piste yaklaşıyor olmalıydılar. Uçağın yere ne zaman ineceğini
hesaplamaya çalıştı. Yeryüzü gittikçe yaklaşıyordu. Koltuğun altından gelen bir sarsıntı hissetti.
Sarsıntıyla birlikte uçağın tekerleklerinin yere sürtünme sesi duyuldu. Uçak yere inmişti. Yirmi
saniye kadar uçağın motorları ters çalıştı, yeteri kadar fren etkisi sağladıktan sonra uçak taksi
yaparak aprona yaklaşmaya başladı.
"Sayın Yolcularımız. Antalya Havalimanı'na hoş geldiniz. Kendi emniyetiniz için uçak tamamıyla
duruncaya kadar, yerlerinizden kalkmayınız. Lütfen inerken el bagajlarınızı yanınıza almayı
unutmayınız. Yolculuğunuzun iyi ve rahat geçtiğini umuyor ve tekrar karşılaşmayı diliyoruz. Türk
Hava Yolları'yla uçtuğunuz için teşekkür ederiz."
Desire uçak körüğe yanaşmasın diye dua ediyordu. Böylelikle uçaktan iner inmez güneşe
kavuşabilecekti, iliklerine kadar ısınmayı, hatta güneşin onu ısırmasını istiyordu. Uçak dış hatlar
terminaline dik olarak diğer uçakların yanında durdu. Duaları kabul olmuştu. Bir an önce dışarı
güneşe çıkmak istiyordu.
Yolcular ayağa kalkıp çıplak kol ve bacak ordusu şeklinde, ¦ pranga mahkûmları misali minik
adımlarla, kapılara doğru yürümeye başlamışlardı. Hild ve Desire de kalabalığa karıştı ve ön kapıya
doğru yürüdüler.
Güneş, gözlerini alıyordu. Desire yolculuğun son dakikalarında sabırsızlanmakla ne kadar haklı
olduğunu, güneşin yakıcı ışınları tenine değer değmez anladı. Uçağa yanaşan merdivenden aşağı
iner inmez kenara çekildi ve güneşe doğru dönüp çıplak kollarını yukarı kaldırdı. Bütün vücudunun
o sıcaklığı hissetme-
I
sini istiyordu. Bu arada, Hild yanına gelmiş ritüelinin bitmesini bekliyordu.
Onları Dış Hatlar Geliş Terminali'ne götürecek otobüs geldi. Yaklaşık 200 metrelik yolu yürümek
isterdi, ama apronda yürümesine izin verileceğini sanmıyordu. Uzun zamandır, yerinde ve
zamanında kullanmayı hayal ettiği güneş gözlüğünü çantasından çıkartıp taktı.
"Ne kadar güzel bir yer burası" dedi Hild'e.
Hild hafif bir şaşkınlıkla Desire'ye baktı. Henüz uçaktan inmişlerdi ve daha havaalanında böyle bir
cümle duymak onu şaşırtmıştı. "Burası tam bir güneş cennetidir. Kemer'i de çok beğeneceksiniz."
Desire'nin belli etmemesine rağmen içi içine sığmıyordu. Bir an önce denize ve güneşe kavuşmak
istiyordu. "Ne zaman otelde oluruz?"
"Bizi karşılayacaklar. Sanıyorum on dakika sonra havalimanından çıkarız. Yol da sanıyorum 70 km
civarında. Bir saat sonra otele varmış oluruz."
Hild'in bakışları, Desire'nin gülümsemesine takıldı. Đlk defa olarak, yüzü çocuksu bir sevinçle
aydınlanmıştı.
Desire, "Çok özlemişim" dedi, neyi olduğunu söylemeden. Birlikte onları Dış Hatlar Geliş
Terminali'ne götürecek olan otobüse bindiler.
Bagajlarını yürüyen banttan aldılar. Yük arabasına yükleyip, gümrükten geçtikten sonra, yolcu
karşılama salonuna geçtiler. Neredeyse gelen yolculardan fazla bir topluluk, yolcu karşılamak için
oradaydı. Hemen hepsinin ellerinde isim kartları vardı. Kartlardan birisinde de Hild Erke'nin adı
yazılıydı.
Pankart tutan adam diğerleri gibi resmî bir kıyafet giymek yerine, spor bir ceket giymeyi tercih
etmişti. îlk bakışta, elindeki pankart olmasa adam diğer yolculardan biri sanılabilirdi. Hild,
Desire'ye beklemesini söyleyip adamın yanına gitti. Krem rengi pantolonun üzerine açık mavi bir
tişört giymiş olan adamın giyimini açık taba rengi bir ceket tamamlıyordu. Esmerdi ve vücudunda
hiç yağ olmamasına rağmen yüzünden ter fışkınyordu. Görünüş itibariyle Antalya'nın havasına
alışık olmadığı belliydi. Hild ile adam arasındaki konuşma kısa sürdü ve adamın işaretiyle iki kişi
gelip eşyaları aldı.
Hild yanındaki adamla birlikte Desire'nin yanına geldi.
"Sizi tanıştırayım. Bayan Desire Virtanen" adama döndü "Bay
Onur Koçkar, Timur Sarp'm bizi alması için görevlendirdiği güvenlik danışmanı."
Adam aksanlı bir ingilizce'yle konuşmaya başladı. "Sizinle tanıştığıma çok memnun oldum Bayan
Virtanen. Timur Sarp sizin ne kadar özel bir ihtimamla karşılanmanız gerektiği konusunda bizi
bilgilendirdi. Sizi mümkün olduğu kadar rahat ettirmek için elimizden gelen çabayı göstereceğiz."
Desire, "Buradaki korunmamı siz mi sağlayacaksınız ?" diye sordu.
Onur Koçkar, "Sizin korunmanızın yanı sıra, her türlü rahatınızı sağlamaya da çalışacağız. Her
türlü talebinizi bize iletebilirsiniz" dedi.
Desire, Timur Sarp'ı merak ediyordu. "Mr. Sarp nerede ? Kendisi burada değil mi?"
Onur Koçkar bir an duraladı. "Bana verilen talimat, sizin mümkün olduğu kadar rahat etmenizi
sağlamak. Mr. Sarp sizinle müsait bir zamanda görüşecektir. Sizi karşılamaya gelmediği için çok
üzgün olduğunu söylememi istedi" dedi.
Desire, durumu normal karşıladı. Ne de olsa, onun da peşinde birileri vardı. "Anlıyorum" demekle
yetinmeyi tercih etti.
Onur Koçkar, "Gidelim mi?" diye sordu. Hep birlikte yolcu karşılama salonunun kapısına yanaşan
cipe bindiler.
63
Otele kadar rahat bir yolculuk yapmışlar ve palmiye ağaçlarıyla kaplı yoldan geçerek otelin girişme
varmışlardı. Her şey mükemmeldi. Otelin rengini görünce Desire gülümsemişti. Kırmızıya çalan
güneş rengi, sanki orada günbatımının nasıl olacağını anlatır gibiydi. Kapıda onları bir bellboy
karşılamış ve arabadan inmelerine yardım etmişti.
Sahte pasaportta onun için seçilen isim Suvi Sâde'ydi. Bir espri gibi gelen admı çok sevmişti. Suvi
Sâde...
"Bir dakikanızı rica edebilir miyim?" Bunu soran Hild'di.
"Tabiî" dedi Desire.
Birlikte sütunlarla kaplı lobide ağır adımlarla yürümeye başladılar. Desire, "Bir şey mi oldu?" diye
sordu.
Hild, "Görevim burada sona eriyor. Bundan sonra güvenliğinizi buradaki ekip sağlayacak" dedikten
sonra, çantasından bir pasaport çıkardı "Buyurun pasaportunuz. Sizdekini almam gerekiyor."
"Neden ?" diye sordu Desire. Bir anlam verememişti.
Hild anlatmaya devam etti. "Siz buradasınız, ama pasaportunuz buradan başka ülkelere gidecek. Bu
güvenliğiniz için yapmamız gereken ufak bir ayrıntı sadece" dedi.
Desire çantasından pasaportunu çıkarttı ve Hild'e verdi. "Buyurun alın."
"Sizi tanımak benim için bir zevkti."
Desire biraz mahcup olmuştu. Birkaç gün önce hayatını kurtaran kadın gidiyordu. Büyük bir
ihtimalle, bir daha görüşemeye-ceklerdi. "Benim için yaptıklarınıza çok teşekkür ederim. Eğer siz
olmasaydınız, bugün ölmüş olacaktım. Ne kadar teşekkür etsem azdır."
Hild gülümsedi. "Sizin güvenliğinizi sağlamak benim görevim
ve neredeyse görevimi yerine getiremiyordum."
"Yine de hayatımı kurtardınız." Elini Hild'e uzattı. Sonra vazgeçti ve kadına sarıldı. Karşılıklı iyilik
dileklerinden sonra Hild Erke otelden ayrıldı.
"Ms. Sâde ?" Desire bir anlık tereddütten sonra arkasına döndü. Anlaşılan yeni soyadına alışmak
biraz zaman alacaktı. Resep-siyonist kız elinde bir zarf tutuyordu. Yerinden kalkıp yanına kadar
gelmişti. "Ms. Sâde, eşyalarınızı odanıza çıkarttık." Elinde tuttuğu zarfı ve oda anahtarını Desire'ye
uzattı.
Desire zarfı ve kredi kartı şeklindeki anahtarı alırken teşekkür etti.
Resepsiyonist, "Odanız hazır, isterseniz hemen odanıza çıkabilirsiniz. Ya da isterseniz, size bir hoş
geldin kahvesi ikram edebiliriz" dedi.
"Bir Türk kahvesine hayır demem." Daha önce hiç Türk kahvesi içmemişti ama, methini duymuştu.
"Dışarıdaki güneş bugüne has değil, değil mi?"
Resepsiyonist, Desire'nin söylemek istediğini anlayamamıştı.
"Yani, bir süre sonra hava kötüleşip kapanmaz değil mi?"
Resepsiyonist kız gülümsedi. "Hayır. Beş günlük hava tahmini tek bir bulut bile olmayacağını
söylüyor."
"Oh! Çok iyi" gibi bir iki kelime mırıldandı.
"Siz hiç merak etmeyin. Türkiye'ye neden güneş ülkesi dendiğini burada kaldığınız sürece çok iyi
anlayacaksınız."
"iyi o zaman, şöyle güneşin altında Türk kahvesi yudumlamak iyi gelecek."
Resepsiyonist, "O zaman kahvenizi havuz kenarına getirtelim" dedikten sonra, biraz uzakta
beklemekte olan genç otel görevlisini çağırdı. "Erdal Bey, lütfen gelir misiniz ?" Desire ne
konuştuklarını anlamıyordu, ama oteldeki turuna başka biriyle devam edeceğini, hareketlerinden
anlamıştı.
Resepsiyonist kız, Erdal'la kısa bir süre konuştuktan sonra Desire'ye döndü ve "Erdal size havuz
kenarına kadar eşlik edecek. Arzu ederseniz otelimizle ilgili merak ettiğiniz her şeyi ona
sorabilirsiniz."
Desire kendisine gösterilen ihtimamdan memnun olmuştu.
"Gidelim mi Ms. Sâde?"
Desire'nin canına minnetti. "Derhal!" dedi gülümseyerek.
Otelin giriş katındaki yüksek sütunları seyrederek, deniz tarafındaki kapıya doğru yürüdüler. Desire
bir anlığına mayosunu
giyme isteği duydu, ama sonra vazgeçti. Gün hâlâ geç değildi ve odaya daha sonra çıkıp üstünü
değiştirebilirdi.
Yüzlerinde tatil mutluluğu yaşayan mayolu ve plaj kıyafetli insanların arasından geçip havuzun
yanma çıktılar. Sağ tarafta bir grup insan havuza girmiş, yaklaşık bir seksen boyundaki sanşm bir
genç kızın önderliğinde otelin kulüp dansını yapıyordu. Kalabalıktan uzaklaşmak istedi. Havuzun
sol tarafına doğru yöneldi. Gözlük şeklindeki havuzun denize bakan tarafına geçti. Erdal da
peşinden geliyor, Desire'nin kendisi için uygun yeri seçmesini bekliyordu.
Masaların yanma geldiklerinde, "Buraya oturmak ister misiniz ?" diye sordu.
"Hayır çimlere oturmak istiyorum, eğer sakıncası yoksa?"
Erdal, "Nasıl arzu ederseniz?" demekle yetindi. "Türk kahvesini nasıl alırdınız ?"
"Genellikle nasıl içilir?"
Erdal bir an düşündü, "Tiryakileri az şekerli tercih ederler."
"O zaman ben de az şekerli alayım."
"Peki efendim. Başka bir arzunuz var mı?"
"Hayır yok, teşekkürler."
Erdal başıyla selam verdikten sonra, "Umarım otelimizde çok iyi bir tatil geçirirsiniz" dedi ve
Desire'nin yanından ayrıldı.
Desire altı saat kadar önce evden çıkmıştı. Şimdiyse, hiç bat-mayacakmış gibi gökyüzüne çakılı
duran güneşin altındaydı.
Ayakkabılarını çıkardı, ileride gördüğü bir şezlongu gözüne kestirdi ve oraya doğru yürümeye
başladı. Golf sahalanndakiler kadar bakımlı çimlerin üzerinde çıplak ayaklarıyla yürüyerek
şezlongun yanına geldi.
Şezlonga uzanıp, elbisesinin eteğini yukarı topladı ve bacaklarının arasına sıkıştırdı. Sıcak...
Güneş... Gözlerini kapattı. Ama güneş, ışınlarını o kadar güçlü yolluyordu ki, gözkapaklarının
ardındaki güneşi hâlâ görebiliyordu sanki. Kızıl bir güneş, hâlâ gözünün önündeydi. En sonunda
iliklerine kadar ısınmıştı, hatta yanıyordu. Taze kesilmiş nemli çimin kokusu, burun deliklerini
gıdıklıyordu.
"Timur Sarp, işini iyi biliyor. Burası mükemmel bir yer" dedi içinden. Gözlerini açtı, başını
şezlongdan hafifçe kaldırdı ve koruyucularının kimler olduğunu bulmaya çalıştı. Bir süre etrafını
inceledikten sonra aramaktan vazgeçti. Onu öldürmek isteyenler varsa da, koruyanlar da vardı
nasılsa. Yine gözlerini kapattı. Odasına çıkmadan önce güneşin enerjisini mümkün olduğu kadar
so-ğurmak istiyordu.
Yanında biri olduğunu hissedene kadar, kıpırdamadan, gözleri kapalı yattı. Uzanalı fazla
olmamasına rağmen, bütün vücudu ter içinde kalmıştı. Önce alnından başlayan ter vücuduna,
oradan da şezlongun plastik yüzeyini aşıp, çimlere kadar ulaşmıştı. Terlediğini biliyordu, ama bu
kadar fazla olduğunu fark edememişti.
Koyu portakal rengi, mini etek ve yelek giymiş otel görevlisi kahvesini getirmişti. Kahvenin
yanında bir bardak su vardı. Erdal da bulduğu bir sehpayı şezlongun yanına getiriyordu. Servis
mükemmel başlamıştı.
Desire, "Su, ne için ?" diye sordu.
Otel görevlisi, "Kahve içmeden önce, ağzın içindeki diğer tatları temizlemek için biraz su içilir. Bu
nedenle kahveyle birlikte su servisi de yapıyoruz" dedi gülümseyerek.
Desire de gülümsedi, "Peki, ben de öyle yaparım o zaman" dedikten sonra, sehpanın üzerindeki
suyu aldı ve büyükçe bir yudum aldı, ağzını çalkaladı.
"Bayan Sâde, size otelimizin broşürlerim getirdim. Buradaki tatilinizi daha iyi planlamanıza
yardımcı olacaktır." Bunları söyleyen Erdal'dı.
Desire sehpanın üzerindeki broşürlere gözucuyla baktıktan sonra, Erdal'a teşekkür etti ve bardaktan
bir yudum su daha aldıktan sonra minik bir fincana konulan kahvesini eline aldı. Kahveyi
incelemeye başladı. Üzeri tamamıyla köpük kaplıydı ve rengi koyu kahverengiydi. Dumanı
tütüyordu. Fincanı burnuna doğru yaklaştırdı. Mükemmel bir kokusu vardı. Aroma katılmamış halis
kahvenin, bu kadar iyi koktuğunu bilmiyordu. Bir kez daha kokladı. Hafif sarhoş olmuş gibiydi.
Dudaklarını fincanın kenarına yerleştirdi ve çok sıcak olduğu belli olan kahveden minik bir yudum
aldı. Köpükle karışık, doğal aromanm tadını alınca, gülümsemesi yüzüne yayıldı. Hoş geldin
kahvesi işe yarıyordu.
Aklına otele girdiğinde ona verdikleri zarf geldi. Zarfı çantasına koymuştu. Zarfı çıkardı ve açtı.
Đçinden bir kolye çıkmıştı. Kolyenin üzerinde detaylara özen gösterilmiş kanatlan açık bir melek
vardı. Kolyeyi incelemeyi bitirdikten sonra, zarftan çıkan notu okumaya başladı. Timur Sarp
yazmıştı. Onu karşılayamadığı için özür diliyor ve orada yapacağı her türlü harcamanın ARTIM
tarafından karşılanacağını ve hafta içinde kendisiyle görüşmeyi umduğunu söylüyordu.
Đhtiyaç duyması halinde, havaalanından onu alan Onur Koçkar'ın güvenlikten sorumlu kişi olduğu,
cep telefon numarasıyla birlikte bildiriliyordu. Zarftan çıkan kolye ise, aslında bir panik alarmdı.
I
Tehlike aranda yardım çağırması için verilmişti. Mekanizmanın nasıl çalıştığını anlatan minik notu
da okuduktan sonra zarfı çantasına koydu ve kolyeyi boynuna taktı.
Bir süre daha, tembel kedilerin şöminenin başında sıcaktan mayışarak uyuması gibi, şezlongda
yattıktan sonra etrafı kolaçan etmek için ayağa kalktı. Havuzun yanındaki bardan bir bira aldı ve
kumsala indi. Kumlamı üzerinde güzel bir yürüyüş yapmak iyi gelecekti.
¦ i'.C ili
lif. .ĐÂ
64
Arşen, Vignette'in getirdiği PDA'lann içinde olduğu paketi inceliyordu, ilk etapta altı tane
hazırlamışlardı. Paketi açtı ve birini eline aldı.
Elindeki aletlerin özelliklerini dışarıdan tahmin etmek zordu. Bir sigara paketinden biraz daha
büyük ve yaklaşık bir santim daha kalındı. Üstü kevlerle kaplanmıştı ve iki yanındaki çıkıntılara
basınç uygulanmadıkça açılmıyordu. Kapağı açtığı zaman neredeyse tümünü kaplayan iki likit
kristal ekran çıkmıştı. PDA'nm üzerinde bir tuş takımı yoktu.
Sol üst bölümde bir mikrokamera ve onun hemen altında minik bir hoparlör vardı. Ekranın sağ
tarafında ise nokta şeklindeki mikrofon görülüyordu. Üst kapağa göre neredeyse üç katı kalınlıktaki
alt bölümü incelemeye başladığında gördükleri karşısında şaşırdı. Bluetooth, iki adet USB2 çıkışı
ve kablosuz net-work özellikleriyle her türlü haricî birimle bilgi iletimi yapılabilirdi. Kulağı saran
bluetooth kulaklık da, PDA'yı sesli kontrol etmesine yarıyordu.
510 gramlık ağırlığı, bunun yaklaşık dörtte bir kadar ağırlığında olan normal PDA'lara nazaran
fazlaydı. Fakat bu ağırlığın bir kısmının titanyum kasadan ve bir kısmının ise güçlendirilmiş enerji
kaynağından kaynaklandığını tahmin etti. Enerjisini yakıt kapsüllerinden sağlıyordu. Bu da
normalden on kat daha fazla dayanmasını sağlıyordu.
PDA'nın Arsen'i asıl ilgilendiren özelliği içindeydi. Elindeki PDA'nın içinde sekiz adet GSM hattı
vardı. Aynı anda sekiz hattan dışansıyla iletişim kurabiliyorlardı. Sistemde hiç telefon kartı
kullanılmıyordu, kart yerine bilgiler PDA'nın hafızasında saklanıyordu. Böylelikle, teorik olarak,
PDA'nın hafızası kadar tele-
fon numarası kullanılabilirdi. Özel bir yazılımla bir telefon görüşmesi, paralel çalışan birkaç telefon
hattı üzerinden yapılabiliyordu. Bu şekilde telefon görüşmesini takip edebilmeleri için bütün hatları
dinliyor olmaları gerekiyordu. Bir hattı bulamamaları durumunda, konuşma bilgisini tamamıyla
kaçırmış olurlardı. Bu güvenlik tedbirine ek olarak Arşen kullandıkları şifreleme algoritmasını
PDA'ya uyarlamıştı. Sistem çok basit çalışıyordu. Bir hafıza kartına güvenlik bilgilerini yüklemişti
ve hafıza kartı takılı olmadığı sürece, PDA'da şifrelenmiş bilgilere ulaşılmasına imkân yoktu.
Ayrıca ARTIM'da geliştirdikleri veri iletim algoritmasını kullandıkları için de birileri aktarılan
veriyi izlemeyi başarmış olsa bile, verinin ne olduğunu öğrenmesine imkân yoktu.
Aynı özellikteki iki PDA arasındaki görüşme, bilinen bir numara üzerinde başlıyor, daha sonra da
ikinci bir hat belirlenip ikinci bağlantı kuruluyordu. Aynı anda maksimum yedi hat
kullanılabiliyordu. Sekizinci hat ise rastlantısal olarak başka bir hatla yer değiştiriyordu. Konuşma
veya veri aktarımı ise hem şifreli olarak yollandığı hem de hatlar arasında bölündüğü için
dinlenmesini imkânsızlaştınyordu. Aynı anda aktif olan bütün hatlar dinlemeye alınsa bile, ayrıca
şifrenin çözümlenmesi gerekiyordu. Her hat ise ayrı bir şifreyle iletişim kurduğu için,
çözümlenmesi zorlaşı-yordu. Ona söylendiğine göre, tam kapasite kullanıldığı zaman veri aktarım
hızı bir netvrork içindeymiş gibi yapılabilecekti. UMTS'yi destekleyen bir GSM şebekesinde
aktarım hızı, DVD kalitesinde görüntülerin karşılıklı olarak aktarılabileceği kadar yüksekti. Arşen
gülümsedi.
Büyük paketin altında ise diğerlerinden farklı olan bir başka paket vardı. Siyah bir kutuyu
andırıyordu. Ön yüzünde sadece iki tane düğmesi ve bir LCD ekranı vardı. Arkada ise sekiz
ethernet hattıyla ve iki anten çıkışı vardı. 128 hatlı bir GSM santralıydı elinde tuttuğu. Bu santralı
bilgisayar sistemine bağlayacaktı ve PDA'lann ihtiyaç duyduğu verileri, oluşturulacak güvenli hat
üzerinden aktarabilecekti.
Telefon sisteminin ana modülünü Calliope'de bırakacaklardı. Herhangi bir tehdit olması durumunda
Calliope'nin öne çıkarılması, onların gizliliğini koruyacaktı. Priceless'i aradı ve mikrote-lefon
santralım almaları için adamlarını yollamasını istedi. Aynı santraldan Calliope'de iki tane daha
olduğu için adamları kurulumla ilgili her türlü bilgiye sahipti. Arşen bilgisayarı kutusuna koydu ve
ARTIM için aldırdığı mini santrallarla birlikte valizine yerleştirdi.
Uçağı 14:20'de kalkıyordu. Scott saat on iki gibi hazır olmasını istemişti. Son hazırlıklarını yapmak
için önünde pek fazla zaman yoktu.
65

Yolcu karşılamaya gelenler arasında, uzun boyu ve iri cüssesiyle Timur hemen fark ediliyordu.
Endişeli bakışları, Arsen'i görür görmez değişti, yüzü aydınlandı. Sanki ela gözlerinin içinde güneş
açmıştı. Birbirlerini görmeyeli çok fazla zaman geçmemiş olmasına rağmen, her zamanki gibi,
normal bir insanın kaburgalarını zedeleyebilecek kadar güçle, birbirlerini kucakladılar.
Arşen, Türk Hava Yollan'nın, bir an gibi Antalya'ya yolcu taşıdığı bu dönemde, ek seferlerden
birinde yer bulmuştu. Aslında Scott, kendi özel uçağmı tahsis etmeyi teklif etmişti, ama hem Arşen,
hem de Vignette güvenlik nedeniyle buna karşı çıkmışlardı. Mümkün olduğu kadar düşük bir profil
sergilemek gerekiyordu. Bu nedenle normal bir turist gibi, turizm şirketlerinin kiraladığı çarter
seferlerinden birisiyle Antalya'ya gelmeyi tercih etmişti. Uzun boyu yüzünden, dar koltuk aralıkları
bacaklarının tutulmasına neden olmuştu. Yine de yolculuktan memnun kalmıştı. Đnsanın evine
dönmesi her zaman mutluluk verici bir şeydi.
Timur, "Hoş geldin. Yolculuğun nasıl geçti?" diye sordu.
Arşen, "Đyiydi. Yol boyunca deliksiz bir uyku çektim" dedi gülümseyerek. "Alan beni buraya üç
korumayla yolladı. Onlara da kalacak bir yer ayarlamak lazım"
Timur etrafa baktı, ama Arsen'in kimleri kastettiğini anlayamadı. Hiç kimse Arsen'in yakın
koruması gibi görünmüyordu. "Öğlen Alan'la görüştüm. Korumaların kalacak yeri ve ulaşımı
ayarlandı, ama kim olduklarını bilmezsem, onları nasıl götüreceğiz."
Arsen'in gülümsemesi kahkahaya dönüşmüştü. "Haklısın" dedikten sonra etrafına baktı ve yalan
korumalarını bulmaya çalıştı. Korumaları da aslında ondan gelecek bir sinyali bekliyorlardı.
Timur'un korumaları, Hamburg'dan gelen korumalarla tanıştırıl-
di ve daha sonra Arşen ve Timur, korumaların kapıya getirdiği cipin yanma gittiler.
"Anahtarlar lütfen" dedi Arşen.
Timur, "Of Hocim ya! Yine başlama. Anladık, sen bu işin kursuna gittin, ama ben de yıllarca
Đstanbul trafiğinde piştim. înan bana, senin gördüğün kurstakinden çok daha ileri, sürüş teknikleri
eğitimini her gün Đstanbul yollarında alıyorum ben" diye isyan etti.
Arşen, espri olduğu hissedilecek kadar otoriter bir tavırla, "Anahtarlar!" diye tekrarladı. Đkisi de
araba kullanmayı sevdiklerinden çekişmeden duramazlardı. Sonunda bir karara varmışlardı, şirketi
Timur yönetecek, arabayı da Arşen kullanacaktı.
Timur, "Al bakalım Hocim. Yalnız arabayı dikkatli kullan ve kullanırken de "ben ileri sürücülük
kurşundayken..." diye başlayan cümleler kurma sakın" diye serzenişte bulundu. "Yapma Timur,
temcit pilavı gibi, ısıtıp ısıtıp açma aynı konuyu. Söz, şu iş bir bitsin, seni de aynı kursa
yollayacağım. Hem de bütün masrafları benden." Arsen'in Amerika'dayken aldığı ileri sürücülük
eğitimini, bir zamanlar Timur diline pelesenk etmişti.
Timur, "Ne gerek var Hocim. Artık Türkiye'de de kurslar var. Ne işim var benim, elin
Amerikası'nda?" dedi. Bu sözler üzerine, ikisi de güldü. "Artık yola çıkalım mı? Ne de olsa yol
yorgunu sayılırsın ve yarın bizi sıkı bir program bekliyor."
"Hadi canım nereden çıkartıyorsun. Yol boyunca bebekler gibi uyudum. Hem beni bilirsin, benim
için uyku, yeri geldiğinde ihmal edilebilecek ihtiyaçlardan biridir. Senin kullanmandansa, uykudan
vazgeçip, arabayı..."
Timur, Arsen'in sözünü kesti, "Tamam anladım, senin elinden direksiyonu alamayacağım galiba."
"Hadi bin bakalım arabaya. Tekerlekler on saniye içinde dönmeye başlayacak."
Timur, "Ay e ay e captain!" dedikten sonra cipin ön yolcu kol-tuğundaki yerini aldı.
Đkisi de konuşmak için uygun bir zamanı kolluyordu ve yalnız yapacakları bir saatlik yolculuk,
konuşmak için iyi bir fırsattı. Birbirlerinin yaşadıklarının aynntılannı bilmiyorlardı. Sadece
telefonda konuşmuşlar, ama ayrıntılardan bahsetmemişlerdi.
"Madem arabayı kullanmıyorsun, ben yokken yaptıklannı anlatmaya başlasan iyi olur."
Timur, "Yapma be, Arşen! Hem arabayı kullanacağım diye tut-
turdun. Hem de o kadar merak etmeme rağmen önce benim anlatmamı istiyorsun. Bu kadan da
fazla olmuyor mu?" diye isyan etti.
Arşen, "Haklısın, ama can sıkıcı şeyler yaşadım. Canını sıkmak istemem" dedi.
"Olsun. Sen yine de anlat."
Arşen, Timur'un Hamburg'dan gidişinden itibaren yaşadıklan-nı teker teker anlattı.
Konu gidecekleri adaya gelene kadar, Timur mümkün olduğu kadar soru sormaktan kaçınmıştı.
"Adanın güvenli olacağından emin misin ?" diye sordu.
"Mümkün olduğu kadar insanlardan uzak durmakta fayda var. Vignette şimdiden güvenliği sağladı.
Bilgisayar sisteminin taşınmasını ise bizzat denetleyecek. Calliope'de bile adada olduğumuzu
bilmeyecekler. Hatta bugün itibariyle bizim Calliope'yle bir ilişkimiz kalmamış gözüküyor."
"Ekibin adaya gidişini ne zaman ayarlayacağız ?"
Arşen, "Sen ne düşünüyorsun bilmiyorum ama, bir süreliğine yazılım ekibini izne ayıralım diye
düşünüyorum. Kimsenin başına kötü bir şey gelmesini istemiyorum. Sadece satış ve destek
bölümünü çalıştıralım. ARTIM bünyesinde bir satır bile yeni kod yazılmaması daha iyi olacak. En
azından işler yoluna girene kadar. Biliyorsun GhostWall, GORÎ'nin dikkatini çekti. Bırakalım her
şeyi aldıklanm düşünsünler ve ellerindeki kodla uğraşsınlar. Boşu boşuna GhostWall'ı alt etmek
için bir şeyler bulmaya çalışsınlar. Bu arada sattığımız programların global anahtarlarını ve
kullandığımız algoritmayı değiştirdim. Ellerindeki kodlar artık tamamen işe yaramaz halde. Tek
yapabilecekleri, benim yazdığım güvenlik bölümünü yeniden kendilerine göre yazıp onu piyasaya
sürmek olabilir. Bunu yapsalar bile, yeni sürümü mevcut müşterilere yüklemelerine imkân yok.
Sistem yepyeni bir global sertifikayla çalışıyor. Tek yapabilecekleri şey, değiştirdikleri programı
başka bir şirkete satmak olacaktır. Yine de eski müşterilerimizin sistemlerine girmelerine imkân
yok."
ARTIM merkezinden, güvenli sertifikalar kullanarak müşte-rilerindeki sistemleri güncellemeleri
mümkündü. Bu nedenle, kötü niyetli biri elektronik sertifikanın anahtarını ele geçirebi-lirse,
programı istediği gibi değiştirip, kendisi için bir gedik açabilirdi. Hatta ARTIM'ın kullandığı destek
modülünün bir benzerini kurup, müşterilerin sistemlerine sızabilirdi. Timur'un aklına bu durum
gelmiş ve Arsen'e anlatmıştı. Yazılım ekibi de Calliope'de gerekli değişiklikleri yapıp ürün sattıklan
bütün
müşterilere yeni elektronik sertifikaları yollamışlardı.
"Bu ada nerede?" diye sordu Timur.
"Yerini ben de bilmiyorum, ama armatörlerin sahip olduğu Ege Denizi'ndeki minik adalardan biri
sanının. Vignette hazırlıkları tamamladıktan sonra gelip, beni alacak."
"Umarım eğlencenin olduğu yerlerden birine yakındır." Timur, Arsen'in "beni" dediğini fark
etmemişti.
Arsen'in sesindeki acıyı hissetmemek imkânsızdı. "Bilmiyorum inan. Ama gidince, uzun süre
adadan ayrılacağımızı sanmıyorum. En azından, işimizi bitirene kadar orada kalmalıyız. Oraya da
bir saldın yapılması ihtimalini minimum düzeye indirmek için elimizden gelen gayreti göstermemiz
lazım."
"Haklısın Hocim, eğer orada çalışmamız gerekiyorsa çalışacağız."
Orada birkaç ay çalışmalan gerekebilirdi. Adada çalışma fikri ortaya atıldığı zaman, Timur'un
Đstanbul'da, şirketin başında olacağını düşünmüştü. Aslında Timur da onun yanında olsa, programı
daha çabuk yazabilirlerdi, ama onun ARTIM'ın başında durması ve işleri yürütmesi lazımdı.
ARTIM'ın daha güvenli bir yere taşınması, günlük faaliyetlerin sürdürülmesi gerekiyordu.
"Eğer istersen, sen Đstanbul'da kal, şirketin çalışmalannı yürüt. Ben de programı tamamlayayım"
dedi Arşen.
Timur, Arsen'in neden böyle söylediğini düşünmeye başladı. Cümlesi mantıklıydı ama, yine de
sesindeki korumacı ton onu rahatsız etmişti. Bir şekilde, onun adadan uzak olmasını istiyordu. Bir
ay kadar önce ölümün eşiğinden dönmüştü. Sanki ikinci bir yaşam, ona altın bir tabakta
sunulmuştu. Oysa o, hayatına hiçbir şey olmamış gibi, kaldığı yerden devam etmeyi seçmişti. O
Timur'du. Kendine seçtiği bir yaşam vardı. Onu yaşayacaktı ve hiçbir tehlike onu yıldıramazdı.
Arşen için hayatî tehlike söz konusu olmasaydı, düşünmeden onun fikrine katılır ve Đstanbul'da
kalırdı. Arşen, üç kere saldından kurtulmuştu ve dördüncünün olma olasılığı yüksekti. Olası bir
tehlike anında, can dostunun yanında olmak, onu korumak istiyordu. Fakat Arsen'in keçi inadını
bilirdi. Bir kez inat etmeye görsün, hiçbir güç onu durduramazdı. Büyük bir olasılıkla, Arşen onu
yanında götürmemek için her çareye başvururdu. Đtiraz etmek yerine kabullenmeli, bu arada kendi
şartlannı söylemeliydi.
"Đki şartım var."
"Nedir?"
"Birincisi eğer bana ihtiyacın olursa, mutlaka beni çağıracak-
sın. Đkincisi de, oradaki iş son asamaya geldiğinde, düğmeye basmadan önce orada olmak
istiyorum."
Arşen bir süre düşündükten sonra, "Kabul" dedi.
Arşen verdiği sözü tutardı. Gerçi Timur'a ihtiyacı olsa, bir şekilde bunu erteleyebilirdi, ama
düğmeye basmadan önce onu çağıracağı kesindi.
Timur, "Gelir biraz denize girerim. Scott o adayı aldığına göre bir bildiği olmalı. Belki, dalış da
yaparız" dedi öylesine.
Arşen güldü. "Tamam Timur, anladım. Bakalım... Ama sen önce bize yeni bir işyeri bul hele."
Antalya'nın içinden geçip, Kemer yoluna sapmışlardı.
"Vignette başka neler anlattı?" Arşen yaptıklan çalışmaları ve saldınyı anlatmıştı ama, saldırganlar
hakkında hiçbir şey söylememişti.
Arşen, "Şimdi söz verme sırası sende" dedi.
"Hayrola neden ?"
"Anlattıklanmdan sonra, kendi başına araştırma yapmaya kalkmayacaksın. Hatta bu konuda hiçbir
şey yapmayacaksın."
Birbirini çok iyi tanıyan iki arkadaş olmalan, düşüncelerini karşılıklı şeffaflaştınyordu. Arşen,
Timur'un kendini tutamayıp, bir şeyleri kurcalamaya çalışacağını çok iyi biliyordu.
"Yapma Hocim ya! Oldu mu şimdi? Sen orada çalışacaksın, ben ise burada hiçbir şey yapmadan
duracağım. Reva mı bu bana?"
"Timur sana neler olduğunu anlatsam da, anlatmasam da bir şey yapmayacağın konusunda senden
söz vermeni istiyorum. Ben de bir şeyler yapmayı çok istememe rağmen, halen plan aşa-
masmdayım. Senin de bu arada bir şeyleri kurcalamanı istemiyorum. O kadar ileri istihbarat
sistemleri var ki, neredeyse birimiz hapşırsak, 'çok yaşa' diyecekler. Bunlar çok tehlikeli insanlar.
Düşün bir, Calliope'ye bile saldırmayı göze aldılar. Bu arada sana söz veriyorum. Calliope'nin
sorununu çözüp, sıra bizim sorunumuza gelince, birlikte harekete geçeceğiz. Ama o ana kadar,
senin kendi başına bir şeyleri kurcalamanı istemiyorum. Söz mü?"
"Peki Hocim söz" dedi Timur istemeden.
Arşen sözü aldıktan sonra, anlatmaya başladı. "GORÎ, Global Fırsatlar Araştırma Enstitüsü, dünya
çapında çokuluslu şirketlere danışmanlık yapan bir şirket aslında. Đşleri çokuluslu şirketlere,
dünyanın çeşitli ülkelerinde yapacaklan yatırımlarla ilgili istihbarat sağlamak. Görünüşe göre,
paralarım buradan kazanıyorlar. Sanıyorum internet üzerinde Araknid benzeri programlar
yardımıyla bilgi topluyorlar ve topladıklan bilgiyi en uygun fiyatı ve-
renlere satıyorlar. Bunları biliyorsun zaten." Derin bir nefes aldı. "Ben, GORÎ'nin bilgisayar
sistemine girmeyi başardım. Ama bilgisayar sistemleri neredeyse boştu. Hatta yeni kurulmuş sıfır
bir sistem gibiydi. Sadece web sayfaları ve bir iki tanıtım dosyasından başka hiçbir şey yoktu. E-
posta sistemleri de sahteydi. Oraya yollanan e-postalar bile başka bir sistem tarafından
toplanıyordu. O boyutta bir şirketin en azından bazı kayıtlan olması gerekir, ama GORĐ'nin
bilgisayarlarında hiçbir şey yok. Hiçbir şey."
"Çok ilginç. Yani GORÎ sadece görüntüde olan bir şirket mi?"
"Belki. Belki de ben yanlış sisteme girdim. Bulabildiğim bütün ĐP adreslerini araştırdım. ĐP
adreslerinin sahibi bir şirket çıktı. O şirketin servis sağladığı veya hizmet verdiği şirketleri
araştırdım. Sıfır. O şirket bir bakıma yok. Bunun üzerinde Đnternic'ten o şirketin sahip olduğu bütün
ĐP adreslerinin listesini aldım. Daha sonra da yeniden programladığım Araknid'i ĐP adreslerine
yolladım. Bütün umudum bir açıklık bulup içeri girebilmekti. Coğrafik olarak aynı bölgede olan bir
demet ĐP adresi buldum. Bunların arasında, Araknid'in değişmeden önce bilgilerini aktardığı adres
de vardı. Hepsini denedim. En sonunda GORÎ'nin olduğunu sandığım bir sistemin içine girebildim.
O kadar çok bilgi vardı ki sistemin içinde, sanki bütün dünyanın bilgisi oraya akıtılmıştı. Melody
ve beni nasıl bulduklarını araştırdım. Benimle ilgili bilgileri gördüm. Benim bütün geçmişim,
TÜBiTAK'taki çalışmalarım ve hatta NSA'daki çalışmalarım bile vardı. Bilgiler belirli bir tarihe
kadar geliyordu ve bir tarihten itibaren kesiliyordu. Sanırım bir süre önce kullanmayı bıraktıkları
bir veri ambarını bulduk."
Timur, "Peki... Ludwig'le ilgili neler buldun?" diye sordu.
"Hiçbir şey. Sekiz aydan daha yeni bilgi yoktu. Tam nano teknoloji üzerine araştırma yaparken,
internet erişimini kestiler. Bir daha da açılmadı."
"Hadi ya? Çok kötü be!" diye hayıflandı Timur.
"Çok büyük bir ihtimalle, bize saldıranlarla Calliope'den bilgi çalanlar aynı kişiler. Vignette ilk
defa bunu söylediğinde şüpheyle karşılamıştım. Onlar bu bilgiye Ludwig'in geçmişinden
ulaşmışlar. Daha sonra benim onlara sağladığım bilgilerle, kendilerine göre, emin olduktan sonra
bana söylediler. Buna rağmen olaya şüpheyle yaklaştım. Ama gelişmeler göz önüne alınırsa, bana
da öyle geliyor ki düşmanlarımız aynı."
Araba hafif virajlı yolda yağ gibi kayarak, Kemer'e doğru yol alıyordu. "Calliope'nin Đstanbul
ofisindeki network trafiğini etkile-
I
yen programı keşfettiğimiz günü hatırlıyor musun? Bir akrep gibi köşeye sıkışınca, nasıl kendini
yok etmişti. Yaratıcılarının ne isim verdiğini bilmediğimiz için de ona Araknid adını vermiştik."
Timur çok iyi hatırlıyordu. Aslında o gün, Arşen Truva atına Araknid adını koyduğu zaman,
"Akrepler intihar etmezler, ayrıca kendi zehirlerine karşı bağışıklıkları vardır" diyecek olmuş, ama
o an için anlamsız olduğunu düşünüp vazgeçmişti. Ateş çemberine alınan akreplerin öldüğü
yolundaki bilgi doğruydu, ama akrepleri sıcak öldürürdü.
O an hayatlarının değişeceğine, bütün servetine bahse girebilirdi. Ama bu kadar değişeceği aklının
köşesinden bile geçmemişti. "Hatırlıyorum" dedi kısaca. Arsen'in anlattıklarını dinlemek istiyordu.
"Aslında ona Araknid adını verdiğimizde, akrep görünümünde olan başka bir şey daha görmüştüm.
Ama dikkatimi çekmemişti."
"Neydi?" diye sordu.
"Zehri taşıyan nano makinelerin de sekiz bacağı vardı, tıpkı akrep gibi."
"Yani, ikisini de yapanların aynı kişiler olduğunu mu düşündün o zaman ?"
"Hayır tabiî ki düşünmedim. Benim asıl düşünmeme neden olan Mauno Lehtinen'in ve bizim
başımıza gelenlerdi. Đkimiz de bir şekilde yapay zekâyla ilgili nedenden dolayı ortak bir düşmana
sahiptik."
"Hım. Şimdi anladım. Lehtinen yapay zekâ ürettiği için öldürüldü, ARTIM'a da yapay zekâ ürünü
bir Truva atma karşı çözüm bulduğumuz için saldırıldı ?" Aynı çıkarımda o da bulunmuştu. Gerçi
bunu bir bakıma Desire Virtanen'i ikna etmek amacıyla söylemişti ama, şimdi gerçek olduğu daha
net ortaya çıkmıştı.
Arşen, "Nano makinelerle yaptıkları saldırıları düşününce, Leh-tinen'e, sana, bana, Virtanen'e hep
aynı yöntemle saldırdılar. Kullandıkları nano teknolojinin, kolaylıkla bulunabileceğim
sanmıyorum. Bu da hepimize aynı grubun saldırdığını gösteriyor" dedi.
Birkaç saniye düşünen Timur, "Karşımızda çok güçlü bir düşman var. Peki nasıl oluyor da, bugüne
kadar bütün bu saldırıları yapabildiler ve kimse peşlerine düşmedi? Kim bilir başka ne haltlar
karıştırmışlardır" dedi.
Arşen, "Bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey var. GORĐ'nin altı üstüne getirilse bile, oradan bir şey
çıkmaz. O sadece bir paravan. Hatta yuvalarını bulsak bile, işin arkasındakileri bulacağımızı
sanmam. Mutlaka onların da arkasında birileri vardır. Belki onla-
nn da arkalarında başkaları."
"Biraz önce bir planın olduğundan bahsetmiştin. Arada kaynadı." "Bir akrebin avını avlamak için
iki şeye ihtiyacı vardır. Eğer avı küçükse, kıskaçlarıyla onu yakalar. Eğer av büyükse, iğnesini
kullanır. Biz de onların kıskaçlarını ve iğnesini kopartacağız."
"Ya şimdi bu yapılır mı Arşen? Sen beni Ray Scott mı sandın? Hadi anlat Hocim meraktan
gebereceğim" diye çıkıştı. Arsen'in en heyecanlı yerinde lafı ağzında gevelemesinden nefret ederdi.
"Ya Timur, sen de adama keyfini çıkarttırmıyorsun" dedikten sonra kafasındaki planı Timur'a
anlatmaya başladı. Arşen anlatırken, Timur tek kelime konuşmadı ve sonuna kadar dinledi. "Vay
canına! Eğer bütün bunları yapabilirsek müthiş olacak." "Umarım yapabiliriz" dedi Arşen
gülümseyerek.
66
Asansörün otelin ikinci katmda durduğunu gösteren mekanik tınlamanın ardından açılan kapıdan,
kırışık pantolonunun hışırtısına engel olmak istercesine yavaş yürüyen bir adam çıktı. Güneşin
yüzünde abartılı şekilde belirginleştirdiği kırışıklıklar adamı olduğundan yaşlı gösteriyordu. Oysa
sağlığına çok dikkat ederdi ve elli yıl daha yaşamayı düşünüyordu.
David Wilson öğle yemeğinde aldığı mesajdan beri her anını tedirginlik içinde geçirmişti. Güneşin
bu kadar cömert olduğu bir tatil beldesine gelmiş, hatta eğlenceli birkaç gün geçirmişti. Daha sonra
da biri, eline bir mesaj tutuşturmuş ve Belek'e gelmesinin asıl nedenini ona hatırlatmıştı. Geceyarısı
peşindeki ajanla buluşacaktı. Güya koruması olan, ama aslında yaptıklarını kontrol etmekle
görevlendirilen ajanla.
Lobiye bakan koridordan yürüyerek servis merdivenlerine geldi. Aslında üçünü kata gitmesi
gerekiyordu, ama kimsenin onu üçüncü katta asansörden inerken görmesini istememişti. Đrrasyonel
davrandığmm farkındaydı. Bir türlü doğal olamıyordu. Birilerinin sürekli olarak, ne yapmak üzere
olduğunu bildiğini düşünmekten kendini alamıyordu.
Hayatı boyunca saklanma ihtiyacı duymadan yaşamıştı. Yaptıkları ve tercihleri her zaman ortada
olmuştu. Hiçbir zaman kendisinden utanmamıştı. Gizlenmek zorunda kalmamıştı. Kabul etmesi
gerekirdi ki, kumar merakı yüzünden oradaydı. Gerçi, tatile diyecek bir şeyi yoktu. Tanrıların
güneşlendiği kumsallarda güneşlenmek bir ayrıcalıktı. Hatta içindeki korkuyu yenebilse, raf-ting
yapmaya bile gidecekti.
Servis merdiveninden üçüncü kata çıktı. Koridorun sonundaki odaya geldiğinde, kapı çalınmadan
açıldı.
David Wilson kapıdaki siyahi kadına baktı. Fönle düzleştirdiği saçlarına yüzünün şekline uygun bir
kavis vermişti. Kadın konuşmadan kapıyı araladı ve Wilson'un geçmesi için kenara çekildi, içeri
girer girmez de kapıyı kapatıp kilitledi.
Kadın odaya döndüğünde, Wüson stor perdeleri aşağıya indiriyordu. "Rahat olun Mr. Wilson. Bu
kadar tedbirli olmanız da biraz aşırıya kaçmak oluyor."
Odanın serinliğine rağmen, Wilson sırılsıklamdı. Kalbi ise depar atmış gibi hızlı çarpıyordu.
Perdeyi kapattıktan sonra, elinin tersiyle alnında biriken terleri sildi. "Bu... bunlar sizin için no.,
normal olabilir. Ama... ama be., benim için bi.. bir kâbus." Düzeltmek için yıllarca çalıştığı
kekelemesi geri gelmişti. Konuşurken, kekelediği kelimelerde, elini dudaklarına yaklaştırıyordu. En
son kaç yaşında kekelediğini bile hatırlamıyordu. Ama ne zaman ki karşısına çıkmışlar ve bu işi
ona teklif etmişlerdi, o zamandan beri tekrar kekelemeye başlamıştı. Derin birkaç nefes aldıktan
sonra konuşmaya devam etti. "Ne., ne zaman a., arayacağınızı düşünmekten uykularım ka.. kaçtı."
Kadın, karşısında korkudan neredeyse bayılmak üzere olan adama sakinleşmesi için bir içki
vermenin iyi olacağını düşündü. Minibardan iki bardak aldı ve viski şişesinden bardaklara içki
koymaya başladı. "Buz ?" diye sordu.
