De Toren van de Woestijngeesten, nieuwe verhalen van 1001 Nacht

DE TOREN VAN DE WOESTIJNGEESTEN

1. De ogen van de verteller

Het is bloedheet op het plein voor de moskee. De verteller heeft zijn geborduurde kleed uitgerold in de schaduw van de vijgenboom, wat in feite de enige koele plaats in het hele dorp is.

Omar merkt de hitte amper op en besteedt geen enkele aandacht aan de bromvliegen die over zijn armen kruipen.

'En toen koning Salomo in zijn handen klapte, veranderden alle gestolen paarden in ratten!' De verteller grijnst een dubbele rij blinkend witte tanden bloot. 'Ja, vrienden, in vunzige, stinkende ratten. Maar dat was pas het begin. Luister: elk goudstuk werd een horzel zo groot als de duim van een hoefsmid. Tienduizend nijdige horzels die in de neusgaten van de djinns kropen, in hun oren. In elke opening die ze maar konden vinden en daar jaapten ze hun angels in het vlees. Ze prikten en zoemden en staken met hun angels even enthousiast als een prins zijn speer in een krijsend boszwijn drijft, tot alle woestijngeesten kermend over de grond rolden!'

Omar leunt naar voren. Hij vergeet zo nu en dan adem te halen en zijn mond hangt half open. Deze verteller is góéd. Wanneer hij de sultan van de djinns speelt, lijken zijn tanden ineens centimeters langer. Zijn ogen rollen overtuigend eng. Bovendien is de 'Oorlog tegen de djinns' Omars favoriete verhaal.

'Met die list versloeg de wijze koning Salomo de sultan van de djinns.' De verteller neemt een slok uit zijn leren drinkbeker. 'Salomo's soldaten sleepten de woestijngeest voor de troon van hun koning. Nu was de sultan van de djinns een ware gigant. Zijn tulband raakte de wolken en als hij sprak, kon je zijn stem vier steden verder horen. Nee, nog verder. Helemaal tot Samarkand met de gouden koepels.

De sultan stond daar machteloos, geboeid met ketens van geel koper. Koper is het enige metaal dat djinns onmogelijk kunnen breken, zoals jullie ongetwijfeld wel weten.

'Ik zal genadig zijn,' sprak koning Salomo, 'en je niet doden. Je was een waardig tegenstander.'

De sultan van de djinns snoof.

'Dat heeft niks met genade te maken. Geen mens kan een woestijngeest doden. Hak mijn hoofd maar af. Ik groei een nieuw kop voor je met je ogen kunt knipperen! Drie keer zo lelijk als deze tronie en met slagtanden die een olifant groen van jaloezie zouden maken.'

'Dat is natuurlijk waar. Gelukkig weet ik ook daarvoor een oplossing: ik zal jullie opsluiten in koperen kruiken. Op de stopper druk ik mijn persoonlijke machtszegel zodat alleen ik of mijn zonen zullen zo'n kruik ooit kunnen openen.'

'Hah! Wie mij wil opsluiten, zal een allemachtig grote kruik nodig hebben!'

'Daar kan voor gezorgd worden,' antwoordde koning Salomo.

De volgende ochtend riep hij alle smeden van het land samen.

'Luister: jullie zien daar de Koperen Stad waarin de djinns woonden, ja? Sloop de muren en al hun schitterende paleizen. Smeed er kruik van zo hoog als een berg.'

Dit vindt Omar eigenlijk het mooiste stuk. Zijn eigen vader is immers smid? Zo'n bedreven smid dat hij vast wel een kruik zo hoog als een berg kan smeden. Desnoods in zijn eentje. Bovendien stamt Omars vader van koning Salomo zelf af.

Vader is jammer genoeg niet zo rijk als koning Salomo. Verder heeft hij maar één vrouw en geen honderd. Dat zijn echter volkomen onbelangrijke details. Waar het om gaat, is dat Omar dus eigenlijk een prins is. Nu ja, een heel klein beetje prins dan.

'Zo bevrijdde koning Salomo het land van de djinns,' besluit de verteller het verhaal. 'Met de hulp van Allah de Almachtige, geprezen zij Zijn naam, en zijn eigen sluwheid.'

