ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ

Άγιος Άνθιμος ο εν Αστυπάλαια

Άγιος Γεράσιμος ο Βυζάντιος

Όσιος Γρηγόριος Γραβανός ο Νισύριος

Άγιος Ιωάννης νεομάρτυς ο ναύκληρος ο εν Κώ μαρτυρήσας

Άγιος Ιωνάς ο Γαρμπής εκ Νισύρου

Όσιος Ιωνάς ο Λέριος

Όσία Κασσιανή

Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος

Άγιος Λεόντιος Πατριάρχης Ιεροσολύμων

Άγιος Μακάριος ο Καλογεράς

Οσιος Μαλαχίας ο Λίνδιος

Όσιος ΜελέτιοςΆγιος ΆνθιμοςΆγιος Σάββας ο εν Καλύμνω.

Όσιος Νίκανδρος ο Σιναΐτης ο εκ Καστελορίζου

Άγιος Νικήτας ο Νισύριος

Οσία Ξένη

Άγιος Παρθένιος ο Νεομάρτυς, εν Διδυμοτείχω αθλήσα...

Άγιος Πλάτων ο Πάτμιος

Άγιος Πρόχορος

Όσιος Σάββας ο εν Καλύμνω

Άγιος Φανούριος

Άγιος Χρήστος από την Πρέβεζα

Όσιος Χριστόδουλος ο εν Πάτμω

Άγιος Άνθιμος ο εν Αστυπάλαια

Εορτάζει 4 Σεπτεμβρίου

Ο Οσιος Ανθιμος γεννήθηκε στη Κεφαλλονιά από

γονείς ευσεβείς. Ο καιρός της γεννήσεώς του μας είναι άγνωστος,
μόλις επτά ετών τυφλώθηκε και από τα δύο μάτια
Συνήθιζε όμως και τυφλός να πηγαίνει συνεχώς στο σχολείο και να
ακούει τα μαθήματα. Ενήλικος πια άφησε την οικογένειά του και
μετέβει στο Αγ. Ορος, κοντά σε ένα φωτισμένο γέροντα. Μετά την
κοίμηση του γέροντά του , ο Οσιος πήγε στη Χίο, όπου έμεινε ένα
έτος μέσα στο ναό της Οσίας Ματρώνας, διδάσκοντας το λόγο του
ευαγγελίου.
Μετά την αναχώρησή του από τη Χίο, έφθασε στη Σίφνο όπου
τιμήθηκε πολύ για τις αρετές του, κατόπιν πήγε στην Πάρο , Νάξο,
Ιο και Σίκινο όπου με τη συνδρομή των κατοίκων έκτισε Μοναστήρι
επ’ ονόματι της Ζωοδόχου Πηγής. Κατά την επιστροφή του από τα
Ιεροσόλυμα όπου μετέβει για να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο ,
σταμάτησε στο Καστελόριζο όπου αποφάσισε να χτίσει δεύτερο
μοναστήρι επ’ ονόματι του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου , οι
εργασίες όμως σταμάτησαν λόγω έλλειψης χρημάτων ,
συνεχίσθηκαν όμως λίγο αργότερα με τη συνδρομή των κατοίκων
του νησιού μετά το θαύμα του Οσίου την περίοδο της ανομβρίας
όπου μετά από ένθερμη προσευχή του άρχισε να βρέχει .
Μετά το Καστελόριζο μετέβει για δεύτερη φορά στα Ιεροσόλυμα και
κατόπιν στη Αστυπάλαια όπου έχτισε Τρίτη Μονή επ’ ονόματι της
Υπεραγίας Θεοτόκου, θαυματουργικώς δε έλαβε μετά τη μετάβασή
του στο Αγιο Ορος , αχειροποίητη εικόνα, της Παναγίας
Πορταίτισσας της Μονής Ιβήρων , την οποία έφερε στη Μονή της
Αστυπάλαιας. Ο Οσιος αποφάσισε να μείνει μόνιμα στην
Αστυπάλαια , όμως διάφοροι πειρασμοί τον ανάγκασαν με
δυσαρέσκεια να εγκαταλείψει το νησί, στην προσπάθειά του δε να
πάρει μαζί του και την εικόνα της Παναγίας διαπίστωσε ότι δεν
μπορούσε να την μετακινήσει από τη θέση της , έτσι την άφησε
πολύτιμη κληρονομιά στην Αστυπάλαια και τους κατοίκους της .
Μετά την Αστυπάλαια ο Οσιος πήγε στα Σφακιά της Κρήτης όπου
κύρηξε το λόγο του Θεού και με τις νουθεσίες του ειρήνευσαν οι
κάτοικοι της περιοχής οι οποίοι είχαν έριδες και φθόνους μεταξύ
τους. Εκεί ο Οσιος με τη χάρη του Θεού έκανε πλήθος θαυμάτων.
Γρήγορα όμως ο Οσιος εγκατέλειψε και την περιοχή της Κρήτης
και αφού περιόδευσε σε πολλά νησιά του Αιγαίου έφθασε στα
Κύθηρα όπου έχτισε νέο μοναστήρι επ’ ονόματι του Τιμίου
Προδρόμου .
Η ώρα της επιστροφής στη γενέτειρα έφθασε και ο Οσιος
επέστρεψε στην Κεφαλλονιά όπου αξιώθηκε να του
αποκαλυφθούν τα περί της τελευτής του.
Προσευχόμενος δε στο Θεό παρέδωσε τη μακαρία του ψυχή την
4η Σεπτεμβρίου του 1782. Την ανακομιδή των ιερών του λειψάνων
έκανε ο ιερέας Ιωάννης , εξ’αυτών το οστό του πήχεως της Δεξιάς
του Οσίου βρίσκεται ευωδιάζον στη Μονή της Υπεραγίας
Θεοτόκου Πορταίτισσας στην Αστυπάλαια.
Απολυτίκιο
Μοναζόντων το κλέος μετανοίας διδάσκαλε θαυματουργιών
επιδείξει πάντας κατηύγασας ανέλαμψας ως ήλιος ημίν
διώκων των παθών τας προσβολάς
δια τούτο Ανθιμε Οσιε την θήκην των σων λειψάνων
ασπαζόμεθα
Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ Δόξα τω σε θαυμαστώσαντι
Δόξα των δωρησαμένων σε ημίν σκέπην και καύχημα
Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος

Εορτάζει 14 Νοεμβρίου

Πολιούχος της πόλεως Ρόδου.

Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος έζησε στα χρόνια της
Τουρκοκρατίας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο ηρωικό νησί της
Ύδρας. Οι γονείς του ήσαν ευλαβέστατοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και
τον γαλούχησαν με τα νάματα της πίστεως και της αγάπης στον
Χριστό και την πατρίδα.
Ή φτώχεια και ή έλλειψη εργασίας στο νησί του τον ανάγκασαν
παρά τις αντιρρήσεις τής μητέρας του να μεταβεί στην Ρόδο, για να
δουλέψει προς εξασφάλιση του μέλλοντος του και να βοηθήσει και
το σπίτι του.
Ήταν τίμιος και εργατικός, γι' αυτό τον αγαπούσαν όλοι. Κάποιοι
φίλοι του τον γνωρίζουν με τον τούρκο διοικητή τής Ρόδου Χασάν
Καπιτάν, ο όποιος του έδωσε εργασία στο σαράι του. Περιποιόταν
το άλογο του Χασάν μπέη και έκανε και διάφορες άλλες εργασίες
πάντα μέ προθυμία.
Σε μία μεγάλη διασκέδαση μέθυσε ο Κωνσταντίνος και ο Χασάν
Καπιτάν κάλεσε τους χοτζάδες οι όποιοι του έκαναν σουννέτι,
δηλαδή περιτομή, και του φόρεσαν το άσπρο σαρίκι δίνοντας του
το όνομα του διοικητή, Χασάν. Όταν ξύπνησε το πρωί κατάλαβε τι
είχε συμβεί, αλλά του ήταν δύσκολο να αντιδράσει αμέσως. Ή
στενοχώρια του μεγάλωσε όταν έστειλε με κάποιον στην μητέρα
του χρήματα, ο όποιος της ανέφερε το γεγονός αυτό της
άλλαξοπιστίας του, και εκείνη καταπικραμένη πέταξε τα χρήματα,
κλείστηκε στο σπίτι της και έκλαιε μέρες και νύχτες απαρηγόρητη
γι' αυτό πού συνέβη στο παιδί της.
Στη Ρόδο πάλι όλοι οι φίλοι του απομακρύνθηκαν από κοντά του
και αυτός πικραινόταν, επειδή τον έβλεπαν σαν γενίτσαρο.
Στην Ύδρα πού πήγε για να δει την μητέρα του καθώς ανηφόριζε
για το πατρικό του σπίτι, ζήτησε νερό για να πιει από μία
γειτόνισσα ή οποία του έδωσε, αλλά μόλις απομακρύνθηκε λίγο
έσπασε το σταμνί πού το είχαν μολύνει τα χείλη του εξωμότη.
Φθάνοντας στο σπίτι του κτύπησε την πόρτα και στην ερώτηση της
μητέρας του ποιος είναι απάντησε, «Εγώ είμαι ο γιος σου ο
Χασάνης πού ήρθα από την Ρόδο». Με τσακισμένη την φωνή από
τον πόνο του άπαντα: «Δεν σου ανοίγω. Εγώ δεν έχω κανένα γιο
Χασάνη. Έχω γιο μόνο Κωνσταντίνο».
Μόνο ο Θεός γνωρίζει την θλίψη και τον πόνο του νεαρού
Υδραίου. Χωρίς χρονοτριβή ξαναγυρίζει στην Ρόδο και κατ' ευθείαν
πηγαίνει στο Ροδίνι όπου σε μία σπηλιά ασκήτευε ένας γέρος
Πνευματικός. Γονατισμένος μπροστά στα πόδια του εξομολογείται
το αμάρτημα του και ο Πνευματικός του δίνει την συγχώρηση και
τις κατάλληλες συμβουλές για το τι θα έπρεπε να κάμει από κει και
πέρα.
Πέταξε το σαρίκι και τα τούρκικα ρούχα και παίρνοντας ένα πλοίο
πήγε πρώτα στην Κριμαία και στην συνέχεια στην
Κωνσταντινούπολη όπου ο Εθνομάρτυρας Πατριάρχης άγιος
Γρηγόριος ο Ε ' τον συμβούλεψε να πάει στο Άγιο Όρος και να
μείνει εκεί για πάντα.
Αφού παρέμεινε στην Μονή των Ιβήρων ζώντας με πολλή
μετάνοια, προσευχή και άσκηση όπου έλαβε και το Σχήμα του
Μονάχου, με την άδεια τοΰ Πνευματικού του ξαναγύρισε στην
Ρόδο με την στερεή απόφαση να πάει στον Χασάν Καπιτάν και να
του πει ότι είναι Χριστιανός και Χριστιανός θα πεθάνει.
Ή ευλογημένη ώρα έφθασε. Βρίσκεται μπροστά στο άλλοτε
αφεντικό του, τον τρομερό διοικητή της Ρόδου, τον Χασάν. Με
πίστη και απερίγραπτη τόλμη του λέγει: «Χασάν μπέη είμαι ο
άλλοτε υπηρέτης σου Κωνσταντίνος από την Ύδρα πού με δόλο
με κάνατε Μουσουλμάνο. Σου επιστρέφω την ψεύτικη θρησκεία
σου και σου λέγω ότι Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θα
πεθάνω».Ό Χασάν σάστισε. Βλέποντας τον Κωνσταντίνο να του
πετάει κατάμουτρα το μουσουλμανικό σαρίκι θύμωσε αφάνταστα
και όρμησε κατά του Κωνσταντίνου χτυπώντας τον με γροθιές και
κλωτσιές. Στο παλάτι των Ιπποτών υπήρχε ένα σκοτεινό υπόγειο
πού το έλεγαν φυλακή του Ζυνταντοΰ. Ζιντάνι στα τουρκικά θα πει
σκοτάδι. Εκεί άρχισαν να του κάνουν φοβερά βασανιστήρια νύχτα
και μέρα. Τελευταία τον έδεσαν σε ένα κορμό δέντρου βάζοντας τα
πόδια του σε δύο τρύπες. Τα υπομένει όλα με ασταμάτητες προ-
σευχές. Μία νύχτα έλαμψε ή φυλακή από ουράνιο φως και τα
πόδια του ελευθερώθηκαν από τα δεσμά. Τούρκοι και Χριστιανοί
φυλακισμένοι θαύμασαν. Μετά πέντε μήνες τον ξαναφέρνουν πάλι
μπροστά στον τούρκο διοικητή και αφού με την ίδια πίστη και
θάρρος ομολόγησε ξανά την χριστιανική του πίστη ξαναμπαίνει
στην φυλακή και στις 14 Νοεμβρίου του 1800 μετά από διαταγή
του Σουλτάνου υπέστη τον δι' απαγχονισμού μαρτυρικό θάνατο
πού έλαβε χώρα κατ' άλλους στην θέση Κολώνα και κατ' άλλους
στο Μανδράκι. Φιλούσε το σταυρουδάκι του και προσευχόταν και
όταν ο δήμιος πήγε να του το πάρει ο Κωνσταντίνος το έριξε στον
πλάτανο, για να μην πέσει σε βέβηλα χέρια. Ήταν 30 χρονών ο
Κωνσταντίνος όταν τον κρέμασαν στον πλάτανο. Διηγούνται δε
Τούρκοι και Χριστιανοί ότι την νύχτα εκείνη του μαρτυρίου του
Κωνσταντίνου μεγάλος φωτεινός Σταυρός έλουζε με το φως του
τον πλάτανο. Τον επόμενο χρόνο ένας δυνατός ανεμοστρόβιλος
έριξε κάτω τον πλάτανο και μετά από λίγο χρονικό διάστημα
πέθανε από κακή αρρώστια ο διοικητής Χασάν μπέης.
Ό τότε Μητροπολίτης Ρόδου Αγάπιος και οι πρόκριτοι της Ρόδου
ζήτησαν το άγιο λείψανο και το έθαψαν με μεγάλες τιμές πίσω από
το ιερό του Ναού των Εισοδίων στο Νιοχώρι. Αργότερα
ανακαλύφθηκε ή μαρμάρινη πλάκα πού είχε βάλει επάνω από το
μνήμα του Αγίου ο συμπατριώτης του Κωνσταντίνος Καφάς πού
σήμερα είναι εντοιχισμένη στον ίδιο Ναό.
«Τούτο το μνήμα υπάρχει του Αγίου Νεομάρτυρος
Κωνσταντίνου Νυδριώτη, συνδρομή Κωνσταντίνου Υδριώτη
Καφά».
Αυτά είχε γράψει ο συμπατριώτης του Αγίου στην πλάκα του
τάφου του. Μετά τρία χρόνια ήλθε στην Ρόδο ή μητέρα του Αγίου
και πήρε το λείψανο του γιου της μαζί με συστατική επιστολή του
Μητροπολίτου Ρόδου Αγαπίου και το μετέφερε στην Ύδρα
τοποθετώντας το στο Μοναστήρι της Παναγίας όπου υπάρχει
μέχρι σήμερα σε χρυσή θήκη. Ό τότε Ιερέας του Νιοχωρίου
Παπαγιάννης κράτησε την ωλένη του χεριού του μάρτυρα πού
φυλάγεται σε ασημένια θήκη μέχρι σήμερα στο ιερό της
Εκκλησίας.
Μετά από ένα αιώνα το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατέταξε
επίσημα τον Κωνσταντίνο στην χορεία των αγίων Νεομαρτύρων
και όρισε ή μνήμη του να εορτάζεται στις 14 Νοεμβρίου, ημέρα του
απαγχονισμού του.
Την πρώτη ακολουθία και το μαρτύριο του Αγίου Κωνσταντίνου
του Υδραίου συνέταξε ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Ακολουθία
για τον πολιούχο άγιο της Ρόδου συνέταξε επίσης και ο
Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ρόδου κ. Κύριλλος.
Απολυτίκια
. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Παλαιόν.
Κωνσταντῖνον τῆς Ὕδρας, τὸν ὑπέρτιμον ὄρπηκα, τῶν
Νεομαρτύρων τὸ κλέος, τὸν ἐν Ῥόδῳ ἀθλήσαντα, ἐν ὕμνοις καὶ
ᾠδαῖς πνευματικαῖς, τιμήσωμεν προφρόνως ἀδελφοί, ὡς ὑπὲρ
Χριστοῦ παθόντα, καὶ τὸν ἀγχόνης θάνατον δεξάμενον. Ὅθεν
συμβασιλεύει τῷ Χριστῷ, καὶ ὑπὲρ ψάμμον ἰάματα, πᾶσι τοῖς
προστρέχουσιν αὐτῷ, χύδην χαρίζεται.
Τον λαμπρόν γόνον Ύδρας και της Ρόδου το καύχημα, και
Νεομαρτύρων το κλέος Κωνσταντίνον τιμήσωμεν, εν ύμνοις και
ωδαίς πνευματικαίς, την μνήμην εκτελούντες την αυτού, ίνα
λάβωμεν πλουσίαν την αμοιβήν παρά Θεού κραυγάζοντες. δόξα
τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε ενισχύσαντι, δόξα τω εν
υστέροις τοις καιροίς σε στεφανώσαντι.
Άγιος Ιωνάς ο Γαρμπής εκ Νισύρου

