Vanuit de stoel van de Tattooist Tilburg: Over de dagelijkse gang van zaken in een tattoo studio

schrijfster

Afdruk

Alle rechten op verspreiding, met inbegrip van film, broadcast, fotomechanische weergave, geluidsopnames, electronische gegevensdragers, uittreksels & reproductie, zijn voorbehouden.

De auteur is verantwoordelijk voor de correctie en inhoud.

© 2014 united p. c. Uitgeverij

ISBN drukuitgave: 978-3-7103-1057-7

ISBN e-book: 978-3-7103-1212-0

Vormgeving omslag: Roxy van Gestel

Omslagfoto, lay-out & zetting:

united p. c. Uitgeverij

Foto’s binnendeel: Brigitte van Gestel (26)

www.united-pc.eu

Voorwoord van de schrijfster

Allereerst zal ik mij even kort aan jullie voorstellen, dat is wel zo netjes lijkt mij. Mijn naam is Brigitte, al ruim tien jaar 30 jaar oud en al ruim 17 jaar mede-eigenaresse van een tattoo studio, namelijk de Tattooist, gelegen aan de Broekhovenseweg in Tilburg. Mijn grootste hobby is lezen, en dan alleen boeken met daarin waargebeurde verhalen. Het boeit mij namelijk mateloos hoe mensen dingen die ze meegemaakt hebben ervaren en hoe ze er mee om gaan. Ook de invloed van bepaalde, (vaak ingrijpende) gebeurtenissen op de rest van zo iemand zijn leven interesseren mij mateloos. Vandaar ook het ontstaan van dit boek. Iedere tatoeёerder zal dagelijks te maken krijgen met het feit dat er meestal een verhaal aan de tatoeage kleeft, een reden voor het plaatsen van zeg maar. Velen van hen zullen hier hun schouders over ophalen, ze zijn immers tatoeёerders en geen psychologen.

Niet dat ik dat wel ben natuurlijk. Maar zoals gezegd, ik vind de verhalen achter de tatoeage vaak wel erg boeiend en al vrij snel rees bij mij dan ook het idee de meest in het oog springende verhalen op te gaan schrijven.

Sommige verhalen in dit boek hebben vonden plaats voordat ik persoonlijk bij de shop betrokken was. Dit is in enkele van de eerste hoofdstukken en ook in bijvoorbeeld hoofdstuk 25 het geval. Het zal de oplettende lezer misschien opvallen, dat deze verhalen minder vloeiend geschreven zijn, wat natuurlijk komt doordat ik het, in plaats van er zelf bij te zijn en het meegemaakt te hebben, uit tweede hand, of beter gezegd, van Frank en in sommige gevallen van Bart, overgenomen heb. Daarom heb ik er dan ook voor gekozen om dit boek niet (geheel) in chronologische volgorde te schrijven. Ook heb ik, om het interessant en goed leesbaar te houden, de hoofdstukken met de verhalen van de klanten gemengd met die van de verhalen over de shop en het ontstaan ervan. Sommige verhalen zijn letterlijk en met goedkeuring van de betreffende klanten geschreven, andere zijn, in verband met de privacy, dusdanig aangepast dat ze niet meer herkenbaar zijn voor degenen waar ze over gaan, of de situaties waarop ze gebaseerd zijn. Er zijn verhalen bij die op zijn zachtst gezegd tragisch zijn, maar gelukkig zijn er ook, net als in het echte leven, grappige verhalen bij. Een lach en een traan dus! Sommige mensen zullen bepaalde hoofdstukken als schokkend ervaren, terwijl anderen hier misschien alleen lachend hun schouders bij op zullen halen. Ik hoop niettemin, dat het geheel een goed beeld zal schetsen van de dagelijkse gang van zaken en het tot stand komen van onze, ons zo dierbare, shop. Houd er ook rekening mee dat dit boek geschreven is vanuit mijn beleving, de beleving van een vrouw dus. Een ander had soortgelijke situaties misschien heel anders ervaren en omschreven. Desondanks denk ik dat er voor ieder wat wils in te lezen valt. Ik wens jullie dan ook veel leesplezier!