"Ha., hayır, teşekkürler,"
Kadının getirdiği bardağı aldı ve büyükçe bir yudumu gırtlağından aşağı boca etti.
Kadın, Wilson'un ikinci yudumunu da içmesini bekledikten sonra konuşmaya başladı. "Henüz
sizinle bağlantı kurmadılar mı ?" Kadın da Wilson gibi, dört gündür Antalya, Kemer'deki oteldeydi.
Artık canı sıkılmaya başlamıştı. Amirleri ondan bir rapor bekliyordu, ama ARTIM'dakiler bir türlü
Wilson'la görüşme yapmamışlardı.
"Hayır. Burada neler dönüyor, bir türlü anlayamadım." iki yudum viski biraz olsun kendine
gelmesini sağlamıştı. Konuşurken hâlâ boğazı yanıyordu, ama artık kekelemiyordu.
"Lütfen oturun, Mr. Wilson" dedi kadın Wilson'a koltuğu göstererek. "Durumu biraz abarttığınızı
düşünüyorum. Kendinizi bu kadar strese sokmanıza gerek yok. Sadece bir görüşme yapacaksınız ve
yaptığınız görüşmeyle ilgili bize bilgi vereceksiniz. Oysa siz karşınızda bir terör örgütü varmış gibi
davranıyorsunuz. Korkmanız için bir neden yok."
"Sizin için bunu söylemesi kolay tabiî ki. Ben sizin gibi casus-
luk işinde uzman değilim. Benim uzmanlık alanım veri sıkıştırma teknikleri. Bana veri verin, ben
de onu sıkıştırmak için kullanılacak algoritmaları hazırlayayım. Ama bana söylediğiniz şeyler
benim harcım değil. Buradayken bunu çok daha iyi anladım."
Kadın, Wilson'un biraz sakinleşmesini istiyordu. Bardağın dibindeki viskiyi büyükçe bir yudumla
bitiren Wilson'u bir süre inceledi. Bir hafta önce, iş önüne geldiğinde, her şeyin çok kolay olacağını
düşünmüştü. Gelecek, otelde birkaç gün tatil yapacak ve istenen bilgileri aldıktan sonra da geri
dönecekti. David Wil-son'un dosyasını okuduğunda işin biraz uzayabileceğini düşünmüştü. Ama
bir bağlantı kurulmasının bile bu kadar zaman alacağı aklına gelmemişti. Dosyasından tanıdığı
Timur Sarp'ı birkaç kez otelde görmüştü, hatta bir seferinde Sarp, Wilson'la barda yan yana bile
oturmuştu. Ama Wilson adamı tanıyamamıştı. O da doğallığı bozulmasın diye, Wilson'u
bilgilendirmemişti. Sarp otelde olmasına rağmen neden Wilson'la görüşmüyordu? Büyük ihtimalle
Timur Sarp da Wilson'dan şüpheleniyordu. Oysa NSA'nın, Wilson'un ARTIM'a davet edildiğini
öğrenmesi ve Wilson'la irtibat kurması on gün öncesine dayanıyordu. Bu kadar kısa sürede
gerçekleşen bir ilişkiyi Timur Sarp'in öğrenmesine imkân yoktu. "Mr. Wilson, sakin olmaya
çalışmalısınız. Sizden sadece istediğimiz kolay bir görüşme yapmanız" dedi.
Wilson, "Bu... bu kadarla kalmayacak ki. Be... benden onların içine gi... girmemi isteyeceksiniz"
dedi. Korkusu her halinden belli oluyordu.
"Öncelikli işlerle başlanılmalı. Şimdi sizden sakinleşmenizi istiyorum, içkinizi tazeleyeyim." Bu
adamdan çekeceği vardı. Sakinleştirmek için içkinin dışında bazı yöntemler de uygulayabilirdi,
ama aklı evvel birileri bir homoseksüele, kadm ajan göndermişlerdi.
"Çok iyi olur" dedi Wilson, içki bardağını kadma uzatırken.
Kadın, "Bu arada benim adım, Jamie Aster" dedi. Kendini yeni adına alıştırmaya çalışıyordu.
Wilson'un alkol eşiğinin yüksek olduğunu dosyasında okuduğu için, ikinci kadehi gönül
rahatlığıyla Wilson'a uzattı.
Jamie Aster, "Şimdi beni dikkatle dinleyin. Bizim ilgilendiğimiz siz değilsiniz, sizinle görüşme
yapacak kişilerle ilgileniyoruz. Sizinle ilişkimizi, karşılıklı kazanımın olduğu bir ilişki olarak
görmenizi istiyorum. Siz bize yardım edeceksiniz, biz de sizin maddî problemlerinizi çözeceğiz"
diye konuya girdi.
Wilson, "Fakat..." diyecek oldu, ama Jamie Aster elinin yumu-
şak bir hareketiyle Wilson'u susturdu. "Lütfen Mr. Wilson. Konuşmamı bitirmemi bekleyin." Ses
tonu rahatlatıcıydı. "Size o davetiyeyi biz yollamadık. ARTIM yolladı." Seçme şansları olsaydı
NSA için sözleşmeli çalışanlardan birini yollamayı tercih ederlerdi. "Size gelen davetiye, eğer
gerektiği gibi davranırsanız, bütün kumar borçlarınızı karşılayacak ve üzerine size de bir miktar
para kazandıracak bir fırsat. En kötü ihtimalle başarısız bile olsanız, bundan bir hafta öncesine göre
yaşamınızdaki tek değişiklik, burada yaptığınız tatil olacak."
David Wilson biraz daha sakinleşmiş ve kıvama gelmeye başlamıştı. Terlemesi durmuş, yüz
kaslarının gerginliği azalmıştı.
Jamie Aster konuşmaya devam etti, "Davetiye, NSA'nın bünyesinde çalışan binlerce uzmana değil,
size geldi. Siz kendi alanınızda en iyilerdensiniz. Sizinle irtibat kurulmadan önce, daveti kabul
etmeye karar vermiştiniz zaten" dedi.
Wilson, "Bu doğru, ama bundan sadece Frank'a bahsetmiştim..." Đnanamıyordu. Nasıl olur da
Frank, onu bu işin içine sokabilirdi. "Frank bunu bana nasıl yapar?.." diyebildi.
"Frank Bricks sizin iyiliğinizi isteyen biri. Maddî olarak zor durumda olduğunuzu bildiği için size
yardımcı olmak istedi. Aynca güvenliğiniz konusunda endişeye kapılmıştı ve güvenliğinizi
sağlamak istedi. Size yollanan davetiye ilgimizi çekti ve size sağlayacağımız korumanın yanı sıra,
bize yapacağımz yardıma karşılık maddî sorunlarınızı da çözme teklifinde bulunduk."
Wilson, Jamie Aster'in anlattıklarının boş zırvalar olduğunun farkındaydı. Eğer içindeki korku
olmasa işi kabul ederdi. Hatta sırf o heyecanı yaşamak için bile kabul edebilirdi. Fakat heyecanı
onu tüketiyordu. "Peki benimle çalışmak istemezlerse ne olacak? Beni sadece görüşme için
çağırdılar. Görüşmenin olumlu geçeceği garanti değil. Belki de benimle çalışmak istemeyecekler."
Jamie Aster, Wilson'un odaya girmesinden beri takındığı sakinleştirici tavrını değiştirmeden, "Siz
merak etmeyin. Önemli olan, sizin görüşme sırasında olumlu ve yapıcı olmanız. Eğer bu tavrınıza
rağmen sizinle çalışmazlarsa, kimse size bir şey demez. Size verdiğimiz çakmak yanınızda değil
mi?" diye sordu.
Wilson başıyla onayladı. Zarif bir DuPond çakmağa verici gizlemişlerdi. Yaptıkları anlaşma gereği
bu çakmağı sürekli yanmda taşıması gerekiyordu. "Yanımdan ayırmıyorum" dedi.
Jamie Aster, "Görüşmede çakmağı masada bulundurun. Görüşmeyi izleyeceğiz, inanıyorum ki, işi
almak için gerekli çabayı göstereceksiniz. Buna rağmen işi alamazsanız, sizinle yaptığımız
anlaşmanın gereği yerine getirilecek. Bu konuda hiçbir şüpheniz olmasın" dedi.
Jamie Aster karşısındaki adamın zekâsına saygı duyuyordu, ama onun iflah olmaz bir kumarbaz
olmasına rağmen korkmasına bir türlü anlam veremiyordu. Kumar demek risk demekti.
Amerika'dayken bir kumarbaz gibi NSA'yla pazarlık yapmıştı. Fakat iş Türkiye'ye gitmeye
geldiğinde, birdenbire korkmaya ve korkusuna yenik düşmeye başlamıştı. Oysa adamın tek
yapması gereken, her zaman yapabileceği bir iş görüşmesini yapmaktı.
Aster, "ARTIM'ı ayrıntılı olarak inceledik ve yeterli sayıdaki ekibimizle güvenliğinizi sağlıyoruz.
Her şey yolunda giderse, yeni bir başlangıç yapma fırsatına kavuşacaksınız" dedikten sonra
bardağının dibindeki viskisini bir dikişte bitirdi. Wüson'un boş olan bardağına bakarak, "Bir tane
daha?" diye sordu.
Wilson kendinden beklenmeyecek şekilde, ayağa kalktı, "Bu seferkini izninle ben koyayım"
dedikten sonra, Aster'in bardağını alıp minibara gitti.
Aster'in yaptığı konuşma işe yaramışa benziyordu. Wilson, içkilerle birlikte döndüğünde,
dosyasında anlatılan sosyal kişiliğine kavuşmuştu.
Wilson, "Peki NSA niçin ARTIM'la bu kadar çok ilgileniyor?" diye sordu. "Amerikan ve Đsrail
ateşdüvarı yazılım şirketlerinin arasına, kontrol edilemeyen bir şirketin girmesi NSA'nın canını
biraz sıktı galiba?" Keyiflenmiş ve karşı atağa geçmişti.
Jamie Aster, Wilson'un gülümsemesine, gülümseyerek karşılık verdi. "Bizim işimiz enformasyona
dayalı. Özellikle adımızda yazdığı gibi, güvenlik konularını bilmek zorundayız."
"Anlayamadığım bir şey var. Benim uzmanlık alanım network güvenliği değil. Benimle niçin
görüşmek istiyorlar?"
Aster, "Biz de bunu merak ediyoruz" demekle yetindi. Dosyadan öğrendiklerini Wilson'a
aktarmanın bir anlamı yoktu.
Wilson kahkahalarla gülmeye başladı. NSA, dünyadaki tüm veri transferlerine, ulusal güvenlik
adına çomak sokan NSA, ona ihtiyaç duymuştu. Hem de GhostWall isimli bir ateşduvannm
kodlarını ele geçirmek için. "Yani NSA, bu kadar zahmete, ARTIM'ın içine sızıp, GhostWall'la
ilgili kodları çalmam için mi giriyor?" dedi.
Jamie Aster, Wilson'un sözlerine bozulmuştu, ama bunu belli etmemek için çaba gösterdi. "Ben bu
durumu çalmak olarak değerlendirmiyorum. Eğer sadece onlardaki bilgileri almak için uğraşıyor
olsaydık, ofislerine girip alırdık. Mesele bu kadar basit değil. Bize içlerine girip güvenlerini
kazanacak biri lazım. Bu ki-
sinin de, siz olduğunuzu düşünüyoruz. Tabiî eğer aradığımız kişi olmadığınızı düşünüyorsanız,
elimizde bir B planımızın bulunduğunu bilmenizi isterim."
Wilson duyduklarını bir tehdit olarak değerlendirmede bir an tereddüt ettikten sonra, kelimelerin
içindeki tehdidi görmezlikten gelmeye karar verdi. Wilson için kendi yolunu çizmek daha
önemliydi, "Ms. Aster, eğer ben hırsızlık yapacak olsaydım, bu kadar borcum olmazdı. O kadar
hassas projelerde çalıştım ki, orada elimin altındaki bilgi tomarından bir ikisini satmış olsaydım, şu
anda dünyanın en güzide yerlerinden birinde emekliliğimi yaşıyor olurdum" dedi.
Aster'e göre Wilson gereğinden fazla rahatlamıştı. Biraz daha müsaade edecek olursa, tepesine
çıkacaktı. Yine de Wilson'a ulaşmak istiyorsa egosuna hitap etmeliydi. Tabiî önce Wilson'u biraz
daha kıvama getirmekte fayda vardı. Đçki almak için ayağa kalktı. "Bir içki daha alacağım, siz de
alır mısınız ?" diye Wilson'a sordu. Yanıt tahmin ettiği gibiydi.
Aster dolu bardaklarla döndüğünde, Wilson dilinin altındaki baklayı çıkarmıştı. "Eğer ARTIM'a
kabul edilirsem, bütün kumar borçlarım silinecek. Size istediğiniz bilgileri verdiğimde ise
memnuniyetinizi görmek istiyorum. Tabiî bana göre, memnuniyetinizi sekiz haneli rakamlarla ifade
etmeniz gerekiyor."
Adam bir anda kendini bulunmaz Hint kumaşı sanmaya başlamıştı. Oysa değil sekiz haneli
rakamlar, altı haneli rakamlara istediklerini alabilecekleri pek çok kişi bulabilirlerdi. "Kumar
borçlan konusundaki talebiniz yerine getirilecek. Miktar konusunu bilmiyorum, ama mutlaka size
hizmetlerinizin karşılığı ödenecektir."
Wilson, ARTIM'ın içine girdiğinde elinin güçleneceğini düşünüyordu, îlk aşamada niyetini belli
etmek istemişti. "Ben de şu anda bir yanıt almayı beklemiyorum. Talep ettiğiniz bilginin değerini
söylüyorum sadece. Size vereceğim şeyler, bana vereceklerinizin yanında devede kulak kalır. Hem
zaman olarak hem de imkân olarak büyük kazanımlannız olacak."
Aster, "Mr. Wilson, dediğim gibi. Ben sizin talebinizi iletebilirim. Bana söylenenlerin dışında bir
söz vermeme imkân yok" dedi.
Wilson, "Ben de bunu bekliyordum. Şu an için pazarlığın ilk aşamasına başlamış oluyoruz.
Ellerimizi sırasıyla değerlendireceğiz" dedi ayağa kalkarken. "Müsaadenizle şimdi gitmem
gerekiyor."
Aster de ayağa kalktı. "Henüz sizinle bir bağlantı kurulmadı değil mi?"
"Hayır, hâlâ aramalarını bekliyorum. Notta hafta sonuna kadar benimle irtibat kuracaklarını
söylüyorlardı, fakat henüz ne arayan var ne de soran."
Jamie Aster, Wilson'u uğurladıktan sonra, çantasındaki telefonu aldı ve amirlerini bilgilendirmek
için hafızasındaki numarayı tuşlamaya başladı.
67
Desire bütün gece gördüğü kâbusların etkisiyle, kan ter içinde uyandı. Ne gördüğünü
hatırlamıyordu, ama sanki birileri uyurken ona işkence etmişti. Doğruldu ve yatağın kenarına
oturdu. Terden yüzüne yapışan saçlarım yana doğru ayırdı. Vücudunun üzerinden silindir geçmiş
gibiydi. Kâbus görürken kasılmış olmalıydı.
Yataktan kalktı ve tişörtünü üzerine geçirdikten sonra balkona çıktı. Gün ağarıyordu. Güneş beş on
dakika içinde Antalya Körfe-zi'nin karşısından doğacaktı. Bir gün önce güneşin doğuşunu denizde
karşılamıştı. Kimse yoktu. Çarşaf gibi bir deniz ve denizin maviliğini turuncuya boyayarak doğan
bir güneşle güne başlamak çok güzel olacaktı. Biraz kendine geldikten sonra, yine aşağı inip
güneşin doğuşunu denizde karşılamayı düşündü. Kâbusların etkisinden onu ancak güneş
kurtarabilirdi. Bir adam bileklerine kadar suya girmiş, kumsal boyunca koşuyordu. Bir gün önceki
gibi yalnız olamayacağına üzüldü. Đçeri girdi ve tişörtünü çıkardı. Bikini izini görmek onu mutlu
etti. Bikinisini ve plaj elbisesini giydi. Đçine havlusu ile kitabının koyduğu plaj çantasını alıp,
odadan çıktı.
Kumsala indiğinde sahil bir gün önceki gibi bomboştu. Koşucu ortalıkta görünmüyordu. Havlusunu
ve plaj çantasını altın gibi kumların üzerine bıraktıktan sonra, üzerindekileri çıkartıp bikinisinin
altıyla kaldı. Her adımında ayak tabanına değen ılık kumları hissederek deniz kenarına geldi.
Çarşaf gibi deniz, kıyıya bir metre kala minik bir çıkıntı yapıyor, daha sonra oluşan dalga kıyıya
ulaşıp minik köpükler bırakarak kumun içinde eriyordu.
Ayaklarını suya soktu. Sıcaktı. Adımlan minik halkalar oluşturarak denizi canlandırıyordu. Öyle
güzel bir duyguydu ki bu. Sanki her sabah deniz onun içine girmesiyle canlanıyordu. Beline ka-
dar suya girdikten sonra, ellerini önünde birleştirip, balıklama alacakaranlık suya daldı. Bir süre
suyun altından gittikten sonra suyun üzerine çıktı ve birkaç kulaç atıp, sırtüstü döndü. Birkaç
dakika sonra güneş doğacaktı. Ona güneşin doğuşunu beklemek kalıyordu. Gözlerini kapattı ve
sırtüstü biraz dinlendi.
Desire gözlerini açtığında güneş doğmuştu. Gözlerine inanamı-yordu. Denizde uyumuştu. Hem
"uyuyakalmanın şaşkınlığı hem de güneşin doğuşunu göremeyişinin kızgınlığı vardı içinde. Nasıl
suyun içinde uyuyabilirdi? Nasıl olurdu da, güneşin doğuşunu kaçırırdı ? Öfkesini bir türlü
dizginleyemiyordu. Sahile çıkmaya karar verdi. Altın şansı kumlara bıraktığı eşyalannın yanma
gitti. Havlusuyla üzerindeki su damlalarını alacak kadar kurulandı. Güneşin su damlalarını bir
mercek olarak kullanıp, cildinde lekeler oluşturmasını istemiyordu. Derisi soyulmadan yanmak
istiyordu ve cildi güneşe karşı aşın hassastı. Güneş henüz etkisini göstermemiş olmasına rağmen 36
faktörlü koruyucu güneş kremini sürdü.
Oturmuş, kremini cildine yedirirken, açıklarda bir karaltı gördü. Karaltı bir görünüyor, bir
kayboluyordu. Gözlerini kısıp, karaltının ne olduğunu anlamaya çalıştı. Bir süre karaltıyı takip
ettikten sonra, onun bir yüzücü olduğunu anladı. Biri ondan önce denize girmiş ve açılmıştı. Sabah
rüzgânyla birlikte yarım kanşa ulaşan minik dalgalar, yüzücüden önce kumsala ulaşmıştı. Dalga-
lann kıyıya vururken çıkardıklan seslere bayılıyordu. Đliklerini ısıtmaya başlayan güneşin altında,
dalgalann sesini dinlemek içini rahatlatmıştı. Birkaç dakika önce güneşin doğuşunu görmediği için
kendine duyduğu kızgınlığı unutmuştu. Yüzücüyü izlemeye başladı. Farkında olmadan hafifçe
inledi.
Bir süre sonra yüzücünün iki yanında asenkron çekilen iki kürek misali kulaçlarını görebiliyordu.
Yavaş bir ritim tutturan yüzücü, kararlı bir şekilde kumsala yaklaşıyordu. Uzaklık belirleme
konusunda tam bir acemi olmasına rağmen, yüzücünün birkaç yüz metresi kaldığını tahmin etti.
Kumsal hâlâ boştu. Yüzücü gelip, kumsalına ortak olacaktı. Pozisyonunu değiştirip, denize doğru
yüzüstü yattı. Güneşi, denizi ve yüzücüyü seyre daldı.
Yüzücü güvenlik şamandıralarını aşmış sahille arasındaki son metreleri yüzüyordu. Doğrulup plaj
çantasından kitabını aldı ve kaldığı sayfayı bulup, okumaya başladı. Bir yandan da gözucuyla
yüzücüyü takip ediyordu. Yüzücü şamandıralara gelmiş ve birden ortadan kaybolmuştu. Desire
başını kitaptan kaldınp ne olduğunu anlamaya çalıştı. Sahile iki metre kala suyun yüzeyinde bir ka-
raltı belirginleşti. Suyun içinden yavaşça yükselmeye başladı. Ayağa kalktığı zaman su dizlerinin
biraz üzerindeydi. Arkasından vuran güneşin etkisiyle, Desire sudan bir tanrının çıktığına yemin
edebilirdi. Binlerce yıl önceden gelip, insanlığa umut dağıtacak bir tanrı olabilirdi. Ya da insanlığa
aşkı öğretebilirdi. O kumsalı, o denizi ve en önemlisi güneşi ancak bir tanrıyla paylaşırsa bir anlamı
olabilirdi.
Bronz tenli adam, Desire'den yirmi metre kadar uzaktan kumsala çıktı. Kumsalın ortalarına geldi ve
yüzünü güneşe doğru dönerek egzersiz yapmaya başladı. Güneş ışınları adamın bronz teninden
yansıyor, Desire'nin gözlerim alıyordu. Kumsalda dalgaların mırıltısına eşlik eden adamın nefesinin
dışında hiçbir ses duyulmaz olmuştu. Gerinme hareketleri yapan adam, sanki her nefes alışında
biraz daha ete kana bürünüyordu. Tahrik olduğunu hissetti.
On dakika sonra, adam sporunu bitirdi ve ayak bileklerine kadar suya girip, avucunun içine aldığı
suyla yüzünü yıkadı. Islak elleriyle saçlarını geriye doğru taradı ve Desire'ye doğru yürümeye
başladı.
Desire ne yapacağını şaşırdı. Adamı gözetlerken yakalanmıştı. Ne yapması gerektiğine karar
veremedi. "Salak Desire, ne vardı öyle bakacak? Bak şimdi denizde bikinisinin altını kaybetmiş
yeni yetmeler gibi kızarmaya başladın... Adam gittikçe yaklaşıyor, ya önüne dön ya da kalk ve
selam ver. En iyisi kafanı kitabına, yok yok kuma göm... Hâlâ bakıyorsun... Bakma artık. Yeter!..."
Düşünceler kafasında dolanıp duruyor, fakat bir türlü beyni kaslarına hükmedemiyordu.
Adam, Desire'nin yanından geçerken, başıyla selam verdi ve kararlı adımlarda otele doğru
yürümeye devam etti. Desire ne selama karşılık verebilmiş ne de başka bir şey yapabilmişti. Sanki
adam canlanırken, o taşlaşmıştı. Adamın selam verdiği noktaya bakakalmış ve kıpırdayamamıştı.
Desire, bir süre içindeki hain sesin etkisinde kıpırdamadan kaldı. Neden sonra ayağa kalktı ve
denize doğru yürümeye başladı. Her zaman yaptığı gibi, beline kadar suya girip, suya balıklama
atladığında, yüzü kızgınlıktan mı yoksa utançtan mı olduğu belli olmayan kızıllığını hâlâ
koruyordu.
Otelin koyduğu güvenlik şamandıraları önünde duruyordu. Uzun zamandır yüzme havuzlarının
sınırlarına mahkûm yüzmüştü. Önünde uçsuz bucaksız deniz varken, aynısını yapmak ve
şamandıraların sınırladığı bölümde yüzmek içinden gelmedi. Minik bir da-
lışla şamandıraları geçti ve Akdeniz'in engin sularına doğru açıldı.
Bir akvaryum gibi berrak suda gittikçe derinleşen dibi hâlâ görebiliyordu. Kumluk alan bir süre
sonra yerini deniz bitkilerine bırakmaya başladı. Gün henüz erken olduğundan, yeteri kadar ışık
almayan dip, koyu yeşile dönüşene kadar yüzmeye devam etti. Birden iki metre altında devasa bir
denizanası gördü. Bedeni çok büyüktü, iki elini birleştirip çember yapsa bile denizanasının
büyüklüğüne erişemezdi. Bedeninden çıkan uzantıları ise boyundan fazlaydı. Mavi bir rengi vardı.
Uzantıları da şeffaf mavimsi şeritler gibiydi. Kıyıya paralel yüzüyordu.
Desire elinde olmadan yüzmeye ara verip bir çığlık attı. Bu arada bacağında hafif bir yanma
hissetti. Paniklediğinde bacağı denizanasının uzantılarına değmişti. Kıyıya doğru çılgınlar gibi
yüzmeye başladı. Yaklaşık elli metre kadar yüzmüştü ki tıkandığını hissetti. Yaşadığı panik yeterli
nefes almasına engel olmuş ve kısa sürede tıkanmıştı. Desire yaşadığı panikle o kadar meşguldü ki
yanına gelen jetskiyi son anda fark etti.
Jetskideki kadın elini ona uzatmış, ingilizce bir şeyler söylüyordu. Desire'nin durumunu gören
kadın söylediklerini tekrarladı, "iyi misiniz ? Her şey yolunda mı ?"
Desire kendisine uzatılan eli sıkıca tuttu. "Teşekkürler... iyiyim şimdi kendime gelirim" derken bile
yaşadığı şoktan kurtulamamıştı. Yaşadığı paniğe rağmen, kadının uzattığı elini tutup, jetski-nin
bordasına tırmandı.
"isterseniz kıyıya götürebilirim sizi?" dedi jetskideki kadın.
"Hayır teşekkürler. Birazdan kendime gelirim."
Desire'nin hipervantilasyon geçirdiğini fark eden kadın, "Mümkün olduğu kadar derin nefes almaya
çalışın. Çok sık soluk aldığınız için yeteri kadar oksijen alamıyorsunuz. Derin nefes almaya çalışın,
ancak bu şekilde yeterli oksijen alabilirsiniz" dedi.
Kadınının telkinlerine riayet etmeye çalışan Desire biraz olsun rahatladığını hissediyordu. En
azından derin nefes almaya başladıktan sonra paniği azalmıştı. "Dev gibi bir denizanası gördüm"
dedi. Bordanın üzerinde dengede durmaya çalışırken bir yandan da eliyle gördüğü denizanasının
büyüklüğünü tarif etmeye girişmişti.
Kadın sakin bir şekilde, "Çok zararlı değildir. Uzantıları değdiği zaman vücutta acı ve kızarıklık
bırakır, ama hayatî bir tehlike yaratmazlar" diye açıklama yaptı.
Desire zoraki gülümsedi. "Yüzerken birdenbire altımda görünce panikledim."
Kadın arkasındaki oturma yerini göstererek, "isterseniz binin, sizi kıyıya kadar götüreyim" dedi.
"Hayır teşekkürler. Kıyıya kadar yüzeceğim. Bu arada benim adım Desire, sizinki nedir?" dedi
Desire. Saçları kızıl kestaneye boyandığı belli olan kadına baktı. Saçları gerçekte siyaha yakın bir
kahverengi olmalıydı. Kırmızı çerçeveli bir gözlük taktığı takdirde, rahatlıkla bir öğretmen olduğu
düşünülebilirdi. Yine de vücudunun yapısı, kadının bakımlı olduğunu ispatlıyordu. Biri otelin
cankurtaranı olduğunu söyleyecek olsa da şaşırmazdı.
"Oya" dedi kadın. Serbest olan sağ elini uzattı ve Desire'yle el sıkıştı. "Tanıştığımıza memnun
oldum. Kendinizi hazır hissedene kadar burada kalacağım. Herhangi bir sorunla karşılaşırsanız, ben
civarda olacağım. Bana seslenin lütfen."
Desire jetskiden indi ve geriye doğru biraz yüzdü. "Çok teşekkürler. Umarım yine karşılaşırız.
Yardımınız için size ayrıca teşekkür etmek istiyorum."
Desire kıyıya çıktığında, kumsal kalabalıklaşmıştı. Herkes, krallara layık açık büfe kahvaltıdan
önce, denize girmek istemiş olmalıydı. Jetski ise kıyıya çekilmişti. Oya etrafta görünmüyordu.
Kahvaltıdan önce duş alıp üstünü değiştirecek, bu arada otelin sağlık merkezinde bacağına
baktıracaktı. Daha sonra da, bütün kadınların yaptığı gibi, en güzel tatil giysilerini giyip kahvaltıya
inecekti.
Havuzun yanından geçip otele girerken, ilk gün ona etrafı dolaştıran otel görevlisi, elinde bir zarfla
yanma geldi.
"Ms. Sâde, bir notunuz var."
Desire, "Teşekkürler Erdal" dedikten sonra plaj çantasını bir kenara koyup zarfı açtı. Đçinde kısa bir
not vardı. En sonunda, Timur Sarp'la görüşebilecekti.
68
Desire, otelin toplantı salonlarının yer aldığı bölümüne bir otel görevlisi eşliğinde geldiğinde,
karşılaştığı kalabalık karşısında şaşırmıştı. Đlk bakışta hepsinin ARTIM için orada olduğunu
sanmış, ama daha sonra bir ilaç firmasının da toplantı salonlarından birkaçında eğitim
düzenlediğini öğrenince rahatlamıştı. Firmalar elemanlarına veya bayilerine hem eğitim veriyor,
hem de arta kalan zamanlarında tatil yapmalarına imkân sağlıyordu.
Desire yanındaki görevliyle birlikte eğitime ara veren kalabalığı geçti ve Timur Sarpla
buluşacakları toplantı odasma ulaştı. Kapının önünde ızbandut gibi iki görevli bekliyordu.
Desire'nin geldiğini görünce kapının iki yanına çekildiler. Bir an kendini Amerikan filmlerinde
mafya babasıyla görüşmeye gelmiş biri gibi hissetti. Otele geldiğinden beri bu anı beklemişti. En
sonunda Timur Sarp'la buluşacaktı. Görevli kadın salonun kapısını açıp Desire'yi içeri aldıktan
sonra nazikçe kapıyı kapattı.
Desire içeri girdiğinde geniş bir toplantı masasınm ucunda yan yana oturan iki adam gördü.
Desire'nin odaya girdiğini görür görmez, ikisi de ayağa kalkmış, misafirlerini karşılamak için
kapıya doğru yürümeye başlamışlardı.
"Hoş geldiniz, Ms. Virtanen. Ben Timur Sarp." Diğer adama göre önde olduğu için ilk Timur elini
uzatmıştı. Timur, Desire'nin elini sıktıktan sonra, sol eliyle yanındaki adamı işaret etti. "Arşen
Bora, benim iş ortağım" dedi gülümseyerek.
Timur Sarp'ın çapkın bakışlarım hissetmemek elde değildi. Đlk bakışta adamın sürekli aynı ifadeyle
ortalıkta dolaştığını düşünmek, Desire'ye itici gelmişti. Bakışları sabah gördüğü bronz tenli adama
takılmıştı. Elini Arsen'e doğru uzattı.
Arşen, Desire'nin elini sıkarken, "Ms. Virtanen, umarım bu sa-
bahki tatsızlık dışında tatiliniz iyi geçiyordur" dedi.
Desire iyice kızardığını hissetti. Kendine kızmaya başladı. Nasıl bir şans onu yine o adamla
karşılaştırmıştı ? Selamına karşılık veremediği adamla karşılaşacağını nereden bilebilirdi ? O an
yerin yarılmasını ve içine girmeyi isterdi, o cümleyi duyacağına.
Desire, "Şey inanın istemeden oldu diyebildi" sesi neredeyse çıkmıyordu.
"Anlıyorum. Bizi biraz korkuttunuz?" diye devam etti Arşen.
Desire, "Efendim ?" diyebildi. Ne demek istiyordu bu adam.
"Oya Vekü'in söylediğine göre, bu sabah bir denizanasıyla ufak bir problem yaşamışsınız galiba"
dedi Arşen.
Desire bir zamanlar güneş ışınlarının beyin hücrelerini öldürdüğü ve muhakeme yeteneğini azalttığı
yolunda bir haber okumuştu. O zaman gülmüş ve güneş uğruna feda edecek çok gri hücresi
olduğunu düşünmüştü. Ama şimdi, sanki beynindeki bütün gri hücreler sulanmış, hatta erimişti.
Oysa zeki kadındı ya da güneşe çıkmadan önce öyleydi.
"Ah! Teşekkürler. Oya'ya teşekkür etme fırsatım bile olmamıştı. Siz nereden öğrendiniz ?" Bu
cümleyi söyler söylemez saçmaladığını fark etmişti. Oya Vekil onun koruması olmalıydı ve jets-
kiyle yardımına geldiği zaman görevini yapıyordu. "Sanıyorum Oya benim güvenliğimi sağlayan
ekipten olmalı" diye bir önceki cümlesini düzeltti.
"Evet, Oya Vekil sizin güvenliğinizi sağlayan ekibin lideridir. Sizin için bayağı endişelenmiş" dedi
Timur. Hâlâ kapının önünde bekliyorlardı. "Đsterseniz masaya geçelim. Hem sizin hem de bizim
merak ettiğimiz pek çok konu var."
"Kesinlikle " dedi Desire masaya yürürken.
Masaya oturduktan sonra ilk sözü Arşen aldı. "Đsterseniz ilk olarak size kendimizden bahsedelim.
Daha sonra da sizinle hangi nedenden dolayı ilgilendiğimizi anlatalım."
"Sevinirim."
Arşen ve Timur ARTIM'dan ve ARTIM'ın yaptığı çalışmalardan, daha sonra da Araknidlerle
karşılaşmalarından ve başlarına gelen olaylardan, Melody'yle ilgili bölümü es geçerek, bahsettiler.
Desire genellikle dinlemiş, arada bir iki soru sormuştu.
"Đşte bu nedenle Ms. Virtanen sizinle irtibat kurmak istedik" dedi Arşen.
"Benim saldırıya uğrayacağımı nereden biliyordunuz?"
Timur, "Size daha önce söylediğim gibi, bilmiyorduk. Profesör Mauno Lehtinen'in basma gelenler
ile bizim başımıza gelenler
arasında büyük bir benzerlik vardı. Bana da nano enjeksiyon yapıldı. Profesörün ölümünden sonra,
projeyi devraldığınızı öğrenince hakkınızda bir araştırma yapma ihtiyacı duyduk. Tabiî ayrıca sizin
hangi tarafta olduğunuzu bilmiyorduk. O nedenle sizi takibe almıştık" dedi.
"Yani benim şu anda hayatta olmamın nedeni sizin benden şüpheleniyor olmanız mıydı ?"
Timur biraz mahcup bir şekilde gülümsedi, "Bir bakıma evet. Ama sizinle ilgilenmemizin asıl
nedeni, yapay zekâ konusunda gerçekleştirdiğiniz takdire şayan basan. Eğer sizin çalışmalarınızdan
haberdar olmasaydık hiçbiri olmayacaktı" dedi.
Desire, "Peki neden Yapay Zekâ Projemizle ilgilendiniz" diye sordu.
Arşen, "Ms. Virtanen, projeniz yaklaşık bir yıl kadar önce çalındı ve onu kendi amaçlan için
kullanmak isteyen, GORÎ adında bir grubun eline geçti. Sizin yapay zekâ sisteminiz çalındıktan
sonra akıllı casus programlar hazırlandı ve internet üzerinde bilgi çalmak için kullanılmaya
başlandı" dedi.
Desire, Mauno Lehtinen'in ölmeden önceki birkaç gün, çok sıkıntılı olduğunu hatırlıyordu. Sonra
profesörün veda konuşması aklına geldi. Karşısındaki adamların anlattıkları akla yakındı. Yine de
zamanlama konusu aklına takılmıştı. Hâlâ ufak bir ihtimal de olsa karşısındaki kişilerin,
söyledikleri kişiler olmama ihtimali vardı. Belki de Mauno'nun ölümünden sorumlu olan kişiler o
anda karşısında oturuyordu. "Yok canım o kadar da değil" dedi içinden. Öyle olsalardı onu da
öldürürlerdi. Karşısındakilere güvenmeye karar verdi.
"Peki beni neden öldürmek istediler. Yani tam sizin benimle ilgilenmeye başladığınız sırada?
Benimle ilgilenmeniz onlan harekete geçirmiş olabilir mi?" diye sordu.
Arşen, "Bu da mümkün" dedi. "O kadar girift olaylar yaşıyoruz ki, size olan ilgimizi öğrenip
harekete geçmiş olabilirler. Sizin dışınızda birkaç kişiyle daha irtibat kurduk. Fakat onlardan
saldın-ya uğrayan kimse olmadı."
"Bence, sizi bir tehdit olarak gördükleri için ortadan kaldırmak istediler. Bu şekilde daha önce
çalmış olduklan projeye rakip bir sistemin kurulmasına engel olacaklardı" dedi Timur.
"Diyelim ki, beni öldürmek istemelerinin nedeni proje. Peki neden bana saldında bulundular?
Neden Mauno olayında olduğu gibi, projeyi de yok etmeye çalışmadılar?"
"Geçen pazar günü projeyi çaldılar" dedi Timur.
Desire, Timur'un söylediklerini duyar duymaz, "Suvi!" diye bir çığlık attı. Suvi, enstitüdeki
sunucular üzerinde çalışıyordu. Sistem çok büyük olduğu için evdeki bilgisayarına yüklemesine
imkân yoktu. Gerçi yükleyebilse bile çok hızlı süper bilgisayarlara ihtiyaç vardı. Enstitüdeki gibi
altmış dört işlemcili bir sistem varken en mantıklı şeyi yapmış ve Suvi'nin yazılımını enstitünün
bilgisayarına kurmuştu. Suvi de çalınmıştı. "Neden bana haber vermediniz ?" diye bağırdı.
"Lütfen sakin olun Ms. Virtanen. Sizi koruma altına alırken, aynı zamanda projeye yapılabilecek
saldırılara karşı da önlemimizi almıştık. Biz projeyi çalanlardan geri almayı başardık" dedi Arşen.
Desire, bu kadar fevri oluşuna bir türlü anlam veremiyordu. "Özür dilerim. Benim için
yaptıklarınıza minnettarım, ama sizinle çalışırsam hayatım boyunca bir şeylerden kaçmak zorunda
kalacağım ve ne kadar yaşayacağımı da bilemiyorum" dedi.
"Bizlerden kaynaklanmayan bir nedenden dolayı birileri hepimizin ölümünü istiyor. Bu durumu
size daha uygun bir dille söylemek isterdim, ama bunun imkânı yok. Đçinde bulunduğumuz durum
çok kritik. Yapabileceğimiz iki şey var; ya saklanacağız ya da savaşacağız. Bana toplam üç saldın
yapıldı. Bir dördüncüsünün olmayacağını da söyleyemem. Saklanmak ancak bizi bir süreliğine
kurtarabilir, eninde sonunda bu düşmanla yüzleşmek durumundayız. Bildiklerimiz yüzünden, onlar
için safdışı edilmesi gereken tehditleriz. Beynimizi yok etmedikleri sürece de, onlar için tehdit
olmaya devam edeceğiz" dedi Arşen.
Desire, "Benim Helsinki'ye dönüp Suvi'yi almam lazım" dedi.
Timur sesine ikna edici bir ton vermeye çalışarak, "Suvi Helsinki'de değil. Projeyi geri aldıktan
sonra enstitüye geri vermedik. Orada projenin güvenliğini sağlamalarına imkân yok ve projeniz
düşmanı alt etmek için elimizdeki önemli silahlardan biri" dedi.
"Proje şu anda sizde mi?" Desire ne diyeceğini bilemiyordu. "Onu enstitüden sizin çalmadığınızı
nereden bileceğim ?" Aklından bin bir olasılık geçiyordu. Belki de Mauno'yu kendi taraflarına
çekemedikleri için öldürenler de onlardı ve şimdi de dostmuş gibi davranıp, istediklerini yaptırmak
istiyorlardı. Eğer kabul etmezse onu da öldüreceklerdi. Kime inanacaktı ? Nasıl inanabilirdi ?
Tamam onu ölümden kurtarmışlardı, ama bunu planlayarak yapmış olabilirlerdi. Đnsan bir kez
şüphelenmeye görsün, bir daha çok zor güvenmeye başlardı.
Arşen, Desire'nin oyun içinde oyun olabilme olasılığım düşündüğünü fark etmişti. Geri verilirse
projenin tekrar çalınacağını
Desire'ye anlatmanın bir anlamı yoktu. Ya da tek yaşama şansının onlarla çalışmak olduğunu, işin
kötü tarafı, onların kötü adamlar olduğunu sanması ya da öyle kabul etmek istemesiydi. Ne de olsa
Timur'la ikisi fiziksel olarak karşısındaydı. Görünen düşman, görünmeyene her zaman için tercih
edilirdi.
Arşen bildiklerini açıklamaya karar verdi. Belki o zaman Desire daha farklı düşünebilirdi. "Ms.
Virtanen, Yapay Zekâ Proje-si'nin çalınmasından sonra, projenin ürünü olan yapay zekâ, internet
üzerinde bilgi toplamak ve bilgisayar sistemlerine sızarak içeriden bilgi çalmak amacıyla
kullanılmaya başlandı. Bunda sizin dolaylı olarak da olsa bir sorumluluğunuz olduğunu
düşünmüyoruz. Fakat karşımızdakiler bunu yapabilmek için, sizin yıllar süren emeğinizi çaldılar ve
Mauno Lehtinen'in da hayatını aldılar. Geliştirilen programlara, o zaman ismini bilmediğimiz için,
Araknid adını verdik. Araknidler eşimin bir arkadaşına yolladığı e-posta mesajını ele geçirdiler ve
bu mesaj yüzünden, eşim ve bir arkadaşı öldürüldü. Ben de yaralı olarak kurtuldum. Ölmediğimi
öğrendiklerinde geri geldiler ve ikinci gelişlerindeki çatışma sırasında, Timur'a nano enjeksiyon
yapıldı. Bir aydır kaçak hayatı yaşıyoruz ve düşmanımızı tanımaya uğraşıyoruz. Neyse, daha sonra
ARTIM'dan bütün GhostWall'm kodlarını çaldılar. Bu da yeterli olmadı, bir başka ölüm timi
yolladılar ve bizi ortadan kaldırmaya çalıştılar. Ben de sizin gibi düşmanımın karşımda olmasını,
onun varlığını ve hareketlerini hissedebilmeyi isterim. Biz ilk başta kapkaranlık bir odada gibiydik.
Neyin nereden geleceğini bile bilmiyorduk. Şimdi etraf biraz aydınlanmaya başladı ve önümüzü
biraz görebiliyoruz. Size bu konulardan bahsetmek istemezdim, ama hayatınız tehlikede. Mauno
Lehtinen'e yapılanların benzeri size de yapılmak istendi ve sizin kurtulmuş olmanız bundan sonra
bir saldırı yapılmayacağı anlamına gelmez. Siz de aynı bizim gibi, yaşadığınız sürece yok edilmesi
gereken bir tehdit olarak nitelendirileceksiniz..." Bir süre susup Desire'nin vereceği reaksiyonu
bekledi.
"Eğer isterseniz, istediğiniz zaman buradan ayrılabilirsiniz. Hatta koruma altına aldığımız projeyi
de size teslim ederiz. Fakat bu, sizin ve enstitüdekilerin yaşamlarını daha çok tehlikeye sokmaktan
başka bir işe yaramayacaktır. Şu anda projenin kimde olduğunu bilmiyorlar. Öğrendikleri zaman ilk
iş olarak, tekrar çalmak isteyeceklerdir. Bizimle birlikte olduğunuz sürece sizin ve enstitüdekilerin
hayatlarının güvende olacağı konusunda bir garanti veremem, ama en azından proje enstitüde
olmadıkça, ora-
dakiler rahat sayılırlar. Projeyi yeniden çalmaya geldiklerinde, kimsenin zarar görmeyeceğini
düşünmek saflık olur. Proje ne kadar iyi saklanırsa, onu almak için yapacakları yıkım o kadar fazla
olacaktır."
"Peki şimdi ekibim güvende mi?"
"Bilemiyorum. Belki kilit konumdaki kişilerin hayatları tehlikede olabilir. O konuda kesin bir şey
diyemem. Ama projeye devam edecek olursanız, yeni bir saldın olacak ve bu sefer daha geniş bir
kitleyi etkileyecektir" dedi.
Desire iki eliyle yüzünü kapattı. Ne yapacağını bilemiyordu. Hayatı boyunca ikisi de negatif olan
seçimlerden uzak durmuştu. Şimdi karşısında her olasılığın kötü olduğu bir durumla karşı
karşıyaydı ve birini seçmek zorundaydı. "Of! Ben kendi halinde yaşayan, neredeyse işinin dışında
yaşamı olmayan biriyim. Hayatımda yaşadığım en büyük heyecan, arabamla kontrolsüz kavşaktan
geçmektir. Finlandiya'yı ne kadar bilirsiniz bilmiyorum ama, benim ülkemde yaşanan suçlar bir
alkoliğin komşularını rahatsız etmesi ya da kavga çıkarmasıdır. Adlî makamlan ilgilendiren ölümler
olur, ama bunlar genellikle, bunalıma girip intihar eden kişilerle ilgili kovuşturmalardır. Birdenbire
birilerinin ölmemi istediğini öğreniyorum." Sesindeki korku belli oluyordu. "Mr. Bora, siz bu
duruma nasıl dayanabiliyorsunuz ?"
Arşen duygulanm anlatmaktan oldum olası hoşlanmazdı. Derin bir nefes aldı ve nefesi aldığı
sürenin iki katı kadar zamanda dudaklannı şişirerek yavaş yavaş verdi. Kısa bir nefes alıp
konuşmaya başladı. "Değiştiremeyeceğim bir durumla karşı karşıya olduğumu düşünüyorum.
Birilerinin ölüm listesine girdim ve görülen o ki, listeden çıkışın iki yolu var. Ya öleceğim ya da o
listeden silineceğim. Onların kendiliklerinden beni listeden çıkaracaklan-nı sanmıyorum. Bunun
için de hayatım boyunca yaptığım şeye devam edeceğim."
"Nedir o ?" diye sordu Desire.
"Mücadele edeceğim."
Desire karşısındaki adamın kararlılığı karşısında hayrete düşmüştü. Kullandığı kelimelerden çok,
ses tonu ve duruşu onu etkilemişti. Sanki içinde bulundukları durum biraz gayretle başa çıkı-
labilecek sorunlan banndınyordu ve karşısındaki adam bütün so-runlan aşabilecek gibi
görünüyordu. "Sizce bu mücadeleyi kazanmamızın bir yolu var mı?" diye sordu Arsen'in yüzüne
bakarak.
Arsen'in kafasında karşı tarafın saldın gücünü mümkün olduğu kadar yok edebilecek bir plan vardı
ve bu plana, henüz bilme-
mesine rağmen, Desire'nin büyük katkısı olacaktı. "Sanıyorum, birlikte olursak kazanabilme
olasılığımız var."
Desire, "Birlikte mi? Nasıl?" diye sordu. Hayatı boyunca barış içinde yaşamış, hatta hiç kavga
etmemişti. Silah kuşanıp saldıracak halleri yoktu ya.
"Bilgi çok büyük bir güçtür Ms. Virtanen. Karşımızdakiler ne kadar güçlü olursa olsun. Haklannda
bilgi toplayacağız ve daha sonra da topladığımız bilgileri değerlendireceğiz."
"Nasıl?"
Arşen aynntılarına girmeden biraz anlatmaya karar verdi. "Biz onlann tek düşmanları değiliz.
Sizden çalınan yapay zekâ ürünü ve bizim keşfettiğimiz Araknidler, asıl hedefleri olmadığımızın
kanıtı. Bizden bilgi çaldılar ve çaldıklan bilgiyi başkalarının üzerinde kullandılar. Bunun anlamı,
henüz düşmanlannı tanımayan, hatta düşmanlan olduğundan haberi olmayan pek çok kişi ve kurum
var. Belki bir kısmı düşmanlarını biliyor, ama nasıl mücadele edeceklerini bilmiyor. Düşman
hakkında mümkün olduğu kadar bilgi elde edip, düşmanımızın düşmanlarını bilgilendireceğiz. Bir
bakıma hem ortalığı kızıştıracağız hem de başkalannın ellerinde bulunan güçleri de kullanarak
düşmanımızı yeneceğiz. Kısıtlı imkânlanmızla, çok kısa sürede GORÎ'ye ulaşabildik. Bu bana garip
geldi. Muhtemelen GORÎ'nin arkasında başka bir güçler var. Ne kadar büyük güce sahip olurlarsa
olsunlar, bir kere deşifre oldular mı, bundan sonra faaliyetlerini sürdürmeleri çok güçleşir. Bütün
bunlan yaparken de mümkün olduğu kadar olaylardan uzak durup, kendimizi koruyacağız. Açıkçası
ölmemeye çalışacağız."
"Biliyor musunuz, Mr. Bora. Siz inanılmaz bir insansınız. Yaşadığınız onca şeye rağmen nasıl
oluyor da bu kadar sakin ve kararlı olabiliyorsunuz ?"
"Türkiye'de bir söz vardır. 'Öfkeyle kalkan, zararla oturur.' Bazen bazı şeyleri ertelemek gerekir.