Εορτάζει την Κυριακή μετά την 10η Ιουλίου

Tο «Βραβείο» της Ιεράς Μονής του Θεολόγου Πάτμου, μας

πληροφορεί ότι το 1550 μ.Χ 5 μοναχοί εγκαταστάθηκαν στο νησί
των Λειψών . Ένας από αυτούς ήταν και ο Άγιος Ιωνάς ο οποίος
καταγόταν από τη Νίσυρο.
Οι ασκητές μοναχοί με την ευλογία του Κυρίου έφτασαν στους
Λειψούς, στον ορμίσκο Κοιμήσεως Της Θεοτόκου . Η περιοχή αυτή
είναι αφιλόξενη, γεμάτη βράχια και άγονη, αυτό όμως δεν στάθηκε
εμπόδιο στη διαμονή των Αγίων. Πρώτο τους μέλημα ήταν η
θεμελίωση Ιερού Ναού στον οποίο τοποθέτησαν την εικόνα της
Παναγίας την «Κυράς» και μετά θεμελίωσαν τα κελιά τους. Ο
Κύριος μας θέλοντας να τους ανταμείψει για τον αγώνα τους, με
θαυματουργι
κό τρόπο τους χάρισε μια ορμητική πηγή με άφθονο νερό που το
ονόμασαν Άγιο Νερό. Το νερό αυτό δροσίζει ακόμη και σήμερα την
άγονη περιοχή.
Η φήμη των ασκητών σύντομα διαδόθηκε και ήρθαν και άλλοι
ασκητές στους Λειψούς, όπου δημιούργησαν νέο ησυχαστήριο
αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Το «Βραβείο» της Ιεράς Μονής Πάτμου αποθησαύρισε το
μαρτυρικό τέλος των 5 μοναχών που το προκάλεσαν οι Τούρκοι
δυνάστες της Δωδεκανήσου . Συγκεκριμένα για τον μαρτυρικό
θάνατο του Αγίου Ιωνά αναφέρει ότι το 1635 μήνα Απρίλιο, ο
Πεκήρ πασάς, έπιασε το μοναχό Ιωνά τον Γαρμπήν εκ Νισύρου
και τον έδειρε έως θανάτου.
Απολυτίκιο
Ήχος α΄ Της ερήμου πολίτης
Νισύρου τον γόνον Λειψών τον έφορo και το της
Δωδεκανήσου απάσης γέρας θείον και καύχημα Ιωνάν
τιμήσωμεν πιστοί ως Όσιο Χριστού πανευκλεή ίνα λάβωμεν
πταισμάτων τον ιλασμόν παρά Θεού κραυγάζοντες.βΔοξα το
δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι δοξα το εν
ευκλεία ουρανων δοξασαντι σε Όσιε.
Αναρτήθηκε από ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΥΨΕΝΗΣ στις 10:22
π.μ. 0 σχόλια
Αντιδράσεις: 

Άγιος Ιωάννης νεομάρτυς ο ναύκληρος ο εν Κώ μαρτυρήσας

Εορτάζει 8 Απριλίου

Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Ἰωάννης ὁ ναύκληρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Κῶ.

Ἐξισλαμίσθηκε διὰ τῆς βίας περιτμηθεῖς ὑπὸ τῶν Τούρκων. Ὅταν
ἀντιλήφθηκε ὅτι εἶχε περιτμηθεῖ καὶ ἐνδυθεῖ μὲ τουρκικὰ ἐνδύματα,
αἰσθάνθηκε μεγάλη λύπη καὶ ἀφοῦ ἔβγαλε τὰ ἐνδύματα αὐτά,
ζοῦσε ὅπως καὶ πρότερα χριστιανικὸ βίο. Τότε οἱ Τοῦρκοι
συνέλαβαν τὸν Μάρτυρα καὶ ἀφοῦ τὸν μαστίγωσαν ἀνηλεῶς, τὸν
ἔκλεισαν στὴ φυλακή. Προσπαθώντας δὲ νὰ τὸν ἐπαναφέρουν
στὴν πίστη τους, δέχονταν τὴν ὁμολογία αὐτοῦ, ποὺ ἔλεγε: «Ἐγὼ
πιστεύω στὸν Κύριό μου Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ Αὐτὸν ὁμολογῶ ὡς Θεὸ
ἀληθινὸ ἐξ ὅλης μου τῆς ψυχῆς καὶ καρδίας. Τὴν δὲ ἰδική σας
θρησκεία τὴν ἀποστρέφομαι καὶ εἶμαι ἕτοιμος νὰ ὑπομείνω ὅσα
βάσανα καὶ ἂν μοῦ δώσετε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μου».
Βλέποντας οἱ βασανιστὲς τὴν ἀμετάθετη γνώμη καὶ ἀκλόνητη πίστη
τοῦ Μάρτυρα, τὸν προσήγαγαν στὸν κριτή, ὁ ὁποῖος ἔδωσε ἐντολὴ
νὰ τὸν χτυπήσουν καὶ στὴν συνέχεια νὰ τὸν κάψουν ζωντανό. Ἔτσι
μαρτύρησε ὁ ἀθλητὴς Ἰωάννης, τὸ ἔτος 1669 καὶ ἔλαβε ἀπὸ τὸν
μισθαποδότη Κύριο τὸν ἁμαράντινο στέφανο τῆς δόξας.
.
Όσιος Σάββας ο εν Καλύμνω

Εορτάζει 7 Απριλίου

Ο Όσιος Σάββας ο Νέος, κατά κόσμο Βασίλειος, γεννήθηκε το έτος

1862 μ.Χ. στην Ηρακλείτσα της περιφέρειας Αβδίμ της Ανατολικής
Θράκης από πτωχούς και απλοϊκούς γονείς, τον Κωνσταντίνο και
τη Σμαραγδή.Ο Βασίλειος μεγάλωσε έχοντας βαθιά πίστη και
μεγάλη ευσέβεια και προσπαθώντας να μιμηθεί την άσκηση των
Αγίων της Εκκλησίας μας. Σε ηλικία δώδεκα ετών ο Βασίλειος
διαπίστωνε καθημερινά ότι το επάγγελμα που ασκούσε δεν ήταν
στα μέτρα του και ποθούσε μια άλλη ζωή. Ήθελε να ζήσει μόνο για
τον Χριστό και να ακολουθήσει την οδό της μοναχικής πολιτείας.
Έτσι έλαβε πλέον την αμετάκλητη απόφαση να φύγει,
εγκαταλείποντας τα εγκόσμια. Κατευθύνεται στο Άγιον Όρος, στην
Ιερά Σκήτη της Αγίας Άννης, όπου επί δώδεκα έτη ζει πλέον με
προσευχή και αυστηρή άσκηση.Έντονη ήταν και η επιθυμία του
Οσίου να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους, την οποία
πραγματοποιεί αφού πρώτα διέρχεται από την γενέτειρά του. Δέος
τον καταλαμβάνει καθώς αντικρίζει τον Πανάγιο Τάφο. Ελπίζοντας
πάντα στην βοήθεια του Θεού, εισέρχεται στην ιερά μονή του
Αγίου Γεωργίου Χοζεβά, όπου έπειτα από τριετή ενάρετο βίο
κείρεται μοναχός το 1890 μ.Χ. και αργότερα, το έτος 1894 μ.Χ.,
αποστέλλεται από τον ηγούμενο της μονής, Καλλίνικο, στην Σκήτη
της Αγίας Άννης, κοντά στον αρχιμανδρίτη Άνθιμο, για να ασκηθεί
στην αγιογραφία. Το 1902 μ.Χ. χειροτονείται διάκονος και το
επόμενο έτος πρεσβύτερος. Διακονεί δε μέχρι το έτος 1906 μ.Χ.
ως εφημέριος της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού, όπου
γνωρίζεται με τον αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, τον
μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ο οποίος
έλεγε για τον Άγιο Σάββα στον Καλύμνιο φίλο του Γεράσιμο Ζερβό,
πριν ακόμη ο Άγιος κοιμηθεί: «Να ξέρεις, Γεράσιμε, ότι ο πατήρ
Σάββας είναι άγιος άνθρωπος».Το έτος 1907 μ.Χ. επανέρχεται στη
μονή Χοζεβά, όπου διάγει βίο ασκητικό με τέλεια υποταγή στους
ασκητικούς κανόνες, άκρα ταπείνωση, χαμαικοιτία, στέρηση
παντός υλικού αγαθού, ακολουθώντας το πατερικό «ο ακτήμων
μοναχός, υψιπέτης αετός». Η τροφή του ήταν μια κουταλιά
βρεγμένο σιτάρι και νερό από τον ποταμό.Το έτος 1916 μ.Χ.
επιστρέφει οριστικά στην Ελλάδα, μεταβαίνει στη νήσο Πάτμο,
όπου διαμένει δύο χρόνια και ιστορεί δύο εικόνες στο Καθολικό της
μονής. Έπειτα έρχεται στην Αθήνα, όπου πληροφορείται ότι τον
αναζητεί ο Άγιος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως.
Μεταβαίνει στην Αίγινα και διακονεί τον Άγιο μέχρι την ημέρα της
κοιμήσεώς του. Η συγκαταβίωση με τον Άγιο Νεκτάριο συνέβαλε
στην πνευματική του πρόοδο. Γνώρισε την αυστηρή άσκηση του
Αγίου Νεκταρίου, την παροιμιώδη ταπείνωσή του, την απλότητά
του. Έζησε το πρώτο θαύμα του Αγίου, όταν μετά την κοίμησή του
είδε τον Άγιο να κλίνει την κεφαλή του προκειμένου να του φορέσει
το πετραχήλι του και να επανέρχεται κατόπιν στην θέση της. Επί
τρεις συνεχείς ημέρες οι αδελφές της μονής στην Αίγινα άκουγαν
συνομιλίες από τον τάφο του Αγίου, όταν δε πλησίασαν, είδαν εκεί
τον Όσιο Σάββα να συνομιλεί με τον Άγιο Νεκτάριο. Ο Όσιος έμεινε
έγκλειστος στο κελί του για σαράντα ημέρες. Κατά την
τεσσαρακοστή ημέρα εξήλθε κρατώντας μία εικόνα του Αγίου
Νεκταρίου, την οποία ενεχείρησε στην ηγουμένη με την εντολή να
την τοποθετήσει στο προσκυνητάρι. Η ηγουμένη απάντησε ότι
αυτό δεν ήταν δυνατό να γίνει, διότι ο Άγιος δεν είχε αναγνωρισθεί
επίσημα από την Εκκλησία και μια τέτοια ενέργεια ίσως να έθετε τη
μονή σε διωγμό. Τότε ο Όσιος Σάββας της είπε επιτακτικά:
«Οφείλεις να κάνεις υπακοή. Να πάρεις την εικόνα, να την βάλεις
στο προσκυνητάρι και τις βουλές του Θεού να μην τις
περιεργάζεσαι».Στην Αίγινα δεν μπορεί πλέον να μείνει, διότι
προσέρχεται πολύς κόσμος και αυτό κουράζει τον φιλήσυχο Όσιο.
Μεταβαίνει στην Αθήνα και κατόπιν στην Κάλυμνο, όπου μετά από
περιπλάνηση στις μονές και τα ησυχαστήρια του νησιού, καταλήγει
στη μονή των Αγίων Πάντων. Εκεί αρχίζει μία έντονη πνευματική
ζωή. Αγιογραφεί, τελεί τα Θεία Μυστήρια και τις Ιερές Ακολουθίες,
εξομολογεί, διδάσκει διά του στόματος και διά του παραδείγματός
του και βοηθάει χήρες, ορφανά και φτωχούς. Ήταν επιεικής και
εύσπλαχνος με τις αμαρτίες των άλλων, δεν ανεχόταν όμως την
βλασφημία και την κατάκριση. Πολλές φορές δάκρυζε και με πόθο
παρακαλούσε για την μετάνοια των πνευματικών του τέκνων, κατά
δε τη Θεία Λειτουργία είχε τέλεια προσήλωση στο συντελούμενο
μυστήριο. Αξιώθηκε της ευωδίας του σώματός του εν ζωή, καθώς
και το πέρασμά του ήταν ευώδες, ευωδία η οποία θα εξέλθει και
από το μνήμα του μετά την εκταφή του. Χρήματα δεν κρατούσε
ποτέ, η ζωή του ήταν μια συνεχής κατάσταση αγίας υπακοής. Κατ'
αυτόν τον τρόπο συμπλήρωσε τις ημέρες της επίγειας ζωής του,
με άκρα περισυλλογή και ιερά κατάνυξη, ενώ λίγο πριν το τέλος η
τελευταία φράση του ήταν «Ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος, ο
Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος». Η ομολογία αυτή ήταν η βεβαίωση
της εν Χριστώ πορείας του.Μετά από δέκα έτη, έγινε η ανακομιδή
των αγίων και χαριτόβρυτων λειψάνων του, στις 7 Απριλίου 1957
μ.Χ., προεξάρχοντος του μακαριστού Μητροπολίτου Λέρου,
Καλύμνου και Αστυπάλαιας κυρού Ισιδώρου, ενώπιον πλήθους
λαού. Ένα πυκνό νέφος θείας ευωδίας κάλυψε ολόκληρη την
περιοχή και το νέο για το θεϊκό σημείο έκανε αμέσως το γύρο του
νησιού. Το ιερό λείψανο του Οσίου μεταφέρθηκε σε λάρνακα, στο
παρεκκλήσι του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου.Η επίσημη
αγιοποίηση του Οσίου Πατρός ημών Σάββα του Νέου έγινε διά
Πατριαρχικής Συνοδικής Πράξεως της 19ης Φεβρουαρίου 1992
μ.Χ.
Όσία Κασσιανή