Proloog

Alles blinkt, niet dat dit normaal niet het geval is, maar nu zijn de puntjes nog eens extra op de i gezet. Waarom dat zo is? Vandaag is het alweer twee jaar geleden dat de GGD kwam om ons pand en onze werkwijze te keuren, wat dus inhoudt dat het weer zover is.. Niet dat dit zo vreselijk is, eigenlijk best goed juist dat er controles op hygiëne uitgevoerd worden. Maar voor iemand die ruim 30 jaar zijn vak beoefend heeft zonder enige inmenging, valt het toch niet mee om je door een zwanger huismoedertje (GGD dame) de les te laten lezen en daar dan ook nog €500,- voor neer te moeten tellen.

Vorige keer was het ook al geen succes, ze had een hele lijst met hoe de dingen zouden moeten en welke materialen er gebruikt zouden moeten worden. Maar iedere vraag en opmerking van onze kant werd beantwoord met: ’Oh, dat zou ik zou niet weten hoor, dat moet ik even navragen’, wat ons vertrouwen in de dame van de GGD en in de GGD zelf niet ten goede kwam. En dat voor iets waar je toch flink voor in de buidel moet tasten, zeg nou zelf, bijna €500,- is toch een aanzienlijk bedrag om te betalen aan iemand die eigenlijk niets van tatoeëren en piercen weet, die nog maar net komt kijken en die nog veel moet leren zeg maar, mede daar de keuring voor de GGD ook iets nieuws is.

Gelukkig waren er twee gewillige klanten (tatoeage en piercing) die het niet erg vonden om tijdens de behandeling als proefpersoon te fungeren. Daar moet je ook maar net zin in hebben, ik bedoel, een tatoeage of piercing laten zetten is doorgaans niet zomaar iets voor de persoon in kwestie. We mogen toch wel spreken van een ingrijpende gebeurtenis. Vooral bij het nemen van een tatoeage gaan de mensen over het algemeen niet over één nacht ijs. De meeste mensen zijn best zenuwachtig, niet alleen over het resultaat, dat toch definitief is bij tatoeages, maar vooral ook voor de pijn. En dan dat GGD vrouwtje dat er met de neus bovenop staat, die de hele tijd vragen stelt en zich overal mee bemoeit, ik zou er al zenuwachtig van worden zonder dat ik getatoeëerd of gepierced wordt. En dan hebben we het nog niet over Frank, die op zijn vingers gekeken wordt tijdens deze handelingen en die toch goed geconcentreerd op en aan zijn werk moet blijven. Gelukkig heeft hij stalen zenuwen, die Frank van mij!

En ja hoor, om 13.00 uur is het dan zover, stipt op tijd, dat dan weer wel, stapt mevrouw van H. van de GGD de shop binnen. ‘Zullen we maar meteen’, valt ze met de deur in huis, of in dit geval met de deur in de shop. Koffer open, papieren eruit en beginnen maar.

Na eerst een uitgebreide speurtocht uit te hebben gevoerd, apparaten aan het werk te hebben gezien, inkt in de koelkasten op houdbaarheidsdatum gecontroleerd te hebben en nog wat dingen, stapt ons eerste slachtoffer binnen, om even later opgevolgd te worden door slachtoffer nummer twee. Tijdens de voltallige behandeling staat het mondje (mondje ja, het is maar een klein vrouwtje) van de GGD dame geen seconde stil.

Natuurlijk worden we weer voor twee jaar goedgekeurd, ik had niet anders verwacht, immers, alles is precies hetzelfde gebleven. Maar deze keer ontvangen we wel een extra bonus in de vorm van drie posters, joepie! Dat maakt veel goed. Die mogen alleen goedgekeurde shops ophangen. Wat een vooruitgang vergeleken met twee jaar geleden, en dit alles voor slechts €500,-!

Niet dus, momenteel zijn er weer allerlei wijzigingen in de door hen opgestelde voorschriften. Zaken die eerst absoluut noodzakelijk waren, zijn nu opeens niet meer nodig, of sterker nog, zelfs helemaal afgeschaft! Neem bijvoorbeeld het verplicht gestelde gebruik van een koelkast om de inkt in te bewaren. Wij twee koelkastjes aangeschaft, één voor Bart en één voor Frank, extra kosten dus. Blijkt niet goed voor de kwaliteit van de inkt te zijn en hoeft dus niet meer. Of het gebruik van handschoenen van een bepaald materiaal gemaakt dat later weer gewijzigd werd.