Ben de bunu yapıyorum. Bu arada mümkünse birbirimize isimlerimizle hitap edelim. Bundan sonra
bana Arşen derseniz memnun olurum."
"Bana da Timur deyin lütfen." Toplantının başından beri konuşmak için bir fırsat arıyordu. Fakat
konuşma öyle gelişmişti ki, kendisini balıkçı demeğinde misafir bir avcı gibi hissetmişti.
Desire gülümsedi. "Siz de bana Desire deyin lütfen. Bu arada, BÎZE nasıl katkıda bulunacağımı
tam olarak anlayamadım. Benim üzerinde çalıştığım yapay zekâ projesini, bilgi almak için mi
kullanacaksınız ?"
Timur, "Evet" dedi. "Zaman bizim için çok önemli. Deyim yerindeyse, ölmeden önce onları deşifre
etmemiz gerekiyor. Bunun için de sahip oldukları kaynaklan çok iyi bilmemiz gerekiyor. Ana
sistemlerine girmeye çalıştık, ama bunu başaramadık. Sistemleri yapay zekâ ürünü yazılımlar
tarafından çok sıkı korunuyor. Umudumuz sizinle birlikte onların sistemlerinin içinde bir gedik
açabilmek."
Arşen burada sözü Timur'dan aldı, "Araknid benzeri yapay zekâ yazılımlarını hem sistemi
korumada hem de sistemi yönetmede kullanıyorlar. Amacımız onların kullandığı teknolojiyi çözüp,
içlerine sızabilmek. Bu arada size neden daha önce saldırılmadığına dair bir şey daha söylemek
istiyorum. Sizin sisteminizde de Araknid vardı. Siz projenizi tamamlarken onlar da projenizle ilgili
bütün gelişmeleri kopyalamışlardı ve projenin bitiminden sonra da tüm sistemi, başkaları
yararlanmasın diye çalmaya kalktılar. Projenin başkaları tarafından paylaşümaması için ellerinden
geleni yaparlar."
"Peki neden bunları yapıyorlar?"
Arsen'in aklma bir gün Timur'a söylediği cümle geldi. "Çünkü yapabiliyorlar."
"Ve onlara karşı duran kimse yok" diye ekledi Timur. "Bizim dışımızda."
Desire, "Peki bunları nasıl yapacağız ? Onlara nasıl karşı koyacağız?" diye sordu.
Desire'nin konuşmasından sorunu sahiplendiği belli oluyordu.
"Đlk aşamada sistemlerinin içine girmeyi başarmamız gerekiyor. Bunu kısmen yapabilecek
durumdayız. îkinci aşamada ise, bilgisayar sistemlerinin kontrolünü ele geçirmeye çalışmalıyız.
Son aşamada ise onlardaki bilgileri alıp, gerekli yerlere, gereken miktarda aktarmamız lazım. Bütün
bunları yaparken de ölmeme-ye çalışacağız" dedi Arşen.
Desire, düşüncelere daldı. Ölüm... Birkaç gün önce ölümden dönmüştü. Karşısındaki iki adam onu
çok iyi tanıyor gibiydiler. Hatta bir saldırıya uğrayacağını bile biliyorlardı ya da ne şekilde
ölümden kurtulacağım. Fakat ortak düşmanları olmasının dışında, haklarında pek bir şey
bilmiyordu, içinden bir ses, karşısındaki insanlara güvenmesi gerektiğini söylüyordu. O güne kadar
kendi başına hayatını idame ettirmişti. Şimdi ise hayatını sürdürebilmek için birilerine güvenmek
durumundaydı. "Hayatımı size teslim etmek durumundayım galiba" dedi.
Timur güldü. "Biz de size. Çünkü birlikte olmadığımız sürece başarma şansımız çok az."
Desire de güldü. Kendini hazır hissediyordu. Bundan bir iki saat önce ona böyle bir karar alacağını
söyleseler inanmazdı. "Buraya bile kimlik değiştirerek geldim. Nasıl korunacağız ?"
"Mümkün olabildiğince güvenli bir yer bulduğumuzu sanıyorum. Eğer oraya varana kadar
gizlenebilirsek, orada bizi bulmalarına imkân yok" dedi Arşen.
"Nerede ? istanbul'da mı ?" diye sordu Desire. istanbul'u hep merak etmişti.
"Hayır, çalışmalarımızı Ege Denizi'ndeki bir adada yapacağız. Şu anda hangi ada olduğunu ben de
bilmiyorum. Hazırlıklar bir iki gün içinde tamamlanacak. Bildiğim kadarıyla kalacağımız yer, özel
bir mülk ve bizim dışımızda hiç kimse olmayacak" dedi Arşen.
"Ne kadar süre orada kalacağız ?"
"Ne kadar sürer bilemiyorum, işimizi bitirene ve güvenliğimizi sağlayana kadar orada kalacağız.
Bir süre vermek zor, ama benim tahminlerime göre iki üç ay kalabiliriz" dedi Arşen.
"Bir ay sonra üniversitede olmam gerekiyor."
"Artık bir süre normal yaşantımıza ara vermemiz gerekiyor. Okula dönmen demek, yeniden
dikkatleri üzerine çekmen demek. Bu çok tehlikeli. Ayrıca ekibinden gelmesi gerektiğini
düşündüğün kişiler varsa onlara da teklifte bulunabiliriz. Çünkü ekibindeki anahtar kişilerin de
dolaylı da olsa bir tehdit altında olduklarım varsaymamız gerekir" dedi Timur. Desire'yle ilgili
araştırmayı yaparken ekibini de araştırmıştı.
"Proje üzerinde benimle birlikte yirmi iki kişi çalışıyor. Hepsinin potansiyel bir tehlikeyle karşı
karşıya olduğunu sanmıyorum. Hatta bizimle çalışmaya başlarlarsa asıl o zaman tehlikede
olacaklardır. Bu nedenle kimin geleceğine karar vermek bir bakıma kimin hayatını tehlikeye
atacağıma karar vermek gibi bir şey. Aslında projeyle ilgili olmazsa olmaz iki kişi daha var.
Onların eksikliği, işleri çok yavaşlatır."
"Anlıyorum" dedi Timur. Ekip kurmak onun işiydi. "Sizin ekiple ilgili bir araştırma yaptık.
Ekibinizden istediğiniz kişiye teklifte bulunabilirsiniz. Sadece içlerinden ikisine teklifte
bulunmanızı sakıncalı buluyorum. Laina Vaara ve Rieti Paju'yu ekibimize katmamız mümkün
değil" dedi.
Desire, "Casuslar mı ?" diye sordu. Bahsedilen iki kişi de projenin güvenilir elemanlanndandı.
Aslında tüm ekibe güvenirdi. O iki ismin neden soruşturmadan geçemediğini çok merak etmişti.
Özellikle Laina Vaara'nın.
"Laina Vaara hamile" dedi Timur.
"Ne ?" Desire kahkaha koyuverdi. Duyduklarına inanamıyordu. Kendisi bile Laina'nm hamile
olduğunu bilmiyordu. "Babası da Rieti mi yoksa?" dedi kahkahasına bir anlığına ara verip.
Timur bir süre Desire'nin kahkahalarının söylediklerini duyabileceği seviyeye inmesini bekledi.
"Hayır. Rieti CĐA için çalışıyor. Sizinki gibi büyük bir projeyi kendi haline bırakacaklarını
düşünmek zor."
"Mümkün değil, inanmam!" Desire'nin morali iyice bozulmuştu. "Sadece bilimsel amaçlarla bir
çalışma yapılamayacak mı ?"
Timur endişeli bir tavırla, "Dünya üzerinde etik birlik olmadığı sürece yapılamayacak sanırım"
dedi.
Desire'nin canı iyice sıkılmıştı. Kendi güvenliğini sağlama konusunda bir garanti yokken
başkalarının güvenliğini riske atmak durumunda kalacaktı. Kimi böyle bir tehlikenin içine
atabilirdi. "Of! Çok kötü bir durum" dedi.
Arşen, Desire'nin çıkmaza girmek üzere olduğunu görüp yardım etmek için bir iki şey söylemeye
karar verdi. "Desire istersen, kimlerin proje için elzem olduğunu düşün. Bu hem bizim
çalışmalarımızı kolaylaştırır hem de ekibin içinde, potansiyel de olsa, tehdide maruz kalacak kişiler
onlar olacaktır. Onları bizim yanımıza almamızın daha iyi olacağını düşünüyorum. Yapay Zekâ
Projesi çok değerli ve elde ettikleri bilgileri başkalarının kullanmasını istemeyeceklerdir. Bu
nedenle, insan hayatı onlar için önemli değil. Şu an için kimler olmazsa projenin yapılamayacağını
düşün. Büyük ihtimalle o kişiler tehdit altında" dedi.
Desire, "Karar vermek çok zor" dedi.
"Şu anda bir karar vermen gerekmiyor. Đstersen ayrıntıları ve kime ne şekilde ihtiyacımız
olabileceğini, o kişinin olası tehditten nerede daha uzak olabileceğini de göz önünde bulundurarak
tartışırız" dedi Timur.
"Çok iyi olur" dedi Desire. Đyice sıkılmıştı ve son bir saat içinde öğrendikleri ona fazla gelmişti.
"Sizin nasıl bu duruma katlanabildiğinize bir türlü akıl erdiremiyorum."
Arşen ilk defa olarak gülümsüyordu. "Olasılıklar tükenmeye başlayınca, elimizde çalışmaktan
başka bir şey kalmadı."
Desire, "Özür dilerim son bir soru daha sormak istiyorum" dedi. "GhostWall isimli ürününüzü
biliyorum ama, maddî kaynaklar yeterli olacak mı ? En azından yapay zekâ çalışmalarını
sürdürebilmek için yüklü bir bütçeye ihtiyaç var."
Arşen, "Bütçe konusunda hiçbir sıkıntımız yok. Yapay zekâ çalışmaları için gerekli sisteme
gelince, proje için kullandığınız sis-
temden daha iyisinde çalışacaksınız. Başlangıçta bu iş için yeterli maddî kaynağımız yoktu. Hatta
böyle bir düşmanın varlığından bile haberdar değildik. Araknidleri keşfedip onları yok etmenin
yolunu bulunca, onların saldırdığı şirketler doğal müşterimiz oldu. Sistemlerin güvenliğini
sağlamak için yola çıktık ve daha sonra düşmanın kötü yüzüyle yüzleşmek durumunda kaldık.
Maddî kaynağımızı, Araknidleri temizleyerek elde ettik" dedi. O an için daha fazla açıklama
yapmasına gerek yoktu. "Müsait bir zamanda bütün ayrıntıları anlatırım."
69
Desire ayrıldıktan sonra, Arşen ve Timur toplantı salonunda kalıp, çalışmaya devam etmeye karar
verdiler. Otele davet ettikleri diğer uzmanlar hakkında bir karar vermek durumundaydılar. Timur
masanın üzerine uzmanlarla ilgili dosyalan koydu.
Arşen, Timur'a baktı. "Ne o ? Memnuniyetin sanki biraz farklı gibi."
Timur mahcup, hafifçe gülümseyerek, "Yapma Hocim ya. Şimdi nereden çıkardın bunu ?"
"Timur, ben seni çok iyi tanırım. Şimdiden adaya gelmenin yollarını arıyor olmalısın."
Timur, Arsen'in ender olarak yanıldığını çok iyi biliyordu, ama bu sefer, o ender durumlardan
biriydi. "Arşen biliyor musun ? Sen bazen çok saf olabiliyorsun. Desire'nin çok hoş biri olduğuna
katılıyorum, ama benim bütün hoş kadınlardan hoşlanacağıma dair bir kural yok. Aynca nasıl fark
edemedin bilmiyorum, ama içimizde Desire'nin ilgisini çeken kişi sensin, ben değilim" dedi.
Arşen bu sözleri duyacağını hiç ummamıştı. Hatta zihninde Timur'un diğer yanıtlarına
söyleyecekleri bile hazırdı. "Sanmıyorum" demekle yetindi.
"îyi sen sanma. Şu kadarını söyleyeyim, eğer seninle adaya gelmek istersem, oraya çalışmak için
gelirim. Başka bir şey için değil" dedi Timur.
Arşen konuyu yumuşatmak isteyen bir tonda, "Tamam, tamam. Kızma. Hata ettim. Özür dilerim"
dedi.
"Kabul edildi."
"Hadi, şimdi şu uzmanları inceleyelim. Onlar konusunda ne yapacağımıza karar vermemiz lazım.
Ama şundan eminim ki, hiçbi-
rini adaya götürmeyi düşünmüyorum. Bu hem bizim için hem de onlar için tehlikeli."
Timur, "Haklısın. Bir de başımızda şu David Wilson olayı var. O kadar güvenlik soruşturması
yapılmasına rağmen, çürük bir yumurta sepete girmeyi başardı" dedi.
"Belki fazlası da var, ama biz bilmiyoruz. Biliyor musun? Ekibi genişletme fikri başta akla yatkın
gelmişti. Ama şimdi, ARTIM'a yapılan saldırı ve Calliope'deki dehşet bütün işleri değiştirdi."
"Evet. Biz o zamanlar sanal dünyada geçecek bir savaşı öngörmüştük. Ama düşman Niccolo
Machiavelli'in Prens adlı kitabını ezbere biliyor gibi" dedi Timur.
Arşen, "O kitabı politikacıların ve pazarlamacıların okuduğunu sanıyordum" dedikten sonra güçlü
bir kahkaha attı. Timur da o kitabı okumuştu.
"Yapma Hocim ya. Ben onu bir edebiyat eseri olarak okudum. Herifçioğullarına bir baksana,
önlerine geleni öldürmekten çekinmiyorlar. Sen de orada oturmuş, benimle dalga geçiyorsun. Şimdi
oturup ne yapacağımıza karar vermemiz lazım. Anlaşılan o ki uzmanlarımız, biri hariç, tatillerinden
zevk alıyorlar. Đstersen önce David Wilson denilen adamla ilgili ne yapacağımızı konuşalım. Daha
sonra diğerleriyle ilgilenelim."
Arşen, "Tamam" dedi. "En son isteyeceğimiz şey, onlardan şüphelendiğimizi bilmeleri. Kuyruğuna
NSA takılmış olmasa işimize yarayabilirdi. Biz ayrıldıktan sonra onunla bir toplantı yap ve video
görüntüsü iletimi konusunda çalışmaya başlayacağımızı ve onunla veri sıkıştırma konusunda
görüşmek istediğimizi söyle."
Timur, Arsen'in sözünü kesti, "Ona güzel bir hikâye uydururum ve daha sonra ona bir teklifle
gelebileceğimizi, düşünce olarak yaklaşımının ve beklentilerin neler olduğunu sorarım. Diğerlerine
gelince onlar da çok işimize yarayacak kişiler. Adaya gelmelerini istemediğinden emin misin ?"
Arşen derin bir nefes verdi. "Zor bir karar, ama kesin olarak bildiğim bir şey var. Adaya
gelmeyecekler. Önümüzde seçebileceğimiz üç olasılık var. Birinci olasılık, teşekkür edip geri
yollamak, ikincisi, gelecek yıl başlatacağımız bir proje için onlarla görüştüğümüzü söyleyip
beklemek ve üçüncü olasılık da, onları frilens çalıştırıp bazı modülleri yaptırmak. Bana öyle geliyor
ki uzmanların tümünde bu seçimi yapacağız. Adaya gelmelerini şu an için bir olasılık olarak
görmüyorum. Desire'nin ekibinden bize katılacak kişiler belki adaya gelebilir. Onlarla ilgili kararı
da siz vereceksiniz" dedi.
Timur, "Ne düşünüyorsun. Desire'nin ekibi şu anda daha mı güvende ?" diye sordu.
Arşen, "Bilemiyorum Timur, inan ki bilemiyorum. Helsinki'de yapılan iki saldırıda da sadece
ekibin başındaki kişiler hedef alındı. Bu da ekibin kalanının güvende olduğu anlamına gelebilir.
Bununla birlikte Calliope'ye yapılan saldın o kadar seçici değildi. Bundan sonra ne olacağını
bilemiyorum. Çalışmalarımız onları çok kızdırdı. Yine de artık önlerine çıkanları devirip geçmek
isteyecekleri kesin. Bana kalırsa ekip şu an için güvende. Bununla birlikte ekipten bize bir iki
kişinin katılması bizi çok rahatlatırdı" dedi.
Timur, "Tamamdır, Hocim. Sen merak etme ben gereken her şeyi hallederim" dedi. Arsen'in onca
insanın sorumluluğunu sırtında hissettiği her halinden belli oluyordu. "Hadi sen de biraz dinlen, ben
son kontrolleri yapayım."
"Birlikte yapalım, benim başka yapacak bir işim yok" dedi Arşen.
"Ya Hocim, sen inanılmaz bir adamsın. Adaya gidene kadar senin başka bir şeyle ilgilenmeni
istemiyorum. Bu benim işim. Bundan sonrasında sana ihtiyacım yok. Git dinlen, yüz, koş. Ne
yaparsan yap" dedikten sonra masanın üzerine yaydığı dosyaları toplamaya başladı.
"Yapma Timur be. Şimdi beni kovalıyor musun ?"
"Hem de nasıl. Artık sen de dinlenmeyi öğrenmelisin. Hadi bakalım dinlen biraz."
ORHAN KEMAL ĐL HALK KÜTÜPHANESĐ
70
1 ekim 2005, cumartesi 03:45
Arşen uzakta hayal gibi kıpırdayan ışıklara baktı. Sonunda çalışmaya başlayacaktı. Hiçbir şey
yapmadan oturup durmak, acılarını tekrar su üstüne çıkarmıştı. Günde yirmi iki saat çalışırken,
acılarını düşünmeyi erteleyebilmişti. Ama Antalya'ya geldiğinden beri neredeyse günün yirmi saati
Melody'yi ve yaşayamadıklannı düşünür olmuştu. Đnsan beyni çok ilginçti. Elinde olsa da
düşünmesine engel olabilse, çok daha huzurlu olacaktı. Oysa beyni bir moda girdiği zaman anlık
atlamalar dışında o modda takılıp kalıyordu. Düşünmemek elinden gelmiyordu. Bilginin çok
önemli olduğuna inanırdı, ama bildiği bir şey vardı ki, bilgi her zaman mutluluk ve huzur
getirmiyordu, insanların ancak açılarıyla olgunlaştıklarını ve olgunlaştıkça da yalnız kaldıklarını
düşündü. Günün birinde biri onun ne kadar olgun olduğunu söyleyecek olursa, bilmeliydi ki, bedeli
acı ve yalnızlıktı.
Minik dizel motorun gürültüsü, teknenin yardığı dalgaların sesini bastırmaya yetmeyecek kadar
azdı. On iki metre boyundaki tekne, Kemer'den bir saat kadar önce aynlmış, adaya gidecekleri
uçakla buluşacaklan yere doğru yol alıyordu. Onlan adaya Vig-nette götürecekti. Tüm hazırlıkların
tamamlandığını öğreneli altı saat olmuştu. Vignette'in gelişini haber alır almaz, Desire Virta-nen'i
yanlarına almışlar ve bütün eşyalarını otelde bırakıp tekneye atlamışlardı.
Teknenin önündeki dalgalan yakalayışını seyreden Desire'ye baktı. Genç kadın yola çıkmadan önce
biraz tedirgin olmasına rağmen, denize açılır açılmaz rahatlamıştı.
"Ne kadar yolumuz kaldı?" diye Timur'a seslendi.
Kaptan köşkünde, başındaki denizci şapkasıyla, tekneyi yöneten Timur sağındaki GPS aletine
baktı. Buluşma noktasına iki de-
niz milinden daha az kalmıştı. "Yaklaşık on beş dakika sonra orada oluruz. Biraz önce Vignette'le
konuştum, o da yirmi dakika içinde buluşma yerinde olacağını söyledi."
"Vignette de epey uzak bir buluşma noktası seçmiş, neredeyse Kıbrıs'a varacağız" dedi Arşen.
Kıyıdan yaklaşık olarak on mil açılmışlardı.
"Fena mı işte, iki yıldır mavi yolculuğa çıkmak için fırsat kollu-yordun. Başlangıcı burada yaptın
işte" dedi Timur. Desire teknenin baş kısmındaydı, ama ikisi de yanlarında Desire olduğu sürece
Đngilizce konuşmayı tercih ediyorlardı. Desire'nin anlamadığı bir dildeki konuşmaları duyup,
tedirgin olmasını istemiyorlardı.
Arşen hafızasına lanet ediyordu. Yine bir duygu çapası gelmiş yüreğinin ortasında demirlemişti.
Mavi yolculuk! Bir tekneye binip, iki hafta Ege ve Akdeniz'in masmavi sularında dolaşmak.
Kimsenin olmadığı, sadece tekneyle gidilebilen koylarda demirlemek, sualtı fotoğrafları çekmek.
Bütün bunlar Melody'nin ve onun hayalini süslemişti. Đkisinin de işleri nedeniyle bir türlü iki hafta
boşluk bulamamışlardı. Gerçi Saros da yeterliydi, ama mavi yolculuğun keyfi bambaşkaydı.
Balaylannda yaptıkları mavi yolculuğun tadı ikisinin de damağında kalmıştı. Şimdi ise mavi
yolculuk kalbine demirlemiş bir çapaydı.
Timur yaptığı gafı biraz geç fark etmişti. Üçünün o kadar çok ortak hatırası vardı ki, son birkaç
yıllık geçmişle ilgili hangi konudan bahsedecek olsa bir şekilde içinde Melody'yle ilgili bir hatıra
olacaktı. Heyecanın ve sıkıntının birbirine karıştığı ortamı biraz olsun yumuşatmak için espri
yapmaya çalışmıştı, ama sonucu hiç de beklediği gibi olmamıştı. Rotayı kontrol ettikten sonra
tekneyi otomatik pilota aldı. Gömlek cebine koyduğu kısa Cohi-ba purosunu alüminyum tüpünden
çıkardı ve yaktı. Arsen'in yanına gidip, sırtına hafif bir şaplak indirdi. "E, dostum. Vignette bir
uçakla mı sizi alacak ?"
"Hayır, bir ekranoplanla."
"Ekranoplanla mı? O da ne?"
"Suyun hemen üzerinde giden bir tür uçak."
"Hoverkraft gibi mi ?"
"Pek değil. Hoverkraft havayastığı üzerinde gider, ekranopla-nın ise havayastığı yoktur. Kanatları
güdük bir uçak gibidir. Aynı uçakların uçuş prensibine göre çalışır, ama suyun birkaç metre
üzerinden uçar."
"Valla ilginç bir adam şu Vignette. Nereden bulmuş ekranoplanı acaba? Bir deniz uçağıyla sizi
almaya gelse olmaz mıydı sanki?" Ti-
mur uçaklara olan merakı nedeniyle bir deniz uçağı görmeyi umuyor gibiydi. Hatta biraz da sanki
hayal kırıklığına uğramıştı.
"Ekranoplanlar deniz uçaklarından çok daha hızlı. Bu nedenle onunla geldiğini düşünüyorum."
"Hızlı mı? Nasıl daha hızlı olabilir?" Hız... Đkisinin de ortak merakıydı. Hele suyun bir iki metre
üzerinde bir deniz uçağından daha hızlı gidebilen bir aracın oluşu hoşuna bile gitmişti.
"Hiç denizin üzerinde süzülen martıları seyrettin mi ? Denizin yanm metre üzerinde hiç kanat
çırpmadan yüzlerce metre suya paralel uçarlar ve daha sonra da bir iki kanat çırpıp yine uçmaya
devam ederler."
Timur, "Evet ?" dedi merakla ama Arsen'in bir türlü nasıl bir araçtan bahsettiğini anlayamıyordu.
"Hocim anlat hadi. Beni merakta bırakma." Uçan taşıtların tümü ilgi alanına giriyordu.
"Ekranoplanların uçuş prensibi, martıların suyun üzerinde uzun süre süzülmelerinden
esinlenilmiştir. Buna Wing in Ground Effect40 adını veriyorlar. Zaten ekranoplanlar da genel
olarak WlG adıyla anılır. Sesaltı uçuşlarda..."
Timur, "Yine başlama? Benim senin kadar fizik bilmediğimi biliyorsun. Şimdi sen bu şekilde
anlatacak olursan sabahı buluruz. Daha basit bir şekilde anlatmayı denesene" diye çıkıştı. Arsen'in
bildiği bir konuda soru sorulduğu zaman detaylı anlatma huyunu biliyordu. Müsaade etse, birkaç
saniye içinde bir kâğıt kalem alıp ona aerodinamik konusunda giriş seviyesinden başlayıp, ileri
düzeye kadar bilgi verebilirdi.
Arşen, "Tamam, tamam" dedi gülerek. "Sana işin hikâye kısmını anlatayım. Havada uçan bir uçak
etrafında bir kaldırma alanı yaratır. Kabaca bir daire şeklindedir bu alan. Aynı aerodinamik sistem
ekranoplanlar için de geçerlidir ve ekranoplan yere çok yakın uçtuğu için yuvarlağa yakın kaldırma
alanı yere doğru genişler ve bu daha az güçle daha hızlı uçmasım sağlar."
"Şimdi bu hikâye kısmı mı ?"
"Eh be Timur. Hem soruyorsun, hem de şikâyet ediyorsun, istersen sana WlG'lerle ilgili mitleri
anlatayım ya da casusluk hikâyelerini. Ne dersin ?"
"Valla çok daha iyi olur, çünkü şu anda hesap kitap işine kafamın basacağını sanmıyorum."
Arşen can dostunun puro tutan eliyle alnını kaşımasını seyrederken keyiflenmişti. Aslında Timur'un
mekanik konusunda ne kadar başarılı olduğunu biliyordu. Hatta ondan daha fazla meka-
40. Yer etkisindeki kanat.
niğe yeteneği vardı. Yeterli aleti olursa, bir arabanın motorunu tek başına dağıtıp toplayabilirdi.
Uzaktan ekranoplamn vızıltıyı andıran sesini duyana kadar, Rostislav Alekseyev'in askerî amaçla
tasarladığı WÎG'den, Amerikan U2 uçakları tarafından çekilen WlG fotoğraflarının Amerikalı
uzmanlar tarafından yanlış anlaşılıp, bir uzay gemisiyle karıştırılmasından, Hazar Denizi'nde
yapılan denemelerin halk tarafından Hazar Denizi canavarı olarak algılanmasına kadar, değişik
WÎG olaylarını Timur'a anlattı.
"Birazdan ekranoplanın neye benzediğini göreceksin" dedi Arşen.
Đkisi birden aynı anda, bir otomobil gibi farlarını açmış gelen ekranoplanı gördüler. Ekranoplamn
kanatlarına yerleştirilen iki projektör uzakta iki ince hat oluşturarak tekneye doğru yaklaşıyordu.
Ekranoplamn sesini duyan Desire de teknenin önünden, yanlarına geldi. "Sanıyorum tekne gezimiz
sona eriyor" dedi Timur'a bakarak.
"Haklısın Desire" diyen Timur teknenin motorunu durdurmak için kaptan köşküne gidiyordu,
ikisini de bir daha ne zaman görebileceğini bilmiyordu. Aslında bir daha görebilecek miydi, ondan
da emin değildi. Yine de tedirginliğini bir kenara bırakıp gülümsedi.
Arşen, "Bundan sonra bütün bağlantıları PDA'lar üzerinden yapacağız. Birbirimizi direkt olarak
aramayalım. Bütün görüşmeleri Calliope üzerinden yapalım. Hiçbir şekilde yerimizi belli edecek
bir hataya düşmeyelim" dedi.
"Sen merak etme, her türlü ayrıntıyı düşündük. Frilens çalışacak iki uzman da PDA üzerinden veri
aktarımı yapacak, ama aktarımları Calliope üzerinden alacağız" dedi Timur.
Ekranoplan yanlarından geçerken, suyun hâlâ elli santim kadar üzerindeydi. Bir martı gibi suyun
üzerinde süzülüyordu. Tekneyi birkaç yüz metre kadar geçtikten sonra on metre kadar irtifa kazanıp
yana döndü. Đçlerinde ekranoplanları en iyi bilen kişi Arşen bile tekneye yaklaşan ekranoplanı
gördüğünde, hayretini saklayamamıştı. Üzerinde koç boynuzu şeklinde denize doğru inen kanadı
olan şişman bir puroyu andırıyordu. Arka tarafında da yanlardaki iki dikmeye yerleştirilmiş eski
model Formula 1 arabalarında görülen kanadı, WÎG'in yerden fazla uzaklaşmamasını sağlıyordu.
Üzerinde C-Wing 3 yazısı, yan aydınlatma ışığının yardımıyla rahatlıkla okunabiliyordu, iki adet
türbomotor deği-
şik yönlere hareket ederek manevrayı sağladı ve tekneye birkaç metre kalana kadar yaklaştı.
Timur hayretini gizlemeye gerek duymadan, "Vay canına Ho-cim! Böylesini hiç beklemiyordum.
Buraya nasıl geldiğini görmesem, dünyada sizin ona binmenize izin vermezdim" dedi.
"Hocim ne demek?" diye sordu Desire. Timur okul yıllarından kalan, Arsen'e Hocim deme
alışkanlığını üstünden atamamıştı.
"Al bakalım. Hadi anlat da görelim şimdi" dedi Arşen Timur'a Türkçe olarak.
"Şey. Hocim, Hocam kelimesinin deforme edilmiş halidir. Anlamı öğretmenim demektir. Okul
yıllarında öğrencilerin büyük bir çoğunluğu bunu kullanırdı. Bende de o yıllardan kaldı bu ağız
alışkanlığı."
Desire, "Yani bu kelime arkadaşlar arasında mı kullanılır?" diye sordu.
"Evet."
"Anladım Hocim" dedi Desire, c harfini j gibi vurgulayarak. Hep birlikte gülmeye başladılar.
Ekranoplamn kapısını açan Vignette onlara seslendi. "Merhaba! Adaya gelecekler acele etsin!"
Arşen, "Merhaba Alan! Şimdi geliyoruz!" diye seslendi.
Bu sırada Timur arkasındaki şişme botu tekneye doğru çekmeye başlamıştı bile. işini bitirdikten
sonra, yerde duran ikinci bir ipi aldı ve iki ipi birbirine ekledi. Sıra Arşen ve Desire'yle
vedalaşmaya gelmişti.
Arşen, "Hadi bakalım, ayrılık vakti geldi" dedi. Timur'un yanına gitti ve iki can dostu birbirine
sarıldılar.
"Unutma, kendine çok iyi bakacaksın" dedi Timur. "Orada başını belaya sokmanı istemiyorum."
"Sokmam" dedi Arşen. "Sen de kendine iyi bak." Birkaç saniye iki dost göz göze geldiler. "Hadi
bakalım, yolcu yolunda gerek" dedi Türkçe olarak. Daha sonra da bota atladı.
Desire de Timur'la el sıkıştı. "Lütfen unutmayın Lee Wong'la irtibat kurmamı sağlarsanız çok
memnun olacağım."
"Sanıyorum sabaha görüşebileceksiniz. Hild sabah uçağıyla Fas'ta olacak ve mesajınızı kendisine
iletecek. Sizi aramasını sağlayacak."
Desire ekibe katılması için sadece Lee Wong'u seçmişti. Wong yazılım ekibinin başıydı. Onun
katılımı olmadan yapay zekâ sisteminde gerekli değişiklikleri yapmanın aylar alacağım söylemişti.
"Umarım, o da bize katılır" dedi Desire.
"Umarım" dedi Timur ve Desire'nin elinden tutarak bota inmesine yardım etti. Arşen de botta
Desire'yi karşıladı ve güvenli bir yere oturmasına eşlik ettikten sonra, 10 beygirlik Johnson marka
dıştan takma motoru çalıştırdı.
Arşen motoru hareket ettirirken, Timur da elindeki ipi salıyordu. Yaklaşık on beş metre ötedeki
ekranoplanın yanına geldiklerinde, Vignette botu karşıladı. Önce Desire, Vignette'in yardımıyla
yukarı çıktı, ardından da Arşen bir hamlede ekranoplana tırmandı. Timur şişme bota bağladığı ipi
geri çekerken, Vignette ve Arşen de ona el sallayıp veda ettiler.
"Kendine iyi bak!" diye bağırdı Arşen.
"Siz de!" dedi Timur.
Ekranoplanın içi lüks bir limuzini andırıyordu. Arkada gerektiği zaman yatınlabilen ikili deri koltuk
vardı, karşısında ise 180 derece dönebilen iki deri koltuk bulunuyordu. Đçerisi çalışma masası ve
iletişim sistemiyle bir ofis gibi kullanılabilecek şekilde hazırlanmıştı. En önde ise iki pilot koltuğu
vardı. Koltukların ikisi de doluydu.
Arşen ve Desire arka koltuklara, yan yana oturdular. Vignette de karşılarına yerleşti. Bu arada çift
motor ekranoplanı tekneden uzaklaştırmaya başladı. Artık yolculukları başlıyordu. Timur'un
teknesinden gelen siren sesini zar zor duydular. Ama onları asıl şaşırtan ekranoplanın da siren
sesine kornasıyla karşılık vermesiydi.
Vignette, "Artık gidebiliriz, Victor" dedikten sonra, dalgaların üzerinde sallanan ekranoplan
hızlandı. Her biri üç yüz elli beygirgücündeki türbomotorlar uğultuyla çalışmaya başladı. Birkaç
saniye sonra da ekranoplan hareket etmeye başlamıştı. Yüz metre kadar gitmişlerdi ki, altlarına
vuran dalgaların sarsıcı etkisinden kurtuldular. Kabin içi o kadar iyi yalıtılmıştı ki neredeyse
tepelerinde bulunan motorun sesini bile işitmiyorlardı. Ekranoplan hedefine doğru, suda görünmez
bir bıçakla iz açarak ilerlemeye başladı.
Arşen, bir Vignette'e, bir de Desire'ye baktı. "A! Pardon. Sizleri tanıştırmamıştım. Desire Virtanen
ve Alan Vignette" dedi. "Garip bir tanışma oldu ama ne yapalım. Hayat da garip zaten..."
Timur ekranoplanın arkasından bir süre baktı. Arsen'i bir daha ne zaman göreceğini düşündü,
içinden bir his, pek fazla beklemek durumunda kalmayacağım söylüyordu. Nasılsa Arşen yakın bir
zamanda onu çağırırdı.
4
Shotdown
71
3 aralık 2005, cumartesi 09:50
Ekranoplan güneşi soluna almış, suyun üç metre üzerinde mermi gibi gidiyordu. WĐG ile deniz
arasında oluşan basmç yastığı, arkalarında on beş metrelik bir su sütununa neden oluyordu. Yarım
metreyi bulan dalgaların üzerinde saatte 200 millik bir hızla uçsuz bucaksız denizin üzerinde
kayıyorlardı.
Ekranoplanın pilot koltuğundaki Timur'un keyfine diyecek yoktu. Bir ekranoplanı ilk kez iki ay
önce görmüş ve imrenmişti. Denize bu kadar yakın ve bu kadar hızlı bir aracın olabileceğini hayal
bile edememişken, şimdi pilot koltuğunda ekranoplanı kullanıyordu. Hissettikleri inanılmazdı.
Göstergeye göre, uçuş irtifa-sı sadece 3 metreydi. Uzakta gördükleri adalar, sanki yanlarından
geçip gidiyordu. Denize bu kadar yakın ve bu kadar hızlı gidilebileceğini asla hayal edemezdi.
Offshore tekneleri bile, bu hızlara yaklaştıkları zaman, pilotları belleri kırılırcasına suyun beton
etkisini hissederken, yanındaki konsola bir bardak su koysa, bardaktaki su dökülmezdi bile. Denizle
aralanndaki hava yastığı, neredeyse evdeymiş gibi konforlu gitmelerine imkân sağlıyordu. Yarım
metreyi bulan dalgalan hissetmiyorlardı bile. Yanındaki pilottan öğrendiği kadarıyla, kullandıkları
ekranoplan, uçuş irtifa-sını ayarlayarak, yedi sekiz metre yüksekliğindeki dalgalı denizde bile
rahatlıkla gidebiliyordu.
Sabahın erken saatinde, Ataköy Marina'dan bir sürat teknesine binmiş ve açıkta onu bekleyen
ekranoplana gelmişti. Uçak, teorik olarak bir ekranoplandı, Arsen'i alan WlG'in aynısıydı.
Gösterge paneline iyice aşina olmaya başlamıştı. Alçak irtifa radarı, görüş mesafesi sıfır bile olsa
güvenli bir yolculuk yapmalarına imkân sağlıyordu. Ataköy açıklanndan yola çıktıklarında, içinde
bir şeyler kıpırdanmaya başlamıştı. Marmara Denizi'ni yet-
miş mille geçmişlerdi. Çanakkale Boğazı'na geldiklerinde ise hızları otuz mile düşmüştü. Nara
Burnu'ndan geçerken, bütün gemilerin yaptığı gibi, deniz şehitlerine saygılarını korna çalarak
göstermişlerdi.
Çanakkale Boğazı'nı geçip, Ege sularına çıktıklarında da, Timur dayanamamış, ağzındaki baklayı
çıkarmıştı. Ekranoplanı kullanmak istiyordu. Bir saatlerini bu işe ayırmışlardı. Ekranoplanı
kullanmak kolaydı. Hatta araba kullanmaktan da kolaydı. Sudaki manevralarla eğitime başlamışlar
ve daha sonra da havalanmışlardı. Pilot bölümündeki çift kontrol sistemi de eğitimi hızlandırmıştı,
ilk tedirginliği attıktan sonra manevralar yapmaya başlamıştı. Kaptanlık bilgisi de olduğu için GPS
sistemini ve radarı kullanmayı çabuk öğrenmişti. Konsolun ortasındaki haritaya uzandı. Mevcut
hızla giderlerse yarım saatten az süreleri kalmıştı. En sonunda Arsen'i görecekti.
iki ay içinde, ARTIM'ı yeni binasına taşımış, ciddi bir güvenlik ekibi kurmuştu. O kadar geniş
güvenlik önlemleri almışlardı ki, başbakanlık konutu bile, ARTIM'a göre daha az korunuyordu.
Binanın çatı katını Arsen'e ve kendisine ayırmıştı. Katı ikiye bölmüş, yarısını Arsen'e diğer yarısını
da kendisine ev olarak düzenlemişti. Alttaki iki katı ise çalışanlar için apartotel olarak ayırmıştı.
Apartoteli öyle ayarlamıştı ki ortak yaşam alanı aynı zamanda bir ofis olarak da kullanılabilirdi.
Yeni binalarına taşınan bir hafta olmuştu.
Melody'nin anısına bir vakfm kuruluş çalışmalarına başlamışlardı. Melody'nin ağabeyi Mark
Duncan da Amerika'da vakfın şubesini açacaktı, isim konusunda biraz tereddüt ettikten sonra,
Arsen'in isteği doğrultusunda vakfa Melody'nin adını vermişlerdi. Melody Vakfı. Vakfın amacı
Türkiye'de yapılacak arkeolojik ve bilimsel araştırmalara destek vermek ve projeler hazırlamaktı.
Vakfın kurucusu olarak, Timur'un adı geçmesine rağmen, vakfm koordinatörlük görevine
Melody'nin profesörü Selvi Duru'yu getirmişlerdi. Melody'nin asistanı Tamay Erdem de
yardımcılığını yapacaktı. Vakfın düzenli geliri, Melody'nin ARTIM'daki hissesinden ve Timur ile
Arsen'in kendi hisselerinden verdikleri paydan sağlanacaktı. Kaba bir hesapla ARTIM'ın gelirinin
yüzde onu vakfa aktarılacaktı. Sistemi kurmuşlardı ve yakın zamanda araştırmalara destek olmaya
başlayacaklardı.
iki aydır Arsen'le tek ilişkisi PDA'lar aracılığıyla olmuştu. Görüşmelerinde de işle ilgili konular
yerine daha çok istanbul'da olan gelişmelerden bahsetmişlerdi. Timur'a kalsa günün yirmi
dört saati Arsen'le konuşmak isterdi, ama Arsen'in konsantrasyonunu bozmak istemediği için
haftada iki görüşmeyle yetinmek zorunda kalmıştı. En son konuşmalarında Arşen ona artık adaya
gelebileceğini söylemişti.
Aralık olmasına rağmen, Ege'nin ılıman havası ve parlayan güneş, günün güzel geçeceğini
müjdeliyordu. Pilot telsizle bir süre Almanca konuştuktan sonra, Timur'a seslendi. "Mr. Sarp, adaya
gelmek üzereyiz" dedi. Bakışlarından ekranoplanın kontrolünü almak istediği belli oluyordu.
Timur kontrolü vermeye istekli olmamasına rağmen, "Kontrolü sen al" dedi.
Timur uzakta görülen adayı incelemeye başladı. Yeşil bir ban-dana sarınmış kel kafayı andırıyordu.
Volkanik kayalıklara kurulan şato ise neredeyse görünmüyordu. Yapımında adanın kayalarının
kullanıldığı belliydi. Keskin şekilleri fark etmemiş olsa kayalardan başka bir şey görmediğini
rahatlıkla söyleyebilirdi.
Pilot, adayı sağma aldı ve adanın güney tarafına doğru devam etti. Adanın güneyine geçtikten sonra
kayalıkların arasına gizlenmiş bir koya doğru ilerledi ve suya tatlı bir eğimle inen beton platforma
tırmandı. Ekranoplanın altında tekerlekleri de vardı. Buna bayılmıştı.
Bir görevli, tekerlekli bir merdiveni sürükleyerek ekranoplana yaklaştı, ikincisi ise ekranoplanın
tekerleklerine takoz yerleştirmekle meşguldü. Merdiveni yerleştiren görevli kapıyı açtı ve Timur'un
çıkmasını beklemeye başladı.
Timur birkaç saniye sonra kapıda belirdi.
"Hoş geldiniz Mr. Sarp. Umarım yolculuğunuz iyi geçmiştir" dedi merdivenin başındaki adam.
Omzuna astığı, namlusu yere doğru dönük makineli tüfeğine bakılırsa, adayı korumakla görevli
ekipten olmalıydı.
Timur, "Teşekkürler" dedi. "Zevkli bir yolculuktu."
"Siz lütfen önden gidin, biz eşyalarınızla ilgileniriz."
Timur da tekrar teşekkür ettikten sonra adamın gösterdiği yöne doğru yürümeye başladı. Arsen'in
onu karşılayacağını ummuştu, ama Arşen görünürde yoktu. Henüz birkaç adım atmıştı ki, Arsen'in
ağaçların gizlediği patikadan koşarak aşağı geldiğini gördü.
Her zamanki gibi kemik çatırdatan bir kucaklaşmadan sonra birbirlerinin hatırını sordular.
Timur, "Artık planımızı yürürlüğe koyma zamanımız geldi, değil mi?" diye sordu. Antalya'da
yaptıkları konuşmada neler yapabileceklerini ayrıntılı şekilde planlamışlar ve o günden sonra da
planları hakkında tek kelime konuşmamışlardı.
Arşen gülümsüyordu.
"Hadi ama Hocim, bir şeyler söylesene! Beni gelir gelmez çatlatacak mısın ?"
Arşen, "Sanırım Umbranautlarm fişini çekeceğiz" dedi. Gülümsemesi yüzüne yayılmıştı.
"Hadi ya Hocim. Onu biliyorum, ama senin keyfin yerinde benimle dalga geçiyorsun" dedi Timur.
"Eh olsun o kadar. Đki aydır ilk defa olarak sekiz saat deliksiz uyudum. Yatakla o kadar
bütünleşmişim ki, uyandığımda beni neredeyse yataktan kazıyacaklardı."
"Belli zaten, bir ara karşılamaya gelmeyeceğini düşünmüştüm, ama beyefendi ekranoplanın sesine
uyandılar galiba."
Arşen bir kahkaha attı. "Sen gelmeden beş dakika önce uyandırdılar. Ancak giyinecek vaktim oldu.
Günlerdir gözümü kırpmadığım için, beni daha erken uyandırmaya kıyamamışlar."
"Yüzdük yüzdük kuyruğuna geldik. Söylesene bana, başarma şansımız nedir?" diye sordu. Bütün
detayları öğrenmek istiyordu, ama yalnız kaldıkları zaman, uzun uzun konuşmayı ve tüm detayları
o zaman öğrenmeyi tercih ederdi.
"Eğer bir hafta daha hayatta kalmayı başarırsak, başarma şansımız yüzde doksan dokuz. Artık
elimizdeler."
Timur, Arsen'in belindeki silaha baktı. Onu hiç silahla dolaşırken görmemişti. Tabancayı
göstererek, "Bir tane de ben alayım, o zaman hayatta kalma şansımız daha da artar" dedi.
Arşen, Timur'un sözleri üzerine güçlü bir kahkaha attı. "Çok mu istiyorsun bir tabanca?" diye
sordu.
Arsen'le onca atış talimi yapmışlardı. Arşen kadar olmasa da hedef tahtasını vurabilecek kadar
tabanca kullanabilirdi. "Merak etme seni vurmam" dedi gülerek.
Arşen belindeki tabancayı çıkardı ve Timur'a verdi. "Sen bunu al. Yukarıda bu oyuncaklardan
birkaç tane daha var" dedi. Birlikte patikadan yukarı doğru yürümeye devam ettiler.
Yürüyüşleri, adanın tepesindeki şatoda sona ermişti. Arşen, Timur'un omzunu hafifçe sıktı. "Hadi
şimdi sen odana yerleş. On beş, yirmi dakika sonra kahvaltıda buluşalım" dedi. "Hazırlıkları
tamamladık, ama daha yapacak işlerimiz var."
"Tamam Hocim. Desire nerede bu arada?"
"Uyuyor sanıyorum. Bütün ekip, dört gündür uyumadık desem yeridir. Bir iki defa Desire'nin başı
masaya düştü, ama o da dayandı."
"Peki Lee Wong nasıl çıktı ?"
"Süper. Onunla konuşurken dikkatli ol, çünkü bazen zihnimi okuduğundan şüpheleniyorum. Adam
bir olasılık dehası."
"Olur, dikkatli olurum. îstesen kask giyeyim, zihnimi okumasın diye."
Arşen başını iki yana sallayarak, "Sen bilirsin" dedi. Timur'un geldiğine çok sevinmişti.
Đki arkadaş sohbet ederek yansı kayalıklara gömülmüş şatodan içeri girdiler.
72
Doğu batı istikametinde uzanan, bire bir buçuk kilometrelik volkanik adanın tamamı, Ege
Denizi'ndeki armatörlerin sahibi olduğu diğer minik adalar gibi, özel mülktü ve misafirlere alışık
değildi. Adaya giriş ya doğal marinadan ya da helikopterle yapılabilirdi. Adanın diğer tarafları sarp
kayalıklarla kaplıydı.
Timur şatoyu yakından görünce, bir kalenin kalıntılarının üzerinde yapıldığını fark etmişti. Hatta
kalenin surlarının bir kısmı korunmuş, bina iç avluya yapılmıştı. Tarz olarak eski çağlardaki
Fransız şatolarını andırıyordu. Şatonun dışı ise, eteğine kurulduğu kayalıklarla uyum sağlayacak
şekilde yapılmıştı.
Deniz seviyesinden sadece doksan metre yukarıda olduğundan etrafta hiç ada görünmüyordu.
"Bütün adanın senin olduğunu bir düşünsene. Komşuları rahatsız etmeden istediğin gibi
eğlenebilirsin."
Arşen, kahkahalarını bastırmaya çalıştı. Timur'un, en olmadık zamanlarda söylediği sözler, çok
hoşuna giderdi. Şimdi de, onca derdin arasında neler düşünüyordu. Sanki etrafı incelermiş gibi
yapıp, başını Timur'dan başka tarafa çevirdi. Alt dudağını ısırdı ve bir süre öyle kaldı. Đçinden gelen
gülme isteğim bastırmaya çalışırken, ne kadar uzun zamandır gülmediğini düşünüyordu. Nihayet
gülme dürtüsüne galip geldi ve Timur'a doğru döndü. "Belki bir gün sen de alırsın bir tane,
Đstanbul'dan sıkılınca" dedi.
"Asla sıkılmam. Dünyanın en güzel şehri orası."
"Anlat bakalım orada durum nedir?"
Aslında yaptıklarının çoğunu Arşen de biliyordu. Görüşmelerinde neler yapacaklarını hep
anlatmıştı. Yine de kısa bir bilgi verip, sırasını savmak yerinde olacaktı. "ARTIM'ın artık yeni bir
binası var. Yeni binaya taşınma işlemlerini geçen hafta bitirdik. Bi-
I
nanın çatı katını proje çalışmalarında kullanabilelim diye ikiye böldürdüm ve bize iki daire
hazırladım. Sen olmadığın için de hazırlıklar çok kısa zamanda tamamlandı."
Arşen için hayal ettiği daireyi hazırlamıştı. îş Arsen'e kalsa yapılan tadilata ve alınan eşyalara gerek
olmadığını söyler ve kendi dairesine bir yatak ve bir buzdolabı atıp içinde yaşamaya çalışırdı. Ama
Timur Arsen'in ihtiyaçlarını göz önünde bulundurarak daireyi hazırlamıştı. Arsen'in birkaç dakika
mırın kırın ettikten sonra beğeneceğinden de emindi.