Εορτάζει 7 Σεπτεμβρίου

Είναι η γνωστή Κασσιανή ποιήτρια, που έζησε στα χρόνια του

βασιλιά Θεοφίλου (829-842). Τη μνήμη της δεν αναφέρει κανένας
Συναξαριστής. Και όμως οι Κάσιοι, από τη συγγένεια του ονόματος
της με το νησί τους, καθιέρωσαν τη μνήμη αυτής την 7η
Σεπτεμβρίου και ο Γεώργιος Σασσός ο Κάσιος φιλοπόνησε και
ειδική Ακολουθία, που δημοσιεύθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1889
στο τυπογραφείο της "Μεταρρυθμίσεως". Το παράδοξο όμως είναι,
ότι η Ακολουθία αυτή αφιερώθηκε στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας
Σωφρόνιο, που ο ίδιος στην συνέχεια την έδωσε για εκτύπωση
στον Μητροπολίτη Θηβαΐδας Γερμανό (την 1η Σεπτεμβρίου 1889)
και έτσι, επισημοποιήθηκε κατά κάποιο τρόπο η αγιοποίηση της
Κασσιανής από την Εκκλησία της Αλεξανδρείας, όπως το
ποθούσαν oι κάτοικοι της Κάσου.
Η Οσία Ξένη

Εορτάζει 25 Ιανουαρίου

Όνομαζόταν Εύσεβία, καταγόταν από τη Ρώμη. Πίστευε πώς η

γυναίκα είχε δικαίωμα και καθήκον να μη δέχεται σύζυγο πού θα
της ήταν καθημερινό εμπόδιο στην κατά Χριστόν ζωή. Και όπως
είπε ό Απ. Παύλος: "Μη γίνεσθε έτεροζυγούντες απίστοις. Δηλαδή,
μη μπαίνετε στον ίδιο ζυγό (γάμο) με ανθρώπους πού δεν έχουν
πίστη στό Θεό. Διότι "το μυστήριον τούτο μέγα εστίν, εγώ δε λέγω
εις Χριστόν και εις την έκκλησίαν, πού σημαίνει, το μυστήριο αυτό
του γάμου είναι μεγάλης σημασίας. Και το λέω αυτό,
αναφερόμενος στην πνευματική ένωση του Χριστού και της
Εκκλησίας. Οι γονείς, όμως, της όσίας, είχαν διαφορετική γνώμη
και ήθελαν να την παντρέψουν στανικώς, με όποιον αυτοί ήθελαν.
Τότε εκείνη κρυφά φεύγει για την Αλεξάνδρεια. Μετονομάζεται
Ξένη και για να χαθούν τα ίχνη της, πηγαίνει στο νησί Κως. Και
από εκεί, στα Μύλασσα τής Καριάς. Εκεί, εγκαταστάθηκε με τις
δύο υπηρέτριες πού την είχαν συνοδεύσει σε ήσυχαστικά κελιά.
Κοντά εκεί, έκτισε μικρό ναό στο όνομα του Άγιου πρωτομάρτυρα
Στεφάνου. Αφού ήλθαν κοντά της και μερικές άλλες μοναχές,
έκαναν μια εξαίρετη χριστιανική αδελφότητα. Ή παιδεία της, ή
ευγένεια της και ή θερμή της πίστη γρήγορα έφθασαν παντού.
Καθημερινά έτρεχαν κοντά της γυναίκες, για να πάρουν συμβουλές
και να ζητήσουν τις προσευχές της. Έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο ή
όσια τις είλκυε στο Χριστό και τίς οδηγούσε στο δρόμο της
σωτηρίας.

Απολυτίκιον. Ηχος γ'. Θείας πίστεως

Ξένην ήνυσας, ζωήν εν κόσμω, ξένην έσχηκας, προσηγορίαν,

ύπεμφαίνουσαν τη κλήοει τον τρόπον σου' συ γαρ νυμφίον
λιπούσα τον πρόοκαιρον, τώ άθανάτω όσίως νενύμφευσαι. Ξένη
ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ήμίν το μέγα έλεος.
 

Ο Άγιος Χρήστος από την Πρέβεζα

Εορτάζει 5 Αυγούστου

Ο ήρωας αυτός της Ορθοδοξίας ήταν από την Πρέβεζα. "Αν και
ναυτικός στο επάγγελμα, καθόλου δεν αποξενώθηκε από την
χριστιανοπρεπή διαγωγή του. Όταν κάποτε το πλοίο στο όποιο
δούλευε έφτασε από την Κρήτη στο λιμάνι της Κω, ο Χρήστος
αμέσως έτρεξε στην Εκκλησία, προσευχήθηκε, βρήκε πνευματικό
και εξομολογήθηκε. Μετά από μέρες, όταν πήγαινε για το πλοίο
του, συναντήθηκε με γενίτσαρους, που άρχισαν να του βρίζουν την
πίστη και το άγιο βάπτισμα. Ο Χρήστος δεν φοβήθηκε και
απάντησε στους Τούρκους, ότι ο Μωάμεθ είναι ο κολασμένος
αντίχριστος. Γεμάτοι θυμό οι γενίτσαροι, όρμησαν επάνω του και
με άγρια χτυπήματα του είπαν ν' αρνηθεί την πίστη του για να
σωθεί. Ο Χρήστος απάντησε απαγγέλλοντας το σύμβολο της
πίστης. Τότε αυτοί, τον έβγαλαν έξω από την πόλη και τον έκαψαν
ζωντανό. Οι άπιστοι άφησαν το σώμα του άταφο για ένα μήνα.
'Αλλά το λείψανο του Αγίου έμεινε αναλλοίωτο και στις πρώτες
νύχτες το σκέπαζε κάποιο γλυκό φως, που προερχόταν από τον
ουρανό. Μάλιστα, κατά το διάστημα αυτό έκανε και πολλά
θαύματα. Όλα αυτά έγιναν στις 5 Αυγούστου 1668.
Ο Αγιος Μακάριος ο Καλογεράς

