Kudret Alkan Aforizmalar

Thank you for evaluating PDF to ePub Converter.

To get full version, you need to purchase the software from: http://www.pdf-epub-converter.com/convert-to-epub-purchase.html

Aforizmalar Kudret Alkan

CİNİUS YAYINLARI

AFORİZMALAR

Babıali Caddesi, No. 14 Cağaloğlu - İstanbulTel: (212) 5283314 — (212) 5277982

http://www.ciniusyayinlari.comiletisim@ciniusyayinlari.com

Kudret Alkan

AFORİZMALAR

BİRİNCİ BASKI: Ocak, 2014

ISBN 978-605-127-873-5

Baskı ve cilt:

Cinius Sosyal Matbaası Çatalçeşme Sokak No:1/1Eminönü, İstanbul

Tel: (212) 528 33 14

Sertifika No: 12640

© KUDRET ALKAN, 2014

© CİNİUS YAYINLARI, 2014

Tüm hakları saklıdır.

Bu yayının hiçbir bölümü yazarın yazılı ön izni olmaksızın, herhangi bir şekilde yeniden üretilemez,

Kısa alıntılarda mutlaka kaynak belirtilmelidir.basılı ya da dijital yollarla çoğaltılamaz.

Printed in Türkiye

3

Aforizmalar

Kudret Alkan

Ey Aşk!

Seni gülümsemenin ucundaki gözyaşlarının ışığında buldum.

Bir daha hiç karanlık olmaya dek de sevdim.

Ey Aşk!

Kırık rüzgarlar var bende. İhtiyar tokatlar altında savaşırken ne kadar gençtim. Ne kadar öykü doluydum, sevgilide. Onunla başkaydım. Ondaki başkalaşımda kendine sataşan bir rüyaydım.  İliklerimin içindeki iskelette. Ruhun kendini sayıkladığı düş-lerde. Varla yokun ortasındaki dirilişte. Sadece o ve ben. Sadece ondan bana doğru esen. Aynı zamanda ruhumuzu kükreten.

Ey Sevgili!

Yaşa sen. Umut, tozlu mektupların arasından süzülen bir uçurt-ma. Ben ellerimi bağladım. Ben bağladıklarımı gözledim. Ben yarının ucunda sürüklenen geçmişi tükettim. Her şey geçti, artık. Her geçen dilimde bir söylenti. Her söylenen sözde, yarım kalmış bir hayat.

Nasıldır duman olmak. Kendin olmak bir yerde parçalanmayı gerektirir. Seni tutsam gözlerime, hudutlarda kaç ayna kırılır.  Yarının aklı var mıdır? Acaba aklımda herhangi bir yarın var mıdır? Dünü özletecek ne var. Neyim varsa, senin. Bendekilerin hepsi, senin gücünden.

5

Ağla yarının içindeki soylu sulara.

Onlar içimizdeki menekşenin güllere olan sunumu.

Bereket içinde filizlenen bakışmalar.

Toprağı çatlatan sevişmeler.

Ey Aşk!

Sensin benim kalbimin içi. Seninle Yaradan’ın yollarında sev-mek içinde sırılsıklam. Bir ben içinde sen apayrısın. Yaradan ile gülümseyen sen ve ben.

Herkes kendi içinde yangın.

Her yangın suları üfleyen yağmur.

Yağmur desen,

Bedeni ruha giydiren huzur.

Ey Aşk!

Sen tutun. Seni kendime çektiğim kader kadar imkansız bir umudun bekçisiyim. Kendime harcadığım belli bir zaman var.  O zaman seni bana getirmiyor. O ölüm, seni çoğaltan bir arzu olmuş. Aynı ruhta paylaşım yapan sonsuz bir düzen olmuşuz.

Yol perişan bir ölüm hiçliğinde.

Her şey kendi olana kadar ölümmüş.

Her diriliş içimizdeki acı.

Acı desen umudun merhametinde saklı.

Ben sen içinde bir bahar.