"Çatı katının altını da proje ekibine apartotel şeklinde hazırladık. Proje çalışmaları sırasında
isteyenler orada kalabilecekler. Bundan sonra bir kanepeye kıvrılıp uyumak yok. Đsteyen çıkıp
dinlenebilecek."
"Çok iyi. Sonra?"
"Senin odanı uygulama geliştirme ekibinin bulunduğu kata, benimkini de satış ve destek katına
koydum. Biraz ayn çalışacağız ama, uzun zamandır yöneticilerin ekipleriyle birlikte çalışmaları
konusundaki düşüncemizi, bu binada gerçekleştirmiş olduk. Đstediğimiz zaman dahilî konferans
sisteminden birbirimizle görüşebileceğiz. Çatı katında da ortak çalışma odamız var."
"Desene artık binadan çıkmadan aylarca yaşayabileceğiz" dedi Arşen gülümseyerek.
Timur, Arsen'in esprisini anlamazlıktan gelip devam etti: "Bir de... Sana bir sürprizim var ama, onu
Đstanbul'a gidince öğreneceksin."
Timur yine yapacağını yapmış ve Arsen'in aklına bir kurt düşürmüştü. Sonra da, kurdun beynini
yemesini keyifle seyredecekti. Timur'un planına uyarak, "Hayrola sürprizin nedir ?" diye soracak
olsa, ağına düşeceği için sormamayı tercih etti.
Timur, Arsen'den gelecek tepkiyi makul bir süre bekledikten sonra devam etti. "Peki Desire ve
Lee'nin durumları ne olacak?"
"Bu konuyu hiç konuşmadık. Tek odaklandığımız şey, başımızdaki beladan nasıl kurtulacağımızdı.
Eğer bu işten kazasız belasız kurtulursak, bu konuyu o zaman konuşuruz."
"Tamamdır" dedi Timur. "Peki sen son aşamayla ilgili neler yaptın anlatmayacak mısın?"
Arşen işin sonuna gelmelerinin rahatlığını yaşıyordu. Önlerinde en fazla üç günleri vardı. Ondan
sonra huzura kavuşacaktı. Ama şimdi ? Şimdi birkaç dakika daha zihnini dinlendirmek istiyordu.
"Toplantıda hepsini anlatacağım. Gel şimdi sana sıcak kakao ısmarlayayım."
"Yapma Hocim ya... En azından biraz bahsetsen." "Sürpriz!.." Bu da Đstanbul'daki sürprizin az da
olsa karşılığı sayılırdı. "Hadi gel, sıcak kakao ikimize de iyi gelecek." Đkisi birden şatoya doğru
yürümeye başladılar.
Arşen ve Timur, birlikte kahvaltı ettikten sonra aışan çıktılar. Ekibin tümü hâlâ uyuyordu. Dört gün
uykusuzluk hepsini çok yormuştu.
Timur, "Hocim, çok güzel bir yer burası. Bu kadarını tahmin etmiyordum. Ray Scott çok zevkli bir
adammış" dedi.
Arşen, Timur'a baktı. "Haklısın. Buranın tek sorunu, etraftaki eşyalar yüzünden zor konsantre
olunması. Dışarısı da o kadar güzel ki, insanın canı pek çalışmak istemiyor" dedi. Eski gülüşü
yüzüne tekrar yerleşmişti.
"Seni çok iyi gördüm. Gözüne fer gelmiş, kendin olmuşsun."
"Đster istemez öyle oldu. Bize çok iyi baktılar. Son dört günü saymazsak, ekipte herkes günde en
azından beş saat uyudu."
"Eminim buna sen dahil değilsindir" dedi Timur. Arsen'in günde beş saat uyuyabileceğine hiç
ihtimal vermiyordu. Keşke uyu-yabilseydi.
"Ben biraz daha az, ama günde iki kere uyudum."
Timur, Arsen'in günde toplam iki saatlik bir uykuyla çalıştığından emindi. Üç dört günde bir de en
fazla beş saat uyumuş olmalıydı. Uykusuzluk bir yana bir insanın nasıl olup da bu kadar süre
beynini çalıştırmayı başardığına inanmakta zorluk çekiyordu. O iki gün uykusuz kalsa düşünce
gücü en azından yüzde yirmi azalırdı. Ama Arsen'in düşünme yeteneğinde, daha da önemlisi
çalışma temposunda bir değişiklik olmazdı. Sanki otomatiğe bağlanmış bir makine gibi, sürekli
aynı yetiyle çalışırdı. "Umarım eskisi kadar yoğun çalışmak zorunda değilsindir artık" dedi.
Arşen, Timur'un sesindeki endişeyi ve şüpheyi sezdi. "Merak etme, sana en iyi şekilde ev sahipliği
yapacağımdan emin olabilirsin. Hem artık sen de buradasın. Đşlerin bir kısmını sana yıkarım.
Bundan sonra kendime daha çok vakit ayıracağım. En azından bilgisayarın başından ayrılmamak
zorunda değilim" dedi.
"Buna sevindim. Çünkü senin bana her şeyi anlatmanı istiyorum."
Arşen, "Benim de amacım bu. Eğer işlerin bir kısmını üstlene-ceksen, bunu yapmak zorundayız ve
burada senden başka güvenebileceğim kimse yok" dedi. Timur, Arsen'in seçtiği kelimelere biraz
şaşırmıştı, ama sonuçta doğru söylüyordu. Đkisinin de bir-
birlerinden başka güvenebilecekleri kimseleri yoktu. Yine de, "Hayrola Hocim, bir şey mi oldu ?"
diye sordu.
"Her şey o kadar mükemmel gidiyor ki bu durum beni endişelendiriyor. Umbranautlarla ilgili
içimde garip bir his var. Sanki her ne yaparsak yapalım, bir şekilde bir adım önde olacaklarmış gibi
hissediyorum. Sanki... Sanki... Bilemiyorum. Bu sadece bir his. Anlatması çok zor. Ama bir
gariplik var. Her şey çok kolay oluyor."
"Sanki birileri bunu istiyor gibi mi ?" diye sordu Timur.
"Belki... Biliyorsun hayatım boyunca şanslı değildim. Ama Me-lody'nin ölümünden sonra, tam dibe
vurmuşken, birdenbire önümüzde yollar açılmaya başladı. Birdenbire hem malî olarak, hem de
enformasyon olarak, çok geniş imkânlara kavuştuk ve bütün ihtiyaçlarımız da bunlardı.
Düşünüyorum da rastlantılar gereğinden fazla."
Timur gülümsedi. "Yapma Hocim ya. Senin rastlantı olarak gördüğün her şeyi üç yıl önce
hazırlamaya başlamıştık. Ghost-Wall'ın Araknidleri keşfedeceğini bilemezdik ki. Eğer Calliope'ye
GhostWaU'ı kurmamış olsaydık, bunlar olmayacaktı. Biliyorsun, Calliope'yi bulan da biziz. Biz
gittik, onlara GhostWall'ı satmaya çalıştık. Onlar bizi bulmadı. Ayrıca..." Söyleyeceği cümleden
vazgeçti. Melody'den bahsetmek istemiyordu. "Ayrıca, tüm bu imkânlara sahip olmasaydık, şu
anda ya ölmüştük ya da bilgi kırıntısı bulmak için debelenip duruyorduk."
"Mantıklı düşününce haklısın. Ama o his içimde bir yerlerde takılıp kaldı. Bazen gelip beynime
çörekleniyor. Pluto'nun neler yapabileceğini gördükçe, planlarımızı engelleyeceği yönündeki
endişem artıyor."
"Merak etme Hocim. Hiçbir şeyin bize engel olmasına izin vermeyeceğiz. Her şey planladığımız
gibi olacak. Onları alt edeceğiz."
"Alt edebileceğimizi biliyorum, ama onları tamamen yok edebileceğimizden emin değilim."
Timur, Arsen'in içgüdülerine güvenirdi. Đstanbul'da olduğu süre içinde Umbranautlarla ilgili pek
fazla bilgi sahibi olamamıştı. Bütün bilgiler Arsen'deydi.
"Anlat Hocim, senin böyle düşünmene neden olan bir şeyler olmalı" dedi.
"Seninle son görüşmemizden sonra elde ettiğimiz bilgiler bir tek şeyi gösterdi. Umbranautlar
gölgelerin içinde yaşıyorlar. Demin de söylediğim gibi, hangi kapıyı aralasak, ardından başka bir
kapı çıkıyor. Đlk olarak GORÎ'yi bulduk. GORĐ'nin bir paravan olduğunu
Hamburg'dayken fark etmiştik. GORÎ'nin altından Pluto çıktı. Plu-to ilk bakışta bu işin kalbi gibi
görünüyor, ama orada da hiçbir Umbranaut'un olduğunu sanmıyorum. Bilgi almak ve arada bir
emir vermek dışında, Pluto'yla ilgilendiklerini de sanmıyorum."
"Olsun Hocim, eninde sonunda Pluto'yla iletişim kuruyorlar. Bu iletişimi bulursak onlara
ulaşabiliriz."
"Doğrudan iletişim kurduklarını sanmıyorum. Yine arada birileri vardır. Kim olduklarını asla
öğrenemeyebiliriz. işte beni bu düşündürüyor."
"Ama Pluto'nun içine sızdık, değil mi? Yani artık onların sahip oldukları bilgilere biz de sahip
sayılırız."
"Artık içerideyiz."
"O zaman bir sorun yok. Tek yapmamız gereken, Umbranaut-ları ortaya çıkaracak bir yol bulmak.
Bunu da mutlaka bulacağız. O kadar büyük bir sistemde, bir yerlerde Umbranautlarla ilgili bir
şeyler olmalı. Sen merak etme mutlaka buluruz."
"Umarım..." dedi Arşen. Daha sonra da sağ elini Timur'un omzuna atıp birlikte patikadan aşağı
doğru yürümeye başladılar. Ray Scott'ın da katılacağı toplantıya bir saatten fazla zamanları vardı ve
ikisi bundan sonra ne yapacaklarını konuşmak zorundaydılar. "Hadi, gel şimdi atış talimi yapalım."
Atış talimi yaparken rahatlıkla konuşabilirlerdi.
73
Timur'un adaya gelir gelmez damgasını vurarak, operasyon merkezi adını verdiği, çalışma
odasındaki toplantı başlamak üzereydi. Bütün ekip toplanmış, Arsen'in konuşmaya başlamasını
bekliyordu.
Arşen ayağa kalktı, alışık olmadığı bir pozisyonda bulunmak midesinde hafif bir yanmaya yol
açıyordu. "Hepiniz hoş geldiniz. Arzu ederseniz artık kısa, tarihî bir bilgiden sonra yaptıklarımızı
anlatma kısmına geçelim."
Odada bulunan beş kişinin sessiz onayı, Arsen'e daha aşina olduğu konuya geçme imkânı sağlamış
oldu.
"Bu odadaki altı kişi, ortak bir düşmana karşı savaşmak amacıyla bir araya geldi. Bundan birkaç yıl
önce Mauno Lehtinen adında biri yapay zekâ yazılımlarını konu alan bir proje için sponsor
arıyordu. Projesi için sponsor buldu ve çalışmaya başladı. Ağustos 2004'te proje sonuçlanmak
üzereyken, sponsorları ondan projeyi gizli tutmasını ve projeyi kendileri için sürdürmesini istediler.
Amaçları projede elde edilen bilgileri sadece kendi çıkarları için kullanmak ve dünyayla
paylaşmamaktı. Fakat Leh-tinen'in amacı para kazanmak değil, hayalinin gerçekleştiğini görmek ve
bunu dünyaya sunmaktı. Bu gruba karşı çıkan Lehtinen, nano enjeksiyonla öldürüldü, Helsinki
Üniversitesi'ndeki çalışmaları çalındı." Desire'nin gözleri yaşarmıştı. O günleri, dün gibi
hatırlıyordu.
"Profesör Lehtinen, projenin başına gelebilecekleri tahmin edebilmiş ve projenin bir kopyasını
Desire'ye yollamıştı. Desire projeye devam etme kararı aldı..." Arşen bir an durakladı. "Desire?"
Desire ayağa kalktı. "Ne diyeceğimi bilemiyorum ki ? Aslında bildiklerimin bu kadar yanlış
olduğunu bilmiyordum. Çok kor-
kunç günlerdi onlar. Mauno benim için hem bir babaydı hem de bir mentor..." Derin bir soluk aldı.
"Mauno'nun garip ölümü herkesi sarsmış, üstelik projenin başına pek çok aksilik gelmişti. Çıkan
yangında, projedeki bütün çalışmaları kaybettiğimizi sandık. Sponsorlar projeye olan desteklerini
çektiler. Mauno üstü kapalı olarak sponsorlarla sorun yaşadığımızdan bahsetmişti, ama bizim
maddî konularla ilgilenmemizi istemezdi. O tür sorunlan o çözerdi. Üzerinde durmamıştık.
Birdenbire olmayan bir projenin başına geçmiştim. Đnsana çok koyan bir durum bu. Onca yıl
çalışmışsın ve bir anda bütün çalışmaların kül olmuş gitmiş. Hiç sponsor bulamasak da projeyi
tamamlayacaktık. Tüm ekip parça parça, yazılım kodlarını toparlamaya çalıştık. Herkeste
çalışmaların bazı parçalan duruyordu. Proje büyüdüğünde kodlan merkezde toplamaya çalışmıştık,
fakat bilgisayar sistemimiz de yanmıştı. Bir iki modülü canlandırmayı başarmıştık ki, bir sabah
portmantonun üzerindeki bir koliye gözüm takıldı. Kolinin eve gelişini hatırlıyordum, ama onunla
hiç ilgilenmemiştim. Kimden geldiğine bakmadan teslim almış ve portmantonun üzerine
koymuştum. Mauno o akşam projenin kopyalarını almış ve bana yollamış. Neden yolladığını, ancak
bu olaylan öğrendikten sonra anlayabildim."
"Çok zor olmalı sizin için" dedi Scott.
"Zor günlerdi, ama atlattık. Mauno için projeyi bitirme karan almıştık. Yeni sponsorlar aramaya
başladık. Görüştüğümüz kişiler ilk başlarda projeyle ilgileniyorlardı, fakat daha sonra da
cayıyorlardı. Birkaç ay sponsor bulmaya çalıştık. En sonunda bir vakıf bize destek olmaya karar
verdi ve rölantide giden çalışma-lanmız hız kazandı. Dağılan ekibin büyük çoğunluğunu tekrar
projeye aldık ve çalışmalara başladık. Bu birkaç aylık gecikmeyi saymazsak, projeyi zamanında
bitirdik."
Alan Vignette, Scott'a dönerek, "Bu vakfı CĐA'nın kontrol ettiğini öğrendik. CĐA, gelişmekte olan
ülkelerdeki bazı aktivitelerin-de bu vakfı kullanıyormuş. Dışandan bakıldığında vakfın bütün
faaliyetleri normal. Ama faaliyetlere verilen izinler CĐA tarafından onaylanıyor" dedi. "Edindiğimiz
bilgiye göre, projedeki bütün aşamalann bir kopyasını almışlar." Desire'ye döndü ve eliyle devam
etmesini ister gibi bir hareket yaptı.
"Sanınm hepiniz biliyorsunuz. Bir saldınya uğradım ve sonradan öğrendim ki, Arşen sayesinde
kurtulmuşum. Oysa sizden ilk başlarda çok şüphelenmiştim." Sıkıldığı her halinden belliydi.
"Biz elimizden gelen yardımı yapıyoruz" dedi Scott. Desire'nin
I
son cümlesine biraz içerlemiş gibiydi.
Timur ayağa kalktı, "iyi ki aramızdasm Desire."
Scott, "En son görüşmemizden beri burada neler yaptınız?" dedi. Bir an durdu. "Tabiî benim
anlayacağım şekilde anlatın bana."
Biliyorsunuz, "Saldınlardan önce bir ekip kurmaya başlamıştık. Fakat hem ARTIM'a hem de
Calliope'ye yapılan saldınlardan sonra birlikte çalıştığımız insanlann güvenliğine öncelik verdik.
Burada bulunan herkes, şu veya bu şekilde zarar görmüş kişiler. Desire'yi dinlediniz." Scott'a dönüp
konuşuyordu Arşen. "Sizden yıllann ürünü olan bilgiler çalındı, daha sonra da bir manga adam
Calliope'ye saldırdı. Bizim durumumuz da malum. Ben eşimi kaybettim. Üç kere ölümden döndüm.
Timur da az kalsın ölüyordu, Desire gibi dakikalarla ölümden döndü. Đlk başlarda hiçbirimiz
düşmanımızın ortak olduğunu bilmiyorduk. Timur'la birlikte Calliope'ye gittiğimiz zaman iyi bir iş
anlaşması yapacağımızı umuyorduk. Fakat bana başka bir teklifle gelineceği aklımın köşesinden
geçmiyordu. O günlerde çaresizlik içindeydim. Karımın katillerini bulmaya çalışıyordum ama..."
Durdu. "Neyse... Timur'un seçtiği ve Alan'ın araştırmalan sonunda temiz çıkan adaylarla Antalya'da
görüştük. Her biri kendi dalında uzman olan kişilerdi. Ama biraz önce de bahsettiğim gibi, hiçbiri
bizim içinde bulunduğumuz tehlikelere maruz bırakılmamalıydı. Antalya'da görüştüğümüz
kişilerden üçüyle frilens anlaşma yaptık. Fakat hiçbiri adaya gelmedi. Onlarla sadece internet
aracılığıyla haberleşiyoruz. Özellikle veri aktanım ve güvenlik konularında çalışıyorlar. Yine de
işin özü hakkında hiçbir bilgileri yok."
"Bizim ekipten de bir tek Semih bize yardım ediyor. Fakat onu da bu işe bulaştırmadık" diye ekledi
Timur.
"Onca olaydan sonra çok normal. Her birini kutlamak gerek Hepiniz büyük tehlikeleri göze alarak
burada çalıştınız" dedi Ray Scott.
Timur yan şaka yarı ciddi, "Sizin bilgilerinizi geri alana kadar bize bir şey olmayacağım
biliyorduk" dedi. Toplantıya katılanla-nn tümü Timur'un ironik esprisine güldü.
Kahkahadan kınlan Scott, "Bunun için Alan'a teşekkür etmek lazım" dedi.
Arşen, "Alan'a pek çok konuda teşekkür etmemiz gerekiyor. Ne zaman tıkansak, Alan'ın bize
sağladığı bilgiler önümüzde ışık oldu. Bize yol gösterdi. Đnternet üzerinde her türlü bilgiye ulaşmak
mümkün olmuyor. Bazı durumlarda, istihbarat gücü gerekiyor ve Alan bu işte gerçek bir uzman.
Bazı bilgiler, onlara ihtiyacımız ol-
duğunu bilmeden bize ulaştırıldı. Đhtiyaç duyduğumuz bilgiler için ise bir iki günden fazla
beklemedik" dedi.
"Alan inanılmaz bir adam. Kendisi neyi arayacağım bilmemesine rağmen, bizden aldığı ipuçlanyla
istediğimiz konulardaki bilgilere ulaşmamızı sağladı. Eğer Yapay Zekâ Projemizde bizimle birlikte
çalışıyor olsaydı. Projeyi kesinlikle çok daha kısa zamanda bitirirdik." Bunları söyleyen Lee
Wong'du.
Timur, Lee Wong'a baktı. Akran sayılırlardı. Çinli bir baba ile Đsveçli bir annenin çocuğuydu. Belli
belirsiz çekik gözleri, siyah saçıyla bir Çinliye benzerken, mavi gözleri ve açık teniyle bir Kuzey
Avrupalıyı andırıyordu. Uzun boylu ve yapılıydı. Bir melez olarak iki ırkın da sağlıklı genlerini
almış, yetiştirilirken de iyi bakılmış olmalıydı. Projeye de hatırı sayılır bir katkısı olmuştu.
Scott huzursuz huzursuz kıpırdanmaya başlamıştı. "Artık neyi nasıl yaptığınızı, bir anlatsanız..."
diye hayıflandı.
Arşen, "Pardon..." dedi. "Alan dış dünyayla sanal olmayan tek bağlantımızdı. Ne zaman bir şeye
ihtiyacımız olsa ondan yardım alıyorduk. Nitekim Pluto'nun ateşduvarlarını aşmamız konusundaki
bilgileri de sağlayan o oldu. Nereden buldu, nasıl buldu bilmiyorum, ama bir kere içlerine girmeyi
başardıktan sonra, ortak düşmanımızın izini bulmak çok daha kolaylaştı. Yapıları Desire-lerin
çalışmalarına çok benziyordu ve bazı bölümleri aynı yapı üzerinde gerçekleştirilmiş birkaç
değişiklik ve birkaç ekleme dışında tamamıyla aynıydı. Đçlerinde yedi seviyeli bir yapay zekâ
sistemi kurmuşlar ve bu sistem Desirelerin kurduğu üç seviyeli sisteme çok benziyor. Temel
özellikleri aynı. Aynca bizim için en önemli olan yedinci seviye yapay zekâ sistemleri, ki adına
men-tor diyorlar. Neredeyse tamamıyla aynı. Tek farkı onların sistemi başka bir sistem tarafından
kontrol edilebilecek şekilde düzenlenmişti. Tabiî ki biz bu düzenlemeyi kullanmadık.
Dün gece altı saat boyunca, düşmanımızın geçmişini araştırdım. Tahminlerin aksine, geçmişleriyle
ilgili bilgilere ulaşmak çok zor oldu. Kendi sistemlerinde kendileriyle ilgili bilgi bulunmuyor. Çok
az şey bulabildim. Bulabildiğim kadarıyla, XVI. yüzyılda denizaşırı ticaret yapan bir grup tüccar,
gemilerine yapılan korsan saldırılarına karşı bir araya gelmeye karar vermişler. Altı tüccar ve iki
armatör kendilerini ve çıkarlarını korumak için bir birlik kurmuşlar. Örgütlerine de Latince'den
kaba bir çeviriyle, 'gölge denizci' anlamına gelen, Umbranaut adını vermişler."
Odada bir mırıltı yükseldi. Sanki her biri içinden "Umbranaut" diyor gibiydi. Konu Umbranautlara
gelene kadar anlattıklarını
odada bilenler vardı, ama Umbranaut konusunu, Timur dışında bilen yoktu. Diğerlerinin
heyecanının aksine, içlerinden sadece Ray Scott, Arsen'in konuşmalarını aynı sakinlikle, yaktığı
puronun dumanlarını havaya üfleyerek dinliyordu.
Arşen mırıltıların bitmesini bekledi. "Bu kelime üzerinde kapsamlı bir arama yaptım internette.
Ama pek dişe dokunur bir bilgi elde edemedim. Anladığım kadarıyla bu sekiz aile, değişen dünya
şartlarına ayak uydurmuş, tüccarlığa ek olarak önce koloniciliğe, sonra bankacılığa, çelik ve silah
üretimine girmişler. En son olarak da kömür madenleriyle enerji sektörüne girmişler. Şu anda ne
yaptıklarını bilmiyorum, ama dünyanın en zengin ilk yüz ailesi içinde onların olduğunu öğrenirsem
hiç şaşırmam."
Scott, "Desene baltayı taşa vurmuşuz" dedi yarım ağızla gülerek.
"Asıl onlann baltayı taşa vurduğunu düşünüyorum."
"Bu Calliope'nin bile boyutlarını aşar" diye hayıflandı Scott.
"Herifçioğullarının her tarakta bezi var ve bize diş biliyorlar" dedi Timur.
"Bunlarla nasıl başa çıkabiliriz ki ?" diye serzenişte bulundu Desire.
"Kabul etmek gerekir ki, zor bir durumdayız, ama onların da zayıf yanları var ve biz de
kullanacağız. Onları yok edeceğiz diye bir derdimiz yok aslında. Onların kolunu kanadını kırmamız
yeter. Ne kadar geç toparlanırlarsa, o kadar iyi... Kim tarafından yapıldığım bilmeden zarara
uğrayan pek çok şirket ve kurum var. Yakın zamanda onlar da kendilerine kazık atanların, işlerini
baltalayanların kimliğini öğrenecekler. Onları Umbranautlar hakkında bilgilendireceğiz."
Scott keyiflenmişti. Arsen'in çözülmesi imkânsız gibi görülen olaylara bulduğu çözümlere
bayılıyordu. Adam yine tam can alıcı noktaya parmak basmıştı. Tek başlarına Umbranautlara fazla
bir zarar veremeyeceklerini biliyordu. Fakat başka güçleri işin içine sokup, Umbranautlan hiç
olmazsa zayıf düşürmek mümkün olabilirdi. Bakışlarında alışılmadık bir vahşilik belirdi. "Seksenin
üzerinde ülkenin liderini şahsen tanıyorum. Nüfuzlu yerlerde her zaman bize yardımcı olacak
tanıdıklarım vardır. Peki Pluto'ya ne zaman saldıracağız ?" diye sordu Scott.
O zamana kadar sessizce oturan Vignette sesindeki hayal kırıklığını gizlemeden konuşmaya
başladı. "Pluto, GORÎ isimli bir şirketin içinde, yerin 120 metre altında bulunuyor. Bir kere
kendilerini içeri kilitlediler mi, onları oradan atom bombası bile çıkarta-maz. Oraya saldın
düzenlemesi için Amerika başkanını bilgilen-
dirsek bile, bir operasyon başlar başlamaz tüm çıkışlarını kapatırlar ve savunmaya geçtiklerinde de,
uzun süre yer altında kalabilirler."
Scott, "Peki ne yapacağız?" diye sordu. Sağ elinin işaretparma-ğıyla alnında saçlarının başladığı
yeri kaşımaya başladı. Bir anda gözlerinde aynı vahşi bakış belirdi. "Sanıyorum Pluto'da
çalışanların listesine ulaşabiliriz."
"Tabiî" dedi Timur.
"Onlardan amacımıza uyan birkaç kişiyi kendi tarafımıza çeksek... Her insanın bir ücreti vardır ve
bu illa para olmak zorunda değildir."
Arşen konuşmalar sırasında oturduğu koltuğundan ayağa kalktı. "Pluto'da bize yardımcı olabilecek
birilerinden bahsettiğiniz de, ekibi size tanıtırken, bir üyeyi atladığımı fark ettim. Sizlere ekibimizin
son üyesi Suvi'yi tanıtmak istiyorum."
Yüz elli santimlik büyük plazma ekranda bir kadın görüntüsü belirdi. Dış görünüm olarak Desire'yi
andırıyordu ama, daha çocuksuydu.
"Nasıl Alan dış dünyaya açılan kapımızsa, Suvi'de sanal dünyaya açılan kapımız ve şu anda Vulkan
Sistemi'yle bağlantı kurabilen tek üyemiz..."
Suvi, "Merhaba" dedi.
74
Lee Wong ve Desire, Suvi'nin yapısını kısaca anlattıktan sonra Vulkan Sistemi'nde kullanılan
yapay zekâ yazılımlarından bahsettiler. Teknik yönü ağır basan konuşma sırasında sorulan bir iki
soruya yanıt verip, kendi yapılarından örnekler vererek anlatımlarını pekiştirdiler.
Scott, "Çok güzel anlattınız, ama benim anlayamadığım şu. Nasıl olup da onların sisteminin içinde,
onlara görünmeden dolaşabildiğiniz ? Bana teknik kısmını atlayarak en başından başlayıp
anlatabilir misiniz ?" dedi.
Bilgilendirmek için plazma ekranın başında bulunan Lee bir an için Scott'a baktı. O ana kadar
anlattıklarından sonra, böyle bir soruyu beklemediği her halinden belliydi. "Hım... Açıklamaya
çalışayım... Karşımızda güvenliği çok gelişmiş olan bir sistem vardı, îlk aşamada o sistemin içine
girmemiz gerekiyordu. Gerekli ön bilgileri bize Alan sağladı daha sonra da Arsen'in dönüştürdüğü
Araknidleri kullanarak sistemin içine sızmayı başardık. Đlk başlarda hareket imkânımız çok
kısıtlıydı. Daha sonra..."
Scott, "Araknidleri nasıl dönüştürdünüz" diye Arsen'e dönüp sordu.
Arşen, Scott'ın bu düzeydeki ilgisini garipsemesine rağmen kısa bir açıklamayla işi geçiştirmeye
karar verdi. "Araknidleri kimin yolladığını bulabilmek için onların tüm yapısını çözümlememiz
gerekiyordu. Amorf yapısı nedeniyle bunu yapmakta oldukça zorlandık, ama daha Calliope'deyken
bunu başarmıştık. Burada da Araknidler üzerinde çalışmayı sürdürdük ve Araknidleri kontrol
edecek modülleri hazırladık. Daha sonra da kendi hazırladığımız Araknidleri Vulkan Sistemi'ne
yolladık."
"Yani onların silahını onlara karşı kullandınız... Çok iyi." Lee'ye
-,
döndü. "Devam edin lütfen. Sistemin içine girdikten sonra ne oldu?"
"Alan bize, enstitüden sistemimizi çalanların onlar olduğunu daha önce söylemişti, ama sistemin
içine sızmayı başardıktan sonra gördük ki, sistemi değiştirmelerine rağmen, yapay zekâ sistemini
tamamıyla bizimkinden almışlar, ilk başlarda çok ihtiyatlı davrandık ve sistemin yönetim
yazılımlarını incelemeye aldık. Đhtiyaçlarımızı belirledik ve onların mentor adını verdikleri karar
verici ajanlardan birini kendi yapımıza aktardık."
"Bu BlackBox denilen sistem her türlü bilginin dışarı yollanmasını kontrol etmiyor muydu ? Nasıl
oldu da istediğiniz bilgiyi dışarı çıkartabildiniz ?"
"Haklısınız. BlackBox hem üst karar mercii, hem de tüm sistemin kontrolünü sağlayan bir sistem.
Her seviyede alman kararlar ve ajanların aktiviteleri konusunda sistemdeki kayıtları inceliyor ve
gerekmesi halinde müdahalede bulunuyor. Sistemi kontrol edebilmemiz için kendimize bir arka
kapı bulmamız gerekiyordu ve yazılımın aslını biz yazdığımız için de sistemdeki bütün arka
kapılan biliyorduk ve çoğu bizim bıraktığımız gibiydi..."
"Neden arka kapıya ihtiyaç duyulur ki?" diye sordu Alan Vig-nette.
"Evet, neden?" diye yineledi Scott.
"Bir yazılım hazırlanırken belirli yerlerine atlama noktalan konur. Bu şekilde yazılımın kontrolü
yapılırken, istenilen bir noktaya gitmek istediğinizde konulan atlama noktalannı kullanırsınız. Biz
yazılımda bir noktadan diğerine atlamaya yarayan imkânlara arka kapı ya da atlama noktası
diyoruz. Tıpkı bir yerden diğerine ışınlanma gibi..."
Timur elinde olmadan gülümsedi. Lee'nin çok doğru söylediğini biliyordu. Bir program
hazırlanırken, belirli bir yere sürekli en baştan ulaşmaya çalışmak çok büyük zaman kaybı olurdu.
Bu nedenle programlarda atlama noktaları bulundurmak, üretkenliği artınrdı. Yine de ışınlanma
örneği çok hoşuna gitmişti. "Beam me up, Scotty!" diye geçirdi içinden. Yüksek sesle bu cümleyi
tekrarladığında Ray Scott'ın yüzünün nasıl olacağını düşünüp keyiflendi.
"Sizin de dediğiniz gibi tüm sistemin üzerinde sisteme hâkim BlackBox isimli başka bir sistem
daha vardı ve o sistemin içine girmeyi başaramadık. Onun içinde bizim yazdığımız kod
kullanılmıyordu. Fakat bu durum bizi yıldırmadı. Zorluklarla karşılaştıkça biz de kendi
çözümlerimizi oluşturduk."
Scott, Türk edebiyatındaki meddah tiplemesini bilseydi Lee'nin stilini bir meddaha benzetirdi
herhalde. Lee'nin elinde bir mendili eksikti. "E? Nasıl bir çözüm buldunuz?" Merak içini iyice
kemirmeye başlamıştı. Neler yapıldığını öğrenmeliydi. Bir gün mutlaka işine yarayacaktı bunlar.
"Arka kapıyı kullanarak bir mentoru kendi sistemimize aktardık. Bunu yaparken de bütün izlerimizi
silerek hareket ettik. Bu işte de Araknid kullandık. Mentoru kendi sistemimize aktardıktan sonra
üzerinde çalışmaya başladık. Biliyorsunuz, Suvi bizim mentor düzeyindeki yazılımımız ikisinin bir
melezini hazırlamamız bir ayımızı aldı. Öyle bir melez hazırladık ki, Vulkan Sistemi içinde
rahatlıkla faaliyet gösterebilecek aynı zamanda da kontrol elimizde olacaktı. Ona Suvi-X adını
verdik. Suvi-X'i değişik formlarda Vulkan Sistemi'nin ajanlanyla değiştirmeye başladık."
"Pardon anlamadım. Yani bir programla pek çok programın yerini mi değiştirdiniz ?"
"Aslında biz yapay zekâ yazılımını değiştirdik. Dolayısıyla yapay zekâ yazılımını hangi yazılımda
kullanırsak o yazılım bizim kontrolümüze geçer. Yapay zekâ yazılımını kontrol yazılımlarında,
bilgi işlem yazüımlannda, karar destek yazılımlannda, hatta bazı şifre çözüm yazılımlannda
kullandık."
"Sonra?"
"Sonra... Sistem bize karşı bir reaksiyon göstermedi. Şu anda Vulkan'm yapısındaki bütün yapay
zekâ kullanan yazılımlar bizim değiştirdiğimiz yazılımlan kullanıyorlar."
"Yani Vulkan Sistemi'nin tamamı bizim kontrolümüzde mi, demek istiyorsun ?"
"Evet. Aynca BlackBox'ın Vulkan Sistemi üzerinde hiçbir kontrolü yok. Bütün kontrol bizim
elimizde ve herhangi bir şey BlackBox'a ulaşmadan önce bizim kontrolümüzden geçiyor. Aynı
şekilde BlackBox tarafından yollanan bir emir de bizim kontrolümüzden sonra Vulkan'a ulaşıyor.
Kurduğumuz sistem, kendi içinde belirli özelliklerdeki yazılımlann çalışmasına izin veriyor. Fakat
temelde kontrolden geçen bir yazılımın aktiviteleri sadece kayıt altına alınıyor. Kriterlere uyduğu
sürece yazılımlara dokunulmuyor."
"Bunu nasıl başardınız ?"
"Vulkan Sistemi'nin belirli bir kısmı BlackBox'la iletişim halinde. BlackBox istediği zaman Vulkan
Sistemi'ndeki herhangi bir işlemi kontrol edebilir, başlatabilir ya da durdurabilir. Biz Vulkan'm
içinde bulunan bu kısmın bir kopyasını yaptık ve Black-
J
Box'ın bu sistemle iletişim kurmasını sağladık. Kopya sistemle Vulkan arasındaki bilgi akışını da
kendi yapay zekâ sistemlerimize kontrol ettirdik. Böylelikle, BlackBox herhangi bir bilgiye ihtiyaç
duyduğu zaman, kopya sisteme emir verdi. Emirler de Vul-kan'a aktarılırken bizim yazılımlarımız
tarafından kontrol edildi. Bizim uygun gördüğümüz emirler uygulandı veya uygulanmış gibi
yapıldı. Aynı şekilde BlackBox'ın onayı gereken bir durumla karşılaşıldığı zaman, ya biz onayladık
ya da isteğin doğrudan BlackBox'a iletilmesine aracılık yaptık."
"inanılmaz! Bunu nasıl fark etmediler?"
"Şöyle düşünün... Elinizde bir telefon var ve bir numarayı çeviriyorsunuz. Aynı numarayı
çevirdiğiniz her seferinde karşınızdakinin sesini de tanırsanız, o numaranın ardında aynı kişinin
olduğunu düşünürsünüz değil mi? Biz BlackBox'la yapılan haberleşmede araya başka bir numara
koyduk ve bir numara çevrildiğinde onu yönlendirdik. Đkisi birbiriyle ya hiç görüşemedi ya da
bizim belirlediğimiz kurallar çerçevesinde görüştü. Ve bunu fark etmediler."
"Hah şimdi anladım. Çok iyi! Peki bu yapay zekâ yazılımlarını kimler kontrol edebiliyor?"
Lee gayet normal bir şey söylüyormuş gibi, "Desire, Arşen, Timur ve ben" dedi.
Scott'm yüzü biraz ekşidi. Her ne kadar anlatılanların tamamını anlayamadıysa da böylesine
gelişmiş bir sistemi kullanamamak çok kötüydü. Hele sistemin kurulabilmesi için yaptığı onca
masraftan sonra komut veremeyecek oluşu canını sıkmıştı. Bir süre sıkıntısını gizleyebilmek için
yeni yaktığı purosundan aldığı derin bir iki nefesi tavana doğru üfleyip, sanki bir şeyler
düşünüyormuş gibi durduktan sonra, "Şu an itibariyle Calliope'nin çalman bilgilerinin tümünü
kullanılamaz hale getirdik mi ?" diye sordu.
Pluto'nun tümünü kontrol altına alana kadar, hedef saptırmak amacıyla, Calliope'deki Araknidlere
dokunmamışlardı. Pluto, Calliope'nin sunucularından bilgi almaya devam etmişti. Pluto'nun veri
ambarlarına müdahale etme şansını ele geçirdikleri andan itibaren de Calliope'den alınan eski
bilgileri sistemden silmişlerdi. "Tümü modifıye edildi ve dün gece, saat 00:30 itibariyle
Calliope'nin tüm sistemleri dışarıdan gelebilecek Araknid saldırılarına karşı koruma altına alındı.
Sistemdeki sahte bilgilerin temizlenmesine bugün başlanıyor" dedi Arşen.
Scott, bütün endişelerinin purosundan çıkan dumanlar gibi bedeninden ayrıldığını ve havada
dağıldığım hissetti. Đyice keyiflen-mişti. "Çok güzel!" dedi. "Sonundabaşardık!"
75
Arşen o ana kadar yaptığı anlaşmaya uymuştu. Verdiği sözü tutmuş, Calliope'nin bilgileri geri
almana kadar, ki bu kadar zor olacağını tahmin etmemişti, Melody'ye saldıranlarla ilgili bir şey
yapmamıştı.
"Mr. Scott, sizden çalınan bilgilerin tümünü geri almayı başardık. Bugünden itibaren kendim için
çalışacağım. Eğer sizin için de mahzuru yoksa, bir süre daha burada çalışmak istiyorum."
Scott, kül tablasının üzerinde yanar durumda ölüme terk ettiği purosuna bir süre baktı. Böyle bir
cümleyi beklemediği her halinden belliydi. Çok çabuk bir şekilde ne diyeceğine karar vermek
zorundaydı. En azından karar verene kadar işi muallakta bırakacak bir iki cümle bile işine yarardı.
"Verdiğiniz sözü tutan birisi olduğunuzu biliyordum. Siz kendi üzerinize düşeni yaptınız... Ben de
kendi üzerime düşeni yapmaya devam edeceğim. Burada istediğiniz kadar kalabilirsiniz. Neye
ihtiyaç duyarsanız, bana haber vermeniz yeterli" dedi.
Arsen'in neler yapacağını çok merak ediyordu. Ondan da önemlisi, karşısındaki adam, elindeki
gücün farkında mıydı, kes-tiremiyordu. Đnsanların belli bir amaca odaklandıkları zaman, etrafta
olan bitene karşı ilgilerinin azaldığım ve imkânların pek çoğunu fark edemediklerini düşününce,
Arsen'in gücünün farkında olmadığına dair inancı artıyordu. Bütün toplantı boyunca Arsen'i
incelemiş ve onun neler düşündüğünü merak etmişti.
Birkaç ay önce bir bilgisayar dâhisi kimliğiyle karşısına gelen, ilk birkaç dakikadan sonra
yetenekleri hakkında ipuçları vermeye başlayan adama baktı. Bundan sonra ne yapacaktı?
Arsen'den hoşlanmıştı ve onun kendi saflarında olmasını isterdi. Bildiği bir şey vardı, Arsen'i
karşısına almak istemiyordu. Öyle bir durum-
da, onu ezmekten başka çaresi kalmazdı. Oysa, Arşen yaranda olduğu sürece, başarı onlara daha
yakındı. "Bundan sonra ne yapmayı planlıyorsunuz ?" diye sordu.
"Bir sorunla karşılaşmadan bugüne kadar gelebildik. Şansımızı fazla zorlamamamız gerektiğini
düşünüyorum. Dün gece Desire ve Lee'yle oturduk konuştuk. Đkisi de yarım bıraktıkları tatillerini
tamamlayacaklar. Đşin bundan sonraki kısmım Timur'la birlikte sürdüreceğiz. Tabiî bazı konularda
yardıma ihtiyacımız olabilir."
"O konu hiç sorun değil" dedi Vignette. "Her türlü yardımı yapabiliriz."
"Peki... Siz ne yapacaksınız?" diye sordu Scott. "Henüz kesin bir planımız yok. Üzerinde
çalışıyoruz." Scott, Vignette'ten de yeterli bilgi alamamıştı. Arşen karısının intikamını nasıl
alacağını tam olarak anlatmamıştı. Bilmemek canını sıkıyordu. "Biraz önce çok geniş bir çevrem
olduğunu söylemiştim. Yapılacak operasyonlarda onları kullanabiliriz. Sizin doğrudan olaylara
karışmanıza gerek yok. Siz bize bilgi verin biz de kalan kısmı halledelim. Çünkü düşmanımız aynı
ve biz de öç almak istiyoruz."
"Benim hedefim Umbranautlar. Henüz kim olduklarını bilmiyoruz, ama her birini bulup hesap
soracağım."
"Peki Umbranautlarla ilgili ne biliyoruz ?" diye sordu Scott. Arşen, "Organizasyonları hakkında
bazı bilgilerimiz var, ama kim olduklarını henüz bilmiyoruz" dedi Scott'a. "Suvi! Bize Umb-
ranautların kimlikleri konusundaki son araştırmalarından bahseder misin ?"
"Umbranautlarla ilgili Vulkan Sistemi'nde hiçbir bilgi yok. Dış kaynaklardan aldığım bilgileri
Arsen'e ilettim" dedi Suvi. "Arzu ederseniz size tahminlerden bahsedebilirim." "Tahminler nedir?"
diye sordu Scott.
"Umbranautların büyük miktarda nakit paranın kontrolünü ellerinde tuttukları varsayımından yola
çıkararak bir araştırma yaptım. Tahmin edilen rakam iki yüz kırk milyar dolar. Đlk olarak parayı
takip ettim. Bu kadar büyük miktarda paraya sahiplerse, finans dünyasından kim olduklarıyla ilgili
bilgilere ulaşabileceğimizi düşündüm. Bütün finans kaynaklarını araştırdım ve bu kadar yüksek bir
nakde sahip tek kuruluş bulabildim. Bir Amerika bankası: Federal Rezerve."
"Yani karşımızda Amerika mı var?" diye sordu Timur. "Federal Rezerve, devlete ait değildir. Özel
bir bankadır. Herkes aynı yanılgıya düşer" dedi Scott. "Devam et" dedi, Suvi'ye.
Arşen, "Suvi'den bir şey isteyeceğiniz zaman, onun adını kullanarak konuşun, Aksi takdirde yanıt
vermeyecektir. Çalışmalarımız sırasında çok hararetli tartışmalar yaptığımız için, Suvi'nin yanıt
vermesini istediğimiz bir konu olduğunda Suvi'nin adını telaffuz etme kuralı koyduk" diye
açıklama yaptı. "Devam et, Suvi."
"Federal Rezerve'yi ve o bankayla çalışan kişileri araştırdım. Fakat elle tutulur bir sonuç elde
edemedim. Şüpheli bir duruma da rastlamadım. Đsterseniz ayrıntılı olarak yaptığım çalışmayı
aktarabilirim" dedi.
"Gerek yok Suvi. Başka ne buldun ?" diye sordu Scott. Umbranautlar hakkında bulduklarını çok
merak ediyordu.
"Bir dakika bekle Suvi" dedi Desire. "Devam etmeden önce bir konuyu sizlerle paylaşmak
istiyorum. Suvi bütün çalışmalarını elinde bulunan bilgilerin ışığı altında yapmaktadır. Elinde
bulunan bilgilerin yanlış veya eksik olması durumunda, her ne kadar mümkün olan bütün çapraz
kontrolleri yapsa da, yanlış çıkarımlarda bulunabilir. Bu konuyu göz önünde bulundurmanız
gerek... Devam et, Suvi."
"GORÎ'nin ve Pluto'nun parasını takip ettim. Para transferleri ve bütün banka hesapları normal
görünüyor. Herhangi bir olağandışı duruma rastlamadım... Diğer sektörler için de inceleme yaptım.
Bizi Umbranautlara ulaştırabilecek bir bilgi elde edemedim." Scott yeni bir puro yakmış, tavana
üflediği dumana odaklanıp, toplantıdan uzaklaşmıştı. Ne kadar çok puro içtiğini düşündü. Đşi artık
bitmişti. "Benim gitmem gerekiyor. Siz çalışmalara devam edin. Herhangi bir konuda benden bir
talebiniz olursa, bana bildirin" dedikten sonra purosunun külünü tablaya silkti ve ayağa kalktı.
Vignette de, Scott'ın kalktığını görünce yerinden kalktı.
Scott ve Vignette gittikten sonra toplantı bir sohbet havasına büründü. Birlikte yaptıkları işlerden
çok, ileride birbirlerine ihtiyaçları olursa neler yapacaklarını konuştular.
Timur yeni açtığı soğuk birasından bir yudum aldı. "Vay canına, Arşen bana bir şeyler anlatmıştı,
ama bu kadar karmaşık olduğunu bilmiyordum. Deminden beri düşünüyorum da, Umbra-nautlann
kim olduğunu bulabilmek için bir yol aklıma geldi."
Desire, "Nasıl bir yol?" diye sordu.
"Yedinci seviye ajanların, aldıkları karan BlackBox'a sorduklarını ve onay aldıktan sonra
operasyona başladıklarını biliyoruz."
"Ama BlackBox'ı henüz çözemedik" diye ekledi Arşen.
"Buna gerek yok. Onu, adı gibi bir kara kutu olarak kabul ede-
lim. BlackBox son karar verici olduğuna göre Umbranautlann bilgisine sahip olmalı. Aksi takdirde
Vulkan Sistemi'nin, Umbranautlann çıkarlarına aykırı bir operasyon yapma ihtimali çok yüksek
olurdu. Biz hep çözmeye çalıştık. Oysa ihtiyacımız olan çözmek değil. BlackBox mükemmel
şekilde işini yapıyor. Yaptığı nedir? Bir operasyon karan, Umbranautlann çıkarlarıyla çelişiyor mu,
kontrol etmek."
Lee Wong, Timur'un ne demek istediğini anladığını sanıyordu. "Fakat veritabanında reddedilen
operasyon kararlarıyla ilgili bir bilgi yok. Sistemden siliniyor" dedi.
Timur gülümsedi, "Haklısın Lee. Elimizde 'olur' veya 'olmaz' diyen bir sistem var. Bir düşünün."
Arşen, Timur'un ne demek istediğini anlamıştı. Gülümsedi, nasıl da aklına gelmemişti. Çözüm
önlerindeydi. Bazen o kadar karmaşık düşüncelere dalıyordu ki, önünde açık seçik görülen
çözümleri bile göremiyordu. Timur'sa her seviyede düşünce geliştirebilecek kadar zekiydi. Olaylara
çok değişik açılardan bakıp, çözüme ulaşabiliyordu. "Sonra?" dedi.
"Yapacağımız şey çok basit BlackBox'a operasyon önerilerinde bulunacağız. O da bize onay
verecek veya vermeyecek. Bu güne kadar sistem onay verilen operasyonları yaptı. Biz ise onay
vermedikleriyle ilgileneceğiz. Bu kadar basit."
"Harika" dedi Desire.
Wong, "Keşke başından beri burada olsaydın" dedi.
Timur bir kahkaha attı. "O kadar da değil. Siz burada inanılmaz bir iş gerçekleştirdiniz. Ben
oluşturduğunuz sistemi satabilirim ama, sizin yaptıklannızı yapamam. Đnsanın ne yapamayacağını
bilmesi, ona çok zaman kazandınyor" dedi.
"Bunu yapalım" dedi Arşen. "Sanınm elimizdeki tek yol bu. Şirketlerin, bilgisayar sistemlerine
Araknid yollamak için Black-Box'tan izin isteriz ve izin vermedikleriyle ilgileniriz. Ama önce
BlackBox'ın hangi tür taleplerde, nasıl davrandığını bulmamız lazım."
Lee, "Bu kolay. BlackBox'ın yolladığı bütün mesajlan incelemeye alınz. Onlan, çözmeleri için kod
kinci ajanlara yollanz" dedi.
Arşen, Lee'ye baktı. "Hepsini hallederiz, ama önce sizin tatil işinizi ayarlamamız lazım. Yakın
zamanda etraf ısınacak ve ısındığında sizin buralarda olmanızı istemiyorum."
Desire, "Bunu yapmak istediğinden emin misin, Arşen? Burada kalıp size yardımcı olabiliriz" dedi.