Εορτάζει 19 Ιανουαρίου

Ο Αγιος Μακάριος ο Καλογεράς, ο

Εθνοδιδάσκαλος γεννήθηκε στην Πάτμο το 1688, και ήταν γόνος
εύπορης οικογένειας. Αργότερα πήγε στην Κωνσταντινούπολη για
σπουδές και ήρθε σ΄ επαφή με σημαντικές οικογένειες και
κληρικούς της Βασιλεύουσας. Μετά το τέλος των πολυετών
σπουδών του υπηρέτησε ως Διάκονος πλάι στο Μητροπολίτη
Νικομήδειας. Καθώς ο Μακάριος ενδιαφερόταν πολύ για τη
διδασκαλία και τη διαπαιδαγώγηση των υπόδουλων Ελλήνων,
επέστρεψε στην Πάτμο το 1713 και ίδρυσε την Πατμιάδα Σχολή.
Τα μαθήματα στη σχολή παρέχονταν δωρεάν σε όλους τους
μαθητές και αρχικά ο Μακάριος δίδασκε μόνος του. Μετά από
μερικά χρόνια, οι καλύτεροι των μαθητών επιλέχθηκαν ως
διδάσκαλοι της σχολής. Οι μαθητές αυτοί κατάγονταν από την
Πάτμο και από άλλα μέρη της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι
κύριοι συνεργάτες του ήταν ο μοναχός Κοσμάς από τη Λήμνο και ο
μοναχός Γεράσιμος ο Βυζάντιος. Ο αριθμός των μαθητών
αυξήθηκε σε εκατό, γι' αυτό και θεωρήθηκε απαραίτητη η
δημιουργία νέων κτηρίων, τα οποία δημιουργήθηκαν με τη βοήθεια
εύπορων δωρητών από την Κωνσταντινούπολη. Η Πατμιάδα
μετεξελίχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες σχολές του
Ελληνισμού. Ο Μακάριος, ο οποίος είχε εξασθενημένο οργανισμό,
απεβίωσε στην Πάτμο το 1737, αλλά η έντονη δράση και το έργο
του διέσωσαν το όνομά του. Η Ιερωσύνη του δεν ανήλθε ποτέ
πέραν του βαθμού του Διακόνου, επειδή αρεσκόταν περισσότερο,
όπως ο ίδιος έλεγε να διακονεί παρά να διακονείται.
Άγιος Γεράσιμος ο Βυζάντιος

Εορτάζει 7 Απριλίου

Το όνομά του προέρχεται από το

γεγονός ότι γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Από πολύ νωρίς
έδειξε ενδιαφέρον για τις σπουδές, έλαβε σπουδαία μόρφωση και
έγινε εξαίρετος καθηγητής. Ήταν μαθητής του Μακάριου Καλογερά
στην Πατμιάδα Σχολή, όπου σπούδασε Θεολογία, Φιλοσοφία και
κλασική φιλολογία. Συνδέθηκε με αδελφική φιλία με τον Μακάριο
και για 15 έτη συνεργάζονταν στενά για την παιδεία του Γένους.
Μετά την κοίμηση του φίλου του, ανέλαβε τη διοίκηση της Σχολής
για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, και εξαιτίας κάποιας ασθένειας
που τον ταλαιπωρούσε, ο Άγιος Γεράσιμος έπρεπε να φύγει από
την Πάτμο. Εκοιμήθη το 1740.
Άγιος Πρόχορος

Εορτάζει 28 Ιουλίου

Οι γραπτές πληροφορίες για τον

Αγιο Πρόχορο είναι ελάχιστες. Η μοναδική αναφορά του ονόματος
του γίνεται στις Πράξεις των Αποστόλων, ως ενός από τους επτά
Διακόνους, τους οποίους χειροτόνησαν οι Απόστολοι.
Πέραν του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων δεν υπάρχει
καμία άλλη αναφορά του ονόματος του σ΄ επίσημο έγγραφο.
Περισσότερες πληροφορίες βρίσκουμε στο Απόκρυφο έργο
"Πράξεις, ήτοι περίοδοι του Αγίου Ιωάννου και Ευαγγελιστού,
συγγράφοντος του μαθητού αυτού Προχόρου". Σύμφωνα με το εν
λόγω βιβλίο, χειρόγραφα του οποίου εποχής 6ου αιώνα σώζονται
στη Μονή μας, ο Πρόχορος παρουσιάζεται ως μαθητής και
ακόλουθος του Αποστόλου Ιωάννη στην Μικρά Ασία, στην Έφεσο
και στην Πάτμο. Αναφέρεται επίσης ότι κατά την στιγμή του
οράματος της Αποκάλυψης ήταν παρών και κατέγραφε, όσα του
υπαγόρευε ο Ιωάννης. Η παρουσία του Προχόρου παρότι δεν
εξακριβώνεται από έγκυρη πηγή, ενισχύεται από την απεικόνιση
της στην Ορθόδοξη εικονογραφία, η οποία τρόπον τινά
αποκρυσταλλώνει τη μη καταγραφείσα παράδοση. Μετά την
ανάκληση του Ιωάννη από την εξορία τον συνοδεύει στην Έφεσο
και στην συνέχεια κατόπιν συστάσεως του Ιωάννη μεταβαίνει στη
Νικομήδεια, όπου χειροτονείται Επίσκοπος και υφίσταται
μαρτυρικό θάνατο.
Η Εκκλησία τιμά την μνήμη του στις 28 Ιουλίου.
Όσιος Νίκανδρος ο Σιναΐτης ο εκ Καστελορίζου

Εορτάζει 29 Ιανουαρίου

Στο Σιναϊτικό Κώδικα του 1716

περιέχεται ο βίος και η πολιτεία του Όσίου Νικάνδρου του νέου
ασκητού που έλαμψε με την αρετή και την αγιότητα του στην Ιερά
Μονή της Αγίας Αικατερίνης του αγίου και θεοβαδίστου όρους
Σινά. Σύμφωνα με τον κώδικα αυτό ο όσιος Νίκανδρος γεννήθηκε
το 1581 στο Ριζόκαστρο δηλαδή στο Καστελορίζο όπου υπήρχε
μετόχι της Ιεράς Μονής του Σινά οι Άγιοι Απόστολοι. Έγινε
μοναχός στο Σινά το 1611 και κοιμήθηκε το 1631 επί
Αρχιεπισκόπου Ιωάσαφ. Στην Ιερά Μονή του Σινά ήταν κάποιος
πολύ ενάρετος ιερομόναχος από το Ρέθυμνο της Κρήτης
ονομαζόμενος Ιγνάτιος. Ο Ιγνάτιος πήρε κοντά του ως υποτακτικό
του τον Καστελορίζιο μοναχό Νίκανδρο. Επιθυμώντας και οι δύο
να γνωρίσουν τα μοναστήρια και τα ησυχαστήρια του Αγίου Όρους
πήγαν εκεί και έμειναν 5 χρόνια. Όμως ξαναγύρισαν και πάλι στη
μετάνοια τους στο Σινά γιατί διεπίστωσαν οτι εκεί υπήρχε
μεγαλύτερη ησυχία και εκεί πέρασαν και τον υπόλοιπο χρόνο της
ζωής τους.
Ο ιερομόναχος Ιγνάτιος ήταν πολύ καλός και ενάρετος
πνευματικός. Είχε τέλεια ακτημοσύνη και εγκράτεια και
ακατάπαυστο έργο του ήταν η προσευχή. Ο μαθητής του όμως
Μοναχός Νίκανδρος ξερπέρασε το δάσκαλο του. Είχε περισσότερο
εγκράτεια από εκείνον και τέλεια και ακούραστη υποταγή στο
Γέροντα του και έτσι έφτασε σε πλήρη απάθεια. Ποτέ δε φάνηκε να
χαίρεται ή να λυπάται αλλά πάντα στεκόταν στο ίδιο και
απαράλλακτο ήθος. Έβαζε σε όλους μετάνοια και σε ότι του έλεγαν
έβαζε μπροστά το "ευλόγησον πάτερ". Ο Νίκανδρος κοιμήθηκε ένα
χρόνο και κάτι πριν από το Γέροντα του Ιγνάτιο. Όταν
συμπληρώθηκε χρόνος από τη ταφή του άνοιξαν οι πατέρες το
κοιμητήριο για να βάλλουν άλλον αδελφό. Μπήκε μέσα ο Γέροντας
και πνευματικός του για να δεί το λείψανο του και το βρήκε σώο και
ακέραιο έχοντας το χρώμα του κρόκου και αναβλύζοντας μύρο. Ο
Γέροντας του Ιγνάτιος, βγαίνοντας απο το κοιμητήριο με δάκρυα
στα μάτια είπε "Σε ευχαριστώ Κύριε που και ζωντανό ακόμα μου
έδωσες αυτή τη πληροφορία για τον υποτακτικό μου".
Απολυτίκιο Ήχος α΄ Της ερήμου πολίτης.
Του Σιναίου οικήτωρ και Μεγίστης αγλάϊσμα της Αγίας Μονής σου
ιερόν, περιτείχισμα, εδείχθης ω Νίκανδρε σοφέ, βιώσας ώσπερ
άγγελος εν γή, και παρέχεις την σην χάριν τοις ευλαβώς
προστρέχουσι τη σκέπη σου. Δόξα το δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω
σε αγιάσαντι, δόξα τω δωρησαμένω σε ημίν πρέσβυν ακοίμητον.
Άγιος Λεόντιος Πατριάρχης Ιεροσολύμων