Hij kijkt op naar de toehoorders. 'Mijn keel is droog, vrienden. Mijn maag rommelt.' Hij schuift zijn geldbak naar voren.

Een paar luisteraars wenden hun hoofd af en haasten zich weg, hun ogen neergeslagen.

Wat een zielige vrekken! denkt Omar. Waarom luisterden ze naar zijn hele verhaal als ze nog geen piaster wilden betalen?

Hij mikt een koperstuk in de beker. 'Het spijt me dat ik niet meer kan geven, O Prins der Dichters. Ik heb dat verhaal nog nooit zo mooi horen vertellen. Het was of ik door de ogen van koning Salomo zelf keek!'

'Dat hoor ik graag. Brood vult mijn maag, maar lof mijn hart.' Hij wenkt Omar. 'Ik heb nog andere talenten. Laat mij je hand lezen want een jongen met zoveel smaak moet wel een prachtige toekomst wachten.

Omar steekt automatisch zijn linkerhand uit.

'Nee, je andere hand. Die met de moedervlek.'

'Maar...' Omar oren gloeien. Vroeger scholden ze de jongens uit de Slagerssteeg hem vaak uit voor 'hyenajong'. Vast omdat hyena's ook vlekken hebben. Of ze joelden: 'Viespeuk! Hoef je nooit je handen te wassen van je moeder?'

'Het is niets om je over te schamen, jongen,' zegt de verteller. 'Eerder het tegendeel. Moedervlekken zijn maar al te vaak magische tekens.'

'Werkelijk?' Zou de man gelijk hebben? Dat de vlek niet raar is maar hem juist bijzonder maakt?

Omar opent zijn rechterhand.

De verteller sist van verbazing.

'Is er iets, heer?'

'Dit is een machtig teken, jongen.' Zijn stem klinkt schor. 'Een teken dat ik maar één keer eerder gezien hebt.' Hij trekt de lijnen bijna eerbiedig na. Zijn vinger blijft echter steeds vijf centimeter boven Omars handpalm, alsof hij bang is de vlek aan te raken. 'Ah, hier. In deze slinger lees ik je naam. Omar is het niet? Ja, Omar ben Marbous. De zoon van de smid.'

Omar gaapt hem aan. 'Hoe weet u dat? Bent u behalve een Prins der Dichters ook een Koning der Magiërs?'

'Och, hier en daar steekt zelfs een eenvoudige verteller wel wat nuttigs op. Stil nu. Laat mij de rest je hand bekijken.' De man strijkt over zijn inktzwarte baard en een fractie van een seconde lijken zijn pupillen groen op te flakkeren. Alsof zijn schedel met vuur gevuld is.

Omar knippert met zijn ogen. Het groen verdwijnt. Het moet de hitte zijn geweest, denkt hij, de blakerende zon.

'Je zult een lange, lange reis maken. Zeker, naar de rand van de wereld en daar voorbij.'

Prachtig! Ik hoef dus niet in dit suffe dorp te blijven. Ik zal de hele wereld zien! En ik ga ook niet met ons buurmeisje trouwen, hoe moeder ook zeurt. Nee, als ik een bruid neem, zal het een prinses zijn, met ogen als barnsteen en tanden... Hoe zeggen ze dat in sprookjes ook weer? Ja, met een glimlach als een parelsnoer.

'Eh, Prins der Vertellers?' vraagt hij. 'Ziet u eh, misschien ook een prinses? Of desnoods de beeldschone dochter van een schatrijke koopman?'

'Welzeker. Kijk, dit kruis. Een bijzonder smakelijke prinses. Met bloed als rode wijn.'

'Smakelijk? Zei u smakelijk?'

'Ach, beeldschoon bedoelde ik natuurlijk. Het komt door al die verhalen over djinns. Woestijngeesten eten bij voorkeur prinsessen.' De verteller duwt Omars hand weg. 'Dat was het dan, vriend. Meer valt er op je hand niet te lezen.' Hij hurkt opnieuw neer en begint op zijn trom te roffelen. 'Boeren en burgers van Radzulbad! Luister naar mijn verhaal! Hoe drie kooplieden in