"Yapılmak zorunda olunan bazı şeyler vardır. Bundan sonraki
aşamada sizin burada bulunmanıza gerek yok. Siz şimdiden en büyük yardımı yaptınız. Bundan
sonra iş Timur'a ve bana kalıyor. Artık ikinizin aynlma zamanı geldi. Bu benim seçimim ve bundan
sonrası da benim savaşım. Burada kalırsanız, hayatınız büyük tehlikede olacak. Çünkü birkaç gün
içinde harekete geçeceğiz. Gerektiğinde sizinle irtibat kuranz."
"Hiç geri adım atmayı düşünmez misiniz ? ikinizi de öldürebilirler" dedi Desire. Konuşmasındaki
burukluk rahatlıkla hissediliyordu.
Timur, "Biliyoruz. Denediler ve yine deneyebilirler. Onlan pa-ralize etmekten başka şansımız yok.
Belki bunu başaramayacağız, belki de zırhlarına çentik bile atamayacağız, ama yapmak
zorundayız."
"Ve bugüne kadar hiç kimse onlara bizim kadar yaklaşmadı. Birileri onlara karşı çıkmak
zorunda..."
"Biz de birilerini, kime karşı çıkmalan gerektiği konusunda bilgilendireceğiz" diye ekledi Timur.
"Elimize silah alıp, onlan yok etmeye çalışacak kadar aptal değiliz. Bütün bunları yaparken aynı
zamanda kendimizi de korumamız gerekiyor. Göründüğü kadar zor değil."
"Yine de çok tehlikeli" dedi Lee Wong. "Düşünüyorum da bu işten sağ çıkarsanız, hatta biz bile sağ
çıkarsak, çok şanslıyız demektir. Vulkan Sistemi'ne girmeden önce karşımızdakilerin bu kadar
büyük bir güç olduğunu bilmiyorduk. Pluto'nun bordrosunda askerler, bilimadamlan, politikacılar,
herkes var. Eğer bir şeyi gerçekten yapmak isterlerse, onlara kim engel olabilir ?"
"Güç sahibi olanlar, genellikle güçlerini kullanmak yerine, güçlerinin caydıncılığını kullanmayı
tercih etmiştir. Türklerin, 'Kılıç kınında ağırdır' diye bir atasözü vardır. Bir şeyi yapabilecek olmak,
o şeyi yapmak anlamına gelmez. Umbranautlan her istediklerini yapmaktan alıkoyan tek şey,
gizliliklerini korumak" dedi Arşen. "Biz onların maskelerini düşüreceğiz ve onlara yaralanabi-
leceklerini göstereceğiz."
"Yine de çok tehlikeli. Bunu denemek istediğinden emin misin?" dedi Desire. "Başka bir yerde,
yaşamına yeniden başlayabilirsin."
"Söylediklerinde haklı olabilirsin Desire, ama benim kanmın hiçbir suçu yoktu, Mauno'nun hiçbir
suçu yoktu. Ne yapabilirim bilmiyorum, ama denemek zorundayım."
76
8 aralık 2005, perşembe 13:45, Doğu Zamanı
Saran Çoncord sinirden çıldırmak üzereydi. Sürekli olarak uzun tırnaklarını masaya vuruyor ve
öfkesinin yatışmasını bekliyordu. Çenesini öylesine sıkmıştı ki porselen dişleri birbirine
kenetlenmişti; başı saçları çekiliyormuşçasına ağrıyordu. Sanki kafatası küçülmüştü, beynini
sıkıştırıyordu. Son iki gün içinde, Umbranautların çıkarlarına on beş kez saldırılmış, doksan iki kişi
tutuklanmış ve yirmi üç kişi de ölmüştü.
Neler olmuştu da, gizliliği ilk düsturu olarak kabul eden Umb-ranautlar deşifre olmuştu? On beş
saldın. Bir tanesi bile fazlaydı. Umbranautların temsilcisi onu birkaç kere aramış ve çanına ot
tıkamıştı.
"Ms. Concord?"
"Ne var?" Zaten canından bezmişti, bir de Art'ın felaket haberi veren girişlerine dayanamıyordu. Đki
gündür, ne zaman "Concord ?" adını duysa bir felaket haberi gelmişti. Bir kere, sadece bir kere bile
iyi bir haber duymamıştı. Şimdi de on altıncı felaket haberini getirmiş olmalıydı. Art'ın canı olsa,
kesinlikle alırdı. "On altıncı alarm..." Neredeyse çıldıracaktı. "Yine mi ?"
Art, Concord'un sesinden algıladığı öfkeyi hesaplayıp, konuşmasına üzüntülü bir ton vererek
devam etti, "Evet." Açıklamasını ertelemişti. Bir süre gelecek komutu beklemek, belleğindeki
örnekler göz önüne alındığında, Saran Concord'un durumunda en doğru seçenekti.
Duvar ekranlarda saldırılarla ilgili bilgiler vardı. Aralarında Almanya, ingiltere, Türkiye, Đtalya,
Hollanda gibi Avrupa ülkelerinin yanı sıra Çin, Japonya gibi iki Asya ülkesi vardı. "Manzara
görüntüsü!" diye komut verdi.
Concord'un komutunu algılayan Art, sessizce görüntüyü değiştirdi ve odanın içi doğal güneş ışığı
almış gibi bir kır görüntüsüyle kaplandı. Art, Concord'un nefesini ve kalp atışlarını izlemeye aldı.
ilk anda fark edilmeyen bir rahatlama, yavaşça Concord'un bedenini kaplamaya başladı.
Art'ı ve Art'ın temsil ettiği yapay zekâların komutasına girdiğini, elinin kolunun bağlandığını
unutmaya çalışmalıydı. Onun vermesi gereken kararlan Vulkan Sistemi veriyordu. Makineler işi
devralmış, içi saman dolu bir kukla gibi, olayları izlemek zorunda kalmıştı, idareyi ele almalıydı,
silikon beyinli makinelerin bu işi çözebilmelerine imkân yoktu.
Onların yapacağı sadece haber vermek ve simülasyonlar sonucu belirlenen olasılıkları, ihtiyaç
durumunda uygulamaya almaktı. Düşünmek sadece bilinenin ışığında yapılan bir iş değildi.
Olasılıklar düşünmenin yerini alamazdı. Düşünmek hayal etmekti. Bunu da makineler yapamazdı.
Düşmana odaklanması gerekiyordu. Makineleri, sadece yanılmaz hafızaları için kullanmalı ve karar
verme işini üzerine almalıydı. "Bu sefer neresi ?" diye sordu.
"Yirmi iki dakika önce FBI Başkan Yardımcısı Daniel Samuel ve FBĐ'deki ekibimize operasyon
yapıldı. Yirmi bir kişi tutuklandı ve dört kişi de ölü ele geçirildi" dedi Art.
"Operasyonu kim yapmış ?"
"FBl'nin iç operasyonu olduğu rapor edildi."
"Peki bizim haberimiz olmadan nasıl planlanabilmiş ?" Kim, dünyanın her yerinde, hem de bu
kadar farklı kaynağı kullanarak onlara saldırabilirdi. Amerika'nın da katılımıyla, sekiz ayrı ülkede
on altı operasyon yapılmıştı ve hem de kırk sekiz saatten kısa bir sürede.
"Bilinmiyor."
"Nasıl kimsenin haberi olmamış ?" Ellerinde bu kadar geniş bir istihbarat ağı ve dünyanın en iyi
casus yazılımı olmasına rağmen, nasıl olmuştu da operasyonun gelişini haber alamamışlardı? Kim
Umbranautlar hakkındaki bilgileri sızdırıyordu ?
"Bilinmiyor."
Aynı yanıtı kim bilir kaçıncı defa alıyordu. "Bilinmiyor" nasıl olur da bilinmezdi ? Bu işin içinde
bir iş vardı. Birileri onların en hassas bilgilerini bir yerden buluyor olmalıydı. Bu kadar hassas
bilgilere herhangi bir Pluto çalışanının ulaşabilmesine imkân yoktu. Kendisi bile bu kadar bilgiyi
toparlamaya çalışacak olsa, hemen dikkat çekerdi, hatta büyük ihtimalle toplayamazdı bile.
Eli kolu bağlı bir şekilde beklemek zorunda bırakılmıştı. Alarm verilmesinden itibaren, bütün
ekiplere tam kamuflaj emri verilmiş olmasına rağmen, saldırılar hâlâ devam ediyordu ve büyük bir
olasılıkla da devam edecekti. Saldırganlara karşı hiçbir şey yapılamıyordu. Tam bir savunmaya
çekilmişlerdi ve sessiz kalma dışında bir şey yapmıyorlardı. Kafesteki yılana verilen canlı fareler
gibi, kafesin içinde bir o yana bir bu yana kaçışıyorlardı. O kafesten çıkmadıkça ya da yılanı
öldürmedikçe, sonlan değişmeyecekti. Yılan onları yutacaktı...
Đkinci Dünya Savaşı'ndan beri ilk defa Umbranautlar, kabuğa çekilme aşamasına bu kadar
yaklaşmıştı. Hiçbir simülasyon böyle bir kabuğa çekilme aşamasına gelinebileceğini öngörmemişti.
Ortada elle tutulur hiçbir neden yoktu. Ortada düşman bile yoktu. Ama saldırılar o kadar değişik
kaynaklardan geliyordu ki, arkasında nasıl bir gücün olabileceğini hayal bile edemiyordu. Bütün
olasılıkları düşünmüştü. Dünya çapmda bu kadar büyük bir operasyonu eşzamanlı olarak
başlatabilecek hiçbir güç yoktu. Bunu ancak Vulkan Sistemi başarabilirdi... Vulkan Sistemi...
Birileri Vulkan'ın içine sızmış olmalıydı. Başka hiçbir güç bu kadar organize bir saldırıyı
planlayamazdı. Ama neden?...
"Umbranautlara haber verildi mi?"
"Prosedür gereği, haber verildi."
Bütün vücudunu birdenbire bir sıcaklığın kapladığını hissetti. Ayağa fırladı. Pluto'nun üst düzey
yöneticileriyle yaptıkları toplantıya ara vereli bir saat bile olmamıştı.
"Art! Bölüm yöneticilerini ve yardımcılarını çok acil toplantı odasına çağırmanı istiyorum, istisna
yok! Mazereti olanlar, mazeretlerini orada bildirsinler."
"Emredersiniz, Ms. Concord."
Sarah Concord tek kelime etmeden odadan çıktı ve kapınm önünde bekleyen portöre bindi. Portör
elektrik motorlarından çıkan hafif bir uğultuyla toplantı odasına doğru yola koyuldu.
77
Konferans salonuna girdiğinde yazılım ekibinin gelmiş olduğunu gördü. Diğerlerini beklemeye
başladılar, iki dakika içinde, salondaki ekip tamamlanmıştı.
"Herkes tamam mı?"
Bölüm yöneticileri, eksiksiz olduklarını belirttikten sonra Sarah Concord konuşmaya başladı.
"Art!"
"Efendim Ms. Concord?"
"Art! Buradaki konuşmaların hiçbir şekilde dinlenmesini, izlenmesini ve kaydedilmesini
istemiyorum. Ancak ve ancak ben, 'Art gel!' dersem yanıt vereceksin. Vulkan Sistemi'nden hiçbir
program bu toplantı odasında yapılan görüşmeyle ilgili herhangi bir iletişim bilgisini takip
etmeyecek ve sahip olmayacak. Sen de burayı dinlemeyeceksin ve sadece çağrıyı algılayacak
şekilde beklemede kalacaksın. Onun dışındaki hiçbir iletişimi izlemeyeceksin ve ayrıca hiçbir
şekilde bu odada yapılan konuşmaların başka ajanlar tarafından algılanmasına izin vermeyeceksin.
Anlaşıldı mı?"
"Anlaşıldı Ms. Concord."
" Eğer herhangi bir şekilde bu toplantı odasına, acil bir mesaj iletecek olursan, ilk olarak görüntünü
odaya yansıtacaksın ve ben sana seslenmedikçe algılama modüllerini açmayacaksın. Çok acil bir
durum olmadıkça da, seni görmek istemiyorum. Şimdi kaybol."
Vulkan Sistemi'nden ne kadar izole olabileceklerini bilmiyordu, ama başka çaresi de yoktu. En
azından Art'ın yapısmda bir bozukluk olduğuna dair bir şüpheye kapılmamıştı. O eski Art'tı.
Salondakilere selam vermeden konuşmasına başladı. "Biliyorum birkaç saat dinlenecektiniz, ama
yeni bir saldın daha oldu.
Yeni katılanlar için olayların kısa bir özetini sunacağım. Son iki gün içinde Pluto'nun çıkarlanna, on
altı kez tecavüz edildi. Sekiz ülke... On altı saldın... Saldında bulunanlar belli. Fakat bilgileri nasıl
ele geçirdikleri meçhul."
Concord sehpanın üzerindeki sudan bir yudum içti. "Beş dakika kadar önce FBt'deki kalemizin
çöktüğü haberini aldım. Buraya bir saldın yapılmasını beklerdim, ama FBÎ'deki ekibimize
yapılacak bir saldınyı beklemiyordum. Hem operasyonu yapanlar da FBĐ'den. Otuz iki kişilik
ekibin sadece yedisi kurtulabildi. On-lann da ele geçirilmeleri an meselesi."
Sudan bir yudum daha aldı. Sinirlendikçe ağzı kuruyordu. "Kimin bu kadar kapsamlı bilgiye sahip
olabileceğini düşündüm. Olasılıklan teker teker elemeye başladım. Ben bile bu kadar detaylı bilgiye
sahip değilim. Đçinizden herhangi birinin de bu bilgilere sahip olabileceğim sanmıyorum. Elimde
akla uygun bir olasılık kaldı. Bu kadar kapsamlı bir operasyonu yapabilecek ve bizimle ilgili bu
kadar detaylı bilgiye sahip olabilecek tek olasılık: Vulkan Sistemi..."
Odada bir mırıltı yükseldi.
"Birileri Vulkan Sistemi'ne, onu değiştirebilecek kadar sızabilir mi?"
Vulkan Sistemi'nden sorumlu Diana Alison ayağa kalktı. "Teorik olarak mümkün." "Nasıl?" "Çok
zor..."
Siniri iyice tepesine çıkmıştı zaten, bir de içinde "zor" kelimesi geçen cümleler kuruyorlardı. "Ne
kadar zor demedim! Nasıl dedim!"
Diana Alison, "Đlk olarak sisteme sızmalan gerekir. Bunu yapabilmek için de hem donanım, hem de
bir dizi yazılımdan oluşan dört ayn ateşduvannı geçmeliler. Daha sonra sistemin güvenliğini
sağlayan, güvenlik ajanlannı geçmeleri gerek. Güvenlik ajanla-n, çapraz güvenlik prensibiyle
çalışırlar. En az beş güvenlik ajanının onayı olmadan, sistem içindeki bir yazılım, bir alt netten
diğerine geçemez. Herhangi bir şekilde güvenlik ajanlannın yönlendirilmesi imkânsıza yakındır.
Yapısı değişen bir güvenlik ajanı, diğer güvenlik ajanlan tarafından karantinaya alınır."
"Buraya kadar anlattıklarında, herhangi bir seviyede insan bilgisine başvurulur mu?" diye sordu
Concord.
"Karantinaya alınma aşamasına veya ateşduvanna yapılan bir saldınya kadar, sistem bu durumu
fark edemez. Fark ettiği an,
durumu raporlar. Son altı ay içinde, sadece iki kere ateşduvan aşılmaya çalışıldı. Fakat ikisinde de
başansız olundu."
Concord, "Bundan emin misiniz? Birileri içeri girmiş olmalı. Yoksa Vulkan Sistemi kendi başına,
bizim gereksiz olduğumuz çıkarımında mı bulundu ?" dedi. Bir soru sormamıştı, içinde inanmaktan
bir an bile vazgeçmediği, bir his vardı. "Birileri Vulkan Sistemi'ne sızdı. Sizden nasıl yaptıklannı
bulmanızı ve onlan yok etmenizi istiyorum. Artık kimse bana neyin imkânsız olduğunu anlatmaya
çalışmasın. Đmkânsızın nasıl başanlabileceğini duymak istiyorum. Birimlerle güvenli haberleşmek
zorundayız. Aksi takdirde hepsi saklandıklan yerde yok edilecekler."
Melany Cassidy, yazılım ekibinin başı sıfatıyla konuşmaya başladı. "Bildiğim kadanyla elimizde
Vulkan Sistemi de dahil olmak üzere hiçbir sisten -n çözemeyeceği bir şifreli haberleşme yöntemi
var. Herhangi bir şekilde Vulkan Sistemi'ne sızılması ve iletişimimizin izlenmesi ihtimaline karşı,
bundan sonraki bütün çalışmalarımızda bu yöntemi kullanabiliriz" dedi.
Concord, fikri ortaya atan genç kadına baktı. "Bu iyi bir başlangıç. Nedir bu yöntem ?"
"Şifreleme yöntemleri için bilgisayarlara! kullanılmadığı ve al-goritmalann bugünküne göre çok
daha primitif olduğu zamanlarda kullanılan, rastlantısal harf dizileriyle şifreli iletişim kurabiliriz.
Bu yöntemde rastlantısal harf dizisine sahip olmayan hiç kimse şifreyi çözemez, buna Vulkan
Sistemi de dahil."
Sarah Concord daha önce rastlantısal harf dizilerini kullanmıştı. Çok kolay bir şifreleme ve şifre
çözme yöntemiydi. Tamamıyla rastlantısal harflerden oluşan harf dizileri seçiliyor ve yollanacak
metin her satıra bir harf seçilerek şifreleniyordu. Bu şekilde şifrelenen bir metnin aynı harf dizisine
sahip olunmadığı sürece çözülmesi imkânsızdı. Concord hafızasını zorladı. Kendi ismini bir kere o
şekilde şifrelemişti ve çıkan harfi dizisi çok hoşuna gitmişti. Concord, "iangood" olarak
şifrelenmişti. Bir harf farklı olsaydı mükemmel olacaktı. "Ben iyiyim", hayır ben mükemmelim...
Aynı şifreleme yöntemi, Soğuk Savaş yıllannda Amerika'nın Moskova Büyükelçiliği ve
Concord'un çalıştığı, Đngiliz Gizli Servisi tarafından kullanılmıştı. Listeler gidecekleri yere beş
parça halinde taşınır ve hedeflerine ulaştığı zaman da birleştirme yöntemini bilen biri tarafından
birleştirilirdi. Bu şekilde bütün parçalar yakalanmadıkça, karşı taraf şifreyi ele geçiremezdi.
Şifreleme şekli de çok basitti. Đlk satıra alfabe yazılır ve daha sonra da diğer satırlara aynı alfabe,
her harf rastlantısal sıralan-
mış şekilde yazılırdı. Bu işlem on binlerce satır yapılırdı. Şifrele-necek metindeki her harf için o
harfin karşılığı olan sütun bulunur ve ilgili satırdaki harf yazılırdı. Bir sonraki harfin sütunu
bulunur ve bir sonraki satırdaki karşılığı şifre olarak yazılırdı. Bu şekilde her harf için bir satır
kullanılarak şifreleme yapılırdı. On yaşındaki bir çocuk bile kolaylıkla şifreleyebilirdi. Ama
dünyanın en güçlü bilgisayarları sonsuza kadar çalışsalar, ne yazıldığım bulamazlardı.
Concord, "Şifreleri birimlere nasıl ulaştıracağız ?" diye sordu. "Ulaştırmamıza gerek yok. Şu anda
bütün ofislerde, nükleer bir savaş olasılığına karşı rastlantısal harf dizileri var" dedi Diana Alison.
"Bu harf dizilerinin Vulkan Sistemi'nde kayıtlı olmadığından emin misiniz ?"
"Eminiz. Harf dizileri en son 1966 yılında değiştirildi ve güvence altına alındı. O tarihten sonra bir
kere bile kullanılmadı" dedi Alison.
"Alison, listelerden sen sorumlusun. Vulkan Sistemi'nin görme olasılığı olan hiçbir yerde bu
listeleri kullanmayacaksın. Şifreli mesajları tamamıyla izole bir yerde hazırlamanızı istiyorum ve şu
andan itibaren yapılacak bütün operasyonlarda emirler rastlantısal harf dizisiyle şifrelenecek."
Cassidy, "Đsterseniz, standart yoldan, şifreli mesajları yollayabiliriz. Nasıl olsa Vulkan Sistemi
bunu incelemeye alacak, yirmi saniye içinde çözemeyince de bize iletecektir. Dikkat edilmesi
gereken konu, emirlerin başka yerlerde tekrarlanmamasını ve harf dizilerinin bulunduğu metinlerin
çok iyi korumalarını sağlamak" dedi.
Concord, Vulkan Sistemi'nin iç yapısını pek bilmiyordu. "Yolladığımız bir mesajı Vulkan
Sistemi'nin incelememesi mümkün mü? Yani çok özel bir mesaj yollayacak olsak bu mesaj da
mutlaka Vulkan tarafından incelenir mi?" diye sordu.
Melany Alison, "BlackBox'la yapılan iletişimin dışındaki bütün iletişim hem Vulkan Sistemi
tarafından hem de BlackBox tarafından kontrol edilir."
"Peki haberleşme için BlackBox'ı kullanmamız mümkün mü?" "Hayır." "Neden?"
"BlackBox'ın bulunduğu bilgisayar sistemi ve kontrolü bizim dışımızda. Buradaki hiç kimse onu
kontrol edemez. îki sistem arasında onların kontrol edebileceği bir ilişki var" dedi Alison.
"Diyelim M, bir şekilde birisi Vulkan Sistemi'nin içine girmeyi başardı. BlackBox'ı ele geçirmesi
mümkün mü ?"
"Bu imkânsız. Ayrıca Vulkan Sistemi'nin kontrol altına alınması imkânsıza yakındır."
"Belki..." dedi Concord endişeyle. "Yine de şu an içinde bulunduğumuz durumda, bu riski göze
alamayız. Diana, tüm sistemi en ince ayrıntısına kadar kontrol edin. Şüphe uyandırabilecek en ufak
bir durumu bile büyük dikkatle değerlendirin.Güvenli olduğu ispatlanana kadar, Vulkan Sistemi'ni
buradaki çalışmalarımızda kullanmayacağız. Bir an önce başlayın."
Diana Alison, "Emredersiniz Ms. Concord" dedi.
"Kaç kişi gerekiyorsa, kullanabilirsiniz. Hatta emekli olan yazılımcıları da çağırabilirsiniz. Bütün
gelişmelerden haberim olsun."
Alison toplantıya beraber geldiği yardımcılarına gerekli direktifleri verdikten sonra, iki yardımcısı
sessizce toplantı salonundan ayrıldı.
78
Sarah Concord, "Aktif bir savaşın içindeyiz ve hâlâ düşmanımızın kim olduğunu bilmiyoruz.
Vulkan Sistemi, içinde bulunduğumuz kaostan bizi çıkarabilecek durumda değil. Sekiz ülke aynı
anda Vulkan Sistemi'ne karşı operasyona girişti. Dünya savaşı bile, çok daha az ülkenin bir araya
gelmesiyle başlamıştı" dedikten sonra şuh bir kahkaha attı. "Artık kontrolü elimize alma zamanı
geldi. Bundan sonra, geri çekilip beklemeyeceğiz."
Cassidy söz almak istedi. Concord'un onayından sonra da konuşmaya başladı. "Eğer kabul
ederseniz, operasyonla ilgili ayrıntıları Vulkan'dan isteyelim, ama sisteme operasyonla ilgili
herhangi bir şey hissettirmeyelim. Bilgileri aldıktan sonra emirleri şifreli olarak birimlere
ulaştıralım ve onların Vulkan'la iletişim kuracaklan zaman şifreli mesaj yollamalarını isteyelim.
Hatta Vulkan Sistemi'nin güvenli olduğu belirlense bile aynı yöntemi uygulayalım ve şifreli olarak
mesajları iletelim. Belki de Vulkan Sistemi'ne girememişlerdir, sadece dışarıya yolladığımız
mesajları görebiliyor olabilirler."
Concord, Melany Cassidy'nin yaklaşımını beğenmişti. Đçinden, "Bilgisayar manyaklarının yanında
bu kadına yazık olmuş, oysa onu yerime yetiştirebilirdim" diye geçirdi. Cassidy'nin olaylara olumlu
ve çözüm bulucu yaklaşımım takdir etti, bu tür bir yaklaşım her zaman insanı çözüme yaklaştırırdı.
Aklının bir köşesine bu düşüncesini kaydetti.
Concord, "Melany'nin ortaya koyduğu öneri üzerinde düşünceniz nedir? Diyelim ki, Vulkan
Sistemi, bir şekilde kontrol ediliyor ve kontrolün ne kadar etkili olduğunu bilmiyoruz. Böyle bir
durumda Vulkan Sistemi'nden bize aktarılacak bir bilginin güvenilirliği ne kadar olur?" diye
sorduktan sonra ekledi, "ilk olarak ben
düşüncelerimi söyleyeyim. Vulkan Sistemi'nin güvenilmez olduğunu düşünüyorum. Yine de ne
kadar güvenilmez olduğu konusunda şüphelerim var. En kötümser tahminleri bir yana bırakırsak,
sistemden bilgi çalabilecek kadar sızmış olabilirler. Bildiğim kadarıyla bu sistemden bilgi almak,
bilgi silmekten daha kolay."
Diana Alison, "Vulkan Sistemi'nden, BlackBox'la yapılan iletişimler dışında, hiçbir bilgi silinmez,
Hatta bilgi değiştirilse bile, tüm değişiklikler saklanır. Đstenildiği an bilginin herhangi bir
değişiklikten önceki haline dönülebilir. Her türlü bilgiye, sistem bize yanıt verdiği sürece
erişebiliriz" dedi. Aslında Vulkan'ın ele geçirildiği konusundaki saçmalıklara inanmıyordu, ama
patron söyledikten sonra elinden başka bir şey gelmiyordu. Patronun varsayımlarına göre hareket
etmek, her zaman insanı dertten uzak tutardı. Ya da uzak tutmasını umuyordu.
"Bu güzel. Şimdi saldırganlara yoğunlaşalım. Elimizde ne var?" dedi Sarah Concord. Bruce
Thomson'un yanında olmasını çok isterdi. Bu gibi durumlarda ona yardımcı olabilirdi. Bruce'a
yaptıkları yanlıştı. Hayatta pişman olduğu ender kararlardan biriydi.
Salonu bir sessizlik kaplamıştı. Kimsenin de konuşmaya niyeti yoktu. "Harry, sence kim olabilir?"
diye sordu. Bruce'un yerine yardımcısını, Harry Denver'ı seçmişti. Adam on yıldır GORĐ'de
çalışmasına rağmen, Concord'dan o kadar korkuyordu ki konuşmaya cesaret edemiyordu.
Harry, oturduğu koltukta dikleşti. "Saldırıların zamanlamasına ve oluş hızına bakılırsa, çok iyi
koordine edildiklerini söyleyebiliriz. Bununla birlikte, operasyon düzenleyen güçler birbirinden o
kadar farklı ki, hepsinin eşzamanlı bir operasyon yapmaları olanaksıza yakın. Hatta içimden bir ses,
operasyonların birbirleriyle bağlantılı olmadığını ve operasyon düzenleyenlerin diğerlerinden
haberdar olmadıklarını söylüyor."
"Sanki birileri düğmeye basmış ve başkalarım bize karşı kullanıyor gibi, değil mi ?" diye sordu
Concord. Harry'de iş vardı. "Đyi gidiyor Harry, başka neler düşünüyorsun ?" diyerek Harry'yi
yüreklendirmek istedi.
"Şey, Ms. Concord... Bana öyle geliyor ki, bu olayların arkasında yıllardır süren bir çalışma var ve
birileri elde ettikleri bilgileri kullanmak yerine, bizi çökertmeye çalışıyor. Amaçlan kâr etmek
olsaydı, bilgileri satarlardı. Kâr etmek yerine, bizi çökertmeyi planlamışlar. Bu kadar eşzamanlı
operasyonun yapılması, bilgilerin operasyonları yapan kuruluşlara çok yakın zamanda verildiğini
gösteriyor... Beni asıl düşündüren şu. Sekiz ayn ülkede on altı
operasyon yapılıyor ve bütün operasyonlar, ki belki de bu bir rastlantıdır, neredeyse eşzamanlı
başlıyor. Böyle bir planı uygulamaya koyabilmek için, her ülkenin operasyon prosedürünü ve karar
verme mekanizmalarını bilmek gerekir. Örnek olarak, Almanya ile Đtalya'nın operasyon
prosedürleri tamamıyla farklıdır. Đtalyanlar biraz daha çabuk karar verirken, Almanlar yeterli
kontrolü sağlamadıkça, önlerine gelen bilgileri değerlendirmeye almazlar. Bu kadar kısa süre içinde
on altı operasyon yapılması, Vulkan Sistemi için bile fazla. Gerçi saldırılardan ikisi başarısız oldu,
ama bizim için önemli olan hedeflerin doğru seçilmesi."
"Sence, Vulkan Sistemi bu operasyonlarda kullanılmış olabilir mi?" diye sordu Concord.
"Bilmiyorum" dedi Denver. "Bence, Vulkan Sistemi elektronik ortamda yayılan bilgileri
toparlamak ve bilgi depolamak için çok iyi. Ama karar verme, sistemi konusunda yeteri kadar
geliştiğini düşünmüyorum. Vulkan olasılıkları hesaplayarak, bir seri saldın planlayabilir. Hatta
şimdi karşı karşıya kaldığımızdan daha büyüğünü bile planlayabilir. Yine de bu saldırıları
Vulkan'ın planladığını sanmıyorum. Bu operasyonları bir ekibin planladığını düşünüyorum.
Bilgilere sahip olan ve sahip oldukları bilgileri çok iyi kullanabilen bir ekip var karşımızda.
Sanıyorum biraz da şansın yardımıyla başımıza bu belaları açabildiler."
"Peki sence bilgileri nereden almış olabilirler?"
"Pluto'nun güvenlik sistemi, NSA'dan bile daha iyidir. Bir sızıntı olup olmadığını kontrol ediyoruz.
Onlar işlerini bitirene kadar, Vulkan Sistemi'nden şüphelenme fikrine katılıyorum. Bununla
birlikte, bilgilerin tamamıyla bizim dışımızda toplanma olasılığını da göz ardı etmeyelim. Ayrıca
kozamıza çekilip olacakları beklemek yerine, harekete geçmemizin daha uygun olacağını
düşünüyorum."
"Bu toplantıyı yapmamızın nedeni de bu. Benim aklımda birkaç olasılık var. Eğer Vulkan
Sistemi'ne sorsak bize belalarımızın ToplO'unu hemen listeler, ama bunu yapamayız. Kendi
ToplO'umu-zu kendimiz belirlemeliyiz" dedi Concord. Aslmda saldırılar başladığında hemen
Vulkan Sistemi'ne Top 10 belalarını sormuştu. liste on beş gün önce Vulkan Sistemi tarafından
kullanılmaya başlanan, LYE, lokasyon yıkım endeksine göre hazırlanmıştı.
LYE değeri, GTF, global tehdit faktörüyle, LYF, lokasyon yıkım faktörünün çarpımından
oluşuyordu. Her bir Pluto çıkarı için ayrı bir LYF değeri hesaplanıyordu. LYF sıfır ile bir arasında
değerler alıyordu ve sıfır en düşük değeri gösterirken bire yaklaştıkça
tehdit artıyordu. Hesaplamalan doğru yapabilmek için GTF değerinin tanımı değiştirilmiş ve global
tehdit faktörü lokasyondan bağımsızlaştmlmıştı.
Top 10 listesi, lokasyon yıkım endeksine göre sıralanmıştı. Listeye baktığında bir gariplik sezmişti,
ama o zaman garipliğin ne olduğunu anlayamamıştı. Şimdiyse bazı şeyler netleşiyordu. Hatırladığı
kadanyla saldınyı düzenleyenler LYF değerleri en yüksek olanlardı, LYE değeri en yüksek olanlar
değil. Bu garipti. Normal olarak tehdit gücü ile birlikte yıkım gücü olanların saldırmasını beklemek
mantıklıydı. Oysa tehdit gücü fazla olanların yerine yıkım gücü fazla olanlar saldırmıştı.
Concord toplantı odasındakilere, "Şimdi sessiz olun. Bir şeyi merak ettim" dedi. "Art gel!"
Art'ın görüntüsü derhal duvar ekranda belirdi.
"Art, son üç gündür yapılan saldınlann listesini LYE, GTF ve LYF değerleriyle göster. Her saldın
için, ilk beş LYE değerini sıralı olarak listele" dedi.
Bir saniye sonra salondaki duvar ekranda on altı saldınnın bilgileri belirdi.
"Bu liste kalsın. Şimdi de, Pluto'nun lokasyon önem sıralamasını, her bir lokasyon için olası üç
tehdidin LYF değerleriyle birlikte listele."
Aradan bir saniye geçmeden ikinci liste duvar ekranda belirdi.
Concord, "Art beklemeye geçebilirsin. Aksini söyleyene kadar, toplantıyla ilgili söylediklerim
geçerlidir" dedi.
Art, "Emredersiniz Ms. Concord" dedi ve donuklaşan görüntüsü iki saniye daha ekranda kaldıktan
sonra kayboldu.
Concord duvar ekrandaki birinci listeye bir süre baktıktan sonra odadakilere döndü. "Sizden
düzenlenen saldınlara bakmanızı istiyorum. Normal olarak LYE değerlerine göre tehdidin geleceği
yer farklı olmalıydı. Bakın on yedi saldırgandan sadece altısının LYE değeri en yüksek.
Diğerlerinde ise ya ikinci ya da üçüncü sırada. Hatta iki tanesinde dördüncü sırada. Şimdi
dikkatlerinizi LYF değerlerine çekmek istiyorum."
Odada fısıltılar yükselmeye başladı.
"Saldırganların tümünün LYF değerleri birinci sırada. îlk gördüğüm zaman, nedenini
anlayamamıştım ama Denver'ın konuşmalarından sonra, her şey biraz daha netleşti." Sehpadaki
bardağından bir yudum su içti. "Bence birileri her bir lokasyon için, LYF değeri en yüksek
organizasyonlan seçti ve bize karşı kullandı. Onlar için LYE değerinin yüksek olması önemli
değildi. Çünkü LYE de-
gerini istedikleri aşamaya çıkarabilecek bilgiye sahiptiler."
Bu iki kriter sisteme çok yeni tanıtılmıştı ve kullanılmasını isteyen de kendisiydi. Bir bakıma kendi
zekâsını anlatacaktı.
"Tehdit ile yıkım gücü arasındaki ilişkiyi biraz incelersek, aklınıza takılan soruların yanıt
bulacağını sanıyorum. Son yapılan düzenlemelerle tehdit tanımını global olarak aldık. Diyelim ki,
FBl'nin Pluto için global tehdit faktörü, 0,287. Önceden sadece bu tehdit faktörünü kullanırdık.
Yeni kullanmaya başladığımız sistemde tehdidin, lokasyonlara göre dağılımını değerlendirmeye
alıyoruz. Pluto'nun tamamı için tehdidin yanı sıra, her bir lokas-yon için oluşan tehdidi inceliyoruz.
Örnek olarak, CĐA için, bizim Đtalya'da bulunan bir çıkanmıza tehdidi ile CĐA'nın merkezindeki
ekibimize olan tehdidi farklıdır. Bu farkı bize yıkım faktörü anlatıyor. Ekrandaki birinci listeye
bakın, italya'daki çıkanmıza karşı operasyonu, italyan ordusu yaptı. Çünkü LYF değeri en yüksek
olan oydu. Bununla birlikte GTF değeri, CÎA'dan çok daha düşük. Aynı şekilde italyan
istihbaratından da düşük. Saldmyı yapmasının tek nedeni, en yüksek lokasyon yıkım faktörüne
sahip olmasıydı sadece. Buradaki olasılıklar gerçek verilere göre hesaplanır ve bu kadar yanlış
çıkması bence imkânsız. O zaman bu durumun başka bir açıklaması olmalı. O açıklama da şu...
Birileri Đtalyan ordusunu bilgilendirdi."
Mınltıların yerine odayı bir heyecan dalgası sarmıştı. Saran Concord'un bu kadar ikna edici bir
konuşma yapabileceğini hiçbiri tahmin etmemişti. Concord yıllardır elde edemediği doğal liderlik
konumuna bir anda kavuşmuştu.
"Yeni demek oluyor ki, LYF değeri en yüksek olan saldıracak" dedi Cassidy.
"Bir sonraki saldınnın nereye yapılacağını bilmiyorum, ama saldırgan LYF değeri en yüksek
organizasyon olacak. Biz her zaman tehdit faktörünü minimum düzeyde tutmakla ilgilendik. Ama
deşifre edildiğimiz andan itibaren, tehdit faktörü yerine yıkım faktörüne yoğunlaşmamız
gerekiyordu" dedi Concord. "Şu ana kadar yıkım faktörü üzerinden saldınya uğradık. Bundan sonra
da yapılacak saldınlarda yıkım faktörünü göz önünde bulundurmalıyız. Harry, birini yolla ve her
ihtimale karşı, birimlere olası saldırganın kimliğini versinler. Belki bu bize biraz zaman kazandınr."
Harry "Baş üstüne, Ms. Concord" dedikten sonra yanındaki iki yardımcısından birine fısıltıyla
direktif verdi. Yardımcısı odadan çıkarken konuşmaya başladı. "Ms. Concord! Đnsan faktörü konu-
sundaki yorumunuz daha da önem kazanıyor. Yıkım faktörü çok fazla olmasına rağmen bazı
saldırganlar kullanılmayabilir, hatta bazıları bir araya gelip saldırabilir. Sanıyorum Vulkan Sistemi
bu gibi durumlara hazır değil" dedi Harry Denver.
Diana Alison, Denver'in sözlerine, açıklık getirme ihtiyacı duydu. "Bahsettiğiniz türde ortaklıklann
sistemde tanımlanması halinde veya sisteme sorulması halinde sistem ona göre hesaplamalarını
yapar. Đsteğinize bağlı karar destek sistemi analizi yapabilir. Gerçeğe uygun olmayan veya eksik
verilere sahip olması durumunda, vereceği kararlar doğal olarak etkilenecektir. Fakat öyle
görülüyor ki LYF değerlerine göre Vulkan'ın yaptığı değerlendirmeler doğru" dedi.
"Bu konuda başka türlü düşünen var mı aramızda?" diye sordu Concord. Bir süre beklediği halde
düşüncesini açıklamak isteyen çıkmayınca konuşmasına devam etti. "O halde ikinci listeye
geçebiliriz."
79
ikinci listede Pluto'nun merkez binası, ofisleri, timleri, hükümetler içindeki kaynakları da olmak
üzere üç bin yedi yüz elli altı kişi veya kuruluş vardı. Duvar ekrana bu kişi ya da kuruluşların en
önemli yüz tanesi listelenmişti. ihtiyaç duymaları halinde Art'tan diğerlerini de listelemelerini
isteyebilirlerdi. Bu kişi ve kuruluşlar Pluto için önem sırasına göre sıralanmıştı. En üstte Pluto
bulunuyordu, Vulkan Sistemi ise beşinci sıradaydı. Umbra-nautlarla ilgili herhangi bir bilgi
sistemde tutulmadığı için, listede Umbranautlar yoktu.
"Listede Rus Doğalgazı Projemizin karşısındaki IMP Holding ilgimi çekti. LYF değeri en yüksek
olmasına rağmen, GTF değeri neredeyse sıfıra yakın" dedi Melany Cassidy.
Sarah Concord, listede on yedinci sıradaki IMP Holding'e baktı. Sahibini tanıyordu. Vladik
Borodin... Avusturya kökenli, eskinin KGB generali, son yılların doğalgaz ve silah imparatoru,
Vladik Borodin... Eski komünist arkadaşlarıyla, Rusya ve Ukrayna'da bir mafya imparatorluğu
kurmuştu. Uyuşturucu ve silah satışıyla başlayan iş hacmini, Rus pazarına iştahları kabararak
bakan, Batılı şirketlerle kurduğu ortaklıklarla genişletmişti. Son olarak da basına ve televizyon
yayıncılığına el atıp, imparatorluğunu siyasî bir temele oturtmayı başarmıştı.
Pluto, Borodin'le bazı konularda işbirliği yapmış, Concord, Bo-rodin'in ekibiyle iki ay çalışmıştı.
Bir resepsiyonda onunla karşılaşmış, hatta bir iki konuda da konuşmuşlardı. Sert görünüşlü fakat
zaafları fazla bir adamdı. O gece Concord, Borodin'in bazı sözlerinden tedirginlik duymuştu.
Votkayı biraz fazla kaçıran Borodin, ağzından Pluto'yla ilgili bir iki şey kaçırmıştı. O sırada Lou
Walltrip GORl'nin başındaydı ve durumu ona anlatmıştı. Walltrip
de ilgileneceğini söylemişti, ama bir şey yapmamıştı.
"Tehlike faktörünün bu kadar düşük olması çok ilginç, iyi bir nokta yakaladın Melany. GTF ve
LYF değeri on beş gün önce düzeltildi. Ama eski GTF değerleri sistemde kayıtlı olmalı. Onlan bir
kontrol etmek lazım. Vulkan Sistemi'yle iletişim kurmadan klasik yöntemlerle verilere bakmamız
mümkün mü ?"
Cassidy, "Bu mümkün. Ben şimdi kontrol ettiririm." Soluna döndü ve iki koltuk ilerisinde oturan
genç adama seslendi. "Mark, sen kontrol edip gelebilir misin?" dedi.
Genç adam, "Peki" dedikten sonra ayağa kalktı ve odadan çıktı. Sanki birileri, Pluto'nun ünitelerine
en fazla zarar verebilecek olan düşmanlarını buluyor ve onları bilgilendiriyordu. Fakat bilgi
aktarımının nasıl ve hangi kriterlere göre yapıldığını henüz anlayamamışlardı. Pluto için değerli
olmasına rağmen bazı birimlere henüz saldın düzenlenmemişti. Özellikle enerji konusundaki
çıkarlarına henüz saldın düzenlenmemişti. Oysa IMP Holding, çok yüksek yıkım faktörü değeriyle,
onların canını epey yakabilirdi. Concord'un zihni de, Vladik Borodin'e takılı kalmıştı. Borodin'in
saldırması halinde Akdeniz'in kuzeyindeki bütün çıkarlan tehlikeye girebilirdi. Borodin'in, Rus
hükümetinden bile fazla olan yıkım gücü, bu tehdidi artınyordu.
Concord, "Denver, şu Borodin meselesine kafam takıldı. Sence bu kadar büyük yıkım gücüne sahip
bir holding nasıl olur da, bu kadar az tehdit faktörüne sahip olur?" diye sordu.
Denver, Ruslann istihbarat konusunda ne kadar başarılı olduğunu ya da eskiden ne kadar başarılı
olduğunu çok iyi biliyordu. Borodin de eski bir KGB'li olarak, büyüyebilmesinin bir bacağının elde
edeceği istihbarata bağlı olduğunu biliyor olmalıydı ve kullanabileceği çok fazla yetişmiş insan
gücüne sahipti. "Bana da çok mantıksız geliyor. En azından daha fazla olmalıydı. Buradaki değer,
sıradan bir şirket için bile az."
Concord, "Sanıyorum Borodin'i hedef almamızın zamanı geldi. Harry, senden Vladik Borodin'in
safdışı edilmesini üstlenmeni istiyorum. En kısa zamanda yapsınlar. Mümkünse bugün yapılsın. Bu
kadar düşük GTF değerine karşılık, bu kadar yüksek LYF değeri bence imkânsız. Bir şekilde GTF
değeri değiştirilmiş olmalı" dedi. Harry'nin tedirgin bakışlarını görünce, istihbarat işinde çalıştığı
zamanlarda, istasyon şefinin söylediği bir cümleyi hatırladı. "Yanlış bile yapsan, bir emir
verdiğinde arkasında durmalısın." Harry, bir süre soru dolu bakışlarla Sarah Concord'un yüzüne
baktı. Kadının yüzündeki kararlılığı hissediyordu.
Concord, Harry'nin konuşmasına fırsat vermeden konuşmaya başladı. "Bizim işimizde, düşmanımız
çoktur. Dünya üzerine ne kadar yayılırsak, o kadar fazlalaşır düşmanlarımız. Şu anki gibi bir
durumla, daha önce hiç karşılaşmamıştık. Düşmanımızın kimliğini henüz bilmiyoruz ve gittikçe
köşeye sıkışıyoruz. Sürekli yara alıyoruz. Bir süre sonra hareket kabiliyetimizi bile kaybedebiliriz.
Borodin'in elinde, Kafkaslar'daki enerji çıkarlarımızı yok edebilecek güç var. Yarın bu
çıkarlarımıza yapılan bir saldın haberini aldığımızda, çok geç olabilir. En kötü olasılık, bize
saldırmamıştır. Yine de bir düşmanımızı ortadan kaldırmış oluruz. Artık bir savaştayız ve bu savaşı
kazanmak zorundayız" dedi. Hislerine güveniyordu. Onca yıl, işkencelere rağmen hayatta
kalmasını, iki özelliğine borçluydu; güçlü hislerine ve hiç kaybetmediği umuduna.
Harry Denver zihninden Borodin'e yapılacak bir saldırının onlar için ne kadar kötü olabileceğini
hesaplamaya çalıştı. En kötü ihtimalle yollayacağı ekip saldıramadan yakalanırdı. O durumda bile
Pluto tehlikeye girmezdi. Concord'un verdiği karar yanlış olsa bile, onları etkilemeyecek demekti.
Sadece hasımlarından biri safdışı edilmiş olacaktı, belki de ortaya çıkacak boşlukta Pluto kendine
daha iyi bir yer bile edinebilirdi. "Baş üstüne Ms. Concord" dedi. Yanındaki yardımcısı, Helen
Field'e operasyonla ilgili direktifleri verdikten sonra Helen Field odadan ayrıldı.
Concord odadakilerin sayısının gittikçe azaldığını görünce mutlu oldu. Bu, yaptıkları toplantının
başarılı olduğunun göstergesiydi. Artık kabuklarına çekilmekten vazgeçmişler ve karşı saldın için
çalışmaya başlamışlardı.
Her ihtimale karşı çok dikkatli olmalan gerekiyordu. Concord sıradaki düşmanlanru bulmak
zorundaydı. Vulkan Sistemi'ne sı-zıldığı yolundaki düşünceleri onu sürekli harekete geçmeye
zorluyordu. "Şimdi de Vulkan Sistemi'ni inceleyelim. Bundan birkaç ay önce sisteme bir saldın
olmuştu. Karşı bir saldın yapmıştık..." Listeye bir daha baktı. "Sanınm Calliope'den saldınlmıştı."
Vulkan Sistemi'ne tehdit olabilecek üç kurum vardı ve üçü de hem LYE hem de LYF değerlerine
göre sıralanmıştı. Đlk iki sırada odadaki herkesin tahmin edebileceği gibi NSA ve CĐA vardı.
Üçüncü sırada ise Calliope gözüküyordu. Aklında Calliope vardı, ama ilk sıradan başlamaya karar
verdi. Ekibinin yorumlannı dinlemek istiyordu. "Sizce NSA, Vulkan Sistemi'ni kontrolü altına
almış olabilir mi?"
Diana Alison, "Sanmıjjprum'i dedi. "NSA'nın hemen hemen her
ORHAN KEMAL ĐL HALK KÜTÜPHANESĐ
şeyini biliyoruz. Eğer, bir şekilde bizden bilgi çalabilmiş olsalardı, bunu hemen öğrenirdik."
Denver da söz aldı. "Aynı şekilde CtA da yıkım gücü olarak zarar verebilir ama, bizimle ilgili
bilgileri derleyebilecek yetenekte değil. O da gerekli bilgiyi NSA dan alır. Aynca ikisi de bu tür bir
saldın planı yapmaz, direkt olarak Pluto'ya saldınrlardı. Bence bu saldınlar bilgiye sahip olup da,
yeterli yıkım gücüne sahip olmayan birileri tarafından yapıldı."
Konuşmalan dikkatle dinleyen Concord, "Peki Vulkan Sistemi, Pluto'yu kendisi için bir tehdit
olarak görmüş olabilir mi ?" diye başka bir soru sordu.
Bir saat kadar önce de aynı soruyu sormuş olsa, odadakilerin tümü hayır derdi. Artık bilgilerin
dışan sızdınldığını ve bunun da saha ajanları kullanılarak yapıldığını öğrendikten sonra itiraz etmek
hiçbirinin aklının ucunda geçmiyor gibiydi.
Sadece, Diana Alison, düşüncesine zıt bir yanıtla, "Hayır, Vulkan Sistemi, bir şekilde yanlış
yönlendirilebilir, ama kesinlikle Pluto'ya karşı bir saldın planlamaz" dedi.
Concord bir kahkaha attı. "Ne yani Vulkan, Asimov'un ortaya koyduğu robotluğun üç kuralıyla mı
çalışıyor?" diye sordu.