Εορτάζει 14 Μαΐου

Ήταν ένας από τους πρώτους

Ηγουμένους της Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου μετά τον
Όσιο Χριστόδουλο (12ος αιώνας). Γεννήθηκε στη Μακεδονία και
από πολύ μικρή ηλικία επιθυμούσε να ενδυθεί το μοναχικό σχήμα,
ενάντια στη θέληση των γονιών του. Όταν ο πατέρας του πέθανε,
ο Λεόντιος εγκατέλειψε την πατρική οικία και στο δρόμο του για την
Κωνσταντινούπολη κατέφυγε σ΄ ένα μοναστήρι, όπου έγινε
Μοναχός. Την εποχή αυτή βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη ο
Επίσκοπος Τιβεριάδας. Εκεί τον συνάντησε ο Λεόντιος και του
ζήτησε να γίνει υποτακτικός του, όπως και έγινε. Στο δρόμο της
επιστροφής για τους Αγίους Τόπους, το πλοίο αναγκάστηκε να
σταματήσει στην Πάτμο, όπου ο Λεόντιος μαγεύτηκε από την
ατμόσφαιρα της Μονής του Αγίου Ιωάννη, αλλά οι δύο άνδρες
έφυγαν μετά από λίγες μέρες παραμονής, με προορισμό την
Κύπρο. Όταν τελικά ετοιμάστηκαν να ξεκινήσουν για τους Αγίους
Τόπους, ο Λεόντιος ζήτησε από τον πνευματικό του πατέρα να του
επιτρέψει να γυρίσει πίσω στην Πάτμο και να παραμείνει εκεί.
Στην Πάτμο έγινε μέλος της Αδελφότητας και λόγω των
χαρισμάτων και της πνευματικότητάς του εκλέχθηκε από τη
Μοναχική Κοινότητα Ηγούμενος της Μονής. Αργότερα, όταν
βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας
εντυπωσιασμένος από τα προσόντα του, τού πρότεινε να γίνει
Επίσκοπος στη Ρωσία ή στην Κύπρο, αλλά εκείνος αρνήθηκε από
ταπεινότητα. Όταν όμως του προτάθηκε ο θρόνος των
Ιεροσολύμων, ο Λεόντιος δε μπορούσε να αρνηθεί και έγινε
Πατριάρχης Ιεροσολύμων. Εξαιτίας του ελέγχου που άσκησε στο
νέο αυτοκράτορα Ανδρόνικο Κομνηνό, ο Λεόντιος εξορίστηκε και
πέθανε σε βαθιά γεράματα στις 14 Μαϊου 1190. Η μνήμη του
εορτάζεται στην Πάτμο και στα Ιεροσόλυμα στις 14 Μαϊου.
Άγιος Γεράσιμος ο Βυζάντιος

Εορτάζει 7 Απριλίου

Το όνομά του προέρχεται από το γεγονός ότι γεννήθηκε στην

Κωνσταντινούπολη. Από πολύ νωρίς έδειξε ενδιαφέρον για τις
σπουδές, έλαβε σπουδαία μόρφωση και έγινε εξαίρετος
καθηγητής. Ήταν μαθητής του Μακάριου Καλογερά στην Πατμιάδα
Σχολή, όπου σπούδασε Θεολογία, Φιλοσοφία και κλασική
φιλολογία. Συνδέθηκε με αδελφική φιλία με τον Μακάριο και για 15
έτη συνεργάζονταν στενά για την παιδεία του Γένους. Μετά την
κοίμηση του φίλου του, ανέλαβε τη διοίκηση της Σχολής για ένα
σύντομο χρονικό διάστημα, και εξαιτίας κάποιας ασθένειας που
τον ταλαιπωρούσε, ο Άγιος Γεράσιμος έπρεπε να φύγει από την
Πάτμο. Εκοιμήθη το 1740.
Άγιος Παρθένιος ο Νεομάρτυς, εν Διδυμοτείχω αθλήσας

Εορτάζει 5 Μαρτίου

Ήταν μέλος του κινήματος των Κολλυβάδων και

όταν έπρεπε να αφήσουν το Άγιο Όρος, πήγε στο Μοναστήρι του
Ευαγγελισμού στην Ικαρία. Το 1798 έφτασε στην Πάτμο και με τη
βοήθεια κτιστών από τη Σάμο, έχτισε ένα μικρό μοναστήρι στην
περιοχή που σήμερα είναι γνωστή με το όνομα "Λιβάδι
Καλογήρων". Για την ολοκλήρωση των εργασιών χρειάστηκε
περισσότερους πόρους και για τον λόγο αυτό πήγε στη Θράκη,
ώστε να συγκεντρώσει τα απαιτούμενα χρήματα. Εκεί εργάστηκε
ως ιερέας και κάποια στιγμή συμβούλεψε μια νεαρή Χριστιανή να
αποφύγει μια σχέση με ένα μουσουλμάνο Τούρκο. Ο
Μουσουλμάνος μαθαίνοντάς το, θύμωσε και σκότωσε τον Άγιο
Παρθένιο την 5η Μαρτίου 1805. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις
5 Μαρτίου.
Όσιος Γρηγόριος Γραβανός ο Νισύριος

Εορτάζει 22 Απριλίου

Ο Άγιος Γρηγόριος ήταν μέλος του κινήματος των

Κολλυβάδων. Όταν το κίνημα των Κολυββάδων ξεπέρασε τά όρια
του Αγίου Όρους, διασκορπίστηκαν στα νησιά του Αιγαίου. Ο
Άγιος Γρηγόριος μαζί με άλλους ήρθε στην Πάτμο και αργότερα
στους Λειψούς, όπου έχτισε ερημητήριο προς τιμήν της Υπεραγίας
Θεοτόκου. Εξαιτίας πειρατικών επιδρομών, αναγκάστηκε να
εγκαταλείψει το νησί και να επιστρέψει αργότερα στην Πάτμο,
όπου συνάντησε το Μακάριο το Νοταρά, που έμενε στο Κάθισμα
των Αγίων Πάντων που δημιούργησε ο ίδιος στο λόφο της
Κουμάνας. Ο Άγιος Γρηγόριος παρέμεινε με το Μακάριο για λίγο
και μετά έφυγε για ένα άλλο μέρος του νησιού, που ονομάζεται
Γραβά (το Γραβανός προέρχεται από το μέρος αυτό). Έγινε
ευρέως γνωστός ως πνευματικός και υπάρχει η παράδοση ότι
ακόμη και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως τον επισκέφθηκε.
Κάποια στιγμή, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Πάτμο για την
Ικαρία, όπου και κοιμήθηκε το 1812.
Άγιος Πλάτων ο Πάτμιος

Εορτάζει 19 Σεπτεμβρίου

Γεννήθηκε στην Πάτμο το 1852 και ανατράφηκε με τα χριστιανικά

ιδεώδη. Στα 15 του χρόνια έγινε δόκιμος στη Μονή του Αγίου
Ιωάννου του Θεολόγου και σπούδασε στην Πατμιάδα Σχολή. Το
1892 έγινε Διάκονος του Μητροπολίτη Λήμνου και αργότερα πήγε
για σπουδές στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί γνώρισε τον
Μητροπολίτη Καστοριάς, Γερμανό Καραβαγγέλη, του οποίου έγινε
βοηθός. Όταν ο Γερμανός έγινε Μητροπολίτης Αμάσειας στην
περιοχή του Πόντου, ο Πλάτωνας τον ακολούθησε. Εκεί
κατηγορήθηκε από τους Τούρκους ότι είχε υποκινήσει επανάσταση
των Ελλήνων και τελικά κρεμάστηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1921.
Την ημέρα του μαρτυρικού του θανάτου, η Εκκλησία τιμά τη μνήμη
του.

 
Όσιος Ιωνάς ο Λέριος

Εορτάζει 28 Φεβρουαρίου

Από το «ΒΡΑΒΕΙΟΝ» της Ιεράς και Βασιλικής

Μονής του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο, διαπιστώνουμε
ότι πολλοί Λεροί τους πέντε προηγούμενους αιώνες άφησαν τη
Λέρο και πήγαν σττη Μονή της Πάτμου , δια να μονάσουν . Ενας
από αυτούς ήταν και ο μοναχός ΙΩΝΑΣ δια τον οποίον στο
«ΒΡΑΒΕΙΟ» αναφέρονται :
«αφξα (1561) Φεβρουαρίου κη (28)
εφονεύθη εις την Λειψόν ο δούλος
του Θεού Ιωνάς μοναχός ο Λέριος »

