CazeL van AnLwerpen/SporL: MeLropool SLad 08/02/2014, pages 14 & 13 All rlghLs reserved. 8euse and reproducLlon only wlLh Lhe auLhorlzaLlon of Lhe publlsher of CazeL van AnLwerpen/SporL: MeLropool SLad 14 Zaterdag 8 en zondag 9 februari 2014 SPORT Veldrijden Een week om nooit Lillenaar Wout Van Aert verwerkte heel wat emoties na behalen van wereldtitel Lille is het strijdtoneel waar vandaag wordt geknokt om de bloemen en de eer. Lille, de thuisbasis van kersvers beloftewereldkampioen Wout Van Aert, die afgelopen zondag in een rollercoaster van emoties terecht kwam. De revanche voor het missen van de nationale titel, de euforie om het behalen van de regenboogtrui, het overlijden van de oma van vriendin Sarah, huldigingen links en rechts Voor de 19-jarige Kempenaar was het allemaal niet zo evident. Toch noemt hij het een week om nooit meer te vergeten. Een terugblik. Zondag Toen ik zondagmorgen de laatste ronde in ging, was ik er al vrij zeker van dat het niet meer mis kon gaan, vertelt de renner van Telenet-Fidea. Maar echt zeker ben je toch maar als je die laatste rechte lijn opdraait. Er was heel de wed- strijd lang al zoveel geroep en getier, in die laatste honderden meters kwam dat kloppen op die borden er nog bovenop. Echt fantastisch om zo over de meet te bollen. Alleen, ik weet zelf nauwelijks nog wat ik allemaal uitspookte. Van som- mige uitspraken die ik deed op televisie herinner ik me compleet niets meer. Een onbeschrijfelijk gevoel, daar komt het grotendeels op neer. Ik had na mijn dis- kwalicatie op het BK vanwege die valse start gezworen dat ik op het WK minstens zou laten zien wie de beste Belg was en als het even kon wilde ik proberen om in het hol van de leeuw zelf Mathieu van der Poel te kloppen. De week voor het WK ging de gezond- heidstoestand van moeke, de oma van mijn vriendin Sarah en tegelijk ook de moeder van mijn trainer Roger De Bie, fel achteruit, waardoor het vrij zeker was dat haar overlijden voor alle dagen kon zijn. Daardoor kon mijn trainer niet aanwe- zig zijn in Hoogerheide en moest Sarah alleen naar het WK komen. Het was dus allemaal anders dan anders. Dat speelt toch door je hoofd. Je probeert er zo wei- nig mogelijk aan te denken, maar wan- neer alles dan netjes in de plooi valt, is het niet meer dan logisch dat het snel ZATERDAG BPOST BANK TROFEE IN LILLE, ZONDAG SUPERPRESTIGE IN HOOGSTRATEN Toen haar man haar vertelde dat ik op weg was wereld- kampioen te worden, liet de grootmoeder van mijn vriendin door te knijpen in zijn hand voelen dat ze het begrepen had. Kort na de wedstrijd overleed ze. Wout Van Aert Beste Rik Vanwalleghem*, alles wat ik in me had gegeven, en ik was geklopt door een grote renner. Door een grote veldrijder, zeg maar. Het harde ontwaken uit deze droom volgde donderdag. Ik las je column in De Standaard, waarin je mij, mijn collegas, en bij uitbreiding de hele veldritsport te kijk zette. En dat moet ik toegeven je hakte er ink in. Ik bakte het wat bruin in mijn respect naar Stybar. Ik ben, als noog in het veld der blinden, zondag geklopt door een nauwelijks op de confrontatie voorbereide wegrenner, die ondanks een oerdomme tactiek (sportieve zelfmoord) het schaamrood wekte bij de concurren- tie. Hoezo wegrenner? Iemand die de sport een beetje volgt, weet dat Stybar zondag zijn vijfde wereldtitel (twee bij de beloften, drie bij de profs) behaalde in deze discipline. Iemand die de sport een beetje volgt, weet dat Stybar een veldrij- der is die in een minimum van tijd World- Tourwedstrijden