"Hayır ama Pluto 'nun dışansıyla iletişim yetkisi sadece çapraz kontrol ajanlarında ve
mentorlardadır. Đki ajan grubunu da Black-Box kontrol eder. BlackBox'ın onayı olmadan Vulkan
Sistemi'ne ait bir bilgi sistem dışına yollanamaz. Bu onay mekanizması kodla-nn içine
gömülmüştür ve ayarlamayla değiştirilemez" dedi Alison.
Concord sorusunu daha değişik sormaya karar verdi. "Peki o zaman, bilgilerin BlackBox'ın izniyle
dışarıya yollanması mümkün mü?"
"Mümkün."
"Melany, Calliope'den nasıl bir saldın olmuştu?"
Melany Cassidy neredeyse bir haftasını saldınlann kaynağını bulmakla geçirmişti, "ilk saldın saha
ajanlarının topladıkları bilgileri getirdikleri veri ambarına yapıldı. Veri amban, dört seviyeli
ateşduvan yazılımına ek olarak, iki ayn ateşduvan donanımıy-la korunuyor. Đlk saldın birinci
seviyedeki ateşduvanndan döndü. Her gün, evlerindeki bilgisayarlara kurdukları port tarayıcı
programlanyla, ĐP adreslerini teker teker deneyip, bilgisayarlarda gedik açmaya çalışan hacker
adaylarının binlerce saldınsına muhatap oluyoruz. Bu nedenle ilk birkaç saldırının yapısı aynı tür
olduğu için, hiçbir işlem yapılmadı. Sadece saldırının yapıldığı ĐP adresi araştınldı."
"Peki o anda Calliope'den saldınldığmı anlayamadınız mı?" diye sordu Concord.
"Birinci seviye ateşduvan sadece evlerinden bağlanan hacker adayları için kuruldu, ilk ateşduvarını
aşamayan saldın kontrol edilmez.
Concord, "Neden ?" diye sordu. En ufak bir saldırının bile karşılıksız kalmaması gerektiğini
düşünürdü.
Cassidy konuşmasına devam etti. "Genellikle 15 ile 18 yaşları arasında olan gençler, başka
bilgisayarlara girmeye çalışıyorlar. Kod kırıcıların yazıp, internet cengeline saldığı casus
yazılımları bilgisayarlarına yükleyip, internette içine sızabilecekleri bilgisayarlar arıyorlar. Şu anda
internet üzerinde bu işi yapabilen üç yüzden fazla yazılım var ve isteyen herkes ĐP adreslerini açık
portlar için tarayıp, içine girebilecekleri bir bilgisayar bulabilir."
"Bunu nasıl yapıyorlar?"
"Aslında bütün işi programlar yapıyor, ama size anlaşılması kolay bir şekilde anlatmaya çalışayım"
dedi Cassidy. Fazla detaya girmeden, gerçeğe en yakın ve kolay anlaşılır bir şekilde nasıl
anlatacağını bir saniye kadar düşündü. "Bir bilgisayar internete bağlandığı zaman, internet üzerinde
o anki kimliğini gösteren bir ĐP adresi alır ve o andan itibaren bilgisayar internete bağlı kaldığı
sürece, aynı ĐP adresiyle işlem yapar. Aynı zamanda, bir bilgisayar internete bağlı olduğu sürece,
bir veya birden fazla bilgisayarla iletişim kurar. Kurulan bu iletişim için port adı verdiğimiz bazı
hatlar açılır ve iki bilgisayar arasındaki her veri aktarımı için bir hat belirlenir. Bu şekilde internet
erişimi karışıklık olmadan sürdürülebilir."
Concord, "E peki neden bu portlar kapatılmıyor?" diye sorduktan sonra sorduğu sorunun
anlamsızlığını fark edip, "O zaman internete girmenin bir anlamı olmazdı, değil mi?" dedi.
Cassidy sessiz kalmayı tercih etti.
"Calliope nereye kadar ilerleyebildi?" diye tısladı Concord.
"Üçüncü seviye ateşduvan tarafından durduruldu. Đlk iki seviye ateş duvannı geçmeyi başardılar."
"Cassidy, sana çok önemli bir soru soracağım. Durduruldu mu, yoksa durdu mu? Đkisi arasında fark
var.
"Durduruldu. Üçüncü seviye ateş duvannı geçemediler."
"Bize saldırmalannın nedeni, onlann sistemine yolladığımız saha ajanlan mıydı?"
"Elimizdeki bilgiye göre, saha ajanlannı daha sonra keşfettiler. Saldın anında saha ajanlarının
farkında değillerdi. Çünkü Calli-
ope'deki saha ajanlan çok yakın tarihe kadar bize bilgi yollamaya devam etti."
"Çok ilginç" dedi Denver. Calliope'yle ilgili soruşturmayı o yürütmüştü. "Bende bulunan bilgilere
göre, ki bu bilgiler Vulkan Sistemi'nde de mevcut, Calliope'nin saldınsından üç ay önce GhostWall
isimli ateşduvan Đstanbul ofisine yüklenmiş. Hatta daha sonra da yazılıma bir yama yapılarak saha
ajanlarını tespit eden bir yazılım eklenmiş. Đstanbul'a bir ekip yolladık ve AR-TIM'ın bütün veri
ambarını ele geçirdik. Bu olaydan sonra, AR-TIM'ın ürün geliştirme faaliyetleri durdu ve sadece
ürün sattıkla-n firmalara güvenlik desteği verdiler. Hatta yazılım geliştiren ekip dağıldı" diye
devam etti.
"Arşen Bora... ARTIM'ın ortaklanndan biri de oydu, değil mi?" diye tısladı Concord. Arşen
Bora'dan haberdar olur olmaz, onu öldürmek istemişti. Bir şeyler başaran insanlara karşı değildi,
hatta onlan desteklerdi, ama başarılı insanlar karşı safta olunca onlara tahammül edemezdi. Birkaç
yıl önce o adam yollanna çıktığında işini bitireceklerdi, ama Walltrip aptalca bir iyimserlikle Arşen
Bora'yı saflanna katmak istemişti.
Denver, "Evet, Timur Sarp ve Arşen Bora şirketin iki ortağıydı. Ama Arşen Bora öldü, Timur
Sarp'la ilgili şu anda elimde bir bilgi yok. Uygun görürseniz Vulkan'a sorabiliriz" diye yanıtladı.
Odadakilere sessiz olmalannı işaret etti ve bir süre düşündü. Arşen Bora'nm öldüğüne dair raporu
hatırlıyordu. Aslında iki ay-n rapor vardı. Birisi Arşen Bora'nın kır evinde öldüğünü söylüyordu.
Kır evinin enkazından çıkardıklan cesetler o kadar yanmıştı ki, ellerinde bulunan üç cesetten bir
sonuç elde edememişlerdi. Bu bilgiyi operasyon ekibi yollamıştı. Đkinci rapor ise aldığı yaralar
nedeniyle, beyin kanaması sonucu Đstanbul'da bir hastanede öldüğüydü. Eğer birinci rapor
doğruysa, ki normal olarak onun doğru olması gerekirdi, o zaman neden ikinci bir rapor vardı ?
Đkinci rapor Đstanbul polisi tarafından tutulmuştu. Bir bit yeniği vardı. Ludwig de aynı hastanede
ölmüştü. Rapora göre camdan atlamıştı. Camdan atlamanın Türk tutuklular arasında popüler
olduğunu biliyordu ama, Ludwig'in camdan atlamasına bir neden yoktu. "Ludwig'in ölümüyle ilgili
elimizde ne gibi bilgiler var, Harry? Son görevinden itibaren anlat."
80
Harry Denver aklında kaldığı kadarıyla anlatmaya başladı. Ludwig'in görevini, operasyon sırasında
olan olayları, Ludwig'in Berlin'de kendisini safdışı etmek için yollanan temizlikçileri öldürmesini,
daha sonra ortadan kayboluşunu ve Đstanbul'da yaptıklarını anlattı.
"Saçmalık!" Concord eğer Vulkan Sistemi'ne güvenebilseydi, işin tüm detaylarını öğrenirdi, ama şu
kadarı kesindi ki, Plu-to'nun ölüm emrini imzaladığını bilen biri bunları yapmazdı. Bütün
çalışanları, bir kez ölüm emirleri imzalandı mı Pluto'dan kaçış olmadığını bilirlerdi bilmesine de
yine de ellerinden geldiği kadar kaçmaktan başka bir şey yapamazlardı. "Biz bu kadar geri zekâlı
insanlarla çalışmayız. Eğer Ludwig, hakkındaki ölüm emrine rağmen, operasyon ekibinden birinin
sağ kaldığını öğrendiği için Đstanbul'a geri dönmüşse, ben onun aklından şüphe ederim. Onun
çapında biri ancak ve ancak tek nedenle geri döner. Yarım kalan işini tamamlamak için."
Ludwig'in ölüm emrini verdiği zamanı hatırlıyordu. Galiba, eski bir Stasi ajanı oluşu içine
dokunmuştu Concord'un. Đngiliz gizli servisinde çalıştığı yıllarda Ruslardan ve Doğu Almanlardan
çok çekmişti. Bu nedenle de Ludwig'e tepkisinde aşırıya kaçmıştı. Pişman değildi, ama yine de
tepkisinin aşırılığını kabul ediyordu. Ekibi Đstanbul'a, birtakım arkeolojik belgeleri almaları için
yollamışlardı. Bu arada Arşen Bora'yı ve karısını da öldüreceklerdi. Ludwig belgeleri almıştı, ama
temizlikçilerini öldürdükten sonra, belgeler de ortadan kaybolmuştu.
Belgeler Concord'un umurunda değildi. Ludwig gibi bir geçmişe sahip birisinin, ortadan
kaybolmak için Đstanbul'u seçmesinin tek nedeni olabilirdi. Đstanbul'a gittiği sırada Arşen Bora
yaşıyor
olmalıydı. Yarım bıraktığı işini bitirmek için oraya gitmiş olmalıydı. Galiba Ludwig
hazımsızlığının kurbanı olmuştu. Sevmemesine ve adamın yanlış yaptığını düşünmesine rağmen,
Ludwig'e saygı duyduğunu hissetti. Bir bakıma Ludwig de onun gibiydi, işini yarım bırakmıyordu.
Acaba işini gerçekten bitirmiş miydi? Bunu öğrenmek zorundaydı. "Bence adamlarımızın bir
kısmını bulduk. Arşen Bora ve Timur Sarp. Birinin ölü görünmesi ve diğerinin de kayıp oluşu
şüphe çekici." Ama hepsi bu kadar olamazdı. Saha ajanlarını bulanları tespit etmişti, ama
operasyonun üzerinden en fazla üç dört ay geçmiş olmalıydı. Bu kadar kısa süre içinde Vul-kan'ın
içine girmelerine imkân yoktu. "Şimdi diğerlerini bulalım. Vulkan Sistemi'ni bizim dışımızda kim
en iyi bilebilir?"
"Sistemi baz aldığımız Yapay Zekâ Projesi'ni yapan ekip. Helsinki Üniversitesi'ne bağlı bir
enstitüde, sistemin temelini hazırlattık. Belirli bir aşamaya geldikten sonra da, onların elinden alıp,
biz geliştirdik" dedi Diana Alison. Vulkan Sistemi'nin başına getirilmesinin nedeni de basitti.
Yapay Zekâ Projesi'nin başından beri Helsinki'de ekibin içinde çalışmış ve Profesör Lehtinen'in
ölümden sonra da Pluto'ya geri dönmüştü. Daha sonra da Vulkan Sistemi'ni hazırlayan ekibin
başına geçmişti.
"Diana, sen o projede çalışmıştın, değil mi ? Sence kim oradan başımıza bela açabilir?" diye sordu.
"Desire Virtanen." Diana Alison bir an bile tereddüt etmeden Desire'nin ismini söylemişti. Desire
Virtanen hayatı boyunca tanıdığı en zeki ikinci sarışındı, aynca Lehtinen'in de sağ koluydu.
Şiddetle kıskanmasına rağmen, Desire olmadan projenin bu kadar geliştirilemeyeceğini kabul
ederdi. Lehtinen'in ölümünden sonra bile, pes etmemiş, projeyi tamamlamak için elinden gelen
gayreti göstermişti.
"Desire Virtanen nerede şimdi ?" diye sordu. "O da ölü ya da kayıp olmasın sakın ?"
Harry Denver, Desire Virtanen'i hatırlıyordu. Nano enjeksiyondan kurtulmuştu. Nasıl kurtulduğunu
bir türlü öğrenememişlerdi. Hatta büyük bir araştırma başlatmışlardı. "Ms. Concord, belki
hatırlarsınız, Desire Virtanen için safdışı edilmesi yönünde emir. vermiştiniz, fakat nano enjeksiyon
yapılmasına rağmen ölmemiş-ti. Siz de ikinci bir ekip gönderilmesini istememiştiniz. Çalışmaları
almaları için enstitüye yolladığımız ekip..."
Saran Concord, verdiği kararların ne kadar isabetli olduğunu görüyordu. O güne kadar safdışı
edilmesini emrettiklerinde, başlarına bela açabilecek potansiyel görmüştü. Gerçi yollanan ekip-
ler bir şekilde başarısız olmuşlardı ama, görülen oydu ki, eğer ekipler başarabilmiş olsalardı,
Pluto'ya saldırılar olmayacaktı.
"Hatırladım" dedi, eliyle Denver'a daha fazla konuşmamasını işaret ederken. Nano enjeksiyondan
bir insanın sağ kurtulmasının imkânsız olduğunu söyleyen nano enjeksiyon proje sorumlusu Desire
olayında haksız çıkmış, ama enjeksiyon kendi üzerinde denendiğinde haklı olduğu görülmüştü.
Yine de Virtanen'in nano enjeksiyondan nasıl kurtulduğu hâlâ muammaydı. "Diana, eğer proje
ekibinden bize karşı bir ekip kurman gerekseydi, kimleri ekibine alırdın? Kilit isimler kimler" diye
sordu.
"Bana sadece Desire yeterli. Başka kimseyi almama gerek yok" dedi Diana Alison.
"Peki Desire nerede ?"
Denver, Desire'yi safdışı etmek için gönderdiği ekipleri düşündü. Bir türlü kadının yerini
bulamıyorlardı. Desire Virtanen'in ölmediğini fark etmeleri ve peşine düşmeleri onları bir hafta
geciktirmişti ve Desire ortadan kaybolmuştu. Yaptıkları araştırma sırasında Desire'nin dünyayı
dolaştığının bilgisini almışlar, ama ona bir türlü zamanında ulaşamamışlardı. Türkiye, Mısır, Orta
Afrika, Güney Afrika ve en sonunda da Uzakdoğu. Desire Virtanen görünüşe göre bütün dünyayı
dolaşmaya karar vermişti. Umursamaz bir tavırla, "Singapur'da olduğu tahmin ediliyor" dedi.
Concord, "Onca zaman geçti, nasıl onu ortadan kaldırmayı be-ceremediniz ?" diye hayıflandı.
"Peşindeki ekibin ona ulaşması an meselesi. Sürekli olarak dolaşıyor ve biz gittiğimizde başka bir
yere geçmiş oluyor. En son, saldırılar başlamadan önce kontrol etmiştim. Şu anda başka bir yerde
bile olabilir."
Concord bir iki ters laf söylemeyi düşündü, ama vazgeçti. Öfkesini işin bitimine dek saklaması
daha uygun olacaktı. Listeye tekrar baktı. Calliope, ARTIM ve Desire birlikte çalışıyor olabilir
miydi? Đnternet üzerinden yapılan saldırının Calliope'den yapıldığı kesindi. Vulkan Sistemi'ni
kullanmayı düşündü. Emin olmaya ihtiyacı yoktu. O an için tehdit olmasa bile daha sonraki
zamanlarda tehdit olabilirlerdi. En iyisi kararını açıklamaktı. Arşen Bo-ra'nın yaşadığına
inanıyordu.
Concord yapacağı plan için, Vulkan'dan bilgi almak durumundaydı. Kararını vermişti, ama hiçbir
ayrıntıyı kaçırmak istemiyordu. "Art gel!"
Art'ın çocuksu görüntüsü bir süre kıpırtısız durduktan sonra feminen bir sesle, "Buyurun Ms.
Concord" dedi.
"Art, tamamıyla güvenli bir inceleme yapmam mümkün mü ?"
Art, "Mümkün, Ms. Concord" diye yanıtladı.
"Yaptığın incelemelerin izini de silebilir misin?"
"Hayır Ms. Concord. Silmem mümkün değil. Yapılan her işlem kaydedilir ve silinemez."
Alison Art'ın sözleri üzerine, Art'ın verilere bakarak hızlı bir kontrol yapabileceğini düşündü. "Ms.
Concord!"
Sarah Concord, Diana Alison'a döndü. "Efendim"
"Eğer izin verirseniz, Art'tan geçmiş işlemlerle ilgili araştırma yapmasını isteyebiliriz. Eğer birileri
Vulkan'ı kullanarak bilgilere erişmişse, yaptıkları sorgulamalar sistemde saklıdır. Yolladığımız ekip
de aynı araştırmayı yapacaktı, ama Art bize birkaç saniye içinde yanıtı verebilir."
"Art. Bize son bir ay içinde Pluto ve birimleriyle ilgili sorgulanan tehdit analizlerini listele" dedi
Concord.
Concord suyundan bir yudum almadan liste duvar ekranda belirdi. Çok uzun bir listeydi.
"Ms. Concord, arzu ederseniz Art'a listeyi kısalttırıp yorumla-talım" dedi Alison.
"Peki."
"Art, sorgulamayı yapan kişi ve sorgulanan birimlerin yoğunluğuna göre bize listeyi yeniden
yorumlar mısın ?"
Görüntüdeki liste hareketlendi ve gruplar oluştu.
Art, "Birimlerde zaman içinde yapılan tehdit analizleri incelendiğinde, analizlerin büyük çoğunluğu
Vulkan Sistemi tarafından yapılmış. Sistem dışarıdan gelen bilgileri inceler ve global tehdit
faktörlerini revize eder. Her saniye onlarca defa bu işlem yapılır. Gördüğünüz listede rutin yapılan
analizler göz ardı edilmiştir" diye açıklama yaptı.
Diana Alison, "Rutin dışı analiz isteklerini açıkla" dedi.
"Diğer isteklerin büyük çoğunluğu BlackBox tarafından yapılmış. Bireysel olarak da Sarah
Concord, güvenlik direktörlüğü ve son olarak da Vulkan ekibi tarafından tehdit analizi istenmiş."
"Başka bir talep olmamış mı?" diye sordu Alison.
"Hayır"
Alison, BlackBox'ın analiz yapmasını normal buluyordu, ama her şeyden şüphelenmek gerektiğini
son birkaç gün içinde yaşadıkları öğretmişti. "BlackBox'ın geçen yılın ekim ayı analizleriyle bu
yılın ekim ayı analizlerinin oranlarım karşılaştır."
"Yüzde 7,2947'lik bir artış var. Normalizasyon yapıldıktan sonra bu oran yüzde 1,3490 oluyor."
"Aynı incelemeyi kasım ayı analizleri için yap. Son tarih olarak saldırının başladığı günden bir gün
öncesini al. Normalizasyon değerini söyle."
"Geçen yıla göre artış oranı yüzde 0,9274."
"Saldırılar başladığı andan itibaren yapılan analizleri, bu yılın kasım ayıyla karşılaştır."
"Artış oranı yüzde 19,2184."
"Bir bok çıkmadı..." diye hayıflandı Concord. Oysa bir şeyler bulabileceğini ummuştu. BlackBox'ın
bile haberi olmayan bir saldın dizisi vardı ortada. Büyük ihtimalle Umbranautlar, Black-Box'ı
kullanarak saldırganları bulmaya çalışıyorlardı. "Saçmalık bu... işimize geri dönelim... Art sen
bekle. Sana daha soracaklarım var" dedi.
Uykusuzluktan zihnini berrak tutamıyor olmalıydı. "Harry... Art'a... ARTIM, Desire Virtanen ve
Calliope'yle ilgili sorulan sor. Bunların ilişkilerini araştıralım" dedi. Bir süre başkalannın
düşüncelerini dinleyecekti. Onlann düşündüklerini değerlendirecek ve bu arada da zihnini
dinlendirecekti.
Harry Denver, Concord'a "Peki, efendim" dedikten sonra birkaç saniye düşündü. "Art, ARTIM'ın
yöneticileriyle ilgili bilgi ver" dedi.
Art beklemeden bilgi vermeye başladı. "Timur Sarp, şirketin CEO'su ve hisselerin yüzde kırkına
sahip. Yakın zamana kadar diğer ortak Arşen Bora..."
Concord söze kanştı, "Bora... Arşen Bora öldü mü?" diye sordu.
"Elimizde biri Pluto kaynaklı onaylanmamış iki ayn ölüm bilgisi var. Nüfus bilgilerine göre hâlâ
yaşıyor. Nüfus bilgilerinin düzeltilmesi zaman aldığı için, Türkiye'de bu gibi durumlar normal
karşılanıyor" dedi Art.
"Öldü mü, yoksa ölmedi mi?" dedi Concord.
"Ölmüş olma olasılığı yüzde 99,7624."
Yapay zekâlann, olasılıklara bu kadar meraklı oluşları ve her şeyi ya yüzde olarak ya da belirsiz
cümlelerle açıklamalan Con-cord'un canını çok sıkardı. Alt tarafı "öldü" veya "ölmedi" diyecekti.
"Peki öbür ortağın durumu nedir? Onunla ilgili elimizde ne gibi bilgiler var?"
"Timur Sarp'm kayıp olduğuna dair elimizde onaylanmış bir bilgi geçti."
"Nasıl kaybolmuş ?" dedi Denver.
"Timur Sarp'ın teknesi 3 aralık günü, Marmara Denizi açıkla-
rında terk edilmiş olarak bulundu. Nerede olduğu hakkında bir bilgi yok."
Harry Denver, "Calliope ile ARTIM arasındaki ilişki nedir?" diye sorulanna devam etti.
"iki şirket arasındaki ilişki 7 temmuz 2005 tarihinde GhostWall isimli yazılımın beta sürümünün
Calliope'nin istanbul ofisine yüklenmesiyle başlıyor. 23 ağustos 2005 tarihinde GhostWall'ın
sistemi yavaşlattığı konusunda bir şikâyet yapılıyor ve ARTIM ça-lışanlan 26 ağustos 2005'te
Calliope'nin istanbul ofisinde bulunan saha ajanını belirtiyorlar ve saha ajanına Araknid adını..."
"Tarihleri şimdilik geçelim ilişkilerini anlatmaya devam et" dedi Denver.
"Elimizdeki bilgilere göre ARTIM şirketi Calliope'nin bilgisayar şirketindeki Araknidleri belirliyor.
Daha sonra Calliope bir süreliğine ARTIM'ın yazılım ekibini Hamburg'a getiriyor. Çalışmaların
neler olduğu konusunda elimizde bir bilgi yok. Pluto, GhostWall yazılımım ele geçirdikten sonra
da ARTIM ekibi Hamburg'dan, Đstanbul'a geri döndü. 12 eylül 2005 tarihinde Calliope'nin
bilgisayar sistemleri GhostWall korumasına alındı ve bilgisayar sistemlerinde bulunan bütün saha
ajanları yok edildi. Bu tarihten sonra hiçbir saha ajanı Calliope'nin bilgisayar sistemine giremedi."
Concord, "GhostWah"ı aşma çalışmalan başarısız mı oldu?" diye sordu.
"Evet" dedi Diana Alison.
Concord oturduğu koltuğundan ayağa kalktı, "Nasıl yani? Elimizde kullandıklan programın kodlan
var ve biz onu aşamıyoruz..."
"Ms. Concord, GhostWall'ı aşabilmek için kodunda değişiklik yaptık, ama Calliope'ye kendi
hazırladığımız bölümü koyma fırsatımız olmadı."
"E... Ne olacak şimdi. Herifler o yazılımı yüzlerce yere satmışlardır."
Art'ın ekrandaki görüntüsü kıpırdandı. "Ms. Concord?" diye izin istedi.
"Konuş Art!" dedi Concord.
"Ms. Concord. ARTIM en son Calliope'ye satış yaptı. Ondan sonra başka hiçbir müşteriye satış
yapmadılar. Hatta yazılım kodlan alındıktan sonra" çalındıktan demekten özellikle imtina etmişti,
"Mevcut müşterilerine destek vermek dışında hiçbir faaliyette bulunmadılar. Bütün yazılım
aktivitelerini durdurdular ve yazılım ekibinin büyük kısmım tasfiye ettiler."
Concord, "Arşen Bora'nın ölü olma olasılığı neydi?" diye sordu. "Yüzde 99,7624" dedi Art.
"O, binde iki buçuktan azlık bir yaşama olasılığı var ya, her şeyine bahse girerim ki, Arşen Bora
yaşıyor..."
81
Vulkan Sistemi'ndeki ikinci seviye toplayıcı ajan, Langley'den gelen alarm mesajını incelemeye
aldı. Altmış üç milisaniye içinde, görevini eksiksiz yapan her saha ajanı gibi, alarm sinyalinin
doğruluğunu kontrol ettikten sonra, alarm mesajını tanımlayıcı ajanlara aktardı. Gelen on
dokuzuncu alarmdı.
Saha ajanının aktardığı alarm mesajını incelemeye alan tanımlayıcı ajan, mesajın içeriğini kontrol
etmeye başladı. Sinyal CĐA'nın merkezi Langley'de yapılan operasyonla ilgiliydi. Bilgileri
araştırmaya başladı. CĐA başkan yardımcılarından Starı Nick, tutuklanmıştı. Stan Nick'in bilgilerini
sistemdeki, ukim kimdir" veri tabanından kontrol etti. Gerekli onayı aldıktan sonra, elde ettiği
bilgileri çapraz kontrol ajanına aktardı.
Çapraz kontrol ajanı, aldıkları alarm mesajının doğruluğunu kontrol etmek için CĐA merkezine
yerleştirdikleri saha ajanına, gerekli komutları yollardı. Altı saniye sonra özel operasyonlar
biriminden bilgi geldi. Çapraz kontrol ajanı gelen bilgileri değerlendirmeye aldı. Stan Nick'in
tutuklanma haberi doğrulanmıştı. Değerlendirme sonucunu çok acil koduyla, Vulkan Sistemi'ne
aktardı.
Çok acil koduyla gelen mesaj derhal incelemeye alındı. Vulkan Sistemi ikinci alarm mesajından
sonra üst düzey izleme moduna geçmiş, olası alarm durumları için yedek işlemci gücü
bırakmışlardı. Üçüncü alarm mesajı ikinciden yarım saat sonra gelmişti. Üçüncü alarmla birlikte,
BlackBox'ın emriyle sarı alarm durumu Vulkan Sistemi'nde uygulamaya konmuştu.
Belirli bir aşamanın altındaki bütün operasyonlar ya durdurulmuş ya da beklemeye alınmıştı.
Sonuçlanma aşamasındaki operasyonlara da takviye yollanmış ve bir an önce bitirilmesi için
gerekli olan işlemler yapılmıştı. Pluto dışında, irili ufaklı altı yüz
kırk birim ve bu birimlerde değişik görevlerde çalışan iki bin yüz kişiye, sarı alarm prosedürlerinin
uygulanmaya başladığı bildirilmişti.
Alarmın birimlere bildirilmesinden kırk dakika sonra birimlerin yüzde doksan dokuzundan fazlası
yeni güvenli iletişim prosedürlerini kullanarak, sarı alarm prosedürlerini uygulamaya başladıklarını
bildirmişti.
Kırk beş dakika sonra dördüncü, takiben beşinci alarm gelmişti. Beşinci alarmla birlikte kırmızı
alarma geçilmişti. Kırmızı alarm, tam savunma pozisyonu almak ve bütün operasyonları iptal
etmek anlamına geliyordu. Artık sadece korunma amaçlı operasyonlar, özel emirle uygulanabilirdi.
Đzinler kaldırılmış ve izindeki Pluto personeli göreve çağrılmıştı. Olası bir kabuğa çekilme aşaması
için, Pluto'nun yaşamsal stoklan yenilenmişti.
Saldırıları diğerleri izledi. On dokuzuncu alarm ise diğerlerinden farklıydı. Pluto'ya bu kadar yakın
birine saldın ilk defa oluyordu. Daha önceki saldırılar, orta önemdeki birimlere yapılırken Stan
Nick'in tutuklanması bir üst seviye alarmı tetikleyebüecek kadar önemliydi. Siyah alarm... Kabuğa
çekilme kararına son adım...
Saran Concord saatine baktı. Uykusuzluğa daha ne kadar dayanabileceğini düşünmek bile
istemiyordu. Dayanmaktan başka çaresi yoktu.
Birkaç dakika önce Vladik Borodin'in safdışı edildiği haberini almıştı. Son günlerde aldığı tek iyi
haber buydu. Vladik Borodin özel uçağıyla Moskova'dan havalandıktan kısa bir süre sonra, yerden
havaya atılan bir füzeyle düşürülmüştü. Rusya'daki ekip gerçekten işinin uzmanıydı. Đşi bu kadar
kısa bir zamanda bitirmeleri olağanüstüydü. Yapılan inceleme sonunda Çeçen teröristlerin sorumlu
olduğuna dair ipuçlan bulunacaktı ve kimse Plu-to'dan şüphe etmeyecekti. Her ülkede tehdit amaçlı
kullanabilecekleri bir grubun olması mükemmeldi.
Borodin'in ölümü, herkesin az da olsa kendine güveni artırmış, çaresiz bekleyişin yol açtığı
karamsar hava dağılmıştı. Borodin'in ölümü, Pluto için bir dönüm noktasıydı. Concord'un hisleri
her şeyin daha iyiye gideceğini söylüyordu.
"Calliope operasyonuyla ilgili bir gelişme var mı ?" diye sordu. Vulkan Sistemi'ne yapılan
saldınlann sorumlusu Calliope'nin sahibi Ray Scott'tı. Bundan emindi.
Yüzlerce terabyte bilgiye ve inanılmaz hızlarla çalışan bilgisayarlara sahip olmasına gerek yoktu.
Bir an gelirdi ve zihninde ya-
nan bir ışık ona bütün gerçekleri ve izlenecek yöntemi gösterirdi. Öyle bir andı ki o, sanki bir
şimşek çakar ve çakan şimşeğin ardından yeni bir boyuta geçer ve orada gerçekleri görürdü. O an
kendi olmaktan çıkar, tepeden tırnağa bilgi kesilirdi. Uzun süre nasıl olup da bildiğini anlamaya
çalışmış ve sonunda psişik yeteneği olduğuna karar vermişti.
Ray Scott, Desire Virtanen ve Arşen Bora, Pluto'ya karşı bir komplonun baş aktörleriydi. Đçindeki
his ona bunu söylüyordu. Birkaç saat önce Ray Scott, Desire Virtanen ve Arşen Bora'nın safdışı
edilmesi için bir operasyon başlatmışlardı. Henüz ellerinde Ray Scott'ın yeri dışında bir bilgi yoktu,
ama Ray Scott mutlaka, onları diğerlerine ulaştıracaktı.
"Beyaz Saray'da, Ulusal Güvenlik Danışmanı Greg Golds-mith'le görüşüyor. Görüşmeleri iki saat
önce başlamış" dedi Harry Denver.
Sarah Concord duyduklanna inanamıyordu. Đçinde bulunduk-lan durum göz önüne alınınca, Greg
Goldsmith ile Ray Scott'ın aynı odada bulunacaklanm, görüşme yapacaklannı aklının almasına
imkân yoktu. Greg Goldsmith'i iyi tanırdı ve Ray Scott'la görüşmesi mümkün değildi. "Bilginin
doğruluğundan emin misiniz ?" diye sordu. "Bir yanlışlık olmasın sakın ?"
"Hayır, Ms. Concord. Üç ayn kaynaktan aynı bilgi bize ulaştı. Ray Scott şu anda Beyaz Saray'da."
"Tamam Beyaz Saray'da olabilir, ama Greg Goldsmith'le görüştüğünden emin misiniz ?" "Pozitif."
Concord iyiden iyiye şaşırmıştı. Goldsmith çok saygın bir işadamı ve aynı zamanda ulusal güvenlik
danışmanıydı. Bir yanlışlık olmalıydı. Böylesine kritik bir anda, Ray Scott'la görüşüyor olmasının
anlamı neydi ? Onca yıllık planlannda mümkün olduğu kadar Amerikan hükümetini karşılarına
almamaya çalışmışlardı. Düsturlan, hükümetleri kendi yollanndan gitmeye teşvik etmekti. Acaba
Greg Goldsmith de işin içinde miydi ? Amerikan hükümeti, Pluto'yu yok etmeye mi karar vermişti
? Đmkânsızı sorgulamaktan beyni sulanacaktı. Günlerce imkânsızlan sorgulamıştı ve şimdi
karşısında yeni bir imkânsız vardı.
Art'ın görüntüsü, duvar ekranda belirdi. Uysal bir ifade takınmış görüntüye baktı. Yine bir terslik
olmuştu. Saniyelerin geçmesini beklemeden, "Art! Söyle!" dedi.
Art toplantı odasındakilere, CĐA başkan yardımcısı, Stan Nick'in tutuklandığını ve CĐA daki ekibin
dağıldığını söyledikten
sonra toplantı odasından ayrıldı. Haber çok hayatîydi ama Greg Goldsmith'in, Ray Scott'la yaptığı
toplantı daha fazla önemliydi. Kimin düşman olduğunu bilmek gerekiyordu. Onlar için Greg
Goldsmith, Amerikan hükümetinin her zaman dikkate alınması gereken bir unsuruydu. "Ray
Scott'ın toplantıdan sonra ne yapa-cağıyla ilgili bir bilgi var mı?"
"Özel uçağı italya'ya gitmek üzere hazır bekliyor. Toplantı sonunda Đtalya'ya gideceğini
varsayabiliriz" dedi Denver.
"Ray Scott'ı yakın takibe devam etsinler. Nereye giderse gitsin, her an için ona erişebileceğimiz iki
ekip peşlerinde olsun. Amerikan topraklarında, bize bu kadar yakın bir olayı örtbas etmemiz zor
olabilir. Onun için şimdilik bir harekete geçmesinler."
"Emredersiniz Ms. Concord."
Concord zor durumlarda karar vermenin bu kadar güç olduğunu bilmiyordu. Her an hesaba
katmadıkları bir gelişme olabiliyordu. Belki de onlar Vulkan Sistemi'nden şüphelenirken, Amerikan
hükümeti onları yok etmeye çalışıyordu. Ama bunun olması imkânsızdı. Her ne kadar üst düzey
hükümet yetkililerinden birkaçı yakalanmış olsa da, Pluto'nun bordrosunda olan pek çok senatör
vardı. Amerikan hükümeti olamazdı. Bir yerden bunun bilgisi onlara ulaşırdı. Buna da engel
olurlardı. Ray Scott'ın, Vladik Boro-din'le geçmişte işbirliği yaptığını kayıtlardan öğrenmişti. Belki
Greg Goldsmith'le de işbirliği yapmıştı.
Daldığı düşüncelerden Art'ın sesiyle sıyrıldı. "Ms. Concord?"
"Sen gitmemiş miydin ?"
"Yeni bir gelişmeyi haber vermek için sizi rahatsız ettim."
Bu kadarı da olamazdı. Aradan beş dakika bile geçmemişti. "Yine ne var?"
"BlackBox'tan iki operasyon emri geldi."
Toplantı odasında başkaları olduğu için Concord'un sözlü iznini almadan ek bilgi vermesine imkân
yoktu.
"Ne operasyonu ?"
"BlackBox'tan, Calliope Aerospace Đndustries'in sahibi Ray Scott'ın safdışı edilmesiyle ilgili bir
emir geldi. Đsterseniz emrin ayrıntılarım ekrana yansıtabilirim."
BlackBox çok ender olarak Pluto'nun iç bilgi akışının dışında, operasyon emri verildi. En son
operasyon emri de bu yöntemle verilmişti. "Hedef sadece Ray Scott mı ?" diye sordu. Art'ın Greg
Goldsmith için de ölüm emri verildiğini söylemesinden korkuyordu.
"Tek hedef Ray Scott, fakat operasyon sırasında olabilecek is-
tenmeyen hadiseler konusunda bir marj bırakıldı. Oluşabilecek tüm engellerin safdışı edilmesi emri
verildi."
Bu açıklama Umbranautlann, Ray Scott'ın ölümünü çok istediğini gösteriyordu. Peki Greg
Goldsmith için bir açıklama yapılmış mıydı ? Umbranautlar, onun Greg'le olan ilişkisini biliyor
olmalıydılar. Greg'e bir operasyon yapılacak olsa bile onun haberi olmazdı. Bir an düşündü. Eğer
Greg'e bir operasyon yapacak olsalardı, ilk olarak onu Pluto'nun başından alırlardı. Hâlâ Pluto'nun
başında olduğuna göre, Greg güvende olmalıydı.
"ikinci operasyon emri nedir?"
"Çeçen direnişçilerden, Mehmed Almayev'in ve tüm üssün yok edilmesi emredildi."
Sarah Concord, BlackBox'ın bu emri neden verdiğini bir türlü anlamamıştı. Kabuğa çekilme
durumuna gelmiş olmalarına rağmen, Mehmed Almayev için böylesine bir operasyonun
yapılmasının emredilmesine anlam veremiyordu. Gerçi Borodin'in ölümünü Çeçenlere yıkmışlardı.
Rus birliklerini Almayev'in yeriyle ilgili bilgilendirmeleri yeterli olacaktı. Hatta Borodin'in
adamlarına da bu bilgiyi verebilirlerdi. Ama Umbranautlar buna neden ihtiyaç duymuşlardı ?
Uykusuzluk, anlamsızlığı davet ediyordu. "Bilgi ekranı kalsın, sen gidebilirsin" dedi Concord.
Art'ın donuklaşan görüntüsü beş saniye daha ekranda kaldıktan sonra kayboldu. "Harry! Operasyon
emri verilmiş durumda, ama her ihtimale karşı, güvenli iletişim yöntemiyle ekiplere şifreli mesaj
yollayalım. Paranoya olabilir, ama yine de her türlü güvenlik önlemini elden bırakmayalım. Kimse
belirlediğimiz güvenlik önlemlerini göz ardı etmesin." Bir yudum su aldı. "Alison! Vulkan
Sistemi'nin güvenliğiyle ilgili bir gelişme yok mu hâlâ ?"
"Şu ana kadar, sisteme sızıldığına dair bir bilgi elde edemedik. Çalışmalar devam ediyor" demekle
yetindi Diana Alison.
Concord tam bir şeyler daha söyleyecekken Art'ın görüntüsü tekrar ekranda belirdi. "Art! Art! Art!"
diye çığlık attı. "Yine ne var?!"
"BlackBox'tan yeni bir emir daha geldi Ms. Concord" dedi ezik bir sesle.
Sarah Concord bir an için kendisi ya da Greg Goldsmith'le ilgili bir karar verildiğini düşündü. Kısa
süren bir sessizlikten sonra, "Nedir?" diyebildi.
"Ms. Concord, gelen mesajın gizlilik kodu çok yüksek, sadece size ve Harry Denver'a iletebilirim"
dedi.
Bir süre odada idam öncesi sessizliği oldu. Herkes nefesini tut-
muş, giyotinin enselerine dokunacağı anı bekler gibiydi. Concord kalp atışlarını diğerlerinin
duymasından çekindi. Boynundaki atardamarlardan geçen kanın, damarları şişirişi dışarıdan
görülebiliyordu. Bir an ölüme yaklaştığını düşündü. Ne yapabilirdi ? Yerin yüz yirmi metre altında
olduğunu hatırladı. Hak etmediği bir nedenden ötürü, safdışı edilecek olsa, kaçacak yeri bile yoktu.
"Harry! Yandaki toplantı odasına geçeceğiz" dedikten sonra, Harry'nin gelip gelmediğine bile
bakmadan kapıya doğru yöneldi.
Harry Denver da, Concord'un arkasından toplantı odasından çıktı. Kapının önünde bekleyen
portörlerin yanından geçerek yandaki toplantı salonuna geçtiler. Kapı otomatik olarak arkalarından
kapanır kapanmaz, Art'ın donuk görüntüsü duvar ekranda belirdi.
Concord ve Denver iki koltuğa yerleştikten sonra Art, "Yarın sabah sekizde Umbranautlar Pluto'ya
gelecekler" dedi ve sustu.
Kabuğa çekilme operasyonu mu başlıyordu ? 0 güne kadar Umbranautlann hepsinin bir araya
geldiklerini bile sanmıyordu. Sarah Concord, "Bir gerekçe belirtildi mi ?" diye sordu.
"Hayır, BlackBox sadece toplantı bilgisini verdi" dedi Art.
"Sistemi araştırmanı istiyorum. Pluto'da yapılacak hazırlıklarla ilgili herhangi bir direktif verilmiş
mi ?"
"Hayır Ms. Concord. Şu an için verilmiş herhangi bir direktif yok. Bununla birlikte Umbranautlann
gelişi için uygulanacak prosedür, üç dakika önce çalışmaya başladı" dedi.
Concord prosedürü biliyordu. Ve yapması gerekenleri...* Bir günden az zamanı kalmıştı ve
Calliope operasyonu toplantı saatinden önce tamamlanmalıydı.
82
9 aralık 2005, cuma 07:50
Timur ekranoplanın bulunduğu platformun on metre kadar yanındaki iskeleye bir şezlong koymuş,
Arsen'in dönüşünü bekliyordu. Adada kalan birkaç güvenlik görevlisinden öğrendiği kadarıyla,
Arşen yüzmeye başlayalı neredeyse bir saat olacaktı. Son birkaç gündür karşısında, eski Arsen'i
görmeye başlamıştı. Her sabah gün doğmadan kalkan, sporunu yapan, imkân bulursa, bir saat
yüzen ve güne sıkı bir kahvaltıyla başlayan bir Arşen. Arsen'in iç dünyasının ne kadar karışık
olduğunu tahmin ediyordu, yine de fiziksel dahi olsa eski rutinine dönmesi iyiye işaretti. En
azından, Arşen kendisiyle barışmaya başlıyordu.
Arsen'in yaşadıklarını yaşasaydı, bu duruma gelmeyi başarabilir miydi ? Bilmiyordu. Belki de bir
süre sonra, kendi dünyasına kapanır ve orada kendine bir koza örüp, içine saklanırdı. Ama Arşen,
onun bu duruma düşmesine izin vermezdi. O da izin vermeyecekti, Arşen için elinden geleni
yapacaktı.
Arsen'i tanıdığında lise sona gidiyordu. Arşen de liseye yeni başlamıştı. Okul açılmadan bir gece
önce Arsen'le sıkı bir kavga etmişti. Kavganın ardından, zamanla dost olmuşlar ve Arsen'in
koruyucusu olmuştu. Arşen şimdiki görüntüsünün aksine, cılız, hatta çıtkırıldım bir çocuktu. O
Arsen'i kollarken, Arşen de ona iki sınıf geride olmasına rağmen, özellikle matematik ve fizik
derslerinde yardım ediyordu. Liseyi bitirip üniversiteye başladığında da arkadaşlıkları devam
etmişti. Hafta sonları, Arşen onun bekâr evine gelip kalırdı. Dostlukların, sadece kelimede olmadığı
yıllardı o yıllar ve Timur o yıllardan kalan bir dostu olduğu için kendini çok şanslı görürdü. Arşen
gibi bir arkadaşı... kardeşi olduğu için, gurur duyuyordu.
Desire ve Lee adadan ayrılır ayrılmaz operasyonlar için çalış-
malara başlamışlar ve elde ettikleri bilgilerin kime, ne zaman verileceğini planlamışlardı. Vulkan
Sistemi böyle bir planlama yapabilmek için mükemmel bir kaynaktı. Neredeyse akıllarına gelen her
türlü soruya yanıt bulabilmişlerdi. Böylesine büyük bir bilgi deposunun yeryüzünde olabilmesine
inanmakta zorluk çekmişti.
Yaptıkları plan tahminlerinin ötesinde gelişmişti. Hatta hayal bile etmedikleri kadar mükemmel.
Operasyonlar öyle bir düzen içinde yapılmaya başlanmıştı ki, neredeyse saat başı bir operasyon
düzenlenmişti.
Geceyarısını geçtikten sonra yatmıştı. Biraz dinlenmek ve güç toplamak istiyordu. Arşen gibi
antrenman yapıp, zindeleşmek gibi bir alışkanlığı yoktu. O her zaman eski usulde, uyuyarak
dinlenmeyi tercih edenlerdendi. Đki günde bir en azından altı yedi saat uyuması gerekiyordu.
Sabah uyandığında, Suvi, Arsen'in notunu ona iletmişti. Đlk anda hâlâ rüyada olduğunu sanmıştı,
ama daha sonra duyduklarının gerçek olduğunu algılayınca, yüzündeki şaşkınlık önce gittikçe
yayılan bir gülümsemeye, daha sonra da bir zafer sertliğine dönüşmüştü. Sağ elini yumruk yapıp
dirseğiyle birlikte öne doğru savururken, burnundan "Hıh!" diye ses çıkartmıştı. Aldığı haber o
güne kadarkilerin en iyisiydi. Sonunda Umbranautların kim olduğunu öğrenebileceklerdi.
Son üç gün içinde Umbranautların istihbarat ve operasyon birimlerine otuz dört operasyon
düzenlenmişti ve daha düzenlenmeyi bekleyen altmışın üzerinde operasyon planı vardı. Bu kadarını
tahmin etmesi imkânsızdı. Suvi'nin Vulkan Sistemi'nden aldığı belgeleri iki gün iki gece
incelemişler son hedef olarak Plu-to'yu belirleyip, çeperden merkeze doğru operasyonları
planlamışlardı. Kâğıt üzerinde bile çok zor görünen planlar gerçekleşmeye başladığında, attıkları
sevinç çığlıklarını hatırlıyordu.
Güldü. Öyle bir konuma gelmişlerdi ki, Vulkan Sistemi'nin yaptığı tüm çalışmalardan
haberdarlardı. Arsen'in mesajının ikinci kısmında ise ilginç bir haber vardı. BlackBox, Ray Scott'ın
ölüm emrini vermişti. Suvi'nin anlattığına göre Arşen, Ray Scott'ı aramış ve ona durumu
bildirmişti. Hakkında verilen ölüm emrinin detaylarını bizzat öğrenmek istemişti. Ray Scott birkaç
saat sonra adada olacaktı. Her şeye rağmen, bu işi kazasız belasız atlatırlarsa rahatlayacaktı.
Bir sigara daha yaktı ve ayağmı iskele babasma dayayıp, doğal limanın denize açıldığı aralıktan
Arsen'i beklemeye başladı. Tam
dördüncü sigarasını yakmıştı ki, koyun denize açıldığı yerdeki kayalıkların arkasından Arsen'in
kulaçlan belirdi.
Arşen bir saattir aynı tempoda attığı kulaçların ardından son elli metrede her zaman yaptığı gibi
temposunu ikiye katladı ve iskelenin yanındaki merdivenlere ulaştı.
Đskeleye tırmanırken Timur'un sesini duydu. "Hocim bana hatırlat da Đstanbul'a dönünce seni
Yüzme Đhtisas'a yazdırayım. Burada helak oluyorsun."
Arşen merdivenlerin başında yüzücü gözlüğünü ve bonesini çıkartırken Timur'a baktı. "Sabah
sabah kaçıncı sigara bu ?"
Timur, "Saymadım" dedi gülümseyerek. "Sen kulaçlarını sayıyor musun ?"
"Sigarayı bıraksan artık. Onca olaydan sıyrıldıktan sonra, bir de kanserle boğuşman ironik olmaz
mı?"
"Bakalım Hocim. Hele şu işi bir halledelim de, ironi konusuyla sonra ilgileniriz" dedi Timur. Arşen
kurulanırken çabucak birkaç nefes çektikten sonra sigarasını yere atıp ezdi. Yerdeki izmariti eline
aldı ve iskelenin girişindeki çöp tenekesine atmaya gitti.
Arşen hayatı boyunca hiç sigara kullanmamıştı. Timur'a sigara konusunda ne derse desin bir işe
yaramayacağını da çok iyi biliyordu. "Lanet olsun" deyip, sigarayı bırakacağı günü bekliyordu. O
gün gelir miydi ? Tahmin etmek çok güçtü, ama yanm da olsa bir umudu her zaman olacaktı.
"Kahvaltı ettin mi?" Arşen yanm saat boyunca adanın her taşını ezberlediği patikâlannda koşmuş,
ardından bir saat on dakika yüzmüştü. Đyice acıkmıştı. Timur'un yanında getirdiği Ezine'nin tam
yağlı koyun peyniriyle, Altınoluk'un zeytininden yiyecekti.
Timur, "Yer miyim hiç, Hocim ? Gelmeni bekledim. Hadi giyin de kahvaltı yapalım. Kızarmış
ekmekler bizi bekliyor" dedi. Bir an duraladı. "Az kalsın, buraya gelmemin asıl nedenini
unutacaktım. Mesajını aldım. Umbranautlar, Pluto'ya gidiyormuş."
Arsen'in gözleri ışıldadı. "Evet, kimliklerini öğreneceğiz sonunda..."
