Μια μέρα με τον αδελφό μου.

Μια μέρα όπως κάθε Παρασκευή πηγαίναμε για

λογοθεραπεία στη Θεσσαλονίκη τον αδερφό μου.
Ο αδελφός μου είναι διαφορετικός από τα άλλα
παιδιά.Aεν μιλάει,δεν μπορεί να γράqει και η
καθημερινότητά του είναι δúσκολη για αυτόν και
για την οικογένειά του.
Eκείνη την Παρασκευή λοιπόν, αφοú τελείωσε η
λογοθεραπεία του αδελφοú μου, αποφασίσαμε να
κάνουμε ένα περίπατο yα(εúοντας αμέριμνοι τις
µιτρίνες των μαγα(ιoν.
Ο αδελφός μου όπως συνήθως yοροπηδοúσε και
γελοúσε ασταμάτητα, με αποτέλεσμα να πατήσει με
το πόδι του κάποιον κúριο. H αντίδραση του κυρίου
ήταν αμείλιyτη φωνά(οντας :«Aεν µλέπεις μπροστά
σου, παιδί μου;». Ο αδερφός μου τον κοίταçε με
απορία yωρίς να καταλαµαίνει τι έκανε. Ο πατέρας
μου κοúνησε το κεφάλι του yωρίς να πει λέçη.
Zτα μάτια μου υπήρyε τόση θλίqη και απογοήτευση
που δεν μπορεί κανένας να καταλάµει τη
διαφορετικότητα ενός παιδιοú.
Μπήκαμε σε ένα σουπερ-μάρκετ να πάρουμε
μερικά πράγματα. Ο αδερφός μου άπλωνε το yέρι
του όπου έµρισκε λιyουδιές για να φάει. Ooνα(ε
διαρκoς και πείρα(ε τα καρότσια των πελατoν. Tα
µλέμματα όλων ήταν στραμμένα επάνω του με την
περιφρόνηση και το μίσος στο úφος τους.
Aφοú φτάσαμε στο ταμείο, η ανησυyία του
μεγάλωνε, καθoς τα φoτα, ο ήyος της ταμειακής
μηyανής και η αποδοκιμασία των ανθρoπων
απέναντι του τον έφεραν σε πανικό.
Aπό την τόση αγανάκτηση του, προσπαθεί να φúγει
τρέyοντας. H μητέρα μου προσπαθεί να τον πιάσει
απεγνωσμένα. Οι πελάτες κοιτοúν περίεργα και
ρωτοúν τι συμµαίνει. Ο πατέρας μου έμεινε
σιωπηλός, όπως κι εγo. H ταμίας του καταστήματος
τους εçήγησε πως συμµαίνουν κι αυτά.
Μετά από αυτό το γεγονός ήταν δúσκολο να
επιστρέqουμε στο σπίτι. Eίyαμε κουραστεί πολú,
κανένας από εμάς δεν είyε όρεçη να φάει, μονάyα ο
αδερφός μου έδειyνε πεινασμένος.
Kαθόμασταν στο πε(οδρόμιο περιμένοντας τον
πατέρα μου να τον φέρει ένα σάντουιτς που
πουλοúσαν στον απέναντι δρόμο.
Eπειδή η αγωνία και η λαyτάρα του αδερφοú μου
να φάει ήταν απερίγραπτη, έπρεπε να πάμε
απέναντι που ήταν ο πατέρας μου. Περιμέναμε στην
είσοδο αρκετή oρα και δεν υπήρyαν άλλες αντοyές.
Kαθoς έµγαινε από την είσοδο μια κοπέλα,
κρατoντας σάντουιτς σε μια σακοúλα, ο αδερφός
μου άπλωσε το yέρι του να πάρει τη σακοúλα.
H κοπέλα το τραµάει με δúναμη και με μια φωνή
λέει:« Aεν έμαθες τρόπους παιδί μου; Oυσικά, έτσι
σε έμαθαν να είσαι αγενής».
Kαι πάλι εγo με τη μαμά μου μείναμε σιωπηλοί και
κουνήσαμε τα κεφάλια με το µλέμμα της
απογοήτευσης στα πρόσωπά μας.
Oταν µγήκε ο πατέρας μου από το μαγα(ί, του
διηγηθήκαμε το γεγονός. Iια άλλη μια φορά
λυπήθηκε πολú.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να çεκινήσουμε το
ταçίδι μας και να επιστρέqουμε στο σπίτι. Eυτυyoς
η διαδρομή με το αυτοκίνητο του αρέσει.
Oταν φτάσαμε στο σπίτι ήμασταν πολú
κουρασμένοι, αλλά η περιπέτειά μας δεν τελείωσε
εδo.
Eγo ήθελα να διαµάσω ένα µιµλίο για να
yαλαρoσω, αυτός όμως ήταν γεμάτος ενέργεια,
έτρεyε πέρα δoθε και οúρλια(ε. H αγανάκτησή μου
ήταν τεράστια, αφοú δεν μποροúσα να yαλαρoσω
και να κοιμηθo. Tα μάτια μου άρyισαν να κλείνουν.
Eαφνικά ακοúστηκε το κουδοúνι. Bγήκα από το
δωμάτιο για να δω τι γινόταν.
H ένοικος της πολυκατοικίας διαμαρτυρήθηκε για
την φασαρία που έκανε ο αδελφός μου λες και
φταίγαμε εμείς για το αποτέλεσμα αυτό. Oτι και αν
έλεγε εμείς και πάλι δεν μιλοúσαμε, γιατί πιστεúαμε
πως δεν πρόκειται να μας καταλάµει.
H μέρα αυτή ήταν αçέyαστη στο μυαλό μου, αφοú
σκεφτόμουν όλα αυτά που είyαν συμµεί και
κατάλαµα πως πολλοί άνθρωποι δεν έyουν τη
γνoση τι θα πει « αυτισμός».
Tελικά δεν μπορo να καταλάµω πως μπορείς να
αντιδράσεις σε τέτοιες περιπτoσεις. Oταν µλέπω
τον αδελφό μου να με κοιτά(ει με το αθoο µλέμμα
του, δεν μπορo να του αρνηθo παρά μόνο να τον
καταλάµω.