Drie Verhalen

Kolet Janssen 

© 2014 by Kolet Janssen & vzw de Scriptomanen

info@inter-actief.be / www.scriptomanen.org – www.koletjanssen.be

Cover: Studio Scripto  - het origamimannetje werd geplooid door Bieke Nagels in opdracht van Magali De Vlaeminck.

Illustraties: Magali De Vlaeminck.

De vlecht: eerste druk, Davidsfonds-Infodok, 2005.

De weg naar school: eerste druk, Davidsfonds-Infodok, 2001.

Samen met Sander: eerste druk, Davidsfonds-Infodok, 2000.

Deze ebook uitgave kwam tot stand in samenwerking met:

www.clusteruitgeverij.org

ISBN

NUR 283

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

De vlecht

1.

––––––––

Het gebeurde omdat Jakob naar beneden keek. Met zijn schouders lichtjes naar voren en zijn neus naar de grond. Zo liep hij altijd als hij van school kwam, het stukje van de bushalte tot zijn huis. Hij zag precies wat er allemaal op de stoep lag: kauwgom en schroeven, munten en sleutels, propjes papier en lege chipszakjes. Soms raapte hij dingen op die hij kon gebruiken.

Vandaag was hij er al bijna overheen gestapt toen hij zag wat het was: een vlecht. Rossig, met een lichtblauw elastiekje eromheen. Jakob bleef staan. Hij kreeg een wee gevoel in zijn buik. Alsof hij een lijk zag. Hij staarde een halve minuut naar de vlecht voordat hij besefte dat er niemand dood was. Vlechten waren gewoon stukken haar. Die kon je afknippen net als nagels, zonder dat je er iets van voelde. Toch leek het erger, zo’n vlecht. Bijna alsof je iemand een vinger of een oor zou afsnijden.

Jakob keek op. Hij stond naast het grote, baksteenrode flatgebouw. Zeven rijen van steeds drie dezelfde ramen. De bewoners van de andere huizen in de straat hadden weinig contact met wie in de flats woonde. Er leken ook voortdurend nieuwe mensen te komen. Als het grof huisvuil werd opgehaald, stonden er bij het flatgebouw vaak interessante dingen buiten. Een zitbank met opengescheurde bekleding en uitpuilende binnenvulling. Een stoel met drie poten. Een kapotte frituurpan vol schimmelig vet. Allemaal dingen waarvan Jakob zich niet kon indenken dat ze ooit uit zijn eigen huis zouden kunnen komen.

En nu weer die vlecht. Jakob stapte er voorzichtig overheen en liep verder. Zijn huis was het laatste van de straat. Hij keek door de klep van de brievenbus. Zijn moeder was nog niet thuis; haar tas stond niet in de gang. Hij opende de voordeur met zijn sleutel en raapte de post op. Alleen saaie brieven voor zijn ouders en stomme reclamefolders. Er zat een folder met reclame voor shampoo tussen, waarop een beeldschone dame met lang, blond haar over een grasveld danste. ‘Voedt uw haar en maakt het levendig tot in de puntjes’, las hij. Dat zou bij die vlecht op de stoep niet meer helpen.

––––––––

2.

––––––––

‘Ik ga nog even naar buiten’, zei Jakob na het eten.

‘Waar ga je naar toe?’ vroeg mama, maar Jakob deed alsof hij haar niet hoorde.

Buiten was het bijna donker. De straatlantaarns langs de huizen tekenden stille cirkels van licht. Vals licht, dat de geparkeerde auto’s een andere kleur gaf dan ze overdag hadden. Ook Jakobs jas zag eruit alsof er iets mis was gegaan in de was.

Bij het flatgebouw liep Jakob trager. Even dacht hij dat iemand hem voor was geweest, maar de vlecht lag er nog. In een rare kronkel, alsof iemand er tegen had geschopt.

Jakob hurkte en raapte de vlecht voorzichtig op. Bovenaan, waar hij afgeknipt was, kwam hij een beetje los. Jakob liet zijn vinger over de stoppeltjes glijden en rilde.

Boven zijn hoofd ging opeens een raam open. Jakob gooide de vlecht weg en drukte zich snel tegen de muur. Hij hoorde een kwade mannenstem en tussendoor ook een meisje. Wat ze zeiden kon hij niet verstaan. Opeens viel er iets naar beneden en meteen daarna klapte het raam weer dicht. Een schoolschrift, zag Jakob. Het lag opengeklapt op de stoep. Hij leunde voorover en bladerde erin. Spelling. Net zulke stomme oefeningen als hij op school moest maken. Maar om je schrift daarvoor uit het raam te gooien...

De voordeur vloog open en een schim schoot naar buiten. Achteraf bedacht Jakob dat hij eigenlijk alleen armen en benen had gezien, maar dat klopte niet helemaal. Twee woedende ogen keken hem aan. Hij drukte zich opnieuw tegen de muur. Zonder iets te zeggen griste een meisje het schrift uit zijn handen, draaide zich om en rende hard weg, de straat uit. Uit het flatgebouw klonk nog een vrouwenstem: ‘Anna! Anna!’ Toen niets meer.

In het licht van de laatste straatlantaarn, vlak voordat het meisje de hoek omsloeg, zag Jakob iets vreemds aan haar silhouet. Ze had maar één vlecht, rechts van haar hoofd. De linker was weg.

Jakob raapte de vlecht op, rolde hem op en stopte hem in de zak van zijn jas. Hij keek om zich heen, maar niemand had gezien wat hij deed.

Met zijn hand tegen de buitenkant van zijn jaszak gedrukt liep hij haastig naar huis.

3.

––––––––

Hoe vaak Jakob de volgende dagen ook langs het flatgebouw liep, Anna kreeg hij niet te zien. Misschien was ze niet meer teruggekomen nadat ze die avond zo hard was weggelopen, al was dat niet waarschijnlijk. Weglopen was als kind niet zo moeilijk, maar wegblijven wel. Je kon nergens naar toe. De hele wereld spande samen om je zo snel mogelijk terug naar je ouders te brengen, ook als je dat helemaal niet wilde.

Jakob vroeg zich af waar Anna op school zat. Zijn eigen school lag het meest voor de hand, want het was veruit de grootste school van dit stadsdeel. Van elk jaar waren er wel vijf klassen. Jakob kende met moeite de kinderen van zijn eigen klas. Met de