Het lijkt er sterk op dat ze eigenlijk zelf niet goed weten waar ze mee bezig zijn daar bij de GGD, behalve qua financiën dan, die hebben ze keurig op orde. Zou het ook niet veel beter zijn om gewoon steekproefsgewijs onverwachts een shop binnen te vallen om zo een goed beeld te krijgen van de hygiëne en de werkwijze, in plaats van zoals nu het geval is, op afspraak met een fikse rekening voor de keuring en de voorrijdkosten?!

En dat als tijdens zo’n onverwachte keuring blijkt dat er niet volgens de richtlijnen gewerkt wordt, er een waarschuwing gegeven wordt, gevolgd door bijvoorbeeld een boete bij herhaling en uiteindelijk intrekking van de vergunning voor bepaalde of onbepaalde tijd. Dit natuurlijk alleen als er geen gehoor gegeven wordt aan de navolging.

Nadat we drie keer voor twee jaar goedgekeurd zijn, hoeven we pas over drie jaar opnieuw gekeurd te worden. Dat scheelt financieel natuurlijk wel iets, maar het blijft onrechtvaardig en vooral ook moeilijk te verteren, zo’n leek in de shop die het allemaal wel eens even zal komen vertellen! Maar goed, het is zoals het is en we zullen ons dan ook aan moeten blijven passen aan de situatie zoals die nu wettelijk bepaald is.

Hoofdstuk 1 Het begin…

Jan Nebbeling

Dit boek mag niet geschreven worden zonder te beginnen met een eerbetoon aan de medeoprichter van de shop, Jan Nebbeling, alias de Neb, geboren 9 mei 1960, sterfdatum onbekend, die wij nog altijd missen en die in onze harten altijd voort zal blijven bestaan.

Hoe dit tot stand kwam en waarom wij hem nog altijd missen, dat ga ik jullie nu vertellen. Jaren geleden, half jaren ’80, had Frank nog een tatoeage studio in de Visserstraat te Breda. In deze shop werkte hij alleen en hoewel er volk zat langs kwam om te buurten en te zuipen (om het maar eens op zijn Brabants te zeggen), was dat niet helemaal zijn ding. Ik denk dat veel mannen dit zullen herkennen, want in de loop der jaren is mij opgevallen dat mannen (of in ieder geval de meeste) niet graag alleen werken. En het oude spreekwoord zegt niet voor niets ’vele handen maken licht werk’, of zou ’gedeelde smart is halve smart’ hier meer van toepassing zijn?!

Eind jaren ’80 werd Frank benaderd door een hem sinds lange tijd bekende plaatsgenoot, Jan Nebbeling genaamd. Waarom een bekende plaatsgenoot? Nou, behalve dat ze samen op de lagere school hadden gezeten, was het ook zo dat iedere rechtgeaarde Rijenaar hem kende en zelfs nu nog, na al die jaren, zijn er heel veel mensen die precies weten over wie je het hebt als je zijn naam noemt. Jan zat overal in, op en tussen. Je kent ze wel, van die types die iedereen kennen en met elkaar in contact brengen. Waarschijnlijk heb je zelf ook wel zo iemand in je kennissenkring of je omgeving. Verder werkte hij ook nauw samen met garagebedrijf Verhoeven, centraal gelegen in Rijen, waar hij vaak bij Peer en Wal te vinden was en sleutelde aan auto’s van plaatsgenoten. Dus ook via dat circuit was hij erg bekend. Inmiddels is Wal met zijn garage verhuisd naar het industrieterrein, nog steeds in Rijen en aangezien wij daar zelf ook wonen, zien we hem nog regelmatig als er iets aan onze auto mankeert.

Jan had het plan opgevat in Tilburg een tatoeage studio te openen, dit omdat daar toen nog geen andere tatoeage studio’s gevestigd waren. Hij benaderde Frank en deed hem zijn plannen uit de doeken. Frank die het wel een beetje gezien had in Breda en wel toekomst zag in Tilburg als enige tatoeëerder, stemde ermee in en in 1986 was het zover en begonnen ze een zaak in de Nieuwstraat te Tilburg.

