Verloofd!?: Verliefd, Verloofd, Getrouwd, #2

Verloofd!?

(Verliefd, Verloofd, Getrouwd)

Rose Winter

Copyright: ©Rose Winter 2017

Cover ontwerp: Rose Winter

De serie ‘Verliefd, verloofd, getrouwd’ bestaat uit de volgende delen:

1: Verliefd?

2: Verloofd!?

3: Getrouwd?

Lees ook van dezelfde schrijfster:

De serie ‘In je dromen’:

1: Wilde dromen

2: Hete dromen

3: Stoute dromen

1

Zo snel mogelijk fiets ik op mijn oude, afgetrapte fiets door de winkelstraat. Fijne regendruppeltjes geven de klinkers hun oorspronkelijke, dieprode kleur terug. De regen deert me niet. Mijn rugtas danst op mijn rug als ik door een kuil in de weg rijd en ik prijs mezelf gelukkig dat ik op het laatste moment besloot niet het pakje melk tussen mijn studieboeken te stoppen vlak voordat ik van huis wegging. Die was vast en zeker geplet tussen mijn kleine laptop en zware boeken en notitieblokken.

Bij de universiteitsbibliotheek parkeer ik mijn fiets en leg het meest dikke en imponerende slot dat ik maar kon vinden in de fietsenwinkel om mijn achterwiel. Ik ben er een tijdje geleden achter gekomen dat het niet helpt als je zo’n slot gebruikt om je voorband vast te maken aan de stalling. Tenminste, niet als je je fiets in zijn geheel graag terug wilt zien. Na een etentje met Samantha en Inge een tijdje geleden, trof ik na afloop alleen mijn voorwiel met daar doorheen mijn zorgvuldig vastgemaakte slot, terug. De rest van mijn fiets was spoorloos. Bah. Mensen moeten eens leren met hun tengels van andermans spullen af te blijven.

Maar goed, ik heb via Marktplaats de meest oude en afgereden fiets gekocht die ik maar kon vinden. Samen met Samantha heb ik het ding laatst roze geverfd. Dat was wel lachen. Uiteindelijk zat er meer roze verf op onze kleding dan op de fiets, volgens mij, maar het resultaat stemde me tevreden. Stiekem ben ik dol op dit roze gevaar en hoop echt dat het gammele ding nog lang in mijn bezit mag blijven.

In de stad weet je het alleen nooit.

Ik check nogmaals of het slot goed vast zit en zoek dan een rustig plekje in de bieb. Stomverbaasd constateer ik dat Billy er al is.

‘Hé, wat ben jij vroeg. Uit je bed gevallen?’, zeg ik.

Hij kijkt me met een samengeknepen lachje aan. ‘Nee hoor, de gedachte dat ik jou zou zien, zorgde ervoor dat ik vroeg wakker was.’ Hij laat zijn blik goedkeurend over mijn lichaam glijden. ‘Lekker ding.’

Mijn humeur betrekt meteen. Met een wild gebaar trek ik de stoel tegenover hem naar achteren. De poten schuren piepend over de vloer. ‘Noem me niet zo,’ zeg ik op harde fluistertoon. ‘Je weet dat ik daar een hekel aan heb.’

Hij haalt zijn schouders op. ‘Toch is het zo. Zie het maar als een compliment.’

Hoofdschuddend trek ik aan het koord van mijn rugzak en haal mijn laptop eruit. ‘Eikel,’ mompel ik. Ik besluit er verder geen aandacht aan te geven. Ik zou er inmiddels aan gewend moeten zijn dat Billy iedere gelegenheid aangrijpt om mij, op zijn manier dan, te complimenteren.

‘Koffie?’ vraagt hij poeslief.

Ik knik. Als hij weg is, kijk ik verlangend naar zijn MacBook Air. Daar steekt mijn tweedehands laptopje maar schamel bij af. Op mijn vraag waar hij dat dure ding in godsnaam van had betaald, kwam er alleen maar een vaag antwoord. Daaruit maak ik op dat ondanks dat het lijkt alsof Billy zijn leven gebeterd heeft ten opzichte van een aantal jaar geleden, er misschien een paar verbeterpunten resteren. Ik weet dat zijn ouders het niet breed hebben en ik weet dat hij vroeger, toen we nog op het VWO zaten, softdrugs dealde. Na het fiasco van wat een date tussen Billy en mij moest voorstellen, waarbij hij mij zo’n beetje aanrandde en ik door de beste vriend van mijn broer gered werd, heeft hij gezworen zoiets nooit weer te laten gebeuren. Ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken dat hij niets meer gebruikt. Zijn cijfers gingen met sprongen vooruit in dat schooljaar en hij slaagde met hogere cijfers dan ik.

Maar het dealen zal hij wel niet helemaal verleerd zijn, denk ik, terwijl ik met een scheef oog de letters op de zilverkleurige laptop bekijk.

Misschien, als ik het hem heel lief vraag, regelt hij er ook zo eentje voor mij… Werkt vast veel sneller dan dit trage beestje van mij. En met dat geweldige beeldscherm wordt Netflixen natuurlijk helemaal een fijne beleving.

Snel schud ik die gedachte van me af. Het is misschien wel betaald met drugsgeld. Drugs! Dat wil ik toch niet? Ik bedenk me dat over een paar jaar ik hopelijk een goede baan kan krijgen in een van de ziekenhuizen in de stad en dan kan ik mezelf vast een Macbook veroorloven.

Die gedachte stemt me meteen een stuk vrolijker en kan ik geduldig wachten tot mijn trouwe beestje klaar is voor de start. Ondanks zijn leeftijd, kan de accu nog makkelijk zo’n zes uur mee en dat is zeker wat waard als je een dagje wilt studeren in de bibliotheek.

‘Ben je er al lang?’ Samantha zet haar tas op een lege stoel en haalt haar spullen eruit.

‘Nee, nog maar net. Billy haalt net koffie. Hoe was yoga?’

‘Heerlijk ontspannend. Echt, je zou het eens moeten proberen. Vooral dat mediteren is goed voor je.’

‘Volgens