Grafte op die berg

Grafte op die berg

Die ou jaar lê stukkend

Groen glasskerwe in die pad

Slaap eensaam sonder hom

Waar die nuwejaar begin

Vir liedjiesboer se eensaam hart

Wat trane bloei uit dankbaarheid

Is weerkaatsings van die son ‘n troos

Want daarin lê sy toekoms kroos

Boetman mag nie wen nie

Die spook van Nantes het kom vry

Hoog loop die spook deur boetman se brein

Gewillige slaaf aan haar sy

Nou en dan kry hy so tikkie ekstra kos

Maar boetman mag nie wen nie

Nantes se tantes het lankal besluit

Die Boetman mag nou en dan wen, maar seer

Want Nantes se tantes het lankal vergeet

Van kinders wat lewe en liefde moet kry

Om die tantes se dogters eerlik te hou

Ja Boetman se Moses en Abraham en Josef

Dankie sê Boetman dit was tog goed vir my

Probeer en probeer en weer ‘n keer probeer

So tussen al die afleiding en ompaaie deur

Ja tannie se Kores en Ruben en Openbaring

Julle wens hom mos dood met so sluwe gevry

Waar gaan sy lewer en pankreas lê

As almal so gretig sy lyf staan versê

Oupa se dasspeld

Daar is waarde in tradisie, sê ouma

Dis nie sonder rede, dat sekere gebruike, eeue deurstaan nie

Sy kyk so vir die skilder wonderwerk, van die moederkerk

Sagte ligblou skadus, op die nat geteerde pad

Eenkeer was daardie water bloed weet sy

Reuse bome kan getuig, van die lewe en die tydlose natuur

Wat stof en blare en grond, kan waai oor wonde

Die prentjie was bog, maar daar waar ons visioene sien, was eg

Oupa, die eerste kar in die Kaap, dink sy uit haar graf

Sy kaalpoot en kuite, oor hekkies vier veertig

Sy perde en skape en huise en plase en skepe.

My ouma, die eerste gevegte, en die kerkie in die vlakte.

Nou weet jy ouma, ek hoor jou in my gebed.

Dis hoekom ek jou en oupa so saam begrawe het

Want langs die pad waar die meeste trane val

Sal jy rus hê en weg wees van koue en pyn

Was oupa se dasspeld wat ouma van hou

Om eendag op my begrafnis te onthou

Daar’s wel nog van ons wat kan terug onthou

Van babas en boedels en regte en oorlog

Want ouma se gees het ons wakker laat word

Om te oordeel en veg vir ons plek en ons regte

Ons eer te herstel na die eensame aande.