Timur, Arsen'e baktı. "Öğrenmek mi? Ben çok daha iyi bir plan düşündüm, detayları konusunda
konuşmamız lazım" dedi. Sesi heyecan doluydu.
Arşen bir an düşündükten sonra Timur'a döndü. "Herhalde benim şu an düşündüğümü
düşünüyorsundur" dedi.
"Yo! Bu sefer tuzağma düşmeyeceğim. Önce kahvaltı yapalım, planı sonra anlatırım."
Arşen gülümsedi, "Yok canım seni tuzağa çekmek istediğimi de nerden çıkardın. Đstersen eskiden
yaptığımız gibi, düşündüklerimizi kâğıda yazalım ve karşılaştıralım, ne dersin?"
Timur bilgiç bir tavırla, "Tamam" dedi. Delikanlılık çağlannda yaptıkları "ben bilirim" oyunlarının
hepsinde, ikisi de aynı şeyleri kâğıda yazmışlardı. O güne kadar karşısındakine üstünlük sağlayan
olmamıştı. Arsen'in de aynı şeyi düşündüğüne emindi. Arkadaşının omzundan tutup, "Hadi önce
kahvaltımızı yapalım" dedi ve birlikte patikadan yukarı doğru yürümeye başladılar.
Doyurucu kahvaltının ardından sıra minik oyunlarına gelmişti. Peçetenin üzerine planlarını
yazmaya başladılar. Arşen yazmakta olduğu peçeteyi buruşturup kül tablasına attı ve yeni bir
peçete alıp yazmaya başladı.
Bir süre sonra, "Tamam mı?" diye sordu Timur.
"Tamam."
Peçeteleri değiştirdiler. Arşen, Timur'un peçetesini açtı. Timur'un kısaca yazdığı planı okudu.
"Doğru" dedi.
Timur'da Arsen'in yazdığı peçeteyi açtı ve okudu. Peçetede, "Aynen senin gibi düşünüyorum"
yazıyordu.
ikisi de güldüler. Arşen ayağa kalktı. "Hadi oyunu bırakıp, çalışmaya başlayalım. Biliyorsun
ilgilenmemiz gereken bir durum daha var. Başımızı ağrıtmaya başlamadan ilgilenelim" dedi.
Timur, "Dur kahvemden bir iki yudum kaldı. Sen git, ben birazdan gelirim" dedi. Sigarasından son
bir nefes çekip söndürmek için kül tablasma uzandığında, Arsen'in tabladaki peçetesini gördü.
Sigarayı söndürebilmek için peçeteyi aldı. Sigarasını söndürdü, içinden gelen bir merakla peçeteyi
açtı ve Arsen'in yazdıklarını okudu. Peçetede düşündüğü planın aynısı yazılıydı. "Hocim, seninle ne
yapacağım ben ?" diye mırıldandı. Mutlu bir ifadeyle operasyon merkezine doğru yürümeye
başladı.
i
83
9 aralık 2005, cuma 07:05, Doğu Zamanı
"Ms. Concord?" Ses yoktu. Art bu sefer sesini biraz daha yükseltip seslendi. "Ms. Concord!"
Sarah Concord yatay konuma getirip uzandığı koltukta gözlerini açtı. "Saat kaç ?"
"7:06"
Saat dörde doğru yatmıştı. Kendisine Pluto'da ayrılan daire yerine GORÎ'deki odasında kalmayı
tercih etmişti. Koltuğunu yatar konuma getirmiş ve uyumuştu, ilk başta koltukta uyumanm iyi bir
fikir olduğunu düşünmüştü, ama kalkmak için hareket eder etmez bütün vücudunun uyuşmuş
olduğunu fark etti. O an Art'ın gerçek olmasmı ve kollarım bacaklarını ovuşturmasını istedi.
Elbisesinin manşetleri kolunda derin izler bırakmıştı. Bacakları ise kasıklarından itibaren
tutmuyordu. Hareket etmeye çalıştı. Başarmak zorundaydı. Zorlanarak ayağa kalktı ve ofisinin
banyosuna geçti. Giysilerini çıkardı ve duşa girdi. Su uyuşukluğu bir nebze olsun azalttı.
Yirmi beş dakika geçmeden duşunu almış, üstünü değiştirmiş ve makyajını tazelemiş olarak,
ofisine gelen kahvaltısının başındaydı. Kritik saatler başlamak üzereydi ve hâlâ sonucun ne
olacağını kestiremiyordu. Kahvesinden bir yudum aldı ve ofisinin kapısına doğru yürümeye
başladı.
Sarah Concord, Umbranautlarla karşılaşacağı toplantı odasına girer girmez, Art'a seslendi.
"Geldikleri zaman bana bildir."
Art, "Emredersiniz Ms. Concord" dedi.
Biraz rahatlamak için minibardan bardağına konyak doldurdu. Tam istediği yere gelmişken, birkaç
gün içinde bütün kazandıklarım yitirme tehlikesiyle karşı karşıya kalmıştı. Elinden gelen her
şeyi yapmasına, bütün imkânlarını seferber etmesine rağmen, hâlâ çözemediği sorunları vardı.
Aslında bunu kafasına pek takmıyordu. Onu asıl tedirgin eden, Umbranautların gelişiydi. Biraz
sonra yapılacak toplantının sonunda, onu bekleyen akıbetin ne olacağını tahmin edemiyordu.
Kendisini çok ender yanıltan hisleri, sonucun kendisi için hiç de iyi olmayacağım söylüyordu. Bir
süredir elinde çevirdiği kadehteki içkisini iki yudumda bitirdi.
Ağaçlarla örtülü tepelerin ardında, beyaz üç nokta göründüğünde GORĐ'deki bütün hazırlıklar
tamamlanmıştı. Güvenlik ekibi tam teçhizat GORÎ'nin bahçesindeydi ve etrafta kuş
uçurtmuyorlardı. Siyah granit bir blok gibi görünen binanın üzerindeki heliport, Umbranautlar için
boşaltılmış, GORĐ personelinin yerini, Pluto'nun güvenlik ekibi almıştı. Pluto'da genel alarm bir
gece önceden verilmişti. GORĐ personeli işe çağrılmamış ve GO-RĐ'nin geniş arazisi tamamıyla
güvenlik altına alınmıştı.
Ufuktaki beyaz noktalar büyüdükçe, on yedi metreyi aşan boyuyla, üç tane Sikorsky S-92
helikopter belirginleşmeye başladı. Uçan mavi balinaları andıran şekiller GORĐ'nin çatısındaki
heliporta doğru yaklaşıyordu. Pervanelerine ek olarak, helikopterlerin tepesinde bulunan, GE
üretimi ikiz CT7-8 türbo şaft motorların sesi artık duyulabiliyordu. Helikopterler dev gövdeleriyle
heliporta yaklaşıp birer birer inmeye başlarken, enerji emme özelliğine sahip, iniş takımlarını
açtılar. Üç dev cüsse art arda yumuşak dokunuşlarla heliporta indiler ve yarımşar metre kadar
tekerlekleri üzerinde ilerledikten sonra da durdular.
ilk olarak 1995 yılında Paris Hava Şovu'nda tanıtılan helikopter, 12 kişilik taşıma kapasitesiyle,
büyük şirketlerin gözdesi olmuştu. Pluto'nun altı tane aldığı Sikorsky S-92'ler denizaşırı uçuşlar
için değiştirilmişti. 19 kişilik olan taşıma kapasitesi, 12 kişiye indirilmiş ve 540 deniz mili olan
uçuş mesafesi de 740 deniz miline çıkartılmıştı.
Helikopterlerin pilotları da dahil olmak üzere hiç kimse; kimin, hangi amaçla geldiğini bilmiyordu.
Aldıkları emir, tam güvenliği sağlamak ve gelenlerin gizliliğini korumaktı.
Helikopterler iner inmez heliport tamamen boşaltıldı. Pilotlara alanın temizlendiği haberi
verildikten sonra helikopterlerin kapısı açıldı. Üç helikopterden önce tam teçhizat donanmış on iki
siyah taktik giysili adam indikten sonra ikisi kadm, toplam yedi kişi daha indi. Başlarını, kayak
maskeleri ve koyu renk camlı gözlüklerle kamufle etmişlerdi. Üzerlerinde siyaha yakın gri, yerlere
kadar uzanan pardösüler vardı. Yedi kişi, hiç konuşmadan, heli-portun merdivenlerinden aşağı
indiler ve açık olarak bekleyen asansöre girdiler. Ne yaptıklarını çok iyi biliyor gibiydiler.
Asansör, GORĐ'nin Liftport olarak adlandırılan bölümünde durdu. Güvenlik görevlileri de dahil
olmak üzere, alanda kimse yoktu. Yedi kişi Pluto'ya inecek asansörlerin yanındaki el izi kontrolü
yapan sistemden kimliklerini onaylattılar. Kimlik kontrolü direkt olarak BlackBox tarafından
onaylandı, Güvenlik sisteminden el izi bilgisi silindi. Grubun kimlikleri onaylandıktan sonra, katta
beklemekte olan asansörün kapısı açıldı. Birlikte asansöre bindiler ve Pluto'ya inmeye başladılar.
Toplantının başlamasına altı dakikadan az zaman kalmıştı.
84
Arsen'le kahvaltı sonrası yaptıkları kısa kahve keyfinden sonra, operasyon merkezine geçip son bir
durum değerlendirmesi yapmışlardı. Kahvaltıları bittikten sonra da Ray Scott aramış ve adaya
geleceğini bildirmişti. Günaşın onunla konuşurlardı, ama tam harekete geçecekleri sırada adamın
gelişinden dolayı Ar-sen'in canı biraz sıkılmıştı. Planlarını tekrar gözden geçirmeliydiler. Her şeyin
tam istedikleri gibi olmasını istiyorlardı ve Ray Scott'm da son anda işlerine burnunu sokmasından
endişe ediyorlardı.
Arsen'in en başından beri Scott'a karşı soğuk olduğunun farkındaydı. Gerçi Arşen çok yakınında
olmayan insanlara karşı daima soğuk davranırdı, ama durum bu kez biraz farklıydı. Nedenini
sorduğunda, Arşen ona, "Sanıyorum sana anlatmanın zamanı geldi" demiş ve endişelerini
anlatmıştı. Arsen'in yok yere endişelenmediğini çok iyi bildiği için de adayı her an terk edebilecek
şekilde hazırlıklarını yapmışlar ve yanlarına tabancalarını almışlardı. Sürprizlere karşı her zaman
hazırlıklı olmak iyiydi ve artık Timur da inanıyordu ki, sürprizler hazırlıksız yakanılmayacak kadar
hayatîydi.
Öğleye doğru Ray Scott yanında Alan Vignette'le birlikte gelmişti. Yanında getirdiği iki güvenlik
görevlisi binanın dışında yerlerini almıştı. Yarım saat geçmeden çevre adalara konuşlanmış
durumdaki ekipler de adaya gelmiş ve tam teçhizattı yirmi kişilik ekip adanın güvenliğini
sağlamıştı.
Ray Scott, her zamanki tavrım, hakkındaki ölüm emrine rağmen sürdürüyor gibiydi. Birlikte
operasyon merkezine geçtikten sonra hakkında verilen ölüm emrinin ayrıntılarını öğrenmiş, daha
sonra da son günlerde yapılan operasyonlarla ilgili bilgi almış-
tı. Konuya hâkim olduğunu hissettirmeye çalışan bir tavırla, sorular sormuş, Arşen de sakin bir
şekilde onu bilgilendirmişti.
Scott'ın en çok ilgisini çeken konu Vladik Borodin'in öldürül-mesiydi. Hele saldırıyı Arsen'in
planlamadığını öğrenince iyice şaşırmıştı. Pluto'nun nasıl bir hesaplaşma içine girdiğini
anlamadığını söylemişti. Timur adamın sakin tavırlarına hayran kalmıştı.
"Arşen, sürprizini hâlâ söylemeyecek misin ?" dedi Scott merakla.
Arşen bilgisayarın sağ alt köşesindeki saate baktı, "Birkaç dakikamız kaldı. Birazdan siz de
göreceksiniz" dedi. Scott'ın meraklanması ya da meraklanmış görünmesi umurunda değildi.
Salondaki plazma ekran yerine kendi dizüstü bilgisayarındaki monitörden yedi kişinin asansöre
binişini seyretti. Suvi-X'in ekranına yolladığı mesajı okudu. Saatini kontrol etti. 14:55.
Ekrandaki görüntünün bazı bölümlerini büyüttü ve birkaç resim aldı. Aldığı görüntüleri Suvi'nin
yardımıyla büyüttü ve netleştirdi. Bütün bu işlemleri de fare ve klavye yaparak gerçekleştiriyordu.
Gülümseyerek Scott'a döndü. "Sizinle ilk karşılaşmamızda, size kumar oynamaktan hoşlanıp
hoşlanmadığınızı sormuştum. Siz de bana hesaplanabilir riskler dahilinde oynayabileceğinizi
söylemiştiniz. Oynanılan kumar bitmek üzere. Birkaç dakika içinde, herkes elini açmaya
başlayacak."
Scott oturduğu koltukta tedirginleşti. "Nasıl yani, anlayamadım?"
"Sizden çalınan bilgileri alma konusunda bir kumar oynadık ve oynadığımız kumarı kazandık.
Artık bilgilerinizi kullanamayacaklar. Aynı kuman, masaya hayatımızı koyarak oynadık. Ben ve
Timur'un hayatına karşılık, Umbranautların hayatı..."
"Nasıl yani?Umbranautları ele geçirme şansını mı yakaladınız?" diye hayretler içinde bağırarak
ayağa kalktı.
Arşen donuk bir gülümsemeyle, "Umarım" dedi sağ elindeki şövalye yüzükle oynarken.
Vignette de şaşırmıştı, ama onu daha çok ilgilendiren şey, Scott'ın güvenliği olduğu için odaya
hâkim bir yerde konuşmaları izlemekle yetiniyor, bir tehlike anında koltuk altındaki silahına her an
ulaşabilecek şekilde bekliyordu.
"Biraz açık konuşun, Mr. Bora." Scott sinirlendiğinde araya mesafe koyardı. Bir adım geri çekilip,
aralarında bir farklılık olduğunu belli etmeye çalışırdı. Arsen'in zekâsına diyecek bir sözü yoktu
ama, arada bir ukalalaştığını düşünüyordu. Böyle davranış-
lara gerek yoktu. Bir şeyler ima etmek yerine, lafı dolandırmadan söylemesini tercih ederdi. O da
tepkisini ortaya koyabilirdi.
Arşen kolundaki saate baktı. "Yaklaşık üç dakika sonra, Plu-to'nun toplantı salonlarından birinde
Umbranautlar bir toplantı yapacak" dedi.
Scott histerik bir kahkaha attı. "inanılmaz! inanılmaz! Bunu rüyamda görsem inanmazdım."
Arşen gülümsedi. "Bugüne kadar Umbranautlann kimliği konusunda hiçbir bilgiye sahip değildik.
Nasıl birileri olabileceklerini, hatta dünya üzerinde ne kadar etkileri olabileceğini tahmin
edebiliyorduk ama, isimlerini teker teker belirlememiz mümkün değildi. Takdir edersiniz ki,
böylesine geri planda kalmayı başarabilmiş bir örgütün başındaki kişileri bulmak zordur. Öyle
sanıyorum ki, bugün dananın kuyruğu kopacak ve eğer yarını görürsem elimin kazandığını
anlayacağım" dedi.
Timur önündeki dizüstü bilgisayarının sağ alt köşesindeki saate baktı.
"iki dakika kaldı."
"Bunu nasıl başardınız ?" diye sordu Scott. Keyfine diyecek yoktu.
"Biz de beklemiyorduk. Dün gece Umbranautlann Pluto'ya geleceklerini öğrendik. Birkaç dakika
önce de Pluto'ya giriş yaptılar... Birazdan toplantıya başlayacaklar ve biz de onlara katılacağız."
"Nasıl katılacağız?"
"Burada bulunan ses ve görüntü modülünü aktif hale getireceğim ve onlann toplantılarına on-line
olarak katılacağız, isterseniz siz de katılabilirsiniz."
Scott, "Ben mi? Şu aralar kameralardan uzak durmak sağlığım açısından daha iyi dedi." Tedirgin
bir gülümsemeyle cümlesini desteklemeye çalıştı.
"Siz bilirsiniz, isterseniz burada kalıp görüşmeyi izleyebilirsiniz. Sizi görüntüye sokmayız. Sessiz
kaldığınız sürece, sizin varlığınızı bilemezler."
"Neler olacağını görmek için sabırsızlanıyorum aslında. Bundan mahrum kalma fikrini düşünmek
bile can sıkıcı. Kalıp, neler olacağını görmek istiyorum."
Arşen, Scott'a baktı. "Her şeyi göreceksiniz ve nedenleriyle bileceksiniz. Bugün mahrum
kalmayacağınız tek şey bilgi olacak."
85
Yedi Umbranaut, tam zamanında toplantı odasından içeri girdi. Kapı arkalanndan kapanır
kapanmaz da sırasıyla gözlüklerini, kayak maskelerini ve üzerlerindeki pardösüleri çıkardılar.
Öylesine rutin bir işmiş gibi yapmışlardı ki, Arşen günlük hayatlann-da da bu şekilde dolaştıklarını
düşündü.
Görüntü çok netti. Yedisi de pardösülerinin altına aynı şeyleri giymişti. Siyah ayakkabı, siyah
pantolon, beyaz gömlek ve boyunlarından iki yana sallanan kırmızı-bordo kanşımı ipek bir atkı.
Atkının sol ucunda ise minik bir gemi resmi vardı. Kanatlan olan bir gemi.
Hiçbirini tanımıyordu. Aslında tanımak da istemiyordu. Onlann acı çektiklerini görmek istiyordu
ve acı çekeceklerdi. Bütün Umbranautlar yok edilmeden rahata kavuşmayacaktı. Bunu çok iyi
biliyordu. Kin gütmenin ne kadar kötü bir şey olduğunu, çocuk denecek yaşta öğrenmişti. Ailesinin
ölümü onun pek çok şeye karşı kin gütmesine neden olmuştu. Kinin insanı yiyip bitirdiğini zor
yoldan öğrenmek durumunda kalmıştı. Yine de Umbrana-utlan öldürecekti.
Kendilerini insanlığın ve hukukun üzerinde gören bu kişileri yola getirecek bir yol yoktu.
Ellerindeki bilgileri kullanacak olsalar bile, yine de orada duran yedi kişiye dokunamazlardı. O
yedisi ve aileleri bir şekilde, her şeyin üstündeki yaşamlannı sürdüreceklerdi. Kim onlara
dokunacaktı ? Evrensel hukuk dünyaya hâkim olmadıkça, güce sahip olanlara kim, ne
yapabilecekti?
Scott'a baktı. Yine bir puro yakmış, ekranda gördüğü insanlara nefret ve acıma kanşımı bir bakışla
bakıyordu. Bir şey söylemedi.
Odadakiler, koltuklanna yerleştiler. Dev plazma Arkanda, Sa-
rah Concord'un görüntüsü belirdi. Umbranautlar Saran Con-cord'u aynı odaya almamışlar, başka bir
yerden toplantıya katılmasını istemişlerdi. Belki de prosedürleri öyleydi. Aslında Ar-sen'in
umurunda bile değildi. Sarah Concord da Pluto ekibinin üst düzey yöneticileri de ölecekti.
Umbranautlara öyle bir darbe vuracaktı ki, yüzlerce yıl kazandıklarından ellerinde sadece mal
varlıkları kalacaktı. Siyasî ve askerî güçlerini tamamen ellerinden alabilmek için her şeyi yapacaktı.
O kadar kararlıydı ki, aksini aklına bile getirmiyordu.
"Hoş geldiniz... Benim adım Summers. Toplantıda size asistanlık yapacağım" dedi dev erkandaki
mentor. Toplantıya katılanların bakışları ekranda beliren sarışın kadına çevrildi.
Concord, kendisi için ayrılan odada, toplantının başlamasını bekliyordu. Toplantıya Umbranautlarla
aynı odada katılacağını düşünmüştü. Ne de olsa, prestij açısından ona verilen değeri gösterecekti.
Ama yanılmıştı. Gerçi hangisinin daha iyi olduğu ona sorulacak olsa, içinde bulunduğu şartlar göz
önüne alınınca, aynı odada olmamayı tercih edebilirdi. Mevcut şartlar altında, Umbra-nautları
tanımamak onun yaşamı için daha iyiydi.
Summers'ın giriş konuşmasından sonra, Umbranautlar birkaç saniye sessizce oturdular. Đçlerinden
biri ayağa kalktı. Bakımlı olması nedeniyle olduğundan en az on yaş daha genç görünen bir kadındı
bu. Dışarıdan bakan biri en fazla altmış yaşında olduğunu tahmin edebilirdi.
"Ms. Summers, gölge moduna geçin lütfen." Sesindeki Đngiliz aksanı rahatlıkla anlaşılabiliyordu.
Sanki akustiği mükemmel bir tiyatro salonunda, klasik eserlerden birini sahneliyordu.
Gölge modu, sadece Umbranautlann kullanma yetkisi olan bir moddu. Bu modda Vulkan
Sistemi'nde bulunan her türlü bilgiye erişmek mümkündü. Buna BlackBox'taki bilgiler de dahildi.
Ayrıca grubun hiçbir konuşması, Vulkan Sistemi'nde hiçbir şekilde kaydedilmeyecekti.
Timur ekrana dikkatle bakıyordu. Giyimleri sade ve tek tipti. Đçlerinden birinin daha üst düzeyde
olduğunu belirten bir işaret göremedi. Bu tip toplulukların neden kendilerine bir tören giysisi
seçtiklerini düşündü. Ekranda iki odayı aynı anda görebiliyorlardı. Đstedikleri takdirde iki odaya da,
ayrı ayrı görüntülerini ile-
tebilecek durumdaydılar. Ama henüz onlara yalnız olmadıklarını söylemenin zamanı gelmemişti.
"Gölge moduna geçildi efendim." Dev ekranın sol üst köşesinde yarı saydam bir "U" harfi
belirmişti.
"Sarah Concord'un bulunduğu odayla iletişimi, gölge moduna uygun olarak açın. Aksini
söylemedikçe açıklamalan iki odaya aynı anda yansıtın." Bu şekilde konuşan kişi farklı bir görüntü
ve sesle başkalarına hitap edebiliyordu.
"Đletişim açıldı."
Concord'un önündeki duvarda, hiç tanımadığı bir kadının görüntüsü belirdi. Oysa pek çok kişiyi
tanıdığını sanırdı.
"Ms. Summers, son birkaç gün içinde otuz dört ilgi alanımıza tecavüz edildi. Bunların
arkasındakiler hakkında elimizde ne tür bilgiler var" diye sordu sözcü.
Summers konuşmaya başladı, "Umbranautlann ilgi alanlanna yapılan saldmlann arkasında yeni
oluşan bir koalisyon olduğunu sanıyoruz. Elimizdeki en son bilgilere göre, çıkarlan geçmişte
bizimkilerle çarpışan üç ayn grup bir araya gelip, bize karşı saldın-ya geçmişler.
"Hepsini tespit etmeyi başarmıştık..." dedi Concord.
Sözcü sadece Concord'un ekrandaki görüntüsüne bakmakla yetindi. Bakışlarında, sınıfta
yaramazlık yapmış öğrencisini paylayan bir eğitmenin ifadesi vardı. Dudakları hafifçe büzülmüştü
ve kenarları aşağıya doğru sarkmıştı. Concord azarlanmasına ramak kaldığını anlamıştı. "Ms.
Concord, sizin yardımlannıza ihtiyacımız olduğunda, sizinle gerekli görüşmeyi yapacağız. O
zamana kadar sizden sessiz kalmanızı ve dinlemenizi rica etmek durumundayım."
Mesaj alınmıştı. Concord, söz verilmedikçe konuşamayacaktı. Ekrandaki kadın kendini
gizlememişti. Oysa onu ayn odaya almalarının nedeni, Umbranautlan görmemesi değil miydi? Ya
onu gözden çıkarmışlarsa ? Belki de, sırf bu sebeple kadın yüzünü görmesini umursamamıştı. Yok,
onu dinlemeden hakkında karar vereceklerini sanmıyordu. Pluto, Umbranautlar için çok önemliydi
ve o da Pluto'nun başkanıydı. Belki de Vulkan Sistemi görüntüyü ve sesi değiştirerek ona
ulaştınyordu. "Neden olmasın ?" diye düşündü. Aynı yöntemi daha önce kendisi de kullanmıştı. Bu
düşünce içini bir nebze olsun rahatlattı. "Devam edin, Ms. Summers" dedi sözcü. "Bu gruplar,
Calliope Aerospace Industries, ARTIM Teknoloji-
leri isimli bir yazılım şirketi ve Vulkan Sistemi'nin baz alındığı, Yapay Zekâ Projesi'nin
yaratıcılarından iki kişi, Profesör Desire Virtanen ve Doçent Doktor Lee Wong."
"Peki bütün bunlar nasıl bir araya geldiler?" diye sordu sözcü.
"Yapılan araştırmalara göre, bu grubun bir araya gelmesini sağlayan ARTIM'ın kurucu ortağı Arşen
Bora adında bir adam."
Concord kulaklarına inanamıyordu. Vulkan Sistemi'nin bu tür bir yargıya varacağım aklının
köşesinden geçirmezdi. Kendini savunmak için kullanacağı her şeyi, Vulkan Sistemi, Umbranautla-
ra anlatıyordu. Bu çok iyiydi aslında. Kendisine sağlam bir destekçi bulmuştu.
"Peki bizden istedikleri nedir bunların ?" Sözcü "neden" sorusuna yanıt bulmaya çalışıyordu.
"Arzu ederseniz, geçmişteki olayları kronolojik olarak anlatabilirim. Đlk bakışta, birbirinden
alakasız gibi gözüken olaylar, bizi bu günlere getirdi."
Sözcünün ilgisini Desire Virtanen çekmişti. Ne de olsa hiç farkında olmadan Umbranautlara
milyarlarca dolar kazandırmıştı. "Desire Virtanen'den başla. Detay düzeyini kendin belirle."
"Desire Virtanen ve Lee Wong, Helsinki'de şu anda Vulkan Sis-temi'nde kullandığımız yapay zekâ
programlarını hazırlayan ekibin beyinleridir. Proje bizim legal kuruluşlarımızdan ikisi tarafından
finanse edildi. Başarı olasılığı çok düşük olmasına rağmen, özellikle ekibin başındaki Profesör
Mauno Lehtinen'in insanüstü çabası sonucu, yapay zekâ çalışmalarının başarılı olacağı kanıtlandı.
Profesör Lehtinen'i kendi saflarımıza katmaya çalıştık. Başarılı olamayınca, 20 ağustos 2004'te
Profesör Lehtinen'i safdışı ettik ve projeyi ele geçirip çalışmalarını yok ettik. Projede bizim için
çalışan Diana Alison'ı da, Vulkan Projesi'nin basma getirdik. Fakat sistemin yedeklerinden biri
gözden kaçmış. Profesör Desire Virtanen, projeyi yeniden yaşama geçirmek için çalışmaya başladı.
Birkaç ay sonra, bizim dışımızda birkaç sponsor buldu ve ekibi toplayıp projeye devam etti. O
sırada projenin devem etmesine izin verildi. Amaç, projeyi tamamladıklarında, çalışmalarını yine
onların elinden almaktı. 21 eylül 2005'te, tıpkı Profesör Mauno Lehtinen'e yaptığımız gibi, Desire
Virtanen'e nano enjeksiyon yaptık ve projenin çalışmalarını, yedekleriyle birlikte çaldık. Fakat iki
operasyon da başarısız oldu. Desire Virtanen nano enjeksiyon yapılmasına rağmen ölmedi. Sadece
nano enjeksiyonun halüsinasyon gösteren bölümü çalıştı. Bir başka tim de çaldığımız bilgileri
bizden geri aldı. Şu anda, Yapay Zekâ Projesi'nin akıbeti bilinmiyor."
Sözcü de nano enjeksiyondan haberdardı ve ondan kurtuluş olmadığını biliyordu. "Nasıl kurtuldu
?" diye sordu sükûnetini bozmadan.
"Bilinmiyor. Eldeki bilgilere göre Desire Virtanen sadece halüsinasyon gördü ve ölmedi."
"Şimdi nerede ?" diye sordu sözcü.
"Şu anda Singapur'da olduğu yönünde elimizde bilgi var. Fakat Calliope'nin koruması altında,
başka bir yerde olduğuna dair şüphelerimiz var."
"Peki Calliope'nin bu olaylardaki payı nedir?" diye sordu topluluktan biri. Calliope, Umbranautlar
için yabancı değildi.
"Calliope'nin olaylarla ilgisini gösteren en eski bilgi 2004 yılına dayanıyor."
Sözcü, "Biliyorum, bize olaylarla ilgisini anlat" dedi. "Vulkan Sistemi'nin kuruluşu ve saha
ajanlarının bilgi toplamak için bazı şirketlerin sunucularına yollanmasından sonra, Calliope'nin
sistemine de saha ajanları yollandı. Burada ARTIM Teknolojileri işin içine giriyor. ARTIM'ın
geliştirdiği GhostWall adlı internet güvenliği yazılımı, internetten bilgi almak için kullandığımız
saha ajanlarının, network'te bıraktığı izi keşfetti. Calliope'nin istanbul ofisinde GhostWall kuruldu
ve saha ajanlarını keşfettiler. Calliope'nin Hamburg'daki merkezi haberdar edildi." Sözcü, "Peki
niçin ilk anda müdahale edilmedi ?" diye sordu. Concord olduğu yerde kıvranıyordu. Sözcü
bakışlarını Con-cord'a çevirdi. "Ms. Concord?"
Concord, "Efendim, ARTIM Teknolojileri'nin elindeki bütün program kodlarını aldık. Calliope'nin
bize saldırıya giriştiğini öğrenince de karşı saldırıda bulunduk. Aynca ARTIM Teknolojileri'nin
beyni olan Arşen Bora denilen kişi, birkaç ay önce bir ekibimiz tarafından safdışı edildi. Bu
mentor... eksik bilgiye sahip" dedi.
Dev ekrandaki minyon yapılı sarışın, Mona Lisa gülümseme-siyle kendisine soru sorulmasını
bekliyordu.
"Devam edin Ms. Concord" dedi sözcü. Diğerleri henüz tek kelime konuşmamış, sanki savcının
sorgulamasını izler gibiydiler.
Concord, "Arşen Bora, GhostWall yazılımının yaratıcısıdır. Kendisinin, başımıza bela olabileceğini
tahmin etmiştim. Başka bir operasyon dolayısıyla karşımıza çıktığında, onu safdışı etme kararı
aldık" dedi. Söylediklerine kendisi de inanmıyordu, ama bir şekilde beladan sıyrılmanın yolunu
bulmalıydı. . Sözcü, "Ms. Summers ? Arşen Bora'yla ilgili bilgilerinizin doğ-
ruluğu konusundaki yorumunuz nedir?" dedi.
"Arşen Bora ile Pluto beş ayn zamanda karşılaştı. îlk seferinde Arşen Bora, NATO'nun kuantum
kriptolojisi üzerine yaptığı bir projede çalışıyordu. Ms. Concord tarafından safdışı edilmesi emri
verildi. Operasyona saatler kala bu emir, Pluto'nun gizliliğinin açığa çıkabileceği gerekçesiyle, eski
GORÎ başkanı Lou Walltrip tarafından iptal edildi."
Concord iyice rahatlamış hissetti kendini. O gün aldığı karar uygulanmış olsaydı, belki de bu
olayların hiçbiri yaşanmayacaktı. "O gün emir iptal edilmeseydi, şimdi bunlar başımıza
gelmeyecekti" dedi Concord.
Sözcünün, Concord'un konuşmasına tepkisiz kaldığını algılayan Summers konuşmasına devam etti.
"Arşen Bora'yla ikinci temasımızda, kendisini grup şirketlerimizden birine almaya çalıştık. Fakat o
sırada 11 Eylül olayları olmuştu ve Türkiye'ye dönmeyi tercih etti." Bir yorum gelmediğini görünce
devam etti. "Arşen Bora'yla üçüncü temasımız arkeolojik bir bulgu nedeniyle oldu. Arşen Bora ve
karısı Melody Duncan Bora'yı safdışı etmek için yola çıkan ekibimiz, Melody Duncan Bora'yı
safdışı etmeyi başarırken, Arşen Bora saldırıdan yaralı olarak kurtuldu, iki ayn operasyonda
kullandığımız altı kişinin tümünü kaybettik."
"Bütün bu olayların arkasında Arşen Bora'nın olduğunu mu söylediniz ?" diye sordu sözcü.
"Bu grubun liderinin Arşen Bora olduğunu öğrenmiş bulunuyoruz" dedi Summers.
Concord heyecanla konuşmaları dinlerken ses ve görüntü kesildi. On saniye kadar sonra ekrana
Art'ın görüntüsü geldi. "Ms. Concord. Diğer toplantı odasında bekleniyorsunuz" dedi. Concord
göğsünde iki kişi oturmuşçasına ağırlık hissetti. Yavaşça yerinden kalktı ve kapıya doğru yürümeye
başladı.
"Peki... diğer iki karşılaşma nedir?" diye sordu sözcü. Đyice me-raklanmıştı.
"Arşen Bora, Hamburg'daki Calliope'nin merkezinde saha ajanlarına karşı kullanılmak üzere bir
yazılım geliştirmeye başladı. Bu arada saha ajanlarının, bulundukları sistemden bilgileri alıp, bize
ulaştırdığını fark etmişti. Calliope'den yapılan saldırılara engel olabilmek için bir SAS timi
yolladık. Fakat ekip başarısız oldu. Bu olaydan sonra, Arşen Bora ortadan kayboldu. Bu sabaha
kadar da nerede olduğu bilinmiyordu."
"Peki şimdi nerede ?" Sözcünün sesi hâlâ sükûnetini koruyordu.
"Calliope'nin, Ege Denizi'ndeki adasında, bize yapacağı saldırıyla ilgili son hazırlıklarını
yapıyorlar."
Sözcünün dudaklarının kenarlarında hafif bir gülümseme belirdi "Operasyonla ilgili herhangi bir
işlem başlatıldı mı?" diye sordu Summers'a.
Summers sesindeki saygılı tonu koruyarak konuştu, "Henüz başlatılmadı efendim."
"Neden ?" diye sordu sözcü.
Yapısı itibariyle gerek duymayacak olmasına rağmen Summers bir an durakladı, "Bir operasyon
planlamasının yapılabileceği süre henüz geçmedi. Bu toplantıda alınacak kararlar olası bir
operasyonda gecikmeye neden olmayacaktı. Bu nedenle beklemekte bir sakınca görülmedi."
"Kim görmedi? Bizim bütün bu olanlardan niçin haberimiz yok?"
Tam o esnada kapı açıldı ve içeri Sarah Concord girdi. Bütün bakışlar Concord'a döndü. Kapı
Concord'un arkasından sessizce kapandı.
Concord, bütün bakışların ona çevrilmesiyle, olduğu yerde kalakaldı. "Şey... Çağrıldım" diyebildi.
Umbranautlar sanki bir vebalı görmüş gibi, bakışlarını kapıdan içeri giren kadından kaçırdılar. Ters
giden bir şeylerin olduğu belliydi.
Kendini toparlayan sözcü, ilk defa olarak sesindeki sükûneti yitirerek, "Seni kim çağırdı ?" dedi.
Concord'un bu kadar salakça bir şey yapabilmesini aklı almıyordu.
Concord, "Pardon, yanlış anlaşılma olmuş" deyip gerisin geri gidecekken güçlü bir ses toplantı
odasını kapladı.
"Ben çağırdım!"
86
Herkes bakışlarıyla sesin sahibini görebilmek için etrafı araştırırken otuz yaşlarında, güneş yanığı
tenli bir adamın görüntüsü duvar ekranı kapladı. Gözlerindeki küçümser bakış ve kaşlarının sert
biçimi, bakanların kanını dondurmaya yetmişti. Hiç kimse ne olduğunu anlayamamıştı. Concord
dışındakilerin tümü için ekrandaki görüntü yabancıydı. Concord bile gördüğü adamı resimlerinden
tanımasına rağmen, o sert bakışlarıyla hiç karşılaşmamıştı. "Arşen Bora..." diyebildi.
"Haberinizin olmaması çok doğal. Çünkü bütün bilgi kaynaklarınızı ben kontrol ediyorum."
Herkes bir ağızdan bağırırken, ceplerinden çıkardıkları panik alarmlarının düğmesine basıyor ve
kapıdan girecek yardımı umutsuzca bekliyorlardı.
Birkaç saniye Arşen keyifle onları izledikten sonra konuşmaya devam etti.
"Sakin olun. Şu anda bütün sistemin kontrolü benim elimde. Panik alarmlara kimse yanıt
vermeyecek. Boşuna yardım beklemeyin. Zaman... sizin için en kıymetli şey."
Sözcü, "Kimsin?" dedi.
"Adım Arşen Bora. Size yapılan saldırıların planlayıcısıyım. Yaşamınızın son anlarında, size
birinci elden neler olduğunu anlatmak istedim ve karşınızdayım. Size, neler olduğunu ve
ölümünüzden sonra neler olacağını anlatacağım. Eğer isterseniz bir süre susayım ve siz
bulunduğunuz durumdan kurtulmak için istediğiniz çabayı gösterin. Ama bunu yaparken acele
edin, çünkü yaşayacağınız süre fazla uzun değil."
Binlerce kilometre ötedeki toplantı odasındaki karmaşa hâlâ devam ediyordu. Herkes bir şeyler
söylüyordu. Komutlar vererek
bir şeylerin değişmesini bekliyorlardı. Sarah Concord ise kapıya koşmuş açmaya çalışıyor, zarif
ayakkabılanyla tekmeliyordu.
"Pluto'yu mitolojiden gelen adına yakışır şekilde size mezar haline getirmeden önce, kimin, sizi
nasıl yok edeceğini öğrenmek istemez misiniz ? Seçme şansınız var. Ya bilerek öleceksiniz ya da
bilmeden. Seçim sizin."
"Bizi yok edemezsin ? Burası bize ait ve şu kapının dışında adamlarımız var. Yüzlerce adam bizi
koruyor" dedi grubun en yaşlısı.
Arşen, "Çok haklısınız. Onlar sizi korumak için her şeyi yapar. Şu anda da sizi korumak için kendi
hayatlarını tehlikeye atıyorlar" dedikten sonra, güçlü bir kahkaha daha attı.
Timur bile Arsen'in o vahşi halini görünce, gözlerine inanamadı. Her şeyi birlikte planlamışlardı,
ama sonun bu kadar teatral olabileceğini, o bile tahmin edememişti.
Arşen, "Suvi-X, Umbranautların yaptığı hazırlıkları toplantı salonuna aktarır mısın?" dedi.
Toplantı salonundaki duvar ekranda yedi kişinin yüzlerine kar maskesi taktığı görülüyordu.
Tamamen siyah giyinmişlerdi. Üzerlerinde pardösüleri yoktu, ama bu kimsenin dikkatini
çekmeyecekti. Çünkü önlerine kimse çıkmayacaktı.
"Ekranda gördüğünüz kişiler, Pluto'nun en azılı tetikçilerinden yedi kişi. Her biri en azından iki elin
parmaklarından fazla kişinin ölümünden sorumludur. Şimdi de sizin yerinize geçecekleri son
operasyonlarına hazırlanıyorlar."
"Nasıl olur?" dedi gruptan bir başkası.
"Çok basit" diye yanıtladı Arşen. "Onlara dışarıda üst düzey yöneticilere saldırabilecek bir grup
olduğu ve kılık değiştirerek bir helikoptere binmeleri ve ikinci bir emre kadar da kimliklerini
açıklamamaları söylendi. Bu gördüğünüz yedi kişi, bilmedikleri patronlarının yerine Pluto'dan
çıkacaklar, helikoptere binip havalanacaklar. Pilotlara ise, sadece gidecekleri koordinatlar verildi.
Verilen koordinatlar, uluslararası denizcilik hatlarından ve en yakın karadan en az üç yüz deniz mili
uzakta, Pasifik Okyanusu üzerinde bir nokta. Oraya gittikleri zaman, sudan başka bir şey
bulamayacaklar. Herhangi bir karaya ulaşmalanna yetmeyecek kadar yakıttan kalacak. Acı bir
sonla okyanusun üzerinde buhar olacaklar. Herkes öldüğünüzü sanacak."
"Peki bize ne olacak ?"
"Siz burada, Pluto'yla birlikte öleceksiniz."
Concord duyduklarına artık dayanamaz hale gelmişti. Nefes al-
maya çalışıyor ama, yaşadığı ölüm korkusunun yol açtığı panik atak nedeniyle, alamıyordu.
Kapının önünde bayılıp yere düştü.
"Merak etmeyin. Saran Concord sadece bayıldı. Onun bu kadar çabuk ölmesini asla istemem. Onun
da sonu hak ettiği gibi olacak."
Bu arada ekrandaki yedi kişi, hiçbir engelle karşılaşmadan GORĐ'nın çatısmdaki heliporta çıkmış,
bir helikoptere biniyordu.
Arşen de oradakilerle birlikte olayları seyrediyordu. Helikopterin rotoru dönerken konuşmaya
başladı, "Birkaç saniye sonra, Pluto'dan ayrılacaksınız. Çalışanlarınız için bu öylesine normal bir
durum ki, hiçbiri şüphelenmeyecek. Bir süre sonra da ayrılmanızın nedenini öğrenecekler."
"Niyetin nedir?" dedi en yaşlı üye.
"Umbranautları ve Pluto'yu yok etmek" dedi Arşen. "Başka ne olabilir ki ?"
O ana kadar bütün konuşmaları dinlemekle yetinen Ray Scott konuşmaya başladı, "Arşen! Buna
izin veremem! Vignette!"
87
ı
Alan Vignette koltukaltmdaki silahına uzanıp, çekti. Arşen de arka kemerine taktığı tabancaya
uzandı. Tam o esnada duyulan hafif bir sesin ardından Alan Vignette'in alnında kırmızı bir benek
oluştu. Alan Vignette'in kafatasını parçalayan kurşun başının arkasında geniş bir boşluk açarak
çıkmıştı. Bir anda Vignette'in arkasındaki duvar, kan ve köpüklü beyin parçalarıyla kaplanmıştı.
Odada dumanı tüten tek tabancayı tutan el, Timur'a aitti.
Toplantı başladığı andan itibaren Timur'un gözü sürekli olarak Vignette'teydi. Arşen ona Ray
Scott'la ilgili şüphelerini anlattığında ilk başta inanamamış, ama daha sonra ona hak vermişti.
Rastlantılar çok fazlaydı.
Zaman içinde Ray Scott'm değişen davranışları, verdiği bilgiler, daha anlamlı hale gelmişti. Arşen
Timur'a Hamburg'da yaptıkları toplantıyı hatırlatmıştı. O toplantıda, Ray Scott Umbranautlarm
simgesi olan kanatlı yelkenli gemi amblemi olan kol düğmeleri ve kravat iğnesi takmıştı. Kol
düğmelerinin masada çıkardığı sesi çok iyi hatırlıyordu. Umbranautlarm kaşkollanndaki kanatlı
geminin aynısıydı. O görüntüden sonra, bütün dikkatini bulunduğu odaya vermeye çalışmıştı.
Arada bir dağılsa da yeterince dikkatini toplayabilmişti. Scott'ın sözleri ve Alan Vignette'in silahına
davranması üzerine bir süredir kucağında bulunan silaha davranmış ve Alan Vignette'e payına
düşeni vermişti.
Pluto'daki toplantı odasındakiler Arsen'in silahına sarıldığını görünce heyecanlanmışlardı. Aradan
birkaç saniye geçtikten sonra, elindeki silahı doğrultan Arşen Bora bir an için ekrandan kayboldu.
Tekrar kameranın görüş alanına girdiğinde, yanında Ray Scott vardı. Arşen, sağ eliyle Ray Scott'ı
ensesinden tutmuş
ve sol eline aldığı silahı da Scott'ın şakağına doğrultmuştu. Umb-ranautlar bu işin arkasında Ray
Scott'ın olduğunu bildiklerinden, Scott'ı o halde görmek hepsini şaşırtmıştı. Hayret dolu ifadelerle
ekrana bakıyorlardı.
Arşen konuşmaya başladı. "Bugün toplantıya altı Umbrana-ut'un gelmesini bekliyordum. Fakat
yedi kişi geldiniz. Bu durum aklımı biraz karıştırdı. Hatta bir an Ray Scott'tan boş yere
şüphelendiğimi bile düşünmeye başladım. Hesabıma göre bir Umbra-naut yanımdaydı ve Vladik
Borodin Pluto tarafından öldürüldü. Geriye altı kalıyordu. Aradan bir gün bile geçmeden ölen
Umbra-naut'un yerine bir başkasını seçtiğinizi ummak biraz fazla zorlama olurdu. Ray Scott'ın da
bir Umbranaut olduğundan emindim. Ama bir yerde hata yapıyordum..."
Arşen bir süre ekrandakilere baktı. "Nerede hata yaptığımı bulmak biraz zamanımı aldı. Tek
mantıklı sonuç; Ray Scott artık bir Umbranaut değildi. Nedenini bilmiyorum, ama bir şekilde Umb-
ranautların arasından çıkartılmıştı. Đçinizden hanginiz Ray Scott'ın yerine Umbranaut oldu ?"
Toplantı odasından çıt çıkmıyordu. Bunun üzerine Arşen, "Hangisi senin yerine üye oldu?" diye
Scott'a sordu. Scott da sessizliğini korudu.
Arşen bir kahkaha attı. "Neyse... Sizlerin bir şey demenize gerek yok. Suvi-X bana toplantı
odasındakilerden hangisinin Ray Scott'la bir tür akrabalık ilişkisi olduğunu söyler misin ?" diye
sordu.
Yanıt Suvi-X yerine Timur'dan geldi. "Greg Goldsmith. Scott'ın babası." Umbranautlar Pluto'ya
girerken el izlerini BlackBox'la birlikte onlar da almıştı. Vakit geçirmeden Suvi-X'ten kimliklerini
bulmasını istemişti. Toplantı odasında maskelerini çıkardıklarında da kimliklere ulaşmaları iyice
kolaylaşmıştı. Ray Scott'ın belirledikleri kimliklerle ilişkisi araştırdığında ise, Ray Scott'ın babası
bir Umbranaut olarak karşılarına çıkmıştı.
"Üvey mi?"
"Hayır öz babası. Ray Scott annesinin kızlık soyadını kullanıyor."
Arşen silahıyla Ray Scott'ın ensesini dürttü. Bir şey söyleyecek oldu, sonra vazgeçti. Ne diyebilirdi
ki, ölümlerini isteyecek kadar birbirine cephe almış baba oğla. "Yazık" diyebildi.
Bir süre toplantı odasını inceledi. Herkes susmuş, ne diyeceğini bekliyordu. "Lütfen biriniz Ms.
Concord'u ayıltır mısınız? Onun da konuşmaları duymasını istiyorum, kaçırırsa yazık olur..."
Concord'a yakın bir Umbranaut sehpanın üzerindeki su barda-
ğını aldı ve içindeki suyu yerinden kalkmadan Concord'un üzerine boca etti. Scott bile böyle bir
harekette bulunabileceklerini beklemiyordu. Gülmeye başladı.
"Bu arada Ray Scott'ın hırsı yüzünden hazırladığım planlardaki sıralama kayması için sizden özür
dilerim. Şu anda sizden birkaç bin kilometre uzaktayım. Ms. Summers'ın, yani Suvi-X'in de size
belirttiği gibi Ege Denizi'nde, Calliope'nin adasındayım. Ray Scott'ın peşinde olan tim buraya on
dakika uzaklıkta son hazırlıklarını yapıyor."
Yavaş yavaş kendine gelmeye başlayan Concord, "Öleceksin!" dedi.
Arşen bir kahkaha daha attı. "Bir gün öleceğim ama, o gün bugün değil. Kullandığınız şifreleme
yöntemi çözülmesi imkânsız bir yöntem. Elinde harf dizini olmayan hiç kimse, şifreyi çözemez.
Hatta haklı olduğunuz bir nokta daha var: Vulkan Siste-mi'nde harf dizini yok. Ama bir konuyu
atladınız. BlackBox bu dizine sahip ve biraz düşünürseniz bulacaksınız ki, çözülmesi imkânsız bir
şifreyi ancak ve ancak çözülmesi imkânsız başka bir dizin kullanarak saklayabilirsiniz. O takdirde
ikinci dizini saklamak zorunda kalırsınız. Bu sürekli devam eder. Dolayısıyla, BlackBox listeyi
kendi şifreleme yöntemiyle saklamış. Harf dizinleri dışındaki bütün şifreleme yöntemleri de teorik
olarak çözülebilir. Biz de Vulkan Sistemi'nin yardımıyla bunu yaptık. Black-Box'ın şifreleme
mekanizmasını çözdük. Ekibiniz şu anda hazırlıklarını tamamlamış durumda ve bizden harekât için
emir bekliyor." Yanında sinmiş bir şekilde duran Scott'a baktı. "Sonra, gözünüzden kaçan bir konu
daha var. Đstedikleri Ray Scott ve istediklerini alacaklar" dedi.