Ατομικά για τον Οσιομάρτυρα αυτόν της Εκκλησίας δεν έχουμε

συγκεκριμένες πληροφορίες. Οσα ακολουθούν προέρχονται από
το βιβλίο του Αρχιμ. Νικηφόρου Κουμουνδούρου, εφημερίου των
Λειψών « Μακαριστοί γέροντες και πέντε οσιομάρτυρες στη νήσο
Λειψώ της Δωδεκανήσου » . Οι Αγιες αυτές ψυχές ανεκυρήχθησαν
οσιομάρτυρες από το Οικουμενικό Πατριαρχείο , εορτάζοντες και οι
πέντε μαζί την Α’ Κυριακή μετά τη 10η Ιουλίου.
Ο Οσιομάρτυς Ιωνάς μαζί με άλλους ασκητές-αναχωρητές έφυγαν
από το μοναστήρι της Πάτμου και έφθασαν στη νήσο Λειψώ το
1550 τους. Επέλεξαν να τον ορμίσκο «Κοίμηση» και
αποβιβάσθηκαν. Ζητούσαν να βρούν ένα τόπο που δεν θα τους
ενοχλούσε ο κόσμος, που μόνοι θα υμνούσαν και θα
συνομιλούσαν με το Θεό. Ετσι διάλεξαν ένα χώρο έρημο και
αφιλόξενο για να εγκατασταθούν . Πρώτο τους μέλημα να χτισθεί ο
ναός του Ησυχαστηρίου , ψηλά από τη θάλασσα σε δύσβατο
σημείο, για το φόβο των πειρατών. Εκεί πάλεψαν με τους βράχους
, για να φτιάξουν μονοπάτια, πάλεψαν με τη έλλειψη του νερού και
της τροφής. Μα τι κι αν δεν είχαν τίποτα από αυτά ; Είχαν και τους
αρκούσε , η Χάρις του Θεού. Εφτιαξαν την Εκκλησία επ’ονόματι
της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και μικρά κελιά για τους ίδιους.
Πότισαν τον άγονο χώρο του ασκηταριού περισσότερο με τον
ιδρώτα τους και λιγότερο με το νερό . Σεβάστηκαν τη φύση ,
λάτρευσαν , εδόξασαν και υμνολόγησαν το Θεό, που επέτρεψε στο
διάβολο να πειράζει τους ανθρώπους, αλλά έδωσε και στους
ανθρώπους την δύναμη να τον νικούν. Εγιναν «άγγελοι τω βίω»
ενώ ήταν « άνθρωποι τη φύσει » .Πολλοί από αυτούς θυσιάστηκαν
για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδας την
ελευθερία .
Οσο ψηλά όμως και αν ήταν το ασκηταριό, το επισκέπτονταν με τις
άγριες διαθέσεις τους οι πειρατές. Σε μια επιδρομή εφόνευσαν το
μοναχό Ιωνά από τη Λέρο. Ηταν 28 Φεβρουαρίου του 1561 . Ετσι
ο Μοναχός Ιωνάς έγινε νεομάρτυρας της Εκκλησίας μας.

Δεν ήταν ο μόνος . Πρίν από αυτόν το 1558 είχαν φονεύσει το

μοναχό Νεόφυτο τον Αμοργινό. Το 1609 ο μοναχός Νεόφυτος
ο Φαζός εφονεύθη από τους αγαρινούς με σκεπάρνι . Το 1635
ο Πεκήρ Πασάς από δαρμό εφόνευσε το μοναχό Ιωνά τον
Νισύριο και το 1696 ο αναχωρητής μοναχός Παρθένιος
εφονεύθη με καμάκι που του τρύπησε το λαιμό . Και οι πέντε
αδικοσκοτωμένοι μακαριστοί γέροντες κηδεύτηκαν με δάκρυα
από τους συνασκητές τους και τους θρήνησαν οι ευσεβείς
Λειψώτες και οι συμπατριώτες τους. Και όλοι μας τους
διατηρούμε στη μνήμη μας με ευγνωμοσύνη και σεβασμό
θεωρώντας τους καταξιωμένους οσιομάρτυρες
Άγιος Οσιομάρτυς Μαλαχίας ο Λίνδιος

Εορτάζει 29 Σεπτεμβρίου

Ο Άγιος Μαλαχίας γεννήθηκε κατά το έτος 1500

μ.Χ. στην Λίνδο της Ρόδου από ευσεβείς γονείς, τον Γεώργιο και
την Χριστίνα.
Στα 22 χρόνια ξενιτεύτηκε για την αγάπη του Χρίστου. Πήγε στις
Κολοσσές της Φρυγίας, στην πατρίδα του Αγίου Τρύφωνα, την
Λάμψακο, και από εκεί επισκεπτόμενος την Πελοπόννησο και διά-
φορα νησιά κατέληξε στην Φοινίκη. Από εκεί πήγε στην Αίγυπτο,
την Λιβύη, το Όρος Σινά και τέλος έφθασε στα Ιεροσόλυμα οπού
με πολύ πόθο και λαχτάρα προσκύνησε τους Αγίους Τόπους,
όπου ο Κύριος έζησε σωματικώς. Έμείνε αγωνιζόμενος με
νηστείες, αγρυπνίες και προσευχές σε διάφορα άγια
προσκυνήματα και διακόνησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στον
Πανάγιο Τάφο του Κυρίου μας και στον Ναό της Αναστάσεως Του.
Βλέποντας ο εχθρός κάθε καλού διάβολος την μεγάλη πρόοδο και
προκοπή του Αγίου στα πνευματικά τον φθόνησε και τον
πολέμησε με μανία χρησιμοποιώντας σαν όργανό του έναν
φανατικό Αγαρηνό. Ό Αγαρηνός αυτός συνάντησε μία μέρα τον
Όσιο στην αγορά και τον ράπισε στο πρόσωπο λέγοντας του
ψέματα ότι βλασφήμησε τον Μωάμεθ. Στην συνέχεια τον
κατήγγειλε στον ηγεμόνα της πόλεως ο όποιος προσπάθησε με
κολακείες να τον πείσει να αρνηθεί τον Χριστό και να ασπαστεί την
θρησκεία του Μωάμεθ. «Δεν προσκυνώ εγώ» απάντησε με
θάρρος ο Όσιος, «άνθρωπο διεφθαρμένο, ασελγή ακάθαρτο
και νεκρό, ούτε αρνούμαι τον Χριστό και Θεό μου. Ποτέ να
μην το δει αυτό, ούτε ο ήλιος, ούτε ή ημέρα. Δεν θα λατρέψω
ποτέ τον διάβολο, ούτε υποτάσσομαι σε λόγια τυράννου και
αποστάτη του Θεού. Είμαι δούλος του Χρίστου.» Λέγοντας
αυτό έβγαλε το παπούτσι του και το έριξε στο πρόσωπο του
ηγεμόνα.
Όλοι οι παρευρισκόμενοι θαύμασαν την τόλμη και την ανδρεία του
Αγίου. Ό ηγεμόνας μη μπορώντας να συγκρατήσει την ντροπή και
τον θυμό του, διέταξε να ξαπλώσουν στην γη τον Άγιο και να τον
δέρνουν αλύπητα οι στρατιώτες. Ή γη κοκκίνισε από τα αίματα του
Αγίου, ο όποιος προσευχόταν νοερά λέγοντας: «Κύριε μην με
εγκαταλείψεις, αλλά ενίσχυσε με μέχρι τέλους κατά του
τυράννου, για να γνωρίσουν όλοι ότι εσύ είσαι ο μόνος
αληθινός Θεός».
Αφού τον έδειραν μέχρι εκεί πού μπορούσαν τον έριξαν στην
φυλακή χωρίς να του προσφέρουν τίποτε από τροφή ή νερό μέχρι
να σκεφθεί ο ηγεμόνας με ποιο πικρό θάνατο θα τον αποτελείωνε.
Όλοι οι δέσμιοι πού εβρίσκοντο μαζί του στην φυλακή θαύμασαν
βλέποντας τον σ' αυτή την αθλία κατάσταση να μην υπολογίζει
τους πόνους αλλά μόνο να προσεύχεται.
Μετά μερικές ημέρες διέταξε ο τύραννος και έφεραν μπροστά του
ξανά τον Άγιο. «Θυσίασε στον Μωάμεθ, κακή κεφαλή πριν να
πεθάνεις κακώς». Εσύ μάλλον πρέπει ασεβέστατε και
καταραμένε να θυσιάσεις στον Χριστό μου και Θεό μου θυσία
αινέσεως, για να μην κατακαίεσαι αιωνίως για την πλάνη του
αντίθεου Μωάμεθ για τον όποιον ή Αγία Γραφή δεν αναφέρει
τίποτε ούτε μας λέει να τον πιστεύουμε» απάντησε ο Άγιος.
Ακούγοντας αυτά ο τύραννος διέταξε να τρυπήσουν τους
αστραγάλους των ποδιών του, να τον δέσουν από εκεί με σχοινί
πίσω από άγριο άλογο για να τον σέρνει σε όλη την πόλη. Τα
παιδιά των Αγαρηνών και άλλοι αντίχριστοι πετούσαν επάνω στον
Άγιο πέτρες και ξύλα και άλλοι τον κεντούσαν με μυτερά σουβλιά
σε βαθμό πού διελύοντο οι σάρκες του.
Ό γενναίος αγωνιστής του Χρίστου Μαλαχίας τα υπέμενε όλα με
ανδρεία και καρτερία σαν να ήταν άλλος πού έπασχε και όχι ο
ίδιος. Μετά από αυτό εδόθη διαταγή να τον παλουκώσουν έξω
από την πόλη. Σηκώνοντας το ξύλο τής καταδίκης του στους
ώμους του, όπως και ο Κύριος τον Σταυρό Του, ως πιστός μιμητής
Του, έφθασε έξω από την πόλη όπου τον εσούβλησαν, εκείνος δε
έχοντας όλη την σκέψη του στον Χριστό έλεγε: «Κύριε εις χείρας
σου παρατίθημι το πνεύμα μου».Έτσι παρέδωσε την μακαριά
ψυχή του στα χέρια του ζώντος Θεού και έλαβε τον στέφανο του
μαρτυρίου.
Την άλλη μέρα ευλαβείς Χριστιανοί πρόσφεραν στον φιλάργυρο
ηγεμόνα αρκετά χρήματα, για να τους επιτρέψει να παραλάβουν το
άγιο λείψανο του Οσιομάρτυρα, το όποιο με συνοδεία πλήθους
Χριστιανών Ορθοδόξων και του Πατριάρχου Ιεροσολύμων
Γερμανού και με λαμπάδες και θυμιάματα το έφεραν στον αγρό του
κεραμέως πού ήταν για την ταφή των ξένων και αφού το
ασπάσθηκαν όλοι μετά πόθου, το έθαψαν εκεί δοξάζοντας και
ευλογώντας τον Θεό.
Ό χρόνος του μαρτυρίου του πρέπει να υπολογιστεί γύρω στα έτη
1537 έως 1579.
Με εντολή του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Γερμανού ορίσθηκε να
εορτάζεται ή μνήμη του στον Ναό του Αγίου Ιακώβου του
Αδελφοθέου στις 29 Σεπτεμβρίου κατά την ημέρα πού εδέχθη το
μακάριο τέλος.Ο χρόνος του μαρτυρίου του πρέπει να υπολογιστεί
γύρω στα έτη 1537 έως 1579.
Ήχος δ΄ Της Ερήμου Πολίτης