won op de weg (o.a. rit- ten in de Ronde van Polen en de Vuelta en eindwinst in de Eneco Tour) en die zonder pech zelfs aanspraak gemaakt zou kunnen hebben op winst in Parijs - Roubaix. Is dat dan een blamage voor alle wegrenners? In je tomeloze ijver nam je de hele sport op de korrel: een voorschootsport van vijf man en een paardenkop, met zondag Stybar als de ongenode hond die het kegelspel kwam bederven. Bovendien vind je de veldritsport iets wat economen een zeep- bel zouden noemen. Hoezo een zeepbel? Voor zover ik weet zijn er ieder weekend duizenden sportliefhebbers die heel cor- rect hun ingangsticket betalen. Voor zo- ver ik weet klopt het economische plaatje van de organisatoren, n van de ploegen. Voor zover ik weet worden alle sociale las- ten en BTW netjes betaald. Voor zover ik weet is de hele veldritwereld schuldenvrij, en wordt er niet gegoocheld met verlie- zen en virtuele inkomsten. Bovendien kan mijn sport bogen op duizelingwek- kende kijkcijfers, iedere wedstrijd tussen de 400.000 en 900.000 kijkers. Voor het wereldkampioenschap gaat het zelfs over cijfers waar pakweg de Ronde van Vlaan- deren maar kan van dromen. Je hebt er blijkbaar geen problemen mee om verder iedereen die ook maar iets te maken heeft met het veldrijden weg te zetten als een schertsguur in een goedkope soap. Paul Herygers is zo de prettig gestoorde los- bol, en ik kom nog vrij goed weg als de ideale schoonzoon. Beste Rik, ik begrijp een en ander niet. Na het succes van zondag moet het veldrijden voor jou bloeden. Komen we te hoog bo- ven het maaiveld uit? Ik verwacht echt niet dat je fan wordt van mij, van mijn collegas of van mijn sport. Ik verwacht wel intellec- tuele eerlijkheid als je een opinie over mij en het veldrijden formuleert. Misschien verwacht ik nog het meest van al een klein beetje respect. Is dat te veel gevraagd? Ik hoop je ooit eens te mogen ontmoeten op een heuse veldrit. Altijd welkom in mijn camper. Met vriendelijke groeten, SVEN (* Rik Vanwalleghem was wielerjournalist en is vandaag directeur van het Centrum Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde) De succesvolste veldrijder aller tijden als colum- nist: met minder neemt d veld- ritkrant geen genoegen. Sven Nys en weder- helft Isabelle Nijs gooien om beurten een houtblok in de haard om je deze winter op te war- men. Toen ik vorige maandag wakker werd, speelde het voorbije wereldkampioen- schap nog door mijn hoofd. Ik herkauwde de wedstrijd, dacht aan de gemiste kans, zocht uit waar het fout was gegaan, en ik droomde er zelfs van dat ik die wedstrijd nog eens over zou kunnen doen. Toch had ik geen slecht gevoel. Ik was top, ik had weer naar boven komt. Vandaar die gro- te emoties onmiddellijk na de wedstrijd. Al vernam ik pas na de dopingcontrole, pakweg twee uur later, dat moeke over- leden was. Sarah verzweeg het zo lang mogelijk, maar zoiets kan je uiteindelijk niet stil houden. Vanwege de pijnstillers de laatste dagen was ze misschien niet meer bij volle bewustzijn, maar toen haar man haar vertelde dat ik op weg was we- reldkampioen te worden, liet ze door te knijpen in zijn hand voelen dat ze het be- grepen had. Kort na de wedstrijd over- leed ze. Dat maakt het voor zowel mij als haar familie een pak draaglijker. Ze keek zo fel naar het WK uit en mocht mijn overwinning nog meemaken, al was het dan misschien in haar onderbewustzijn. Zoiets ontroert. Na de dopingcontrole, waar ik een uur moest wachten omdat een Duitser voor mij er maar niet in slaagde te plassen, trok