Baharın yorgun tadına kalmış, sancı.

Seni yaşamak ne kadar tutar.

Ey Aşk!

Düşlediğim onca arazide kendinden kaçan bir dolunayın öy-küsüyüm, ben. Ben içinde bir yoldur, dünyanın nabzı. Damar tadında bakıştık, seninle. Orada günahları eğiten bir dünya gör-düm. Orada senin sesinden kendime çalınan şarkıyı buldum. O

6

şarkı ki, benim aklımı dünyaya karşı yabanileştirdi. O yabanilik

ki, geriye dönüşleri erteledi.

İmkansız bir noktanın içinden geçerken ne kadar kader.

Kader desen,

Kendine sürekli havlayan bir ölüm.

Ya da ölümü kendisine köle eden bir diriliş.

Seni hayal etmek,

Seni sevişimin bendeki halinden doğan kalabalık bir sendir.

İnsan, aşk acısını aştığında sonsuz ölüm olur.  Sonsuz ölüm dirilmek ve uyanmayı doğurur. Böylece bütün zirveler içindekine kavuşur.

Tutun içindeki kodese.

Sen acı dolu hücremde voltasın.

Yağmur doluyor ranzama.

Ranzamda kendini boykot eden yaşam.

Ey Aşk!

Sen ki, acıların türküsünden yol alan bir gemi. Gemiler. Söy-lemler. Hepsi neden içindeki bilmeceler. Ya da bildiklerimizin bir yerde intihar edişi. Olmasa da, canımızı sıkanların acıyı yola getirişi. Öykü ben. Ben desen senden. Ne kadar güzel. Ne kadar doluyor, odamdaki zincirler.

Bilmezsin öyküyü derinlemesine.

Biz ikimiz acıydık, öfkemize.

Soluksuz bir merhametin arasından püskürürken,

Her şey kendine küskündü.

Yollar içinde rüyayı köpürtürken,

Her bakış aşka dönüktü.

7

Kendini ilk önce sen duyumsa ki,

Birine bir şey anlatırken yalan konuşma.

Ey Aşk!

Şafağın hiçliğinden giydir beni de, kendime olan yankımı tanı-yayım. Her şey düzenin kimyasından güneşe doğru tutulmuş.  Güneş benim hastalıklı yüreğimde. Orada vurgun yapan bir bahar var. Orada kendisine acıyan son soluk. Solukların nab-zından dualara doğru fışkıran bir aşık.

Nasıl vuruluyorsa öyle bük beni.

Belli bir maden ocağını bulursun, aşkta.

Sen kendine elementsin, dört şafakta.

Tutun.

Tutun ki,

Yüreğin sarhoş olsun bakışımda.

Anlarsın.

Anlamayı hiç edersin.

Hiç etmekle,

Sonsuzluğu kendinden gömersin.

Vurdumduymaz bir acının içinde kendi kendime çelişiyorum.  Bu beni kendime karşı hem yabancı, hem de tanıdık ediyor. Yok-sunluk duasından ne kadar sıyrılırsam, benim için o kadar güzel.

8

Aforizma -1-

Sensiz yokluğun kucağındaki diriliş.

Her şey geçer de,

Yoksunluk seni bana emanet eder.

İçimizdeki sonsuz oyuncak,

Rüyaların beşiğinde sallanır.

İnsanın düşleri inançları doğrultusunda ilerler.

Aforizma -2-

Aşkın yansımasında Araf’ın rüzgarlı söyleşisi.

İsimler ne kadar kendisi olmuş.

Her söylenen sözde gafilce avlanan ölüm.

Orada büyüyen bir uyanıştır, öykümüz.

Toprağın altında olmak kadar üstünde de bir yer var mıdır?  Acıyı iyileştiren zaman, nerede zaman olarak yaşar. Yaşadığı yer ayrıca bir zaman mıdır? Orada, hücrelerin içine yerleştirilen bir enkaz var mıdır? İçimdeki her harabe, seni mi anlatır? Yoksa tedavilerin kıyısında yeni bir umut barınır mı?