Beskermde siel

Boggemtieties maak nes

Sy soek nie geluk nie, geluk kom haar haal

Beskerm van klein tyd af, deur almal wat haar ken

Maar die wat haar ken sal ook van seerkry vertel

Mishandel deur ‘n monster van ‘n pa

Dronk en bronstig soos ‘n dier, sy kinders mos betas

Hulle sê eers niks, want maatjies is mos wreed

Eers later borrel die kwaad soos ‘n etter karbonkel

Uit monde met vieslike tonge, om die seerkry te verberg

Die man is dood, eensaam en alleen het hy gevrek

Sy netjiese bed met sy vieslike lyf ontsier

Tog sweef sy stank nou en dan nog saam ‘n asemgees

Om ons te herinder aan werk en bid en bloed en grond

Maar boggemtieties is daar deur

Afgeskakelde brein, het haar gevoel goed verberg

Dink dit nie, sien dit nie, onthou dit nie

Lieflike siel met die sagtheid van sy

So naby aan ‘n ware vrou, as jy sal kry

Blink ogies en spontane gegiggel, baba verby

Net haar sagte gevoel is gesteel deur die tyd

Wolwepark se maniere gekry

Petro se swakheid, die boggemtieties by my

Deur die oë van ‘n embrio

‘n Pap swaeltjie lê op die voorstoep

Ma soek kos in die berg

Vlieg vinnig voor die wolke sonder reën

Gevries deur die magnetisme in die lug

Daar is iets onheiligs in die berg

Sy sê daar het bloed gevloei oor haar

Gulsige asemgeeste verteer lastige indringers

‘n Dolk lê begrawe agter ‘n klip

Victor…Dimitri…Maria…

Die pap swaeltjie in die gekraakte dop glimlag

Daar was ‘n bietjie bloed en ‘n halwe embrio

Sy groot oog sigbaar in die spermdrel

Die berg... waar is die nessies in die berg

Moeg gebou en gebroei aan ‘n miskraam

Dis seker beter in die vlakte vir versamelswaeltjies

Die embrio skree, ons gaan berg toe

Daar sal ek weer lewe gee

Die berg het ‘n stem, maar dis nog die geraas van ‘n baba

Kalm weerkaatsings van lig gee haar ogies

Die geruis van branders, het haar wakker gemaak

Herinner aan ‘n gedruis en gedreun, van bloed en rots en wind

Die selle in Pretoria

Dit is oorlog, sirenes gil daarbo en raas

Drie bomme, het die vorige dag in die koringland geval

Twee groot duisend ponders en ‘n rookgranaat

Waar gister volop was, is nou net skaars geraamte gras

Onder in die bunkers, is ‘n morsige gefluister

Almal probeer mekaar te uitoorlê, met geheime gebare taal

Party dink die bomme sal so, more elders val

Ander sit maar net en wag, vir nuus of kos

Selle is eers vol, dan leeg, dan skaars beman

Soos gevange omstanders, onskuldig daarin rondbeweeg

Die komitee van drie, gee uitsprake, oor nuus wat verby is

Hoor by ander in the gange, wat gedoen moet word

Die selle van Pretoria, graf van die menslike natuur

Waar grille, van die verkose koningin, die papies kon vermaak

Het alles net so gelos, om slaafs haar na te maak vir sien

Gedroom, om haar talente oor te neem, met mimiek

Die lewe wat so skaars is, is so volop daar

Sy borrel en blom en skyn van finudeense magnetisme

Aansteeklik vir elke omstander, tot breekpunt toe verlei

Om more weer in blare wind en rëen, terug te keer vir ons

Vir ons wat kinders was, en is, en anders is

Die gogga het gebloos

Wurmagtige larwes hang aan spinnerak drade

Kruip op die wit hospitaaltafel rond

Eers net een, dan later sommer ‘n klomp

Party val op die eentonige draaiende waaier

Skiet dan uit in ‘n woerende beweging

Sodra hulle val kruip hulle rond

Lyk kompleet soos sywurm larwes

Tog, onder Balino se vergrootglas, sien jy pote

Klein wurm spinnekoppies uit die dak

Die dak was nie vol gate nie

Van koeëls was daar geen sprake nie

Roetkolle het die nessies verberg.

Gespin teen die dak vir die goggakoor

‘n Springkaan, ‘n mier, ‘n besie, ‘n hottentotsgot

Almal met maatjies selfs maskers en al

Vanwaar al die lewe so skielik op genade

Net die oorkruiper oorlewe die siek serenade

Dit knyp en steek en byt en spring

In ‘n tronk wat hul het vir hulself hier kom bou

Heldhaftig daar ure lank opskop gehou

Vir die proffie wat orde uit gaos wou skep

Net die oorkruiper oorlewe die volgende dag

Sowaar nog die krag om vir buurman te lag

Die sultan se harem

Die sultan treur oor die skade aan sy harem

Waar indringers geniepsig, barbaars verkeer het

Die skade gering, maar die hartseer is groot

Want sy beste slavin is nou skaam vir sy nood

Sy moes maar flankeer om sy guns te behou

Maar haat die gespuis wat alewig so sing

Haar lyf word die aandag van elke besoeker

En sultan is meegesleur deur mirre en bloed

Dis lekker vir haar om die kettings te breek

Van eeu oue klasse se vurige ywer

So maklik word sy die baas van die oomblik

Verhewe bo hebsug en haar walglike swaap

Sy omhels toe haar redder maar maak tog ‘n punt

Jou vingers en voete is in my gebede

Om sultan van more