ik naar de mobilhome waar een bus sup- porters mij opwachtte. Iemand had een taart gebakken in de regenboogkleuren. Fun, natuurlijk. Na een wasbeurt luister- de ik op de radio naar de wedstrijd van de profs, want me tussen het volk begeven zag ik niet echt zitten. Na bezoeken aan de VIP-tenten van mijn huidige en toe- komstige ploeg begaf ik mij naar het hotel van de Belgen, waar een korte huldiging wachtte. Daarna ging het richting thuis, waar onze woning mooi versierd bleek. Lang bleef ik daar niet. De supporters en de burgemeester verwachtten me in caf De Krawaat, waar het natuurlijk een leu- ke bedoening werd. Daarna ging ik ook nog langs caf De Wissel, waar mijn vader bij de wielerclub is. Rond twee uur lag ik in mijn bed. Veel had ik niet op. Een paar pintjes maar. Maandag Gelukkig had ik een lesvrije week op school en dat kwam mij goed uit. Om- dat ik de ouders van mijn vriendin nog niet gezien had en dus ook nog niet mijn medeleven had kunnen betuigen, was dat het eerste wat ik deed op maandag. Er werd toen ook gevraagd of ik bereid was donderdag mijn regenboogtrui op de kist van moeke te leggen bij de begra- fenis. Dat zou ze heel graag hebben ge- had. Vanzelfsprekend moest ik daar niet over nadenken. We zijn vervolgens haar lichaam gaan groeten. Behalve enkele interviews voor de radio werd het een redelijk rustige dag. Dinsdag Voor het eerst deze week greep ik naar mijn ets. Voor mijn outt als we- reldkampioen was het nog iets te vroeg. Daardoor viel ik niet op. Ik kruiste wel enkele andere etsers, maar die herken- den me niet echt. Het deed wel deugd weer eens even alleen te kunnen zijn met mijn gedachten en alles op een rijtje te zetten, want daar was tot dan geen tijd voor geweest. Woensdag Ik werd in Maldegem verwacht voor de Parkcross. Voor aanvang van de wed- strijd werd ik net als Sven Nys voor zijn Belgische trui in de bloemetjes gezet. Dat vond ik een mooie blijk van erkenning. De wedstrijd zelf verliep iets minder goed. Ik kende niet mijn beste dag. Ik had wat last van mijn rug en bovendien wilden mijn benen niet echt mee. Ik had een tijd- lang zicht op de zesde plaats, maar door mecanische problemen werd ik achteruit geslagen en moest ik tevreden zijn met een negende plaats. Dat was niet super- slecht, maar ook niet zoals ik het had gewild. Na de wedstrijd trokken we zo snel mogelijk naar huis, omdat we had- den gehoord dat er problemen waren op de Antwerpse Ring en we wilden tijdig op de gebedswake van moeke zijn. We kozen voor de zekerheid dan maar voor de Lief- kenshoektunnel. s Avonds zocht ik met mijn vriendin en haar ouders nog mee passende teksten voor de begrafenis. Donderdag De begrafenis werd een afscheidsvie- ring die aan de ribben kleefde. Triestig, maar tegelijk ook heel mooi en ingeto- gen. Na het kerkhof en de kofe kroop ik toch nog eens op mijn ets en verkende ik op de Lilse Bergen het parcours van za- terdag. Om te zien hoe het er bij lag. Het zand was vrij mul, maar door de regen van de voorbije dagen zal dat misschien nog veranderd zijn. De organisatoren leg- den er iets meer lussen in, zodat het meer een zandcross wordt. Vrijdag In de namiddag stond een training achter de brommer op het programma om weer wat snelheid in de benen te krij- gen. Ik wil ondanks de drukke week in zo goed mogelijke omstandigheden aan de start verschijnen. Kunnen debuteren in de wereldkampioenentrui in je eigen ge- Wout Van Aert met vriendin Sarah bij een bord dat zijn supporters in zijn tuin neer- pootten. FOTO MIA UYDENS