9

Aforizma -3-

Yaşlananlar kendileri kadar gençtiler, pişmanlıklarda.

Yürüyen gözyaşının üremesi oldum, limanlarda.

Orada rüzgarları dindiren bir söz vardı.

Habire kendisindeki kaderi ağlatıyor,

Dünyanın denize olan düşkünlüğünü vurguluyordu.

Gerçek aşk sonsuz kişilikte olduğu için ölümsüzdür.

Aforizma -4-

Acılar rüyalar kadar engindir, derinden gidişlerde.

Sözlerin hiçliğinde şafak ne kadar küskün.

Hani karanlık dualar adı altında yıldızlar.

Onlar içimizdeki güneşlerden türeyen yalnızlıklar.

Gerçekler kadar düşler de vardır, ölümde.

Onlar ki,

Saklanan pişmanlıkları ruhen dinleyenlerdir.

Onlar ki,

Sakladığın nefretleri sevgiyle affettirendir.

Aforizma -5-

Göreceksin ki,

Umut kendisinden filizlenen tomurcuk olacak.

Hani aşk ağlatılarında gezen karanfillerin öyküsü.

Seni bana dolaştıran bir kaderci ben.

Hep birlikte ikimizden ötesine.

10

Boşluğun hacminden kendi enkazıma doğru gidiyorum. Yü-rüdüğüm yol, en az ben kadar kendisinden kayıp. Dünyanın maskesindeki artan sevinç, inanç damarında kutsallığını acılara bağışlıyor. Rüyaların engin şafağındaki küller, basamaklarını aşklarda kaderleştiriyor. Bu ne biçim yazgı! En az kendisi kadar yangındır, gözyaşı…

Aforizma -6-

Ağlamayı nasır eden yüreğin kanlı uğultusu.

Yarımada şeklindeki yıldızlarda suya boy veren mutluluk.

Ne kadar acıdır, kendi yalnızlığındaki şilepler.

Hepsi içimden geçen kaderler.

En güçlü ışık,

İçinde kalkınan yalnızlıktan doğar.

Aforizma -7-

Yastığı bağla da acı kendisini bilsin.

Kuzeyden güneye kadar ele veriş öykümüz hiçliktir.

Sahillerin doğuya bakan tarafı kıyamettir.

Ne güzel kopuyorsun,

Duasını ölüm ettiğin yeryüzünden.

Bir ıslık kadar varsın,

İçimi eriten güneşten.

Her giden ağlarmış bir yerde. Bir yer, onun içinden geçen geçmişin tertemiz arınmasıymış. Oysa biz ölümle gülerken masumduk. Bizi kirleten hiçbir yaşam yoktu. Zaten istesek de olamazdı. Çünkü ölüm, pişman kalmış yaşamların hafifletildiği son teraziydi.

11

Aforizma -8-

Sessizliğin ötesinde bir şarkıdır,

Ruhu kendisinde dirençli gösteren.

Uğultular arasındaki kaderi terse götürmek ne güzel.

Ne de güzel,

Yalnızlığın oyuncağını kalabalıkla sallamak.

İki türlü insan vardır.

Sözleri yaptıklarından önce gelen, Sözleri yaptıklarından sonra gelen.

Aforizma -9-

Derin öfke çemberinde nazlı ceylan.

Ruhun gıdasından dolunaya doğru sarkan terk ediş. Öykümüzün ruhundan mahşere giden kovalamaca. Alın terinden dumanlara giden manevra.

Kendine bak ölüm. Bir bak ölüm kendine. Ne göreceksin, benim acılarım seninle çoğalırken. Bir yer dünya kaldı mı? Var mıdır, dünyanın kendine olan hali? Bir gözyaşının uç noktasındaki uçurum, başka sende canlanır mı? Biz çok mu yaşadık ölüm?  Ben senin içindeki yaşamda çok mu gezindim? O yüzden mi unuttum, umutla yaşamayı?..

Aforizma