Prooien van de Zielzuigers

DE MONSTERS IN DE MUUR

Uit het geheime dagboek van Jord Drachentöter:

16 juli 1895

Vandaag dreven we een zielzuiger in het nauw. Hij had zich verscholen in de grafkelders onder Whitehall en we moesten door gangen vol verkruimelende beenderen ploegen. Een onaangenaam karwei. Die ellendige vleermuizen maakten ons werk ook niet gemakkelijker. Hels gepiep en overal stront.

Lord Maxwell verloor zijn hoofddeksel, een gloednieuwe hoed van geschoren marterbont. Van Helsing moest twee kilometer terughinken op een verzwikte enkel.

De zielzuiger droeg twee kristallen in zijn hersenzakken. Aan zijn rafelige vel te oordelen, huisde hij hier al een eeuw of twee.

Weinig kans om zijn slachtoffers nog terug te vinden. Gewoonlijk overleven ze het verlies van hun complete geheugen hoogstens een maand.

1. LAAT NIEMAND BINNEN

Rutger Drachentöter herinnert zich niet bijster veel uit zijn kleutertijd. Die keer dat vader Rut een complete blokkendoos in de vuilniszak kieperde omdat de kleurige blokken vol houtworm zaten. Zijn driewieler met twee lekke banden. Vage beelden allemaal, als verbleekte snapshots.

Rutger heeft echter één speciale herinnering die kristalhelder blijft. Zij lijkt zelfs elk jaar scherper te worden. Het eigenaardige is dat Rutger niet eens zeker weet of het een herinnering is aan iets wat werkelijk gebeurd is.

Maar als het een droom was, dan toch een bijzonder heftige. Het soort nachtmerrie waaruit je kletsnat van het zweet ontwaakt, met een angstschreeuw op je lippen.

De herinnering begint altijd met zijn vader die telefoneert. Vader gebaart zenuwachtig met zijn vrije hand, krabt aan het puntje van zijn neus.

‘Echt, Jord, het kan niet anders. Een doorbraak van de derde grootte! Ik schat de opening op vier bij vijf meter. Minstens. Daar kan een complete behemoth doorheen marcheren. Marieta en ik zijn allebei hard nodig.’

De stem van oom Jord rommelt uit de hoorn. Oom Jord heeft zo’n diepe basstem dat hij in elk kinderuurtje voor beer zou kunnen spelen.

‘Nee, nee, we kunnen het wel aan. Daar belde ik niet voor. Bovendien is het bij ons in de buurt. De oude strofabriek aan de Neptunuslaan.’

Rutgers moeder, Marieta, stapt de kamer in en bonkt met haar helm op het kastje met glazen deuren. Haastig ritst ze haar leren motorjack dicht en trekt ze de riem strak.

Marieta heeft haar ketting met het gouden kruis om haar nek gehangen, ziet Rutger nu. Is dat niet vreselijk gevaarlijk? Zo los over haar jack? Stel je voor dat die achter het stuur blijft haken!

Zelf mag hij zijn das nooit laten slingeren als hij op zijn fietsje zit.

‘Heb je Jord eindelijk aan de lijn?,’ fluistert Marieta.

Vader knikt. ‘Waarvoor ik je belde, Jord, we kunnen Rutger hier onmogelijk alleen achterlaten.’

Rutger spitst zijn oren, maar oom Jords antwoord blijft onverstaanbaar.

‘Nee, de buren zijn uit. De bescherming? Die staat op scherp. Maar je weet hoe die lui zijn. De ene keer vluchten ze jammerend weg voor een glimp van de ankh, vlak daarop wandelen ze doodleuk door drie kakelverse cirkels. Oké. Je hebt onze sleutel nog? Het wachtwoord is overigens ‘Rakhandra’. Prima. Zie je later op de avond.’

Hij legt de hoorn neer en glimlacht naar Rutger. Zijn glimlach is even onecht als de opgeschilderde grijns van een clown. Geen enkel vijfjarig jochie trapt daar ook maar een seconde in. Vader is ongerust, realiseert Rutger zich. Misschien zelfs bang...

In zijn maag begint het te kriebelen. Ouders mogen nerveus door de kamer ijsberen, of boos tegen je uitvallen. Maar je eigen vader hoort niet bang te zijn. Nooit.

‘Mama en ik moeten onverwachts weg. Oom Jord komt oppassen. Je kent oom Jord toch nog?’

Rutger knikt. ‘Ja hoor.’

Oom Jord woont op een boerderij, aan de overkant van het kanaal.

Er is niets mis met oom Jord. De meeste volwassenen hebben twee linkerhanden als het om computerspelletjes gaat. Oom Jord knalt achteloos het ene na het andere monster neer. Alsof het zijn beroep is. Hij begint Mortal Combat Ultimate op level drie!

‘Over een minuut of twintig is hij hier. We draaien de deur achter ons in het slot, goed?

Voor niemand opendoen. Ook niet als er wordt aangebeld. Vooral niet als er wordt aangebeld. Oom Jord heeft zelf een sleutel.’

‘Mag ik tv-kijken totdat oom Jord komt?’

‘Voor deze ene keer. Tot straks.’

Buiten hoort Rutger de zware Kawasaki’s starten. Hij trekt het gordijn open. Twee achterlichten razen door de mistige straat, de koplampen van de motoren vormen kegels van dwarrelend licht.

Het gedreun van de motoren sterft weg.

Wow! Alleen in huis. Niemand kan hem iets verbieden. Met een vreugdekreet schopt Rutger zijn pantoffels uit en grist de afstandbediening van het koffietafeltje. Hij drukt de volumeknop helemaal in: de herkenningsmelodie van Aladdin laat de ruiten in hun sponningen meetrillen. ‘Een oosterse nacht!’

Rutger nestelt zich in de luie stoel en trekt zijn knieën omhoog tot tegen zijn borst. Kleurige beelden flakkeren over het tv-scherm: de valse grootvizier staat op een hoge bergpiek en slingert bliksems in het rond. Aladdins tapijt knoopt zich als een blinddoek om de kop van de woedende draak.

Donald Duck hakt al met zijn bijl in de boom van Knabbel en Babbel voordat Rutger weer op de klok kijkt. Drie voor zeven? Het is een halfuur later!

Oom Jord zou over twintig minuten komen...

De angst begint ergens ter hoogte van zijn navel. Een koud plekje dat zich langzaam naar zijn maag verplaatst. En groeit. Groeit tot hij amper een spier meer durft te bewegen.

Niet opendoen, drenst een stemmetje door zijn hoofd. Vooral niet als ze aanbellen.

‘Dit keer zullen jullie mij niet ontsnappen!’, krijst Donald Duck op de tv. Hij houdt een lucifer bij de lont van het kanon.

Dit is vreselijk stom, realiseert Rutger zich ineens. Die tv zo keihard. Als er nu iets griezeligs de trap opsluipt, hoor ik de treden nooit kraken. Monsters zijn vast niet bang voor een schetterende tv.

Hij schakelt de tv uit.

Stilte vloeit over de kamer uit. Diepe stilte. Alleen het suizen van de verwarming blijft