Το λαμπρόν γόνον Λίνδου, Ιεροσολύμων το καύχημα

οσιομαρτύρων το κλέος Μαλαχίαν τιμήσωμεν ως μέγαν του
Σωτήρος αθλητήν και πλήρη ουρανίων αρετών. Εν φωναίς
ασμάτων πάντες περιχαρώς συμφώνως ανακράζοντες δόξα
τω σε δοξασαντι χριστώ , δόξα τω σε θαυμαστώσαντι δοξα τω
ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.
Ο Όσιος Χριστόδουλος ο εν Πάτμω

Ο ιδρυτής της Μονής της Πάτμου γεννήθηκε το 1021 στη Νίκαια

της Βιθυνίας, στην Μικρά Ασία και το όνομα του ήταν Ιωάννης. Οι
γονείς του Θεόδωρος και Άννα ήταν ευσεβείς χριστιανοί και ο
μικρός Ιωάννης ανατράφηκε με τα ιδανικά του χριστιανισμού.
Γρήγορα τον τράβηξε ο μοναχικός βίος και ασκήτεψε στον Όλυμπο
της Βιθυνίας με το όνομα Χριστόδουλος. Αργότερα ταξίδεψε σε
πολλά μέρη, στη Ρώμη, την Παλαιστίνη και τη βόρειο Αφρική.
Έγινε ηγούμενος στην περίφημη Λαύρα του Στύλου στο
μοναστηριακό κέντρο στο βουνό Λάτρος κοντά στη Μίλητο. Από
τότε απόκτησε το προσωνύμιο "Λατρηνός". Εκείνα τα χρόνια οι
Τούρκοι κυριεύουν τη Μικρά Ασία και έτσι αναγκάζεται να φύγει.
Περιπλανιέται και ιδρύει 
μονές στην Αλικαρνασσό και στη Κώ.
Το 1088 ζητάει την παραχώρηση της Πάτμου από τον βυζαντινό
αυτοκράτορα Αλέξιο Α' τον Κομνηνό για να ζωντανέψει ένα από τα
πιο σπουδαία προσκυνήματα της χριστιανοσύνης. Φτάνει με την
αδερφότητα του στο νησί τον Αύγουστο του 1088 και αρχίζουν
αμέσως την ανοικοδόμηση της Μονής. Οι δυσκολίες είναι πολλές
και λόγω των συχνών πειρατικών επιδρομών και λόγω των
διχογνωμιών ανάμεσα στους μοναχούς. Έτσι για μια ακόμη φορά ο
Χριστόδουλος φεύγει για την Εύβοια όπου και πέθανε το 1093. Το
λειψανό του μεταφερθεί αργότερα στην Μονή της Πάτμου. Ο
Χριστόδουλος ενέπνευσε με τη ζωή και το έργο του άξιους
μοναχούς που έδωσαν στη Μονή της Πάτμου τη σημερινή της
Παγκόσμια αίγλη. Η Μνήμη του γιορτάζεται στις 21 Οκτωβρίου και
στις 16 Μαρτίου
Άγιος Φανούριος

Εόρτάζει 27 Αυγούστου

Ο Άγιος Φανούριος είναι ο πολιούχος κ

προστάτης άγιος της πόλεως αλλά και ολοκλήρου του νησιού της
Ρόδου. Τιμάται με θερμές εκδηλώσεις πόθου, ευλαβείας και
αγάπης από τους Χριστιανούς της Ρόδου.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας σκάβοντας οι Αγαρηνοί για
να ανακαινίσουν το κάστρο τής Ρόδου βρήκαν θεμέλια παλαιάς
Εκκλησίας με πολλές εικόνες κατεστραμμένες ανάμεσα στις οποίες
ξεχώριζε και μία παλαιά εικόνα πού έμοιαζε καινούργια και
φρεσκοβαμμένη και τριγύρω στο πλαίσιο της, ήσαν ζωγραφισμένα
όλα τα μαρτύρια του εικονιζόμενου Αγίου, ο οποίος φαινόταν πολύ
νέος στην ηλικία, ντυμένος στρατιωτικά και κρατώντας στο δεξί του
χέρι Σταυρό πάνω στον οποίο στηριζόταν αναμμένη λαμπάδα.
Ο αρχαίος ναός του Αγίου Φανουρίου που ήταν έξω από το
κάστρο δεν υπάρχει σήμερα. Σώζονται μόνο τα θεμέλια του και
λείψανα ιερού βαπτιστηρίου κάτω από πολυκατοικίες στη οδό
Χειμάρας. Ο σημερινός ναός του που είναι μέσα στο κάστρο και
λίγο πιο πέρα από τη πύλη του Μ. Αθανάσιου μοιάζει με
κατακόμβη και είναι πολύ κατανυκτικός.
Στον Άγιο Φανούριο καταφεύγουν οι πιστοί, για να επικαλεστούν
την βοήθεια του στις διάφορες ανάγκες της ζωής τους και μάλιστα
όταν χάσουν ο,τιδήποτε ζητούν την παρέμβαση του και αμέσως το
βρίσκουν. Ανάμεσα στα άλλα δώρα πού προσφέρουν στον Άγιο οι
πιστοί είναι και ή φανουρόπιτα, την οποίαν τάζουν στον Άγιο, για
να τους φανερώσει το αντικείμενο πού έχασαν ή κάποια λύση σε
οποιοδήποτε πρόβλημα τους.
Η μνήμη του Αγίου Φανουρίου γιορτάζεται στις 27 Αυγούστου στον
Ιερό Ναό του στην Ρόδο, με λαμπρότητα και προσέλευση πλήθους
λαού.
Στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας τον Ναό του Αγίου τον
εξουσίαζε ένας Τούρκος ο όποιος τον είχε κάμει στάβλο και έβαζε
μέσα τα χόρτα και τα άχυρα για τα ζώα του. Μία μικρή χριστιανή
γειτόνισσα είχε φτιάξει από ντενεκίδι ένα μικρό ακίνδυνο κανδήλι
και το άναβε κάθε μέρα από ένα παράθυρο του τρούλου μη
δίνοντας σημασία στις απειλές του Τούρκου.
Στον Συναξαριστή της Εκκλησίας αναφέρονται ορισμένα από τα
θαύματα του Αγίου πού έκανε σε παλαιότερες εποχές. Είναι
αδύνατο όμως να περιγράψει κάποιος τα θαύματα που κάνει
καθημερινά ο Άγιος αυτός Μεγαλομάρτυρας του Χριστού σε
όσους με πίστη επικαλούνται την μεσιτεία του στις ανάγκες και τις
δυσκολίες της ζωής τους.
Γνωρίζουμε βέβαια ότι ή πηγή του κάθε καλού και της κάθε
δωρεάς είναι ο Χριστός. Από τον Χριστό παίρνουν οι Άγιοι και
δίνουν σε μας. Δεν είναι ανεξάρτητες μονάδες πού ενεργούν
αυτόβουλα και αυτοδύναμα. Είναι μεσίτες ανάμεσα στον Χριστό
και τους ανθρώπους, όπως και ο Χριστός είναι Μεσίτης ανάμεσα
στον Θεό Πατέρα Του και σε μας.
Οι κάτοικοι της Ρόδου αισθάνονται υπερήφανοι που ο Άγιος
Φανούριος μαρτύρησε στο νησί τους και τον αγαπούν βαθιά. Ας
έχουμε πάντα πρότυπο μας το νεοφανή μεγαλομάρτυρα και ας
προσπαθούμε να τον μιμούμαστε στη καθαρότητα της ζωής του
και στην αγάπη του προς τον Χριστό.
Απολυτίκιο Αγίου Φανουρίου
Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον
πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς, Αγγέλων πολίτευμα,
άνωθεν υμνωδίαις, εφημούσι τους άθλους, κάτωθεν
Εκκλησία, την ουράνιον δόξαν, ην ευρες πόνοις και άθλοις
τοις σοις, Φανούριε ένδοξε