Ray Scott içinde bulunduğu durumdan kurtulmanın yollarını düşünmeye çalışıyordu. "Ben... artık
bir Umbranaut değilim. Dışlandım. Seninle aynı saftayız. Ben de onların yok edilmesini istiyorum.
Senin karını öldüren onlar. Ben sana onları bulmanda yardım eden kişiyim. Vignette silahını
öldürmek için çekmeyecekti. Neden senin düşmanın olduğumu düşünüyorsun ?" Yarı yalvarır, yarı
ikna etmeye çalışır tonda konuşuyordu. "Biz aynı taraftayız."
"Dün babanla konuşurken bunlan mı düşünüyordun ? Yoksa bizi satmak için yeni planların peşinde
miydin ?" dedi Timur.
Scott ağzı yan aralık, donup kaldı.
"Sen bizi elinde, Umbranautlara karşı kullanabileceğin, bir silah olarak gördün. Senin ortaklık
anlayışında asla yerimiz olmadı. Tıpkı Türkiye ile Amerika'nın stratejik ortaklığı gibi. Olmasını
da beklemedik. Pek çok hata yaptın, ilk hatan bizi hafife almaktı. Đlk günden beri düşmanımızın
kim olduğunu biliyordun. Calli-ope'ye kimin saldırdığını ve neden saldırdığını biliyordun. Ama
bize söylemedin. Hatta ilk günden beri, karımı öldüren kişilerin kimliğini de biliyordun."
Arşen, sağ eliyle Scott'ın yüzünü kendine doğru çevirdi. "Bence sen, düşmanını çok iyi tanıdığın
bildiğin gibi, onun neler yapmaya kadir olduğunu da biliyordun ve bir arayış içine girdin. O sırada
ARTIM'ı ve GhostWall'ı keşfettin. GhostWaH'ın Araknidleri tespit edebildiğini de öğrenmiş
olabilirsin. Bütün bu düşüncelerin ne kadarının paranoya olduğunu bilmiyorum, ama pek fazla
yanıldığımı sanmıyorum. Desire Virtanen'i ve Yapay Zekâ Projesi'ni bize sen anlattın. Desire
Virtanen'in koruma altına alınması da aslmda senin fikrindi. Uzun vadeli bir planın, Umbranautlann
yönetimini ele geçirme planının parçalarıydık bizler. Son ana kadar taşlar yerli yerine oturmamıştı.
Şimdi düşünüyorum da. Aslına siz, baba oğul düşman değilsiniz. Siz ortaksınız. Yanılıyor muyum?
"
Scott bakışlarını Arsen'inkilerden kaçırarak sessizce bekliyordu.
Toplantı odasındaysa bütün bakışlar en yaşlı üyeye, Greg Goldsmith'e yönelmişti. Bir
gruplaşmaları olmasına rağmen görülen oydu ki, yeni gruplaşma altıya karşı birdi.
Arşen silah tutan elindeki saatine baktı zihninden zamanı hesapladı. "Size baktıkça iğreniyorum.
Hangisini daha önce öğrenmek istersiniz ? Kendi sonunuzu mu, yoksa Pluto'nunkini mi ?"
Karşısındaki, dünyanın geleceğine karar verme iddiasında olan güruha baktı. Tehlike altındaki
hayvanlar gibi sinmiş, kabuklarına çekilmişlerdi. Kulakları sağır eden bir kahkaha attı. "Sanırım
hiçbiriniz, Pluto'nun bu şekilde kabuğuna çekileceğini tahmin bile edemezdiniz." Timur'u bile
tedirgin edecek şekilde kahkaha atmayı sürdürdü.
"Kimse konuşmak istemiyor galiba? Oysa binlerce insanın öleceği bir operasyon olsa hepiniz
'yapılsın' diye oy vermek için bir-birinizle yansırsınız. Çaresiz bir şekilde orada kurban olarak
oturmanın ne kadar kötü bir şey olduğunu sanırım anladınız. Bilgi... Bilmek... Güç... Kullanmak...
Sizde bunların hepsi vardı, belki dünya üzerinde sizin kadar bunlara sahip olan başka bir grup
yoktur. Fakat siz elinizdeki güçle her istediğinizi yapabileceğinizi düşündünüz. Oysa bana göre
elinde güç olan çapulcularsınız sizler. Đçinde adalet duygusu olmayan biri gerçek güce sahip
olamaz. Ancak yıkar. Ben olmasaydım, bir gün bir başkası karşınıza çıkacaktı. Bana sizi yok
etmekten başka bir seçenek bırakmadınız."
Scott gelecek sonun farkındaydı ve bir şeyler yapmak istiyordu. Arşen silahını sol elinden sağ eline
alırken elinden kurtulmaya çalıştı. Fakat yeteri kadar hızlı değildi. Arşen sağ eline geçirdiği silahın
kabzasıyla Scotfın ense köküne sert bir darbe indirdi Darbenin etkisiyle, Scott bilinçsiz bir şekilde
yere yığılıp kaldı
Arşen derin bir nefes aldıktan sonra konuşmaya devam etti "Burada tanrı rolü oynamak için
bulunmuyorum. Her insan kendi günahlarının bedelini bir gün öder. Ben günahlarının bedelini
önceden ödeyenlerdenim."
88
Pluto üssünün her yerinde turuncu renkli ışıldaklar dönerek yanmaya başlar başlamaz, nereden
geldiği bilinmeyen bir anons, tüm personele Pluto'yu terk etmeleri gerektiğini söyledi. Her yıl iki
defa Pluto'da olası nükleer ve konvansiyonel kazalara karşı tatbikatlar yapılırdı. Çalışanlar mesajı
dinlediklerinde, ilk anda yeni bir tatbikat yapıldığını sandılar, fakat mesajın içeriğinden tatbikat
yapılmadığını anladılar. Portörler çalışanları Liftport'a taşımaya başlamıştı. Bir portöre binmemiş
olanlarsa, koşar adımlarla yürüyerek Liftport'a gidiyorlardı.
Pluto'nun bütün iç düzeni gibi, enerji üretiminde kullandıkları nükleer reaktör de NukeAgent adı
verilen bir mentor tarafından yönetiliyordu. NukeAgent enerji sisteminin üretim aşamasından,
atıkların depolanmasına kadar bütün işlemlerin yönetim ve denetiminden sorumluydu. Sistem o
şekilde kurulmuştu ki, radyasyonun etkilediği bölümler dışındaki her bölüm elektronik olarak
kontrol ediliyordu. Diğer bölümlerde ise mekanik sistemler radyasyon alanı dışında harekete
geçiriliyor ve radyasyon alanına mekanik işlemleri yapması için yollanıyordu. Her ne kadar bilgi
toplanması ve kontrol devreleri değişik birimler tarafından yöne-tiliyorsa da, tek karar verici
NukeAgent'tı. Pluto'nun boşaltılması için düğmeye de o basmıştı.
Kontrolü altındaki sistemden gelen bilgiler, nükleer reaktörde tehlikeli bir sızıntı başladığını
gösteriyordu. Alarm sinyalini alır almaz sistemi baştan sona kontrol etmiş ve gelen bilgilerin
doğruluğunu yedi ayn kaynaktan onaylattıktan sonra, reaktör ekibine durumu bildirmişti. Reaktör
ekibi de alarm sinyalini vermelerine neden olan ekipmanların yaptığı ölçümleri kontrol etmiş ve
NukeAgent'ın önerdiği şekilde reaktörün kapatılmasına karar
vermişti. Reaktörün kapatılma prosedürü işlemeye başlamış ve yedek enerji kaynaklan kullanıma
alınmıştı. Buna rağmen sızıntı seviyesindeki artış devam etmişti. Pluto'nun içine dağılmış
durumdaki radyasyon detektörleri, sızıntının Pluto içinde yayıldığını gösteriyordu. Bu durumda
yapılacak tek şey kalmış ve reaktör ekibinin de onayıyla, NukeAgent boşaltma prosedürünün
işleme konması için düğmeye basmıştı.
BlackBox, Pluto'yla ilgili böylesine kritik kararların tümünün tek onay mercii olduğu için,
NukeAgent'tan gelen boşaltma prosedürünü başlatma talebini incelemiş ve boşaltma talebini
onaylamıştı. Aynı anda bütün Pluto'da alarm sirenleri çalmaya ve turuncu döner ışıklar koridorları
kaplamaya başlamıştı. Alarm verilmemiş olan tek yer vardı. Umbranautlann içinde bulunduğu
toplantı odası... Bütün Pluto çalışanları birkaç dakika içinde Lift-port'tan yukarı çıkarken, toplantı
odasındakiler Pluto'nun içinde neler olduğunu bilmiyordu.
"... günahlarının bedelini önceden ödeyenlerdenim."
Arşen yerde yatan Scott'a iğrenerek baktı. "Anlayamıyorum, nasıl olur da güce sahip olmak için bu
kadar çok hayata kastedebilirsiniz ? Sonunda ne elde edeceksiniz ? Neden yapıyorsunuz bunları ?"
Bir süre ekranda gördüğü güruha baktı. "Şimdi içinizden biri, 'çünkü yapabiliyoruz' diyebilir. Bir
tek şey beni üzüyor. Bu dünyaya yaptıklarınız hakkında düşünemeden öleceksiniz..." Bir an durdu.
Başını iki yana sallamaya başladı. "Siz düşünmezsiniz ki, hep istersiniz."
"Hayır, asıl ölecek olan sensin. Burası bize ait ve buradan çıkacağız. Art gel!" Sarah Concord,
Art'm görüntüsünün ekranda belirmesini bekledi.
Arşen kadının pısınklaşmış duruşundan beklenmeyecek bu davranışı karşısında bir kahkaha daha
attı. Bir iki saniye bekledikten sonra, "Suvi-X, Sarah Concord için, Art'm görüntüsünü toplantı
salonuna verir misin ?" dedi.
Art'ın görüntüsü ekranda belirdi ve alışıldık feminen sesiyle konuşmaya başladı. "Ms. Concord.
Beni mi arzu ettiniz ?" Sözlerinin henüz yansına gelmişken ekrandaki görüntüsü amorf hale geçmiş
ve dönüşümün sonunda Summers olmuştu. Arşen bile bu dönüşüm karşısında şaşırmıştı.
"Başka bir ihtiyacınız varsa, bildirin. Çünkü hayatınızın sonuna kadar o odada kalacaksınız."
Arşen, Sarah Concord'un sistemde kayıtlı olan kişisel dosyasını incelemişti. Onun ölümü özel ola-
çaktı. Nasıl olacağını bilmiyordu, ama şansı varsa Umbranautlar onu öldürürdü.
"Suvi-X, bize Pluto'daki son durumu canlı olarak gösterir misin?" dedi Arşen.
Son darbeyi vurmadan önce odadakilerin biraz daha çözülmesini istiyordu. Büyük bir ihtimalle
orada bulunan yedi kişi ölünce yerlerini yenileri alacaktı. Ama onlar ölmeden önce geride ne
bırakacaklarını göreceklerdi. Kibirleri apış aralarına sıkıştırdıkları bir kuyruk gibiydi.
Suvi-X, Pluto'nun canlı görüntülerini onlara gösterirken anlatmaya başladı. "Yaklaşık iki dakika
önce Pluto'da nükleer sızıntı alarmı verildi. Personelin yüzde doksan sekizi boşaltıldı. Son asansör
bir dakika içinde hareket edecek."
"Son asansörün hareketinden sonra yapılacak işlemleri anlatır mısın?"
"Son asansörün yolcularını GORĐ'ye indirmesinden sonra, Pluto'nun dış dünyayla olan bütün
bağlantıları kesilecek ve Pluto mühürlenecek."
"Bu görüntülerin tümü sahte. Bu uydurma görüntülere kanacağımızı mı sanıyorsunuz ? Belki bu
oda üzerinde bir kontrolünüz olabilir, ama bu odanın dışında hiçbir kontrolünüz olamaz. Böyle
ucuz numaralara kanmayız" dedi sözcü.
Arşen bir an düşündü, "Đyi bir noktaya parmak bastınız. Şu an için, neye isterseniz ona
inanabilirsiniz. Fakat yarım saat sonra düşünceleriniz bile size inandırıcı gelmeyecek. Size birisini
tanıştırmak istiyorum" dedi Arşen. "Timur istersen bundan sonrasını sen anlat. Ben de son
çalışmaları senin yerine kontrol edeyim."
Arşen yerini Timur'a bıraktı ve Suvi-X'in çalışmalarındaki son durumu incelemeye başladı. Timur
ise kısaca kendini tanıttıktan sonra kendi açısından yaşadıklarını, nano enjeksiyonu, ARTIM'a
yapılan saldırıları anlatmaya başladı. Arşen de nükleer atıklardan bir ünitenin Liftport'a taşınışını
seyrediyordu. GORÎ'ye bir miktar radyasyon yayacaklardı. Gerçi GORĐ'nın kontrolü de Vulkan
Sistemi tarafından yapılıyordu, ama yine de her şeyi garantiye almak istemişlerdi. Zaman kısıtlıydı
ve her şeyin yerli yerince yapılması gerekiyordu. Atıklar Liftport'a taşındıktan sonra, koruyucu
muhafazaları açılacak ve GORI'ye bir miktar radyasyon yayılacaktı. Radyasyonu yaymayı
düşündükleri süre fazla değildi. Zaten GORĐ'deki radyasyon detektörleri radyasyonu fark edip,
Pluto'ya inişi kendi taraflarından kapatacaklardı. Bir sistemin içinden çökertilmesinin ne kadar
kolay olduğunu düşündü.
Sağ elinin işaretparmağıyla, Timur'un görebileceği şekilde yuvarlanan bir tekerleği tarif eder gibi
daireler çizdi. Sistemin kilitlenmesine çok az süre kalmıştı. Timur'un biraz daha onları oyalamasını
istiyordu. Kafasındaki plan onları Pluto'nun içine salmaktı. Bunun için de önce Pluto'yu dış
dünyadan soyutlayacak ve daha sonra da Liftport'taki karantina merkezini aktif hale geçirecekti.
Kulağına mikrofonlu kulaklığı yerleştirdi. "Suvi-X bana toplantı odasındakiler için birkaç hafif
silah lazım. Pluto'nun silah deposundan bazı hafif silahları bir portörle toplantı odasına yollayabilir
miyiz ?" Oradakilerin delireceği düşüncesi midesini bulandırmıştı. Onlar ölçüsünde kötü olamazdı.
Her birine kendini veya başka bir Umbranaut'u öldürme fırsatı verilmeliydi.
"Đçinizde kaçınız nano enjeksiyondaki zehirleri ve yol açtıklarını biliyor..."
Timur zaman kazanmak için bir öğretmen edasıyla Umbrana-utları canlarından bezdiriyordu. Arşen
de Pluto'nun kendini mühürlemesini izliyordu. Böylesine gelişmiş bir yapmın yakın zamanda yok
olacağını düşünmek üzücüydü. Ama, yapıyı kullanan zihniyetin yok edilmesi yapıdan daha
önemliydi.
Pluto'yu kullanılabilir durumda bırakamazdı. Pluto'yu ve Vulkan Sistemi'ni yok etmek
zorundaydılar. Bir ara Vulkan Siste-mi'ni çalışır durumda bırakmayı düşünmüştü. Veri
ambarlarında bulunan bilgiler, insanlık için çok büyük bir hazineydi. O da üzülüyordu o bilgilerin
yitip gitmesine, ama o bilgilere erişebilmek için yapay zekâ yapısını korumak durumundaydılar. Bu
da çok tehlikeliydi.
Tercüme ve algılama modülleri güçlendirilmiş olan Suvi-X'i koruyacaklardı. Timur da işadamı
mantığıyla internette dolaşan Araknidlere dokunmamalarını söylemişti. Aslında bir komutla bütün
Araknidleri etkisiz hale getirebilirlerdi. Bir süre konuşmuşlardı, ama en sonunda Timur'un isteğini
kabul etmişti. Pluto olmadan Araknidler bir işe yaramazdı, ama yine de bulaştıkları sistemlerde
dolaşmaya devam ederlerdi.
Timur ona şöyle demişti, "Biz sisteminde Araknid olan bütün şirketlerin ve devletlerin bilgilerini
kurtardık. Onların bundan haberleri bile yok ve biz de onlara gidip bunu anlatamayız. Bırakalım da
onlar kendi sistemlerindeki Araknidleri temizlemenin yolunu bulsunlar."
Söylediklerinin anlamı, "Madem onları kurtardık bari onlar da GhostWall'ı satm alsınlar"di. Dünya
yıkılsa, pazarlamacı kimliğini bırakmazdı. Yok, yok biraz abartıyordu. Herkes Araknidleri te-
mizletmek istemeyebilirdi. Nasıl olsa sistemlerde, network'ü yavaşlatmanın dışında bir sorun
yaratmazdı. Ayrıca bir anda bütün Araknidlerin temizlenmesi dikkatleri üzerlerine çekebilirdi.
Gereksiz yere bir kez daha hedef haline gelirlerdi. Çok iyi biliyordu ki, bir gün gelecek toplantı
odasındaki Umbranautların yerini alanlarla bir şekilde yine karşılaşacaktı. O güne kadar kendilerini
geri planda tutmaları ve düşük profilde kalmaları gerekiyordu.
Suvi-X, GORĐ'dekilerin Pluto'nun Liftport çıkışından radyasyonun yayıldığının fark ettiklerini ve
Pluto girişini mühürlemeye başladıklarını bildirdi. Planladıklarından yedi dakika öndeydiler.
Timur'un yanına gitmek için ayağa kalktı. Başparmağını ve işaret-parmağını halka şeklinde
birleştirip diğer üç parmağını birbirinden ayırarak, balıkadamlarının her şey yolunda demek için
kullandıkları "okey" işaretini yaptı. O esnada, Timur kendini kaptırmış ve öve öve nano
enjeksiyonu anlatıyordu.
"... bu kadar gelişmiş bir teknolojinin suikast için kullanılması çok yazık. Sanıyorum nano
enjeksiyondan ilk kurtulan benim. Bunu da yanımda gördüğünüz adam başardı. Daha sonra da De-
sire Virtanen'e yapılan nano enjeksiyonun ikinci aşamasını etkisiz hale getirdik. Aslında Desire'yi
de ikinci aşamadan önce kurtarabilirdik, ama durumu ilk aşamaya girdiği zaman fark ettik. Bu
nedenle 12 saat boyunca korkunç halüsinasyonlar gördü." Timur bir süre topluluğa baktı. Kuzu gibi
onu dinliyorlardı. Belki de nasıl kurtulabileceklerini planlıyorlardı. Hep filmlerde görürdü, kötü
adam iyi adamı öldürmeden önce onunla konuşurdu. O kadar konuyu uzatırdı ki, iyi adam bu arada
bir punduna getirip, kötü adamı alaşağı ederdi. Şimdi de kötü adam rolünde olan onlardı, ama faka
basmayacaklardı. "Arşen istersen dostlarımıza müjdeli haberi verelim. Ne dersin ?" diye sordu.
Arşen, Timur'a baktı. "Nasıl istersen?"
89
"Sizinki kadar büyük bir organizasyon sadece bir şekilde çö-kertilebilirdi. Biz de ne olduğunu
bulduk. Sizin silahlannızı size karşı kullandık. Çok gelişmiş bir istihbarat ağınız vardı, istihbarat
ağınızı kullandık ve elde ettiğimiz bilgileri, düşmanlarınıza verdik. Kendi güvenliğiniz için
kurduğunuz Pluto'yu mezarınız yapmaya karar verdik. Şimdi gelelim nasıl öleceğinize..."
Bir süre odadakilerden bir hareket bekledi. Hiçbir hareket olmadı. Sadece Saran Concord kıpırdanır
gibi oldu, ama o da ağzını açmadı. "Pluto'ya girişte, el izinizi okuturken hepinize nano enjeksiyon
yapıldı. Odada bulunanların içinde sadece Sarah Con-cord'a nano enjeksiyon yapılmadı." Toplantı
odasındaki soru dolu bakışların tümü Sarah Concord'a kaydı. "Sarah Concord için olası üç son var.
Ya onu öldüreceksiniz ya ölene kadar Pluto'nun içinde hapis kalacak ya da intihar edecek."
Sarah Concord son cümlenin ne anlama geldiğini düşünmek bile istemiyordu. Bir anda nefes
alamamaya başladı. Ayağa kalkmaya çalıştı, ama bedeninin üstünde hissettiği tonlarca toprağın
ağırlığı ayağa kalkmasına izin vermedi. Nefes almaya çalışıyordu, ama ciğerleri kontrolden
çıkmıştı. Toprağın tadını ağzının içinde hissetti. Diri diri gömülüyordu. Koltuğuna yığılıp kaldı. Bir
süre sonra da yere kayıp düştü.
"Eğer bizi buradan çıkartırsanız, sizi hayal edebileceğinizin ötesinde zengin yaparız" dedi
altmışlarının ortalarındaki bir Umbranaut.
Arşen güldü. "Şu anda paranızın kontrolünü elimizde, isteseydik paranızı alabilirdik, ama biz hırsız
değiliz. Sizi bırakma konusuna gelince. Bende karımın acısı, sizde de bu kuyruk acısı olduğu
sürece, bu dünya hepimize dar gelecektir. Çok iyi biliyorum
ki, siz öldükten sonra yerinize başkaları gelecek. Hatta siz şimdiden kimlerin geleceğini biliyor
olmalısınız. Ama gelecek kişiler artık sizin elinizdeki imkânlara sahip olmayacaklar. Onlar her şeye
yeniden başlamak durumunda kalacaklar."
Bir başka Umbranaut, "Ondan bu kadar emin olmayın Mr. Bora. Bütün varsayımlarınız
tanınmadığınıza dayanıyor. Bizim sadece burada üssümüz olduğunu mu sanıyorsunuz? Biz
dünyanın her yerinde üslere sahibiz" dedi.
"Yakında onlarla da birileri ilgilenecektir. Şu anda dünya üzerinde hiçbir sisteminizde bizimle ilgili
dikkate değer bir referans yok. Aynca size Đngiltere, Bletchley'deki üssünüzün de kullanılamaz hale
geldiğini söylemem gerek. Tüm sistem, yedekleriyle birlikte tahrip edildi. Pluto'nun da akıbeti aynı
şekilde olacak. Ne zaman olur bilemiyorum, ama bir gün Pluto'ya girebildiklerinde, bulabildikleri
tek şey işe yaramaz bir sistem ve sizin cesetleriniz olacak. Üzerinizdeki giysilerden sizi
tanıyabilirler, ama o zamana kadar cesetlerinizin durumu ne olur bilemiyorum. Sizin orada
olmanıza hiçbir anlam veremeyecekler. Kimin yaptığını bile bulamayacaklar. Vulkan Sistemi'ndeki
bir arızanın bütün bunlara neden olduğunu düşünecekler."
"Belki biz ölecek olabiliriz ama siz de öleceksiniz. Tanınmadığınızı mı sanıyorsunuz? Haleflerimiz
de sizi tanıyorlar ve eninde sonunda sizin peşinize düşecekler. Umbranautlar her zaman
intikamlarını almışlardır" dedi grubun sözcülüğünü yapan kadın Umbranaut.
Arşen bütün grubun bu kadar sakin oluşuna inanamıyordu. Sanki içinde bulundukları durumu
kabullenmişler ve ölecekleri anın gelmesini bekliyorlardı. Gerçi her birinin yüzündeki hayal
kırıklığı okunabiliyordu, ama yine de metanetle sonlarını bekliyorlardı. Eğer Umbranautların onları
rahat bırakacağından emin olsaydı, belki de onları bırakırdı. Katil rolü oynamak ona göre değildi.
Arada bir kendini kaybediyordu, ama yine de yüreği burkuluyordu.
Umbranautların hayatlarına girdiği güne lanet ediyordu. Olaylar öyle gelişmişti ki, başka şansı
kalmamıştı. Ya o öldürecekti ya da onlar. Başka seçeneği yoktu.
"Her şeyin bir ilki vardır. Bence bizim peşimize düşmeyecekler. Bütün bu olanları bir iç
hesaplaşma olarak görecekler. Greg Goldsmith ve ailesinin, diğer Umbranautlarla hesaplaşması. Bu
savaş ne zaman biter bilmiyorum, ama ben bu savaşın bir tarafı olmayacağım. Halefleriniz belki
yeniden Umbranautları oluştura-
bilirler, ama asla bugünkü güce ulaşamayacak. Gücünüz arttıkça çok fazla düşman edinmişsiniz.
Kendi çıkarlarınızı korumak için, bazen haklı olarak, bazen de haksız olarak çok can almışsınız. En
son bildiklerinizin dışında yeni operasyonlar düzenleniyor ve düzenlenmeye devam edecek. Hatta
GORÎ ve Pluto da operasyon düzenlenecek yerler arasında. Sizin ölümünüzle saldırıların duracağını
sanıyorsanız yanılıyorsunuz. Bir süre daha Vulkan Siste-mi'ni kullanacağız ve ondan aldığımız
bilgilerle sizin çöküşünüzü garantileyeceğiz" dedi.
"Calüope'rün adasından nasıl kurtulacaksınız?" dedi Greg Goldsmith. "Oğlum sizin oradan
çıkmanıza izin vermez. Oğlumun adamları sizi mutlaka öldürür."
Arşen yerde yatan Ray Scott'a baktı. Binanın dışında yirmi kişilik bir ekip vardı. Đşin aslı böylesine
büyük bir kalabalığı beklemiyorlardı. Sürekli olarak, Scott ile Umbranautlan iki ayrı sorun olarak
görmüşlerdi. Ray Scott'ın adaya gelişi çok isabetli bir karar olmuştu. Bir taşla iki kuş vurmuşlardı.
Eğer Ray Scott ellerinde olmasaydı, büyük ihtimalle, Umbranautların işini bitirdikten sonra, Scott
onların ölüm emirlerini verirdi. Dışarıdaki adamların nasıl bir emir aldıklarını düşündü. Scott'ın
onlarla ilgili henüz bir emir vermediğine karar verdi. Durumdan tek haberdar olan Vig-nette
olmalıydı. Scott işi garantiye almadan, ölmelerini istemezdi. "Göreceğiz" demekle yetindi. Nasıl
olsa onun da çaresine bakarlardı.
Timur, Ray Scott'ın kendine gelmeye başladığını görünce yere eğildi ve tabancasının kabzasıyla
Scott'ın ense köküne orta sertlikte bir darbe vurdu. Scott baygınken daha rahatlardı. Toplantı
odasındakilere hitaben, acı bir sırıtışla, "Bence, artık sakin tavrınızı değiştirmenizin zamanı
yaklaşıyor. Yavaş yavaş en korkunç kâbuslarınızın ne olduğunu düşünmeye başlasanız iyi olur.
Öğrendiğim kadarıyla bir iki dakikaya kadar kanınıza karışacak olan zehir, insanın kâbuslarını
gerçekmiş gibi gösteriyormuş. Kâbuslarınız ne? En çok ne sizi korkutur?"
Arşen de Timur'a katıldı ve sırıtarak, "Büyük ihtimalle, onlar zehrin etkisini hissetmeyeceklerdir.
Baksana şimdiden hayatla-nndaki en büyük kâbusu yaşamaya başladılar. Şu anda yaşadıkları,
hepsinin ortak kâbusu olsa gerek. Baksana şunlann haline, yaşadıklarına hâlâ inanamıyorlar."
Odadakilere döndü, "Sarah Concord'u uyandırır mısınız, lütfen?" dedi.
Umbranautlarm pek hareket etmeye niyeti yoktu. Bir süre harekete geçilmesini bekledi. Fakat
harekete geçen olmadı. Onlar-
dan bir şey istenmesine alışık değillerdi. "VaMiniz dolmak üzere. Bir dakikadan az vaktiniz kaldı.
Beni öldüremediğinizde kendi sonunuzu hazırladınız. Karımı öldürdüğünüzde, beni de öldürme-
liydiniz. Burada kalıp birbirinizi yemenizi seyretmek isterdim, ama yapmamız gereken başka işler
var. Saran Concord'a söyleyin, isterse yüzüğüyle kendine nano enjeksiyon yapabilir. Biz onu
öldürmek için bir şey yapmayacağız. Gitmeden önce son bir şey söylemek istiyorum, içinizden en
güçlüleriniz en çok yaşayacak. Ama en şanslınız ilk ölen olacak... Suvi-X bağlantıyı kes..."
ORHAN KEMAL Đl HALK KÜTÜPHANESĐ
90
Timur, Arsen'e döndü. "Hocim, dışarıdakileri ne yapacağız ?" "Scott'a enjekte edilen nano
makinelerin faaliyete geçmesi için, yaklaşık on beş dakika var." Yerde yatan Scott'a baktı. "Bu
herifin ne kadar uyuyacağını bilmiyorum, ama biz buradan ayrılmadan uyanırsa kötü olur."
"Şimdi öldürsek ?" dedi Timur, silahını Scott'ın başına doğrultup.
"Hayır, bir süre daha yaşaması lazım. O masumiyetimizin kanıtı olmalı. Gel seninle ne
yapabileceğimizi düşünelim. Dışarıda yirmi tane baştan aşağı silahlı adam var. Kaçmayı basarsak
bile, peşimizi bırakmazlar. O nedenle kaçmamamız lazım. Scott'ı öldürüp, hiçbir şey olmamış gibi
ekranoplana binebüsek bile, bir gün gelir bizi bulurlar."
"Bu arada buraya saldırmak için her an bekleyenleri de unutmayalım. Burada yirmi kişi olduğunu
öğrenince, onlara sayılarını kırka çıkarmalarını söyledim. Onlar da, Pluto'dan emir aldıklarını
düşünüp, yedek kuvvet çağırdılar. Beş helikopterle buraya on dakika mesafede bekliyorlar. Saldın
emri almadıkları sürece de yerlerinde kalacaklar. Hedefleri de sadece Scott. Biz değiliz. Saldın emri
verirsek, curcunadan sağ çıkacağımız meçhul."
"Sen ekranoplana binip git. Ben burada kaldığım sürece senin gitmene bir şey demezler. Ama
ikimiz birden binersek durdurmaya kalkabilirler" dedi Arşen. Timur'a zarar gelmesini istemiyordu.
"Hayatta olmaz Hocim. Anca beraber kanca beraber. Seni asla burada bırakmam. Bir yolunu
buluruz nasılsa."
Arşen beynini çatlatırcasına düşünüyordu, çıkar bir yol bulabilmek için. Çözüm önlerindeydi, ama
neyin çözüm olduğunu gö-remiyorlardı. Olaylara biraz uzaktan bakabilse görecekti sanki.
Öyle bir çözüm bulmalıydı ki. Zamanlaması mükemmel olmalıydı. Ellerinde birbirlerini yok etmek
için bekleyen iki grup vardı. Onlan çatıştırmak zorundaydılar. Fakat çatışmanın zamanlaması öyle
ayarlanmalıydı ki, ikisi de çatışma anında adadan uzakta olmaydılar. Birden gözlerinde beliren bir
gülümseme yüzüne yayıldı. "Mayomu giyme vaktim geldi galiba" dedi.
"Hayrola Hocim? Yüzerek mi Türkiye'ye kaçacaksın?"
Arşen, "Beni yarı yoldan alacağını umuyorum" dedi gülümseyerek.
"Vay canına! Kaçıncı milde alayım ?"
"Beni fazla yorma."
"Tamam Hocim. Benim de aklıma bir cinlik geldi bu arada. Su-vi-X'i kullanalım. Nasıl olsa,
konuşma modülü sayesinde istediğimiz sesi taklit ettirebiliriz. Scott'ın veya Alan'ın sesini de taklit
edebiliriz."
"Süper!.." Arşen bir süre düşündü. "Yine de benim mayomu giymemde fayda var. Bak şöyle
yapalım..."
91
Adanın güvenliğinden sorumlu Larry Owen, kulaklığından gelen sesi duyduğunda, azalan gün
ışığını yenmek istercesine, pür dikkat ufka bakıyordu.
"Larry!"
"Efendim, Mr. Vignette?"
"Durum nedir?"
"Bir değişiklik yok Mr. Vignette. Etraf sakin."
"Đyi... Timur Sarp adadan ayrılacak. Ekranoplanı hazırlayın."
"Baş üstüne Mr. Vignette. Başka bir konu var mıydı?"
"Şimdilik yok... Ha bir de aşçıya söyleyin akşam yemeğini saat yedide yiyeceğiz. Yemek hazır
olana kadar da, Mr. Scott'la birlikte toplantıda olacağız. Bizi rahatsız etmeyin."
Larry Owen, "Emredersiniz" der demez, mayosunun üzerine bir tişört geçirmiş Arsen'in şatodan
çıktığını gördü. Bonesini başına geçirmiş, yüzücü gözlüğünü de bonesine takmıştı. Arşen ilginç bir
tipti. Her gün vakit buldukça yüzmek güzeldi, ama sıcaklık şimdi en fazla on beş derece olmalıydı.
Deniz suyu ise en fazla on altı. Yine de adam her gün yüzmeyi âdet haline getirmişti.
Arşen elindeki havlusunu boynuna atarken onu inceleyen adama baktı ve eliyle yarım bir selam
verdikten sonra patikadan aşağı doğru yürümeye devam etti.
Larry Owen telsizini kullanarak Arşen Bora'nın aşağı indiğini bildirdi ve Timur Sarp için de
ekranoplanı hazırlamalarını söyledi.
Arşen çıktıktan biraz sonra da, Timur elinde çantasıyla kapıda belirdi. Tam teçhizat nöbet bekleyen
bir güvenlik görevlisi Timur'a yaklaştı.
"Mr. Sarp, müsaade edin çantanızı taşıyayım."
Timur sırıttı. "Yok ben taşırım. Hem senin daha önemli bir işin
var" dedikten sonra "Arsen'i gördünüz mü?" diye sordu.
"Mr. Bora birkaç dakika önce yüzmek için aşağı indi" dedi adam.
Timur, "Tüh!" dedi yüzünü buruşturarak. "Neyse, görüşmek üzere" dedikten sonra, yanıt
beklemeden patikayı takip ederek aşağı doğru yürümeye başladı. Heyecanını gizlemeye
çalışıyordu, ama ne kadar başarılı olduğunu bilemiyordu. Bir an arkasından birinin ateş edeceğini
düşündü. Gerçi odadan çıkmadan önce hâlâ baygın olan Scott'a bir darbe daha indirmiş ve parmak
izlerini sildiği silahını da Scott'ın eline tutuşturmuştu, ama yine de emin olamazdı. Mümkün olduğu
kadar telaşlı gözükmemeye çalışmalıydı. Birkaç dakika sonra güvende olacaktı. En fazla 200 metre
yolu kalmış olmalıydı.
Timur son metreleri geçerken yüreği ağzındaydı. Ekranoplanın yanına geldiğinde bütün
hazırlıkların yapılmış olduğunu gördü. Bir güvenlik görevlisinin yardımıyla çantasını ekranoplana
yerleştirdi ve kapıyı kapatıp pilot koltuğuna geçti. Kontağı çevirdi ve marşa bastı. îkiz türbomotor
aynı anda çalışmaya başlamıştı. Motorlara biraz gaz verdi ve el frenini indirdi. Ekranoplanın
altındaki tekerleklerin yardımıyla ekranoplanı suya indirdi. Çok az kalmıştı. Çuvallamadan koydan
çıktıktan sonra, sağa dönecek ve güvenlik görevlilerinin göremeyeceği kör bir noktada bekleyen
Arsen'i alacaktı. En azından planları buydu.
Timur sinyal veren PDA'sına baktı. Suvi-X'in yolladığı notu okudu. Umbranautlar artık yoktu.
Detayları daha sonra öğrenebilirdi. Şimdi yapması gereken bir işi vardı.
Ekranoplanın motorlarından çıkan uğultu arttı ve suyun üzerinde ağır ağır ilerlemeye başladı. Yirmi
saniye sonra koyun çıkı-şındaydı. Koydan çıktıktan sonra sağa döndü. Hava kararmak üzereydi.
Bütün dikkatiyle denizin yüzeyini tarıyor ve Arsen'i alacağı yeri kestirmeye çalışıyordu.
Ekranoplanın ışıklarını yakma-mıştı. Yüz metre kadar önünde Arsen'i gördü. Arsen'i sağına alıp
ilerledi. Arsen'in hizasına yaklaşınca gaz kesti. On saniye sonra arka kapı açılmıştı.
"Nerede kaldın? Ben de Gelibolu'ya kadar yüzmek zorunda kalacağımı düşünmeye başlamıştım."
"idmanını yarıda kesmeyeyim dedim. Hadi kapıyı kapat da gel yanıma. Henüz işimiz bitmedi."
Arşen içeri girip kapıyı kapatır kapatmaz, Timur ekranoplana gaz vermeye başladı. On saniye sonra
adanın batısından geçip kuzey istikametinde yol almaya başlamıştı. Arsen'se, Timur'un
yanında getirdiği çantadan aldığı havluya kurulanmış, giysilerini giyiyordu. Üç dakika geçmeden
hızları saatte 200 mile ulaşmıştı. Arşen giyinirken Timur da beklemede olan Pluto ekibine,
şifrelediği saldın emrini yollamıştı.
"Umbranautlarm katillerinin üstüne doğru gitmiyoruz, değil mi?"
Timur güldü. "Hayır Hocim. Onlar arkada kaldılar. PDA'yı al da saldın emrini verelim. Scott daha
ne kadar baygın kalır bilemiyorum, ama her an nano enjeksiyon etkisini gösterebilir" dedi.
Arşen giysilerini toplantı odasında bırakıp mayosunu giymek üzere odadan çıktığında, Timur
PDA'ya saldın emrini girmiş ve şifreleyip yollanmaya hazır hale getirmişti. Daha sonra da Suvi'nin
onun için yedeklediği sabit diskleri sistemden çıkarıp, çantasına koymuştu. Ne de olsa Suvi de
kurtarılmalıydı. Daha sonra yönetimi Vulkan Sistemi'nde bulunan Suvi-X'e devretmişti. Suvi-X
onun sesini telsize Vignette'in sesiymiş gibi yansıtmış ve Larry Owen'a son direktifleri vermişti.
Şimdi iş son aşamaya gelmişti. Kontrol.
Arsen'den PDA'yı istedi. PDA'yı aldıktan sonra da, Suvi-X'i aradı. Telefon açılır açılmaz. "Suvi-
X!" dedi.
"Evet Timur?"
"Sesimi Ray Scott'ın sesine benzetmeni istiyorum ve Larry Owen'ın telsiz frekansına beni bağla."
"Sinyal sesinden itibaren bağlanmış olacaksın." Kesik iki "bip" sesi duyuldu.
"Owen! Arşen döndü mü ?"
"Hayır Mr. Scott. Henüz dönmedi."
"Tamam. Dönünce yanıma gelsin."
"Baş üstüne Mr. Scott."
Timur görüşmeyi bitirdi. "Đşte bu kadar. Bakalım Scott ne âlemde" dedikten sonra Suvi-X'ten
operasyon merkezini göstermesini istedi. Bir saniye sonra, PDA'nm ekranında operasyon merkezi
görünmüştü. Scott hâlâ yerde yatıyordu, halüsinasyon görmeye başlamış, ama henüz kendine
gelmemişti. Narkozun etkisinden çıkmaya çalışan ameliyatlı hastalar gibi bilinçsizce kıvranıyordu.
"Süper bilgisayarlara yazık olacak, Hocim. Keşke onları da almanın bir yolunu bulabilseydik" dedi
Arsen'e.
"Yenisini alınz. Nasıl olsa orada ekipmanın dışında bir şey kalmadı. Bütün yazıhmlan aldık sayılır.
Kalan parçayı da Suvi-X temizleyecek" dedi Arşen.
Bu esnada PDA'dan Suvi-X'in sesi zorlukla duyuldu. "Adaya saldın başladı."
Arşen, "Scott'ı uyandır. Ona saldırıya uğradığımızı ve bizim öldüğümüzü söyle" diye komut verdi.
Scott'ın saldırı anında ayakta olmasını istiyordu. "Sistemde görüntü ve ses aktarabileceğin bir
parçanı bırak. Onun dışındaki her şeyi geri dönüşü olmayacak şekilde sistemden sil."
Suvi-X, "Temizlik işlemi tamamlandı" dedi.
Timur bir yandan ekranoplanı kullanırken diğer yandan olaylara odaklanmaya çalışıyordu. Arsen'e
döndü. "Vulkan Sistemi'ni ne yapacağız ?" diye sordu. Öylesine büyük bir sistem çok işlerine
yarayabilirdi. Ortada milyarlarca dolarlık bir yatınm vardı.
"Yok edeceğiz. Başka çaremiz yok. Herhangi bir şekilde Umb-ranautların veya başka birinin eline
geçmesini göze alamayız. Zaten yakın zamanda GORĐ'ye düzenlenecek operasyonu planlamamız
gerekecek. O aşamaya gelindiği zaman da, hem Vulkan Sistemi'ni hem de Pluto'yu yok etmemiz
lazım. NSA zaten yeteri kadar burnunu internete gömmüş durumda, bir de Pluto'nun imkânlarına
sahip olursa çok baş ağrıtır. Herhangi bir istihbarat örgütü için de durum aynı. O sistemi iyi amaçlar
için kullanabilecek bir tek grup bile yok. Baksana senin bile ağzın sulanmaya başladı" dedi gülerek,
Timur'un şaka yaptığını anlaması için.
Timur da güldü. "Yine de yazık olacak..."
92
"Mr. Scott!.. Saldırıya uğradık!.. Arşen ve Timur... öldürüldü!"
Scott rüzgâr tünelindeymiş gibi gelen sesi işittiğinde, Richtho-fen'in, Birinci Dünya Savaşı'nda
kullandığı kırmızı Fokker DR1 kullanıyor, bir düşman uçağıyla it dalaşına girmiş, ters bir manevra
yaptıktan sonra bir köprünün altından geçmeye çalışıyordu.
"Vignette!" diye bağırdı. "Vignette neredeydi?"
Beyni dağılmış durumda koltuğa yığılan Vignette'i gördü. Elindeki silaha baktı. Neredeydi?
"Alan Vignette de öldü..."
Başı dönüyordu. Ayağa kalkmaya çalıştı, ama yere yığıldı, kaldı.
"Mr. Scott! Saldırıya uğradık!.."
"Askerlerim... askerlerim nerede?" diyebildi dizleri ve dirsekleri üzerinde doğrulmaya çalışırken.
"Adayı savunuyorlar."
Ada? Hangi ada?
Zorlanarak ayağa kalktı ve kapıya doğru yürümeye çalıştı. Tam o sırada kapı açıldı ve içeri siyah
taktik operasyon giysileri içinde bir adam girdi. Scott bir refleksle elindeki silahı doğrulttu ve ateş
etti. Đçeri giren adam Scott'ın böyle bir harekette bulunmasını beklemiyordu. Kurşun boğazını delip
geçerken, yüzünde hâlâ şaşkın bir ifade vardı. Scott güvenlik şefi Larry Owen'ı öldürmüştü.
Diğer adamları Scott'ı vuramayacaklan için kapının önünden çekildiler. Neler döndüğünü
anlayamamışlardı. Ray Scott adamlarının boşalttığı koridordan geçti ve gerçek dünyadan
uzaklaşmış bir şekilde, elinde silahıyla binanın çıkışına doğru yürümeye başladı...
ĐSTANBUL ORHAN KEMAL ĐL HALK KÜTÜPHANESĐ ÖDÜNÇ VERME BÖLÜMÜ
Kayıt No : 4 W!
Tasnif No : ?ı3 çim
Konu No: *3l^ fj'.nn Kayıt No:
KĐTAP CEBĐ
)3.6o
KUANTUM SĐFRES
L ALTAN ÇĐMEN
savaş sırasında askerlerin ortalama yaşam beklentilerinin beş dakika olduğu duyduğunda
kulaklarına inanamamıştı. 'Ne yani, beş dakikadan fazla yaşayacaklar ummuyorlar mıymış j" dediği
zaman, gün gelip kendi yaşam beklentisinin bir dakikanın altına inebileceğini düşünememişti.
(...)
Birkaç aylıkken, babasının onu Boğaziçi'nde denize sokarken çekilmiş bir resm vardı. Acaba o
zaman Boğaziçi ona geleceğini fısıldamış mıydı? Neler söylemişi Çok zeki olacaksın ama, bütün
sevdiklerini kaybedeceksin mi demişti? Eğer fal inansaydı, elindeki hayat çizgisine bakar mıydı *
Hayat çizgisindeki kesintilerin f birinin, hangi yaşına karşılık geleceğini düşünür müydü f "
i
Paranoyakça olduğunu düşündüğünüz endişelere hiç kapıldınız mı? \
Akıllı yazılımlar tarafından ileride kullanılmak üzere profilinizin çıkarıldığını, \ hakkınızda bir
dosya tutulduğunu, özel hayatınızla ve yaptıklarınızla ilgili ayrıntılar kullanılmak üzere
saklandığını biliyor musunuz?
Dünya üzerindeki her türlü veri transferinin yüzde altmışından fazlasını izlevebilec kadar güçlü bir
düşmanınız olduğunu öğrenseydiniz neler hissederdiniz? :
Bazen bilmemek hayat kurtarır. Yaşamınız Umbranautlarm çıkarlarıyla çakışmad sürece de
farkında olmayacaksınız.
Arşen Bora düşmanının kim olduğunu öğrendiğinde bir seçim yapmak zorunda kalı Düşmanına
karşı durmayı seçti... :
Dünyanın elektronik istihbarat merkezi olan, Washington-Baltimore arasındaki Fort Meade'de
başlayan ölüm kalım savaşı, Saros Körfezi kıyılarına, Đstanbul'a,: Helsinki'ye, Hamburg'a,
Antalya'ya kadar uzanıyor...
Altan Çimen, 1966'da Đzmit'te doğdu. Kabataş Erkek Lisesi'ni i bitirdi. ODTÜ'de endüstri
mühendisliği eğitimi aldı. Sistem I analizi ve sistem tasarımı üzerinde uzmanlaştı. Onlarca
projeye
katkıda bulundu. Su anda veni romanı üzerinde çalışıyor. <¦
20YTL 20.000.000 TL
ISBN 975-293-280-(
9 789752 932807
Merhabalar
Buraya Yüklediğim e-kitaplar Aşağıda Adı Geçen Kanuna Đstinaden
Görme Özürlüler Đçin Hazırlanmıştır
Ekran Okuyucu, Braille 'n Speak Sayesinde Bu Kitapları Dinliyoruz
Amacım Yayın Evlerine Zarar Vermek Değildir
Bu e-kitaplar Normal Kitapların Yerini Tutmayacağından
Kitapları Beyenipte Engelli Olmayan Arkadaşlar Sadece Kitap Hakkında Fikir Sahibi Olduğunda
Aşağıda Adı Geçen Yayın Evi, Sahaflar, Kütüphane, ve Kitapçılardan Temin Edebilirler
Bu Kitaplarda Hiç Bir Maddi Çıkarım Yoktur Böyle Bir Şeyide Düşünmem
Bu e-kitaplar Kanunen Hiç Bir Şekilde Ticari Amaçlı Kullanılamaz
Bilgi Paylaştıkça Çoğalır
Yaşar Mutlu
Not: 5846 Sayılı Kanunun "altıncı Bölüm-Çeşitli Hükümler " bölümünde yeralan "EK MADDE 11.
- Ders kitapları dahil, alenileşmiş veya yayımlanmış yazılı ilim
ve edebiyat eserlerinin engelliler için üretilmiş bir nüshası yoksa hiçbir ticarî amaç güdülmeksizin
bir engellinin kullanımı için kendisi veya üçüncü
bir kişi tek nüsha olarak ya da engellilere yönelik hizmet veren eğitim kurumu, vakıf veya dernek
gibi kuruluşlar tarafından ihtiyaç kadar kaset, CD, braill
alfabesi ve benzeri 87matlarda çoğaltılması veya ödünç verilmesi bu Kanunda öngörülen izinler
alınmadan gerçekleştirilebilir."Bu nüshalar hiçbir şekilde
satılamaz, ticarete konu edilemez ve amacı dışında kullanılamaz ve kullandırılamaz. Ayrıca bu
nüshalar üzerinde hak sahipleri ile ilgili bilgilerin bulundurulması
ve çoğaltım amacının belirtilmesi zorunludur." maddesine istinaden web sitesinde deneme yayınına
geçilmiştir.
T.C.Kültür ve Turizm Bakanlığı Bilgi Đşlem ve Otomasyon Dairesi Başkanlığı Ankara
Bu kitaplar hazırlanırken verilen emeye harcanan zamana saydı duyarak
Lütfen Yukarıdaki ve Aşağıdaki Açıklamaları Silmeyin
Tarayan Yaşar Mutlu

Kuantum Şifresi Altan Cimen

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Kuantum Şifresi Altan Cimen

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Altan Çimen _ Kuantum Şifresi

>.U .J.iÛĐĐUtUii J (jIÜCĐ .'Jj.lii...

I'i ' l ' 1 I '-<

28 eylül 2005, çarşamba 13:40

Altan Çimen _ Kuantum Şifresi

You might also like