Zo gezegd, zo gedaan zou je verwachten, toch? Maar nee, dit ging zeker niet zonder slag of stoot! Na een lange zoektocht waarin ruim 30 panden werden bezocht, zelfs enkele panden die al jaren leeg stonden, bleek dat het tatoeëren zo’n slechte naam had, dat zelfs de eigenaren van die lang leegstaande panden absoluut niet aan ze wilden verhuren! Hoezo niet? Om de simpele reden dat mensen geen tatoeage studio in hun straat of nog erger, in hun pand wilden. Ook na aangeboden te hebben de huur een jaar vooruit te betalen wilden ze het niet, daar zouden toch alleen maar motoren, hoeren en dikke wagens met criminelen op af komen, zo zeiden ze! Hoezo bevooroordeeld?! Gelukkig is dat tegenwoordig wel anders, nu vind je op iedere hoek wel een zaak waar je je kunt laten tatoeëren.

Nu kunnen we ons dat echt niet meer voorstellen, maar toen werd je in sommige discotheken en restaurants nog geweigerd als je tatoeages had. Ook was het toen nog niet mogelijk je zaak te verzekeren of om bijvoorbeeld geld om te starten te lenen bij een bank. En dan ook echt zonder uitzondering, bij geen enkele bank of assurantiekantoor kon je terecht. Zoiets is nu (gelukkig) ondenkbaar!

Maar goed, uiteindelijk vonden ze een pand dat ze konden huren, naast de friettent in de Nieuwstraat, maar wel onder valse voorwendselen.

Hoezo onder valse voorwendselen? Nou, omdat ze wisten dat ze het nooit zouden kunnen huren als tatoeage studio, deden ze net of ze er een groothandel in tatoeage materiaal en benodigdheden wilden beginnen. Dit ging drie jaar goed, nooit iets voorgevallen, altijd netjes op tijd betaald. Toen kwam de eigenaar erachter dat ze er tatoeëerden. Hierop stapte hij onmiddellijk naar de rechter, en ook al snapte zelfs de rechter niet waarom, de eigenaar stond erop dat ze zouden vertrekken en wel meteen.

En ja, feit blijft nu eenmaal dat in het huurcontract stond: ’Groothandel in materialen’ en dus had de rechter ook geen keuze en moest hij de eigenaar wel in zijn gelijk stellen. Ze hadden een maand de tijd om te vertrekken en een ander pand te gaan zoeken. Logisch dat dit een grote teleurstelling was voor beide heren, mede daar ze zoveel moeite hadden gehad met het vinden van een pand!

Maar goed, ze waren dus weer terug bij af en de zoektocht kon opnieuw beginnen en weer werden alle lege panden die te huur aangeboden werden gezocht en bezocht. En wederom zonder resultaat, totdat ze op het nu alom bekende pand aan de Broekhovenseweg 235 te Tilburg stuitten. Dit pand stond al ruim twee jaar leeg en in de periode hieraan voorafgaand, hadden er in relatief korte tijd vijf verschillende bedrijven gezeten, van een zaak in lederwaren tot een café, maar geen van alle waren een lang leven beschoren. Deze bedrijven hadden er ieder zes of hooguit acht maanden gezeten, waarna ze, al dan niet met een flinke huurachterstand, met de noorderzon vertrokken waren. De eigenaar had het pand geërfd van zijn ouders en had er verder niets mee, voor hem was het gewoon van belang dat het verhuurd zou worden, zodat het in ieder geval geld opbracht. En zo geschiedde, het pand werd voor onbepaalde tijd als tatoeage studio verhuurd aan Jan en Frank, de Tattooist was back in business!

Maar eerst moest er natuurlijk het nodige aangepast worden en een grote verbouwing volgde, dit met de hulp van enkele vrienden en bouwvakkers. Toen ze bezig waren de balie op te metselen, die overigens ook nu nog gedeeltelijk in de shop te vinden is, stapte er een oude man binnen. Deze man bleek de vader van de eigenaar te zijn. Na even rondgekeken te hebben sprak hij de inmiddels legendarische woorden: ’ Jullie blijven hier, dat zie ik zo!’ En inderdaad, hij kreeg gelijk, kunnen we nu na ruim 25 jaar vaststellen! Hoe bedoel je vooruitziende blik?!

Hoofdstuk2

De opening

Nu er dan toch eindelijk een geschikt pand op een goede locatie gevonden was, wilden ze natuurlijk dat alles vanaf het begin af aan zo goed mogelijk zou verlopen. Toen de verbouwing achter de rug was en alles klaar was om te beginnen, moest er natuurlijk ook een openingsfeest gegeven worden. Omdat het ze niet verstandig leek om de opening voor iedereen tegelijk, dus vrienden en bekenden én de buurtbewoners, te